หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ

[mecon]

ตัวอยู่ที่นี่ ใจอยุ่ที่คนอื่น 
สงสารเบน รักแบบนี้ก็ต้องทำใจอ่ะนะในเมื่อเจ้าตัวพูดเองแล้วว่า
ทุกคนมีอดีตกันได้ ..แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะทนกับอดีตของแฟนตัวเองได้อ่ะนะ 

+1 คะ

[astral]

"ถ้าผมรู้ว่ามันทำร้ายคุณมากขนาดนี้ผมคงบอกคุณ ไปแล้วครับ"


คิดช้าไปหลายปีแสงเลยพ่อด็อกเตอร์

 

[emmybblood]

คงมีแต่เรื่องนี้เท่านั้นแหละที่ทั้งฮาตับแตกแล้วก็บีบหัวในจี๊ดๆ ไปพร้อมกัน  ยอดเยี่ยมค่ะ

[a_tapha]

 

[Tabokung]

อืม การศึกษาทำให้คนโง่ได้ ในเรื่องบางเรื่องจริง ๆ
แต่เชียร์ลุงนะครับ ไม่รู้สิ ถ้าเป็นผม เวลาที่นานขนาดนั้น สำหรับผม สายใยแห่งความผูกพันธ์อันนั้น มันคงหายไปแล้ว
ไม่ต้องคิดเลยว่าจะให้เหมือนเดิม แค่ต่อให้ติดยังยากเลย

สงสารทุกคนครับ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

คนสวยคงต้องเลือกแล้วหล่ะครับ
ก่อนที่อะไรๆ จะสายเกินไป

[SunSet]

คนที่ดี กับ คนที่รัก

ต่างกันเธอรู้มั๊ย

 

[diedfoxx]

... สงสารพี่เบนมากคับ
พระเอก จริง ๆ
... รอดูสถานการณ์ต่อไปนะครับ
กอดพี่ปอร์

[POR_KA_DUN]

... สงสารพี่เบนมากคับ
พระเอก จริง ๆ
... รอดูสถานการณ์ต่อไปนะครับ
กอดพี่ปอร์

ร้อนหมดแล้วหายใจไม่ออก

[j4c9y]

coming soon หรอ

[POR_KA_DUN]

ผมนอนลงข้างๆ เบนอีกครั้งครับ
สอดมือเข้าไปยังใต้ผ้าห่มไปจับมือของเบน
เบนบีปมือผมตอบกลับมาเบาๆ แต่ยังตะแคงเช่นเดิม
ตอนนี้ผมรู้แล้วครับ ว่าเบนรู้สึกยังไง
ที่ผมยังตัดเขาไม่ได้
“เบน ผมขอโทษครับ  ผมพยายามแล้ว”  ผมพูดกับตัวเอง

*******42********

ผมค่อยเปิดตาขึ้นอย่างช้า
สิ่งแรกที่ผมเห็นคือเพดานสีขาวๆ
แต่ที่นอนฝั่งข้างๆผมกับดูว่างเปล่าครับ
มีเพียงผ้าห่มในส่วนของเขาที่กองอยู่
มันทำให้รู้ว่ามีเพียงตัวเองเท่านั้นที่อยู่บนเตียง
ผมรู้สึกตกใจมากครับ
เพราะคิดว่าเบนได้จากผมไปแล้ว
ผมกระโดดลงจากเตียงอย่างเร่งรีบ
บนตัวไม่มีผ้าสักชิ้นปิดส่วนใดของร่างกายไว้เลย
ผมเปิดประตูห้องน้ำ มันก็ยังว่างเปล่า
ไม่มีเบนอยู่ในนั้น สิ่งที่สะท้อนกลับมาคือตัวเองในกระจก
ผมกลับไปยังหน้ากระจกปลายเตียง เผื่อว่าเบนจะทิ้งข้อความเอาไว้
แต่ก็ไม่มีครับ มันยังคงว่างเปล่าเช่นเดิม
มีเพียงแค่ทีวีที่ปิดไว้ทั้งคืนตั้งอยู่เท่านั้น
*
*
*
ผมหยิบมือถือขึ้นมาครับ กดโทรหาเบน
สายไม่ว่าง... มันยิ่งทำให้ผมคิดว่าเบนหนีหายไปแล้ว
ความเศร้าเริ่มเข้ามาหลังจากที่เพิ่งตื่นจากหลับใหล
นี่เหรอคือสิ่งที่ตอบแทนผมสำหรับเช้าวันใหม่แบบนี้
เสียงเปิดประตูจากทางด้านข้างของห้องพักทำให้ผมมองตามครับ
เบนโผล่หน้าเข้ามาหายังในห้อง ผ่านม่านผืนใหญ่ๆ ที่กั้นผมไว้จากกระจก
 วินาทีนั้น
วินาทีนั้น ผม.
ผม
วิ่งเข้าไปกอดเบนด้วยความรู้สึกดีใจที่สุด
เพราะสิ่งที่ผมคิดไว้นั้นมันไม่ใช่ความจริง
อย่างน้อยตอนนี้ผมยังคงอุ่นใจ ว่าเบนจะไม่จากไปไหน
“ผมคิดว่าคุณจากผมไปแล้ว” เสียงเศร้าหลุดออกจากปากของผม
ใบหน้าแนบที่อกอันแบนราบของเบน
เบนยังคงทำตัวแข็งไม่มีปฏิกริยาตอบกลับมา
คงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นผมถึงวิ่งเข้าถลากอดเขาแบบนี้
*
*
*
เวลาเดินไปช้า

*
*
“Por  r u ok ? ” เสียงจากคนที่อยู่ในอ้อมกอดของผม
เขาผลักผมออกด้วยสองมือของเขา ที่อีกข้างถือเครื่องมือสื่อสารสีดำแบบเลื่อนได้
แล้วเขาก็ถามผมอีกครั้งว่าผมยังโอเคอยู่ไหม
ผมผงกหัวตอบไปแทนคำพูด
พรางน้ำตาจะไหลออกมา มันเป็นเพราะความดีใจ
ที่เบนยังอยู่ตรงนี้
“ผมยังอยู่ตรงนี้ครับ  ยังไม่ได้ไปไหน” เบนมองมาที่ผม
แล้วกอดผมแนบแน่นอีกครั้งครับ
*
*
“คุณปอร์ครับ ”
“ฮื้อ”
“คุณปอร์ครับ  ผม”
“ฮืม ”
“ผม ผม  ผมหายใจไม่ออกครับ ”
“อ่อครับ  ขอโทษ” คำพูดของเบนทำผมเขินอาย แล้วผมก็ปล่อยมือจากเบน
แล้วเดินเข้าไปนั่งบนปลายเตียงนอน
เบนเดินเข้ามาโอบที่หลังผมอีกครั้งครับ
“Do not worry  Por  do not worry”มันเป็นคำปลอบที่ดูอบอุ่นที่สุด
ผมเอื้อมมือขึ้นไปแตะแขนของเบนเบาๆครับ
“ขอบคุณครับเบน  ขอบคุณครับ”
“อาบน้ำกันเถอะครับผมหิวแล้ว”
*
*
*
เราสองคนเดินผ่านซอยธนิยะไปยังสถานีศาลาแดงครับ
เบนบอกว่าอยากกินอาหารญี่ปุ่นครับ ผมเลยต้องตามใจคุณชายเบนครับ
หลังจากนั้นเบนก็ส่งผมขึ้นรถกลับบ้าน พร้อมโบกมือให้ผม
ทำไมผมรู้สึกหวิวๆ เมื่อเป็นเบนโบกมือลาแบบนี้
ผมมองเบนให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้
*
*
ผมหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า กดดูว่าใครส่งอะไรมาบ้างนอกจากมิสคอล
แท็กซี่วิ่งผ่านสะพานตากสิน
ภาพในอดีตหวนกลับมาอีกครั้ง แต่มันกลับไม่ทำให้ผมยิ้มแบบแต่ก่อน
เราสองคนนั่งอยู่บนรถท่ามกลางรถติดเป็นทางยาว
มันไม่เคยทำให้เราดูหงุดหงิดเลย  กับมีความสุขที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
ผมทอดสายตามองไปยังแม่น้ำเจ้าพระยา ขณะที่รถอยู่บนสะพาน
สายน้ำที่เปรียบเสมือนน้ำหล่อเลี้ยงให้ความชุ่มชื่นกับคนไทย
แต่สำหรับผมตอนนี้ ความชุ่มชื่นของหัวใจในวันก่อน
มันกลับมาทำร้ายตัวผมเองในวันนี้
สวยเสียใจ
*
*
*
ผมกลับเข้าบ้านเปลี่ยนเครื่องแบบ เด็กเสิร์ฟสุดสวยและรวยมากอีกครั้ง
พอกลับออกมาอีกที   คุณลูกค้าก็เต็มร้านแล้วครับ
ปอบเริ่มลง
ทางเดียวที่ผมจะทำให้คุณลูกค้าเหล่านั้นมีความสุขได้
ก็คือการพลีกายถวายความสาว555เปล่าครับ
ทำหน้าที่ขายบริการเหมือนที่เคยผ่านๆมาต่างหาก
เสียงมีดกระทบเขียงดังให้ผมและลูกค้าได้ยินเสมอในช่วงเย็นๆ
ผมยังถือเมนูและกระดาษไว้ในมือตลอดเวลาครับ
จดรายการตามที่ลูกค้าสั่ง ไม่ขาดซักเมนูครับ
มีแต่จะเกินด้วยซ้ำ55 หน้าเงินมากๆๆ
ดูยังคงมีความสุขกับการที่ผมทำแบบนี้ตั้งแต่เด็ก จนถึงตอนนี้
ว่างๆก็ช่วยยกของไปส่งลูกค้า   ไม่ว่างก็ไปล้างจาน  มีความสุขจะตาย55
เวลาลูกค้าหนุ่มๆๆแซวว่าสวยๆ
หรือบางครั้งน้องนีแอบมอง55 ก็นะ  ทำไงได้ล่ะ
คงกลัวผมจะจิกสามีหล่อนมาเป็นสามีตัวเองมั้ง555
พูดแล้วขำ ฉันนะต้องของนอกเท่านั้นถึงจะคู่ควร
เหมือนกับสโลแกนที่ว่า  หนุ่มไต้หวัน คุณค่าที่สวยคู่ควร
ถ้าสัญชาติไทย กรุณาหลบไปให้ไกล55
สามวาสองศอก
*
*
*
พี่สาวชี้มือไปยังลูกค้าครับมันไม่ใช่สัญลักษณ์ลูกเสือแต่อย่างใดครับ
 เป็นอันรู้กันว่ามีเหยื่อรายใหม่
มาให้ผมทำหน้าที่ขายบริการ
ผมวางเมนูลงพร้อมกัยส่งยิ้มไปทั่วบริเวณ ไม่ได้เจาะจงคนใดคนนึง
แน่ล่ะครับ ย่อมมีใครคนใดคนนึงตอบกลับมา
มันเป็นเช่นนี้ประจำ……...ในห้องน้ำเลยไหมตอนนี้
“มีเมนูแนะนำไหมครับ”
“มีครับ  ปากเป็ดทอดครับ”  ผมตอบ
“ปากคนขายได้ไหมครับ” สวยอึ้งไป3วินาทีครับ
เจอลูกค้าถามแบบนี้มันตอบไม่ถูกครับ โดยเฉพาะลูกค้าผู้ชาย
“ปากคนขาย คงต้องซื้อแพงหน่อยนะครับ เพราะจูบเก่ง”ความจริงก็อยากตอบแบบนี้ไปครับ
แต่กลัวลูกค้าจะถามราคาแล้วสู้ไม่ไหว เลยได้แต่ตอบในใจ
พร้อมทำใบหน้าสวยๆปนขำไป
*
*
เวลาเดินไป
*
*
ลูกค้าที่ได้บริการอย่างที่ต้องการแล้วก็กลับไปพร้อมกับปากเป็ดทอดติดมือไป
ลูกค้าคนใหม่ก็เข้ามาแทน และสวยก็ต้องบริการเช่นเดิมครับ
ยิ้มๆ
เมนูวาง
จดๆ
แล้วผมก็เดินจากไปกลับมาอีกครั้งพร้อมกับอาหารในมือครับ
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
และไม่ลืมที่จะมองไปที่ว่างตรงไหน
ด้วยยังคงคิดว่าเขาจะมาจดที่เดิม
ทำไงได้ละครับ มันห้ามความคิดตัวเองไมได้หรอก
ถึงจะว่าง ก็ขอให้ได้มองก็ยังดี
*
*
ผมมองออกไปยังนอกร้าน รถวิ่งไปมาเริ่มน้อยลงครับ
คนเดินถนนเริ่มมีเบาบาง  เวลาเริ่มดึกแล้วครับ
แต่ยังมีลูกค้าเข้าเรื่อยๆ
ผมเดินไปหาลูกค้าอีกครั้งครับหลังจากที่เขากวักมือเรียก
และไม่ลืมที่จะมอง......
“รับอะไรดีครับ” ผมส่งยิ้มเช่นเดิม เมื่อถึงโต๊ะลูกค้า
แต่ทำไมลูกค้าไม่สนใจคำถามผมเลยครับ
กลับมองผ่านหลังผมไป
“รับอะไรดีครับ”ผมถามอีกครั้ง
แต่สายตาของลูกค้านั่นยังมองผ่านหลังผมเช่นเดิมครับ
ผมไม่ช้าที่จะหันไปมอง
*
http://www.youtube.com/v/jCkAGAKzmaA&hl=en_US&fs=1&
                      (กดฟังกันนะครับ)

*
เขาอยู่ในระยะประชั้นชิดจนผมประมวลผลไม่ได้ครับว่าคือใคร
เมื่อเวลาผ่านไป สมองของเราเริ่มหาจุดที่เราคุ้นเคยบนหน้าเขา
ภาพนั้นก็ชัดขึ้นบนในอากาศ
สิ่งที่ทำได้คือหันกลับไป
มองดูธาตุ อากาศ บริเวณนั้น
ลูกค้ายังมองไปที่เขา
สิ่งที่ลูกค้าพูดอะไรผมไม่ได้ยินหรอกครับ
สิ่งที่ผมรู้คือปากที่ขยับไปมา ผมรับรู้ได้แค่นี้
เหมือนคนสมองเริ่มเบลอ
กำลังไร้การทรงตัว
*
*
สายตาผมไร้จุดโฟกัสมองไร้จุดหมาย
*
*
ผมเริ่มรู้สึกว่ามีมือของใครคนนั้นมาพันธนาการผมไว้
ในมือที่ถือกระดาษ
ผมไม่ขัดขืนหรือสะบัดมือเขาให้หลุดออกจากมือผมแต่อย่างใด
กระดาษนั้นหลุดลงจากมือผม และไม่ถึงเสี้ยววินาที
เสียงมันก็ดังขึ้น เมื่อมันกระทบยังพื้น
ตอนนี้ผมเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงไปแล้วเหรอ
แค่กระดาเบาๆผมยังถือมันไม่อยู่
สายตาทุกคู่ในร้านเหมือนกำลังจ้องมองผมอยู่
รวมทั้งลูกค้าโต๊ะนี้ด้วย
*
ผมยังคงเงียบ
ส่วนเขายังคงจับที่แขนผมเหมือนเดิม
*
*
*
“ไปกับผมได้ไหมครับปอร์” เสียงที่ผมได้ยิน
ผมยังคงยืนตัวแข็งเหมือนเดิม
ไม่คิดที่จะตอบรับหรือปฏิเสธออกไป
“นะครับปอร์  ขอให้ผมได้พูดในสิ่งที่ผมอยากพูด” นี่คือข้อความที่ผมได้ยิน
*
*
*
*


มันคงถึงเวลาแล้วสินะครับ
กับสิ่งที่ผมพยายามหนีตลอดระยะเวลาที่เขากลับมา
หนีความจริง...ไม่ใช่สิ
หนีเหตุผลที่เขาพยายามจะทำให้ตัวเขาเองดูดี
ผมคงจะหนีเขาไปให้ใกลจากนี้ไม่ได้แล้ว
คงถึงเวลาแล้วสินะ..ล่องลอย..หวิวๆ
ถึงเวลาแล้ว.เหรอ

*
*
ผมมองสองข้างทางในยามค่ำคืนผ่านกระจกรถคันที่จอดอยู่ข้างๆร้านผมทุกคืน
ผมจำได้ว่าก่อนหน้านี้ผมถูกมือของใครคนนึงกำไว้แน่นมาก
แต่ตอนนี้ภาพที่ผมเห็นกลับไม่ใช่ธาตุ อากาศในร้านแล้ว มันคือแสงไฟ
ของตอนกลางคืนที่ทำให้ถนนเส้นนี้มีเรื่องราวแห่งความทรงจำ
ที่มันกลับเข้ามาอีกครั้ง
ถึงตอนนี้จะไม่ได้นั่งบนมอเตอร์ไซด์ เหมือนตอนอายุ19-20 แล้วก็ตาม
ผมยังคงมีความสุขกับการมองไฟเหรอ
เขายังคงนั่งเงียบ ประคองพวงมาลัยรถไว้ในมือ
ไม่ต่างจากผม....เขากำลังพาผมไปที่นั้นอีกครั้งเหรอ
เพื่ออะไร ผมถามตัวเอง  ถึงจะได้คำตอบว่า
อยากให้ผมจดจำเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราเหรอ
เพื่ออะไร... คำนี้ยังผุดขึ้นมาอีกครั้ง
*
*
สะพานพระราม................คือที่ๆเขาพาผมมาเหรอ
ผมตอบตัวเองหลังจากที่รถเขากำลังวิ่งขึ้นเชิงสะพานครับ
และเขาก็จอดมันอยู่ตรงกลางสะพาน
ที่เดิม..ที่ๆเราเคยมีความหลัง
ที่เราใช้เวลาเงียบอยู่ด้วยกัน เป็นเวลานาน
รถของเขาจอดสนิทอยู่บทฟุตบาท ของสะพานครับ
เขาเดินออกจากตัวรถไปแล้ว
ส่วนผม ยังคงอยู่ในรถ ไม่คิดที่จะตามเขาออกไป
เพื่ออะไร .. เพื่ออะไร ... คำนี้ยังคงผุดขึ้นมาเรื่อย ๆ
พร้อมกับค่อยๆเรียกตัวเองให้ตื่นขึ้นมารับความจริงที่กำลังรออยู่ตรงหน้า
*
*

[mecon]

เหอะๆ บรรยากาศน่าจะช่วยอะไรล่ะมั้ง
ถ้าดีไม่ดีก็ถีบพ่อคุณตกแม่น้ำไปเลย สวยสะจวย

แต่เบนนี่ทำเอาใจคอหายหมดนะ คนเราในเมื่อยังเลือกไม่ได้
ก็อยากจะเอาคนใกล้ใจยึดเหนี่ยวใจไว้ให้นานที่สุดอ่ะนะเป็นธรรมดา
ถึงจะสวยและรวยมาก แต่ก้เสียเซลฟ์ได้คือกัน เหอะๆ

ปล.อยากกินปากเป็ดทอด ไม่เคยกินเลยแหะ คิดถึงเป็ดแล้วสงสาร = ='
+1 คะ

[pay-it-forward]

ลุ้นๆ ตอนหน้าจะได้รู้เหตุผลของคุณดอกเตอร์แล้วหรอเนี่ย
 :กอด1:หนุ่มไต้หวันผู้แสนดี

[pko2]

พี่ปอร์สุดสวย ยังคงสโลแกน

"สวยทำค้าง" อยู่ตลอดดดดด น่ะคะ
ไม่ค้างนี้ไม่ใช่พี่สวยจริงๆ ฮ่าๆ ๆ ๆ
อ่านเเล้วรู้สึกหวิวตามเลยพี่ปอร์ อึดอัดยังไงไม่รู้
สาธุ ! ขอให้ตอนหน้านี้ได้รู้ถึงเหตุผลของตาลุงสะทีเถอะ

ปล. เป็นกำลังใจให้คนสวยน่ะคะ
     รอตอนต่อไปค่ะ

[shiro_niji]

กรี๊ดดด
อยากรู้อิลุงพูดอารายยย

[kazhiki]

บีบคั้นหัวใจคนอ่านเหลือเกินนน

โดยเฉพาะ  อิลุงFC

[j4c9y]

สู้ๆครับ

พี่ปอสู้ๆ

[na_near]

กรี๊ดดดดด~~ แอบใจหายแวบๆ ตอนสวยหาเบนไม่เจอ

โถ  พ่อคุณรู้ไหมทำแม่ยกแถวนี้ใจหายหมด

และแล้วๆ ก็ถึงเวลา ทีแรกแอบตกใจ

เขาอยู่ในระยะประชั้นชิดจนผมประมวลผลไม่ได้ครับว่าคือใคร
ผมเริ่มรู้สึกว่ามีมือของใครคนนั้นมาพันธนาการผมไว้

อ่านถึงตรงนี้นึกว่าสวยจะโดนลักพาตัวซะแล้ว  

รอฟังเหตุผลลุงด้วยคน...

ถ้าเหตุผลมันไม่ไหวจะเคลีย  ฟังแล้วไม่สร้างสรร
ก็จะยุให้สวยฟรีคิกลุงตกสะพาน  ลอยออกอ่าวไทยไปเลย



ปล. เชียร์เบนเหมือนเดิม  แต่ก็รอฟังเหตุผลลุง  
     ชอบสโลแกนสวย
     "หนุ่มไต้หวัน คุณค่าที่สวยคู่ควร"  

[broke-back]

 
อ่านเสร็จแล้ว
เหมือนกำลังหายใจอยู่ใต้น้ำ

ขาดอากาศและออกซิเจน
ที่จะช่วยพยุงพลังชีวิตเอาไว้


  Oh!..please

  ปอร์ครับ

+1 ครับ

[Ottomechan]

มารอฟังเหตุผลของลุง




หวังว่าพวกเราจะได้รู้ซัก ที่หลังจากที่คอยมานาน - -*

[||toxic-love||]

ค้างมากมายอะครับ

TT"

[torto]

ตอนหน้าเราจะเตรียมกระดาษและปากกามานั่งจดกันทีเดียว    แต่อย่าช้านะคนสวยเพราะรอมานานแล้ว

[diedfoxx]

ลุงพูดมาให้หมดนะ
หึ่ม ๆ เหตุผลไม่ถูกใจเดี๋ยวฆ่าโยนทิ้งน้ำเลย
รู้สึกช่วงหลังมานี้ เห้อออ บรรยากาศอึมครึมไม่สดใสเลย
อยากเห็นพี่ปอร์มีความสุข สบายใจ แบบ จริง ๆ
... ไม่ว่ากับใครก็ตาม
กอดอีกสิบรอบ กอดๆๆๆๆ พี่ปอร์
รักพี่ปอร์จังเลย

ปล. ผลแอดมิชชัน ออกวันที่ 7 นี้ ติดคณะไรเดี๋ยวมารายงานนะคับ

[CaroL]

สงสารคุณเบน 
เห็นใจสวย
สู้สู้ครับ

[Aprilkung]

ความจริงกำลังจะเปิดเผยแล้ว 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[PEENAT1972]

อีป้าแก่ๆ อ่านแล้วได้่แต่อึ้งค่ะ พูดไม่ออก บอกไม่ถูก จุกอกค่ะ +1

[ja ne]

มารอฟังด้วยคน 555+
พูดให้ดีนะ แฮ่ม...

[fanfic2010]

แหงะ สวยทำค้างอีกแล้วอ่ะ
แต่ก็ดี จะได้รู้เหตุผลของอีลุงซะที
เอาใจช่วยสวย สงสารเบน เชียร์ลุง

[kboom]

โอ้มายก็อด!!!

ค้างพะยะค่ะ

ปอสวยกรุณามาต่อด่วน

จุ๊บ ๆ ๆ ๆ ๆๆ