หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ

[POR_KA_DUN]

กดเลยดีไหม
อย่าเลย  อีกความคิดแย้ง
เพราะถ้าเจอ..... จะทำยังไง
ว่าแล้วจึงชักมือกลับออกมาจากกริ่งนั่น
แล้วทรุดตัวนั่งลงยังข้างๆกริ่ง
อย่างคนที่ไม่มั่นใจในตัวเองเลย
แล้วผมมาทำไมครับนี่

******49*****
ผมนั่งอยู่ข้างกริ่งชั่วขณะครับ นานพอที่จะคิดอะไรได้ ในเมื่อมาแล้ว
ก็คงจะเข้าไปถามเบนให้รู้กันว่าเกิดอะไรขึ้น
*
*
เมื่อรู้แบบนั้นผมจึงลุกขึ้น และเอื้อมไปยังกริ่งที่เคยกด
แต่ยังไม่ทันที่มือจะสัมผัสเจ้ากริ่ง ตัวนั้น
แสงไฟจากรถเก๋งก็แยงเข้าตาผม จนต้องชัก ชัก ชักมือกลับ55
แล้วหันไปมองรถคันนั้น ด้วยตาทีหรี่ลงจากปกติครับ
แต่แล้ว
แต่แล้วรถคนนั้น   ทำไมมันจอดอยู่ ใกล้ๆกับตรงที่ผมยืนอยู่ครับ ไม่ขับผ่านไปเสียที
จอดที่หน้าบ้านเบน  ตรงนี้
ข้างในตัวรถยังมืดอยู่
ผมไม่รู้ว่าเขาคือใคร และมาทำไมในเวลาเดียวกับผมครับ
ใช่ครับ ผมไม่ได้นัดใคร แม้กระทั่งเจ้าของบ้าน
*
*
ผมยังยืนมองรถคันนี้อยู่ แล้ว……
แล้ว....ประตูด้านคนขับก็เปิดออก
ตอนนี้เท้าของเขาเหยียบบนผืนดินผืนเดียวกับผมแล้ว
ใครกัน  เขาคือใคร เขามาจากไหน
และเขามาทำไม
สมองผมยังมีคำถามเกิดขึ้นมาเรื่อย ๆ
*
ตอนนี้เขาออกมายืนอยู่นอกตัวรถแล้วครับ
สิ่งที่ผมได้ยินต่อมา คือเสียงปิดประตู
*
*
ผมมองสำรวจเขาอีกครั้งตั้งแต่หัวจดเท้าครับ
แต่สิ่งที่รู้กลับไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากรู้จริงๆ ว่าเขาเป็นใคร
หลังจากที่เขาปิดประตูรถแล้ว
เขาหันมายิ้มให้ผมก่อนที่จะเดินตรงไปยังประตูบ้านของเบน
แล้วผลักมันให้เปิดอย่างง่ายดายด้วยมือของเขาที่มีมือถืออยู่ในมือ
ต่างกับผม ที่ต้องมีพิธีรีตอง เป็นไหนๆครับ
ต้องกดกริ่ง ให้เจ้าบ้านมาเปิดประตู
แต่สำหรับเขาคนนี้ ต่างกับผมโดยสิ้นเชิงครับ
ตรงไปยังสิ่งที่เขาต้องการทันที..
เขาคงนัดกันไว้แล้วครับ แต่มันต่างจากผมที่มาแบบไม่บอกกล่าวครับ
ผมมองตามเขาคนนั้นจนเขาหายเข้าไปในบ้านแล้ว
ผมยังตอบคำถามตัวเองที่ผุดขึ้นมาไม่ได้สักทีว่าเขาเป็นใครกัน
และตอนนี้สิ่งที่ผุดขึ้นมามันคือคำตอบอย่างชัดเจนคือ
เราคงมาผิดเวลา ไม่ใช่สิ  ผมต่างหากที่มาผิดเวลาแล้ว
ผมถอนหายใจอยู่หลายครั้งครับ
ก่อนที่จะก้าวเท้า ..แต่เป็นก้าวออกไปให้ไกลจากที่ตรงนี้
*
*
ผมอาจจินตนาการไปไกลแสนไกล ถึงไหนต่อไหนครับ
เพราะเหตุการณ์มันชวนให้ผมคิดแบบนี้
เบนคงมีคนใหม่แล้ว
เขาคงไม่ได้มาเพื่อบีบสิวที่หลังให้เบน แล้วคงกลับบ้าน
มันคงไม่ใช่แบบนั้น
ผมยังคงเข้าข้างตัวเอง
*
สองเท้ายังเดินสลับกันอย่างช้า ๆ
*
*
มือโบกแท็กซี่อย่างคนหมดเรี่ยวแรง
ผมไม่โทษเบนครับ  ถ้าเขาจะมีคนใหม่
เพราะเขาทำได้
ถ้าจะโทษคือโทษผมครับ ที่เป็นคนใหม่สำหรับเบนไม่ได้อย่างที่ผมเคยบอกเขา
ผมเปิดประตูแท็กซี่ทันทีที่เขาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
แล้วภาพเขาคนนั้นที่เพิ่งก้าวลงจากตัวรถเก๋งหน้าบ้านเบนก็ผุดขึ้นบนอากาศ
มันยิ่งตอกย้ำให้ผมต้องรีบหนีไปให้ห่างจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
*
*
ไม่รู้สิ  ผมเสียใจเหรอ  ไม่นะ
ผมหวงเหรอ..เปล่ามันไม่ใช่ความรู้สึกนั้นเลย
แล้วผมรู้สึกยังไงกัน
ผมมองออกนอกข้างทางในตัวรถยามค่ำคืนในแบบที่ผมชอบ
ไม่ว่าจะอารมณ์ไหนก็ตาม
รถเริ่มบางตาแล้วครับเพราะเวลาก็ดึกพอสมควรแล้ว
*
*
ผมยังมองมองออกไปข้างทางอยู่แบบนั้นตลอดเวลาที่รถค่อยๆพุ่งทะยานบนถนน
เสียงดังจากวิทยุ หรือวอ ดังเข้ามาให้ผมได้ยิน
แต่ผมจับใจความไม่ได้ว่าเขาพูดอะไร
เพราะผมมีอะไรที่ต้องคิดมากกว่านั้นครับ
ใช่ครับ  ..เบนมีคนใหม่จริงๆเหรอ .. นี่คือเรื่องที่ยังก้องกังวานอยู่

*
*
รถยังคงวิ่งทะยานบนถนน แต่แปลกหลังจากสิ้นเสียงวอแล้ว
สิ่งที่ผมสัมผัสได้คือ..รถคันที่ผมนั่งมานี้ มัน
มันค่อยๆ ลดความเร็วลงเรื่อย จนผมสังเกตได้ชัดว่า
เขากำลังเตรียมตัวจอดแล้ว
แล้ว..... แล้วเขาจะจอดทำไม
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมคงต้องตกเป็นเมีย หรือไม่ก็ผัวของแท็กซี่แน่ๆ
ความคิดไม่ดีพุ่งมาเร็วกว่าลำแสงครับเร็วกว่าที่มันเดินทางเป็นไหนๆ
ความไม่ปลอดภัยเริ่มเข้ามาแทน
สติที่หายไประหว่างทางกลับมาเข้าเต็มร้อยครับ
ห่วงสวัสดิภาพของความสาวเหมือนกันครับ 55
ผมหันมองซ้ายขวา ว่าพอมีคนผ่านไปมาไหม พอจะทำอะไรได้บ้าง
เท่าที่เห็นก็มีแต่คันอื่นที่วิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนกำลังจะบอกผมว่า  ขอให้มีความสุข
*
*
“จอดทำไมครับพี่” ผมถามไปด้วยวาจาที่สุภาพที่สุดครับ
พร้อมกับหันไปมองด้านหลังเพราะมีไฟส่องเข้ามายังตัวรถ
มันยิ่งทำให้ผมกลัวเพิ่มขึ้นไปอีก เพราะอีกคัน มัน  ..มัน ..
ผมหันกลับไปพูดกับเขาดีๆอีกครั้งไม่ได้ด่าทอ หรือถามด้วยกริยาที่หยาบคาย
เพราะถ้าทำไปแบบนั้น ผมคงต้องขึ้นหน้าหนึ่งอีกครั้ง
แต่ไม่ใช่ในตำแหน่งนางสาวไทยครับ
มันคือศพ
สิ้นเสียงคำถามของผม ประตูด้านซ้ายถูกเคาะ
ทำให้ผมยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีกครั้ง
ความนี้กรูมีผัว2คนแน่นอน
ได้ ..ถึงไหนถึงกัน  ผมคิดในใจ55
ผมมองตามต้นเสียงที่กำลังเคาะประตูนั้น
สมองประมวลผม
เบน.... ผมเรียกชื่อออกมาเบาๆ หลังจากที่สติสัมปชัญญะที่กลับมาเริ่มทำงานครับ
ผมเปิดประตูลงไป อย่างคนมีที่พึ่งแล้วครับ
แล้วสวมกอดเข้ายังร่างผอมบางของเบนทันที
ที่ผมเคยเห็นและเคยได้ยินก็มีแต่พระเอกขี่ม้าขาวมาโปรด
แต่นี่เบนขี่แท็กซี่มาโปรดผมแทนครับ
และเป็นแท็กซี่สีเดียวกันเสียด้วยครับ
จอดอยู่ด้านหลังจากไป2 เมตรครับ
เบนกอดตอบกลับมา ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยแล้วครับ
สิ่งที่มีต่อมาคือน้ำตากลอที่เบ้าตาปลิ่มๆๆ
 “ขอบคุณนะครับ เบนที่มาช่วยผม”  ผมพูดออกไป
เบนผลักร่างผมให้ถอยห่างจากตัวเขาครับ พร้อมทำหน้างง ๆ
ในสิ่งที่ผมพูดครับ ผมคิดแบบนั้น
“เปล่าครับ ผมไม่ได้มาช่วย แต่ผมตามมา” งะ
ตอนนี้ความสงสัยที่มีบนในหน้าของเบน
มันกระโดดมาที่ใบหน้าของผมแทนครับ คูณ2 ด้วยซ้ำ
แล้วผมก็มองหน้าเบนอย่างงง ๆ
*
*
“คืออะไรครับ”ผมถามเบน
เบนบอกผมว่า เขาตามออกมาตั้งแต่เห็นผมเรียกรถแท็กซี่แล้วครับ
เขาพยายามเรียก แต่ผมก็ไม่ได้ยิน
พยายามโทรหา ผมก็ไม่รับ จึงคิดว่าผมโกรธ
เลยให้คนขับแท็กซี่ วอบอกให้คนขับอีกคนช่วยจอดรถครับ
ไอ้จะวิ่ง มาพร้อมๆกันและบอกให้จอดเหมือนในหนังก็คงไม่ใช่แนวแอคชั่นครับ
เพราะตอนนี้เราสองคนกำลังแดรม่ากันอยู่ต่างหากครับ
แล้วสิ่งที่ผมคิดว่ากำลังจะโดนแท็กซี่... อึ๊ก อึ๊ก อ้าส์ส์...เข้าให้ก็หมดกันครับ
ความหวังพังทลายหายไปกับพี่คนขับทั้งสอง

*
*
แท็กซี่ก็ไปแล้ว  สองสิ่งมีชีวิตที่เหลืออยู่บนถนนเส้นนี้คือ ผมแล้วเบน
และความเงียบครับ
นี้เป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอเบน หลังจากที่ขาดการติดต่อ
ถ้าผมไม่เป็นคนเดินเข้าไปหาเบนเอง เราก็คงไม่ได้มาเจอกัน
ไม่สิครับ  ไม่ใช่เพราะผมแต่เป็นคนที่เขายิ้มให้ผมที่หน้าบ้านของเบนมากกว่าครับ
*
*
*
“สบายดีนะครับ” ผมถามเบนด้วยน้ำเสียงในลำคอ
“ครับ” เบนตอบผม
ในหัวสมองผมอยากจะถามเบนจังเลยครับ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ๆ
แต่ผมยังรอที่จะให้เขาเล่ามามากกว่าครับ
มันจะดีกว่าไหม  ถ้าเขาพร้อมที่จะบอกผม
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ

*
*
และผมยังคงต้องรอให้เขาพร้อมอยู่อีกไหม
ไม่แล้วครับ ผมคงต้องเปลี่ยนตัวเอง
ไหนๆ ผมก็มาหาเขาแล้ว  ก็ถามเขาให้รู้เรื่องไปเลย
“คุณเบน”
“ครับ”
*
*
เสียงลม
เสียงรถที่วิ่งผ่าน
เสียง ...
*
*
*
“คุณปอร์คงอยากรู้ใช่ไหมครับ  ว่าทำไมผมถึงต้องทำแบบนี้”

*
เสียงลม
เสียงรถที่วิ่งผ่าน
เสียง ...
*
*
*
ผมปล่อยให้เราทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ
และให้มันเป็นตอบแทนว่าผมอยากรู้
“ผมกำลังจะจากคุณไป ครับ ”
ตอนนี้   เสียงลม
เสียงรถที่วิ่งผ่าน
เสียง ...  มันหายไปแล้วครับ
*
*

แต่เสียงที่เข้ามาแทนคือ
เสียงวิ้งงงงง ในหู เหมือนมันเต็มไปด้วย ลมที่มันหาทางออกไม่เจอ
“ผมกำลังจะจากคุณไป ครับ ”
“ผมกำลังจะจากคุณไป ครับ ”
“ผมกำลังจะจากคุณไป ครับ ”
เบนกำลังจะจากผมไปอย่างงั้นเหรอ
เบนกำลังจะจากผมไปอีกคน
แล้ว.....

[mecon]

  เหอะๆนึกว่าจะมีโศกนาฏกรรมอีกรอบ 

เบนเอ้ย รวบรวมความกล้าได้รึยังคะ จากไปแบบนี้เหตผล
ก็ยังดีกว่าจากลาแบบไม่บอกกล่าวนะคะ
ณ จุดนี้อ่ะ สวยโตและเข้มแข้งแล้ว อะไรๆยอมเพราะเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้นี่น
ส่วนคนยิ้มสวยนั่น เพื่อนธรรมดาๆเนาะ

+1 คร่า

[emmybblood]

อ่า.. เบน 

ก็ยังถือว่าแมนมากที่ตามมาบอกค่ะ 

สวยจงแข็ง เอ๊ย! เข้มแข็งเข้าสู้นะจ๊ะ

[jedi2543]

วิเคราะห์ตอนนี้ แล้วนึกถึงคำพูดต่างๆ ที่ผ่านมาของสวยประเภทไปไต้หวันกลับมา เดาว่า สุดท้ายไม่น่าจะเลิกกับเบน

[pay-it-forward]

 :serius2:ค้างๆๆๆ
อาตี๋เบนต้องกลับไต้หวันแน่ๆเลย
 

[aorpp]

กอดสวยแน่นๆ หลายๆที
สงสารสวย
แต่ตอนนี้ต้องสโลแกนนี้เท่านั้น "สวย เลิศ เชิด โสด"
เป็นกำลังใจให้เข้มแข็งนะคะ

ปล.อ่านเรื่องของสวยแล้วอึดอัดแทนจัง ประหนึ่งท้องผูกเป็นเดือนๆ (อีตาลุง เจ้าเบน ไม่ได้ดั่งใจสักคน) สวยหาคนมาสวนเร็วๆเถอะ

[wowhaha]

ยังคงพูดเหมือนเดิม ว่า "อึดอัด"

[Aprilkung]

เบนจะจากไปไหน แล้วคนนั้นใคร 

[na_near]

“ผมกำลังจะจากคุณไป ครับ ”

อ่านแล้วใจหายเลย  เกิดอะไรขึ้นกัน???  แล้วคนคนนั้นคือใคร!!!!

อึดอัดค่ะ  อยากรู้ๆ

ปล.ยังไงก็จะขอเชื่อในตัวเบนดูค่ะ

[j4c9y]

โถ่ๆๆๆๆ เบนนนนนนนนนนนนนนนนน

[naiin]

อย่าถามหาเหตุผลจากคนหลายใจ เพราะคนสวยก็เหมือนกัน ไม่มีเหตุผล

[HydrA]

เบนคงต้องกลับไปทำงานยังบ้านเกิด
แต่ที่เบนทำตัวหายไปเฉยๆในตอนแรก
เพราะเบนไม่มั่นใจและกลัว
เกี่ยวกับใจปอร์รึป่าว

[MaeMoo]

ทำไมต้องเป็นแบบนี้

(เอ๊ะ แต่ได้ข่าวว่าแอบดีใจ นะเรา)

สงสัยเบนจะหลีกทางให้อีลุงนะ
 :กอด1:คนสวยนะ

[yayee2]

สงสารหนูสวยจัง ครั้งที่สองนี่ใจของหนูสวยจะทนทานได้ไหม
มานี่มะ มาซบอกเหี่ยวๆพี่สักพัก อุทิศอกเหี่ยวให้เป็นที่พักซับน้ำตา เพื่อระบายความเจ็บปวด
มีแรงแล้วค่อยสู้ต่อนะจ๊ะน้องสวย

[Ak@tsuKII]

 
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย

[Solar cell]

ไม่ต้องแปลกใจกันไปหรอกเพื่อนคนสวยต้องคู่กับไอ่ลุงกอล์ฟเท่านั้นเรามั่นใจ ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆ

[┗◎┗◎]

คนสวยต้องสู้นะ

[kazhiki]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[4559]

อึดอัดแทนปอร์สุดๆ

[andy_kwan]

สุดท้ายแล้วคนสวยก็ต้องคู่กับลุงกอล์ฟ
หวังว่าคนสวยคงไม่ประชดตัวเองด้วยการ ออกไปช้อปปิ้งข้าวหลามแถวๆสีลมนะจ๊ะ  อิอิ

[astral]

 

มันอะไรกันยังไงเนี่ยยยย

[Shock_n2n]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ทำไมเนี่ย ถึงทำร้ายเจ๊เค้าได้ขนาดนี้เนี่ย

กะจะไห้คนสวยโสดหรอ เนี่ย

เบน มีเหตูผลไรเนี่ย

 

[nutto]

สงสารคุณปอร์คนสวยจังเลยอะครับ

[broke-back]

The love there is, it's there.

 


 :กอด1:ปอร์..ขอให้ความรักพัดหวน

[fanfic2010]

  จะมีซักกี่คนที่เจอเหตุการณ์เดียวกันซ้ำถึงสองหน เศร้า!
อะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิด Whatever will be will be.....
ถ้าเป็นคนที่ใช่ คู่กันแล้ว ก็ไม่แคล้วกัน ถ้าไม่ใช่ ทำยังไง มันก็พลัดพรากจากกันอยู่ดี
สวย สู้ ๆ 

[torto]

จะกลับไปไหนก็ขอให้ไวไว  เพราะตอนนี้ลุ้นจริงๆว่าเมื่อไหร่คนบ้าจะโผล่มา

[subaru]

น่าจะกลับไปตั้งนานแล้ว ชิ ๆ โกรธอีตาเบน....รออีลุงต่อไป

[ja ne]

ทำไมมีแต่คนเดินจากไป (วะ)

เอาใหม่ คิดบวกดีกว่า อะไรดีล่ะสวย 5555+

[POR_KA_DUN]

เสียงวิ้งงงงง ในหู เหมือนมันเต็มไปด้วย ลมที่มันหาทางออกไม่เจอ
“ผมกำลังจะจากคุณไป ครับ ”
“ผมกำลังจะจากคุณไป ครับ ”
“ผมกำลังจะจากคุณไป ครับ ”
เบนกำลังจะจากผมไปอย่างงั้นเหรอ
เบนกำลังจะจากผมไปอีกคน
แล้ว.....

*********50************

เบนนั่งอยู่ข้างๆผมในแท็กซี่ คันที่เบนเพิ่งโบกมาส่งผมที่บ้านครับ
ผม กับเบนนั่งคนละฝั่ง เขา มองออกไปนอกตัวรถ
และผมก็เช่นกันมันไม่ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้น
แต่มันกลับเป็นความรู้สึกอึดอัดแทน
ทั้งๆที่เวลาอยู่กับเบน  เบนจะทำให้ผมรู้สึกสบายใจ  แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่
มันไม่ใช่แบบนั้นเลย


***********
“ผมกำลังจะจากคุณไป ครับ ” คำพูดนี้ยังตามหลอกหลอนผมอยู่แม้กระทั้งตอนนี้
  ผมหันไปมองหน้าเบน ผ่านความมืด
ด้วยความไม่แน่ใจ  ว่าอะไรคือเหตุผลที่ทำให้เบนพุดออกมาแบบนี้
เป็นเพราะผมหรือมีปัจจัยอื่นเข้ามา
“ครับ” ผม
“ ขอโทษครับที่ไม่ได้บอกความจริงไปตั้งแต่ตอนแรก”
*
*

ความเงียบ
เสียงลม
 ความอึดอัด  แผ่ไปทั่วบริเวณ
*
*
“นี่ใช่ไหมครับ  คือเหตุผลที่ทำให้เบนเงียบและหายไป”
 เบนเงียบไปก่อนที่จะตอบสั้นๆว่าครับ
“แล้ว” ผมพยายามจะถามต่อ
“มันไม่เกี่ยวกับคุณปอร์หรอกครับ อย่าโทษตัวเองเลยครับ เป็นเพราะผมเองมากกว่า” เขาตอบเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่    ผมมองที่หน้าเบน และเบนก็มองมาที่ผมเช่นกัน
“เป็นเพราะผมเอง ไม่สามารถ ทำให้ปอร์รักผมได้  ผมจึงเลือกที่จะเดินถอยออกไปเอง”
ถอยออกไปเองเหรอ  ผมคิดในใจ
“ผมรู้ครับ ว่า คุณปอร์ไม่เคยลืมเขาได้เลย แต่ผมก็ยังอยากรออยู่ดี ..แต่ว่า”
*
*
ความเงียบ
*
*
“ผมเจ็บปวดทุกครั้ง ที่ในแววตาของคุณปอร์ เศร้าเพราะเขาคนนั้น”
จุก …….
 เสียด……..
 มวนท้อง………..
ผมรู้แต่แรกแล้วว่าเบนรู้สึกแบบนี้ เพียงแต่เบนไม่เคยพูด
แต่วันนี้ เบนเลือกที่จะพูดออกมาแล้ว
เบนคงทนไม่ไหวจริงๆ
ผมเกลียดตัวเองจังครับ ที่ทำให้คนดีๆอย่างเบน ตกอยู่ในสภาพแบบนี้
รัก แต่เก็บเงียบมานาน  
พูดออกมาเถอะครับเบน  เผื่อมันจะดีขึ้น
ด่าผมก็ได้  ผมทำให้คุณเจ็บปวด
จนหนีกลับไปอย่างคนพ้ายแพ้


http://www.youtube.com/v/zQ8Y3a3JKGY&hl=en_US&fs=1&



*

ความเงียบ
เสียงลม
 ความอึดอัด  แผ่ไปทั่วบริเวณ
สิ่งที่เพิ่มขึ้นมา คือความจริง  ความจริงที่เบนกำลังจะจากไป
*
“ขอโทษครับเบน ผมขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรครับ คุณปอร์ ไม่เป็นไรครับ I  am ok ”
*
*
*
“อีกนานไหม”
*
 ความเงียบ
เสียงลม
*
*
“ไม่นานครับ”
ผมรู้สึกใจหายจังเลยครับ มันเป็นความรู้สึกเดิมๆที่มันหวนกลับมาอีกครั้ง
เหมือนตอนที่ใครคนนั้นจะจากผมไปอีกครั้ง
และใช้ความเงียบ และความเย็นชา บอกผมแทนคำพูด
เขาคงคิดว่าผมฉลาดพอที่จะเข้าใจ และ
และยอมรับมันแต่โดยดี
เขาลืมไปแล้วมั้งครับ ว่าผมก็เป็นคน  มีหัวใจ มีความรู้สึก
เสียใจก็เป็นเหมือนคนอื่นๆ
และตอนนี้เบนก็เป็นแบบคนๆ นั้น อีกครั้ง
ทำไมชีวิตผมต้องตกอยู่ในวงเวียนแบบนี้ทุกๆครั้ง
คนแล้วคนเล่า
“ปอร์ครับ” เบนเอ่ยปาก พร้อมสอดมือเข้ามาเกี่ยวมือของผมข้างที่อยู่ใกล้เบนครับ
ผมบีบกลับไปเบาๆ
ปอร์ครับ  ปอร์ครับ  ปอร์ครับ
คำพูดนี้ มันของใครกันแน่ครับ  เบน หรือ คนๆนั้น
ผมเปิดตากว้าง เมื่อความคิดนี้แว็บเข้ามา
และ ผมยังกลัวเช่นเดิมกับการเรียกชื่อสั้นๆ แบบนี้
*
*
ปอร์ครับ  ………
ปอร์ครับ …………
ปอร์ครับ................ มันก้องอยู่ในหัวผม
ปกติเบนจะเรียกผมว่าคุณปอร์ไม่ใช่เหรอ  แล้วนี่ มันคืออะไร
เบน กอล์ฟ   ใครกันแน่ๆ
“คุณปอร์ครับ”  พร้อมกับบีบมือผมเบาๆ
“หือ” ผมตอ บหลังจากที่รู้สึกตัวจากภาพที่ทำให้ผมสับสน
และบอกว่าตอนนี้ผมอยู่กับเบน
“คุณรักผมบ้างไหมครับ”
จุก …….
 เสียด……..
 มวนท้อง………..
 ผมเงียบ ไม่ตอบอะไร  ไม่ใช่ผมตอบไมได้
หรือไม่อยากตอบ  เพราะตอบไปแล้ว ผมก็เป็นคนเลวอยู่แล้ว
ไหนก็เป็นคนเลวอยู่แล้ว ตอบให้เบนรู้จะเป็นไร
“ครับ ผมรักคุณนะเบน แต่ว่า...ผม...”

“อย่าพูดต่อเลยครับคุณปอร์ ผมรู้ว่าคุณจะพูดอะไรต่อจากนี้”
“ถ้าคุณยังพอจะรักผมอยู่บ้าง…ไปด้วยกันไหมครับ”
*

จุก …….
 เสียด……..
 มวลท้อง………..
หายใจไม่ออก.................จุกที่คอ
*
*
*
 ทำไมความรัก มันโหดร้ายกับผมแบบนี้
เบนครับ เบน กำลังพยายามเป็นใครที่ผมเคยรู้จักอยู่หรือเปล่าครับ
ทำไมมันเหมือนกับเหตุการณ์ที่ทำร้ายผม เมื่อ5 ปีก่อนครับ
มันกลับมาอีกแล้วเหรอครับ
มันกลับมาทำร้ายผมอีกครั้งเหรอ
*
*
เวลาผ่านไป
*
*
“ผมพยายาม บอกคุณปอร์อยู่หลายครั้งครับ  จำได้ไหมครับ ตอนที่ผมกลับไต้หวันครั้งที่แล้ว
 ”
ผมสะอึก เหมือนคนน้ำตาตกในกับคำพูดของเบนมันเป็นแบบนี้เองเหรอครับ เบนพยายามบอกผม
เขาพยายามบอกผม และเรียกบ้านของเขา
ว่าบ้านของเรา   ผมกับเขา
บ้านของเราเหรอ
อ่อ มันเป็นแบบนี้นี่เอง  ตอนนั้นผม ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าเบน
พยายามบอกผมว่าอะไรกันแน่
ตอนนี้มันเริ่มเคลียร์ และผมก็เข้าใจแล้ว
และตอนนี้เบนก็ ตอกย้ำมันอีกครั้ง ด้วยการชวนผม
ไปอยู่กับเขา  คือไต้หวัน ที่ๆที่ผมไม่รู้จักไม่เคยไปมาก่อนเลยในชีวิต
จะเคยได้ยินมาก่อนก็ตอนที่F4เขาดังๆ ในเมืองไทยเท่านั้น
แต่ตอนนี้ มันอะไรกันครับ
ทำไม ใครๆ ก็พยายามผลักผม ให้ไปจากที่ๆผมรัก
เมืองไทย  ประเทศไทย กรุงเทพ สีลม บ้านเกิด
ที่ๆ ผมรัก ที่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผม
พ่อแม่ ผม พี่ชายผม และร้านลาบ
ลูกค้า...

*
*
“ได้ไหมครับ  ไปจากที่นี่  ไปกับผม”
เบนบีบมือผมแน่นกว่าเดิมหลายเท่า  แต่ผมกับไม่รู้สึกเจ็บเลยด้วยซ้ำ
ผมคงชินชาไปแล้วมั้ง
“ไปจากที่ๆ มันโหดร้ายกับคุณปอร์”
ผมยังเงียบเช่นเดิม
“เผื่อคุณจะลืมอะไรได้บ้าง”
เบนครับ คุณห่วงผมขนาดนี้เลยเหรอ
“ไปอยู่ด้วยกันเถอะครับ ที่ไต้หวัน ไปอยู่บ้านของเราที่นั้น”
บ้านของเรา ผมได้ยินคำนี้ มันดูอบอุ่นเหลือเกินครับ
แล้วกลิ่นหอมของดอกมะลิก็ลอยเข้ามา
ผมสูดลมหายใจเข้าให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ครับ
“ถ้าคุณยังไม่พร้อม ผมรอได้ครับ”
ผมยังคงนิ่งเงียบ
“ที่นั้น เขากำลังจะแต่งงานกันได้แล้วครับ”
ครับ  เบนเคยบอกผมว่าที่ไต้หวัน กำลังเสนอกฏหมายให้ชายแต่งงานกันได้ครับ
 ถึงตรงนี้ ผมแทบอยากฆ่าตัวเองให้ตายกับสิ่งที่ผมทำลงไปกับเบน
เพราะเขาจริงจังกับผมถึงขั้น อยากแต่งงาน
อยากใช้ชีวิตด้วยกัน
*
จุก …….
 เสียด……..
 มวนท้อง………..
หายใจไม่ออก.................จุกที่คอ
*
*
“ขอเวลาผมทบทวนความรู้สึกตัวเองได้ไหมครับ   มันเร็วเกินไปครับเบน
ผมตั้งตัวไม่ทัน”
“ครับ  ไม่เป็นไรครับ”
แล้วเบนก็บีบมือผมอีกครั้งครับพร้อมกับหันมายิ้มให้ผมเหมือนคนกำลังมีความหวังอีกครั้ง
ส่วนผมก็ยังเป็นคนเลวอยู่ดีครับ ที่ให้ความหวัง
“ถึงแล้วครับ “  เสียงคนขับ
ผมเปิดประตูแท็กซี่แล้วก้าวลงอย่างคนที่ตัวล่องลอย เท้าไม่ติดพื้นครับ
ผมเดินเข้าบ้านอย่างช้าๆ กับสมองที่มีอะไรมากมายให้คิดครับ
ส่วนเบน วนรถกลับบ้านไป ไม่มีข้อความอะไรถึงผมนอกจากความเงียบ
*
ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนที่ผมคุ้นเคย อย่างคนที่จิตใจบอบซ้ำ
เจออะไรที่เพิ่งกระทบจิตใจ
ใช่ครับ
ผมไปหาเบนเพราผมอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
และผมก็ได้รู้จริงๆ อย่างที่ผมต้องการ
และมันก็เกินคาดด้วยซ้ำ กับคนธรรมดาแบบผมที่ต้องยอมรับมันให้ได้ครับ
*
*
ผมมองดูพัดลมที่มันหมุนอยู่บนเพดานท่ามกลางความมืด
มันยิ่งพัดเท่าไรยิ่งพาผมหวนกลับไปคิดถึงเมื่อ5 ปีที่แล้วครับ
ที่ใครบางคนอ้อนวอน ขอร้อง แทบจะกราบผมก็ว่าได้
ให้ไปกับเขา  และใช้ชีวิตด้วยกัน ที่อังกิด
ครั้งนั้นผมสูญเสียอะไรในชีวิตไป  อาจไม่ใช่เพราะเขาเอง
แต่เป็นเพราะผม ที่ปฏิเสธ สิ่งที่คุณย่าท่านมอบให้
เพราะคิดว่า ไม่มีใครจะดีกับคนที่ไม่ใช่ลูกหลานจริงๆขนาดนี้
แล้วครั้งนี้ละ
ผมความจะปฏิเสธมันอีกครั้งไหมครับ
ผมเลือกได้ใช่ไหม ที่จะเอาตัวเองออกมาจากเส้นทางที่ที่กำลังเกิดขึ้นเป็นครั้งที่2 กับชีวิตผม
ผมเลือกได้เหรอครับ
ผมเลือกได้จริงๆเหรอ
ใช่ครับ  ผมเคยบอกตัวเองว่า ถ้าเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับผมอีกครั้ง
ผมไม่ช้าเลย ที่จะตอบรับมันอย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก
แต่นี่ มัน เป็นเรื่องของหัวใจที่ต้องเข้ามาเกี่ยวข้อง
เรื่องของความรู้สึก
และเรื่องของความรัก
มันต่างกันจากครั้งแรกใช่ไหม
ไป เพราะรัก
หรือไป เพราะดูเหมือนว่ารัก
 อะไรคือสิ่งที่ผมต้องการจริงๆครับ
สับ สน งง
จุก …….
 เสียด……..
 มวลท้อง………..
หายใจไม่ออก.................จุกที่คอ


 

[mecon]

ยาสามานย์ประจำบ้านคงไม่พอกับอาการเหล่านี้ 
ก็ได้แต่ปวดใจกับภาพอดีตเก่าๆผสมปนเปกันไปเหมือนน้ำหมักป้าเช็ง 
อดีตเจ็บแค่ไหน ยิ่งมาปัจจุบันจะให้พูดว่าไม่เป็นไรมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย
เบนยังมีความหวังอยู่อีกหรือ จะมาเอาอะไรกับคนที่รักเธอไม่หมดทั้งใจกัน

เศร้าปวดตับแต่ก็อยากให้สวยเข้มแข็งตัดสินใจในสิ่งที่ไม่ทำร้ายทั้งตัวเองและกับเบน
ซื่อสัตย์กับตัวเองนั่นล่ะ ถูกที่สุดแล้ว ถึงแม้จะรักเบน แต่ก็ไม่จำเปนต้องอยู่ด้วยกันนี่นา
เบนก็คงรู้คำตอบลึกๆแล้วถึงแม้จะยังมีความหวังก็ตาม

+1คะ