หัวข้อ: นิยาย-ชุด Love, Finally ตอน เจ้าชู้นัก หลอกให้รักซะเลย Epilogue

[amito]

จบไปแบบค้างคาใจพอสมควร

ดนย์จะพิชิตใจลิงน้อยวินธ์ได้รึเปล่าหรือต้องใช้ความพยายามไล่ล่าอย่างไม่จบไม่สิ้น

ถ้าจะให้ดีมีตอนพิเศษมาอัพเดทจะดีมากๆนะคะ

ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องสนุกๆแบบนี้ แล้วจะรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ

[QUE1]

อ๊า... อ่านจบจนได้ อิอิ
สนุกมากเลยค่ะ
ชอบเต้ยนะ เป็นตัวละครที่ คิดยังไงทำอย่างนั้น
เลยทำให้แอบสงสารเต้ย ที่ดันไปรักเขามาก แต่เขาก็ไม่ได้รักตอบ
ส่วนคุณดนย์ สู้ต่อไปนะ  555

[katawoot]

บทส่งท้าย

Wittawin Chapter 35

วิธวินท์ชะลอรถมอเตอร์ไซด์คู่ชีพจอดหน้าร้านสะดวกซื้อในสถานีบริการน้ำมันเล็กๆ ริมถนน รถของเขาเร่งความเร็วไม่ขึ้น ทำเสียงกึกกักๆ เหมือนจะดับ ชายหนุ่มรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาทันใด ในใจอดระแวงไม่ได้ว่าอาจโดนธีรดนย์แกล้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามที่ขับรถออกมาเที่ยวต่างจังหวัดแล้วธีรดนย์ตามมาและรถเสียงจนต้องค้างคืนด้วยความจำเป็น แต่คราวนี้เขาวางแผนไว้เป็นอย่างดีเพราะได้ติดต่ออู่เอาไว้ล่วงหน้าแล้วว่า หากรถเกิดเสียขึ้นมา อู่จะส่งช่างมาซ่อมเป็นการด่วน เสียเงินเท่าไหร่ก็ยอม นอกจากนั้น เขายังสั่งภมรเอาไว้ด้วยว่าวันนี้จะต้องอยู่บ้าน ทำตัวให้ว่าง และต้อง 'พร้อม' ที่จะมารับเขาได้ทันทีที่ติดต่อไป
"รถเป็นอะไรอีกแล้วล่ะวิธวินท์" ธีรดนย์ถามเมื่อจอดรถ Ducati คันงามของตัวเองลงข้างๆ ทำหน้าตาเป็นห่วงเป็นใย
"เร่งไม่ขึ้น ไม่รู้เป็นอะรไร สงสัยลูกลอยถังน้ำมันมีปัญหา มันชอบเป็นบ่อยๆ" วิธวินท์ทำหน้ามุ่ย
"ก็บีเอ็มนี่นะ" ธีรดนย์ยักไหล่ ทำหน้าเอือมแล้วยักคิ้วให้อย่างน่าหมั่นใส้ "เอาไหม จะซื้อ Ducati ให้ซักคัน"
วิธวินท์ยิ้มเยาะแล้วปรายตามอง 'คนรวย' ที่มีเงินเหลือเฟือและชอบใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายกับเรื่องไร้สาระ
"ขอบคุณครับ แต่ผมว่าเอาเงินของคุณไปบริจาคให้สมาคมคนตาบอดจะดีกว่า ได้บุญด้วย ผมเป็นคนตาดี มองเห็นอะไรได้ชัดเจน"
"ใจดีแล้วยังมาเหน็บแนมกันอีก" ธีรดนย์ยังไม่รู้สึกสะทกสะท้านที่โดนว่า "ไหนดูซิ รถมันเป็นอะไร"
"คุณดูรถเป็นด้วยหรือ" วิธวินท์เลิกคิ้วถาม
"ผมไม่ได้ขายเหล้ากับเบียร์เป็นอย่างเดียวนะ" ธีรดนย์ตอบ "นอกจากเติมน้ำมันรถเป็นแล้ว อย่างอื่นก็พอทำได้"
"ลืมไปว่าเก่งและชำนาญเรื่องรถ" วิธวินท์ยื่นกุญแจให้ธีรดนย์แล้วเดินหายเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ
เมื่อวิธวินท์กลับออกมาจากร้านก็เห็นธีรดนย์ยืนเท้าสะเอวทำหน้ายุ่งมองรถ BMW สีน้ำเงินของวิศวกรหนุ่มแล้วส่ายหน้า
"ผมว่าคุณขายต่อซะเถอะ เสียแล้วเสียอีกแบบนี้ถึงซ่อมก็เหมือนโยนเงินทิ้งไปเปล่าๆ"
"ช่างเถอะ" วิธวินท์ทำเป็นไม่สนใจรถ "คนขายของบอกว่ามีโรงแรมเล็กๆ อยู่ตรงโน้น ผมว่านอนพักเอาแรงซักคืน พรุ่งนี้เช้าค่อยจัดการกับมัน"
...เฮ่ย เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย ทำไมไม่ต้องให้ชวนเลย วิธวินท์พูดจริงหรือพูดเล่น...
"จะดีหรือวิธวินท์ เสื้อผ้าก็ไม่ได้เอามา" ธีรดนย์ทำหน้าขรึม ทั้งที่ในใจลิงโลดเป็นที่สุด
...ตอแหลที่สุด เรื่องเจ้าเล่ห์นี่คงไม่มีใครเกินธีรดนย์แล้วล่ะ...
"เงินมี กลัวอะไร ที่นี่เขามีขายทุกอย่าง เสื้อผ้าไม่เห็นจำเป็นต้องใช้ ซื้อเฉพาะชั้นในเอาไว้ใส่พรุ่งนี้" วิธวินท์ยักไหล่
"ไม่จำเป็นต้องใช้" ธีรดนย์นัยน์ตาวิบวับขึ้นมาทันที "หมายความว่าเราจะนอนเปลือยกายกันใช่ไหม"
...คุณนอน ไม่ใช่ผม...
"หรือคุณจะใส่ชุดขับมอเตอร์ไซด์นอน" วิธวินท์ยิ้มบางๆ ยกน้ำอัดลมกระป๋องขึ้นดื่มๆ แล้วโยนลงถังขยะใกล้ๆ ธีรดนย์มองตามแล้วชมว่าแม่น

หลังจากหาผ้ามาคลุมรถเสร็จ ธีรดนย์จึงเดินตามวิธวินท์เข้าไปในโรงแรมเล็กๆ และเห็นว่าชายหนุ่มกำลังรับกุญแจสองดอกมาจากพนักงานจึงโวยวายขึ้นว่า
"วิธวินท์ จะเปิดโรงแรมสองห้องให้เปลืองเงินทำไม"
"ผมนอนกรน" วิธวินท์ทำหน้านิ่ง แล้วยื่นกุญแจให้คนที่กำลังยื่นทำหน้าบึ้ง
"ผมไม่ถือ" ธีรดนย์ทำตาขุ่น รู้สึกไม่พอใจ ยังไม่ยอมยื่นมือไปรับกุญแจจากอีกฝ่าย แต่กลับหันไปมองหาพนักงานโรงแรมที่หายตัวไปทันทีที่ได้รับเงินค่าห้อง
"โรงแรมจิ้งหรีด พนักงานก็ไม่มี" ธีรดนย์บ่น ชะเง้อมองหาพนักงานเพราะต้องการอยากจะเปลี่ยนห้อง
"ผมเหนื่อย จะนอนพักซักหน่อย ตื่นมาซักหกโมงครึ่งค่อยไปหาอะไรกิน" วิธวินท์พูดแล้วเดินไปยังห้องพักทันที ปล่อยให้ธีรดนย์ยืนหงุดหงิดอยู่หน้าเคาท์เตอร์ส่วนต้อนรับของโรงแรม มองตามวิธวินท์อย่างขุ่นเคืองใจ
...เอาวะ ดึกๆ ค่อยไปเคาะประตูห้อง ไม่ก็ปีนหน้าต่างเข้าหาซะเลย...

วิธวินท์ค่อยๆ ย่องออกจากห้อง มองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวังเพราะกลัวว่าจะโดนจับได้ ขณะนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็น เขานั่งอยู่ในห้องพักตั้งแต่บ่ายสองโมงครึ่ง รอเวลาให้ผ่านไปเสมือนว่ากำลังนอนกลางวันตามที่บอกธีรดนย์ วิธวินท์โทรศัพท์ไปบอกให้ภมรขบรถมารับที่ปั้มน้ำมันและสั่งให้อู่ซ่อมรถมายกรถกลับกรุงเทพฯ
ทางสะดวก วิธวินท์ใช้เวลาไม่ถึงนาทีก็เดินออกมาจากโรงแรม จากนั้นรีบจ้ำอ้าวตรงไปยังสถานีบริการน้ำมันที่ห่างไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร ระหว่างทางก็โทรศัพท์ตามภมรอีกครั้ง เพื่อนของเขารับสายด้วยความหงุดหงิด
"นายจะเร่งทำไม เดี๋ยวก็ถึงแล้ว ตอนนี้อยู่แยกวังมะนาว รอหน่อยสิโว๊ย"
"เร็วๆ เข้าภมร" วิธวินท์เร่ง อดหันไปมองด้านหลังไม่ได้เพราะกลัวว่าธีรดนย์จะรู้ตัวว่าโดนหลอกให้นอนโรงแรมคนเดียว
"จ้าคุณพ่อ หนูกำลังรีบสุดชีวิต จะเหยียบให้มิดคันเลยล่ะ" ภมรทำเสียงประชดแล้ววางสายไป
...ฮึ อยากตามดีนัก ชอบแกล้งเขาจริงๆ เลย โดนกับตัวเองซะบ้าง ตอนนี้เขาแน่ใจเสียยิ่งกว่าแน่ว่าธีรดนย์ต้องเป็นตัวการทำให้รถเขาเสีย สองครั้งที่ผ่านมารถเสียใกล้ที่พัก ครั้งนี้ก็เหมือนกัน อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนั้น...

เมื่อถึงปั๊มน้ำมัน วิธวินท์ก็เดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้อลูกอมและน้ำดื่มแล้วเดินมานั่งรอที่ม้านั่งหินอ่อนใกล้ๆ กับจุดล้างรถ เวลาผ่านไปอีกสิบห้านาที วิธวินท์ร้อนใจจึงโทรศัพท์ไปหาภมรอีกครั้ง ยังไม่ทันจะพูดอะไรภมรก็โวยวายเสียลั่นว่า
"ใกล้จะถึงแล้ว อีกห้ากิโลกับอีกสองร้อยสามสิบห้าเมตร อะไรนักหนาวู๊ย เอ็งจะรีบเข้ากรุงเทพฯ ไปทำไมกันวะ"
"เป็นคนใช้แกทั้งปี นี่ขับรถมาจากกรุงเทพฯ เลยนะวินท์ ไม่ได้ขับมาจากนครปฐม" ภมรกระแทกเสียง "นี่ถ้าอยากจะให้ถึงเร็วก็อย่าโทรมาบ่อยนัก ขับรถไปรับโทรศัพท์ไปมันอันตรายโว้ย อีกห้านาทีก็ถึงแล้ว"
วิธวินท์วางสายโทรศัพท์ มองไปรอบๆ เห็นแต่พนักงานของสถานีน้ำมันและรถจอดอยู่อีกสามคัน ในใจนึกถึงภาพที่ธีรดนย์เดินไปเคาะประตูห้องพักของเขาแล้วชวนไปทานข้าว
..."ผมชอบนอนกลางวันเปิดทีวีทิ้งเอาไว้ คุณอย่ากวนผมนะ ตื่นมาแล้วจะไปเคาะประตูห้องคุณเอง"...
..."ทานข้าวแล้วเราไปหาที่เงียบๆ นั่งคุยกันนะวิธวินท์ ผมมีอะไรจะคุยด้วย เรื่องสำคัญ ถ้าไม่ได้บอกคุณวันนี้คงนอนไม่หลับ"...
...เขาจะบอกอะไรเรา แล้วทำไมไม่คุยตอนก่อนจะเข้าห้องพัก ตอนนั้นก็เห็นยืนมองเราอยู่หน้าห้องเป็นนานสองนาน...
วิธวินท์เผลอถอนหายใจ หากธีรดนย์จะเคาะประตูห้องเขาก็คงได้ยินแต่เสียงทีวีที่เปิดทิ้งเอาไว้ และคงใช้เวลานานหลายนาทีกว่าจะรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้อง และหากรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้องก็คงไปเดินหาเขาทั่วโรงแรม
...ธีรนดย์จะคิดหรือเปล่าว่าเขาหนีมานั่งอยู่ตรงนี้ แล้วก็กำลังจะแอบเข้ากรุงเทพฯ...
วิธวินท์คิดไปต่างๆ นาๆ แต่ก็ต้องหยุดทันทีเมื่อรถโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์สีดำติดฟิมล์ทึบแล่นเข้ามาจอดตรงหน้า วิศวกรหนุ่มลุกขึ้นช้าๆ บอกไม่ถูกว่าทำไมรู้สึกลังเลขึ้นมาทันใด ในใจนึกถึงภาพใบหน้าของธีรดนย์อีกครั้ง
...หากรู้ว่าเราหายตัวไป คนเจ้าเล่ห์คนนั้นจะทำหน้าโกรธๆ อย่างที่เคยเห็นประจำ หรือทำหน้าเคร่งขรึม แล้วควรจะสะใจหรือสงสารดี...
"วินท์ ขึ้นรถซะทีสิ" กระจกติดฟิมล์ดำของโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์ลดลง เสียงของภมรดังออกมาจากข้างใน วิธวินท์เปิดประตูรถแล้วขึ้นนั่งช้าๆ ก่อนจะพยักหน้าให้ภมรออกรถ
"ติดเทอร์โบไปเลยนะวินท์ แต้ถ้ากลัวไม่เร็วทันใดก็มาขับเองก็แล้วกัน" ภมรพูดโดยไม่หันมามอง "แล้วไม่กลัวรถมอเตอร์ไซด์หายหรือ ขโมยมันยิ่งชุมอยู่ด้วย ไว้ใจใครไม่ได้เลยนะรู้ไหม"
...ถ้าจะมีขโมย ก็คงมีอยู่คนเดียวนั่นล่ะ ขโมยที่ชื่อธีรดนย์...
"สั่งให้รถยกมาเอาไปแล้ว" วิธวินท์ตอบ
"รถสุดที่รักขนาดนั้นยังยังกล้าทิ้งได้นะ ไม่เสียดายของรักของหวงบ้างเลย ถ้าเป็นเราจะรอจนกว่าจะเห็นกับตาว่ารถยกมาเอาไปแล้วจริงๆ อยู่กับเขา ใช้เวลากับเขาอย่างคุ้มค่า กว่าจะได้มาไม่ใช่ง่ายๆ เขาไม่ได้ทำผิดตรงไหน ซื่อสัตย์กับเรามาตั้งนาน อยู่ดีๆ ก็มาทิ้งกันไว้" ภมรแสดงความเห็นยืดยาว
"หยุดพูดเถอะภมร ขับรถอย่างเดียวได้ไหม ไม่อยากฟัง"
"จ้า" ภมรทำเสียงล้อเลียน "เราก็แค่เป็นห่วงรถที่โดนเจ้าของทิ้งเอาไว้"
วิธวินท์นั่งนิ่ง นึกถึงทั้งรถทั้งคนซึ่งทิ้งเอาไว้ที่โรงแรมเล็กๆ ริมถนน คำพูดของภมรยังรบกวนจิตใจ เขายอมรับว่าห่วงรถ แต่ตอนนั้นเขาอยากแก้เผ็ดธีรดนย์บ้าง ธีรดนย์ตื๊อเขามานานย่างเข้าเดือนที่เก้าแล้ว จนตอนนี้ก็ไม่เลิกเสียที
ในเวลานี้ ธีรดนย์คงนั่งเซ็งๆ อยู่ในห้อง หิวข้าวจนท้องกิ่วเพราะรอทานข้าวพร้อมกับเขา หรือไม่ก็กำลังหัวเสียตามหาเขาอยู่กระมัง
...ธีรดนย์จะรู้หรือเปล่าว่าเขาหนีเข้ากรุงเทพฯ ไปแล้ว และจะโกรธแค่ไหนเมื่อรถยกไปถึงโรงแรมแล้วยกรถเขากลับกรุงเทพฯ...
...ธีรดนย์คงแทบอยากจะชกกำแพงเมื่อรู้ว่าโดนเขาตลบหลัง แล้วคงจะเลิกตามตื๊อเขาเสียที...
...จริงหรือ...
...เฮ้อ คงไม่หรอก ท่าทางธีรดนย์เอาจริง...
...เอาจริงอย่างนั้นหรือ เขารักเราจริงหรือ หน้าอย่างนั้นนะจะรักใครเป็น...
...เป็นสิ เก้าเดือนนี่ยังไม่พอที่จะพิสูจน์ใจของธีรดนย์หรือไง...
"ภมร เลี้ยวกลับข้างหน้านี้นะ" วิธวินท์พูดขึ้นมาเบาๆ หลังจากนั่งเงียบอยู่ครู่ใหญ่
"อะไรอีกล่ะ"
"บอกก็ไปเถอะน่า อย่าถาม" วิธวินท์ทำเสียงหงุดหงิด
"ดุจริงแฮะ พักนี้เป็นอะไร ดุได้ดุเอา" ภมรส่ายหน้า "ดุแบบนี้ระวังไม่มีใครเอานะ"
"ยูเทิร์น" วิธวินท์สั่ง "กลับไปส่งที่โรงแรม เราจะไปเฝ้ารถ กลัวรถหาย"
"จริงหรือ" ภมรทำหน้าไม่เชื่อ "รักรถขนาดนั้นจนยอมเปลี่ยนใจเลยหรือวินท์ นายนี่เปลี่ยนใจวันละร้อยหน ตัดสินใจอะไรไม่เด็ดขาดเลย ให้เราขับรถมาจากกรุงเทพฯ ตั้งใกล เหนื่อยจะแย่รู้หรือเปล่า ถ้ากลับไปส่งที่โรงแรมแล้วเกิดเปลี่ยนใจอีก ภมรไม่ย้อมกลับไปรับอีกแล้วนะ" ภมรบ่นเป็นหมีกินผึ้งอีกนานกว่าจะหยุด จนในที่สุดก็มาถึงโรงแรม วิธวินท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วลงจากรถ พร้อมกับพูดสั้นๆ ประโยคเดียวว่า
"ขับรถดีๆ นะ"
"จ้า ขอบใจที่ให้มารับนะวินท์" ภมรส่งเสียงตามชายหนุ่มที่เดินดุ่มๆ เข้าไปในโรงแรมโดยไม่หันกลับมามอง "จะขอบใจเพื่อนซักคำก็ไม่มี"
ภมรอมยิ้ม มองตามวิธวินท์จนลับสายตาก่อนจะพูดขึ้นมาว่า "ไม่รู้ว่าคุณรักมันลงได้ยังไง ปากคอแบบนี้ น่าโดนต่อยวันละหลายหน"
เสียงกุกกักดังขึ้นด้านท้ายรถ ชายหนุ่มตัวใหญ่แขนยาวขายาวที่นอนขดตัวอยู่บนเบาะช่วงที่สามของโตโยต้าฟอร์จูนเนอร์ค่อยๆ โผล่หน้าขึ้นมาพร้อมครางเสียงอ่อย
"โอย ไม่ไหวแล้ว ปวดขาปวดเอวไปหมด"
"คุณดนย์ครับ นี่คุณตั้งใจจะนอนขดตัวอยู่ที่เบาะหลังไปจนถึงกรุงเทพฯ เลยหรือ" ภมรหันไปถาม
"คงไม่หรอก แบบนั้นเหน็บกินตายพอดี ผมกะว่าอีกหน่อยจะโผล่ขึ้นมาจ๊ะเอ๋วิธวินท์" ธีรดนย์ยักไหล่ พับเบาะแถวหน้าลงแล้วเก้าข้ามมาจากแถวหลังสุดอย่างทุลักทุเล
"ได้โดนมันถีบลงจากรถพอดี" ภมรเบ้ปาก ทำหน้าหวาดกลัว เสมือนว่าวิธวินท์นั่งอยู่ในรถด้วย
"ผมไม่ยอมให้วิธวินท์ทำแบบนั้น"
"มันจะถีบผมนะสิ มันคงหันไปถีบคุณไม่ถึง" ภมรหัวเราะเบาๆ ตามองธีรดนย์ที่ทำหน้าเหยเกขณะที่ลงจากรถแล้วยืนบิดตัวยืดเส้นยืดสาย
"ขอบคุณมากนะครับคุณภมร แล้วผมจะคุยกับบริษัทโปรแอคชั่นเรื่องวางระบบเครือข่ายให้ รับรองว่าบริษัทคุณได้งานไปแน่ๆ"
"ขอบคุณครับ แต่ที่ผมทำนี่เพราะอยากช่วยเพื่อนกับช่วยคุณเฉยๆ นะครับ ไม่ได้คิดว่าเป็นการตอบแทนทางธุรกิจหรืออะไร" ภมรออกตัว
"คนเรามันต้องช่วยเหลือเกื้อกูลกัน อย่าคิดมากเลยครับ เรายังต้องพึ่งพากันอีกนาน" ธีรดนย์ยิ้มบางๆ แล้วยกมือขึ้นโบกอำลา แล้วหันหลังเดินเข้าไปยังโรงแรม
"อย่าให้ถึงขนาดต้องมอมยาไอ้วินท์แล้วแบกไปวางไว้บนเตียงรอคุณก็แล้วกัน มาจนถึงขนาดนี้แล้ว คุณก็รวบหัวรวบหางไอ้คนเกเรให้ได้ซะที" ภมรพูดยิ้มๆ อยู่คนเดียวแล้วออกรถ จุดหมายอยู่ที่รีสอร์ทหรูบนชายหายชะอำที่เจ้าของเป็นเพื่อนกับธีรดนย์
...ตกลงเพื่อนของเขาก็โดนธีรดนย์ตลบหลังใช้แผนซ้อนแผนจนได้ คนดื้อๆ อย่างได้วินท์มันต้องโดนแบบนี้ล่ะ...

วิธวินท์เดินมาหยุดยืนนิ่งเงียบอยู่หน้าห้องพักธีรดนย์ครู่หนึ่งแล้วเคาะประตู แต่เจ้าของห้องก็ไม่เปิดออกมาเสียที ชายหนุ่มจึงเคาะดังขึ้นๆ
"คุณธีรดนย์ หิวข้าวแล้ว ไปทานข้าวเถอะ" วิธวินท์เริ่มอ่อนใจ เคาะประตูมาตั้งนานธีรดนย์ก็ยังเงียบ
"ผมทานแล้ว" เสียงห้าวๆ ดังขึ้นด้านหลัง วิธวินท์สะดุ้ง หันหน้าไปมองธีรดนย์ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ไม่ไกล ใบหน้านิ่งเงียบดูเคร่งขรึมต่างจากที่เคยเห็น "ผมตามหาคุณตั้งนานแต่ก็ไม่เจอ ตั้งใจจะรอทานด้วยกันแต่ผมก็ทนหิวไม่ไหว หวังว่าคุณคงไม่โกรธที่หนีไปทานก่อน แต่คุณก็คงไม่สนอยู่แล้วนี่ เพราะท่าทางก็ไม่ได้จะอยากทานกับผมเท่าไหร่"
"ผมไปเดินเล่น" วิธวินท์ให้เหตุผล ถอยห่างออกจากประตู เปิดทางให้ธีรดนย์
"ครับ" ธีรดนย์พยักหน้าแล้วไขกุญแจ "หน้าโรงแรมมีรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยวอร่อยดีเหมือนกัน เดินไปอีกหน่อยก็มีบะหมี่ แต่คุณคงรู้แล้ว ไปเดินเล่นมาตั้งนานนี่"
วิธวินท์ไม่ตอบ ยืนมองจนธีรดนย์เข้าไปห้องไปและปิดประตูเบาๆ แล้วส่ายหน้าช้าๆ เพราะไม่นึกว่าจะเห็นธีรดนย์ทำงอน
...นี่ถ้าโดนทิ้งไว้ที่นี่ทั้งคืนเพราะเขาหนีเข้ากรุงเทพฯ คงโกรธจนหน้าแทบจะไม่อยากมองหรืออาจจะไม่พูดกับเขาไปอีกนาน...
...นี่ไม่ใช่หรือที่เขาต้องการ นั่นก็คือให้ธีรดนย์เลิกมายุ่งกับชีวิต เขาก็ไม่ต้องห่วงว่าภิรายุจะมาเสียใจที่เห็นคนที่ตัวเองรักมาชอบเพื่อน...
...แต่ภิรายุก็ดูเหมือนทำใจได้แล้ว ตอนนี้ก็กำลังสานสัมพันธ์กับบารมี...
...ไม่จริงหรอก อีกใจหนึ่งเขาก็รู้สึกว่าภิรายุยังตัดใจไม่ลง...

ธีรดนย์ยืนเท้าสะเอวอยู่กลางห้อง พยายามใช้ความคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป ในใจรู้สึกทั้งฉุนที่โดนวิธวินท์หลอกทิ้งไว้ที่นี่ ทั้งรู้สึกใจพองโตที่ฝ่ายนั้นเปลี่ยนใจกลับมา
...แบบนี้ก็แสดงว่าวิธวินท์มีใจให้เขามากขึ้นกว่าเดิม งั้นก็น่าจะถึงเวลาแล้วล่ะสิ นี่ก็เก้าเดือนแล้ว เขาไม่เคยรออะไรจากใครนานแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต...
...วิธวินท์ต้องไม่รอดแน่ ยังไงๆ ธีรดนย์ก็ไม่ยอมปล่อยให้โอกาสครั้งนี้หลุดมือ คราวหน้าคงหลอกวิธวินท์ไม่ได้อีกเพราะดูเหมือนว่าพ่อลิงน้อยหน้าขาวจะรู้ตัวแล้วว่าโดนแกล้งและคงระวังตัวมากกว่าเดิม...
ธีรดนย์มองไปรอบๆ ห้องพักของโรงแรมเล็กๆ เตียงขนาดใหญ่ไม่สมดุลกับพื้นที่ห้องเล็กๆ ตั้งอยู่ติดกับหน้าต่างบาใหญ่ พรมสีเทาเก่าจนได้กลิ่นอับโต๊ะไม้สีเขียวซีดมีรอยสีถลอกอยู่ชิดผนังด้านซ้ายใกล้กับประตูห้องน้ำที่ต้องกดชักโครกถึงสามครั้ง แอร์ในห้องก็ไม่เย็น แต่กระนั้น ธีรดนย์บอกตัวเองว่าโดยรวมๆ แล้วเขาก็พอจะทนนอนในห้องพักของโรงแรมเก่าๆ แบบนี้ได้ แต่หน้าต่างบานใหญ่มากแบบนั้นคงทำให้เขานอนหลับลำบากเพราะแสงไฟจากข้างนอกสาดเข้ามามากจนเกินไป ผ้าม่านบางๆ สีขาวไม่ช่วยกันแสงได้เลย เขาชอบนอนในห้องมืดๆ ไม่มีแสงรบกวน เปิดแอร์เย็นฉ่ำแล้วห่มผ้าหน้าๆ
...เอาวะ แอร์ไม่เย็นแต่อีกหน่อยก็คงเย็นเพราะฝนกำลังจะตก...
เสียงฟ้าร้องครืน ลมกระโชกแรง ไม่ถึงห้านาทีฝนก็กระหน่ำลงมาอย่างหนัก ธีรดนย์เดินไปที่หน้าต่างเพื่อดูว่าฝนจะสาดเข้ามาตามกรอบหน้าต่างแล้วซึมเข้ามาในห้องหรือไม่
แต่ทันใดก็นึกอะไรบางอย่างได้
...ยังไงๆ คืนนี้ก็ต้องได้นอนกับวิธวินท์...
ธีรดนย์เปิดหน้าต่างออกแล้วเดินไปยืนพิงประตู มองฝนที่กำลังสาดเข้ามาในห้องอย่างยิ้มๆ ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วลูบกระเป๋าธนบัตรอย่างแผ่วเบา พร้อกมันบอกตัวเองในใจว่า
...ไหนๆ ก็โดนวิธวินท์เหน็บแนมอยู่บ่อยๆ ว่าชอบใช้เงินเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ คราวนี้ขอใช้ซักสองสามพันปิดปากพนักงานโรงแรมเพื่อให้ได้นอนกับวิธวินท์เถอะ...

วิธวินท์ละสายตาจากจอโทรทัศน์ไปมองประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะแรงๆ แล้วถอนหายใจเพราะรู้ว่ามีคนเดียวที่จะกล้ามาเคาะประตูห้องเขาเสียงดังสนั่นแบบนี้
"คุณมีปัญหาอะไรอีก" วิธวินท์เปิดประตูออกแล้วถามคนที่ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่หน้าห้อง
"ผมขอนอนด้วย" ธีรดนย์พูดโพล่งออกมาแล้วรีบอธิบาย "ฝนสาดห้องผมเปียกหมดทั้งห้อง นอนไม่ได้เลยนะวิธวินท์ ผมไม่ได้อยากมากวนคุณหรอก แต่มันจำเป็น"
"ทำไมเปียก" วิธวินท์ถาม
"ผมฉี่รดมั๊ง" ธีรดนย์ประชด "บอกแล้วไงว่าฝนมันสาด"
"ทำไมให้มันสาด เวลาฝนตกคุณเปิดหน้าต่างได้ยังไง"
"ผมเปิดทิ้งไว้ให้มันระบายอากาศตั้งแต่ก่อนออกไปเร่ร่อนตามหาคุณแล้วก็ลืมปิด" ธีรดนย์ให้เหตุผล
"แล้วตอนผมกลับมาแล้วคุณไม่ได้..."
"ไม่ได้ปิด" ธีรดนย์รีบแทรก "ผมก็ออกไปเดินเล่นเหมือนกัน พอฝนตกก็รีบวิ่งกลับโรงแรม"
"ทำไมไม่เปียก" วิธวินท์ทำหน้าสงสัย
"ผมวิ่งเร็ว ทันพอดีฝนตก ผมนั่งเซ็งๆ อยู่ที่ล๊อบบี้ตั้งนาน ยังไม่อยากเข้าไปในห้องเล็กๆ อับๆ แต่พอเข้าไป ห้องก็เปียกและไม่เหลือสภาพ ไม่เชื่อคุณไปดูสิ" ธีรดนย์อธิบายแล้วเดินตามวิธวินท์ไปยังห้องของตัวเองวิธวินท์เปิดประตูห้องออกแล้วยื่นหน้าเข้าไปมองแวบเดียวก่อนจะหันมามองธีรดนย์
"ไปเปิดห้องใหม่สิครับ เงินมีเยอะแยะ เหมาโรงแรมเลยยังได้" วิธวินท์แนะนำ
"หาว่าผมใช้เงินสุร่ยสุร่ายละสิ" ธีรดนย์เบ้ปาก "ห้องมันเต็มหมดแล้ว"
"เติมได้ยังไง โรงแรมแบบนี้นะเต็ม" วิธวินท์ทำหน้าไม่เชื่อ
"คุณไปถามรีเซฟชั่นสิ" ธีรดนย์ท้า
วิธวินท์หันหลังเดินตรงไปยังด้านหน้าโรงแรมทันที ไม่นานก็เดินกลับมาด้วยใบหน้าฉุนๆ แล้วเอียงคอมองธีรดนย์ที่กำลังยืนพิงผนังทำหน้านิ่งเรียบ
"วิธวินท์ ช่างเถอะ ผมจะทนนอนห้องเปียกๆ แบบนั้นก็ได้ มุมห้องด้านที่ใกล้กับประตูพรมคงไม่เปียกมั๊ง ขอยืมแค่หมอนใบเดียวก็พอ" ธีรดนย์ทำหน้าเคร่งขรึม เลิกที่จะกวนใจอีกฝ่าย
"งั้นรอเดี๋ยว" วิธวินท์พูดห้วนๆ แล้วเดินไปที่ห้องตัวเอง
...เฮ่ย เอาจริงหรือนี่ คนอะไร ไร้หัวใจ ไม่มีความสงสารกันบ้างเลย ใจคอจะให้เขานอนบนพื้นพรมเก่าๆ ข้างประตูจริงๆ หรือ...
ธีรดนย์เม้มปากสลับกับกัดฟันด้วยความไม่พอใจ หรี่ตามองตามวิธวินท์อย่างขุ่นเคืองผสมน้อยใจเมื่อนึกภาพวิธวินท์เดินกลับมาพร้อมกับหมอนหนึ่งใบที่จะให้ยืม
ประธานบริษัทคุณานนท์บริวเวอรี่และเจ้าของคลับหรูหรา The Dazzle ยืนทำท่าฮึดฮัดอยู่กลางทางเดินแคบๆ ของโรงแรมเป็นเวลาหลายนาทีก่อนจะเดินเนือยๆ กลับไปยังห้องพักของตัวเอง แต่เมื่อถึงหน้าห้องก็ต้องหันขวับเมื่อได้ยินเสียงของวิธวินท์ดังขึ้น
"เข้ามาได้แล้วครับ"
"ผมหรือ" ธีรดนย์ไม่เชื่อหูตัวเอง หันไปถามย้ำ ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
"คงงั้นมั๊ง" วิธวินท์ยักไหล่ ไม่สบตาธีรดนย์
...อ๋อ เข้าไปจัดห้องนี่เอง เรารึตกใจนึกว่าจะเข้าไปเอาหมอนมาให้ยืมจริงๆ เข้าใจเล่นนะวิธวินท์...
...เดี๋ยวเถอะ พอเข้าไปในห้องได้แล้วพ่อจะปล้ำซะเลย...
...เฮ้อ ในที่สุด วันที่เขารอคอยก็มาถึง...
 

[amito]

กรี้ดดดดดดดดด ตอนนี้เราอมยิ้มอยู่นะ เฮ้อ คิดว่าจะปล่อยให้จบแบบค้างคาจริงๆ ขอบคุณที่มาต่อบทส่งท้ายให้นะคะ

------------------------------------------------------------------

เราว่าวินท์เริ่มใจอ่อนอ่อนใจกับลูกตื้อของดนย์แล้วหล่ะ ถ้าเป็นแต่ก่อนนี้ กะอีแค่ทิ้งไว้คนเดียวที่โรงแรม แล้วจะโกรธก้อโกรธไป ไม่เห็นจะแคร์ แต่เดี๋ยวนี้มีแอบเปลี่ยนใจด้วย

จังหวะนี้แหละดนย์ ปล้ำเลย

[CorNnE PRiNCeS]

อิอิ



ขอบคุณหลายๆ แล้วจะติดตามตอนต่อไปเน้อ


บ๊ะบาย


 

[mecon]

หุหุ คนเจ้าเจ้าแผนการ คงได้ปล้ำหรอกนะคะ
คุณวินท์เค้าคงยอมหรอก นอนกันคงละฟากแหงๆ ชิส์ไม่ได้แอ้ม
แต่สงสารผึ้งน้อยนะนั่น คุณวินท์ก็เหลือเกินให้เพื่อนขับรถเหนื่อยมาแบบเปลืองน้ำมันอ่ะ
เฮ้อออออออ
+1 ให้คุณนายคะ

[RAKDEK_KA]

...เฮ้อ ในที่สุด วันที่เขารอคอยก็มาถึง...
ตกลงมันจะมาถึงไหมเนี่ย อ้ายวันที่รอคอยเนี่ย 
กลับมาต่อเลยนะ กลับมาต่อเลย 

[katawoot]

ต่อ

...อ๋อ เข้าไปจัดห้องนี่เอง เรารึตกใจนึกว่าจะเข้าไปเอาหมอนมาให้ยืมจริงๆ เข้าใจเล่นนะวิธวินท์...
...เดี๋ยวเถอะ พอเข้าไปในห้องได้แล้วพ่อจะปล้ำซะเลย...
...เฮ้อ ในที่สุด วันที่เขารอคอยก็มาถึง...

ธีรดนย์ยืนมองห้องพักของวิธวินท์พร้อมกับทำหน้าอิจฉาที่ชายหนุ่มได้ห้องพักที่ดีกว่า แต่ม่านหน้าต่างบานกว้างก็ยังเป็นม่านผ้าสีขาวหม่นบางๆ เหมือนกัน เพียงแต่ไม่มีแสงไฟจากด้านนอกสาดเข้ามาตรงๆ เหมือนฝั่งห้องเขา วิธวินท์ปูผ้าลงบนพื้น มีหมอนกับผ้าห่มวางไว้อย่างเรียบร้อย ธีรดนย์ชี้นิ้วลงบน ‘ที่นอน’ ที่วิศวกรหนุ่มจัดไว้แล้วมองไปที่เตียง
“คุณนอนบนเตียงก็ได้ ผมจะนอนบนพื้นเอง” วิธวินท์บอก
“ได้ไง ผมเป็นผู้ชาย ผมนอนบนพื้นก็ได้” ธีรดนย์แย้ง
“ผมก็ผู้ชายเหมือนกัน” วิธวินท์โต้กลับเสียงเข้ม “อย่าเรื่องมากไปหน่อยเลย”
...ปากอย่างนี้ใช่ใหมที่ภมรบอกว่าปากคอร้ายกาจและน่าโดนต่อยวันละหลายหน แต่เขาว่า ปากแดงๆ แบบนี้น่าโดนดูดปากวันละหลายหน หนละนานๆ ต่างหาก...
ธีรดนย์ยักไหล่ เลิกต่อล้อต่อเถียงเพราะกลัวโดนไล่ออกจากห้อง วิธวินท์นั่งลง สนใจดูโทรทัศน์ ทำเสมือนว่าอยู่คนเดียว แต่ในที่สุดก็ปรายตาธีรดนย์ที่ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง
“ฝนฟ้าคะนองแบบนี้ยังจะดูทีวีอีก” ธีรดนย์ตำหนิ
“อย่ามาทำตัวเป็นอายุธนะคุณธีรดนย์ ผมจะดูทีวีมันก็เรื่องของผม”
...ให้มันได้ยังงี้สิ ถ้ามัวแต่ดูทีวีแล้วเมื่อไหร่จะได้จู๋จี๋กันละจ๊ะวิธวินท์...
ธีรนดยน์ไม่ตอบ เดินไปหน้าห้องน้ำแล้วถอดเสื้อออก ตามด้วยกางเกง พลันเสียงของวิธวินท์ก็ดังขึ้น
“คุณจะทำอะไร”
“ถอดเสื้อผ้าอาบน้ำสิครับ” ธีรดนย์หันไปมองคนถาม มือจับกางเกงที่ค้างอยู่ที่หัวเข่า
“ทำไมไมไปถอดในห้องน้ำ ผ้าเช็ดตัวก็มี” วิธวินท์สั่ง
“ผมอยากถอดตรงนี้ คุณอย่าเรื่องมากนักเลย จะดูทีวีก็ดูไปเถอะ มายุ่งอะไรกับร่างกายของผมนัก” ธีรดนย์แกล้งทำเสียงหงุดหงิด
วิธวินท์ทำตาขวางแล้วหันไปดูโทรทัศน์ต่อ แต่ธีรดนย์รู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจโทรทัศน์
...อุตส่าห์แก้ผ้าโชว์ อยากมองจะแย่สิท่า แต่ทำเป็นหลบตา รูปหล่อหุ่นดีอย่างธีรดนย์ใครก็อยากมองกันทั้งนั้น ไปให้ดูใกล้ๆ ดีกว่า...
“ผมไม่มีเสื้อผ้าจะใส่” เสียงของธีรดนย์ดังขึ้นใกล้ๆ วิธวินท์ซึ่งนั่งกอดเข่าอยู่บนพื้น
วิศวกรหนุ่มลืมตัว เงยหน้าขึ้นมามองจึงเห็นว่าธีรดนย์ยืนสวมกางเกงชันในสีขาวตัวเดียวยืนตระหง่านค้ำหัวเขาอยู่ข้างๆ มือเท้าสะเอว ก้มหน้าลงมามองด้วยนัยน์ตาพราวระยับ
“คุณธีรดนย์” วิธวินท์ทำเสียงหงุดหงิดแล้วลุกขึ้นยืน ก้าวถอยหลังออกห่างธีรดนย์โดยอัตโนมัติ
“ครับวิธวินท์” ธีรดนย์ทำเสียงอ่อนโยน
“คุณจงใจยั่วโมโหผมหรือไง” วิธวินท์ทำหน้าดุ เสียงดุ
“ใครว่า ใครจะอยากไปยั่วโมโหคุณ” ธีรดนย์ปฏิเสธหน้านิ่งๆ แต่นัยน์ตาวิบวับตรงข้ามกับคำพูด “ถ้ายั่วสวาทคุณก็ว่าไปอย่าง”
“ถ้ายังอยากจะนอนในห้องนี้ก็แต่งตัวให้มิดชิด”
“ผมไม่มีเสื้อผ้า ไม่ได้ใส่บ๊อกเซอร์กับเสื้อยืดอุลตร้าแมนใต้ชุดขับมอเตอร์ไซด์เหมือนคุณนี่นา” ธีรดนย์แก้ตัว
“เดี๋ยวผมจะไปหาเสื้อผ้ามาให้” วิธวินท์ขยับเท้าจะเดินไปที่ประตูแต่ธีรดนย์คว้ามือเอาไว้
“ไม่ต้องหรอกครบ ปกติผมชอบนอนไม่ใส่เสื้อผ้าอยู่แล้ว”
“คุณธีรดนย์”
“วิธวินท์” ธีรดนย์เสียงอ่อน นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นเว้าวอน “เลิกรังเกียจกันได้แล้วน่า จนถึงขนาดนี้แล้วคุณจะยังทำปั้นปึ่งใส่ผมทำไม คุณก็รู้ว่าผมรักคุณ”
“แต่ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องใส่กางเกงในตัวเดียวเดินไปเดินมา”
“จริงสินะ” ธีรดนย์พยักหน้าเห็นด้วยและใช้มืออีกข้างเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในดึงลงไปช้าๆ “ต้องเปลือยใช่ไหมล่ะ อยู่ในห้องส่วนตัวไม่เห้นจำเป็นต้องใส่เสื้อผ้า”
“ทะลึ่ง”
“ทำยังกับว่าคุณไม่เคยเห็นผมเปลือย” ธีรดนย์ยักคิ้ว
“อุจาด” วิธวินท์เสียงห้วน ยกมือผลักอกธีรดนย์ ฝ่ายนั้นแกล้งทำเป็นเซถอยหลังแต่ก็ดึงมือวิธวินท์ไปด้วย
“คุณธีรดนย์ ปล่อยนะ ไม่งั้นโดน...”
“โดนอะไร ทำไม คุณจะต่อยหรือจะเตะผม เอาเลยสิ เอาให้หนำใจ ทำร้ายจิตใจผมไม่พอ คุณจะทำร้ายร่างกายผมก็ได้ ผมยอม” ธีรดนย์นั่งลงบนขอบเตียง เงยหน้าขึ้นมา ทำหน้าน้อยใจ
“อย่ามาพูดแบบนี้นะคุณธีรดนย์
“วิธวินท์ครับ ถ้าผมไม่รักคุณอย่างจริงใจและจริงจัง ผมก็ไม่อดทนรอคุณมาจนขนาดนี้หรอก นี่ถ้าเป็นผู้หญิงท้อง ป่านนี้ก็คงกำลังเบ่งคลอดกระมัง จนเก้าเดือนแล้วคุณยังไม่ใจอ่อนกับผมอีกหรือ จะกลัวภิรายุเสียใจไปถึงไหน ป่านนี้คงกำลังปลูกต้นรักกับบารมี ผมคลั่งไคล้คุณจะตาย รักคุณจะแย่อยู่แล้ว โดนโขกสับยังไงก็ยอม เสียเงินไปมากแค่ไหนก็ไม่เสียดาย เพียงแค่จะได้อยู่กับคุณ แต่ผมรู้แล้วว่าคุณใจแข็งมาก ไม่อ่อนให้ผมซักนิด ไม่รักผมซักนิด ไม่สงสารซักนิด” ธีรดนย์รำพัน ยกมือขึ้นโอบโอววิธวินท์ที่ยืนอยู่ข้างเตียง แล้วแนบหน้าเข้ากับสะโพกของชายหนุ่ม
...ต้องเล่นไม้นี้ ใช้ไม้แข็งไม่ได้ผลก็ต้องใช้ไม้อ่อน ต้องออดอ้อนให้ถึงที่สุด ทำเป็นยอมวิธวินท์ ทำเป็นรู้สึกผิด เพราะคนดื้นรั้นอย่างนี้ทำเป็นจะเอาชนะไม่ได้ วิธวินท์ไม่ชอบให้ใครทำเป็นเหนือกว่า ลองเชื่อภมรซักครั้ง ขอให้ได้ผลด้วยเถอะ...
“ใครว่า” วิธวินทืพึมพำเสียงเบามาก
“ผมขอโทษนะวิธวินท์ ผมรู้ว่าผมทำไม่ดีมามาก ทำให้คุณไม่พอใจก็ไม่น้อย แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าที่ผมทำไปทั้งหมดก็เพราะผมต้องการอยู่กับคุณ ผมรักคุณ”
...เป็นไงล่ะ หมัดเด็ดของเขา ถึงกับอึ้งไปเลย วิธวินท์ต้องยอมเขาแน่ๆ...
...เอ๊า เติมอีกซักหน่อย...
“แม้คุณจะไม่รักผมก็ไม่เป็นไร ได้อยู่กับคุณผมก็พอใจแล้ว”
“คุณพูดจริงหรือ”
“จริงสิครับ” ธีรดนย์ทำหน้าเศร้า “คุณอย่าผลักใสไล่ส่งผมเลยนะ ผมแค่อยากจะกอดคุณให้เต็มอ้อนแขนซักครั้ง ทุกทีได้แต่แอบเอามือแตะเนื้อต้องตัวยามเผลอ รู้สึกสมเพธตัวเองจริงๆ เลย ไม่นึกเลยว่าธีรดนย์คนที่เคยมีแต่คนชอบ ต้องมาทนรักเขาข้างเดียวแบบนี้”
“เรียกคนที่เคยเจ้าชู้มากกว่ามั๊ง” วิธวินท์กระแทกเสียง พยายามเบี่ยงตัวให้พ้นธีรดนย์ที่โอบรัดเอวเขาแน่นขึ้น แก้มของธีรดนย์ที่แนบอยู่กับสะโพกของเขาเริ่มขยับไปมา ร่างกายรู้สึกร้อนผ่าวเพราะกางเกงบ๊อกเซอร์นั้นเนื้อผ้าบางเบา
“ถูกเด็ดแขนเด็ดขาหมดแล้วนะวิธวินท์ จะว่ายังงั้นก็ถูก ผมเคยเจ้าชู้ แต่ตอนนี้ผมรักเดียวใจเดียว ผมอยากจริงจังกับชีวิต กับความรัก ผมอายุมากแล้ว ปล่อยให้นานกว่านี้หัวใจผมอาจด้านชาจนรู้จักความรักไม่เป็น ตอนนี้ผมกำลังดื่มด่ำกับความสุขแห่งการค้นพบหัวใจตนเอง อย่าทำร้ายผมด้วยการขยี้หัวใจของผมทิ้งเลยนะ” ธีรดนย์ออดอ้อน
“พอเถอะคุณธีรดนย์” วิธวินท์ปราม ยังพยายามขยับตัวหนีธีรดนย์ไม่หยุดเพราะอีกฝ่ายหันหน้าเอาจมูกโด่งๆ ซุกไซร้บั้นเอวของเขา
“ผมขอยอมตาย จะฆ่าผม จะทำร้ายผมยังไงผมก็ยอม ถ้าผมตายเพราะรักคุณ เพราะอยากกอด เพราะอยากจูบคุณ ผมก็คงตายตาหลับ”
“ชักจะเลี่ยนเกินไปแล้วนะคุณธีรดนย์” วิธวินท์เบ้ปาก แล้วก็ต้องอุทานขึ้นมาเบาๆ เมื่อถูกดึงให้นั่งลงบนตักของธีรดนย์ วิศวกรหนุ่มสะดุ้งเมื่อกระแทกเข้ากับอะไรแข็งๆ จึงพยายามโหย่งตัวเอาไว้ แต่อ้อมแขนแข็งแรงของธีรดนย์รัดเอาไว้แน่นมาก ในขณะเดียวกันก็ซุกหน้าเข้ากับซอกคอของเขา สัมผัสของธีรดนย์เว้าวอน ออดอ้อน หายใจหอบเหมือนกำลังพยายามอดกลั้นเอาไว้อย่างสุดกำลัง
“วิธวินท์จ๋า อย่าทรมานผมต่อไปอีกเลย” ธีรดนย์เสียงแหบพร่า พยายามดันร่างของวิธวินท์ให้ลงนอนบนเตียง
“อย่านะ” วิธวินท์ห้าม พยายามฝืนตัวเอาไว้ทั้งที่ใกล้จะพ่ายแพ้ต่อทั้งแรงสัมผัสของธีรดนย์และต่อใจตนเอง เขายอมรับว่าตัวเองมีใจให้ธีรดนย์มากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่านัก
...ไม่งั้นเขาจะกลับมาที่โรงแรมอีกทำไม...
“ห้ามได้ที่ไหนเล่าวิธวินท์ ความรักห้ามกันได้ที่ไหน ฆ่าผมให้ตายดีกว่าจะห้ามไม่ให้ผมกอดจูบคุณ” ธีรดนย์เผยอปากแล้วทำตามที่พูด ทาบปากร้อนผ่าวลงใต้ใบหูขาวสะอาดของวิธวินท์แล้วลากริมฝีปากสัมผัสผิวเนียนของชายหนุ่มจนถึงใต้คาง
“อย่าครับ” วิธวินท์ห้ามเสียงสั่น
“นะวิธวินท์นะ อย่าเกลียดกันอีกเลย” ธีรดนย์อ้อนวอนเสียงกระท่อนกระแท่น อารมณ์กำลังกระเจิดกระเจิง
“ใครเกลียดคุณ” วิธวินท์พึมพำ มือยกขึ้นจับไหล่ของธีรดนย์เอาไว้ ตั้งใจจะผลักออกแต่สองแขนหมดแรงเลยเปลี่ยนมาเป็นวางมือทาบไว้บนหน้าอกของธีรดนย์ไว้เฉยๆ
“แต่คุณก็ไม่ได้รักผม” ธีรดนย์บดริมฝีปากหนักขึ้น แขนกอดรัดร่างแกร่งของวิศวกรหนุ่มจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน
“ใครบอก” วิธวินท์พึมพำ เสียสั่นพร่าหลุดหายเข้าไปในลำคอ หมดแรงเพราะโดนธีรดนย์โลมเล้าอย่างต่อเนื่อง
“วิธวินท์ครับ” ธีรดนย์เสียงทุ้มต่ำ ดันตัววิธวินท์ลงนอนบนเตียง “เป็นของผมนะวิธวินท์นะ”
วิธวินท์ส่ายหน้า แต่ธีรดนย์ไม่สนใจ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสตัวชายหนุ่มมากว่าแค่จับมือถือแขน ธีรดนย์หายใจหอบ ใกล้จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ มืออยากจะกระชากเสื้อผ้าของชายหนุ่มออกแล้วเปลือบกายด้วยกันทั้งคู่เพื่อสัมผัสอันลึกล้ำมากกว่านี้
ธีรดนย์หยั่งเชิงด้วยการสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดบางๆ ของวิธวินท์แล้วลูบไล้แผ่นท้องแบนเรียบแข็งแกร่ง ผิวกายของวิธวินท์เนียนลื่นน่าสัมผัส ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือกแล้วจับข้อมือของคนที่ลุกล้ำเอาวไ แต่ธีรดนยืไม่ยอมหยุด ดันมือสูงขึ้นจนทาบมือลงบนแผ่นอกแน่นของวิธวินท์ปลายนิ้วเขี่ยยอดอกเบาๆ จนแข็งเป็นไต หน้าท้องบดเบียดกับบั้นท้ายแน่นๆ ของวิธวินท์ซึ่งเขาหลงไหลมาตลอดจนแทบคลั่ง
ข้างนอกโรงแรมเล็กๆ ริมถนนหลวงพายุฝนกำลังโหมกระหน่ำ ข้างในห้องพักก็ไม่ต่างกัน พายุรักกำลังก่อตัวและกำลังโหมกระพือเพราะสัมผัสเร่าร้อนทว่าอ่อนโยนของชายหนุ่มทั้งสอง ธีรดนย์พยายามกระตุ้นวิธวินท์จนอารมณ์กระเจิดกระเจิง ร่างสองร่างกอดรัดกันแน่น อากาศเย็นลงแต่ร่างแกร่งสองร่างกลับเหงื่อโชก หายใจหนักหน่วงผสมเสียงร้องครางด้วยความหฤหรรษ์ในรถรัก
“ผมขอนะวิธวินท์” ธีรดนย์เสียงกระเส่า
“อือ” วิธวินท์คราง แหงนหน้าหลับตาพริ้ม
ธีรดนย์ยิ้มกว้างอย่างถูกใจแล้วก้มลงกระซิบข้างหูของวิธวินท์ก่อนที่จะแกล้งร้องโอยเพราะโดนอีกฝ่ายตบแก้มเบาๆ
“ผมจะค่อยๆ” ธีรดนย์พูดอย่างนุ่มนวล ก่อนจะหันซ้ายหันขวามองหากางเกงของตัวเอง พอเห็นวางกองอยู่บนพื้นหน้าห้องน้ำจึงรีบวิ่งไปคว้าแล้วกลับมาที่เตียง ควักเอา ‘อุปกรณ์สำคัญ’ ออกมา
“คุณไปเอามาจากไหน” วิธวิณท์ถาม
“ก็...” ธีรดนย์อึดอัด จะให้บอกได้อย่างไรว่าเขาไปหาจ้างให้พนักงานโรงแรมออกไปหาซื้อมาให้ตอนที่ ‘ฆ่าเวลา’ รอให้ฝนสาดเข้ามาในห้องจนเปียก
“คือพอดีผมเผลอติดมาด้วย”
“คุณกะอยู่แล้วสิ” วิธวิณท์เบ้ปาก ทำตาค้อน
“ก็ไม่ดีหรือครับ ไม่งั้นเปลืองโลชั่นแย่” ธีรดนย์ยิ้มหวาน ตาเยิ้มด้วยอารมณ์ปรารถนา
“เจ้าเล่ห์ที่สุด เจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกิน”
“ก็แฟนดื้อและร้ายแบบนี้ ผมก็ต้อง...”
“ใครเป็นแฟนคุณ” วิธวินท์กระชากเสียง
“ก็คุณไง” ธีรดนย์ยักคิ้ว “หรือคุณแค่คิดว่าน้ำแตกแล้วแยกทาง”
“ทะลึ่ง”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมจริงจัง ไม่ได้แค่คิดว่าจะฟันคุณแล้วทิ้งนะ” ธีรดนย์ทำหน้าจริงจัง
...เพื่อเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ใจนะวิธวินท์ ผมจะไม่ใช้เครื่องป้องกัน เราจะได้สัมผัสกับอย่างเป็นธรรมชาติและใกล้ชิดกันอย่างถึงที่สุด...
...แต่ถ้าจำเป็นก็มีเตรียมเอาไว้แล้ว...
“แต่ก่อนคิดใช่ไหมล่ะ”
“เปล่านะ” ธีรดนย์ส่ายหน้า “วิธวินท์ ผมรักคุณจริงๆ นะ ผมอยากจะเป็นแฟนกับคุณ มาเป็นแฟนกันเถอะ”
“แน่ใจหรือครับ” วิธวินท์หรี่ตาถาม
“แน่ใจสิ ไม่งั้นจะทำขนาดนี้หรือ”
“ทำขนาดนี้ ทำอะไร” วิธวินท์เลิกคิ้วสงสัย
“ก็...ยอมทนรอมาตั้งนานไงครับ” ธีรดนย์รู้ตัวว่าตัวเองเกลือบเผลอพลั้งปาก “แต่ตอนนี้อย่าทรมานผมต่อไปอีกเลยนะวิธวินท์”
“คุณรู้ไหม คนจะเป็นแฟนกันนี่มันไม่ง่ายนะ มันต้องมีข้อตกลงร่วมกันหลายอย่าง”
“ยังไงก็ได้” ธีรดนย์พยักหน้ายอมรับ ตอนนี้เขายอมทุกอย่าง ขอเพียงแต่ได้วิธวินท์เป็นของเขา จะให้เซ็นโอนกิจการบริษัทกับคลับให้ก็ยอม
“แล้วค่อยคุยกันนะ ตอนนี้เรามันนั่นกันก่อนเถอะ” ธีรดนย์ยิ้มกว้าง นัยน์ตาเต้นระริกด้วยความสุข เริ่มซุกไซร้ซอกคอเนียนสะอาดของวิธวินท์ซึ่งคราวนี้ยอมโอนอ่อนผ่อนตามโดยง่าย
“ถ้าคุณนอกใจผมเมื่อไหร่ ผมจะฆ่าคุณให้ตายกับมือ” วิธวินท์พูดเสียงเข้ม
“เสียใจด้วยนะวิธวินท์ ผมคงไม่ยอมให้คุณเป็นฆาตรกรหรอก” ธีรดนย์ยักคิ้ว ก้มหน้าลงมาประทับจูบบนแก้มแดงระเรื่อของชายหนุ่มที่เขารักจนหมดหัวใจ
“รักผมไหมวิธวินท์ รักผมบ้างหรือเปล่า รักซักนิดไหมครับ”  ธีรดนย์ออดอ้อน มือและปากไม่หยุดนิ่ง สัมผัสร่างกายวิธวินท์อย่าหลงไหล เมื่อเห็นว่าฝ่ายที่ถูกบอกรักไม่ยอมตอบเสียทีจึงถามซ้ำแล้วซ้ำอีกจนวิธวินท์พยักหน้าธีรดนย์จึงยอมหยุดเซ้าซี้ จากนั้นก็เริ่ม ‘ปฏิบัติการรัก’ ต่อ
ในที่สุด ธีรดนย์ก็สมหวังหลังจากต้องรอคอยมานานจนแทบอ่อนใจ ตลอดเวลาเขามีแต่ความหวั่นใจ กลัวว่าจะไม่มีโอกาส แต่ตอนนี้ เวลานี้ วิธวินท์นอนอยู่อ้อมกอดของเขา หมดฤทธิ์จะหนีเขาอีกแล้ว และเขาก็ไม่ต้องระดมความคิด ทำตัวเจ้าเล่ห์ หลอกล่อวิธวินท์ต่อไปอีก ส่วนเรื่องข้อตกลง ข้อกำหนด กฏ หรือระเบียบวิธีปฏิบัติในการเป็นแฟนกัน ไม่ว่าจะเรียกยังไงเขาก็พร้อมที่จะยอมรับ เพราะเขารักวิธวินท์เข้าไปเสียแล้ว
แต่ทว่า ดั่งสวรรค์แกล้ง หรือวิธวินท์แกล้งก็ไม่ทราบได้ เมื่อวิศวกรหนุ่มลดมือลงไปเกาะกุมความเป็นชายอันแข็งแกร่งของธีรดนย์แล้วพูดอะไรบางอย่างออกมาก็ทำให้คนที่กำลังดีใจเพราะสมหวังต้องตะโกนเสียงลั่นว่า
“อะไรนะ ไม่ได้นะ ไม่นะวิธวินท์ จะบ้าหรือไง” ธีรดนย์ตาโต ส่ายหน้าไปมา
“ใหญ่ขนาดนี้ ผมไม่ไหวหรอก” วิธวินท์ขมวดคิ้ว ส่ายหน้า ท่าทางหนักใจ
“อะไร ไม่เคยเลยหรือ” ธีรดนย์ขมวดคิ้วเช่นกัน
“เคย แต่ขนาดนี้ ผมไม่ไหว”
“โธ่ อย่าทำกันแบบนี้สิวิธวินท์ แบบนี้อารมณ์ค้างนะ ไหนๆ จะยอมกันแล้วก็ยอมให้ถึงที่สุดเลยสิ” ธีรดนย์ทำเสียงโอดครวญ “จะให้ทำข้างนอกได้ยังไง”
“ใช้มือกับปากก็พอแล้ว ถ้าคุณไม่เสร็จ ผมก็จะนอนหนีบขาให้ คืนนี้คืนแรก ผมให้คุณมากกว่านี้ไม่ได้หรอก” วิธวินท์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แสดงว่าคืนอื่นก็...” ธีรดนย์ทำเสียงคาดคั้น ตั้งใจจะต่อรอง
“คืนอื่นก็คืนอื่น ค่อยคุยกันอีกที แต่คืนนี้ ไม่” วิธวินท์เสียงแข็ง หน้าเข้ม “ผมกลัวเจ็บ”
...เอาก็เอาวะ ข้างนอกก็ข้างนอก แต่คนอย่างธีรดนย์ไม่ยอมง่ายๆ หรอก ซักวันจะเข้าข้างในให้ได้ และทำกันแบบไม่มีอะไรมาขวางกั้นความสุขให้รำคาญใจ...
...ร้ายจริงๆ เลยวิธวินท์ แต่ร้ายแบบนี้ล่ะเขาชอบนัก คอยดูนะ โดนธีรดนย์ปรนเปรอจนความสุขล้นทะลัก ขี้คร้านจะมาขอให้เขาทำซ้ำแล้วซ้ำอีก ตอนนั้นล่ะ ธีรดนย์จะเล่นตัวมั่ง เขาจะพูดว่า ผมจะใช้นิ้วให้ไปก่อนก็แล้วกัน วิธวินท์จะต้องรักต้องหลงธีรดนย์จนขาดธีรดนย์ไม่ได้...
“วิธวินท์ ใช้ปากให้หน่อยนะ”
“ผมปวดฟัน”
“อะไรกัน นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้”
“เดี๋ยวผมเปลี่ยนใจนะคุณธีรดนย์ หยุดบังคับกันได้แล้ว”
“ลิ้นก็ยังดี”
“หึ” วิธวินท์ทำเสียงในลำคอ ส่ายหน้าเล็กน้อย
“เฮ้อ งั้นผมทำเอง เห็นแก่ตัว ไม่ตอบแทนกันบ้างเลย ของแบบนี้มันต้องถ้อยทีถ้อยอาศัยกันสิ” ธีรดนย์แกล้งถอนหายใจ ก่อนจะเริ่มใช้ปากและลิ้นของตัวเองปรนเปรอวิธวินท์ที่สะดุ้งเฮือกแอ่นกายขึ้นทันทีเมื่อโดนสัมผัส ธีรดนย์อมยิ้ม แล้ว ‘บรรเลง’ เพลงรักอย่างสุดฝีมือ
...อืม ท่าทางคงไม่ต้อง ‘รอ’ ถึงคืนอื่นแล้วมั๊ง คืนนี้ล่ะ เขาก็จะสัมผัสวิธวินท์ให้ ‘ลึกซึ้ง’...
...มาทำให้เขารักแล้วนี่ ยังไงๆ วิธวินท์ก็ต้องเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ...

***The End, really***

[keinoo]

 
ยังอ่านไม่จบอ่ะค่ะ
แต่อยากบอกว่า คุณ Katawoot เขียนดีมากๆ
สามารถเขียนให้พวกเจ้าชู้ดูน่ารักได้(ไง)อ่ะ...
เราชอบเรื่อง ตำรวจฯ มากเลยอ่ะ...สารวัตรธงรบอ่ะ...
ถึงจะเท่ห์น้อยกว่าอธิคม แต่น่ารักกว่า...เอิ๊กกกกๆๆ
ส่วนเรื่องนี้...ชอบนางเอก
อ่านได้แค่8(รึ 9 ตอนหว่า) กะลังพยายามอ่านให้ทันเรื่องล่าสุดอยู่อ่ะนะ
แต่เมื่อไหร่ไม่รุ...
เปนกำลังใจให้คุณKatawootนะคะ
เขียนเรื่องแบบหนุกหนานงี้อ่ะดีอ่ะ...ชอบๆ

[mecon]

 
จนแล้วจนรอดก็ได้ .... กันแล้วนะคะ
โหยยยยคุณธีรดนย์ขนมุกลูกล่อลูกชนมาทุกสำนัก
หมดกรุประธานสมาคมคนเจ้าชู้แห่งประเทศไทยยังคะเนี่ย
คุณวินท์ยอมใจอ่อนแล้วเนอะ คือว่าเป็นการเบิกทางที่ดี
เอิ๊ก ตะล่อม ตอแหล เอ้ย ตอแยไม่เรื่อยๆล่ะ
ไม่ยอมฟูลคอร์สวันนี้ วันข้างหน้ายังมีอีกถมเถแต่ว่า...
คุณธีรดนย์จะรอได้ป่าวเหอะนั่นอีกเรื่อง รอจนตะกายข้างฝ่าไปเลยอิอิ
คู่นี้เลิศศศศศศศศศศศ น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:

คุณนาย อย่าลืมคู่คุณเต้ยนะคะ นะๆๆๆๆๆอยากอ่านๆยังไงก็จะรอนะคะ

[M@nfaNG]

แอร๊ยยยทำไมมีต่อด้วยล่ะ ตัดใจไปแล้วนะ
แต่ขอต่อได้อีกก็ดีนะคะ ขอร้อง

[alterlyx]

  โหยยยย บทส่งท้ายเรียกรอยยิ้มได้มากมายค่ะ ... ทำไมธีรดนย์น่าหมันเขี้ยวได้ขนาดนี้น๊า
วิธวินท์ ก็น่ารักน่าเอ็นดู เล่นตัวได้มีเสน่ห์ชะมัด ... ใส่เสื้อยืดอุลตร้าแมนซะด้วย
เป็นคู่ที่สูสี เหมาะสม ปะทะคารมได้ใจ ... น่ารักอะไรเช่นนี้ 

+1 ให้กับตอนจบค่ะ ... น่ารักได้ใจมากกกกๆจิงๆ .... แต่จะน่ารักกว่านี้น๊า ถ้ามีตอนพิเศษอีกซักตอน อิอิ

[4life]

กะลังอ่านคร้าบบบบ 

พี่ฮะขอนายเองที่เจ้าชู้มั้งดิคร้าบ 

[katawoot]

กะลังอ่านคร้าบบบบ 
พี่ฮะขอนายเองที่เจ้าชู้มั้งดิคร้าบ 

เรื่อง สถาปนิกหนุ่ม (วุ่นนัก รุมรักคนหลายใจ) ไงครับ
นายเอกทั้งเจ้าชู้ทั้งแรด อิ อิ อิ คว้าพระเอกไปสี่คนพร้อมๆ กัน
แต่ว่าลิงก์อยุ่ไหนไม่รู้แล้ว ไปดูหมวดนิยายที่จบแล้ว หรือหมวดนิยายเรียงตามชื่อผู้เขียนนะครับ

ขอบคุณครับ

[Chatcha]

หุหุหุ

ในที่สุดก็...

[~l3aml3ery~]

อร๊ายยยย
อุตส่าห์รอคอยมานาน

ธีรดนย์เยี่ยมสุดๆ

ขอบคุณพี่นายค่ะ

[kny]

 

[Turk@holic]

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่าอ่านครับ
...

[aimaim]

 

[RAKDEK_KA]

เหะๆๆๆ เสร็จสนได้ 

[astral]

ขอบคุณสำหรับความชัดเจนนนพี่นาย 555

ในใจยังแอบเชียร์เต้ยอยู่เลยนะ โธ่ 

[imac]

เฮ้อ ลุ้นจนตัวโก่ง 

[tutu]

สู้เขา..สู้เขา..อีกนิดเดียว

[LiuXin]

 

[katawoot]

อ่านเล่นเพลินๆ พอให้หายคิดถึงกันนะครับ

Love, Finally - Special

ธีรดนย์ละสายตาจากจอภาพทีวีของระบบรักษาความปลอดภัยแล้วหันหลังไปมอง 'วิศกรคอมพิวเตอร์' ที่นั่งทำงานอยู่เงียบๆ ได้กว่าชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่เข้ามาซ่อมระบบเครือข่ายในห้องควบคุม วิธวินท์ไม่พูดแม้แต่คำเดียว เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน ทำเสมือนว่าไม่มีเจ้าของคลับ The Dazzle อยู่ในห้องด้วย
“วิธวินท์ อีกนานหรือเปล่ากว่าจะเสร็จ" ธีรดนย์เดินเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วถามเสียงเบาหลังจากที่ทนยืนและนั่งอยู่เฉยๆ มานานกว่าชั่วโมง
วิธวินท์ส่ายหน้าแล้วทำงานต่อ ธีรดนย์จึงเดินอ้อมไปยืนอยู่ด้านหลังของชายหนุ่ม โน้มตัวและก้มหน้าลงมาจนคางแทบจะเกยไหล่ของวิธวินท์
“ง่วงนอนแล้วนะวิธวินท์ ถ้ายังไม่เสร็จ พรุ่งนี้มาทำต่อก็ได้"
วิธวินท์ส่ายหน้าอีกครั้ง ธีรดนย์ทำท่าหงุดหงิดแล้วพูดว่า "เป็นใบ้ก็ไม่ได้เป็น จะพูดอะไรบ้างก็ไม่มีใครว่านะ"
วิธวินท์ยังเงียบเช่นเคย ธีรดนย์ลากเก้าอี้มานั่งข้างโต๊ะใกล้วิศวกรหนุ่มแล้วมองใบหน้าขาวๆ ด้วยสายตายิ้มๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“จงใจซ่อมช้าๆ เพื่อจะได้นั่งอยู่กับผมนานๆ ใช่เหรือเปล่าวิธวินท์"
“ผมไม่อยากเข้ามาที่นี่อีก เลยจะทำให้เสร็จๆ" วิธวินท์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ถ้าระบบเสียอีกคุณก็ต้องมา สัญญาการดูแลระบบระหว่างบริษัทคุณศรายุทธกับ The Dazzle ทำไว้อย่างนั่น" ธีรดนย์จงใจเน้นเสียงว่าบริษัทคอมพิวเตอร์นั้นมีศรายุทธเป็นเจ้าของคนเดียว
“สัญญาทาส" วิธวินท์พูดเสียงเบา ตามองคอมพิวเตอร์ มือพิมพ์คำสั่งบนคีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่ว
“ผมไม่ได้ไปบังคับคุณอาของคุณให้เซ็นสัญญานะครับ" ธีรดนย์เน้นเสียงแสดงสถานภาพของศรายุธ "แล้วคุณภมรก็เป็นคนเสนอสัญญาให้ผมพิจารณาเอง"
“คุณบีบอายุธกักหลอกล่อภมร" วิธวินท์เงยหน้ามามองธีรดนย์แวบหนึ่งแล้วก้มหน้าทำงานต่อ
“อย่ามากล่าวหากันนะ เดี๋ยวฟ้องหมิ่นประมาทซะเลย เคยทำอะไรเจ้าเล่ห์แบบนั้นที่ไหน ผมทำธุรกิจอย่างโปร่งใส ตรวจสอบได้" ธีรดนย์ปฏิเสธ เหลือบมองนาฬิการ อีก 15 นาทีจะเป็นเวลาสี่ทุ่ม คืนนี้ค่อยข้างเงียบ ที่คลับไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเพราะธนิต มือขวาของเขาดูแลเป็นอย่างดี
คืนนี้เขายอยากจู๋จี๋กับวิธวินท์ เขาคิดถึงวิธวินท์มาก อาลัยอาวรณ์ถึงครั่งแรกและครั้งล่าสุดที่เขาได้มีอะไรกับชายหนุ่ม ผ่านมากว่าสามอาทิตย์ พ่อลิงน้อยปากแดงก็ยังไม่ยอกให้เขา 'รุกล้ำ' อีกเป็นครั้งที่สอง เหตุผลง่ายๆ ของวิธวินท์คือ 'กลัวเจ็บ'
...จะเจ็บอะไรนักหนา แกล้งยั่วให้เขาคลั่งสิไม่ว่า เขาก็สัญญาแล้วว่าจะนุ่มนวล วิธวินท์ก็เอาแต่ส่ายหัว...
...แต่คืนนี้ล่ะ เขาจะเผด็จศึกวิธวินท์ 'จริงๆ' ให้ได้ซักที ไอ้แค่จะให้ทำกันข้างนอกเหมือนครั้งแรกนั้นไม่เอาหรอก อะไรมันก็ต้องมี 'พัฒนาการ' กันบางสิ...

ธีรดนย์เดินตามวิธวินท์ออกมานอกคลับ ตรงไปยัง 'ช่องจอดรถพิเศษ' ของวิธวินท์ซึ่งเป็นช่องเล็กๆ ใกล้ทางเข้าคลับด้านหลังที่กว้างพอจอดมอเตอร์ไซด์ได้ คราวนี้วิธวินท์ล่ามโซ่มอเตอร์ไซด์ไว้กับท่อเหล็กข้างเสา ราวกับว่ากลัวรถจะหาย มิใยที่ธีรดนย์จะยืนยันว่าจะให้พนักงานดูแลเป็นพิเศษ
“ผมไปส่งนะ" ธีรดนย์พูดขณะทีเดินตามวิธวินท์ใกล้จะถึงที่จอดรถ "ไม่เคยไปส่งคุณที่บ้านซะที"
“ผมมีรถ" วิธวินท์ตอบ
“มีรถแล้วไปส่งไม่ได้หรือไง"
“ไม่เคยให้ใครไปส่ง" วิธวินท์ยักไหล่
“ก็ให้ผมไปส่งเป็นคนแรกสิ" ธีรดนย์เร่งฝีเท้าจนทันวิธวินท์ เอียงหน้ามองชายหนุ่มร่างสูงที่เดินตัวตรง ก้าวเท้าเป็นจังหวะ "เป็นแฟนกันแล้ว ต้องให้แฟนไปส่งบ้าง"
“เราเป็นแฟนกันแล้วหรือครับ" วิธวินท์เลิกคิ้ว "มีอะไรกันแค่ครั้งเดียว ต้องเป็นแฟนเลยหรือครับ"
“อ้าว พูดยังงี้ได้ไง" ธีรดนย์เสียงดัง เอื้อมมือจะไปจับแขนของวิธวินท์ "พอได้ผมแล้ว คุณจะซิ่งหนีง่ายๆ แบบนี้เลยหรือ"
วิธวินท์ไม่ตอบ เบี่ยงแขนหลบธีรดนย์ ก้มลงไขกุญแจที่ล่ามโซ่มอเตอร์ไซด์เอาไว้ แล้วขึ้นนั่งคล่อมรถคู่ชีพ ทำหน้านิ่ง มองตรงไปข้างหน้า ก่อนจะหันมาพูดกับธีรดนย์ซึ่งยืนเท้าสะเอวเอียงคอมองเขาอยู่ข้างรถ
“ผมไม่ชอบคนเจ้าชู้"
“ผมลอกสติกเกอร์ประธานสมาคมคนเจ้าชู้แห่งประเทศไทยออกจากกระจกหลังรถแล้ว" ธีรดนย์พูด
“คนเรา ถ้าจะมีความสัมพันธ์กันแบบคู่รัก มันก็ต้องมีบรรทัดฐาน" วิธวินท์พูดต่อ
“ผมเลิกเจ้าชู้แล้ว ตั้งแต่เจอคุณ เอ่อ ไม่ใช่สิ ตั้งแต่ผมบอกว่ารักคุณ ผมก็ไม่มีใคร"
“งั้นหรือครับ" วิธวินท์เอียงหน้า เลิกคิ้ว
“ไม่เชื่อหรือไง"
“ผมไม่ได้อยู่กับคุณตลอดเวลา จะไปรู้ได้ยังไง" วิธวินท์ยักไหล่ ทำเสียงไม่เชื่อ
“มาอยู่ด้วยกันสิ จะได้เห็นกับตา" ธีรดนย์โน้มตัว ก้มหน้าเข้ามาใกล้
“ไม่จำเป็นหรอก แค่ได้ยินมาหูเดียวก็พอจะรู้"
“หมายความว่าไง จำทำหูเบาเชื่ออะไรใครง่ายไม่ได้นะ" ธีรดนย์ขมวดคิ้ว
...เต้ยแน่ๆ เลขาของเขาดูเหมือนจะโกรธอะไรเขาซักอย่าง พักหลังทำท่าปั้นปึ่งใส่เขาอยู่บ่อยๆ เต้ยต้องโทรศัพท์ไปหาวิธวินท์เพื่อดิสเครดิตเขาแน่ๆ ตอนแรกๆ ช่วยเขาให้จีบวิธวินท์ ตั้งแต่พลาดจากศรายุทธ เต้ยก็ทำท่าแปลกๆ...
“วิธวินท์ ผมช่วยไม่ได้นะถ้ามีคนมาหลงเสน่ห์ผม คุณก็รู้ว่าผมทั้งหล่อทั้งรวยทั้งเร้าใจ ใครๆ ก็อยากได้ผม" ธีรดนย์พูดหน้าตาเฉย
“หลงตัวเอง คุณนี่หลงตัวเองไม่เคยเลิก" วิธวินท์ส่ายหน้า
“อย่าเบี่ยงเบนประเด็นสิ" ธีรดนย์ไม่สนใจที่โดนว่า "ของแบบนี้ปรบมือข้างเดียวไม่ดัง แม้จะมีใครมาให้ท่าผม ผมก็ไม่สน บอกแล้วไงว่าเลิกหมดแล้ว ผมอยากจะปรบมือกับคุณคนเดียว"
วิธวินท์ถอนหายใจแล้วติดเครื่องมอเตอร์ไซด์ ในใจก็เตือนตัวเองว่าเขาไม่อยากเสี่ยง เขาไม่กล้าเสี่ยง เสี่ยงกับธีรดนย์คนเจ้าชู้ ธีรดนย์คนเจ้าเล่ห์ ธีรนดนย์คนที่ทำทุกวิถีทางเพื่อนให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ
“วิธวินท์" ธีรดนย์เอื้อมมือมาจับกระจกมองหลังของ BMW สีน้ำเงินของวิศวกรคิ้วเข้มแล้วพูดว่า "คุณห้ามไม่ให้คนมาสนใจผมไม่ได้นะ บางคนเขาต้องการผมเพราะผลประโยชน์ จะมาบอกว่าผมยังไม่เลิกเจ้าชู้หรือมีคนอื่นเพราะมีคนมาตื๊อผม จะเหมาเอาแบบนั้นมันไม่แฟร์นี่นา ผมยังไม่หึงคุณกับภมรเลย"
“จะบ้าหรือ ผมกับภมรเป็นเพื่อนกัน" วิธวินท์ส่ายหน้า
“คุณศรายุทธผมก็ไม่หึง เห็นไหมล่ะ"
...หึงจะตาย ทำงานอยู่ด้วยกันทุกวัน หึงจนจะหน้ามืออยู่แล้ว ยิ่งวิธวินท์ยอมฟังศรายุทธคนเดียวเขายิ่งระแวง...
“ผมกับอายุทธไม่มีอะไรกัน"
“กับบารมีผมก็ไม่หึง"
...อยากฆ่าบารมีทิ้งจริงๆ จะได้ไม่มีหอกข้างแคร่ให้กังวลใจ ไม่รู้วันดีคืนดีบารมีจะหวนกลับมายุ่งกับวิธวินท์หรือเปล่าก็ไม่รู้...
“บารมีกับผมก็เป็นเพื่อนกัน เราไม่ได้มีอะไรกัน ไม่เคยมีอะไรกัน" วิธวินท์ถอนหายใจดังๆ
“ผมกำลังจะบอกคุณว่า คนจะเป็นแฟนกันมันต้องเชื่อมั่นในกันและกัน คุณจะมาหาว่าผมไม่เลิกเจ้าชู้ไม่ได้เพียงเพราะว่ามีคนมาเกาะแกะผม ซึ่งผมห้ามคนเหล่านั้นหมดทุกคนไม่ไหวหรอก คุณก็รู้ว่าเสน่ห์ดึงดูดใจของผมมันแรง"
“พอเถอะ" วิธวินท์ส่ายหน้า
“ทำไม จะหาว่าผมหลงตัวเองอีกล่ะสิ ผมก็ว่าไปตามเนื้อผ้า" ธีรดนย์ยักไหล่
“ผมจะกลับบ้าน" วิธวินท์ตัดบทเสียงเรียบแล้วขยับรถ
“ผมจะตาม หนีได้หนีไป ยังไงวันนี้จะไปส่งที่บ้านให้ได้ ถึงไม่ได้ขับรถไปส่งก็จะขับรถตามก้นงอนๆ ไปส่ง" ธีรดนย์พูดแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นกดเบอร์ เมื่อมีคนรับสายจึงสั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยด้วยเสียงดังฟังชัด จงใจให้วิธวินท์ได้ยิน
“นั่นใครพูด อ้อ มานพหรือ นี่ผมธีรดนย์ อย่าเพิ่งให้รถมอเตอร์ไซด์บีเอ็มสีน้ำเงินออกไปนะ จนกว่ารถผมจะถึงป้อมยาม"
“คุณธีรดนย์" วิธวินท์โวยวาย
“รอกันก่อนสิ ให้ผมขึ้นรถก่อนคุณค่อยออกรถได้" ธีรดนย์ยกนิ้วชี้ขึ้นตั้งตรง ส่ายไปมาหน้าวิธวินท์ เป็นสัญญาณว่าให้ชายหนุ่มรอ ขณะที่เขาเดินถอยหลังไปอย่างระมัดระวัง วิธวินท์เร่งเครื่องมอเตอร์ไซด์แต่ก็ยังไม่ออกตัว ธีรดนย์ตะโกนเรียกชื่อชองชายหนุ่มพร้อมกับทำหน้าขึงขัง ก่อนจะหันหลังวิ่งเหยาะๆ ไปที่รถและเปิดประตูพอร์ช 911 ของตัวเองอย่างรวดเร็ว ในจังหวะเดียวกัน ในจังหวะเดียวกันกับที่ธีรดนย์ปิดประตูรถ วิธวินท์ก็ทะยานBMW ออกจากช่องจอด ตรงไปยังด้านหน้าคลับ โดยมีพอร์ชคันงามตามไปติดๆ
“มานพ ขอดูบัตรมอเตอร์ไซด์ด้วยนะว่าเขาแลกบัตรหรือเปล่่า ถ่วงเวลาเอาไว้ ถ้าผมยังไปไม่ถึงป้อมอย่าเพิ่งให้มอเตอร์ไซด์บีเอ็มสีน้ำเงินออกถนนใหญ่เด็ดขาด" ธีรดนย์สั่งการขณะเร่งความเร็วตามวิธวินทื
...ถึงคอนโดเขาจะบุกเข้าให้ห้องให้ได้ อยากท้าทายธีรดนย์มากใช่ไหมพ่อลิงน้อย คืนนี้ล่ะต้องเสร็จธีรดนย์แน่ๆ ธีรดนย์คนรูปหล่อจะทำ 'ฟูลคอร์ส' ให้ดู เอาให้ลืมไม่ลงเลยทีเดียวล่ะ...

*****

[sirasyung]

วุ้ย! ได้อ่านตอนพิเศษแล้ว
สู้ ๆ นะท่านประธานชมรมฯ

มาต่อให้จบนะคะ

[tutu]

โหย........เอาอีกเเละคู่นี้..เมื่อไหร่จะหวานเจี๊ยบซะทีเนี่ย..สู้ๆๆๆ

[alterlyx]

  เรื่องนี้ มันจบไม่ลงจริง ๆ แฮะ
ก็พ่อลิงปากแดง น่ารัก น่าหยิก น่าฟัด ขนาดน๊าน
สงสัยว่า ถ้ามิชชั่นของธีรดนย์ยังไม่สำเร็จ ก็คงได้ตามอ่านตอนพิเศษกันไปเรื่อยๆแน่เลย 

+1 ค่ะ ชักหลงรักคู่นี้ซะแล้วค่ะ

[sakiko]

ค้าง อย่างรุนแรง มาต่อ ด่วย เร ยย ย   


อยาก อ่าน หวานๆๆ ๆ   

 

[~l3aml3ery~]

อะรายยยยยยย
สั้นจังวุ้ย 

อ่านแล้วยิ่งคิดถึงนะสิ
.
.
.
รอ
ปล.ตอนต่อไปจะเป็นยังไงน้า