หัวข้อ: [เรื่องเล่า] ทำไม... ถึงไม่ลืมสักที ...(บทที่ 27 Cry Cry Cry)

[masterface]

บทที่ 7 2 Men in Rain

                     แล้วก็ถึงวันที่ผมรอคอยจนได้  ปกติผมไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหนและยิ่งต่างประเทศ เรียกว่าไม่เคยไปเลยสักครั้งก็ว่าได้ นี่เหมือนเป็นการไปเที่ยวต่างประเทศครั้งแรกในชีวิตผม ถึงจะแค่สิงคโปร์ก็เถอะ ตอนนั้นเรียกว่าดีใจสุดๆเลย พอมานี่ผมเลยรู้จุดอ่อนตัวเองทันที ผมกลัวความสูง เพราะตอนขึ้นกระเช้าข้ามเกาะ ผมรู้สึกหน้ามืด เวียนหัว ทรมานมากๆ แอคซ์บอกว่าผมบีบแขนมันซะเขียวเลย แต่ที่มันไม่ว่าเพราะเห็นผมตัวสั่น มันกลับกอดผมกลับอีก (เฮ้ยเด๋วสิ นึกขึ้นได้ในตอนนี้ กระเช้ามันเป็นกระจกนี่หว่า แล้ว คนอื่นจะว่าไงวะ จอมฉวยโอกาส)
                     พอลงมาที่เกาะผมก็หายสั่น แต่แล้ว “แหม เมิงสองคนกอดกันกลมเชียวนะ” ไอนุครับไม่ต้องคิดมาก
                     “กอดเหี้ยไร มิวมันกลัวความสูง กูก็เลยช่วยปลอบมัน” เฮ้ย มันแถได้ดี (แต่ผมเพิ่งรู้นี่หว่าว่าเป็นโรคกลัวความสูง)
                     “อ๋อ เรอะ งั้นแล้วไป นึกว่าคู่สวีทมา ฮันนิมูน กันซะอีก” ไอนุหยุดเถอะอายว้อย
                     “ปากเมิงนี่เสียไม่หาย มาให้พ่อเอาตีนล้างให้ดีไหม” แล้วแอคซ์ก็ไปวิ่งไล่นุมัน
                     “แอคซ์... อย่าวิ่งเล่นซิ” ไม่ทันครับมันวิ่งไล่กันไปไหนแล้วเนี่ย แล้วก็มีมือมาแตะที่ไหล่ผมผมหันไปดู “ไม้” ไม้ก็ได้แต่ส่ายหัวผมก็เลยบอกว่า “งั้นเดินไปกับเรานะ เดี๋ยวเราหลง” ไม้ก็ยิ้มออกมาแปปนึง (น่ารักมาก) แล้วก็พยักหน้ารับคำผม แล้วก็เดินตามกลุ่มเพื่อนๆไป พวกผมก็ไปเล่นอะไรต่อมิอะไรมากมาย ก็มันเป็นเกาะสวนสนุกนี่ แล้วตกเย็นครูๆก็พาพวกผมกลับมารีสอร์ทที่จะพักกัน ครูก็ให้พวกผมต่อแถวเพื่อรับกุญแจห้องพักผมได้ห้องริมสระว่ายน้ำแต่เล่นไม่ได้ครูสั่งห้ามไว้ 555+ พอเข้ามาในห้องห้องสวยมาก แล้วก็
                     “นี่ๆๆ นุประตูนี้มันอะไรอ่ะ” ต่อมอยากรู้เริ่มทำงาน
                     “ห้องน้ำป่าววะ” มันนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง (แล้วจะเห็นไหม)
                     “ไอบ้า ห้องน้ำอยู่ฝังนี้” แอคซ์มันบอกแล้วเดินมาหาผม
                     “แล้วนี่ประตูไรอ่ะ” อ้อนแอคซ์ซะเลยมาใกล้เอง
                     “ประตูเชื่อมห้องไง แสดงว่านี่เป็นห้องคู่”
                     “แล้ว...” ผมทำหน้างงใส่แอคซ์
                     “อยากรู้ป่าวว่าใครอยู่ห้องนี้” มันยิ้ม
                     “ก๊อก ๆๆๆ” มีคนเคาะประตู
                     พวกผมก็หันไปหาต้นเสียง “ไอนุ เคาะหาป้าเมิงเหรอ” แอคซ์มันว่างั้นเลย
                     “ครับ ครับ มีไรครับ” แล้วประตูก็เปิดออก
                     “ต้น” ผมเองครับงงดิไหงมานอนห้องติดกันได้หว่านึกดูดีๆ ตอนไปรับกุญแจต้นคุยกับผมอยู่ตลอด อ๋อมันอยู่ข้างหลังผมนี่หว่า เลยได้กุญแจห้องติดๆกัน
                     “อ้าว มิว มีอะไรเหรอ” ต้นทำหน้างงๆใส่ผม
                     “พวกมันอยากรู้ว่าใครอยู่ห้องข้างๆเท่านั้นแหละ” นุมันแทรกมาเลย (แกไปรู้จักเพื่อนช้านแต่มะไร่เนี่ย)
                     “อ๋อ เหรอ” ต้นก็ยิ้มๆ
                     “รู้แล้วใช่ไหม ปิดเลยนะ” ไม่พูดป่าวแอคซ์มันปิดประตูฝั่งผมใส่หน้าต้นไปเลย
                     “แอคซ์ ทำไรอ่ะ ต้นกำลังคุยกะเค้าอยู่นะ” ผมก็เลยหันไปฆ้อนใส่แอคซ์
                     “เรอะ ไปอาบน้ำละ” อ้าวตัดบทไปซะงั้นพ่อคุณ
                     ผมรู้สึกเซงๆ เลยออกไปเดินเล่นหน้ารีสอร์ท แล้วก็พบครู... (จำชื่อไม่ได้ครับ) ที่สนิทกันพอควร ครูเค้าว่าจะไปซื้อ อุปกรณ์จัดกิจกรรมกับพวกขนมมาแจกพวกผมที่มาร่วมแคมป์ ก็เลยชวนผมกับไม้ (เฮ้ย มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย) ออกไปซื้อด้วยกัน ผมก็เลยตกลงไปกะไม้ครับ โดยอาศัยรถบัสของทางรีสอร์ทที่แคมป์เช่ามาแหละครับในการเดินทาง ผมก็สนใจดูโน่นดูนี่ไปตลอดทาง พอมาถึงครูก็ซื้อของหลายอย่างมากผมกับไม้เลยผลัดกันถือของกันไปไว้ที่รถเป็นระยะๆ ถึงจะเหนื่อยแต่ก็สนุกดีครับ แต่พอเดินไปได้สักพักก็ถึงคราวผมเป็นคนเอาของไปเก็บที่รถผมก็ได้เอาของไปไว้ที่รถแล้วผมก็รีบวิ่งกลับมาแต่ครูกับไม้ไม่อยู่ ผมเลยได้แต่วิ่งตามหาว่าทั้งสองคนนั้นอยู่ตรงไหน แล้วพอรู้ตัวอีกครับ ผมหลงทางแล้วครับ (ลืมบอกไปครับนอกจากความสามารถด้านคณิตที่เก่งกาจแล้ว ผมนับว่าเป็นอัจฉริยะระดับต้นๆด้านการหลงทางเลยก็ว่าได้ น่าภูมิใจตรงไหนเนี่ย) พอเท่านั้นน้ำตาก็เริ่มที่จะไหลผมเลยพยายามหาทางกลับไปที่รถให้ได้ก่อน แต่ผมก็หลุดมาอีกด้านนึงของที่จอดรถ (มันอยู่คนละด้านกับที่ๆรถของพวกผมจอดอยู่เลย) และฝนก็ตกลงมาอย่างหนักเหมือนกับแกล้งผมก็ไม่ทันที่จะหลบเปียกไปทั้งตัว และผมก็ไม่ได้ไปไหนต่อเลยได้แต่ยืนร้องไห้อยู่อย่างนั้น ใช้ฝนกลบน้ำตาครับ และรู้สึกหมดแรงใจที่จะไปต่อ (ในตอนนั้นผมกลัวมากและคิดว่ารถบัสกลับไปแล้วซะด้วยซ้ำ ก็ที่จอดรถมันหน้าตาเหมือนกันนี่หน่า)








                     “มิว”

[Greenkub]

โดนตีหัวแล้วลากเข้าถ้ำแหงๆ

555

[masterface]

อุ้ย หากระทู้ไม่เจอ ทำไมหลุดมาหน้า 2เลย  

แสดงว่าหน้าเบื่อเหรอ ...

ช่วงนี้คงไม่ได้เข้ามาอัพอ่ะครับ งานคณะวุ่นมาก  

ขอทอดทุกๆคนด้วยครับ

หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ

รักทุกคนที่เมนท์ครับ  

[crazykung]

เห้ออ

มาช่วยดันนะ

[ifwedo]

ช่วยดันจ้า

[tarkung]

จะติดตามต่อไปนะ

[masterface]

บทที่ 8 Song of Rain

                     พอได้ยินเสียงผมก็หันกลับไปเจอไม้ยินอยู่กับฝรั่งแถวๆนั้น แล้วไม้ก็เดินลุยฝนเข้ามาหาผม แต่ไม่ทันไรผมจึงโผลเข้ากอดไม้และซบหน้าลงกับแผ่นอกที่กว้างนั้นแล้วเอาแต่ร้องไห้
                     “ไม้ ไม้ ไปอยู่ไหนกันหมดอ่ะ เรากลัวแทบตายอ่ะ นึกว่าจะทิ้งเราไปกันหมด ฮือ ฮือ ฮือ”
                     “Hey… Are you Okay?” ฝรั่งที่ช่วยไม้หาผมก็ตะโกนมาถาม
                     “Don’t worry. We’re well. Thank you very much.” ไม้ที่แทบจะไม่พูดอะไรกับใครเลยกลับพูดภาษาอังกฤษกับคนแปลกหน้าอย่างง่ายได้ โดยที่ไม่แม้แต่จะรีรอหรือคิดอะไร
                     “Okay is Okay. Bye.” ตาฝรั่งนั่นก็ไป
                     “ไม้ อย่าทิ้งเราไปไหนนะ” ไม้ก็กลับมาสนใจผมต่อ
                     “ไม่มีวัน” คำๆนั้นผมได้ยินอย่างชัดเจนเป็นเสียงที่ทำให้หัวใจของผมพองโตขึ้นมาเลย
                     “ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ” ผมได้แต่พึมพำไปเรื่อยในระหว่างที่ไม้พาผมเดินฝ่าฝนมาที่รถโดยที่ผมนั้นยังอยู่ภายในอ้อมกอดที่อบอุ่นตลอดเวลา
                     “อ้าวเจอแล้วเรอะ มาๆขึ้นรถมาเร็วเข้า เดี๋ยวจะไม่สบายกัน”
                     “เฮ้อ ครูเป็นหัวเธอแทบแย่แหนะ หลงไปไหนมาเนี่ย”
                     “ก็ผมเอาของมาเก็บที่รถ แล้วพอกลับไป ปป ก็ ไม่ เจอ... ฮือ ฮือ ฮือ” ผมก็เล่าไปสะอื้นไป
                     “เกือบไปแล้วนะ ดีที่ไม้เค้าอาสาจะตามหาให้” แล้วครูก็ส่งเสื้อคลุมของครูมาให้
                     “ขอบคุณครับ” แล้วผมก็หันไปมองไม้ ไม้กำลังถอดเสื้อออกแต่ก็หันมายิ้มให้ผม
                     “ขอบคุณนะ” ผมก็ได้แต่ก้มหน้าขอบคุณไม้ไป
                     “อือ เห็นข้างหลังโน้นไหม คนขับบอกว่าแอร์ไม่ลง พวกมิวไปนั่งซิ จะได้ไม่หนาว” ครูก็พูดพลางชี้ไปหลังรถ
                     “ขอบคุณครับ ไม้ไปนั่งตรงโน้นกันนะ” ผมหันไปหาไม้ที่ยืนเปลือยท่อนบนอยู่ (ดูเซ็กซี่มากๆ)
                     ไม้พยักหน้าตอบผมแล้วเดินนำผมไป พอไปถึงผมก็นั่งหลบแอร์อยู่ แล้วก็ถามไม้ไปว่า
                     “ไมวันนี้ไม้พูดเยอะผิดปกติอ่ะ แถมเป็นภาษาอังกฤษด้วย”
                     “....................” ไม้ก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่มองหน้าผม
                     “ตอบเป็นภาษาอังกฤษก็ได้ เราพอรู้เรื่อง” ถึงผมจะไม่ถนัดแต่ผมก็พอฟังออกพูดได้นะ
                     “Okay, I will speak English until end camp. Because I come here for English Camp” ไม้กลับตอบมาอย่างหน้าตาเฉย
                     “แล้วไม่หนาวบ้างเหรอ ถอดเสื้อออกตั้งนานแล้ว”
                     “Cold, don’t know. I think never thing colder than my heart” ผมก็ได้แต่งงๆ ในคำพูด แล้วไม้ก็ถอยหายใจ “You have to forget it.”
                     “อือ” ตอนนั้นผมยังไม่ค่อยเข้าใจว่าไม้พูดว่าไร
                     แล้วไม้ก็หยิบ MP3 ขึ้นมาฟังผมก็สนใจมาก (สมัยนั้นใครมีถือว่ารวยมาก เพราะตอนนั้นพึ่งออกใหม่ๆ)
                     แล้วไม้ก็ส่งหูข้างนึงมาให้ผมเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไร แล้วเพลงที่ผมได้ยิน...

แล้ววันหนึ่งเธอนั้นก็มา ฉันรู้สึกเธอนั้นคุ้นตา
เหมือนบางสิ่งฉุดฉันดึงเธอเข้าหา ให้มารักและรู้ใจกัน
ตั้งแต่เจอะเรานั้นคุ้นเคย เหมือนรู้จักมาแล้วเนิ่นนาน
ถ้าจะบอกเหตุผลเรื่องเธอกับฉัน ก็ไม่เห็นจะมีข้อไหน

บางครั้ง ฉันคิดเอง ว่าฟ้าสร้างเรามาอย่างตั้งใจ

ฉันเป็นของของเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ
ไม่ว่าครั้งไหน ไม่ว่าชาติไหน
ฉันเป็นของของเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ
ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉัน ตลอดไป..

ถ้าเราต่างไม่หันมามอง พลาดทุกอย่างเพียงเสี้ยวนาที
ถ้าไม่ถูกขีดไว้ให้เป็นอย่างนี้ เราจะหันมาเจอะกันได้ไหม

บางครั้ง ฉันคิดเอง ว่าฟ้าสร้างเรามาอย่างตั้งใจ

ฉันเป็นของของเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ
ไม่ว่าครั้งไหน ไม่ว่าชาติไหน
ฉันเป็นของของเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ
ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉัน ตลอดไป..

ฉันเป็นของของเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ
ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉัน
ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉัน ตลอดไป..

                     ผมก็ได้แต่หันไปมองหน้าไม้แล้วก็ต้องหลบตาไปเอง

[ifwedo]

ม่ายโรแมนซ์มากก

[masterface]

มาต่อให้อีกตอน ก่อนหายไปยาวครับ งานยุ่งมาก  

ขอบคุณทุกกำลังใจ ตอนนี้มีฉากที่ทุกคนรอคอยด้้วย  

พึ่งหัดเขียนฉากอย่างว่า เป็นไงช่วยติชมกันด้วยนะครับ  

ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังใจ เมนท์กันเยอะๆนะครับ  

รักทุกคนที่เมนท์  

[masterface]

บทที่ 9 In Bathroom

                   แล้วรถบัสก็กำลังจะวิ่งกลับที่รีสอร์ท ฝนซึ่งหยุดตกได้สักพักแล้วทำให้ อุณหภูมิในรถยิ่งต่ำลงไปอีกผมก็รู้สึกหนาวมากแต่ก็พยายามขยับร่างกายไม่ให้เหน็บกิน พอผมลุกขึ้น ไม้ก็เอาเสื้อคลุมของครูออกแล้วเอาไปพาดไว้กับเบาะ และให้ผมถอดเสื้อออก ผมก็หันหลังเพราะอายแล้วถอดเสื้อยื่นไปให้ไม้ แล้วไม้ก็เอาเสื้อของไม้ที่พอหมาดๆแล้วมาคลุมให้ผม  แล้วเอาเสื้อผมไปพาดไว้ที่เดิม (เรียกไม่ถูกครับมันเป็นเหมือนหน้ากระโปรงรถอ่ะร้อนๆอยู่ตลอด)
                   พอรถจอดผมก็รู้เลยว่าถึงแล้ว ผมเลยลุกขึ้นส่วนไม้ก็เอาเสื้อคลุมไปคืนครูแล้วก็กลับมาเอาเสื้อของผมมาคุมทับก่อนที่ผมจะเอาเสื้อของไม้ออกเสียด้วยซ้ำ ผมเลยหันไปมองไม้ก็ส่ายหน้าห้ามผมไว้ก่อนที่ผมจะอ้าปากเสียอีก ผมเลยไม่ขัดขืนแล้วไม้ก็พาผมเดินลงจากรถก่อน แล้ววกกลับไปช่วยครูขนของที่ซื้อมาลงจากรถทั้งๆที่เปลือยท่อนบนอยู่ (ถ้าเป็นตอนนี้จะจ้องไม่กระพริบเชียว)
                   พอผมหันกลับมาจะไปที่ห้องผมก็เจอแอคซ์ ยืนหน้านิ้วอยู่ แต่พอเห็นสภาพผมมันก็คลายคิ้วออกแล้วกลายเป็นสีหน้าแห่งความกังวลแทน
                   “หายไปไหนมา ดูสภาพสิ ยังกะลูกหมาตกน้ำ”
                   “ไปช่วยครูซื้อของมา”
                   “กับใคร”
                   “ไม้ไง”
                   “เหรอ มิน่าหายไปทั้งคู่เลย”
                   “มีไรเหรอ”
                   “ไม่มีได้ไง ไปไหนก็ไม่บอก คนเค้าตามหากันให้ควัก” แอคซ์เริ่มทำเสียงเข้มใส่
                   “ขอโทด”
                   “อ๊ะ หนาวเรอะ ไปอาบน้ำกันก่อนไป”
                   แล้วแอคซ์ก็พาผมกลับไปที่ห้อง ระหว่างทางก็มีคนถามว่าเจอแล้วเรอะบ้าง เจอที่ไหนบ้าง และก็มีพวกแซวๆแอคซ์บ้างก็มี พอถึงห้องในห้องไม่มีใครอยู่แอคซ์จึงล็อกห้องเลย
                   “อ๊ะ ล็อกไม เด๋วไม้กะนุล่ะ”
                   “จะเข้าก็เคาะเองแหละ” แล้วแอคซ์ก็ตรงเข้ามาหาผม
                   “จะทำไรอ่ะ”
                   “ช่วยถอดชุดไง เดี๋ยวเป็นหวัด”
                   “ไม่ต้องเลย เค้าทำเองได้”
                   “งั้นรีบๆไปเลย เราก็ยังไม่ได้อาบ”
                   “อ้าวแล้วอยู่ตั้งนานไมไม่อาบล่ะ”
                   “ก็ตามหาตะเองอยู่ไง” แอคซ์พูดจบก็ถอดเสื้อออกเตรียมผมก็เลยรีบหนี
                   “งั้นไม่รู้ด้วยล่ะ ไปอาบก่อนดีกว่า”
                   “ไม่ทันแล้วล่ะ เราอาบด้วย” แล้วแอคซ์ก็ผลักผมเข้าไปห้องน้ำแล้วจึงล็อกประตู
                   แอคซ์ตรงเข้ามากระชากผ้าขนหนูที่ตัวผมออกแล้วก็ดันผมชิดติดกำแพง แอคซ์ได้บรรจงใช้ริมฝีปากพรมกระแทกทั่วทั้งคอและตัวผมแล้วก็ยื่นมือนึงไปเปิดก๊อกน้ำที่อ่าง แล้วก็ขึ้นมาประกบปากกับผมอย่างรวดเร็ว ลิ้นนั้นล่วงล้ำเข้ามาในปากของผมอย่างรุนแรง ผมก็ได้แต่ปล่อยตัวปล่อยอารมณ์ ตามไปเรื่อยๆ แล้วผมก็รู้สึกว่าน้ำในอ่างก็ขึ้นมาถึงค่อนอ่างแล้วผมจึงเอื้อมมือไปปิดแล้วแอคซ์ก็อุ้มผมลงไปในอ่าง
                   แอคซ์ก็มายืนคร่อมผมไว้เหนืออ่าง แล้วแอคซ์น้อยขนาดห้านิ้วก็มาอยู่ตรงหน้าผม ผมจึงงับแอคซ์น้อยลงไปอย่างกระหาย ทั้งอม ดูด เลีย จนแอคซ์กระเด้าเอวสวนเข้ามาในปากของผม ผมเริ่มรู้สึกเจ็บในลำคอจึงยั้งตัวแอคซ์ไว้ แอคซ์จึงหยุดแล้วลงมานั้งในอ่างตรงข้ามกับผม (อ่างก็ไม่ใช้จะใหญ่อะไรยังลงมาเบียดอีก)
                   รู้สึกตัวอีกทีขาผมพาดอยู่บนไหล่ของแอคซ์แล้ว ที่ก้นผมมีมือแหวกอยู่แล้วจู่ๆแอคซ์น้อยที่ผมเคยอมอยู่นั้นก็แทรกผ่านตัวผมเข้าไปภายในทำให้ผมสะดุ้งเฮือก แต่ก็ไม่ได้ร้องออกมา (บ่อยแล้วนี่) ผมอยู่ในท่านั้นกับแอ๊คซ์ได้นานสองนาน แล้วแอคซ์ก็กระตุกตัวผมก็รู้สึกว่าแอคซ์เสร็จกิจแล้วภายในตัวผม แล้วแอ๊คซ์ก็นั่งค้างท่าเดิมโดยที่จ้องตาผมไม่กระพริบ
                   “วันนี้ตะเองหายไปอ่ะ เค้าเป็นห่วงมากรู้ไหม”
                   “อือ”
                   “ทีหลังจะไปไหน บอกเค้าด้วยละกัน”
                   “ได้ แต่ไมยังไม่เอาออกสักทีอ่ะ”
                   “ก็เค้ายังไม่เสร็จนี่”
                   “อะไรกัน ก็เสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ”
                   “ยกเดียวเอง”
                   “ตายอดยากอยากมาจากไหนเนี่ย”
                   “ก็ไม่เจอตะเองตั้งอาทิตย์นึงคิดถึงอ่ะ”
                   “ไม่ต้องมาอ้อนเลย เร็วดิเดี๋ยวมีคนมา”
                   “จ้า”
                   แล้วแอคซ์ก็จับผมโยกต่อไปอีก ผมนี่ก็ยอมเรี่อยเลยเนอะ
                   “นึกว่าเว้นช่วงอาทิตย์นึงมันจะคับลงอีก”
                   “บ้าโดนบ่อยขนาดนี้ไม่แหกก็บุญแล้วล่ะ”
                   “โอ๋ ขอโทด เราก็แค่ชอบอยู่กับมิวนี่”
                   “เร็วๆดิ อาบน้ำมาจะชั่วโมงแล้วนะ”
                   แล้วผมกับแอ๊คซ์ก็อยู่ในท่านั้น ไปเรื่อยๆ









                   ก๊อก ก๊อก ก๊อก “เอ้ย ใครล็อกห้องกูวะ”

[ifwedo]

น้องมิวผู้น่ารักมีแต่คคนรัก

[canzaa]

มิวรีบๆเลยมีคนมาเคาะแล้ว

[wiwanana]

เป็นอะไรที่วุ่นจริงๆเลย

อ่านรวดเดียว

แล้วมิวของเราจะทำไไงหล่ะเนี๊ย

ไม้กะต้นก็ชอบมิว

วุุ่นได้อีก

[Nichdia]

เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านคับ

เรื่องนี้น่า่สนุกดีคับ ยังไงก็จะติดตามต่อไป

+1 เป็นกำลังใจให้คับ

[tarkung]

จะติดตามต่อไปนะ

[masterface]

บทที่ 10 Misunderstand
 
                      ผมเดินมาเปิดประตูเห็นนุกับไม้ยืนอยู่หน้าห้อง ไม้ที่แห้งจากฝนไปแล้วทำให้ผมรู้สึกผิด
                      “ล็อกห้องเนี่ย พวกเมิงทำเหี้ยไรกันป่าววะ” ไอนุก็โวยวายขึ้นมา
                      “เมิงพูดเหี้ยไรเนี่ย แดกตีนกูไหม” แอคซ์โผล่หน้ามาแทรกผมกะนุ
                      “เหี้ยแล้วล็อกไมวะ ไม้มันยืนรออยู่ตังนาน ไอนี่ก็ไม่รู้จักเคาะห้องยืนหล่ออยู่นั้นแหละ เดี๋ยวก็ปอดบวมแดกตายหรอกเมิง”
                      “อ่ะ เราขอโทดนะ” ผมก็รู้สึกผิดในทันที
                      “Don’t worry, No problem”ไม้ก็สวนกลับมาทันควัน
                      “เออ ไปอาบน้ำเถอะพ่อ” แอคซ์ก็ขัดขึ้นมา
                      “อ้าว เมิงเป็นลูกตาไม้จริงๆเรอะ”
                      “กูประชดคร้าบไอนุเมิงนี้ปากเบอร์แปดจริงๆเลย”
                      “ไรวะปากเบอร์แปด”
                      ก็เหมาะในการฝากรองเท้ากูไง”
                      “เฮ้ย มิวงั้นนุไปก่อนนะ” แล้วนุก็วิ่งควับไปพร้อมๆกับมีแอคซ์ไล่ตาม
                      “เฮ้อ เล่นกันยังกะเด็กประถมอีกแล้วคู่นี้” แล้วผมก็หันไปเจอไม้ไม่มีเสื้อเหมือนเดิม
                      “อ๊ะ ไม้ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” แล้วไม้ก็ยิ้ม (อีกแล้วช่วงนี้บ่อยจัง)
                      “Thank for everything” พอผมหันไปไม้ก็เข้าห้องน้ำไปแล้ว
                      ผมรู้สึกว่าช่วงนี้ไม้แปลกๆไป มักจะคอยเดินตามหลังผมอยู่เสมอๆ (ฤๅว่าตามอยู่นานแล้วแต่เพิ่งรู้สึกตัวป่าววะเนี่ย) และพอผมหันไปไม้ก็มักจะยิ้ม (น่ารักคอต) ซึ่งปกติไม่ยิ้มให้ใครง่ายๆ
                      ส่วนการมาแคมป์ครั้งนี้เหมือนมาเที่ยวซะมากกว่า ครูพาไปโน่นไปนี่ เอ่อเช่น เมอร์ไลออน เกาะสวนสนุก (จำชื่อเกาะมะได้ครับ) ประมาณนั้นแหละ ที่ช็อปปิ้งก็หลายที่ และคืนสุดท้ายก็มีจัดกิจกรรมรอบดึกเล่นอะไรจำไม่ได้แต่มึนมากเพราะอยู่ในเกมห้ามพูดภาษาไทย ก็มีศัพท์แปลกๆลอยไปทั่วห้อง คำนี้ขำสุดเลย “Will go is go will come is come” จะมีใครแปลกออกบ้างนะ (จดไว้นานแล้วเพราะฮามาก)
                      พอสักห้าทุ่มผมก็ไม่ไหว แอคซ์ก็เล่นเกมไม่เลิก ไม้ก็ไม่อยู่หันไปเจอต้นที่ยืนพิงกำแพงอยูแบบเบื่อๆ
                      “อ้าวต้น ไม่สนุกเหรอ”
                      “ตอนแรกก็นะ แต่นานๆแล้วเบื่ออ่ะ”
                      “ไม่เหมือนแอคซืเลยไปโน่นแล้ว ฮ้าวว”
                      “อ้าวแล้วมิวล่ะ เบื่อเหมือนกันเหรอ”
                      “ป่าวแต่เราง่วงมาได้สักพักแล้ว ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว”
                      “อ้าว มานี่เลย ไปนอนได้แล้ว”
                      “อือ อือ”
                      แล้วต้นก็พาผมออกมาจากห้องประชุมแล้วก็พาเตร่ๆไปที่ห้อง ห้องผมล็อก ผมที่ง่วงจนตาจะปิดแหล่อยู่แล้วจึงพิงตัวที่หน้าประตู
                      “งั้นไปนอนที่ห้องต้นก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวกว่าคนอื่นจะมา”
                      “ฮือ”
                      “มานี่เลย” ต้นก็ลากผมเข้าห้องไปแล้วผมก็หลับไปเลย

                      -เช้า-

                      “เฮ้ย ไอต้นมึงทำเหี้ยไรวะ” อ่ะเสียงแอคซ์นี่
                      “กู...” ผัวะ พอลืมตาขึ้นมาเห็นแอคซ์กำลังต่อยต้นอยู่
                      “แล้วมิวมานอนอยู่กับมันได้ไง”
                      “ไม่รู้ดิ จำไม่ได้” คนมันสะลืมสะลือ
                      “แปลกว่ามึง หลอกมิวมาใช่ไหม”
                      “คงไม่ใช่นะ เราง่วงเลยมาเองมั้ง” แล้วแอคซ์ก็หันควับมา
                      “ยังไงกันแน่วะ”
                      “เราจำไม่ค่อยได้อ่ะ”
                      “เออ แต่เมิง” แล้วแอคซ์ก็ง้างหมัดจะต่อยต้น
                      “อย่านะแอคซ์” ผมก็เอาตัวเข้าขวาง
                      “ทำไรอ่ะมิว ปกป้องมันไม มันคิดจะปล้ำเมิงนะ”







                      “เพี้ยะ”

[crazykung]

 

ค้างอีกตลอดกำจิงๆ


พึ่งกลับมาอ่านได้ 2ตอนรวดเลยเย้ๆ

ขอบคุนครับ

[Nichdia]

“Will go is go will come is come” ใช่จะไปก็ไปจะมาก็มารึป่าว แบบว่าแปลตรงๆ ^^

แอคซ์โหด ไม่ฟังไรเลย บู๊ลูกเดียว

[masterface]

ถูกต้องคร้าบเก่งจังเลย Will go is go will come is come ก็แปลว่า จะไปก็ไปจะมาก็มาครับ

ผมเคยถามว่าคิดได้ไงมันบอกว่าแปลตรงตัวเอาครับ ผมจำไม่ได้ว่าใครพูด

และของรางวัลที่ตอบถูกคือออออออออออ...  ตอนที่ 11 ในอีก 3 วันข้างหน้าาาาา

เพราะตอนนี้ยังนึกไม่ค่อยออกครับ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ

รักคนอ่าน แต่ใครเมนท์รักมากที่สุดครับ  

[Nichdia]

เย้ ตอบถูกด้วย ฮ่าๆๆ

[ranaways]

เพิ่งเข้ามาอ่านอ่ะ

น่ารักดีนะ

แบบว่าโรงเรียนประจำอ่ะ

[masterface]

บทที่ 11 Why?

                  “มิว แอคซ์” ไม้เข้ามาในจังหวะที่ผมตบหน้าแอคซ์ไปพอดี
                  “มีอะไรกันว่ะ เฮ้ยแอคซ์เมิงจะไปไหน” นุโผล่เข้ามาในจังหวะที่แอคซ์กำลังพุ่งออกไปจากห้อง
                  “มิวเราขอโทดนะ” ต้นพูดขึ้นมาและมีเลือดที่มุมปาก
                  “อ๊ะต้น ขอโทดไมต้นไม่ได้ผิดซะหน่อย”
                  “นุ” ไม้หันไปหานุแล้วส่งซิกให้ไปคุยกับแอคซ์
                  “ได้ๆๆ เดี๋ยวกูไปคุยให้เอง” แล้วนุก็วิ่งตามออกไปหาแอคซ์
                  “ฝากแอคซ์ด้วยนะไม้”
                  “อือ” แล้วไม้ก็ตามออกไป
                  “ต้นมาทำแผลก่อนนะ”
                  “จะ... โอ้ย เจ็บ เบาๆสิครับ” ต้นยังไม่ทันจะพูดผมก็เอากระดาษมาซับเลือดออกจากปากต้นทันที

                  เรื่องราวในวันนั้นทำให้แอคซ์เมินผมไปเลยผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไม่ฟังเหตุผลกันบ้าง ชอบทำตัวโวยวายท้าตีท้าต่อยเค้าไปทั่ว
                  พอจบค่ายผมก็กลับบ้าน อีกอาทิตย์เดียวรร.จะเปิดเทอมแล้ว ผมก็ไม่รู้ว่าแอคซ์จะเป็นอย่างไร จะหายบ้ายังแล้วปิดเทอมนี้จะกลับบ้านฤๅป่าว
                  เทอมสองมาถึงผมไปรร.ในวันอาทิตย์ก่อนเปิดหนึ่งวัน (เป็นเรื่องปกติของเด็กหอ) คนแรกที่ผมเจอคือนุ
                  “นุ เห็นแอคซ์ป่าว”
                  “โห สาดเจอหน้ากุถามหาผัว จะถามสาระทุกข์สุขดิบก็ไม่มี”
                  “นุบ้า ใช่ที่ไหน แล้วก็เห็นๆกันอยู่จะถามไม”
                  “ทักทายก็ได้โว้ย”
                  “อ๋อ งั้นดีนุ”
                  “ไม่ทันแล้วเมิง ส่วนแอคซ์ยังไม่เห็นแม่งเลย”
                  “เหรอ อือ ใจนะ”
                  ปึก ผลั้ก “โอ้ย” ผมลงไปนอนกองที่พื้นเพราะบอลที่ลอยมาจากด้านข้าง
                  “เฮ้ยเป็นไรป่าว” นุรีบนั่งลงมาดูผม
                  “ขอโทดนะน้อง” เสียงทุ้มต่ำลอยเข้ามา
                  “เฮ้ย...” นุหันควับจะไปด่าแล้วกลับหยุด “พี่อาร์ม ดีครับ”
                  “อ้าวนุ เพื่อนเป็นไรป่าว”
                  “เอ่อ ดูท่ามันจะมึนน่าดูพี่”
                  “อ่ะ แปปนะ” แล้วพี่อาร์มก็โยนบอลกลับไปให้เพื่อนๆเขาแล้วนั่งลงดูผม
                  “เอ่อ จะก้มดูเรากันไม พยุงเราขึ้นดิ”
                  “มาพี่พยุงเอง” พี่อาร์มแรงเยอะมาก เสียงก็เข้มแต่ไมหน้าคล้ายๆแอคซ์วะ
                  “เออมิวนี่พี่อาร์มอยู่ม.5 เป็นพี่ไอแอคซ์นะ” อะไรนะ ถึงว่าไมน่าคล้ายๆกันเลย แต่เหมือนแอคซ์สูงขึ้น เข้มขึ้น ถึงหล่อไม่เท่าแอคซ์ก็เถอะ แต่ก็หล่อคอตๆ
                  “ดีครับพี่อาร์ม”
                  “เอ่อพี่อาร์มนี่มิวแฟนแอคซ์”
                  “เฮ้ยไม่ใช่แล้ว เพื่อนห้องเดียวกันว้อย”
                  “หึหึหึหึ ดีครับมิว เจ็บมาไหมครับ”
                  “อ๋อไม่ครับพี่ แค่มึนหัวนิดหน่อย”
                  “งั้นถ้าไม่เป็นไรพี่ก็ขอตัวไปเล่นบอลต่อนะ”
                  “อ่าครับๆ”
                  “ไงเมิงไม่ฝากตัวกับพี่ผัวเมิงเลยล่ะ”
                  “นุ ไม่ต้องเฉไฉเรื่องวันนั้นที่ตามแอคซ์ไปเป็นไงบ้าง”
                  “ไม่รู้ดิ ไม้มันคุยให้ พูดอังกฤษกันอยู่สองคนกูฟังไม่รู้เรื่อง”
                  “อ้าว ไหงงั้นวะ”
                  “ก็ไม้มันบอกไม่มีปัญหา”
                  “เอ่อ แล้วแอคซ์มีพี่ด้วยเหรอ”
                  “อ๋อแอคซ์มีพี่น้องกันอยู่สามคน มีพี่อาร์ม พี่อั้ม และไอแอคซ์” ลูกคนสุดท้องมิน่าเอาแต่ใจชะมัด
                  “อืม แล้ว...”
                  “ทั้งสามคนก็เรียนนี่แหละ พี่อาร์มม.5 พี่อั้มม.4 แอคซ์ม.1 ไง”
                  “เออ กูมีเรื่องจะบอกด้วย”
                  “ไรเหรอ”
                  “แอคซ์มันคงมาเช้าเลยอ่ะ ตอนนี้ไม่เข้ามาหรอก”
                  “ไมอ่ะ”
                  “มันไปเที่ยวกะพ่อแม่และพี่อั้ม”
                  “แล้วไมพี่อาร์มล่ะ”
                  “แกไม่ได้กลับบ้านมาปีกว่าๆแล้ว”
                  “อีกเรื่องไม้มันย้ายมาอยู่หอด้วยนะว้อย”
                  “เทอมสองเนี่ยนะ”
                  “มันใหญ่พอ”
                  “อ๋อ เออ งั้นเราขึ้นบนก่อนดีกว่า”










                  “มิว รอด้วยครับ”

[Nichdia]

รอแอคซ์ปรากฎตัว

ว่าแต่ ใครเรียกหว่า....?

[moonoi_sert]

 :L2:อ่านรวดเดียวจบภายในครึ่งชั่วโมงสนุกดี มิวต้องน่ารักมาก ๆ เลยใช่ไหมถึงมีคนมาชอบเยอะ แอคซ์ ต้น ไม้ 3 คนละ ต้องมีอีกแน่ ๆ เลย

 :pig4:มาลงต่ออีกนะมิว ชอบอ่านเรื่องที่มาจากเรื่องจริงหนุกดี

[4559]

คนที่เรียกมิวคือ

ไม้แน่นอน

มิวน่ารักมากมีแต่คนรุมจีบ

อิอิ

[masterface]

เดากันไปเลยก็ได้ครับ ไม่รู้ว่าจะมีใครถูกไหม 

ช่วงนี้เครียดมากครับ ยุ่งเจงๆเลย คงหายไปบ้าง 

อาทิตย์นี้ต้องไปแข่งดาบสากล ล้าไปหมด 

เดาให้ถูก สปอยล่วงหน้าไปเลย จะมีคนถูกไหมเนี่ย 

หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ หึหึ

รักคนเมนท์ที่สุดเลย 

[4559]

ไมไม่มาต่อนะ

[masterface]

เงียบจัง ไม่มีใครมาเมนท์เลย ไม่สนุกเหรอ  

ช่วงนี้ไม่ว่าง สักอาทิตย์หน้าจะมาต่อให้  

รักทุกคนที่เมนท์ครับ  

[nana]

สนุกค่ะ รอลุ้นต่อนะค่ะ

[masterface]

บทที่ 12 Loser

               “อ๊ะ ต้น ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้อ่ะ” ผมหันไปเห็นต้นยืนอยู่
               “อ้าวเมิงมาได้ไงวะ” นุที่ยืนอยู่หันกลับไปเจอก็ถามทันที
               “อ๋อ ก็แค่บอกที่บ้านว่าอยากอยู่หอก็เท่านั้น แม่ก็เลยจัดการให้”
               “โห จะทำไรไงมันดูง่ายจังวะ”
               “แล้วต้นจัดข้าวของเข้าที่ยังอ่ะ”
               “เสร็จแล้ว ขาดแต่ที่นอนครับ”
               “อ๋อ เหรอ ชั้น4 มีว่างอยู่อ่ะ”
               “แล้วมิวนอนชั้นไหนล่ะครับ”
               “ชั้น...”
               “จะรู้ไปไมวะ” นุแทรกขึ้นมา
               “นุ ชั้น4แหละต้น” ผมหันไปมองนุ
               “ขึ้นข้างบนกันนะครับ เราจะไปหาเตียงนอน”
               “อือได้ซิ เราไปก่อนนะนุ”
               “เออ”
               แล้วผมก็พาต้นขึ้นไปข้างบนเพื่อที่จะไปให้ต้นหาเตียงนอน ก็คงไม่พ้นแถบๆ ที่ผมนอนเท่าไหร่ เพราะฝั่งผมมันว่างๆอยู่เยอะ พอมาถึงชั้น4 ผมก็เจอไม้พอดี
               “อ๊ะ ไม้” ลืมไปว่ายังไงก็ต้องนอนชั้นเดียวกันนี่นา
               “ไม้ ไหงมาอยู่หอล่ะเนี่ย” ต้นถามแบบงงๆ
               “ก็เหมือนต้นแหละมั้ง” ผมก็ตอบแทนไปเลย
               “เหรอ” ต้นทำหน้าเซงๆ
               ผมก็ช่วยต้นเลือกที่นอน ซึ่ง ไม่ไกลจากเตียงผมเท่าไหร่ และไม้ก็นอนแถวๆนั้นแหละ แต่อย่างไรก็ตามผมก็เฝ้าคิดแต่ว่าแอคซ์จะเป็นอย่างไร จะคุยกับผมเหมือนเดิมรึป่าว ทำให้ผมแทบจะนอนไม่หลับทั้งคืน

               เช้ามาผมก็ยังมึนๆอยู่ นอนไม่ค่อยจะหลับนี่ มีหน้าไอบ้าที่ไหนไม่รู้ลอยเต็มหัวไปหมดใครจะหลับลง ผมมาเข้าแถวเคารพธงชาติก็ไม่เห็นแอคซ์ ไม่รู้ว่าจะกลับมารึยัง เข้ามาในห้องเรียนก็ยังไม่เห็นจนถึงพักเที่ยง ผมก็ไปกินข้าวกับพวกคาร์ทแทน แล้วพอกินเสร็จผมก็เดินไปหาพวกไม้ที่ม้าหินตัวประจำ แล้วผมก็เห็นแอคซ์นั่งอยู่ตามปกติ ผมก็รีบตรงเข้าไปหาทันที
               “แอคซ์กลับมาเมื่อไหร่อ่ะ”
               “ไร มายุ่งไรแถวนี้ไปไกลๆเลย”
               “เฮ้ย แอคซ์เมิงเป็นเหี้ยไรเนี่ย” นกหันไปว่าแอคซ์
               “เรื่องของกู”
               “แอคซ์...”
               “เรียกกูไม ไปอยู่กับไอต้นไป”
               “...ทำไม” ผมก็ร้องไห้ แล้ววิ่งไป จังหวะนั้นเอง เพี๊ยะ
               “เฮ้ย” ผมหันกลับไปมองไม้ตบหน้าแอคซ์แทบล้ม แอคซ์เงยหน้าหันกลับมาจะต่อย แต่ไม้หลบได้ ฟาดหลังมือลงไปที่ซอกคอแอคซ์ทีเดียวลงไปนอนกองกับพื้น
               “โง่” แล้วแอคซ์ก็ลุกขึ้นมาจะสู้อีก แต่ผลสุดท้ายแอคซ์ก็ลงไปกองโดยที่ไม้ไม่เป็นอะไรเลย แล้วผมก็วิ่งเข้าไปดูแอคซ์
               “แอคซ์ เป็นไรมากป่าว”
               “มิว เราขอโทด”
               “ไม่เป็นไรเค้าไม่โกรธไรหรอก”
               “ขอบใจนะ” แล้วแอคซ์ก็หลับไป
               “ขอบคุณนะไม้”
               “อืม” ไม้ก็เดินไปจากตรงนั้นปล่อยให้ผมกะแอคซ์อยู่กันแค่สองคน
               “เฮ้อ พวกนี้นี่ ต้องอธิบายด้วยกำลังใช้คำพูดก็ไม่ได้ มีไรให้ช่วยไหมมิว” น้ำหันมาพูดกับผม
               “ไปกันก่อนเถอะ เดี๋ยวเราจัดการเอง” แล้วน้ำ นก เกม ก็เดินไปจากตรงนั้น









               “รักนะ”