หัวข้อ: [-16 PLUS-]ตอนพิเศษ รัก ~ คิดถึง ~ หึง ~ งอน อัพล่าสุด18-เมษา-55ครับ

[masanobu]

"สองคนตรงนั้นน่ะ จะคุยกันอีกนานแค่ไหน เพื่อนๆเค้าเงียบกันไปหมดแล้วนะ.."
กร๊าก โคดฮา อ่า

ขอบคุงงับ เพ่ Anocha
ส่วนเรื่องงาน ก้อ สู้ๆนะคับ

[wan]

ความเปลี่ยนแปลง เป็นปกติของโลก

อยู่ตรงไหนแล้วอึดอัด ก็หาที่สบายใจอยู่ดีกว่า

เป็นกำลังใจให้นะครับ ขนาดเครียด ๆ ก็ยังทำให้ยิ้มได้เลยครับ 

+1 ให้ไว้เป็นกำลังใจนะครับ

[doomare]

เสียงเจ๊โผล่มาขัดจังหวะดีมาก หรือพวกมันเลือกพูดกัน แบบผิดที่ผิดเวลา

[dahlia]

โอ้โห้ อาจารย์ อะ ขอคุยอีกหน่อยไม่ได้หรือไงนะ 

ปล. เอาแบบสบายกายสบายใจแล้วค่อยกลับมาต่อก็ได้ค่ะ อย่างไงก็รออ่านอยู่แล้วนะ 

[blackberry2214]

สู้ๆ

เปนกำลังใจให้คร้าบผม

[patz]

โหย คุณครูอะ เค้ากำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม เอ๊ย... กำลังจะเผยความในใจกันอยู่ เลยไม่รู้เหตุผลของบอสเลย


เป็นกำลังใจให้คุณ anocha ด้วยคนครับผม สู้ๆนะครับ 

[Junrai_Hyper™]

เป็นกำลังใจให้ สู้ๆค้าบบบ

[boboaje]

...ให้กำลังใจค่ะ หวังว่าจะได้งานใหม่ดีกว่า เงินเยอะกว่า สบายกว่า ไวไวนะคะ ...รอต่อไปค่า...

[Chic-ka-ho]

"เยลโล่เพจเจจมั้ง? ถามมาได้ ก็เห็นๆอยู่.." อีกฝ่ายย้อนทันควัน  "รายงานที่มรึงไม่มีปัญญาทำมาส่งเองไง.."

พีทยิ้มกว้าง รู้สึกเหมือนถูกล็อตเตอร์รี่รางวัลที่หนึ่งโดยไม่ต้องซื้อเอง..เจ้าตัวพูดด้วยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง
"แปลว่ามรึงอยากคืนดีกับกรูใช้ม้า..."

  :jul3:พีทอ่ะ เค้าทำให้แล้วยังไม่สำนึกเอาซะเลย ซ้ำยังชวนน้องบอสคุย ให้โดนด่าอีก
เค้ารู้ทั่วห้องแล้วมั้งตอนนี้ ว่าเถียงกันเรื่องอะไรอ่า

[loveooo]

ดีค่า
ที่จริงก็เข้ามาอ่านตั้งนานแล้วล่ะ แต่เพิ่งได้เม้น
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆคะพี่
แล้วยังไงก็จะติดตามต่อไปนะค้า~~~~~

ป.ล.พีทกะบอสนี้น่ารักดีนะ งอนกันแต่ก็ยังทำงานมาเผื่ออ่ะ

[Caution]

หายนานไปรึป่าว

รออยู่นะคาบบ
(ลำปาง หนาวมากก)

[Junrai_Hyper™]

ที่รักค้าบบบบ

โปรดมาอัพนิยายด่วน

เค้าเครียด อยากอ่านนิยายคร้าบบบบ

 

[blackberry2214]

เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคร้าบบบ

[masanobu]

ดีคับลูกเพ่ (แอบเนียน แบบไอเบนซ์)

ว่างแร้ว มาอัพด้วยค้าบ
ขอบคุงงับ ปายแระ กัวโดนเตะ อิอิ

[yoyo]

กี๊ซซซซ ไม่รู้ตัวเองไปอยู่ซอกไหนมา
พึ่งรู้ว่ามีเป็นเรื่องยาวด้วย 

แบบว่า เชียร์ให้คิมไปอยู่บ้านผู้กองได้มั๊ยคะ  เผื่ออะไรจะดีขึ้น
จริงๆนะ 

[a_tapha]

เข้ามาดันค่ะ

[Junrai_Hyper™]

ตกไปหน้าสองแล้วค้าบพี่น้อง

[premkoe]

ยังม่ะมาหรอ

เค้ารออยู่นะจ๊ะ

[nOn†ღ]

มาจิ้ม + เป็นกำลังใจให้

ขอให้เรื่องงานราบรื่นไปด้วยดีนะคะ 

[DEMON3132]

มาส่งกำลังใจให้คุณ anocha  สู้ ๆๆๆๆ.....

[anocha]

พิมพ์อรมองเด็กชายตัวโตที่นั่งเกาะอยู่ข้างเตียงคนเจ็บด้วยความรู้สึกกึ่งสงสารกึ่งเวทนา..คิมหันต์นั่งอยู่ข้างเตียงคนเจ็บ ไม่ยอมไปไหน ราวกับกำลังเฝ้าของสำคัญที่เจ้าตัวหวงแหนจนไม่อาจปล่อยให้คลาดสายตาไปได้ แม้ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน คิมหันต์กับลูกชายของเธอจะไม่ได้พูดคุยถามไถ่อะไรกันมากมายนัก แต่พิมพ์อรกลับรู้สึกว่า มีเรื่องบางเรื่องที่คนทั้งคู่เข้าใจระหว่างกันโดยไม่ต้องปริปากพูด

แม้จะคลางแคลงใจในความสัมพันะที่ดูจะลึกซึ้งและซับซ้อน ระหว่างลูกชายของเธอและคิมหันต์..หากแต่สถานการณ์ในตอนนี้ดูจะมีเรื่องให้ต้องคิดกังวลมากมายอยู่แล้ว พิมพ์อรจึงตัดสินใจที่จะเฝ้าดูเงียบๆและรอให้ทุกอย่างคลี่คลายลงไปเอง มากกว่าที่จะหาเรื่องกลุ้มใจให้เป็นภาระหนักอกเพิ่มขึ้นไปอีก

พิมพ์อรลุกเดินไปที่เตียงคนเจ็บ แบ้งค์กำลังนั่งอยู่บนเตียง อ่านวารสารเก่าๆของโรงพยาบาลที่ถูกทิ้งไว้ในห้องอย่างเรื่อยเปื่อย ในขณะที่คิมหันต์นั่งเฝ้าไม่ยอมห่าง
พิมพ์อรจ้องมองใบหน้าฟกช้ำอย่างพิจารณา เจ็บหนักขนาดนี้ หมอน่าจะให้ยาแก้ปวดแก้อักเสบมาบ้าง แต่เธอกลับเห็นเด็กหนุ่มมาที่โรงพยาบาลตัวเปล่า
ไม่มีถุงยาติดมือมาสักถุงเดียว  ที่น่าแปลกก็คือ ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ใส่ใจอาการบาดเจ็บของตัวเองเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่า... นอกจากความปลอดภัยของแบ้งค์แล้วก้ไม่มีเรื่องใดให้เจ้าตัวทุกขืร้อนอีก

นานนับชั่วโมงแล้วที่เด็กหนุ่มนั่งมองลูกชายของเธอเงียบๆ จนพิมพ์อรต้องเป็นฝ่ายออกปากถามเด็กหนุ่มทั้งคู่..

"แบ็งค์ เดี๋ยวแม่จะออกไปซื้อของแป๊บนึง แบ็งค์จะเอาอะไรมั้ยลูก.."

แบ็งค์เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือที่กำลังอ่าน ก่อนจะตอบเสียงเบา  "ไม่ดีกว่าครับ ผมกินข้าวของโรงพยาบาลนี่แหละ ง่ายดี"

"แล้วคิมล่ะลูกจะกินอะไร น้าจะได้ซื้อเข้ามาเผื่อด้วยเลย" น้ำเสียงนุ่มนวลจากคนถามทำเอาเด็กหนุ่มตัวโตทำหน้าเลิ่กลั่ก ท่าทางประหลาดใจที่ได้รับความอารีย์จากคนที่พึ่งรู้จักกันไม่นาน... เด็กหนุ่มไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มอายๆ พิมพ์อรเดาเอาจากสีหน้าว่าอีกฝ่ายคงกำลังเกรงใจ เธอยิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะถามซ้ำอีกครั้ง

"เอาเป็นข้าวผัดมั้ย หรือจะเป็นข้าวต้มดี ปากแตกแบบนี้คงจะกินอะไรเผ็ดๆไม่ได้หรอก หรือคิมอยากกินอะไรจ้ะ?"

คิมหันต์ยังคงเงียบอยู่ตามเดิม จนพิมพ์อรนึกขัน  น่าแปลกที่เด็กหนุ่มตัวโตดูจะขี้อายเมื่ออยู่กับคนที่ไม่คุ้นเคย..


"ข้าวผัดดีกว่าแม่..ไอ้คิมไม่ชอบกินโจ๊กหรอก.." คนเจ็บที่นั่งอยู่บนเตียงชิงพูดขึ้นมาแทน พิมพ์อรเลิกคิ้วพลางมองดูลูกชายตัวเองอย่างแปลกใจ..


"คือ..คิมมันพูดภาษาคนไม่ค่อยรู้เรื่อง ต้องมีคนช่วยแปลให้น่ะครับ" คนพูดก้มหน้างุดตามเดิม แก้มมีสีเรื่อขึ้นมาทันที...

"ตาแบ็งค์นี่ ทำไมพูดกับเพื่อนอย่างนั้นล่ะ" พิมพ์อรดุลูกชายอย่างไม่จริงจังนัก เธอเอามือแตะแก้มลูกชายเบาๆ  ก่อนจะพูดกับเด็กหนุ่มทั้งคู่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"งั้นแม่ไปซื้อของเดี๋ยวเดียว ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็โทรบอกแล้วกัน  คิม..น้าฝากแบ็งค์ด้วยนะ "

ไม่ต้องตอบพิมพ์อรก็รู้ดีว่าคิมจะทำหน้าที่ของตัวเองอย่างแข็งขัน พิมพ์อรเดินไปที่ประตูอย่างกระฉับกระเฉง หันมาส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มทั้งคู่อีกครั้ง แล้วเดินออกไปจากห้องเงียบๆ



 ทันทีที่แม่ของแบ็งค์ลับออกไปจากห้อง  คิมหันต์ก็รีบฉวยโอกาสในช่วงเวลาสั้นๆที่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง  ด้วยการคว้ามือผอมบางของอีกฝ่ายมากุมไว้แน่นให้สมใจอยาก เด็กหนุ่มแนบแก้มที่เต็มไปด้วยรอยบอบช้ำลงกับมืออุ่นๆ   ดวงตาดำลึกเหมือนท้องฟ้าในคืนมืดเต็มไปด้วยความหม่นหมองทุกข์ทน..น้ำเสียงที่พูดกับคนตรงหน้าเต็มไปด้วยความรวดร้าว..

"กรูขอโทษ..เพราะความโง่ของกรู มรึงถึงต้องมาเจ็บแบบนี้.."

คนเจ็บฝืนยิ้มซีดเซียวมาให้ มือลูบรอยช้ำบนหน้าคิมเบาๆ  "ขอโทษทำไม มรึงไม่ได้เป็นคนเอาไม้ตีหัวกรูซะหน่อย.."

"ถ้าไม่เพราะกรูไปทำเรื่องชั่วๆ มรึงก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้"  คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงห้าวลึกที่สั่นพร่าและขาดเป็นห้วง ร่างสูงใหญ่สั่นเทาเพราะแรงอารมณ์
"มรึงไม่เคยทำอะไรให้ใครเลย มีแต่กรูที่ทำเลวมาตลอด แล้วทำไมมรึงต้องมาเจ็บแบบนี้ด้วย.."

"กรูก็อยู่ตรงนี้แล้วนี่ไง..ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย.."  คนเจ็บบีบมือใหญ่แข็งแรงของคิมหันต์ไว้แน่น  ร่างสูงใหญ่ที่กำลังสั่นเทิ้มค่อยผ่อนคลายลงเมื่อแบ็งค์วางมือลงบนไหล่หนาอย่างอ่อนโยน  "เรื่องเมื่อวานมันก็ผ่านไปแล้ว..เราไม่เป็นไรก็ดีแล้ว..ช่างมันเถอะ.."


"ถ้ามรึงเป็นอะไรไปมากกว่านี้ กรูจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน ซบหน้าลงบนไหล่บางๆของคนตัวเล็ก  ความรู้สึกรอนๆอยู่ในอกยังไม่จางหาย..


"แล้วตอนนี้มรึงรู้หรือยังว่ากรูก็รู้สึกเหมือนมรึง กรูไม่อยากให้มรึงเจ็บเหมือนกัน" แบ็งค์พูดพลางเอามือแตะปลายคิ้วเข้มที่มีพลาสเตอร์ปิดเป็นทางยาวอย่างระวัง

"ถ้ากรูต้องทนเห็นมรึงเจ็บ  กรูก็คงเสียใจเท่าๆกับที่มรึงรู้สึกตอนนี้.."

คิมหันต์ทำหน้าเหยเก ไม่ใช่เพราะความเจ็บ แต่เป็นเพราะความอ่อนแอจนทำให้หยดน้ำร้อนๆคลอเต้มเบ้าตา


"กรูมันโง่.. แบ็งค์..มรึงรู้มั้ยว่าเมื่อวานนี้กรูกลัวมากแค่ไหน..กลัว..จนใจจะขาด ..ยิ่งกรุนึกถึงตอนที่มรึงบอกกรูว่า  ถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ให้กรูดูแลตัวเองดีๆ
กรูก็ยิ่งใจคอไม่ดี  กรูกลัว กลัวว่ากรูจะเสียมรึงไปเพราะความโง่ของตัวเอง.."


แบ้งค์ทำตาปริบๆ เหมือนกำลังงง แต่แล้วก็ทำหน้าเหมือนพึ่งนึกขึ้นมาได้

"ที่พูดตอนนั้น กรูหมายถึง เรียนจบแล้วเราอาจจะเรียนต่อกันคนละที่ ไม่ได้เรียนที่เดียวกัน แค่นี้แหละ คิดมากไปได้.."


 คิมส่ายหัวโดยแรงพูดเสียงกร้าว แววตาเปลี่ยนกลับมาเป็นดื้อดึงเหมือนเดิม.."ไม่มีทาง กรูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมรึง ถ้าเราต้องแยกกัน กรูจะทำทุกอย่างให้เราได้อยุ่ด้วยกัน.."

คำพูดนั้นทำให้คนฟังได้แต่นิ่งงัน คิมดึงตัวคนตรงหน้ามากอดไว้แน่น เหมือนกับจะให้ละลายเข้าไปในอก แล้วพรั่งพรูความรู้สึกที่มีในใจ...
"กรูพูดจริงๆนะแบ็งค์ กรูจะไม่ยอมให้ใครมาแยกเราไปจากกัน ถ้าไม่มีมรึง ชีวิตกรูก็ไม่มีความหมาย.."

ลมหายใจของคนตัวโตสะท้านเป็นห้วง แค่นึกว่าจะต้องเสียคนตรงหน้าไป ก็เจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ได้....

"ก่อนหน้านี้ กรูเคยคิดว่ากรูรักมรึงมาก.. แต่ตอนนี้.. กรูรู้แล้วว่ามันไม่ใช่.. มันไม่ใช่แค่ความรัก แต่มรึงเป็นหัวใจของกรู เป็นชีวิตของกรู กรูคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมรึง..."

คิมแนบแก้มของตัวเองลงบนแก้มอุ่น กล้ามเนื้อที่เครียดขมึงทั้งร่างค่อยผ่อนคลายลง เมื่อสูดกลิ่นหอมๆที่แก้มเนียนของแบ็งค์ ไม่มีเรื่องอื่นให้ต้องคิดกังวล
ไม่สนใจสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้หรือวันต่อๆไป ตราบเท่าที่ยังคงได้รับความรักจากคนในอ้อมแขน หัวใจที่บอบช้ำชืดชาค่อยๆอบอุ่นขึ้นทีละน้อย
เมื่อคนในวงแขนโอบกอดตอบกลับมา..คิมหันต์กระซิบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่สุดแบบที่เก็บไว้พูดกับแบ็งค์เพียงคนเดียวเท่านั้น..

"กรูรู้ว่ากรูมันโง่  ทำเรื่องผิดพลาดมาตลอดชีวิต แต่มีเรื่องเดียวที่กรูทำถูก..คือเรื่องที่กรูรักมรึง.."


คิมถอนตัวออกมา ใช้สองมือกุมไหล่แบ้งค์ไว้แน่น จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น
 
"ที่ผ่านมามรึงทำเพื่อกรูมาตลอด ต่อจากนี้กรูจะขอทำเพื่อมรึงบ้าง กรูจะทำตัวให้ดีกว่านี้ ไม่ให้มรึงต้องลำบากใจเพราะกรูอีกแล้ว กรูจะดูแลมรึงให้มากกว่านี้..
มรึงเชื่อกรูนะแบ็งค์.."

คนฟังพยักหน้า ส่งยิ้มน้อยๆให้คิมหันต์  "กรูเชื่อใจมรึงอยู่แล้ว.."


คิมหันต์ยิ้มกว้างทั้งที่ขอบตายังร้อนผ่าว ความรู้สึกมากมายเต็มตื้นขึ้นมาในอกจนแทบจะล้นปรี่ออกมา

"มรึงรู้มั้ยว่ากรูโชคดีแค่ไหนที่ได้ความรักจากมรึง แค่มีมรึงอยู่ด้วย ชีวิตกรูก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว.."


แบ็งค์ไม่พูดอะไร แต่วางมือลงบนอกข้างซ้ายของคิม สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นเร่าอยู่ในนั้น... "ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กรูจะอยู่กับมรึงในนี้ กรูสัญญา.."

 

[wan]

^^
^^
ขอจิ้มหน่อยเถอะ

ให้ความมั่นใจซึ่งกันและกัน แม่คงรับรู้เลยปล่อยให้สองคนได้คุยกัน

+1 ให้คุณ anocha  เป็นกำลังใจให้นะครับ กับปัญหาที่กำลังประสบอยู่ 

[anocha]

ขอโทษด้วยนะครับที่ลงช้า ช่วงนี้ยุ่งมากๆ ไม่มีเวลาเขียนนิยายเลยอ่ะครับ คิดว่าเดือนหน้าคงจะเริ่มเข้าที่เข้าทาง งานใหม่ก็โอเคแล้วครับ สนุกดี
แต่พอดีมันยุ่งๆเลยเขียนนิยายได้น้อย บวกกับมีเรื่องเครียดนิดหน่อยอ่ะครับ ถ้าเป้นไปได้จะอัพนิยายอีกทีวันอาทิตย์นะครับ ขออภัยเรื่องคำผิด เพราะรีบพิมพ์และไม่ได้ตรวจทานเท่าไหร่..

ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะครับ..

[Chic-ka-ho]

กรี๊ดดดด ประโยคสุดท้ายนั่น โรแมนติกสุโค่ยยยยยยยยยยยย

[hene2526]

9 วันที่รอคอย ...สมหยากเลย

[HydrA]

  อร้ายหวานๆๆหวานกันที่ซู้ดเลย ชอบอ่ะชอบคู่นี้จังรักกันแบบเข้มข้นดีจริงๆ อีกคนเป็นชีวิต อีกคนเป็นหัวใจ อร้าย

[mecon]

โหยซึ้งมากกกกกหวานด้วย
เจ้าคิมซู้ดยอดเลย....นุ้งแบ็งก็นะน่ารักได้โล่ห์
"ถ้ากรูต้องทนเห็นมรึงเจ็บ  กรูก็คงเสียใจเท่าๆกับที่มรึงรู้สึกตอนนี้.."
>>    แบ็งก์ไม่อยากเห็นคิมเจ็บเหมือนกันไม่ว่าจะโดนดุทางวาจา
หรือการที่ร่างกายต้องเจ็บตัวแบบนี้

+1 ใ้หคะ

[K2KARN]

โอ้ย หวานจริงๆ
หวังว่าคุณแม่้คงเข้าใจ คุณแม่ของแบ็งค์ไม่น่าจะเข้าใจอะไรยาก
คิมก็ทำตัวให้ดีขึ้นแล้วกันนะ 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

 

ขอบคุณ

และ

เป็นกำลังใจให้นะ

สู้ๆๆตาย

[┗◎┗◎]

เป็นกำลังใจให้น้า สู้ๆๆๆๆๆๆ
งานเข้าที่เข้าทาง คงดีขึ้นกว่าเดิม 


มีคนเข้าใจและเข้าใจเรา
น่ารัก
คิม  แบงค์