หัวข้อ: The odyssey......มายาริษยา (บทที่ 37 ฺComplete ending 26/3/10)

[กิมตี๋หัดขับ]

กริ๊บกริ้วๆ  เข้ามาเชียร์ ชีวาส 

สรุปเดินทางไปสี่คนเหรอ Tifa แล้วแอลไม่ไปด้วนเหรอ 

แอลจากจะได้รกับ เอสเปอร์ แอร้ยยยย 

[mist]

ทำไมอยู่ ๆ ถึงถูกสาปได้หว่า ต้องมีเบื้องหน้าเบื้อหลังอะไรแน่ 

[thanagorn]

ทำไมเราไม่เกิดเทพเทวดาบ้างน้า

 

[nOn†ღ]

 

[dahlia]

เหมือนเป็นเกมส์ม่ะ คนเป็นหมากเดิน เล่นโดยเทพ  

ระหว่าง แอล กับ เทพแห่งความรู้ ท่าทางจะน่ารักทั้งคู่เนอะ

[fOnfOn :D]

ลงชือสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้

อิอิ รอตอนใหม่นะค่ะ ^__^

[Tifa]

ขอบคุณทุกกำลังใจจ้า

มีแรงเขียนต่อแล้ว แอร๊ยยยยย

three = เนอะๆ มีของดีก็แบ่งๆกันไปใช้บ้าง

กิมตี๋หัดขับ = ไปกันหมดนั่นล่ะจ้า หวังว่าตัวละครคงไม่เยอะไปนะ

mist = สงสัยไปบนอะไรไว้แล้วไม่ไปแก้ชัว คริๆ

thanagorn = เอ่อ อยากเป็นเทพหรอจ๊ะ......แต่เราอยากเป็นนางฟ้า แอร๊ยยยยย

nOn†ღ = สู้ค่ะ

dahlia = ใช่แล้วครับแนวๆนั้นเลย เรื่องนี้ค่อนข้างตรงไปตรงมา คงไม่งงกันเนอะ

fOnfOn = ต้อนรับสมาชิกใหม่จ้า ยิ้นดีจ้าดนัก

[Tifa]

บทที่ 5 การเดินทาง








“เราต้องให้ท่านเอสเปอร์ร่วมเดินทางด้วย”



ไม่ว่าทุกคนจะหาข้ออ้างมาถกเถียงอย่างไรแอลก็ยังคงยืนยันคำเดิม จนในที่สุดทั้งสามจึงต้องยอมตัดสินใจเดินทางไปยังนครกราซ เพื่อตามหาเอสเปอร์ ชายผู้รอดพ้นคำสาปเช่นเดียวกับพวกเขา


อีกทั้งยังเป็นเรื่องยากที่จะต้องเดินทางโดยเท้าเปล่า เหล่าอาชาที่เลี้ยงไว้ก็กลายเป็นหินไปเสียหมดเหลือทิ้งไว้แต่เกวียนอันใหญ่เท่านั้น

“ข้าไม่เดินไปเด็ดขาด” ชีวาสเริ่มโวยเมื่อทราบชะตาของตนที่จะต้องเดินย่ำๆเป็นระยะทางไกล

“น่าชีวาส เราทำอะไรไม่ได้นี่” จนไทนอสต้องเข้าไปคุยด้วยเจ้าตัวถึงยอม แต่ถึงกระนั้นใบหน้านั้นก็คงความบึ้งตึงเหมือนเด็กน้อยที่ถูกบังคับให้ทำอะไรขัดใจอยู่ตลอดเวลา

“หัดใช้แรงเสียบ้างชีวาส” เกรย์บอกกล่าวอย่างเนือยๆตามแบบของเขา เล่นเอาชีวาสค้อนเข้าให้





การเดินทางไปสู่นครกราซในครั้งนี้นั้นไม่ใช่เรื่องน่าอภิรมณ์เสียอย่างไร ในเมื่อผู้คนทั้งนครกลายสภาพไปแบบนี้ อีกทั้งเมื่อเดินทางถึงสนามรบกลับยิ่งตอกย้ำความผิดพลาดที่พวกเราพึ่งทำลงไป

“ท่านไม่ควรลงโทษพวกเราแบบนี้” ไทนอสบ่นกับตัวเองเบาๆ มีชีวาสคอยปลอบอยู่ข้างๆไม่เคยห่าง

ดวงตะวันลับฟ้าไปอย่างรวดเร็ว พวกเรายังเดินทางมาได้ถึงแค่จุดตั้งค่ายฝ่ายบารอนเพียงเท่านั้น ทุกคนต่างเหนื่อยล้ากับการเดินทาง ไทนอสจึงสั่งให้พักกันตรงนี้เสียก่อน

“เกรย์เจ้าช่วยชีวาสทำอาหาร ส่วนแอลเจ้าจัดการเรื่องที่พัก” ผู้นำของเราจัดแจงออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว

กองไฟขนาดใหญ่ถูกจุดขึ้นอย่างง่ายดายด้วยฝีมือของชีวาส เกรย์เองนำอาหารที่เตรียมมาจัดแจงให้เป็นระเบียบเตรียมโยนเข้าสู่กองไฟ





ทางหมอดูหนุ่มเหมือนจะมีปัญหามากที่สุด จะอะไรน่ะหรือ



“ยังไม่เสร็จหรือแอล” ไทนอสที่พึ่งเสร็จจากการลาดตระเวรตรวจตราความปลอดภัยรอบๆกลับมา ก็พบผืนผ้าใบห้อยต่องแต่งอยู่ตามแง่งไม้ เชือกผ้ายสีน้ำตาลโยงไปมาอย่างไม่มีระเบียบ

“….เอ่อ…..คือ” แอลได้แต่ก้มหน้านิ่ง นึกเสียใจที่เรื่องง่ายๆแค่นี้กลับทำไม่เป็น

“มาๆ เดี๋ยวข้าช่วย” ไทนอสยิ้มน้อยๆก่อนจะรี่เข้าไปช่วยอย่างเต็มใจ

“เจ้าต้องหาโครงที่จะใช้ยึดผ้าใบก่อนแบบนี้” เขาจัดแจงทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย แอลแทบไม่ต้องทำอะไรนอกเหนือไปจากหยิบยื่นอุปกรณ์ต่างๆให้ชายหนุ่ม

“ขอเชือกอีกเส้น แอล” ไทนอสใช้มือขวาจับชายผ้าใบไว้ มัดชายผ้าตรงนี้เสร็จก็เป็นอันเสร็จสิ้น

แอลยื่นเชือกให้อย่างคล่องตัว



ทว่า



ไทนอสหาได้จับเชือกเส้นนั้นไว้

มือของโหรน้อยถูกเกาะกุมด้วยมือใหญ่หยาบกร้านของไทนอสเสียแล้ว

แอลตกใจรีบสะบัดมือออกทันใด แต่มีหรือเสืออย่างไทนอสจะปล่อยให้หลุดไปง่ายๆ เขาจับมือแอลไว้มั่น พร้อมทั้งจ้องหน้าที่ทำท่าทางตกใจนั้นไว้

“ปล่อยข้า ท่านไทนอส” แอลสะบัดมืออีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล เขาก้มหน้าลงมองพื้นเพราะเขารู้ดี ไทนอสจ้องมาที่เขาอยู่

“มือเจ้านุ่มดี”



“ปล่อยข้าเถอะท่านไทนอส”

ไทนอสยิ่งได้ใจเมื่อเห็นว่าแอลเลิกที่จะดิ้นรนแล้วเขาโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อของดูหน้าแอลสักหน่อย…..ตอนอายนี้จะน่ารักแค่ไหนกัน




“อาหารพร้อมแล้ว”



ชีวาสเข้ามาเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ แต่ที่สัมผัสได้นั่นคือไอเวทที่ถูกปล่อยออกมาอย่างรุนแรง ประกายไฟปรากฎอยู่ในดวงตาสีแดงนั่น……เขากำลังหงุดหงิด

“โอ้ กำลังรอพอดีเลย ไปกันเถอะข้าหิวจนกินช้างได้ทั้งตัวเลย” ไทนอสปล่อยมือแอลออกอย่างรวดเร็ว และเดินจูงมือชีวาสออกไปทันที

“…..” แต่ชีวาสกลับไม่ยอมเคลื่อนไหว สายตาจ้องเขม็งมายังแอลที่ตอนนี้กำลังใช้เชือกมัดชายผ้าอันสุดท้ายไว้กับกิ่งไม้ ซึ่งมันทำได้อย่างยากลำบาก……มือเขากำลังสั่น

“ไปเร็วชีวาส ข้าอยากกินอาหารฝีมือเจ้าเต็มทนแล้ว” ไทนอสเห็นท่าไม่ดีรีบออกแรงดึงไปอีก ซึ่งคราวนี้ชีวาสยอมไปโดยดี


 

บรรยากาศอาหารมื้อแรกของการเดินทางนั้นช่างเงียบนัก คงมีแต่ไทนอสเท่านั้นที่พูดได้อยู่คนเดียว ชีวาสที่นั่งข้างไทนอสนั้นส่งสายตาพิฆาตมาให้แอลเสมอ ส่วนแอลได้แต่ก้มหน้าก้มตากินไปอย่างรีบร้อน สุดท้ายคนที่ดูจะไม่ร้อนไม่หนาวกับเรื่องนี้นัก เกรย์ เขาคงมีความสุขกับการปิดปากเงียบและนั่งทานข้าวไปอย่างอร่อย

“แอลเจ้าชอบเนื้อปลาอิ๊กซอนใช่ไหม อะข้าให้” ไทนอสตักเนื้อปลานั้นให้โหรหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามทันที

แต่ยังไม่ทันที่เนื้อปลาจะสัมผัสจานของแอล เนื้อปลานั้นกลับถูกคนข้างๆโฉบไปเสียก่อน

“ข้าขอนะ…..ข้าเองก็ชอบเสียด้วยสิ” ชีวาสคว้าเนื้อปลาได้ก็ตักเข้าปากเคี้ยว

“เฮ้ๆ ข้าให้แอลนะ”
“ข้าอยากได้…ข้าก็ต้องได้”


จากเดิมที่บรรยากาศก็ครุกรุ่นอยู่แล้วเหมือนถูกราดน้ำมันบนกองไปเข้าไปอีก ชีวาสมองมาอย่างไม่ยอม ไทนอสเองก็บ่นไปตามประสาของคนที่ไม่คิดอะไรมาก ส่วนแอลนั้นอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้นเสียให้ได้



“เอานี่ ข้าให้”



เนื้อปลาอีกชิ้นถูกวางลงบนจานของแอลอย่างนิ่มนวล ทั้งชีวาสและไทนอสเลิกสงครามกันทันที

เกรย์วางเนื้อปลานั้นลงบนจานแอลก่อนจะถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วลุกเดินออกไปจากวง บ่งบอกว่าเขาอิ่มแล้ว หรืออีกนัยหนึ่งคือ เขาไม่อยากนั่งอยู่ตรงนั้นแล้วนั่นเอง








ที่พักชั่วคราวนั้นประกอบด้วยห้องย่อยสองห้องด้วยกันซึ่งดูเหมือนในตอนแรกไทนอสตั้งใจจะนอนกับแอลให้ได้

“แอลยังไม่หายดีข้าต้องดูแล” นั่นล่ะเหตุผลของเขา แต่ก็ใช่จะไม่มีคนรู้จุดประสงค์ที่แท้จริง

“เกรย์เจ้าดูแอลด้วย ข้าไปล่ะ” ชีวาสไปยอมรีบจัดแจง ก่อนจะดึงไทนอสเขาไปอีกฟากของที่พัก

“เอ่อ……เรานอนกันเถอะครับท่านเกรย์”

“…….เกรย์ ข้าบอกเจ้าหลายครั้งแล้วเรียกข้า เกรย์ก็พอ” เกรย์เองพยายามบอกแอลอยู่หลายครั้งแต่นั่นก็ดูเหมือนโหรตัวน้อยจะไม่ยอมรับฟัง

“ไม่ได้หรอกครับ ท่านเป็นถึงเสนาธิการ” และนั่นคือคำตอบที่มักได้ยินเสมอ

“….” เมื่อเกรย์เห็นว่าเถียงอย่างไรคงไม่สามารถชนะแอลได้จึงเดินนำเข้าที่พักไปอย่างเงียบๆ



ที่พักทั้งสองห่างกันไม่มากนักเพื่อความปลอดภัยและสามารถช่วยเหลือกันได้ เพียงแค่ส่งเสียงเรียกเบาๆคนอีกฟากก็สามารถรับรู้ได้ทันที

เสียงคุย (ที่จริงต้องบอกว่าเสียงแอลเพียงคนเดียว)ของอีกฟากเงียบไปแล้ว บ่งบอกว่าทั้งสองเข้าสู่ห้วงฝันแล้ว แต่ทางฟากของไทนอสยังคงไม่

“ตรงนี้ใช่ไหม” ชีวาสที่กำลังบรรเลงมือกดลงบ่าอันใหญ่ที่แข็งเกร็งนั้น พร้อมกับคลึงนวดอย่างชำนาญถาม

“อืม…..” เสียงไทนอสตอบกลับมาแสดงให้รู้ว่าเขากำลังผ่อนคลาย

ชีวาสไล้มือลงไปยังหน้าอกแกร่งอันนั้น ไทนอสหลับตาพริ้ม มือทั้งสองของชีวาสชะโลมด้วยน้ำมันหอมจากเกษรดอกดาลีนา ซึ่งมีสรรพคุณในการผ่อนคลายกล้ามเนื้ออย่างดี

ไม่ช้ามือทั้งสองก็ไล้ลงมาถึงท้องที่ถูกแบ่งเป็นลอนอย่างสวยงาม ชีวาสบรรจงกรีดนิ้วลงตามร่องต่างๆ และคลึงอย่างเบามือสร้างความสุขให้ชายหนุ่มได้อย่างมาก

“อา…….” ไทนอสร้องอย่างมีความสุข กล้ามเนื้อเขาผ่อนคลายแต่ไอ้สิ่งที่อยู่ใต้กางเกงขาสั้นนั้นกลับถูกกระตุ้นตื่นผงาดพาดเป็นลำยาว

ชีวาสไล่มือมาต่ำลงมาอีก ช้าๆ จนถึงของกางเกงเขากลับวนมือไปมาตามท้องน้อย เล่นแนวขนอ่อนที่ไล่ขึ้นมาจนถึงสดือแล้วกลับลงไปอีก

“อืมมม….ชีวาสเร็วเข้าสิ” ไทนอสเองทนไม่ไหวเขาคว้าจอมเวทหนุ่มกดลงบนตัวเขาทันที




“อ๊ะ….ทะ ไทนอส…..”




“ซี๊ด……”





“แรงอีก…..ไทนอส แรงอีก”






แอลตกใจตื่นขึ้นมากลางดึก เสียงของคนฟากตรงข้ามดังลอดเข้ามาปลุกเขาจากนิทรา ในตอนแรกเขายังนึกไม่ออกว่ามันคือเสียงอะไร แต่พอฟังไปอีกสักพักถึงได้รู้ว่าสองคนนั้นคงไม่ได้ทำกับข้าวกันแน่


พลันมองไปข้างกาย ที่นอนของเกรย์กลับว่างเปล่า เขาไม่ได้อยู่ที่นั่น



“อ๊า……….”



เสียงของชีวาสกรีดร้องดังเข้ามาและเหมือนจะยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น

แอลหน้าแดงอย่างไม่คิดว่าในชีวิตนี้จะแดงได้ ตัวเขาร้อนผ่าว

ไม่ไหวแล้วเขาต้องออกไปจากที่นี่




เกรย์ที่ยังไม่นอนนั่งมองเหม่อไปยังท้องฟ้าที่ปกคุมไปด้วยเมฆสีดำ แสงจันทร์ถูกบดบังไปบางส่วน ทำให้ยังพอมองว่าเขานั่งอยู่บนขอนไม้ใกล้ๆกับกองไฟที่มอดดับลง

แอลมองจากเบื้องหลังกำลังจะเข้าไปทัก เขาย่องไปอย่างเงียบๆ

“นอนไม่หลับหรือท่านเกรย์” แอลเรียกทัก


เกรย์พยักหน้า


“ข้าก็เหมือนกัน……เอ่อ……เสียงนั่นทำข้านอนไม่ได้”




แล้วทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก แอลได้แต่จ้องเกรย์อย่างเบื่อๆ คิดในใจว่าทำไมน้า ท่านเกรย์ถึงเงียบแบบนี้




เวลาผ่านไป



“ท่านเกรย์เราไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องเดินทางไกล….อีกอย่าง” แอลเว้นช่วงเล็กน้อย

“สองคนนั้นคงเสร็จแล้วล่ะ” แล้วเจ้าตัวก็หน้าแดงอีกครั้ง





เกรย์หันมามองแอลแล้วยิ้ม







“ยังหรอกแอล……เจ้ารู้จักไทนอสน้อยไป”

[กิมตี๋หัดขับ]

 
ชอบ ปลาอิ๊กซอน  / ปลาช่อนยักษ์ ของไทนอส จังคร้า   
ท่านเกรย์  กับ แอลนี่ เครือๆกันอยู่นะ สงสัย สังสัย 

[dahlia]

น่าสลับตัว จาก ชีวาส เป็น แอล เนอะ

เราชอบ แอล ดูน่ารักกว่าอีก

[mist]

เจ้าไทนอสนี่ก็เหลือเกิน รู้ว่าชีวาสมันหึงโหดขนาดนั้น ก็ยังเที่ยวไปแจกขนมจีบไปทั่ว ชักจะห่วงเจ้าแอลตงิด ๆ แล้วสิ

[Tifa]

วันนี้ไปเติมเงินแบบออนไลที่ 7-11 มาพนักงานน่ารักมากเลย แอร๊ยยยย


เขาจะแอบโทรมารึเปล่านะ.....

* Tifa ตบแป้งรอ[/color]

กิมตี๋หัดขับ : คริๆ ใครคู่ใครก็เดากันไปเนอะ

dahlia : ชีวาสน่ะ ถึงฉันเริด ฉันเริด ฉันก็ไม่เชิดใส่เธอ    ถึงฉันร้าย ฉันร้าย ฉันก็น่ารักกับเธอ คริๆ

mist : เค้าเป็นพนักงานเซเว่นมาก่อนชัว แจกใหญ่

[Tifa]

บทที่ 6 ข้อบังคับ






รุ่งเช้าแอลถูกปลุกให้ตื่นโดยเกรย์ เขารู้สึกไม่สดชื่นนักในเมื่อเขานอนไปเพียงแค่ห้าชั่วโมงเท่านั้น

“เจ้าดูแย่นะแอล” เกรย์แกล้งล้อ เขาเองก็นอนน้อยพอๆกัน แต่คงเพราะเป็นคนนอนน้อยอยู่แล้วจึงไม่รู้สึกนัก

“อืม” แอลงัวเงียขยี้ตาเดินไปข้างนอกเพื่อทำธุระส่วนตัว



“อ้าวแอลตื่นเช้าจังนะ” เสียงสดใสทักขึ้นจนแอลต้องหันไปมอง

ไทนอสที่กำลังออกกำลังกายยามเช้าโดยการวิดพื้นยิ้มให้ พร้อมกับโชว์พาวโดยการวิดพื้นข้างเดียวส่วนอีกมือก็ยกโบกทักทาย ร่างกายที่สวมใส่เพียงกางเกงตัวเดียวเผยมัดกล้ามชัดเจนแม้จะไม่ได้ใหญ่อะไรมากมายแต่ก็นับได้ว่าน่าชม…….จนแอลมองตาค้าง


“สนใจมาออกกำลังด้วยกันมั้ย” คนเจ้าเล่ห์ถามและแฝงความนัยไว้ เขาเน้นช่วงจังหวะที่ดันตัวขึ้นลงอย่างมีความหมาย และนั่นยิ่งทำให้แอลปั่นป่วนเข้าไปอีก

คนถูกยั่วไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ ซึ่งกว่าจะรู้ตัวว่าเขายืนมองไทนอสอยู่นานก็เป็นเวลาที่เกรย์ออกมาจากที่พัก แอลจึงรีบก้มหน้าแดงๆนั้นหนีออกไปทันที



เกรย์ถอนหายใจเล็กน้อย
“เมื่อไรเจ้าจะเลิกนิสัยแบบนี้สักที”

“หืม…..ไม่เอาน่าเจ้าก็รู้ว่าข้าแค่เล่นสนุก”



เกรย์ถอนหายใจอีกครั้ง เขาได้แต่คิดในใจ
‘ใช่เจ้าเล่นสนุกไทนอส……แต่คนอื่นคงไม่สนุกไปกับเจ้า’



กว่าที่ขบานแห่งบารอนจะเริ่มเดินทางก็สาย (เนื่องจากต้องรอชีวาสตื่นนอน) และกว่าที่จะถึงนครกราซได้ก็กินเวลาเข้าไปถึงห้าวันเต็มด้วยกัน (ซึ่งแอลได้หลับอย่างเต็มอิ่มเพียงหนึ่งวันเท่านั้น)

นครกราซดูเหมือนจะได้รับผลกระทบเช่นเดียวกับบารอน ผู้คนมากมายยืนนิ่งผิวหนังกลายเป็นหินอันแข็งแกร่ง รวมไปถึงสัตว์เวทชนิดต่างๆ


ภายในสวนพักผ่อนคุมหลวงแห่งกราซประกอบด้วยแมกไม้ยืนต้นต่างๆมากมายผิดแผกไปจากนครแห่งอื่นที่มักจุดเป็นไม้พุ่มเล็กหรือไม้ดอกเสียมากกว่า ต้นสนตรงใจกลางนั้นสูงร่วมสิบเมตรได้รายล้อมด้วยไม้แปลกตามากมาย ดูลึกลับและน่ากลัวไปพร้อมกัน

“ระวังตัวด้วย ข้ารู้สึกเขาอยู่แถวนี้” ไทนอสเตือนผู้ร่วมเดินทางโดยมีเขานำหน้าตามด้วยชีวาสและแอล ตบท้ายด้วยเกรย์



เสียงลั่นของไม้ทำให้พวกเขาหยุด มีบางสิ่งเคลื่อนไหวเบื้องหน้า……….พุ่มไม้นั้นสั่นไหวช้าๆก่อนที่จะหยุดนิ่ง

“ใครน่ะ” ไทนอสเล็งปืนไปยังเป้าหมาย

ไม่มีเสียงตอบ ทุกสิ่งหยุดนิ่ง……เงียบกริบ



ฟ้าว




เสียงบางสิ่งแหวกอากาศมาจากด้านหลังไทนอสหันไปมองอย่างตกใจ

มีดล่าสัตว์ขนาดเล็กปักอยู่บนพื้นห่างจากเกรย์ไปหนึ่งเมตร …..เขาเอี้ยวตัวหลบได้เฉียดฉิว

“เอสเปอร์ พวกเรามาดี เจ้าหยุดเถอะ” ไทนอสตะโกนบอกเจตจำนง แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ยอมฟัง

ใบมีดพุ่งมาอีกทิศและตรงมาสู่ ชีวาส

แต่คราวนี้ทุกคนเตรียมพร้อมรับมือเพียงไทนอสยิงปืนออกไป ใบมีดนั้นก็กระเด็นไปอีกทาง

“เอสเปอร์ข้าบอกให้หยุดไง”





“หยุดงั้นหรือ”

ชายผู้รอดคำสาปแห่งกราซปรากฎตัวบนกิ่งไม้เหนือไทนอส เขามองด้วยสายตาเหยียดหยาม เขากำลังโกรธ

คนพวกนี้ทำให้กราซต้องสาป……ประชาชนของเขาต้องถูกสาป……




เขาไม่มีวันให้อภัยคนพวกนี้





“พวกเจ้าต้องชดใช้”

เอสเปอร์กระโดดลงจากกิ่งไม้ทันใด ใบมีดทั้งสองถูกกำแน่นในมือ เขาเงื้อมือขึ้นก่อนวาดลงมาสวนทางเป็นรูปกากบาท

“อย่า” แอลร้องลั่น

พวกไทนอสหลบกันไปคนละทาง เอสเปอร์ไม่ยอมหยุดให้เสียเวลาเขาลงถึงพื้นพร้อมหมุนตัวแล้วถีบตัวพุ่งเข้าหาบุดคลอันตรายก่อนทันที





เป้าหมายคือเกรย์




“ท่านเกรย์” แอลที่เห็นเหตุการร้องเรียกเกรย์อย่างตกใจ

เกรย์เองก็คาดไม่ถึงว่าตนจะตกเป็นเป้าหมายก่อน เขารีบปักมือเข้าสีข้างของตนแล้วดึงซี่โครงออกมาหกอัน

เมื่อใบมีดประทะเข้ากับกระดูกนั่นทำให้เอสเปอร์ตระหนักได้ว่า โครงกระดูกของมนุษย์นั้นช่างแข็งแกร่งยากที่จะทำลายนัก แต่อย่างน้อยชั้นเชิงในการต่อสู้ของเขาย่อมเหนือกว่าหมอผีอยู่แล้ว จึงเป็นเอสเปอร์ที่ไล่ฟันอย่างมันมือ ให้เกรย์ต้องตั้งรับอย่างเดียว

ชีวาสเสกลูกไฟเตรียมไว้ในมือแล้วแต่เกรย์อยู่ใกล้เอสเปอร์เกินไปอาจถูกลูกหลงได้ ไทนอสเองก็ยิงไม่ได้เสี่ยงเกินไป เขาจึงเลือกที่วิ่งเข้าหาทั้งสองแทน กระบอกปืนแอสตราถูกยกขึ้นสูงก่อนฟาดลงไปยังศีรษะของเอสเปอร์




“พวกท่าน หยุดเถอะ” แอลซึ่งอยู่ไม่ไกลร้องอ้อนวอน

เอสเปอร์กระโดดลอยตัวไปด้านหลังไทนอสอย่างง่ายดายใบมีดทั้งสองดิ่งตรงกลางลำคอ เกรย์มองตาค้างตกใจ ไทนอสหนีไม่พ้นแน่






กึก




เสียงโลหะกระทบเข้ากับของแข็ง ใบมีดทั้งสองหลุดกระเด็นไปคนละทางเอสเปอร์ไม่เข้าใจกับเหตุการที่เกิดขึ้น





เขาแทงลงไปแล้ว




แต่ไทนอสยังอยู่ ไม่มีบาดแผล ไม่มีรอยขีดข่วน

ไทนอสเองก็ดูงงไม่แพ้กัน เขาหันไปมองเกรย์ แต่เกรย์ก็ส่ายหน้าเป็นเชิงว่าเขาไม่ได้ทำอะไร




ทันใดนั้นลูกไฟถูกขว้างมายังเอสเปอร์ทันที ร่างเขาติดไฟอย่างรวดเร็ว เอสเปอร์ร้องโหยหวนล้มตัวกลิ้งกับพื้นหวังดับไฟที่ท่วมตัว

“ท่านชีวาส ปล่อยเขาไป ปล่อยเขาไป” แอลตรงรี่เข้ามาขวางเมื่อเห็นชีวาสเตรียมร่ายเวทบทต่อไป

“มันจะฆ่าพวกเรานะ”

“พวกท่านต้องฟังข้า…ปล่อยเขา”แอลยืนยันคำเดิม

บัดนี้ร่างของเอสเปอร์นั้นแน่นิ่งไปแล้วแต่เปลวเพลิงยังคงโหมลุก




“ข้าจะบอกอะไรให้นะว่าพวกเราทำร้ายกันไม่ได้” แอลอธิบายต่อเมื่อไม่เห็นว่าชีวาสจะปลดพลังตน

ร่างที่เคยนิ่งกลับเริ่มเคลื่อนไหว เอสเปอร์ยันตัวขึ้นนั่งด้วยความไม่เข้าใจ เปลวไฟที่ควรร้อนกลับไม่ส่งอันตรายใดต่อเขาเลย ยิ่งผู้เสกมันขึ้นมายิ่งไม่เข้าใจ

“เป็นไปไม่ได้”



“มันเป็นข้อบังคับ….โถ่ได้โปรดเถอะพวกท่านฟังข้าเสียที” แอลบ่นออกมาอย่างหมดความอดทน ครั้งที่แล้วไม่ฟังแล้วผลเป็นไงล่ะ มาครั้งนี้ยังไม่ยอมกันอีก

“พวกเจ้า…..เพราะพวกเจ้า ย้ากกก” แต่ดูเหมือนเอสเปอร์ผู้มีมัดกล้ามใหญ่กว่าสมองคงไม่ได้คิดทวนคำพูดของแอล เขาพุ่งเข้าต่อสู้อีกครั้ง

คนทั้งสี่เข้าห้ำหั่นกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งๆที่ไม่มีใครสามารถทำอะไรใครได้ ไม่ว่าจะเป็นหอกกระดูกที่ต้องแตกเป็นเสี่ยงๆเมื่อกระทบกับหน้าอกเอสเปอร์ เวทสายต่างๆก็ไม่มีผลใดนอกเหนือจากความเหนื่อยของผู้ร่าย ลูกปืนที่แม้แต่เล็งไปยังดวงตา หรือกระทั่งใบมีดที่ทิ่มแทงส่วนต่างๆ




“ข้าบอกให้หยุดไง โว้ย” แอลตะโกนอย่างหมดความอดทน

เขาล้วงมือเข้าแขนเสื้อก่อนที่จะเรียกไพ่ขึ้นมาหนึ่งใบ





Hanged man




สายลมโชยพัดผ่านผู้ใช้การ์ด เขาปล่อยไพ่ให้ลอยขึ้นไปเหนือหัวมันหมุนวนอย่างเร็ว…….และเริ่มทำงาน


ต้นไม้รอบตัวส่งเสียงคำรามต่ำๆตอบรับคำร้องขอ รากไม้ที่ฝังตัวถูกยกออกมาจากดินและงอกยาวออกไป กิ่งก้านไม้เถาเลื้อยลงมาจากลำต้นอย่างช้าๆมุ่งสู่คนทั้งสี่ ซึ่งบัดนี้ต่างมองมาอย่างตกตะลึง



“ข้าบอกให้หยุด…ได้ยินมั้ย” แอลตะโกนไปอีกครั้ง



ทั้งรากไม้และเถาวัลพุ่งโจมตีเหล่านักรบทันที ชีวาสถูกเถาไม้รัดขาเอาไว้ได้เป็นคนแรก เกรย์กระโดดหลบอย่างคล่องตัว ดาบกระดูกขาวถูกดึงออกมาจากแขนอีกครั้งเพื่อช่วยชีวาส….แต่ดูเหมือนจะช้าไปเขาถูกรากไม้ซัดกระเด็นไปอีกทางก่อนที่เถาไม้จะเข้ามารัดตัวเขาไว้

ทางด้านไทนอสเองก็หนีไม่พ้นแม้เขาจะยิ่งทำลายต้นไม้เหล่านี้เท่าไร มันยิ่งงอกออกมาเพิ่มเป็นสองเท่าจนสุดท้าย เขาจึงกลายเป็นก้อนกลมๆสีเขียวเหมือนถูกพันด้วยหมี่หยก

เอสเปอร์เองดูจะหลบหลีกได้อย่างสบายที่สุดเพียงเอี้ยวตัวไปมาเขาสามารถเลี่ยงไปได้อย่างง่าย พุ่งตัวมาอีกทีเขาก็อยู่ตรงหน้าแอลแล้ว ใบมีดถูกแทงเข้ากลางอกโหรหนุ่มทันที



แอลยิ้มอย่างเยือกเย็นเขากำใบมีดนั้นไว้อย่างไม่กลัวมันบาด

“ข้าบอกแล้วไง……ทำไมไม่มีใครฟังข้าบ้าง”

แล้วเอสเปอร์ก็กลายเป็นก้อนหมี่หยกไปอีกราย บัดนี้ทั้งสี่ถูกยกตัวขึ้นกลางอากาศในสภาพห้อยหัวลง ทำให้เลือดไหลย้อนลงมาที่ศีรษะ ส่งผลให้ใบหน้าทุกคนแดงก่ำ ชีวาสที่ดูเหมือนจะร่ายเวทก็ถูกเถาไม้คาดปากไว้เสียทันควัน








“ข้าจะพูดอีกรอบเดียว….เข้าใจมั้ย”

[กิมตี๋หัดขับ]

เจ้าเอสเปอร์ น่าหมั่นไส้นัก
แอร้ยยยย...ไทนอส ช่างอึดถูกใจข้าพเจ้ายิ่งนัก  ขอยืมตัวสักวันได้มั้ยเคอะ Tifa 

[dahlia]

แอล ดูท่านอนน้อยแล้วจะหงุดหงิดง่ายนะเนี่ย

แต่ช่าง อย่างไงก็น่ารัก แอบเก่งอีกตะหาก ชอบๆๆๆ แอร๊ยยยยยยยย   


ปล. 7-11 สาขาไหนเนี่ย 

[mist]

โอะโอ หนูแอลเวอร์ชั่นใหม่

[three]

นี้ล่ะมั้งครับที่เขาว่าปรอทแตกอ่ะ

[Tifa]

1 วันผ่านไปโดยไร้เสียงโทรศัพท์


เมื่อวาน


"รับอะไรดีครับ" หนุ่มน้อยหน้าคมเข้มยิ้มต้อนรับ

"เอ่อ....เติมเงินทรู 50 ครับ" แต่ความจริงอยากสั่งน้องมากกว่า...แอร๊ยยยยย

"ออนไลน์นะครับ" คนอะไร พูดไปยิ้มไปโอ้ย.....


พูดไม่ออกเลยพยักหน้าไป

กดเบอร์

ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด......เออ

"หมายเลข xxxxxxxx นะครับ"

"ครับ เรียบร้อยครับ"





โถ่คุณน้อง นึกว่าจะแอบจดเบอร์โทรแล้วโทรหาเสียอีก

อ๊ะๆ


หรือว่าน้องเขาเงินหมด......อืม ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ คริๆ

เดี๋ยวคงโทรมาเนอะ

(ผู้หญิงคิดบวก แอร๊ยยยย)




ปล.เหตุเกิดที่ 7-11 สาขาเชียงใหม่เจ้า

[กิมตี๋หัดขับ]

/\
/\
/\
ตื่นค่ะ ตื่นๆ 

[Tifa]

ว้าย......ตกใจตื่นมาตีสี่

เฮ้อ.....เสียดายจัง

แหม......เสียดายจริง คริๆ

กิมตี๋หัดขับ : ว้ายๆ จะยืมไทนอสหรอคะ ........ ตื่นได้แล้วค่ะ ตื่น คริๆ

dahlia : ประมาณคุณชายเทวดามั้ย คริๆ เอ่อเนอะ....ปกติแอลใจเย็นนี่นา.....ซิกๆ

mist : เดี๋ยวจะมีอีกเวอร์ชั่น.....แบบใส่จี ส้นจิก ชุดหนัง แอร๊ยยยยย แซบ

three : เนอะๆ เจอแบบนี้ใครจะทนได้

[Tifa]

บทที่ 7 ก้าวแรก






ณ ห้องประชุมในคุมหลวงนครกราซ ในเวลาค่ำคืนนี้ต่างเป็นเวลาแห่งการพักผ่อน ทว่าเอสเปอร์ชายผู้ปกครองนครแห่งนี้กลับตาสว่าง เขานั่งบนเก้าอีกประจำตัว มือทั้งสองกุมเข้าที่ใบหน้า เขากำลังคิดไม่ตก

“พวกท่านต้องออกเดินทาง……..นั่นเป็นหนทางเดียวที่จะช่วยคนของพวกท่านได้”

เขาคิดวนเวียนถึงวาจานักทำนายชะตาแห่งบารอนนับเป็นร้อยรอบแล้ว แต่เขาจะเชื่อเรื่องนี้ได้อย่างไร เขาจะเชื่อพวกที่แอบซุ่มโจมตีทัพของเขาจนเกินสงครามตามมานี้ได้อย่างไร จะยอมไว้ใจพวกผู้ดีเห็นแก่ตัวเหล่านั้นหรือ



“ทั้งสองฝ่าย…..นั่นเป็นข้อบังคับ”



เอสเปอร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะล้มตัวลงเอนพนักพิงเพื่อผ่อนคลาย ไม่ว่าจะพยายามหาวิธีไหน เขาก็คิดไม่ออกเลย……..นั่นอาจเป็นชะตาที่เขาต้องพบเจอ

ในเมื่อพระเจ้าท่านกำหนดมา……ข้าคงไม่สามารถขัดขืนได้







อีกฝั่งของคุ้ม ภายในห้องนอนขนาดเล็กผู้เดินทางแห่งบารอนยังคงโต้เถียงกันอย่างออกรส

“เจ้านั่นมันจะฆ่าพวกเรานะ” ชีวาสดูเหมือนจะใส่อารมณ์มากเป็นพิเศษ

“แอล เราไปโดยไม่มีมันไม่ได้หรือ” ไทนอสเองก็ไม่เห็นด้วยที่จะรับเอสเปอร์ชายอันตรายแบนั้นเข้ากลุ่ม



ผิดกลับเกรย์ที่นิ่งเงียบไม่ได้ออกความเห็นใดๆ



“ข้าบอกพวกท่านไปแล้ว……แล้วข้าจะไม่ออกเดินทางหากไม่มีคนจากทั้งสองฝ่าย” แอลยังยืนยันคำเดิม เขาดูหงุดหงิดเนื่องจากต้องพูดคำเดิมๆหลายๆครั้ง บางที่เขาน่าจะเขียนลงกระดาษแล้วแจกให้คนละแผ่นจะได้ไม่ต้องพูดซ้ำอีก


“ไม่ยังไงข้าก็ไม่ยอม”
“โถ่แอล นะๆ เราไปกันเองได้”


แอลรู้สึกเหนื่อยและเบื่อกับการต่อสู้ในครั้งนี้เขาจึงเดินหนีออกมาเสียอย่างนั้นทิ้งให้อีกสามหน่อตกลงกันเองแต่เมื่อเขามาถึงห้องนอนตนเองกลับพบว่าเกรย์เองเดินตามเขามา

“ข้าเหนื่อย”เกรย์บอกด้วยสีหน้าอ่อนล้า หากสังเกตสักนิดจะเห็นว่าตัวของเขานั้นดูซีดจนออกเป็นสีขาวปนเขียวแล้ว

“ท่านไม่เป็นอะไรแน่นะ บางทีท่านอาจต้องการ…..”

“ข้าขอนอน” เกรย์พูดแทรก แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงทันทีทิ้งให้แอลมองดูด้วยความเป็นห่วง

แอลเดินเข้าไปใกล้ๆร่างที่นอนอย่างอ่อนแรงนั้น ยื่นมือไปหมายจะถอดหน้ากากนั้นออก การนอนโดยใส่หน้ากากไว้คงไม่สะบายเท่าไรนัก




หมับ




มือเย็นๆคว้าเข้าที่ข้อมือโหรหนุ่มอย่างจัง

“เจ้าจะทำอะไร” น้ำเสียงเย็นลึกบาดเข้าไปถึงใจเอ่ย เกรย์มองแอลอย่างไม่พอใจ ไม่คิดเลยว่าใบหน้าที่เรียบเฉยนั้นจะน่ากลัวได้ขนาดนี้

“ข้า….คะ…แค่จะ..ถอดหน้ากากให้”

“ไม่ต้อง” น้ำเสียงกึ่งพูดกึ่งตะคอกเล่นเอาคนใจดีตกใจถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แขนที่ถูกจับไว้เริ่มปรากฎรอยแดง

แอลเองไม่รู้ว่าเกิดอะไร เขาเพียงหวังดีแต่กลับถูกต่อว่าเข้าให้ เขายังไม่เคยเห็นเกรย์ผู้เงียบสงบเกิดอาการแบบนี้มาก่อน……ถ้าเป็นชีวาสละก็ว่าไปอย่าง

เกรย์เองคงเห็นแววตาตระหนกของแอล เขาจึงค่อยๆคลายมือออก และนั่นเผยรอยแดงรูปมือตรงข้อมือเล็กๆนั้น



“เอ่อ ข้าขอโทษเจ้าเจ็บมากไหม”



แอลส่ายหน้าไปมาเขายังตกใจในเหตุการเมื่อกี้ไม่หาย

“ข้าแค่ไม่ชอบให้ใครมายุ่ง…..เอ่อ….กับหน้ากาก”

แอลพยักหน้ารับรู้แล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่งแล้วล้มตัวลงนอนตามเกรย์

“ข้าเองก็ต้องขอโทษท่านด้วย ข้าไม่รู้” เมื่ออาการใจสั่นลดลงแอลจึงกล่าวคำขอโทษบ้าง


เกรย์ยิ้มตอบ


“นอนเสียเถอะแอล อย่างน้อยคืนผนังห้องนอนก็หนาพอ….เจ้าคงหลับได้สบาย”

ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างรู้ความหมาย





ยามสงตะวันสาดส่องสู่พื้นแผ่นดินเป็นยามที่เหล่านกกาต่างพากันออกหากิน ส่งเสียงเจื้อยแจ้วปลุกชีวิตแห่งป่าให้กลับมาคึกคักอีกครั้ง แต่ในวันนี้ไม่มีเสียงเหล่านั้นอีกต่อไป คงเหลือไว้แต่รูปปั้นหินเพียงเท่านั้น

เช้าวันนี้ เป็นเช้าแห่งการตัดสิน

เอสเปอร์ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม……..เมื่อแสงทองสาดส่องเข้ามาเขาตัดสินใจลุกขึ้น


การทดสอบแรกของคนบนฟ้าที่มอบทางแยกให้คนเหล่านี้ได้ตัดสินใจ

ไทนอสยันร่างอันเปลือยเปล่าขี้น ทิ้งให้ชีวาสจมอยู่ในห้วงฝันต่อไป


และคำตอบนั้นกำลังจะปรากฎ





ยามสายทุกคนผู้เกี่ยวข้องมาพร้อมหน้ากันที่โถงใหญ่ เอสเปอร์แยกตัวออกไปอีกฝั่งมองไทนอสด้วยสายตาขุ่นๆ ทางฝั่งไทนอสก็ส่งชีวาสพูดจากระทบกระทั่งอยู่ไม่ขาดสาย

“ตกลงพวกท่านว่าอย่างไร” แอลที่ยืนอยู่ตรงกลางข้างๆเกรย์เอ่ยถามในที่สุด

เกิดความเงียบน่าอึดอัด ไม่มีใครตอบอะไร ทั้งสองฝ่ายมัวแต่จ้องดูเชิงกันไปมา



“ตกลงพวกท่านว่ายังไง” แอลเน้นคำพูดอีกครั้ง คราวนี้เขาพูดช้าๆและดังขึ้น

“ตกลง” เหนือความคาดหมาย เอสเปอร์เป็นคนแรกที่กล่าวออกมา และเขายอมตกลงเสียด้วย

แต่อีกฝ่ายกลับเงียบ

“ท่านไทนอส”

“เจ้ากลัวข้าหรือไง” เอสเปอร์กระเซ้าจงใจกวนโมโห พร้อมกับยักคิ้วให้

“ใครว่าข้ากลัว ตกลงแอลข้าเอาด้วย” ไทนอสรีบตอบอย่างหงุดหงิด เรื่องอะไรต้องโดนเจ้าเถื่อนนี่สบประมาทด้วย

“เอาล่ะเท่านี้เราก็ออกเดินทางได้”

โหรตัวน้อยยิ้มร่าอย่างเก็บอาการไม่อยู่เขากระโดดไปมาเหมือนเด็กที่ได้อมยิ้ม

“อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลย แต่เราจะไปที่ไหนกัน” ชีวาสถามอย่างหัวเสีย เขาไม่ชอบใจที่ต้องเดินทางกับเอสเปอร์นัก อย่าลืมสิเขาเคยโดนเอสเปอร์เอามีดจ่อคอมาแล้วนะ







“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าเอง”


แอลล้วงเอาไพ่ออกมาจากแขนเสื้ออีกครั้ง ไทนอสเห็นไพ่แล้วถึงกับสะดุ้งมองซ้ายขวาทันที แต่เมื่อไม่เห็นต้นไม้แถวๆนี้จึงหันกลับมามองแอล

การ์ดทั้งหลายลอยตัวรายล้อมแอลเป็นวงกลม พวกมันค่อยๆหมุนรอบตัวโหรหนุ่มช้าๆ แอลหลับตาลงทำสมาธิ กำหนดลมหายใจเข้า ออก



หมับ




ไพ่หนึ่งใบถูกเขาหยิมออกมา ฉับพลับไพ่ใบที่เหลือก็ร่อนลงบนมืออีกข้างอย่างเป็นระเบียบ

“The towerไพ่รูปหอคอยถูกฟ้าผ่า” แอลแสดงให้ทุกคนดู

“แล้ว…..แปลว่ายังไง” เอสเปอร์ถาม

“ไพ่ใบนี้แปลว่า การเกิดสิ่งไม่ดีต่างๆ อุบัติเหตุ หายนะ” แอลตอบอย่างใจเย็น แต่พวกที่เหลือไม่เป็นเช่นนั้น

“นี่จะให้เดินทางไปแส่หาที่ตายรึไง” ชีวาสส่งเสียงแหววด้วยความไม่พอใจ

“ไม่ๆๆๆ…..นั่นเพียงความหมายของไพ่ โถ่….ท่านชีวาสอย่าพึ่งโวยฟังข้าให้จบก่อน” แอลต้องใช้เวลาสักพักอธิบายกว่าที่ชีวาสจะสงบได้

“คำใบ้นั้นไม่ได้อยู่ที่ความหมายของไพ่ แต่อยู่ที่สัญลักษณ์บนไพ่ต่างหาก” แอลเริ่มอธิบาย

“หอคอยเนี่ย….ทวีเรามีเป็นร้อยเลยนะแอล” ไทนอสเองลองนับจำนวนหอคอยเท่าที่คิดได้ เขาจึงรู้ว่ากว่าจะเดินทางไปครบคงแก่ตายกันพอดี

“ยังมีสายฟ้าอีก” แอลบอกคำใบ้ต่อไป

ทุกคนต่างเงียบ ต่างคนต่างเรียบเรียงความคิดและนึกถึงสถานที่ ที่พอจะเป็นไปได้และคำตอบนั้นมีเพียงหนึ่ง








“หอคอยแห่งธอร์”

[dahlia]

และแล้ว คณะตามหาแหวน อะม่ายช่าย คณะเล่นแร่แปรธาตุเปลี่ยนคนกลายเป็นหิน  ก็ครบองค์ออกเดินทางได้แล้วดิ

ว่าแต่มี เลโกลาส ม้ายยยยยยยยยย 


ปล. คุง Tifa รู้ได้ไงว่า น้องเขาเงินหมดอะ ก็น้องเล่นโทรมาคุยกับเราอยู่ล่ะ

แอร๊ยยยยยยยย  รอไปก่อนนะตัวเอง   

[กิมตี๋หัดขับ]

ตื่นแล้วๆ มาเชียร์ แอล กับ เกรย์
แต่แอบอิจฉา ชีวาส แอร้ยยยยยยยยยยยยยยย

[Tifa]

มาอ่านๆดูอีกทีแล้วเรื่องไปช้าเนอะ......พึ่งออกเดินทางเอง เฮ้อ



บทที่ 8






และแล้วคณะเดินทางก็ได้เวลาออกจากนครกราซเสียที การลงใต้ครั้งนี้คงกินเวลานานเหลือ เนื่องจากการเดินเท้านั้นไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดเอาเสียเลย

“ข้าหวังว่าเมืองทริซึม ข้างหน้าคงไม่โดนคำสาปนะ” ไทนอสพูดอย่างมีความหวัง เพราะนั่นหมายความว่าพวกเขามีโอกาสที่จะหาพาหนะได้ที่เมืองนั้น

แต่แค่ระยะทางไปยังเมืองทริซึมนั้นก็นับว่าไกลเอาเรื่อง นี่ก็พ้นไปสองวันแล้วยังไม่มีทีท่าว่าจะถึงจุดหมายแต่อย่างไร แต่เรื่องระยะทางคงไม่ใช่ปัญหา



ความสัมพันธ์ในกลุ่มต่างหากที่ทำให้การเดินทางครั้งนี้ติดขัดอยู่ตลอด ไม่ว่าจะเป็นชีวาสที่พูดจาถากถางคนต่างเมืองอยู่ตลอด ไทนอสเองแม้จะไม่ได้เอ่ยปากแต่ก็รู้สึกได้ถึงสายตาไม่พอใจ ส่วนเอสเปอร์นั้นมักปลีกตัวออกไปเพียงคนเดียว ตอนกลางวันเขามักเดินรั้งท้าย เวลาทานข้าวก็ปลีกตัวไปอีกทาง ส่วนเวลากลางคืนที่นอนของเขาคืนกิ่งไม้สักกิ่งหนึ่ง


และคืนนี้ก็เช่นกันเอสเปอร์นอนทอดกายอย่างสบายบนกิ่งไม้ใหญ่ของต้นโอราน เขานอนหลับตาคิดเรื่องต่างๆตามลำพัง คิดถึงวันที่ประชาชนของเขาพ้นคำสาป คิดถึงคนที่เป็นต้นเหตุ….บารอน


“ชิ พวกไรอารยธรรม”ชีวาสที่กำลังเดินผ่านเห็นเข้าก็อดที่จะแขวะไม่ได้
“ไม่เอาน่าท่านชีวาส เราเป็นพวกเดียวกันแล้วนะ” แอลเองก็ได้แต่ไกล่เกลี่ย แต่เหมือนไม่มีผลเลย
“ปล่อยพวกคนเถื่อนไว้เถอะชีวาส เราไปกันดีกว่า” ไทนอสอดที่จะเสริมไม่ได้




แล้วทั้งสองก็เดินจูงมือกันไปที่พักของตน เหลือไว้เพียงแอลกับเกรย์ที่ตัดสินใจเลือกตั้งที่พักห่างออกไปอีกทาง



“ท่านเอสเปอร์ ท่านมานอนกับเราได้นะ”

ผู้นำแห่งกราซถึงกับลืมตาก้มลงมองผู้บอกกล่าว แอลส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“เรายังมีที่ว่างเหลือ ท่านจะได้นอนสบายๆ ใช่ไหมท่านเกรย์” แอลเองพยายามหาแนวร่วม รีบหันไปถามอีกคนที่เหม่ออยู่ เล่นเอาเกรย์งงไปพักใหญ่ก่อนที่จะพยักหน้าเห็นด้วย



‘จะมาไม้ไหนกันอีกเจ้าพวกบารอน’ เอสเปอร์ได้แต่คิดในใจ เขาไม่ตอบสนองใดๆต่อคำร้อง ไม่ว่าแอลจะพยายามแค่ไหนก็ตาม เขาไม่ให้อภัย เขาไม่ไว้ใจ



“กลับเถอะแอล เขาไม่ยอมหรอก” เมื่อเห็นว่าคงไม่มีผลเกรย์จึงชวนโหรน้อยผู้ใจดีกลับที่พัก
“แต่…..”
“น่าแอล สักวันเขาจะเข้าใจเอง”




และนี่ก็เป็นอีกคืนที่เหมือนเดิม





เข้าสู่วันที่สามของการเดินทางทุกอย่างเป็นไปตามปกติ (ที่ไม่ค่อยปกตินัก) ขบวนเดินทางอยู่ในรูปแบบเดิมๆนั่นคือ ชีวาสและไทนอสเดินนำหน้าตามมาด้วยแอลและเกรย์ ท้ายสุดตามมาด้วยผู้ปกครองนครกราซ เอสเปอร์


“แอลเจ้าเหนื่อยมั้ย”


หลังจากเดินเงียบๆไปได้สักพัก คนเจ้าชู้เริ่มรู้สึกเบื่อจนต้องหาอะไรสนุกๆทำ

“ไทนอส” ชีวาสเรียกคนที่กำลังเดินเข้าไปหาโหรหนุ่ม แต่ไทนอสกลับไม่ใส่ใจบอกกลับเพียงว่าให้เดินไปก่อน

ได้ยินดังนั้นแอลรีบหลบเข้าหลังเกรย์ทันควัน ตั้งแต่ออกเดินทางมานี้ไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะไม่โดนไทนอสตามตอแย และนั่นทำให้เขาประหม่าทุกครั้ง และครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน

“ขะ ข้า…ไม่เหนื่อย” โอยทำไมต้องพูดติดๆขัดๆด้วยนะเวลาแบบนี้ แอลเองก็ไม่เข้าใจตนเอง

“แต่เจ้าดูเพลียๆนะ” ไทนอสไม่ยอมแพ้อ้อมตัวไปหลังเกรย์พร้อมกับสัมผัสใบหน้าของแอล

เกรย์เองได้แต่ถอนหายใจและเดินปลีกตัวออกไปข้างๆ

“เอ่อ…..ขะ…..”

“เขาบอกไม่เป็นไรไงไทนอส” ชีวาสแทรกเข้ามาโดยทั้งสองไม่รู้ตัว

แรงผลักทำเอาโหรน้อยเซไปสองสามก้าว ยังโชคดีที่เกรย์จับไว้ได้ทันจึงไม่เกิดการบาดเจ็บขึ้น

“ชีวาสเจ้าทำอะไรน่ะ” ไทนอสมองคู่หูอย่างไม่พอใจ

“เจ้าต่างหากที่ทำอะไร” ชีวาสตอบกลับด้วยอารมณ์เช่นกัน เขาทนไม่ได้อีกต่อไปที่จะเห็นภาพเหล่านี้อีก

“ข้าว่าเราพูดกันหลายครั้งแล้วเรื่องนี้…..เกรย์เจ้าพาชีวาสไปสงบสติอารมณ์ก่อนดีกว่า” จ้าวเมืองหันไปออกคำสั่ง

“….” เกรย์มองอย่างไม่ชอบใจนักแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี

แต่ชีวาสกลับกำหมัดแน่น ตัวสั่นไปด้วยความโกรธ นัยตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงนั้นหากมองให้ดีจะเห็นน้ำใสๆเอ่อนองเตรียมไหลลงมาอยู่

“เจ้ามันไม่เคยเข้าใจเลย……ไม่เคยเข้าใจเลย” นักเวทหนุ่มตัดพ้อก่อนจะหมุนตัวแล้วออกวิ่งไปทันที
“ท่านชีวาส” แอลตะโกนเรียกและออกตัววิ่งตาม

แต่ถูกเกรย์ดึงไว้เสียก่อน เกรย์ส่ายหน้าเป็นเชิงห้าม ควรรอให้ชีวาสเย็นลงก่อนจะดีที่สุด และหากจะตามคนที่ไปต้องไม่ใช่แอล

ส่วนคนต้นเหตุนั่นน่ะหรอดูเหมือนจะไม่ใส่ใจอะไรมากนัก ไม่นานเขาก็กลับมายิ้มแย้มเหมือนเดิม
“เกรย์ แอล มานั่งพักนี่สิตรงนั้นร้อนจะตาย”




ถึงแม้แอลเองจะไม่ชอบท่าทีเฉยชาของไทนอสนักแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า รอยยิ้มของไทนอสนั้นมันช่างดึงดูดนัก





ใจกลางป่ารก เหล่าพุ่มไม้สูงใหญ่ต่างพากันแผ่กิ่งก้าน ดอกไม้ป่าหลากสีสันแข่งกันผลิบานอวดกลีบสวย ละอองน้ำฟุ้งกระจายลอยไปตามลม บรรยากาศแบบนี้ชวนให้สดชื่นนัก



แต่ผู้ที่นั่งตรงโขดหินนั้นกลับตรงข้าม



น้ำตาที่ไหลรินลงเป็นสายพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้น ชีวาสนั่งตรงนี้ได้สักพักใหญ่เขาเองได้แต่หวังลึกๆว่า

ไทนอสคงตามมา






แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความหวัง และคงเป็นหวังลมๆแล้งๆเสียด้วยสิ

ชีวาสได้แต่ปล่อยให้ความเสียใจกัดกร่อนหัวใจเขาทีละน้อย ความน้อยใจทวีความรุนแรง เขาไม่เคยที่จะเป็นตัวจริงของไทนอสเลยงั้นหรือ…..นี่เขาไม่มีวันจะเคียงคู่ไทนอสได้เลยใช่ไหม…..หลายครั้งเหลือเกินที่ไทนอสทำร้ายจิตใจเขา ครั้งแล้วครั้งเล่า

“เจ้ารักข้ามั้ยไทนอส” คำถามอันนี้ชีวาสเองได้เอ่ยอยู่บ่อยครั้ง

และทุกครั้งไม่เคยมีคำตอบออกมาจากชายผู้เป็นที่รักเลยสักครั้ง





เคยมีคำพูดโบราณกล่าวไว้

รักแท้คือการรักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน





ชีวาสมั่นใจว่าเขารักไทนอสจริงจากก้นบึ้งหัวใจ เพียงแต่เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นคนที่รักเฉยชากับตน ยิ่งไทนอสทำดีกับคนอื่นยิ่งทำให้เขาน้อยใจนัก……ทั้งๆที่เขาทุ่มเทให้ไทนอสไปทั้งหมดแต่สิ่งที่กลับมานั้นไม่มีเลย




จิ๊บ




ขณะที่ชีวาสจมอยู่ในห้วงความคิดนั้นเสียงๆหนึ่งปลุกเขาให้หลุดออกมา

นกตัวน้อยสีดำขลับเกาะอยู่ตรงเข่าของเขา จงอยปากแหลมนั้นอ้าออกร้องส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ปีกสีดำคู่แกร่งกระพือไปมาส่งเสียงผึบผับ และมันก็บินมาแกะที่ไหล่ของนักเวทหนุ่ม

ไอหมอกสีดำแผ่ออกมารอบๆตัวเจ้านกน้อยนั้นเสียงร้องของมันยังดังต่อเนื่อง แต่น่าแปลกที่ไม่ทำให้ชีวาสรู้สึกรำคาร ตรงข้ามเสียอีก



เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้น



จนบัดนี้เจานกสีนิลไม่ได้เป็นเจ้านกน้อยอีกต่อไป ตัวของมันใหญ่เท่าแม่ไก่ตัวโต ขนที่เคยเล็กบอกบางกลับแข็งกระด้างและคมดุจใบมีด ที่สำคัญดวงตานั้นแดงก่ำเหมือนย้อมไปด้วยเลือด



“อิ่มแล้วก็กลับมาอีโม”



ชายหนุ่มผู้อุดมไปด้วยมัดกล้ามเรียกสัตว์มายาของเขากลับ นกอีโมร้องลั่นอีกครั้งและบินตรงมาหานายอย่างเร็วรี่ก่อนจะสลายกลายเป็นหมอกสีดำไป

ชีวาสมองเอสเปอร์อย่างไม่เข้าใจ……เขาต้องการอะไรและทำแบบนี้ทำไม

ถ้าเข้าใจไม่ผิดเอสเปอร์พึ่งช่วยทำให้เขาดีขึ้น…..หรือว่าที่จริงเอสเปอร์เองก็เป็นห่วง




“ถ้าดีขึ้นแล้วก็กลับไปเสียที จะได้ออกเดินทางต่อ ข้าไม่มีเวลามาดูละครน้ำเน่าของพวกเจ้าหรอกนะ”







และนั่นก็ทำให้ชีวาสรู้ว่าเขาคิดผิดอีกแล้ว

[kom-kamol]

สนุกครับ จิตนาการล้ำเลิศอ่ะ 

[mist]

มีปริศนากันทุกคนเลยอ่ะ

[กิมตี๋หัดขับ]

 มีปริศนามากมายโอ้ยยยยยๆ 

[dahlia]

เอสเปอร์ มั้ย ชีวาส   

แอล น่ารักเหมือนเดิม

[three]

มันจะไปรอดไหมเนี้ยตีกันเองแบบนี้อ่ะ

[nOn†ღ]

ชีวาสเปลี่ยนใจจากไทนอสจะดีกว่ามั้ยเนี่ย