หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ

[broke-back]

 

ทิฐิ อ่านว่า ทิ-ฐิ

เป็นอีกคำหนึ่งในพจนานุกรม
ที่เมื่อนำมาใช้แล้ว ไม่เกิดผลดีกับใคร

  พูดจา....คุยกัน เถอะครับ ปอร์-กอล์ฟ
อย่างน้อย....ก็ทำให้เรารู้ว่า....ไม่ได้คิดอะไรไปเอง
ความจริง....ปรากฎ....ชัดเจน

  +1 เอาใจช่วยครับ ปอร์&กอล์ฟ

[joonkung]

test post

[PeeraDHa]

อ่านตอนนี้แล้ว เครียด อ่ะ

[Ak@tsuKII]

เข้ามารอตอนต่อไปจ้าตอนนี้หดหู่ เศร้าจังอ่ะ เฮ้อ

[RAKDEK_KA]

เข้ามาดูลาดเลา 2 รอบแล้ว ปอร์ ยังมะมาเลย
ว่ารอตอนต่อไปก่อนแล้วค่อยมาอ่าน ทีเดียวแบบรวดเดียวจบมะอยากค้าองอะ
ปอร์ รีบๆๆ มาต่อไวๆๆ นะจ๊ะ อยากอ่าน

[~NeMeSiS_PURE~]

อยู่ไหนค๊าบบพี่ปอร์  รออยู่นะค๊าบบบบบ 

[lomekung]

ทำมายยยย.....ไม่เคลียร์กันซะทีอะ

ใจจะขาดดดดดดด 

[POR_KA_DUN]

ผมเดินออกจากครัวคนแรกครับ หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จ
ที่ผมเลือกที่จะเดินไป กลับไม่ใช่ห้องรับแขก หรือห้องนอน
แต่มันเป็นสวนหลังบ้านครับ สวนที่เราเคยเก็บดอกไม้
สวนที่เราฉลองวันแห่งความรักด้วยกันครับ และอีกมากมาย
จุดหมายของผมเหรอครับ
เพื่อซึมซับ ห่วงเวลาที่เราเคยทำอะไรร่วมกันหลายต่อๆ หลายครั้ง
เผื่อวันข้างหน้าผมอาจไมได้มายืนที่ตรงนี้อีกแล้ว

**************71*****************

ผมเลือกที่จะนั่งลงบนเก้าอี้สีขาวตัวเดิมที่ตั้งอยู่กลางสวนหลังบ้าน
บรรยากาศเริ่มมืดลงเรื่อยๆ  ลมพัดมาเอื่อยๆ
กลิ่นหอมของมวลไม้หลากหลายชนิดพัดเข้ามาในคราเดียวกัน
ยากที่จะแยกได้ว่าเป็นกลิ่นของดอกไม้ชนิดไหน
แสงสว่างจากหลอดไฟดวงเล็กๆที่ถูกเปิดเป็นประจำ ยังคงทำงานอยู่ทุกค่ำคืนมิเคยขาด
ผมยังมีความสุขเล็ก ๆ กับการทอดสายตามองไปในความมืด
ถึงแม้จะมีเรื่องราวต่างๆ เข้ามารบกวนจิตใจตลอดเวลา
เงาของใครคนนั้นตกกระทบบนสนามหญ้า เพราะหลอดไฟส่องผ่านหน้าต่างบานนั้น
ผมมองตามเจ้าของเงา   ครับไอ้ลุงมันกำลังมองมายังผม
และผมเลือกที่จะกลับไปมองยังความมืดรายรอบบริเวณที่ผมนั่งอยู่อีกครั้ง
พอหันกลับไปมองเจ้าของเงาอีกที ตอนนี้หน้าต่างนั้นกับเต็มไปด้วยอากาศ
ไรซึ่งเจ้าของเงานั้นเสียแล้ว
ผมเลือกกลับไปมองความืดอีกครั้ง
ปล่อยอารมณ์ให้เยือกเย็นตามสายลมที่พัดเข้ามากระทบกาย
“ทำไมมานั่งอยู่มืดๆ คนเดียวครับ”
“มันเงียบดี” ผมตอบมัน ด้วยโทนเสียงที่ราบเรียบครับ
“งั้นผมขออยู่ในความเงียบด้วยคนนะครับปอร์ เผื่อจิตใจผมจะสงบบ้าง”
มันเลือกนั่งลงเก้าอี้อีกตัวข้างๆ ผม
“อืม”
“คิดไรอยู่ครับปอร์” มันถามผมก่อนที่ผมจะปล่อยความเงียบฆ่าเวลาไปสักพัก
“คิดถึงตัวเอง” มันทำหน้าสงสัยในสิ่งที่ผมพูดไป และผมก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมผมพูดออกไปเช่นนั้น
“คิดถึงตัวเอง ว่าทำไม อะไรต่างๆ มันไม่เป็นอย่างที่คิดไว้” ผมขยายความ ซึ่งมันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“แล้วกอล์ฟคิดไรอยู่” ผมย้อนถามมันบ้าง
มันเงียบไปสักพัก
“ไม่รู้สิ ....ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่เพราะมันว่างเปล่าเหลือเกินครับ”
คำพูดนี้มันน่าจะเป็นผมมากกว่าที่พูดออกไป
“นานแค่ไหนแล้วที่เราไม่เลือกคุยกัน” ผมพูดและไม่ได้มองที่หน้ามัน
มันเงียบครับ.... มันยังเลือกที่จะเงียบในแบบที่มันเป็น
“แล้วอยากรู้ไหมว่าทำไมผมเงียบและไม่เลือกที่จะเล่าให้ปอร์ฟัง”
“ไม่รู้หรอก.. มันเกินกว่าที่จะจินตนาการเองได้นะ”
“ตอนนั้นผมคิดว่าผมสามารถจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นได้  แต่ตอนนี้มันไม่ใช่’
มันถอนหายใจ
“ตอนนี้ผมรู้ว่า ยิ่งผมอยู่กับตัวเองมากเท่าไรมันยุ่งฉุดต่ำลงเรื่อยๆ”
“แล้วทำไมตอนนั้นไม่คิดแบบนี้”ผมย้อน
“ขอโทษครับ”
“แล้วตอนนี้เล่าได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“อืม”
แล้วความจริงวันนั้นก็ค่อยๆออกจากปากมันมาครับ
มันบอกว่า วันนั้นที่ป๊ากับม๊าเรียกมันไปพบเพราะมีธุระสำคัญที่ต้องบอกให้มันรู้ครับ
หลายคนเดาถูกว่ามันคืออะไร ครับใช่มันเป็นอย่างที่หลายคนพูดนั่นล่ะครับ
มันต้องหมั่น กับญาติห่างๆอีกสกุลหนึ่ง..... เปล่าครับ
มันโดนจับได้ว่าคบกับผม แล้วป๊ากับม๊าบังคับให้เราเลิกกัน...55เปล่าอีกนั่นล่ะครับ
ความจริงคือ  พี่สาวมันโทรมาจากต่างประเทศครับ เพื่อที่จะคุยเรื่องเรียนต่อ
มันบอกว่าพี่สาวมันได้ติดต่อมหาลัยให้แล้วสามารถเดินทางไปได้ทันที
*
**
****
ผมฟังมันเล่าไปท่ามกลางความเงียบของสวนนั่น
พอมันทราบจึงทำให้มันตกใจมากครับเป็นธรรมดา....เพราะมันเร็วเกินไป
ไม่ได้เตรียมตัวอะไรก่อนเลย พอทราบแบบนี้ มันจึงไม่รู้ว่ามันจะทำยังไง
มันบอกมันสับสน  แต่ในใจมันลึกๆ มันรู้ว่าวันนึงมันต้องมาถึงครับ แต่มันไม่คิดว่ามันจะเร็วเกินไป
รู้ไหมครับว่าเหตุผลเพียงสองข้อที่ทำให้มันสับสน คือผม ไม่สิ คือเรา มากกว่า
และอนาคตของมัน
“นายเลือกอย่างทำอย่างเดียวและเลือกเพียงคน ๆ เดียวได้ซะที่ไหน” ผมแย้งมัมแกมประชด
มันยิ้มเอื้อยๆ แล้วหันมามองที่ผม ไม่แน่ใจในสิ่งที่ผมพูด
และผมก็มีความหมายอะไรที่มากกว่าที่มันได้ยินเช่นกัน
“ผมรู้ครับ ว่าปอร์หมายถึงอะไร แต่ผมอยากทำทีละอย่างมากกว่า”
มันบอกว่าเวลาที่มันกับผมอยู่ด้วยกัน เป็นเวลาที่สั้นมากเกินกว่าที่มันจะทิ้งผมไปได้
ถ้าเป็นไปได้ มันอยากขอเวลาป๊ากับม๊ามันอีกสักครึ่งปี หรือ1ปี
เพื่อที่มันจะเรียนรู้การใช้ชีวิตร่วมกับใครบางคนเช่นผม
ผมฟังมันพูดผมดีใจนะครับ ที่อย่างน้อย มันก็คิดถึงผม
แต่อาจจะไม่ดีใจซะทีเดียว  ผมไม่เห็นด้วยหรอกที่จะเอาผมเป็นตัวกำหนดอนาคตของตัวมัน
“ไปนานแค่ไหน”
“1ปีครับ”  มันตอบแล้วแหงนหน้าขึ้นมองไบไม้ที่กำลังปริวตามแรงลม
“แค่1ปีเอง” สิ่งที่ผมพูด มันไม่ตรงกับสิ่งที่ผมคิดอยู่เลย
1 วันผมหายใจเข้าออกกี่ครั้ง 1เดือนรวมเป็นเท่าไร และ1 ปี  มันคงมากโขทีเดียว
“ถ้าผมไปปอร์จะรอผมไหมครับ”
ผมเลือกที่จะนิ่งไม่ได้ตอบคำถามอะไรมัน ไม่ใช่ไม่อยากรอนะครับ  อยากตอบว่ารออยู่เต็มหัวใจ
แต่มันยังมีสิ่งที่อยากรู้ ซึ่งเป็นปัญหาที่ผมพยายามจะแก้มาแล้ว แต่แก้ไม่ได้สักที
“เห็นไหม ครับ ปอร์ก็ไม่ตอบ”
เปล่าครับ ไม่ใช่ผมตอบไม่ได้ แต่ผมเลือกที่จะยังไม่ตอบในเดี๋ยวนี้มากกว่า

ผมเข้าใจมันนะครับ ถ้าเป็นผมๆผมก็เป็นแบบเดียวกับมัน
เจออะไรที่ไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ มันย่อมที่จะเสียใจเป็นธรรมดา
มันเลยคิดไปเองว่านี่เป็นปัญหาใหญ่สำหรับมัน
จนมันลืมว่า ผม และคุณย่า ยังพร้อมให้มันได้คุย ได้ปรึกษา
ตอนนั้นปัญหานี่จึงใหญ่สำหรับมัน
แต่เมื่อเวลาผ่านไปแล้ว  และมันจะดูเล็กคงทันทีถ้าเราเลือกที่จะเล่าให้ใครฟัง
ให้ช่วยคิด ช่วยตัดสินใจ แต่สำหรับมันตอนนั้น เลือกเก็บไว้ให้เป็นปัญหาที่แก้เองไม่ได้
ร้องไห้จะเป็นจะตาย เงียบไปหลายวัน
จนในที่สุดอะไรต่อมิอะไรที่ทำให้เกิดรอยร้าวระหว่างเราจึงตามมา
โง่จริงนะ ไอ้ลุง5555 กรูอยู่ข้างๆมึงตลอดนะ
แค่หันมากรูก็พร้อมจะรับฟังมึงแล้ว
และสิ่งที่ทำให้มันปวดใจมากขึ้นไปอีกคือ เวลาของการเดินทางได้ถูกกำหนดขึ้นแล้วครับ
เต็มใจหรือไม่ก็เลือกไม่ได้... สิ่งที่มันทำได้คือ เตรียมตัวให้พร้อมที่จะเดินทางเท่านั้น
เศร้าจัง
*
**
****
พอผมได้รู้ความจริงจากปากมันแล้วแต่ผมกับไม่เศร้าเลยเพราะอะไรนั่นเหรอครับ
เพราะผมได้เศร้ามาพอแล้ว
“แล้วทำไมปอร์หนีผมไปล่ะครับ”
ผมนิ่งไปสักพัก
*
*
*
**
*****
“กอล์ฟจำวันที่กอล์ฟไปงานเลี้ยงส่งเพื่อนได้ไหม”
“อืม”
“วันนั้นป๊ากับม๊าโทรมาให้ไปหา หลังจากที่กอล์ฟไปงานอะไรนั่นแล้ว”สีหน้ามันเต็มไปด้วยคำถาม
“ครับ แล้ว…………..”
“ป๊ากับม๊า  ท่านรู้เรื่องเราสองคน”
ท่าทางมันตกใจมากครับ
“อืม....ท่านรู้เรื่องมาตลอด  จากคุณย่า”
ผมเงียบไป พรางหายใจแรงๆ ออกมา
“ป๊ากับม๊าถามว่าบ้านคุณย่าอยู่สบายดีไหม  ปอร์ถึงกลับอึ้ง ตอบอะไรไม่ถูก”
*
**
****
“ขอโทษนะครับปอร์ ที่ไม่อยู่ข้าง ๆ”ข้างๆ แล้วช่วยไรได้หือ
“ท่านบอกไม่โกรธหรอก  อย่างน้อยก็อยู่ในสายตาของย่า  เพราะท่านรับรู้มาตลอด
ว่าเราสองคน ถึงขั้นไหนแล้ว  ท่านรอให้เราเข้าไปหามากกว่าที่ท่านจะเข้ามาเอง  แต่แล้วเราก็ไม่”
“ครับ”
“ท่านจึงต้องทำแบบนี้  ..เมื่อกอล์ฟจะต้องไปแล้ว ”
“ครับ”
“ แสดงว่า….”
“ อืม ปอร์รู้เรื่องราวของกอล์ฟ ตั้งแต่วันนั้นแล้ว” ครับผมจึงไม่ได้ดูเสียใจในวันนี้เท่าไร
“มันทำให้ปอร์เสียใจมาก ”นี่ละครับคือหนึ่งเหตุผลที่ผมเสียใจร้องไห้เดินออกมาจากบ้านมัน
มันอาจดูเว่อร์จัง ฟูมฟายอะไรกันนักหนาแค่แฟนจะไปเรียนต่อต่างประเทศ
ใช่ครับ แค่ไปเรียนต่อต่างประเทศ อย่างที่คนอ่านว่านั่นละ
แต่มันมีอะไรมากว่านั้น
“คบกันมานานแล้วใช่ไหม”
“จะสองปีแล้วครับ”
“ป๊ากับม๊าก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่าโลกทุกวันนี้มันเป็นยังไง  แต่ลูกแน่ใจแล้วเหรอว่า ความรักแบบนี้มันจะยืดยาว
เหมือนชายหญิง”   ผมนั่งก้มหน้าอยู่บนโซฟาตรงข้ามป๊ากับม๊า
“ผมไม่ทราบครับ”
“แล้วลูกแน่ใจแล้วเหรอ ที่ตัวเองทำลงไปแบบนี้ ..วันข้างหน้าจะเป็นยังไง พ่อแม่จะไม่เสียใจ”
“ไม่รู้ครับ” ผมปฏิเสธไปครับไม่ได้บอกว่าพ่อแม่ผมรับรู้ในสิ่งที่ผมเป็น
มันอาจจะดีกว่าไหม ถ้าบอกไปแล้วป๊ากับม๊าคิดว่าพ่อแม่ของผมสนับสนุนให้เราคบกัน
ผมจึงเลือกเก็บไว้เอง
ป๊าเล่าต่ออีกครับ
ว่าสมัยที่เป็นหนุ่ม หลงรักอาหมวยแทบเป็นแทบตาย
ไปรับไปส่งทุกวันสมัยเรียนมหาลัย  ไปเรียนต่างประเทศ เทียวกลับว่าเป็นว่าเล่น
เรื่องโทรคุยกันข้ามโลกไม่ต้องพูดถึงครับ
แพงยิ่งกว่าค่าอะไรทั้งสิ้น..แต่ด้วยอนุภาพของความรักอะไรก็ดูเล็กไปหมด
ใครพูดอะไรก็ไม่เคยฟังเอาเสียเลย  เอาความคิดของตัวเองเป็นใหญ่
หัวชนฝาเลยก็ว่าได้ครับ
ถึงปู่ของไอ้ลุงจะยื่นขำขาดตัดออกจากองมรดกที่สูงเท่ากับตึก10ชั้นก็ตาม

อย่างที่ผมเคยเล่ามาแล้ว
เพราะสมัยก่อน สกุลต่างๆ จะคุมถุงชนครับ ให้ลูกๆแต่งงานกันทั้งๆที่ไม่ได้รักกันเลย
เพราะกลัวสายเลือดของตัวเองจะไม่เข้มข้นเหมือนกับที่ปู่ย่า ทำมาเป็นทอดๆ
การแต่งงานของป๊ากับม๊าจึงไม่มีใครเห็นดีเห็นงามด้วย
ยกเว้นญาติฝ่ายเจ้าสาวแสนสวย ซึ่งเป็นคนจีนน่าจะหัวโบราณมากกว่า  แต่กลับสลับกันแทน
ม๊านั่งอยู่ข้างๆก็ได้แต่ยิ้ม แก้มแทบปริเอา เมื่อป๊าพูดถึงเหตการณ์ที่ผ่านมา
และผมเองเป็นคนฟังยังรับรู้ได้เลยว่าอนุภาพของความรักที่ป๊าไอ้ลุงมีต่อม๊ามันนี่ยิ่งใหญ่ขนาดไหน
“ลูกรู้ใช่ไหมว่า เจ้ากอล์ฟต้องไปเรียนต่อ”
“ไม่ทราบครับ เพราะเขาไม่บอกผมเลย รู้แต่ว่า ช่วงหลังๆ เขาเงียบไปมาก ไม่ยอมบอกอะไรเลย”
“ มันคงเร็วไปสำหรับเขา”  ผมยังก้มหน้าเหมือนเดิม
“แล้วต่อจากนี้ไปเราจะทำอะไรต่อ ถ้าเจ้ากอล์ฟมันไปแล้ว”
คำถามที่ไม่รู้คำตอบแบบนี้ผมจะทำยังไง......ได้แต่ปล่อยความเงียบเป็นคำตอบแทน
“อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลนะลูก ปอร์ก็เหมือนเจ้ากอล์ฟ คือเป็นลูกของม๊า”
ประโยคเดียวจากม๊า ในคืนนั้น
ที่ทำให้ผมรู้สึกว่า ผมไม่ใช่คนอื่นแปลกหน้าสำหรับทุกคนในครอบครัวไอ้ลุงเลย
ผมรู้ว่าท่านพูดให้คิด ไม่ได้ขัดขวาง
เพราะท่านคงรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ตอนนี้มันมาเกิดขึ้นกับลูกช่ายของท่าน
แต่ต่างกันตรงที่ไอ้ลุง กับไปรักลูกชายขอคนไทยแท้ แทนที่จะเป็นลูกชายคนจีน
เหมือนป๊ามันไง555

มันมองหน้าผมแล้วหลับตาปริบๆๆ
“ถ้าเป็นผมเจอเหตการณ์แบบนี้ ไม่รู้จะรับมือได้เหมือนปอร์ไหม”
“ไม่เลย ...ป๊ากับม๊าไม่ได้ว่าอะไรปอร์ ท่านสอนด้วยซ้ำ”
“เดี๋ยวกอล์ฟจะพาปอร์ไปหาป๊ากับม๊าอีกทีดีไหม” มันพูดติดตลกครับและหัวเราะเบาๆ
แต่พอเอาเข้าจริงๆคงหัวหดแน่ๆ..ผมคิดนะ
“ปากดีนะ”
หรือว่ามันจะโล่งอกโล่งใจที่อย่างน้อยป๊ากับม๊าก็รู้เรื่องของมันแล้ว
แบบนี้ต้องขอบคุณ คุณย่าแล้วล่ะครับที่คอยช่วยอีกแรง
เรื่องจึงไม่ได้เรวร้ายอย่างที่มันกลัวแต่อย่างใด
ผ่านไปอีกเรื่อง สำหรับเราสองคน
“แล้วรู้ว่ากอล์ฟจะไปเรียนต่อแล้วทำไมถึงต้องหนีกลับบ้านด้วยละ”
ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง
เสียงลมพัดเอื่อยๆ กลิ่นดอกไม้ยังอบอวน
*
*
*
**

“เพราะนั่นมันไม่ใช่เหตุผลไง”
มันทำหน้า งง แล้วมองมาที่ผม
ในตาเต็มไปด้วยคำถามหรือกำลังกลัวอะไรสักอย่าง...ที่ผมแยกไม่ออกเลยว่ามันคืออะไรกันแน่
ผมมองหน้ามัน

“ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้กันแน่”


ปล.
มาต่อแล้วนะครับ
หลังจากที่หายไปหลายวัน

[mecon]

ู^
^
  อืมยังไม่ได้เวลาเชือดสินะ
จะเอาแบบไหนล่ะอิลุง นอนหยอดข้าวต้ม หรือเอาฟ้าเหลือง...เอ้ยคางเหลืองดี น่าจับทำหมันซะ ชิส์
เมาไม่รู้เรื่อง จำอะไรไม่ได้แบบนี้คงไม่ได้
โดนนังเก้งป่านั่นจับกรอกหลอกชิมิ อารมณ์แบบนี้นะทำตัวเป็นหมูในอวยให้เค้าหามมากกว่า

ส่วนเรื่องเรียนต่อ เฮ้อออออออออ ป๊ากับม๊าท่านอาบน้ำร้อนมาก่อน
เตือนให้เห็นถึงอนาคตที่ยังมองไม่เห็น แต่ก็ดีนะที่ท่านไม่ได้ออกโรงออกงิ้วอะไร
แต่คนได้ฟังเนี่ย ก็ปางตายใช้ได้เลยนะคะคุณป๊า

 ขอบคุณคะ

[DexTunG]

+1 ให้เลยครับ  

แล้วปอร์จะรอได้ไหมนะ ตั้ง 1 ปี

     

[shiro_niji]

เฮ้ย
ค้างหว่ะ 

[ChiOln]

โอ๊ย!!! ค้างมากมาย 

[milphinnejj]

คิดถึงจัง~ อิ๊ๆ 
เพิ่งตื่นมาตอนตี 1 กว่าๆ ก็ลองเข้าเล้าดูปรากฏว่าเห็นยูสพี่ปอร์ ฮี่ๆ แล้วก็ได้อ่านจริงด้วย ..

แต่ .. มันก็ยังค้างๆคาๆเน้ ..

สรุปว่า .. เรื่องคาใจคนอ่านหายไปเรื่องนึงละ ..
ยังเหลือเรื่องของลุง .. ตกลงว่าเผลอตัวหรือโดนมอม ?

อื่ม .. เรียนต่อตปท. ..
เวลาปีนึง .. ฟังดูเหมือนแป๊บเดียว .. แต่ถ้าสัมผัสเองมันคงยาวนานมากมาย ..

ไม่อยากคิดไรไปก่อนแล้ว .. รอสวยมาเล่าต่อนะคะ :]
เป็น กำลังใจให้ค่าา 

[ranaways]

แล้วใครจะรู้เนี่ยยยยยยยยยยย

[┗◎┗◎]

แอ่ม  คนอ่านก็พร้อมแล้วววว

[Huo_To]

ขอบคุณที่มาต่อคับ   

[nirun4]

ฮึ ฮึ ลุง ยังไม่รู้ตัว 

[gboy]

โอ๊ยยยย

มาน้อย

แล้วยังค้างอีก


 

สวยจายร้ายยยยย

[a_tapha]

อะไรเนี๊ย 


สวยทำร้ายจิตใจคนอ่านได้ไง


มาต่อเลย


ด่วน ๆ   



 

[mist]

ค้างงงงงง จริงๆ นะ

[sweetener]

ค้างอย่างแรงงงงงงงงงงง

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆจ้า

[pukpra]

ดีใจที่คนสวยกับลุงหันหน้าเข้าหากัน พูดคุยกัน หวังว่าเรื่องราวคงผ่านไปด้วยดีนะจ๊ะ เอาใจช่วยจ้า

[pay-it-forward]

ค้างอีกแล้วนะสวย 
1 ปีแป๊ปเดียวเอง เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว
ดีซะอีก ระยะทางกับเวลาจะได้เป็นเครื่องพิสูจน์ความรักของสวยกะลุง
ป๊ากับม้าแล้วก็คุณย่าช่างประเสริฐจริงๆเลย
นี่แหละนะ ความรักของพ่อแม่ แค่เห็นลูกมีความสุขก็พอแล้ว

อยากอ่านตอนหน้าแล้วอ่ะ
อยากรู้ว่าถ้าลุงรู้เรื่องนนท์แล้วลุงจะทำยังไง
  +1 ให้สวยนะจ้ะ

[MaIOcEaN]

อืม นะ ค้างได้อีก
เคลียร์ไปหนึ่งเรื่อง เค้าไปเรียนต่อนี่เอง  เหลืออีกเรื่อง ทำไมลุงกล์อฟไปนอนกะแรดนนท์ ยังไม่เคลียร์ ใช่เรื่องนี้ป่าวที่ค้าง
พี่ปอร์  รีบกลับมานะ เค้าคิดถึง
 

[HydrA]

  โอยอยากจะบร้า ปอร์จ๋าอย่าทรมานคนอ่านอีกเลย ฟันโช๊ะๆๆไปเล้ย ลุงอ่ะดูท่าแล้วไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเลย แต่เพราะความประมาทน่ะแหล่ะเลยต้องตกเป็นเครื่องมือของนนท์  ลุงน่ะควรจะได้รู้ไว้ว่านนท์ศรีน่ะร้ายนัก ควรจะเลิกคบได้แล้ว

[subaru]

ยังไม่เคลียร์นะจ๊ะน้องปอร์คนสวย..ยังมึนเหมือนเดิม555

[luvY]

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ

แต่ว่า....จะค้างไปถึงไหนเนี่ย 

[andy_kwan]

มันค้างนะจ๊ะนู๋ปอร์    นังเก้งนนท์ยังเป็นก้างตำคออยู่นะ    อิอิ

[j4c9y]

ลุ้นมานาน

โล่งละ

เราก็คิดไปไกล

[minmin_chingching]

 
เศร้าจัง
ไอ้ลุงมันจะรู้มั๊ยนะ
ว่าทำไรให้น้องปอร์สุดสวย 
หนีกลับบ้าน