ขวยเขิน สะเทิ้น อาย (สะดีดสะดิ้งมาก)
แหะ แหะ แหะ ...แบบว่า ไม่ได้ตั้งใจจะใส่นะคะ เผอิญเป็นคนไม่ชอบคนแบบนายดนย์นี่เอามาก ๆ อยู่แล้วด้วยมั้ง ...เลยองค์ลงมากไป
...
ไม่ใช่อะไรหรอกค้าบพี่คนเขียน ...เราชอบนิยายเรื่องนี้มากเลยนะ
...เลย ...ไม่อยากให้มันเหมือนเรื่องไหน ๆ ที่มันเดาได้ ที่มันมีทางตามปกติของมัน ...งงมั้ยเนี่ย ??!
...
เค้าว่า นักเขียนเรื่องเล่าเนี่ย ...พอเขียนนาน ๆ ไปแล้ว มักไม่สามารถฉีกกรอบของตัวเองได้
คือ setting เปลี่ยน situation เปลี่ยน ...ระดับอายุของตัวละครก็อาจจะเปลี่ยน ...แต่ที่เปลี่ยนยากคือ character ของตัวเอก ที่ไม่ว่าจะขับรถ Jeep เก่า ๆ เสียคาสะพานข้ามแม่น้ำ หรือ ขี่ BMW ...เราก็ยังมองได้ออกว่า นายเอกตัวนี้ คือ ตัวใกล้เคียงกับนายเอกตัวเก่าของเรื่องเดิม
จะด้วยชอบลักษณะตัวละครแบบนี้ หรือชอบคนลักษณะแบบนี้เลยเอามาเขียน หรืออะไรก็แล้วแต่ ...สรุปคือ comfortable ที่จะวางตัวละครตัวนึงออกมาแบบนั้น
เหมือนเราเองที่เขียนเรื่อง ...แต่จะกี่เรื่องก็ไม่เคยทำใจให้คู่เอกนอกใจกันได้ แบบว่า จะกี่ปี ๆ ก็รอไปเหอะ มั่นคงสุด ๆ ...อะไรทำนองนั้น
แบบว่า ไม่ค่อยได้ออกจาก comfort zone น่ะเอง
งง และ ไร้สาระ ตามปกติ
หึ หึ หึ
...
ที่แน่ ๆ เรารู้แล้วว่า คุณดนย์เนี่ย ...เฮียเอานิสัยบางอย่างมาจากไผ ?:
"ถ้าผมทำไม่ได้ ผมสัญญาว่าจะไม่ตื๊อคุณอีกต่อไป แต่ถ้าผมทำได้" ธีรดนย์เว้นช่วง แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นเบียร์อ่อนๆ จากปากของวิธวินท์ "ถ้าผมทำได้ คุณนอนกับผม"
พี่คนเขียน: เฮ้อ สงสัยต้องใช้วิธีเขียนชื่อทุกคนที่รู้จักใส่กระดาษแล้วเลือกขึ้นมา 1 ชื่อ ได้ชื่อใคร คนนั้นก็ต้องโดนผมปล้ำทำเมีย
...
ลาไปเที่ยวเล่นต่างรัฐ weekend ค้าบ