ติดตามอ่านมาตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นสมาชิกเล้าเป็ดคะ
เมื่อเป็นแล้วก็ตั้งใจว่าจะเม้นท์นิยายที่ตัวอ่านแต่ละเรื่องๆ อย่างค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป
ทั้ง 3 ภาคนี่ ตัวละครมีการพัฒนาเยอะน่าดูนะคะ
จากภาคแรกวัยรุ่นวัยเรียน มีรักในตอนฝึกงาน
มาสู่การเรียนรู้ในภาค 2 เมื่อเริ่มต้นวัยแห่งความรับผิดชอบด้วยตัวเอง
เข้าสู่ภาค 3 วัยแห่งการลงหลักปักฐานให้ชีวิต มีครอบครัว มีงานประจำทำ วัยที่สามารถสร้างฝันให้เป็นจริงได้
เพราะมีทั้งวุฒิทางปัญญาและอารมณ์ บวกกำลังทุน แถมมีประสบการณ์ จะมากบ้างน้อยบ้างก็แล้วแต่คน
ที่สำคัญ คือ กล้าเสี่ยง คนในช่วงนี้ล้มแล้วลุกได้ ยังมีกำลังแรง+ใจที่จะเดินต่อ
จำได้คุณเป้เคยเขียนไว้ว่าตอนแรกจะเอาชีวิตจริงมาเขียน แต่เปลี่ยนเป็นนิยายแทน
เพียงแต่หยิบยืมเอาคุณลักษณะของแต่ละบุคคลมาใช้ ซึ่งก็ดีนะคะ เป็นนิยายเราสามารถบังคับบทได้
ไม่เหมือนชีวิตจริง ที่ตอนจบหรือบทสรุปบางทีมันไม่ก่อร่างสร้างสรรค์อะไรเลย
ทีม เป็นคนที่ไม่ยอมแพ้อะไร พวกคิดเร็วทำเร็ว บางทีก็คิดเองทำเองไปหมด ดูเหนื่อยพอตัว
แถมยังมีปัญหาหัวใจเข้ามาแทรกแซงตลอด
พี่ยอด ดูดีๆ ไป นิสัยเหมื๊อน เหมือนผู้ชายธรรมดาจริง จริ๊ง
ไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก คิดแบบง่ายๆ สบายๆ เป็นคนลงมือไม่ใช่นักวางแผน
มีปัญหาก็ให้เมียช่วยแก้ ไม่ชอบอะไรหนักสมอง เลยกลายเป็นคนไม่ทันคนไปซะนี่
ผูกเรื่องได้สนุกแล้วก็เดินเรื่องเร็วดี ไม่วกวนกลับไปทางเดิม แต่ปัญหาเดิมๆ ที่มีคนชอบพี่ยอดนี่ ท่าทางจะกำจัดยากนะคะ
พอมาถึงที่ทีมคิดจะทำบูติกโฮเต็ท อู้ว...ทันสมัยน่าดูเลย ธุรกิจตัวนี้ท้าทายและมีโอกาสเติบโตสูงจริงๆ
ยังมองเห็นคนที่เขาทำโครงการเรื่องพัฒนาอสังหาริมทรัพย์แบบค่อยเป็นค่อยไปภายในสิบปีนี่ ตอนแรกบางทีก็ดูเหมือนว่าช้าไป
เอ๊ะ...แต่เขาก็ทำได้ จากที่รกร้าง มาเป็นตลาดนัดติดแอร์ ส่วนหนึ่งแบ่งให้เช่าที่จอดรถ ส่วนหนึ่งที่เป็นตลาดเก่าคงไว้
3-4 ปีผ่านไปตลาดนัดติดแอร์คนเดินมากกว่าตลาดเก่า เลยย้ายออกจากทำเลทองตรงนั้น ไปยังที่ใกล้ๆ กันที่เป็นที่จอดรถ แล้วทำตลาดนัดใหม่ใหญ่กว่าเดิม ให้คนจากตลาดเก่าอยากเข้ามาใช้บริการ
อีกไม่นานตรงที่นั้นก็ปักป้ายขายคอนโด เปิดจอง
ผ่านไปอีกปี ก็ลงเข็มก่อสร้างได้ ที่ตลาดเก่า คนก็เดินน้อยลง จนเจ้าของเรียกเวรคืนกลับมาได้ และผู้ค้าก็มีที่ทำกินต่อในทำเลเดิม ผ่านไปแค่หกเจ็ดปี จากที่ร้างๆ ว่างเปล่า กลายเป็นคอนโด โดยไม่เดือดร้อนชาวรากหญ้าอย่างเราๆ
เห็นแล้วทึ่งจริงๆ คะ ไม่รู้ว่าทีมจะเป็นหนึ่งในนักบริหารแบบนั้นหรือเปล่า จะคอยติดตามนะค่ะ
แล้วเรื่องที่เสียลูกสาวไป เข้าใจดีคะ มันทั้งเหงา เศร้า และคิดถึง
แต่ยังไง เขาก็ไม่มีวันตายไปจากความทรงจำของเราแน่ๆ
โพสท์มายาวเกิน ถือว่ารวบยอดคุยแล้วกันนะคะ
หัวข้อ: We Belong Together & Don't Forget About Us (เรื่องยาว) (อ่าน 1949350 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก