We belong together 21
...ตอนแรกคิดเอาไว้ว่าจะแหย่พี่ยอดเล่นสนุก ๆ และวางแผนจะเอาพี่ยอดเป็นเครื่องมือในการยั่วโมโหอีพวกนั้น...แต่พอได้คุยกันดี ๆ ในบรรยากาศ และร้านสวย ๆ มันทำให้ผมลืมแผนการทุกอย่างไปเลย... คืนนี้ผมมีความสุขมาก...ความเหนื่อยล้าจาการยืนเกือบแปดชั่วโมง...อาการปวดหัวจี๊ด ๆ เพราะโกรธอีพวกนั้นหายไปแค่ได้เห็นพี่ยอดยิ้ม...
...พี่ยอดที่ภาพลักษณ์ภายนอกดูเถื่อน ๆ แต่ผมไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนกินข้าวได้เรียบร้อยอย่างนี้เลย...ใช้ช้อนส้อม ช้อนกลาง ไม่มีข้าวตกเรี่ยราด ขอบจานสะอาดเอี่ยม...
“...ทีม...พี่ขอถามอะไรอย่างได้ป่าว...”
“...อะไรอ่ะ...ถ้าตอบได้ก็ตอบ...”
“...ทำไมต้องใส่แหวนนิ้วนางข้างซ้ายด้วยล่ะ...แฟนให้มาเหรอ...”
“...อืม...แฟนให้...” ผมตอบเสียงเรียบ
“...เค้าคงอยากให้คนอื่นรู้ว่าทีมมีแฟนแล้วเนอะ...” พี่ยอดคิดเองเออเอง ถ้าเข้าข้างตัวเอง ผมว่าผมเห็นพี่ยอดทำหน้าเศร้า
“...ไม่หรอก...มันใส่นิ้วอื่นไม่ได้ ก็เลยใส่นิ้วนี้อ่ะ...”
“...อะไรจะใส่ได้พอดีขนาดนั้น...” พี่ยอดพูดเสียงแปลก ๆ
“...พี่ยอดคิดอะไรอยู่...แหวนเนี่ย “แฟนของแม่” ให้ทีมมา...พ่ออ่ะ...โอเคป่ะ...แม่เค้าซื้อให้พ่อสมัยหนุ่ม ๆ แต่พ่อเค้าไม่ชอบใส่เพชร ก็เลยเอามาให้ทีมเป็นของขวัญสำหรับปริญญาใบแรก...ใครจะคิดว่าเด็กดื้อ ๆ อย่างทีมจะเรียนจบสามปีครึ่ง...” ผมพูดขำ ๆ
“...โห...พี่ก็นึกว่าทีมมีแฟนแล้วซะอีก...”
“...ไม่มีหรอก...ทีมชอบคนยาก...”
“...แล้วต้องทำยังไงทีมถึงชอบล่ะ...”
“...ก็เป็นตัวของตัวเองไง...ถ้าทีมจะชอบ ทีมก็ชอบเองแหละ...”
“...ดีแล้ว...พี่จะได้ไม่ต้องเฟค...” พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ ผมอึ้ง หน้าร้อนวูบ ทำตัวไม่ถูกเลย
“...กลับกันเหอะ...เดี๋ยวดึก...” ผมเปลี่ยนเรื่องชวนกลับโรงแรมซะเลย
*
*
...รู้สึกแปลก ๆ ยังไงไม่รู้...นี่เราเพิ่งจะเจอกันนะ...ไม่ถึงสัปดาห์ด้วยซ้ำ...เรากำลังเล่นเกมอะไรกันหรือเปล่า...รัก...ชอบกันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ...แล้วเราชอบพี่ยอดหรือเปล่าล่ะ...ถ้าไม่ชอบ...ทำไมเรารู้สึกดีเวลาที่เค้าหยอดคำหวาน...รู้สึกหน้าร้อนผ่าว เวลาสบตาเค้า...รู้สึกปั่นป่วน เวลาเราโดนตัวกัน...
...ระหว่างทางกลับโรงแรม...ฟ้าแดง ๆ เมื่อครู่ กลายเป็นฝนตกลงมาหนาเม็ด...อีกนิดเดียวก็จะถึงโรงแรมแล้ว...พี่ยอดจอดรถ เอาโทรศัพท์มือถือ กับกระเป๋าตังค์ของเราสองคนใส่ใต้เบาะ แล้วหันมาถามผมว่า จะให้จอดรอฝนหาย หรือจะให้ฝ่าฝนไป...ผมบอกว่าแล้วแต่พี่ยอด...สุดท้าย พี่ยอดก็พาผมซ้อนมอเตอร์ไซค์กลับโรงแรมโดยสวัสดิภาพ แบบเปียกโชกทั้งตัว...
“...พี่ยอดอาบน้ำก่อนดิ...ทีมอาบช้า...” ผมพูดก่อนวิ่งเข้าห้องนอนไปเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุม เพราะไม่อยากให้น้ำหยดลงพื้น...และที่สำคัญที่สุดคืออาย...ผมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวบาง ๆ พอเปียกน้ำแล้วมันแนบเนื้อไปหมด...เกิดมายี่สิบกว่าปี ไม่เคยโป๊ให้ใครเห็น...
“...อาบพร้อมกันมั้ย...” พี่ยอดเคาะประตูถามผม
“...บ้าเหรอ...” ผมตะโกนตอบ
“...เดี๋ยวไม่สบายนะ...ไม่ต้องอายพี่หรอก...” พี่ยอดพูดแล้วหัวเราะดังลอดเข้ามาในห้องผม
“...พี่ยอด...ถ้าทีมออกไปแล้วพี่ยอดยังไม่อาบน้ำนะ...คอยดู...” ผมแง้มประตูออกไปพูด
“...คอยดูอะไรครับ...”
“...ทีมจะไปอาบน้ำ แล้วก็นอนห้องเพื่อน...”
“...โอเค...พี่ไปอาบน้ำแล้ว...รอแป๊บนึง...แต่ถ้าพี่อาบเสร็จแล้วทีมยังไม่ออกมา...ทีมต้องโดนทำโทษโดยการไปนอนห้องพี่คืนนี้นะ...” พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ
“...แต่ถ้าทีมต้องออกไปนั่งรอพี่ยอดอาบน้ำเนี่ย...พี่ยอดจะโดนทำโทษเหมือนกันนะ...” ผมต่อปากต่อคำ
“...ทำโทษยังไงเหรอ...”
“...พี่ยอดก็มานอนห้องทีมไง...” ผมหัวเราะแล้วปิดประตูทันที
*
*
…ผมแง้มประตูรอฟังเสียงพี่ยอดออกมาจากห้องน้ำ...พอพี่ยอดเปิดประตู ผมก็ออกจากห้องพอดี...พี่ยอดมองหน้าผมยิ้ม ๆ ผมก็กระชับเสื้อคลุม แล้วเดินตัวลีบสวนเข้าห้องน้ำ...และก็เหมือนเดิม เวลาอยู่ในที่แคบ ๆ ที่ยอดชอบแกล้งโดยการชะโงกหน้าทำท่าจะหอมผม...
“...อะไร...ยังไม่ทันทำอะไรเลย...หลับตาปี๋เชียว...” พี่ยอดขำ
“...เอาแขนออกไป...หนาว...จะอาบน้ำแล้ว...” ผมดันแขนพี่ยอดที่กางขวางประตูห้องน้ำ
“...เดี๋ยวพี่อาบให้...”
“...โรคจิต...”
“...โรคจิตเค้าต้องทำอย่างนี้...” พี่ยอดตวัดแขนกอดผมเต็ม ๆ
“...ปล่อย...พี่ยอด...ปล่อย...พี่...............” เสียงผมหายไป เมื่อพี่ยอดซุกหน้าลงมาที่ซอกคอ ผมสั่นไปทั้งตัว ไม่รู้เพราะอากาศหนาว หรือเพราะเคราสาก ๆ ของพี่ยอด
“...หมั่นเขี้ยว...อย่าดิ้นสิ...หอมจัง...” พี่ยอดพึมพำเบา ๆ
“...พี่ยอด...หยุดเดี๋ยวนี้นะ...” ผมรวมรวมกำลังเฮือกสุดท้ายบอกห้ามพี่ยอด ในขณะที่เข่าอ่อนจนต้องใช้แขนยึดบ่าเค้าไว้
“...โอเค...ไปอาบน้ำเถอะ...ตัวสั่นเชียว...” พี่ยอดปล่อยผมพลางพูดหอบ ๆ หน้าแดงก่ำ
“.........................” ผมอยากจะด่า แต่พูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้าพี่ยอดนิ่ง
“...ยังไม่เข้าห้องน้ำอีก...เดี๋ยวพี่อดใจไม่ไหว จะโดนมากกว่านี้นะ...” พี่ยอดขู่ด้วยสีหน้าหื่น ๆ
“........................” ผมพูดไม่ออกอีกครั้ง...ไม่เคยมีใครทำให้ผมเป็นอย่างนี้...จะโกรธก็ไม่ใช่ มันเป็นความอายมากกว่า ผมมองหน้าพี่ยอดแบบ ฝากไว้ก่อนเหอะ แล้วก็เข้าห้องน้ำ...เปิดน้ำอุ่นจัด...เราควรจะต้องโกรธพี่ยอดสิ อย่างนี้ถือว่าเป็นการลวนลามเลยนะ...แต่ทำไมอยู่ดี ๆ ก็ยิ้มแบบควมคุมตัวเองไม่ได้วะ...ผมคิดในใจท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัว...
*
*
“...นึกว่าจะนอนในห้องน้ำซะแล้ว...” พี่ยอดทักทันทีที่ผมออกจากห้องน้ำ
“...ก็บอกแล้วว่าทีมอาบน้ำช้า...”
“...ก่อนอาบน้ำยังหอมขนาดนั้น...อาบน้ำแล้วจะหอมขนาดไหนน้า...” พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ พลางเดินมาหาผม
“...อย่านะ...” ผมร้องดังลั่นก่อนวิ่งจู๊ดเข้าห้องตัวเอง ได้ยินเสียงพี่ยอดหัวเราะไล่หลัง
*
*
...ผมออกจากห้องอีกครั้งหลังจากใส่ชุดนอนและเป่าผมแห้งดีแล้ว...พี่ยอดนั่งดูสารคดีในช่องเคเบิ้ลทีวีอยู่ แต่พอเห็นผมก็ตบเบาะ พยักหน้าให้ผมไปนั่งด้วย...เห็นเราเป็นอะไรเนี่ย...ผมนึกอยากแกล้งพี่ยอด ก็เลยเดินไปปิดไฟในห้อง แล้วไปนั่งข้างเค้า...
“...ทีม...ปิดไฟทำไมอ่ะ...พี่ไม่ชอบอยู่ในที่มืด...” พี่ยอดพูดเสียงอ้อน
“...มืดตรงไหน...มีแสงจากโทรทัศน์สว่างจะตาย...”
“...มืดนะเนี่ย...เปิดไฟเหอะ...” พี่ยอดทำหน้าตาน่าสงสาร
“...ตัวก็ใหญ่...ทำไมขี้กลัวล่ะ...”
“...ไม่ได้กลัว แต่ไม่ชอบเฉย ๆ...” พี่ยอดแก้ตัว
“...เคยดูสารคดีฝรั่งป่ะ...ที่เค้าบอกวิธีแก้สิ่งที่คนกลัว ด้วยการให้ทำสิ่งนั้น...ทีมเคยดูนะ...มีอยู่คนนึง เค้ากลัวแมงมุมมาก ทางรายการก็เลยให้ไปอยู่กับแมงมุมในห้อง ให้แมงมุมไต่แขนด้วย...สุดท้ายเค้าก็หายกลัว...พี่ยอดลองมั่งปะ...” ผมพูดจบก็กดรีโมทปิดโทรทัศน์ เท่านั้นแหละ ห้องก็มืดตึ๊ดตื๋อ เห็นแต่แสงจากฟ้าแลบข้างนอกระเบียง
“...ทีม...” พี่ยอดเรียกผมเสียงเบา
“...อะไร...”
“...เปิดไฟเถอะ...”
“...ถ้าพี่ยอดแกล้งทีมแบบเมื่อกี้อีก...จะโดนปิดไฟอย่างนี้...” ผมหัวเราะสะใจ
“...ไม่กลัวหรอก...พี่ไปเปิดเองก็ได้...” พี่ยอดลุก แต่ผมคว้าแขนเค้าไว้แล้วดึงเบา ๆ พี่ยอดไม่ทันตั้งตัวล้มลงไปนอนกับพื้น แต่ดันดึงผมลงไปด้วย...
“...เจ็บป่าวพี่...” ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“...ไม่เจ็บ..เอ้ย...เจ็บสิ...ไปเปิดไฟหน่อย มีแผลหรือเปล่าก็ไม่รู้...”
“...เจ็บตรงไหนล่ะ...” ผมแกล้งพี่เค้าต่อด้วยการเอามือลูบหน้าท้องพี่ยอดสะเปะสะปะ เหมือนหาบาดแผล
“...ต่ำลงไปหน่อยก็ได้นะ...” พี่ยอดพูดพลางหายใจแรงขึ้น
“...พี่ยอดรู้ปะว่าทีมเป็นคนที่ชอบแก้แค้น เอาคืนที่สุด...” ผมแกล้งพูดขู่
“...รู้สิ...พี่ไม่เห็นทีมยอมใครเลย...พวกแม่บ้านเค้าพูดถึงทีมกันหลายคนเลยนะ...”
“...เค้าพูดว่าอะไร...เรื่องดีหรือไม่ดี...” ผมถามเสียงแข็ง
“...ก็มีทั้งเรื่องดีและไม่ดีแหละ...”
“...เค้าพูดว่ายังไง...” ผมคาดคั้น
“...พี่ได้ยิน แต่ไม่ได้ฟัง...”
“...ไม่เป็นไร...ทีมไม่แคร์อยู่แล้ว...ใครจะว่ายังไงก็ช่าง...ทีมแคร์เฉพาะคนที่ดีกับทีมเท่านั้นแหละ...” ผมดันตัวลุกขึ้น แต่พี่ยอดดึงเอวผมไว้
“...ส่วนมากเค้าก็พูดถึงทีมในแง่ดีนะ...”
“...ทีมว่า ทีมรู้แล้วแหละ ว่าใครพูดถึงทีมในแง่ไม่ดีบ้าง...” ผมดันตัวลุกอีกครั้ง พี่ยอดก็รั้งไว้เหมือนเดิม
“...แต่พี่เพิ่งรู้ว่า บางทีอยู่มืด ๆ บ้างก็ดีนะ...”
“...อืม...โรแมนติกจะตาย...” ผมพูดขำ ๆ
“...ใช่...” พี่ยอดรับคำ ผมมองหน้าพี่ยอดฝ่าความมืดในระยะใกล้ ที่ตอนนี้สายตาเราชินซะแล้ว ทำให้เห็นแววตาระยับของพี่ยอดชัดขึ้น
“...ไปนอนกันเหอะ...เอ่อ...ทีมหมายความว่า...เราแยกย้ายกันไปนอนดีกว่า...ดึกแล้ว...”
“...พาพี่ไปห้องหน่อยสิ...มันมืด พี่มองไม่เห็นทาง...”
“...อย่าเวอร์...อยู่ที่นี่มาตั้งหลายปี...ทีมเพิ่งมาอยู่หลับตาเดินยังได้เลย...”
“...งั้นเปิดทีวีก็ได้...” พี่ยอดควานหารีโมทบนโซฟา ผมจะแกล้งพี่ยอด ก็เลยจับแขนเค้าไว้
“...เปิดทีวีทำไม...จะนอนแล้วไม่ใช่เหรอ...”
“...ใจร้ายว่ะ...” พี่ยอดพูดงอน ๆ
“...อ่ะ...เปิดโทรทัศน์...เปิดไฟให้ครบทุกดวงเลยนะ...ไปนอนแล้ว...” ผมก็งอนบ้าง
“...เดี๋ยว...พี่อยู่มืด ๆ ได้แล้ว...ถ้ามีทีมอยู่ด้วย...” พี่ยอดดึงผมไว้ที่เดิม
“...ความมืดอ่ะ ไม่น่ากลัวหรอก...ที่พี่กลัวคือความคิดของตัวเองนะ...” ผมอธิบาย
“...ครับผม...เข้าใจแล้วครับ...ไม่กลัวแล้วด้วย...”
“...ดีมาก...ไปนอนดีกว่า...ง่วงแล้ว...”
“...ไม่มีรางวัลให้เหรอ...” พี่ยอดอ้อน
“...มีสิ...” ผมตัดสินใจหอมแก้มพี่ยอดฟอดใหญ่ มันคงเป็นความต้องการส่วนลึกมากกว่าแค่ให้รางวัล เพราะที่ทำอย่างนี้ ผมได้กำไรนะเนี่ย
****************************************************************************
...ขอบคุณสำหรับทุกความเห็น ทุกกำลังใจนะครับ...รู้สึกแปลก ๆ ไม่ค่อยได้พิมพ์อะไรยาว ๆ ตอนกลางวัน...พอดีมีเวลาว่าง ก็เลยต่อให้นิดนึง...กลัวคนอ่านรอนาน...แต่ผมมาลงถี่ไปป่าว...อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับ...
...เป้...
หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว) (อ่าน 1949911 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก