-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
"เรื่องเล่า เรื่องนี้ ได้ขออนุญาต จากเจ้าของอย่างเป็นทางการแล้ว
ถึงได้นำมาลงนะคะ นายแตงโม อนุญาตเรียบร้อยแล่ะ อิอิ
เจงๆ แอบบีบคอ นายโมเขาง่ะ ฮ่าๆ (มัดมือชก เนอะโมเนอะ) "
"มีความสุข กับการอ่านค๊าบป๋ม"
**กฎ ..กฎ.. (อ่านกันหน่อยจิ) ห้ามทวง...จะลง ตามใจฉัน อิอิ** :yeb:
แหะ..แหะ... มาอีกเรื่องแย้วค๊าบป๋ม.... ยัยซิน หาเรื่องใส่ตัวอีกแย้วเอิ้กๆ
เพราะเรย์แล่ะ ( หันไปโต๊ดเรย์) เพราะเรย์ คนเดียวเลย จิ๊สๆ :teach:
เรย์บอกว่า เรย์ไม่อยากโดนด่า (อ้าว... งานซินก้อโดน อ่าจิ ) เจ้ย... ม่ายช่ายแล่ะ
ถ้าซินโป๊ด ช้า... จะตามเจ้าของมาโป๊ดนะ อิอิ( มัดมือชกโม อีกรอบ 555+)
แย่งเวลา คุณ..ของโมนิดโหน่ย... คุณ...ม่ายว่าหรอกโนะ อิอิ
ไปอ่านกานดีกว่า..พล่ามมาเยอะแล้น แหะๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เรื่องเล่า....::>> ที่นายทำ...นี้เรียกว่ารัก ...งั้นเหรอ By :: โมโม
* * * *
ตอนที่ 1
“แม่ เค้า สอบ ติด .......(ชื่อโรงเรียนนะครับ) แม่ให้ เค้าไปเรียนนะ” เวลาผมพูดกับแม่ผมจะแทนตัวว่าเค้าฮะ
“อ้าว แล้ว โม ไปสอบ ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แม่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย..แล้ว นั้นหน่ะมันอยู่ตัวจังหวัดไม่ใช่เหรอโม จะอยู่ได้เหรอลูก....แล้วอีกอย่าง พ่อเค้าอยากให้โม เรียน ม.ปลายไม่ใช่เหรอ ...แล้วที่จะไปเรียนหน่ะ เรียนช่างอะไรพวกนี้รึเปล่า .....”
“ปล่าวอะ เค้าเรียน บริหารอะแม่ บัญชี.....แม่ให้เค้าไปเรียนนะ บอกพ่อ ให้หน่อย อ๋อ...แล้วก็ วันจันทร์เนี๊ยะ เค้าต้องไปลงทะเบียนนะ .....วันพรุ่งนี้เค้าจะไปหาหอกับเพื่อน แม่เตรียมตังค์ไว้ให้เค้าด้วยฮ่าๆๆๆๆ” ผมพูดเสร็จก็เดิน เฉิบๆๆ หนี ไปเลยครับ เค้าเรียกมัดมือชก ฮ่าๆๆ
“เฮ้ย เดี๋ยวสิวะ เจ้าโม มานี้ มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน อะไร ของมัน....เฮ้ยๆๆ” ผมยังได้ยินเสียงแม่ตะโกนโหวกเวก ตามหลังอะ แต่ไม่สนแหละ ไป แหละ
ปกติ เวลาผมจะทำอะไร ผมก็ไม่ปรึกษาใครอยู่แล้วหล่ะครับ เพราะผมเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ผมชอบผมถึงได้ทำ และผมถือว่าเรื่องเรียน เป็นเรื่องส่วนตัว..ผมอยากจะเรียนอยากจะทำอะไรเป็นเรื่องของผม ...พ่อแม่ผมก็ดีอะฮะ เค้าแล้วแต่ผม ...แค่บอกแล้วกันว่าจะเอาอะไรไปทำอะไรที่ไหน ขอให้รู้ว่ายังมีชิวิตอยู่ก้อโอเค
ผมก็ไม่รู้นะ ว่าแม่ไปพูดอะไรกับพ่อ(อ๋อ พ่อผมอยากให้ผมเรียนหมอครับ ผมก็เคยรับไว้พิจารณาเหมือนกัน แต่ไม่ไหวครับผม กลัวเข็มและที่สำคัญกว่าผี ไม่เวิร์คครับไม่เวิร์ค) แต่วันรุ่งขึ้น ....แม่ก็มาปลุกผมแต่เช้า เลยครับ แล้วก็เอาตังค์ให้ ถามผมเรื่อยเปื่อย แหละว่าผม จะไปกับใคร ....ถ้าไปจะพัก ที่ไหน ...เพื่อนมีใครไปเรียนด้วยบ้าง อะไรทำนองนั้น .......พ่อ ก็ไม่พูดอะไรครับ นอกจากทำหน้าประมาณว่าแล้วแต่ เองวะ เบื่อเองเต็มทน หุหุ .....เอาแต่ใจ ชิบหาย ไอ้ลูกเวร อะไรทำนองนั้น ฮ่าๆๆ
ผมก็ไปแหละครับ ไปหาหอพัก กับเพื่อน อีก 3 คนเป็นเพื่อน ต่างอำเภอเลยครับ แต่เรียน ม.ต้น ที่เดียวกัน..เราก็ไปได้ อพาร์ทเม้น ที่นึง ห่างจาก โรงเรียนผม พอสมควร..เพราะพวกผม 4 คน นี้เรียนกันคนละที่กันหมดเลยครับ แต่ก็สะดวกครับ มีรถ สองแถว สาย 10 สาย ขาว ผ่าน(คนที่อยู่ใน จ.นี้ต้องรู้แหละว่าผมอยู่แถวไหนฮ่าๆๆ)
วันแรกที่ย้ายเข้าไปอยู่...ก็เจอดีเลยครับ....
“มอง ไรครับ น้อง ไม่ต้อง มองพี่ตาหวานขนาดนั้น ก็ได้ครับ พี่เป็นผู้ชายทั้งแท่งครับ เมีย 2 ลูก 4 ไม่ชอบผู้ชายแต่หน้าตาอย่างน้อง พี่จะรับไว้พิจารณาก็ได้ครับ”
เอ๋อ แดก ครับ เอ๋อ แดก ....ตรูไปมองเมิงตอนไหนไอเวร...คือ ผมไม่ได้มองมันตาวงตาหวานอะไรเลยนะครับ ตาผมมันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วครับ....
คือตอนนั้นผมกับเพื่อนพึ่งจัดของเสร็จกัน ...แล้วกำลังจะออกไปหาไรกินกันอะครับ...ผมเดินนำหน้าเพื่อน แล้วเจอไอเวรเนี๊ยะ ...มันนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว ยืนอยู่ที่ทางเดิน...พอพวกผมเห็น ก็เลยตกใจนิดหน่อย...ก็มองแหละครับและคิดว่า ทำไม มันต้องมาเดินตรงนี้วะ ไม่อายรึไง..อะไรทำนองนั้น...ไม่ได้พิศวาส มันเลยฮะ ถ้าเป็นสาวๆๆก็ว่าไปอย่าง....
ผมชักสีหน้าเลยครับไม่พอใจอย่างแรง...กำหมัดแล้วครับ..เออ ผมยังไม่ได้บอกใช่ไหมครับว่าผมมันพวกวัยรุ่นเลือดร้อนครับเหอๆ ไม่พอใจไม่พูดมากต่อปากต่อคำหรอก ต่อยแม่มเลย....เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง
“เฮ้ย โมอย่าน่า...ไม่ใช่ถิ่นเราเว้ยใจเย็นๆๆ” ไอ้ โก้ พูด พร้อมกับล๊อคคอผม แล้วลากออกมาฮะ
“ฮ่า ฮ่า โหไรครับน้อง...พูดแค่นี้ ถึงกับจะต่อยกันเลยเหรอครับ...ฮ่า ฮ่าๆ” ยังครับ มันยังไม่หยุด มันยังยั่ว(กำปั้น)ผมอยู่อะครับ
ผมหันควับเลยครับ จ้องหน้ามัน
“เฮ้ย จะให้เราถามพ่อเรามะว่าไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนบ้าง...แต่อย่างนายเนี๊ยะ...ตอนทำแม่นาย...พ่อเราคงไม่ตั้งใจทำหว่ะ..นาย.ถึงได้หน้าตา....แบบเนี๊ยะ” ผมกอดอกพูด ยักคิ้วให้มัน 1 ที มองมันตั้งแต่หัวจดเท้าเลยครับ แบบว่าหน้าตายังงี้ คนละสปีชี่กะตรูเฟ้ย .....
มันหยุดหัวเราะครับ จ้องหน้าผม แล้วเดินดุ่มๆเข้ามาหาผมครับ..ไอ้ผมก่อนพูดก็เตรียมตัวไว้อยู่แล้วนี้ครับ...ก็เลยสนองมันซะหน่อย..ถีบ มันเบาๆ กระเด็น หวือ นั่งแปะอยู่กะพื้น เห็นอะไรต่อมิอะไรไปถึงไหนต่อไหนแล้วคับ...
“ อั๊ก ..”มันยกมือชี้หน้าผมฮะ ประมาณว่า มึงกล้าทำกรูเหรออะไรทำนองนั้นแต่มันจุกจนพูดไม่ออกฮะ
ปัง เสียงเปิดประตูฮะ
“เฮ้ย ไรวะไอ้นัท ใครทำไรมึง” อ้าว ซวยแล้วครับผม..
เพื่อนมันที่อยู่ห้องติดกะผม เปิดประตูออกมาฮะ...ก็ถ้าคนเดียว 2 คน นี้พวกผมรับได้ฮะ แต่นี้ 5-6 คน ครับ.. แต่ละคนนี้หุ่น น้องๆควายเลยนะฮะ .ตาย..หยังเขียดฮะ...พวกผม
แต่จะให้ ศัตรูรู้ว่าเรากลัวไม่ได้ครับ...ผมกับเพื่อนมองหน้ากันประมาณว่าเตรียมตัวฮะ แต่ไม่รู้ว่าเตรียมตัวไร
“เออ กูไม่เป็นไร แม่ง...ตีนนัก ชิบหายเลยนะมึง ไอ้ตาหวาน..เห็นหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยม เอาเรื่องเหมือนกันนี้หวา” ไอ้คนชื่อนัทมันพูดครับ
เพื่อนมันค่อยๆ เดินออกมาทีละคนฮะ ผมกับเพื่อนก็ถอยหลัง ทีละก้าวครับเตรียมวิ่ง พร้อมกับคิดในใจ แหม กรูนี้ไม่น่าเลย วันแรก ก็โดนซะแหละ
“เออ ไอเด็กพวกนี้มันทำไรมึงไอนัท...” มันไม่พูดปล่าวครับ มันกรูกันเข้ามาหาพวกผมแล้วครับ
“เฮ้ย ..ไม่มีไร กู...เข้าใจผิดไรกันนิดหน่อย เด็กตัวแค่นี้มันจะทำไรกูได้วะถ้ากูไม่ยอม” อ้าวไอ้นี้ กวนติง อีกแล้วครับ มันพูดแล้วเอามือ ลูบหน้าอกขาวๆ ที่ผมฝากรอยเท้าเอาไว้ป่อยๆฮะ มันจ้องผมเขม็งเลยฮะ
“ไม่มี ไรแล้วเว้ย พวกมึง เข้าห้องไปได้แหละไป...กูคุยโทรศัพท์เสร็จแหละแม่ง..เจ็บชิบฯ
ส่วนพวกมึงหน่ะ” มันหันมาทางพวกผม
“ จะไปไหนก็ไปได้แล้วไป..มึง ไอ้ตาหวาน แล้วมึงได้เจอกูแน่” มันมองผมแบบมีเลศนัยครับ
“เออ เมื่อไหร่ก้อ ได้นะเว้ย..กูไม่กลัวมึงหรอก...”ยัง ครับ ผมยังปากดี
“เฮ้ย ไอ้โม มึงนี้ไม่เห็นโลงศพไม่หลังน้ำตาจริงๆเลยหว่ะแม่ง” ไอ้ โด่งด่าแล้วตบกระโหลกผมไปที
ไอนัทมันไม่พูดครับ มันมองผมแปลกๆ อีกแล้วครับ....กวนติงชิบไอ้เวรนี้..
“ซวยชะมัดเลยหว่ะ เซ็งทำกูอารมณ์เสีย ตั้งแต่วันแรก เลย...อย่าให้กูเห็นอยู่คนเดียวนะมึง..กูจะต่อยให้ฟันร่วงหมดปากเลย” ผมยังบ่นไม่เลิกฮะ มันแค้นครับมันแค้น
“เออ กูว่า คนที่ ฟันร่วงหมดปากหน่ะมึง ไม่ใช่มัน...เตรียมใจไว้เลยมึงกูว่ามันไม่ยอมมึงแค่นี้หรอกเว้ย” ไอ้ วิทย์ จอ้งหน้าผมอย่างสมเพชเวทนาสุดฤทธิ์เลยฮะ
ผมก็คิดเหมือนกันครับ กลัวนิดๆๆ อย่างที่ ไอ้โก้มัน่บอกผมครับ ที่นี้ไม่ใช่ถิ่นผม...แอบ กลุ้มเล็กๆๆเลยครับ
*******************************************************************
-
******
ตอนที่ 2....
วันรุ่งขึ้น ผมก็ตื่นแต่เช้า ก็ไปเรียนวันแรกนี้ครับ โรงเรียนใหม่เพื่อนใหม่ต้องแต่งตัวหล่อๆๆหน่อยฮะ...เค้าว่ากันว่าความประทับใจแรกที่ดี นี้มีชัยไปกว่าครึ่งนะฮะ
ออกจากห้องก็ ยกมือไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ พร้อมก้าวขาซ้ายออกก่อนฮะเอาฤกษ์ เอาชัย ขอให้คนรักคนหลง ฮับ หุหุ
ก่อนจะไปก็แอบเหล่หางตามองประตูห้องข้างๆ แว้บนึงฮะ พอไม่มีใครวิ่งปรู๊ดเลยฮะ ถึงจะซ่าส์ยังไงผมก็กลัวตายเหมือนกันนะคร้าบ....
ไปถึงโรงเรียน ก็ไม่มีไรมากฮะ เข้าแถวเคารพธงชาติ ยังกะเด็กประถม เซ็งครับเซ็ง
ก็มีท่านอธิการ มากล่าวต้อนรับ พวกนักเรียนกับนักศึกษาใหม่แหละครับ พวก ปวช.อย่างพวกผมเค้าเรียกนักเรียนฮะ พวก ปวส.เค้าเรียก นักศึกษา มันแตกต่างกันตรงไหนผมก็ไม่เข้าใจ...
เหอ โรงเรียนนี้ ผู้ชายน้อยครับ สาวๆเพียบ หวานผม ฮ่าๆๆๆ ผมจินตนาการถึงฮาเร็มแล้วฮะ ผมกะจะตั้งฮาเร็มในโรงเรียนเลยฮะ อีกแหละผมยังไม่ได้บอกใช่ไหมฮะ ว่าผมกับสาวสวยๆๆเป็นของคู่กันฮะ ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ(ผมก็เป็นผู้ชายธรรมดาที่มีช่วงเวลากลัดมันนะฮะ)
“ปวช. 1/3 ตรงนี้ นะค่ะ มาทางนี้ค่ะ” โอ้ว นั้น มันห้องผมนี้ครับ....
ผมเดินไปตามเสียงหวานๆๆนั้นเลยฮะ..โอ น่ารักนะครับนั้น ....แต่รู้สึกว่าจะเป็นรุ่นพี่ ปวส.อะฮะ เธอ เห็นผมแล้วฮะ ยิ้มหวาน...โอ้ย จี๊ด ครับ จี๊ด
“น้อง ห้อง 1/3 รึเปล่าค่ะ”
“คร้าบผม ห้อง 1/3 คร้าบ” ผมก้อ ยิ้ม หวาน ให้พี่เค้าไปทีนึง เหมือนกันครับ
“งั้นน้องช่วยถือป้ายห้อง รอเพื่อนตรงนี้นะค่ะ”
“อ้าวแล้วพี่จะไปไหนอะครับ” ผมเอ๋ออีกแล้วครับ
“ไม่ไปไหนหรอกค่ะ แค่ให้น้องถือป้ายห้องแค่นั้นเองค่ะ โอเคไหม พี่จะตะโกนเรียกเพื่อนๆน้องให้อะค่ะ” พี่อย่ายิ้มครับ ยิ้มอีกทีผมกระโดดจูบเลยนะครับ
และผมก็ได้รู้ว่าพี่เค้าชื่อพี่ยุ้ย ฮะ อิอิ พี่ยุ้ยนี้แหละ.ฮะ จะมีบทบาทกับชีวิตผมอย่างคาดไม่ถึงเลยฮะ
ซักพักนึงห้องผมก็ครบครับ พี่เค้าก็เอากระดาษแผ่นนึง มาเช็คชื่อครับ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับว่า แค่ผมไปถือป้ายแค่นั้น ผมกลับได้รับหน้าที่อันใหญ่ยิ่ง(ไม่ได้จะดีมากนะ) คือหัวหน้าห้องครับเซ็งครับ
เซ็งเค้าเลือกกันง่ายๆๆอย่างนี้เลยอะครับ ...
วันนี้เลิกเรียนเร็ว ครับเพื่อนๆ ก็เลยชวนกันไปเดินห้างกันครับ..ก็ไปกันยกโขยงเลยครับ ไปเรียนวันแรก ผมก็ได้เพี่อนใหม่มาเพียบครับ..ผมเป็นคนเข้ากับคนง่ายฮะเลยไม่ใช่ปัญหา กับการผูกมิตร ไปกินไอติม swensen กันฮะ ผมมันเด็กบ้านนอกเคยกินแต่ไอติมกะทิสด ยายจันทร์ฮะ ซเว่นซงซเว่นเซ่น ไม่เคยกินฮะ .... เห็นราคาตอนแรกนี้ตกใจฮะ ถ้วยละ เปงร้อย..ไม่ไหว ผมมันก็แค่นักเรียนจนๆ คนนึงฮะไม่มีปัญญา แทบ วิ่งออกจากร้านไปกินไอติมกะทิสดยายจันทร์เลยฮะ.....
แต่ก็นะไหนๆก้ไหนๆ กินหน่อยละกัน....ลองดูฮะ ผมกับเพื่อนผู้ชายก็รวบรวมเงินกันแล้วเลี้ยงพวกผู้หญิงกัน แมน โคตร เลยอะ ...ฮาๆๆเพราะเพื่อนส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงอะนะ เพื่อความประทับใจแรก และ การไหว้วาน พวกเธอในวันข้างหน้าฮะ หุหุ.....
.
เพื่อนผู้ชายก็มีไม่กี่คนหรอกครับ ก็เลยสนิทกัน แต่ที่ผมคุยด้วยอย่างหนิดหนมหน่อยคือ ไอแพทครับ ไอแพทนี้ มันออกตี๋ๆหน่อยฮะหน้าตาถือว่าน่ารักพอควรแหละตัวเตี้ยกว่าผมอะ ตัวบางๆออกคุณชายหน่อยๆ พอกินเสร็จก็กลับห้องสิครับ...ไอแพทมีรถ ครับก็เลยขับมาส่งผมที่หอบ้านอยู่ทางเดียวกันด้วย....ไปเรียนวันแรกหนุ่มมาส่งเลยครับม่ายช่ายยยยยเพื่อนกานนนน (ตอนนั้นผมไม่มีจิตพิศวาส ผู้ชายด้วยกันหรอกครับ ไม่มีเลยจริงๆ)
พอถึงหอผมก็ชวนไอแพทไปนั่งเล่นที่ห้องอะครับ(อ้าวชวนผู้ชายเข้าห้องอีกแหละ) มันก็บอกมันรีบกลับไปช่วยงานเตี่ยที่บ้านอะฮะ ผมก็โอเค ก็ไม่ได้ว่าไร ก็เดินขึ้นห้อง ฮะ.....
กำลังจะไขกุญแจเข้าห้อง
“แหม ไปเรียนวันแรก ก็มีหนุ่มมาส่งเชียวนะครับ น้องตาหวาน”อ้าวไอเวรนี้เดี๋ยวต่อยปากแตกเลย แม่ม
ฮะไม่ต้องทายให้เมื่อยตุ่มฮะ ไอเวรนัทครับ มันยืนเอามือเท้ากรอบประตูมองผมด้วยหน้าตากวนอวัยวะเบื้องล่างฮะ(ตีนนะฮะตีน) ผมก็ไม่พูดฮะ เค้าบอกว่าพูดกับหมา หมาเลียปากฮะ ขี้เกียจคุยกะมัน ผมก็เปิดประตูเข้าห้องไป ก่อนเข้าห้องผม ก็ ยกนิ้วกลางให้มันเป็นของแถม มันก็หัวเราะชอบใจฮะไอโรคจิตเอ้ย ไปตายซะเถอะมึง...ปัง
“โอ้ย เจ็บ เว้ย..ซี๊ด” ผมโมโหมากไปหน่อยฮะเตะเก้าอี้ไปทีนึงทั้งที่มันไม่ผิดเลยซักจี๊ด เวรกรรมเลยตามทันฮะ เจ็บเท้าชิบ
ผมก็นั่งรอเพื่อน ทำโน้นทำนี้ ดูทีวีไปเรื่อยฮะจนจะมืดแล้วฮะ เพื่อนก็ยังไม่กลับ .....
ผมก็เลยออกมานั่งที่ระเบียงหลังห้องฮะ..ผมอยู่บนชั้น 4 ก็เลยได้เห็นวิวสวยๆ ฮะ คิดถึง แม่ขึ้นมาในบัดดล ผมไม่เคยห่างบ้านไปไหนไกล เลยฮะ..ถ้าไปไหนก็ต้องมีพ่อแม่กะน้องไปด้วย ตอนนี้ ก็เลยคิดถึงบ้านมากก ..แล้วก็เลยพาลคิดไปว่าเราคิดผิดแน่ๆ ที่มาเรียนที่นี้.ป่านนี้เพื่อนๆที่บ้าน คงกำลังเตะบอลกัน มันจะคิดถึงกูไหมว้า ..จะเหงาเหมือนกูรึเปล่า คิดถึงเสียงบ่นของแม่ชะมัด คิดถึง..ไอปุ้ยจัง(หมาผมเองครับ).คิดถึงบ้านเว้ย หิวข้าวแล้วว้อย ไอ้ 3 ตัวนั้นเมื่อไหร่พวกมึงจะมาซะทีวะกูเหงา เท่านั้นแหละครับ น้ำตาไหลพราก เลยฮะ คิดถึงกับข้าวแม่ฮะ ไม่มีคนหาข้าวให้กิน(ม่ายช่ายหมานะว้อย) ตอนอยู่ที่บ้าน.แค่พูดว่าแม่ เค้า หิว...แม่ก็หาข้าวมาให้กินแล้ว ครับ......
“อะไรว้า เมื่อกี้ ยังทำเก่ง อยู่หยกๆ ไหง มานั่ง ร้องไห้ซะแหละ โหไม่แน่จริง นี้หว้า เด็กหนอเด็ก” มันอีกแล้วครับ ไม่รู้มันมาตั้งกะเมื่อไหร่ฮะ มันยืนอยู่ที่ระเบียงห้องมันฮะ หน้าตายังกวนทีนเหมือนเดิมเลยอะ
ผมก็หันไปมองมันฮะ น้ำตายังไหล อยู่เลย...
“เรื่องของกู ....อย่าเสือก” มันเหลืออดฮะ ขอทำตัวเป็นพระเอกมิวสิกหน่อยก็ไม่ได้ ไอเลวนี้ แม่ม
“พูดไม่เพราะเลยอะน้อง หน้าตา ก็ดี...พูดยังงี้ได้ไง ถ้าใครไม่รู้นี้เค้าคิดว่าไม่มีพ่อแม่สั่งสอนนะครับ..ดีไม่ดีจะพาลเสียไปถึงครูบาอาจารย์ ..สถาบันที่น้องเรียนอยู่นะคร้าบพี่จะบอกให้....เวลาผู้ใหญ่พูดด้วยหน่ะ ...เค้าต้องพูดเพราะๆสิครับ” มันยังไม่หยุดฮะ...
หันขวับเลยสิครับ น้ำตาไม่ไหลแล้วฮะหยุดร้องในบัดดล...
“เรานับถือคนที่คุณวุฒิ โว้ย ไม่ใช่วัยวุฒิ อย่างนายหน่ะ โตแต่ตัวสมองเท่าเม็ดถั่ว ไปไกลๆ เลยไป”
“อ้าว ปากดี อีกแหละ แบบนี้พี่ชอบ....ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไอนี้มันวอน ครับ มันวอน
“เฮ้ย เรา เกลียดขี้หน้านายมากเลยหว่ะ ....นายจะกวนตีนเราไปถึงไหนวะ...” ผมจ้องหน้ามันฮะ ถ้ามันอยู่ไกลรัศมีตีนของผมนี้มันคงโดนฮะ
“ไม่ใช่นาย พี่ชื่อนัท ...เรียนอยู่...(ชื่อโรงเรียนมัน) ปวส.1 น้องชื่อไร” กรูไม่ได้ถามเว้ย
“ตีน หนิ” แล้วผมก็เดินเข้าห้องไปเลยครับ...เบื่อแม่ม
“ฮ่าๆ ชื่อแปลกดีนะครับ ...พ่อแม่ช่างกล้าตั้งเนาะฮ่าๆ” โว้ย กรูอยากตาย ไอเลวนี้
**************************************************************************************
*ลงให้สองตอน..ก่อนน๊า.. น้ำจิ้มๆ ฮ่าๆ* By :: sun
>>กฎ..กฎ.. ห้ามทวงนะจ๊ะ อุอุ ลงตามใจฉัน :yeb:
-
:laugh: วัยรุ่นเลือดร้อนกันจัง สงสานพ่อแม่ ส่งลูกให้ไปเรียนหนังสือ ดันไปมีเรื่องทะเลาะวิวาท :sad4: ยิ่งเหงข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์บ่อยๆ เด็กหนอเด็กทำไรก้อม่ายคิดถึงพ่อแม่ ม่ายคิดถึงอนาคตก่อง อาวแต่อารมณ์และศักดิ์ศรีเปงใหญ่ :try2:
******************************************************************************************
พี่นัทกวนได้ใจนายโมจริงๆ จ๋งจั๋ยงานนี้มีตบจูบๆๆ :haun6:
:kikkik:
-
เอิ้กๆ ถูกใจครับ ตาหวานเหมือนกันเลย :impress:
แต่ผมไม่ได้อารมณ์ร้อนเหมือน นายโมน่ะ :pigangry2:
อารมณ์ดีเกินเหตุตลอกเวลา เอิ้กๆ :love2: แถมใครจะพูดช่างเหอะ หมาแค่เหาะเครื่องบิน ก้ากกกกกกก :monkeylaugh2:
หนุกดีครับ น่าติดตาม มาลงไว ๆ น่ะครับ :yeb:
-
คิกคิก เรย์ไม่เกี่ยว เพราะเรย์ไม่ได้โพสน้า
กร๊ากกกก
:haun5:
-
:yeb: :yeb:
-
:haun5:ชอบอ่ะ กัด ๆ กวน ๆ แบบนี้ :o
-
เรื่องนี้เคยอ่านในเวบอื่นไปนิดหน่อยแต่เวบนั้นเพิ่งโดนเเฮ็คลบข้อมูลไปเมื่อวานอะเเย่จัง จะติดตามอ่านในนี้ก็เเล้วกันครับ รออยู่นะครับ
-
ชอบอ่ะ น่าหนุกอ่ะ
รออ่านอยุ่นะงับ
-
มาแนวกัดกัน....แล้วก็รักกัน (อีกแล้วมั้ง ) :laugh: :laugh:
-
ชื่อแปลกน๊อะ
ตีน หนิ
น่ารักซ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:laugh: :laugh:
-
มาลงชื่ออ่านด้วยคน :yeb:
(ท่าทางจะหนุก กวนดี ชอบ :kikkik:)
-
เหอ เหอ น่ารักดี กวนตีนพอกันแหละ :laugh: :laugh: :laugh:
รออ่านต่อ ทวง ๆๆๆๆๆๆๆ :kikkik:
-
เรื่องนี้ออกแนวกวน ๆ น่ารักดี :like2: :like2:
รออ่านต่อนะ
-
หนุกหนาน ๆๆ อิอิ
-
:laugh: :laugh: อิอิ ยังงี้ที่เค้าเรียก ยิงเกลียจยิงเจออะเปล่าหนอ อิอิ :laugh:
-
มาลง ให้อีก 2 ตอน >> "มีความสุขกับการอ่านค๊าบป๋ม" :yeb:
****
ตอนที่ 3
ตั้งแต่วันนั้น ที่ประทะคารม กัน ผมก็จอ ไอนัทมันตอนเช้าทุกวันอะฮะ มันก็ยังกวนตีนผมเหมือนเดิม ตอนเย็นไม่เจอกันหรอกฮะ ผมกลับหอไม่ค่อยเป็นเวลา ผมก็ไปเรียนตามปกติ และเริ่ม
ปรับตัว..ทั้งที่โรงเรียน ทั้งการใช้ชิวิตประจำวัน เสาร์ – อาทิตย์ ก็กลับบ้าน ...ไอแพท ยังมาส่งผมที่หอทุกวันแหละฮะ บ้านใกล้กานนนนนนนนนน…ผมเริ่มตั้งฮาเรม ของตัวเองแล้ว ครับ ฮ่าๆๆๆ เอิ้ก ล้อเล่นน่า....เริ่มมีสาวๆๆ มามะรุมมะตุ้มแล้วครับ ก้มีชวนไปดูหนัง ...ไปเดินห้างกัน อะไรทำนองนั้น เพื่อนผู้หญิงที่ห้อง ผมไม่เล่นด้วยนะฮะ ต้องอยู่..ด้วยกันอีกนานไม่อยากยุ่ง ก็ส่วนมากจะเป็น ห้องอื่น มีทั้งพวกภาคเช้าภาคบ่าย ....และพวกคณะอื่นที่ไม่ใช่คณะบริหารก้มีฮะ สุข สุดๆๆสิผม ของชอบหนิ เหอๆๆ .....
ผมจำเป็นต้องเอา มอไซต์มาใช้ ฮะ ก็รถผมอะแหละ พ่อซื้อให้ ตอน เรียน ม.1 ใหม่ๆ ผมมันพวกกิจกาม เอ้ย กิจกรรมเยอะฮะ กลับบ้านเย็น เลยอ้อนพ่อ ซื้อมอไซต์ให้ กลัวพ่อไม่ให้รถมาใช้ฮะ คนอย่างผม ไม่ขอแล้วฮะจับรถได้นี้ขับจากบ้านมาถึงหอนี้ ประมาณ 60-70 โล เลยฮะ ปึดเดียวถึง ......พอถึงหอ ค่อยโทรบอกพ่อฮะว่าเอารถมาใช้..โห พ่อ ให้ศิลให้ พรใหญ่ เลยฮะ.....ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ อ๋อ ก็โทรศัพท์สารธารณะอะฮะ ไม่มีมือถือหรอกสมัยนั้นมือถือ เครื่องหลายหมื่นนะ นักเรียนจนๆๆอย่างผม บ่มีปัญญาหรอกฮะ
อา ..มีรถ แล้วนี้ครับหวานผม...แรดมากครับ ช่วงนั้น.....ไปเรียนทุกวันฮะ แต่ก่อนไปก็แวะรับเด็กด้วยฮะ..ต้องแบ่งวันกันฮะ...วันนี้รับคนนี้ วันพรุ่งนี้รับคนโน้น...ตอนเย็นไปกับคนนี้ อะไรทำนองนั้น ตอนนั้นยังไม่ได้ตัดสินใจคบกับใครฮะ..ยังไม่มีใครเข้าตา.
ส่วนไอแพท ก็มีเด็ก ของมันเอง ...พอไม่มีผมให้เป็นภาระ ก็แรดพอกันครับ หัวหกก้นขวิดกันเลย
ทีเดียว พักหลังๆ.. ไอ้เพื่อนผม 3 ตัว ก็ เอารถมาใช้บ้าง ก็มีสังคมของใครของมันแหละฮะเพื่อนใครเพื่อนมันอยู่ในช่วงปรับตัวเหมือนกัน....ไม่ค่อยเจอหน้ากันซักเท่าไหร่จะเจอกันเฉพาะตอนกลับมานอนนั้นแหละฮะ .....
************
อีก เดือนนึง ก็จะถึงงานกีฬาสีของโรงเรียนผมแล้วครับ....จำได้ว่ามี 4 สี ครับ พวกผม ปีหนึ่ง เค้าให้ขึ้นแสตนฮะ ....แต่คนอย่างผมนี้อีกแล้วครับ ...เรื่องอะไรผมจะไปนั่งตากแดดร้องเพลงตบมือแปะๆ ไม่เอาฮะ เสียเวลาผม...ยังจำพี่ยุ้ยกันได้ไหมฮะ ถ้าจำไม่ได้ ขึ้นไปอ่าน รี ข้างบนนะฮะ ฮ่าๆๆๆผมได้อยู่สี เดียวกับพี่ยุ้ยอะ อ๋อลืมบอกไปตอนนั้นผมอยู่สี น้ำเงินฮะ ก็มี สีน้ำเงิน สีเหลือง สีแดง และสีเขียว ห้องพี่ยุ้ยรับผิดชอบเรื่องแสตน และก็เรื่องเพลงเชียร์ฮะ....
“เป็นไง จ้ะน้องโม..จำพี่ได้มะ ที่เจอกัน วันเปิดเรียนไง พี่ยุ้ยไงจำได้ไหม ”โหยังอุตสาห์จำได้อีกนะพี่ชักยังไงยังไงแล้วนะเนี๊ยะ
“อืม...เหรอฮะ จำไม่ได้ฮะ”แอบเลวฮะ...ต้องเล่นตัวนิดนึง
“ไม่เป็นไร ก็คนเยอะอะ พี่จำน้องโม ได้แล้วกัน ชื่อเสียงโด่งดังใช้ได้เลยนี้เรา” โหๆ เอาแล้วครับพี่ยุ้ยคนสวยของผม
“เรื่องดีหรือไม่ดีหล่ะพี่....” ถามไปงั้นแหละฮะไม่มีไรคุย
“ก็เรื่องน้องโม ....ป๊อบ มากไง สาวตรึม ...”พี่ยุ้ยพูดยิ้มๆๆครับ
“อ๋อ ครับ ไม่มั้งครับ...เรื่อยๆๆอะครับ...แล้วนี้ปีหนึ่งต้องขึ้นแสตนหมดเลยรึเปล่าอะพี่” เปลี่ยนเรื่องคุยโดยฉับไวฮะเดี๋ยวไก่ตื่น
“ก้อ ค่ะ ทำไม ถามทำไมจ้ะ” อย่ายิ้ม ได้มะพี่ มันจี๊ดนะ
“โม ไม่อยากขึ้น อะ มันร้อนอะพี่ ทำไง ดีอะ..พี่ช่วยหน่อยดิ” เริ่มเข้าประเด็นฮะ
“อืม...ให้พี่คิดดูก่อนนะ ...คิคิ....ถ้าทำตัวดีพี่อาจรับไว้พิจารณา” ผมมองตาพี่ยุ้ยแล้วสยิวครับ พี่เค้าจะกินผมแล้วครับ(สมัยผมนี้เค้าเริ่มฮิตกินเด็กกันแล้วอะครับ )
“ไอ้โม มึงทำไมไม่รีบไปสมัครบาส วะ เดี๊ยะ ก็เต็มก่อนหรอกมึงเดี๊ยะอด” มารคอหอยครับ ไอแพทนั้นเอง
“เออ ๆ แล้วมึงสมัครยังหง่ะ ...อย่าพึ่งไปนะว้อย รอกูด้วย กูไปด้วย ....” ผมพูดแล้วหันหลังจะตามไอแพท ไปครับ
“พี่ยุ้ยครับ…ผมไปก่อนนะครับแล้วเจอกันครับ” ผมยิ้มหวานให้พี่ยุ้ยไป ทีนึง
“หว่า เสียดายจัง ....อยากให้พี่ช่วยไรบอกนะจ้ะ น้องโม...พี่เต็มใจช่วยจ้า” อะจึ๊ยแล้วผมก็ทิ้ง พี่ยุ้ยไว้เบื้องหลัง
“ไอโม เลว อีกแล้วนะมึง เดี๋ยว ยัยแก้ว ของมึง ก็มาฉีกอก เอาหรอกมึง” ไอแพท มันหน้าบูดเป็นตูดหมึกเลยครับ
“ เออ น่า มัน ไม่กล้าหรอก มึง ....มันกลัว กูทิ้งฮ่า” ผมพูดแล้ว กอดคอมันเดินไปด้วยกัน ผู้ชายมี
น้อยครับ ต้องสามัคคีกลมเกลียวกันไว้
“อือ มึงหน่ะ...ก็ระวังตัวไว้หน่อยก็ดีนะเว้ย ..ผู้หญิง อารมณ์แปรปรวนหว่ะ เข้าใจยาก ปากบอกว่าไม่มีอะไรแต่ แม่ม ....เดี๋ยว ก็แว้ดใส่ รมณ์เสียหว่ะ กูหล่ะเบื่อแม่ม” สงสัยมันจะอารมณ์เสียจริงๆๆครับ
“ทำไมทะเลาะกับ ไอเหมียว เหรอมึงหน่ะ หา” ไอเหมียวนี้เด็กมันครับ สมชื่อแหละน่ารักครับ
“เออ กู เลิกกับมันแหละ เอาใจยากชิบ โกรธกูเรื่อง บ้าบอคอแตก อะไรก็ไม่รู้ กูก็เลยเลิกแม่มเลย”อ้าวเวร แล้วไงครับ ....มิน่าหล่ะครับมันถึงได้รมณ์เสีย
“เออ น่า ก็หาเอาใหม่แล้วกันวะ หน้าตาอย่างมึง ...ก็ใช่จะขี้เหร่ อะสาวๆๆชอบ” ผมพูดปลอบใจมันอะครับ
“อืม..เหรอ ...มีแต่สาวๆๆ เหรอ วะที่ชอบ แล้ว มึง อะชอบเปล่า” มันพูดเบาๆครับแต่ผมก้อหูดีเหลือเกิน และก็ เอ๋อ แดก อีกแล้วครับ
“ไอเลว ถ้ากูเป็น ผู้หญิง กู ก็คงชอบมึงอะนะ เพราะมึงดูดีใช้ได้อะ เออ ใครได้มึงไปเป็นแฟนสบายตลอดชาติหว่ะ ฮ่าๆๆ” ผมคิดว่ามันคงจะถามแบบว่าถ้าผมเป็นผู้หญิงอะไรทำนองนั้นอะครับ ผมไร้เดียงสาครับ
“คงงั้นมั้ง ..”.แล้วมันก็หัวเราะแล้วเราก้อพูดไรกันเรื่อยเปื่อยจนไปถึงห้องที่เค้ารับสมัครบาสอะครับ....
ผม กับ ไอแพท ก็ยืน งง ครับ ไม่รู้ว่าจะไปสมัครตรงไหน ก็ไม่เห็นมีเขียนบอกหรือว่าอะไรไว้เลยนี้ครับ ว่าให้สมัคร ยังไง ตรงไหน หันซ้ายหันขวา อยู่พักนึง ครับ
“น้อง น้อง น้องครับ ไอ้ตี๋ 2 คนนั้นหน่ะ” อ้าว ฉุน กึ๊ก เลยครับ ผมไม่ตี๋นะครับ ตาออกจะโตมาเรียกผมว่าตี๋นี้เคืองนะครับ
“เรียกใครอะพี่” เริ่มกวนตีนอีกแล้วครับ ผมยืนกอดคอไอแพทกระดิกเท้ายักคิ้วให้ไอพี่คนนั้น 1 ทีส่วนไอแพทนี้ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากมันแล้วครับ
“เออ เรียกเรา 2 คนอะแหละ มานี้ดิ มาสมัครบาส ปล่าว ท่าทางกวนตีนใช่เล่นเลยหนิเรา..ไอตี๋”โธ่ มึงนี้ไม่ตี๋เลยนะ หน้าตานี้เยาวราชชัดๆๆ …..แต่ก็เดินไปหาพี่เค้าอะครับ.....
“อะ ใบสมัคร 2 คนนะ”อ้าว แล้วกรูมากี่คนกันหละกะจะสวนกลับครับแต่ยั้งปากไว้ทัน
“เรา 2 คนชื่อไรกันหล่ะ พี่ชื่อ บอล”
“ผมชื่อ แตงโม ครับ จะเรียกโม ก็ได้ครับ” ผมตอบ
“ผมชื่อ แพท ครับ แพทเฉยๆๆ”
“อ๋อ เหรอ...เหอๆๆ ปีไหนอะ ปี 1 เหรอ อืม รูปร่างใช้ได้หนิ…เราจะคัดเลือกตัวกัน วันเสาร์นี้นะ ที่....(ชื่อโรงเรียน)..นะ 9 โมงอย่าเล็ทหล่ะ”
“ครับ แต่ว่าพี่ ฮะ ทำไมถึงไปคัดเลือกที่โรงเรียนนั้นอะครับ เค้าไม่ว่าเอาเหรอครับ...”ผมยังสงสัยอยู่ครับที่ที่พี่ บอลจะให้ไปคัดหน่ะเป็นโรงเรียนเทคนิคอะครับ..น่ากลัวหง่ะ ผมก็ใจแป้ว ..สิครับก็เลยกะว่าจะลากไอ้วิทย์ไปด้วย เพราะไอวิทย์มันเรียนที่นั้น หุหุ ก้อดีครับจะชวนไอวิทย์ไปด้วย
“เฮ้ยไม่หรอกเพื่อนพี่เรียนที่นั้นมันบอกไม่เป็นไรมันขอให้แล้วสบายมาก….ไม่ต้องกังวลเลยไอ้น้อง ” พี่บอลยิ้ม ครับ จะว่าไปก็หน้าตาดีนะเนี๊ยะ ...แต่สู้ผมไม่ได้หรอกครับ ผมมันหล่อก๊ากกกก
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
-
******
ตอนที่ 4
“วิทย์ พรุ่งนี้ กู จะไปคัดตัวบาส อะ ที่โรงเรียนมึง มึงไปเป็นเพื่อนกูได้ปล่าว” ปากผมก็พูดอะครับ มือ ก็ บีบ โลชั่นทาผิว มาทา
เอ่อ ผมก็ไม่ได้สำอางค์อะไรหรอกครับ แต่ว่าโลชั่นเนี๊ยะ แม่ผมให้ผมทามาตั้งแต่เด็กอะครับ ผมเป็นคนผิวแห้งอะ..หน้าหนาวทีลายพล้อยเลยครับน่าเกลียดน่ากลัวตัวละบาทจริงๆ แม่ผมก็เลยซื้อโลชั่นให้ทาตลอดผมเลยติด ..ถ้าไม่ทานี้เหมือนใส่เสื้อผ้าไม่ใส่กางเกงในเลยอะครับฮ่าๆๆๆๆๆๆ
“เออ ไป ก็ไป ดิ..กูว่าง พอดี...กี่โมงวะ” ไอ้วิทย์ถามผมครับแต่ตามันหน่ะดูละครอยู่ ไอเลวนี้มันติดละครครับ ผมจำไม่ได้แหละว่าเรื่องอะไร
“ 9 โมง หว่ะ อย่าลืมนะมึง แล้วนี้มึงจะไปไหนรึเปล่า”ผมเปิดตู้หาเสื้อผ้ามาใส่แหละครับวันนี้มีเดทผมก็หยิบได้ เสื้อ ยืดกะกางเกงยีนส์ตัวเก่ง ...
“ไม่ หว่ะ ..อยากพักบ้างหว่ะ ไม่ไหว เหนื่อยชิบ..” ผมก็ไม่รู้นะครับว่ามันเหนื่อยอะไรของมันนักหนา เป็นเด็กเป็นเล็ก แท้ๆๆ
“แล้วนี้มึงจะออกไปไหนอีกเนี๊ยะ แต่งซะหล่อเชียวนะมึง ..ไม่เคยอยู่ติดบ้านให้กรูเห็นหน้าเลยนะมึงหน่ะ .” มันไม่พูดเปล่าครับ มันเอาเท้าดำๆของมัน มาถีบก้น ผม เบาๆๆด้วยความรักใคร่
“แหม...อยู่ห้องวันเดียวนี้...พูดซะกรูนี้เลวไปเลยนะมึงหน่ะ..กูจะไปดูหนังเว้ย....นัดกะ..(น้องอะไรไม่รู้ครับจำไม่ได้ ชื่อน้อง เอ แล้วกัน)”.
“อ้าว แล้วน้องแก้วของมึงหล่ะ..ไปไหนแหละแม่งเปลี่ยนแฟนยังกะเปลี่ยนรองเท้าพอกูจะจำชื่อได้แม่งเปลี่ยนอีกแหละ” มันบ่นครับมันบ่น มันยิ่งหนักกว่าผมอีกครับ จะบอกให้
“เออน่าจำไม่ได้ก็ไม่ต้องจำหรอกมึงหน่ะ กูยังไม่เคยจำชื่อเด็กมึงเลย กูกลัวทักผิดฮ่าๆๆ”..
มันหัวเราะชอบใจฮะไอเลววิทย์.
“กูไปแหละ .....” ผมพูดแหละก้อไปลากเอาอีแตะคู่เก่งของผมแหละฮะ
“เออ เบาๆ หน่อยนะโว้ย มึงหน่ะพรุ่งนี้ คัดตัวนะโวย เข่าอ่อนกูไม่รู้ด้วยนะฮ่าๆๆๆๆ”มันทำหน้ากวนส้นครับ ไอเพื่อนเลว
“เรื่องของกู” อันนี้ผมกำลังอายครับ
.ไอ้วิทย์ เนี๊ยะ มันหล่อครับ คมเข้มพ่อมันเป็นคนใต้ ครับ แม่เป็นคนอีสานก็จังหวัดเดียวกับผมแหละครับ..มันเลยหล่อเข้มๆ ตัวสูงฮะ แม่ม อายุ แค่ 16 สูง ตั้ง 180 กว่า ..ผมหล่ะอิจฉามันจริงๆฮะ ไอ้ โก้ นี้พ่อ มันเป็นตำรวจฮะ ไอนี้ก็หน้าตาดีฮะ ตัวขาวๆสูงน้อยกว่าไอ้วิทย์หน่อย ไอ้โด่ง.. พ่อมันมีปั้มน้ำมัน (แต่ตอนนี้ปิดไปแล้ว).มัน หน่ะตัวเตี้ยกว่าผม.แต่หนากว่าผมเยอะฮะมันเคยเป็นตัวเกงนักฟุตบอลทีมเยาวชนประจำจังหวัดครับ แต่ว่าเข่ามันอักเสบครับ เรื้อรังต้องผ่าตัดต้องใช้เวลาพักฟื้นนานเหมือนกันครับ มันเลยขี้เกียจเล่น มันก็ไม่ได้อยากเป็นนักฟุตบอลอะไรนักหนาหรอกฮะ แค่เล่นหนุกๆแต่บังเอิญเก่งแค่นั้น ไม่ต้องไปสงสารมันนะฮะ มันมีความสุขดีฮะ ส่วนผมนะเหรอฮะ เหอๆๆ.ไม่บอกหรอกฮะ
“โอ้ วันนี้ สงสัย..พี่จะโชคดีแฮะ เจอน้อง ตาหวานด้วย ไปไหนครับ วันนี้” จี๊ดอีกแล้วครับ...
ไม่หันไปมองก็รู้ครับว่าใคร
ผมไม่พูด ครับ ตั้งหน้าตั้งตาปลดล๊อครถครับ ผมเอาโซ่ล่ามรถไว้อะครับ(ยังกะวัวกะควายเลยกรู) รถผมก็แต่งอะครับลงแม๊กลงอะไรเรียบร้อยก็กลัวหายอะ หายนี้เสียดายตายเลยแพงฮะ เหอๆ
“ไม่พูด ...หันมาคุยกันหน่อยสิครับ...” ท่องเอาไว้น้องเอ ..กูจะไปหาน้องเอ อย่าไปสนใจมัน ไอมารความสุข
“เฮ้ย นายเล่นอะไรของนายเนี๊ยะ เอากุญแจรถเรามา เฮ้ย” ครับ ไอเลว นัท มันมาดึงเอากุญแจรถผมไปครับ มันรนหาที่ครับ
“ก็น้องตาหวานมาคุยกับพี่ก่อนสิ ครับ....นี้จะไปไหนอะครับให้พี่ไปส่งก็ได้นะครับ..พี่เต็มใจ”มันไม่สำนึกครับ มันยังทำหน้ากวนส้นใส่ผมอีกอะครับ ไอนี้มันชักยังไงแล้วอะครับ..ตอนนั้นผมยังคิดแค่ว่ามันหาเรื่องผมเฉยๆครับไม่ได้คิดเป็นอื่นเลย บอกแล้วผมไร้เดียงสาอะครับ
“เฮ้ย เราบอกว่าเอากุญแจเรามา เรารีบ ไม่อยากมีเรื่อง...”เดี๋ยวฤกษ์ดีๆ เสียหมด ไอเวรนี้
ผมยัง พูดดีๆ กับมันอยู่ครับ..แบบไม่อยากมีเรื่องจริงๆๆ ครับตอนนั้น
“เดี๋ยวพี่ไป ส่ง นะ ปะ.. อั๊ก” ผมจี๊ดอีกแล้วครับ ก็เลยสนองมันซะหน่อยผมบอกแล้วครับผมไม่อยากมีเรื่อง กำหมัดยัดปากมันไปทีนึง ก่อนที่มันจะตั้งสติได้ผมก็เตะเข้าที่ซี่โคร่ง มันไปทีนึง เบาๆครับ
“อ๊อก เฮ้ย มึง ไอตาหวาน อั๊ก” พร้อมกระทืบเข้าที่ท้องมันเบาๆอีกแล้วครับ
“กู บอก กูไม่อยากมีเรื่องไง เอากุญแจกูคืนมาเลยนะมึง...แม่ง กวนตีนกูชิบ ..”
“เฮ้ยอะไรกันวะพวกมึงหน่ะ.....” พี่ป้อมครับแกเป็นตำรวจสายตรวจที่เจ้าของตึกผม เค้าให้แกมาตรวจที่ตึกผมบ่อยๆๆ... ไอนัทลุกขึ้นเดินมากอดคอผม...ตบบ่าผมด้วยอะไอเลวนี้ ...มันถือโอกาสแต๊ะอั๊งผมครับ
“ไม่มีอะไรหรอกพี่...น้องมันหยอกเล่น” ไอนัทมันแก้ตัวแทนผมครับ เช็ดเลือดที่ปากป่อยด้วยครับผมหละสะใจจริงๆ
“หยอก เล่น บ้านพ่อมึงเหรอ ถึงกับเลือดไหลเลยนะมึงอะ ไอนัท” พี่ป้อมยังไม่เลิกครับ
“ฮะฮะ ไม่มีไรหรอกพี่ น้องเค้าชื่อโม”แหนะรู้ชื่อกรูอีกกรูบอกมันตั้งแต่เมื่อไหร่หว่ะ
“อยู่ห้องติดกับผมหน่ะไม่มีไรแค่เล่นๆกัน” มันพูดแล้วเอามือมาลูบแก้มผมครับ ไอเลว กรูหย่ะแหยง
“เออ คราวหน้าคราวหลัง พวกมึงก็อย่าเล่นกันแบบนี้อีกหละกันนะเว้ย กูตกใจ แม่ง นึกว่า มีเรื่องกัน…..กูไปแหละอย่าให้กูเห็นอีกนะมึง”พี่ป้อมแก...ชี้หน้าผมกับไอนัทแบบประมาณว่ากูไม่เชื่อมึงหรอกอะไรทำนองนั้น
“ครับ พี่” ไอนัทมันพูดครับแต่ผมเงียบ ......สำหรับผมตำรวจยังน่าเกรงขามอยู่ครับ
“นาย เอากุญแจเรา คืนมา แล้ว ก็เอามือนายออกไปด้วย” ผมเริ่มอารมณ์ดีแล้วครับ ได้ต่อยปากมันไปแล้ว สะใจโคตร
มันก็ค่อยๆเอามือออกจากบ่าผมอะครับ แต่หน้าตามันนี้ ฮึ้ย ..
“เฮ้อ เรานี้ มันหมัดหนักจริงๆ เลยหว่ะ ตาหวาน...พี่แค่ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง...อะเอาคืนไป..” มันยื่นกุญแจรถให้ผมครับ ผมก็ยื่นมือไปรับ...ยังครับมันยังกวนไม่เลิก มันเอามือคว้ามือผมไม่ยอมปล่อยเลยครับคราวนี้...
“เฮ้ย..มึง..มึงจะเอาไงกะกูวะ” ผมเริ่มจี๊ดอีกแล้วครับ กำหมัดฟาดเปรี้ยงกะเข้าที่หน้ามันอีกครั้งเผื่อมันจะสำนึก คราวนี้มันหลบได้ครับ..แต่มือมันยังไม่ปล่อยมือผมอะสิครับ มันต้องการอะไรกันแน่เนี๊ยะ ผมอยากรู้
“หึ พี่บอกแล้วไงครับ เด็กๆอย่างน้องเนี๊ยะทำอะไรพี่ไม่ได้หรอกครับถ้าพี่ไม่ยอม” มันจ้องหน้าผมแปลกๆอีกแล้วครับผมเสียวสันหลังวาบเลยครับ สยองนะเนี๊ยะ
“อย่าอวดเก่งให้มันมากนักซิครับ....พี่พูดด้วยดีๆๆนะครับน้อง” ผมเริ่มใจไม่ดีแล้วครับ.มันตัวสูงกว่าผมเยอะครับและ ถึกกว่าด้วยครับ
“ปล่อยมือเรา...เราจะไปรับแฟน..เรารีบ”
“รับแฟนเหรอ ผู้หญิง หรือผู้ชายหล่ะครับ หา” มันจ้องผมน่ากลัวมากเลยอะครับตอนเนี๊ยะผมเริ่มกลัวจริงๆแล้วนะเนี๊ยะ คนแม่ม ไปไหนหมดวะ ทำไมไม่มีใครผ่านมาบ้างหว่ะ กลัวนะเว้ย
แต่ยังปากดีครับ
“เฮ้ย..มึงเสือกไรเรื่องกูเนี๊ยะ ...โอ้ย ไอเลว ปล่อยกูนะเว้ย ...” ไอนัทมันจับมือผมบิดไปไพล่ไว้ด้านหลังครับ
“เฮ้ย ปล่อยกู กูเจ็บ แม่ม เอ้ย มึงเป็นบ้าไรวะ ...” ผมเจ็บนะครับน้ำตาร่วงเลยอะดิ้นทีนี้เจ็บร้าวมาถึงหัวไหล่เลยครับ
“กูไม่ให้มึงไปไอตาหวาน ...แต่ถ้ามึงยังดื้อจะไป...งั้นกูไปด้วย” อ้าวไอนี้ยุ่งไรกะกูเนี๊ยะ
“มึงเลือกเอา มึงจะเอาไง” เว้ย มันอะไรนักหนาวะกูเกลียดมึง ไอเลว มันพูดแล้วกดแขนผมแรงกว่าเดิมอีกครับ เจ็บ นะครับ นั้นหน่ะ
“เออ ก้อได้ปล่อยกูก่อน...กูเจ็บ..มึงจะไปไหนทำอะไรก็เรื่องของมึง ไอเลว” ผมยอมแพ้มันแล้วครับตอนนี้ ...
“กูไม่ไปแม่ม มัน แหละ มึงอยากไปไหนก็เรื่องของมึง เอากุญแจรถกูคืนมา”ผมตัดสินใจหลังจากที่มันปล่อยแขนผมครับ
“พูดง่ายๆแบบนี้ตั้งแต่ทีแรก ก็ไม่ต้องเจ็บ ตัว หึหึ” มันพูดจากวนส้นอีกแล้วครับ แล้วมันก็ยื่นกุญแจให้ผม คราวนี้มันให้ผมจริงๆครับ ...ผมก้อเดินไปเอาโซ่ล๊อครถไว้เหมือนเดิมแหละครับ
“เฮ้ย ไหน เราว่าจะไม่ไปแล้วไง ตาหวาน อย่าผิดคำพูดสิวะ”มันถลามากระชากไหล่ผมเลยครับ เจ็บ อีกแล้วกรู
“กูจะล๊อครถ มึงจะให้เค้ามาขโมย รถกูไปทั้งคันเลยไหมหล่ะ ไปไกลๆกูเลยไป”มันเหลืออดครับ หมั่นไส้มัน
มันจะอะไรกับผมนักหนา ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงไม่อยากให้ผมไป แต่ตามที่ผมคิดมันคงแกล้งผม แน่ๆชัวร์ๆ มันคงอยากให้ผมทะเลาะกับน้องเอ มันคงอยากให้ผมเจ็บใจเล่นๆๆ
ไอเลว
“อ้าว เอ้อ เหรอ” มันเกาหัวแกรกๆ เลยแหละครับ...ล๊อคเสร็จผมก็หันหน้ามาหามัน
“คราวนี้กูไปได้รึ ยัง..”
“อืม ก็ไปดิ ...แล้ว ก็พูดเพราะๆ ด้วยนะ...พูดกูมึงอะพี่ไม่ชอบ ไม่น่ารักเลย” มันทำหน้ากวนส้นยิ้มหวานให้ผมอีกแล้วครับ พี่น้องทั้งหลาย..ถ้าผมเป็นผู้หญิงคงละลายแต่ ผมเป็นผู้ชายครับเห็นแล้วอยากอ้วก...
“ฮึ้ย..ตีน หนิ” แล้วผมก็เดินหนีมัน กลับขึ้นห้องครับ..
.ผมไม่รอลิฟแหละครับขึ้นบันไดดีกว่าเผื่ออารมณ์จะดีขึ้น ไม่อยากเข้าไปอยู่ในลิฟท์กับมัน 2 คน กลัวว่าไม่มันก็ผมแหละครับที่จะเป็นศพ
มันก็ยังยิ้ม เดินผิว ปากอารมณ์ดี ตามผมมาแหละครับ....ตอนนั้น ผมอยากกระโดนเตะก้านคอมันมากเลยครับ... ผมคิดว่า ..ผมจะย้ายหอ หนีมันเลยนะครับ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปโรคประสาทถามหาผมแน่ๆฮะ ไม่ไหวจริงๆ ผมคงต้องคุยกับไอ 3 ตัวนั้นแล้วแหละครับ ว่าพวกมันจะเอาไง.....
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
“อ้าวเฮ้ย ลืม ไรวะ กลับมาทำไมเนี๊ยะมึง..ลืมถุงยางเหรอ กูหยิบให้ ” ไอวิทย์เปิดประตูและถามผมฮะ ปากปีจอมากเลยอะมัน
“ไม่ แล้วเว้ยวันนี้ ฤกษ์ ไม่ดีวะ หมามันกัดกูเมื่อกี้อะ..แม่ม เซ็งชิบ กูก็เลยไม่ไปแม่มเลย ” พูดเสร็จผมก็ดันไอ้วิทย์กลับเข้าห้อง ไอวิทย์ทำหน้างงๆแหละฮะ
แต่ไอเลวนัทมันหัวเราะเสียงดัง เลยครับ แค้นมันครับ แค้น สุดๆๆ มึงแล้วกูจะเอาคืนไอเลวนัท
*****
--------------------------------------------------------------------------------------------
:yeb: ครบสองตอน แล้วน๊า..อุอุ (ห้ามทวง เหอ..เหอ..) BY :: Sun
-
:serius2: :serius2:
2 คนนี้เคยไปทำไรกันชาติก่อนนะ
มันส์งับ
:angellaugh2: :angellaugh2: คิดถึง เล้า ^^
-
หุหุ มีต่อยกันด้วย :try2:
คู่นี้จะหักเหลี่ยมโหดกันปะนี่ :kikkik:
-
หุหุ อ่านแล้ว จี๊ด มากเลยครับ :like2:
หนุกหนาน หนุกหนาน มาต่อเร็วน่ะครับ :yeb:
-
แบบนี้มานเปงต่อยจูบๆๆแว้วว ยิ่งกว่าตบจูบๆๆอีก :haun5:
-
ขำรีบนอ่ะ
ต่อยจูบ คิดได้ไง :pigha2:
-
:laugh:
น่ารักครับ
ชอบอ่ะ
สนุกมากๆ
ต่อยจูบๆ ซะงั้นอ่ะรีบน อิอิ
รอตอนต่อไปครับ
-
รอตอนต่อไปนะงับบบบบ
อยากอ่านๆๆ งุงิ
-
:haun5: อิอิมาแบบบทโหด มึงต่อยกูจูบ อิอิ 5555555+ :laugh: HAPPY VALENTINE 'S DAY ครับ :monkeylove2:
-
เด็กหมัยนี้รักกันรุนแรงเนอะ..... :laugh: :laugh:
-
ยิ่งเกลียดเธอ ยิ่งเจอรัก
555555555555555555555555555555555
:serius2: :serius2: :serius2:
-
ซันหายสาบสูญ อิอิ เด่วผมต่อให้ก่อนแล้วกันนะครับ
*********************************
ตอนที่ 5
เช้านี้อากาศปลอดโปร่ง โล่งสบายฮะ
วันนี้ผมต้องไปคัดตัวบาสครับ...ผมก็ตื่นขึ้นมาก็ปลุกไอ้วิทย์ก่อนเลยครับมันบอกจะไปกับผมนี้ครับ ผมก็อาบน้ำแต่งตัวก่อนเลยไอวิทย์มันอาบน้ำนานโคตร ถ้าขืน ให้มันอาบก่อนนี้ผมคงหลับต่ออะครับ.....
“อ้าวเจอกันแต่เช้าเลยนะคร้าบน้องตาหวาน....วันนี้พี่ท่าจะโชคดี...อีกแล้วหึหึ” มันมาอีกแล้วครับ...ผมลืมที่ผมมีเรื่องกับไอนัทเมื่อคืนไปสนิทเลยฮะโทษฮะผมเป็นคนลืมง่ายฮะ
“เออ นายอะโชคดี แต่เรา โคตรซวยเลยหว่ะ” ผมไม่หันหน้าไปมองมันหรอกฮะพูดทั้งที่หันหลังนั้นแหละเกลียดมัน
“เฮ้ย ไอโม ไมมึงพูดกับพี่เค้างั้นวะ”ไอวิทย์มึงลืมไปแล้วรึไงวะว่ามันเกือบจะต่อยกูวันนั้นหน่ะไอเพื่อนทรยศ ผมคิดแค้นๆในใจครับ
“มันไม่ใช่พี่กู กูเกลียดมัน”สั้นๆแต่ได้ใจความครับสำหรับผม ก้ผมเกลียดมันจริงๆนี้ครับ
“น้องโม เกลียดพี่ แต่พี่ ......ไม่ได้เกลียดน้องนี้ครับ ฮ่าๆๆ” มันมาด้านหลังแล้วพูดกระซิบข้างหูผมอะครับ ไอหน้าด้าน แล้วมันก็เดินนำหน้าผมไป ผมนี้จี๊ดเลยครับ แม่มกวนตีนกูได้ทุกครั้งที่เจอหน้าจริงๆนะมึง
“แล้วนี้จะไปไหนกันอะวิทย์...ทะมัดทะแมงเชียว” มันหันไปคุยกับไอวิทย์อย่างหนิดหนมแล้วมันไปสนิทชิดเชื้อกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ..กูต้องรู้ให้ได้ เพื่อนเลว
“ก้อ...วันนี้จะไปเป็นเพื่อนไอโมอะครับมันจะไปคัดตัวบาสอะฮะกีฬาสีโรงเรียนมันอะพี่”
“อ๋อ ...เล่นบาสด้วยเหรอเรา อะตาหวาน...”มันถามผมครับแต่ผมเงียบ พูดไปสองไพเบี้ยจริงๆฮะผมเลยเงียบ ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงมันฮะ
“เออ สงสัยเพื่อนเราจะเป้นใบ้ แล้ว หล่ะวิทย์ ฮ่าๆๆ”มันวอนเจ็บ ครับ
ไอวิทย์กลืนน้ำลายเอื้อก เลยครับ มันรู้ครับ ว่าถ้าผมเงียบนี้คือ กำลังจี๊ดครับ
ติ้ง ! ! ลิฟท์มาแล้วครับ เหมือนระฆังหมดยกเลย
ตอนอยู่ในลิฟท์นี้ผมเงียบตลอดเลยครับไม่พูดกับมัน 2 ตัว เลย เกลียดมันฮะ โกรธไอวิทย์ด้วยแม่มเอ้ย...เพื่อนเลวเพื่อนทรยศ กูจะไม่คุยกับมึงเลยไอวิทย์ แต่มัน 2 ตัว ก็ยังคุยกันฮะหัวเราะสนุกสนานเซ็งมากมายเลยผม
***
“มึงเป็นไรมึงเนี๊ยะ ..หาไอโม” มึงอย่าถาม กูกะลังโกรธมึงอยู่ กูจะไม่คุยกับมึง
“เฮ้ย กูถาม..หูมึงหนวกรึไงไอโม..หาแม่ม ทำงอนเป็น เด็กๆ ไปได้นะมึงเนี๊ยะ กูหล่ะเชื่อเลย น่ารักตายหล่ะมึงหน่ะ...ฮ่าๆ” มันหัวเราะเยาะผมอีกแล้วครับ มันจี๊ดอีกแล้วครับมันจี๊ด
“ช่างกู..ไปขับ เลยมึง” น้านว่าจะไม่พูดแล้วเชียวกู อดไม่ได้จนได้สิน่า..แม่ม
“ฮ่าๆ เออ ...เอารถกูไปแล้วกัน” มันหัวเราะเยาะผมอีกแล้วครับเพื่อนเลว
ผมก็ซ้อนท้ายมันไปแหละครับ โรแมนติกมากมาย หนุ่มน้อยสองคน ขับรถสวีทวี๊ดวิ้วกินลมชมวิว สูดดมไอเสีย รถ แหม...โรแมนติกจริงๆ
“เฮ้ย ไอวิทย์ กูถามไรมึงหน่อยเด่ะ” ผมตัดสินใจพูดกับมันฮะก็ต้องพูดเสียงดังหน่อย เสียงแมงกะไซต์มันดังชิบเป๋งเลยครับ
“หึหึ ยอมพูดกะกูแล้วเหรอมึงหน่ะ เอ้า มีไรว่ามา”มันหันหน้ามาพูดกับผมครับแล้วมันก็รีบหันหน้าไปมองด้านหน้าเหมือนเดิม อย่านะมึงกูเสียว กูยังไม่อยากตายตอนนี้เว้ย
“มึงกะไอนัท ไปรู้จักมักจี่กันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ .....ดูสนิทสนมกลมเกลียวกันน่าดูเลยนะมึงหน่ะไอเพื่อนทรยศ” ผมถามพร้อมกับด่ามันไปดอกนึง
“หึหึมึง หนิ หลอกด่ากูปะเนี๊ยะจริงๆ พี่เค้า เป็นรุ่นพี่ที่แผนกกูเว้ย พี่เค้าเป็นรุ่นพี่ที่ดีนะมึง.พี่เค้าแนะนำกูเรื่องเรียนด้วย ..ฝากกูกะเพื่อนพี่เค้าด้วยนะมึงกู ก็เลยได้อภิสิทธิ์หลายอย่าง พี่เค้า.เรียนเก่งด้วย หล่อด้วยรวยด้วย ทั้งสาวแท้ สาวเทียมตอมกันให้หึ่งเลยแหละมึง กูอยากเป็นเหมือนพี่เค้าหว่ะ” น้านไอ้นี้ ยกยอศัตรูดีนักนะมึง เดี๊ยะกูก็ไล่แม่ม ขนของไปอยู่กับมันซะหรอก
“อ๋อ ตอมยังกะแมงวันตอมขี้ใช่มะไอวิทย์ฮ่าๆ”ผมได้นิยามใหม่ของมันแล้วฮะ
“อ้าว ปากปีจออีกแล้วนะมึงหน่ะฮ่าๆ พูดซะเสียเลย ....”
“มึงอะเข้าข้างศัตรู อะ กูเกลียดมัน มึงลืมไปแล้วเหรอวันแรกที่เรามาถึงหง่ะมันเกือบจะต่อยกูแล้วนะ”ผมน้อยใจไอวิทย์มันจริงๆแล้วครับตอนนี้
“เฮ้ยมึง กูอะคุยกับพี่เค้าแล้วนะเว้ยเรื่องเนี๊ยะ ไอ โด่ง กะไอโก้ด้วย...พี่เค้าก็แค่แซวมึงเล่น ฮ่าๆๆ เค้าว่ามึง อะน่ารักดี ยั่วขึ้นเค้าเลยยั่วแม่มเลยฮ่าๆๆๆๆ” มึงจะขำไรนักหนาวะ เออ มึงถ้ามึงรู้ว่าเมื่อคืนมันทำไรกูนะมึงจะไม่ขำ ผมเกือบจะพูดไปแล้วครับว่าไอนัท มันทำไรผมเมื่อคืน แต่ผมขี้เกียจพูดรอให้มันเห็นเองแล้วกันว่าไอพี่นัทที่แสนดีของมันหน่ะ มันเลวขนาดไหน จำไว้เลยมึงไอนัท
“เออ...น่ารักแม่มไรวะ มันเป็นกระเทยรึเปล่าวะ..ชอบยุ่งกะกูจริง” ใส่ร้ายป้ายสีเลยครับ
“เฮ้ยไม่หรอกมั้ง..กูว่าไม่น่าใช่นา พี่เค้าสาวเพียบเลยนะมึง ....มีสาวให้เอามันจะมาเอาอะไรกะผู้ชายด้วยกันวะ” กูจะรู้ไหมแต่ยังครับผมยังไม่หยุด
“แล้วมึงรู้ได้ไง ...กูว่านะแม่มไอนัทมันเป็นกระเทยชัวร์...มันชอบมองกูแปลกๆนะมึงเออจริงๆ”
“เพ้อเจ้อ หลงตัวเองมากไปแล้วมึงอะไร้สาระวะพี่เค้าออกจะแมน เฮ้อ เกลียดเค้าก็อย่าไปว่าเค้าสิวะ พี่นัทเค้าได้ยิน เค้าเสียใจแย่เลยนะมึง”ชิห่วงมันนักมึงก็ขนของไปอยู่กับมันเลยสิไป ห้องกูจะได้โล่งๆ
“เออ...กูหน่ะมันคนชั่วคนเลว ไม่ดีเลิศประเสิรฐศรี เหมือนไอพี่นัทมึงหนิ...” น้อยใจนะเว้ยน้อยใจแล้วผมก็กระโดดลงรถเลยครับ แฮะ พอดี มันถึงแล้วหน่ะไอวิทย์จอดรถพอดี หุหุ ถึงจะโกรธยังไงก็รักตัวกลัวตายนะครับ
ผมเดิน ไปแบบไม่รอมันเลยครับ
“ฮ่าๆ ไอโมมึงจะไปไหน มึงรู้เหรอสนามบาสอะมันอยู่ตรงไหน ฮ่าๆๆมึงหนิ ทำตัวเหมือนกับที่พี่นัทพูดจริงๆ เลยหว่ะน่ารักตายห่าหล่ะมึงหน่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” มันพูดยืดยาวครับมันด่าผมครับมันด่าผม เพื่อนชั่วเพราะมึงเลยไอนัทกูจะเอาคืน แม่ม แต่ผมก้อต้องจำใจกลับหลังหันเดินตามไอวิทย์มันไป...แบบไร้ข้อโต้แย้งครับ อายมันนะเนี๊ยะ
****
*****************
-
ชอบ จัง เลย กัด จิก ออก เลือด นิด นิด :monkeylove2:
เอิ้กๆๆๆๆๆๆๆๆ :kikkik:
ขำ ๆ อ่าครับ แล้วจะรักันตอนไหนอ่า อยากรู้จัง :haun5:
-
จะมาเชียร์มั๊ยน้ออออ ?? :haun5: :haun5: :haun5:
รออ่านต่อค้าบบ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ถึงว่าจิม่ายเหงซินตั้งหลายวัน :sad4:
มะไหร่จาถึงตอนตบจูบๆๆซะทีอ่ะ เอ๊ยๆๆ มะจ้าย ตอนรักกันอ่ะ :-[
-
รีบมาต่อเร็วๆนะครับยังมีคนรออ่านอยู่ๆๆๆๆ :angellaugh2: :love2: :angellaugh2:
-
เข้าคิวรอ ด้วยคนค่า :myeye: :kikkik: :yeb: :untrust: :haun6:
-
มันจาไปรักกันตอนไหนหว่า.... :laugh: :laugh:
ป่านนี้ยังกัดกันไม่เลิกเลย.... :pigha2: :pigha2:
-
เหอๆ
น้องตาหวาน ชื่อน่ารักชะมัดเลย
-
น่ารักได้ใจ ห้าๆๆๆ
:impress2: :impress2:
มาต่อไวๆ นะค้าบบบบ
รออ่านนะค้าบบบ
:yeb: :yeb:
-
มาตามอ่านด้วยคนครับ :yeb:
เรื่องน่ารักดีครับ ถึงจะโหดไปหน่อยก็เหอะ
แต่ถึงยังไงก็ยังจะอ่าน รอไปจนกว่าจะถึงฉาก . . . :haun1:
-
หุหุ คนหนึ่งก็หยอดเอาหยอดเอา อีกคนก็โกรธอยู่นั่นแหละ :try2:
แล้วจะรักกันได้อย่างไร แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว :kikkik:
-
เอ๊ะ เวปนี้มีแต่ซาดิส อิอิ
***********************
ตอนที่ 6
“โห ทำไม มาช้าจังอะโม กู อะมารอมึงตั้งนานแหนะ แล้วมึงเอาใครมาด้วยวะ” ไอแพทมันถามผมยืดยาว...ทำหน้าบูดเป็นตูดหมึกอีกแล้วครับ อะไรของมันไอนี้
“เออ น่ากูก็มาแล้วไง นี้ไอวิทย์เพื่อนกู..”ไอ 2 ตัวนี้มันยังไม่เคยพบเจอหน้ากันอะครับ ผมเลยแนะนำนิดหน่อย
“อืม ดี” ไอวิทย์ครับ
“อืม....ดีด้วย”ไอแพท หน้ามันยังบูดเป็นตูดหมึกอยู่ครับ ผมรำคาญก็เลยเดินหนีแม่มเลย ....
“เฮ้ย ไอวิทย์ ห้องน้ำอยู่ไหนว่ะ กูปวดฉี่ ....”
“เดินไปเลี้ยวซ้าย” มันบอกสั้นแต่ได้ใจความครับ
“ไอโม เดี๋ยวกูไปแผนกกูหน่อยนะ อีก 2 ชม.กูมา”มันพูดเสร็จก็ไปเลยครับ
ผมก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ
ผมก็เดินไปตามที่ไอวิทย์มันบอกแหละครับ...
แล้วผมก็เข้าประจำที่เตรียมอาวุธให้พร้อมครับ....เฮ้อ โล่งเลยครับผม
ขณะที่ผมกำลังเก็บอาวุธ ไอแพทก็เดินเข้ามาครับ...แล้วมันก็เอาอาวุธของมันออกมา
อย่าถามครับว่าอาวุธไอแพทเป้นแบบไหน เพราะผมไม่บอกฮ่าๆๆๆ
“เพื่อนมึงหน่ะ เรียนที่นี้เหรอวะ”อยู่ๆมันก็ถามผมขึ้นมา
“อืม..ใช่..เรียน อิเล็คฯ” ผมพูดขณะไปล้างมือและ เสริมหล่อนิดหน่อย
“มึงสนิท กับ เพื่อนมึงมากเหรอ” เอ๊ะมันถามทำไมวะ
“เออ กูเรียน ด้วยกันมาตั้งแต่ ม.1” เออ มันถามผมก็ตอบอะครับ มันเก็บอาวุธเสร็จก็เดินมาล้างมือกับผมครับ
“หล่อดีนะเพื่อนมึงหน่ะ มึงว่ามะ” อ้าว ไอนี้ ถามแปลกๆแล้วอะมัน...ผมไม่รู้ครับว่าเจตนาของมันคืออะไร ผมมันโง่ครับ
“อืม มันก็หล่อจริงๆอะแหละ มันก็หล่อ ที่สุด ในกลุ่มนะ .หล่อที่สุดในห้องด้วยมั้งตอนเรียน ม.ต้นหน่ะ ...ถามทำไมมึงชอบมันรึไง ฮ่าๆๆๆๆๆ” ผมพูดไปงั้นเองแหละฮะไม่ได้คิดไรหรอก
“จัญไรแล้วมึง กูจะไปชอบอะไรมัน ...กูไม่ชอบคนหล่อเว้ย กูชอบคนน่ารัก” แล้วมันก็ เดินออกจากห้องน้ำไปเลยครับ
สมองผมยังประมวลผลไม่ได้ฮะ
“อ้าวไอนี้ มึงยืนเอ๋อ อยู่ทำไมวะ...มึงไม่ไปคัดตัวรึไง เร็วสิวะชักช้าเสียเวลา กู...ชิบเลยมึงเนี๊ยะ” มันว่าผมยืดยาวครับ
ผมยังงงกับคำพูดมันอยู่ครับ...แต่ก็ขี้เกียจคิดแหละปวดหัว ไปดีกว่า
*****
“อ้าวเร็วๆๆ สิครับ น้อง ....ชักช้ากันจังนะพวกมึงเนี๊ยะ ” ไม่ช้านะพี่ปกติผมก็ชักเร็วอยู่นะ.ขืนชักช้าก็ท้องสิฮะ..ฮ่าๆๆ อะไรนะครับไม่ขำเหรอฮะ งั้นปล่อยมันไปฮะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงเมื่อกี้ เป็นเสียง พี่บอลครับ....แก กำลังต่อว่าผมกับไอแพทแหละฮะ...โดนอีกแล้วกรู
ผมกับไอแพทก็เดินไปรวมกลุ่ม กับ เพื่อนๆ ที่มาคัดตัวกันอะครับ ..ก็มีประมาณ 30 กว่าคนได้อะครับมี ทั้งรุ่นเดียวกับผมแล้วก็รุ่นพี่ ตั้งแต่ ปวช.1 ถึง ปวส.2 แหละฮะ....แล้วก็มีพี่ สต๊าฟ อีกประมาณ 5 คน อะครับ...และก็มีที่มานั่ง ดูที่ แสตนอีกจำนวนนึงแหละครับคาดว่าคงจะเป็นบรรดาแฟนๆของพวกที่มาคัดตัวแหละครับ หรือไม่ก็พวกเจ้าถิ่น
“เอ้า มากันครบนะ”พี่บอลเริ่มพูดครับ
“อันดับแรกก็วอร์มก่อนนะ...เสร็จแล้วก็ไป ไปวิ่งรอบสนามก่อน 50 รอบ” จิ๊บๆๆครับ 50 รอบ
***
วิ่งเสร็จ ก็มีหอบเหมือนกันฮะ ....ตั้งแต่มาเรียนที่นี้ผมก็ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายซักเท่าไหร่หรอกฮะนอกจากออกกำลังกายในร่ม...บริหารเอวหน่ะฮะ ลดพุงอะ อะจึ๊ย
“เอ้า ..หอบแฮกๆๆเป็นลูกหมา เลยนะน้องโม..แบบนี้จะไหวเหรอครับ ” ไอพี่บอลฮะ อีกแล้วฮะมัน …เดี๊ยะ ก็เกลียดขี้หน้าเป็นอันดับ 2 รองจากไอนัทเลยหนิ เดี๊ยะเถอะมึง ผมไม่พูดฮะเงียบไว้ดีที่สุด
“เสร็จแล้วนะ เราจะเริ่ม จาก .บท.ทดสอบแรกนะ ชู๊ด ลูกโทษ..5 ลูก และก็ 2 .ชู๊ด 3 คะแนนนะ
ส่วนบททดสอบสุดท้าย ก็แข่งกันเป็นทีมนะครับ” เอ แค่นี้เหรอน้อยจังวะ ผมไม่แค่คิดฮะสงสัยต้องถามสิ
“พี่คร้าบ แค่นี้เหรอคร้าบทำไมน้อยจังอะคร้าบ ...จะพอเหรอคร้าบ..”
“แค่นี้พอนะครับน้อง เราไม่ได้คัดเลือกนักกีฬาทีมชาตินะครับจะเอาอะไรมากมายหล่ะครับ”ไอพี่บอลมันยิ้มเยาะครับ ..
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงหัวเราะประสานกันอย่างครื่นเคร้งโดยมีผม เป็นจุดศูนย์รวมของสายตาครับ เคืองครับเคือง.ผมผิดตรงไหนอะ สงสัยก็ต้องถามสิ ผมผิดตรงไหน ผมไม่ผิด เชอะ
“หึหึ นายนี้ มันน่ารักจริงๆเลยหว่ะ โม” ไอแพทครับมันก็หัวเราะผมอีกคนครับแถม มันยังชมว่าน่ารักอีกครับ ผมไม่ปลื้มนะครับเนี๊ยะ
ชมว่าหล่อ ว่าเท่ห์สิวะ ..ไม่แมนเลยให้ตาย เคือง เว้ยเคือง
ก็ทดสอบกันไปแหละฮะ....จนเสร็จแหละฮะ....
ก็ต้องรอซักพักแหละพี่เค้าถึงจะประกาศว่าใครได้เข้าร่วมทีมบ้าง ...เค้ารับแค่ 16 คนอะครับและ
พี่เค้าก็ไม่ปล่อยให้รอนานหรอกครับ แน่นอน ผมก็ได้ครับ หึหึ ไอแพทก็ได้ครับ...ถึงมันจะตัวเล็กไปหน่อยแต่มันก็คล่องอะครับ วิ่งเร็วปรี๊ดๆ เลยมัน ...ท่าทางมันจะดีใจยังกะได้เข้าร่วมทีมชาติ....
ผมเหรอครับเฉยๆๆ ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ดี ....
“คนที่ไม่ผ่านนะครับ .... ก็มีงานที่ต้องเตรียมอีกเยอะแยะยังไง ก็ ...ช่วยๆกันหน่อยนะครับเพื่อสีเรา ขอบคุณนะคร้าบ ที่มา ...สำหรับคนที่ ได้ ก็ อยู่ก่อนครับ กลับบ้านกันได้แล้วครับ” พี่บอลก็ขับไล่ใสส่งพวกที่ไม่ผ่านแหละครับ อะม่ายช่ายก็บอกให้กลับบ้านกันดีๆๆก็ไม่เห็นจะมีใครเสียอกเสียใจอะไรเลยทุกคนก็ร่าเริงหนุกหนานกันดี..
“อะมาๆๆ พวกที่ผ่านเนี๊ยะมา” พี่บอลยังจะพล่ามอะไรอีกก็ไม่รู้ครับ ตอนนี้ผมเหนื่อยสุดๆๆเลยครับอยากกลับห้องมากมาย กูอยากอาบน้ำเว้ยเร็วๆๆหน่อยสิฟะหิวด้วย เย็นแล้วหง่ะครับแต่จำไม่ได้แหละว่ากี่โมง
“มีใครเรียนภาคเช้าบ้างครับยกมือหน่อย”
พี่บอลมันถามครับ...ผมกับไอแพทก็ยกมือสิครับ กับคนอื่นๆอีก 6-7 คน
“คนที่เรียนภาคเช้านะครับ..เจอกันที่สนามโรงเรียนเรา 4 โมงเย็นนะครับอย่าเล็ทอย่าสายเริ่มตั้งแต่วันจันทร์เป็นต้นไป ส่วนพวกภาคบ่ายมาเจอกันที่สนามโรงเรียนเหมือนกัน ตอน ตี 5 ทุกวัน นับตั้งแต่วันจันทร์เหมือนกัน....” โอ้ๆๆตี 5 เลยหรอ ดีนะครับที่ผมเรียนภาคเช้าฮ่าๆๆๆโรงเรียนผมเข้าแถวเช็คชื่อ 7 โมงครึ่งครับ
“ส่วนเสาร์- อาทิตย์ เจอกันที่นี้ ตอน 6 โมงเช้าอย่าสายอย่าเล็ท เรามีเวลาซ้อมวันอะ 3 ชม. ใครมีอะไรจะถามถาม ไม่มีก็กลับบ้านได้ อ๋อ เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้นะครับฮ่าๆๆๆๆ”โห เผด็จการโคตรเลยครับ....
ผมลุก พรึบ เลยครับ หิว ครับ หิว เหนื่อยครับหนื่อย เดินไปหยิบเป้และก็ มองหาไอ้วิทย์ อย่างเดียวเลยครับตอนนี้ มันไปตายที่ไหนแล้ววะ ไหนบอกว่า 2 ชั่วโมง เพื่อนเลว กูหิวนะเว้ย อยู่ไหนวะ ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วครับ...กำลังจะอาละวาดแหละครับ
“เฮ้ย เป็นไรวะ โม..”ไอแพทอย่ามาใกล้กู
“กูมองหาไอ้วิทย์มันไปตาย ที่ไหนวะทำไมยังไม่มา กูหิว มาก..ตอนนี้กูกินมึงได้ทั้งตัวเลยหล่ะไอแพทเอ้ย” ผมหิวจริงๆครับ
“มึงจะกินกูจริงปล่าว ถ้าเป็นมึงกูยอมให้กินนะเว้ย” มันพูด..ทำหน้าบ่องแบ้วครับผมหล่ะเชื่อมันเลยล้อเล่นไม่เป็นเวลาจริงๆเลยมัน
“ไม่เอามึงอะตัวเล็กกินไม่อร่อยหว่ะ... อย่างมึงไม่ถึงครึ่งท้องกูเลย ไอ้แพท”
“อ๋อต้อง ตัวใหญ่ๆ อย่างไอวิทย์ใช่มะมึงถึงจะกิน อะ” อ้าวไอแพทมันเลวครับอะไรของมัน
“พูดมากจริงมึง กูไม่มีอารมณ์จะเล่นกับมึงแหละช่วยกูหาไอวิทย์ซิ” แล้วผมก็ไม่ได้สนใจมันครับผมหิวจริงๆ ไม่มีอารมณ์จะเล่นกับมันแล้วครับ
ไอ้แพท เงียบครับจ๋อยสนิทเลยมัน ผมใจดำครับไม่สงสาร เคยได้ยินไหมครับความหิวสามารถทำให้เราฆ่าคนได้ ผมกำลังจะเป็นครับ
“อ้าวเสร็จแล้วเหรอครับน้องตาหวาน”อย่าเดาครับผมเชื่อว่าคุณเดาไม่ถูกแน่ๆๆครับ
ไอตัวซวย
“ยุ่งอะไรกะเราวะนายเนี๊ยะ ....”ผมตวาดมันไปเสียงดังเลยครับทุกคนหันหน้ามามองผมเป็นตาเดียวกันหมด แต่มันไม่สลดครับ ไอนัทมันหน้าด้าน
ไอแพททำหน้าเหวอ...มีแมลงวันบินเข้าปากมันไป 2 ตัวครับ อะล้อเล่นครับ
“อืม ...ทำไมต้องเสียงดังขนาดนั้นด้วยหล่ะ คือพี่แค่จะบอกว่า ...วิทย์เพื่อนน้องหน่ะ ...บอกว่าให้น้องกลับก่อนได้เลย ไม่ต้องรอ มันมีธุระด่วน...รีบมั๊กมาก”มันพูดเสร็จก็ยิ้มหน้าบานครับ มันยิ้มทำมาย
“ไอวิทย์มึง ทิ้งกู จำไว้เลยมึง...”
“ไอแพท ....กูหิว ข้าว ไป กินข้าวกัน ...แล้วไปส่งกูด้วยนะมึง กูเหนื่อย ชิบเลยแม่ม” ผมบ่นแล้วลากไอแพทออกมาด้วยกัน...
“คือ มึง กู ขอโทษหว่ะ กูต้องรีบกลับบ้านไปช่วยเตี่ย กู ทำงานหน่ะ มึงไปกินคนเดียว แล้วกัน นะ โมนะ กูขอโทษจริงๆหว่ะ กู ก้ออยากไปกินข้าวกะมึงอะนะแต่ไม่ได้จริงๆๆหว่ะ” ไอแพทมันพูดติดๆๆขัด แบบ มันขอโทษจริงๆ อะครับประมาณว่ามึงจะฆ่ากูก็ได้นะอะไรทำนองนั้น
“แม่ม เอ้ย เพื่อนแต่ละคน เออ ก็ได้ คราวหน้า มึงเลี้ยง ข้าวกูนะว้อยไม่งั้น กูโกรธไม่คุยกะมึงจริงๆ” ผมคาดโทษมันครับแอบเลวอีกแล้ว
“เออ ๆๆ ได้ มึงจะให้กูเลี้ยงมึงตลอดชีวิตก็ได้นะเว้ยกูเต็มใจกูไปแหละ กลับบ้านดีๆ หล่ะมึงหน่ะ”ก่อนไปไอแพท เอามืออันหยาบกระด้างของมัน มาจับแก้มนุ่มๆๆของผมครับ
“เฮ้ย ไอ้บ้าหนิ” มึงถ้า สิว ขึ้นหน้ากูนะ มึงจะรับผิดชอบไหวไหม ไอเลว
“อือฮึ มีร่ำลากันด้วยนะ จับแก้มกันด้วย รักกันดีนะ เพื่อนเนี๊ยะ ชื่อไรนะ แพทเหรอ...น่ารักดีนะ” ไอนี้มันยังไม่ไปไหนครับมันยังอยู่
“อืม ก็ รักอะ นายมี ธุระอะไรกะเราอีกปะ เราหิว เรา ไม่ มีแรงจะทะเลาะกับนายหว่ะ โทษที เฮ้อ” ผมไม่อยากจะทะเลาะกับมันจริงๆครับ ผมเตรียมชิ่งครับ
“เฮ้ย ไรวะ ปล่อยเรา” ไอนัท มันเดินเข้ามากอดคอผมครับ แล้วมันก็ลากๆๆผมไปกะมัน
“ก้อจะพาไปกินข้าวไง หิว ไม่ใช่เหรอข้าวหน่ะ หรืออยากจะกินอย่างอื่นแทนครับ น้องตาหวาน”
มันกระซิบ ที่ข้างหูผมแล้วมันยังเป่าลมเข้าหูผมอีก ผมสะดุ้งโหยงเลยครับ อะไรของมัน แต่ผมก็ไม่ต่อต้านอะไรมันหรอกครับผมก็ยอมๆๆแหละครับ ผม เหนื่อยผมหิว ผมไม่มีแรงจะต่อต้านมันจริงๆครับ เพื่อนๆอย่าหาว่าผมใจง่ายเลยนะครับ อาฮุ อาฮุ
-
โดนเป่าลมเข้าหูหน่อยนี่เคลิ้มเชียวนะ :haun5:
ยอม ยอมเค้าไปเห๊อะ คนอ่านจะได้มีกำลังใจอ่าน :kikkik:
มาต่อไวๆนะครับ :yeb:
-
จาได้กินข้าวหรือกินอย่างอื่นหว่า...... :laugh: :laugh:
-
หึหึหึ แบบว่านะ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:confuse:
น่ารักดีครับ
แหะๆ
ประเภทเถียงๆ ด่าๆ กันเนี่ย ฮ่าๆๆ
ส่วนแพท นี่ท่าจะแปลกๆ แล้วนะ
รู้สึกจะสนใจนายวิทย์เป็นพิเศษ
แอบมีประชดด้วยเว่ยเฮ้ย
อิอิ
รอตอนต่อไปครับ
:laugh:
-
:monkeylove2: :monkeylove2:
น่ารักค้าบบบ 555+
ชอบๆ นัท นี่กวนๆได้ใจจิงๆ
:yeb: รอตอนต่อไปนะงับ
-
เหอๆๆ
โมโม เสน่ห์แรงจังนะน้องตาหวาน
5555++
ต่อครับต่อ
-
อิอิ คนมันน่ารักอ่ะนะ
******************************************************************
ตอนที่ 7
“นี้นายจะไปไหนเนี๊ยะ..”ผมถามไอนัทหลังจากที่ผมมาซ้อนท้ายแมงกะไซต์ของมัน
“พาไปกินข้าวไง ไม่พาไปขายหรอกน่า อย่างเราหน่ะจะขายได้ซักกีบาทกัน ปากจัดขนาดนี้ใคร เค้าจะซื้อ ฮ่าๆๆ” ไอ้นี้ หนิ กวนตีนได้ทุกนาทีจริงๆ
“เฮ้ย แถวหน้า โรงเรียนนายก็มี ร้านข้าวขายนี้กินที่นี้ก็ได้ ไม่ต้องไปไกลหรอกเราหิว” ผมต่อรองครับ แบบหิวจริงๆๆ
“น่า อยากกินของดีต้องอดทนนิดนึงสิ...ทนมาได้ตั้งนานทนอีกนิดเดียวนะครับ ตาหวาน” แหวะจะอ้วก มันพูดแล้วหันมาทำตาซึ้งกับผมครับ
ไอ้นี้มันชักจะยังไงยังไงซะแล้วครับผมเริ่มไม่ไว้ใจมันแหละ ถ้ามันจะพาผมไปทำ มิดีมิร้ายหล่ะผมจะทำไง ผมไม่มีเรี่ยวแรงจะสู้กับมันได้เลยนะ ...ม่ายยยยยยยยย ความคิดมาก็เริ่มกระสับกระส่ายสิครับ
“นี้ คิดอะไรอยู่หน่ะ คิดอะไรแปลกๆๆอยู่รึเปล่า ฮ่าๆ”ไอ้นี้ งวดหน้าขอหวยด้วยนะโว้ย เดาแม่นยังกะตาเห็น
****
“อะ ถึงแหละ” มันพาผมมาที่ห้างครับ....ผมก็ใจชื้นขี้นมาหน่อยรอดแล้วกู
“รอแป๊บนึง..พี่จอดรถแป๊บ” แล้วมันก็เอาแมงกะไซต์ของมันไปจอด
“ปะไปกัน” มันเดินเข้ามากอดคอผมอีกแล้วครับ กูอึดอัดปล่อยกูๆๆๆๆๆๆผมสะบัดตัวให้หลุดจากมันครับ แต่.....ไม่หลุดครับมือมันเหนียวยังกะตุ๊กแก ไม่อายคนรึไงหว่ะมัน หน้าด้านชิบ มันไม่อายแต่ผมอายครับ
“เฮ้ย เราอึดอัดอะ นาย ไม่ต้องมากอดคอเราก็ได้นะ มันร้อน เหงื่อเราท่วมตัวเนี๊ยะ ตัวเราก็เหม็นจะตายไม่ได้กลิ่นเลยรึไงหน่ะ” ผมหาทางเอาตัวรอดครับ
“ไม่หนิ หอมดีออก” มันพูดแล้วยิ้มประหลาดๆๆอีกแล้วครับ เชื่อมันเลย ไอ้โรคจิต
ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับมันแล้วครับ ขี้เกียจเถียง รอให้กูกินอิ่มมีแรงก่อนเถอะมึง ไอนัท มึงตาย
“สั่งสิ เอาหน้าไรดี....ชอบไม่ใช่เหรอ…พี่เลี้ยง”โห แมน โคตร น้ำลายหกแหมะๆ...เลยครับผม มันพาผมมากินพิซซ่าครับ มันรู้ด้ายไงว่าผม ชอบกินพิซซ่า เอ่อ ..... หวานสิครับหวาน ของฟรี ด้วย ชอบๆๆ
“งั้นไม่เกรงใจหล่ะนะ...น้องครับ เอา พิซซ่าหน้า(หน้าไรจำไม่ได้หุหุ)ถาดใหญ่นะครับ ไก่ 10 ชิ้น เป๊ปซี่แก้วใหญ่นะ แล้วก็ บลาๆ บลา” แล้วผมก็สั่งอะไรอีกไม่รู้ครับจำไม่ได้แหละ แต่ เยอะมากครับ กะจะกินให้ตายกันไปข้างนึงเลย ครับ ไอนัทมันก็เอาแต่ยิ้ม อะครับไม่พูดไรเลย โรคจิต จริงๆๆเลยมัน
ตอนที่ผมกินนี้ ผมไม่พูดอะไรกับมันเลยครับ....ไม่อยากจะทะเลาะกับมันเดี๋ยว มัน ไม่จ่ายค่าพิซซ่า ให้ผม หุหุ
มันก็เอาแต่ยิ้มทำหน้ากวนตีน ตามนิสัยเลวๆ ของมันแหละฮะ....
ผมไม่รู้หรอกฮะว่ามันรู้ได้ไงว่าผม ชอบกินพิซซ่า ..มันจะรู้มาจากไหนช่างแม่มมัน .....ผมไม่สนใจหรอกฮะ.....
พิซซ่า ....ถาดใหญ่...กับ ของกินบนโต๊ะ หมด..เกลี้ยงฮะ..ฝีมือผมซะอย่าง หายห่วง ฮ่าๆๆ ใครบอกว่าคนหิว จัดๆๆ กินได้น้อย นี้ ....ผมเถียงฮะ
“กินเข้าไปได้ยังไหงหมดหน่ะ” ไอนัททำหน้าอึ้งๆฮะ..มันกินไป นิดนึงฮะ....
“เรื่องของเรา ซู๊ดดดดดดดดดดดด” เสียงดูดน้ำเป๊ปซี่ครับ(ขอค่าโฆษณาด้วยสิเป๊ปซี่ )
“น้องเติมน้ำด้วย.....” อันนี้ก็เสียงผมอีกเหมือนกัน
“หึหึ กิน ....แบบนี้ ใคร จะเลี้ยงไหว....” ทำหน้ายิ้มกวนส้นอีกแล้วมัน
“ ....บ้านเรามีตังค์....เค้าเลี้ยง เราได้....ทำไม มีปัญหา..ไร..” ผมชะโงกหน้าข้ามโต๊ะ ไปคุยกะมัน
“อ๋อ...วันเนี๊ยะ นายจะไม่เลี้ยงเราก็ได้นะ...เรามีตังค์จ่าย...”...ผมอิ่มแล้ว เริ่มมีเรี่ยวแรงฮะ....เริ่มปากดีแล้วฮะ
“อือ ฮึ...เมื่อกี้ ยังว่าง่าย อยู่ เลยนะ เรา อะตาหวาน ...พี่บอกจะเลี้ยงก็เลี้ยงสิ..อย่างเราพี่เลี้ยงได้ไม่ต้องห่วงหรอก หึหึ”มันว่าผมอีกแล้วครับ
ขี้เกียจเถียงฮะเลยเงียบ แล้วก็เอากระดาษทิชชู่เช็ดปาก นั่งพิงพนักเก้าอี้ ตบพุงแปะๆ(อย่าเอาเยี่ยงอย่างนะครับน้องไม่งามครับไม่งามหุหุ)
“อิ่ม เว้ย... อิ่ม ละ....ง่วง หว่ะ เรากลับนะ”คว้าเป้ เตรียมชิ่งหนีฮะ จะรีบกลับฮะง่วง
“อ้าว ไรอะ...อิ่ม แล้วหนีเฉย เลย นิสัยไม่ดีนะเราเนี๊ยะ ...” มันว่าผมแล้วเอาขายาวๆของมันมาขวางทางผมไว้ฮะ
“อ้าว ..ก็อิ่ม แล้วอะ ก็กลับดิ หรือว่า..นายจะ เปลี่ยนใจ ไม่จ่ายให้เรา..ไม่เป็นไร ...เราจ่ายเอง” ผมล้วงเข้าไปในเป้ หากระเป๋าตังค์ฮะ ไม่สนใจมันหรอกฮะ ผมก็มีตังค์จ่ายกลัวไร
“นี้ ...กลับไป นั่งเลย ปะ ตาหวาน พี่บอกเลี้ยง ก็เลี้ยงดิ...แล้วก็รอกลับกับพี่..กลับหอเดียวกันแท้ๆ ทำเป็นเรื่องมาก..” มันชักสีหน้า ใส่ผมครับ ไอนี้...ผมอยากก้านคอมัน มากเลยครับ แต่..ผมต้องทนฮะ คนเยอะเกรงใจ
-
ยังหนุกหนานเหมือนเดิมน่ะครับ เอิ้กๆๆๆๆ
โมนี่ใช่ได้เลยน่ะนิสัยอ่า
ส่วนพี่นัทก้อโอเคอ่านิสัยกวนทันดี ก้ากกกกกกกกก
-
:kikkik: ได้ใจโมไปเรื่องนึงล่ะ แต่ว่า เรื่องนี้นี่เปลืองนะนัท :haun5:
-
ตอนหลังๆ มาเนี้ย สนุกดีครับ :yeb:
-
เหอๆๆ ท่าทางนัทจะบ้านรวย
เลี้ยงตาหวานได้ด้วย กินยังกะกระซวก <<<....ล้อเล่นนะล้อเล่น
หุหุหุ หวานๆๆๆ
ต่อครับๆๆ
-
โม นี่เล่นตัวน่าดู :impress2: :impress2: :impress2: เขาเรียก หล่อ เลือกได้
-
เล่นตัวได้น่ารักจังเลย.......... :angellaugh2: :angellaugh2:
-
หุหุหุหุ
โมน่าร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก
:kikkik: :kikkik: :kikkik: :kikkik:
-
น่ารักกันจิงๆ ค้าบบ
โมนี่เล่นตัว :monkeylove2:
มารออ่านต่อนะงับ :yeb:
-
โหตาหวานปากร้ายจังงะอิๆ พี่เค้าอุตส่าห์เลี้ยง :monkeylaugh2:
-
น่ารักจริง ๆ ด้วยโมเนี่ย แต่อย่าเล่นตัวเกินละ เด๋วไม่งาม :monkeylove2:
รออ่านคับ :yeb:
-
เหอ เหอ พิชช่าถาดใหญ่ ไก่สิบชิ้น โค้กแก้วใหญ่ และยังมีออพชั่นอื่น ๆ อีก :o
หุหุ กินเข้าไปได้ไงหมดนี่ :sad5: เชื่อแล้วว่าหิวจริง :sad4:
-
หุหุ นั่นจิกินเข้าไปได้ไง
ลงพุงแน่ๆเยย
:pigha2:
***************************************
ตอนที่ 8
ตลอดทางกลับบ้านผมเงียบตลอดฮะ ขี้เกียจเถียงกะมัน เบื่อโคตร
“เฮ้ย น้อง...ตาหวาน ไหวรึเปล่า ง่วงเหรอ..”
“อืม ง่วงสิ ขับเร็วๆๆแล้วกัน เราจะไปนอน” พูดดีกับมันหน่อยครับมันอุตสาห์เลี้ยงพิซซ่า
“ เกาะเอวพี่ ไว้สิ เดี๋ยวตกนะ หึหึ” เสียงหัวเราะมันสยองมากครับ
“เฮ้ย ทะลึ่งแหละ นายนี้ มันชักจะยังไงแล้วนะเนี๊ยะ” น้านกินอิ่มแล้วมีแรงเถียงครับ
“เรากลับเองดีกว่าไม่กลับกับนายแล้ว ....” ผมชักระแวงฮะ
“เฮ้ย..พี่พูดเล่นน่า ....กลับทางเดียวกัน ห้องก็อยู่ติดกัน ไปด้วยกันก็ดีแล้วนี้ครับ จะเอาไงอีกเนี๊ยะ” มันบ่นครับ ส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก เหมือนไอปุ้ยเลย (ใครไม่รู้จักไอปุ้ยกลับไปอ่านข้างบนครับหึหึ)
“นี้พูดมากนะนายเนี๊ยะเดี๊ยะต่อยปากแตกเลย..”อิ่มแล้วพาลครับมีแรงแล้วครับไม่ง้อครับกลับเองได้
“เฮ่อ...คร้าบๆๆ เอาใจยากชิบ เป๋ง แฟนใครวะ.”ยิ้มประหลาดอีกแล้วมัน
“อยากรู้ทำไมว่า เราเป็นแฟนใคร จะจีบแฟนเราไง ..ไม่บอกหรอก...นายมันไว้ใจไม่ได้ ...” เลวอีกแล้วครับผม
“ไม่จีบ หรอก แฟนเราหน่ะจะจีบเราแหละตาหวาน”มันพูดเบาๆ แต่ผมได้ยินนะครับแต่ไม่แน่ใจบอกแล้วผมหูดีหูหาเรื่องครับ
“พูดไรนะ..”เพื่อความแน่ใจครับ...ผมจึงชะโงกหน้าเข้าไปถามมันครับ
“เปล่าไม่ได้พูดอะไร หูดีจริงๆ นั่งดีๆๆ อย่าชะโงกหน้ามาใกล้ๆนะเว้ย...เสียว” เชอะยังกะกูอยากจะเข้าใกล้มึงนักหนิ
มันก็ขับมาเรื่อยๆแหละคับผ่านริมบึงด้วยครับอากาศดี..เย็น สบาย...ลมพัดแพร่วๆแล้วก้วูบครับ
รู้สึกว่าหน้าผากจะไปชนหลังไอนัทมันหน่อยนึง
“น้องตาหวานครับ เป็นไรรึเปล่า...” มันหันหน้ามาถามผม
“อืม ...ไม่เป็นไรหง่ะ สบายดี ลมเย็นดี ฮ้าวววววววว”
“ระวังตกรถนะ...”แล้วมันก็เลวครับ..เอามือซ้ายมาดึงมือผมไปกอดเอวมันไว้ แล้วมันก็ไม่ปล่อยครับ..
“เฮ้ย ...ทำไรเนี๊ยะปล่อยเรา...ไอโรคจิตหนิ”ผมก็ด่ามันแล้วก็ดิ้นๆอะครับ ให้มันปล่อยมือผม...รถก็ส่ายไปมาอะครับ แต่มันก็ไม่ปล่อยครับ ยิ่งจับแน่นกว่าเดิม
แล้วมันก็เบร็ครถครับ ตัวผมก็ไถลไปแนบกับมันทั้งตัวเลยครับ มือมันก็ควานหามือผมอีกข้างไปรวบไว้ที่ท้องของมันมันจับมือผมสองข้างด้วยมือเดียว มันตั้งใจแต๊ะอั๋งผมชัดๆ(ผมใช้วิธีนี้กับสาวๆบ่อยครับ ผมรู้ดี)
มันฉวยโอกาส..หันหน้ามาหอมแก้มผมครับ มันเลวววววววววว
“หอม ดีนะ..หึหึ” ไอนัทมึง กูจะฆ่ามึง
“เฮ้ย แม่ม ทำไรกูหว่ะ ไอ้โรคจิตนี้ ปล่อยกูเลยมึง กูจะเดินกลับเอง ไอเลวปล่อยกู” ตอนนั้นผมโมโหมากเลยครับ เคยทำแต่กับสาวๆครับ ไม่คิดว่าจะโดนทำบ้างถ้าเป็นผู้หญิงทำผมคงแฮปปี้อะครับแต่นี้มันเป็นผู้ชาย ม่ายยยยยยยผมม่ายยยอมๆๆๆๆๆๆ
มันยังเงียบครับแถมไม่ปล่อยมือผมอีก มันยังขับรถไปเรื่อยๆไม่ทุกข์ไม่ร้อนใดๆ เวลานั้นยังไม่ดึกมากฮะ ทุ่ม เกือบ 2 ทุ่ม ได้มั้งฮะ ที่ริมบึง เวลานี้คน ยัง เยอะพอควรฮะ วันเสาร์ด้วย...คนมอง ตามกันเป็นแถวฮะ..ไอนัทมันก็ไม่ใช่คนขี้เหร่ อะครับ ขับรถไปคนก็มอง แล้วดันมี ผู้ชายซ้อนรถกอดเอวกันอีก .....มันสมควรอายใช่ไหมฮะ แต่มันไม่ ...บอกแล้วไอเลวนัท มันหน้า ด้าน โคตรๆๆๆฮะ.. มัน ไม่อาย แต่ผม..อาย ทั้ง อายทั้งโมโห...จะต่อยจะเตะ ก็ไม่ถนัดฮะ กลัวรถล้ม กลัวเจ็บ อะครับ ....มัน ขับ ผ่านไปตรงที่ เค้าพึ่ง ...เต้นแอโรบิกอะฮะ คนก็ยิ่งเยอะ แม่ม กูอายยยย....แต่มันหาสนใจไม่..ผมก็เลย เป็นไงเป็นกันวะ...มองเห็นคอ มันฮะ...เล็งให้ดีๆฮะโอกาสมีแค่ครั้งเดียว แล้ว กัดมัน จมเขี้ยว เลยฮะ....
“โอ้ย ไอตาหวาน เจ็บ นะโว้ย....เดี๊ยะ รถก็ล้ม...ได้ตายห่ากันหรอกมึง ปล่อย ตาหวานปล่อย” มันโวยวายฮะแล้ว ก็ค่อยๆ ผ่อนรถจนรถช้าลงเรื่อยๆฮะ...พอได้ที่ผมก็ปล่อยคอมัน กระโดด ลงจากรถ.
กำหมัดฟาดเปรี้ยง เข้าที่หน้ามันเต็มๆ คราวนี้หนักกว่าทุกครั้งที่เคยต่อยมันฮะเพราะผมโกรธมาก.
.“เฮ้ย..อ๊อก” ฮะ ผมแค้น ครับ..ยันแม่ม มันทั้งคนทั้งรถไปกองอยู่ข้างถนนนั้นแหละ..สะใจโคตรเลยผม...แล้วผมชี้นิ้วด่ามัน
“กู เกลียดมึง ไอนัท ไอเลว ไอโรคจิต” ด่าเสร็จ ก็วิ่งโกยแเน็บ
จะอยู่ทำไมหล่ะฮะ กลัวมันลุกขึ้น มาฆ่าปาดคอโยนทิ้งลงบึงฮะ ...วิ่งเข้าไปใน สวน ริมบึงนั้นแหละฮะ ...วิ่งไปฝั่งตรงข้ามเลยฮะ.โหยลืมเหนื่อยเลยผม.
.เหมือนสวรรค์จะยังสงสารลูกหมาตาดำๆๆอย่างผม....
“อ้าว โม....” เสียงผู้หญิงเอ่ยทักแล้วตบบ่าผมแปะๆๆ
“เอ่อ..มิว..โห ดีใจอะ ...” ผมดีใจมากๆเลยครับตอนนั้นที่ได้เจอมิว มิว เป็นเพื่อนที่ห้องครับ เป็นหัวหน้าห้อง หุหุ หลังจากผมทำหน้าที่หัวหน้าห้อง อันแสนเลวได้ เกือบสัปดาห์ ผมก็โยนหน้าที่ ให้มิว ครับ ผมคิดว่ามิว ต้องทำได้ ...และมิวก็เป็นหัวหน้าห้องที่ประเสริฐมากๆๆๆ
“คิคิ เป็นไรเนี๊ยะ โม..หอบแฮก เลยอะ โหยวิ่งออกมาจากสวนด้วยอะ ...ยังกะโดนฉุดไปข่มขืน คิคิ” นั้นเอาแล้วครับท่านหัวหน้าผม....ปากนี้นา เดี๊ยะปัดตบด้วยปากเลย..
“ไม่ใช่ ก็ใกล้เคียงอะ นี้มากะใครอะมิว...”ผมถามเบี่ยงเบนประเด็นฮะ ยังหายใจหอบอยู่ฮะ หันซ้ายหันขวาฮะ กว่าไอนัทตามมาเจอ
“อ๋อ...มา คนเดียว นัดกับตุ๊กตามันไว้...จะไปหอ ไอบีมัน...มันขาดขา ฮ่าๆๆ..แล้วโม อะ..มายังไงเนี๊ยะ” มันพูดหัวเราะชอบใจ..คงไม่ต้องบอกนะฮะขาดขานี้คือไร
“เอ่อ...มากับ..เพื่อน อะ มีเรื่องนิดหน่อยเลยหนีกันไปคนละทางเนี๊ยะ หาทางกลับหออยู่เนี๊ยะ” น้าน ใช้วิชาตอแหล อีกแล้วผม...แต่ก็คงดีกว่าบอกมิวว่า โดนผู้ชายลวนลามเฮ้อ
“อ้าว..เหรอ ...มิน่า.หล่ะ ถึงได้หอบแฮก..เออ ไปกับมิวแล้วกัน เดี๊ยะมิวไปส่ง หรือจะไปหอไอบีกับมิวก็ได้นะ...หลายคน ป๊อกเด้งกัน อิอิ” หง่ะ เพื่อนผม อะไรก็ดีอยู่หรอกครับพวกนี้ แต่ พวกมันชอบเล่นไพ่กันครับ วันหยุดที...ไปสุมหัวกันเป็นวันๆๆ
“อืม..ก็ดี..เฮ้อ ซวย ชิบ เลยเราอะ..นัดตุ๊กตาไว้ตรงไหนอะ” โล่งเลยผม
“ตรงนี้แหละ..นั้นไงมันมาแหละ.อะโมขับแล้วกัน..ซ้อน 3 นี้แหละ โมจะกลับหรือจะไปกะพวกมิว” มิวถามแล้วยื่นกุญแจรถให้ผม ผมก็คิดอะนะฮะเข้าใจเลือกที่รอเนาะ คือหึหึ เดินข้ามถนนไปก็เป้น อาบ อบ นวด อะฮะ ตอนนัดนี้คงประมาณว่า เจอกันที่หน้าอาบ อบนวดนะฮ่าๆๆๆๆๆ พอครับพอ ขำพอแหละ
“อืมเราไปด้วยแล้วกัน...ห้องบีใช่มะ .อะ..ดี ตุ๊กตา”ผมบอกมิวและหันไปทักตุ๊กตา
“เออ ...โม ...ไปด้วยเหรอ ..เล่นเป็นเหรอโม หาฮ่าๆๆๆๆ” แหม มันดูถูกผมครับ
“เป็น....ขึ้นรถเร็ว ..ดูถูกจริง.” ผมขี้เกียจเถียงกะมันฮะ...เลยเร่งมันให้รีบขึ้นรถ
ตลอดทางที่ขับรถไปหอบี...ผมก็กลุ้มใจ เรื่องไอนัทอยู่ตลอดฮะ ....ถึงจะดูเหมือนผมเป็นพวกตัวแสบตัวร้ายยังไง แต่ผม..ก้อไม่อยากมีเรื่องกับใครซักเท่าไหร่หรอกฮะ...ไม่ชอบอยู่กับความหวาดระแวง ผมกลัวไอนัทมันครับ บอกตรงๆๆ....มันเป็นรุ่นพี่ผม ตัวก็ใหญ่กว่า.. เพื่อนมันก็เยอะ ดูท่าทางมันก็ร้ายจะตาย..ผมมันแค่เด็กตัวกะเปี๊ยกจะเอาอะไรไปสู้กะมัน. ที่ต่อยที่เตะมันได้นี้ก็เพราะมันเผลอหรอก..สงสัยผมต้องลี้ภัยไปซักพัก แล้วค่อยย้ายหอทีหลังจะไปอยู่ไหนดีว้ากู เฮ้อ กลุ้มเว้ย...คิดแล้วก็ถอนใจเฮือกฮะ....
*****
*********************************
-
นัทจะเป็นไรมากป่ะนะ :confuse:
น่าสงสารเหมือนกันนะนั่นน่ะ :sad4: :sad4: :sad4:
ลุ้นกันต่อปายย :sad4: :sad4:
-
สงสารนัทอะ :monkeysad:
-
เปงเราหน่อยไม่ได้จะกอดให้เน่นเลยเอิ้กๆๆๆๆๆ :haun5:
แต่อย่างว่าอ่าน่ะ ใจคนเราไม่เหมือนกานนี่
แล้วนี่โม จะทำไงต่ออ่าเนี่ย เอิ้กๆๆๆ :kikkik:
-
โมใจร้าย :o :o :o
-
รุนแรงกันจิงๆ.... :pigha2: :pigha2:
สงสัยโมต้องโดนเอาคืนซักวัน...... :angellaugh2: :angellaugh2:
-
:impress: โฮโหดกันจิงๆๆ คู่นี้ แต่รู้สึกว่านายนัทจะเป็นฝ่ายเจ็บตัวทุกรอบ หุหุ :impress:
-
ไม่รู้นัทจะเป็นอะไรมากรึป่าววววว
:untrust:
-
สงสารนัทอ่ะ แง้ๆๆ
:impress:
ตาหวานนี้ รุนแรงนะเนี้ย ม่ายดีๆ
:pigangry2: :pigangry2: :pigangry2:
-
สงสัยพี่นัท ชอบความรุนแรง :haun5:
-
:o
โม ใจร้ายฟร่ะ
แต่นายนัท ก็นะ ใจกล้าจริงๆ
จับมือให้กอดเอว แถมยังหันมาหอมแก้มอีก
เป็นใครๆ ก็ตกใจแหละ หุหุ
รู้สึกนายนัทจะเจ็บตัวตลอดแฮะ
หรือจะเป็นพวกมาโซคิสซ์ซะแล้วเนี่ย
งุงิ
รอตอนต่อไปคร๊าบ...
-
มาลงแทนซัน กะ เรย์โก๊ะครับ กลัวเพื่อนๆ จะรอ :yeb:
----------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 9
พอถึงห้องบี..ก็เจอ ไอพวกเพื่อนๆ ที่ห้องผมแหละฮะ...7-8 คนแม่ม พวกนี้ ไม่มีไรทำกันรึไงพวกมัน
“ว้าย โม มาด้วยเหรอจ้ะชิไม่บอก ว่าโม มาด้วย ฉันจะได้แต่งตัวเลิศๆ อิอิ .”. ไอ ปอ ครับ มันเป็นผู้ชาย...รึเปล่า..
แล้วมันก็เดิน ยักย้ายส่ายสะโพก มาเกาะแขนผมแล้วเอาหน้าซบครับ เฮ้อ พึ่งโดนไอนัทลวนลามมา นี้ต้องมาโดนไอปอ มัน...ลวนลามอีกเหรอเนี๊ยะ
แต่กับไอปอนี้ไม่คิดมากหรอกครับ มันก็แค่กระแซะผมเล่นๆๆงั้นเองแหละฮะ มันนิสัยดีใช้ได้เลยฮะ ปกติ มันก็ไม่ทำแบบนี้กับผู้ชายง่ายๆหรอกฮะ มันถือว่าผมเป็นเพื่อนมัน มันก็เลยเล่นขำๆ
“เออ ระริกระรี้เชียวนะมึง..โม นายกินไรมายังหว่ะกินด้วยกันปะ ปอ มึงไป ทำไรให้กิน ดิปะ.กูหิว.” ไอโจ เพื่อนอีกคนครับ
ไอพวกเพื่อนที่ห้องนี้ก็แปลกครับ พูดกับผมเพราะๆ ไม่มีกูมึงเลย ...ไม่เข้าใจครับ พวกมันพูดเพราะกับผม ผมก็พูดเพราะด้วย..มีแต่ไอแพทแหละฮะที่มันพูดกูมึงกะผม
“เอ่อ ใช้กูจริง เห็นกูใจง่ายหน่อยใช้เอา ใช้เอา” มันเอามือออกจากแขนผมครับแล้วสะบัดก้นเดินเข้าครัวไป
“อืม เรากิน มาแล้วหว่ะขอบใจเพื่อน” พูดเสร็จ ก็หาที่เหมาะๆแล้วหย่อนก้นลงนั่งประจำที่ครับหุหุ ชอบเหมือนกันผมเล่นไพ่ (ไม่ดี ไม่ดีนะครับ การพนันเป็นสิ่งไม่ดีครับ แต่ถ้าขาดขา ก็ชวนผมด้วยนะครับ อาฮุ อาฮุ)
“เล่น รัมมี่ นะ ...โมเล่นเป็นนะ..”
“เป็น วันหลังถ้าขาดขา อีกก็ชวนแล้วกัน” ผมตอบมั่นใจสุดชีวิตครับหุหุ
“แน่ใจนะโม ..เรานึกว่า นายเล่นไม่เป็นอะ.. ขอโทษหว่ะ ฮ่าๆ” เอ่อ กูแน่ใจ..แจกซะทีสิวะ
“เอ่อ...แจก ไพ่ เร็ว เสียเวลา” ผมเริ่มเสียงดังครับ สันดานเสียๆเริ่มออกครับ
ก็เล่นกัน จนเช้า ของอีกวัน...แหละครับ วันนี้ ต้องไปซ้อมบาสเช้าวันแรกครับ ก็เลยโทรไปหา พี่บอลแหละครับ..ก็เอาโทรสับห้องบี แหละครับโทร ...
ก็โดน พี่บอล ด่านิดหน่อยอะครับ โทรเสร็จ ผมก็กลับมานั่งเล่นต่อกำลังติดพัน ครับ ...
กว่าจะได้นอน ก็เที่ยงอะครับ...ก็นอนๆกองกันเป็นศพ ไม่มีญาติ เลยครับง่วง โคตร ยิ่งผมนี้เมื่อวานเล่นบาสมาทั้งวัน ยังต้องมาวิ่งหนีไอนัท แล้วยังมาเล่นไพ่จนไม่ได้นอนอีก อึด สุดๆๆ หลับเป็นตาย
ลืมที่ตัวเองมีเรื่องกะไอนัทไปสนิทเลยผม...เหอ ลืมง่าย จริงๆ...
****
ตื่น อีก ที ก็ เกือบ 6โมงเย็นอะครับ...เหนื่อยจัดผม..ตื่นขึ้นมาสายตาปะทะกับใครบางคน...ทายสิครับ ใคร ฮ่าๆๆ
น้องปอ คนงามสิ ครับ..เธอฉวยโอกาส ได้เนียนมาก..เธอ มานอนซบอกผม
คร้าบบบบบบบบพี่น้อง
มันไม่เหม็นรีไง ผมหล่ะเชื่อเลย ผมไม่ได้อาบน้ำอะครับล้างแต่หน้าแล้วก็นอน เหม็นเหงื่อมาตั้งกะเมื่อวานโห เน่าซะขนาดนั้น ผมยังเหม็นตัวเองเลย
“เฮ้ย ปอ..ฉวยโอกาส ได้เนียนมากเลยนะ ทำอะไรเรารึเปล่าเนี๊ยะ..” ผมก็พูดไปหัวเราะไปแหละครับ
“โอ้ย ใจจริง ก็อยากจะทำเหมือนกันแหละจ้า โมจ๋า..ถ้าไม่มีไอพวกเนี๊ยะนะโมเสร็จปอไปแล้วแหละจ้ะ” พูดเสร็จปอก็เลียปากแผล็บ เอามือลูบหน้าอกผมป่อยๆแหละครับ หยึย น่ากลัวชิบ
“ลอง สิ...จะเตะให้” ผมก็พูดยิ้มๆแหละครับ แล้วผมก็เดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำปล่อย ไอปอ นั่ง ค้อนลมค้อนอากาศของมันไป
******
“เพื่อนๆ..เรา กลับห้องเราก่อนแล้วกันนะ ไปนะทุกคน” ผมก็ยกมือลาทุกคนแหละครับ หลังจากกินข้าวฝีมือไอปอแหละ
“โม ไป กับเราแล้วกันนะ...เราก็จะกลับเหมือนกันอะ รอแป๊บ” ไอโจครับดีจริง กรูไม่ต้องเหนื่อยไปขึ้นรถสองแถวกลับ อายคนอะตัวเหม็นโคตรๆๆ
ตอนนั้น ไม่ได้คิดถึงเรื่องไอนัทเลยครับลืม มันไปเลย.....จนกระทั่ง มาถึงหน้าอพาร์ทเม้นผมแหละครับ....
“ถึงแล้ว นี้แหละหอ เรา ว่างๆ ก็มากินเหล้ากัน นะโจ เราอยู่ห้อง 409 ขอบใจมากเพื่อนที่มาส่ง” ผมขอบใจไอโจ ตบบ่ามันไปที
“เอ่อ แล้วเจอกัน หว่ะ ...แล้ว จะมากินเหล้าด้วยนะ...เจอกันพรุ่งนี้เพื่อน” แล้วมันก็ขับรถจากไปผมก็ ทักทาย ยามที่หน้าตึกหน่อยนึง ..
ผมมองขึ้นไปที่ระเบียงห้องผมแหละครับ ไม่เห็นแสงไฟแสดงว่า เพื่อนผมไม่มีใครอยู่....
แล้วมันจะเช่า ห้องไว้ทำมายกานนน ไม่อยู่ติดห้องกันซักคน แล้วผมก็เดินไปขึ้นลิฟท์แหละครับ
ออกจาก ลิฟท์ผมก็เดิน ไปที่หน้าห้องผมอะครับ แล้วก็เห็นว่าไอห้องข้างๆผม..มันเปิดประตูห้องไว้ครับ....ผงะ หงายหลังเลยครับ นึกขึ้นได้
ตายหล่ะกู...ทำไงดีวะเนี๊ยะ...จับกุญแจมือไม้สั่นครับ...ความกลัวเริ่มครอบงำผมอีกแล้วครับเพื่อนๆ คือ ไปทำเค้าไว้อะครับ ..ก้เลยกลัวเค้าเอาคืน เหงือแตกซิกๆ เลยผม
“เฮ้ย ..ไอ โม” สะดุ้งเฮือกฮะ
“แม่ม ไอเวรวิทย์กูตกใจหมดเลยแม่ม” โหใจหายใจคว่ำ แทบทรุดเลยผม
“เออ หายไปไหนมาวะมึงอะ ข้ามวันข้ามคืน เชียวมึง..”มันถามผมทั้งที่ตัวมันผมคาดว่ามันพึ่งกลับครับ...เพราะมันใส่เสื้อตัวเดิม โสโครกจริงๆๆ
“ กู อยู่ ห้องเพื่อน มึงอะ ห้องมึงไม่มีไง ..ถึงได้ไปสิง ที่ห้องคนอื่นเค้า...” มันยืนเอามือเกาะประตูยื่นหน้าออกมาจากห้องไอนัทครับ
ตอนนี้หายกลัวแล้วครับอย่างน้อยเพื่อนผมก็อยู่ คาดว่าไอวิทย์มันคงไม่ปล่อยให้ไอนัทฆ่าผมแน่ๆๆคาดว่านะ
“เออ...หน่ะ..ไป อาบน้ำปะมึง หง่ะ เหม็นหว่ะ...แล้วมากินเหล้ากัน เร็วมึง” มันบอกผมแล้วปิดจมูกครับอ่ายเลว กูยืนคุยกะมึงตั้งนานพึ่งมาเหม็น อารายของเมิง
“ไม่อะ กู ไม่กิน...มึงไอเพื่อนชั่ว... กูยังไม่ชำระความกะมึง เลยนะ มึงทิ้งกู” ผมซัดคืนฮะเพราะมันคนเดียว
“กูก็จะเลี้ยงเหล้า ไถ่โทษนี้ไง ...ไม่ต้องพูดมาก กู ให้ เวลามึงอาบน้ำ 10 นาทีอย่าให้กู ไปตามนะมึง” มันคาดโทษผมครับ เพื่อนเลว
“งั้น มึง ก็มากินที่ห้องเราก็ได้นี้หว่า..ไม่เห็นต้องไปที่ห้องคนอื่นเลย” ผมยังไม่ยอมฮะ
“แม่ม เรื่องมากชิบ ...ไม่ต้องอาบแม่มหล่ะ...มานี้เลยมึง” มันถลาเข้ามาจะลากผมเข้าห้องไอนัทครับ
“เฮ้ย ไม่ต้อง กูอาบน้ำก่อน เดี๋ยวกูไป แม่ม บังคับกูชิบ” ผมรีบไขกุญแจเข้าห้องก่อนเลยฮะผมเหม็นตัวเอง
พอเข้าห้องได้ ก็มานั่งกลุ้มสิผม เอาไง ดีวะ กู จะไป ไม่ไปดีวะ ...เฮ้ย ช่างแม่ม อาบน้ำก่อนดีกว่า
ก็ถอดเสื้อผ้าอาบน้ำแหละครับ เหนียว ตัวสุดๆ เลยผม..เหม็นเปรี้ยวมากมาย หุหุ...
เปิดฝักบัว พอน้ำไหล ลงหัว..เริ่มสดชื่นสติ เริ่มมาฮะ... ก็ไม่อยากไปกูก็ไม่ต้องไปสิวะ ....อาบน้ำเสร็จ ก็แกล้งหลับ...
ไอ้วิทย์มัน คงไม่ เลวถึงขนาดลากคนนอนหลับไปนั่งกินเหล้าด้วยหรอกวะ...คิดแล้วก็สบายใจครับ....
ตอนนี้ผมไม่อยากเผชิญหน้ากับไอนัทมันอะครับ...คงต้องเริ่มหาหอใหม่พรุ่งนี้แล้วผม..
เสื้อกล้ามกางเกงเล ฮะ ชุดนอนผม...ล้ม ตัวลงนอนกะว่าแค่ แกล้งหลับครับ แต่ว่า ...ดันหลับไปจริงๆ
ผมหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ครับ ก็ได้ยินเสียง กุก กัก กุก กัก ก็เลยขยับตัวลืมตาขึ้นมองนิดนึง พอเห็นว่าเป็น ไอโด่ง กับ ไอโก้..ผมก็เลยหลับต่อ ได้ยินเสียงมันบอกผมแว่วๆ
“พวกกู จะไปเที่ยว.เธคกัน มึงไปกับพวกกูปล่าว ”. (สมัยผมเค้ายังไม่ตรวจบัตรกันนะครับเธคนี้เปิดจนถึง 6 โมงเช้า)
ผมก็ยกมือขึ้นโบกๆ แหละครับ ง่วง.หนังตานี้เหมือนเอาหินมาถ่วงเลยหนักมาก
“เอ่อ ...งั้นพวกกูไปหล่ะ..ฝากพี่นัท ด้วยนะมันเมา” ผมก็รับปากอือ อาๆ หล่ะครับ สมองผมมันไม่สั่งงานแล้วครับ
********
-
เอ่อ ...งั้นพวกกูไปหล่ะ..ฝากพี่นัท ด้วยนะมันเมา” ผมก็รับปากอือ อาๆ หล่ะครับ สมองผมมันไม่สั่งงานแล้วครับ
โอ้ววววว จะเปนไงอ่ะเนี้ยยย
:kikkik: :kikkik:
จะรอตอนต่อไปนะงับ :fox2:
-
ฝากพี่นัทด้วยนะ...มันเมา... อูยยยย เมาซะด้วย อยากอ่านนนนนนนนน :pighaun:
-
เมาแล้วหรอ..... :haun4: :haun4:
เกิดไรต่ออ่ะ... :pigha2: :pigha2:
-
โอ๊ะโอ!!~ :haun6:
ถ้าตาหวานมะรีบตื่น เสร็จนัทแน่ๆ
กะลังเมาได้ที่ หุหุหุ
ต่อครับ ลุ้นๆๆ
-
ท่าทางนัทจะไม่เป็นไรมากนะ รึเปล่า :confuse:
เอาน่าๆๆ ยังไงก็ นัทยังไม่หายนะโม ทำไรเบาๆ ละ :kikkik: :kikkik: :kikkik:
-
โดนเเหงๆ555 :haun4:
-
ตอนที่ 10
ตื่นขึ้นมา ปวดฉี่ครับ เลยเดินโซซัด โซเซ เข้าห้องน้ำ..ไฟก้อไม่เปิดหรอกครับ ห้องผม มันชินทางแล้ว..
ฉี่เสร็จ ก็เดินออกจากห้องน้ำแหละครับ..ตาก็เลยเหลือบไปมองที่ระเบียงหลังห้อง.แว้บนึง
แล้วผมก็สะบัดหน้ากลับอย่างแรงเลยครับ...ใจหล่นไปอยู่ที่ตา ตุ่ม เคยได้ยินไหมครับ กลัวจนขี้หดตดหาย...ที่ระเบียงผม
มีเงาดำๆๆมีแสง เล็กๆวาบๆ ครับ..ผมก็จ้องเพื่อให้แน่ใจ..ขาก็ก้าวเดินออกไปดูเพื่อความชัวร์จะผีหรือคนเดี๋ยวรู้กัน
“ตื่นแล้วเหรอ... เราอะ.. ตาหวาน” หง่ะ...เสียงแบบนี้ เรียกแบบนี้มันคุ้นๆ
“ทำไมรีบ ตื่นนักหล่ะ...กะว่าจะลักหลับ อยู่ พอดี หึหึ” ผมรีบควานมือหาสวิทไฟหล่ะครับเพื่อความแน่ใจ
“ฮ่า..แม่ม ตกใจหมดเลย ไอนัท” พอผมเห็นว่าเป็นมัน มันโล่งอกฮะ.
.ยกขาขึ้นหมายจะถีบมันซักที มันหลบผม ครับ แล้วผลักผมแรงมากครับจนหงายหลัง ชน ตู้เสื้อผ้าดังโครม เลย
อะครับผมตกใจอะ..หน้ามันหน้ากลัวมาก แล้ว มันก็ตามมาบีบคอผม..ตอนนั้นคิดถึงงานศพตัวเองแล้วครับ..
..คิดว่าตายไปนี้จะไปไหนดีวะกรู..แล้วมองหน้ามันนิ่งๆๆฮะน้ำตาจะไหล กลัวมาก แล้วมันก็...คลายมือออกจาก คอผม
แล้วดึงผมเข้าไปหามันทั้งตัว ..หน้าผมไปซบที่หน้าอกของมัน..ตัวแข็งทื่อ
เลยผม...มันกอดผมไว้แนนเลยครับ..แล้วนี้กูจะโดนมันทำอะไรวะเนี๊ยะ....สับสนกับตัวเองมากมาย
“หายไปไหนมา ..พี่เป็นห่วงนะ” เอ่อผมยังงงอยู่ครับ มันจะมาห่วงผมทำไม..แล้วมันก็ซบหน้าลงซุกที่ซอกคอผม ..
“พี่..ตามหาซะทั่วเลยอะ.พี่เป็นห่วงมากรู้ไหม...พี่เป็นห่วงมากรู้รึเปล่า”...ผมยังพูดไม่ออกครับไม่รู้มันจะมาไม้ไหน..
“พี่ขอโทษ.. พี่จะไม่ทำอีกแล้วนะ..พี่สัญญานะตาหวาน...อย่าโกรธพี่นะ” คือผมไม่ได้โกรธมันอะครับ
แต่ผมอะเกลียดมัน.ที่มันชอบกวนตีนผม..
ผมดันตัวออกจากอ้อมกอดของไอนัท แต่มันก็ไม่ปล่อยผมอะ..มันยังกอดผมไว้หลวมๆ...ผมจ้องหน้ามัน
ไม่มีความกลัวแล้วครับ รู้แล้วว่ามันไม่ฆ่าผมแน่ๆๆ
แต่ผมยังไม่รู้ว่ามันต้องการอะไรทำแบบนี้ทำไม....(คิดถึงตรงนี้ผมยังแปลกใจตัวเองเลยครับทำไมผมถึงได้โง่ขนาดนั้นว้า)
“เราไม่ได้โกรธนาย...เราแค่ไม่เข้าใจว่านายทำแบบนั้นทำไม...” ผมยังจ้องตามันอยู่ครับ
“เพื่อนเรา ..จะกอดจะหอมเรา เราไม่ว่า
นั้นมันเพื่อน..เรารู้ว่ามันล้อเล่น..แต่นาย..ไม่ใช่เพื่อนเรา..นายต้องการอะไรกันแน่อะ...เราอยากรู้”
..ไอนัทปล่อยมือออกจากตัว ผม ก้มหน้านิ่ง
ผมถอยหลังไปนั่งหมิ่นๆที่ โต๊ะเขียนหนังสือ...ขาผมมันหมดแรง
อยู่อะ.....ตกใจหลายครั้งแล้วผมวันนี้พอโล่งอก....มันก็เลยเหนื่อยๆ..ผมเอามือกอดอกแล้วมองไอนัทมันนิ่งๆ
มันเงยหน้าขึ้นมามอง..แล้วเดินเข้ามาหาผม
“เฮ้ย..ไม่ต้องเข้ามาใกล้เลย อยู่ตรงนั้นแหละ...มีอะไรก็ว่ามา...เรารออยู่” ผมกอดอกกระดิกเท้าหยิกๆๆ
“พี่..ชอบ ตาหวาน” มันพูดแล้วจ้องหน้าผม...
“หา..” ผมอึ้ง
“ว่าไงนะ..พูดอีกทีซิ” คือผมงงอะครับ งงจริงๆๆมันจะมาไม้ไหน มันจะเล่นอะไร
“พี่.ชอบ ตาหวาน..ไม่สิ..พี่..คิดว่าพี่รักตาหวาน ด้วยซ้ำ” มันหน้าแดงด้วยครับ .. เอ๋อแดก สิครับผม...นั่ง งง อยู่พักนึง.
“นายเป็นกระเทยเหรอ” สั้น ง่าย ได้ ใจความ ครับ..
ในความคิดผมผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกัน มันคือกระเทยครับ เหมือนกับไอปอ ไอนัทมันเป็นกระเทย
(จะเอาอะไรมากมายหล่ะครับเมื่อ 10 ปี ที่แล้ว ผมอายุ ไม่เต็ม 16
ดีด้วยซ้ำ...เป็นเด็กบ้านนอกนะครับสังคมที่ผมเคยอยู่มันไม่มีแบบนี้มันมีแต่ผู้หญิง- ผู้ชาย - ทอม - กระเทย)
มันมองหน้าผม
“เปล่า..” สั้นเหมือนกันครับ
“พี่เหมือนกระเทยเหรอ” เอ่อ มันก็ไม่อะครับ..มันก็ ดูเป็นผู้ชายปกติทั่วไปอะ ไม่ได้เหมือนไอปอเลยซักนิด
“แต่ นาย บอกว่า รักเรา” ผมยังงงครับ
“ก็ใช่ไง...พี่รักตาหวาน” มันจ้องตาผมครับ
“แต่เราเป็นผู้ชายนะ...นายเป็นผู้ชายก็ไปรักผู้หญิง ...สิ...มารักเราทำไม” ผมจ้องมันกลับ ไม่มีหลบครับ
“พี่ อาจจะเป็นเกย์ ก็ได้มั้ง...” เกย์คือ อะไรคร้าบเพ่...บอกผมหน่อย
“แต่พี่...ก็พึ่งจะรักโมคนแรกนะ..ที่เป็นผู้ชายอะ” .มันทำหน้าจริง จัง ครับ ผมยังเอ๋ออยู่ครับ
“เหรอ..งั้นเหรอ…อืม...เราก็ไม่รู้อะไรหรอกนะ.. โอ้ย..เรามึนหัวอะ...”
ผมยกมือกุมขมับแบบผมมึนจริงๆครับตอนนั้น
คือ..มันมีหลายอย่างที่ผมไม่เข้าใจ...ปกติผมเป้นคนเข้าใจอะไรง่ายนะครับขอให้พูดขอให้บอกผมเถอะ
ถ้าไม่พูดแต่ให้ผมรู้เองนี้ ชาติหน้าผมก็ไม่รู้ครับ แต่คราวนั้นผมงงครับ
“งั้น นายทำไมชอบหาเรื่องเราหล่ะ” ผมถามสิ่งที่ผมคาใจอยู่นานอะครับ มันยิ้มครับ
“ไม่ได้หาเรื่อง...แซว เล่น ...น้องตาหวานโกรธ...แล้วโหดดี ชอบ ฮ่าๆ”
“อ้าว โรคจิต นี้ ชอบโดนเตะโดนต่อยเหรอนายอะ นี้คราวหน้าบอกเราดีๆก็ได้เราจัดให้” ผม มีโมโห อีกแล้วครับ
มันกวนโอ้ยผมจริงๆๆ
“ฮ่าๆๆ..ไม่ใช่ อย่างน้าน ..”ไอนัทมัน หัวเราะโบกมือ โบกไม้ไปมา เซ็งมันจริงๆๆ
ไอนัทมัน เดินมายืนตรงหน้าผม...มันจับมือผม..ผมดึงมือกลับแต่มันจับไว้แน่นเลยครับ....
มันจับมือผมไปแนบแก้มมัน...อืม ไอนัทนี้แก้มมันก็นิ่ม เหมือนกันนะนึกว่าจะทั้งหนาทั้งด้านซะอีก
*********************
-
สารภาพรักแล้วคับท่าน :monkeylaugh2: :monkeylove2: :monkeylove2:
นัทเนี่ยน๊า :fox2: :fox2:
-
:like6: :like6: :like6:
ใจละลายเลย
:monkeylove2: :monkeylove2:
มาต่อไวๆ นะค้าบบ อยากรุ้ว่าเปนไงต่อ
:fox2: :fox2:
-
อืมสารภาพไปแล้ว :monkeylove2:
-
ไม่อยากให้นัทผิดหวังเลย โมตอบตกลงดิ :loveu: :loveu: :loveu:
-
เหอๆ น่ารักเนอะ
อู้ย ตาหวานตกลงไปเหอะ
-
......อยากจะสารภาพว่ารัก..... :impress3: :impress3:
-
เริ่มเข้าฉากเลิฟซีนแล้วแฮะ :like6:
-
อยากอ่านต่อเร็วๆจังเยย :serius2: :serius2: :serius2:
-
รอคับรอ :undecided: :undecided:
-
สงสารนัทอะ โมโห้ดโหด :sad4:
-
ตอนที่ 11
“พี่รัก โม นะครับ รัก โม ที่โมเป็นผู้ชาย นี้แหละ พี่ไม่ได้หวัง ว่าโมจะรักพี่ หรอกนะ...ขอแค่โม พูดกับ พี่ดีๆ หน่อยได้ไหม...พี่ไม่ได้จะทำร้ายโม ไม่ได้หาเรื่องโม...ที่พี่ทำไป ... ก้อแค่.เอ่อ..เค้าเรียก..เรียกร้องความสนใจใช่มะ ประมาณนั้นแหละ” มันพูด ยืดยาวและจริงจังกว่าทุกครั้งครับแต่คราวนี้ผมเข้าใจแฮะ
“รังเกียจ พี่รึเปล่า..ลำบากใจก็บอกพี่ได้นะ...พี่รับได้” มันพูดง่ายๆๆ
“อืม..ก็ไม่ได้ รังเกียจหรอกนะ..จะให้เราพูดดีๆใช่มะ..ปกติ ถ้านายไม่กวนตีนเรา เราก็พูดดีกับนายหนิ” ผมมองหน้ามันนิดนึง..อืม ..ผมพึ่งสังเกตุแฮะ ปากมันมีแผลด้วย..อะฮะฮะ เพราะผมรึเปล่าเนี๊ยะสมมัน
“งั้น ..พี่ขอ ไรได้มะ...” มันมองหน้าผม ยิ้มแป้นแล้นเลยครับ..
“ว่ามาก่อน ถ้าให้ได้จะให้ แต่..เราบอกไว้ก่อนนะ..ว่า.เรา..ไม่ได้..คิดแบบเดียวกับที่นายคิดกับเราอะ.. เข้าใจใช่มะ” มันหน้าเจื่อน นิดนึงครับ แล้วก็ยิ้ม เหมือนเดิม พร้อมกับ จูบ..มือผม...หยึย..สะดุ้งเฮือกเลยผม..อะไรของมันทำอะไรเลี่ยนๆๆ
“รู้แล้ว...ไม่ต้องบอกก็ได้...พี่ ..ขอให้ ตาหวาน เรียก พี่ ว่า พี่นัท ได้ไหม....ได้รึเปล่า” มันมองผมอย่างมีความหวัง...ผมก็คิดว่า มันคงไม่ลำบากอะไรผมมากนักหรอก ความจริง มันก้อเป้นพี่ผมตั้งหลายปี...ถ้ามันไม่กวนตีนผมอีก มันก็ไม่น่ามีปัญหาอะไรนี้น้า...อะเดี๋ยวก่อน..ผมก็.จะขอมันบ้างหล่ะ
“ ก็ได้..” มันยิ้มดีใจแล้วจะดึงผมเข้าไปกอด
“เฮ้ย ...เดี๋ยวก่อน ทะลึ่งแหละ.... งั้นเราขอนายบ้างนะ” มันหยุดครับ...มันพยักหน้าหงึกหงัก คงสงสัยว่าผมจะขออะไร...
“นายอย่ามา... จับ นั้น จับ นี้... เดี๋ยวกอดเดี๋ยวจูบเรา ...แบบนั้นอีกได้ปะ” ผมมองหน้ามันนิ่งๆ..
“ได้ครับ..ได้แต่. พี่ขอกอดทีนึงก่อนนะ....แล้วพี่จะไม่ทำอีกเลย..ถ้าตาหวานไม่อนุญาติ นะ พี่สัญญา ” มันทำหน้าอ้อนๆอะครับ น่ารักตายหล่ะมึง
ผมต้องใช้เวลาคิดนิดนึงครับ ... ตกลง ก็จบใช่มะผมจะได้ไปนอนซะที ..เรื่องของผมกับมันจะได้จบๆ ไปซะที ผมก็ขี้เกียจหาหอใหม่ด้วย...ผมพยักหน้านิดนึง
มันยิ้มกว้างเลยครับ แล้วมันก็แทรกตัวมันเข้ามาตรงหว่างขาผมแล้วกดหน้าผมให้ซบที่หน้าอกมันเหมือนเดิม..แล้วกอดผมไว้เอาหน้าซบซอกคอผม..หยึยขนลุกเลยผม.ผมไม่ได้กอดตอบมันหรอกนะครับ ผมได้ยินเสียงหัวใจมันเต้นด้วย เต้นแรงมากเลยอะ มันคงจะตื่นเต้น..แต่ผมเฉยๆนะ...ก็มันเป็นผู้ชายเหมือนผมหนิ ผม ก็ เลยเฉยๆๆ...ผมได้กลิ่น สบู่จางๆจากตัวมันด้วย...มีกลิ่นเหล้า กลิ่นบุหรี่ ด้วยอะ..อืมไม่เหมือนกับกอดสาวๆแฮะ...ตัวมันแข็งๆ ไม่นุ่มนิ่ม ...ไม่ชอบอะ..ผมก็นั่งนิ่งๆให้มันกอดแหละครับ..แล้วมันก็เอามือมาลูบหัวผม.....ผมรู้สึกว่ามันจะจูบผม..ผมด้วยอะ ผมไม่น่าสระผมเลยอะไม่งั้นหล่ะมึงเอ้ย...ผมนึกแล้วก็ขำ จนต้องยิ้มออกมา...แล้วผมก็ต้องสะดุ้ง ผลักมันจนกระเด็น
“ไอนัท ปล่อยเลย..ไอลามก..” ผมตวาดมันเสียงดัง มันทำหน้าอายๆอะ ..
ไอนัท มันต้องคิดอะไรลามกๆ อยู่ แน่ๆ เลยฮะ ก็กะเจี้ยวมันอะ แข็งเป๊ก เลย จนมันมาชนกะท้องผมฮะ..ผมเป็นผู้ชายนะครับผมก็รู้ว่าที่มันแข็งอะเพราะอะไร..บอกแล้วครับไอนัท มันไว้ใจไม่ได้...
“แฮะ ....ขอโทษ...ก็แหม ก็ .ได้กอดคนที่เรารักแบบเนี๊ยะเป็นใคร มันก็.แข็ง.. ทั้งนั้นแหละแฮะ” มันหัวเราะแฮะๆๆครับ หน้าแดงแปร๊ดเลยมัน..
ผมก็จ้องมันไม่วางตาหล่ะครับ..ไอนี้ลามกจริงๆ มีอารมณ์ได้กะผู้ชายนี้ไม่ธรรมดาแล้วมัน(ตอนนั้นคิดว่าไอนัทมันแปลกครับหุหุไร้เดียงสาจริงๆผม)
“พี่จะทำตามสัญญาแล้วนะ...ตาหวาน ก็อย่าลืมสัญญาหล่ะ...เรียกพี่สิ น้อง .ฮ่าๆ” น้าน มันกวนส้นอีกแล้วครับ
“เออ น่า..พี่ก็พี่สิ...เสร็จธุระแล้วใช่ปะ นาย..เอ่อ พี่นัท ก็ไปนอน ได้แล้วไป...ผมจะนอนเหมือนกันง่วงหง่ะ...เอ่อ ใช่” ผมพึ่งนึกได้ครับ..ทำไมไม่ไปนึกได้พรุ่งนี้เลยหล่ะ เหอๆ
“พี่เข้ามาในห้องผมได้ไงอะ..” ผมคาใจครับมันเข้ามาได้ไงตั้งแต่ไม่ไหร่
“ก็ เข้ามาพร้อม กับพวกโด่งนั้นแหละ...ตาหวานหลับอยู่ไงครับ ... โด่งก็บอกตาหวานแล้วไม่ใช่เหรอ...เห็นพยักหน้าซะดิบดี ไอเราก็นึกดีใจ” มันทำหน้างอนๆ ครับ น่ารักตายหล่ะ...
“ตอนไหน..ผมไม่เห็นรู้ เลย..ไม่เห็นได้ยิน ..”..ผมก็งง สิครับ ผมเดินมาล้มตัวนอน ลงบนเตียง..ดึงหมอนข้างมากอด แล้วหันหน้าไปมองมัน...ผมง่วงครับมา กด้วย (ไอพฤติกรรมไม่ระวังตัวแบบนี้ของผมไอนัทมันหาว่าผมอ่อยมันครับ น่าอ่อยนักนะมึงหน่ะ)
มันยิ้มๆ แล้ว เดินเข้ามาหาผม...นั่งลงข้างเตียง..เอาคางวางไว้บนเตียง....มือยืนมาปัดผมของผมที่ตกมาปิดหน้าผมออก...ผมสะบัดหน้าหนีมือมัน..มันจึงดึงมือกลับ
“ก็ตอน ที่ พวกเค้าจะไปเที่ยวกันไง..เค้าก็บอกตาหวาน แล้วไม่ใช่เหรอ...” อืมก็บอกแล้วอะนะผมคิด
“นี้เลิกเรียกผมตาหวานซะทีได้มะ.มีชื่อนะ” ไม่ชอบนะเว้ยหน่อมแหน่มโคตร
“ก็น้องโม ตาหวานจริงๆ นี้ครับ...” มันยิ้มหวานจ๋อย เลยครับ..เฮ้อ...เขิลเลยผม
“เออ .แล้วทำไม พี่ไม่ไปเที่ยวกับเค้าหล่ะ แล้วเข้ามาในห้องผมทำไม ...อย่าบอกนะว่าจะมาลักหลับผมจริงๆอะ” เบี่ยงเบนประเด็นก่อนที่จะเข้าตัวมากไปกว่านี้ครับ
“ม่าย ช่าย ...โหยมองพี่ในแง่ดี หน่อยสิ ..แหม จริงๆเลยนะเราเนี๊ยะ ...ในสมองพี่ก็ไม่ได้มีแต่เรื่อง นั้นหรอกน่า” มันค้อนผมครับ..โห น่าเอ็นดู๊ น่าเอ็นดู
“แล้วมันยังไงหล่ะ ...เร็วๆ ผมง่วง จะนอน..” ผมเร่งมันครับ..
“ไอเปิ้ล ... มันเอาเด็กมานอนด้วยไง...พวกเพื่อนพี่เค้าก้อไปเที่ยวกันใช่ม้า...พี่ไม่อยากไป..พี่ไม่สบายใจ เรื่องตาหวานอยู่อะ ..พี่ อยากคุยกับ ตาหวานให้รู้เรื่อง ก็เลย ...บอกว่าเมาไปไม่ไหว..ขอมานอนที่ห้องตาหวานแล้วกัน...ก็เป็นแบบนี้แหละ..พี่เห็นตาหวาน เอ่อ หลับสบายเชียว พี่ก็ไม่อยากกวน..พี่เลย ออกไปสูบบุหรี่ ที่ระเบียงนั้นแหละ ..ชัดไหมครับ” อธิบายซะยาวเลยมัน..
“อืม ตกลง ว่าพี่จะนอน นี้ใช่มะ...” ผมยื่นมือไปลูบหัวมัน..หึหึ ไม่รู้เหมือนกันว่าคิดไรอยู่ตอนนั้น
มันก็ยิ้มอะครับ...หน้าบานเลยมัน...ก็ดีเหมือนกัน ผมไม่อยากนอนคนเดียว..กลัวครับ..
“เห็นที่นอน ที่อยู่ ใต้เตียงไหม...ดึงออกมาซะ แล้วก็ไปนอน ไปปิดไฟ ด้วย...อ๋อ แล้วก็อย่าให้รู้นะว่า..ทำอะไรผม..ไม่งั้นหล่ะ ก็..ผมจะไม่พูดกับพี่ อีกเลยนะ..เข้าใจไหม” ผมคาดโทษ มันไว้ก่อนครับ.. แล้วก็หันหลังให้มัน..
มันก็ทำอะไร กุ๊ก กั๊ก ๆ ซักพัก ก็ปิดไฟ...พักเดียว ผมก็หลับไปเลยครับ...ไม่รับรู้อะไรแล้ว.สบายใจด้วยที่ได้เคลียร์กับมัน...จะได้จบๆๆ กันไปซักที.
*****************
ขอบคุณ มากมาย สำหรับ กำลังใจ นะครับ หุหุ
แค่รู้ว่ามี คนอ่าน ผมก็ดีใจ มากแล้วครับ......
-
อ่าโด่ เราก็นึกว่าจะมีฉากแบบว่า อ่าจึ๋ยๆ ซะหน่อย :laugh5:
-
ดีจังเคลียร์กันแล้ว :myeye: :myeye: :myeye:
คราวหน้าท่าทางจะมีฉากสวีทหวานแหว๋วนะ :kikkik: :kikkik: :kikkik:
-
เหอๆๆ ว้าๆๆๆ :myeye: :myeye:
ตอนนี้หวานโคตรๆๆ
มีมานอนด้วยกันด้วย ถึงจะใต้เตียงก้อเหอะๆ อิอิอิ :like6: :like6:
ต่อครับต่อ กะลังเข้าด้ายเข้าเข็ม
-
โห น้องตาหวานใจอ่อนซะทีซิครับ :monkeylove2:
-
โมแค่ลูบหัวเองเหรอ หว่า น่าจาจูบก่อนนอนซักนึงที :kikkik: :kikkik: :kikkik:
-
:like6: :like6: :like6: :like6:
โอยยย น่ารักจังเลย นัทอ่ะ
ตาหวานก็น่ารักกกกก
น่าจะเปนแฟนกันง่ะ
:fox2:
:monkeylove2: :monkeylove2: :monkeylove2:
-
เอาใจช่วยนัทให้ประสบความสำเร็จ :call: พิชิตใจโมให้ได้นะ :yeb:
-
:call: หุหุ เดียวก็ใจอ่อน ตื้อไว้ ตื้อไว้ ครับนายนัทสู้ ๆ :loveu:
-
คืนดีกันแล้วอ่ะ....น่ารักกันจัง :like6: :like6:
นึกว่าจามีอารายๆต่อ.... :haun4: :haun4:
-
โมเริ่มใจอ่อนแล้วครับ :monkeylove2: มีลุ้น มีลุ้น :call: :call:
-
ลุ้นด้วยคนคับ :call: :call: :call: :call:
-
เอิ๊กๆ นัทน่ารักเนอะ :monkeylove2:
ปูเสื่อรอจิ้นครับ :yeb:
-
โมเริ่มใจอ่อนละ มีลูบหัวกันด้วย :loveu: :loveu:
-
ตอนที่ 12
วันนี้เป็นเช้าที่ สดใส ฮะ..ลืมตาขึ้นมา ก็เห็นไอโด่ง นอนอยู่ข้างๆผม ไอนัท ไอโก้ แล้วก็ไอวิทย์ นอนอยู่บนที่นอนที่ไอนัทปูเมื่อคืน ...คงอีกนานกว่าพวกมันจะตื่น....ผมก็ไม่ปลุกพวกมันหรอกฮะ..เดินข้ามตัวพวกมันไปทีละคน...นอนเหมือนหมาเลยพวกมัน..ผมก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำอาบน้ำแหละครับ....มีเรียนเช้าอะผม..นุ่งผ้าเช็ดตัว.ออกมาเห็นไอนัท ...มันตื่นแล้วครับ.
มันลุกขึ้นนั่ง ยิ้มหวานทำหน้าหื่นด้วยอะมัน...มองผมตั้งแต่หัวจดเท้า ปกติผมไม่อายนะครับแต่...เห็นมันมองแบบนี้แล้วอยู่ๆ มันก็อายขึ้นมาเฉยๆ งั้นแหละ ...ผมก็เลย ชูนิ้วกลางให้มันซะงั้น แก้เขิลครับ...ผม หันหลังให้มันเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบชุดนักเรียนออกมาวางไว้ก่อนครับไม่สนใจมันแล้วครับได้ยินเสียงมันหัวเราะหึหึ สยองหง่ะ...ผมก็เดินมาที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบโลชั่นเตรียมทาแหละครับ..มันเดินเข้ามาหาผมแล้วครับ..
“ทา โลชั่นด้วยเหรอ ...” ก็เห็นอยู่ถามทำไมวะ
“มิน่า...ผิว ถึงเนียน...สวย” หง่ะ มันพูดแล้วมองแบบหื่นๆอีกแล้วอะ
“ทะลึ่งแหละ ... แล้วไม่ มีเรียนเหรอ..ถึงได้มายืนมองผู้ชายโป๊ อยู่ยังเงี๊ยะหา” ผมมองมันผ่านกระจกแหละครับ ไม่ค่อยสนใจมันเท่าไหร่ บีบโลชั่นออกมาทาครับ
“รู้สึกดีนะเนี๊ยะ..ตื่นขึ้นมาได้เห็นหน้าตาหวานก่อนเลย.” มันยังไม่เลิกครับ มันพูดยิ้มๆมองผมตาวาวเลยครับ เฮ้อ ผมคิดผิดหรือถูกเนี๊ยะที่ยอมญาติดีกับมัน
ผมเงียบครับ ไม่สนใจมัน..มันยักไหล่..แล้วเดินไปเปิดประตูห้องผม
“รอพี่ด้วยนะ พี่ไปส่ง..” มันหันมาบอกผมครับ
“ไม่ต้อง ... ไปเองได้น่า รถก็มี..”ผมยิ้มให้มันหน่อยนึง แล้วเดินไปหยิบเสื้อมาใส่
“แต่ว่า...พี่อยากไปส่ง...”มันทำสายตาอ๊อดอ้อนครับ..
“นี้ เรื่องมากจริง ...ไปได้แล้วปะ..ผมจะแต่งตัวแล้ว..เดี๋ยวสาย พี่ก็รีบๆหน่อยก็แล้วกัน ลงไปพร้อมกันก็ได้มั้ง...” ไอนัทมันเลยจำยอมเดินออกจากห้องผมครับ มันปิดประตูตามเบาๆ
ผมกลับมานั่งที่เก้าอี้ เหมือนเดิม......แบบนี้มันดีแล้วเหรอ...ไอนัทมันจะเข้าใจไหม ว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับมัน ผมชอบผู้หญิงไม่ได้ ชอบผู้ชาย ไม่ได้ชอบมัน... ช่างมันเถอะโม เอ้ย ...ซักวันไอนัท มันคงเลิกบ้า...ผมไม่อยากคิดมากครับ..ก็เลยปล่อยมันเป็นแบบนี้ไปก่อนแล้วกัน..ผมก็เป็นเหมือนเดิม..แค่เพิ่มไอนัทมาเป็นเพื่อนอีกคนก็แค่นั้น
เดินออกมาจากห้อง...ก็ไปเคาะห้องมันก่อนแหละครับ มันเปิดประตูออกมา ก็ลงลิฟท์ ไปเรียนพร้อมกัน...แล้วก็แยกย้ายกัน..รถใครรถมัน โรงเรียนใครโรงเรียนมัน...ทางใครทางมัน...ไว้รอตอนเย็น ค่อยกลับมาเจอกัน ...ถ้าผมกลับห้องนะ หุหุ
ผมกับไอนัท..ก็..เป้นแบบนี้เรื่อยๆแหละครับ...บางวัน มันเลิกเรียนก็ขับรถไปหาผมที่โรงเรียน ไปรอผมซ้อมบาส กลับพร้อมกัน.
.เสาร์-อาทิตย์ผม มีซ้อมเช้าที่ โรงเรียนมัน ผมก็ซ้อนท้ายรถมัน ไป แต่เช้า...ก็ดีครับ มันก็รักษาสัญญา ผมก็สบายใจ มันก็ทำตัวเป็นพี่ที่ดี อะครับ....แต่เรื่องกวนตีนนี้มัน ก็กวนอยู่ทุกวันแหละครับ มันเป็น สันดานของมัน คงแก้ยาก..หึหึ..บางวันพวกเราก็ไปเที่ยวเธค กัน บางวันก็นั่งเล่นไพ่ ..กินเหล้ากัน....บรรยากาศก็เริ่มดีขึ้น เพื่อนๆ ก็ ดูมีความสุขดีที่ผมกับมันดีกัน...
ใกล้วันกีฬาสีแล้วครับ พวกผมแข่ง กันทั้งสัปดาห์..วันไหน ผมมีแข่งบาสไอนัท มันก็มาเชียร์ เหอๆ ขำดีครับ....มีผู้ชาย มานั่งส่งตาหวานร้องเย้ๆๆเชียร์เราอยู่ข้างสนามฮ่าๆๆๆ แต่มันก็แอบๆทำแหละครับ..
วันรุ่งขึ้นเป็นวันแข่งจริงจะมีการประกวดลีด ,ขบวนพาเหรด,แสตนกองเชียร์อะไรพวกนั้น คืนนั้น พวกผมเลยโดนพี่ยุ้ย พี่เค้ารับผิดชอบแสตนอะครับ เกณฑ์ผู้ชายให้มาช่วยกันทำแสตน.....ที่จริงพวกผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากหรอกครับ พวกวิจิตรศิลป์เค้าทำกันหมด...พวกผมก็ได้แต่จับแผ่นไม้ ตอกตะปูอะไรพวกนั้น....ที่สำคัญ.พวกพี่ๆ เค้า เอาเหล้าอะครับ ใส่กระติกน้ำไปกินกันที่หลังแสตน ทำไปกินไป.....ผมก็ กินด้วยแหละครับ.วันนี้ไอนัทไม่มาครับ...มันมีธุระอะไรผมก็จำไม่ได้แล้วครับ....มันคาดว่าผมต้องเมามันเลยกำชับว่าไม่ต้องขับรถกลับจะกลับตอนไหนให้โทร ไปบอกมันมันจะมารับ...แมนโคตร ฮ่าๆๆแต่คืนนั้นผมก็ไม่ได้กลับไปนอนห้องหรอกครับ...
ผมกำลังนั่งสัปหงกครับ ผมช่วยเค้าทาสีป้ายอะคับ กรึ่มๆ อยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่ได้ เมาขนาดนั้นหรอกนะครับ ยังมีสติครบถ้วน
“น้องโม..ง่วงเหรอค่ะ ไปนอนก่อนดีไหม” พี่ยุ้ยครับเดินมาสะกิดผม.เบาๆ แล้วกระซิบถามผม
“หือ ..อ๋อ ครับ..” ผมก็ลุกหล่ะครับจะเดินไปที่หลังแสตน หน่ะครับ พวกพี่บอล .ไอโจ..ไอแพท..มันนอนกองกันอยู่ตรงนั้นครับ....
“มีอะไรครับพี่” พี่ยุ้ย จับมือผม..ผมก้อแปลกใจเล็กๆแหละครับ
พี่ยุ้ยมองหน้าผม ยิ้มด้วยอะ โห สวยโคตร คือผู้หญิงวัย 20 ปีอะครับ ก็เป็นสาวเต็มตัวแล้วอะครับ พี่เค้าก็ นะทำผม เคลิ้มไปเลยที่เดียว
“ห้องพี่ อยู่..ใกล้ๆโรงเรียนนี้เองอะ ไปนอนที่ห้องพี่ ก็ได้นะ น้องโม จะได้นอนสบาย”..อ้า พูดมาแค่นี้ผมก็รู้แล้วครับ ว่าอะไรเป้นอะไร ..ผมยิ้มหวานให้พี่เค้าแล้วจับมือพี่เค้าแทน..ผมพาพี่ยุ้ยเดินไปที่รถผม..แล้วเราก็ไปที่ห้องพี่ยุ้ยกันครับ
*******************
-
....ไปนอนห้องสาวด้วย.... :laugh: :laugh:
...............จามีไรป่าวหว่า.... :call: :call:
-
นอนห้องเดียวกันด้วยยย
โอ้วววว
:haun2: :haun2: :haun2:
-
'รมณ์เสีย :o
ขอให้นัทมาขวางทางอย่างทันท่วงทีด้วยเถ้ออออออออออ :call:
-
ทำไมชอบค้างคาเอาไว้ ตอนเข้าด้ายเข้าเข็มทู๊กที :monkeycry4:
-
นัทไปไหมมาเร็วนะไม่งั้นดมเสร็จชะนีแน่เลย :3029: :3029: :3029:
-
แง้ๆๆ :sad5: :sad5: :sad5:
โมอย่าทำแบบนี้สิ :dont2: :dont2: :dont2:
-
โฮ :serius2: ... ขัดใจ FC นัท อย่างแรง
-
เย้ยยยย... พระเอกจะมาทันป่าววะ
-
อ๊ะ อย่าบอกนะว่าไป ... นั่งเล่นพี่ยุ้ยเฉย ๆ :dont2:
มาต่อเร็ว ๆ นา :call: :call:
-
ตอนที่ 13
คืนนั้นผมก็นอนหลับๆตื่นแหละครับ แทบจะไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ ผมมาห้องพี่ยุ้ย ประมาณ เที่ยงคืนได้...ผมต้องลุกขึ้น พาพี่ยุ้ย ไปแต่งหน้าแต่งตัวตอนตี 4 (พี่ยุ้ยได้ถือป้ายครับ) ผมจะได้นอนซักแค่ไหนกัน.....พอ ส่งพี่ยุ้ย เสร็จ พี่ยุ้ยก็บอกให้ผมกลับไปนอน...เพื่อนพี่เค้าจะมารับเอง ผมก็เออ ออ หล่ะครับ ผมเหนื่อยมาก ง่วง มากด้วยครับผมอยากพัก ตอนเย็นผมต้องแข่งบาสด้วย เดี๋ยวพี่บอลหักคอผมเอา ผมไม่อยากให้พี่เค้าว่าผมได้ ว่า รู้ว่าจะแข่ง ยังไป นอนกับผู้หญิงอะไรประมาณนั้น จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ปล่าวๆ ....ผมก็กลับไปที่ห้องพี่ยุ้ยนั้นแหละครับผมไม่ได้เอากระเป๋าผมไปด้วย ก็เลยกะว่าจะไปเอากระเป๋า แล้วค่อยกลับ...แต่พอถึง..ผมก็ไม่ไหวแล้วครับ หลับมันทั้งอย่างนั้นแหละครับ.....
ผมมารู้สึกตัวตื่นจริงๆ ก็ตอนมีคน..มากอด แล้ว จูบผม...ผมจึงลืมตาขึ้น ก็เห็นพี่ยุ้ย นั้นแหละครับ...พี่ยุ้ย เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อสีน้ำเงิน กับกางเกงยีนส์แล้ว.ผมยิ้มให้พี่เค้าหน่อยนึง แล้ว ดึงพี่ยุ้ย ลงมาจูบรับอรุณ
“แหม หลับสบายเชียว นะจ้ะ น้องโม” พี่ยุ้ยลูบแก้มผมเบาๆเคลิ้มครับเคลิ้ม
“ฮะ..เพราะใครหล่ะฮะ...แล้วนี้ กี่โมงแล้วหล่ะฮะ”ผมซุกหน้าเข้าหาหน้าอกนิ่มๆของพี่ยุ้ย..
“เที่ยง จ้ะ...ลุก ปะ ไปได้แล้ว ไอบอลมันโวยวายหาโมอยู่โน้นแหนะ” พี่ยุ้ยพูดแล้วดึงแขนผมให้ลุกขึ้น..
ผมก็ลุกขึ้น เดินเข้าห้องน้ำล้างหน้า หน่อย คว้ากระเป๋า แล้ว เดินโอบไหล่พี่ยุ้ยออกมาด้วยกัน...ผมขับรถไปส่งพี่ยุ้ย ที่โรงเรียนก่อนครับ ส่งเสร็จผม ก็ขับรถกลับไปอาบน้ำที่ห้องผม .....
*******
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็หยิบชุดบาส รองเท้า เข้ากระเป๋า หล่ะครับ...
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” ผมเดินไปเปิดประตู.คว้ากระเป๋าไปด้วยกะจะออกจากห้องไปเลยอะครับ
“ว่าไงครับ พี่นัท..”ผมยิ้มให้ไอนัทมันหน่อยนึง..และคิดไอนัทมันไม่ไปเรียนรึไงวันนี้ แต่ก้อแค่นั้นฮะ ผมไม่ใช่คนคิดมาก
“ผมจะไปโรงเรียนแล้วอะ..จะไปด้วยกันไหม” ผมล๊อคห้อง แล้วถามไอนัท มันก็ไม่พูดนะฮะ ไอนัทมันก็เอาแขนมันโอบไหล่ผมไว้ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับ มองหน้ามันยิ้มๆ
“อืม..เมื่อคืน ตาหวาน กลับยังไงอะครับ.” ไอนัทถามผมเบาๆขณะยืนรอลิฟท์
“ผมไม่ ได้ กลับห้องหรอกเมื่อคืน..นอนห้องเพื่อน” ผมยังยิ้มอยุ่ฮะ...ผมยังครึ้มอกครึ้มใจ
ตี่ง! !
เราเดินเข้าลิฟท์ไปด้วยกัน พอประตูลิฟท์ปิด ไอนัทมันก็ดึงผมเข้าหามัน..จับหน้าผมไว้ทั้ง 2 มือ มันเอาปากมัน จุ๊บ จุ๊บๆ ปากผม เบาๆ หลายๆครั้งติดกัน (คือผมก็อธิบายไม่ถูกหง่ะฮะมันไม่ได้เอาปากประกบจูบหง่ะแฮะ อายวุ้ย เรียกมะถูก)
ติ่ง ! !
ลิฟท์เปิดมันก็ปล่อย...ผมก็ได้แต่มองมัน ด้วยความงุนงง อารมณ์ไหน ไม่เข้าใจว่ามันเป็นอะไร...แล้วเราก็ไม่พูดกันอีก.....
“ไปรถพี่ แล้วกันนะ..” ผมก็ไม่ขัดศัทธาหรอกครับ ขี้เกียจขับเองฮะ
ผมก็เดินไปซ้อนท้ายมันแล้วก็ไปโรงเรียนกันฮะ......
...............................................................................
โม ...ไม่ได้ใจง่ายครับ...โมแค่รักทุกคน
ไม่ยกนัทให้ใครครับ หวง
*******************************************************
-
อ๊ากกกกกก...
นัทเปนไรหว่า :confuse: :confuse:
มาต่ออีกนะงับ รองับ
:call: :call: :call: :call:
-
นัทน่ารักเนอะ :loveu:
เอ๊ รึว่านัทจะรู้ว่าโมไปนอนกับหญิงมาอ่ะ :confuse:
-
นัทต้องรู้แน่เลย....แต่โมเนี่ยดิ...รักทุกคนเลยนะ... :laugh5: :laugh5:
-
ช่ายยยยยยย
นัทต้องรู้แน่ๆ เลย
-
ลุ้น ลุ้น :kikkik: :kikkik: :kikkik:
-
ถ้าโมได้ชะนี ก็ยกนัทให้ผมเถอะนะ :haun4: :haun4:
-
เหอ เหอ โมแค่รักทุกคน :laugh5: :laugh5:
-
เข้ามาทักทาย เข้ามาทายทัก... :impress:.....ช่วยเอ็นดู...และ หรือจะดูเอ็นดี :-[... ยังไงก็ช่วยเอ็นดู(ดูเอ็น)ผมไปนานๆนะครับผม :dont2:
อย่าพึ่งเกลียดกันนะครับผม... :sad4:.......อ่านให้จบแล้วค่อยชิ่งหนีนะครับ... :impress2:เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอแตงโมเองครับ....^_^
ป๋อหล๋อ...จะเปลี่ยนล๊อกอิน เป็น ภาษาไทยทำไงอะครับ ไม่อยากใช้ชื่อ momo (เพื่อนผมใช้ชื่อ momoki :angry2: เลยไม่อยากให้ซ้ำกัน) ต้องทำไงอะครับ... :confuse:
:undecided:เฮ้อ...เศร้า เข้ามาแก้ไขแล้ว 3 ครั้ง ไปดีก่า แบบว่าเขิล...
-
เข้าไปแก้ไขที่profile --->> Account Related Settings ---->> Name (ใส่ชื่อที่ต้องการเปลี่ยน) ---->> Current Password (ใส่พาสเวิร์ดที่สมัครไว้) แล้วก้อคลิ๊ก Change profile
:yeb:
-
ขอบคุณคร้าบ ที่แนะนำ.. :try2:เปลี่ยนแล้วครับ...ขอบคุณหลายๆ... :-[...
มีความสุขทุกวันครับ... :monkeylove2:
-
ม่ายเปงรายจ้า :110011: :เชิป2:
-
ดีคับ คุณโม (รักทุกคน :ped144: :pigangry2: :pigha2:)
เชียร์นัทขาดใจ :sad4: :sad4: :sad4:
-
Cheers Up :yeb:
:loveu:ตามมาหลอน เอ๊ย!!!ตามมาเชียร์ครับ :pandalaugh:
ไปอัพเดทตอนใหม่ๆๆที่บ้านนู้นบ้างนะ คุณไอโม :fox2:
-
ตอนที่ 14
ถึงโรงเรียนหาที่จอดรถได้แล้ว...ไอนัทมันก็เดินมากอดคอผมอีกแล้วฮะ..แล้วก็เดินไปที่แสตนสีผมด้วยกัน......เดินไปนี้สาวๆ มองกันเหลียวหลังเลยฮะ...ไม่ได้มองผมหรอก...เค้ามองไอนัทกันฮะ...มันก็หน้าดีอะฮะ เข้าขั้นหล่อ......หนำซ้ำมันยังมาเดินกอดคอผมเดิน ร่อนไปทั่วอีก...ก็ยิ่งมีคนมองเข้าไปใหญ่...คงคิดกันแหละฮะมันเป็นคู่ขากันรึเปล่า(อ๋อตอนนั้นผมรู้แล้วครับเกย์คืออะไร ผมไปถามไอปอครับ) .... แต่ก็คงไม่มากหรอกครับ บอกแล้วฮะ เข้ามาเรียนที่นี้ได้ไม่ถึง ปี ชื่อเสียงผมก็กระฉ่อนฮะ เค้าหาว่าผม เจ้าชู้
“ต๊ายย ตาย แล้ว แตงโม จ๋า แหม..เปลี่ยนจาก ควงสาว มาเป็นควงหนุ่ม แล้วเหรอจ้ะ ...เปลี่ยนรสนิยมแล้วก็ไม่บอกน้องปอเลยนะค้า”
เสียงเธอมาก่อนตัวเลยครับ..
เธอเดินกรีดกรายมาในชุด ลีดฮะ...ก็น่ารักดีครับ ผมไม่เคยคิดว่าปอเป็นผู้ชายนะฮะผมคิดว่ามันเป็นผู้หญิง .ผม.ก้อค่อนข้างให้เกียรติมันแหละครับ...มันจึงรักผม.แบบเพื่อนนะครับ..มีอะไรมันก้อเรียกหา แบ่งปันให้ผมตลอด..แล้วไอปอ ก็มา เกาะแขนผมแล้วก็ซบเหมือนเดิมแหละครับ ผมก็หัวเราะกับท่าทางของมัน เอามือผลัก หัวมันออกเบาๆ..
“มี แบบ นี้ที่โรงเรียนด้วยเหรอ ครับตาหวาน” ไอนัทครับ มันกระซิบที่ข้างหูผมเบามากครับ แถมมันยังกอดคอผมซะแน่นเลยอะ....
นึกถึงสภาพผมออกไหมฮะ...ด้านซ้ายมีผู้ชายหุ่นน้องควายยืนกอดคอแนบชิด ด้านขวามี อีกหนึ่งหนุ่มน่ารัก(รึเปล่า)ซบอยู่ที่แขนผม...ดูไม่จืดฮะดูไม่จืด ปกติผมหน้าด้านนะฮะ แต่ตอนนั้นผมเริ่มอายแล้วครับ....คนเยอะนะครับ ทุกคนเรี่มหันมามองแล้วครับ
“เฮ้ย พอเลย..อึดอัดหว่ะ เล่นอะไรกันพวกนี้” พูดเสร็จผมก็สะบัดตัวจนหลุดจากไอ 2 ตัวนั้นอะฮะ..
..แล้วผมก็เดินหนี ไปนั่งคุยกับเพื่อนที่แสตนแหละครับ..ขึ้นแสตนวันนี้เป็นเพื่อนที่ห้องผมครับ ตากแดด หน้าดำกันเลยทีเดียวน่าสงสารมากฮะ ผมก็ไปนั่งเป็นคุณชาย..หัวเราะหน้าอันดำกรำแดด ของพวกมันแหละฮะ ก็แซวกันไปแซวกันมาก็สนุกครับ...หันไปมอง ไอ 2 ตัวนั้นอีกที เห็นไอปอ มัน..ค้อนลมค้อนแล้งให้ผมอยู่ข้างๆไอนัท ครับ ไอนัท ก็ทำหน้ายังกะจะกินหัวผมแหนะครับ...ผมเลยตัดสินใจว่าวันนี้ผมจะไม่เดินเข้าไปเฉียดมันฮะกลัวมันบ้าขึ้นมา...
“น้องโม...มาแล้วเหรอจ้ะ...” พี่ยุ้ยครับหวานมาแต่ไกลเลย ..
.พี่เค้าเปลี่ยนชุดอีกแล้วครับ เป็นชุดลีด อะครับ พี่ยุ้ยเป็นลีด ที่จะไม่ใช่ลีด ที่ใช้เชียร์งง ไหม หุหุ...มันจะมีลีด 2 ชุด ครับ ลีดเชียร์กับลีดประกวดแค่นั้นแหละครับฮ่าๆๆ......ไอปอ ก็เป็นลีดประกวดครับ.ลีดประกวดเค้าจะคัดเฉพาะคนที่เก่งๆ เจ๋งๆ เพื่อคว้ารางวัลครับ....จำไม่ได้แล้วครับว่ามีกี่คน....
“ครับ..พึ่งมาอะครับ ...พี่ไปแต่งตัวตั้งแต่เมื่อไหร่อีกเนี๊ยะ...เร็วดีจัง” ผมก็ยิ้มตาหวานให้พี่ยุ้ยแหละครับ...แหม.นะ...เข้าใจผมหน่อยครับหึหึ
“มึง 2 คนนี้ มันยังไงยังไงอยู่นะ” ไอพี่บอลครับ..มันเดินมาแทรก ผมกับพี่ยุ้ยเลยครับ ทำหน้าแบบว่ามึง 2 คนต้องมีอะไรแน่ๆๆ ผมนั่งอยู่ริมแสตนอะครับนั่งกับไอโจ พี่ยุ้ยยืนอยู่ข้างผม ไอพี่บอลมันยื่นหน้าเข้ามาคั่นผมกับพี่ยุ้ยอะครับ...แล้วมันก็กอดคอผม แล้วกระซิบอีกแล้วครับ...
“เมื่อคืน พี่เห็นนะ โม..หึหึ ไปไหนกับไอยุ้ยมัน กอดเอวกันกลมดิกเลยนะมึงไอน้องเลว..เป็นเด็กเป็นเล็ก เล่นรุ่นใหญ่เชียวนะมึง.....แข่งไม่ไหวนี้...กู ฆ่ามึงแน่” มันขู่ผมครับ ผมเสียวสันหลังวาบเลยครับพี่น้อง แล้วมันก็ตบบ่าผมแปะๆ ผมก็ได้แต่ยิ้มแหยๆๆ แหละครับ...แล้ว ไอพี่บอลมันก็เดินไปคุยกับไอนัท...มัน 2 คนรู้จักกันมาก่อนครับ....ไอนัทเป็นรุ่นน้องเพื่อนไอพี่บอลอะครับ ...
“งั้นพี่ไปเตรียมตัว ....แข่งก่อนนะจ้ะน้องโม” พี่ยุ้ย ยิ้มหวานแล้วเอามือมาลูบแก้มผมครับ คือเค้าไม่อายกันเลยใช่ไหมครับ ผมอายนะครับ...เพื่อนๆ ผมที่อยู่บนแสตนมันก็โห่ ฮิ้ว ร้องเป็นลิงค่าง บ่างชะนีอะครับ จนพวกสีอื่น นี้มันหันมามองที่แสตนพวกผมอะครับ ...
ตอนนั้นเป็นช่วงพิธีอะไรซักอย่างอเลยเงียบๆๆ ผมงี้อายจนแทบ ขุดหลุมฝังตัวเองเลยนะครับ....ไอนัทสุดที่รักของผม(ม่ายช่าย) มันเดินมาอยู่ข้างๆผมตั้งแต่เมี่อไหร่ไม่รู้ครับ......
“เมื่อคืน ไป..กับ ผู้หญิง คนนั้นเหรอ” มันทำปากยื่นไปทางที่พี่ยุ้ยเดินไปอะครับ
ผมก็ยิ้มนิดนึง แล้วก็พยักหน้า...หน้ามันเจื่อนไปเลยหง่ะ อย่าทำหน้าเศร้าได้ไหม ไอนัท กู รู้สึกผิดนะเว้ย......ผมกำลังจะยื่นมือไปหามัน
“ไอโม มาเปลี่ยน ชุด ได้แล้วมึง....ประกวดลีด เสร็จ ก็จะเริ่มแข่งแล้วนะโว้ย” ไอแพท มันตะโกนบอกผมจากหลังสแตนครับ ....ผมก็พยักหน้าหงึกๆ
ก็หันไปบอกไอพวกบนแสตนหน่อยว่าจะไปแล้ว
“พี่นัทเอา กระเป๋ามาเร็ว จะไปเปลี่ยนชุด” ลืมบอกไปครับไอนัทมันถือกระเป๋าให้ผม แมนอีกแล้วมัน...มันทำท่าจะตามผมไปด้วยครับ
“ไม่ต้องหรอก...รออยู่นี้แหละเดี๋ยวมา ...ไม่หายไปไหนหรอกน่า” ผมก็ยิ้มให้มันนิดนึงแหละครับ มันทำหน้าละห้อยเหมือนลูกหมาโดนเจ้าของทิ้งเลยอะ เฮ้อ ผมอยากให้เพื่อนมันที่โรงเรียนมาเห็นจริงๆ...แล้วผมก็คว้ากระเป๋าจากมือมันมา เดินตามไอแพทไป......
พวกผมก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องพยาบาลอะครับก็มีพวกพี่บอล ยืนอยู่ก่อนแล้ว..
“แหม เมื่อคืน แม่ม ไอโม แอบหนี ไปนอนกอดสาว สบายใจเฉิบเลยนะมึง…ปล่อยพวกกูนอนตากยุง ทั้ง คืน ถึงสวรรค์เลยสิมึงหน่ะ” พี่คนนึงที่อยู่ในทีมอะครับ มันแซวผม...
แล้วทุกคนก็หัวเราะกันคิกคัก ผมหล่ะเชื่อมันเลย...
ผมก็ยิ้มกวนส้น ตามนิสัย แหละครับ...
“อิจฉาผม ไง พี่...หา...กลับไปนอนกอดเมียที่บ้านเถอะพี่อะฮ่าๆๆ” ผมก็เอาคืนบ้างสิครับ....
“แหม ไอเวร เล่นของสูงนะมึง..เดี๊ยะ ตบกบาลแยกเลย” พี่เค้าทำท่าจะเข้ามาตบกบาลผมจริงๆฮะ..
“เกิดเป็น ไอโม นี้ก็ดี นะ มีทั้ง ผู้หญิง ทั้งกระเทย ทั้งผู้ชายทั้งแท่ง..เดินตามกันต้อยๆ กูหล่ะอิจฉามึงจริงๆเลยหว่ะ” คนพูดก้อทำท่าอิจฉาผมซะเต็มประดาหล่ะครับ แต่ผมรู้ครับว่ามันประชดผม..
“เอ่อ พี่..ฮะ ไอ ผู้หญิง นี้ผมยิ้มรับนะฮะ แต่ไอกระเทย กับผู้ชายนี้ มันยังไงอยู่นะพี่นะ..ยังไงผมก็ชอบสาวๆขาวๆอวบๆอยุ่นะพี่” ผมก็พูดไปขำไปหล่ะครับ...
ผมพูดจบทุกคนก็หัวเราะชอบอกชอบใจแหละครับ
แต่ไอแพทเงียบ ครับไม่พูดอะไรเลยซักแอะตั้งกะเดินเข้ามาแล้วครับ.....ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมันหรอกนะฮะไอนี้มันผีเข้าผีออกเป็นปกติอยู่แล้ว...
***************
-
โมอ่ะ...ร้ายใช่เล่นนะเนี่ย.... :laugh3: :laugh3:
-
โมนะโม..
:o :o :o
แล้วนัทล่ะ... :monkeysad2:
-
สงสารแพท สงสัยจะแอบชอบโม :monkeysad:
แต่เชียร์นัทใจขาดดิ้น :yeb:
:110011: :เชิป2:
-
เหอะๆๆ เชียร์แพทดีก่า :laugh3:
โมนี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยยย 5 5 5 ++
-
:110011: หว่า ไม่มีบทโหดกันแย้วหรอครับ คุณโม กับ นายนัทเนียหุหุ เปลี่ยนจาก หนังแอ็คชั่น เป็นโรแมนติก แย้วหรอครับ หุหุ :เชิป2: หรือว่าจะแอ็คชั่นแบบอื่น หุหุ :haun5:
-
แพทแอบชอบโมเหรอ น่าสงสารเนอะ :monkeysad2:
แต่ยังงัยก็เชียร์นัท ฮ่าๆๆ :loveu: :loveu: :loveu:
-
แหม โมเนี่ยะ ลึกๆก็แอบชอบผู้ชายอยู่ก็บอกๆมะเถอะนะ มะต้องอายยยย :laugh3: :laugh3:
-
สงสารนัทอ่ะ :dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
เป็นลูกไก่ในกำมือโมซะแล้ววว :fox2: :fox2: :fox2:
รึเปล่าหว่า ? :pandalaugh:
-
หุหุ ยิ่งร้ายก็ยิ่งรัก รักเธอ :like6: :like6:
-
:serius2: เฮ้อ..สงสานแพทจัง :monkeysad:
-
:myeye: แหะๆ อายจัง
แอบเข้ามาแปะๆ ว่า .... ยางเมเชวิตอยู่น๊า...เอิ้กๆ :yeb:
แก้ๆ*/ หมูพูห์จ๊ะ แท้งๆจ้า .... ลงแทนให้ ถ้า รอซินคงอีกนานเลย
ถ้าพูห์*เหนี่อยนะ แนะนำ
ตาม นายโม มาลงเองเลย 555+(อุ๊บบบส์) :kikkik:
คงไม่ได้เข้า ซักพักอ่ะจ่ะซินอ่ะ..แต่จะแอบมา... เยี่ยมๆมองๆละกันนะจ๊ะ
ถ้ามีโอกาสเข้าน๊า...
ช่วงนี้ ...ขอหายแว๊บๆ ก่อนล่ะกัน :fox2: :110011: :เชิป2:
----------------------------------
อายจัง... มาแก้แล่ะ แหะๆ :-[..
-
รอคับรอ :110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
หวัดดีคับพี่ซิน...คิดถึงนะ... :give2: :give2:
-
พี่ซิน จุ๊บๆ
:like6: :like6:
-
เข้ามาเชียร์พี่นัท :impress: ด้วย คน..อ๊าย เขิล...ไปดีก่า... :-[
-
อุ๊ย !! โม
:give2: :give2:
ป.ล. ใครสักคนมาต่ออีกนะค้าบบบบ อยากอ่านๆๆ
:เศร้า2: :เศร้า2:
-
เค้าจะรอ :loveu: :loveu: :loveu:
ต่อไวไวนะ :pigangry2:
-
คนอื่นเชียร์ใครไม่สน
เจ้ขอเชียร์แพทททททททททททททททททททททททททททททททททททททท
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย คนอะไรไม่รู้ชื่อน่ารักน่ากิน อิอิ :จ้อบจัง1:
-
:dont2: แพทอ่ะ
:เฮ้อ: กำลังหนุกเลยมาต่อเร็วๆนะกั๊บ :loveu:
:monkeysad2:
ขอเชียร์นัทด้วยคนจิ :laugh3:
-
เหอๆๆ แล้วแบบนี้นัทจะแย่มั๊ยเนี่ย
โมก้อนะเจ้าชู้ขนาดนี้
นัทสู้ๆๆ ต่อทีครับ
-
วันนี้พูห์หายไป แน๋วมาต่อให้แทนก่องนะจ๊ะ :yeb:
*****************************************************************************
ตอนที่15
เปลี่ยนชุดเสร็จพวกผมก็เดินกลับมาที่แสตนของพวกเราครับ..เค้าก็เริ่ม ประกวดลีดกันแล้ว...ผมก็มองหาไอนัทก่อน ....เห็นมันนั่งอยู่ข้างพุ่มไม้บังแดดไปในตัวเลยมัน.....(สนามบาสโรงเรียนผมอยู่กลางแจ้งอะครับไม่ใช่โรงยิม) มีเก้าอี้นั่งด้วยแฮะ.มันก็ คงจะเอามาจากหลังแสตนนั้นแหละฮะ....ผมก็เดินเข้ามาหามันไปจับบ่ามันนิดนึง...มันเงยหน้าขึ้นมองผม ….มันทำท่าจะลุกครับ คงกะจะให้ผมนั่ง...แมนอีกแล้วมัน
“ ไม่ต้องอะนั่งไปเถอะ..”
“ตาหวานนั่งเถอะนะจะได้ไม่เมื่อย...เดี๋ยวต้องแข่งแล้วนี้” มันไม่ยอมครับ
“นี้...อย่าเรื่องมากนั่งไปเลย” ผมเริ่มจี๊ดครับ มันจะอะไรนักหนา....
มันก็เลยเงียบทำหน้าจ๋อยๆ แล้วก้มหน้าลง มันคงน้อยใจอะครับ..ตั้งแต่วันที่มันบอกรักผม มันก็ว่าง่ายผิดปกติฮะ ....เวลาโดนผมดุมันก็ทำหน้าจ๋อย ชวนน่าสงสาร.. ผมก็เลยขยับมาทรุดตัวลงนั่งด้านหน้ามันแทรกตัวเข้าหว่างขามัน หันหลังให้มันฮะ เอาแขนวางไว้บนต้นขามัน เงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้มันนิดนึง มันก็ยิ้มอะครับ แล้วผมก็นั่งดูเค้าประกวดกันไปแหละครับ พวกพี่บอล ไอแพท พวกทีมบาสอะครับก้อเดินมานั่งกับผมก็มีการคุยกันเรื่องแผนการเล่นอะไรพวกนั้นไอนัท มันก็เอามือมาลูบหัว มาจับผมผมเล่น เดี๋ยวก็กอดคอผมบ้างหล่ะ..มันชักเอาใหญ่ครับมัน..ทุกคนก็ไม่แปลกใจอะไรหรอกนะครับ .ผู้ชายกับผู้ชายฮะเลยไม่มีใครสงสัย.
ผมก็ไม่ได้คิดอะไรแค่จะปลอบใจมันนิดๆหน่อย ส่วน มันจะคิดอะไรรึเปล่าอันนี้ผมไม่รู้ หุหุ...
แล้วก็ถึงเวลาที่ลีด สีผม จะประกวดครับ...
ก่อนที่พี่ยุ้ยจะเดินผ่านผมลงไปที่สนาม..พี่เค้าก็เอามือมาสะกิดแขนผมที่วางอยู่บนขาไอนัทแล้วทำท่าส่งจูบอะครับ ผมก็ยิ้มยักคิ้วให้ ทีนึง.....พวกพี่ๆเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ตรงนั้นส่งเสียงเป็นลิงเป็นค่างอีกแล้วครับผมก้ได้แต่หัวเราะหึหึหล่ะครับ...
ไอนัทมันก็.ยกแขนขึ้น.กอดล๊อกคอ ผมไว้แน่น..แล้วก็บิดไปบิดมาอะครับเหมือนเป็นการ แกล้งเล่น ...พวกพี่ๆเพื่อนๆผม มันก็หัวเราะเพราะคิดว่าไอนัท มันทำเล่น แต่ผมรู้ว่ามันไม่ได้ทำเล่นๆ..ครับ..มันก้มหน้าลงที่ซอกคอผม แล้วกัดคอผมอย่างแรงเลยฮะ จนผมสะดุ้ง..แล้วมันก็ปล่อย ...ผมโมโหจี๊ดเลยครับ...มึงจะหึงอะไรกันหนักกันหนาวะ...ได้แต่คิดแค้นๆๆในใจแหละครับ ทำอะไรมันไม่ได้อะครับคนเยอะเดี๋ยวคนสงสัย.......
จนกระทั่งถึงตอนที่พวกผมต้องลงแข่งแหละครับไอนัทก็นั่งดูอยู่ที่เดิมกับไอปอ อะแหละครับพอไอนัทมันรู้ว่าไอปอไม่ได้คิดอะไรกับผม มันก็คุยกันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยครับ..ปกติไอนัทเป้นคนกวนตีนนะครับเป้นคน ร่าเริงสนุกสนาน...ดูเป็นคนลุยๆ ดิบ ๆเถื่อนๆหน่ะครับก็มันเรียนช่างอะนะครับ...ก้อเลยถูกใจไอปอซะนักหนา ไอปอมันเป้นรุ่นพี่พวกผมปีนึงครับมันไปเรียนช่างกลฯมาปีนึงแต่มันเรียนไม่ไหวครับมันเลยออกมาเรียนบริหาร...
จนแข่งเสร็จ ก็ปรากฏว่าทีมพวกผมชนะครับ...พี่บอลดีใจเหมือนได้แชมป์โลก ก็เป็นปีสุดท้ายอะครับที่พี่เค้าจะได้อยู่ที่โรงเรียนนี้เค้าก็เลย...อยากมีความทรงจำดีๆ อะไรแบบนั้น...ตอนประกาศมอบรางวัลไอนัทมันก็ทำตัวเนียนๆ กลมกลืนอยู่กับพวกผมนั้นแหละครับ ไอปอ แปรพักไปเป็นพวกไอนัทอย่างสมบูรณ์แบบแล้วครับ...ดูเพื่อนๆ ผมจะชอบไอนัทกันมากเลยอะครับ ...พวกมันบอกว่าไอนัทนิสัยดี ขี้เล่นอะไรทำนองนั้น ก็ดีครับ...ผมจะได้ไม่ต้องลำบากใจเวลามันขอตามผมไปนู้นมานี้ ...คืนนั้นพวกเราก็ไปฉลองชัยชนะกันที่..ผับแห่งหนึ่ง ครับ.ผมก็โทรบอกให้พวกไอวิทย์ไปเจอกันที่นั้นด้วยฮะ....ไปกันทั้งชุดกีฬานั้นแหละครับ...ก็ไม่ใช่ปัญหา ครับเพราะคืนนั้นเด็กโรงเรียนผมก็ไปต่อกันทั้งนั้นครับ....ผมก็ซ้อนท้ายไอนัทไปแหละครับ ก้ผมไม่ได้เอารถไปหนิ...พี่ยุ้ยก็ไปด้วยนะครับฮ่า.พี่ยุ้ยไปรถพี่บอลครับพี่บอลเอารถยนต์มา.....
***********
************************
-
หุหุ ดีใจได้อ่านต่อแย้ว :laugh5:
thank หลายน้า :yeb:
-
ดีใจด้วยคนคับ ได้อ่านต่อ อิอิ
น่าจะเอามาลงอีก หุหุ
:yeb: :yeb:
-
เริ่มมีใจให้นัดแล้วล่ะเซ่!!!!!! :haun5:
-
อ่ะนะ คนเรา ปากบอกไม่ แต่ใจมันร๊าก :give2: :give2: :give2:
-
มาอ่านต่อแล้วจ้า.... :call:
-
ลุ้น ลุ้น :yeb:
-
ตอนที่16
ถึงผับนี่ มีแต่เด็กโรงเรียนผม เต็มไปหมดครับ..เข้าไปเหมือนไปงานโรงเรียนครับ..เป้นอะไรที่สนุกมากๆ เดินไปทางไหนก้อมี แต่คนชนแก้ว ชนแก้ว(ไม่ได้ชนผมคนเดียวหรอกครับเค้าก็ชนกันทุกคนแหละ) ..ผมก็ชน ครับ...ชนเค้าไปเรื่อยแหละครับ..ตอนนั้นไม่ได้สนใจใครเลยครับทั้งไอนัท ทั้งพี่ยุ้ย นี้ไม่ได้อยู่ในหัวสมองเลยครับ
สนุกอย่างเดียว แดนซ์กระจายฮะผม...ซักพัก ผมก็เห็นพี่คนนึง ฮะ โห เต้นเก่งมากครับ... ผมจำชื่อ พี่เค้าไม่ได้แล้วครับ เค้าเป็นหลาน สส. สว. สจ..อะไรซักอย่างนี้แหละครับที่จังหวัดนั้นแหละ...พี่เค้าแข่งบาสกะพวกผมก็ทีมที่แพ้พวกผมอะครับ......ผมรู้มาก่อนแล้วครับว่าเค้าเป็นแดนเซอร์ของนักร้องชื่อดัง สมัยนู้นอะครับไม่บอกอะครับว่าใคร...โหพี่เค้าเต้นสเตปเป้นสเต้ป
อย่าดูถูกแอลกอฮอล์ครับ พอผมเห็น ดังนั้นเดินตรงดิ่งเข้าไปหาพี่เค้าเลยครับ คือจะไปทำความรู้จักฝากเนื้อฝากตัวอะไรทำนองนั้นอะครับ...พี่เค้าก็เมาครับ ผมก็พอตัวเหมือนกัน..พี่เค้าเต้นๆ อยู่ผมก็เลยเข้าไปเต้นด้วยครับ...โหสนุกมากครับ คือเด็กโรงเรียนผมไม่เคยตีกันนะครับ.. พวก.ไอวิทย์ก็มาแจม ด้วยครับ.พวกผม 4 คนฟอร์มทีม กันแล้วไปแข่งตามที่ต่างๆ ว่างั้น ส่วนมากตกรอบแรกครับฮ่าๆๆอายหว่ะ.
.สนุกมากครับปกติไม่เคยเต้นแบบเมาๆแบบนี้เลยอะครับ......มันส์สุดฤทธิ์สุดเดช คือสนุกที่สุดเท่าที่ผมเคยเต้นมาในชีวิตเลยอะครับครั้งนั้นน่าจดจำมากครับ....
ผมมารู้สึกตัวอีกที คือผม ถอดเสื้อ ขึ้นไปเต้นบนเวที เล็กๆ แล้วอะครับ...ได้ยินแต่เสียงผิวปากเสียงกรี๊ด........พี่เค้าก็ไม่ต่างกันอะครับ อุบาทมากเลยผม....แต่ไม่อายครับหน้าด้านมาก...จนไอนัทมันคงทนไม่ได้มั้งครับ มันมาลากผมลงจากเวที แล้วเอาเสื้อมาใส่ให้ผมเหมือนเดิม ..(หวงอะเดะรู้นะเฟ้ย)..พอลงจากเวทีถึงได้รุ้ว่าตัวเองเมาครับ..เพราะเริ่มเดินเซ...ในระหว่างทางที่เดินกลับโต๊ะ ก้อ ได้รับความรัก ความเอ็นดูอย่างล้นเหลือไปตลอดทางแหละฮะ โม ชน แก้ว โมอีกแก้วนะ เอ้าโม ดื่ม...เป็นแบบนี้ตลอดทางฮะ ผมก็เป็นพวกปฏิเสธ ใครไม่เป็นฮะ ให้ผม ผมก้ดื่ม...พอถึงโต๊ะ นี้คือ..ลุก ไม่ขึ้นฮะ คือมีสติ แต่ขา แขน..ปาก มันไม่ขยับ มันไม่ทำตามที่สมองผมสั่งงานอะครับ...
.ข้าวเย็น ก็ไม่ได้กินอะฮะ เมา ดีชิบหายเลยครับ....คือ ณ ตอนนั้น ใครจะลากผมไปไหนผมไม่มีแรงต่อต้านแล้วครับ...ผมก็นั่งฟุบ คอพับ คออ่อน อยู่ที่โต๊ะนั้นแหละครับ..และก็มีใครซักคนมายืนข้างๆผม..ผมก็พยายามเงยหน้าขึ้นไปมอง..ก็เห็นเป็นพี่ยุ้ยอะฮะ พอเห็นเป็นพี่ยุ้ยนี้ตอนนั้น...ในหัวนี้ อยากมีเพศสัมพันธ์ด้วยจังเลยพี่.....ผมก็พยายามจะเข้าไปกอดพี่เค้าแหละครับ..พี่เค้าคงรู้ว่าผมไม่มีปัญญาแน่ๆ....คอพับคออ่อนซะขนาดนั้น พี่เค้าเลยสนองผมเองครับ พี่เค้าแทรกตัวเข้ามา กอดผมไว้เพราะผมไม่มีแรงพยุงตัวแล้วครับพี่เค้าก้มลงจูบผม..ตอนนั้นสติหลุดฮะ ไม่อายครับ ไม่สนใจสายตาใครเลย….
“กลับ กันเถอะนะจ้ะ น้องโม” พี่เค้าพูดตอนที่ถอนริมฝีปากออกจากปากผม
ผมก็พยักหน้าหน่อยนึง..ก็อยากเหมือนกันอะครับ ไม่เจียมเลยกู...ผมกำลังอยู่ในวัยเจริญพันธุ์นะคร้าบ เข้าใจผมหน่อย
พี่ยุ้ยก็เรียกเพื่อนเค้ามาช่วยพยุงผมแหละครับ ...
“ทำอะไรกันหน่ะ จะพาโมไปไหน” ไอนัทมันถามเสียงดังแข่งกับเสียงดนตรีในผับครับ
“ปะ..ปล่าว...ก็จะพาน้องเค้ากลับหน่ะ ...ก็เมาซะขนาดนั้นนี้นา” พี่ยุ้ยพูดขึ้นมาบ้างครับ..คงไม่รู้จะตอบยังไงมากกว่าครับ
“อ๋อ ครับ... ขอบคุณครับ..แต่ไม่ต้องหรอก น้องผม ผมพากลับเองดีกว่าครับไม่รบกวนหล่ะ” แล้วมันก้อเดินเข้ามาดึงผมเข้าไปกอดไว้ทั้งตัวเลยครับ ตอนนั้นอยากจะบอกไอนัทมากเลยฮะ กูอยากไปกะพี่เค้าปล่อยกูๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...แต่ปากมันม่ายขยับ
“มีอะไรกันหน่ะ พี่นัท...” ไอปอครับ
“เปล่าหรอก...ปอ มาก็ดีหล่ะมาช่วยพี่หน่อยมา.พี่จะพาโมกลับแล้ว” แล้วไอปอก็เดินเข้ามาพยุงผมอีกข้างครับ.....
แล้วพวกมัน 2 คนก็พยุงผมมาที่รถแมงกะไซต์ของไอนัทนั้นแหละครับ..ไอปอเป็นคนขับ..ผม นั่ง กลาง ไอนัท กอด ผมไว้ด้านหลังเพื่อไม่ให้ผมตกรถอะครับผม ก็พิงมันไปทั้งตัวแหละครับ..ไอนัท มันคงคิดว่าผมไม่รู้เรื่องครับ แต่ขอโทษครับผมรู้ตัวตลอดว่าพวกมันทำอะไรกันบ้าง ไอนัท...มันแอบจูบแก้ม ไซร้ซอกคอผม มือมันที่กอดผมอยู่ มันก็ลูบคลำผมไปตลอดทางเลยอะครับมันเลวครับมันฉวยโอกาส ผมก็คิดหล่ะครับ มึงมึงตายแน่ไอนัท ...ให้กูส่างเมาก่อนเถอะมึง
********************
ตะกี๊ลงให้ผิดเรื่องเรื่องอายจังเยย ขอบคุณน้องหมีมากนะจ๊ะที่บอก :-[
-
อิอิ มีโชว์สเต็ปซะด้วย
เกือบเสียท่าแล้วมั้ยล่ะ ดีนะที่พี่นัทไวไม่งั้นล่ะก็เสร็จยุ้ยแง๋มๆ
มามีอะไรกับพี่นัทดีกว่าเนอะ อิอิ รอจิ้น :haun1:
ปล.พี่แน๋วแก่แล้ว พักผ่อนบ้างนะครับ :yeb:
-
5555+++
พี่นัทแอบเนียน :loveu:
หนุกอ่ะ
มาลงอีกนะกั๊บ
:laugh3:
-
ลุ้นคับลุ้น :impress2: :impress2: :impress2:
-
:จ้อบจัง1: :จ้อบจัง1:
นัทนะนัท
:fox2: :fox2:
รออ่านต่อนะค้าบบบ :call:
-
รออ่านต่อนะ :kikkik: :kikkik: :kikkik: เสร็จนัทแน่ๆ :haun4: :haun4: :haun4:
-
ฮิ้วววววววววว.....
เกือบไปแล้วเชียว :haun5:
-
หุหุ นัทมาขัดจังหวะโมซะได้ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
ยางม่ายแก่ แค่เบลอออออ :angry2:
**********************************************************************
ตอนที่ 17
พอถึงห้อง ไอนัทมันไม่ได้พาผมเข้าห้องผมครับ ....มันพาผมไปที่ห้องมันอะ.....แล้วมันก็พยุงผมมาที่เตียง
“ปอ เอารถพี่ไปแล้วกัน...แล้วค่อยเอามาคืนแล้วกันนะ..แล้วนี้จะกลับไปที่ผับอีกปล่าวเนี๊ยะ”
“ไม่หล่ะพี่...ปอเหนื่อย ปอกลับไปนอนดีกว่า..ฝากโมมันด้วยนะค่ะ..เมาเหมือนหมาเลย อะ ปอไปแล้วนะค้า..” แล้วไอปอ มันก็ก้มลงมาหอมแก้มผมครับเอากะมันสิ
“เฮ้ย..” ไอนัทร้องเสียงหลงเลยอะมัน
“ไหนบอกไม่ได้คิดไรกับโมไงปอ..”
“อะ ทำมายอะ..ไม่คิดอะไรแล้ว หอมไม่ได้เหรอ หวงขนาดนั้นเลยเหรอพี่ คิคิ”
วิ้วววววววววปอชนะน๊อค
ไอนัทเงียบกริบเลยครับ..
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไอปอมันหัวเราะเสียงดัง แล้วมันก็เดินออกจากห้องไอนัท... ปิดประตูตามหลังดังปัง
พอไอปอออกจากห้องไป..ผมก็พยายามจะลุกอะครับกระสับกระส่ายแบบอยากอ้วกมากเลยตอนนั้น หัวหมุนติ้วๆๆเลยครับ ร้อนก็ร้อน..ผมคิดว่าผมจะตายซะแล้วครับตอนนั้น..ผมคงดิ้นหนักมั้งครับ ...ไอนัทมันเลยมาจับตัวผมไว้ แล้ว..ลากผมเข้าห้องน้ำ ให้ผมนั่งบนชักโครก ผมก็จะล้มแหละครับ มันเลยต้องเอาตัวมันดันผมไว้ เปิดฝักบัว..พอน้ำเย็นๆราดลงบนหัวก็มีสติ นิดนึงแหละครับมองหน้าไอนัทมันหน่อย..มันก็ถอดเสื้อถอดกางเกงผมออกแหละครับ..ฟอกสบู่ให้ผมด้วยอะ ผมก็ไม่มีแรงจะต่อต้านมันหรอกครับ..(เอ๊ะ หรือไม่อยากต่อต้านเอง)
พอเสร็จมันก็เอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดๆตัวผม...แล้วมันก็ลากผมกลับมาที่เตียงเหมือนเดิม..มันหายไปพักนึงแหละครับ แล้วมันก็เอากางเกงมาใส่ให้ผม...พออาบน้ำเสร็จสบายตัวสิผม แต่อาการผะอืดผะอมมันไม่หายอะ..อยากอ้วกมากมาย แต่มันไม่ออก ...ทรมานชิบ...จำจนตายเลยกูต่อไปกูจะไม่กินแม่มมันอีกแหละ..(ตอนนั้นคิดแบบนี้ครับหุหุ)
ผม ก็คราง อือ อา อาแหละครับ นอนกระสับกระส่ายพลิกไปพลิกมา ตอนนั้นไม่รู้หรอกครับว่าตัวเองทำอะไร(ไอนัทมันบอกผมหน่ะว่าผมทำอะไรบ้างหุหุ) รู้แต่ว่าร้อน แต่มันร้อนข้างในนะครับ ผมคงจะหลับแหละครับ..เคลิ้มๆ
ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆหน้าอกผม..ผมก็ปัดออกแหละครับมันรำคาญอะ
“ตาหวาน .. ครับ..ทำไมถึงเหลวไหลแบบนี้...อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ...พี่เป็นห่วงนะรู้ไหม พี่ก็หวงเป็นนะ...พี่ก็มีหัวใจนะ.” ผมเริ่มรู้ตัวแล้วครับว่าอะไรเป็นอะไร ไอนัทมันผิดสัญญาครับมันนอนทับผมไว้ทั้งตัวมันซุกไซร้ไล่จูบผม ไปทั่วทั้งตัวเลยอะ มันเลวมันฉวยโอกาส
“ทั้งๆ ที่..พี่ รอ ตาหวานทั้งคืน แต่ตาหวานกลับไปนอนกอดกับคนอื่นงั้น เหรอตาหวานรู้ไหมพี่รู้สึกยังไง..รู้บ้างไหม เข้าใจพี่บ้างไหมครับ”
แล้วมันก็จูบปากผม สยิวนะว้อย ....
มันไล้ริมฝีปากมาที่ซอกคอผมมันกัดคอผมแรงๆ มือมันก็ลูบคลำผมตั้งแต่หน้าอกลงไปถึงหน้าท้องเลยครับ มือมันป้วนเปี้ยนอยู่แถวกางเกงของผม ผมยอมรับเลยตอนนั้นว่ากลัวมากครับ....
“พี่นัท ..ฮือ อย่าทำผม..ฮือ ผมกลัว” ผมเค้นคำพูดออกมา...เบาแสนเบา..เท่าที่ตัวผมในตอนนั้นจะพูดออกมาได้.แล้วน้ำตาผมมันก็ไหลออกมา..มันเหมือนกับโดนทรยศอะครับ......ผมกลัว..กลัวอะไรผมก้ไม่รู้เหมือนกัน......ไอนัทมันหยุดครับ...
“อย่า..ร้อง นะตาหวาน นะ พี่ ขอโทษนะ อย่าเกลียด อย่าโกรธพี่เลยนะ ...พี่จะไม่ทำอีกแล้วนะ พี่ขอโทษ...” มันละล่ำละลักบอกผม..มันเอามือเช็ดน้ำตาให้ผมเงอะๆง่ะๆ แล้วผมก้อได้ยินเสียงมันสะอื้น..ไอ้นัทมันร้องไห้ครับ...
“พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษ...ฮือ ฮือ...พี่ขอโทษ...” ไอนัทมันลุกออกจากตัวผมแล้วนอนลงข้างๆผม
“ฮือจะให้พี่ทำยังไง...พี่ทรมานนะ. พี่เจ็บจะตายอยู่แล้ว..โมจะทำร้ายพี่ไปถึงไหน...โมจะให้พี่ทำยังไง” มันถามผม เหมือนกับจะถามตัวเองมากกว่า
ผมก็ได้แต่เงียบ ผมหาคำตอบให้มันไม่ได้ครับ ผมหยุดร้องไห้แล้วครับ
ผมสงสารมันมากครับตอนนั้น ผมไม่อยากให้ใครต้องมาเสียใจเพราะผมแบบนี้เลย ….ผมจะทำยังไงดี
เราต่างคนต่างเงียบ ผมได้ยินเพียงเสียงสะอื้นแผ่วๆของไอนัท...ผมอยากเข้าไปกอดไอนัท แล้วปล่อยให้มันทำอะไรผมตามที่มันอยากจะทำ ...แต่อีกใจก็ห้ามไว้…มันไม่ถูกต้อง...
“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ..อย่าทำแบบนี้อีกแล้วกัน.. ...ผมมึนหัวจัง... ผมอยากนอน…ปิดไฟให้ด้วยนะครับ ” ผมตัดสินใจพูดกับมันเบาๆ...เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้มัน.
.ผมทำได้แค่นี้แหละตอบแทนมันได้แค่นี้จริงๆ มันดึงมือผมไปจูบ..มันลุกขึ้น..ดึงผมไปกอด..จูบที่ปากผมแรงๆ ติดกัน...แล้วมันก้อเดินลงจากเตียง..มันเอาที่นอนสำรองลงปู..ข้างเตียง แล้วเดินไปปิดไฟ...ล้มตัวลงนอน...ผมไม่รู้ว่ามันหลับหรือปล่าว .ส่วนผมก็ผะอืดพะอมแหละครับ ยังมึนๆเมาๆ อยู่ครับ...ซักพักผมก็หลับ..พร้อมกับความคิดสับสนวุ่นวายเต็มหัวไปหมด….กูรักมึงนะไอนัท แต่ไม่ใช่แบบเดียวกับที่มึงรักกู....กูขอโทษ
-
:monkeycry2: :monkeycry2: :monkeycry2:
พี่นัทน่าสงสาร โมใจร้าย :monkeysad2:
-
:monkeycry4: :monkeycry4:
น่าสงสารนัทอ่ะ :monkeysad: :monkeysad:
:เศร้า1:
-
:monkeycry4:นัทควรจะพอใจแค่นี้ใช่มั๊ย :monkeycry4:
-
เหอๆ เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะโม
นัทก้อนะ น่าร้ากกกกกส์
ยอมนัทเถอะโม เขาออกจะร้ากกส์จะหวงปานนี้
-
สงสารนัทมากเลยอะ เคยมีความรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน :monkeycry4:
-
โมใจร้าย :เศร้า2: :เศร้า2: :เศร้า2:
-
นัทททททททททททททททททททททททททททททท :dont2: :dont2: :dont2:
-
โหย.... ลิเวอร์พูลแพ้นี่กรูก็โศกพอแล้วนะ
มาอ่านี่เศร้าหนักไปอีก :sad4:
-
ตอนที่18
หลังจากงานกีฬาสี...ผมก็คบกับพี่ยุ้ยแบบเปิดเผย..ทุกคนทั้งโรงเรียนก็รู้แล้วว่าผมกับพี่ยุ้ยเป็นแฟนกัน พี่ยุ้ยเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมแสดงตัวว่าเป็นแฟน ผมก็ยอมรับแหละครับว่าผมก็ชอบพี่ยุ้ยมากพอสมควร ผมไม่เคยพาพี่ยุ้ยมาที่ห้องหรอกครับ ผมกลัวไอนัทมันเสียใจ ผมไม่เคยบอกมันเรื่องพี่ยุ้ย ผมไม่เคยพูดถึงพี่ยุ้ยต่อหน้ามันเลยด้วยซ้ำ แต่ผมคิดว่ามันคงรู้ ....บ้างครั้งที่ผมออกไปเที่ยวกับเพื่อนหรือไปค้างที่อื่น.... พอผมกลับห้อง ไอนัทจะเดินเข้ามาหา.. ดึงผมไปกอดแน่นๆ แล้วก็ปล่อย ......มันจะทำหน้าเศร้าๆเหมือนจะร้องไห้ทุกที....ผมใจแป้วหง่ะ ...ผมจะคิดทุกทีหรือมันรู้เรื่องพี่ยุ้ย...แต่ในเมื่อมันไม่พูดผมก็ไม่พูดเหมือนกัน....
วันไหนผมอยู่ห้องไม่ไปไหนมันก็มักจะมานอนเกลือกนอนกลิ้งอยู่ที่ห้องผมทั้งวันไม่ไปไหน...ถ้าผมไม่อยู่นี้ ไอวิทย์บอกว่าไม่เห็นหัวมันหรอก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...
ชีวิตผมก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆๆแหละครับ...ไม่นานจากนั้น พี่ยุ้ย ก็จบออกไป พี่เค้าไปเรียนต่อ ป.ตรี ที่ม.เอกชน แห่งหนึ่ง ที่กรุงเทพฯ แต่ผมกับพี่เค้าก็ยังติดต่อกันอยู่ บางครั้งผมก็แอบ ไปหาพี่เค้าที่ นู้นอะครับ...ไม่บอกไอนัทหรอกแอบไปครับ กลัวมันเสียใจ..ไอนัทนี้กระดี้กระด้าครับที่พี่ยุ้ยจบ....
.พอพี่ยุ้ยไป ผมก็ไม่ได้คบใครอีกเลยครับ.....แต่ก็มีควงคนนั้นคนนี้บ้างแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร ...ผมยังเกรงใจ พี่ยุ้ย และก็ไอนัทอยู่อะครับ...
ส่วนไอนัทพอมันขึ้นปี 2 มันก็เริ่มยุ่ง ครับเตรียมตัวจบ ก็ทำโปรเจคอะไรของมันอีกก็ไม่รู้ เตรียมตัวสอบเรียนต่อ ป.ตรี ด้วย มันก็ไม่มีเวลามานั่งเฝ้า ผมเหมือนก่อนหรอกครับ
แต่ที่ขาดไม่ได้ ...ทุกวัน อังคาร มันจะพาผมไปดูหนัง รอบมิดไนท์ ผมก็เคยถามมัน เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นวันอังคารแล้วทำไมต้องเป็นรอบมิดไนท์ แต่มันก็ไม่เคยตอบผมซักทีเอาแต่ยิ้ม (เชื่อมะว่าผมก็ไม่รู้มาจนถึงทุกวันนี้ว่าทำไม)
ผมก็เหมือนเดิม บางทีหายไปเป้นวัน...ไปขลุกอยู่กับเพื่อน กับญาติๆ ผมบ้างเป็น บางครั้งอะครับ...ก็เป็นลูกๆของพวกลุง ป้า น้า อา ของผมแหละครับ......
******************************
แล้วไอนัทมันก็ทำได้ครับ มันสอบติด ม.รัฐบาล ในจังหวัดนั้นแหละครับ คณะวิศวะฯ ครับ หุหุ...แต่ไอนัทต้องไป เสียเวลาเรียนพื้นฐานอะไรก้อไม่รู้ครับอีก 1 ปี แทนที่มันจะไปเรียนปี 3 เลย มันกลับต้องเรียน ปี 2 เพราะมันเรียจบ ปวส.มันไม่ใช่หลักสูตรต่อเนื่องเห็นมันว่างั้นนะครับ...งงไหมครับผมก็งง ถ้าใครรู้ก็ช่วยบอกผมด้วยแล้วกันนะครับ หุหุ ..
.พอมันไปเรียน ป.ตรี มันยิ่งยุ่งจัดครับ ไม่มีเวลาเลย ช่วงแรกๆนี้แม่ม รับน้องกันทุกวัน..บางวันรุ่นพี่ที่ ม.มันขับรถมารับน้องชั่วๆอย่างมันถึงห้องเลยครับฮ่าๆ...
ก็ไม่มีอะไรหรอกครับทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องมันก็ หาเรื่องแดกเหล้ากันนั้นแหละครับ...
ไอนัทก็ยังเหมือนเดิม. ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร.เลยนอกจาก ดูดี ขึ้น ดูฮายยยยยยยยยโซซซ ขึ้น มันไว้ผมยาว ด้วยครับ มันเลิกใช้ แมงกะพ่อมันซื้อรถยนต์ให้ ....มันยังพักที่เดิมครับ ...ทั้งๆที่มันก็ไกลจาก ม. มันพอสมควร..ผมบอกให้มันย้ายไปอยู่ใกล้ๆ มันก็ไม่ไปยังหาว่าผมขับไล่ไสส่งมันอีกแหนะ ....บางทีไอรับน้องนั้นแหละครับ.พวกรุ่นพี่มัน ก็จะโทรมาปลุกผมให้ไปลากคอไอ้นัทกลับห้องเป็นประจำ...ผมก็ต้องไปครับ ถ้าผมไม่ไปก็ไม่รู้ว่าหมาที่ไหน จะไปลากคอมัน กลับ ....เมาเหมือนหมากลับมาแทบทุกวันครับ...ผมก็กลัวว่ามันจะโดน รีไทร์ แต่พอเกรดออกมาก็โอเคครับ....ค่อยเลิกห่วงหน่อย...
************
ต่อไปก็จะเป็นตอนที่ผมโตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้วครับฮ่า
เข้มข้นมากเลยชีวิตผมช่วงนี้ ไปแว้วครับ
-
นี่ล่ะน๊า มีเป็นห่วงซะด้วย
มีให้เกียรติกันด้วยนะ อิอิ
เมื่อไหร่จะตกลงเป็นแฟนกันน๊อ
-
หุหุ โมเริ่มห่วงนัทแล้ว มีลุ้น มีลุ้น :-[ :-[ :-[
-
โอ้ววว มีห่วงๆๆ
มะไรจะเปนแฟนกันเร๊วๆ นะ ถ้าเปนแฟนกัน
คู่นี้คงน่ารักเนอะ
หุหุ
:จ้อบจัง1: :จ้อบจัง1:
-
อีกไม่นานหรอก นัทเอ๋ย รอโมหน่อยละกัน :kikkik: :kikkik:
-
อนาคตอันใกล้นี้โมจะเป็นของนัท :-[ :-[ :-[
-
ทนอีกนิดนะนัทจร๋า :loveu:
-
...อิอิ...นึกออกแล้วเรื่องนึง...
ปั่นกันสดๆ เลยนึกออกแล้วเล่าเลยแล้วกันเดี๊ยะ ลืม....
ตอนนี้มีชื่อว่า........ค่าตัวไอโม แค่ เบียร์ 2 ลัง กะเหล้า 1 ขวดเองเหรอ
*****************
วันลอยกระทงอะครับ ไอนัท ไปเรียน มหาลัยแล้ว..ผมยังเรียน ปวช 3 อยู่...ปกติผมไม่ค่อยไปลอยกระทงหรอกครับ ไม่รู้จะไปกับใครดี ...ไม่ไปแม่มเลย...วันนั้นก็เหมือนกันผม ตั้งวงกินเหล้ากับไอ 3 ตัว นั้นอยู่ในห้อง....ไปไหนคนก็เยอะครับขี้เกียจไปเบียดเสียดยัดเหยียดกับใคร ลอยแม่มมันในกะละมังหลังห้องแหละวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ม.ไอนัทมีงานมันเลยต้องไปช่วย..แถมมันยังบอกให้ผมรอเสร็จงานแล้วจะมารับไปลอยด้วยกัน...เว้ยยยยย
ขณะทีพวกผม กำลัง...เตรียม เมากันอยู่นั้น..หุหุ
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
(เสียงโทรศัพท์ห้องผมครับ...มันสะท้านสะเทือนเลื่อนลั่นมากมาย....โทรศัทพ์ที่ห้องผม เป็นแบบ เอานิ้วจิ้มๆ แล้ว หมุน..อะครับนึกภาพออกไหมครับฮ่าๆ)
“อาโหล ขอสายครายครับ..” ผมเป็นโอปอเรเตอร์ประจำบ้านครับ
*โม แก้วเอง ....แฮะ ว่างปล่าวหง่ะ” อืม แก้วเป็นเพื่อนที่ห้องครับ ก้สนิทกันพอควรแต่อยู่คนละกลุ่ม
“จะว่าว่างก็ว่าง จะว่าไม่ว่างก็ไม่ว่างหง่ะ” ก้มันจริง หง่ะ ก็ว่างไงถึงได้นั่งกินเหล้า ที่ไม่ว่างหน่ะก็เพราะกำลังกินเหล้าไง งง อะดิ ปล่อยมันปายยยยยยย
*เออ น่า ..โม ช่วยเอาโปรแกรม...(ชื่อโปรแกรมอะไรซักอย่างอะครับจำไม่ได้) ของพี่นัทมา..ลงให้แก้วหน่อยดินะ..เห็นวันนั้นที่นัทบอกว่ามีอีกแผ่นนึงหน่ะนะโม* อ๋อ ทีแท้ ก็อยากได้โปรแกรม
“ได้ ได้ เดี๋ยว พรุ่งนี้เราเอาไปให้แล้ว กัน ลงเอง นะเว้ย เราทำไม่เป็น โอเคนะ” ผมกำลังจะวางสายครับ
* เฮ้ย เดี๋ยว...เราต้องใช้วันนี้อะ นะโม เอามาให้เราหน่อยดิ...ยังไม่ดึกเท่าไหร่หรอกนะโม นะเรา ขอร้อง นะ* เฮ้ย ไรวะ...อยากได้ก็จะให้เอาไปให้เลย บ้านก็อยู่ตั้งไกล ..โธ่เอ้ย เอาไงดีวะกู
“เอ่อ ...คือ เราว่าพรุ่งนี้ดีไหมอะ นะ...วันนี้พอดี พี่นัท เค้าก็ ไม่อยู่อะ ... เราไม่อยากไปค้นห้องเค้าหง่ะนะ” หาทางปฏิเสธก่อน
*โหโม ใจร้าย อะ..เราต้องใช้วันนี้อะ นะโม นะ ช่วยหน่อยเอามาให้หน่อยนะ นะจ้ะ นะ * โอ้ย อ้อน กูอีกแหละ ...เซ็งชิบเลย มารคอหอยกูจริง อุตสาห์ว่าจะไม่ออกไปไหนแล้วเชียว วันนี้ คนเยอะยังกะปลวก
“อืม..ก็ได้ รอหน่อยแล้วกันนะ จะรีบไปแล้วกัน...” เอ่อ อีกจนได้
* จ้า ไม่ต้องรีบ หรอกนะจ้ะ ขอให้มาก็เป็นพอ แค่นี้นะจ้ะ โม โมนี้น่ารักทีสุดเลย บายจ้า * แล้วมันก็วางหูไปเลย เซ็ง ครับ เซ็งจริงๆ เข้าใจผมไหมครับ ไม่อยากไปแต่ปฏิเสธไม่ได้...
“เซ็งชิบ ..เอ่อ พวกมึง กินรอกูไปก่อนแล้วกัน ..ขอไปบ้านไอแก้วแป๊บ เดี๋ยวกูมา…แม่ม ใช้กูไม่เป็นเวล่ำเวลาเลยมัน กูหล่ะเบื่อ ” ปากก็บ่นมือก็คว้าเสื้อผ้ามาใส่ อย่างนี้ทุกทีสิกู
“ไอห่าโม...มึงไม่อยากไปมึงก็ไม่ต้องไปสิ วะ อะไรของมึงนักหนา ...แล้วนี้บ้านไอกงไอแก้ว เนี๊ยะ มันอยู่ไหน” อย่ามาตอกย้ำกูได้มะ กูปฏิเสธใครง่ายๆ ได้แบบมึงก็ดีดิ ไอโด่งไอคนใจดำ
“อยู่ที่ ....(ชื่อหมู่บ้านที่อยู่ไกลจากหอผมไกลโข...” บอกเสร็จก็คว้า กุญแจห้องไอนัทกับกุญแจรถตัวเองมาถือไว้เตรียมเผ่น จะได้รีบไปรีบมาแดกต่อ
“ไกลตายห่า แม่ม เพื่อนมึงหนิ มันเห็นมึงเป้น เบ้ มันไงวะ นึกอยากจะได้อะไรตอนไหนก็ได้....ไกลก็ไกลเปลี่ยวก็เปลี่ยว...หัดปฏิเสธ คนซะบ้างดิวะมึงหน่ะ...ไม่ใช่ เซเว่น นะเว้ย จะได้บริการตลอด 24 ชม..แม่ม... กูไปเป้นเพื่อนแล้วกัน ...เฮ้ย มึง 2 ตัว แดกกันไปก่อน เดี๊ยวกูมา” ไอโด่งมันก็ทำท่าจะลุกตามผมไปแหละครับหลังจากมันบ่นผมซะยืดยาวว
“ไอโม ...เพื่อนมึงมันจะใช้ โปรแกรม อะไรเร่งด่วนขนาดนั้นวะ...ถึงรอถึงพรุ่งนี้ไม่ได้อะ....” ไอวิทย์ได้ทีครับ
“ กูจะรู้ไหม ...เฮ้ย.ไอโด่ง.ไม่ต้องเว้ย..ไปแป๊บเดียว เดี๋ยวกูมา” พูดเสร็จผมก็เผ่น ออกไปเลยแหละครับ....แหม ....ไม่อยากให้มันมาลำบากไปกับผมด้วยหนะครับ
ออกจากห้องได้ ก็รีบไขกุญแจเข้าห้องไอนัทไปค้นหาโปรแกรมที่ว่าที่โต๊ะคอมฯมันแหละครับ พอได้ก็รีบบึ่งไปหาไอแก้วที่บ้านทันทีทันใด....ผ่านบึง คนก็เยอะครับ วันนี้วันลอยกระทง คนหนาแน่นดีชิบหายเลยครับ....แต่เส้นทางที่ไปหมู่บ้านของไอแก้วนี้สิ เปลี่ยวได้ใจจริงๆ กลัวผีนะเว้ย............
พอถึงบ้านไอแก้ว ผมรู้เลยครับ ว่ามันมีอะไรแปลกๆ ไอแก้ว มันต้องมีอะไรที่ไม่ได้บอกผมแน่ๆ...............
พอผมขี่รถไปถึงบ้านมัน...ไอแก้วก็ให้ผมขี่รถเข้าไปจอดในบ้าน....
มีคนอยู่ที่บ้านมันเยอะ มากครับประมาณ 20 คนได้มั้ง กะโดยสายตานะ มีทั้งคุ้นหน้าและไม่คุ้นหน้า.... พอผมจอดรถเสร็จไอแก้ว ก็ดึงแขนผมไปหามัน ผมตกใจกับคำพูดมันมากครับ มันพูดว่า
“อะ เห็นมะ โม เพื่อนกู มาแหละ...เดือน ไปเอาเบียร์ มาเลย มึง ..2 ลัง รี...(รีเจนซี่หน่ะครับ) 2 กลม ตามที่ตกลงกันไว้” เดือน เป็นสาวสวยใช้ได้ครับ แต่ผม ณ ตอนนั้น ไม่คิด อยากสานสัมพันธ์ ด้วยเลยครับ แล้วไอแก้ว มันก็ยักคิ้วให้ผมทีนึง ยิ้มหน้าบาน
ตายห่าละกู โดนหลอกนี้หว่า...อารายวะ กูหล่ะอุตสาห์รีบมาแม่มเอ้ย...ตอนนั้นหน้าชา มากเลยครับ...เพื่อนหลอกมาแลกเบียร์ครับ...เซ็งชิบหาย ผมจ้องหน้าไอแก้วมันตาเขม็ง...แบบเพื่อนมันทำแบบนี้กะกูได้ไงวะ แต่ไอแก้วมันไม่รู้สึกอะไรเลยอะครับ..
“น่าโม...ก้แก้วอะคุยเรื่องโม ไว้เยอะไง...เพื่อนๆ แก้วมันเลยอยากรู้จัก....มันบอกว่าถ้าพา...โมมาได้วันนี้นะ ... มันจะซื้อเบียร์ และก็เหล้าให้..หึหึน่าเพื่อเพื่อน” โอ้ย กูอยากตายยยยยยยยยยยยยย
“เฮ้ย...ไอแก้ว...พี่ให้เบียร์อีก 3 ลัง ไปขนมาเลยปะ...เอางี้ดีกว่า ไปซื้อที่ บิ๊กซี หรือที่โลตัส เลยดีก่าปะ...เอากุญแจรถพี่” กำแล้วครับเพื่อนๆ มีผู้ชายตัวใหญ่ บิ๊กคนนึงมันพูดกับไอแก้ว แต่ตามันมองผมมมมมมมมมมมม ซวยดับเบิ้ลครับผมน่าจะให้ไอโด่งมาด้วยก็ดีไม่น่าเลยกู .
กูอยากกลับ......
มันพูดแล้วควักกุญแจ และแบงค์ 500 อีกหลายใบ ออกมาแล้วส่งให้ไอแก้ว
พอไอคนนั้นพูดจบพวกที่อยู่ตรงนั้นก็ โห่ ฮา กรี๊ด วีดวิ้ว อะไรของมันก้ไม่รู้
**************************
“แก้ว...แก้วหลอกเรามาใช่มะ...ที่จริง แก้วไม่อยากได้โปรแกรม บ้าบอนี้หรอกใช่มะแก้ว” ผมพูดกับไอแก้ว เป้นครั้งแรกตั้งแต่ ก้าวขาเข้ามาเหยียบบ้านมัน..เป็น ชม...
“เออ ไม่เสียหายอะไรหรอกน่าโม เป็นผุ้ชาย ....กลัวไร ....”ผมพุดไม่ออกครับ ไอแก้ว มันยังนั่งกินเบียร์ กับเพื่อนเฉย...ปล่อยให้ผมโดนพวกนี้ลวนลามทางสายตากันอยู่ได้...
“งั้นเรากลับหล่ะนะ”ผมก็ลุกขึ้นเตรียมกลับแหละครับ
“เฮ้ย เดี๋ยวดิวะ..โธ่ทำเป้นใจน้อยไปได้น่า..นั่งลง...เอางี้ ให้..นั่งอีกซัก ชม..แล้วค่อยกลับ ตกลงนะ อะ ดื่มๆ” ไอแก้วมันยัดแก้วเบียร์ใส่มือผม...แล้วชนแก้ว พอเพื่อนมันเห็นก็ขอชนบ้างผมเลยจำเป็นต้องดื่ม ปฏิเสธ ไม่ได้อีกแล้วครับ เซ็ง.................เว้ยยยยอยากกลับไอนัท ช่วยกูด้วย
จากที่ตอนแรกว่าจะนั่งอีก ชม...กลายเป้นนั่งจนเลยเถิด จนเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ฮะ .... ไอพวกนั้นเริ่มเมาพูดจาไม่รู้เรื่อง ผมพยายามที่จะไม่ดื่มมากฮะเดี๋ยวกลับห้องไม่ได้........แต่ก็เริ่มมึนๆ เหมือนกันครับ..ตาที่ไอนัท มันชอบแซว ว่าหวาน ก็ยิ่งหวานจ๋อยยิ่งกว่าเดิมอีก......ตอนนี้ชักติดลมฮะ...เดือนก็ขยัน ชงให้ผมจริงๆ กะมอม พี่อะเดะน้องฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปริ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงแตรรถ กด 2 -3 ครั้ง ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น ต้องหันหน้ากลับไปมองที่ถนนหน้าบ้าน...
.แฮะ พอเห้น แค่ส่วนหน้ารถผมก็รู้แล้วฮะว่าเป็นใคร ...ไอนัทสุดสวาทขาดดิ้นของผมเองครับ หน้าบึ้งมาเลยมัน ...มันมากับเพื่อนมันอีก 2 คน เดินเข้ามาในบ้าน.....
.
ไอแก้วรีบ แถดแถ ออกไปหาโดยด่วนฮะ เพราะดูสีหน้าแล้วนี้......ไอนัทมันมาหาเรื่องชัดๆๆ ...
“พี่นัท หวัดดีค่ะ มาตามโมกลับเหรอแฮะ กำลังจะไปส่งค่ะ แบบโม เมานิดๆ แฮะ” อย่ามาแจ๋ ....ชิ...
ตัวผมเองพอเห็นหน้าไอนัท ก็แทบจะหายเมาเลยครับ....ยิ้มให้มันแหยๆ....ผมยกมือหวัดดี เพื่อนมัน อีก 2 คน แล้วยิ้มฝากเนื้อฝากตัว เอ็นดูผมด้วยนะครับ อย่าให้เพื่อนพี่ กินหัวผมนะคร้าบ....
ไอนัท มันมองผมแล้วเดินเข้ามาหา โดยไม่เหลือบสายตาไปมองไอแก้วเลยครับ มันคงโกรธไอแก้วน่าดู แฮะ...สมมึงแหละไอแก้ว
“ลุก โม...เอากุญแจรถโม มาด้วย แล้วไป รอพี่ที่รถไป...” หง่ะ เรียกโมด้วยหง่ะ ...ไม่เรียกตาหวานแล้วเหรอครับ ....
ผมยื่นกุญแจให้แล้วลุกขึ้น...รีบไปหน่อยหน้าเลยมืด ครับ..เลยเซเหมือนจะล้ม เดือน เลยรีบ เข้ามาประคอง หาที่ตายให้กูอีกแล้ว.........
ไอนัทมองหน้าผมเขม็งเลยหง่ะ น่ากลัวโคตร ผมดึงมือเดือนออก เอ่ยขอบคุณแล้ว เดินเซ แซดๆ ไปนั่งรอไอนัทมันในรถ........
รอเดี๋ยวเดียวไอนัทก็ขึ้นรถมาแล้วขับออกไป รถแมงกะไซต์ผม เพื่อนมันขับนำหน้าออกไปก่อนแล้ว...
ผมก็โดนไอนัทมันสวดซะเละแหละครับ...มันก็ว่าผมว่า ไม่รู้จักระวังตัว เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง....เป้นผู้ชายก็ใช่ว่าจะปลอดภัยแล้วนี้ ยังจะไปไหนมาไหนคนเดียวอีกเพื่อนก็ไม่พาไปด้วยอะไรทำนองนั้น .......ผมก็นั่งเงียบตลอดทางแหละครับไร้ข้อโต้แย้งก้อตัวเองผิดจริงๆ นี้ครับ...
.แล้วไอนัทมันก็จอดรถพรืด...ข้างทางนั้นแหละฮะ ..ตอนนั้น ถึงจะไม่ดึกมากเท่าไหร่แต่ก็เปลี่ยวนะครับ
“ตาหวาน...มานี้สิ” ไอนัทมันเรียกผมเข้าไปหามันมันปรับเบาะรถให้เอน ลงไปหน่อยนึง…มันจะทำอารายหง่ะ
ผมมองมันนิ่งๆ..หวาดระแวงสุดฤทธิ์ ไอนัทมันไม่เข้าถึงเนื้อถึงตัวผมนานแล้วครับ...ผมเลยกลัวนิดๆ....
“จะข้ามเกียร์มาหาพี่ หรือจะให้พี่ข้ามไปหาเลือกเอา....แต่ถ้าพี่ไปเกิดไรขึ้นไม่รู้
นะ....” มันจ้องตาผมเขม็ง หง่ะ ..คืนวันเพ็ญฮะผมเลยเห็นหน้ามันชัด.......
“อืม ก็ได้ อย่าเข้ามาไปเอง”กลัวหง่ะ.....ผมเลยค่อยๆข้ามเกียร์เข้าไปหามันอย่างทุลักทุเล..มึนด้วยมืดด้วยแหละครับ...แล้วยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองอีก เฮ้อ หนีเสือปะจระเข้จริงๆกู..
.พอผมข้ามเกียร์ไปได้ไอนัทมันก็ดึงผมให้นั่งคร่อมตัวมัน..แล้วก็กอดผมไว้ทั้งตัว ล่อแหลมมากมาย...บรรยากาศโรแมนติกสุดๆ...
“เรียกขวัญให้พี่หน่อยสิ ตาหวาน....พี่อุตสาห์ขอรุ่นพี่ที่ ม.ให้พี่ออกมาก่อนจะได้มาลอยกระทงกับแฟน...แต่แฟนเราก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน....พอรู้ว่าหนีเรามาก็แทบบ้า ...ทั้งๆ ที่บอกแล้วว่าให้รอ...เฮ้อ” ไอนัทพูดแล้วถอนหายใจเฮือก..ว่าแต่ตูไปเป็นแฟนมันตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ ...
ผมก็เงียบแหละครับ....ก็ผิดจริงๆหง่ะ เลยไม่กล้าเถียง .....ผม.เอาแขนโอบคอไอนัทไว้แน่น.ซบหน้ากับซอกคอของมัน ...ขอออเซาะหน่อยแล้วกันแฮะเค้าอุตสาห์มารับ...
“แล้วยังมานั่ง ทำตาหวานจ๋อยให้หนุ่มๆสาวๆ แบบนั้นอีก พี่หึงนะเนี๊ยะ รู้ไหม” รู้แล้ว แล้วจะหึงทำมายวะ....ไม่ได้มีไรกันซักหน่อย
“แล้วให้ทำไงหล่ะ ก็ทำไปแล้วหนิ แก้ไขไม่ได้แล้ว....เร็ว ...เมื่อยนะเว้ย”ผมดันตัวเองออกจากตัวไอนัทแต่ไม่หลุดแฮะ.. ผมก็เริ่มจี๊ดแหละครับ มันจะอะไรกับผมนักหนาหง่ะ.....
“จูบ ...เรียกขวัญหน่อยสิ นะ....มันหายไปไหนก็ไม่รู้อะ......เร็วสิครับ จะได้ไปลอยกระทงกันก่อนเที่ยงคืนนะ.” ไอนัทมันทำเสียงอ้อน ผมหง่ะ..หวั่นไหวครับหวั่นไหวผมเป็นคนใจอ่อนครับ...
จูบ มันดีไหมวะ.....ตลอดเวลาที่ผ่านมามันก็ทำตัวเป็นเด็กดีอะนะ อยู่ในโอวาทดี หุหุ....ให้รางวัลหน่อยแล้วกัน ...จูบก็พอนะ……
ผมจึงค่อยๆ ขยับใบหน้าเข้าไปหามัน แล้วแนบริมฝีปากผมกับปากมันเบาๆ...แล้วถอนริมฝีปากออก ไอนัทมันมองผมตาหวานผ่านความมืด...
“พอใจรึยัง...แค่นี้พอนะรางวัลสำหรับเด็กดีไง” ผมพูดยิ้มๆ เอามือไปลูบหัวไอนัทมันเบาๆ
“คร้าบ...แค่นี้ ก็พอ แล้วคร้าบ...ทูนหัว” มันพูดเสียงสั่น ยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มผมแรงๆ แล้วจับเอวผม ยกตัวผมให้ข้ามเกียร์ไปนั่งที่เดิม.....แล้วไอนัทก็ออกรถพาผมไปลอยกระทงที่บึง ...ก่อนจะกลับห้องไปนั่งกินเหล้าต่อกับไอพวกนั้น
ผมมีความสุขมากเลยครับ...วันนั้น...ไม่ว่าใครจ้องจะหาผลประโยชน์หรือคิดไม่ดีกับผมยังไง แต่ผมยังมีไอนัท ที่ไม่เคยคิดไม่ดีกับผมเลย.....ผมได้รับรู้ว่าไอนัท ...มันรักผมมากแค่ไหน...มันไม่เคย ...หักหาญน้ำใจผม...มีแต่จะตามใจคอยเป็นห่วงเป้นใย ผมอยู่ตลอดเวลา...มันเป็นความทรงจำที่มีค่า....แต่เวลาทำให้ผมลืม มันไป...
.เมื่อคืนผมไปนั่งคิดๆว่า ตอน ปวช 2-3 ผมได้ทำอะไรร่วมกับไอนัทบ้างน้าๆๆๆๆ....ผมไปนั่งดูรูป...เก่าๆ ...ผมจึงแวบ นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา....พอเริ่มนึกมันก้เริ่มไหลออกมาเรื่อยๆๆ ....จนรู้สึกคิดถึงไอนัทมันขึ้นมาจับใจ ....คิดถึงมึงหว่ะไอนัท.....
ปล....****
ตอนนี้ผมนึกถึงเพลง นี้ของยุ้ย ปัทมวรรณ เค้ามูลคดีอะครับ ถ้าเป็นรุ่นๆ ผมคงจำได้**** เธอ ยังคงมีฉัน ***
ปล...2 คริคริ อาจจะมีเพื่อนๆ บางคนที่มาอ่านเรื่องของผมแล้วแอบแซวผมเล็กๆ ว่าแหม โมนี้เสน่ห์ แรง hot boy บ้างหล่ะ ...ความจริง ผมก็ไม่ได้ หล่อ ไม่น่ารักอะไรขนาดนั้นหรอกนะคร้าบบบบอย่าเข้าใจผมผิดไป...อาจจะเป็นเพราะผม ค่อนข้าง ยิ้มง่าย อารมณ์ดี หน้าตาผมเลยดูเป็นมิตร ใครๆก็เลยอยากคุยอยากพูดด้วยมากกว่ามั้งครับ.....และที่สำคัญ ผมเป้นคนใจง่ายครับ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆปฏิเสธใครไม่เป็น หึหึ
-
โอ้ววว ตาหวานเริ่มหลงรักนัทแล้วอ่ะจิ หุหุ
มีคิดถึงด้วยย :รักจัง11:
:5555: :5555:
เปนแฟนกันเลยยยค้าบบบบบ
:-[ :-[ :-[ :-[
-
แค่นี้ ก็พอ แล้วคร้าบ...ทูนหัว
โห นัท ทำไมมักน้อยจัง ขัดใจกองเชียร์ง่ะ :-[ :-[ :-[
-
หวานกันเจงๆ :laugh3:
-
เชียร์นัท อยากให้นัทสมหวังเร็วๆๆ :loveu: :loveu: :loveu:
-
รักเค้าแล้วล่ะเซ้ :laugh5: :laugh5: :laugh5:
ว่าแต่ แน่ใจนะว่าแค่จุ๊บ :interest:
-
:fox2: :fox2:
:110011: :เชิป2: :110011: :เชิป2:
-
ตอนที่ 19
ช่วงที่ชีวิตผมเปลี่ยนแปลงมากที่สุดคงเป็นตอนนี้แหละครับ ตอนที่ผม เรียนจบ ปวช. ผมก็สอบเรียน ต่อ ปวส.ที่เดิม แต่ผมไม่เรียน บัญชีแล้วครับผมเรียน อย่างอื่นแทน..ไอแพท...มันไปเรียนต่อ ป.ตรี ที่ กรุงเทพฯครับ..มันไม่อยากไปหรอก แต่เตี่ย มันบังคับให้มันไปอยู่เป็นเพื่อนพี่สาวมัน...ตอนที่ผมไปส่งมันนี้มันร้องไห้ยังกับว่าจะไม่ได้เจอผมอีกงั้นแหละ
ผมกับพี่ยุ้ย ก็ไม่เชิงเลิกกันหรอกครับมันก็ห่างๆกันไปเฉยๆ... แต่ก้ยังโทรศัพท์คุยกันเรื่อยๆ ยังมีความรู้สึกดีๆ ต่อกันอยู่ครับ...ไอโด่ง เอ็นติด..ธรรมศาสตร์.ครับสุดยอดมะ..ไอโก้ ไปเรียนที่ มช...ไอวิทย์ก็ยังเรียนที่เดิม พักอยู่กับผมเหมือนเดิมแหละครับ...
ส่วนไอนัทพอมันขึ้น ปี 3. มันก็ไม่ยุ่งแล้วครับ ก็มีเวลามากขึ้น ตอนนี้ก็ถึงตามันต้องรับน้องบ้างแล้วครับ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอน ปวส..นี้ ก็มีเพื่อนใหม่อีกแล้วครับ ส่วนมากจะเป็นพวกที่ จบ จากที่อื่นแล้วมาต่อที่นี้ ..แต่ ผมก็มีแก๊งของผมครับ เป้นแก๊ง เด็กเก่า...ก็มีกันอยู่ 6 คนครับ ก็มี ผม ไอปอ..ไอโจ.ไอตุ๊กตา ไอมิว. และก้อไอบี ครับ ชาย 3 หญิง 3 รึเปล่า อ๋อ มิว ก็ยังเป็นหัวหน้าห้องเหมือนเดิมครับ ฮ่า เรียนด้วยกัน มาตั้ง 3 ปี ยังจะต้องมาทนเรียนด้วยกันอีกตั้ง 2 ปี เซ็ง ครับเซ็งเบื่อหน้าพวกมันมากเลยครับ..หุหุ ไอพวกนี้เป็นเหมือนญาติสนิทของผมครับทุกวันนี้เราก็ยังคบกันอยู่ ****
และแล้วก็มาถึงวันแห่งชะตากรรมของพวกเราทุกคนครับ (เวอร์แล้วมึงไอโม)
วันนั้นผม กับ แก๊งเด็กเก่า หลังจากพวกผม เร่ง เขียนโปรแกรม ส่งอาจารย์ กันจนหัวหมุนมาตลอดทั้ง สัปดาห์ก็ อยากจะไปผ่อนคลายกันซักหน่อย กะว่าจะไป เรียกน้ำย่อยให้พอหน้าด้าน ที่ ลานเบียร์ พอได้ที่ก็จะไปแดนซ์กะจายกันในผับ อะไรทำนองนั้น หุหุ....
สมัยผมนี้ตรงนั้นมันจะเป็นแหล่งโรงแรมเลยมั้งมีโรงแรมชื่อดัง 2-3 แห่ง ลานเบียร์จะอยู่ตรงกลาง มีผับ 3 ที่ (ถ้าจำไม่ผิดนะ) และก็มีห้างที่พึ่งเปิดใหม่ พวกผมก็ไปดูหนังกันก่อนครับที่ห้างนั้นแหละดูหนังเสร็จก็เดิน ลงไปที่ลานเบียร์
เด็กในร้านก็เดินมาถามแหละครับว่ามากันกี่คน แล้วเด็กก็พาพวกผมไปนั่งโต๊ะครับ
“โม โม เฮ้ย ตาหวาน ทางนี้ไอน้องรัก” ตอนแรกผมก็ไม่แน่ใจหรอกครับ แต่พอได้ยิน คำว่าตาหวานนี้มันชัดเลยครับ ......
..พอ ผมหันหน้าไปตามเสียงเรียกก็เจอไอนัท คงจะมากับเพื่อน มันนั้น แหละ หลายคนเหมือนกัน ยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่เลยฮะ ....มันก็กวักมือเรียกผมให้เดินเข้าไปหา ตอนแรกผมก็ว่าจะไม่ไปหรอกครับ พอดีผมมองเห็นพี่โต ..รุ่นพี่ไอนัทมันพี่เค้า ยกแก้วเบียร์ชูให้ผม ผมก็เลยหัน ไป บอกเพื่อนว่าจะไปหาไอนัทให้พวกมันเดินไปที่โต๊ะก่อน พอพวกมัน เห็นไอนัท ก็ยกมือไหว้กัน แหละครับ แล้วก็เดินตาม เด็กในร้านไป ...
*****************
-
ทำไมตอนนี้สั้นจัง :kikkik: :kikkik:
วันแห่งชะตากรรม ประโยคนี้ชวนคิดมากจริง ๆ :yeb:
-
ตาหวานนนนนนนน :-[
จำได้เลยทีเดียว :haun5:
-
ชื่อนี้ นัทเรียกได้คนเดียวใช่มั้ย ตาหวานนน :kikkik: :kikkik: :kikkik:
-
มีลุ้นคับ เรื่องนี้มีลุ้น :interest: :interest: :interest:
-
:laugh3:
ตาหวานนนนนน
:เชิป2: :110011:
-
มารออ่าน ต่อไวไวนะ :yeb:
-
มีอะไรในวันแห่งชะตากรรมหรอ.... :haun4: :haun4: :haun4:
-
ตอนที่ 20
“หวัดดีพี่ ....วันนี้ได้ฤกษ์ เมากันอีกแล้วอะดิ แต่ผมคงไม่ว่างมาลาก ไอพี่นัท มันกลับ ห้องหรอกนะพี่” พอถึงผมก็ยกมือไหว้ พี่โตก่อนแหละครับ แล้วก็กอดอกมองไอนัทมันกวนส้นนิดหน่อย
“ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ” พี่โต ก็หัวเราะชอบใจแหละครับ ตบบ่าผมแปะๆ ก้อพี่โตนี้แหละครับที่ โทรปลุกผมมาลากคอไอนัทมันกลับห้องบ่อยๆ
ส่วนไอนัท ก็เอาแต่ยิ้มครับ ...ตอนนั้นผมยังไม่ได้สนใจหรอกครับว่าที่โต๊ะนั้นมีใครบ้าง ....ก้ผมมัวแต่คุยกับพี่โตนี้ครับไม่ได้เจอกันนานเหมือนกันนะเนี๊ยะ
“เออ เว้ย ไม่ว่างก้ไม่ว่าง เอ่อ ไม่ได้เจอกันไม่เท่าไหร่นี้ ....ดู หล่อขึ้นจมเลยนี้หว่าหา..ไอตาหวาน ฮ่าๆๆๆ” นั้น เป็นคำพูดที่ผมจำแม่นที่สุดแหละครับ ฮ่าๆ แต่ไอคำพูดสุดท้ายนี้สิ กวนส้นกูอีกแหละ
“แหม พี่ ....ผมหล่อมาตั้งนานแหละ...ไม่งั้นจะมีคนมาหลงรักจนหัวปักหัวปำเหรอพี่ ไม่เชื่อถามไอพี่นัทดูเด๊ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมก็ซัดไอนัทมันไปหนึ่งดอกแหละครับ ตบบ่าไอนัทมันแปะๆ
ไอนัทสะอึกครับ ..แทบจะสำลักเบียร์ตายแหละมัน...ไอพี่โตมันก็หัวเราะชอบใจแหละครับ
ไอพี่โตมันรู้ครับว่าไอนัทมันชอบๆผมอยู่ ไอนัทมันเคยเมาแล้วเพ้อถึงผมหน่ะครับไอพี่โตมันเลยรู้
“แค๊ก แค๊ก ......เออ คงงั้นมั้ง ” ไอนัทมันก็พูดได้แค่นั้นแหละครับเพราะมันสำลักเบียร์เข้าให้จริงๆ ตาแดงจมูกแดงไปหมด
ผมก็ยิ้มๆแบบกลั้นหัวเราะอะครับ แล้วเอามือลูบหลัง นวดไหล่ ไอนัทมัน... ไอนัท ก็หัน มาทำท่าค้อนผมครับน่ารัก ครับ ยอมรับว่ามันน่ารัก
“หึหึ รักกันดีนะพี่ พี่น้องแน่เปล่าเนี๊ยะ..หึหึ” อ้าวปากหมานี้หว่าใครวะ
ผมเลยเงยหน้าขึ้นมองว่ามันเป็นใครกัน บังอาจหัวเราะเยาะกู...ผมก็มองไปรอบๆ โต๊ะครับ นอกจากไอพี่โต กับไอนัท แล้วก็มี ผู้ชาย อีก 5 คนนั่งอยุ่ด้วย...พวกมันทุกคนก็มองมาที่ผมเป็นตาเดียวแหละครับ แล้วสายตาผมก็ไปสะดุด ใคร คนนึงเข้า ...
คือมันเป็นผู้ชายในแบบที่ผมอยากจะเป้นอะครับ คิ้วเข้ม ตาคม หน้าตาออกแขกๆหน่อย ดูแมนมากๆอะครับโห โคตรเท่ห์เลยแม่ม คนอะไรหว่ะ ท่าทางจะสูงใช่เล่นเลยนะมึงขนาดนั่งอยู่ยังดูรู้เลยว่าคงสูงมาก..แม่ม อิจฉาว้อย และไอคนนั้นมันก้อมองผมอยู่เหมือนกันอะครับ ..อย่านะว้อยกูสู้คนนะ...ขออย่าให้เป็นมันเลย ที่หัวเราะเยาะกู ไม่งั้นกู ได้ตายหยังเขียด แน่ๆ
“หึหึ คิคิฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะมาอีกแล้วครับผมเลยเปลี่ยนจุดโฟกัส แฮะโล่งที่ไม่ใช่ไอนี้ พอหันไปมอง ก้อเห็น ไอตี๋คนหนึ่งมัน กำลังมองผมอยู่ นั่งหัวเราะคิกคัก แม่มหัวเราะไรวะ ..ญาติฝ่ายไหนมึงตายเนี๊ยะผมคิดอย่างฉุ่นๆ ผมก็มองหน้ามันแหละครับ มันก็จ้องหน้าผมอยู่เหมือนกัน ยิ้มเยาะกูเหรอมึงหน่ะ...ไอนี้ รู้จักไอโมน้อยไปแล้วมึง.........
ผมเลยยืนกอดอก กระดิกตีน มองหน้ามันกวนๆแหละครับ
“มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ”
วิ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทุกคนเงียบกริบ
มันไม่ตอบครับแต่มันหุบยิ้มฉับทันทีเลยครับ มันจ้องหน้าผมเป๋ง เลยครับคราวนี้…
“หา เรา ถามไม่ได้ยินเหรอ มีอะไรรึเปล่า” ผมพยักเพยิกไปที่ไอตี๋นั้นอีกครั้ง เสียงดังเป็นตวาดเลยผม ไม่เจียมเลยกูพวกมันนั่งกันสลอน ถ้าพวกมันรุมสกำนี้ ตายศพไม่สวยแน่ๆ
ไอตี๋นั้น มันลุกขึ้น ครับ...จ้องหน้าผมยังกะจะฆ่าผมแหนะ. ไอหน้าเข้มข้างๆก็ลุกด้วยครับ ...ผมไม่กลัวมันหรอกครับ...ยังไงไอนัทก้อต้องช่วยผม แอบเลวอีกแล้วกู
ผมก็ยืดตัวขึ้นกำหมัดแนบลำตัว พร้อมลุยแหละครับ...
“เฮ้ย พอ..เลยพวกมึง หน่ะอะไรวะ..” ไอนัทมันลุกขึ้นทันทีเลยครับ...ผมก็ฮึดฮัด แหละครับ.
“โม พอน่า เลิกบ้าซะที..หยุด” ไอนัทมันหันมาตวาดผมหง่ะ เคืองนะเว้ยน้อยใจ
“มึงด้วยไอปอด์น ใจเย็นๆ ไอโมมันน้องกู” เลือดขึ้นหน้าเลยครับ แม่ม ไอนัทมึงว่ากูเหรอ มึงบอกว่ารักกูแต่มึง มึงเห็นคนอื่นดีกว่ากูเหรอไอนัทมึง ...ไอเลว
ผมก็หัวขวับ ไปจ้องไอนัทมัน แหละครับ ไอนัทมันมองผมอยู่ก่อนแล้วครับ...แม่มเอ้ย เห็นคนอื่นดีกว่ากู
“อ๊อก ไอตาหวาน” ผมต่อยไอนัทมันที่ท้องเต็มแรงแหละครับ มันคงจุกมันเซ จนพี่โตที่ยืนอยู่ข้างหลังมันต้องประคองไว้
ตอนนี้ทุกคนลุกหมดแล้วครับ
แล้วผมก็เดินเข้าไปหาไอตี๋มัน..โมโหครับเลยลืมกลัว
“มึงเจอกูแน่ไอตี๋ ....จำหน้ากูไว้ดีๆนะมึง” มันก็มองผมตาค้าง มันคงไม่คิดว่าผมจะต่อยไอนัท..
“ส่วนมึงนะไอนัท...ไม่ต้องมายุ่งกะกูอีกนะมึง” แล้วผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นออกนอกร้านไปเลย....
“โม เฮ้ย ไอตาหวานเดี๋ยว หยุดก่อน” ผมได้ยินเสียงไอนัทมันตะโกนโหวกเหวกตามหลังผมมาแหละครับ ....ไม่ต้องมาเรียกกู กูงอน
ผมขับแมงกะไซต์ของผมออกมาแบบไม่เหลียวหลังแหละครับ....ผมขับรถมาเรื่อยๆ ขับเร็ว โคตร แบบ โมโหสุดๆ ยิ่งโมโห ก็ยิ่ง บิด จนมาถึงริมบึง อากาศเย็นๆ มันทำให้สติ ผมเริ่มมา...ผมก็ไปจอดรถ ที่ร้านนมสด เจ้าประจำที่ผมมากิน บ่อยๆ เข้าไปนั่ง ก็ไม่ได้ตั้งใจจะกินอะไรหรอกครับแต่...มันไม่มีที่ไปไม่รู้จะไปไหน...ขอสงบสติอารมณ์ก่อนแล้วกัน..เด็กในร้านที่คุ้นเคยกันดีก็มาถามแหละครับว่าจะกินอะไรผมก้อสั่งๆ ไปหล่ะครับ
แม่ม กะจะแดกเหล้าให้เมาสะใจ ซะหน่อย กลับต้องมานั่งแดกนมสดแทนซะได้นะกู ซวยชิบ ……เพราะมึงคนเดียวเลยไอตี๋..
.นั่งไปนั่งมาก็นึกถึงไอพวกแก๊งเด็กเก่าขึ้นมาได้แหละครับ เลยเดินข้ามถนน ไปเพจบอกมันซะหน่อยว่าอยู่ไหน ไม่ต้องตามกูมากูอยากอยู่คนเดียว แถมกำชับมันด้วยไม่ให้บอกไอนัท กูงอนมัน ม่ายช่ายยยยยยยยย
แล้วก็มานั่งแดกนมต่อแหละครับ ..พอกระดกนมสดเข้าไป อารมณ์ก็เริ่มเย็นลงครับ .....
ตายหะ หล่ะกู ไอนัท มันไม่ได้ทำไรผิดนี้หว่า ไปลงที่มันอีกแหละ แถมยังไปชกมันต่อหน้าเพื่อนมันอีก ไม่ไว้หน้ามันเลยกู โมโหทีไรเป็นแบบนี้ทุกทีเลย
โอ้ย เอาแต่ใจอีกแล้วกู ....จะทำไงดีวะ มันจะโกรธกูไหมเนี๊ยะ....ไปขอโทษ มันดีไหม หว่ะ เอาไงดีวะกู...เริ่มไม่สบายใจแล้วฮะ..ความรู้สึกผิดมันกัดกินหัวใจดวงน้อยๆ ของผมครับ....เฮ้อ เครียด กิน นม....
-
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
อ่ะนะ โมก็ นานๆ ได้เจอกันก็นะ ....
สงสารนัทจัง :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
โม โหดอ่า :dont2:
แบบนี้นัทต้องแก้เผ็ดคืน :haun4:
-
เพราะเหล้าแท้ๆ............... :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ทำม้าย อะไรที่ซวย ๆ ก็ไปลงที่นัทหมดนะนี่ :dont2: แค่หายใจก็ผิดแล้ว :dont2:
-
:serius2: :serius2:
เห้ออออ
-
เห้อ โมนะโม ทำไรไม่คิดเลย :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไปขอโทษนัทซะ :o :o :o
-
ตอนที่ 21
ก็นั่ง ทำใจ จนง่วงแหละครับ คิดหาวิธีต่างๆ ที่จะไปง้อไอนัทมัน คือผมเป็นคนนิสัยเสียอะครับ จะโกรธง่ายมากๆ ปิ๊ดเดียวปรอทแตก เลย แล้วก็วูบ ครับหายเร็วมาก ....รู้สึกผิดนะครับแต่ไม่คิดจะขอโทษ ...คราวนี้ก็เหมือนกันไม่คิดขอโทษฮะ แต่จะง้อมันยังไงดีว้าไอโม....เคยแต่โดนง้อซะด้วยสิกรรมจริงๆ
กลับห้องดีกว่าแฮะ .....ไปนอนให้ขนตามันอ้วนดีกว่า
พอถึงห้องกะว่าถ้าไอนัทมันกลับมาแล้วก็ะจะไปง้อซักหน่อยแหละครับ มันรักผม มันต้องไม่โกรธผมสิ (หาประโยชน์จากความรักคนอื่นฮะ เลวจริงๆ)
แต่ห้องข้างๆ ผมมันยังล๊อคประตู อยู่ครับ จ๋อย เลยเรา ....เอาไว้มันกลับมาค่อยง้อมันแล้วกัน คิดได้แล้ว ก็ เคาะห้องตัวเองแหละครับ ไอวิทย์เดินมาเปิดประตู......พอเข้าไปก็ต้องตกกะใจ..ไอพี่โต อยู่ในห้องกับมันด้วย พอเห้นพี่โต ผมก็ หัวเราะแฮะๆ แหละครับ กลืนน้ำลายเอื้อก เลยผม อายฮะ อาย พี่โตมากเลยครับ....มีพี่โต ก็ต้องมีไอนัทสิ ตายแล้ว ยังไม่ได้เตรียมใจ
“ไงเราหายไปไหนมาหล่ะ.. นึกว่า ต้องไปหาตัวมึงที่โรงบาลซะอีก..ไอตาหวาน..เฮ้อ กูหล่ะเซ็ง” ไอพี่โต มันพูดพลางส่ายหน้า...ยกแก้วสุราขึ้นกรอกปาก
ไอวิทย์ มันก็ยิ้มปลอบใจผมแหละครับ ตบบ่าผมแปะๆ กูรักมึงจังหว่ะวิทย์ แทบอยากขอมันทำเมีย เลยครับตอนนั้น
“ก็ ไป แถวๆนี้แหละพี่....แฮะ.” ยิ้มจืดๆ หัวเราะให้พี่โตด้วยความละอาย
“ใจเย็น ลงบ้างรึยังมึงหง่ะ แม่ม ....อดแดกเบียร์เลยกู” บ่นทำซากไรวะ มึงก็นั่งแดก เหล้าอยู่นี้ไง กูก็อดเหมือนกันนะโว้ย เดี๊ยะก็ก้านคอเลยหนิมึง.... ก็ได้แต่คิด แฮะ...
ได้ยินเสียงคนเดินมาจากระเบียงฮะ ไอนัท มันเดินเข้ามาในห้อง ผมมองหน้ามัน กะจะยิ้มประจบซะหน่อย แต่หน้าคุณชายท่านเฉยมาก มันเย็นชาไงชอบกลมันยืนมองหน้าผมนิ่งๆอะ..น่ากลัวโคตร ใจแป้วเลยสิผม ความมั่นใจว่ามันรักกู มันต้องไม่โกรธกู นี้หายไปหมดเลยฮะ วิธีการง้อร้อยแปดที่คิดมานี้หายไปหมด มือเย็นไปหมดเลยผม
“เอ่อ..พวกกู ไปกินที่ห้องมึงแล้วกันไอนัท ..ไปไอวิทย์ปล่อยให้ ผัว เมีย มัน เคลียร์กัน..” อ้าว ไอพี่เวร พูดงี้ ต่อยปากเลยหนิ...แต่เงียบครับผมตอนนั้นไม่มีอารมณ์ต่อปากต่อคำครับ
แล้ว มัน 2 คน ก็ขนสัมภาระของมันไปพร้อมกดล๊อคห้องด้วยอะ..แหม ..มันกะจะให้ผมเสียตัวให้ได้เลยใช่ไหม
ผมกับไอนัทยัง จ้องมองท่าทีกันอยู่ฮะ มันเงียบจนผมกลัวครับ ถ้ามันดุ ด่าว่าผมซักคำผมยังใจชื้นนะฮะแต่นี้มันเงียบ เว้ย..อึดอัด ...
อย่าเงียบดิวะ มีไรก็ว่ามาดิ คิดในใจฮะพูดไม่ออก...
**************
เอาวะเคยเห็นนางเอกละครน้ำเน่าของไอวิทย์มันง้อพระเอกแบบนี้บ่อยๆ วันนี้ก็ติต่างว่าตัวกูเป้นนางเอก ก็แล้วกัน เป้นไงเป็นกัน
ผมก้าวเดินช้าๆ เข้าไปหามันครับ..มันยังนิ่ง...เว้ยใจเต้นโครมครามเลยผม
ผมยื่นมือไปจับเสื้อด้านหน้าของมันแล้วซบหน้ากับอกแน่นๆของไอนัท.เอาหน้าถูไถกะอกมันไปมา...หายโกรธซะทีดิวะ กูง้อแล้วนะโว้ย
ไม่มีสัญญาณตอบรับฮะมันยังเฉย ...หง่ะน้ำตาจะไหลเอาไงดีวะ...
คราวนี้เดินเข้าไปจนชิดเลยฮะ ยกแขนทั้ง 2 ข้างขึ้น กอดคอมัน...ซบหน้าลงกับซอกคอของมัน...กอดมันไว้แน่นเลยฮะตื่นเต้นหน่ะฮะ ....ถ้าไม่หายกูพอแล้วนะว้อย จะโกรธ จะอะไรช่างหัวมึง
“เฮ้อ” มันถอนหายใจฮะ มันยกแขนขึ้นกอดผมไว้ทั้ง2 ข้าง..มันกดจมูกลงหอมแก้มผมแรงๆทีนึง..ซาหยิวววววววว
“ใจร้อนจริง นะเรา ตาหวาน หือ..หัดใจเย็นหน่อยสิ..” ไอนัทมันกระซิบที่ข้างหูผมฮะมันเลียหูผมด้วยหง่ะ เว้ยยยย จักกะเดียมเว้ย เอาอีก...หง่ะ ม่ายช่าย.... แอบมีใจเอนเอียงแล้วฮะผม อายหว่ะ…..3 ปีนะครับที่มัน คลอเคลียผมอยู่แบบนี้อะ มันก็ต้องมีบ้างแหละ แฮะ....
ไอนัทมันหัวเราะหึหึ แหละครับ ผมยิ่งอายหนักเข้าไปใหญ่เลยอะ..
มือไอนัทเริ่มอยู่ไม่สุข ฮะ..มือมันเริ่มหายเข้าไปในตัวเสื้อผม อีกมือ ก็ลูบตามแนว สันหลังผมลงมาจนถึงสะโพกแล้วมันก็กดสะโพกผมให้แนบกับมันด้วยหง่ะ เว้ย ชนกะอะไรของมันแข็งๆด้วย...ม่ายหวาย ..หัวใจจะวาย... มือมันที่อยู่ด้านหน้าก็ขยับเรื่อยๆมาที่หน้าอก แล้วมันบีบบี้หน้าอกผม...เว้ยอย่านะว้อยๆ กูสยิว เริ่มคล้อยตามมันฮะ....ปากมันเริ่มขยับมาจูบไซร้ เลมเลียซอกคอผม ดูดคอผม ผมได้ยินเสียงคราง สั่นๆ ของไอนัท ยิ่งทำให้อารมณ์ผมกระเจิงจนควบคุมไม่ได้แล้ว ผมกอดไอ้นัทไว้แน่น ไอนัทจูบจากซอกคอ วนกลับมาที่ติ่งหู เลียแล้วแยงลิ้นนิ่มๆเข้ามาที่รูหูผม ขาอ่อนยวบ จนไอนัทต้องกอดผมไว้แน่น..ไอนัทจูบเข้ามาที่ใบหน้าผม...แล้วมันก็จูบปากผม ลิ้นของมันเข้ามาผัวพันกับลิ้นของผม สุดยอดมากฮะ ไอนัทมันจูบเก่งหง่ะผมแย่แล้ว..ผมรู้สึกว่าตัวผมร้อนไปหมดอยากถอดเสื้อผ้าออกให้หมด ..ไม่ไหวแล้วแย่แล้ว...มันยิ่งกดสะโพกผมให้แนบกับมันมากยิ่งขึ่น.... ไม่ไหวถ้าไม่หยุดตอนนี้ จะหยุดไม่ได้..หยุดสิโมหยุดได้แล้ว โม พอได้แล้ว........
ผมบังคับแขนที่อ่อนปวกเปียกผลักไอนัทออก รวบรวมกำลังที่เหลืออยู่น้อยนิดนิดจริงๆฮะ ถีบ มัน ไป ที นึง ...มันเซแซดๆ ไปพิงผนังห้อง แล้วนั่งแปะ อยู่ตรงนั้นแหละฮะ....มันมองหน้าผมงงๆ ...ผมยืนหอบ แฮกๆ....ไม่ได้เหนื่อยที่ ถีบมัน แต่เหนื่อย เพราะอะไรไม่รู้ฮะ ........เหนื่อยโคตร...
...ผมทรุด ลงนั่งพับเพียบเรียบร้อย....นั่งจ้องหน้ากะมันแบบนั้นแหละฮะ...พูดไม่ออกฮะ จะตายเอา ไม่ไหว...คราวหน้าจะไม่เข้าใกล้มันอีกแล้วครับ กลัวใจตัวเอง ชิบ..(บอกตรงๆฮะไม่เคยโดนรุกแบบนี้เลยฮะ....เกือบไม่รอดฮะผม)
ไอนัทมันลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ ปิดประตูดังปัง..แล้วผมก็ได้ยิน เสียงน้ำจากฝักบัวฮะ ...ผมลุกขึ้นแล้วคลานไปนอนคว่ำบน เตียง..ทรมานชิบหายเลย...ไอนัทมึงนะมึง...โอ้ย...กว่าจะสงบลงได้นี้ทำไงดีวะกู อยากจะวิ่งเข้าไปหาไอนัททำอะไรที่มันค้างคาอยู่ให้เสร็จๆไป...แต่ไม่ได้ฮะผมจะทำตามอารมณ์ของผมไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นผมกับไอนัท อาจต้องมานั่งเสียใจไปตลอดชีวิตก็ได้.....ผมไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของมันกับผมเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น ผมอยากให้เป็นอย่างนี้ไปตลอดไม่รู้สิ ผมกลัว...
****
ก็นานพอดูหล่ะฮะไอนัทมันจึงโผล่หน้าออกมาจากห้องน้ำ
“หยิบผ้าเช็ดตัวให้พี่หน่อย..” มันบอกผมยิ้มๆสบายตัวแล้วสิมึงกูนี้สิ...ฮึ้ย หงุดหงิด
“อยู่ในตู้..ลิ้นชักล่างหยิบเอง” พูดเสร็จก็หันหน้าหนีแหละครับ..ยังนอนคว่ำหน้าอยู่ฮะ ยังไม่สงบดีอะผม
“หึหึ…หยิบให้หน่อยไม่ได้เหรอ. พี่กลัวห้องตาหวานเลอะอะ” มันหัวเราะเยาะผมไอนัทมึง..
ผมหันขวับกลับไปมอง..หยิบ หนังสือทีวางอยู่บนหัวเตียงเขวี้ยงใส่มันเต็มแรงแล้วหันหน้ากลับ...
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” แม่ม หัวเราะไรนักหนาวะ...เซ็ง
ซักพักก็ได้ยินเสียงเปิด ปิด ตู้ ก๊อก แก๊ก ก๊อก แก๊ก แหละครับ..
แล้วเตียงผมก็ไหวยวบ ไอนัทมันเดินมานั่งบนเตียงผมครับ...มันเอามือลูบหัวผมเบาๆ ...ฮึ่ม ทนไว้ ไอโมทนไว้..
“นี้ หันมาได้แล้วน่า..อายอะไร นักหนาเนี๊ยะ..หันมาคุยกันหน่อยมา..หึหึ” ไอบ้า ไม่ได้อายว้อย อย่ามาใกล้นะว้อย..กระโดดจูบจริงด้วย
“ไม่เอา..ออกไปได้แล้วไป...” ผมยังไม่ยอมหันหน้ามามองมันฮะ..กลัวใจตัวเองฮะ
“อะ..อะ..ก็ได้ พี่ไป กินเหล้ากับไอพวกนั้นรอนะ...”แล้วมันก็ดึงเสื้อผมขึ้น แล้วจูบลงที่สีข้างผม..โอ้ยไอนัทไอชั่ว..ฮือ
“เสร็จธุระ แล้ว รีบตามมานะครับ..หึหึ” และไอนัทก็เดินออกจากห้องปิดประตูตามหลังเบาๆ
ผมหันไปมองพอเห้นว่ามันไปแล้วจริงๆ วิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำเลยครับ.....เฮ้อ เกือบไปแล้วกู เกือบไปแล้ววววววววว
-
:pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: ทำไมไม่ให้นัทช่วย :haun4: :haun4: :haun4: จะได้สบายตัว
-
แหมมมมมมมมม อีกนิดเดียว จิ๊ :serius2: :serius2:
-
:รักจัง11: :รักจัง11: :รักจัง11:
ตาหวานง่ะ พี่นัทด้วย
5555555555555+
:haun4: :haun4: :haun4:
-
:laugh5: :laugh5: :laugh5: :laugh5:
และแล้ววว ยอมๆ นัทไปเห๊อะ :fox2: :fox2:
-
ตาหวานเคอะ.....
ผัวน่ะ....หาได้ไม่ง่ายหรอกนะเคอะ
แล้วผัวทื่รักเราเนี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์ หายากยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดอีก เจ้ขอบอก :dont2:
-
[wma=300,50]http://www.icygang.com/jukebox/media_file/Dan_beam-ralax-06-hua_jai_sung_hai_jum.wma[/wma]
*********************************************************************************************************
ตอนที่ 22
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็ไปหาพวกนั้นที่ห้องไอนัทหล่ะครับ...ไอ 3 ตัวนั้นมันมองผมยิ้มๆ แล้วมันก็หันหน้าไปดูทีวีต่อ พอดีวันนั้นมีบอลอะครับ อะไร เตะกับอะไรก็ไม่รู้ครับ จำไม่ได้
“ยิ้มไรกันหน่ะ...นินทา เหรอ แม่ม..ไม่กงไม่กินมันแล้วเว้ยเหล้า” พูดเสร็จก็หันหลังกลับครับ...แบบ วัวสันหลังหว่ะ อะครับ
ไอเลวนัท มันมือไว....ครับ...มันจับข้อมือผมแล้วดึงผมให้ลงนั่ง ข้างๆมัน
“ชงเหล้า...ให้พี่หน่อยสิน้อง..เอาหนาๆหน่อยนะ...วันนี้พี่ขอเมานะจ้ะ” แม่ม มองกูชวนเลี่ยนอีกแหละไอนัท..กูเขิลนะว้อย อายไอวิทย์ กะไอพี่โต ชิบเลยกู....
“อ้วก...กูปล่อยให้พวกมึง 2 ตัว นัวเนียกัน 2 ต่อ2 ตั้งนานพวกมึง ยังไม่พอ ยังจะมาต่อที่นี้อีกเหรอวะ...พวกมึงจะให้พวกกู ย้าย ไปห้องนู้นอีกมะ....แล้ววันนี้กูจะได้แดกเหล้า ไหมวะเนี๊ยะหา” แม่ม แดกจนพูดไม่รู้เรื่องแล้ว ยังเอาไงอีกวะ
“นัวเนียอะไรอะพี่...พูดดีๆ นะว้อย..ไม่ได้มีไรกันซะหน่อย.” ผมอายจน โมโหครับ
“หึหึ...แล้วมึงจะบอกพวกกูทำมายวะไอโม...มึงจะเอา ไม่เอากัน มันเรื่องของมึง ไม่เกี่ยวกะกู แม่ม หึหึ” อ้าวไอเพื่อนเลว มึงพูดงี้ เดี๊ยะ ตบด้วยปาก กระชากด้วยลิ้นเลยมึง อยากมีผัวไหม
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” พวกมัน 3 ตัวหัวเราะเยาะผมอะครับแค้นครับแค้น
“หึหึ...เออ พอเลยพอ...เฮ้อ...อะตาหวานชงเหล้าให้พี่หน่อยสิเร็ว...” เรื่องไรผมต้องชงให้มันด้วยหล่ะครับผมไม่ใช่เด็กดริงค์นะ
“ไม่อะ ชงเอง..” ผมก็จัดการคีบน้ำแข็ง รินเหล้า...เทโซดาแหละครับ กินเองก็ทำเองเดะ
ไอนัทมันหันหน้ามากระซิบข้างหูผม ตอนที่ไอพวกนั้นหันไปสนใจบอลอะครับ
“จะให้พี่กิน น้ำเหล้า ...หรือ จะให้กินน้ำอย่างอื่นแทนอะครับ พี่เต็มใจนะ” พูดไม่พูดเปล่ามันเอาลิ้นเลียแก้มผมด้วยหง่ะ เว้ย...ไอนัท มึงวอนเสียตัวจริงๆ…สยิวเลยผม
“เออ...ชงให้ก็ได้วะ..เอาแก้วมาแม่ม ขู่กูจริง” ผมก็บ่นกระปอดกระแปด แหละครับ...หน้าร้อนวูบๆ สงสัยมันคงแดงแปร๊ด แน่ๆ อายเว้ยอาย พูดไรของมึงไอนัท
“ชง ให้กู ด้วยอะ...ขอหนาๆ หน่อยนะว้อย” ไอวิทย์กูไม่ช่ายเด็กดริงค์
แล้วไอพี่โต มันก็ยื่นแก้ว มาให้ผม...มองหน้าพยักหัวหงึกๆ ประมาณว่า ชงให้กูด้วยมึง...ไหนๆก็ไหนๆ...
คืนนั้นผมก็เลยเป้นเด็กดริงค์ของไอพวกนี้ไปโดยปริยาย..เซ็งชิบ....แม่ม แต่ละคน..กินกันยังกะแก้วรั่ว เดี๋ยวชงเดี๋ยวชง...เซ็ง
-
ก่อนหน้ากินเหล้ามันค้าง...เด๋วโด๊บเหล้าแก้อายหน่อยก็หายค้างเองอ่ะ... :laugh5: :laugh5:
-
:laugh5: :laugh5:
ตาหวานนี้น่ารักจิงๆ
นัทก็ยังกวน
เอิ้กๆๆๆ
:fox2:
-
เมื่อไหร่นัทจะสมหวังล่ะ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
รออีกนิดเดียวเท่านั้นแหละนัทเอ้ยยย :kikkik: :kikkik: :kikkik:
-
คู้นี้เขาน่ารักกันเนอะ :จ้อบจัง1: :รักจัง11: อ่านแล้วลุ้นตาม เมื่อไหร่โมจะใจอ่อนซากที :5555: :call:
-
อีกนิดเดียว อีกนิดเดียว ยั่วเข้าไป เล้าโลมเข้าไป นัท อิอิ :fox2:
-
เกือบไปแล้วเชียว :kikkik:
-
รออ่านอยู่นะ ต่อไวไว :loveu: :loveu: :loveu: อยากให้โมยอมนัทเร็ว :จ้อบจัง1: :จ้อบจัง1: :จ้อบจัง1:
-
หุหุ ใกล้สมหวังแล้วนัทเอ้ย :laugh3: :laugh3:
-
อ่านหลังๆมา ทำไมรู้สึกว่าโมน่ารักจังเลย :-[
ส่วนนัทน่ารักเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว :give2:
-
แต่ละคนชักจาเริ่มหลงเสน่ห์นายตาหวานกันใหญ่แว้ววว :5555:
*****************************************************************************************
ตอนที่ 23
นับตั้งแต่วันนั้นผมก้อไม่เคยพูดเรื่องที่ผมไปมีเรื่องที่ลานเบียร์กับไอนัทอีกเลย จนผมลืม มันไปแล้วด้วยซ้ำ ....
จนวันนึง..ไอแมน โทรศัพท์มาหาผมที่ห้อง ไอแมนมันเป็นลูกพี่ลูกน้องผม...เป็นลูกของอาผู้ชาย.. ไอแมนเป็นเด็กเทคนิคฯมันอ่อนกว่าผมปีนึง มันร้ายมากครับค่อนข้างเกเร..พ่อมันมีตังค์ตัวมันเองก็เรียนเก่ง มันก็เลยกร่างว่างั้น..แต่มันค่อนข้างที่จะเกรงใจผมพอควร ผมเพื่อนเยอะ เคยช่วยไม่ให้มันโดนตีนหลายครั้ง....จนทุกวันนี้มันแทบจะกราบผมเช้าเย็นแล้วครับ..มันบอกว่าเพราะผมจึงทำให้มันรอดตายมาได้จนถึงทุกวันนี้ เอาไว้ว่างๆจะมาเล่าวีรกรรมของไอน้องเวรนี้ให้ฟัง แสบสุดๆ เลยแหละมัน..
“ฮาโหล ...ขอสายคราย” ผมเองครับ
“พี่โม..วันนี้ว่างปล่าวพี่” หายไปนานครับตั้งแต่เปิดเทอมยังไม่เจอหน้ามันเลย
“ ว่าง มีไรว่ามา” มันก็เป็นแบบนี้ประจำแหละครับ คงหาเรื่องเที่ยวหล่ะมัน
“แฮะ..ไป.....(ชื่อร้านครับ)กันมะพี่ แฮะ” ว่าแล้วมัน
“ทำไมมึงไม่ไปชวนเพื่อนมึง เพื่อนมึงไปไหนกันหมด” ผมรู้ครับว่าถ้ามันไปกับเพื่อนมัน...มีเรื่องประจำ.. มันคงเบื่อ
“ไม่อะ ไปกันนะ พี่นะ ผมเบื่อหว่ะ นะพี่” อย่ามาอ้อนกู..เดี๋ยวกูใจอ่อน
“เออ ..ก้อ ได้..4 ทุ่มไม่ขาดไม่เกินนะว้อย มึงมาช้ากูไม่รอ” ว่าแล้วเชียว ใจอ่อนจนได้
“โอเค เลยเพ่..4 ทุ่มไม่ขาดไม่เกิน แฮะ” กระดี้กระด้าเลยมึง
“ ...เออ แค่นี้ แหละ เอาตังค์ไปเผื่อกูด้วย ” พูดเสร็จผมก็วางสาย อ่านหนังสือการ์ตูนต่อ
ผมอยู่คนเดียวฮะวันนี้...ไอวิทย์ ไปหาเด็กมันเช่นเคย ส่วนไอนัท..กลับบ้านครับ..พ่อมันโทรมาบอกให้มันโผล่หัวมาให้ที่บ้านเห็นหน้าบ้าง ....มันก็ชวนผมเหมือนกัน แต่ผมขี้เกียจเลยไม่ไป... นอนทั้งวันฮะวันนี้เลยเบื่อๆ
**********************
4 ทุ่ม เกือบ 5 ทุ่ม ผมกับไอแมน ก็มาถึง ….. ผับสำหรับคนรุ่นใหม่..หุหุ ผมชอบที่นี้ครับ...ผมกับไอพวกแก๊งเด็กเก่ามากันบ่อย พวกผู้หญิงมันชอบมันไม่วุ่นวายเหมาะสำหรับพวกที่จะ มาดื่มเหล้า กินข้าวเคล้าเสียงเพลงกันว่างั้น...
พวกผมก็ได้โต๊ะ ริมหน้าต่าง..(เค้าเรียกหน้าต่างปล่าววะช่างแม่ม)...
ผมกับไอแมนก็สั่งอะไรมารองท้องก่อนหล่ะครับ กินอิ่มแล้วค่อยสั่ง แอลกอฮอล์มากระแทกปาก เพลินๆครับไม่ได้กะเมาฮะวันนี้ ...
ก้อดื่มกันไปเรื่อยๆ แหละครับ.นั่งฟังนักร้องนักดนตรี มันร้องเพลงไป เพราะบ้างห่วยบ้างก็ทนๆ ฟังไป เหอๆ....
ซักพักใหญ่ไอแมน มันก็บอกขอตัวแป๊บ เจอเพื่อน อ้าวไอน้องเวงเจอเพื่อนทิ้งกู....
มันก็เดินไปหาเพื่อนมันที่โต๊ะ แหละครับ ผมก็ไม่สนใจมัน ผ่านไป 30 นาทีได้มั้ง ครับ...ผมก็ได้ยินเสียงล่องลอยมาตามลมว่า..คนตีกัน..
เวรแหละ โดดผึงเลยผม ไอแมน มึงแน่ๆ ไอน้องเวรหาเรื่องให้กูปวดหัวอีกแล้วมึง..(เหมือนใครวะ)..ผมก้อวิ่งไปตามสายตาของคนในร้านที่มันมองแหละครับจนออกมาถึงลานจอดรถ
-
:o
มีเรื่องซะงั้นอ่ะ ทำไงดี
นัทก็ไม่อยู่ซะด้วยซิ :-[
-
นัทๆๆๆๆๆ
:call: :call: :call:
-
เฮ้อเหนื่อยแทนโมจริงๆๆๆๆๆๆๆ :เฮ้อ:
-
นัทไม่อยู่ด้วย โมจะโดนลูกหลงมั้ย :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
-
เลิศอะ!!
มีการแอบเอาลิ้นเลียแก้มด้วย อิอิ เขิลลลลลลลล์
ปล. ตีกันบ่อยๆ มะเบื่อบ้างหรือไง? หันมาทำสงครามความรักกับเจ้ดีกว่านะเคอะ อิอิ :haun5:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: รอรอรอรอรอรอรอรอรอ อยู่ครับ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:..ตีกันทั้งเรื่อง..... :เฮ้อ:
..........ตีกันเสร็จ...ก็โทรตามนัทมาดูแลนะจ้ะ.... :laugh5: :laugh5:
-
:o นั่นสิ นัทไม่อยู่ด้วย
ดูแลตัวเองนะโม :impress: :impress: :impress:
คนตีกัน หาที่กำบังด่วน :โหลๆ: :โหลๆ: :โหลๆ:
-
ตีกันอีกแระ :angry2: ตาหวานจะโดนลูกหลงรึเปล่านี่ :call:
-
มาต่อไวไวนะรออยู่ :loveu: :loveu: :loveu:
-
:laugh3: :laugh3: คนตีกันๆๆ ชอบๆๆๆ
ตอนนี้นัทมะอยู่ ตีกันดูแลตัวเองนะโม 5555++
ต่อครับต่อ สรุปว่าโมกะนัทก้อมะได้รักกันเหรอ ตอนท้ายอ่ะ :serius2:
-
ลุ้นกับโมโมซะจนตัวโก่งเยย :13223:
*********************************************************************************
ตอนที่ 24
ไอแมน กับเพื่อนมันอีก 2 คนกำลังรุมสกำ ร่างร่างนึงอยู่ครับ ...ผมก็ตกใจสิ แม่ม มันเล่นรุมกันเลยเหรอวะ คนออกเยอะแยะมันทำบ้าไรวะ
“เฮ้ย..ไอแมน หยุดเลยมึง ทำไรวะ” ผมเดินเขาไปกระชากไอแมนมันออกมา
“พี่โม...”ไอแมนมันก็ตกใจแหละคับ ตกใจแม่มไรวะ ไอเวรนี้
“อะไรกันวะเนี๊ยะพวกมึงหยุด” ไอพวกนั้นมันก็หยุดแหละครับ แล้วพวกมันก็หันมามองหน้าผม ไอคนหัวตั้งนั้นผมรู้จัก เคยกินเหล้าด้วยกัน ส่วนไอคนตัวใหญ่ๆนั้นผมไม่เคยเห็นหน้า
“ก็มัน..กวนตีนหน่ะพี่โม ก็เลยต้องสั่งสอนมันหน่อย”ไอหัวตั้ง มันเตะที่ท้องไอคนนั้นอีกที่ จนไอนั้น กุมท้องตัวงอ
“แม่มมาคนเดียวเสือกซ่า ตุ้ย” ไอตัวใหญ่ ถ่มน้ำลายใส่ไอเจ้าหนุ่มเคราะห์ร้ายคนนั้น
“เฮ้ย พอแล้วน่าพวกมึง ภูมิใจตาย ห่ะ 3 รุม 1 ” ผมส่ายหัว แล้วเดินเข้าไปดูไอหนุ่มนั้นว่ามันตายรึยัง...
ไอเจ้าหนุ่มนี้มันคงเป้นเด็ก ใน ม.แหละครับ. ดูก็รู้ มันยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่เลย...ไปทำอิท่าไหนหล่ะมึง....ไอพวกเด็กเวรนี้ถึงได้รักใคร่มึงขนาดนี้เนี๊ยะ...
ผมก็ไปหยุดอยู่ตรงหน้ามัน แล้วเอาเท้าเขี่ยๆ ว่ามันยังมีชีวิตอยู่ไหมเห็นมันนิ่งๆหน่ะครับ..ไอหนุ่มนั้นคราง เบาๆ
“อ๋อ ยังไม่ตายเหรอมึง” เฮ้อ คงอาการหนักพอควร เห็นเลือดเปื้อนที่ เสื้อสีขาวของมันเป็นดวงๆ ไอหนุ่มนั้น เงยหน้าขึ้นมองผม...
หือ ไม หน้าคุ้นๆ วะ.....เอ๊ะ..เดี๊ยะก่อนหน้าแบบนี้กูเคยเห็นที่ไหนวะ
..ใช่จริงๆด้วยกูว่าแล้ว ไมมันคุ้นๆ
“ฮึ้ย...ไอตี๋ มึงเองเหรอ..แม่มเอ้ย” ตอนนั้นผม ทั้งอยากเตะมันซ้ำ ทั้งอยากช่วย 2 จิต 2 ใจ มารขาว กับ มารดำ ตีกันวุ่นวาย
“สมแม่ม ซ่าจนเจอตีนเลยสิมึง” ผมนั่งลง..จับ หน้ามัน บีบแรงๆ มันก็ครางอือ ๆ แล้วจ้องมองผมตาละห้อย...อย่ามองกูอย่างนั้น กูจะใจอ่อนอย่า
ผมหันไปมองรอบๆ คนในร้านเริ่มสนใจมากขึ้นแล้วครับผมกลัวตำรวจจะมาเจอซะก่อนเรื่องมันจะไปกันใหญ่
ผมหันไปจ้องหน้าไอแมน.เขม็ง ....มันก็หลบตา ผมทั้งอยากด่าและอยากขอบใจมันที่มันกระทืบไอ้ตี๋แทนผม
“รู้จัก มันเหรอพี่โม..” ไอแมน มันถามผมเสียงอ่อยๆ
อยากจะตอบว่าเปล่าเหลือเกิน….ถ้าตอบว่าไม่ พวกไอแมนมันจะกระทืบไอตี๋ต่อไหมวะ ....สงสารมันเหมือนกันนะเนี๊ยะ แล้วเพื่อนมันไปไหนหมดทำไมมาคนเดียว...เอาไงดีวะกู ใจอ่อนอีกแล้วเซ็ง
“เฮ้ย อะไรกันวะพวกมึงหา” คงจะเป็นเจ้าของร้านแหละครับเดินออกมาถามท่าทางกร่างๆ เห็นแล้วหงุดหงิด
“อ๋อ ไม่มีไรหรอกพี่ เข้าใจผิดกันนิดหน่อยหน่ะ ไอนี้มันเพื่อนผม เรียน ใน ม.” ผมก็แหล ไปแหละครับ
เจ้าของร้านมันก็มองหน้าผม กับไอตี๋ สลับกันไปมา
“เออ คราวหน้าอย่ามาเข้าใจผิดกันที่ร้านกูอีกแล้วกันวะ ลูกค้ากูตกใจหมด..อะไปได้แล้วไป” แม่มใจดีโคตร กูหล่ะใจหายใจคว่ำ
“อะ พวกมึง มาช่วยประคองไอตี๋นี้ไปที่รถกูทีปะ” ผมเลยต้องจำใจช่วยมันแหละครับ เฮ้อ เซ็งเลยกู…
ไอแมนกับไอตัวใหญ่ เลยช่วยกันพยุงไอตี๋ เดินตามผมมาต้อยๆๆ
*************************
-
คราวนี้โมเป็นคนห้ามทัพเองซะด้วย
เสียดายนึกว่าจะมีนัทขี่ม้าขาวมาช่วย :laugh3:
-
สนุกมากเลยครับ มาต่ออีกนะครับ
-
คุณแน๋วต่อนิดเดียวเองไม่จุใจอ่ะ :เฮ้อ: :seng2ped: :เฮ้อ:
-
เรื่องราวจาเป็นยังไงต่อน้า :really2:
-
อาราย............. :ฮึ่มม: :ฮึ่มม:
..............ต่อมาแค่เนี้ย............... :13223: :13223:
........................มาต่อด่วน....... : 222222: : 222222:
-
:angry2: ง่ะยังไม่หายมันเลย มาต่อแค่เนียเองหรือเครับ ง่ะยังมันในอารมณ์อยู่เลยอะ หุหุหุหุ :fox2: เอ๋แย้วไอตี๋เนียมันจะมาหลงรักตาหวานของ นัทหรือเปล่านะ :5555:
-
พี่แน๋ว ทามมายมันมีแค่นี้ง่ะ
:ฮึ่มม: :ฮึ่มม:
ต่อด่วนค้าบบบ
:call: :call:
-
ทำไมตอนนี้สั้นจังอ่ะ :dont2:
แล้วจะรออ่านตอนต่อไปนะค่ะ
:impress:
-
หึหึ อย่าบอกนะว่าจะพากลับหอ :o :o
นัทกลับมาเจอล่ะเป็นเรื่อง...... :haun5: :haun5: :haun5:
แต่ดีแล้วแหละที่ไม่เจ็บตัว :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เหอๆๆๆ อารายกันนี่
ต่อครับต่อ พูดไรไม่ออกเลยผม
-
:o แน๋วป่าวตัดทอนนา ก้อตอนที่24โมเค้าเขียนไว้แค่นั้นนี่นา
ถามโมเองจิว่าทะมายสั้นจาง หรือว่าโมชอบสั้นๆ
:kikkik:
เหงว่าวันนี้โมปวดท้องอีกแย้ว ดูแลตัวเองดีๆนา พักผ่อนเยอะๆ ทานข้าวให้ตรงเวลา
"การไม่มีโรคเปงลาภอันประเสริฐ" :yeb:
**************************************************************************************************************
ตอนที่ 25
พอถึงรถ ผมก็ให้ไอแมน จับไอตี๋นั้นซ้อนท้ายผม..เอาแขนกอดเอวผมไว้..จับขามันขึ้นเหยียบที่เหยียบไว้....อย่าตุกติก นะมึงกูเอาตาย
“เฮ้ย ไอตี๋ มึงได้ยินไหมวะ.” ผมถามเพื่อความแน่ใจ ก่อนสตาร์ทรถ
“เฮ้ย...ยังดีอยู่รึเปล่า ไอตี๋ ” หงุดหงิดแล้วนะเว้ย
“อือ...คร้าบบบ” ไอตี๋มันทำเสียงอ่อยๆครับ
“เอ่อ ...ถ้ายังพอมีสติ นะ มึงก็กอดเอวกูไว้แน่นๆแล้วกัน…ไม่งั้นมึงได้ตายโหงกลางถนนแน่มึง...แม่มเซ็งชิบ ถ้าไม่คิดว่ามึงเปนเพื่อนไอนัทนะกูทิ้งแม่มไว้ตรงนี้แหละ” ผมอารมณ์เสียสุดๆเลยครับตอนนั้น…
“คร้าบ..ขอบคุณ คร้าบ...โม...” มันตอบผมเสียงอู้ อี้ ...แล้วซบหน้าลงกับแผ่นหลังของผม อย่ามาซบใครอนุญาติ หลังนี้ของไอนัทมัน อ้าว ม่ายช่ายยยยยยยยย
“เออ ...จำใส่หัวไว้เลยนะมึง มึงเป้นหนี้ กู..หึ” แล้วกูจะทวงคืนอย่างสาสมฮ่าๆๆๆ
“พวกมึงหน่ะ..แยกย้ายกันไปซะ อย่าพึ่งกลับมาที่นี้อีกแล้วกัน ..ไปได้แล้ว...ส่วนมึง” ผมหันไปชี้หน้าไอแมน
ไอแมนสะดุ้งเฮือก ทำหน้าแหยๆตลกชิบ น้องกู
“กูจะเลี้ยงเหล้ามึงวันหลังฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมหัวเราะอย่างถูกใจ ไอแมนทำหน้างงๆ เอ๋อๆ
แล้วผมก็สตาร์ทรถออกไป ขี้เกียจตอบคำถามมัน.........ระหว่างขับรถไปผมก้อคิดแหละครับว่าจะทำยังไงกับไอตี๋นี้ดีว่า....
*******
และผมก็ถึงทีที่ผมหมายตาหมายใจไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ผมขับรถเข้าไปจอดที่ คลีนิค แห่งหนึ่ง แถวๆ โรงเรียนเทคนิคฯที่ไอแมนมันเรียนนั้นแหละ .....
“เฮ้ย...ไอตี๋ตายยังวะ” ผมเอามือผลักหัวไอตี๋นั้นแรงๆ 2-3 ที
“คร้าบบบบบบบซี๊ด อู้ย” มันขานรับแล้วคราง อู้อี้ อยู่ที่หลังผม
“เฮ้ย เดินไหวปล่าววะ ...”ผมลุกออกจากอานแมงกะไซต์ จับแขนไอตี๋ที่กอด
เอวผมอยู่ มาโอบบ่าผมแทนแล้วลากมันไปอย่างทุกลักทุเล ไอตี๋แม่ม...ตัวหนักชิบ..
“เดิน ได้ก็ช่วยเดินด้วยนะเว้ย กูหนัก..” ผมบอกไอตี๋มันเบาๆ
ไอตี๋มันก็พยักหน้าหงึกๆ.....แล้วก็พยายามออกแรงช่วยผมเท่าที่ ความเจ็บและความเมาของมันจะอำนวย ...ไอเลวเอ้ย...มาคนเดียวแล้วยังจะเสือกเมาอีก...ไม่ตายก็บุญแล้วมึง
เข้าไปในคลีนิคทั้งหมอทั้งผู้ช่วย ก็เข้ามาพยุง และพาไอตี๋ ไปทำแผล หมอเค้าก็ถามผมไปแหละครับ ว่าไปโดนไรมาผมก็ตอบๆ..จริงบ้างเท็จบ้าง..แฮะกลัวเข้าตัวฮะ.........แต่หมอเค้าก็ไม่ถามมากหรอกฮะ เด็กแถวนี้มีเรื่องบ่อยๆ ….
ซักพักหมอก็ให้ผมเข้าไปดูไอตี๋ที่ห้องได้..พอเข้าไปในห้องก็เห็นไอตี๋นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง...ที่หัวมีผ้าพันแผลพันไว้...
“เป้นไงบ้างฮะหมอ...”ผมถามหมอด้วยอยากรู้ว่ามันเจ็บหนักปล่าว เงินกูจะพอค่ายามันปล่าววะ
“ก็ไม่เป็นไรมากหรอก...หน้าผากแตกนิดหน่อยเย็บ 5 เข็ม” ไม่หน่อยแล้วมั้ง
“ฟกช้ำตามตัว....มีแผลถลอกอีกนิดหน่อยหน่ะครับ” อ๋อ อืม แล้วไมมันนอนสลบไสลแบบนี้วะ
“แล้วทำไมมันถึงได้นอนนิ่งแบบนี้หล่ะครับ...แล้วเลือดมันก้อออกเยอะมากๆเลยอะครับ”ผมเริ่มเป็นกังวลฮะ
“หึหึ...ก้อคนเมา นี้ครับ....เลือดเยอะก็เป็นปกติ อยู่แล้ว....ที่หลับก็ไม่แปลกหรอกครับ” แป่วววววววววแม่มหลับเพราะเมาหรอเนี๊ยะ มึงนะมึงไอตี๋ทำเสียงอ่อยๆ ยังกะจะตายกูก็นึกว่าอาการหนัก
“อีก 2 ชม หมอจะปิดคลีนิคนะ ตอนนี้ก็ให้เพื่อนนอนพักก่อนแล้วกัน แล้วค่อยกลับบ้าน .....ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอกครับ สบายใจได้” คุณหมอบอกผมยิ้มๆ แล้วเดินออกไป
เฮ้อ ลำบากกูจริง เอาไว้ มันตื่นค่อยคุยกันก็แล้วกันวะ แม่มกะว่าจะพามาหาหมอแล้วทิ้งให้กลับเองซะหน่อย คงทิ้งไม่ได้แล้วกู....
จากนั้นผมก็ไปเคลียร์ค่าหมอค่ายา กับ ผู้ช่วยสาวสวย..แม่ม หมดไปเป็นพันเลยกู ....ไอแมน..กูจะไปทวงคืนกะไอแมน...... เก็บใบเสร็จไว้ดีกว่ากุ..
-
นี่แหละหน่า :เฮ้อ:
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
แล้วนัดห่ยไปไหนเนี่ย นานแล้วนะ :laugh3:
-
หุหุ โมใจดีจัง :give2: เอ หรือว่ามีนอกใจนัทหว่า :dont2:
-
โมอย่านอกใจนัทนะ :dont2: :dont2:
-
อ่ะนะ ตาหวาน งกจริงๆเลย
-
:เฮ้อ: เสียดายตังจางเลย
เอิ้กๆๆ :laugh5:
มาต่อเร็วน่ะครับ
-
มีเก็บใบเสร็จอีกต่างหาก :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
:fox2: หุหุ โมใจดีนะเนีย :fox2:
-
ทีกะคนอื่นอ่ะใจดีด้วย แต่กับพี่นัทไม่เห็นจะใจดีแบบนี้บ้างเรย ชิส์ :monkeysad2:
-
ทำดีกับนัทอย่างนี้บ้างก็ดีนะ..... :110011: :เชิป2:
.........ป.ล. โมงกจัง.... :laugh3: :laugh3:
-
ตอนไหนสั้นๆ น่าจะลงให้ซัก 2-3 ตอนเนอะ แบบว่ามันไม่จุใจ อ่า :impress:
-
:give2:มารออ่าน
-
จาแก้ตัวเรื่องขี้งกว่าไงดีอ่ะจ๊ะโม :pigha2:
เหงบ่นว่าแต่ละตอนสั้นเกินไป เลยเพิ่มให้เปง2ตอนต่อวันเยยนะจ๊ะ :yeb:
******************************************************************************
ตอนที่ 26
“โม ครับ แตงโม” เสียงแว่วๆ ที่มาเข้าหูทำให้ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมอง
หือ ใครวะ ....ไม่รู้จัก...เอามือขยี้ตา แรงๆ สบัดหัวพรืดๆ ขับไล่ ความมึนงง แล้วมองไอคนตรงหน้าอีกที ..พอเห็นมันยิ้ม..สมองก็ประมวลผลอย่างด่วน กูมาทำไรที่นี้วะ..อ๋อ ..อะ .อืม...ไอตี๋ นั้นเอง...
แล้วผมก้อลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้าไปหาไอตี๋ที่นั่งอยู่บนเตียงสีขาว..เสื้อสีขาวยังเปื้อนเลือดอยู่ หน้าตามันยังมึนๆ คง ยังไม่ส่างเมาดี แต่คงดีกว่า ตอนแรกเยอะ...ผมกับมันจ้องหน้ากันนิ่ง...
“ขอบใจ นะโม ที่ไม่ทิ้งเราไว้แล้วหนีกลับ” มันยิ้ม กว้าง แล้วพูดกับผมเสียงร่าเริง
ความจริงกูก็จะทิ้งมึงเหมือนกันแหละไอตี๋ แต่กูเป็นคนดีไง มึงรู้ไหมกูเป็นคนดี แม่ม ...
.ผม.เอามือล้วงกระเป๋า ยักไหล่ เบะปากไม่พูดอะไรยังมองมันอยู่..อืม ไอตี๋นี้ก็ หน้าตาดีเหมือนกันนี่หว่า...
“และก็ ขอบใจ ที่ช่วยเราไม่ให้โดน ..ไอพวกนั้นซ้อม จนตาย” แหมะ กูก้อไม่อยากช่วยมึงหรอก กูกลัวมึงตายแล้วน้องกูจะซวยเว้ย ไอตี๋
ยักไหล่ให้มันไปอีกทีนึง..ประมาณว่าไม่เป็นไร ...
“เราเป็นหนี้นาย...อ๋อ คุยกันมาตั้งนาน...” มึงคุยของมึงคนเดียวกูไม่ได้คุยด้วย อย่ามาตู่เว้ย
“ เรา..ชื่อ ปอด์น นะ เรียน ใน ม..ปี 1 เป็นรุ่นน้องที่ภาคฯ พี่นัท...” อ๋อ ปี 1 หรอกเหรอ แม่ม กูนึกว่าปี 4 ตัวยังกะควาย
“อืม กุ เอ่อ...เราชื่อ แตงโม..” ผมก็ต้องพูดเพราะกับมันหน่อย คืออายที่จะพูดกู..มึงหน่ะ แฮะ...แหมะ ก็มัน พูดเพราะกับผมหนิ...ชิ
“เรา ...รู้ แล้วน่า...เอ่อ …เรา” ไอปอด์น มันก้มหน้าลง แล้วพูดตะกุกตะกั๊ก...
“มีไรว่ามา...เรา มีเวลาไม่มาก...จะได้กลับ ซักที เร็ว” เริ่มหงุดหงิดครับ
“เอ่อ...คือ วันนั้น ที่ลานเบียร์ เรา...” ไอตี๋มันมองหน้าผม ตาละห้อย
ผมจ้องหน้ามันเขม็ง..เอามือกอดอก ...กระดิกเท้ายิกๆ เริ่มจี๊ด ครับ คือ ผม อุตสาห์ไม่พูดถึงหน่ะครับ..
“แฮะ เรา ขอโทษ นายด้วยนะ..คือ เราไม่ได้ตั้งใจ...เราเห็นว่าพวกนายสนิทกันมาก เหมือน...เอ่อ” มันหยุดพูดแล้ว มองหน้าผม ยิ้มแหยๆ
“เหมือนอะไร” พูดมาดิวะ อ่ำอึ้ง กูรำคาญ
“เหมือน..เอ่อ....ผัว. เมียกัน” ไอตี๋มึงตายยยยยย
“เฮ้ย เดี๋ยวก่อน ฟังเราก่อน”ผมตรงเข้าไปขย่ำคอเสื้อไอตี๋ แล้วจ้องหน้ามัน
“กูให้โอกาสมึงพูดใหม่อีกที”
“คือ...เราไม่รู้ว่าพวกนาย..อยู่หอเดียวกันแล้วก็รู้จักกันมาหลายปีหน่ะ...เราแค่แซวเล่น หน่ะ ...ก็นาย ออกจะหน้าตา แบบว่า น่ารัก ใช่มะ ..แล้วพี่นัทก็ดูจะเป็นห่วงเป้นใยนายอะไรอย่างเนี๊ยะ เราก็เลย คิดไปโน้น เลย เหอๆ เราขอโทษจริงๆ นะ...ยกโทษให้เราด้วยนะ....นายจะต่อยเราก็ได้นะ”
มันพูดแทบจะไม่หยุดหายใจ ผมก็ ใจอ่อน ตั้งแต่ที่บอกว่าผมน่ารักแล้วหล่ะครับ อาฮุ อาฮุ แต่ยังเคืองมันอยู่มากฮะ ...ไม่ยอมง่ายๆหรอกว้อย
ผมปล่อยมือออกจากคอเสื้อมันแล้วผลักมันแรงๆ ทีนึง...จนไอปอด์นมันหงายหลังลงไปนอนที่เตียงเหมือนเดิม......ผมค่อยๆขึ้นไปคร่อมตัวมันไว้….เอามือ รวบมือมันไปไว้บนหัว..มันมองหน้าผมงงๆ .หึหึ มึงไอตี๋ ...เป็นไงหล่ะมึง ... หน้าซีดไปเลย..ฮ่าๆเล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับท่านโม...หาว่ากูกับไอนัทเป็นผัวเมียกันงั้นเหรอมึง หึหึ
-
ตอนที่ 27
“แต่เรา.ชอบตี๋ๆ แบบนายมากกว่านะปอด์น...หึหึ...เราว่าเราเอานายทำเมียดีกว่าหว่ะ หึหึ” มองหน้ามันตาหวานเยิ้ม อีกนิด คิคิ
“อืม...มแน่ใจเหรอที่จะเอาเราทำเมียหน่ะ เรา ว่าคนที่จะเป็นเมีย คือ โมมากกว่านะ เอาแบบนี้แล้วกัน มาเป่ายิ่งฉุบกันดีกว่าว่าใครจะเป้นผัวใครจะเป็นเมีย” มันพูดหน้าตาเฉยฮะไม่ได้อายหรือว่าสะดุ้งสะเทือนอะไรเลย ....ชิไอตี๋เอ้ย...หมดหนุกเร้ยแม่ม
ผมจ้องตามัน มันจ้องตาผม …ผมก็เลยตบกระโหลกมันไปที...
“โอ้ย...อูย...เจ็บ...หง่ะ..โม...จายร้าย” มันมองหน้าผมอ้อนๆ..ชิไอตี๋...หมั่นไส้หว่ะ แต่ก็น่ารักดี..ผมยิ้มให้มันนิดนึง...นิดเดียวจริงๆนะคร้าบแฮะ
ผมลุกออกจากตัว มัน...ลงมายืนข้างเตียง...แล้วดึงมันให้ลุกขึ้นนั่ง ..เรา 2 คนยังมีรอยยิ้ม ...อยู่บนใบหน้า
“แล้วนี้นายเป็นไงบ้างหน่ะ ค่อยยังชั่วรึยัง....” ผมถามมันอย่างจริงใจเป้นครั้งแรก
“ก็ไม่เป้นไรแล้วหล่ะยัง มึนๆ อยู่หน่ะ..” มันตอบผมยิ้มๆ ก็แน่หล่ะมึงเมาหนิ
“อืม..แล้วทำไมถึงไปคนเดียวหล่ะ แถมยังเมาด้วย...มันอัตรายมากนะเว้ย” ผมถามมันจริงจังอย่างอยากรู้จริงๆ
“แฮะ...ใครบอกว่าเรา ไปคนเดียว..หึหึ” อ้าวตายหะ แล้วมันไปกับครายยยยย
“อ้าว..แล้วนายไปกับใคร...แล่วทำไม. ไม่เห็นมีใครไปช่วยนาย”. ผมถามอย่างแปลกใจแล้วขยับลงไปนั่งบนเตียงที่ไอปอด์นมันนั่งอยู่
“เราไปกับเพื่อน..มันขับรถออกไปรับเพื่อน อีกคน.........ให้เรารออยู่ที่ผับนั้นแหละ...แล้วอยู่ๆ ไอ 3 ตัวนั้น มันก็เดินเข้ามาลากเราไปซ้อมอย่างที่เห็น” หง่าๆๆ แบบนี้เพื่อนมันก็ต้องรู้แล้วสิว่ามันโดนซ้อม ซวยเลยกู
“นายรู้จัก กับ ไอ3 คนนั้นเหรอ...”มันพูดแล้วจ้องหน้าผมนิ่งๆ
“อือ...หนึ่งในนั้นเป็นน้องเราเองหล่ะ”
“อ๋อ...เหรอ อืม ..ช่างมันแล้วกัน....ก็ต้องขอบใจพวกมันเหมือนกัน ที่ทำให้นายกับเรา ...ได้เคลียร์กัน ....ขอบใจนายอีกครั้งนะเว้ย แตงโม ที่นาย ไม่โกรธเรา แล้วก็...ที่ช่วยเราวันเนี๊ยะ....” ที่บอกว่าช่างมันมึงพูดจริงปล่าววะ ไม่ใช่ลับหลังกู..พาพวกไปถล่มน้องกูนา..กูม่ายยอมนะว้อย ....
ไอปอด์น มันยิ้มให้ผม..ทั้งปากและตา มันยื่นมือ ออกมาให้ผมจับ แววตาของมันบอกผมว่ามันขอโทษและขอบใจจริงๆ ....ผมจับมือมัน...แล้วยิ้มรับไมตรีที่มันมอบให้.....แต่กูยังแค้นมึงอยู่หว่ะไอตี๋ วันหลังกูจะเอาคืน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(ชั่วร้ายเกินเยียวยาจริงๆครับ)
*********************************
-
โมนี่กวนจิง ๆ ชอบ :laugh3: :laugh3:
-
ดีล่ะที่เคลียร์กันได้ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
หวังว่าไอ้ตี๋นี่คงไม่ชอบโมอีกคนนะ :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
ช่ายๆๆ ดีแล้วที่เคลียกันได้
:เฮ้อ:
-
โมอย่าคิดนอกใจนัทนะ :pigangry2:
-
ตายแล้วโมโม ทำแบบนี้เดี๋ยวพี่นัทหึงนะ 555++
:yeb: เหอๆๆ ตาหวานน่าร้ากกกส์
ต่อครับต่อ
-
เอ๋ จะยังไงน่ะ ปอนด์ แอบมาชอบโมรึเปล่าเนี่ย
-
ชิส์ๆ โมนอกใจพี่นัท :serius2:
-
ตี๋คงไม่มาเป็นคู่แข่งกะนัทนะ :serius2:
-
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ชอบเชียร์มวยรอง
ดังนั้น...................เจ้ เชียร์ ตี๋ นะ เคอะ :loveu:
-
โมกวนทีนดีนัก... :13223:
งั้นตี๋ก็จับทำเมียซะเลยดิ.... :laugh5: :laugh5:
-
:fox2: โมใจดีอ่ะ
ช่วยคนด้วย
:laugh5: มีเล่นเปายิ้งฉุบด้วย
:รักจัง11:พี่โม
-
ตอนที่ 28
พอถึงเวลาปิดคลินิค หมอ ก็มาบอกให้ผมพาไอปอด์นกลับได้..ผมก็ค่อยๆพยุงมัน..ออกมาขึ้นรถ...ก็ทุลักทุเลนิดหน่อย เพราะมันยังบอบช้ำอยู่มาก และที่สำคัญมันตัวใหญ่กว่าผมด้วยหง่ะ..จนหมอต้องเข้ามาช่วยพยุงมันด้วยอีกคน...
แล้วผมก็พามันออกมาสู่ถนน ขับพามันไปส่งที่บ้านมัน...มันบอกผมว่า มันเช่าบ้านอยู่กับเพื่อนมัน 5 คน อยู่หมู่บ้าน แถว ม. มันนั้นแหละแหมดีจริงๆ เป็นส่วนตัวดี.. พวกมันเป็นคน กรุงเทพฯกันหมด ....มันกับเพื่อนที่ชื่อ คิม เรียน ม.ปลายที่เดียวกัน ส่วนอีก 3 คน มี ตี้ โย แซน เรียนพิเศษที่เดียวกันมาตั้งแต่ ม.ต้น เลยเป็นเพื่อนที่สนิทกัน..ตอนเอ็นก็ดันมาติดที่เดียวกัน....วิดวะ เหมือนกันแต่คนละภาควิชา.. ดีจังหว่ะ......จะได้ไม่เหงา ....
บ้านที่มันเช่าก้น่าอยู่พอควรฮะ เป็น บ้านชั้นเดียว รั้วรอบขอบชิด มีต้นไม้ ปลูกอยู่รอบๆบ้าน เป้นส่วนตัวและร่มรื่นดีทีเดียว ผมมองเข้าไปในบ้านมี รถยนต์ จอดอยู่ คัน นึง มีแมงกะไซต์ด้วยแต่ไม่ได้สนใจว่ามีกี่คัน แหมๆ.......กูมาเจอลูกเศรษฐี อีกรึเปล่าวะเนี๊ยะ ปอดนิดๆ ...
ผมจอดรถ ตามองเลขที่บ้านที่ไอปอด์นมันบอกผมไว้ แน่ใจว่าใช่แล้วยื่นมือไปกดกริ่ง หน้าบ้าน ไอปอด์นยังกอดเอวซบหน้าอยู่กับซอกคอผมนิ่งๆ ไอนี้สงสัยหลับไปแล้วมั้งมัน........สบายจริงๆมึง..
ซักพัก ก็มี ชายหนุ่มร่างสูงคนนึงเดินออกมา.. ชายคนนั้นมองหน้าผมแล้วทำท่าตกใจ
“แตงโม” เอ่อ อ้าวรู้จักชื่อกูอีก ..อะไรกันวะพวกนี้ กลืนน้ำลายเอือก สงสัยมันต้องเป็น 1 ในคนที่ไปที่ลานเบียร์แหง๋มๆ แฮะ อายหว่ะ
“อืม..เปิดประตูให้หน่อยดิ เราพาปอด์นมาส่ง” ผมบอกจุดประสงค์มัน มันทำท่าตกใจยิ่งกว่าเดิม ....
“เฮ้ย มึง ...ไอปอด์น กลับมาแล้วเว้ย” มันตะโกนเข้าไปในบ้านแล้วเปิดประตูให้ผม...
ผมขับรถเข้าไปจอดในบ้านมัน. ..แม่มไอปอด์นไม่คิดจะผงกหัวขึ้นมองรอบๆตัวเลยใช่ไหมมึงแม่ม...
แล้วผมก็เห็น ชายหนุ่มอีกคน ใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้น วิ่งออกมาจากข้างในบ้าน คงจะเป็นห่วงไอปอด์นมันน่าดูเลยสิพวกมึง
“เฮ้ย..ทำไมมันมีผ้าพันแผลด้วยอะ มันเป้นไรอะแตงโม ..” ไอตัวสูงเมื่อกี้มันถามผมร้อนรน…
“เออ เดี๋ยวรอถาม มันเองแล้วกัน...ก่อนอื่นนะ ช่วยเอาไอตุ๊กแกนี้ออกจากหลังเราทีเถอะ..” ผมอึดอัดครับ มึงจะถามไรกูนักหนา มาเอาเพื่อนมึงออกไปที…
“หึหึ เอ่อ ได้ ..ครับ ได้ ไอปอด์น เป็นไงบ้างวะมึง หูย สภาพ ...” ไอตัวสูงมันค่อยๆแกะ ไอปอด์นออกจากหลังผม...แต่ไอปอด์นมันไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอวผมอะเดะ ไอนี้ วอนซะแหละ
“อือ..อ้าวถึง ...แล้วเหรอโม.อูย ซี๊ด เจ็บหว่ะ กำลังหลับฝันดีเลยอะ ฝันว่าได้ กอดสาวด้วย” เวงไอนี้ เดี๊ยะเถอะมึง..กอดเอวกูอยู่แล้วบอกฝันได้กอดสาว อะไรของมึง
“เออ ถึงแล้ว รีบๆ ลงเร้ยไป...จะลงดีๆ หรือจะลงด้วยน้ำตา เลือกเอา” ผมเริ่มฉุนมันนิดๆครับ มันกวนตีนจริงๆ..เอามือออกจากเอวกูด้วยนะมึง ให้กอดก็บุญแล้วนะมึง ชิ
มันหันมายิ้มให้ผม..ดูหน้ามันยังเพลียๆ อยู่อะหน่ะ มันก็เอามือออกจากเอวผม ..แล้วเอามือมากอดคอผมแทน..อะไรของมึงอีกเนี๊ยะ
“พยุงเรา ...ที ไม่ไหวหว่ะ โม เรารู้สึก ปวด เมื่อย ยังไงชอบกลหว่ะ” มัน พูดกับผมเสียงสั่นๆ คงไม่ไหวจริงๆ ใจอ่อนอีกแล้วกู กะว่าส่งเสร็จจะเผ่นกลับนะเนี๊ยะ
“เฮ้ย ช่วยที หว่ะ แตงโม...ทำไมมึงเป็นงี้วะไอปอด์น ใครทำมึง” เพื่อนมันพูดกับผมแล้วหันไปถามไอปอด์นก่อนจะค่อยๆ พยุงไอปอด์นเดินเข้าไปในบ้าน..เอ่อ น้องกูเองแหละครึครึ
“เฮ้ย ให้เราพยุงแทนดีกว่า แตงโม....แค่นี้ก็รบกวนนายมากแหละ” ไอเสื้อกล้ามมันพูดกับผมเบาๆ อืม รู้จักกูอีกแหละ แหม...สงสัยคงรู้จักกูทั้งบ้าน โด่งดังคับฟ้าจริงๆกู ....
“ไม่เป็นไรหรอก...เราก็มีส่วนให้ ปอด์นเป้นแบบนี้เหมือนกันแหละ” ผมหันไปยิ้มให้ไอเสื้อกล้ามหน่อยนึง แล้วตั้งหน้าตั้งตาพยุง ไอปอด์นมันเข้าไปในบ้าน...
“อ๋อ ...อืมๆ เฮ้ย แล้ว ไอคิม กับไอตี้..หล่ะวะแม่ม. สงสัยหาไอปอด์นทั่วเมืองแล้วมั้ง กูโทรไปบอกมันก่อนแล้วกัน” ว่าแล้วไอเสื้อกล้าม มันก็เดินนำพวกผมเข้าไปในบ้าน
-
เห็นมีหลายคนถามหาไอนัทกัน แฮะ..ช่วงนี้มันคงหายหน้าไปสักพักอะครับคิคิ
ที่เคยบอกไว้อะแหละครับ ว่าถ้านึกได้จะมาเล่าเป็น เรื่อง ช่วงเรียน ปวช 2-3 ที่
ผมลืมๆไปแล้วอะครับ มาเล่าให้ฟังแล้วกันนะครับเดี๋ยวลืมอีกคิคิ
************************************
ตอน ไปดูหนังกันเถอะตาหวาน
วันนั้นเป็นวันเสาร์ครับ..ผมนอนเกลือกกลิ้งอ่านการ์ตูนดูทีวีอยู่ในห้อง...แน่นอนครับ ผมอยู่ห้องไอนัท ก็ต้องมาแจ๋อยู่ด้วยแหละครับ......เพื่อนผมกลับบ้านกันครับหวานไอนัทเลยครับ แต๊ะอั๊งผมได้สะดวกไม่อายใครแหละมัน
“ตาหวาน..คร้าบ วันนี้ไปดูหนังกันนะ” ไอนัทมันแถดแถมานั่งลงข้างๆผม(ผมนอนอ่านการ์ตูนอยู่บนพิ้นห้องอะครับ..)
“เรื่องไรอะ..ดูแทบจะหมดทุกเรื่อง..แล้วไม่ใช่เหรอพี่นัท” ผมพูดกับมันแต่ตายังอ่านการ์ตูนอะครับ...
“น่า มีอีกเรื่อง ที่เรายังไม่ได้ดูกัน...พึ่งเข้าโรงอะ..นะไปกันเถอะนะตาหวานนะ”....มันพูดแล้วล้มตัวลงนอนเอาหัวหนุนพุงผม ..หันหน้ามายิ้มให้ผมอ้อนๆ.ทะลึ่งอีกแหละมาน.ผมเลยเอาหนังสือการ์ตูนเคาะหัวมันไปที
“โอ้ย ..ขอหนุนหน่อยเดียวเองอะ” อ้อนกูอีกแหละ...
ผมก็เลยจำใจให้มันหนุนไป...หนักจะตาย..ชิ..พอผมไม่พูดอะไรไอนัทมันยิ่งได้ใจครับ
“นะ..ไปนะ..ครับ” มันพูดแล้วเอามือ มาลูบๆหน้าอกผม...ไอเวนนัท ฉวยโอกาสจริงๆเลยมัน
“เออ..ไปก็ได้...ไปเดี๋ยวนี้เลยได้มะ...เปลืองตัวชะมัด”ผมพูดแล้วลุกขึ้น หัวไอนัท เลยกระแทกพื้นดังโป๊ก เหอๆๆ
“โอ้ย ..เจ็บอะ...หัวโนปล่าวเนี๊ยะ...ซี๊ดดดด” มันร้องโอดโอยครับไม่ยอมลุกขึ้นอะ นอนบิดเร่าๆ ยังกะจะตายซะเดี๋ยวนั้นงั้นแหละ ....
“นี้..ไอพี่นัท..อย่ามาสำออย...ลีลามากนักไม่ไปด้วยนะว้อย” ผมหมั่นไส้มันครับ..มันรีบลุกขึ้นมองหน้าผม ทำหน้างอนๆ..ส่งค้อนให้ผมด้วยหง่ะ ..หยึย น่ารักตาย..
“แฟนเราไม..ใจร้ายงี้วะ....”เหมือนมันจะบ่นกับตัวเองครับแต่ผมหูดีอีกแล้วครับ...แต่ขี้เกียจเถียงครับ..ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกะมันฮะเมื่อยปากเปล่าๆ
“ไป...เร็วสิพี่นัท ชักช้าวะ.. ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเร็ว.”ผมพูดแล้วผลักหลังมันให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า..
ไม่ถึง 10 นาทีหรอกครับ เรา 2 คนก็อยู่ในชุดเตรียมพร้อมฮะ..เสื้อยืดกางเกงยีนส์กับอีแตะ คิคิ....ตอนแรกก็กะว่าจะใส่กางเกงขาสั้นเหมือนกันครับ แต่คิดอีกที เผื่อไปเดินห้างต่อ ไม่อยากอวดขนหน้าแข้งหร่อมแหร่มของตัวเองนะฮะ เลยเปลี่ยนใจ หุหุ
.
ไอนัทมันก็เดินมากอดคอผมเหมือนเคยแหละครับ....ผมก้อซ้อนท้ายแมงกะไซต์มันเช่นเคยถือหมวกกันน๊อคไปด้วยครับแต่ไม่ใส่ ฮ่าๆไม่รู้ทำไมเหมือนกันครับ...
พอถึงโรงหนังไอนัทเอารถไปจอด..แล้วมันก็เดินกอดคอผมยิ้มแป้น.ผมก็เดินดูโปรแกรมหนังอะครับ มีเรื่องไรหว่าที่ กูยังไม่ได้ดู ไอนัทมันก็พากูมาดูเกือบจะหมดทุกเรื่องเลยนี้หว่า...........
“รอแป๊บ..พี่ไปซื้อตั๋วก่อนนะจ้ะ” มันพูดแล้วเดินตัวปลิวไปเลยอะครับ ...หยึย จ๊ะจ๋าไรของมันวะขนลุก .. (เมื่อก่อนตั๋วหนังนี้ แค่ 50 บาทเองนะครับ ตอนนี้ไม่รู้ว่าเท่าไหรแล้วฮะที่จังหวัดผมนะครับม่ายช่ายกรุงเต๊บ)
ซักพักไอนัท ก็เดินกลับมา...กอดคอผมแล้ว ไปหาที่นั่งรอกัน...
“พี่นัท หนังเรื่องไรอะพี่” ผมถามเพราะผมยังไม่รู้เลยครับว่าที่จะดูเนี๊ยะหนังเรื่องไร
ไอนัทมองหน้าผมยิ้มๆ...
“รักเอย........”ผมได้ยินดังนั้นแทบสลบครับพี่น้องงงงงงงงงงงผมไม่ชอบดูหนังรัก คร้าบบบบบบบบบบ(เกิดทัน ..รักเอย..กันไหมครับ ที่ รวิทย์กับ นิ้งกุลสตรีเล่นอะครับ)
“หา...ม่ายดู ผมม่ายดู....ผมจะกลับแล้วพี่ดูคนเดียวแล้วกัน” แล้วผมก็ลุกขึ้นกะหนีเต็มทีแหละครับ...แต่ไอนัทไม่ยอมครับมันยิ่งรัดคอผมแน่นขึ้นกว่าเดิมอีกหง่ะ
“แต่พี่อยากดูหนิ...น่า...ดูซักครั้งจะเป็นไรไปเล่า นะ...”มันอ้อนผมอีกแล้วอะ ฮือ
“ผมไม่ชอบ..อะ..พี่นัท ...ทำไมไม่ถามผมก่อนเล่า..ผมไม่ดู....”ผมทำหน้าอ้อนวอนสุดฤทธิ์เหมือนกันครับทำหน้าตาให้น่าสงสารเหมือนกับจะตายเข้าไว้...
“มันจะอะไรนักหนา กับหนัง..โรแมนติกเนี๊ยะหาตาหวาน”ไอนัทมันก็พูดกับผมยิ้มๆอะครับ
“ไม่ชอบก็คือ...ไม่ชอบ...จายร้ายอะ ไม่ชอบอะไม่อยากดูอะ...”ผมยกมือขึ้นผลักหัวมันให้ไปไกลๆผม หันหน้าหนีไม่คุยกับมันครับ งอนมากมาย กูม่ายอยากดูๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอนัทมันก็หัวเราะชอบใจอะครับ...แบบ สะใจมากอะไรเถือกนั้น....ผมเคยบอกมันหลายครั้งครับว่าผมไม่ชอบดูหนังรักโรแมนฯ ขนาดดูละครน้ำเน่ากับไอวิทย์เจอฉากพระเอก กับนางเอกสวีท วีดวิ้ว กันผมเลิกดูเลยนะครับ..มันรู้สึก หยึยๆ ยังไงชอบกลครับ ขนลุกขนพอง จนทนดูไม่ได้อะครับ แล้วนี้ผมต้องมาดู เค้าสวีทกันทั้งเรื่องผมจะไม่ตายก่อนเหรอ....แค่คิดก็จะลงไปดิ้นตายต่อหน้าไอนัทแล้วครับ....
พอถึงเวลา...ไอนัทมันก็มาลากๆผมหล่ะครับ...คนก็มองๆ กัน คงคิดว่าไอผู้ชาย 2 คนนี้มันเป็นอะไรกัน...มาดูหนังรัก ด้วยกัน อีกต่างหาก อายครับ ....เลยต้องเดินคอตกตามไอนัทมันเข้าโรงไป....พอถึงที่นั่ง ผมก็เงียบแหละครับ ทำยังไงดีหว่ากู..ทางออกที่ดี่ที่สุดคือ หลับตาซะ หุหุ...ผมหันหน้าไปมองไอนัท มันก็มองผมแล้วยิ้มกว้างเลยอะครับ...เซ็ง ผมเลยตบกระโหลกมันไปที หมั่นไส้หว่ะ ไอเลวนัท
หนังเริ่มฉายก็เป็นไปดังคาด ครับ...โอ้ย บรรยากาศ สวีทกันตั้งแต่เริ่มเรื่อง ผมจะตายเอา..นั่งบิดซ้ายบิดขวา หลับตาแล้ว เสียงมันก็ยังได้ยิน...กัดฟันกรอดๆ ....แต่โดยรวมแล้วหนังเค้าก็สนุกดีอะครับ....เป็นหนังรักเรื่องแรกที่ผมดู และเป็นเรื่องเดียวด้วยครับ หุหุ...ขนาดดูไปใจจะขาดไปนะครับเนี๊ยะ..
.ดูไปได้ซักพักผมทนไม่ได้จริงๆ ครับเลยหันไปกระซิบไอนัท
“พี่นัท...ผมไม่ไหวแล้วอะ ขอออกได้ปล่าวอะนะ” ผมทำเสียงอ้อน แล้วดึงมือมันไปจับ เผื่อมันจะเห็นใจผมบ้าง ..
...แต่อย่าหวังครับ ไอนัท มันไม่พูดอะไร มันยกแขนมันมาโอบรอบคอผม...กดหน้าผมให้ซบกับบ่ามัน มืออีกข้างก็จับมือผมไปรวบไว้ทั้ง 2ข้าง.. ผมก็เลยต้องยอมรับสภาพตัวเอง...ซบมันอยู่อย่างนั้นแหละครับ....ลืมตามาดูบ้างเป็นบางครั้ง...ร้องไห้ไปกับหนังด้วยครับ..น้ำตาไหลแหมะ ๆเปื้อนเสื้อไอนัทไปหมด..ก้กูบอกแล้วว่ากูไม่ชอบดูหนังรัก เป็นไงหล่ะ น้ำตาไหลพรากเลยกู...มึงเข้าใจกูไหมไอนัท...ว่ากูไม่ชอบ....
ไอเลวนัท..ตั้งแต่วันนั้นมันก็จะเอาเรื่องที่ผมร้องไห้ ตาบวมในโรงหนังวันนั้นมาล้อผมบ่อยๆ อะครับ ผมหล่ะแค้นมันจริงๆ
-
นัท น่ารักจิงๆ ฮ่าๆๆ
:myeye: :myeye:
-
.........ที่ไม่ดูเพราะกลัวร้องไห้นี่เอง....... :laugh5: :laugh5:
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ รักเอย ทันวะเรื่องนี้ ถ้าบอกไปเราจะดูแก่ไปปะ :pandalaugh:
-
งิงิ น่ารักทั้งคู่เรยยย :loveu: :loveu:
-
รักเอย .... นัทน่ารักจัง :-[ :-[
:give2: :give2: :give2:
-
อู้ยยย++ นัทหวานได้ใจจริงๆ
ตาหวานก้อนะน่าร้ากกกส์จัง ผมชอบ
รักเอยผมเกิดไม่ทันหรอกครับ เกิดทันแต่รักจัง 555++
-
ดูหนังรักกันสองต่อสอง :-[ :-[
-
555 ทันเรื่องนี้ด้วย
-
เอ๋....มีคนทันเรื่อง "รักเอย" ด้วยเหรอ อายุน่าจาซักเท่าไหร่น๊า...
แน๋วยางมะรู้จักเยย
:laugh5:
*********************************************************************************************
ตอนที่ 29
พอเข้าไปในบ้านผมกับไอตัวสูง ก็พยุงไอปอด์นเข้าไปในห้องห้องนึง ...ในห้องมี เตียง เดี่ยว 2 เตียง อยู่ติดผนังห้องคนละด้าน..ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ 1 ตู้...เครื่องคอมฯ และอะไรอีกจิปาถะ จนห้องนั้นรก ไปหมด...
“เตียงนี้แหละแตงโม.” แล้วเราก็ค่อยๆวางไอปอด์นให้มันนอนบนเตียง
“อืม อูย ซี๊ด...เจ็บหว่ะ...ค่อยๆ ดิวะ ไอโย กูเจ็บ” อ๋อ ไอตัวสูงนี้ชื่อโยเหรอ น่าจะชื่อโย่งมากกว่านะ คริคริ
“ขอบใจมากนะโม...ลำบากนายจนถึงที่สุดจริงๆเลยหว่ะ ...ขอบใจมากเพื่อน” ไอปอด์นมันพูดเสียงสั่นๆเบาๆแล้วยิ้มอย่างซาบซึ้งใจจริงๆ ....ทำให้ผมต้องพลอยยิ้มไปด้วย
“ไม่เป้นไร ..... ก็คนที่ทำให้นายเป้นแบบนี้มันน้องเรานี้หว่า...นอนพักซะนะ อ๋อ...นี้ยานะ..” ผมเอาถุงยาวางไว้บนโต๊ะหัวเตียง
“…เอ่อ ..นาย..โย ใช่มะ”ไอโยพยักหน้านิดนึง
“ขอน้ำ ...แก้วนึงสิ...จะให้ปอด์นกินยาหน่ะ...จะได้นอนพัก...”ผมหันไปพูดกับไอโยเบาๆ ...ไอโยพยักหน้าแล้วเดินออกไป..
.แล้วกลับมาพร้อมแก้วน้ำ ผมยื่นยา ให้ไอปอด์น มันคว้าไปโยนเข้าปากกินน้ำตาม ....มันมองหน้าผม แล้วยิ้มบางๆ พอไอปอด์นหลับ ผมก็บอกกับไอโย ว่าให้ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็เช็ดตัวให้ ไอปอด์นด้วย อยากรู้เรื่องอะไรก้อ ไปถามไอปอด์น ตอนมันตื่นแล้วกัน
...ผมคุยกับไอโย และไอแซน (ก็ไอเสื้อกล้ามนั้นแหละ) แป๊บนึงก็ขอตัวกลับมันดึกมากแล้วอะผมอยากนอน เดี๊ยะหน้าโทรมไม่หล่อหล่ะแย่เลยผม....อาฮุ อาฮุ
ไอแซนเดินมาส่งผมที่หน้าบ้าน ส่วนไอโย เข้าไปดูไอปอด์น... แล้วก็มีรถยนต์คันนึง วิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้าน ...
“อ้าว ไอคิม ไอตี้กลับมาพอดีอะโม แป๊บนึงนะ ...แฮะ” ไอแซนมันหันมายิ้มให้ผมแล้วเปิดประตูให้รถคันนั้นขับผ่านเข้ามา.
...ผมมองรถที่ขับผ่านหน้าผมไปช้าๆ เฮ้อ...รถสวยดีจัง...กูจะมีวาสนาได้เป้นเจ้าของกับเค้าบ้างไหมว้า....มองจนน้ำลายจะไหลแหละครับพี่น้อง...ก็คนมันไม่เคยมีนี้หว่า มีแต่แมงกะไซต์ฮ่างๆ คู่กายเท่านั้นแหละ นักศึกษาจนๆ อย่างผม จะเอาอะไรมากมาย...มัวแต่มองรถ จนไม่รู้ว่า คนที่อยู่บนรถมันลงมายืนข้างๆแล้ว.
“ชอบเหรอ...” ผมตวัดหางตาขึ้นมองคนพูดนิดนึง....อ๋อ ไอหน้าคม ที่นั่งอยู่ข้างๆ ไอปอด์นวันนั้นนั่นเอง ....
“โม นี้ ไอคิมนะ”ไอแซนพยักพเยิดไปทางไอหน้าคม..ผมก็ได้แต่พยักหน้าเซ็ง ๆส่วนไอคิม มันก็ไม่พูดอะไรนอกจากมองผมนิ่งๆ มองไมวะ รถมึงไม่ลุกเป้นไฟหรอกนะ กะอีแค่มองรถมึงแค่นี้มึงจะอะไรนักหนาวะ
“ไอแว่นนั้น มันชื่อ ตี้นะโม เรียนวิดวะฯเหมือนกันหมดทุกคนหน่ะ” ไอแซน ยังเป้นเจ้าบ้านที่ดีแนะนำเพื่อนๆให้ผมรู้จักต่อไป..ผมยิ้มให้ไอตี้นิดนึง ..ก้มันยิ้มให้ผมนี้นา
“นี้แตงโมไง ....เป็นคนพาไอปอด์นกลับบ้าน” ไอแซนยังพูดจ้อยๆ
“อืม พวกเรารู้จักแตงโมดีน่า...หึหึ ว่าแต่ว่า...นายไปเจอมันที่ไหนหล่ะ....แตงโม....เราไปถึงคนที่ผับนั้นเค้าบอกว่า...ไอปอด์นโดนกระทืบ แล้วไม่รู้หายไปไหน” อืม สะอึกนิดๆ แต่ไม่เป็นไรสู้ว้อย
“อ๋อ ...ที่ผับนั้นแหละ...เฮ้อ .....เราว่าพวกนายมีอะไรก็ ไว้คอย ถามปอด์นมันเองแล้วกันนะ...เรากลับหล่ะ ไปนะ” ผมขึ้นคร่อมแมงกะไซต์ หันไปยิ้ม ให้พวกมัน...... พวกมันก็ยกมือขึ้นโบกๆ ให้ผม..ผมสตาร์ทรถขับออกมาจากที่นั้น ..เฮ้อ กลับได้ซะทีกู...เหนื่อยชิบหายยยยยยยยเป็นวันที่ยาวนานจริงๆ....กูอยากนอนนนนนนนนนนนนนนน
-
ตอนที่ 30
ก๊อก ก๊อกๆ ก๊อก …
เสียงเคาะประตูทำให้ผมต้องงัวเงีย ลุกขึ้นไปเปิดประตู ...แล้วก็เหลือบไปมองนาฬิกา แม่ม ใครวะมาปลุกกู แต่เช้า....ยังไม่ 7 โมงเลย กูง่วงงงงงง.
“หือ..กลับ..มาแล้วเหรอพี่นัท..มาแต่เช้าจังหง่ะ” พอผมเปิดประตูออกไปก็เจอไอนัท ยืนยิ้มแป่นแล้น อยู่หน้าห้อง..แล้วผมก็เดินกลับมานอนลงบนเตียงเหมือนเดิม เตรียมหลับต่อ
“คิดถึงตาหวานไง เลยรีบกลับ...” ผมก็ไม่ได้สนใจมันหรอกครับ....ผมได้ยินจนชินแล้วครับ...
“ขอนอน ...ด้วยคนนะ เหนื่อยอะง่วงด้วย ออกจากบ้านแต่เช้าอะ..”พูดเสร็จมันก็ล้มตัวลงนอนข้างผม แล้วยังดึงผมไปกอดอีกแหนะ ไอนี้ ..ลามปามใหญ่แล้วมัน
“ห้องตัวเองไม่มีไง....ปล่อยเลย ทะลึ่งแล้ว จะนอน..อึดอัด” ผมพูดเสียงอู้อี้อยู่กับหน้าอกมัน แล้วพยายายามผลักมันออก...แต่คนอย่างไอนัทมีหรือจะปล่อย...
“น่า...พี่ง่วง อะ...ขอนอนกอดหน่อยแล้วกันนะครับ..ไม่ทำอะไรหรอกน่า นะ” มันพูดเสียงหวานแล้วเอาจมูกมาดุนๆ ที่หน้าผากผม..เฮ้อ ...ใจอ่อนอีกแล้วไอโม มันจะทำไรช่างมันเถอะวะ...แล้วผมก็หลับไปอีกครั้งอย่างง่ายดายยยยยยยย
*****************
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงโทรศัพท์ ดัง ขึ้น ทำให้ผมจำใจต้องลืมตาตื่น...มือยื่นจะไปรับแล้วครับ แต่ไอนัท มันไว กว่า...แม่ม ห้องกูนะว้อยไม่ช่ายห้องมึง ชิ...
ผมก็เลยเปลี่ยนใจ..มานอนซุกอกมันเหมือนเดิม แฮะ อบอุ่นดีครับ เริ่มชอบแล้วครับตอนนี้...ฮี่ ๆ.. แถมยังเอาแขนไปโอบกอดมันไว้..เอาขาก่ายไปที่เอวมัน (พอดีว่าไอนัทมันนอนตะแคงแล้วยื่นมือไปรับทอสับอะครับ)..แกล้งมันหน่ะครับ ผมตื่นเต็มตาแล้วครับตอนนี้.....
“ฮาโหล...ขอสายใครครับ” แหม ไม่น่าถาม ไม่กูก็ไอวิทย์แหละน่าหรือจะมีใครโทรหามึงที่นี้ไอนัท ผมคิดอย่างหมั่นไส้แหละครับ...
. ไอนัทมันพูด จมูกมันก็ป้วนเปี้ยน อยุ่บนหัวผมแหละครับ..ไม่เหม็นไงวะ ยังไม่ได้สระผมนะว้อย
…………
“เออ ....ใครจะพูดด้วย” น้าน ไมเสียงห้วนนักวะ….ผมก็คอยเงี่ยหูฟังแหละครับว่าใครโทรมา...แฮะ…
…………..
“อ้าว...มึงเองเหรอไอปอด์น ... กูเอง..แล้วนี้..มึงมีไรจะคุยกับโมเนี๊ยะหา” ฮ่า ไอปอด์นหรอกเหรอ มีไรวะ..........แอบฟัง แอบฟัง...แล้วไมกูต้องแอบด้วยวะ ไอปอด์นมันโทรหากูไม่ใช่เหรอ ..ชิ
แล้วมันก็คุยกันไปแหละครับ...ไอนัท..มองผมตาขวางเป็นระยะ จนผมต้องหลบตา...ซุกหน้าลงกับอกมันมากกว่าเดิม...ขยับตัวเข้าไปชิดกับมันมากขึ้น..กลัว ครับ ...มันคงรู้แล้วครับเมื่อคืนผมไปทำไรมา ...แฮะ..ๆ.....
“อือ...แค่นี้นะ..เออ เดี๋ยว กูคุยกับโมก่อน” แล้วมันก็วางสาย..
.มันพลิกตัวจากนอนตะแคงมาคร่อมผมไว้...
“เล่ามาซิ..เมื่อคืนไปไหน ไปทำอะไรมาบ้าง...เล่ามาให้หมดตาหวาน” มันจ้องตาผมเขม็ง.....ไปทำไรมันเกี่ยวไรกะมึงด้วยวะ ยุ่งกะกูจริง ก็ได้แต่คิด..
ผมจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนตั้งแต่ที่ไอแมน มันโทรมาจนถึงกลับมานอน....เล่าละเอียดยิบ...มันก็ฟังพยักหน้าหงึกๆ....
“..เห็นมะ ผมอะไม่ได้ทำไรผิดซักหนอ่ย...ถ้าไม่ได้ผม ไอปอด์น กระอักเลือดตายไปแล้ว..ชิ” ผมพูดแล้วทำท่าว่าไม่ได้กูไอปอด์นตาย แฮะแต่ไอนัทมันมองหน้าผมตาหวานเยิ้มอะ มันชักแปลกๆแล้วครับ...ผมว่ามันไม่ได้สนใจสิ่งที่ผมพูดแล้วนะ.....
“เห็นที..ต้องจัดการกับไอแมน จริงๆ จังๆ ซักทีหละมั้ง..หือว่าไงครับ” ไอนัทมันพูดกับผมเสียงแหบๆ...หงะ กูว่าแล้ว...ไอนัทมันเริ่มอีกแล้ว...
“ปล่อย..ได้แล้วมั้ง..ผมจะ อืม......” ไอนัทมันค่อยๆเอาลิ้นเลียริมฝีปากผมเบาๆค่อยๆ แนบริมฝีปากมันกับผม...จูบหวานๆ..ในตอนแรก เริ่ม รุนแรงขึ้นตามอารมณ์ของผมกับมัน....มือมันเริ่มลูบไล้ที่ขาอ่อน.. ของผม...
“อือ..ตาหวานคร้าบ...ขอพี่เถอะนะ นะครับ...ขอพี่เถอะนะ...อือ..อา”ไอนัทมันพูดเสียงสั่นพร่า..แล้วจูบผมไปทั่วใบหน้า ใจผมสั่นไปหมด...ยอมมันดีไหม...ไม่ไหวแล้วนะ...มือไอนัทวกกลับมาลูบคลำที่หน้าท้องผม...ปากมันขยับลงมาจูบไซร้ที่ซอกคอ ก่อนจะเลื่อนลงมาที่หน้าอกผม...ว้าย แย่แล้วไอโม...
“พี่นัท..พะ..พอ..พอ...แล้ว...อา พอ ”ผมพูดเสียงสั่นๆ หวังว่าไอนัทมันจะฟังคำพูดของผมบ้าง....
“อืออออออออ.”ไอนัทมันกดสะโพกของมันถูไถกับผมแรง.ๆ.แล้ว จูบ ที่ซอกคอ ผม แรงมาก จนผมรู้สึกเจ็บ…
แล้วมันก็ลุกขึ้นเดินไปกระชากประตูห้องผมเปิดออก ปิดตามหลัง เสียง ดัง....ปล่อยให้ผมมองตามมันตาค้าง..อารมณ์ผมยังกระเจิดกระเจิงอยู่อะครับ..ผมคงต้อง..ระวังตัวระวังใจของผมมากขึ้นซะแล้ว....ไม่งั้นเสร็จแน่ๆ...ผมค่อยๆ ก้าวลงจากเตียง..แล้วเดินเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ
**************
-
ตอนที่ 31
หลังจากอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็มา....นั่งจัดการกับการบ้านผมที่มันพอกพูน...จนจะท่วมหัวผมตายอยู่แล้วให้มันเสร็จๆ ไปซะที...ผมมองการบ้านและงานที่ผมต้องทำส่งอาจารย์อย่างเซ็งๆ....เฮ้อ สงสัยต้องซื้อ คอมฯแล้วหละมั้งไม่อยากรบกวนไอนัทมันมากไปกว่านี้อะ...คิดได้แล้วก็ต้องทำสิครับ...ผมก็กะว่าจะเดินลงไปทอสับหาแม่ ที่ตู้..หน้าอพาร์ทเม้น ผม....ทอสับห้องผม ผมล๊อคไว้หง่ะครับ...มันเปลือง หุหุ....
ลงไปหาไรกินด้วยแล้ว กัน....ไปชวนไอนัทด้วยแล้วกันไม่รู้มันกินข้าวอะยัง....
*****************
พอผมปิดประตู ล๊อคห้องเสร็จ...ประตูห้องข้างๆ ก็เปิดผลั๊วะ ออกมา
“ตาหวาน...จะไปไหน” ไอนัทมันถามผมหน้าตาตื่น ยังกะว่าผม..จะหนีไปดวงจันทร์งั้นแหละ...
“หึหึ ...จะ ไปทอสับ หาแม่หน่อยหน่ะ....ทำไม..กลัวหนี...ไง ”ผมพูดกับมันขำๆ
“ก็ใช่สิ...ถ้าตาหวานหนีพี่ไป ...พี่จะทำไงหล่ะ..ครับ.” โอ้ย จะอ้วก ไอนัทพูดแล้วทำตาหวานซึ้งใส่ผมอีกแหละ เฮ้อ เซ็งมัน
“อือ..เดี๊ยะก็หนีจริงๆ ซะหรอกไปแหละ...” ผมส่ายหน้าเซ็งๆ แล้วเดินหันหลังให้มัน..เปลี่ยนใจไม่ชวนมันแหละ
“เฮ้ย..อะไรอีกเนี๊ยะ พี่นัท หา...ปล่อยเลยเดี๋ยว ..มีคนเห็น” ผมพูดเบาๆแล้วหันไปมองรอบๆ กลัวคนเห็นอะ..ก้ไอนัทมันเดินเข้ามากอดผมข้างหลังอะเจะ ...
...
“ไม่มีใครเห็นหรอกน่า..”มันพูดแล้วกดจมูกลงไซร้ที่ซอกคอผมอีกแล้วหง่ะ
“เฮ้ย ...ผมจะไปทอสับหาแม่หง่ะปล่อย” ผมก็ดิ้นๆ ดึงๆมือมันออกจากตัวผมอะครับ..ผมยังเข็ดอยู่หง่ะไม่อยากเข้าใกล้มันมากนักถ้าไม่จำเป็น
“หิวข้าวด้วยอะ จะไปกินข้าว...พี่ไปกินข้าวด้วยกันนะคร้าบ แฮะ”ผมอ้อนมันสุดฤทธิ์ครับ...เพื่อความปลอดภัยของหัวใจตัวเอง
“อือ..ก้อ ได้..รอแป๊บ นะครับ..”ไอนัทมันดึงหน้าผมไปจูบปาก แล้วเดินหันหลังกลับเข้าห้อง เฮอ..จะรอดไปได้อีกนานแค่ไหนวะมึงไอโม...ชักหวั่นๆ...
พอไอนัทมันออกมาจากห้องมันก็เดินมากอดคอผม...แล้วเดินไปข้างล่างด้วยกัน...ผมก็แวะตู้ทอสับก่อนแหละครับ
ผมบอกให้มันไปรอที่ร้านป้าอ้วน(ร้านข้าวแกงเจ้าประจำครับ ข้าวราดแกง 2 อย่าง15 บาทให้ข้าวเยอะมากครับ สำหรับพวกผมลูกค้าที่ฝากท้องกับแกมา 4 ปี แกเลยมีโปรโมชั่น ให้ตักเอง...เอาให้อิ่ม...อิอิ)
ไอนัทมันไม่ยอมครับบอกจะรอ...เออ ....ช่างมันวะไม่ร้อนก็ช่างมัน...ผมเลยบอกให้มันไปนั่งรอที่ม้าหิน...หน้า มินิมาร์ท มันจึงเดินข้ามถนน..ไปนั่ง เต๊ะท่า อวดสาวอยู่นั้นแหละมัน.....ผมลืมบอกไปใช่ไหมฮะว่าไอนัทมันหน้าตาดีอะ...พวกสาวแท้สาวเทียม...พอเห็นมันก็ยิ้มมองมันกันตาวาวเลยฮะ.... มันก้ยิ้มให้เค้าซะแก้มแทบปริ..สาวๆ ก็กรี๊ดกร๊าดกันสิฮะ....ถึงไอนัทมันจะบอกว่ารักผมยังไง แต่มันก็เป็นผู้ชายนะคร้าบ....แถมเป็นผู้ชายจอมกะล่อนขึ้หลีอย่างมันซะด้วย เฮ้อ กลุ้ม ผมเลยเดินส่ายหน้าดุกดิก....เข้าตู้ทอสับแหละครับเซ็งมัน......ไอคนเสน่ห์แรง ชิ...
*สวัสดีค้า...ขอสายใครค้า* หวานมาเชียวฮะแม่ผม
“ขอสาย..คนที่สวยที่สุดในบ้านอะคร้าบ คริคริ” ฮ่าๆ....ก็ในบ้านมีผู้หญิงคนเดียวนี้ครับ
* แหมะ..กำลังพูดอยู่นี้แหละค้า...ปากหวานมาเชียวนะเจ้าโม อยากได้อะไรหล่ะลูก คริคริ * ฮ่าๆ ผมหล่ะเบื่อแม่ผมจริงๆ รู้ทันไปซะหมด
“แม่..โอนตังค์ให้เค้าหน่อยสิ..เค้าจะซื้อคอมฯหง่ะแม่...”ตรงประเด็นฮะ
*เอา.เท่าไหร่หล่ะ ลูก…(บอกมันด้วย..ให้ซื้อทอสับซะ ตามตัวยากชิบหาย..ไม่รู้แต่ละวี่วันมันหายหัวไปไหน ฮึ้ย) พ่อเค้าบอกว่าให้ซื้อทอสับด้วยนะโม..* แม่ผมทำเสียงกระซิบกระซาบมากับทอสับครับ พ่อ..คงจะเบื่อที่โทรหาผมที่ห้องที่ไรผมไม่เคยอยู่รับเลย กลับบ้านทีไรพ่อก็เคี่ยวเข็ญให้ผมซื้อทอสับทุกทีแหละครับ...
“แม่...บอกพ่อด้วยเค้าไม่เอา เค้าไม่อยากได้อะ...เอามาทำไมอะแม่...”ครับผมไม่รู้จะเอามาทำอะไรทอสับ..ผมไม่ใช่นักธุรกิจร้อยล้านซักหน่อย..(เมื่อก่อนคิดงี้จริงๆครับ) . และที่สำคัญ..พอมีทอสับก็ต้องโดนโทรตามโทรเช็ค...ความอิสระที่เคยมี...มันก็หายไปหมดอะเจะครับ ผมไม่ยอมหรอกครับ
*โม..พ่อเค้าเป็นห่วงนะลูก..โมไม่รู้หรอก..เวลาพ่อเค้าให้แม่โทรหาโมแล้วโม..ไม่อยู่ ...โมไม่รับหน่ะ...พ่อเค้าเป็นห่วงแค่ไหน...ซื้อๆ ไปเถอะลูกพ่อเค้าจะได้หายห่วง (กูไม่ได้ห่วงมัน )คริคริ.. พ่อเค้าปากแข็งไปงั้นแหละนะ...”หง่ะได้ยินเสียงพ่อแว่วมาอีกแล้วครับ.....เฮ้อ...ผมทำให้พ่อแม่ต้องเป็นห่วงอีกแล้วใช่ไหมเนี๊ยะ
“อืม..ก็ได้ฮะ แม่...แต่มันแพงนา....”ผมยังกังวลอยู่ครับเครื่องนึงไม่ใช่ถูกๆเหมือนทุกวันนี้นะครับ แล้วนี้ผมต้องเอาตังค์มาซื้อคอมฯด้วยหง่ะ งวดนี้พ่อแม่ผมเค้าต้อง ขายวัวไปอีกกี่ตัวเนี๊ยะคิคิ ...(พ่อผมเค้าชอบพูดประชดผมอะครับ ว่าเค้าอะ..ขายวัว ส่ง ควายเรียนก๊าก)
*ช่างมันเถอะ...ยังกะว่าโมขอบ่อยงั้นแหละ..นะ อะ วันจันทร์แม่จะไปโอนตังค์ให้แล้วกัน..จะเอาเท่าไหร่หล่ะลูก..ทั้งคอมฯ ทั้งทอสับหน่ะเท่าไหร่*
“ก็ ซัก...(จำนวนเงินฮะบอกมิได้) ..........แล้วกันนะแม่ เค้าไม่รู้ว่าคอมฯมันจะซักเท่าไหร่อะ..” ผมไม่รู้อะครับว่าคอมฯมันราคาประมาณเท่าไหร่...ทอสับด้วย..
* ได้..ได้ จ้ะ..พรุ่งนี้แม่จะโอนไปให้แล้วกันนะ....กลับบ้านบ้างนะลูก...เจ้ามดมันบ่นคิดถึง...แม่ก็คิดถึงนะลูก..พ่อด้วย คริคริ* หึหึ เจ้ามดนี้น้องชายผมเองครับ...น่ารักมากครับน้องผม.
.ผมไม่ได้กลับบ้านมา หลายเดือนแล้วครับ...ทำงานส่งอาจารย์เลยไม่มีเวลากลับบ้าน
“คร้าบแม่...บอกเจ้ามดด้วยจะซื้อเกมส์ใหม่ไปฝาก...เค้ารักแม่น้า...บอกพ่อด้วยว่าเค้าคิดถึงแฮะ แค่นี้นะคร้าบแม่ เค้าจะไปกินข้าว...”
*จ้า...แม่ก็รักโมนะลูก แค่นี้นะจ้ะ ...นี้อย่าเที่ยวให้มันถี่มากนะลูก ...อ๋อถ้ารู้ว่าเมาก็ไม่ต้องขับรถนะ ให้เพื่อนขับให้...แค่นี้นะลูก...*แล้วแม่ผมก็วางสายไปเลยครับ ยืดยาวเลยครับแม่ผม..(หารู้ไม่ เพื่อนผมอะแหละตัวเมาแล้วขับเลยแหละ)
ผมคุยทอสับเสร็จ ก้เดินไปร้านป้าอ้วนเลยครับลืมไอนัทไปเลยฮะผม...
“เฮ้ย ไรเนี๊ยะไม่รอกันเลยอะ ดูเด๊ะ เรารึอุตสาห์นั่งรอ...ใจดำชะมัด” ไอนัทมันวิ่งข้ามถนนมากอดคอผม แล้วพูดประชดผมทำหน้างอนๆ แหละครับ...เฮ้อ
“โทษทีพี่...ลืม..หึหึ” ก้ผมลืมจริงๆนี้ครับมันก็ยังทำท่ากะฟัดกะเฟียดอยู่นั้นแหละครับ น่ารักตายแหละ….
ถึงร้านป้าอ้วน ก็บริการตัวเองแหละครับ ตักข้าวตักแกง กันเอง...แถมโดนแกใช้ให้ผมกับไอนัท บริการลูกค้าให้แก อีกแหนะ...คนเยอะอะครับเที่ยงพอดี...เมื่อก่อน แถวที่ผมอยู่นี้หอพัก อพาร์ทเม้น เยอะครับมีทั้งคนทำงานและพวกนักเรียนนักศึกษา....ร้านอาหาร ก็มีอยู่หลายร้านฮะ แต่ร้านป้าอ้วนนี้..ขายถูกครับ ถูกด้วยอร่อยด้วย..สะอาด แถมแกยังมีมนุษยสัมพันธ์ดีเลิศฮะ .....ลูกค้าแกเลยเยอะ..
.กว่าจะได้กินข้าว...ก้อเล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันครับ..แต่ไม่เป็นไรฮะ..สนุกดี...
ในระหว่างกินข้าวผมก็ปรึกษาไอนัทเรื่องซื้อคอมฯ ซื้อมือถือแหละครับ...ไอนัทมันก็บอกว่าเดี๋ยวจะพาไปดูแล้วกัน. ...ผมก็รู้สึกสบายใจแหละครับเพราะลำพังผมนี้ ไม่รู้เรื่องหรอกครับ ...คอมฯนี้ใช้เป็นอย่างเดียวครับเป็นอะไรไปนี้ งงแดกครับ ทุกวันนี้ก้อยังไม่พัฒนาขึ้นฮะหุหุ...
เราก็คุยกันถึงเรื่องที่ ไอปอด์นมันโทรมาด้วย...เราตกลงกันว่าจะไปเยี่ยมไอปอด์นกันเย็นนี้ และจะไปลากตัวไอแมนไปขอโทษ ไอปอด์นด้วย จะได้สบายใจกันทั้ง 2 ฝ่าย ไอนัทมันบอกว่า นั้นก็รุ่นน้องที่คณะ..ส่วนนี้ก็น้องแฟน มันทำใจลำบากมันว่างั้นอะครับ ...ผมหล่ะหมั่นไส้มันจริงๆ.... ผมไปเป้นแฟนคุณตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ...คุณนัท
.
***************************************
-
นัทรับตาหวานเป็นแฟนแล้ว เมื่อไหร่ตาหวานจะรับนัทเป็นแฟนบ้างล่ะ :give2:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย อยากอ่านต่อเร็วๆจังเลย :เศร้า1:
-
เมื่อไหร่แตงโมจะรับรักพี่นัทล่ะครับ :-[
-
...............รับๆไปซะเหอะ...มาถึงขนาดนี้และ..... :laugh5: :laugh5:
-
เมื่อไหร่จาอดใจไม่ไหวซะที :haun4:
-
โมก็ยอมนัทสักทีดิ รอฉากอัศจรรย์อยู่นะ :haun4:
-
นั่นจิ
ตาหวานน่าจะรับนัทเปนแฟนนนน
อ๊ากกกกก
:give2: :give2:
-
:110011: :เชิป2:ครึครึ เธอเปงแฟนฉันแล้วรู้ตัวบ้างมั๊ย แล้วเมื่อไรหนอฉันจะได้เป็นแฟนของเธอ
โมโมก้อนะ ยอมๆเป็นแฟนพี่นัทไปเถอะ เขาออกจะร้ากส์ปานนี้ :give2: :give2:
ต่อครับ
-
:จ้อบจัง1: นัทน่าร้ากกกกก
ชอบบบบบบ มาปูเสื่อนอนคอย
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
นั้นก็น้องคณะ...นี่ก็น้องแฟน
กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ซาหลบ
ปล. ตาหวานเหมือนเจ้เลยอะ โดนแม่บังคับให้ซื้อมือถือ เฮ้อ! เลยโดนโทรตามยิกๆ อดไป-ร่าน-เลยอะ
-
:fox2: :fox2: เมื่อไหร่ตาหวานจะยอม นายนัทนะ หุหุ :fox2:
-
ตอนที่ 32
เย็นนั้นไอนัทพาผมขับรถไปหาไอแมนที่หอมัน ...........ไอแมน..พอมันเห็นหน้าผมกับไอนัท เท่านั้นแหละครับ หน้าเสียเลยน้องผม...น่าสงสารมากฮะ..ไอแมนมันก็ขอโทษไอนัทใหญ่เลยครับที่ไปซ้อมรุ่นน้องไอนัทซะสบักสบอม..ไอนัทมันก็บอกว่าไม่ต้องขอโทษมันไปขอโทษเจ้าตัวเค้าโน้น ...ไอแมนก็ยอมแต่โดยดีแหละครับ...ถึงจะเกเรขนาดไหนข้อดีของไอแมนคือ ผิดแล้วยอมรับผิดและยอมขอโทษครับไม่เหมือนผม..ผมผิดผมไม่ยอมรับนะครับ(ถึงจะรู้สึกผิดก็เถอะ)และไม่มีวันขอโทษด้วยนิสัยเสียจริงๆ .....
“พี่นัท...แวะเซเว่นหน่อยดิพี่..ซื้อของเยี่ยมรุ่นน้องพี่หน่อยหง่ะแฮะ” ไอแมนมันพูดหลังจากขึ้นรถแล้วครับ มีมารยาทจริงๆน้องกู
“อืม....พี่ว่าไปแวะบิ๊กซี ดีกว่าหว่ะของเยอะดี....นะ..โมว่าไงจ้ะ” ไอนัทมันหันมาถามผมเสียงหวานแหละครับ...
ไอนัทออกนอกหน้าไปแล้วมึง เดี๊ยะไอแมนมันก็สงสัยหรอก ...ผมหันไปมองหน้ามันแบบเหวอๆนิดหน่อย....มันไม่สลดครับยังยิ้มระรื้นผมเลยหมั่นไส้มัน ..อ๋อผมไม่ให้ไอนัทเรียกตาหวานต่อหน้าญาติพี่น้องผมหรอกครับ...ผมขอมันไว้ผมไม่อยากให้พวกญาติๆผมเค้าสงสัยหน่ะ
“มาจะมาจ๋าอะไร ขนลุกฮึ้ย...” ผมก็ทำท่าขนลุกขนพองแหละครับ ...ไอนัทมันก้หัวเราะชอบใจ...มันก็พูดจ๊ะจ๋า กับผมอยุ่นั้นแหละฮะ....ผมกับมันก็ทะเลาะกันไปตลอดทางฮะ
“อะไรของพวกพี่หน่ะ...ทำยังกะผัวเมียกัน .....อยู่ด้วยกันมากไปปล่าวเนี๊ยะ” น้านไอน้องเวร ....จนได้สิน่า
...มันพูดแล้วมันก็เฉยอะครับผมคาดว่าที่มันพูดมันคงไม่คิดอะไร..แต่ผมสิครับ สะดุ้งโหยงเลย หรือว่าไอแมนมันรู้วะว่าไอนัท..มันชอบๆ กูอยู่..ทำไงดีวะกู......
“คง..งั้น มั้ง...จริงไหม ตา..เอ่อ น้องโมจ๋า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ไอนี้หนิ..ฮึ้ย กูไม่คุยกับมึงแล้ว ชิ
ผมสบัดหน้าพรืดหันหน้าออกนอกรถไม่คุยกับมันแหละเซ็ง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆงอน ด้วยหง่ะ พี่นัท ดูเด๊ะ ฮ่าๆๆๆ” ไอแมนมึงมึงเป็นน้องกูนะ...
แล้วพวกมันก็หัวเราะผมอยู่อย่างนั้นแหละฮะ....จนถึงบิ๊กซี ...ผมกะจะไม่คุยกะพวกมันแหละ รำคาญโคตรๆ เลยเดินหนี ไปหาซื้อของดีกว่า....พวกมัน 2 ตัว ก็ยังเดินตามผมต้อยๆ แหละครับ ....เซ็ง
“ไอแมน...มึงจะซื้ออะไรก็ไปซื้อดิวะ..มาเดินตามกูทำมายยยยยยยย” ผมเริ่มรำคาญแหละครับ
“พี่ด้วยพี่นัท...เดินตามทำไมเนี๊ยะ..อยากได้ไรก็ไปซื้อดิวะ..หุย หงุดหงิด” พวกมัน 2 ตัวหันไปมองหน้ากัน แล้วหัวเราะอะ...
.ผมทนไม่ไหวครับ..เลยไล่เตะพวกมัน 2 คน มัน 2คนก็วิ่งหนีผมอะ พวกมันยังไม่เลิกหัวเราะเยาะผมอีกฮะ...ไล่เตะมันกลางบิ๊กซีนั้นแหละครับ.....กว่าจะได้ของที่อยากได้ก็นานพอดูแหละครับ..ไอแมนกับไอนัทนี้มันเข้าขากันดีจริงๆ ให้ตายไอเรื่องกวนตีน ผมเนี๊ยะ ...ทำให้ผมประสาทกินเหมือนกันครับ...........
********************
-
ตอนที่ 33
ถึงบ้านไอปอด์นก็เกือบ 2 ทุ่มแหละครับวันนั้น...พวกมันก็อยู่กันเกือบครบทีมครับ..ขาดไอโยไปคนเห็นบอกว่าวันนี้เข้าแลป( เข้าไปทำไรวะในแลปฮี่ๆๆๆๆ)..ไอปอด์นก็นั่งๆ นอน อยู่ที่ห้องรับแขกครับ ....
ไอคิมพึ่งอาบน้ำเสร็จครับใส่แต่กางเกงขาสั้นเสื้อไม่ใส่อะ...กล้ามมีพองามครับ มีซิกแพคด้วยครับ (อุอุ อิจฉาครับถึงทุกวันนี้กระผมนายโมยังไม่มีซิกแพคกะเค้าเลยครับ)...ไอคิมเอาผ้าเช็ดตัวเช็ดผม แล้วเดินไปเดินมาหง่ะครับ มานยั่วผมคร้าบบ.....โหยหล่อโคตร..คิ้วหนาตาคมว่างั้น..หน้าออกแขกๆหน่อย...ผมหยักศก ขาวจั๋วะน่าเจี๊ยะมากครับ เย้ย จะบรรยายไรมากมายวะ (ภาพมันติดตาครับโทษที)
แล้วมันก็เดินมานั่งลงข้างๆผม...ตอนนั้นยังไม่ได้ชอบผู้ชายฮะเลยไม่รู้สึกอะไรกับการยั่วของไอคิมมัน ถ้าเป้นทุกวันนี้นี่ คิคิ...มาเป็นของพี่เถอะน้องคิม ก๊ากๆ
แฮ่ม.....ต่อครับต่อ...
ไอแมนมันก็ไปยกมือไหว้ขอโทษ ไอปอด์นหล่ะครับ ....เพราะถึงยังไงซะ ไอแมนมันก็เป็นรุ่นน้องไอปอด์นมัน....ไอปอด์นมันก็ลูกผู้ชายพอครับเมื่อกล้าขอโทษมันก็ไม่ติดใจอะไร...ไอพวกเพื่อนมันก็เหมือนกัน.....
“พี่ปอด์น...พี่กินเหล้าได้ปล่าว.. ฮี่ๆๆๆ” แหม หนิดหนมเชียวนะมึง...
“ได้ดิ..พี่ไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงนะโว้ย....ทำไมวะ” แหม ไอนี้ แกล้งโง่เชียวนะมึง เหอๆๆ
“พี่นัท ....ไปเอาของเยี่ยมกันดีก่าพี่” แล้วมัน 2 คนก็หัวเราะ เดินออกจากบ้านไปที่รถ ปล่อยให้ไอพวก 4 ตัวนี้มันนั่งงง
พวกมันกลับมาพร้อม รี 2 ขวด โซดา อีกเพียบ....เบียร์อีก 2 ลังครับ...แหมน้องกูนี้สปอร์ตจริงๆ เลยมัน สงสัยมันกะมอมเหล้าไอพวกนี้แล้วยกเค้าพวกมันแหง๋มๆ ...ครับเพื่อนๆคิดถูกครับ....ของเยี่ยมที่ไอแมนมันว่าคือเหล้านี้แหละครับ....เอามาเยี่ยมคนป่วยหง่ะครับ.....คงได้ตายสมใจอะครับ...
พอไอพวกนี้เห็นของเยี่ยมไอแมนนี้ ยิ้มร่าเลยครับพวกมัน ...ไม่เว้นแม้แต่ไอคนเจ็บ...ไอแซนยังทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี เตรียมอุปกรณ์ฮะมัน แก้ว กระติกน้ำ เตรียมพร้อมครับ...อุปกรณ์ครบภายใน 5 นาที..แม่มเร็วดีจริงๆ กะไม่ให้เสียเวลาเลยซักนาทีเลยใช่ไหมพวกมึงหน่ะ....
“น้ำแข็งมีหน่อยเดียวเองหว่ะ ...อยู่ในช่องฟีตอะไป หยิบมาดิปะ...คิมมึงไปซื้อน้ำแข็งหน่อยดิ...” ไอปอด์นฮะไอคนเจ็บมันสั่งการเป็นคุณชายครับ..
.ไอคิมพยักหน้าหงึกๆแล้วลุกขึ้นมันหายเข้าไปในห้องแป๊บเดียวก็ออกมามีเสื้อยืดพาดบ่ามาด้วย....แล้วไมมึงไม่ใส่ตั้งกะอยู่ในห้องว้า ยั่วกูจริง (ทึกทักเอาเองตามประสาคนหลงตัวเองฮะ)….
“คงต้องซื้อเยอะ...โมไปช่วยเราถือหน่อยปะ...”มันหันมาเรียกผม ผมก็โอเคแหละครับ.....
“คิม..มึงไปตามไอพี่โต มาที มันคงอยู่ที่ห้องมันนั้นแหละ..” ไอนัทมันพูดกับ ไอคิม แล้วหันมายิ้มให้ผมนิดนึง
แล้วผมก็เดินตามไอคิมไปแหละครับ...ไอคิมก็จะเอารถยนต์มันออกแหละครับ..
“คิม..เราว่า เอามอไซต์ไปดีกว่านะ...เร็วดีด้วยหง่ะ...”รถยนต์มันช้า..อะกว่าจะถอยเข้าถอยออก
“ไม่อยากนั่งรถ เรา เหรอ เห็นเมื่อวานมองจนน้ำลายย้อยหนิ ...เราก็นึกว่าโมอยากนั่งหึหึ” มันพูดแบบกลั้นหัวเราะอะครับ..ไอเลวนี้หนิ กูอายนะว้อย
“ยุ่ง...ใครน้ำลายไหลวะ เราเปล่านะเว้ย...พูดมากเดี๊ยะต่อยปากแตกเลย..ไป..รถแมงกะไซต์ก็มี....ฮึ้ย...เดี๊ยะก็ปล่อยให้ไปคนเดียวเลยหนิ” อายจนโมโหครับ แฮะ โดนจับได้ว่ามองรถเค้าหง่ะ ....
“อืม หึหึ...มอไซต์ ก็มอไซต์...หึหึ” หัวเราะไมวะ เคืองเว้ยเคือง..รมณ์เสีย ทำไมพวกนี้มันชอบกวนตีนกูนักวะ...เซ็ง..
.พูดเสร็จไอคิมมันก็เดินกลับเข้าไปในบ้านแล้ว..เดินออกมาสตาร์ทรถขับมาหาผมแหละครับ... รู้งานครับผม...ซ้อนท้ายแล้วก็ออกไปซื้อของกันได้ซะที หุหุ....
ก่อนซื้อน้ำแข็งก็ไปหาไอพี่โตก่อนแหละครับ....ไอพี่โต อยู่หอพักใน ม.ครับ...ก็เลยต้องขับรถเข้าไป ใน ม..อย่าถามผมครับว่าหอพักใน ม. มันอยู่ตรงไหน..ให้ผมไปอีกผมไปไม่ถูกครับ..เอาผมไปทิ้งไว้ใน ม.นี้ยืนร้องไห้เลยครับ..หลงครับ...มันไม่ใช่ถิ่นผม...เคยหลงทางใน ม.ครับแล้วจะมาเล่าให้ฟังวันหลัง...เข็ดจนตายครับ...
************************
-
ความเป็นเพื่อน เริ่มมาจากการตีกันกับวงเหล้า 5555
รออ่านต่อน้า เมื่อไหร่โมจารับรักนัทซะทีเนี่ย :yeb:
-
อยากให้ตาหวานรับรักนัทจังเลยง่ะ
:give2: :give2:
-
...........ไปกะคิม 2 คน ..... :laugh5: :laugh5:
....................อย่าไปแอบแต๊ะอั๋งเค้าล่ะ... :haun4: :haun4: :haun4:
-
หุหุ อย่าจิ้นกันไกลนัก
:laugh5:
-
โหยหล่อโคตร..คิ้วหนาตาคมว่างั้น..หน้าออกแขกๆหน่อย...ผมหยักศก ขาวจั๋วะน่าเจี๊ยะมากครับ
หุหุ เริ่มมีแอบปันใจให้คิมนิด ๆ แล้วสิ :laugh5: :laugh5:
-
อิอิอิ เหอๆๆ :รักจัง11: :รักจัง11:
อันแน่ ตาหวาน มีคนมากิ๊กอีกละ
ท่าทางจะน่ารักมากๆนะเนี่ย มากิ๊กกะผมอีกคนมั๊ยครับ 555+
-
ตาหวานจะนอกใจนัทเหรอ :laugh3:
-
ได้ก้วนใหม่ เอ๊ะๆๆๆก๊วนนี้คิดยังไงกับโมน่ะ อิอิ จะติดตามต่อไปนะคับ
-
โอ้ . . . คิม หนุ่มรูปงามนามไพเราะ :give2:
แต่ก็จะเชียร์พี่นัทต่อไป :110011: :เชิป2:
-
:o
:จ้อบจัง1:
-
ยังเชียร์นัท ยืนยัน มั่งคง มิเปลี่ยนแปลง ฮ่ะ :รักจัง11: :รักจัง11: :รักจัง11:
-
:laugh3:
ตามถึงตอนล่าสุดแล้ว โฮะๆๆ
(หัวเราะสะใจ)
น่ารักมากอ่า...
พี่นัทนี่หวานได้ใจจริงๆ คิกๆ
พี่โม ก็น่ารักง่ะ
เอาเป็นว่า เข้ากันมากมาย
ฮ่าๆๆ
รอตอนต่อไปครับ
-
:-[
-
ตอนที่ 34
พอถึงหอไอพี่โต..ไอคิมมันก็ถามผมแหละครับว่าจะขึ้นไปด้วยกันหรือว่าจะรออยู่ตรงนี้ ผมขี้เกียจขึ้นไปครับ เลยรอมันอยู่ข้างล่าง
ผมก็กอดอกนั่งบนแมงกะไซต์ รอไอคิมมันแหละครับ.....ซักพักนึง ไอคิมมันก็ลงมา พร้อมเหล้าอีก 1 ขวด แม่ม เท่าที่มีนี้พวกมึงยังไม่พอกันใช่มิ…
พอมาถึงผมไอคิมมันยื่นขวดเหล้าให้ผม..ยิ้มมุมปาก หง่ะ มันจะยิ้มให้มากกว่านี้มันจะตายไงวะ เห็นแล้วสยองพิลึก
“ของฝากจากพี่โต..พี่เค้าบอกว่า อาบน้ำก่อนเดี๋ยวตามไป...”ไอคิมมันพูดกับผมแล้วสตาร์ท.รถ..
“จะกินไรกันนักกันหนาวะ...แค่ที่ซื้อมามันจะกินหมดรึเปล่า...จะกินเผื่อชาติหน้าไง ไอพวกนี้หนิ” อันนี้ผมบ่นคนเดียวครับหลังจากที่ซ้อนท้ายแมงกะไซต์ไอคิมแล้ว...แต่มัน ก้ยังอุตสาห์ได้ยินฮะ
“น่า...แค่เนี๊ยะไม่เยอะหรอก โมคอยดูแล้วกัน หึหึ” ทำไมกูต้องคอยดูด้วยวะ...ขี้เกียจพูดมาก...
“เคยเข้ามา..ใน ม. ไหมโม..” ไอคิมมันถามผมหลังจากขับแมงกะไซต์ออกจากหอพี่โตแล้วอะครับ..ขับช้าโคตร ขับเร็วๆมันจะตายไงวะ เซ็ง
“หือ ว่าไงนะ...”คือผมไม่ได้ยินอะฮะเลยต้องขยับเข้าไปใกล้ๆมันอีกนิดนึง.....ผมได้กลิ่นแชมพู กลิ่นสบู่จากตัวมันด้วย ..แฮะ
“เคยเข้ามาใน ม.ไหม..นายหน่ะ” ไอคิมเลยหันหน้ามาพูดกับผม…เสียงดัง
“ถามไมอะ..เคยดิ...มากับพี่นัท.บ่อยๆ อะ” มันถามก็ต้องตอบแหละครับ
“เหรอ..พี่นัท นี้ใจดีจังนะ....” ผมก็ยิ้มกว้างแหละครับ ..ก้อไอพี่นัทของผมมันใจดีจริงๆนี้นา
“อืม...ใช่...วันหยุดพี่นัท เค้าพาเราไปเที่ยวบ่อยๆ หน่ะ....” ผมก็ตอบไปแบบไม่คิดอะไรแหละครับ ก็มันเป็นความจริงนี้หนา
“ใจดี กับ โมคนเดียวปล่าวเนี๊ยะหึหึ” ถามจริงหรือประชดวะ ..หรือว่ามันรู้ว่าไอนัทชอบผม ...ชักระแวงฮะ
“อืม ก้อไม่นะ กับใคร พี่นัทเค้าก็ดีด้วยหมดแหละ ....แต่กับเราอาจจะมากหน่อย..เพราะเราเป็นน้องไงอยู่ห้องติดกันด้วยหง่ะ”.ตอบไปเพื่อไม่ให้เข้าตัวฮะ...ว่าแต่มึงจะถามกูไปทำมายยยยยยยย
“หึหึ เหรอ...เราก็ว่างั้น ...โมเป็นคนจังหวัดนี้ปล่าวอะ” มันเปลี่ยนเรื่องโดยฉับพลันครับ
“ใช่..แต่ว่าบ้านเราไม่ได้อยู่..ในตัวเมืองหรอกนะ...” ถามมาตอบไปครับแฮะ
“มาอยู่นานยังหล่ะ..ในเมืองเนี๊ยะ” อยากรู้ไปทำสำมะโนครัวไงวะ
“ก็ ตั้ง แต่จบ ม.ต้นหน่ะ นานไหมหล่ะ...ถามทำไมนักหนาเนี๊ยะ ซอกแซกจริง...ขับให้มันเร็วๆหน่อยได้มะ..”เริ่มหงุดหงิดครับ ..เลยเผลอตัวพูดกระแทกเสียงหน่อย…ลืมไปครับว่าไอนี้มันไม่ใช่ไอพี่นัทของกระผม
“อ้าว...เฮ้ย..พูดดีด้วยนะเนี๊ยะ ...เดี๋ยวก็ฆ่าหมกป่าเลยหนิ..ปากดี..ดีนัก” หง่ะ ไอคิมมันหันหน้ามาแล้วตวาดผมหง่ะ..ฮืออ้ายบ้า...กูสู้คนนะว้อย
ผมหุบปากฉับ ..เลยครับ...ไม่กล้าหือมันหง่ะ...มากับมัน 2 คนด้วยเปลี่ยวก็เปลี่ยว...แถมมันยังตัวยังกะควาย...ผมคงสู้มันไม่ไหวหง่ะ...ให้ถึงบ้านก่อนมึงให้กูเจอไอนัทก่อนเถอะ... กูจะฟ้องไอนัท...ไอเลว
ผมก็เงียบมาตลอดทางแหละครับไม่พูดกับมันหรอก..มันก็ยังขับรถหวานเย็นอยู่นั้นแหละ...
-
ตอนที่ 35
จนถึง เซเว่น... พอมันจอดผมก็ลง..ไม่สนใจมันหรอกครับ ไอคิมมันมองหน้าผมนิดนึง หน้าบึ้งน่าดูเลยมันชิ ...แล้วมันก็เดินเข้าไปในเซเว่นผมก็ยืนรออยู่ข้างนอก..ไม่ตามไปถือของหรอกใครใช้ให้มันมาตวาดผม..ตรงนี้คนเยอะด้วย มันคงไม่กล้าทำไรผมหรอก.....
“นี้..ยืนทำบ้าอะไรตรงนั้นวะ...ให้มาช่วยถือของนะโว้ย ...ไม่ได้พามาเที่ยว..มานี้เลย” หง่ะ มันตวาดผมอีกแล้วอะ... ไอบ้า มึงเป็นใครมาสั่งกู...
ผมก็เดินตามมันเข้าไปใน เซเว่น.หล่ะครับ .เหอๆ ผมเดินไปหยิบ ขนม ..ต่างๆมากมายก่ายกอง..น้ำเป๊ปซี่ ..ด้วย...ส่วนไอคิมมันก็เดินไปหยิบน้ำแข็งแหละครับ...ผมหันไปมองมันนิดนึง ยักคิ้วให้ที แล้วเดินไปจ่ายตังค์.....จ่ายตังค์เสร็จก็เดินออกมารอที่รถแมงกะไซต์มัน..มันก็เดินตามผมออกมาแหละครับ พร้อมด้วยถุงน้ำแข็ง3-4 ถุง..
“ไปขับไป...เร็วๆ มันหนักนะเว้ย..เอาถุงขนมห้อยตรงแฮนด์นั้นแหละ..”..สั่งกูอีกหละ เซ็งชิบ
“กุญแจรถอยู่กระเป๋ากางเกงนี้...มาล้วงไปด้วย...มือไม่ว่าง” ไรของมึงเนี๊ยะ ไอเลวนี้นิ
ผมเริ่มจี๊ดแล้วครับตอนนี้ ...ผมเลยเดินหน้างอเข้าไปหามันแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงมันทั้ง 2 ข้าง...กะว่าจะบีบ..ตรงนั้นมันให้หายโมโหซักหน่อย..แต่ไม่ดีกว่าสะเนียดมือ ...
“อยู่กระเป๋าไหน...ไม่เห็นมีเลย”ผมเงยหน้าขึ้นถามมัน....ผมจึงได้เห็นว่ามันกำลังยิ้มอยู่หง่ะ......ไอเลวนี้หนิ มันยั่วโมโหผมหง่ะ ผมจะฟ้องไอนัท....
“อยู่กระเป๋าหลังเร็วๆสิ หนักนะ..หึหึ” หัวเราะไรวะ...ผมจึงเปลี่ยนไปล้วงกระเป๋าด้านหลังของมัน..พอได้กุญแจแล้ว..ผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองมัน..ยิ้มให้มันนิดนึง...
ยกเข่าขึ้นกระแทกเป้า มันเบาๆ ไม่กะให้ตายแค่ให้เจ็บๆคันๆ
“อ๊อก..ฮึ้ย...จะฆ่ากันรึไงเนี๊ยะ..อู้ยยยยซี๊ด....ร้ายสมคำรำลือจริงๆอ่อย” ไอคิม..มันงอตัวดิ้นพลาดๆแทบจะทิ้งถุงน้ำแข็งเลยมัน..ไอสำออยเอ้ย กูก็ไม่ได้ กระแทกแรงขนาดนั้นซะหน่อยชิ
“รีบๆ ขึ้นมาดิวะ..ยืนทำไรตรงนั้นไม่หนักไง คิคิ”ผมสตาร์ทรถแล้วหันว่ามันบ้างแหละครับ สะใจโคตรเลยผม
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอตัวแสบ...”มันพูดเสร็จก็เดินตัวงอๆ ขึ้นมาซ้อนท้ายผม...
“นี้รีบๆ มาถอนคืนด้วยนะเว้ย...ฝากไว้นานๆ คนอื่นจะมาถอนไปก่อนนะเว้ย คิคิฮ่าๆๆๆๆ”ผมพูดเสร็จแล้วออกรถทันที จนไอคิมหงายหลัง คิคิ อารมณ์ดีแล้วครับ ได้เอาคืนแล้ว..
“เออ...แล้ว..เราจะมาถอนคืนกะนายทั้งต้น ทั้งดอกเลยแหละ...เตรียมใจไว้เลยนายแตงโม” .มันชะโงกหน้าพูดข้างๆหูผมครับ ผมไม่สนใจหรอกครับ กับคำขู่ของมัน ..ถ้ามันจะทำร้ายผมมันทำไปแล้วครับไม่ปล่อยให้ผม กระแทกเข่ามันได้หรอก ได้ใจครับได้ใจ พอเค้าไม่เอาคืนนี้ เริ่มซ่าอีกแล้วครับ
.จากนั้นผมก็อารมณ์ดีร้องเพลงผิวปากไปตลอดทางจนถึงบ้านมันแหละครับ....จอดรถได้ ..ผมก็เดินถือถุงขนมนมเนย ของผม..ส่วนขวดเหล้ายกให้ไอคิมมันไปตั้งนานแล้วครับฮ่าๆ...เดินยิ้มร่าหน้าบานเข้าไปในบ้าน.....ปล่อยให้ไอคิม มันถือถุงน้ำแข็งของมันไป.......
“อ้าว...ไปเจออะไรดีๆ มาเนี๊ยะ..อารมณ์ดีเชียว..” ไอนัทครับพอมันเห็นผมอารมณ์ดีก็ไม่วายที่จะแซว..
“น่า...แล้วจะเล่าให้ฟัง คิคิ” ผมก็วางของเสร็จก็เริ่มแกะถุงขนมแหละครับ
ไอ แซนก็รู้หน้าที่ครับ..รีบหาจานชามมาให้ผมใส่ขนม แม่บ้านดีจริงๆ..อยากได้ไปอยู่ที่ห้องจัง คิคิ พอคิดถึงตรงนี้ผมก็อดยิ้มยิ่งกว่าเดิมไม่ได้..เลยส่งยิ้มหวานให้ไอแซน มันที...ไอแซนหน้าเหวอไปเลย ครับ...ผมขำจนต้องหัวเราะ ก๊าก ออกมา...เลยโดนไอนัท ตบกระโหลกเบาๆให้หายซ่าส์ไปที..
“อ้าว ไมมึงหน้าบูดเป็นตูดงั้นวะไอคิม...ยังไงของพวกมึงเนี๊ยะ โม..อารมณ์ดีมาเชียว ส่วนมึงก็บึ้งมาเชียว..ตกลงพวกมึงเป็นไรวะ..” ไอปอด์นมันหันไปแซวไอคิมอย่างอารมณ์ดีหล่ะครับ
“เรื่อง..ของกู..หุบปากไปเลยมึง...เอ้า..ไอแซน..น้ำแข็งเอาไป” ฮ่าๆๆๆๆขำครับไอนี้มันพาลครับ หุหุ มันโยนน้ำแข็งลงกับพิ้นบ้านเสียงดัง.เลยอะครับ
.ส่วนมันก็เดินไปหยิบกีต้า.. แล้วมาทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา....ที่ผมนั่งพิงอยู่ ..แล้วเอาเท้าเขี่ยผมออก อ้ายเลวแกล้งกู ผมเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มกวนโอ้ยให้มันที..ฮ่าๆ
มันยกมือขึ้นทำท่าปาดคอให้ผมอะครับ ผมก็เบะปากยักไหล่ให้มันไปที มันคงทนไม่ได้มั้งเลยหันหน้าหนีผมไปเลยคิคิ..โมชนะน๊อคครับ
.....แล้ววงสุราของเราก็ได้เริ่มบรรเลงครับ.....แรกๆ ก็แค่กินไปคุยไป ซักพักไอพี่โตมันก็มาพร้อมเพื่อนอีก 1 คน ตามมาด้วยไอโย..และอีกพักนึง..เพื่อนไอนัท ก็ตามมาอีก 2 คน...เลยไม่ใช่วงเล็กๆ แล้วครับวงสุราของเรา.....กลายเป็นวงใหญ่แหละ..น้ำแข็งก็ไม่พอแล้วครับ..ผมรู้ทางแล้วเลยอาสาไปซื้อน้ำแข็งให้...
คราวนี้มีไอแซนติดรถมาด้วยฮะ..มาช่วยถือ..ไอแซนมันหัวใส เอากระติกน้ำใบใหญ่ๆ มาด้วยฮะ...พอถึงตู้แช่ มันก็หยิบๆ ถุงน้ำแข็งมา 5-6 ถุง..ให้ผมช่วยถือด้วยพอคิดเงินเสร็จ คุณชายแซนท่านก็ทุบ..ถุงน้ำแข็งตรงนั้นแหละครับ..ดังสนั่นหวั่นไหว..แล้วเทลงกระติก...ที่เหลือมันก็หิ้วเอา..ฮี่ๆ...
ก่อนกลับมันก็หันไปยิ้มแป่นแล้นให้ทุกคน...หึหึ..ห้าวน่าดูเลยมัน.....
“โม..ช่วงนี้เรียนหนักปะ..”อยู่ๆไอแซนมันก็ถามผมขึ้นมา
“ก้อไม่หนักอะ..เราเรียนเขียนโปรแกรมไม่ได้เรียนแบกคอมฯนะว้อยจะได้หนัก.. ก๊ากกกกกก” ฮ่าๆ ผมพูดแบบนี้ไปจริงๆ ครับเพื่อนๆ...
“ฮ่าๆๆ...เหรอ เราก็นึกว่า พวกเด็กคอมฯเนี๊ยะมันต้องแบกคอมฯด้วยหง่ะตกลงแล้วไม่ได้ แบกใช่มะฮ่าๆๆๆ” ไอแซนมันก็พูดไปหัวเราะไปครับ
“เออ...แล้วถามไมหล่ะ...” ผมหันหน้าไปถามมันนิดนึง แล้วเอามือผลักหัวมันออกจากไหล่ผม มันเอาคางมาวางไว้บนไหล่ผมอะครับ
“ปล่าว..ก็..แค่จะให้โมพาทัวร์ ทั่วจังหวัดหน่อยหง่ะ..นะ..โมเป็นเจ้าถิ่นนี้หว่า...นอกจากโมแล้ว...เราก้อไม่รู้จักใครที่เป็นคนที่นี้เลยอะ” แหล แหละมัน แหลแหละ
“ก็พี่นัท ไง..เจ้าถิ่นเหมือนกัน อยู่มาหลายปีกว่าเรา ด้วยนะเว้ย” ใช่ไอนัทมันรู้จักจังหวัดนี้ทุกซอกทุกมุมแหละให้มันพาเที่ยวดิ มาชวนกูไมวะ
“โหย...ก็พี่นัท ไม่ค่อยว่างนี้หว่า...เรียนหนักหว่ะ..นะนายช่วยพาทัวร์หน่อยเดะ.”อ้อนอีกแหละ..แล้วมันชอบเที่ยวแบบไหนวะ
“ชอบ...เที่ยวแบบไหนหล่ะ....อยากไปไหนก็บอกแล้วกัน ถ้าว่างจะพาทัวร์หึหึ”...ก็ไม่มีปัญหานี้ครับ เรื่องเที่ยว ขอให้บอกท่านโมเถอะ...จัดให้
“ได้เลย...ขอบใจมากเพื่อน..”มันพูดแล้วก็ตบบ่าผมแปะๆ...แล้วขยับออกห่างผม เอากระติกน้ำมาวางขั้นผมกับมันไว้เหมือนเดิม
**************************************
-
ตอนที่ 36
คืนนั้นก็เมากันกระจายทั่วหน้ากันแหละครับ ไอนัท..เมาจนลุกไม่ขึ้นครับ ส่วนผมก็เมาครับแต่ไม่หนักเท่าไอนัท ส่วนไอปอด์น พอพวกผมกินกันไปได้ซักพัก..มันก็ขอตัวไปนอน กินยาเข้าไปแล้วมันง่วงครับ..ส่วนไอน้องแมนของผม..เมาจนฟุบหลับครับ..เหล้า 2 ขวดที่ไอแมนซื้อมา. 1 ขวด ของพี่โต เพื่อนไอนัท หอบมาอีก ขวด... เหล้าของผม ที่ซื้อ ให้ไอแมนมันอีก 1ขวด..(ที่บอกว่าจะเลี้ยงมันที่กาทืบไอปอด์นให้นั้นแหละครับ หุหุ)เบียร์ ของไอแมน 2ลัง... ถ้าไม่เมาวันนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเมากันวันไหนอะครับ...(ที่ว่ามานั้นก็ไม่หมดหรอกนะครับคิคิ).
ซักพักเพื่อนไอนัท ก็ขอตัวกลับ..ก็ขับรถส่ายไปส่ายมาแหละครับ..พวกผมก็บอกไม่ต้องกลับนอนนี้ ...มันบอกว่าไม่เป็นไรหอเพื่อนมันอยู่แถวนี้..ใกล้ๆ ...ไอพี่โตกับเพื่อนมันก็ขอตัวกลับเหมือนกัน ..เด็กมันขับรถมารับถึงที่เลยครับ ...
ส่วนพวกผม ก็คงกลับไม่ได้แล้วครับ คนขับรถผมมันเมาซะขนาดนี้ ไอผมก็ขับไม่ไหวครับ เมาเหมือนกันถึงจะไม่มากเท่าไอนัท ก้อเถอะ..ก็กะจะนอนแม่มมันที่นี้เลยครับ...
พอเริ่มรู้ตัวว่าไม่ไหวแล้วผม...ก็เดินโซเซกะจะเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา...ซะหน่อย...
“โม ..เอ้า ผ้าเช็ดตัว จะอาบน้ำก็ได้นะ..โมเข้าไปนอนในห้องดิ ...จะได้นอนสบายหน่อยอะ” ไอปอด์นครับ มันคงตื่นมาเข้าห้องน้ำ...มันพูดแล้วยื่นผ้าเช็ดตัวให้ผม..
“อือ...ขอบ จาย มากกกก นายปายนอนต่อเถอะ ปาย...ม่ายต้องห่วงเรา..”ผมก็พูดคางยานๆหล่ะครับ เห็นหน้าตามันง่วงหน่ะครับผมเลยไล่มันไปนอน..มันพยักหน้าหงึกๆ เดินเข้าห้องน้ำแล้ว กลับไปนอน....
ผมก็ไม่อาบหรอกครับถอดเสื้อออกเอาน้ำลูบๆตัว .ล้างหน้าล้างตา ..พอสดชื่นก็คิดถึงไอนัทกับไอแมนมันขึ้นมา...ก็เลยเอาผ้าเช็ดตัวชุบน้ำ.. เดินโซเซออกจากห้องน้ำ....พอเดินมาถึงห้องรับแขกที่ไอนัท กับไอพวกนั้นมันนอนอยู่
ผมก็หยิบหมอนที่วางอยู่บนโซฟา..แล้วเดินเซแซดๆ เข้าไปหาไอนัท
พอเห็นสภาพไอนัทแล้วทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้..นอน เซ็กซี่ ชะมัด..ไอนัทมันนอนหงายถลกเสื้อขึ้น จนมันมากองบนหน้าอก หน้าแดงๆ ปากแดงๆ เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว รู้สึกว่ามันจะบ่นพึมพำอะไรซักอย่าง ผมพยายามเงี่ยหูฟังแต่ก็ฟังไม่รู้เรื่อง.......ผมจึงเอาหมอนไปวางไว้ใต้หัวมัน ........น่ารักดีเหมือนกันน้าไอนัทของไอโมเนี๊ยะ........
ผมเห็นมันนอนกระสับกระส่ายคงจะไม่สบายตัว ..ก็กะจะเช็ดตัวให้อะครับ แต่ มันก็ดิ้นๆอะ ผมก็เมาๆมึนๆ เลย ตัดสินใจไปนังทับมันไว้ .ค่อยถอดเสื้อมันออกได้..แล้วค่อย เช็ดหน้าให้มัน.
.เป็นครั้งแรกที่ผมได้มองหน้ามันชัดๆ.....ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะมารักผม...ปากแดงๆนี่ที่เคยจูบผมครั้งแล้วครั้งเล่า ผมค่อยๆเช็ดไล่ไปตามลำคอ..คอขาวๆนี้ที่ผมเคยนอนซุกจนหลับ...เช็ดไปตามแขน.และเลยมาจนถึงหน้าอก..ของมัน...ครั้งแรกที่เจอกัน ผมได้ฝากรอยเท้าของผมไว้กับอกขาวๆนี่....ผมลูบผ้าเช็ดตัวมาจนถึงหน้าท้องที่เป็นลอนๆของมัน ผมได้ยินเสียงไอนัท คราง..อือ อาๆ ในลำคอ..ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง..ไอนัทยังหลับตาพริ้ม..เฮ้อ..ตกใจหมดนึกว่ารู้สึกตัวแล้ว.
ผมมองไปรอบๆห้องรับแขกก็เห็นไอพวกนั้นนอนสลบเหมือดไม่ได้แตกต่างอะไรกะไอนัทเล้ย........ สายตาผมไปหยุดอยู่ที่ไอแมนน้องรักของผม...ขอโทษวะไอแมนกูไม่ไหวแล้วน้องเอ้ย..กูไม่เช็ดตัวให้แม่มมันแหละ ..ไม่ไหวขอนอนก่อนแล้วกันวะ..ผมก้มหน้าลงจูบปากไอนัทมันที..(ตอนนั้นก็แค่คิดว่าปากมันน่าจูบหน่ะครับ หุหุ) แล้วค่อยๆคลานปีนขึ้นไปนอนบนโซฟา..ที่ต้องคลานเพราะรู้สึกมึนหัวขึ้นมาอย่างรุนแรงจนลุกไม่ขึ้นอะครับ .แล้วผมก็ผลอยหลับไป
**********************
-
:-[ :-[ :-[
อบอุ่นๆ นึกถึง ครั้งเก่าๆ
มะไรจะเปนแฟนกันซะทีหน่า
:myeye: :myeye:
-
.....ปกติเมาแล้วมันต้องมีเรื่องหั้ยจิ้นต่อดิ... :laugh5: :laugh5:
................รออยู่น้อ..... :haun4: :haun4:
-
หุหุ ใกล้ความจริงแล้ว :yeb:
ตาหวานเริ่มรักนัทแล้ว :laugh3:
-
หุหุหุ .....
แล้วตาหวานก็เริ่มจะใจอ่อนแล้ว :-[
-
:give2:มีการแอบจุ๊บปากด้วย :-[ :-[ :-[
-
โอ้วววววววววว คราวนี้จูบนัทก่อน อิอิ เริ่มมีใจให้ทีละนิดๆ :give2:
-
อ่านะโมโม เห็นแฟนดีกว่าน้องซะงั้น
ท่าทางตาหวานเมาแล้วจะเคลิ้มๆกรึ่มๆนะเนี่ย
แบบนี้ต้องให้พี่นัทมอมบ่อยๆ 555+
ต่อครับต่อ
-
แตงโมอ่ะ ปากไม่ตรงกับใจ :-[ :-[ :-[
รู้นะ ว่ารักพี่นัทบ้างแล้วอ่ะ :give2:
-
:รักจัง11: อิอิตาหวานแอบจูบนัท :รักจัง11:
-
หุ หุ โมเริ่มมีใจละ มีแอบจูบนัทก่อนด้วย :fox2: :fox2:
-
ตอนที่ 36
คืนนั้นก็เมากันกระจายทั่วหน้ากันแหละครับ ไอนัท..เมาจนลุกไม่ขึ้นครับ ส่วนผมก็เมาครับแต่ไม่หนักเท่าไอนัท ส่วนไอปอด์น พอพวกผมกินกันไปได้ซักพัก..มันก็ขอตัวไปนอน กินยาเข้าไปแล้วมันง่วงครับ..ส่วนไอน้องแมนของผม..เมาจนฟุบหลับครับ..เหล้า 2 ขวดที่ไอแมนซื้อมา. 1 ขวด ของพี่โต เพื่อนไอนัท หอบมาอีก ขวด... เหล้าของผม ที่ซื้อ ให้ไอแมนมันอีก 1ขวด..(ที่บอกว่าจะเลี้ยงมันที่กาทืบไอปอด์นให้นั้นแหละครับ หุหุ)เบียร์ ของไอแมน 2ลัง... ถ้าไม่เมาวันนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเมากันวันไหนอะครับ...(ที่ว่ามานั้นก็ไม่หมดหรอกนะครับคิคิ).
ซักพักเพื่อนไอนัท ก็ขอตัวกลับ..ก็ขับรถส่ายไปส่ายมาแหละครับ..พวกผมก็บอกไม่ต้องกลับนอนนี้ ...มันบอกว่าไม่เป็นไรหอเพื่อนมันอยู่แถวนี้..ใกล้ๆ ...ไอพี่โตกับเพื่อนมันก็ขอตัวกลับเหมือนกัน ..เด็กมันขับรถมารับถึงที่เลยครับ ...
ส่วนพวกผม ก็คงกลับไม่ได้แล้วครับ คนขับรถผมมันเมาซะขนาดนี้ ไอผมก็ขับไม่ไหวครับ เมาเหมือนกันถึงจะไม่มากเท่าไอนัท ก้อเถอะ..ก็กะจะนอนแม่มมันที่นี้เลยครับ...
พอเริ่มรู้ตัวว่าไม่ไหวแล้วผม...ก็เดินโซเซกะจะเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา...ซะหน่อย...
“โม ..เอ้า ผ้าเช็ดตัว จะอาบน้ำก็ได้นะ..โมเข้าไปนอนในห้องดิ ...จะได้นอนสบายหน่อยอะ” ไอปอด์นครับ มันคงตื่นมาเข้าห้องน้ำ...มันพูดแล้วยื่นผ้าเช็ดตัวให้ผม..
“อือ...ขอบ จาย มากกกก นายปายนอนต่อเถอะ ปาย...ม่ายต้องห่วงเรา..”ผมก็พูดคางยานๆหล่ะครับ เห็นหน้าตามันง่วงหน่ะครับผมเลยไล่มันไปนอน..มันพยักหน้าหงึกๆ เดินเข้าห้องน้ำแล้ว กลับไปนอน....
ผมก็ไม่อาบหรอกครับถอดเสื้อออกเอาน้ำลูบๆตัว .ล้างหน้าล้างตา ..พอสดชื่นก็คิดถึงไอนัทกับไอแมนมันขึ้นมา...ก็เลยเอาผ้าเช็ดตัวชุบน้ำ.. เดินโซเซออกจากห้องน้ำ....พอเดินมาถึงห้องรับแขกที่ไอนัท กับไอพวกนั้นมันนอนอยู่
ผมก็หยิบหมอนที่วางอยู่บนโซฟา..แล้วเดินเซแซดๆ เข้าไปหาไอนัท
พอเห็นสภาพไอนัทแล้วทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้..นอน เซ็กซี่ ชะมัด..ไอนัทมันนอนหงายถลกเสื้อขึ้น จนมันมากองบนหน้าอก หน้าแดงๆ ปากแดงๆ เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว รู้สึกว่ามันจะบ่นพึมพำอะไรซักอย่าง ผมพยายามเงี่ยหูฟังแต่ก็ฟังไม่รู้เรื่อง.......ผมจึงเอาหมอนไปวางไว้ใต้หัวมัน ........น่ารักดีเหมือนกันน้าไอนัทของไอโมเนี๊ยะ........
ผมเห็นมันนอนกระสับกระส่ายคงจะไม่สบายตัว ..ก็กะจะเช็ดตัวให้อะครับ แต่ มันก็ดิ้นๆอะ ผมก็เมาๆมึนๆ เลย ตัดสินใจไปนังทับมันไว้ .ค่อยถอดเสื้อมันออกได้..แล้วค่อย เช็ดหน้าให้มัน.
.เป็นครั้งแรกที่ผมได้มองหน้ามันชัดๆ.....ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะมารักผม...ปากแดงๆนี่ที่เคยจูบผมครั้งแล้วครั้งเล่า ผมค่อยๆเช็ดไล่ไปตามลำคอ..คอขาวๆนี้ที่ผมเคยนอนซุกจนหลับ...เช็ดไปตามแขน.และเลยมาจนถึงหน้าอก..ของมัน...ครั้งแรกที่เจอกัน ผมได้ฝากรอยเท้าของผมไว้กับอกขาวๆนี่....ผมลูบผ้าเช็ดตัวมาจนถึงหน้าท้องที่เป็นลอนๆของมัน ผมได้ยินเสียงไอนัท คราง..อือ อาๆ ในลำคอ..ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง..ไอนัทยังหลับตาพริ้ม..เฮ้อ..ตกใจหมดนึกว่ารู้สึกตัวแล้ว.
ผมมองไปรอบๆห้องรับแขกก็เห็นไอพวกนั้นนอนสลบเหมือดไม่ได้แตกต่างอะไรกะไอนัทเล้ย........ สายตาผมไปหยุดอยู่ที่ไอแมนน้องรักของผม...ขอโทษวะไอแมนกูไม่ไหวแล้วน้องเอ้ย..กูไม่เช็ดตัวให้แม่มมันแหละ ..ไม่ไหวขอนอนก่อนแล้วกันวะ..ผมก้มหน้าลงจูบปากไอนัทมันที..(ตอนนั้นก็แค่คิดว่าปากมันน่าจูบหน่ะครับ หุหุ) แล้วค่อยๆคลานปีนขึ้นไปนอนบนโซฟา..ที่ต้องคลานเพราะรู้สึกมึนหัวขึ้นมาอย่างรุนแรงจนลุกไม่ขึ้นอะครับ .แล้วผมก็ผลอยหลับไป
-
ตอนที่ 37
คืนนั้น...ผมหลับสนิทมากๆเลยครับ..แล้วอยู่ๆ ผมก็รู้สึก..แปล๊บๆ แถวท้องน้อย..มันรู้สึกหยิวๆ ยังไงบอกไม่ถูกอะ..จนผมต้อง คราง ออกมาเบาๆ... ผมรู้สึกว่ามีอะไรนุ่มๆมาแตะแต้มที่ริมฝีปากผม รู้สึกดี จนทำให้ผมต้องเผยอริมฝีปากเพื่อรับอะไรซักอย่างที่ผมก็ไม่รู้...และลิ้นร้อนๆของใครบางคนก็เข้ามาพัวพันกับลิ้นผม...มันบอกไม่ถูกรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว..จนผมทนไม่ได้ต้องจูบตอบกับเค้าคนนั้นไปเท่าที่อารมณ์ความรู้สึกของผมตอนนั้นจะพาไป …
มือของเค้าคนนั้น ได้ลูบไปตามลำคอของผมจนผมรู้สึกร้อนวูบวาบ พอถึงหน้าอกมือนั้นได้หยุดแล้วลูบไล้เค้นคลึงหน้าอกผมจนผมต้องครางออกมา..มันจี๊ดขึ้นสมองเลยครับ..แล้วเค้าก็ผละริมฝากปากออกจากปากผม แล้วลากลิ้นมาตามลำคอ ดูดเม้นที่ซอกคอผม แล้วมาเลมเลียที่หน้าอกแฟบๆของผม.ตอนนั้นผมรู้สึกแค่ว่ามันยังไม่พอ ต้องการมากกว่านี้ ...
มือของเค้าคนนั้นได้ลูบสำรวจผมไปทั่วตัวจนไปถึง.ท้องน้อยเค้าได้ลูบวนอยู่ตรงนั้นแล้วริมฝีปากของเค้าก็ไล่จูบมาจนถึง.ตรงที่มือเค้าลูบไล้ไปเมื่อครู่..ผมสยิวจนระงับไว้ไม่อยู่ผมได้ส่งเสียงครางออกมาอย่างระงับอารมณ์ไม่ได้...แล้วผมก็แทบขาดใจตาย สติของผมมันเลือนๆรู้สึกอุ่นวาบที่น้องน้อยของผมจนผมต้องซู๊ดปากและครางออกมาดังๆ.
.ผมเกร็งสะโพกเพื่อให้เค้าคนนั้นทำให้ผมอย่างถนัดมากยิ่งขึ้น จนอารมณ์ผมมันเตลิดจนฉุดไม่อยู่ ...ผมเอื้อมมือไปกดหัวของคนนั้นๆ ให้ขยับตามที่ผมต้องการและผมได้ขยับสะโพกของผมตามไปด้วย มันเสียวจนผมต้องปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลของผมออกมา...ผมทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิมอย่างหมดแรง เค้าคนนั้นยังป้วนเปี้ยนอยุ่ตรงน้องน้อยของผม..ผมหายใจหอบๆ และผมกำลังจะหลับด้วยความเพลีย เมื่อรู้สึกว่า..เค้าคนนั้นได้กลับมาจูบผมที่ หน้าผาก และไล้ริมฝีปากจนทั่วใบหน้า จูบผมที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่ม..รักใคร่.เป็นจูบที่ผมก็อธิบายไม่ถูกอะครับ.. รู้แต่ว่าผมชอบจูบแบบนี้จัง...ผมยกแขนขึ้นโอบรอบคอเค้าและจูบตอบเค้าไปบ้าง ผมพยายามเพ่งมองใบหน้าของเค้าคนนั้นแต่เพราะห้องค่อนข้างมืดผมจึงมองเห็นแค่ลางๆ รู้แค่ว่าเค้าคนนั้นเป็นผู้ชาย
“พี่นัท.....” สมองที่เบลอๆของผมสั่งให้ผมเรียกชื่อนี้ออกมา..และดึงเค้าคนนั้นเข้ามากอดแนบอก... พลิกตัวนอนตะแคงเอาขาพาดเอวคนในอ้อมกอดไว้..อบอุ่นดีจัง...และด้วยความเพลียบวกความเมาจึงทำให้ผมหลับไปอีกครั้งอย่างง่ายดาย
**************************
คือ แบบว่า กระผมนายโม....ไม่ถนัดฉากพวกนี้ซักเท่าไหร่หนะครับ...
พิมพ์ไปเขิลไป...จะตัดภาพไปที่โคมไฟก็ไม่ได้....เดี๋ยวเพื่อนๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น.....ก็บรรยายได้เท่าที่ ผมรู้สึกตอนนั้นแล้วกันนะครับ....อาย..ครับ .....
-
ตอนที่ 38
เช้าวันใหม่ที่สดใส...ก็ไม่เช้าหรอกครับ..ผมลืมตามาพร้อมกับอาการปวดหัวตุบๆ...
“โอย ปวดหัวชะมัด...”ผมบ่นพรึมพรำกับตัวเองเบาๆ..
แล้วเหลียวมองดูรอบๆ ตัว..มันไม่คุ้นอะ...ผมไม่ได้อยู่บนเตียงนุ่มๆ ของผม...แล้วสมองอันน้อยนิดของผมก็รีบประมวลผลอย่างด่วนจี๋...ผมมาเยี่ยม ไอปอด์นกับไอนัทและไอแมน..ต่อจากนั้นก้อกินเหล้า แล้ว ก็เมา...แล้วหลังจากนั้น เอ่อ ..ผมรีบสำรวจตัวเองอย่างเร่งด่วน..... เสื้อกูหาย ไปไหน....เอ ก็เมื่อคืนกูถอดเองนี้หว่า....กางเกงยังอยู่เข็มขัดก็ยังรัดแน่น...นอนอยู่คนเดียว ...สภาพยังดีอยู่ ตกลงเรื่องจริงหรือฝันไป.........เฮ้ย......ไม่น่าใช่นะ ฝันบ้าไรวะ เหมือนจริงชิบหาย... ผมก็นั่งเอ๋อแดก...งง..มากมายครับ ยังไม่เข้าใจว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองฝัน หรือ ว่าเรื่องจริง......ถ้าเรื่องจริง แล้วใคร
“เป็นไรอะ..โม...ตื่นมาก็ทำหน้ายังกะตูด…อะ ถอนซะ” ไอตี้ครับ มันพูดแล้วยื่นเบียร์ให้ผมกระป๋องนึง ...ผมก็รับมาจิ๊บอย่างงงๆแหละครับ
“อืม...แม่ม..เมื่อคืน ใคร ลักหลับ เราวะ” มันอดใจไม่ได้ฮะสงสัย ..ก็เลยต้องถาม
“หือ...ว่าไง นะโม ...ใครทำอะไรโม” ไอนัทครับ ผมนึกว่ามันหลับอยู่ซะอีก อยู่ๆ มันก็ลุกพรวด ขึ้นมาอะครับ
“แค๊ก แค๊ก ...อะไรนะ อ๋อย....ฮ่าๆๆๆโดนลักหลับเหรอ” ไอตี้ครับ มันพูดไปขำไปสมมันฮะสำลักเบียร์เลย
“เออ ไม่รู้เว้ย...สงสัยฝันไปมั้ง...ใครมันจะมาบ้าลักหลับเราวะ ก็มีแต่ผู้ชายอยู่กันเต็มบ้าน... ช่างแม่ม” ผมก็คิดว่าตัวเองคงฝันอะครับ...ไม่อยากบอกพวกมันว่าที่ผมรู้สึกว่าโดนลักหลับเมื่อคืนหน่ะมัน ผู้ชาย.....
“หึหึ ฝันว่าโดนลักหลับ เหรอ...เฮ้ย อย่างเงี๊ยะ เค้าเรียกฝันเปียกเว้ยฮ่าๆ...น้ำแตกปล่าววะ ” ไอโยครับมันเดินมากะไอคิม สงสัยพวกมันคงจะอาบน้ำแล้วอะครับ ผมยังเปียกๆ อยู่เลยอะ..ไอทะลึ่งเอ่ย พูดซะกูอาย พูดไม่ออกเลยแม่ม...
..ไอคิมไม่พูดไรมันมองหน้าผมประมาณว่าใครจะไปทำมึงอะไรประมาณนั้น มันเดินไปหยิบกีต้าไปนั่งลงบนโซฟาอีกตัว...แล้วมันก็ไม่สนใจใครอีกเลย .....
“เรื่องของเรา ยุ่งไรด้วยเนี๊ยะ ...เฮ้อ ... คงใช่...เราคงฝันไปจริงๆหว่ะ แม่มสงสัย..ห่างไปนาน เลยคึก...หึหึ”ผมก็ขำอะครับ..เลยสรุปว่าเออสงสัยกูคงจะฝันจริงๆ...
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แล้วพวกผมก็ขำๆ กัน แต่มีอยู่คนครับที่ไม่ขำทำหน้าบูดยังกะตูด มันผู้นั้นคือ ไอนัท ครับ...แถมยังมองผมตาเขียว..คิ้วผูกเป็นโบว์เลยครับ ....ไอนี้หนิ .....มึงจะหึงแม้กระทั่ง ความฝันกูไงวะ อ้ายบ้า
“เป็นไรอะ พี่นัท หน้า บึ้ง เชียว ...” ไอแมนน้องชายสุดที่รักผมเองครับ..พูดเสร็จมันก็ เดินเซ แซดๆ เข้าห้องน้ำไปแหละครับ
“เปล่า กู หิว ข้าว..”..มันพูด...แล้วเดินมานั่งลงโซฟา ตัวเดียว กับผม..พร้อมกับหยิบเสื้อที่ผมถอดทิ้งไว้เมื่อคืนมาโยนให้
“ใส่ซะ อุจาดตาหว่ะ..โชว์ก้างอยู่ได้” เฮ้ย แบบนี้มันดูถูกกันชัดๆนี้หว่า อะโด่ ถึงกล้ามจะไม่เยอะ แต่ ก็หุ่นสะท้านใจสาวหล่ะวะ.....ผมคิดอย่างฉุน ๆ มึงหง่ะ หุ่นดีตายหล่ะ...เชอะ ใส่ก็ได้วะ แล้วผมก็จัดการใส่เสื้อแหละครับ
“อ้าว...ตื่นกันแล้วเหรอ...” ผมหันไปมองไอปอด์น เออ วันนี้ค่อยยังชั่วแฮะมันดูดีขึ้นเยอะ
“อือ เป็นไงบ้างอะ ...ดีขึ้นบ้างมะ” ผมหันไปยิ้ม ให้มัน
“ก็ดี ขึ้น แล้วหล่ะ...ยังขัดยอก อยู่อะ...แล้วหิวกันยังเนี๊ยะ” ไอปอด์นพูดพลางยิ้มกว้าง....มันทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา ตัวเดียวกับไอตี้.. น่ารักแฮะไอนี้...ยังกะเด็กๆ ผมก็มองมันเพลินแหละครับ..
“เออ หิว..หิว จนจะแดก....วัวได้ทั้งตัวแล้วเนี๊ยะ” หง่ะ ไอนัท มึงเป้นไรของมึงเนี๊ยะ รมณ์เสียไรวะ
พูดเสร็จ มันก็ล้มตัวลงนอนหันหัวไปอีกทาง เอาขามาพาดไว้บนตักผมเฉยเลยอะครับ มันไม่มองหน้าผมเลยอะ นอนหลับตาเฉย อะ ไหนมึงบอกว่าหิวไง ...หิวก็ไปล้างหน้าล้างตา ดิวะ จะได้ไปหาข้าวกิน.... ไรของมึงเนี๊ยะ ไอเลว....
“หิว ก็ลุก ดิวะ....ลุกดิ..หนักนะเว้ย..เป็นบ้าไรเนี๊ยะ” ผมก็ฉุนๆอะครับ
ไอนัทมันก็เฉยอะครับ ไม่กระดุกกระดิกเลยหง่ะ..ไอปอด์น ก็มองหน้าผม งงๆ ประมาณว่า ไอพี่นัท มันเป็นไร...ผม ก็มองหน้ามันแล้วส่ายหน้าอะครับ...แล้วเราสองคนก็ยิ้มขำๆ กับท่าทางของไอนัท.....
“อะ พี่นัท ผ้าเช็ดตัว..ไปล้างหน้า ดีกว่ามั้งพี่..จะได้ไปหาไรกินกัน ผมก็หิวแล้วเนี๊ยะ” ไอคิม ครับ มันโยนผ้าเช็ดตัว มาให้ไอนัทที่นอนไม่รู้ไม่ชี้อยู่อะครับ...ส่วนมันก็นั่งดีดกีต้าร้องเพลงของมันไป.. ไม่รู้ว่ามันเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวตั้งกะเมื่อไหร่.....
“พี่นัท..ถ้าพี่ไม่ลุก ผม..ไปล้างหน้าก่อนก็แล้วกันนะ” ผมเริ่มรำคาญไอนัทมันอะครับ...เลยหยิบผ้าเช็ดตัวของไอคิม ดึงขามันออกจากตักผม...มันก็ยังเฉยอะครับ...ไม่พูด ..ไม่ลืมตา อารายของมานนนนนนนน
“ฮึ้ย อะไรวะ..เซ็ง ..” ผมก็ไม่สนใจมันแล้วครับ ไปล้างหน้าดีกว่า
“โม...อาบน้ำเลยดีกว่านะ เราว่า...จะได้ออกไปหาไรกินกันอะ..”ไอปอด์นมันเดินตามผมมาอะครับ..
“อืม...ก็ดี แต่เราไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนวะ...ยืมของนายก่อนก็แล้วกันนะ”ผมหันไปยิ้มให้ไอปอด์นมันหน่อย...
“ได้สิ....อ๋อ นี้โม...เดี๋ยวเราไปหยิบ แปรงสีฟันอันใหม่ให้นะ รอแป๊บ” ไอปอด์นมันยิ้มกว้างตบบ่าผมทีนึง แล้วเดิน กลับเข้าห้องมันไป..
ผมก็เดินเข้า ห้องน้ำ..ถอดเสื้อรอไอปอด์นแหละครับ...
“อะ..เผื่อ พี่นัทด้วย โหย ..หุ่นดีเหมือนกันนี้หว่า...เห็นผอมๆ..นึกว่าจะมีแต่ก้างอะ มีกล้ามกับเค้าเหมือนกันหนิหว่า” ไอปอด์นมันยื่นแปรงสีฟัน ให้ผม ..มันมองผมยิ้มๆ....แววตาทะเล้นเช่นเคยฮะ.
ผมก็ยิ้มนิดๆ เบะปากยักไหล่ ประมาณว่าของมันแน่อะไรเถือกนั้น หุหุ......
“มองพอรึยัง....ออกไปได้แล้วไป จะอาบน้ำเว้ย เหนียว หรือจะอาบด้วยกัน จ้ะ น้องปอด์น หึหึ” ผมเอามือผลักหัวมันไปที...ผมก็แซวมันไปเรื่อยแหละครับไม่ได้คิดอะไรหรอก..
“หึหึ...ไม่หล่ะ ขอบใจ เราอาบแหละ....หึหึ” ไอปอด์นมันหัวเราะแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป
ผมจึงปิดประตูกดล๊อค และทำการ ถอดเกงกางโดยด่วน...พออยู่คนเดียว ผมก็เริ่มคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ตกลงมันเป็นความฝันหรือความจริง วะ เลยลองสำรวจ เจ้าน้องน้อยของตัวเองดู...อืม มันก็อยู่ในสภาพดีอยู่นี้หว่าไม่มีอะไรผิดปกติ....สงสัยจะฝันไปจริงๆ กู ...เฮ้อ...ช่างแม่ม.....
****************************
มาต่อให้อีกตอนครับ.........
อย่าว่าโมเลยครับ...โมทำตาม สัญชาตญาณ ความอยากของตัวเองครับ...กาซิก กาซิก เค้าปล่าวใจง่ายน้าๆๆๆๆๆๆๆๆ T_T"
-
วันนี้แถมให้หลายตอนหน่อยนะจ๊ะ เพราะว่าแต่ละตอนมานสั้น :yeb:
*************************************************************************************
ตอนที่ 39
อาบน้ำเสร็จก็นุ่งผ้าเช็ดตัว เปิดประตูออกมาแหละครับ เห็นไอนัทยืนอยู่หน้าห้องน้ำถือผ้าเช็ดตัวอยู่ในมือ...ผมก็มองหน้ามันแหละครับ รอว่ามันจะพูดอะไรกับผมไหม แต่มันก็ยังเงียบครับ หน้ายังบึ้งอยู่..... เฮ้อ มึงงอนอารายกู ไอนัท..จะพูดอะไรก็ไม่พูดแล้วกูจะรู้ไหม...จะให้กูรู้เองกูม่ายรู้ กูมานฟายยยยยยย.....
ผมหลบไปอีกทางให้มันเข้าห้องน้ำ...แต่มันก็ไม่ยอมเข้าซะทีอะครับ.... ผมมองหน้ามันหน่อยนึง.........มองซ้าย มองขวา ทางสะดวก ไม่มีใครอยู่แถวนี้ แน่นอน...ผมขเย่งปลายเท้า ... แล้วแนบริมฝีปากผม กับ แก้มมันเบาๆ แต่ไอนัทมันไวครับ มันพลิกหน้ามันมาจูบปากผมทันทีแถมยังดันลิ้นเข้ามาด้วยแหนะ...ผมพยายามผละออกแต่มันไม่ยอมครับจับท้ายทอยผมด้วยมือข้างเดียว ..กดหน้าผมในแนบกับมันมากยิ่งขึ้น...มันไม่ได้จูบเหมือนทุกครั้ง..มันจูบเหมือนจะแกล้งผม ทำให้ผมเจ็บ...โดยไม่คิดเลยซักนิดว่าจะมีใครมาเห็นหรือเปล่า...ผมก็ไม่รู้ว่ามันโกรธอะไรผม มันจูบจนผมปากชา ลิ้นชาไปหมด มันไม่ปล่อยให้ผมได้หายใจหายคอเลยครับ..จนผมหายใจไม่ทันต้องผลักมันออก..มองหน้ามันนิด แต่ไม่กล้าสบตาครับ ... รู้สึกกลัวมันขึ้นมาเฉยๆ ผมไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไร.อยู่ ผมกลัว...ผมก้มหน้าก้มตา กะเดินไปห้องไอปอด์นอะครับ..
“ตาหวาน ...รออยู่นี้แหละ เดี๋ยวพี่ ไปเอาเสื้อผ้า..มาให้ ไม่ต้องเดินแก้ผ้า...รอบบ้าน แบบนี้หรอก” ไอนัทมันพูดเสร็จ ก็ผลักผมเข้าไปในห้องน้ำ ปิดประตูให้ ส่วนตัวมันไปไหนก็ไม่รู้ครับ ..
ผมก็ยืน งง กับอารมณ์ ของไอนัท ผมไม่เข้าใจว่ามันเป็นอะไร ....ตอนนั้นไม่คิดหรอกครับว่ามันจะหึงผม...เพราะผมคิดว่าไอพวกที่อยู่นี้ก็ผู้ชาย เหมือนกันหมดทุกคน.........มันจะมาหึงอะไร ...ถ้าเป็นผู้หญิงก็ว่าไปอย่าง....ผมจึงไม่เข้าใจว่า ไอนัทมันเป็นอะไร...ไม่เข้าใจความคิดของมันว่างั้น...........
ผมก็ต้องจำใจ ยืนรอมันในห้องน้ำอะครับ...คุณชายท่านให้ผมรอหนิครับ...จะให้ผมทำอะไรได้...ซักพัก มันก็เคาะประตูแล้วเปิดเข้ามา..ยื่นกางเกงยีนส์ เสื้อยืด ของใครก็ไม่รู้ครับให้ผม...
“ของใครอะ ของปอด์นเหรอ” ก็ไอปอด์นมันบอกจะเอาเสื้อผ้าของมันมาให้ผมยืม นี้ครับ... ผมยื่นมือไปรับของจากมัน ที่จริงผมก็ถามไปงั้นแหละครับไม่ได้อยากได้คำตอบหรอก…
“เปล่า..ทำไม ถ้าไม่ใช่ของมัน จะไม่ใส่รึไง” มันพูดห้วนๆ แล้วปิดประตูห้องน้ำดังปัง ..อะไรของมัน กูทำไรผิด กูพูดไรผิด อ่ายนัท...
แต่งตัวเสร็จก็เดินออกจากห้องน้ำแหละครับ ....ไอนัท..หายไปไหนแล้วไม่รู้ครับ...ทุกคนพร้อมหน้ากันที่ห้องรับแขกครับ..ขาดแต่ไอนัท..แหม แต่ละคนนี้หน้าตาแจ่มใส กันดีจริงๆ..รู้สึกจะอาบน้ำอาบท่ากันเรียบร้อยครับ...ในมือของแต่ละคน ถือแก้วเบียร์..กันคนละใบครับ.....พอผมเดินไปถึง พวกมันก็ยื่นแก้วเบียร์ให้ผม ผมก็รับมาจิบๆๆ อะครับ...
“พี่นัท อะ...หายไปไหนแหละ..” ก็ผมไม่เห็นไอนัทมันคนเดียวนี้ครับ
“อาบน้ำอยู่มั้ง..ในห้องนู้นอะ” ไอแมน มันเป็นคนพูดครับ...พูดเสร็จมันก็ซัดเบียร์ไปหมดแก้ว...
“อือ ..โม...วันนี้ไปหาอะไรอร่อย นอกเมืองกินกันนะ...พี่นัทจะพาไปอะ” ไอปอด์นมันพูดยิ้มๆ แล้วขยับให้ผมไปนั่งโซฟาตัวเดียวกับมันครับ.. เฮ้อน่ารักจริงๆ เลยมัน...ตอนแรก ผมไปเกลียดขี้หน้ามันได้ยังไงน้า ผมก็ยิ้มตอบมันไปแหละครับ...แล้วหย่อนก้นนั่งลงข้างมัน.....
พวกเราก็นั่ง คุยกันไป กินเบียร์กันไป ผมก็นั่งฟัง ไอคิมมันดีดกีต้าร้องเพลงไปตามเรื่องของมันอะครับ.. เพราะดีครับเพลินๆ...ซักพักไอนัทมันถึงเดินออกมา จากห้อง ห้องนึงอะครับไม่รู้ว่าห้องใคร....หน้าตาแจ่มใส ขึ้นครับ แต่ความบึ้ง ยังคงเดิมและรู้สึกว่าจะบึ้งยิ่งกว่าเดิมอีกครับ....อารายวะกูอุตสาห์จูบง้อมึงแล้วนะเว้ย งอนไรวะ....ผมก็มองมันตาละห้อยแหละครับ...
และแล้ว หนุ่มๆทั้ง 8 ก็ได้เวลาออกเดินทางกันซะทีแหละครับ..โดย รถไอนัท มีผม เป็นตุ๊กตาหน้ารถ...ข้างหลังก็มีไอปอด์นกับไอแซน ส่วนรถไอคิม ก็มี ไอตี้ ไอโย และไอแมน ..พอดีว่าไอแมน มันไม่รู้ไปติดอกติดใจอะไรไอคิมอะครับ...มันจึงถวายตัวเป้นลูกน้องไอคิม ณ บัดดล แถมยังระเห็ดตัวเองไปนั่งคันนูนอีกต่างหาก น้องผมนี้ มันรักพี่ดีจริงๆครับ...
..ในรถไอนัท ผม ไอปอด์น กะไอแซน ก็คุย กันหนุกหนาน แหละครับ....ส่วนไอนัท ยังเงียบเช่นเคย ตอนนี้ผมเริ่มปลงๆ กับมันแล้วครับ...ปล่อยมันไป พอไม่มีใครสนใจมันคงหายเอง.......ผมคิดว่านะ หึหึ...
-
:pighaun: :pighaun:
ตาหวานฝันไปหรอเนี้ย อิอิ
นัทเกิดอาการงอนหรอ ?? คริๆ
:-[ :-[
-
ตาหวาน ฝันหรือของจริง :เฮ้อ:สงสารนัท :เศร้า1:
หรือจะเป็นคิม :confuse:
-
นัทงอนสะง้าน โมอุตส่าจุบง้อแล้วน่ะ
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
ต่อเร็วน่ะครับ อยากรู้ว่าฝันหรือของจริง
-
ขอให้เป็นความฝันเถอะ :impress: ไม่อยากให้โมเสร็จคนอื่นที่ไม่ใช่นัทอ่ะ :serius2: ไม่ยอมจริงๆนะ :dont2:
-
โมจ้า เริ่มชอบนัทของเจ้แล้วหรอ อิอิ
แล้วเมื่อคืน...ใครทำโมอะ? มันต้องไม่ใช่ความฝันแน่ๆ เลย
-
สรุปโดนใครลักหลับเนี่ย
แล้วทำไม นัทต้องโกรธหรือนัทรู้ว่าใครเป็นคนทำ
-
:o เกิดไรขึ้นกะโม
เรื่องจริง หรือ ควานฝัน FC ไม่เคลียร์ :serius2:
โมง้อนัทให้ไวเลย :angry2:
-
..............ตื่นๆๆๆๆๆๆๆ...........อยากรู้ความจิงแล้ว.....ต่อด่วน.... :13223: :13223: :13223:
-
:o :o :o
เกิดรายขึ้นเนี่ยยยยยยยย
-
เหอ เหอ งานนี้ "อยากรู้จังความจริงกับความฝันมันต่างกันแค่ไหน"
คุ้น ๆ มะ ชื่อนิยายของใครน้อ :yeb:
-
โห+++ ตาหวานครับ พี่นัทงอนขนาดนี้
แค่จูบง้อสงสัยไม่พอแล้วล่ะครับ 555++
ต่อๆครับ
-
ขอเดาว่าโดนลักหลับชัวร์ :laugh3:
จำไว้เลยนะแตงโม ชิส์ๆ ถ้าไม่รีบง้อพี่นัทนะ . . . :ฮึ่มม:
-
อา... :laugh3:ขอเดาว่าโดนลักหลับเหมือนกัน อาฮุ อาฮุ :impress:
แต่ท่าทางเอง มีฟามสุข มากนะไอโม :laugh3:คิคิ...
ว่าแล้วก้อไปดี ก่า คิคิ... :laugh5:
/ ข้าพเจ้าเดินเชิบๆ ออกจากทู้ อย่างซาบายใจเฉิบ :interest:
-
จิส์ๆๆ คิดว่ามาแย้วจาได้เดินกลับออกไปสบายใจเฉิบเย๋อออ
โมๆบอกมาซะดีๆๆๆ :ฮึ่มม:
****************************************************************************************
ตอนที่ 40
ร้านที่ไอนัทพาพวกผมมา เป้น ร้านที่ค่อนข้างไกลจากตัวเมืองพอควรครับ...ร้านนี้ไอนัทมันเคยพาผมมาหลายครั้งแล้วครับ ... บรรยากาศดีครับร่มรื่น.... ... เค้าจะปลูก กระท่อมเล็กๆ ไว้กลางน้ำ แต่ละหลังค่อนข้างห่างกันพอสมควร มีสะพานเชื่อม ...ระหว่างกระท่อมแต่ละหลังกับห้องครัวอะครับ
พอถึงผมก็เดินนำเลยแหละครับ....ถามเด็ก ว่า ที่ประจำของพวกผม ว่างอะปล่าว..พอเด็กบอกว่าว่าง ผมเดินนำลิ่วๆ เลยครับหิว....ไม่สนใจใครครับ ....นั่งเสร็จเรียบร้อย ขอเมนู จากเด็ก จากนั้น สั่งแหลกลานครับ.....ใครไม่ชอบ ใครไม่กินไม่สนครับ กูจะกิน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ......ไอพวกนั้นก็ไม่มีใครว่าอะไรนะครับทุกคนก็เออออ..กับผมเป็นอย่างดี....ก็ดีนะครับแบบนี้คบกับผมได้ครับ.....ก็นั่งกินกันไปเรื่อยๆอะครับ ไอนัท ยังคงไม่พูดกับผมเหมือนเดิม..
.แต่มันก็คุยกับคนอื่นดีนะครับ .ถึงแม้หน้าจะงอๆก็เถอะ......ผมก็ไม่สนใจมันแล้วครับ...เริ่มโมโหมันแล้วด้วยไม่พอใจอะไรโกรธอะไรก็ไม่พูด...มันไม่พูดกับผม...ผมก็ไม่พูดกับมัน ผมถือว่าผมง้อมันไปแล้วครับ...แค่ครั้งเดียวพอ...จะหายไม่หายช่างแม่มมัน.....
ผมก็เฮฮาครับ...คุยกับพวกนี้สนุกดี อาจจะเพราะ อายุเท่ากันก็ได้มั้ง..พวกมันก็เล่าเรื่องที่โรงเรียนเก่า เรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ผมกับไอแมน ฟัง ...ผมก็เล่าเรื่องวีรกรรมของไอแมนให้พวกมันฟัง...ไอพวกนี้ฟังก็หัวเราะชอบใจแหละครับ...แม้แต่ตัวไอแมนเองยังขำเลย...ไอแมนมันไม่กล้าพูดเรื่องผมหรอกครับ..คิคิ...ลองมันพูดไรสิ สันแข่งงามๆของผมได้ลอยไปหามันแน่ คิคิ….นานพอดูแหละครับ..อิ่มหนำสำราญกันแล้วไอนัทก็จ่ายตังค์ครับ......
“พี่นัท...เสร็จจากนี่แล้วจะไปไหนต่อปล่าวพี่” ไอแซน...มันถามแล้วทำตาแป๋วอะครับ ตอนนี้เราเดินจะถึงรถกันแล้วอะครับ
“อือ..ทำไม จะชวนไปเที่ยว..ไง ...ไม่หล่ะวะ ขอผ่าน...กะจะกลับไปทำงานส่งจารย์ให้เสร็จ..”มันพูดทั้งที่ยังทำหน้างอๆอยู่อะครับ....
“เหรอ ว้า........กะให้เป็นไกด์ทัวร์รอบเมือง..ซักกะหน่อยอะ...” มันทำเสียงผิดหวังอะครับ...แต่ตามันไม่เห็นผิดหวังเลยอะ...อะไรของมัน..
“แล้วโม หล่ะ ว่างปะ....เป้นไกด์ให้หน่อยเดะ นะ…อย่าลืมที่พูดไว้เมื่อคืนนะว้อย” อ้าว แล้วมึงจะถามกูไมเนี๊ยะ...แล้วมันก็ทำหน้าตาอ้อนวอนสุดฤทธิ์อะครับ...ผมก็ใจอ่อนทันทีทันใด...แต่ไอคุณนัทของกระผมนี้สิครับ...จ้องผมเขม็งเลย.......ประมาณว่ามึงไปกูฆ่ามึงแน่อะไรประมาณนั้น...เหอๆๆๆ
“อืม..ก็เอาสิ...เราก็ไม่มีงานเร่งด่วนอะไรที่ต้องทำด้วย....อยากไปไหนหล่ะ...ไอโม ...เซอร์วิส ...จัดให้เลย เหอๆ” แหมะ...หาเพื่อนเที่ยวอยู่พอดีเลยนิครับ...เห้นหน้าไอนัทมันบึ้งๆ แบบนี้แล้วทำให้ผมเซ็งอะ....ส่วนไอแซนเหรอครับ..ดี๋ด๋ามากมาย..โผเข้ากอดผมตบบ่าแปะๆ เลยครับ...ดีใจเวอร์ไปแหละมึง
“แล้วมึงหล่ะ..ไอคิม..มึงไม่ไปกูยืมรถโว้ย...”ไอแซนมันหันไปพูดกับไอคิม.....มือมันนี้ ...แบ ..รอรับกุญแจรถจากไอคิมเลยครับ...
“อืม..กูก็อยากจะทัวร์เหมือนกันวะ...กูไปด้วยแล้วกัน...”ไอคิม มันพูดหน้าตายอะครับ...ผมคิดว่าจริงๆ แล้วมันไม่อยากไปหรอก..ดูท่าทางมันเด๊ะ แต่คิดว่าหวงรถมากกว่าครับ ชิ..ไอขี้งก..ผมก็หันไปมองมันเบะปากให้มันอย่างหมั่นไส้แหละครับ..แล้วสะบัดหน้าพรืดไม่หันไปมองมันอีกหรอกครับ ...หมั่นไส้ว่อย....ไอขี้เก๊ก
“เออ...ใครไม่ไปก็ไปรถ..พี่นัท แล้วกัน..พวกกูจะไปรถไอคิม..ฝากด้วยนะพี่.” มันหันไปพยักเพยิกให้ไอคุณนัท..ผมก็ไม่หันไปมองไอนัทมันหรอกครับ แล้วไอแซนมันก็เดินเข้ามากอดคอผมเดินไปที่รถไอคิมแหละครับ...โดยมีไอคิม... กับไอปอด์น...ไอโย เดินตามมา...ด้วย...แหม ไอปอด์นมึงนี้น้า....แผลยังไม่ทันหายเลยมึง..ผ้าผันแผลยังพันรอบหัวอยู่เลยอะ...แต่อยากเที่ยวคิดดูดิ...
“ไอปอด์น มึงหน่ะไม่ต้องไปเลย กลับบ้านเลยมึง...จะตายอยู่แล้วยังจะเที่ยวอีก” ไอคิมครับ มันหันไปตวาดไอปอด์นที่น่ารักของผม
“กูไปด้วยดิวะ...กูก็อยากไปเหมือนกันนะว้อย...”ไอปอด์นมันทำหน้าละห้อยฮะคงอยากไปจริงๆ...แต่มันยังไม่ค่อยสบายดีนี้สิครับกลัวมันไข้ขึ้นอะครับ....
“ปอด์น วันนี้นายไม่ต้องไปหรอกนะ...วันหลังดิ...เราจะพาเที่ยวรอบเมือง..เลยนายอยากไปไหน เราจะพาไปนะ” ผมพูดแล้วยกมือลูบหัวมันเบาๆ...ผมเป็นห่วงมันหน่ะครับ...มันคงอยากไปกับพวกผมจริงๆ...ความรู้สึกของผมที่มีกับมันผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ....รู้แต่ว่าเป็นห่วง...ไอปอด์นมันมองผมตาละห้อยเหมือนลูกหมาเลยครับ...
“น่า ปอด์น.....มึงไม่ต้องไปกับพวกมันหรอก...กลับบ้านกะกูดีกว่าปะ...”ไอตี้มันพูดแล้วเดินมากอดคอไอปอด์นแล้วพามันเดินไปขึ้นรถไอนัท...ไอปอด์นมันหันมามองพวกผมยกมือขึ้นบายๆ ให้พวกผมด้วย เฮ้อ..น่ารัก แฮะ....ผมก็ยกมือขึ้นโบกๆให้มันเหมือนกันอะครับ
“โม นั่งหน้ากับไอคิมมันแล้วกัน..โมรู้ทางอะจะได้บอกทางไอคิมมันด้วย” ไอแซนมันบอกผมตอนที่ผมกำลังจะเปิดประตูรถด้านหลังอะครับ ผมเลยจำใจต้องไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ(ที่เจ้าของรถไม่ต้องการ)ให้ไอคิมมันแหละครับ...
ปิดประตูเสร็จ ผมก็หันไปมองไอนัทมันนิดนึงแหละครับ....ไอนัทก็มองหน้าผมตาเขม็งขบกรามจนเป็นสันเลยครับ น่ากลัวมากเลยอะ...ผมรีบหันหน้าหนี...ไม่กล้าสบตากับมันนานกลัวครับ... ก็พอดีกับไอคิมมันออกรถ..หล่ะครับ.....
“ตกลง..จะไปไหนกันเนี๊ยะ...” ไอคิมมันพูดขึ้นมาบ้างอะครับ...มันพูดเสร็จก็หันมามองผม...ยิ้มมุมปาก ...สยองขวัญอีกแล้วครับ...
“เคยไปเขื่อน.....(ชื่อเขื่อนครับ)…กันไหม... ขับรถ ประมาณ.. ชั่วโมงเดียวก็ถึงอะ...” ผมพูดกับพวกมันทุกคนนั้นแหละครับ..เพื่อขอความเห็น หุหุ....
“อืม...ก้ดีนะ...ยังไม่เคยไปกันเลยอะ... มึงว่าไงไอคิม...” ไอโย มันพูดแล้ว มองไปทางไอคิม...
“ตามใจ ดิวะ...กูยังไงก็ได้..” พวกเราก็ตกลงกันเรียบร้อยครับว่าจะไปเขื่อนกัน...ตอนนี้ก็บ่ายแก่ๆ แล้ว คงกลับกันได้ไม่ดึกมากเท่าไหร่.....แล้วรถพวกเราก็ออกนอกเมืองไปเรื่อยๆ แหละครับ...โดยมีไอคิม เป็นคนขับ..ผมเป็นคนบอกทาง..ผมกับมันก็ยังเขม่นกันไปตลอดทางอะครับ...ไอคิมนี้มัน ปากหมา จริงๆเลยครับ...ผม ไอโย..กะไอแซนก้อคุยกันไปเรื่อยๆ แหละครับ..โดยมีไอคิมพูดขึ้นมาบ้างเป็นบางครั้ง...คำพูดของมันแต่ละคำนี้จี๊ดไปถึงขั้วสมองผมเลยครับ...
-
ทำไมโมไม่ง้อนัทล่ะ สงสารนัทจัง :เฮ้อ:
-
สงสารนัทจัง :เศร้า1: โมก็ ง้อนัทหน่อยซี๊ :โหลๆ:
-
สงสารนัทจังเลย แสดงว่านัทต้องรู้แน่ๆว่าใครเป็นคนทำในคืนนั้น
-
:เฮ้อ: สงสารนัทอ่า โมง้อหน่อยจิ เหงอาการแล้วเครียดแทนเลย :serius2:
ระวังน่ะโม :haun5:
-
โอ๋ พี่นัท แล้วสรุป พี่นัทงอนเรื่องไรเนี่ย :impress:
-
ตาหวาน ง้อ นัทหน่อยจิ
จะไม่ง้อหน่อยหรอ เห้อออ
:dont2:
-
...............ไปเขื่อนหรอ..... :110011: :เชิป2:...
.................................อย่าทำเขื่อนแตกนะ..... :laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
เหอๆๆ โมนะ ใจร้ายจริงทำพี่นัทได้
-
แตงโมใจร้าย :serius2:
พี่นัทจ๋า มามะมาซบอกหมี :haun5:
-
ยังไงก็อยู่ฝ่ายนัทมาตั้งแต่ต้นแล้ว ตอนนี้ก็เลยสงสารนัทเข้าไปใหญ่ :เศร้า2:
-
:monkeycry4: สงสารนัทหุหุ แต่อยากรู้ว่าตกลง โมไปเสร็จใครเนีย :fox2:
-
ตาหวานใจร้าย :serius2:
ทำไมไม่ง้อนัทให้มากกว่านี้อ่ะ :dont2:
-
ง้อหน่อยน่า นะ :haun5: :haun5:
:fox2: :fox2:
-
:o แหะๆๆ
พี่นัทงอนแหละ
ดูน่ากลัวด้วย
โมง้อหน่อยดิ :รักจัง11:
:seng2ped:
-
น่ารักดีเหมือนกันน้า[ไอนัทของไอโม]เนี๊ยะ.
อิอิ
ฮ่าๆๆ
พี่นัทงอนแล้ว ฮ่าๆๆ
โม ง้อเร็วๆ จิ
รอตอนต่อไปครับ
:laugh3:
-
ตอนที่ 41
พอถึงเขื่อนไอคิม ก็หาที่จอดรถครับ...จากนั้นพวกเราก็เดินไปเรื่อยๆ ครับ .ไม่มีจุดหมายว่าจะเป้นที่ใด..
ตอนนั้น ยังบ่ายอยู่ครับ อากาศยังร้อนอยู่พอสมควร..พวกเราเลยเดิน...หลบๆ แดดหน่อย..คนเยอะครับ วันอาทิตย์ ...พวกผมก็ซื้อน้ำซื้อขนม..เดินดูนั้นดูนี้ไปเรื่อยครับ...พอดีไอคิมมันมีกล้องติดรถมันมาด้วย เลยได้ถ่ายรูป..เป็นที่ระลึกกันครับ.......
จนเย็นครับ พระอาทิตย์จะตกแล้ว พวกเราเลยเดินไปที่สันเขื่อนกัน .......เขื่อนที่จังหวัดผมเป็นเขื่อนที่ใหญ่มากๆเลยครับ..มองไปสุดลูกหูลูกตา บรรยากาศเหมือนไปทะเลอะครับ..........
ไอพวกนี้ตื่นเต้น กันใหญ่บอกว่า เขื่อนโคตรใหญ่เลยหว่ะ มองไปไม่เห็นฝั่งนู้นเลยอะไรประมาณนั้น...ณ ตอนนั้น ก็มีหลายคนหลายกลุ่ม ไปยืนรอพระอาทิตย์ตกที่สันเขื่อนเหมือนพวกผมครับ..คนเยอะมาก ครับ...พระอาทิตย์ตก ที่สันเขื่อน สวยมากครับ....โรแมนติกมากมายถ้ามากับแฟนนี้..สุดยอดมากเลยครับ..ผมมาที่เขื่อนนี้หลายครั้ง แต่ไม่เคย มาตอนพระอาทิตย์ตกเลยครับ ครั้งนี้เลยรู้สึก ประทับใจมาก....... พอพวกผม ดูพระอาทิตย์ตกกันแล้ว ก็กลับกันอะครับ...
.ผมสนุกจนลืมไอนัทไปเลยครับ...การมาเที่ยวครั้งนี้ทำให้ผม ได้สนิท กับ ไอโย ไอแซน และแม้กระทั่งไอคิม...ถึงมันจะปากหมาไปนิด แต่ก็ไม่ได้เลวร้าย อะไรครับ พอคบได้....
.ตอนแรกพวกเรากะว่าจะหาไรกินระหว่างทางแหละครับ ผมเลยเสนอว่า ไปหาไรกิน กันในตัวเมืองดีก่า.........เดี๋ยวจะพาไปตลาดโต้รุ่ง....ผมก็ถามพวกมันแหละครับว่าเคยไปตลาดโต้รุ่งกันบ้างรึยัง......พวกมันบอกไม่เคยครับ...บ้านน๊อก บ้านนอก คิคิ พวกมันบอกว่า ก็พึ่งมา จังหวัดนี้แค่ 2 เดือนเองจะให้รู้จักอะไรมากมายหล่ะ คิคิ ..แต่ผม..มาอยู่แค่ไม่กี่วันผมก็แถดแถ ไปทั่วแล้วนะครับ ที่ตลาดนี้ของกินเยอะครับ .......เลือกกินได้สบาย...ถูกดีด้วยครับ(รึเปล่า ไม่มั้งหุหุ)...ของอร่อยก็มารวมกันที่นี้แหละครับ..รู้สึกว่าจะเริ่มเปิดตั้งแต่ 5 โมงเย็น จนถึง ตี 5 มั้งครับ ถ้าจำไม่ผิดนะ...(ตกลงไอโมมันแน่ใจไรซักอย่างไหมเนี๊ยะ ...ก็ปกติผมไปเวลาไหนก็ได้กินหนิครับ เลยไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ว่ามันเริ่ม แล้วก็ วายตอนไหน ..)
กว่าจะถึงในตัวเมืองก็ 2 ทุ่มเกือบ 3 ได้มั้งครับ ..มันมืดแล้วและไอคิมมันก็ไม่ชินทาง เลยขับหวานเย็นกันนิดนึงครับ ....พอถึงโต้รุ่ง ไอคิม ก็หา ที่จอดแหละครับ...ลำบากนิดนึงครับสำหรับรถยนต์...ถ้ามอไซต์นี้สบายครับที่จอดเพียบ(พูดแล้วคิดถึงโต้รุ่งครับ....กระเพาะปลาที่นี้อร่อยมากครับ ...อะน้ำลายไหล)...
จากนั้นพวกเราก็ดาหน้า กันหาของกิน..กันก่อนแหละครับ...ผมตรงดิ่งเข้าไปหา...หนมจีนซาดิสส์ก่อนเลยครับ....ชอบมาก ซาดิสส์สมชื่อครับ เผ็ดโคตรๆ....ปกติผมไม่กินเผ็ดครับ แต่ถ้ามาที่โต้รุ่งผมต้องกินหนมจีน รองท้องก่อนแล้วค่อยตามด้วยอย่างอื่น คิคิ........ไอพวกนี้ ก็ขอลองว่าจะซาดิสส์ขนาดไหน ......เป่าปากซี๊ดซาด กันเป็นแถวครับ หนุกดี...จากนั้น ก้อแยกย้ายกันไปสั่งของกิน .....ส่วนผมก็ต่อด้วยกระเพาะปลาเจ้าอร่อยครับ.ซื้อกลับบ้านไปฝากไอนัทมันด้วยครับ..แฮะ ...ไอนัทมันชอบอะครับ....แล้วผมก็ซื้ออะไรไม่รู้ครับ ไปฝากไอวิทย์ด้วยจำมะได้.......กินอิ่มหนำสำราญ .....เดินทัวร์ซื้อขนมของกินเล่น...ปลาหมึ่งย่างครับ ของโปรดผม.......ปลาหมึกสดนะครับ ผมไม่กินปลาหมึกแห้งครับ รู้สึกว่ามันเหม็นเลยไม่กิน....ซื้อรอดช่องใบเตยของโปรดไอนัทไปฝากมันด้วยครับ....
.พวกผมได้เดินผ่านเข้าไปตรงที่เค้าขายพวก ........เสื้อผ้า..กิ๊ฟช๊อปอะไรพวกนี้อะครับ.....ไอคิมมันก็สะกิดผมยิกๆ ...แล้วมันก้อเอาที่คาดผมลายกระต่ายน้อยสีชมพู....น่ารักเชียวครับ มาคาดเข้าที่หัวผม....แล้วมันก็ยิ้มกว้างเลยครับคราวนี้ไม่ยิ้ม แสยะหยดหยองแล้วครับ
“น่ารัก..ดีนี่หว่า..โม..โหย...” ไอแซนมันมองผม แล้วหัวเราะชอบใจอะครับ
“น่ารักไรวะ...เราไม่ใช่ผู้หญิงนะเว้ย....”ผมก็จะดึงไอเจ้าที่คาดผมลายกระต่ายน้อยออกอะครับ..
“เฮ้ย ...จะเอาออกทำไมวะ น่ารักดีออก...แบบผู้ชายหน่ะ ไม่ใช่ผู้หญิง คิคิ”ไอแซนมันเอามือมาปัดมือผมออกครับ ...ผมก็ฉุนนิดๆอะครับ...
“เท่าไหร่ ครับ...”ไอคิมมันไม่สนใจผมอะครับ..มันหยิบกระเป๋าตังค์เตรียมจ่ายตังค์เฉยเลยอะ...กูไม่ได้อยากได้ซะหน่อย...แฮะ แต่ก็ไม่ถอดแล้วครับ พอส่องดูตัวเองในกระจก ก็เออ น่ารักจริงๆ ด้วยหว่ะก๊ากกกกกกกกก
“99บาท จ้ะ...” คนขายพูดยิ้มๆ อะครับ ผมก็คิดในใจ....ป้าดดดดดดด.......ที่คาดผมบ้าไรวะ ตั้ง 99 บาท ผมอยากถอด แล้ววางคืนเลยครับ
“เฮ้ย คิม มันแพงหว่ะ...ที่คาดผมบ้าไรวะ ตั้ง 99 บาทอะ....เราไม่อยากได้อะ” ผมเดินเข้าไปหาไอคิมมันใกล้ๆ แล้วกระซิบที่ข้างหูมันอะครับ...(ปกติผมใช้แค่อันละ 10 บาทครับ อิอิ...ทุกวันนี้ยังใช้อยู่นะครับ ไอ 10 บาทเนี๊ยะ หุหุ...)
“เหอะ น่า.....เรารำคาญผมนายเต็มทน....รกตาชิบหาย..”พูดแล้วมันก็ทำตาประมาณว่ากูจ่ายตังค์ได้อะยัง เหอะ แล้วมึงยุ่งไรกะผมกูวะ...เหตุผลงี่เง่า ..เพื่อนกูไม่เห็นมีใครเค้าบ่นเลย ชิ..ช่างแม่ม ไม่เสียดายตังค์ก็ช่างมึงแล้วกันวะ........
.แล้วผมก็ไม่สนใจมันอีกแล้วครับ...เดินเชิบๆ....นำพวกมันลิ่วๆ โดยมีที่คาดผมกระต่ายน้อยฯ คาดไว้ที่หัว...น่ารัก น่าถีบ ดีจริงๆครับ ผมก็เดินไปรอพวกมันที่รถเลยครับ...พอพวกมันมาถึง..ผมก็อัปเปหิ ตัวเองไปนั่งด้านหลัง พร้อมถุงของกินมากมายที่ซื้อไปฝากไอนัท กับไอวิทย์มันอะครับ ลืมไปเลยครับว่าไอนัทมัน...โกรธผมอยู่ ..........
-
หุหุ
ตาหวานซื้อของไปฝากพี่นัทด้วย อิอิ
ไปง้ออ่ะจิ อิอิ
:laugh3: :laugh3:
-
แน๋วลงนิดเดียวเองไม่จุใจเรยรอตั้งนาน :seng2ped:
ซื้อของไปฝากอย่างนี้นัทจะหายโกรธมั้ยนะ :give2:
-
แตงโมทำแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย :give2:
-
มาปูเสื่อรออ่านต่อนะคับ มันๆๆ
-
ตาหวานรู้ด้วยว่าพี่นัทชอบกินไร
อย่างนี้เค้าเรียกว่ารักกันจริง :haun5:
ปูเสื่อรออ่านตอนต่อไปเหมือนกันค่ะ
:yeb:
-
:fox2: นายโม กลายเป็นกระต่าย น้อยไปซะแล้วหุหุ :fox2:
-
...............เป็นกระต่ายน้อยที่น่ารักไปแล้ว.......... :110011: :เชิป2:
.................................ทำตัวอย่างนี้ซิถึงจะเหมาะเป็นกระต่าย..... :laugh5: :laugh5:
-
เอาของกินไปง้อนัท จะได้ผลมั้ยน่ะ
หรือว่าจะต้องแถมมมมมมมมมมมมมม... อิอิ
-
ของชอบของนัททั้งน้านนนนน :give2: :give2:
ทั้งของกิน ทั้งโม :haun5: :haun5:
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
-
ตอนที่ 42
ถึง อพาร์ทเม้นผม..ผมก็ลงแล้วก็บอกพวกมันอะครับว่าอยู่ห้อง ไหน ...วันหลังมาเที่ยวได้นะเพื่อนๆ........ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินเข้าอพาร์ทเม้นแหละครับ....อยากอาบน้ำครับ วันนี้ ไม่ได้ทาโลชั่น เลยรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ คิคิ ...(เวอร์แหละมึงอ่ายโม)
พอลิฟท์เปิด...ผมก็เห็นไอนัทมันยืนทำหน้าหมาง๋อยอยู่หน้าลิฟท์อะครับ.....มันคงไปนั่งรอผมที่ระเบียงอีกแหงแซะ...ถึงได้รู้ว่าผมกลับแล้ว...พอผมเห็นหน้ามัน ความโมโห ความฉุนของผมมันก็พุ่งปี้ดเลยครับ....แม่ม...เห็นกูเป็นอะไรวะ...อยากจะคุย ก้อเข้ามาคุย อยากจะจูบ แม่ม ก็เดินเข้ามาจูบ...พอไม่พอใจแม่ม ก็ไม่คุยไม่มองหน้ากูซะงั้น...กูไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของใครนะเว้ย.....
อารมณ์โมโห ของผมมันได้แสดงออกทางสีหน้า ...ทันทีทันใดเลยครับ...ไอนัท หน้าซีด เลยครับ สมแม่ม ....ผมก็เดินหลบไอนัทมันแล้วเดินกะเข้าห้องอะครับไม่สนใจมันแล้วครับ...มันอยากเมินผมเองนะช่วยไม่ได้...ไอนัทมันก็เดินตามผมต้อยๆ....แต่ยังไม่พูดอะไรอยู่ดี ..พอผมเคาะประตูห้องไอวิทย์ก็เดินออกมาเปิด...ผมก็เดินเข้าห้องไปอะครับ...โดยมีไอนัท ยืน รีๆ รอๆ ทำหน้าซีดๆ จ๋อย ๆ อยู่หน้าห้อง จะเข้าไม่เข้าดีอะไรประมาณนั้น...
พอผมเข้ามาในห้องก็เห็นว่าไอวิทย์ไม่ได้อยู่คนเดียวครับ...มีสาวน้อยน่ารัก คนนึงนั่งดูทีวีอยู่ในห้องด้วย...น้องกิ๊ฟ แฟนมันครับ ...คนนี้เห็นมันว่ารักจริงหวังแต่งครับ....เคยพาไปให้แม่มันดูตัวด้วยครับเหอๆ
“หวัดดีค่ะ พี่โม...ไปไหนมาค่ะ..อุ้ย ที่คาดผมน่ารักจังค่ะ..สีชมพูด้วยอะ คิคิ…อ๋อ พี่โมค่ะ..หมิวมันฝากกิ๊ฟ มาบอกพี่ว่า..คิดถึงนะค้า...แล้วคืนนี้จะโทรหา คิคิ” น้องกิ๊ฟ พอเห็นผม ก็ยิ้มกว้าง ยกมือไหว้ แล้วยังมาทักเจ้ากระต่ายน้อยผมอีกแหนะเขิลครับ แต่ไม่คิดจะถอดไม่รู้ทำไม....อ๋อน้องกิ๊ฟพึ่งเรียนอยู่ แค่ ม.5 เองครับ ส่วนน้องหมิวที่ว่า เป็นเพื่อนของน้องกิ๊ฟ ครับ กิ๊กผมเองครับ หุหุ
“คร้าบ พี่ไป..เที่ยว เขื่อนมา ครับ...จะออกไปไหนกันอีกเนี๊ยะ…” ผมตอบน้องกิ๊ฟ ยิ้มให้เธอนิดๆอย่างอายๆอะครับ...แล้วค่อยหันไปถามไอวิทย์
“จะไปดูหนัง กันหน่อยอะ...อ๋อ วันนี้กูไม่กลับห้องนะเว้ย..เออ มึงใส่ไอสีชมพูนั้นอยู่บนกบาล ...แบบนี้ก็ดูดีเหมือนกันนี้หว่า ฮ่าๆๆๆๆๆ...อ้าว พี่นัท ทำไมไม่เข้ามาอะ....ยืนทำไรอยู่ตรงนั้นอะพี่...” ไอวิทย์ มันตอบผมแถมยังมาแขวะผมอีกแหนะ.... ....แล้วหันไปถามไอนัท ...มันคงเห็นไอนัท...ยื่นอยู่หน้าห้องนานหน่ะครับ ….
“ช่างแม่ม มันดิวะ...มึงจะไปสนใจอะไรคนพันธ์นั้นวะ..” ผมตวาดไอวิทย์มันไปอย่างลืมตัวอะครับ.........ผมจี๊ด ขึ้นมาอีกแล้วครับ...น้องกิ๊ฟ ทำหน้าเหวอเลยอะ น่าสงสาร แฮะ.......ส่วนไอนัทไม่รู้ครับเพราะไม่ได้หันไปมอง...
“เอ่อ..แฮะ ...โทษทีวะ...กูไปนะ...ปะ กิ๊ฟ ไปเร็ว เดี๋ยว เราจะซวยไปด้วย” ไอวิทย์ มันพูดเสียงอ่อยๆ แล้วลากตัวน้องกิ๊ฟ ออกจากห้องไป....
“ล๊อค ประตู ให้กูด้วย....” ผมตะโกนตามหลังไอวิทย์มันไปครับ...ไอวิทย์เพื่อนที่แสนดีของผมก่อนจะปิดประตูมันก็กดล๊อคให้ผมด้วยครับ....ดีจริง เพื่อนกู...
พอประตูห้องปิดลง ผมก็เดินไปวาง ของกินที่ซื้อมา..ไว้บนโต๊ะ กินข้าว...ผมนั่งลงบนเกาอี้ แล้ว นั่งมองของกินที่ตัวเองอุตส่าห์ซื้อมา...ตั้งใจจะซื้อ มาให้ไอเพื่อนรัก 2 คนมันกิน แต่อีกคนนึงก็ไปกับเมีย ส่วนอีกคน...ไม่อยากพูดถึง...รู้สึกเหงาขึ้นมาทันทีเลยครับ...เหมือนตอนนี้ผมอยู่ตัวคนเดียว......
คิดถึงแม่ครับ...น้ำตาก็พาลจะไหล....เคยรู้สึกไหมครับ ที่อยู่ๆก็รู้สึกเหงาขึ้นมาเฉยๆ...อารมณ์ผมเป็นแบบนั้นแหละครับ...อาจจะเป็นเพราะผมทะเลาะกับไอนัทรึเปล่าก็ไม่รู้นะครับ...เฮ้อ ช่างแม่ม ผมถอนหายใจอย่างปลงๆ เอา หนมหวานไปใส่ไว้ในตู้เย็น ...เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำ ไปอาบน้ำอะครับ...ตกลงกูก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเสื้อผ้าที่ไอนัทมันเอามาให้กูใส่เนี๊ยะมันของใคร ....
-
ตอนที่ 43
ออกจากห้องน้ำมาผมก็มานั่ง ปั่นการบ้านผมต่ออะครับ...เยอะแยะมากมายก่ายกอง..ทำการบ้านไปดูทีวีไปครับ...
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แม่ม ใครโทรมาตอนนี้วะ...กูกำลังทำการบ้านอย่างได้อารมณ์เลย เซ็งชิบ ..ใจหงุดหงิด แต่ก็ต้องรับแหละครับเผื่อเป็นแม่ หึหึ
“ฮาโหล คร้าบ...ขอสายใครคร้าบ” ไม่เต็มใจรับครับ แต่ด้วยมารยาทผู้ดี ทีมีอยู่ในตัวน้อยนิดเลยต้องพูดเพราะๆหน่อย แม่สอนมาดีครับ อาฮุ อาฮุ
*พี่โม ค่ะ...หมิว เองค่ะพี่...* อ๋อ น้องหมิว ผู้น่ารักของกระผมนั้นเองครับ แฮะค่อยชุ่มชื่นหัวใจหน่อย
จากนั้นผมก็คุยทอสับกับน้องหมิวไปแหละครับ...สรุปใจความสั้นๆว่า...พรุ่งนี้ไปดูหนังกันนะค่ะพี่โม...5 โมงนะค้า...ที่ห้าง.......(ที่เปิดใหม่นั้นแหละครับ)...นะค้า แล้วเจอกันค่ะ..หุหุ ผมยังไม่ได้มีอารายกับ น้องหมิว นะคร้าบ....เธอ เป็นเด็กดีพอควรครับ ไม่อยากทำร้ายเธอ หูยยยยยยยเป็นคนดีโคตรๆเลยผม...
พอวางสายจากน้องหมิว อารมณ์ผมก็ดีขึ้นแหละครับ มานั่งปั่นการบ้านต่อ...แต่ก็ไม่สบายใจทั้งหมดหรอกครับ ยังค้างๆ คาๆ ใจอยู่ยังไงชอบกล..
ก๊อก ก๊อก ๆ ๆ
เสียงเคาะประตูแบบนี้ผมรู้ครับ ว่าเป็นใคร..ดูสิครับ ผม จำได้แม้กระทั่งเสียงเคาะประตู....ก็สองจิต สองใจ แหละครับ จะเปิดดีไหม ว้า........
ก๊อก ก๊อก ๆ ๆ
เอา วะ เป็นไง เป็นกัน...ดีจะได้เคลียร์ๆ กันให้มันจบๆ ซะที ..อึดอัดเต็มทน....ผมก็ลุกขึ้น ไปเปิดประตูหล่ะครับ.....พอเปิดประตูออกไป ผมก็เห็นไอนัท ยืนหน้าซีด อยู่หน้าประตูอะครับ...มันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลยอะ ...ผมใจอ่อนยวบ เลยครับ....
“ พะ พี่ ขอ คุยด้วย ได้ไหม ครับ ตาหวาน” ไอนัทมันพูดขึ้นเบาๆ เหมือนกับว่ากลัวผมจะกัดมันยังงั้นแหละครับ...กูเลิกกินเนื้อคนไปนานแล้วเว้ย
“พูดได้แล้วเหรอ...”ผมยกมือกอดอกแล้วมองหน้ามัน นิ่งๆ ...พูดมาดิมึงจะพูดไรว่ามา
“ไปคุย กันในห้อง.....ดีกว่านะครับ....” ไอนัทไม่ยอมสบตาผมครับ..ก้มหน้า ด้วยหง่ะ...ผมพยักหน้านิดนึง แล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง..
ผมได้ยินเสียงปิดประตูแล้วกดล๊อก ผมหันขวับกลับไปมองมันทันที
“ล๊อก ทำไม.....” ผมตวาดมันทันทีเลยครับ ....แต่ไอนัทมันก็ไม่พูดอะไรครับ .
ผมทำหน้าเซ็งๆ แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา...เอามือกอดอกมองมัน รอว่ามันจะพูดอะไร...
ไอนัทค่อยๆ เดินเข้ามาหาผม...พอมาถึงโซฟาที่ผมนั่งอยู่ ไอนัททรุดตัวลงข้างหน้าผม แทรกตัวเข้ามาตรงหว่างขาผม แขนมันก็กอดเอวผมไว้แน่น แล้วซบหน้าลงกับหน้าท้องผม...ผมสะดุ้งเฮื้อก เลยครับไม่คิดว่ามันจะทำแบบนี้.....
ผม ยกมือขึ้นจับไหล่มัน เพื่อผลักมันออก แต่...ผมก็ต้องเปลี่ยนใจมาลูบหัวมันเบาๆแทน...
ช่างมันเถอะว้าไอโม..ให้มันกอดนิดๆหน่อยๆคงได้มั้ง ผมกลัวว่าจะทำให้ไอนัทมันเสียใจอะครับ...มันอยากกอดก็ให้มันกอดไปแล้วกัน...ผมกลัวว่ามันจะร้องไห้อะ…..
“พี่ รักตาหวานนะครับ... ..รักมากด้วย...พี่ขอโทษ... อย่าทิ้งพี่...อย่าโกรธพี่เลยนะตาหวาน...อย่าทำเหมือนพี่ไม่มีตัวตนได้ไหม...พี่ทนไม่ได้” เสียงไอนัทมันสั่นๆ มันพูดอู้อี้ อยู่กับหน้าท้องผม ...ผมก้มหน้าลงจูบ ผมมันเบาๆ.. ผมไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี...ไอนัทมันก็ยิ่งกอดผมแน่นกว่าเดิมอีกครับ.....ใจผมตอนนี้มันสับสนนิดหน่อยครับ หวังว่ามันคงไม่ร้องไห้นะ
-
ทำไมมันสั้นมากมาย
:serius2: :serius2: :serius2:
น่าสงสารนัทอ่ะ
:เศร้า1:
-
โถ . . . พี่นัท :monkeysad:
ทำไมแตงโมไม่รักพี่นัทบ้างน๊อ :monkeysad2:
-
สงสารนัทมากเลย :monkeysad2:
โมอย่าทำให้มัทต้องร้องให้ดิ :impress3:
-
สงสารนัทมากเลย อยากให้รีบเคลียร์กันจะได้จบซะที :monkeycry4: โมก็ใจร้ายหนีนัทไปเที่ยวแล้วยังจะงอนนัทอีก :o
-
สงสารนัทจัง :monkeysad:
:serius2: ตาหวานอย่าใจร้ายกับนัทให้มากนักเลย
-
:-[
-
.............โอ๋ๆๆๆๆๆๆ.....พี่นัทผู้น่าสงสาร..... :impress3: :impress3:
.......................มามะน้องตาหวานจะปลอบหั้ย.......... :110011: :เชิป2:
-
:serius2:
พี่นัทน่าสงสารง่ะ
อย่าไปโกรธเค้าเลย งุงิ
รอตอนต่อไปครับ
:เศร้า1:
-
หุหุ อ่านไปอ่านมาเริ่มคุ้น :kikkik:
มีเขื่อน มีบึง มีมหาวิทยาลัยที่เข้าไปแล้วจะหลง :laugh3:
เอ จะใช่รึเปล่าน้อ :yeb:
-
โมอย่าใจร้ายกะนัทเลยน๊า :monkeysad: :monkeysad:
-
นี้ถึงตอนที่เคยลงไว้ยังเนี่ย
อยากอ่านต่อใจจะขาดแล้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนคับ
-
น่าจะเป็นตอนหน้านะคับ ถึงจะเป็นตอนล่าสุดที่เคยลง ม่ายแน่จายย :really2: :really2:
ยังไงก็รอคับรอ :loveu: :loveu:
-
............ป้าแน๋ว.....มาลงซักทีดิ........
..................รออยู่นะ........... :laugh5: :laugh5:
-
ให้เวลากันบ้างจิ พี่ทำหลายอย่างนะจ๊ะน้องถุงตุง กะลังมึนอยู่ :angry2:
นี่ยังห่างไกลจากตอนล่าสุดที่เคยลงไว้เยยแหล่ะน้องคับ + คุณpongsj เฮ้อ....
:เฮ้อ:
นี่ล่ะน๊า ผลของการมะยอมอัพเว็บถี่ๆ มัวแต่ชวนกันไปเที่ยว เลยต้องมานั่งลงใหม่เยย 555+
:laugh5:
*********************************************************************************************
ตอนที่ 44
.....ผมเอามือทั้งสองข้างของผม ...จับหน้าไอนัทให้มันเงยขึ้นมาสบตากับผม.....พอมันเงยหน้าขึ้นมองผม.......ผมค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่ไม่เห็นน้ำตาของมัน ที่เห็นก็แค่แววตาเศร้าๆ.......ของมันเท่านั้นเอง นี้ผมทำให้ไอนัทมันเสียใจอีกแล้วเหรอ .........แล้วผมทำอะไร....ไอนัทมันเริ่มเองไม่ใช่เหรอ..........
“พี่เป็นอะไร...พี่ไม่พอใจอะไรผมทำไม พี่ไม่พูด.......”ผมถามมันถึงสิ่งที่มันคาใจผมมาตั้งแต่ ตอนเช้า...
“พี่ กลัว...พี่กลัว ว่า...พี่จะเสียตาหวานไป....” ผมมองหน้ามันนิ่งๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงได้กลัวอะไรแบบนั้น
“ทำไมอะ...อะไรทำให้พี่คิด แบบนั้นอะ พี่นัท...” ผมถามมันกลับด้วยความสงสัย
“เรื่องที่ โม บอกว่า โมโดนลักหลับ....” ไอนัท มันพูด แล้วจ้องหน้าผม....ผมอายจนหน้าชาเลยครับ...ไอนัทมันยกมือขึ้นลูบแก้มผมเบาๆ
“ถ้า มันเป็น ความจริง ไม่ใช่ฝันหล่ะตาหวาน...” ผมจ้องตามันไม่หลบแล้วครับอยากรู้ว่ามันจะพูดอะไร
“พี่ เป็นคนทำงั้นเหรอ........” ก็มีแต่มันคนเดียวนั้นหล่ะ ....ถ้าเรื่องนั้นมันเป็นความจริง
“พี่ ...เมาไม่รู้เรื่องแบบนั้น ....พี่จะไปทำอะไรใครได้........” ไอนัทมันหยุดพูด แล้วลุกขึ้นมานั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับผมแล้วดึงผมให้ไปนั่งคร่อมบนตัวมัน จากนั้นมันก็กอดผมไว้แน่น....
“พี่เสียใจ ที่พี่ดูแล ตาหวานไม่ดี.....ถ้าเป็นเรื่องจริง......ไอ 5 คนนั้นแหละที่มันเป็นคนทำ.. ... พี่ก็ขอภาวนาว่าอย่าให้มันเป็นเรื่องจริงเลย..”ไอนัทมันพูดแล้วดันผมออกให้มองตามัน...ไอนัทมันดึงหน้าผมลงไปหามันแล้วจูบผม แบบที่มันเคยทำบ่อยๆ...
“พี่ทนไม่ได้...ที่จะให้ใคร...มาทำแบบนี้กับตาหวานของพี่... พี่ไม่ยอม ...” ไอนัทมันพูดแล้วจูบผมอีกครั้ง ผมก็ได้แต่ อยู่นิ่งๆ ให้มันทำอะไรตามใจมันหล่ะครับ...
“จะบอกว่าหึง ใช่มะ...”ผมยกมือขึ้นลูบแก้มไอนัทมันเบาๆ หลังจากที่มันถอนริมฝีปากมันออกจากริมฝีปากผม...
“ก็ใช่หน่ะ สิ...หึง มากด้วย...หวงมากด้วย...ก็พี่ ทั้งรัก ทั้งถนอม ของพี่มาตั้ง หลายปี...กว่าที่ตาหวานจะยอมให้พี่กอด ให้พี่จูบแบบนี้....แล้วอยู่ๆ ก้อมีใครไม่รู้ มาแอบทำแบบนั้นกับตาหวาน....พี่แทบทนไม่ได้เลยนะรู้ไหมครับ”ไอนัทมันพูดแล้วซบหน้าลงซบซอกคอผม....หยึย ขนลุกซู่เลยครับ
“อืม รู้แล้ว....”ผมยกมือขึ้นโอบกอดมันไว้บ้าง....ซาบซึ้งนะเนี๊ยะ
“ผมว่า มันไม่จริงหรอกนะ...ผมคงฝันไปหน่ะ...อย่าคิดมากสิ...ดูท่าทางพวกมันก็ไม่มีใคร...ที่น่าจะเป็นเกย์เลยซักคนนี้นา...นะอย่าคิดมากให้ตัวเราไม่สบายใจสิ” ผมพูดเบาๆ แล้วลูบหลังไอนัทมันอะครับ เพื่อปลอบใจมันหน่ะ ไม่อยากให้มันมาทุกข์ร้อนกับเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้
“ตาหวาน คิด งั้นเหรอครับ...”ไอนัทมันพูดอู้อี้ อยู่กับซอกคอของผม ..ลมร้อนๆจากลมหายใจของไอนัท เป่ารดอยู่ที่ซอกคอของผม ...ทำให้ผมชักร้อนๆหนาวๆขึ้นมาแล้วครับ....
“อืม...ชะ ใช่...พี่นัท...คราวหน้า คราวหลัง โกรธอะไร ไม่พอใจอะไร ก็พูดออกมาซะบ้างนะ อย่าทำแบบนี้อีก...ผมไม่ชอบนะ...ถ้าเป็นแบบนี้อีก ผม..ไม่คุยด้วยเลยนะ เลิกคบกันไปเลย” ผมดึงหน้ามันออกจากซอกคอผม แล้วพูดกับมันเสียงจริงจัง...ไอนัทพยักหน้าหงึกหงัก...
“ขอ จูบ หน่อยนะ...”อ้าว ..ไหง..เปลี่ยนเรื่องเปลี่ยนอารมณ์แบบนี้อะ...ผมผวาลุกขึ้นจากตักมันเลยครับ....แต่ไอนัทมันไวครับ คว้าเอวผมไว้ให้ผมนั่งทับมันไว้เหมือนเดิม
“น่านะ...แค่จูบ...เดียวจริงๆ นะครับ..” ไอนัทมันทำหน้าอ้อนๆ มือมันก็ลูบ ที่สะโพกผมไปมาแหละครับ...แน่ใจนะว่าจะแค่จูบอะ แล้วที่มึงทำกะกูเมื่อกี้มันไม่เรียกจูบไงวะ...ผมก็เอามือปัดๆ มือไอนัทที่มันเริ่มหายเข้าไปในตัวเสื้อผมแล้วอะครับ....
“เฮ้ย ............อือ ....” ก่อนที่ผมจะทันได้ตอบมัน ไอนัท ก็ดึงเสื้อผมให้หลุดออกทางหัวอย่างรวดเร็ว แล้วมันก็ประกบปากกับปากผมทันที...ช้ากว่ามันอีกแล้วครับ...เซ็งมากมาย...
ไอนัท...มันจูบ ผมอย่างดูดดื่ม เรียกร้อง...แต่อ่อนหวาน...มันบอกรักผมผ่านริมฝีปากอีกแล้วครับ...นาน แสน นาน ที่ไอนัทมันจูบผมอยู่อย่างนั้น มือมันก็ลูบ คลำไปทั่วเนื้อตัวผม...
“จูบ...ดะ เดียว งะไง พี่นัท...อย่าผิดคำพูดสิ...ผะผมยังไม่พร้อมนะ” ผมพูดเสียงหอบๆ หลังจากที่ไอนัทมันถอนริมฝีปากออกจากปากผม แล้วมันก็ลากลิ้นมันลงไป หยุดอยู่ที่หน้าอก ลงไปที่หน้าท้อง...แล้วมันก็เงยหน้าขึ้นมองผม แล้วกลับมาจูบผมที่ปากอีกครั้ง
“คร้าบ..... รู้แล้วคร้าบ....พี่...รักตาหวานนะครับ เมื่อไหร่ ตาหวาน จะพร้อมซะทีหล่ะครับ...พี่จะทนไม่ไหวแล้วนะครับ...”ไอนัทมันพูดเสียงสั่นๆแล้วประกบปากของมันเข้ากับปากผมอีกครั้ง...
.ผมก็ปล่อยให้ไอนัทมันจูบผมจนพอใจ...หล่ะครับ…ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันครับว่าทำไมถึงได้ยอมไอนัทมันขนาดนี้ ทำไมถึงได้ยอมให้ผู้ชายที่เป็นเพศเดียวกับตัวเอง มาทำแบบนี้....ผมก็ยังไม่มีคำตอบให้ตัวเองอีกเช่นเคย
“ไหนๆก็รอ มาตั้งนานแล้วนินา ...รออีกหน่อยไม่ได้เหรอครับ” ผมพูดกับไอนัทเสียงหวาน แล้วซบหน้าลงกับซอกคอมัน แอบจูบคอมันด้วยหง่ะ แฮะ..หอมดี
“เฮ้อ........คร้าบ...รู้แล้วคร้าบ....ก็รักเค้าไปแล้วนี้ครับ จะให้พี่ทำอะไรได้..”ไอนัทมันถอนหายใจเฮื้อก..แล้วมันก็เอาลิ้น เลียๆที่หัวไหล่ผมด้วยหง่ะ หยึย ขนลุก...
“นี้ว่าแต่ตาหวานหน่ะ....พี่ขอหล่ะนะ...อย่า..ไปถอดเสื้อผ้าต่อหน้าใครต่อใครแบบวันนี้อีกได้มะ...พี่ไม่ชอบอะ...นะครับ พี่ขอร้องหล่ะ ...” ไอนัทมันดึงผมให้มามองตากะมันอะครับ...
“หวง อีกแล้วเหรอ” ผมก้อทำหน้ายุ่งๆ ใส่มันอะครับ เรื่องมากจัง ถอดเสื้อ ก้อไม่ได้....แล้วนี้มันมาจับผมถอดเสื้อทำไมหล่ะเนี๊ยะถ้ามันไม่ชอบ
“แล้ว พี่มาถอดเสื้อผมทำไมหล่ะเนี๊ยะ ถ้าไม่ชอบอะ...”
“ก็เฉพาะกับ พี่ไง...”มันพูดแล้วมองผมทั้งตัว ด้วยแววตาหื่นๆ ของมันอะครับ หยดหยองมากมาย เลยผม
“รับปากพี่มาสิครับ ....ไม่งั้นพี่...”ไอนัทมันยังพูดไม่ทันจบประโยคเลยครับ..มันก็จับเอวผมแล้วยกตัวผมขึ้น มันกดริมฝีปากมันลงกับหน้าท้องแบนๆของผม ลิ้นชื้นๆของมันทำเอาผมสะดุ้งเฮือก ขนลุกซู่เลยครับ..........อึ๊ย จะรอดไหมวะมึงอ้ายโม...เสร็จไอนัทแน่ๆมึงคราวนี้
“อือ...คะคร้าบ ...ดะ ได้ ครับ อือ..พะพอ แล้ว พี่นัท พอ” ไอนัทมันหยุดแล้วลากลิ้นจากหน้าท้องกลับมาที่ริมฝีปากผมอีกครั้ง ..มันเป็นจูบที่เนิ่นนาน และอ่อนหวานมากมายเลยครับ....แต่ในจิตใต้สำนึกของผม...ผมอยากให้ไอนัทมันจูบผมให้เหมือนกับความฝันเมื่อคืนจัง.....
พอไอนัทมันปล่อยริมฝีปากผม ผมก็ผวาเข้ากอดมันเลยครับ...ก็ผมอายนี้ครับ...ไอนัทอะมันจูบผมมากเกินไปแล้วครับวันนี้...มันทำให้ผมหมดแรงต่อต้านมันแล้วครับ ดีที่มันยังรักษาคำพูดไม่งั้นผมต้องแย่ แน่ๆ เลยครับ...
ไอนัทมันหัวเราะ หึหึ...แล้วกอดผมไว้แน่น... ผมอยากอยู่แบบนี้นานๆ ผมชอบแบบนี้มากกว่านะแค่กอดไว้แน่นๆ ไม่ต้องมีเรื่องเซ็ก มาเกี่ยวข้อง.
.ผมรู้สึกเป็นสุขทุกครั้งที่ไอนัทมันกอดผมแบบนี้... มันทำเหมือนผมเป้นของมีค่าที่มันจะคอยดูแลทะนุถนอมผมไปจนชั่วชีวิต...ผมถึงกลัวที่จะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น...ผมกลัวว่าความรู้สึกของผมกับไอนัทจะไม่เหมือนเดิม...ผมอยากให้ความสัมพันธ์ของมันกับผมเป็นแบบนี้ตลอดไป...แค่มีผมกับมันและใจของเราแค่นั้นก็พอ.....แค่ได้รับรู้ว่ามันรักผม...และผม มีมันเป้นคนพิเศษ ถึงผมจะไม่รู้ว่าผมรักมันรึเปล่า แต่ผมก็รู้สึกดีที่มีมัน...อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอด...
**....ไม่อยากให้มากกว่านี้ หรือน้อยกว่านี้...แค่เท่าที่มีอยู่นี้ก็เพียงพอแล้ว..........**
-
ตอนที่ 45
กอดกันกลมดิก ยิ้มหน้าบานไปซักพักแหละครับผม..ซาบซึ้งได้ไม่ถึง 5 นาทีครับ...
.
“ไปเที่ยว มาเป็นไง บ้างครับ สนุกไหม” จ๊ากกกกกกกกกกกนึกว่าลืมไปแว้วหง่ะ ...จึ๊ยยยยยยยย
แล้วไอนัทมันก็พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะดึงผมออกจากตัวมันแหละครับ แต่ผมม่ายปล่อยยยยยยย ฮือ น่ากลัว หง่ะ เสียงหยดหยองมากมาย....
“ว่าไงครับ สนุกไหม..ไปเที่ยวไหนบ้างหล่ะครับ..หือ กลับมาซะดึกเชียว..” ไอนัทมัน คงท้อที่จะดึงผมออกแล้วครับ..มันไม่กอดผมแล้วครับ มันเอนหลังไปพิงผนักโซฟา ส่วนผมก็ ซุกหน้านิ่งอยู่กะซอกคอมันหลับตาปี๋ ภาวนา...ให้ไม่โดนมันเจี๋ยนเอาอะครับ...กลืนน้ำลายลงคอเอื้อกๆ เลยครับ..
ไอนัทนี่แม่ม โคตรฉลาดเลยครับ มันกล่อมผมซะผมหายโกรธมัน แล้วมันก็มาเล่นงานผมทีหลัง กูยอมซูฮกมึงเลยไอนัท...
“เอ่อ......ก็ไปเที่ยวที่เขื่อนกันไง.......ก้เห็นพวกมันบอกว่าไม่เคยไปอะ..”ผมพูดอู้อี้ อยู่กับซอกคอของไอนัทครับ...
“นี้ พูด..กัน แต่ไม่มองหน้ากันแบบเนี๊ยะ ไม่ดีนะครับ” มันพูดเสียงนุ่มครับผิดปกติชัดๆ...เรื่องอะไรจะมองหน้าวะ น่ากลัวโคตร
“แล้ว..ทำไม ถึงกลับดึกครับ ยังไม่ได้บอกพี่เลยนะ” มันพูดแล้วเอามือบีบสะโพกผมอย่างแรงเลยครับ หง่ะ...เจ็บอะ..
“ก็..ดู พระอาทิตย์ตกกันก่อนไง...แล้วก็กลับเลยนะ...พอมาถึงตัวเมืองก็หิวกันใช่ม้า...ก็เลยแวะ..โต้รุ่ง หาไรกินกันหน่อยอะ..แฮะนี้..”ผมก็ดีดตัวผึง เลยครับคิคิ ลืมได้ไงวะ
“ผมซื้อ ...กระเพาะปลา มาฝากพี่ด้วยอะ...มีลอดช่องใบเตย ด้วยน้าๆ ...”ผมมองหน้าไอนัทมันอ้อนๆ อะครับ...เอาหน้าผากไปชนๆ กะหน้าผากมัน คิคิ....มือผมก้อยังไม่ปล่อยจากคอมันหรอกครับ....ต้องทำท่าอ้อนๆเข้าไว้ครับเดี๋ยวไอนัทมันก็ใจอ่อนเอง แฮะ..
“ไปดู พระอาทิตย์ตกกัน ด้วยเหรอ...โรแมนติกดีจังนะ...”อะยังไม่เลิกถามอีกเหรอ....
“ก็ดีอะฮะ......วันหลัง..เราไปกัน 2 คนนะฮะ พี่นัท ..นะ..” ผมก็เอาปากไปจุ๊บๆกับ ปากมันอะครับ.....ตอนที่ผมอยู่ที่สันเขื่อนมองพระอาทิตย์ตกผมคิดถึงไอนัทมันขึ้นมาจริงๆนะ ครับ ผมอยากไปกะมัน...แฮะ อายจัง...
ไอนัทมันดึงมือผมออกจากคอมัน..มือมันก็จับมือผมไว้ทั้ง 2ข้าง มันจ้องตาผม...เขม็งเลยครับ แฮะ ยังไม่หายโกรธอะดิใช่มะ.....
“ตาหวาน...ครับ...ฟังพี่นะ...ตาหวานอาจจะคิดกับเจ้าพวกนั้นแค่เพื่อน....แต่ตาหวานจะรู้ได้ยังไง ว่า...เจ้าพวกนั้นคิดกับตาหวานแค่เพื่อนเหมือนกัน....เอาแค่พอดี...พอนะครับ...อย่าไปดีกับเค้าให้มากเกินไป เค้าจะคิดเป็นอื่นนะนอกจากความเป็นเพื่อนหน่ะ....”ไอนัทมันพูดแล้วก้มลงจูบกลางฝ่ามือซ้ายของผม...แฮะ ..ซาหยิว
“จะบอกว่า หึง อีกรึไง..”ผมพูดอายๆอะครับ แฮะแก้เขิลครับ
“ก็ใช่สิครับ.......ก็แฟนพี่ทั้งคนนี้นา...พี่ก็ต้องกันไว้ดีกว่าแก้หล่ะน่า...จริงไหมครับ....” ไอนัทมันพูดเสร็จก็ซบหน้าลงกับหน้าอกเปลือยเปล่าของผม.....
“คบกับพวกมันได้นะครับ...แต่อย่าให้มากเกิน...ความจริงพวกนี้มันก็นิสัยดีใช้ได้...แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่พวกมันมายุ่งกับตาหวานของพี่หล่ะก็...พี่ไม่เอาไว้แน่ จำไว้ให้ดีนะครับ...” ไอนัทมันทำเสียงน่ากลัวมากเลยครับผมรู้ว่ามันไม่ได้พูดขู่ เล่นๆ.
.แล้วมันก็เลื่อนริมฝีปากของมัน มาที่ซอกคอผม..แล้วจูบที่คอผมอย่างแรงเลยครับ...ผมคิดว่ามันต้องเป็นรอยแน่นอนเลยอะ มันแกล้งผมอะ...
“ไหน...มีอะไรให้พี่กินบ้างหล่ะ...พี่หิวมากเลยนะ...ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย”
ไอนัทมันพูดแล้วลุกขึ้น โดยที่ผมยังไม่ได้ลุกจากตัวมันเลยอะครับ.
.มือมันทั้งสองข้างจับสะโพรกผมไว้แน่นเลยครับ...ผมกลัวตกก็เลยต้องกอดคอมันไว้ ขาก็หนีบเอวมันไว้แน่นเหมือนกันครับ..หง่ะ เหมือนลูกลิง เกาะแม่เลยอะ..ไอนัทบ้า..กูอาย...
ไอนัทมันพาผมเดินมาที่โต๊ะกินข้าว..แล้วปล่อยผมให้นั่งลงบนเก้าอี้..มันก้มลงจุ๊บผมที่ปากแรงๆทีนึง แล้วเดินไปหยิบเสื้อมาให้ผมใส่....ผมก็นั่งนิ่งๆแหละครับอายมันมากมายเลยอะ...ทำยังกะกูเป็นผู้หญิง ชิ...ไอบ้า..ผมก็เลยหน้างอใส่มันโดยบัดดลฮะ ไอนัทหัวเราะหึหึ..แล้วเอามือมาขยี้หัวผมแรงๆ...ผมก็ปัดๆ มือมันออกแหละครับ...แก้เขิล แฮะ....
ไอนัทมันก็เดินไปหยิบ ถุงของกิน แล้วเดินหายเข้าไปในครัวเล็กๆ ของผมอะครับ ผมได้ยินมันทำอะไรก๊อกแก๊ก ซักพัก มันก็เดินออกมา พร้อมกับชามใส่กระเพาะปลา...และจานใส่อะไรซักอย่างที่ผมซื้อมาฝากไอวิทย์นี้แหละครับผมจำไม่ได้ว่ามันคืออะไรหึหึ......มันคงเอาไปเวฟ อะครับ..อาหารยังร้อนๆอยู่เลยอะ....
“กินด้วยกันนะครับ...”ไอนัทมันพูดยิ้มๆ แล้วตักกระเพาะปลาป้อนผม ผมก็อ้าปากรับโดยทันทีแหละครับ...เมื่อกี้ใช้พลังงานไปเยอะครับเลยรู้สึกหิวๆ …
“ว้าๆๆๆๆๆๆร้อนอะ...ทำไมไม่บอกเล่า ว่ามันร้อนขนาดนี้อะ” ผม พูดพลางอ้าปาก เป่าลม ฮู้ๆ แหละครับ แล้วยกมือตบหัวไอนัทมันไปทีครับ ไม่ยอมบอกว่าร้อนอะไอเลว...ไอนัทมันก็หัวเราะชอบใจอะครับ...ชิแกล้งกูนิดๆหน่อยๆ ก็เอานะมึง ..
ผมลุกขึ้น เดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบน้ำแหละครับ แล้วจึงหยิบ หนมหวานมาให้ไอนัทมันด้วย...เอาไปวางไว้บนโต๊ะกินข้าว แล้วเดินไปที่ครัว ไปหยิบ ถ้วยหนมหวานกับช้อนมาให้มันนั้นแหละครับ...ไอนัทยิ้มแก้มปริ เลยมันชิ...ยิ้มทำไมวะเดี๊ยะก็ไม่หยิบมาให้เลยหนิ..
****************************
-
ตอนที่ 46
.ตาผมเหลือบไปเห็นที่คาดผมลายกระต่ายน้อยสีชมพู ที่ไอคิมมันซื้อให้วางอยู่หลังตู้เย้น ผมก็เลยหยิบมาใส่ แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม แล้วเริ่มแกะถุงลอดช่องให้ไอนัทมัน....
ไอนัทมันก็ตัก กระเพาะปลาขึ้นมาแล้วเป่าๆอะครับแล้วมันก็ยื่นมาให้ผม..ผมจึงมองหน้ามันนิดนึง…อย่างไม่ไว้วางใจ
“น่า ไม่ร้อนแล้ว...พี่เป่าให้แล้วไม่ร้อนหรอก”มันพูดแล้วมองหน้าผมยิ้มๆ..ผมจึงอ้าปากรับอะครับ อืมไม่ร้อนจริงๆ ด้วยแฮะ
“น่ารักดีนะ...เหมาะกับตาหวานดีอะ....”อยู่ๆ มันก็พูดขึ้นมาอะครับ ผมเลยงงๆ ว่ามันพูดถึงอะไร
“อะไรอะ....ชามลอดช่องนี่เหรอ” ผมก็งงอะครับว่ามันพูดถึงอะไร
“หึหึ...ปล่าวว....ก็ที่คาดผมสีชมพูนั้นไง...น่ารักดี” มันพูดยิ้มๆ อะครับ
“อ๋อ...เหรอ..ไม่รู้สิ ...ไอคิมมันซื้อให้อะ...เหมาะเหรอ” ที่พูดหน่ะไม่ได้คิดอะไรนะคร้าบบบบบบบ
“หา ว่าไงนะ...ถอดออกเลย...ไม่ต้องใส่เลย....” ไอนัทมันลุกพรวด แล้วมาดึงที่คาดผมกระต่ายน้อยของผมออก...ผมรีบตะครุบไว้เกือบไม่ทัน...
“อะไรอะ พี่นัท...ของผมนะ” ผมมองมันอย่างงงๆอะครับ มือยังจับ เจ้าที่คาดผมกระต่ายน้อยไว้แน่น...มันแพงนะว้อย..
“มันซื้อให้ ตาหวานทำไม....หา...เอาทิ้งไปเลยไม่ต้องใส่แล้ว...เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่ อยากได้ กี่อัน พี่ซื้อให้” ไอนัทมันมองหน้าผมเขม็งเลยครับ มือมันก็ไม่ยอมปล่อยที่คาดผมเหมือนกัน...
“ไม่เอาอะ...ก็เค้าอุตสาห์ ซื้อให้..อะ..ก็เพื่อนกันอะ พี่นัท อย่างอแงสิ...มันก็คงให้ตอบแทนที่ผม..พาเที่ยวอะนะ...มันแพงด้วยนะ...”ผมมองมันอย่างอ้อนวอนอะครับ..เสียน้ำใจคนให้แย่เลยอะถ้าไปทิ้งแบบนั้น ถ้ามีคนทิ้งของที่มึงให้เค้าไปมึงจะรู้สึกยังไงไอนัท คิดบ้างไหมมึงหน่ะ ชิ
“ก็ได้...งั้นต่อไปนี้ไม่ต้องใส่แล้วนะ...เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่...” ไอนัทมันจึงค่อยปล่อย เจ้าที่คาดผมกระต่ายน้อยของผมอะครับ.
.ผมจึงรีบเอาที่คาดผมไปเก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง..กลัวมันเปลี่ยนใจอะครับ .แล้วกลับมานั่งที่เดิม เฮ้อ ไม่น่าเลยกู....หาเรื่องจริงๆเลยแม่ม....ใครจะไปคิดว่ามันจะหึงอะไรขนาดนี้วะ.....
ส่วนไอนัท ...หน้างอ มากมายเลยครับ..ทำท่าจะไม่กินกระเพาะปลา ซะอย่างงั้น...ทำไงหล่ะทีนี้มึงไอโม
ผมจึงต้องจำใจ ขยับเก้าอี้เข้าไปนั่งติดกับมัน มันก็มองผมด้วยหางตาอะครับว่าผมจะทำอะไร...ผมกอดแขนมันไว้แล้วซบหน้าลงกับต้นแขนของมัน...
“ป้อนผม ด้วยสิ..นะ หิวอะ...”แล้วมองมันอ้อนนิดนึงครับ...ลงทุนน่าดูเลยมึงไอโม..
.ไอนัทมันส่ายหัวดุกดิก แล้วเอาปากมาจุ๊บที่หน้าผากผม ..ผลักหัวผมออกจากต้นแขนมัน แล้วจึงตักกระเพาะปลาป้อนผม...แฮะ..แค่นี้ก็เรียบร้อยครับไอนัท...
กินอิ่มหนำสำราญแล้วไอนัทมันก็เก็บถ้วยชามไปล้างแหละครับ ส่วนผมก็นั่งเป้นคุณชาย ดูทีวีเฉยครับ หุหุ....การบ่งการบ้านไม่ต้องทำมันแล้วครับ ชักขึ้เกียจอะ
คืนนั้นไอนัท มันก็ขอนอนที่ห้องผมอะครับ...ผมก็ต้องตามใจมันอีกแล้วครับ....แต่ก็ต้องขอคำมั่นกับมันก่อนครับ แค่นอนกอดเฉยๆ ห้ามทำอย่างอื่นเด็ดขาดไม่งั้น....ไม่ต้องคุยกันอีกเลย...มันก้อยอมแหละครับ...คืนนั้นก็เป็นอีกคืนที่ผม ...ได้ซุกตัวนอนหลับกับอ้อมกอดอันอบอุ่นของไอนัทอีกครั้ง
-
ตอนที่ 47
หลายวันต่อมาไอนัทมันก็พาผมไปซื้อคอมฯ ซื้อมือถือ โดยมี ไอโย กะ ไอปอด์นไปช่วยๆ กันดู ด้วย .(..ขำๆครับ ไอนัทมันไปซื้อพวกที่คาดผม ยางรัดผม มาให้ผมเป็นโหลๆ เยอะมั๊กมาก ผมคิดว่าใช้ได้อีกหลายปีอะครับ ฮ่าๆ...... ฮามากมาย.... ลายน่ารักคิขุทั้งนั้น ผมขำจนน้ำตาเล็ดเลยครับ..)...จากนั้นพวกมันก้อมาช่วยกันติดตั้งเครื่องให้ผมอะครับ......ลงโปรแกรมให้ด้วย ก็โอเคครับผมจะได้มีคอมฯไว้ทำงานเองซะที ใช้แต่ของไอนัทมัน...ไม่อยากรบกวนมันมาก...มันเองก็ต้องใช้คอมฯเขียนบงเขียนแบบอะไรของมันเยอะแยะอะครับ........
แต่เสียดายตรงที่พวกผมอยู่อพาร์ทเม้น เลยเล่นเน็ตไม่ได้ เมื่อก่อน ไม่มีระบบไร้สายเหมือนทุกวันนี้นะครับ เน็ต ก็เต่า โคตรๆ เลยครับ เวลาที่ผมต้องส่งงานจารย์ผมต้องไปอาศัย ร้านเน็ต หน้าปากซอยอะครับ..โหลดที เป็นชาติครับ
.....
ผมมีมือถือ ถูกใจไอนัทอย่างแรงเลยครับ...โทรเช้า กลางวัน เย็น โทรอยู่นั้นแหละ.......มันบอกว่า ก็คิดถึงอะอยากได้ยินเสียง หยึยยยยยย......หวานซ้า....ตอนที่ไม่มีโทรสับมันก็อยู่ได้หนิทำไมพอมีแล้ว ถึงเกิดอยากจะได้ยินเสียงผม ขึ้นมาก็ไม่รู้........
เฮ้อ..จะหนีไปไหนแบบไร้ร่องรอยเหมือนเดิมไม่ได้แล้วครับ...ต้องเปิดเครื่องไว้ตลอด เดี๋ยวแม่โทรหาอะครับแฮะ......
อีกแค่เดือนเดียวพวกผมก็จะสอบปลายภาคแล้วครับ...ความกังวลของผมในตอนนี้ คืองานที่ต้องส่งอาจารย์ ...อาจารย์ ที่สอนวิชา internet สั่งงานนี้ตั้งแต่ วันแรกที่เริ่มเรียนครับ ...ให้เวลาจนถึงวันสอบปลายภาค..ต้องส่งก่อนเที่ยงคืน...คือถ้าพวกผมสอบ วันที่ 20 ภายในเที่ยงคืนวันนั้น งานของพวกผมต้องไปโผล่ที่ web ของโรงเรียนแล้วเรียบร้อย...อาจารย์ก็จะได้เริ่มตรวจ...ใครส่งช้ากว่านี้แม้แต่นาทีเดียว ไม่ผ่าน..ตก(ตอนแรกก็คิดว่าพูดเล่นตอนหลังถึงได้รู้ว่าโหดดีจริงๆครับ) โดยงานที่พวกผมต้องทำส่งคือ เขียน home page ครับ ....เป็นงานที่ใหญ่ และหนักหนาพอสมควร เพราะอาจารย์สั่งงานตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มสอนเลยครับ......ยังเขียน web กันไม่เป็นเลยเพื่อนที่มาจากโรงเรียนอื่นบางคนยังไม่เคยจับคอมฯเลย...แต่ต้องมาเขียน home page ซะแหละ..(ในสมัยที่ internet café ชั่วโมงละ 30 บาทอะครับ..)
เพราะคิดว่าเหลือเวลาอีกเยอะพวกผมทุกคน จึงยังนิ่งนอนใจครับ ความจริง ก็ไม่ได้นิ่งนอนใจอะไรมากมายหรอกครับ แต่งาน วิชาอื่น ที่ต้องเขียน ส่งอาจารย์...บางวิชา ก็โปรเจคยาวเหมือนกัน บางวิชา เขียนส่งวันต่อวัน เหนื่อยมากมายเลยครับ.......เรียนสายอาชีพอย่างผมดีอยู่อย่างไม่ต้องห่วงสอบ แต่ต้องทำงานส่งอาจารย์ให้ครบเพื่อเป็นคะแนนเก็บนี้เหนื่อยชิบหายเลยครับ....
อย่างที่บอกครับเหลือเวลาอีกแค่นั้น ต้องทำงานที่ยังไม่ได้เริ่มเขียนเลยให้เสร็จ ....ใกล้สอบ...วิชาอื่น ก็ต้องตามเก็บ ...ไหนต้องมาทบทวนอ่านหนังสืออีก.....ส่วนมากงานที่ต้องทำส่งอาจารย์จะเป็นงานกลุ่มพวกผมก็กลุ่มเดิม นั้นแหละครับ แก็งเด็กเก่า....งานนี้พวกผมเลยต้องแบ่งงานกันไปทำครับ ขืนเกาะกันไปแบบนี้มีหวังตกยกเซ็ต......
ผม ไอปอ...รับผิดชอบงานนี้ไป ครับ....ไอพวกที่เหลือไปตามเก็บงานอื่นให้หมด...งานหนักจึงตกที่ผมกับไอปอ... อ๋อ พวกผมทำเรื่อง เกี่ยวกับจังหวัดที่พวกผมเรียนอยู่นั้นแหละครับ...งานนี้เก็บคะแนนเยอะมาก คือ 80 คะแนน คะแนนเต็ม 100 นะครบ จิตพิสัย 10 (ผมไม่เคยได้คะแนนจิตพิสัย เต็มซักทีครับ เหลือเกินครึ่งนี้คือสุดยอดของผมแล้วครับ) อีก 10 คะแนน สอบปลายภาคครับ...จะทำชุ่ยๆ ไม่ได้ครับ...
พอไม่มีงานอื่นให้ต้องกวนใจผมกับไอปอ ก้เริ่มปฏิบัติการทันที ครับ เลิกเรียนปุ๊บ... ผมมีกล้องถ่ายรูป ไอปอ มีกล้องวีดีโอ เริ่ม ถ่ายไปตามสถานที่ต่างๆ อะครับ...สมุดจดหนึ่งเล่ม...ขับแมงกะไซต์ ตะลอนไปทั่วตัวเมืองครับ....วันเสาร์- อาทิตย์ วันไหนไอนัทมันว่างก็ชวนแกมบังคับมันให้พาไป ตามสถานที่สำคัญต่างๆ ของจังหวัด ......ก็เป็นการไปเที่ยวในตัวด้วยครับ...ทั้งๆที่ไอนัทมันก็ไม่ค่อยมีเวลาหรอกครับ....ใกล้สอบเหมือนกัน...มันจะหนักกว่าผมเยอะ.ครับ อาการปางตายไปทุกที พักหลังๆ ผมเลยไม่กวนมัน ...แฮะ แต่ก็มีเจ้าพวก 5 คนนั้นมาช่วยทำบ้างครับ...... แรกๆ ไอนัท ก้อมีเคืองๆ ครับ แต่มันจนด้วยเหตุผลของผม...มันก็เลยยอมๆ...เพราะตัวมันก็ไม่ว่างจริงๆอะครับ.....
***********************************
-
ตอนที่ 48
วันนี้ก็เช่นกันครับ.....ผม กับ ไอปอ แบ่งหน้าที่กัน เลิกเรียนวันนี้ ผมจะไปหาข้อมูลเพิ่มเติมที่ หอสมุดกลางครับ อยู่ใน ม. นั้นแหละ ส่วนไอปอ กลับไปทำงานต่อ จะได้ไม่ต้องเสียเวลา ...แฮะแน่นอนครับผมเข้าไปใน ม.คนเดียวไม่มีทางที่ผมจะเอารถแมงกะไซต์ไปเด็ดขาด กลัวหลงครับ...นั่งสองแถวไปครับ..ถ้าจำไม่ผิดรู้สึก จะเป็น สาย 9 มั้ง หรือไม่ ก็สาย 8 นี้แหละ (บอกยังกะเค้าจะรู้จัก)...พอถึง ก็เดินตรงดิ่งหาตู้โทรสับก่อนเลยครับกะจะโทรหาไอนัทหน่ะ ...แฮะ บางคนคิดไม มึงไม่โทร มือถือมึงหล่ะอ่ายโม...คำตอบคือ มันเปลืองครับ....
“ฮาโหลครับ...” เสียงไอนัทอ่อนระโหยโรยแรงมาแต่ไกลเชียวครับ
“พี่นัท...โมเอง ครับ...” แนะนำตัวก่อนครับก่อนจะโดนวางสายน้ำเสียง..ไม่น่าไว้วางใจ แสดงถึงความขี้เกียจรับครับ
“คร้าบผม...วันนี้โทร หาพี่เองเลยหรอ...คิดถึงพี่เหรอครับ หึหึ” น้ำเสียงสดใสขึ้นมาทันทีทันใดเลยครับ ชิหมั่นไส้.. ไม่ใช่ว้อย....ไอบ้า
“ม่ายช่ายยยยย.....พี่นัทอะ...ชอบพูดเล่นอยู่เรื่อยเลยอะ...ตอนนี้ว่างปล่าวพี่.... เลิกเรียนยังครับ” พูดดีๆ กับมันหน่อยครับทั้งๆที่อยากด่าแทบตาย ก็จะใช้งานมันนี้ครับ .........
“ยัง เลยครับ...ตาหวานมีอะไรรึปล่าวครับ..หือ...” ไอนัทมันยังเสียงสดใสอยู่ครับ....ยังแล้วรับทอสับได้ไงวะ.........ช่างมันแฮะ
“มีสิ...พี่นัท ผมอยู่ที่ หอสมุดกลางอะพี่....พี่มายืมหนังสือให้ผมหน่อยได้ไหมอะ...”ทำเสียงอ้อนๆ หน่อยครับ...
“ตอนนี้พี่ยังไปไม่ได้อะครับ...ตาหวาน ....พี่มีเรียนอะ...พี่เลิกตอนเย็นๆ..นะ ตาหวานรอพี่ได้ไหมครับ...” มันพูดเสียงอ่อยๆ อะครับ...แม่ม ....ไม่อยากอยู่คนเดียวนี้หว่าไม่เอาอะ
“พี่นัท....ผมมาคนเดียวอะ....ไม่ชินอะ...พี่มาไม่ได้จริงๆเหรอ...”ทำเสียงอ่อยๆให้น่าสงสารเข้าไว้ครับ แฮะ...ถ้ามึงไม่มาใครจะช่วยกูค้นหล่ะชิ...(ความจริงกลัวครับ...ไม่เคยมาคนเดียวครับ)
“อืม..คร้าบ...เอาเป็นว่า....ถ้าพี่ขออาจารย์ได้พี่จะรีบไปเลยนะครับ นะ..คนดีนะ...อย่างอนพี่หล่ะ...แค่นี้นะครับ อาจารย์เรียกแล้วอะ เดี๋ยวเจอกันนะครับ....รักนะครับ บาย...” แหงะ ...แล้วมันก็วางสายไปเลยครับ หึ งอน ครับ งอนมากมาย ไรวะ...เห็นเรียนสำคัญกว่ากู ..
.แล้วผมก็เดินหน้างอ...เข้าหอสมุดไปเลยครับ (นิสัยเสียมากเลยครับผมตอนนั้นโกรธไอนัทมันจริงๆ นะครับ ที่มันเห็นการเรียนสำคัญกว่าผมชั่วจริงๆ เฮ้อ)
พอเดินเข้าไปข้างใน ก็งง มากมายเลยครับ ผมเคยมาแค่ 2-3 ครั้ง เองครับ...มาทุกทีก็มากับไอนัท มันก็จะพาผมเดินไปหมวดหนังสือที่ผมอยากได้ทันทีทันใดเลยครับผมไม่ต้องยุ่งยากมาหาเองแบบนี้อะครับ....เลย งง สับสนกับตัวเองมากมาย....กูจะไปไหนก่อนดีวะ....ชั้นนั้นแล้วกัน....จำไม่ได้แล้วครับว่ามันเป็นชั้นที่เท่าไหร่โซนไร...(เค้าเรียกโซนรึตึกเนี๊ยะแหละจำไม่ได้แหละลืมครับ)...เป็นชั้นเกี่ยวกับหนังสือประวัติศาตร์อะไรทำนองนั้น.....ขึ้นลิฟท์ตรงดิ่งไปเลยครับ...(พูดยังกะตัวเองเก่ง ความจริง ถามบรรณารักษ์หน่ะคับ เพราะผมใช้ระบบค้นของเค้าไม่เป็นครับฮ่าๆๆๆๆๆๆอาย)
.เด็กที่นี้นี่ขยันจริงๆ เลยครับ...นั่งกันให้สลอนเต็มห้องไปหมดเลยอะ....อุปทานไปเองหรือยังไงก็ไม่รู้ครับ ... รู้สึกว่า คนที่นั่งๆ อ่านหนังสือกันอยู่ เค้ากำลังมองตัวเองอยู่ครับ....อายมากมายแทบก้าวขาไม่ออกเลยครับ....เคยเป็นกันไหมครับ เวลาไปในที่ที่ ตัวเองไม่คุ้นเคยคนเดียวอะครับ....แฮะ...พอผมหาที่เหมาะๆได้ก็จับจองเป็นเจ้าของก่อนแหละครับ ผมเลือกที่นั่งที่มันห่างไกลจากคนอื่นหน่อยหลบๆ อยู่ในมุมๆนึงอะครับ ด้านหลังสุดของห้องเลยครับ...
ได้ที่แล้วก็ วางกระเป๋าเป้อันหนักอึ้ง..ที่มีหนังสือการ์ตูน เยอะกว่าหนังสือเรียน.. แล้วก็แผ่นดิส...แสนแปด..ครึครึ ..ไว้ที่เก้าอี้ ....(กระเป๋าผ่านการตรวจอย่างเข้มงวดมาแล้วครับ) หยิบกระเป๋าตังค์ใส่กระเป๋ากางเกง มือถือใส่กระเป๋าเสื้อนักศึกษา...และหยิบที่คาดผมสีแดงลายมิคกี้เม้า ที่ไอนัทมันซื้อให้ (ชอบอันนี้เป็นพิเศษครับเลยจำได้) มาคาดไว้ที่หัวด้วยครับ....ผมเริ่มยาวจัดครับ...เลยรำคาญ
จากนั้นก็เริ่มปฏิบัติการทันที่ครับ.....เริ่มไล่ไปตามตัวอักษร...ได้มาที 3-4 เล่ม ก็กลับมานั่งที่แล้วก็เริ่มอ่านดูว่าใช่แบบที่เราอยากได้รึเปล่า...ไม่ใช่ก็หาต่อไปเรื่อยๆ.....จนเพลินครับ ไม่สนใจใครแล้วครับ....เริ่มอ่านมันก็เริ่มสนุก...ประมาณว่าโหย จังหวัดเรามันมีประวัติยาวนานขนาดนั้นเลยเหรอวะ...อ๋อที่นี้ ที่เราคิดว่ามันชื่อแปลกจริงๆ แล้วมีที่มาที่ไปแบบนี้เหรอะเนี๊ยะ อะไรทำนองนั้น...สนุกมากจนลืมไอนัทไปเลยครับ.........
‘ติ๊ด ตี่ ดี้ ดี่ ติ๊ด ตี่ ดี้ ดี่’.......
เสียงทอสับผมดังขึ้น สนั่นหวั่นไหวเลยครับ(ห้องสมุดมันเงียบจัดอะครับ) คือผม กำลังหอบ หนังสือ 4-5 เล่มไปวางไว้บนโต๊ะ สำหรับวางหนังสือที่เราไม่เอาอะครับ...ตกใจมากเลยครับจนทำหนังสือตกลงพื้นกระจาย.... กดรับทอสับทันทีทันใดเลยครับ.. แต่ยังไม่พูดนะครับ รีบเก็บหนังสือไปวางที่โต๊ะ ไม่กล้ามองหน้าใครแล้วครับ ลืมปิดเสียงอะครับ โหยอายโคตร ผมรีบแถกลับมานั่งที่โต๊ะผม...สายตาก็แอบเหล่ มองคนที่นั่งๆ กันในห้องนั้นอะครับ....ทุกคนหันมามองผมหมดเลยครับ...บางคนหน้าบึ้งตึงแสดงความไม่พอใจชัดเจนเลยครับ บางคนก็ยิ้มๆ คงขำๆ กับความเป๋อของผม...เฮ้อ...อายเว้ย อาย....เกรงใจด้วยครับ..
“ฮาโหล ครับ” พูดเสียงเบา สุดๆ เอามือป้องปาก...แล้วก้มหน้าลงไปในที่บังอะครับ..(โต๊ะที่ผมนั่งจะเป็นโต๊ะเดี่ยวอะครับ ข้างหน้าผมก็จะมีอีกโต๊ะนึง เค้าเลยทำที่กั้นไว้ไม่ให้ป๊ะกันแฮะ)
*ตาหวาน...พี่ เองนะครับ...เมื่อกี้รับแล้วทำไมไม่พูด* ไอนัทมันทำเสียงจับผิดผมอะครับ...แหม๋ มึงนะมึง ทำกูอับอายขายขี้หน้าประชาชีแล้วยังจะมาว่ากูอีก ..........(ไม่โทษตัวเองเลย ที่ไม่ยอมปิดเสียงหน่ะ แฮะ ด่าตัวเองก็ได้ฟะ)
“อยู่ข้างในหอสมุดแล้วเนี๊ยะ..มีไร”ทำเสียงงอนๆ หน่อยครับ ความจริงหายงอนไปแล้วครับ
“คร้าบ....ตาหวาน....พี่คงไปไม่ได้แล้วอะครับ...” ว่าไงนะ พูดงี้เหรอ ชิ
“มาไม่ได้ก็ไม่ต้องมา...ไม่ต้องมาสนใจหรอกว่า...เค้าจะเป็นยังไง...อยากทำอะไรก็เชิญเลย” ตอนนี้ไม่งอนแล้วครับโกรธเลยแหละ ไอนัทบ้า ...ผมกำลังจะปิดฝาเครื่องอะครับ
“เดี๋ยว คร้าบ ตาหวาน ฟัง พี่ก่อนสิคร้าบ พี่จำเป็นจริงๆนะ...พี่ขอโทษ..พี่ขอโทษนะตาหวานนะ....พี่ต้องไปช่วยงานอาจารย์อะ....พี่ปฏิเสธไม่ได้นะ....อย่าโกรธพี่เลยนะ ...นะครับนะ...” ไอนัทมันทำเสียงอ้อนวอนมาตามสายอะครับ.
..หวึย โกรธโว้ย โกรธ แม่น คนอื่นไม่มีไง...ทำไมต้องเป็นไอคุณนัทของกระผมด้วยยยยยยย
แล้วกูจะทำไงหล่ะทีนี้...ฮือ...ใครจะยืมหนังสือให้กู..เคืองเว้ยเคือง.. อาจารย์จายร้ายหง่ะ...........ผมก็เงียบอะครับ ไม่พูดอะไรต่อ แบบ โกรธมากจนพูดไม่ออกครับ.....
“ตาหวาน...ฟัง พี่อยู่รึเปล่าครับ...ตาหวาน พี่ต้องไปแล้วนะครับ...เออ ตาหวานไม่ต้องห่วงนะ...พี่บอกไอโยให้มันไปหาตาหวานแล้วนะ รอแป๊บ แล้วกันนะครับ...ว่าแต่ตาหวานอยู่ ชั้นไหนหล่ะครับ” ฮือ ก็ยังดีวะ..แต่กูไม่ยกโทษให้มึงนะเว้ย
“ชั้น.............อยู่โต๊ะหลังสุด แค่นี้นะ....” แล้วผมก็วางสายไปเลยครับ..คราวนี้ไม่ลืมเปลี่ยนเป็นแบบสั่นครับ แฮะ ..โกรธไอนัทมากมายเลยครับ ..กะว่าจะไม่คุยกับมันแล้ว............
(ความจริงก็ไม่รู้จะไปโกรธเค้าทำไม..ตัวเองไปโดยไม่ได้บอกเค้าแท้ๆ... พอเค้าไม่ว่างดันไปโกรธเค้าซะงั้น...เสียนิสัยหน่ะครับ เค้าตามใจจนเคยจนลืมไปว่าคนเรามันก็มีวันที่ไม่ได้เหมือนกัน....แต่ตอนนั้นยังเด็กครับ อภัยให้ด้วยหุหุ)
*****************************
-
ตอนที่ 49
พอกดวางสาย ก็หันไปมอง รอบๆ อะครับ..ยังมีบางคนมองๆ จดๆ จ้องๆ ผมอยู่อะอายหนักเลยอะผม เลยหันไปยิ้มหวานสุดชีวิต... ให้พวกเค้าทีนึง.....แหงะ ...แล้วหันกลับมาสนใจ หนังสือที่กองอยู่ที่หน้า....ตัวเอง แทนฮะ....แล้วก็เข้าโหมดเดิม...ดื่มด่ำกับ..เรื่องราวในหนังสือต่อ...(แฮะพูดซะสวยหรูจริงๆแล้วอายที่จะเงยหน้ามองผู้คนต่างหาก)...
“น้องครับ...น้อง” ผมได้ยินเสียงแว่วๆ เข้ามาในหูครับ แต่ไม่ได้สนใจเพราะคิดว่าเค้าไม่ได้เรียกผม....เสียงไม่คุ้นด้วยครับ
“น้องครับ...น้องมิคกี้เม้า หึหึ” พร้อมกับคำพูด ก้อมีคนมาสะกิดที่แขนผมอะครับ...ผมเลยต้องเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายคนนั้นอย่างงงๆ ....
“พี่ชื่อ..เอ็ก..น้อง ชื่อ..อะไรอะ....”ผู้ชายคนนั้นถามผมยิ้มๆ...แล้วทรุดตัวลงนั่งกับส้นเท้า ...อยู่ข้างเก้าอี้ที่ผมนั่ง ผมยิ่งงง หนักเข้าไปใหญ่เลยครับ....ต้องการไรวะ...มาบอกกูทำไมอะ กูไม่อยากรู้ ... เอ๊ะกูทำให้มันหมั่นไส้กูรึเปล่า มันมาหาเรื่องกูแน่ๆ เลยอะ....มันต้องโกรธกูแน่ๆ เลย...วิตกกังวลสุดฤทธิ์ครับ....จะบอกชื่อมันดีไหมอะ...ทำไงดีวะกู.....ไอนัทช่วยกูด้วย
“น้องเรียนอยู่ที่....(ชื่อโรงเรียนผมครับ)ใช่มะ..ปีไหนแล้วครับ...พี่อยู่ ปี 3. คณะ..(อะไรจำไม่ได้แล้วครับ)” มันยังไม่หยุดถามผมอะครับ...ผมคิดว่ามันต้องมาหาเรื่องผมแน่ๆ เลยมีอย่างเหรอมาถามถึงโรงเรียนผม ถามชั้นปีผมอีกอะ...ตายหะ...แน่ๆมึงอายโม......
“แล่ว พี่ถามทำไมอะครับ...มีอะไรรึเปล่า” แน่ ยังปากดีครับ กล้าต่อปากต่อคำครับ...ทั้งๆที่ใจอะกลัวชิบหายเลยครับ...
(บางคนสงสัยพูดกันในห้องสมุด ไม่กวนคนอื่นเหรอ...ผมนั่งอยู่หลังสุดอย่างที่บอก...และไอคนนั้นมันพูดกับผมเบา มากๆ เลยครับ..ผมก็ตอบมันเบาๆ เหมือนกัน แต่ด้วยความเงียบผมเลยได้ยินมันพูดค่อนข้างชัดอะครับ...)
“น้องเห็นเพื่อนพี่ที่นั่ง อยู่ตรงนั้นไหมครับ...”ไอคนนั้นมันก็ชี้มือไปที่...กลุ่มชายหญิงที่นั่งโต๊ะ...ห่างจากผมประมาณ 3 เมตรได้มั้ง คนละฟากห้องอะครับ ...มีอยู่ประมาณ 6-7 คนได้มั้งครับ...ผมก็พยักหน้า งง ๆ อะครับ บอกกูทำไม จะบอกว่ามีเพื่อนมาด้วยเยอะใช่มะ....กูไม่กลัวมึงหรอก กูก็สู้คนนะเว้ย...
“เพื่อนๆพี่ เค้า...อยากรู้จักน้องอะครับ......น้องชื่ออะไร อะ ยังไม่ได้บอกพี่เลย....” หง่ะ...ไรวะ...อ๋อ เหรอ อืม กูนี้ ก็ เนื้อหอมใช่เล่นนะเนี๊ยะ.
...จะบอกชื่อมันดีไหมวะ..เอาไงดีกู..ถ้าเป็น ผู้หญิงมาถามนี้จะไม่คิดนานเลยให้ตาย สิ แม่ม...แต่ มันไว้ใจได้ปล่าววะ...จะหลอกกูไปขายปะเนี๊ยะ.....ผมยังไม่ตอบอะครับ..ก็มองไปที่โต๊ะที่ไอคนนั้นมันชี้บอก...ทุกคนหันมามองผมหมดเลยครับ...ยิ้มแป่นแล้นให้ผมหมดทุกคนเลยอะ....อายหง่ะ แฮะ..เว้ย เขิลลลลลลลล
“..อ้าวๆ หน้าแดง แปร๊ด เลย...คิคิ”แล้วไอคนนั้นมันก็หัวเราะ...คิกคักอะครับ.. มารยาททรามมากมาย อ้ายบ้าๆ....ชิชิ หัวเราะเยาะกู...มองหน้ามันอย่างเซ็งๆ อะครับ..
“แล้วทำไมผมต้องบอกพี่ด้วยอะครับว่าผมชื่อไร...”ผมพูดแล้วทำหน้ากวนส้น ใส่ไอคนนั้นอะครับ...
“แหม๋...ยังไงดีหล่ะ...น้องมาคนเดียวใช่ ม้า...เห็นน้องทำหน้ายุ่ง..ค้นหนังสือมือเป็นระวิง มาหลายชั่วโมงแล้วอะ...พวกพี่ก็อยากช่วยไง...แหม๋..หึหึ” ไอคนนั้นมันพูดพลางยกมือขึ้นลูบท้ายทอย... ตอบผมยิ้มๆ อะครับ...ผมคิดว่ามันคงอาย...
“ผมชื่อ แตงโม..ขอบคุณนะครับ ที่หวังดี...ไม่เป็นไรหรอกครับ..ผมทำคนเดียวได้...เดี๋ยวเพื่อนผมก็มา..”ผมหันหน้าหนีจากไอคนนั้นแล้วก้มหน้า ดูหนังสือต่อ...
“ชื่อแตงโม เหรอครับ...ชื่อน่ารักสมตัวดีนะครับ...เอ่อ...พี่ขอเบอร์โทรฯ น้องได้ไหมครับ...” เอ๊ะ ยังไง ของมันไอนี้...ชักแปลกๆ แล้วนะมึง..
.ผมจึงหันขวับไปมองมันอย่างรวดเร็วเลยครับ ...มองหน้ามันนิ่งๆ เผื่อจะรู้ว่ามันต้องการอะไร...ส่วนมันก็จ้องหน้าผมเหมือนกันครับ...
“โม..ทำไรอยู่อะ...” และแล้ว สวรรค์ก็ทรงโปรด ผมเงยหน้าขึ้นมองเตรียมยิ้มให้ไอโยเต็มที่เลยครับ แต่....แหงะ...มาได้ไงเนี๊ยะ ไหนไอนัทบอกว่าไอโยจะมาไง.............
ไอคนนั้นมันก็ลุกขึ้นทันที มองคนมาใหม่อย่างอึ้งนิดๆ อะครับ..ชอบคนหล่อเหรอมึงหง่ะ เหอๆๆๆ
***********************************
แค่นี้ก่อนน๊า...ชักเริ่มเบลอ :pandalaugh:
-
สู้เขา แน๋ว สู้ ๆ :impress:
เป็นกำลังใจให้น้า :yeb:
-
...........สู้ๆนะจ้ะป้าแน๋ว......... :110011: :เชิป2:
-
เข้ามาให้กำลังใจคับ :yeb:
พี่แน๋วสู้ๆ :110011: :เชิป2: :เชิป2:
-
อิอิ จะถึงตอนที่เคยอ่านแล้ว อยากอ่านเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจังคับ
-
:yeb: เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก หนุกดี ชอบ ๆ ๆ ๆ :kikkik:
-
สู้ต่อไป แน๋วที่ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :yeb:
แต่ให้ไวนะ อิอิ อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ 555 :laugh5:
รู้นะว่า แก่แล้ว แต่ไวหน่อยนะจ๊ะ รอลุ้นอยู่ หุ หุ
-
มาให้กำลังใจแน๋วจ้า ต่อไวไวล่ะ :loveu: :loveu: :loveu:
-
เหอเหอ ยังไม่ถึง อีกจิ๊ดหนึ่ง
อึ๊บๆ :สงกรานต์1:
สู้เขานะคร้าบบบบบบบบ :angry2:
-
อ่ะจ้ะ ขอบคุณทุกกำลังจายย ทั้งทิพย์ น้องถุงตุง น้องคับ pongsj วาซาบิ ป้อม 1 พูห์ :yeb:
แต่จาหมดกำลังจายก้อเพราะป้อมว่าเราแก่นี่แหล่ะ ชิส์ :เศร้า2:
***************************************************************************************
ตอนที่ 50
“คิม....มาพอดีเลยเรากำลังรออยู่อะ....” แฮะไม่เป็นไรวะ อย่างน้อยไอคิมก็คนกันเอง...ไอคิมช่วยกูด้วย ผมก็มองมันอย่างอ้อนวอนแหละครับ ..........
“เสร็จรึยัง หล่ะ...ได้ครบรึยัง…จะได้กลับ.” ไอคิมมันถามผมนิ่งๆ ...เหลือบตามอง ไอคนนั้นนิดนึง....วู้ ไอคิมสู้ตาย
“แล้วเจอกันนะครับ น้องแตงโม...เพื่อนมาแล้วนี้ครับ” ไอคนนั้นมันพูดแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะมัน...เฮ้อ...ผมถอนหายใจโล่งอกเลยครับ..
“ยังไม่เสร็จอะ...ยังได้ไม่เยอะเลย...แล้วนี้นายมาได้ไงอะ ไหนพี่นัทบอกว่า โยจะมาไง...”ผมก็มองมันนิ่งๆ แล้วถามมันอะครับ...ไอคิมยักไหล่ แล้วเดินไปยก เก้าอี้ว่างใกล้ๆมานั่งลงข้างๆผม....
“ไอโย มันมีธุระด่วน เลยให้เรามาแทน เราว่าง....ถามพอยัง”ไอคิมมันพูดกับผมห้วนๆ พูดดีๆ มันจะตายไงวะ...ชิ
“นายไม่อ่านหนังสือไง....ถึงได้ว่างขนาดนั้นหน่ะ” ผมถามมันห้วนๆบ้างแหละครับ...
“เราเอาตัวรอดได้...ไม่ต้องห่วงเราหรอก ตัวเองเอาตัวให้รอดก่อนเถอะ…” มันยักไหล่แล้วพูดกวนๆ อะครับแม่ม ไอเลว ใครห่วงมึงวะ........
“ไม่ได้ห่วง เว้ย...แค่ถามเฉยๆ...ไอบ้า” ผมก็ไม่กล้าว่าอะไรมันมากอะครับ..มันมองผมตาดุๆ อะ..แหงะ น่ากลัว...
“เอ่อ คุณ ครับ ช่วย เงียบๆ หน่อยได้ไหมครับ” เหวอ...คนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าผม ชะโงกหน้ามาพูดกับผมยิ้มๆ อะครับ เค้าคงเกรงใจที่จะบอกผมหมือนกันอะครับ...แฮะ ..ผมก็ยิ้มเจื่อนๆ ให้เค้าไปที ...มึงไอคิม กูจะฆ่ามึง ชิ ผมหันไปมองไอคิม แล้วก้มหน้าก้มตาดูหนังสือต่ออะครับ...
ไอคิมมันเอาหนังสือผมไปเปิดๆ ดูแล้วลุกขึ้นเดินไปไหนไม่รู้ครับ.....ผมก็มองตามมันอย่างไม่เข้าใจอะครับ..แฮะ กลัวมันหนีกลับด้วยหง่ะ ผมต้องแย่แน่ๆเลย......
ซักพักแหละครับ ไอคิมก็กลับมาพร้อมหนังสือ 5-6 เล่มครับ มันเอาหนังสือมาวางลงตรงหน้าผม...ผมก็มองหน้ามันแล้วก็มองหนังสืออะครับ หาเร็วชิบหายกว่ากูจะหาได้เหนื่อยแทบตาย...
“ขยับเก้าอี้เข้าไปหน่อยสิ...เราจะช่วย..” ไอคิมมันก้มลงพูดข้างๆหูผมอะครับ เว้ยขนลุก ผมสะดุ้งโหยงเลยครับ...
ผมจึงขยับเก้าอี้เข้าไปด้านใน ไอคิมมันจึงขยับเก้าอี้ตามผมมา...แหงะ..ผมกับมันนั่งชิดกันมากครับ..ผมชักอึดอัดขึ้นมาแล้วอะครับ..คือคอกเล็กๆเนี๊ยะเค้าให้นั่งคนเดียวอะครับ แต่นี้ผู้ชาย สองคนมานั่ง อยู่ในคอกเดียวกัน ผมแทบจะขึ้นไปนั่งบนตักมันได้เลยอะครับ..ที่จริงมันจะขยับออกไปนิดนึงก็ได้อะครับ...เฮ้อ อึดอัดมากมายเลยผม...แต่ไอคิมมันก็ไม่สนใจผมหรอกนะครับ พอมันได้ที่ มันก็เริ่มเปิดดูหนังสือไปเรื่อยๆ อะครับ...แล้วก็เอากระดาษที่ผมเตรียมๆ ไว้คั่น ตรงนั้น ตรงนี้...แล้วก็เขียนอะไรยุกยิก ยุกยิก....ผมอยู่ใกล้มันมากจนผมได้กลิ่นเหงื่อ กลิ่นน้ำหอมจางๆ..จากตัวมันอะครับ...แล้วตาสอดรู้สอดเห็นของผมก็ได้เหลือบไปมองหนังสือที่มันดูๆ อ่านๆ อยู่..มองมือที่กำลังจดๆเขียนๆอยู่..อืมมือสวยดีนะมึง..นิ้วมือเรียว ยังกะนิ้วผู้หญิง...ผมมองมันอย่างเผลอๆอะครับ ผมค่อยๆเลื่อนสายตาขึ้นมองตามแขน บ่า ลำคอ ปาก จมูก ผมมองเรื่อยมาที่ตาของมันอะครับ ขนตางอนยังกะผู้หญิงแหนะ...ไอนี้หนิ.....เหมือนมันจะรู้ตัวครับ...มันหันหน้ามามองผม...แล้วผมกับมันก็สบตากันนิ่ง........ตาคมสวย...ผมรู้สึกว่ามันตาสวยอะครับ.....ไอนัทมันทำหน้าอึ้งๆ แปลกๆ อะครับ จมูกมันเริ่มแดงครับผมก็เลยยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้....ผมจ้องตากับมันไม่หลบ แล้วหน้าไอคิม ก็แดงกร่ำ ขึ้นมาต่อหน้าต่อตาผมเลยอะครับ ผม.งี้ขำมากเลยอะ…จนเกือบหลุดหัวเราะออกมาซะแล้ว
...ไอคิมมันก็หลบตาผมก้มหน้าลงดูหนังสือเหมือนเดิม...หู มันยังแดงอยู่เลยอะครับ...เฮ้ย เขิล ด้วยหง่ะ คนอย่างไอคิม เขิลก็เป็นหง่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ....ได้จุดอ่อนมันแล้ว...ไอคิมมันต้องไม่ชอบให้ใครมาจ้องตามันแน่ๆ เลยอะ...คิคิ...ผมก็กลั้นหัวเราะสุดฤทธิ์ แหละครับ
“ระวังตัว ไว้ดีดี เถอะนายโม...ทำแบบนี้บ่อยๆนายจะเจอดีเข้าซักวัน” ไอคิมมันกระซิบที่ข้างหูผมอะครับ..ผมสะดุ้งอีกแว้วหง่ะ จมูกมันเฉียดๆที่แก้มผมด้วยอะ จิ ไอบ้า แกล้งกู..
“ทำอะไร...เราทำอะไร พูดให้เคลียร์ๆ ดิ”ผมหันไปกระซิบมันบ้างอะครับ...ไอคิมมันมองหน้าผมยิ้มมุมปากสยองขวัญอีกแล้วครับ..แล้วมันก็ไม่สนใจผมอีก...
**************************
-
ตอนที่ 51
ผ่านไปซักพักใหญ่ๆ..อะครับผมชักเมื่อย...เหนื่อยฮะ.. ลองใครมานั่งมาราธอนหาข้อมูล 3-4 ชม.อย่างผมดูสิครับ เหนื่อยโคตรๆ เลยครับ..ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะ กะพักสายตาอะฮะ….มันไม่ไหวอะครับ
“คิม เรา..เหนื่อยอะ...พักแป๊บนะ..ไม่ได้เอาเปรียบนะเว้ย” ผมเอามือไปจับแขนไอคิม แล้วพูดเสียงเนือยๆ...ผมไม่รู้หรอกครับว่ามันจะได้ยินรึเปล่า หมดแรงครับขอพักสายตาแป๊บละกัน…ผมได้ยินเสียงไอคิม ตอบรับ เบาๆ .แล้วผมก็ผลอยหลับไปเลยฮะ......
“โม...โม...เจ้าโม...นี้ตื่นได้แล้ว..จะ 6 โมง แล้วตื่น” ผมรู้สึกว่ามีคนมาเขย่าตัวผมอะครับ และได้ยินเสียง คนเรียกผมแว่วๆ ...ผมจึงลืมตาขึ้นมอง..เห็นไอคิมมันนั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงหน้าผมมือมันจับบ่าผมเขย่ายิกๆ...
“อือ...”ตอนนั้นผมรู้สึก ...ไม่อยากลุกเลยอะครับ ..มีแต่อยากนอนท่าเดียวเลยอะ…อาจจะเป็นเพราะผม นอนไม่เต็มตื่นมาหลายวัน ต้องเร่งทำงานให้เสร็จอะครับเลยเพลียจัด...พอสมองมันได้พักมันก็เกิดไม่อยากทำงานขึ้นมาซะงั้น ..ตาผมมันหนักมากเลยอะครับ...ผมจึงหลับตาลง กะจะฟุบลง กับโต๊ะ อีกอะครับ....
“โม...ไม่เอาน่า...ลุกเร็ว...กลับไปนอนบ้านปะ...” ไอคิมมันพูดแล้วจับไหล่ผมทั้ง 2 ข้าง ให้หันไปเผชิญหน้ากะมัน...
“ฮือ...เราง่วงอะ......” ผมปรือตาขึ้นมองมัน.. หน้าไอคิมมันเบลอๆอะ... แต่แหม อากาศที่ห้องสมุดนี้ ได้ใจดีจริงๆ เลย...แม่ม... แอร์เย็นๆ โอ้ย...ไอโม ไม่ไหวแล้ว.. ของีบอีกหน่อยเถอะเค้าคงยังไม่ปิดตอนนี้หรอกมั้ง....ปล่อยกูเลยไอคิม..ไม่ปล่อยกูเหรอ...เออ ดี...แล้วผมก้ล้มตัวลงนอนกะตักไอคิมนั้นแหละครับ..ผมได้ยินเสียงไอคิม มันอุทานเบาๆ แล้วผมก็ผลอยหลับไปอีก...
ผมมาสะดุ้งตื่นเพราะผมรู้สึกว่ามีอะไรมันสั่นๆ อยู่ที่หน้าอกผม... ผมจึงลืมตาขึ้น...และผมก็เห็นว่าไอคิม ก็หลับเหมือนกัน มือข้างขวาของมันวางอยู่บนหัวผม ตัวมันพิงพนักเก้าอี้ พอผมขยับตัวไอคิม..มันจึงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเหมือนกัน.ไอคิมรีบชักมือออกจากหัวผมทันที...เสียใจเว้ยกูรู้แล้วว่าเมิงแอบจับหัวกู ชิ..ผมลุกขึ้นนั่ง...แล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อด้านหน้าที่โทรสับผม มันยังสั่นอยู่.สั่นไรนักหนาวะ น่ารำคาญชิบ..
“ฮาโหล คร้าบ...” น้ำเสียงยังงัวเงียอยู่อะครับ..มือนึงถือโทรสับอีกมือนึงก็แคะขี้ตาอะครับ (โสโครกจริงๆ)..แล้วเอามือที่แคะขี้ตานั้นแหละครับ ไปสางผมตัวเอง จัดที่คาดผมให้เรียบร้อย...
*ตาหวาน ครับ อยู่ไหนแล้วครับ ตอนนี้อะ...* เสียงไอนัทฟังดูเหนื่อยๆ อะครับ
“ทำไม...สนใจ..ด้วยเหรอ...” ยังไม่หายโกรธครับ..ตาผมก็เหลือบมองไปที่ไอคิม...เห็นมันก้มหน้า ก้มตา...เก็บ นั่น เก็บนี้เข้ากระเป๋าให้ผม...ดูมันก็ไม่ได้สนใจอะไรผมหรอกครับ
“แฟนทั้งคนนี้ครับ..จะไม่ให้สนใจได้ยังไง...ยังไม่หายโกรธพี่อีกเหรอครับ..พี่ขอโทษนะครับ...ว่าแต่ตาหวานกลับห้องรึยังเอ่ย” อ๋อนี้แสดงว่ายังไม่กลับใช่ไหมเนี๊ยะมึงไอนัท...ชิ ตัวเอง ก็ยังไม่กลับทำมาเป็นฟอร์มถามคนอื่นเค้า...
“ยัง....” สั้นๆครับ..ผมยังมองไอคิมมันอยู่อะครับ ..ไอคิมมันขนหนังสือ 5-6 เล่มที่พวกผมไม่เอาอะครับ ไปวางไว้ที่โต๊ะ เก็บหนังสือ..ส่วนอีก 4 เล่มมันก็วางๆไว้ บนโต๊ะ ของผมเพื่อที่จะยืมกลับไปทำที่บ้าน..แล้วมันก็นั่งลงมองผมโทรสับ...ผมแลบลิ้นให้มันทีนึง...
*อ้าว ....ทำไมอะครับ...แล้วนี้อยู่ไหน...อย่าบอกนะว่าอยู่ที่ หอสมุดอะ..* ไอนัทมันโวยวายมาตามสายอะครับ...
“ใช่...ยังอยู่อะ...โอ้ย..” ก็ไอคิมอะจิครับ..มันดึงที่คาดผมออกจากหัวผม...แล้วเอาหนังสือ เล่มนึง ฟาดลงบนหัวผมอะ.หายง่วงเลยผม แล้ว.มันยังเอาที่คาดผมไปคาดไว้บนหัวมัน ..(ตายห่ะอันนั้นไอนัทซื้อให้ซะด้วย)...แล้วมันก็พูดไม่ออกเสียงประมาณว่า เร็วๆ หิวเว้ย จะไปกินข้าว
*ตาหวาน เป็นไรอะครับ...ตาหวาน* ไอนัท มันทำเสียงร้อนรนมาตามสายโทรสับอะครับ..ชิ. แล้วผมก็ยกเท้าขึ้น..ยันไปที่ท้องไอคิมมันทีนึง..ไอบ้า มาตีหัวกูไม ....ไอคิมมันชี้หน้าผมประมาณว่าจำไว้เลยมึงอะไรประมาณนั้น
“แฮะ..เปล่าหรอกพี่นัท...ไม่มีอะไรหรอก..ไม่ต้องห่วง” จะบอกมันได้ไงเล่าว่าโดนไอคิมตีหัว เฮ้อ
*อือ..แน่ใจนะครับ..ว่าไม่เป็นไรอะ...พี่เป็นห่วงนะ.....แล้วนี้...ไอโย มัน ได้ช่วยตาหวานหา หนังสือรึเปล่าเนี๊ยะ...ทำไมถึงได้...อยู่จนเย็นขนาดนี้อะ...* ชิจะไปหวังพึ่งคนอื่นได้ไงเล่า
“ไอโยอะไร..มันมาที่ไหน...คนที่มาหน่ะ มันไอคิม.” หวังพึ่งคนอื่นดีนักเป็นไงหล่ะ...ชิ
*หา...ว่าไงนะ...ไอคิมเหรอ...แล้วไอโยหล่ะ...* ฟังจากน้ำเสียงของไอนัทแล้วท่าทางมันจะไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่อะครับ...มึงอยากไม่มาเองนี้หว่า โทษไรคนอื่น…
ผมเห็นไอคิมมันลุกขึ้น หยิบกระเป๋าเป้ของผม ขึ้นมาไว้บนบ่าข้างเดียว ส่วนมือมันก็คว้า หนังสือ 4 เล่มที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้ว เดิน ไปเลยอะครับ แม่ม ไอบ้า ...จะไปก็ไม่บอกไม่กล่าวกันเลย.....ผมจึงต้องเดินแกมวิ่งตามไอคิมมันออกไป ปากก็ยังคุยทอสับกับไอนัทอยู่อะครับ...
“ก็ใช่อะเดะ เนี๊ยะ กำลังจะ...ออกจากหอสมุดกันแล้วเนี๊ยะ...” แล้วผมวิ่งไปทันไอคิมมันที่หน้าลิฟท์อะครับ...ผมจึงกะเอาศอกกระทุ้ง ท้องมันหน่อย ...แต่ไอคิมมันรู้ทันครับ...มือที่ว่างอยู่อีกข้างบีบข้อศอกผมไว้แน่นเลยครับ...แหงะเจ็บ...
*อืม..ตาหวานครับ..คือ...แล้วไอคิม มัน....”แล้วไอนัทมันก็เงียบไปอะครับ....อะไรของมัน....ไอคิมบ้า กูเจ็บ ปล่อยกู ผมก็พยายามสบัดข้อศอกให้ออกจากมือไอคิม อะครับ...แต่อย่าหวัง เลยครับ...
“ไอคิม มันทำไมอะ...” ผมก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าไอคิมมันแหละครับ ...มันยิ้มมุมปากหยดหยองให้ผมอีกแล้วอะ ....ผมกับไอคิมเดินเข้าลิฟท์กันไปแหละครับ ...ลิฟท์ก็เป้นใจเหลือเกิน มีแต่ผมกับมัน 2 คนได้ทะเลาะกันตายแน่ๆ เลยงานนี้
*******************************
-
ตอนที่ 52
*ปะ เปล่า ครับ...ตาหวาน อีก สัก ชั่วโมงนึง ได้อะ พี่ถึงจะเสร็จ งาน...ตาหวานรอ พี่ได้ไหมครับ...รออยู่ในหอสมุดนั้นแหละนะ...พี่จะไปรับกลับห้องด้วยกันนะครับ* ไอนัทมันพูดเสียงร้อนรน มาตามสายอะครับ...อ้าว ไหงงั้นอะ...ทำไม ..อะ กูหิวข้าว...
.ผมชักโมโห ...ไอคิมมันแล้วครับ..ผมก็เลยยกเท้าขึ้นกะกระทืบ เท้าไอคิมมันอะครับ...แต่แม่ม ไอคิมมันหลบได้อีกแว้วหง่ะ เว้ย แค้นเว้ยแค้น...ถึงจะเจ็บใจยังไง แต่ปากก็ยังคุยกะไอนัทอยู่ครับ
“ชั่วโมงนึงแน่นะ...” รอก้อได้วะ..ชิ..ตอนนี้ผมอยากฆ่าไอคิมมันมากมายเลยครับ
*คร้าบ...พี่คิดว่าจะเสร็จ ก่อน ด้วยซ้ำอะ...ตาหวานรอพี่อยู่ที่นั้นแหละนะครับ...สัญญานะ* อ้าวไม ต้องสัญญาด้วยเนี๊ยะ....แล้วมึงคิดว่ากูจะไปไหนได้ใน ม. เนี๊ยะ..กูกลัวหลงจะตายมึงก็รู้ ..หึย
“ไมต้องสัญญาด้วยอะ...ไม่เอาอะ...พี่นัท รีบๆ มาแล้วกัน มาช้า ผมโกรธจริงๆ ด้วย ….แค่นี้นะ...” แล้วผมก็กดวางสายอะครับ ...รำคาญไอคิมมันมากมายอะไรของมัน..ผมสบัดแขนออกจากมือไอคิม หันไปเผชิญหน้ากะมัน แหม๋ แบบนี้ค่อย จัดการกะไอคิมมันได้ถนัดๆหล่ะครับ..ขณะที่ผมเงื้อ หมัดจะต่อยท้องไอคิมนั้น(ไม่กล้าต่อยหน้าฮะกลัวช้ำ ครึครึ ม่ายช่ายยยย)
ติ่ง ! ! แล้วลิฟท์ก้เปิด ออก มีคนยืนอยู่แถวๆ หน้าลิฟท์อยู่ 3-4 คนอะครับ ..ผมจึงต้องปล่อยหมัดลง ในบัดดล ฝากไว้ก่อนเถอะมึง... ไอคิมมันยิ้มร่าหน้าบานเลยครับ...
“คุย กับ แฟน เหรอจ้ะ..พ่อหนุ่มน้อย หน้าใส หึ” ก่อนออกจากลิฟท์มันยังมีหน้ามากระซิบข้างหู ผมอะครับ.....หึย ไอบ้า...มึงก็รู้ว่ากูคุยกะไอนัท มึงยังจะพูดแบบนี้อีกเหรอ...เคืองเว้ยเคือง.........
พอออกจากลิฟท์ไอคิม มันก็เดิน นำลิ่วๆ ไปที่ บรรณารักษ์เพื่อยืมหนังสือ โดยไม่หันมามองผมเลยซักนิดอะครับ..อ้ายบ้า หึย..เคือง..ผมจึงเดินเลี่ยงๆ ออกมา นั่งรอไอคิม มันที่ด้านหน้า หอสมุดอะครับ....แอร์เย็นเกินฮะ ผมจะหลับเอา...เดี๋ยวจะกลายเป็นหลับรอไอนัทมันอีก...
“รอเพื่อนเหรอครับ น้องแตงโม” ผมเงยหน้าขึ้นมองคนถามอะครับ คือผมนั่งอยู่ ตรงขั้นบันไดหอสมุดอะครับ...ไอคนที่ชื่อเอ๊ก นั้นอะครับ(ไม่แน่ใจว่าเค้าให้นั่งได้อะเป่า แต่ไอโมก็นั่งไปแล้วครับ)
“ครับ...” สั้นๆ ครับ ขี้เกียจพูด...
“พี่นั่งเป็นเพื่อนนะ” แหงะ แล้วมันก็นั่งลงข้างผมอะครับ..ไรวะ ...ไรของมึงงงงงงงง....
“น้องยังไม่ได้บอก เบอร์โทร พี่เลยนะครับ” ไอคนนั้นมันถามผมยิ้มๆ อีกแล้วอะครับ....ตื้อ ชิบหายอะไรของมันวะ
“เพื่อนพี่ไปไหนหมดอะครับ...”ผมเปลี่ยนเรื่องทันที เลยอะครับ....ภาวนาขอให้ไอคิมรีบออกมาเร็วๆๆๆ...รำคาญ เว้ย...
“รอ...อยู่ตรง นั้นไงครับ...” มันชี้มือไปที่เพื่อนๆ มันที่ยืนรอ อยู่ริมถนน...พวกนั้นก็โบกมือให้มันหย่อยๆ อะครับมันก็โบกตอบ...แต่ผม..เซ็งครับ...
“ว่าไง ครับ..เบอร์โทรหน่ะ...ขอได้ไหม....” มันยังวกกลับมาเรื่องเดิมอีกอะครับ ตกลงมึงจะเอาเบอร์กูไปให้ได้ใช่มะ หา ..............ไอคนแปลกหน้า...
“คงไม่ได้หรอกพี่...”ผมยิ้ม ให้มันนิดๆ แล้วลุกขึ้น เดินไปหาไอคิม...ยิ้มกว้างให้มันเลยครับ...ทั้งๆที่เมื่อกี้แทบจะฆ่ากันตาย อย่างน้อยถึงผมกับมันจะทะเลาะกันบ่อยๆ แต่ อย่างน้อยผมก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นเพื่อน..เป็นรุ่นน้องที่คณะไอนัทของผม..ซึ่งแน่นอนว่าผมต้องเห็นมันดีกว่าไอคนหน้าแปลก คนนั้นแน่ๆ
ไอคิม มองหน้าผมอย่างแปลกใจ .และ.ผมคิดว่ามันคงเห็นไอคนนั้นแล้วอะครับ...มันจึง คว้าคอผมไปกอด ด้วยมือข้างเดียวที่ว่างอยู่ แล้วลากผม...ให้เดินไปด้วยกัน...
“น้องๆ ครับ..พอดีพวกพี่ ...จะไปทานข้าวกันที่ร้าน...(ชื่อร้านอาหารชื่อดังพอควรครับ) ไปด้วยกันไหมครับ” ไอคนนั้นมันยังไม่เลิกตามครับ ...แหม๋...คราวนี้น้องๆ เลยแฮะ..ติดใจไอคิมไงเพ่ๆๆๆๆๆๆ
“คงไม่อะครับ ตามสบาย..เราสองคนไม่ว่างอะครับ...ไปนะครับ หวังว่า เราคงไม่เจอกันอีก” ไอคิมมันพูดเสร็จ ก็ลากคอผม แล้วเดินไปที่ลานจอดรถเลยอะครับ...เสียวสันหลังวาบๆ เลยอะผม กลัวมีเรื่องครับพูดซะ...เหอๆๆ
“แต่พี่อะ อยากจะเจอน้อง 2 คนอีกนะครับ....โดยเฉพาะน้อง แตงโมอะครับ...แล้วหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับหึหึ” แล้วไอคนนั้นมันก็เดินผ่านหน้าผมกับไอคิมไปหาเพื่อนๆ มันอะครับ...แถมเพื่อนๆ มันยังหันมาโบกไม้โบกมือให้ผมกับไอคิมด้วยอะครับ....ไอคิมทำหน้าเฉยมากครับตามันน่ากลัวมากเลยอะ
“แยกกันตรง นี้นะ...เอาของ...ของเรามา...เราจะกลับไปรอพี่นัท ที่หอสมุด” ผมพูดหลังจากเดินมาจนถึงรถไอคิมแล้วอะครับ....พูดเสร็จผมก็ยื่นมือ จะไปรับกระเป๋ากะหนังสือจากไอคิม..แต่..มันไม่ให้ผมอะ..แล้วมันยังเดินไปเปิดประตูด้านคนขับอะครับ
“หึ ไอพี่นัท หน่ะ มัน จะมาตอนไหนหล่ะ....กว่าที่มันจะมา...นายไม่โดนไอพวกนั้น.......มัน ..ลากไปเสียบก่อนไง...หัดคิดซะ บ้างสิ...อ๋อ หรือว่าชอบ..หะ....” มันหันมาพูดกับผมเบะปากนิดๆ อะ แววตามันดูเย้ยหยันผมยังไงชอบกล..แล้วมันก็ขึ้นไปนั่งบนรถแล้วสตาร์ทรถรอเลยอะครับ...
.ผมอึ้งจนพูดไม่ออกเลยอะครับ... แบบมันอธิบายความรู้สึกตอนนั้นไม่ถูกเลยอะ...ผมก้อไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดจะไม่รู้ว่าที่มันพูดหน่ะมันหมายความว่าไง....ผมเจ็บใจ จนน้ำตาแทบร่วง เลยครับ...ขอบตาร้อนผ่าวๆๆๆๆๆๆยืนนิ่งไม่ขยับตัวเลยอะครับ...ผมไม่อยากขึ้นรถมัน...มันดูถูกผม...มันเป็นใครมาว่าผมแบบนี้ได้ยังไง...ไอนัทมันรู้จักผมมากี่ปี...มันไม่เคยเลยซักครั้งที่จะทำให้ผมเจ็บช้ำน้ำใจ..แต่นี้อะมันเป็นใคร..จะเพื่อนก็ไม่ใช่..คนรู้จัก ก็ไม่เชิง...มันกล้าพูดกับผมแบบนี้ได้ยังไง........
ผมก็ไม่ยอมขึ้นรถมันอะครับ...
“ขึ้นมาสิ...ยืนทำไรอยู่...เราไม่ได้ใจดี..เหมือนไอพี่นัทหรอกนะ” ไอคิมมันเปิดประตูออกมา แล้วมันก็ตวาดผมอะ....กูไม่ชอบให้ใครมาตวาดกูเว้ย ไอชั่วววววววววว
“เอากระเป๋า...กูคืนมา...” ผมพูดกับมันห้วนๆแล้วจ้องหน้ามันเขม็งเลยครับตอนนี้ผมโกรธมันสุดๆ...มันจะต่อยจะเตะผมผม..ก็ไม่สนใจแล้วครับ ถึงผมจะสู้มันไม่ได้แน่ๆ แต่ผมจะสู้มัน ไม่ยอมให้มันทำอะไรผมได้ง่ายๆ หรอก
ไอคิม มันมองผม..อย่างพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองอะครับ....มันย่อตัวกลับเข้าไปในรถอีกครั้ง...
“เออ...ดี ดี มาก...จะไปตายโหง ตายห่ะ ที่ไหนก็ไปเลยไป...”..มันพูดเสร็จก็โยนกระเป๋าหนักๆ มาตกแทบเท้าผม..
.แล้วมันก็กลับเข้าไปในรถปิดประตู...แล้วขับ ปึ๊ดๆ ออก จากลานจอดรถไปเลยครับ.....
ผมก้มลงหยิบ กระเป๋าเป้ ของผม...มันหนักยิ่งกว่าเดิมอีก ...สงสัย ไอชั่วคิมมันคงเอาหนังสือใส่ไว้ในนี้....ผมสะพายกระเป๋าไว้บนบ่า...แล้วเดินกลับไป รอไอนัทของผม ที่หน้าหอสมุด...รีบๆมาหน่อยนะเว้ยไอนัท...กูคิดถึงมึง......
*****************************
-
ตอนที่ 53
เดินกลั้นน้ำตา...มาจนถึงหน้าหอสมุด...เดินวนๆ อยู่ด้านหน้านั้นตัดสินใจไม่ถูก ว่าจะเข้าไป รอข้างใน หรือว่า จะรอ ข้างนอกดี....ถ้าเข้าไปรอด้านใน ก้อปลอดภัยนะเว้ยมึงไอโม...แต่ว่า กูขี้เกียจให้เจ้าหน้าที่เค้า ตรวจกระเป๋าทั้งตอนเข้า และตอนออกนี้หว่า ...แล้วถ้าเข้าไปหน่อยเดียวแล้วไอนัท มันมาหล่ะ........ถ้านั่งรอด้านนอก...ถ้าเผื่อพวกนั้นมันกลับมาอีกหล่ะ...ไม่มีใครมาช่วยแล้วนะเว้ย.......ไม่เป็นไรมั้ง คนก็ออก เยอะ แยะ...คงไม่มีใครมาลากกูไป...เอ่อ ทำอย่างที่ไอชั่วคิม มันว่าหรอกน่า....
พอตัดสินใจได้ผม ก็...หาที่นั่ง.. ตรงที่ที่มีคนเยอะหน่อย...ผมมองเห็นเก้าอี้.4-5ตัว วางอยู่ด้านข้างทางเข้าหอสมุด..(เด๋วนี้ไม่รู้ว่ามีอะปล่าว)มีคนนั่งอยู่ ตรงนั้น 2 -3 คนได้มั้ง ผมจึงเดินเข้าไปนั่งลง.ตัวริมสุด....คุณป้าที่นั่งอยู่ข้างๆผม หันมาส่งยิ้มให้ผม....ผมจึงยิ้มตอบ...รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างประหลาดครับ....
“มาคนเดียวเหรอจ้ะ” คุณป้าคนนั้นถามผมยิ้มๆครับ
“ครับ...แต่เดี๋ยวเพื่อนก็มารับหน่ะครับ..”ผมยิ้มแล้วตอบคุณป้าคนนั้นไปเบาๆ
“อ๋อ...เหรอ...รอแฟนหล่ะสิ คิคิ....” คุณป้าท่าทางจะเป็นคนมีอัธยาสัยดีพอควรฮะ...ผมก็เอาแต่ยิ้มอะครับ...นึกถึงหน้าไอนัท ขึ้นมาทันที...เลยฮะ..แต่วูบนั้นหน้ายิ้มเยาะเย้ยของไอคิมก็ลอย เข้ามาในหัวผม....โอ้ย..ผมสะบัดหัวพรืดๆ จน คุณป้า..ต้องถามว่าผมเป็นอะไรไม่สบายตรงไหนรึเปล่า....ผมก็บอกว่าไม่เป็นไร แค่พักผ่อนไม่พอ...ต้องอ่านหนังสือสอบอะไรประมาณนั้น.....ผมไม่ได้โกหกนะครับมันเรื่องจริง
แล้วผมกับคุณป้าคนนั้นก็นั่งคุยกันไปแหละครับ..แกบอกว่าแกเป้นเจ้าที่ที่หอสมุดนี้แหละครับ..(แกทำหน้าที่อะไรผมจำไม่ได้แล้วครับ)....แกเลิกงานตั้งนานแล้ว...แต่แกรอแฟนแกมารับ...คุณป้าก็ถามผมเรื่องโรงเรียนผม เรื่องนั้นเรื่องนี้ แกเป็นคนคุยสนุกมากฮะ...ทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะ...เลยฮะ.
..เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ผมต้องเป็นฝ่ายรอ...ทรมานดีเหมือนกันนะครับ....ปกติผมไม่เคยรอใครหรอกครับ...นัดผมเที่ยง ผมไปแล้วไม่เจอผมไม่คอยหรอกครับ...มาช้าไม่เห้นผมนี้ จะมาโวยวายไม่ได้ฮะ....
การคุยกับคุณป้า ทำให้การรอคอยไอนัท ของผมไม่น่าเบื่อ แกเล่าเรื่อง ตลกๆ ตอนที่แกทำงานในหอสมุดให้ผมฟัง...ผมก็ฟังไปหัวเราะไปแหละครับ...จนคนที่นั่งถัดจากคุณป้า...ต้องหันมาคุยกับพวกเราด้วย..เป้น เด็กผู้หญิง โรงเรียนสาธิตที่นั้น แหละครับ...แล้ววงสนทนาเล็กๆ ของ เด็กสายอาชีพอย่างผม เจ้าหน้าที่ห้องสมุด และเด็ก ม.ปลาย..ก็ได้เริ่มขึ้น พวกเราเล่าเรื่องตลกๆ ที่พวกเราเจอมาให้กันและกันฟัง...แปลกนะครับ...เราคุยกันยังกะพวกเรารู้จักกันมานาน...ทั้งๆที่พึ่งได้เจอกันเมื่อกี้นี้เอง แค่เรามานั่งเก้าอี้ใกล้กัน...แต่มิตรภาพของคนต่างวัยต่างเพศก็ได้เกิดขึ้น....ง่ายๆ และก็จบลงง่ายๆ....เหมือนกัน...คับ
แล้วโทรสับที่ผมตั้งสั่นไว้ ก็สั่นพับๆ ในกระเป๋าเสื้อผมอะครับ ผมสะดุ้งโหยง จนคุณป้า...ตกใจ อะครับ...แก ก้อถามว่า ผมเป้นอะไร ผมหัวเราะ แล้วก้อ ขอตัวรับโทรสับ แป๊บ คุณป้าแก ก็ ยิ้มขำๆ อะครับ…ผมมองดูชื่อ คนโทรเข้าแล้วยิ้มออกมา
“ครับ…พี่นัท..” คิดถึงจังหว่ะ แฮะ เขิล
“พี่ถึง แล้วนะครับ...ตาหวานรอพี่อยู่ตรงไหนครับ...แล้ว ไอ...”ผมรู้ว่ามันจะพูดอะไรเลยรีบ พูดแทรกก่อนมันจะพูดจบ...
“ผมอยู่...หน้าหอสมุดนี้อะครับ...พี่นัทอยู่ตรงไหนอะ..ผมจะเดินไปหา” ผมก็ชะเง้อชะแง้ แลมอง หาไอนัทมันแหละครับ
“พี่ถึงแล้วครับ แต่พี่จอดหน้า หอสมุดไม่ได้อะ...เดี๋ยวพี่ไปจอดเลยนิดนึง...ตาหวานไม่ต้องเดินออกมานะครับ ..เดี๋ยวพี่เดินไปรับ..” แหม๋ ดีใจนะเนี๊ยะ แต่ไม่เป็นไรหรอก เลยออกไปนิดเดียวเอง
“ไม่ต้องอะ...พี่ เดี๋ยวผมเดินออกไปหาดีกว่านะ...” แหม๋แค่นี้กูเดินได้น่า
“แล้วพี่นัท ไปจอดตรงไหนอะครับ ผมจะได้เดินไปถูกอะ”
*ตาหวานออกมาจากหอสมุดเลี้ยวซ้ายมาเลยนะครับ...เดินตรงมาเรื่อยๆ มันจะเป็น 4 แยก เล็กๆ(จำไม่ได้ครับ ว่าเลี้ยวซ้ายหรือขวา เป็น 3 แยก หรือ 4แยก มันจะเป็นถนนแยกไปตามคณะต่างๆของ มหาลัยนั้นอะครับ) รถพี่จอดอยู่ตรงแยกนั้นแหละครับ ...ระวังตัวหน่อยนะ..พี่เป็นห่วง* แหม๋จะห่วงไรกันนักหนาคร้าบ..กระผมไม่ใช่สาวน้อยที่แสนบอบบางนะครับพี่ท่าน
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า...สบายใจได้ แค่นี้นะครับ” ผมพูดเสร็จก็กดวางสายทันที
“คุณป้าครับ...แฟนคุณป้า จะมารับตอนไหนอะครับ...ไปกับผมไหมครับ เดี๋ยวเพื่อนผมไปส่งให้ก็ได้นะครับ คุณป้า....” ผมหันมาหาคุณป้า ที่ผมถามเพราะเห็นว่ามันเริ่มที่จะดึกแล้วอะครับ...ส่วนน้องผู้หญิงคนนั้น เค้ารอแม่เค้ามารับอีกแป๊บเดียวก็ถึงครับ
“ไม่เป็นไรหรอกจ้า...นู๋ ไปเถอะลูก เดี๋ยว แฟนป้าก็มารับแล้วหล่ะ...โชคดีนะลูกนะ.......” คุณป้าพูดยิ้มๆ อะครับ...
“งั้น ผม ไปแล้วนะครับ คุณป้า...พี่ไปแล้วนะครับน้อง บายครับ” ผมยกมือไหว้คุณป้า แล้วหันไปพยักหน้าให้น้องผู้หญิงคนนั้น....
คุณป้า รับไหว้ ผม น้องผู้หญิง ก็ยกมือโบกบ๊ายๆ บายผม ยิ้มซะน่ารักเชียวครับ ม่ายด่าย คิด อารายยยยยยยยยยจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆครึครึ
ปล...จากเรื่องที่เล่า เท่าที่ผมจำได้รู้สึกว่าตรงหน้าหอสมุด เค้าจะไม่ให้จอดรถหรืออะไรนี้แหละ เพราะรถค่อนข้างผลุกผล่านนิดนึง มันเป็นทางผ่านของโรงพยาบาล ด้วยอะครับ....ถ้าจอดรถนี้รถคงติดเป็นแพเป็นแน่แท้...คิดว่านะอันนี้กระผมก็ไม่รู้...ไม่ใช่คนแถวนั้น....
-
มารออ่านต่อจ้า :yeb:
เห็นมีแต่คนว่าแน๋วแก่ ถามจริงอายุเลยเลขสามยังหรือว่าเลขสี่กวักมือเรียกยิกๆๆ :laugh3: :laugh3: :laugh3: รกดอกจึงหยอกเล่น
-
เช๊อะ พวกนี้ชอบใส่ร้ายแน๋วแหล่ะ 1 ตัวเองแก่แล้วอยากให้คนอื่นแก่ด้วยงายยยย :angry2:
-
แต่ส่วนใหญในเล้าเค้าจะประมาณ 17-18 มิใช่เหรอ :kikkik:
อย่าสนใจเลยขนาดเรายังกลัวว่าเราจะแก่สำหรับเล้านี้เลย แก่แต่อายุมิใช่หัวใจ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
เออ..น่านจิลืมปาย ในเล้ามานมีแต่17-18นี่หว่า งั๊นเปลี่ยนใหม่ เค้าพึ่งจายี่ฉิบเองน๊า :kikkik:
ปล. ทะลายหลักฐานแระ ครายมาทีหลังอดอ่าน อิอิ :laugh5:
-
:laugh3: แล้วค่าปิดปากเราล่ะ :laugh3:
-
ให้จุ๊บๆเปงค่าปิดปากด้ายป่ะ :จุ๊บๆ:
:3123: :3123: :3123:
-
:-[ เขิล อะก็ด้าย :-[
แน๋วนอนดึกจังเนอะ เห็นบอกบ่อยๆว่าวีคเอ็นไม่ค่อยว่างทำไมวันนี้มาได้ล่ะ :yeb:
-
อ้อ กลางวันมะว่างงายแต่กลางคืนว๊างว่าง รอ1มาทำให้มะว่างอยู่เนี่ย มาจิ :kikkik:
-
...........กระทู้นิยายนะ....มะได้หั้ยมาจีบกัน... :laugh5: :laugh5:
...................เข้ามาขัดขวาง.... :laugh3: :laugh3:
...........ส่วนเรื่องอายุป้าแน๋วอะอย่าไปทายเลย.....เด๋วแซยิดเมื่อไหร่ก็คงได้ไปแหละ....เร็วๆนี้.... :laugh5: :laugh5:
-
:เฮ้อ: มะได้จีบกันจ๊ะแค่คุยเฉยๆ คุณถุง
เดี๋ยวเด็กในสังกัดแน๋วจะมาฉีกอกเอา :laugh3:
-
อ่านนิยาย แถมได้ดูคนจีบกันเป็นของแถม :kikkik:
เรื่องนี้คุ้มจิง ๆ :yeb:
-
อารายยๆๆๆ อย่ามาแซว คนเค้าคุยกันเจ๋ยๆๆ ออกจาเปิดเผย :kikkik:
***************************************************************************
ตอนที่ 54
พอผมแยกจากคุณป้า กับน้องคนนั้นแล้ว...ผมก้อเดินออกมาด้านหน้าหอสมุดอะครับ... เดินไปตามทางที่ไอนัท มันบอกก็ไม่น่ากลัวหรอกครับ ถึงจะมืดแล้ว แต่ตรงด้านหน้า หอสมุดยังมีคน เดินผ่านไปมาอยู่พอสมควรทีเดียวจนผมมองเห็นรถไอนัทแล้วครับ และทอสับผมมันก็สั่นขึ้นมาอีก ..ไอนัท นั้นเองครับ แหม๋...โทรไรนักหนาเนี๊ยะ ....เปลืองตังค์เฟ้ย.
“ครับ...พี่นัท” มีไรอีกเนี๊ยะ ...
“ตาหวาน ..เดินออกมารึยังครับ ทำไมนานจัง...” มันจะนานอะไรนักหนาหล่ะ แบบนี้.ต้องแกล้งซะหน่อย แล้วมั้ง ครึครึ…ผม ทำตัวเองให้ตัวเล็ก ที่สุด แล้วค่อยๆ ย่อง เข้าไปหารถไอนัทที่จอดอยู่..
“ผมไม่เห็นรถพี่ อะ จอดอยู่ตรงไหน อะ...พี่นัท..ผมหลงอีกอะเปล่าเนี๊ยะ” ทำเสียงอ่อยๆ ครับ แฮะ.....
“หา...วะว่าไงนะ...”แล้วประตู ด้านคนขับก็เปิด ออกมาพร้อมกับร่างสูงๆ ของไอนัท..
“แล้ว ตอนนี้ ตาหวานอยู่ตรงไหนอะครับ...มีคนอยู่ไหม..ตรงที่ตาหวานอยู่มันมีลักษณะยังไง ...ตาหวานไม่ต้องเดินไปไหนแล้วนะครับ รอพี่อยู่ตรงนั้นแหละนะเดี๋ยวพี่จะไปรับ” ไอนัทมันทำเสียงร้อนรนอะครับ..ผมหล่ะกลั้นหัวเราะแทบ แย่ ไอบ้านัท กูจะหลงบ้าอะไรขนาดนั้นวะกะอี่แค่เดินออกมาแค่เนี๊ยะ ครึครึ..
ไอนัทขึ้นมาเดินริมถนนแล้วมันก็เดินผ่านผมไป ...ผมที่แอบอยู่ท้ายรถมัน รอจังหวะ อยู่แล้วอะครับ...มองซ้ายมองขวา ไม่มีคนเดินผ่านอะ.. รถที่ขับผ่านก็มีแต่ขับตรงไป ไม่เห็นมีคันไหนเลี้ยวซ้ายมาซักคัน.......คงไม่มีใครเห็นนะ...ผมวางกระเป๋าลงที่ริมถนนนั้นแหละครับ
“อยู่นี้ไง...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมกระโดด ขึ้นไปขี่หลังไอนัทมันทันทีอะครับ...แขนกอดคอมันไว้แน่น..อะ
“โอ๊ะ...หึหึ ...โหย ร้ายนักนะเรานะหา...ร้ายนักนะ” ไอนัทมันสอดแขนเข้ามาใต้เข่าผมเพื่อยึดผมไว้ แล้วมันก็กระโดดๆ .. แล้วก็หมุนไปหมุนมา วิ่งไปวิ่งมาอะครับ...ครึครึ มันแกล้งผมอะ ...ผมก็ไม่กลัวหรอกครับ...เพราะผมรู้ไอนัทมันไม่มีทางทำให้ผมเจ็บแน่นอน.. ผมก็หัวเราะ ชอบใจอะครับที่แกล้งมันได้...ไอนัทก็หัวเราะเหมือนกัน มีความสุขจังครับ...แฮะ....มันก็แกล้ง วิ่ง แกล้งกระโดดโลดเต้นไปซักพักแหละครับ...จนหอบแฮกเลยมัน คิคิ...สม
แล้วไอนัทมันก็หยุด แล้วก็เดินกลับไปที่รถ โดยผมยังเกาะหลังมันแน่นเป็นตุ๊กแกอยู่อะครับ.....
“คิดถึงพี่ไหมครับ...” ไอนัทมันถามผมทั้งที่ยังเดินอยู่อะครับ...บร้าเขิลนะเว้ย..
“บ้าเหรอ..เจอกันทุกวัน จะคิดถึงอะไรนักหนา...”ผมก็ตอบมันอ้อมแอ้มอะครับ..อายอะ
“...พี่ก็แค่อยากรู้ว่าตาหวานจะคิดถึงพี่ เหมือนกับ ที่พี่คิดถึงรึเปล่า...พี่คิดถึงตาหวานมากนะครับ..” ไอนัทมันพูดเศร้าๆ อะครับ..แม่ม น้อยใจอะไรอีกวะ ...ไอบ้าหนิ...
ผมยื่นจมูก เข้าไปหอมแก้ม ไอนัท มันทีนึง..แล้วซบหน้าลงกับซอกคอมันอะครับ...ทำไปแล้วก็อาย..... ไอนัทมันทำเสียงหัวะเราะในลำคออะครับ...ผมหมั่นไส้ เลยกัด ที่คอ มันแรงๆ ที่นึง
“โอ้ย...หึหึ..” ไอนัทมันหันหน้ามาหอมแก้มผมกลับบ้างอะครับ ไอบ้า กูอาย...ผมเลยยิ่งซุกหน้าลงกับซอกคอมันยิ่งกว่าเดิมอีก ...อะครับ
“หึหึ.หิวไหมครับ ...เราไปหาไรกินกันก่อนนะ ...แล้วค่อยกลับดีไหม....”..ไอนัทมันถามผมเป็นเชิงปรึกษามากกว่าครับ...มันคงรู้อะครับว่าผมอาย...มันเลยเปลี่ยนเรื่อง แฮะ...อายจริงๆ อะแหละ .......
ผมเขิล ไอนัท จนพูดไม่ออกอะครับ..ได้แต่พยักหน้ากับซอกคอของมัน..พอถึงรถไอนัทก็ปล่อยขาผมข้างนึง แล้วมันก็เปิดประตูรถ ..หันหลังแล้วปล่อยผมลงนั่งในรถ อะ..พอผมปล่อยคอมัน......มันก็หันหน้ามาจุ๊บปากผมทีนึง..อะครับ แฮะ..เขิล เว้ยไอบ้านัท..พอมันเห็นว่าผมอายหนัก..มันหัวเราะหึหึ แล้วเอามือ ขยี้ หัวผม...แล้วจึงปิดประตูผมเห็นมันเดินกลับไปด้านหลังรถ ...มันถือกระเป๋าผมติดมือมาด้วยอะครับ แฮะ ลืมกระเป๋าตัวเองเลยกู หุหุ....
พอไอนัทมันเข้ามานั่งในรถ....มันก็ดึงผมเข้าไปจูบทันทีเลยครับ.... ท่าทางจะคิดถึงมากจริงๆ อะ..จูบซะจนหายใจหายคอแทบไม่ทันกันเลยทีเดียว…พอมันเห็นว่าผมจะหายใจไม่ออก ..แล้ว..จะตายแล้ว มันจึงปล่อยผม...แล้วหัวเราะอีกต่างหากอะมันอะ ...อารมณ์ดีเหลือเกินนะมึงไอบ้า... ผมก็งอนมันนิดหน่อยอะครับ...จูบ อยู่ได้...จูบจนหายใจไม่ทัน....ถ้าตายไปจริงๆ จะว่าไงชิ...ผมจึงหันหน้าหนีมันออกไปมองวิวข้างทางดีกว่า...แฮะ..
ไอนัทมันก็สตาร์ทรถ ...แล้วค่อยๆ เลี้ยวรถกลับทางเดิมอะครับ..มันบอกว่าเดี๋ยว จะพาไปหาไรกินแถวหลัง ม. แล้วกันแล้วค่อยกลับ....ผมก็พยักหน้ารับมันอะครับ...แต่ผมก็ไม่ได้หันกลับไปมองมันหรอกนะครับ...ผมก็มองผ่านกระจกรถไปเรื่อยๆ อะครับ.....แล้วผมก็ต้องหัวใจกระตุกวูบ.......
ผมเห็นไอคิม มันยืนพิงต้นไม้ต้นนึงตรงริมถนน ใกล้ๆกับตรงที่ผมกับไอนัท ..เล่นกันอยู่เมื่อกี้อะครับ...มันเอามือกอดอกแล้วมองตรงมาที่ผม..ถึงตรงนั้นมันจะไม่สว่างมากนัก แต่ก็พอทำให้เห็นว่าคนคนนั้นมีรูปร่างหน้าตายังไง.... มันกลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ.... มันมาทำอะไรที่นี้ แล้วมันมาตั้งแต่เมื่อไหร่..แล้วมันเห็นไหมว่าผมกับไอนัททำอะไรกัน.....ผมจ้องไปตรงที่..ที่ไอคิมมันยืนอยู่เขม็ง...แล้วไอคิมก็ค่อยๆลับสายตาผมไป....ผมหันหลังกลับไปมองมัน...แต่ก็ไม่เห็นมันแล้ว....ตายหะ มันจะเห็นไหม หว่า ว่ากูกับไอนัทจูบกัน........จบสิ้นกันแล้วคราวนี้...ผมค่อยๆ หันหน้ากลับไปมองไอนัท...ไอนัทยังตั้งหน้าตั้งตาขับรถอยู่อะครับ...แล้วมันก็หันมายิ้มให้ผมนิดนึงก่อนที่จะหันกลับไปสนใจถนนเหมือนเดิม...เฮ้อ...
หลังจากนั้นไอนัทก็พาผมไปหาไรกินที่หลังม.อะครับ ผมก็ยังรู้สึก ตะหงิดตะหงิดอยู่ในใจตลอดเวลาอะครับ...กลัวไอคิมมันจะไปพูดให้คนอื่นฟัง..แล้วคนอื่นจะมารังเกียจไอนัทของผมอะจิครับลำพังผมหน่ะไม่เป้นไรหรอก เพราะผมไม่ได้เจอกับพวกมันทุกวันแต่ไอนัท นี้สิ มันต้องเจอพวกมันตลอด..ที่คณะมันก็มีแต่ผู้ชาย..โอ้ย ไอนัท จะเป็นไงบ้างหล่ะคราวเนี๊ยะ...กลุ้มเว้ยกลุ้ม....จะบอกไอนัทมันดีไหมวะ ว่ากูเห็นไอคิมมันยืนอยู่ตรงนั้น ....อย่าดีกว่าน่า ใกล้สอบแล้วด้วย...ไม่อยากให้ไอนัทมันกังวลอะ.....
“ตาหวาน เป็นไรรึเปล่าครับ...ไม่สบายรึเปล่า...” ไอนัทมันคงเห็นว่าผมซึมๆจ๋อยๆ ลงไปอะครับ มันเอามือมาแตะๆ ที่หน้าผากผม.อะ...ตอนนี้ผมกับมันขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้วครับ
“ปล่าว....แค่เหนื่อยๆ เพลียๆ อะ....” ผมดึงมือไอนัทมันออกจากหน้าผากผม...แล้วจับ เอาไว้แน่น.....
“พี่นัท...วันนี้ ผมไปนอนห้องพี่นะ...”ผมพูดแล้วสบตามันนิ่งอะครับ...ไม่รู้สิผมอยากอยู่กับมันให้นานที่สุดอะ....รู้สึกไม่สบายใจยังไงชอบกล...
ไอนัทมันยิ้มกว้างเลยครับ ก็ผมอะเคยขอไปนอนกับมันซะทีไหนหล่ะ.....
“พร้อมแล้วรึไง..หือ” ไอนัทมันพูดแล้วหัวเราะอะครับ ไอบ้า
“ไม่ใช่ว้อย...แค่นอนกอดเฉยๆ เหมือนเดิม..เดี๋ยวก็ไม่ไปนอนด้วยเลยหนิ.”
ผมพูดแล้วยกมือมันที่ผมจับอยู่ไปตบหัวมันทีนึง......ทะลึ่งจริงๆ..ชิ….
“ได้คร้าบคุณหนู...จะทำอะไรก็ทำไปเถอะคร้าบ...กระผมยินดีทำตามทุกอย่างคร้าบ”..ไอนัทมันทำหน้างอนๆใส่ผม...แล้วสะบัดหน้าพรืดไปสตาร์ทรถ แล้วขับออกไปอะครับ....แหม๋.ๆ ๆ สงสัยผมจะไม่ต้องห่วงมันซะแล้วหล่ะมั้งครับ เฮ้อ......น่ารักตายหล่ะมึงไอนัท...
-
ตอนที่ 55
ผ่านไป 2-3 วันได้มั้งครับ..ผมที่กังวลใจเรื่องที่เห็นไอคิมมันที่ ริมถนนวันนั้น ก็อดรนทนไม่ไหว...เลยตัดสินใจโทรหาไอปอด์น...แฮะ ไอปอด์นมันก็คุยกับผมปกติดีครับ ไม่มีสิ่งผิดปกติใดใด ทั้งสิ้น แสดงว่าไอคิมมันยังไม่ได้พูดอะไร..แฮะ ค่อยยังชั่วหน่อย วู้ ค่อยหายกังวลหน่อยครับ..แต่ยังไม่ทั้งหมดหรอก หรือว่าไอคิมมันไม่ได้คิดอะไร..คิดว่าเพื่อนหยอกกันเล่น..อืม...อาจจะใช่...หรือว่ามันไม่เห็นตอนจูบกัน ก็น่าจะอีก..อืม...หรือว่ามันเห็นหมดนั้นแหละแต่ไม่พูด ...เพราะรังเกียจ หยึย ....ฮู้.......ช่างแม่มมันวะ...อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด...ไปทำงานส่งจารย์ดีกว่ากู...ไร้สาระสิ้นดี...
และแล้ววันสอบวันสุดท้ายก็มาถึง....คืนนั้น...ไอคุณนัท..หลังจากมันสอบเสร็จ กลับถึงห้องอาบน้ำอาบท่าแล้วมันก็ตรงแหน๋วมาหาผมที่ห้อง เลยอะครับ ไอวิทย์มันสอบเสร็จก่อนผมครับมันเลย..กลับบ้านสบายใจเฉิบเลยครับ...ไอนัทมันก็มาเคาะห้อง ก๊อก แก๊ก ก๊อก แก๊ก สไตร์มันอะแหละครับ..พอผมเปิดประตูห้องรับมัน..มันก็เดินเข้ามากอดมาหอมผมใหญ่เลยฮะ....
“เป็นไรเนี๊ยะ พี่นัท...ปล่อยเลย...ผมเช็คดูงานก่อน... จะส่งพรุ่งนี้แล้ว...อย่ามากวน” ไอนัทมันกอดผม ไว้แน่น จนผมขยับตัวไม่ได้อะฮะ..โมโหนิดๆฮะ..หื่น เกินไปแล้วมึงหน่ะไอนัท...
“พี่เหนื่อยจังครับ...เติมพลังให้พี่หน่อยสินะ..” มันพูดเสียงหวานอีกแว้วหง่ะ แล้วไอนัท มันก็ย่อตัวลงอุ้มผม.ไปวางไว้บนเตียงอะครับ เว้ย ...ไม่หนักไงวะ...ตัวกูก็ไม่ใช่เล็กๆนะมึง ไอนัทบ้า มึงจะทำไรกูเนี๊ยะ.
“พี่นัท...ทำไรเนี๊ยะ ไม่เล่นนะพี่” ชักกลัวนิดๆ ฮะกลัวมันจะบ้าขึ้นมาอีก...แล้วไอนัทมันก็เดินไปปิดคอมฯ ปิดไฟ ห้องผมอะ...ไอนัทกูจะเช็คงาน..ไอบ้า
“นอนได้แล้ว..ดึกแล้วพรุ่งนี้สอบเป็นวันสุดท้ายหนิตาหวานอะ...งานหน่ะ พอแล้ว......มาให้พี่นอนกอดดีกว่ามา..หึหึ”..มันยังพูดไม่ทันจบ ก็มานอนทับผมไว้ทั้งตัวเลยอะครับ...ไอบ้านัทกูหนัก
“แอะ..หนักหง่ะ ...ตัวยังกะควาย..มาทับเค้าอยู่ได้...” ผมก็บ่นไปผลักมันออกไปอะครับ...หายใจไม่ออกเว้ย...
ไอนัทมันพลิกตัวให้ผมไปอยู่ด้านบนของมัน..แล้วมันก็ดึงผมเข้าไปจูบอีกแว้วหง่ะ...ฮื้อ ไอบ้าหนิ ลูกเค้ามีพ่อมีแม่ นะเว้ย...จะมาจูบเอาจูบเอาแบบนี้ได้ไงวะ...
“ไม่ต้องกลัวไปหรอกน่า...พี่เหนื่อยมากเลยอะ...พี่ไม่มีแรงทำอะไรตาหวานหรอกน่า...”มันพูดเสียงเพลียๆอะครับ เหนื่อยจริง หรือแกล้งให้ตายใจวะ...
.ผมจึงซบหน้าลงกับอกไอนัทอะครับ...แฮะ ยังนอนทับมันอยู่ครับ..ตั้งแต่คบกับไอนัทมา 4 ปีนี้เนี๊ยะ...ผมชักจะชินๆ กับที่มันชอบทำยังกะผมเป็นผู้หญิง..แล้วครับ เลยไม่รู้สึกตะขิดตะขวางใจอะไรมากมายนัก..แต่ก็มีบ้างอะครับ ที่รับไม่ได้จริงๆ คิคิ...
“ตาหวานครับ...” ไอนัทมันพูดเสียง ...สลำสะลือ อะครับผมคิดว่ามันคงง่วงจัด
“หือ..ว่าไง” ผมก็ขานรับมันเบาๆ อะครับ
“สอบเสร็จ ตาหวานอย่าพึ่งกลับบ้านนะครับ....ได้ไหม”
“ทำไมอะ...ปกติสอบเสร็จผมก็กลับบ้านทุกทีหนิ..พี่มีไรปล่าว” ผมก็ถามมันอย่างสงสัยอะครับ..ใจคอจะไม่ให้กูกลับไปหาพ่อแม่เลยใช่มะ...จะให้กูนอนกก อยู่กะมึงทั้งวันทั้งคืนเลยรึเปล่าหล่ะไอนัท ชิ
“รอ..ให้พี่สอบเสร็จก่อนนะครับ....แล้วเราไปเที่ยวทะเลกันนะ...ไป กัน 2 คนนะครับ” หือ...ทะลเหรอ...ร้อนจะตายชัก ....ผมก็นิ่งเงียบอะครับกำลังใช้ความคิดอะครับว่ากูจะไปดีไหมว้า
“หือ..ว่าไงครับ...ไปนะ ตาหวานนะ พี่อยากไปกับ ตาหวาน อะ..ไปค้างซัก 2 คืนนะ... แล้วค่อยกลับ.. ตาหวานอยากกินกุ้ง ตัวใหญ่ๆ ไม่ใช่เหรอ..นะเราไปกันนะ” ..กุ้งที่ไหนก็มีน่าไม่จำเป็นต้องเป็นทะเลเลยสักนิดไอนัทมันพูดแล้วก็ดึงหน้าผมไปจูบจนทั่วเลยครับ....
“อืม..ก้ได้..ไปที่ไหนอะ..ผมจะได้บอกแม่ถูกอะ..” แฮะ ใจง่ายอีกแล้วครับ พูดเรื่องเที่ยวทีไรทุกทีเลยสิน่า....แต่ผมว่าไปคราวนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆเลย..เฮ้อ..
“จริง เหรอ..ดีจัง” ไอนัทมันพลิกตัว มานอนตะแคงแล้วจุ๊บผมที่ปากติดๆกันอีกแว้วหง่ะ กอดผมไว้แน่นเลยอะครับ..แฮะ
“ไป ชะอำอะครับ...พี่รู้จักบ้านเช่าเล็กๆน่ารักอยู่ที่นึงอะครับ พี่คิดว่าตาหวานต้องชอบแน่ๆเลย..เอ่อ..ตาหวานครับ..ไปชะอำคราวนี้..พี่ขอนะครับ นะ..” ไอนัทมันพูดแล้วเอามือมาลูบๆที่สะโพกผมอะครับ ..อ๋ายยยยยย....จะตอบมันว่าไงหล่ะคราวนี้อะไอโม..
“ไม่รู้...คิดดูก่อน” ว่าแล้วก็มุดหน้าเข้าหาอกอุ่นๆของไอนัทแหละครับ..ไอนัทบ้า มาขอเค้าดื้อๆแบบนี้เลยเหรอ
“หึหึ” ไอนัทมันหัวเราะสยองขวัญ แล้วมันก็จับสะโพกผมให้เข้าไปเบียดๆ กะมันอะครับ...เว้ย ไอนัทบ้าหนิ..
“พี่นัท..อย่าทำแบบนี้ดิ นะ..” ผมชักเริ่มออกอาการแปลกๆแล้วครับ....ไอนัทบ้านี้ชอบทำแบบนี้เรื่อยเลยอะ...
“น่า แค่นิดๆ หน่อยๆ น่า...วันนี้พี่เหนื่อย...ไม่มีแรงมากพอหรอกน่า...เอาไว้ ตอนไปเที่ยวดีกว่านะครับ...นะ” แล้วไอนัทมันก็จูบผมดูดดื่มเลยครับ แล้วมันก็ปล่อย..และกอดผมไว้แน่นเลยครับ...มือมันยังลูบสะโพกผมอยู่อะ..ผมซุกหน้าลงกับหน้าอกของมัน อีกครั้ง เสร็จไอนัทมันแน่ๆ กูคราวนี้..เฮ้อ..แล้วผมก็หลับผลอยไปกับอกอุ่นๆของไอนัทอีกแล้วครับ........
-
:-[ :-[ :-[
นัทน่ารักขึ้นทุกวัน พร้อมๆ กับดีกรีความหื่น :haun5:
:laugh5: :laugh5: :laugh5:
ไม่รอดแล้วล่ะ โมเอ้ยยยย :fox2: :fox2:
-
:-[ นัทเนี๊ยดีกรีความน่ารักกะดีกรีความหื่นตีคู่กันมาเลยนะ :-[
ชอบ :loveu: ชอบ :loveu: ชอบ :loveu:
-
นั้นแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอุตสาห์ หวงตัวมาตั้งนาน
แต่ในที่สุดก็จะ อิอิ อยากอ่านเร็วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:เชิป2: :110011: รอคับรอ :pighaun:
-
...........นัทน่ารักออกซะขนาดนี้.....ยอมๆไปซะเหอะ.... :110011: :เชิป2:
-
ชอบเรื่องนี้จิง ๆ อ่านแล้วคิดถึง ม.จังวุ้ย :give2:
-
เข้ามารอดูความคืบหน้า :kikkik: :kikkik: :kikkik:
ไปถึงไหนกันแล้วน้อออออ :haun5: :haun5:
-
ตอนที่ 56
วันนี้ผมมีสอบตอนบ่าย..แต่ผมก็ต้องไปโรงเรียนก่อนแหละครับนัดกับเพื่อนในกลุ่มไว้..ไอนัท ...มีสอบเช้า กับ เย็น มั้งครับ ..พอผมตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอมันแล้ว…ผมไปโรงเรียนอย่างสดใสสดชื่นแหละครับ...คิดว่าสอบวันนี้คงไม่ยากเท่าไหร่(สอบที่ไหนมันไม่ยากวะอยากรู้จริงๆ) ทุกอย่างเตรียมพร้อม งานที่จะส่งวันนี้มี แผ่น cd-r 1 แผ่น รายงาน 1 ชุด และก็สุดท้ายส่งงานเข้า web โรงเรียน พร้อมหมด... 2 อย่างแรก พอไปถึงโรงเรียนก็ส่งเลย...เหลือแต่ ส่งเข้าweb ขออย่าให้มีอะไรผิดพลาดเล้ยยยย.....เกรด 4 จ๋า รอพี่โมด้วยนะจ้ะ....
ติ๊ด ตี่ดี้ดี่ ติ๊ด ตี่ดี้ดี่...เสียงทอสับผมดังขึ้น อีกไม่ถึง 5 นาทีจะเข้าห้องสอบครับผมกำลังจะปิดเครื่อง..อะ
“ฮาโหล ว่าไงครับพี่นัท” ไอนัทมันโทรมาครับ...เป็นแบบนี้ตลอดแหละฮะก่อนสอบมันจะโทรมาอวยพรทุกครั้งฮะ....โชคดีของผมกระเจิดกระเจิงหนีผมไปหมดแหละอะเพราะมันอะแหละ...
“คร้าบ...อืม...สมองปลอดโปร่งนะครับ ตาหวาน...ได้ เกรด 4 นะครับ หึหึ”....มันพูดแล้วหัวเราะอะครับ
“อยู่แล้วหล่ะน่า...ดับไหนแล้ว...จะเข้าห้องสอบแล้วอะ แค่นี้นะพี่นัท...” เพื่อนผมเริ่มทยอยเข้าห้องสอบแล้วครับ....เริ่มฉุนไอนัทมันนิดๆด้วยครับ
“ตาหวาน...ครับ....พี่รักตาหวานนะครับ....”อยู่ๆ ไอนัทมันก็พูดขึ้นมาอะครับ ...แหม มาบอกรักกัน ก่อนเข้าห้องสอบเนี๊ยะนะ...ซาบซึ้งมั๊กมากคร้าบ...
“ขอบคุณครับ” ผมตอบออกไป แล้วกดวางสายทันทีเลยครับ...เขิลอะ...
พอวางสายผมก็ปิดทอสับ เดินหน้าร้อนผ่าวๆ ..เข้าห้องสอบ จนเพื่อนๆ แซวอะครับ...มันบอกว่าสงสัย แฟนโทรมาอวยพร...คิคิ โอ้ย ถ้าพวกมึงรู้ว่า ...คนที่พวกมึงคิดว่าเป็นแฟนกูเป็นผู้ชายนะ.......สงสัยพวกมึงต้องช๊อคตายแน่ๆ หว่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...
อีก 1 ชม.ครึ่ง ต่อมา ไอโม ก็เดินออกจากห้องสอบ ด้วยอาการหน้ามืด ....ข้อสอบไม่ยากฮะ แต่ โคตรยากเลย........เฮ้อ...เพื่อนผมคนอื่นก้อไม่ต่างกันฮะ...มองหน้ากันยิ้มแหยๆ ...ไปส่งงานดีกว่าฮะ...โคตรตื่นเต้น เลย....ถ้าส่งงานไม่ได้...นี้ เตรียมตัว ติด f กันได้เลยฮะ...ชะตาชีวิต ของพวกเราทั้ง 6 อยู่กับ cd-r แผ่นเดียว....
เกือบ 5โมงฮะ ผมกับไอปอ..ได้เข้าไปส่งงานที่ร้านเน็ต..ร้านประจำ.....พอเข้าไปก็จัดการเริ่มส่งตามขั้นตอนที่ได้ร่ำเรียนมานั้นแหละครับ...ช่างกล้ามากไม่ยอมถามใครครับผมกับไอปอ เพราะมั่นใจมากว่าตัวเองทำถูก..อย่างที่รู้อะ ร้านเน็ตฯเนี๊ยะ เน็ตจะเต่ามาก เพราะมันต้อง lan หลายเครื่องอะนะครับ...พวกผมก็นั่งรอ นั่งโหลด กินหนม กินน้ำเล่นเกมกันไปตามเรื่องครับ...จน เพื่อนๆ ผมมาสมทบ...ตื่นเต้นกันใหญ่ฮะ...ผ่านไป 2 ชม.กว่าๆ...ส่งไปได้เกือบครึ่งแล้วฮะ...
ไอปอเลยลองเช็ค ที่เครื่องอื่นดูว่ามันได้เข้าไปในเวป ของโรงเรียนรึยัง....อะครับ...ปรากฏว่า...ไม่มีครับ หายังไงก็หาไม่เจอ...ไอปอเริ่มโวยวายครับ... ปรากฏว่าไปโผล่อีกที่นึงครับ..โทรหาอาจารย์อย่างด่วนเลยครับ....ว่าเข้าไปผิดที่ได้ไหม..เพราะว่าจะให้เริ่มส่งใหม่นี้ เน็ตเต่าแบบนี้ไม่ทันแน่นอน...แต่คำตอบที่ได้คือไม่ได้...ต้องส่งเข้า ตรงนี้เท่านั้น...เพราะอาจารย์ได้กำหนดเป็นของกลุ่มใครกลุ่มมันแล้ว...นอกเหนือจากนี้คือ ล้มเหลว...เหงื่อแตกซิกเลยครับ..เลยจำเป็นต้องหยุดส่ง...ตอนนี้เวลาก้อ 2ทุ่ม กว่าแล้วด้วย..เอาไงดีว้า...ทุกคนเริ่มเงียบ จากเกรด 4 ที่ยังไงก็ได้แน่นอน..แต่มาตอนนี้..แม้แต่เกรด 1 ก็เลือนลางเต็มทนฮะ.....
นั่งกลุ้มใจอย่างหาทางออกไม่เจอแหละครับ ว่าจะเอายังไงดี...ตอนแรกกะว่าจะไปส่งที่บ้านเพื่อน อีกคนในห้องอะครับ...บ้านมันติดเน็ต...เร็วดีอะ กะว่า ซัก 2-3 ชม.ก็น่าจะโหลดเสร็จ...แต่พอโทรไปถามมัน..มันก็บอกว่าถ้าจะส่ง ก็ต้องรอ เพราะกลุ่มมันก็กำลังส่งอยู่เหมือนกัน...พวกผมรอไม่ได้ฮะ...ของพวกผมมันไฟล์ใหญ่ ต้องใช้เวลานาน.....ผมเป็นคนทำให้ผิดพลาดฉะนั้นผมต้องรับผิดชอบ...เป้นไงเป็นกันวะ...
“ฮาโหล ปอด์น...โมเองนะ” ผมตัดสินใจโทรหาไอปอด์นแหละครับ...ทั้งๆที่ไม่อยากไปที่นั้นเล้ย..เกรงใจพวกมันอะครับ พวกมันก็กำลังขมักเขม่นในการอ่านหนังสืออยู่อะ
*อืม ว่าไง โม...นึกยังไงถึงโทรมาเนี๊ยะ ปกติ เราไม่โทรนายก็ไม่โทรนี้หว่า*.. มันกัดผมแล้วหัวเราะอะครับ....
“น่า...เราอยากรบกวน ปอด์นหน่อยได้ปล่าวอะ...”เกรงใจมากมายเลยครับ...
*ได้สิ...ว่ามามีไรเปล่า* ไอปอด์นมันก็ตอบกลับมาอย่างกระตือรือร้นอะครับ
“คือ...ตอนนี้ที่บ้าน ปอด์นอะ มีใครใช้เน็ตฯ เปล่าอะ ...เราอยากจะรบกวน ส่งงานหน่อยอะปอด์น ได้ไหมอะ..ถ้ารบกวนก็ไม่ต้องนะเว้ย...” คิดไว้แล้วฮะถ้ามันไม่สะดวกก็จะต้องหาวิธีอื่นอะครับ...
*อ๋อ...ได้สิ แหม นึกว่าเรื่องคอขาดบาดตายอะไร...มาสิ..ดีเหมือนกันเราอยู่บ้านคนเดียวอะจะได้มีเพื่อนด้วย...*
“จริงเหรอ..อืม ขอบใจมากเพื่อนงั้นเราไปเดี๋ยวนี้เลยนะ...แล้วเจอกัน ..บาย” แล้วผมก็กดวางสายโดยทันทีเลยครับ...ไม่รอฟังเสียงตอบรับจากมันแล้วครับ....รู้สึกโล่งใจขึ้นมานิดๆ ฮะ...แต่จะนิ่งนอนใจไม่ได้ฮะ....คราวนี้ผมตัดสินใจไปกับไอโจครับ...ให้พวกสาวๆ เค้ารอ อยู่ที่ร้านเน็ต คอยเช็ค ว่า...งานเข้าถูกต้องถูกที่รึเปล่า จะโทรถามเรื่อยๆ....
-
ตอนที่ 57
ไอโจเป็นคนขับผมเป็นคนซ้อนฮะ..พอถึงบ้านไอปอด์นก็กดกริ่งหน้าบ้าน....ไอปอด์นอะแหละครับ เป็นคนมาเปิดประตูบ้านให้พวกผมขับรถเข้าไป.............
“คนอื่นไปไหน กันหมดวะ ปอด์น....”ผมถามไอปอด์นหลังจากที่ผมกอดคอมันแล้วเดินเข้ามาในบ้านด้วยกัน...โดยมีไอโยเดินตามหลังมา
“ไปอ่านหนังสือใน ม.กันมั้ง.....”ไอปอด์นมันพูดกับผมเสียงร่าเริง..น่ารักเหมือนเดิมครับคิคิ...
“อ๋อ..โม.โจ..เครื่องเรา โดนไวรัส..กิน.อะ..พวกนายไช้เครื่อง ไอโย แล้วกันนะ....” อ้าว ไหงงั้นอะ...ความเกรงใจเริ่มเข้าครอบงำผมอีกแล้วครับ...
“เฮ้ย...จะดีเหรอวะ...เรา..เอ่อ..”พูดไม่ออกครับ..เกรงใจมากมาย...กลัวไอโยมันว่าเอาอะครับว่ามาใช้ของๆมันโดยไม่ได้ขอ
“เฮ้ย เกรงใจอะไรนักหนาเนี๊ยะโม...คนกันเองทั้งนั้น...นายอะ เป็นไกด์พาพวกเราเที่ยวซะทั่วเมือง...พวกเรายังไม่เกรงใจนายเลยฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” อ้าว..ซะงั้น หึหึ...พอไอปอด์นมันพูดแบบนี้ก็ทำให้ผมสบายใจขั้นอะครับ....
“เออ...จริง เนอะ ..หึหึ” ผมกับไอโจก็หัวเราะแหละครับ...ไอโจก็เป็นหนึ่ง ในไกด์กิตติมศักดิ์ของพวกมันเหมือนกันครับ....
จากนั้นผมก็เดินเข้าห้อง ไอโยอย่างเร่งด่วนฮะ...บ้านหลังนี้มี 3 ห้องนอน 2 ห้องน้ำครับ...ไอโย กับไอแซน อยู่ห้องเดียวกัน...ไอตี้อยู่กับไอปอด์น.....ส่วนไอคิม..นอนคนเดียวครับ....พวกมันจับฉลากกันหน่ะครับ......
พอเข้าไปในห้อง....ไอปอด์นก็จัดการต่อเน็ต..ให้ทันทีทันใด...พอเปิดเครื่องเสร็จ...ก็เริ่มปฏิบัติการทันทีอย่างเร่งด่วนฮะ....โอ้ว เร็วดีจริงๆ ครับ ผมกะว่า...เร็วแบบนี้ ไม่น่าจะเกิน 3 ชม..ฉะนั้น..ส่งทัน ...แน่นอน งวดนี้ตรวจสอบอย่างดีละเอียดรอบคอบครับ คราวนี้ไม่ผิดแน่นอนครับ.....ผ่านไปซักพักแหละครับ....ไอปอด์นเดินไปหยิบหนังสือที่ห้องมันมานอน อ่านที่เตียงไอโย นั้นแหละครับ....ส่วนไอโจแม่ม...สบายจริงๆ ครับมัน...นอนหลับปุ๋ยที่เตียงไอแซน...มันก้เหนื่อยจัดเหมือนกันครับหักโหมมาหลายวันฮะพวกผม...สภาพแต่ละคนจึงเป็นแบบนี้แหละ...
ติด ตี่ดี้ดี่ ติดตี่ดี้ดี่
เสียงโทรสับผมดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดู ไอนัทหน่ะเองหครับที่โทรมา
“ปอด์น ฝาก หน่อยนะ..เรา คุยโทรสับแป๊บ” ผมหันไปบอกไอปอด์นที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงไอโย...มันก็พยักหน้ายิ้มๆอะครับ แฮะ..
ผมจึงเดินออกจากห้องไอโยมา...ผมไม่อยากคุยกับไอนัทต่อหน้าไอปอด์นอะครับ มันยังไม่รู้เรื่องผมกับไอนัท.....ไม่อยากให้มันสงสัยอะ
“ฮาโหล ว่าไงครับพี่นัท” ดีใจนิดหน่อยฮะที่ไอนัทโทรมา...
“ ครับ...สอบ เป็นไงบ้างครับวันนี้..ทำได้ไหม....” ไอนัทมันถามเบาๆ อะครับ ผมกะว่ามันคงอ่านหนังสืออยู่ที่คณะมันแหง๋มๆ ...
ไอนัทมันชอบไปอ่านหนังสือที่ ม.มันฮะ มันบอกว่าอ่านที่ห้องไม่มีสมาธิ..ใจมันคอยแต่ละเดินไปหาตาหวานที่ห้อง มันว่างั้นอะครับ...เวอร์มะ...
“ได้สอบอะสิ.หึหึ...”ผมก็ขำๆ อะครับอารมณ์เริ่มดีขึ้นมาแล้วครับ...
“อ้าวไหงงั้นหล่ะ...หึหึ...เป็นไงครับ ส่งงานเสร็จรึยังครับ ส่งได้ไหม...” ผมบอกมันเองอะครับว่าวันนี้จะส่งงานอาจารย์…….อาจจะอยู่ดึกหน่อย...กลับตอนไหนเดี๋ยวโทรบอก
“กำลังส่งอยู่เนี๊ยะ..เมื่อกี้ ส่งที่ร้านเน็ตอะ ส่งผิด..เสียเวลาอะ ตอนนี้ ผมเลยมาที่บ้านของไอปอด์นอะพี่นัท....”
*หา..อ้าว ไมอะ...แล้วนี้ ตาหวานอยู่กับใครอยู่คนเดียวรึเปล่า” ไอนัทมันทำเสียงร้อนรนมาตามสายอะครับ...แหม๋ จะห่วงไรนักหนาเนี๊ยะ
“ไม่ต้องห่วงหรอก..ไอโจ ก็อยู่ด้วย...ไอปอด์นอยู่คนเดียว...คนอื่นไม่อยู่อะ...” พุดให้มันคลายใจบ้างอะครับ...
*เฮ้อ...ระวังตัวหน่อยนะ...พี่เป็นห่วง...เอพี่ว่า พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนดีกว่านะ...” ไอนัทเอ้ย...อะไรของมึงเนี๊ยะ เดี๋ยวพวกมันก็สงสัยกันพอดีดิ
“พี่นัท..ไม่ต้องหรอกน่า...ผมอยุ่ได้นะ ดูแลตัวเองได้อย่างดีเลย...ใครมันจะมาทำอะไรผมได้เล้า...พี่อ่านหนังสือไปเถอะนะ...ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ...เสร็จแล้วเดี๋ยวผมโทรหานะ.” เฮ้อ ไม่น่าบอกมันเล้ย ว่าอยู่ที่นี้...คิดมากจนได้สิมัน...
*อืม..ก็ได้ครับ...ดูแล ตัวเองด้วยนะครับ... พี่เป็นห่วงอะ...อ๋อ อยู่ห่างๆ ไอปอด์นได้เป็นดีนะ * อ้าว หึหึ อย่าบอกนะว่าหึงไอปอด์นอีกคน ...ไรเนี๊ยะ..ไอนัทมันทำเสียงฮึดฮัดมาตามสายอะครับ ความจริง ก็อยากให้มันมาอยู่เป็นเพื่อนเหมือนกันนะ...แต่ไม่เป็นไรหรอก ไม่อยากกวนมันให้มันอ่านหนังสือซะบ้าง...ผมอะอ้อนมันมากเกินไปแล้ว.....
“คร้าบ...หึง รึไง...” ผมก็แกล้งแซวมันไปงั้นแหละครับ
*นิดหน่อยอะ..หึ..พี่เชื่อใจตาหวานนะครับ...* ชื่นใจครับ..แต่พูดจริงหรือประชดวะ...ชักแปลกๆ..รู้ทั้งรู้ว่าไอโมเป็นพวกเอาแน่เอานอนไม่ได้สงสัยประชดชัวร์..หงะ.....
“น่า..เชื่อใจไอโมได้อยู่แล้วคิคิ” คุยข่มครับ..ครึครึ
“พี่นัทแค่นี้..นะครับ..ไปดูงานก่อนอะ...ตั้งใจอ่านหน่อยนะ...อย่ามัวแต่คิดถึงแฟนหล่ะ บาย” พูดแล้วเขิลเว้ย
“ครับ..หา..ว่าไงนะ..คิดถึงแฟน ..นี้ยอมรับแล้วเหรอว่าเป้นแฟนพี่อะ..” อย่าพูดได้มะ เขิลนะเว้ย
“ไม่รู้แค่นี้นะบาย” แล้วก็วางสายไปเลยครับ...อายมากมายแฮะ...อ๋าย พูดออกไปได้ไงวะ..ไอโม..ไม่กล้าสู้หน้ามันแล่ว
-
มาแซวว่าแก่แค่นี้ สุดยอดดดดดด เลย แน๋วที่ร๊ากกกก
มาโพสตอนต่อซะสะใจไปเลย น่ารักขนาดนี้ :give2: เอาใจไปเลย 5 5 5 :laugh3:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย น่ารักมากเลยอ่ะ อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย
ชอบคู่นี้จิงๆเลย อ่ะคับ
-
ในที่สุด ก็ยอมเป็นแฟนนัทซะทีนะ :loveu: :loveu: :loveu:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ :yeb:
-
ว๊ะฮ่าๆ :laugh3: :laugh3:
สวรรค์อยู่แค่เอื้อม :kikkik: :kikkik:
:laugh5: :laugh5:
นัทน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :give2: :give2: :give2:
-
เป็นแฟนกันแระ :kikkik:
-
:laugh3:
ยอมรับว่าเป็นแฟนแร้ววว...
ทำไมต้องระวังปอนด์ด้วยง่ะ
ตรงมีอะไรแหงๆ
หึหึ
รอตอนต่อไปครับ
-
.............ยอมรับกันซักที........ :110011: :เชิป2:
.......................จะได้หวานกันมากกว่านี้...... :yeb:
-
หุหุ โมรับนัทเป็นแฟนแล้ว :เชิป2: :เชิป2: :เชิป2:
-
:laugh3:
-
เธอเป็นแฟนฉันแล้ววว :give2: :give2:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านคับ สนุกมาก :yeb: :yeb:
-
:110011: ยินดีต้อนรับจ้าple ว่าแต่ชื่อคล้ายๆผะญเลยเน๊อะ :เชิป2:
*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/
ตอนที่ 58
พอวางสายจากไอนัทก็เดินยิ้มแฉ่งเข้ามาในห้องไอโยแหละครับ...เดินไปดูที่หน้าจอ ตรวจความเรียบร้อย..แล้วเดินไปนั่งบนเตียงที่ไอปอด์นมันนอนคว่ำหน้าอ่านหนังสืออยู่..ผมส่งยิ้มหวานจ๋อยให้ไอปอด์นมันที..พอดีเห็นมันมองผมอยู่อะครับ.
แล้วผมก็หงายหลังนอนลงบนเตียง..ไอปอด์นมันยิ้มทะเล้นยักคิ้วหลิ่วตาใส่ผมอะ...ผมเลยยกมือขึ้นไปขยี้ผมมันอย่างหมั่นเขี้ยว...ไอปอด์นมันก็หัวเราะชอบใจอะ..มันยังไม่เลิกครับ ยังทำท่าลิงค่าง ใส่ผมอยู่อะ...แหม๋ ชอบเหรอน้อง จัดให้...ผมยกแขนขวาขึ้นทั้งๆที่นอนหงายอยู่นั้นแหละครับ แล้วล๊อคคอไอปอด์น...ดึงมันแรงๆ มันไม่ทันตั้งตัวเลยถลามาตามแรงดึงของผม..ผมยกแขนซ้ายขึ้น แล้วดึงหน้าไอปอด์นมาซุกที่จุกกูแร้ผม...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆสะใจมากครับ ได้ยินเสียงมันร้องโวยวายยิ่งสะใจ...ผมหัวเราะลั่นเลยครับ..
“โอ้ย..ปล่อย..โว้ยหายใจ..ไม่ออก” ไอปอด์นมันร้องอู้อี้อยู่กับจุกกูแร้ผมอะครับ..มันดิ้นจนจะหลุดแล้วอะครับ..ผมจึงยกขาขวาขึ้นแล้วหนีบเอวมันไว้.แน่นกลายเป็นว่าไอปอด์นมันมานอนทับผมไว้ทั้งตัวเลยครับ...
“ฮ่าๆๆเป็นไง หอมดีมะ หา...ทะเล้นดีนัก..ฮ่าๆๆๆๆ” ผมก็หัวเราะสะใจอะครับ..
ไอปอด์นมันก็ยกแขนยกมือขึ้นตะกุยเปะปะอะครับ..มันยิ่งดิ้นผมก็ยิ่งแกล้ง...กดคอมันแรงขึ้น..มันก็ดิ้นอยู่นานพอดูอะครับ..มันคงเหนื่อยมันจึงเงียบ แล้วหยุดดิ้นอะครับ...
“ยอมแพ้แล้วเหรอ..หึหึ” ผมจึงค่อยๆ เอาแขนออกจากคอมัน...เอาขาออกจากเอวมันด้วย...
ไอปอด์นหมดแรงครับ...หอบแฮกๆ ...แล้วฟุบหน้าลงบนหน้าอกผม...ผมก็หัวเราะขำๆมันอะครับ.......ไอปอด์นมันยกมือขึ้น ทุบหน้าอกผมอั๊กๆ ....เจ็บ ดีเหมือนกันครับ ..ผมได้ยินเสียงมันบ่นพรึมพรำอะไรไม่รู้ครับ.หึหึ.น่ารักชะมัด......ผมเลยยกแขนขึ้นแล้วกอดมันไว้อะครับ..ไม่ได้คิดอะไรนะครับ..แค่ล๊อคมันไว้ไม่ให้ทุบผมตายเท่านั้นเอง....มือมันที่ทุบผมอยู่เมื่อกี้นี้ เปลี่ยนมากอดคอผมไว้แทนอะครับ...แหมๆๆ...ชักยังไงๆ แล้วนะเนี๊ยะ...
ติ๊ด ตี่ ดี้ ดี่ ติ๊ด ตี่ดี้ ดี้
เสียงโทรสับผมดังขึ้นอีกแล้วครับ...
ผมยกแขนข้างนึงออกจากตัวไอปอด์นแล้ว ล้วงมือไปหาโทรสับในกระเป๋ากางเกง...แขนอีกข้างยังทำหน้าที่ล๊อคมันไว้อยู่ครับ...หึหึ...ก็ผมบอกว่าไม่ได้คิดอารายงายคร้าบบบบบเชื่อกันหน่อยเด้...ครึครึ
“ฮาโหลครับ...” ปากผมพูด มือผมก็ลูบๆ ที่ตัวไอปอด์นอะครับ...คือตอนนั้นไม่รู้ตัวหรอกครับว่าลูบมัน..
*โมนี้..ปอ เองนะ...* เสียงไอปอมันเริงร่าท้าลมฝนมาเลยครับ...สงสัยข่าวดี
“ว่าไง...จ้ะ..หึหึ” เวลาผมอารมณ์ดีผมก็จะพูดเล่นๆแบบนี้แหละครับ...ไอปอด์นผงกหัวขึ้นมามองผมทันทีเลยครับ..หน้าผมกับหน้ามันห่างกัน นิดเดียวเองอะ…ผมยิ้มให้มันทีแล้วยกมือที่ลูบๆตัวมันอยู่นั้นแหละครับ ไปขยี้ผมมันเบาๆ
*โม...เจอ แล้ว ..คราวนี้ถูกเว้ย..ฮ่าๆ โอ้ย ปอดีใจจนน้ำตาร่วงแล้วเนี๊ยะ.” ไอปอ มันทั้งหัวเราะและร้องไห้มาตามสายอะครับ...
“เฮ้ย...จริงเหรอ...โหยโล่งหว่ะ..แม่ม”ผมโล่งอกมากเลยครับตอนนั้น...
*จริงดิ..ฮือ..แล้วเนี๊ยะโหลดใกล้เสร็จยังเนี๊ยะ...* ไอปอมันก็พูดไปสูดน้ำมูกไปแหละครับ ผมนึกหน้ามันออกเลยครับ...น่ารักดีครับไอปอ..ซื้อสัตย์กับ อารมณ์ตัวเองสุดๆ..ครึครึ
“เกือบครึ่งแล้วหล่ะ...รอ..หน่อยก็แล้วกันนะคร้าบ คราวเนี๊ยะ...ทันแน่ๆ ไม่ต้องห่วงนะ...”พุดเสร็จก็ส่งยิ้มหวานให้ไอปอด์นมันทีหล่ะครับ...
ไอปอด์นมันทำหน้ามู่ทู่ ใส่ผมด้วยอะ..โอ้ย ผู้ชายบ้าไรวะ น่ารักชิบหาย...ผมหมั่นเขี้ยวครับ..หยิกแก้มมันไปที..มันก็ทุบไหล่ผม เบาๆ อะครับ..หึหึ
ผมก็แกล้งทำหน้าเจ็บๆ อะ
*เหรอ.ๆ ..ดีดี..โม งั้นคืนนี้เราฉลองกันไหม คิคิ” แหม งานยังไม่เสร็จเลยครับ หาเรื่องฉลองซะแหละ
“นี้คุณน้องปอ ครับ...วันนี้ไปพักผ่อนนอนหลับ ก่อนไม่ดีเหรอครับ..เอาไว้พรุ่งนี้ค่อย เที่ยว อย่างปรอดโปร่ง มีเรียวมีแรงมิดีกว่าเหรอครับ” แหม ใจคอจะไม่ยอมพักผ่อนเลยรึไงเนี๊ยะ เหนื่อยนะเว้ย ว่าแล้วก็เอามือลูบแก้มไอปอด์นมันไปมา..
*คิคิ เอ่อ..ก็ได้ย่ะ งั้น..ขอสายไอโจหน่อย ไอบี มันจะคุยกะผัวมัน* หุหุ ไอโจกับไอบี มันเป็นแฟนกันครับ เป็นเพื่อนกันนี้แหละ..มัน ชอบๆ กันมาตั้งแต่ ปวช.2 แล้วครับ..พอ ปวส.มันได้อยู่ห้องเดียวกันมันก็เลยคบกันซะเลย....
“อือ..ได้ๆ..แต่ให้เราปลุกมันก่อนนะ มันหลับอะ..” ผมเอามือปิดโทรสับไม่ให้เสียงผมเข้าไปให้ไอปอมันได้ยินอะครับ..
“ปอด์น ลุกขึ้นก่อนเร็ว...” ผมพูดกับไอปอด์นมันเบาๆ อะครับ..ไอปอด์นมันส่งสายตาละห้อยมาให้ผมอะ...ผมก็แกล้งทำหน้านิ่งๆอะครับ...แล้วมันก็ค่อยๆ ลุกออกจากตัวผม...
ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปหาไอโจ แหละครับ...แหม๋ ไอห่ะนี้...แม่ม นอนไม่ขยับเชียวนะมึง..สบายเจงๆ...เฮ้อ...ผมยกตีนขึ้น แล้วยันโครมเข้าไปที่ตัวมันแหละครับ....ไอโจกระเด็นตกเตียง...เลยอะสะใจโคตร
“โอ้ย..แม่ม ไรวะ..” ไอโจมันทำหน้าตื่นๆ แบบง่วงๆ อะครับ มันค่อยๆ พยุงตัว ..แล้วค่อยๆ ลุกขึ้นมา ..ผมขำจนต้องหัวเราะออกมาอะ...
“เออ..แม่ม นอนสบายจริงๆ นะนายอะ..เอ้า..เมียจะคุยด้วย” ผมพูดเสร็จก็ยื่นโทรสับให้มัน ไอโจมันก็รับโทรสับผมไปอย่างงงๆ ..ครึ ครึ
ส่วนผมก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้หน้าคอมฯอะครับ...จะดูซะหน่อยว่าโหลดถึงไหนแล้ว.....อืม..ได้ 60 % แล้วเว้ย...ฮู้ ดีจายยยยยย...แล้วผมก็หันหน้าไปมองไอโจ มันแหละครับ...มันคุยโทรสับเสร็จแล้วครับ แม่ม เร็วจังหว่ะ...มันยื่นโทรสับคืนให้ผม...
“นายอยู่คนเดียวได้มะ...” ไอโจมันถามผมเบาๆ อะครับ..สีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่อะ..
“อืม...ได้สิ..มีไรเปล่าอะ..”ผมพูดแล้วยื่นมือ ไปจับมือมันแล้วบีบ เบาๆ......อะครับ
“บีเค้ามีเรื่องอยากจะคุยกับเราหน่อยอะ...ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเหมือนกัน ...เราสังหรณ์ใจยังไงชอบกลหว่ะ…บีจะขอเลิกกับเรารึเปล่าวะ..” เอาอะไรคิดวะเนี๊ยะ ไอบีอะ มันรักไอโจจะตายครับ...ถึงมันจะปากแข็งไปหน่อยก็เถอะ...เพื่อนๆทุกคนก็รู้อะครับ มีแต่ไอโจนี้แหละที่มันคิดอยู่นั้นว่าบี ไม่รักมัน...เซ็งมันจริงๆ ครับ...
“เฮ้ย...อย่าตีตนไปก่อนไข้สิวะ..ไป เลยไป...ไปคุยกันซะ อย่าคิดมากสิวะ” ผมก็พุดปลอบมันไปงั้นแหละครับใจจริง แล้วออกจะหมั่นไส้มันด้วยซ้ำ....
ไอโจมันลุกขึ้น คว้า กระเป๋า แล้ว เดินไปที่ประตูห้องอะครับ
“เอ่อ โม..แล้วโมจะกลับไงอะ..เอางี้มะ..เราคุย กับบีเสร็จ เรามารับนายนะ” ไอโจมันหันมาคุยกับผมก่อนที่มันจะออกประตูไปอะครับ..
“เฮ้ย..หึหึ ไม่เป็นไร ขอบใจมากเพื่อน...เดี๋ยว เราโทรบอกพี่นัทให้มารับเองไม่ต้องห่วง” ผมก็ส่งยิ้มให้มันนิดนึงแหละครับ
“เออ จริง ด้วย นายมีพี่นัทอยู่ทั้งคนกลัวไรวะ ฮ่าๆๆๆๆๆ…เราไปก่อนนะ ปอด์น แล้วเจอกัน.”ไอโจมันหันไปพยักเพยิด กับไอปอด์น แล้วมันก็เดินออกจากห้องไปพร้อมเสียงหัวเราะดังลั่นแหละครับ..
.ผมสายหน้าด้วยความระอาใจอะครับ..ผมหันไปยิ้มให้ไอปอด์นมันนิดนึง......
ไอปอด์นมันทำหน้ามู่ทู่ใส่ผมอีกแล้วอะ ...ผมขำมันมากเลยอะครับ...ยังกะเด็กๆ ..ผมหันหน้าหนีจากมัน ...แล้วหยิบการ์ตูน ในกระเป๋าเป้ ผมออกมาอ่าน...และแล้วโลกนี้ก็มีแต่ผมกับการ์ตูนในมือ โดยผมลืมไปสนิทเลยครับ ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวแต่มีไอปอด์นอยู่ด้วย....
********************************
อีกตอนครับ..ช้าหน่อยแต่ก็มานะครับ.....
คนที่บ้านกลับมาแล้วครับ วันนี้ไม่ไปทำงานไอโมเลยต้องแอบๆ เข้าปาล์มครับ...โดนจับได้หละแย่เลย
ปล...วันนี้ไอโมไม่ไปทำงานครับ...ตัวยังรุมๆ น้ำมูกไหลย้อยเลยครับ วัน สอง วันที่ แล้วไม่มีน้ำมูก ปวดแต่หัว วันนี้ น้ำมูกไหล แต่ไม่ปวดหัวแล้วครับ....
ขอบคุณทุกคนที่มาอุดหนุนครับ...ไอโมไม่ได้ตอบรีพลายอีกแล้วครับ...เอาไว้จะรวบยอดทีหลังนะคร้าบบบ
ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดเสียงสูดขี้มูกของไอโม..
-
ตอนที่ 59
จนผมอ่านการ์ตูนจบหมดทั้งเล่ม อะครับ...ผมจึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจ...และมองไปที่หน้าจอ เฮ้อ..80 % แล้วเว้ยอีกนิดเดียว...แล้วผมจึงนึกขึ้นได้ว่า มีไอปอด์นอยู่ในห้องด้วยอีกคน..ผมเลยหันหน้าไปมองไอปอด์นมัน..ผมก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้อะครับ ก็ไอปอด์นอะ มัน นั่งพิง ผนังห้อง นั่งขัดสมาธิ บนตัก มีหมอนวางอยู่ และมีหนังสือวางอยู่บนหมอน แต่ตามันอะ ไม่ได้มองหนังสือหรอกครับ..มันหลับตาพริ้มเลยครับ ปากเผยอน้อยๆ ..มันสัปหงกโงนเงน จะล้มมิล้มแหล่อะครับ...ผมจึงเดินเข้าไปหามันเพื่อปลุกให้มันไปนอนแหละครับ...
“ปอด์น..ปอด์น..ตื่น ปอด์น”ผมพูดแล้วเขย่าตัวมันเบาๆ ไอปอด์นสะดุ้งโหยง แล้วลืมตาขึ้นมองผมอะครับ ตาแดงกร่ำเลยอะ..น่าสงสารจัง พรุ่งนี้มีสอบรึเปล่าเนี๊ยะมัน..ผมยกมือขึ้น ลูบแก้มมันเบาๆ ...
“ไปนอนดีกว่านะ...ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนเราหรอก..อีกนิดเดียวเราก็เสร็จแล้วหล่ะ” ไอปอด์นมันพยักหน้านิดนึง.. ผมหยิบหมอนหยิบหนังสือออกจากตักมันอะครับ...แล้วไอปอด์นมันก็ลุกขึ้น ก้าวขาลงจากเตียง
“โอ้ย..”ไอปอด์นมัน ร้องเบาๆแล้วกลับไปนั่งลงบนเตียงเหมือนเดิมอะครับ...
“เป็นไรอะ..เป็นตะคิวเหรอ” ผมถามแล้วนั่งลง บีบนวดขามันแรงๆอะครับ...
“เปล่าอะ...มันแค่ชาๆ อะ..” ผมก็พยักหน้าหงึกๆ หล่ะครับ ..มือก็ยังนวดขาให้มันอยู่....
“พอแล้วหล่ะ...ไม่เป็นไรแล้วอะ...” ไอปอด์นมันพูดกับผมเบาๆ หน้ามันแดงแจ๋เลยอะ..หึหึ ไอนี้หนิ ทำตัวน่ารักอีกแหละ..เซ็ง..คิคิ…
ไอปอด์นมันลุกขึ้น สบัดขาหลายๆ ทีอะ มันจะหายเหรอวะ ทำแบบนั้นอะ..ผมจึงลุกขึ้นบ้างอะครับ...
“โม..นอนนี้ก็ได้นะ ไม่ต้องกลับหรอก...”ไอปอด์นมันพูดกับผมยิ้มๆครับแล้วมันก็ค่อยๆ เขย่งๆ จะเดินกลับห้องนอนมันอะครับ...
“นอนห้องเราก็ได้นะ..หึหึ” ไอปอด์นมันพูดแล้วหัวเราะอะครับ..ผมเลยคิดว่ามันล้อเล่น...
“ขอบใจ ไม่เป็นไรหรอก...เราไม่กวนนายแล้วหล่ะ เดี๋ยวเรา โทรบอกพี่นัทให้มารับแป๊บเดียวอะ...” ผมพูดแล้วส่งยิ้มให้มันอะครับ...
“ไม่ต้องกวน..พี่นัท ก็ได้อะ...ให้เราไปส่งดีกว่านะ” ไอปอด์นมันพูดแล้วยกมือขึ้นลูบแก้มผมบ้างอะครับ..ผมจึงยกมือขึ้นไปจับมือมันไว้ แล้วบีบเบาๆ...
“ไม่เป็นไรหรอก นายไปนอนเถอะ...ยังไงพี่นัท ก็ต้องกลับห้องอะ ให้แวะรับเรานิดเดียวคงไม่หนักหนาอะไรหรอก.. ขอบใจมากนะ..”ไอปอด์นมันยิ้มให้ผมหน่อยนึง..ผมจึงปล่อยมือมัน..อะครับ..แล้วไอปอด์นมันก็ค่อยๆเดินหันหลังให้ผมเพื่อออกจากห้องอะครับ..ก่อนที่จะออกนอกประตูห้องไปไอปอด์นมันก็หันหน้ากลับมามองผม..
“โม..เราอยากเกิดมาเป็นผู้หญิงหว่ะ..” ไอปอด์นมันพูดแล้วยิ้มให้ผมอะครับครับ...
“อ้าว ไมอะ..เป็นผู้ชายก็ดี แล้วหนิ อยากจะเป็นผู้หญิงไปทำไม” ผมพูดแล้วหัวเราะอะครับ..แหม๋ มันคิดอะไรของมัน มึงหง่ะ เป็นผู้ชายแบบนี้ก็น่ารักจะตายห่ะ แล้ว....อย่าโลภ ขอร้อง..
ไอปอด์นมันยักคิ้ว เบะปาก แบบที่ผมชอบทำอะครับ หง่ะมันล้อเลียนผมอะ....แล้วมันก็หันหลังเดินออกนอกประตูไป..เฮ้อ ผมก็ได้แต่ยืนส่ายหน้างงกับมันอยู่คนเดียว...อะไรของมันวะ..พูดไรแปลกๆ...ช่างแม่ม....
แล้วผมก็เลิกสนใจไอปอด์นมันแหละครับ....หันมาสนใจเจ้าคอมฯที่กำลังโหลดงานอยู่นี้ดีกว่า.....85 % แล้วเว้ยยยยยอีก แค่ 15 ก็จบข่าว วู้ๆๆๆๆๆๆๆ......ผมหยิบหนังสือการ์ตูนอีกเล่ม..ในกระเป๋ามาถือไว้แล้วเดินไปนอนลงบนเตียงไอโย...แล้วโลกก็มีแต่เพียงข้าพเจ้าแต่เพียงผู้เดียวอีกครั้ง.........
ตอนนั้นดึก พอสมควรฮะ ผมอ่านการ์ตูน ไป ก็ง่วงจวนจะหลับ อยู่แล้วอะครับ..ช่วงนี้ผมยิ่งไม่ค่อยได้นอนอยู่ด้วยอะเหนื่อยโคตร....เห็นท่าไม่ดีครับ....ผมจึงลุกขึ้น แล้วไปหาผ้าเช็ดตัว ของไอพวกนี้...ในตู้เสื้อผ้า...แล้วเดินออกจากห้อง กะจะไปเข้าห้องน้ำอะครับ...
ผมได้มองไปที่ประตูห้องที่อยู่เยื้องๆกับห้องไอโยอะครับ...เห็นมันแง้มๆอยู่...ผมก็เริ่มกลัวขึ้นมานิดๆฮะ..ก็ทั้งบ้านมีผมอยู่คนเดียวนี้ฮะ...ถึงจะมีไอปอด์นอยู่ด้วยแต่ไอปอด์นมันก็ไปนอนแล้วเหลือแต่ผมอะ...ผมกลัวผีมากถึงมากที่สุดฮะ หยองเว้ย....หวึย...ประตูห้องที่แง้มๆ ภายในห้องนั้นก็มืดๆ มันชวนให้จิตนาการมากเลยครับ...เว้ย...ผมรีบควานมือหาสวิทไฟทางเดินโดยด่วนฮะ
ไฟสว่างวาบ..หัวใจดวงน้อยๆ ของไอโมก็สว่างวาบด้วยเช่นกันฮะ...ฮู้ค่อยยังชั่ว แต่ความน่ากลัวไม่ได้ลดลงเลยครับ เงียบชิบ....
ผมรีบจ้ำเดินไปที่ห้องน้ำอะครับ...เดินไม่กี่ก้าวก็ถึงครับ...ผมรีบจัดการเปิดไฟห้องน้ำแล้วปิดประตูล๊อค อย่างแน่นหนา...เฮ้อ โล่งอก..น่ากลัวชิบหาย...ผมค่อยๆล้างหน้าล้างตาอะครับ...ประวิงเวลาไว้ฮะ ยังไม่อยากออกไปอะกลัว...เผื่ออยู่นานๆ แล้วไอพวกนั้นมันกลับมาไง แฮะ....กะว่าจะอาบน้ำด้วยอะครับ คิดไปคิดมาไม่ดีกว่าไปอาบที่ห้องดีกว่า อาบแล้วจะได้นอนเลย....ล้างหน้าล้างตาเสร็จ..ก้อค่อยๆ โผล่หัวออกมาดูลาดเลาก่อนอะครับ กลัวมีตัวอะไรโผล่มาหง่ะ แม่ม บ้านหลังนี้ เวลา ไอพวกนี้ไม่อยู่ทำไมมันน่ากลัวงี้วะ....สยองเว้ย...
ผมค่อยๆเดินออกมาจากห้องน้ำอะครับ... ตาก็จ้องที่ประตูบานนั้นไม่วางตาเลยครับ กลัวว่าถ้าผมเผลอ แล้วจะมีมือเน่าๆ เปื่อยๆ มาดึงตัวผมเข้าไปอะจิครับ.....พอผมผ่านห้องนั้นไปได้ก็โล่งอกนิดๆฮะ...แต่พอจะปิดไฟ ความกลัวก็เข้าครอบงำอีกแล้วครับ..มองจ้องประตูห้องไอโย เขม็ง ขาข้างนึงก้าวไปก่อนแล้วครับ แม่ม กูเข้าห้องไปนี้โทรหาไอนัทให้มันมาอยู่เป็นเพื่อนดีกว่าหว่ะ น่ากลัวชิบ...
พอไฟทางเดินดับปุ๊บไอโมเตรียมวิ่งครับ..แต่ว่า...
“อืออออ”ไอโมดิ้นพราดๆ เลยครับ...ร้องสุดเสียงแต่เสียงมันไม่ออกอะ...น่ากลัว หลับตาปี๋ เลยครับ อยู่ๆ ก็มีมือมาตะปบ ที่ปากผม มืออีกมือนึงก็มาเกี่ยวเอวผม แล้วลากๆ ผมไปยังประตูที่เปิดแง้มๆนั้นอะครับ.... ผมตกใจแทบช๊อคเลยอะ...ไอนัทช่วยกูด้วย กูกลัว...ฮือ แม่จ๋า ช่วยไอโมด้วย.......พอมันลากผมผ่าน ประตูห้อง เข้ามา เสียงประตูปิดตามหลังดังปัง ผมได้ยินเสียงล๊อคประตูดังกิ๊ก ด้วยครับ ...หัวใจไอโมแทบหยุดเต้นเลยครับ...
ตอนนั้นไม่คิดว่ามันเป็นคนหรือผี อะครับ รู้แต่ว่าตกใจโคตรๆครับ…
ผมยิ่งร้อง ยิ่งดิ้น มันก็ยิ่งกอดผมไว้แน่นอะครับ...มือที่กอดเอวผมอยู่เริ่มขยับเข้าไปในตัวเสื้อนักศึกษาผม... ผมเริ่มแปลกใจเล็กๆแล้วครับ...จมูกปากร้อนๆ แนบลงมาที่ซอกคอผม จากทางด้านหลัง..แล้วไซร้ไปทั่วลำคออย่างกระหายอยาก ..หื่นๆไงชอบกลอะ...ผมหัวใจกระตุกวูบเลยครับ ลืมตาโพรงเลยครับ..ผมแน่ใจแล้วครับว่ามันเป็นคนไม่ใช่ผี..แล้วมันเป็นใคร...
“อือ อออือ” ผมครางอือ อ้าๆ ในลำคออะครับ..เมื่อมือของคนๆนั้นได้มาลูบคลำที่อยู่ที่หน้าท้องผม…เค้าค่อยๆลูบไล้ลงไปจนถึงขอบกางเกงของผม พอเค้าเจอเข็มขัดเค้าก็แกะหัวเข็มขัดออกทันที ผมรู้สึกตัวรีบตะคุบมือเค้าไว้...แต่ผมดึงมือเค้าออกไม่ได้.พอเค้าแกะเข็มขัดผมออกได้ ..มือเค้าก็รูดซิบกางเกงแสลคของผม ออกทันที...คราวนี้ผมดิ้นพราดๆ ขึ้นอีกครั้งครับ อย่าเชียวนะไอโม..อย่ายอมมันเชียวนะ...พอเค้าเห็นว่าผมเริ่มดิ้น ..มือข้างนั้นของเค้าได้ล้วงผ่านกางเกงในเข้าไปกอบกุม เจ้าน้องน้อยของผม...ผมสะดุ้งเฮือก...เสียววาบตั้งแต่หัวจดเท้าเลยอะครับ...บอกไม่ถูกเหมือนกัน ใจมันหวิวๆ... ขึ้นมาทันทีทันใดเลยครับ....ผมส่งเสียงคราง อือ อาๆ ออกมา ..หยุดดิ้นในบัดดล..
มือ ที่ปิดปากผมอยู่ ก็ค่อยๆคลายออก..คนๆนั้นได้จับผมให้หันไปเผชิญหน้ากับเค้า..โดยทีมือยังจับกุมเจ้าน้องน้อยของผมอยู่อะ.....พอผมหันหน้าไปยังไม่ทันมองหน้าเค้าด้วยซ้ำริมฝีปากร้อนๆ ของเค้าคนนั้น ก็ประกบเข้ากับริมผีปากผมทันที....ผมพยายามที่จะดันปากเค้าให้ออกจากปากผมอะครับ แต่ไม่เป้นผลครับ..เค้าคนนั้นได้จับท้ายทอยผมไว้แน่นด้วยมือที่ว่างอยู่..พอผมไม่ให้เค้าเอาลิ้นเข้ามาเค้าก็เปลี่ยนเป้าหมายมาจูบผมทั่วทั้งใบหน้า..ลากลิ้นมาเลียที่ใบหูของผม..เอาลิ้นแยงๆเข้าไปในรูหูผมด้วยอะ..ขาอ่อนยวบเลยครับ..เค้าคนนั้นรีบปล่อยมือจากน้องน้อยผมเอามือกอดเอวผมไว้แน่น..ริมฝีปากของเค้าวกมาประกบริมฝีปากผมอีกครั้งครับ..คราวนี้เค้าเอาลิ้นเข้ามาในโพรงปากผมได้อย่างสะดวกเลยครับ... ก็ผมอะเผยอปากหายใจผงาบๆเหมือนคนใกล้ตายอยู่นี้ครับ..เค้าเริ่มจูบผมอย่างดูดดื่ม เร้าร้อน..ผมรู้สึกคุ้นๆกับจูบนี้อะ...ผมครางอื้อๆอยู่ในลำคอ เมื่อเค้าคนนั้นได้กดสะโพกผมให้แนบชิดกับสะโพกเค้า..ผมได้รับรู้ว่ามีอะไรแข็งๆมาทิ่มอยู่ที่หน้าท้องผมอย่างจัง..หยึย...ขนลุกซู่ไปทั่วตัวเลยครับ..ผมขยับตัวออก แต่เค้าคนนั้นก็ได้ดึงผมให้ไปเบียดกับเค้าเหมือนเดิม..
“อา..อือ”ผมได้ยินเสียงครางแว่วๆออกมาจากปากเค้า..
“เป็นของเราเถอะนะโมนะ..”เฮ้ย..ผมตกใจจนแทบช๊อคเป็นครั้งที่ 3 ครับ ก็เสียงนี้มัน..
***************
มาต่ออีกตอนคร้าบ......ไอโมซาบายดีคร้าบ...คนที่บ้านอยู่ด้วยท้างวัน...เลยค่อยยังชั่วแล้วคร้าบ ขอบคุณที่เป็นห่วงคร้าบ..........
ป๋อหล่อ....ตอนนี้รู้สึก คุณ คิดว่า เป็นใครครับ..คิคิ..ร่วมส่ง sms มาร่วมสนุกกับไอโมได้ครับ..
M1. ไอนัท
M2. ไอคิม
M3. ไอปอด์น
M4.ไอโย
M5.ไอแซน
M6.ไอโย
M7.ไอตี้
M8.ไอโจ
M9.ไอปอ(ฮ่าๆ)
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย อยากอ่านต่อมาก
อยากรู้จังว่าใคร เดาว่าปอนด์ละกันน่ะคับ
-
ต่อด่วนๆคับ
-
ขอเดาว่าคิมคับ อิอิ
-
:จ้อบจัง1:เดาว่าเป็นคิมเหมือนกัน อิอิ :yeb:
-
:o โมถูกปล้ำ ...... :serius2: :serius2: ใครหว่า :dont2:
เดาว่าเป็นคิมละกัน ส่งไปที่เบอร์อะไรล่ะ :kikkik:
-
เดาว่าไอ้คิม หยาบไปปะเรียกไอ้ :pigha2:
พี่นัทไปไหนรีบมาช่วยน้องโมนะ :call:
-
คิมคร๊าบบบบบบบ
สงสารพี่นัทอ่ะดิ แงแง :เศร้า1:
-
ขัดใจอย่างแรง
:serius2: :serius2: :serius2:
-
แน๋วยังมะมาต่อเหรอ รอลุ้นอยู่นะเนี๊ย :serius2:
-
มาปูเสื่อรออีกคนง่า :เฮ้อ:
-
คิดถึงแน๋วแล้วน้า :monkeysad:
เมื่อไหร่จะมาต่อซะที :angry2:
-
:โหลๆ: โหลๆ
ยัยป้าแน่ว หายหน้าไปไหนยะเนี้ย เจ้รออ่านอยู่นะยะ
-
ขอโต้ดทีจ้าเจ๊ที่ปล่อยให้รอนาน หายไปเล่นสงกรานต์มาจ้ะ :yeb:
*************************************************************************
ตอนที่ 60
“คิม..”ผมครางเรียกชื่อมันเบาๆ หลังจากที่มันปล่อยริมฝีปากผมให้เป็นอิสระ แล้วมันก็ไปไล่จูบผมไปทั่วใบหน้าอีกครั้งนึง...
ไอคิม ฉวยโอกาสตอนที่ผมตกใจอยู่ ย่อตัวลงแล้วอุ้ม ผมขึ้นมาทั้งตัว
“ปล่อย เรา คิม ปล่อยเรา...นายจะทำอะไรหน่ะ” ผมตกใจมากครับ ไม่คิดจริงๆว่าคนที่ทำแบบนี้จะเป็นมัน...
ไอคิมมันฉกริมฝีปากมันลงมาหาริมฝีปากผมอีกทั้งๆที่มัน..ยังอุ้มผมอยู่อะครับ...แล้วผมก็รู้สึกว่าหลังผมได้แตะลงบนที่นอนนุ่มๆ ผมรีบขยับตัวหนีทันที..เมื่อมันวางผมลงเรียบร้อยแล้ว..ไอคิมมันตามขึ้นมาทับผมไว้ทั้งตัว แล้วไฟหัวเตียงก็สว่างวาบ ทำให้ผมได้เห็นหน้าไอคิมมันอย่างชัดเจน...
หัวใจดวงน้อยๆของไอโมเต้นไม่เป็นจังหวะเลยครับ มันเต้นแรงและเร็วมากจนผมนึกกลัวว่าผมจะหัวใจวายตาย....ไอคิมมันจ้องผมนิ่ง..แววตามันไม่มีแววเยาะเย้ย ถือดี เหมือนทุกครั้ง มีแต่แววตาที่หวานเยิ้ม เต็มไปด้วยความต้องการในตัวผม....มันทำให้ผมอึ้ง...ผมอ้าปากผงาบๆ อยากจะพูด อยากจะว่ามันแต่มันพูดไม่ออก..ไอคิมถือโอกาสนั้นก้มลงมาจูบที่ปากผมอีกครั้ง..คราวนี้ มันช่างอ่อนหวานและรุนแรง เต็มไปด้วยความรักใคร่ ..อืม..ดีจัง...เหมือนผมเคยได้รับจูบแบบนี้ที่ไหน...ผมต้องเคยได้รับจูบแบบนี้อย่างแน่นอน แต่ผมนึกไม่ออก อือ....แล้วผมก็เคลิ้บเคลิ้มไปกับรสจูบของไอคิม...มือที่เตรียมผลักมันออกในตอนแรก กลับเปลี่ยนไปโอบรอบคอมันแทน..ไอคิมไล่จูบผมตั้งแต่ใบหน้าดูดเม้มมาตามซอกคอผม มันช่างคุ้นเคย...สัมผัสแบบนี้.. สติผมกลับมาอีกทีเมื่อไอคิม มันลุกขึ้น ...แล้วก้มตัวไปดึง กางเกงผมออกจากสะโพก..และโยนมันไปไหนไม่รู้..
“คิม อย่า...อย่าทำเรา..เรา..กลัว”ผมรีบเอามือไปปิดน้องน้อยผมไว้อย่างเร่งด่วน กลัวมันอะ...ไอคิมมันทำหน้าได้เซ็กซี่มากเลยครับ...จนผมแทบจะดึงมันลงมาจูบปากให้สาใจ..แต่ผมทำไม่ได้..หน้าไอนัทลอยมาในสติผมทันที..จนน้ำตาผมแทบร่วงเลยครับ..ผมยอมให้ไอคิมทำอะไรผมไม่ได้..ผมจะทำให้ไอนัท เสียใจไม่ได้...อีกไม่กี่วันเราจะไปทะเลกัน..ผมรับปากมันไว้แล้ว.......
“คิม..ปล่อยเรา” ผมพูดกับไอคิม เสียงสั่นๆ แหละครับ..ไอคิมยังไม่พูดอะไรฮะ มีแต่แววตามันที่บอกผมว่า...มันไม่มีวันปล่อยผมไป...ไอคิม ..มองผมทั่วตัวเลยครับมันถอดเสื้อกางเกงออกจากตัวมันอย่างรวดเร็วเลยครับ..เซ็กซี่ .. ผมไม่เคยรู้..ผู้ชายก็มีรูปร่างที่เซ็กซี่ได้เหมือนกัน...ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น...ไอคิม.มันมองสบตาผมหวานเยิ้มเช่นเคย.มันดึงมือผมออกจากน้องน้อยของผม...แล้วมันก็จ้องน้องน้อยผมนิ่ง กลื่นน้ำลายเอื้อกๆ เลยอะ..ผมไม่เคยเห็นมันในลักษณะนี้อะ..มันยิ่งทำให้ใจผมสั่นยิ่งขึ้น.....แต่ว่าไอนัทหล่ะ ไอนัทของผมหล่ะ...ผมตัดสินใจเด็ดขาดยังไงก็ยอมมันไม่ได้..ผมยกขาขึ้น กะจะยันมันให้กระเด็นอะครับ..แต่ไอคิมมันหลบทัน ..แล้วจับขาผมไว้มั่น...แล้วมันก็กระชากขาผมอย่างแรง.จนตัวผมถลาเข้าไปหามันทั้งๆที่ผมยังนอนแบบอยู่กับที่นอน...จนน้องน้อยผมไปชนกับหน้าท้องไอคิมมันอย่างแรง จนผมเจ็บไปหมด
“โอ้ย เจ็บอะ.” ผมยกมือขึ้นไปกุมน้องน้อยผมไว้...ไอคิมมันปัดมือผมออกแล้วมันก็มาจับ น้องน้อยผมไว้แทน..ผมเสียววาบไปทั้งตัวเลยครับ...
“อือ...อา..ปล่อย เรา คิม..ปล่อย...เรา..ทำไม่ได้ ปล่อยเรา” ผมขอร้องไอคิมมันเสียงสั่นพร่า..ก็แค่หวังว่ามันจะเห็นใจผม..เหมือนไอนัท...
ไอคิมมันก้มตัวลงมาจูบผมที่ปากอย่างแรง...เหมือนกับจะลงโทษผมมากกว่าที่บังอาจทำร้ายมัน......ส่วนมือมันอีกข้างก็ลูบๆคลำไปทั่วตัวผม...
“ไม่ต้องกลัวไปหรอก .....แล้วนายก็จะทำได้เองแหละ...เชื่อเราสิ ..อา อือ..” ไอคิมมันพูดหลังจากที่มันขยับริมฝีปากออกจากริมฝีปากผมนิดนึง แล้วมันก็กลับมาจูบผมใหม่....มือมันที่จับน้องน้อยผมไว้ก็ เริ่มขยับไปมา จนผมต้องปล่อยเสียงครางออกมา...
“อือ..อา...คิม ระเรา..มี. ฟะ แฟน แล้ว ปล่อยเรา อือ..”ผมพูดเสียงสั่นๆ ขาดเป็นห่วงๆ...นี้อาจจะเป้นการสู้ครั้งสุดท้ายของผมก็ได้...เพราะตอนนี้ ร่างกายผมมันยอมไอคิมไปหมดแล้ว....
ไอคิม..มันถอน ริมฝีปากออกจากริมฝีปากผม...แล้วมันก็ลากลิ้น ตวัดเลียผมลงมาตามลำคอ แล้วมาดูดเม้มกับหน้าอกแฟบๆของผมผ่านเสื้อนักศึกษาสีขาวบางๆ..มันดูดและกัดเบา บ้าง แรงบ้าง จนผมผวาเฮือกๆ ..ไอคิมมันลุกขึ้นนั่ง..แต่มือมันยังไม่ปล่อยน้องน้อยผมอะ...ผมมองตามริมฝีปากมันตาละห้อยเลยครับ..อยากจูบอะ..อารมณ์ของผมตอนนั้นอธิบายไม่ถูกเลยครับ..ทั้งอยากวิ่งเข้าหา และอยากวิ่งหนีในเวลาเดียวกัน...ไอคิมเอามือที่ว่างอยู่ลูบ แล้วก็บีบบี้ที่หน้าอกผมเบาๆ จนผมต้องซู๊ดปากอย่างระงับอารมณ์ไว้ไม่ได้..ผมปรือตามองมัน..ไอคิมมันมองผม...ด้วยแววตาหวานเยิ้มของมันเช่นเคย ..โอ้ย เซ็กซี่ชะมัด..ไอคิมมันยิ้มนิดๆอย่างสะใจที่ทำให้ผมดิ้นพราดๆได้..แล้วมันก็กระชากเสื้อผมอย่างแรงจนกระดุมเสื้อผมหลุดออกหมดทั้งแผง...
“หึ..ไอนัท..หน่ะ มันก็..เป็นแค่ แฟนนาย..แต่เรา...ไอคิม คนนี้แหละโม...ที่จะเป็น ผัวนาย..” ผมตกใจ จนหน้าซีดไอคิมมัน รู้ ...มันรู้แล้วมัน ทำแบบนี้ทำไม...ทั้งๆที่รู้แล้วทำ..ทำไม..
มันพูดจบก็ตะโปมจูบผมไปทั่วใบหน้าเรื่อยมาตามซอกคอ หน้าอก เลยไปถึงหน้าท้องผม...
...ผมรู้สึกอุ่นวาบ เสียวแปล๊บที่น้องน้อยของผม..มันเสียวแทบขาดใจเลยครับ..จนผมต้องซู๊ดปาก ออกมา .ผมผงกหัวลงไปมอง...ผมเห็นไอคิมมันกำลัง ก้มๆเงยๆ อยู่ที่หว่างขาผม...โอ้ย..ไม่ไหวแล้ว ผมยื่นมือไปจับหัวไอคิมให้มันทำขยับตามใจผม.. มือกดหัวไอคิม...ปากก็คราญครางออกมาไม่หยุด...ใช่แล้ว คืนนั้น...ผมไม่ได้ฝัน...อา...
...................ช่วยตัดภาพไปที่ จิ้งจกตัวเมียบนเพดานห้องด้วยครับ.............
http://imageshack.us>(http://img79.imageshack.us/img79/2298/a4761736941nd8.jpg)
******************************************
คนที่ตอบถูกอยากได้รางวัลอะไรกันครับ....
mail บอกด้วยนะครับ คิคิ....อ้าว ตรูไม่ได้ให้ mail ไว้นี้หว่า...ครึครึ........
-
ตอนที่ 61
“โม....โม ตื่น ..โม..ช่วยไอคิมด้วยโม..ตื่น..” เสียงโวยวาย พร้อมแรงเขย่าๆ ทำให้ผมต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา.....อย่างงงๆ
“อือ.อ้าว..แซน..มีไร อะ..โวยวายไรเนี๊ยะ..อ๋อย ..ซี๊ด เจ็บ ชิบ” ผมขยับตัวเพื่อลุกขึ้นนั่งอะครับ แต่ว่า ผมเจ็บ ท่อนล่างผมมากเลยอะ จนต้องล้มตัวลงไปนอน อีกครั้ง...มึนๆ หัวยังไงชอบกล...ผมเงยหน้าขึ้นมองไอแซน...มันยิ้มแหยๆ ให้ผม. หน้ามันยังตื่นๆอยู่อะ แล้วผมก็มองดูสภาพตัวเอง...มีแค่ผ้านวม ผืนเดียวที่ปิดเอวผมเอาไว้...ตามเนื้อตัวผมมีรอยแดงเป้นจ้ำๆ....โอ้ย..แม่ม เอ้ย..ผมฟาดกำปั้นลงกับที่นอน อย่างแรงด้วยความเจ็บใจตัวเอง...กูทำไม ทำแบบวะ..แม่มเอ้ย...ผมยกมือขึ้นกุมขมับตัวเอง...ตอนนี้ผมรู้สึกปวดหัวจี๊ดๆ ...หูผมแว่ว ได้ยินเสียงเอ๊ะ อะ..โวยวายอยู่ข้างนอกห้อง...
“มีไร..อะ แซน...อย่าบอกนะว่า...” ใจผมเต้นโครมครามเลยครับขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย ...พระเจ้าช่วยลูกด้วย.....
“ช่วย ไอคิม ด้วยโม.....พี่นัท...โม” ไอแซน มันพูดกับผมเสียงสั่นๆ มือมันก็จับไหล่ผมไว้ทั้ง2 ข้าง แล้วดึงให้ผมลุกขึ้น...อู้ย เบาๆ สิวะ แม่ม กู เจ็บก้น…
“โอ้ย..เบาๆ ดิวะ เจ็บ นะเว้ย...” ปากผมพูดมือผมก็คว้าผ้านวมไว้แหละครับ...กลัวอุจาดอะ....
ไอแซนชะงักนิดนึง..มัน..พยุงผมให้ลุกขึ้น..มันมองหาเสื้อผ้าผม..เฮ้อ ..ใส่ไม่ได้แล้วหล่ะครับ.มันจึงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า.. มันดึง กางเกงขาสั้น กะเสื้อยืดออกมาให้ผม..ไอแซนนี้มันดีจริงๆครับ.
“ยกขาสิ..เร็วๆ เข้าไม่งั้นไอคิมตายแน่ๆเลย”..มันบอกให้ผมยกขาขึ้นส่วนมันก้อ ก้มลงแล้วใส่กางเกงให้ผมอะครับ..ผมก็เกาะหลังมันไว้อะ..แล้วมันก็เอาเสื้อมาสวมให้ผม..มันยิ้มให้ผมนิดนึง..แล้วพยุงผมเดินออกไปนอกห้อง..ผมยอมรับว่าตอนนั้นผมหมดแรงจริงๆ ครับ...เหนื่อยมากเลยอะ..เจ็บ ด้วย...และที่สำคัญ ผมกลัว...ผมกลัวไอนัท..ผมไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้นแต่ผมคิดว่า...ต้องไม่ใช่เรี่องดีแน่ๆ...ไอนัท...ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลย....
“..กูบอกมึงแล้วใช่ไหม..ว่าอย่ายุ่งกับแฟนกู..กูบอกมึงแล้วใช่ไหม..ไอสั....” เสียงที่ผมได้ยิน ทำให้ผมต้องหยุดเดินทันที...มันเจ็บแปล๊บเข้ามาในอก..ผมอึ้ง...ขอบตาร้อนผ่าวๆ...ไอนัท...ผมจะทำยังไงดี....ผมไม่กล้าก้าวขาต่ออะ...
“ไม่ได้นะโม..ไปช่วยไอคิม ก่อนนะ...” ผมจึงค่อยๆ ก้าวขา ไปตามแรงพยุงของไอแซน...พอมาถึงห้องรับแขก ภาพที่ผมเห็นคือ....
ไอนัท..มันกำลัง ทั้งเตะ ทั้งต่อยไอคิมอย่างบ้าคลั่ง....ปากมันก็พูดย้ำอยู่แต่ว่า กูบอกมึงแล้ว กูบอกมึงแล้ว..ผมมองไอคิม..เลือด เต็มตัวมันไปหมด..มันน่ากลัวมากเลย...จนผมน้ำตาไหลพรากออกมาอย่างไม่รู้ตัว...ผมไม่เคยเห็นไอนัทมันน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน.... คำพูดของมันที่เคยพูดกับผมว่า ‘เมื่อไหร่ที่พวกมันมายุ่งกับตาหวานของพี่หล่ะก็...พี่ไม่เอาไว้แน่ จำไว้ให้ดีนะครับ..’ผมรู้สึกเย็นวาบตั้งเส้นผมจนถึงปลายเท้าเลยครับ...
“พี่นัท..ฮือ..พอแล้ว..พี่..พอแล้ว..” ผมพูดแล้วค่อยๆ เดินไปหาไอนัท โดยมีไอแซนพยุงผมไว้..
ไอนัทมันยังไม่สนใจผม..มันฟาดกำปั้น ลงไปที่ท้องไอคิมอีกครั้ง ไอคิมมันทรุดฮวบลงกับพื้น... มันหันหน้ามายิ้มให้ผมนิดนึง...ฮือ...ไอบร้ามึงยิ้มให้กูทำไม.....ไอคิมมันค่อยๆลุกขึ้น...ไอนัทตรงเข้าไปจะกระทืบไอคิมอีกครั้ง....
ผมถลาเข้ากอดไอนัท ไว้แน่น..ซบหน้าลงกับหลังมันสะอื้นฮักๆ...ไอนัท กูเสียใจ..กูขอโทษ...กูขอโทษ..
“พี่นัท..พอแล้ว..พอแล้วพี่...ฮือ..พี่นัท..ฮือ ..” ไอนัทมันทำท่าจะสบัดผมออก แต่พอได้ยินเสียงผมมันก็หยุด....
ไอนัทมันจับมือผมที่กอดมันไว้แน่น..ตัวไอนัทมันสั่นๆอะ....อย่านะไอนัท..อย่าร้องไห้นะมึง..อย่าร้องไห้ให้ไอพวกนี้มันเห็นนะ...ไอนัทค่อยๆ หันหน้ามาหาผม...ผมเงยหน้าขึ้นมองมันทั้งๆที่น้ำตายังไหลพรากๆ..ปากไอนัทมีเลือดไหลด้วย..ไอนัทมันยกมือขึ้น ..จับแก้มผมด้วยมือใหญ่ๆ นุ่มๆ ทั้ง 2 ข้าง...ของมัน...มันยิ้มให้ผมด้วยอะ..หัวใจผมกระตุกวูบ..รู้สึกเกลียดตัวเองอย่างมากมาย....มันขยับมือข้างนึงเช็ดน้ำตาให้ผม...
“อย่าร้องไห้สิครับ...ไม่เอานะ...ไม่ร้องนะ คนดีของพี่นะ..” ผมร้องไห้โฮเลยครับ.. ไอนัทมันตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้เลยอะ…แต่แววตาไอนัทยังเต็มไปด้วยความรักใคร่ในตัวผมเหมือนเดิม...
“กลับ ห้องเรานะครับ..กลับบ้านเรานะครับตาหวาน...” ไอนัทมันพูดกับผมเสียงสั่นๆ....มันปล่อยมือออกจากหน้าผมแล้วกอดตัวผมไว้แน่น.....
ผมพยักหน้าหงึกหงัก..อยู่กับซอกคอมัน...เจ็บดีไหมหล่ะมึงไอโม..ผมค่อยๆมองข้ามไหล่ไอนัทไปมองไอคิม ผ่านน้ำตาที่ไหลกลบตา...ไอคิม..มองผมอยู่แล้วเหมือนกัน...มันเดินโซเซเข้ามาหาผมกับไอนัทอย่างช้าๆ....
“มึงจะพา โมไปไหน...กูไม่ให้ไป..โมเป้นของกู..” ไอคิมมันพูดช้าๆ ชัด..ๆ
แล้วยื่นมือมาจับมือผมที่กอดไอนัทอยู่...ไอคิมแม่ม..จะตายห่ะ อยู่แล้ว ยังทำเก่งอีกนะมึง..กูไม่ได้เป็นของมึงโว้ย.......
ไอนัทมันยังเงียบครับไม่พูดอะไรออกมาเลยมันยังกอดผมไว้แน่น..แน่นยิ่งกว่าเดิมซะอีก..จนผมเจ็บไปหมดอะ..แต่ผมก็ไม่บอกให้มันปล่อยหรอกนะครับ..ผมเจ็บแค่นี้มันยังน้อยกว่าที่ไอนัทมันเจ็บซะอีก....
ผมพยายามแกะมือไอคิม ออกจากมือผม...แต่มันจับแน่นมากเลยครับ...มันจ้องตาผมนิ่ง..มันมองผมด้วยแววตาอ้อนวอน..ผมมองหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดของมัน..มองปากที่มีเลือดไหลออกมา...มันยังมีหน้ามายิ้มให้ผมอีกอะ..ผมสะอื้นฮักๆ ขึ้นมาอีกแล้วครับ...ทั้ง ไอคิม ไอนัท พวกมันเป็นอะไรกัน ทำแบบนี้กันทำไม...เพื่ออะไรกัน....ฮือ....กูเป็นผู้ชายนะเว้ย..พวกมึงทำแบบนี้กันทำไม...ที่ยืนๆอยู่เนี๊ยะ ผู้ชายทั้งนั้น...พวกเรากำลังทำอะไรกันอยู่...มันไม่ถูกต้อง...ไอคิมมัน เอามืออีกข้างของมันมาจับมือผม ที่พยายามแกะมือมันออกไว้แน่น.....
“คิม ปล่อยมือเรา”...“พี่นัท...ปล่อยผม”.
.ไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้อีกแล้วผมพูดแล้วค่อยๆหลับตาลง ไม่อยากมองเห้นอะไรไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว..พอแล้วพอกันที.....ผมอยากกลับบ้าน...บ้านของผม....
“พวกนาย 2 คน ปล่อยเราได้แล้ว..เราเจ็บ..”ผมพูดกับมันทั้ง 2 คน ทั้งที่หลับตาแน่น...
ไอนัทค่อยๆ คลายอ้อมแขนมันออกจากตัวผม ..ส่วนไอคิมก็ปล่อยมือผมออกเหมือนกัน...
“แซน..ช่วยเราที..”ผมพูดกับไอแซนทั้งที่ยังหลับตาอยู่นั้นแหละครับ...
แล้วผมก็รับรู้ว่ามีคนเข้ามาพยุงตัวผมไว้ทั้ง 2 ข้าง ผมลืมตาขึ้นมามอง...ไอปอด์นกับไอแซนนั้นเองครับ มัน 2 คนเข้ามาประคองผมไว้..
“พาเรา..ไปส่งที่ห้อง หน่อยได้ไหม...” ผมพูดกับมันทั้ง 2 คน พวกมันก็พยักหน้าแหละครับ...ผมหันไปมองหน้าไอปอด์น ผมเห็นคราบน้ำตาที่แก้มมันด้วย...ผมยิ้มให้มันนิดนึง....ขอโทษหว่ะปอด์นเรารู้ว่านายคิดอะไรอยู่ ขอโทษเพื่อน
ไอแซน ปล่อยตัวผม แล้ว เดินกลับเข้าไปในห้อง ซักพัก มันก็เดินกลับมาพร้อมกับกระเป๋าเป้ผม..แล้วพยุงผมไว้เหมือนเดิม ในระหว่างนั้นผมไม่หันไปมองไอนัท กับ ไอคิมเลย.แม้แต่แว้บเดียว....ขอเวลากูหน่อยนะ...ให้เวลากูซักพัก...ผมบอกกับพวกมันในใจ.....
ไอแซนกับไอปอด์นพยุงผมมาที่รถ..เปิดประตูให้ผมเข้าไปนั่งข้างคนขับ..อูยเจ็บก้นชะมัด ผมรู้สึกว่าผมจะมีไข้ด้วยนะเนี๊ยะ แม่มเอ้ย.....ผมค่อยๆหย่อนก้นลงไปนั่ง..อ่อยเจ็บ..ไอแซนมันคงรู้ว่าผมเจ็บอะครับ มันหันไปหยิบหมอนอิงที่อยู่เบาะหลังมาวางไว้ให้ผมนั่ง...ผมไม่กล้ามองหน้ามันอะ อาย...พอผมนั่งลง...ไอแซนก็เข้าประจำที่คนขับแหละครับ..ส่วนไอปอด์นก็เปิดประตูหลังแล้วเข้ามานั่งคงจะไปด้วยหน่ะครับ...
“ปอด์นไม่ต้องไปหรอก..ไปดูไอพวกนั้นนะ..อย่าให้มันต่อยกันอีกหล่ะ...”ผมหันไปพูดกับไอปอด์นมันยิ้มๆ แหละครับ...ผมเหนื่อยอะ...เหนื่อยทั้งใจเหนื่อยทั้งกาย....ไอปอด์นมันเข้ามากอดคอผมไว้ผ่านผนักพิงอะครับ..มันร้องไห้ด้วยอะ..
“เราขอโทษนะโม...ที่เราปล่อยโมให้อยู่คนเดียวอะ...จนเกิดเรื่องกับโม เราขอโทษฮือ” ..ผมยกมือขึ้นลูบหัวมันเบาๆ ไม่มีใครผิดหรอก...นอกจากตัวผมเอง...ที่ให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล นี้จะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย.....จะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก...
“ไอปอด์นพอแล้วน่ามึง...โมจะได้ไปพักซะที...”ไอแซนมันพูดกับไอปอด์นเบาๆ...
ไอปอด์น เอาปากมันมาจุ๊บที่ปากผมทีนึง..แล้วเปิดประตูออกไป...ผมเข้าใจมันนะ...ไอแซนสตาร์ทรถ ผมหันออกไปมองในตัวบ้านอีกครั้ง...เห็น ไอคิม ไอนัทยืนมองผมอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน ไอโย ไอตี้..ทุกคนอยู่ครบ เออ เนอะ ผมพึ่งสังเกตุเห็นพวกมัน หึหึ...ไอปอด์นยืนมองผมตาละห้อย....ขอเวลาเราหน่อยนะทุกคน....แล้วรถก็ค่อยๆ ห่างออกจากบ้านหลังนั้นมาเรื่อยๆ........ผมถอนหายใจเฮือกแล้วหลับตาลง.....ผมอยากพัก....ผมเหนื่อย.... พอแค่นี้หล่ะ.............
-
เห้ออออออออออ จะว่ายังไงดีละ สงสารพี่นัทสุดๆเลย :monkeysad: :monkeysad2: :monkeycry2: :monkeycry4: :3024: :เศร้า1: :11111: :อกหัก: :เศร้า2:
-
:monkeycry4: สงสารพี่นัทที่สุดเลย :monkeycry4:
พูดไรมะออก ฆ่ามันไอ้คิม สาดดดดดดดดดด :angry2:
-
:3024: :3024:
นรกชัดๆเลยอ่ะ
ทามมายเป็นแบบนี้อ่ะ
เข้าใจความรู้สึกของพี่นัทเลยอ่ะ
พยามที่จะถนุถนอมคนที่รักไว้ให้ดีที่สุด
แต่ก้อต้องเสียเขาให้กับคนอื่น
:เศร้า1: :เศร้า1:
ชั่วร้ายมากเลยนะแกไอ้คิม
อยากต่อยมันครับ
:pigangry2:
-
คุ้มกับที่รอมาหลายวันเลย สนุกมากเลยคับ
สงสารนัทมากๆเลยอ่ะคับ
โอ้ยยยยยยยยยยยย อยากอ่านต่อตอนต่อไปแล้วอ่ะ น่ะๆๆๆๆๆๆๆ
-
........น่าสงสารพี่นัทจัง... :เศร้า1: :เศร้า1:
................อดทนรอถนุถนอมมาตั้งนาน....ดันมาเจอแบบนี้.... :impress3: :impress3:
-
สงสารนัท :เศร้า1: :เศร้า1:
อุตส่าห์ทะนุถนอมโม แต่คิมกลับ......... :monkeycry4: :monkeycry4:
อย่างงี้ต้อง :ฮึ่มม: :ฮึ่มม:
-
สงสารพี่นัทๆ สุดๆๆอ่ะคับ
พี่นัทไม่เคยทำไรพี่โมเยย
ไม่น่าเลย :monkeycry2:
-
สงสารนัทอ่ะ ไมเป็นแบบนี้อ่า อุตสาห์ถนอมโมไว้ได้ตั้งนาน :เฮ้อ:
เซงเลย ไอ่คิม ตาย :pigangry2:
-
:110011: ยินดีต้อนรับจ้าple ว่าแต่ชื่อคล้ายๆผะญเลยเน๊อะ :เชิป2:
*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/
ผมผะช นะคร๊าบ แต่คงไม่เต็มร้อย หุหุ
แหม๋ ชื่อเปิ้ลก็ ช ได้นา พี่เปิ้ล สาระแนไง (หาแนวร่วม)
-
: 222222:
มารอต่อไปครับ
จาเป็นยังงัยบ้างน๊า
:monkeysad:
-
สงสารนัทครับ
แล้วโมจะทำยังงัยต่อไป
:serius2: :serius2:
-
:angry2:
โมโหอ่ะ
สงสารพี่นัทที่สุดเลย
อุตส่าห์ถนอมดูแลโมซะขนาดนั้น
ทำไมไอ้คิมมันเลวขนาดนี้วะ
แค้นอ่ะ
แค้นแทนพี่นัทมากๆ
:monkeycry4:
-
แอบย่องๆ เข้ากระทู้ นายโม อิอิ :yeb:
ส่งเสียงดังไม่ได้ เอิ้กๆ :110011: :เชิป2:
หวายๆถึงตอนสำคัญแล่ะเหรอย...เนี่ย :give2:
ว่าแล่ะก้อย่องออกจากทู้ไปเงียบๆ :เฮ้อ: เฮ้อ...
-
มาต่อด่วนค้าบบบบบบบบบบบบบบบ
รอลุ้นนายโมครับ
-
ในที่สุดก็ตามทัน เศร้าใจมากมาย
เรื่องแบบนี้ :เฮ้อ: สงสารนัท สงสารคิมด้วย สงสารโมด้วย
ปวดหัวจิงๆ
มาต่อเร็วๆนะคับ จะตั้งตารอ :impress: PLeaseeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee
-
ยาง มะมาอีกเหยอ :monkeycry4:
-
รออ่านอยู่คร้าบ :myeye:
มาต่อเร็วๆ นะ :yeb:
-
:110011: ยินดีต้อนรับจ้าple ว่าแต่ชื่อคล้ายๆผะญเลยเน๊อะ :เชิป2:
*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/
ผมผะช นะคร๊าบ แต่คงไม่เต็มร้อย หุหุ
แหม๋ ชื่อเปิ้ลก็ ช ได้นา พี่เปิ้ล สาระแนไง (หาแนวร่วม)
อ่อๆ ลืมปายยย อิอิ :kikkik:
เรียกแอปเปิ้ลดีก่าน่าร๊ากกกกดี :give2:
แอบย่องๆ เข้ากระทู้ นายโม อิอิ :yeb:
ส่งเสียงดังไม่ได้ เอิ้กๆ :110011: :เชิป2:
หวายๆถึงตอนสำคัญแล่ะเหรอย...เนี่ย :give2:
ว่าแล่ะก้อย่องออกจากทู้ไปเงียบๆ :เฮ้อ: เฮ้อ...
อ่ะ ซินเห็นนะ อย่าคิดว่าย่องเข้ามาแล้วจาม่ายเห็น :pigha2:
ปล. เด่วมาต่อเรื่องนี้ให้วันอาทิตย์น๊า...รอกันไหวป่าว :call:
-
พี่นัท . . . :monkeycry2: :monkeycry2: :monkeycry2:
เกลียดแตงโมอ่ะ :monkeysad2:
-
ปล. เด่วมาต่อเรื่องนี้ให้วันอาทิตย์น๊า...รอกันไหวป่าว :call:
ขัดใจอย่างแรง ชิส์ :angry2:
-
รอไม่ไหวอ่ะคัล มาด่วนๆเลยนะคับ :yeb:
-
:serius2:
ไม่ไหวด้วยคนได้ไหมอ่ะ
แง แง
แบบว่า ลุ้นมาก อยากอ่าน
:monkeysad:
-
กลับมาแย้ววจ้า... หายไปซะหลายวัน จามีครายคิดถึงเรามั่งมั๊ยน้อออ :yeb:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 62
“โม..เจ้าโม..ถึงบ้านแล้วลูก...” เสียงนุ่มนิ่มคุ้นหู ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้น หนังตายังหนักอยู่หง่ะ...ถึงบ้านแล้วเหรอเนี๊ยะ.....
“ลุกไหว ไหมลูก....”แม่ผมเองครับ พูดเสร็จแม่ก็เอามือมาลูบๆ ที่แก้มผม...อุ่นดีจัง..แฮะ คิดถึงแม่อะ.....
“ตัว ร้อนจี๋เลย...หมอบอกให้นอนโรงบาลซักคืนก็ไม่นอน..เฮ้อ ดื้อจริงๆ..เหมือนใครไม่รู้” แม่บ่นเบาๆ ทำเสียงฮึดฮัด ... ..แล้วลงมาเปิดประตูรถให้ผม...พ่อผมก็เอาแต่ยิ้มแหละครับ แฮะ...
ผมค่อยๆ ก้าวขาลงจากรถ..แหงะ ก้นยังไม่หายเจ็บเลยหง่ะ ..เซ็ง....
พอลงจากรถได้ก็โงนเงนหล่ะครับ...เมื่อคืนนอนไม่หลับทั้งคืนครับ....ทั้งๆที่ไม่สบายนะเนี๊ยะ...เพลียหนักเลยผม...แทบล้มทั้งยืนเลยครับ...พอพ่อผมเห็นผมเหมือนจะล้ม รีบวิ่งมารวบตัวผม..เข้าไปกอดทันทีเลยครับ..(พ่อผมเป็นคนตัวใหญ่มากครับ...ไม่ใด้อ้วนนะ..เจ้ามดได้พ่อมาเต็มๆครับ..ผมหน่ะเหมือนแม่ คนเค้าบอกคิคิ) ..
“ว้าย..ตาย แล้ว เจ้าโมเป็นไงบ้างลูก” แม่ผมถามเสียงสั่นๆเหมือนจะร้องไห้เลยครับ....แล้วเอามือมาลูบมือลูบแขนผม.
..อยากร้องไห้ครับ..ทำให้แม่เป็นห่วงอีกแล้วครับ...พูดไม่ออก...ก้มหน้างุด..อยู่กับอกพ่อนั้นแหละครับ....ขอบตาร้อนผ่าวๆ...ผมนี้แย่จริงๆ ทำให้คนที่เค้ารักผมเป็นห่วงอยู่เรื่อย เลยอะ....แย่จัง....
พ่อ..พยายามจะอุ้มผมแหละครับ แต่ผมคงตัวใหญ่เกินที่พ่อจะอุ้มไหวแล้ว....พ่อจึงแบกผมขึ้นหลัง บอกผมให้กอดคอพ่อไว้แน่นๆ แล้วแบกผม พาเดินขึ้นไปที่ห้องนอนผม....โดยมีเจ้ามดและแม่ เดินตามมาห่างๆ.....
ห้องนอนผมอยู่ชั้น 2 ของบ้านครับ..เจ้ามดก็ตรงเข้าไปจัดที่นอนให้ผม แม่ไม่ตามขึ้นมาครับ...ส่วนพ่อพอถึงก็วางผมลง...พอหลังแตะ ที่นอน.ก็รู้สึกสบายขึ้นแหละครับ อยากนอนมากมาย......ผมค่อยๆ หลับตาลงหล่ะครับ...เหนื่อยหง่ะ..
“อย่าพึ่งหลับ หล่ะ เจ้าโม เดี๋ยว กินอะไรรองท้องก่อน..จะได้กินยานะลูกนะ” พ่อพูดแล้ว เอามือมาลูบหน้าลูบตาผม ผมลืมตาขึ้นมองพ่อ ....แค่เห็นหน้าพ่อ อารมณ์อ้อนมันก็เข้ามาทันทีเลยครับ ไม่สบายทีไรเป็นแบบนี้ทุกที..น้ำตาไหลพรากอาบแก้มเลยครับ.....
“เอา อีกแล้ว...เจ้าโมเอ้ย...นึกว่าโตเป็นหนุ่มแล้ว...ไม่ได้โตเลยนี้หว่า...หึหึ...อายเจ้ามดมันไหมหล่ะเนี๊ยะ หือ..” พ่อพูดยิ้มๆ..เอามะเหงกลงที่หัวผมเบาๆ..เอามือมาเช็ดน้ำตาให้ผมด้วยครับ....รักพ่ออะ....
“เจ้ามด..ไปเอาน้ำมาเช็ด เนื้อเช็ดตัว ให้พี่เค้า หน่อยไป....” พ่อหันไปพูดกับเจ้ามดอะครับ ...แล้วผมก็ได้ยินเสียงเจ้ามดเดิน ..กระแทก เท้าปังๆ ออกไป คงงอนครับ...ครึครึ...
ที่จริง ผมก็พอเดินได้อะครับ ไม่ได้ เจ็บป่วยหนักหนาอะไรหรอกครับ.......แค่เหนื่อย เพลีย หน้ามืด เป็นไข้....และ เจ็บก้น แค่นั้นเองครับ.....ผมแค่อยากอ้อน พ่ออ้อน แม่ เท่านั้นเองครับ....ถ้าอยู่คนเดียวอาการคงไม่หนักขนาดนี้หรอกครับ แฮะ..
ซักพักเดียว เจ้ามดมันก็เดิน..เข้ามาในห้องผม พร้อมกะละมังใบเล็กๆ กับผ้าขนนู๋เล็ก ผืนนึง...มันเดินหน้างอๆ เข้ามาหาผมกับพ่ออะครับ...
“บะ ไอ้นี้ ใช้นิดใช้หน่อยหน้างอ เชียวนะเอง” พ่อพูดแล้ว ตบ กระโหลก เจ้ามดเบาๆ ทีนึงครับ หึหึ ผมมองมันแล้วยิ้มให้มันนิดๆ....เจ้ามดมันยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองป่อยๆ แล้วเอากะละมังไปวางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือผม...
“เอ้า..เช็ดตัว ให้พี่ เค้าซะ..ยืนทำหน้างออยู่นั้น...” พูดเสร็จพ่อ ก็เอามือมาลูบที่หัว ผม....
“พ่อ ไปดู วัว ก่อนนะ เดี๋ยวแม่เค้า จะเอาอะไรมาให้กิน อย่าพึ่งหลับหล่ะ” พ่อพูดเสร็จ ก็จะเดินออกจากห้องผมอะครับ ผมเลยดึงมือพ่อไว้ แล้วมองพ่อตาละห้อยอะ..ขออ้อนนิดนึงนะ นิดเดียว...(เวลาปกติ มีแต่ทะเลาะกันครับผมกับพ่อหุหุ)
“หึหึ..แหมะ ไอนี้ อ้อน จริงเว้ย...” แล้วพ่อ ก็ก้มลง จุ๊บ ผมที่หน้าผากทีนึง..เอามือ ขยี้หัวผมเบาๆ แล้วจึงเดินออกจากห้องไป..แฮะ...ก่อนออกจากห้องพ่อยังเอามะเหงก ลงหัว เจ้ามดมันอีกทีครับ...ในฐานที่มันทำหน้าล้อเลียนผม...ครึครึ....
แล้วเจ้ามดมันก็เดิน ขึ้นมานั่งบนเตียงที่ผมนอนอยู่พร้อมกะละมังนั้นแหละครับ.
“ถอด เสื้อ เด้ เค้าจะเช็ดตัว ให้...จะให้เค้า ถอดให้ไหมอะ...” เจ้ามดมันพูดทั้งที่หน้างอๆ นั้นแหละครับ...ไอน้องเวร...ทำปากดีไปนะมึง เดี๊ยะโดนสอย
ผมจึงค่อยๆ ถอดเสื้อออก โดยลืมสนิทเลยครับว่าตามเนื้อตัว ผมมันมีแต่รอยแดงๆ เต็มไปหมด.....พอเสื้อหลุดออกจากตัวผม เจ้ามดมันก็มองผมตาค้างอะครับ...แล้วมันก็หัวเราะคิกคิก ออกมา.....ผมจึงมองลงที่เนื้อตัวของตัวเอง....แม่ม ลิมสนิทเลยกู....ผมล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม แล้วมองหน้าเจ้ามดมันนิ่งๆ จนมัน เลิกหัวเราะอะครับ...
“ไปโดนใครทำไรมาอะเพ่...อะโด่ อ่อนวะ...โดนแค่นี้ถึงกับไม่สบาย คึคึ” แหม ปากดีจริงมึง ...มึงลองไปโดนเหมือนกูดูเด๊ะ...เจ้ามดมันพึ่ง 13 เองครับ แต่ท่าทางมันจะรู้มากเกินอายุไปแล้วครับ...ผมก็ไม่พูดอะครับ แต่จ้องมันนิ่ง ให้มันรู้ว่ากูเริ่มอารมณ์ไม่ดีแหละ...ปากมันพูด มือมันก็ทำงานเช็ดเนื้อเช็ดตัวผมไปเรื่อยแหละครับ...มันดึงกางเกงผมออกเหลือแต่กุงเกงใน...มันมองผมแล้วส่ายหน้าไปมาอะครับ...อะไรของมึงอีกเนี๊ยะ............
“พี่ มีรอย แถว...นี้ด้วยอะ...โหเล่นแรงนะเนี๊ยะ” มันพูดแล้วเอามือจิ่มๆ ที่แถวๆขาอ่อนผมอะครับ...
“อือ..เป็นรอยเยอะไหมวะ...มด..เออ.. ไปล๊อค ประตูก่อนปะ เดี๋ยวแม่มาเห็น” ผมกลัวแม่มาเห็นร่องรอยบนตัวผมอะครับ....เจ้ามดรู้งานครับ มันกระโดดลงจากเตียงแล้ว ไปปิดประตู...ล๊อคด้วยครับ....แล้วมันก็เดินกลับมาหาผม..เริ่มสำรวจเนื้อตัวผมอะครับ...มือมันก็หยิบผ้ามาเช็ดตัวผมด้วยครับ....น้องผมน่ารักไหมครับ..ถึงมันจะปากดีไปบ้างแต่มันก็น่ารักนะครับ....
“เจ็บไหมพี่...”มันเงยหน้ามองผมตาแป๋วอะครับ...แล้วมันก็เอามือมาจิ้มๆ ที่หน้าอกผมที่มันมีรอยมากกว่าที่อื่นอะครับ...
“ไม่อะ..ถามไมวะ” พูดแล้วมันทำให้ผมนึกถึงหน้าไอคนทำมันขึ้นมาตะหงิดตะหงิด แหละครับ..โมโหมันมากมาย...แล้วหน้าไอนัท ตอนที่มันทำหน้าจะร้องไห้ ก็เข้ามาในหัวผมทันที...จะร้องไห้อีกแล้วครับ....เจ็บจี๊ดที่ใจได้ทุกทีที่นึกถึง....ไม่อยากเห็นหน้าแบบนั้นของมันเลย....ไอนัทกูขอโทษ....
“พี่ ร้องไห้ ไมอะ...เจ็บ มากเหรอ...เค้าขอโทษ” เจ้ามด มันพูดระล่ำระลัก มันคงคิดว่ามันจิ้มๆ ผม จนผมเจ็บอะครับ...มดเอ้ย...เป้นแผลที่ตัวมันไม่เท่าไหร่ หรอกแป๊บเดียวก็หาย แต่แผลที่ใจนี้สิ มันจะมีวันหายรึเปล่าก็ไม่รู้....
“เปล่าหรอก...มีรอยเยอะไหมวะ...ฮึก” ผมพูดพลางซู๊ดขี้มุก อะครับ เจ้ามดมันมองผมตาละห้อย แล้วเริ่มมองสำรวจเนื้อตัวผมไปทั่ว....
“เยอะ ดิ เต็ม ตัวเลยอะ....ใครทำพี่เหรอ...แฟนพี่เหรอ...ผู้หญิงสมัยนี้เค้ารุนแรงกันจัง คึคึ” แหม ไอนี้สลดได้ไม่ถึง 10 วิเลยนะมึง...พอผมได้ยินมันพูดแบบนั้นแล้วมันทำให้ผมขำอะครับ...ถ้ามึงรู้ว่าคนที่ทำกูเนี๊ยะ เป็นผู้ชายมึงจะคิดไงวะมด
....ผมก็เอาแต่ยิ้มทั้งน้ำตาอะครับ...อยากหลับมากเลยครับ....เจ้ามดพอมันเห็นท่าทางผม อยากนอนจัดมันรีบ เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหาเสื้อผ้ามาให้ผมใส่อะครับ...ผมนึกว่ามันจะหยิบเสื้อกล้ามเกง เลย์มาให้ผมที่ไหนได้ มัน เอาเสื้อยืดตัวใหญ่มาให้ผมกับเกงเลย์ ตัว...
“เอาตัวใหญ่ๆ นะพี่....แม่เค้าจะได้ไม่เห็นรอย” ดูน้องผมสิครับ...มันรอบคอบมากกว่าผมซะอีกอะ....ขอบใจมากไอน้องรัก ผมยิ้มให้มันนิดนึง.....
มันก็มาช่วยผมใส่เสื้อผ้าอะครับ..ผมใส่เสร็จก็พอดีกับที่เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ...เจ้ามดรีบไปเปิดทันทีเลยครับ...........
“ล๊อคห้องกันทำไมเนี๊ยะ..เฮ้อ” แม่พูดแล้วเดินเข้ามาในห้องพร้อม ชามข้าวต้มกุ้งหอมๆ อะครับ แฮะ ของโปรดผมเลยอะ..........
“เอ้า กิน...นิดนึงนะเจ้าโม..จะได้กินยานะลูกนะ...” แม่ผมพูดแล้วนั่งลงบนเตียงนอนผมอะครับ แล้วแม่ ก็ตักข้าวต้มรอ้นๆ เตรียมป้อนผมอะ......โหยน้ำตาไอโมจะทะลักออกมาแล้วครับ.....รักแม่จังกู....
“แม่เค้าอยากกินมั้งหง่ะ......แม่ทำเผื่อเค้าปล่าว” เจ้ามดมันพูดขัดขึ้นเสียงดังเลยครับ...ผมก็ขยับตัวขึ้นมานั่งพิง หัวเตียงไว้ แล้ว งับ เอาข้าวต้มร้อนๆ ของแม่เข้าปากอะครับ...ตาร้อนผ่าว น้ำตาจะไหล ออกมาให้ได้ครับ....
“หึหึ..มีสิ..อยู่ในหม้อ หน่ะ อยากกิน ก็ไปตักกินเอง” แม่ผมพูดไปมือก็คอยตัก ข้าวต้มให้ผมอะครับ...มีความสุข จริงกูไอโม..ลืมเรื่องที่ไม่สบายใจไปหมดเลยครับ....
“แม่ไม่ป้อนเค้าบ้างหรอ...เค้าก็อยากให้แม่ป้อนเหมือนกันนะ ป้อนเค้าหน่อยสิ...”เจ้ามดมันพูดอ้อนๆ แล้วลงมานอนข้างๆ ผมอะครับ แล้วอ้าปากให้แม่ ป้อนมันเหมือนกัน...จนผมอดหัวเราะออกมาไม่ได้อะ ไอขี้อิจฉาเอ้ย....
แม่ผมหัวเราะเบาๆ แล้ว ตักข้าวต้มป้อน เจ้ามดมันบ้างอะครับ....แม่ป้อนผมกับเจ้ามดสลับกันไปมา..แม่ป้อนไปยิ้มไปอะครับ แม่บอกว่า นึกถึง ตอนผมกับเจ้ามดเป้นเด็ก....เผลอแป๊บเดียวโตเป็นหนุ่มกันแล้ว....แม่ว่างั้นอะ..แม่ป้อนเราจนข้าวต้มชามใหญ่ๆ หมดภายในพริบตา....แม่เอายาให้ผมกิน...แล้วแม่กับเจ้ามดก็เดินออกจากห้องปล่อยให้ผมได้พักผ่อนอะครับ..............
พอทุกคนออกไปหมด...ผมก้เข้าโหมดฟุ้งซ้านอีกแล้วครับ............
ภาพ ที่ ไอนัท มันต่อยมันเตะ ไอคิม จนไอคิมแทบตาย นั้น มันยังติดตาและตามหลอกหลอนผมอยู่ตลอดเวลา น้ำอุ่นๆ มันเริ่มไหลออกจากตาอีกแล้วครับ....
“รอ..ให้พี่สอบเสร็จก่อนนะครับ....แล้วเราไปเที่ยวทะเลกันนะ...ไป กัน 2 คนนะครับ”
“ไป ชะอำอะครับ...พี่รู้จักบ้านเช่าเล็กๆน่ารักอยู่ที่นึงอะครับ พี่คิดว่าตาหวานต้องชอบแน่ๆเลย..เอ่อ..ตาหวานครับ..ไปชะอำคราวนี้..พี่ขอนะครับ นะ”
ฮือ ไอนัท กูขอโทษ...กูขอโทษ............ผมร้องไห้สะอึ้กสะอื้น อยู่คนเดียวมันเจ็บ เจ็บไปสุดขั้วหัวใจเลยครับ.....ถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้น ...วันพรุ่งนี้แล้วที่เราจะไปเที่ยวทะเลกัน...ผมกับไอนัท มีแค่มันกับผม 2 คน... ผมจะตอบแทนความรักของมันที่มีให้ผม ที่รอคอยผมมาตลอด 4 ปี....วันพรุ่งนี้...ฮือๆๆๆๆๆๆ มันเป็นไปไม่ได้แล้ว....ขอโทษ ไอนัท กูขอโทษ ผมเฝ้าขอโทษไอนัทมันในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า.........ผมจะทำยังไงดี จะทำยังไงกับไอนัทมันดี....แล้วหน้าไอคิมตอนที่ มันมองผมด้วยแววตาอ้อนวอน ตอนที่ผมกอดกับไอนัท ก็เข้ามาหลอกหลอนผมอีกครั้ง............น้ำตาผมมันยิ่งไหลออกมาไม่ขาดสาย..
..ผมนอนหลับตานิ่งนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นนึกถึงคำพูดของไอแซนที่มันพูดกับผมตอนที่มันขับรถมาส่งผมได้ดี....ผมบอกให้มันไปส่งผมที่ห้องไอแมน แทน ผมยังไม่อยากเผชิญหน้ากับไอนัท...ผมยังไม่พร้อม........
“ตอนแรกพี่นัท เค้าโทรหาโมก่อนอะ...แต่เราอะรับ...ก็ทอสับโมวางอยู่ที่โต๊ะคอมไอโยมันอะ เราก็สงสัยว่าทอสับใครวะ....พอรับก็เป็นพี่นัทอะพอเรารู้ว่าเป็นทอสับโม เราก็แปลกใจนิดหน่อย........พี่นัทบอกว่าโมทำไมไม่โทรหาเค้า นี้มันก็ดึกแล้ว...โทรไปที่ห้องก็ไม่มีคนรับแสดงว่าโมยังไม่กลับพี่เค้าเลยเป็นห่วงอะ...เราก็คิดว่าโมคงอยู่ที่บ้านเราเนี๊ยะแหละ ก้อกระเป๋าโม แผ่นcd โม ยังอยู่ในเครื่องอยู่เลย....เราจึงบอกพี่นัทว่าไม่เห็นตัวโมเห็นแต่ของคาดว่านายคงไปแอบหลับอยู่ที่ไหนซักแห่ง....พี่นัทเค้าจึงบอกว่าจะมารับอะ” พอพูดถึงตรงนี้ผมใจหายวาบเลยครับ...
“พอเราวางสายจากพี่เค้า เราก็เดินหานายซะทั่วบ้านเลย...ในห้องไอปอด์น ก็ไม่มี หาซะทั่วยกเว้น ห้องไอคิม มันล๊อคห้องอะมันคงหลับแล้ว... เราคิดว่าโมไม่น่าจะอยู่ในนั้นอะเห็นไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่...พอพี่นัทมาถึงพวกเรา 5 คนก็ช่วยกันหาโมอีกรอบ...โทรหาเพื่อนนายทุกคน ก็ไม่มีใครรู้ใครเห็น...จนเราบอกพี่นัทว่าเหลือแต่ห้องไอคิมที่ยังไม่ได้ดู...พี่นัทหน้าเหี้ยมขึ้นมาทันทีเลยอะ...รีบเดินไปที่ห้องไอคิม แล้วทุบประตูห้องมันเสียงดังเลยพี่นัททุบจนมือแดงไปหมดอะ...ซักพัก ประตูห้องไอคิมก็เปิดออก...ไอคิมมันยืนกอดอกใส่แค่กางเกงขาสั้นตัวเดียวแล้วมองหน้าพี่นัท แบบกวนโอ้ย มากเลยอะ...ตอนนั้นพวกเราคิดว่าโมต้องอยู่ในห้องกับมันแน่นอน...พี่นัท ผลักไอคิมมันให้พ้นทาง แล้วเปิดไฟในห้อง...ภาพที่พวกเราเห็นคือ.....เอ่อ...โมนอนหลับตาพริ้มไม่รับรู้อะไรเลย...ตามเนื้อตัวโมมีรอยแดงเป็นจ้ำๆ มีผ้านวมผืนเดียวคลุมอยู่แค่ช่วงเอว....แค่นั้นพวกเราก็รู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น....พวกเราตกใจมาก แต่...พี่นัทนี้สิ...เราพึ่งรู้ตอนนั้นเองว่า โมกับพี่นัท เป็นแฟนกัน....เราขอโทษนะที่เราไม่ได้เฉลียวใจเลย....”ไอแซนมันหยุดพูดแล้ว กลื้นน้ำลายเอื้อก ๆ หันหน้ามามองผมช้าๆ....แล้วมันจึงหันหน้าไปมองถนนอีกครั้ง..ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมเอาแต่นิ่งน้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกแล้ว
“แล้วไงต่อ” ผมจำได้ว่าผมได้พูดคำนี้ออกไป...อยากรู้ว่าไอนัทมันเจ็บกับผมแค่ไหน....มันทรมานแค่ไหน..ผมอยากแบ่งเบาความเจ็บมันบ้าง....
“พี่นัท เค้าทรุดลงนั่งกับพื้นห้องเลยอะ....เค้านั่งนิ่งอยู่นานมากเลย ....จนพวกเราใจไม่ดีกันแล้วอะตอนนั้นอะ...แล้วอยู่ๆ พี่นัท ก็ลุกพรวดขึ้น เข้าไปลากคอไอคิมมันออกมานอกห้อง แล้วพี่นัทก็ทั้งต่อยทั้งเตะ ไอคิมมัน ไอคิมมันก็สวนไปบ้าง...พอเราเข้าไปห้ามก็ได้รับของแถมกลับมาอย่างที่เห็นนี้แหละ” แล้วไอแซนมันก็ชี้ให้ผมดูที่แก้มตุ่ยๆ ของมัน
“แฮะ แต่ความจริง ไอคิม มันคงไม่มีสภาพยับเยิน แบบนั้นหรอก..ถ้าไอปอด์น แฮะ ไม่เข้าไปช่วย พี่นัทกระทืบ ไอคิม” เฮ้อ ผมก็ได้แต่อึ้งอะครับ นี้ไอปอด์นก็เป็นไปกะเค้าด้วยเหรอเนี๊ยะ...ทำไงดีหล่ะกูไอโม....
พอรถไอแซนถึงหอไอแมน....ผมบอกไอแซนว่าอย่าพูดเรื่องนี้ให้ไอแมนมันฟังเด็ดขาด มันก็รับปากผมอะครับ...แล้วมันก็ลงมาพยุงผมขึ้นไปที่ห้องไอแมน.......พอไอแมนมันเปิดประตูออกมาเห็นผมมันก็ทำท่าตกใจใหญ่ ....แต่มันก็ไม่พูดอะไรหรอกนะครับ.......นอกจากเปิดประตูให้ผมกับไอแซนเข้าไปในห้องมัน...มันก็เดินมาจัดเตียงให้ผมนอน...มันทำท่าจะถามอะไรผม....แต่ในที่สุดมันก็ส่ายหน้า แล้วก็ไม่ถามอะไรผมอีกเลย.....ซักพักไอแซนก็กลับบ้านมันไป....ไอแมนมันก็หายาแก้ไข้มาให้ผมกินอะครับ แล้วมันก็นอนก่ายหน้าผากนอนอยู่ข้างๆผม...ซักพักผมก็ได้ยินเสียงมันกรน....ส่วนตัวผมก็นอนไม่หลับจนเช้านั้นแหละครับ .แล้วผมจึงให้ไอแมนมันโทรไปบอกให้พ่อผมมารับผมหน่อย ...
ผมจึงได้มานอนแอ่งแม้งเป็นคนป่วยใกล้ตายร้องไห้ เป็นบ้าเป็นบออยู่แบบนี้แหละครับ...คิดมาถึงตรงนี้แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกรอบ...แล้วผมก็คิดอะไรสับสนวุ่นวายไปหมด..ยาคงออกฤทธิ์มั้งครับผมจึงผลอยหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้...
-
ตอนที่ 63....
วันนั้นผมตื่น มาประมาณ 5-6 โมงเย็นได้มั้งครับ แม่ขึ้นมาปลุกให้ กินข้าว กินยา แล้วค่อยนอนต่อไอโมก็นอนหลับ สลบไสลไม่ได้สติ เลยแหละครับ.....มาตื่นแบบรู้เรื่องจริงๆ ก็คือ เช้า ของอีกวันครับ....ตื่นเช้าพอควรฮะ..ค่อยยังชั่วแล้วครับ..รู้สึกโล่งๆ โปร่งสบาย ฮะ.. เลยกะว่าจะลงไปอาบน้ำซะหน่อยเหนี่ยวตัวหง่ะ ไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน...พอเดินลงมาข้างล่างก็เห็นแม่กำลัง เตรียมของใส่บาตร ครับ...เลยคิดว่ากูน่าจะใส่บาตรทำบุญทำทานกับเค้าบ้างนะ ...เผื่อชีวิตจะได้ดีขึ้น...-*- คิดได้ไง ครึครึ.....
“แม่..ให้เค้าช่วยนะ” ผมก็เดินเข้าไปช่วยแม่ถือถาดใส่ข้าวจากมือแม่อะครับ...แม่เงยหน้าขึ้นมองผมนิดนึง....
“ค่อยยังชั่วแล้วเหรอ....” แม่พูดแล้วยื่นมือมาแตะหน้าผากผม...ผมยิ้มให้แม่หน่อยนึงแหละครับ....
“ก็ดีขึ้นแล้วอะแม่...เค้าไม่ได้เป็นไรมากซะหน่อยอะ แค่เป็นไข้” ผมพูดแล้วเดินถือถาดนำแม่ออกมาที่หน้าบ้านอะครับ...
“เหรอ...แม่ก็นึกว่าเป็นหนัก..คิคิ..เห็นทำท่ายังกะจะตายวันนี้พรุ่งนี้ คิคิ”แหงะ รู้ครับว่าแม่แซว แฮะ...ก็อ้อน แม่ซะขนาดนั้นนี้นา อายเว้ย.....แล้วก็ก้มหน้างุดแหละครับไอโมอายแม่มากมาย.......
“หึหึ...อายเป็นด้วยเหรอเราหน่ะ แหม๋ๆ ดูสิ อายซะน่าเอ็นดู๋ น่าเอ็นดู ฮ่าๆๆๆๆ” แล้วคุณนายก็หัวเราะชอบอกชอบใจแหละครับ ...เป็นบุญของคุณนายท่านครับที่ทำให้คนหน้าด้านอย่างไอโมอายได้....เขิลครับ...ไม่พูดกับแม่แหละ..เดินก้มหน้าไปจัดโต๊ะหน้าบ้านแหละครับ......
“หึหึ...อีกซักพักแหละกว่าพระท่านจะมา...โม ไปล้างหน้าล้างตาก่อนไหมลูก...ดูหน้าสิ อายพระอายเจ้าบ้างไหมหน่ะ ขี้ตาเต็มตาเชียว” จบกันครับ คุณนาย...
ผมก็เลยต้องเดินเข้าบ้านไปแหละครับ...ตอนแรกกะว่าจะแค่ล้างหน้า แต่..มาคิดอีกที อาบน้ำเลยดีกว่า...เหม็นเปรี้ยวตัวเองมากมาย..พออาบน้ำเสร็จก็.นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินโทงๆ เข้าห้องนอนครับ ...เพราะคิดว่าคงไม่มีใครเห็น....แม่ก็อยู่หน้าบ้าน พ่อ ก็ คงออกไปดูวัว...เจ้ามดมันก็เห็นจนจะถึงไส้อยู่แหละ..ไอโม เลยไม่กลัวว่าจะมีใครมาเห็นไอร่องรอยที่ไอชั่วคิมมันฝากไว้อะครับ....พอเข้าห้องได้ก็ทาโลชั่น หาเสื้อผ้าใส่แหละครับ...ขณะที่จะใส่เสื้อผ้าตาไอโมก็เหลือบไปเห็นตัวเองในกระจกอะครับ......เจ็บแปล๊บที่ใจอีกแล้วครับ...ตรงหน้าอกมีรอยแดงกระจายอยู่ทั่วเรื่อยลงมาจนถึงหน้าท้องเลยครับ....ตามขาอ่อนก็มีด้วยอะ...โหย...ไอชั่วเอ้ย...แม่ม....ดีนะที่มันไม่ได้ทำที่คอไม่งั้นกูแย่แน่ๆ.........
พอนึกมาถึงตรงนี้หน้าไอนัทก็ลอยมาอีกแล้วครับ....ป่านนี้ไอนัทมันจะเป็นไงบ้างเนี๊ยะ....มันจะร้องไห้ไหมวะ....มันจะโกรธกูไหม..แล้วเรื่องสอบหล่ะ มันจะสอบได้ไหมอะ...วันนี้แล้วสิถ้าไม่เกิดเรื่องกูก็คงไปชะอำกับมันแล้ว...น้ำตาจะไหลออกมาอีกแล้วครับ ...รีบสะบัดหน้าพรืดๆ ทันทีครับ....เลิกทำตัวอ่อนแอได้แล้ว.....ทำตัวให้ร่าเริงเข้าไว้ ไม่งั้นพ่อแม่น้อง ต้องไม่สบายใจไปด้วยแน่ๆ เลย.....ตัดใจเริ่มใส่เสื้อผ้าจนเสร็จแหละครับ...มือก็หยิบมือถือที่อยู่ในเป้ ออกมา ตั้งแต่ตอนที่ไอแซนมาส่งแล้วครับ ผมก็ปิดเครื่องมาตลอด....กูให้เวลา...มึง 2 ชม.นะไอนัท ถ้าไม่โทรมาก็แล้วแต่มึงแล้วนะ....ถ้าครบ 2 ชม.มึงไม่โทรมา...กูจะปิดเครื่องแล้วนะ...มีไรก็ค่อยไปคุยกันตอนเปิดเทอมแล้วกันวะ....แล้วไอคิมหล่ะ โอ้ย ช่างแม่มมันเถอะ...ไอชั่วนั้นหน่ะ..มันคงไม่คิดไรกะกูหรอก..ก็แค่อยากลอง..พอนึกถึงตรงนี้แล้วเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ทีคอครับ...บอกไม่ถูกอะ...ก้อได้แต่บอกตัวเองว่าช่างมันอะครับ...แล้วผมก็กดเปิดเครื่องทันที...เอาทอสับ.ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง แล้วเดิน ออกไปหาแม่ที่หน้าบ้าน.....ก็พอดีกับพระท่านมาถึงพอดีอะครับ...รู้สึกดีมากมายเลยครับ..นานๆ ได้ใส่บาตรทีสบายใจสุดๆ....ปกติ ไอโมไม่เคยตื่นทันหรอกครับ...แต่วันนี้ ผมนอนมาทั้งวันทั้งคืน เลยตื่นได้อะ....
พอใส่บาตรเสร็จก็เก็บของเข้าบ้านแหละครับ...
“ไอโม...ไอโม แม่ม.....ไอชั่วโม” เสียงตะโกนโหวกเหวกที่เรียกชื่อผมแข่งกะเสียงแมงกะไซต์ทำให้ผมหันกลับไปมอง แต่ไม่ทันแล้วครับ..
.ผมก็ได้แต่มองตามรถแมงกะไซต์รับจ้างไปแหละครับ ...เห็นไอแทน..มันโบกมือให้ผมหย่อยๆ....ผมก็ยกมือโบกๆยิ้มหน้าบานเลยครับ...แหม๋ ไม่เหงาแล้วกู...มีเพื่อนแหละ.....แล้วพวกมันจะกลับบ้านกันหมดปะวะ....อืมน่าคิด..ถ้ากลับหมดก็สนุกสิวะงานนี้ ลืมเรื่องไม่สบายใจต่างๆ ไปได้เหมือนกันครับ.....ไอแทนมันเป้นเพื่อนสนิทผมเองครับ...ผมกับพวกมันถือว่าโตมาด้วยกันเลยครับ พวกผมมีด้วยกัน 8 คน...รุ่นผมที่อายุเท่ากันอะครับ มีกันแค่นี้ทั้งหมู่บ้านอะ หญิง 4 ชาย 4 พวกเราเลยสนิทกันมาก...แถมพ่อแม่เรายังเป็นเพื่อนกันด้วยนะครับ...เหอๆ ยิ่งสนิทกันเข้าไปอีก...ผมคิดว่าอีกเดี๋ยวไอแทนมันคงขับแมงกะไซต์มันมาหาผมที่บ้านอะครับ...ให้มันไปหาพ่อแม่มันก่อนเถอะ...ผมจึงเดินหันหลังกลับเข้าบ้านไปแหละครับ....
ซักพักพ่อผมก็กลับมาจากไปดูวัว..ดู หมู หมา กาไก่ ทีเค้าเลี้ยงไว้ที่สวนนั้นแหละครับ...ไอมดก็ทำหน้ามู่ทู่เดินลงมาจากห้องมันอะ...จากนั้นแม่ก้อยกสำรับกับข้าวออกมาบริการพวกเราทุกคนอะครับ...โดยมีเจ้ามดไปช่วยถือ....แม่ไม่ให้ผมไปช่วยอะครับเดี๋ยวเหนื่อย ไข้กลับ แล้วจะแย่ แม่ว่างั้น...เจ้ามดมันยิ่งงอนแม่หนักไปอีกครับ มันหาว่าแม่ รักลูกไม่เท่ากันฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ........
พอกินข้าวเสร็จ แม่ก็ไปหยิบยามาให้ผมกินอะครับ...ผมก็กะว่าจะนั่ง เล่น นอนเล่นรอไอแทนมันแหละครับ....พ่อเลยบอกว่าให้ผมออกไปนอนเล่นที่สวนดีกว่า...อากาศดีๆ ลมพัดเย็นๆ สบายๆ จะได้ไม่ต้องอยู่บ้านเปิดพัดลมให้มันเปลืองไฟ คุณท่านเค้าว่างั้นอะครับ...ว่าไงก็ว่าตามกันครับ...เตรียมหอบเสื่อ หอบหมอน....walkcman อะครับ...กะว่าไอแทนมาแล้วจะไปด้วยกันอะครับ
ติ๊ด ตี่ ดี้ ดี่ ติ๊ด ตี่ ดี้ ดี่
เสียงโทรสับดังขึ้นทำให้ผมสะดุ้งเหมือนกันครับ...ใจมันวาบๆ ตื้นเต้นมากมายเลยครับ.....เอาไงดีวะ กู...ถ้าเป้นไอนัทจะทำไงดีกูจะเริ่มพูดกับมันว่าไงวะ....ผมละล้าละลัง จนพ่อผมมองผมอะครับ....ผมจึงรีบล้วงไปในเป๋ากางเกง ...แล้วเดินออกไปคุยที่หน้าบ้าน......เป็นใครก็ช่างครับ ปลอดภัยไว้ก่อน.....
“ฮาโหลครับ” พอได้ทำเลเหมาะๆ ก้อเริ่มคุยทันทีครับ....
*อืม…* หัวใจผมเต้นโครมครามเลยครับ....แค่ได้ยินเสียงผมก็รู้แล้วครับว่าใคร..ผมก็ได้แต่นิ่งอึ้งอะครับพูดไม่ออกอะไม่รู้จะคุยไรกะมัน...รู้สึกโกรธรู้สึกโมโห มันมากมาย น้ำตาจะไหลอยุ่เรื่อยเลยครับ......ไอชั่ว คิม เอ้ย แม่ม โทรมาไมวะ...กูรอโทรสับ..ไอนัทอยู่เว้ย มึงเจือกโทรมาไมวะ.....
*นาย ..เป้นไงบ้าง* เสียงมันแว่วๆ มาตามสายผมก็ได้แต่เงียบอะครับ มันเหมือนมีก้อนไรมาจุกอยู่ทีคอผม...จนผมพูดอะไรไม่ออก...
*แล้ว..เอ่อ...เจ็บมากไหม…* ถามทำซากไรวะ...ก็มึงทำเองไม่ใช่ไง ถามเพื่อ...
*เอ่อ..แล้ว นายอยู่ไหนอะ...ตอนเนี๊ยะ* มันยังพูดของมันไปเรื่อยอะครับ
*.นี้ นายโม..ตกลงนายจะไม่พูดกับเราใช่มะ...* มันพูดห้วนๆ แล้วตวาดผมอีกแล้วอะครับ ไอชั่วเอ้ย..จะพูดกะกูดีๆ ไม่ได้ไงวะ..
“นะ นาย มีธุระแค่นี้ใช่ไหม..” แล้วผมก็กดวางไปเลยครับ....ไม่อยากคุยกะมันอะ ไอเลวนี้พูดดีๆ กะกูหน่อยก็ไม่ได้ ....กุถึงกับเป้นไข้เพราะมึงเลยนะเว้ย...ไอบ้า ไอชั่ว ผมก็ได้แต่ด่ามันในใจคนเดียวอะครับ...
ติ๊ด ตี่ ดี่ ดี้ ติ๊ด ตี่ ดี ดี้…
ผมก้มลงมองเบอร์ที่โชว์อยู่ในมือถือ....เบอร์ใครหล่ะเนี๊ยะ เบอร์ไอคิมปล่าววะ...เมื่อกี้ ก่อนวางสายก็ไม่ได้ดูเบอร์มันซะด้วยสิ...เอาเหอะๆ รับก่อนแล้วกัน....
“ฮาโหลครับ” พูดเบาๆ ครับ อย่างไม่แน่ใจ...
*โม...* สะดุ้งเฮือกครับเตรียมกดวางสายอะครับ
* นี้อย่าวางสายนะ.. ไม่งั้นเจอดีแน่..อยากลองดูไหม...* มันพูดขู่ผมมาตามสายอะครับ..ไอชั่วยังกะกูจะกลัวมึงงั้นแหละ...ฮึ้ย แต่ก็ไม่กล้าวางแล้วครับ..แฮะ...ไม่รู้เป็นไง เวลาไอนี้มันขึ้นเสียงกับผมทีไร ผมไม่กล้าขัดมันทุกทีเลย..เซ็ง....
“มีไร..ก็ว่ามาสิ...ฟังอยู่” พูดเบาๆ อีกแล้วครับ...ไอหัวใจบ้ามันก็เต้นอยู่นั้นแหละจะเต้นไรนักหนาวะ.....
*เอ่อ...นายอยู่บ้านรึเปล่า...เดี๋ยวเราไปหานะ * .หง่ะ จะมาทำบ้าไรที่บ้านกูอะ...บ้าปล่าว
“อืม..อยู่ แล้วนายจะมาบ้านเราไมอะ...” มันคิดจะทำอะไรของมัน...ไอนี้หนิ...
*ผัว ไป หาเมียที่บ้าน .มันแปลกตรงไหน...วะ..” หง่ะเหวยๆ พูดบ้าไรของมึงเนี๊ยะ ...ไอโมแทบลงไปนอนชักกระแด่วๆอยู่กับพื้นเลยครับ...รับไม่ได้เว้ยย.....กูรับไม่ได้ ไอชั่ว...
“ไอบ้า ผัวเมีย บ้าบอไรวะ..กูไม่คุยกะมึงแหละ...แค่นี้นะเว้ยแล้วอย่าคิดจะมาบ้านกูนะมึง..ไม่งั้นกูให้พ่อกูยิงไส้มึงทะลักแน่ไม่เชื่อคอยดู...”
*เฮ้ย เดี๋ยว ดิ แล้วเรื่อง ของเราหล่ะ..นายเป็นเมียเรานะ* ก่อนที่ผมจะวางสายผมก็ได้ยินเสียงมันตวาดผมมาตามสายอีกแล้วอะครับ..ไอเลว...
“แม่มเอ้ย... เปิดเทอมค่อยคุยกันแค่นี้นะ...” แล้วผมก็วางสายไปเลยครับ หัวใจแทบหยุดเต้นครับ...ไอบ้าไอชั่ว ใครเป็นผัวเป็นเมียกะมึงวะ...พูดซะจนกูปวดหัว เลยแม่ม..........โอ้ย อยากจะบ้า...แม่ม เอ้ย.....
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย อยากรู้ว่าโมจะทำไงต่อไป แล้วนัทล่ะ
อยากอ่านต่อแล้วค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
คำเดียวสงสารนัทสุดใจ :monkeycry4:
-
โอ๊ย ..... พี่นัท ของผมจะเปงไงมั่งเนี่ย (ล้อเล่นนะคับ) สงสารพี่นัทจับใจ ฮือๆๆๆๆ
-
บอกตรงๆ ไม่ชอบคิมเลยอ่ะ เพราะยังไงก็เชียร์นัทมาตั้งแต่ต้นอ่ะ
กลัวจังว่านัทจะไม่ใช่พระเอก อ่า เซง :seng2ped:
-
:yeb:
เข้ามาตามดูครับ
(รู้แล้วว่าตอนจบเป็นไง)
เศร้ามั่กๆเลยครับ
:monkeycry4:
-
แน๋วที่ร๊ากกกกกกก มาต่อเร็วๆ อย่าให้รอถึงพรุ่งนี้เลย
ลงแดงตายแน่ๆ กรู :monkeycry4: อยากอ่านต่อแว๊วววอ่ะ
-
สงสารพี่นัทอะ
แงแง
:เศร้า1:
-
แง ตอนจบเศร้าเหรอ เตรียมร้องไห้ล่วงหน้าก่อนเลยนะ กลัวทำใจมะได้อะ ฮือๆๆๆๆๆ พี่นัท :monkeycry4:
:impress: :monkeysad: :monkeysad2: :monkeycry2: :3024: :เศร้า1: :11111: :เศร้า2:
-
พี่นัท รีบโทรมาหาเร็วสิคับบบบบบบ ก่อนที่ โม เค้าจะปิดมือถือ เชียร์คู่นี้ สุดๆๆๆคับ พี่นัท สู้ๆๆ ยังไงโมก็รักพี่นัท แน่นอนคับ ส่วนอ้ายคิม ไปตายซะไป!!!!!!! ฮือๆ
-
มาต่อเร็วนะคับ :myeye:
เป็นกำลังใจให้คับ :yeb:
-
:angry2:
โกรธไอ้เหี้-คิม
แง่ง ไม่ไหวแล้วอ่ะ
โมโหมาก
ทำไมมันเลวงี้วะ
สงสารพี่นัท...
แง แง
พี่นัทรีบโทรมาเร็วๆๆๆ นะ
:myeye:
-
คราวหน้า ต้องพลางตัว ให้แนบเนียน กว่านี้ซะแล่ะ อิอิ
:110011:.......................................................... :เชิป2:
:yeb: :yeb: :yeb: ว่าแล่ะก้อ ซะแว๊บบบบบบบบ~~
อ๊ะ... ลืม ลืม.......... :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: ................. แน๊ว... สามจ๊วบบบบ!~~~~
..................เผ่นแน๊บบบบบบบ!~~~ : 222222:
-
ที่นายทำ...นี้เรียกว่ารัก ...งั้นเหรอ
ชื่อเรื่องก็ว่าแปลกๆแล้วน่ะ :interest:
อย่าบอกน่ะว่า....โมชอบคนเลวน่ะ... :จ้อบจัง1:
งั้นคนดีอย่างพี่นัทน่ะ...เราขอน่ะ :laugh5:
-
อ๊ากกกกกกกกกก
หุๆ เห็นมานานยังไม่ลงภาคสองอีกเหรอ
เอิ๊กๆ
ภาคสองก็น่ารักน้า.....
-
พูดไม่ออกแล้ว :monkeysad: สงสารนัทแบบสุด ๆ :monkeycry4:
-
อืม ภาคสองน่ารักอย่างที่น้องกระต๊อบว่าจริง ๆ อิอิ
เป็นกำลังใจให้จ้า :yeb:
-
สงสารพี่นัทโคตรๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยอ่ะคับ สู้ๆๆนะคับ :yeb:
-
...............อยู่ก็เจ็บช้ำ...........จากก็ปวดร้าว.......... :impress3: :impress3:
..........................สงสารพี่นัทจังเลย...... :เศร้า1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: รออย่างใจจดใจจ่อครับผม จะเป็นอย่างไรต่อไป เฮ้อ.............. :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 64
“ผัวเมีย ไรวะ...แหม๋ ตัวแค่นี้ คิดจะมีเมียรึไงวะมึงหง่ะ” ผมสะดุ้งโหยงเลยครับ พอหันหลังกลับไปมองก็เห็นไอแทนมันยืนยิ้มแป่นแล้นอยู่ข้างหลังผมอะครับ
“แม่ม ไอเวร มาไม่ให้สุ่มให้เสียง...กูตกใจหมด...ถ้ากูหัวใจวายตาย...ใครรับผิดชอบวะแม่ม” ผมก็บ่นกระปอดกระแปดหล่ะครับ แต่ก็ยิ้มหน้าบานให้มันอะคับ....ไอแทน มันก็ยิ้มกว้าง แล้วเดินเข้ามากอดผมอะครับ แหม๋...ไปได้วัฒนธรรมการกอดมาจากไหนวะมึง ที่ มหาลัยมึงเค้าสอนการทักทายกันแบบนี้เหรอวะ..เหอๆ อะล้อเล่นน่า แฮะ...
“เออ กู เห็นมึงตอนแรก...กูรู้สึกว่ามึงผอมๆ ..แม่ม..กูก็นึกว่าเพราะผมมึงยาว.....อืม แต่กูว่ามึงผอมลง จริงๆด้วยหวะ..กินข้าวบ้างปล่าววะมึงหง่ะ รึว่ากินแต่..นมจากเต้า .....ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ไอเวร ปากหนอปาก...ปากหมาจริงๆ มึง..ชิ...
จะว่าไปไอแทน...มันก็ดูดีขึ้นเหมือนกันนะเนี๊ยะ รัศมีเด็ก เต๊ป...ออกมาแต่ไกลเลยเว้ยเพื่อนกู..ครึครึ.. ผมก็ตบกระโหลกมันไปทีโทษฐานทะลึ่งไม่รู้จักกาละเทศะ ถ้าแม่กูมาได้ยินจะคิดไงวะ ไอชั่วนี้....มันก็เอามือลูบหัวป่อยๆ....แล้วผมกับมันก็เดินกอดคอกันเข้าบ้านอะครับ....
พอมันเจอหน้าพ่อ แม่ ผมมันก็ยกมือหวัดดี ทักทายกันพอหอมปากหอมคอ...แหละครับ....พอแม่ผมบอกมันว่าผมป่วย ....แล้วทำตัวยังกะเด็กๆ มันขำก๊าก เลยครับ..
“ผมนึกภาพออกเลยอะแม่...ตอนมันป่วย อะ แม่ม...ไม่รู้เป็นบ้าไร...อ้อนซะยังกะเด็กๆ ไม่ได้เห็นมานานแหละฮ่าๆๆๆๆ” ตอนผมอยู่ประถมผมไม่สบายครับ..ผมเลยอ้อนมัน....ให้มันแบกผมกลับบ้านครับ...ตอนแรกมันก็ไม่อยากแบกหรอกครับ...มันบอกว่าไม่ได้จะตายซะหน่อยทำไมเดินกลับเองไม่ได้วะ มันว่างั้น...แต่มันคงทนหน้าอ้อนๆ ของผมไม่ไหวมั้งมันเลยต้องแบกผม...มันก็เลยจำเอามาล้อผมจนถึงทุกวันนี้แหละครับ
“ก่อนพ่อ จะออกจากห้องมัน....เจ้าโมมันอ้อนให้พ่อ..หอมมันด้วยนะแทน หึหึ”........พอพ่อผมพูดจบ ทุกคนก็หัวเราะ ชอบอกชอบใจกันอะครับ แม้แต่เจ้ามดก็ไม่เว้น....ยังผสมโรงหัวเราะไปกับเค้าด้วยแหนะ...หง่ะ พ่ออะ..เซ็งเลยอะ อายเว้ยยยยยยยย....พอเลย...ไม่เอาแล้วไม่คุยด้วยแล้ว..ไรกันหนักหนาวะ.... วุ้ย..........
ติ๊ด ตี่ ดี่ ดี้..ติ๊ด ตี่ ดี่ ดี้
เสียงโทรสับดังเหมือนระฆังช่วยฮะ....
ผมเลยเดินออกมานอกบ้านแล้วหาทำเลเหมาะๆ...แล้วจึงกดรับสายอะครับ ...ลืมดูเบอร์อีกแล้วครับ มัวแต่อาย หง่ะ แฮะ....
“ครับ...” ง่ายๆ สั้นๆ ครับ..
*ตาหวานครับ..* ..โอ้ย ตายหล่ะ ...ไอนัท ทำไงดีวะ กูคราวนี้จะพูดกับมันไงดีวะ....มือสั่น ใจสั่นไปหมดครับ....
“อืม..ครับ..พี่นัท...” พูดเสียงอ่อยๆครับ..เจ็บจี๊ดๆที่ใจอีกแล้วครับ...
* ตาหวาน...คิดถึง นะครับ...* โอ้ย ไอโม น้ำตาจะไหลครับ...
“ครับ...เหมือนกันครับ...” พูดได้แค่นี้ ..ขอบตาก็ร้อนผ่าวๆ แล้วครับ..
*เห็น..ไอแมน บอกว่า ไม่สบายเหรอครับ...เป็นไงบ้าง...* แหงะ มึงยังจะมาห่วงกูอีกเหรอ...กูทำกับมึงขนาดนี้ มึงยังจะห่วงกูอีกเหรอไอนัท....
“อือ..ไม่เป็นไร หรอก...หายแล้ว...สบายดี...แล้วพี่อะครับ...” เป็นห่วงมันมากเลยครับ...
*ครับ..ก็..หึหึ ยังไงดีหล่ะ..จะบอกว่าสบายดี..ก้อนะ..หึหึ* ไอนัทมันหัวเราะเสียงแปร่งๆ อะครับ...ใจหายวาบๆ เลยครับ...มันเงียบไปซักพัก...
*..รักนะครับ.......* แล้วไอนัทมันก็เงียบไปอีกครับ....
“พี่นัท...ผม...” จะพูดว่าไงดีหล่ะ...จะให้ผมตอบมันว่าไง....
*ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..พี่ก็ยังรักตาหวานนะครับ...รักเหมือนเดิม..* น้ำตาผมมันได้ไหลพรากๆ ออกมาอีกแล้วครับ...รักเหรอ...ไอนัทมันรักผมขนาดนี้ แล้วผมเล่า รักมันบ้างรึเปล่า...ทำไมผมถึงได้หวั่นไหว ไปกับคนอื่นได้..ง่ายๆ ขนาดนี้........อีกครั้งนึงแล้วที่ผมทำให้ไอนัทมันเจ็บ....ตั้งแต่มันรู้จักผมมา มันเจ็บ มันเสียใจกับผมมากี่ครั้งแล้ว.....
*อย่าทิ้งพี่ไปนะครับ ตาหวาน...พี่รักตาหวานนะครับ...รัก รัก รัก ได้ยินไหมครับ..* ผมได้ยินเสียงไอนัทมันสะอื้นแผ่วๆ มาตามสาย......เจ็บ จิ๊ดๆ อีกแล้วครับ...
“พี่นัทครับ.......ผมไม่ไปไหนหรอก...จะอยู่กับพี่แบบนี้แหละ......ให้เวลาผมหน่อยนะพี่...แล้วเจอกันตอนเปิดเทอมนะครับ... .” ผมตัดสินใจพูดกับมันทั้งที่น้ำตายังไหลพรากอยู่นั้นแหละครับ....ก็ไม่รู้จะพูดอะไรที่ดีกว่านี้หนิ....
*ครับ พี่จะรอนะ...พี่รอตาหวานเสมอนะครับ...รักนะครับคนดี...แล้วเจอกันครับ* ผมรอให้ไอนัทมันวางสายก่อนแต่มันก็ยังไม่วางซะทีอะครับ...
“พี่นัท...ดูแลตัวเองด้วยนะพี่ เป็นห่วงนะครับ บาย” แล้วผมก็กดวางสาย...และปิดเครื่องไปเลยครับ...รู้สึกหนักใจมากมายเลยครับ เอาไงดีวะกูคราวนี้...เฮ้อ...ให้เวลากูหน่อยนะไอนัท...ขอเวลากูนิดนึง.....ยกมือเช็ดน้ำตาป่อยๆ...แล้วจึงเดินเข้าไปในบ้านครับ....
-
ตอนที่ 65
ไอโม ก็ คือไอโมครับ....ไม่เคยเศร้า เสียใจ อะไรกับเค้าได้นานหรอกครับ... พอกลับมาอยู่บ้านไม่ถึง อาทิตย์ไอโม..ก็เริ่มกลับมาซ่าส์ เหมือนเดิมครับ...จะว่าดีก็ดีนะครับ...จะว่าชั่วร้ายก็ได้เหมือนกัน....(ดูเห็นแก่ตัวยังไงบอกไม่ถูก) ...ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมฮะ..พวกที่ไปเรียนที่อื่นก็กลับบ้านกันช่วงนี้แหละครับเพื่อนผมทั้ง 7 กลับบ้านกันหมดฮะ...ที่ต้องกลับบ้านเพราะ....มีเรื่องหนุกหนานรออยู่ฮะ หุหุ....
.ที่อำเภอผมจะมีแข่งกีฬาเยาวชนทุกปีครับ.....เป็นงานใหญ่ของ อำเภอ เลยทีเดียว จะเริ่มแข่งกันตั้งแต่ ปิดเทอมน้อยนี้แหละครับ...ไปจนถึง วันที่ 31 ธค..เป็นวันชิงชนะเลิศครับ...(ปิดเทอม 1 พวกผมเรียกว่าปิดเทอมน้อยครับ ก็ปิดแค่ สิบกว่าวันเองนี้ครับ)......ก็แข่งกีฬาทุกประเภทนั้นแหละครับ...มีฟุตบอล ตะกร้อ วอลเลย์บอล ชาย /หญิงวันแข่งจริงมีแข่งชักกะเย่อด้วยครับ อุอุ....แข่งระดับตำบลก่อนครับ แล้วเอาที่ 1 ของแต่ละ ตำบลไปแข่งกันอีกที..โดยจะจับฉลาก กันก่อนครับว่าหมู่บ้านนี้จะแข่งกับหมู่บ้านไหน.....หมู่บ้านผมเป็นหมู่บ้านเล็กๆครับ..ตอนนั้น..มีแค่ 100 กว่าหลังคาเรือนเองมั้ง....ไอโม..เลยมีชื่อลงแข่งทุกรายการที่เป็นของผู้ชายครับแฮะ จะลงเล่นได้ไม่ได้ค่อยว่ากันอีกทีครับ.....
..เพราะมีอะไรให้ทำ...ตลอด 2 สัปดาห์ ....ที่อยู่บ้าน ได้เจอเพื่อนเก่าๆ ที่ไม่ได้เจอกันนาน..พวกที่ไปแข่งๆกันนี้ ก้เพื่อนๆ กันทั้งนั้นแหละครับ....ไอโมเลยเพลิน..ลืมไอนัท ไอคิม เจ้าพวกนั้นไป ซะสนิทเลยครับ....ลืมแบบชนิดไม่นึกถึง..เลยครับ....
หลังจากที่ พวกผมตะลุยแข่ง กีฬามาตลอด 2 สัปดาห์ ..สัปดาห์สุดท้ายของปิดเทอม..สโนไวร์ (.ผม) กับ คนแคระ ทั้ง 7. ( เพื่อนผม) คิคิ..เลยไปแถดแถ กันที่ บางกอก ครับครึครึ...โดยไปพักกันที่หอ ไอแทนมัน...ทั้งๆที่ ไอแต้ว.กับไอหมวย..(เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มครับ) ก้อยู่ กทม..เหมือนกัน แต่ พวกผมก็ยังไปแออัดยัดเยียด กัน...ที่ห้องไอแทนนั้นแหละครับ ทั้ง 8 คนเลย เหอๆ...คือพวกผมจะไปสั่ง ชุดกีฬากันหน่ะครับ... ออกแบบแล้วเรียบร้อย...ความจริง ให้ไอแทนมันจัดการคนเดียวก็ได้ครับ แต่ คนมันหาเรื่องเที่ยวหง่ะ ทำไงได้...(ไม่ได้นึกถึงคนที่เค้า...รออยู่...ด้วยความเศร้าสร้อย...เล้ยไอโม)
ก้ไปเที่ยวมันทุกที่..ที่นึกออกนั้นแหละครับ...มันครบทีมไงครับไปไหนมันก็สนุกไปหมด....
พวกเพื่อนๆ ผมมันลงความเห็นกันว่า ผมควร ไปจัดการอะไรซักอย่างกับ ทรงผมของตัวเอง..ดูมันยาวๆทื่อๆ เชยๆไงชอบกล ..พวกมันเลยเสือกไสไล่ส่งผมให้ไปจัดการกับผม...ผมจำได้ว่าครั้งนั้นเป็นการตัดผมที่แพงที่สุดในชีวิตผมเลย...พวกมันพาผมไปตัดที่ เซ็นทรัล ลาดพร้าว อะครับ..ร้านอะไรจำไม่ได้แล้วครับ....ก็ตัดสวยดีอะ...ยังยาวเท่าเดิมอะ แต่เค้าตัดสไลด์ ซอยๆ...ไงไม่รุ ...แต่แพงโคตร...ตอนจ่ายตังค์นี้ไอโม...แทบลมจับครับ...เหอๆ...เข็ดมากมาย ส่วนมากจะตัดแค่ ครั้ง ละไม่เกิน 50 บาทครับ หุหุ....
ไปกับผู้หญิงนี้ครับ......พวกมันจับพวกผมทั้ง 4 คน เปลี่ยนชุดนั้นชุดนี้อยู่นั้นแหละครับ คงมันส์กันน่าดู...พวกมันบอกว่าพวกผมรสนิยมโคตรห่วย..หน้าตาก็ห่วยยังแต่งตัวห่วยอีก แฮะ พวกมันว่างั้นหง่ะ ...เซ็งเลย...ไอแทนก็โดนครับ เด็ก เต๊ป แท้ๆ ...ไม่พัฒนาเลยครับมัน หุหุ... พวกมันกระแหนะกระแหน่ว่า มิน่าหล่ะ พวกมึงถึงไม่มีเมียกันซักที ..หึหึ....แต่มันหารู้ไม่ว่าผมหน่ะ ....อืม...นะ...เฮ้อ ไม่อยากพูดถึง .....
ปรากฏว่าแรกๆ ก้อ อึดอัดครับที่โดนพวกมัน จับเป็นหุ่นให้ลองเสื้อผ้า...แต่นานๆ ไป เออ ก้เพลินดีครับ....กว่าจะกลับ กันได้ พวกผมทั้ง 8 ก็ กระเป๋าแห้งไปตามๆ กันครับ ...แต่ก็ดีครับ นานๆ ผลาญเงิน..พ่อแม่เล่นทีก็สนุกดีเหมือนกันฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ............
และหนึ่ง สัปดาห์ที่ บางกอก ของพวกผมก็จบลง...ถึงเวลาที่เด็กบ้านนอกอย่างพวกผม ต้องกลับ กันแล้วครับ.......ตอนมานี้ เอากระเป๋าเป้มาคนละใบแฟ่บๆ ครับ แต่ตอนกลับนี้ต้องซื้อกระเป๋าใหม่เพื่อใส่ของกันเลยทีเดียว ไม่รู้ว่าซื้ออะไรกันนักกันหนา บ้านนอกเข้ากรุงกันจริงๆ ครับ อาฮุ อาฮุ........
ณ หมอชิต...พวกเราเพื่อนซี้ 8 ชีวิต ก็ถึงเวลาที่ต้องจากกันอีกแล้วครับ..เศร้าเล็กๆ ...3 สัปดาห์ที่พวกผมได้ใช้ชีวิตแทบจะเรียกว่าอยู่ด้วยกันตลอดเวลาก็ว่าได้..พวกผมมีความสุขกันมากครับ...1 คน ซื้อตั๋วไปเลย..1 คน ไปกาฬสินธุ์. 1 คนไปขอนแก่น..2 คนไปเชียงใหม่......อีก 3 คน อยู่ บางกอก....ถึงจะเศร้า ที่ต้องจากเพื่อน...แต่มันเป็นเส้นทางที่พวกผมเลือกเอง.....ถึงจะอยู่กันคนละที่ คนละส่วนของประเทศ แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนซี้กันเหมือนเดิมครับ....
ตัวผมเองก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับปัญหาที่ผมทิ้งไว้เบื้องหลังมาตลอด ปิดเทอม.... ตอนนี้ ผมเข้มแข็ง พอที่จะเผชิญหน้ากับมันแล้วครับ...และผมก็ตัดสินใจเรื่องต่างๆ ได้แล้วด้วยอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ไอโม สู้ๆ โอสสสสสสส.......
-
เศร้าจัง :monkeysad2:
สงสารพี่นัทง่ะ อ่านแล้วทำเสียน้ำตาเลยอ่ะวันนี้ :monkeycry2:
-
ตาหวาน ตัดสินใจอะไรน๊า ....... อยากรู้จัง แบบว่าสงสารพี่นัทอ่าคับ ตาหวาน รักกับพี่นัท เถอะนะค๊าบบบ :impress:
ส่วนแกไอคิม ไปไกลๆๆๆตาหวานนนนน ได้แล้ววววววว
-
ถูกต้อง ไอ้โม สู้ๆๆๆๆๆๆๆ :yeb:
อ่านแล้วได้แต่สงสารพี่นัท :monkeycry4:
-
...............ทำไมคนดีๆ ต้องทนเจ็บแบบนี้เสมอเลย......... :impress3:
-
แงแงแง
สงสาราพี่นัทอะ
แล้วพี่นัทจะทำยังงัยต่อไป
:3024:
-
:serius2:
ทำไม รีพลายก่อนๆ ไม่ขึ้นหว่า
รันไปก่อนหน้าปัจจุบันตั้งเยอะ
งง
-
:yeb:
สู้ๆ
ป.ล. ยังงงอยู่ ทำไมตอนล่าๆๆ สุด หลายๆ เมนท์มันหายไปง่ะ
แง แง
-
โม สู้ ๆ นัท สู้ ๆ :yeb:
-
เห็นรีพลายแต่ละคนแล้วเศร้าตาม :เศร้า1:
******************************************************
ตอนที่ 66
*อือ...ว่าไงมึงไอโม... * เสียงไอวิทย์ มันรับทอสับผมเบาๆ เฉื่อยๆ ไงชอบกลครับ...แม่ม กระตือรือร้นกะเพื่อนหน่อยมะได้งายวะ เซ็ง....อีกไม่กี่ นาที รถทัวร์ก็จะถึงที่หมายแล้วครับ....ผมเลยต้องโทรหาไอวิทย์มันซักกะหน่อย...
“เออ มึง...มารับกู หน่อยดิ...อีก ไม่เกิน 10 นาทีกูก็ถึงแหละ...” พูดไปกินหนมไปแหละครับ แม่ม เมื่อยชิบ...นั่งรถ 6 ชม.นี้ไม่หนุกเรยจริงๆ เซ็ง....
*บขส.เหรอ...อือ...อืม...* เสียงไอวิทย์มันหอบๆอะครับ.คึคึ....ไอโม ก็มะได้ไร้เดียงสาขนาดน้านนนนทำมายจะไม่รู้ว่ามันทำไรอยู่.....แม่ม อยู่ที่ห้องปล่าววะ ทำห้องกูเลอะ หล่ะมึงเอ้ย..กูจะประจานให้อับอายเลยเชียว คอยดูเด้......
“แหม๋...หึหึ ทำไรอยู่มึง...หึหึ...นี้มารับกูด่วนเลย ที่ปรับ อากาศ.....ให้เวลาใส่ เสื้อผ้า 5 นาที....เอารถกู มาด้วยนะมึง...กูจะไปธุระก่อนแค่นี้นะ...กูถึงปุ๊บ กูต้องเห็นมึงปับ นะเว้ย....ทำอะไรอยู่ก้ค้างๆ ไว้ก่อนละกัน...มารับกูก่อนค่อยไปทำต่อ ฮ่าๆ ....บายเพื่อน” แล้วผมก็วางสายไปเลยครับ...สุขสุดๆ คึคึ.ขัดขวาง...คนกำลัง ฟัด กันนี้ บาปไหมครับ หึหึ คงไม่อะเนาะ.....พอวางสายไอโมก็จัดการเก็บข้าวเก็บของแหละครับ......
พอรถถึงปรับอากาศผม ก้อ มองเห็น ไอวิทย์ก่อนเลยครับ...หน้ามู่ทู่มากมายเพื่อนผมฮ่าๆๆ ๆ ...และที่นั่งเกาะแขนมันอยู่ก็คือ สาวสวยนางนึงครับ ไม่คุ้นหน้าหง่ะ...สงสัยกิ๊กใหม่ แม่ม...ฟ้องน้องกิ๊ฟ เมียมันดีไหมกู คึคึ...
พอลงจากรถได้ ก็ไปรับเอากระเป๋าใบใหญ่จาก พนักงานบนรถเค้าอะครับ....ได้แล้วก็เดินยิ้มหน้าบาน มาหาไอวิทย์มันอะ...คึคึ...มันนั่ง ทำหน้ามู่ทู่กอดอกมองผม...อยู่อะ คงแค้นผมน่าดู...พอผมเดินเข้าไปถึงมัน..มันก็ลุกขึ้น ยันก้นผมแรงๆทีนึงหง่ะครับ แฮะ...เจ็บเหมือนกันนะเนี๊ยะ...ผมก็ลูบก้นป้อยๆ แหละครับ แต่ปากยังไม่หุบยิ้มครับ....
“แม่ม ไอเพื่อนชั่วเอ้ย....เออ นี้....” แล้วมันก้แนะนำผู้หญิงคนนั้นให้ผมรู้จักหล่ะครับ...ผมจำชื่อไม่ได้แหละ ไม่สำคัญพอ ครึครึ...
.ผู้หญิงคนนั้น ก็ยิ้มตาวาวให้ผมอะครับ...แหม๋....เสียใจด้วยน้อง.....พี่ไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วย หึหึ...ผมยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นหน่อยนึง...และเลิกสนใจเจ้าหล่อนไปโดยปริยาย...
“มึง เอา รถ มากี่คัน....” ผมหันหน้าไปถามไอวิทย์มันอะครับ...
“2 คัน เอ้า กุญแจ...แล้วนี้มึงจะไปไหนเนี๊ยะ...โหตัดผมใหม่ ด้วยเว้ย...เออ ดูดีกว่าเมื่อก่อนเยอะ..เหอๆ” มันยื่นกุญแจให้ผม แล้วถามกลับอะครับ..แถมยังมาแซว ทรงผมแสนแพงของผมอีกแหนะ แม่ม.ยุ่งไรกะกูเนี๊ยะ...ชิ
“เออ ขอบจาย มีธุระ..สำคัญมาก” ผมยิ้มให้มันนิดนึง ....ในใจก็กังวลนิดๆครับ....เฮ้อ....
“อือ...หึ ...ทำอะไร ก้อ นึกถึงไอคนข้างห้องมันบ้างนะเว้ย...มันรอมึงอยู่นะ...รีบกลับหล่ะ....” ไอวิทย์มันตบบ่า ผมแรงๆ ทีนึง ปากมันก็ยิ้ม อะครับ..
ก็พอดีกับที่เราเดินมาถึงตรงที่รถแมงกะไซต์จอดอยู่อะครับ .แล้วไอวิทย์มันก็คว้ากระเป๋า ใบใหญ่ยักษ์ของผมไปถือ....ขอบใจมากเพื่อนกูขอบใจมึงจริงๆ มึงนี้รู้ใจกูไปซะหมดจริงๆ...ให้ตาย...
ผมก็ยิ้มให้ไอวิทย์มันทีนึงหล่ะครับ......สตาร์ทรถแล้วขับออกมาจากปรับอากาศ.ทันทีอะครับ...ตอนนี้ผมมั่นใจในการกระทำของผมครั้งนี้มากครับ...ผมต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยซะที.....ใครจะหาว่ากูเห็นแก่ตัวก็ยอมหล่ะวะ....
ผมขับรถมาเรื่อยๆด้วยสมองที่ปลอดโปร่ง หน้ายังยิ้มอยู่ครับ....แต่ว่าพอยิ่งใกล้ที่หมายเข้าไปเท่าไหร่ ใจก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นทุกที เป็นบ้าไรวะ...ทั้งๆที่...เตรียมใจไว้แล้วแท้ๆ ทำไมยัง กลัวๆ อยู่ก็ไม่รู้....
.พอถึงหน้าบ้านชั้นเดียวที่คุ้นเคย..ผมก็ยกมือขึ้น กดไปที่ออดหน้าบ้าน...กด อยู่ 2-3 ครั้งก็ไม่มีใครออกมาเปิดซักที หรือว่าพวกมันไม่อยู่กันวะ..แต่ไฟก็ยังเปิดอยู่นี้หว่า...แม่มเอ้ย ถ้าพวกมันไม่อยู่แล้วกู จะทำไงหล่ะทีนี้...เฮ้อ ....ผมก็ถอนหายใจเฮือกแหละครับ...เอาวะ กดอีกทีแล้วกันเผื่อ พวกมันนอนหลับกัน....พอ เสียงออด ครั้ง ที่ 3 เงียบลง......ผมก็เห็นไอโย เดินโซเซ ออกมาจากในตัวบ้าน คาดว่าคงพึ่งตื่น .....
“อ้าว...โม เหรอ....เออ ขอโทษหว่ะ...เราหลับเพลินไปหน่อยหน่ะ” มันพูดเสร็จก็เปิดประตูให้ผมขับรถผ่านเข้าไป......
พอผมจอดรถได้สนิท..ไอโยมันก็มองหน้าผมแล้วยิ้ม อย่างเขิลๆ แบบทำตัวไม่ถูกไรประมาณนั้น...เฮ้อ คนที่ควรจะอายหน่ะ กูไม่ใช่มึง....แม่ม.....
“ คิม....อยู่มะ...”ผมถามไอโยมันถึงคนที่ผมตั้งใจจะมาหาอะครับ...ไอโย...มันยิ้มหน้าบานเลยครับ....เป็นไรมึงเนี๊ยะ....ผมก็มองมันอย่างระอาใจหล่ะครับ...เซ็ง....
“เอ่อ..อยู่ๆ อยู่ดิ..หึหึ..” ไอโยมันพูดแบบตื่นเต้นมากมายอะครับ...แล้วมันก็เดินนำผมเข้าบ้าน หง่ะ ไม่อยากเข้าไปเลยอะ....มันรู้สึกแปลกๆ ไงชอบกล.....
“มันอยู่ในห้องมันอะ...เอ่อ...เรา...ขอตัวไปนอน ต่อนะ..คุยกันเองแล้วกัน..แฮะ” แล้วไอโยมันก็เดินกลับเข้าห้องมันไปเลยอะครับ ปล่อยให้ผม ยืนกล้าๆ กลัวๆ อยู่หน้าห้องไอคิมมันอะ...หยึย เอาไงดีวะมึงไอโม
-
ตอนที่ 67
จะเคาะ ไม่เคาะดีวะ หรือว่าจะกลับเลย...ไม่ได้ ไม่ได้ ตั้งใจไว้แล้วนะเว้ย.....แต่กูไม่อยากอยู่กะมัน 2 คนนี้หว่า....หน่าๆ ...ก็เรียกมันมาคุยกันข้างนอกก็สิ้นเรื่องกลัวไรวะ...กล้าๆ หน่อยดิวะ....อืมมมมมมมมม หายใจเข้าลึกๆ....เอาหล่ะ...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก......
เคาะเสร็จก็กลั้นหายใจอะครับ...วุ้ย ทำไมมันตื่นเต้นงี้วะ....รอ..ซักพักอะครับ แม่ม ไม่ยอมมาเปิดหง่ะ.....ไรวะ...เซ็งเลยกู....แต่ก็ดีครับ ให้เวลาผมทำใจหน่อยนึง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....เคาะอีกทีครับ..รอนิดนึงครับ..
แกร๊ก..พอเสียงแกร๊ก ดังขึ้น ไอโมถอยหลังไปก้าวนึงครับ ไปตั้งหลักหง่ะ.....ประตูห้องค่อยๆ เปิดออกมา...และผมก็ได้เห็นไอคิมมันในภาพลักษณ์ ที่แปลกไปจากเดิมมากมาย หนุ่มหล่อ..หน้าใสที่กูเคยเห็นไปไหนวะ..แม่ม...ไม่โกนหนวดโกนเครามากี่วันแล้ววะ...ยังกะโจร....แหวะ สยอง.....ผมเห็นไอคิมมันอึ้งๆ นิดนึงอะครับ ...แล้วผมก็เห็นมันยิ้มนิดๆด้วยอะ ยิ้มไมวะ....ไม่อยากมาหาซักเท่าไหร่หรอกนะเว้ย...
“เอ่อ นี้..เฮ้ย...” ผมกำลังจะอ้าปากบอกมันให้ออกมาคุยกันข้างนอกอะครับ...แต่แม่ม ไอคิมมันดึงผมเข้าไปกอด แล้วลากผมเข้าห้องมันแล้วกดล๊อก ด้วยหง่ะ ...
“เฮ้ย..นี้ คิม ปล่อย ..เรา...เรา.... อืออ....” ไอคิมมันดึงผมไปจูบทันทีเลยครับ...... ผมยังไม่ทันพูดอะไรเลยอะ ผิดจากที่คิดไว้อะทำไงดีหล่ะทีนี้...ปากนิ่มๆลิ้นร้อนๆ ของมันทำให้ผมเคลิ้มไปเลยเหมือนกัน.อือ...มือมันที่กอดผมอยุ่ตอนแรก ก็เริ่ม บีบเค้นไปตามเนื้อตัวผมอะครับ...เจ็บ...ไอซาดิสส์
“อือ...คิม..ปล่อย ระ เรา ก่อน ระ เราต้องคุยกัน คิม..อา อืมมมม” พอมันปล่อยริมฝีปากผม ผมก็พูดกับมันเสียงกระท่อนกระแท่นอะครับ...
.แต่มันก็ไม่ได้สนใจผมหรอกนะครับ มันไซร้หน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของมันไปตามซอกคอผม ...หนวดเครามันทิ่มๆ กับเนื้อผมอะ เจ็บๆ แสบๆ ยังไงชอบกล..เร้าอารมณ์ดีพิลึก ....แล้วมันก็ดึงเสื้อผมออก.......ดูด เม้ม ผมไปทั่วตัวอีกแล้วอะ..ต้องเป้น รอย อีกแน่ๆ เลยอะ..แม่ม..มือมันก็บีบก้นผมให้เบียดกับมันจนผมเจ็บ ไปหมดอะครับ ...จากนั้นมันก็ผลักผมให้นอนลงบนเตียง แล้วมันก็ตามผมมาพร้อมกับถอดเสื้อ มันออกด้วยหง่ะ...แหง่ะ... หน้าตามันหื่นๆ เซ็กๆ ไงชอบกลอะ....วึ้ยไม่ไหวแล้วเว้ย....ใจคอมึงจะไม่คุยกะกูเลยใช่มะ มึงตั้งท่าจะเอากูอย่างเดียวเลยใช่ไหมเนี๊ยะ แม่ม..........
พอไอคิมมันตามลงมาแล้วทำท่าจะจับกดผมอะ ผมเลยพยุงตัวขึ้น แล้วเอื่อมมือไปคล้องคอมัน..ดึงหน้ามันลงมาจูบเองเลยครับ ..ได้ผลครับ...ไอคิมมันชะงักนิดนึง....แล้วมันก็เผยอปากยินยอมพร้อมใจให้ผมจูบมันอะ...ผมจูบไอคิมเหมือนกับที่มันทำผมนั้นแหละครับ...ผมผละริมฝีปากออกจากริมฝีปากมันแล้วเลื่อนมาจูบที่ปลายคางที่มีเคราครึ้มๆ ของมันผมได้ยินเสียงมันคราง ด้วยหง่ะ ผมยิ่งได้ใจสิครับ ...ลากลิ้นลงมาตามซอกคอมัน แม่มทำกูเจ็บดีนักใช่ไหมมึง..แล้วผมก็ดูดๆ เม้มๆ ที่คอมันนั้นแหละครับ...มันเงยหน้าขึ้นซู๊ดปากดังๆ ด้วยหง่ะ จากนั้นไอคิมมันก็ดึงผมให้ขึ้นนั่งทับบนตัวมัน...ส่วนมันก็ลุกขึ้นนั่งหันหลังผิงพนังห้องอะ...มือมันก็บีบเค้นอยู่ที่สโพกผมอะครับ....
ผมก้มหน้าลงไปจูบมันอีกครั้ง ...จูบมันเท่าที่หัวใจผมมันสั่งให้จูบ...มือก็ลูบไปตามเนื้อตัวมัน...สัมผัสมันเท่าที่ผมอยากจะทำ...ผมผละริมฝีปากออกจากปากของมัน มันเผยอปากน้อยๆ..ผมยิ้มหวานให้มันออกมาจากใจผมเลยก็ว่าได้...นี้อาจจะเป้นครั้งแรก และอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะทำแบบนี้กับมัน..ผมมองหน้าไอคิมมันนิ่งๆไอคิมมันยิ้มให้ผมตาวาวเลยทีเดียว..มือมันผละจากก้นหวานๆของผม ...มาจับแก้มผมไว้ทั้ง 2 ข้าง...ผมยังจ้องตากับมันไม่ยอมหลบ อยากเก็บความรู้สึกนี้ไว้ให้นานที่สุด....ตาสวยๆที่กำลังจ้องผมอยู่ยังหวานเยิ้มเหมือนเดิม..ผมจูบที่เปลือกตามัน..เรื่อยมาที่จมูก..จมูกโด่งๆนี้ที่ผมเฝ้าแต่อิจฉาว่าทำไมผมไม่มีจมูกแบบนี้บ้างว้า..แล้วผมก็กัดเบาๆที่จมูกของมัน หน้าใสๆ ที่ตอนนี้มีเครามีหนวดครึ้มๆ ขึ้นเต็มไปหมด ผมซุกไซร้ริมฝีปากไปทั่วแก้มและใบหน้าของมัน....พอคิดว่านี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะทำกับมัน น้ำตาผมมันก็ไหลออกมา...เจ็บ เจ็บ จัง...ทำไมถึงเจ็บแบบนี้หล่ะ...ไอคิมมัน คงตกใจมากมั้งมันดึงหน้าผมลงไปจูบที่ปากผม แล้วกดหน้าผมให้ซุกลงที่ซอกคอมัน...ผมสะอื้นฮักๆอยู่กับซอกคอมัน..แขนก็กอดมันไว้แน่น ไม่อยากปล่อย...อยากจะกอดมันไว้ตลอดไป...ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร...มันเป็นความรู้สึกที่แตกต่างจากที่ผมรู้สึกกับไอนัทโดยสิ้นเชิง ไม่เหมือนกันเลยสักนิด...ไอคิมมันไม่พูดอะไรเลยซักคำ มันกอดผมไว้แน่น...มือมันคอยลูบหลังลูบไหล่ผมเบาๆ ...อบอุ่น มันอุ่นวาบไปทั่วหัวใจผมเลยครับ..ผมจะจำไว้ความรู้สึกแบบนี้ผมจะจำไว้จนวันตาย....ผมสะอึกอื้นอยู่กับซอกคอมันนานพอควร...จนอารมณ์กระเจิดกระเจิงเมื่อครู่นี้มันหายไปหมด...เหลือแต่ความรู้สึกหวานๆ ที่มีอยู่รอบตัว...ผมเงยหน้าขึ้นจากซอกคอไอคิม..แล้วก้มหน้านิ่งๆ มือผมก็วางอยู่หน้าอกเปลื่อยเปล่าของมัน..อายมันนิดๆ ......
ไอคิมมันจับหน้าผมให้เงยขึ้นสบตากับมัน...แล้วมันก็ดึงผมลงไปจูบซับน้ำตา...อยากร้องไห้ขึ้นมาอีกแล้วครับ...ไอคิมมันวกเข้ามาจูบที่ปากผมอีกครั้งหวาน เป็นจูบที่หวานที่สุดที่ผมเคยได้รับ...พอไอคิมมันถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากผม..ผมก็ยกมือข้างนึงขึ้นลูบแก้มมันเบาๆ..ไอคิมมันยิ้มตาวาวให้ผมอีกแล้วครับ....ผมก็ยิ้มตอบมันเหมือนกัน...มืออีกข้างนึงของผมก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเอาของสิ่งนึงออกมา...
“เจาะ หู ให้เราหน่อยได้ไหม..” ผมพูดกับไอคิมมันเบาๆ แล้วยื่นกล่องเล็กๆ ไปให้มัน...
“แน่ใจเหรอ...กลัวเข็มไม่ใช่เหรอ” ไอคิมมันพูด..หน้านิ่งๆ มีแต่ตามันเท่านั้นที่ยังหวานเหมือนเดิม ไอคิมมันรับกล่องนั้นไป แล้วค่อยๆเปิดดู..มันยิ้มให้ผมนิดๆ แล้วเอามือมาลูบที่แก้มผมเบาๆ
“อืม..ไม่เป็นไร หรอก เราทนได้...เราอยากใส่อะ นะ” ผมพูดกับมันเบาๆ แล้วมองสบตามันอย่างอ้อนวอน ทำให้กูเถอะนะคิมนะ...กูอยากใส่อะ..เจ็บแค่ไหนกูก็ทนได้...
“โอเค ....” ไอคิมมันพูดแล้วดึงผมออกจากตัวมัน..
.แล้วมันก็เดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งมัน แล้วมันก็เดินกลับมานั่งลงบนเตียงตรงหน้าผม ในมือมัน มีกล่องใส่อะไรซักอย่างและมีที่คาดผมลาย กระต่ายน้อยสีชมพูมาด้วย ผมมองหน้ามันอย่างแปลกใจนิดๆ ก็อันนี้มันเหมือนกับอันที่มันซื้อให้ผมวันนั้นเลยนี้นา.....มันยังมองหน้าผมนิ่งๆ เหมือนเดิม ผมกะจะถามมันแหละแต่ขี้เกียจพูดอะ...
พอมันนั่งลงตรงหน้าผมเรียบร้อย มันก็เอาที่คาดผมมาคาดไว้บนหัวผม..แล้วมันก็ยิ้มนิดๆอีกแล้วครับ มันจะยิ้มให้มากกว่านี้ไม่ได้ไงเนี๊ยะ...มันเอานิ้วหัวแม่มือ มาลูบๆที่ปากผม มันคงหมั่นเขี้ยวมั้งครับ มันเลยฟัดซะปาก ผมระบมไปหมด ไอบ้าหนิ...พอมันขยับปากมันออกจากปากผม ผมก็เห็นมันหยิบเข็ม ขึ้นมาอะครับ เว้ย... น่ากลัวหง่ะ..ไอโมก็หลับตาปี๋เลยครับกลัวหง่ะ....จะเจ็บไหมหว่ะ...มือผมก็จิกลงที่ต้นขาไอคิมมันแน่นอะครับ....
“นี้ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นหรอก ...ไม่เจ็บเท่าตอนที่เข็มเราทิ่มนายหรอกน่า หึหึ” หา ไอบ้าไอทะลึ่งหนิ...ผมลืมตาขึ้นทันทีเลยครับ...ฟาดมือลงบนหน้าด้านๆ ของมันทีนึง...มันมองผมตาเขียวเลยครับ...หง่ะ น่ากลัวหง่ะ ไอโม เลยรีบก้มหน้างุดเลยครับ...กลัวมันเอาคืน...
“นั่งนิ่งๆ หล่ะ อย่าขยับนะ...”มันพูดกับผมห้วนๆ อะครับ แหงะ....ไอโมก็นั่งนิ่งๆอะครับ ไม่กล้าขยับหง่ะ กลัว เข็มทิ่มเอา...
“อือ..ว่าแต่ จะใส่ คู่ไหน...” ไอคิมมันถามผม แล้วชู ต่างหู สีเงิน 2 คู่ ให้ผมดู...
ผมก็ชี้ๆไปที่ต่างหู ทั้ง 2 คู่ อะครับ ไอคิมมันมองผมตาวาวเลยอะครับ คงถูกใจหล่ะสิไอบ้าชิ...แล้วผมก็รีบหลับตาทันทีอะครับ....เมื่อผมเห้นว่าไอคิมมันขยับมือเข้ามาที่หูผมแล้วอะ...เกร็งไปหมดเลยครับ..กลัวเจ็บอะ แล้วผมก็ได้ยินเสียงปึ๊ด เบาๆ ..ไอคิมมันทำอะไรขยุกขยิกอยู่ที่หูผมแป๊บนึง...
แล้วมันก็ย้ายมาที่หูอีกข้างนึง...แล้วผมก็ได้ยินเสียงปึ๊ด เบาๆ อีกครั้งแล้วมันก็ทำอะไรขยุกขยิกอยู่ที่หูผม อีกอะ...
“เอ้า ลืม ตาได้แล้ว เสร็จ แล้ว..” ผมก็ลืมตาขึ้นอย่างงงๆ อะครับ...แอะ ไม่เห็นเจ็บเลยอะ...
“เสร็จแล้วเหรอ...ไม่เห็นเจ็บ เลยอะ..” ผมก็เอามือลูบที่หูตัวเองเบาๆ อะครับ...
“ตอนนี้มันยังไม่เจ็บหรอก อีกเดี๋ยวนายก็จะเจ็บ...ถ้ามันเจ็บมากก็ถอดออกซะหล่ะ...เดี๋ยวมันจะอักเสบหูเน่าเอา ” มันพูดหน้านิ่งๆ ไม่บ่งบอกอารมณ์อะครับผมก็เลยไม่รู้ว่ามันพูดจริง หรือพูดเล่น ....กูไม่ถอดหรอก...ถึงหูจะเน่า ถึงกูจะเจ็บขนาดไหนกูก็ไม่ถอด...
พอพูดจบไอคิมมันก็เดิน เอากล่อง ใส่เข็มนั้นไปเก็บ...พอมันกลับมานั่งบนเตียงอีกครั้ง ผมก็แบ มือ ขอต่างหู ที่เหลือ...ไอคิมมันก็ยื่นให้ผมอะครับ...ผมขยับเข้าไปหามัน..ไอคิมมันก็ดึงผมไปนั่งทับบนตัวมันอีกครั้งอะครับ...พอผมได้ต่างหูแล้ว ผมก็ถอด ต่างหู คู่เก่า ของมันออก แล้วเอาที่ผมซื้อมาใส่ให้มันแทนอะครับ..พอผมใส่เสร็จทั้ง 2 ข้าง ผมก็ส่งยิ้มหวานๆให้มันทีนึง...ไอคิมมันยิ้มให้ผมกว้างเลยครับคราวนี้ ผมเลยจัดการจูบมันซะด้วยความหมั่นเขี้ยว....จูบนานเท่านาน...นานเท่าที่ใจอยากจะจูบ แล้วผมก็ถอนริมฝีปากออก.....ไอคิมมันก็มองผมด้วยความประหลาดใจอะครับ.. ผมดึงมือมันออกจากตัวผม แล้วผมก็เดินไปหยิบเสื้อที่ไอคิมมันถอดของผมออก มาใส่เหมือนเดิม
แล้วหันหน้าไปมองไอคิมมัน.นิ่งๆ ..ไอคิมมันก็มองหน้าผมงงๆ อะครับ......ผมเอามือยัดลงกระเป๋ากางเกงอย่างไม่รู้จะทำอะไรที่ดีไปกว่านี้อีกแล้ว
“จบ แค่นี้ นะคิม...ต่อไปนี้ เรากับ นาย จะเป้นแค่เพื่อนกันเท่านั้นนะ...” พอผมพูดออกไป ไอคิมมันทำหน้าเหวอ เลยครับ...ไอคิมมันอ้าปากค้าง หน้าซีดเผือดเลยอะ...ผมมองมันแล้วน้ำตาจะไหลอะ...
“โชคดีนะเพื่อน..” ผมหันหลังให้มันแล้วเดินไปที่ประตูอะครับ...มือผมแตะลูกบิด กำลังจะเปิดออก... ก้พอดีกับที่ไอคิม มันถลา เข้ามากอดผมไว้ ทั้งตัวอะครับ....
“ทำไม..เพราะ อะไร...นาย เป็นเมียเรานะ..นายเป็นของเรา..เราไม่ยอม” ไอคิมมันกอดผมแน่นเลยครับจนผมเจ็บไปหมดอะ....อย่าใจอ่อนเชียวนะไอโม ...อย่าใจอ่อนนะ...อย่าลืมที่เคยรับปากกับไอนัทมันไว้สิ..มึงจะไม่มีวันทิ้งไอนัทมึงจำได้ไหม..จำไว้ให้แม่น....จำใส่ใจมึงเอาไว้......
“เราไม่ยอม ยกนายให้ใคร...ไม่มีวัน...นายเป็นของเรา” ไอคิมมันพูดคำนี้ย้ำไปย้ำมาอยู่นั้นแหละครับ....มันตอกย้ำลงไปในใจผมเลยทีเดียว.....
“ไม่ได้หรอก...เรามีพี่นัท อยู่แล้ว....ถ้าไม่มีนาย...เรากับพี่นัท...ป่านนี้เราก็มีความสุขกันไปแล้ว...ช่วยปล่อยเราทีเถอะนะคิม....ปล่อยเราไปหาพี่นัทเถอะนะ...เราขอร้อง....” ผมพูดกับมันด้วยแววตาอ้อนวอนขอร้อง...มองสบตามันนิ่งๆ
ไอคิมมันค่อยๆคลายมือ ออกจากตัวผม แต่มันก็ไม่ได้ปล่อยผมซะทีเดียวหรอกนะครับ. มันไม่พูดอะไรมีแต่แววตาของมันเท่านั้นที่ทำให้ผมรู้ว่ามันเจ็บปวด กับคำพูดของผมมากมายขนาดไหน....แต่ผมไม่เชื่อมันหรอก....มันก็แค่อยากได้ผม เท่านั้นเอง...ตอนนี้มันยังไม่เบื่อ แต่อีกหน่อยมันก็เบื่อ..มันแค่ต้องการผมแต่มันไม่ได้รัก.. ผิดกับไอนัทของผม ไอนัทมันรักผม มันรอผมมาตลอด 4 ปี ....มันรักมั่นคงกับผมขนาดไหน .....มันทำให้ผมยอมรับมันทั้งตัวและหัวใจ....ถึงผมจะไม่รู้ว่าผมรักมันรึเปล่า...แต่ผมจะไม่มีวันทิ้งมัน ตราบใดที่มันยังรัก...ยังต้องการผมอยู่.......มีคนเคยบอกว่า อยู่กับคนที่เค้ารักเราดีกว่าอะ...
ผมปัดมือไอคิมออก จากตัวผม...ดึงที่คาดผมที่คาดอยู่บนหัวผมออก..แล้วเอาไปคาดไว้บนหัวมันแทน...ยิ้มให้มันนิดๆ แล้วผมจึงยื่นมือไปจับลูกบิดอีกครั้ง เปิดมันออก..เดินออกมาจากห้องไอคิม..ผ่านห้องรับแขก ...พอถึงรถมอไซต์ ผมก็สตาร์ทรถ..ก่อนจะออกรถ ผมหันไปมองห้องไอคิมมันอีกครั้ง มันยืนมองผมอยุ่ที่หน้าต่างห้องของมัน...แววตามันทำให้ผมอยากจะเดินกลับเข้าไปหามันอีกครั้ง แล้วซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของมันตลอดไป...แต่ผมทำไม่ได้...ผมยิ้มเศร้าๆ ให้มันอีกครั้ง..แล้วผมก็ขับรถออกมาจากบ้านหลังนั้น...
ในระหว่างขับรถกลับห้อง ผมยกมือขึ้น ลูบที่หู ของตัวเอง แล้วน้ำตาผมมันก็ไหลออกมา ทำไม ทำไม ผมถึงเสียใจกับการที่ผมเดินออกมาจากห้องไอคิมมันมากมายขนาดนี้ทำไมกัน...เพราะอะไร
...ตอนนี้ที่หู ข้างซ้ายของผมมี อักษรตัว K... หูข้างขวา มีอักษรตัว P (ชื่อเล่นจริงๆของผม) ติดอยู่ ผมอยากมีอะไรซักอย่างที่เป็นตัวแทนมันอะ...อยากเก็บมันไว้ในใจผมตลอดไป...ลาก่อนคิม...หวังว่าเราคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ....หวังว่านี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะร้องไห้ให้กับนาย...
-
หวังว่าโมจะใจแข็งให้ตลอดนะคับ พี่นัทนั้นเป้นคนดีมาก มากจนผมคิดว่าชีวิตนี้คงจะไม่รุ้จะหาเจออีกครั้งรึเปล่าในชีวิต
-
อ่านแล้วก็สงสารคิมขึ้นมานิด
แต่ยังไงโมก็ ต้องคิดถึงนัทไว้ก่อนนะคับ
-
ท่องไว้โม นัท นัท นัท ท่องไว้ :monkeysad:
-
ความรัก ทำไมทำให้คนเราต้องเจ็บกันขนาดนี้เลยเหรอ
แล้วจะเชียร์ใครดีหวา
เจ็บแปล้บๆ :เฮ้อ:
-
...............บางทีคนที่ดีก็ไม่ใช่คนที่เรารัก...........
.......................แต่คนที่เรารักมันก็ดันไม่ใช่คนที่ดี.......... :impress3: :impress3:
...............เพราะทางเลือกที่ดีที่สุด....อาจจะไม่ใช่ทางเลือกที่เราอยากเดิน.........
-
...............บางทีคนที่ดีก็ไม่ใช่คนที่เรารัก...........
^
^
เห็นด้วยกับ น้องถุงจ่ะ
แต่...ก้อนะ>>> "คนที่ดี ที่เรารักมันก้อมีงัย..>ถึงจะโหดไป..(ไม่)..หน่อยก้อเหอะ..ใช่ป่ะ..นายโม อุอุ" :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
อ่านแล้วหายใจไม่ออก
เครียด*
โม ท่องไว้ๆ พี่นัทเท่านั้น!!!
อ่านแล้วเกลียดคิมอ่ะ ไม่รู้สิ...
ตอนที่กอดแล้วบอกว่า โมเป็นของคิม เป็นเมียคิมไรเงี้ย
คือ อ่านแล้วจี๊ดมากอ่ะ คืออยากจะบอกกลับไป
เพราะนายไม่ใช่เหรอคิมที่บังคับโมน่ะ
โทษทีฮะ ใส่อารมณ์มากไป อารมณ์ขึ้นจริงๆ นะนี่!
แต่จริงๆ ก็ขึ้นอยู่กับโมแหละเนอะ
เฮ้อ....ให้ตายสิ
สงสารพี่นัทสุดๆ
เชียร์พี่นัทตลอดไป...
:yeb:
-
เพิ่งตามอ่านทัน :monkeysad2:
ไม่ชอบคิมเลยอะ :serius2:
(แอบสงสารนิดนึง) :เฮ้อ:
แต่สงสารพี่นัทสุดๆๆๆๆๆ :monkeycry4: :monkeycry4:
-
:monkeycry4: :monkeycry4: โมยังไม่เจอพี่นัทเยย อะ พี่นัทคิดถึงนะเนีย รีบๆไปหาเร็วๆจิ :monkeycry4: :monkeycry4:
-
โห...ฉากนี้ หลอกให้(คิม)อยาก แล้ว(โม) ก็จากไป :จ้อบจัง1: เขียนได้เด็ดมาก
เศร้าเลย....ปรับอารมณ์ตามโมม่ายทันอ่ะ :-[
-
ก่อนกลับไอโม...มีเรื่อง..ของผมกับคนปัจจุบันมาเล่าให้ฟัง เป็นอุทาหรณ์เล็กๆ...ให้เพื่อนๆ เอาไปคิด เล่นๆ กันดูแล้วกันนะครับ...แฮะ.....
มันเกิดขึ้นเพราะความบ้าของไอโมเองครับ....หุหุ...... ....(ต่อไปนี้ไอโมขอเรียกคนที่บ้านว่าคุณ แล้วกัน เพื่อนๆ จะได้เดาไม่ออกว่าเป็นใคร คิคิ)
อย่างที่ไอโมบอกเพื่อนๆ ไปนั้นแหละครับ คุณของไอโม ไปเที่ยวงานพืชสวนฯ มา....ที่ไปเนี๊ยะ เป็นทัวร์ของบริษัทเค้าอะครับ ไปทำงานว่างั้นอะแหละ...มีผู้หลัก ผู้ใหญ่ รวมทั้ง คุณลูกค้า ทั้งหลายของบริษัทเค้าไปเพียบ....ซึ่งวันที่ไปเนี๊ยะ คุณ เค้า ก็ตื่นตั้งแต่ ตี 5 อะ ...แล้วไปรวมตัวกับคนที่บริษัทเค้าที่ สนามบิน ตอน 6 โมง เครื่องออก 8 โมง เหอๆ (โทษทีครับไอโมไม่ไปส่งหรอกครับ แฮะ)..ตอนแรกไอโมก็ว่าจะไปด้วย แต่ถ้าผมไปด้วยเนี๊ยะ ต้องซื้อตั๋วต่างหาก ....งืม คุณ เค้าก็จะ ดูแลผมไม่ได้..อย่างที่บอกไอโม ไม่ชอบอากาศหนาวอย่างรุนแรง....แต่ก็อยากไปอะ กลัวคิดถึง หง่ะ ตั้งแต่ อยู่ด้วยกันมา 5-6 ปี แล้วครับ ไม่เคยห่างกันนานเลยอะ.....ไอโมก็เลย เคือง นิดๆ ที่ ไปกับคุณเค้าไม่ได้....เซ็ง...ไอโม ก็เลยเที่ยว อย่างที่เล่าให้ฟังนั้นแหละครับ.....โดยที่ ไม่ได้บอกคุณเค้าอะครับ ว่าไอโมไปเที่ยว...แต่ไม่เป็นไรเพราะ ไปกับน้องอันนี้ไม่มีปัญหา....ไปงานพืชสวนคุณเค้า ก็โทร หาทุกวัน 3 เวลา หลังอาหารครับ....(คงกลัวผมหนีเที่ยวแหง๋แซะ).......
จนวันจันทร์คุณเค้าก็กลับมา...เช้ามืดเลยครับตอนที่เค้ากลับเข้าบ้านผมไม่รู้หรอกครับ...หลับหง่ะ จนผมรู้สึกว่ามีคนมานอน ข้างๆ แล้วดึงไปกอด นั้นแหละไอโมถึงได้รู้ว่าคุณเค้ากลับแล้ว...แต่ตอนนั้นไอโมไม่ค่อยสบายอะปวดหัว เลยหลับต่อ...
มาตื่นอีกทีก็สายพอสมควร ไม่ปวดหัวแล้ว แต่ขี้มูก ย้อย เลยครับ...แฮะ พอไม่สบายไอโม ก็เลย...ได้ทีออดอ้อน...คุณเค้าซะหน่อย...ก็ทำให้เค้ารู้ซะเลยว่า นี้แหละ คุณอยากทิ้งผมไว้คนเดียวดีนัก ผมเป็นไข้เลยเห็นไหม เห็นไหม... คุณเอาใจ.......ตามใจผมหน่อยนะอะไรทำนองนั้นฮ่าๆๆๆๆๆ
ตอนนั้นไอโมนอนซุกอกคุณเค้าอยู่อะครับ..แฮะ แขนก็โอบคอเค้าไว้แหละครับ...เอาหน้าที่เต็มไปด้วยขี้มูกนั้นแหละ ถูไถกะอกเค้าไปมา หึหึ (โสโครกเนาะ)…คุณเค้าก็เอาขาพาดไว้ที่เอวผมแล้วก็กอดให้ความอบอุ่นผมแหละครับ ก๊าก เขิล...
“คุณ เมื่อไหร่ คุณจะว่างซะทีอะ..เราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานแล้วนะ...ผมอยากดูหนังอะ...คุณหาเวลาว่างหน่อยสิ” แหล ไปแหละครับ ออดอ้อนสุดฤทธิ์ ต้องทำเสียงอ้อนๆ แหลๆ ด้วยนะครับจะได้เห็นภาพไอโมตามนั้น...
“อืม..เหงา เหรอ..งานผมช่วงนี้มันยุ่งนี้นา...ทนอีกนิดนึงนะ” แล้วคุณเค้าก็จุ๊บๆ ที่หัวเน่าๆ ของผมนั้นแหละครับ...
“ก็ผมไม่ได้ดูหนังมาหลายเดือนแล้วอะ...ผมอยากดูหนังกับคุณนี้นา...พรุ่งนี้เราไปดูหนังกันนะ น้าๆๆ นะคุณนะ...” ไอโมแหลครับเพื่อนๆ... พูดไปจุ๊บๆ ปากคุณเค้าไปแหละครับ ..(เดี๋ยวจะหาว่าไอโมซกมก ไอโมแปรงฟันล้างหน้าแย้วครับ)
“...ผมก้อไม่ได้ดูหลายเรื่องเหมือนกันนะเนี๊ยะ..ก็พอๆ กับคุณนั้นแหละน่า แต่ว่า ....รอเก็บ..dvd ที่ร้านคุณมาดูดีกว่า หึหึ....” แหงะ พูดแล้วก็หัวเราะ ถูกอกถูกใจเอิ้กๆ แหละครับ..เซ็งเลยกู...อะ แต่ว่า ไม่ได้ครับ ไม่ได้...ไม่ยอมครับ....
“ไม่เอาอะ คุณ...ผมอยากดู หนังในโรงอะ...ไปกันเถอะ นะคุณนะ...ผมอยากไปดูกับคุณนี้นา...อยากไปอะ..พรุ่งนี้ไปกัน นะ นะคุณนะ...” ปากพูด มือก็กอด ลูบๆ คลำ ๆ เค้าไปแหละครับ หน้าก็ถูไถกับหน้าอกคุณเค้าไปเรื่อยแหละ..ทำตาแป๋วๆ ให้คุณเค้าสงสารด้วยนะครับ...เหอๆ ไม่ต้องห่วงครับ มารยาไอโม มากกว่า ร้อยเล่มเกวียนครับ.....
“หึหึ..ครับ ได้ครับ...จะอ้อนไปถึงไหนเนี๊ยะ หา...” แล้วคุณเค้าคงจะหมั่นเขี้ยวผมน่าดูมั้งครับ ฟัดผมซะหมดแรงเลยหง่ะ ทั้งๆ ที่ผมป่วยอยู่นะเนี๊ยะ.....(ยังไม่ได้ โจ๊ะพึมพึมกันนะครับ ยังครับยัง)
“แต่ว่า...ต้องดูก่อนนะว่าพรุ่งนี้ จะว่างตอนไหนเดี๋ยวโทรบอกอีกทีนะ” ผมก็พยักหน้าหงึกๆ กับอกอุ่นๆของคุณเค้าอะครับ...ไอโมหมดแรงครับยังไม่หายดีเลย..อะ
“หิวยังอะ...สั่งไรมากินดีกว่านะ....คุณจะได้กินยานะ” แหม๋ คุณนี้เหมือนรู้เลยครับว่าไอโมหิวจนแสบใส้แล้วหง่ะ...คุณเค้าพูดแล้วก็จุ๊บๆ ผมไปแหละครับ หุหุ...แล้วคุณเค้าก็ลุกขึ้น...เดินไปหยิบทอสับ แล้วโทรไปสั่ง พวกอาหารdelivery อะครับ...ไอโมก็ไม่ได้สนใจหรอกครับ ครึ้มอกครึ้มใจที่คุณเค้าเอาใจใส่เราอะ พรุ่งนี้ต้องรีบๆ หายจะได้ไปเที่ยวกับคุณเค้า...แฮะ....
“คุณ...คุณบอกว่า คุณ ไม่ได้ดูหนังมาเป็นเดือนเหรอ” แป่ว ทำไมทำเสียงงั้นวะ...ทำเสียง ซะน่ากลัวเลยหง่ะ...
ไอโมเลยหันหน้ากลับไปมองคุณเค้าอะครับ...เห้นเค้าถือตั๋วหนัง ที่ผมไปดูแล้วอะ ขึ้นมาชูๆ ให้ผมดู..แล้วทำหน้าโหดๆ ให้ผมอะครับ...ตายห่ะ ลืมเก็บหลักฐานอะครับ เพื่อนๆ...ปกติไอโมมีนิสัยเก็บบิลทุกอย่างที่ได้มาอะครับ แม้แต่ตั๋วหนังก็ไม่เว้น...พอตรวจตั๋วเสร็จไอโมก็จะสอดไว้ในกระเป๋าตังค์หง่ะครับ...พวกบิลอะไรก้อเหมือนกัน
“นี้อะไร...007 นี้มันคืออะไรเนี๊ยะ คุณ หา..ไม่ได้ดูหนังมาหลายเดือนงั้นเหรอ..นิสัยเสียจริงๆ หึหึ” แป่ว ไอโมขำก๊าก เลยครับ อายมากมายเลยอะ หัวเราะ ซะลั่น บ้านเลยอะครับผมอะ...
ขำจริงๆ จังๆเลยแหละครับ คุณเค้าก็หัวเราะอะครับ...ผมอายหนัก จนต้องดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงหง่ะ...อ๊าย อาย ครับเพื่อนๆ เพิ่งทำมารยาออดอ้อนเค้าไปแป๊บๆ...เค้าดั้น จับได้ว่าเราโกหก แหล เค้าซะงั้น...คุณเค้าก็หัวเราะเอิ้กๆ แล้วกระโดด ขึ้นมาบนเตียง ดึงผ้าห่มออกจากตัวผม แล้ว...จี้ผมอะ ผมหัวเราะ ...จนหมดแรงไปเลยครับ...แล้วทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีครับวันนั้น...ไอโมโดนลงโทษ ฐานนิสัยเสียโกหก...พกลมแถมยังมาออดอ้อนทำตัวน่าสงสารอีกอะ.. อ่วมไปหมดทั้งตัวเลยครับแฮะ ..และผมก็โดนคุณเค้าคาดโทษไว้อะครับ ว่าอย่าให้รู้ว่าโกหกอีกนะ เค้าไม่ชอบเค้าว่างั้นอะครับ ..พอวันต่อมาคุณเค้าก็ไม่พาผมไปดูหนังหรอกครับ.....หึหึ..เซ็งเลย.....ดูเหมือนเรื่องจะจบใช่ไหมครับ ยังครับยัง....
เมื่อวานวันเกิดไอโมใช่ไหมครับ หุหุ...ตอนเช้าตื่นขึ้นมาไอโมกับคุณเค้าก็ได้ใส่บาตรที่หน้าบ้านนั้นแหละครับ....นานๆ จะตื่นทันพระกันซักทีครับ...พอใส่บาตรเสร็จ ผมกับคุณก็ไปที่ร้าน ผมกันอะครับ เด็กมันจัดงานวันเกิดให้...รวบยอดทั้ง คริสมาส วันเกิด แล้วก็ปีใหม่ด้วยครับ หุหุ ....พอถึงร้านก็ประมาณ 8โมงได้มั้งร้านผมยังไม่เปิดครับ(ที่ไปนี้คือร้านเช่า VDO นะครับ) ร้านเปิดเที่ยงครับ...
พอไปถึงร้าน เด็กๆ ที่ร้านก็เดินเข้ามาหวัดดี คุณ กับผมแหละครับ แถมคุณเค้ายังโดนเด็กที่ร้านผมแทะโลมด้วยนะครับ...เหอๆ.......จัดกันที่หลังร้านครับ... งานก็เริ่มกันไปแหละครับ...เด็กๆ ก้อหนุกหนาน กัน เด็กที่ร้าน มี 10 คน ครับ เข้าเป็นกะนะครับ ร้านผมเปิด จนถึง ตี 3 ครับ...ใกล้เวลาต้องเปิดร้านแล้วครับเลยต้องสลายโต๋...ผมก็เลยให้เงินเด็กๆ เป็นของขวัญปีใหม่ คนละเล็กละน้อยอะครับ...ผมก็ให้คุณเค้า..ช่วยหยิบตังค์ในกระเป๋าให้เด็กไปอะครับ....ลืมสนิทครับ ว่าตัวเองไปดูหนังมาเมื่อหลายวันก่อน แล้วเอา ตั๋วหนังสอดไว้ในเป๋าตังค์เหมือนเดิม.....
แล้วผมกับคุณเค้า ก็ไปเที่ยว เล่น ช๊อปปิ้งกันแหละครับ นานๆ คุณเค้าจะว่างซะทีนึงหง่ะ เค้าขอลางานตั้งแต่ วันที่ 27 ธค.-5 มค. เลยครับ... ก้หนุกหนานดีอะครับ...
“คุณ..เราดูหนังกันไหม...ผมอยากดู dejavu อะ” อยู่ๆ คุณเค้าก็ถามผมขึ้นมาตอนที่คุณเค้ากับผมอยู่ที่ พารากอนอะครับ..ไอโมยังไม่รู้ตัวครับ
“ไม่เอาอะ...ไม่อยากดู อะ ดูเรื่องอื่นดีกว่านะคุณนะ” ความจริงคือดูไปแล้วครับ ดูคนเดียว...ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นถึงไม่บอกเค้าไปว่าดูแล้ว...นิสัยเสียครับ
“เหรอ...ดูแล้วเหรอ...” คุณเค้าพูดแล้วก็ยกแขนขึ้นมากอดคอผมอะครับ...ยังครับไอโมยังไม่หยุดครับ...
“เปล่าหง่ะ...ผมแค่ไม่อยากดูอะ...เราดูเรื่อง แสบสนิทดีกว่านะ ผมยังไม่ได้ดูเลยอะคุณ”..พูดแล้วทำหน้าแป๋วแหว๋ว อะครับ ...ยังไม่รู้ตัวนะครับตอนนั้นอะ...
คุณเค้าหน้าบึ้ง นิดนึง ครับแต่ไม่พูดอะไร ผมก็คิดว่าสงสัยคุณเค้าอยากดูจริงๆ...
“ผมนึกว่า ดูแล้ว ยังไม่ได้ดูเหรอ แน่ใจนะ” คุณเค้าหันมาถามผมยิ้มๆ อะครับ..
ผมก็พยักหน้าหงึกหงักอะครับ คุณเค้าก้อไม่พูดอะไรอะครับ เงียบไปเลย แต่มือเค้ากอดคอผมแน่นมากครับ ยังไม่รู้ตัวครับไอโม...
ผมกับคุณเค้าก็ดูหนังกันแหละครับ ดูแสบฯ นั้นแหละ....จนหนังจบแล้วก็ขับรถกลับบ้านกันครับทุกอย่างปกติ...จากนั้นก็อาบน้ำเปลี่ยน เสื้อผ้า...แล้วออกไปทานข้าวนอกบ้านกัน 2 คน ครับ...ทานข้าวเสร็จประมาณ เกือบ 4 ทุ่มมั้งครับ...เพื่อนผมก็โทรมาบอกว่าอยู่ที่ ผับแห่งนึง ย่านทองหล่ออะครับ...ผมกับคุณเค้าจึงไปกัน...
พอไปถึงคุณเค้าก็ทำหน้าไม่พอใจนิดนึงครับ..ในบรรดา กลุ่มเพื่อนผมที่ไปนั้น มีคนนึงที่คุณเค้า...ตะหงิดตะหงิดใจทุกครั้งที่เจออะครับ ..แต่ก็ไม่มีอะไรมากครับ ผมกับคุณ เอ..(เรียกท่านนี้ว่าเอแล้วกันนะครับ) ..ก็คุยกันหนุกหนานครับ..ผมกับคุณเอ ติดต่อสอบถามสารทุกข์สุขดิบกันอยู่เรื่อยๆ อะครับ คุณเค้าก็รู้อะ...คงไม่หึงหรอกมั้งในความคิดผมนะ...เมื่อคืนไอโมก็เมาตามระเบียบครับ...แต่ไม่ถึงกับไม่มีสติหรอกนะครับ....พอถึงเวลาผับปิด คุณเค้าก็ลากผมกลับบ้านแหละครับ...เมื่อคืนคุณเค้าดื่มไปนิดหน่อยครับ...ต้องขับรถครับเลยดื่มเยอะไม่ได้..คอยดูไม่ให้ผมก่อเรื่องด้วยครับ หุหุ..
พอถึงบ้านคุณเค้า ก็เล่นงานผมทันที แบบไม่ให้ผมตั้งตัวเลยครับ ข้อดีของคุณเค้าอย่างนึงคือ เค้ามีอะไรไม่พอใจหรือเค้าไม่ชอบ..เค้าไม่ค่อยเก็บครับ เค้าจะพูดออกมาแล้วเคลียร์กันให้จบๆ ไปซึ่งผมก็ว่าดีอะครับ...
“นี้ คุณ คุณ หน่ะ โกหก ผมอีกแล้วนะ...” คุณเค้า ยืนเท้าสะเอว มองผมหน้าเหี้ยมเลยครับ...ผมนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกอะ ผมก็งงดิครับ กูไปโกหกไรมันวะ วันนี้ยังไม่ได้ ทำไรเลยนะ...
“ผมโกหกไรอะ...ยังไม่ได้ทำไรเลยนะ” นั่งทำตาแป๋ว มองเค้าแบบสายตาซื่อ สุดฤทธิ์ครับหายเมาเป็นปลิดทิ้งเลยอะ...
“ผม อุตสาห์ถามคุณ นะเปิดโอกาสให้คุณบอกผมแล้วนะว่าคุณไปดู dejavu แล้วอะ..แต่คุณก็ไม่พูดไม่ยอมบอกว่าไปดูมา...คุณโกหกผมทำไม” แป่ว.. คราวนี้ขำไม่ออก ครับเพื่อนๆ ..ตายห่ะ หล่ะกู...ทำไงดีวะ...ดูท่าทางคุณเค้าจะโมโหผมมากเลยครับ....ผมก็เงียบแหละครับรอว่าคุณเค้าจะว่าไรต่อ...
“..คุณไปดูกับไอเอ ใช่มะหา...แบบนี้ใช่มะคุณถึงโกหกผมอะ...คุณถึงไม่ยอมบอกผมอะ” โอ้ว...ไปกันใหญ่แล้วครับเพื่อนๆ...พาลไปใหญ่แล้วครับ ..ผมไปดูคนเดียวครับ ไม่ได้ไปดูกับ คุณเอ หรือว่าใครๆ อย่างที่เค้าว่าเลย ให้ตายสิเอ้า....
“เฮ้ย ปล่าวว....ผมไปดูคนเดียวอะ...ไม่ได้ไปดูกับใคร จริงๆ นะ..”ผมลุกขึ้นยืนในบัดดลเลยครับ...กลัวใจจริงๆ ครับ คิดมากจังหง่ะ....
“แล้วคุณโกหก ผมทำไม...หะ...ทำไมคุณไม่บอกผมว่าคุณดูแล้ว..” .เอ่อ ไอโมเอ๋อแดกครับ...ไม่ได้ตั้งใจอะ...ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ....
“ผมไม่ว่าง ผมงานยุ่ง ผมผิดที่ไม่มีเวลาให้ คุณ คุณจะไปเที่ยว ...ทำอะไรผมไม่ว่า แต่ขอหล่ะ..บอกผมหน่อย ขอให้ผมได้รู้ว่า...เมียผมในแต่ละวันมันไปทำอะไรบ้าง..ไปเที่ยวไหน...ทำอะไรกับใคร..ไม่ใช่ให้ผมโง่เป็นควายให้คุณโกหกอยู่แบบเนี๊ยะ” โอ้วววววไอโมงงครับ......พูดไม่ออกครับ อ้าปากผงาบๆ ครับ..คุณเค้าไม่ได้โมโหผมจัดๆ แบบนี้มานานมั๊กมากแล้วครับ ซวยสิครับไอโม ตาย ...ตาย แน่ๆ..
“คือ ผมไม่ได้ตั้งใจอะ...แต่ไม่มีอะไรจริงๆ นะ..ผมไปดูคนเดียว” พูดแล้วก็เดินเข้าไปหา คุณ เค้าแหละครับ...
โห ทำหน้าตาซะน่ากลัวเลยอะ..อย่าทำหน้าแบบนี้จิวะ ใจไม่ดีนะว้อย...จะโดนทิ้ง ในวันเกิดตัวเองอะปล่าววะกู...คงไม่มั้ง คุณเค้าออกจะรักกูขนาดนี้หง่ะ คงโมโหที่กูโกหกมากกว่ามั้ง...พอถึงตัวคุณเค้า ผมก็กอด คอ ซบหน้าลงกับอกอุ่นๆ ของคุณเค้าแหละครับ..แฮะ แสดงว่า ไม่ได้คิดจะทิ้ง หรือโกรธมากมายใช่ไหมอะ เพราะคุณเค้าไม่ได้ขยับตัวหนีหง่ะ ไมได้ขัดขืนด้วย คงแค่โมโห โอเค โอเค...ง้อหน่อย เราผิดเองนี้หว่า...
“ไม่ว่าหรอกนะ..ถ้าจะไปนอนกับใครหน่ะ...ใส่ถุงยางด้วย ผมกลัวติดโรค” อ๊ากกกกกกกกกก ปากหมาจริงๆ ฮือ ถ้าเป็นเวลาปกติ ไอโม โมโหตายห่ะ เลยครับ...คงเตะก้านคอมันไปแล้วอะ...แต่แบบตอนนั้นมันไม่โกรธอะ...ความรู้สึกผิดมันมีมากกว่า ฮือ...กลัวโดนทิ้ง กลัวเค้าไม่รักด้วยครับ......
“บ้าอะ...ผมมีคุณคนเดียวนะครับ...โกรธมากเหรอ ขอโทษนะ..นะ.อย่าพูดแบบนี้ได้ม้า..เสียใจนะ” อ้อน เข้าไปครับ ออเซาะ เข้าไป แฮะ..ได้ผลครับ คุณเค้าถอนหายใจเฮือก..แล้วยกแขนขึ้นโอบกอดผมทันทีเลยครับ ซุกหน้าลงกับซอกคอผมด้วยหง่ะ แฮะใจชื้นขึ้นเยอะเลยครับ...
“อือ ..ผม มีคุณคนเดียวเหมือนกันนะ....ผมเสียใจนะที่คนที่ผมนอนกอดอยู่ทุกวัน มันโกหกผม ไม่ยอมพูดความจริงกับผมอะ..ผมเชื่อใจคุณนะ..” ก็รู้ว่าเชื่อใจ แต่แบบแหม นะ...
“ผมแค่ ไม่อยากให้คุณ ไม่สบายใจอะ... พอผมโทรไปบอกคุณว่าไปเที่ยวทีไร คุณก็ทำท่าทางร้อนรนเป็นห่วงผมซะขนาดนั้นนี นา....เป็นแบบนี้บ่อยๆ ผมก็กลัวว่าคุณจะไม่มีกะใจจะทำงานอะสิ...แค่นี้จริงๆ นะผมแค่เป็นห่วงคุณอะ ไม่อยากให้คุณกังวลใจ...จะให้ผมไม่ไปไหนรอให้คุณว่าง ผมก็ทำไม่ได้..อะ...คุณก็รู้หนิว่าผมเป็นคนยังไง..ผม..ก็เลยต้องโกหก.คุณไง..แฮะ” แค่นี้แหละครับเหตุผลของผม..แค่ไม่อยากให้คุณเค้ามาห่วงมาหวงผมจนไม่มีสมาธิ ทำงาน...มีหลายครั้งที่เค้าทำงานอยู่แล้วผมโทรไปบอกว่า ผมจะไปดูหนัง เค้าก็ให้ผมรอเค้าก่อนเดี๋ยวเลิกงานจะไปดูเป็นเพื่อน เป็นแบบนี้บ่อยๆ...จนผมไม่อยากบอกกลัวเค้าเสียงานอะครับ....ลืมคิดไปว่าถ้าเค้ารู้ว่าผมโกหก เค้าจะเสียใจขนาดไหน..เฮ้อ..
“ไม่เป็นไรนี้ ...ผมไม่ได้เสียงานอะไรซักหน่อย ผมมีความรับผิดชอบพอนะ...คุณโกหกผมแบบนี้...มันทำให้ผมระแวง คิดว่าคุณ มีคนอื่น ทำให้ผมคิดว่าคุณไม่รักผมนะ...ผมกลุ้มทั้งวันเลยอะ รู้ไหม...” พูดแล้วคุณเค้าก็ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาแหละครับโดยมีผมติดลงไปด้วย...ผมไม่คิดว่าการโกหก เล็กๆ น้อยๆ ตามความคิดของผม จะทำให้คุณเค้าคิดมากขนาดนี้...
“ผมคิดมากนะ กลัวคุณจะไม่รัก....ผมกลัวนะ...”เฮ้อ..คิดไรเนี๊ยะ...คิดมากจัง อยู่ด้วยกันมาตั้ง 5-6 ปี...ผมดึงหน้าคุณเค้าให้ออกจากซอกคอผม สบตากับเค้า...แล้วพูดในสิ่งที่ผมอยากให้เค้ารับรู้...
“ผม เอ่อ ...รัก คุณนะ..ถ้าไม่รัก ไม่อยากอยู่ด้วย...ผมจะพาคุณไปหาพ่อแม่ผมทำไม ..นั้นแสดงว่าผมมั่นใจแล้วนะ..ผมถึงกล้า...ที่จะบอก กับครอบครัวของผมว่า ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย...แค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ....” ผมสบตากับคุณเค้านิ่งๆ....รักนะ..รักมากด้วย...เข้าใจกันหน่อยเถอะครับ....
“ผมก็รัก คุณ นะ” แล้วคุณเค้าก้อจูบผมด้วยอะครับ..ยิ้มหน้าบานเลยแหละแฮะ ค่อยยังชั่ว..หน่อย...
“อืม..ผมเชื่อใจคุณนะ..แต่ว่าผมก็อดคิดไม่ได้...นินา...คุณเคยบอกรักผมแค่ครั้งเดียวเองอะ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา...ผมไม่แน่ใจว่าคุณรักผมรึเปล่า...ผมดีใจนะที่คุณจะพาผมไปแนะนำกับครอบครัวอะ...แต่ว่า ขอนะ...อย่าโกหกผมอีกเลยนะ...ผมขอ..”ผมก็พยักหน้านิดนึง แล้วจุ๊บ ปลอบใจคุณเค้าไปทีนึงแหละครับ...เฮ้อ... รักนะครับผม...แฮะ...
สรุปเมื่อคืนไอโม ก็ปลอบใจคุณเค้าซะหมดแรงอีกแล้วครับ...แย่จัง....อย่างอนไอโมบ่อยๆนะคร้าบไอโมเหนื่อย เหอๆ.....
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า....อะไรหล่ะ.....ไม่รู้อะ คิดกันเอาเอง....ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.........ดีนะครับ ที่ คุณของผม...เค้าพุดกับผมตรงๆ คุยกันวันนั้นให้รู้เรื่องไม่ใช่เก็บความไม่พอใจ ความระแวงหึงหวงผมไว้ในใจ....ไม่งั้นหล่ะแย่เลยครับ.......ผมเองก็ผิดเหมือนกันที่โกหกงี่เง่า ด้วยเหตุผลงี่เง่า ต่อไปนี้..ข้าขอสัญญาว่า....จะไม่พูดปดแล้วครับ....ถ้าไม่จำเป็นอาฮุ อาฮุ
-
เหอเหอ
ไม่ใจตอนนี้เลย
สปอยคนอ่านมั้กมัก
:serius2: :serius2: :serius2:
-
กว่าจะทำไจให้เข้ามาอ่านอีกรอบเล่นเอาเครียดไปหลายวันเลย :เฮ้อ:
ขอให้คนที่โมเลือกเป็นพี่นัทนะ อย่าทรยศความรักของพี่นัทนะ :call:
เชียร์พี่นัท ต่อไป :loveu:
-
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
โกรธกัน งอนกัน ง้อกัน ปี้กัน :laugh5: ตามคอนเซปท์เจ๊ทุกอย่าง
อ่านตอนนี้แล้วก็พอจะเดาอะไรๆออกแล้วล่ะ :monkeysad:
-
อ่านแล้วพอเดาได้เลยว่าคุณคือใคร
ดูตามนิสัยการพูดการจา ก็พอจะเดาออกแล้ว :monkeycry4:
-
..........การโกหกกัน....มันเหมือนโดนแทงเข้าข้างหลัง....อย่างไม่รู้ตัว
................พูดกันตรงๆแม้จะทำร้ายจิตใจกันบ้าง....แต่มันก็คงเจ็บไม่นาน..... :impress3:
-
อย่างน้อยก็ยังได้รู้ว่า จบ แบบ แฮปปี้ อิอิ ตาหวานมีความสุข ก็ดีแล้ว อิอิ :yeb:
-
ขอบคุณที่มีข้อคิดดีๆมาสอดแทรกนะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ น่ารักมากเลยนายโม
-
มารอพี่นัทครับ
เชียร์พี่นัท อยากให้พี่นัทมีความสุขครับ
:myeye:
-
อ่านแล้วพอเดาได้เลยว่าคุณคือใคร
ดูตามนิสัยการพูดการจา ก็พอจะเดาออกแล้ว :monkeycry4:
จริงด้วย :monkeycry4: :monkeycry4: :monkeycry4:
เชียร์พี่นัทๆๆๆๆๆๆๆๆ :เศร้า1:
-
:11111: มารอต่อไป :11111:
-
:โหลๆ: ลืมบอกไป แหะแหะ คือว่าภาคนี้จบแว้ววอ่ะ มีต่อภาค2แต่ว่านายโมไม่อยากให้อาวมาลงอ่ะแบบว่ามานติดเรทเกิน ถ้าใครอยากให้อาวภาค2มาลง ก็ช่วยกันอ้อนนายโมกันหน่อยนะจ๊ะ :give2:
-
จาอาวอ่ะ ติดเรทเยอะๆ ซิชอบ เหอ ๆๆ :haun4:
ปล.เดาออกแล้วเหมียนกันว่าใคร ชอบใช้คำว่าเมียเนี่ย รู้เลย เซง สงสารพี่นัท
-
เอามาลงเถอะครับ
ติดรงติดเรทอะไร ก็เอามาเห๊อะ คนอ่านไม่ใจแตกหร๊อก :รักจัง11:
-
:โหลๆ: ลืมบอกไป แหะแหะ คือว่าภาคนี้จบแว้ววอ่ะ มีต่อภาค2แต่ว่านายโมไม่อยากให้อาวมาลงอ่ะแบบว่ามานติดเรทเกิน ถ้าใครอยากให้อาวภาค2มาลง ก็ช่วยกันอ้อนนายโมกันหน่อยนะจ๊ะ :give2:
น้าคร้าบ.................... เอามาลงเถอะน้าๆๆๆๆๆ ขอร้องละคับโม เราอยากอ่านมากๆเลยอ่ะ
-
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
"ถ้าทะเลาะกัน ต้องใช้วิธีของโมมาปลอบ... เอาให้เหนื่อย" :kikkik:
ชิมะ คับ
-
เอามาลงเถอะ นะค๊าบบบ ติดเรท ก็ดีจิ จาได้ไม่ต้องจิ้นเอง :pandalaugh: :pandalaugh:
-
กระโดดจูบโมโมกลางอากาศ ยอมให้ลงเตอะ
เพราะไม่ถือว่าติดเรทมากมาย
:pandalaugh:
-
คุงโมสุดหล่อเลิศ :myeye:
:impress: :impress: ให้เอามาลงเต๊อะน้า
สงสารเด็กตาดำๆในเล้าหน่อยจิ :monkeysad2:
-
: 222222: ติดเรทหรอออออ ชอบจัง o7
:เศร้า1: :เศร้า1:ขอร้องล่ะ ให้เอามาลงเถอะน่ะครับ :monkeysad: :monkeysad:
-
เอาไป 1 :จุ๊บๆ: เอามาลงนะ
ติดเรทก็ไม่เป็นไร รับได้ :haun1:
-
เข้ามาอ้อน (วอน) ด้วยอีกคนอะ
มาลงเถอะนะคร้าบบบ อิอิ :yeb:
-
มันก็น่ารักอยู่หรอกนะ
ถ้า"คุณ"ไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดง่ะ
จะเอาพี่นัทๆๆๆๆ
แงแง
:serius2:
-
เกาะขอบรอติดเรทครับ
:จุ๊บๆ:
-
:laugh3: แล้วคุนของโม...ก้อจัดการก่านายโมปู้โกหก ซะหมดเรี่ยวแรง หึหึหึ o3
+++ เอิ่ม... โม ว่าไงล่ะ...เพื่อนๆ น้องๆ เขาอยากให้เอา ภาคโม ติดเรท ลง อ่ะ +++
o3 :laugh3: :o9: o17 เกือบสปอย์แย้วช้าน.... 5555 + o14
-
ผมสงสัยอ่ะคับ ... ว่าคุณ คือใครหรอคับ เดาไม่ออกง่ะ ใครก็ได้บอกผมหน่อยดิคับ
พี่นัท ป่าวอะ ???
รอๆๆๆๆ
-
ผมสงสัยอ่ะคับ ... ว่าคุณ คือใครหรอคับ เดาไม่ออกง่ะ ใครก็ได้บอกผมหน่อยดิคับ
พี่นัท ป่าวอะ ???
รอๆๆๆๆ
ไม่อยากบอกเลยจิงๆ ว่าคุณ ไม่ใช่ พี่นัทอ่ะ เศร้า :o12:
-
.....
ขอความกรุณามาลงด้วยนะค้าบ
o1
จบภาคแรกแบบค้างๆคาๆนิ... :sad2:
ไงก็รออยู่นะค้าบ... o14
-
แฟนคลับพี่นัทเยอะจังเรย แล้วเราเชียร์ไอคิมเนี่ย จะโดนตื๊บไม๊เนาะ เราว่าไอคิมดีนะ ถึงจะเถื่อนไปมั่ง โหดไปมั่ง ดุไปมั่ง แล้วก็ใช้วิธีออกจะไม่สะอาด แย่งชิงวิ่งราวโมมาจากพี่นัท แต่ก็รักจริงนะ หวงจริงนะ หึงจริงด้วยนะ โหดดีทำให้ไม่มีคนอื่นมากล้าวอแวด้วย พี่นัทดีเกินไปอ่ะ สุภาพเกินไป กลัวอ่ะ เด๋วมีกิ๊กเยอะ แล้วโมจะมานั่งเสียจายน้ำตาตกในนะ :haun5:
-
เรื่องนี้สนุกมากคับแต่ทำใมจบแบบ งง ละ ? ไงก็เอาพาค2มาลงไวๆน๊าแล้วผมจะรอ o8
-
ยังอ่านไม่จบเลยอะ แต่ว่าเอาภาค2มาลงเหอะนะ
อยากอ่านอะ ติดเรทก็ไม่เป็นไรหรอก นะๆคุณโม
:impress:
-
อ้าว...
จบแล้วเหรอครับ?
ผมไม่ได้เข้าใจไปคนเดียวใช่ไหมเนี่ย
ว่ามัน ค้างอยู่แค่นั้นน่ะ
:serius2:
ไม่ใจเลย!
ป.ล. อีกที พี่นัทเท่าน๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!
-
มันจบแบบค้างๆจริงด้วย :confuse:
โมกลับไปหาพี่นัท
แต่คุณคนปัจจุบันไม่เหมือนพี่นัทเลยอะ
ยังไงหว่า o2
-
เฮ้ย มะจริง จบ แล้วเหรอ ....... :serius2:....แต่ที่รู้ๆมายัง ไม่จบ นินา :interest:
ใคร เอามา ลง รับผิดชอบด้วย.......... :angry2:ชิ
งอนคน :o12: เอาเรื่อง มาลง ไปดี กว่า ............
ป๋อหล๋อ ...... :teach:...มาลงต่อให้จบเด๋วนี้ นะ
ซิน and ตะแน๋ว .... :impress:
คุณ แน๋ว เค้าหายงอน แล้วน้า :o8: :-[ง้อแล้วนะเนี๊ยะ คึคึ
-
อร้ายยยยยยย
มันยังไม่จบจริงๆด้วย :sad3:
คุณโมมายืนยันด้วยตัวเองเลยนะเนี่ย
:amen: ช่วยมาลงต่อด้วยจิ :dont2:
โอ๊ะ ลืมถามคุงโมว่า
ตกลงภาค 2 ให้เอามาลงอ่ะป่าวๆ *0*
-
เฮ้ย มะจริง จบ แล้วเหรอ ....... :serius2:....แต่ที่รู้ๆมายัง ไม่จบ นินา :interest:
ใคร เอามา ลง รับผิดชอบด้วย.......... :angry2:ชิ
งอนคน :o12: เอาเรื่อง มาลง ไปดี กว่า ............
ป๋อหล๋อ ...... :teach:...มาลงต่อให้จบเด๋วนี้ นะ
ซิน and ตะแน๋ว .... :impress:
คุณ แน๋ว เค้าหายงอน แล้วน้า :o8: :-[ง้อแล้วนะเนี๊ยะ คึคึ
นึกว่าโมจาไม่ง้อซะแล้ว ฮึ.. ก็เค้ามะตั้งใจนิ แค่พิมพ์ตก+สั้นไปนิดเดียวเองง่ะ :o11:
นี่ตกลงว่าให้ลงต่อแล้วใช่มะ แน่นะ อย่ามาเปลี่ยนใจทีหลังนะ
เด๋วพรุ่งนี้จาอาวมาลงต่อจริงๆนะ คิคิ
o14 o15
-
เอิ่ม ... o12 .แน๋ว คร้าบ
จะทำอะไรเหรอครับ .. :serius2:.ว่ามาซะน่ากลัว เลยอ้า :sad4:
บรื้อ .... ขนหัวลุก... o21..
หง่ะ มะเป็นราย ... :teach: ทีหน้าทีหลัง เวลา จะพิมพ์อาราย
เวลาคุยกะผม.... o15 .พึงสังวร ไว้ว่า....คิคิ...ผม มานอ่อน มากมาย เรื่องภาษา วัยสะรุ่นเนี๊ยะ
อารายก็ไม่รู้ ... :sad3:..คึคึ...เข้าใจผมด้วยน้า เหอๆ o22
-
อ่ะจ้า...ได้จ้า...เข้าใจแย้ววว รับแซ่บ o1 (ทีหลังจาพิมพ์ยาวๆๆๆให้โมอ่านกันมะทันเยย :laugh3: )
-
เอามาลงต่อไวๆนะ
-
.....
-
....
ขออภัยลงผิดตอน อายจัง โก๊ะอีกแย้ววว :o8:
-
พี่แน๋วลงภาค 2 ต่อแร้วววว..วว :loveu:
พี่โมโมคับ พี่แน๋ว พี่sun :haun5: รบกวนเตรียมยาห้ามเลือด กะ ยาบำรุงหัวใจไว้ให้พร้อมด้วยคับ
ผมรู้สึกว่าจะมีคุณพี่หลายท่านในนี้มีแววว่าจะเป็นโรคหัวใจแบบเฉียบพลันกะเสียเลือดมากโดยไม่รู้ตัว ค้าบป๋ม :laugh5: :laugh5:
-
น่ารักมากคับชอบพี่โมมากมาย :impress2: :impress2:
ปล. งงทำใมไม่ใช่นัดแต่เป็นคิมอะอุส่าเชียนัดแทบตายแอบเศร้านิดนึงแต่เห็นโม่มีความสุขผมก็ดีใจนะ o18
-
สงสารนัทด้วยอีกคน
แต่ก็ขอหั้ยโมมีความสุขต่อไปปปป :haun5:
-
รักพี่นัท :like6:
ชอบโม :haun5:
(เริ่มจะ)ชอบคิม (นิดนึง) o3
-
:laugh: :laugh3: :laugh: อิอิ
-
เหอเหอ
ตอนใหม่
สงสารพี่นัทอะ
ชิส์ นายคิม
ปล.
ถนนสุขุมวิทเขียนแบบนี้ครับ ไม่ใช่สุขุมวิทย์ครับ
:teach:
-
..........ได้อ่านภาค 2 แล้ว...... o15
..........แต่สงสารพี่นัทจัง........ :impress:
..........แต่ก็ความรักอ่ะนะ......ไม่เข้าใครออกใคร........ o8 o8
-
มีตอนอื่นอีกใหมคับหรือว่าจบแล้ว ไงถ็มีก็ช่วยลงต่อด้วยนะคับ ^^
-
:sad2: และแล้วก็ไม่ใช่นัทจิง ๆ ด้วย :sad2:
ยังไงก็รักกันดี ๆ นะค่ะ :sad4: :sad4:
-
อ่า คุงคิมก็น่ารักอ่า :o8:
แต่ยังคิดถึงพี่นัทอยู่ดี
พี่นัทๆๆๆๆๆๆๆ o9
-
เอิ่ม แน่ว ... :try2: ครับ คือ ผม อ่าน ข้าม หรือว่าผมเบลออะครับ :o11:
คือ ว่า ภาค 1 หน่ะ :o7: มันยังไม่จบเลยนะครับ
แล้วเหตุอันใด ถึงได้ :dont2: ข้ามไปเอาภาค 2 มาลงให้เค้าอ่านซะงั้นะครับ :sad2:
แบบนี้ เค้าไม่งง กันตาตั้งเหรอ o1
อานะ :o9:
ลงภาค 1 ให้จบก่อนไม่ดีเหรอครับ หรือว่า :o11:ผมอ่านข้ามอะ
ภาค 1 แน๋ว กับซัน o6ลงยังไม่จบเลยไม่ใช่เหรอครับ
-
:confuse: จริงเย๋อออ
-
o6 เหอ..เหอ... เเน๊วจ๋า.... ทำอารายเอิ้กๆ :laugh:
จาก ตอน 67 กระโดดข้าม ขั้นมาภาคต่อ :o อ๊างงงงงง....(
เอ่อ....แย้ว 68* ถึง บท 90* หายปายหนายยยยย เอิ้กกกกกส์ :laugh3:
หายไป22 บท เเหะๆ :try2:
:o11: แฮ่ๆ ขอโต๊ดดดดดดดค๊าบ..... o1
ไปเดินตามหาแน๊วก่อนแหะๆ
ไม่รู้แน๊ว ตามไปเก็บเป็ดเข้าเล้าป่ะ เอิ้กๆ o3
-
ข้าน้อยสมควรตายจริงๆ ขออภัยมิตรรักแฟนนักอ่านของโมโมและโมโมเป็นอย่างยิ่ง o1
รู้ตัวว่าโก๊ะมาก อ๊ายอายยย ครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย :o8: แล้วเราก็ยังคงโก๊ะต่อปายยย :-[
ปล. ขอeditชื่อเรื่องที่รีพลายของแต่ละคนหน่อยนะจ๊ะ แหะแหะ o8
************************************************************
ตอนที่ 68.
ผมขับรถแมงกะไซต์ จนมาถึงหน้าปากซอยอพาร์ทเม้นผมอะ...เกิดปอดแหกขึ้นมาซะงั้นอะผม...ไม่กล้าเผชิญหน้ากับไอนัท อะรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก.....เลยตัดสินใจ ขับรถเลยปากซอย อพาร์ทเม้นตัวเองไปซะเลย...ขอเวลาทำใจนิดนึงวะ....ผมขับแมงกะไซต์ไปเรื่อยๆ โดยไม่มีจุดหมาย....ไม่รู้ว่าจะไปไหนดี...จนผมขับรถมาถึงริมบึง ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อาจจะเพราะความเคยชินก็ได้มั้ง.....เวลาไม่สบายใจหรือมีอะไรต้องคิดผมมักจะมานั่งเล่นที่ริมบึงคนเดียวเป็นประจำ...ครั้งนี้ก็เหมือนกัน...
พอถึงริมบึงผมก็เดินไปนั่งที่ ที่ประจำของผม...ค่อนข้างมืดพอสมควรอะ..ผมก็นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแหละครับ ... ส่วนมากจะเป็นเรื่องไอคิมซะส่วนใหญ่หง่ะ..หึหึ...ทำไมผมถึงสลัดมันออกไปจากหัวผมไม่ได้ซะทีก็ไม่รู้...ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ผมจะไปเจอหน้าไอนัทมันได้ยังไง....นั่งไปนานๆ ชักเมื่อยครับ ผมจึงล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้าตรงนั้นนั่นแหละ...ลมเย็นๆ อากาศเย็นๆ...ทำให้ไอโมชักเคลิ้มครับ ...นิสัยเสียแบบเดิมๆ ก็เริ่มออกครับ... แล้วผมก็ผลอยหลับไปเฉยๆ หง่ะ...
“ไอน้อง...เฮ้ย..ไอน้อง...” เสียงเรียกพร้อมแรงเขย่าที่เกือบทำให้แขนผมหลุดทำให้ผมต้องสะดุ้งพรวดแล้วลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆ ตัว....ก็เห็นว่ามีแสงไฟจากไฟฉาย ส่องมาที่หน้าผมอะครับ...จนผมมองไม่ถนัดว่าใครกันที่ถามผมอยู่อะ...แต่จากที่ฟังน้ำเสียงทำให้ผมรู้ว่าเค้าเป็นผู้ชาย และคง เป้นห่วงผมพอควร....
“เป็นไร รึ เปล่า...โดนทำไรรึเปล่าเนี๊ยะหือ” แล้วคนคนนั้น เค้าก้อ ฉายไฟฉายมาที่ตัวผมอะครับ...ผมจึงได้มองหน้าคนคนนั้นได้ถนัด...ตายห่ะ...ซวยแล้วกู
“แฮะ...ไม่เป็นไรหรอกครับพี่...ผมแค่เผลอหลับไปหน่ะครับ...แฮะ” .... พอผมมองเห็นคนนั้นได้ถนัดก็เห็นว่า เค้าเป็นตำรวจอะครับ...ฟังจากน้ำเสียงผมคิดว่ายังเป็นคนหนุ่มอยู่ครับ...อืมก็ผมเห็นหน้าเค้าไม่ชัดอะครับมันมืด หุหุ ผมคาดว่าพี่เค้าคงมาตรวจดูความเรียบร้อยภายในสวนที่ริมบึงหง่ะครับ.....โดนเลยไอโม... ผมมองพี่คนนั้นอย่างขอลุแก่โทษอะ ยิ้มประจบประแจงหน่อยนึง หุหุ
“อ้าว..เฮ้อ..”แล้วพี่เค้าก็ลุกขึ้นยืนเท้าสะเอว ...แล้วส่องไฟใส่หน้าผมอีกทีอะครับ...จนผมต้องยกมือขึ้นบังหน้าตัวเอง...ส่องไมอะพี่ ผมแสบตานะคร้าบบบบบบ.....
“แล้วไม มานอนที่นี้หล่ะ หา...ผมก็นึกว่าคุณโดนทำร้าย...อะ ...คราวหน้าคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกหล่ะ มันอันตรายรู้ไหม...ถ้าคนที่มาเจอคุณไม่ใช่ผม แต่เป็นคนร้ายหน่ะ...คุณจะเป็นยังไง..เฮ้อ เด็กสมัยนี้...ไม่รู้จักระมัดระวังตัวกันบ้างเล้ย...” ปากพี่เค้าก็สวดผมซะเละ มือพี่เค้าก็สาดไฟฉายอยู่ที่หน้าผมนั้นแหละครับ...เซ็งจริงๆ เลยกู....
“ขอโทษคร้าบ...ผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ..แฮะ”ผมยกมือขึ้นพนมแต้ แหละครับ...ผิดจริงๆนี้หว่า..ให้ทำไงได้....
“อืม..ไม่เป็นไรหรอกครับ...น้องก็อย่าทำอีกแล้วกัน....” แล้วพี่เค้าก็ยื่นมือมา ...ให้ผมจับอะครับ ผมก็ยื่นมือไปหาพี่เค้าแล้วพี่เค้าก็ดึงให้ผมลุกขึ้นยืนอะครับ...แฮะ ไอโมก็ปัดก้นป่อยๆ แหละครับ...ยิ้มประจบพี่เค้าไปด้วยครับ...
“แถวนี้ตอนกลางคืนอันตรายนะ...มีคดีเกิดขึ้นแทบทุกคืนแหละ...ปล้นบ้าง ลักทรัพย์ บ้าง ...ข่มขืนบ้าง ถึงน้องจะเป็นผู้ชายก็อันตรายอยู่ดีแหละ...ระวังตัวด้วยหล่ะ..” แล้วพี่เค้าก็ยิ้มให้ผมอะครับ....แฮะ...ดูจากเคร้าโครงหน้าพี่เค้าแล้วพี่เค้าคงหน้าตาดีพอควรครับ....ตัวสูงกว่าผมนิดหน่อยหง่ะ..แฮะ...ตัวผมเองก็สูง..177 แย้วนาครับ...
“ครับ พี่ ขอบคุณมากครับ.....” แล้วผมกับพี่เค้าก็เดินออกมาจากสวนที่มืดๆ นั้นอะครับ...
“น้องชื่อไรเหรอ....” อยู่ๆ พี่เค้าก็ถามผมขึ้นมาอะครับ..
“ผมชื่อ แตงโมครับ...พี่ ...อืม”...ผมพยายามเพ่งมองชื่อพี่เค้าที่ป้ายชื่อหง่ะครับ..แต่มองไม่เห็นอะ..
“ผม ร้อยตำรวจตรี...........(ชื่อพี่เค้าครับและพี่เค้าก็บอกสังกัดของตัวเองด้วยครับ)...หรือจะเรียกว่า หมวด อู ก็ได้ครับ” พี่เค้าตะเบะ ให้ผมแล้วแนะนำตัวซะเต็มยศเลยอะครับ....ผมก็ยิ้มให้พี่เค้าทีนึงหง่ะ...พี่เค้าเป็นคนใจดีพอควรอะครับ...ผมคาดว่าถ้าอยู่นอกเครื่องแบบพี่อู คงจะฮามากกว่านี้แน่ๆ อะ... ถูกชะตาอย่างแรงครับ หุหุ...( พี่เค้าเท่ห์จริงๆครับ...)...
ผมกับพี่อู ก็เดินคุยกันมาจนถึง ตรงที่รถผมจอดอยู่อะครับ....ผมจึงได้เห็นว่าพี่อู เป็นตำรวจที่หน้าตาดีมากคนนึงเลยครับ...เข้าขั้นหล่อเลยแหละ...อายุน่าจะไม่เกิน 25 ยังหน้าใสกิ๊กอยู่เลยครับ...แต่ด้วยเครื่องแบบที่ใส่ รูปร่างสูงใหญ่ของพี่เค้าทำให้พึ่อูน่าเกรงขามได้อย่างไม่น่าเชื่อครับ...
...
“กลับบ้านซะหล่ะ...ดูแลตัวเองด้วยน้อง...หึหึ..อย่าไปเผลอหลับที่ไหนอีกหล่ะ” แล้วพี่เค้าก็ตบบ่าผมทีนึงแล้วยิ้มให้ผมด้วยครับ...ไอโมก็ยกมือขึ้นไหว้พี่เค้าอีกทีอะครับ....
ก่อนที่ผมจะสตาร์ทรถพี่อู เค้าก็ยื่นนามบัตร ให้ผม...ผมรับมาเก็บไว้ในกรเป๋าสตังค์ แล้วออกรถออกมาเลยครับ.....แฮะ....โชคดีที่เจอตำรวจไม่เจอคนร้ายครับไม่งั้นไอโมแย่แน่ๆ...เฮ้อ.....
-
ตอนที่ 69
ในที่สุดไอโม ก็ถึงอพาร์ทเม้นตัวเองซะทีครับ หลังจากเถลไถล...ซะหลายชั่วโมง...พอจอดรถได้ผมก้ค่อยๆ เดินลากขาไปที่ทางเข้าอพาร์ทเม้นแหละครับ...ตาก็เหลือบไปมอง ที่ระเบียงห้อง ไอนัท หน่อยนึง อืม...ไฟปิดแล้วอะหลับรึยังวะ....ผมยกมือขึ้นมองดูที่หน้าปัดนาฬิกา อืม...เที่ยงคืนแล้วเหรอเนี๊ยะ...แม่ม...ไปนานเหมือนกันนี้หว่ากู....
พอลิฟท์มาไอโมก็เดินเข้าลิฟท์ไปแหละครับ.......พอลิฟท์เปิดไอโม ก็มองหาไอนัทก่อนแหละครับ..ปกติ มันต้องมายืนรอผมที่หน้าลิฟท์สิ แต่นี้มันไม่มาอะ..แอบผิดหวังเล็กๆครับ..แล้วผมก็เดินไปที่หน้าห้องไอนัท อะครับ...ยกมือขึ้นกะจะเคาะอะ...แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ...เดินกลับมาที่หน้าห้องตัวเองแล้วลองบิดลูกบิด อืม...ไอวิทย์ไม่ล๊อกห้องครับ...แฮะ ดีเลย ..ผมไม่อยากเคาะห้องอะกลัวไอนัทมันได้ยินอะ...แล้วผมก็เปิดประตูเข้าไปในห้องอะครับ...เห็นไอวิทย์ นั่ง..อยู่ที่หน้าจอคอมฯอะครับ...มันหันมามองผมนิดนึงอะ..แล้วมันก็หันหน้าไปสนใจหน้าจอคอมฯเหมือนเดิม..เซ็งเลยกู สนใจกูหน่อยก็ไม่ได้..แม่ม
“กลับมาแล้วเหรอมึง...หา...ไปแรด ที่ไหนมาหล่ะ” ไอวิทย์มันพูดโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมองผมอะครับ
“เรื่อง ของกู...” ผมพูดแล้วก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวอะครับ...เหนียวตัวอะอยากอาบน้ำ...
“เออ...โทษที ที่กูดันเสือกเรื่องของมึง” ไอวิทย์มันพูดห้วนๆแล้วตบปั่งลงบนโต๊ะอะครับ...จนผมสะดุ้งเลยอะ...แม่ม เป็นไรวะ...
“มึงเป็นไรของมึงเนี๊ยะ..มึงเป็นบ้าไรของมึง” ผมก็โมโหจี๊ดขึ้นมาเหมือนกันอะครับ..เลยหันหน้าไปตะคอกมันบ้างอะ...ไอวิทย์มันลุกขึ้นแล้วผลักอกผมเต็มแรงเลยอะ .จนผมผงะหงายหลังอะครับ...แม่ม กูเจ็บนะเว้ย...
“มึงเห็นกูเป็นเพื่อนมึง รึเปล่าไอโม หา...กูยังเป็นเพื่อนมึงอยู่ไหม” มันยังตามมาผลักผมอีก 2-3 ทีอะครับ ..แล้วตวาดผมด้วยหง่ะแม่ม ไอเพื่อนชั่วกูเจ็บนะเว้ยยยย.........ทำไมคนรอบข้างกูมีแต่พวกซาดิสส์ชอบทำให้กูเจ็บตัวเรื่อยเลยวะ แม่ม...
“เออ...กูจะไม่เห็นมึงเป็นเพื่อน ก้วันนี้แหละ..มึงเป็นบ้าไรมึงเนี๊ยะ”ผมก็ตวาดมันไปบ้างแหละครับ เซ็งเลยกู..อย่าให้กูต้องใช้กำลังนะเว้ย...เพื่อนก็เพื่อนเถอะ กูเอาตาย...
“มึงบอกกูมา... ไอคิม มันทำไรมึง ...พูดออกมาไอโม..” ตายห่ะ มันรู้ได้ไงวะ..........ไอโม เอ๋อ แดก ครับ ไอวิทย์มันรู้ได้ไง อะ ....ใครบอกมัน....ผมพูดอะไรไม่ออกครับ....
“มึงมีอะไร...เกิดอะไรขึ้นกับมึงทำไมมึงไม่บอกกู...กูเป็นเพื่อนมึงนะ...” ไอวิทย์มันจ้องผมนิ่งๆอะครับ...แต่แววตามันบอกผมว่ามันเสียใจอะ….เจ็บใจตัวเองชิบหายเลยครับเพื่อนๆ
“แล้วมึงจะให้กูบอกมึงว่าไง...บอกว่า...ฮึก..กู.. มีอะไรกับไอคิมงั้นเหรอ....ฮือ..มันน่าพูดมากเหรอ..มันน่าภูมิใจมากใช่ไหมที่กูนอนกับผู้ชายอะ ฮือ” ไอโมบ่อน้ำตาแตกอีกแล้วครับ...ร้องไห้โฮแบบไม่อายใครแล้วครับ...ตลอด 3 สัปดาห์ที่ผ่านมา... ผมพยายามหลีกเลี่ยงที่จะไม่พูดถึงมาตลอด...แม้แต่ตอนที่ ผมไปหาไอคิม ผมก็พยายามที่จะไม่พูดถึง.....ผมยังยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่าผมมีอะไรกับผู้ชาย....ผมไม่อยากยอมรับว่าผมทรยศไอนัท...
“หมายความว่า มึง โดนไอคิมมันปล้ำจริงๆ ใช่ไหมโม” ไอวิทย์มันพูดแล้วยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ...เสียงมันอ่อนลงตั้งเยอะหง่ะ...อย่าใจดีกับกูจะได้ไหม กูรู้สึกผิดนะ...
“มันไม่ได้ปล้ำ กู...ฮือ...กูยอมมันเองต่างหากหล่ะ กูยอมมันเอง มึงเข้าใจไหม วิทย์ กูยอมมันเอง ฮือ...” ไม่อยากยอมรับเลยครับ...แต่ความจริงก็คือความจริง...ถึงแม้ตอนแรกดูเหมือนไอคิมมันจะปล้ำผม แต่ว่า...สุดท้ายแล้วตัวผมเองก็ยินยอมพร้อมใจไปกับมัน...ถ้าไอคิมมันปล้ำผมจริงๆ ผมคงไม่รู้สึกผิดขนาดนี้หรอก.....แล้วไอวิทย์มันก็ดึงผมเข้าไปกอดแน่นเลยครับ...เป็นครั้งแรกตั้งแต่คบกันมา ที่ไอวิทย์มันกอดผมแบบนี้...ผมยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่เลยครับ...
“ไม่เป็นไรหรอกโม.....พอเถอะ กูเข้าใจมึงนะ.......” ไอวิทย์มันพูดกับผมเบาๆ อะครับ มือมันก็ลูบหัว ลูบหลังผมไปเรื่อย..ขอบใจมากวิทย์ที่เข้าใจกู...ขอบใจมากเพื่อน...กูรักมึงจัง..
ไอวิทย์มันก็ปลอบใจผมไปเรื่อยแหละครับ...มันบอกผมว่าความจริงมันไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม..มันแค่สงสัย เพราะดูจากปฏิกิริยาของไอนัท และ ไอคิมที่โทรหาผมที่ห้อง เป็น สิบๆครั้งได้มั้ง วันนี้อะ (ผมไม่เปิดมือถืออะครับ)..ไอวิทย์มันเลยสงสัย..และคิดว่าผมต้องปิดบังอะไรมันอยู่แน่ๆ...แหม จมูกไวจริงๆเลยมึง...เฮ้อ ว่าแต่ไอคิมมันจะโทรหาผมทำไมอีกหล่ะเนี๊ยะ....โอ้ย มันจะอะไรกันนักกันหนาวะ...หวั่นไหวนะเว้ย แม่ม...แล้วไอวิทย์มันจึงไล่ผมไปอาบน้ำอะครับมันบอกว่า ตัวผมเหม็นหง่ะ ไอเพื่อนเลว...ใจดีได้ไม่เกิน 5 นาทีเลยนะมึง....
พอถอดเสื้อผ้าออก ผมก็มองตัวเองในกระจกอะครับ แม่ม ตาบวมฉึ่งเลย...ตามตัวก็มีรอยแดงๆ อีกแล้วหง่ะ ....ไอคิมบ้าหนิ...ไอซาดิสส์ชิ.. ‘ทำไม..เพราะ อะไร...นาย เป็นเมียเรานะ..นายเป็นของเรา..เราไม่ยอม’ ‘เราไม่ยอม ยกนายให้ใคร...ไม่มีวัน...นายเป็นของเรา’ โอ้ย มึงจะตามหลอกหลอนกูไปถึงไหนวะไอคิมแม่มเอ้ย...ฮือ...แล้วไอโมก็ร้องไห้อีกแล้วครับ บ่อน้ำตาตื้นชิบเลยกู...นานพอดูแหละครับ กว่าจะออกจากห้องน้ำได้อะ...
“กูว่ามึงไปคุย กับพี่นัทหน่อยดีกว่านะ...” ไอวิทย์มันนอนดูทีวีอยู่บนเตียงอะครับ ปากมันก็พูดแต่ตามันไม่มองผมหรอกครับ...ชิ เห็นทีวีสำคัญกว่าเพื่อน...เซ็ง
“มันคงหลับไปแล้วหล่ะ ดึกแล้ว...” พูดพลางหยิบเกงเลกับเสื้อยืดมาใส่อะครับ..แฮะ ปกติใส่เสื้อกล้ามครับ แต่กลัวไอวิทย์เห็นรอยที่ตัวหง่ะ...เมื่อกี้ดีนะที่หยิบผ้าเช็ดตัวไป 2 ผืน ไม่งั้นหล่ะแย่แน่เลย...
“ยังหรอก เชื่อกู ดิ พี่เค้ารอมึงอยู่....อย่ากลัวดิวะ...คุยกันซะให้รู้เรื่อง สงสารพี่นัทมัน” ไอวิทย์มันละสายตาจากทีวีมาคุยกับผมอะครับ....เออ กูรู้...แต่กูกลัวนี้หว่า.....เอาไงดีวะ กู เฮ้อ...ก้ได้วะ..เป็นไงเป็นกัน...ผมก็พยักหน้าให้ไอวิทย์มันนิดนึงอะครับ......
พอแต่งตัวเสร็จ...ผมก็เดินไปเปิดประตู แล้ว...ผมก็ไปยืนอยู่ที่หน้าห้องไอนัทอะครับ.....กลัวจัง...เอาวะ สู้ๆ เว้ย... ว่าแต่ไอนัทมันจะเป็นไงบ้างวะ....เริ่มปอดแหก อีกแล้วกู....
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
ถอนใจเฮือก แล้วเคาะ ประตูอะครับ...ไม่ตื่นเต้นเท่าตอนที่เคาะห้องไอคิม....แต่ว่ามันมีแต่ ความกลัวอะ กลัวอะไรก็ไม่รู้แหละ รู้แต่ว่ากลัว.....
แล้วประตูห้องไอนัทก็เปิดออกอะครับ....
เอ่อโทรมไปเยอะเลยครับ ไอนัทของผม..ผอมไปตั้งเยอะแหนะ..กินข้าวบ้างปล่าววะ..ผมไม่กล้าสบตามันอะครับ ไม่รู้สิ.....ไอนัทมันมองหน้าผมนิ่งๆ ไม่พูดอะไรครับ มันเปิดประตูออก กว้างๆ ให้ผมเข้าไปในห้องมัน...ผมก็เดินเข้าไปแหละครับ เริ่มหวั่นใจนิดๆอะ......พอผมเดินเข้ามาแล้ว ผมก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้องเบาๆ แล้วกดล๊อคด้วยครับ...ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ....ได้แต่ยืนก้มหน้าอยู่กลางห้องมันนั้นแหละ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนี้นา.....
“พี่นึกว่า ...ตาหวาน..จะไม่มาหาพี่ซะอีก” ไอนัทมันเดินเข้ามากอดผมทางด้านหลัง แล้วพูดที่ข้างหูผมอะครับ...ขนลุกซู่เลยอะ...มันพูดเสร็จ ก็ซบหน้าลงกับซอกคอผมอะครับ....แขนมันก็กอดผมไว้แน่นเลยครับ...
ตอนนั้นผมทำตัวไม่ถูกเลยอะ...รู้สึกแปลกๆ ไงบอกไม่ถูก...รู้แค่ว่ามันไม่เหมือนเดิม..ผมรู้สึกตะขิดตะขวางใจยังไงบอกไม่ถูก..ผมค่อยๆยกมือขึ้นไปลูบหัวไอนัทเบาๆ ....อยากบอกมันว่าขอโทษ...แต่ปากผมมันก็หนักเหลือเกินผมทำได้ก็แค่...ปล่อยให้มันกอดผมไปจนกว่ามันจะพอใจ......
ซักพักผมก็เริ่มรู้สึกว่าปากจมูกไอนัทมันไม่อยู่นิ่งแล้วครับ .....ไอนัทมันจูบไซร้ไปทั่วซอกคอผมแล้วซุกไซร้ไปทั่วต้นคอด้านหลังของผม..มือมันก็สอดผ่านเข้ามาในตัวเสื้อผม..แล้วลูบคลำหน้าอกผมไปทั่ว...ผมเริ่มใจไม่ดีแล้วครับ...ผมมานี้เพื่อคุยกับมันไม่ได้มาให้มันทำแบบนี้กับผม.....ผมผละมือจากที่ลูบหัวมันอยู่มาดึงมือมันที่ลูบผมออก..ผมแกะยังไงก็แกะไม่ออกอะ.....
“ทำไม..กับพี่ถึงไม่ยอมหือ..ตาหวาน..ทำไม” ไอนัทมันกดปากและจมูกของมันลงที่แก้มผมอย่างแรง...มันทำเสียงน่ากลัวมากเลยอะ....แล้วไอนัทมันก็ดันผมให้เดินไปด้านหน้าอะครับ..ผมก็ขืนตัวไว้เต็มที่อะ...ไอนัทมันคงหมดความอดทนมั้ง มันเลยยกผมขึ้นทั้งตัว..แล้วโยนผมขึ้นไปบนเตียง...ที่ครั้งนึงผมเคยซุกตัวนอนอย่างอุ่นใจอยู่กับอกอุ่นๆ ของมัน...แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา...ไอนัทมันทำให้ผมกลัว..มันไม่เหมือนไอนัทที่ผมเคยรู้จัก...
“พี่นัท ...ปล่อยผม...ปล่อย..ผมเจ็บ” ผมพูดอ้อนวอนมัน..ผมคิดว่ามันต้องปล่อยผม..ทุกครั้งที่ไอนัทมันทำผมเจ็บ..ถ้าผมบอกมัน..มันจะหยุดทุกครั้ง...แต่ไม่ใช่..ครั้งนี้...
ไอนัทมันไม่เพียงแค่ไม่หยุด..มันยังผลักผมให้นอนคว่ำหน้าลงกับที่นอน..แล้วมันก็กดหน้าผมให้แนบไปกับที่นอนจนผมหายใจไม่ออก...ฮือ...
“เป็นของพี่ เถอะนะตาหวานนะ....พี่ไม่รออีกแล้ว...ตาหวานต้องเป็นของพี่ เป้นของพี่คนเดียวได้ยินไหมครับ...ตาหวานเป็นของพี่ ” ไอนัทมันพูดเสียงสั่นๆติดกับหูผม..แล้วมันก็กัดที่หูผมด้วยหง่ะ..ผมกลัวอะ...
ทำยังไงดี ผมจะทำยังไงดี..ผมจะหยุดไอนัทมัน ยังไง...ผมไม่น่ามาหามันเลย ผมไม่น่ามาเลย...ฮือ.. …ผมรู้มาตลอดว่าไอนัทมันเป็นคนน่ากลัวแค่ไหน..แต่ที่ผมไม่กลัวมันเพราะว่ามันแสดงให้ผมเห็นว่ามันรักผมไม่มีวันที่มันจะทำร้ายผม...แต่ตอนนี้..ผมรู้แล้ว...ว่ามันไม่รักผมแล้ว...มันไม่รักผมอีกแล้ว...
มือมันที่ว่างอยู่อีกข้างก็จับแขนผมทั้งสองข้างกดไว้กับที่นอนด้วยมือข้างเดียว..ไอนัทมันผละมือที่กด หน้าผมออก...ทำให้ผมมีโอกาสได้เงยหน้าขึ้นมาหายใจบ้าง..เกือบตายแล้วไหมหล่ะกู....แล้วผมก็ใจหายวาบเมื่อไอนัทมันกระชากเสื้อยืดที่ผมใส่อยู่จนขาดติดมือมันไป..แล้วปากจมูกร้อนๆของมันก็แนบลงมาที่สะโพกผม....แล้วมันก็จูบไซร้ไปทั่วแผ่นหลังผมเลยครับ..ฮือ..ผมเจ็บอะ...
“ไอนัท กูเจ็บ ..ฮือ..กูเจ็บ ปล่อยกู...ฮือ..”ผมตะโกนออกมาสุดเสียง ผมไม่ไหวแล้วครับ...ผมเจ็บ ผมกลัว....ในเมื่อไม่รักกันแล้ว..ก้ไม่จำเป็นต้องพูดกันดีๆ อีกต่อไป...พอกันที..
-
ทำลายหลักฐานเลยเรอะ
-
อ่านะ นิดนึงส์จ้าน้องต๊อบ :o8: ขออีดิทชื่อใหม่ก็ยังดี แต่ไม่ได้ลบคห.ของทุกคนนะจ๊ะ รับรองได้ :give2:
-
พี่แน๋วสู้ๆคับ :laugh: :laugh3:
-
อิอิ เราก็ว่าแล้วทำไมมันจบแบบครึ่งๆกลางๆ อิอิ
มาต่อเลยนะคร้าบบบบบบบบบ อย่าให้รอนานล่ะ มีค่าโทษน่ะ อิอิ
-
หงะ พี่นัทคนเดิมไปไหนแล้วอะ
ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปแล้วอะ
ไม่เข้าใจอะๆๆ :sad2:
-
ก็ว่าแล้ว ว่ามันค้างคาอ่ะ :confuse:
-
..........พี่นัทผู้น่าสงสาร........ o7 o7
.........การเห็นคนที่เรารักไปเป็นของคนอื่นมันทรมานนะ......... :o12: :o12:
-
ข้าน้อยสมควรตายจริงๆ ขออภัยมิตรรักแฟนนักอ่านของโมโมและโมโมเป็นอย่างยิ่ง o1
รู้ตัวว่าโก๊ะมาก อ๊ายอายยย ครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย :o8: แล้วเราก็ยังคงโก๊ะต่อปายยย :-[
ปล. ขอeditชื่อเรื่องที่รีพลายของแต่ละคนหน่อยนะจ๊ะ แหะแหะ o8
************************************************************
ไม่ได้โก๊ะจ๊ะ เขาเรียกแก่
ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววว o3
ลป.
ทำใจไม่ได้อะ
สงสารพี่นัทจับจิต
:o11:
-
กำเอามาลงเยอะๆหน่อยก็ได้ -*- กำลังมันเลย :sad4:
-
:sad2: สงสารนัท :sad2:
-
สงสารพี่นัทมากๆเลยคับ... :o7:
..แต่ว่าพี่แน๋วเอาลงเยอะๆหน่อยดิคับ... :impress:
มิน่า..ถึงจบแบบค้างๆคาๆ... o12
-
:dont2:¤¹´Õ¡çÁÕÊÔ·¸ÔìËÅØ´ä´éàËÁ×͹¡Ñ¹ à¾ÃÒз¹Ãͨ¹àÊÕÂä»ãË餹Í×è¹ ¤§·Óã¨ÅÓºÒ¡ ¡Ò÷Ô駾Õè¹Ñ·Ãͨ¹¿Ø駫èÒ¹·Ñé§Çѹ ¨¹à¡Ô´à˵ءÒóìàÅÇÃéÒ¢Öé¹ ¡çʧÊÒ÷ء¤¹àŤÃѺ áµèÊÔ觷Õèà¡Ô´¢Öé¹à¾ÃÒзء¤¹ÃÑ¡¤Ø³âÁ ÍÂèÒ§ÁÒ¡ÁÒ ¨¹à¡Ô´¤ÇÒÁ¢Ñ´áÂ駡ѹ àÁ×èÍÁÒÃÇÁ¡Ñ¹ ¨Ö§·ÓãËé¤Ø³âÁÅÓºÒ¡ã¨áÅÐà¨çºµÑÇ
áͺËÇѧÇèÒÇÔ·Â줧¨Ðä´éÂÔ¹àÊÕ§áÅеÒÁÁÒªèǹФÃѺ à¾ÃÒÐÇÔ·ÂìÍÒ¨¨ÐµéͧàÊÕÂã¨ÁÒ¡ËÒ¡âÁà»ç¹äÃä»
-
น้องแน๋ว โก๊ะเสมอ ...
ว่าแต่ เฮ้อ สงสารตาหวาน.... สงสารพี่นัท
แล้วก็...สงสารแน๋วโก๊ะจนเจ้าของเรื่องมาตาม...5555 o3
-
แต๊งส์ๆจ้าน้องส้มสำหรับกำลังใจ จุ๊ฟๆ :like6:
แอ่ะ พี่ตามอ่า.. น้องรู้ตัวจ้าว่าโก๊ะ มะต้องย้ำมากก็ได้มั๊ง :o12:
แน๋วยอมรับว่าโก๊ะจริง แล้วก็ยอมรับด้วยว่าแก่(แบบปลอมๆ)จ้าพูห์ ฮี่ฮี่ :serius2:
มาต่อให้แล้วจ้า กลัวโดนค่าโทษของpongsj อิอิ :haun5:
เรื่องแบบนี้บางครั้งตัวเราเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลยeye_can_tell o8
ขอโต้ดนะจ๊ะGreen treeที่ทำให้ค้าง_คา :o8:
น้องถุงทรมานแทนพี่นัทเหรอออ :o9:
แน๋วลงน้อยไปเหรอmeeza31 ถ้างั๊นเด๋วลงให้ทีละ3ตอนเลยแล้วกันนะ :yeb:
ทิพย์สงสานแต่นัทเหรออ ไม่สงสานแน๋วบ้างเหรอจ๊ะ :impress:
ขอโต้ดอีกครั้งนะจ๊ะน้องออฟที่ทำให้ค้างเติ่ง คิคิ เด๋วพี่ลงให้3ตอนเลยนะ :give2:
tingtanhaw เอิ่ม..อ่านมะออกง่ะ ช่วยกลับมาแปลให้ด้วย แหะแหะ o18
กราบขออภัยมิตรรักแฟนนิยายของโมโมและก็โมโมอีกครั้งหนึ่งนะจ๊ะ o1
****************************************************
****************************************************
ตอนที่ 70
ไอนัทมันจะปล่อยหรือก็เปล่า...มันยังทั้งขบทั้งกัดไปทั่วบ่าไหล่ผม...ผมซบหน้าลงกับที่นอน น้ำตาไหลพราก เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรที่ดีไปกว่านี้อีกแล้ว....จบกันแล้ว...ผมกับไอนัท...ผมไม่เชื่อมันอีกแล้ว..
ไอนัทมันเลื่อนขยับปากจมูกของมันมาที่ ใบหน้าด้านข้างของผมแล้วซุกไซร้ไปทั่ว ผมหลับตาแน่นน้ำตายังไหลไม่หยุด มันเจ็บใจอะ....ทั้งๆ ที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน ทำไม ผมถึงสู้แรงมันไม่ได้...เจ็บใจเว้ย..ไอชั่ว...ฮือ....
แล้วไอนัทมันก็พลิกตัวผมให้นอนหงาย...โดยที่มือผมยังถูกมันจับไว้แน่นทั้ง 2 ข้าง...ผมลืมตาขึ้นมองมันด้วยแววตาเจ็บแค้นใจเป็นที่สุด...ไอนัทมันชะงักนิดนึงผมนึกว่ามันจะหยุดแต่เปล่าเลย...มันกัดฟันแน่นจนเป็นสัน แล้วมันก็ก้มหน้าลงมาหาผมอย่างรวดเร็ว...แล้วปากมันก็บดลงมาที่ปากผมอย่างแรง...ผมเจ็บอะ...ไอบ้า....อย่ามาจูบกู ปล่อยกู...ผมร้องอึกอักอยู่ในลำคอ...มันพยายามดันลิ้นมันเข้ามาในปากผม ....แต่ผมไม่ยอมให้ลิ้นมันเข้ามาอะ...ไอนัทมันจึงเอามือของมันที่ลูบไปตามเนื้อตัวผมอยู่..มาจับคางผมแล้วบีบแรงๆ..จนผมเจ็บไปหมด..
โอกาสของผมมาถึงแล้ว...ตอนนี้ไอนัทมันสนใจแต่จะจูบผมให้ได้...มันจึงผ่อนแรงที่จับมือผม..เท่านั้นแหละครับ...ที่ผมต้องการ...ผมสะบัดมือออกจากมือมันอย่างแรง...กำกำปั้นไว้แน่น..ผลักหน้ามันออกจากหน้าผมแล้วฟาดกำปั้นเปรี้ยงเข้าที่หน้ามัน...แล้วผมก็ยกขาขึ้นถีบไอนัทมันไปสุดแรงเกิด..ไอนัทมันกระเด็น..หวือ ไปนั่งแอ่งแม้ง อยู่กับโซฟามุมห้อง..
ผมลุกขึ้นแล้วกระโจนเข้าไปชกไอนัทมัน ซ้ำ อีกที...แล้วเตะ เข้าที่ลำตัวมันก่อนที่มันจะทันตั้งตัว...ตอนนั้นผมยอมรับว่าสติผมหลุดจริงๆครับ..ผมโกรธ ผมโมโห ผมผิดหวัง ในตัวไอนัท... ผมไม่คิดว่ามันจะทำแบบนี้กับผม...ณ ตอนนั้นผมไม่สนใจแล้วว่าไอนัมมันจะเจ็บจะเป็นหรือตาย...รู้แต่ว่า..แค้นสุดๆ..ในเมื่อมึงไม่รักกูแล้ว...ก็ไม่จำเป็นที่กูจะถนอมน้ำใจมึงอีกต่อไป...มึงจะได้เห็นหล่ะคราวนี้ว่าไอโม มันมีสันดานยังไง...ไม่ต้องเกรงใจกันอีกต่อไปแล้วไอนัทมึงกับกู..จบกัน..
สติผมเริ่มกลับคืน ..เมื่อตาผมได้มองสบกับแววตาเศร้าๆ ของไอนัทมัน...
ตอนนี้ผมยืนอยู่บนพื้นห้อง ขาข้างนึงของ ผมเหยียบอยู่บนลำตัวไอนัท ส่วนมือข้างนึง ขยุ้มคอเสื้อไอนัทมันอยู่ ส่วนมืออีกข้างก็กำหมัดไว้แน่นเตรียมปล่อย...ส่วนไอนัท มันทรุดตัวนั่ง อยู่บนโซฟา ..ปากมันแตก เลือดไหลซิบๆ..หน้าใสๆ ของมันตอนนี้มีเลือดสีแดงแต้มเป็นหย่อมๆ.....
“หยุดทำไมครับ...หึ..ฆ่าพี่ให้ตาย ไปเลยดีไหมครับ ตาหวาน..หึหึ” ไอนัทมันพูดแล้วหัวเราะออกมาอะครับ...แล้วหลับตานิ่ง และผมก็เห็นน้ำตาไอนัทมันอีกครั้ง...หึ..เจ็บจี๊ดเข้ามาที่หัวใจเลยครับ....
“มึงอย่าท้า กูนะไอนัท...” ..ไอนัทมันหัวเราะ..แค่นๆ ออกมา...แล้วมันก็ยกมือมันขึ้นมาจับมือผมที่กำอยู่ที่คอเสื้อมัน….แล้วลืมตาขึ้นสบตากับผมทั้งน้ำตา
“หึ..ตาหวานจะทำร้ายตัวพี่ยังไง...มันก็ไม่ได้ทำให้พี่เจ็บ...มากไปกว่าที่ตาหวาน...ได้ขยี้ หัวใจพี่ จนมันแหลก ไม่มีชิ้นดีหรอกนะครับ...นั้นหน่ะ มันเจ็บเจียนตายเลยหล่ะ หึหึ.....”มันหัวเราะ...ไม่ยอมหยุดอะครับ....มีแต่แววตามันเท่านั้นที่บอกกับผมว่ามันเจ็บ เจ็บ จริงๆ ไม่ได้เจ็บที่ตัวแต่เจ็บที่ใจ.....
ผมยิ้มเยาะๆ ให้มัน แล้วปล่อยมือออกจากคอเสื้อมันทันที...ผมยกเท้าออกจากลำตัวมันด้วย..ยืนกอดอกสบตากับมันนิ่งๆ ไอนัท..มันทำท่าจะคว้าตัวผมไปกอด...แต่ผมถอยหลัง..ไปก้าวนึง แล้วส่ายหน้าแสยะยิ้มให้มันหน่อยๆ …
“ไม่อีกแล้ว..พี่นัท..จบกันแล้ว...พอกันที...” ไอนัทมันยิ้มให้ผม..มันเป็นยิ้มที่เศร้า ที่สุดที่ผมเคยเห็นมาเลยก็ว่าได้..อย่าใจอ่อนเชียวนะมึงไอโม...
“4 ปี ที่ผ่านมา มันไม่มีความหมาย กับตาหวานเลยใช่ไหมครับ...มีแต่พี่ ที่บ้าไปคนเดียวใช่ไหม” ไอนัทมันถามผม แล้วสบตากับผมอะครับ...อย่ามองกูแบบนั้นไอนัท....
“..มีสิ..มีมากเลยด้วย...” แล้วน้ำตาผมมันก็ไหลพรากออกมาจนได้ครับ...ไม่อยากเลย ไม่อยากร้องไห้..ให้ไอนัทมันเห็น อีก.เลย...
“แล้วทำไม....” แล้วไอนัทมันก็หยุดพูดอะครับ..
“หึ..พี่รู้มะ..ว่าก่อนที่ผมจะกลับมาที่ห้องเนี๊ยะ..ผมไปหาไอคิมมา..”.ผมเงยหน้า ขึ้น เพื่อสกัดกั้นน้ำตาตัวเองไม่ให้มันไหลออกมาอีก...แล้วค่อยก้มหน้ามองไอนัทมันอีกครั้ง
“.รู้สิ...ก็...” ไอนัทมันมองผมไปทั่วท่อนบนของผมที่ไม่มีเสื้อผ้าปกปิด...มันพูดได้เท่านั้น..แล้วมันก็หันหน้าหนี จากตัวผม...เหมือนกับมันไม่อยากมองผม..หึหึ..เกลียดกูมากเหรอไอนัท...ขยะแขยงถึงกับไม่อยากมองกูเลยเหรอ...
“ผมไปหาไอคิมมัน..เพื่อบอกกับมันว่า...ผมมีพี่อยู่แล้ว...ผมไม่อยากยุ่งเกี่ยว กับมันอีก...เพราะผมคิดว่า...พี่ยังรักผม..ยังรอผมอยู่...แต่ตอนนี้ ผม..ชักสงสัยว่าพี่ยังรักผมอยู่รึเปล่า...” ผมหยุด แล้ว มองหน้าไอนัทมันยิ้มๆ...ไอนัทมันหันหน้ามาสบตากับผมนิ่งๆ...อย่างรอคอยว่าผมจะพูดอะไรต่อไปอีก.ผมขยับเดินเข้าไปหาไอนัท แล้วยื่นมือไปลูบหัวมันเบาๆ....
“สำหรับผม...พี่สำคัญ ยิ่งกว่าใคร...ผมอยากอยู่กับพี่แบบนี้ไปตลอดชีวิต...ผมไม่อยากมีเซ็ก กับพี่..พี่มีค่ากับผมมากกว่านั้น..ผมไม่อยากให้ความสัมพันธิ์ของเรา..มีความใคร่เข้ามาเจือปน...ผมกลัว ว่าวันนึง...ผมต้องเสียพี่ไป...ผมคงทนไม่ได้...ผมขาดพี่ไม่ได้...ผมแค่อยากรักษา ความรู้สึกในตอนนี้เอาไว้...เท่านั้นเองผมผิดมากเหรอ...” แล้วไอนัทมันก็ดึงผมเข้าไปกอด แล้วมันก็ร้องไห้ออกมา...ผมเองก็เหมือนกัน...มันเหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างทึ่มันคาใจผมกับไอนัท มาตลอด 4 ปี..มันได้ ทะลักออกมา.แล้วในตอนนี้.
“ไม่ใช่ว่าผมไม่รักพี่.... แต่เพราะ ผมรักพี่มากต่างหาก...ผมรักพี่..เข้าใจไหม...ฮือ” เป็นครั้งแรกที่ผมยอมรับกับตัวเองว่าผมรักไอนัทมัน...ผมรักมันในแบบของผม...ไม่ได้อยากครอบครองมันไม่ได้อยาก..จะได้มันมาเป็นของตัวเอง..ผมแค่อยากมีมันเป็นส่วนนึงของชีวิต......แค่มีมันเดินร่วมทางไปกับผม..ให้มันมองดูผมด้วยแววตาแบบนี้ไปตลอด...อยู่เคียงข้างผมไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ ผมอยากมีมันร่วมรับรู้ไปกับผมด้วย...ผมเห็นแก่ตัวมากใช่ไหม...แต่นี้แหละคือผม...ผมเป็นแบบนี้....
“ผมอาจจะไม่ได้รักพี่...ในแบบที่พี่...อยากให้เป้น...แต่ผมขอรักพี่แบบนี้จะได้ไหม...ได้ไหม พี่นัท..” ผมพูดกับไอนัท...มันเบาๆ แล้วมองสบตากับมันอย่างอ้อนวอน..
“ได้สิครับ...แบบไหนก้อได้ทั้งนั้น...แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับพี่...ฮือ” แล้วไอนัทมัน ก็ซบหน้าลงร้องไห้กับซอกคอผมตัวสั่นเทา ..ผมกอดมันไว้แน่น อยากให้มันรับรู้ว่ามันมีค่ากับผมมากแค่ไหน...
“พี่ ขอโทษ ที่ทำร้าย ตาหวาน...บังคับ ตาหวาน...พี่จะไม่ทำอีกแล้ว...” ผมอยากบอกมันเหลือเกินว่าผมไม่โกรธ มัน แล้ว...ผมไม่เคยโกรธมันได้นานเลยซักครั้ง...
“ตาหวานเชื่อพี่นะครับ....พี่จะดูแลตาหวานแบบนี้ตลอดไป จะอยู่กับตาหวานแบบนี้...คอยรับรู้ ทั้ง สุข และทุกข์ไปกับตาหวาน...พี่รัก ตาหวานมากนะครับ...รักมากด้วย..เชื่อใจพี่อีกซักครั้งนะครับ...” ไอนัทมันดันตัวผมออกห่างมันแล้วสบตากับผมนิ่งๆ ไอนัทคนเดิมของผมกลับมาแล้ว...ไอนัท ที่รักผมหมดใจ....
ผมยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่หน้ามันเบาๆ... ..แล้วกดจมูกลงที่แก้มมัน... แล้วซบหน้าลงที่ซอกคอของมัน....ไอนัทมันกอดผมไว้แน่น..เหมือนมันกลัวว่าผมจะหนีมันไปยังไง ยังงั้น...ผมคิดถึงอ้อมกอดนี้เหลือเกิน...ผมกลัวว่าจะเสียมันไปเหมือนกัน.......
ผมไม่รู้หรอกว่าวันพรุ่งนี้ วันมะรืนนี้จะเป็นยังไง...มันไม่มีความหมายอะไรสำหรับผมนักหรอก..สำหรับผมแล้วขอแค่วันนี้ผมมีไอนัท อยู่กับผมแบบนี้ก็พอแล้ว......
คืนนั้นกว่าผมจะได้นอน ผมก็ต้องมานั่งทำแผลให้ไอนัทมัน ซะตั้งนาน...ไอนัทมันก็บ่นกระปอดกระแปดอะครับ ว่าผมอะมือหนัก ตีนหนัก..มันบอกว่าต่อไปคงระวังไม่ทำอะไรให้ผมโกรธแล้ว...เข็ดจนตายมันว่างั้นหง่ะ แฮะ...และก็เป็นอีกคืนนึงที่ผมได้นอน...ซุกตัวอยู่กับอกอุ่นๆ ของไอนัทมัน...ขอให้ผมกับไอนัทเป็นแบบนี้ตลอดไปด้วยเถอะ......ผมมีความสุขจัง....กูรักมึงนะไอนัท....
-
ตอนที่ 71
“โห โม อะ..เรียน แบบนี้ ยังได้..เกรด 4 อีกเหรอวะ แม่ม เซ็งเลย” แฮะ เสียงตัดพ้อ ต่อว่า ผมอยู่เนี๊ยะ คือ เสียงไอโจ ครับ หุหุ...
เปิดเทอมมาได้ หลายสัปดาห์แล้วครับ...เกรดพึ่งออก แฮะ...ไอโมได้เกรด 4 หมดทุกวิชาครับ อาฮุ อาฮุ เห็นเรียนๆ เล่นๆ ไม่ค่อยจริงจัง แต่ตอน ปวช...ไอโมได้เหรียญทองนาครับ หุหุ...คือ ตั้ง แต่.. ปวช.ปี 1-3 ไม่เคยได้ยลโฉม เลข ตัวอื่นเลยครับ นอกจาก เลข 4 ฮ่าๆ..(อยากบอกว่าเห็นกูงี่เง่า บ้าบอ เอาแต่เที่ยวแบบนี้ แต่กูก็ไม่เคยทิ้งการเรียนนเฟ้ย).....เทอมนี้เป็นเทอมแรก ของ ปวส..ไอโม เลย คาดหวังเล็กๆ ว่าคงไม่ฝีมือตก อะครับ..ยิ่งโดยเฉพาะ วิชา internet ( T_T ) ยิ่งไม่อยากให้ ได้เกรดอื่น นอกจาก 4 ก็ไอโม ทุ่มทุนสร้างขนาดนั้นนี้ครับ...เสียตัวให้ปู้จายด้วยกัน ก็เพราะวิชานี้นี่แหละ...ลองได้ เกรด อื่น สิ พ่อ จะอาละวาดให้ ฮือ......
“นี้ โม..เทอมนี้ต้องฝึกงานแล้วนะ ตกลง ..หาได้ยังหง่ะ ว่าจะฝึกที่ไหน” ผมก็ส่ายหัวพรึบพรับแหละครับ ก็ยังไม่รู้จะฝึกที่ไหนดีนี้หว่า
ไอบีพูดเสร็จก็ไม่รอคำตอบหรอกครับ มันก็เดินเฉิดฉายไปนั่งกับไอโจสามีสุดที่รัก มันนั้นแหละครับ.. จี๋จ๋ากันน่าดู เลยครับ ชิ น่าอิจฉา ชะมัด...มัน 2 ตัว ย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้วครับ....ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม(ตอนนั้นผมไม่รู้จริงๆครับ) คาดว่าน่าจะตามแฟชั่น ที่กำลังฮิตๆ กันอยู่อะครับ คือ อยู่กันเป็น คู่ๆ คู่ผัวตัวเมียนั้นแหละ..ชิ...หาห่วงผูกคอแท้ๆ มึงไอโจ ผมก็ได้แต่มองมันอย่างปลงสังเวชแหละครับ...เหอๆ....ตามประสาคนไม่ชอบถูกผูกมัดครับ...
จากนั้นผมก็ไม่สนใจมัน 2 ตัวแล้วครับ ว่าแต่ปีนี้กูจะฝึกงานที่ไหนดีวะ
ถึงการฝึกงานจะไม่ได้ให้เกรด แต่ ก็หมายถึง ชะตากรรมในวันข้างหน้านะครับ...โรงเรียน ผมจะฝึกงาน 2 ครั้ง ครับ คือ ตอน ปวช.3 และ ปวส.1 .....ปวส.1 จะฝึกตอนปิดเทอม ฤดูร้อนครับ T_T คือช่วงสงกรานต์นั้นแหละ เซ็ง..พูดง่ายๆ คือ ไม่ได้ปิดเทอม กับเค้า คร้าบ เซ็งมากมาย..ตลอดช่วงปิด เทอม พวกผม เด็ก ปวส.1 ต้องฝึกงาน เหอๆ...ปวช.3 ฝึกตอน ปีใหม่ครับ..แฮะ...ตอน ปวช.3 ไอโมได้ไปฝึก ที่การไฟฟ้าฝ่ายผลิตฯ ครับ หนุกหนานมากกกกก......หุหุ.....
ดูเหมือนจะนานใช่ไหมครับ อีกหลายเดือน...แต่สำหรับพวกผมไม่หรอกครับ..พวกผมต้องเลือกให้ดีว่าจะลงที่ไหน ...มีเพื่อนๆ จากโรงเรียนเราไปลงที่นี้อีกไหม แล้วที่เราจะไปเนี๊ยะ เค้ารับนักศึกษาฝึกงานรึเปล่า...แล้วอาจารย์ที่ปรึกษาเนี๊ยะ เป็นใคร ต้องดูให้ดีด้วยครับ อย่างพวกผมแก๊ง เด็กเก่านี้เป็นใครก็ได้ครับ...พวกผมคุ้นเคยกับอาจารย์ทุกท่านเป็นอย่างดี อ๋อ ที่ต้องดูให้ดีว่าอาจารย์คนไหนเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาเพราะ อาจารย์จะเป็นคนพิจารณา ว่า เราสมควรจะฝึกงานที่นี้ต่อรึเปล่าพูดง่ายๆ ก็คือ ไป ดูความประพฤติอะแหละ และจะไปพูดคุย กับหัวหน้างานที่เราไปฝึกงานด้วยครับ แฮะ....ถ้าเจออาจารย์ที่เฮียบหน่อยก็ซวยไปครับ มีโอกาส ได้เปลี่ยนที่ฝึกงานสูง หรือ ต้องไป ฝึกใหม่ปีหน้านั้นก็คือ ไม่ผ่าน การฝึกงานนั้นเอง หุหุ....
ไอโมก็เครียดไปเลยเหมือนกันครับ..ต้องเริ่มคิดตั้งแต่ตอนนี้ครับ แล้วยื่นให้อาจารย์ที่ปรึกษาก่อน เพื่ออาจารย์จะได้ให้คำแนะนำเราว่าควรเอาไง...และต้องทำเรื่องขอฝึกงานกับทางสถานที่ที่เราจะไปฝึกงานด้วยครับ...คิดไว้หลายที่ครับ.
ช่วงนี้กิจกรรมที่โรงเรียนผมเยอะครับ...อีกไม่กี่เดือน จะกีฬาสี แล้วครับ...เดือนธันวานี้ ก็จะเป็นงานประจำจังหวัดแล้วด้วย..(โรงเรียนผมมีการออกร้านครับ..ซึ่งปีนี้อาจารย์ให้ห้องผมรับผิดชอบเรื่องร้านของแผนกครับ)...และไอโม ก็ต้องกลับบ้านทุกอาทิตย์ครับ เพื่อไปแข่งกีฬาเยาวชน..ไหนงานที่อาจารย์สั่งให้ทำส่งแต่ละวิชาอีก...เหนื่อยชิบหายเลยครับ แต่สนุกครับ..
ผมกับไอนัท ก็ยังเหมือนเดิมครับ ยิ่ง สนิทกันยิ่งกว่าเดิมซะอีก...ผมไปนอนที่ห้องมันเกือบทุกคืนครับ แฮะ...แต่มันไม่เคยทำไรผมหรอกนะครับ แมนโคตรอีกแล้วครับ...ส่วนไอคิม ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้เจอมันอีกเลยครับ..ผมก็มี คิดถึงมันบ้างเหมือนกันครับแต่ก็แค่นั้นแหละครับ ได้แค่คิดถึง.....
กับคนอื่น ก็ยังเจอกันเรื่อยๆ ครับ โดยเฉพาะ น้องปอด์นที่น่ารัก ของผม หุหุ...มันมาหาผมบ่อยครับ มาเล่นไพ่บ้าง ชวนผมไปกินข้าวข้างนอกบ้างไปดูหนังกันบ้าง กินเหล้ากันบ้าง ผมไม่ได้ไปหาพวกมันที่บ้านแล้วครับ...ไอนัทไม่อยากให้ไปอะ .ก็เลยไม่ไป ผมเองก็ไม่อยากไปด้วยแหละครับ..ยังเจ็บแปล็บๆ ที่ใจอยู่อะ พวกมันเลยมาหาพวกผมแทน.....พวกมันทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอีกเลยครับ ทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น...แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือ พวกมันไม่มีใครพูดถึงไอคิมต่อหน้าผม เลยซักครั้งเดียว...หึหึ...ด้วยเหตุที่พวกมันมาหาพวกผมนี้แหละครับ บางครั้ง ไอนัท มันก็มีแอบหึงผมเล็กๆ เหมือนกัน ครับ......งอนผมเรื่อยแหละครับมัน....เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่ครับยิ่งมันรู้ว่าผมแคร์มันเหมือนกัน มันยิ่งได้ใจครับ ชักเอาแต่ใจขึ้นทุกวัน จนบางที ผมก็ต้องด่ามันเหมือนกันครับ ตามใจมากเดี๋ยวได้ใจ ชิ
ไอนัทดูท่าทางมันก็คงอยากรู้ อยากถามเรื่อง ไอที่มันติดอยู่ที่หูผมเหมือนกัน ครับ แต่มันก็ไม่เคยเลยซักครั้ง ที่จะถามผม...ถ้ามันถาม ผมก็จะตอบมันไปตรงๆ นั้นแหละครับ แต่มันไม่เคย ถาม ...นี้แหละครับมัน มีอะไรก็ไม่พูดได้แต่มองแล้วทำสายตาละห้อยให้ผมเรื่อยเลยอะ...ก็ในเมื่อมันไม่ถามผมก็ไม่พูดอะ ก็ไม่รู้จะพูดทำไม ถ้าเจ้าตัวเค้าไม่ถาม...ไม่ใช่เฉพาะ ไอนัทหรอกครับ เพื่อนๆ ผม ก็ถามเหมือนกัน...ว่ามีความหมายอะไรพิเศษรึเปล่า ไม่เคยเห็นใส่พึ่งมาเห็นใส่ก็ตอนนี้อะ...ไอโมก็ได้แต่ยิ้ม ...อะครับ...มีแต่ไอปอด์นนั้นแหละครับที่มันถามผม...แล้วผมตอบ..ผมก็บอกมันไปอะครับ ว่า...ตัว k หน่ะ มันชื่อ ไอคิม..ถามก็ตอบครับ ไม่ถามก็ไม่ตอบ.....ที่ผมกล้าบอกไอปอด์นเพราะ พวกมันรู้เรื่องของผมดีนี้ครับ ส่วนเพื่อนๆ ผม ผมก็ไม่อยากให้พวกมันมารับรู้เรื่องอะไรพวกนี้กับผมด้วยหรอกครับ....
.****************************
ตอนนี้ไม่มีไรมากครับ อาฮุ อาฮุ .........
นอกเรื่องนิดนึงครับ อยากเล่าให้ฟัง แฮะ ตอนที่ผมไปฝึกงานที่ การไฟฟ้า ฝ่ายผลิตฯเนี๊ยะ เป็นช่วงปีใหม่ ครับ โบนัส ของที่นี้ออกพอดี นึกภาพออกไหมครับ...การไฟฟ้าฝ่ายผลิตฯ เป็นของรัฐวิสาหกิจ ครับ โบนัสออกที่นี้ รวยอื้อ กันไปเลยครับ....คนทำงานที่นี้มีแต่ คนมีอายุ หน่อยครับ อายุ น้อยที่สุดที่ ผมเจอนี้ คือ ...35 มั้งครับ เงินเดือน พี่แก เฉียดๆ 20000 ครับ...และที่นี้ เค้าไม่รับพนักงานใหม่ มา เป็น 10 ปีแย้ว คร้าบบบบบ...เหอๆ.....ผมจำได้ว่า ผมฝึกงานที่นี้ เค้าใช้แรงงานผมคุ้มค่ามากครับ..ผมเกือบเป็นลมก็เพราะฝึกงานที่นี้แหละครับ เหอๆ.เห็นผมเป็นผู้ชายหน่อย ก็ใช้เอา ใช้ เอา ไม่เกรงใจกันบ้างเลยครับ กาซิก กาซิก แต่ได้ประสบการณ์ การทำงานที่ดีเยี่ยม มากๆครับ ..ผมได้ไปเห็นระบบ การจ่ายไฟ ปิด ไฟ และระบบการทำงานต่างๆมากมาย ได้ไปเห็นห้องเครื่องด้วยครับ...คนทำงานที่นี้ ส่วนใหญ่เลยครับ เป็นผู้ชาย จะมีที่เป็นผู้หญิง ก็คือ พวก ธุรการ นั้นแหละครับ...แต่ก็น้อย...ด้วยความที่ไอโม มีมนุษยสัมพันธ์ดีเลิศ เลยไปผูกมิตร กับเค้าไว้ทั่ว ทุก แผนก ทั้ง พวก ช่าง และพวก ธุรการ แฮะ...ปีใหม่ พวกพี่ๆ เค้าจัดเลี้ยงกันที่แผนกไอโม ก็ได้แถดแถ ไปกิน เลี้ยงกับเค้าด้วย ทุกงาน ครับ หุหุ...ลาภปากมากมาย แถม ตอนโบนัสออก คิคิ...ไอโม ได้ค่าหนม ด้วยคร้าบๆ ประทับ ใจมาก..ตอนแข่งกีฬาของพวกการไฟฟ้าฯ ไอโมก้ได้ไปกับเค้าด้วยครับ..กินฟรีตลอดงาน อีกแล้วครับ..เหอๆ..ได้ไปเดินพาเหรดกับเค้าด้วยหง่ะ ไปแข่งกันที่ เขื่อน ที่ผมพาพวกไอคิมไปนั้นแหละครับ....แฮะ เพราะฝึกงาน ที่นี้ แหละครับ..ไอโมถึงได้มีโอกาสได้ จิบ ไวย์ กับเค้า เป็นครั้ง แรก โอ้ว พระเจ้าช่วย กล้วยบวชชี....อร่อยลิ้นดีจริงๆ ครับ(ตอนนั้นนะครับ ก็ครั้งแรกนี้หว่า)...คือก่อนที่พวกผมจะฝึกเสร็จอะครับ พวกพี่ๆ ที่แผนกช่างฯ ได้ เปิดไวย์เลี้ยงพวกผมกันเลยทีเดียว ครับ หุหุ...กินกันแต่ผู้ชายครับ ผู้หญิงหมดสิทธิ์ ตอนนั้น ที่ฝึกงานด้วยกันที่มีผุ้ชาย ประมาณ 10 กว่า คนอะครับ..(เพื่อนผมได้แฟนก็ได้จากที่มาฝึกงานนี้แหละครับ) มาจากทุกที่ครับ.มีเด็กจาก ใน ม.(ก็ที่ไอนัทมันเรียนอยู่นั้นแหละครับ) เด็กจาก ม.ภาค(ตอนนั้นพึ่งเปลี่ยนจากวิทยาลัยภาคเป็น ม.ภาค) จาก เทคโนภาค จาก เทคนิค จาก ราชมงคล..จากอาชีวะ..ฯ มาครบทุกสถาบันจริงๆ ครับ ที่เป็นสายอาชีพนะ...สนุกกันใหญ่ครับ...เปิด ไวย์ เปิด แชมเปญ เปิดเหล้า กัน เมา กระจายครับ...จากพวกพี่ๆ ทีคอยให้คำปรึกษาคำแนะนำ เคร่งเครียดตลอดเวลาตอนฝึกงาน พอฝึกงานเสร็จ เหมือนพี่น้องกันเลยครับ...คิดถึงพวกพี่ๆ เพื่อนๆ เค้าเหมือนกันนะครับเนี๊ยะ.... ผมฝึกงานอยู่ที่นี้ เกือบ 2 เดือนมั้งครับ...สนุกดี แฮะ จบข่าวครับ...
-
ตอนที่ 72
อาทิตย์นั้นไอโมไม่มีโปรแกรมแข่งกีฬาเยาวชนครับ เลยขี้เกียจกลับบ้านอะ...แฮะ ไอวิทย์มันเลยไปหา เช่า vdo ..มาดูหนังกันอะครับ หุหุ (สมัยก่อนยังเป็น vdo อยู่ครับ จำไม่ได้อะ ว่ามี vcd รึยัง น่าจะยังนะครับ...เพราะไอโมยัง ใช้ เครื่อง เล่น vdo อยู่หง่ะ แฮะ..เอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานครับ คิคิ) ไอคุณนัท ก็อยู่ด้วยครับ....พอเลิกเรียนมันก็มานอนเกลือกกลิ้งอยู่ที่ห้องผมเช่นเคยครับ...
วันนั้นไอนัทมันนั่งอยู่บนโซฟายาวในห้องผมอะครับ โดยมีผมนอนหนุนตัก มันอยู่อะ..ไอนัทมันก็ถือโอกาส ลูบหัว จับผม ดึงนั้น ดึงนี้ ผม อยู่นั้นแหละครับแถมมันยังฉวยโอกาสหอมแก้ม ผมเป็นพักๆ ด้วยครับ ...โดยมีไอวิทย์นั่งกระแอมกระไอ ..อยู่ใกล้ๆ อะครับ...ไม่มีอายเลยมันอะไอนัท หน้าด้านชิบ...แต่ผมก็นอนให้มันแต๊ะอั๋ง ผมอยู่นั้นแหละครับ. เฮ้อ .ก็ผมกำลังนอนดูหนังเพลินๆ สบายๆ อยู่นี้ครับแฮะ.. ก็เลยยอมๆ มันไป อาฮุ อาฮุ
ติ๊ด ตี่ดี่ดี้ ติ๊ด ตี่ ดี่ ดี้....
ดูหนังไปซักพักแหละครับ ทอสับ ผมมันก็ดังขึ้นอะ เสียอารมณ์ชิบ หนังกำลังมันส์ …แม่ม
“วิทย์ หยิบ ทอสับ ให้กูหน่อย ดิ..นะ ” แฮะอ้อนไอวิทย์มันหน่อยครับ ขี้เกียจเดินไปหยิบอะ ทอสับผมมันวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสืออะครับ...ไอวิทย์มันหันมาค้อนผมนิดนึง แล้วมันก็เดินไปหยิบ ให้ผมอะครับ หุหุ...
“สบายจริงนะมึง ตัวเป็นขนแล้วนั้นหน่ะ” พอยื่นให้ผมเสร็จ มันก็เขกกระโหลกผมทีนึงอะครับ ...อู้ย ไอเพื่อนชั่วกูเจ็บ ผมก็ได้แต่ทำหน้างอลูบหัวตัวเองป้อยๆ แหละครับ…
“หึหึ...” ไอนัทมันหัวเราะหึหึ แล้วเอามือลูบหัวผม ตรงที่ไอวิทย์มันเขกผมอะครับ..แฮะ..สบายดีอะ
“โหล…” แล้วผมก็รับทอสับแบบเซ็งๆอะ ครับ..โดยมีไอนัทคอยเงี่ยหูฟังผมอยู่อะครับ..มารยาทอะมีไหม มารยาทอะ ผมก็เอามือ ดันหัวไอนัทมันให้ไปไกลๆ ผมอะครับ
*แฮะ...ดี ..โม* อืม น้องปอด์นของกระผมนี้เองครับ มีธุระไรวะ..โทรมาไมเนี๊ยะ..
“มีไรอะ..โทรมาซะดึกเลยอะ...” ปากก็พูด...ตาก็ดูทีวีไปแหละครับ...ไม่สนใจไอนัทมันแล้วครับ..
*โม..พี่นัท บอกโมยังอะ เรื่องวันอาทิตย์นี้อะ...* หือ บอกไรวะ...
“วันอาทิตย์ทำไมอะ...มีไรปล่าว” ปากผมพูดกับไอปอด์น ตาผมก็มองไอนัท อย่างจับผิดอะครับ...ไอนัทมันก็หลบตาผมใหญ่เลยครับ..ผมจึงยื่นมือไปดึงหน้ามันไว้ แล้วบังคับให้มันสบตากะผมอะครับ...
*หึหึ..เราว่าแล้วเชียว ...เราบอกเองก็ได้..วันอาทิตย์นี้อะ...พี่โตให้ทีมฟุตบอลเราไปเจอกันที่..หน้าคณะนะ..มีเตะ กะทีม ของ จังหวัด....(ชื่อจังหวัดบ้านพี่โตครับ) ...เป้นการกุศลนะเว้ย...เจอกันตอน 8 โมงนะ…โอเคปล่าว* แหม๋ไอนัท นะไอนัท ..ไอนัทมันมองผมหน้าแหย๋ๆ แล้ว ทำท่าจะลุกหนีอะครับ..จะหนี เหรอมึง..แล้วผมก็ลุกขึ้นแล้วยื่นแขนไปล๊อคคอมันไว้แน่นเลยครับ..
“โอเค รับทราบ..หึหึ..ขอบใจมากปอด์น แล้วเจอกัน เพื่อน” ผมพูดกับไอปอด์นแต่ตาจ้องกับตาจ๋อยๆ ของไอนัทมันอะครับ...
*อือ ไม่เป็นไร เราคิดอยู่แล้วหล่ะว่าพี่นัท คงไม่บอกโม อะ.* แหม รู้ดีจริงมึง
“เออ..แล้วไอวิทย์มันรู้ยัง” แล้วผมก็หันหน้าไปมองไอวิทย์มันอะครับ... ไอวิทย์มันก็มองผมประมาณว่า อะไร กูไม่เกี่ยว...กูไม่รู้เรื่องไรประมาณนั้น...
*น่าจะรู้แล้วนะ...พี่โตเป็นคนโทรบอกวิทย์เองเลยหนิ* น้านจบกัน ...ไรของพวกมันวะ...เซ็ง..ตกลงพวกมึงรู้กันหมดแล้วใช่มะมีแต่กูที่ไม่รู้ใช่ไหมเนี๊ยะ...
“อืม โอเค แล้วเจอกัน บาย” ผมก็ตัดบทกับมันทันทีแหละครับ เตรียมเล่นงานไอนัทมันเต็มที่ครับ
*บาย แล้วเจอกันนะโม* แล้วไอปอด์นมันก็กดวางสายอะครับ..
แล้วผมก้หันหน้าไปเล่นงานไอนัทมันทันทีอะครับ...โดยที่แขนยังล๊อคคอไอนัทมันแน่นอยู่อะ..ผมเอาต้นขาหนีบตัวไอนัทมันไว้แน่นอะครับ นึกภาพออกไหมครับ คือตอนนั้นผม นั่งยองๆ อยู่บนโซฟาอะครับ โดยแขนผมล๊อกคอไอนัทมันอยู่อะ แล้วผมก็เอาต้นขาผมไปหนีบลำตัวไอนัทมันไว้อะครับ เหอๆ..คงพอนึกภาพออกนะครับ แฮะ..
“พี่นัท...ทำไมไม่บอกผมอะ วันอาทิตย์อะ..” ไอนัทอ้าปากผงาบๆ อะครับ..แบบพูดไม่ออกอะ...
“บอกเหตุผลมาพี่นัท...ถ้าเข้าท่าจะไม่โกรธ เร็ว” ผมก็คะยั้นคะยอมันสุดฤทธิ์แหละครับ….ไม่ได้โกรธไรมันมากมายหรอกครับ แค่อยากรู้ว่าทำไมมันไม่บอกผมแค่นั้นเอง...
“ก้อแค่ ไม่อยากให้ตาหวานไปอะ...แค่นั้นแหละ” อ้าว ไมอะ...กูก็อยู่ในทีมเหมือนกันนะเว้ย...กุทำผิดไรอะ ถึงไม่อยากให้กูไปด้วยอะ หรือว่า เพราะกูไม่ได้เป้นเด็ก ใน ม. เหมือนพวกมึง มึงเลยไม่อยากให้กูไปด้วยอะ..
หน้า งอ ทันทีเลยครับ น้อยใจ เว้ย น้อยใจ แม่ม..แล้วผมก็ปล่อยตัวไอนัทมันเลยครับ....ไอนัทมันทำเสียงจิกจัก ในลำคอ แล้วยื่นแขนมาลากเอวผมให้ผม ไปนั่งบนตักมันอะครับ โดยไอนัทมันได้ถือโอกาส โอบกอดผมจากทางด้านหลังอะครับ แม่มผมก็ดิ้นๆพอเป็นพิธีอะครับ แฮะ …ไอนัทมันได้ใจวางคางไว้บนไหล่ผมซะเลยอะแขนมันก็รัดผมไว้แน่นเลยครับ..แม่ม กูอายไอวิทย์มันปล่อยกูเลยมึง...แล้วผมก็เริ่มดิ้น ดุกดิก อีกทีอะครับ ..เซ็งเลยกู หน้าร้อนผ่าวๆ เลยครับ.
“กระแดะ มากไปแล้ว มึงไอโม..แหม๋..ที่พี่เค้าไม่อยากให้มึงไปด้วยอะ...ก็เพราะ ไอคิม .ไง.. มึงลืมไปปล่าว ว่าไอคิม มันก็อยู่ในทีมเหมือนกัน...หา” มันพูดแล้วส่ายหน้าไปมา มองผมอย่างระอา ในความแหล ของผมอะครับ...ชิ...เพื่อนชั่ว
“ไม่ได้ ลืมเว้ย..ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย..ไอคิม ก็ส่วนไอคิม สิวะ” ผมก็ตะโกนข้ามฟากไปหาไอวิทย์มันอะครับ...ก็ไม่เกี่ยวกันจริงๆ นี้หว่า...แต่ไอวิทย์มันจะสนใจผมหรือก็หาไม่..เฮ้อ..
ไอคิม มันก็เป็นเพื่อนเหมือนกับคนอื่นนั้นแหละ คิดมากกันจัง... แล้วผมก็ตวัดหางตาไปเหล่ๆ ไอนัทมันอะครับ...ไอนัทมันทำหน้าเศร้าๆ อีกแล้วครับ..เฮ้อ..นี้มึงจะให้กูทำไงเนี๊ยะ...ไอนัทมันก็ไม่ยอมพูดอะไรอยู่ดีอะครับ...
“อย่าคิดมากเลยน่าพี่นัท..เพื่อนกัน ...นะ”ผมก็ยกมือขึ้นไปขยี้หัวไอนัท มันแรงๆ อะครับ..
แล้วไอนัทมันก็ ยื่นจมูกมาหอมแก้ม ผม ด้วยหง่ะ ว้ากกกกกก กูอายไอวิทย์มันโคตรๆ เลยอะ ไอนัทไอบ้า ฮือ..ผมก็เหล่ๆ ไปมองไอวิทย์มันอะครับ แฮะ..แล้วผมก็เจอสายตาพิฆาต ของไอวิทย์มันครับ มันมองตรงดิ่งมาที่ผมกับไอนัทเลยครับ..มันเบ้หน้าด้วยหง่ะ..
“แม่ม สวีท กันจริงๆ สวีทกันไม่ห่วงเพื่อนห่วงฝูงเลย...กูหล่ะเซ็ง จะให้กูออกไป นอกห้องด้วยมะ หา...” มันพูดเสร็จ ก็ขว้างหมอน ที่มันถืออยู่ในมือใส่ผมกับไอนัทอะครับ..
แต่ไอนัทมันก็รับไว้ได้ก่อนอะครับ แฮะ ผมเลยรอดตัวไป..แล้วมันก็ดึงหน้าผมไปจูบปากโชว์ไอวิทย์มันซะเลยอะครับ ..เว้ยยยยยยผมนี้ อ๊าย อาย อะครับ เพื่อนๆ ....ฮือ ไอบ้า ไอหน้าด้าน ไอหน้าหนา กูอายนะเฟ้ย...ผมก้หน้างอขึ้นมาทันทีเลยครับ..ส่วนไอวิทย์เหรอครับ..มันแทบจะฆ่าผมกับไอนัทซะให้ได้เลยครับแล้วมันก็ไม่สนใจผมกับไอนัทอีกเลย..อายโคตรเลยกู
“งั้น ตาหวาน ก็ถอด ต่างหู คู่นี้ ออกสิครับ” หลังจากที่เงียบไปหน่อยนึง ไอนัท มันก็พูดขึ้นมาอะครับ...เจ็บจี๊ดเลยครับ...มันแทงใจอะ..สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ถอดต่างหูคู่นี้เด็ดขาดถึง แม้ จะเจ็บ ขนาดไหน ถึงหูจะเน่า หูจะเปื่อยก็จะไม่ยอมถอดเด็ดขาด ...
“ไม่..” คำเดียว สั้นๆ ห้วนๆแล้วผม ก็สะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของไอนัท แล้วเดินไปล้มตัวนอนลงบนเตียง ...หันหลังให้พวกมัน..หยิบสาย Walkman ขึ้นมาใส่หู เปิดเพลงฟัง แล้ว หลับตาลงไม่สนใจใครอีกเลยครับ...
ผ่านไปซักพักนึงแหละครับ ผมก็รับรู้ว่าห้องทั้งห้องมืดลง คงมีคนไปปิดไฟอะแล้วที่นอนข้างตัวผมมันก็ไหว ยวบอะครับ ..แล้วก้อมีมือดีมาดึง สาย walkman ออกจากหูผม..ผมจึงได้ลืมตาขึ้นมองอะครับ..ผมจึงได้สบตากับไอนัทมันอย่างจัง..ไอนัทมันเปิดไฟหัวเตียงอะครับ..ผมพลิกตัวเข้าไปกอดไอนัทมันไว้แน่น แล้วซุกหน้าลงกับอกอุ่นๆ ของมัน...
“ขอโทษ” ผมพูดอู้อี้อยู่กับอกไอนัทมันอะครับ...คนอย่างผมไม่เอ่ยคำขอโทษใครง่ายๆหรอกครับ..ไอนัทมันลูบหัวผมเบาๆ แล้วจูบที่หัวเน่าๆ ของผมด้วยอะ...ไม่ว่าเมื่อไหร่ อกอุ่นๆ อ้อมแขนแข็งแรงนี้ก็พร้อมที่จะให้ความอบอุ่นปกป้องผมเสมอ...กูขอโทษนะไอนัท...กูขอโทษ กูทำตามที่มึงขอกูไม่ได้....ถามว่ารักไอนัทไหมก็รักอะรักมากด้วย...แต่มันคนละความรู้สึกกับไอคิมอะ...กับไอคิม ผมไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร...บอกไม่ได้อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน..เฮ้อ ช่างแม่ม.แล้วไอนัทมันก็เอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียงอะครับ ....แล้วผมกับมันก็นอนกอดกันกลมดิกอีกเช่นเคย....
สงสัยใช่ไหมครับว่าไอวิทย์ไปไหน หุหุ มันก็ไปนอนที่ห้องไอนัทสิครับ เหอๆๆๆๆๆๆๆ....
**********************
อ่านตอนนี้แล้วเป็นไงกันบ้างครับ....หุหุ...อย่าพึ่งเกลียดไอโมมากมากทีเดียว นะครับ
ค่อยๆ เกลียดไปทีละหน่อย...ไอโมยังมีอะไรที่จะให้เพื่อนๆ ได้เกลียด..ได้หมั่นไส้มากกว่านี้อีกครับ ใจเย็นๆ นะครับ ค่อยๆเกลียดนะคร้าบ หุหุ....
ปล...อย่างที่บอกครับไอโมเป็นคนเห็นแก่ตัวโคตรๆ ครับ อาฮุ อาฮุ...
-
สงสารนัดจัง อยากให้นัดสมหวังบ้างจัง :o11:
-
ยังไงๆ สุดท้าย คนที่ดี กะคนที่รัก
ก็ต่างกันอยู่ดี
ปล. สงสารพี่นัทอะ
-
อ่านตอนนี้แล้วเข้าใจความรู้สึกพี่นัทอ่ะ ถึงตัวจะอยู่กับเรา แต่ดูเหมือนใจจะไปอยู่กะคนอื่น ก็หลักฐานมันคาตาอ่ะนะ เฮ้อ สงสารพี่นัทอ่ะ :impress:
ปล.โมใจร้าย แล้วก็จะใจร้ายมากกว่านี้อีก ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่นัท
-
ว้า..............ทำไมไม่ยอมๆไปสักทีน้า โม อิอิ สงสารพี่นัท อิอิ
-
สงสารพี่นัทคับ.. :o7:
มาต่อไวๆนะค้าบ... o14
-
.........เลือกเพราะเราเป็นคนดี.........
.........แต่ใจก็ยังอยู่กับคนที่รัก.........
.........จะโทษใครได้......ในเมื่อต่างฝ่ายต่างเลือกแบบนี้ทั้งคู่...... :undecided: :undecided:
-
นัทเอ๊ย ได้แต่ตัวแต่หัวใจเขาไปเป็นอื่นแล้ว :sad2: :sad2:
-
ตอนที่ 73
เช้าวันอาทิตย์ อันสดใส วันนี้ไอโมตื่นตั้งแต่ 7 โมเลย...เหอๆๆ แอบ เซ็ง เล็ก ๆ วันหยุดทั้งที ...ต้องมาตื่นตั้งกะไก่โห่..แอะ...แต่จะบ่นไปใย ก็กูเลือกที่จะไปเองนี้หว่า...ไม่มีใครบังคับเลยซักกะติ๊ด..แฮะ ลองบอกว่าไม่ไปจิ ไอนัทมันได้ตีปีก พั่บๆ แน่นอนเลยอะ เหอๆ...
และแล้วหนุ่มน้อยหน้ามนคนหล่อ 1 คน กับ พวกขี้เหร่ อีก 2 ก้อ ได้นั่งประจำที่ในรถเก๋งคันโก้ ของคนขี้เหร่ 1 คึคึ..โดยมีสุดหล่อนั่ง เป็นตุ๊กตาหน้ารถ ขี้เหร่ 2 นั่งเบาะหลัง...แฮะ....ในระหว่างนั่งรถไปหาไอพี่โต.. ไอขี้เหร่ 1 มันทำหน้าบึ้งตลอดเวลาเลยครับ...จนผมนึกหมั่นไส้มันอะ.. มันเป็นไรของมันนักหนาวะ...แถมมันยังไม่พูดกับผม ด้วยครับเซ็งมากมาย..จนผมต้องลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเบาะ(เด็กดีไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง) แล้วหันหน้าไปคุยกับไอขี้เหร่ 2 ที่อยู่เบาะหลัง โดย..ไม่สนใจไอขี้เหร่ 1 อีกเลย เหอๆๆ.....
และแล้วก็ถึงหอไอพี่โตมันซะที (อ๋อ ลืมบอกไปว่า พี่โตมันโทรมาเปลี่ยนสถานที่สุมหัวอย่างด่วนจี๋อะครับ แฮะ และไอพี่โตมันได้ย้ายออกมาอยู่หอนอกแล้วครับ อยู่กะเมียมัน คิคิ) พอถึงพวกผมก็เห็น หนุ่มๆ หล่อบ้างไม่หล่อบ้าง ประมาณ 10 คนได้..ยืนทำหน้าสลอนอยู่ข้างรถ ปิคอัพ คันนึง....และสายตาของผมก็ได้กวาดหาใครบางคน อย่างไม่รู้ตัว...ทำไมไม่เห็นวะ...หรือว่ามันจะไม่ไปด้วยกัน ...ไม่มั้ง อาจจะมาช้า ก้ได้ ขอให้มาด้วยเถอะ..แอบหวังเล็กๆ ครับ...ไม่งั้นกูต้องเซ็งตายแน่เลย...เอ้ยยยย...ตายห่ะ แล้วทำไมกูต้องเซ็งที่ไม่เห็นมัน ด้วยวะ...โหย พอๆ แล้วผมก็สะบัดหน้าพรืดๆ แหละครับ...
“เป็นไรอะ..ตาหวาน..ไม่สบายรึเปล่า..” ไอนัทมันคงเห็นอาการประหลาดของผมอะครับ มันเลย เอามือมันมาอังที่หน้าผากผมอะ...
“แฮะ ปล่าววววววววววไม่เป็นไร” ผมก็ยิ้มประจบมันไปทีอะครับแฮะ...
“เฮ้อ พอเลย..ลงๆ แม่ม หวีดกันไม่รู้จักเวล่ำเวลา...” ไอวิทย์มัน ไม่พูดปล่าวครับ..มันเอามือมันมาดึงมือไอนัทออกจากหน้าผากผมอะ
แล้วมันก้อเปิดประตูแล้วเดินลงรถไปเลยอะครับ แฮะ...ผมก้อหันไปยิ้มให้ไอนัทมันหน่อยนึงหง่ะครับ...ไอนัทมันยักไหล่แล้วมองผมประมาณว่า ไอห่ะวิทย์ มันเป็นบ้าไร...ผมก้อมองสบตามันประมาณว่า กูม่ายรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ...
แล้วผมกับไอนัท ก็ลงจากรถ แล้วเดินไปสมทบกับ .... พวกฝูงลิง กอริลล่า ทั้งหลายอะครับ...ผมก็ยกมือหวัดดี พวกรุ่นพี่ 6-7 คน แล้วก็หันไปทักทาย พวกรุ่นเดียวกันอะครับ...แฮะ...แล้วผมก็เดินไปกอดคอ น้องปอด์นสุดที่รักของผมด้วยครับ อาฮุ อาฮุ...ไอปอด์นกระดี้กระด่า สุดฤทธิ์ ตั้งแต่เห็นหน้าผมแล้วหล่ะครับ... พวกมันอยู่ครบ ขาดแต่ ...คน..ที่ผมหวังเป็นอย่างมากว่าจะได้เจอหลังจาก ไม่ได้เห็นหน้ามันมาเป็นเดือน...เฮ้อ...อยากถามไอปอด์นเหมือนกันแต่ไม่กล้า...เลยได้แต่มองหา....และก็ต้องผิดหวัง...โคตรเซ็งเลยกู แม่ม......อีกแหละ เซ็งทำแป๊ะ ไรวะ..แล้วยกมือขึ้น ตบกระโหลกตัวเอง 1 ทีอะครับ...
พอเงยหน้าขึ้นก็เจอสายตา สงสัย แกม สมเพช ของ ไอปอด์นกับผองเพื่อนแหละครับ..อ๊าย อาย...เลยได้แต่ส่งยิ้มแหย๋ๆ ไปให้แล้วซบหน้าลงกับ บ่า..ของไอปอด์นมัน….โดยมีสายตาพิฆาตของไอนัท มองค้อนประหลับประเหลือก อยู่ใกล้ๆ จนผมต้องหัวเราะกิ๊ก กั๊กออกมาอะครับ...หุหุ...หึงอีกแล้วอะเด้...เหอๆๆๆ....
ไอโมเลยแกล้งไอนัท มันซะเลยครับ..ผมขยับตัวไปยืนด้านหลังของไอปอด์น แล้วสอดแขนเข้าไปกอดเอวไอปอด์นมันไว้อะครับ..แล้วเอาหน้าไปถูที่ซอกคอไอปอด์นมันหง่ะครับครึครึๆ ไอปอด์นมันก็หัวเราะชอบอกชอบใจแล้วดิ้นขลุกขลิก อยู่ในอ้อมแขนผมอะครับ...ปากมันก็บอกว่าจั๊กกะจี้ ๆ ปล่อยเรา ปล่อย เราฮ่าๆ...แต่มันไม่ยักกะขยับหนีแฮะ เหอๆ...พวกเพื่อนๆของพวกผมก็ได้แต่หัวเราะขำอะครับ....หึหึ...มีแต่ไอนัทนั้นแหละที่ไม่ขำแถมยังทำท่ายังกะจะกินหัวผมแหนะ...ผมก็ได้แต่ส่งยิ้มกวนโอ้ยไปให้ไอนัทมันแหละครับ คิคิ..
ขณะที่พวกผม กำลังหัวเราะพูดคุยกันหนุกหนานอยู่นั้น...ผมก็ได้มองเห็นรถยนต์สีน้ำเงินคุ้นตาค่อยๆ คลานเข้ามาตรงที่พวกผม ยืนกันอยู่อย่างช้าๆ...เท่านี้หัวใจไอโมก้แทบ จะระเบิดออกมานอกอกแล้วครับ...หน้าร้อนผ่าวๆ ผมทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจสุดๆไปเลยครับ...ฮึ้ย ไอหัวใจบ้าเต้นไมนักหนาวะ....เป็นบ้าไรเนี๊ยะ เห็นแค่รถมันแค่นั้นเองนะเว้ย...ใจเย็นๆ ดิวะ...แขนที่กอดรอบเอวไอปอด์นอยู่นั้นยิ่งกอดแน่นเข้าไปอีกครับ......แล้วผมก็เลยซบหน้าลงกับซอกคอของไอปอด์นมันจริงๆซะเลย...
“ไม่เป็นไรหรอก ใจเย็นๆ นะโมนะ...” ไอปอด์นมันคงรับรู้ถึงอาการแปลกๆ ของผมแล้วอะครับ...มันจึงยกมือขึ้น แล้วลูบหัวผมเบาๆ แล้วมันก็ยิ้มให้ผมด้วยอะ...ผมก็ได้แต่มองมันด้วยความซาบซึ้งแหละครับ...เป็นเมียพี่เถอะนะน้องปอด์น โอ๊ะมะช่ายยยยยยยยยยย
แล้วร่างสูงใหญ่อันคุ้นตา..ก็ค่อยๆ เปิดประตูรถ ออกมา โดยมีสายตาผมคอยจ้องมองอยู่ตลอด...ผอมลงรึเปล่าวะมึงไอคิม..อืม..สูงขึ้นอีกรึเปล่าหน่ะ...ผมยาวขึ้นอีกหน่อยนะมึงหง่ะ..แล้วผมก็แทบน้ำตาร่วงครับ..ที่หูของไอคิมยังมีตัวอักษร..P/K ติดอยู่อะ...แล้วสายตาผมกับไอคิมก็ได้สบกันอย่างจังครับ..ผมหลบไม่ทันซะแล้ว...แต่ว่าไอคิมมันก็ได้มองเมินผมไปแล้วหันไปทักทาย คนอื่น ต่ออะครับ....เสียใจเล็กๆครับ...ที่โดนเมิน ชิ...
“เฮ้อ มาครบกันซะทีนะพวกมึงหง่ะ มึงหน่ะไอเชี๊ยะ..คิม แม่ม...มาช้าชิบเลยมึง...ทำไรอยู่วะพวกกู..รอมึงคนเดียวเลยเนี๊ยะ..” เสียงไอพี่โต มันพูด กับพวกผมทุกคน แล้วหันไปต่อว่าไอคิมมันอะครับ..หึ สมโดน ด่าไปเลยมึงเมินกูดีนัก.ชิ.ผมก็ได้แต่ทำหน้าสะใจอะครับ...
“นอนเพลินอะดิ มันหน่ะ จะมีอะไร หึหึ...” น้องปอด์นสุดที่รักของผมพูดขึ้นอะครับ..ทำให้ทุกคนพุ่งสายตามาที่มันอะ...และแน่นอน..หนึ่งในนั้นคือไอคิม...มันไม่ได้มองไอปอด์นหรอกครับ...คราวนี้มันมองหน้าผมตรงๆเลย..แล้วมันก็แสยะยิ้มให้ผม...ด้วยหง่ะ กวนส้นกูอีกแหละ..แล้วมันก็ไม่สนใจผมอีกเลยครับ...แม่ม เมินกูดีนักนะมึง ไอชั่ว...ผมก้อได้แต่ทำหน้างอ อะครับ...อยู่ๆ ก้หงุดหงิดขึ้นมาซะงั้น ...
“เออ..เป็นไรช่างแม่ม ...ดีกว่าไม่มาก็แล้วกันวะ....” แล้วไอพี่โตมันก็หันไปพูดไรกับไอนัทและเพื่อน มันไม่รุ้อะครับ...ผมก้ไม่สนใจพวกมันแล้วครับ...หันมาคุยกระซี้กระซิกกับไอปอด์นต่ออะครับ...หายตื่นเต้นแล้วครับ ตอนนี้มีแต่อาการหมั่นไส้ไอคิมมันอะ...แถมพ่วงไอนัท ไปด้วยอีก 1 หน่อ...แม่ม ทำหน้ายังกะ จะกินหัวกู ชิ..กูอยู่กับไอปอด์นนี้แหละวะ..ปลอดภัยสุดฮี่ๆๆๆๆๆ....
“เอาหล่ะ..ไปกันได้ซะที...ไปรถปิคอัพ กูนี้แหละ...นั่งได้หมดชัวร์..ส่วนรถพวกมึงก็จอดไว้นี้แหละ...อ๋อ..แฮะ พิ้ง กับ เจน จะไปด้วยนะพวกมึง แฮะ” พูดเสร็จไอพี่โต มันก็เกา หัวแกร๊กๆ แหละครับ...โดยมีพี่พิ้ง กับพี่เจน ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ อะครับ(พี่พิ้งเป็นแฟนพี่โตครับ พี่เจน เป็นเพื่อนพี่พิ้ง)
“โหยยยยยยยยย แม่ม ทีพวกกูหล่ะย้ำนัก ว่าไม่ให้เอาแฟนไปด้วย ทีตัวเอง..เสือกพาไป มึงนะมึง” อันนี้เป็นเสียงตัดพ้อต่อว่าของเพื่อนไอพี่โตมันอะครับ แฮะ...ส่วนผมก็ได้แต่หัวเราะชอบใจแหละครับ...
ผมปล่อยเอว ไอปอด์นแล้วเดินไปกระโดดขึ้น กระบะหลัง อะครับ...คนอื่นๆ ก็ทำเหมือนกันครับ. ..ผมหาที่เหมาะๆให้ตัวเองแล้วหย่อนก้นลงนั่งอะครับ..โดยมีไอนัท ตามาหย่อนก้นลงข้างๆผม และไอปอด์นก็มานั่งลงอีกข้างนึงของผม เหอๆ....ส่วนไอคิมมันก็ได้ไปนั่งห่างกับผมเป็นโยชน์เลยครับ...มันแบก กีต้ามันมาด้วยหง่ะ...เท่ห์ตายหล่ะ..
และแล้วกระติกน้ำแข็ง รวมทั้ง รีฯอีก(กี่ขวดจำไม่ได้ครับ) ก้ได้มาตั้ง ข้างหน้าผมพอดีอะครับ...โซดา ไม่มี..มีแก้ว กับน้ำเปล่า...งานนี้ on the rock อย่างเดียวแล้วหล่ะพี่ท่าน... พอทุกคนขึ้นรถหมดแล้ว....การเดินทางไปหากินข้ามจังหวัดของพวกผมก็ได้เริ่มขึ้นแหละครับ...โดยมีไอคิม ดีดกีต้าอยู่ด้านหลัง ..และมีเสียงอันโหยหวนของฝูงลิงกอริลล่าทั้งหลายแหกปากอยู่โหวกเหวก และมีผมที่ต้องทำหน้าที่ ชง เหล้า ให้พวกมันอีกเช่นเคย เซ็งอีกแล้วกู...
-
ตอนที่ 74
“เบื้องบนเป็นแผ่นฟ้ากว้าง เบื้องล่างเป็นธารน้ำใส ตัวฉันมีกาน้ำนึงใบ กับ กองฟืนที่วางอยู่เรียงรายยยยยยย” ผมได้ยินเพลงนี้ที่พวกมันโก่งคอร้องแล้วทำให้ผม ปวดหัวตึบอะครับ เพลงใครวะ...(มารู้ทีหลังว่าเป็นเพลงกัญชา ของคาราบาว) ไอโมไม่รู้จักครับ เลยแหกปากกับเค้าไม่ได้..กว่าจะถึงจังหวัดบ้านเกิดเมืองนอนของไอพี่โตมัน..ผมก็ได้ฟัง เพลงแนวๆ นี้ เกือบ 2 ชม.แหละครับมึนเลยผม..ร้องกับเค้าไม่ได้....ปากว่างครับ...เลยชงกรึบ ชงกรึบ..อยู่คนเดียว..มึนดีชิบหายครับ ...เคาะขวดเป็นจังหวะบ้างเป็นบางอารมณ์ครับ..เหอๆ...ร้องไม่เป็นแต่สามารถมันส์ได้ หุหุ
ก่อนจะเข้าไปในตัวจังหวัด ไอพี่โต ...มันแวะปั้มน้ำมัน Jet ครึครึ...(ขอค่าโฆษณาโต้ยยยยยย) ให้พวกผมไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนครับ มันบอกว่า..เตะ 11 โมงครับ กำ...ดีนะครับที่ แดดไม่ร้อนมากปลายฝนต้นหนาวหน่ะครับ อากาศเลยค่อนข้างดีพอควร..(สมัยก่อนอากาศไม่ร้อนไม่เป็นเวล่ำเวลาเหมือนทุกวันนี้หรอกครับ โดนเฉพาะต่างจังหวัด)
เตะบอลงวดนี้ไม่ใช่ไปเตะเพื่อเอาชนะครับ...เราเตะการกุศล..พวกเราเลยสบายๆ..ก็เลยกรึบ กันจนมึน ไปตามๆกันครับ..มีพี่โตคนเดียวที่ไม่มึน..มันขับรถหน่ะครับ...แถมมันยังเจือกพาแฟนมาด้วยก็เป็นงี้แหละ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พอรถจอดที่ปั้ม ไอโมก็โดดลงรถ แล้วเดินลิ่วๆ เข้าห้องน้ำไปก่อนเลยครับ...ปวดฉี่หง่ะ...โดยมีไอนัท เดินตามก้นมาต้อยๆ พร้อมกระเป๋าเป้ผม..แฮะ(นิสัยเสียอีกแล้วครับไอโม)..พอถึงโถฉี่ ก็จัดการรูดซิบกุงเกงยีนส์แหละครับ..แต่ว่า
“ตาหวาน...เข้าไปฉี่ในห้องน้ำนู้นไป...” แหงะ..หมดกันครับ...ผมเลยหันไปทำหน้างอให้ไอนัทมันที นึงหง่ะ ขัดใจเว้ย..ทำไมวะ ก็กูปวดฉี่อะ...มันมองผมตาดุเลยครับ..ผมก็ไม่ฟังมันหรอกครับ ก็เตรียมคว้ากไอแตงโมน้อยออกมาแหละครับ ก็มันปวดนี้หว่า ...หูผมก็ได้ยินเสียงพูดคุย เสียงฝีเท้า อยู่หน้าหอ้งน้ำนี้แล้วครับ..ก็ไอพวกฝูงลิงกอริลล่านั้นแหละครับ พูดกันซะเสียงดังเลยหง่ะ...
“เฮ้ย...” ก็พูดได้แค่ นั้นแหละครับผมอะ..ไอนัทมันโยนกระเป๋าเป้มาให้ผม ...แล้วดันผมเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูให้เสร็จสรรพ ครับ...
“อ้าว...โมหล่ะพี่นัท...เห็นบอกปวดฉี่” ไอปอด์นสุดที่รักของผมอะครับ..
แฮะ รักนะเด็กโง่ อู้ๆๆๆๆๆๆๆ....
“เปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ...” ชิ...ยุ่งกะกูจริงมึงหง่ะ...ผมก้เลยจำใจต้องฉี่ในห้องน้ำแคบๆนั้นแหละครับ ไม่ชินแฮะ..เซ็ง…
เสียงข้างนอกก็ดังเซงแซ่ อยู่อย่างนั้นแหละครับ..ก็มีการพูดคุยแซวผมเป็นระยะระยะ...เซ็ง double ...พอฉี่เสร็จไอโมถึงได้เปลี่ยนชุดอะครับ ในกระเป๋าผมก็มีชุด มีสตั๊ดของไอนัทอยู่ด้วยครับ...หนักชิบ...
แต่งตัวเสร็จก็ออกมา ..ไอเห็นพวกนั้นยังถอดเสื้อถอดกุงเกง กัน อยู่ เลยครับ (แน่นอนครับ ต้องเห็นแต่กุงเกงใน แฮะ ไอโมไม่ได้สนใจหรอกนะครับ มีเหมือนกันคิคิ) มีแต่ไอนัท คนเดียวที่ยังไม่ถอดเสื้อผ้าเหมือนคนอื่นเค้า..มันนั่งกอดอกมองผม อยู่บนอ่างล้างหน้าอะ..ผมเลยโยนกระเป๋าให้มัน ...แลบลิ้นให้มันที แล้ว เดินเชิบๆ ออกจากห้องน้ำตัวเบาหวิว เลยครับ ได้ยินเสียงมันหัวเราะหึหึ ตามหลังผมมาอะ...ชิ...ไอขี้หวงเอ้ย...
พอเดินออกจากห้องน้ำ ก็เดินไปสมทบกับเจ้าพวกนั้นที่รถอะครับ...แฮะ ก้ไปถามพวกมันแหละครับว่าจะเอาไรปล่าวเดี๋ยว จะเข้า jiffy ซะหน่อย.. แหม๋ ไอผมก็ไม่น่าถาม...
“..บลูขวด” สั้นๆ ..ง่ายๆครับ เฮ้อ...ไอโมก็ไร้ข้อโต้แย้งครับ คิคิ...ก็ที่กินๆ กันมาอะ มานหมดแหละ.. หูก็ฟังตาก็แอบเหล่ มองหาไอคิม มันอะครับ...มะเจอครับ ...อยู่ไหนไม่รู้อะ..เซ็ง
“โม..เราไปด้วย” ยิ้มฟันขาวมาเชียวครับไอปอด์นมัน ชีวิตนี้เคย ทุกข์กับเค้าบ้างไหมเนี๊ยะ..
มันไม่พูดปล่าวหรอกครับ มันก็เดินเข้ามากอดคอผมแล้วก็เดินไปด้วยกันอะครับ...มันเปลี่ยนชุดมาแล้วเรียบร้อยครับ...เฮ้อ ...ผมก็เหล่ๆมองหน้าไอปอด์นมันอะครับ...ไอตี๋เอ้ย...น่ารักชิบ..แล้วมันก็หันมายิ้มให้ผมด้วยอะ..ผมหล่ะหมั่นเขี้ยวมันจริงๆ เลยครับ...
พอเข้าไปใน jiffy ผมกับไอปอด์นก็ช่วยๆกัน เลือกซื้อของอะครับ...ในขณะที่ผมกับไอปอด์นกำลังเลือกของเพลินๆ อยู่นั้น..
“ได้ ของครบ ยังวะ ปอด์น...พวกพี่เค้าให้มาตาม” ไอคิมครับ แค่ได้ยินเสียงใจผมก็เต้นตึกๆ แล้วครับ เลยเงยหน้าขึ้นมองมันอะ... กะจะยิ้มให้มันซะหน่อย...แต่ว่า...มันไม่มองผมครับ...ไม่แม้แต่จะชายตามอง..มันช่วยไอปอด์นถือของแล้วเดินไปจ่ายเงินเลยอะครับ...ตาผมร้อนผ่าวๆเลยครับ...ทั้งๆที่กู ก็มีของเต็มมือเหมือนกันนะ หนักกว่าไอปอด์นด้วยทำไม มึงไม่มาช่วยกูถือบ้างหล่ะ...น้อยใจมากมายเลยครับ.....น้ำตาจะหล่นแล้วครับ...ผมเลยหันหลังให้ทั้งไอคิม และไอปอด์นแล้วเดินไป ให้พ้นจากตรงนั้นอะครับ...กูคิดผิดจริงๆ ด้วยที่มาวันนี้อะ...คิดว่าจะไม่เป็นไรแล้วเชียว คิดว่ากูกับมันจะกลับมาเป็นเพื่อนกันได้ แต่ดูแล้ว...คงเป็นไปไม่ได้...
“เสร็จยังครับหือ...เป็นไรครับตาหวาน...” น้ำเสียงห่วงใยแบบนี้มี คนเดียวจริงๆครับ.
.ผมเลยเดินเข้าไปหาไอนัทมัน เอาหน้าผากโขกกับคางมันกึกๆ อะครับ...ปลอบใจกูหน่อยสิไอนัท ปลอบใจกูหน่อย...(นิสัยเสียอีกแล้วครับ)ไอนัทมันก้อหัวเราะหึหึ..แล้วเอามือลูบหัวผมอะครับ...มันคว้าตะกร้าใส่ของในมือผมแล้วกอดคอผมเดินไปจ่ายตังค์อะครับ....
พอไปถึงเคาน์เตอร์ ก็ไม่เห็นไอคิมแล้วครับ เห็นแต่ไอปอด์น ยืนยิ้มฟันขาวรอผมอยู่อะ...จ่ายตังค์เสร็จพวกผมก็เดินกลับไปขึ้นรถอะครับ...ทุกคนรออยู่บนรถเรียบร้อยแล้วครับ..ผมยิ้มให้ทุกคนแล้วกระโดดขึ้นรถ ..ไม่ชายตาแล ไอคิมมันแม้แต่นิดครับ...จะเอาแบบนั้นก็ได้...ไม่ญาติดีกันไปตลอดก็ได้นะเว้ย ไม่อยากเป็นเพื่อนกะกูใช่มะ ได้สิ ไอโมจัดให้เลยมึง....แล้วผมก็หันไปมองหน้าไอคิมมันอะครับพอดีไอคิมมันมองมาทางผมพอดี..ผมเลยมองมันอย่างท้าท้าย...แสยะยิ้มให้มันหน่อยนึง...แล้วผมก็ไม่สนใจมันอีกเลยครับ..หันไปชงเหล้าให้เพื่อนๆต่อครับ..โดยมีไอนัท..นั่งคลอเคลียผมอยู่ตลอดเวลา......
-
ตอนที่ 75
และแล้วเหล่ามารดำทั้งหลาย(ชุดบอลเราสีดำทั้งชุดครับ หึหึ) ก็ถึงที่หมายอย่างปลอดภัยครับ..พอลงจากรถ พี่โตก็พาพวกผม ไปที่ เต็น..ที่ผู้หลักผู้ใหญ่ นั่งอยู่อะครับ เกร็งมากมายเลยครับ..และแน่นอนพวกผมก็ตกเป็นเป้าสายตาของ ลุงๆ ป้าๆ..พี่ๆ น้องๆ นู๋ๆ ครึครึ ในงานอย่างช่วยไม่ได้ครับ...ก็คนแปลกหน้านี้เนาะ...แถมผมยังหน้าตาหล่อเหลาซะขนาดนี้ เจี๊ยกกกกก เอิ้วววว..และพี่โตก็ได้แนะนำให้พวกผมได้รู้จักกับใครต่อใครบ้างไม่รู้ครับจำไม่ได้ แต่ที่จำได้แม่นคือท่านผู้กำกับ(ตำรวจครับ)..และพ่อของพี่โตเองครับ ผมก็พึ่งรู้วันนั้นว่าพ่อพี่โตเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมในจังหวัดนั้นแหละครับ.....พวกผมก็นั่งคุยนั้นคุยนี้ไปซักพักแหละครับ ท่านผู้กำกับ ก็ขอตัวกลับก่อน แต่พ่อพี่โตยังอยู่ครับ..
ซักพัก นักกีฬาที่จะเตะกับพวกเราก็มาอะครับ...เป็นพวกข้าราชการในจังหวัดนั้นแหละครับ ยังหนุ่มๆกันอยู่นะครับ ยังมะแก่ แฮะ คิคิ...ดูเหมือนจะงานใหญ่ใช่ไหมครับ ไม่หรอกครับ..เป็นงานเล็กๆ บรรยากาศเป็นกันเองมากมายเลยครับ...งานเล็กแต่คนเยอะครับ....ภายหลังพวกผมถึงได้รู้ว่า หลังจากพวกผมแข่งเสร็จ จะเป็นคู่ บิ๊กแม็ท ครับ ..จำไม่ได้อีกเช่นกันว่า ทีมไหนจะเตะกับทีมไหน แฮะ โทษครับ...
วันนั้น..ไอโมมึนมากมายเลยครับ (ก็มึนกันทุกคนแหละครับ) ตาหวานเยิ้มเลยทีเดียว เลยโดนพ่อพี่โต แซวด้วยอะ เขิ้น เขิล ...พ่อพี่โตแซวว่า ทำตาหวานแบบนี้ระวังจะโดนสาวๆ ฉุดไปข่มขืน โอ้ววววววววไอโมหล่ะ ถูกใจเป็นที่สุด เอิ้กๆ ไอโมก็หัวเราะชอบใจแหละครับ เลยโดนมะเหงกไอนัทไปหนึ่ง โป้ก..เจ็บหง่ะ.......
ก่อนลงสนาม...ต้อง วอล์มร่างกายซะหน่อย..ครับ ไอโมก็วิ่งเหยาะๆ ไปมาแหละครับ ...เมาๆมึนๆ แบบนี้เป็นตะคิวดีนักแล...แล้วไอโมก็มัดผมซะหน่อยครับก็ยางรัดที่ไอนัทมันซื้อให้เมื่อคราวก่อนนู้น แหละครับ..ลายหน่อมแหน๋มมากมาย ..แต่ทุกคนที่อยู่ในทีมก็ไม่แปลกใจหรอกครับ..เพราะผมมีแต่แบบนี้ ก็ไอนัทมันซื้อให้แต่แบบนี้อะ...
‘แชะ’ เสียงแชะ ดังขึ้น เบาๆ ไอโมตกใจนิดนึงครับ เลยหันไปมอง แฮะ เห็นสาวน้อยน่ารักคนนึง ถือกล้องอยู่ในมือส่งยิ้มหวานให้ผมด้วยครับโอ้วววววว...แหมะ ไอโมก็ยิ้มรับด้วยใจเลยแหละครับ .
.แล้วก็มีเสียงกรี๊ดๆ ดังพอสมควรครับ ดังขึ้นอะผมจึงได้ละสายตาจากน้องน่ารักไปมองต้นเสียง เป็น กลุ่มน้องๆกระเทยวัยมัธยมอะครับเหอๆ...แหม๋ๆ น่ารัก น่าเตะดีจริงๆ ครับ พวกเจ้าหล่อน ก็กรี๊ดๆ และพูดอะไรกันก็ไม่รู้ครับผมฟังไม่ทัน...มีประโยคนึงที่ผมฟังแล้วต้องหัวเราะก๊าก เป็นประโยคเดียวที่ผมฟังถนัด...‘พี่เบอร์ 13 ขา....สนใจบริโภคกระเทยไหมค้าๆๆ(ผมเบอร์ 13 ครับ) ’ แล้วเจ้าหล่อนก็ทำท่าอายม้วนอะครับ..ไอโม หัวเราะออกมาดังๆ เลยครับจนเพื่อนๆ ผมหันมามองและเดินมาสมทบกับผมอะครับ...พอพวกเพื่อนๆ ผมมองเห็นกลุ่มน้องน่ารักเข้า ก็..ขำกันอะครับ..แบบ...มีทั้งผู้หญิงผู้ชายและกระเทย ..กลุ่มใหญ่เลยครับ ใส่ชุดพละกัน(เห้นพี่โตบอกว่าเป็นเด็กโรงเรียนพ่อมันเอง คิคิ)...เพื่อนๆผมก็หันไปหยอกล้อกับพวกน้องๆเค้าแหละครับ..แต่ผมอะโดนไอนัทมันล๊อคคอลากไปให้ห่างๆ น้องๆพวกนี้ซะก่อนอะครับ เซ็งเลย...ก่อนไปไอโมก็ส่งยิ้มให้น้องน่ารักก่อนครับโอ้ววววน่าร้ากกกก...น้องเค้าอายหน้าแดงเลยครับคิคิ...จากนั้นผมก็หันมาจะเล่นงานไอนัทมันแหละครับเคืองมันนิดๆอะ... แต่พอมองเห็นแววตาละห้อยอ้อนวอนของมันแล้วผมก็ได้แต่อึ้ง อะครับ..ใจอ่อนยวบเลยหวั่นไหวเล็กๆครับ.. กูแค่เล่นๆ หนุกๆ อะไอนัท กูไม่ได้คิดจะจีบน้องเค้าจริงๆซะหน่อยอะ...ผมก็ทำได้แค่ยิ้มประจบประแจงมันอะครับ...ไอนัทมันค่อยยิ้มออกหน่อย ไอโม แอบปาดเหงื่อเลยครับ เหนื่อยชิบเลยกู...ฮู้
และแล้วพวกผมก็ได้เวลาลงสนามซะทีครับ...หนุกมากเลยครับ...(เล่นแบบไม่หวังผลแพ้ชนะอะครับเลยชิวๆ) ผมเป็นกองหน้าครับ..มีหน้าที่บุกทำประตูอย่างเดียว แอะ คู่กับไอวิทย์ ครับ ผมกับมันรู้ใจกันครับ..เลยได้เล่นคู่กัน...ไอนัทกองหลังครับ ไอปอด์นกองกลาง ส่วนไอคิมไม่รู้ครับ. อย่างที่บอกครับ ...หลังจากท้ารบกับมันบนรถแล้วผมก็ไม่ได้ชายหางตามองมันอีกเลย..ไม่สนใจมันเห็นมันเป็นเหมือนคาร์บอนไดออกไซด์...ไม่มีประโยชน์แถมยังมีโทษอีกต่างหากสูดเข้าไปมากๆไม่ดีต่อสุขภาพครับ..ไอโมเลยเลือกที่จะไม่เข้าใกล้ครับ
.การแข่งขันก็ได้ดำเนินไปแหละครับ.....เตะไปได้ไม่ถึง 10 นาทีครับ ผมก็ทำประตูให้ทีมเราได้อะครับ..แหม๋ ดีใจเป็นที่สุดเลยครับ ออกมานอกถิ่นไงครับ เลยดีใจ โชว์สาวด้วยครับฮ่าๆๆ..เพื่อนๆในทีมวิ่งมากอดผมใหญ่เลยครับ..ไอนัทไอเลวมันโคตรเนียนเลยครับแอบจุ๊บแก้ม ผมด้วยอะ ไอบ้า...คนเยอะแยะกูอาย แม่ม..ผมก็ได้แต่มองหน้ามันเคืองๆ อะครับ ...ไอนัทมันยิ้มแล้วยักกคิ้วให้ผมทีนึง แล้วมันก็เดินกลับไปประจำที่มันอะครับ ...ชิ...
และครึ่งแรกก็จบลงครับ โดยทีมผม นำ 1-0 แฮะ ....พอครึ่ง หลัง เริ่มได้ไม่เท่าไหร่.ขาไอโมก็เริ่มชาหนึบ.ครับมันไล่มาตั้งกะปลายเท้าจนถึงต้นขาเลยครับ เจ็บจนผมทนไม่ไหวต้องล้มตัวลงนอนกับพื้นสนามอะครับ...กัดฟันกร๊อดๆ แหละครับ..โอ้ยยยยยยไอโมโดนตะคิวแดก... เจ็บ เครียดดดดดดดดดดดดด....กินเหล้า.
“ตาหวานเป็นไรอะ ...เป้นตะคิวเหรอ...” คนแรกที่วิ่งมาถึงตัวผมคือไอนัท..อีกแล้วครับ..ไอบ้า เห็นอยู่แล้วยังจะถาม แหนะ พาลครับพาล..แล้วไอนัทมันก็จับให้ผมนอนหงายถอดสตั๊ดผมออก แล้วนวดคลึงที่เท้าผมอะครับ มันก็นวดไป ผมก็ครางฮือๆ แหละครับ เจ็บอะ..แล้วมันก็ยกขาผมขึ้นแล้วกดน้ำหนักตัวมันลงที่ขาผมอะครับ ฮือ เจ็บว้อยยยยยยยยยจะตายแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...
ไอนัทมันทำยังงั้นซักพักแหละครับ มันกับเพื่อนในทีมจึงหามผมออกจากสนาม..ไปวางไว้ที่ข้างสนามอะครับ....แล้วก็เริ่มนวดขาให้ผมอีกครั้งนึงอะครับ ผมก็ไม่ได้มองหรอกนะครับว่าใครเป็นคนนวด...รู้แต่ว่าไอนัทมันลงไปเล่นต่อแล้ว เพราะมันกระซิบบอกผมก่อนไปอะครับมันแอบกัดหูผมด้วยครับไอบ้า..ไม่ดูกาละเทศะเลยแม่ม กูหล่ะเซ็ง .....แล้วเพื่อนคนที่หามผมมาก็นวดขาผมตั้งแต่ปลายเท้าไล่ขึ้นมาจนถึงต้นขาเลยครับมือหนักดีชิบหายเลยครับ...ไอโมยังหลับตาปี๋อยู่ครับ..เริ่มสบายขึ้นมาแล้วครับ ...ไม่เจ็บมากเหมือนเมื่อกี้อะ..แล้วเค้าก็ยกขาผมขึ้นทำเหมือนที่ไอนัททำให้ผมเมื่อกี้แหละครับ...ผมเลยลืมตาขึ้นมอง..ตาสบตา นิ่งไป 3 วิครับ....
ผมกับมันยังจ้องตากันต่อไปไม่มีใครยอมหลบ ...ครับคนที่นวดให้ผมคือไอคิมนั้นเอง...ไอคิมมันก็ยังทำหน้าที่..ดึงขาผมต่อไปอะครับแต่ตายังจ้องเขม่งอยู่ที่ผมอะ หน้าบึ้งมากมาย....โธ่ เอ้ยไอคาร์บอนไดออกไซต์เอ้ย..และ.มันก็เป็นฝ่ายหลบตาผมก่อนอะครับ แล้วมันก็ปล่อยขาผมลง.มันนั่งลงแล้วเริ่มนวดขาผมอีกครั้งอะครับ...ตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นมากแล้วครับ..ผมจึงสะบัดขาออกจากมือมันอย่างแรง...ค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วเดินกระเผกๆไปหาเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ใกล้ๆอะครับ....ไม่หันกลับไปมองมันแม้แต่หางตา..
“พี่เบอร์ 13 ค้า...เจ็บมากไหมค่ะ...ให้นู๋ช่วยนวดไหม” หึหึ...จากเครียดๆเมื่อกี้นี้ มาเจอคำพูดแบบนี้ทำให้ผมยิ้มได้เหมือนกันครับ...ผมจึงหันหน้าไปยิ้มแล้วโบกมือให้ น้องๆ เค้าหน่อยนึง...ให้น้องน่ารักเป็นพิเศษครับ ครึครึ..แหม๋กรี๊ด กันอีกแล้วครับ..(อืมกูก็เนื้อหอมเหมือนกันนี้หว่า อาฮุ อาฮุ ความจริง น้องๆ เค้าก็กรี๊ดให้กับทุกคนแหละครับ หึหึ)
ไอโมก็ได้แต่ขำแหละครับแล้วก็มีมือ มือนึงมาพยุงตัวผมให้เดินไปนั่งลงที่ม้านั่งข้างสนามอะครับ...ตอนแรกผมนึกว่าไอคิม เลยกะจะสะบัดออก แต่พอมองหน้าแล้วเป็นรุ่นพี่ในทีม..เลยอยู่เฉยๆ ให้พี่เค้าพยุงไปนั่งอะครับ...หึหึ..ไอคิมมันจะมาช่วยพยุงกูไมวะ..มันเกลียดกูจะตาย ที่มันช่วยนวดเมื่อกี้ก็เพราะมันอยู่ใกล้หรอก ถ้าไม่ไปช่วยก็น่าเกลียด...หยุดคิดได้แล้วมึงไอโม...มันคือคาร์บอนไดอ๊อกไซต์จำไว้.. เฮ้อ สบายใจขึ้นมานิดครับแล้วพี่ในทีม ก็ให้ผมนอนลงบนม้านั่งยาวๆ แล้วพี่เค้าก็ช่วยนวดขาให้ผมอะครับ..แฮะสบายโคตรๆเลยครับไอโม....
-
:dont2:¤¹´Õ¡çÁÕÊÔ·¸ÔìËÅØ´ä´éàËÁ×͹¡Ñ¹ à¾ÃÒз¹Ãͨ¹àÊÕÂä»ãË餹Í×è¹ ¤§·Óã¨ÅÓºÒ¡ ¡Ò÷Ô駾Õè¹Ñ·Ãͨ¹¿Ø駫èÒ¹·Ñé§Çѹ ¨¹à¡Ô´à˵ءÒóìàÅÇÃéÒ¢Öé¹ ¡çʧÊÒ÷ء¤¹àŤÃѺ áµèÊÔ觷Õèà¡Ô´¢Öé¹à¾ÃÒзء¤¹ÃÑ¡¤Ø³âÁ ÍÂèÒ§ÁÒ¡ÁÒ ¨¹à¡Ô´¤ÇÒÁ¢Ñ´áÂ駡ѹ àÁ×èÍÁÒÃÇÁ¡Ñ¹ ¨Ö§·ÓãËé¤Ø³âÁÅÓºÒ¡ã¨áÅÐà¨çºµÑÇ
áͺËÇѧÇèÒÇÔ·Â줧¨Ðä´éÂÔ¹àÊÕ§áÅеÒÁÁÒªèǹФÃѺ à¾ÃÒÐÇÔ·ÂìÍÒ¨¨ÐµéͧàÊÕÂã¨ÁÒ¡ËÒ¡âÁà»ç¹äÃä»
แล้วอันนี้คืออารายอะแน๋ว
ภาษาเทพเหรอครับ
:o11:
-
อย่าอ่านยิงรู้สึกว่าโมน่ารัก >< :like6:
-
:o8: ก็น่านจิพูห์ รอเจ้าตัวเค้ามาแปลให้อยู่เนี่ย :o10:
-
:dont2:¤¹´Õ¡çÁÕÊÔ·¸ÔìËÅØ´ä´éàËÁ×͹¡Ñ¹ à¾ÃÒз¹Ãͨ¹àÊÕÂä»ãË餹Í×è¹ ¤§·Óã¨ÅÓºÒ¡ ¡Ò÷Ô駾Õè¹Ñ·Ãͨ¹¿Ø駫èÒ¹·Ñé§Çѹ ¨¹à¡Ô´à˵ءÒóìàÅÇÃéÒ¢Öé¹ ¡çʧÊÒ÷ء¤¹àŤÃѺ áµèÊÔ觷Õèà¡Ô´¢Öé¹à¾ÃÒзء¤¹ÃÑ¡¤Ø³âÁ ÍÂèÒ§ÁÒ¡ÁÒ ¨¹à¡Ô´¤ÇÒÁ¢Ñ´áÂ駡ѹ àÁ×èÍÁÒÃÇÁ¡Ñ¹ ¨Ö§·ÓãËé¤Ø³âÁÅÓºÒ¡ã¨áÅÐà¨çºµÑÇ
áͺËÇѧÇèÒÇÔ·Â줧¨Ðä´éÂÔ¹àÊÕ§áÅеÒÁÁÒªèǹФÃѺ à¾ÃÒÐÇÔ·ÂìÍÒ¨¨ÐµéͧàÊÕÂã¨ÁÒ¡ËÒ¡âÁà»ç¹äÃä»
แล้วอันนี้คืออารายอะแน๋ว
ภาษาเทพเหรอครับ
:o11:
เขาใช้มือถือพิมพ์ ซึ่งมันคงไม่ support font utf-8
-
... o6
ยังบอกอะไรไม่ได้อ่ะคับ..รู้แต่เรื่องมันเศร้า.. :sad2:
รอต่อปายค้าบ..รอต่อปาย... o14
-
จุใจจิงๆเลย วันล่ะ3ตอนแนะ อิอิ
อยากรู้เร็วๆจังเลยคับ ว่าโมกะคิมจะได้คุยกันดีๆมั้ย
-
มาย่ำต๊อกๆ ตอนดึกๆ o3
แล้วก้อค่อย ค่อย ย่อง ออกจากกระทู้ไปแบบเนียน เนียน อิอิ o8
-
...........เห็นคนที่เรารักเป็นก๊าซคาร์บอนได้ออกไซด์เลยหรอ..........
.....................จะทำได้นานแค่ไหนหนอ........ :laugh: :laugh:
...........ระวังจะเปลี่ยนเป็นก๊าซออกซิเจนนะจ้ะ.........ทำยังไงก็ขาดไม่ได้......... o14 o14
-
:freeze:
เอ๋า.............พิมพ์จากมือถือไม่ได้เหรอ :o11:
แล้วรู้ได้ไงว่าส่งจากือถือ :confuse:
พอดีตามอ่านจากมือถือมาตลอด แล้วอดใจไม่ไหวที่จะตอบแสดงความเห็น
ตอนที่พี่นัท เปลี๊ยนไป๋................... สงสารพี่นัทมาก และเข้าใจว่าเป็นอารมณ์ชั่ววูบ :o
ของคนที่ผิดหวังอย่างแรง ที่อุตส่าห์ทำดีตลอด(4ปีใช่ไหม) แล้วได้ผลเช่นนี้
ไม่อยากให้เหตุการณ์เลวร้ายไปกว่านี้(คนรักกันทั้งนั้น)
รักมากก็หวังมากและเจ็บมากเช่นกัน o6
เฉลยที่พิมพ์ไปละกัน เด่วค้างคาให้คนอื่นหงุดหงิดซะเปล่าๆ :try2:
คร่าวๆนะจำรายละเอียดไม่แม่นแล้ว o14
เข้าใจนัทมากๆและสงสารทุกคน การที่คุณโมปล่อยให้พี่นัทฟุ้งซ่านทั้งวันโดยไม่เข้าไปเคลียร์ปัญหา
ทั้งที่กลับมาตั้งนานแล้ว (ทีกะคิมยังกล้าไปเคลียร์-อารมณ์ที่ค้างเลย--ทันทีที่ลงรถด้วย) :haun5:
รู้อยู่ว่าพี่เขารักเราขนาดไหน คงตั้งตาคอยจนตาตั้งไปแล้ว มั๊ง :dont2:
และแอบหวังว่าเมื่อคุณโมถูกปล้ำ ไอวิทย์น่าจะเข้าช่วยทัน และไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เลวร้าย
เหมือนกะคิมทำกะโมไว้ (เพราะคิดว่าวิทย์คงรักโมเหมือนกัน --แบบไหนไม่รู้) :o8: :o8:
สรุปว่าการมีคนรุมรัก เป็นทุกขลาภ :sad2:
เมื่อมารวมๆกันจนถึงจุดแตกหักก็ทำให้ทุกคนเจ็บเจียนตาย คุณโมกล้าเล่นกะความรักได้อย่าง o13
ผมเองเมื่อมีคนมาชอบก็พยายามรักษาระยะห่างไว้ กลัวมันจะจบไม่สวยอ่ะ แบบหึงๆ เนี่ยไม่ชอบเลย
ปัจจุบันจึงเหลือค้างอยู่เนี่ย กลัวแม่ตีด้วย
ไม่กล้าใช้คอมพ์ทั่วไปอ่านกลัวหลบแม่-เพื่อนไม่ได้
เลยจิ้มอ่านจากมือถือตลอด o7
-
คือมือถือบางรุ่นมันคงไม่supportอ่ะจ้ะ เวลาพิมพ์ออกมาเลยเปงภาษาเทพ แต่ไม่เป็นไร จาพิมพ์ออกมาเป็นภาษาไหนก็ตาม โมโมก็คงรับรู้ได้ด้วยใจ ขอบคุณมากๆเลยนะที่เข้ามาอ่านและตอบรีพลาย จุ๊ฟๆ o1
-
o7 นัทดีออกปานนี้ ทำมายยยยยยยยยยย :o12:
-
อยากบอกโมว่าชอบเรื่องนี้มากๆๆๆเลยละ
รักพี่นัท รักโม แล้วเด๋วนี้ก็รักคิมแล้วด้วย 55
เป็นกำลังใจให้โมกับแน๋วนะจ๊ะ สู้สู้ รออ่านต่อน้าแน๋วที่ร๊ากกก o15
-
เข้ามารีเรื่องนี้ครั้งแรกเลยอะค่ะ
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยอะ
พี่โมน่ารักมากมาย
เป็นกำลังใจให้พี่แน๋วนะคะ
-
เขินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:o8:
ลอย แล้ว ลอยแล้ว :o10: ดึงหาง ไว้ด้วย
อ๊ากกกกกกกกกกกก :serius2:
ขอแก้ ข่าวหน่อย..... :teach:
เค้าปล่าว น่าร้าก นะ :impress: เค้า หล่อตะ หาก ชิชิ o16
-
อ่านะ คนหล่อทำไรก็ไม่น่าเกลียดใช่ป่าวจ๊ะโม o13
เหมือนแน๋วไง โก๊ะยังไงก็ยังดูน่าร๊ากกกอยู่ :laugh3:
-
พี่แน๋วจ๋า โก๊ะนานๆครั้งก็น่ารักดีหรอก
แต่ถ้าโก๊ะบ่อยๆ
มีเคืองนะเนี่ยยย o12
:o10: 5555+ หายไปตั้ง 22 ตอนแหนะ
แต่ก็เข้าใจอ่ะนะ ว่าเป็นผู้สูงอายุแล้ว o1
-
ง่ะ มาว่าเค้าแก่ แงๆๆๆ o9 จายร้ายยยยย
-
à¢Ô¹æ æ æ æ æ æ æ æ æ æ
:o8:
ÅÍ áÅéÇ ÅÍ áÅéÇ :o10: ´Ö§ËÒ§ äÇé´éÇÂ
ÍêÒ¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡ :serius2:
¢Í á¡é ¢èÒÇ˹èÍÂ..... :teach:
à¤éÒ»ÅèÒÇ ¹èÒÃéÒ¡ ¹Ð :impress: à¤éÒ ËÅè͵РËÒ¡ ªÔªÔ o16
:-[ :-[
-
ตอนที่ 76
การแข่งขันเป็นไปอย่างเข้มข้นครับ แหม๋ เห็นเป็นข้าราชการ นึกว่าจะธรรมดาที่ไหนได้..เก่งใช่เล่นเลยครับ...ครึ่งหลังเล่นไปได้ซักพัก ก็มีการเปลี่ยนตัวอีกครั้งครับ..คราวนี้เอาไอคิม..ลงไป(ว่าจะไม่สนใจครับ แต่มันดันมาอยู่ในสายตาพอดี) และเอาไอนัทออก...ตอนที่วิ่งลงไปในสนามไอคิมมันพูดไรกะไอนัทไม่รู้ครับ..ไอนัททำหน้าโหดขึ้นมาทันทีทันใดเลยครับ...แล้วไอคิมมันก็วิ่งลงสนามไป ส่วนไอนัท ก็เดินมานั่งข้างผม แล้วมันก็เงียบครับไม่พูดไรกะผมเลยอะ...ผมอยากจะถามนะว่าเมื่อกี้คุยไรกัน แต่ดูสีหน้าไอนัทแล้วมันไม่ค่อยอยากจะคุยกะผมเท่าไหร่แฮะ ผมเลย ...รูดซิบ ปากตัวเองอย่างด่วน..แอบเหล่มันเป็นพักๆ ก็เห็นมันเอาแต่นั่งจ้องผมอะครับ...เฮ้อ เป้นไรของมึงอีกเนี๊ยะ...มีไรก็ไม่พูดอีกแหละ กูหล่ะเซ็ง..ผมเลยหันหน้าไปจ้องหน้ามัน..หงุดหงิดชิบหายเลยครับ
“เป็นไรเนี๊ยะพี่นัท จ้องอยู่นั้นแหละ มีไรปล่าว...ถ้ามีก็พูดมา .ถ้าไม่มี..ก็เลิกทำหน้าแบบนี้ซะที ไม่ชอบ..รำคาญ”ผมพูดกะไอนัทมันห้วนๆ อะครับ...แล้วสะบัดหน้าหนีมันอะ เซ็ง จะพูดไรก็ไม่พูด หงุดหงิดเว้ย...แม่ม
“ถอดต่างหูออกซะ..”ไอนัทมันพูดกับผมห้วนๆ เหมือนกันครับ แล้วจ้องหน้าผมเขม็ง มือมันก็เอื้อมมา จะดึงต่างหู ข้างที่มี ตัว k ออกอะครับ...ไอโมฉุนขาดเลยครับตอนนี้..ปัดมือมันออกอย่างแรงเลยครับ...
“ไม่..เลิกพูดเรื่องนี้ซะที..ถ้ารับไม่ได้ก็ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก..” ผมตวาดมันเสียงดัง แล้วลุกขึ้น เดิน กะเผกๆ ออกจากตรงนั้นไปเลยครับ...ไม่ได้สนใจด้วยว่าใครจะมองยังไง รู้แต่ว่ากูหงุดหงิด เว้ยยยยยยยยแม่ม เป็นห่าไรกันนักหนา วะ...เซ็งชิบ...ยุ่งยากนัก...กูเลิกยุ่งกับมันหมดทุกตัวเลย..ห่ะนี้...
ผมเดินมาทรุดตัว ลงนั่ง ลงบนม้าหินอ่อน ใต้ต้นไม้ต้นนึง ห่างจากสนามฟุตบอลพอควรครับ ..ตรงนี้ไม่มีคนดี เฮ้อ หงุดหงิด ชิบหายเลยกูแม่ม...เซ็ง..ผมก็เงยหน้าขึ้นอ้าแขนออกทั้ง 2 ข้างพาดไปตามความยาวของพนักม้าหิน ขา ข้างนึงยกขึ้นเหยียบม้าหินอีกตัว....หลับตาลงพยายามระงับอารมณ์ โมโห ของตัวเองอย่างเร่งด่วน...ทำไมกูถึงได้โมโห ไอนัทมันขนาดนี้วะ ทำไมกัน...พอนึกมาถึงตรงนี้ ไอโมก็ได้แต่อึ้งในใจอะครับ...แค่ไอนัทมัน อยากให้ถอดต่างหูออก ทำให้กูโมโหขนาดนี้เลยเหรอวะเนี๊ยะ...ก็นั้นมันตัวแทนไอคิม นะเว้ยไอคิมมันเป็นคนเจาะให้ใส่ให้เลยนะ...แล้วกูก็สัญญากับตัวเองไว้แล้วด้วยว่าจะไม่ถอด..อะ ...แล้วทำไมกูต้องมีอะไรแทนตัวไอคิมมัน ด้วยวะ...แม่ม...แล้วนี้กูรู้สึกยังไงกับมันกันแน่วะเนี๊ยะ....โอ้ยกูอยากจะบ้า.....ผมก้ได้แต่ยกมือขึ้นกุมขมับของตัวเองอะครับ รู้สึกปวดหัวตุบๆ ขึ้นมาเฉยๆอะ...
“เอ่อ พี่ค่ะ.. พี่ ค่ะ...” เสียงหวานๆ สั่นๆ ดังอยู่ ข้างตัวทำให้ผม ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมอง...อืม...น้องน่ารัก นั้นเองครับ น้องเค้ายืนมองผมอยู่อะครับหน้าแดงแจ๋ เลยครับ...หึหึ..อายเหรอ..แต่กล้าดีนะเนี๊ยะ ..หึหึ...แถมยังมีองครักษ์ขนาบข้างมาด้วย อีก 2 หน่อ...
“ครับ ว่าไงครับ..” ผมก็ยิ้มให้น้องเค้าหน่อยนึงอะครับ...กล้าเข้ามาคุยด้วยก็จะคุยด้วยก็แล้วกันวะ..เฮ้อ กำลังเซ็งๆ อยู่พอดี หาไรทำแก้เซ็งก็ดีเหมือนกัน...
“เอ่อ...คือ..พี่ดื่มน้ำไหมค่ะ” แล้วน้องเค้าก็ยื่นขวดน้ำให้ผมอะครับ...มือน้องเค้าสั่นๆ ด้วยครับ..น่ารักดี
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มให้น้องเค้านิดนึงแล้วยื่นมือไปรับขวดน้ำจากมือน้องเค้า ..เปิดฝากออก แล้วกรอก ลงปากอย่างด่วนเลยครับ....
“นั่งก่อนสิครับน้อง” พอผมดื่มเสร็จ ก็ชวนน้องเค้าให้นั่งเป็นเพื่อนอะครับ...หึหึ..
น้องเค้าหันไปมองหน้าเพื่อนๆ ของเค้า ผมก็ยกขาที่เหยียบบนม้าหินอีกตัวลงอะครับ เพื่อให้น้องๆ ได้นั่งคุยเป็นเพื่อนผมอะ แล้วน้องๆ ทั้ง 3 คนก็เดินมานั่งบนม้าหินข้างๆผมนั้นแหละครับ ..แล้วผมกับพวกน้องๆ เค้าก็คุย กันไปเรื่อยเปื่อยแหละครับ..พวกน้องๆ เค้าพึ่งเรียนอยู่ ม.4 กันเองอะครับเพื่อนๆ...น้องน่ารักเค้า ชื่อ น้องต่าย ครับ ชื่อน่ารักจริงๆ..เพื่อนๆน้องเค้าชื่อไรจำไม่ได้แล้วครับ..เหอๆผมกับพวกน้องๆเค้าก็คุยกันเรื่อยเปื่อยแหละครับ ผมยิ่งคุยยิ่งเพลินครับ..น้องต่ายไม่ค่อยพูดหรอกครับ เอาแต่ยิ้ม อย่างเดียว...ที่คุยเก่งก็คือเพื่อนๆ น้องเค้า ทั้ง 2 คนนั้นแหละครับ คุยนั้นคุยนี้กันเรื่อยเปื่อย ทำให้อารมณ์ หงุดหงิด ของผมเมื่อครู่ มันจางลงไปเยอะเหมือนกันครับ ใจเย็น อารมณ์เย็นขึ้นเยอะเลยอะ....เค้าเรียกนารีบำบัด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นั่งคุยกันนานเท่าไหร่ไม่รู้ ครับ แล้วผมก็มองเห็นไอนัท มันเดินเข้ามาตรงที่พวกผมนั่งอยู่อะครับ...หน้าบึ้งมาเชียว เซ็งเลยกู แม่ม
“ตาหวาน ไปได้แล้ว...ทุกคนรออยู่..” มันพูดกับผมห้วนๆ อะครับ แถมยังเรียกผมตาหวานต่อหน้าคนอื่นที่ไม่ใช่คนที่สนิทอีกแหนะ..หงุดหงิด..ผมก็ทำหน้าเหม็นเบื่อใส่มันอะครับ..แล้วหันไปยิ้มให้น้องๆเค้าอะครับ..
“พี่ไปก่อนนะครับ น้องๆ...แล้วหวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะครับ” ส่งยิ้มอีกครั้ง แล้วลุกขึ้นยืนอะครับ...
“เอ่อ...พี่ แตงโมค่ะ...ขอเบอร์โทรได้รึเปล่าค่ะ” หือ โอ้วว กล้าขอเบอร์โทรด้วย หึหึ แต่ไม่ใช่น้องต่ายนะครับ ที่ขอ เพื่อนน้องเค้าต่างหาก ส่วนน้องต่าย ก็ยืนหน้าแดงอยู่ใกล้ๆ นั้นแหละครับ...กล้าขอก็กล้าให้ครับ....ในระหว่างนี้ผมไม่ได้มองไอนัทมันเลยครับเลยไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไง..
“มีปากกา กระดาษไหม” ผมพูดยิ้มๆอะครับน้องเค้า รีบยื่นปากกา กะกระดาษให้ผมทันทีเลยครับ...ผมหยิบปากกามาแล้วก็เขียนเบอร์โทรผมให้น้องเค้าอะครับ... พอผมเขียนเสร็จไอนัทมันก็เข้ามาล๊อกคอผมแล้วลากผมออกมาจากน้องๆเค้าอีกแล้วครับ...
“พี่ไปแล้วนะครับ ...บายครับน้องๆ” ผมยกมือขึ้นบายๆ น้องเค้า ก่อนที่ไอนัทมันจะลากผมออกห่างจากน้องๆเค้าอะครับ...พอออกมาห่างจากน้องๆเค้าพอควรผมก็พยายามดึงแขนไอนัทมันออกจากคอผมอะครับ...แต่มันยิ่งกอดคอผมแน่นกว่าเดิมอีกครับ...ไอบ้ากูหายใจไม่ออกปล่อยกู...แล้วมันก็ลากผมไปหลังรถตู้คันนึงครับ ลับตาคนพอควรอะ..มันจะทำไรกูวะ...ผมก็อ้าปากเตรียมด่ามันอะครับ.ก่อนที่ผมจะทันได้เอ่ยปากอะไรออกมาไอนัทมันก็ดึงหน้าผมไปจูบปากอะครับ...แล้วมันก็ปล่อยผมอะ ผมตกใจมากเลยครับ ไอโมหน้าซีดเผือดเลยครับเพื่อนๆ.. กลัวมีคนเห็นมากเลยอะ...ผมก็มองซ้ายมองขวาแหละครับ ดีนะที่ไม่มีใคร..ผมก็หน้าบึ้งเลยแหละครับคราวนี้โกรธมันขึ้นมาอีกแล้วครับ..
ไอนัทมันเดินเข้ามาหาผมอีกครั้ง แล้วมันก็กอดผมไว้แน่นเลยครับ..แล้วมันก็ซบหน้าลงกับบ่าผมอะครับ
“พี่จะไม่พูดเรื่องนั้นอีกแล้วนะครับ...อย่าโกรธพี่เลยนะ...นะครับ...” ไอนัทมันพูดเสียงอ่อยๆ เศร้าๆ ยังไงบอกไม่ถูกอะครับ...รู้สึกผิดขึ้นมากระทันหันครับ...
แต่จะให้ทำยังไงได้เล่า...ผมยกมือขึ้นกอดตอบมันแล้ว กดปากลงที่แก้มมันด้วยครับ...ไอนัทมันดึงหน้าผมไปจูบ อีกทีนึง แล้วมันก็เปลี่ยนจากโอบกอดผมมากอดคอผมแทนอะครับ แล้วมันก็ยิ้มให้ผมด้วยครับ ถึงปากมันจะยิ้มแต่ตามันยังเศร้าๆ อยู่เลยอะครับ ผมจึงยิ้มให้มันบ้างครับ แล้วหันไปจุ๊บเบาๆที่ปากมันที...ขอบใจนะไอนัท...ผมเลื่อนมือไปกอดเอวไอนัท แล้วเราสองคนก็เดินออกจากหลังรถตู้คันนั้นออกไปหาเพื่อนๆ ที่รออยู่ที่เต้น...อำนวยการ...
-
ตอนที่ 77
ในระหว่างเดินไปที่เต็นไอนัทมันก็บอกผมแหละครับว่า เมื่อกี้ เสมอกัน ฮี่ๆ เซ็งเล็กๆครับ อุตสาห์ข้ามจังหวัดมา ดันเสมอกันซะงั้น เฮ้อ...ที่เต็นอำนวยการตอนนี้ มีคนอยู่น้อยครับ....เที่ยงแล้วครับ ทุกคนเลยไปหาไรใส่ท้องกันหมด ฮี่ๆ ก็เหลือแต่ พวกผมนี้แหละครับ พอผมกับไอนัทเดินเข้าไป ทุกคนก็ถามผมใหญ่อะครับ ว่าเมื่อกี้เป็นไรอยู่ๆ ก้อตะโกนโหวกเหวก แล้วนี้หายหัวไปไหนมาแฮะ..ผมก็บอกพวกเค้าแหละครับว่าแค่หงุดหงิดไรนิดหน่อย ส่วนไอนัทตัวดีมันก็บอกกับ ทุกคนว่า ผมหงุดหงิดแล้วแอบหนี ไปนั่งจีบสาว เจ้ยยย...เพื่อนทุกคนก็แซวผมใหญ่ว่าผมอะเสน่ห์แรงน่าดู ใครเห็นก็รักก็หลงไรทำนองนั้น คิคิ ไอโม ก็ยิ้มรับอย่างหน้าชื่นตาบานแหละครับ นำความหมั่นไส้มาสู่ไอนัทมันอย่างยิ่ง เลยโดนมันเขกกระโหลกไปอีก 1 โป้ก.. ผมรู้สึกว่าวันนี้ไอนัทมันจะเขกกระโหลกผมบ่อยเกินไปแล้วนะเนี๊ยะ..ชิ..ผมก็หน้างอขึ้นมาในบัดดล แหละครับ...ไอนัทมันหัวเราะใหญ่เลยครับ แล้วมันก็เอามือมาขยี้หัวผมด้วยอะ ขยี้จนหัวผมยุ่งไปหมดเลยครับ เพื่อนๆ.... ไอโมก็ร้องโวยวายแหละครับ..ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นเลยหัวเราะผมใหญ่เลยอะ ไม่เว้นแม้แต่พ่อไอพี่โต มัน ฮึย ..ไอนัทไอบ้า กูไม่ใช่เด็กๆ นะทำบ้าไรมึงเนี๊ยะ กูอายคนอื่นเค้านะ...
หน้าผมยิ่งงอเข้าไปใหญ่เลยครับ..แล้วผมก็สะบัดหน้าพรืดหนีจากไอนัทมันอะครับ... แล้วสายตาผมก็ได้สบกับสายตาของไอคิมมันอย่างจังเลยครับ...มันมองผมอยู่อะ มันมองผมนิ่งๆ..แววตามันเหมือนกับตอนนั้น ...ตอนที่ผมบอกให้มันปล่อยผม...ตอนที่ผมบอกมันว่าผมเลือกไอนัท...หัวใจผมมันกระตุกวูบ ...เจ็บแปล๊บเลยครับ...อย่ามองกูแบบนี้ได้ไหมไอคิม...กูใจหายนะ...มันกับผมมองตากันอยู่นานแหละครับ...จนผมรู้สึกว่าแขนไอนัทที่มันกอดอยู่ที่คอผมมันเริ่มรัดแน่น ขึ้นทุกที...จนผมแทบหายใจไม่ออก ผมจึงหันไปมองหน้าไอนัทมันอะครับ...ไอนัทมันไม่ได้มองมาที่ผม..มันก้มหน้านิ่ง...ปากเม้มแน่นเหมือนมันกำลังพยายามอดทนอดกลั้นกับอะไรบางอย่างอยู่ ..แล้วมันก็เงยหน้าขึ้นมา ยิ้มให้ผม..แววเศร้าๆนั้นไม่ได้หายไปจากแววตาของมันเลย..ผมอยากยกมือขึ้นลูบหัวอยากกอดมันไว้..ผมอยากปลอบใจมัน...แต่ตอนนั้นผมทำไม่ได้...ผมก็ได้แต่ยิ้มให้มันอะครับ...
“เอาหล่ะทุกคน ไปทานข้าวเที่ยง ที่บ้านกันนะ...แม่เค้าทำกับข้าวไว้รอแล้วหล่ะ ไปโต พาเพื่อนไปได้แล้วไป...” เสียงพ่อไอพี่โตมันดังขึ้นทำให้ผม หันหน้ากลับไปมองอะครับ...
“ได้ยินแล้วใช่ไหม พวกมึงอะ...เป็นวาสนาปากพวกมึงจริงๆ หึหึ...แม่กูทำกับข้าวอร่อยสุดๆ เลยนะเว้ย กูจะบอกให้ หึหึ…แต่แม่กูไม่ค่อยชอบทำเท่าไหร่หว่ะ สงสัยงานนี้ทำต้อนรับว่าที่ลูกสะใภ้ ฮ่าๆๆ” พอไอพี่โตพูดจบ มันก็โดนพี่พิ้งซัดเพลี๊ยะเข้าที่หน้ามันเบาๆอะครับ ...พวกผมก็ได้แต่ขำแหละครับ...แล้วพวกลิงกอริลล่าทั้งหลายก็เฮละโลกันไปที่รถพี่โตแหละครับ..โดยมีผมกับไอนัทเดินรั้งท้าย...
“ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยสิ...หมดหล่อหมด...เดี๋ยวไม่รักเลยหนิ..” ผมก็พูดแซวไอนัทมันเบาๆ อะครับ...เผื่อว่ามันจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างหง่ะ..
“ถ้าหล่อแบบนี้ไปตลอด ตาหวานก็จะรักไปตลอดใช่มะ” ไอนัทมันตอบผมเบาๆเหมือนกันอะครับ...แววตามันเริ่มดีขึ้นแล้วครับ...หึหึ ผมก็ยิ้มแล้วยักไหล่ประมาณว่าแน่นอนไรประมาณนั้น..
ไอนัทมันก็เอามือที่กอดอยู่ที่คอผมนั้นแหละครับ..มาขยี้ที่หัวผมอีกแล้วหง่ะ..
“เสียทรงหมด...หมดหล่อกันพอดี” ผมก็ยกมือขึ้นแล้วลูบที่หัวผมอะครับจัดทรงหง่ะ...
“คร้าบ พ่อคนสุดหล่อ...หล่อไปหมดเลย....” เอ๊ะ ชมหรือด่า ผมก็เลยหยุดเดินแล้วมองหน้ามันอะครับ....
“เหลือแต่ ความน่ารักไง ฮ่าๆๆๆ” ไอบ้า มุข บ้า มุขบอไรเนี๊ยะ...เขิลหมดเลยกู....ผมก็เลยยิ้มออกมากับมุข บ้าๆ ของมันอะครับ...
ไอนัทมันยังหัวเราะชอบอกชอบใจอยู่ครับ...ดีแล้วหล่ะ ไอนัทหน่ะให้มันยิ้มให้มันหัวเราะแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว...แล้วผมกับไอนัทก็เดินกอดคอกันไปที่รถ ...และผมก็เห็นว่าไอคิมมันเดินอยู่ข้างหน้าผมอะ...ผมหยักศกที่ระอยู่ที่ต้นคอ ร่างสูงใหญ่ ที่ก้าวเดินอย่างมั่นคง...ทั้งๆ ที่ใกล้ กันแค่นี้ แต่ผม ก็ทำได้แค่มองตามแผ่นหลังมัน.... มองอยู่ห่างๆ..ไม่กล้าแม้แต่จะมองมันตรงๆ ..คิดถึงตรงนี้ใจผมมันก็รู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ยังไงบอกไม่ถูกครับ...ผมยังจำแววตาของไอคิมมันได้อยู่เลยอะ...ทำไมมึงต้องมองกูแบบนั้นด้วยหว่ะ ไอคิม กูหวั่นไหวนะเว้ย....เห็นแววตามันแบบนี้ทีไรผมใจรอนๆ เหมือนจะขาดซะให้ได้ทุกทีเลยครับ...เฮ้อ...ทำยังไงกูถึงจะลืมๆ ไอคิมมันได้ซักทีวะ...ทรมานชิบ....คิดแล้วขอบตาก็ร้อนผ่าวๆแหละครับ...
ตลอดเวลาที่นั่งไปบนรถนั้นไอโมไม่ได้หันไปมองไอคิม มันเลยครับ...กลัวเจอกับแววตาแบบนั้นของมันอีก กลัวอดใจที่จะเดินเข้าไปหามันไม่ได้...สรุปคือ กลัวใจตัวเองชิบหาย....
พอถึงบ้านพี่โต ...พวกผมก็เดินเข้าไปหวัดดี แม่พี่โตมันแหละครับ..แล้วพวกผมก็ไปช่วยๆ กันยกสำรับกับข้าว มาจัด มาวางไว้ที่สวนหลังบ้านพี่โตอะครับ...แฮะ คนเยอะครับ พวกผมเลยปูเสื่อ นั่งเปิบ กันตรงนั้นนั้นแหละ....จัดเสร็จก็จัดการทันทีเลยครับ หิวมากมายเลยพวกผมอะ ...ใช้พลังงานกันไปเยอะครับ....ยิ่งผมนี้ใช้ไปเยอะจริงๆ ครับ ทั้งพลังกายและพลังใจ เฮ้อ...ขอเติมพลังหน่อยเตอะ .........แม่พี่โตนี้ทำกับข้าวอร่อยจริงๆ ครับ สมกับที่ไอพี่โตมันคุยโม้ ไว้เลย...แต่อร่อยสู้ฝีมือแม่ผมไม่ได้หรอกครับอร่อยกว่าเยอะอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พอทานข้าวเสร็จไอพี่โตคนดีที่หนึ่งมันก็บอกกับพวกผมว่า ให้พวกผมพักผ่อนก่อน..แล้วจะพาไปเที่ยวน้ำตก ฮี่ๆๆๆๆๆๆไอโมตื่นเต้นมากมายเลยครับ หุหุ....
พอหนังท้องตึง หนังตาไอโมก็หย่อนแหละครับ ง่วงมากมายเลยอะ...ผมก็ทำหน้าอ้อนๆให้ไอนัทมันแหละครับ...ไอนัทมันเลยไปเอาเสื่อเอาหมอนในบ้านไอพี่โต มาแล้วไปปู...ที่ใต้ต้นมะขามหลังบ้านไอพี่โตนั้นแหละ...พอผมเห็นดังนั้น ก็วิ่งกระดี้กระด๋า ไปหามันทันทีเลยครับ..โดยมีไอวิทย์ ไอปอด์นและไอแซน มันเดินตามไปติดๆ..เหอๆ..ไอนัทมันวางหมอนไว้ให้ผมแล้วเรียบร้อยครับ อู้ย เป็นพ่อบ้านที่ดีจริงๆ เลยมัน พอผมวิ่งไปถึงก็ล้มตัวลงนอนเอาหัวหมุนหมอนที่มันวางไว้ให้นั้นแหละครับ...แค่ผมคนเดียวก็เต็มเสื่อแล้วครับ...ไอพวกที่ตามมาเลยหมดสิทธ์ พวกมันเลยต้องจำใจ ไปเอาเสื่อผืนใหม่มาปูใกล้ๆ กันกับผม..แล้วไอนัทมันก็นั่งลงข้างๆผมเอามือลูบหัวผมด้วยอะ...ไอบ้านี้ชอบทำไรประเจิดประเจ้ออยู่เรื่อยเลยอะมันอะผมก็กะจะว่ามันซะหน่อยแต่ขี้เกียจครับ...เลยปล่อยให้มันลูบหัว เล่นผม ...ผมอยู่อย่างนั้นหล่ะ........แล้วผม ไอนัทไอปอด์น ไอแซน และไอวิทย์ ก็นอนคุยกันไปเรื่อยและครับ แล้วผมก็ผลอยหลับไปตอนไหนไม่รู้ครับ....สบายจริงๆ เลยกูแม่ม........
-
ตอนที่ 78
ผมรู้สึกตัวตื่นก้เพราะไอนัทนั้นแหละครับมันปลุกผมอะ..ไอนัทมันบอกผมว่าเค้าจะไปเที่ยวน้ำตกกันแล้ว ...มันเลยต้องปลุก.. ..ผมก็งัวเงียสุดฤทธิ์แหละครับ...
“ไปล้างหน้าก่อนดีไหม...จะได้สดชื่น หือ” ไอนัทมันพูดแล้วเอามือลูบหัวผมอีกแล้วอะครับ
ผมก็ส่ายหน้าอย่างเดียวแหละครับ...ขี้เกียจอะ...เลยอ้อนขอขี่หลังไอนัทมันแฮะ...ไอนัทมันก้อหันหลังมาให้ผมแหละครับ..ไอโมยิ้มร่าเลยแหละ..ขยับเข้าไปกอดคอไอนัทมันทันทีอะกลัวมันเปลี่ยนใจ คิคิ...........ไอนัทมันจับขาผม ..แล้วลุกขึ้นพาผมเดินออกไปหาเจ้าพวกนั้นที่หน้าบ้านอะครับ...สบายอีกแล้วครับ...ผมก็หลับตาพริ้มแหละครับ..
พอถึงรถไอนัทมันก็หันหลังให้ผมนั่งบนกระบะรถอะครับ แฮะ ไอโมก็นั่งบนกระบะนั้นแหละครับ แต่ไม่ยอมปล่อยคอมันอะ กอดมันไว้งั้นแหละ..ขาก็หนีบเอวมันไว้งั้นเหมือนกันคิคิ....แกล้งมันอะครับมันจะเดินไปช่วยเจ้าพวกนั้นเก็บของอะ ...ไอนัทมันก็เลยต้องจำใจ(รึเปล่า)ยืนให้ผมหนีบมันไว้งั้นแหละ...
พวกเพื่อนๆก็แซวผมกับไอนัทใหญ่แหละครับ...บอกว่าไอนัทหน่ะเป็นคุณพ่อที่ดี...ดูแลลูก ดีจริงๆ อะไรทำนองนั้น นอกจาก ผมไอนัท ไอวิทย์ พี่โต เจ้าพวก 5 คนนั้นแล้วคนอื่นๆ ก็ไม่รู้เรื่องผมกับไอนัทหรอกครับ..ที่ผมกับมันเล่นหยอกกันคลอเคลียกันมันก็ออกแนว พี่น้อง หรือไม่ก็พ่อลูกแบบที่เจ้าพวกนั้นมันว่านั้นแหละครับ....เพราะผมกับไอนัท ก็ดูเป็นผู้ชายปกติทั่วไปไม่ได้ดู เก๊เกย์ อะไรเลย...และผมกับมันก้ไม่ได้เก๊กแมนอะไรด้วย ทุกอย่างที่ทำ ก็เป็นตัวของตัวเองล้วนๆ แฮะ..
ในระหว่างนั้นผมก็มองเห็นไอคิมมันเดินมาที่รถอะ ผมก็หลบตามันทันทีเลยครับจึงไม่รู้ว่ามันมองผมรึเปล่า ...พอทุกอย่างพร้อมผมก้ปล่อยให้ไอนัทมันกระโดดขึ้นมานั่งข้างผมอะครับ..แฮะ..และการเดินทางไปเที่ยวน้ำตกของเราก็เริ่มขึ้นครับ ไอโมกระดี๋กระด๋าอีกแล้วครับ ผมชอบภูเขาน้ำตก ครับ แฮะ ชอบผืนป่าสายน้ำ(สามชีวิต) ชอบสีเขียวชุ่มชื่นของป่าไม้ครับ (พูดซะเวอร์เลยกู)....ผมไม่ค่อยชอบทะเลเท่าไหร่ครับ ทะเลมันน่ากลัวอะ ...ดูอ้างว้างไงไม่รู้ครับ...ทะเลเป็นที่สำหรับคนอกหัก รักคุดฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สมบุกสมบันพอควรครับ สำหรับเส้นทางไปน้ำตกของพวกเรา เหะๆ ใครจะไปคิดครับว่า...ที่ที่ดูไม่น่าจะมีอะไรแบบนี้จะมีน้ำตกเล็กๆ แห่งนึงซ่อนอยู่ ถนนที่ใช้สัญจรนี้ เป้นถนนลูกรัง ครับ เหอๆ...หัวแดงกันเป็นทิวแถวเลยทีเดียว แล้วไม่ใช่ แค่ กิโล 2 กิโล นะครับ...ที่เป็นลูกรังเนี๊ยะ พอรถเลี้ยวออกจากถนนใหญ่ ก็เป็นลูกรังเลยครับ..ประมาณ 20 กว่ากิโลได้อะ..ผมอะเฉยๆครับ แต่ไอพวกเด็กเต๊บ ทั้งหลายนี้สิ แทนที่มันจะรู้สึกลำบากลำบน มันกลับตื่นเต้นกันใหญ่ครับ สองข้างทางที่รถพวกผมขับผ่านก็เป็นทุ่งนาครับ ข้าวกำลังออกรวงพอดีครับ มองไปทางไหนก็เป็นสีทองอร่ามไปหมด กลิ่นต้นข้าวหอมๆ โชยมาเป็นระยะ ........
ไอพวกเด็กเต๊บ มันก็คว้ากล้องออกมาถ่ายกันเลยทีเดียวครับ...นาบางเจ้าเค้าก็เริ่มเกี่ยวกันแล้ว ...เจ้าพวกนี้ตื่นเต้นใหญ่ ยังกะไม่เคยเห็นอะ...พอพวกมันเห็นควายที่ ชาวบ้านเค้าปล่อยให้ กินตอข้าวที่เค้าเกี่ยวแล้วอะครับ พวกมันก็ชี้ โบ้ ชี้เบ้...อะ ผมก้เลยอดขำไม่ได้ครับ หนึ่งในนั้นก็คือ ไอคิมครับดูท่าทางมันจะตื่นเต้นมากมายเลยทีเดียว ยิ้มอยู่ตลอดเลยครับ...หน้าบานเป็นจานเชิงเลยทีเดียว จนทำให้ผมอดที่จะจ้องมองมันไม่ได้อะครับ...มึงหง่ะยิ้มแบบเนี๊ยะดูดีกว่ายิ้มประหลาดๆ ที่มึงชอบทำเป็นไหนๆ...หล่อชิบ...อ้าวกำ อีกแล้วกู..สะบัดหัวพรืดๆอะ...คิดไรเนี๊ยะกูเฮ้อ..
“จอดๆ จอดๆ เว้ย” และหนึ่งในเพื่อนไอพี่โตมันก็เอามือทุบที่กระบะรถแรงๆ อะครับ...ไอพี่โตมันจึงค่อยๆชะลอรถแล้วจอดลง...พอรถจอดเท่านั้นแหละครับไอพวกเด็กเต๊บ ทั้งหลายมันก็กระโดดหย่อยลงรถทันทีเลยครับ เหลือแต่ผมไอนัท..ไอวิทและเพื่อนๆอีก คน 2 คนที่ยังไม่ขยับและนั่งหัวเราะกับอาการกระดี๋กระด๋า ของพวกมัน...
“พวกมึงเป็นไรวะ ปวดฉี่เหรอ” ไอพี่โตมันเลื่อนกระจกลง แล้วยื่นหน้าออกมาถามอะครับ...
“หึหึ...ปล่าวหรอก จะไปดูเค้าเกี่ยวข้าวใกล้ๆ อะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” เจ้าคนพูดพูดเสร็จ ก็เดิน ลงจากถนน แล้วเดินไปตามคันนาอะครับ..เดินตรงดิ่งไปหาชาวบ้านที่เค้ากำลังเกี่ยวข้าวอยู่กันเลยทีเดียว ...
ชาวบ้านพอเห็นเจ้าพวกนี้เดินลงไป เค้าก็หยุดเกี่ยวแล้วหันมามองกันเป็นแถว ครับ...คงเป็นภาพที่แปลกตาหน้าดูครับ ก็พวกผมทุกคนยังใส่ชุดบอลกันอยู่เลยนี้ครับ ฮ่าๆ...ไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาครับ เลยกะใส่ชุดนี้เล่นน้ำกัน...ไอโมก็หัวเราะเจ้าพวกนี้เอิ้กๆ แหละครับ แล้วจึงกระโดดลงจากรถ แล้วตามพวกมันลงไป...ไอพี่โตมันก็หัวเราะแล้วมันก็ขับรถไปจอดใต้ร่มไม้ แล้ว มันพี่พิ้ง พี่เจน ก็เดินตามกันลงไปตรงที่ชาวบ้านเค้ากำลังเกี่ยวข้าวกันอยู่อะครับ...
“ขอถ่ายรูปได้ไหมครับลุง” เจ้าคนพูดมันยิ้มหน้าบานแล้วยกกล้องขึ้น เตรียมถ่ายอะครับ
“ถ่ายไปทำไมหน่ะ...เจ้าหนุ่ม ...แล้วนี้มาจากไหนกันหล่ะเนี๊ยะ....” ลุงที่กำลังเกี่ยวข้าวอยู่ แกถามขึ้นเสียงดังอะครับ แต่หน้าแกอะเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มครับ...
“อ๋อ..พวกผมเป็นนักศึกษาจาก มหาลัย....(ชื่อมหาลัยครับ) มาเตะบอลที่ในตัวจังหวัดหน่ะครับลุง จะไปเที่ยวน้ำตกกันครับ....เห็นพวกลุงเกี่ยวข้าวอะ เลยสนใจ....” ไอพี่โตมันเป็นคนตอบครับ
และในระหว่างนั้นก็มีหลายคนเดินลงไปในนา..ไปช่วยเค้าเกี่ยวข้าวเฉยเลยอะ...ไอโมไม่ลงไปหรอกครับ....ต้นข้าวอะมันคันนะครับ...ยิ่งพวกผมใส่เกงขาสั้น เสื้อแขนสั้นแบบนี้นี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง.. ..เดี๋ยวพวกมันต้องโดนตอข้าวเกี่ยวแขนขาเป็นแผลแน่นอน ....และผมอะก็ลูกชาวนาของแท้นะครับ....ขี้เกียจเกี่ยวจะตายข้าวหน่ะขนาดข้าวที่นาตัวเองไอโมก็เกี่ยวบ้างนอนพาดคันนาบ้างเลยอะ..เหอๆๆ...ข้าวตัวเองไม่เกี่ยวมาช่วยคนอื่นเกี่ยวนี้มันดูแปลกนา ไอโมก็เลยยืนยิ้มอยู่บนคันนานั้นแหละครับ....
ไอนัท ก็เอาด้วยครับ หุหุ มันลงไปช่วยเค้าเกี่ยวข้าวด้วยครับ ไอนัทมันเกี่ยวเป็นอยู่แล้วหล่ะครับถึงพ่อแม่มันจะรับราชการ...แต่ญาติพี่น้องมันอะก็ชาวนาเหมือนกัน มันก็เลยเกี่ยวเป็นอะครับ...ไอคิมนี้สนุกใหญ่เลยครับมัน..ท่าทางเก้งก้างที่มันจับเคียวหน่ะผมหล่ะหวาดเสียว กลัวเคียวตัดมือมันจริงๆครับ....จะบอกมันให้ระวังตัว ผมกับมันก็เคืองๆ กันอยู่เลย...ช่างหัวมันแล้วกัน...แต่ก็แอบมองแอบเป็นห่วงมันอยู่ลึกๆครับ...เพื่อนพี่โตเห็นว่าผม ท่าทางจะไม่ลงไปเกี่ยวแน่ๆ มันก็เลยยื่นกล้องให้ผม.ผมก็เลยได้เป็นตากล้องจำเป็น ไปในบัดดลครับ...
ในระหว่างที่พวกนี้หนุกหนานกับการเกี่ยวข้าว ผมก็ถ่ายรูปให้พวกมันไปแหละครับ. ...มือก็หักตอข้าว มาทำเป้นปี่ แล้วเป่า..อะครับ ..พอเห็นว่าเป่าได้ ก็ยกให้ พี่พิ้งกับพี่เจนอะครับ เห็นพี่ๆ เค้า ตื่นเต้นอยากได้อะ.. เจ้าพวกเด็กเต๊บ ก็เหมือนกันครับ มันบอกว่าไม่คิดว่า ต้นข้าว จะทำเป็นปี่ได้ด้วย ผมก็เลยบอกว่า ทำได้เยอะกว่านี้อีก ...ของเล่นเล็กๆน้อยๆที่ทำจากต้นข้าวเนี๊ยะเยอะนะคร้าบ..เมื่อก่อนพ่อชอบทำให้ผมเล่นครับ และพ่อก็สอนผมให้ทำด้วย ผมก็เลยทำเป็น แต่ตอนนี้ไม่ได้ทำนานครับลืมไปหมดแล้ว หึหึ....
จนหนำใจครับ...อยู่ที่นั้นเป็นชั่วโมงพูดคุยกับพวกลุงๆป้า เค้า จนเค้าบอกอยากได้เป็นลูกเขยนู้นแหละพวกผมถึงได้กลับไปนั่งบนกระบะหลังรถ และไอพี่โตมันก็ขับรถออกจากตรงนั้นไป...
-
โหสถานการณ์แบบนี้ สงสารพี่นัทจังเลยอ่ะ คงต้องเก็บความเศร้าไว้ในใจ
นายโม นายนี้ก็สุดๆจิงๆเลยน่ะ เฮ้อ.....................แต่ยังไงก็ยังเชียร์คร้าบบบบบบบบบบบบบบบ
-
สงสารพี่นัดอีกตามเคย :sad2:
-
:sad2: เขาดีดีทำไมไม่รัก :sad2:
-
:laugh3: :laugh3: :laugh3: แอบมาแซว รีพลายนี้อ่ะ อิอิ
v
v
เขินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:o8:
ลอย แล้ว ลอยแล้ว :o10: ดึงหาง ไว้ด้วย
อ๊ากกกกกกกกกกกก :serius2:
ขอแก้ ข่าวหน่อย..... :teach:
เค้าปล่าว น่าร้าก นะ :impress: เค้า หล่อตะ หาก ชิชิ o16
^
^
จิส์....หมั่นไส้คนหล่อ...อ.....วุ้ย!~~~ o12
หึหึหึ o3
โฮ่ะๆๆ :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
สงสารพี่นัทมากๆๆ โดยเฉพาะประโยคนี้ :impress:
ผมรู้สึกว่าแขนไอนัทที่มันกอดอยู่ที่คอผมมันเริ่มรัดแน่น ขึ้นทุกที...จนผมแทบหายใจไม่ออก ผมจึงหันไปมองหน้าไอนัทมันอะครับ...ไอนัทมันไม่ได้มองมาที่ผม..มันก้มหน้านิ่ง...ปากเม้มแน่นเหมือนมันกำลังพยายามอดทนอดกลั้นกับอะไรบางอย่างอยู่ ..แล้วมันก็เงยหน้าขึ้นมา ยิ้มให้ผม..แววเศร้าๆนั้นไม่ได้หายไปจากแววตาของมันเลย..
รู้สึกแต่ก็ทำไรไม่ได้ ต้องเก็บกดเอาไว้คนเดียว เฮ้อ :o12:
-
พี่นัทเป็นคนดีจริงๆ
เริ่มงอนโม ที่ไม่ยอมพี่นัท
ชิส์
:o10:
-
ยิ่งอ่าน..ก็ยิ่งสงสารพี่นัทอ่ะคับ.. :o12:
...แต่ก็ต้องรออ่านต่อไปให้จบคับ.. o14
-
..........เมื่อไหร่พี่นัทจะอยู่อย่างมีความสุขซักที...... o7 o7
..........หรือว่ามันจะไม่มีวันนั้น.......... :o12: :o12:
-
ตอนที่ 79
และแล้วการเดินทางกับถนนขรุขระเป็นหลุมเป็นบ่อ..ฝุ่นสีแดงฟุ้งกระจาย พวกผมก็มองเห็นภูเขา อยู่ข้างหน้าแล้วครับ...ถึงเวลาไอโมตื่นเต้นบ้างแล้วครับ เหะๆ...ก้อบ้านผมไม่มีภูเขา น้ำตกนี้ครับ มีแต่ห้วยหนองคลองบึง..and the river คึคึเลยตื่นเต้นเล็กน้อย(ไม่น้อยหล่ะมากเลยแหละ) และยิ่งแม่พี่โตได้เล่าให้พวกผมฟังก่อนที่จะออกเดินทางว่าเป็นน้ำตกสายเล็กๆ ...ไม่ได้ใหญ่โตอะไร และน้ำจากน้ำตกนี้ก็ไหลไปตามคลองเล็กๆ ที่ชาวบ้านเค้าขุดให้น้ำไหลลงมาสู่ไร่นาเค้า ผมยิ่งชอบครับ...ดูเรียบง่ายแต่ยิ่งใหญ่อะ...แม่พี่โตบอกว่าน้ำตกนี้ไหลตลอดทั้งปี ผมก็เลยคิดว่าสงสัยป่าแถวๆนี้ต้องอุดมสมบูรณ์พอควรหล่ะ...หึหึ...และก็ไม่ผิดหวังครับ....
พอถึงตีนเขา พี่โตก็จอดรถลงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นนึง ดูร่มรื่นมากมายเลยครับ...มีรถยนต์ รถแมงกะไซต์จอดอยู่ตามร่มไม้ปะปรายครับ คงมีคนใจตรงกับพวกผมเหมือนกัน...พอพี่โตจอดรถเรียบร้อยพี่เค้าก็บอกว่า ต่อจากนี้พวกผมต้องเดินขึ้นเขาไปที่ต้นน้ำกันเอง..เหอะๆ ไอโมก็ตื่นเต้นเล็กๆ ครับหุหุ...ได้เดินขึ้นเขาด้วยเว้ย...ตั้งแต่ไปเก็บเห็ด กับพวกญาติๆ ที่ภูเขาแถวบ้านลุงผม.. เมื่อหลายปีก่อนไอโมก็ไม่เคยปีนเขาอีกเลย......อยากอย่างแรงครับ..
.ก่อนขึ้นเขาพี่โตได้กำชับให้พวกผมเก็บขวดเหล้าเก็บอุปกรณ์แดกเหล้าต่างๆ นาๆ ไว้ในรถ ไม่ต้อง เอาไปด้วย เดี๋ยวเป็นขยะ...(พึ่งเห็นพี่โตเป็นคนดีศรีสังคมกับเค้าก็คราวนี้แหละ)...พวกผมก้พร้อมใจกันปฏิบัติตามอย่างดีแหละครับ กลัวหนักหน่ะ ไม่อยากมีภาระกันด้วยครับ หุหุ....
และขบวนหนุ่มหน้าตาดี คิคิ..ก็ได้เริ่มออกเดินขึ้นเขากันแล้วครับ ผมกับไอนัทก็ได้เดินรั้งท้ายคนอื่นเค้าอีกเช่นเคยครับ โดยมีไอปอด์นกับไอวิทย์ เดินนำหน้าอยู่เล็กน้อย..ส่วนไอคิมไม่รู้ครับ มันหายจ้อย ออกนอกสายตาผมไปเลยครับ....เส้นทางที่พวกผมใช้เดินก็เป็นทางราบเรียบครับบ่งบอกว่าเป้นเส้นทางที่ใช้สัญจรเดินทางมาเป็นเวลานานโขเหมือนกัน ทางที่เดินไปนี้ยังไม่เห็นน้ำตกครับได้ยินแต่เสียง....และความเย็นที่ได้จากละอองน้ำจากน้ำตกที่กระทบผิว..ก็ทำให้เกิดอาการตัวสั่นได้เหมือนกันครับ(เข้าหน้าหนาวแล้วนี้ครับ)...เดินไปซักพักครับ พวกผมก็มองเห็นน้ำตกแล้วครับ เส้นทางที่พวกผมเดินเนี๊ยะขนานกับน้ำตกครับ..รู้สึกดีมากมายเลยครับที่ได้เห็นสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆลงไปกระทบหิน เสียงดังแผ่วๆ ได้อารมณ์โรแมนติกสุดๆครับ...เงียบสงบดีด้วยไม่เสียงดังวุ่นวายเหมือนกับน้ำตกใหญ่ๆทั่วไปที่ผมเคยไปเที่ยว.....
และไอนัทมันก็คว้าคอผมไปกอด แล้วแอบจูบปากผมผมด้วยอะ ไอโมก็เหล่มองเพื่อนๆ ที่เดินอยู่ด้านหน้าอะครับ กลัวจะมีใครมองเห็นเข้าอะจิ...ไอบ้า...ไอโมก็เลยซัดเพียะที่หน้ามันเข้าให้ ...ไม่รู้จักกาละเทศะอีกแล้วมึงไอนัท...มันจะสลดก็หาไม่ครับ ยังยิ้มหน้าบานอยู่เหมือนเดิม..ชิ ไอโมเลยแกะมือมันออก แล้วเดินนำหน้ามันไปอย่างด่วนครับ...เดินลิ่วๆ แซงคนอื่นไปเรื่อยๆ ครับหนีมันเลยแหละ ชิ...ชอบแตะอั๊ง กูดีนักนะมึง หนีแม่มมันเลย..เดินไปได้ซักพักแหละครับ ไอโมก็หันหลังกลับไปมอง เห็นไอนัทมัน เดินคุยกับเพื่อนมันอยู่ด้านหลังไม่ไกลเท่าไหร่ครับ ชิ...แล้วมันก็หันมามองผมแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมด้วยหง่ะ....
ผมก็เลยจ้ำพรวดๆ ไปต่ออะครับ...จนแซงเพื่อนทุกคนแม้แต่พี่โต อะครับ ก่อนที่จะแซงพี่เค้าผมก็ถามนั้นถามนี้เพื่อเป็นข้อมูลก่อนแหละครับ กลัวหลงหง่ะ...เดินเกือบ ชั่วโมงครับ หอบแฮกๆ เลยครับไอโม...และผมก็เดินไปจนถึงต้นน้ำจนได้ครับ...เป็นแอ่งน้ำขนาดกลางครับ กำลังดีเลย...และก็มีสายน้ำไม่เล็กไม่ใหญ่ตกลงมาดังซู่ๆ...ผมก็มองด้วยความรู้สึกอึ้งเล็กๆครับสวยดีครับไม่เสียแรงที่อุตส่าห์หอบสังขารขึ้นมาถึงนี้.....ตรงแอ่งน้ำนี้ มีคนอยู่ประมาณ 6-7 คนได้ครับ...ผมยังมองไม่เห็นเพื่อนผมคนไหนเลยครับ ฮี่ๆแสดงว่าผมมาถึงเป้นคนแรก เหมือนตัวเองชนะเลิศยังไงบอกไม่ถูก...ภูมิใจลึกๆครับ..คิคิ.......
“พี่ครับ...น้ำตรงนั้นลึกไหมครับ” ผมยิ้มให้ผู้ชายคนนึงที่เค้ากำลังว่ายน้ำไปมาอยู่อะครับ...และก็มีผู้หญิงนั่งอยู่กับแง่งหินใกล้ๆเค้า คิดว่าคงเป็นแฟนกัน ฮี่ๆๆๆ....
“ก้ท่วมหัวเหมือนกันนะ...” ไม่พูดปล่าวครับ พี่เค้าทำให้ผมดูด้วยครับ ..มิดหัวเลยครับ..เห็นแต่มือพี่เค้าไหวๆ..อี๋ แล้วไอโมจะลงไปเล่นได้ไงหล่ะเนี๊ยะ...เสียดายจัง...ผมก้ทำหน้าผิดหวังเล็กๆ อะครับ...ผมอยากไปตรงที่น้ำมันตกลงมาหง่ะ...
“มีตรงไหนที่มันไม่ลึกบ้างอะครับ ผมอยากไปตรงนั้นหน่ะ” ไอโมพูดแล้วชี้มือไปตรงที่น้ำมันตกลงมาอะครับ...
“ว่ายน้ำไม่เป็นเหรอน้อง หึหึ....” พี่เค้าพูดกับผมยิ้มๆอะครับ..ไม่ตอบผมอะเซ็งเลย
“ไปไม่ได้หรอกค่ะพี่...พี่ต้องว่ายน้ำไปอะถึงจะไปได้...” ผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่แง่งหินพูดกับผมเสียงดังแข่งกับเสียงน้ำตกอะครับ....แล้วพี่ผู้ชายก็ปืนขึ้นจากน้ำอะครับ
“พี่กลับนะครับน้อง...มาคนเดียวเหรอเนี๊ยะ...” พี่เค้าหันไปดึงมือผู้หญิงขึ้นแล้วหันมาถามผมอะครับ....
“เปล่าครับ มากับเพื่อน เพื่อนผม เค้าเดินช้า หน่ะครับผมเลยมาถึงก่อน” ผมตอบพี่เค้ายิ้มๆอะครับ...
“อ๋อ น้อง...ตรงที่ไม่ลึกที่น้องจะเล่นได้ก็มีนะ...ตรงนั้นอะ...ตรงที่มันลึก ก็แค่ตรง นั้นเท่านั้นแหละ” พี่ผู้ชายเค้าพูดแล้วชี้มือ ชี้ไม้ให้ผมดูว่าตรงไหนที่ผมพอจะลงเล่นได้อะครับ ...
ไอโมก็ยกมือไหว้ขอบคุณพี่เค้าหน่อยแหละครับ...ใจดีจริงๆ ขอให้รักกันนานๆนะพี่...ฮี่ๆๆ..พี่เค้ารับไว้ผมยิ้มๆ แล้วเดินจูงมือแฟนเค้าเดินลงไปตาม สายน้ำที่กำลังไหลอยู่อะครับ...ความจริงน้ำตกนี้ ไม่จำเป็นต้องขึ้นมาถึงต้นน้ำก็เล่นได้ครับ....
พอพี่ 2 คนนั้นเดินลับไป ไอโม ก็ค่อยๆเดินไปตรงที่พี่เค้าบอกว่าเล่นได้แหละครับ ฮี่ๆๆๆๆๆๆชื่นใจครับ...คิคิ..ไอโมก็ดำผุดดำว่ายอยู่ตรงนั้นแหละครับ ไม่กล้าไปไหนไกล กลัวจมน้ำตาย ฮ่าๆๆ....
-
ตอนที่ 80
ครู่เดียวครับ..พวกเพื่อนๆ ผมก็มาถึงกัน..พอมาถึงทุกคนก็กระโดด ตูมๆ ลงน้ำเลยครับ...น่าอิจฉาชะมัดเลยครับ..แล้วพอไอวิทย์มันมาถึงมันก็ว่ายน้ำมาหาผมทันทีอะครับ...ไอวิทย์มันรู้ครับว่าผมว่ายน้ำไม่เป็น..
“มาถึงก่อนแต่เล่นไม่ได้นี้ ...น่าสงสารชิบหายเลยหว่ะ...ฮ่าๆๆๆๆ...” ไอวิทย์มันพูดแล้วว่ายน้ำไปรอบๆ ตัวผมอะครับ...ผมก็เลย ฟาดกำปั้นลงบนหัวมันที..หึหึ..ไอวิทย์มันมองหน้าผมแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์อะ ........จ๊ากกก...อันตรายครับอันตราย ผมต้องรีบหนีด่วนๆ..
“เว้ยยยยยยย” นี้คือเสียงอันโหยหวนของไอโมครับ
ก็ไอวิทย์อะมันตรงเข้ามากอดผมไว้แน่นแล้วลากผมไปตรงที่น้ำมันลึกท่วมหัวอะ.....ผมกลัวอะเลยกอดคอมันไว้แน่นเลยครับ...
“ไอวิทย์มึงปล่อยกู...กูกลัว...” ผมก็พูดกับมันเบาๆ อะครับ กลัวคนอื่นได้ยินอะ อายหง่ะ...เป็นผู้ชายแท้ๆ จะมาร้องโวยวายเป็นผู้หญิงได้ไงเล่า อับอายขายขี้หน้าเปล่าๆ..
“อ๊ากกกก” นี้คือเสียงสุดท้ายของไอโมครับ พ่อจ๋าแม่จ๋า ช่วยเค้าด้วยยยยย
แล้วผมกับไอวิทย์ก็จมดิ่งลงไปใต้น้ำครับ...ผมก็กอดคอไอวิทย์มันไว้แน่นแหละครับ..กลัวหง่ะ แต่ผมก็ไม่ได้ดิ้นรนอะไรหรอกนะครับ ไอวิทย์มันคงไม่ทำให้ผมตายหรอกน่า...มันแค่แกล้งให้ผมกลัวอะ...แล้วมันก็พาผมทะลึ่งพรวดขึ้นมาสูดอากาศข้างบนอะครับ หลังจากที่มันแกล้งผมจนหนำใจ..ฮึ้ย ไอเพื่อนชั่ว...ไอโมก็สำลักน้ำ หูแดงหน้าแดงไปหมดแหละครับ....ส่วนไอวิทย์เหรอ มันก็หัวเราะชอบอกชอบใจสิครับ...
“มึงไปตรงนั้นกะกูมะ” แม่มตบหัวแล้วลูบหลังนี้หว่า...แต่.ไอโมก็ยิ้มหน้าบานแหละครับ แฮ่ๆหายโมโหมันเลยครับ..รีบขยับไปเกาะหลังมันทันทีเลยอะ..
แล้วไอวิทย์มันก็พาผมมายืนตรงที่น้ำมันตกลงมาอะครับ ตรงนี้ไม่ลึกครับ มันเป็นโขดหินอะ.. ฮู้ย รู้สึกดีมากๆเลยครับ...กระแสน้ำแรงพอดูครับ ผมกับไอวิทย์ก็ยืนให้น้ำมันตกลงใส่อะครับ...อ้าแขนออก 180 องศาเลยครับ....แล้วผมก็รู้สึกว่ามีคนมายืนข้างๆอะครับ เลยลืมตาขึ้นแล้วหันหน้าไปมอง ...ไอนัทนั้นเองครับ ...มันหันมายิ้มให้ผมด้วยอะ...ชิ...แล้วไอนัทมันก็ดึงผมให้ถอยหลังออกมาจากกระแสน้ำ เลยกลายเป็นว่าผมกับมันมายืนอยู่หลังน้ำตกซะงั้นครับ...ไอนัทมันต้องคิดจะแต๊ะอั๊งผมอีกแน่ๆ เลยอะ...
เป็นไปดังคาดครับ...มันดึงผมเข้าไปกอดแล้วก้มลงจูบปากผมทันทีเลยครับ...ไม่ใช่จูบแบบที่มันขโมยจูบผมมาทั้งวันครับ..มันดันลิ้นมันเข้ามาในปากผมด้วยนี้สิ...แล้วมันก็จูบผมดูดดื่มเลยทีเดียวครับ..มันจูบผมนานเท่าไหร่ไม่รู้...จนผมเกือบเคลิ้มไปกับมันเหมือนกัน..
“เฮ้ย พวกมึงหนิ พอได้แล้ว” เสียงไอวิทย์ครับมันพูดแล้ว..ดึงผมออกมาจากไอนัทอะครับ...
“จะทำอะไรก็ให้มันลับตาคนหน่อยสิวะแม่ม” ไอวิทย์มันพูดจบก็ลากผมออกไปจากตรงนั้นแล้วกระโดดตูมลงไปในน้ำพาผม..มาตรงที่ผมเล่นอยู่คนเดียวเมื่อกี้นี้อะครับ...
“ทำอะไรระวังหน่อยสิวะ...” ไอวิทย์มันพูดกับผมเบาๆ อะครับ..ผมก็ได้แต่เงียบอะครับ จะให้ทำไรได้..
“กูเป้นห่วงมึง นะเข้าใจไหม .... เจ้าพวกนั้นจะเห็นรึเปล่าก็ไม่รู้...เราไม่รู้หรอกว่าใครเค้าจะรู้สึกยังไงถ้ารู้เรื่องนี้อะ...กันไว้ดีกว่าแก้...อย่าให้ใครรู้เป็นดีที่สุด” ไอวิทย์มันพูดแล้วยิ้มให้ผมอะครับ...ผมก็ยิ้มให้มันอะครับ...ขอบใจมากวิทย์ มึงเป้นเพื่อนที่ดีที่สุดของกูจริงๆ..
“ลงไปกันดีกว่าปะ...เดินไปตามทางน้ำนี้แหละ ท่าทางน่าสนุกพี่โตบอกว่าเล่นได้” ผมก็พยักหน้าแหละครับ
แล้วผมกับมันก็ขึ้นจากแอ่งน้ำตรงนั้นแล้ว..เดินไปตามธารน้ำที่มันไหลลงไปสู่เบื้องล่างอะครับ...ตอนนั้นเคืองไอนัทมันเหมือนกันครับ...มันทำอะไรไม่คิดเลยว่าจะมีคนเห็นรึเปล่าชอบทำอะไรประเจิดประเจ๋อ...อย่างที่ไอวิทย์มันพูดอะแหละ เราไม่รู้ว่าถ้าคนอื่นที่ไม่ใช่คนที่รู้เรื่องอยู่แล้วเห็นเข้าจะรู้สึกยังไง...ผมไม่เท่าไหร่หรอก...แต่มันนี้สิ..มันต้องไปเรียนต้องไปเจอหน้าพวกเค้าทุกวัน...มันจะเป็นยังไงบ้าง...ถ้าเพื่อนมันรับได้ก็ดีไปแล้วถ้าเค้ารับไม่ได้แล้วรังเกียจมันหล่ะ...คิดบ้างรึเปล่าเนี๊ยะมัน..เฮ้อ....ไอหื่นเอ้ย..
-
ตอนที่ 81
ผมกับไอวิทย์ก็เดินตามธารน้ำมาเรื่อยๆ แหละครับ..แล้วผมกับมันก็เดินต่อไปไม่ได้อะ....เพราะตรงนั้นมันค่อนข้างชัน พอมองลงไปข้างล่างก็เป็นน้ำตกครับผมกับไอวิทย์หันไปมองหน้ากันแล้วยิ้มร่าแหละครับ...ตอนแรกกะจะโดดลงไป แต่พวกผมไม่รู้ว่าข้างล่างนั้นมีอะไรบ้างเลยต้องจำใจเดินอ้อมอะครับ..กว่าจะหาทางเข้าไปตรงที่มองเห็นเมื่อกี่....ก็เล่นเอาเกือบหมดความพยายามไปเหมือนกันครับ...ลึกลับดีจริงๆ แต่ไม่มีคนเลยครับตรงนี้มิเสียแรงที่หาทางเล็ดรอดเข้ามาได้..ที่ไม่มีใครมาตรงนี้ผมคิดว่า พอทุกคนเห็นว่าเดินตามธารน้ำต่อไม่ได้แล้ว... ก็เลยต้องกลับไปเดินตรงทางเดินแทน...แล้วก็เลยขี้เกียจหาทางเข้ามาตรงนี้ก็เป็นได้....ตรงนี้เป็นน้ำตกชั้น เล็กๆ ครับ มีตะไคร่น้ำสีเขียวๆ ขึ้นเต็มไปหมด.........น้ำไม่ตกแรงเหมือนต้นน้ำเมื่อกี้ ไหลพอรินๆ..... มีแง่งหินโขดหินมากมาย ......ที่สำคัญไม่มีคนด้วยครับ..เป็นส่วนตัวดี...ฮี่ๆ...ผมก็เลยเดินไปนั่งใต้น้ำตกให้น้ำมันตกรดลงมาบนหัวผมอะ...สบายดีครับ...
“ยามลมโชย..โบกโบยพัดมา...ช่างสุขอุราเสียจริง...จะมองไปทางใดก็แสนจะเพลิดเพลิน..ผู้หญิงทำเมินไม่มอง.....” แล้วผมก็ได้ยินเสียงไอวิทย์มันร้องเพลง..ลามกๆ ของมันอะครับ (นอกจากที่พิมพ์ไปมีต่ออีกนะครับ ...ลามกจนออกอากาศไม่ได้ครับ ฮี่)....
ไม่ร้องเปล่ามันยังเต้นยึกยือๆ...ที่มันคิดของมันเองว่าเซ็กซี่เหลือหลายฮ่าๆๆๆ...ผมนั่งมองมันทำท่าเซ็กซี่ของมันแล้วก็ได้แต่ปลงในใจอะครับ..เพื่อนกูไปซะแล้ว... ชายหนุ่มคนนึง หน้าตาถือว่าหล่อจัด สูง 180 กว่าๆ...ใส่กางเกงบอล เปียกๆถอดเสื้อออก โบกๆ มันมีซิกแพ็คด้วยนะครับไอวิทย์เนี๊ยะ...มือมันก็ทำเป็นลูบ ไปตามเนื้อตัวมันอะครับ เฮ้อ...ถ้าสาวแท้สาวเทียมมาเห็นคงมีอันละลายกลายเป็นไอกันไปข้างนึงแหละครับ...แต่ผมหน่ะเห็นแล้วอุบาทสายตาสิ้นดี....ไม่รู้จะทำไงเลยได้แต่ส่ายหน้ากับความบ้าของเพื่อนตัวเอง...
“โห ไมทำหน้างั้นวะ..เซ็งเลยกู เออ...มึงว่ากูหุ่นดีไหมวะ..” มันหยุดเต้นท่าประหลาดแล้วยืนโพสท่า เบ่งกล้ามให้ผมดูอะครับ...ไรของมึงอีกเนี๊ยะ...
ผมก็ไม่ตอบอะครับ..แต่มองมันด้วยสายตาหยามหยันสุดฤทธิ์..
“ว่าไง...มึงว่า กู กับ ไอคิม ใครหุ่นดีกว่ากัน คิคิ” ไอวิทย์มันพูดกลั่วหัวเราะ แล้วยักคิ้วให้ผมด้วยอะครับ....ผมก็ทำหน้า งง นิดนึงอะครับ....แล้วมันเกี่ยวไรกับไอคิมด้วยวะ....
“ไมอะแล้วทำไมต้องเป็นไอคิมหง่ะ....” ผมก็ทำหน้าเอ่อ เล็กๆ อะครับ ไรของมันวะ...ทำไมต้องพูดไปหัวเราะไปด้วยวะ...
“อ้าว..ก็มึงอะ เคยเห็นกูโป้ นี้หว่า เคยเห็น เจี้ยวกูมาแล้ว...หึหึ...ส่วนไอคิม มึงก็เคยเห็นหุ่น มัน...คิคิ และแถมยังได้เห็น เจี้ยวมันเหมือนกัน หึหึ.....ฉะนั้นมึงก็เปรียบเทียบได้ดิวะระหว่างกู กับไอคิม ใครหุ่นดี ...และใครใหญ่กว่ากัน ฮ่าๆๆๆ” มันพูดเสร็จก็วิ่งออกไปจากน้ำตกแล้วหายไปกับป่าไม้ข้างๆ อะครับ....
กว่าที่ผมจะตั้งสติไตร่ตรองคำพูดของมัน..กว่าจะเข้าใจว่ามันกำลังจะบอกอะไรผม...กว่าที่ผมจะโมโหมัน...ก็สายไปเสียแล้ว ...มันไปแล้ว…หายจ้อยไปแล้วไม่เห็นแม้แต่เงา...
“ไอวิทย์....ไอเพื่อนชั่ว ....ไอเลว แม่ม..ฮึย” ผมก็ได้แต่ตีอกชกลมอยู่คนเดียวนั้นแหละครับ...
หน้าร้อนผ่าวๆ เมื่อนึกถึงคำพูดของมันเมื่อกี้...เรื่องเห็นของไอวิทย์หน่ะเป็นธรรมดาครับ...พวกผม 4 คน เคยงัดไอนู๋ออกมาเทียบกันอะครับฮ่าๆ อายเว้ย...(ไม่บอกหรอกว่าใครใหญ่กว่าเล็กกว่าฮ่า) ...แต่ไอคิมเนี๊ยะ เห็นแบบไม่ธรรมดาอะ...ไอบ้า...หนิ...อายจนไม่รู้จะทำไงเลยครับ....ดีที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นด้วยไม่งั้นไอโมได้ มุดหิน...หนีอายเป็นแน่แท้เชียวแหละครับ...หยึยๆๆ....
มึงนะมึงไอวิทย์ไม่น่าพูดถึงเลย...กูอุตสาห์ไม่พูดถึงแล้วนะ..เฮ้อ...ผมล้มตัวลงนอนราบไปกับพื้นหินเรียบๆปล่อยให้น้ำจากน้ำตกไหลผ่านตัวผมไปเรื่อยๆ
ภาพของไอคิมตอนที่มันกับผมมีอะไรกัน...ได้เข้ามาในหัวผมทีละภาพ...ถึงรู้ว่ามันผิดกับไอนัท คิดถึงกี่ครั้งก็เจ็บแปล๊บที่ใจ ทุกที...แต่ก็ยากที่จะลืม.ยังนึกถึงสัมผัสทุกสัมผัสที่ไอคิมมันฝากไว้ที่ตัวผม...รอยทุกรอยที่มันทำไว้เหมือนกับจะย้ำเข้าไปที่หัวใจผมว่า...ผมเป็นของมัน....แววตาของมันที่มองผมในวันที่ผมไปบอกลามัน....
ทำไมมึงถึงได้มองกูแบบนั้น ทำไมมึงถึงได้มองกูหมือนกับรักกูนักหนา จริงๆ แล้วมึงรักกูจริง รึเปล่า...ทำไม วันนี้มึงถึงได้ เมินกู ...แล้วมึงกับกูจะกลับมาเป็นเพื่อนกันอีกไม่ได้ใช่ไหม ฮือ..น้ำตาผมมันก็ไหลออกมาอีกจนได้...ไอวิทย์ไอชั่วเพราะมึงคนเดียวเลย..แม่ม......
ผ่านไปซักพักแหละครับ รอให้ตามันหายแดงก่อน ผมจึงลุกขึ้นนั่ง....แล้วก้มลงวักน้ำมาล้างหน้าตัวเองหน่อยนึง... พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นใครบางคนยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล จากตรงที่ผมนั่งอยู่...ผมลุกพรวดขึ้นยืนทันทีเลยครับ..
“โอ้ย....อู้ย...” รีบไปหน่อยครับ...เลยลื่น ก้นจ่ำเบ่าเลยครับ เจ็บชิบหายเลยอะ...แม่ม....
แล้วมือใหญ่ๆ ของใคร คนนั้น คนที่ผมคิดถึงอยู่เมื่อกี้นี้ก็ยื่นมา ดึงผม ให้ลุกขึ้น...แต่ผมยังเคืองๆ ที่มันเมินผมอะ...ผม ก็เลยปัดมือมันออก อย่างแรงเลยครับ..แล้วพยายามลุกขึ้นยืน...
แต่คนอย่างไอคิม คิดหรือว่ามันจะยอมง่ายๆ...มันยื่นมือมากระชากเอวผมเข้าไปหามันอย่างแรง...เลยครับ..ผมไม่ทันตั้งตัวเลยถลาเข้าไปหามันทั้งตัว...ผมก็ทั้งผลักทั้งดันมันให้ปล่อยผมแหละครับ...น้ำตาไหลพรากๆ เลยอะ ความน้อยใจที่มีอยู่ตั้งแต่เช้าทำให้ผมไม่อยากเข้าใกล้มัน...ผมอยากทำร้ายมัน ผมอยากต่อยมันให้คว่ำไปเลย ไอบ้า มึงเมินกู ทำไม...ทำไมมึงถึงทำเหมือนกูไม่มีตัวตน ฮือ...ทำไม ...ผมยกเท้าขึ้นเตะไปที่หน้าแข้งของมันอะแต่มันหลบ ได้อีกแล้วครับ...ผมกำกำปั้นกะปล่อยใส่หน้ามัน เต็มที่แต่มันอะ จับแขนผมไว้ก่อนนี้สิครับ... ทำไม ทำไม กูถึงทำไรมันไม่ได้ ทำไม..ฮือ
“นี้ เลิกบ้าซะที.... หยุด...” ไอคิมมันก้มหน้า ลงมาใกล้ๆ ผมแล้วตะคองผมอะ..น่ากลัวชิบ...แต่มีหรือที่ผมจะยอม...ความน้อยใจที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วมันยิ่งมากขึ้นกว่าเดิมอีกครับ...มึงตะคอกกูทำไมไอบ้า..ผมจึงยกขาขึ้นกะถีบมันเต็มทีอะ.
“เฮ้ย...บอกให้ หยุด หยุด หยุด” มันตะคองผมอีกทีอะ...มันจับขาผมไว้แล้วแทรกตัวมันเข้ามาตรงหว่างขาผม...แล้วดันผมให้ไปติดอยู่กับโขดหินใกล้ๆอะผมก็พยายามกลั้นน้ำตาไว้เต็มที่แหละครับ.........แต่ดูแล้วท่าจะไม่เป็นผลเท่าไหร่...ผมจึงเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นไปมองหน้ามัน....มันมองหน้าผมอยู่แล้ว....ตาดุชิบหายเลยครับหน้าโหดมากมายเลยอะ..แม่มมึงโกรธไรกูเนี๊ยะ คนที่ควรจะโกรธคือกูต่างหากเล่า...ไอบ้า หนิ...
“อือ” แล้วไอคิมมันก็ก้มลงมาจูบปากผมทันที เลยครับ...
หัวใจดวงน้อยๆ ของไอโมกระตุกวูบเลยครับเพื่อนๆ..มันเหมือนกับสิ่งที่ผมรอคอยมันได้มาถึงแล้ว...ผมไม่ต้องรอนานแล้ว...ผมคิดถึงไอคิมมันเหลือเกินคิดถึงมาก..คิดถึงจนใจจะขาดอยู่แล้ว...ไอคิมมันปล่อยมือผมเมื่อเห็นว่าผมไม่ขัดขืนมันแล้ว..มันเลื่อนมือไปดึงสะโพกผมให้แนบไปกับมันมากยิ่งขึ้น ...ผมขยับมือไปกอดคอมันไว้แน่น...
“นายเป็นของเรา..นะโม..นายเป็นเมียเรา...เราไม่ยกนายให้ใคร” ไอคิมมันพูดเสียงสั่นๆหลังจากที่มันถอนริมฝีปากมันออกจากปากผม....
แล้วดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่นซบหน้าลงกับซอกคอผม แล้วมันก็ซุกไซร้ซอกคอผมไปเรื่อยเลยอะ..แม่ม มึงบอกว่ากูเป็นเมียมึงเหรอ..แล้วเมื่อเช้ามึงเมินกูไม ไอบ้า...ฮือ..
“ฮือ...แล้วนาย เมินเราทำไม...นายทำเหมือนไม่เห็นเราได้ยังไง...ฮือ..ทำไมถึงทำเหมือนเราไม่มีตัวตน..ฮือ...เราทนไม่ได้ได้ยินไหม เราทนไม่ได้...ฮือ”ผมกำกำปั้นไว้ทั้ง 2 ข้าง แล้วกระหน่ำตีลงที่หลังไอคิมมันแรงๆ....ร้องไห้สะอึกสะอื้น
ตอนนี้ผมไม่คำนึงถึงอะไรแล้วครับ ความน้อยใจ เสียใจที่มันทำเหมือนผมไม่มีตัวตน มันทำให้ผมทนไม่ได้...รับไม่ได้อย่างรุนแรง...
“ก็นายอยากให้มันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ....หา...เราก็ทำอย่างที่นายต้องการแล้วไง...นายจะให้เราทำยังไงอีก...” ไอคิมมันผละออกจากซอกคอผม แล้วหันมาตะคอกผมแทน แววตามันฉายแววเจ็บปวดอย่างชัดเจนเลยครับ...
“เราไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้นะ...ทำไมอะ...เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ...ฮึก” ผมมองสบตาไอคิมมันอย่างอ้อนวอน ผมก็เจ็บไม่แพ้มันหรอก แต่จะให้ผมทำยังไงได้เล่า.....
“ไม่...เราเป็นเพื่อนกับนายไม่ได้...ไม่ได้ หรอกโม..ก็....เรา..หน่ะ” ไอคิมมันพูดแล้วหยุด...จ้องตาผมอะครับ...ตอนนี้ดูมันต่างจากทุกครั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม...ผมก็รอแหละครับ รอว่ามันจะพูดอะไรกับผม...
ไอคิม มันเอามือมันมาไล้ที่แก้ม ผมเบาๆ...แล้วเลื่อนไปที่ ใบหูผมข้างที่มีตัว K ติดอยู่...มันยิ้มเศร้าๆ..แล้วจูบที่ใบหูผมเบาๆ...
“เรา...รัก...นาย.” ไอคิมมันกระซิบที่หูของผม..ช้าๆ ชัดๆ ...เบา แสนเบา...แต่ผมกลับได้ยินอย่างชัดเจน.....
ไอโมสะอื้นฮักเลยครับ...มันอุ่นวาบเขามาที่ใจ ..นี้ใช่ไหมคือสิ่งที่ผมรอคอย...นี้ใช่ไหม..คือสิ่งที่ผมกังวลมาตลอด ผมแค่อยากจะฟังจากปากของมัน...อยากจะรู้ว่ามันรักผมรึเปล่า... ‘ เรา รัก นาย’ ‘ เรารักนาย’ …คำคำนี้ มันดัง...เข้ามาถึงหัวใจผมเลยทีเดียว...
ผมกอดคอไอคิมมันแน่น..ร้องไห้สะอึกสะอื้นกับบ่าไหล่ ของมัน...ไอคิมมันก็กอดตอบผมทันทีเหมือนกันครับ...มันซบหน้าลงกับซอกคอของผม....ฮือ.......
เรา..ก็ ...รัก..นาย นะคิม...เรารักนาย...เรา...รัก...นาย...ฮือ....ผมยอมแล้วครับ...ผมยอมแล้ว....ผมยอมแพ้แล้ว...ผมยอมรับแล้ว..ว่าผมก็รักไอคิมมันเหมือนกัน รักมาก รักมาตลอด..รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นมัน...ผู้ชายผมหยักศก หน้าเข้ม ตาคม ที่จ้องมองผม ตั้งแต่ ที่ลานเบียร์... นับแต่นั้นมา...ไอคิมก็เข้ามาอยู่ในใจผมโดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยซักนิด......ผมคงจะเป็นเกย์จริงๆ นั้นแหละ ก็ดันหลงรักผู้ชายเหมือนกันซะนี้...
-
เศร้ามากๆเลยครับ.. :o12:
น้ำตาจะไหลอยู่แล้ว...อ่ะ... :o7:
ความรักมันไม่เข้าใครออกใครจิงๆเลยนะคับ.. :impress:
-
:dont2: มายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สงสารนัดจนอยากจะร้องให้ :sad2: :sad2:
อย่าว่าเรื่องของความรักไม่เข้าใครออกใคร ยังไงก้เห้นใจโมกะคิมนะ :o11:
-
หึหึ อ่านกันมานไปเยยงานนี้
o12
-
โม ... นายกำลังล้อเล่นกับ "ความรัก" อยู่รึเปล่า? o12
นายกำลังล้อเล่น กับ " หัวใจ พี่นัท" รึเปล่า ? o12
และ "ที่สำคัญ" นายกำลังล้อเล่น กับ "หัวใจตัวเอง " รึเปล่า ? o12
ส งสาร พี่นัท จัง.. ไม่น่าไปชอบ นายเลย .. ไม่น่าเลย จริงๆ :o12:
-
ก็เข้าใจนะครับ
ว่าความรักมันออกแบบไว้ไม่ได้
และคนที่ดี กะคนที่รักกย่อมต่างกัน
แต่ก็อดสงสารพี่นัทไม่ได้อยู่ดี
-
เอาแล้วไง แล้วพี่นัทล่ะจะเอาไปไว้ไหน
คิมเองก็น่าสงสารน่ะ คนที่แก้ปัญหายุ่งๆนี้ได้มีเพียงคนเดียว ก็คือ โมนั้นแหละ
-
..........รักก็คือรัก...........ไม่รักก็คือไม่รัก......... :dont2: :dont2:
.........ฝืนไปมันก็ท่านั้น....... :o12: :o12:
.........อย่าทำร้ายจิตใจด้วยคำว่า.."เป็นคนดี".. o7 o7
-
ไม่รู้ว่าอ่อนไหวไปรึป่าว ถ้าจะบอกว่าอ่านตอนนี้แล้วน้ำตามันไหลอ่ะ มันหลายความรุ้สึกมากๆๆๆ
สงสารพี่นัท สงสารคิม สงสารโม ไม่รู้จะบอกว่าใครถูกใครผิดดี ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ เฮ้อ
เหมือนความรักมันเล่นตลกกับทั้ง 3 คน เนอะ o16
ปล.แต่สงสารพี่นัทมากที่สุด :impress:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยย :o12: :o12:
-
มาให้กำลังใจน้องโก๊ะ.... ขยันลงน้า จะขยันอ่าน...
-
อารายยพี่ตาม เค้าชื่อแน๋วมะได้ชื่อโก๊ะ :serius2:
-
สงสารพี่นัท โคตรๆเลยอ่ะคับ
ยังงี้อ่ะคับ คนดีไม่มีใครรัก มันช่างน่าเศร้า :sad4: :dont2: :o7:
-
o3 o3 o3 มาโป๊ดให้กะลังใจ โก๊ะแน๊ว อิอิ :o9:
แล้วก้อ ค่อยๆ ย่อง ออกจากกระทู้ อย่างด่วน ด่วน ฮี่ๆ :o12:
-
สงสารพี่นัทที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดด
:sad4:
-
สงสาร นาย แตงโม :sad4: จังครับ
เฮ้อ.......... :sad2:...อยากร้องไห้
กาซิก กาซิก o7
เสร็จ แล้วก็ย่องออกจากกาทู้ไป คิคิ กลัวโดนตื้บ o21
-
เรื่องนี้เปงรายน๊า..มีแต่คนชอบย่อง 555+ :laugh3:
-
โมจะทำอะไรก้อคิดถึงพี่นัทบ้างนะ รักได้แต่แยกแยะให้ออกนะ อันไหนคือรักอันไหนคือหลง
-
เมื่อไรจะเอาตอนใหมมาลงอย่ากอ่านต่อใจจะขาดแล้ว o9 o9 o9 o9
-
แน๋ว (โก๊ะ) จ๋า ยังไม่เอาตอนใหม่มาลงอีกเหยอ รออยู่นา :o11:
-
ฮ่าๆๆโทษที ช่วงนี้ติดเอ็ม+ติดละครขนาดหนัก เลยมะได้อาวมาลงต่อซักที วันนี้ฤกษ์งามยามดีเป็นศุภฤกษ์นิมิตรมงคลจะลงให้ ณ บัดนาว o1 (ป่าวหรอก กลัวโดนแฟนคลับนายโมรุมตื้บเอา คิกคิก o3 )
**************************************************
ตอนที่ 82
“นายรัก เรา รึเปล่า” หลังจากที่ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับบ่าไอคิมมันนาน พอดู อยู่ๆ ไอคิมมันก็ถามผมขึ้นมาอะครับ...อึ้งเลยครับ...จะตอบมันยังไงดีวะ...อยากบอกว่ารัก แต่พูดไม่ได้หรอก...ผมค่อยๆ ดันตัวออกจากอ้อมกอดของไอคิมมัน..เช็ดน้ำตาป่อยๆ แหละครับ...
“ปล่อยเราก่อน เดี๋ยว มีคนเห็น” ตอนแรกไอคิมมันก็ไม่อยากปล่อยหรอกครับ..แต่ผมมองตามันอย่างอ้อนวอน มันจึงต้องจำใจปล่อยผม...มันปล่อยตัว แต่มันเปลี่ยนมาจับมือผมแทนอะครับ....
“โม... ว่าไง..นายรักเราไหม” เสียงไอคิมมันเริ่มดังเป็นตะคอกอีกแล้วครับ แม่ม ไมใจ ร้อนงี้วะ...เซ็งเลยกู..ทำไมกูถึงได้รักไอคนแบบนี้ได้วะ..ผมก็มองหน้ามันอย่างอ่อนอกอ่อนใจแหละครับ...ไอคิมมันจ้องหน้าผมอย่างรอคอยอะ...
“ไม่รู้...อย่า.พึ่งถามได้มะ...” ไอโมก็พูดเสียงอ่อยๆ แหละครับ.....จะตะคองกลับก็ไม่กล้าอะ กลัว...หลบตามันด้วยอะ..
“แต่เรา รักนายนะ”..มันออกแรงบีบมือผมแรงกว่าเดิมอีกครับเพื่อนๆ โอ้ยไอซาดิสซ์เอ้ย..แม่ม เจ็บ...
“แล้วจำเป็นไหม...ที่เราต้องรักตอบนายอะ..” ไอโมเหลืออดครับเลยตะคอกกลับบ้าง...รักก็ส่วนรักแหละ วะ กูไม่ชอบให้ใครมาบังคับ..แต่พอมองเห็นแววตามันก็เลยหุบปากฉับ เลยครับ...น่ากลัวชิบ...
“เฮ้ย..ไอโม มีไรปล่าววะ...” ไม่รู้ว่าจะเรียกว่า..โชคช่วย...หรือ...ซวยซ้อน..ดีครับ ...ก็ไอวิทย์มันย้อนกลับมาหาผมอะจิครับ...แถมมันยังยืนจังก้า หน้าบึ้งอยู่นั้นหน่ะ..ไอวิทย์ มันยืนจ้องหน้าไอคิม หน้าตาน่ากลัวเลยทีเดียว...ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นมันทำหน้าแบบนี้คือ...ตอน ม.2 ตอนนั้นพวกผมทั้ง 4 มีผม ไอโก้ ไอโด่ง ไอวิทย์..เกือบโดนไล่ออกจากโรงเรียนครับ....
“เปล่า ไม่มีไรหรอก...” ผมก็เหล่ๆ หางตาไปมองไอคิมมัน..มันก็ทำท่าเหมือนกับจะกระโจนเข้าไปกัดไอวิทย์ซะอย่างงั้นแหละครับ...แฮะ...ใจร้อนกันจริงๆเลยเนอะ..พวกมึงเนี๊ยะ.....
“ไม่มีไรก็ดีแล้ว...มานี้เร็ว” มันพูดแล้วพยักหน้าเรียกผมไปหามันอะครับ...มันคงเป็นห่วงผมอะ..แล้วมันก็เหลือบสายตาไปมองไอคิมมันอย่างท้าทายอะครับ...น้านเอาแล้วไงเพื่อนกู...ประกาศสงครามกันชัดๆ...ซวยแหละ...
ผมยิ้มแหย๋ๆ...แล้วพยายามแกะมือไอคิมมันออกจากมือผมอะครับ...แต่มานไม่ปล่อย...ผมก็มองหน้ามันตาละห้อยแหละครับ...อยากไปให้พ้นๆ จากตรงนี้หง่ะ...นี้ถ้าไอนัท มาร่วมด้วยจะเป็นไงวะเนี๊ยะ น่ากลัวพิลึก...แต่มันก็ยังไม่ปล่อยอยู่ดีแหละครับ...แถมยังจ้องหน้าผมยังกะจะฉีกเนื้อผมออกเป็นชิ้นๆ อีกแหนะ...ไม่น่าเลยกู...
“เอ่อ...วิทย์มึง..ไปรอกู..ตรงนู้นแป๊บ นึง เดี๋ยวกูตามไป..นะ” ในเมื่อไม้นี้ใช้กับไอคิมไม่ได้ผล ก็ต้องใช้กับไอวิทย์นี่แหละครับ ผมก็จ้องไอวิทย์มันตาละห้อยแหละครับ แล้วพยักหน้าไปทางแคบๆที่พวกผมมุดเข้ามาอะ
ไอวิทย์มันทำท่าลังเลแป๊บนึง มันถอนหายใจเฮือก แล้วมันก็เดินหันหลังให้ผม...แล้วมุดตัวเข้าไปในช่องทางเล็กๆ ที่พวกผมแหวกเข้ามาอะครับ....แล้วผมจึงหันหน้าไปเผชิญกับไอคิมมันตรงๆ ...คราวนี้ไม่มีหลบครับ...คงต้องพูดกันจริงๆ หล่ะนะ....
“นายอย่าบอกว่า...จะไปจากเราอีกนะโม..” ไอคิมมันมองผมเหมือนกับวันนั้นอีกแล้วครับ....เฮ้อ...แล้วอย่างนี้จะให้ผมทำยังไงเล่า บอกผมหน่อยเถอะครับ.......
ผมจึงซบหน้าลงกับหน้าอกของไอคิมมัน...แขนที่ว่างอยู่อีกข้างก็ยกขึ้นโอบกอดมันไว้..
“เปล่าหรอก...แต่เราไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วตอนนี้” ผมพูดอู้อี้อยู่กับหน้าอกของไอคิมมันอะครับ...
รู้สึกกังวลมากมาย ไม่รู้ว่าจะหาทางออกให้กับปัญหานี้ยังไงดี...ไม่ว่าผมจะเลือกใคร...ก็ต้องมีใครคนใดคนนึงต้องเจ็บ...แล้ว ทั้ง สองคนนี้ ก็มีความสำคัญกับผมเหมือนกัน ไอนัท คือคนพิเศษที่ขาดไม่ได้.....ส่วนไอคิม..คือผุ้ชายที่ผมรัก...แล้วแบบนี้ผมจะทำยังไง....
“นายจะให้เราทำไง...หึ..บอกเราหน่อยสิโม...”..ไอคิมมันพูดกับผมเสียงแข็งขึ้นมาอีกแล้วอะครับ...มันยังไม่ยอมปล่อยมือผมอีกอะ..แต่มันไม่บีบมือผมแล้วครับ แฮะ...ค่อยยังชั่ว กระดูกร้าวรึเปล่าวะกู....
“ไม่รู้...” พูดแล้วเงยหน้าขึ้นมองมันอย่างอ้อนๆแหละครับ...เผื่อมันจะเห็นใจ...
“ทำไมนายถึงได้โลเล แบบนี้เนี๊ยะ” จึก แทงใจ อย่างแรงครับ...พูดอะไรไม่ออกได้แต่อ้าปากหวอ...เลยโดนมันขโมยจูบไปอีก 1 จ๊วบ
“ไม่ได้ โลเล...แค่..” ไม่รู้เหมือนกันครับว่าทำไม..เฮ้อ...กลุ้ม....
“นาย ตัดสินใจไม่ได้..งั้นเราเอง” จ๊ากกกกกกกกพูดบ้าไรเนี๊ยะ แล้วมึงจะทำไร...
“นายจะทำไร...” มองหน้ามันอย่างสงสัยครับ.....
“กลับไปนี้...นายไปอยู่กับเรา...แล้วพรุ่งนี้ไปขนของนาย มาบ้านเรา...” จ๊ากกกกกกจะบ้าเหรอ คิดไรเนี๊ยะ...
“บ้าเหรอ..ไม่...ยังไงก็ไม่” ไอโมก็ไม่ยอมแหละครับ...เรื่องไรเล่า....ทำแบบนั้นแล้วไอนัทจะเป็นยังไง จะบ้ารึเปล่า....มึงหนิ...
“งั้นเรา...ไปอยู่กับนายเอง” มันพูดเสียงดังขึ้นอีกแล้วครับ...หน้าเริ่มบึ้งอีกแล้วอะ....
“ไม่ ไม่ได้...” พูดแล้วทำหน้ายุ่งยากใจสุดฤทธิ์แหละครับ....
“อันนี้ก็ไม่ได้ อันนั้น ก็ไม่เอา...ตกลงจะให้ทำไงวะ หา” นั้นเอาแล้วครับ มันตะคอกผมอีกแล้วหง่ะ....ไอโมก็ได้แต่อ้าปากผงาบๆ แหละครับ พูดไม่ออกอะ กลัวด้วย...
“งั้น เราจะไปพูดกับไอนัทเอง...ให้มันเลิกยุ่งกับเมียคนอื่นเค้าซะที...” เว้ยยยยยยไอโมอยากจะบ้าตายครับ ชักจะไปกันใหญ่แล้ว ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้...ไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วยวะแม่ม...ฮือ...ไอวิทย์ช่วยกูด้วย...
“เอ่อ...อย่าพึ่ง โมโห ได้ไหม เล่า...คือ..”
“คือ..คือ อะไร..”ไอโมยังอ้าปากพูดไม่หมดเลยครับ โดนตะวาดซะแล้ว...ฮอร์โมนมึงนี้มันพุ่งพล่านจริงๆเลยหว่ะไอคิม แม่ม...กูหล่ะเหนื่อย..
“...นาย เอ่อ..อยู่เฉยๆ ให้เราจัดการเองนะ..ขอร้อง” ดีที่สุดที่ทำได้ในตอนนี้อะครับ...ทำหน้าอ้อน ๆ เข้าไว้ครับ....ถึงรู้ว่าใช้กับมันไม่ค่อยได้ผลก็เตอะ...
“อืม ...ก็ได้...นานแค่ไหน..” ไรอีกเนี๊ยะ เรื่องมากชิบ ทีไอนัทไม่เห็นมัน เรื่องมากแบบนี้เลยอะ...นั้นหน่ะ อะไรก็ได้หมด...ทำไมมึงไม่หัดพูดง่ายๆ เข้าใจไรง่ายๆ บ้างวะ แม่ม...รู้ไหม กูลำบากใจนะเว้ย....เซ็ง..ไอโมก็เลยทำหน้างอทันทีแหละครับ...งอน...
“หึ..ว่าไง ...นานแค่ไหน..” ไอคิมมันจุ๊บที่ปากผมแรงๆอะครับ ..ไม่เรียกจุ๊บหรอก เรียกกระแทก แม่ม เจ็บ...
“ไม่รู้...จนกว่าจะพอใจ...” สบัดตัวออกจากมันแหละครับ...ตอนแรกนึกว่ามันจะไม่ปล่อยครับ แฮะ...ปล่อยง่ายเกินคาดครับ..แอบเสียดายเล็กๆ ...
“อ๋อ...ในระหว่างนี้...ห้ามยุ่ง..กับพี่นัทเด็ดขาด...ไม่งั้น...เราไม่ปล่อยนายไว้แน่” พูดเสียงจริงจัง แล้วจ้องหน้าไอคิมมันนิ่งๆอะครับ...อยากให้รู้ว่ากูเอาจริงนะเว้ย....
ไอคิมมันก็ทำท่าฮึดฮัด...ไม่พอใจแหละครับ...ผมก้อ ไม่ยอมมันเหมือนกัน....ผมไม่ยอมให้ใครมาทำไรไอนัทหรอก...(.แต่มึงอะทำไปแล้วไอโม.T_T..)...แล้วผมก็หันหลังให้มันเตรียมชิ่ง แหละครับ...อะแต่เดี๋ยวก่อน
“อ๋อ..ออกไปเนี๊ยะ ...ก็ทำตัวปกติ ด้วยนะ...อย่าทำไรประเจิดประเจ้อหล่ะ..” ย้ำมันอีกทีครับ...
“ไมอะ..กลัวไอนัท..มันรู้..กลัวมันเสียใจ.เหรอ..แล้วที่นายกอดจูบ ลูบคลำ กับไอนัทมันทั้งวันหน่ะ...นายคิดบางมะว่าเราจะรู้สึกยังไง..” ไอคิมมันพูดกับผมเสียงแผ่วๆ อะครับ...ผมก็พูดไม่ออกอะครับ...ก็ทำได้แค่..เดินกลับไปหามัน...แล้วดึงหน้ามันลงมาจูบปาก ทีนึง...ยิ้มกวนโอ้ย ให้มันด้วยครับ...
“คิด...แต่มันช่วยไม่ได้...ก็นาย...มาทีหลัง...ทำใจซะ” ฮ่าๆๆๆสะใจดีจริงๆ ครับ..แม่ม ตะคอกกูดีนัก ขอเอาคืน หน่อยเถอะมึง...ไอคิมเหวอไปเลยครับ...แล้วผมก็เดินรอดช่องเล็กๆ ตรงนั้นไปหาไอวิทย์มัน...สมเรื่องมากดีนัก..ต้องเจอแบบนี้...
-
ตอนที่ 83
พอผมโผล่หัวออกมาจากพุ่มไม้ ก็เห็นไอวิทย์มันยืนเอามือกอดอกยิ้ม กวนโอ้ย รอผมอยู่อะครับ...แม่ม ไอชั่ว เมื่อกี้ ทำหน้ายังกะจะฆ่าคนตาย..เซ็งเลยกู...พอมันเห็นผมทำหน้าเซ็งๆ มันก็หัวเราะผมใหญ่เลยอะครับ...แม่มไรวะ...
“ว่าไง...ปรับความเข้าใจ กะผัวมึงเสร็จแล้วเหรอ…ฮ่าๆๆๆ” ไอวิทย์มันยื่นปากมันมาใกล้ๆ หูผมแล้วมันก็พูดเบาๆ พอให้ผมได้ยินอะครับ...แล้วมันก็หัวเราะชอบใจเลยอะ..แม่ม..มึงหนิ..
“ไอชั่ว...ไอปากหมา..”ผม ก็ยกเท้าขึ้นแล้ว..เตะมันอะครับไม่โดนอะมันวิ่งหนี..ผมอะ..แล้วมันก็หัวเราะใหญ่เลยครับ...คงสนุกมากซินะมึงที่ยั่วกูได้เนี๊ยะ...ผมก็วิ่งไล่เตะมันไปตามทางแหละครับ พอผมวิ่งไล่มันจะถึงอยู่แล้ว..ผมก็กระโดด ขึ้นขี่หลังมันทันทีเลยครับ...ไอวิทย์มันเกือบหัวคะมำครับดีที่มันยั้งๆ ไว้ได้...
“ลงไป มึง ไอโม กูหนัก แม่ม ตัวยังกะ ควาย ไม่ใช่เด็ก แล้วนะมึงหน่ะ” มันก้อพยายามสะบัดผมออกจากตัวมันแหละครับ แต่มีรึไอโมจะยอม...ขอขี่หลังหน่อยจิวะ...
“ไม่..อะ...กูเหนื่อย..กูร้อนๆหนาวๆ เหมือนกับจะเป็นไข้เลยอะ..มึงจะใจร้ายกะกูได้ลงคอเหรอ...” พูดเสียงแผ่วๆ เหมือนกับจะตายเดี๋ยวนั้นอะครับ..แล้วไอวิทย์มันก็รวบจับขาผมไว้ทั้ง 2 ข้าง...แล้วออกเดินไปตามทางราบเรียบ...ฮี่ๆๆๆๆสบายอีกแล้วกู...
“ขอบใจนะวิทย์..กูสบายใจขึ้นมานิดนึงแล้วหล่ะ”..ผมพูดกับมันเบาๆ อะครับ...ผมรู้ว่าที่มันพูดตอนที่ผมโผล่หน้าออกมาจากพุ่มไม้หน่ะ...มันแค่อยากจะแกล้งแซวให้ผมสบายใจขึ้นเท่านั้นเองแหละ...
“อือ...ก็มึงเป็นเพื่อนกูหนิ..” ไอวิทย์มันพูดกับผมยิ้มๆอะครับ....กูรักมึงจัง...
“มีอะไรจะเล่าให้กูฟังไหม....” ไอวิทย์มันถามผมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยอะครับ...
ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วมึงหน่ะ...คอยช่วยกูตลอดเลย...แต่กูสิไม่เคยทำไรให้มึงเลยซักครั้ง....ขอบใจมากเพื่อน...ผมก็กอดคอไอวิทย์มันแน่นขึ้นอะครับ..คิดถึงตอนนั้น ตอนที่ผม..โดนฟาด จนหัวแบะเลือดอาบ..แล้วไอวิทย์นี้แหละที่แบกผมขึ้นหลัง...แล้วร้องไห้โฮ...ทั้งๆที่ผมไม่ได้เป็นอะไรมากเลย..แค่เลือดไหลจึกนึง..นี้ใช่ไหมที่เค้าเรียกว่าเพื่อนตาย......แล้วผมก้อเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ไอวิทย์มันฟังอะครับ...ตอนแรกว่าจะไม่เล่าเรื่องที่ไอคิมมันจูบผม ให้มันฟัง แต่มันก็คะยั้นคะยออะครับ...เลยต้องเล่า..อ๊าย อาย อีกแล้วครับ......เล่าไปจนหมด ผมก็ตบท้าย ด้วยคำว่า
“กูไม่รู้จะทำยังโงดีหว่ะ” แล้วก็ซบหน้าลงกับไหล่ไอวิทย์มันแหละครับ...
“อือ..เรื่องเนี๊ยะมึงต้องตัดสินใจเองอะ...กูไม่อยากก้าวก่าย...แต่ถ้ามึง...อยากให้กูช่วยไร...มึงก็บอกกูแล้วกัน...” มันหยุดเดินแล้วพูดกับผมน้ำเสียงจริงจังอะครับ...ได้ยินแล้วรู้สึกดีจังครับ...อย่างน้อยผมก็มีคนที่ผมพูดคุยได้ถึงแม้ มันจะช่วยอะไรผมไม่ได้...แต่แค่มีคนที่คอยรับฟังเราเวลาเรากลุ้มเราไม่สบายใจแค่นี้ก็คงเพียงพอแล้วสำหรับคนโลเลอย่างผม.....
“เออ...ตอนที่กูยืนรอมึงหน่ะ...เจอพี่นัทด้วย...” แป่ว...สะดุ้งเฮือก เลยครับ...กลัวหง่ะ...กลัวไรวะ..แม่ม...
“หึหึ...สะดุ้งเลยเหรอมึง....พี่เค้าถามกูด้วยว่ามึงหง่ะอยู่ไหน...” ไอห่ะวิทย์นี้หยุดพูดอีกแหละแม่ม...จะพูดไมไม่พูดให้หมดวะ...ชิ....
“กู ก็เลย...บอกว่า............” เว้ยยยยยยยยหงุดหงิด อยากรู้พูดมาให้หมดดิวะมึง ผมหมั่นไส้มันอย่างแรงครับ...เลยล๊อกคอมันแน่นเลยครับ....
“อ๊อก อ๋อย...ยอมแล้ว...พูดแล้ว....” ผมจึงค่อยๆ คลายแขนออกอะครับ..ชิ รู้ไว้ซะใครใหญ่..เหอๆ..ยังซ่าส์ได้ครับ ทั้งๆที่อยู่บนหลังเค้าแท้ๆ...
“คลาดกัน กะมึงไม่รู้มึงอยู่ไหน...แฮะ” ก็แค่นั้นแหละแม่ม...เฮ้อ ไอนัท..กูจะทำไงดีว้าๆๆ......กลุ้มเว้ย กลุ้ม ....ผมก็ส่ายหน้าไปมาอยู่กับซอกคอไอวิทย์มันแหละครับ...
“อ้าว..เฮ้ย ไอห่ะ...ทำงี้...เดี๊ยะ กูก็ของขึ้นหรอก..” มันมองผมแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์อะครับ...
“ทะลึ่งแหละมึง” ไม่พูดปล่าวครับ...เคาะกระโหลกมันแรงๆ ทีนึง...แล้วผมกับมันก็หัวเราะชอบใจแหละครับ...
ใช้เวลาไม่นานครับ ประมาณ 20 นาทีได้..(เร็วกว่าตอนขึ้นลิบลับเลยครับ)ผมกับไอวิทย์ ก้เดินมาถึงรถอะครับ...โดยมีเพื่อนๆ ผมนั่งกินเหล้า กันอยู่ 4-5 คนได้ น้องปอด์นสุดที่รัก ของผม กับไอนัท ก็อยู่ด้วยครับ...พอไอนัทมันเห็นผม ขี่หลังไอวิทย์อยู่...ก็ตกใจใหญ่เลยครับ รู้สึกสึกละอายใจมากมายเลยครับ..ก็ไอนัทอะมันรีบเดิน เข้ามาหาผมกับไอวิทย์เลยอะ..
“ตาหวาน เป็นไรอะ...หา..ไม่สบายเหรอ” พอไอนัทมันถึงตัวผมมันก็เอามือมาอังๆ ที่หน้าผากผมอะครับ......โอ้ยไอโมอยากร้องไห้.แล้วมันก็ค่อยๆ ดึงผมลงจากหลังไอวิทย์อะครับ...เฮ้อ อย่าดีกะกูนักได้ไหม ไอนัท...ผมก้อมองมันตาละห้อยแหละครับ...
ไอโมตอนที่บอกไอวิทย์มันว่าร้อนๆหนาวๆ เหมือนกับจะไม่สบายหน่ะ...แค่อยากสบายไม่ต้องเดินครับ...แต่ตอนนี้รู้สึกจะไม่สบายจริงๆ ซะแล้ว...เฮ้อ...สงสัยเจ้าป่าเจ้าเขา คงลงโทษ คนโกหก แหง๋มๆ...เวรกรรมนี้ตามทันเหมือนใส่สเก็ตจริงๆ ครับ..
“ปล่าวหรอก พี่นัท..ไม่ได้เป็นไร...แค่หนาวๆ อะ..สงสัยเพราะเสื้อผ้าเปียก”..ผมลงจากหลังไอวิทย์โดยมี ไอนัท มันยืนประกบอยู่ข้างๆ แล้วกอดไหล่ผมไว้ด้วยอะครับ....แล้วผมก็ยิ้มให้ไอนัทมันนิดนึงอะครับ
“โอ้ย ...มันจะเป็นไรหล่ะ....พี่นัท...นอกจาก..คึคึ” แล้วไอห่ะวิทย์มันก็หยุดพูดแล้วทำเสียงเจ้าเล่ห์อีกแล้วอะครับ....แม่ม ไมชอบแกล้งกูนักวะ...
“มันสำออย..ฮ่าๆๆๆๆๆ” แล้วมันก็กระโดด ขึ้นไปนังบนกระบะหลังรถ...แล้วไปร่วมวง สุรากับเจ้าพวกนั้นอะครับ...โดยมีไอโยกุลีกุจอ...ชง เหล้าให้ไอวิทย์มันอะครับ....ผมหล่ะอ่อนใจกับมันจริงๆ ครับไอวิทย์เนี๊ยะเผลอไม่ได้ครับ เผลอมีหยอดตลอดเลยมัน…เพื่อนรักเพื่อนร้าย...จริงๆ ผมหล่ะเซ็ง...
แล้วผมก็ยืนทำหน้า..เบื่อโลกอยู่ตรงนั้นแหละครับ...เฮ้อ..อยากจะซบหน้าลงกับบ่าไอนัท...แต่ไม่กล้าอะ..
“ไม่สบายจริงๆ ด้วยนะเนี๊ยะ..ตัวรุมๆ แล้วอะตาหวาน...” ไอโมน้ำตาคลอเลยครับแล้วอย่างนี้ผมจะทำร้ายจิตใจไอนัทมันได้ยังไง...ผมจะทำให้มันเสียใจเพราะผมได้ยังไงกัน...ผมจะทำร้ายคนที่รักผมขนาดนี้ได้ยังไง...แต่ผมก็ทำร้ายหัวใจตัวเองไม่ได้เหมือนกัน.....นั้นแหละคือปัญหาของผม...ปัญหาที่ผมต้องแก้เอง..
แล้วไอนัทมันก็ให้ผมปีนขึ้นไปนั่งบนรถแหละครับ...แล้วมันก็เดินไปพูดไรกะพี่พิ้งไม่รู้..แล้วมันก็เดินกลับมาพร้อมผ้าขนนู๋เล็กๆ ผืนนึง..แล้วมันก็บอกให้ผมถอดเสื้อเปียกออกแหละครับ...เดี๋ยวเป็นปอดบวมมันว่างั้น...แล้วมันก็ยื่นผ้าเช็ดตัวให้ผมมาเช็ดตัว...ขอบตาร้อนผ่าวๆ เลยครับ ไม่กล้าเงยหน้ามองไอนัทมันเลยอะ...แล้วผมก็ห่มผ้าเช็ดตัวผืนนั้นแหละครับถึงจะผืนเล็กแต่ก็ดีกว่าใส่เสื้อเปียกๆ อะ....
แล้วไอวิทย์มันก็ ชงเหล้าให้ผม อะครับมันบอกว่าจะได้อุ่น ขึ้นมาหน่อย...ผมก็รับจากมันมาแล้วก็กรึบ กรึบ ไปหลายแก้วเหมือนกันครับ...เฮ้อ...ทำไงดีวะกู..ในระหว่างที่กินเหล้ากับเพื่อนอยู่นั้น ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองไอนัทมันครับ..ไม่กล้าสบตาไม่กล้ามอง...
แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นไอคิมมันเพิ่งเดินลงจากเขาอะครับ มันเดินมาพร้อมกับไอแซน แล้วพวกมันก็เดินมาที่รถอะครับ...แต่ผมก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองมันเหมือนกัน...รู้สึกผิดทั้งกับไอนัท และไอคิม...ตอนนั้นผมทำได้แค่ แดกเหล้าแม่ม...ให้ตายไปเลย...ฮือ...ทำไรไม่ถูกแล้วกู....
พอทุกคนมาครบ ไอพี่โตมันก็ออกรถแหละครับ...ใกล้จะมืดแล้วครับ อากาศเริ่มเย็นแล้ว ไอโมไม่ค่อยรู้สึกหนาวแล้วครับ...รู้สึกแต่ว่า..สงสัยกูคงจะเมาหึหึ..
-
ตอนที่ 84
นั่งรถ เกือบ ชั่วโมงแหละครับ กว่าจะถึงบ้านพี่โตอะ..มันก็ไม่ได้ไกลอะไรขนาดนั้นหรอกครับ แต่เพราะ ฟ้ามืดแล้วอะ ยังไม่หกโมงเลยมืดซะงั้น...แถมถนนยังเป็นถนนลูกรังขลุขละ เลยต้องใช้ความระมัดระวังนิดนึงครับ...พอถึงบ้านพี่โตผมก็รีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำเลยแหละครับ...ดีที่บ้านพี่โตมีน้ำอุ่นไม่งั้นไอโมต้องแย่ แน่ๆ เลยครับ...นั่งแช่ในอ่างน้ำนานพอดูเหมือนกัน จนแม่พี่โตมาเคาะประตูเรียกอะครับ เลยต้องขึ้น...(ผมไปอาบน้ำในห้องพ่อแม่ไอพี่โตอะครับ...แม่พี่โตบอกว่าผมจะได้แช่น้ำอุ่นได้นานหน่อยแฮะ)….
ใส่เสื้อผ้าเสร็จก็ลงมากินข้าวกับทุกคนอะครับ.พอกินอิ่มหนำสำราญกันแล้ว... แม่เค้าก็เอายามาให้ผมกินอะครับ...รู้สึกตื้นตันมากมาย..คิดถึงแม่อะโรคขี้อ้อนกำเริบอีกแล้วครับ เลยกอดแล้วหอมแก้มแม่พี่โตซะเลย..แม่พี่โตก็หัวเราะชอบใจใหญ่อะครับ...แกบอกว่าทำไมไอพี่โจไม่น่ารักแบบนี้บ้างไรประมาณนั้น....
“แหม๋...ก้ผมไม่ใช่ไอเด็กน้อย ขี้อ้อน เหมือนไอโมมันนี้แม่...ไอโมหน่ะ มันโตแต่ตัว...สติปัญญามันหน่ะ หยุดเจริญเติบโตไปตั้งนานแล้วฮ่าๆ” เป็นคำพูดที่ทำร้ายจิตใจไอโมอย่างแรง..แต่ขี้เกียจเถียง เลยได้แต่ทำหน้างอๆ...แล้วล้มตัวลงนอนบนโซฟา แล้วไอโมก็หลับไปอีกแล้วครับ(หลับง่ายชิบหายเลย)
“โม...ตื่น..เค้าจะกลับกันแล้ว...โหย ตัวร้อนจี๋ เลยอะ..” เสียงพูดที่ไม่รื่นหูเท่าไหร่ แต่สัมผัสอ่อนโยนที่แตะมาที่หน้าผากผม...ก็ทำให้ผมรู้ว่าเจ้าของมืออุ่นๆนี้คือใคร...
พอผมลืมตาขึ้นก็เห็นหน้าไอคิม ลอยอยู่ใกล้ๆ ครับ...มันยิ้มให้ผมอ่อนโยนมากเลยครับ...ยิ้มแบบนี้ก็เป็นหนิมึงหน่ะ...แล้วไอคิมมันก็ช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้นนั่งอะครับ...หัวหมุนๆ ไงชอบกลอะ คงไม่สบายจริงๆ ซะแล้วมึงไอโม...อยากอ้อนไอคิมมันขึ้นมาซะงั้นครับผมอะ...เลยหันหน้าไปซบลงที่อกมันอะครับ...มือก็คว้าคอมันไว้อะ..
“นายนี้ ไม่สบาย แล้วเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยหว่ะ...หึหึ” แล้วมันก็เอามือลูบๆที่หลังผมอะครับ...แล้วดึงผมให้ลุกขึ้นตามมันอะครับ..
พอผมลุกขึ้นยืนโดยมีไอคิมมันกอดเอวผมไว้หลวมๆ สายตาผมก็ปะทะเข้ากับ ไอนัทมันอย่างจังเลยครับ...ไอนัทมันมองผมอยู่อะ...ในมือมันมีผ้านวมผืนใหญ่อยู่ด้วยอะครับ..มันยังจ้องผมนิ่งไม่พูดอะไรออกมาเลย แล้วมันก็เดินเลยผมกับไอคิมออกไปที่หน้าบ้านอะครับ....ผมพูดอะไรไม่ออกอะ...ได้แต่อึ้งอะ. เหมือนโดนจับได้ว่ามีชู้ แล้วกลัวความผิดอะ
“ขี่หลังเราไหม...เดินไหวรึเปล่า” ไอคิมมันพูดอยู่ที่ข้างหูผมอะครับ...พอได้ยินเสียงมันผมจึงได้สติกลับคืนมา..ผมปล่อยมือที่กอดอยู่ที่คอไอคิมมันทันที ความรู้สึกผิดมันเกาะกินใจครับ....
“ขอบใจ ไม่เป็นไรหรอก..เราเดินได้...” แล้วผมก็ค่อยๆ ผละออกจากอ้อมแขนของไอคิม แล้วเดินไปหาเพื่อนๆที่รถอะครับ....
“โม มึง ไปนั่งข้างหน้ากับกู ดีกว่าหว่ะ นั่งด้านหลังไม่ได้แล้วหล่ะ อากาศมันเย็น..” ไอพี่โตมันบอกผมตอนที่ผมเดินออกมาหาพวกมันที่รถอะครับ....ผมก็พยักหน้าหงึกหงักแหละครับ....ก็ดีเหมือนกัน....ไม่อยากอยู่ใกล้ไอ 2 คนนั้นด้วย....เดี๋ยวความรู้สึกผิด มันจะทำให้กูอกแตกตายไปซะก่อนเฮ้อ....
พอทุกคนมาครบ ผมก็ปีนเข้าไปนั่งด้านหน้าคู่กับพี่โตอะครับ พี่พิ้งไปนั่งกับพี่เจน ที่แคปหลังอะครับ..
“เอ้า ตาหวาน...ผ้านวมจะได้อุ่นๆ” ไอนัทมันยื่นผ้านวมมาให้ผมอะครับ
“ขอบใจ....” ผมยิ้มให้ไอนัทมันนิดแล้ว หันหน้าหนีจากมันอะ...น้ำตาคลอจนจะหล่นอยู่แล้วครับ...
.แล้วพี่พิ้งก็ยื่นหมอนอิงมาให้ผมอะครับ.ผมยิ้มให้พี่เค้าหน่อยนึง แล้วปรับเบาะรถให้เอนลงหลังจากนั้น ผมก็หลับๆตื่นๆ ตลอดครับ มันร้อนๆหนาวๆ ยังไงบอกไม่ถูกอะ...
ผมรับรู้ถึงความวุ่นวายสับสนอยู่รอบๆตัว.....ผมรู้สึกหนาวมากเลยครับหนาวเข้าไปในกระดูก เลยอะ...ผมพยายามจะลุกขึ้นอะครับ...แต่หัวผมมันหนักอึ้ง เลยอะ..จนผมต้องหมดความพยายามในการที่จะลุกขึ้น...แล้วผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย
ผมค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่ผมเห็นคือ..เพดานห้องสีขาวที่ไม่คุ้นตา ...นี้กูมานอนห้องใครวะเนี๊ยะ....ผมจึงค่อยๆ มองไปรอบๆ ตัวด้วยความแปลกใจอะครับ...กูจำได้ว่ากูนอนอยู่บนรถไอพี่โตนี้หว่า...อืม...หือ..แอะ..นี้มันโรงบาลนี้....แล้วนี้กูเป็นไรวะ..รถคว่ำ เอ๊ะหรือว่า รถชน ...ตายห่ะ แล้วคนอื่นเป็นไงบ้างวะเนี๊ยะ(ดูความคิดสิครับ)....
“เป็นไงบ้าง..หือเจ้าโม” เสียงนุ่มนิ่ม ที่ดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองอะครับใจชื้นขึ้นเยอะครับที่เห็นหน้าแม่....
และก็มีผู้ชาย 4 คนอยู่ในห้องนั้นด้วยครับ คนแรก คือพ่อผม ไอนัท ไอคิม และ เจ้ามด...ทุกคนมองมาที่ผมอะครับ...ไอโมเอ๋อแดกครับ พร้อมหน้าพร้อมตากันจริงๆ ครอบครัว สุขสันต์ หึหึ...เห็นเจ้า 2 คนนี้ยังปกติดีแสดงว่าไม่ได้เกิดอุบัติเหตุอะไร... แล้วผมก็แค่นยิ้มออกมาอย่างฝืดเฝือนเต็มทนหล่ะครับ...
“เค้าเป้นไรอะแม่....” ถามแม่ด้วยความแปลกใจอะครับ....แม่เดินมานั่งใกล้ๆ แล้วเอามือลูบหัวผมเบาๆ เฮ้อ สบายใจจังครับ...
“ก็เราอะไม่สบายหนัก จนต้องลำบากเพื่อนๆ หามส่งโรงบาลอะสิ...นี้หล่ะผลของการเล่นน้ำ...จนลืมนึกถึงสังขารตัวเอง หึ” แม่ผมก็บ่นซะยืดยาวครับสรุป แค่ไม่สบายหรอกเหรอเนี๊ยะ โด่ เอ้ย...เสียฟอร์มชมัดไม่สบายจนต้องนอนโรงบาล....เซ็งจริงกู..แล้วผมก็หันมามองแม่อย่างอ้อนๆ แหละครับ...
“รู้สึกเป็นไงบ้างหล่ะ เจ้าโม” พ่อผมเดินมาหยุดลงใกล้ๆ แม่อะครับ...
“ไม่เป้นไรแล้ว สบายขึ้นตั้งเยอะอะ..แฮะ” แล้วผมก็ยิ้มอ้อนๆ ให้พ่อด้วยแหละครับ....
“เออ ก็ดีแล้ว...นี้ขอบใจเพื่อนเค้าซะหล่ะ เค้า 2 คนมานั่งเฝ้าเราตั้งกะเมื่อ วาน จนวันนี้เลยนะเนี๊ยะ มีเพื่อนดีมันก้เป็นแบบ นี้แหละ” พ่อผมพูดแล้วพยักเพยิดไปทาง ไอคิม กับไอนัท อะครับ...
ผมก้อเลยยิ้มให้พวกมันด้วยความซาบซึ้งใจ...ขอบใจมากนะพวกมึง...ที่เป็นห่วงคนเลวๆ อย่างกู...พวกมันก็ยิ้มให้ผมอะครับ...พวกมันก็ไม่ได้ทำอะไรที่มากกว่านี้อะครับ...คงเกรงใจครอบครัวผมหน่ะ...
ก็พูดคุยไรกันไปซักพักแหละครับ พ่อผมถึงได้บอกไอ้ 2 ตัวนั้นให้กลับไปเรียนซะ...ดูท่าพวกมันก็ไม่ค่อยอยากจะไปหรอกครับ...แต่คงเกรงใจว่าที่พ่อตาในอนาคตด้วยแหละ ก๊าก...เลยต้องยอมไม่กล้าเถียงไม่กล้าพูดมาก...ส่วนพ่อผมกับเจ้ามด...ก็อยู่กับผมจนผมหลับอะครับ..ถึงได้กลับ.....เพราะพอผมตื่นขึ้นมาอีกที ก็ไม่เจอพ่อกับเจ้ามดแล้ว เจอแต่แม่อะ....ที่ครึ่งนั่งครึ่งนอน อยู่ที่โซฟาในห้องอะครับ...(ผมอยู่ห้องเดี่ยวอะครับที่โรงบาล ใน ม.ของเจ้านั้นนั้นแหละครับ)...
พอได้อยู่ลำพัง...ผมก็เริ่มคิดทบทวนถึงเรื่องที่มันเกิดขึ้นทั้งหมดอะครับ....คิดวนไปวนมา ก็หาทางออกให้กับตัวเองและทุกคนไม่ได้...ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี...ปวดใจจี๊ดๆ แหละครับ...จะทำไงดีว้า กู ทำยังไง จะให้เลือกไปเลยงั้นเหรอ ว่าจะอยู่กับใคร ...คนที่รักเรา กับ คนที่เรารัก....ถ้าเลือกที่จะอยู่กับคนที่รักเรา...เค้าจะรู้สึกยังไงถ้าเค้ารู้ว่าเราไม่ได้รักเค้าเลย...แล้วเราจะทำร้ายหัวใจตัวเองได้เหรอ......ถ้าไปเลือกคนที่เรารัก เราก็จะเห็นแก่ตัวเกินไปไหม ที่ทิ้งคนที่รักเรา รอเรามาตลอดได้ลงคอ.......โอ้ย ไม่รู้แล้วเว้ย ฮือ....แล้วน้ำตาไอโมก็ไหลพรากออกมาอีกจนได้อะครับ....
“เป็นอะไรรึเจ้าโม...จุ๊ จุ๊ ไม่เอาไม่ร้องลูก....เป้นไร บอกแม่ซิ” แม่คงมองผมอยู่นานอะครับพอเห็นว่าผมร้องไห้ แม่เลยเข้ามาปลอบผม...
แม่ครับ ไอโมจะทำยังไงดีอะแม่...อยากบอกแม่เหลือเกินครับ...แต่บอกไม่ได้....ผมก็ได้แต่ร้องไห้อยู่กับอกอุ่นๆ ของแม่อะครับ....แม่กอดผมไว้แน่น...ผมสัมผัสได้ว่าแม่ ทั้งรัก ทั้งเป็นห่วงผมมากมายแค่ไหน..ผมก็ร้องไห้ อยู่นานพอดูแหละครับ...ผมจึงได้สงบลง แม่ก็ได้แต่ลูบหัว ลูบหลังปลอบใจผมไปเรื่อยอะ....ผมรักแม่จังครับ...แม่คงเห็นว่าผมหยุดร้องแล้ว ไม่เป็นไรแล้วแม่จึงปล่อยตัวผม แล้วแม่ก็ลูบ หัวผมด้วยครับ...อบอุ่นดีจัง...
“แม่เค้าอยากกินส้มอะ แม่แกะให้เค้ากินหน่อยสิ” ผมก็อ้อนแม่นิดนึงอะครับ อยากให้แม่สบายใจด้วยครับ ดูท่าทางแม่จะเป็นห่วงผมน่าดูเลยอะ...แม่ยิ้มให้ผมแล้วหันไปหยิบตระกร้าผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะอะครับ...
“โม มีเรื่องอะไรจะคุย กับแม่ไหม” แม่พูดขึ้นมาเบาๆ อะครับ...แต่แม่ไม่ได้มองมาที่ผมอะแม่ยังตั้งหน้าตั้งตาปอกเปือกส้มให้ผมทานอยู่อะครับ......
ก็ดีเหมือนกันนะ...แต่จะบอกแม่ว่าไงหล่ะ...บอกว่ามีผู้ชาย 2 คนมารักผมและคนนึงเค้ารักผมมากและอีกคนนึงคือคนที่ผมรัก ..แม่ว่าผมควรจะเลือกใครงั้นเหรอ แอะ...แม่ต้องช๊อคตายก่อนแน่นอนเลยอะ.... รึจะบอกว่าแม่มีผู้หญิง 2 คน มารักเค้า และเค้ารักหนึ่งในนั้น แม่ว่าเค้าจะเลือกใคร...ต้องโดนแม่ตบกระบาลแยกแน่นอน...เฮ้อ...ผมเลยต้องพูดออกไปเยี่ยงนี้...
“แม่...ถ้าสมมุตินะ...ว่าตอนนี้อะ เค้าอยากเลี้ยงหมา อะ....” ผมจ้องมองปฏิกิริยาของแม่นิดนึงครับ...แม่ผมแกะส้มออกแล้วป้อนเข้าปากผมอะครับผมก็อ้าปากรับอะครับ...แล้วแม่ก็พยักหน้าให้ผมพูดต่อ...
“แล้ว เค้าก็มีลูกหมาที่เค้าเล็งๆ ไว้แล้วนะแม่ ว่าเค้าจะเก็บมันมาเลี้ยงอะ.....มีอยู่ 2 ตัว...ตัวแรกเนี๊ยะ เป้นลูกหมาที่เค้าเห็นครั้งแรก ก็ไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่หรอก เพราะดูท่าทางเกเรอะ...ก็มันเห็นเค้าครั้งแรก มันก็ทำท่าจะกัด เค้าซะงั้น...แต่วันต่อๆมา มันก็เข้ามาเล่น มางับ ขา งับแขนเค้าอยู่เรื่อยเลยอะ...และวันนึง มันก็ลามปาม มาเลียหน้าเลียปากเค้า...ตอนแรกเค้าก็รู้สึก ฉุนเล็กๆ แล้ววันนึงเค้าก็เผลอตัวยื่นมือไปลูบหัวมัน ด้วยความเอ็นดู และสงสาร ..อะ จนมันติดเค้า ไม่ยอมไปไหนเลย...เจอหน้าเค้าทีไรมันก็วิ่งกระดิกหางยิกๆ ให้เค้าทุกที...เค้าเจอมันมานานแล้วนะแม่...และมันก็รอให้เค้าเก็บมาเลี้ยงอยู่อะถึงตอนนี้มันก็ยังรอ.....”...ใช่สินะ...มันรอผมมาตั้ง 4 ปี เชียวนะไอหมาตัวนั้นหน่ะ...รอด้วยใจซื่อสัตย์เชียวหล่ะ..ไม่เคยเลยซักครั้งที่มันจะกัดจะทำร้ายผมให้เจ็บๆ ทั้งๆที่ผมอะทั้ง เตะ ทั้งถีบ ทั้งตี ด่าว่ามันสารพัด เวลาไม่พอใจแต่มันก็ยัง มองผมด้วยความรักใคร่ห่วงใยเสมอ...แล้วผมก็เงียบอะครับ...น้ำตาคลอที่ตาเลยทีเดียว...
“แล้วอีกตัวนึงหล่ะ” แม่ผมพูดขึ้น แล้วส่งส้มเข้าปากผมอีกอะครับ..ผมก้มหน้าลงซ่อนน้ำตาตัวเองที่มันเริ่มที่จะไหลออกมาอีกแล้วอะครับ...
“อีกตัวนึง...เค้าเห็นทีหลังตัวแรกอะ...พอเค้าเห็นมันครั้งแรกเค้าก็ชอบมันมากเลยนะแม่..ชอบกว่าเจ้าตัวแรกอีกอะ..แต่เจ้านี้กับเค้าอะครั้งแรกที่เจอกัน ก็หยังเชิงกันก่อนอะ...พอเค้าเผลอปับ..มันกระโดดเข้าเลียปากเค้าเฉยเลยอะแม่...จนเค้าตั้งตัวไม่ทัน..และเค้าก็เกิดชอบความบ้าบิ่นของเจ้าตัวนี้เข้าให้แล้วอะ...มันไม่ใช่หมาที่เชื่องเลยอะแม่...ออกจะดื้อ และเกเรมากมายเลยแหละ เวลาเจอเค้าทีไรมันชอบกัด ชอบข่วน เค้าให้เจ็บๆ ทุกทีเลยอะ...มันชอบเห่าทำให้เค้ารำคาญด้วยนะ...แต่เค้าก็ไม่เคยเกลียดมันเลยอะ...ยิ่งนับวันเค้ายิ่งชอบมันมากขึ้นทุกที...ตอนแรกเค้าก็คิดว่าเจ้าหมาน้อยตัวเนี๊ยะ...มันคงเกลียดขี้หน้าเค้ามั้ง...แต่เวลามันอ้อนมันก็อ้อนซะน่ารักเชียวนะแม่ มันทำให้เค้ารู้ว่ามันก็อยากให้เค้าเก็บมันมาเลี้ยงเหมือนกันอะ...ความจริงที่มันทำให้เค้าเจ็บ เพราะมันเป็นการแสดงความรักในแบบ ของหมาเกเรอย่างมันต่างหาก” หึ เจ้าหมาเกเร...เอ้ย...ยิ่งรู้ว่ามันรักผมด้วยเหมือนกันแบบนี้ผมยิ่งทำร้ายมันไม่ลง ผมทำร้ายหัวใจตัวเองไม่ได้หรอก...
“เค้าต้องเลือกแค่ตัวเดียวอะแม่...ตัวเดียวที่เค้าจะเก็บมาเลี้ยงอะ...แม่ว่า เค้าจะเอาตัวไหนมาเลี้ยงดี” พูดจบผมก็มองหน้าแม่อย่างรอคอยแหละครับ...
แม่ผมยิ้มให้ผม บางๆ แล้ว ยกมือขึ้นลูบที่หัวผม....
“ปัญหา มันไม่ได้อยู่ที่ว่า...โมจะเลือกตัวไหนมาเลี้ยง...” แล้วแม่ก็หยุดพูด..อะครับ ...ผมก็จ้องแม่อย่างรอคอยแหละครับ...
“ปัญหา จริงๆ ก้คือ...โม พร้อมที่จะเลี้ยงมันแล้วจริงๆ เหรอลูก” ไอโมสะอึก เลยครับ ใช่สินะ ผมพร้อมแล้วจริงๆ นะเหรอ ผมพร้อมที่จะรับผลที่มันจะตามมางั้นเหรอ....
“โมพร้อม ที่จะ รับผิดชอบอีก 1 ชีวิต ไหมหล่ะ..โมแน่ใจไหมว่า..จะรัก และดูแล มันจนกว่ามันจะแก่ แล้วตายจากโมไป...โมจะดูแลมันได้นานซักแค่ไหนกันหน่ะลูก............” แม่หยุดพูดแล้วจ้องตาผมนิ่งๆ อะครับ....
“โม โม ยังเด็กนะ...เก็บอะไรมาเลี้ยงต้องดูให้ดีนะลูก...” ผมไม่รู้ว่าแม่เข้าใจความหมายที่ผมอยากจะบอกแม่ไหม...แต่ที่แน่ๆ การที่ผมได้คุยกับแม่ครั้งนี้มันทำให้ผมตัดสินใจได้ว่าผมจะทำยังไง ต่อไปกับเรื่องนี้ดี...เป็นทางที่ดีที่สุดจริงๆ ....ขอบคุณครับแม่ที่ให้สติผม....
-
.........แม่โมพูดได้คมมากเลย........... o13 o13
..............หวังว่าโมจะตัดสินใจได้ซักที........... o8 o8
-
“ปัญหา มันไม่ได้อยู่ที่ว่า...โมจะเลือกตัวไหนมาเลี้ยง...” แล้วแม่ก็หยุดพูด..อะครับ ...ผมก็จ้องแม่อย่างรอคอยแหละครับ...
“ปัญหา จริงๆ ก้คือ...โม พร้อมที่จะเลี้ยงมันแล้วจริงๆ เหรอลูก”
แม่ (โม) ครับ
รักแม่(โม) จังเลยครับ
-
แม่โมพูดได้เจ๋ง :impress:
รอฟังการตัดสินใจของโม :impress: ยังไงก็สงสารนัทบ้างเน้อ :sad2:
-
แม่พี่โม..พูดดีมากๆเลยคับ.. o14
รอการตัดสินใจของพี่โมนะค้าบ...
-
อยากยกนิ้วให้แม่ของพี่โม
o13 o13 o13
เจ๋งจริงๆ
-
เศร้า สงสารทั้ง3คนเลยเป็กำลังใจให้
-
ตอนที่ 85
หลังจากที่ผมได้คุยกับแม่แล้วผมก้อรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลยครับ...ทำแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว...และวันนั้นทั้งวันเพื่อนผมก็มาเยี่ยมผมตลอดเลยอะครับ..ซื้ออะไรมากันบ้างก็ไม่รู้...ทั้งกิ๊กเก่า กิ๊กใหม่ หึหึ...(สาวๆของผมนั้นแหละครับ) จนแม่ผมปวดหัวไปหมด...กว่าพวกนั้นจะกลับก็เย็น แล้วอะครับ...แม่ผมก็มองผมแล้วส่ายหน้าด้วยความระอาใจอะครับ...ผมก็ได้แต่ยิ้มประจบแม่อะแหละ....
และคนที่ผมรอคอยมาตลอดทั้งวันก็มาอะครับ...ไอคิมนั้นเองมันมาถึง ก็ยกมือขึ้นไหว้แม่ผมแล้ว ยิ้มประจบแม่ผมด้วยหง่ะ หวึย ปกติ ไม่เคยเห็นยิ้มงี้เลยอะ....แม่ผมก็ยิ้มร่าแหละครับ ...(ชอบคนหล่อหน่ะครับแม่ผม เฮ้อ...)...
“เป็นไงบ้างนายหน่ะ...หือ” หลังจากที่มันทักทายพูดคุยกับแม่ผมแล้ว มันค่อยหันหน้ามาทักผมอะครับ ชิ..ไอบ้าหนิ..งอนครับ กว่าจะทักกูหง่ะ รอตั้งนาน...หน้างอเลยครับ...
ผมแอบเห็นมันยกมือขึ้น จะจับตัวผมด้วยครับ แต่แล้วมันก็เปลี่ยนใจไปจับจมูกตัวเองแทนอะ หน้าแดงแปร๊ดเลย หึหึ...คงอยากจับแต่ไม่กล้าอะไรทำนองนั้น ฮ่าๆๆๆๆๆไอหมาเกเรเอ้ย...ผมก็เลยยิ้มออกมาอะครับ....
เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น และคนที่เดินเข้ามานั้นก็คืออีก หนึ่ง คนที่ผมรออยู่เหมือนกัน ไอนัทครับ...มันส่งยิ้มมาก่อนเลยครับ พอเห้นหน้าไอคิม มันก็หุบฉับเลยอะ...ฮือ...
แล้วไอนัทมันก็ยกมือหวัดดีแม่ผมอะครับ...
“โมเป็นไงบ้างอะครับแม่” ไอนัทมันถามแม่ผมอะครับ แทนที่จะถามผมอะ...
“ดีขึ้นแล้วหล่ะ วันนี้เพื่อนมาเยี่ยมทั้งวัน...เลย สาวๆ ทั้ง นั้น ..เฮ้อ..” แม่ผมพูดแล้วถอนหายใจอะครับ แต่ผมนี้สิ แย่...ดูหน้าไอคิม กับไอนัทซะก่อนสิครับ แฮะ ไอโม เลยพลิกตัวนอนหันหลังให้ซะเลยอะ...
ก้พูดคุยกันซักพักแหละครับ...แม่ผมเลยขอให้ 2 คนนี้อยู่เป็นเพื่อนผม แม่จะไปหาไรกินหน่อย
“เอ่อ...ให้ผมไปซื้อมาให้แม่ ดีกว่านะครับ....” ไอคิมครับ มันรับอาสาไปซื้อให้แม่ผมอะ ชิ...ไอขี้ประจบ...
“โอ้ย ไม่เป็นไรหรอกลูก..แม่จะออกไปเดินเล่นซะหน่อย อุดอู้ อยู่แต่ในห้องกับเจ้าโมมันทั้ง วัน แม่เบื่อ” แม่ผมปฏิเสธยิ้มๆ อะครับ...
ไอคิมมันทำท่าคิดนิดนึง แล้วมันก็มองหน้า ผม กับไอนัทด้วยความกังวลแหละครับ...
“งั้น ผมไปเป็นเพื่อนแม่ดีกว่านะครับ...มันมืดแล้วอะครับ..” มันพูดกับแม่ผมยิ้มหน้าบานเลยเชียวครับ....โหย ขี้ประจบโคตรๆ เลยครับ เพื่อนๆ....
แม่ผมก็ยิ้มให้มันหน้าบานพอกันแหละครับ เฮ้อ...ตกหลุมพลางมันซะแล้วแม่ผม...
“แม่ไปหล่ะ เจ้าโม อยู่กับพี่เค้าแล้วกันนะ” แม่พูดแล้วพยักเพยิดไปทางไอนัทมันอะครับ ไอนัทก็ยิ้ม ให้แม่ผมนิดนึงอะครับ แล้วแม่ผมก็เดินไปหยิบกระเป๋า ที่โต๊ะ.แล้วก้าวเดินออกไปอะครับ...
“อย่าเกเรนะ...ทำตัวดีดีหล่ะ” ไอคิมมัน ก้มหน้าลงกระซิบที่ข้างหูผม แล้วกดปากของมันลงกับปากผมอะครับ...ต่อหน้าไอนัทเลยอะ...
ไอโมก็ได้แต่เหวอ แดกแหละครับ..พอมันจุ๊บปากผมเสร็จ มันก็ยืดตัวขึ้น แล้ว มองหน้าไอนัทมันอย่างท้าทายอะครับ...แล้วมันก็เดินตามแม่ผมออกไปอะ...หูย ทิ้งระเบิดไว้ให้กูแล้วเปิดแน๊บเลยนะมึง...
พอแม่ผมกับไอคิม ออกไป ห้องทั้งห้องก็เงียบกริบ แหละครับ...ไอโมก็เอาแต่ก้มหน้านิ่ง ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองไอนัท มันเลยอะรู้สึกผิดครับ ผิดมากด้วย ผิดจนไม่น่าให้อภัยเลยอะ...
พอผมเงยหน้าขึ้น ไอนัทมันก็มานั่งบนเตียงที่ผมครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่ซะแล้ว...ไอนัทมันยิ้มให้ผม ยิ้มเศร้าๆ ในแบบของมัน ยิ้มที่ทำให้ผมปวดใจทุกครั้งที่ได้เห็น...
“พี่ นะ.....” ผมตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่างกับไอนัท มันอะครับ...
แต่ไอนัทมันยื่นมือมันมาปิดปากผมไว้ซะก่อน...มันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลยอะ...ผมเอื้อมมือไปดึงหน้าไอนัทมันลงมาซบกับหน้าอกผม...ผมแค่ไม่อยากเห็นน้ำตามัน...ในเมื่อมันไม่อยากฟัง ผมก็จะไม่พูด...
ผ่านไปซักพักอะครับ..ไอนัทมันถึงดึงตัวมันออกจากอ้อมกอดผม..ก้มลงจูบที่แก้มผมเบาๆ...มันลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหยิบ แอปเปิ้ล 2-3 ลูกในตระกร้าเดินเข้าห้องน้ำไป...ผมถอนหายใจได้หนึ่ง เฮือก...ไอนัทมันก็เดินออกมา...มันยิ้มให้ผมแล้วมันก็นั่งลงปอกแอปเปิ้ล ให้ผมกินอะ...หึหึ...พ่อบ้านโคตรๆ อีกแล้วครับ...ไอนัทของผม(ยังจะของผมอีกเฮ้อ)...ผมก็นั่งมองนั่งคุยนั้นคุยนี้กับไอนัทมันแหละครับ...กูขอโทษ นะไอนัท..กูขอโทษ...
ผมกินแอปเปิ้ลที่ไอนัท มันปอกให้ผมกินไปจนหมด 2 ลูก นู้นแหละครับ คุณนายของผมกับ ไอหมาเกเร ถึงกลับมา...หน้าบานกันทั้ง 2 คนเลยนำความหมั่นไส้มาให้ผมอย่างยิ่ง...แต่ในใจลึกๆ ผมก็แอบกังวลอยู่เหมือนกันครับ...กลัวว่าแม่จะพลั้งปากพูดอะไรออกไปนะสิครับ....
พอไอคิมกับแม่ผมมาถึง ไอนัท มันก็ขอตัวกลับแหละครับ....ไอคิมมันนั่งคุยกับแม่ผม(ต้องพูดแบบนี้ครับก็มันคุยกับผมน้อยมากอะ) นานพอดูครับ แล้วมันก็ลากลับเหมือนกัน...ผมก็ได้แต่ยิ้มให้มันอย่างจืดๆอะครับ กูรักมึงนะไอคิม....
“ทำไมไม่บอกเพื่อนหล่ะโม....”แม่ผมพูดแล้วลูบหัวผม..อะครับ...
“ยังไม่ถึงเวลาหน่ะแม่” ผมพูดกับแม่เสียงแผ่วๆ...ขอบคุณครับแม่ผมรักแม่จัง...
แล้วคืนนั้นผมก็หลับตาลงด้วยหัวใจอันหนักอึ้ง...ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง......เกิดอะไรขึ้น ไอโมก้จะไม่หวั่นไหวอีกแล้ว...ถึงเวลาที่จะต้องให้โอกาสกับตัวเอง...และคนอื่นซะทีนะโม...
*************
เช้าวันนี้ผมจะได้ออกจากโรงบาลแล้วครับ..ไอวิทย์เอาชุดนักศึกษามาให้ผมเปลี่ยนที่โรงบาล ...แล้วมันก็กลับห้องไป เพื่อเก็บของให้ผมต่อ....เมื่อคืนตอนที่ผมโทรไปบอกมันให้ช่วยเก็บของให้ผมนั้นมันตกใจมากเลยครับ...แต่พอผมอธิบายเหตุผลให้มันฟังมันก็เข้าใจ..และเห็นด้วยกับผม...วันนี้มันถึงขาดเรียนหนึ่งวัน..
.พอพ่อผมมาถึงผมกับแม่ ก็เดินไปขึ้นรถพ่อ...พ่อมองผมนิดนึง...แต่พ่อก้ไม่พูดอะไรอีกเช่นเคย...พอถึงโรงเรียนของผม..ผมก้อเดินเข้าไปหาอาจารย์ที่ห้องทะเบียน.พร้อมกับพ่อและแม่...และยื่นใบลาออกให้กับอาจารย์ที่รับผิดชอบ...อาจารย์ก็ถามเหตุผลนั้นนี้แหละครับเพื่อให้ผมเปลี่ยนใจ...แต่ผมคิดดีแล้ว
พอเสร็จธุระจากห้องทะเบียนแล้วผมก็ขอตัว จากพ่อกับแม่...ไปลาเพื่อนๆ ผมที่ตึก คอมฯ...ผมค่อยๆหันหน้ามองโรงเรียนที่ผมเรียนมาเกือบ 4 ปี..ผมรู้จักทุกซอกทุกมุมของที่นี้.ต่อไปคงไม่ได้อยู่ที่นี้อีกแล้วสินะ..ผมเดินขึ้นตึกเรียนไปอย่างช้าๆ จดจำทุกรายละเอียดไว้จะได้ไม่ลืม..นี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ที่ผมจะได้เห็น...
ผมเดินไปถึงห้องเรียนที่เพื่อนๆ ผมกำลังเรียนกันอยู่....พอพวกมันเห็นผมเดินเข้าไปก็แซวผมใหญ่อะครับ..ทั้งเรื่องที่ผมไปเที่ยวจนเป็นไข้ และเรื่องที่ผม..อุตสาห์ข้ามถิ่นไปเตะบอลซะไกล แต่ก็ได้แค่เสมอ...ผมก็ได้แต่หัวเราะแฮะๆ แหละครับ...และผมก็ได้ขอตัวจากพวกมันเดินไปหาอาจารย์ประจำวิชาแล้วก็บอกจุดประสงค์ของผมที่ผมมาวันนี้ อาจารย์ทำหน้าตกใจใหญ่เลยครับ...แล้วอาจารย์ก็เดินไปที่หน้าชั้นเรียน เพื่อนๆ ผมก็มองอาจารย์กับผมอย่างงงๆ อะครับ...
“พวกลิงทั้งหลาย เงียบๆ หน่อย..นายโมเค้ามีเรื่องจะบอกพวกเธอแหนะ” แล้วอาจารย์ก็เรียกผมให้เข้ามาหาอะครับ....ไอโมก็ใจเต้นตึกๆอะครับ....ไม่อยากเลย..ไม่อยากบอกลาเพื่อนๆเลย...
“อืม...แฮะ...คิดถึงเราบ้างนะเพื่อนๆ...เอ่อ...แข่งกีฬาสีเผื่อ เราด้วยนะ...และก็..เราดีใจนะที่ได้เรียนกับพวกนาย...วันนี้...เรามาลาออกหน่ะ...อย่าถามเรานะว่าทำไม...หึหึ...เพราะเราจะไม่บอก ฮ่าๆ” แล้วน้ำตาไอโมก็ไหลพรากครับ...
เพื่อนๆเดินเข้ามาหาผมแล้วกอดผมร้องไห้ใหญ่เลยอะ...โดยเฉพาะ เจ้าพวกแก๊งเด็กเก่า...พวกมันไม่ถามเอาแต่ร้องไห้...พวกผมเรียนด้วยกันมาตั้ง 4 ปี...ความผูกพันหน่ะมันมีอยู่แล้ว...มีมากซะด้วย...ที่คิดไว้ว่าจะทำนั้นทำนี้ด้วยกัน..ตอนงานประจำปีของจังหวัด ..เราจะไปฝึกงานที่ไหนกันดี กีฬาสีนี้..จะทำยังไงกับขบวนพาเหรดดี...มีอะไรมากมายที่รอให้พวกผมทำด้วยกันในเทอมนี้ และเทอมต่อไป...แต่ผมก็จะไม่ได้ทำกับพวกมันอีกแล้ว...โชคดีนะเพื่อนๆอย่าลืมเรานะ....
ลาเพื่อนๆจนพอใจผมก็เดินลงจากตึกเรียน ก่อนจากมาผมก็บอกกับเพื่อนๆว่า...มีไรค่อยทอสับ คุยแล้วกัน...วันนี้กูรีบ หึหึ...
พอออกจากโรงเรียน พ่อผมก็ขับรถตรงดิ่งไปที่.อพาร์ทเม้นผมทันทีอะครับ...พอพวกผมเดินเข้าไปในห้อง ทุกอย่างที่เป็นของผมถูกจัดเตรียมสำหรับขนย้ายแล้วครับ...ในห้องนั้นก็มี ไอวิทย์ และ ไอแมน...อยู่ในห้อง..แล้วพวกมันก้อช่วยพ่อผมขนของลงไปไว้ที่รถ...โดยมีผม...นั่งมองอยู่บนเตียงพ่อไม่ให้ผมขนอะครับ...กลัวไข้กลับ...ขณะที่รอ..ผมก็ได้ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องไอนัทมันอะครับแล้วหยิบกุญแจขึ้นมาไขเข้าห้องมันไป...ถ้ามึงรู้ว่ากูไม่อยู่แล้วมึงจะรู้สึกยังไงบ้างนะไอนัท อย่าร้องไห้นะเว้ย....กูไม่ได้หนีมึงไปไหนนะ...ผมวางกุญแจสำรองที่มันให้ผมไว้ วางไว้บนโต๊ะ...แล้วเดินออกมาจากห้องมัน ล๊อคห้องไว้เหมือนเดิม...
พอทุกอย่างเรียบร้อย..ผมก็ลาไอวิทย์ กับไอแมนมันหล่ะครับ ไอวิทย์นี้แทบน้ำตาร่วงเลยแหละมัน คงจะเหงาน่าดูแหละที่ไม่มีผมอยู่กวนตีนมันอะ..สำหรับไอแมนผมได้บอกให้มันขับแมงกะไซต์ของผมไปไว้ที่บ้านให้ด้วย...มันก็รับปากแหละครับ...และมันก็บอกว่า ปีหน้า เจอกันเพ่ แหม๋ไอนี้จะตามจองล้างจองผลาญกูไปถึงไหนเนี๊ยะ...
และแล้วรถปิคอัพของพ่อผม ก้ได้ขับออกจากที่ที่ผมเคยเรียนเคยอยู่ เคยสุขเคยทุกข์มาตลอด 4 ปี..น้ำตาไอโมร่วงเผลาะแหละครับ....แล้วไปเยี่ยมกูบ้างนะพวกมึง....
ปลายทางของพวกผมคือ บ้านน้ากิต..น้องชายคนสุดท้องของแม่ผมนั้นเอง...น้ากิต ...ทำงานและมีบ้านอยู่ที่ บางกอก ครับ..บ้านที่แกไม่ค่อยอยากจะมานอนซักเท่าไหร่...แกยังโสดยังไม่มีเมีย ปีนี้ก้ออายุได้ 30 ขวบพอดี(เมื่อ 6-7 ปีที่แล้วนะ). แกมีอาชีพเป็นวิศวกร...และตอนนี้แกก็มาเปิดบริษัทเล็กๆรับเหมาก่อสร้างเป็นของตัวเอง... .แกเจ้าชู้โคตรๆ ด้วยความที่แกยังโสดเงินที่แกได้มาก็เลยเสียไปกับเรื่องเที่ยว เรื่องผู้หญิง...
บัญชีของบริษัท...แกก็ไม่เคยตรวจสอบ มีแต่ให้พนักงานดูแลและทำกันเอง จนในที่สุด...โดนโกงหมดเงินไปโข เสียเครดิตไปเยอะ หึหึ...ตอนที่ผมจบ ปวช.3 แก ก้เลยทั้งขอร้อง ทั้งอ้อนวอนให้ผม ไปช่วยงานแก่หน่อย แกไม่ไว้ใจใครแล้ว...พ่อกับแม่ผมก็สนับสนุน ...ผมจะได้..ไปเรียนที่นู้นด้วย ..และไปอยู่เป็นเพื่อนเป้ยด้วย ..(เป้ยเป็นลูกของลุงผมครับพี่ชายของแม่) ไอผมก็ไม่อยากไปอะครับ น้ากิต แกเลยเอาข้อเสนอที่ถ้าเป็นคนอื่นคงยอมไปแล้ว..คือ แกจะซื้อรถให้ผมคันนึง..เอาไว้ขับไปเรียนและไปดูงานแทนแก..อืม ไอโมตาเหลือกเลยครับอยากได้อะ...แต่...ในที่สุดก็ปฏิเสธ...และน้ากิต ก็บอกว่า เปลี่ยนใจก็โทรมา ข้อเสนอยังเหมือนเดิม....
และวันนี้ไอโมก็เปลี่ยนใจไปอยู่ช่วยงานน้ากิตดีกว่า...และที่สำคัญ...ผมมีที่เรียนของผมอยู่แล้ว....ตอนที่เรียนจบ ปวช.3 ผมไปสมัครเรียนที่ รามฯไว้อะครับ......ก้ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นสมัครทำไมยังไงตัวเองก็มาสอบไม่ได้อยู่ดี...แต่ผมก็สมัครจนได้อะครับ...
ความจริงแล้วผมวางแผนจะไปเรียนรามฯตั้งนานแล้วครับ...เพียงแต่ผมจะเรียนปวส.ให้จบก่อนแล้วค่อยไปต่อที่รามฯ.....แต่ตอนนี้มันมีเหตุทำให้แผนการของผมมันพังซะแล้ว...ขืนอยู่ที่นี้ต่อไปผมก็ไม่รู้ว่า ทั้งผม ไอนัทและไอคิม จะเป็นยังไงบ้าง.....
ผมอยากจะให้โอกาสพวกมันได้คิดทบทวนให้ดี ทั้งเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับพวกมันและความรู้สึกของพวกมันด้วย...เวลาและระยะทางจะเป็นเครื่องพิสูจน์....
ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะเลี้ยงหมาอย่างที่แม่ผมว่า...ผมยังเด็กเกินไป พวกมันก็เหมือนกันเอาไว้ให้ผม หรือพวกมันโตกว่านี้ ให้มีวุฒิภาวะทางอารมณ์มากกว่านี้...แล้วถ้าต่างฝ่ายต่างไม่เปลี่ยนใจ ยังมีความรู้สึกแบบเดิมๆอยู่ ...เมื่อนั้นเราค่อยมาคุยกันอีกทีนึง.....นี้คือทางที่ผมเลือก...ดีทีสุดแล้วสำหรับผม...ผมคิดว่านี้จะไม่ทำให้ใครเจ็บปวด...ที่ผมไม่บอกพวกมันเพราะผมไม่อยากหวั่นไหว ...เอาไว้ผมถึงที่นู้นแล้วผมจะโทรมาบอกที่อยู่พวกมันเอง ...ถ้าพวกมันคิดถึงผม อยากมาหา ก็มาได้ทุกเมื่อ...ผมยินดีต้อนรับพวกมันเสมอ...
-
ตอนที่86
หลังจากที่ขับรถเป็นระยะทางกว่า 500 กิโลฯ ในที่สุด พวกผมก็ถึงบ้านน้ากิต ซะที..บ้านน้ากิตอยู่ในหมู่บ้านจัดสรร อะครับ..เป็นบ้าน 2 ชั้น ขนาดกลาง...มี 3 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ
พอรถพ่อผมเลี้ยวเข้าไปจอดในบ้าน...ก็มีสาวน้อย แสนสวย(สำหรับผม) วิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากในบ้าน ยกมือหวัดดีพ่อแม่ผม แล้วกระโดดเข้ามากอดผมไว้ทั้งตัวเลยครับ...แฮะ ถ้าผมไม่เตรียมตัวไว้ก่อนหล่ะ มีสิทธิ์ล้มตึงแน่นอนครับ...แล้วเป้ย มันก็เกาะผมเป็นลูกลิง แหละครับ กอดไม่ยอมปล่อยเลยอะ...คงคิดถึงผมมากฮ่าๆๆ....
“โมอะ...เราดีใจมากเลยนะเนี๊ยะ ที่โม จะมาอยู่กับเราอะ...เราเหงาอะ” แล้วมันจึงได้ฤกษ์ได้ยามปล่อยผมซะทีอะครับ...หึหึ พ่อกับแม่ผมก็ได้แต่หัวเราะแหละ..ครับ ..
และน้ากิต ก็เดินตามเจ้าเป้ยออกมาอะครับ..ผมก็ยกมือหวัดดีน้ากิตอะครับ..ยักคิ้วให้แกหนึ่งจึก..
“ว่าไงเรา..เปลี่ยนใจ แล้วใช่มะ...เตรียมตัวได้เลยพรุ่งนี้จะพาไปถอยรถเว้ย...ฮ่าๆๆ” หึ คร้าบ คุณน้าผู้แสนดี..แหม๋ รู้แล้วครับว่ามีกะตังค์เหลือกินเหลือใช้ ดีเลยจะเกาะเป็นปลิงเลยคอยดู...จะสูบเลือดสูบเนื้อให้ผอมกระหร่องเลย...หึหึ...
ผมก็ยิ้มให้น้ากิตอย่างหมายมาตรแหละครับ...ฮ่าๆ...น้ากิตเดินเข้ามา ตบบ่าผมแปะๆ แล้วแกก็บอกให้คนงาน 2-3 คนช่วยกันขนของผมเข้าไปเก็บบนห้องอะครับ...บ้านนี้ไม่มีคนใช้นะครับ คนงานที่ว่า คือ คนงานที่ไซล์งานก่อสร้างของน้าเค้าอะครับ เค้าเรียกมาช่วยยกของให้ผมเฉยๆ...และแล้วพวกผมก็เดินเข้าบ้านกันแหละครับ...นับตั้งแต่นี้ไปผมต้องอยู่ที่นี้...คงจะเหงาน่าดูเลยอะ....ไม่มีไอนัท ไม่มีไอคิม ไม่มีไอวิทย์..ไม่มีไอพวกแก๊งเด็กเก่า...มีแต่บ้านหลังใหญ่ กับ ไอเป้ยจอมเพี้ยน...และน้ากิต ...ที่นานๆจะโผล่หน้ามาที่บ้านตัวเองซักที..เฮ้อ...
พอคนงานยกของ ของผมเข้าไปเก็บไว้ในห้องจนหมดแล้ว..เจ้าเป้ย..ก็มาช่วยผมจัดของแหละครับ...พ่อกับแม่ผม ก็คุยกับน้ากิตอยู่ข้างล่างอะครับ.....กว่าที่ผมจะจัดของเสร็จ ก้อ ปาเข้าไป เกือบ ทุ่มแล้วอะครับ...ตายห่ะ กูยังไม่ได้โทรหาไอนัท กะไอคิม เลยอะ ป่านนี้พวกมันจะเป็นไงบ้างวะเนี๊ยะ...และก่อนที่ผมจะเปิดทอสับ (ผมปิดไว้ตั้งแต่ตอนนอนอยู่ที่โรงบาลอะครับ)...แม่ผมก็มาเรียกผมกับเจ้าเป้ยไปกินข้าวอะครับ...ผมก็เลยทิ้งทอสับไว้บนห้องนั้นแหละ แล้วเดินกอดคอเจ้าเป้ยลงไปกินข้าว
ผมกับเจ้าเป้ย รุ่นเดียวกันครับ เกิดปีเดียวกัน...มันพึ่งเอ็นฯติด นิเทศฯ อะครับ...มันก็เลยต้องมาอยู่กับน้ากิตนี้แหละ..มันกับน้ากิตไม่ค่อยถูกกันหรอกครับ...ตั้งแต่เจ้าเป้ยมาอยู่ที่นี้ น้ากิตเลิกกับสาวๆ ไปหลายคนแล้วครับ เจ้าเป้ยมันว้ากให้ หึหึ ร้ายจะตายมัน อะ... ผมคิดว่า ...ผมคงเป็นอีกรายที่มันจะตามจิก...หึหึ
กว่าจะกินข้าวเสร็จ กว่าจะนั่งคุยกันก็ดึกพอควรแล้วอะครับ..ผมก็เลยขอตัวขึ้นห้องไปอาบน้ำ แล้วจะได้นอนอะครับ ยังรู้สึกเพลียๆ อยู่อะ...พออาบน้ำเสร็จ..ไอโม ก็หลับเป้นตายเลยครับ ลืม ...โทรหาเจ้าพวกนั้นเลยอะครับ...เฮ้อ....
พอตื่นเช้ามา ก็เป็นไปตามที่น้ากิต พูดไว้ครับ แกพาผมไปจองรถจริงๆ ด้วยอะครับเพื่อนๆ เหอๆ...ไอโมตื่นเต้นสุดฤทธิ์ครับ...พ่อแม่ผม และเจ้าเป้ย ก็ไปด้วยครับ..แฮ่ๆ..และไอโมก็ลืมเปิดทอสับอีกแล้วครับ...ไม่ได้โทรหาเจ้าพวกนั้นอีกเช่นเคย...
พอจองรถทำไรเสร็จ..ก็ไปเที่ยวกันครับไหนๆ ก็ไหนๆ...พวกผมไปหาไรกินกันที่ หาดจอมเทียนครับ ฮี่ๆ...ไปไกลถึงชลบุรีกันเลยทีเดียว...น้ากิตแกจะได้ไปดูงานที่เค้าติดต่อมาด้วยครับ...และนี้แหละคือจุดประสงค์จริงๆที่แกซื้อรถให้ผม..แกกะจะใช้งานผมให้คุ้มเลยแหละครับเพื่อนๆ...แกจะให้ผมมาคุมงานให้แกนั้นเอง...
กว่าที่พวกผมจะกลับถึงบ้านกัน ก็ 2 ทุ่มกว่าๆครับ...และพอไอโมอาบน้ำเสร็จก็หลับอีกแล้วครับ...ไม่ได้โทรหาพวกมันอีกแล้ววันนี้....
วันที่ 2 ที่ผมมาอยู่ ที่บางกอก..พ่อแม่ผม กลับบ้านตั้งแต่เช้าแล้วครับ...เป็นห่วงเจ้ามดหน่ะปล่อยมันไว้คนเดียว...น้ากิตไปทำงาน ส่วนเป้ยก็ไปเรียนครับ..วันนี้ไอโมอยู่บ้านคนเดียว กับหมา 1 ตัว..แล้วผมก็เปิดเน็ต เล่นแหละครับ (คิคิ ดีใจจริงครับ...ที่นี้มีเน็ตเล่นด้วยฮ่าๆๆ)..ผมก็เลยเข้าเว๊บไซต์ของรามอะครับ.เช็ควิชาที่ผมต้องลงทะเบียน และวันลงทะเบียนเรียนด้วยครับ ไอโมคงต้องเริ่มลงทะเบียน เทอม 2 อะครับ...ก็เลยต้องเช็ควันเวลาหน่อย กะว่า พรุ่งนี้จะไปเซอร์เวย์สถานที่ด้วยครับ....และวันนี้ไอโมก็ได้ฤกษ์ เปิดทอสับสักที....แต่ยังไม่โทรหาพวกมันหรอกครับ..คาดว่าตอนนี้พวกมันกำลังเรียนอยู่ เดี๋ยวค่อยโทรแล้วกัน....เล่นเน็ตจนเหนื่อยและหลับไปอีกแล้วครับ...
ติ๊ด ตี่ ดี่ ดี้ ติ๊ด ตี่ ดี่ ดี้...ๆ
ไอโมสะดุ้งตื่นก็เพราะเสียงทอสับนี้แหละครับ...ปล่อยให้มันดังอยู่นานพอควร ครับ ถึงได้โงหัว..อันหนักอึ้ง ขึ้นแล้ว ควานมือหาทอสับอะครับ....
“อือ..โหลลลล” พูดเสียงงัวเงียยานคางสุดฤทธิ์ครับ...
*โม...นาย อยู่ไหน...นายหนีเราไปทำไม ทำไมโม...* ไอโมค่อยๆ ลืมตาขึ้นแหละครับ สติที่หลับไหลเริ่มตื่นขึ้นมาแล้วครับ...
“อือ..ไมได้หนี ไปไหนซะหน่อย..หึ...ตอนนี้เราอยู่ที่ กรุงเทพฯอะ...คิดถึงเราเหรอ..หึหึ..” พูดกลั้วหัวเราะอะครับ...ไอโมสบายใจขึ้นอะครับ...เลยมีอารมณ์ล้อไอคิมมันเล่น...
* ทำไมนาย ต้องไปอยู่ที่โน้นด้วยอะ..ถ้านายไม่ได้หนีเราอะ...* มันก็ทำเสียงร้อนรนมากมายแหละครับ...อยากเห็นจัง แฮะ ร้องไห้เลยยิ่งดีนะมึงไอคิม กูอยากเห็นฮี่ๆๆ...
“น่า...เราก็มีเหตุผลของเราอะ...ขี้เกียจ อธิบายทางทอสับ..มันยาว...เปลืองตังค์”
พูดไปก็นอนกลิ้งไปมาบนเตียงอะครับ...ยิ้มหน้าบานแหละครับ ผมก็คิดถึงมันเหมือนกันน้า...นี้แหละน้าที่เค้าพูดว่าไม่เห็นหน้าได้ยินเสียงก็ยังดี...คิคิ
*นายไปทำบ้าไรที่นู้นวะ...อยู่ที่นี้กับเราไม่ได้เหรอ...กลับมาเถอะนะ..เรา...เอ่อ..*. แล้วมันก็หยุดพูดอะครับ..
“ทำไมอะ...นายทำไม...หือ พูดมาดิ...” อยากรู้อะครับ..แอบหวังเล็กๆ ด้วยแหละ..
*เรา..เอ่อ..คิดถึง..* หึหึ ในที่สุดก็พูดออกมาฮ่าๆๆ....มีความสุขจริงเว้ยไอโม...
“อืม..คิดถึงก็มาหาดิ...เราไม่ได้ห้ามให้นายมาซะหน่อย” พูดออกไปแล้วก็เขิล ครับ....
*จริง เหรอ...แน่ใจนะ...เราไปหานายได้ใช่มะ...* เสียงมันกระตือรือร้นมาตามสายอะ..ไอโมยิ่งเขิลเข้าไปใหญ่เลยครับ...กูจะรอดูไอคิม ว่ามึง จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน...กูจะรอดูว่าใจมึงจะเปลี่ยนไหม...
“เออสิ...เราอยู่ที่.....” แล้วผมก็บอกที่อยู่ มันอะครับ...มันก็บอกผมให้ช้าๆ อะครับ มันจดไม่ทันแฮะ...
*แต่ยังไง เราก็อยากให้นาย อยู่ที่นี้อยู่ดี..กลับมาเถอะนะโม...* มันทำเสียงอ้อนวอนอะครับ..เฮ้อ...
“เราลาออก จากโรงเรียน แล้ว..ถ้าเรากลับไป จะให้เราไปทำไรอะ..คิคิ..ให้ไปกก อยู่กับนายทั้งวันทั้งคืนเลยดีมะ คิคิ” พอยอมรับกับตัวเองได้ว่ารักมัน ก็กล้าที่จะพูดกับมันแหละครับ...
*อารมณ์ดีจริง นะ นายหน่ะ ตั้งแต่เมื่อกี้ นี้แล้วนะ..ปั่นหัวคนได้นี้สนุกมากนักเหรอ หา...อย่าให้เราเจอตัวนายนะ..นายเจอดีแน่ นายโม..* มันพูดเสียงโหดๆอะครับ..ฮ่าๆ ไม่กลัวหรอกครับ ก้มันไม่ได้อยู่ตรงนี้นี่นา...คึคึ...
ผมก็พูดหยอกล้อ พูดเล่นกับมันไปเรื่อยแหละครับ...จากที่ตอนแรกมันทำเสียงแข็งๆ เสียงมันเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ แหละครับ...
“โม..ทำไรอยู่ ไปดูหนังกันดีกว่าปะ..เร็ว” เสียงมาก่อนตัวเลยครับ พอมาถึงเจ้าเป้ยมันก็กระโดด โครม ลงมานั่งทับผมไว้แล้วมันก็ขย่มๆอะครับ...
*นี้... นายโม เสียงใครอะ..* อู้ย ไอบ้าตะโกนมาได้หูแทบแตก แม่ม หึงเกินไปแหละ..
“ เสียง..โอ้ย.. เอ่อ คิม แป๊บนะ”..
“...ลงไปก่อน..ตัวเล็กๆ ไมหนัก งี้วะ...” ผมบอกให้ไอคิมรอแป๊บ แล้วหันไป ดันตัวเจ้าเป้ยให้มัน ออกจากตัวผมอะครับ...เจ้าเป้ย มันก็ขยับจากนั่งทับผมมานอนปุ ลงข้างๆ ผมอะครับ...แล้วยื่นหูมาฟัง ทอสับกะผมอะ...
“คิม..ยังอยู่ปล่าว” กลัวมันเข้าใจผิดอะ..แอะ ทำไมกูต้องกลัวมันเข้าใจผิดด้วยวะ..ฮึย...ปากพูดมือทีว่างก็ดันหน้าเจ้าเป้ยออกอะครับ...
*อือ...ว่ามา..* เสียงเย็นชามากมายเลยครับ เริ่มใจไม่ดีอะ...
“เอ่อ..คือเป้ย มันเป็นญาติเราอะ..ไม่ใช่แฟน” เฮ้อ...เชื่อกูหน่อยนะเว้ยมึง...
*เหรอ...งั้นแค่นี้นะโม...พรุ่งนี้เปิดทอสับไว้ทั้งวันด้วยนะ... แค่นี้หล่ะ* แป่วแล้วมันก็วางสายไปเลยครับ...มึงเป็นใครมาสั่งกูชิ
ผมก็มองทอสับอย่างเซ็งๆอะครับ...แล้วหันไปมองหน้าเจ้าเป้ยมัน...มันยังทำหน้าทะเล้นอยู่อะครับ ล้อเลียนผมด้วยอะโมโหขึ้นมาทันทีเลย กูเป็นเพื่อนเล่นมึงเหรอเนี๊ยะ รมณ์เสียเว้ย....
“เป้ย คราวหลัง อย่าทำแบบนี้ อีก ...เราไม่ชอบ...” ผมมองหน้าเป้ยมันเขม็งอะครับ บอกให้รู้ว่า กูกำลังโกรธ....
.แต่โทษครับ เจ้าเป้ยหน่ะใครๆ ก็บอกว่ามันหน่ะ เป็นผมในภาคผู้หญิงครับ....มันก็ไม่สนใจผมหรอกครับ..มันเบ้หน้า..ยักไหล่ กวนตีนดีแท้ครับ...ผมหล่ะเซ็ง...พึ่งรู้ว่าเวลาผมทำท่าแบบนี้คนที่ผมทำใส่เค้ารู้สึกแบบนี้นี่เอง..เฮ้อ...ผมก็เลยหมดความอดทนที่จะต่อความยาวสาวความยืดอะครับ...โทรหาไอนัทดีกว่ากู...จะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ ...ผมก็เลยเดินออกไปโทร ที่ระเบียงห้อง...เลื่อนกระจกขังเจ้าเป้ยมันไว้ในห้องด้วยครับ...กลัวมันแจ๋มาก่อกวนอีก...
ตื๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงตื๊ด ยาวๆ ที่ดังขึ้นทำให้ผมตื่นเต้นเหมือนกันครับ..ลุ้น ว่ามันจะยอมรับทอสับผมไหม...มันจะเกลียดผมรึเปล่า....กังวลมากมายเลยครับ
*ตาหวาน...ตาหวาน เหรอครับ* เสียงเรียกที่ดังขึ้นอย่างร้อนรน ทำให้ผมยิ้มออกมาได้อะครับ
“ครับ พี่นัท..คิดถึงจังครับ” ปากหวานจริงกู...
*คิดถึง...แล้วไปทำไมครับ...หนีไปทำไม ไหนบอกว่าจะไม่ทิ้งพี่ไง* เสียงแผ่วๆ ที่ผมได้ยินทำให้ใจหวิวๆ ได้เหมือนกันครับ...ดีนะที่ไม่บอกมันก่อนที่จะมาไม่งั้น ใจอ่อนแน่ๆ เลยกุ...
“เหตุผลหน่ะยาวเฟื้อย เลย...อืม..เอาไว้..เจอกันค่อยบอกดีกว่า..แต่ผมไม่ได้ทิ้ง นะ...พี่มาหาผมได้ทุกเมื่อเลยนะ..ถ้าอยากมาอะ...ไม่อยากก็ไม่เป็นไร..” แอบเศร้าเล็กๆ ครับแฮะ..หวั่นไหว หวั่นไหว ...
ตึง ตึง ตึง ....
เสียงดังตึงๆ ที่ดัง อยู่ด้านหลังทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง...แล้วก็เห็นเจ้าเป้ย มัน...ทุบ ประตูที่เป็นกระจก (เค้าเรียกไรลืม นึกมะออกฮี่ๆ) ดึงตึง ตึง อยู่อะครับ หน้างอมากมายเลยมัน....คงจะหงุดหงิดน่าดู หึหึ ผมหล่ะขำ
*ครับ...พี่ไปหาได้แน่นะ...พี่ คิดถึง นะครับ ตาหวาน......พี่รักตาหวานขนาดนี้ อยู่ๆ ตาหวาน ทำไมหนีพี่ไปครับ....พี่ไม่รู้ว่าพี่ทำไรผิด...ทั้งๆที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราก็อยู่กันอย่างมีความสุข แท้ๆ แล้วทำไม...” แล้วไอนัท มันก็หยุดพูดอะครับ...ผมกลัวอะ กลัวว่ามันจะร้องไห้จังเลยครับ....
“พี่นัท ครับ...ผมก็รักพี่นะ...พี่ไม่ผิดอะไรหรอกครับ...พี่นัทผมอยู่ที่...(ที่อยู่ผมครับ) นะพี่ ..พี่มาหาผมได้ทุกเมื่อเลยนะครับ....ดูแลตัวเองด้วยนะ...เจอกันแล้วผมจะบอกเหตุผลพี่นะ...คราวนี้พี่ต้องฟังนะ...โอเค ไหม” ผมบอกไอนัทมันเสียงนิ่มๆอะครับ...แล้วมาหากูด้วยนะไอนัท...
*ครับ..พี่ไปหาตาหวานแน่นอนครับ....คราวนี้พี่จะฟังทุกอย่างที่ตาหวานจะพูดนะ...รักนะครับ...คิดถึงมากด้วย...* คิดถึงนะรักเหมือนกันนะไอนัท....มีความสุขมากๆ ดูแลตัวเองด้วยนะเว้ย...
“ครับ รักเหมือนเดิม...ดูแลตัวเองด้วยนะ...แล้วเจอกันครับ...” แล้วผมก็กดวางสายอะครับ....สบายใจขึ้นเยอะเลยครับ วันนี้ไอนัท มันอาจจะเศร้า จะเสียใจ และอาจจะคิดถึงผม...แต่อีกไม่นานมันก็คงจะดีขึ้น...หวังว่านะ....
ผมหันไปมองเจ้าเป้ยจอมเพี้ยนอีกที เห็นมันยืน..เท้าสะเอว ชี้หน้า...ผมอยู่ในห้อง ..ท่าทางมันเหมือนแม่ผมเวลาโกรธเลยอะ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆมันไม่ใช่ลูกแม่ผมซะหน่อยเป็นแค่หลาน ไมเหมือนกันงี้วะ....ฮ่าๆ...ผมหัวเราะลั่นแหละครับ...เปิดบานเลื่อนออกให้มันออกมาอะครับ..พอมันออกมาได้มันก็ ไล่ทุบไล่ตีผมใหญ่เลยครับ..ฮ่าๆ....นี้แหละครับเจ้าเป้ย จอมมารของแท้เลยแหละครับ....คอยดูไปครับ มันนี้แหละ...ที่คอยก่อกวน ทั้งผม ไอนัท และไอคิม...จนปวดหัวไปตามๆ กันเลยเชียวแหละ มันหวงผม จนเกินเหตุหน่ะครับ เหมือนหมาแม่ลูกอ่อนหวงลูกเลยอะ ฮี่ๆๆ
-
ตอนที่ 87
วันนั้นหลังจากไปดูหนังกับเป้ย กว่าจะกลับ ก็ปาเข้าไป เกือบ 4 ทุ่มอะครับ...ก็ไม่ได้ดูหนังอย่างเดียวหรอกครับ...มันก็พาผมไปดูนั้นดูนี้ซื้อนั้นซื้อนี้อยู่นั้นหล่ะครับ...กินข้าวข้างนอกกันก่อนแล้วค่อยกลับ วันนี้ น้ากิต ก้อไม่กลับมานอนบ้านอีกเช่นเคยครับ เฮ้อ..ก็ไม่รู้ว่า ตลอดเทอมที่ผ่านมาเป้ยอยู่บ้านคนเดียวได้ยังไง.....เป็นผมไม่มีทางเลย ....เหงาตาย เหอๆ...กลัวผีด้วย หง่ะ...
พอกลับถึงบ้านอาบน้ำเสร็จไอโม ก็ กะจะนอนหลับให้ตายไปเลยครับ...แบบว่าเหนื่อยมากหง่ะ รถใน บางกอก นี้ ติดชิบหายเลยครับ ไอโมรับไม่ได้ครับ เฮ้อ...แถมวันนี้ทั้งวันนั่งแต่รถเมล์ สูดคว่ำดำ เข้าปอดไปมากโขที่ เดียว..เฮ้อ..
ติ๊ด ตี่ ดี่ ดี้ ติ๊ด ตี่ ดี่ ดี้..
กำลังล้มตัวลงนอนครับ...หัวยังไม่ถึงหมอนเลยหง่ะ ทอสับ ก็ดังขึ้นอะครับ เวงจริงๆ หงุดหงิดครับ...ลืมปิดได้ไงวะกู แม่ม..พอดูเบอร์ก็เป็นเบอร์ไอคิมอะครับ
“โหลลลลลลล” ยานครางครับ ให้มันรู้ว่า กระผมไม่พอใจ จะรับครับ โทรมาไม คนจะนอน ..คิคิ แต่แอบดีใจเล็กๆ ครับ..
*อือ..เรา อยู่ ป้อมยาม หน้าหมู่บ้าน ออกมารับ ด้วย หิว* แล้วมันก็วางสายไปอะครับ..
เอ่อ...ไอโมเอ๋อ แดก ครับ ต้องรวบรวมสติ อยู่พักใหญ่...ไอคิม มันบอกว่าให้กูออกไปรับ ที่ป้อมยาม หน้าหมู่บ้านเหรอ...แสดงว่า…หง่ะ....เว้ย ไอโมรีบทะลึ่งพรวดลุกขึ้น...หยิบ กุญแจ บ้าน แล้วเดินพรวดๆ ออกจากห้องไปอะครับ...เดินไปหน้าห้องไอเป้ย กะว่าจะชวนมันไปด้วยอะครับ...ไม่คุ้นอะเลยกลัวไม่อยากไปคนเดียว...แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ...เฮ้อ เป็นผู้ชายแท้ๆ กลัวไรวะ...ป่านนี้ ไอเป้ย มันคงหลับแล้วหล่ะ...เอ้า สู้ๆ เพื่อรัก เจ้ยยยแล้วก็รีบเดินลงบันไดไปแหละครับ
เดินมาถึงหน้าบ้าน ก็ แอบ เสียวแวบๆ แหละครับ กลัวผีหง่ะ ไอคิม บ้า มาไม ตอนมืดๆ ค่ำๆ วะ กูกลัวหง่ะ...เดินไปคว้า จักรยาน เปิดประตูเล็ก มองซ้ายมองขวา แล้วก็ปั่นๆ ๆ ๆ สุดชีวิต อะครับ ฮือ...เค้ากลัวผีอะ..ปั่น ประมาณ 10 นาที (มัวแต่หลง)...ก็มาถึง ป้อมยามหน้าหมู่บ้านจนได้ครับ...
และไอโมก็มองเห็น ไอคิมมันทันทีอะครับ..มันยืนหัวโด่...ทำตัวสูงอยู่นั้นแหละครับ..และไอโมก็ได้แต่อึ้งแหละครับ พอมันมองเห็นผมมันก็เดินเข้ามาหาผมอะ...ไอบ้านี้...มันยังใส่เสื้อช๊อปอยู่เลยอะ.. แสดงว่าเลิกเรียนปุ๊บมันก็มา กรุงเทพฯเลย...มาแต่ตัวครับ กระป๋งกระเป๋าอะไรก็ไม่มี..พอมันเดินมาถึงผม มันก็เดินไปซ้อนท้ายจักรยานผมทันทีเลยครับ นั่งแปะ ลงแล้วตีเพียะที่ก้น ผมแรงๆ ทีนึงอะ..ผมเลยหันหน้าไปเอากำปั้นทุบหัวมัน ที ด้วยความฉุน..แล้วหน้างอทันทีเลยครับ
“ไปได้แล้ว...เราหิว...พาเราไปหาไรกิน ก่อนนะ..” ดูมันครับ สั่งผมเฉยเลยอะ...ไอบ้า กูเหนื่อยนะ..
“เราเหนื่อยอะ...ไปข้างนอกมาทั้ง วัน...กลับไปกินที่บ้านแล้วกัน….” พูดเสร็จไอโม ก็ออกแรงถีบ จักรยาน มุ่งหน้าสู่บ้าน แหละครับ...เฮ้อ...ช่วยไม่ได้เว้ย... .
“อืม...” สั้น ดีมากเลยครับ แม่ม กูพูด ไป 10 คำ.. ตอบมาคำเดียว...เซ็งเลยกู.
กว่าจะถึงบ้านก็เล่นเอาไอโมเหงื่อตกเหมือนกันครับ...
“มีใครอยู่ บ้างเนี๊ยะ” อยู่ๆไอคิมมันก็ถามผมขึ้นอะครับ..
.ผมกำลังยืนทำหน้ามันอยู่หน้าเตาอะครับ...เจียวไข่ให้คุณชายท่านหน่ะ...ส่วนไอคิมเหรอ ...ก็ยืนกอดอก มองอยู่ที่หน้าประตูห้องครัวสิครับ...เซ็งอีกแหละ มันเรื่องไรที่กูต้องมาลำบากลำบนหาไรให้มันกินด้วยวะเนี๊ยะ...กูง่วง...
“เป้ย...อยู่บนห้อง” สั้นๆ ห้วนๆ ครับ หน้างอมากมาย...
“อะไร ...ทำไร ให้ ผัวกิน แค่เนี๊ยะ..ทำไมต้องทำหน้างอขนาดนั้นหึ” ไอคิมมันพูดแล้วเดินเข้ามากอดผมจากด้านหลัง กดจมูกลงที่แก้ม ผมด้วยอะ ไอโมตกใจหมดเลยครับ สะดุ้งเฮือก เลยอะ...เกือบทำจานไข่เจียวหลุดมือเลยครับ...หันไปมองที่หน้าประตู อย่างด่วนเลยแหละครับ กลัวไอเป้ย ลงมาเจออะ......
มัวแต่ตกใจครับ เลยไม่ทันระวังไอคนมือไวใจเร็วอย่างไอคิมมัน..มันดึงจานไข่เจียวออกจากมือผมไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วมันก็จับตัวผมให้หันไปหน้าไปหามันอะครับ แล้วมันก็ก้มลงจูบปากผมทันทีเลยครับ...ไอโมก็ตาเหลือกเลยแหละครับ ก็กลัวไอเป้ยมาเจอนี้นา และดี ไม่ดี ถ้าน้ากิต กลับบ้านมาตอนนี้เล่า ผมจะทำยังไง...ผมต้องตายแน่ๆ เลยอะ..ไอโมก็ดิ้นพราดๆ แหละครับ..
“อยู่ เฉยๆ สิ..ขอจูบ หน่อย คิดถึง” ไอคิมมันพูดกับผมเสียงหวานเลยครับ...มันจ้องตากับผมหวานหยด เลยอะ...
โอ้ย ไอโม ใจละลายเลยครับเพื่อนๆ...ก็เลยยอมให้มันจูบแต่โดยดี..ยกแขนขึ้นโอบรอบคอมันไว้ด้วยอะครับ...เป็นไงเป็นกันแล้วครับตอนนั้น..นานแสนนานจากจูบหวานๆ กลายเป็นจูบเรียกร้องร้อนแรง ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ไอโมอารมณ์กระเจิงเลยครับ...ยอมมันทั้งตัวและหัวใจแล้วครับ...พอไอคิมมันขยับปากของมันลงมาที่ซอกคอผม...สติอันเหลืออยู่น้อยนิด ก็เตือนให้ไอโม สำนึกได้ว่า นี้มันห้องครัว...และไอเป้ย ก็อยู่บนห้อง...มึงไม่ได้อยู่บ้านคนเดียวนะไอโม...
“.นะ นี้..นะไหน บอก...ว่าหิว ไง...” ไอโมพูดเสียงหอบๆ สั่นๆอะครับ เหนื่อยจังเลยครับ...สู้กับอารมณ์ตัวเองเนี๊ยะ..
แล้วไอคิมมันก็เลื่อนริมฝีปากมันมาประกบกับริมฝีปากผมอีกที..พอมันจูบผมจนพอใจมันก็หันมาเลียริมฝีปากผมแทนแล้ว ก็ กดปากจุ๊บๆ กับปากผมอยู่อย่างนั้นหล่ะ ไม่ยอมปล่อยผมซะทีอะ....ไอโมก็เลยทั้งอาย ทั้งฉุนอะครับ...มันยังมีหน้ามายิ้มตาหวานให้ผมอีกอะ
“นายนี้น้า..เป็นผู้ชายแท้ๆ ทำไมน่าฟัดงี้วะ” จ๊ากกกกกกกกกกไอบ้า ไมพูดแบบนี้วะ...กูอาย.
.มันพูดแล้วกดจมูกลงที่แก้มผมอะครับ มือมันก็บีบก้นผมด้วยหง่ะ ฮือ...ไอบ้า ไอหื่นนนนน....แล้วมันจึงปล่อยเอวผมอะครับ..ผมอายจัดเลย ชกพุงมันไปทีนึง...แล้วเดินหนี ไปที่อ่างล้างจานอะครับ แล้วเริ่มล้างกะทะทับพี แก้เขิลอะ ...ไม่กล้าเงยหน้ามองมันเลยด้วยซ้ำ...หน้าร้อนผ่าวๆเลยครับ...ผมได้ยินเสียงขยับเกาอี้..แล้วจากนั้นก็ได้ยินเสียงช้อนกระทบกับจานดัง ก๊อก แก๊ก ก๊อก แก๊ก แหละครับ ไอโมก็แอบ ยิ้มให้กับ ตัวเอง อะครับ...มีความสุขจริง กู...ขอให้ความสุขนี้อยู่กับไอโมไปนานๆ ด้วยเถอะ....
แป๊บเดียวครับ ไอคิมมันก็กิน ข้าวหมดจาน...มันเดินมายืนอยู่ข้างๆ ผมแล้วคว้าสก๊อตไบร์ในมือผมไปล้างจานที่มันพึ่งกินข้าวหมดอะ...แล้วมันก็จัดการเก็บจานเก็บกะทะทัพพีที่ผมล้างเสร็จแล้วไปไว้ที่คว่ำจานอะครับ...ผมก็ได้แต่มองแหละครับแฮะ...ก็พึ่งเคยเห็นมันในลักษณะแบบนี้นี่ครับ...น่ารักจังน้า...ผมก็เลยยิ้มออกมาอะ….พอเช็ดมือเสร็จก็เดินนำหน้าไอคิมมันออกจากห้องครัวแล้วตรงขึ้นห้องนอนผมอะครับ..ตอนนั้นลืมไปเลยครับว่ามันต้องนอนที่ห้องผม
-
โถพี่นัดของผม :sad5: :sad5:
-
อืม ชักเริ่มสงสารโมมากกว่านัทซะแล้ว :sad2: แต่ยังไงก็ยังลุ้นนัทอยู่น้า (ถึงจะรู้ว่าลุ้นไม่ขึ้นก็เถอะ) :sad4:
-
สงสารพี่นัทต่อไป
แงแง
:dont2:
-
อย่ารู้จัง เป้ยจะเข้าข้างใคร o3
-
พอไอคิมกับแม่ผมมาถึง ไอนัท มันก็ขอตัวกลับแหละครับ....ไอคิมมันนั่งคุยกับแม่ผม(ต้องพูดแบบนี้ครับก็มันคุยกับผมน้อยมากอะ) นานพอดูครับ แล้วมันก็ลากลับเหมือนกัน...ผมก็ได้แต่ยิ้มให้มันอย่างจืดๆอะครับ กูรักมึงนะไอคิม....
“ทำไมไม่บอกเพื่อนหล่ะโม....”แม่ผมพูดแล้วลูบหัวผม..อะครับ...
“ยังไม่ถึงเวลาหน่ะแม่” ผมพูดกับแม่เสียงแผ่วๆ...ขอบคุณครับแม่ผมรักแม่จัง...
:confuse:
แม่อยากให้บอกว่าไรอ่ะ แม่รุ้หมดแล้วเหรอ
เสียวแทน o21
-
การห่างกันบางทีก็อาจทำให้คนเราคิดถึงกันรักกันมากขึ้นนะคับ
-
แล้วพี่นัทก้อไม่ทันนายคิมอีกจนได้ :undecided:
รักพี่นัท :like6:
รักโม :give2:
(เริ่มจะ) รักคิม อีกนิดนึง :o10:
-
o12เกลียดไอ้คิมเข้ากระดูกดำเลย
4 ปีของพี่นัทที่มอบความรักอันบริสุทธิ์ให้กะโม ต้องสลายไป
ทำไมคนเราถึงชอบคนเลวกันน้อ ทั้งที่บางคนหาคนแบบพี่นัททั้งชีวิตยังไม่เจอเลย
อ่านต่อไม่ได้แร้ว เกลียดไอ้คิมที่สุดเรย o9
-
..........ในที่สุดก็ไม่เคลียร์ซักที......... o8 o8
..........พี่นัทก็ต้องทนเจ็บอยู่แบบนี้อ่ะ...... :o12: :o12:
-
o14 ยินดีต้อนรับจ้าupzyte o15 ขอบคุณมากๆสำหรับรีแรกจ้า..
********************************************
ตอนที่ 88
พอเดินเข้ามาถึงในห้องไอคิมมันก็ปิดประตูอะครับ ล๊อครึเปล่าไม่รู้ครับ ไม่ได้สังเกตุ เพราะพอเข้ามาในห้องผมก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ...หยิบ ผ้าเช็ดตัวเกงเล กะเสื้อกล้ามมาโยนให้ไอคิมมัน
ส่วนตัวผมเอง ก็เดินไปล้มตัวลงที่เตียงนอนเลยอะครับ เหนื่อยโคตรๆ...ง่วงจะตายอยู่แล้ว...เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันแล้วกันวะ...กูง่วง...
กำลังเคลิ้มๆ จะหลับครับ..ก็มีเหตุให้ผมต้องลืมตาขึ้นมอง..
“..ปล่อยเรา ไม่เอา...เราง่วง..” จมูกปากร้อนๆ ของไอคิม มันกำลังซุกไซร้ อยู่ ตามใบหน้าผมอะครับ ไอโมใจเต้นตึกๆ เลยอะ…
“หึ..เราต้องทำโทษ นายก่อน...” พูดจบมันก็ขยับริมฝีปากมันมาจูบผมทันทีเลยครับ อ่อย วาบหวิว อีกแล้วครับไอโม...
“อือ..คิม..ไม่เอาหง่ะ...เราอยากนอนกอดนายเฉยๆ ได้ไหมอะ นะ” อ้อน มันไว้ก่อนครับ...เผื่อมันจะใจอ่อน...ทำอะไรตามใจตัวเองตอนนี้ยังไมได้ครับ..ผมยังไม่ได้คุยตกลงอะไรกับมันเลยอะ และยังไอนัทอีก...ต้องคุยกันให้รู้เรื่องซะก่อน..
“นะ คิม...วันนี้ เราเหนื่อยมากเลยอะ..นายไม่สงสารเราเหรอ” พูดแล้วก็ยกแขนขึ้นโอบรอบคอไอคิมมันอะครับ ..พลิกตัวขึ้นไปคร่อมมันไว้อะครับ..แล้วซบหน้าลงกับอกไอคิมมันอะ แฮะ....
“นะ...ขอกอด หน่อยนะครับ...” พูดไปก็เอาหน้าถูๆ กับหน้าอกมันอะครับ...ไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไปวะ...
“อือ...แต่...โม..เอ่อ...น้องเราตื่นแล้วนะ..” หง่ะ ...ไอบ้า...ไมพูดจาโล่งโจ้งแบบนี้วะ...กูอาย
“โอ้ย...ไรเนี๊ยะ เป็นหมา เหรอ..” ไอคิมมันทำเสียงดุแล้วพลิกตัวมานอนทับผมไว้เหมือนเดิมหง่ะครับ..
แฮะไอโมแค่งับ...แขน ไอคิมมันจึกเดียวเองหง่ะ ก็แค่ให้มันเจ็บนิดนึงเผื่อน้องมันจะหลับเหมือนเดิมหง่ะ แฮะ..กระผมก็ทำหน้าอ้อนๆ มันหง่ะครับ แล้วเอามือลูบแก้ม มัน...หอมแก้มมันที...ดึงมัน ให้นอนลงข้างๆผม แล้วจัดการกอดมันไว้แน่นเลยครับ ซบหน้าลงกับอกมัน ...เงยหน้าขึ้นไปยิ้มอ้อนๆให้มันหน่อยนึงครับ เผื่อมันจะเอ็นดูผมขึ้นมาบ้าง ...
“ก็ได้...เราก็เหนื่อยเหมือนกัน...นอนไม่หลับมาหลายวันละ..วันนี้ก็เรียนทั้งวัน...แล้วยังต้องนั่งรถทัวร์มาหานายอีก...เฮ้อ...”ไอคิมมันทำเสียงเนือยๆ หง่ะครับ คงจะเหนื่อยมากจริงๆอย่างที่ว่านั้นแหละ... รู้สึกผิดจังกู..
ผมขยับมือขึ้นไปกอดคอไอคิมมันไว้แน่นแล้ว จุ๊บที่คางมันเบาๆ...
“เรา ขอโทษ..” พูดจบก็ซบหน้าลงกับอกไอคิมมันอะครับ...กูรักมึงนะไอคิม..รักมากด้วย ...ขอโทษที่ทำให้เสียใจนะ...ผมก็ได้แต่ร้องบอกมันในใจอะครับ...ไม่พูดให้มันได้ยินหรอก..ยังไม่ถึงเวลา...
“อือ...” ไอคิมมันตอบรับในลำคอเบาๆ อะครับ..มันก้มหน้าลงจุ๊บที่จมุกผมทีนึงอะ
“ฝันดีครับ” หวานซ้าๆๆๆอ๊ากกกกกกกกกกกก...ไอโมตาเหลือกอีกแล้วครับ...เสียงหวานมากมายเลยอะ โอ้ย ใจละลาย...ทำหวีทๆ กะเค้าก็เป็นด้วยอะ...ไอโมก็อมยิ้มอย่างสุขใจเล็กๆอะครับ...ซุกหน้าลงกะอกกว้างๆของไอคิมมันยิ่งกว่าเดิมอีกครับ...ยกขาขึ้นก่ายเอวมันแล้วหลับตาลง..เจอกันในฝันนะครับ ที่รัก....อ๊อก..
******************
ติ๊ด ตี่ ดี้ ดี่ ติด ตี่ดี่ ดี้.........
อ่อย ...ไรเนี๊ยะ กูลืมปิดทอสับเหรอวะเนี๊ยะแม่ม...ไอโมก็หงุดหงิดสุดฤทธิ์.......กำลังนอนสบายเลย ทอสับ บ้าหนิ มารความสุขกูจริง แม่ม...จะไม่รับก็ไม่ได้ครับ...นี้กี่โมงแล้ววะเนี๊ยะ...พอไอโมจะลุกขึ้นก็รู้สึกว่า..ตัวเองโดนล๊อก ไว้อย่างแน่นหนาซะแล้วครับ...ขยับไม่ได้เลยอะ...ทั้งขาทั้งแขนของไอยักษ์ที่มันนอนอยู่ข้างๆ ก่ายเปะปะอยู่บนตัวผมอะครับ...ดันก็ดันไม่ออก สงสัยตื่นแล้วแต่แกล้งหลับผมจะหันไปมองหน้ามันก็ทำไม่ได้อะ..มันนอนซ้อนหลังผมอยู่อะครับ...ผมก็เลยต้องเอื้อมมือไปสุดแขนเพื่อไปหยิบทอสับที่โต๊ะหัวเตียงหง่ะครับ...ไอบ้าหนิแกล้งกู...ชิ...มัวแต่เคืองไอคิมเลยไม่ได้ดูเบอร์อะครับว่าใครโทรมา...
“คร้าบบบบบ”...พอได้แล้วก็กลับมาซุกตัวอยู่กับอกไอคิมมันเหมือนเดิมอะครับ...
* ตาหวาน...พี่เองครับ* หือ...ไอโมก็ยิ้มออกมาได้แหละครับ คิดถึงหง่ะ...
“ครับ พี่นัท...โอ้ย” อาการครึ้มอกครึ้มใจต้องหยุดลงกระทันหันครับ..
.ก้อไอยักษ์ตัวที่มันนอนกอดผมเป็นหมอนข้างอยู่เนี๊ยะ มันดันกัดเข้าที่ต้นคอด้านหลังผมนี้สิครับ...เต็มแรงมันเลยมั้ง เจ็บชิบเลยหง่ะ...ผมจะดิ้นก็ดิ้นไม่ได้ครับ...มันรัดผมซะแน่นเลยอะ...จะด่ามันก็ไม่ได้ครับ กลัวไอนัทได้ยิน...เดี๋ยวมันจะไม่สบายใจ..ก็เลยได้แต่ฝากไว้ก่อนถึงมึง...
*เป็นไรครับ...ตาหวาน...” เสียงถามอย่างร้อนรนเป็นห่วงเป็นใยทำให้ไอโมรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างมากมายเลยครับ...เลยยกมือขึ้นดันหน้าไอคิมมันออกจากซอกคอผมอะครับ...โอ้ย ไอบ้านี้ชาติที่แล้วเป็นปลิงไงวะ...แม่ม ..เกาะแน่นไม่ยอมปล่อยเลยอะมันอะ...มือมันก็ลูบไปตามเนื้อตัวด้านหน้าผมอะครับ...ฮือ....
“เอ่อ...ปล่าวครับ ..พี่นัท...เป็นไงครับ สบายดีไหม...” ถามมันด้วยความเป็นห่วง..อะครับ..
.แต่มือนี้ดันหน้าไอคิมมันให้ออกจากซอกคอผมสุดฤทธิ์อะครับ...ไอคิมมันพลิกตัวผมให้นอนหงายแล้วมันก็ตามลงมานอนคร่อมผมไว้อะครับ...มันจ้องหน้าผมเขม็งเลยอะ...แฮะ ไอโมก็ได้แต่ยิ้มแหย๋ๆ แหละครับ...
*ครับ.สบายดีครับ...ตาหวาน...อย่าพึ่งออกไปไหนนะ อีก ไม่เกิน ชั่วโมง พี่ น่าจะถึง..บ้านตาหวานแล้วอะครับ *
“คะ.. ครับ พี่...ดะ ได้ ครับ” ไอโมก็ตอบไอนัทมันไปด้วยเสียงตะกุกตะกัก อะครับ...แล้วพยายามหลบตาไอคิมมันหง่ะ...ฮือไม่กล้าสู้ตาครับ...รู้สึกผิดกับไอนัทด้วยครับ...
โอ้ยไรกันนักหนาวะเนี๊ยะ...ตอนแรกกะจะห้ามไม่ให้ไอนัทมันมาตอนนี้อะครับ แต่เมื่อลองนึกดูอีกทีก็ดีเหมือนกันครับ..จะได้พูดกันให้เคลียร์ๆ กันไปซะที...ค้างคาใจกันมานานแหละ...
*ครับแค่นี้ก่อนนะครับ...พี่กำลังขับรถอยู่อะ...แล้วเจอกันครับ...คิดถึงนะครับ..จุ๊บ* ไอโมก็เลยเผลอยิ้มออกมาอะครับ...ลืมไอคิมไปแว้บนึงครับฮี่ๆๆๆๆ..
“ครับ คิดถึงเหมือนกันครับ..เฮ้ย..” ไอคิมมันกระชากเสื้อกล้ามผมอย่างแรงเลยครับ แล้วก้มลงกัด ที่หัวนมผมอะครับ...ไอโมแทบน้ำตาร่วงเลยครับเจ็บอะ....ไอซาดิสส์นี้...
“เอ่อ..บายครับพะพี่..อือ” ไอคิมมันดึงทอสับออกจากมือผม แล้วมันก้อกดปากมันบดลงกับปากผมทันทีเลยครับ..แล้วมันก็กัดๆ ที่ริมฝีปากผมด้วยอะ...แม่มกูเจ็บ..พอมันผละปากออกจากปากผม มันก็เริ่มดูดเม้มไปตามเนื้อตัวผมอะครับ..เจ็บอะ..ฮือ ...ต้องเป็นรอยอีกแน่นอนเลยอะ...
“อา...” และไอโมก็อุ่นวาบที่น้องน้อยของไอโมอะครับ...ฮือ..เสียวหง่ะ...พอผงกหัวขึ้นมองก็เห็นไอคิมมัน ง่วนอยู่กับน้องน้อยผมอะครับ...ลิ้นร้อนๆของมันทำให้ผมแทบขาดใจตายเลยทีเดียว...ไอคิมมันเหลือบสายตาขึ้นมองผมพอดี ..หวานเยิ้มอีกแล้วครับแววตามัน..อา ดีจัง...รู้สึกดีจังแล้วผมก็ล้มตัวลงนอนกับที่นอนเหมือนเดิมปล่อยให้ไอคิมมันประทุษร้ายน้องน้อยผมไปอะครับ...
อือ.. ไอคิมมัน..ทำอะไรกับน้องน้อยผมไปซักพัก..ไอโมก็สะดุ้งเฮือกๆ ...เหมือนจะขาดใจตายซะให้ได้เลยครับ.. แล้วหมดแรงหลับตาพริ้มอย่างเหนื่อยหอบ....หอบแฮกๆ..ยังกะไปวิ่งรอบสนามฟุตบอลมาซัก 2 สนามงั้นแหละ พออารมณ์หยิวๆที่ไอคิมมันทำไว้กับผมสงบลง..ผมก็เริ่มคิดขึ้นมาอย่างสงสัยนิดๆอะครับว่า..ทำไมไอคิมมันถึงทำแบบนี้ได้ ทำไมมันถึงทำเป็นวะ...มันเคยทำให้ใครแบบนี้รึเปล่า...พอคิดมาถึงตรงนี้ไอโมก็เจ็บแปล๊บ ที่ใจอะครับ....นอกจากกูแล้วไอคิมมันมีใครอีกไหม...แล้วถ้ามันมีคนอื่นหล่ะ กูจะทำยังไง...ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมองไอคิมมันตาละห้อยอะครับ...
“เรา...จะทำให้นายรักเราคนเดียว...เป็นของเราคนเดียว..และ นอนกับเราแค่คนเดียว...ให้ได้.....จำไว้นายแตงโม” ไอคิมมันกระซิบที่ข้างหูผม เสียงนิ่มๆ..เอานิ้วดีดหน้าผากผมที...แล้วมันก็ลุกออกจากตัวผม เดินเข้าไปในห้องน้ำอะครับ..เจ็บหง่ะ...ไอโมก็ได้แต่อึ้งๆอะครับ...อารายหง่ะ..หมายความว่าไงวะ...แค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ...จะเอาอะไรกะกูอีกวะ....แม่ม เป็นไรของมึงอีกเนี๊ยะ...ไอโมเอ๋อแดก...อีกแล้วครับทั่น
-
ตอนที่ 89
พอไอคิมมันเดินลับสายตาผมเข้าห้องน้ำผม ก้อ ลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำอีกห้องด้านนอกอะครับ...พอผมอาบน้ำเสร็จเดินออกจากห้องน้ำ ก็เห็นเจ้าเป้ย มันเดินขึ้นบันไดมาพอดีครับ...
“ห้องน้ำห้องโม..เป็นไรอะ” เจ้าเป้ยมันถามผมแล้วทำหน้าบ่องแบ้วอะครับ...
“เปล่า...เพื่อนใช้อยู่...เมื่อคืนเพื่อนมาหา..” พูดเสร็จก้เดินหันหลังให้มันกะเข้าห้องอะครับ....
“เดี๋ยว ผู้หญิง หรือผู้ชาย” เจ้าเป้ย มันดึงแขนผมไว้อะครับ.. ผมจึงหันกลับไปมองหน้ามัน...แววตามันคาดคั้นผมสุดฤทธิ์ อะครับ
“ผู้ชาย...พอใจยัง....ปล่อยได้แล้ว...โป้อยู่” พูดแล้วผมก็พยักหน้าให้มันดู...สภาพผมอะครับ....เจ้าเป้ยมันมองผมแล้วเบ้ปากอะ.....
“แล้วไป...นึกว่าผู้หญิง แม่จะเจี๋ยนให้...” มันปล่อยแขนผม แล้วทำท่าปาดคออะ...หึหึ เป้ยเอ้ย...ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย..
“อืม ..งั้นเราไปทำกับข้าวเพิ่มแล้วกัน...ตามมาด้วยหล่ะ......” พูดเสร็จมันก็เดินลงบันไดไปเหมือนเดิมอะครับ...มันมาตามผมลงไปกินข้าวหน่ะครับ....แม่ศรีเรือนมากมาย..หึหึ...
ผมก็เดินกลับเข้าห้องผมไปอะครับ...พอเข้าไปในห้องก็เจอไอคิมมันนอนอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียงผมอะครับ .. มันใส่เกงยีนส์ตัวเดิมที่มันใส่มาเมื่อคืน ครับ ส่วนเสื้อนี้เป็นเสื้อยืดผมอะ...พอมันใส่เข้าไปเสื้อผมดูเล็กๆ ไงชอบกล ..หึหึ..พอมันเห็นผมมันก็เหลือบตามองนิดนึงแล้วมันก็หันไปอ่านการ์ตูนต่อ...ชิ ไอโมก็ได้แต่หมั่นไส้แหละครับ...เดินไปเปิดตู้แล้วหาเสื้อผ้าใส่อะ จะได้ลงไปกินข้าวซะทีหิวว้อย.....
“จะกินข้าวไหม จะกินก็ลุก...” พูดเสร็จก็เดิน ไปที่ประตูห้องเลยอะครับ....ไม่สนใจแม่มมันแหละ....
“ฮือ...ปล่อยเรา...หื่นหนิ” ก็ไอคิมอะ มันวิ่งดุกๆ มากอดคอผม...แล้วดันหน้าผมให้หันไปทางมัน แล้ว มันก็ จ๊วบๆ ที่ปากผมติดๆ กันหง่ะ..แม่ม.. อยากให้เจ้าเป้ยมันเปิดประตูมาเจอฉากนี้จริงๆ ผับผ่า...ได้ตายห่ะ กันหมดแน่มึง...
“หึ...” แค่นั้นแหละครับที่ออกจากปากมัน...
แววตานี้แม่ม กวนโอ้ยดีจริงๆ เลยครับ...อยากซัดให้ซักที...แต่ขี้เกียจต่อความยาวกับมันครับ..พาลจะอารมณ์เสียปล่าวๆ...เลยเปิดประตูห้องออกมาแล้วเดินลงบันได ไปอะครับ โดยมีไอยักษ์คิมเดินกอดคอผมลงมาด้วยอะครับ...หวังว่าเจ้าเป้ยคงไม่ผิดสังเกตุอะไรนะ...
“อ้าว มาแล้วเหรอ...กำลัง จะไปตาม...มีคนมาหาหน่ะ เห็นบอกว่าเป็นเพื่อนโม...เราให้คอยอยุ่หน้าบ้านแหนะ…หล่อซะด้วย.” ไอเป้ยมันพูดยิ้มๆแล้วพยักเพยิดไปทางหน้าบ้านอะครับ...ผมก็ยืดคอออกไปมองตามสายตามันอะครับ...แต่มองไม่เห็นอะ...
ผมจึงหันกลับไปมองเจ้าเป้ยมัน...เห็นมันมองไอคิมอยู่อะครับ...มองแบบจับผิดซะด้วยสิครับ...แววตามันส่อมากมายเลยครับ....ผมเห็นแววตามันแล้วเสียวสันหลังว้าบๆ เลยอะ...มันจะผิดสังเกตุไรปล่าวว้า...ไอนี้มันยิ่งเป็นเลิศในการจับผิดคนอยู่ด้วย.......... เจ้าเป้ยมันมองไอคิม ตั้งแต่หัวจดเท้า เท้าจดหัวเลยครับ...ไอโมก้ได้แต่ยิ้ม...ฝืดๆ อะครับ...แหม๋...เรดาร์จับผิดของเจ้าเป้ยเริ่มทำงานแล้วครับ น่ากลัวชิบ...
“เออ..เป้ย..นี้คิม เพื่อนเรา ...เรียน ใน ม.อะ” ผมก็แนะนำไอคิมให้เป้ยมันรู้จักอะครับ...เสียวแว้บๆ ครับ...
“คิม นี้เป้ย..ลูกพี่ลูกน้องเราเองอะ...ลูกลุงเรา” ไอคิมมันพยักหน้านิดนึงอะครับ...มันก็จ้องไอเป้ย เหมือนกันครับ..สายตาแบบเดียวกันเลย....เฮ้อ ผมก็ส่ายหน้าอย่างระอาใจแหละครับ แล้วยกมือดึงแขนไอคิมมันออกจากคอผมอะ..แล้วผมจึงเดินออกไปทางหน้าบ้านอะครับ...
พอเปิดประตูบ้านออกไปไอโมก็เห็นผู้ชายร่างสูงคุ้นตา ยืนพิงรถคันนึงอยู่หง่ะครับ....ดีใจมากมายเลยครับ...
“พี่นัท...มานานรึยึงครับ” ไอโมก็วิ่งแจ๋ ไปหาไอนัทมันทันทีแหละครับ...
ไอนัทมันยิ้มกว้างให้ผมทันทีเลยเหมือนกันครับ..ผมเปิดประตูออกแล้วเดินเร็วๆเข้าไปกอดไอนัทไว้แน่นเลยครับ...คิดถึงหง่ะ...คิดถึงมากด้วย...น้ำตาแทบร่วงเลยครับ...ตลอด 4 ปีที่ผ่านมาผมเห็นหน้ามันทุกวันนึ้ครับ...นอนด้วยกัน..กินข้าวด้วยกัน...ผมแทบจะไม่เคยห่างมันไปไหนเลยด้วยซ้ำ...กูคิดถึงมึงนะไอนัท...ไอนัทมันยิ้มให้ผมแล้วกอดผมไว้แน่นเหมือนกันครับ...มันทำให้ผมรู้ว่ามันก็คิดถึงผมเหมือนกัน...
“หึ...ปล่อยได้แล้วมั้ง...” พร้อมกับเสียงห้วนๆ ที่ดังขึ้น ตัวผม ก็ถูกกระชากคออย่างแรงออกมาจากไอนัทมันอะครับ...แล้วไอคิมมันก็ล๊อคคอผมแน่นเลยครับ...ไอโมก็ได้แต่เหว๋อ แหละ...ตายห่ะ ลืมไอคิมไปถนัดเลยกู.....ไอนัทมันทำหน้าโหดขึ้นมาทันทีเลยครับกำหมัดแน่นเลยอะ โอ้ยหยดหยองมากมาย...
“มี ไรกันเหรอ โม” เสียงใสๆ ที่ดังขึ้นทำให้ไอโมแทบอยากกลั้นใจตายเดี๋ยวนั้นเลยอะครับ...แม่ม...แค่ไอคิมกับไอนัท กูยังไม่รู้จะรับมือยังไง นี้ ยังจะไอเป้ย อีก ตายแน่ๆ กูคราวนี้ ....
“ทำยังกะจะมีเรื่องกัน...แย่ชะมัด”.เจ้าเป้ยมันยืนเอามือเท้าสะเอวข้างนึงแล้วไล่มองหน้าพวกผมทีละคนอะครับ...
“จะอยู่แบบนั้นกันอีกนานมะ...อายชาวบ้านเค้าไหมหน่ะ..”อ้า. อึ้ง ครับ อึ้ง ไปตามๆ กัน..ผมกับไอนัทหันไปสบตากันพอดีอะครับ...ผมยิ้มเจื่อนๆ ให้ไอนัทมันที...ส่วนไอนัทก็จ้องหน้าผมเขม็งอย่างไม่พอใจอะครับ..แป่ววววว..
“ถ้าจะกัดกัน...ก็อย่ามากัดกันที่นี้...ที่นี้มันบ้านคน...โมเข้าบ้าน” แล้วเจ้าเป้ย มันก็เดินฉับๆ มากระชากแขนไอคิม ออกจากคอผมแล้วมันก็กอดเอวผมเดินเข้าบ้านอะครับ....
ตอนนั้นผมทึ้งเจ้าเป้ยมันมากเลยครับ...ผู้หญิงปกติเวลาเค้าเห็นคนจะมีเรื่องกันแบบนี้เค้าต้องกลัว...แล้วร้องวี๊ดว้ายแล้วหนีไปสิ(รึเปล้าหว่า) แต่นี้มันไม่หนี ไม่วี้ด แถมมันยังด่าให้อีกแหนะ...ผมก็เลยได้แต่ยิ้ม แล้วหันหน้าไปจุ๊บแก้มมันทีอะครับ...
“ขอบใจ มากเป้ย” ผมพูดที่ข้างหูมัน อะครับ...
“ย่ะ....แล้วเล่าให้ฟังด้วยหล่ะว่าเกิดไรขึ้น…..ไม่ได้สอดรู้นะจ้ะ...แค่อยากรู้เฉยๆคิคิ” ผมกับมันยิ้มให้กันแล้วเราก็เดินกอดคอกันเข้าบ้าน...ปล่อยให้ 2 ตัวนั้นมันเดินตามพวกผมต้อยๆ.....ดีจริงๆ ที่ได้เจ้าเป้ยเป็นญาติ คึคึ
“พี่นัท..คิม..คุยกันหน่อยนะ” พอทุกคนเดินเข้ามาในบ้านกันหมดแล้ว ผมจึงหันไปคุยกับไอนัทและไอคิมอะครับ...
แล้วผมก็พยักหน้าให้พวกมันเดินตามผม เข้าไปในห้องนั่งเล่นอะครับ....พอทุกคนหาที่นั่งได้กันหมดแล้ว ผมจึงหันไปคุยกับเจ้าเป้ยมันอะครับ
“เป้ย...ขอเราคุยกับพวกนี้หน่อยนะ...อ๋อ...นี้พี่นัทนะเป้ย..พี่นัทครับนี้เป้ย..ลูกพี่ลูกน้องผมเองครับ” ผมบอกเจ้าเป้ยมัน แล้วแนะนำให้มันกับไอนัทรู้จักกันอะครับ...เจ้าเป้ยมันยิ้มให้ ไอนัทนิดนึงแล้วมันก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปอะครับ...
“เป้ย...ขอน้ำหน่อยได้ปะ” ได้ทีใช้มันซะเลยครับ...เจ้าเป้ยมันหันหน้ากลับมาแล้ว ถอนสายบัวให้ผมด้วยครับ...เบ้ปากให้ผมด้วยอะ...คึคึ...เรียกรอยยิ้มจากผมได้เหมือนกันครับ...จากไอนัทด้วยครับ...หึหึ...
พอเจ้าเป้ยออกไป...ห้องทั้งห้องก็เงียบกริบอะครับ..สยองเล็กๆ ครับ...ถ้าผมพูดไรออกไปพวกมันจะเข้าใจผมไหมว้า...ผมก็นั่งก้มหน้าก้มตาอย่างเดียวอะครับ..รอเจ้าเป้ยมันเอาน้ำมาให้ก่อน...ครู่เดียวครับ..เจ้าเป้ยมันก็เดินกลับมาพร้อมถาดใส่แก้วน้ำ ....
“เป้ย...จะรออยู่ข้างนอกนะ...มีไร.ไม่ชอบมาพากล..เรียกเป้ยได้ทันที...ok” เจ้าเป้ยพอมันวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ กลางแล้วมันก็กระซิบที่ข้างหูผมอะครับ...ผมก็ได้แต่คิดอะครับเก่งจริงๆ ญาติกู...ตัวเท่ามด..
“ไม่มีไรหรอกน่า....ไม่ต้องห่วง” ผมก้อยิ้มให้เจ้าเป้ยมันนิดๆ อะครับให้มันสบายใจ...
แล้วเจ้าเป้ย..มันก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นไปอะครับ มันปิดประตูให้ด้วยครับ....
เอาหล่ะสิทีนี้ แล้วนี้กูจะเริ่มพูดกับพวกมันยังไงดีวะ....แล้วไอโมก็เงยหน้าขึ้นมอง ไอนัท กับไอคิมมันอะครับ..พวกมัน 2 คนกำลังนั่งจ้องหน้าผมอยู่อะครับ...
“มีไร ก็พูดมาเถอะครับ...พี่จะฟังตาหวานพูดซะที หลังจาก...เลี่ยงที่จะฟังมาตลอด หึ” ไอนัท มันพูดกับผมเสียงเศร้าๆ อะครับ...ทรมานใจดีชิบหายเลยครับ
......แล้วผมก็เงียบอะครับ เอาแต่จ้องตากับไอนัทมันอะครับ...จะเริ่มพูดไงดีว้า...ที่จะให้ทั้งไอนัทและไอคิม รู้สึกแย่น้อยที่สุด..
“พูดมาซะที...อ้ำอึ้งอยู่นั้น น่าหงุดหงิดชะมัด” ไอคิมมันพูดกับผมเสียงห้วนๆอะครับ...ผมจึงเหล่หางตามามองมันนิดนึง....มึงเลิกกดดันกูซะทีได้มะ ไอคิม...เดี๊ยะ เถอะมึง... แล้วไอโมก็ค่อยๆหลับตาลงหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้ว ค่อยๆ ลืมตาขึ้น.......เอาหล่ะ เป็นไงเป็นกัน...
“พี่นัทครับ...” ผมพูดกับไปนัทมันเสียงเบา แต่มั่นคงครับ...
“ผม...ยัง รักพี่เหมือนเดิมนะครับ” แล้วผมก็หยุดครับรอว่าไอนัทมันจะมีปฏิกิริยายังไง...
ไอนัทมันยิ้มครับ...ยิ้มเศร้าๆ ในแบบของมัน... และคำพูดของผมก็ทำให้ไอคิม ถึงกับตาเหลือกเหมือนกันครับ...พอดีผมเหล่หางตามองมันหน่ะครับ หุหุ..
“ครับ...พี่รู้...รักแบบเดิมใช่ไหมครับ” ไอนัทมันพูดแล้วก้มหน้าลง อะครับ..
“ครับ...รักเหมือนเดิม แบบเดิม...ยืนยันคำเดิมด้วย...และผมก็จะเป็นไอตาหวานของพี่ตลอดไปนะครับ..” ผมพูดกับไอนัทมันแล้วเอื้อมมือไปจับมือมัน..อยากไห้มันรับรู้ว่าผมรักมันมากแค่ไหน...รักในแบบของผม..
“ครับ..ตาหวานให้พี่ได้เท่านี้...พี่ก็จะรับไว้แค่นี้เหมือนกัน...” แล้วไอนัทมันก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อะครับ ไอโมก็รีบลุกขึ้นแล้วเข้าไปกอดมันไว้แน่นเลยครับ กดหน้ามันให้ซบกับอกผม...ไม่ได้ จะให้ใครเห็นน้ำตาไอนัทไม่ได้เด็ดขาด นอกจากผมแล้วจะต้องไม่มีใครเห็นว่าไอนัทมันร้องไห้...
“คิม...เราขอคุยกับพี่นัทแป๊บนึงนะ...นายออกไปก่อนได้ไหม...”ผมหันไปบอกไอคิมมันอย่างอ้อนวอนอะครับ....
ไอคิมมันทำท่าฮึดฮัดหน่อยนึง...แล้วมันก็ลุกพรวดขึ้นอย่างไม่พอใจ...เดินพรวดๆ ออกจากห้องนั่งเล่นไป..ปิดประตูตามหลังดังปัง...แต่ผมก็ไม่ถือสาอะไรมันหรอกครับ....ปล่อยมันไปก่อนแล้วกัน..
“ความจริงแล้ว พี่ก็ทำใจตั้งแต่รู้ว่าตัวเองรักตาหวาน ...รักผู้ชายด้วยกันแล้วหล่ะครับ...แค่นี้มันก็เกินคาดสำหรับพี่แล้วหล่ะ..” แล้วไอนัทมันก็ร้องไห้ออกมาจริงๆอะครับ....
รู้สึกตัวเองเลวมากมายที่ทำให้ไอนัทมันเสียใจ...ทำไมผมถึงไม่รักไอนัทมันนะ ทำไมผมถึงไม่รักมันในแบบที่มันจะให้เป็นทำไมกัน...ทั้งๆที่มันก็ดีแสนดี...และก็รักผมขนาดนี้...ขอบตาร้อนผ่าวๆอีกแล้วครับ.......
ผมปล่อยให้ไอนัทมันซบผมจนรู้สึกว่าไหล่มันค่อยๆ หยุดสั่นอะครับ
“พี่นัท...ผมรักพี่นะครับ....เรายังเหมือนเดิมนะ...แค่ห่างกัน 500 กิโลเองอะ...ไม่ไกลหรอกเนาะ” ผมอยากให้ไอนัทมันสบายใจขึ้นมาบ้างอะครับ นิด นึงก็ยังดีเลยพูดเล่นๆกับมันอะครับ...
“อืม..ครับ...หึหึ..พี่คงต้องยอมรับความจริงซะทีใช่ไหมครับ.....” ไอนัทมันดึงผมลงไปนั่งคร่อมมันไว้แล้วกดหน้าลงซบกับซอกคอผมอะครับ...ใจหายวาบเหมือนกันครับ...กลัวอะ...
“แต่พี่...ยังมาหาตาหวานได้ใช่ไหมครับ......” แล้วไอนัทมันก็ขยับปากของมันมาประกบกับผม...
มันจูบผมเบาๆ ค่อยๆ จูบค่อยๆเลาะเลมที่ริมฝีปากผม ผมก้อไม่รู้หรอกครับว่าทำไมมันถึงจูบผมแบบนี้...รู้ก็แค่ มันช่างเป็นจูบที่เศร้า และทรมานใจจริงๆเลยครับ...พอไอนัทมันจูบผมจนพอใจมันจึงค่อยขยับปากมันไปทั่วใบหน้า และซอกคอผม.....
“ได้สิครับ...ก้ผมบอกพี่แล้วไง..ว่า...พี่มาหาผมได้ตลอดเวลาถ้าพี่อยากจะมา...และถ้าพี่ไม่มาหาผมเลยอะ...ผมก็ต้องคิดถึงพี่อะสิ...ถ้าผมคิดถึงพี่มากๆ แล้วผมจะทำยังไงหล่ะ...”ผมดึงหน้ามันออกจากซอกคอผม ...ทำหน้าอ้อนๆ แล้วพูดกับมันไปอะครับ...
.ก็กลัวนี้นา กลัวว่ามันจะไม่มาหาผมอะ...ถ้ามันไม่มาหาผม...ก็แสดงว่ามันไม่รักผมแล้วใช่ไหม..ถ้ามันไม่รักผมแล้ว...ผมต้องรู้สึกแย่มากแน่ๆเลย...แค่คิดก็ทนไม่ได้แล้วครับ...
“ครับ...ตราบใดที่ตาหวานยังคิดถึงพี่ ยังรักพี่ พี่ก็จะมา...จนกว่าตาหวานจะไล่พี่ให้ไปไกลๆ นู้นหล่ะ ดีไหมครับ..” แล้วไอนัทมันก็ยกมือขึ้นลูบที่แก้มผมเบาๆอะครับ
แววตามันถึงจะดูเจ็บปวดขนาดไหน...แต่มันก็ยังคงบอกว่ารักผมมากเหมือนเดิม...ผมจึงกอดไอนัทมันแน่นขึ้นแล้วซบหน้าลงกับซอกคอของมัน.....ผมก็นั่งกอดมันอยู่อย่างนั้นนานพอดูแหละครับ สบายใจขึ้นตั้งเยอะ จะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้...ก้ผมรักของผมนี้ครับ...ใครจะทำไม..
“พี่ขอถามไรหน่อยได้ไหม...ตอบพี่ตรงๆด้วยนะ...” ไอนัทมันพูดกับผมเบาๆ แล้วเอามือลูบหลังลูบไหล่ผมไปเรื่อยแหละครับ........
“ถามไรอะ...ถ้าตอบได้จะตอบ” ผมพูดอู้ อี้ อยู่กับซอกคอมันอะครับ...
“ตาหวาน...รัก...ไอคิม มันใช่ไหม” หาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...เอ่อ...ไอโมเอ๋อแดกครับ...เงียบครับ เงียบเป็นเป่าสากเลยทีเดียวแหละ...ก็รักอะ...แต่ไม่บอกใครหรอก...จะเก็บไว้ในใจคนเดียว...
“ว่าไงครับ” แล้วไอนัทมันก็พยายามดึงผมออกจากซอกคอมันอะครับ...
มันก็ดึงผมอยู่ตั้งนานแหละครับ แต่ผมไม่ปล่อยแฮะ...อายหง่ะ หน้าร้อนผ่าวๆ เลย. หน้าผมมันต้องแดงแน่ๆเลยครับ...ถ้าให้ไอนัทมันเห็นมันก็ต้องรู้สิว่าผมคิดไรอยู่...ไม่ให้มันเห็นหน้าผมเด็ดขาด...
“เฮ้อ...เมื่อไม่รักพี่แบบนั้น...ก็ให้พี่รู้หน่อยไม่ได้เหรอว่า...ตาหวานรักใครกันแน่...หรือว่าไม่รักใครเลย..หือ ว่าไงครับ” หง่ะมันยังคะยั้นคะยอผมอยู่นั้นแหละ จะรู้ไปทำไมเนี๊ยะ...รู้แล้วสบายใจขึ้นรึก็เปล่า...ชิ...
“ไม่รู้...อย่าถามมากได้ปล่าวอะ...” ก็ยังไม่ยอมบอกอยู่ดีแหละครับ...แถมยังฟาดกำปั้นลงที่หัวไอนัทมันด้วยครับ...ฐานสอดรู้สอดเห็น..
“คร้าบ...ไม่บอกก็ไม่บอก...อืม งั้นพี่จะขอคิดเองก้อแล้วกันนะว่าตาหวาน ยังไม่ได้รักใคร..ดีไหม” ไอนัทมันทำเสียงเจ้าเล่ห์อะครับ ....
“อืม...แล้วแต่จะคิด....” ก็ได้แต่ตอบอ้อมแอ้มอะ...
“งั้น พี่ ก็ยัง กอด ยังจูบตาหวานได้เหมือนเดิมอะสิใช่มะ...แล้วก็นอนกอดตาหวานทั้งคืนก็ได้เหมือนเดิมสินะ…ok...สรุปว่าพี่ทำได้”
“บ้าเหรอ....” เขิลมากมายเลยครับ เลยเอากำปั้นทุบหัวมันอีกที...
“หึ..อย่างพี่ อะ มันก็ได้แค่ กอดจูบ ลูบคลำ ....หึ...แต่คนอื่นหน่ะ...มันได้****อุ๊บ” ก่อนที่มันจะทันพูดจบผมก็เอามือปิดปากมันไว้ซะก่อนอะครับ...
มองมันตาวาวทีเดียว...อย่าพูดออกมานะไอนัท...อย่าพูดออกมาเชียว ...กูไม่อยากได้ยินเรื่องที่กูทำกับไอคิมออกมาจากปากมึง...มันทำให้กูรู้สึกผิดมากมึงรู้ไหม..แล้วไอโมก็น้ำตาไหลพรากครับ....เจ็บจี๊ดๆที่ใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ครับ..
“ไม่เอาน่า....อย่าร้องสิ...” ไอนัทมันทำหน้าตกใจมากเลยครับแล้วมันก็ดึงให้ผมลงไปซบกับบ่ามันอีกครั้ง แล้วโยกตัวไปมา ลูบหัวผมเบาๆ ด้วยครับ....
“ฮือ...พี่นัท...ผมขอโทษ...ผมขอโทษนะพี่...ขอโทษที่ทรยศพี่...ขอโทษที่ทำให้พี่เสียใจ...ขอโทษ...ผมขอโทษ..ฮือ” อยากขอโทษมันมานาน แต่ปากผมมันก็หนักไม่เคยกล้าพูดออกมาเลย....ในที่สุดผมก็กล้าพูดกับมันจนได้...ผมก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นแหละครับ...ได้แต่หวังว่ามันจะให้อภัยผม....
“อือ...ครับ...พี่ยกโทษให้ตาหวานได้เสมอนะครับ...รักนะครับ คนดี”..แล้วมันก็กดจมูกลงที่หัวเน่าๆ ของผมอะครับ...รักเหมือนกันนะครับ พี่นัท...กว่าจะหายสะอื้นก็นานพอดูครับ....สูดขี้มูกซู๊ดๆ อยู่ตั้งนานอะ...สงสัยไอนัทมันกลัวขี้มูกผมเปื้อนเสื้อมันมั้ง...
“หยุดร้องไห้ได้แล้วมั้ง...เดี๋ยว...เอ่อ..ใครนะ..เป้ยเหรอ...ก้มาฉีกอก พี่หรอก...ที่ทำ ไอโมของเค้าร้องไห้เนี๊ยะ...ยิ่งดูท่าทางจะหวงตาหวานมากอยู่ด้วย หึหึ” ไอนัทมันบอกผมแล้วหัวเราะหึหึ อะครับ...ไอโมก้ได้แต่ยิ้ม นึกภาพตามที่ไอนัทมันว่าแล้วก็นึกขำอะครับ...แน่นอน เจ้าเป้ยมันต้องฉีกอกไอนัทแน่นอนเลยหล่ะ...
“หิว ยังครับ...หือ...”ไอนัทมันถามผมแล้วลูบหลังผมเบาๆอะ...โอ้ยไอนี้ ชอบทำอะไรให้ใจหวิวๆอยู่เรื่อยเลย...
“สั่งพิซซ่า มากินฉลองอกหักหน่อยเป็นไง..หึหึ” ไอบ้าหนิ ไอโมก้เลยหัวเราะออกมาได้อะครับ....
“ทำแบบนั้นเป้ยมันก้เสียใจแย่อะสิ..มันทำกับข้าวไว้แล้ว..ลองชิมฝีมือมันหน่อยนะ...แล้วจะติดใจ” ไอโมก็ยิ้มหน้าบาน พลางสูดขี้มูกซู๊ดๆ แหละครับ...แล้วเงยหน้าขึ้นจากซอกคอไอนัทมัน...เลยโดนไอนัทมันขโมยจูบแก้มไปทีนึง...แล้วมันก็ยิ้มให้ผมด้วยครับ....ถึงจะไม่สดใสเท่าไหร่ แต่ก็ดีขึ้นเยอะครับ...
“นี้ยิ้มให้มันดูดี กว่านี้ไม่ได้ไงเนี๊ยะ...หมดหล่อกันพอดี” ไอโมก็แซวมันยิ้มๆ แล้วลุกขึ้นจากตักไอนัทมันอะครับ...
“ก็ใช่สิ...พี่มันขี้เหร่ ทำยังไงก็ไม่หล่อขึ้นมาได้หรอกน่า...ใครมันจะไปหล่อเท่าไอคิมมันหล่ะ..เฮอะ...” มันทำหน้าเชิดๆ แล้วเดินกระแทกเท้า ออกจากห้องนั่งเล่นไปอะครับ....เอ๋อแดก ยืนเป็นใบ้อยู่ตรงนั้นแหละครับ...กูแค่พูดเล่นอะ....หน้าเสียเลยครับไอโม...อยากร้องไห้อะ
“เอ้า...ตามมาสิครับ...ยืนเอ๋ออยู่ทำไม...ไม่หิวเหรอครับ”มันพูดยิ้มๆ แล้วเดินกลับมาขยี้หัวผมแล้วกอดคอผมออกจากห้องนั่งเล่นอะครับ...แล้วมันก็ขโมยจุ๊บแก้มผมอีกแล้วครับ...ค่อยใจชื้นขึ้นหน่อยนึกว่าจะโกรธกูซะแหละ...ไอโมก็ยิ้มหน้าบานแหละครับ......
พอเดินออกมานอกห้องนั่งเล่นก็ไม่เจอใครเลยครับ ทั้งเจ้าเป้ยและไอคิม..ใจหายเหมือนกันครับ...กลัวว่าไอคิมมันจะโกรธผมจนหนีกลับอะสิ...ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง ผมจะทำไงเล่า...ใจเสียเลยครับ...ไอโม..
“อ้าว ....คุยกันเสร็จแล้วเหรอ” เป้ยมันเดินออกมาจากในครัวพร้อมผ้ากันเปื้อนสีชมพูครับ น่ารักมากมาย... มันเดินเข้ามาหาผมกับไอนัท...แล้วมันก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยอะครับ...
“ฮื่อ..ยิ้มไรเนี๊ยะ สยอง...เออ..แล้วนี้คิมไปไหนอะเห็นปะ...” มองหาตั้งนานครับ หาไม่เจอเลยถามเจ้าเป้ยมันซะเลย..แฮะ...
“เห็นเดินไปหลังบ้านแหนะ...” เจ้าเป้ย มันทำปากยื่นไปหลังบ้านอะครับ..น่ารักอะมันอะ...ฮี่ๆ.....
“อ๋อ...เหรอ...เออเป้ย ทำกับข้าวเยอะปะ...พอกินกัน 4 คนไหมอะ” เผื่อไว้ก่อนครับเผื่อไม่พอจะได้โทรสั่ง..
“พอ...เป้ยทำเพิ่มแล้วหล่ะเมื่อกี้อะ....กิน 10 คนยังพอเลย” แล้วมันก็ยิ้มหวานให้ผมอะครับ...
“หึหึ..ดี งั้นจัดโต๊ะ เลยนะ...ไปกินที่หลังบ้านก็แล้วกัน..” พูดแล้วก็เดินนำหน้าไอนัทกับเจ้าเป้ยเข้าไปในครัวอะครับ...
พอเข้าไปในครัวก็จัดการยกกับข้าวที่เจ้าเป้ยมันทำไว้ แล้วเดินออกไปที่หลังบ้านกันอะครับ ที่หลังบ้านพวกผมจะเป็นสวนเล็กๆ ครับ มีน้ำตกมีบ่อเลี้ยงปลาเล็กๆอยู่ด้วยครับ ร่มรื่นมากมายเลยทีเดียวครับ ก็น้าผมเป็นวิศวกรนี้ครับ แถมยังรับเหมาก่อสร้างอีก...เลยทำเองทุกอย่างนั้นแหละครับ...
พอผมเดินเข้าไปในสวนก็เจอไอคิมมันนอนตายอนาถอยู่ที่พื้นหญ้า ข้างบ่อเลี้ยงปลาอะครับ...มันกำลังโดนเจ้าปิงปองเลียหน้าเลียปากมันอยู่อะครับ......(หมาตัวเดียวในบ้านหน่ะเพื่อนเจ้าเป้ยมัน พันธุ์ ชิสุครับ)...นอนเหมือนคนตายจริงๆเลยครับเพื่อนๆ พอมันได้ยินเสียงผมเดินเข้าไปมันก็ลืมตาแล้วหันมามองผมอะครับ..
“ไปล้างหน้าล้างตาก่อนปะ...แล้วค่อยมากินข้าว...” ไอคิมมันมองผมอย่างตัดพ้ออะครับ...เฮ้อ อะไรนักหนาเนี๊ยะ...
ผมก็ไม่สนใจมันหรอกครับ..พอเดินถึงโต๊ะก็วางของทั้งหมดลงอะครับ...โต๊ะ.ก็เป็นโต๊ะ.ไม้ใกล้ๆ กับที่ไอคิมมันนอนให้หมาเลียปากอยู่นั้นแหละครับ...(แบบนี้รึเปล่าเนี๊ยะที่เค้าบอกว่าเล่นกับหมาหมาเลียปาก ครึครึ)
จากนั้นไอนัท กับเป้ยก็เดินถือถ้วยชาม อะไรต่อมิอะไรเดินตามผมออกมาอะครับ...ไอคิมมันจึงลุกขึ้น ...แล้วเดินเข้าไปในบ้านอะครับ ไม่พูดไม่จากับใครเลยอะ..ไอโม ก็ได้แต่มองตามหลังมันไปอย่างเบื่อหน่ายแหละครับ...เซ็งจริงกู...แล้วผมก็เผลอถอนหายใจออกมาอะครับ...
“ไรยะ...แค่ถือของแค่เนี๊ยะถึงกับต้องถอนหายใจเลยเหรอ..” เจ้าเป้ยมันถามผมยิ้มๆอะครับ...เฮ้อ มึงเนี๊ยะนะเป้ย...จะมองข้ามผ่านไปซักเรื่องจะได้ไหมวะ.....
“นี้ โม...เป้ยว่า...โมกับเพื่อนๆ ของโมเนี๊ยะ ท่าทางแปลกๆ นะหึหึ...ดูยังกะ****โอ้ย” เจ้าเป้ยมันทำเป็นกระซิบกระซาบผมอะครับ...แต่แบบนี้ไม่ต้องกระซิบก็ได้อะครับ ก็มัน อะพูดเสียงดังซะ คาดว่าไอนัท ก็คงได้ยิน เพราะเห็นมันนั่งอมยิ้มอยู่อะครับ...ผมก้อเลยยกมือขึ้นแล้วดีด หน้าผากเจ้าเป้ยมันไปทีอะครับ แหม๋..มันนี้ชักเอาใหญ่..
“ทะลึ่งแหละ...เฮ้อ..แล้วนี้เอามาหมดรึยังเนี๊ยะ....”ผมถามเจ้าเป้ยมันเบาๆ อะครับ...เจ้าเป้ยมันหันหน้าไปมองไอนัท...
“เพ่...ที่วางอยู่บนโต๊ะอะ พี่เอามาหมดปะ..”...เจ้าเป้ยมันถามไอนัทเสียงดังอะครับ..ทำหน้ายุ่งใส่ไอนัทด้วยแหนะ..น่าตีจริงๆเลยมัน...
“อ๋อ... หมดแล้วครับ...” ไอนัทมันยิ้มกว้างเลยครับ..ถึงแววตามันจะยังมีแววเจ็บปวดอยู่ แต่ผมก็ดีใจที่มันยังยิ้มได้...
แล้วไอคิมมันก็เดินออกมาจากในบ้านอะครับ..พร้อมหน้ายุ่งๆของมัน คิ้วพันกันเชียวแหละ คลายบ้างก็ได้นะไม่เมื่อยไงหน้าหน่ะ... พอมันเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ผม...พวกเราก็เริ่มกินกันหล่ะครับ ไอโมหิวสุดๆเลยครับ ใช้พลังงานไปเยอะจริงๆ ข้าวเช้าที่กินกันตอน เกือบเที่ยงครับ ก็เลยกลายเป้นข้าวเที่ยงไปโดยปริยาย..........
หลังจากกินข้าวเสร็จ...ผมก็บอกพวกมันว่าผมจะไปลงทะเบียนเรียนอะครับ...ใครจะไปด้วยก็ไป ใครไม่ไปก็เฝ้าบ้านไปแล้วกัน สรุป คือไปกันหมดครับ..หึหึ..ก็ดีครับ...ผมจะได้มีเพื่อนดูสถานที่ในรามฯด้วยครับถ้าไปคนเดียวก็คงเหงา หน้าดู...แต่นี้ผมอยู่พร้อมหน้าเลย ครับ ทั้งไอนัท ไอคิม และเจ้าเป้ย...คนสำคัญของผมทั้งนั้น...ขาดคนใดคนหนึ่งไปคงไม่ได้หรอก... ..นี้ถ้าไอวิทย์มาด้วยก็ดีสิ....ผมก็ได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุขอะครับ...
วันนั้นกว่าจะกลับบ้านกัน ก็ปาเข้าไปเกือบ 3 ทุ่มครับ ไม่ได้เอารถไปหน่ะครับ รถไอนัทจอดไว้ที่บ้านผมครับ...พวกผมนั่งแท๊กซี่ไปกันหน่ะ เพราะไอนัทมันไปไม่ถูกครับ ไม่รู้ทาง...พวกผมก็ด้วย..ก้เลยนั่งแท๊กซี่ไปกัน...และจำทางไปด้วยครับสำหรับผม......เพราะต่อไปนี้ผมคงต้องใช้เส้นทางนี้เป็นประจำแล้วครับ....ไอนัทกับไอคิม ...ไปด้วยกันวันนี้พวกมันไม่คุยกันเลยครับ....มัน 2 คนมองหน้ากันรึเปล่าก็ไม่รู้...เสียดายครับ เสียดายความเป็นเพื่อนของพวกมัน ผมก็ได้แต่หวังว่าซักวันพวกมันจะกลับมาเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้องกันเหมือนเดิม....เพราะผมคนเดียวจริงๆ...ไม่น่าเลย...
เพราะดึกมากแล้วคืนนี้ไอนัทมันก็เลยต้องนอนที่บ้านผมครับ...ไอคิมก็ด้วย....ผมเลยให้ไอนัทมันไปนอนที่ห้องน้ากิตครับ ส่วนไอคิมก็นอนที่ห้องผม...ส่วนผม ก็ไปนอนกับ เจ้าเป้ย...ไอเป้ยมันก็สงสัยครับว่าทำไมพวกผมถึงได้แยกกันนอนแบบนี้ ทั้งๆ ที่ก็เป็นเพื่อนกันผู้ชายเหมือนกันด้วย แต่ต่อหน้า 2 คนนั้นมันไม่ถามครับ...
“โม...โมเป็นเกย์ใช่มะ...” อยู่ๆเจ้าเป้ยมันก็ถามผมขึ้นมาอะครับ หลังจากที่ผมล้มตัวลงนอนข้างๆมัน...เป้ยมันเปิดไฟหัวเตียงแล้วชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆผมอะครับ...หน้ามันดูซีเรียสมากมายเลยทีเดียวครับ...
“ทำไมถึงถามแบบนั้นหล่ะ...” ผมถามมันแล้วค่อยๆหลับตาลงอะครับไม่อยากสบตากะมันอะ มันพาลจะพูดไม่ออกเอา...กลัวครับ...กลัวเป้ยมันรับไม่ได้...
“เป้ยไม่ได้โง่นะโม...แค่มองท่าทางพวกโม...เป้ยก็พอดูออกหรอก” นี้พวกผมแสดงออกกันขนาดนั้นเลยเหรอวะเนี๊ยะ....
“และโม...กับคิม ก็รักกันใช่มะ...”สะอึกครับพูดไม่ออกบอกไม่ถูก....
“แล้ว พี่นัท...ก้รักโม....” ถูกอีกแล้วครับ....มันเป็นหมอดูเหรอ อันตรายมากเลยครับผู้หญิงคนนี้
ไม่น่าเชื่อว่า...แค่วันเดียวที่มันอยู่กับพวกผมมันจะดูออกชัดแจ้งแจ่มแจ๋วขนาดนี้...ไอโมก็ได้แต่เจ็บจี๊ดๆในใจอะครับ...จะเป็นไรไหมน้า ถ้าผมจะพูดกับเป้ยมันตรงๆ...ผมลืมตาขึ้นมองสบตาเจ้าเป้ยมันตรงๆ แล้วก็เริ่มขยับปากพูดแหละครับ
“เราทำให้พี่นัทเสียใจหน่ะ...” พูดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลครับ...
“เรากับพี่นัท..คบกันมานาน...นานตั้งแต่..เราอยู่ ปวช.1 อะ..ตั้งแต่ตอนที่เราแอนตี้พี่นัทสุดๆ จน...ถึงวันนี้ที่เรายอมรับพี่นัทเค้า...แต่สุดท้ายเราก็ทรยศพี่นัท...ไปรักคนอื่นหน่ะ...เป้ย...ฮึก” แล้วไอโมก็ร้องไห้ออกมาอีกจนได้ครับ...
เป้ยมันดึงผมเข้าไปกอดแนบอก...ผมรู้สึกดีมากเลยครับ...รู้สึกอบอุ่นเหมือนผมกำลังซุกอกอุ่นๆที่เต็มไปด้วยความรักของแม่ผม..อาจจะเพราะผมกับเป้ยมันมีสายเลือดเดียวกันก็ได้มั้ง....
“แต่เรารักพี่นัทนะเป้ย...รักพี่นัท...เหมือนกับที่รักเจ้ามด...เราจึงไม่อยากสูญเสีย....” ผมพูดกับเจ้าเป้ยมันเบาๆ...เจ้าเป้ยมันก็ลูบหลังลูบไหล่ผมเพื่อปลอบใจอะครับ...
“เรื่องความรักอะ...จะให้มันเป็นอย่างที่ใจเราอยากให้เป็น...หน่ะมันเป็นไปไม่ได้หรอก...หึ ไม่งั้นโลกนี้ก็ไม่มีคนอกหักนะสิ......ถ้าเรารักใครแล้วเค้ารักตอบ...โลกนี้คงไม่วุ่นวายสับสนเหมือนทุกวันนี้หรอกนะ...อย่าคิดมากเลยนะโม...โมรักใคร โมก็เลือกคนนั้นแหละ...ซื่อสัตย์กับตัวเองหน่อยก็ดีนะ...วันนี้พี่นัทเค้าเสียใจ...แต่เค้าก็เสียใจแค่วันนี้...ซักวันเค้าก็ต้องเจอคนที่เค้ารักและรักเค้า...บางทีเค้าอาจจะมีความสุขมากกว่าที่เค้าอยู่กับโมก็ได้ ใครจะไปรู้ ใช่มะ” ใช่สินะขอบใจนะเป้ยที่ปลอบใจเรา แสดงว่าเราทำถูกแล้วใช่ไหม...
“อืม..แล้วกับ คิมหล่ะเป็นไง” อะ...ถามไรเนี๊ยะ
“ก้อย่างที่เห็นอะทำไมเหรอ” ตอนนี้ไอโมหยุดร้องไห้แล้วครับ....
“รักเค้าใช่ม้า....แล้วบอกเค้าไปยังหง่ะหาๆๆๆๆ...”พุดไรของมันเนี๊ยะ บอกได้ไงเล่า
“ยังหรอก....ไม่บอกหรอก...เรารู้จักกันไม่นานอะ...เราอยากให้เวลากับระยะทางเป็นเครื่องพิสูจน์ว่า...ไอคิมมันจะรักเราไปได้นานแค่ไหน...มันจะรักเราเหมือนกับที่ปากมันพูดรึเปล่า..” พูดแล้วก็ได้แต่ถอนใจแหละครับ ไอโม...เฮ้อ และในที่สุดเจ้าเป้ยมันก็ปล่อยผมจนได้ครับ....
“อืม...เราก้อว่าดีนะ...แต่เราว่าท่าทาง นายคิมเนี๊ยะจะเอาแต่ใจ และใจร้อนน่าดู...ดีแล้วหล่ะ ที่โมตัดสินใจแบบนี้อะ..แฮะ...เผื่อว่าโมจะเปลี่ยนใจมาชอบผู้หญิงเหมือนเดิมไง คิคิ...อ๋อ เผื่อเจอผู้ชายคนใหม่ ที่หล่อกว่าเจ้าพวกนี้ก็ด้ายนาๆฮ่าๆๆ....” พูดแล้วมันก็หัวเราะคิกคักอะครับ....เหรอ...แต่ตอนนี้เราก็ยังชอบผุ้หญิงอยู่นะเป้ย ถึงเราจะนอนกับผู้ชายหรือถึงเราจะรักผู้ชายด้วยกัน...แต่เราก็นอนกับผู้หญิงได้นะ....หึหึ...แต่ไอผู้ชายคนใหม่นี้ก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นะ.....เฮ้อ..ผมก็ได้แต่ยิ้มอะครับ..สบายใจขึ้นตั้งเยอะ
“เอ่อ...เป้ย อย่าบอกใครนะว่าเรา เป็น..”
“นี้เห็นเป้ยเป็นคนปากมากตั้งแต่เมื่อไหร่เนี๊ยะเป้ยไม่บอกใครหรอกน่า...เชื่อใจไอเป้ยได้เลยครับผม...แฮะ..อ๋อไม่ต้องห่วงหรอกเป้ยจะช่วยโมเต็มที่เร้ย...มีไรให้พี่สาวคนนี้ช่วยก็บอกนะจ้ะ..เอ๊ะ ถึงไม่ให้ช่วยก็จะช่วยฮ่าๆ”..เอ่อ ถ้างั้นก็ตามสบายแล้วกันนะท่าน จะทำไรก็ทำไปเถอะครับ...กระผมยอมแพ้ท่านแล้วครับ...เฮ้อ...
แล้วผมกับเจ้าเป้ยก็เงียบครับ พักเดียวผมก็ได้ยินเสียงไอเป้ยมันหายใจฟี่ๆอะครับ...หลับไปแล้วครับ น่ารักจริงๆ แล้วผมก็เอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียงอะครับ..แล้วผมก็มานอนก่ายหน้าผากคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งวันอะครับ....
กูขอโทษ ด้วยนะไอนัท ที่ทำแบบนี้ เพราะรักมากไม่อยากสูญเสียเลยต้องทำแบบนี้...ขอโทษด้วยนะคิม ที่รับรักนายไม่ได้...เรารักนายนะ...แต่เราขอดูนายไปซักพักแล้วกันนะ...ถ้านายอดทนและรอเราได้...และเมื่อถึงวันนั้นความรู้สึกของเราและนายยังเหมือนเดิม...เราจะบอกนายว่าเรารักนายนะ...ฝันดีนะคิม...ฝันดีนะพี่นัท...ขอให้พรุ่งนี้เป็นเช้าที่สดใสนะ...เรารักนาย 2 คนฝันดีครับ...
-
ตอนที่ 90 ตอนจบ
เช้าวันใหม่ที่สดใส ...วันนี้ผมตื่นแต่เช้าลุกขี้นถีบจักรยานไปตลาดกับเจ้าเป้ยมัน...ก็เลือกซื้อของสดมาทำกับข้าวกันหน่ะครับ..กลับถึงบ้านก็ช่วยเจ้าเป้ยมันทำกับข้าว ใส่บาตรกัน...พอเสร็จก็ไปตั้งโต๊ะรอพระ แล้วขึ้นไปปลุกไอนัท กับไอคิม ให้พวกมันลงมาใส่บาตรด้วยกัน...จิตใจจะได้ปลอดโปร่ง และชาติหน้า ก็ขอให้เกิดมาเจอกันอีก คิคิ (จะดีรึฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ)
จากนั้นเรา 4 คน ก็มานั่งกินข้าวเช้าที่หลังบ้านด้วยกันก่อนที่เราจะแยกย้ายกันไปตามทางของแต่ละคน...เป้ยไปเรียน ไอนัท กับไอคิมก็ต้องกลับไปเรียนครับ ผมวันนี้จะไปที่ที่ทำงานของน้ากิต..ผมก็ส่งเป้ยกับไอนัทมันที่หน้าบ้านนั้นแหละครับ..ไอนัทมันรับอาสาไปส่งเป้ยที่มหาลัยครับ...
“แล้วพี่จะมาหาใหม่นะครับ ตาหวาน...ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” ไอนัทมันยิ้มให้ผม แล้วเดินเข้ามากอดผมจุ๊บแก้มผมด้วยครับ...
ไอคิมออกอาการอีกแล้วครับ..มันถลาจะเข้ามาดึงผมออกจากไอนัท...แต่มันช้าไปก้าวเดียวครับฮี่ๆ มีคนที่เร็วกว่ามัน...เจ้าเป้ยมันกระชากแขนผมออกจากไอนัทแล้วมันก็เอามือมาเช็ดๆ แก้มผมตรงที่ไอนัท มันจุ๊บ อะครับ...แล้วมันก็กอดผมไว้แน่นเลยครับมองไอนัท อย่างเอาเรื่องทีเดียวบอกแล้วครับ เจ้าเป้ยมันก็ปากดีไปงั้นแหละ มันหวงผมจะตาย ...ผมก็ได้แต่หัวเราะฮ่าๆ แหละครับ...ส่วนไอนัทมันก็ยิ้มขำๆ กับท่าทางของเจ้าเป้ยมัน...ไหงว่าจะช่วยไงหว่ะ...นี้มันช่วยตรงไหนเนี๊ยะ...ฮ่าๆ....
“นี้ จะให้เค้าไปส่งที่มหาลัย ยังทำท่าแบบนั้นใส่เค้าอีกเหรอเป้ย...ไม่น่ารักเลยอะ” ผมว่าเป้ยมันเบาๆ อะครับ..เจ้าเป้ยมันก็หน้างอเลยแหละครับ...มองไอนัทเขม็งเลยทีเดียว...ไอนัทก็เอาแต่ยิ้มอะครับ...
“เชอะ ถ้าใจแคบ ขนาดนั้นก็ไม่ต้องไปส่งเป้ยหรอก เป้ยไปของเป้ยเองได้..” ก็ไม่รู้ว่าใครใจแคบกันแน่หล่ะนะหึหึ...
“อืม..ครับ พี่ไม่ใจแคบขนาดนั้นหรอกครับ...ไปขึ้นรถได้แล้วครับเดี๋ยวพี่ไปส่ง” ไอนัทมันพูดยิ้มๆ แล้วเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งรอเจ้าเป้ยมันในรถอะครับ...
“นี้เป้ยไปแล้วนะ....ระวังตัวด้วยหล่ะ...ท่าทางคิมไม่น่าไว้ใจเลยอะ...อืม...โมเป้ยว่าวันนี้เป้ยโดดเรียนไปเป็นเพื่อนโม ดีกว่าอะ” เจ้าเป้ยมันพูดท่าทางเป็นกังวลแล้วมองไอคิมมันอย่างไม่ไว้ใจอะครับ...ไอคิมมันก็ยืนกอดอกมองผมกับเจ้าเป้ยกระซิบกระซาบกันอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะครับ...
“บ้าน่า...ไปเถอะปะ..เร็ว พี่นัทรออยู่...” ผมเดินกอดเจ้าเป้ยมันไปทีรถไอนัทแล้วผมก็เปิดประตูดันเจ้าเป้ยมันเข้าไปนั่งข้างไอนัท..ปิดประตูให้มันด้วยครับ...แล้วยกมือขึ้นบ๊าย บาย ทั้งเจ้าเป้ยและไอนัท...และรถไอนัทก็ค่อยๆคลานออกจากที่จอดรถในบ้านออกสู่ถนนแล้วค่อยๆ หายลับสายตาไป แล้วเจอกันนะครับพี่นัท อย่าลืมผมนะครับ....
“อาลัยอาวรณ์ กันเกินไปแล้วมั้ง...”แล้วไอคิมมันก็เดินมาโอบไหล่ผมไว้ผมจึงหันไปมองหน้ามันอะครับ...มันก็หันมามองผมเหมือนกันครับ...
“ไร้สาระ..”ผมปัดมือมันออกแล้วเดินเข้าบ้านไปอะครับ...
“แล้วนี้นายจะกลับตอนไหนอะ...”ผมถามไอคิมมันเบาๆ หลังจากที่มันเดินตามผมเข้ามาในห้องผมแล้วอะครับ...ผมถามไปมือผมก็จัดเตรียมของลงในกระเป๋าแหละครับ.. วันนี้ผมต้องไปที่ทำงานของน้ากิตครับ...
“ทำไมไม่อยากเห็นหน้าเราขนาดนั้นเลยเหรอ..” ไอคิมมันพูดกับผมห้วนๆ แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงผมอะครับ..ตกลงจะยังไม่กลับใช่ไหมเนี๊ยะมึง..
“เปล่า...เดี๋ยวเราจะไปที่ทำงานน้าเราอะ...จะได้ออกไปพร้อมกัน..” ผมก็พูดกับมันอย่างใจเย็นอะครับ....ไม่อยากมีเรื่องครับเบื่อ...
“ดีงั้นเราไปด้วย..”.มันกระโดดลงจากเตียง หยิบ ทอสับกระเป๋าตังค์...คว้าเสื้อช๊อปมันที่ผมซักรีดไว้ให้แล้วเรียบร้อยมาพาดบ่า แล้วเดินออกจากห้องผมไปอะครับ....ไอโมก็ได้แต่มองมันอย่างไม่รู้จะทำยังไงดีอะครับ....
พอเปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จผมก้เดินลงไปด้านล่างเห็นไอคิมมัน ปิดไฟ.ปิดประตูหน้าต่างบ้านผมเสร็จแล้วเรียบร้อยครับ.. ผมมองหน้ามันยิ้มๆ...ไอคิมมันเดินมาหาผมแล้วยื่นมือมันมาจับมือผมไว้แน่น....
“ไปกันเถอะเดี๋ยวสาย” ผมยิ้มให้มันนิดๆ
.แล้ว ผมกับมันก็ค่อยๆก้าวเดินเคียงข้างกันออกจากบ้านมุ่งหน้าสู่ความสับสนวุ่นวายของสังคมที่รออยู่เบื้องหน้า...ผมหันหน้าไปมองมันยิ้มๆ มันก็หันหน้ามามองผมยิ้มให้ผมเหมือนกัน ..มันเป็นยิ้มที่จริงใจนะ..ออกมาจากใจจริงๆ..ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ แต่สำหรับผม..ผมคิดแค่ว่า วันนี้ผมรู้สึกดีจังที่มีมันเดินร่วมทาง..ถึงจะเป็นแค่ระยะทางสั้นๆ แต่มันก็รู้สึกอบอุ่นผมไม่ได้เดินคนเดียว แต่ผมมีมันเดินเป็นเพื่อนผมด้วย...อนาคตผมไม่รู้..มันหรือผมอาจจะเปลี่ยนไป..อาจจะมีใครคนใดคนนึงต้องเจ็บปวด...แต่ไม่เป็นไรหรอก...เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว...เช้าวันใหม่ที่สดใส รอพวกผมอยู่เสมอ...
NOVEMBER 11 2002
เช้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการเบลอๆ เป๋อๆไง ชอบกล อาจจะเพราะเมื่อคืน ผมนั่งกรึบกับเพื่อนๆ และญาติๆ ของผมเกือบทั้งคืนก็ได้มั้ง..พึ่งจะได้นอนเมื่อตอน 6 โมงเช้าและก็ตื่น ตอน 8 โมงก็คือตอนนี้แหละครับ...ป้านี แม่เจ้าเป้ย แกมาปลุกผมให้ไปอาบน้ำแต่งตัวหน่ะครับ...ใกล้จะถึงฤกษ์แล้วด้วย....พอผมลุกขึ้นก็เดินสลำสลือข้ามไอแมน กับไอพี่แม๊ก(พี่ไอแมนมันครับ) เข้าห้องน้ำไปอะครับ...พอน้ำราดลงบนหัวค่อยรู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย..วันนี้แล้วสิเนี๊ยะตื่นเต้นชะมัด...ผมก็ได้แต่หัวเราะอยู่คนเดียวในห้องน้ำอะครับเหมือนคนบ้าเลย กู
เดินออกมาจากห้องน้ำ ..ผมก็จัดการปลุกพวกลูกพี่ลูกน้องผม...ที่ป้านีมาปลุกแล้วแต่พวกมันไม่ยอมตื่นกันจนป้า คงหงุดหงิด เลยเปิดแน็บ.พอปลุกพวกมันด้วยเท้าอันสวยงามของกระผมจนพวกมันรีบแจ้นไปอาบน้ำอาบท่าแทบไม่ทันแล้ว ...เจ้ามดมันก็หิ้วเสื้อผ้าผมที่แม่ผมซักรีดแล้วเรียบร้อยมาให้... แถมมันยังหิ้วรองเท้ามาให้ผมด้วยแหนะ...เจ้ามดก็แต่งตัวซะหล่อเชียว....
วันนี้ไอโมแต่งตัวหล่อเป็นพิเศษครับ ถ้าไม่ใช่วันพิเศษอย่างนี้คงยากที่จะเห็นไอโมแต่งตัวแบบนี้..เสื้อเชิตสีฟ้าขาว กับกางเกงแสลคสีขาว..พอดีตัว ทำให้ผมดูแตกต่างจากทุกครั้ง..(ส่วนมากจะใส่แต่เกงยีนส์เน่าๆกับเสื้อยืดตัวใหญ่ๆ)...แต่งตัวเสร็จ ผมก็เดินออกจากห้อง..ที่พวกผมทั้ง 10 คนนอนกองกันอยู่เมื่อคืน(ลูกพี่ลูกน้องผมด้วยครับ ชายหนุ่มหมด)..ผมเดินลงมาชั้นล่างของบ้านที่เมื่อหลายชั่วโมงก่อนยังเป็นห้องรับแขกอยู่เลย ตอนนี้แปรสภาพเป็น ห้องโล่งๆที่มี พานบายศรีขนาดใหญ่วางอยู่..และใกล้ๆกันก็มีหมอทำขวัญแต่งตัวด้วยชุดขาวทั้งชุดนั่งคุยอยู่กับลุงเดช.(พ่อเป้ย) และตาพงษ์(พ่อผม) ...
แรงสั่นน้อยๆที่กระเป๋ากางเกงทำให้ผมสะดุ้งได้เหมือนกันครับ ...ในภาวะที่ผมอยู่ในอาการใจลอยอยู่แบบนี้...ผมจึงค่อยๆล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบทอสับออกมากดรับ
“ฮาโหล...ว่าไง” ผมยิ้มน้อยๆให้กับทอสับ ....แล้วถามคนที่โทรหาผมอะครับก็ผมรู้แล้วหนิว่าใครโทรมา
“มาถึงกันแล้วนะ...ตั้งขบวนอยู่อะ...เตรียมตัวได้เลย” ไอโมใจเต้นตุบๆ ครับ โหย ตื่นเต้นเว้ย ....
“เหรอๆ...มาถึงกันแล้วเหรอ...อืมได้ๆ..แค่นี้นะ” ผมกะจะวางสายอะครับมือสั่นเลย...ไม่ใช่ตัวเองแต่งซะหน่อยไมตื่นเต้นงี้วะ...
“โม..เดี๋ยว..เอ่อ..ระ .เรารักโมนะ..” ทำไมถึงมาบอกตอนนี้เนี๊ยะ..อายนะเว้ย..ไอโมก็หน้าแดงแจ๋ จนพวกลูกพี่ลูกน้องผมที่มันเดินลงบันไดมาเห็นเข้าก็แซวใหญ่เลยครับ...ไอโมยิ่งอายเข้าไปใหญ่...
“อืม...รู้แล้ว...แค่นี้นะ” แล้วผมก็กดวางสายไปอะครับ...บ้าหนิกูอาย...พูดไร...
“แอ้ๆ ไรหง่ะพี่ หน้าแดงแจ๋...แฟนทอมาเหรอฮู้ยยยยยย” และแล้วพวกมันก็ยังไม่เลิกแซวผมครับ...โดยมีไอแมนเป็นหัวโจกในการแซว...
พอพวกเวรนี้มันตะโกนเป่าปากแซวผม มันก็เสียงดังสิครับ...ตรงนั้นก็มีแต่ผู้หลักผู้ใหญ่มีแต่พวกพ่อแม่ของพวกผมนั้นแหละครับ...พวกเค้าก็มองกันใหญ่แล้วก็ยิ้มๆกันอะครับ...
“อะไรกัน หนุ่มๆ ตรงนั้นก็อยากจะแต่งเหมือนกันเหรอ..หาแฟนให้มันได้ก่อนเถอะ ลูกหลานเอ้ย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสร็จจากคำพูดผ่านไมโคโฟนของลุงศักดิ์พิธีกรประจำงาน.... ทุกคนในบริเวณงานก็ฮาครืนแหละครับ....
ไอโมก็ฮาไปกับเค้าด้วยครับ..แล้วพอนึกได้ว่าเมื่อกี้ทางฝ่ายนู้นเค้าโทรมาทำไมก็รีบเดินเร็วๆ แล้วคลานเข่าเข้าไปตรงที่ลุงเดชกับพ่อผมนั่งอยู่อะครับ...
“ลุง ทางเจ้าบ่าวมาแล้ว...ตั้งขบวนอยู่อะ...”พอถึงผมก็บอกกับลุงเดชทันทีอะครับยิ้มหน้าบานให้แกด้วยครับ
ลุงเดชมีอาการตื่นเต้นขึ้นมาทันตาเห็นเลยครับ พ่อผมที่นั่งอยู่ด้วยจึงเอามือตบบ่าลุงเดชเบาๆ เพื่อเป็นกำลังใจให้หน่ะครับ พ่อผมกับลุงเดชเป็นเพื่อนสนิทกันครับ...เหะๆ แล้วพ่อผมก็เอาน้องสาวของเพื่อนสนิทมาทำเมียซะงั้น ก็แม่ผมไงครับฮ่าๆ
“โมไปบอกให้ พวกผู้หญิงเตรียมตัวได้แล้วไป” พ่อผมหันมาพูดกับผมยิ้มๆอะครับ..ไอโมเลยรีบลุกขึ้นแล้วเดินเร็วๆ ขึ้นบันไดไปที่ชั้น 2 ....
ผมยืนอยู่หน้าห้อง ห้องนึง..ใจเต้นตึกๆเหมือนกันครับ...แล้วผมจึงยกมือขึ้นเคาะประตูห้องเบาๆ ครู่เดียวก็มีคน มาเปิดประตูให้ผม..พอประตูเปิดออก.ในห้องนั้นมีคนอยู่ 3-4 คนครับ แต่ที่สะดุดตาผมที่สุดก็คือนางเอกของวันนี้นั้นเอง...
“เป้ย...” ผมเรียกเจ้าเป้ยที่นั่งก้มหน้าอยู่นั้นเบาๆ
พอ.มันได้ยินเสียงผม เจ้าเป้ยมันก็เงยหน้าขึ้นมอง.. แววตามันฉายแววตื่นเต้นกระวนกระวายใจอย่างชัดเจน..วันนี้เจ้าเป้ยมันสวยมาก..ชุดผ้าไหมสีทองที่มันใส่อยู่ช่วยขับผิวขาวเนียนของมันให้เนียนสวยยิ่งกว่าเดิม หน้าใสๆ ที่ปกติมันไม่ค่อยได้แต่งหน้านัก...วันนี้ ..มันก็แต่งหน้าซะสวยเช้ง..ผมตรงยาวๆของมันที่ปกติมันจะรวบไว้เฉยๆวันนี้ช่างเค้าก็มวนเกล้าเป็นทรงสวยทีเดียว...ที่เห็นอยู่นี้ช่างแตกต่างจากเจ้าเป้ยในวันปกติเหลือเกิน...สวย สวยมาก สมแล้วที่วันนี้เป็นวันพิเศษของมัน...วันที่ผู้หญิงทุกคนต่างรอคอย..
ผมเดินอมยิ้ม เข้าไปหามันช้าๆ แล้วยกมือขึ้นไล้ที่แก้มมันเบาๆ ....
“เจ้าบ่าวมาแล้วนะ...ตอนนี้ตั้งขบวนอยู่... อีกเดี๋ยวก็มาถึง” ผมพูดกับเจ้าเป้ยมันเบาๆ...แล้วนั่งลงบนเตียงข้างๆเจ้าเป้ยมันแล้วจึงยื่นมือไปดึงมือเจ้าเป้ยมันมาจับไว้แน่น..เพื่อให้มันคลายความตื่นเต้น...
“โม...เรา...กลัว”ท่าทางเจ้าเป้ยมันเหมือนจะร้องไห้เลยครับ...เป็นธรรมดาของผู้หญิงรึเปล่าน้ากับอาการกลัวแบบเนี๊ยะ...
“จะกลัวอะไรหล่ะลูก..มาถึงขั้นนี้แล้วนะ...เอ้าใจเย็นๆ...” ป้านีครับแกเดินเข้ามาแล้วพูดเสียงร่าเริงกับเจ้าเป้ยมัน แล้วยื่นมือมาบีบไหล่เจ้าเป้ยมันเบาๆ...
“แล้วเป้ย..บอกน้องรึยังหล่ะลูก...ว่าจะแต่งงานหน่ะ” ป้านีแกพูดยิ้มๆแต่แววตาแกยังฉายแววเจ็บปวดอยู่เลยครับ...เจ้าเป้ยมันก็พยักหน้ารับเบาๆ...น้ำตาคลอเลยทีเดียวผมก็ออกอาการอึ้งๆเหมือนกันครับ...
เป็นธรรมดาครับที่พวกผมจะมีอาการแบบนี้...เจ้าเป้ยมีน้องชาย คนนึงครับ..เป็นพี่เจ้ามดน้องชายผมปีนึง...แต่เจ้าโป้ง มันเสียตั้งแต่ตอนที่มันอายุ แค่ 13 ปี..ขับรถแมงกะไซต์แหกโค้งเสียชีวิตคาทีครับ....
“เอ้าหน้าเลอะหมดแล้ว อ้าวช่างมาช่วยดู เจ้าสาวจอมขี้แยหน่อยซิ...” ป้านีแกพูดยิ้มๆ แล้วเช็ดน้ำตาให้เจ้าเป้ยมันเบาๆอะครับ...
“ปะโม ...ลงไปข้างล่างกันดีกว่าลูก...อ๋อ..นี้สาวๆ เจ้าบ่าวมาถึงแล้วจะให้คนมาตามนะจ้ะ” ป้านีหันมาพูดกับสาวๆในห้องเสียงดัง แล้วลากผมออกมาจากห้องนั้น ผมก็ได้แต่หันหน้าไปยิ้มให้เจ้าเป้ยมัน แล้ว..ชูมือให้มันเป็นสัญญลักษณ์ว่าสู้ตายนะเว้ย....เจ้าเป้ยมันมองตามผมกับป้านีตาละห้อยก่อนที่ประตูห้องจะปิดตามหลังผมเบาๆ....
โห่ ฮิ้ว โห่ ฮิ้ว โห่ๆฮิ้ววววววววววววววววววววววววว
เสียงโห่ เสียงกลอง ที่ดังแววๆ มาเป็นสัญญาณว่า ขบวนขันหมากของเจ้าบ่าวมาถึงแล้ว...พวกผมรีบเข้าประจำที่ทันทีครับ...ผมกั้นประตูเงินประตูทองกับพวกลูกพี่ลูกน้องของผมอะครับ...รอรับทรัพย์จากเจ้าบ่าวคิคิ...ประตูเงินประตูทองมี หลาย ประตูมากครับจำไม่ได้อะว่ากี่ประตู ไม่ต่ำกว่า 4 ประตูอะ..เจ้าบ่าวได้จ่ายอาน..คึคึ....ตื่นเต้นครับ ไอโมตื่นเต้น....มาแล้วครับมองเห็นหัวขบวนมาแล้ว.....รำเชิบๆอยู่หน้าขบวนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน..ไอโย ไอตี้ และพวกพี่โตหน่ะครับ...พี่โตมากับพี่พิ้งค์แต่งงานกันไปแล้วครับ พี่โตเสกเด็กเข้าท้องพี่พิ้งไปแล้วเรียบร้อย.....
ขบวนขันหมากเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆใจผมเต้นตุบๆ..ยังกะตัวเองจะแต่งเองงั้นแหละ.จนในที่สุดขบวนขันหมากก็มาหยุดลงที่หน้าบ้าน....แล้วพวกผู้ใหญ่ก็พูดไรกันก็ไม่รู้ครับ..มีเสียงหัวเราะเสียงครื้นเครงกันอยู่ตลอดเวลา...แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรเลย.......
ตอนนี้สายตาผมได้มองสบกับใครคนนึงเข้าอย่างจัง ใครคนนึงที่ตอนนี้อยู่ในสถานะเจ้าบ่าว...แววตาที่สบมายังเต็มไปด้วยความรักใคร่ผมเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลงเมื่อ 7 ปีก่อนเป็นเช่นไรตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม..ร่างสูงคุ้นตาที่ตอนนี้อยู่ในชุดโจงกระเบนสีน้ำตาล..เสื้อสีครีม ..ดูแปลกตาจากที่เคยเห็น แต่ยังไงมันก็ยังหล่อเหมือนเดิม..... ‘ถ้าพี่ยังหล่อแบบนี้ไปตลอดตาหวานก็จะรักพี่ไปตลอดใช่ไหมครับ’ ใช่ ผมจะรักพี่ไปตลอดนะครับพี่นัทผมจ้องตากับเจ้าบ่าว หรือ ก็คือไอนัทของผมนั้นเอง อยู่นานเท่าไหร่ไม่รู้เหมือนเวลามันได้หยุดไปครู่นึง...ขอบตาผมมันร้อนผ่าวๆ.อารมณ์ผมตอนนี้มันผสมปนเปกันไปหมด...ระหว่างความดีใจ ความซาบซึ้งและความกลัว....
“อ้าวน้องโม แค่นี้พอไหมจ้ะ...หือ.....ซองมีแค่นี้อะหมดแล้ว หมดตัวแล้ว” เสียงพี่จ๋า พี่สาวไอนัทมันพูดขึ้นมาเสียงดัง ทำให้สติผมกลับคืนมาผมยิ้มให้ไอนัทมันนิดนึง แล้วก้มหน้าลงยิ้มให้พี่จ๋า...แล้วทำหน้าเบ้ครับ...ได้ 2 ซอง ผมหันหน้าไปมองไอพี่แม๊ก ....มันส่ายหน้าใหญ่ประมาณว่าไม่ได้...ไม่ให้เข้า..ฮ่าๆ...ผมจึงหันกลับไปมองพี่จ๋า
“ไม่ครับพี่...ไม่พอ...ให้ผ่านไม่ได้ครับ...ฮ่าๆ” ไอโมได้ทีก็หัวเราะร่วนเลยแหละครับ..
.แล้วเงยหน้าขึ้นมองหน้าไอเจ้าบ่าวสุดหล่อมันหน่อยเห็นมันมองผมอยู่แล้วมันเอาแต่จ้องหน้าผมอยู่นั้นแหละครับ แล้วมันก็หัวเราะอะ...ผมก็เลยยกกำปั้นขึ้นต่อยท้องไอเจ้าบ่าวมันไปทีนึง..เบาๆ..
“ต๊าย...ให้ซองไม่พอ...แค่นี้ถึงกับต่อยเจ้าบ่าวเลยเหรอจ้ะน้องโมแหม๋….เอ๋า..เจ้าเพื่อนเจ้าบ่าว...มีอีกไหมจ้ะซองอะ” พี่จ๋าหัวเราะผมกับไอนัท แล้วแกก็หันหน้าไปถามเพื่อนเจ้าบ่าว...ซึ่งก็คือไอคิม กับ เพื่อนพี่นัทนั้นเองครับ...
ไอคิมมันมองหน้าผมอยู่ก่อนแล้วพอผมหันไปสบตากับมัน..มันก็ยักคิ้วกวนๆให้ผมทีนึงแล้วยื่นซองให้ผมอีก 2 ซองครับ...ผมก็ยิ้มเขิลๆ ให้มันเหมือนกันครับ...แหม๋ ก็มันพึ่งบอกรักผมทางทอสับไปเมื่อไม่กี่นาทีมานี้นี่นา ผมก็เขิลสิ....
“ให้ผ่านได้ยัง..หา เจ้าบ่าวรอนานแล้วนะ...อยากเจอหน้าเจ้าสาวเต็มทนแล้วเนี๊ยะ” แล้วไอคิมมันก้อกอดคอไอนัทแล้วพูดเสียงดังอะครับ...ทำให้ทุกคนตรงนั้นฮาครืนเหมือนกันครับ....
“เอ๋า ก็ได้...เชิญคร้าบบบบบบ”แล้วประตูผมก็เปิดให้ไอเจ้าบ่าวกับขบวนขันหมากผ่านเข้าไปในตัวบ้านอะครับ...
“มีความสุขมากๆนะครับพี่นัท” ผมพูดขึ้นเบาๆขณะที่ไอนัทมันกำลังเดินผ่านผมเข้าไปในบ้านอะครับ...ไอนัทมันยิ้มให้ผมทั้งตาและปาก...
“ครับ...ขอบคุณครับตาหวาน” มันพูดขอบคุณเบาๆ แล้วเดินผ่านผมเข้าไปในตัวบ้าน ...
ขอบตาผมร้อนผ่าวๆอีกแล้วครับ....ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงวันที่ไอนัทมันมีใครซักคนที่รักมันจริงๆ รักมากกว่าที่ผมรัก และรักมันคนเดียว.แล้วก็มีมือมือนึงยืนมากอดคอผมแล้วลากผมให้เดินเข้าไปในบ้านด้วยกัน นั้นก็คือไอคิม นั้นเองผมหันไปยิ้มให้มันแล้วเดินตามคนอื่นๆเข้าไปในบ้าน....
และพอเจ้าบ่าวเข้าไปในบ้าน ..ก็เริ่มนับสินสอดดูของหมั้นอะไรทำนองนั้นแหละครับ...คือให้สินสอดครบตามที่ตกลงก่อนถึงจะให้เจอหน้าเจ้าสาวได้..และพิธีการต่างๆถึงจะเริ่มได้อะครับ (มันเป็นพิธีทางท้องถิ่นผมอะครับ)..
พอตรวจดูสินสอดทองหมั้นเสร็จแล้ว...เจ้าสาวก็ออกมาหล่ะครับ....อึ้งกันไปตามๆกันครับ...แม้แต่ตัวเจ้าบ่าวเอง ฮ่าๆ....ไอนัททำหน้าเหวอเล็กๆครับ...ก็วันนี้เจ้าเป้ยมันสวยจริงๆนี้ครับ...มันเคยแต่งหน้าทาปากแบบนี้ซะที่ไหน...ภูมิใจเล็กๆ ครับญาติตัวเองสวยจนคนอึ้ง...จากนั้นก็มีการสวมแหวน..จุ๊บแก้มฮี่ๆอันนี้โดนพวกผมยุครับ...เจ้าบ่าวหน้าบานเจ้าสาวหน้าแดงอายม้วน...และต่อจากนั้นก็เป็นพิธีการทางท้องถิ่นผมอะครับ เป็นพิธีบายศรีสู่ขวัญของทางภาคอีสานอะครับ(อธิบายไม่ถูกอะ). พิธีก็ดำเนินไปแหละครับ ประมาณ 1 ชม.ได้มั้งถึงรึเปล่าไม่รู้...เจ้าบ่าวเจ้าสาว และเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็นั่งพนมมือแต้อยู่นั้นแหละครับ...และแล้วพิธีบายศรีสู่ขวัญก็จบลง..เพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวทั้ง 4 คนก็โดนไล่..ออกมาหึหึ เหลือแต่เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวอยู่หน้าพานบายศรี ต่อจากนั้นก็จะเป็นการผูกข้อไม้ข้อมือเจ้าบ่าวเจ้าสาวไม่มี การรดน้ำสังข์นะขอรับ...
การผูกข้อมือเจ้าบ่าวเจ้าสาวจะเริ่มด้วยฝ่ายเจ้าสาวจะผูกข้อมือรับลูกเขยเข้าบ้านก่อนครับ..โดยจะเริ่มผูกข้อมือจากอาวุโสมากไปหาน้อยครับ ก็เริ่มจากตายายผมแล้วก็พ่อแม่เจ้าสาวและจากนั้นก้อไล่เรียงลงมาเรื่อยแหละครับ...การผูกข้อมือรับเขยไม่ใช่แค่เอาฝ้าย(ผมก็ไม่รู้ว่าภาษากลางเรียกอะไรนึกไม่ออก)มาผูกแค่นั้นนะครับ เราต้องมีเงินขวัญถุงให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวด้วยเป็นทุนในการออกเรือนครับ..เงินสินสอดนั้นให้พ่อแม่ใช่ไหมหล่ะ ส่วนเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ไม่ได้อะไรใช่ไหมครับ ฉะนั้นเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวก็จะได้จากการผูกข้อมือรับเขยรับสะใภ้นี้แหละครับ....
“ต่อไปก็น้องแตงโมของเราใช่ไหมเนี๊ยะ...อ๋อเจ้าบ่าวกับน้องแตงโมเป็นเพื่อนกันใช่ไหม...อืม ต่อไปจะเรียกเหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะเจ้าบ่าว ต่อไปต้องเรียกน้าแตงโมนะครับ ฮ่าๆ” พอเสียงลุงศักดิ์พูดขึ้นผมก็ค่อยๆเดินเข่าเข้าไปหาเจ้าบ่าวกับเจ้าสาวแหละครับ...ตอนนี้เจ้าเป้ยตายังแดงๆอยู่เลยครับคงรับพรจากพ่อแม่ตัวเองแล้วคงใจหายอะไรทำนองนั้น..
ยิ่งผมเข้าไปใกล้ไอนัทมันเท่าไหร่ผมก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองไกลไอนัทมันออกไปทุกที..ต่อไปนี้ไอนัทมันไม่ใช่ไอนัทของผมอีกต่อไป..ความทรงจำของผมที่มีกับมันตลอด 7 ปีที่ผ่านมาได้ค่อยๆออกมาทีละภาพ..จนทำให้.ขอบตาผมร้อนผ่าวๆ.จากนี้ไปไอนัทมันมีคนที่มันจะต้องรัก...คนที่มันต้องดูแลให้มากๆ มากยิ่งกว่าผม....ผมรับฝ้ายจากหมอทำขวัญ..แล้วค่อยๆวางเงินขวัญถุงลงบนฝ่ามือไอนัทมัน..ยกมือขึ้นไปผูกข้อมือไอนัท..ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามัน มันมองผมอยู่น้ำตานองหน้า...แล้วน้ำตาผมมันก็ไหลพรากออกมาอย่างไม่รู้ตัว...ผมจับมือมันไว้แน่นอย่างลืมตัว..
…
“มีความสุขมากๆนะครับพี่นัท...ดูแลเป้ยดีๆและรักเป้ยมากๆ นะครับพี่..ลาก่อนครับ” ผมดึงมือออกจากมือไอนัทมัน แล้วหันหน้าไปทางเป้ย ที่ก้มหน้านิ่งน้ำตาไหลอยู่เหมือนกัน...
“ฝากพี่นัทด้วยนะเป้ย...รักพี่นัทให้มากๆ นะ...ดูแลพี่นัทให้ดีๆนะเป้ย” เจ้าเป้ยมันคว้ามือผมไปจับแล้วร้องไห้เบาๆ...
มีความสุขมากๆนะทั้ง 2 คน กูรักพวกมึงนะ....ผมหันหน้าไปยิ้มให้ไอนัทกับเจ้าเป้ยมันทั้งน้ำตา ดึงมือผมออกจากมือเจ้าเป้ย แล้วค่อยๆลุกออกมาจากตรงนั้น....ตอนนั้นผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่...ผมอยากอยู่คนเดียว..แล้วผมก็ก้าวเดินเข้าไปในสวนหลังบ้านเจ้าเป้ย...แล้วไปนั่งลงบนแคร่ไม้ไผ่ที่วางอยู่ใต้ต้นมะขาม...น้ำตาผมมันยังไหลพรากออกมาไม่ขาดสาย...ผมได้เสียไอนัทมันไปแล้วจริงๆ...ผมเสียมันไปแล้ว...ฮือๆ....ไอนัทมันไม่ใช่ของผมอีกแล้ว..ฮือ...
“ร้องไห้ทำไม...นายยังมีเรานะ” พร้อมกับเสียงทุ้มที่ดังขึ้นเบาๆ กระป๋องเบียร์เย็นๆ ก็ยื่นลงมาตรงหน้า...แล้วตัวมันเองก็นั่งลงข้างๆผม
ผมรับเบียร์มาจากมือไอคิม แล้วซดลงคอไปหลายอึก...แต่น้ำตาผมมันไม่ยอมหยุดไหลอะ....
“เอ่อ กะ..กลับไปกรุงเทพฯคราวนี้...เอ่อ เรา..มะ..มาอยู่ด้วยกันเถอะนะโม......” คำพูดง่ายๆ ไม่ได้หวานจ๋อย ไม่ได้โรแมนติกอะไรเลย...แต่กลับทำให้ผมอุ่นวาบเข้ามาที่ใจ..ผมน้ำตาหยุดไหลทันทีเลยครับ.ชวนไปอยู่ด้วยง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอะ..ผมอมยิ้มนิดๆอย่างขำๆ กับอาการพูดตะกุก ตะกักของมัน
“ทำไมเราต้องไปอยู่กับนายด้วยหล่ะ” ผมพูดหน้าตายแล้วมองหน้ามันนิ่งๆ...ไอคิมมันทำหน้าเจื่อนๆแล้วก้มหน้าลงอะครับ...เอ่อเล่นแรงไปปล่าววะกู...
“ถ้านายไม่อยากอยู่กับเราก็ไม่เป็นไรหรอก..ที่เราอยากอยู่กับนายก็เพราะว่าเรารักนาย...ถ้านายไม่คิดเหมือนเราก็ไม่เป็นไร..”มันพูดเสียงเบาๆ..ห้วนๆ.ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองผมเลยซักนิด...แหม๋ สะใจกูอีกแหละ อย่างมึงเนี๊ยะต้องเจออย่างกูนี้แหละ...ค่อยสมน้ำสมเนื้อกันหน่อยเจอแบบนี้ซะบ้างจะได้หายซ่าส์ซะทีนะมึง...
“เราก็รักนายนะ...มาช่วยเก็บของด้วยหล่ะ” ผมกระซิบที่ข้างหูมันเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในบ้านอะครับ...
พอผมเปิดประตูบ้านจะเข้าไป.....ผมหันหน้ากลับไปหามัน...มันมองผมอยู่ยิ้มหน้าบานเลยครับ...แล้วมันจึงลุกขึ้นเดินมาหาผมกอดคอผมไว้แน่น...ถ้าไม่ติดว่ามีคนอยู่เยอะทำไรประเจิดประเจ้อไม่ได้..ผมคิดว่ามันคงจูบผมไปแล้วหล่ะครับ ก็ดูสายตาคุณชายท่านซะก่อนซิครับ...ยังกะจะกินผมงั้นแหละ...แล้วผมกับมันก็กลับเข้าบ้านไป...ตอนนี้ทางฝ่ายเจ้าบ่าวกำลังผูกข้อมือรับสะใภ้อยู่ครับ...ผม ก็ไปยืนดูอยู่กับพวกลูกพี่ลูกน้องผมอะครับ..โดยมีไอคิม มันยืนโอบไหล่ผมอยู่..
.แล้วไอนัทมันก้อหันหน้ามามองที่ผม...ผมยิ้มให้มันอย่างจริงใจ แล้วยกนิ้วขึ้นชู สองนิ้วให้มัน เป็น ลิโพกันเลยทีเดียว ...ไอนัทมันยิ้มแล้วผงกหัวให้ผม.แล้วมันก็ละสายตาจากผมไปมองไอคิม แล้วยักคิ้วให้ไอคิมด้วยครับ...ไอคิมมันยิ้มๆ แล้วออกแรงบีบที่ไหล่ผม...ผมยิ้มให้มันหน่อยนึง...แล้วจึงหันหน้ากลับไปมองไอนัทกับเจ้าเป้ยมันอีกครั้งมีความสุขมากๆนะครับพี่นัท...ในที่สุดพี่ก็เจอเนื้อคู่ของพี่ซะทีนะ...ผมรักพี่นะครับ....รักเหมือนเดิม......
หลังจากไอนัทกับเจ้าเป้ยมันแต่งงานกันได้แค่ อาทิตย์เดียวมันก็เหินฟ้า..ไปอยู่ที่ ประเทศอเมริกาทันทีครับ.ไอนัทมันได้ทุนจากบริษัทมันให้ไปต่อโท ที่นู้น..อะครับ.....เรียนจบแล้วก็ต้องกลับมาทำงานให้กับบริษัทอย่างน้อย 3 ปีอะเห็นมันว่างั้น....ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่านะ...ผมก็ไม่แน่ใจเพราะผมก็ไม่ได้ถามมันซะที คิคิ..มีแต่มันเล่าให้ฟังนิดๆหน่อยๆ..
...จนถึง ณ ปัจจุบันนี้ไอนัทกับเจ้าเป้ยมันยังไม่กลับมาเมืองไทยเลยครับ...ผมได้มีโอกาสไปเยี่ยมมันครั้งนึง..ไปกับคุณของผมหรือไอคิมนั้นแหละครับ...ไปเยี่ยมหลานกันหน่ะ.. ตั้งแต่เจ้าเป้ยคลอดเมื่อต้นปี 2004 ...พวกผมก็กะจะไปเยี่ยมตั้งหลายครั้งแต่ไอคิมมันก็ลางานไม่ได้ซักที ...ผมจะไปคนเดียวก็ไม่ไหวครับ ภาษาปะกิตโคตรห่วย..แฮะ...กว่าไอคิมมันจะลาได้ก็ตอน กลางปี 2005 นู้นแหนะครับ...
หลานเป็นเด็กผู้ชายนะครับ หน้าตาเหมือนผมอะ...ฮ่าๆ...จริงๆ ไม่ได้มุข ครับ...ไอคิมมันยังแซวไอนัท กับเจ้าเป้ยเลยอะว่าสงสัยตอนทำไอนัทมันคิดถึงแต่หน้าผมลูกเลยออกมาหน้าตาเหมือนผมเด๊ะ... ฮ่าๆ....ไอนัทหน้าแดง ส่วนไอเป้ยขำก๊ากครับ...ฮี่ๆ.....ยิ่งโตขึ้นน้องเอเดน(ชื่อหลานครับ) ก็หน้าเหมือนผมเข้าไปทุกวัน...อันนี้เป็นคำพูดของเจ้าเป้ยมันครับ...
พวกผมก็ยังติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ ครับ เจ้าเป้ยมันแทบจะโทรหาผมทุกวัน ช่วงแรกๆนะครับ จนผมต้องบอกให้มันเพลาๆลงหน่อยเสียดายตังค์ค่าโทร...ทุกวันนี้เป็นอาทิตย์ละครั้งครับที่มันจะโทรมา ..และผมก็จะโทรหามันบ้างเหมือนกันครับ....
ชีวิตคู่ของไอนัทกับเจ้าเป้ยก็มีความสุขดีครับ...ทะเลาะกันบ้างงอนกันบ้างตามประสาคนรักกันอะแหละ ยิ่งมีเจ้าตัวน้อยมาเป็นโซ่ทองแบบนี้ด้วยแล้วไอนัทไปไหนไม่รอดครับ...ติดแหงกเลย...หลงลูกยังกะอะไรอันนี้เป็นการให้ปากคำของเจ้าเป้ยมันครับ... วันก่อนที่คุยกันไอนัทมันบอกผมว่ามันจะกลับเมืองไทยครับ แต่มันไม่ยอมบอกว่าจะกลับวันไหนนี้สิครับ...มันบอกว่าจะเซอไพร์ กะจะโผล่หน้าพรวดให้เห็นที่หน้าบ้านเลยมันว่างั้นอะ...
อ๋อ...ผมบอกมันแล้วครับว่าผมเขียนเรื่องของมันกับผมตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันมันดีใจใหญ่ครับ ...มันบอกให้ผมส่ง mail หรือไม่ก็บอกเว็ปที่ผมโพสลงมันอยากอ่าน........ผมก็เลยบอกมันไปว่าไม่...กลับมาก่อนแล้วจะให้อ่าน..ฮ่าๆ...กะจะให้มันอ่านคอมเม้นของเพื่อนๆด้วยครับ...แต่ผมไม่ได้บอกมันหรอกครับว่าผมเขียนลงที่เว็ปเกย์...เขิลครับ กลัวมันแซวว่าแอบเข้าเว็ปเกย์ฮี่ๆ.........(ผม save เก็บไว้แล้วเรียบร้อยครับ)
ส่วนผมกับไอคิมหลังจากงานแต่งไอนัทกับเจ้าเป้ยวันนั้น มันก็มาช่วยผมเก็บของที่คอนโดผม(ผมย้ายออกจากบ้านน้ากิตตั้งแต่ตอนที่เรียนจบอะครับ) ไปอยู่ที่คอนโดมันอะครับ..ตอนแรกผมก็ถามครับว่าทำไมมันถึงไม่กลับไปอยู่บ้านหล่ะ ทั้งๆที่บ้านมันก็อยู่ที่ กทม.นี้แหละครับ มันบอกผมว่าเพราะพี่ชายมันแต่งงานแล้วพาเมียมาอยู่ด้วยที่บ้านตอนนี้หลานๆเต็มบ้านเลย ฮี่..มันก็เลยออกมาอยู่ต่างหากดีกว่า มันชินกับการอยู่คนเดียวเสียแล้ว.....
อย่างที่ผมเคยบอกครับ ว่าผมไม่เคยเลือกคุณของผม แต่คุณของผมต่างหากที่เป็นคนเลือกผมเอง....เลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่กับผม...เลือกที่จะรักผม..ตอนที่ไอคิมมันเรียนจบพ่อแม่ พี่มัน ต่างก็อยากให้มันไปเรียนต่อเมืองนอก...มันเองก่อนหน้านี้ก็เคยบอกว่าจะไป...แต่สุดท้ายมันก็ไม่ไป..มันบอกกับผมว่ามันห่างกับผมนานเกินไปแล้ว...ต่อไปนี้มันจะอยู่กับผม เรียนต่อ...เรียนที่ไหนก็เรียนได้ ...ไอคิมมันเลือกที่จะต่อโทที่เมืองไทย...และมันก็ทำอย่างที่มันพูดจริงๆครับ...และมันก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยจนมันพึ่งเรียนจบเมื่อไม่นานมานี้เอง..
ทุกวันนี้ทุกคนมีความสุขกับทางที่ตัวเองเลือกครับ..ไอปอด์นตอนนี้ไปอยู่ที่อังกฤษ ยังไม่กลับ....สถานภาพโสดสนิทครับ...ไอวิทย์ทำงานที่บริษัทผลิตรถยนต์ยี่ห้อนึงของประเทศญี่ปุ่น ตอนนี้มันได้ไปทำงานอยู่ที่ญี่ปุ่นครับ ไปได้ ปีนึงแล้ว...โสดเหมือนกัน...ไอโย ไอตี้ ไอแซน..ทำงานที่เมืองไทยนี้แหละครับ ยังติดต่อกับพวกผมอยู่เรื่อยๆ ไปกินเหล้าด้วยกันบ่อยๆ...ส่วนไอแพทยังจำกันได้ไหม...มันทำงานอยู่ที่ค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ค่ายหนึ่งครับ..ยังติดต่อกับผมอยู่เหมือนกัน.......... มันไม่ถูกกับไอคิม ครับ ไอคิมไม่ชอบขี้หน้ามันอย่างรุนแรง....ยังจำตอนที่ผมทะเลาะกับคุณของผมได้ไหมครับเรื่องที่คุณจับได้ว่าผมโกหกหน่ะ..คุณเอ ที่ผมพูดถึงก็คือไอแพทนี้แหละครับ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆ....ไอคิมมันหึงหน่ะครับ....คนอื่นมันไม่หึง ไมมันมาหึงไอแพทก็ไม่รู้....
ครับชีวิตของผมทุกวันนี้มีความสุขดีมีความสุขมากๆเลยด้วย...อานาคตผมไม่รู้เพราะมันยังมาไม่ถึงแต่ไม่เป็นไร ผมพร้อมแล้วที่จะเผชิญหน้ากับปัญหาทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นตราบใดที่ผมยังมีไอคิมอยู่ข้างๆ ผมไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว...
..........................the end………………..
-
o14 ขอบคุณโมโมสำหรับการให้ลงเรื่องนี้ ขอบคุณซินคนโพสคนแรกที่ทำให้ทุกคนได้รู้จักโมโม o15
และขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านเรื่องนี้มาโดยตลอด ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ด้วยจ้า แล้วพบกับภาคต่อไปของโมโมกับใครบางคนนะจ๊ะ จุ๊ฟๆ o1
o13 ++ ตามไปอ่านภาคใหม่ของโมโมกันได้เลยจ้า.. (คลิ๊กเยยๆๆ) ++ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1795.0)
-
..........ในที่สุด.........พี่นัทก็มีความสุขซักที.......... o7 o7
..........ขอบคุณนะคับ......ที่นำนิยายดีๆมาหั้ยอ่านกัน.......... :impress: :impress:
-
น้ำตาไหลอะ
สงสารพี่นัทมากๆ ขอให้พี่นัทมีความสุจมากๆครับ
ขอบคุณ โมโม สำหรับเรื่องราวดีๆ
ขอบคุณ แน๋ว ที่เอาเรื่องดีๆ มาลงให้อ่านกัน
ขอบคุณ เซ็งเป็ด ที่ทำให้เรารู้จักกัน
ขอบคุณ หนูบลู สำหรับเล้าดีๆ
ขอบคุณคนอ่านทุกคน
ขอบคุณครับ
o14 o15
-
นัทได้พบกับความสุขของตัวเองแล้ว :impress:
ส่วนคิมกับโม ขอให้มีความสุขมาก ๆ น้า
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ขอบคุณที่ทำให้เราได้รู้จักนัท :impress: รู้จักความรักของนัท :impress:
ขอบคุณคนโพสต์ทุกคน
ขอบคุณมากค่ะ o1 o1
-
สนุกมากคับ ดีใจกะพี่นัดแล้วก็เป้ยด้วย แล้วยังไงก็เอาตอนพิเศษให้อ่านต่อบ้างน๊าแบบว่าคงคิดถึงโมแย่เลย :sad4:
-
ขอให้พี่นัทมีความสุขตลอดไป ฮฺฮฺ ปลื้มพี่นัทมากมาย อยากเจอคนแบบพี่นัทมั่งจางเรย
-
รู้สึกดีมากเลยคับ ที่พี่นัทในที่สุดก็พบกับคนที่รักเค้าและเค้าคนนั้นก็รักพี่นัทด้วย
แล้วก็อวยพรให้โมกับคิมมีความสุขมากๆนะคับ
ปล.จะมีภาคต่อไปอีกมั้ยคับ :impress:
-
ขอบคุณมากๆนะคับ ที่ทำให้ได้อ่านเรื่องราวดีๆอย่างนี้
ตอนจบนี้ซาบซึ้งจนน้ำตาไหล + ความใจหายที่เรื่องจบไป
ขอให้พี่นัทกะนู๋เป้ย และหลานเอเดน มีความสุขนะคับ(อยากเห็นหน้าโมกะหลานเอเดนจังว่าจะคล้ายขนาดไหน)
ขอให้โมและคิม มีความสุขมากๆ ผ่านอุปสรรคมาเยอะ คราวนี้ก็คงจาหมดห่วงซะที
อิ่มเอมใจจัง :impress:
-
:bye2:ซึ้ง ดีใจที่เรื่องนี่ จบอย่างมีความสุข เรื่องสนุกมาก ๆ
-
เพิ่งจะได้อ่านเรื่องนี้เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา..
ชอบนะครับ..ยาวมาก..สนุกด้วย..
อยากบอกว่าสงสาร+เห็นใจพี่นัทมากๆๆๆ..
เป็นคนดีที่หายากมาก..ขอให้มีความสุขกับชีวิตนะครับ..
ส่วนโมก้อดีนะครับ..เหมือนจะเป็นคนโลเลงัยไม่รู้..(ขอว่านิดนึง)
ก้อขอให้มีความสุขกับความรักนะครับ..
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีที่เอามาให้อ่าน..
ได้มุมมองความรักเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลยครับ..
จนทำให้รู้สึกว่า..คนที่ดี..กับ..คนที่รัก..มันต่างกันจริงๆ.. :confuse:
-
ขอบคุณโม คนแต่ง ขอบคุณคนโพสด้วย ที่นำเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านกัน
ยังไงก้อจะติดตามเรื่องของโมกับคิมอีก แน่นอน o13
ขอให้มีความสุขกันมากๆนะ กับเส้นทางที่เลือกเอง ทุกๆคน จ้า :bye2:
ปล.เฮ้อ พี่นัทเสร็จเป้ยไปซะละ :o11:
-
o13 o13 o13 o13 o13 ยกนิ้วโป้งให้ 5 นิ้วเลย อิอิ
"ขอบคุณโมที่เขียนเรื่องราวหนุกๆหวานๆฮาๆโหดๆซึ้งๆ...ให้อ่านกันนะจ๊ะ" o1 :impress2: :give2:
"ขอบคุณแน๊ว ที่ช่วยโพสต่อจนจบ น๊า..จ๊ะ :like6: :impress:
....เป็นเรื่องที่ ซินเชียร์พี่นัท ออกนอกหน้ามักส์ๆ ฮ่าๆ :laugh3:
ทุกวันนี้ ก้อยังเชียร์อยู่นะโม อิอิ o3 ( คิมมาน จะคร่าชั้นมะเนี่ย กร๊ากกกก..ก) o17
แต่ไม่ได้เกลียดหรือโกรธ คิมน๊า
...(เพราะในความโหดๆหื่นๆเอาแต่ใจ ของคิม ก้อมีความน่ารักให้เห็นอ่ะนะ อิอิ)
>>ไม่งั้นคนบางคน จะรักมากขาดนั้นหรอฮ่าๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
"คนที่ดี กับคนที่รัก ..มันต่างกันจริงๆ แล่ะ"
......กับความรัก...มันก้อไม่เข้าใครออกใครซะด้วยสิ...บังคับใจกันไม่ได้ด้วยนะ :teach:
ต้องไปอ่าน ภาคโม+คิม และจะเห็น"ความน่ารักของคิม"....เหรอ? :confuse: :try2:
o15 ข อบคุณนะจ๊ะแน๊ว...(รู้สึกตัวเองเป็นคนที่ไม่ความรับผิดชอบงัยม่ารุ) แหะๆ :o11:
ปายล่ะดีกว่า...แฮ่ๆ อยู่เเล้วเย็นหลังวาบๆ งัยมิรู้ :sad2:
-
อ่านจบแล้ว ก็มาขอขอบคุณค่ะ
ขอบคุณ นายโม ที่เขียนเรื่อง น่ารัก ๆ ให้อ่าน
ขอบคุณ SUN ที่เริ่มนำเรื่องนี้มาสู่เล้าเป็ด
ขอบคุณ แน๋ว ที่ลงเรื่องนี้จนจบ
ขอบคุณ เล้าเป็ดแห่งนี้ ที่เป็นศูนย์รวมความรัก
ขอบคุณ มากมายค่ะ
-
ไมผมเศร้ามากมายงี้นะ
ไม่อยากให้จบงี้เลย
ไม่อยากให้เลิกกะนัท
เสียดายวันเวลาดีๆทั้งหลาย
ไม่อยากอ่านมันละนิยาย
-
แบบว่าพี่นัทกับโมเหมือนเป็นความผูกพันที่เกินกว่าคำว่ารัก เป็นเหมือนสายใยกันมากกว่า แต่โมเค้าเหมาะกับคิมนะ
-
อาร์รมเศร้าปนดีใจ ---> เอาไงว่ะเนี่ย o9
จบอย่างมีความสุขทุกฝ่ายก้ดีใจคับ
ขอให้รักกันให้มาก ๆ นะ
ทุกคู่เรย
(เข้ามาอ่าน 2 วันกว่าจะจบ :a2:)
-
อ่านรวดวันเดียวจบเรื่องเลยงะ
ชอบโคด ๆ ๆ ตอนแรกนึกว่า ไปไม่รอดกะคิมซะแล้ว
ตอนหลัง เส็ด!!
ขอบคุงมากน่ะคัฟ o14 ที่แต่งนิยายดี ๆ ให้อ่าน
ข อ บ คุ ณ คั ฟ o13
-
ในที่สุดก็เลี้ยงจนเชื่องเลยนะคับ (ทำเอาน้ำตาซึมเลย กับไอ้หมาเกเรของพี่โม)
ขอบคุณนะคับสำหรับเรื่องราวดีๆ
-
:sad2:ขอบคุณนะครับพี่โมไงชีวิตของคนเราย่อมมีทางที่จะเดิน :sad2:ตอนนี้ไงผมเห็นพี่โมมีความสุขก็พอแล้วล่ะครับสำหรับพี่นัทตอนี้พี่เขาคงมีความสุขแล้วในแบบของพี่เขาไงผมก็ขอเป็นกำลังใจให้พี่ๆทุกคนนะครับ :m13:
-
มารับกำลังใจครับผม :m13:
มีความสุขทุกวันนะครับ o15
-
:impress:
อ่านจบแล้วววววสำหรับภาค 1....จะว่าไปแล้วมันไม่ได้เศร้าเลยยยยยยยยย ...แต่....
ทำไมอ่านตอนพี่นัทแต่งงานแล้วน้ำตามันไหลลลลล....ก็ไม่รู้....บอกไม่ถูกว่าอารมณ์ไหน... :m15:
โดยส่วนตัวคงเลือกนัทแน่นอน....หลงรักนัทเข้าไปเต็ม ๆ ....สงสารและเห็นใจนัทมาตลอด...
จะหาคนแสนดีขนาดนี้ได้ที่ไหน.....ยังมีเหลืออยู่ไหมผู้ชายแบบนี้.....??
:catrun:
แต่เมื่อโมเลือกแล้ว...และดูเหมือนทุกชีวิตก็ Happy กับเส้นทางชีวิตของตนเองดี...ก็ OK
ไงก็อวยพรให้ชีวิตครอบครัวพี่นัทมีความสุข....เป้ยเธอโชคดีจริง ๆ .... :-[
และก็จะไปตามติดเส้นทางชีวิตของคิมและโมในภาค 2 ต่อไปครับบบบบบ.......
:bye2:
-
o13 สาหนุกดีคับ
ยังงัยก้อจติดตามผลงานต่อนาคร้าบ :laugh:
-
อ่านจบแล้วค่ะ
หลังจากที่อ่านไปลุ้นไป
ก็จบแบบมีความสุขกันทุกคน ดีใจจัง :o8:
-
สนุกมากๆๆ ผมอ่านโต้รุ่งเลย 5555 จะผิดป่าวคับ ตั้งแต่อ่านมา ผม เชียร์คิม 5555 ตั้งแต่ พบคิมครั้งแรกเลย เพราะคนอย่างคิมนี่ ใช่เลยนะ สำหรับผม 555 เดาว่า จะต้องได้กับคิมแน่ ก้อใช่จิงๆด้วย (แอบประทับใจเรื่องตุ้มหูมากๆ)พี่นัท เหมาะสมที่จะเป็นพี่ชายที่อบอุ่นมากกว่าคับ ยิ่งได้แต่งงานกับเป้ย ก้อเป็นพี่ชายในครอบครัวจิงๆ ดีมากๆแล้วล่ะคับ ที่เหลือก้อคิม ห้าวๆ ห่ามๆ ไม่ค่อนโรแมนติก แต่ รักจริงคับ ชอบๆ
เขียนได้สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆคับ ขอบคุณคุณโมนะคับ อ่านมา แทบจะไม่เชื่อว่าเกิดขึ้นจริงๆ (แอบอิจฉา คุณโม ป๊อปจิงๆ) ชาตินี้ขอให้ได้เจอ ผู้ชายอย่าง คิมบ้างเถ๊อะะะคับ อิอิ
ปล. ในบอร์ดปาล์ม ชื่อเรื่องนี้คือ คิมกะโม อะไรนั่นป่าวคับ ผมไม่เคยเข้าไปอ่านเลย 555+ เหนนานมากๆแล้วคับ ยังไงก้อขอบคุณมากๆๆๆ ที่ทำให้ผม อิน ไม่จบ อิอิ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยครับ เศร้าเหมือนกันนะครับ
รัก ที่ทะนุถนอมมาตลอด แต่สุดท้ายก็...
สงสารพี่นัทมากเลยอ่า :m2:
-
อ่านทีเดียวจบ
เศร้าอะ แอบทำใจไม่ได้ ที่สุดท้ายเป็น คิม
ให้ พี่นัทของตาหวานไปหมดใจแล้ว
เรื่องพลิกล็อตมากมาย น้ำตาซึมเลย
ไม่ใช่แค่ซึม 5555 เป็นทะเลเลย ((อินสุดๆ))
ตอนนี้ยังซึ้งอยู่เลย 5555
-
ตามมาอ่านเรื่องของพี่โมกะพี่นัทค่ะ :m23: หาตั้งนานกว่าจะหาเจอ ดีใจสุด สุด :m11: :m11: :m11:
พี่นัทน่าฉงฉานมักๆ :m15: อุตส่าห์เฝ้าดูแลพี่โมอย่างดีมาตั้งนาน แต่สุดท้ายก็รับทานแห้ว ฮือๆๆๆๆๆๆ o9 :o12:
แต่ไม่เป็นไรในที่สุด พี่ท่านก็มีความสุขดี o7 :m1:
ขอให้พี่นัทมีความสุขมักๆๆๆๆๆๆนะเจ้าคะ :m18: :m3:
เดี๋ยวจะตามไปอ่านเรื่องของพี่โมต่อค่ะ :m18:
แบบว่าชอบเรื่องของพี่ม๊าก............มากแหละ :m3: :m3:
แต่ตอนนี้ง่วงแล้วอะขอไปนอนก่อนแล้วกัน Bye2 :bye2: ฝันดีจ้า:a12:
-
:a11: เดินอย่างสงบเสงียม เข้ามารับกำลังใจจากเพื่อนๆอีกรอบครับ :a11:
o1 o1 o1 o1
ดีใจครับ ภาคนี้ จบไปนานแล้ว ยังมีเพื่อนๆไปขุดมาอ่านอีก o14
เหนื่อยไหมครับ :try2: ถ้าเหนื่อย ก็ช่วยนักพัก ดื่มน้ำ กินขนมซักครู่ o7
..........ถ้าจะไปอ่านต่อภาค 2 ขอแนะนำว่า... :m29:...
อย่าไปอ่านมันเลยครับ :m21: แบบ ๆๆๆ... :m15: เค้าอายอะ :o12:
มีความสุขทุกวันคร้าบทุกๆโค้นนนนนนนนนน
ไอแตงโมสุดหล่อจัดจ้านสะท้านทรวง เองคร้าบ
-
อยากบอกพี่โมว่าช้าไปแล้วค่ะพี่ คือแบบว่าตอนนี้อ่านภาคที่ 2 ถึงตอนล้าสุดแล้วอะ :m23:
พอดีอ่านจบแล้วเพิ่งมาเห็นที่พี่โพสไว้ แต่ก็นะถึงมาเจอก่อนก็จะตามไปอ่านอยู่ดีอะ :m17:
ครือว่าชอบเรื่องของพี่มักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :impress: :impress: :impress:
-
พี่โมคร้าบ :m13: น้องซันอ่านเรื่องของพี่จบแล้วครับ :m17:
เศร้า :m15: ถึงพี่ออกตัวมาแบบนี้ ซันก็จะไปอ่านอยู่ดีแหละ :m26:
คือชอบ อะคร้าบพี่ อ่านจบแล้วจะมาเม้นนะพี่โมสุดหล่อจัดจ้าน อิอิ :m23:
-
ผมพอจะนึกสถานที่ออกนะครับ (เพราะว่าเป็นคนขอนแก่นนี่หล่ะครับ) อิอิ ชอบมากๆเลยครับผม
-
มาดันไว้ครับ
:m21:
-
อ่านจบแล้ว
รักพี่นัทมากมาย
เคารพการตัดสินใจของโมนะ ยังงัยอยู่กับคนที่เรารัก
มันก้อคงดีกว่าคนที่เราไม่ได้รักเค้า ชีวิตเราจะได้มีสีสรรค์
มีรสชาด
ส่วนคิม หวังว่าคงไม่ออกลายนะ เด๊วจะไปตามอ่านเรื่องของคิมกะโมต่อ
-
ไม่ว่ายังไง ความรักก็ยังคงเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุด
...นักร้องรับจ้าง
-
เผลอไปอ่านภาคใหม่ซะก่อนแล้ว...แหะๆๆ :m29:
เลยต้องตามกลับมาอ่านใหม่อ่ะครับ :m1: :m1:
-
I could not asses Links Kim & Mo Part 2, help me pls.
-
o13 o13พี่นัท คนดีของไอโม สงสารพี่นัทจัง
แต่ในที่สุดพี่นัทก็ :pig3:เนอะ ขอให้คิมรักโม
ตลอดไปเหมือนที่พี่นัทรักนะคะ รักคิมคิม โมโมน๊า
:bye2: :bye2: :bye2:
:bye2: :bye2:
-
I could not asses Links Kim & Mo Part 2, help me pls.
สงสัยจะไปเปิดตอนที่ย้ายทู้ไปเก็บมั้ง เหะๆ แต่ตอนนี้ย้ายกลับมาไว้ให้เหมือนเดิมแย้ว ตามไปอ่านกันได้แย้วจ้า คลิ๊กตามไปอ่านที่ลิงค์ได้เยย
(http://i239.photobucket.com/albums/ff173/love_u_ja/text/kapook_28306.gif) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1795.0)
-
ขอบคุนสำหรับเรื่องดีๆนะคับ
o13
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เอามาลงที่นี่ด้วย
คิดถึงพี่โม หายไปไหน ไม่ออนเอ็มเลยยยย
-
ความรัก ไม่เข้าใคร ออกใครจริงๆ นะ
ดีใจที่สุดท้ายก็จบแบบ ทุกคนมีคู่ มีความรักให้กัน ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็ตาม
ขอบคุณคนเขียน ขอบคุณคนโพส ขอบคุณทุกๆ คนที่ช่วยกัน reply รู้สึกอบอุ่นกับเว็บนี้จัง :c5:
-
อย่าว่าผมเลยนะ ไม่ชอบโมมากๆเลยละ ไม่ชอบก็น่าจะบอกกัน ไม่งั้นนัทคงนี้เขาไปมีความสุขนานแล้ว
4 ปี กับการรอคอย มันไม่งายสำหรับผู้ชายเลยนะ เขาทนได้ผมละเชื่อเลยว่ามีคนรักขนาดนี้
แต่เข้าใจนะว่ามันยาก แต่บอกเลยว่าไม่ชอบคนนิสัยแบบนี้ มันออกจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย
อยากให้นัทรักโม อยากให้เขารัก แต่ไม่รักเขาอย่างที่เขาต้องการ เอาแต่ได้เกินไปนะ อย่าว่าผมน่าาา
ทุกอย่างคงดำเนินไปตามทางของมัน . . . แต่ทุกคนก็ผ่านมันไปได้นะ :o12:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วเครียดจนอ้วกเลยง่ะ โห้ยสงสารพี่นัทมากมาย โมเนี่ยอยากเก็บเทอไว้ทั้ง 2 คนมาแนว TATA เลยน่ะ แต่พออ่านไปจนจบเรื่อง เป็นอะไรที่อิ่มกลับความสุขของทั้ง 4 คนมากเลย ขอบคุณเรื่องเล่าของนายแตงโมคร๊าบบ ความรักห้ามกันไม่ได้ทำตามหัวใจตัวเองนั้นแหล่ะดีที่สุด :L1:
-
อ๋าาา ..
จบสักที
อ่านเรื่องนี้นานมากเลยแหะเรา :m23:
.
ชอบมากเลยครับ
อิจฉาโมจังเลย
อยากมีพี่ชายแบบพี่นัทมั่งจัง U_U
แต่แอบไม่เข้าใจ
ว่าทำไม พี่นัท กะ เป้ย
มาได้กันซะงั้น .
.
ขอบคุณมากๆเลยนะฮะ
จะตามไปอ่านตอนพิเศษนะครับบ ^^
-
อ่านจบแล้วค๊าบบบบบบ
คนดีๆแบบพี่นัทเนี่ยยังมีอยู่ในโลกนี้ไหมน้า
อบอุ่นใจคับที่เรื่องนี้จบแบบ Happy Ending ผมไม่ค่อยชอบเรื่องที่จบแบบเศร้าๆอ่ะคับ
เพราะอ่านจบทีไรอารมณ์ผมไม่จบ สะเทือนใจไปอีกตั้งหลายวันแน่ะ
ตอนนี้กำลังตามไปอ่านภาค2คับ
ขอบคุณโมนะคับที่เอาเรื่องดีๆมาให้อ่าน
-
อ่านจบแล้ว
น้ำตาไหลพราก สงสารพี่นัท
แต่ดีใจที่สุดท้ายเค้าก็ได้เจอกับรักแท้ อิอิ :กอด1:
-
ในที่สุดก็ Happy Ending :o8:
ขอให้พี่นัท กะ พี่โม และพี่คิม มีความสุขมากๆนะงับ
:กอด1:
-
ตามมาเม้นค้า :m13:
ขอโบกขอโบก ฉงฉานเพ่นัทมากมายหลายๆเด้อค้า ที่ทานุ้ทาหนอมเพ่โมยางกะไข่ในร่มผ้า โอะในหิน แต่ก้อโดนเพ่คิมแย่งปาย ซะงั้น :m15: :m15:
แต่สุดท้ายก้อสมหวังในร้ากกะเป้ยซ้า :oni2:
อยากรุ้จางว่าปายร้ากกานตอนหนาย แล้วเพ่โมหวงบ่ :m12:
ขอให้มีฟามสุกทุ้กกกกวันน้าค้า
เอิ๊ก
:pig4:
-
:bye2:
:mc4: ไม่ว่าจะอ่านกี่ครั้งก็มีความสุข แม้จะสงสารพี่นัท คิม เป้ย และโมมากก็ตาม แต่ทุกคนยังคงมีความสุขสุดท้าย ชอบนายแตงโมมากมายเลยจ้า คิมดุไปแล้ว เดี๋ยวยุให้นู๋โมชู้ดโด่งทิ้งไปไกลๆเลยนิ อ้ะ ล้อเล่นไม่ทำหรอก เดี๋ยวนายแตงโมก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งพอดีกัน --ชอบเรื่องนี้ที่สุด จำไม่เคยลืม--
:L2: อันนี้ของ โมโม :L2:
:m14: อันนี้ให้คิมละกัน :m14:
:m1: ให้พี่นัท
^_^ ....the_pooh.....
-
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาไหลเลยอ่ะ :sad2: :o12: o7 สงสานนัทมากมายอ่ะ โมจัยร้ายมากๆๆๆๆ แต่ก้อดีจบที่ทุกคนมีฟามสุข รออ่านตอนต่อไปอยู๋ฮับบบบ ซึ้งมากๆๆอ่ะ เป็นอะไรที่ซึ้งจิงๆๆๆๆ
-
อ่านจบแล้วเกิดอาการสงสารพี่นัทเป็นที่สุด..
เป็นคนดีมากๆ รักโมมาตั้งหลายปี แต่คนเราถ้าไม่ใช่เนื้อคู่หนังคู่ยังไงก็ไม่ใช่
หวังว่าพี่นัทคงจะมีความสุข กับเป้ยและลูกตัวน้อยๆนะ
ส่วนโมกับคิมก็ขอให้รักกันนานๆ
ชอบมากเลย ..เรื่องน่าติดตาม ต้องอ่านแต่ต้นจนจบรวดเดียว สนุกมากๆ... :bye2:
-
อู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยังติดตามอ่านกันดีอยู่นี่เนาะ
อิอิ.......ไปสงสารมันทำไมไอพี่นัทหน่ะ
สงสารไอแตงโม ลูกแดงๆๆอย่างผมดีกว่าน่า หุหุ
จุ๊บๆๆ
:m32:
-
อิอิ ตามมาดู
:o8: :o8: :o8:
-
อ่านมาตั้งแต่บอร์ดปาล์มละ พี่โมน่ารักจัง พี่คิมก็นะ เถื่อนได้ใจ(กุจาโดนพี่คิมมันฆ่ามะเนี่ย หุหุหุ) ยังไงก็ขอให้รักกันมากๆนะครับ อยู่ด้วยกัน ด้วยรักตลอดไป
-
ขอบคุณมากๆครับผม
ที่เอาเรื่องราว ประสบกสรณืความรักดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
มีทั้งเศร้า สุข ทุกข์
ทุกรูปแบบจริงๆ
อ่านๆไปก็ทำให้ผมได้รู้เหมือนกันนะ
ว่า คนที่ดีที่สุด สำหรับใครคนนึง อาจไม่ใช่คนที่เค้ารักเลยก้ได้
เหอๆ...อ่านแล้วทำให้รู้สึกว่า
ความรักทำให้เราได้เห็นอะไรๆในตัวเรามากขึ้นครับ
ขอบคุณมากๆครับ
ปล.ตอนนี้ผมก็เรียนอยู่ที่ มหาลัยของจังหวัด ที่เกิดเหตุนี่แหละครับ
แล้วก็เดาออกตั้งแต่บอกว่า มีรถสาย10 สีขาวผ่านแล้วด้วย
ยิ่งอ่านไปๆ ก็ยิ่งมั่นใจเลย
เหอๆ
ปล.ว่าแต่ตอนนี้ คุณโม คุณพี่นัท คุณคิมอยู่ที่ไหนกันละเนี่ย
ถ้ากลับมา จะชวนไปหลังมอกันครับ
ปล2.ผมเพิ่งปี3เองครับ น่าจะอายุห่างจากคุณโม ไม่ถึง10 ปีหรอก
55555555++++++
ขอให้มีความสุขกับความรักกันทุกคนนะครับ
-
:angry2:ขออภัยนะครับ ขอปากหมาหน่อย ผมว่าคนนิสัยอย่างโมนี่มันเหี้ยสุด ๆ ว่าไหม(โกหก ปลิ้นปล้อน กะล่อน ตอแหล) หลอกให้นัทเขารักเขารอตั้งหลายปีแล้วยังมีหน้ายิ้มออกอีก เฮ้อ เลวโคตร ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
...ขออภัยเช่นกันนะ...ก่อนที่เราจะว่าใครสักคนพี่คิดว่าคราวทำความเข้าใจในตัวเค้าให้ดีสะก่อนนะว่าไหม...การที่น้องโมเข้าปล่อยให้นัทรอมานานถึง4ปีเป็นเพราะอะไร...ก็เพราะว่าน้องเค้าไม่ได้รักแบบคนรักไงถึงได้อ่ำอึงอยุ่อย่างนั้น...แต่ด้วยความดีที่มีให้เห็นถึงได้ยอมที่จะคบแบบคนรักซึ่งก้อได้เพียงไม่นาน...แต่พอนายคิมเข้ามาลองคิดดูเถอะว่าทำไมถึงได้รักนายคิมทั้งที่นายคิมข่มขืนตัวเองก้อเพราะรักไง..แล้วไปว่าเค้าทำไม ถ้าเป็นน้องจะยอมคบกันคนที่ตัวเองคนแบบพี่คงคอเชียวหรือ...ความรักไม่เข้าใครออกใคร...น้องโมไม่ได้เลวร้ายเลยด้วยซ้ำไป...นัทเองหน้าจะรู้ตัวเองดีด้วยซ้ำไปว่าทำไมถึงต้องยอมมารอคนที่เค้าไม่ได้รักแค่รู้สึกดีๆด้วยเท่านั้น..อย่างน้อยน้องโมก้อรักคนที่เค้าเลือกแล้วถึงทุกวันนี้พวกเค้าสองคนมีความสุขดีด้วยซ้ำไป..ส่วนนัทก้อมีลูกมีเมียไปแล้ว...มีความสุขอีกด้วย
***คนที่เลวโคตรรรรรรรรรรรนะ..คือคนที่เอาตัวไปให้เค้าสมสู่แล้วทิ้งเค้าไปถึงจะโคตรรรรรรรเลวววววววว***
ปล...อย่าว่าใครแบบนี้อีกเลยนะขอเถอะ..........
-
เห็นด้วย โมไม่ได้เลวอย่างที่คุณพูดสักหน่อย เรื่องทุกอย่างมันผ่านไปด้วยดีแล้วแท้ๆ
อย่าว่ากันแรงแบบนี้เลย เม้มแบบมีเหตุผลดีกว่ามั๊ย
-
ถ้าคุณได้รักใครสักคน คนจะเข้าใจโมอ่า
ไม่จำเป็นต้องด่าว่าโมแรงอย่างเนี่ยก็ได้นะ :o12:
ปัจจุบันโมกับคิมก็ยังรักกันดีอยู่
พี่นัทก็มีลูกที่น่ารักด้วย
น่าเหมือนโมด้วยอ่า :oni1:
-
...............ยกให้เลยคนละ +1 ที่เข้าใจถึงความรัก.................
-
อา.................... o7
ขอบคุณที่รักกัน ขอบคุณที่เข้าใจ ขอบคุณที่ไม่หนีไปไหน(ทั้งๆที่กระผมหายหัวไปนาน) :o8:
ยังไงก็รักทุกคนเหมือนเดิม
ไอโมร้ากกกกกกกกกกทู้กกกกกกกโคนจ้า
....อย่าลืมนะครับเพื่อนๆ รักออกแบบไม่ได้ o13
-
เย้ๆๆๆได้จิ้มพี่โมแย้ว ร๊ากกกพี่โมที่ซู๊ดดดดดดด จุ๊บ จุ๊บ :m1: :m1:
-
สวัสดีจ๊ะน้องโมที่น่ารัก
ได้อ่านเรื่องของน้องโมจนจบแล้ว ขอบคุณน้าที่เสียสละเวลาเขียนเรื่องดี ๆ น่ารัก ๆ มาให้เรา ๆ ได้อ่านกัน
อ่านแล้วประทับใจมาก...เข้าใจ + รู้สึกดีกับน้องโมและทุกคนที่น้องโมกล่าวถึงนะ
ขอโทษที่เข้ามาช้า ไม่ได้เม้นเป็นกำลังใจให้น้องโมช่วงที่เขียนเลย (- -) (_ _)
รักและเป็นกำลังใจให้น้องโมและคุณคิมนะ....ดีใจที่น้องโมแวะมาทักทายเพื่อน ๆ ด้วย ^__^
-
รักออกแบบไม่ได้ เหมือนที่เค้ารักพี่โมรึป่าว :L1:
(จะโดนพี่คิมเตะมั้ย ฮ่าๆ)
คิดถึงๆๆๆ
ถึงไม่ได้มาต่อเรื่อง มาทักทายให้หายคิดถึงอย่างนี้ก็พอ :กอด1:
-
ขอบคุณครับ สำหรับเรื่องดีๆๆ
-
หวาดดีค้า..... :L2:
เพิ่งเข้ามาอ่านค้า....ชอบมากๆค้า ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ :m1:
อ่านแล้วทำให้รู้ว่ารักกำหนดรูปแบบไม่ได้ กำหนดคน กำหนดสิ่งที่จะให้เป็นไปไม่ได้
แต่"ใจ" สามารถบอกได้ว่าเราควรจะทำอย่างไร ให้"รัก"มีค่าและมีความหมาย... :t2:
จะตามไปอ่านตอนต่อๆไปค้า..... o13
PS:จิงๆแอบหลงไปอ่านตอน2มาก่อนล่ะ เลยรู้เรื่องมาก่อน(ซะงั้น)
แบบว่าไปหลงๆมา หาตอนแรกไม่เจอ(เอิ้ก!) :o8:
-
เฮ้อ กว่าจะอ่านจบ ตี4 อ่านรวดเดียว
เด๋วมีต่อภาค 2 อีกไม่รู้จะไหวไม๊
สรุป ทีแรก งงๆ มันย้อนไปย้อนมาน่ะ
แต่ก้อซึ้งดีนะ
ซึ้งพี่นัทมากเรยนะ o13 o13
-
ฮ้า...
อ่านจบแล้ว ><~
...เราว่าเราจะอ่านหรือนี้มานานแล้วแต่ยังไม่ได้ฤกษ์อ่านซ๊ากกกกที..
แต่ในที่สุดก็อ่านจนได้..(แบบว่าช่วงใกล้สอบว่าว่างอย่างแรง ไม่อยากแตะหนังสืออ่ะ แหะแหะ)
อ่านแล้วรู้สึก..รักพี่นัท รักพี่คิม รักพี่โม ก๊ากกกก..
ชอบพี่นัทที่อบอุ่น
ชอบพี่คิมที่ดูลุยๆแบบจริงใจดี
ชอบพี่โมที่... ที่ตรงไหนหว่า?? 55+
อืมมม..ชะแว๊บไปอ่านตนต่อไปก่อนดีกว่า คึคึ :m32:
-
แบบว่า ... เตะจูบเตะจูบ อ่านะ ...
เราชอบแบบคิมมากกว่าพี่นัทนะ 555
ไม่รู้เปงไร เร้าใจดี หุหุ(ไม่ได้โรคจิตนะครับ)
-
เราก็เข้าใจโม เหมือนกันนะ
มีคนหนึ่งก็ดีกับเรามากๆๆเลยนะ แต่มันไม่ใช่ยังไง มันก็ไม่ใช่
เพราะ เราก็ชอบแบบคิมเหมือนกัน เราชอบคนเอาแต่ใจอะ
มันตื่นเต้นดี ว่าต่อไปมันจะทำไรอีก :o8: หวานมากไป ตามใจเรามากไป
เราจะเซ็งๆอะ :oni1: :laugh: :laugh:
-
o13 เย้ในที่สุดก้ออ่านจบแล้ว :laugh:
สนุกดีค่ะ ได้หลายอารมณ์มากๆๆๆ อิจฉาโมจริงๆๆมีแต่คนรัก :m13: ตอนแรกก้อเชียร์พี่นัทนะ แต่ชอบคิมอ่ะ
:m12: เปิดเผยสุดๆๆ แมนมากๆๆ :m29:ถึงแม้ว่าวิธีที่จะแย่งแฟนชาวบ้านมันจะเลวร้ายไปซะหน่อย :m29:
แต่ก้อดีที่เคารพความรู้สึกตัวเองดีนะ(มีใครรู้เรื่องด้วยเปล่าเนี่ย :m23:) แต่ความรักของพี่นัทอ่ะดีนะ ยังไงๆ
ก้อยังรักกันใช่เปล่าค่ะ o2 เริ่มงงกะตัวเอง :laugh: ใช้วันเวลาอ่านอยู่ 5-6 วัน นานมากๆๆ :o8:
คนที่ใช่มันก้อใช่ คนที่ไม่ใช่ยังไงมันก้อไม่ใช่ ใช่เปล่าค่ะ :m13:
-
เข้าใจความรู้สึก ของ น้องโม เลยค่ะ ที่จริงให้เลือก มันก็ลำบากดีแล้วที่ให้เวลาเป็นเครื่องตัดสิน แล้วก็เชื่อในหัวใจตัวเอง แล้วก็ชอบพี่นัทจังเลยค่ะ หายากมากๆเลยนะค่ะ คนดีๆแบบนี้ ยังน้อยเราก็ได้อยู่ข้างคนที่เรารัก แม้ว่าจะไม่ได้รักแบบที่ต้องการ แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือรัก ไม่ใช่หรอ ดีกว่า เจอคนที่เรารักเค้าไม่รักเรานะคะ o13 :bye2: :bye2:
-
อ่านจบแล้วค้าบบบ
ยังไงก้ขอไห้คุนโมกับคุนคิม รักกันต่อไปนานๆนะคับ
อ่านแล้วได้ข้อคิดอารายหลายอย่างมากก
เห้อ ว่าแล้วก้คิดถึงตัวเอง
จาเจอไครดีๆสักคนมั้ยเนี่ย
มัวแต่วิ่งตามหาคนอื่นเหนื่อยและ ตอนนี้ก้นั่งรอไห้เค้าคนนั้นมาหาเราเองดีก่า อิอิ
ไปนอนแระคับบ :a12:
-
:m15:อ่านแล้วก็ร้องให้อีกแล้วเรา...เฮ้อ :m15:
-
สงสารนัทจับจิตอ่า :z3: แต่ก็ชอบคิมนะ
อ๋อย ปวดหัวด้วยคน สงสารนัททททท
ดูแลอยู่ตั้ง4ปีเอาใจใส่ทุกอย่างเลยอ่า
ความรักมันโหดร้ายตรงนี้นี่เองมันบังคับไม่ได้ บรรลุถึงสัจธรรมเลยเรา
มีคนแบบนัทอยู่บนโลกเยอะคงดีเนอะ (ไม่เคยเจออ่ะ :z10:)
เป็นเรื่องแรกที่อ่านเสร็จและอธิบายความรู้สึกตัวเองไม่ถูกเลย 555+
แต่อ่านและยิ้มแก้มปริตลอดเลยกัยการกระทำของนัท
แตงโมก็น่ารักสุดริดเลย :impress2:
ปล.พระเจ้าลูกอ่านรวดเดียวเลย แหะๆ
คือว่าขอบรรยายสภาพตะเองตอนนี้หน่อยเต๊อะ
ขณะนี่เวลาห้าทุ่มเกือบเที่ยงคืนงิ
บับว่าเล่นเกมตั้งกะเที่ยงๆ ยันเย็นค่ำ
และเราก็เบื่อเกมเลยออกมา ลั๊นลา ลั๊นลาในเล้าเล่น :z2:
กะจาแค่โฉบมาดูเจยๆง่ะ
ณ บัดดี้ดวงตาโปนเป็นนกกระปูดไปแล้วโดยปริยาย
ไว้พรุ่งนี้จะมาอ่านภาคต่อเคอะ ถ้าสามารถตื่นมาตบตีแย่งคอมกะพี่ได้ก่อน แหะๆ
+1ไปแว้ว
-
:mc4: :n1:
-
:pighaun:
น้องโมเห็นแก่ตัว เจ้าชู้ แต่เป็นเรื่องที่สื่อให้เห็นความจริงของเกย์อย่างหนึ่ง คือ มักไม่มีความรักที่จีรังเท่าไร น้องโมเลยไหวหวั่น
แต่น้องโมทรมารพี่นัททำไม อันนี้เขาแสดงให่รู้ว่า ไม่กล้ายอมรับความจริง รอให้สถานะการณ์มันไปเรื่อย ๆ
ดีนะมีน้องเป้ยขี่ม้าขาวมาช่วย ถ้าเป็นแบบนี้ ต้องพาพี่นัทไปบำบัด เพราะพี่นัทจะกลายเป็นคนซึมเศร้า คนที่รอคอยด้วยความหวัง
สุดท้ายสิ่งที่เขารอมันคือความว่าง มันเศร้า
:seng2ped:
-
ฮือๆ ทำไงดีล่ะอ่านจบ ถึงพี่นัทจะแต่งงานมีความสุขไปแล้ว
แต่หนูยังเกลียดไอ้พี่คิมอยู่จนบัดนี้
ทำใจไม่ได้เลยยยยย แว๊กๆๆ ชิ
คนเราชอบคนเลวๆ จิงดิ เฮ้อๆ รักออกแบบม่ายได้ เข้าใจนะพี่โม
ตอนจบร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดเลย แง้ อินอ่ะ
ถ้าไม่มีอ้ายคิมนะป่านนี้ ฮือๆๆๆๆๆ เอาเหอะ ไหนๆก็มีอ้ายคิมและ
พี่โมก็รักสุดสวาทขาดดิ้นเราก็ได้แต่จึกๆในหัวใจ ชิ งอน (งอนใครวะ เอิ๊ก)
ดีนะที่เป้ยน่ารัก ยอมได้ๆๆ กิกิ ดีใจกะพี่นัทด้วย
กาซิกๆ (อารมไหนฟระตรู) ไปอ่านตอนต่อไปละคะ อยากเจอพี่โมต่อ พี่โมน่ารัก ไม่สนใจคิม เชอะ โดดถีบขาคู่เลยหนิ
ปล.เราล้อเล่นนะพี่คิม พี่โมรักใครพี่โมก็มีความสุขอยู่แล้วเนอะ ๆ (แหมแต่ก็ยังเคืองอยู่นิดๆ นะคุณพี่คิม เอิ๊กกก)
-
ความรักเราเลือกไม่ได้นี่นา
แต่ก็ดีใจนะที่พี่นัทได้พบคนใหม่ที่ดี และมีความสุข
แม้จะสงสารพี่นัทก็เถอะ
คิมโหด เปลี่ยนเป็นคนละคนเลยป่ะเนี้ย
ดูตอนนี้จะอ่อนลงเยอะเลยนะเนี้ย
-
ชอบนะ
แล้วก็รับไม่ได้มากๆ :a5:
4ปีที่พี่นัททำมาสูญเปล่าจริงๆ :beat:
ไม่น่าให้พี่นัทโผล่มาตั้งแต่แรกเลย :เฮ้อ:
สงสารพี่นัทททททททท
แต่ก็นะ...ความรัก
อยู่ที่ความ......รู้สึก
คืนนี้นอนไม่หลับแหง๋เลย
-
:pig4:
ขอบคุณนะค่ะ ที่นำเรื่องดีๆๆ มาเล่าสู่กันฟังง อิอิ
แม้จะสงสารคุณนัท แต่ก็ความรักอ่ะเนอะ
บังคับไม่ได้ ขอให้คุณโมมีความสุขมากๆๆเน้อ
เรื่องนี้สนุกมากเลย อ่านแบบหยุดไม่ได้ วันเดียวจบ
o13
[/font]
-
ประทับใจเรื่องนี้สุดพลัง
ชอบพี่นัทที่ยังไงๆก็ยังรักตาหวาน เป็นทั้งเืพื่อนทั้งพี่ชายที่แสนดี
เพราะค.รักของพี่นัทไม่ใช่การครอบครองสินะพี่นัทถึงได้เจอกับ
คู่แท้สักทีดีใจที่พี่นัทได้แต่งงานกับเป้ย ดีใจที่พี่นัทมีครอบครัวที่อบอุ่น
ส่วนตาหวานของพี่นัท ประทับใจคะที่เลือกที่จะซื่อสัตย์กับหัวใจของตัวเอง
ถึงจะทรมานและรู้สึกผิดกับพี่นัทแค่ไหน แต่ก็ยอมรับและซื่อสัตย์กับหัวใจของตัวเอง
ยอมปล่อยมือจากพี่นัท ถึงพี่นัทจะเจ็บแต่อย่างที่เป้ยว่า สักวันพี่นัทก็จะหาย
ตาหวานเป็นรักแรกของพี่นัท ที่ถึงจะเจ็บแต่ก็ทำให้ค.รักที่พี่นัทมอบให้ไม่ป่าวประโยชน์เลย
ส่วนคิม ก็แสดงความรักในรูปแบบของคิม จะผิดจะถูก จะแย่งเค้ามาหรือไม่แต่
คิมก็พิสูจน์ให้เห็นว่า คิมรักและจริงใจกับโมคนเดียว
อ่านเรื่องนี้แล้วน้ำตาไหลไปแปดตุ่ม ชอบนิทานที่พี่โมเล่าให้คุณแม่ฟัง
จะเลือกใครระหว่างคนที่รักเรากับคนที่เรารัก คำตอบของแม่สุดยอดจริงๆ
สุดท้ายขอบคุณที่ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆให้อ่านคะ ถึงจะอ่านช้าไปนานหลายโยชน์
แต่ก็ประทับใจมากๆ สุดท้ายขอให้พี่คิม พี่โม และครอบครัวของพี่นัท พี่เป้ยมีความสุขมากๆนะคะ
:L2:
-
เหมือนจะเศร้าน่ะ.. :pigwrite:
มีทั้ง "เรารัก" และ "รักเรา" แต่ยังไงก็ยังดีกว่ามีคนเกลียด..
กว่าอะไรๆ จะลงตัว .. ก็มีแต่เรื่องให้วุ่นวาย สุดท้ายก็จบลงด้วยดีน่ะ (อยากมีแบบนี้บ้าง) :yeb:
-
แอบสงสารพี่นัทง่ะ
ยังงัยก็ขอให้มีความสุขมากๆอะกาน
ฮิ้ววววววว
:mc4:
-
:mc4: อ่านจบแล้ว :เฮ้อ: เหนื่อยใจแทบแย่
แบบว่าสงสารพี่นัทอ่ะ :o12: คนอะไรช่างน่ารักเหลือเกิน :-[
แต่อ่านถึงตอนจบก็มีความสุขมากมาย ที่ทุกคนมีความสุขกันทั่วหน้านะ :bye2:
-
โมจะรักใครก็เรื่องของโม
ตามหัวใจ ไม่ใช่สมอง
แต่ผมจะเลือกนัทอะ ชอบคนเอาใจ
หมั่นไส้ ไอ้คิม 55
-
อ่านแล้วรู้สึกผิดหวังนะ แม้ตอนจบมันจะสมหวังแบบแปลกก็เหอะนะแต่ก็สงสารคนที่เขารักมาก่อนอยู่
อย่างไงมันก็ฝังใจอยู่นะ แต่ก็ขอบคุณนะที่เขียนมาให้ได้อ่านและได้รู้อะไรดีๆ หลายอย่างเก็นไว้เป็นตัว
อย่างในชีวิตต่อไป :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2: :L2: :L2: :pig4: :pig4: :L2:
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ค่ะ
โมน่ารักมากกกกกอ่ะ ไม่รู้จะพูดยังไง เอาเป็นว่าเข้าใจในสิ่งที่โมทำ และตอนนี้ทุกคนก็มีความสุขดี
ยินดีด้วยค่ะ แอบร้องไห้ตอนพี่นัทแต่งงานเหมือนกัน T^T แต่สุดท้าย พี่นัทก้ยังไม่ได้หายไปไหนนี่นา
กลายมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกตะหาก ดีออกเนอะ เด่วตามไปอ่าน เรื่องของคุณคิมกะโมต่่อก่อนนะ
:L1:
-
เคารพการตัดสินใจของโม แต่บอกตรงๆ ผิดหวังที่โมไม่เลือกพี่นัด โป้งๆๆๆ
-
ตามมาอ่าน
อ่านจบไปเมื่อกี้ ยังอุ่นๆอยู่เลยค่ะ
ก็... เฮ้อออ ก็เข้าใจนะคะว่าความรักมันออกแบบไม่ได้
พี่นัท พี่โม พี่คิม ก็ผ่านอะไรมาเยอะ
จนปัจจุบันนี้มันลงตัว
ดีใจค่ะที่ทุกคนต่างก็มีความสุข
ขอบคุณเรื่องราวที่ประทับใจแบบนี้นะคะ
ขอบคุณคนโพส ขอบคุณคนแต่งค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบ
บอกได้คำเดียวว่า "เจ็บบบ" :sad4:
ผมเชียร์พี่นัทอะ
เพราะพี่นัทอาจจะคล้ายๆผมมั้ง ทุ่มเททุกอย่าง สุดท้ายตัวเองก็ไม่ได้ครอบครอง
แม้สุดท้ายอาจจะ Happy ก็ตาม
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
อ่านไปก็ลุ้นไป ทั้งคิม ทั้งพี่นัท
คนที่ไม่ใช่ยังไงก็ไม่ใช่สินะ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเวลาซะหน่อย
คนที่ใช่ยังไงก็ใช่ คนที่หาความรักตัวเองเจอเป็นคนที่โชคดีที่สุดแล้ว
เอาใจช่วยทั้งคู่เลยนะคะ :-[
-
อ่านแล้วแอบไม่อินพี่โมกะพี่นัท
สงสัยเพราะแบบรุ้อยู่แล้วว่า ลงเอยกะคิมม
แต่แบบ
แอบสงสารพี่นัทอ่า า
:เฮ้อ:
-
ตายแล้วฉานไปอยู่ไหนมานิ ทำไมเพิ่งจะได้อ่านเรื่องนี้เนี่ย
:serius2:ผมเองก็ไม่รู้นะเรื่องราวมันจบแบบนั้นได้ไงแต่ถ้าเลือกได้ขอ3Pเอ้าไม่ใช่!!
ไม่มีใครหรอกที่ลืมคนที่ตนรักมาได้4ปีเต็มๆทำทุกอย่างทุ่มเททุกอย่าง 4ปีเชียวนะไม่น้อยเลย
รักกันอ่ะไม่ใช่เืรื่องยาก(ระหว่างคิมกะโม) แต่รู้มั้ยรักกันให้นานอ่ะยากยิ่งกว่า(โมกับพี่นัท)
เอาง่ายๆถ้าวันนึงคิมตายไปโมจะทำไง แล้วถ้าวันนึงพี่นัทตายไปโมจะทำไง เป็นใครก็เลือกคิมจิงป่ะเพราะกับพี่นัทมันเป็นความรักที่ไม่อาจแตะต้องได้แต่กับคิมสามารถแสดงสิ่งต่างๆได้ออกมาอย่างชัดเจนว่าแม๊ะ
***คงไม่มีใครผิดถูกหรอก เพราุ้ะทำตามหัวใจก็คงแบบนั้นเพราะหัวใจมันไม่ได้มีเจ้าของง่ายๆหรอกนะถ้ามีขึ้นมาเมื่อไหร่คงรู้สึกได้เอง
แต่พูดตรงๆนะในความรู้สึกเป็นผมคงไม่กล้าแม้แต่จะเลือก ตัดใจบวชแม่ม 555+
-
ครับคืดเหมือนกับคุณ icehitter เลยครับ เสียดายนะครับคนที่รักมากมายคนที่ทนรอได้ขนาดนี้ เห้อยิ่งกว่านวนิยาย ผมเศร้าจรืงๆ ไม่อยากเชื่อครับว่าจะจบแบบนี้รักพี่นัทครับ
-
อ่านแล้วเจ็บปวดจังอยู่ๆน้ำตาก็ไหลเอง
เค้ารักพี่นัทจังนับถือพี่แกมาก4ปีที่แกถนุถนอมของแกมาไม่เคยต้องให้ช้ำ
แต่จะว่าไปเรื่องแบบนี้ไม่มีคนผิดหรอกเรื่องความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคนพูดแล้วเศร้า :monkeysad:
แต่แค่รู้ว่าพี่โมพี่นัทมีความสุขดีอยู่ก็ดีใจด้วยค่า :กอด1:
เป็นกำลังใจให้ชีวิตคู่ของพี่ๆน่ะค่า :a2:
-
:o8:
-
สงสารพี่นัทอ่ะ... พี่โมใจร้ายที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
โหยไม่ไหวเเระ ขอเม้นซะหน่อยนะงับ
อ่านรวดเดียวจบเลย
ตอนเเรกก็ขำๆ ต่อมาเริ่มฮาเเตก เเร้วก็ซึ้งๆ เเละก็เศร้าเคล้าน้ำตา
สงสารพี่นัทอ่ะ ออกจะคนดีซะ เเต่ก็เข้าใจพี่โมนะ
ว่าเราก็ต้องเลือกตนที่เรารักอยู่เเร้ว เป็นเรื่องธรรมดา
ตอนเเรกนี่เริ่มตะงิดๆ ตั้งเเต่บรรยายตอนเจอพี่คิมครั้งเเรกเเระเเหละว่าเเปลกๆเเฮะ
เเล้วต่อมาก็เริ่มมั่นใจขึ้นเรื่อยๆ เเอบลุ้นว่าจะเลือกใคร ตื่นเต้นสุดๆ
ยังไงก็ขอบคุณพี่โมที่เอามาเล่านะงับเพ่
ปล เเต่อ่านถึงตอนนี้ก็ยังปลื้มพี่นัทอยู่ดีอ่ะ สงสัยต้องอ่าภาคต่อไป อาจจะเริ่มปลื้มเจ้าพี่คิมมากขึ้น(รึป่าวหว่า)
-
ขอบคุณนะครับ ได้อ่านแล้วประทับใจมากๆ
คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็น (เพศไหน) ได้
-
รักกันอ่ะไม่ใช่เืรื่องยาก(ระหว่างคิมกะโม) แต่รู้มั้ยรักกันให้นานอ่ะยากยิ่งกว่า(โมกับพี่นัท)
เอาง่ายๆถ้าวันนึงคิมตายไปโมจะทำไง แล้วถ้าวันนึงพี่นัทตายไปโมจะทำไง เป็นใครก็เลือกคิมจิงป่ะเพราะกับพี่นัทมันเป็นความรักที่ไม่อาจแตะต้องได้แต่กับคิมสามารถแสดงสิ่งต่างๆได้ออกมาอย่างชัดเจนว่าแม๊ะ
คุณรู้ไหม เม้น ของคุณตรงใจผมที่สุดแล้ว
ผมเลือกที่จะวาง คน สอง คนไว้ในสถานะที่แตกต่างกัน
แฟนคือคนอื่น เมื่อไหร่ก็ตาม ที่เราเลิกกัน ความสัมพันธ์ มันก็จบแค่นั้น
แต่คนในครอบครัว เค้าไม่เคยไปไหน เค้ายังอยู่ตรงนั้น
เหมือนกัน ไอนัท ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เมื่อใดที่ผมต้องการ ไอนัทมันยังอยู่ตรงนั้น
ที่ตรงนั้นยังเป็นของผมเสมอ....... ไอนัท ไม่เคยเปลี่ยน
"ไอนัท ยัง เป็น ไอนัท ของผมเสมอ"
-
พี่โมเม้นท์อย่างนี้ ไม่กลัวพี่คิมน้อยใจเหรอ อิอิ
-
คิดถึงคุณโม จังคับ
-
ตามมาอ่านจบไปแล้วครับ
เฮ้อออ....เศร้าบ้างอะไรบ้าง...หึหึ
แต่ก้อชอบเรื่องนี้มากครับ...
ขอคุณสำหรับรื่องดีๆครับ
ตามไปอ่านตอนสองต่อ......
:pig4: o13 :pig4:
-
เพิ่งตามอ่านจบภาคแรกคร้า (หนังสือเรียนไม่ต้องอ่าน ทั้งที่จะสอบ :laugh:
อ่านไปก็มีทั้งสุข เศร้า เหงา ซึ้ง o18 พี่โมโชคดีจัง มีแต่คนมารุมรัก
แต่เป็นนู๋นะ คงจะัหักดิบไปเลย ไม่เลือกใครซักคนเพราะเลือกไม่ถูก :z3:
มีความสุขมากๆนะคร้า เดี๋ยวตามไปอ่านอีกภาคก่อน
(สรุปสอบพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องอ่านหนังสือเรียน :jul3:)
-
แอบงงนิดหนึ่งนะครับ
การที่ผู้ชายคนหนึ่ง ชอบผู้ชายคนหนึ่งโดยรอมาแล้ว4ปี แต่ผู้ชายคนนั้นกลับเออเสียตัวให้อีกคนหนึ่ง
ทำให้อีกคนเสียใจมาก แต่งง ตรงที่ว่าเค้าคนนั้นเป็นเกย์อะครับบ
ไม่ว่าจะอย่างไร ทำยังไง ไปมีคนรักเป็นผู้หญิง มันเปนไปไม่ได้นะในความคิดผม
เพราะ ต้องทุกข์ใจมากมายแน่นอน ใครมาอ่านตอบที ....คาใจ
-
อ่านแล้วก็ทำให้คิดได้หลายเรื่องนะ
ชีวิตคนเรา ความรัก
มันกำหนดกันไม่ได้หรอ
:เฮ้อ:
ปล.ชื่อ โม เหมือนกันเลยยยยย :o8:
-
ไม่ว่าความรักในรูปแบบไหน ก้อเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอในความคิดของเรา
ถึงแม้ว่าบางครั้งความรักจะทำให้เราต้องเสียน้ำตา แต่ก้อยังดีกว่าที่จะรักไม่เป็น
ขอให้ โม กับ คิม รักษาความรักที่มีให้กันไว้นาน ๆ น่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มีภาคต่ออีกมั้ยอ่ะ
อยากอ่าน
-
อ่านจบแล้ว..เฮ้อ..แอบสงสารพี่นัทรอมาตั้งนาน..
แต่ก็นะ..ความรักไม่มีเหตุผลมารองรับอยู่แล้ว..มีความสุขก็โอเค..อิอิ
-
:z3: เสียดายคนดีๆ อย่างพี่นัทอ่ะ แอบลุ้นตั้งแต่ต้นเรื่อง.. แต่สุดท้ายก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
หรือเพราะเป็นคนดีเกิน ไม่กล้าขัดใจน้องตาหวานก็งี้แหละ :angry2:
คนที่ดี แต่อาจจะเป็นคนที่ไม่ใช่สำหรับเราก็ได้ ขอแค่ให้มีความสุขในแต่ละวัน มีคนรักและเข้าใจก็พอ :กอด1:
-
เอ่อ พึ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก (อ่านรวดเดียวเลย)
คือ อยากบอกว่า ตลอดทั้งเรื่อง ชอบ พี่นัทมาตลอดเลยค่ะ
แสนดีมากกก จนไม่คิดว่าจะมีแบบนี้อ่า น่ารักมากกก
เราเศร้ามากเลย ที่โมไม่ได้รักกับพี่นัท
แต่ว่า เราก็เข้าใจนะว่า เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้ (เฮ้อ)
สงสารพี่นัทมากอ่า แบบ รอมาตั้งนาน สุดท้ายก็ไม่สมหวัง แต่ก็เข้าใจโมนะ
แหะแหะ สารภาพเลย เรามาร้องไห้ตอนสุดท้ายอ่ะ ทั้งๆที่มันไม่ได้เศร้าเลย
ตอนที่พี่นัทแต่งงานอ่า เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าร้องทำไม
แบบว่า อารมย์มันพาไป ใจหายมากมายอ่า เหมือนว่าแบบ อะไรๆมันจะเปลี่ยนไปมั๊ย
พอพี่นัทมีคนรักแล้ว จะทำเหมือนเดิมกับโมป่าว กลัวว่าพี่นัทจะเปลี่ยนไป
แอบยิ้มตรงที่ คิมมาบอกว่า ยังมีเราอ่ะ ซึ้งมากกก เหมือนจะตกเหวแล้วมีคนมาฉุดอ่ะ อิอิ
สุดท้ายๆ ดีใจมากมายที่จบแบบมีความสุขอ่ะ เราชอบเรื่องนี้มากเลย
เอ่อ ขอสารภาพ เรามีแอบเคืองโมด้วยแหล่ะ ที่ทำให้พี่นัทเสียใจอ่า
แต่ว่า ตอนนี้อ่ะ ไม่แล้ว ขอให้มีความสุขกันมากๆน้า ทุกคู่เลย
ปล.เราไม่เคยโพสมากขนาดนี้เลยนะเนี่ย อิอิ
-
เพิ่งได้มาอ่านค่ะ รวดเดียว หุๆ ปวดหัวเยย โต้รุ่ง 5555
ได้เปรียบคนอื่นหน่อย เพราะมันมีภาคคิมโม ออกมาแล้ว ยังไม่ได้อ่านภาคนั้นไปกี่ตอนหรอกค่ะ เพราะอ่านๆไป เหมือนมันมีตอนก่อนหน้าเลยมา search แต่ก็รู้แระว่าพระเอกคือนายคิม เลยไม่ปักใจกับเฮียนัทไป
เฮ้อ สุดท้ายเฮียก็เสียใจจิงๆ เราว่าที่โมให้พี่นัทรอมา 4 ปี ก็เพราะจริงๆโมไม่เคยรักใครมาก่อนไง เมื่อไม่เคยรักก็อาจจะคิดไปว่ากับพี่นัทนี่ล่ะความรัก จนมาเจอนายคิมอะ ถึงได้รู้ว่า มันรักกันคนละแบบ กับพี่นัทก็รัก แต่ไม่ได้รักแบบแฟน เหอะๆ
เรื่องนี้ รักออกแบบไม่ได้ จริงๆ "คนที่ดี กับคนที่รัก ต่างกันเธอรู้มั้ย" นึกถึงเพลงนี้ซะงั้น หุๆ
จะตามอ่านตอนต่อไปค่ะ เอาใจช่วยให้มีความสุขตลอดไปนะ สำหรับทั้งสองคู่ และคนอื่นๆในเรื่องค่ะ น่ารักๆกันทุกคนเลย
-
รักกันอ่ะไม่ใช่เืรื่องยาก(ระหว่างคิมกะโม) แต่รู้มั้ยรักกันให้นานอ่ะยากยิ่งกว่า(โมกับพี่นัท)
เอาง่ายๆถ้าวันนึงคิมตายไปโมจะทำไง แล้วถ้าวันนึงพี่นัทตายไปโมจะทำไง เป็นใครก็เลือกคิมจิงป่ะเพราะกับพี่นัทมันเป็นความรักที่ไม่อาจแตะต้องได้แต่กับคิมสามารถแสดงสิ่งต่างๆได้ออกมาอย่างชัดเจนว่าแม๊ะ
คุณรู้ไหม เม้น ของคุณตรงใจผมที่สุดแล้ว
ผมเลือกที่จะวาง คน สอง คนไว้ในสถานะที่แตกต่างกัน
แฟนคือคนอื่น เมื่อไหร่ก็ตาม ที่เราเลิกกัน ความสัมพันธ์ มันก็จบแค่นั้น
แต่คนในครอบครัว เค้าไม่เคยไปไหน เค้ายังอยู่ตรงนั้น
เหมือนกัน ไอนัท ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เมื่อใดที่ผมต้องการ ไอนัทมันยังอยู่ตรงนั้น
ที่ตรงนั้นยังเป็นของผมเสมอ....... ไอนัท ไม่เคยเปลี่ยน
"ไอนัท ยัง เป็น ไอนัท ของผมเสมอ"
ทำไมอ่านตรงนี้แล้วมันหดหู่... ที่จริงเปิดหน้านิยายไว้หลายหน้า เพราะว่าจะรีพลายคอมเม้นให้
แต่เจอรีนี้ของเพ่โม... มันหมดแรงไปเลย...ทำไมหว่า?????
เป็นเพราะเราเชียร์คิม และเห็นใจคิมตลอดรึไง (เพราะเริ่มที่อ่านเรื่องของพี่โม...ก็ไปอ่านภาคโมคิมก่อนซะงั้น)
แต่ก็มีนะความรู้สึกสงสารนัท ไม่เข้าใจโม...ขัดใจกับการกระทำของโม (เหมือนเคยเม้นเรื่องนี้ในอีกบอร์ดอ่ะ...คุ้นๆ บอร์ดเด็กๆรึเปล่า)
แบบว่าสงสารคิมมากกว่า...ตอนแรกๆ ไม่ใช่คิมไม่ทนไม่ใช่เหรอ พี่คิมก็อดทน เจ็บปวดเหมือนกัน...(ต่างหู PK) โมกลับมาหานัท แล้วตอนนั้นคิมอยู่ยังไง??? ตอนที่อ่านแบบว่าอินมาก
แต่ก็มีบ้างที่เห็นใจโมนะ...ก็คงอึดอัด กลุ้มใจอ่ะมั้ง ตอนที่ตัดสินใจออกจากโรงเรียน...แบบว่า...พอจะเด็ดเดี่ยวก็ทำได้เลยเน๊อะ
แต่...
แฟนคือคนอื่น เมื่อเลิกกัน ความสัมพันธ์มันก็จบแค่นั้น.... อ่านแล้วมันเจ็บอ่ะ เราอยากให้คิมมีความสุข
อาจจะเหมือนว่าเป็นแค่แฟนนิยาย ที่อินจัด โมเอะ.... แล้วนิยายเรื่องนี้ดันมาจากเรื่องจริง...แต่ความรู้สึกจริงๆ คือ อยากให้โมคิมรักกันตลอดไปจริงๆ นะ
-
เรื่องนี้น่าจะสนุก อิอิ
-
รักออกแบบไม่ได้จริงๆนะครับ อ่านมาแล้ว รู้สึกว่าโมเองก็รักพี่เสียดายน้อง
โดยส่วนตัวแล้วผมอยากรู้จังครับว่า 7 ปีที่ผ่านมันเกดอะไรขึ้นระหว่างคนทั้ง 4ครับ
-
ชอบมากครับ แต่แอบสงสารพี่นัทสุดใจ โมเหมือนรักพี่เสียดายน้อง
โดยส่วนตัวผม อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่าง 7 ปีที่ผ่านมา เพราะอะไรเรื่องมันจึงลงเอย
แบบนี้ คือผมไม่เข้าตรงที่ว่าเป้ยทราบว่าพี่นัทชอบโม แต่ทำไมลงเอยที่ทั้งสองมารักกันได้
ขอบคุณครับสำหรับเรื่องดีๆแบบนี้ เล่นน้ำตาผมไหลไปหลายรอบเลย
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
สวัสดีปีใหม่ 2554 ค้าาาาาาาาาา
-
สุดท้าย ก็มีความสุขกันทุกคนนะค่ะ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
ขอบคุณมากนะครับที่นำมาโพส
ขอแสดงความเห็นหน่อยนะครับ ผมไม่ไหวจริงๆ นัทรอมา 4 ปีได้อะไรครับ ไอ้คิมนั่นมันเป็นใครมาจากไหน แล้วโมพอเค้าลงลิ้นหน่อยก็เคลิ้ม สงสารนัทมากๆครับ ผมร้องไห้เพราะอ่านแล้วสงสารนัทและเกลียดโม (ขอโทษด้วยรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ) ทำไมคนที่รอมาตั้ง 4 ปีถึงไม่สมหวังล่ะ อยากรูั้มาก ถ้าไม่รักเค้าก็ไม่น่าให้ความหวังนะ เครียดครับ
-
ตามอ่านเรื่องของพี่โมจบแล้ว :mc4:
ดีใจด้วยนะคะที่ในที่สุด ทุกๆ อย่างก็จบลงด้วยดี อย่างที่มันควรจะเป็น
ความรักมันไม่มีเหตุผลนี่เนอะ ไม่ใช่ใครรักมานานกว่ากัน ไม่ใช่ใครดีกว่ากัน
จริงๆ แล้วก็แค่ "รัก" เท่านั้นแหละ สุดท้ายแล้วเราก็จะรักคนที่เรารัก เหตุผลมันก็มีแค่นี้จริงๆ
ดีใจที่พี่โมเลือกคนที่พี่โมรักและรักพี่โมค่ะ
อาจเศร้าที่ทำให้พี่นัทต้องเสียใจแต่...ก็ต้องยอมรับความจริงใช่ไหมคะ
ตอนนี้ตามไปอ่าน คิมคิม โมโม ด้วยล่ะ
พี่คิม - โม เป็นคู่ที่น่ารักมากอีกคู่หนึ่งเลยค่ะ o13
ถึงจะดูเหมือนเริ่มต้นไม่สวยงามและวุ่นวายสักหน่อย
แต่เมื่อมันเป็นรักแท้มันก็จะยังคงอยู่ตลอดไปเนอะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่มาแบ่งปันให้ได้อ่านนะคะ :กอด1:
ขอบคุณคุณซินด้วยที่เอามาโพสให้ได้อ่านนะคะ :กอด1:
-
เพิ่งหาภาคนี้เจออยากบอกว่า
นัทสุดยอดมากๆเลยแต่ก็นะ
ในเมื่อมันมีทางออกมาแบบนี้แล้ว
ก็ขอให้ทุกคนรักกันตลอดไปนะค่ะ
-
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
คนรักกัน มันก็ไม่จำเป็นเสมอไปหรอกนะ ว่าจะต้องเป้นแฟนกัน จริงมั้ยครับ
-
ขอบคุนมากครับ อ่านแล้วมันแน่นในอกเหมือนจะต้องร้องให้ได้ 555แต่ไม่ฟูมฟาย
ทั้งที่ไม่เคยมีประสบการณ์กับตัวเอง :laugh:
ขอบคุณอีกครั้ง
รักกันนานนานนะครับบบบบ :L2:
-
อ่านจบแล้วค่ะ อ่านตั้งแต่บ่ายๆ พึ่งจะจบ ร้องไห้มาตลอด เบนเช็ดน้ำตาไปอ่านไป
เบนอ่านแล้วว คิดในใจว่าไม่น่าอ่านตอนจบเลยยย อ่านจบแค่ตอนลากัน ตอนที่พี่นัทไปส่งเป้ยที่มหาลัยก้ดี เบนอ่านตอนต่อไปไม่ไหวจริงๆค่ะ เบนห้วง เบนรับไม่ได้ ขอโทษนะค่ะ ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก ถ้าคอมเม้นที่เขียนนี้ไม่ได้พิมพ์โดยคอมพิวเตอร์ เบนว่าก็คงมีมีใครอ่านมันออก น้ำตาเบนไหลไม่หยุด กระดาษคงเปื่อยแระยุ่ย ไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจกันแน่ มันไม่ความรู้สึกว่าเค้าไม่ใช่ของเราแล้ว ยังไงอย่างงั้นเลยยย คะ
เบนค่อนข้างอ่อนไหวกับเรื่องความรักมาก เบนเกียจการทรยศ แต่โทษใครไม่ได้ เบนอ่านเรื่องนี้ไม่เกียจคิมนะค่ะ แต่ไม่อินเลย เบนเคยเห็นอีกเรื่องหนึง คิมโม แต่ยังไม่เคยเข้าไปอ่าน พอมาอ่านเรื่องนี้ก็ตะหงิดๆแล้วละค่ะ แต่ก็ยังไม่เท่าไหร จนคนชื่อคิมหลงเข้ามาในเนื้อเรื่องเท่านั้นอหละ ใจเบนอยู่ไม่สุขแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องเดียวกันไหมหรือว่ายังไง แต่ว่า รู้สึกว่าลุ้นเหลือเกิน จนถึงตอนที่โดนลักหลับนั้นแหละค่ะ เบนเข้าใจทุกอย่าง เพราะพอไปดูชื่อเรื่องคิดว่าไม่ใช่พี่นัท แน่นอน เบนไม่คิดว่าจะมีคนแบบพี่นัทอยู่ในโลกซ้ำ เค้าดีจนเบนไม่คิดว่าเบนจะสามารถปล่อยเค้าออกไปจากชีวิตได้ (พูดเหมือนเป็นเรื่องของตัวเองเลยเนอะ) อ่านแล้วพูดกับตัวเองตลอดว่า พี่นัทอยู่ไหน ละ ที่โมทำแบบนี้พี่นัทอยู่ไหน คุณโมคงอยากเล่าในมุมของพี่นัทเลยให้พี่นัทเป็นตัวละครเด่นทำให้คนที่ได้อ่านรู้สึกหลงรักในตัวพี่เค้า เบนคนนึงละค่ะ ที่รู้สึกแบบนั้นน
ขอโทษอีกครั้งนะค่ะ
ขอบคุณมากๆสำหรับเรื่องราวดีๆนี้ เบนมาคอมเม้นหลังจากที่เรื่องนี้จบไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าจะเข้ามาเห็นหรือมารับรู้หรือเปล่า แต่เบนอยากบอกว่าประทับใจมากค่ะ อินถึงขนาดคิดว่าเป็นเรื่องของตัวเองงง
ขอเก็บพี่นัทไว้ในใจเหมือนเดิมนะค่ะ ไม่ขอให้มีเป้ย ขอเห็นแก่ตัวนิดนึงนะค่ะ ขอโทษเป้ยด้วย ถึงตอนนี้เค้าจะมีความสุขก็เถอะ อาจจะมากกว่าเมื่อก่อนด้วยซ่ำ เพราะคนที่เรารักและรักเรา แล้วคนที่แคร์รักห่วง อยู่ด้วยย เบนอยากอ่านอีกเรื่องนึงมาก แต่เบนว่าคงอีกนานละค่ะ กว่าจะทำใจได้ หรืออาจจะไม่มีวันนั้นเลยก้ได้
เบนอาจจะพิมไม่ค่อยรู้เรื่องนะค่ะ ไม่ต้องอ่านก็ได้ ขอบคุณและขอโทษค่ะ o15 :o7:
-
เรื่องนี้ใช้เวลาอ่านประมาณหนึ่งวันเกือบเต็ม
อ่านแล้วก้อสงสารพี่นัทนะ(เป็นกันทุกคน)
เรื่องนี้ก้อโอนะชอบโออ่ะน่าลั๊ค งิ๊ๆๆ
-
โฮกกกกกกก อ่านจบแล้ว แทบจุดพลุ 555555 .
อ่านแล้วร้องไห้เพราะสงสารพี่นัทเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่ก้เข้าใจทุกฝ่ายดี ถึงบางตอนอยากจะฆ่าคุณโมก้ตาม 55555 .
-
มีความสุขมากเลยจร้า อ่านเรื่องของโมทีไร มะรุเป็นงัย มีกำลังใจทำงานทุกทีเรย สนุกมั่กมัก แต่ละเรื่องที่โมเล่า ยิ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนๆโม อ่านแล้วมีความสุข^^ มิตรภาพ ความรักของเพื่อนๆอ่านแล้วรู้สึกดีมากมาย ขอบคุณโมมากๆที่เขียนเรื่องดีๆให้อ่าน ขอให้โม คิม นัท เป้ย เพื่อนๆโม และทุกคนรอบๆตัวโม มีความสุขนะคะ^^ ขอเป็นแควน(คลับ)โมด้วยคนนะคร้า^^
-
อ่านรวดเดียวจบ หลากหลายความรู้สึกที่เกิดขึ้น
เสียน้ำตาไปกับเจ้าบ่าวและลูกพี่ลูกน้องของเจ้าสาวแบบกลั้นไม่อยู่
ใคร ๆ อาจจะโกรธโมที่ไม่เลือกพี่นัท แต่พี่นัทกะโมก็ยังรักกันดีอยู่ และคงจะรักกันตลอดไป
คนอย่างโมใครจะปราบได้ ถ้าไม่ใช่คนแบบคิม
สถานะของแต่ละคนมันชัดเจนอยู่แล้ว
รักโมนะ :L2:
-
อ่านเเล้วอินอ่ะ
เหมือนเราอยู่ร่วมกับเหตุการณ์เลย
ขอให้มีความสุขตลอดไปนะคะ :pig4:
-
:กอด1:
-
แหะๆ ดันซะหน่อย ของเค้าดีจริง 555
-
ขอบคุณทุกคนที่นำมาลงให้อ่านนะคะ ไม่รู้อะ ลืมชื่อคนนำเรื่องพี่โมมาโพสซะงั้น :o12: เห็นว่ามีหลายคน ก็สมาชิกใหม่อะนะ
เข้ามาอ่านซะจบเลย ทำให้รู้ว่า ชีวิตของคนเราไม่ใช่ละครที่จะจบแบบตามที่คนดูต้องการ :impress3:
ชอบในรักของพี่นัทมากคะ พี่เป็นคนที่ยอดเยี่ยมในสายตาของเราเลย ขนาดเราเป็นผู้หญิงเราก็ยังอยากมีแฟนแบบพี่นัทอะ :กอด1: ก็เข้าใจความรู้สึกของพี่โมนะที่รักและห่วงพี่นัท เราเองก็เป็นคนแบบคล้ายๆพี่โมนี้แหล่ะ ค่อยข้างหวงในเรื่องไม่เป็นเรื่อง แบบไม่อยากจะเสียมันไป แต่ก็ไม่ได้อยากครอบครอง นิสัยเห็นแก่ตัวจริงๆ ก็โดนเพื่อนว่ามาเหมือนกัน แต่เพื่อนก็ไม่มีใครรังเกียจอะ แต่ช่างเถอะ คนเราต่างก็มีความรู้สึกที่ไม่เหมือนกัน
พี่โมเองแรกๆก็ไม่เคยคิดว่าจะรักหรือชอบผู้ชายในฐานะเหมือนมองเพศตรงข้ามมาก่อน การที่จะทำใจรักพี่นัทในฐานะผู้ชายคนหนึ่งมันเป็นเรื่องยากมาก แล้วตอนนั้นพี่โมก็ยังเด็กด้วย จะไปเข้าใจอะไรกับความรักแบบนั้นกัน แต่ 4 ปีที่ผ่านมาพี่โมก็รักพี่นัทเหมือนคนในครอบครัวซะมากกว่าแต่มันมากกว่านั้นขึ้นไปอีก เป็นคนสำคัญที่อยากจะให้อยู่กับเราไปนานๆ ตอนอ่านช่วงที่พี่นัทขอพี่โมน่ะ เราเครียดมากเลย เป็นห่วงพี่โมมากกว่าพี่นัทเสียอีก เพราะพี่โมทำเพื่ออยากตอบแทนให้กับความรักของพี่นัท(ตอนนั้นคิดว่าถ้าเราเป็นเพื่อนพี่โมคงจะไม่ยอมให้คิดแบบนั้นแน่ๆ เพราะถ้าทำไปแล้วสิ่งเดิมๆมันจะเรียกกลับคืนมาไม่ได้ พี่โมจะทนได้เหรอถ้าฐานะพี่นัทเปลี่ยนไป อันนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ อย่าพึ่งเกลียดหรืออยากตบเรา) แต่ที่ทำเราอึ้งก็คือพี่คิม :a5: น่ากลัวอะ
ไม่ได้เกลียดพี่คิมนะคะ แค่อึ้งเท่านั้นกล้าทำไปได้ แต่ชูฮกให้เมื่อมารู้ภายหลัง อ่านมาถึงช่วงที่มาเคลียร์เรื่องกับพี่คิม ตอนอ่านก็แปลกใจกับพี่โมมาก รู้สึกเหมือนพี่โมหลงพี่คิมยังไงไม่รู้ ไม่เหมือนคนที่เกลียดเพราะถูกทำเรื่องไม่ดีเลยแถมดันไปทำเรื่องน่ารักแบบนั้นด้วยเรื่องต่างหู อ่านแล้วรู้เลยว่าพี่โมอะชอบพี่คิมแน่ๆ :a5: เพราะพี่โมไม่ได้ชอบผู้ชายในเรื่องแบบนั้น แต่ยอมให้พี่คิมทำซะงั้น (โดยความคิดส่วนตัวนะคะ ถ้าไม่ชอบจะไม่ยอมให้ทำแบบนั้นเลยอะ จะเป็นใครก็ช่าง) พี่โมบอกไว้ว่ารู้สึกกับพี่คิมแตกต่างจากพี่นัท เลยมาเทียบเรียบเรียงในสมองเลยว่า พี่นัท ในระยะ4 ปี ถึงยอมให้กอดให้จูบได้ ส่วนพี่คิมเจอไม่กี่เดือนก็ยอมให้กอดจูบแถมไปจูบเขาด้วย(ถ้าไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นซะก่อนพี่โมจะมีโอกาศจูบพี่คิมหรือเปล่าก็ไม่รู้) ถ้าไม่เรียกว่ารักว่าชอบแบบในฐานะผู้ชายคนหนึ่งแล้วจะให้เรียกว่าอะไร(พี่โมกลัวพี่คิมจนออกอาการเป็นกังวลเกินเหตุ จะทำเป็นไม่สนใจก็ได้ แต่ก็ยอมแล้วรู้สึกว่าพวกพี่เข้ากันได้อย่างประหลาดอะ) จึงทำให้ได้คิดนะคะว่า ความรักไม่เข้าใครออกใครจริงๆ แต่สงสารพี่นัทอะ พี่นัทเป็นผู้ชายที่ดีมากวิเศษมาก o13
อ่านไปอ่านมาชอบคำพูดแม่พี่โมมากตอนที่พี่โมปรึกษา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ถ้าพี่โมเลือกเดินแล้วก็ขอให้มีความสุขคะ พี่นัทอะบูชาความรักพี่นัทจริงๆ น่าเห็นใจกันทั้งสามคนคะ ไม่ว่าใครจะมาก่อนหรือมาหลังมันไม่มีผลหรอกนะมันขึ้นอยู่กับจิตใจ แม้ใครๆจะบอกให้เลือกคนที่รักเราก็ตาม ในเมื่อเจอคนที่เรารักและเขาก็รักเราก็ไม่อยากจะปล่อยมือเหมือนกัน แต่มันก็หายากนะ ตอนอ่านเรื่องพี่โมแล้ว มันเหมือนโชคชะตาเล่นตลกมากๆ อุปสรรค์คือบททดสอบของคนสองคน เราก็ไม่อยากจะพูดว่าเชียร์พี่นัท หรือเชียร์พี่คิม ถ้ามันมาจากเรื่องจริงก็คงไม่มีใครจะตอบแทนพี่โมได้ บังคับให้พี่โมรักใครก็ได้ แล้วปัจจุบันพี่นัทก็มีความสุขกับครอบครัวแล้ว ไม่รู้ว่าเลือกพี่เป้ยเพราะเหมือนพี่โม้อะป่าว(ขอโทษนะคะถ้าเสียมารยาท) แต่ก็รู้ว่าพี่นัทก็พบกับคนที่รักพี่นัทแล้วแล้วพี่นัทก็รักเขา
เห็นว่ามีภาคต่อจะตามไปอ่านอีก เหมือนเคยอ่านผ่านๆนะ แต่ลืมไปแล้วตั้งใจจะอ่านใหม่เลย
ที่โพสไปก็เป็นแค่ความคิดเห็นส่วนตัวเท่านั้นคะ ไม่ได้มีเจตนาจะสื่อให้ผิดน้ำใจกัน
สำหรับพี่โมก็เหมือนพี่น้องกันคะ เราลูกชาวอีสานเหมือนกัน คนขอนแก่นเหมือนกันเป็นกำลังใจให้พี่โมนะคะ ใครจะเห็นพี่เลวยังไงก็ตาม คนเราก็ไม่ได้เป็นคนดีหรือวิเศษเสมอไป :z2:
-
ประทับใจในความรักของพี่นัทมาก ๆ เลย แต่ก็เข้าใจคิมกับโมนะ
-
สนุกมากเรื่องนี้อ่านมานานมากมาย อ่านกี่ครั้งก้อยังไม่ลืม โมโม ๆๆนายน่ารักมาก :pig4:
ขอให้มีความสุขนะโมโมคิมๆ
-
ในที่สุดก็อ่านจนจบ....
ว่าจะเลิกอ่านตั้งแต่ตอนที่โมกลับมาจากบ้านแล้วแวะไปเคีลยร์กับคิมก่อนแล้วอ่า
อารมณ์ตอนนั้นมันแบบ "โอย....โมอย่าอาวรณ์คิมแบบนี้ซิ เราไม่อยากให้พี่นัทเสียใจเลย T^T" สะเทือนใจมาก
เราอินกับพี่นัทนะ แต่เราก็ไม่ได้โทษใครในเรื่อง เรื่องแบบนี้มันความรู้สึกล้วนๆ
แค่ทุกคนมีความสุข ไม่มีใครเดือดร้อน มันก็เป็นเรื่องที่ดี ^^
ขอให้พี่นัทมีความสุขมากๆ
ขอบคุณเจ้าของเรื่องและคนที่นำมาโพสต์ด้วยนะ o13
-
สนุกมากๆเลยค่ะ o13
-
สงสารพี่นัทมากที่สุด เกลียดโมอ่ะ T^T
-
เค้ารักนัทอ่ะ ไม่ชอบโมเลย ส่วนไอ้คิมไม่อยู่ในสายตา(เค้าขอโทษ)
-
ต้องอ่านภาคนี้ด้วย แล้วจะรู้ว่าคิมรักโม ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1795.30
-
สนุกมากๆๆๆๆๆค่ะ แบบ พูดไม่ถูก หลากรส คาดไม่ถึงจริงๆ
อยากสารภาพว่าอ่านไปซับน้ำตาไป ช่วงหลังๆ สงสารพี่นัทจับใจ
แต่อ่านๆไปก็เข้าใจพี่โม มันเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วล่ะ
ส่งนพี่คิมก็ดี เดี๋ยวจะตามไปอ่านอีกกระทู้นะฮะ
จะได้เห็นพี่คิมเด่นกว่านี้ เผื่อจะปลื้มมากขึ้น กรั่กๆๆๆๆ
-
อ่านแล้วรู้สึกสงสารนัทจัง :monkeysad:
แต่ก็เข้าใจนะว่าการที่จะรักใครไม่ใช่เรื่องง่าย
และยิ่งต้องเลือกระหว่างคนที่รักเราและดีกับเรา
กับคนที่เรารัก และมีความสุขที่ได้อยู่ด้วย
มันเป็นเรื่องที่ทรมาน :sad4: มากกกกก
นึกถึงเรื่องของตัวเองเลย เคยมีคนมารักและรอคอยเราแบบนี้ ถึง 5 ปี
จนเราตัดสินใจที่จะรับรักเค้าแล้ว แต่ยังไม่ได้บอกออกไป
(และในใจตอนนั้นก็ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าความรู้สึกที่ต่อคน ๆ นี้
คือความรัก หรือ ความสงสาร ที่เค้ารอเรามานานแล้ว)
ก็มีผู้ชายอีกคนก้าวเข้ามาในชีวิต กล้าเข้ามาทำความรู้จัก
กับคนในครอบครัว ตอนแรกเราก็ไม่ได้รู้สึกอะไรไปมากกว่ารู้สึกดีที่เค้ามาชอบ
แต่ก็แค่นั้น แต่พอนานวันไปแล้ว เราก็ไม่รู้ตัวว่าเรารักเค้าไปตั้งแต่เมื่อไร
ส่วนผู้ชายคนแรกที่เค้ารอคอยเรา เราก็ทำได้แต่เพียง ถอยห่างออกจากเค้า
(และก็ไม่ได้บอกความรู้สึกของตัวเอง ออกไป จนถึงปัจจุบันนี้ ก็ยังไม่ได้บอกเค้า)
ต่างคนต่างดำเนินชีวิตของตัวเอง เวลาเจอหน้าเค้า ก็รู้สึกเสียใจมาก เหมือนเรา
หลอกให้เค้ารอคอย เรามาถึง 5 ปี แต่เรากลับตอนแทนเค้าได้เพียงแค่นี้
เพียงแค่ความรู้สึกดี ๆ แบบคนรู้จักคุ้นเคยกันเท่านั้น ไม่สามารถเปลี่ยนมาเป็นคนรู้ใจได้
:z3:
ทุกครั้งที่เห็นหน้าก็รู้สึกเจ็บรู้สึกผิด และเสียใจ แต่พอไม่เจอก็รู้สึกห่วง อยากรู้ความเป็นไป
ปัจจุบัน 10 กว่าปีแล้ว เค้าคนนั้นก็ยังไม่มีครอบครัวเลย ยิ่งทำให้รู้สึกผิดอย่างแรง
เฮ้อ ชักเพ้อไปกันใหญ่แระ
ปล.ยังสงสัยอยู่ว่า นัท กับเป้ยไปรักกันจนแต่งงานกันได้ยังงัย
ค้างคาใจอย่างแรง :serius2:
-
ขอบคุณครับสำหรับเรื่องราวที่มาแบ่งปันกันนะครับ
แต่น่าจะมีตอนพิเศษมาให้อ่านบ้างอ่ะ
-
พึ่งอ่านจบเมื่อกี๊ สดๆ ร้อนๆ
หน่วงมาก ถึงมากที่สุด ถึงมันจะจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งทุกฝ่ายก็เถอะ แต่เรา...ไม่ยินดีกับความรักของคิมและโมเลย
มันก็ถูกที่ว่าความรักไม่มีถูก ไม่มีผิด แต่...
โม....ผิดที่เห็นแก่ตัว ไม่ได้รักพี่นัทแบบคนรักแต่ก็ไม่คิดจะปล่อยมือ เข้าทำนองไม่รักแต่กูจะกั๊ก กูไม่ปล่อย
คิม....ผิด ที่ไปยุ่งกับคนมีเจ้าของ ไม่มีสปิริต ทำตัวเป็นแมวขโมย ถึงจะบอกว่าตบมือข้างเดียวไม่ดังก็เถอะ แต่มันก็ไม่ควร ยิ่งเป็นแฟนเพื่อน แฟนคนรู้จัก โดยกติกาและมารยาท มันไม่สมควรอย่างยิ่ง
สงสารพี่นัท และก็อยากตบหัวพี่นัทหลายๆที ให้ตาสว่าง เค้าไม่รักอ่ะ เค้าไม่รัก เข้าจายม๊ายยยยยยยยยยยย ทำไม๊ ทำไม ทำไมไม่เลิกยุ่ง ไม่ตัดใจ
รักอ่ะรักได้แต่...มันก็ควรจะดูด้วยว่าคนคนนั้นมันมีค่ากับความรักของเรารึเปล่า บางที รักมาก กับ โง่มาก ก็ต่างกันแค่เส้นบางๆ เฮ้อออออ เฮ้อออออออออออ
อ่านไปๆ ก็ลุ้นให้พี่นัทตัดขาดจากโมแม่มเลย ปล่อยให้มันไปรักกันให้พอ แต่แล้วพี่นัทก็ไม่ได้ไป ยังไม่ไปไหน อาจเพราะพี่นัทไม่ได้ดังใจเลยหงุดหงิด 555
แต่สุดท้ายพี่นัทก็ได้กะเป้ยญาติโมนั่นเอง อืมมมม หาไกลๆหน่อยก็ไม่ได้นะพี่นัท(ยังแค้นแทนพี่นัทอยู่ซึ่งพี่นัทเค้าก็ไม่ได้ติดใจอะไรแล้วแต่เราอิน 555) ยิ่งตอนวันแต่งงงานโมบอกพี่นัทก้ยังมองโมเหมือนเดิม ยังรักโมเหมือนเดิม
เหมือนเดิมแบบไหนล่ะคะ แบบที่เคยๆรัก หรือรักแบบน้องชาย ถ้าแบบแรก ก็สงสารเป้ยอ่ะนะ แต่คงไม่แล้วมั๊งก็เห็นเค้ามีความสุขกันดี หมั่นไส้โมอ่ะ จนหยดสุดท้ายก็ยังจะ...นะ บอกตรงๆ แอบจี๊ดอ่ะ อย่างโม ไม่สมควรได้รักดีๆจากพี่นัท ไม่สมควรเลยจริงๆ
อิโม ชั้นเกลียดแก๊ ฮืออออออออออ T_T (ดีดดิ้นแทนพี่นัท เป็นนิสัยของคนแพ้แล้วพาล ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง...เด็ดขาด)
แต่ก็เพราะพี่นัทอีกนั่นและที่ทำให้เราเข้าใจแล้วว่า ถ้าเรารักใครๆมากซักคนนึง เราจะยอมปล่อยมือ ถ้าเค้าเจอคนที่เค้ารักจริงๆ เพราะเราอยากให้เค้ามีความสุข แม้จะต้องแลกกับความเจ็บปวดของเรา ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนเราก็จะยังรักและปรารถนาดีกับเค้าเสมอ (พิมพ์ถึงตรงนี้น้ำคลอๆปริ่มๆ ถึงกับต้องแหงนหน้าไว้กันเลยทีเดียว ฮืออออออ)
อยากบอกว่าพี่นัท คือ ลูกผู้ชายตัวจริง พระเอกที่สุดในสามโลก โคตรมีสปิริตเพราะก็กลับไปเป็นเพื่อนกับคิมได้เหมือนเดิม
อันนี้น้อมรับโดยศิโรราบเลยค่ะพี่ พี่น้ำใจโคตรงาม อยากลุกขึ้นปรบมือให้พี่จริงๆ
จริงๆเรื่องมันก็คงผ่านมานานนมแล้ว เค้าสามคนก็คงก้าวผ่านความเจ็บปวดนั้นมานานแล้วเหมือนกัน พี่นัทเองก็คงมีความสุขหายเศร้าไปชาติกว่าแล้ว ถ้ามองย้อนไปอาจจะนั่งยิ้มและคิดว่า กูนี้พระเอกดีแท้ ก็ได้ จริงๆ เราก็ควรจะยินดีกะทุกๆคนที่มีทางเดินเป็นของตัวเอง แต่ตอนนี้บอกตามตรง ยังสะเทือนใจไม่หาย
เฮ้อออออออออออ คงต้องปล่อยเวลาซักพัก แล้วคงจะดี
แต่ก็ยังยืนยันคำเดิม ว่าความรัก ไม่มีถูกไม่มีผิด ไม่มีใครบังคับใจให้รักหรือไม่รักใครได้ คนไม่เคยเจอกับตัวเองอาจประณามด่าว่า โมกับคิม
แต่คนที่เคยเจอมาแล้วก็คงจะเข้าใจ ส่วนเรานั้นไม่เคยเจอและไม่อยากเจอและแอบประณาม โมและคิม แต่ก็พยายามที่จะเข้าใจ
และคิดว่าซักวันคงจะเข้าใจได้ดีกว่าวันนี้
สุดท้ายที่อยากจะบอก "รักพี่นัท พี่นัทจะอยู่ในใจเสมอ ขอให้พี่นัทมีความสุขมากๆ กับความรักที่ดีๆ ตลอดไปค่ะ"
สุดท้ายก็ยังหายใจเข้า หายใจออกเป็นพี่นัทอยู่ดี กร๊ากกกกกกกกกก
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวค่ะ
-
ทำไมต้องจบแบบนี้ด้วยอ่ะ ไม่อยากให้จบแบบนี้เลย สงสารนัท เกลียดคิม มาทีหลัง เกลียดใจของโม สงสารนัท เหมือนถูกแย่งคนรักเลยอ่ะ เสียใจ
-
สงสารทุกคนเลย ไม่ว่าจะเป็นโม นัด หรือคิม
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นี้
-
ชีวิตไม่ใช่นิยาย ที่อยากจะให้คนนั้นคู่กับคนนี้ แต่อ่านไปมันก็เกิดอารมณ์หลายๆอย่างนะ ไม่ชอบใจในนิสัยของคนหลายๆอย่าง
แต่...เพราะมันเป็นชีวิตจริง ไม่ใช่นิยาย มันจึงไม่ได้สวยงามหมดจด แต่มันก็สวยงามในแบบที่มันเป็น
:กอด1:
-
เค้าว่าความรักมันไม่เข้าใครออกใคร
ก็คงจะจริงอย่างเค้าว่าอ่ะเนอะ
เรื่องนี้อ่านแล้วสงสารทุกคนเลยนะ แต่ความรักมันก็ขึ้นอยู่กับหัวใจเท่านั้นแหล่ะ
ถ้ามีคนที่สมหวัง ก็ต้องมีคนที่ผิดหวัง ซึ่งไม่ใช่เรื่องผิด
แต่คู่ของคิมโมคงเป็นคู่ที่มันส์น่าดู คิมก็ดูแรง โมก็ใช่ย่อย ฮ่าๆๆๆ
น่ารักมากๆ เห็นมีกระทู้เฉพาะกิจด้วย เดี๋ยวจะไปตามอ่านต่อ อิอิ
ปล. ขอให้คิมโมรักกันไปนานๆนะจ๊ะ กว่าจะรักกันได้ช่างยากแท้
เพราะฉะนั้น ขอให้รักกันมากขึ้นมากขึ้นในทุกๆวันนะ ^^
-
เป็นเรื่องที่ทำให้เราร้องไห้หนักมากที่สุดในรอบปี
ปีนี้อ่านนิยายไปตั้งไม่รู้กี่เรื่อง แต่เรื่องนี้ร้องไห้หนักจริงๆ
ขณะพิมพ์ไปน้ำตาก็ยังไหลอยู่เลย เศร้าจริงๆค่ะ
สงสารทั้งสามคนนะ แต่ก็จบด้วยดี
ดีใจกับทั้งสามคนที่มีทางออกที่ดีที่สุดค่ะ
แล้วก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆสุดแสนประทับใจค่ะ :กอด1:
-
ลืมบอกไป คนอื่นจะว่ายังไง
แต่ยังไง เราก็รัก"ตาหวาน"ของพี่นัทเหมือนกัน
เราเข้าใจการกระทำของพี่โม อาจไม่เข้าใจทั้งหมด
แต่สิ่งที่พี่โมทำดีกับทุกฝ่ายที่สุดแล้ว
และพี่นัทกับพี่คิมก็ได้รับสิ่งตอบแทนที่ดีที่สุดเช่นกัน
*ปาดน้ำตาวิ่งออกจากกระทู้อีกรอบ*
ทำไมเราร้องไห้หนักขนาดนี้ ตาบวมเลยจริงๆนะ :o12:
-
หน่วงอย่างแรง :m15:
-
เศร้า สุข เสียใจ มันความรู้สึกไหน กันแน่ อ่าน แล้ว เศร้า ๆ ใจ อะคับ อยากให้ทุกคนสมหวัง จริง ๆ ในรัก คับ
-
ผมคิดว่าผมเป้นอีกคนละครับที่อิน เพราะชีวิตผมเหมือนกับพี่นัดแต่ผมทำกับเขาคนนั้นทุกอย่างเช็ดตัวเวลาเป้นไข้เทคแคร์เขาทุกอย่างนอนกอดกันทุกครั้งที่มีโอกาสได้นอนร่วมกัน จนเพื่อนทุกคนแซวผมสองคนว่าเป็นผัวเมียกัน แต่ผมไม่เคยบอกรักเขาเพราะผมกลัวเขารับไม่ได้เราอาจจะไม่เหลือแม้ความเป็นเพื่อน ซึ่งมันอาจจะทำให้ผมรับไม่ได้ ผมไม่เคยถามว่าสถานะนั้นคืออะไร แฟนหรือเพื่อนสนิท ผมรุ้ว่าผมรุ้สึกยังไงกับเขาความสัมพันธ์เราคืออะไร ทุกวันนี้ผมและเขายังรักษาที่ๆๆๆตรงนั้นสำหรับกันและกันไว้คอยเทคแคร์ดูแลเขาโดยที่ไม่ต้องถามว่าในฐานะอะไร จนทุกวันนี้น่าจะแปดปีละครับกับความสัมพันธ์ แต่ห่างกันเพราะเรียนคนละที่ครับ เขาอาจมีแฟนของเขาแต่ทุกครั้งที่เราเจอกันความรุ้สึกว่าเราต้องเทคแคร์เขายังอยู่ ชีวิตผมก้เหมือนพี่โมหลายอย่างๆลาออกจากมหาวิทยาลัยผมก็ลาออกจากมหาวิทยาลัยของผม ผมย้ายมาเรียนรัฐศาสตร์รามคำแหงในเทอมสองผมร้องให้แต่ร้องไม่ออกแบบเข้าใจความรู้สึกมากตอนไปลาออกที่มหาลัยจำรอยยิ้มและคราบน้ำตาของครุบาอาจารย์และเพื่อนๆได้ดีครับ ชีวิตคนๆผมยอมรับว่ามันไม่อาจใช้แค่คำว่ารักมาตัดสินได้อย่างเดียวครับ มันอาจจะเป้นไปตามเหตุปัจจัยสภาพแวดล้อมและวิบากของใครของมัน ผมก้มีแฟนชื่อกาฟิวเป้นแฟนคนแรกและคนเดียวของผม เป็นคนละคนกับไอ้คนกับคนที่ผมกล่าวถึงนะครับ ฟิลเป้นคนแรกและคนเดียวที่ผมขอเป็นแฟนเขาตอบรักผม ในวันที่14 02 2009 เมื่อเขาไปต่อ มจธ เขาก็ตัดขาดการติดต่อกับผมทุกประการ แม้ผมจะเจอเฟชบุคเขาขอเป้นเพื่อน เขาเองไม่รับแอ้ดผมๆเองก้เข้าใจตามสัญชาตญาณรักแท้แพ้ใกล้ชิดเขาคงมีความสุขกับคนที่พร้อมให้ความสุขเขาในปัจจุบัน หากเขาผ่านมาอ่านคอมเมนให้เขารุ้ด้วยว่าผมจะรักเขาตลอดไปและตลอดไป :n1:
-
ขอบคุณครับ ที่เขียนเรื่องนี้มาให้ได้อ่านนะครับสนุกมากๆจนแทบจะไม่ได้พักเลยนะครับ
-
อ่านแล้วชื่นชมความรักของนัทจริง ๆ รักมั่นคง หาคนอย่างนี้ยากมาก
แล้วก็ปรบมือให้กับความซื่อสัตย์กับใจตัวเองของโม ถ้าโมไม่ตัดสินใจ
เลือกอย่างนี้คนที่ทุกข์มีอย่างน้อย 3 คน
อ่านภาคนี้จนจบยังมองไม่เห็นว่าคิมรักโมได้ไง ปิ๊งตรงไหน และคิมน่ารักตรงไหน
เพราะในภาคนี้พี่เชียร์นัทสุดใจ และแอบคิดว่าปอด์นหลงรักโมด้วยละมั้ง สงสัยจะมี
เฉลยภาคต่อไป ต้องตามไปอ่านอย่างไว
แต่ที่แน่ ๆ ขอให้โมกับคิมรักและดูแลเอาใจใส่ซึ่งกันและกันตลอดไปนะจ๊ะ
ขอบใจที่แบ่งปันเรื่องราวดี ๆ :pig4:
อีกนิดชอบความขี้อ้อนของโมจัง น่ารักมากมาย :man1:
-
พี่โม เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อ่านงานเขียนพี่โม
ปกติไม่อ่านเรื่องเศร้า แต่อ่านเรื่องนี้จนจบ เศร้าไปหลายวัน :mew6:
เข้าใจพี่โมนะคะเพราะความรักมันบังคับกันไม่ได้จริงๆ
เป็นกำลังใจให้พี่โมนะคะ เขียนตอนพิเศษบ้างเด้อ
คิดฮอดหลาย :mew1:
-
อ้าววว เวงแระ ไม่ลงเอยกับนัทเหรอ แปววววว จบกัน
-
อยากให้มีภาคต่อ
-
ความรักบังคับไม่ได้ คนที่ใช่แต่ไม่ได้รัก คนที่รักแต่ไม่ใช่ บางครั้งแม้เราอยากจะวางใครสักคนไว้ในสถานะที่เราต้องการ
แต่บางทีถ้าใจเรามันไม่ทำตาม มันก็ไม่มีทางเป็นอย่างที่เราต้องการได้ ตั้งแต่แรกแล้วที่เราอ่านเราเข้าใจเลยว่า
สถานะของพี่นัทที่โมวางมาตลอด คือ คนในครอบครัว โมถึงไม่อยากมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนัท ในขณะที่คิมคนที่พึ่งเจอกันได้ไม่นาน
แม้จะขัดขืนในทีแรก แต่สุดท้ายโมก็สมยอม บางทีมันก็เหมือนกับว่าโมให้ความสำคัญกับพี่นัทมากกว่า เพราะโมไม่อยากสูญเสียพี่นัทไป
เลยไม่อยากก้าวข้ามความสัมพันธ์ที่สุดท้ายอาจนำไปถึงการเลิกรา แต่โมก็รักคิมมากพอที่จะเสี่ยงเดินจับมือไปพร้อมกับคิม
ดีใจที่พี่นัทได้กับเป้ย แม้จะไม่รู้ว่าพี่นัทเห็นเป้ยเป็นตัวแทนโมรึป่าว ภาวนาให้ไม่เป็นอย่างนั้น และขอให้ความรักของทั้งคิมโม และ
เป้ยนัท มีความสุข อยู่ด้วยกันไปตลอด
ขอบคุณโมโมสำหรับเรื่องเล่าค่ะ เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่นะคะ รักกันไปตลอดเลยนะคะ ว่างเมื่อไหร่ก็มาอัพเดทข่าวคราวบ้างนะคะ
ข่าวของพี่นัทด้วยยิ่งดี คริคริ ฝากส่งกอดพี่นัทเจ้าเป้ยกับหนูอเลน ส่งหอมฟอดใหญ่ให้โมโมด้วย ฝากตบบ่าคิมคิมสักป้าบบ
โทษฐาน หมั่นไส้ส่วนตัว ครึครึ
-
อ่านถึงตอนที่ 80 ยังไม่จบดี คำถามคำเดียว ที่ผุดขึ้นมาในหัว เมื่อไหร่ โม แม่งจะปล่อยพี่นัท
รักก็ไม่ได้รัก (คิดเอาเองหนะจากที่อ่านมา)
ปลดปล่อย พี่เค้าให้ไปหาความสุขจากคนที่ให้เค้าได้ และรักเค้าจริงดีกว่าไหม(ใช้คำได้ ตอนแรกว่าจะเขียนว่าปล่อย แต่รู้สึกเอาเองว่า ปลดปล่อยเนี้ยเหมาะแล้ว ฮ่าๆๆๆ)
เห็นแก่ตัวหว่ะ (แม้โมจะบอกมาตลอด ว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัวครับ.... คนอ่านเลยย้ำให้อีกที่ว่า ..ถูกต้องแล้วที่คุณคิดว่าคุณเป็น)
ฉันใส่อารมณ์มากไปไหมเนี้ย ฮ่าๆๆๆ
-
โม หลอกตัวเองมาตลอด ว่ารักพี่นัทแบบพี่น้อง ความจริงก็แค่ กั๊ก กลัวตัวเองจะไม่มีคนเอาใจ
กลัวว่าคนดี ๆ อย่างพี่นัทจะไปจากตัวเอง
จนเจอคิม คนที่โดนต่อม โดนกิเลสสุด ๆ ถึงรีบถีบหัวส่ง
การ(ไม่ตั้งใจ)หลอกให้คนดี ๆ คนนึงรอ 7 ปี คงสนุกสินะ คงชอบมากสินะ
สงสารนัทสุดใจครับ
ไม่ได้เกลียด คิม กับ โม นะครับ เพราะชีวิตเป็นของใครของมัน
*****เราไม่อาจตัดสินได้ ถ้าเราไม่เจอด้วยตัวเอง*****
******รักเขาเถอะครับ ถ้าทำได้ เพื่อตอบแทนคนที่รักเราจนสุดหัวใจ*******
-
เพิ่งอ่านจบค่ะ อ่านมาตั้งแต่เมื่อวาน หน่วงจิตที่สุดเลยค่ะ แอบอู้งานอ่านด้วย :m29:
เกือบจะเลิกอ่านไปกลางคันแล้วตอนที่คิมได้กับโมน่ะ แบบว่าตอนนั้นจิตตก กลัวแทนโม สงสารนัท อยากตบคิม อารมณ์ประมาณนั้น แต่มานึกได้ว่ามันคือเรื่องเล่า เลยบังคับตัวเองอ่านให้จบ แล้วพออ่านจบก็คิดว่า ดีแล้วที่เราอ่านจนจบ อย่างน้อยเรื่องราวก็คลี่คลาย เราไม่ชอบเรื่องรัก3เศร้า โดยเฉพาะคนมาทีหลังมาเป็นมือที่ 3 แต่เราเข้าใจโมนะ
ชีวิตจริงยิ่งกว่านิยาย ขอให้โมกับคิมรักกันไปนานๆ นะ
ว่างแล้วจะตามไปอ่านภาคต่อค่ะ ต้องเคลียร์งานที่แอบอู้มาอ่านละนี่ :bye2:
-
เย้ๆๆ เข้ากระทู้ได้แล้ว ดีใจเป็นที่สวดอะ ไม่ได้เข้ามาทักทายกี่ปีแล้วนี้
2-3-4-5 เวงอร์เนาะ ฮี่ๆๆ คิดถึงทุกคนมากมายนะครับ
ดีใจที่กลับมากี่ทีก็ยังมีคนอ่านอยู่เนาะ เรื่องบ้าบอคอแตกของผมหนิ
และไอโมก็ยังโดนด่าอยู่เหมือนเดิม ฮ่าๆๆๆๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่โกรธ มันผ่านมานานมากมากแล้ว
รู้สึกคิดถึงจังเลยครับ
นายแตงโมสุดหล่อล้ำเลิศในปฐพีเองครับ ฮิฮิ
ป๋อหล๋อ. พอดี userผมเข้าไม่ได้อะครับ เข้าไม่ได้มาหลายปีแล้ว ตั้งแต่คราวมาส่งข่าวว่าบ้านโดนน้ำท่วมนู้นเลย ขอบคุณแอดมินเล้าเป็ดนะครับที่ช่วยแก้ให้ :mew1:
ป๋อหล๋อ2 ไอโม ของไอคิม สบายดีมากๆเลยครับ ส่วนไอคิมของไอโมของสบายดีครับ แต่รู้สึกไอคิมมันจะแก่ลงนิดๆนะ แต่ผมยังหล่อเหมือนเดิม หุหุ จุ๊บๆครับผม
-
ผมอ่านเรื่อนี้ล่าสุด ประมาณปลายเดือนมีนา ตอนนี้จะปีใหม่แล้วเลยเข้ามาอ่านอีก
เรื่องนี้เป็น 1 ใน 5 เรื่องที่ผมชอบที่สุดเลย
เป็นเรื่องเดียวที่ตอนจบไม่เหมือนใครด้วย สำหรับผมนะ ฮ่าๆ
:katai2-1:
-
โม หลอกตัวเองมาตลอด ว่ารักพี่นัทแบบพี่น้อง ความจริงก็แค่ กั๊ก กลัวตัวเองจะไม่มีคนเอาใจ
กลัวว่าคนดี ๆ อย่างพี่นัทจะไปจากตัวเอง
จนเจอคิม คนที่โดนต่อม โดนกิเลสสุด ๆ ถึงรีบถีบหัวส่ง
การ(ไม่ตั้งใจ)หลอกให้คนดี ๆ คนนึงรอ 7 ปี คงสนุกสินะ คงชอบมากสินะ
สงสารนัทสุดใจครับ
ไม่ได้เกลียด คิม กับ โม นะครับ เพราะชีวิตเป็นของใครของมัน
*****เราไม่อาจตัดสินได้ ถ้าเราไม่เจอด้วยตัวเอง*****
******รักเขาเถอะครับ ถ้าทำได้ เพื่อตอบแทนคนที่รักเราจนสุดหัวใจ*******
เหนด้วยครับคงไม่ไปอ่านคิมโม รับไม่ได้
-
นัทดีเกินไปสำหรับคนชื่อโมจริงๆดีแล้วล่ะที่ไม่ได้กัน จริงๆอยากให้นัททำอะไรที่เปนการตอบแทนโมให้สาสมบ้างนะ
-
โห่ คุณโมครับ ผมอ่านจบเเล้วผมเกลียดการกระทำของคุณมากเรยครับ ตอนเเรกๆ ที่คุณบอกว่าเหนแก่ตัวผมไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ พออ่านจบ "ผมเกลียดคุณ" ผมนิยามว่า คุณคือดอกไม้สีทองครับ คหสต. (อย่าด่าผม ผมแค่คิดอย่างนั้น)
-
ตรงกับชีวิตจริงมากๆเลยคับ เรื่องนี้ ^.^
แต่ในชีวิตจริงของผม ตอนนี้ เลือกคนแบบ พี่นัท นะ
อาจจะแตกต่างกับในนิยาย
และเวลานี้ ผมก็พูดได้เต็มปากว่า
"รักเค้าแบบคนรัก" ไม่เหมือนช่วงแรกๆ
ยังคงสับสนว่าเรารักเค้าจริงหรือเปล่า???
หรือเราแค่ต้องการใครสักคนมาอยู่ข้างกาย ซึ่ง
เค้ารับเราได้ทุกอย่าง ยอมรับในสิ่งที่เราเป็น
และมันก็ดีมากๆด้วยสำหรับผม แบบว่า
เราไม่ต้องมานั่งลุ้นว่า เค้าจะทำให้เราเสียใจเมื่อไหร่
และ "คิม" ในชีวิตจริงของผม ก็แต่งงานกับผู้หญิงที่ทางบ้านเค้าจัดมาให้คับ
เพราะทางบ้าน เค้าไม่ยอมรับ เรื่อง ชาย-ชาย แบบนี้
ผ่านไปละ 6 ปี แล้วนิ เหอออออ
ขอบคุณ ผู้แต่งมากๆนะครับ
มันทำให้นึกถึงเรื่องเก่าๆของผมเลย (เหมือนการอ่านไดอารี่เรื่องของตัวเอง)
อินมากจริงๆ อ่านแล้วน้ำตาร่วงเลยคับ บอกเลย
ผมเข้าใจความรู้สึก ของทุกๆคอมเม้นเลยนะคับ ที่ต่อว่าการกระทำของโม
ไม่ว่าจะเป็น ความเห็นแก่ตัว ความโลเล ฯลฯ
แต่พวกคุณเชื่อมั้ย??? ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นกับพวกคุณจริงๆ
คุณก็จะทำแบบโมเหมือนกัน แต่ขึ้นอยู่กับว่า
คุณจะเคลียหัวใจได้เร็วเท่าไหน แค่นั้นเอง
ซึ่งอาจจะ เร็วกว่า หรือ ช้ากว่า โม ก็ได้
-
อิจฉาพี่โมจัง มีแต่คนรัก แต่ผมสิ ไม่มีใครเลย คุณทำให้ผมรักและศรัทธาในความรักของพี่นัท จะมีคนดีๆแบบนั้นมารักผมบ้างมั้ยนะ
-
อยู่ในนี้มาก็นาน เพิ่งได้อ่าน เห้อ! สงสัยป๋มจะด้านชากับเรื่องนี้แล้ว (ป๋มโตมากับบอร์ดนี้ แล้วก็เคยหายไปช่วงนึง เพราะใจรับอะไรแบบนี้ไม่ไหว เรื่องจริงก็หนัก)
ไม่ลงความเห็นกับรักนี้นะงับ แต่พี่นัทเป็นคนที่บริสุทธิ์มาก ให้เกียรติกับคนที่ตัวเองรัก เป้ยโชคดีมากที่ได้สร้างครอบครัวกับผู้ชายคนนี้
สรุป Time line ของ "(เรื่องเล่า)ที่นายทำ...นี่เรียกว่ารัก ...งั้นเหรอ" (คือ ป๋มอายุน่าจะพอ ๆ กับมดนะ ถ้าลงเทียบดู)
1876 = นัทเกิด
1980 = โม คิม เป้ย เกิด
1987 = มดเกิด
1995 = 15 โม เจอ นัท คู่แค้น (สายสามัญ สู่ สายอาชีพ)
1997 = 17 ตอนดูหนัง แสนผูกพัน
1999 = 19 พบคิม จุดเปลี่ยน โม คิม (ลาก่อนขอนแก่น มุ่งสู่กรุงฯ) นัท เจอ เป้ย
2002 = 22 นัท แต่งกับ เป้ย ปีที่ 7 ที่นัท เจอ ตาหวาน ลาความสัมพันธ์อันขมขื่น
โมย้ายไปอยู่กับคิม นัทเรียนโท US ไปกับเป้ย
2004 = 24 เอเดน ลูกเป้ย นัท คลอด คล้ายโม
2005 = 25 โม คิม ไป US เยี่ยม นัท เป้ย กับ เอเดน
2006 = 26 ปีที่ 4 กับชายคา คิม โม
ปอนด์ ไป UK โย ตี้ แซนด์ ทำงานไทย
วิทย์ ไป JPN ทำงานบริษัทรถ JPN
แพท ทำงานค่ายเพลงไทย ไม่ถูกกับ คิม
2016 = ถ้ายังเป็น คิม โม ก็จะเป็นปีที่ 14 แล้ว
-
หากเรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง เลือก นัท แน่นอน ..4 ปี พิสูจน์ได้ดีที่สุด ดูแล ปกป้อง เอาใจใส่ อบอุ่น ถึงจะอ่านจบแล้ว ขอยอมรับตามตรงว่า...ไม่ปลื้ม โม และ คิม ขอโทษนะครับ...
-
เราว่าโมกะคิมอ่ะ ถูกต้องแล้วล่ะ
เพราะนัทกะโมอ่ะ ใกล้ชิดกันมาตั้ง 4 ปี
ถ้าโมมองนัทแบบคนที่รักจริงๆ คงไม่ต้องนานขนาดนี้หรอก
ขนาดจะให้เป็นของนัท โมยังจะให้เพราะความเห็นใจเลย
แต่กับคิมมันไม่ใช่ มันมองตา รู้ใจ รู้สึกแบบเดียวกัน
มันปฏิเสธไม่ได้ เพราะโมรู้ ว่าหัวใจ ตัวเอง อยู่ที่ใคร
แล้วถ้าโมเกิดมีอะไรกับนัท คบกับนัทโดยที่ไม่ได้รักแบบนั้น
ความรักของสองคนนี้ มันจะอยู่ได้ไหม นัทจะเป็นคนที่เจ็บที่สุด มากกว่านี้
ps.ชอบมากเรื่องนี้ อ่านมาล้านรอบ อิอิ
-
ความรักออกแบบไม่ได้จริงๆ เลือกแล้วไม่เสียใจ....ขอบคุณที่แชร์ให้อ่านนะครัช
-
อ้ายยยยยย แซบบบบบบอ่าาาาาาาา
-
เข้ามาอ่านตอนตี4
ผ่านไป 13 ปีแล้วหรือนี่ นานจัง คิดถึงบรรยากาศตอนนั้นเนอะ
-
^
^
^
^
:z13:
ไม่ได้เล่นจิ้มตูดกับคนเขียนมานานเหมือนกัน
เกือบ 10 ปีที่ห่างหายไปจากบ้านหลังนี้
-
เรื่องของโมเป็นหนึ่งในเรื่องที่ชอบมากๆเรื่องหนี่งเลยคะ ขอให้ทั้งสองคนมีความสุขมากๆนะคะ
-
ขณะนี้ปี 2021 (พ.ศ. 2564) ช่วงโควิดระลอก3 กำลังระบาด เรื่องนี้เป็นแนวYเรื่องแรกที่อ่านตั้งแต่เริ่มรู้ตัวว่าตัวเองชอบผู้ชาย เคยอานจบมาแล้ว 2รอบ เคยถึงขนาดยอมปริ้นท์แล้วเข้าเล่มไว้อ่านด้วยซ้ำ (แต่สุดท้ายทำลายทิ้งเพราะกลัวที่บ้านรู้) บอกตรงๆว่ารู้สึกชอบและอินกับเรื่องราวมากๆ อนาคตอาจจะจำชื่อเรื่องไม่ได้ แต่ว่าชื่อของ “คิม” กับ “โม” คงจะไม่ลืม เพราะนี่ผ่านมาสิบปีกว่าแล้วกลับมาอ่านได้ก็เพราะสองชื่อนี้ (ใช้สองชื่อนี้เสิร์จหาชื่อเรื่องเอา) ขนาดแอคเคาท์เก่าตัวเองยังจำไม่ได้ แต่จำชื่อสองชื่อนี้ได้ อ่านแล้วก็เศร้าตามและมีความสุขตาม และถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ตอนเข้ามหาวิทยาลัยก็อยากจะเลือกไปเรียนที่นั่นมั่งจัง ตอนนี้ไม่รู้มีใครยังอ่านเหมือนกันบ้าง
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากครับ น่ารักมากจริงๆ