มาแย้วววยว !!!
แด๊นซ์รอเหนื่อยปะ
ถ้าเหนื่อย
สมมมมมมมมมมมมมมม
มาเม้นเรื่องชั้นได้
แต่ดองนิยายนะ
ไอ่ปาปาลาลาปามป่าม
มาต่อเดี๋ยวนี้!!!
!!!
โด่
รอมั้ง อะไรมั้ง !!!
***
"วิ๊งงงงงงงงงงงงงงส์ !!!!"
"เดวิ๊ว มาแล้วจ้า"
"แองเจิ้ลเว่ยยยย"
"ใครอะ"
"ความดี ตวามเลวในตัวแกไง"
"แกชอบพี่ช็อค"
"ใช่เลยยยยยย"
"พูดไรหมาๆว่ะ"
"หืมมมมมม หน้าแดงเวลานึกถึงเขา"
"ยิ้มมมมมม เมื่อนึกถึงเรื่องสนุกๆที่ทำร่วมกัน"
"พวกแกนี่แปลกเนาะ ปกติสองตัวมันต้องตีกันดิ"
"ก็พวกเรารักกันหนิ จะตีกันทำไม"
"ช่ายยยยยยย"
"ปะที่รัก เราป๊ามมมป่ามมมกันเถอะะ"
"ไอ้หื่น ปะ" [ด่าว่าหื่น แต่ก็ตอบตกลง = = ' ]
'หรือว่าเราชอบมันจริงๆ'
. . . . .
. . . .
. . .
. .
.
Chapter Twelve[Choccc !!! ~]
"ฮ้าววววววววววววววววว" ตื่นเช้าแล้วก็ต้องหาววว มันเป็นเรื่องที่ปกติใช่ปะ ฮิฮิ
เสร็จแล้วก็ขอแต่งหล่อลงไปข้างล่างนิดนึง จะให้เดินตัวปลิวก็กะไรอยู่
"แม่ตื่นนานยังครับ" ตื่นมาก็เห็นวุ้นอยู่กับครัวยามเช้า
"ซักพักแล้วลูก จะกินเลยมั๊ย"
"รอกินพร้อมแม่อะครับ"
"งั้นก็มานั่ง แม่จะเสร็จแล้ว"
"คร้าบบบๆ"
"ช็อคลูก"
"ครับ"
"ตอนบ่ายๆพาแม่ไปซื้อของทำอาหารหน่อยนะ"
"ครับ ว่าแต่ใครมาละ"
"เดี๋ยวเราก็รู้เองแหละ"
"อ่าว ทำไมแม่ต้องปิดด้วยละ อยากรู้นะเนี่ย"
"เอาน่าๆ เดี๋ยวค่อยเจอ ก็รู้เอง"
"คร้าบบ คร้าบบบ"
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็อดไม่ได้ที่จะโทรหาน้องแพน
แต่ว่าผมพยายามโทรหาเท่าไหร่ก็ปิดเครื่องเหมือนเดิมผมก็เลยได้แต่ปลงเท่านั้นแหละ
สงสัยน้องเค้าอยากพักจริงๆ
.
.
.
[PannTerr]
ผมตื่นขึ้นก็บ่ายโขแล้ว
และสิ่งผมทำเป็นอย่างแรกก็คือ. . . .
อ๊ะให้ทาย !!!
ใช่ครับ
เปิดโทรศัพท์
และก็เหมือนมีแต่ชื่อไอ้พี่ดำคนเดียว
"เฮ้อออออออออออ" ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วนึกได้ปีศาจสองตัวเมื่อวาน
"จ๊ะเอ๋"
"เห้ยยยย !!!" ผมก็ตกใจอยู่ดีอีกสองตัวเมื่อวานมันก็โผล่มาอีกแล้ว
"เดวิวแห่งความรักแพนตี้"
"แองเจิ้ลแห่งความรักแพนเค้กจ้า"
"มาทำไรอีกละเนี่ย"
"ก็มาทำให้คนรู้หัวใจตัวเองน่ะสิ เนาะที่รัก"
"คร้าบบบบบบ"
"เอ๊า แล้วจะทำไง" ถามไปงั้น
"หนิ เวลานึกถึงหน้าพี่เขาแล้วมีความสุข"
"ถ้าเขาไม่อยู่ จะขาดอะไรไปมั๊ย"
"ถ้าไม่เจอ ไม่ได้ จะรู้สึกแปลกๆตะหงิกๆมั๊ย"
"เวลาเจอกันบางที ทำให้เรามีความสุขมากแค่ไหน"
"รู้อบอุ่นใจมั๊ย"
"เคยยิ้มเพราะเขามากี่ครั้ง"
"ที่พูดมาเนี่ย ให้เอาไปคิดดูไม่ต้องการคำตอบ"
"อืมม มีเรื่องมาบอกแค่เนี่ยแหละ ไปละ"
แล้วมันสองคนก็จูงมือบินกันหายไป !!! [มาแปลกๆอีกแล้ว ๕๕]
'นึกถึงหน้าไอ้พี่ดำ.... เวลาที่อยู่ด้วยกัน'
'เรายิ้มงั้นหรอ'
'ถ้าไม่เจอ ก็แค่สองวันนี้ก็ยังรู้สึกตะหงิกใจใช่เล่น'
'รู้สึกเหงาเพราะไม่ได้เจอ หงิกเพราะไม่ได้คุย'
'ทุกครั้งที่เจอ. . . . .'
'มันก็ทำให้เราแอบยิ้มได้เสมอ'
'อบอุ่นใจน่ะ'
'ก็หลายครั้ง.....'
"กริ๊งงงง กริ๊งงงงง" ผมรีบคว้าหมับไปยิบโทรศัพท์บ้านทันที
"ครับ"
"นี่ป้าเองนะลูก"
"หวัดดีครับ"
"วันนี้อย่าลืมนะลูก"
"ครับ ไม่ลืมครับ"
"จ้า ป้าโทรมาเตือนเฉยๆ"
"ครับผม"
"งั้นแค่นี่นะลูก"
"ครับ สวัสดีครับ"
"จ้า"
ว่าแล้วผมก็ขอออกไปซื้อผลไม้เผื่อคุณป้าหน่อยแล้วกัน
[Choccc ~!!]
"ลูก ปะพาแม่ไปตลาดได้ละ"
"คร้าบบบผม" ว่าแล้วผมก็ช่วยแม่ถือของ แล้วขับรถออกจากบ้านไปที่ตลาดซะเลย
"ปะ เดินตามแม่"
"คร้าบบบผม"
ผมก็เดินตามแม่ไปเข้าร้านผัก ร้านเนื้ออะไรก็ว่า
"เอ๊ะ น้องแพนรึเปล่า" ผมเห็นคนเดินผ่านแว๊บๆ เหมือนเป็นคนที่คุ้นเคยแต่ว่ามันก็แค่แปปเดียวที่ผมเห็นเท่านั้นแหละ
"สงสัยจะตาเพี้ยนคิดถึงน้องมันมากไป นี่กูเป็นได้ขนาดนี่เลยหรอเนี่ย ฮ๊าา ฮา" ผมก็หัวเราะขำตัวเองไป
"ลูกๆ"
"คร้าบบบ"
"มาช่วยแม่ถือนี่" ผมก็ช่วยแม่ซื้อของจนเสร็จเราก็กลับเข้าบ้านกัน ผมก็เข้าไปช่วยทำครัวด้วย
"ติ๊งงง ต๊องงงง"
"ลูกไปเปิดรับแขกหน่อยสิ"
"ครับ"
ผมก็เดินออกไปประตู. . . . . .
"น้องแพน"
"พี่ช็อค"
"อะ....เอ่อออ สงสัยแพนคงกดออดผิดขอโทษนะครับ"
"เออ พี่ว่าคงไม่ผิดหรอกมั้ง" ถึงจะผิดก็อยากให้ถูก
"อ่าว ทำไมไม่เข้าไปกันอีกละลูก หนูแพนหวัดดีจ๊ะ"
"หวัดดีครับคุณป้า"
"ไอ้ช็อคลูกเป็นไร จ้องน้องเขาตาค้างเลย"
"ก็เออ"
"รู้จักกันครับ" น้องแพนตอบ
"งั้นก็ดีเลยลูก เข้ามาก่อน มา"
พอเข้ามาผมก็เห็นบนโต๊ะ แม่ยกอาหารมาครบหมดแล้ว
ส่วนน้องแพนก็เอาผลไม้มาให้แม่ ก่อนที่จะนั่งกินข้าวกัน
ตอนกินข้าวก็มีแต่น้องแพนที่ได้รับคำถามจากคุณแม่ของแม่เรื่อยๆ
ผมก็ได้แต่นั่งยิ้มไป ก็คนมันมีความสุขหนิครับ ><
"เรียนยากมั๊ยลูก"
"ผมก็เรื่อยอะครับ"
"จ๊ะ แล้วลูกเคยเห็นพี่เค้ามั๊ยเนี่ย" เข้าเรื่องเลย ดีมากแม่
"ก็เห็นอยู่บ่อยๆครับ" เหมือนน้องแพนจะแอบเหน็บผมนิดนึง แต่ผมไม่สะท้านหรอก
"จ๊ะ ก็คนนี่แหละที่เคยช่วยแม่เอาไว้ เจ้าช็อค"
"ครับ ผมรู้แล้ว" ผมยิ้มให้น้องแพนและแม่
พอพวกเรากินเสร็จ น้องแพนกับผมก็ช่วยกันยกจานเข้ามาเก็บ
"หนูแพน ลูกยังไม่ต้องเก็บหรอก ปล่อยพี่เค้าทำไป"
"ไม่เป็นไรครับ"
"น่าาลูก ไปนั่งดูทีวีเถอะ เดี๋ยวป้าเอาขนมไปให้"
"ครับ ก็ได้ครับ"
"แม่ครับ" แม่เดินเข้าช่วยผมจัดจานนิดหน่อย
"ว่าไงลูก"
"คือว่า ช็อคว่าจะบอกแม่ตั้งนานแล้วละ"
"เรื่องไรละ"
"ก็เออ... ช็อคไม่รู้จะบอกดีมั๊ย กลัวแม่รับไม่ได้"
"บอกมาเหอะ ถ้าแม่รับไม่ได้วันนี้ ซักวันแม่ก็ต้องรับให้ได้เพราะมันเป็นสิ่งที่ลูกเป็น"
"ครับ"
"คือ... ช็อคไปชอบน้องผู้ชายคนนึง"
"ลูกชอบผู้ชาย" แม่ผมเอามือทาบอก ก่อนจะถอนหายใจ
"อืมมม แม่จะว่ายังไงดีละ"
"ไม่ใช่ว่าแม่ไม่เสียใจ แต่ว่าที่นี่มันห้ามไม่ได้ ดังนั้นจะชอบใครก็เลือกดีๆแล้วกัน"
"แล้วอย่างน้องแพนผ่านมั๊ยแม่"
"ผ่านน"
"ครับ"
"เอ๊ะ หรือที่ว่าไม่ยอมกลับบ้านเนี่ยเพราะไปอยู่กับน้องเค้ามา"
"เปล่าครับ แค่ตามจีบ แฮะๆ" ผมยิ้มเฝื่อนๆ
"แล้วสำเร็จยังละครับ"
"ยังเลยแม่ ต้องรอคำตอบน้องเค้าก่อน แต่น้องเค้าคงไม่ตอบเร็วๆนี่แน่"
"อืมม งั้นตามใจลูกแล้วกัน เสร็จแล้วก็ไปส่งน้องหน่อย"
"ครับผม"
พอผมจัดจานเสร็จ แม่ผมก็นั่งคุยกับน้องแพนตามปกติก่อนจะให้ผมไปส่งน้องเขากลับบ้าน
"แพน เดี๋ยวลูกให้พี่เค้าไปส่งแล้วกัน"
"ไม่เป็นไรครับ แค่นี่เอง"
"น่า เดี๋ยวป้าไม่สบายใจ"
"เออ..."
"เดี๋ยวพี่ส่งเอง ไม่ต้องห่วงนะ" ผมย้ำ
"ก็ได้ครับ" น้องแพนยอมตอบตกลงแต่โดยดี
พอผมรู้ทางบ้านน้องแพนแล้ว ผมก็ไม่รอช้าที่จะขับไป
"แพน"
"ไร"
"ทำไมปิดโทรศัพท์ละ รู้มั๊ยว่าพี่เป็นห่วง"
"ก็อยากอยู่เงียบๆ ไม่อยากให้ใครรบกวน"
"แล้ววันนั้นทำไมออกมาก่อน"
[PannTer~]
ผมเลือกที่จะเงียบแทนคำตอบ เพราะผมไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี
เราเงียบกันจนถึงบ้านผม พี่แกก็มาช่วยยกของที่คุณป้าให้มาลงเข้าบ้านของผม
"โอ๊ยยยยย" จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงร้องมาจากด้านหลัง ผมหันไป
ผมก็เห็นพี่ช็อคมันสะดุดสายยางล้มลงกับพื้น ผมไม่รีรอที่จะวิ่งเข้าไปช่วย
"เป็นไรมั๊ยพี่"
"เท้า เท้า เท้า"
"ตะคิวหรอ" ผมถาม
พี่แกก็พยักหน้าตอบ
ผมเลยรีบไปจับขาพี่แกให้คลายกล้ามเนื้อทันที
"เจ็บมั๊ย" ผมถามไป กดเท้าพี่แก
"อืมม ยังเจ็บอยู่" ผมก็กดเท้าพี่แกต่อ
"พี่โอเคละ" พี่แกตอบหลังจากที่ผมกดไปซักพัก
"แล้วพี่จะขับรถกลับไหวมั๊ย" ผมถาม
"ก็...น่าจะนะ..." เสียงของพี่แกดูไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก
"แพนว่าพี่เข้ามานั่งพักก่อนเหอะ"
"ก็ได้ครับ" พี่แกก็เลยค่อยๆเดินตามผมเข้ามาที่บ้าน
ผมกับพี่ช็อคนั่งกันนิ่งๆกันอยู่พักใหญ่ ผมใช้เสียงทีวีในการกลบความเงียบของเราทั้งสองคน
จนพี่แกเริ่มจะทำลายความเงียบ
"เราจะกลับไปเมื่อไหร่ละ"
"เออ ก็อีกสองวันละมั้ง"
"แล้วกลับไงละ"
"สองแถว"
"งั้นพี่มารับได้มั๊ย"
"......."
"ได้มั๊ยครับ"
"......." ผมไม่รู้ว่าผมจะตกลงดีมั๊ย
"เฮ้อออ ห้ามไม่ได้อยู่แล้วหนิ"
"เย้" พี่แกกระโดดดีใจเหมือนเด็กๆ (ไม่ได้เข้ากับหน้ามึงเลย !!!)
"โอ๊ยยย"
"เฮ้ออ ไม่ระวังเท้าก็ยังเจ็บอยู่"
"แหะๆ" พี่แกเลยยิ้มเฝื่อนๆมาให้
"จะกลับไหวรึเปล่านั้น" ผมถาม เพราะตอนนี้มันก็ 3 ทุ่มกว่าแล้ว
"ก็ไม่ไหวก็ต้องไหวละครับ ไม่งั้นพี่จะทำไงละ" มันตอบหน้าสลด ผมเห็นแล้วก็รู้สึกว่าคงอยู่เฉยๆไม่ได้ละ
"งั้นก็นอนนี่แล้วกัน"
"จะดีหรอครับ"
"เออ นอนไปเหอะ เดี๋ยวก็ไปรถชนหรอกขาก็เจ๊บ ไม่อยากให้ใครมาตามมาหลอกหลอน" ความจริงก็พูดไปงั้นแหละ
"ครับ"
"โทรไปบอกคุณป้าด้วยแล้วกัน"
"อืมมม"
. . . . .
. . . .
. . .
. .
.
เออแล้วไงต่อ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
