หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[namtaan]

เมื่อคืนนี้ คุณเป้ แปะเพลงนี้ในเฟซ
สปอยล์อะไรนิยายตอนจบมั้ยเนี่ย 

http://www.youtube.com/v/lpyahRu3Zhw?fs=1&hl=en_US&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999

แปะเพลงในเฟซทีไร ดูมันจะเกี่ยวกับนิยายยังไงไม่รู้ แง่งงงงงงงงงงงงงงง
 

[benxine]

เมื่อคืนนี้ คุณเป้ แปะเพลงนี้ในเฟซ
สปอยล์อะไรนิยายตอนจบมั้ยเนี่ย 

http://www.youtube.com/v/lpyahRu3Zhw?fs=1&hl=en_US&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999

แปะเพลงในเฟซทีไร ดูมันจะเกี่ยวกับนิยายยังไงไม่รู้ แง่งงงงงงงงงงงงงงง
 

อร๊ายย ย  พี่น้ำตาลล  เพลงนี้มานนนนน

ไม่อยากตะคิดตามมมม

[Pomeranian]

^
อาจจะเป็นอารมณ์ของช่วงต้นเรื่อง หรือกลางเรื่องก็ได้นะคับ be optimistic เข้าไว้

เอิ่ม เค้าจบไปจนต่อภาคสองแล้วค่ะไปอ่านต่อเหอะค่ะ 555+
 แต่ขอแก้ข่าวนะ เราว่าเรื่องนี้โหดกว่า คราวก่อนเจอสึนามิเข้าไปพากันรวนเรหาฝั่งกันไม่เจอไปพักใหญ่   


ปล.รออ่านต่อนะคะคุณเป้

ม่ายยย ไม่กล้าไปอ่าน คุณพี่ต่ายยังมุ่งแต่งานอยู่มั้ยอะฮะ ถ้าใช่คงยังไม่กลับไปอ่านเร็ว ๆ นี้คับ

ไม่ใช่ว่าเรื่องไม่ดีนะฮะ อ่านแล้วชอบมาก แต่การไม่มีเวลาให้กันและกันเป็นความไม่ชอบส่วนตัวน่ะคับ เจอกับตัวเองมาพอแล้ว ไม่อยากมาเจอในนี้อีก

[spok1234]

อิ อิ

^^

[RemySexyCool]

We belong together (Season III) ตอนที่ 15 (อวสาน)
...พี่ยอดพาเด็กและผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาทางโต๊ะพวกเรา...ผมนั่งก้มหน้านิ่ง แต่พี่รุจสะกิดให้ทักทายตามมารยาท...ผมหยิบทิชชู่รีบเช็ดน้ำตาและสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกกำลังใจก่อนจะหันไปหาผู้มาเยือน...
“...มิกะ...สวัสดีลุงรุจ อามิ้นท์ อาแก้ว แล้วก็...อาทีมสิลูก...”  พี่ยอดพูดกับเด็กคนนั้นด้วยเสียงอ่อนโยน
“...สวัสดีค่ะ...”  เด็กหญิงลูกครึ่งญี่ปุ่นยกมือไหว้และพูดภาษาไทยชัดจนพวกเราต้องมองหน้ากัน
“...เคียวโกะ...นี่เพื่อนผม...พี่รุจ มิ้นท์ แก้ว แล้วก็...ทีม...”  พี่ยอดแนะนำพวกผมให้ผู้หญิงคนนั้นรู้จัก
“...สวัสดีค่ะ...”  เคียวโกะโค้ง และทักทายเป็นภาษาไทยแต่ติดสำเนียงญี่ปุ่นนิดหน่อย
“...น่ารักจังเลย...กี่ขวบแล้วคะลูก...”  พี่รุจถามยิ้ม ๆ
“...สี่ขวบค่ะ...”  เด็กคนนั้นตอบเป็นภาษาไทยเราเรามองหน้ากันงง ๆ อีกครั้ง
“...พี่ยอด...ใครสอนภาษาไทยลูกพี่เนี่ย...”  มิ้นท์ถาม
“...ก็พ่อเค้าสิ...” พี่ยอดตอบ
“...แกเอาเวลาที่ไหนไปสอนยะ...”  พี่รุจสวนกลับ
“...พ่อเค้าสอน ผมไม่ได้สอน...”  พี่ยอดมองหน้าผมแล้วพูดยิ้ม ๆ
“...หมายความว่านี่ไม่ใช่ลูกของพี่ยอดเหรอ...”  แก้วถามเสียเบา
“...ค่ะ...ยอดเป็นเพื่อนของดิฉัน...เค้าไม่ได้เป็นพ่อของมิกะนะคะ...”  เคียวโกะตอบแทน
“...อ้าว...แล้วพ่อมิกะเค้าเป็นใครล่ะคะ...”  มิ้นท์ถามด้วยท่าทางตื่นเต้นเกินหน้าเกินตาคนอื่น
“...เดี๋ยวพี่พาเคียวโกะกับมิกะไปนั่งก่อนนะ...มิกะกินอยากกินอะไรลูก...”  พี่ยอดตัดบทด้วยการพาแม่ลูกไปนั่งโต๊ะถัดไป
“...นั่งโต๊ะเดียวกันก็ได้ยอด...”  พี่รุจเรียก
“...ไม่เป็นไรครับ...เดี๋ยวพ่อเค้าก็มาถึง...เค้าคงต้องการความเป็นส่วนตัวอ่ะครับ...”  พี่ยอดหันมาบอก
*
*
...ระหว่างรอพี่ยอดสั่งอาหารให้แม่ลูกคู่นั้น...พวกเราก็แอบเม้าท์กันสนุกสนาน แต่ผมหูอื้อ นั่งตาลอย หน้าชาด้วยความอับอาย...ถ้าผู้หญิงกับเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกเมียของพี่ยอด ไอ้ที่เราทั้งวีนทั้งเหวี่ยงไปเมื่อสองเดือนกว่าที่ผ่านมานี่คงประจานความเอาแต่ใจ คิดถึงแต่ตัวเอง ไม่ฟังเหตุผลของพี่ยอดเลย...ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิด...
“...ทีมกลับก่อนนะ...”  ผมลุกขึ้น
“...อ้าว...รอพี่ยอดก่อนสิ...”
“...ฝากฟังเหตุผลของเค้าหน่อยละกัน...” ผมยังดื้ออยู่
“...แกก็อย่างนี้ทุกทีเลยนะ...ไม่ฟังแล้วเมื่อไหร่จะจบ...ถ้าแกรับเหตุผลเค้าไม่ได้ค่อยเดินหนีไป...โอเคมั้ย...”  พี่รุจดึงข้อมือผมไว้
“...อืม...”  ผมจำใจนั่งลงเหมือนเดิม
*
*
...พี่ยอดเดินคิ้วขมวดมานั่งตรงข้ามกับผม เราสบตากับแวบนึง พี่ยอดเข้าสู่โหมดขรึมผิดกับตอนที่อยู่ต่อหน้าสองคนแม่ลูกนั่น...พอพี่ยอดทำหน้าเครียด ไม่เห็นมีใครกล้าเปิดประเด็นถามเรื่องที่อยากรู้เลย...
“...ถ้าผมอธิบายเรื่องราวทั้งหมด ยังมีใครจะเชื่อผมอยู่บ้างมั้ย...”  พี่ยอดกวาดตามองทุกคนบนโต๊ะโดยมาหยุดนิ่งที่ผม
“...ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เมียแกใช่มั้ย...”  พี่รุจอ้อมแอ้มถาม
“...เราจดทะเบียนกันเฉย ๆ เพื่อให้เด็กมีพ่อในตอนนั้น...”  พี่ยอดตอบเสียงเรียบ แต่ยังมองหน้าผมไม่วางตา
“...ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ...”  มิ้นท์ถามประชดประชัน
“...แหม...นังมิ้นท์ ทั้งหน้าทั้งเสียงยังกับเป็นเมียอีตายอดซะเองเลยนะแก...”  พี่รุจกัด
“...ผมแต่งงานกับเคียวโกะเพราะทุกคนขอร้อง...พ่อของเคียวโกะเค้าไม่ชอบแฟนคนไทยที่เคียวโกะคบอยู่ด้วยในตอนนั้น...เค้ามาเมืองไทยเพื่อพาลูกสาวเค้ากลับญี่ปุ่น...ไปถึงโน่นแล้วทุกคนเพิ่งรู้ว่าเคียวโกะท้อง...พ่อเค้าอยากให้พี่ช่วยรักษาหน้าครอบครัวเค้า...ส่วนเคียวโกะไม่อยากอุ้มท้องแบบไม่มีพ่อ...”
“...แล้วพี่ยอดก็ยอม...”  แก้วพึมพำ
“...ในเหตุการณ์สึนามิวันนั้น...เราต่างช่วยชีวิตกันและกัน...รถมอเตอร์ไซค์ของพี่ล้มก่อนที่น้ำจะพัดมาได้นิดเดียว...พวกเค้าช่วยพยุงพี่มาจากรถ แต่พี่เป็นคนในพื้นที่ก็เลยพาพวกไปในที่ปลอดภัยได้...เค้าให้โอกาสพี่ไปเรียน ไปทำงานที่ญี่ปุ่น ไปสร้างอนาคตที่โน่น...”
“...เออ แกเคยเล่าให้เจ๊ฟังแล้ว...”  พี่รุจพยักหน้าหงึก ๆ
“...ตอนที่อยู่ญี่ปุ่นแรก ๆ เหงามาก...ภาษาอังกฤษของตัวเองก็ไม่ดี...คนที่โน่นก็ไม่พูดอังกฤษกัน...จะไปไหนก็ลำบาก อาหารก็กินไม่ค่อยได้...เคียวโกะคือเพื่อนคนแรกของพี่...เค้าพอจะพูดภาษาไทยได้บ้างเพราะแฟนเค้าสอน ส่วนภาษาอังกฤษเค้าก็ดีเพราะไปเรียนที่อเมริกาตั้งแต่เด็ก...ถ้าพี่ไม่ได้เคียวโกะ พี่ก็ไม่รู้จะทนอยู่ที่นั่นได้นานขนาดนี้หรือเปล่า...เคียวโกะพาพี่ไปเที่ยวทุกที่เพื่อไม่ให้พี่เหงา ดูแลพี่เป็นอย่างดี...เค้าให้พี่เป็นตัวกลางระหว่างเค้ากับแฟน...เราช่วยกันหาทางให้แฟนของเคียวโกะมาทำงานที่ญี่ปุ่น และพยายามทำให้พ่อของเคียวโกะยอมรับผู้ชายคนนี้...”
“...แฟนคนนี้คือพ่อของมิกะใช่มั้ย...”
“...ใช่...ผ่านไปไม่นาน เคียวโกะก็รู้ว่าตัวเองท้อง...ตอนแรกที่พ่อของเคียวโกะรู้เรื่องลูกสาวเค้าท้อง เค้าเข้าใจว่าพี่เป็นพ่อเด็ก เพราะช่วงนั้นเราสนิทกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด...แต่เคียวโกะเลือกที่จะพูดความจริงว่าพี่ไม่ใช่พ่อของเด็กในท้อง... พ่อเค้าช็อคและไม่ยอมรับ เค้าจึงแก้ปัญหาด้วยการขอร้องให้พี่แต่งงานกับเคียวโกะ...”
*
*
...พี่ยอดเล่าต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังพลางมองหน้าผมไม่วางตา...เค้าบอกว่าเมื่อแต่งงานกันเรียบร้อย พวกเค้าก็แยกตัวออกมาหาที่อยู่ด้วยกันข้างนอก...ในช่วงนี้ทั้งสองคนก็พยายามช่วยให้พ่อตัวจริงของเด็กเดินทางมาที่ญี่ปุ่นและพักอยู่ด้วยกันสามคนโดยที่ครอบครัวเคียวโกะไม่รู้...จนความลับแตกตอนที่เคียวโกะคลอดมิกะออกมา...ถึงครอบครัวเคียวโกะทุกคนจะเริ่มเห็นความดีของแฟนเคียวโกะ แต่พ่อเค้าก็ยังไม่ยอมรับผู้ชายคนนั้นอยู่ดี อาจจะด้วยเรื่องฐานะ จึงยังไม่ยอมให้พี่ยอดหย่ากับเคียวโกะ...
“...คุณวัฒนาเป็นเพื่อนของพ่อเคียวโกะ...เค้าแพลนที่จะทำธุรกิจร่วมกันโดยที่ให้พี่เป็นตัวแทนในฐานะลูกเขย...”
“...แล้วเค้าไม่รู้เรื่องคุณวัฒนาโกงบริษัทเหรอ...”  พี่รุจถาม
“...รู้...แต่เค้ายอมเสียส่วนน้อยเพื่อรักษาส่วนใหญ่ไว้...คุณวัฒนาอาศัยจังหวะตอดเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น...แต่โดยรวมแล้วเค้ายังทำผลประโยชน์ให้บริษัทได้อีกเยอะ...”
“...คุณวัฒนาไม่รู้ใช่มั้ยว่าพี่ยอดเป็นลูกเขยแค่ในนาม...”
“...ใช่...คุณวัฒนาไม่รู้ จริง ๆ แล้วไม่มีใครรู้หรอก...พ่อของเคียวโกะต้องการให้พี่มาคอยคานอำนาจคุณวัฒนา ถึงต้องมีกรรมการสองคน เวลาเซ็นเอกสารต้องเซ็นคู่กัน เอกสารจึงจะสมบูรณ์...”  พี่ยอดยิ้มให้ผมนิดนึง
*
*
...พี่ยอดพาผู้ชายไทยที่เป็นพ่อแท้ ๆ ของมิกะมาแนะนำเมื่อเค้าตามมาที่ร้าน...พอเห็นหน้าพ่อมิกะ พวกเราถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะมิกะหน้าเหมือนพ่อมาก...ความแคลงใจว่าพี่ยอดพูดความจริงหรือเปล่าหายไปโดยปริยาย...
“...ไม่สงสัยเลยว่าทำไมยอดถึงได้ทำงานเก็บเงินงก ๆ เพื่อซื้อตั๋วเครื่องบินไปลอนดอนบ่อย ๆ...”  พ่อของมิกะพูดแล้วยิ้มให้ผม
“...ไม่ได้หรอก...ห่างหูห่างตา...ฝรั่งมันชอบเอเชียเว้ย...”  พี่ยอดพูดเขิน ๆ ก่อนจะเดินหลบตาพวกเราไปหามิกะ
“...ถ้าไม่ได้ยอด ผมกับเคียวโกะก็คงไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างทุกวันนี้...เรามาช่วยยืนยันว่ายอดกับเคียวโกะไม่มีอะไรกันจริง ๆ แต่คุณทีมคงไม่ว่าอะไรถ้าน้องจะเรียกยอดว่าพ่อนะครับ...เราช่วยกันเลี้ยงมิกะมาตั้งแต่แบเบาะ และตอนเด็ก ๆ มิกะก็ติดยอดมาก ติดมากกว่าผมอีก เพราะยอดเค้าชอบตามใจหลาน...นั่น...เห็นมั้ย...”  เค้าให้ผมดูพี่ยอดที่อุ้มมิกะมานั่งตักและกำลังเปิดเมนูหาขนมให้หนูน้อยกิน
“......................”  ผมพูดไม่ออกได้แต่ยิ้มให้เค้า
“...งั้นผมขอตัวไปทานข้าวก่อนดีกว่า...อ้อ...คุณโชคดีมากนะครับทีม...ผมไม่เคยเห็นคนแบบยอดมาก่อนเลย...รักษาเค้าไว้ดี ๆ นะครับ...”
“...พี่ยอดดีเกินไปสำหรับทีม...”  ผมพูดเบา ๆ
*
*
...และแล้วผมก็โดนรุมสวดต่อโดยเพื่อนสาวและพี่รุจ...ยิ่งฟัง ยิ่งคิด ยิ่งเห็นความจริงทุกอย่างตรงหน้าผมยิ่งรู้สึกแย่กับความคิดที่เอาตัวเองเป็นหลัก ไม่สนใจใส่ใจความรู้สึกของพี่ยอด...แต่มันก็คนละประเด็นกับเรื่องที่พี่ยอดปิดบังเรื่องนี้กับผม...
“...ถ้ามึงข้องใจเรื่องนี้มึงก็ถามเค้าเองสิ...”
“...ยอด...มานี่หน่อย...ทีมเรียก...”  เจ๊รุจจัดให้
“...เฮ้ย...เจ๊...”  ผมร้อง
“...มีอะไรเหรอ...” พี่ยอดเดินมาถามผมเสียงเรียบ และมองด้วยแววตาว่างเปล่า
“...ทีมเค้าข้องใจที่ทำไมพี่ยอดต้องปิดเรื่องนี้เป็นความลับ...”  แก้วถามให้
“...ถ้าเค้าอยากรู้ก็ให้เค้าถามพี่เองสิ...”  พี่ยอดจ้องหน้าผมกวน ๆ
“...เค้าคงมีเหตุผลของเค้าแหละ...เอาเป็นว่าเราเคารพการตัดสินใจของเค้าละกัน...ไม่ต้องเซ้าซี้ให้เค้าบอกหรอก...มันสายไปแล้ว...”  ผมหันไปพูดกับแก้ว
“...ก็กูอยากรู้อ่ะ...”  มิ้นท์แทรก
“...ถามกันเองเหอะ แล้วไม่ต้องเอาเรื่องเค้ามาบอกกูนะ...กลับบ้านดีกว่า...”  ผมลุกพรวด ก้าวยาว ๆ ออกไปจากร้าน
*
*
...ความรู้สึกหลากหลายมันวนเวียนอยู่ในหัว...รู้สึกผิด...โกรธ...อาย...น้อยใจ...สายตาของพี่ยอดที่มองมาเมื่อกี้มันไม่เหมือนพี่ยอดคนเดิมเลย...ไม่สิ...มันเหมือนพี่ยอดคนที่เราเจอกันวันแรก...พูดเสียงเข้ม มองด้วยแววตาหาเรื่อง ทำท่าเหมือนคนที่เหนือกว่า ให้เราต้องง้อ...แต่พี่ยอดน่าจะรู้จักเราดีว่าเราไม่ง้อใครง่าย ๆ ถึงจะเราจะมีส่วนผิดก็เถอะ...แต่เค้าก็ยังยึกยักไม่เคลียร์เรื่องที่ปกปิดเรา...
*
*
...แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าอีกซักพักพี่ยอดต้องตามขึ้นมาง้อเหมือนทุกครั้ง...รีบอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดนอนตัวเก่ง ฉีดน้ำหอมกลิ่นคุ้นเคย...เดินวนรอบห้องด้วยความกระวนกระวายจนเมื่อยขา...นั่งก็แล้ว นอนก็แล้ว...เที่ยงคืนก็ยังไม่ได้ยินเสียงเคาะประตู ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์...เป็นอีกคืนที่ผมต้องหลับทั้งน้ำตา...

****************************************************************************

[RemySexyCool]

...ความหวังที่จะให้พี่ยอดเข้ามาอธิบายเหตุผลด้วยตัวเองค่อย ๆ เลือนรางลง...ผ่านไปอีกเกือบเดือนพี่ยอดก็ยังเงียบ...พี่รุจเป็นสายลับโทรมารายงานความเคลื่อนไหวของพี่ยอดให้ผมรู้...ยังดีที่เค้าทำแต่งาน ไม่มีเรื่องอื่นมาทำให้ผมยิ่งเสียใจ..ช่วงนี้เค้าบินไปส่งเคียวโกะที่ญี่ปุ่นหนึ่งอาทิตย์...
“...แก...ข่าวด่วน Breaking News...เคียวโกะมาทำงานแทนอีตายอดแล้วนะ...”  พี่รุจโทรมารายงานน้ำเสียงตื่นเต้นในตอนเช้าวันหนึ่ง
“...เหรอ...”  ผมตอบกลับเสียงเรียบ
“...นี่...แกไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ...”
“...จะให้รู้สึกอะไรล่ะ...ก็ทีมไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับบริษัทนี้อยู่แล้วนี่...”
“...ไม่ใช่เรื่องบริษัท...ตอนนี้อีตายอดไปไหนก็ไม่รู้...เคียวโกะบอกว่ายอดแยกกับเค้าตั้งแต่เครื่องลงแล้ว...”
“...เค้าเอาตัวรอดได้น่า...
“...มันไม่ทำงาน แล้วจะเอาเงินที่ไหนผ่อนบ้านวะ...มันรักบ้านหลังนี้จะตาย ถ้าโดนยึดเสียดายแย่ ตกแต่งซะอลังการ...”  ผมสลดวูบเมื่อคิดถึง “บ้านของเรา”
“...ทีมยุ่งอ่ะเจ๊...เดี๋ยวเย็น ๆ จะไปดูที่บ้านให้ละกัน...เผื่อเค้าจะไปพักที่นั่น...ใกล้เสร็จแล้วนี่...”
*
*
...ผมขับรถไปที่ร้านใหม่ของตัวเองที่กำลังเริ่มปรับปรุงหลังจากคนเช่าเพิ่งย้ายออกไปไม่นาน...ช่วงนี้ผมยุ่งจริง ๆ พยายามทำตัวให้ยุ่งเพื่อจะได้ไม่ต้องคิดถึงพี่ยอด...หน้าที่ของผมตอนนี้ก็คอยช่วยแจ็คดูแลเรื่องการก่อสร้าง...ถึงจะช่วยไม่ได้มาก แต่พอเห็นโครงบ้านโล่ง ๆ ผมก็พอจะช่วยออกไอเดีย และวาดภาพร้านไว้ในสมองจะได้ออกความเห็นให้แจ็คเอาไปปรับใช้ในการตกแต่ง...
“...หวัดดีทีม...มาแต่เช้าเลยนะพักนี้...”  แจ็คทักผม
“...อยู่ห้องก็ไม่มีอะไรทำอ่ะ...เซ็ง...ถ้านอนที่นี่ได้ทีมนอนไปแล้วนะ...”  ผมพูดขำ ๆ
“...งั้นเข้ามาดูงานข้างในดีกว่าครับ...วันนี้เราจะเริ่มทำส่วนของครัว วางระบบท่อน้ำ...โชคดีมีช่างเก่ง งานคงเสร็จเร็วกว่ากำหนด...”
“...ดีจัง...ระหว่างนี้ทีมไม่มีรายได้ ถ้าร้านเสร็จเร็วก็ได้เงินคืนเร็ว...”  ผมพูดพลางเดินตามแจ็คเข้าไปด้านใน
“...วันนี้ทีมช่วยดูแลส่วนของครัวได้มั้ยครับ...ผมต้องไปดูเรื่องโครงสร้างใหญ่อีกด้าน...”
“...ได้สิ...แต่ขอดูเฉย ๆ นะ ทีมทำอะไรไม่เป็นเลย...”
“...โห...แค่ทีมนั่งยิ้มเป็นกำลังใจ ส่งน้ำให้ช่างกินก็พอแล้ว...”  แจ็คแซว
“...ถ้าช่างหล่อจะป้อนข้าวป้อนน้ำให้ถึงปากเลย...”  ผมรับมุข
*
*
...ได้ยินเสียงคนลากของ เคาะอะไรดังมาจากด้านใน แจ็คปล่อยให้ผมเดินเข้าไปคนเดียวแล้วเค้าก็แยกไปอีกด้านของตึก...ผมเก๊กหน้าขรึมให้สมกับฐานะผู้ว่าจ้าง แต่จริง ๆ แล้วแค่เก๊กให้ตัวเองมั่นใจ...แจ็คเค้าคิดยังไงถึงให้ผมมาอยู่ในดงผู้ชายแบบนี้หว่า...
“...พี่ยอด...”  ผมยืนตะลึงหน้าประตู
“...สวัสดีครับ...”  พี่ยอดพยักหน้าทักทาย
“...มาทำอะไรที่นี่...”  ผมถลาเข้าไปนั่งคุกเข่ากับพื้นข้างพี่ยอด
“...พี่มาทำงานเป็นช่างที่นี่ไง...”  พี่ยอดตอบแต่มือก็ยังเลื่อยท่ออยู่
“...จะบ้าเหรอ...แล้วงานที่บริษัทล่ะ...”
“...พี่หย่ากับเคียวโกะแล้ว พี่ก็หมดอำนาจในบริษัท...ไม่มีงานทำ บ้านก็ต้องผ่อน พอดีเจอคุณแจ็คก็เลยของานเค้าทำ...”
“...ผ่อนบ้านเดือนละตั้งหลายหมื่น...พี่ยอดทำงานที่นี่สองเดือนยังไม่พอผ่อนบ้านงวดเดียวเลย..”
“...ทำไงได้ล่ะ...”  พี่ยอดพูดเสียงเรียบ
“...เรื่องบ้านพี่ยอดไม่ต้องห่วงนะ ทีมจะจัดการให้...แล้วก็เรื่องานอีก...เดี๋ยวทีมหางานใหม่ให้นะ...”
“...ไม่เป็นไร...พี่เกรงใจ...ทีมอย่าลำบากเพราะพี่เลย...”
“...ไม่ลำบากเลย...ทีมไม่อยากให้พี่ยอดอยู่ในสภาพนี้...”  ผมกระซิบ น้ำตาคลอด้วยความสงสาร
“...ทีมไม่โกรธเรื่องที่พี่ปิดบังทีมเหรอ...”
“...แค่พี่ยอดไม่ได้แต่งงานมีลูกจริง ๆ ทีมก็โอเคแล้ว...ทีมเชื่อว่าพี่ยอดมีเหตุผลที่ต้องปิดทีม...”
“...เราน่าจะปรับความเข้าใจกันได้เร็วกว่านี้เนอะ...ตอนที่พี่มีพร้อมทุกอย่าง...”  พี่ยอดพูดเสียงเศร้า
“...ไม่เป็นไร...เราสร้างด้วยกันได้นี่...”  ผมพูดสวนทันที ถ้าไม่อายสายตาช่างคนอื่น ผมคงเข้าไปกอดพี่ยอดแน่น ๆ ซักที
“...พี่ไม่อยากเอาเปรียบทีม...”
“...เฮ้ย...พี่ยอดอย่าคิดอย่างนั้นสิ...”
*
*
...ผมโทรไปหาแจ็คเพื่อให้เค้ามาช่วยพูดกับพี่ยอดเรื่องงาน ผมไม่อยากให้พี่ยอดต้องมาลำบากอย่างนี้...แจ็คบอกว่าเค้าไม่อำนาจพอที่จะสั่งพี่ยอดได้ พี่ยอดขอมาทำงาน เค้าเห็นว่าพอจะช่วยพี่ยอดได้จึงรับไว้...นอกจากแจ็คจะไม่ช่วยผมพูดแล้วยังจะเรียกช่างคนอื่นในครัวให้ออกไปทำงานส่วนอื่น ทิ้งพี่ยอดไว้กับผมตามลำพังอีก...
“...ทางญี่ปุ่นเค้าไม่ได้ให้อะไรไว้เลยเหรอ...”  ผมถามพี่ยอดที่ทำงานงก ๆ เหงื่อโซมไปทั้งตัว
“...ที่ผ่านมาพี่ได้ของเค้ามาเยอะแล้ว...”
“...ก็นั่นน่ะสิ...พี่ยอดก็น่าจะมีเงินเก็บ...เอาไปลงทุนทำอะไรมั้ย...”
“...ไม่อ่ะ...พี่จะเก็บไว้ตอนฉุกเฉิน...อย่างน้อยก็พอจะผ่อนบ้านไปได้อีกหลายงวด...”
“...แล้วพี่ยอดพักที่ไหนอ่ะ...คอนโดเป็นสวัสดิการของบริษัท...เคียวโกะน่าจะช่วยพี่ได้นะ...”
“...เค้าก็ช่วย แต่ที่นี่เมืองไทย พี่ไม่รบกวนเค้าหรอก...ทำงานที่นี่ก็นอนที่แค้มป์คนงานนี่แหละ...”
“...เอ่อ...พี่ยอดไปพักกับทีมก็ได้นะ...”  ผมพูดเสียงเบา รู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าว
“...ไม่เป็นไร...ทำงานทั้งวันเหงื่อเต็มตัว ไม่อยากนั่งรถทีม...”  พี่ยอดพูดจบก็ถอดเสื้อที่ชุ่มเหงื่อออกมาพาดไว้ที่ท่อน้ำใกล้ ๆ
“...พี่ยอดจะเป็นคนดีไปหรือเปล่าเนี่ย...ใครจะช่วยอะไรก็ปฏิเสธหมด...”  ผมพูดเสียงดังข่มความรู้สึกอื่นเมื่อเห็นพี่ยอดเปลือยท่อนบน
“...พี่ไม่ใช่คุณยอดคนเดิมแล้ว ทำอะไรก็ต้องเจียมตัวไว้...”
“...งั้นทีมขอสั่งในฐานะคนจ้างงาน...วันนี้พี่ยอดต้องกลับไปพักกับทีม...แล้ววันพรุ่งนี้พี่ยอดจะกลับมาทำงานที่นี่ในตำแหน่งหัวหน้าช่าง ไม่ต้องลงมือทำเอง...โอเคมั้ย...ห้ามปฏิเสธ...พี่ยอดขอแจ็คทำงาน แต่แจ็ครับเงินจากทีม เท่ากับว่าทีมเป็นนายจ้างพี่ยอดเหมือนกัน...ถ้าทำแค่นี้ไม่ได้ก็ไปหางานที่อื่นซะ...”  ผมต้องเล่นไม้แข็ง
“...อืม...พี่ไม่มีทางเลือกแล้วนี่...”  พี่ยอดรับคำ
*
*
...ผมนั่งมองพี่ยอดทำงานอย่างเพลิดเพลิน...กล้ามเนื้อแกร่งที่มีเหงื่อชโลมสะท้อนให้เห็นว่าพี่ยอดดูแลตัวเองดีแค่ไหน...ผิวที่ไม่ได้โดนแดดแรง ๆ มาตลอดหกปีที่ทำงานในระดับผู้บริหารมันต่างจากวันแรกที่ผมเจอพี่ยอดในฐานะซุปเปอร์ไวเซอร์โรงแรมที่มีแต่คราบน้ำมันและผงฝุ่น...
“...พี่ยอดกินน้ำสิ...”  ผมยื่นแก้วน้ำให้
“...ขอบคุณครับ...” พี่ยอดรับน้ำมาดื่มแล้ววางลงข้างตัว
“...ทำไมต้องพูดเพราะด้วยอ่ะ...”
“...คุณทีมอยู่ในฐานะผู้ว่าจ้างแล้วนี่...”  พี่ยอดมองหน้าผมนิ่ง
“...อย่าประชดได้มั้ย...”  ผมโผเข้าไปกอดพี่ยอด
“...อย่า...ตัวพี่สกปรก...”  พี่ยอดดันตัวผมออก
“...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย...”  ผมพูดข้างหูพี่ยอด แก้มแนบแก้มเหงื่อพี่ยอดเปื้อนแก้มผม แต่ผมกลับไม่รู้สึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย
“................................”  พี่ยอดไม่ตอบ แต่กลับหอมแก้มผมฟอดใหญ่ ก่อนจะกอดรัดผมแน่นขึ้น
“...พี่ยอด...พอก่อน...หายใจไม่ออก...”  ผมพูดเขิน ๆ ดันตัวเองออก
*
*
ในขณะที่ผมนั่งผึ่งพัดลมตัวใหญ่ นั่งมองพี่ยอดก็ยังทำงานไม่หยุดมือ ดูเค้ามีความสุขกับการทำงานแบบนี้มากกว่านั่งใส่สูททำงานอยู่ในห้องแอร์ซะอีก...ผมให้พี่ยอดมานั่งพักตากพัดลมพี่ยอดก็ไม่ยอม เค้าบอกว่าอยากจะทำงานให้เสร็จเร็ว ๆ ผมต้องเป็นฝ่ายเดินเอาผ้าเช็ดหน้าไปซับเหงื่อให้เค้า...เรียกให้มาพักก็ไม่มา งั้นเราเข้าหาเองก็ได้...กระดาษหนังสือพิมพ์แถวนั้นถูกนำมากระพือพัดให้พี่ยอดคลายร้อน...
“...โอ้โห...ช่างคนนี้มีอะไรดีเนี่ย...เจ้าของร้านต้องมานั่งพัดให้เลย...ไปทานข้าวกันเถอะครับ พักเที่ยงแล้ว...”  แจ็คเข้ามาแซว
“...ไปพี่ยอด...”  ผมจูงมือพี่ยอดออกมา พอเห็นว่าแจ็คมองมือผมอยู่ ผมต้องปล่อยให้พี่ยอดเดินตาม เพราะมันไม่ดีต่อการปกครองช่างคนอื่น
“...ได้ข่าวว่าทะเลาะกับคุณยอด...ทำไมดูไม่เหมือนคนทะเลาะกันเลยล่ะ...”  แจ็คถามยิ้ม ๆ
“...ก็ไม่ได้คุยกันมาเกือบสามเดือนได้แล้วมั้ง...มีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย...”
“...ผมก็งง ๆ นะที่คุณยอดมาขอทำงานด้วย...แกว่าแกกำลังว่างงาน...”
“...ถ้าเค้าอยากทำก็ให้เค้าทำเถอะ...แต่ว่า...ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ขอให้เค้าเป็นหัวหน้าช่างได้ป่าว ไม่ต้องลงมือทำเองอ่ะ...ตอนอยู่โรงแรม พี่ยอดเก่งนะ...เกือบจะได้เป็นผู้จัดการแผนกช่างด้วย ถ้าไม่เกิดสึนามิซะก่อน...”  ผมพยายามเชียร์พี่ยอด
“...ได้สิครับ...ทีมเป็นเหมือนเจ้านายผม อยากได้แบบไหนก็บอกมาเลยครับ...”
*
*
...พี่ยอดนั่งกินข้าวร่วมกับช่างคนอื่น ๆ ที่โต๊ะไม่ไกลกันนัก ถึงแม้จะทำตัวกลมกลืน แต่มาดของพี่ยอดก็ยังเด้งออกมาจากกลุ่มนั้น...เมื่อกินข้าวกันเสร็จ พวกเค้าก็แยกย้ายไปพักผ่อน บางคนก็ไปหาขนมกิน บางคนก็นอน...ส่วนพี่ยอดนั่งกอดเข่าคนเดียวอยู่ข้างสระว่ายน้ำ...เสื้อก็ไม่ใส่ กางเกงยีนส์สีซีดที่ตอนนี้มีฝุ่นเกาะเต็มไปหมดไม่ทำให้พี่ยอดลดความหน้ามองลงไปแม้แต่น้อย...
“...คิดอะไรอยู่...ไม่ต้องเครียดนะ...ทีมไม่ยอมให้บ้านโดนยึดหรอก...”  ผมนั่งลงข้างพี่ยอด
“...เปล่า...พี่ไม่ได้เครียดเรื่องบ้าน...แต่พี่เห็นทีมดีกับพี่อย่างนี้แล้วพี่ยิ่งรู้สึกผิดที่เคยว่าทีมคิดถึงแต่ตัวเอง...”
“...ก็ทีมผิดจริง ๆ นี่นา...ตอนนั้นทีมคิดถึงแต่หน้าตัวเองจนลืมคิดถึงความรู้สึกของพี่ยอด...”
“...จริง ๆ แล้วพี่จะบอกทีมเรื่องนี้ตั้งนานแล้ว แต่พี่ยังเห็นว่าทีมยังควบคุมตัวเองเวลาโกรธไม่ได้...เรื่องนี้มันเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าพี่บอกทีม พี่ก็ต้องบอกทั้งหมด ว่าพี่แต่งเพียงแต่ในนาม...แต่ทุกคนที่โรงงานเค้าเชื่อว่าพี่เป็นลูกเขยจริง ๆ...ตั้งแต่ทีมกลับจากอังกฤษ พี่เห็นทีมทะเลาะกับแซน ทะเลาะกับคนที่โรงงานแล้วพี่ยิ่งไม่กล้าบอกทีม เพราะกลัวทีมจะหลุดปากพูดความจริงตอนโมโห...ทางญี่ปุ่นกำชับเรื่องนี้มาก เพราะถ้าพี่อยู่ในฐานะลูกเขย คุณวัฒนาจะได้เกรงใจ...พี่พยายามไม่ให้ทีมไปโรงงานเพราะพี่กลัวทางโรงงานบอกทีมว่าพี่เป็นลูกเขยเจ้าของบริษัทเหมือนกันแหละ...”
“...แล้วทำไมพี่ยอดถึงหายไปเลยอ่ะ ไม่มาอธิบายตั้งแต่วันนั้น...”  ผมถามสิ่งที่ข้องใจที่สุด
“...ใครกันแน่ที่เดินหนีพี่...”  พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ
“...โอเค...ทีมผิดเองแหละ...”  ผมพูดเสียงอ่อย
“...พี่ขอไปจัดการกับทุกอย่างให้เสร็จ...พี่ต้องมอบหมายงานให้เคียวโกะ...บินไปบินมาเรื่องโรงเรียนมิกะ เรื่องเอกสารหย่าด้วย...”
“...แล้วก็ลาออกมาง่าย ๆ เนี่ยนะ...”
“...เจ้าของบริษัทตัวจริงเค้ามาแล้วนี่...”
*
*
...ตลอดบ่ายนั้น...พี่ยอดก็ยังทำงานในส่วนของครัวไปเรื่อย ๆ ผมเองก็เดินเข้าเดินออก เสิร์ฟน้ำ หาขนม ผลไม้ มาให้พี่ยอดกินเป็นระยะ เรียกว่าเอาใจกันยิ่งกว่าตอนที่อยู่ด้วยกันเสียอีก...เมื่อได้เวลาเลิกงาน พี่ยอดไปล้างตัวที่ห้องน้ำ ผมเดินไปหยิบเสื้อของตัวเองที่ติดรถมาให้ เลือกตัวที่ใหญ่ที่สุด พี่ยอดใส่ได้พอดีตัว...
“...มันจะแปลก ๆ ป่าวอ่ะ...ช่างสกปรกมอมแมมขึ้นรถเบนซ์คนว่าจ้างเนี่ย...”  พี่ยอดพูดขำ ๆ
“...ไม่หรอก...พรุ่งนี้พี่ยอดก็เป็นช่างใหญ่แล้ว...เดี๋ยวทีมจับแปลงโฉมเอง...เออ...แล้วเสื้อผ้าข้าวของพี่ยอดอยู่ไหนอ่ะ...”  ผมหันไปถาม
“...เอ่อ...อยู่ที่คอนโดนั่นแหละ...พี่ฝากเคียวโกะไว้ก่อน...”
“...ให้ทีมแวะไปเอามั้ย...”
“...ไม่ต้องหรอก...”
“...อ้าว...แล้วคืนนี้ใส่อะไรนอนอ่ะ...”
“...ไม่ใส่...”  พี่ยอดตอบสั้น ๆ แล้วมองหน้าผมด้วยแววตามีความหมาย
“...ทะลึ่งว่ะ...”
*
*
...พี่ยอดรีบถอดเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายทันทีที่ถึงห้อง...ส่วนผมก็ลงไปซื้อของใช้ส่วนตัวใหม่เอี่ยมให้พี่ยอดที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ ๆ...กลับมาอีกที พี่ยอดเดินมารับถุงข้าวของที่ผมซื้อด้วยสภาพที่นุ่งผ้าขนหนูผืนใหญ่สีขาวขมวดปมไว้หลวม ๆ ซึ่งตอนนี้มันคงใกล้จะหลุดจากสะโพกที่ยอดเต็มที...ผมต้องเบือนหน้าหนี รีบเดินเอาของไปเก็บเข้าที่...
“...หิวมั้ยพี่...กินอะไรดี...”  ผมถามพี่ยอดแก้เขิน
“...กินอะไรก็ได้ เน้นถูกไว้ก่อน...พี่ไม่มีเงินพอจะหาของแพง ๆ ให้ทีมกินแล้ว...”
“...ทีมเลี้ยงเอง...เอาร้านมิ้นท์นี่แหละ...อุดหนุนเพื่อนฝูง...”
“...อืม...ยังไงก็ได้...”
“...งั้นทีมขออาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ...”  ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนู
“...พี่รอทีมตั้งนาน ร้อนอีกแล้ว ขออาบด้วยคนนะ...”  พี่ยอดไม่รอให้ผมอนุญาตเดินเข้าไปเปิดน้ำลงอ่างรอผมเลย
*
*
...อ้อมกอดของพี่ยอดยังอบอุ่นเหมือนเดิม...มือของเค้ายังทำให้ผมสะดุ้งได้ทุกครั้งไม่ว่าเค้าจะลูบไปตรงส่วนไหนบนร่างกายผม...ริมฝีปากชื้น ๆ ลมหายใจอุ่น ๆ ของพี่ยอดทำให้ผมขนลุกซู่...ความต้องการกันและกัน ความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันมากว่าสองเดือนของเราสองคนถูกบอกเล่าด้วยภาษากายในอ่างอาบน้ำนั้น...ตาเราประสานกันก่อนที่พี่ยอดจะค่อย ๆ ก้มลงมา..มันเป็นจูบที่ยาวนานที่สุดนับจากวันที่เราเจอกันอีกครั้งตอนผมกลับจากอังกฤษเมื่อปีก่อน...
“...อะไรยังไง...คู่นี้...กูว่าแล้ว...ยังไงก็หนีกันไม่พ้นหรอก...” มิ้นท์กรี๊ด พี่รุจต้องสะกิดให้มันเบาเสียงลงหน่อย
“...ดีใจจัง เห็นเพื่อนมีความสุข เราก็มีความสุขไปด้วย...”  แก้วพูดยิ้ม ๆ
“...ยอด...แกรีบบอกความจริงเรื่องสุดท้ายด้วยนะ...เจ๊ไม่อยากเสียหมา...”
“...อะไรเหรอ...”  ผมมองหน้าพี่ยอดงง ๆ
“...ถ้าพี่บอกแล้วทีมอย่าโกรธนะ...”  พี่ยอดถามเสียงอ่อย
“...ไม่โกรธหรอก...” ผมกัดฟันพูด
“...โห...อย่าทำหน้าอย่างนี้สิ...”  พี่ยอดจับมือผมเขย่าเบา ๆ
“...มีอะไรปิดทีมอีกเหรอ...”  ผมถามเสียงเรียบ
“...พี่ยังทำงานอยู่ที่บริษัทเดิมนั่นแหละ...ตอนนี้กรรมการมีสามคนแล้ว เพิ่มเคียวโกะเข้ามา...ต่อไปต้องมีลายเซ็นกรรมการสองในสามคนเอกสารถึงจะสมบูรณ์...”
“...แล้วไปทำงานที่ร้านทีมทำไม...”  ผมแกล้งถามห้วน ๆ
“...เจ๊เป็นคนวางแผนเองแหละ...”  พี่รุจยกมือสารภาพ
“...ตกลงเจ๊อยู่ข้างใครเนี่ย...”
“...เจ๊เป็นนกสองหัว อยู่ทั้งสองฝ่ายแหละ...”  พี่รุจมองหน้าผมกับพี่ยอดสลับกัน
“...เจ๊แกอยากให้ทีมกับพี่ยอดดีกันเร็ว ๆ อ่ะ...”  แก้วช่วยพูด
“...โอเค...ต่อไปทีมจะดูจากเจตนา และไม่ห่วงเรื่องฟอร์มตัวเองแล้ว...” ผมยิ้มให้พี่รุจและเพื่อน ๆ
“...ขอบคุณทุกคนที่ช่วยนะครับ...ถ้าทีมไม่ได้พี่รุจ ไม่ได้มิ้นท์กับแก้วคอยเตือน ผมยังไม่รู้เลยว่าเราจะลงเอยยังไง...” พี่ยอดบีบมือผมเบา ๆ
“...ลงเอยด้วยคำว่า We still belong together ไง...” ผมพูดพลางยิ้มให้พี่ยอด
*
*
...ในที่สุดร้านของผมก็เสร็จ พร้อมกับ “บ้านของเรา” เป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอครอบครัวของพี่ยอดในงานขึ้นบ้านใหม่ของเรา...ถึงพี่ยอดจะไมได้แนะนำให้ทางครอบครัวเค้ารู้ถึงความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งของเราสองคน แต่การกระทำที่แสดงออกทำให้พวกเค้ารู้โดยปริยาย...แต่ถึงรู้พวกเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะพี่ยอดไม่ใช่ลูกชายคนเดียว และฐานะทางบ้านก็ไม่ได้เดือดร้อน คล้ายกับว่าพี่ยอดไม่ได้เป็นความหวังของครอบครัวยังไงไม่รู้...ผมลืมนึกไปเลยว่าถ้าพี่ยอดเรียนโรงเรียนเดียวกับเจ๊รุจและคุณแซนได้ แสดงว่าที่บ้านต้องมีฐานะพอสมควร...แต่เค้าคงมีปัญหากับทางบ้านเค้าจึงไม่เคยพูดถึงคนทางบ้านให้ผมได้ยินเลย...
*
*
...หลังจากทำบุญบ้าน ผมกับพี่ยอดก็ช่วยกันขนของเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เหลือเข้าบ้าน...พี่ยอดรับผิดชอบชั้นล่าง ส่วนผมจัดของที่ห้องนอน...เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ผมกวาดตามองเห็นตู้ที่มีลิ้นชัก กุญแจคาไว้ ผมเดินไปเปิดดูเพราะไม่รู้ว่ามันเป็นลิ้นชักว่าง หรือมีของอยู่...เลื่อนเปิดออกมาผมเห็นสมุดไดอารี่ปี 2547 มีกระดาษคั่นอยู่ ผมขอเสียมารยาทแอบอ่านไปได้หลายหน้า...และปิดไดอารี่เล่มนั้นลงพร้อมรอยยิ้มเมื่อพี่ยอดตะโกนเรียกให้ลงไปกินข้าวด้วยกัน...

The End

[/color]
****************************************************************************
...ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกความเห็น ทุกคำติชม...เรื่องนี้จะไม่มีถึงซีซั่น 3 ถ้าไม่มีผู้อ่านให้กำลังใจ ผมถือว่าพวกคุณคือส่วนร่วมของเรื่องนี้ เพราะมันเป็นการคิดสด บางครั้งผู้เขียนก็ตันบ้าง แต่พอได้อ่านคอมเม้นท์แล้วพล็อตก็ลอยมาในหัวเลย...แค่คลิกเข้ามาอ่านผมก็ดีใจแล้ว...ต้องขอขอบคุณผู้อ่านอีกครั้ง และต้องขอโทษด้วยที่บางตอนอาจจะให้รอนานไปบ้าง...
...ขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่ดีทั้งในบอร์ดนี้ และใน Facebook ขอบคุณที่รอคอย และเข้ามาเม้าท์กันสนุกสนาน...จบเรื่องนี้แล้วหวังว่าจะไม่ลืมกันนะครับ...
...เป้...

[lasom]

 
พี่เป้ ไม่ได้เข้ามาอ่านแป๊ปเดียวเองอ่ะ พี่จะจบแล้วหรอ
งงอ่ะ ทุกทีซีซั่นนึงตั้งยาว งั้นขอไปตามอ่านก่อนแล้วกันเดี่ยวมาเม้นใหม่

[DexTunG]

+1     

[i3igM]

ขอทำใจก่อนอ่าน  

-------------------------------------------------

อ่านแล้วแอบน้ำตาซึม แบบว่าปลื้มใจ
เรื่องราวความรักที่คุณเป้ได้สื่อสารให้พวกเราเห็นนั้น
ล้วนแล้วแต่เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ ไม่ว่าจะเป็น
ความรักของคู่รัก ความรักของเพื่อน ความรักของพ่อแม่
ไม่ว่าเราจะต้องพบกับมรสุมที่คลื่นลมแรงสักเพียงใด
แต่สุดท้ายแล้วความรักจะพยุงเราให้ผ่านพ้นไปได้

ปล.ขอบคุณเป้มากตลอดทั้ง 3 season ที่ผ่านมา
 

[sodamini]

We still belong together  

+1 แทนคำขอบคุนพี่เป้สำหรับเรื่องราวดีดีเช่นกันค่ะ  
Happy ending จิงๆค่ะไม่มีอะไรแคลงใจหลงเหลืออีกแล้วกับความรักของคนทั้งคู่
พี่ยอดเคลียร์ตัวเองเสียงดังฟังชัดพอๆกับที่ทีมยอมเดินเข้าไปง้อขอโทดพี่ยอดได้
สุดท้ายแล้วความรักของชีวิตคู่ก็ยังคงต้องการความเข้าใจซึ่งกันและกันเสมอค่ะ

[A-J.seiya*]

พี่เป้ !!!!!
จบแล้วเหรอคะ งื้ออออออออออออออออออออออออ
ขอบคุณ ที่สุดท้าย มันก็เป็น We still belong together
><  ชอบพี่ยอดเป็นที่สุดดดดด
ผู้ชายแบบนี้จะหาได้จากที่ไหนอีก รักขนาดนี้ ดีขนาดนี้
ซีซั่นนี้ มาแบบสั้นๆ แต่กินใจ

รักกันนานๆนะ !!!!
กอดพี่เป้  +1 ไปที ^^
 

[spok1234]

ตอน จบ ถึง จะ ดึก ไป หน่อย

แต่ ก็ คุ้ม ค่า การ รอ คอย มาก ครับ

จบ ได้ แบบ Happy สุด ๆ

ยัง ไง ผม จะ รอ เรื่อง ต่อ ๆ ไป เหมือน เดิม ครับ

ขอบ คุณ อีก ครั้ง ครับ

p.s. จะ ไป เม้น ใน fb บ่อย ๆ นะ ค้าบ ^^

[PEENAT1972]

ทำใจก่อนอ่านตั้งนานหายใจไม่ทั่วท้องอ่านจบเฮ้อ ค่อยยังชั่ว โล่งอกคะ

[Nichdia]

สนุกมากครับ ทุกซีซั่นเลย

ตามอ่านมาโดยตลอด ถึงปีรึยังคับเนี่ย ฮ่าๆๆ

ขอบคุณมากนะครับ ที่สร้างสรรผลงานดีๆออกมาให้ได้ชื่นชม ^^

[sa~waii]

ในที่สุด เฮ้ออออออออออ

เหมื่อนได้ร่วมเดินทางพร้อมๆกับทีมและยอดเลย

เหนื่อย ท้อ สุข

อ่านแล้วเข้าใจเลยค่ะ คนรักกัน ไม่ได้ต้องการแค่ความรัก แต่ความเข้าใจ เชื่อใจก็เป็นสิ่งสำคัญ

ขอบคุณกับอีกหนึ่งเรื่องดีๆนะคะ

จริงๆแล้ว อ่านที่ไรลุ้นจนจะเป็นลม จบแต่ละทีชอบทำคนอ่านแทบนอนไม่หลับ ๕๕๕๕

ที่จริงเสียดายจังเลยค่ะ ไม่อยากให้จบเลย ตอนพิเศษมาให้หายคิดถึงกันก็ดีนะคะ ๕๕๕๕

ขอหวานๆน้า

รักไรท์เตอร์นะคะ

[สาวเครือฟ้า]

yes

ในที่สุดก็มา


เม้นต์ก่อนอ่าน


คืนนี้นอนหลับซะที

 

[kitty]

  We still belong together ขอบคุนจ้าาาาาา

รอเรื่องใหม่หรือตอนพิเศษจ้าๆๆๆๆๆๆ

[DexTunG]

 

[noy]

ขอบคุณพี่เป้มากๆนะค่ะที่จบให้อย่างแฮปปี้    หวังว่าจะได้อ่านตอนพิเศษเร็วๆนี้นะค่ะ  ยังอยากถามคำถามเดิมคือ คิดจะรวมเล่มมั้ยค่ะ

[N.T.❁]

ขอบคุณนะคะพี่เป้...
ตอนแรกเปิดมาไม่กล้าอ่าน ขอสกรอลลงมาอ่านเม้นทำใจก่อน ฮ่าๆ

ไงดีอะ...ดีใจด้วยที่เข้าใจกันได้...
แต่สุดท้ายส่วนตัวแล้วก็ยังเคืองพี่ยอดอยู่ดีแหละ
ขนาดตอนสุดท้ายก็ยังแอบจัดฉากเลย ถึงมันจะเป็นเจตนาดีก็เหอะ ชิชิ (ยังคงอยู่ในโหมดอคติพี่ยอด 555)

ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ ที่ทำให้อินจนบางทีนอนแทบไม่หลับ ^^
จบเรื่องนี้แล้ว คงคิดถึงทีม(กะพี่ยอด)แน่เลย ย้อนกลับไปอ่านใหม่ทีไรก็รู้สึกผูกพันขึ้นตลอด
ไม่รู้ว่าพี่เป้จะมีตอนพิเศษหรือเรื่องใหม่มาให้อ่านกันอีกไหม? แต่จะติดตามไปเรื่อยๆนะคะ  

[hikikomori]

ในที่สุดมหากาพย์ไตรภาคเรื่องนี้ก็จบซะทีนะคะพี่เป้

วันเวลาที่ได้มาอ่าน มานั่งรอพี่เป้อัพ  เป็นช่วงเวลาที่เรารู้สึกดีมาก
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆอย่างนี้มาให้อ่านกันนะคะ 
ยังไงเรื่องนี้ก็ยังอยู่ในใจเราตลอดไปเสมอ

แล้วจะรอผลงานอื่นของพี่ต่อไปนะ

รักคนเขียนมากมายจ้า

[Natavishi]

 

มัน จบ แล้ว จริง ๆๆ  หรอ พี่ เป้   แต่ ยังไงก็ชอบ เรื่องนี้น่ะ  อ่านตั้งแต่ ภาคแรก แล้ว  อิอิอิ

[l0nely4ever]

อ๊ากมะเคยเม้นเลยยย   ขอโทษด้วยง่ะ     ขอเม้นตอนจบเรื่องละกัน

ขอบคุณมากนะคร้าบที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่าน   
ใจหายยังไงไม่รู้พอรู้ว่าจบแล้ว   จะไม่ลืมพี่ยอดกะพี่ทีมเลย 555

ขอบคุณมากๆนะคร้าบ   พี่เป้   
จะคอยติดตามเรื่องต่อไปครับ   ^^

[K2KARN]

+1 ก่อนเลยนะคะพี่เป้
ก็รู้ว่าเรื่องราวก็ต้องมีวันจบลงแต่ยังไม่อยากให้จบเลยนะเนี่ย
พออ่านตอนนี้แล้วก็นั่งยิ้ม ดีใจที่พี่ยอดไม่ได้เป็นพ่อเด็กจริงๆนะ
แต่สถานการณ์มันก็พาไปจริงๆแหล่ะ เง้อๆ ~

พอตอนที่พี่ยอดทำงานเป็นช่าง ก็พาลคิดไปถึงตอนเป็นช่างยอดนะ
บุคลิกแบบนัั้นดูเหมาะสมกับพี่ยอดสุดๆแล้วล่ะค่ะ อิอิ


จะติดตามเรืี่องต่อๆไปนะคะ

[~prince™~]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆเรื่องนี้นะครับ 

[tutu]

HAPPY.....HAPPY

[kokikung]

  ดีใจที่เข้าใจกันสะที

รักทีมรักพี่ยอด

ดีใจที่พี่ยอดไม่ต้องทำงานแบบนั้นอีกได้เป็นผู้บริหารเหมือนเดิม

ดีใจที่ทีมและพี่ยอดรักกันเหมือนเดิม

สนุกมากกกเรื่องนี้

ปล.ไรเตอรืมีตอนพิเศษชแวบๆๆบ้างไหม

ไม่อยากให้จบเลยจริงๆๆๆๆๆ

[casnova_pap]

จบเเล้ว

ขอบคุณมากครับ เรื่องสนุกมากเลย มีหลากหลายอารมณ์

จะคอยติดตามเรื่องต่อๆไปนะครับ

[QUE1]

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สนุกมากๆ
ยังไม่อยากให้จบเลย
แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ลงเอยด้วยดี

[jokirito]

   โอยยยพี่เป้  อ่านแล้วน้ำตาซึม  ซาบซึ้งเป็นที่สุด 
แถมพี่ยอดคนเดิมยัง still belong together  อีกด้วย
จบได้บริบูรณ์พูลสุขมากมาย ได้อะไรๆจากนิยายสดเรื่องนี้เยอะเลย
หวังว่าโอกาสหน้าจะได้ตามอ่านผลงานของพี่เป้อีกนะขอรับ 
ขอบคุณมากครับผม