หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว)

[honeymic]

หมั่นไส้พี่ยอดอ่ะเอาแต่ห่วงความรู้สึกคนอื่น แล้วคนใกล้ตัวละ่่เขาไม่มีความรู้สึกบ้างรึไง
เกลียดเทมส์ เจ๊รุจ มาแล้วจัดการแรงๆ เลย
อ่านไปมือสั่นไป อยากตบเทมส์ 5555 อินมากเลยกรู

[sweetmin]

โอ๊ะ...โอ

ทีมมีตัวช่วยเป็นเจ๊รุจ งานนี้เทมปุเระ เละแน่นอนนนนนนน เคี๊ยกๆๆๆๆๆๆๆ

[wowhaha]

วันนี้ไม่มาเหรอครับ คิดถึงคนแต่งนะเนี่ย

[RemySexyCool]

We belong together (Season III) ตอนที่ 8
...หลังเลิกงาน ผมแวะหาเพื่อนสาวมิ้นท์เพื่อพูดคุยถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น และมาช่วยกันระดมสมองวางแผนงานใหม่ทั้งหมด...สำหรับพี่ยอด ผมไม่ห่วงเท่าไหร่ เพราะเค้าไปโรงงานกับคนขับรถ ไม่มีทางที่จะออกนอกเส้นทางกันสองต่อสองกับเทมส์แน่ ๆ...
“...มึงว่าเจ๊แกจะเอาอีเด็กเวรนั่นอยู่เหรอ...”
“...กูมั่นใจว่าเจ๊แกเอาอยู่ว่ะ...แกเป็นคนนอก ไม่มีส่วนได้เสียอะไร แกกล้าด่าทุกคนแหละถ้าทำผิดอ่ะ และที่สำคัญพี่ยอดก็เกรงใจเจ๊จะตาย...”
“...ตอนนี้พี่ยอดเป็นเหมือนเจ้านายเจ๊แล้วนะ มันไม่เหมือนแต่ก่อน...อยู่ดี ๆ ให้เจ๊รุจมาเป็นคนดูแลเทมส์อ่ะ ทางโรงงานเค้าเจาะจงทีมนี่นา...พี่ยอดจะไม่ว่าอะไรเหรอ...”  แก้วยังกังวลอยู่
“...ใครจะกล้าว่าอะไรล่ะ ก็ในเมื่ออยากให้เราสอนงานเทมส์ แต่เราไม่ว่างก็เลยให้คนที่เคยสอนงานเราอีกทีมาสอน เจ๊น่ะเทียบได้เป็นครูของครูเชียวนะ...ถ้าทางโรงงานไม่มีเจตนาจะเอาอีเด็กนี่มาป่วนเรา เค้าต้องดีใจสิที่มีคนเก่งกว่าเรามาสอนเด็กนั่น...”
“...กูอยากเห็นหน้าพี่ยอดจังเลย...คงไม่คิดว่าจะโดนเมียตลบหลังแบบนี้...”
“...เรียกว่าหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าดีกว่า จะได้ไม่มีปัญหา...อีกอย่างเราต้องลุยเรื่องโรงแรมแล้ว...อาทิตย์หน้าพ่อกับแม่จะมาเยี่ยมด้วยแหละ...เฮ้อ...มีเจ๊รุจมาช่วยงานนี่แทบไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังอะไรเลย...”  ผมพูดยิ้ม ๆ
“...เรื่องบ้านสำเร็จแล้วเหรอ...”
“...เดี๋ยวก็รู้...”
*
*
...พี่ยอดมารับผมที่ร้านมิ้นท์ ท่าทางจะยังไม่ได้กินข้าวเย็นหิวโซมาเลย...พอพี่ยอดมาร่วมโต๊ะหัวข้อสนทนาของเราก็ต้องเปลี่ยนไปตามความเหมาะสม...พี่ยอดดูแปลกใจที่ผมเฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อนได้ตามปกติ ทั้ง ๆ ที่เมื่อกลางวันยังทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่ยิ้มระรื่นแบบนี้เลย...
“...มีอะไรหรือเปล่า...วันนี้อารมณ์ดีผิดปกตินะ...”  พี่ยอดถามผมเมื่อเราอยู่กันตามลำพังในรถขณะเดินทางกลับ
“...ก็มีความสุขอ่ะ...” 
“...พี่ไม่อยู่บริษัทครึ่งวันทีมมีความสุขขนาดนี้เลยเหรอ...” พี่ยอดแซว
“...ที่มีความสุขก็เพราะพี่ยอดไม่ได้ไปคนเดียวนี่นา...”  ผมพูดเสียงเรียบ
“...ทีม...พี่รู้ว่าทีมไม่ชอบน้องมัน แต่ทีมน่าจะเห็นใจพี่มั่งสิ...พี่เป็นคนกลาง เข้าข้างใครไม่ได้เลย แต่ยังไงพี่ก็เชื่อใจทีมตลอดนะ...”
“...ต่อไปพี่ยอดไม่ต้องเป็นคนกลางแล้วแหละ...”
“...หมายความว่ายังไง...”
“...ทีมจะเป็นคนออกไปเอง...”
“...ลาออกไม่ใช่การแก้ปัญหานะ...”
“...แล้วจะให้ทีมทำยังไง...ในเมื่อพี่ยอดทำอะไรไม่ได้ ทีมก็จะเป็นฝ่ายทำเองซะ ปัญหาจะได้จบไป พี่ยอดก็ไม่ต้องเครียด ไม่ต้องเป็นตัวกลางอีกไง...ส่วนทีมก็จะได้ทำอะไรตามใจตัวเองซะที...สบายใจกันทุกฝ่าย...”
“...พี่คงห้ามทีมไม่ได้อีกตามเคยใช่มั้ย...”
“...................................”
“...จะออกเมื่อไหร่...”
“...สิ้นเดือน...”  ผมตอบสั้น ๆ จากนั้นก็ก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกจนถึงห้องพัก
*
*
...เราทั้งคู่แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างเงียบ ๆ ผมแอบมองพี่ยอดทำหน้าเครียดขมวดคิ้วตลอดเวลาที่เดินป้วนเปี้ยนบริเวณที่ผมนั่งเช็คงานอยู่เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด...ผมก็ไม่พูดก่อน ทำเป็นสนใจกับคอมพิวเตอร์ตรงหน้า...
“...รู้มั้ยทำไมพี่ถึงเลือกทีม...”  พี่ยอดลากเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ ผม
“...เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าทีมก็เป็นตัวเลือกกับเค้าด้วย...ภูมิใจจริง ๆ...”  ผมประชด
“...เอ่อ...ขอโทษ...พี่พูดผิด...พี่หมายความว่าทำไมพี่ถึงรักทีม และคิดว่าจะอยู่กับทีมได้ตลอดไป...”
“..............................”
“...พี่เคยบอกว่าทีมเป็นคนที่มีเหตุผล อดทน ไม่เซ้าซี้ ไม่คิดเล็กคิดน้อยเหมือนคนอื่น...แต่ทำไมตอนนี้ทีมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ...เราผ่านเรื่องอะไรมาเยอะมันไม่มีความหมายเลยเหรอ...”
“...เราลองแยกกันอยู่ซักพักมั้ย...”  ผมกลั้นใจถาม
“...เฮ้ย...ไม่เอา...ทีมโกรธพี่ขนาดนี้เลยเหรอ...”  พี่ยอดตกใจที่ผมถามอย่างนั้น
“...งั้นเราลดระดับความสัมพันธ์มาเป็นพี่น้องกันก็ได้...” ผมไม่ตอบ แต่ให้ตัวเลือกอีกอัน
“...พี่ไปนอนก่อนดีกว่า ทีมคงยังอารมณ์ไม่ดีถึงได้คิดแบบนั้น...พี่รักทีมนะ...”  พี่ยอดพูดเสียงเครือแล้วหอมแก้มผมเบา ๆ ก่อนจะเดินคอตกเข้าห้องนอนไป ผมใจหายวาบ เรากำลังทำให้พี่ยอดเสียใจอยู่นะ เราทำเกินไปหรือเปล่าวะ
*
*
...คืนนี้พี่ยอดนอนพลิกตัวไปมาหลายครั้ง เตียงก็ยวบยาบจนผมเริ่มทำเสียงรำคาญให้รู้ว่าผมเองก็นอนไม่หลับ...พี่ยอดถึงได้ค่อย ๆ ขยับตัวเข้ามากอดผมไว้จากด้านหลัง นั่นแหละเค้าถึงได้สงบได้ ผมหายใจอุ่น ๆ กระทบต้นคอของผมครั้งนี้มันไม่ได้ชวนปั่นป่วนเหมือนทุกคืน เพราะผมได้ยินเสียงเหมือนสูดน้ำมูกเบา ๆ..ผมรอให้พี่ยอดหลับสนิทจึงพลิกกลับไปมองหน้าเค้าในความมืด เห็นพี่ยอดนอนคิ้วขมวดหางตามีน้ำใส ๆ เกาะอยู่...ผมขยับตัวเข้าไปหอมแก้มพี่ยอดเบา ๆ แล้วซุกหน้ากับแผงอกกว้างนอนหลับไปอย่างอบอุ่นและปลอดภัย...
“...นึกว่าจะไม่ได้กินข้าวเช้าฝีมือทีมซะแล้ว...”  พี่ยอดพูดยิ้ม ๆ บนโต๊ะอาหาร
“...ทีมให้คนวิ่งไปซื้อ ไม่ได้ทำเอง...”  ผมตอบกลับเสียงเรียบ
“...ก็ยังดีที่หาอะไรให้พี่กิน...”
“...ทีมไม่ปล่อยให้พี่ยอดอดตายหรอก...เราเป็นพี่น้องกันนี่นา...”
“...โห...กินแทบไม่ลงเลย...”  พี่ยอดฝืนยิ้มให้ดูเหมือนพูดเล่น แต่เค้าวางช้อนจริง ๆ
“...กินให้หมดนะ...ถ้าวันนี้กินไม่หมด วันหลังจะไม่หาให้กินอีกเลย...”  ผมขู่ พี่ยอดถึงได้หยิบช้อนอีกครั้ง
*
*
...เรามาทำงานด้วยกันตามปกติ ผมอยากจะเห็นหน้าพี่ยอดตอนที่เจอเจ๊รุจจัง...ตามที่ผมจัดโต๊ะเอาไว้ พี่รุจจะนั่งคั่นระหว่างผมกับเทมส์..ช่วงเช้าของวันนี้ผมต้องเทรนงานให้เจ๊รุจอย่างเป็นทางการ ส่วนงานที่แพลนไว้ให้เทมส์ก็คืออ่านรายละเอียดรายการสินค้าของบริษัท แล้วพิมพ์รายงานส่ง เพราะมันจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับผมโดยที่พี่ยอดไม่เห็นว่างานนี้เป็นงานไร้สาระด้วย อย่างน้อยเราก็จะได้รู้ว่าเทมส์มีความเข้าใจมากน้อยแค่ไหนในตัวผลิตภัณฑ์ของบริษัท...
“...อ้าว...พี่รุจ...สวัสดีครับ...มาเยี่ยมทีมเหรอ...”  พี่ยอดทักเจ๊รุจที่ด้านหน้าประชาสัมพันธ์
“...เจ๊จะมาทำงานแทนทีม...”  ผมตอบให้
“......................................”  พี่ยอดอึ้ง
“...อืม...ทีมมันขอให้เจ๊มาช่วยงานอ่ะ...”
“...ทีมจะไปจริง ๆ ใช่มั้ย...”  พี่ยอดหันมาถามเบา ๆ ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
“...เจ๊ว่าเราไปทำงานกันเถอะ...”  เจ๊รุจรีบดึงผมเข้าออฟฟิศ เพราะเห็นพี่ยอดขบกรามแน่น
*
*
...หลังจากที่ผมพาเจ๊ไปแนะนำให้พนักงานในออฟฟิศทุกคนรู้จัก เทมส์ก็โผล่มาทำงาน ผมมองนาฬิกา อีเด็กเวรนี่มาทำงานสายเกือบชั่วโมง กล้ามาก ถ้าเส้นไม่ใหญ่จริงทำไม่ได้นะเนี่ย...
“...สวัสดีครับคุณทีม...เมื่อวานเทมส์เหนื่อยอ่ะครับ ก็เลยบอกพี่ยอดว่าวันนี้ขอมาสายหน่อย...”  เทมส์รีบอธิบายเมื่อเห็นผมมองนาฬิกาอีกที
“...เด็กฝึกงานมาสายอย่างนี้ แล้วจะผ่านมั้ยเนี่ย...”  พี่รุจถาม
“...น้านภาเป็นคนประเมินเทมส์น่ะครับลุง...”
“...เทมส์...นี่พี่รุจ ต่อไปเค้าจะมาเป็นคนดูแลเทมส์...”  ผมรีบแนะนำพี่รุจให้เทมส์รู้จัก
“...สวัสดีครับลุงรุจ...”
“...เรียกพี่ก็พอ...”  ผมบอกเทมส์ เพราะเจ๊แกไม่ชอบให้ใครเรียกลุง
“...พี่ดูแก่กว่าพ่อเธอเหรอ...”  เจ๊รุจถามเสียงดัง ผมต้องสะกิดให้แกเบาลงหน่อย
“...ก็...ไม่นะ...ไม่แน่ใจอ่ะ...”  เทมส์ดูสลดลง แกก็ยังกวนอยู่
“...ถ้าพ่อเธออายุมากกว่าพี่ค่อยเรียกลุง...โทรไปถามตอนนี้เลย อยากจะรู้จังว่าพ่อเธอมีลูกตอนอายุเท่าไหร่...ถ้ามีลูกตอนอายุน้อย ๆ พี่ก็คงไม่สงสัยว่าทำไมเธอถึงมีพฤติกรรมอย่างนี้...”  เจ๊รุจด่าตรง ๆ เทมส์หน้าเหวอ คงไม่เคยโดนแบบนี้
“...มีอะไรกัน เสียงดังไปถึงข้างใน...”  พี่ยอดเปิดประตูออกมาถาม
“...พี่กำลังสั่งสอนน้องเค้าอยู่อ่ะยอด...” เจ๊รุจชิงพูดก่อน
“...ลุง...เอ่อ...พี่เค้าเป็นใครอ่ะครับพี่ยอด...”  เทมส์เดินเข้าไปแทบจะกอดเอวพี่ยอด
“...พี่รุจเคยเป็นเจ้านายพี่ทีมมาก่อน และเค้าจะมาดูแลเทมส์ต่อจากพี่ทีม...”
“...ใช่...ทางโรงงานคงไม่มีปัญหาอะไรมั้ง...ได้คนที่เก่งกว่าพี่มาสอนงาน...พี่รุจเค้าถือว่าเป็นครูของพี่เลยนะ...”  ผมพูดยิ้ม ๆ
“...แล้วคุณทีมจะไปไหนล่ะ ทำไมไม่สอนเทมส์...”  อีเด็กเวรนั่นฉีกยิ้มกว้างแล้วถามเหมือนดีใจที่ผมจะไม่มาสอนมัน
“...ช่วงนี้พี่มีธุระยุ่ง ๆ น่ะ...พี่เห็นว่าคงสอนเทมส์ได้ไม่เต็มที่ กลัวว่าทางโรงงานจะผิดหวังก็เลยพาคนที่เก่งกว่าพี่มาสอนอ่ะ...”  ผมตอบเสียงเทมส์ แต่ตามองพี่ยอด
*
*
...ผมเทรนทุกอย่างให้พี่รุจจนหมดเปลือกในขณะที่เทมส์นั่งอ่านเอกสารผลิตภัณฑ์ของบริษัทอย่างเซ็ง ๆ ผมไม่กำหนดเวลาส่งรายงาน เพราะอยากให้เทมส์นั่งอ่านไปเรื่อย ๆ ยิ่งนานยิ่งดี ผมกับพี่รุจจะได้สอนงานกันอย่างสงบ...ด้วยความที่เราทั้งสองคนคุ้นเคยกันมาก่อน สามารถสื่อสารกันด้วยภาษาง่าย ๆ และพี่รุจก็เป็นคนเก่งอยู่แล้ว ทำให้เข้าใจระบบงานของบริษัทได้อย่างรวดเร็ว หลัง ๆ นี่เราเริ่มจะเม้าท์กันถึงเรื่องพนักงานในออฟฟิศเพื่อพี่รุจจะได้รู้คร่าว ๆ ว่าใครแผนกไหนเป็นยังไง...จนเวลาผ่านไปใกล้ถึงพักเที่ยง...พี่ยอดเปิดประตูออกมาอีกครั้งด้วยสีหน้าเคร่งเครียด...
“...ไปกินข้าวกัน...”  พี่ยอดชวน แต่ไม่ได้ชวนผม
“...ไปกินที่ไหนดีอ่ะพี่ยอด...”  เทมส์ยิ้มก่อนจะปรายตามองผมแบบกวน ๆ
“...เทมส์อยากกินอะไรล่ะ...”
“...อยากกินอาหารญี่ปุ่นอ่ะ...” เทมส์ตอบ ผมอมยิ้ม พี่ยอดเบื่อ และไม่ชอบอาหารญี่ปุ่นที่สุด
“...พี่รุจไปกินข้าวกันเถอะ...เดี๋ยวจะพาไปกินร้านประจำของทีม..ต้มยำโป๊ะแตกแซ่บมาก ปลากะพงทอดน้ำปลาก็เริ่ด...โทรหาอีคิมก่อน เผื่อมันจะไปกินด้วย...”  ผมหยิบมือถือ กับกระเป๋าจูงพี่รุจออกไปโดยไม่สนใจพี่ยอดอีกเลย
*
*
...นึกว่าจะแน่ สุดท้ายก็ต้องตามผมมากินข้าวร้านเดียวกัน...ถึงจะนั่งกันคนละโต๊ะ แต่อีเด็กผีนั่นก็ยังยั่วโมโหผมได้...พยายามใจเย็น ไม่มอง ไม่สนใจ ผมเปลี่ยนที่นั่งเป็นหันหลังให้โต๊ะพี่ยอดแบบจงใจให้เค้ารู้ว่าไม่อยากมอง...ไม่นานนักมิ้นท์กับแก้วก็มาถึงพร้อมกันตามที่ผมนัดไว้ก่อนหน้านี้...มิ้นท์แวะทักพี่ยอด เห็นพี่รุจนั่งหัวเราะเบา ๆ ผมก็คิดแล้วว่ามิ้นท์มันต้องกัดอีเด็กเวรนั่นแน่ ๆ...
“...แกพูดอะไรกับโต๊ะโน้นอ่ะ...” พี่รุจสงสัย
“...หนูแค่ถามว่าอยากได้เสื่อมั้ย...เห็นนั่งแทบจะขี่กันขนาดนั้น...อีเด็กเปรตนั่นมันบอกว่าขอเป็นฟูกดีกว่า เสื่อมันเจ็บหลัง...ดอกมั้ยล่ะ...หนูเลยบอกว่าเสื่อน่ะดีแล้ว เจ็บนิดเจ็บหน่อยฝึกไว้จะได้ชิน ตายไปเวลาปีนต้นงิ้วมันเจ็บกว่านี้อีก...อีเด็กนั่นจ๋อยไปเลย...” มินท์เล่าพลางหัวเราะเบา ๆ
“...อีนี่ไปกัดเด็กมันต่อหน้าพี่ยอดแล้วเค้าไม่ว่าอะไรเหรอ...”  คิมถาม
“...ไม่นะ ก็แค่ขยับตัวให้ห่างกันออกมาหน่อย...”
“...ปล่อยเค้าไปเถอะ...พี่ยอดกับเด็กนั่นกำลังยั่วกูอยู่...กูไม่อยากเดินตามเกมเค้า...”
“...จ้า...ใจแข็งที่สุด ถ้าเป็นผัวกูมาทำอะไรอย่างนี้ กูคงช้ำใจตาย...”
“...แกสองคนกินอะไรกันมาหรือยัง...กินด้วยกันสิ...”
“...เรียบร้อยแล้วเจ๊...หนูไม่ค่อยเสียเงินกินอาหารนอกบ้านหรอก...”  มิ้นท์ตอบขำ ๆ
“...โอเค...งั้นกินเสร็จแล้วเราไปกันเลยละกัน...”  ผมพูดอย่างกระตือรือร้น
*
*
...ก่อนจะเดินออกจากร้าน ผมแวะบอกพี่ยอดว่าจะลาไปธุระซักสองชั่วโมงโดยปล่อยพี่รุจไว้ที่ออฟฟิศ ไม่ต้องกลัวงานเสีย...พี่ยอดถามว่าจะไปไหน ผมก็ยังตอบได้แค่ว่าไปทำธุระ...มันเป็นธุระส่วนตัวจริง ๆ นี่นาเรื่องอะไรจะบอกพี่ยอด...ผมจะไปซื้อแคชเชียร์เช็คที่ธนาคาร แล้วก็ไปโชว์รูมรถเพื่อรับรถคันที่เคยสั่งจองไว้ ตอนแรกคิดว่าจะยกเลิกการจองเพราะพี่ยอดไม่อยากให้ซื้อ...แต่ในที่สุดผมก็ตัดสินใจไปแล้วตั้งแต่เมื่อวานนี้...ต่อไปเราต้องเดินทางบ่อย จะใช้รถบริษัทไปทำเรื่องส่วนตัวก็ดูไม่ดีนัก จะอาศัยพี่ยอดก็คงไม่ได้แล้ว เพราะขนาดวันนี้เค้ายังไม่ชวนผมกินข้าวเลย ต่อไปนี้ผมจะไม่เดินทางร่วมกับพี่ยอดอีกแล้ว...
“...จะกลับบ้านกี่โมง...”  พี่ยอดถามลอย ๆ ผมเงยหน้ามองนิดนึงแล้วอ่านเอกสารต่อ
“...ทีม...ยอดเค้าถามอ่ะ...”  เจ๊รุจสะกิด
“...อ้าว ถามทีมเหรอ นึกว่าถามคนอื่น...เจ๊จะกลับกี่โมงทีมก็กลับตอนนั้นแหละ...”  ผมหันไปพูดกับพี่รุจ ไม่สนใจคนถามเลย
“...ฉันว่าจะกลับเลย...ยังไม่ค่อยชินกับงานนั่งโต๊ะอยู่กับที่...เมื่อยหลัง เมื่อยไหล่ว่าจะแวะนวดซักสองชั่วโมง...”
“...โอเค...งั้นเก็บของกลับบ้านกันดีกว่า...”  ผมปิดคอม เก็บของเข้าลิ้นชัก พี่ยอดยืนอึ้ง เพราะผมทำเหมือนกับเค้าไม่มีตัวตนอยู่ตรงหน้า
“...เทมส์...กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง...”  พี่ยอดหันไปชวนอีเด็กเวรนั่นแทน
“...ยังไม่อยากกลับบ้านเลยอ่ะครับพี่ยอด...เทมส์อยากดูหนัง...”  ผมชะงัก ดูสิว่าพี่ยอดจะตอบรับมั้ย
“...งั้นพี่ไปส่งที่บีทีเอสละกัน...”  ผมแอบถอนใจ
“...โห...พี่...ใครเค้าดูหนังคนเดียวกันล่ะ...ไปดูหนังกับเทมส์มั้ย...”  แค่ได้ยินเสียง ผมก็นึกหน้าออกว่ามันจะอ้อนแค่ไหน
“...เสร็จหรือยังเจ๊...ทีมไปรอที่ห้องน้ำนะ...”  ผมคว้ากระเป๋าเดินก้าวยาว ๆ ออกจากออฟฟิศ
*
*
...ออกจากห้องน้ำก็มาเจอทั้งสองคนนั่นหน้าลิฟท์อีกแล้ว...ผมไม่สนใจพี่ยอด ไม่แสดงอาการใด ๆ ทำเหมือนพี่ยอดเป็นอากาศ ไม่มีการชักสีหน้า หรือพูดจากระทบกระแทกเมื่อได้ยินพี่ยอดคุยกับเทมส์ด้วยคำหวานหู...เราลงลิฟท์มาด้วยกันจนถึงชั้นจอดรถที่ทางอาคารจัดไว้สำหรับบริษัทเรา...พี่ยอดยิ้มนิด ๆ เพราะเห็นผมเดินมาทางเดียวกับเค้า...คงคิดว่าผมจะติดรถกลับไปด้วยเหมือนทุกวัน...สัญญาณกันขโมยของรถสองคันดังขึ้นพร้อมกัน พี่ยอดขมวดคิ้วนิดนึง...
“...พี่รุจจะไปลงตรงไหนดีครับ...”  พี่ยอดหันมาถาม
“...พี่จะไปนวดที่เอกมัยกับทีม...”  เจ๊รุจตอบยิ้ม ๆ
“...ผมไปส่งที่สถานีรถไฟฟ้าละกันนะ...”  พี่ยอดพูดเมื่อถึงรถของเค้า 
“...เอ่อ...ทีมเค้าจะไปส่งพี่ที่ร้านเลย...” 
“......................................”  พี่ยอดอึ้งเมื่อเห็นผมเดินเลยรถเค้าไปเปิดประตูรถซีคลาสป้ายแดงคันข้าง ๆ
“...อ้าว...เจ๊ เร็วสิ เดี๋ยวรถติด...”  ผมร้องเรียก
“...ทีม...”  พี่ยอดเดินมาเคาะกระจกรถ ผมเหลือบตามองนิดนึงก่อนจะสตาร์ทเครื่องและเปิดเพลงดังลั่นรถ
“...ทีม...ลงไปคุยกับอีตายอดเถอะ มันยืนขวางไว้อย่างนี้แล้วเราจะไปยังไง...”  พี่รุจบอกเพราะพี่ยอดเล่นยืนขวางรถผมไม่ให้ออกไปไหน ผมบีบแตรไล่ เร่งเครื่อง และค่อย ๆ ขยับเข้าไปจนกันชนติดกับเข่าพี่ยอด
“...หลีก...”  ผมเปิดกระจกพูดห้วน ๆ กับพี่ยอด
“...ไม่...เรามีเรื่องต้องคุยกัน...”  พี่ยอดตะโกนตอบ
“...เสียเวลา...เดี๋ยวก็ไปไม่ทันดูหนังหรอก...”  ผมกวน
“...ทีม...พี่ขอร้อง...”  พี่ยอดพูดเสียงอ่อนลง
“...คืนนี้ค่อยคุย...หลีก...นับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่หลีกทีมชนนะ...”  ผมพูดเสียงแข็งพลางจ้องหน้า พี่ยอดเม้มปากแน่นก่อนจะขยับตัวหลบ ทำให้ผมขับออกไปได้โดยที่ผมไม่ลืมยิ้มมุมปากให้นิดนึงเมื่อผ่านพี่ยอด

****************************************************************************
...ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกคำติชมนะครับ...เรื่องนี้ยังคงคอนเซปท์เดิมคือ คิดสด พิมพ์สด สามารถเปลี่ยนได้ตลอด ทุกคอมเม้นท์ของผู้อ่านอาจจะมีผลต่อเนื้อเรื่องในตอนต่อไป ซึ่งมันเป็นอะไรที่ท้าทายมาก ยิ่งได้อ่านคอมเม้นท์ยิ่งมีความสุข...
...สำหรับ FB จะอยู่ใน Profile หวังว่าคงไม่ผิดกฏเนอะ ก็มันมีช่องให้ใส่นี่นา ถ้าถ้าผิดกฎก็จะลบออก เพราะตอนนี้ผมรอเจ๊สองมาตอบใน PM อยู่...
...แล้วพบกันใหม่เร็ว ๆ นี้...
...เป้...

[JJHJJH]

^
จิ้มบวกพี่เป้ค่า

อิตาพี่ยอดไม่แมนนนนนนเลย ทำมาประชด ขอให้โดนนังเด็กผีจัดหนักซะทีเลยป่ะ

ยังไงก็เชียร์ทีมจนกว่าพี่ยอดจะตาสว่าง 

[huimei]

กี๊สส!! โดนปาด 55+

ก็ยังคง แร๊ง!!! ได้ใจเหมือนเดิม
ชอบคำนี้จัง อีเด็กผีนั่น  เหมาะกะเทมส์ที่สุดละ
 :กอด1:พี่เป้

[wan_sugi]

เป็นอะไรที่ดุเดือด และอัดอั้นมากในความรู้สึก ทั้งเรื่องงาน และเรื่องรัก
ทีมตอบโต้กลับแบบทบต้นทบดอกน่าดู ใครมาเป็นพี่ยอดคงเครียดสุดๆ
ก็อยากเป็นคนกลาง แต่ไม่ทำตัวเหมือนไม่กลางเท่าไร สุดท้ายต้องลำบากใจแบบนี้หล่ะ

***เขียนแบบสดๆ feelingตอนอ่านมันก็สดแบบคนนั่งในเหตุการณ์เลย...ให้ตายสิ

[IIMisssoMII]

พี่เป้ !!!!!!
จะบอกว่า ดุเดือดเลือดผล่านมากกก มันส์ ยิ่งกว่า เอามีดเอาปืนมาฟัน ยิง กันอีก
โอ้วว เฉือดเฉือน เลือดนังเทมส์ มันออกมาซิบ ๆ มั่งไหมเนี่ย

ทีมยังคงเป็นทีมอ่ะ พี่ยอดก็เป็นพี่ยอดเหมือนเดิม ตอนนี้พี่ยอดจะรู้สึกไหมว่าโดนทีมหักหน้าอยู่ ทีมเป็นคนมีความมั่นใจ แต่พี่ยอดไม่ใช่อย่างนั้นร้อยเปอร์เซนต์ พี่ยอดจะรู้สึกถึงความแตกต่างอีกไหมอ่ะ เหมือนตอนก่อนที่หายไปห้าปี ทั้งที่พี่ยอดพยายามทำทุกอย่างแล้ว (ถึงจะไม่เป็นตัวของตัวเองก็เถอะ)

ด้นสดสะใจมากพี่ รอแอด เฟสบุ๊คอยู่นะคะ

  มอบให้ เจ๊รุจ แรงสมกะเป็นอาจารย์ของทีม  

[spok1234]

มา ต่อ ได้ ทัน ใจ จริง ๆ ครับ คุณ เป้

อ่าน ไป ใจ เต้น ไป อีก และ

555ๆ

เจ๊ รุจ เริ่ม แล้ว

หุ หุ

p.s. เทมส์ เด็ก เลว ~

[wowhaha]

แจ๋วมากทีม ให้รู้ว่าเราไม่ใช่ของตาย อย่ามาทำประชด

[HappyMelon]

อร๊ายยย ชักจะมันส์ขึ้นทุกทีๆ
อ่านแล้วก็อิน คิดว่าตัวเองเป็นน้องทีมทุกทีเรย ฮ่าๆ
อีเทมส์นี่แรงดีไม่มีตกเลยนะยะ หมั่นไส้ๆ คั่วอยู่ได้สามีชาวบ้านน่ะ 
พี่ยอดโดนทีมเล่นไปขนาดนี้ จะรู้สึกรึยังว่าไม่ควรยุ่งกะอีเด็กเทมส์
ชอบที่มิ้นท์กัดจังเรยค่ะ ขำอ่ะ ฮ่าๆ คิดได้ไง แรงนะคะ
รออ่านตอนหน้า มันส์มากๆ

[กระต่ายชมจันทร์]

อ๊ายยย ไม่ได้มาเม้นต์หลายตอน

คิดถึงทั้งพี่เป้และพี่ยอดพี่ทีมเลยค่า

รู้สึกสะใจ...ขอโทษนะพี่ยอด เข้าใจพี่ยอดนะคะแต่...หมั่นไส้เทมส์ นั่นแหละ -_-

จะลองดูว่าพี่ยอดจะทำยังไงต่อไป เล่นอย่างนี้อย่าคิดนะว่าพี่ทีมจะไม่กล้า...

[A GE]

กำลังจะเห็นใจพี่ยอดอยู่แล้วเชียว  ดันเจอตอนที่ทำประชดไปกระจุ๋งกระจิ๋งกับเด็กเวร  ไม่เห็นใจแระ  เห็นใจหนูทีมดีก่า

ขอบทพี่รุจน์เยอะๆหน่อยนะครับ  แรงแต่เป็นผู้ใหญ่  ไม่หวาดหวั่น 

[vita.Min]

เข้มข้นมากเลยครับ อ่านละอยากให้พี่ยอดเลิกนิสัยชอบประชดทีมโดยหันไปดีกับคนที่ทีมไม่ชอบจริงๆเลยครับ
ทำมาหลายครั้งแล้วน่าจะเข้าใจว่าจะโดนเอาคืนยังไง  

[fungfung]

อย่างนี้แหละดีบางครั้งในชีวิตคนเราก็ต้องกล้าที่จะเสี่ยงเพื่อให้ได้สิ่งที่ดีกว่า
เพราะถ้าทีมทำตัวหน่อมแน่มอย่างพี่ยอดละก็อีเด็กเวรนี้คงเดินข้ามหัวเข้าสักวันแน่
แค่นี้มันก็แถบไม่เห็นหัวใครอยู่แล้วอีเด็กฝึกงานเส้นก๊วยจั้บเส้นใหญ่จริงๆ

[wan]

ขอบใจหนูมิ้น กัดได้เจ็บแสบ แต่น้องเทมส์ คงฉาบกาวติดกระเบื้องตรา ตุ๊กแก มาอย่างดี เลยเฉย
ส่วนพี่ยอด คงนึกว่าจะยั่วทีมได้ สุดท้ายก็โดนตลบหลัง
หลังจากนี้ คงไม่ถึงกับแยกบ้านแยกช่องนะครับ คุณเป้
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ  

[P★RiTŸ]

หึ เป็นไงหละพี่ยอด เกมที่ตัวเองสร้างขึ้นมา
อยากจะลองใจเค้า แต่กลับเข้าตัวเองซะงั้น เจ็บดีพิลึกเนอะ เหอะ!!!!

เราว่าจะใจอ่อนสงสารพี่ยอดแล้วนะ แต่พอมาเจอประโยคนี้

“...พี่เคยบอกว่าทีมเป็นคนที่มีเหตุผล อดทน ไม่เซ้าซี้ ไม่คิดเล็กคิดน้อยเหมือนคนอื่น...แต่ทำไมตอนนี้ทีมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ...เรา ผ่านเรื่องอะไรมาเยอะมันไม่มีความหมายเลยเหรอ...”

ถ้าเราเป็นทีมนะ บอกได้คำเดียวว่า"เจ็บ"
ฉะนั้นจะให้เรามารู้สึกว่า สงสาร ใจอ่อน อะไรอ่ะ ไม่มีในหัวและ ตอนนี้รู้สึกอย่างเดียวคือ "สะใจ"

[CanonDNattari]

ชักสงสารพี่ยอดจริง ๆ เจอแต่ตัวแม่ทั้งนั้น เครียดแทน
คุณเป้จัดยัยนภา กับ ลืมชื่อมัน  (บุคคลไม่น่าจดจำ) ขอหนัก ๆ เผื่อถึงเทมส์
และขอพี่ยอดแบบเด็ดขาด เป็นผู้นำด้วยสิแบบนี่พี่ยอดเหมือนไม่มีจุดยืน หรือ ได้ค่าตัวน้อยเลยเลยได้บทแบบนี้  :z2

[fanfic2010]

ทีมแรงไปมั้ยอ่า...สงสารพี่ยอด
เป็นหนังหน้าไฟ อยู่ตรงกลาง วางตัวลำบาก
นี่ก็เมีย นั่นก็หุ้นส่วน
เมื่อก่อน ทีมออกจะมีชั้นเชิงแพรวพราว วิทยายุทธล้ำลึก เหยียบหิมะไร้รอย
ทำไมหลัง ๆ ออกแนวละครหลังข่าว 

[อนันตกาล]

กรี๊ดด เจ๋งมาก  ต้องแบบนี้ สะใจ

[august_may]

ตอนนี้เริ่มสงสารพี่ยอดนิดๆแล้วอะคะ ทีมแรงมากกกกก

แต่กำลังมันส์เลย อยากรู้ว่าจะเป็นไงต่อ รอตอนหน้าคะ

[minchy]

เป็นไงหล่ะ  อิพี่ยอด  เป็นคนกลางลำบากใจนักก็  พอจะไม่ต้องเป็นคนกลางแล้ว  ทำเป็นเครียด  

สม


เตรียมตัวง้อทีมเอาล่ะกัน  ชิชิ

[silverspoon]

กว่าจะจบงาน ไม่ทีมก็พี่ยอดคงแหลกกันไปข้าง ไม่เอานะ แล้วอีตัวปัญหาจะลอยลำเหรอ   ติดตามต่อไป  

[Angel_K]

 

ยกนิ้วให้ทีมเลยงานนี้ ต้องเข้มแข็งไว้นะ

ส่วนตาคุณยอดนี่เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเป็นคนกลางเนี้ย

เป็นคนดีแล้วได้อะไรล่ะ เฮ้ออออ...!!!

[dukdikdukdik]

สะใจโพด ๆ ให้รู้กันไปเลยว่าทีมไม่ใช่ตัวเลือก เชอะ

[inksky]

ทีมสุดยอดอะ
เทมส์ก็แรงน่าโดนตบจริงๆ
พี่ยอดเมื่อไหร่จะเลิกเป็นแบบนี้นะ
สงสารทีมอะ

[Huo_To]

+1 ขอบคุณมากมายค่ะ คุณเป้
ถ่ายทำไป ออกอากาศไป มันดีอย่างนี้นี่เอง เพิ่มซีนพี่ยอดโดนมั่งแล้ว  

[roseen]

ให้มันได้อย่างนี้สิๆๆๆสมน้ำหน้าไอ้ยอดควายนัก  ใจดีและยอมให้กับคนอื่นเขามามากนักทีกับทีมละให้ยอมตัวเองตลอดไอ้ควายโง่ต่อไปเหอะ

[A-J.seiya*]

มิ้นท์ ชนะเลิศ
เจ้รุจ ชนะขาดลอย
ทีม สุดยอดดดดดดด

อิเด็กบ้า น่าตบ เค้าให้มาทำงานไม่ใช่หาผะอัว(คนอื่น)
ชริส์!!!!

งานเข้าพี่ยอดว่ะ !!!

[NASS.NET]

โอ๊ยยยย...ถึงจะมั่นไส้ความไม่เด็ดขาดของพี่ยอด
แต่ก็ไม่ด้อยกให้ทีมเมินไปเฉยๆแบบนี้นะคะ
พี่ยอดน่าสงสารอ่ะ ทีมจัดการนังเด็กนั่นไปซักทีเถอะ
อะๆรไจได้กลับมาเหมือนเดิม
มาต่อเร็วๆนะคะ^^...จะรอค่ะ