หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ

[olar74]

มาทิ้งไว้แบบให้ลุ้นอีกล่ะ?????

หรือลุงจะมาเซอร์ไพร์ส ....

หรือถ้าไม่ใช่ .. จะเป็นใคร?

ไปดีก่า ....

แล้วจะมารอตอนต่อไปน่ะ

[CaroL]

สวยหาย
ฝันดีครับ

[POR_KA_DUN]

แต่ทำไมเรียกไส้ย่าง
สวยละงง ครับ555
ยิ่งเดินเข้าไป  ยิ่งใกล้เข้าไป
ภาพชายที่คุ้นเคยก็ยิ่งชัดเจนครับ
ชัดเจน จนมันจะทิ่มเข้าที่ตาผมเข้าให้นะสิครับ
ลอง  ไทม์ โนว  ซี   ผมคิดในใจ
“หวัดดีครับน้องปอร์”
เสียงทักมาจากชายๆคนนั้น
“สวัสดีครับพี่..........”

***********9***********

“สวัสดีครับพี่นพ”  ผมทักพี่นพไปครับ ไหว้ยังไม่ได้ เพราะมือยังถือของ
หลังจากที่วางจานลงบนโต๊ะให้ลูกค้าแล้ว
ผมจึงได้ไหว้พี่นพจริงๆ
พี่นพไหว้ตอบ   อดีตนางงาม เอ้ย
อดีตน้องสะใภ้อย่างผม5555555
“ทำไมมาถึงนี่ได้ครับ พี่นพ”  สวยเปิดประเด็น
“พอดีพี่ผ่านมาทำธุระแถวนี้ครับ เลยแวะมา  เผื่อเจอน้องปอร์”
“ครับ พี่นพสบายดีนะครับ”
“สบายดีครับ  แต่ช่วงนี้ยังคงเดินทางบ่อยเหมือนเดิม”
“อ๋อครับ  ดูแลตัวเองด้วยละกัน”  ผมพูดพร้อมหย่อนก้นลงเก้าอี้ข้างๆพี่นพครับ
“แล้ว  เอ่อ..............”
“ครับ... ว่าไง”  ผมถามขึ้นมาครับหลังจากที่พี่นพเงียบไป
เหมือนทิ้งไว้ให้ผมสงสัยว่าจะถามอะไร
“เปล่าครับ   ไม่มีอะไร”
“สั่งของไปหรือยังครับพี่   ”
“สั่งไปแล้วครับ  ”
“งั้นรอแป็บนึงครับพี่ เดี๋ยวผมไปดูก่อนนะครับว่าได้หรือยัง”
“ครับ น้องปอร์  ขอบคุณครับ  ”
ผมยิ้มให้พี่นพก่อนเดินกลับไปยังครัวครับ
ช่วงนี้ลูกค้าทยอยเข้าร้านเรื่อยๆ แต่ยังพอมีเวลานั่งคุยกับพี่นพได้ครับ
กับข้าว 2อย่างถูกยกโดยผม แน่นอนครับ
โต๊ะที่ไปส่งคือพี่นพเช่นกัน
“มาแล้วครับพี่ ขอโทษที่ให้รอครับ ”
“ขอบคุณครับ   ทานด้วยกันไหมครับน้องปอร์”
“เชิญเลยครับพี่   ผมทานบ่อยแล้ว”
“ อ่อ เหรอครับ  ท่าทางอร่อยนะ     แล้ว..............”
พี่นพยังมีคำถามที่ไม่กล้าถามเหมือมเดิมครับ
“ครับพี่  มีอะไรจะถามผมเหรอครับ  
แต่ถ้าจะถามเรื่องเดิม     คำตอบก็คือคำตอบเดิมครับพี่” ผมคิดว่าผมตอบตรงประเด็นที่พี่นพอยากถาม
“ครับ” พี่นพตอบสั้นพร้อมตักของกินใส่ปาก ตามด้วยโค้ก
“คุณย่าท่านสบายดีเหรอครับพี่นพ”
“ช่วงนี้ไม่ค่อยสบายครับ  บ่นอยู่บ่อยๆ”
“ฝากความคิดถึงไปถึงท่านด้วยนะครับพี่”
“ไม่ไปเยี่ยมท่านบ้างละน้องปอร์  เห็นท่านบ่นๆ ถึงเราเหมือนกันนะครับ”
“พอดี ไม่มีเวลาว่างเลยครับพี่  ฝากคิดถึงและขอโทษท่านด้วยนะครับพี่นพ”
“เรียนหนักเหรอครับ”
“เปล่าหรอกครับ ทั้งเรียนทั้งทำงาน เลยไม่มีเวลาว่าง”
“ครับ” พี่นพตอบสั้นๆ
“ป้านวล เป็นไงบ้างครับ พี่นพ”
“แกสบายดีครับ   แต่ก็บ่นถึงเจ้ากอล์ฟ กับน้องปอร์บ่อยมาก”
“ฝากบอก แกด้วยนะครับว่าผมสบายดี คิดถึงเหมือนกัน”
“ครับ เดี๋ยวพี่บอกให้”
ผมคุยกับพี่นพสักพักจึงขอตัวไปดูแลลูกค้าโต๊ะอืนด้วย
แต่ก็แวะเข้ามาหาแกอยู่บ่อยๆครับ
จนพี่นพทานเสร็จก็กลับบ้านไป
ผมทำงานที่ร้านสักพักครับ  จึงเดินเข้าบ้าน
ด้วยหัวใจหวิวๆ เพราะมีอะไรมาสะกิดมันให้รู้สึกแบบนี้
บ้านกับร้านห่างกันนิดเดียว
แต่ทำไม ระยะทางมันยืดออกไปเรื่อยๆแบบนี้
*
*
*
ผมหยิบผ้าขนหนูที่พาดไว้ราวในห้องน้ำครับหลังจากอาบน้ำเสร็จ
สองขาก้าวออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เนื้อตัวแห้งพอที่จะไม่ทำให้พื้นเลอะ
*
*
*

ส่วนสมองยังจดจ่ออยู่กับเรื่องที่เพิ่งได้รับการสะกิดจากพี่นพ
มันไม่ได้จางหายไปแม้แต่น้อย มีแต่จะเพิ่มขึ้นๆ
และแล้วผมก็ยังคงสลัดเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับผมไปไม่ได้สักที
ไม่หรอกครับ  ผมไม่ร้องไห้แล้ว...หรือเปล่านะ555
แต่เท่าที่รู้ตอนนี้ยังไม่มีน้ำตา
*
*
*
“เรื่องไหนที่ยังไม่ได้ดูนะ” ผมพูดออกมาเบาๆ พร้อมทั้งสองมือกำลังหาหนังเกาหลี
ที่เพื่อนๆจากที่ทำงาน เอามาฝากครับ
บังคับให้มันไรท์มาให้มากกว่า555
ทีละเรื่องๆ ทีละแผ่น
เชื่อเถอะครับ  ถึงสายตาผมจะจดจ่ออยู่ที่แผ่นซีดีเกาหลีนั้น
แต่มันก็เป็นเพียงแค่การมองเท่านั้นครับ
แต่เมื่อการรับรู้ไม่ใช่ในสิ่งที่เห็น
ภาพต่างๆยังคงเวียนเข้ามาหาผมอยู่แบบนั้น
แต่มีสิ่งที่ทำให้ผมหยุดความคิดต่างๆได้นั้น
 มันกับเป็นแผ่นซีดีที่หุ้มด้วยซองพลาสติกสีฟ้าๆ
ไม่มีหน้าปก ไม่มีอะไรน่าสนใจแม้แต่น้อย
แต่...... แต่ที่เรียกร้องความสนใจจากผมได้คือข้อความสั้นๆ
ที่เขียนด้วยตัวหนังสือสีดำบนแผ่นซีดีนั่น



ที่ที่เคยเป็นของผม...........  



 ข้อความสั้นๆๆ
แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้น ในที่แห่งนี้มันไม่ได้สั้นเหมือนข้อความที่ผมเขียนไว้เลย
ผมสอดแผ่นซีดีนั่น เข้าเครื่องเล่นที่อยู่ปลายเตียงผมช้าๆ
หน้าจอทีวียังเป็นสีฟ้าๆ
ผมนั่งอยู่หน้าจอทีวีนั่น  ในมือกำรีโมทไว้แน่นๆ
ภาพแรกที่ที่ปรากฏบนจอทีวี
คือประตูบานใหญ่ๆที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี
มันถูกเปิดออกพร้อมๆ กัน เหมือนในหนังครับ
เผยให้เห็นบรรยากาศภายในห้อง
ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
หน้าแหงนดูเจ้าทีวีนั่น
สายตายังมองที่จอทีวีนั่น
ถึงผมจะถ่ายมันไว้เอง น้อยครั้งที่จะเปิดดู
เพราะอะไรเหรอครับ
มันเจ็บปวดเกินกว่าที่อดีตนางสาวไทยอย่างผมจะรับมันได้
เหมือนกับการที่ต้องสละตำแหน่งให้ใครคนใหม่ยังไงยังงั้น
ภาพในจอทีวียังแพลนไปเรื่อยๆ  
ที่นอน

หมอน
ผมเคยใช้มันหนุน ข้าง ๆ  ใครบางคน
ผ้าห่มกองๆอยู่ตรงกลาง   ผืนที่ผมเคยใช้ห่มกาย เวลานอนข้างๆใครบางคน
โคมไฟ  ที่ๆผมปิดมันทุกครั้งก่อนที่จะอยู่ในอ้อมกอดของใครคนนั้น
ดอกกุหลาบแห้งๆบนแจกัน ที่เราเก็บมาจากสวนหลังบ้าน

สร้อยข้อมือ เส้นนั้น

แหวน วงที่คุณย่าซื้อให้

หน้าต่าง

ที่เปิดรับลมที่ไม่มีวัน และคืนที่ปิด
ภาพที่ผมเคยคุ้นตา มันกลับมาหาผมอีกครั้ง
ภาพที่ผม และใครคนนั้นถ่ายร่วมกันบนฝาผนัง
หัวหิน  

สุพรรณบุรี

เสม็ด

 ทำให้ผมคิดถึงทุกที่ๆผมเคยไปกับคนๆนั้น
ผมเลื่อนมืออีกข้างขึ้นไปลูบบนจอทีวีนั่น
ครับ ผมสัมผัสมันได้นะ ผมสัมผัสมันได้  
แต่เป็นแค่ภาพเคลื่อนไหวผ่านจอทีวีเท่านั้น
นานแค่ไหนแล้ว ที่ผมไม่ได้กลับไปที่ๆเคยเป็นของผม
นานแค่ไหนแล้วที่ผมลืมไปว่าที่ตรงนี้
มันสร้างเรื่องราวในชีวิตของผมเอาไว้
ที่ๆคนๆนั้น ทำให้ผมได้รู้ว่า มันเป็นที่ๆของเราสองคนจริงๆ
แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว
มันเป็นความหลัง
 มือผมยังคงวางอยู่บนจอทีวีเช่นเดิม
*
*
*
ภาพในทีวียังคงทำให้ผมคิดถึงที่ๆเป็นของเรา..ไม่สิ
ที่ๆเคยเป็นของเรามากกว่า
รีโมทในมือถูกผมกำไว้แน่นนานแค่ไหนไม่รู้
รู้แต่ว่าตอนนี้ผมเริ่มเจ็บมือแล้ว


จอทีวีเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอีกครั้ง
ทำไมนะ
ทำไมมันไม่บอกว่าใครเป็นคนกำกับ

ใครนักแสดงนำ

ใครทิ้งใคร

ใครคือตัวประกอบ

หรือถ่ายที่ไหน

ใครคือคนที่รอ

หรือ

เกิดขึ้นจริงกับชีวิตใครหรือเปล่า
เหมือนกับหนังเรื่องอื่นๆ….. ล่ะครับ
แต่สิ่งที่มันบอกผมคือ มันจบแล้ว
ทั้งวีดีโอ และเรื่องของเรา
*
*
*
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง
ภาพที่เพิ่งฉายไปเมื่อกี้มันฉายอีกครั้ง
ที่นอน  หมอน  โคมไฟ ยังเป็นอันเดิม
ผมจำไม่ได้ครับ ว่าประตูบานเดิม มันถูกเปิดอีกกี่ครั้ง
แต่ทุกครั้งที่มันเปิดออก ผมยังรู้สึกดีๆกับเรื่องราวที่ทำให้ผมยิ้ม
แต่ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะทำให้ผมเจ็บแค่ไหนก็ตาม
ทำไมนะ  ทำไมความรู้สึกที่ทำให้เราเสียใจ
เราไม่สามารถลบมันไปได้ง่าย ๆนะ
ถ้าทำแบบนั้นได้ ผมคงไม่ต้องเจ็บอยู่แบบนี้
*
*
*
*
ประตูบานเดิมถูกเปิดออกอีกครั้งแต่ตอนนี้เปิดด้วยมือผม
มันไม่ต่างจากภาพที่ผมเห็นวีดีโอเลยแม้แต่น้อย
ผมแทรกตัวผ่านประตูบานเดิมที่2ปีที่ผ่านมา
บานที่ผมเปิดมันทุกวัน

ผ้าปูที่นอนอันกว้างๆอันเดิมที่ผมเพิ่งเห็นในทีวี
มันกับไม่ใช่อันเดิม มันไม่ได้กองอยู่เหมือนเพิ่งผ่านการใช้เหมือนในทีวี
มันถูกเปลี่ยนอันใหม่แล้ว
มันจะดีแค่ไหนนะ
ถ้ามันจะเป็นแบบเดิม ๆ                 อันเดิมเหมือนที่ผมเปิดดูเมื่อคืนที่ผ่านมา
ผมเดินเข้าไปยังข้างที่ผมเคยนอนช้าๆ
พื้นห้องยังสะอาดเหมือนมีคนอยู่
โคมไฟนั่น ไม่มีฝุ่นมาเกาะแม้แต่นิดเดียว
ผมนั่งลงทับผ้าห่มที่ปูทับที่นอนอีกทีครับ
ความนุ่มของมันคือสิ่งที่ผมสัมผัสได้
ผมลูบไปยังอีกฟากที่มันว่างเปล่า ไม่มีใครนั่งข้างๆผม
ความว่างเปล่า คือสิ่งที่ผมสัมผัสมันได้ครับ
ภาพที่ผมเพิ่งเห็นในทีวี ยังคงเรียงรายอยู่บนผนังเช่นเดิม
ผมเดินไปช้าๆๆ มือลูบยังรูปเหล่านั้น
*
*
*
*
*
เวลายังคงเดินไปข้างหน้าสวนทางกับความรู้สึกผมในตอนนี้
*
*
*
หน้าต่าง   หน้าต่างที่เคยเปิดรับลม
ยังเหมือนในทีวีวันก่อนที่ผมดู
*
*
*
ดอกไม้หลายดอกบนเจกัน
ตอนนี้ใบแห้งๆของมันล่วงลงมากองบนโต๊ะแล้ว
 ผมหยิบมันขึ้นมาทีละใบๆ ไว้ในมือ
พยายามติดมันไว้เหมือนเดิม
ทีละใบๆ แต่ยังไงมันก็ยังหล่นลงบนโต๊ะเหมือนเดิม
สร้อยข้อมือถูกสวมอีกครั้งบนข้อมมือผม
รวมทั้งแหวนวงนั้นด้วย
นานแค่ไหนแล้วที่มันถูกวางไว้แบบนี้
ความรู้สึกนั้นกลับมาอีกครั้ง
และอีกไม่กี่นาที มันก็กลับไปอยู่แบบเดิมที่มันเคยอยู่
ตลอดระยะเวลา2ปี ที่ผ่านมา คือวางบนโต๊ะเช่นเดิม
*
*
*
ผมกลับมานั่งในที่ๆใครเคยนอนอีกครั้ง
นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้สัมผัสทับบนรอยของใครคนนั้น
นานแค่ไหนแล้วที่ความอบอุ่นจากเจ้าของที่นอนข้างนี้มันหายไปจากชีวิตผม
นานแค่ไหนแล้ว ที่นายไม่ติดต่อมา
และนานแค่ไหนแล้วที่นายพยายามออกไปจากชีวิตใครคนนึงเช่นผม

*
*
*
*
“ปอร์ ปอร์จ๊ะ”  เสียงเรียกข้างๆหูผม
ทำผมตื่นขึ้นมา
“ครับ  ป้านวล” ผมตอบกลับหลังจากที่ผมลืมตา
“ หายมานานเลยนะ   คุณย่าให้มาตาม”
“พอดีหลับไปครับป้า โทษทีครับ”
“ข้าวเย็นเสร็จแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวผมตามลงไปนะครับป้า”
“จ้า”
ผมดูเวลาอีกครั้งบนข้อมมือของผม
ทำให้ผมรู้ว่าผมเผลอหลับไปเกือบ20นาทีได้ครับ
แต่เชื่อไหมครับ แม้แต่ในฝันมันยังว่างเปล่าเลย


ผมเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ
แล้วตามป้านวลลงไปทันทีครับ
แล้วประตูบานที่ผมเปิดกับมือไม่ถึง1ชั่วโมงที่ผ่านมา
บานที่เป็นประตูคอยเปิดรับเรื่องราวของเราสองคน
 ตอนนี้มันถูกปิดด้วยมือผมอีกครั้ง

http://www.youtube.com/v/C_eUFlXHv44&hl=en_US&fs=1&autoplay=1&loop=1



มาต่อแล้วจ้า  สวยมาแล้ว

[mecon]

  พี่นพกลับมาจุดประกายตอกย้ำความทรงจำอีกแล้วสินะ
ทำไมพี่ไม่พูดอะไรออกมาตรงๆเลยล่ะ รู้อะไรบ้างเหรอ
หรือว่าไม่อยากรับรู้ไม่อยากบอกอะไรเลย...ให้ตายสิ
สองปีกับความรักของคนหนึ่งคู่พี่เห็นเป็นเรื่องปกติ
ที่มีพบก็ต้องมีพรากเหรอ.........

บรรยายให้เห็นภาพเป็นฉากๆต่อฉากมากๆ สะเืทือนหัวใจดวงน้อยๆ
ของคนอ่านเหลือเกิน 
ทั้งภาพ ทั้งสิ่งที่มือเราสัมผัสและลากผ่าน  จะให้ลืมได้อย่างไรล่ะ
ก็ในเมื่อทุกๆอย่างก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม ...อิลุงแกไม่กลับมาตุภูมิเลยเรอะ
สงสัยจิงๆๆ คุณย่าท่านไม่อยากก้าวก่ายสิ่งที่หลานตัดสินใจแล้วชิมิ
คนนึงยังจมอยู่กับความรัก อดีต และภาพความทรงจำที่สวยงาม
แต่อีกคนล่ะ คิดยังไง............

เพลงกับเนื้อหา บีบหัวใจเหลือเกิน เศร้าไม่ไหวจะเคลียร์

+1 คะสวยไม่สร่าง

[NCJung]

พี่ปอร์อย่าลืมพี่กอล์ฟนะคะ
พี่กอล์ฟเค้าอาจมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่ได้ติดต่อมา
พี่ปอร์อย่าลืมพี่ลุงนะ 
เป็นกำลังใจให้พี่ปอร์

[StillLoveThem]

...มันก็แค่..ความทรงจำเดิมๆๆและดีๆๆ..มั้ง
...ใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง ไม่รู้น้องกอล์ฟคิดยังไง จะเอายังไง กับคนที่..รอคอย
...ยังไงก็อย่าลืมมาเล่า ด้วยล่ะว่าการรอคอยครั้งนี้ ผลิดอกออกผล หรือ..เป็นหมัน
...ทำไมนะ ระยะเวลาที่น้องปอร์รอคอย นี่ถึงได้..มั่นคงนัก
...ถ้ามัน..ผลิดอกออกผลในอนาคต น้องปอร์จะเป็นคนที่มี..คุณค่าที่สุด
...แต่ถ้าการรอคอย มันทำให้น้องปอร์ ต้องสูญเสีย..เวลา และ ความสุขที่น้องปอร์พึงมีพึง ก็...เศร้า

[BeeRY]

เรื่องก็เศร้า...เพลงยังเศร้าได้อีก
นู๋ไม่รู้ว่าพี่คนสวยผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ไงนะคระ
แต่ถ้าเป็นนู๋...ตาย ตานแน่ๆๆ ไม่อดทนถึงขนาดนี้หรอก
อะไรที่เป็นความทรงจำดีๆ แต่บางทีก็อยากลืมไปบ้างเหมือนกัน
อุ๊ยยย เศร้าเกิ๊น
+1 ขอบคุณพี่คนสวยคร้า

[pay-it-forward]

 
เศร้า....
เป็นกำลังใจให้สวยนะจ้ะ

[HydrA]

ทำไมลุงถึงทำอะไรไม่ชัดเจนนะ

[astral]

พี่นพอมอะไรอยู่คายออกมานะ 

[lomekung]

 

[CaroL]

เพลง  
เป็นกำลังใจให้เสมอ
 

[nbee]

วันเวลาที่ผ่านมา ทำไมมันนานแบบนี้

2 ปีผ่านไปแล้ว  อีกไม่นานเขาคนนั้นก็ใกล้จะกลับมาแล้ว
แล้วทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นเหมอืนเดิม....ช่ายม้ายยยยยยยยยย

[luvY]

 
อิลุงหายไปกับกลีบเมฆจริงๆ
ไม่ติดต่อกลับมาเลย
เขาเรียกว่าคนรักกันเหรอ

สวยมั่นคงจริงๆเลย 
เป็นกำลังใจให้สวย

[jedi2543]

อยากให้ปอร์ลองหาคนอื่นดูบ้างเผื่อจะลบเลือนความเศร้า ความเหงาออกไปได้บ้าง ไม่ได้หมายถึงให้คนใหม่มาแทนที่ลุง แต่ปอร์น่าจะมีโอกาสสร้างความทรงจำใหม่ๆ กับคนอื่นๆ บ้าง

[iiดาวพระสุขლii]

อ่าน....

แล้วก็ฟังเพลงไปด้วย...


สุดยอดของความบีบคั้นมากๆ


มันเป็นความสุข ปนกับความเศร้า และ ความเหงา อย่างล้ำลึก
จนทำให้ไม่สามารถ แยกออกได้ ว่า

ระหว่าง...

ความสุขในวันวาน
ความเศร้าเมื่อจากกัน
ความเหงาในวันนี้

ความรู้สึกอย่างไหนมันเข้มข้นมากกว่ากันเลยทีเดียว...


แหะๆ  พออ่านตอนนี้แล้วรู้สึกแบบนี้จริงๆนะเนี่ย   

[gift_deb]

ทำไมเค้าใจร้ายกับสวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[Ottomechan]

อิลุง หายไปไหนยะ


ปล่อยให้สุดสวยเศร้า


มันน่านัก

[j4c9y]

ทุกอย่างก็เป็นเรื่องของเวลานั่นแหละครับเน๊อะ

[CaroL]

ฝันดีครับสวย

[subaru]

  เป็นเพื่อนสวย...ไอ้ลุงโคตรใจร้ายเลย อยาก  ไอ้ลุง

[┗◎┗◎]

 
น้องปอร์ ทำไมมันเศร้าแบบนี้

เดินไปข้างหน้าเถอะนะ..... 

[pukpra]

  อ่านแล้วก็เครียด ทำไมลุงหายไปไม่ติดต่อคนสวยฟาดกลับมาเลย
  เป็นกำลังใจให้คนสวยฟาดนะจ๊ะ

[SANDSEAME]

 

[patee]

เก็บความทรงจำดีๆเอาไว้นะจ๊ะคนสวย

จะเริ่มต้นใหม่หรือจะรอใครบางคน คิดให้ดีๆนะ 

เป็นกำลังใจให้เสมอ

[4559]

สงสารปอร์

[POR_KA_DUN]

ผมเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ
แล้วตามป้านวลลงไปทันทีครับ
แล้วประตูบานที่ผมเปิดกับมือไม่ถึง1ชั่วโมงที่ผ่านมา
บานที่เป็นประตูคอยเปิดรับเรื่องราวของเราสองคน
 ตอนนี้มันถูกปิดด้วยมือผมอีกครั้ง

*********10**********

หลังจากนั้นปิดประตูแห่งความทรงจำอันเลวร้ายแล้ว
ผมทานมื้อเย็นกับคุณย่าจนถึง3ทุ่มครับ จึงขอตัวกลับ
ผมใช้เวลาไม่นานก็ถึงบ้านครับเพราะรถไม่ติดแล้ว
คุณย่าท่านดูแก่ขึ้นมากครับ
แต่ยังเป็นคุณย่าที่ใจดีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
นับวันมีแต่จะมากขึ้นด้วยซ้ำ
ถึงผมจะออกจากบ้านทรายทองท่านมานาน
แต่ความรักที่ท่านมีให้ผม ไม่ทำให้มันน้อยลงเลยครับ
เพราะทุกครั้งที่ท่านเรียกผมยังเป็นพจมาน เอ้ย
ท่านยังใช้คำว่าลูกตลอดเวลา
หรือไม่ก็หลาน
ความรักที่ได้รับมาครั้งนี้ ถ้าไม่สิ้นชีพ
ดิแซ้น... ขอชดใช้ชาติหน้า555

ท่านเล่าต่อว่า ช่วงนี้สุขภาพของท่านไม่ค่อยจะดีเท่าไรครับ
นับวันมีแต่จะแย่ลงตามประสาคนแก่
ดีที่ยังมีป้านวลสุดสวยคอยดูและ
พี่นพมาบ่อยขึ้น
รวมทั้งป๊ากับม๊า ก็มาบ่อยขึ้นเช่นกันครับ
แต่คนที่ท่านลืมเล่าให้ผมฟังกับเป็นใครคนนั้น
ในเมื่อท่านไม่เล่า
แล้วสวยจะถามได้เยี่ยงไร
ถึงแม้ระหว่างการสนทนาจะลุ้นอยู่ตลอดเวลาว่า ท่านจะเล่าไหม ท่านจะเล่าไหม
จนแล้วจนรอด ก็ลุ้นไม่ขึ้นเสียที
กลับบ้านเท่านั้นคือสิ่งที่สวยคู่ควร
*
*
ผมกลับถึงบ้านเวลา3 ทุ่ม กว่าๆครับ
อินเตอร์เน็ตเป็นสิ่งแรกที่ผมเลือกเปิด หลังจากประตู555
เพื่อการใดเหรอครับ ไม่ต้องบอก
หลายคนคงพอจะเดาออก
*
*
*

ไม่มีข้อความถึงคุณ
ไม่มี เลย
ไม่มีแม้แต่ จากแม่ของคุณเอง
ไม่มี
ขอย้ำว่าไม่มี  จริงๆ  (เลียนแบบบริดจิด โจน ดายอารี่)
ผมปิดหน้าต่างฮอทเมล์ทิ้งครับ
หลังจากที่รู้ว่า มันยังคงเป็นอะไรที่ว่างเปล่าเหมือนเช่นทุกวัน
ความจริงก็เปิดที่ทำงานอยู่ก่อนแล้วละครับ
ที่บ้านกับที่ทำงานไม่ต่างกันเลย แม้แต่น้อย

Hello Por
หน้าจอผมเด้งขึ้นพร้อมไฟกระพริบสีส้มด้านล่างของขอบจอ
ผมเลื่อนเม้าท์ไปคลิ๊ก เป็นกิริยาตอบสนองชนิดหนึ่ง
 เบน
คือ สิ่งที่ผมรอคอยมาแสนนาน………..แต่ เหรอ?

Hi ben

เบนส่งรอยยิ้มที่โชว์ฟันทั้ง38ซี่ให้ผม555
ถึงฟันจะเยอะขนาดนี้ มันก็ยังน่ารักกว่า
หนุ่มใหญ่ชาวอังกฤษส่งมาให้เป็น 100 เท่า

“ยังไม่กลับบ้านเหรอครับ”  ผมเลือกเปิดประเด็นก่อน
เป็นการเชื้อเชิญผู้ชาย และให้ท่าแต่พองาม
“ยัง ครับ   รอเพื่อน”
“ครับ ”
“แล้วคุณปอร์ละครับ” เบนถาม
“อยู่บ้านครับ  เพิ่งถึงบ้าน”
“ไปไหนมาครับ  ทำไมกลับบ้านช้าจัง”
“ไปทำธุระมาครับ” ผมตอบ
“ครับ”  เบนตอบสั้น
แล้วเบนก็ทิ้งข้อความสั้น ๆว่า
“คืนนี้จะโทรหา”
แล้วก็หายไป
โดยที่ไม่เปิดโอกาศให้ผมได้อนุญาตว่าได้ หรือ ไม่ได้เลย แม้แต่น้อย
ตอนนี้มีความสวยเหลือเฟือแค่ไหน ก็เลือกไม่ได้ครับ
ทางเดียวที่ทำได้ก็คือ ปิดมือถือ5555
แหม คนอ่านคงจะหาว่าผมบ้าไปแล้ว
ไม่หรอกครับ  ผมก็ทำไรไปเรื่อย ๆ
หลังจากนั้นครับ
การบ้านออกจะแยะ
ส่วนงานไม่ต้องเอามาทำที่บ้านครับ มันดีเยี่ยงนี้นี่เอง

“ Por” หน้าจอเป็นไฟกระพริบส้มๆ อีกครั้ง
หลังจากที่ผมเดิมออกมาจากห้องน้ำ
ตายแล้ว  อะไรจะ ฮอท ออนเดอะบีช
เอ้ย  ฮอท ออนเดอะ MSN ขนาดนี้ ครับ
พอเปิดผ้าเข้าไปดูเนื้อใน555
เปล่าครับ ผมเปิดm อีกครั้ง
จ๊าก  ผมโดนเขย่าหน้าจอไปเป็น10 ครั้งเลยเหรอนี่
รอยร้าวของมอนิเตอร์มีให้เห็นเล็ก ๆ คงได้เวลาต้องอเปลี่ยนใหม่แล้ว ร้านไหนดีนะ55
“พอล ยู แด้  ?”
นิ้วชี้ผมเล็งไปที่คีย์บอร์ด แถวที่2 นับจากบน
และปุ่นที่    7  ใช่ครับ นับมาจากซ้าย  ตัว I
*
*
*

55555 ตัว Y  ต่างหากครับ

“yes” ผมตอบสั้น ๆ
“คุณได้คุยกับเบนไหมครับ ”
“ครับ”คำตอบสั้นๆ เป็นการยืนยัน
“D”
“เบนบอกจะโทรหาคืนนี้”
“โอ้ว  ลี่อะหลี”
“แยส”
“   เอ็น จอย ยัว  แฮ้บ พี้ ไทม์   Bye”
แล้วร็อบก็หายไปทิ้งไว้แค่อาการงวยงงสงกะสัย
ผมพยายามเขย่าหน้าจอไปเป็น8ล้านรอบก็ไม่ได้รับการติดต่อจากพ่อคิวปิ๊ดร่างอ้วนๆ
สัญชาติอายลิช แม้แต่น้อย
ชิส์ กรูจะบล๊อกมึง555
*
*
 http://www.youtube.com/v/kNKxjO6TXM0&hl=en_US&fs=1&

                               (กดฟังประกอบ)

*
*
*

ธรรมดาครับมีคนบอกว่าจะโทรมา
ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ต้องรอทั้งนั้นครับ
ยกเว้นผม555
เพราะผมไม่เลือกที่จะรออย่างเดียวครับ
อย่างน้อย ผมก็เลือกที่จะอยู่ในห้องนอนของผมกับชายหนุ่มรูปงามอีกคน
555 คนอ่านคงจะอิจฉาผมนะครับ
ว่าสวยเลือกได้จริงๆๆ
แน่ละ    คนมันสวย ทำยังไงก็สวย ท่านอนดูซีรี่ เกาหลียังสวย55
ผู้ชายที่อยู่ในห้องกับผมตอนนี้ปากแดงน่าจูบเป็นที่สุด
เขาอยู่ในชุดสูทยาวลงไปถึงเกือบเข่า
ผมสั้น
จมูกโก่งเป็นสัน
กำลังขึ้นลิฟส์ ที่ตึกโซล ทาวเวอร์ 5555555555 ที่โคเรีย
ส่วนผมเหรอ นอนรออยู่ที่ตึกโซล ทาวเวอร์แถวๆ ฝั่งธน55
คงมีวันได้เจอกันหรอกนะยะ
ตอนนี้เป็นตอนที่กำลังเข้มข้นเชียวละครับ
 สำหรับซีรี่เกาหลีเรื่องมายเกิร์ล
เพราะ ผมดูถึงตอนท้ายๆๆแล้ว
ตอนที่ความจริงปรากฏ ปู่ของพระเอกรู้แล้วว่าหลานสาวคือตัวปลอม
ใช่ครับคุณปู่ หลายสาวตัวจริงอยู่ที่เมืองไทย
ไม่ใช่  นังลี ดาคร่ะ
แต่เป็นนังปอร์   สวยๆ อยู่ที่เมืองไทยคระ
ปู่คระ ตรบมันเลย มันกล้าดียังไงมารวมหัวกับพระเอก หลอกผู้ใหญ่
ส่วนพี่ ลีดองสวยให้อภัยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เพราะฉะนั้นนังลี ดา  หล่อนคือจุดอ่อน มาหยิบวีตาร์ไป1 ขวด
แล้วเลือกที่จะตายซะ   ว่าท่าไหนดี555
ผมบ้าไหมครับคนอ่าน5555 ขอบคุณครับที่ชม
พร้อมด้วยเสียงปรบมือ อย่าเกรียวกราว 3แปะ

ทา ดี แดพ  ทา ดี แดพ   ทา ดี แดพ  แท๊พ (เสียงเพลงประกอบซีรีส์ มายเกิร์ล คงจำกันได้)
 ตายแล้ว เสียงในซีรี่ส์ กับเสียงริงโทนของสวย
ช่างตรงกันอะไรขนาดนี้
แยกไม่ออกเลย  ว่าใครโคเรีย จริงๆ    ไหนโคเรียหลอก ๆ
กว่าจะรู้ว่ามีชายในฝันโทรหา ก็ปาเข้าไป 3 มิสคอลแล้วครับคนอ่าน
นี่ล่ะครับคือผลของการดูเกาหลีครับ
ไปถ้ำกระบอกก็ออกไม่ได้ครับ  เพราะมันติดยิ่งกว่าเหล้า 40ดีกรี  
ถ้าท่านอยากออกจริงๆๆ นี่เลยครับ เชิญทางนี้
หยิบวีตาร์1 ขวด ตามน้องลีดา ออกทางประตูได้เลยครับ
ออกได้แน่นอน เพราะนี่คือประตู.............มุกกรูจะแป๊กไหมนะ55
ถ้าออกไม่ได้จริงๆ ก็หน้าต่างครับ5555555
พร้อมวีต้าร์2 ขวด  ออกได้ แถมตายครับ

ครับ.. ถึงไม่ใช่ รถไฟขบวนสุดท้าย สำหรับผมแล้ว
เอาอีกแล้วมัน  ผู้อ่านคงคิดแบบนี้ใช่ไหมครับ
ประตูก็แล้ว หน้าต่างก็แล้ว  มันจะเอาอะไรมาพูดอีก55
ครับใช่ครับ
ถึงจะไม่ใช่รถไฟขบวนสุดท้าย
เมื่อมัน โทรมาเป็นครั้งที่ 4    หล่อ หรือไม่หล่อ
ผมก็ต้องรับแล้วสิ  เหมือนภาพบังคับยังไงยังงั้น

ทา ดี แดพ  ทา ดี แดพ   ทา ดี แดพ  แท๊พ
 ดังขึ้นอีกครั้งครับ คราวนี้ดังแค่ แทพ เดียว มันก็ไม่มีโอกาสที่จะแทพ ที่ 2 แล้ว

“สวัสดีครับ คุณ ปอร์”
“สวัสดีครับ คุณเบน”
*
ช่วงนี้คือช่วงแห่งการประสานเสียงของลมหายใจครับ
ต่างคนต่างหยั่งเชิง ว่าต่อไปจะเป็นอะไร
ใคร จะพูดก่อน 555
“คุณปอร์ทำไรอยู่ครับ”
“รอเบนโทรมาครับ”สวนทันที
ในใจอยากจะบอกไปครับ  ดูแฟนคนใหม่อยู่ 555
แต่กลัวเบนจะเสียใจ
เลยต้องบอกความจริงไป
แต่ก็รอจริงอะครับ  ใช่ไหม   บอกความจริงไปครับ แต่ครึ่งเดี๋ยวไม่ผิดจรรยาบรรณนางฟ้า55
“ดีจัง”
“ดียังไงครับ”  ผมถามไปด้วยความอยากรู้ ปนแกล้งโง่
“ดี  ที่คุณปอร์รอ”
 น้อยๆ หน่อย กรู มีลีดอง รอเป็นเพื่อนยะ5555 ผมพูดในใจ
“ปอร์”    
เสียงประสานระหว่างลมหายใจมาอีกแล้ว
 สวยละหวั่นจริงๆครับ กับการเรียกชื่อ สั้นๆ แบบนี้
มันทำให้เราคิดได้เป็น100อย่าง1000 แบบเชียว
แต่ที่หวั่นที่สุดคือ กลัวเบนบอกรัก55
“ครับ”
“พอดีผมจะกลับไต้หวัน”
ตายแล้วววววววววว อกอีแป้นแล่นลึก ขนาดเท่าตึก20ชั้นในแนวดิ่ง55
มึงมาเร็วเคมเร็ว ไปเร็วจริงนะ ไอ้เบน
นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่มึงอยากบอกกรู
ถึงตอนนี้ผมอยากจะโยนความสวยของตัวเองทิ้งไปให้มันรู้แล้วรู้รอดไป
มีไว้เพื่ออะไร ถ้ามันมัดใจชายคนไหนไม่ได้เลยสักคน555
ใครอยากได้บ้างpm มาครับ จะแบ่งเป็นกอง ๆ แล้วส่งไปทางอีเมล์ให้


ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ได้หรอกครับ นอกจากเงียบ และก็เงียบ
น้ำตาปริ่มๆๆ จะไหลออกมาอยู่ทนโท่
ทำไมนะ ทำไม
โอ้  มาย   บุ๊ดด้า ทำไมชีวิตสวยต้องเจอแต่ความขมขื่น
และการลาจากด้วยนะ

[mecon]

 
รักคุณย่าจัง แต่คุณย่าก็คงรักหลานทั้งสองไม่ต่างชิมิคะ ปล่อยให้เป็นเรื่องของเด็กๆไป
สะใภ้บ้านทรายทอง ..........เว้นวรรคทางความรักมาเป็น พีอาร์หนังเกาหลี  จะฮาไปไหนเคอะไม่ไหว
จะเคลียร์

ส่วนพ่อเบนนนนนนนนโทมาทำเสียงหงอยๆ จะไปแล้วไปเลยรึคะ แหม........มายังไม่ทันข้าวเปลือกเป็นข้าวสุกเลยนะคะ
อารมณ์เสีย.....
+1 คะ

[CaroL]

ทำไมชีวิตสวยต้องเจอแต่ความขมขื่น
และการลาจากด้วยนะ
 

สู้สู้นะครับ แต่ก็มีฮาอ่านไปยิ้มไป

เป็นกำลังใจให้นะครับ

ฝันดีครับ ปอร์ (อิอิ) 

[BeeRY]

ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกแล้ว
สงสารจังเลยยย...ขอเบนติดเครื่องไปลงไต้หวันแล้วต่อไปเกาหลีหาลีดองแฟนใหม่ก็ได้นิ
เฮ้อออ  แล้วอิตาเบนจะชวนพี่ไปด้วยอีกป่าว
หรือว่าจะบอกให้รอ...หรือจะอะไรยังไง
+1 รอคนสวยมาต่อจร้า