หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ

[BeeRY]

อดทนอีกนิดนะคร้า  คนสวยย
เป็นกำลังใจให้คร้า

[Ak@tsuKII]

 

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย  

[HydrA]

คุณย่าท่านใจดีมาก ปอร์อดทนไว้นะ อดทนไว้ คิดซะว่าคู่กันย่อมไม่แคล้วกันหรอกนะ

[minmin_chingching]

คนสวยสู้ๆ

[4559]

ลุงเปี้ยนไป๋

[lune]

 
 คุณย่าน่ารัก

[j4c9y]

ปอร์สวยครับบบ

อย่าเพิ่งคิดอะไรมากนะครับ

รอความจริงเน๊อะ

[lomekung]

 

[CaroL]

 

[jaideejung007]

ไม่ทราบว่าใครได้เก็บเรื่องนี้ไว้บ้างครับ

พดีตามอ่านไม่ทัน

ใครใจดี ช่วยส่งเรื่องนี้มาให้อ่านบ้างก็ดีเน้อ

เพื่อเด็กตาดำๆ คนนึง

อยากอ่านมาก

แต่ไม่มีเน็ต ต้องมาเล่นที่ ร.ร.

เน็ตก็อืด

วานนะครับ

[patee]

คุณย่าน่ารักจังเลย

อย่าเครียดมากนะจ๊ะเดี๋ยวจะไม่สบาย

[IIMisssoMII]

  อ่านทันจนได้

 

พี่ปอร์ อดใจรออีกนิดนะั พี่กอล์ฟ กลับมาแน่ ๆ

คุณย่าก็ใจดี รักพี่ปอร์เหมือนลูกหลาน

ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนรักษาตัวนะคะเดี๋ยวคนสวยและรวยมากจะไม่สบาย

[POR_KA_DUN]

ใครพอจะรู้จักเว็บฝากภาพบ้างครับ
รอกวนบอกหน่อยครับ

[POR_KA_DUN]

เมื่อคืนไปสวยๆที่ลานเบียร์แถวเซนเวิร์ล
มีถาพสวยไมาฝากครับ เผื่อ FC อยากไปบ้าง

หลังจากที่เดินลงจากBTSแล้ว
ภาพนี้หน้าแพราค่อน



เดินลงมาเรื่อยๆ ที่บันไดหน้าแพราค่อน




เดินมาเรื่อยๆครับ ตามทางลาด




ลงมาอีก เดินลงมาอีก




ตอนนี้เราอยู่ข้างๆลานเบียร์ แล้วนะครับ เก็บภาพมาให้ดู




บรรยากาศงานคริสแมสเขาจัดกันข้ามเดือนเลยครับ



เสียดายเมื่อคืนไม่หนาวเท่าไรครับ ไม่งั้นจะหาคนมากอด


เมื่อคืนมีหนุ่มๆน่ารักเยอะครับ  เด็กเสริ์ฟชายน่ารักหลายคนเชียว

ใครยังไม่ไปลองไปดูนะครับ
แต่เบียร์แพงน่าดูเลย เยือกละ200 เลยนะครับ
ปล. ภาพที่ลานเบียร์อย่าดูเลยครับ
มันน่ากลัว เอาแค่บรรยากาศรอบๆพอ

[pukpra]

^
^
ไปเดินเล่นกับใครมาเหรอจ๊ะ น้องปอร์สุดสวยและรวยมาก 

[CaroL]

 

[giant]

อยากไปกับน้องปอร์คนสวยและรวยมาก...
ได้ป่าวครับ
 

[1kabb]

รอ ต่อไป ค๊าบบบ

พี่ปอ..

[POR_KA_DUN]

ทุกคนยังต้อนรับผมดีเหมือนเคยครับ  ถึงตอนนี้ผมจะอยู่เพียงคนเดียว
ไม่มีไอ้ลุงคอยนั่งข้าง ๆ เหมือนเดิม
แต่อีกไม่นานหรอกครับ  
 เวลาแบบนี้   ที่ๆ แบบนี้ พี่นพ  สวย คุณย่า ป้านวล  และจะมีคนเพิ่มขึ้นมาอีกคนคือไอ้ลุง
อีกไม่กี่เดือน  รอ รอ นะเจ้าปอร์
รออีกนิด  อีกไม่กี่เดือน เขาก็จะกลับมาแล้ว
รออีกนิด
รออีกนิด
รออีกนิดนะ  หนูปอร์  

***************83*************

ความเหงาที่มี    นานวันยิ่งฝังลึกคงไปให้หัวใจ
ไม่มีใครไม่รู้ความเปลี่ยนแปลงของผมเลย
แม้แต่ที่ทำงาน ผมกลายเป็นคนมีโลกส่วนตัวของผมเองไปแล้วครับ
ผมพูดกับตัวเองในบางครั้ง
หรือผมยิ้มโดยไม่มีเหตุผลอันสมควร
พอยิ่งใกล้วันที่มันจะกลับมา ชั่วโมงนี้  นาทีนี้ หรือ วินาทีนี้ ผมกลับรู้สึกเฉยๆ ชินชา
ไม่แม้แต่จะดีใจ
หรือว่าความเหงา มันมันกัดกินความรู้สึกส่วนนั้นของผมไปแล้ว
ไม่รู้สิครับ ผมอาจตกอยู่ในโลกที่ผมพยายามสร้างขึ้นเอง จนยากที่จะกลับออกมาได้แล้ว
ทุกวัน ในยามเช้า ผู้คนยังยืนรอรถไฟฟ้าในมุมของตัวเองอย่างเงียบๆ ไม่สนใจใคร
และผมก็เช่นกันครับ ยังหาที่ว่างพอที่จะยืน และทำให้ผมรู้สึกว่าที่ๆ ผมยืนในที่ปลอดภัย
จากคนอื่นที่ดูเหมือนจะไม่เป็นมิตรกับผมเลย
 หรือแม้กระทั่งผู้คนที่เดินไปมาในยามเย็นของถนนสีลม
ผมกับรู้สึกว่า มันมีแค่ผมคนเดียว
*
*

เวลาผ่านไปช้าๆทีละนาที จนเหมือนโลกหยุดหมุนไปแล้ว
*
*

“ทานไรดีค่ะ เชิญด้านในเลยคะ” เสียงแม่ค้าตะโกนเชิญชวนลูกค้าที่ผ่านไปมาเข้าร้าน
ผมยืนอยู่หน้าร้านสักพักเพื่อซึมซับ  และคิดถึงช่วงเวลาที่เกิดขึ้นที่ตรงนี้เมื่อหลายปีที่ผ่านมา
มองไปทางไหน อะไรๆ ยังคงเหมือนเดิม
ตู้ไปรษณีย์ยังตั้งอยู่ที่เดิม ร้านขายของต่างๆยังอยู่ที่เดิมและขายของเดิมๆ
ส่วนที่วนเวียนเข้ามาใหม่คงจะเป็นคนที่อื่นแวะเวียนมาเยี่ยมชมสถานที่แห่งนี้
เช่นเดียวกับผมในตอนนี้
“คุณค่ะโต๊ะที่จองไว้ได้แล้วค่ะ” แม่ค้าเสียงเหน่อ ๆ แจ้งผมหลังจากที่มีลูกค้าเดินออกจากร้านไปแล้ว
“ครับ ขอบคุณครับป้า” ผมเดินเข้าไปยังโต๊ะตัวนั้นทันที
และเลือกนั่งลงที่ๆเดิมที่ใครบางคนเคยนั่งเมื่อหลายปีก่อน
ผมอยากสัมผัสที่ๆเขาเคยนั่งเท่านั้นจริงๆ
ไม่สิ นั่งตรงนี้จะมองเห็นหน้าเขาได้ยังไง
สมองผมยังจินตนาการต่อ
ผมจึงเลือกลุกกลับไปนั่งที่เดิมที่ผมเคยนั่งเมื่อหลายปีเช่นกัน
เพื่อที่ผมจะได้เห็นหน้าเขาชัดๆ
“ป้าครับ ขอข้าวห่อใบบัว 2 ที่ครับ ”
“ค่ะ  รอสักครู่นะ”
ผมยังคงนั่งมองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าผมไม่ได้ละสายตาไปไหนเลย
เบื้องหน้าที่จินตนาการว่าใครคนนั้นกำลังนั่งอยู่ต่อหน้าผม บนเก้าอี้ตัวนี้จริงๆ
ไม่นานครับ  ของที่ผมสั่งถูกวางลงบนโต๊ะพร้อมๆกันสองจาน
ผมยกจานอีกใบไปวางไว้ตรงหน้าผม บนโต๊ะ ข้างหน้าเขา
ช้อนส้อมถูกวางไว้บนจาน
แก้วน้ำถูกตั้งไว้ข้างจานข้าวห่อใบบัวนั่น
เหมือนว่ามีคนนั่งอยู่จริง
“มาเดี๋ยวแกะให้นะครับ” ผมพูดในลำคอเบาๆ เกินกว่าที่ใครแถวนั้นจะได้ยิน
ความที่ร้านตั้งอยู่ริมน้ำทำให้ลมพัดเอาความเย็นเข้ามาเป็นระยะถึงจะแดดแรงก็ตาม
“อร่อยไหม” ผมถามตามองยังข้าวห่อใบบัวนั้น
“นี่น้ำครับ”
*
*

“แม่หนูว่าลูกค้าคนนี้เขาดูแปลก ๆ นะ  โต๊ะตัวอื่นว่างเขาทำไมไม่นั่ง
จะรอตัวนี้ตัวเดียว  แล้วนี่ ดูสิ ทำยังกับว่าที่นั่งอีกที่มีคนนั่งยังไงยังงั้น”
“ช่างเขาเถอะลูก”    เสียงแม่ค้า    ผมได้ยินครับ และผมเลือกที่จะเงียบ
ทำตามสิ่งที่ผมต้องการจะทำ ผมรู้ครับ ว่าผมไม่ได้บ้าก็เป็นพอ
ผมแค่อยากซึมซับสิ่งที่ผมกับเขาเคยทำร่วมกันเท่านั้น
โดยไม่มีพี่นพ และนนท์
*
*
*
“โพสการ์ดแผ่นเท่าไรครับ”ผมถามเจ้าของร้านหลังจากเลือกอันที่ถูกใจมากที่สุด
ให้เขารู้ว่าตอนนี้ผมกำลังส่งมันจากที่ไหน เพื่อว่ามันจะคิดถึงว่าครั้งนึง
ผมและเขาได้มาที่นี่และยืนอยู่ตรงนี้ด้วยกัน
แต่ลึกๆแล้วผมอยากให้เขารู้ว่า วันนี้ ผมมาคนเดียว ไม่มีเขา
ผมหย่อนโพสการ์ดลงในตู้ๆสีแดงหน้าร้านครับ
หลังจากที่เขียนในสิ่งที่ผมอยากบอกเขาไป

*
*
เวลาแห่งการรอคอยมันยาวนานเสมอ  ลมหายใจจึงแผ่วเบาตาม
*
*
**
แสงแดดที่ส่องกระทบยังน้ำทะเลสีฟ้า ทำให้ท้องทะเลยามบ่ายเต็มไปด้วย
แสงระยิบระยับเหมือนกำลังมีงานเต้นรำเกิดขึ้น
ผมทอดสายตาออกไปยังทะเลที่ครามไกลๆ
ผู้คนดูจะมีความสุขเหลือเกินบนเรือรับส่งผู้โดยสาร
เขานั่งเป็นคู่ๆ ดูมีความหวังในวันข้างหน้า
แต่ผมสิแววตาเศร้า ๆ ถูกปิดด้วยแว่นกันแดดสีดำ
ไม่ให้ใครรู้
และนั่งที่เดิมที่ผมเคยนั่ง ถึงแม้ว่าเรือลำนี้จะไม่ใช่ลำเดิมก็ตาม
อย่างน้อยผมก็ได้สัมผัสกับความรู้สึกเก่าๆนั่นได้บ้าง

“ขอกุญแจห้อง........ครับ”
ผมเดินตามทางเดินไปยังห้องหมายเลขตามกุญแจ อะไรๆ ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
สิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปคือเวลา และความเหงาที่เพิ่มขึ้น
ผมผลักประตูออกค่อยๆทอดสายตาเข้าไปมองยังในห้อง
ผ้าม่านยังใช้สีฟ้าเช่นเดิม เตียงนอนยังวางอยู่ในมุมเดิม
ถึงแม้ว่าผ้าคลุมเตียงและผ้าห้มจะเปลี่ยนสีไปแล้ว
โต๊ะวางทีวียังตั้งอยู่ที่เดิม
ผมเดินเข้าไปหลังจากสำรวจมันอยู่สักพักครับ
อะไรๆ ยังเหมือนครั้งที่เราสองคนมาด้วยกัน
**
*
*
คืนนี้ดาวยังเต็มท้องฟ้า  แสงสว่างจากท้องทะเลเป็นไฟกระพริบดวงเล็กๆ
ผมเดินไปตามชายหาดในเวลากลางคืน โดยไม่กลัวว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับผม
รู้แต่เพียงว่าผมต้องไปให้ได้   ต้องไปที่ตรงนั้นให้ได้
นักท่องเที่ยวเดินเป็นคู่ๆ สวนกับผมระหว่างทาง
ผมหยุดยืนที่ๆเราเคยยืนดูเขาตกปลาหมึก
ที่ๆเราจุดโคมกับเด็กฝรั่งคืนนั้น
แต่คืนนี้ มีแค่ผม
ไม่มีโคม ไม่มีเด็กฝรั่ง และที่สำคัญคือไม่มีไอ้ลุง
*
*
*
ผมยกขวดเบียร์ขึ้นดื่มตามเสียงจังหวะของเพลงที่เปิดจากบาร์บาเล็ก ๆ
เขาเต้นกันเป็นคู่ๆ อย่างสนุกสนาน
บนชายหาดที่ผมและใครคนนั้นเคยกอดกันท่ามกลางผู้คนเป็นร้อยเป็นพัน
ผมกับเลือกในมุนเงียบๆขอบาร์นั่นแทน

“มาคนเดียวเหรอครับ”


“ชนแก้ว กันหน่อยไหมครับ”


“เต้นรำกันไหมครับ”

“พักแถวไหนครับ ไปค้างด้วยได้ไหม”


เสียงแขกแปลกหน้ายังวนเวียนเข้ามาทักทายและบอกสิ่งที่เขาต้องการจากตัวผม
ตลอดระยะที่ผมนั่งอยู่ในมุมที่ผมคิดว่าเงียบที่สุดแล้ว
เสียงเพลงจังหวะเร้าร้อน       ไม่ทำให้ความเหงาที่ผมมีอยู่เต็มหัวใจหายไปได้เลย
มีแต่มันจะทำให้เพิ่มมากขึ้น
ผมเดิมกลับห้องพักด้วยอาการเซ ๆ ถึงในตัวผมมันจะมีแอลกอฮอร์อยู่บ้าง
ผมยังควบคุมตัวเองได้ดีครับ
อย่างน้อยการมาเสม็ดคนเดียวครั้งนี้ฉันก็ไม่ได้เสร็จใคร
*
*
*
แต่ละนาทียังเดินช้าๆสำหรับคนรอคอยเสมอ
*
*

“ปอร์ลูก ย่าจัดการสิ่งที่เราอยากได้ให้แล้วนะลูก    วางบนโต๊ะในห้องรับแขกนะ หยิบได้เลย”
“ครับย่า”

“เดชไปส่งกูหน่อยได้ไหม” ผมโทรหาเพื่อนรักคนเดียวที่ผมมี”
*
**
“อยู่ได้นะมึงคนเดียว” มันถามผมครับหลังจากที่มันมาส่งผมถึงยังที่หมาย
“อืม” ผมโผเข้ากอดเพื่อนรักน้ำตาไหลเป็นสายทาง
เพื่อนผมลูบหลังผมเบาๆ
“ขอโทษนะที่รบกวน”
“ ไม่เป็นไร    ให้กูอยู่เป็นเพื่อนใหม”มันผลักผมออกจากอ้อมกอดมัน
“ไม่เป็นไรเดช กรูอยู่ได้  ไม่ต้องห่วง”  เสียงสะอื้นของคนอ่อนแอ
“ไม่ต้องร้องมึง ถ้าจะกลับโทรมาเดี๋ยวจะมารับ”
“ขับรถกลับดีๆนะมึง กรูอยู่ได้จริงๆ ” ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตา
แล้วเดินไปส่งมันที่รถ
รถมันขับไกลออกไป จนในที่สุดมันก็หายไปแล้ว
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าใครๆก็พยายามที่จะหนีหายออกไปจากผม
แม้กระทั่งเพื่อนที่ผมรักมากที่สุด ในตอนนี้

ที่นอนถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ
คุณย่าช่วยผมแท้ๆ
ผมไม่ลืมที่จะโทรไปขอบคุณท่านและซื้อของไปฝากคนดูแลบ้านครับ
ผมจัดการเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋ากองไว้โต๊ะข้างๆที่นอนที่ผมเคยนอนครับ
ผมโน้นตัวลงบนที่นอน มือลูบไปทั่วบริเวณที่นอนนั่น ข้างๆที่เขาเคยนอน
ภาพที่เราใช้เวลาอยู่ที่นี่กลับมาให้ผมได้สัมผัสอีกครั้ง
ภาพบนชายหาดยามค่ำคืน
ภาพบนเตียงนี้ที่ผมกำลังนอนอยู่
ภาพลานบ้านใต้ร่มหูกวาง
ภาพที่ตลาดนั่น
ยังวนเวียนเข้ามาผมตลอดเวลาตราบเท่าที่ผมยังลืมตามองเพดาน
*
*
ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงมือถือที่วางอยู่ข้างๆผมดัง
“ครับคุณย่า”
“-----------------------”
“ได้ครับ  เย็นนี้ใช่ไหมครับ  โรงแรม.............................นะครับ”
“-------------------------------------”
“ได้ครับ  ของฝากไว้ที่ฟร้อน ของโรงแรมนะครับ  ติดต่อคุณ........ นะครับ”

“----------------------------------------------------------”
“ครับผม ได้ครับ”
“----------------------------------------------------------”
“อยู่ได้ครับ  คุณย่าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”

คุณย่าวานในสิ่งที่ท่านต้องการแล้วท่านก็วางสายไปครับ
ดีเหมือนกัน คืนนี้หลังจากที่ไปหาอะไรกินแล้วค่อยแวะไปเอาของให้ท่าน
ผมวางมือถือลงข้างตัวอีกครั้ง ตื่นขึ้นมาเวลาก็6โมงกว่าเข้าไปแล้ว
มันยากครับการที่ไม่มีรถเข้ามาที่ตลาดหัวหินจึงลำบาก
แต่ยังดีที่มีลุงเรียกรถรับจ้างให้ไปส่งได้
ขากลับเรียกวินมอไซด์มาส่ง
*
*
ผมถึงตลาดหัวหินเกือบๆ1ทุ่มครับ
ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
ของกินก็เดิม ๆ  ร้านขายของก็เหมือนเดิม
ทำไมมึงยังไม่กลับมาอีก มาอยู่ด้วยกันเหมือนวันเดิม ๆ...ผมคิดไป
แม้ค้าขายผลไม้คนนั้น
เรียกลูกค้าด้วยชุดไทยสวยๆ ยังเป็นแบบเดิมที่แกเป็น
ผมเดินไปอุดหนุนแกเหมือนครั้งที่แล้ว
กินหมดหรือเปล่าไม่รู้หรอกครับ  รู้แต่ว่าอยากซื้อ
อยากทำแบบเดิมๆที่ผมเคยทำมาก่อนเท่านั้นเอง
ผัดไทยกุ้งสด ดูจะเป็นเมนูแรกที่ผมต้องเลือกทานให้ได้
และร้านเดิมคือคำตอบสุดท้ายที่ผมเลือก
ผัดไทสองจานถูกวางลงพร้อมกันในไม่กี่นาทีหลังจากที่ผมสั่ง
ครับ  ผมกินไม่หมดหรอกครับคนเดียว
ผมสั่งเผื่อใครบางคนมากกว่า
*
*
*
ผมถามคนแถวนั้นถึงทางไปโรงแรมที่คุณย่าให้ไปเอาของที่มีคนฝากไว้ให้ท่านครับหลังจากทานเสร็จแล้ว
ผมแจ้งความประสงค์เจอคนที่คุณย่าท่านบอกไว้
รอที่ร็อบบี้ของทางโรงแรมอยู่สักพัก
สามสิบนาทีเห็นจะได้ครับ แต่มันไม่ทำให้คนใจร้อนหงุดหงิดเลย มีเจ้าหน้าที่โรงแรมเดินเข้ามาหาผม
แจ้งว่าของที่มีคนฝากไว้ได้ส่งไปที่บ้านริมทะเลแล้วครับ
แล้วเสียงโทรผมดังขึ้นครับ
คุณย่าบอกผมว่า ทางโรงแรมเขาให้คนไปส่งแล้ว และมันก็คงสวนทางตอนที่ผมออกมา
ท่านบอกว่าทางโรงแรมรู้ว่าบ้านหลังไหนจึงให้คนขับรถไปส่งเลย
ไม่ต้องรอผมมาเอาเอง
ผมให้ทางโรงแรมเรียกรถให้ครับอะไรก็ได้ที่พอจะไปส่งผมที่บ้าน
ไม่นานรถตู้ก็มาจอดที่หน้าโรงแรม
และไปส่งผมที่บ้านทันที
ผมเปิดประตูรั้วเข้าไปเห็นแสงไฟที่ลานหน้าบ้านเปิดสว่างอยู่
ลุงคงเปิดไฟทิ้งไว้รอผมซินะ
ผมเปิดประตูเข้าไปยังบ้าน เสียงคลื่นกระทบหูอยู่ตลอดเวลา
พร้อมกับความเย็นสบายของลมทะเล
ผมเปิดประตูหน้าบ้านริมทะเล ทอดสายตามองทะเลตอนกลางคืน
ท้องฟ้าที่เสม็ดกับที่หัวหินสวยงามจริงๆครับ
แต่ที่นี้จะเงียบมากกว่า เพราะเป็นหาดส่วนตัว
ผู้คนไม่ค่อยพลุกพล่าน นี่ล่ะครับมันทำให้เหงายิ่งนัก
แสงไฟจากเรือหาปลาเป็นเหมือนสีสันของท้องทะเลยามกลางคืนไปแล้ว

“ใคร มาเดินริมทะเลมืดๆคนเดียวนะ” ผมพูดเบาๆ คนเดียว
เขาคนนั้นมองมาที่ผมผ่านความืดของลานหน้าบ้าน
ผมมองเห็นพอเลือนๆครับ เพราะมันไกลเกินกว่าจะมองเห็น ถึงจะใส่แว่นอยู่ก็ตาม
เงามืดนั่นยังคงยืนอยู่กับที่ ตลอดเวลาที่ผมพยายามเพ่งมอง
นาทีนั้นผมไม่ได้คิดไปถึงสิ่งที่เร้นลับหรอกครับ
เพราะบ้านข้างๆยังพอมีไฟสว่างอยู่บ้าง
เขากวักมือเรียกผมผ่านความมืดนั้น
ไม่รู้ทำไมเขามีแรงดึงดูดให้ผมเข้าไปหาขนาดนี้
ผมก้าวเท้าตามแรงดึงดูดนั้น
ผ่านรั้วหน้าบ้านลงสู่ชายหาด
แล้วเดินเข้าไปเรื่อยๆ
เงาดำนั้นก็ค่อยๆ เดินห่างผมออกไปเช่นกัน
ผมเดินผ่านบ้านหลายหลังไม่มีท่าทีว่าเงานั้นจะหยุด
และผมก็ไม่คิดจะหยุดเดินเหมือนกัน
ยิ่งผมเดินเข้าไปหามากเท่าไร
เงานั้นก็ดูเหมือนจะห่างไกลผมออกไปทุกขณะ
เหมือนไม่มีวันที่ผมจะไปถึงได้เลย
คล้ายๆชีวิตจริงของผมกับไอ้ลุงยังไงยังงั้นครับ
ผมตัดสินใจไม่ไปต่อ เพราะผมเริ่มเหนื่อยแล้ว  ทรายมันหยาบเกินกว่าจะเดินได้อีก
ตัดสินใจหันหลังเดินกลับมายังบ้านตัวเอง
ซึ่งมันก็ห่างพอดู แสงไปจากพระจันทร์และบ้านริมทะเลทำให้ผมพอเห็นทางเดินกลับบ้านบ้าง
ผมคงบ้าไปแล้ว คงเห็นภาพที่เกิดจากการจินตนาการของตัวเองมากกว่า
มากกว่าที่มันจะเป็นคนจริงๆ ได้
ในที่สุดผมก็เดินกลับมาถึงบ้านจนได้
แต่กลับพบว่าไฟหน้าบ้านดับลงแล้ว
ลุงคงคิดว่าผมเข้าบ้านแล้ว จึงมาปิดไฟ  ผมยังคิดในทางที่ดีอยู่ครับ
ผมเดินเข้ามายังลานบ้านทั้งที่มืดๆ
แต่ในบ้านกับมีแสงไฟคล้ายๆแสงเทียนมาจากในบ้าน
สงสัยไฟจะดับลุงคงจุดเทียนไว้ให้
ผมยังคงคิดบวก ไม่คิดว่าเหตุร้ายอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเองหรอกครับ
มีอยู่หลายครั้งที่คุณย่าเตือนว่ามีเหตุร้ายเกิดขึ้นบ่อยสำหรับคนที่ลงไปเดินริมทะเลตอนกลางคืน
แต่ผมก็ได้ลงไปเดินแล้วนี่  ตอนนี้ยังปลอดภัยดี


ผมผลักประตูเข้าไปยังภายในบ้าน
ร่างผมต้องแข็งทื่อ เมื่อผมเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าผม
ไม่มีแค่แสงเทียนเท่านั้นครับ
ความมืดภายในบ้านทำให้ตาเราทั้งสองปรับสภาพสักพัก
แล้วจึงจะเห็นสิ่งที่อยู่ภายใต้ความมืดนั้น
ใช่ครับ ...ผมเห็นคนๆนึงนั่งอยู่ภายใต้แสงเทียน
เขานั่งอย่างสงบนิ่งอยู่แล้วมองมาที่ผม
เมื่อสายตาผมปรับสภาพแล้ว
เงามืดนั้นกับชัดเจนขึ้น
ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ  จนทำให้ร่างที่แข็งทื่อของผม
มีน้ำตาไหลออกมา เหมือนว่ามันไม่สามารถจะหยุดได้เลย
 ปอร์ครับ...ผม

*http://www.youtube.com/v/TagbwFXoIWA&hl=en_US&fs=1&&autoplay=1&loop=1

[mecon]

^
^
 

กลับมาแล้วสินะ.........ข่าวคราวเงียบหายไปสองสามเดือน.....นึกว่าไปได้ดี..โธ่....

  ไปเดินตลาดสามชุกเอย เสม็ดเอย และสุดท้ายหัวหินเอย....แหม...ระลึกถึงความหลังได้
เศร้ามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  อิลุงแกจะยังยิ้มได้มะในเมื่อคนที่แกรักนักรักหนา
เค้าเหมือนรู้สึกอยู่คนเดียวในโลก...แบบรู้สึกเหงาโคดๆอ่ะนะ
แล้วนี่..กลับมาจริงๆเรอะ ...วางแผนกับคุณย่าเหรอ 
ขอให้ทุกอย่างสงบสุขและผ่านไปด้วยดี

+1 คะ

[Tuszank]

 





นู๋เศร้าอ๊าส์ T^T เหงาจับจิต T^T

[shiro_niji]

อ้าว เฮ้ย
งง

[DexTunG]

 :confuse:อะไร  ใคร  ที่ไหน



     เค้าคือ   ............

[BeeRY]

กีสสสสสส  พี่ลุงกอล์ฟกลับมาแว้วววว

ดีใจกะพี่ปอร์สวยยย  ฮืออ  มันเศร้าจิงๆๆนะตอนไปรำลึกความหลังเมื่อครั้งเก่าอ่ะ

แต่ว่าคนที่รอก้อกลับมาแล้ว  จะเป็นไงต่อไปนะ

รอตอนต่อไปคร้า

[Huo_To]

แกทำอะไรของแก อิลุงบ้า 

[MaIOcEaN]

เขาคนนั้นคือ อิลุงใช่ไหม 

มาซะทีน้า  ปล่อยให้คนสวยฉายเดี่ยวมาหลายตอนละ อิอิ

เข้ามาให้กำลังใจคับ

[subaru]

ลุ้นตลอดเลยเรา อ่านไปลุ้นไป เป็นกำลังใจให้น้องปอร์คนสวยจ้า

[a_tapha]

ลุ้นตัวโก่ง

ว่าใช่..รึเปล่า


 

[4559]

สงสารปอร์จับใจ




ว่าแต่ใครกลับมาอ่า

[┗◎┗◎]

   กลับมาแล้วใช่ไหม