หัวข้อ: [เรื่องสั้น รับวันแห่งความรัก] เวลาที่เริ่มเดินอีกครั้ง............ (ภาคต่อ)

[ExecutioneR]

ภาคแรกของท้องฟ้ากับก้อนเมฆ

.

.

.



ผมเคยรักเขามาก และเมื่อเราสองคนต้องห่างไกลกัน ผมคิดว่าผมจะเลิกรักเขาได้เหมือนกับที่คนรอบข้างผมเคยพูดเคยอ้างว่าเป็นแบบนั้นเมื่อพวกเขาเลิกกับแฟน และน่าแปลก ที่ผมเองก็เคยคิดว่าผมทำแบบนั้นได้จริงๆ

แต่ทว่า ความเป็นจริงในความฝันของความเป็นจริงของผม ก็ปลุกให้ผมได้รู้ตัวว่า ไม่ว่าเราสองคนจะห่างหายจากกันไปนานเพียงไร ไม่ว่าเราจะอยู่ห่างกันไกลขนาดไหน และไม่ว่าผมจะหลอกตัวเองมากเท่าใด...........................



ผมก็ยังคงรักเขาอยู่เสมอ.......................



คงเช่นเดียวกับความเป็นจริงที่ว่า ทุกครั้งที่คนตัวเล็กๆอย่างผมแหงนหน้าขึ้นมองดูท้องฟ้า ผมจะเห็นก้อนเมฆ ที่ลอยอยู่เกลื่อนเคียงคู่กับท้องฟ้าผืนกว้าง และมันแสดงออกให้เห็นว่าความรักและความผูกพันของท้องฟ้ากับก้อนเมฆนั้นจะไม่มีวันจางหายไปจากโลกนี้ ตราบจนกว่าชีวิตของคนๆหนึ่งคนนี้จะหมดลง เท่านั้นเอง...........................

[ExecutioneR]

(๑)


ผมรู้ ว่าผมรักเขามาก แต่ผมก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลย ว่าผมจะรักเขามากมายขนาดนี้................. จนวันที่ผมต้องเสียเขาไป


เขาเลือก ที่จะเดินไปตามเส้นทางของเขา และเส้นทางสายใหม่ของเขานั้น เขาคงไม่ต้องการให้มีผมเดินเคียงข้างเขาอีกต่อไป


ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมามันคงมากจนเกินพอสำหรับคนที่เคยมั่นใจในตนเองและเชื่อมั่นว่าตัวเองสามารถฟันฝ่าทุกอย่างไปได้ แต่แท้จริงแล้ว เขาคนนั้นยังคงต้องมีผมคอยดูแลอยู่ข้างกายเสมอมา


เหมือนกับพระอาทิตย์ที่สาดแสงแรงกล้าอยู่บนท้องฟ้า แต่ทว่าก็คงไม่มีวันใด ที่พระอาทิตย์ดวงนั้นจะไม่ถูกเมฆมาคอยบดบัง


เขาตัดสินใจเดินจากผมไปด้วยความคิดที่ว่า เขาอยากจะต่อสู้ต่อไปตามลำพังโดยไม่มีผมต้องมาคอยดูแล เขาอยากจะมีชีวิต มีเส้นทางเดินของเขา ที่จะลากยาวต่อไปด้วยพื้นฐานของความรักความและห่วงใยที่ผมเคยมีให้


ผมรักเขามาก มากเสียจนผมยอมที่จะให้เขาเดินจากผมไป
ผมเคารพในการตัดสินใจของเขา เมื่อเขาบอกว่าเขาไม่ต้องการผมแล้ว ผมก็ยอมที่จะเป็นฝ่ายถอยออกมา
และ ผมเชื่อในตัวเขา ผมเชื่อในตัวตนของคนๆนี้ และเชื่อ....... ในความรักที่เราเคยมีให้กัน เชื่อในความรักที่ผมเคยมีให้เขา ผมจึงพร้อม ที่จะให้เขาก้าวเดินออกจากชีวิตผมไป ถึงแม้ว่าหลังจากการตัดสินใจครั้งนั้น จะทำให้ผมไม่ได้คุย และแทบไม่ได้รับข่าวสารใดๆจากเขาอีกเลยก็ตาม...........



เมื่อพระอาทิตย์ ลาลับหายไป ความมืดมิดและหนาวเหน็บก็เข้ามาปกคลุม
ก้อนเมฆ ที่เคยลอยประดับฟ้าสีคราม ก็คงสะสมความทุกข์ไว้หนักอึ้ง จนต้องมลาย ร่วงหล่นกลายเป็นฝน ตกลงสู่พื้นดิน

ท้องฟ้า ไม่ใช่ที่อยู่ของก้อนเมฆอีกต่อไป

เหล่าเศษเล็กเศษน้อยของก้อนเมฆที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ก็ไม่สามารถลอยประดับเป็นสีสันให้ท้องฟ้าได้อีกแล้ว แต่เป็นได้แค่เพียง เศษเสี้ยวของความทรงจำที่คงหลงลอยอยู่อย่างอ้างว้างและโดดเดี่ยว ไร้ที่พักพิง ไร้ชีวิตชีวา และไม่มีค่าใดๆแก่การแหงนมองดู

[Junrai_Hyper™]

เป็นกำลังใจให้เสมอครับ

 

[มูมู่น้อย]

"เมื่อพระอาทิตย์ ลาลับหายไป ความมืดมิดและหนาวเหน็บก็เข้ามาปกคลุม
ก้อนเมฆ ที่เคยลอยประดับฟ้าสีคราม ก็คงสะสมความทุกข์ไว้หนักอึ้ง จนต้องมลาย ร่วงหล่นกลายเป็นฝน ตกลงสู่พื้นดิน

ท้องฟ้า ไม่ใช่ที่อยู่ของก้อนเมฆอีกต่อไป"

เพราะจังเลย  เปรียบเทียบดีจัง  ชอบมาก  เรื่องนี้ดูเหมือนจะเศร้านะเนี่ย  เป็นกำลังใจให้เหมือนกันคะ 

[THIP]

แค่ตอนแรกก็ประทับใจ น้ำตาคลอแล้ว   
เป็นกำลังใจให้เช่นกันค่ะ 

[No_ProMises]

ซึ้งอ่ะคับ ฮือออ

สู้สุ้ นะค๊าบบบบ

[inimeg]

หนึ่งกำลังใจ......

เฮ่อ... กำลังฟังเพลงนี้พอดีเลย

ซึ้งจนน้ำตาแทบไหล

Wise........ man..... says......
Only fools.... rush... in......
But I can't.... help..........
falling in love.......
with.... you......

[abcd]

   ซึ้งอีกแย้วว 

[oaw_eang]

มาต่อแล้วเหอ

ดีใจจังเลย  เจ้ชอบคุณนักเขียนคนนี้อะ  สไตล์การเขียนอ่านแล้วเพ้อๆ ฝันๆ 

ชอบๆๆๆๆๆๆๆ

มาต่อเร็วนะ  เจ้จะเข้ามาตามอ่านเรื่อยๆ

ปล.  ชอบสไตล์การเขียนจริงๆ นะ  สำนวนไพเราะ อ่านลื่นดี  คำสวย  ความหมายกินใจ  ขอบอกอีกที่ว่าชอบ 

[ExecutioneR]

(๒)


ด้วยเหตุและผลที่มีมากมาย ที่ได้ทำให้เราเลิกรา ไม่อาจจะคืนย้อนมา เวลาของเราหมดแล้ว..........

แม้ตั้งแต่นั้นจะมีใครๆ ผ่านเข้ามาในความเงียบเหงา แต่ในใจยังมีเรื่องราว ช่วงเวลาที่ฉันมีเธอ


เก็บเธอไว้.............. ข้างในจนลึกสุดใจ ได้คิดถึงเธออีกคราว เมื่อวันที่เหงาจับใจ ไม่มีใครฉันยังมีเธอ


ไม่อาจจะรู้ว่าเธออยู่ไหน อยู่ยังไงเมื่อเราจากกัน ที่ผ่านเลยไปเนิ่นนาน เธอลืมรึยังไม่รู้

รู้เพียงอย่างเดียวว่ายังมีเธอ อยู่ในความทรงจำกับภาพเดิมๆ วันที่เคยมีกัน อยู่ในใจอย่างนี้มานาน.........






“เมฆ หลับอยู่รึเปล่า” เสียงของพ่อที่เรียกผมอยู่หน้าห้องปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์และรีบชันตัวขึ้นนั่งทันที

“เปล่าครับ” พ่อเปิดประตูเดินเข้ามานั่งอยู่ปลายเตียงแล้วหันไปมองเครื่องเล่นเพลงที่กำลังดังอยู่ตรงมุมห้อง ผมเห็นพ่อส่ายหน้านิดๆจึงรีบคว้ารีโมทที่วางอยู่ข้างๆหมอนมากดปุ่มหยุดมันซะ

“พ่อมีอะไรรึเปล่าครับ” ผมแสร้งทำท่าหาว บิดขี้เกียจและขยี้ตาเพื่อเป็นการปกปิดหยดน้ำใสๆที่ขอบตาของผม

“ไม่มีอะไรหรอก” พ่อหันมามองหน้าผมอีกครั้ง “แค่จะมาถามเพื่อความแน่ใจ ว่าลูกพร้อมแล้วแน่นะ”

“ครับ ผมพร้อมแล้ว” ผมตอบกลับไปด้วยความมั่นใจ แต่พ่อกลับหลับตาลงแล้วส่ายหน้าเบาๆ

“เมฆแน่ใจนะ ว่าสิ่งที่เมฆกำลังจะทำนี่ เมฆรู้ตัวแล้วว่าทำเพื่ออะไร และเพื่อใคร” พ่อถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่นอีกครั้ง และนอกจากนั้นยังมีสายตาที่มั่นคงและดุดันทะลุทะลวงมาที่ผม ราวกับเพื่อที่จะควานหาคำตอบที่แท้จริงและถูกต้องให้ได้

ใครๆก็กลัวพ่อของผมกันทั้งนั้น โดยเฉพาะเวลาที่พ่อทำสีหน้าและแววตาแบบนี้


แต่ไม่ใช่ผม............... ไม่ใช่ผมในวันนี้


“ครับ ผมรู้แล้ว ว่าที่ผมทำนี่ก็เพื่อเราสองคน เพื่อพ่อ และเพื่ออนาคตของผมเอง คราวนี้ผมจะไม่หลงทางอีกแล้วครับ” ผมตอบกลับไปด้วยความหนักแน่นเช่นเดียวกับความหนักแน่นเมื่อตอนที่พ่อถามมา


ลูกพ่อก็ต้องได้เชื้อพ่อมาบ้างอยู่แล้ว


“ดีแล้ว” ทันใดนั้นสีหน้าจริงจังของพ่อก็เปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนดังเดิม “เราก็มีกันอยู่แค่สองคนเท่านั้นนี่แหละ พ่อก็เลยเป็นห่วงว่าลูกชายพ่อมันจะเป็นยังไง แต่ที่สำคัญกว่าก็คือ พ่อรอวันที่ลูกชายของพ่อมันจะเติบโตเป็นชายหนุ่มแบบนี้ได้สักทีมานานแล้ว เมื่อไหร่ที่คิดเองได้ ตัดสินใจเองได้อย่างมั่นคงแบบนี้ พ่อก็พร้อมที่จะสนับสนุนเต็มที่ล่ะ” พูดจบพ่อก็เอามือมาขยี้หัวผมเบาๆหนึ่งทีจากนั้นก็ลุกขึ้นยืน ผมจึงส่งยิ้มให้พ่อแทนคำขอบคุณ

“งั้นพ่อไม่กวนเราล่ะ จะทำอะไรก็ทำต่อไปแล้วกัน เย็นนี้อย่าลืมลงมากินข้าวก็พอ” พ่อหมุนตัวกำลังจะเดินออกจากห้องไปแต่ก็กลับหยุดชะงักอยู่ตรงประตู แล้วก็หันมาพูดอีกครั้งว่า

“ไอ้เพลงนั้นน่ะ ไม่ต้องไปฟังมันบ่อยมากนักก็ได้มั๊ง” จากนั้นก็เดินออกจากห้องแล้วปิดประตูลงตามเดิม



เมื่อพ่อเดินออกไป ผมก็ทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งแล้วก็ควานหารีโมทที่วางอยู่บนเตียงขึ้นมาชี้ไปยังเครื่องเล่นเพลง จากนั้นก็กดปุ่มเพลย์



อินโทรเพลงเดิมจึงเริ่มต้นบรรเลงขึ้นอีกครั้ง..............................................

[ExecutioneR]

ตอนแรกว่าจะแปะเพลงเป็นแฟลชไว้ด้วย แต่เกรงใจครับ กลัวจะรำคาญกัน
เลยเอาอันนี้มาให้แล้วกัน สำหรับคนที่ยังไม่มีเพลงนี้น่ะครับ

(โหลดเส็ดแล้วค่อยเปิดฟังคลอไปแทนและกันนะ  )

http://www.4shared.com/file/10187865/d3882087/__-__-06-_.html

เรื่องนี้ผมจะลงวันละตอน ตอนละสั้นๆแบบนี้นะครับ จนถึงวันที่ 14 กุมภา
เป็นการแทนคำขอบคุณเล็กๆน้อยๆให้ทุกคนเฉพาะในเวบนี้เลยนะครับ

ขอบคุณมากครับ

[jammy]

ดีครับ ผมก็จะตามอ่านจนถึง14กุมภาเหมือนกันนะครับ

  จากคนไม่มีแฟน 555

[No_ProMises]

คับบ 

ผมติดตามอ่านนะคับ

^^

[kYos]

โอ้เย้  รับทราบ
ตามอ่านแน่นอนค้าบบ

[sun]

 อ่านแล้วซึ้งจังเลยค่ะ

  ชอบจัง ยังไง จะแอบ เข้ามาดู บ่อยๆนะคะ
เดือนแห่งความรักซ้าด้วย ... อะไรซึ้งๆหวานๆ อ่าชอบ อิอิ

[gobgab]

เย้............. :-[มีภาคต่อด้วย

ขอบคุณนะคับ...........มารออ่านต่อด้วยคน

จะรออ่านทุกวัน.....จนถึงวันที่ 14 กุมภา...

[inimeg]

จะแต่งงานล่ะสิ....

อ๊าย............ ไม่นะ ไม่ย้อม ไม่ยอม.......

[THIP]

รับทราบค่ะ จะติดตามอ่านทุกวันจนถึงวันที่ 14 กุมภา เช่นกันค่ะ 
ขอบคุณมากค่ะ 

[A GE]

มานั่งรอด้วยคนนะคับ     ว่าแต่เมฆจะทำไรอ่ะคับ  จาบวชหรือว่าจาเบียด

[abcd]

   ได้หวานถึงวันที่ 14 กันมั่งแระ.... ว่าแต่เมฆจาทำรายอ่า ปายเรียนต่อตปท.อ๊ะป่าว??   







ปล.  คุณต้นนุ่มนิ่มแปะแฟลชเรยก้อได้นิ ม่ายเปงรายหรอก มานจะไม่รีออโต้ ถ้าครายอยากฟังเพลงก็กดเพลย์  

[oaw_eang]

จาทำอะไรอะเคอะ  คุณพระเอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[ExecutioneR]

(๓)


ไม่ใช่ว่าเราสองคนไม่ได้คุยกันอีกเลย.....................



ถ้าเกิดมีใครบางคนบอกผมว่า ในระยะเวลาหนึ่งปี คนสองคนที่เคยผูกพันกันและเคยรักกันมาก ได้พูดคุยกันใช้เวลาโดยรวมๆแล้วประมาณสิบนาที หรือถ้านับเป็นประโยคคือไม่ถึงสิบห้าประโยค สามารถสื่อความหมายว่าคนสองคนนั้นยังคงติดต่อถึงกันและยังคงรักกันอยู่แล้วล่ะก็..................

ผมคิดว่าผมกับไอ้ซันก็ประสบความสำเร็จแล้วล่ะ


.
.
.


ถึงแม้เราสองคนจะมีอีเมล์หรือเบอร์โทรศัพท์ที่สามารถใช้ติดต่อกันได้ตลอดเวลา แต่น่าแปลกที่ทั้งมันและผมกลับแทบจะไม่เคยได้คุยกันเลย
ผมจะรับรู้เรื่องราวอะไรของมันก็ผ่านมาจากทางเพื่อนของผมเท่านั้น แต่บางทีเพื่อนๆผมก็บอกผมว่า ไอ้ซันเองก็ถามถึงผมเหมือนกัน

ก็ไม่รู้ว่ามันพูดเพื่อปลอบใจเวลาที่ผมรู้สึกเหงาจนแทบจะทนไม่ไหวหรือเปล่า.................

แต่ว่าเรื่องราวบางอย่างที่ผมเองไม่อยากจะรู้ หรือถ้าพูดให้ถูก........... ผมเองอยากรู้เรื่องราวความเป็นไปของมันทุกอย่าง แต่ว่าเรื่องบางเรื่องเท่านั้นที่ถึงแม้ผมอยากจะรู้ แต่ก็ไม่อยากรับจะรู้..............


เช่นเรื่องที่มันไปมีแฟนอยู่ที่นู่นแล้ว อะไรพวกนั้นมั๊งครับ


.
.
.


ถึงจะเจ็บ แต่ก็บอกใครไม่ได้ ได้แค่ปล่อยตัวเองให้จมกับความรู้สึกที่ยิ่งกว่าความเหงาอยู่คนเดียว.................

[jammy]

ต่อน้อยไปนิดนะ เเต่ก็โอเคน่ะ จะรอครับ

[No_ProMises]

มาต่อไว นะงับ พี่ต้น เอิ้กๆๆ

รออ่านคับ

[THIP]

เรื่องบางเรื่องเท่านั้นที่ถึงแม้ผมอยากจะรู้ แต่ก็ไม่อยากรับจะรู้ 
บางครั้งคนเราก็ต้องหลอกตัวเองบ้าง มิฉะนั้นจิตใจจะรับไม่ไหว 

[มูมู่น้อย]

แต่งย้อนเหรอ....ช่วยลุ้นให้กลับมารักกันได้อีกครั้ง 

[kYos]

   เศร้าลึกๆ
แล้วแบบนี้มานจะจบแบบแฮปปี้เอนฯ อ่ะป่าวเนี่ย
14 กุมภา มิเป็นวันแห่งความช้ำเหรอ?
ยังไง ก็รออ่านอ่ะค้าบบ  เศร้าๆก็ดี ชอบ  เอิ๊กๆ

[abcd]

   ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด ทั้งที่แทบขาดใจ 

[ExecutioneR]

(๔)


ผมยอมรับว่าผมเกือบจะทำตัวงี่เง่าและทำให้พ่อของผมต้องเสียใจมาก ถึงแม้ท่านจะไม่พูดออกมาก็ตาม

พอร่างกายของผมหายดี มันก็ช้าไปเสียแล้วสำหรับผมที่จะไปสอบเอ็นทรานซ์กับเพื่อนๆ แต่ผมไม่เสียใจเลย เพราะว่าตอนนั้นผมได้บอกพ่อและยืนยันอย่างหนักแน่นแล้ว


ว่าผมจะไปเรียนต่อที่อังกฤษ


แน่นอนว่าคนเป็นพ่อย่อมต้องคัดค้านการตัดสินใจที่ด่วนได้ของลูกแบบนี้แน่ๆ และถึงแม้ตอนนั้นผมจะยืนยันว่าผมตั้งใจจะไปเพื่อไปเรียน แต่ลึกๆแล้วผมก็รู้ ว่าผมมันช่างงี่เง่าเสียจริงๆ

ในใจผมมันปฏิเสธไม่ได้เลย ว่าผมไม่ได้คิดจะไปที่นั่นเพราะมัน.................


แต่สุดท้าย พ่อของผมก็ให้เวลาผมหนึ่งปี และผมก็ขอเวลาให้ตัวเองหนึ่งปีเช่นกัน


หนึ่งปี เพื่อที่ผมจะได้เตรียมตัวเตรียมความรู้ให้พร้อม
หนึ่งปี ที่จะให้ผมได้ถามและได้สำรวจตัวเอง
หนึ่งปี ที่จะเสียไปเพื่อแลกกับสิ่งที่ดีกว่ากลับมา ซึ่งนั่นก็คือ ร่างกายและจิตใจที่แข็งแรง รวมถึงตัวตนที่แท้จริงของผมเอง.................


เมื่อก่อนผมอาจจะคิดง่ายๆแค่ว่าผมจะไป เพื่อไปหาคนที่ผมรัก
แต่วันนี้ไม่ใช่
วันนี้ผมจะไป เพื่อคนที่ผมรักและรักผมมาก และคนๆนั้นก็คือพ่อของผมเอง
ผมจะไปเพื่ออนาคตของผม เพื่อที่พ่อของผมจะได้ภูมิใจ
และผมจะไป.......... ในส่วนลึกๆของใจที่พ่อเองก็รู้.......... ผมจะไปตามหาความสุขและความรักของผมในอดีตกลับคืนมา


ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร ไม่ว่าอนาคตจะลงเอยแบบไหน ไม่สำคัญว่าเส้นทางของผมกับมันอาจจะแปรเปลี่ยนไปเป็นอย่างไร


แต่ว่าตอนนี้ ผมกำลังจะทำตามหัวใจและสานต่อความรู้สึกในส่วนลึกที่ต้องทนเก็บมันเอาไว้มานานเหลือเกินแล้ว


.
.
.


ก้อนเมฆจะออกเดินทางตามหาท้องฟ้าอีกครั้ง......................

[jammy]

ดีครับ รอตอนต่อไป