หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ

[Xfish]

 เราว่านะ  มีแนวโน้ม ไอ่ลุงกอล์ฟ มันต้องตัดสินใจบวชก่อนเบียดแน่นอนเลย  ไม่งั้นจะปรึกษาคุณย่าทำไม กลางวันก็แอบหายไปอีก น่าจะไปหัดสวดมนต์แน่เลย


มาไวๆ นะ   อย่าให้คาใจ  ท้องอืดจะแย่อยู่แว้ววววววววววววววววววว  ยัยปอร์กะดั่น

[pay-it-forward]

จะเกี่ยวกะอีนนท์มั้ยเนี่ย
ขออย่าให้เกี่ยวเลย 

ส่วนน้องลุง ขอซักทีเถอะ
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ก็ยังคงไม่เปลี่ยนเล้ย
มีอะไรก็บอกน้องปอร์ไปสิ ชอบเก็บไว้อยู่นั่นแหละ
ที่ผ่านมาก็เคยเกิดปัญหาเพราะความปากหนัก
แล้วนี่ยังคงเป็นเหมือนเดิมอีก...เฮ้อ...สงสัยจะเปลี่ยนไม่ได้แล้วจริงๆ

 :กอด1:หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องร้ายแรงให้สวยและรวยมากต้องน้ำตาตกอีกนะ

[olar74]

ต้องให้ปอร์ทำอะรซักอย่างก่อนน่ะ ....

ลุงถึงจะยอมพูดอะไรออกมาบ้าง 

[m_pop91]

เพิ่งเข้ามาอ่านได้นิดเดียวเองครับ

แต่มาให้กำลังใจคนเขียนไว้ก่อน

จะรีบอ่านให้ทันครับ

[DexTunG]

น้องปอร์คนสวยจะทำอย่างไรนะ













 

[POR_KA_DUN]

ไม่ได้แล้วครับสวยต้องจัดการขั้นเด็ดขาดเสียแล้วครับ
ในเมื่อเหมือนผมถูดปิดบังความจริงเอาไว้
มันทำให้ผมไม่มีความสุขเลย
แล้วทำไมผมต้องตกอยู่สภาพนี้ด้วย
ไม่กล้าถาม เพราะมันไม่คิดจะตอบ
มันมีอะไรในใจที่ตอบไม่ได้
มันยากขนาดว่าตอบไม่ได้เลยใช่ไหม
ว่าแล้ว การแสดง ก็ถูกงัดออกมาใช้อีกครั้ง
งัดการแสดงครับ ไม่ได้งัดอย่างอื่น555

---------------90  THE END-----------------

เมื่อใดก็ตามเวลาที่เรามีความทุกข์
เวลามักจะเดินช้าเสมอ
ครับช่วงเวลานี้ผมก็เป็นเช่นนั้น
แต่ความทุกข์นี้ผมเองไม่ได้เป็นคนทำมันขึ้นเอง
แต่คนที่ได้ชื่อว่าคนที่ผมรักคือคนที่ทำมัน
และทำให้ผมตกอยู่ในสภาพแบบนี้
*
*
*
จากวันที่หนึ่ง



เปลี่ยนเป็นวันที่สอง


จากวันที่สองเป็นวันที่สาม


 และสี่  ห้า หก

บรรยากาศที่เราทั้งสองไม่ต้องการยังคงครอบงำเราอยู่แบบนั้น
และไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน เราสองคนจะผ่านตรงนี้ไปได้
ในเมื่อมันไม่พูดในเมื่อมันไม่บอก
และผมยังอยากรู้ให้ได้ด้วยตัวเอง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น


มีคนหลายคนบอกว่า
ความทุกข์ ทำให้เราเศร้าและมีน้ำตา
และความสุขมันทำให้เราอิ่มเอมใจและมีน้ำตาเช่นกัน
และในเมื่อมันเป็นความสุข ทำไมไม่ต่างกับความทุกข์เลยสักนิด ไม่เลยครับ ไม่เลย


ตอนเช้าผมยังต้องตื่นเช้าไปทำงาน
ไอ้ลุงยังคงไปส่งผมไม่เปลี่ยนแปลง
แต่สิ่งที่เปลี่ยนคือ เรา …………………..
ปล่อยให้ความเงียบในระหว่างทาง
เข้ามาทำให้ระยะห่างระหว่างเราสองคนมันมากขึ้น


ครับ..ช่วงเย็นมันก็มารับผมเช่นเดิม
และเราแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย
ประเด็นต่างๆ ที่เราเคยคุยกันมันหายไปไหนแล้ว
บรรยากาศในโต๊ะอาหารเหรอครับ  มันเปลี่ยนไปยังไงไม่รู้
ป้านวลยังคงทำกับข้าวอร่อยเหมือนเดิม
แต่ว่า ....ทำไมชีวิตเรา มันจืดชืดสวนทางกับสิ่งที่เรากินเข้าไปทุกวัน
คุณย่าท่านรู้ เพียงแต่ท่านไม่พูด
หรือจะพูด แค่ยังไม่ถึงเวลา
การหนีปัญหาคงไม่ใช่กับผมแล้ว
เพราะผมโตพอที่จะรู้แล้วว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย
แต่สำหรับมัน  สำหรับไอ้ลุง อาจยังไม่ถึงเวลาบอกมั้งครับ

*
*
*
ผมเดินออกจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จยื่นผ้าขนหนูให้มันครับ
“อาบน้ำเถอะ” ผมพูดเสียงปกติ
มันหยิบผ้าจากมือผมแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำครับ


ลมนอกตัวบ้าน ยังคงพัดเอาความเย็นข้างนอกเข้ามายังภายในห้องเช่นเดิม
กลิ่นอ่อน ๆ ของดอกไม้ยังคงลอยเข้ามาให้เราได้กลิ่นมันอยู่เสมอ
แต่มัน... มันไม่ทำให้ผมรู้สึกปลอดโปร่งไปด้วยเลย
*
*
*
เวลาผ่านไป
*
**
ทีวียังเปิดอยู่แบบนั้นต่อไป
ถึงจะไม่มีใครดู ไม่มีใครสนใจ มันก็ยังเปิดอยู่แบบนั้น
อย่างน้อยมันก็ยังพอเป็นเพื่อนให้ผมได้บ้าง
ในเวลาที่อะไร ๆ  ดูเงียบเหงาไปหมด
*
*
*
นานครับกว่ามันจะออกมา
นานครับ กว่าที่มันจะทำอะไรเสร็จแล้วขึ้นมาบนเตียงข้างๆผม
แต่คำพูด ยังเป็นอะไรที่ไกลสำหรับเราเวลานี้
นอกจากหันหลังให้ผมเช่นเดิม
เว็บเดิมๆ มันยังเปิดให้ผมได้เห็น
เหมือนมันจะพยายามบอกผมว่านี่คืออะไร
ผมปวดใจครับ
ผมปวดใจจริงๆ
อยากร้องไห้
แต่ขอเก็บไว้ไม่ให้มันเห็น
ไม่ให้ใครเห็นทั้งนั้น


ผมไม่พูดใช่ว่าผมจะไม่รู้สึก
ผมไม่ถามใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่านี่คืออะไร
ส่วนมัน
ถ้ามันไม่พูดคงจะดีกว่า
เพราะถ้าผมรู้
ผมคงเสียใจอีกครั้ง
ความคิดมันคงแบบนี้
ทางที่ดีปล่อยมันไป
ยื้อมันไว้ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
หรือไม่ก็เก็บเอาไว้ให้มันระเบิดออกมาเอง
และมีใครคนนึงที่ไม่ต้องเจ็บปวด….
กับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า
มันคงคิดแบบนี้สินะ
แล้วปล่อยให้เวลาเยียวยาสิ่งที่เราสองคนได้เลือกให้ทำร้ายตัวเอง
แต่ยิ่งมันเงียบผมยิ่งเจ็บปวด เป็นพันเท่า
ทำไมนะ ผมแฟนมันแท้ ๆ  ทำไมถึงไม่อยากให้ผมรับรู้และแชร์สิ่งดี ๆ  หรือไม่ดีบ้าง
ผมอยากจับมือมันนะครับ  ระหว่างทางของชีวิต

5555 เหมือนมันเป็นปัญหาใหญ่เลยนะครับ
ใช่ครับ   วันนี้มันอาจดูใหญ่สำหรับเรา
แต่เมื่อคุณ ผม และไอ้ลุง โตขึ้นแล้วมองย้อนกลับมา
คุณ ผม และมัน อาจหัวเราะ แล้วพูดว่า
วันนั้น เราเสียใจและเป็นเอามากขนาดนี้เลยเหรอ55
แล้วหัวเราะอย่างคนบ้าบอ

*
*
*
 ผมเอื้อมมือไปกอดมัน ในขณะที่มันนอนหันหลังให้ผม
แสงจากโคมไฟหัวเตียงยังแยงเข้าตาผม
ความเงียบจากเราสองคนยังดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
จะมีก็เพียงเสียงลมที่พัดเข้ามา และเสียงทีวี
“ถ้ามันเจ็บปวดมากเกินกว่าที่จะพูดออกมา ก็ไม่ต้องพูดครับ”
 มือผมยังอยู่บนแขนมัน



เวลาเดินไปอย่างช้าๆ


“อะไรที่ดีกับตัวเองเลือกทำไปเถอะครับ ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมรอได้”

มันยังนิ่งอยู่แบบนั้นต่อไป

“ร้องไห้ออกมาเถอะ  เผื่ออะไรอะไรมันจะดีขึ้น” ผมลูบหลังมันเบา ๆ
มันพลิกตัวมาหาผม น้ำตาไหลผ่านสันจมูก สายตามองมาที่ผม
สายตาแห่งความเศร้าที่มีอยู่เต็มหัวใจของมัน
“ทำไมผมเลือกแต่หนทางที่จะทำให้เราไกลกันออกไปครับปอร์ ทำไมครับ” ฮือๆ
“ผมไม่ได้เลือกสิ่งไม่ดีให้กับตัวเองใช่ไหมครับปอร์  ผมไม่ได้เห็นแก่ตัวใช่ไหมครับ” เสียงสะอื้นจากมัน


“ไม่หรอกครับ   ไม่เลย   ไปเถอะครับ  โอกาสดีแบบนี้ มันไม่ได้มาหาเราบ่อยนักหรอก” ผมยังพยายามปลอบมัน
เสียงมันสะอื้นยังมีอยู่ตลอดเวลา
“โอกาสดีๆ มันก็เหมือนกับคนดีๆ ที่น้อยครั้งมันจะเข้ามาในชีวิตเรา  คว้าไว้เถอะครับ คว้าไว้เถอะนะ” ผมตอบ
“แค่นี้เอง ครับ   ทำไมแค่นี้ผมจะรอคุณไม่ได้ละครับ   มันไม่ใช่ทั้งชีวิตผมนะ”
ผมพยายามพูดในสิ่งที่ผมคิดว่ามันดีที่สุดแล้ว สำหรับมัน
แต่มันช่างตรงกับความรู้สึกข้างในผมเหลือเกิน
ที่มันพยายามบอกว่า ทำไมนะ  ทำไม
คนที่เรารัก และคนที่รักเราพยายามที่จะหนีเราไปตลอดเวลา
นี่มันไม่ใช่แค่หนึ่งปีนะ  นี่มันนานพอที่จะทำให้ความรู้สึกผมเราสองคนเปลี่ยนได้เลย
ผมกลัวครับ ผมกลัวจริง ๆ    แต่ทำไงได้ล่ะครับนอกจากยอมรับการตัดสินใจของมัน
อนาคตของมัน
มันมองหน้าผม เสียงสะอื้นนั้นมันดังอยู่แบบนั้น
*
*
“กอล์ฟครับ  ทำตามที่ตัวเองต้องการเถอะ  อย่าห่วงความรู้สึกผมเลยนะครับ ผมอยู่ได้”
“ไม่นะครับ ผมแคร์ปอร์   ผมแคร์คุณ” มันกอดผมแน่นที่สุดเท่าที่ผมเคยได้รับการสวมกอดมา
“คุณบอกมาสิครับปอร์  ถ้าคุณบอกว่าไม่  ผมจะยกเลิกทุกอย่าง”
ถ้าผมบอก ผมคงเห็นแก่ตัวมากสินะ
“อย่าทำแบบนั้นเลย   อย่าทำแบบนั้นเลยครับ”
“ทำไมละ  ”
“นั่นมันของของกอล์ฟครับ   ไปคว้ามันมาเถอะ” เสียงสะอื้นของมัน
“ไปด้วยกันนะครับปอร์  ไปด้วยกันนะครับ ”
ผมยิ้มให้มัน ปาดน้ำตาที่ไหลเต็มหน้ามันครับ
ไม่รู้สิครับ เมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ ผมมักจะยิ้มออกมา
ปล่อยให้น้ำตามันตกใน  เก็บไว้ภายใน บอกตัวเองแข็งแรงพอที่จะยอมรับอะไรที่มันจะเกิดขึ้น
ผมไม่ได้บอกว่าผมโตขึ้นแล้วร้องไห้ไม่ได้
แต่ผมจะบอกว่า ผมพยายามเข้มแข็งต่างหาก
*
*
*
*
“ไปเถอะ ไปหาสิ่งที่ตัวเองต้องการ  ไปคว้ามันมา    ผมจะรออยู่ตรงนี้”
“ทำไมคุณใจร้ายแบบนี้ครับ” มันต่อว่าผม
ผมเหรอใจร้าย ผมตอบคำถามมัน
ถ้าผมใจร้ายจริง ช่วงหนึ่งปีที่ผมรอมัน
โดยจิตใจผมไม่วอกแวกเลย นี่เหรอครับคือความใจร้ายของผม
ผมรอมัน คิดถึงมันจนเป็นบ้า นี่เหรอครับสิ่งที่เขาเรียกว่าใจร้าย
งั้นผมคงใจร้ายตั้งแต่ต้นแล้วล่ะครับที่เลือกรักมัน
ผมเงียบ พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหล
“คนเราต่างกันครับ     คิดไม่เหมือนกัน   แต่ใช่ว่าเราจะไม่รักกัน”มันกอดผม
“ผมเลือกรอ มันไม่ใช่ความใจร้ายที่ผมมีให้คุณ แต่เพราะนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมรู้ว่าช่วงที่คุณไม่อยู่
ผมคิดถึงและรักคุณมากแค่ไหน  ”
“แต่”
“อย่าเลยครับ   อย่าเลือกให้ผมไปด้วยเลย  มันไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการเลย อย่าบังคับผมเลยนะครับ” ผมยังยืนยันสิ่งที่ผมคิดเช่นเดิม
บางคนอาจจะว่าผมโง่ซ้ำซากก็ได้นะครับปฏิเสธความหวังดีที่ได้มาฟรี ถึงสองครั้ง
แต่ช่างเถอะครับ นี่คือสิ่งที่ผมคิด และผมเป็น
ไม่มีใครฝืนตัวเองได้   ผมเป็นคนแบบนั้น
“และครั้งนี้มันก็ไม่ผิดที่ผมเลือกรอคุณอีกครั้ง ถึงแม้ว่าครั้งนี้มันจะยาวนานแค่ไหนก็ตาม
ผมก็ยังจะรอคุณ  เห็นไหมครับ ผมไม่ได้ใจร้ายเลย” ผมยิ้มพรางจ้องตามันอยู่แบบนั้น
“ไปเถอะครับ  ไปทำในสิ่งที่คุณอยากทำเถอะ ไปทำในสิ่งที่เป็นของคุณ
รู้ไหมแฟนผมเก่งแค่ไหน ทำให้ผมภูมิใจอีกครั้งนะครับ” ผมยิ้มมือลูบที่แก้มมันเบาๆ
แต่มันไม่รู้หรอกครับ  ว่าตอนนี้น้ำตาผมมันมากแค่ไหน แต่ผมยังเลือกทำเป็นเข้มแข็งต่อไป
เจ็บครับ
เจ็บปวดจริงๆ
“รอผมนะ   รอผมนะครับ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ปอร์รอผมนะครับ”
“ครับผมจะรอคุณ”
*
*
*
คืนนั้น
เป็นคืนแรกที่ผมและมันได้ขึ้นชื่อว่าเป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์แบบ
ตรงนี้ไม่ขอเล่านะครับ ผมขอเก็บเป็นความทรงจำของตัวเองคนเดียว
ผมไม่เสียดายมันเลยครับถึงผมจะมีอะไรครั้งแรกเมื่ออายุเลย20กว่า ๆ แล้ว
ผมไม่รู้ ว่าในวันข้างหน้านั้นผมและมันจะได้เจอกันอีกไหม
มันจะยังเป็นคนเดิมไหม
ผมยังจะรอมันเหมือนที่ผมเคยเอ่ยปากไว้หรือเปล่า
และเราสองคนจะยังรักเหมือนวันนี้ไหม
ผทตอบไม่ได้เลยครับ ตอบไม่ได้เลยจริงๆ
*
*
*
*

*
*
ผมกลับมาอยู่ยังจุดเริ่มต้นอีกครั้งครับหลังจากที่มันเดินทางไปเรียนต่อปริญญาเอกที่อังกฤษ
จุดๆเดิม ที่ๆเราได้เจอกัน
ที่ๆเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวระหว่างเรา
ที่ร้านลาบแห่งนี้
ที่ๆหลายปีก่อนใครคนนึงได้มาซื้อเนื้อย่าง
คืนๆที่ผมได้เรียกใครคนนึงว่าลุง
จนเป็นเรื่องราวระว่างเราสองคน
เป็นราวของเรื่องเด็กเสิร์ฟที่แสนจะธรรมดาคนนึง
ที่มีโอกาสดีๆในชีวิต  ที่คนๆนึงที่แตกต่างจากตัวเองมารัก
และทำให้เกิดเรื่องราวร่วมกัน
เรื่องเด็กเสิร์ฟปากร้ายกับหลานคุณยายบ้านทรายทอง
*
**
 ผมลาออกจากงานหลังจากที่มันไปแล้ว6เดือนครับ
เพราะผมไม่สามารถจะทำอะไรนอกจากคิดถึงมันได้
เพราะขืนทำไปมีแต่จะสร้างปัญหาให้กับคนอื่น
ทางที่ดีกลับมาที่ๆเดิม ที่เป็นของเรา
มาตั้งหลักที่มันล้มลงเสียแล้ว
มันคงดีกว่า
ผมยังไปเยี่ยมคุณย่าอยู่บ้าง บางครั้งที่มีโอกาส
ผมยังคงกลับไปยังห้องๆนั้นที่ได้ชื่อว่าเป็นที่ๆเราเคยสร้างเรื่องราวมากมายร่วมกัน
ภาพเราสองคนบนพนัง
เตียงนอนที่เราได้นอนร่วมกัน
ห้องน้ำ
อ่างอาบน้ำ
สวนหลังบ้าน
ห้องครัว
ถูกเก็บไว้เป็นเรื่องราวแห่งความทรงจำ
เมื่อผมอยากดูเมื่อไรก็แค่เปิด มันยังคงทำให้ผมยิ้มเสมอ
และหน้าต่างบานนั้นที่เรายืนรับลมเสมอๆ ไม่ว่าจะกลางคืนหรือกลางวัน
บานที่ในยามเช้านกจะคอยเกาะส่งเสียงแจ้วๆปลุกเราในตอนเช้า
ถูกปิดด้วยมือผมเอง
ไม่รู้ว่ามันจะถูกเปิดออกอีกครั้งไหม อาจเป็นผม หรือคนอื่น
และถ้ามีโอกาสสร้อยข้อมือเส้นนั้น เส้นที่ผมถอดมันไว้ข้างแจกันดอกไม้แห้งที่เราเก็บมาจากสวนหลังบ้าน
จะกลับมาอยู่บนแขน บนข้อมือผมอีกครั้ง
แหวนวงนั้นวงที่คุณย่าซื้อให้จะถูกสวมไว้บนนิ้วกลางของผมเช่นเดิม
*
*
*
*



เสียงมีดด้ามใหญ่ ๆ  คล้ายปังตอ กระทบกับเขียง ส่งเสียงดังลอยไปไกลราว  10  เมตร 100    เมตร
แน่นอนครับ  มันไม่ใช่ร้าน ขายเพชร หรือร้านขายทองแต่อย่างใดครับ    
พี่ชายผม เหมือนเจ็บแค้นอะไรนักหนาก็ไม่รู้ กำลังจะระบายอารมณ์อย่างแค้นแสนแค้น
ที่สะสมมานานเป็น 10 ๆ ปี  ยังกะว่าเป็นหนังจีนกำลังภายใน  ที่ได้เวลาชำระแค้น ยังไงอย่างงัน
“ปอร์ ส่งเนื้อย่าง ”

http://www.youtube.com/v/QKv9QdHkKJY&hl=en_US&fs=1&autoplay=1&loop=1









                                   จบ...บะรีบููน
ขอบคุณทุกคนสำหรับการติดตาม
ตลอดมาเป็นระยะเวลาครึ่งปีที่ผ่านมา
โดยเฉพาะ mecon ที่คอยเป็นเพื่อนยามดึกๆ
ตรวจคำผิดให้ผมเสมอ หลายๆตอน
ขอบคุณสำหรับมิตรภาพบนโลกไซเบอร์แห่งนี้ที่มีให้กัน
จนมีวันนี้
มีตอนที่90 และมีหน้าที่200
ผมเลยถือโอกาสนี้จบ








































 ภาคแรกไว้เพียงแค่นี่ครับ
                           น้องปอร์

[CaroL]

^
^
^รอครับ

ผมไม่พูดใช่ว่าผมจะไม่รู้สึก
ผมไม่ถามใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่านี่คืออะไร

ไม่รู้สิครับ เมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ ผมมักจะยิ้มออกมา
ปล่อยให้น้ำตามันตกใน  เก็บไว้ภายใน บอกตัวเองแข็งแรงพอที่จะยอมรับอะไรที่มันจะเกิดขึ้น
ผมไม่ได้บอกว่าผมโตขึ้นแล้วร้องไห้ไม่ได้
แต่ผมจะบอกว่า ผมพยายามเข้มแข็งต่างหาก

ผมเลือกรอ มันไม่ใช่ความใจร้ายที่ผมมีให้คุณ แต่เพราะนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมรู้ว่าช่วงที่คุณไม่อยู่
ผมคิดถึงและรักคุณมากแค่ไหน 

ชอบข้อความด้านบนครับ

ผมอยากบอกว่า อันแรกคือ ขอบคุณ คุณปอร์นะครับ

เหตุผลคือ ที่ให้อ่านเรื่องนี้

สิ่งที่ผมได้ คือ ยิ้ม ขำ หัวเราะ น่ารัก  ลุ้น  เอาใจช่วย เศร้า รอ ทุกข์ ชา งง น้ำตาไหล

ทุกๆอารมณ์ความรู้สึกมาจากการได้อ่าน

 ขอบคุณครับคุณปอร์


ผมจะรอเสิร์ฟภาคสอง


วันนี้ผมคงได้นอนสักที

ราตรีสวัสดิ์ครับ

[Vesi]

เห้อ

"รอ" เป็นแค่คำสั้นๆ คำนึง แต่สำหรับคนบางคนอาจต้องใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อการ "รอ"
จากภาพยนตร์ เรื่องนึงที่กำลังจะฉาย รึฉายแล้วก็ไม่รู้ แต่ชอบประโยคนี้จังเลย

เมื่อกี้แอบเลื่อนลงมา
พออ่านแบบละเอียดยิบปุ๊บ
รู้สึกทำไมตัวเองไม่ซื้อหวยถูกแบบนี้บ้างนะ ได้ทุนเรียน ป. เอก จริงๆ ด้วย
พี่เข้มแข็งจังนะครับ เลือกที่จะรอเขาอยู่แบบนี้
มันเป็นอะไรที่ยิ้มทั้งน้ำตาจริงๆ นะ ดีใจที่เขาได้ดิบได้ดี แต่น้ำตาตกเพราะเราจะต้องห่างกันไกลอีกแล้ว
ผมอาจจะไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกแบบนั้นมากนัก เพราะผมเองก็ไม่เคยมีแฟน
ที่รักที่สุดในชีวิตก้มีแต่แม่นี่แหละครับ ยังไม่เคยมีคนอื่นเลย  

ปล. จะรออ่านภาค ๒ นะครับ

[mecon]

   
ทำร้ายจิตใจมากมาย.........ตลกร้ายจริงๆสินะ
ทุกคนย่อมมีเหตผลของตัวเอง อิลุงก็มีเหตผลมีหน้าที่นอกเหนือจากการเป็นแฟนเป็นคนรักที่ดี
อืม...ไปเรียนเพื่ออนาคตคงเป็นคำตอบสุดท้ายสินะ
ส่วนสวย ไม่อยากจะบอกเลยว่า ใจแข็งมากๆ พยายามทำให้ตัวเองให้แข็งและเข้มแข็งมากกว่าอิลุงมากๆ
ไม่ว่าสุดท้าย เส้นทางความรักจะไปรอดไม่รอด หรือโดนเวลาพรากความสัมพันธ์ คงเตรียมใจยอมรับผลนั้นไว้แล้วสินะ
.
.
.
ไม่รู้จะเม้นอะไร แค่รู้สึกใจหายว่าเรื่องนี้จะจบแล้ว ไม่มีคนสวยและรวยมากมาจ้อโน้นเม้านี่ให้อ่านแล้ว
....ในเมื่อคนอ่านบอกว่าจบ...ก็คือจบนะคะ....
ขอบคุณสำหรับความทรงจำที่ดีของความรักของคนๆหนึ่งมาเล่าสู้กันฟังนะคะ
ขอบคุณที่ทำให้คนอ่านได้หัวเราะ และยิ้มทั้งน้ำตา
ขอบคุณที่ทำให้รู้จักคำว่าหวงแหน ถึงสิ่งที่ควรหวงแหน...
ขอบคุณที่ทำให้รู้จักคำว่ารักนะคะ
ขอบคุณจากใจจริงๆคะ สำหรับภาคแรก...
เพลงมาช่า ทำคนโฉดๆคนนึงน้ำตาซึมคะ
+1 คะรักษาสุขภาพด้วยนะคะ

[shiro_niji]

อ๊ายยย
ทำไมพี่ปอร์สุดสวยไม่ตามไปด้วยค่ะ
อยู่ที่นี่ก็เสริฟเนื้อย่างไปคิดถึงอิลุงไปนะค่ะ
แล้วนี่คุณดาราเค้าไปเรียนด้วยหรอเปล่าเนี้ย
ระแวงจริงๆ

[POR_KA_DUN]

อ๊ายยย
ทำไมพี่ปอร์สุดสวยไม่ตามไปด้วยค่ะ
อยู่ที่นี่ก็เสริฟเนื้อย่างไปคิดถึงอิลุงไปนะค่ะ
แล้วนี่คุณดาราเค้าไปเรียนด้วยหรอเปล่าเนี้ย
ระแวงจริงๆ

ตามที่อ่านจ้าอีหนู
ขอบคุณนะที่ยังไม่นอน
อยู่เป็นเพื่อนกัน
เรื่องจบ หนูเพิ่งระแวงเหรอ 555

 

[POR_KA_DUN]

โอ้ยไม่ไหวละ
นั่งเขียนไป อ่านไป ฟังเพลงไป
และร้องไห้เอง
 

[POR_KA_DUN]

^
^
^รอครับ

ผมไม่พูดใช่ว่าผมจะไม่รู้สึก
ผมไม่ถามใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่านี่คืออะไร

ไม่รู้สิครับ เมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ ผมมักจะยิ้มออกมา
ปล่อยให้น้ำตามันตกใน  เก็บไว้ภายใน บอกตัวเองแข็งแรงพอที่จะยอมรับอะไรที่มันจะเกิดขึ้น
ผมไม่ได้บอกว่าผมโตขึ้นแล้วร้องไห้ไม่ได้
แต่ผมจะบอกว่า ผมพยายามเข้มแข็งต่างหาก

ผมเลือกรอ มันไม่ใช่ความใจร้ายที่ผมมีให้คุณ แต่เพราะนั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมรู้ว่าช่วงที่คุณไม่อยู่
ผมคิดถึงและรักคุณมากแค่ไหน 

ชอบข้อความด้านบนครับ

ผมอยากบอกว่า อันแรกคือ ขอบคุณ คุณปอร์นะครับ

เหตุผลคือ ที่ให้อ่านเรื่องนี้

สิ่งที่ผมได้ คือ ยิ้ม ขำ หัวเราะ น่ารัก  ลุ้น  เอาใจช่วย เศร้า รอ ทุกข์ ชา งง น้ำตาไหล

ทุกๆอารมณ์ความรู้สึกมาจากการได้อ่าน

 ขอบคุณครับคุณปอร์


ผมจะรอเสิร์ฟภาคสอง


วันนี้ผมคงได้นอนสักที

ราตรีสวัสดิ์ครับ

ไม่มีความบริสุทธ์อะไรจะให้ครับ
เพราะเสียไปแล้ว
สิ่งที่มีให้ได้ในตอนนี้คือรอยยิ้มและคำว่าขอบคุณครับ
ที่คอยติดตาม  ปอร์

[Cha Ris Ma]

แค่ห่างกันเพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง
ไม่ได้เลิกกันซะหน่อย ในเมื่อมั่นใจ
รอวันที่จะกลับมาเจอกันอีกครั้ง
 

[CaroL]

ไม่มีความบริสุทธ์อะไรจะให้ครับ
เพราะเสียไปแล้ว
สิ่งที่มีให้ได้ในตอนนี้คือรอยยิ้มและคำว่าขอบคุณครับ
ที่คอยติดตาม  ปอร์

อย่าพูดแบบนั้นครับเดี๋ยวผม สูญเสียการทรงตัว ล้อเล่นครับอย่าคิด...555
ว่าจะนอนแล้ว แต่พอเห็นข้อความนี้ ทำเอา เลือดไหลเลย ป่าวครับ
แค่จะกลับมาบอกอีกครั้ง

ขอบคุณครับคุณปอร์คนสวยและรวยมาก

ฝันดีครับคุณปอร์

[nidnoi]

ขอบคุณปอร์มากที่มาเล่าเรื่องให้อ่าน
มีทุกรสชาติจริงๆ
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ   

รอภาคสองค่ะ

 

[DexTunG]

   ยังมีภาคต่ออีกใช่ป่าว







 

[here]

ยึกยักมานาน …กะว่าจะรอให้น้องปอร์ลงให้มันจบตอนนี้ซะก่อน แล้วเค้าคงมา ment เป็นครั้งแรกและคงครั้งสุดท้าย
เพราะหลัง ๆ นี้คงได้เข้าเล้าแบบนาน ๆ ที และคงจะแวะเวียนอ่านเรื่องที่จบไปแล้วเป็นส่วนใหญ่  

…

ขอบคุณเรื่องดี ๆ ฮา ๆ …และซาบซึ้งให้ข้อคิดของน้องปอร์มาก ๆ

…

เป็นโชคหรืออะไรไม่รู้แฮะ ...เพราะบางที ...เค้าอาจเขียน ment นี้ได้ ...ในฐานะของ ‘น้องลุง’

...




เพราะความรักที่ให้กับคนคนนึงช่างสำคัญ ...แต่มันไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต




…

เค้าอาจพอเข้าใจความคิดของคนคนนึง ที่สำหรับหลาย ๆ คน อาจถูกมองว่า ‘โง่’ ที่เลือกจะทิ้งทุกอย่าง …ที่สำคัญกับใจ

เพื่อคำว่า ‘อนาคต’ …อาจเป็นของเค้าเพียงคนเดียว หรือ หากโชคดี ...อาจเป็นอนาคตของ ‘เรา’

…




คนเรามักลืมไปว่า ความเป็นตัวเอง เป็นสิ่งสำคัญ …ไม่น้อยไปกว่า การหาอีกครึ่งนึงของชีวิต




และในหลาย ๆ คราว …เพียงแต่ให้ ‘เวลา’ เป็นตัวช่วย

…เราอาจได้มันมาทั้งสองอย่าง ...เพียงแค่ ‘รอ’

…

มันไม่ง่ายหรอกเน้อ การที่คนคนนึงจะตัดสินใจเลือกทางเดินแบบนี้ …พอ ๆ กับไม่ง่ายที่น้องปอร์จะเลือกที่จะ ‘รอ’

…

ที่น่าตลกคือ ...จะซักกี่คนหนอที่จะตระหนักได้ว่า: ...ไอ้คนที่เดินจากไป เพื่อไปค้นหา ‘ตัวเอง’ น่ะ




…เค้าก็ต้องรอเหมือนกัน…




…

รอที่จะกลับมาหาคนที่รัก

...

…ใครจะรู้ว่า การต้องไปอยู่ห่างไกลในที่ที่ไม่ใช่บ้านเราโดยในใจยังจำอ้อมกอดที่แสนอุ่นได้ …มันเลวร้ายขนาดไหน ?
กลัวที่จะต้องเจอกับอะไรที่ ‘เลือก’ แล้ว
กลัวว่าคนที่รออยู่ข้างหลังจะห่างหายไป
…มันไม่ใช่เส้นทางที่สวยงามไปกว่าของอีกคนเลย… แม้แต่น้อย

…

เคยฟังเพลงนี้ป่าวคะ …รอนแรม ?

…

อยู่ลำพัง ในท้องทะเลสีคราม มุ่งไปสู่ …จุดหมายที่ไกลแสนไกล
ฉันรอนแรม โดดเดี่ยวอ้างว้าง กลางทะเลใหญ่ ให้รักพาเรือลอยไปสู่เธอ

ฝ่าลมฝน ผ่านพายุร้ายรุนแรง คลื่นซัดสาด เปียกปอนเหน็บหนาวเท่าไร
ฉันยังอยู่ และเรือชีวิตยังต้องแล่นไป …เพราะ …ฉันจะไปเจอเธอ …อีกครั้ง

ได้ยินไหม เมื่อลมพัดมาบางเบา รู้หรือเปล่า ว่ามีข่าวสารถึงเธอ
คลื่นลมแรง ยิ่งพาให้ฉันมาใกล้ใกล้เธอ …ไม่ช้าเราคงเจอกัน …อีกครั้ง

อยู่ลำพัง ในท้องทะเลสีคราม มุ่งไปสู่ จุดหมายที่ไกลแสนไกล
ฉันรอนแรม …โดดเดี่ยวอ้างว้างกลางทะเลใหญ่ …ให้รักพาเรือลอยไป …สู่ …เธอ

…

ในวันที่เค้าเดินทางไปเรียนต่อที่ Canada (ถ้าเค้าเลือกไปเรียนปะกิต เค้าคงได้เจอน้องกอล์ฟอ่ะสิเนี่ย  )

เค้าบอกตัวเองว่า: …มันคือวันที่เค้าเริ่มเดินทางกลับมาหาคนที่เค้ารัก

เพราะเค้ารู้ว่า ตัวเค้าจะสมบูรณ์ไม่ได้ หากเค้าไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าต้องเป็น (นั่นคือการได้ PhD มา เพราะต้องเป็นอาจารย์น่ะแหละ)

และที่ที่เค้าจะกลับมายืนอย่างสมบูรณ์ …ก็คือที่เดิมเนี่ยแหละ

…




เค้าจึงบอกตัวเองได้ว่า: …ณ วันที่เค้าออกเดินทาง ที่ใครหลายคนบอกกันว่า มันคือการเริ่มไกลออกไป
…มันคือการ ‘เริ่มเดินทาง …เพื่อกลับบ้าน’ ต่างหาก




…

หากแต่ว่า …ในเวลาที่เค้ากลับมาบ้าน แล้วบ้านของเค้าจะเปลี่ยนไปมากมายเพียงใด ?
จะมีใครเหลืออยู่ในบ้านบ้าง ?

…ของบางอย่าง ...มันไม่ใช่เพียงตัวเราที่จะตอบได้

อะไรที่เป็นของเรา …มันก็จะเป็นของเรา

และอะไรที่จะต้องแยกจากเราไป ต่อให้อยู่มันตรงนี้เพื่อกอดยึดเอาไว้ ไม่ไปไหน การงานไม่เป็นอันทำ
…มันก็จะค่อย ๆ ห่างหายจากเราไปอยู่น่ะเอง

…

อีกนานกว่าเค้าจะได้รู้ว่า ‘บ้าน’ ที่น้องกอล์ฟออกเดินทางเพื่อกลับมาเจอ จะมีใครอยู่ในนั้นบ้าง ?
อีกนานเท่ากันที่เค้าจะได้รู้ว่า น้องกอล์ฟจะกลับ ‘บ้าน’ มาพร้อมกับใครคนไหนรึเปล่า ? (namely ไอ้คุณน้องนนท์ที่ได้ข่าวว่าจะไปเรียนต่อเหมือนกัน)

แต่ …อย่างนึงที่เค้ารู้ว่า ทั้งสองคนจะมีมันอยู่แน่นอน …ถ้าน้องสองคนเพียงมีสติพอที่จะจำมันได้ …และรักษามันไว้อย่างดี
คือ ความทรงจำดี ๆ มากมาย จากการได้รักกัน  

…

ชีวิตจริง ไม่อิงนิยาย (หรืออาจอิงบ้านทรายทองอยู่หน่อย ๆ  ) มันก็แบบนี้และเออ
วันนี้เรามองว่า อุปสรรค มันช่างยิ่งใหญ่ และ เจ็บปวดยิ่งนัก

แต่ …แท้จริงแล้ว …มันก็แค่บทบทนึงในหลังสือเล่มโต …ที่อีกตั้งเนิ่นนานกว่าจะถึงหน้าสุดท้าย

แล้วพี่ก็มั่นใจว่า คนสวยและรวยอย่างน้องปอร์ …จะสามารถกลับมาอ่านมันได้อย่างภูมิใจและมีความสุขใจทุกสิ่งที่ทำไป
หนังสือของน้องปอร์ออกจะโลดโผนโจนทะยาน …และ ‘เติบโต’ เป็นหนังสือดี ๆ นี่นา




เนอะ ?

[BeeRY]

เห็นชื่อตอนหนูก็เสียวแวบแล้วอ่ะ
พอมาอ่านแล้วฟังเพลงที่พี่ลงด้วยนะ...
โอ๊ยยย  น้ำตาซึม

หนูเพิ่งเข้ามาวิ่งเล่นในบอร์ดได้ไม่นาน (3-4 เดือนมั้ง  นานมั้ยอ่า )
เลยรู้สึกว่าทำไมจบเร็วจัง?
แต่มาอ่านเรื่องของพี่ปอร์คนสวย  หนูได้ศัพท์ใหม่ๆไปพูดกับเพื่อนเยอะเลยอ่ะ
ขอบคุณนะคร้าที่มาลงเรื่องให้อ่าน
จะรออ่านภาคต่อไป  ต่อไป  และต่อไป
เป็นกำลังใจให้คร้า

[pollapat]

มาปูเสื่อรอภาคสอง อิอิ 

[koroto]

ถ้าไม่มีคำว่าภาคแรกนะจะโกรธมาก
ยิ้มรับรอภาคใหม่คับ

[bluesky]

  จะรอคนสวยอยู่ตรงนี้(เหมือนกัน)...รีบกลับมานะ...คิดถึง
                             
                                         

[littlepretty]

  โอ๊ยนึกว่าจบสะแล้ว แล้วจะรอภาคสองเป็นเพื่อนปอร์ที่รออิลุงนะจ๊ะ

[gboy]

 
 
 
อ๊ากกกกก
ไอ้เราก็นึกว่าจบจริง
 
หึหึ

[┗◎┗◎]

น้องปอร์ 

[alterlyx]

ป๊าดดด ... เจอคำว่า THE END อยู่ที่หัวเรื่อง ตกใจแทบช็อค 

เป็นเรื่องราวความรัก ที่มีอุปสรรคตลอดเส้นทางให้ฟันฝ่าเลยนะคะ
ความสุข ความทุกข์ ขยันหมุนเวียน สับเปลี่ยนอย่างต่อเนื่องจริง ๆ ... ไม่เคยรอให้เราเสพความสุขจนหนำใจซักครั้ง
ก็ไม่รู้ว่า ... จิตใจของคนเรา จะอดทนทำใจกับ การจากลา และ การรอคอยได้นานแค่ไหน !!?

+1 เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ .... ปล. คิดถึงบรรยากาศร้านเนื้อย่างเสมอ

[LEO]

...ขอบคุณ  คนสวยและรวยมากครับ
...การรอคอยมันก็ทรมานน่ะ
...บางครั้งก็"รอ"จน"ลืม"ว่ารออะไร...เพื่ออะไร
...แข็งแรงทั้งกาย...ใจ...ครับ 

[kunkai]

ทั้งสองคน
ต่างก็รักกัน
แต่......
ต่างมีทางเดินของตัวเอง
บางครั้ง
ต่างคนต่างอยู่
ก็รักกันได้
นี่คือชีวิตจริง




อร๊ายยยยย.....
นู๋จริงจังนะเนี่ย

[StillLoveThem]

...จบภาคแรก แสดงว่าต้องมีภาค 2 สินะ
...นี่แหละ ...ชีวิตลิขิตเอง...
...เลือกทางเดินเอง จะสุขหรือทุกข์ ก็ทำด้วยตัวเอง
...ว่างๆๆมาเล่าภาคต่อนะ อยากรู้ว่าสุดท้ายจะเป็นอย่างไร
...เวลาเปลี่ยน ใจคนเปลี่ยน  หรือ มั่นคง..เป็นกำลังใจให้จ้า  

[aekporamai2]

ผมว่าปอร์คิดถูกแล้วครับที่ให้ลุงไปเพราะถ้าความฝันของลุงไม่ได้อยู่ที่ปอร์อย่างเดียวก็ให้เค้าไปคิดเอาเองว่าต้องการอะไร
แล้วปอร์ก็ได้มีเลาคิดว่ารออะไรอยู่คนรักหรือความรัก...เมื่อถึงเวลาเรื่องราวก็ยังดำเนินต่อไป..
ปอร์เข้มแข็งให้มากๆนะครับ

ขอบคุณเรื่องราวดีๆที่มีมาให้ได้ติดตามครับ