หัวข้อ: " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว ( เรื่องเล่า )"

[มะนาว]

บทที่ 36

            " ทำยังไงต่อค้าบมะนาว..."  แต่ผมไม่ตอบ  แล้วผมก็เดินไปหา พี่เจส

            " จุ๊บ...จุ๊บ..."  ผมจูบที่ปาก   พี่เจสสะดุ้งด้วยความตกใจที่อยู่ๆผมไปจูบพี่เค้า  แล้วพอตั้งหลักได้  พี่เจสก็จับผมขึ้นไปนั่งค่อมตัวพี่เจส เอาไว้แล้วเอามือกอดผมให้อยู่ในท่านั้น พี่เจสยิ้มให้ผมแล้วจูบผมเนิ่นนาน......
...

            คํ่านั้น...ผมยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง โดยนอนหนุนแขนพี่เจสอยู่  ผมรู้สึกตัวก็ได้ยินเสียงเพลงจาก โทรทัศน์  พี่เจสนอนดูโทรทัศน์อยู่โดยกอดผมไว้ด้วย 

            ผมก็คิดถึงเรื่องต่างๆที่ผ่านมาระหว่างผมกับพี่เจส  ตั้งแต่ตอนแรกที่ผมเจอพี่เจสครั้งแรก  เห็นหน้าตาบึ้งตีงที่ทำให้ผมสนใจ แล้วเรื่องที่ผมโดนพี่เจสต่อย  วันนั้นอาจเป็นอุบัติเหตุรักก็ได้ ผมคิดไปก็ยิ้มไป  แล้วเหตุการณ์หลังจากนั้นอีก  ที่ผมยืนรอรถ แล้วฝนก็ตกลงมา  มีรถวิ่งผ่านแล้วนํ้ากระเซ็นโดนผมเลอะไปทั้งตัว  แล้วอยู่ๆพี่เจสก็ขับรถมาจอดพาผมขึ้นรถ ผมเป็นไข้ พี่เจสพามาบ้าน แล้วก็ดูแลผมอย่างดี  แล้ว....

            " มะนาวครับ..."  พี่เจสเรียกผม

            " .................... "  ผมมัวแต่นึกเรื่องต่างๆเพลินจนไม่ได้ยินเสียงพี่เจสเรียก

            " มะนาวครับ...มะนาว..."  พี่เจสเรียกผมอีก

            " คร้าบ..."  ผมขานรับ แล้วเงยหน้ามองพี่เจส

            " น้องมะนาว ...ทำอะไรครับ..."  พี่เจสถามผม

            " มะนาวก็นอนคิดอะไรเพลินๆอ่ะครับ.."  ผมก็บอกพี่เจสอย่าง งงๆที่ อยู่ๆทำไมพี่เจสถามอย่างนั้น

            " มีอะไรเหรอครับพี่..."  ผมถามด้วยความสงสัย

            " ก็มะนาวแน่ใจนะว่าคิดอะไรเพลินๆน่ะครับ..."  พี่เจสก็ถามผมอีก

            ผมก็เลยเงยหน้าไปมองพี่เจส  ก็เห็นพี่เจสมองมาด้วยหน้าตาแปลกๆ

            " พี่เจสเป็นอะไรไปครับ...ทำไมทำหน้าตาแปลกๆอย่างนั้นอ่ะครับ..."  ผมสงสัยจึงถามพี่

            " ก็น้องมะนาวนั่นแหละค้าบ..."  ผมยิ่ง...งง...หนักเข้าไปอีก

            " มะนาวยังไม่ได้ทำอะไรพี่สักหน่อย...ก็มะนาวคิดอะไรเพลินๆอ่ะครับ..."  ผมบอกพี่เจส

            " แน่ใจนะ...อา...อืม..."  พี่เจสบอกผม พร้อมกับมีเสียงครางเบาๆ  แล้วก้มตาลงไปมองที่หน้าอก

            " แน่ใจค้าบ...แต่...อุ้ย... "  ผมหันไปมอง ตามสายตาพี่เจสที่มอง  ก็เจอต้นเหตุ

            " แฮะ..แฮะ..คือ...มะนาวลืมตัวอ่ะค้าบ..."  ผมบอกพี่เจส 

            ก็นิสัยเดิมๆของผมน่ะสิครับ ตัวต้นเหตุ  มือของผม มันไปดึงหัวนมของพี่เจสเล่นอ่ะครับ  อย่างที่ผมมักจะลืมตัวทำกับคนที่ชอบนอนข้างผมเป็นประจำ  พอผมรู้ตัวก็ปล่อยมือออก

            " มะนาว...ตั้งใจจะแกล้งพี่ใช่มั้ยเนี่ย..."  พี่เจสพูดกับผม  พอพูดจบพี่ก็จับมือผมไว้ตรงนมพี่ที่ผมดึงเล่นอยู่เมื่อสักครู่

            " งั้นต้องเอาคืน...อย่างนี้...จะได้รู้ว่าเป็นไง..."  พี่เจสพูดจบก็เอามือมาจับนมผมแล้วก็ดึงบ้าง

            " โอ้ย...พี่เจสอ่ะ...โอ้ย...พี่เจส..."  ผมร้องเสียงหลงเลยครับ ก็ไม่คิดว่าจะโดนแกล้งกลับอย่างนี้อ่ะครับ

            " เป็นไงล่ะ โดนเองบ้างแล้วรู้สึกยังไงล่ะ...มะนาว..."  พี่เจสพูดเสียงกลั้นหัวเราะ

            " โอย...พี่เจสค้าบ...มะนาวยอมแล้วค้าบ...โอย..."  ผมร้องบอกพี่เจส  ผมไม่ไหวแล้ว มันรู้สึกบอกไม่ถูก แต่มันจักจี้ด้วย ผมบิดตัวเร่าๆเลยครับ

            " ยอมแล้วใช่มั้ย...งั้น...ต้องโดนทำโทษ..."  พี่เจสบอกผม

            พี่พูดจบก็เอามือมารวบแขนทั้งสองข้างของผมไว้เหนือหัว แล้วพี่เจสก็ก้มหน้าลงมา  ผมเห็นก็หลับตาแน่นและเอียงหน้าหนี  เพราะคิดว่าพี่เจสจะจูบผม

            แต่ผมคิดผิด  พี่เจสกลับก้มลงไปที่หน้าอกของผมแล้วเอาปากงับลงไปที่ยอดอกของผมเบาๆ  ผมสะดุ้งสุดตัว เพราะความรู้สึกตกใจ และ ความรู้สึกอย่างอื่นด้วย

            " พี่เจส...อย่าแกล้งมะนาวอย่างนั้นนะ...อืม...อืม..."  ผมพูดไปครางไป

            " อืม...อืม...เป็นไงล่ะแกล้งพี่ดีนักต้องเจอซะบ้าง..."  พี่เจสพูดจบก็ก้มหน้าไปทำอย่างเดิมอีก ผมดิ้นหนี  แต่พี่ก็ไม่ยอมปล่อยผม

            " พี่เจส...ปล่อยมะนาวเถอะ...อืม...พี่อย่าแกล้งมะนาวเลยน้าค้าบ...อืม..."  ผมอ้อนพี่เจสอีกครั้ง

            " อือ...ไม่..."  พี่เจสเงยหน้ามาพูดกับผม แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยผมอีก

            " ยอมแล้ว จะให้มะนาวทำอะไรก็ได้ มะนาวยอมแล้วคร้าบ...อืม..."  ผมต่อรองกับพี่เจส โดยที่ไม่คิดอะไร

            " ...งั้นก็ได้..."  พี่เจสพูดจบก็ปล่อยผม  แต่ยังไม่ปล่อยมือที่รวบไว้ออก

            " พี่เจส...จะให้มะนาวทำอะไรค้าบ..."  ผมถามด้วยความไม่แน่ใจ  แล้วอยู่ๆพี่เจสก็ปล่อยมือออก  ผมก็เอามือมาบีบมานวดทีละข้าง ด้วยความเมื่อย

            " อย่างแรก...ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด..."  พี่เจสสั่งผม  ผมอ้าปากค้างเลยที่ได้ยินพี่พูดจบ  ตอนนั้นผมยังใส้ชุดนอนของพี่เจสอยู่ แต่เสื้อของผมกระดุมถูกแกะออกไปแล้ว  ส่วนพี่เจสใส่เสื้อวอร์ม ซิปถูกรูดลงและกางเกงวอร์มขายาว

           " เร็วๆ หรือว่าจะให้พี่ถอดออกให้..."  พี่สั่งอีกเมื่อเห็นว่าผมยังไม่ยอมทำตาม

           " ก็ได้ค้าบ...แต่เสื้ออย่างเดียวไม่ได้เหรอ..."  ผมต่อรองอีก

           " ไม่ได้...เร็วๆ..."  พี่ไม่ยอม  ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีก็เลยถอกชุดออกหมด แล้วเอามือมาปิดตรงนั้นไว้ แล้วรีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัวไว้

           " เดี๋ยว ...ยังไม่เสร็จ..."  พี่เจสบอกผมอีก
       
           " อะไรอีกอ่ะค้าบ..."  ผมถามอย่างไม่ใว้ใจ

           " มาถอดเสื้อผ้าของพี่ด้วย..."  พี่เจสบอกผม ทำเอาหน้าผมแดงแปร๊ดเลยครับ

           " ไม่เอาอ่ะ...พี่เจสบ้า..."  ผมบอกพี่เจสก็เห็นพี่เจสทำหน้าดุ

           " เร็วๆ..."  พี่เจสสั่งผม

           " ก็ได้...พี่เจสอ่ะ...ชอบแกล้งมะนาว..."  ผมบอกพี่เจส แล้วลงมือถอดเสื้อพี่เจสออก

           " เร็วๆ...อย่าช้า..."  พี่เจสเร่งผมเมื่อเห็นว่าผมแกล้งถอดช้าๆ

           " อย่าเร่งสิ...ขี้โกง..."  ผมพูด แล้วก็ตัดสินใจดึงกางเกงวอร์มลง

           " อ้าาาาาาาาา....พี่เจสบ้า...หน้าด้าน ...หน้าไม่อาย..."  ผมร้องเสียงดังแล้วหันหน้าหนี จากไอ้ตรงนั้นของพี่เจส

           " จะหันหน้าหนีไปไหนล่ะ  ก็ชอบไม่ใช่เหรอ..."  พี่เจสพูดจบก็ล้มตัวลงมาทับผม จับผมให้หันหน้ามาแล้วก็จูบผม  ตอนแรกผมก็ดิ้นหนี  แต่แล้วไม่นานผมก็ยินยอมแต่โดยดี  พี่เจสจูบผมได้สักพัก  แล้วอยู่ๆก็มีเสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น.....

           " ติ้ง...ต่อง...ติ้ง...ต่อง......"  เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น  พี่เจสไม่ยอมปล่อยผม

           " พี่เจส มีคนมาเรียก  ปล่อยน้า...ไปดูก่อน... "  ผมดันพี่เจสออก   พี่เจสจึงเงยหน้าออกจากผมแล้วสบถบางอย่างด้วยความขัดใจ  แล้วลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันช่วงล่างไว้ แล้วเดินออกไปจากห้อง  สักพักผมได้ยินเสียงประตูเปิดแล้วก็มีเสียงเดินมาที่ห้องที่ผมนอนอยู่  ไม่ใช่พี่เจสคนเดียวแต่มีคนอื่นเดินมาด้วย  ใครน้า....

           " แย่แล้ว..."  มะนาวดูตัวเองสิ  ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย...โอยไม่ทันแล้ว... ผมคิดกับตัวเอง  แล้วจึงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมทั้งตัว ทันพอดีกับที่พี่เจส กับอีกคนเข้ามา

           " อุ้ย..."  ผมอุทานด้วยความตกใจที่เห็นคนที่เข้ามากับพี่เจส  และคนๆนั้นก็ตกใจเหมือนกันที่เห็นผมอยู่ในสภาพนี้

           " ................................ "
...

จบบทที่ 36

            ขอบคุณมากค้าบ....ที่ติดตามอ่านมาตลอดค้าบ...

            รักทุกคนมากมายครับ

            มะนาวตัวน้อยนิดคร้าบบบบบบผม
...

[มะนาว]

บทที่ 37

             " โอ้ยตายแล้ว..."  ผมอุทานด้วยความตกใจที่เห็นคนที่เข้ามากับพี่เจส และคนๆนั้นก็ตกใจ เหมือนกันที่เห็นผมอยู่ในสภาพนี้

             " พี่ก้อง..."  ผมเรียกชื่อพี่ก้องด้วยเสียงที่เบา 

             " น้องมะนาว........"  พี่ก้องก็เรียกชื่อผม 

             แล้วมองจ้องผมด้วยสีหน้าที่ผมก็บอกไม่ถูกมันปนเปกัน ทั้งโกรธ โมโห เสียใจ  ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี  ผมหันไปมองพี่เจสก็เห็นแกยืนมองเฉยๆ ก็รู้สึกน้อยใจ ที่พี่เจสไม่ยอมช่วยผมเลย  แล้วสถานการณ์อย่างนี้ จะให้ผมทำยังไงล่ะ  แล้วผมจึงหันกลับมามอง พี่ก้องอีกครั้ง....

             พอพี่ก้องเห็นผมหันมามอง  พี่แกก็เดินมาที่ผมด้วยอารมณ์ที่โกรธ   ผมคิดไม่ออก จะลุกหนีก็ลุกไปไม่ได้ ก็ร่างกายของผม มันไม่มีเสื้อผ้าติดกายสักชิ้น  แล้วพี่ก้องก็คงจะรู้ดี อีกทั้งพี่เจสก็พันผ้าเช็ดตัวไว้แค่ผืนเดียวด้วย  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่ก้องคิดยังไงกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าของพี่เค้าอย่างนี้....

             ผมกระเถิบตัวหนีไปจนติดขอบเตียง  แล้วผมไม่รู้จะหนีไปไหนอีกก็ มุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม   ..ผมได้ยินเสียงพี่ก้องเรียกผมเสียงดังมาก

             " มะนาวออกมาคุยกับพี่ให้รู้เรื่องก่อน..."  เสียงพี่ก้องเรียกผม

             " ไม่เอา..."  ผมตะโกนตอบออกไป

             " มะนาว...ออกมาก่อน..."  พี่ก้องยังเรียกผมอีกพร้อมทั้งจับผ้าห่มเขย่า

             " ไม่เอา...เดี๋ยวมะนาวกลับก่อนแล้วจะไปคุยอ่ะ..."  ผมตะโกนบอกพี่ก้องอีก

             " มะนาวออกมาคุยกันก่อน..."  พี่เจสยังคงเรียกผม

             " น้า...น้า...พี่ก้อง...น้า..."  ผมบอกพี่ก้องด้วยเสียงอ้อนๆ

             " ออกมาก่อนสิ..."  พี่ก้องเรียกให้ผมออกจากผ้าห่มอีก

             " ก็ได้ค้าบ...พี่อย่าแกล้งมะนาวน้า...."  ผมบอกพี่ก้อง

             " อือ...ไม่แกล้ง...ออกมาก่อน..." พี่ก้องบอกผม ด้วยเสียงที่ดีขึ้น

             " ค้าบ.........."  ผมพูดจบก็ค่อยๆ โผล่หน้าออกมาทีละนิด  มองดู  ก็เห็นพี่ก้อง มองผมอยู่ หน้าแกเหมือนกลั้นยิ้มเอาไว้  แล้วผมก็หันไปมองพี่เจสก็เห็นพี่เจสยิ้มและก็ขำผม  ผมหน้าแดงแปร๊ด แล้วทำหน้างอนใส่พี่เจส  คนอะไรไม่รู้ไม่ช่วยแล้วยังมาขำอีก  แล้วจึงหันหน้ากลับมามองพี่ก้อง

            " มะนาว..ออกไปคุยกับพี่ให้รู้เรื่องก่อน  "  พี่ก้องบอกผม แล้วเอามือมาดึงแขนผมให้ลุกออกจากที่นอน

            " ไม่เอา...อย่าเพิ่งดึงมะนาว...ไม่เอา..."  ผมร้องห้าม ด้วยความตกใจ ก็ผมยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลย

            " ทำไมล่ะ...ไปคุยให้รู้เรื่องก่อน..."  พี่ก้องบอกจบก็ดึงแขนผมอีก  พี่ก้องคงลืมไปว่าผมยังโป๊อยู่

            " ก็ ...มะนาวยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยค้าบ..."  ผมพูดเสียงอ่อย  แถมยังอายอีก ถ้าผมหนีได้ ผมคงหนีไปจากตรงนั้นแล้ว

            " ไหน...เสื้อผ้ามะนาวอยู่ไหน..."  พี่ก้องมองหาเสื้อผ้าของผม  แต่หาไม่เจอ  จีงมองผม  ผมก็เลยหันไปมองพี่เจส ด้วยตาละห้อย  แล้วพี่เจสก็เดินเข้ามาหา

            " ไอ้ก้อง...มึงกลับไปก่อนดีกว่า..."  พี่เจสเดินมาจับมือพี่ก้องให้ปล่อยแขนผมออก

            " ไม่...กูยังไม่กลับ  ถ้ากูกลับ น้องมะนาวก็ต้องกลับกะกูด้วย..."  พี่ก้องบอกพี่เจสเสียงดัง  แต่มือก็ยังไม่ปล่อยแขนผมออก

            " มึงก็เห็นไม่ใช่เหรอวะ...ว่ามะนาวเป็นของกูแล้ว...กูเป็นเจ้าของแล้ว...และกูก็ไม่ให้มะนาวกลับตอนนี้.."  พี่เจสพูดกับพี่ก้อง  แล้วแสดงความเป็นเจ้าของ....ผมก้มหน้านิ่งเงียบ  ไม่กล้ามองพี่ก้อง  ขอโทษครับพี่ก้อง...ขอโทษจริงๆครับ  ผมคิดในใจ

            " กูรู้...แต่กูไม่สนใจ...มะนาวออกไปกับพี่..."  พี่ก้องพูดกับพี่เจส แล้วหันมาดึงผม

            " ก็กูบอกแล้วไง  ว่ากูยังไม่ให้กลับ  ..."  พี่เจสพูดพร้อมกับคว้ามือของพี่ก้องเอาไว้ให้ปล่อยแขนผม 

            " แต่กูจะพามะนาวกลับกะกู ..."  พี่ก้องไม่ยอม

            " ไอ้ก้อง...มึงนี่พูดไม่รู้เรื่องหรือยังไงวะ...ว่ามะนาวเป็นของกู แล้วกูก็ยังไม่ให้กลับ  "  พี่เจสบอกพี่ก้องด้วยเสียงที่โมโห  แล้วพี่ก้องก็มองจ้องหน้าพี่เจสด้วยสายตาที่เอาเรื่องเหมือนกัน

            ตลอดเวลาผมมองดูตลอด  พี่สองคนเห็นผมเป็นตัวอะไร  คนหนึ่งอยากให้อยู่ แต่อีกคนจะเอาไป  แล้วแย่งกัน   ผมเป็นเจ้าของตัวผมเองนะ และผมก็มีจิตใจ  พี่เค้าต้องมาถามผมสิว่าผมคิดยังงัย  แต่นี่ไม่มีใครมาถามผมเลย  ผมเริ่มมีความรู้สึกน้อยใจ แต่ผมมองคนสองคนตรงหน้าผม แล้ว  ผมคิด ...ผมต้องทำอะไรสักอย่างก่อนๆ ที่พี่ทั้งสองคนจะมีเรื่องกัน

            " พี่ค้าบ.....พี่ค้าบบบบบ...."  ผมพูดเสียงดัง  ทั้งสองคนหันกลับมามองผมพร้อมกันทันที

            " พี่อย่าเพิ่งเถียงกันเลยครับ  ทำไมไม่ถามมะนาวก่อนล่ะครับว่ามะนาวคิดยังไง..."  ผมพูดด้วยความน้อยใจ

            " ................................. "  เงียบ พี่ทั้งสองมองจ้องผม  สักพักผมก็พูดกับพี่ก้อง

            " พี่ก้อง...กลับไปก่อนนะครับ...ขอเวลามะนาวก่อน  แล้วมะนาวจะไปคุยกับพี่ก้องเองนะครับ..."  ผมบอกพี่ก้องหลังจากที่ตัดสินใจได้

            " .....มะนาว...."  พี่ก้องเรียกชื่อของผม  แล้วมองหน้าผมนิ่ง

            " พี่ก้องคร้าบ...พี่ก้องกลับไปก่อนน้า...นะคร้าบ..."  ผมอ้อนบอกพี่ก้อง

            " ....ครับ....น้องมะนาว...พี่ก้องจะกลับไปก่อน...พี่จะรอ...ครับ..."  พี่ก้องบอกผม พร้อมกับหน้าซึมๆ  แล้วพี่ก้องก็มองพี่เจส ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้อง  พี่เจสมองผมยิ้มๆ  แล้วเดินตามพี่ก้องออกไป   สักพักผมได้ยินเสียงประตูเปิด และก็ปิด  แล้วพี่เจสก็เดินกลับมาหาผม

            พี่เจสเดินเข้ามาหาผม  แล้วขึ้นมาบนเตียง พี่เจสมองผม ยิ้มให้ผมแล้วพี่เจสก็กอดผม  ผมยิ้มให้พี่เจส  ผมรู้ว่าผมผิดต่อพี่ก้อง  แต่ ผมต้องเลือกคนใดคนหนึ่ง  ผมเลือกคนที่หัวใจผมบอก  ผมคงเลือกถูกนะ  แล้วผมนึกได้ก็เลยถามพี่เจส....

            " พี่เจสครับ...ทำไมพี่ถึงพาพี่ก้องเข้ามาหามะนาวอ่ะครับ...ผมสงสารพี่ก้องเค้าอะครับ   "  ผมบอกพี่เจส

            " ก็พี่จะให้มันเห็นจริงๆว่า  พี่เป็นเจ้าของมะนาวแล้ว  มันจะได้เชื่อพี่ซะที..."  พี่เจสบอกผม

            " บ้าจิ...พี่เจสดูสิเนี่ย...มะนาวอยู่ในสภาพนี้นะ  ไม่มีผ้าติดตัวสักชิ้น..."  ผมบอกพี่เจสอย่างเคืองๆ

            " ไหนดูซิว่าไม่มีเสื้อผ้าติดตัวจริงหรือเปล่า..."  พูดจบพี่เจสก็ดึงผ้าห่มของผมออก โดยที่ผมไม่ได้ระวัง

            " อุ้ย...อ้ายพี่เจสบ้า...แกล้งมะนาวอีกแล้ว  "  ผมร้องแล้วว่าพี่เจส พร้อมกับเอามือมาปิดตรงนั้นไว้  แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้ง ที่อยู่ๆพี่เจสก็กระโจนขั้นมาคล่อมตัวผมไว้ แล้วนอนทับผม

            " พี่เจส...ตัวหนักแล้วยังมาแกล้งมะนาวอีก...หนักน้า...เดี๋ยวกระดูกหักพอดี..."  ผมร้องว่าพี่เจส

            " ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่รักษาให้เอง..." พี่เจสพูดจบก็ก้มลงจูบผม สักพักก็ถอนปากออก แล้วพูดกับผม

            " ทำไมนะอยู่ใกล้มะนาวแล้วพี่อดใจไม่ได้สักทีเลย...เฮ้อ..ว่าแล้วก็ต้อง........................" 
           
            " อ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา" ...

จบบทที่ 37

             ขอบคุณมากมายครับ
             
             รักทุกคนมากมายค้าบ................

             มะนาวตัวเล็กตัวน้อยคร้าบบบบบบผม
...


       


   

[มะนาว]

บทที่ 38
 
            " ฮัลโหล...คร้าบ...พี่มะยมคร้าบ..."  ผมโทรหาพี่มะยม และก็ทักทายเมื่อพี่มะยมมารับโทรศัพท์แล้ว

            " ว่าไง...ไอ้ตัวแสบ...คิดถึงพี่แล้วเหรอ ป่านนี้ถึงค่อยได้โทรมาหาพี่น่ะ..."  พี่มะยมพูดเหมือนน้อยใจผม ที่หลายวันผมไม่ได้โทรหาพี่ชายสุดที่รักเลย

            " พี่มะยมอ่ะ...น้อยใจมะนาวเหรอคร้าบ...มะนาวขอโทษคร้าบ..."  ผมรู้สึกไม่ดีเลยที่ พี่มะยมน้อยใจผม

            " พี่ไม่ได้น้อยใจหรอก...แค่คิดว่าน้องลืมพี่ชายคนนี้ไปซะแล้ว..."  พี่มะยมยังพูดให้ผมรู้สึกแย่ไปอีก

            " พี่อ่ะ...มะนาวขอโทษคร้าบ...อย่าโกรธมะนาวน้า..ทีหลังมะนาวไม่ทำอย่างนี้แล้วคร้าบ..."  ผมบอกขอโทษพี่มะยมอีกครั้ง เพื่อให้พี่มะยมรู้สึกดีขึ้น  ผมพูดแล้วก็หันไปมองพี่เจสด้วย  ก็เห้นพี่เค้ามองผมอยู่....

            " บอกแล้วว่าพี่ไม่ได้โกรธ...ว่าแต่เราน่ะ..จะกลับบ้านเมื่อไหร่ล่ะ..."  พี่มะยมเปลี่ยนเรื่องพูด จนผมตามแทบไม่ทัน

            " คร้าบ...ก็มะนาวจะโทรไปบอกพี่แหละคร้าบ..ว่าคืนนี้มะนาวจะกลับไปนอนที่บ้านคร้าบ..."  ผมบอกพี่มะยม  หันไปก็ยังเจอพี่เจส นั่งหน้าบึ้งมองผมอยู่

            แต่ที่ผมจะกลับก็เพราะ นึกได้ ว่าพรุ่งนี้ ผมต้องไปเรียน  แล้วเสื้อผ้าก็ไม่ได้เอามาที่นี่ด้วย  ผมเลยต้องกลับไปบ้าน

            " ดีแล้ว..กลับมานอนที่บ้านเราดีกว่า  อยู่ที่นั่นเราก็ไปรบกวนเค้าให้วุ่นวายไปด้วย... แล้วตอนนี้น้องหายดี ีแล้วหรือยังล่ะ..."    พี่มะยมถามผมถึงอาการเจ็บป่วยของผม

            " ก็ดีขึ้นมากแล้วคร้าบ...แต่ยังไอ เจ็บคออยู่อีกนิดหน่อยคร้าบ..."  ผมบอกกับพี่มะยม

            " เออ..หายแล้วพี่ก็ได้หมดห่วง...แล้วไปนอนที่บ้านไอ้เจสน่ะ...มันดูแลน้องดีหรือเปล่าล่ะ..."  พี่มะยมถามผม

            " ก็...ดีคร้าบ...แต่พี่เจสเค้าชอบแกล้งมะนาวอ่ะ...ไม่ค่อยได้หลับได้นอนเลยคร้าบ..."  ผมพูดออกไปอย่างนี้ ก็เพราะจะแกล้งพี่เจสเค้าอ่ะครับ  ก็เห็นนั่งหน้ามุ่ยมองผมอยู่ได้  ไม่รู้อารมณ์เสียเรื่องอะไร  แต่แทนที่พี่เจส ได้ยินผมพูดอย่างนั้น แทนที่จะโมโหที่ผมไปฟ้องพี่มะยม  พี่เจสกลับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเจ้าเล่ห์ใส่ผม แถมยังยิ้มให้ด้วย.... โอย...ผมตามอารมณ์พี่เค้าไม่ทันเลย

            " อ้าว...มันแกล้งอะไรน้องล่ะ...ให้พี่ไปจัดการมันเอามั้ย..."  พี่มะยมพูดกับผมอย่างโมโห  ก็คงเพราะเป็นห่วงผมนั่นแหละ

            " ไม่...ไม่ต้องหรอกคร้าบ...พี่เค้าแค่..แค่..."  ผมพูดได้เท่านี้ เพราะนึกอะไรไม่ออกว่าจะบอกพี่มะยมยังไงดี  หันไปมองก็เห้นพี่เจสยักคิ้วให้ผมอีก

            " แค่อะไร...มันทำอะไร บอกพี่มาซิ..."  พี่มะยมยิ่งโมโหหนักกว่าเดิม

            " ก็แค่...แค่นอนกรน เสียงดังมากเลยคร้าบ...ไม่เชื่อพี่ลองมาฟังเสียงกรนตอนพี่เจสเค้านอนหลับดูสิคร้าบ..."  ผมบอกแล้วถอนหายใจอย่างแรง เมื่อนึกหาเหตุผลออก

            " อ๋อ...เสียงกรนหรอกเหรอ...อืม..แล้วน้องจะกลับมาตอนกี่โมงล่ะ..ตอนนี้พี่ก็อยู่ข้างนอกซะด้วย..."  พี่มะยมบอกผม  ผมเห็นพี่เจสเดินเข้ามาหา แล้วก็กอดผมแน่น 

            " ก็คงจะดึกนิดนึงคร้าบ...ถ้าพี่มีธุระก็ไม่ต้องรีบกลับมาก็ได้นะคร้าบ...มะนาวอยู่คนเดียวได้ครา...คร้าบ..."  ผมบอก เสียงตะกุกตะกัก ก็รู้สึกจักจี้มาก  เพราะพี่เจสเอาปากมาเม้มที่ติ่งหูผมเล่นอ่ะครับ

            " เอาอย่างนั้นเหรอ..เออก็ได้  พี่คงจะกลับไปถึงดึกๆ...เออลืมบอก ที่บ้านมี..."  พี่มะยมบอกผมได้แค่นั้น

            " พี่มะยมคร้าบ..เดี๋ยวค่อยคุยกันนะคร้าบ..แค่นี้น้า..."  พูดจบผมก็กดปิดเครื่อง  ก็เพราะพี่เจสลามมาที่ต้นคอของผม  ถ้าผมคุยต่อ ผมต้องหลุดเสียงอะไรออกไปแน่เลย

            " อ้าว..ไม่คุยต่อแล้วเหรอครับ..."  พี่เจสพูด ทั้งๆที่พี่เค้ายังคงวุ่นวายอยู่ที่ต้นคอของผม

            " พี่เจสคร้าบ...หยุดก่อนคร้าบ...ไม่เอาแล้ว..."  ผมบอก และก็ดันพี่เค้าออกไป แล้วผมก็วิ่งหนีรอบเตียงนอน

            " มานี่ซะดีๆ  จะหนีไปไหน...มาให้กอดซะดีๆ..."  พี่เจสแกล้งทำเสียงน่ากลัว  พี่เค้าแหย่ผม  แล้วก็เดินเข้ามาหาผม

            " ไม่เอา  อยากกอดก็ต้องจับให้ได้สิ..."  ผมพูดจบก็วิ่งหนีไปอีกทาง  โดยมีพี่เจสกระโดดอ้อมมาดักข้างหน้า  แล้วคว้ามือของผมไว้  พี่เจสดึงผมเข้ามาหาตัว  แล้วก็กอดผมแน่น

            " จับได้แล้ว...ไหน..ขอหอมอีกทีซิ..."  พี่เจสพูดจบก็จะหอมแก้มผม  แต่ผมดันพี่เค้าไว้

            " พี่คร้าบ...พอแล้ว  มะนาวเหนื่อยแล้วอ่ะคร้าบ..."  ผมบอกแล้วก็หายใจอย่างแรง  ก็มันเหนื่อยอ่ะครับ..

            " ก็ได้ ไม่แกล้งแล้ว  งั้นให้พี่หอมแก้มก่อนนะ..."  พี่พูดจบ  ผมก็เอียงแก้มให้...พี่เจสก็หอมแก้มผมอย่างแรง

            " พอแล้วคร้าบ..เดี๋ยวแก้มมะนาวก็ชํ้าพอดี...พี่เจสอ่ะหอมแรงจังคร้าบ.."  ผมบอก  แล้วก็ยิ้มให้

            " ก็มันหมั่นเขี้ยวนี่ครับ..."  พี่เค้าบอกผม  แล้วก็หอมแก้มผมอีกที  เสร็จแล้ว พี่ก็มองหน้าผม  แล้วก็ถามผม

            " ตกลงคืนนี้มะนาวจะกลับไปนอนที่บ้านใช่ไหมครับ..."  พี่เจสถาม

            " ใช่คร้าบ...เนี่ยอยู่กับพี่เจสนานจนพี่มะยมน้อยใจแล้วอ่ะ..."  ผมบอกกับพี่เจส

            " เหรอครับ...งั้นก็ได้  แต่พี่ไม่อยากให้มะนาวไปนอนทีอื่นเลยครับ..."  พี่เจสพูดอ้อนๆ กับผม

            " แหม...ก็ที่นั่น มันก็บ้านของมะนาว ไม่ใช่ที่อื่นสักหน่อย..."  ผมแย้ง

            " นั่นแหละ...แต่..ก็ได้ครับ..."  พี่เจสพูดแล้วทำหน้ามุ่ย  แบบว่าจำใจ

            " คร้าบ...ขอบคุณคร้าบ..."  ผมบอกขอบคุณ
 
            แล้วหลังจากนั้น ผมก็บอกพี่เจสว่าจะอาบนํ้าเพราะรู้สึกเหนียวตัว  พี่เจสก็ยอมแต่โดยดี  แล้วบอกว่า จะไปส่งผมตอนดึกๆ  ตอนแรกผมก็จะแย้ง แต่พอนึกอีกทีก็ไม่ว่าอะไร  แล้วพี่เจสก็เดินไปเปิด ทีวีดู  ส่วนผมก็เข้าไปอาบนํ้า 
...

            เกือบเที่ยงคืนแล้ว  ผมบอกให้พี่เจสขับรถไปส่งผมที่บ้าน  ก็เพราะพรุ่งนี้ผมต้องไปเรียน ตอนแรกก็คุยกันรู้เรื่องแล้ว  แต่พอผมบอกว่าให้ไปส่งที่บ้านได้แล้ว พี่เจสก็เกิด ไม่ยอมอีก   พี่เค้าหน้าบึ้งใส่ผม  พี่เจสไม่อยากให้ผมกลับมาบ้าน

            " มะนาวค้างกับพี่อีกคืนเถอะนะ...นะ..มะนาว..."  พี่เจสพูดอ้อนผม...

            " ไม่เอา...มะนาวจะกลับบ้าน..."  ผมพูดปฎิเสธพี่เจส  ต้องไม่ใจอ่อน ผมบอกตัวเอง

            " อย่ากลับเลยนะ...น้องมะนาว..."  พี่เจสอ้อนผมอีก 

            " ไม่...มะนาวจะกลับบ้านอ่ะครับ...มะนาวเบื่อพี่เจสแล้วอ่ะ..."  ผมพูดแกล้งแหย่พี่เค้า   แล้วก็ได้ผล  พี่เจสหน้าเสียเลย

            " มะนาวเบื่อพี่จริงๆเหรอครับ..."  พี่เจสพูดอย่างน้อยใจ

            " .......คับ......"  ผมพูดพร้อมผงกหัวไปด้วย  ผมมองหน้าพี่เจสก็เห็นพี่เจสทำหน้าเศร้า

            " ทำไมล่ะครับ...มะนาวไม่รักพี่แล้วเหรอ ถึงได้เบื่อพี่ง่ายๆอย่างนี้..."  พี่เจสพูดกับผม

            " ครับ...มะนาวไม่รักพี่เจสแล้ว...ก็พี่เจสพูดไม่เข้าใจอ่ะ..."  ผมบอกพี่เจสแล้วแกล้งหันหน้าไปทางอื่น  แอบยิ้มนิดนึง

            " มะนาว..."  พี่เจสพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบเสียง ผมจึงหันไปมองก็เห็นพี่เจสมองหน้าผมอยู่ด้วยแววตาเศร้า  ผมเองก็ตกใจไม่คิดว่าพี่เจสจะเป็นแบบนี้  ไม่แกล้งก็ได้อ่ะ...อดสงสารไม่ได้ซักที...

            " พี่เจสคร้าบ..."   ผมเรียก  พี่เจสมองตาผม  แล้วผมก็เดินเข้าไปหาพี่เค้า  ยื่นมือไปกอดเอวพี่เอาไว้และ ก็เอาหน้าไปซุกแนบอกพี่เค้า

            " ขอโทษค้าบ...มะนาวแค่แกล้งแหย่พี่เจสอ่ะคร้าบ...อย่าโกรธมะนาวน้า..."  ผมพูดอ้อนพี่เจส  ก็ผมกลัวพี่เค้าโกรธเอาอ่ะคับ

            " นี่...มะนาวแค่แกล้งพี่เหรอครับ... "  พี่เจสพูดกับผม

            " ....................... "  ผมไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้ากับอกอุ่นๆของพี่เจส

            " ร้ายนักนะเราน่ะ..."  พี่เจสพูดจบก็เอามือมาขยี้หัวผม 

            " พี่เจสอ่ะ หัวมะนาวยุ่งหมดแล้ว เดี๋ยวไม่น่ารักกันพอดี..."  ผมพูดแล้วเอามือปัดมือพี่เจสออก

            " ก็ดีน่ะสิ...ไม่น่ารักน่ะ..จะได้ไม่มีคนมาแย่งมะนาว ไปจากพี่..."  พี่เจสบอกผม

            " อือ..............."  ผมไม่ตอบพี่เจสแต่กอดพี่เจสแน่นกว่าเดิมอีก

            " นี่ยังดีนะที่มะนาวแค่แกล้งพี่  ถ้ามะนาวไม่รักพี่จริงๆ แล้วพี่จะทำยังไง...พี่คงแย่แน่ๆเลยครับ..."  พี่เจสบอกผม

            " ไม่หรอกคร้าบ...มะนาวต่างหากที่กลัวพี่ไม่รักมะนาวอ่ะคร้าบ..."  ผมบอกพี่เจสแล้วก็เอาหน้าซุกอกพี่เค้าแน่นๆอีก...ไอ้มะนาวเอ้ย...จะแกล้งเค้าดันกลัวเค้าโกรธอีก

            " แล้วมะนาวรักพี่หรือเปล่าล่ะครับ..."  พี่เจสถามผม

            " ก็...ก็รักสิคร้าบ..."  ผมบอกพี่เจสอย่างอายๆ

            " ไม่เชื่อครับ..."  พี่เจสพูด

            " รักจริงๆคร้าบ..."  ผมพูดยืนยันคำตอบเดิม
   
            " งั้น...ต้อง..."  พี่พูดไว้แค่นั้น ผมจึงเงยหน้ามองพี่เจส

            " ต้องอะไรคร้าาบ..."  ผมถาม

            " ต้องมาหอมแก้มพี่ก่อน..."  พี่พูดจบก็เอียงแก้มให้ผม 

            " .....จุ๊บ........."  ผมจุ๊บที่แก้มพี่เจส แล้วก็หอมพี่เจส

            " พี่ก็รักมะนาวมากครับ..."  พี่บอกผม  แล้วจับผมให้หันหน้ามา พี่เจสก็หอมแก้มผม  ยืนยันคำตอบที่ให้ไว้
...

            พี่เจสพารถมาหยุดที่หน้าบ้านของผม บ้านเงียบก็นี่มันดึกขนาดนี้นี่นะ  ผมมองดูที่จอดรถ ก็เห็นรถพี่มะยมจอดอยู่ พี่มะยมคงนอนหลับไปแล้ว

            " มะนาวครับ..."  พี่เจสเรียกผม

            " ว่าไงคร้าบ...ผมหันมายิ้มให้พี่  ก็เห็นพี่เจสนั่งหน้ามุ่ย

            " มะนาวจะไม่เปลี่ยนใจแน่เหรอคร้าบ..."  พี่เจสบอกผมเสียงอ้อนๆ

            " ก็พรุ่งนี้ มะนาวต้องไปเรียน  แล้วเสื้อผ้าก็ไม่มีอ่ะครับ..."  ผมบอกเหตุผลให้พี่เจสฟัง

            " งั้น...มะนาวก็เอาเสื้อผ้าไปสิครับ...แล้วก็จะได้ไปมหาวิทยาลัย'พร้อมกัน...นะครับ..."  พี่เจสบอกผมด้วยสีหน้ายิ้มๆ เมื่อนึกขึ้นได้

            " อย่างนั้นก็ได้...แต่คิดอีกที..มะนาวว่าไม่เอาดีกว่า..."  ผมบอกพี่เจส

            " ทำไม..ล่ะครับ..มะนาว.."  พี่เจสรีบถามผม

            " ก็..พี่เจสอ่ะ...เดี๋ยวก็มาแกล้ง มะนาวอีก...แล้ว..."  ผมพูดกับพี่เจสแค่นั้นก็ไม่พูดต่อ

            " แล้ว...แล้วอะไรครับ..."  พี่เจสถามผมแล้วก็ยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี

            " แล้วเดี๋ยวมะนาวก็ไม่ได้หลับ  ไม่ได้นอนอีกอ่ะคร้าบ..."  ผมพูดเสียงเบาแทบไม่ได้ยินเสียง

            " ฮั่นแน่...มะนาวคิดอะไรอยู่..."  พี่เจสได้โอกาสจึงแกล้งผมอีก

            " เปล่าซะหน่อย...พี่เจสอ่ะ...มะนาวไม่พูดด้วยแล้ว.."  ก็มันอายนี่คร้าบ  แล้วผมก็หันไปจะเปิดประตู

            " เดี๋ยวสิครับ...แค่นี้ก็งอนแล้ว...พี่ไม่แกล้งหรอกครับ..พี่สัญญาครับผม..."  พี่พูดแล้วชูนิ้วสัญญา  แล้วก็ยิ้มให้ผม

            " พี่สัญญาแล้วนะครับ..."  ผมถามพี่อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ...ไอ้มะนาว...โลเลอีกแล้วนะ...เอาไงดีนะ  ผมหยุดคิดสักพัก...

            " ครับผม..."  พี่ยืนยันคำตอบ

            " งั้น..มะนาวตกลงก็ได้...แต่พี่เจสรอแป๊บนะคร้าบ...มะนาวเข้าไปเอาเสื้อผ้าก่อน..เดี๋ยวเดียวเองคร้าบ..."  ผมบอกพี่เจส

            เมื่อตัดสินใจได้ หลังจากที่ทนรบเร้าพี่เจสไม่ไหว  อีกอย่าง พี่มะยมก็เข้านอนไปแล้วด้วย  คืนนี้คงไม่ได้คุยกันอีก  เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อย มาแก้ตัวกับพี่มะยมอีกทีละกัน  ผมคิดแล้วก็เปิดประตูรถลงไปแล้วรีบเข้าบ้าน.............
...

            ผมเดินมาที่ห้องของผมแล้วเปิดประตูเข้าไป  ในห้องมันมืด ผมเดินด้วยความเคยชินไปที่สวิทส์ไฟแล้วยื่นมือจะไปกด  แต่ผมก็ต้องตกใจ  ที่มีมือมาคว้าแขนผมเอาไว้   

            " อุ้ย..."  ผมสะดุ้งแล้วอุทานออกมา   แล้วผมก็หันไปมองเจ้าของมือนั้น

            " ............................ " 
...

จบบทที่ 38

            ขอบคุณมากคร้าบบบบ...ที่ติดตามมาโดยตลอด....

            มะนาวรักทุกคนน้าาาาา..............มะนาวตัวเล็กๆน่ารักๆเองคร้าบบบบบบบผม.........
...

       

[มะนาว]

บทที่ 39

             ผมเดินมาที่ห้องของผมแล้วเปิดประตูเข้าไป  ในห้องมันมืด ผมเดินด้วยความเคยชิน ไปที่สวิทส์ไฟ แล้วยื่นมือจะไปกด  แต่ผมก็ต้องตกใจ  ที่มีมือมาคว้าแขนผมเอาไว้   

            " อุ้ย..."  ผมสะดุ้งแล้วอุทานออกมา   แล้วผมก็หันไปมองเจ้าของมือนั้น

            " ............................ " 

            " อุ้ย...."  ผมถูกดึงเข้ามาปะทะกับร่างหนาของใครคนหนึ่ง

            " ใครน่ะ..."  ผมถาม

            " .................... "  ไม่มีเสียงตอบ

            " ...อุ๊บ....ปล่อยผม..ปล่อยผม.."  ผมร้อง  คนนั้นอุ้มผมแล้วเดินมาที่เตียงนอน

            " ...ตุบ...โอ้ย..."  คนนั้นโยนผมลงไปบนเตียงนอน

            ผมจึงพลิกตัวหลบ  ก่อนที่คนนั้นจะล้มลงมากอดผม  ผมรีบลงจากเตียงแล้ววิ่งไปเปิดไฟ  ผมหันกลับไปมอง ก็ถูกคนนั้นเข้ามากอดผม  แล้ว พอดีไฟติด ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็เห็นคนนั้น

            " ....พี่ปะแป้ง......... "  ผมยืนเฉยอยู่อย่างนั้น  ผมทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองจ้องพี่แป้งอยู่ตรงนั้น

            " มะนาวไม่ตกใจเหรอที่รู้ว่าเป็นพี่น่ะ..."  พี่แป้งถามผม เมื่อเห็นว่าผมไม่ดิ้นหนีเหมือนเก่า

            " ไม่คร้าบ...มะนาวรู้ว่าพี่คงไม่ทำอะไรมะนาวหรอก..ใช่หรือเปล่าคร้าบ..."  ผมบอกพี่แป้ง พร้อมกับส่ายหน้าไปด้วย เมื่อหายจากอาการตกใจแล้ว

            " แค่แปลกใจที่พี่แป้งเข้ามาอยู่ในห้องนอนของมะนาว..แล้วพี่แป้งเข้ามาได้ยังไงล่ะครับ....."  ผมถามพี่แป้ง ด้วยความสงสัย  เห็นพี่แป้งมองผมอยู่

            " ก็พี่มะยมให้พี่เข้ามานอนที่นี่ครับ..."  พี่แป้งบอกผม

            " พี่แป้งน่ะเหรอครับ..."  ผมทวนถามอีกครั้ง...ด้วยความแปลกใจ
     
            " ใช่แล้วครับ...น้องมะนาวรู้หรือเปล่าว่า พี่มานอนที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่..."  พี่แป้งถามผม

            " เมื่อไหร่ล่ะครับ.."  ผมไม่รู้ก็เลยถามกลับ
 
            " ก็ตั้งแต่วันนั้น...วันที่มะนาวออกไปหาไอ้นั่นมันนั่นแหละ..."  พี่แป้งพูดท่าทางเศร้าๆ

            " ............ "  ผมส่ายหน้า  ไม่พูดอะไร  พี่แป้งจึงพูดต่อ

            " วันนั้นพี่กลับบ้าน  แล้วพี่มะยมก็ไปรับพี่ออกมากินข้าว พอหาอะไรกินกันเสร็จพี่ก็บอกว่าจะรอมะนาวที่บ้าน  รอจนดึกมะนาวก็ไม่กลับมาบ้าน พี่มะยมก็เลย  ให้มานอนที่ห้องมะนาวน่ะครับ..."  พี่แป้งอธิบายให้ผมฟัง

            " พี่แป้ง...มะนาวขอโทษนะคร้าบ..."  ผมบอกพี่แป้ง  แล้วก้มหน้า  ผมไม่กล้ามองหน้าพี่แป้ง  มันรู้สึกผิดในใจ  ผมผิดต่อพี่แป้ง

            " มะนาว...น้องอย่าคิดอย่างนั้นสิครับ...พี่แป้งไม่ได้โทษมะนาวสักหน่อย..ถ้าจะโทษ พี่ต้องโทษตัวเองที่มาหาน้องช้าเกินไป..."  พี่แป้งพูดกับผมและโทษตัวเองที่มาหาผมช้า 

            " พี่แป้ง...."  ผมพูดไม่ออก ได้แต่ยืนนิ่งมองหน้าพี่แป้ง

            " รู้มั้ยมะนาว...ที่จริงพี่แอบตามดูมะนาวมาตั้งนานแล้วนะ  พี่คิดว่าจะรอให้ถึงวันเกิด ของน้องก่อนพี่ถึง จะออกมาหาน้อง...แต่ตอนนี้พี่รู้แล้วว่า ไอ้ความคิดนั้นมันโง่มากเลย  พี่ตัดสินใจผิด เลยมาช้าไป..."  ี่พี่แป้งเล่าความคิดให้ผมฟัง

            " พี่ปะแป้งคร้าบ...มะนาวขอโทษคร้าบ..."  ผมพูดแค่นั้นก็หยุด  ผมคิดว่าจะพูดต่อดีหรือไม่พูด   ผมมองหน้าพี่ปะแป้ง

            " ........................... "  พี่แป้งไม่พูด แต่จ้องหน้าผมนิ่ง

            " คือ..ตอนนี้..มะนาว...รักพี่เจส..อ่ะครับ..."  ผมตัดสินใจบอกพี่แต่ก็ กล้าๆกลัวๆ

            " .......................... "  พี่เจสมองจ้องหน้าผมนิ่ง  แต่ผมรับรู้ได้ถึงอาการสั่นที่มือของพี่ที่กอดผมอยู่  ผมเงยหน้ามองพี่แป้ง

            " พี่ปะแป้งคร้าบ...พี่อย่าโกรธผมนะคร้าบ... "  ผมพูดไปมองหน้าพี่ปะแป้งไป แล้วจะร้องไห้

            " ......................... "  พี่แป้งไม่ตอบ   ผมเริ่มใจเสีย

            " พี่ปะแป้งคร้าบ.... "  ผมเรียกชื่อพี่

            " ครับ....มะนาว  พี่ไม่โกรธน้องหรอก.... "  พี่แป้งบอกผม   ผมจึงมองพี่แป้ง  เห็นพี่เค้ายิ้มให้  แต่ผมคิดว่ามันเป็นรอยยิ้มที่แปลกๆ เศร้าๆยังไงไม่รู้

            " จริงนะคร้าบ..พี่ปะแป้งไม่โกรธมะนาวน้า... "  ผมพูดอย่างดีใจ มองหน้าพี่เค้า  แล้วก็กอดพี่แป้งแน่น

            " จริงสิครับ  พี่ไม่เคยคิดโกรธมะนาวสักครั้ง..."  พี่แป้งพูดจบก็กอดตอบผม

            " พี่ปะแป้ง กลับมาเป็นพี่ชายของมะนาวน้า... "  ผมพูดไปยิ้มไป ด้วยความดีใจที่เรื่องที่คิดว่าจะยุ่ง  มันกับไม่ยุ่งอย่างที่คิด

            " ............. "  พี่แป้งไม่ตอบ  แต่ยิ้มให้ผม

            " มะนาวดีใจจังที่พี่ปะแป้งเข้าใจมะนาว  แล้วไม่โกรธมะนาวด้วย..."  ผมบอกแสดงความดีใจแล้ว  เงยหน้า แล้วปล่อยแขนที่กอดพี่แป้งอยู่เปลี่ยนเป็นโอบคอแล้วเขย่งตัวไปหอมแก้มพี่แป้ง

            " .............. "  พี่แป้งก็ไม่พูดอะไร  ยิ้มให้แล้วกอดตอบผมอีก

            " มะนาวจะมีพี่ปะแป้งเป็นพี่ชายคนเดิมแล้ว..."  ผมดีใจจริงๆนะ

            " น้องมะนาวครับ..."  พี่แป้งเรียกชื่อผม

            " คร้าบ...พี่แป้งว่าอะไรคร้าบ..."  ผมยังคงยิ้มให้พี่แป้งอยู่

            " มะนาว...พี่ไม่เป็นพี่ชายของมะนาวหรอกนะ..."  พี่แป้งพูดกับผมจบ  ผมยิ้มค้างเลย   ตกใจทีพี่แป้งพูดแบบนั้น

            " ทำไมอ่ะคร้าบ...พี่ปะแป้งไม่อยากเป็นพี่ชายของมะนาวแล้วเหรอคร้าบ..."  ผมบอกอย่างน้อยใจ  แล้วเอามือที่กอดพี่แป้งลง

            " ไม่ใช่อย่างนั้นครับ...น้องมะนาว.."  พี่แป้งพูดแล้วจ้องหน้าผม  แล้วส่งสายตาแปลกๆให้ผม

            " ............ "  ผมเงียบบ้าง

            " แต่พี่จะแย่งเอามะนาวคืนมาจากมัน..."  พี่แป้งบอกผม ทีนี้ผมตกใจจริงๆ กับสิ่งที่ผมได้ยินจากพี่แป้ง

            " พี่ปะแป้ง....."  ผมเรียกชื่อแค่นั้น  มันพูดอะไรไม่ออก  ได้แต่จ้องหน้าพี่แป้งอยู่อย่างนั้น  แล้วผมก็ดันพี่แป้ง ออกและผมก็ถอยหลังหนี

            " มะนาวยังไม่ต้องกลัวพี่หรอก...พี่ไม่ทำอะไรน้อง...พี่แค่บอกให้น้องรู้เอาไว้เท่านั้น...แล้วนี่น้องกลับมาทำอะไรล่ะ  พี่เห็นไอ้นั่นมันจอดรถรออยู่นี่..."  พี่แป้งบอกแล้วก็เปลี่ยนเรื่องมาถามผม

            " เอ่อ...มะนาวกลับมาเอาเสื้อผ้าคร้าบ..."  ผมบอกพี่แป้ง  หลังจากที่นิ่งเงียบไปสักครู่

            " งั้นก็รีบไปเอาสิ ก่อนที่พี่จะเปลี่ยนใจ  ไม่ให้น้องไปกับมัน..."  พี่แป้งพูดจบ ก็มองผมอย่างขำๆ

            ผมก็รีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดหลายชุดออกมา  ด้วยความรวดเร็ว  แล้วจับใส่เป้สะพายหลัง  ผมหันไปมองพี่แป้ง  ก็เห็นพี่แป้งนั่งมองผมอยู่ที่เตียงนอน  ยิ้มให้ผมแล้วก็หัวเราะด้วยอย่างอารมณ์ดี

            " มะนาว...ไม่ต้องรีบหรอกนะ  วันนี้พี่บอกว่าไม่ทำอะไรก็ไม่ทำจริงๆ...ไม่ต้องกลัวพี่ไปหรอก..."  พี่แป้งบอกผม อีกเมื่อเห็นผมรีบหยิบของใส่กระเป๋าเป้อย่างรีบร้อน

            " มะนาวเสร็จแล้ว..."  ผมรีบบอกพี่แป้ง

            " เสร็จแล้วเหรอ..เร็วจัง...งั้นก็รีบไปสิก่อนที่พี่จะเปลี่ยนใจ ..."  พี่แป้งพูดจบก็หัวเราะอีก เมื่อเห็นผมถอยหลังหนีพี่แป้งออกไปอีก  ก็ผมไม่ไว้ใจนี่

            " คร้าบ...งั้นมะนาวไปแล้วนะคร้าบ.."  พูดจบผมรีบเปิดประตู ูแล้วรีบวิ่งลงบันได ออกจากบ้านไป ที่รถของพี่เจสที่จอดรออยู่  แล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถทันที

            ผมเข้ามานั่งในรถพร้อมกับหายใจหอบ  ตอนที่ผมออกจากห้องนอน ผมวิ่งลงมาข้างล่าง   แล้วก็วิ่งมาที่รถโดยที่ผมไม่ได้หันกลับไปมองดู  ผมไม่รู้ว่าพี่แป้งตามออกมาดูผมหรือเปล่า..ถึงจะเหนื่อย  แต่ในใจก็นึกถึงแต่คำพูดของพี่แป้ง...ที่บอกว่า " พี่จะแย่งมะนาวมาจากมัน "  ผมรู้สึกไม่ดีเลย
พี่แป้ง เค้าคิดอะไรกันแน่นะ............

            " พี่เจสค้าบ...ออกรถเร็วๆค้าบ..."  ผมบอก  พี่เจสหันมามองผมเหมือนกับจะถามผมว่ามีอะไร  แต่พี่เจสก็ไม่พูดออกมา  แล้วพี่ก็หันหน้ากลับ  แล้วก็ขับรถออกไปด้วยความรวดเร็ว.............

...

จบบทที่ 39

            ขอบคุณคร้าบผม..........

            รักทุกคนนะคร้าบ......................มะนาวตัวเล็กๆคร้าบบบบบบบบผม............................................
...

[มะนาว]

บทที่ 40

            ผมเข้ามานั่งในรถพร้อมกับหายใจหอบ  ตอนที่ผมออกจากห้องนอนผมวิ่งลงมาข้างล่าง แล้วก็วิ่งมาที่รถ โดยที่ผมไม่ได้หันกลับไปมองดู  ผมไม่รู้ว่าพี่แป้งตามออกมาดูผมหรือเปล่า

            " พี่เจสค้าบ...ออกรถเร็วๆค้าบ..."  ผมบอก  พี่เจสหันมามองผมเหมือนกับจะถามผมว่ามีอะไร  แต่พี่เจสก็ไม่พูดออกมา  แล้วพี่ก็หันหน้ากลับ  แล้วก็ขับรถออกไปด้วยความรวดเร็ว
...

            คืนนั้นเมื่อกลับไปถึงที่คอนโดแล้ว  ผมกับพี่เจสก็อาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ  ผมกำลังคิดว่าจะบอกพี่เจสดีหรือเปล่า  เรื่องของพี่แป้ง  แต่ก็ตัดสินใจได้ในที่สุดว่าไม่บอกดีกว่า

            " มะนาว...เมื่อสักครู่ที่ออกจากบ้านมาน่ะครับ...มีอะไรหรือเปล่า..."  อยู่ๆพี่เจสก็ถามผม

            " อะไรหรือครับ..."  ผมหันไปมองแล้วถามกลับ   ที่จริงผมก็แค่ทำเป็นไม่รู้เรื่องอ่ะ

            " ก็ที่มะนาวขึ้นรถแล้วให้พี่รีบขับออกไปเร็วๆน่ะครับ..."  พี่เจสถามผม

            " อ๋อ..ไม่มีอะไรหรอกคร้าบ...แค่มะนาวอยากมาที่นี่เร็วๆอ่ะคร้าบ..."  ผมบอกพี่เจสแบบ นี้เพื่อที่พี่ ี่จะได้ไม่คิดถึงเรื่องนี้อีก  แต่กลับกลายเป็นว่าพี่เจสดันไปคิดอีกเรื่องนึง

            " อยากมาเร็วๆเหรอ...อืม...หรือมะนาวอยากจะ...."  พี่เจสพูดแค่นั้นแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม

            " เปล่าอ่ะคร้าบ...มะนาวไม่ได้คิดอย่างนั้นอ่ะ...แค่มะนาวง่วง อยากกลับมานอนเร็วๆแค่นั้นเองคร้าบ...ด้วย"  ผมแก้ตัวอย่างขอไปที

            " ง่วง...จริงเหรอ...คิดอย่างอื่นหรือเปล่า.."  พี่เจสยังพูดแหย่ผมอีก

            " ง่วงจริงคร้าบ...มะนาวไม่ได้คิดอย่างอื่นจริงๆนะคร้าบ..."  ผมพูดแล้วก้มหน้ามองพื้น  ก็อายนะครับโดนแกล้งอย่างนี้

            " ง่วง...งั้นเรามานอนกันเถอะ..."  พี่เจสพูดจบก็ถอดเสื้อผ้าออกหมด  แล้วขึ้นไปนอนบนเตียงนอน หยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงแค่เอว  แล้วเอามือมาตบที่หมอน เรียกให้ผมขึ้นไปนอนข้างๆ

            " เอ่อ...แล้วพี่ทำไมต้องถอดเสื้อผ้าออกหมดด้วยอ่ะครับ..."  ผมพูดไปก็หน้าแดงไป  แต่คนที่นอนบนเตียง ไม่เห็นว่าจะอายเลย

            " ก็พี่ชอบนอนแบบนี้นี่ครับ...แก้ผ้านอนสบายดีน่ะ...มะนาวลองไม่ใส่เสื้อผ้านอนสิ ...จะรู้.."  พี่เจสบอกผม แต่สายตานี่สิ...

            " แก้ผ้านอนนี่อ่ะ...ไม่เอาหรอกคร้าบ...มะนาวใส่เสื้อผ้าแบบนี้อ่ะดีแล้ว..."  ผมบอกพี่เค้าไป  แต่ในใจนี่ มันเต้นแรงอ่ะครับ

            " เร็วสิ...มานอนได้แล้ว...พี่ง่วงแล้วล่ะ..."  พี่เจสบอกผม  แล้วก็อ้าปากหาว

            " คร้าบ..."  แล้วผมก็เดินไปที่เตียงนอนแล้วล้มตัวลงนอนข้างพี่เจส

            " ก็แค่นั้นเอง...กลัวพี่ไปได้.." พี่เจสบอกผมเมื่อเห็นผมนอนเรียบร้อยแล้ว

            " พี่เจสคร้าบ  มะนาวนอนหลับแล้วน้า.."  ผมบอกพี่  แล้วนอนหันหลังให้พี่เจส

            " ทำไมมะนาวนอนห่างจัง  มานอนใกล้ๆหน่อยสิครับ  "  พี่เจสพูดจบก็เอามือมากอดผม แล้วดึงตัวผมให้ ้เข้าไปนอนหนุนแขน

            " พี่เจสอ่ะครับ   เดี๋ยวมะนาวก็นอนไม่หลับหรอกครับ.."  ผมบอกพี่เจส

            " แต่พี่อยากนอนกอดมะนาวอย่างนี้...ไม่งั้นพี่คงนอนไม่หลับแน่เลย.."  พี่เจสพูดกับผม  แล้วกอดผมแน่นกว่าเดิม

            " ก็ได้ครับ...แต่วันนี้นอนอย่างเดียวนะครับ  ห้ามแกล้งมะนาวด้วย  " ผมบอกพี่เจส อย่างไม่ค่อยจะไว้ใจ

            " คร้าบผม..พี่ไม่แกล้งมะนาวหรอก..."  พี่บอกผมแล้วก็ยิ้มให้

            " แล้ววันไหนมะนาวไม่ได้มานอนด้วย  แล้วพี่จะนอนหลับเหรอครับ.."  ผมถามบ้าง

            " ก็คงนอนไม่หลับหรอก เพราะพี่เวลานอนต้องมีคนมาให้กอดน่ะครับ..." 

            " แล้วจะทำยังไงล่ะครับ..." ผมยังสงสัยอีก

            " ก็ไม่ยากหรอก  แค่มะนาวย้ายมาอยู่กะพี่สิครับ  พี่จะได้นอนกอดมะนาวทุกคืนเลย.."  พี่พูดจบก็จ้องหน้าผม

            " ไม่เอาหรอกครับ...ลูกเค้ามีพ่อมีแม่น้า..."  ผมพูดเล่นๆกับพี่เจส  แล้วก็หัวเราะ

            " พี่ก็ว่าจะไปขอเหมือนกัน..."  พี่พูดกับผมแล้วก็ยิ้ม

            " ไม่เอาแล้ว  มะนาวไม่พูดแล้ว  นอนดีกว่า  "  ผมพูดจบก็หลับตานอน  ก็ตกใจด้วยที่พี่เจสพูดแบบนั้น

            " งั้นพี่ขอหอมแก้มที..." พูดจบพี่ก็ก้มลงมาหอมแก้ม

            " อ้าาาาา...พี่เจสอ่ะ...พอแล้วน้า..จะนอน.."  ผมบอกพี่เจส  ก็มือของพี่เจสอ่ะสิ มันซุกซนจัง

            " คร้าบ  นอนก็นอน..."  พี่เจสบอกผมแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี   ผมก็หลับตานอนต่อ

            " จูบทีนึง...จุ๊บ...จุ๊บ.."  พี่เจสพูดจบก็จุ๊บผม  โดยที่ไม่ทันระวัง

            " อ้าา...พี่เจส...แกล้งมะนาวอีกแล้วน้า.."  ผมร้องบอกพี่เจส  ก็เห็นพี่เค้าขำผมใหญ่

            " ไม่แกล้งแล้วคร้าบ...งั้นสุดท้ายขอ...เลยละกานนะ..."  พี่พูดจบก็ทำตามที่พูด

            " อ้าาาาาาาา....พี่เจส..."  ผมร้อง

            " ค้าบ..."  พี่เจสขานตอบแล้วก็......

            " ....................... "
...

             เช้าวันต่อมา พี่เจสพาผมมาส่งที่ตึกคณะ 

             " มะนาวครับ...เดี๋ยวกลางวันพี่มารับไปทานข้าวนะครับ...."  พี่เจสบอกผม

             " คร้าบ.."  ผมรับคำ

             " ยังไงก็เปิดมือถือไว้ด้วยแล้วกันนะ  "  พี่เจสบอกผม

             " ครับผม..."  ผมรับแล้ว  ก็เดินขึ้นตึก ส่วนพี่เจสก็แยกไป 
...

             ผมเดินไป ยังไม่ทันจะเข้าห้องเลย  ก็โดนใครคนหนึ่งจับแขนผม แล้วลากไปจากที่ตรงนั้น  มันดึงผมเข้าไปที่ห้องนํ้า  ซึ่งตอนนั้นไม่มีใครใช้เลยสักคน

...

จบบทที่ 40

              ขอบคุณคร้าบ...

              รักทุกคนน้าาา...........รักษาสุขภาพทุกคนนะคร้าบ.....

              มะนาวน้อยเองคร้าบบบบบบบบผม
...




           
 



         




           

[มะนาว]

ตอนใหม่นะคร้าบ........
..........................................................

บทที่ 41

             ผมเดินไป ยังไม่ทันจะเข้าห้องเลย  ก็โดนใครคนหนึ่งจับแขนผม แล้วลากไปจากที่ตรงนั้น  มันดึงผมเกือบจะเป็นลากผมไปตามทาง  ซึ่งตอนนั้นไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลย

             " เฮ้ย..ปล่อยกูโว้ย...บอกให้ปล่อย..." ผมร้องแล้วสะบัดแขน แล้วก็ขืนตัวเองเอาไว้ไม่ยอมเดินตามมันไป

             " ........... " ไอ้คนที่ลากผม มันไม่พูด แล้วมันก็ออกแรงกระชากผมให้เดินไปกับมัน

             " บอกให้ปล่อยกู.."  ผมร้องอีก  แต่ก็ต้องเดินตามมันไป เพราะผมสู้แรงมันไม่ได้         

             ในระหว่างที่มันจับแขนผมดึงตามมันไป  ผมก็หันไปมองว่าเป็นใคร  เมื่อเห็นหน้ามันแล้ว  ผมก็เดินตามมันไปแต่โดยดี  มันก็หันกลับมามองผมด้วย  ผมเห็นหน้ามันก็ตกใจ ก็ปกติแล้วมันไม่เคยทำหน้าอย่างนี้กับผม 

             พอไปถึงห้องนํ้า ซึ่งตอนนั้น ไม่มีใครเข้ามาใช้เลยสักคน  มันดึงให้ผมเข้าไป แล้วมันก็หันหน้า มามองผม  มันจ้องอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำ  ตอนนั้นผมก็รู้สึกอึดอัดมาก  ที่มันไม่พูดไม่อะไร   กับผมสักอย่าง  แต่ก็เข้าใจมันนะ ก็รู้ว่ามันรักผม  แล้วที่มันโดน      พี่เจสพูดออกมาอย่างนั้นอีก  ถ้าเป็นผม ก็คงจะรู้สึกเหมือนมันที่เป็นตอนนี้

             " ไอ้เป้งมึงมีอะไรจะถามกูเหรอ..."  ผมถามมันไปอย่างนั้น ทั้งๆที่รู้ว่ามันจะถามอะไรผม

             " ก็เรื่องนั้นที่กูได้ยิน..มันเป็นยังไงมึงว่ามาซิ...จริงอย่างที่ไอ้นั่นมันพูดหรือเปล่า..."  ไอ้เป้งมันถามผมเป็นคำถามแรก

             " ก็...ก็ไม่มีอะไรนี่..."  ผมพูดตะกุกตะกัก ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามันจะถามอะไรผม  แต่พอมันถามจริงๆ  ผมก็ไม่กล้าเล่าให้มันฟัง

             " มึงเล่ามาเดี๋ยวนี้..."  มันสั่งผม  แล้วบีบแขนผมแน่นจนเจ็บ

             " โอ้ย...ไอ้เป้ง...กูเจ็บนะเว้ย.."  ผมร้องบอกมัน

             " เออ..กูขอโทษ..มึงก็เล่ามาสิวะ  "  มันบอกผม  แล้วมันก็ปล่อยมือที่บีบแขนผมออก

             " เอ่อ...กู..."  ผมพูดไม่ออก ก็ไม่รู้ว่าจะเล่าให้มันฟังยังไงดี

             " กู..อะไร..มึงเล่ามาเร็วๆ..."  มันบอกผม

             " ก็...กูยังไม่หายป่วยดี กูไปหาพี่เจสที่คอนโด แล้วไม่เจอกูก็เลยนั่งคอยจนหลับน่ะ  แล้ว..."  ผมตัดสินใจพูด

             " แล้วไงต่อ..."  มันเร่งผม  ผมก็มองหน้ามัน

             " แล้วพี่เค้ามาตอนไหนไม่รู้  เค้าพากูเข้าไปนอนในห้องอ่ะ...แล้วเค้าก็ทำอย่างนั้นกับกู..."  ผมบอกมันแล้วหน้าแดงด้วยความอาย  เลยบอกมันอย่างรวบรัดจะได้จบเร็วๆ  ก็ไม่อยากเล่าให้มันฟังอย่างละเอียดอ่ะครับ เรื่องอย่างนี้มันน่าอายจะตายไปคร้าบ...

             " โธ่เอ้ย...น่าเจ็บใจจริงๆเลยว่ะ..."  ไอ้เป้งพูดออกมา

             " น่าเจ็บใจอะไรวะ..."  ผมถามมัน

             " ก็เจ็บใจที่กูดันไปสัญญากับมึงน่ะสิวะ...ถ้ากูไม่สัญญากับมึงไว้นะ  กูไม่ปล่อยมึงให้คนอื่นหรอก..."  มันบอกผม แล้วก็จ้องหน้าผม

             " อ้า....ก็กูกะมึงเป็นเพื่อนกันนี่หว่า..."  ผมบอกมัน เตือนสติมัน

             " แต่...มึงก็รู้ว่ากูยังรักมึงอยู่น่ะสิ...กูยังตัดใจจากมึงไม่ได้หรอกนะ  "  ไอ้เป้งมันยืนยันสิ่งที่มันคิดกับผม

             " แต่...."  ผมพูดได้เท่านั้น  ไอ้เป้งมันเอานิ้วมาแตะปากผม  ไม่ให้ผมพูดต่อ

             " มึงไม่ต้องพูดอะไรหรอก  กูแค่อยากให้มึงรู้ไว้น่ะว่า...กูยังรักมึงอยู่เหมือนเดิม  "  ไอ้เป้งมันบอกผม

             " กู.......................  "  ผมจะพูด  แล้วคิดว่าถ้าผมพูดออกไปมันก็คงเป็นเหมือนเดิม  ผมจึงไม่พูดต่อ

             " มึงรักมันหรือเปล่า ไอ้พี่นั่นน่ะ..."  อยู่ๆ ไอ้เป้งมันก็เปลี่ยนเรื่องถามผม

             " กู..รักพี่เจสเค้า..."  ผมบอกมันตามที่ผมรู้สึกในใจ

             " เออ...กูลืมกูเคยถามมึงแล้วนี่..แต่ตอนนั้นกูก็คิดว่ามึงบอกกูเล่นๆ ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริงๆ  แล้วมันล่ะ  มันรักมึงหรือเปล่า..."  มันถามผมต่อ  แล้วมันก็มองจ้องหน้าผม

             " ................... "  ผมไม่ตอบมัน  เพราะผมไม่รู้จะบอกมันยังไงดี  ถ้าผมบอกมันว่าพี่เจสรักผม   มันก็เหมือนว่าผมเป็นฝ่ายที่พูดเองคนเดียว  แต่ถ้าจะให้ผมบอกว่าพี่เจสไม่รักผม  แต่การแสดงออกที่พี่เจสมีให้กับผม  หลายอย่างมันก็บ่งบอกว่าพี่เจสรักผมมาก

             " มึงตอบไม่ได้ล่ะสิ...ยังไงมึงก็ดูดีๆแล้วกัน  มันยิ่งมีคนมาชอบมันอยู่เยอะด้วย  "  ไอ้เป้งมันเตือนผม

             " อือ..กูจะคอยดู   กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องระหว่างพี่เจสกะกูจะเป็นยังไงต่อ..."  ผมบอกมัน เรื่องนี้ผมก็คิดอยู่เหมือนกัน  ก็พี่เจสมีสาวมาชอบหลายคน  แล้วที่พี่เจสเคยควงอีกล่ะ  แค่ผมนึกก็เหนื่อยแล้ว

             " มะนาว...ที่กูพูดกะมึง  ก็เพราะว่ากูเป็นห่วงมึงนะ  กูรักมึง กูจึงไม่อยากให้มึงเจ็บ...แต่ถ้าวันไหน  เมื่อไหร่ที่มึงเจ็บ  มึงต้องบอกกู.."  ไอ้เป้งมันพูดกับผมสีหน้าจริงจัง

             " ..........."  ผมมองหน้ามัน  แต่ไม่พูด  เพราะคำพูดของมันทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก  เมื่อรู้ว่ามันรักและเป็นห่วงผมมาก

             " กูจะดูแลมึงเอง...."  มันบอกผมอีก  คำพูดคำนี้ของมันยิ่งทำให้ผมรักมันมากกว่าเดิม  นํ้าตาผมจะไหล  กูขอโทษ ผมรู้ว่ามันคงจะเจ็บปวด แต่ก็รู้สึกดีที่รู้ว่ามันรักผมมากขนาดนี้  และก็ดีที่มันไม่โกรธผมที่ผมไม่เลือกมัน

              " ยิ้มสิ...มึงเลือกแล้วนี่...แต่ให้มึงรู้ว่ากูรักมึงนะ..."  ไอ้เป้งมันพูดจบ ก็เอามือมาขยี้หัวผม

              " ไปกันเถอะ   ไปเรียนกัน..."  มันบอกผมแล้วจับมือผมดึงตามมันออกไป

              " ไอ้เป้ง...กูขอบใจมึงนะที่มึง  ยังรักกูอยู่...แล้วมึงก็ไม่ได้เกลียดกู...กูก็รักมึงนะ  "  ผมบอกมันเบาๆ แล้วก็เดินตามมันออกไป  ผมทันเห็นหน้ามันยิ้มให้ผมด้วย

              " .....................  "

...

               เกือบบ่ายแล้ว ที่ผมเรียนเสร็จ   ผมเปิดเครื่องโทรศัพท์และก็เก็บหนังสือ  ขณะที่กำลังเดินลงมาจากตึกกับไอ้เป้ง  เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น   ผมมองดูก็รู้ว่าเป็นพี่เจส  ผมกดรับ  พี่เจสบอกว่ายืนรออยู่ใต้ตึกคณะ  ผมก็เลยหันไปบอกไอ้เป้ง  แล้วก็แยกกับมัน  ไอ้เป้งมันมองผม แล้วยิ้ม  ผมก็ยิ้มให้มัน ผมรู้ว่ามันเข้าใจ  แล้วผมก็ลงมา  เห็นพี่เจสยืนคอยอยู่  ผมก็เดินเข้าไปหา

               " มะนาว...พี่คิดถึงจัง.."  พี่เจสบอกผม

               " พี่เจสอ่ะบ้าแล้ว  เพิ่งแยกกันตอนเช้านี่เอง  แค่แป๊บเดียวนี่คิดถึงมะนาวอีกแล้วเหรอ  "  ผมถามกลับ แล้วยิ้มให้

               " ก็คิดถึงจริงๆนี่ครับ...พี่ไม่อยากแยกจากมะนาวเลยน่ะครับ.."  พี่เจสบอกผม

               " เกินไปแล้วอ่ะ...พี่ชอบปากหวานกับมะนาวเรื่อยเลยอ่ะครับ.."  ผมบอกพี่เจส

               " จริงๆครับ...พี่อยากอยู่กะมะนาวตลอดเวลาเลยน่ะครับ..."  พี่เจสยังยืนยันว่าไม่ได้โกหกผม

               " เอ้อ...คร้าบ มะนาวรู้แล้วอ่ะคร้าบ..."  ผมพูดแล้วหน้าก็แดง ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงอะไรมากกว่านี้ เพราะรู้ว่า สู้พี่เจสไม่ได้
               
               " งั้น  ไปกินข้าวกันดีกว่า   "  พี่เจสบอกผม  แล้วก็เดินไป  โดยมีผมเดินตาม
...

               พี่เจสเดินนำผมมาที่โต๊ะตัวหนึ่งที่ว่างอยู่  แล้วถามผม

               " มะนาวอยากทานอะไรครับ...เดี๋ยวพี่เอามาให้  "  พี่เจสถามผม

               " อะไรก็ได้ครับ...มะนาวทานได้ทุกอย่างอ่ะครับ  หรือเอาเหมือนพี่เจสก็ได้..."  ผมบอกพี่เจส  แล้วยิ้มให้

               " งั้น  มะนาวนั่งรอพี่ไปก่อนนะครับ  แปบนึงเดี๋ยวมานะครับ..."  พี่เจส บอกผม  แล้วก็เดินไปสั่งอาหาร

               ผมก็นั่งคอย  มองทางนั้นที  ทางนี้ที  ก็เห็นมีคนมองผมอยู่หลายคน  มีผู้หญิงหลายคนมองผมแล้วก็ซุบซิบกัน  อาจจะมีใครบางคนเป็นคนที่พี่เจสเคยควง  แล้วเค้าก็คงจะสงสัยกัน  แต่ช่างมันเถอะ... ตอนนี้ผมยัง ไม่อยากคิดถึงเรื่องอะไรทั้งนั้น...

               แล้วผมก็หันไปเห็นคนคนหนึ่งนั่งมองผมอยู่ ผมเห็นแล้วรีบหลบตา เพราะผมยังไม่ได้เตรียมตัวมาที่จะเจอเค้าเลย...

...

จบบทที่ 41

               ขอบคุณมากค้าบผม...เริ่มจะมีความวุ่นวายมาเรื่อยๆแล้วอ่ะครับ  ติดตามตอนต่อไปนะคร้าบ

               รักทุกคนจริงๆน้าาาาา

               มะนาวตัวเล็กเองคร้าบบบผม
...



 

[มะนาว]

ขอโทษค้าบ...ตะกี้ไม่ใช่ตอนใหม่ค้าบ..เข้าใจผิดค้าบ...อันนี้ตอนใหม่ค้าบ...
........................................................................

บทที่ 42

             ผมก็นั่งคอย  มองทางนั้นที  ทางนี้ที  ก็เห็นมีคนมองผมอยู่หลายคน  มีสาวๆหลายคนมองผมแล้วก็ซุบซิบกัน  อาจจะมีใครบางคนเป็นคนที่พี่เจสเคยควง  แล้วเค้าก็คงจะสงสัยกัน  แต่ช่างมันเถอะ...ตอนนี้ผมยังไม่อยากคิดถึง...

             แล้วผมก็หันไปเห็นคนคนหนึ่งนั่งมองผมอยู่ ผมเห็นแล้วรีบหลบตา เพราะผมยังไม่ได้เตรียมตัวมาที่จะเจอเค้า...

...

             ผมหันกลับไปมองอีกทีก็เห็นพี่ก้องมองผมอยู่  ผมก็มองพี่เค้า

             " มะนาว...มองหาใครอยู่.."  เสียงพี่เจสดังมาจากข้างหลัง 

             " อุ้ย..."  ผมอุทาน เพราะตกใจ  ที่อยู่ๆพี่เจสก็ถามผม

             " ป่าวค้าบ..."  ผมหันไปบอกพี่เจส  แล้วรับจานอาหารจากพี่เจสมาวางบนโต๊ะ

             " มะนาวทานเผ็ดได้หรือเปล่าครับ..."  พี่เจสถามผม

             " ได้ค้าบ...สบายมาก  มะนาวทานได้ทุกอย่างอ่ะค้าบ  "  ผมบอกพี่เจส แล้วก็ยิ้มให้

             " งั้นรออีกเดี๋ยวนะครับ..."  พี่เจสบอกผมแล้วหันกลับเดินออกไป

             ผมก้มไปมองอาหารในจาน  ตายแน่ไอ้มะนาวเอ๋ย  ผมยังคงมองอาหารตรงหน้า  หมูผัดพริกแกง สีแดงดูน่ากลัว  ที่จริงผมทานเผ็ดไม่ได้  แต่เมื่อสักครู่ที่พี่เจสถาม  ผมก็ตอบออกไปว่าทานได้ทุกอย่าง ก็เพื่อที่พี่เจสจะได้ไม่ถามอะไรต่อ  แต่พอมองที่จานข้าวตรงหน้าก็อดหวั่นใจไม่ได้  โอยตายแน่ไอ้มะนาวเอ๋ย

             ผมหันไปมองที่พี่ก้องอีกครั้ง  แต่ก็ไม่พบ  พี่ก้องทานเสร็จ  คงออกไปข้างนอกแล้ว ผมคิดในใจ  ผมอยากคุยกับพี่ก้องมาก อยากจะให้พี่ก้องเข้าใจผม  ตอนนี้ไม่รู้ว่าพี่เค้าจะโกรธผมหรือเปล่า ผมคิดเรื่องนี้ได้ไม่นานพี่เจสก็เดินกลับมา

             " มะนาวลงมือทานกันได้แล้วครับ  "  พี่เจสบอกผมหลังจากที่กลับมาพร้อมนํ้าดื่ม สองขวด

             " ค้าบ....."  ผมก้มมองอาหารในจานอีกครั้ง  แล้วเงยหน้ามองพี่เจส ก็เห็นพี่เจสตักข้าวใส่ปากเคี้ยวดูน่าอร่อย  พี่เจสมองผมยิ้มๆแล้วถามเมื่อเห็นว่าผมยังไม่ยอมตักอาหาร

             " อ้าว  มะนาวทำไมยังไม่ทานล่ะครับ..."  พี่เจสถามเพราะความสงสัย

             " ค้าบก็กำลังจะทานแล้วอ่ะค้าบ   "  ผมบอก มองอีกครั้ง  แล้วตัดสินใจตักขึ้นมาใส่ปาก

             " อือ...."  ผมรีบเคี้ยวแล้วกลืนลงไป  แค่คำแรกผมก็รู้รสชาดแล้วอ่ะครับ...

             " อ้า.....เอานํ้าให้มะนาวหน่อยค้าบพี่เจส..."  ผมเป่าปาก ร้องบอกพี่เจส  นํ้าตาคลอตาทั้งสองข้าง 

             " ฮ่า..ฮ่า...ฮ่า...ทำเป็นเก่ง  คิดแล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้..."  พี่เจสพูดไปหัวเราะไป  แล้วก็ยื่นขวดนํ้าให้ผม  ผมรีบคว้ามาดื่มด้วยความรวดเร็วจนเกิดอาการสำลัก

             " แค๊ก..แค๊ก...แค๊ก.."  ผมสำลักนํ้า  หน้าแดง ตาแดง  แล้วเมื่อเห็นพี่เจสนั่งหัวเราะอยู่ตรงหน้ายิ่งรู้สึกโมโหอีก  คนกำลังแย่ยังมานั่งหัวเราะอีก

             " เอ้านี่...ดื่มช้าๆสิครับ...สำลักเลยเห็นไหม..."  พี่เจสพูด  แล้วส่งผ้าเช็ดหน้ามาให้ผม  อะไรอีกอ่ะ  ตะกี้มาหัวเราะผม  แต่ตอนนี้ดันมาเป็นห่วงผม

             " ค้าบ..."  ผมรับผ้ามาปิดปาก     ผมมองพี่เจสก็เห็นพี่เค้ายิ้มให้

             " เดี๋ยวพี่ไปซื้ออาหารมาให้ใหม่..พี่ไม่แกล้งแล้ว ...มะนาวนั่งคอยพี่อีกเดี๋ยวนะ..."  พี่เจสพูดจบก็ลุกออกไป

             ผมนั่งมองตามพี่เจสที่เดินไปสั่งอาหารมาให้ผม  ระหว่างที่พี่เค้ารออาหารอยู่  ผมก็ยังเห็นพี่เจสหันมามองผมแล้วยิ้มให้เมื่อเห็นผมมองพี่เค้าอยู่  รู้สึกดีมาก ที่พี่เจสเอาใจใส่ดูแลผม เป็นอย่างดี   สักพักพี่เจสก็กลับมาพร้อมกับ  ผัดผัก  กับข้าวเปล่าอีกจานนึง

             " เอ้า ผัดผัก คราวนี้ทานได้ซักทีนะ.."   พี่เจสพูดแล้ววางจานลง บนโต๊ะตรงหน้าผม

             "   พี่รู้ว่าเราชอบ..."  พี่เจสพูดจบก็เอามือมาขยุ้มหัวผม

             " ค้าบ...ขอบคุณมากค้าบ.."  ผมบอกแล้วยิ้มตาหยี  ดีใจที่พี่เจสจำได้ว่าผมชอบทานผัก

             " เอ้าทานได้แล้ว...เดี๋ยวเย็นหมดพอดี.."  พี่พูดเสร็จ ก็ตักอาหารใส่ปาก  ผมก็ทำตาม

             หลังจากนั้นผมกับพี่เจสก็ทานกันไปเรื่อยๆจนหมด  แล้วก็เดินออกมาจากที่นั่น  เดินพูดคุยกันไปเรื่อยๆ  จนมาถึงตึกคณะของผม  ก่อนที่จะแยกกัน  พี่เจสบอกว่าเย็นนี้ ให้ผมไปคอยพี่เค้าที่ห้องสมุด  เพราะวันนี้พี่เจสเลิกช้ากว่าผม   แล้วสั่งไม่ให้ผมไปไหนกับใคร ให้รอพี่เค้าคนเดียว  ผมก็รับคำพี่เจส   แล้วพี่เจสก็ออกไป
...

             เกือบ สี่โมงเย็นแล้ว  ผมเดินมาห้องสมุด  ก่อนจะมาที่นี่ผมก็ชวนไอ้เป้งมาด้วย  มันก็เดินมากับผม  แต่ระหว่างที่เดินมา  มีโทรศัพท์โทรมาหามัน  มันคุยได้สักพัก  พอมันตัดสายแล้ว  มันก็หันมาบอกผม ว่าที่บ้านมันโทรมา ให้กลับบ้านเพราะมีธุระด่วน  ผมก็พยักหน้าเข้าใจ แล้วก็บอกให้มันรีบกลับ  มันก็ถามผมว่าอยู่คนเดียวได้ไหม ผมก็บอกมันว่าผมอยู่คนเดียวได้  มันก็เลยแยกกลับบ้านไป

             ในห้องสมุดวันนี้มีคนมาใช้บริการน้อย..ผมเดินมาหาที่นั่ง  มองไปก็เห็นที่ว่างอยู่ตรงมุมห้องด้านหนึ่ง  ผมเดินไปแล้วพอถึงที่ผมก็เอาสมุดกับปากกาวางไว้  แล้วผมก็เดินไปที่ชั้นหนังสือที่มีมากมาย 

             ผมเดินเลือกหนังสือไปเรื่อยๆ  สักพักผมก็เจอหนังสือที่ต้องการผมก็เอากลับมาที่โต๊ะที่ผมวางสมุดกับปากกาเอาไว้  ผมก็เปิดหนังสืออ่านไป  ตรงไหนที่สำคัญผมก็จดโน๊ต ใส่สมุดที่ผมเอามา  ผมอ่านไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่  ผมดูจนหมดเนื้อหาที่ผมต้องการแล้ว  ผมก็ลุกเดินไปที่ชั้นหนังสืออีก  เพื่อจะหาหนังสือเล่มอื่นอีก

             ผมหยิบหนังสือเล่มนั้นเล่มนี้  ผมเดินเข้ามาด้านใน แล้วมานึกขึ้นได้ว่าตรงด้านนี้ที่เป็นมุมลึก  ไม่ค่อยจะมีคนเดินมาหาหนังสือตรงบริเวณนี้สักเท่าไหร่  แล้วก็ที่ตรงนี้ที่ผม  เดินเข้ามาแล้วแอบได้ยินคนกำลังพูดคุยจู๋จี๋กัน  แล้วต่อมาก็รู้ว่าคนนั้นเป็นพี่เจสกะ  ผู้หญิงคนนึง  ที่ตอนนี้ผมจำหน้าไม่ได้แล้ว  ผมคิดไปก็ยิ้มไป  แล้วอยู่ๆผมก็ต้องตกใจ

             " อุ้ย..."  ผมร้องอุทาน ผมตกใจที่อยู่ๆก็มีใครก็ไม่รู้มากอดผม  จากทางด้านหลัง

             " ใครอ่ะ...ปล่อยผมนะ..."  ผมถาม  แล้วดิ้น เพื่อให้หลุดจากการกอดนั้น

             " ใครครับ...ปล่อยนะ...ใช่พี่เจสหรือป่าวครับ..."  ผมออกแรงดิ้นหนี  แต่พอนึกได้คิดว่าเป็นพี่เจสมาแกล้ง  ก็เลยหยุดดิ้นแล้วก็ถาม

             " ................ "  ไม่มีเสียงตอบจากคนนั้น

             " ใครอ่ะคับ...อย่าแกล้งกันอย่างนี้นะ.."  ผมร้องบอกแล้วออกแรงดิ้นอีก  ผมได้กลิ่นนํ้าหอม  แต่ไม่ใช่กลิ่นที่พี่เจสใช้ แต่ผมก็คุ้นเคยกับกลิ่นนี้ ผมพยายามเอี้ยวตัวหันมามอง  แต่คนนั้นกลับกอดผม  ล็อคมือล็อคแขนผมไว้แน่น  ไม่ยอมปล่อย

             " หยุดดิ้น  แล้วก็หยุดร้องด้วย  อยากจะอายคนอื่นเหรอ..มะนาว..."  คนนั้นพูด  ทำเอาผมตกใจ ก็เสียงนั่นมัน....

             " อยู่เฉยๆอย่างนี้แหละ....เรามาคุยกัน.."  คนคนนั้นบอกผม  เมื่อผมหยุดดิ้นหนี  แล้วก็หยุดออกเสียง

             " ....................... "
...

จบบทที่ 42

              ขอบคุณค้าบบบบ....ก้มหัวยกมือขอบคุณสวยๆหลายๆทีค้าบ.......

              รักทุกคนค้าบ...................

              มะนาวคนเดิมคร้าบบบบบผม...................
...

[Poes]

ใครอ่ะพี่ก้องป่าว 

[pongsj]

พี่ก้องแน่ๆเลย รีบๆปรับความเข้าใจกันน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Lucifer]

   ค้างอ่า 

 ใครหว่า 

[THIP]

พี่ก้องชัวร์ ๆ 

[bass]

 

พี่ก้องชัวร์ ป๊าบๆๆ

 


ชอบอ่านเรื่องนี้ มาก เพราะ ชอบทำให้ ค้างมากมาย  5555
 

[gobgab]

...............พี่ก้องอ่ะดิ........

........................แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปวุ่นวายแน่ๆ....

[idiotbox]

อ่าก อ่านทีเดียวรวด8หน้า
มะนาวสู้ๆ!!!!   

[Lucifer]

มารออ่านคับ 

[มะนาว]

ตอนใหม่คร้าบผม.....
.......................................................................

บทที่ 43

             " ใครอ่ะคับ...อย่าแกล้งกันอย่างนี้นะ.."  ผมร้องบอกแล้วออกแรงดิ้นอีก  ผมได้กลิ่นนํ้าหอม  แต่ไม่ใช่กลิ่นที่พี่เจสใช้ แต่ผมก็คุ้นเคยกับกลิ่นนี้ ผมพยายามเอี้ยวตัวหันมามอง  แต่คนนั้นกลับกอดผม  ล็อคมือล็อคแขนผมไว้แน่น  ไม่ยอมปล่อย

             " หยุดดิ้น  แล้วก็หยุดร้องด้วย  อยากจะอายคนอื่นเหรอ..มะนาว..."  คนนั้นพูด  ทำเอาผมตกใจ ก็เสียงนั่นมัน....

             " อยู่เฉยๆอย่างนี้แหละ....เรามาคุยกัน.."  คนคนนั้นบอกผม  เมื่อผมหยุดดิ้นหนี  แล้วก็หยุดออกเสียง

             " ....................... "
...

             " ....................... "  ต่างคนต่างไม่มีใครพูดอะไรออกมา  สักพักก็มีเสียงจากพี่เค้า

             " มะนาว..."  พี่ก้องพูดจบก็ปล่อยมือปล่อยแขนผม  แล้วจับตัวผมให้หันไปหาเค้า

             " พี่ก้อง.........."  ผมเรียกพี่ก้องเบาๆ

             " ............... "  พี่ก้องไม่ตอบแต่จ้องหน้าผม

             " มีอะไรจะคุยกับมะนาวอ่ะครับ  "  ผมถามพี่ก้อง

             " ..........ชี่..ชี่........อยู่เฉยๆอย่าพูดอะไร  ..."  พี่ก้องบอกผม  แล้วกอดผม

             " ขอพี่อยู่อย่างนี้สักพักนะครับ..."  พี่ก้องบอกผมแล้วซบหน้าลงมาที่ซอกคอผม

             " ครับ....."  ผมเข้าใจความรู้สึกของพี่ก้อง  ผมจึงไม่ว่าพี่เค้า  ยืนให้พี่ก้องกอดอยู่อย่างนั้น 

             " มะนาวรู้มั้ย..ว่าพี่เจ็บมากขนาดไหน....ที่มะนาวตกเป็นของไอ้เจส.."  พี่ก้องระบายความในใจออกมา

             " ...อ่า...ครับ......."  ผมฟังพี่ก้องพูด

             " มะนาวรู้หรือเปล่าว่า  พี่รักมะนาวมาก  มากถึงขนาดที่พี่ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะรักได้เท่านี้  ทำไมมะนาวใจร้ายกับพี่นักล่ะครับ..." พี่ก้องพูดแล้วกอดผมแน่น

             " พี่ก้องค้าบ...มะนาว...."  ผมพูดไม่ออก  ผมจะพูดอย่างไรดีที่จะทำให้พี่ก้องไม่รู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ 
แต่ผมก็ต้องพูด ออกมาแม้จะรู้ว่าสิ่งที่ผมพูดมันจะไปทำร้ายจิตใจของพี่ก้องขนาดไหน

             " พี่ก้องค้าบ...มะนาว..รักพี่เจสครับ..ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่ตอนนี้มะนาวบอกได้ว่ารักพี่เจสครับ   มะนาวไม่อยาก ทำให้พี่เจ็บแต่มะนาวไม่อยากโกหก และไม่อยากหลอกพี่ก้องมากไปกว่านี้..."  ผมตัดสินใจบอกพี่ก้อง ตามความจริง

             " พี่อาจว่ามะนาวเห็นแก่ตัว  ที่ตั้งแต่แรกมะนาวทำให้พี่คิดว่ามะนาวรักพี่  และที่คบกับพี่...มะนาวขอโทษนะค้าบ..." ผมพูด  แล้วยกมือขึ้นไหว้ขอโทษพี่ก้อง

             " มะนาวขอโทษพี่จริงๆค้าบ...พี่ก้องจะยกโทษให้มะนาวได้มั้ยค้าบ..."  ผมถามพี่ก้อง

             " .................... "  พี่ก้องไม่ตอบ  แต่พี่ก้องกอดผมแน่นกว่าเดิมจนผมรู้สึกเจ็บ

             " พี่...ไม่ยกโทษให้มะนาวหรอกครับ...พี่ยังไม่ยอมแพ้ไอ้เจสมัน...พี่ไม่ยอม.."  พี่ก้องบอกผม แต่สิ่งที่ได้ยิน มันทำให้ผมเริ่มจะกลัวแล้ว

             " พี่ก้องค้าบ....ปล่อยผมเถอะค้าบ...มะนาวเจ็บน้า..."  ผมบอกพี่ก้องเพราะเริ่มรู้สึกเจ็บที่ถูกพี่ก้องกอดแน่นมาก  แล้วพี่ก้องก็หอมแก้มผมอย่างแรง

             " อุ้ย.....พี่ก้องปล่อยมะนาวครับ...ปล่อยสิครับ...."  ผมพยายามดันพี่ก้องออกไป  แต่พี่ก้องกอดผมแน่น จนผม ไม่สามารถหลุดออกมาจากพี่ก้องได้  แล้วก็ต้องตกใจมากกว่าเดิม

             " ตื้ด...ตื๊ด...ตื๊ด...."  เสียงโทรศัพท์ของผมมันดังอยู่ในกระเป๋ากางเกง
             
             " พี่ก้องปล่อยมะนาวก่อนค้าบ...มีโทรศัพท์มาหามะนาวอ่ะค้าบ..."  ผมบอก

             " ไม่ปล่อย  พี่อยากกอดมะนาวอย่างนี้อีก..."  พี่ก้องดื้อกับผม  ไม่ยอมปล่อยผมจริงๆ

             " พี่ก้อง...ให้มะนาวรับโทรศัพท์ก่อนนะค้าบ..."  พูดจบผมก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง  โดยที่พี่ก้องยังคงกอดผมอยู่

             " พี่ก้องค้าบ...ปล่อยมะนาวเถอะ  พี่เจสโทรมาหามะนาวแล้ว..."  ผมบอกพี่ก้องเมื่อผมเห็นเบอร์โทรของพี่เจส มันโชว์หราอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ของผม

             " พี่ก้อง...ปล่อยมะนาวนะค้าบ..."  ผมร้องบอกพี่ก้องอีกครั้ง  เห็นพี่เค้ามองผมสักครู่

             " ก็ได้ครับ..."  พี่ก้องพูดจบก็ปล่อยตัวผมออก  ผมเลยกดรับโทรศัพท์

             " หวัดดีค้าบ... "  ผมพูด

             " ครับ...มะนาวอยู่ที่ไหนครับ  พี่หามะนาวไม่เจอ ..."  พี่เจสถามผม

             " เอ่อ...มะนาวมาหาหนังสืออยู่ด้านในอ่ะค้าบ..."  ผมบอกพี่เจส

             " งั้นพี่นั่งรออยู่ที่โต๊ะนะครับ..."  พี่เจสบอกผม

             " ค้าบ...แปบนึงน้า..."  ผมพูด

             " ครับ..."  พี่เจสพูดจบก็ตัดสาย

             ผมหันกลับไปมองพี่ก้องก็เห็นพี่ก้องมองผมอยู่  พี่ก้องยิ้มให้ผม  ผมก็รู้สึกแปลกใจว่าทำไมพี่ถึงยิ้มให้ผม  หรือว่าพี่เค้าทำใจยอมรับเรื่องของผมกับพี่เจสได้แล้ว  แต่มันก็ยังรู้สึกแปลกๆอยู่ดี 

             " พี่ก้องค้าบ..."  ผมพูด

             " หือ..อะไรครับ.."  พี่ก้องถามผม

             " คือ... มะนาวต้องออกไปแล้วอ่ะค้าบ..."  ผมบอกพี่ก้อง  ซึ่งตอนแรก ผมจะบอกว่าพี่เจสมารอแล้ว  แต่ที่ผมไม่พูด ก็เพราะว่ากลัวจะไปกระทบใจพี่ก้อง

             " ครับ...ก็ไปสิครับ..."  พี่ก้องบอกผม

             " งั้นมะนาวไปแล้วนะครับ..."  ผมพูดจบก็หันหลังกลับจะเดินไป

             " มะนาว...เดี๋ยวก่อน...อย่าเพิ่งไปครับ..."  พี่ก้องเรียกผม

             " ครับ..."  ผมหันกลับมาอีกครั้ง

             " พี่มีเรื่องที่ต้องคุยกับมะนาวนะ...มะนาวจะว่างวันไหนครับ  "  พี่ก้องถามผม

             " มะนาว..เอ่อ...พี่ก้องมีเรื่องอะไรจะคุยกับมะนาวหรือครับ..."  ผมถามกลับ

             " ยังไม่บอก...เอาอย่างนี้แล้วกัน  เดี๋ยวพี่จะโทรไปบอกว่าจะเป็นวันไหนก็แล้วกัน  "  พี่ก้องบอกผม

             " ก็ได้ครับ...งั้นมะนาวไปแล้วนะคร้าบ..."  ผมตอบตกลง  แล้วก็ขอตัวกลับออกไป

             " มะนาวครับ..."  พี่ก้องเรียกผม

             " ว่ายังไงครับ..."  ผมถาม

             " พี่ก้องยังรักมะนาวนะครับ..."  พี่ก้องบอกผมแล้วยิ้มให้ผม 

             " .............................. "  ผมพูดไม่ออก แต่ก็ยิ้มให้พี่เค้า และเดินออกไปจากตรงนั้นทันที
...

จบบทที่ 43

              ขอบคุณมากค้าบผม....วันนี้มีความสุขคร้าบ...ครบรอบ 3 ปีที่ได้อยู่กับตัวโตสองคนคร้าบ....

              รักทุกๆคนน้า......มีความสุขเหมือนมะนาวนะคร้าบ....

              มะนาวตัวนิดเดียวคร้าบบบบบบผม
...
           

[Lucifer]

จะเกิดอะไรขึ้นหว่า 

[idiotbox]

พี่ก้องเริ่มออกลายแล้ว~

รักมะนาววววว~ว!!!!!!

[pongsj]

นายก้องของเรา จะทำอะไรต่อไปเนี่ย

[THIP]

หุหุ พี่ก้องไม่ยอมแพ้แฮะ 
รอดูต่อปาย 

[gobgab]

..........ท่าทางจะวุ่นวายอีกเยอะ.... :เชิป2:

[abcd]

น่าสงสานพี่ก้องจริงๆ  :เศร้า1:

[มะนาว]

ขอบคุณ idiotbox ครับ  ที่เข้ามาอ่านแล้วก็บอกรักมะนาว.... มะนาวก็รักคุณเหมือนกันน้า.... และก็คนอื่นๆ ที่เข้ามาอ่านด้วยคร้าบ....
............................................................

บทที่ 44             
 
             ผมเดินออกมามองไปก็เห็นพี่เจสนั่งอ่านหนังสือคอยผมที่โต๊ะตัวหนึ่ง  ผมจึงเดินเข้าไปหา พอดีพี่เจสเงยหน้า ขึ้นมาก็เลยเห็นผม  พี่เจสยิ้มให้ผม  ผมก็ยิ้มตอบ

             " พี่เจสอ่านอะไรอยู่ครับ..."  ผมถามพี่เจส

             " ก็หยิบอะไรมาอ่านเรื่อยเปื่อยน่ะครับ..."  พี่เจสตอบผม

             " แล้วมารอมะนาวนานหรือป่าวอ่ะ..."  ผมถามต่อ

             " ก็ไม่นานหรอกครับ...แล้วนี่มะนาวเสร็จหรือยัง  หรือจะอ่านต่อล่ะครับ.."  พี่เจสตอบแล้วก็ถามผมบ้าง

             " ไม่เป็นไรค้าบ  มะนาวว่าเรากลับบ้านกันเถอะน้า..."  ผมบอก

             " ครับ กลับบ้านเรากัน..."  พี่เจสพูดแล้วยิ้มๆให้ผม

             แล้วผมก็เดินไปที่โต๊ะ ที่วางสมุดกับเครื่องเขียนของผมอยู่  ก็หยิบขึ้นมา แล้วเดินกลับไปหาพี่เจส  หลังจากนั้นผม  กับ พี่เจสก็เดินกลับออกไป จากที่นั่น
...
           
             หลังจากที่ออกมาจากมหาวิทยาลัย  พี่เจสก็พาผมไปกินอาหารที่ห้างแห่งหนึ่ง  และขากลับขณะที่ ี่กำลังฝ่าการจราจรที่ติดขัดนั้น  พี่เจสถามผม

             " มะนาว เราจะไปที่ไหนกันดีล่ะครับ  "  พี่เจสถาม

             " ก็กลับบ้านสิ..."  ผมตอบโดยที่ไม่ได้นึกอะไร

             " บ้านพี่เหรอครับ..."  พี่เจสแกล้งตอบผม

             " ม่ายช่ายซะหน่อยอ่ะครับ..."  ผมแย้งพี่เจส

             " ไม่ไปบ้านพี่เหรอครับ..."  พี่เจสบอกผม

             " ไม่เอาค้าบ...วันนี้ต้องกลับบ้านมะนาวค้าบ...มะนาวไม่ได้นอนที่บ้านมาหลายวันแล้วอ่ะ..."  ผมไม่ใจอ่อน ยอมไปกับพี่เจสอีก

             " ทำไมล่ะไม่อยากอยู่กับพี่เหรอครับ..."  พี่เจสทำหน้าบึ้งให้ผม

             " พี่เจสอ่ะ...ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อยค้าบ..."  ผมบอกพี่

             " แล้วอะไรล่ะ..."  พี่เจสถามผม

             " ก็...มะนาวโดนพี่เจสแกล้ง จนแทบไม่ได้นอนอ่ะค้าบ..."  ผมบอกแล้วหน้าแดง

             " ก็อยากน่ารักทำไมล่ะครับ...ฮ่าฮ่าฮ่า..."  พี่เจสนั่งหัวเราะผม

             " พี่หัวเราะมะนาวทำไมอ่ะ...พี่เจสนั่นแหละผิดซักหน่อย  ยังมาหัวเราะเค้าอีกอ่ะ  "  ผมบอกพี่เจส

             " ก็ได้  ไม่หัวเราะก็ได้   แล้วมะนาวจะมาที่บ้านพี่ได้เมื่อไหร่ล่ะ  "  พี่เจสถามผม

             " ก็วันศุกร์ แล้วกันน้า..."  ผมตอบพี่

             " วันศุกร์  วันเสาร์  แล้วก็วันอาทิตย์ 3 วันนะครับ..."  พี่เจสบอก  ผมมองหน้าเห็นยิ้มให้ผมแล้วยักคิ้วให้ด้วย

             " แน่ะ...พี่พูดเองเออเองเลยนะ...มะนาวยังไม่ได้พูดสักกาหน่อย..."  ผมบอก

             " นะคร้าบ..มะนาว..."  พี่เจสทำเสียงอ้อนผม

             " ก็..ก็ได้..อ่ะครับ..."  ผมรับปากแบบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก

             " ขอบคุณมากคร้าบ..."  พี่เจสพูดอย่างดีใจ

             " .............. "  ผมไม่ตอบ  ได้แต่ยิ้มให้พี่เค้า
...

             แล้วหลังจากนั้น  พี่เจสก็ขับรถมาส่งผมที่บ้าน  พี่เจสจอดรถหน้าบ้านของผม  ผมเห็นรถจอดอยู่ 2 คัน  มีรถพี่มะยม  กับ รถพี่แป้ง  ผมหันไปหาพี่เจสแล้วก็ชวนพี่เค้าเข้าไปในบ้านด้วยกัน

             " พี่เจส  เข้าบ้านมะนาวก่อนสิครับ..."  ผมเอ่ยชวนพี่เจส

             " ก็ดีครับ..พี่จะได้เข้าไปขอ......จากพี่มะยมสักหน่อย..."  คำพูดของพี่เจสทำให้ผมงงอ่ะ

             " ขออะไรอ่ะครับ...มะนาวไม่เข้าใจเลย  "  ผมบอกตามที่ใจคิด

             " ก็พี่ดันไปรักน้องชายเค้านี่ครับ...พี่ก็จะไปขอน้องชายพี่มะยมมาอยู่ด้วยกันน่ะครับ   "  พี่เจสพูดอย่างอารมณ์ดี  แต่ผมน่ะ  ไม่ดีด้วยอ่ะ

             " พี่เจส..จะพูดอย่างนี้จริงๆเหรอคับ..."  ผมถามเพราะเริ่มกลัวความคิดของพี่เจสแล้ว

             " จริงสิครับ...แล้วพอขอพี่มะยมได้แล้ว   ต่อไปก็..."  พี่เจสพูดค้างคาให้ผมอยากรู้

             " ต่อไปก็อะไรครับ..."  ผมถามกลับอย่างรวดเร็ว

             " ก็ไปขอจากพ่อกับแม่ของมะนาวยังไงล่ะครับ..."  พี่เจสพูดไปยิ้มไป  แต่ผมกลัว

             " อ่า...งั้นพี่เจสไม่ต้องเข้าไปในบ้านมะนาวแล้วอ่ะครับ..."  ผมห้ามพี่เจสทันที

             " อ้าวทำไมล่ะ..."  พี่เจสถามยิ้มๆ

             " ก็มะนาวกลัวนี่  พี่เจสห้ามพูดนะค้าบ..."  ผมอ้อนพี่เจส

             " ก็ได้...ฮ่าฮ่าฮ่า..พี่แค่แกล้งมะนาวเองน่ะครับ..พี่ยังไม่พูดหรอกครับ..."  พี่เจสหัวเราะอีก

             " จริงๆนะค้าบ..."  ผมถามเพื่อความแน่ใจ

             " จริงๆครับผม...สัญญาคร้าบ..."  พี่เจสพูดจบก็ยกมือทำท่าสัญญากับผม

             " ค้าบ...มะนาวเชื่อก็ได้...งั้นพี่เจสก็เข้าไปนะค้าบ..."  ผมบอก

             " อือ...เข้าไป  แต่มะนาวต้องอยู่ข้างๆพี่ตลอดน่ะครับ..."  พี่เจสบอกผม

             " ค้าบรู้แล้วค้าบ  "  ผมบอก  แล้วพี่เจสก็ลงจากรถ ผมก็เปิดประตูแล้วลงตาม  ผมเดินเข้าบ้าน  และมีพี่เจสเดินตามผมเข้าไปในบ้านด้วยกัน

...

จบบทที่ 44

              ขอบคุณมากนะคร้าบผม.......พักผ่อนและก็ดูแลตัวเองมากๆนะค้าบ  อย่าเหมือนมะนาวน้า  อากาศเปลี่ยนเลยป่วยอ่ะค้าบ...

              รักทุกคนมากมายค้าบ

              มะนาวเองนะคร้าบบบบบบผม
...             

[Lucifer]

  มะนาวอ่า จึ๋งเดียวอ่า   

อ่านไม่สะใจ 

ว่าแต่ว่าพี่แป้งกะพี่เจสเจอกันจะเป็นไรป่าวน้อออ 

[idiotbox]

ดีจายยยยยยยย~ มะนาวรักตอบ   ตายตาหลับ กร๊าก~

 

มะนาวรักษาสุขภาพด้วยน้า เป็นห่วงๆ

แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั๊ง เพราะยังไงก็มี"ตัวโต"คอยดูแลอยู่นี่เนอะ อิอิ

[~ScAreD:SAcreD~]

มะนาวน่ารักขนาดนี้นี่เอง ใครๆเลยรุมรักกันใหญ่ จู่ๆมาบอกรักคนอ่านทู๊กกกกกกกกกกกกคน เลยจะบอกว่า
คนอ่านก็ร๊ากกกกกกก มะนาวมากมายค๊าบบบบบ

มาต่อเร็วๆเลย เด๋วก็รักน้อยลงหรอก 5 5 5

ตัวโต คงจะไม่ว่านะค๊าบบบที่มีคนรักน้องมะนาวเยอะขนาดนี้  ก็น้องมันน่ารัก :impress:ขนาดนี้นี่หน่า ใครจะอดใจไหวววว ใช่มะ ใช่มะ

[krappom]

ยังไม่ได้อ่านตอนต่อเลย
แค่จะเข้ามาบอกว่ายังรักน้องมะนาวเหมือนเดิม
แต่ช่วงนี้ไม่มีเวลาว่างเลย 

[しろやま としんや]

เพิ่งจะตามมาอ่านด้วยคนคับ

เดี๋ยวจะไปอ่านรวดเดียวทั้งหมด

ขอแปะคอมเม้นต์ไว้ก่อนนะคับ

[THIP]

 " อือ...เข้าไป  แต่มะนาวต้องอยู่ข้างๆพี่ตลอดน่ะครับ..." 
เจสได้ใจอีกแล้ว   

[Poes]

พี่เจสหวานได้ใจจริงๆ 


สงสารทุกคนที่ผิดหวังจากมะนาว