ตอนที่16
ความใจแข็งและคำปฏิเสธของผม
ในที่สุดก็สอบเสร็จ…เทอมนี้ผ่านพ้นไปอีก1เทอม แต่ไม่มีใครมาบ่นว่าเหนื่อยอีกแล้ว เพราะคนที่เคยบ่นเมื่อปีก่อน
ทำข้อสอบเสร็จก่อนผม แล้วก็ไม่รอผม (ทั้งที่ปีก่อนผมรอเค้า) แต่ก็ช่างเถอะ ผมสอบเสร็จแล้วก็รีบไปหมอชิตทันที
เพราะตั้งใจว่าจะรีบกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ดังนั้นวันสอบเสร็จวันสุดท้ายจึงไม่ได้นัดเจอกับเพื่อนคนไหนทั้งสิ้น
ส่วน เทค นั้นก็ให้เหตุผลกับเพื่อนๆว่า มีนัดพาแฟนเค้าไปดูหนัง ดังนั้นหลังสอบเสร็จแล้วก็ต่างคนต่างไปในทันที
ช่วงที่ผมกลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด ก็ได้โทร.คุยกับเพื่อนๆที่อยู่กทม.บ้าง แต่ก็ไม่ได้รู้ข่าวคราวของ เทค สักเท่าไหร่
ตอนนั้นผมเองก็ไปช่วยงานที่ร้านแม่ด้วยน่ะครับ ก็เลยมีอะไรให้ทำสนุกๆไปเรื่อยๆ อยู่บ้านบ้างไปช่วยงานแม่บ้าง
ระหว่างนี้ผมก็ได้รู้จักลูกชายของเพื่อนแม่ชื่อ พี่อาร์ท เค้าก็มาแวะที่ร้านบ่อยๆ เอารถของที่บ้านเค้ามาซ่อมบ้าง
ไม่อย่างนั้นก็แวะเอาของฝากจากที่บ้านเค้ามาให้แม่ผมบ้าง มารับผมไปซื้อของบ้าง ก็เลยรู้จักกันสนิทกันขึ้นมา
แล้วไม่นานนักเพื่อนผมก็โทร.มาบอกผมว่า “เทคมันเข้าโรงบาลว่ะแก นอนรักษาตัวอยู่หลายวันแล้วเนี่ย”
“มันเป็นอะไรล่ะ”
ผมถามเพื่อนผู้ทำหน้าที่ส่งข่าวมาให้
“โดนกระทืบอ่ะดิ นี่มันเลิกกับแฟนแล้วนะเว่ย คงsadว่ะเลยไปเมาปลิ้นอยู่ที่RCA”
เพื่อนรายแรกยังคงเล่าต่อไปอย่างเป็นห่วงเป็นใย เทค ซะเต็มที่ ซึ่งมันก็ได้ผลกับผมเหมือนกันนะ เพราะอย่างน้อยก็
ทำให้ผมรู้สึกเป็นห่วง เทค ขึ้นมานิดหน่อย ปกติ เทค ก็ค่อนข้างจิตใจอ่อนแออยู่แล้วเจอเรื่องนี้เข้าไปไม่รู้จะเป็นยังไง
แต่ผมก็ยังทำเป็นเฉยๆกับข่าวคราวที่ เทค เข้าโรงพยาบาล ไม่ว่าเพื่อนคนไหนโทร.มาตามให้ไปกทม.เพื่อเยี่ยม เทค
แม้ว่าหลังจากนั้น จะยังมีเพื่อนโทร.มาชักชวน โน้มน้าวให้ผมกลับไปเยี่ยม เทค อีกหลายต่อหลายครั้งเลยก็ตามที
“ไม่ว่างอ่ะ ต้องช่วยงานแม่ที่ร้าน”
คำปฏิเสธที่2
“เอาไว้เปิดเทอมก่อนนะ ถ้ามันยังนอนโรงบาลเราจะไปเยี่ยม”
คำปฏิเสธที่3
“ก็ไปตามแฟนมันกลับมาเยี่ยมสิวะ ไม่ว่างจริงๆนี่หว่า”
คำปฏิเสธที่4
“เออๆ ถ้าได้ไปกรุงเทพจะไปละกันนะ”
คำปฏิเสธที่5
“อะไรเนี่ย มันยังไม่ออกจากโรงบาลอีกเหรอ แล้วแฟนมันล่ะมาเยี่ยมรึยัง งั้นว่างๆจะไปเยี่ยมนะ”
คำปฏิเสธที่6
“หาเรื่องใส่ตัวเองนี่หว่า ทำไมเราต้องเดือดร้อนไปเยี่ยมมันล่ะ”
คำปฏิเสธที่7
“ยังไม่มีตังเว้ย ไปกลับแป๊บเดียว แต่เสียตังค์เยอะนะแก”
คำปฏิเสธที่8
“แล้วพวกแกไปเยี่ยมครบทุกคนแล้วเหรอ ถ้ายังไม่ครบก็ไม่ต้องมาชวนเลย ให้มันรอไปก่อนดิ”
คำปฏิเสธที่9
“ง่ายๆเลยนะ ตอนนี้ขี้เกียจเดินทางไกลว่ะ”
คำปฏิเสธที่10
หลายครั้งหลายหนที่ผมปฏิเสธที่จะไปเยี่ยม เทค ทั้งที่ยิ่งได้ฟังข่าวของ เทค มากขึ้นเท่าไหร่ ผมก็เริ่มเป็นห่วง เทค มากขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมก็ยังไม่พร้อมจะกลับไปแสดงอาการเป็นห่วงเป็นใยให้ เทค รับรู้ทั้งสิ้น ตอนนี้ผมขอเวลาบ้าง
เพื่อให้ผมแน่ใจว่าตัวเองเป็นห่วง เทค มากพอที่จะลืมความรู้สึกแย่ๆที่ฝังใจผมตลอด1เทอมที่ผ่านมานี้ได้แล้วจริงๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
