จบตอน หัวหิน เป็นพิษ
ผมเดินเข้ามาในตัวโรงแรม
พนักงานโรงแรมก็รีบวิ่งเข้ามาดูผม คงเห็นจากรอยเลือดตามทางมั้งครับ
ผมก็ได้แต่ของเครื่องมือและยาทำแผล แล้วให้เค้าเอาไปให้ที่ห้องพัก
ผมเข้ามาถึงห้องพักได้สักพัก และพนักงานที่เอายาทำแผลมาให้ก็ออกไปแล้ว
ผมยังไม่ได้เริ่มทำแผล นั่งคงนั่งเอาทิชชู่กดแผลให้เลือดหยุดไหล
และคิดเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้นี้
.
.
เสียงเปิดประตูห้องผมช้าๆ
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเข้ามา
ภาพของผู้ชายคนนึงที่กล้าๆกลัวๆกำลังเดินเข้ามา
แล้วนั่งลงโซฟาข้างๆเตียง
เค้าคนนั้นไม่กล้าแม้แต่จะส่งสัยอะไรออกมา
ไม่กล้าแม้กระทั้งจะหายใจเสียงดัง
พี่เสือยังคงนั่งมองผมและไม่กล้าส่งเสียงอะไรออกมา
ผมได้ยินเสียงถอดหายใจเบาๆมาจากพี่เสือ พร้อมสีหน้าที่บ่งบอกถึงความกังวล
ผมมองหน้าพี่เสือกลับไปพี่เสือกลับหลบตาผมทันที
... ไม่กล้าสู้หน้า สงสัย คงสำนึกผิด....
บอกตามตรงผมไม่โกรธอะไรพี่เสือเลยแม้แต่นิดเดียวกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่
ผมรู้ว่าพี่เสือทำลงไปเพราะอะไร
ผมเข้าใจความรู้สึกพี่เสือดี
แต่พี่เสือเองก็ทำไม่ถูก ใจร้อนเกินไป
ไม่รอฟังเหตุผลหรือคำอธิบายอะไรเลย
.
.
พี่เสือยังคงไม่กล้าสบตาผม
ก้มหน้าก้มตามองพื้นอยู่อย่างนั้น
มือสองข้างบิดไปมาเหมือนขาดความั่นใจอะไรบางอย่าง
ภาพของชายที่อยู่ตรงหน้า ทำให้ผมรู้ว่า ผมมีค่าสำหรับเค้าแค่ไหน
.
.
.
“จะช่วยทำแผลให้มั้ย หรือจะปล่อยให้แผลเปิดอยู่อย่างนี้”ผมพูดออกไปเรียบๆ
ชายที่อยู่ตรงหน้ามองผมตาโต พร้อมรีบลุกมานั่งลงกับพื้นพร้อมดึงอุปกรณ์ทำแผลที่พนักงานเพิ่งเข้าเอามาให้
พร้อมลงมือทำแผลที่เท้าผมทันที
“พี่ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ”ผมพูดขึ้น ในขณะที่พี่เสือทำแผลผมไปได้สักพัก
“พี่ขอโทษ”มันตอบกลับมาเบาๆ แต่ตากับมือยังคงทำแผลผมอยู่
“ไม่มีอะไรจะแก้ตัวใช่มั้ย”ผมถามมันต่อ
“...”มันไม่ตอบอะไร เอาแต่ส่ายหัวกลับมา
“ไหนเงยหน้ามาดูสิ”ผมพูด
มันเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ
ทำตาเหมือนหมาเหงาใส่ผมซะอีก
“ไม่ต้องมาทำตาแบบนี้เลย”ได้ทีขอแกล้งไอ้คนตรงหน้าซะหน่อย
มันก้มหน้าลงทันที พร้อมทำแผลให้ผมต่อ
ให้ตายเถอะ ทำยังงัยผมก็โกรธคนๆนี้ไม่ได้จริงๆ
“พี่ขอโทษนะ”มันพูดอีกรอบ
“พี่นึกว่ามันทำอะไรโซ่ ตอนนี้พี่คุมตัวเองไม่ได้จริงๆ”มันพูดต่อด้วยเสียงที่เศร้าลง
“แต่ที่พี่ทำลงไป มันก็ไม่ถูก”ผมพูดสวนกลับไป
“พี่รู้ พี่ไม่มีข้อแก้ตัว”มันพูดต่อ
“แต่ผมเข้าใจว่าพี่ทำลงไปเพราะอะไร”ผมพูดสวนออกไปอีกรอบ
พี่เสือเงยหน้าขึ้นมองผมงงๆ
“โซ่ไม่โกรธพี่หรอ”
“ไม่”
“โซ่ไม่โกรธที่พี่งี้เง้า ทำอะไรไม่คิด เอาแต่อารมณ์ไม่มีเหตุผล แล้วก็หึงไม่ดูตาม้าตาเรือแบบนี้”พี่เสือพูดขึ้นต่อ
“ถ้าพี่ไม่หึงไม่งี้เง้า ก็ไม่ใช่พี่อ่ะดิ”ผมพูดกลับไปขำๆ
“ตอนนี้พี่ถือว่า โซ่ชมพี่แล้วกัน”พี่เสือพูดพร้อมลุกขึ้นมานั่งข้างๆผม พร้อมนอนลงหนุนตักแล้วเอื้อมมือมาโอบกอดผมไว้
“คิดมาอะไรครับ”ผมถามพี่เสือออกไป
“พี่กลัว กลัวนิสัยพี่ จะทำให้โซ่เบื่อพี่”มันพูดกลับมา ด้วยน้ำเสียงที่เศร้าลง
“พี่เสือ พี่เป็นแบบนี้อ่ะดีแล้ว”
“ดียังงัย”
“พี่คิดดูนะ ถ้าวันไหนพี่ไม่งี้เง้าใส่ผม ไม่หึงไม่หวงผม วันนั้นแหละ จะเป็นผมเองที่ต้องมานั่งกลัว...
การที่รู้ว่าพี่หึงพี่หวงผมอ่ะ ผมดีใจนะ อย่างน้อยความรู้สึกที่พี่มีกับผม มันก็ยังอยู่งัย”ผมพูดพร้อมลูบหัวมันเบาๆ
พี่เสือเองก็กอดผมแน่นขึ้น
“ขอบคุณนะครับ ที่เข้าใจพี่”มันพูดออกมาเบาๆ
“ยังหรอพี่ อย่าเพิ่งขอบคุณผม พี่ต้องไปขอโทษเพื่อนผมก่อน แล้วก็ไปเคลียร์กันให้รู้เรื่อง”ผมพูดออกไปเสียงแข็ง
“หึ หึ หึ หึ”ไอ้พี่เสือหัวเราะในลำคอ
“ขำอะไร ผมพูดจริงนะ”
“เรื่องนั้น พี่เคลียร์แล้ว แล้วก็ขอโทษมันแล้วด้วย”พี่เสือพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี
“จริงอ่ะ ตอนไหน”
“เมื่อกี้แหละ ก่อนที่พี่จะมาหาโซ่”มันตอบกลับมาทันที
อะไรว่ะ ถ้ารู้ว่ามันเคลียร์กันเองรู้เรื่องแบบนี้
ปล่อยให้แม่งคุยกันเองไปนานแล้ว
“โซ่ยังงัย พี่ก็ขอโทษนะ ต่อไปนี้ พี่จะพยายามคุมอารมณ์ตัวเองดีกว่านี้”มันพูดออกมาต่อ
“ให้มันจริงเหอะ แต่ไม่เป็นไรนะพี่ รักไปแล้วนี่หว่า ต่อจากนี้ก็คงต้องทำใจ”ผมพูดกลับไปขำๆ
มันก็หัวเราะออกมาเบาๆ
แต่เอะมันหัวเราะอย่างเดียวก็พอ ทำไมหัวมันสั่นแปลกๆ
“เห่ย พี่จะมุดลงไปทำไม”ตอนนี้มันคว่ำหน้าลง ตรงจุดยุทธศาสตร์ของผม
และมันก็พยายามดมอะไรสักอย่าง
“หอมๆๆๆ”มันพูดออกมา
“กลิ่นของโซ่”ไอ้นี้ชักเอาใหญ่แล้ว
“พี่เสือ ไม่เอา ออกๆๆๆ มันจั๊กจี้”ผมพูดพร้อมขยับตัวหนี
แต่มันก็เล่นล็อกตัวผมซะแน่น
“พี่ปล่อยผม”เริ่มโวยวาย
มันไม่สนใจคำพูดผมแม้แต่น้อย และยังคงดมกลิ่นของผมอยู่อย่างนั้น
ไอ้นี้มันบ้าๆจริงๆ
แต่ผมก็จะปล่อยให้มันทำอย่างนี้ต่อไม่ได้ ไม่งั้น มันต้องมีอะไรเกินเลยแน่ๆ
“พี่เสือ ผมปวดแผล”ผมแหกปากออกไปสุดเสียง
ได้ผลครับ ไอ้ตัวดี หยุดกึก ลุกนั่งตัวตรง
พร้อมหันมามองหน้าผมและทำตาโตใส่
“ไหนๆ พี่ดูสิ”แล้วมันก็ลงไปนั่งกับพื้น พร้อมดูแผลผม
“ปวดมากมั้ย กินยาแก้ปวดดีกว่า เดี๋ยวพี่พาไปเอาให้”มันพูดพร้อมทำท่าลุกขึ้นยื่น
“ไม่ปวดล่ะ”ผมพูดพร้อมลุกขึ้นยืน
“พาผมไปกินข้าวดีกว่า หิว”ผมพูดพร้อมเดินเขย่งออกมา
“ร้ายนะ กลับมาเดี๋ยว โดนข้ามคืนแน่”มันพูดอย่างแค้นๆ พร้อมเดินตามหลังผมมา
จบครับ
หัวข้อ: (story) อย่าหวังว่าจะทำร้ายกูได้อีก 2 เข้ามาลาพร้อมความจริง (อ่าน 385360 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก