บทที่ 8 Song of Rain
พอได้ยินเสียงผมก็หันกลับไปเจอไม้ยินอยู่กับฝรั่งแถวๆนั้น แล้วไม้ก็เดินลุยฝนเข้ามาหาผม แต่ไม่ทันไรผมจึงโผลเข้ากอดไม้และซบหน้าลงกับแผ่นอกที่กว้างนั้นแล้วเอาแต่ร้องไห้
“ไม้ ไม้ ไปอยู่ไหนกันหมดอ่ะ เรากลัวแทบตายอ่ะ นึกว่าจะทิ้งเราไปกันหมด ฮือ ฮือ ฮือ”
“Hey… Are you Okay?” ฝรั่งที่ช่วยไม้หาผมก็ตะโกนมาถาม
“Don’t worry. We’re well. Thank you very much.” ไม้ที่แทบจะไม่พูดอะไรกับใครเลยกลับพูดภาษาอังกฤษกับคนแปลกหน้าอย่างง่ายได้ โดยที่ไม่แม้แต่จะรีรอหรือคิดอะไร
“Okay is Okay. Bye.” ตาฝรั่งนั่นก็ไป
“ไม้ อย่าทิ้งเราไปไหนนะ” ไม้ก็กลับมาสนใจผมต่อ
“ไม่มีวัน” คำๆนั้นผมได้ยินอย่างชัดเจนเป็นเสียงที่ทำให้หัวใจของผมพองโตขึ้นมาเลย
“ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ” ผมได้แต่พึมพำไปเรื่อยในระหว่างที่ไม้พาผมเดินฝ่าฝนมาที่รถโดยที่ผมนั้นยังอยู่ภายในอ้อมกอดที่อบอุ่นตลอดเวลา
“อ้าวเจอแล้วเรอะ มาๆขึ้นรถมาเร็วเข้า เดี๋ยวจะไม่สบายกัน”
“เฮ้อ ครูเป็นหัวเธอแทบแย่แหนะ หลงไปไหนมาเนี่ย”
“ก็ผมเอาของมาเก็บที่รถ แล้วพอกลับไป ปป ก็ ไม่ เจอ... ฮือ ฮือ ฮือ” ผมก็เล่าไปสะอื้นไป
“เกือบไปแล้วนะ ดีที่ไม้เค้าอาสาจะตามหาให้” แล้วครูก็ส่งเสื้อคลุมของครูมาให้
“ขอบคุณครับ” แล้วผมก็หันไปมองไม้ ไม้กำลังถอดเสื้อออกแต่ก็หันมายิ้มให้ผม
“ขอบคุณนะ” ผมก็ได้แต่ก้มหน้าขอบคุณไม้ไป
“อือ เห็นข้างหลังโน้นไหม คนขับบอกว่าแอร์ไม่ลง พวกมิวไปนั่งซิ จะได้ไม่หนาว” ครูก็พูดพลางชี้ไปหลังรถ
“ขอบคุณครับ ไม้ไปนั่งตรงโน้นกันนะ” ผมหันไปหาไม้ที่ยืนเปลือยท่อนบนอยู่ (ดูเซ็กซี่มากๆ)
ไม้พยักหน้าตอบผมแล้วเดินนำผมไป พอไปถึงผมก็นั่งหลบแอร์อยู่ แล้วก็ถามไม้ไปว่า
“ไมวันนี้ไม้พูดเยอะผิดปกติอ่ะ แถมเป็นภาษาอังกฤษด้วย”
“....................” ไม้ก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่มองหน้าผม
“ตอบเป็นภาษาอังกฤษก็ได้ เราพอรู้เรื่อง” ถึงผมจะไม่ถนัดแต่ผมก็พอฟังออกพูดได้นะ
“Okay, I will speak English until end camp. Because I come here for English Camp” ไม้กลับตอบมาอย่างหน้าตาเฉย
“แล้วไม่หนาวบ้างเหรอ ถอดเสื้อออกตั้งนานแล้ว”
“Cold, don’t know. I think never thing colder than my heart” ผมก็ได้แต่งงๆ ในคำพูด แล้วไม้ก็ถอยหายใจ “You have to forget it.”
“อือ” ตอนนั้นผมยังไม่ค่อยเข้าใจว่าไม้พูดว่าไร
แล้วไม้ก็หยิบ MP3 ขึ้นมาฟังผมก็สนใจมาก (สมัยนั้นใครมีถือว่ารวยมาก เพราะตอนนั้นพึ่งออกใหม่ๆ)
แล้วไม้ก็ส่งหูข้างนึงมาให้ผมเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไร แล้วเพลงที่ผมได้ยิน...
แล้ววันหนึ่งเธอนั้นก็มา ฉันรู้สึกเธอนั้นคุ้นตา
เหมือนบางสิ่งฉุดฉันดึงเธอเข้าหา ให้มารักและรู้ใจกัน
ตั้งแต่เจอะเรานั้นคุ้นเคย เหมือนรู้จักมาแล้วเนิ่นนาน
ถ้าจะบอกเหตุผลเรื่องเธอกับฉัน ก็ไม่เห็นจะมีข้อไหน
บางครั้ง ฉันคิดเอง ว่าฟ้าสร้างเรามาอย่างตั้งใจ
ฉันเป็นของของเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ
ไม่ว่าครั้งไหน ไม่ว่าชาติไหน
ฉันเป็นของของเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ
ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉัน ตลอดไป..
ถ้าเราต่างไม่หันมามอง พลาดทุกอย่างเพียงเสี้ยวนาที
ถ้าไม่ถูกขีดไว้ให้เป็นอย่างนี้ เราจะหันมาเจอะกันได้ไหม
บางครั้ง ฉันคิดเอง ว่าฟ้าสร้างเรามาอย่างตั้งใจ
ฉันเป็นของของเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ
ไม่ว่าครั้งไหน ไม่ว่าชาติไหน
ฉันเป็นของของเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ
ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉัน ตลอดไป..
ฉันเป็นของของเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ
ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉัน
ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉัน ตลอดไป..
ผมก็ได้แต่หันไปมองหน้าไม้แล้วก็ต้องหลบตาไปเอง