หัวข้อ: ที่นายทำ...นี่เรียกว่ารัก ...งั้นเหรอ ภาคll (^_^)"(โมโม)

[upzyte]

 o12เกลียดไอ้คิมเข้ากระดูกดำเลย

4 ปีของพี่นัทที่มอบความรักอันบริสุทธิ์ให้กะโม ต้องสลายไป

ทำไมคนเราถึงชอบคนเลวกันน้อ ทั้งที่บางคนหาคนแบบพี่นัททั้งชีวิตยังไม่เจอเลย

อ่านต่อไม่ได้แร้ว เกลียดไอ้คิมที่สุดเรย

[gobgab]

..........ในที่สุดก็ไม่เคลียร์ซักที.........

..........พี่นัทก็ต้องทนเจ็บอยู่แบบนี้อ่ะ......

[abcd]

   ยินดีต้อนรับจ้าupzyte    ขอบคุณมากๆสำหรับรีแรกจ้า..

********************************************
ตอนที่ 88

พอเดินเข้ามาถึงในห้องไอคิมมันก็ปิดประตูอะครับ ล๊อครึเปล่าไม่รู้ครับ ไม่ได้สังเกตุ เพราะพอเข้ามาในห้องผมก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ...หยิบ ผ้าเช็ดตัวเกงเล กะเสื้อกล้ามมาโยนให้ไอคิมมัน

ส่วนตัวผมเอง ก็เดินไปล้มตัวลงที่เตียงนอนเลยอะครับ เหนื่อยโคตรๆ...ง่วงจะตายอยู่แล้ว...เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันแล้วกันวะ...กูง่วง...

กำลังเคลิ้มๆ จะหลับครับ..ก็มีเหตุให้ผมต้องลืมตาขึ้นมอง..

“..ปล่อยเรา ไม่เอา...เราง่วง..” จมูกปากร้อนๆ ของไอคิม มันกำลังซุกไซร้ อยู่ ตามใบหน้าผมอะครับ ไอโมใจเต้นตึกๆ เลยอะ…

“หึ..เราต้องทำโทษ นายก่อน...” พูดจบมันก็ขยับริมฝีปากมันมาจูบผมทันทีเลยครับ อ่อย วาบหวิว อีกแล้วครับไอโม...

“อือ..คิม..ไม่เอาหง่ะ...เราอยากนอนกอดนายเฉยๆ ได้ไหมอะ นะ” อ้อน มันไว้ก่อนครับ...เผื่อมันจะใจอ่อน...ทำอะไรตามใจตัวเองตอนนี้ยังไมได้ครับ..ผมยังไม่ได้คุยตกลงอะไรกับมันเลยอะ และยังไอนัทอีก...ต้องคุยกันให้รู้เรื่องซะก่อน..
“นะ คิม...วันนี้ เราเหนื่อยมากเลยอะ..นายไม่สงสารเราเหรอ” พูดแล้วก็ยกแขนขึ้นโอบรอบคอไอคิมมันอะครับ ..พลิกตัวขึ้นไปคร่อมมันไว้อะครับ..แล้วซบหน้าลงกับอกไอคิมมันอะ แฮะ....

“นะ...ขอกอด หน่อยนะครับ...” พูดไปก็เอาหน้าถูๆ กับหน้าอกมันอะครับ...ไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไปวะ...

“อือ...แต่...โม..เอ่อ...น้องเราตื่นแล้วนะ..” หง่ะ ...ไอบ้า...ไมพูดจาโล่งโจ้งแบบนี้วะ...กูอาย

“โอ้ย...ไรเนี๊ยะ เป็นหมา เหรอ..” ไอคิมมันทำเสียงดุแล้วพลิกตัวมานอนทับผมไว้เหมือนเดิมหง่ะครับ..

แฮะไอโมแค่งับ...แขน ไอคิมมันจึกเดียวเองหง่ะ ก็แค่ให้มันเจ็บนิดนึงเผื่อน้องมันจะหลับเหมือนเดิมหง่ะ แฮะ..กระผมก็ทำหน้าอ้อนๆ มันหง่ะครับ แล้วเอามือลูบแก้ม มัน...หอมแก้มมันที...ดึงมัน ให้นอนลงข้างๆผม แล้วจัดการกอดมันไว้แน่นเลยครับ ซบหน้าลงกับอกมัน ...เงยหน้าขึ้นไปยิ้มอ้อนๆให้มันหน่อยนึงครับ เผื่อมันจะเอ็นดูผมขึ้นมาบ้าง ...

“ก็ได้...เราก็เหนื่อยเหมือนกัน...นอนไม่หลับมาหลายวันละ..วันนี้ก็เรียนทั้งวัน...แล้วยังต้องนั่งรถทัวร์มาหานายอีก...เฮ้อ...”ไอคิมมันทำเสียงเนือยๆ หง่ะครับ คงจะเหนื่อยมากจริงๆอย่างที่ว่านั้นแหละ... รู้สึกผิดจังกู..

ผมขยับมือขึ้นไปกอดคอไอคิมมันไว้แน่นแล้ว จุ๊บที่คางมันเบาๆ...

“เรา ขอโทษ..” พูดจบก็ซบหน้าลงกับอกไอคิมมันอะครับ...กูรักมึงนะไอคิม..รักมากด้วย ...ขอโทษที่ทำให้เสียใจนะ...ผมก็ได้แต่ร้องบอกมันในใจอะครับ...ไม่พูดให้มันได้ยินหรอก..ยังไม่ถึงเวลา...

“อือ...” ไอคิมมันตอบรับในลำคอเบาๆ อะครับ..มันก้มหน้าลงจุ๊บที่จมุกผมทีนึงอะ

“ฝันดีครับ” หวานซ้าๆๆๆอ๊ากกกกกกกกกกกก...ไอโมตาเหลือกอีกแล้วครับ...เสียงหวานมากมายเลยอะ โอ้ย ใจละลาย...ทำหวีทๆ กะเค้าก็เป็นด้วยอะ...ไอโมก็อมยิ้มอย่างสุขใจเล็กๆอะครับ...ซุกหน้าลงกะอกกว้างๆของไอคิมมันยิ่งกว่าเดิมอีกครับ...ยกขาขึ้นก่ายเอวมันแล้วหลับตาลง..เจอกันในฝันนะครับ ที่รัก....อ๊อก..

******************

ติ๊ด ตี่ ดี้ ดี่ ติด ตี่ดี่ ดี้.........

อ่อย ...ไรเนี๊ยะ กูลืมปิดทอสับเหรอวะเนี๊ยะแม่ม...ไอโมก็หงุดหงิดสุดฤทธิ์.......กำลังนอนสบายเลย ทอสับ บ้าหนิ มารความสุขกูจริง แม่ม...จะไม่รับก็ไม่ได้ครับ...นี้กี่โมงแล้ววะเนี๊ยะ...พอไอโมจะลุกขึ้นก็รู้สึกว่า..ตัวเองโดนล๊อก ไว้อย่างแน่นหนาซะแล้วครับ...ขยับไม่ได้เลยอะ...ทั้งขาทั้งแขนของไอยักษ์ที่มันนอนอยู่ข้างๆ ก่ายเปะปะอยู่บนตัวผมอะครับ...ดันก็ดันไม่ออก สงสัยตื่นแล้วแต่แกล้งหลับผมจะหันไปมองหน้ามันก็ทำไม่ได้อะ..มันนอนซ้อนหลังผมอยู่อะครับ...ผมก็เลยต้องเอื้อมมือไปสุดแขนเพื่อไปหยิบทอสับที่โต๊ะหัวเตียงหง่ะครับ...ไอบ้าหนิแกล้งกู...ชิ...มัวแต่เคืองไอคิมเลยไม่ได้ดูเบอร์อะครับว่าใครโทรมา...

“คร้าบบบบบ”...พอได้แล้วก็กลับมาซุกตัวอยู่กับอกไอคิมมันเหมือนเดิมอะครับ...

* ตาหวาน...พี่เองครับ* หือ...ไอโมก็ยิ้มออกมาได้แหละครับ คิดถึงหง่ะ...

“ครับ พี่นัท...โอ้ย” อาการครึ้มอกครึ้มใจต้องหยุดลงกระทันหันครับ..

.ก้อไอยักษ์ตัวที่มันนอนกอดผมเป็นหมอนข้างอยู่เนี๊ยะ มันดันกัดเข้าที่ต้นคอด้านหลังผมนี้สิครับ...เต็มแรงมันเลยมั้ง เจ็บชิบเลยหง่ะ...ผมจะดิ้นก็ดิ้นไม่ได้ครับ...มันรัดผมซะแน่นเลยอะ...จะด่ามันก็ไม่ได้ครับ กลัวไอนัทได้ยิน...เดี๋ยวมันจะไม่สบายใจ..ก็เลยได้แต่ฝากไว้ก่อนถึงมึง...

*เป็นไรครับ...ตาหวาน...” เสียงถามอย่างร้อนรนเป็นห่วงเป็นใยทำให้ไอโมรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างมากมายเลยครับ...เลยยกมือขึ้นดันหน้าไอคิมมันออกจากซอกคอผมอะครับ...โอ้ย ไอบ้านี้ชาติที่แล้วเป็นปลิงไงวะ...แม่ม ..เกาะแน่นไม่ยอมปล่อยเลยอะมันอะ...มือมันก็ลูบไปตามเนื้อตัวด้านหน้าผมอะครับ...ฮือ....

“เอ่อ...ปล่าวครับ ..พี่นัท...เป็นไงครับ สบายดีไหม...” ถามมันด้วยความเป็นห่วง..อะครับ..

.แต่มือนี้ดันหน้าไอคิมมันให้ออกจากซอกคอผมสุดฤทธิ์อะครับ...ไอคิมมันพลิกตัวผมให้นอนหงายแล้วมันก็ตามลงมานอนคร่อมผมไว้อะครับ...มันจ้องหน้าผมเขม็งเลยอะ...แฮะ ไอโมก็ได้แต่ยิ้มแหย๋ๆ แหละครับ...

*ครับ.สบายดีครับ...ตาหวาน...อย่าพึ่งออกไปไหนนะ อีก ไม่เกิน ชั่วโมง พี่ น่าจะถึง..บ้านตาหวานแล้วอะครับ *

“คะ.. ครับ พี่...ดะ ได้ ครับ” ไอโมก็ตอบไอนัทมันไปด้วยเสียงตะกุกตะกัก อะครับ...แล้วพยายามหลบตาไอคิมมันหง่ะ...ฮือไม่กล้าสู้ตาครับ...รู้สึกผิดกับไอนัทด้วยครับ...

โอ้ยไรกันนักหนาวะเนี๊ยะ...ตอนแรกกะจะห้ามไม่ให้ไอนัทมันมาตอนนี้อะครับ แต่เมื่อลองนึกดูอีกทีก็ดีเหมือนกันครับ..จะได้พูดกันให้เคลียร์ๆ กันไปซะที...ค้างคาใจกันมานานแหละ...

*ครับแค่นี้ก่อนนะครับ...พี่กำลังขับรถอยู่อะ...แล้วเจอกันครับ...คิดถึงนะครับ..จุ๊บ* ไอโมก็เลยเผลอยิ้มออกมาอะครับ...ลืมไอคิมไปแว้บนึงครับฮี่ๆๆๆๆ..

“ครับ คิดถึงเหมือนกันครับ..เฮ้ย..” ไอคิมมันกระชากเสื้อกล้ามผมอย่างแรงเลยครับ แล้วก้มลงกัด ที่หัวนมผมอะครับ...ไอโมแทบน้ำตาร่วงเลยครับเจ็บอะ....ไอซาดิสส์นี้...

“เอ่อ..บายครับพะพี่..อือ” ไอคิมมันดึงทอสับออกจากมือผม แล้วมันก้อกดปากมันบดลงกับปากผมทันทีเลยครับ..แล้วมันก็กัดๆ ที่ริมฝีปากผมด้วยอะ...แม่มกูเจ็บ..พอมันผละปากออกจากปากผม มันก็เริ่มดูดเม้มไปตามเนื้อตัวผมอะครับ..เจ็บอะ..ฮือ ...ต้องเป็นรอยอีกแน่นอนเลยอะ...

“อา...” และไอโมก็อุ่นวาบที่น้องน้อยของไอโมอะครับ...ฮือ..เสียวหง่ะ...พอผงกหัวขึ้นมองก็เห็นไอคิมมัน ง่วนอยู่กับน้องน้อยผมอะครับ...ลิ้นร้อนๆของมันทำให้ผมแทบขาดใจตายเลยทีเดียว...ไอคิมมันเหลือบสายตาขึ้นมองผมพอดี ..หวานเยิ้มอีกแล้วครับแววตามัน..อา ดีจัง...รู้สึกดีจังแล้วผมก็ล้มตัวลงนอนกับที่นอนเหมือนเดิมปล่อยให้ไอคิมมันประทุษร้ายน้องน้อยผมไปอะครับ...

อือ.. ไอคิมมัน..ทำอะไรกับน้องน้อยผมไปซักพัก..ไอโมก็สะดุ้งเฮือกๆ ...เหมือนจะขาดใจตายซะให้ได้เลยครับ.. แล้วหมดแรงหลับตาพริ้มอย่างเหนื่อยหอบ....หอบแฮกๆ..ยังกะไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลมาซัก 2 สนามงั้นแหละ พออารมณ์หยิวๆที่ไอคิมมันทำไว้กับผมสงบลง..ผมก็เริ่มคิดขึ้นมาอย่างสงสัยนิดๆอะครับว่า..ทำไมไอคิมมันถึงทำแบบนี้ได้ ทำไมมันถึงทำเป็นวะ...มันเคยทำให้ใครแบบนี้รึเปล่า...พอคิดมาถึงตรงนี้ไอโมก็เจ็บแปล๊บ ที่ใจอะครับ....นอกจากกูแล้วไอคิมมันมีใครอีกไหม...แล้วถ้ามันมีคนอื่นหล่ะ กูจะทำยังไง...ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมองไอคิมมันตาละห้อยอะครับ...

“เรา...จะทำให้นายรักเราคนเดียว...เป็นของเราคนเดียว..และ นอนกับเราแค่คนเดียว...ให้ได้.....จำไว้นายแตงโม” ไอคิมมันกระซิบที่ข้างหูผม เสียงนิ่มๆ..เอานิ้วดีดหน้าผากผมที...แล้วมันก็ลุกออกจากตัวผม เดินเข้าไปในห้องน้ำอะครับ..เจ็บหง่ะ...ไอโมก็ได้แต่อึ้งๆอะครับ...อารายหง่ะ..หมายความว่าไงวะ...แค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ...จะเอาอะไรกะกูอีกวะ....แม่ม เป็นไรของมึงอีกเนี๊ยะ...ไอโมเอ๋อแดก...อีกแล้วครับทั่น

[abcd]

ตอนที่ 89


พอไอคิมมันเดินลับสายตาผมเข้าห้องน้ำผม ก้อ ลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำอีกห้องด้านนอกอะครับ...พอผมอาบน้ำเสร็จเดินออกจากห้องน้ำ ก็เห็นเจ้าเป้ย มันเดินขึ้นบันไดมาพอดีครับ...

“ห้องน้ำห้องโม..เป็นไรอะ” เจ้าเป้ยมันถามผมแล้วทำหน้าบ่องแบ้วอะครับ...

“เปล่า...เพื่อนใช้อยู่...เมื่อคืนเพื่อนมาหา..” พูดเสร็จก้เดินหันหลังให้มันกะเข้าห้องอะครับ....

“เดี๋ยว ผู้หญิง หรือผู้ชาย” เจ้าเป้ย มันดึงแขนผมไว้อะครับ.. ผมจึงหันกลับไปมองหน้ามัน...แววตามันคาดคั้นผมสุดฤทธิ์ อะครับ

“ผู้ชาย...พอใจยัง....ปล่อยได้แล้ว...โป้อยู่” พูดแล้วผมก็พยักหน้าให้มันดู...สภาพผมอะครับ....เจ้าเป้ยมันมองผมแล้วเบ้ปากอะ.....

“แล้วไป...นึกว่าผู้หญิง แม่จะเจี๋ยนให้...” มันปล่อยแขนผม แล้วทำท่าปาดคออะ...หึหึ เป้ยเอ้ย...ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย..

“อืม ..งั้นเราไปทำกับข้าวเพิ่มแล้วกัน...ตามมาด้วยหล่ะ......” พูดเสร็จมันก็เดินลงบันไดไปเหมือนเดิมอะครับ...มันมาตามผมลงไปกินข้าวหน่ะครับ....แม่ศรีเรือนมากมาย..หึหึ...

ผมก็เดินกลับเข้าห้องผมไปอะครับ...พอเข้าไปในห้องก็เจอไอคิมมันนอนอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียงผมอะครับ .. มันใส่เกงยีนส์ตัวเดิมที่มันใส่มาเมื่อคืน ครับ ส่วนเสื้อนี้เป็นเสื้อยืดผมอะ...พอมันใส่เข้าไปเสื้อผมดูเล็กๆ ไงชอบกล ..หึหึ..พอมันเห็นผมมันก็เหลือบตามองนิดนึงแล้วมันก็หันไปอ่านการ์ตูนต่อ...ชิ ไอโมก็ได้แต่หมั่นไส้แหละครับ...เดินไปเปิดตู้แล้วหาเสื้อผ้าใส่อะ จะได้ลงไปกินข้าวซะทีหิวว้อย.....

“จะกินข้าวไหม จะกินก็ลุก...” พูดเสร็จก็เดิน ไปที่ประตูห้องเลยอะครับ....ไม่สนใจแม่มมันแหละ....

“ฮือ...ปล่อยเรา...หื่นหนิ” ก็ไอคิมอะ มันวิ่งดุกๆ มากอดคอผม...แล้วดันหน้าผมให้หันไปทางมัน แล้ว มันก็ จ๊วบๆ ที่ปากผมติดๆ กันหง่ะ..แม่ม.. อยากให้เจ้าเป้ยมันเปิดประตูมาเจอฉากนี้จริงๆ ผับผ่า...ได้ตายห่ะ กันหมดแน่มึง...

“หึ...” แค่นั้นแหละครับที่ออกจากปากมัน...

แววตานี้แม่ม กวนโอ้ยดีจริงๆ เลยครับ...อยากซัดให้ซักที...แต่ขี้เกียจต่อความยาวกับมันครับ..พาลจะอารมณ์เสียปล่าวๆ...เลยเปิดประตูห้องออกมาแล้วเดินลงบันได ไปอะครับ โดยมีไอยักษ์คิมเดินกอดคอผมลงมาด้วยอะครับ...หวังว่าเจ้าเป้ยคงไม่ผิดสังเกตุอะไรนะ...

“อ้าว มาแล้วเหรอ...กำลัง จะไปตาม...มีคนมาหาหน่ะ เห็นบอกว่าเป็นเพื่อนโม...เราให้คอยอยุ่หน้าบ้านแหนะ…หล่อซะด้วย.” ไอเป้ยมันพูดยิ้มๆแล้วพยักเพยิดไปทางหน้าบ้านอะครับ...ผมก็ยืดคอออกไปมองตามสายตามันอะครับ...แต่มองไม่เห็นอะ...

ผมจึงหันกลับไปมองเจ้าเป้ยมัน...เห็นมันมองไอคิมอยู่อะครับ...มองแบบจับผิดซะด้วยสิครับ...แววตามันส่อมากมายเลยครับ....ผมเห็นแววตามันแล้วเสียวสันหลังว้าบๆ เลยอะ...มันจะผิดสังเกตุไรปล่าวว้า...ไอนี้มันยิ่งเป็นเลิศในการจับผิดคนอยู่ด้วย.......... เจ้าเป้ยมันมองไอคิม ตั้งแต่หัวจดเท้า เท้าจดหัวเลยครับ...ไอโมก้ได้แต่ยิ้ม...ฝืดๆ อะครับ...แหม๋...เรดาร์จับผิดของเจ้าเป้ยเริ่มทำงานแล้วครับ น่ากลัวชิบ...

“เออ..เป้ย..นี้คิม เพื่อนเรา ...เรียน ใน ม.อะ” ผมก็แนะนำไอคิมให้เป้ยมันรู้จักอะครับ...เสียวแว้บๆ ครับ...

“คิม นี้เป้ย..ลูกพี่ลูกน้องเราเองอะ...ลูกลุงเรา” ไอคิมมันพยักหน้านิดนึงอะครับ...มันก็จ้องไอเป้ย เหมือนกันครับ..สายตาแบบเดียวกันเลย....เฮ้อ ผมก็ส่ายหน้าอย่างระอาใจแหละครับ แล้วยกมือดึงแขนไอคิมมันออกจากคอผมอะ..แล้วผมจึงเดินออกไปทางหน้าบ้านอะครับ...

พอเปิดประตูบ้านออกไปไอโมก็เห็นผู้ชายร่างสูงคุ้นตา ยืนพิงรถคันนึงอยู่หง่ะครับ....ดีใจมากมายเลยครับ...

“พี่นัท...มานานรึยึงครับ” ไอโมก็วิ่งแจ๋ ไปหาไอนัทมันทันทีแหละครับ...

ไอนัทมันยิ้มกว้างให้ผมทันทีเลยเหมือนกันครับ..ผมเปิดประตูออกแล้วเดินเร็วๆเข้าไปกอดไอนัทไว้แน่นเลยครับ...คิดถึงหง่ะ...คิดถึงมากด้วย...น้ำตาแทบร่วงเลยครับ...ตลอด 4 ปีที่ผ่านมาผมเห็นหน้ามันทุกวันนึ้ครับ...นอนด้วยกัน..กินข้าวด้วยกัน...ผมแทบจะไม่เคยห่างมันไปไหนเลยด้วยซ้ำ...กูคิดถึงมึงนะไอนัท...ไอนัทมันยิ้มให้ผมแล้วกอดผมไว้แน่นเหมือนกันครับ...มันทำให้ผมรู้ว่ามันก็คิดถึงผมเหมือนกัน...

“หึ...ปล่อยได้แล้วมั้ง...” พร้อมกับเสียงห้วนๆ ที่ดังขึ้น ตัวผม ก็ถูกกระชากคออย่างแรงออกมาจากไอนัทมันอะครับ...แล้วไอคิมมันก็ล๊อคคอผมแน่นเลยครับ...ไอโมก็ได้แต่เหว๋อ แหละ...ตายห่ะ ลืมไอคิมไปถนัดเลยกู.....ไอนัทมันทำหน้าโหดขึ้นมาทันทีเลยครับกำหมัดแน่นเลยอะ โอ้ยหยดหยองมากมาย...

“มี ไรกันเหรอ โม” เสียงใสๆ ที่ดังขึ้นทำให้ไอโมแทบอยากกลั้นใจตายเดี๋ยวนั้นเลยอะครับ...แม่ม...แค่ไอคิมกับไอนัท กูยังไม่รู้จะรับมือยังไง นี้ ยังจะไอเป้ย อีก ตายแน่ๆ กูคราวนี้ ....


“ทำยังกะจะมีเรื่องกัน...แย่ชะมัด”.เจ้าเป้ยมันยืนเอามือเท้าสะเอวข้างนึงแล้วไล่มองหน้าพวกผมทีละคนอะครับ...
“จะอยู่แบบนั้นกันอีกนานมะ...อายชาวบ้านเค้าไหมหน่ะ..”อ้า. อึ้ง ครับ อึ้ง ไปตามๆ กัน..ผมกับไอนัทหันไปสบตากันพอดีอะครับ...ผมยิ้มเจื่อนๆ ให้ไอนัทมันที...ส่วนไอนัทก็จ้องหน้าผมเขม็งอย่างไม่พอใจอะครับ..แป่ววววว..

“ถ้าจะกัดกัน...ก็อย่ามากัดกันที่นี้...ที่นี้มันบ้านคน...โมเข้าบ้าน” แล้วเจ้าเป้ย มันก็เดินฉับๆ มากระชากแขนไอคิม ออกจากคอผมแล้วมันก็กอดเอวผมเดินเข้าบ้านอะครับ....

ตอนนั้นผมทึ้งเจ้าเป้ยมันมากเลยครับ...ผู้หญิงปกติเวลาเค้าเห็นคนจะมีเรื่องกันแบบนี้เค้าต้องกลัว...แล้วร้องวี๊ดว้ายแล้วหนีไปสิ(รึเปล้าหว่า) แต่นี้มันไม่หนี ไม่วี้ด แถมมันยังด่าให้อีกแหนะ...ผมก็เลยได้แต่ยิ้ม แล้วหันหน้าไปจุ๊บแก้มมันทีอะครับ...

“ขอบใจ มากเป้ย” ผมพูดที่ข้างหูมัน อะครับ...

“ย่ะ....แล้วเล่าให้ฟังด้วยหล่ะว่าเกิดไรขึ้น…..ไม่ได้สอดรู้นะจ้ะ...แค่อยากรู้เฉยๆคิคิ” ผมกับมันยิ้มให้กันแล้วเราก็เดินกอดคอกันเข้าบ้าน...ปล่อยให้ 2 ตัวนั้นมันเดินตามพวกผมต้อยๆ.....ดีจริงๆ ที่ได้เจ้าเป้ยเป็นญาติ คึคึ

“พี่นัท..คิม..คุยกันหน่อยนะ” พอทุกคนเดินเข้ามาในบ้านกันหมดแล้ว ผมจึงหันไปคุยกับไอนัทและไอคิมอะครับ...

แล้วผมก็พยักหน้าให้พวกมันเดินตามผม เข้าไปในห้องนั่งเล่นอะครับ....พอทุกคนหาที่นั่งได้กันหมดแล้ว ผมจึงหันไปคุยกับเจ้าเป้ยมันอะครับ

“เป้ย...ขอเราคุยกับพวกนี้หน่อยนะ...อ๋อ...นี้พี่นัทนะเป้ย..พี่นัทครับนี้เป้ย..ลูกพี่ลูกน้องผมเองครับ” ผมบอกเจ้าเป้ยมัน แล้วแนะนำให้มันกับไอนัทรู้จักกันอะครับ...เจ้าเป้ยมันยิ้มให้ ไอนัทนิดนึงแล้วมันก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปอะครับ...

“เป้ย...ขอน้ำหน่อยได้ปะ” ได้ทีใช้มันซะเลยครับ...เจ้าเป้ยมันหันหน้ากลับมาแล้ว ถอนสายบัวให้ผมด้วยครับ...เบ้ปากให้ผมด้วยอะ...คึคึ...เรียกรอยยิ้มจากผมได้เหมือนกันครับ...จากไอนัทด้วยครับ...หึหึ...

พอเจ้าเป้ยออกไป...ห้องทั้งห้องก็เงียบกริบอะครับ..สยองเล็กๆ ครับ...ถ้าผมพูดไรออกไปพวกมันจะเข้าใจผมไหมว้า...ผมก็นั่งก้มหน้าก้มตาอย่างเดียวอะครับ..รอเจ้าเป้ยมันเอาน้ำมาให้ก่อน...ครู่เดียวครับ..เจ้าเป้ยมันก็เดินกลับมาพร้อมถาดใส่แก้วน้ำ ....

“เป้ย...จะรออยู่ข้างนอกนะ...มีไร.ไม่ชอบมาพากล..เรียกเป้ยได้ทันที...ok” เจ้าเป้ยพอมันวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ กลางแล้วมันก็กระซิบที่ข้างหูผมอะครับ...ผมก็ได้แต่คิดอะครับเก่งจริงๆ ญาติกู...ตัวเท่ามด..

“ไม่มีไรหรอกน่า....ไม่ต้องห่วง” ผมก้อยิ้มให้เจ้าเป้ยมันนิดๆ อะครับให้มันสบายใจ...

แล้วเจ้าเป้ย..มันก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นไปอะครับ มันปิดประตูให้ด้วยครับ....

เอาหล่ะสิทีนี้ แล้วนี้กูจะเริ่มพูดกับพวกมันยังไงดีวะ....แล้วไอโมก็เงยหน้าขึ้นมอง ไอนัท กับไอคิมมันอะครับ..พวกมัน 2 คนกำลังนั่งจ้องหน้าผมอยู่อะครับ...

“มีไร ก็พูดมาเถอะครับ...พี่จะฟังตาหวานพูดซะที หลังจาก...เลี่ยงที่จะฟังมาตลอด หึ” ไอนัท มันพูดกับผมเสียงเศร้าๆ อะครับ...ทรมานใจดีชิบหายเลยครับ

......แล้วผมก็เงียบอะครับ เอาแต่จ้องตากับไอนัทมันอะครับ...จะเริ่มพูดไงดีว้า...ที่จะให้ทั้งไอนัทและไอคิม รู้สึกแย่น้อยที่สุด..

“พูดมาซะที...อ้ำอึ้งอยู่นั้น น่าหงุดหงิดชะมัด” ไอคิมมันพูดกับผมเสียงห้วนๆอะครับ...ผมจึงเหล่หางตามามองมันนิดนึง....มึงเลิกกดดันกูซะทีได้มะ ไอคิม...เดี๊ยะ เถอะมึง... แล้วไอโมก็ค่อยๆหลับตาลงหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้ว ค่อยๆ ลืมตาขึ้น.......เอาหล่ะ เป็นไงเป็นกัน...

“พี่นัทครับ...” ผมพูดกับไปนัทมันเสียงเบา แต่มั่นคงครับ...

“ผม...ยัง รักพี่เหมือนเดิมนะครับ” แล้วผมก็หยุดครับรอว่าไอนัทมันจะมีปฏิกิริยายังไง...

ไอนัทมันยิ้มครับ...ยิ้มเศร้าๆ ในแบบของมัน... และคำพูดของผมก็ทำให้ไอคิม ถึงกับตาเหลือกเหมือนกันครับ...พอดีผมเหล่หางตามองมันหน่ะครับ หุหุ..

“ครับ...พี่รู้...รักแบบเดิมใช่ไหมครับ” ไอนัทมันพูดแล้วก้มหน้าลง อะครับ..

“ครับ...รักเหมือนเดิม แบบเดิม...ยืนยันคำเดิมด้วย...และผมก็จะเป็นไอตาหวานของพี่ตลอดไปนะครับ..” ผมพูดกับไอนัทมันแล้วเอื้อมมือไปจับมือมัน..อยากไห้มันรับรู้ว่าผมรักมันมากแค่ไหน...รักในแบบของผม..

“ครับ..ตาหวานให้พี่ได้เท่านี้...พี่ก็จะรับไว้แค่นี้เหมือนกัน...” แล้วไอนัทมันก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อะครับ ไอโมก็รีบลุกขึ้นแล้วเข้าไปกอดมันไว้แน่นเลยครับ กดหน้ามันให้ซบกับอกผม...ไม่ได้ จะให้ใครเห็นน้ำตาไอนัทไม่ได้เด็ดขาด นอกจากผมแล้วจะต้องไม่มีใครเห็นว่าไอนัทมันร้องไห้...

“คิม...เราขอคุยกับพี่นัทแป๊บนึงนะ...นายออกไปก่อนได้ไหม...”ผมหันไปบอกไอคิมมันอย่างอ้อนวอนอะครับ....

ไอคิมมันทำท่าฮึดฮัดหน่อยนึง...แล้วมันก็ลุกพรวดขึ้นอย่างไม่พอใจ...เดินพรวดๆ ออกจากห้องนั่งเล่นไป..ปิดประตูตามหลังดังปัง...แต่ผมก็ไม่ถือสาอะไรมันหรอกครับ....ปล่อยมันไปก่อนแล้วกัน..

“ความจริงแล้ว พี่ก็ทำใจตั้งแต่รู้ว่าตัวเองรักตาหวาน ...รักผู้ชายด้วยกันแล้วหล่ะครับ...แค่นี้มันก็เกินคาดสำหรับพี่แล้วหล่ะ..” แล้วไอนัทมันก็ร้องไห้ออกมาจริงๆอะครับ....

รู้สึกตัวเองเลวมากมายที่ทำให้ไอนัทมันเสียใจ...ทำไมผมถึงไม่รักไอนัทมันนะ ทำไมผมถึงไม่รักมันในแบบที่มันจะให้เป็นทำไมกัน...ทั้งๆที่มันก็ดีแสนดี...และก็รักผมขนาดนี้...ขอบตาร้อนผ่าวๆอีกแล้วครับ.......

ผมปล่อยให้ไอนัทมันซบผมจนรู้สึกว่าไหล่มันค่อยๆ หยุดสั่นอะครับ

“พี่นัท...ผมรักพี่นะครับ....เรายังเหมือนเดิมนะ...แค่ห่างกัน 500 กิโลเองอะ...ไม่ไกลหรอกเนาะ” ผมอยากให้ไอนัทมันสบายใจขึ้นมาบ้างอะครับ นิด นึงก็ยังดีเลยพูดเล่นๆกับมันอะครับ...

“อืม..ครับ...หึหึ..พี่คงต้องยอมรับความจริงซะทีใช่ไหมครับ.....” ไอนัทมันดึงผมลงไปนั่งคร่อมมันไว้แล้วกดหน้าลงซบกับซอกคอผมอะครับ...ใจหายวาบเหมือนกันครับ...กลัวอะ...

“แต่พี่...ยังมาหาตาหวานได้ใช่ไหมครับ......” แล้วไอนัทมันก็ขยับปากของมันมาประกบกับผม...

มันจูบผมเบาๆ ค่อยๆ จูบค่อยๆเลาะเลมที่ริมฝีปากผม ผมก้อไม่รู้หรอกครับว่าทำไมมันถึงจูบผมแบบนี้...รู้ก็แค่ มันช่างเป็นจูบที่เศร้า และทรมานใจจริงๆเลยครับ...พอไอนัทมันจูบผมจนพอใจมันจึงค่อยขยับปากมันไปทั่วใบหน้า และซอกคอผม.....

“ได้สิครับ...ก้ผมบอกพี่แล้วไง..ว่า...พี่มาหาผมได้ตลอดเวลาถ้าพี่อยากจะมา...และถ้าพี่ไม่มาหาผมเลยอะ...ผมก็ต้องคิดถึงพี่อะสิ...ถ้าผมคิดถึงพี่มากๆ แล้วผมจะทำยังไงหล่ะ...”ผมดึงหน้ามันออกจากซอกคอผม ...ทำหน้าอ้อนๆ แล้วพูดกับมันไปอะครับ...

.ก็กลัวนี้นา กลัวว่ามันจะไม่มาหาผมอะ...ถ้ามันไม่มาหาผม...ก็แสดงว่ามันไม่รักผมแล้วใช่ไหม..ถ้ามันไม่รักผมแล้ว...ผมต้องรู้สึกแย่มากแน่ๆเลย...แค่คิดก็ทนไม่ได้แล้วครับ...

“ครับ...ตราบใดที่ตาหวานยังคิดถึงพี่ ยังรักพี่ พี่ก็จะมา...จนกว่าตาหวานจะไล่พี่ให้ไปไกลๆ นู้นหล่ะ ดีไหมครับ..” แล้วไอนัทมันก็ยกมือขึ้นลูบที่แก้มผมเบาๆอะครับ

แววตามันถึงจะดูเจ็บปวดขนาดไหน...แต่มันก็ยังคงบอกว่ารักผมมากเหมือนเดิม...ผมจึงกอดไอนัทมันแน่นขึ้นแล้วซบหน้าลงกับซอกคอของมัน.....ผมก็นั่งกอดมันอยู่อย่างนั้นนานพอดูแหละครับ สบายใจขึ้นตั้งเยอะ จะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้...ก้ผมรักของผมนี้ครับ...ใครจะทำไม..

“พี่ขอถามไรหน่อยได้ไหม...ตอบพี่ตรงๆด้วยนะ...” ไอนัทมันพูดกับผมเบาๆ แล้วเอามือลูบหลังลูบไหล่ผมไปเรื่อยแหละครับ........

“ถามไรอะ...ถ้าตอบได้จะตอบ” ผมพูดอู้ อี้ อยู่กับซอกคอมันอะครับ...

“ตาหวาน...รัก...ไอคิม มันใช่ไหม” หาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...เอ่อ...ไอโมเอ๋อแดกครับ...เงียบครับ เงียบเป็นเป่าสากเลยทีเดียวแหละ...ก็รักอะ...แต่ไม่บอกใครหรอก...จะเก็บไว้ในใจคนเดียว...

“ว่าไงครับ” แล้วไอนัทมันก็พยายามดึงผมออกจากซอกคอมันอะครับ...

มันก็ดึงผมอยู่ตั้งนานแหละครับ แต่ผมไม่ปล่อยแฮะ...อายหง่ะ หน้าร้อนผ่าวๆ เลย. หน้าผมมันต้องแดงแน่ๆเลยครับ...ถ้าให้ไอนัทมันเห็นมันก็ต้องรู้สิว่าผมคิดไรอยู่...ไม่ให้มันเห็นหน้าผมเด็ดขาด...

“เฮ้อ...เมื่อไม่รักพี่แบบนั้น...ก็ให้พี่รู้หน่อยไม่ได้เหรอว่า...ตาหวานรักใครกันแน่...หรือว่าไม่รักใครเลย..หือ ว่าไงครับ” หง่ะมันยังคะยั้นคะยอผมอยู่นั้นแหละ จะรู้ไปทำไมเนี๊ยะ...รู้แล้วสบายใจขึ้นรึก็เปล่า...ชิ...

“ไม่รู้...อย่าถามมากได้ปล่าวอะ...” ก็ยังไม่ยอมบอกอยู่ดีแหละครับ...แถมยังฟาดกำปั้นลงที่หัวไอนัทมันด้วยครับ...ฐานสอดรู้สอดเห็น..

“คร้าบ...ไม่บอกก็ไม่บอก...อืม งั้นพี่จะขอคิดเองก้อแล้วกันนะว่าตาหวาน ยังไม่ได้รักใคร..ดีไหม” ไอนัทมันทำเสียงเจ้าเล่ห์อะครับ ....

“อืม...แล้วแต่จะคิด....” ก็ได้แต่ตอบอ้อมแอ้มอะ...

“งั้น พี่ ก็ยัง กอด ยังจูบตาหวานได้เหมือนเดิมอะสิใช่มะ...แล้วก็นอนกอดตาหวานทั้งคืนก็ได้เหมือนเดิมสินะ…ok...สรุปว่าพี่ทำได้”

“บ้าเหรอ....” เขิลมากมายเลยครับ เลยเอากำปั้นทุบหัวมันอีกที...

“หึ..อย่างพี่ อะ มันก็ได้แค่ กอดจูบ ลูบคลำ ....หึ...แต่คนอื่นหน่ะ...มันได้****อุ๊บ” ก่อนที่มันจะทันพูดจบผมก็เอามือปิดปากมันไว้ซะก่อนอะครับ...

มองมันตาวาวทีเดียว...อย่าพูดออกมานะไอนัท...อย่าพูดออกมาเชียว ...กูไม่อยากได้ยินเรื่องที่กูทำกับไอคิมออกมาจากปากมึง...มันทำให้กูรู้สึกผิดมากมึงรู้ไหม..แล้วไอโมก็น้ำตาไหลพรากครับ....เจ็บจี๊ดๆที่ใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ครับ..
“ไม่เอาน่า....อย่าร้องสิ...” ไอนัทมันทำหน้าตกใจมากเลยครับแล้วมันก็ดึงให้ผมลงไปซบกับบ่ามันอีกครั้ง แล้วโยกตัวไปมา ลูบหัวผมเบาๆ ด้วยครับ....

“ฮือ...พี่นัท...ผมขอโทษ...ผมขอโทษนะพี่...ขอโทษที่ทรยศพี่...ขอโทษที่ทำให้พี่เสียใจ...ขอโทษ...ผมขอโทษ..ฮือ” อยากขอโทษมันมานาน แต่ปากผมมันก็หนักไม่เคยกล้าพูดออกมาเลย....ในที่สุดผมก็กล้าพูดกับมันจนได้...ผมก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นแหละครับ...ได้แต่หวังว่ามันจะให้อภัยผม....

“อือ...ครับ...พี่ยกโทษให้ตาหวานได้เสมอนะครับ...รักนะครับ คนดี”..แล้วมันก็กดจมูกลงที่หัวเน่าๆ ของผมอะครับ...รักเหมือนกันนะครับ พี่นัท...กว่าจะหายสะอื้นก็นานพอดูครับ....สูดขี้มูกซู๊ดๆ อยู่ตั้งนานอะ...สงสัยไอนัทมันกลัวขี้มูกผมเปื้อนเสื้อมันมั้ง...

“หยุดร้องไห้ได้แล้วมั้ง...เดี๋ยว...เอ่อ..ใครนะ..เป้ยเหรอ...ก้มาฉีกอก พี่หรอก...ที่ทำ ไอโมของเค้าร้องไห้เนี๊ยะ...ยิ่งดูท่าทางจะหวงตาหวานมากอยู่ด้วย หึหึ” ไอนัทมันบอกผมแล้วหัวเราะหึหึ อะครับ...ไอโมก้ได้แต่ยิ้ม นึกภาพตามที่ไอนัทมันว่าแล้วก็นึกขำอะครับ...แน่นอน เจ้าเป้ยมันต้องฉีกอกไอนัทแน่นอนเลยหล่ะ...

“หิว ยังครับ...หือ...”ไอนัทมันถามผมแล้วลูบหลังผมเบาๆอะ...โอ้ยไอนี้ ชอบทำอะไรให้ใจหวิวๆอยู่เรื่อยเลย...

“สั่งพิซซ่า มากินฉลองอกหักหน่อยเป็นไง..หึหึ” ไอบ้าหนิ ไอโมก้เลยหัวเราะออกมาได้อะครับ....

“ทำแบบนั้นเป้ยมันก้เสียใจแย่อะสิ..มันทำกับข้าวไว้แล้ว..ลองชิมฝีมือมันหน่อยนะ...แล้วจะติดใจ” ไอโมก็ยิ้มหน้าบาน พลางสูดขี้มูกซู๊ดๆ แหละครับ...แล้วเงยหน้าขึ้นจากซอกคอไอนัทมัน...เลยโดนไอนัทมันขโมยจูบแก้มไปทีนึง...แล้วมันก็ยิ้มให้ผมด้วยครับ....ถึงจะไม่สดใสเท่าไหร่ แต่ก็ดีขึ้นเยอะครับ...

“นี้ยิ้มให้มันดูดี กว่านี้ไม่ได้ไงเนี๊ยะ...หมดหล่อกันพอดี” ไอโมก็แซวมันยิ้มๆ แล้วลุกขึ้นจากตักไอนัทมันอะครับ...

“ก็ใช่สิ...พี่มันขี้เหร่ ทำยังไงก็ไม่หล่อขึ้นมาได้หรอกน่า...ใครมันจะไปหล่อเท่าไอคิมมันหล่ะ..เฮอะ...” มันทำหน้าเชิดๆ แล้วเดินกระแทกเท้า ออกจากห้องนั่งเล่นไปอะครับ....เอ๋อแดก ยืนเป็นใบ้อยู่ตรงนั้นแหละครับ...กูแค่พูดเล่นอะ....หน้าเสียเลยครับไอโม...อยากร้องไห้อะ

“เอ้า...ตามมาสิครับ...ยืนเอ๋ออยู่ทำไม...ไม่หิวเหรอครับ”มันพูดยิ้มๆ แล้วเดินกลับมาขยี้หัวผมแล้วกอดคอผมออกจากห้องนั่งเล่นอะครับ...แล้วมันก็ขโมยจุ๊บแก้มผมอีกแล้วครับ...ค่อยใจชื้นขึ้นหน่อยนึกว่าจะโกรธกูซะแหละ...ไอโมก็ยิ้มหน้าบานแหละครับ......

พอเดินออกมานอกห้องนั่งเล่นก็ไม่เจอใครเลยครับ ทั้งเจ้าเป้ยและไอคิม..ใจหายเหมือนกันครับ...กลัวว่าไอคิมมันจะโกรธผมจนหนีกลับอะสิ...ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง ผมจะทำไงเล่า...ใจเสียเลยครับ...ไอโม..

“อ้าว ....คุยกันเสร็จแล้วเหรอ” เป้ยมันเดินออกมาจากในครัวพร้อมผ้ากันเปื้อนสีชมพูครับ น่ารักมากมาย... มันเดินเข้ามาหาผมกับไอนัท...แล้วมันก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยอะครับ...

“ฮื่อ..ยิ้มไรเนี๊ยะ สยอง...เออ..แล้วนี้คิมไปไหนอะเห็นปะ...” มองหาตั้งนานครับ หาไม่เจอเลยถามเจ้าเป้ยมันซะเลย..แฮะ...

“เห็นเดินไปหลังบ้านแหนะ...” เจ้าเป้ย มันทำปากยื่นไปหลังบ้านอะครับ..น่ารักอะมันอะ...ฮี่ๆ.....

“อ๋อ...เหรอ...เออเป้ย ทำกับข้าวเยอะปะ...พอกินกัน 4 คนไหมอะ” เผื่อไว้ก่อนครับเผื่อไม่พอจะได้โทรสั่ง..

“พอ...เป้ยทำเพิ่มแล้วหล่ะเมื่อกี้อะ....กิน 10 คนยังพอเลย” แล้วมันก็ยิ้มหวานให้ผมอะครับ...

“หึหึ..ดี งั้นจัดโต๊ะ เลยนะ...ไปกินที่หลังบ้านก็แล้วกัน..” พูดแล้วก็เดินนำหน้าไอนัทกับเจ้าเป้ยเข้าไปในครัวอะครับ...

พอเข้าไปในครัวก็จัดการยกกับข้าวที่เจ้าเป้ยมันทำไว้ แล้วเดินออกไปที่หลังบ้านกันอะครับ ที่หลังบ้านพวกผมจะเป็นสวนเล็กๆ ครับ มีน้ำตกมีบ่อเลี้ยงปลาเล็กๆอยู่ด้วยครับ ร่มรื่นมากมายเลยทีเดียวครับ ก็น้าผมเป็นวิศวกรนี้ครับ แถมยังรับเหมาก่อสร้างอีก...เลยทำเองทุกอย่างนั้นแหละครับ...

พอผมเดินเข้าไปในสวนก็เจอไอคิมมันนอนตายอนาถอยู่ที่พื้นหญ้า ข้างบ่อเลี้ยงปลาอะครับ...มันกำลังโดนเจ้าปิงปองเลียหน้าเลียปากมันอยู่อะครับ......(หมาตัวเดียวในบ้านหน่ะเพื่อนเจ้าเป้ยมัน พันธุ์ ชิสุครับ)...นอนเหมือนคนตายจริงๆเลยครับเพื่อนๆ พอมันได้ยินเสียงผมเดินเข้าไปมันก็ลืมตาแล้วหันมามองผมอะครับ..

“ไปล้างหน้าล้างตาก่อนปะ...แล้วค่อยมากินข้าว...” ไอคิมมันมองผมอย่างตัดพ้ออะครับ...เฮ้อ อะไรนักหนาเนี๊ยะ...

ผมก็ไม่สนใจมันหรอกครับ..พอเดินถึงโต๊ะก็วางของทั้งหมดลงอะครับ...โต๊ะ.ก็เป็นโต๊ะ.ไม้ใกล้ๆ กับที่ไอคิมมันนอนให้หมาเลียปากอยู่นั้นแหละครับ...(แบบนี้รึเปล่าเนี๊ยะที่เค้าบอกว่าเล่นกับหมาหมาเลียปาก ครึครึ)

จากนั้นไอนัท กับเป้ยก็เดินถือถ้วยชาม อะไรต่อมิอะไรเดินตามผมออกมาอะครับ...ไอคิมมันจึงลุกขึ้น ...แล้วเดินเข้าไปในบ้านอะครับ ไม่พูดไม่จากับใครเลยอะ..ไอโม ก็ได้แต่มองตามหลังมันไปอย่างเบื่อหน่ายแหละครับ...เซ็งจริงกู...แล้วผมก็เผลอถอนหายใจออกมาอะครับ...

“ไรยะ...แค่ถือของแค่เนี๊ยะถึงกับต้องถอนหายใจเลยเหรอ..” เจ้าเป้ยมันถามผมยิ้มๆอะครับ...เฮ้อ มึงเนี๊ยะนะเป้ย...จะมองข้ามผ่านไปซักเรื่องจะได้ไหมวะ.....

“นี้ โม...เป้ยว่า...โมกับเพื่อนๆ ของโมเนี๊ยะ ท่าทางแปลกๆ นะหึหึ...ดูยังกะ****โอ้ย” เจ้าเป้ยมันทำเป็นกระซิบกระซาบผมอะครับ...แต่แบบนี้ไม่ต้องกระซิบก็ได้อะครับ ก็มัน อะพูดเสียงดังซะ คาดว่าไอนัท ก็คงได้ยิน เพราะเห็นมันนั่งอมยิ้มอยู่อะครับ...ผมก้อเลยยกมือขึ้นแล้วดีด หน้าผากเจ้าเป้ยมันไปทีอะครับ แหม๋..มันนี้ชักเอาใหญ่..

“ทะลึ่งแหละ...เฮ้อ..แล้วนี้เอามาหมดรึยังเนี๊ยะ....”ผมถามเจ้าเป้ยมันเบาๆ อะครับ...เจ้าเป้ยมันหันหน้าไปมองไอนัท...

“เพ่...ที่วางอยู่บนโต๊ะอะ พี่เอามาหมดปะ..”...เจ้าเป้ยมันถามไอนัทเสียงดังอะครับ..ทำหน้ายุ่งใส่ไอนัทด้วยแหนะ..น่าตีจริงๆเลยมัน...

“อ๋อ... หมดแล้วครับ...” ไอนัทมันยิ้มกว้างเลยครับ..ถึงแววตามันจะยังมีแววเจ็บปวดอยู่ แต่ผมก็ดีใจที่มันยังยิ้มได้...

แล้วไอคิมมันก็เดินออกมาจากในบ้านอะครับ..พร้อมหน้ายุ่งๆของมัน คิ้วพันกันเชียวแหละ คลายบ้างก็ได้นะไม่เมื่อยไงหน้าหน่ะ... พอมันเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ผม...พวกเราก็เริ่มกินกันหล่ะครับ ไอโมหิวสุดๆเลยครับ ใช้พลังงานไปเยอะจริงๆ ข้าวเช้าที่กินกันตอน เกือบเที่ยงครับ ก็เลยกลายเป้นข้าวเที่ยงไปโดยปริยาย..........

หลังจากกินข้าวเสร็จ...ผมก็บอกพวกมันว่าผมจะไปลงทะเบียนเรียนอะครับ...ใครจะไปด้วยก็ไป ใครไม่ไปก็เฝ้าบ้านไปแล้วกัน สรุป คือไปกันหมดครับ..หึหึ..ก็ดีครับ...ผมจะได้มีเพื่อนดูสถานที่ในรามฯด้วยครับถ้าไปคนเดียวก็คงเหงา หน้าดู...แต่นี้ผมอยู่พร้อมหน้าเลย ครับ ทั้งไอนัท ไอคิม และเจ้าเป้ย...คนสำคัญของผมทั้งนั้น...ขาดคนใดคนหนึ่งไปคงไม่ได้หรอก... ..นี้ถ้าไอวิทย์มาด้วยก็ดีสิ....ผมก็ได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุขอะครับ...

วันนั้นกว่าจะกลับบ้านกัน ก็ปาเข้าไปเกือบ 3 ทุ่มครับ ไม่ได้เอารถไปหน่ะครับ รถไอนัทจอดไว้ที่บ้านผมครับ...พวกผมนั่งแท๊กซี่ไปกันหน่ะ เพราะไอนัทมันไปไม่ถูกครับ ไม่รู้ทาง...พวกผมก็ด้วย..ก้เลยนั่งแท๊กซี่ไปกัน...และจำทางไปด้วยครับสำหรับผม......เพราะต่อไปนี้ผมคงต้องใช้เส้นทางนี้เป็นประจำแล้วครับ....ไอนัทกับไอคิม ...ไปด้วยกันวันนี้พวกมันไม่คุยกันเลยครับ....มัน 2 คนมองหน้ากันรึเปล่าก็ไม่รู้...เสียดายครับ เสียดายความเป็นเพื่อนของพวกมัน ผมก็ได้แต่หวังว่าซักวันพวกมันจะกลับมาเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้องกันเหมือนเดิม....เพราะผมคนเดียวจริงๆ...ไม่น่าเลย...

เพราะดึกมากแล้วคืนนี้ไอนัทมันก็เลยต้องนอนที่บ้านผมครับ...ไอคิมก็ด้วย....ผมเลยให้ไอนัทมันไปนอนที่ห้องน้ากิตครับ ส่วนไอคิมก็นอนที่ห้องผม...ส่วนผม ก็ไปนอนกับ เจ้าเป้ย...ไอเป้ยมันก็สงสัยครับว่าทำไมพวกผมถึงได้แยกกันนอนแบบนี้ ทั้งๆ ที่ก็เป็นเพื่อนกันผู้ชายเหมือนกันด้วย แต่ต่อหน้า 2 คนนั้นมันไม่ถามครับ...

“โม...โมเป็นเกย์ใช่มะ...” อยู่ๆเจ้าเป้ยมันก็ถามผมขึ้นมาอะครับ หลังจากที่ผมล้มตัวลงนอนข้างๆมัน...เป้ยมันเปิดไฟหัวเตียงแล้วชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆผมอะครับ...หน้ามันดูซีเรียสมากมายเลยทีเดียวครับ...

“ทำไมถึงถามแบบนั้นหล่ะ...” ผมถามมันแล้วค่อยๆหลับตาลงอะครับไม่อยากสบตากะมันอะ มันพาลจะพูดไม่ออกเอา...กลัวครับ...กลัวเป้ยมันรับไม่ได้...

“เป้ยไม่ได้โง่นะโม...แค่มองท่าทางพวกโม...เป้ยก็พอดูออกหรอก” นี้พวกผมแสดงออกกันขนาดนั้นเลยเหรอวะเนี๊ยะ....

“และโม...กับคิม ก็รักกันใช่มะ...”สะอึกครับพูดไม่ออกบอกไม่ถูก....

“แล้ว พี่นัท...ก้รักโม....” ถูกอีกแล้วครับ....มันเป็นหมอดูเหรอ อันตรายมากเลยครับผู้หญิงคนนี้

ไม่น่าเชื่อว่า...แค่วันเดียวที่มันอยู่กับพวกผมมันจะดูออกชัดแจ้งแจ่มแจ๋วขนาดนี้...ไอโมก็ได้แต่เจ็บจี๊ดๆในใจอะครับ...จะเป็นไรไหมน้า ถ้าผมจะพูดกับเป้ยมันตรงๆ...ผมลืมตาขึ้นมองสบตาเจ้าเป้ยมันตรงๆ แล้วก็เริ่มขยับปากพูดแหละครับ

“เราทำให้พี่นัทเสียใจหน่ะ...” พูดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลครับ...

“เรากับพี่นัท..คบกันมานาน...นานตั้งแต่..เราอยู่ ปวช.1 อะ..ตั้งแต่ตอนที่เราแอนตี้พี่นัทสุดๆ จน...ถึงวันนี้ที่เรายอมรับพี่นัทเค้า...แต่สุดท้ายเราก็ทรยศพี่นัท...ไปรักคนอื่นหน่ะ...เป้ย...ฮึก” แล้วไอโมก็ร้องไห้ออกมาอีกจนได้ครับ...

เป้ยมันดึงผมเข้าไปกอดแนบอก...ผมรู้สึกดีมากเลยครับ...รู้สึกอบอุ่นเหมือนผมกำลังซุกอกอุ่นๆที่เต็มไปด้วยความรักของแม่ผม..อาจจะเพราะผมกับเป้ยมันมีสายเลือดเดียวกันก็ได้มั้ง....

“แต่เรารักพี่นัทนะเป้ย...รักพี่นัท...เหมือนกับที่รักเจ้ามด...เราจึงไม่อยากสูญเสีย....” ผมพูดกับเจ้าเป้ยมันเบาๆ...เจ้าเป้ยมันก็ลูบหลังลูบไหล่ผมเพื่อปลอบใจอะครับ...

“เรื่องความรักอะ...จะให้มันเป็นอย่างที่ใจเราอยากให้เป็น...หน่ะมันเป็นไปไม่ได้หรอก...หึ ไม่งั้นโลกนี้ก็ไม่มีคนอกหักนะสิ......ถ้าเรารักใครแล้วเค้ารักตอบ...โลกนี้คงไม่วุ่นวายสับสนเหมือนทุกวันนี้หรอกนะ...อย่าคิดมากเลยนะโม...โมรักใคร โมก็เลือกคนนั้นแหละ...ซื่อสัตย์กับตัวเองหน่อยก็ดีนะ...วันนี้พี่นัทเค้าเสียใจ...แต่เค้าก็เสียใจแค่วันนี้...ซักวันเค้าก็ต้องเจอคนที่เค้ารักและรักเค้า...บางทีเค้าอาจจะมีความสุขมากกว่าที่เค้าอยู่กับโมก็ได้ ใครจะไปรู้ ใช่มะ” ใช่สินะขอบใจนะเป้ยที่ปลอบใจเรา แสดงว่าเราทำถูกแล้วใช่ไหม...

“อืม..แล้วกับ คิมหล่ะเป็นไง” อะ...ถามไรเนี๊ยะ

“ก้อย่างที่เห็นอะทำไมเหรอ” ตอนนี้ไอโมหยุดร้องไห้แล้วครับ....

“รักเค้าใช่ม้า....แล้วบอกเค้าไปยังหง่ะหาๆๆๆๆ...”พุดไรของมันเนี๊ยะ บอกได้ไงเล่า

“ยังหรอก....ไม่บอกหรอก...เรารู้จักกันไม่นานอะ...เราอยากให้เวลากับระยะทางเป็นเครื่องพิสูจน์ว่า...ไอคิมมันจะรักเราไปได้นานแค่ไหน...มันจะรักเราเหมือนกับที่ปากมันพูดรึเปล่า..” พูดแล้วก็ได้แต่ถอนใจแหละครับ ไอโม...เฮ้อ และในที่สุดเจ้าเป้ยมันก็ปล่อยผมจนได้ครับ....

“อืม...เราก้อว่าดีนะ...แต่เราว่าท่าทาง นายคิมเนี๊ยะจะเอาแต่ใจ และใจร้อนน่าดู...ดีแล้วหล่ะ ที่โมตัดสินใจแบบนี้อะ..แฮะ...เผื่อว่าโมจะเปลี่ยนใจมาชอบผู้หญิงเหมือนเดิมไง คิคิ...อ๋อ เผื่อเจอผู้ชายคนใหม่ ที่หล่อกว่าเจ้าพวกนี้ก็ด้ายนาๆฮ่าๆๆ....” พูดแล้วมันก็หัวเราะคิกคักอะครับ....เหรอ...แต่ตอนนี้เราก็ยังชอบผุ้หญิงอยู่นะเป้ย ถึงเราจะนอนกับผู้ชายหรือถึงเราจะรักผู้ชายด้วยกัน...แต่เราก็นอนกับผู้หญิงได้นะ....หึหึ...แต่ไอผู้ชายคนใหม่นี้ก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นะ.....เฮ้อ..ผมก็ได้แต่ยิ้มอะครับ..สบายใจขึ้นตั้งเยอะ

“เอ่อ...เป้ย อย่าบอกใครนะว่าเรา เป็น..”

“นี้เห็นเป้ยเป็นคนปากมากตั้งแต่เมื่อไหร่เนี๊ยะเป้ยไม่บอกใครหรอกน่า...เชื่อใจไอเป้ยได้เลยครับผม...แฮะ..อ๋อไม่ต้องห่วงหรอกเป้ยจะช่วยโมเต็มที่เร้ย...มีไรให้พี่สาวคนนี้ช่วยก็บอกนะจ้ะ..เอ๊ะ ถึงไม่ให้ช่วยก็จะช่วยฮ่าๆ”..เอ่อ ถ้างั้นก็ตามสบายแล้วกันนะท่าน จะทำไรก็ทำไปเถอะครับ...กระผมยอมแพ้ท่านแล้วครับ...เฮ้อ...

แล้วผมกับเจ้าเป้ยก็เงียบครับ พักเดียวผมก็ได้ยินเสียงไอเป้ยมันหายใจฟี่ๆอะครับ...หลับไปแล้วครับ น่ารักจริงๆ แล้วผมก็เอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียงอะครับ..แล้วผมก็มานอนก่ายหน้าผากคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งวันอะครับ....

กูขอโทษ ด้วยนะไอนัท ที่ทำแบบนี้ เพราะรักมากไม่อยากสูญเสียเลยต้องทำแบบนี้...ขอโทษด้วยนะคิม ที่รับรักนายไม่ได้...เรารักนายนะ...แต่เราขอดูนายไปซักพักแล้วกันนะ...ถ้านายอดทนและรอเราได้...และเมื่อถึงวันนั้นความรู้สึกของเราและนายยังเหมือนเดิม...เราจะบอกนายว่าเรารักนายนะ...ฝันดีนะคิม...ฝันดีนะพี่นัท...ขอให้พรุ่งนี้เป็นเช้าที่สดใสนะ...เรารักนาย 2 คนฝันดีครับ...

[abcd]

ตอนที่ 90 ตอนจบ


เช้าวันใหม่ที่สดใส ...วันนี้ผมตื่นแต่เช้าลุกขี้นถีบจักรยานไปตลาดกับเจ้าเป้ยมัน...ก็เลือกซื้อของสดมาทำกับข้าวกันหน่ะครับ..กลับถึงบ้านก็ช่วยเจ้าเป้ยมันทำกับข้าว ใส่บาตรกัน...พอเสร็จก็ไปตั้งโต๊ะรอพระ แล้วขึ้นไปปลุกไอนัท กับไอคิม ให้พวกมันลงมาใส่บาตรด้วยกัน...จิตใจจะได้ปลอดโปร่ง และชาติหน้า ก็ขอให้เกิดมาเจอกันอีก คิคิ (จะดีรึฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ)

จากนั้นเรา 4 คน ก็มานั่งกินข้าวเช้าที่หลังบ้านด้วยกันก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไปตามทางของแต่ละคน...เป้ยไปเรียน ไอนัท กับไอคิมก็ต้องกลับไปเรียนครับ ผมวันนี้จะไปที่ที่ทำงานของน้ากิต..ผมก็ส่งเป้ยกับไอนัทมันที่หน้าบ้านนั้นแหละครับ..ไอนัทมันรับอาสาไปส่งเป้ยที่มหาลัยครับ...

“แล้วพี่จะมาหาใหม่นะครับ ตาหวาน...ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” ไอนัทมันยิ้มให้ผม แล้วเดินเข้ามากอดผมจุ๊บแก้มผมด้วยครับ...

ไอคิมออกอาการอีกแล้วครับ..มันถลาจะเข้ามาดึงผมออกจากไอนัท...แต่มันช้าไปก้าวเดียวครับฮี่ๆ มีคนที่เร็วกว่ามัน...เจ้าเป้ยมันกระชากแขนผมออกจากไอนัทแล้วมันก็เอามือมาเช็ดๆ แก้มผมตรงที่ไอนัท มันจุ๊บ อะครับ...แล้วมันก็กอดผมไว้แน่นเลยครับมองไอนัท อย่างเอาเรื่องทีเดียวบอกแล้วครับ เจ้าเป้ยมันก็ปากดีไปงั้นแหละ มันหวงผมจะตาย ...ผมก็ได้แต่หัวเราะฮ่าๆ แหละครับ...ส่วนไอนัทมันก็ยิ้มขำๆ กับท่าทางของเจ้าเป้ยมัน...ไหงว่าจะช่วยไงหว่ะ...นี้มันช่วยตรงไหนเนี๊ยะ...ฮ่าๆ....

“นี้ จะให้เค้าไปส่งที่มหาลัย ยังทำท่าแบบนั้นใส่เค้าอีกเหรอเป้ย...ไม่น่ารักเลยอะ” ผมว่าเป้ยมันเบาๆ อะครับ..เจ้าเป้ยมันก็หน้างอเลยแหละครับ...มองไอนัทเขม็งเลยทีเดียว...ไอนัทก็เอาแต่ยิ้มอะครับ...

“เชอะ ถ้าใจแคบ ขนาดนั้นก็ไม่ต้องไปส่งเป้ยหรอก เป้ยไปของเป้ยเองได้..” ก็ไม่รู้ว่าใครใจแคบกันแน่หล่ะนะหึหึ...

“อืม..ครับ พี่ไม่ใจแคบขนาดนั้นหรอกครับ...ไปขึ้นรถได้แล้วครับเดี๋ยวพี่ไปส่ง” ไอนัทมันพูดยิ้มๆ แล้วเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งรอเจ้าเป้ยมันในรถอะครับ...

“นี้เป้ยไปแล้วนะ....ระวังตัวด้วยหล่ะ...ท่าทางคิมไม่น่าไว้ใจเลยอะ...อืม...โมเป้ยว่าวันนี้เป้ยโดดเรียนไปเป็นเพื่อนโม ดีกว่าอะ” เจ้าเป้ยมันพูดท่าทางเป็นกังวลแล้วมองไอคิมมันอย่างไม่ไว้ใจอะครับ...ไอคิมมันก็ยืนกอดอกมองผมกับเจ้าเป้ยกระซิบกระซาบกันอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะครับ...

“บ้าน่า...ไปเถอะปะ..เร็ว พี่นัทรออยู่...” ผมเดินกอดเจ้าเป้ยมันไปทีรถไอนัทแล้วผมก็เปิดประตูดันเจ้าเป้ยมันเข้าไปนั่งข้างไอนัท..ปิดประตูให้มันด้วยครับ...แล้วยกมือขึ้นบ๊าย บาย ทั้งเจ้าเป้ยและไอนัท...และรถไอนัทก็ค่อยๆคลานออกจากที่จอดรถในบ้านออกสู่ถนนแล้วค่อยๆ หายลับสายตาไป แล้วเจอกันนะครับพี่นัท อย่าลืมผมนะครับ....

“อาลัยอาวรณ์ กันเกินไปแล้วมั้ง...”แล้วไอคิมมันก็เดินมาโอบไหล่ผมไว้ผมจึงหันไปมองหน้ามันอะครับ...มันก็หันมามองผมเหมือนกันครับ...

“ไร้สาระ..”ผมปัดมือมันออกแล้วเดินเข้าบ้านไปอะครับ...

“แล้วนี้นายจะกลับตอนไหนอะ...”ผมถามไอคิมมันเบาๆ หลังจากที่มันเดินตามผมเข้ามาในห้องผมแล้วอะครับ...ผมถามไปมือผมก็จัดเตรียมของลงในกระเป๋าแหละครับ.. วันนี้ผมต้องไปที่ทำงานของน้ากิตครับ...

“ทำไมไม่อยากเห็นหน้าเราขนาดนั้นเลยเหรอ..” ไอคิมมันพูดกับผมห้วนๆ แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงผมอะครับ..ตกลงจะยังไม่กลับใช่ไหมเนี๊ยะมึง..

“เปล่า...เดี๋ยวเราจะไปที่ทำงานน้าเราอะ...จะได้ออกไปพร้อมกัน..” ผมก็พูดกับมันอย่างใจเย็นอะครับ....ไม่อยากมีเรื่องครับเบื่อ...

“ดีงั้นเราไปด้วย..”.มันกระโดดลงจากเตียง หยิบ ทอสับกระเป๋าตังค์...คว้าเสื้อช๊อปมันที่ผมซักรีดไว้ให้แล้วเรียบร้อยมาพาดบ่า แล้วเดินออกจากห้องผมไปอะครับ....ไอโมก็ได้แต่มองมันอย่างไม่รู้จะทำยังไงดีอะครับ....

พอเปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จผมก้เดินลงไปด้านล่างเห็นไอคิมมัน ปิดไฟ.ปิดประตูหน้าต่างบ้านผมเสร็จแล้วเรียบร้อยครับ.. ผมมองหน้ามันยิ้มๆ...ไอคิมมันเดินมาหาผมแล้วยื่นมือมันมาจับมือผมไว้แน่น....

“ไปกันเถอะเดี๋ยวสาย” ผมยิ้มให้มันนิดๆ

.แล้ว ผมกับมันก็ค่อยๆก้าวเดินเคียงข้างกันออกจากบ้านมุ่งหน้าสู่ความสับสนวุ่นวายของสังคมที่รออยู่เบื้องหน้า...ผมหันหน้าไปมองมันยิ้มๆ มันก็หันหน้ามามองผมยิ้มให้ผมเหมือนกัน ..มันเป็นยิ้มที่จริงใจนะ..ออกมาจากใจจริงๆ..ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ แต่สำหรับผม..ผมคิดแค่ว่า วันนี้ผมรู้สึกดีจังที่มีมันเดินร่วมทาง..ถึงจะเป็นแค่ระยะทางสั้นๆ แต่มันก็รู้สึกอบอุ่นผมไม่ได้เดินคนเดียว แต่ผมมีมันเดินเป็นเพื่อนผมด้วย...อนาคตผมไม่รู้..มันหรือผมอาจจะเปลี่ยนไป..อาจจะมีใครคนใดคนนึงต้องเจ็บปวด...แต่ไม่เป็นไรหรอก...เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว...เช้าวันใหม่ที่สดใส รอพวกผมอยู่เสมอ...



NOVEMBER 11 2002
เช้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการเบลอๆ เป๋อๆไง ชอบกล อาจจะเพราะเมื่อคืน ผมนั่งกรึบกับเพื่อนๆ และญาติๆ ของผมเกือบทั้งคืนก็ได้มั้ง..พึ่งจะได้นอนเมื่อตอน 6 โมงเช้าและก็ตื่น ตอน 8 โมงก็คือตอนนี้แหละครับ...ป้านี แม่เจ้าเป้ย แกมาปลุกผมให้ไปอาบน้ำแต่งตัวหน่ะครับ...ใกล้จะถึงฤกษ์แล้วด้วย....พอผมลุกขึ้นก็เดินสลำสลือข้ามไอแมน กับไอพี่แม๊ก(พี่ไอแมนมันครับ) เข้าห้องน้ำไปอะครับ...พอน้ำราดลงบนหัวค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย..วันนี้แล้วสิเนี๊ยะตื่นเต้นชะมัด...ผมก็ได้แต่หัวเราะอยู่คนเดียวในห้องน้ำอะครับเหมือนคนบ้าเลย กู

เดินออกมาจากห้องน้ำ ..ผมก็จัดการปลุกพวกลูกพี่ลูกน้องผม...ที่ป้านีมาปลุกแล้วแต่พวกมันไม่ยอมตื่นกันจนป้า คงหงุดหงิด เลยเปิดแน็บ.พอปลุกพวกมันด้วยเท้าอันสวยงามของกระผมจนพวกมันรีบแจ้นไปอาบน้ำอาบท่าแทบไม่ทันแล้ว ...เจ้ามดมันก็หิ้วเสื้อผ้าผมที่แม่ผมซักรีดแล้วเรียบร้อยมาให้... แถมมันยังหิ้วรองเท้ามาให้ผมด้วยแหนะ...เจ้ามดก็แต่งตัวซะหล่อเชียว....

วันนี้ไอโมแต่งตัวหล่อเป็นพิเศษครับ ถ้าไม่ใช่วันพิเศษอย่างนี้คงยากที่จะเห็นไอโมแต่งตัวแบบนี้..เสื้อเชิตสีฟ้าขาว กับกางเกงแสลคสีขาว..พอดีตัว ทำให้ผมดูแตกต่างจากทุกครั้ง..(ส่วนมากจะใส่แต่เกงยีนส์เน่าๆกับเสื้อยืดตัวใหญ่ๆ)...แต่งตัวเสร็จ ผมก็เดินออกจากห้อง..ที่พวกผมทั้ง 10 คนนอนกองกันอยู่เมื่อคืน(ลูกพี่ลูกน้องผมด้วยครับ ชายหนุ่มหมด)..ผมเดินลงมาชั้นล่างของบ้านที่เมื่อหลายชั่วโมงก่อนยังเป็นห้องรับแขกอยู่เลย ตอนนี้แปรสภาพเป็น ห้องโล่งๆที่มี พานบายศรีขนาดใหญ่วางอยู่..และใกล้ๆกันก็มีหมอทำขวัญแต่งตัวด้วยชุดขาวทั้งชุดนั่งคุยอยู่กับลุงเดช.(พ่อเป้ย) และตาพงษ์(พ่อผม) ...

แรงสั่นน้อยๆที่กระเป๋ากางเกงทำให้ผมสะดุ้งได้เหมือนกันครับ ...ในภาวะที่ผมอยู่ในอาการใจลอยอยู่แบบนี้...ผมจึงค่อยๆล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบทอสับออกมากดรับ

“ฮาโหล...ว่าไง” ผมยิ้มน้อยๆให้กับทอสับ ....แล้วถามคนที่โทรหาผมอะครับก็ผมรู้แล้วหนิว่าใครโทรมา

“มาถึงกันแล้วนะ...ตั้งขบวนอยู่อะ...เตรียมตัวได้เลย” ไอโมใจเต้นตุบๆ ครับ โหย ตื่นเต้นเว้ย ....

“เหรอๆ...มาถึงกันแล้วเหรอ...อืมได้ๆ..แค่นี้นะ” ผมกะจะวางสายอะครับมือสั่นเลย...ไม่ใช่ตัวเองแต่งซะหน่อยไมตื่นเต้นงี้วะ...

“โม..เดี๋ยว..เอ่อ..ระ .เรารักโมนะ..” ทำไมถึงมาบอกตอนนี้เนี๊ยะ..อายนะเว้ย..ไอโมก็หน้าแดงแจ๋ จนพวกลูกพี่ลูกน้องผมที่มันเดินลงบันไดมาเห็นเข้าก็แซวใหญ่เลยครับ...ไอโมยิ่งอายเข้าไปใหญ่...

“อืม...รู้แล้ว...แค่นี้นะ” แล้วผมก็กดวางสายไปอะครับ...บ้าหนิกูอาย...พูดไร...

“แอ้ๆ ไรหง่ะพี่ หน้าแดงแจ๋...แฟนทอมาเหรอฮู้ยยยยยย” และแล้วพวกมันก็ยังไม่เลิกแซวผมครับ...โดยมีไอแมนเป็นหัวโจกในการแซว...

พอพวกเวรนี้มันตะโกนเป่าปากแซวผม มันก็เสียงดังสิครับ...ตรงนั้นก็มีแต่ผู้หลักผู้ใหญ่มีแต่พวกพ่อแม่ของพวกผมนั้นแหละครับ...พวกเค้าก็มองกันใหญ่แล้วก็ยิ้มๆกันอะครับ...

“อะไรกัน หนุ่มๆ ตรงนั้นก็อยากจะแต่งเหมือนกันเหรอ..หาแฟนให้มันได้ก่อนเถอะ ลูกหลานเอ้ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสร็จจากคำพูดผ่านไมโคโฟนของลุงศักดิ์พิธีกรประจำงาน.... ทุกคนในบริเวณงานก็ฮาครืนแหละครับ....

ไอโมก็ฮาไปกับเค้าด้วยครับ..แล้วพอนึกได้ว่าเมื่อกี้ทางฝ่ายนู้นเค้าโทรมาทำไมก็รีบเดินเร็วๆ แล้วคลานเข่าเข้าไปตรงที่ลุงเดชกับพ่อผมนั่งอยู่อะครับ...

“ลุง ทางเจ้าบ่าวมาแล้ว...ตั้งขบวนอยู่อะ...”พอถึงผมก็บอกกับลุงเดชทันทีอะครับยิ้มหน้าบานให้แกด้วยครับ

ลุงเดชมีอาการตื่นเต้นขึ้นมาทันตาเห็นเลยครับ พ่อผมที่นั่งอยู่ด้วยจึงเอามือตบบ่าลุงเดชเบาๆ เพื่อเป็นกำลังใจให้หน่ะครับ พ่อผมกับลุงเดชเป็นเพื่อนสนิทกันครับ...เหะๆ แล้วพ่อผมก็เอาน้องสาวของเพื่อนสนิทมาทำเมียซะงั้น ก็แม่ผมไงครับฮ่าๆ

“โมไปบอกให้ พวกผู้หญิงเตรียมตัวได้แล้วไป” พ่อผมหันมาพูดกับผมยิ้มๆอะครับ..ไอโมเลยรีบลุกขึ้นแล้วเดินเร็วๆ ขึ้นบันไดไปที่ชั้น 2 ....

ผมยืนอยู่หน้าห้อง ห้องนึง..ใจเต้นตึกๆเหมือนกันครับ...แล้วผมจึงยกมือขึ้นเคาะประตูห้องเบาๆ ครู่เดียวก็มีคน มาเปิดประตูให้ผม..พอประตูเปิดออก.ในห้องนั้นมีคนอยู่ 3-4 คนครับ แต่ที่สะดุดตาผมที่สุดก็คือนางเอกของวันนี้นั้นเอง...

“เป้ย...” ผมเรียกเจ้าเป้ยที่นั่งก้มหน้าอยู่นั้นเบาๆ

พอ.มันได้ยินเสียงผม เจ้าเป้ยมันก็เงยหน้าขึ้นมอง.. แววตามันฉายแววตื่นเต้นกระวนกระวายใจอย่างชัดเจน..วันนี้เจ้าเป้ยมันสวยมาก..ชุดผ้าไหมสีทองที่มันใส่อยู่ช่วยขับผิวขาวเนียนของมันให้เนียนสวยยิ่งกว่าเดิม หน้าใสๆ ที่ปกติมันไม่ค่อยได้แต่งหน้านัก...วันนี้ ..มันก็แต่งหน้าซะสวยเช้ง..ผมตรงยาวๆของมันที่ปกติมันจะรวบไว้เฉยๆวันนี้ช่างเค้าก็มวนเกล้าเป็นทรงสวยทีเดียว...ที่เห็นอยู่นี้ช่างแตกต่างจากเจ้าเป้ยในวันปกติเหลือเกิน...สวย สวยมาก สมแล้วที่วันนี้เป็นวันพิเศษของมัน...วันที่ผู้หญิงทุกคนต่างรอคอย..

ผมเดินอมยิ้ม เข้าไปหามันช้าๆ แล้วยกมือขึ้นไล้ที่แก้มมันเบาๆ ....

“เจ้าบ่าวมาแล้วนะ...ตอนนี้ตั้งขบวนอยู่... อีกเดี๋ยวก็มาถึง” ผมพูดกับเจ้าเป้ยมันเบาๆ...แล้วนั่งลงบนเตียงข้างๆเจ้าเป้ยมันแล้วจึงยื่นมือไปดึงมือเจ้าเป้ยมันมาจับไว้แน่น..เพื่อให้มันคลายความตื่นเต้น...

“โม...เรา...กลัว”ท่าทางเจ้าเป้ยมันเหมือนจะร้องไห้เลยครับ...เป็นธรรมดาของผู้หญิงรึเปล่าน้ากับอาการกลัวแบบเนี๊ยะ...

“จะกลัวอะไรหล่ะลูก..มาถึงขั้นนี้แล้วนะ...เอ้าใจเย็นๆ...” ป้านีครับแกเดินเข้ามาแล้วพูดเสียงร่าเริงกับเจ้าเป้ยมัน แล้วยื่นมือมาบีบไหล่เจ้าเป้ยมันเบาๆ...

“แล้วเป้ย..บอกน้องรึยังหล่ะลูก...ว่าจะแต่งงานหน่ะ” ป้านีแกพูดยิ้มๆแต่แววตาแกยังฉายแววเจ็บปวดอยู่เลยครับ...เจ้าเป้ยมันก็พยักหน้ารับเบาๆ...น้ำตาคลอเลยทีเดียวผมก็ออกอาการอึ้งๆเหมือนกันครับ...

เป็นธรรมดาครับที่พวกผมจะมีอาการแบบนี้...เจ้าเป้ยมีน้องชาย คนนึงครับ..เป็นพี่เจ้ามดน้องชายผมปีนึง...แต่เจ้าโป้ง มันเสียตั้งแต่ตอนที่มันอายุ แค่ 13 ปี..ขับรถแมงกะไซต์แหกโค้งเสียชีวิตคาทีครับ....

“เอ้าหน้าเลอะหมดแล้ว อ้าวช่างมาช่วยดู เจ้าสาวจอมขี้แยหน่อยซิ...” ป้านีแกพูดยิ้มๆ แล้วเช็ดน้ำตาให้เจ้าเป้ยมันเบาๆอะครับ...

“ปะโม ...ลงไปข้างล่างกันดีกว่าลูก...อ๋อ..นี้สาวๆ เจ้าบ่าวมาถึงแล้วจะให้คนมาตามนะจ้ะ” ป้านีหันมาพูดกับสาวๆในห้องเสียงดัง แล้วลากผมออกมาจากห้องนั้น ผมก็ได้แต่หันหน้าไปยิ้มให้เจ้าเป้ยมัน แล้ว..ชูมือให้มันเป็นสัญญลักษณ์ว่าสู้ตายนะเว้ย....เจ้าเป้ยมันมองตามผมกับป้านีตาละห้อยก่อนที่ประตูห้องจะปิดตามหลังผมเบาๆ....

โห่ ฮิ้ว โห่ ฮิ้ว โห่ๆฮิ้ววววววววววววววววววววววววว

เสียงโห่ เสียงกลอง ที่ดังแววๆ มาเป็นสัญญาณว่า ขบวนขันหมากของเจ้าบ่าวมาถึงแล้ว...พวกผมรีบเข้าประจำที่ทันทีครับ...ผมกั้นประตูเงินประตูทองกับพวกลูกพี่ลูกน้องของผมอะครับ...รอรับทรัพย์จากเจ้าบ่าวคิคิ...ประตูเงินประตูทองมี หลาย ประตูมากครับจำไม่ได้อะว่ากี่ประตู ไม่ต่ำกว่า 4 ประตูอะ..เจ้าบ่าวได้จ่ายอาน..คึคึ....ตื่นเต้นครับ ไอโมตื่นเต้น....มาแล้วครับมองเห็นหัวขบวนมาแล้ว.....รำเชิบๆอยู่หน้าขบวนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน..ไอโย ไอตี้ และพวกพี่โตหน่ะครับ...พี่โตมากับพี่พิ้งค์แต่งงานกันไปแล้วครับ พี่โตเสกเด็กเข้าท้องพี่พิ้งไปแล้วเรียบร้อย.....

ขบวนขันหมากเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆใจผมเต้นตุบๆ..ยังกะตัวเองจะแต่งเองงั้นแหละ.จนในที่สุดขบวนขันหมากก็มาหยุดลงที่หน้าบ้าน....แล้วพวกผู้ใหญ่ก็พูดไรกันก็ไม่รู้ครับ..มีเสียงหัวเราะเสียงครื้นเครงกันอยู่ตลอดเวลา...แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรเลย.......

ตอนนี้สายตาผมได้มองสบกับใครคนนึงเข้าอย่างจัง ใครคนนึงที่ตอนนี้อยู่ในสถานะเจ้าบ่าว...แววตาที่สบมายังเต็มไปด้วยความรักใคร่ผมเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลงเมื่อ 7 ปีก่อนเป็นเช่นไรตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม..ร่างสูงคุ้นตาที่ตอนนี้อยู่ในชุดโจงกระเบนสีน้ำตาล..เสื้อสีครีม ..ดูแปลกตาจากที่เคยเห็น แต่ยังไงมันก็ยังหล่อเหมือนเดิม..... ‘ถ้าพี่ยังหล่อแบบนี้ไปตลอดตาหวานก็จะรักพี่ไปตลอดใช่ไหมครับ’ ใช่ ผมจะรักพี่ไปตลอดนะครับพี่นัทผมจ้องตากับเจ้าบ่าว หรือ ก็คือไอนัทของผมนั้นเอง อยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้เหมือนเวลามันได้หยุดไปครู่นึง...ขอบตาผมมันร้อนผ่าวๆ.อารมณ์ผมตอนนี้มันผสมปนเปกันไปหมด...ระหว่างความดีใจ ความซาบซึ้งและความกลัว....

“อ้าวน้องโม แค่นี้พอไหมจ้ะ...หือ.....ซองมีแค่นี้อะหมดแล้ว หมดตัวแล้ว” เสียงพี่จ๋า พี่สาวไอนัทมันพูดขึ้นมาเสียงดัง ทำให้สติผมกลับคืนมาผมยิ้มให้ไอนัทมันนิดนึง แล้วก้มหน้าลงยิ้มให้พี่จ๋า...แล้วทำหน้าเบ้ครับ...ได้ 2 ซอง ผมหันหน้าไปมองไอพี่แม๊ก ....มันส่ายหน้าใหญ่ประมาณว่าไม่ได้...ไม่ให้เข้า..ฮ่าๆ...ผมจึงหันกลับไปมองพี่จ๋า

“ไม่ครับพี่...ไม่พอ...ให้ผ่านไม่ได้ครับ...ฮ่าๆ” ไอโมได้ทีก็หัวเราะร่วนเลยแหละครับ..

.แล้วเงยหน้าขึ้นมองหน้าไอเจ้าบ่าวสุดหล่อมันหน่อยเห็นมันมองผมอยู่แล้วมันเอาแต่จ้องหน้าผมอยู่นั้นแหละครับ แล้วมันก็หัวเราะอะ...ผมก็เลยยกกำปั้นขึ้นต่อยท้องไอเจ้าบ่าวมันไปทีนึง..เบาๆ..

“ต๊าย...ให้ซองไม่พอ...แค่นี้ถึงกับต่อยเจ้าบ่าวเลยเหรอจ้ะน้องโมแหม๋….เอ๋า..เจ้าเพื่อนเจ้าบ่าว...มีอีกไหมจ้ะซองอะ” พี่จ๋าหัวเราะผมกับไอนัท แล้วแกก็หันหน้าไปถามเพื่อนเจ้าบ่าว...ซึ่งก็คือไอคิม กับ เพื่อนพี่นัทนั้นเองครับ...

ไอคิมมันมองหน้าผมอยู่ก่อนแล้วพอผมหันไปสบตากับมัน..มันก็ยักคิ้วกวนๆให้ผมทีนึงแล้วยื่นซองให้ผมอีก 2 ซองครับ...ผมก็ยิ้มเขิลๆ ให้มันเหมือนกันครับ...แหม๋ ก็มันพึ่งบอกรักผมทางทอสับไปเมื่อไม่กี่นาทีมานี้นี่นา ผมก็เขิลสิ....

“ให้ผ่านได้ยัง..หา เจ้าบ่าวรอนานแล้วนะ...อยากเจอหน้าเจ้าสาวเต็มทนแล้วเนี๊ยะ” แล้วไอคิมมันก้อกอดคอไอนัทแล้วพูดเสียงดังอะครับ...ทำให้ทุกคนตรงนั้นฮาครืนเหมือนกันครับ....

“เอ๋า ก็ได้...เชิญคร้าบบบบบบ”แล้วประตูผมก็เปิดให้ไอเจ้าบ่าวกับขบวนขันหมากผ่านเข้าไปในตัวบ้านอะครับ...

“มีความสุขมากๆนะครับพี่นัท” ผมพูดขึ้นเบาๆขณะที่ไอนัทมันกำลังเดินผ่านผมเข้าไปในบ้านอะครับ...ไอนัทมันยิ้มให้ผมทั้งตาและปาก...

“ครับ...ขอบคุณครับตาหวาน” มันพูดขอบคุณเบาๆ แล้วเดินผ่านผมเข้าไปในตัวบ้าน ...

ขอบตาผมร้อนผ่าวๆอีกแล้วครับ....ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงวันที่ไอนัทมันมีใครซักคนที่รักมันจริงๆ รักมากกว่าที่ผมรัก และรักมันคนเดียว.แล้วก็มีมือมือนึงยืนมากอดคอผมแล้วลากผมให้เดินเข้าไปในบ้านด้วยกัน นั้นก็คือไอคิม นั้นเองผมหันไปยิ้มให้มันแล้วเดินตามคนอื่นๆเข้าไปในบ้าน....

และพอเจ้าบ่าวเข้าไปในบ้าน ..ก็เริ่มนับสินสอดดูของหมั้นอะไรทำนองนั้นแหละครับ...คือให้สินสอดครบตามที่ตกลงก่อนถึงจะให้เจอหน้าเจ้าสาวได้..และพิธีการต่างๆถึงจะเริ่มได้อะครับ (มันเป็นพิธีทางท้องถิ่นผมอะครับ)..

พอตรวจดูสินสอดทองหมั้นเสร็จแล้ว...เจ้าสาวก็ออกมาหล่ะครับ....อึ้งกันไปตามๆกันครับ...แม้แต่ตัวเจ้าบ่าวเอง ฮ่าๆ....ไอนัททำหน้าเหวอเล็กๆครับ...ก็วันนี้เจ้าเป้ยมันสวยจริงๆนี้ครับ...มันเคยแต่งหน้าทาปากแบบนี้ซะที่ไหน...ภูมิใจเล็กๆ ครับญาติตัวเองสวยจนคนอึ้ง...จากนั้นก็มีการสวมแหวน..จุ๊บแก้มฮี่ๆอันนี้โดนพวกผมยุครับ...เจ้าบ่าวหน้าบานเจ้าสาวหน้าแดงอายม้วน...และต่อจากนั้นก็เป็นพิธีการทางท้องถิ่นผมอะครับ เป็นพิธีบายศรีสู่ขวัญของทางภาคอีสานอะครับ(อธิบายไม่ถูกอะ). พิธีก็ดำเนินไปแหละครับ ประมาณ 1 ชม.ได้มั้งถึงรึเปล่าไม่รู้...เจ้าบ่าวเจ้าสาว และเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็นั่งพนมมือแต้อยู่นั้นแหละครับ...และแล้วพิธีบายศรีสู่ขวัญก็จบลง..เพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวทั้ง 4 คนก็โดนไล่..ออกมาหึหึ เหลือแต่เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวอยู่หน้าพานบายศรี ต่อจากนั้นก็จะเป็นการผูกข้อไม้ข้อมือเจ้าบ่าวเจ้าสาวไม่มี การรดน้ำสังข์นะขอรับ...

การผูกข้อมือเจ้าบ่าวเจ้าสาวจะเริ่มด้วยฝ่ายเจ้าสาวจะผูกข้อมือรับลูกเขยเข้าบ้านก่อนครับ..โดยจะเริ่มผูกข้อมือจากอาวุโสมากไปหาน้อยครับ ก็เริ่มจากตายายผมแล้วก็พ่อแม่เจ้าสาวและจากนั้นก้อไล่เรียงลงมาเรื่อยแหละครับ...การผูกข้อมือรับเขยไม่ใช่แค่เอาฝ้าย(ผมก็ไม่รู้ว่าภาษากลางเรียกอะไรนึกไม่ออก)มาผูกแค่นั้นนะครับ เราต้องมีเงินขวัญถุงให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวด้วยเป็นทุนในการออกเรือนครับ..เงินสินสอดนั้นให้พ่อแม่ใช่ไหมหล่ะ ส่วนเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ไม่ได้อะไรใช่ไหมครับ ฉะนั้นเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวก็จะได้จากการผูกข้อมือรับเขยรับสะใภ้นี้แหละครับ....

“ต่อไปก็น้องแตงโมของเราใช่ไหมเนี๊ยะ...อ๋อเจ้าบ่าวกับน้องแตงโมเป็นเพื่อนกันใช่ไหม...อืม ต่อไปจะเรียกเหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะเจ้าบ่าว ต่อไปต้องเรียกน้าแตงโมนะครับ ฮ่าๆ” พอเสียงลุงศักดิ์พูดขึ้นผมก็ค่อยๆเดินเข่าเข้าไปหาเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวแหละครับ...ตอนนี้เจ้าเป้ยตายังแดงๆอยู่เลยครับคงรับพรจากพ่อแม่ตัวเองแล้วคงใจหายอะไรทำนองนั้น..

ยิ่งผมเข้าไปใกล้ไอนัทมันเท่าไหร่ผมก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองไกลไอนัทมันออกไปทุกที..ต่อไปนี้ไอนัทมันไม่ใช่ไอนัทของผมอีกต่อไป..ความทรงจำของผมที่มีกับมันตลอด 7 ปีที่ผ่านมาได้ค่อยๆออกมาทีละภาพ..จนทำให้.ขอบตาผมร้อนผ่าวๆ.จากนี้ไปไอนัทมันมีคนที่มันจะต้องรัก...คนที่มันต้องดูแลให้มากๆ มากยิ่งกว่าผม....ผมรับฝ้ายจากหมอทำขวัญ..แล้วค่อยๆวางเงินขวัญถุงลงบนฝ่ามือไอนัทมัน..ยกมือขึ้นไปผูกข้อมือไอนัท..ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามัน มันมองผมอยู่น้ำตานองหน้า...แล้วน้ำตาผมมันก็ไหลพรากออกมาอย่างไม่รู้ตัว...ผมจับมือมันไว้แน่นอย่างลืมตัว..
…
“มีความสุขมากๆนะครับพี่นัท...ดูแลเป้ยดีๆและรักเป้ยมากๆ นะครับพี่..ลาก่อนครับ” ผมดึงมือออกจากมือไอนัทมัน แล้วหันหน้าไปทางเป้ย ที่ก้มหน้านิ่งน้ำตาไหลอยู่เหมือนกัน...

“ฝากพี่นัทด้วยนะเป้ย...รักพี่นัทให้มากๆ นะ...ดูแลพี่นัทให้ดีๆนะเป้ย” เจ้าเป้ยมันคว้ามือผมไปจับแล้วร้องไห้เบาๆ...

มีความสุขมากๆนะทั้ง 2 คน กูรักพวกมึงนะ....ผมหันหน้าไปยิ้มให้ไอนัทกับเจ้าเป้ยมันทั้งน้ำตา ดึงมือผมออกจากมือเจ้าเป้ย แล้วค่อยๆลุกออกมาจากตรงนั้น....ตอนนั้นผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่...ผมอยากอยู่คนเดียว..แล้วผมก็ก้าวเดินเข้าไปในสวนหลังบ้านเจ้าเป้ย...แล้วไปนั่งลงบนแคร่ไม้ไผ่ที่วางอยู่ใต้ต้นมะขาม...น้ำตาผมมันยังไหลพรากออกมาไม่ขาดสาย...ผมได้เสียไอนัทมันไปแล้วจริงๆ...ผมเสียมันไปแล้ว...ฮือๆ....ไอนัทมันไม่ใช่ของผมอีกแล้ว..ฮือ...

“ร้องไห้ทำไม...นายยังมีเรานะ” พร้อมกับเสียงทุ้มที่ดังขึ้นเบาๆ กระป๋องเบียร์เย็นๆ ก็ยื่นลงมาตรงหน้า...แล้วตัวมันเองก็นั่งลงข้างๆผม

ผมรับเบียร์มาจากมือไอคิม แล้วซดลงคอไปหลายอึก...แต่น้ำตาผมมันไม่ยอมหยุดไหลอะ....

“เอ่อ กะ..กลับไปกรุงเทพฯคราวนี้...เอ่อ เรา..มะ..มาอยู่ด้วยกันเถอะนะโม......” คำพูดง่ายๆ ไม่ได้หวานจ๋อย ไม่ได้โรแมนติกอะไรเลย...แต่กลับทำให้ผมอุ่นวาบเข้ามาที่ใจ..ผมน้ำตาหยุดไหลทันทีเลยครับ.ชวนไปอยู่ด้วยง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอะ..ผมอมยิ้มนิดๆอย่างขำๆ กับอาการพูดตะกุก ตะกักของมัน

“ทำไมเราต้องไปอยู่กับนายด้วยหล่ะ” ผมพูดหน้าตายแล้วมองหน้ามันนิ่งๆ...ไอคิมมันทำหน้าเจื่อนๆแล้วก้มหน้าลงอะครับ...เอ่อเล่นแรงไปปล่าววะกู...

“ถ้านายไม่อยากอยู่กับเราก็ไม่เป็นไรหรอก..ที่เราอยากอยู่กับนายก็เพราะว่าเรารักนาย...ถ้านายไม่คิดเหมือนเราก็ไม่เป็นไร..”มันพูดเสียงเบาๆ..ห้วนๆ.ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองผมเลยซักนิด...แหม๋ สะใจกูอีกแหละ อย่างมึงเนี๊ยะต้องเจออย่างกูนี้แหละ...ค่อยสมน้ำสมเนื้อกันหน่อยเจอแบบนี้ซะบ้างจะได้หายซ่าส์ซะทีนะมึง...

“เราก็รักนายนะ...มาช่วยเก็บของด้วยหล่ะ” ผมกระซิบที่ข้างหูมันเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในบ้านอะครับ...

พอผมเปิดประตูบ้านจะเข้าไป.....ผมหันหน้ากลับไปหามัน...มันมองผมอยู่ยิ้มหน้าบานเลยครับ...แล้วมันจึงลุกขึ้นเดินมาหาผมกอดคอผมไว้แน่น...ถ้าไม่ติดว่ามีคนอยู่เยอะทำไรประเจิดประเจ้อไม่ได้..ผมคิดว่ามันคงจูบผมไปแล้วหล่ะครับ ก็ดูสายตาคุณชายท่านซะก่อนซิครับ...ยังกะจะกินผมงั้นแหละ...แล้วผมกับมันก็กลับเข้าบ้านไป...ตอนนี้ทางฝ่ายเจ้าบ่าวกำลังผูกข้อมือรับสะใภ้อยู่ครับ...ผม ก็ไปยืนดูอยู่กับพวกลูกพี่ลูกน้องผมอะครับ..โดยมีไอคิม มันยืนโอบไหล่ผมอยู่..

.แล้วไอนัทมันก้อหันหน้ามามองที่ผม...ผมยิ้มให้มันอย่างจริงใจ แล้วยกนิ้วขึ้นชู สองนิ้วให้มัน เป็น ลิโพกันเลยทีเดียว ...ไอนัทมันยิ้มแล้วผงกหัวให้ผม.แล้วมันก็ละสายตาจากผมไปมองไอคิม แล้วยักคิ้วให้ไอคิมด้วยครับ...ไอคิมมันยิ้มๆ แล้วออกแรงบีบที่ไหล่ผม...ผมยิ้มให้มันหน่อยนึง...แล้วจึงหันหน้ากลับไปมองไอนัทกับเจ้าเป้ยมันอีกครั้งมีความสุขมากๆนะครับพี่นัท...ในที่สุดพี่ก็เจอเนื้อคู่ของพี่ซะทีนะ...ผมรักพี่นะครับ....รักเหมือนเดิม......

หลังจากไอนัทกับเจ้าเป้ยมันแต่งงานกันได้แค่ อาทิตย์เดียวมันก็เหินฟ้า..ไปอยู่ที่ ประเทศอเมริกาทันทีครับ.ไอนัทมันได้ทุนจากบริษัทมันให้ไปต่อโท ที่นู้น..อะครับ.....เรียนจบแล้วก็ต้องกลับมาทำงานให้กับบริษัทอย่างน้อย 3 ปีอะเห็นมันว่างั้น....ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่านะ...ผมก็ไม่แน่ใจเพราะผมก็ไม่ได้ถามมันซะที คิคิ..มีแต่มันเล่าให้ฟังนิดๆหน่อยๆ..

...จนถึง ณ ปัจจุบันนี้ไอนัทกับเจ้าเป้ยมันยังไม่กลับมาเมืองไทยเลยครับ...ผมได้มีโอกาสไปเยี่ยมมันครั้งนึง..ไปกับคุณของผมหรือไอคิมนั้นแหละครับ...ไปเยี่ยมหลานกันหน่ะ.. ตั้งแต่เจ้าเป้ยคลอดเมื่อต้นปี 2004 ...พวกผมก็กะจะไปเยี่ยมตั้งหลายครั้งแต่ไอคิมมันก็ลางานไม่ได้ซักที ...ผมจะไปคนเดียวก็ไม่ไหวครับ ภาษาปะกิตโคตรห่วย..แฮะ...กว่าไอคิมมันจะลาได้ก็ตอน กลางปี 2005 นู้นแหนะครับ...

หลานเป็นเด็กผู้ชายนะครับ หน้าตาเหมือนผมอะ...ฮ่าๆ...จริงๆ ไม่ได้มุข ครับ...ไอคิมมันยังแซวไอนัท กับเจ้าเป้ยเลยอะว่าสงสัยตอนทำไอนัทมันคิดถึงแต่หน้าผมลูกเลยออกมาหน้าตาเหมือนผมเด๊ะ... ฮ่าๆ....ไอนัทหน้าแดง ส่วนไอเป้ยขำก๊ากครับ...ฮี่ๆ.....ยิ่งโตขึ้นน้องเอเดน(ชื่อหลานครับ) ก็หน้าเหมือนผมเข้าไปทุกวัน...อันนี้เป็นคำพูดของเจ้าเป้ยมันครับ...

พวกผมก็ยังติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ ครับ เจ้าเป้ยมันแทบจะโทรหาผมทุกวัน ช่วงแรกๆนะครับ จนผมต้องบอกให้มันเพลาๆลงหน่อยเสียดายตังค์ค่าโทร...ทุกวันนี้เป็นอาทิตย์ละครั้งครับที่มันจะโทรมา ..และผมก็จะโทรหามันบ้างเหมือนกันครับ....

ชีวิตคู่ของไอนัทกับเจ้าเป้ยก็มีความสุขดีครับ...ทะเลาะกันบ้างงอนกันบ้างตามประสาคนรักกันอะแหละ ยิ่งมีเจ้าตัวน้อยมาเป็นโซ่ทองแบบนี้ด้วยแล้วไอนัทไปไหนไม่รอดครับ...ติดแหงกเลย...หลงลูกยังกะอะไรอันนี้เป็นการให้ปากคำของเจ้าเป้ยมันครับ... วันก่อนที่คุยกันไอนัทมันบอกผมว่ามันจะกลับเมืองไทยครับ แต่มันไม่ยอมบอกว่าจะกลับวันไหนนี้สิครับ...มันบอกว่าจะเซอไพร์ กะจะโผล่หน้าพรวดให้เห็นที่หน้าบ้านเลยมันว่างั้นอะ...

อ๋อ...ผมบอกมันแล้วครับว่าผมเขียนเรื่องของมันกับผมตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันมันดีใจใหญ่ครับ ...มันบอกให้ผมส่ง mail หรือไม่ก็บอกเว็ปที่ผมโพสลงมันอยากอ่าน........ผมก็เลยบอกมันไปว่าไม่...กลับมาก่อนแล้วจะให้อ่าน..ฮ่าๆ...กะจะให้มันอ่านคอมเม้นของเพื่อนๆด้วยครับ...แต่ผมไม่ได้บอกมันหรอกครับว่าผมเขียนลงที่เว็ปเกย์...เขิลครับ กลัวมันแซวว่าแอบเข้าเว็ปเกย์ฮี่ๆ.........(ผม save เก็บไว้แล้วเรียบร้อยครับ)

ส่วนผมกับไอคิมหลังจากงานแต่งไอนัทกับเจ้าเป้ยวันนั้น มันก็มาช่วยผมเก็บของที่คอนโดผม(ผมย้ายออกจากบ้านน้ากิตตั้งแต่ตอนที่เรียนจบอะครับ) ไปอยู่ที่คอนโดมันอะครับ..ตอนแรกผมก็ถามครับว่าทำไมมันถึงไม่กลับไปอยู่บ้านหล่ะ ทั้งๆที่บ้านมันก็อยู่ที่ กทม.นี้แหละครับ มันบอกผมว่าเพราะพี่ชายมันแต่งงานแล้วพาเมียมาอยู่ด้วยที่บ้านตอนนี้หลานๆเต็มบ้านเลย ฮี่..มันก็เลยออกมาอยู่ต่างหากดีกว่า มันชินกับการอยู่คนเดียวเสียแล้ว.....


อย่างที่ผมเคยบอกครับ ว่าผมไม่เคยเลือกคุณของผม แต่คุณของผมต่างหากที่เป็นคนเลือกผมเอง....เลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่กับผม...เลือกที่จะรักผม..ตอนที่ไอคิมมันเรียนจบพ่อแม่ พี่มัน ต่างก็อยากให้มันไปเรียนต่อเมืองนอก...มันเองก่อนหน้านี้ก็เคยบอกว่าจะไป...แต่สุดท้ายมันก็ไม่ไป..มันบอกกับผมว่ามันห่างกับผมนานเกินไปแล้ว...ต่อไปนี้มันจะอยู่กับผม เรียนต่อ...เรียนที่ไหนก็เรียนได้ ...ไอคิมมันเลือกที่จะต่อโทที่เมืองไทย...และมันก็ทำอย่างที่มันพูดจริงๆครับ...และมันก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยจนมันพึ่งเรียนจบเมื่อไม่นานมานี้เอง..

ทุกวันนี้ทุกคนมีความสุขกับทางที่ตัวเองเลือกครับ..ไอปอด์นตอนนี้ไปอยู่ที่อังกฤษ ยังไม่กลับ....สถานภาพโสดสนิทครับ...ไอวิทย์ทำงานที่บริษัทผลิตรถยนต์ยี่ห้อนึงของประเทศญี่ปุ่น ตอนนี้มันได้ไปทำงานอยู่ที่ญี่ปุ่นครับ ไปได้ ปีนึงแล้ว...โสดเหมือนกัน...ไอโย ไอตี้ ไอแซน..ทำงานที่เมืองไทยนี้แหละครับ ยังติดต่อกับพวกผมอยู่เรื่อยๆ ไปกินเหล้าด้วยกันบ่อยๆ...ส่วนไอแพทยังจำกันได้ไหม...มันทำงานอยู่ที่ค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ค่ายหนึ่งครับ..ยังติดต่อกับผมอยู่เหมือนกัน.......... มันไม่ถูกกับไอคิม ครับ ไอคิมไม่ชอบขี้หน้ามันอย่างรุนแรง....ยังจำตอนที่ผมทะเลาะกับคุณของผมได้ไหมครับเรื่องที่คุณจับได้ว่าผมโกหกหน่ะ..คุณเอ ที่ผมพูดถึงก็คือไอแพทนี้แหละครับ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆ....ไอคิมมันหึงหน่ะครับ....คนอื่นมันไม่หึง ไมมันมาหึงไอแพทก็ไม่รู้....

ครับชีวิตของผมทุกวันนี้มีความสุขดีมีความสุขมากๆเลยด้วย...อานาคตผมไม่รู้เพราะมันยังมาไม่ถึงแต่ไม่เป็นไร ผมพร้อมแล้วที่จะเผชิญหน้ากับปัญหาทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นตราบใดที่ผมยังมีไอคิมอยู่ข้างๆ ผมไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว...

..........................the end………………..

[abcd]

   ขอบคุณโมโมสำหรับการให้ลงเรื่องนี้ ขอบคุณซินคนโพสคนแรกที่ทำให้ทุกคนได้รู้จักโมโม   
และขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านเรื่องนี้มาโดยตลอด ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ด้วยจ้า  แล้วพบกับภาคต่อไปของโมโมกับใครบางคนนะจ๊ะ จุ๊ฟๆ 




  ++ ตามไปอ่านภาคใหม่ของโมโมกันได้เลยจ้า.. (คลิ๊กเยยๆๆ) ++

[gobgab]

..........ในที่สุด.........พี่นัทก็มีความสุขซักที..........

..........ขอบคุณนะคับ......ที่นำนิยายดีๆมาหั้ยอ่านกัน..........

[Junrai_Hyper™]

น้ำตาไหลอะ

สงสารพี่นัทมากๆ ขอให้พี่นัทมีความสุจมากๆครับ

ขอบคุณ โมโม สำหรับเรื่องราวดีๆ



ขอบคุณ แน๋ว ที่เอาเรื่องดีๆ มาลงให้อ่านกัน

ขอบคุณ เซ็งเป็ด ที่ทำให้เรารู้จักกัน

ขอบคุณ หนูบลู สำหรับเล้าดีๆ

ขอบคุณคนอ่านทุกคน

ขอบคุณครับ

 

[THIP]

นัทได้พบกับความสุขของตัวเองแล้ว 
ส่วนคิมกับโม ขอให้มีความสุขมาก ๆ น้า
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ขอบคุณที่ทำให้เราได้รู้จักนัท  รู้จักความรักของนัท 
ขอบคุณคนโพสต์ทุกคน
ขอบคุณมากค่ะ   

[meeza31]

สนุกมากคับ ดีใจกะพี่นัดแล้วก็เป้ยด้วย แล้วยังไงก็เอาตอนพิเศษให้อ่านต่อบ้างน๊าแบบว่าคงคิดถึงโมแย่เลย 

[upzyte]

ขอให้พี่นัทมีความสุขตลอดไป ฮฺฮฺ ปลื้มพี่นัทมากมาย อยากเจอคนแบบพี่นัทมั่งจางเรย

[pongsj]

รู้สึกดีมากเลยคับ ที่พี่นัทในที่สุดก็พบกับคนที่รักเค้าและเค้าคนนั้นก็รักพี่นัทด้วย

แล้วก็อวยพรให้โมกับคิมมีความสุขมากๆนะคับ

ปล.จะมีภาคต่อไปอีกมั้ยคับ

[max]

ขอบคุณมากๆนะคับ ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวดีๆอย่างนี้
ตอนจบนี้ซาบซึ้งจนน้ำตาไหล + ความใจหายที่เรื่องจบไป

ขอให้พี่นัทกะนู๋เป้ย และหลานเอเดน มีความสุขนะคับ(อยากเห็นหน้าโมกะหลานเอเดนจังว่าจะคล้ายขนาดไหน)

ขอให้โมและคิม มีความสุขมากๆ ผ่านอุปสรรคมาเยอะ คราวนี้ก็คงจาหมดห่วงซะที

อิ่มเอมใจจัง

[Tantalum]

 :bye2:ซึ้ง ดีใจที่เรื่องนี่ จบอย่างมีความสุข เรื่องสนุกมาก ๆ

[anston]

เพิ่งจะได้อ่านเรื่องนี้เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา..
ชอบนะครับ..ยาวมาก..สนุกด้วย..
อยากบอกว่าสงสาร+เห็นใจพี่นัทมากๆๆๆ..
เป็นคนดีที่หายากมาก..ขอให้มีความสุขกับชีวิตนะครับ..
ส่วนโมก้อดีนะครับ..เหมือนจะเป็นคนโลเลงัยไม่รู้..(ขอว่านิดนึง)
ก้อขอให้มีความสุขกับความรักนะครับ..
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีที่เอามาให้อ่าน..
ได้มุมมองความรักเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลยครับ..
จนทำให้รู้สึกว่า..คนที่ดี..กับ..คนที่รัก..มันต่างกันจริงๆ..

[suregirl]

ขอบคุณโม คนแต่ง ขอบคุณคนโพสด้วย ที่นำเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านกัน
ยังไงก้อจะติดตามเรื่องของโมกับคิมอีก แน่นอน 

ขอให้มีความสุขกันมากๆนะ กับเส้นทางที่เลือกเอง ทุกๆคน จ้า

ปล.เฮ้อ พี่นัทเสร็จเป้ยไปซะละ   

[sun]

           ยกนิ้วโป้งให้ 5 นิ้วเลย อิอิ

"ขอบคุณโมที่เขียนเรื่องราวหนุกๆหวานๆฮาๆโหดๆซึ้งๆ...ให้อ่านกันนะจ๊ะ"            

"ขอบคุณแน๊ว ที่ช่วยโพสต่อจนจบ น๊า..จ๊ะ    


....เป็นเรื่องที่ ซินเชียร์พี่นัท ออกนอกหน้ามักส์ๆ ฮ่าๆ  
ทุกวันนี้ ก้อยังเชียร์อยู่นะโม อิอิ         (  คิมมาน จะคร่าชั้นมะเนี่ย กร๊ากกกก..ก)  
แต่ไม่ได้เกลียดหรือโกรธ คิมน๊า
...(เพราะในความโหดๆหื่นๆเอาแต่ใจ ของคิม ก้อมีความน่ารักให้เห็นอ่ะนะ อิอิ)
>>ไม่งั้นคนบางคน จะรักมากขาดนั้นหรอฮ่าๆๆ  
 
"คนที่ดี  กับคนที่รัก ..มันต่างกันจริงๆ แล่ะ"
......กับความรัก...มันก้อไม่เข้าใครออกใครซะด้วยสิ...บังคับใจกันไม่ได้ด้วยนะ    

ต้องไปอ่าน ภาคโม+คิม  และจะเห็น"ความน่ารักของคิม"....เหรอ?        


     ข อบคุณนะจ๊ะแน๊ว...(รู้สึกตัวเองเป็นคนที่ไม่ความรับผิดชอบงัยม่ารุ) แหะๆ      
ปายล่ะดีกว่า...แฮ่ๆ อยู่เเล้วเย็นหลังวาบๆ งัยมิรู้        

[Cartoon]

อ่านจบแล้ว ก็มาขอขอบคุณค่ะ

ขอบคุณ นายโม ที่เขียนเรื่อง น่ารัก ๆ ให้อ่าน

ขอบคุณ SUN  ที่เริ่มนำเรื่องนี้มาสู่เล้าเป็ด

ขอบคุณ แน๋ว ที่ลงเรื่องนี้จนจบ

ขอบคุณ เล้าเป็ดแห่งนี้ ที่เป็นศูนย์รวมความรัก

ขอบคุณ มากมายค่ะ

[icehitter]

ไมผมเศร้ามากมายงี้นะ

ไม่อยากให้จบงี้เลย

ไม่อยากให้เลิกกะนัท   

เสียดายวันเวลาดีๆทั้งหลาย

ไม่อยากอ่านมันละนิยาย 

[HydrA]

แบบว่าพี่นัทกับโมเหมือนเป็นความผูกพันที่เกินกว่าคำว่ารัก เป็นเหมือนสายใยกันมากกว่า  แต่โมเค้าเหมาะกับคิมนะ

[jibi]

อาร์รมเศร้าปนดีใจ   ---> เอาไงว่ะเนี่ย

จบอย่างมีความสุขทุกฝ่ายก้ดีใจคับ

ขอให้รักกันให้มาก ๆ นะ

ทุกคู่เรย

(เข้ามาอ่าน 2 วันกว่าจะจบ  )

[BiGGsBoSS]

อ่านรวดวันเดียวจบเรื่องเลยงะ
ชอบโคด ๆ ๆ ตอนแรกนึกว่า ไปไม่รอดกะคิมซะแล้ว
ตอนหลัง เส็ด!!
ขอบคุงมากน่ะคัฟ   ที่แต่งนิยายดี ๆ ให้อ่าน
ข อ บ คุ ณ คั ฟ

[the sun IN NIght]

ในที่สุดก็เลี้ยงจนเชื่องเลยนะคับ (ทำเอาน้ำตาซึมเลย กับไอ้หมาเกเรของพี่โม)

ขอบคุณนะคับสำหรับเรื่องราวดีๆ

[three]

 :sad2:ขอบคุณนะครับพี่โมไงชีวิตของคนเราย่อมมีทางที่จะเดิน :sad2:ตอนนี้ไงผมเห็นพี่โมมีความสุขก็พอแล้วล่ะครับสำหรับพี่นัทตอนี้พี่เขาคงมีความสุขแล้วในแบบของพี่เขาไงผมก็ขอเป็นกำลังใจให้พี่ๆทุกคนนะครับ

[โมโม]

มารับกำลังใจครับผม 

มีความสุขทุกวันนะครับ 

[nartch]

 
อ่านจบแล้วววววสำหรับภาค 1....จะว่าไปแล้วมันไม่ได้เศร้าเลยยยยยยยยย ...แต่....
ทำไมอ่านตอนพี่นัทแต่งงานแล้วน้ำตามันไหลลลลล....ก็ไม่รู้....บอกไม่ถูกว่าอารมณ์ไหน...
โดยส่วนตัวคงเลือกนัทแน่นอน....หลงรักนัทเข้าไปเต็ม ๆ ....สงสารและเห็นใจนัทมาตลอด...
จะหาคนแสนดีขนาดนี้ได้ที่ไหน.....ยังมีเหลืออยู่ไหมผู้ชายแบบนี้.....??
 
แต่เมื่อโมเลือกแล้ว...และดูเหมือนทุกชีวิตก็ Happy กับเส้นทางชีวิตของตนเองดี...ก็ OK
ไงก็อวยพรให้ชีวิตครอบครัวพี่นัทมีความสุข....เป้ยเธอโชคดีจริง ๆ ....
และก็จะไปตามติดเส้นทางชีวิตของคิมและโมในภาค 2 ต่อไปครับบบบบบ.......
 

[PK]

  สาหนุกดีคับ 
ยังงัยก้อจติดตามผลงานต่อนาคร้าบ

[tsuya]

อ่านจบแล้วค่ะ
หลังจากที่อ่านไปลุ้นไป
ก็จบแบบมีความสุขกันทุกคน ดีใจจัง 

[sandeenakubb]

สนุกมากๆๆ ผมอ่านโต้รุ่งเลย 5555 จะผิดป่าวคับ ตั้งแต่อ่านมา ผม เชียร์คิม 5555 ตั้งแต่ พบคิมครั้งแรกเลย เพราะคนอย่างคิมนี่ ใช่เลยนะ สำหรับผม 555 เดาว่า จะต้องได้กับคิมแน่ ก้อใช่จิงๆด้วย (แอบประทับใจเรื่องตุ้มหูมากๆ)พี่นัท เหมาะสมที่จะเป็นพี่ชายที่อบอุ่นมากกว่าคับ ยิ่งได้แต่งงานกับเป้ย ก้อเป็นพี่ชายในครอบครัวจิงๆ ดีมากๆแล้วล่ะคับ ที่เหลือก้อคิม ห้าวๆ ห่ามๆ ไม่ค่อนโรแมนติก แต่ รักจริงคับ ชอบๆ

เขียนได้สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆคับ ขอบคุณคุณโมนะคับ อ่านมา แทบจะไม่เชื่อว่าเกิดขึ้นจริงๆ (แอบอิจฉา คุณโม ป๊อปจิงๆ) ชาตินี้ขอให้ได้เจอ ผู้ชายอย่าง คิมบ้างเถ๊อะะะคับ อิอิ

ปล. ในบอร์ดปาล์ม ชื่อเรื่องนี้คือ คิมกะโม อะไรนั่นป่าวคับ ผมไม่เคยเข้าไปอ่านเลย 555+ เหนนานมากๆแล้วคับ ยังไงก้อขอบคุณมากๆๆๆ ที่ทำให้ผม อิน ไม่จบ อิอิ

[SHINNIHS]

อ่านรวดเดียวจบเลยครับ เศร้าเหมือนกันนะครับ
รัก ที่ทะนุถนอมมาตลอด แต่สุดท้ายก็...
สงสารพี่นัทมากเลยอ่า