หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[C2U]

คุณกรณ์ หว่านเสน่ห์ อีกละ

งี๊พี่ยอดก็ตกกระป๋องดิเนี่ย 

[Soulmate]

แสนดีแบบนี้ บทพระรองชัดๆ

[pongsj]

พี่ยอด คุณกร น้องไผ่ เหมารวบเลยสิคับ อิอิ

[｡◕rainfall◕｡]

น่านทีมเจอคุณกรณ์เข้าไป ถึงกลับเพ้อเลยหรอเนี่ย 

แล้วเอาคุณพี่ยอดไปไว้ไหนเนี่ยตะเอง 

นั่นดิทีมจะอึดซักแค่ไหนจ๊ะ

ว่าแต่ทำฟร้อนที่ว่ากดดัน

เพราะลูกค้ามันมีหลายแบบที่เราต้องรับมือใช่ไหมค่ะ

มาต่อไวๆนะค่ะ สู้ๆค่า 

[gboy]

 
ทีมเจ้าสเน่ห์
มาตอมกันให้หึ่ง

[Cha Ris Ma]

  น้องทีม จะเลือกใครดีเนี้ย หนุ่มๆแยะเหลือเกิน

[mecon]

มีทั้งเคที่ มีทั้งเมธินี โอ้ยยสามสาวจะฮาไปไหนคะเนี่ย
แหมๆๆวันแรกก็นะเม้าก็สุดพลังใช้พลังงานมากมาย
ตั้งแต่ฟ้าสางยันค่ำมืด อิอิ คุณกรณ์นี่แค่เทคแคร์ธรรมดาๆชิมิคะ
ไมได้คิดจะหลอกรับประทานเด็กฝึกงานเล่นๆช่ายป่ะ

นุ้งทีมขราเม้าเพลินไปล่ะ ตาลุงรูมเมทรอจิกน้ำลายแห้งแล้วนะคะ
ไปสนองนี๊ดหน่อยเร็วอิอิ เด๋วโดนกัดอีก เลิกฝึกงานกี่โมงไปตะลอนๆที่ไหนมางั้นงี้ อิอิ

 

[giant]

สามสาวเม้าท์กระจาย.....
จะฮากันไปถึงไหนเนี่ย
คุณยอดเจอคู่แข่งคนสำคัญเข้าแล้ว...อิอิ

[namtaan]

สามหน่อนี้รวมก๊วนกันได้ เริ่มแรงนะเนี่ย
ต้องขอบคุณต้า ที่ทำให้ทีมได้เจอเพื่อนสองคนนี้ และอาจจะได้เจอเนื้อคู่
แถมครบสามคู่นะเนี่ย
เมธินี เคที่ แมนนี่ vs พี่ยอด น้องไผ่ คุณกรณ์ 
บวก 1 แต้มจ้า รออ่านต่อ ขอบคุณนะจ๊ะ

[The Departed]

พี่ยอดหายไปไหนอ่ะครับ

[ShadowHawk]

  เขียนได้น่ารักมากมาย จนอยากทำงานโรงแรมบ้างแล้ว แต่กลับตัวมะทันแย้วอะ

รักนะ เป็นกำลังใจในการเขียนคร้าบบ   

[Vesi]

  บรรยายพี่ยอดได้แบบว่า สุดยอด จิ้นซะกระฉูด
ชอบแบบนี้มากเลยอ่า มันได้ใจ
อีกอย่างชอบคนผิวแทนๆ หน้าไทยๆ คมๆ เป็นทุนเดิมอยู่ละมั้ง

[thaitanoi]

มาติดตามครับ ฮาได้ใจจริงๆ กับ 3 สาว

[1111]

 น่าติดตามมากลเย 

[crazykung]

 

[RemySexyCool]

...ศุกร์สิ้นเดือน มีปาร์ตี้หมูกระทะ ไม่รู้จะกลับกี่โมง แต่คงไม่ดึก เพราะไม่ชอบกิน กลิ่นติดผม ติดเสื้อ...แต่ถ้าไปที่อื่น อาจจะยาว...

[beernp]

รออ่านนะครับ

[gypsy]

เนื้อเรื่องสนุกน่าติดตามมากเลย

สำนวนก็ดี

สมกับที่เคยเขียนมาหลายเรื่องเลยจ้ะ

แถมขยันอีกต่างหาก

^^ สู้ๆนะ

[RemySexyCool]

We belong together 8
…คืนนี้เป็นคืนแรกที่ผมเริ่มจะรู้สึกว่าความสุขเป็นยังไงอีกครั้ง นับตั้งแต่วันที่เลิกกับต้า และต้องผจญฃะตากรรมคนเดียวที่โรงแรมแห่งนี้...แก้วกับมิ้นท์อาบน้ำเตรียมนอนแล้ว แต่ผมยังอยู่ในชุดนักศึกษา นั่งดูโทรทัศน์หัวเราะคิก ๆ คัก ๆ...
“...นี่...ไม่กลับห้องเหรอแก...”  มิ้นท์เดินมานั่งบนโซฟาข้าง ๆ ผม
“...ไม่อยากกลับห้องเลย...เซ็ง...”  ผมตอบตามความจริง
“...นอนกับพวกเรามั้ย...” แก้วเดินมาสมทบ
“...ก็อยากนอนอยู่ แต่ไม่มีอุปกรณ์อาบน้ำ แล้วก็ไม่มีชุดเปลี่ยนอ่ะ...”  ผมพูดเสียงอ่อย ๆ
“...ไม่ต้องกลัว...เรามีนี่...”  แก้วเดินเข้าห้องตัวเองอีกครั้ง
“...ว๊าวววววว...”  ผมส่งเสียงดีใจ เมื่อเห็นสิ่งแก้วหอบออกมาวางไว้บนโต๊ะ
“...อ่ะ...สบู่เหลว...ยาสีฟัน...แปรงสีฟัน...หมวกคลุมผม...ชุดคลุมอาบน้ำ...ผ้าขนหนู...”  ทุกอย่างใหม่เอี่ยม อยู่ในถุงของโรงแรม
“...อลังการ...ทำไมห้องเราไม่มี Amenity อย่างนี้อ่ะ...”  ผมสงสัย ตอนที่เข้าไปในห้องนอนของตัวเองวันแรก ไม่มีอะไรเลย นอกจากตู้ เตียง โต๊ะ ผ้าขนหนูซักผืนยังไม่มีเลย ดีนะว่าเอาผ้าของตัวเองใส่กระเป๋าเผื่อมา
“...ไม่มีก็ขอแม่บ้านสิ...เอ...แต่ตอนเรามาก็มีวางรอในห้องเลยนะ...”
“...อันนี้...เพื่อความงามของพวกเรา...”  มิ้นท์ยกตะกร้าที่ภายในบรรจุด้วย เครื่องสำอาง บอดี้โลชั่น ครีมกันแดด แป้งผสมรองพี้น...“...อะไรเนี่ย...แกจะเปิดโรงลิเกเหรอ...”  ผมขำ
“...อีนี่...ตะกร้านี้ สองคนรวมกันย่ะ...ของกรูคนเดียวไม่เยอะอย่างนี้หรอก...”  อีมิ้นท์เขย่าตะกร้าโชว์
“...ทีมใช้ได้หรือเปล่า...บางอันก็มียี่ห้อ บางอันก็ไม่มีนะ...”  แก้วพูดแบบเกรงใจ ทำให้ผมสำนึกได้
“...เฮ้ย...ใช้ได้สิ...เกิดมาไม่เคยแพ้อะไร...หน้าเราหนา...แต่เราไม่แต่งหน้าอ่ะ...ใช้แค่โลชั่นไม่ให้หน้ากับตัวแห้งก็พอ...”
“...งั้นอันนี้ เอาไว้ล้างหน้า...แล้วอันนี้ก็ทาตัว...”  ผมมองโฟมล้างหน้า และโลชั่นในมือแก้ว...มันเป็นผลิตภัณฑ์ที่หาซื้อได้ตามท้องตลาด...ผิดกับที่ผมใช้อยู่ทุกวันนี้...ต้าเป็นคนจัดหามาให้ผมลองจนติดใจ...เป็นผลิตภัณฑ์จากต่างประเทศ เรียกได้ว่า โลชั่นของผมขวดเดียว สามารถซื้อของในตะกร้าเพื่อนผมได้ทั้งตะกร้า...แต่...ความจริงใจ และใส่ใจของเพื่อนใหม่ทั้งสองมันมีคุณค่ามากกว่าโลชั่นแพง ๆ ของผมซะอีก
“...เป็นไร...”  มิ้นท์ถาม เพราะเห็นผมสลดไป
“...เปล่า...เดี๋ยวเราไปอาบน้ำก่อนนะ...” ผมหอบอุปกรณ์ที่ใช้อาบน้ำ เดินเข้าห้องน้ำเงียบ ๆ
“...ทีม...เสื้อผ้าเราวางอยู่บนโต๊ะนะ...”  แก้วตะโกนเข้ามา ในขณะที่ผมกำลังอาบน้ำอยู่
“...จ้า...”  ผมตะโกนตอบรับ
*
*
“...เฮ้ย...อะไรอ่ะ...”  ผมตกใจกับสิ่งที่เห็นกลางห้อง
“...ก็ที่นอนไง พวกเราช่วยกันลากออกมา...”  แก้วพูดไปหอบไป
“...เออ...ก็เอาที่นอนเราสองคนมาวางแนวขวางไว้ด้วยกัน มันจะกว้างขึ้น นอนได้สามคนเลย...อย่างนี้อ่ะ...” มิ้นท์ล้มตัวลงไปกลิ้งกับที่นอน
“...มิ้นท์...ลุก...เดี๋ยวปูผ้าก่อน...” แก้วจัดแจงปูผ้าปูที่นอนอย่างคล่องแคล่ว
“...นี่...มีผ้าห่มสำรองในตู้ด้วย ห้องละผืนแน่ะ...คืนนี้ไม่ต้องกลัวหนาว...”
“...เฮ้ย...ไม่ต้องขนาดนั้น...เรานอนพื้นได้...”  ผมเกรงใจ
“...ไม่เป็นไร นอนด้วยกันเหอะ อบอุ่นดี...ไปแต่งตัวได้แล้ว...เดี๋ยวจะดึกเกินไป...พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า...” แก้วยื่นชุดนอนของแก้วให้ผม...เป็นเสื้อยืดธรรมดา กับกางเกงขาก๊วยสีอ่อน หอมกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มอ่อน ๆ
“...Thank you จ้า...เดี๋ยวเราซักมาคืน...”
“...ไม่ต้องหรอก...เราซักเองก็ได้...”
“...ไม่ได้...ขอยืมเสื้อผ้าแก้วใส่แล้วยังจะให้เจ้าของซักอีก...น่าเกลียดตาย...”
“...นี่ ๆ ๆ...หล่อนจะเถียงกันอีกนานมั้ย...คนขอยืมใส่ เค้าก็ต้องซักคืนให้อยู่แล้ว...แก้ว...หล่อนน่ะ ดีเกินไปรู้ป่าว...บางทีคนดี ๆ อย่างแก ถ้าเจอคนชอบเอาเปรียบ แกจะเดือดร้อนนะ...”  มิ้นสอน
“...อืม...ใช่...ตอนฝึกงาน ถ้าโดนใครแกล้ง หรือเอาเปรียบบอกเรานะ...เดี๋ยวเราจะตามไปจัดการให้...”  ผมพูดยิ้ม ๆ ก่อนเข้าห้องน้ำไปใสชุดนอน
*
*
...อยู่กรุงเทพฯ ผมไม่เคยนอนกับเพื่อนเลย...จำได้ว่าครั้งสุดท้าย ก็ตอนมัธยมต้น ตอนไปเข้าค่ายลูกเสือ...จากนั้นไม่ว่าจะไปเที่ยวต่างจังหวัดที่ไหน ก็ไม่เคยนอนเตียงเดียวกับใครอีกเลย...แม้แต่กับต้า...
...ก่อนหลับ ผมอดคิดไม่ได้ว่า พี่ยอดจะว่าอะไรหรือเปล่า ที่ผมหายไปทั้งคืนแบบนี้ โดยไม่ได้บอกเขาก่อน...เขาอาจจะเป็นห่วงผม...แต่...คงไม่หรอก...เขาอึดอัดจะตายที่มีคนมาอยู่ด้วย...ป่านนี้อาจจะนอนคนเดียวอย่างมีความสุขแล้วก็ได้...
...เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นนอนคนแรก เพราะถึงจะนอนอย่างมีความสุข แต่มันก็รู้สึกแปลก ๆ ที่มีคนนอนข้าง ๆ...ผมอาบน้ำแบบผ่าน ๆ และแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาตัวเดิม...พอออกมาจากห้องน้ำ มิ้นท์ตื่นแล้ว นั่งหัวฟูสะลึมสะลืออยู่บนโซฟา...แก้วนอนมองผมตาแป๋วอยู่บนเตียง...
“...แก...อาบน้ำเสร็จแล้วเอาเสื้อผ้าใส่ถุง laundry ไว้นะ...เดี๋ยวเราส่งซักให้เองตอนกลางวัน...”  ผมเสนอ
“...จะเสียเงินทำไม...ซักเองก็ได้...”  มิ้นท์ท้วง
“...ไม่เป็นไร...ตอบแทนที่พวกแกให้ที่นอนเราไง...ดูสิ...ต้องลากที่นอนออกมา...ที่จริงเรานอนบนโซฟาก็ได้...”
“...แต่...” 
“...ให้เราทำเพื่อพวกแกบ้างเถอะ...”  ผมขัดก่อนแก้วจะปฏิเสธผม
“...ก็ได้จ้ะ...”
“...โอเค...งั้นแกใส่ไว้ในถุงนี้รวมกับของเราเลยนะ ชุดนักศึกษาเมื่อวานด้วย ใส่รวมมาให้หมด จะได้ซักทีเดียว...อยากลองใช้บริการด้วย ว่าที่นี่ซักผ้าสะอาดมั้ย...”
“...แก...กกน. ขอซักเองนะ...”  มิ้นท์พูดอาย ๆ
“...จ้า...ตามใจ...แต่ใส่เสื้อ...กางเกงกี่ตัว กรอกในฟอร์มให้ถูกด้วยนะ...”  ผมยื่นถุงใส่ผ้าส่งซัก กับฟอร์มสำหรับกรอกรายละเอียดผ้าให้ทั้งสอง
“...โห...แพงอยู่นะเนี่ย...เค้าคิดเป็นตัวเลยเหรอ...กรูว่า กรูรับจ้างซักผ้าหลังฝึกงานมั่งดีกว่า...”
“...อีมิ้นท์...เค้าใช้เครื่องซัก เครื่องอบ...หล่อนจะเอาเวลาที่ไหนมาทำ...”  ผมกัดขำ ๆ
“...แหม...กรูก็พูดเล่น...ซักผ้ามาก ๆ มือด้านพอดี...ทุกวันนี้ก็ด้านพอแล้ว...”
“...แล้วมือกับหน้า อันไหนด้านกว่ากันอ่ะ...”  แก้วแอบกัด
“...อีเวร...มือสิ...”  อีมิ้นท์ค้อน
“...ไปอาบน้ำ แต่งตัวเหอะ...เดี๋ยวเจอกันข้างล่างเจ็ดโมงครึ่งนะ ทันป่ะ...”  ผมตัดบท
“...น่าจะทันนะ...” แก้วหันไปมองนาฬิกาก่อนตอบ
“...เออ รีบกิน แล้วขึ้นมาโบ๊ะหน้าอีกรอบก่อนไปอบรมเนอะ...”  อีมิ้นท์กระดี๊กระด๊า
“...เฮ้อ...” ผมกับแก้วมองหน้ากันแล้วแกล้งถอนหายใจเสียงดัง นังมิ้นท์ค้อนทีนึง ก่อนสะบัดก้นเดินเข้าห้องไปเตรียมตัวอาบน้ำ
“...เดี๋ยวกลางวันเรามาช่วยเก็บที่นอนนะ...”  แก้วพยักหน้า ผมยิ้มให้แล้ว เดินออกจากห้องเพื่อนสาว เพื่อกลับห้องตัวเอง
*
*
...เหมือนเป็นโรคจิต...ถ้าจะเปิดประตูห้องนี้ ผมต้องค่อย ๆ เสียบการ์ด และเปิดอย่างเบามือ แต่มันก็ยังต้องมีเสียงคลิ๊กบ้าง...ความเย็นจากแอร์ปะทะหน้าผม...ไฟเปิดสว่าง...เสียงข่าวในโทรทัศน์ดังมาจากข้างใน...เดาไม่ออกเลยว่าพี่ยอดจะอยู่หรือเปล่า เพราะปกติเค้าก็ชอบเปิดทิ้งไว้ประจำ...ขอให้ยังไม่ตื่นทีเถอะ...ผมภาวนาในใจ...
...อุ้ย...นั่งดูข่าวอยู่…ทำไงดีวะ...จะทักดี หรือไม่ทักดี...ถ้าทักเขาก็คงหาเรื่องด่า...ถ้าไม่ทักเขาจะคิดว่าเราหนีหน้ากลัวความผิดหรือเปล่า...เอาไงดี...ผมค่อย ๆ ถอดรองเท้า เปลี่ยนเป็นสลิปเปอร์...ขณะที่ผมคิดว่าจะทำตัวแบบไหน เท้าก็เดินเข้าไปจนเกือบจะถึงห้องนอน...
“...ไปนอนที่ไหนมา...”  พี่ยอดถามเสียงเรียบ ตาจ้องที่โทรทัศน์
“...ห้องเพื่อน...”
“...เพื่อนคนไหน...”
“...ก็เพื่อนที่ฝึกงานด้วยกันอ่ะ...มิ้นท์ กับ แก้ว...”
“...ห้องเพื่อนอยู่ไหน...”
“...ก็ชั้นสามไง...”
“...มันยากมากเหรอที่จะเดินขึ้นมาบอกกันซักคำ ว่าจะไม่กลับมานอนห้อง...”  พี่ยอดหันมามองผมเป็นครั้งแรก ผมถึงกับอึ้ง หน้าตาพี่ยอดอิดโรย กว่าทุกครั้งที่ผมเคยเห็น
“...พี่ยอดรอทีมเหรอ...”
“...ก็จำเป็นต้องรอ...”  พี่ยอดตอบ หลังจากที่เงียบไป
“...งั้นวันหลัง...ถ้าทีมไม่กลับมานอนห้อง จะบอกพี่ยอดคนแรกเลยนะ...จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง...”  ผมทำใจดีสู้เสือ
“...ผมไม่ได้เป็นห่วง...”  พี่ยอดกระชากเสียง ก่อนหันหน้ากลับไป
“...อ๋อ...ลืมไป...พี่กลัวจะถูกตำหนิว่าไม่ดูแลเด็กฝึกงาน “ที่มาอาศัย ร่วมห้อง” ใช่มั้ย...”   ผมถามประชด พี่ยอดเงียบ
“...โอเค...ครั้งนี้ทีมผิด...ทีมขอโทษละกัน...ต่อไป ทีมจะพยายามไม่ทำให้พี่ยอดต้องกังวลว่าจะโดนตำหนิอีก...”  พูดจบ ผมก็จะเดินเข้าห้อง
“...แน่ใจเหรอ ว่าค้างห้องเพื่อน...”  ผมชะงัก
“...หมายความว่าไง...”
“...ผมเห็นคุณอยู่กับ...ดอส...เมื่อคืนนี้...”  พี่ยอดพูดเสียงเบา
“...อะไรนะ...”
“...ที่ตลาดอ่ะ...เดินจู๋จี๋กันข้างถนนไม่อายคนเลยนะ...รู้จักกับเค้าแค่วันเดียว ก็ไปด้วยกันซะแล้ว...คนกรุงเทพฯ ใจง่ายอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่าวะ...”
“...พี่ยอดจะเข้าใจว่ายังไงก็เรื่องของพี่ละกัน...เสียเวลาอธิบาย...แล้วก็คนกรุงเทพฯคนอื่นจะใจง่ายหรือเปล่า...ไม่รู้...แต่ทีมไม่ได้ใจง่ายแน่นอน...”  พูดจบผมก็เดินเข้าห้องไปเตรียมตัวอาบน้ำ แต่งตัวอีกรอบ
*
*
...หลังจากจัดการกับตัวเองเสร็จ ยังเหลือเวลาอีกนิดหน่อยก่อนถึงเวลานัดกับเพื่อนสาว...ผมเดินเลี่ยงโซฟาที่พี่ยอดนั่งดูข่าว เพื่อออกไปดูวิวทะเลยามเช้าที่ระเบียง เพื่อคลายความอึดอัดในใจ เพราะคำพูดถากถาง และการเข้าใจผิดว่าไปค้างกับคุณกรณ์...คนที่มีอคติ เห็นเหตุการณ์แค่ไม่กี่นาทีก็คิดในแบบที่เขาอยากคิด...ถ้าเขามองเราในแง่ดี เขาคงไม่คิดอย่างนั้นหรอก...
“...ถามจริง...เมื่อคืนนอนไหน...” เสียงกวดประสาทดังจากข้างหลัง
“...แล้วคิดว่านอนไหนล่ะ...”  ผมถามกลับกวน ๆ โดยไม่ละสายตาจากทะเลสวยตรงหน้า
“...ผมเห็นครั้งสุดท้ายว่าคุณอยู่กับดอส...แล้วคุณจะให้ผมคิดยังไงล่ะ...”
“...ก็คิดว่าไปนอนค้างกับดอสไง...”  ผมตอบ
“...คุณจะไปค้างที่ไหน กับใครก็เรื่องของคุณ...แต่คุณควรจะบอกผมบ้าง...คนที่นี่ใครเป็นยังไง...คุณรู้ดีแล้วเหรอ...” ฟังจากเสียง พี่เค้าคงโมโห
“...ไม่รู้...แล้วก็ไม่สน...ใครจะดีจะเลวยังไงก็เรื่องของเขา...สนแต่คนที่ดีกับทีม ทีมก็ดีด้วย...”
“...จะคบใครก็ระวังตัวหน่อยละกัน...”  พี่ยอดพูดเสียงแข็ง
“...ขอบคุณที่เตือน...”ผมหันไปสบตาพี่ยอด ยิ้มมุมปาก แล้วพูดต่อ “...ถึงแม้ว่าคำเตือนของพี่มันไม่ไม่มาจากความเป็นห่วงเลยก็ตาม...”  พี่ยอดนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนหลบตาแล้วเดินเข้าห้องตัวเองไปเงียบ ๆ
...เวรกรรมอะไรของกรูวะ...เลิกกับแฟน มันกำลังจะมีชีวิตที่ดี แต่เรากลับเลวร้ายลง...ต้องเดินทางไกลคนเดียว...พักอาศัยกับคนที่เขาไม่เต็มใจให้อยู่ด้วย...แทบไม่เคยพูดกันดี ๆ เลย...

**********************************************************

วันนี้เหนื่อยมาก ลงให้นิดนึงก่อนนะ เดี๋ยวว่าง ๆ มาต่อให้อีกครับ

[mecon]

^
^
จิ้มๆๆ

*****
พี่ยอดปากไวไปนิด ไม่น่าไปพูดจาดูถูกน้องแบบนั้นเลยหนิ
ทำไมถึงได้ตัดสินอะไรจากการมองแค่แวปเดียวนะ
โอเครู้สึกดีนะที่พี่แกเป็นห่วงรออ่ะทีมก็ผิดจริงๆที่ไม่คิดจะแคร์อะไรเลย
แต่พี่ก็พูดจาดุถูกหมิ่นน้องอีกแล้วนะซ้ำร้าย กะอิแค่บอกเป็นห่วงอ่ะ
มันคงไม่ตายหรือเสียศักดิ์ศรีมานักหรอกนะ น้ำใจของคนร่วมห้องมีให้กันอ่ะไม่ผิดธรรมชาติหรอก
แล้วเจอน้องมันตอกหน้าหงายแบบนี้ เฮ้อออออออออาเมน

+1 จัดให้คะ

[Ak@tsuKII]

ตอนเก่ายังไมาเม้นเลย  ตอนใหม่มาล่ะ

อิอิ 

เสียดายผู้จัดการไม่น่าเบรคเรื่องให้ทีมย้ายห้องเลย

อยากเห็นสีหน้า พี่ยอด  คึคึ  จะได้ไปง้อน้องทีม มาอยู่ด้วย 

--------

ขอไปอ่านตอนล่า สุด แล้วจะมาเมนท์นะคะ     

[thaitanoi]

คุณยอดไม่น่าพูดดูถูกอย่างนี้เลย รอตอนหน้าครับ

[viky_mama]

อ๊าย แบบว่าเพิ่งมาตามอ่าน ชอบพระเอกแบบนี้มากมาย พี่ยอดปากร้ายแต่ใจดีนะค้า ท่าทางคุณกรณ์จะแอบร้ายแน่เลยพี่ยอดถึงได้เตือนมาแบบนั้น

พี่ยอดสู้ๆ พิชิตใจน้องทีมให้ได้

[gboy]

กดบวกที่25
พี่ยอดดูท่าปากร้ายแต่ใจดีนะเนี่ย

[Soulmate]

นึดว่าเมื่ิอคืนจะไม่มาซะแล้ว

[LEO]

...พี่ยอดเค้าเป็นห่วงจริงๆน่ะทีม...คนมันปากไม่ตรงกับใจน่ะ 

[ohm]

คุณ Remy เหนื่อยก็พักเถอะครับ

รอได้ ^^
จะตามอ่านต่อไปจนจบเลย


ขอบคุณที่มาลงต่อคร้าบ

[giant]

พี่ยอดอดตาหลับขับตานอน เพื่อรอน้องทีมคนเดียวเลยนะเนี่ย
เป็นเราหน่อยไม่ได้ กระโดดล๊อคคอ..หอมแ้ก้มเลย อิอิ 

[pongsj]

พี่ยอดอ่ะ คิดอะไรอยู่

[ArgèntaR๛]

  ...พวกปากแข็งก็อย่างนี้แหละ
ส่วนคุณกรณ์ดูยังไงก็ไม่น่าไว้ใจอยู่ดีนะครับ


แต่จะว่าไปเจ้าต้าตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้วนี่
สงสัยจะลืมทีมไปแล้วละมั้งนั่น เฮอะๆๆ