แล้วไอ้ลุงจูบผมอย่างดูดดื่ม โดยที่ผมไม่ได้ปธิเสธการกระทำของไอ้ลุงแต่อย่างใด
คืนนี้เราช่วยกันจนเสร็จกิจ อันควรทำ 5555ทั้งผมและไอ้ลุง ยังรักษาไว้ซึ่งเอกราชของตัวเอง
เอ๊ะ หรืออาจจะเป็นของผมคนเดียวที่ยังรักษาไว้ได้ ส่วนไอ้ลุงอันนี้ผมไม่รู้
แต่ทีรู้คือ คืนนี้ผมต้องแบ่งที่นอนให้กับไอ้ลุงไปตั้งครึ่งเตียงเลยนะ
แต่ก็ช่วงเถอะ เสียไปครึ่งเตียงแต่ได้อยู่ในอ้อมกอดของไอ้ลุงทั้งคืน
มันคุ้มไหมละครับคุณผู้อ่าน ช่วยคิดที555
ตอนที่ 32
เสียงมีดด้ามใหญ่ ๆ คล้ายปังตอ กระทบกับเขียง ส่งเสียงดังลอยไปไกลราว 10 เมตร 100 เมตร
แน่นอนครับ มันไม่ใช่ร้าน ขายเพชร หรือร้านขายทองแต่อย่างใดครับ
พี่ชายผม เหมือนเจ็บแค้นอะไรนักหนาก็ไม่รู้ กำลังจะระบายอารมณ์อย่างแค้นแสนแค้น
ที่สะสมมานานเป็น 10 ๆ ปี ยังกะว่าเป็นหนังจีนกำลังภายใน ที่ได้เวลาชำระแค้น ยังไงอย่างงั้น ครับ
ฟังแล้วคุ้น ๆไหมครับท่านผู้อ่าน55
กับข้าวจานแล้วจานเล่าถูกยกเสิร์ฟเหมือนทุกๆ วัน
วันนี้คุณลูกค้าเข้าร้านพร้อมกันอีกแล้วครับ
ตั้งแต่ช่วงเย็นเลย คงเป็นเพราะวันนี้เป็นวันศุกร์
ทำให้ผมต้องรับหน้าที่กลับมาเป็นเด็กเสิร์ฟ แสนสวย555 อีกครั้ง
น้ำตกพร้อม ไส้ย่างพร้อม สาม สี่( จังหวะแบบเชียร์ลีดเดอร์ ) เสิร์ฟๆๆๆๆ
“สวัสดีครับน้องปอร์”
เสียงชายหนุ่มดังมาจากข้างหลัง ในขณะที่ผมกำลังวุ่นวายอยู่กับการดูแลคุณลูกค้าผู้มีพระคุณอยู่
ไม่อยากที่จะหันไปมองหรอกครับ 55 เพราะสวยมีเจ้าของแล้ว
แต่เจ้าของเสียงนั่นมันคุ้น ๆ
เหมือนเคยพบประสบพักต์กันมาก่อน
อุแม่เจ้า เจ้าของเสียงนั้นยังหล่อเหมือนเดิม ไม่ใช่สิ หล่อมากกว่าเดิมอีก
อาจเป็นเพราะไปหลบเลียแผลใจเป็นเวลานาน จากความผิดหวังในรักกับนางชะนีป่า
ตอนนี้ทุกอย่างคงดีขึ้นแล้ว เลยพร้อมที่จะออกมาเจอของสวยๆ งาม ๆ เช่นต้องปอร์55
“สวัสดีครับพี่เอก” ผมทักทายกลับไปหลังจากที่แน่ใจแล้วว่า ป้อจายที่หล่อๆ เจ้าของเสียงนั้น
เป็นคนที่ผมไฝ่ฝัน 55 เปล่าคัรบ เป็นคนที่ผมรู้จักมาก่อน
“มาคนเดียวเหรอครับพี่เอก”
“แล้วจะให้มากับใครละครับ ในเมื่อตอนนี้ก็ว่างแล้วนี่ครับ”
ผมยิ้มให้พี่เอกหนึ่งครั้ง พร้อมกับเลือกโต๊ะให้พี่เอกนั่ง ก็เป็นตัวเดิมที่เขาชอบนั่งนั้นหละครับ
คงเป็นเพราะไกลผู้คนมั้ง หรืออาจเป็นเพราะมุมนี้มันเงียบ ทำอะไรได้สะดวก เช่น ฉุดน้องปอร์เป็นต้น 55
ลีโอ ไส้ย่างคือเมนูเดิม ที่พี่เอกสั่งครับ
“ไม่คิดจะกินอย่างอื่นบ้างเหรอครับ” ผมถามเพราะอยากแนะนำเมนูใหม่บ้าง
“อะไรดีครับ น้องปอร์แนะนำพี่ได้ไหมหละครับ” พี่เอกยิ้มๆ
“ว่าแต่พี่เอกอยากทานแนวไหนครับ เดี๋ยวบอกพี่ชายทำให้พิเศษเลยครับ”
ผมเสนอไอเดีย แทนที่จะเสนอตัว55
“เอาหัวใจเด็กเสิร์ฟแทนได้ไหมครับ”
ตายละเขิลจัง ผู้ชายให้ท่า อยากเป็นเจ้าของอีกคน
“อันนี้ราคาแพงหน่อยนะครับ พี่เอกคงสู้ไม่ไหว”
“แล้วรู้ได้ไงละว่าพี่สู้ไม่ไหว ยังไม่รู้ราคาเลย” หวาย เอาจริงหรือเปล่านะ สวยชอบนะ55
“ก็มันมีแค่ชิ้นเดียวในโลกนี่ครับ พี่เอกลองประเมินราคามาสิครับ” พูดเสร็จผมก็ขำออกมาเบา ๆ
“หัวใจดวงโตๆ ที่เพิ่งหายจากการแตกสลายมาหมาด ๆ รอให้ร้องปอร์รักษา พอจะสู้ไหวไหมครับ” ตกลง นี้มันของเก่าที่ผ่านการใช้งานมาแล้วใช่ไหม
“พี่มาผิดร้านแล้วมั้งครับ ร้านนี้ไม่รับซื้อของเก่าผ่านการใช้งานแล้วครับ
ไม่รับซ้อม หรือเทิร์นของใหม่แต่อย่างใด”
พูดจบผมกับพี่เอก ฮาแตกพอๆกัน กับมุขที่แต่ละคนยิง ดีนะที่ผมหลบทันเลยสวนกลับไปทันท่วงที55
พี่เอกนั่งโต๊ะตัวเดิม
ผมจัดแจง ของตามที่พี่เอกสั่งโดยเบียร์ยกไปก่อน ส่วนไส้ย่างเดี๋ยวตามมาทีหลัง
ผมขอตัวจากพี่เอกไปดูแลลูกค้าโต๊ะอื่นบ้าง เดี๋ยวเขาจะน้อยใจสวยเอา
หาว่าดูแลไม่ทั่วถึง จะพานโกรธไม่มาทานที่ร้านผมอีก555
แบบนี้ ผมจะแย่โดนไล่ออกจากงานพิเศษเอา
เดี๋ยวจะกระทบกับการศึกษา เพราะขาดผู้อุปการะคุณเรื่องค่าเทอม55
แต่ไม่ว่าจะเดินไปไหน มาไหน เสิร์ฟโต๊ะนั้นก็แล้ว โต๊ะนี้ก็แล้ว
ผมยังรู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในสายตาของใครบางคนแทบไม่คลาดสายตา
เนื้อผมค่อยไ ปหวิ่นทีละนิดๆ 555 ตับม้านกำลังจะทะลุออกมา55
ผมหันกลับไปมองเจ้าของสายตานั้น บ้างตามเวลาจะเอื้ออำนวย
แทนที่เขาคนนั้นจะหลบสายตาแทนกลับไม่ใช่แบบนั้นครับ
สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มที่แสนหวาน บาดใจน้องปอร์เป็นยิ่งนัก
ครับ เวลาเปลี่ยน ทำให้อะไร ๆ เปลี่ยนตาม ……..แต่ไม่ใช่สำหรับน้องปอร์ครับ ยังสวยเหมือนเดิม
จากคนไม่มีท่าทีว่าจะเป็นเก้งกวาง อย่างที่เอก มันก็ค่อยๆ ปรากฏร่างให้ได้เห็นชัดเจนยิ่งขึ้น
แต่ยังคงดูเป็นผู้ชายทั่วไป ไม่ผิดเพี้ยน
เป็นเพราะอนุภาพความงานเริศของน้องปอร์ หรือเพราะนางชะนีใจร้ายตัวนั้น
พี่เอกถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้
อย่าให้ได้เจอนะเดี๋ยวจะตรบ เอ้ยจะขอบคุณที่ได้ปล่อยผู้ชายหล่อๆให้หลุดจากอุ้งมือชะนี
กลับมาสู่โลกแห่งความจริงของพี่เอกซะที
พี่เอกยกมือขึ้น พร้อมชี้ไปที่ขวดลีโอ
ใช่ครับ พี่เอกคงไม่ได้ต้องการน้ำส้มแต่อย่างใด
ผมผงกหัวพร้อมกับรอยยิ้มให้พี่เอก ไม่ใช่ให้ท่านะครับแต่รู้กันว่ามันคืออะไร
ตอนนี้ลีโอหนึ่งขวดอยู่ในมือผม พร้อมที่จะเสิร์ฟแล้ว
“ลีโออีกขวดได้แล้วครับพี่”
ผมวางขวดเบียร์ไว้ๆ ข้างๆ ขวดเดิมที่ตอนนี้เบียร์ได้หมดไปแล้ว
ขอบคุณครับ เป็นสิ่งที่ผมได้รับจากพี่เอก
“แล้ว ของที่พี่สั่งไว้ละครับ เมื่อไรจะได้” อ้าวทวงแล้วครับ พี่น้อง
แล้วกรูไปสัญญาตอนไหนละนี้ว่าจะทำให้ หัวใจแตกละเอียดใครจะไปซ้อมได้วะ
ถึงจะสวยพอๆ กับพี่เบิร์ด แต่เรื่องซ้อมยังห่างไกลกันหลายขุม
“เอากับอะไรอีกไหมครับ ยกเว้นหัวใจหัวใจเสิร์ฟ ” ผมถามพี่เอกหลังจากที่รู้ว่าไส้ย่างได้หมดไปแล้วพร้อมใส่มุขลงไป
“งั้นเอาก้อยดิบครับ” หวาย ถึงน้องปอร์จะสวยแค่ไหนเจอก้อยดิบเข้าไป
แทบอยากจะกรี๊ดให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย คนอะไรหน้าตาก็ดี แต่เป็นปอบ 555
“งั้นรอแป็บนึงครับพี่เอก เดี๋ยวมาครับ”
สองเท้าผมรีบจ้ำอ้าวออกจากบริเวณนั้นทันทีก่อนที่พี่เอกจะเปลี่ยนเมนูมาเปิบน้องปอร์แทน
ผมจัดการสั่งพี่ชายตามเมนูของลูกค้าหน้าตาดีคนนั้นทันที
แล้วไม่ลืมที่จะยกของไปเสิร์ฟลูกค้าโต๊ะอื่นบ้าง.. ...สวยแบ่งบัน
เห็นไหมหครับท่านผู้อ่าน ถึงจะมีหนุ่มหล่อหน้าตาดี เป็นวิศวกรมาให้ได้เลือก
แต่เราก็ไม่ลืมที่จะแบ่งบันความงามของเราให้ลูกค้าโต๊ะอื่นได้เชยชม55
กับข้าวจานแล้วจานเล่าได้ยกเสิร์ฟด้วยสองมือของน้องปอร์และเด็กเสิร์ฟคนอื่นๆในร้าน
ผมยังตกอยู่ในสายตาใครคนนั้นเช่นเดิม
แลดูมีความสูขจัง55 การได้อยู่ในสายตาของคนหล่อๆ
เวลาก็ดึกเข้าไปเรื่อยๆ
คืนนี้หวังว่ารถไฟคงไม่มาชนกันที่ร้านผมหรอกนะครับ
ข้าวของคงต้องพังกันเป็นแถบ ๆ แน่
แบบนั้นคงต้องเสียตังค์ไปหลายอยู่เพื่อมาปรับปรุงร้านใหม่
ไอ้ลุง มันทำผมสะใภ้ได้ทุกที่และทุกเวลา เลยต้องกลัวไว้ก่อน
เวลานี้ความสวยที่มีอยู่จะใช้โดยไม่มีวิจารณญาญไม่ได้แล้ว
โดยเฉพาะโต๊ะพี่เอก อย่าได้ย่างกรายเข้าไปใกล้เป็นอันขาดเวลานี้
ถ้ำมองอาจมีอยู่ทุกทิศทั่วไทยโยงใยทั่วร้านของผมก็เป็นไปได้
เบื่อ จัง คนมีเจ้าของ ทำอะไรก็ไม่อิสระเอาซะเลย ทำไงได้หละครับ
ไปตบปาก เอ้ยตกปากรับคำกับเขาไว้แล้วนี้ ทางเดียวที่ทำได้คือ
ยอมรับมันซะ กับธุระกรรมของหัวใจที่ตัวเองเป็นผู้ยินยอม555
ไอ้เรดาร์ก็ไม่ทำงานซะแล้ว จะหวังพึ่งพาก็ไม่ได้ด้วยซะ……ชิส์เจ้าเรดาร์ทยรศ
ไม่ใช่ไรหรอกครับ จะได้ระวังตัวเสียแต่เนิ่นๆ ถ้าไอ้ลุงมา
นี่จึงเป็นทางเดียวที่ทำได้คือ ออกมาห่างพี่เอกเป็นดีที่สุด
เวลายังคงเดินไปเรื่อย ๆ สามทุ่มครึ่งก็แล้ว สี่ทุ่มก็แล้ว
ลูกค้ายังคง นั่งกินข้าวอย่างสบายอุรา ไม่มีท่าทีว่าจะกลับ
คงเป็นเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด ไม่ต้องทำงาน จึงเต็มที่ได้เสียนี่กระไร55
หน้าที่อันหนักอึ้งจึงตกอยู่ที่น้องปอร์แต่เพียงผู้เดียว ยากแท้หาใครมาช่วยรับผิดชอบ
พี่เอกยกมือขึ้นอีกครั้ง
แน่นอนครับ ลีโอขวดที่สามอยู่ในมือผมแล้ว พร้อมที่จะเสิร์ฟเสมอถึงมือคุณลูกค้าเลยละครับ
“นั่งคุยกันหน่อยไหมครับปอร์” พี่เอกพูด เอาอีกแล้วครับสัญญาณแห่งความตายได้บังเกิดขึ้น
“เอ่อ เอ่อ อ่อ อ้า เอ่อ ” ผมยังสงวนท่าที
“หรือว่าน้องปอร์รังเกียจพี่ครับ” ใช่มากเลยละ55
เจอมุขนี้เข้าไปแล้วใครจะกล้าปฏิเสธได้ลงละครับ
ยิ่งหล่อด้วยสิ 555
อ้าวเป็นไงเป็นกัน เสี่ยงตายเลย อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ในเมื่อหัวใจอันแหลกสลายของพี่เอกมันเรียกร้อง
จะตายก็ตายหมู่เลยวะคราวนี้5
ผมนั่งลงข้าง ๆพี่เอกครับ
“ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับพี่เอก” ผมเริ่มบทสนทนา
“ครับดีขึ้นแล้วครับ” พี่เอกยิ้ม
“อ่อ แล้วงานเป็นไงบ้างครับ”
“ก็เรื่อยๆ ครับ ไม่มีอะไรเปลียนแปลง แต่ ” ผมมองหน้าที่เอกตามเสียงที่หยุดไป
“แต่ไรครับ”
“แต่มีสิ่งอื่นที่เปลี่ยนไปครับน้องปอร์ ”
“อะไรเหรอครับ พี่เอก”
“หัวใจครับ”
“อืม ครับ” ผมตอบ
“หัวใจพี่เปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่เลยครับน้องปอร์”
“ดีใจด้วยนะครับที่หัวใจแข็งแรงขึ้น เดี๋ยวก็มีคนเข้ามาใหม่ครับ ”
เวลาผ่านไป
“แล้วน้องปอร์จะไม่ถามเหรอครับว่าหัวใจพี่เปลี่ยนไปยังไง”
“เอ่อแล้วหัวใจพี่..................................”
“ไส้อย่างหนึ่งที่ครับ”
โพลล์
หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ (อ่าน 1314835 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก