
สวยกับไอ้ลุงเด้งดึ๋งออกจากกันอย่างกะตัวมีสปริง
“เกือบไปแล้วไหมหละ” ผมพูดเบาๆ พร้อมมองหน้าไอ้ลุง ขมวดคิ้วตาม
“ครับป้า เดี๋ยวผมตามออกไปครับ”
“ปอร์ไปด้วยกันครับ” หวาย เวลานี้มาถึงแล้วเหรอ มันจะเร็วไปไหนนี่
ไหนละหน้าต่าง รั่วหลังบ้านเตี้ยพอจะวิ่งข้ามได้ไหม55
สวยยังไม่พร้อมเปิดตัวกับหม่อมม้าครับ
“อยู่ตรงนี้ได้ไหมกอล์ฟ” ผมเสนอตัวเฝ้าคลังสะเบียงให้ต่อไป
ตอนที่36.2
ไอ้ลุงเดินนำออกไปก่อนครับ โดยมีผมเดินตามออกไป
ผมรู้สึกว่าความเป็นประชาธิปไตยหดหายไปจากชีวิต
เหมือนโดนบังคับจิตใจอย่างรุนแรงยังไงยังงั้น
ผ่านผู้คนที่กำลังคุยกันอยากสนุกสนาน บ้างก็นั่งบ้างก็ยืน
กริยามารยาท ต่างๆ ตามแบบผู้ดี
ผมทำตัวลีบที่สุดเท่าที่ทำได้ หรือไม่ก็อยากกลายเป็นอากาศไปเลย
ไอ้ลุงหยุดอยู่กับที่ครับ เบื้องหน้าของมันคือคุณย่าที่นั่งอยู่บนโซฟาลายเก่า ๆ
พี่นพยืนอยู่ข้างๆ คุณย่า หญิงผิวขาว ทำผมตีโป่ง แต่งหน้าบางๆ ซึ่งผมเคยเห็นมาก่อนแล้วครับ
เพราะเธอเคยไปนั่งกินข้าวที่ร้าน จึงพอคุ้นหน้าบ้าง เธอนั่งอยู่ข้างๆ คุณย่าบนโซฟาเดียวกัน
ส่วนชายข้างกายของเธออายุประมาณ50 เห็นจะได้ครับ
นั่งอยู่บนเก้าอี้เล็กอีกตัวที่ทำมุม45องศาต่อจากหญิงสาวผิวขาวนั่น
เดาได้ไม่ยากเลยว่าคนนี้น่าจะเป็นพ่อของไอ้ลุง
จมูกเป็นสัน ตัวสูงเด่น ผมดำสนิท ผิวสีแทน บ่งบอกว่าเป็นไทยแท้ อย่างที่คุณย่าเล่าให้ฟังครับ
ท่านอยู่ในชุดสุภาพเข้ากับงาน กริยามารยาทผู้ดีมากครับ ไอ้ลุงถอดแบบมาจากพ่อทุกกระเบียบนิ้ว
ต่างจากไอ้ลุงก็ตรงสีผิวเท่านั้นครับ เพราะได้มาจากหม่อมม๊ามันครับ55
“มาถึงแล้วเหรอครับม๊า ป๊า” ไอ้ลุงนั่งคุกเข่าลงข้างคุณย่าโดยที่ผมทำตามอยู่ข้างๆ มันอย่างรู้หน้าที่
ไอ้ลุง กล่าวทักทายพ่อแม่ของมัน
ตอนนี้สายตาของวงสนทนานั้นจดจ้องอยู่ที่ไอ้ลุงแทนครับ
แล้วมีเหรอ ที่สวยจะไม่ประหม่า อยู่ท่ามกลางบุคคลสำคัญในอนาคตแบบนี้555
“จ้า” ม๊าตอบ
“มาช่วยงานป้านวล หรือมาช่วยกินจ๊าลูก ม๊าเห็นเดินออกมาจากในครัว”
เสียงหัวเราะดังขึ้นเมื่อสิ้นเสียงของม๊าไอ้ลุง
ไอ้ลุงไปมีท่าทีว่าจะเขินอายอะไรเลย
“แล้วนั่นใครจ๊า” มาแล้วครับคำถามที่ยากสำหรับการหาคำตอบ
สะใภ้ของม๊าครับ นี้เป็นคำตอบในใจที่ผมคิดว่าไอ้ลุงมันไม่กล้าที่จะตอบเป็นแน่แท้55
“ปอร์ครับม๊า ม๊าจำไม่ได้เหรอครับ ที่บ้านเขาขายลาบไงครับ ม๊ายังเคยไปนั่งกิน และซื้อเนื้อย่างกลับมากินที่บ้านบ่อย ๆป๊ายังบอกว่าอร่อยดีเลย ” ไอ้ลุงใส่ไปรวดเดียว เกือบลืมหายใจ
“อ้าวเหรอ”
“ครับม๊า ปอร์เรียนที่เดียวกับกอล์ฟด้วยครับ” ไอ้ลุงมันใส่ต่อ ไม่ทันเหยียบเบรค
แต่คราวนี้ไม่ลืมที่จะหายใจครับ
“สวัสดีครับคุณน้า” ผมไม่ลืมที่จะยกมือไหว้ครับหลังจากกล่าวทักทายไปแล้ว
ม๊าและป๊าของไอ้ลุงรับไหว้ผม ด้วยสีหน้าที่ยังสงสัยอยู่ไม่น้อยครับ
ให้เดาคงอยากรู้ว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน
“เรียกม๊า กับป๊าก็ได้จ้า” ความเป็นมิตรเริ่มแสดงออกมาที่ใบหน้าของม๊าไอ้ลุง
ทำให้ผมเริ่มคลายความอึดอัดลงมาบ้างครับ แต่ยังไม่หมดซะทีเดียวครับ
ไม่รู้ว่าต่อไปจะโดนเปิดแผ่นป้ายคำถามอะไรอีก…..เกมโชว์ แม่กับลูกสะใภ้
“ม๊ากับป๊า ทานไรดีครับ เดี๋ยวผมให้ปอร์ไปตักมาให้” ไอ้ลุงมันเสนอตัว
ไม่ใช่สิ เสนอความคิด ให้ผมเป็นผู้กระทำตามความคิดนั้น หรือมันจะมีแผนอะไรของมันอีก
คุณย่ามองมาที่หลานชายของตัวเองแล้วยิ้มอย่างพอใจ
อ้าวอะไรของมึงนี้ แล้วทำไมกรูต้องไปตักด้วย ผมแย้งไอ้ลุงในใจ
“จะไปรบกวนปอร์ทำไม เรา นั่นละไปตักมาให้ม้ากับป๊าเลย คุณแม่เอาอะไรไหมคะ” ม๊าหันไปถามคุณย่า
คุณย่าไม่ตอบได้แต่ยิ้มๆกับคำพูดหลานรัก
“ไม่เป็นไรครับม๊า ปอร์ไปตักให้ก็ได้ครับ” ผมยิ้มแสดงความยินดีที่จะได้ทำหน้าที่อันพึงมีในฐานะสะใภ้55
ไอ้ลุงยิ้มอย่างพอใจที่ได้แกล้งผม
ผมหายตัวเข้าไปในครัว โดยมีเจ้าตัวการวางแผนเดินตามมาติดๆ
“เป็นไงครับปอร์ แม่ผมใจดีไหม”
“คิดจะทำอะไรอีก บอกมาเลย” ผมถามไปมือสองมือก็วนอยู่กับทับพี ที่กำลังตักของกินใส่จานเล็ก ๆ
ที่เตรียมไว้สำหรับคนในบ้านไม่รวมกับแขกในงาน
“เปล่าครับ แค่อยากให้ ม๊ากับปอร์สนิทกันเร็วๆ”
“นี้แก้ว” ผมยื่นแก้วใส่มือไอ้ลุง
“โกรธเหรอ” ไอ้ลุงถามพรางเทน้ำส้มลงในแก้วที่ผมส่งให้
“เปล่า แค่ตื่นเต้นเท่านั้นละ” ผมตอบไอ้ลุงโดยที่ไม่ได้มองหน้ามัน มือยังถือทัพพีค่อย ๆ ตักของกินนั้นให้ม๊ากับป๊า ตามคำสั่งของไอ้ลุง
“ยื่นให้ม๊าสิปอร์” มาอีกแล้วครับคุณผู้อ่าน คำสั่งของคนจอมบงการ
“อ่อครับ” ผมยื่นจานเล็กๆที่ใส่ของกินพอประมาณให้กับม๊าของไอ้ลุง
ม๊ามองหน้าผมกับไอ้ลุงสลับกันไปมา ถ้าถามได้ คงถามไปแล้วว่าใครเป็นลูกกรูกันแน่
หรือดีไม่ดี คงจะถามว่าเมิงสองคนเป็นอะไรกัน
“ขอบใจจ๊าลูก” หวาย ตอนนี้ได้เป็นลูกแล้ว อีกนิดเดี๋ยวต้องมีคำว่าสะใภ้ตามหลังคำว่าลูกแน่ๆ การี๊ดกร๊ดๆ
“ป๊าครับ” ผมยื่นจานอีกใบที่อยู่ในมือให้พ่อไอ้ลุงด้วยความเก็งสุดชีวิต
“ขอบใจ”ตายแล้ว สั้นสุดๆๆ ความอึดอัดเริ่มกลับมาครอบงำอีกครั้งตอนนี้มันมาเป็นสองเท่าเลยครับ
กับท่าทีของป๊าไอ้ลุงที่มีต่อผม เดายากจริงๆ............สวยเสียเซลฟ์แล้วสิทีนี้
เสียงมือถือพี่นพดังขึ้น มันยังไม่สามารถที่จะหยุดอะไรต่างๆ ได้รวมทั้งความตื่นเต้นที่ผมมี
“คุณย่าครับนพขอตัวสักครู่นะครับ” พี่นพพูดเสร็จ ก็เร่งเดินออกทางหน้าบ้าน
โดยการสนทนายังคงดำเนินต่อไป แต่ผมสิมองตามหลังพี่นพจนเขาเดินผ่านแขกไปยังลานหน้าบ้านที่รถจอดอยู่
พร้อมยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูอีกครั้ง
“ม๊ากับป๊าจะเอาไรอีกไหมครับ”
“พอก่อนจ้า”
“คุณย่าละครับ” ผมถามต่อ
“ยังก่อนจ๊า”
“แล้วปอร์ไม่ถามผมบ้างเหรอครับ” เสียงกระซิบนั่นลอยมาเข้าหูผม
ถามเพื่ออะไรมิทราบยะ ก็เห็นว่าจกใหญ่เลยในครัว