หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ

[a_lex]

เข้ามารายงานตัวครับ
แอบอ่านมานานแล้วครับ

[luvY]

มายกมือด้วยคนว่าอยากอ่านต่อค่ะ
ปอร์บอกว่ายังไม่ถึงครึ่งทางเลย
ถ้ายังงั้นก็เล่าไปเรื่อยๆจนถึงปัจจุบันเลยดีมั้ยคะ
ตอนจบจะเป็นยังไงก็ยังอยากอ่านเสมอค่ะ
แต่ถ้าจำไม่ผิด..วันเกิดปีนี้ของปอร์และลุง..
ปอร์อวยพรให้แบบหวานๆชิมิ..
ก็เลยคิดว่าน่าจะแฮปปี้กันน้า
ถ้าไม่ใช่ก็ไม่เป็นไรจ้า 

[potery]

กลัวจะจบไม่ Haappy จังเลย

[lomekung]

ยังติดตามเรื่อยๆครับบบบบบ

[tamtam]

ติดตามอยู่ค่า
อ่านทีไร ได้ฮาทุกที

[broke-back]

login เข้าเล้าเมื่อไหร่
ก็ต้องแวะเข้ามาดูเรื่องนี้ทุกครั้ง

แล้วยังงี้จะเลิกเล่า...ได้ยังไง ห๊า ปอร์แต่กระดั่น
เล่ามา....เล่าให้จบด้วย ไม่จบ....ไม่ยอมมมมมมมม  

ถ้าให้เดา...เดาเหมือนเดิม
เจ้าหญิงกับเจ้าชาย ก็ครองรักกันอย่างมีความสุข.....ตลอดไป

[LoveNineTeen]

ยังตามอ่านเรื่องของคนสวยเสมอ ถึงช่วงหลังจะไม่ได้ค่อยเม้นท์ แต่ไม่เคยพลาดสักตอนเลยนะ

เล่าต่อเลย ถ้าไม่เล่าต่อมีเคืองด้วย

[melon_jung]

มาเสนอหน้าจ้า....ชอบเรื่องของนุ้งปอร์นะค่ะ
อ่านไปแล้วก็ขำๆฮาๆ กับสำนวนเด็ดของน้องปอร์เสมออ่ะ
แต่พอจะดราม่าก็เขียนได้รื่นไหลอ่ะ  

ตอนจบเนี่ยไม่ขอเดาละกันนะ....แต่ไม่ว่าจะจบยังงัย
ก็เป็นกำลังใจให้คนสวยนะค่ะ

+1 จัดให้จ้า

[andy_kwan]

ป้าไม่กล้าเดาบทสรุปหรอกนะ  ให้นู๋ปอร์มาเฉลยดีกว่า    อิอิ
ชีวิตจริงต้องมีครบรส ใช่ป่าว

[ranaways]

อิอิ


น่ารักกันจังเลยนะ

[POR_KA_DUN]

 “รู้ไหมแฟนผมชื่อไร”
“ไม่รู้ครับ” มันตอบ
“ให้ตอบใหม่อีกที”ผมพูดช้าๆ” เวลาเดินไปท่ามกลางสองเรา
“ชื่อกอล์ฟไงครับ และตอนนี้เขากำลังกอดแฟนเขาอยู่ไง”
ผมยิ้นหน้าขึ้นไปจูบปากมันบ้างครับ   เราจูบกันอยู่นาน .....เวลาก็เข้าไป5ทุ่มแล้วครับ
ผมออกมาส่งมันที่หน้าประตูอีกครั้ง เพราะพรุ่งนี้เช้า เราสองคนต้องไปทำงานแต่เช้า
โดยมันมารับผมเหมือนเดิม

 ตอน 56  ครับ

ชีวิตการทำงานของเด็กใหม่ที่เพิ่งสลัดคราบของนักศึกษาไป....
มันอาจดูยากนะครับสำหรับการปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อม
ด้วยเพราะด้วยวัย และที่มา ของเพื่อนที่ทำงานจะแตกต่างกันออกไป
เราเป็นเด็กสุด การวางตัวจึงลำบาก แต่ก็ไม่ใช่เป็นปัญหาทั้งหมดครับ
บางอย่างที่ได้รับการชื่นชมจากที่ทำงานคือ มีความคิดที่แปลกออกไป
อาจเป็นเพราะไฟแรงครับ  ต่อๆไป อาจมอดหรือเปล่าก็ยังไม่รู้555
ไอ้ลุงมันยังมีเรื่องเล่าในที่ทำงานมาให้ผมได้ฟังอยู่เสมอครับ
ไม่ว่าจะเป็นเจ้านายแจกขนมจีบ..5555 สงสัยเบื่อเนื้อย่างแล้วมั้งครับ
ไม่รู้ว่ามันจะเปลี่ยนแม้ค้าด้วยหรือเปล่า …. ถ้าเปลี่ยนคงจะเห็นดีแน่ๆๆ
มันบอกว่าหลังเลิกงาน เขามักจะชวนไปหาไรทานเสมอครับ
จนมันไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไงแล้วครับ เพราะอะไรที่พอจะพูดได้ก็พูดไปหมดแล้ว
ผมเคยแหย่มันนะครับว่า บอกไปเลยสิว่ามีแฟนแล้ว
มันบอกว่ามันก็เคยพูดแล้วครับ ว่าจะรีบไปรับแฟนกลับบ้านด้วยกัน
แต่เขายังไม่ยอมเลิกราไป
เขาเคยถามมันครับว่าแฟนผู้หญิงหรือผู้ชาย55
มันบอกว่า เดี๋ยวมันพามาแนะนำ...แล้วตอนนั้นจะรู้ว่าว่าชายหรือหญิง...
สวยแบบผมจะกล้าไหมนี่55กับการเปิดตัวแบบนี้
 ผมชอบนะครับตรงที่ไอ้ลุงมันเป็นคนค่อนข้างที่จะเปิดเผย
และไม่ปิดว่ามันเป็นอะไร  และผมเป็นใคร..
...  ..แต่ที่มันยังไม่กล้าที่จะเปิดก็มีอยู่แค่ที่บ้านมันเท่านั่นครับ  และผมก็ไม่กล้าที่จะล้ำเส้น
ไปถามมันด้วยครับ รอให้มันพูดเองครับ แต่ไม่รู้เมื่อไร
คิดแล้วอ่อนอกอ่อนใจจริงเชีวย ไม่รู้ว่าถ้าท่านรับรู้เรื่องราวของเรามากแค่ไหน
ท่านจะว่ายังไงบ้าง.. อยากให้ท่านทั้งสองคนเป็นเหมือนคุณย่าจังครับ..ภาวนา
.....
...
.  บ่ายวันนี้ผมโทรบอกไอ้ลุงครับจะกลับดึก  ไม่ต้องรอกลับบ้านด้วยกัน
เดี๋ยวผมจะนั่งแท๊กซี่กลับบ้านเอง ไม่ต้องให้มันไปรอที่บ้านคุณย่าครับ
แต่คิดเหรอครับว่ามันจะยอม มันยังยืนยันที่จะไปรอที่บ้านคุณย่าเหมือนเดิม
และถ้าผมเสร็จงานแล้วให้ผมตามไปที่บ้านคุณย่าทันที
แน๋ะ....ออกคำสั่งอีก ไม่รู้ว่าเวลานั่นผมจะไปเที่ยวกับใครที่ไหนกันล่ะ
คงกลัวผมข้ามฝั่งไปมองใครต่อใครมั้ง55 อีกฝั่งของถนนสีลม
มันบอกเดี๋ยวมันจะทำกับข้าวไว้รอ  ผมแอบแซวมันว่าทำหรือให้ป้านวลทำกันแน่
คำตอบมันคือผู้ช่วยครับ55 ช่วยป้านวลอีกที
หลังจากที่ผมประชุมเกี่ยวกับงานที่จะต้องทำในวันจันร์เสร็จก็เลยเข้า4ทุ่มครับ
เพื่อนที่ทำงานชวนกันหาไรกินก่อนที่จะกลับบ้านกัน แต่ผมต้องขอตัวครับ
เพราะต้องรีบไปหาไอ้ลุงครับ ไม่ใช่กลัวนะครับ...แต่เกรงใจมันมากว่าเพราะงานผมค่อนข้างไม่ตรงเวลา
ผมเดินข้ามสะพานที่เชื่อมต่อกับสถานีรถไฟฟ้าเรียกแทรกซี่ทันทีลงจากสะพาน
แท๊กซี่ตรงไปยังถนนพระรามสี่ครับเลี้ยวเข้าสาทรซอยต้น ๆ ครับ
*
“ถึงไหนแล้วครับ” เสียงงัวเงียกรอกมาตามสายเหมือนคนเพิ่งตื่นตอน
“ถึงหน้าบ้านแล้ว” ผมพูดพร้อมกับจ่ายตังค์ให้กับแท๊กซี่ไปครับ
วันนี้เจอลุงคนเดิม  ผมทักทายแกแล้วเดินเข้าบ้านไป
กึ่งเดินกึ่งวิ่ง  เพราะเกรงใจมัน เหมือนกำลังไล่ควายยังไงอย่างงั้นครับ555
คนอ่านคงพอรู้นะครับว่าเดินยังไง
“มาถึงแล้วเหรอครับ”  เสียงมันถามผม
“ทานไรมาหรือยัง เดี๋ยวกอล์ฟ อุ่นให้ ปอร์ไปนั่งรอที่โต๊ะไป”  มันพูดไปงัวเงียไปครับ
“คุณย่าหลับหรือยัง”  
‘ยัง ครับ    อยู่ในห้องคงเตรียมตัวนอนแล้วละ”
“บอกว่าให้กลับไปก่อน ก็ไม่ยอม เดี๋ยวปอร์นั่งแท๊กซี่กลับไปเอง  รบกวนท่านบ่อยๆ แบบนี้ ปอร์เกรงใจ”
“ถ้าเกรงใจก็ย้ายมาอยู่เลยสิ”   มันพูดเบาๆ แต่ผมได้ยินครับ
“อะไรนะ”  
“เปล่า ไม่มีอะไรครับ”
 “ไม่สบายอะไรหรือเปล่า ทำไมเสียงงัวเงียแบบนี้”  ผมเดินเข้าไปมองหน้ามัน....มันกำลังเอากับข้าวเข้าเตาไมโครเวฟ
“เปล่า  ปอร์ไปรอที่โต๊ะเถอะครับ”
สักพัก คุณย่ากับป้านวลเดินเข้ามาหาผมครับ
ผมยกมือสวัสดีท่าน  เหมือนตามปกติที่เคยทำ ท่านอยู่ในชุดนอนครับคงได้ยินเสียงผมกับไอ้ลุงคุยกันมั้งครับ
จึงเดินลงมา    ทำให้ผมรู้สึกเกรงใจมากขึ้นไปอีกครับ  ลูกหลานจริงๆก็ไม่ใช่เลย
มารบกวนเวลานี้ เกรงใจสุดๆๆ....สร้างภาพในใจอีกแล้วผม55
ในความรู้สึกผมคิดว่าท่านคงดีใจมั้งครับที่เด็ก ๆไปๆ มา ๆ บ้านท่านตลอด อย่างน้อย
ก็คงทำให้ท่านมีเพื่อนคุยบ้าง  ...ไม่ได้คิดไปเองจริงๆนะ แต่เข้าข้างตัวเอง55
คุณย่านั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามกับผม มีป้านวลยืนอยู่ข้างๆ ส่วนไอ้ลุงนั่งเก้าอี้ตัวชิดกับผมครับ
หัวยุ่งเชียวครับ  
“ไม่สบายแบบนี้จะขับรถกลับยังไงละเรา’ เสียงคุณย่าครับ
ผมละสายตาจากจานข้าวไปมองหน้ามันแทนครับ
ตอนนี้มันกำลังเทน้ำลงใส่แก้วให้ผม
“น้ำครับ”
“สักพักคงกลับได้ครับคุณย่า’
“แล้วทานยาหรือยังล่ะ’ คุณย่าท่านมองหลานชายสุดที่รักอย่างเป็นห่วง
ดูแล้วมันคงจะไม่สบายจริงๆล่ะครับ  ตาแดง หน่อยๆ เสียงเปลี่ยนไปเยอะ เหมือนกำลังเจ็บคอ
“ยังครับ  คุณย่า ไม่เป็นไรครับ”
“หรือถ้าไม่ไหวค้างกันที่นี่ก็แล้วกัน  นะจ๊าปอร์  ขับรถกลับดึกๆ แถมไม่สบายอีก
เกิดอะไรขึ้นมาเดี๋ยวมันจะไม่ดีเอา”  
นาทีนี้ผมรู้ชะตากรรมของตัวเองแล้วครับ ว่าต่อไปจะอะไรเกิดขึ้น
‘ไหวไหมกอล์ฟ ทานยาก่อนไหม”  ผมถามซ้ำคำถามเดิมคุณย่าครับ มือยักตักข้าวข้าปากตามเดิม
สีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อยครับ  กังวลในที่นี้คือ..... กรูจะได้กลับบ้านไหนคืนนี้ต่างหาก
“สักพักคงดีขึ้นครับ”  มันยังพยายามที่จะปฏิเสธการกินยาอย่างเดิมครับ
“เดี๋ยวป้านวลไปหยิบยามาให้นะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับป้านวล กอล์ฟไม่เป็นไรหรอกครับ”
“ย่าลืมนะปอร์ ถ้าไม่ไหวจริงก็อย่าฝืนละ ค้างมันที่นี่ล่ะ เดี๋ยวย่าเข้านอนละ ไปนวล”แล้วคุณย่าก็จากไปครับ
ทิ้งยาสองเม็ดไว้พร้อมกับความสงสัยว่าผมเป็นคนขับรถพาไอ้ลุงกลับบ้านได้เหรอ555
หรือท่านบอกไอ้ลุงแต่เอ่ยชื่อผมแทน งง
“ครับคุณย่า”
ผมยังตักข้าวใส่ปากต่อไปเรื่อยๆครับ
เพราะความหิวเลยไม่ค่อยจะสนใจอะไรมันมากมาย ..ความหิวนี่ มันทำให้ลืมที่จะเป็นห่วงมันจริงๆนะครับ
ไม่ดีเลย อย่าทำตามนะครับ5
“เอาไรอีกไหม เดี๋ยวกอล์ฟไปเอามาให้อีก”
“นั่งเถอะจะตายอยู่แล้ว ยังห่วงคนอื่นอืกนะ’  ผมปรามมันครับ
“แล้วนี้จะขับรถกลับบ้านได้ไหมนี่ กอล์ฟ ”
“อืม  ไหว”
“ถ้าไม่ไหวก็บอกมา”
“ถ้าบอกไม่ไหวแล้วปอร์จะค้างที่นี่ไหมหละครับ”
“กอล์ฟก็ค้างไปสิ   เดี๋ยวปอร์ทานเส็จแล้วนั่งแท๊กซี่กลับบ้านเองก็ได้”
“งั้นไม่เป็นไรกอล์ฟขับไปส่งปอร์ที่บ้านก็ได้’
“แล้วถ้าเอ่อ.....”  ผมยังพยายามที่จะถามมันต่อครับ
“คงไม่หรอกมั้ง”
“ปอร์ไม่ได้เอาอะไรเตรียมมาด้วยเลย เท่าที่มีก็เสื้อผ้าติดตัวมานี่ละ”
“ของกอล์ฟ ก็มีออกเยอะแยะ น่าจะใส่ได้นะ” มันเตียมพร้อมเสมอครับ
เอาแล้วสิครับ คืนนี้ผมต้องค้างคืนที่นี่แล้วสิ
ทั้งบ้านผมมันก็ไม่ได้ไกลจากบ้านคุณย่าเท่าไรครับนั่งแท๊กซี่ข้ามสะพานสาทร เลยอีกอีก20นาทีก็ถึงแล้ว
เสียร้อยกว่าบาทเองครับ แต่ปัญหามันติดอยู่ตรงไอ้ลุงสิครับ  ท่าทางมันคงขับรถกลับไม่ไหวด้วยสิ
ขืนขับไปเกิดไรขึ้นมา แล้วคงไม่ดีแน่
ผมทานข้าวเสร็จก็เก็บถ้วย เก็บจานไปล้าง ปล่อยให้มันนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิมครับ
กลับมาอีกที ยายังวางอยู่ที่เดิม  มันยังไม่กินแต่อย่างใด
“ตกลงยานี่จะกินยา ไหม ถ้าไม่กินจะได้กลับบ้าน”  ผมเริ่มมีข้อต่อรองกับมันครับ
มันรีบหยิบยาสองเม็ดใส่ปากแล้วกินน้ำตามทันที
คิดถึงตอนนั้นแล้วนะตลกนะครับ
…………
.
……
 จะเข้าบ้านทรายทองทั้งที กระเป๋าเสื้อผ้าโบราณ ๆล่ะอยู่ไหน  กระโปรงยาว
ชลอมใส่ของฝากเจ้าบ้านที่ข้างในเป็น มะละกอ  มะขามเปียก มะนาว ปลาร้า  ไม่มีเลย555
ผมก็ไม่ยาวพอที่จะถักเปีย  แต่ความสวยฮาๆๆๆ ได้อยู่ครับ  
แล้วอีกไหนล่ะ  หม่อม ชายกลาง ที่ต้องมาต้อนรับการเข้าบ้านอย่างเป็นทางการครั้งนี้
การเข้าบ้านจะมีความหมายอะไรครับ ถ้าไม่มีตัวอิจฉา  ......55ขำจริง
“ไหวไหม” ผมถามมัน มันก็ผงกหัวตามประสาคนจะอ้อนหรือเปล่าก็ไม่รู้ครับ
“ปอร์จะค้างไหม”
………..
.
.
“อืม” ผมตอบในลำคอ พองามครับ หน้าตา  อารมย์ปกติ กลัวมันรู้ว่าไม่ค่อยอยากค้างครับ
“เดี๋ยวกอล์ฟขึ้นห้องไปก่อนนะ ปอร์ทำไรเสร็จแล้วค่อยตามขึ้นไป”
“อ้าว ไม่ขึ้นไปพร้อมกันเหรอ  กำลังเสร็จแล้ว”
 “ไม่อะ จะรีบนอนครับ” ผมคิดในใจนะครับว่ารอนิดเดียวคงไม่น่าจะเป็นอะไร
“แล้วห้องไหนบอกก่อน” ผมตะโกนตามหลังมันครับ
“เลี้ยวซ้าย ห้องแรกครับ ”  มันทิ้งไว้แค่เสียงครับ ส่วนตัวมันขึ้นไปอยู่ชั้นสองเรียบร้อยแล้ว
หลังจากเก็บอะไรเสร็จแล้วผมก็เดินตามขึ้นไปชั้นบนทันที
หลังจากวางชลอม ของฝากจากบ้านนอกที่เต็มไปด้วย มะละกอ  มะขามเปียก มะนาว ปลาร้า  
ไว้ในครัว 55555เปล่าครับ
นี้เป็นครั้งแรกนะครับที่ผมได้ขึ้นมาชั้นสองของบ้าน.... ถึงแม้จะมาหลายครั้งแล้วก็ตาม
ผมเลี้ยวซ้ายตามที่มันบอกครับ เห็นประตูห้องแรกแง้มไว้  จึงเดินไปเปิดประตูครับ
แต่มองไม่เห็นอะไรเลย เพราะมันปิดไฟหมดแล้ว คนอะไรจะนอนเร็วขนาดนี้
แล้วผมจะรู้ไหมล่ะครับว่า อะไรอยู่ตรงไหนบ้างละ
ผมจึงเรียกชื่อมันเบาๆๆๆเพราะบ้านมันเงียบมากครับ กลัวไปรบกวนคุณย่า
เรียกเท่าไรก็ไม่เห็นว่ามันจะส่งเสียงตอบกลับมา อีกใจจึงก็คิดว่าเข้าห้องผิดเป็นแน่ๆครับ
………………
………..
….
“เข้ามาสิครับปอร์” เสียงไอ้ลุงลอดผ่านประตูที่ผมเพิ่งจะปิดไปครับ
“เปิดไฟหน่อย มองไม่เห็น’
“เข้ามาก่อนครับ ไฟอยู่ด้านขวา’ เสียงมันลอยมาจากความมืดครับ
ผมคลำหาสวทช์เพื่อเปิดไฟครับ เจอจริงๆด้วย
…………..
.
.
แล้วสิ่งที่ทำให้ผมตะลึงหลังจากไฟสว่างขึ้นไม่ถึง2 วินาทีครับ
คนอ่านทายสิครับ มันคืออะไร


 ผิดครับ
+
+
+ ไม่ถูก
อย่าเดากันเลย ....ยังพอจำที่ผมเล่าให้ฟังได้ไหมครับ ว่าเราสองคนไปเที่ยวไหนมาบ้าง
ครับถูกครับ หัวหิน  เสม็ด สุพรรณ  หรือแม้กระทั้งงานวันเกิดคุณย่า
ภาพที่เราสองคนถูกถ่ายไว้ตอนนั้น   และตอนนี้มันถูก ขยายเป็นภาพใหญ่ ติดอยู่บนฝาพนังห้องสีครีม
ที่สภาพของตัวห้องออกจะดูตกแต่งให้ทันสมัยกว่าสภาพภายนอกบ้านครับ
เตียงนอนตัวใหญ่ๆ วางไว้ตรงกลางห้อง โคมไฟสองหัวเตียง ตู้ หรือเฟอร์นิเจอร์ต่างตกแตงเข้ากัน
สายตาผมยังไม่ละจากสภาพแวดล้อมที่ยังไม่คุ้นตา
“เชิญครับ”  เสียงเชิญชวนจากชายเจ้าของห้องครับ
ผมเดินเข้าไปตามเสียงของไอ้ลุงครับ.....ที่ตอนนี้มันมัวแต่ยืนยิ้ม อย่างพอใจ
มันคงไม่แปลกครับ สำหรับคนที่เจออะไรแบบนี้เป็นประจำ แต่ด้วยความที่ว่านี่คือครั้งแรก
มันอาจดูเขิลๆครับที่จะทำตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่อย่างง่ายดาย
“มานั่งที่เตียงสิครับปอร์” ไอ้ลุงเดินนำไป
ผมมองตามหัวเตียงฝั่งที่ไอ้ลุงมันนั่งอยู่ครับ
ผู้อ่านยังจำดอกไม้ที่ผมไปเด็ดมาจากสวนคืนวันวาเลนไทน์ได้ไหมครับ
ตอนนี้มันเสียบอยู่บนแจกันข้างหัวเตียงใกล้ๆ กับไอ้ลุง  ถึงมันจะเหี่ยวแล้วก็ตาม
ทำให้ผมคิดถึงคืนวันนั้นจังครับ
ผมเดินเข้าไปหามันยังไม่ทันจะนั่งที่บนเตียงนอน
แต่มีสิงที่ดึงดูดผมให้เดินต่อไปใกล้ ๆ หัวเตียงกับไม่ใช่ดอกไม้บนแจกันใบนั้นครับ
ลมเย็นยามดึก พัดมากระทบหน้าผม หลังจากที่ผมยื่นหน้าออกไปยังหน้าต่างที่กำลังเปิดอยู่ครับ
ผมทอดสายตาลงไปยังสวนหลังบ้านนั่น แทบไม่เห็นอะไรเลย เพราะมันตกอยู่ในความมืด
สิ่งที่สัมผัสได้คือ เสียงลมพัดกระทบยอดไม้ ที่กำลังลู่ไปมาตามสายลม
หน้าต่างห้องนี้เองเหรอ ที่เป็นที่มาของเสียงเพลงวันนั้น ผมคิดในใจ
ภาพวันนั้นยังผุดขึ้นในหัวผมต่อไปเรื่อย ๆ
มันเข้ามากอดผมจากข้างหลัง อย่างที่มันเคยทำ
ผมและมันปล่อยเวลาให้เดินไปช้าๆ เท่าที่เราจำทำได้
แล้วความคิดนึงในหัวผมมันก็ผุดขึ้นมาทันที
“อ้าวไหนบอกว่าไม่สบาย”  ผมถามมันทั้งที่มันยังกอดผมอยู่ครับ
“ดีขึ้นนิดหน่อยครับสงสัยยาจะออกฤทธ์แล้ว’
“ไม่ได้หลอกกันใช่ไหม” ผมลดระดับเสียงลง
“เปล่าครับ  จะหลอกไปทำไหม รักสิไม่ว่า”
ตอนนี้เวลานี้ผมจะโดนหลอก หรือเปล่านั้นคงไม่สำคัญแล้วครับ
เพราะเวลามันเดินไปเกือบจะเข้าเที่ยงคืนแล้วสิครับ
“มีผ้าเช็ดตัวไหม จะอาบน้ำล่ะ”
มันเดินไปยังตู้เสื้อผ้าอีกฝั่งของเตียงนอนแล้วค่อยๆ เปิดหยิบ ฝ้าขนหนูสีขาวออกมาให้ผม
ผมมองตามตอนที่มันเปิดตู้เสื้อผ้า    เห็นเสื้อผ้าหลายชุดเหมือนกัน
ที่คุณย่าพูดไว้ว่ามันมาค้างบ่อยๆ คงเป็นความจริง


ปล.มาต่อให้แล้วนะครับ คิดถึงทุกคนเหมือนเดิม  ปอร์











































  























































  










 

[mecon]

^
^
กระซวกหลานสะใภ้คุณย่า  

********************

กรี๊ีดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
รูปที่ถูกขยายใหญ่ ในห้องนอนคืนส่งตัว กรี๊ดดดดดดด หวีดและโรม๊าน มากๆๆๆๆๆๆๆ
กลิ้งไปเขินแปดตลบ  ดูคนเค้าทำเข้าว่าจะล่อให้ลูกแกะเข้าถ้ำได้
ถือว่าเป็นฤกษ์งามยามดีเลยก้อว่าได้เนอะๆๆๆๆ อิลุงไข้หายไวเชียวนะ

“ตกลงยานี่จะกินยา ไหม ถ้าไม่กินจะได้กลับบ้าน”  ผมเริ่มมีข้อต่อรองกับมันครับ
มันรีบหยิบยาสองเม็ดใส่ปากแล้วกินน้ำตามทันที
>>  หมั่นไส้ ลุงเค้ารักเค้าหลงเข้าหน่อยก้อวางอำนาจเชียว 555
ลุงนี่ก้อดื้อจริงๆนะเนี่ย เป็นตายร้ายดีก็ไม่ยอมปลอ่ยคุณแฟนให้กลับบ้านเอง
น่ารักน่าหลงซะจริงๆ  ส่วนคุณย่าก็นะเปิดทางให้หลานชายเต็มที่
ไม่สบายแล้วยังไม่ประมาณตัวอีก น้องลุงเนี่ย

ส่วนคุณเจ้านายน้องลุง เอาคนสวยไปเปิดตัวก็ดีนะคะจะได้รู้แล้วรู้แรดกันไปเลย
จะได้ไม่ต้องขายขนมจีบกับลูกน้องตัวแบบนี้ น่านักๆๆๆๆ

เอาใจไป 10แต้มเลยนะคะ  อ่านแล้วอุ่นในหัวใจของสาวโฉดๆพิลึก
ช๊อบชอบคะ

[Ak@tsuKII]

   ค้างคืน หุหุ ........จะมีโค้กไหมกว่า

โค้กพี่กอล์ฟ เอ้อ!  โค้กพี่บิ๊ก 

   ให้กำลังจวยนะจ๊ะ 


มีสะใภ้ เอ้ย เซอร์ไพรส์ ด้วยรูปถ่ายแสนหวานติดฝาบ้าน

[LoveNineTeen]

  จะหวานกันไปถึงไหนค่ะคนสวย รู้ไหมขอบตามันร้อนผ่าวๆ

เมื่อไหรจะมีใครมาทำแบบนี้ให้บ้าง...เฮ้อ...

[melon_jung]

กอล์ฟป่วยการเมืองป่าว....พอคนสวยยอมค้างด้วยเนี่ย
อาการดีขึ้นทันตาเลยเนอะ...

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

เดี๋ยวจะไปปล้นชะลอม

[gboy]

สงสัยย่าหลานแทคทีมกนอีกแหงๆ

[pu4755]

ยังหวานกันได้อีกไม่รู้จบ


สงสัยคุณย่าจะเป็นใจ รับหลานสะไภ้เข้าบ้านอีกแน่ ๆ เลย 

[toonki]

ทำมัยลุงหายเร็วจังเลย
คนสวยระวังตัวนะ

[astral]

ลุงจะขอลูกสาวเค้ามานอนกอด ตั้งขันหมากไปสู่ขอก่อนสิคะ 

[ChiOln]

อิจฉาอ่ะ


 

[l_k]

น่าอิจฉาน้องปอร์คนสวยนะนี่
 
ได้แฟนน่ารัก เอาใจเกรง แถมโรแมนติก

[bixzz]

  หวานกันได้ตลอดจริง...
(แอบหวั่นๆ ว่าตอนจบจริงๆ จะเป็นยังไงเนี่ย ขอให้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ สาธุ)

[chatkub]

ยังน่ารักกันเหมือนเดิม ดีจิงๆครับ

ถ้าว่างๆมาต่ออีกนะครับ

รออ่านเรื่อยๆๆ

[andy_kwan]

มดเต็มจอแล้ว  อิอิ

[pukpra]

ลุงป่วยจริงป่าวเนี่ยะ หวานพร้อมซะขนาดนี้ อิอิ

[rero]

ทำไมลุงน่ารักอย่างนี้

อ่านแล้วเขินจัง

[lomekung]

สงสัยว่า..........ปอร์น่าจะได้กินโค๊กอะ

[luvY]

หวานไปไหนคะคนสวย
ตกลงคืนนี้จะได้ดื่มโค๊กพี่บิ๊กป่าวเนี่ยะ 

[4559]

555+


ปอร์คงโดนดี