ตอนที่41คับ
ขอโทดที่หายไปนาน หลบมุมไปรักษาหัวใจกับนายยอดมา
ขอโทfสักล้านทีจะพอมั้ยเนี่ย ฮือๆ
*************************************************************
เลิกเรียน ผมโบกมืออำลาไอ้ยอด แล้วแยกออกมาหาพี่ทัยตามที่นัดเอาไว้
พี่โอนั่งอยู่ยนมอเตอร์ไซค์แล้วทอดสายตามองออกไปข้างหน้า ผมทักพี่โอก่อน
"มาแล้วครับ พี่โอ"
"อ่าาา ขึ้นรถมาเลย ทัย"
ผมก้าวขึ้นคร่อม แล้วพี่โอก็ขับออกไปช้าๆ จนมาได้สักพัก ถึงที่ๆค่อนข้างลับตาคน ผมเอื้อมมือไปโอบเอวพี่โอจากด้านหลัง
"ยอดเป็นไงบ้างทัย"พี่โอถามผม
"ก็แย่ๆอยู่ครับ แต่ก็ได้คุยกันบ้าง ไม่เหมือนก่อนนี้"
"อืมมม"
พี่โอพาผมมาที่กระท่อมปลายนาที่เดิม พี่โอนั่งลง แล้วดึงผมไปนั่งที่ตัก แล้วกอดผมจากทางด้านหลัง สายลมโชยมาปะทะหน้าของเราสองคนเบาๆ
สักพัก พี่โอหยิบขลุ่ยของแกออกมาจากกระเป๋า แล้วเริ่มเป่า
เสียงเพลงกล่อมนารีดังเจื้อยแจ้ว ผมค่อยๆลดตัวลงมาแล้วเปลี่ยนเป็นนอนหนุนตักพี่โอแทน
เสียงบทเพลงจบลง พี่โอก้มหน้าลงมามองผมที่แหงนหน้าขึ้นไปมองพี่โอเช่นกัน
เราสองคนสบตากันแล้วยิ้มให้กัน ก่อนที่พี่โอจะกล่าวขึ้นว่า
"ตั้งใจอ่านหนังสือนะทัย จะได้สอบได้ตะแนนดีๆ แล้วเราค่อยมาอยู่ด้วยกันแบบนี้อีกทีหลังสอบเสร็จ"
".... ช่วงสอบเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีกเลยหรอครับ"
"ทัยตั้งใจอ่านหนังสือดีกว่า...อย่าให้ใครเค้าว่าเลยว่าคบพี่แล้วเสียการเรียน สอบเสร็จเรายังพอมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกนิดหน่อย....."พี่โอเงียบไปสักพักแล้วพูดต่อ
"ก็เพียงพอแล้วสำหรับพี่"
ผมลุกขึ้นมา เราสองคนมองหน้ากัน แล้วโอบกอดพี่โอ แน่นขึ้น
เวลาที่เราต้องไกลกัน ใกล้เข้ามาทุกที
****************************************************
วันเสาร์ เพื่อนพากันมาติวที่บ้านผม ไอ้ยอดก็ด้วย นังนนนี่สอนพวกเรารู้เรื่องพอสมควร ผมเข้าใจขึ้นเยอะเลยทีเดียว
"เป็นไงมั่งยอด เข้าใจปะ"ผมถามมัน
มันมองหน้าผม แล้วหันไปดูนังนนนี่สอนต่อ "อืมม ก็ดีอะ"
ผมแอบถอนหายใจ
เมื่อไหร่ที่ผมกับมันจะกลับไปเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะ
**********************************************************
การสอบเสร็จสิ้น ดำเนินไปได้ด้วยดี สำหรับผมนั้นพอทำได้บ้าง แต่ก็ไม่ได้คิดมากอะไร เพราะผมเองก็ไม่ได้เรียนดีเด่นมากมายมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว
วันสอบวันสุดท้ายนั้น ทุกคนในห้องพากันโล่งดีใจที่ได้ยกภูเขาออกจากอก แต่สำหรับผม มันมีความรู้สึกใจหายด้วย
อีกไม่กี่วันแล้วสินะที่ผมกัยพี่โอจะต้องไกลกัน
.
.
.
ผมนั่งรอพี่โออยู่ที่ลานใต้ตึก เพื่อนๆเริ่มทยอยกลับกันบ้างแล้ว ฝูงนักเรียนม.ปลายคลาคล่ำพร้อมด้วยเสียงอึกทึกของข้อสอบที่เพิ่งผ่านพ้นไป แม้มันจะดังมากเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่อาจจะกลบเสียงที่ดังอย่างแผ่วเบาในหัวใจของผมไม่ได้
"กลับด้วยกันมั้ย ทัย"เสียงทักดังมาจากทางด้านหลัง
ผมหันไปมอง ไม่ใช่ใคร ไอ้ยอดนั่นเอง ผมยิ้มให้อย่างจริงใจ แล้วปฏิเสธไป
"โทษทีนะยอด แต่เรารอพี่โออยู่น่ะ"ผมบอกมันไป
มันยิ้มเจื่อนๆ แล้วพยักหน้าให้
"อืมม งั้นข้าไปก่อนนะ"มันเดินจากไป พร้อมทั้งโบกมือลา ก่อนจะหันกลับมาบอกกับผมอีกว่า "ข้าก็รอเอ็งเหมือนกันทัย" ก่อนมันจะหันหลังเดินจากไปจริงๆ
ผมยิ้งแห้งๆให้กับตัวเอง แล้วได้แต่ก้มหน้าครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆ ทั้งเรื่องของตัวเองกับพี่โอ และหนทางการเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอีกครั้งของผม กับไอ้ยอด
สักพัก มีมือๆหนึ่งมาแตะที่ไหล่ผมเบาๆ
"รอนานมั้ยทัย" พี่โอถามผม
"ไม่นานเท่าไหร่ครับ"
"อืมม" พี่โอนั่งลงข้างๆ แล้วกอดคอผม "ขอพี่อยู่ที่นี่อีกสักพักนะ ใจหายเหมือนกัน อีกไม่กี่วันที่นี่ ก็จะเป็นที่ที่พี่เคยอยู่แล้ว"
ผมมองหน้าพี่โอ แกยิ้มอย่างเศร้าๆ แต่ก็แฝงไว้ด้วยความสุข
เวลาผ่านไปเล็กน้อย พี่โอทำลายความเงียบด้วยการชวนผมไปที่รถ
"ไปสถานที่แห่งความหลังของเราอีกที่นะ"
ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
*************************************************
ทางเส้นเดิมที่ลัดเลาะไปตามคันนา เมื่อก่อนที่ผมมองไปยังต้นข้าวที่พัดพลิ้วลู่ลม มันจะทำให้ผมสบายใจทุกครั้ง แต่สำหรับวันนี้ มันทำให้ผมใจหายเหลือเกิน
อีกไม่นาน เราคงต้องมานั่งมองภาพทิวทรรศน์เหล่านี้.....
....คนเดียว
เราสองคนลงจากรถ แล้วเดินจูงมือกันไปที่กระท่อมที่คุ้นเคย สายลมโชยมาเบาๆเป็นการต้อนรับแขกหน้าเก่าสองคนที่มาเยือนที่แห่งนี้เป็นประจำ ก่อนนี้ แม้ลมที่พัดมาจะเย็นชื่นใจสักเพียงใด แต่ความอบอุ่นของคนข้างกายที่มอบให้เรานั้น ทำให้ผมอุ่นกายและใจอยู่เสมอ
แต่วันนี้ ความหนาวเหน็บอย่างร้ายกาจได้เกาะกินหัวใจผมแทน จนเกินที่จะทนได้
พี่โอทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน แล้วแหงนมองท้องฟ้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ผมมองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยหัวใจที่หนาวเหน็บอย่างสุดกลั้น
ผมโผเข้าไปกอดพี่โอ น้ำตาแห่งผลึกน้ำแข็งที่มันเกาะกินใจของผมไหลพรั่งพรูออกมา พี่โอค่อยๆโอบผม ในขณะที่ผมกอดพี่โอแน่นยิ่งขึ้น
พี่โอเลื่อนมือขึ้นมาลูบหัวผมในเชิงปลอบ แต่มันไม่ช่วยอะไรเลย ผมได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างสุดกลั้น ปล่อยให้เวลาและสายลมทำหน้าที่ของมัน เรานิ่งเงียบ และใช้ภาษากายสื่อสารกัน แต่แทนคำพูดมากมายที่ได้ใจความเพียงว่า
"ฉันไม่อยากให้เราต้องไกลกันเลย"
พี่โอดึงผมออกจากตัวช้าๆ แล้วเอื้อมมือมาปาดน้ำตาทั้งสองข้างของผม แล้วจูบที่หน้าผากผมเบาๆ ผมยิ้มให้แกทั้งน้ำตา ก่อนที่จะเลื่อนหน้าพี่โอมาใกล้ๆ
ผมจูบพี่โออย่างแผ่วเบา จูบแรกของผม ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่า จูบที่ดีมันควรจะต้องทำอย่างไร แต่ผมอยากที่จะเริ่มต้น การเรียนรู้บทเรียนนี้กับพี่โอ มันอาจจะไม่ถูกต้องหรืออย่างไร
แต่ผมอยากที่จะมีการเรียนรู้ครั้งแรก กับคนตรงหน้าผม
ผมเอื้อมมือไปโอบกอดพี่โอ ในขณะที่ริมฝีปากของเราสองคนนั้นยังคงทำหน้าที่ของมันตามที่หัวใจของเราสั่งการได้อย่างดี
ลมพัดหวีดหวิวแรงขึ้น เราสองคนละริมฝีปากออกจากกัน พี่โอมองหน้าผม ส่วนผมยิ้มให้อย่างอายๆ
"พี่จะไม่ลืมจูบแรกของพี่กับทัยวันนี้เลย" แล้วพี่โอจะดึงผมไปกอดอีกครั้ง
.
.
.
ผมนั่งอยู่ข้างๆพี่โอโดยที่เอนศีรษะไปพิงไหล่พี่โอ พี่โอเป่าขลุ่ยหวีดหวีวอ้อยอิ่งไปกับสายลม ด้วยเพลงกล่อมนารี ที่คุ้นเคย
เพลงต่างๆที่พี่โอเคยเล่นให้ผมฟังเริ่มทยอยบรรเลงโดยฝีมือของอาจารย์ขลุ่ยคนแรกของผม เมื่อก่อนผมมักคิดว่าเพลงขลุ่ยนี่ทำไมมันช่างนานอะไรอย่างนี้ แต่สำหรับวันนี้นั้น ทำไม เพลงเดิมที่เราเคยฟัง มันช่างสั้นเหลือเกิน
เวลาผ่านไปรวดเร็ว พร้อมกับความรวดร้าวในใจของผม ตะวันเริ่มลับเหลี่ยมเขาอีกครั้ง พี่โอเอื้อมมือมาลูบหัวผมเล่นเบาๆ
"อีกนานมั้ยนะ ที่พี่จะได้มานั่งมองพระอาทิตย์ตกที่สวยที่สุดแบบนี้อีก"พี่โอพูดขึ้นมา
ผมไม่ตอบ แต่เลือกที่จะกอดพี่โอจากด้านข้างแทน แล้วซบลงที่อกของพี่โอ
"ทัยต้องเข้มแข็งนะ ระยะทางจะไม่เป็นอุปสรรคให้ความรักของเรามันลดน้อยลง พี่สัญญาว่าพี่จะคิดถึงทัยตลอดเวลาที่อยู่ทางโน้น"พี่โอลูบหัวผม แล้วมองผมด้วยสายตาที่จริงจัง แต่แฝงไว้ด้วยความอ่อนไหว
"ครับพี่"ผมรับคำเบาๆ แล้วพยายามกลืนสะอื้นลงคอ
เราอยู่กันท่ามกลางความเงียบอีกครั้ง ความมืดเริ่มเข้ามาปกคลุมอย่างช้าๆ
"ได้เวลากลับแล้วล่ะทัยดึกแล้ว"พี่โอบอกกับผม โดยที่ไม่มองหน้าผม"
"อ่า...ครับ"
ผมขึ้นซ้อนท้ายรถพี่โอ แล้วโอบกอดคนขับแน่นราวกลับว่ากลัวจะตกรถ แต่ความจริงนั้น ผมไม่อยากต่างหาก ไม่อยากที่จะให้คนๆนี้ ไปจากผม
พี่โอขับรถมาส่งผมที่หน้าบ้าน แล้วโบกมือลาผม
"รักษาตัวดีๆนะทัย"
"ครับ" ผมหันหลังกลับทันที แล้วเดินเข้าบ้านอย่างเชื่องช้า
"เอ่อ ทัยเดี๋ยวก่อน" เสียงดังมาจากข้างหลัง
ผมหันไป พี่โอก้มหน้าลงกับพื้น
"ไปดูมหาลัยใหม่กับพี่มั้ย พี่จะไปดูเรื่องหอพักนะ"
******************************************************
ต่อตอนหน้าครับ
นายหนุงหนิง
-/\-
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
