หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ

[i_lost in..]

พี่ปอร์สู้สู้ สวยซะอย่างเดี๋วลุงก็กลับมา  

แต่อยากรู้ว่าป๊าม็า ลุง คุยอะไรกับพี่หรือค๊ะ

บอกได้มั๊ยเอ่ย  

[POR_KA_DUN]

พี่ปอร์สู้สู้ สวยซะอย่างเดี๋วลุงก็กลับมา  

แต่อยากรู้ว่าป๊าม็า ลุง คุยอะไรกับพี่หรือค๊ะ

บอกได้มั๊ยเอ่ย  

ได้ครับ เดี๋ยวบอกให้
แต่ต้องร้องเพลงให้พี่ฟัง1เพลงครับ
เอาเพลงนี้นะ.. บอกหน่อยได้ไหม... บอกหน่อยไหม...
ของนันทิดา555 อันนี้เกิดทัน

[Huo_To]

พี่ปอร์สู้สู้ สวยซะอย่างเดี๋วลุงก็กลับมา  

แต่อยากรู้ว่าป๊าม็า ลุง คุยอะไรกับพี่หรือค๊ะ

บอกได้มั๊ยเอ่ย  

ได้ครับ เดี๋ยวบอกให้
แต่ต้องร้องเพลงให้พี่ฟัง1เพลงครับ
เอาเพลงนี้นะ.. บอกหน่อยได้ไหม... บอกหน่อยไหม...
ของนันทิดา555 อันนี้เกิดทัน

อร้ายยย  น้องปอร์  เพลง เจ๊ตู่ กะพี่ปั่น เนี่ย มันห่างกันนานกี่ปีกันคะ    
ไม่ยอมลงต่อ อย่างนี้มันต้องร้องเพลงนี้รอค่ะ
  ฆ่าฉัน  ฆ่าฉันให้ตายดีกว่า
ใยถึงไม่เข่นฆ่า และไม่ใยดี
ทิ้งฉันขื่นขมสมใจผละหนี
ฝากไว้คือความบัดสี ราคี ติดกาย ( อันนี้ รึยังไม่รู้ )

(ร้อง โดย สวลี ผกาพันธ์)  

ปล. เพิ่งเห็น พี่ mecon    เกิดไม่ทันเพลงโน้น แต่ทันเพลงนี้ ชิมิ

[Ak@tsuKII]

เข้ามารอ  สวยจะมาป่ะวันนี้

 นั่งขัดปืนรอแรดนนท์แระ 

[seviophy]

  ไม่รู้จะด่าคุณชายยังไงถูก สวนนางเอกของเรา เข้มแข็งไว้นะตัว ในสมรภูมิอึดดีมีชัยไปกว่าครึ่ง

แหม๋มีการส่งภาพให้ด้วย(จำผิดป่าวหว่า) นายเอกของเราเป็นคนดี๊ดี


ไม่งั้นนะ จะช่วยทำให้นนท์ ดังขึ้นกว่านี้ ด้วยการเอารูปนี้ไปพรีเซนต์ และแบ่งปันกับเพื่อน ๆ
ให้ดูโดยทั่วกันเลยเชียว   

ปัญหาปากหนักเนี่ย ต้องรีบผ่าตัดด่วนนะครับ ฮิฮิ นายเอกของเรา ควรช่วยรักษาแบบ>>
(พูดเล่นน้า)

ปล. ตรูว่าแล้ว...มันต้อง..มีฉากนี้..นายเอกน่ารัก มารักกับผมแทนดีกว่า จุ๊บ ๆ

[shiro_niji]

โป้งอิลุงแล้ว
บังอาจมาทำให้หนูปอร์สุดสวยเสียใจ

[~NeMeSiS_PURE~]

ไร้ซึ่งคำจะบรรยายย

ขอกระสอบทราย  จะเอามากั้นน้ำตาไหลหลาก


นึกว่าได้อ่านตอนนี้แล้วจะหายอัดอั้นตันใจ ที่ไหนได้ ยิ่งกว่าเดิม 

แต่ว่า ตอนต่อไปอยู่ไหนอ่ะพี่ปอร์ นี่นั่งรอจนถึงตี 2 ละ

[subaru]

เข้ามานั่งรอน้องปอร์คนสวย ยังไม่มาอีกเหรอ

[pu4755]

 

จุดธูปเรียกน้องปอร์ มาลงต่อไว ๆ

ค้างคามากมาก อยากอ่านต่อใจจะขาด

 

[PeeraDHa]

เข้ามาเป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยน่ะ...เค้าเชื่อว่า ความรักชนะทุกสิ่ง แต่ ความสวยชนะทั้ง 3 โลก

เพราะฉะนั้น สู้ค่ะ..อย่ายอมแพ้...ส่วน อันนี่ ให้นนนี่จร้า

[1kabb]

พี่ปอ

มาต่อด้วยค๊าบบบบ    

[OhJa]

ไม่รู้จะพูดยังไงดี   

ขอเป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เลยนะคะ ผ่านอุปสรรคสาหัสนี้ไปให้ได้

อุปสรรคปัญหาต่างๆมีไว้ให้แก้ ให้ต่อสู้ ไม่ได้มีไว้เพื่อท้อแท้เนาะ

[pay-it-forward]

คิดว่าน้องลุงคงไม่ตั้งใจนอกใจน้องปอร์หรอก
แต่ว่าทำไมไม่รู้จักระวังตัวบ้าง
ถ้าเป็นเราก็คงหัวใจแหลกสลายไปเลย 

ส่วนนังนนท์เนี่ย อย่าให้รู้ว่าจริงๆเป็นใครนะ
ไม่ไหวละ แรดมาก ขอ :z6:ซะทีเหอะ

น้องปอร์มาต่อเร็วๆนะ อ่านตอนนี้แล้วนอนไม่หลับเลย
 

[POR_KA_DUN]

คิดว่าน้องลุงคงไม่ตั้งใจนอกใจน้องปอร์หรอก
แต่ว่าทำไมไม่รู้จักระวังตัวบ้าง
ถ้าเป็นเราก็คงหัวใจแหลกสลายไปเลย 

ส่วนนังนนท์เนี่ย อย่าให้รู้ว่าจริงๆเป็นใครนะ
ไม่ไหวละ แรดมาก ขอ :z6:ซะทีเหอะ

น้องปอร์มาต่อเร็วๆนะ อ่านตอนนี้แล้วนอนไม่หลับเลย
 

จะพยายามต่อให้เร็วที่สุดครับผม

[POR_KA_DUN]

เย้ๆๆๆๆ
มองไปมองมา เห็นเม้นท์จะครบ 3000 แล้ว
เลยฉลองเม้นท์ที่ 3000 เลยละกัน555
ขอเป็นตัวเองเม้นท์นะครับ 5555
 

[CHOKUN]

รออยู่น้า  :call:ห

[shiro_niji]

อ้าวนึกว่าจะเอาเรื่องอิลุงมาต่อซะอีก

 

ฉลองด้วยหละกัน

[mecon]

 
ยินดีด้วยนะคะคนสวย
ตอนต่อไปให้ไวนะคะ
เจียนหมาก เจียนพลู พร้อมกับยาดม พร้อมแล้วนะคะ

[pay-it-forward]

 
ฉลองด้วย

[bixzz]

มาแล้วว...มาร่วมฉลองเป็นรีที่ 3005 พร้อม +1 ให้น้องปอร์ 
ให้กำลังใจและรออ่านต่อนะครับ...ยิ่งอ่านยิ่งบีบหัวใจและปวดตับขึ้นเรื่อยๆ อ่ะ

[leogemini]

ฉลองด้วยครับ


 

[POR_KA_DUN]

มาแล้วว...มาร่วมฉลองเป็นรีที่ 3005 พร้อม +1 ให้น้องปอร์ 
ให้กำลังใจและรออ่านต่อนะครับ...ยิ่งอ่านยิ่งบีบหัวใจและปวดตับขึ้นเรื่อยๆ อ่ะ

คิดถึงอยู่นะ555
แอบสังเกตด้วยว่าหายไปนานเหมือนกัน
คิดถึงจัง ฮุนบิน555
 
รอแป็ปนึงครับ ตอนนี้ให้สาวสวยตรวจคำผิดให้อยู่
เดี่ยวลงให้แล้วครับ

[minmin_chingching]

ฉลองด้วยคน
ชอบมากมาก
มาต่อเร็วๆนะคะ
อยากอ่านมากกกกกกกกกก
Fighting!!!  

[POR_KA_DUN]

เด็กๆ มันโตกันหมด จนผมจำไม่ได้แล้ว
บางคนโบกไม้ โบกมือให้ ครับ เขาคงพอจำผมได้บ้าง
นานทีการที่เราได้กลับมาบ้านมันก็ดีเหมือนกันนะครับ
ทำให้เรารู้ว่าตัวเราเองเป็นใคร มาจากไหน  ควรจะยืนอยู่ที่ใด
และทบทวนสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นกับเราอย่างมีสติ
 
**********67**************

ผมอยู่บ้านกับครอบครัว2วัน โทรมาลางาน1วันครับ
1วันหลังนี้เอาไว้เดินทางกลับกรุงเทพโดยรถทัวร์ครับ
ผมรู้สึกว่าการกลับมาพักที่บ้านช่วงระยะสั้นๆ ทำให้ผมได้รับรู้อะไรหลายๆ อย่าง
อย่างแรกล่ะ คือ เมื่อเรามีเรื่องทุกข์ร้อนอะไรสิ่งที่เราไม่ต้องการ
ให้คนที่เรารักมารับรู้เรื่องราวต่างๆที่ทำให้เราไม่สบายใจ
ผมกับไอ้ลุงก็คงเช่นเดียวกัน มันไม่อยากให้ผมรู้ เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับมัน จนทำให้มันซึมเศร้าไป
ส่วนผมไม่อยากให้แม่รู้ ในเรื่องที่ผมเสียใจ กลัวท่านไม่สบายใจ เช่นเดียวกับผม
เหตุผลของเราคงเหมือนๆ กัน  แต่เหตุผลปลีกย่อยมันต่างกัน
อย่างที่สอง ครอบครัว คือที่พักทั้งกายและใจเสมอเวลาที่เราผิดหวังและท้อแท้
ถึงเราจะอยู่ห่างครอบครัวแค่ไหน ระยะทางไม่เคยหยุดความรักที่เรามีให้กันได้เลย
เมื่อเรามีสติ อยู่ในมุมเงียบๆ ทำให้เราไตร่ตรองหาเหตุผลได้ดีทีเดียว


มือถือผมยังอยู่ในโหมดไม่พร้อมที่จะสื่อสารอะไรจากใครทั้งนั้นครับ
ยกเวนถ้ามีเรื่องจำเป็นถึงจะเปิดและโทรไป หลังจากนั้นก็ปิดมันไว้แบบเดิมครับ
ใช่ครับ ..มีข้อความส่งมาบอกผมว่ามีใครโทรบ้าง และหลายๆในข้อความนั้น ก็มาจากไอ้ลุง เช่นกัน
อย่างน้อยผมก็ยังรู้สึกดีใจที่มันพยายามที่จะโทรหาผมบ้าง
ถึงมันจะรู้เหตผลที่ผมรีบด่วนกลับมาบ้านหรือไม่ก็ตาม
ผมคงไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะติดต่อกลับไป หรือแจ้งข่าวอะไรทั้งสิ้น
ด้วยอารมณ์ตอนนี้เหรอครับยังโกรธอยู่   และเสียใจกับเรื่องที่เพิ่งเกินขึ้น
*
*
*
แม่ผมเตรียมพวกของกินเล็กน้อยๆ ให้ผม กลับมากรุงเทพด้วย
ก็เอามาฝากพี่ชายพี่สาวผมนั่นล่ะครับ
พวก กบ อึ้ง เขียด แย้ หรือแม้แต่ แมงกุดจี่ที่อยู่ในกองขี้ควายๆ55555
เปล่าคับ ผมไม่ใช่ ดาวมหาลัยนะ
ทุกครั้งผมจะไม่ชอบถืออะไรติดมาด้วยหรอกครับ  มันหนัก ไม่ชอบถือ
อีกอย่างที่กรุงเทพก็มีเหมือนกัน แบกมาให้หนักทำไม
แม่คงอยากให้ลูกได้กินของที่ตัวเองทำครับ ผมจึงปฏิเสธไม่ได้ในบางครั้ง
แม่ผมให้หลานไปตามป๊ามัน บอกให้ขับรถไปส่งผมที่สถานีรถทัวร์
ไม่ไกลจากบ้านเท่าไรครับใช้เวลาไม่นาน
หลังจากที่พี่เขยไปส่งของที่ลูกค้าสั่งไว้  ก็ขับพาผมไปส่งยังที่ผมต้องขึ้นรถ
“ปอร์...ลูกมีอะไรจะบอกแม่ไหมลูก จะจากกันอีกแล้วนะ”  แม่ผมถาม
และผมก็ยังคงเงียบอยู่ไม่ได้ตอบอะไร
“ แม่รู้นะว่าตอนนี้ลูกกำลังเสียใจอยู
แม่ไม่ถามไม่ใช่แม่ไม่รู้นะลูก   ว่าลูกของแม่เป็นยังไง” แม่ผมพูดขึ้นครับ
ผมว่าแล้ว... น้ำตาผมมันไม่สามารถปิดบังความจริงอะไรได้เลย
ใช่ครับ  ในสายตาคนอื่น ผมอาจได้ออสการ์ ในฐานะดารานำหญิง555
เพราะตีบทแตกกระจุย
แต่สำหรับแม่ผมแล้ว  ผมมันแค่ดาราตัวประกอบที่ไม่เคยเรียนการแสดง
และมันช่างไม่สมบทบาทเอาเสียเลย555
มันแน่อยู่แล้วครับคนเป็นแม่นี่
ผมเริ่มน้ำตาซึม
“มีเรื่องอะไรไม่เข้าใจกัน  คุยกันนะลูก  อย่าเก็บไว้คนเดียว
พ่อแม่ หรือพี่น้อง เขาก็พร้อมที่จะรับฟัง  หรือแม้แต่ไอ้คนนั้นของลูก
ไม่พอใจอะไรมันก็ถามมันนะ  อย่าต่างคนต่างเก็บไว้เอง  และใครจะไปเข้าใจ”
แม่ผมร่ายยาวมาเป็นชุดครับ เวอร์ชั่นภาษาฝรั่งเศสเช่นเดิม
ที่ท่านพูดมาถูกทุกอย่าง   เรามีปัญหา เราไม่คุยกัน
ส่วนหนึ่งก็เพราะผมอยากให้เวลากับมันอยู่กับตัวเอง และถ้ามันสบายใจ
คงคงพร้อมจะเล่าให้ผมฟัง  แต่มันไม่เป็นอย่างงั้นสิครับ ยิ่งปล่อย ยิ่งไปกันใหญ่
ส่วนผม วันนั้นผมพยายามที่จะโทรไปบอกมันว่าผมเจออะไร แต่มันไม่รับสาย
และเกิดเหตุการณ์ แรดตกมันเสียก่อน” 
“มันบอกอะไรแม่เหรอครับ”  ผมถามแม่
“เปล่าหรอกลูก มันไม่ได้บอกหรอกว่า เกิดเรื่องอะไรกัน  มันแค่โทรมาถามว่า ลูกอยู่ที่บ้านหรือเปล่า
เพราะหนีมาแบบนี้ ไม่บอกมันเลย มันก็คงเป็นห่วงธรรมดาของมัน”
ในใจผมอยากบอกแม่เหลือเกินว่า คืนวันก่อนมันทำอะไรไว้กับผม
แต่ผมก็ต้องเก็บไว้ในใจ บอกไปกลัวแม่ตกใจ
แล้วถีบตกคันนา หน้าขมำ ลงที่นาเหมือนดาวมหาลัยครับ55555  เปล่าครับ
+
++
+++
 ผมคิดถึงสิ่งที่แม่ผมพยายามสอนครับ ขณะที่รถทัวร์วิ่งพาผู้โดยสารเข้ากรุงเทพ
ผมยังรู้สึกเสียดาย ที่ใช้เวลาอยู่กับพ่อแม่น้อยเกินไป
ก็ต้องรีบกลับมากรุงเทพแล้ว  คงเป็นเพราะอะไร ๆมันฉุกละหุกเกินไป
ทำอะไรไม่ทันคิด อยากไปก็ไปเลย  เพราะตอนนั้นมันเสียใจมาก
ขืนมีใครมาฉุดไว้ก็พร้อมที่จะโต้ตอบ หรือต่อต้านทันทีครับ
8ชั่วโมงที่ผมใช้เวลาอยู่บนรถทัวร์ครับ
ทั้งนั่ง ทั้งนอน หรือมองออกไปทางนอกตัวรถ  มันช่างยาวนานเหลือเกิน
ต่างจากขากลับ 45 นาทีก็ถึงแล้ว  แต่แพงมากครับ
เพิ่งมาเสียดายตอนหลังนี่ละ
ผมถึงบ้านก็เย็นครับ ที่ร้านยังคงแน่นไปด้วยลูกค้า
ผมขอตัวเข้าบ้านเลยไม่ได้ช่วยแต่อย่างใด เพราะเดินทางหลายชั่วโมง
จึงเหนื่อยมาก ไม่ขอปฏิบัติหน้าที่อันทรงเกียรติที่ติดตัวมา
ว่าแล้วก็เหมือนรู้ครับ
ผมก้าวเข้าบ้านปุ๊บ  ก็มีสายเข้าทันที
อะไรจะรู้เวลาขนาดนี้ สังสัยผมว่าสวยโดนหักหลัง
จากใครๆหลายคน เป็นแน่ครับ
ผมปล่อยมือถือให้ดัง อยู่แบบนั้นเรื่อยๆ
ไม่คิดจะรับมันแต่อย่างใด อยากดังก็ดังไป เดี๋ยวมันก็คงดับไปเอง
ผมตรงขึ้นไปยังห้องนอนทันทีครับ
เข้าห้องน้ำ ทำอะไรไปเรื่อย มือถือก็ดังของมันไป
เปิดฝักบัวแรงๆกลบเสียงคงพอช่วยได้
เห็นผมไม่รับ มันก็เงียบไปสักพัก แล้วเสียงโหมดข้อความก็เข้ามาแทน
From   ………ใครสักคน
  รับสายได้ไหมครับ ปอร์

Option               Back
ผมเปิดอ่านข้อความนั้นพรางเช็ดผมไปด้วยครับ
ฝันไปเถอะ พูดในใจ

From   ………ใครสักคน
เรายังรักกันอยู่ใช่ไหมครับ
Option               Back
คงรักอยู่มั้ง   กรูก็เริ่มไม่แน่ใจ 

From   ………ใครสักคน
มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ผมทำผิดอะไร
Option               Back
 ไม่หรอก มึงไม่ทำผิดออะไรหรอกที่ผิดคือกรูเองที่เจือกไปรักลูกหม่อมอย่างมึง

From   ………ใครสักคน
รับสายทีเถอะครับ  ผมขอร้อง
Option               Back
สักกี่เพลงเอาได้ตามใจชอบ  ถ้าไม่สะใจก็หาร้านคาราโอเกะไปเลย


ข้อความต่างๆ มันยังส่งมาเรื่อยๆ เพราะมันคงรู้ว่าเป็นวิธีเดียวที่จะสื่อสารกับผมได้มั้งครับ
และก็คงเป็นอย่างนั้น ผมก็เชื่อว่าคนอ่านก็คงเหมือนกัน
คงเลือกที่จะอ่านข้อความมากกว่าที่จะเลือกรับโทรศัพท์
อย่างน้อยมันคงดีกว่าที่ไม่ได้ยินเสียง ในขณะที่เราตกอยู่ในสถานะการณ์แบบนี้
ผมรีบแต่งตัวให้เสร็จ ปิดไฟนอนแต่หัวค่ำครับ
ตั้งมือถือปลุก เช้ากว่าปกติ เผื่อเวลาเดินทางไปทำงานเร็วกว่าที่เคยไป
ไหนจะต้องนั่งรถเมล์ และต่อเรือ ขึ้นรถไฟฟ้าอีก  หลายเพลาอยู่
แล้วก็ปิดมือถือไป ไม่ต้องรับรู้สิ่งใดๆ ไม่ต้องมีอะไรมากวนใจอีก กรูจะนอน
พอหัวถึงหมอน ก็เคลิ้มจะหลับครับคงเพราะเหนื่อยจากการเดินทาง
เวลาผ่านไปเท่าไรไม่รู้แล้ว รู้แต่เพียงว่า
ตอนนี้มีเสียงมากดกริ่งอยู่หน้าบ้าน
ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองกำลังฝันไปมากกว่าครับ
ไม่คิดว่ามันจะเป็นความจริงอะไร หนักเข้า
มีเสียงเรียกมาอีก
ปอร์  ปอร์ๆ ปอร์ครับ  อยู่ตลอดเวลาครับ 
เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป จึงลุกจากที่นอน มาส่องดูทางหน้าต่างว่าใครมาเรียก
ครับ ไอ้ลุงนั่นเอง มันกำลัง พรีเซนต์แฟส (เสนอหน้า) อยู่ที่ประตูบ้าน
“ผมรู้นะว่าคุณอยู่ ช่วยลงมาเปิดประตูให้ผมหน่อย”ความสุภาพมีแม้กระทั้งเวลาเรียกคนที่แกล้งไม่อยู่บ้านเช่นผม
ปอร์ครับ  มันเรียก อยู่เรื่อยๆ ไม่คิดที่จะเกรงใจบ้านข้างๆ
ผมก็ยังอยู่ในความมืดเหมือนเดิมครับ ไม่คิดที่จะลงไปเปิดประตูให้มันแต่อย่างใด
มันเรียกอยู่นานเหมือนกัน แล้วเสียงมันก็เงียบไป..สงสัยเริ่มเกรงใจบ้านบ้างๆ
ผมส่องหน้าต่างลงไปดูมันอีกครั้ง
คราวนี้มันไม่อยู่แล้ว ดีเหมือนกัน ผมจะได้นอนสักที
ผมล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่คราวนี้ ไม่ง่ายแล้วสิครับที่จะนอนให้หลับง่ายๆ
เพราะผมเป็นคนที่นอนยากเหมือนกัน ถ้าได้หลับแล้วมีคนมาปลุกแบบนี้
แต่ในที่สุดผมก็หลับไปเวลาไหนก็ไม่ทราบครับ
ราตรีที่แสนยาวนาน ผ่านไปเมื่อไรไม่รู้ รู้ตัวอีกที
ค่ำคืนก็หายไปจากเราแล้ว สิ่งที่มาแทนคือ เช้าวันใหม่
ที่ผมยังต้องรับมันให้ได้  เช้าวันใหม่ที่สิ่งต่างๆ จะถาโถมเข้ามาในชีวิตผมบ้าง
ผมพลิกตัวตื่นก่อนเวลาที่ตั้งไว้เสียอีกครับ
คงเพราะกังวลด้วยละว่าจะตื่นสายไปทำงานไม่ทัน
ยังไม่ทันที่ผมจะพลิกตัว ผมก็รู้สึกมีอะไรมันหนัก ๆมาทับตัวผมไว้
ไม่ช้าที่ผมจะมองมันชัดๆ อีกครั้งครับ
ครับ ก่อนที่ผู้อ่านจะตกใจ ผมขอตกใจก่อนละกันนะครับ
ไม่ได้มีโจร แอบเข้าบ้านผม หรือไม่ได้มีไอ้บ้าที่ไหนมาลักหลับผมแต่อย่างใด
ไอ้ลุง.... มันคือไอ้ลุง....มันนอนอยู่ข้างๆ ผม  จะตั้งแต่เมื่อไรนั้นผมไม่รู้ครับ
ผมพลิกตัวนอนตะแคง
หันไปมองมัน ทั้งๆที่มันยังหลับอยู่ ผมยังปิดหน้ามันเหมือนเดิม
เสียงหายใจยังดังมาให้ผมได้ยิน ไม่ต่างจากที่บ้านคุณย่าครับ
เวลายังเดินไปช้า ๆ
เสียงนกบนต้นไม้หลังบ้านยังส่งเสียงมาไม่ขาด ส่วนมากเวลาแบบนี้นกเขาจะขันครับ
สองตาผมยังจ้องมองมันตลอดเวลาครับ
น้ำตาเริ่มจะไหลอีกครั้งแต่ผมไม่ปล่อยให้มันไหลอีกแล้ว
ผมพยายามขยับร่างลงจากเตียงให้เบาที่สุด เท่าที่จะทำได้ครับ
หยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป   เปิดฝักบัวอาบให้เบาที่สุด
ไม่ใช่ไม่อยากรบกวนมันนะครับ  แต่ด้วยเหตุผลอื่น
ออกมาอีกทีมันยังหลับอยู่ในท่าเดิมครับ
ผมใช้เวลาอยูหน้ากระจก รวมทั้งแต่งตัว 10นาทีเห็นจะได้ครับ
เมื่อเห็นว่าพร้อมแล้วผมก็เดินลงไปชั้นล่างเดินออกจากบ้าน
ทั้งๆที่ทุกคนยังหลับสบายกันอยู่ รวมทั้งไอ้ลุงด้วยครับ
รอไม่นานรถเมล์ก็มาครับ ผู้คนกรูขึ้นไปจับจองที่นั่งกันอย่างรวดเร็ว
แต่ยังพอเหลือที่ยืนไว้ให้ผมบ้าง
ไม่นานก็ถึงท่าเรือครับ เพราะเช้าอยู่รถยังไม่ติดเท่าไร
ตังเหรียญถูกกำไว้ในมือ พร้อมที่จะส่งให้เป็นค่าบริการเรือข้าวฝากครับ
สายลมพัดมาเย็นสบายตัวดีจัง...หลังจากที่เรือข้ามฟากลอยอยู่บนแม่น้ำเจ้าพระยาแห่งนี้
ผู้คนหันหน้าออกจากเรือมองไปยังแม่น้ำนั้น
บ้างก็คุยกันส่งเสียงดัง บ้างก็ยืนคนเดียว
ผมก็เหมือนกันครับ เลือกที่จะสังเกตุใครๆหลายๆคนในมุมของผมเอง
กูปฏิกิริยาของคนต่างๆ ว่าเขาทำอะไรกันบ้าง
บนสะพานสาทรรถเริ่มจะติดแล้ว
ผู้คนต่างกรูกันขึ้นจากเรืออีกครั้ง โดยมีเจ้าหน้าที่คอยเตือนให้ระวัง
คงเพราะกลัวผู้โดยสารจะตกจากเรือ
*
*
**
***
“สีลมครับ” ผมบอกจุดหมาย ระยะทางที่จะใช้บริการกับเจ้าหน้าที
แล้วผมจึงยื่นเงินตามที่เธอบอกให้กับผมครับ
*
*
**

“สถานีต่อไปสีลม” ผมก้าวท้าวตามผู้โดยสารคนอื่นๆ ออกจากตัวรถในเวลาเพียงไม่กี่นาที
ยังไม่ทันจะลงจากสถานีครับ มือถือผมก็ดังขึ้นในโหมดข้อความ

From   ………ใครบางคน
คุณใจร้ายมากเลยนะครับปอร์
Option               Back
 ตอนนี้ผมไม่รู้สึกเลย ว่าผมเป็นอย่างที่ใครบางคนกล่าวหาเลยแม้แต่น้อย
เพราะสิ่งที่ใครคนนั้นทำกับผม ผมว่าแค่นี้มันน้อยไปด้วยซ้ำ
และผมคงไม่ใจง่ายพอที่จะให้อภัยกับการกระทำครั้งนี้ได้
*
*
**
ผมเอื้อมมือไปกดลิฟฟ์ชั้นที่ทำงานตั้งอยู่ครับ
ไม่นานลิฟฟ์จึงเปิดออก
ผมไม่ช้าที่จะกดชั้นที่ผมต้องการทันที
แล้วลิฟฟ์นั่นค่อยๆปิดอย่าง ช้าๆ สายตาผมจ้องอยู่มุนบนของลิฟฟ์ที่บอกชั้นที่เราอยู่
“รอด้วยครับ” เสียงร้องจากใครบางคน

ปล.ครับ ดึกหน่อยนะครับ เพราะปั่นสดๆเลย
 

[mecon]

^
^
 :เฮ้อ: ตัดจบแบบนี้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อิลุงโผล่จากหลุมมาแล้วรึ  เผามานนนนนนนนนนนนน
ไม่รู้หรอกว่าอิลุงทรมานใจแค่ไหนที่อยู่ดีๆแฟนก็หนีหายไป
แต่อิลุงน่าจะรู้ตัวนะว่าทำอะไรผิดลงไปบ้าง อย่างน้อย
คำพูดตัดพ้อสวยคงไม่มีมาให้เห็นแบบนี้
ได้เข้ามาบ้านได้ไงนะ คงเป็นอนิสงฆ์ผลบุญจากพี่ชายชิมิ
ถึงได้เข้ามานอนกอดน้องชายบ้านนี้อ่ะ มันน่าเจ็บใจจัง 
ถึงเวลาแก้ตัวก็ ใช้น้ำคำให้มันซื่อๆหน่อยนะคะ คำน้ำเน่าอ่ะมันใช้ไม่ได้ผลทุกครั้งหรอก

อยากจกตับอิลุง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[bixzz]

ีดีนะเนี่ยที่นอนดึก เลยได้อ่านเรื่องน้องปอร์ต่อให้หายคิดถึง...
อ่านจบแล้วก็คิดว่า ถึงกอล์ฟจะทำให้เสียใจยังไง ก็ยังอยากให้ทั้งสองคุยกันให้รู้เรื่องอยู่ดี
แต่ท่าทางตอนหน้ากอล์ฟจะบุกตามมาหาปอร์ถึงที่แล้วล่ะมั๊ง
...รออ่านต่อนะครับ อ้อ...แล้วตกลงป๊ากับม๊าคุยอะไรกับปอร์ล่ะเนี่ย 

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

 

อยากจะหนี หนี T^T

[killizz]

ขออีกตอน แบบบึ๊บๆๆๆๆ เยยยยย 

  จุดธูปเรียกเจ้าของทู้ก่อน 

[Vesi]

ไม่หรอก มึงไม่ทำผิดออะไรหรอกที่ผิดคือกรูเองที่เจือกไปรักลูกหม่อมอย่างมึง ชอบประโยคนี้จริงๆ 555555

เผาลุงๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ยังไม่รู้อีกตัวเองไปทำไรไว้

[schoolofpink]

หึหึหึหึหึหึ สะใจ
ขออีกค่ะ ขออีกกกก
สวยต้องเอาคืนอีกกกก
เอาประมาณรีบกดปิดลิฟท์ให้หนีบหัว "ใครบางคน"
ถีบให้ตกเตียงแล้วหัวไปฟาดกับโต๊ะข้างเตียงถ้า "ใครบางคน"
มาแอบนอนบนเตียงเราแต่เราดันตื่นมาเจอก่อน
ฯลฯ ... เอาอีกค่ะสวย ชอบตอนเอาคืน ><