ขอบคุณทุกๆกำลังใจนะครับ ผมซัมครับ ผมเพิ่งได้เข้าบอร์ดมาอ่านทุกคอมเมนท์ที่ฝากไว้หลังจากที่ผมออกจากบอร์ดไป รู้สึกปลื้มมากครับไม่คิดว่าจะมีคนคิดถึงขนาดนี้ และเพิ่งจะรู้สึกตัวว่านานมากๆ หลังจากที่พยายามจะลืมทุกอย่างในบอร์ด
แต่ก่อนอื่นอาจจะมีคนสงสัยว่าจะเป็นผมจริงมั้ย? หรือจะเป็นใครแอบแฝงมาเพราะล๊อคอินไม่เหมือนเดิม
ที่ต้องสมัครล๊อคอินใหม่เพราะว่าผมเข้าล๊อคอินเดิมไม่ได้แล้ว พยายามจะใส่อีเมลล์แต่ก็ด้วยความที่ไม่ได้ใช้มานานแล้ว ลืมไปแล้วด้วย เลยต้องสมัครใหม่ครับ ส่วนถ้ายืนยันไอพีแอดเดรสเก่าไม่น่าจะมีปัญหาเพราะแต่ก่อนผมใช้เบอร์บ้านเข้าเน็ต และตัวเครืองคอมเก่าก็ยังเก็บไว้
เผลอแป๊บเดียวก็ 13 ปีแล้ว ถึงเวลานี้คงต้องเรียกตัวเองแทนว่าลุงได้แล้วนะครับ555
ในขณะที่พิมพ์อยู่ตอนนี้ประมาณตี4กว่าๆของวันที่ 19 มีนาคม 2563 ถามว่าทำไมถึงอยากเข้ามาในบอร์ดทั้งๆที่หายไปเป็นสิบปี
อยากจะบอกอย่างนี้ครับ เรื่องราวบนโลกนี้ ทุกอย่างมันมีเริ่มขึ้น และ จบไป แต่ความทรงจำทุกอย่างมันจะติดอยู่ในใจเราเสมอครับ ต่อให้เราอยากจะหันหลังให้กับมัน แต่มันก็ฝังอยู่ในใจของเราตลอดไปอยู่ดี วันนึงความทรงจำเหล่านี้จะเข้ามาปลุกคุณเมื่อมีอะไรเข้ามากระตุ้นความทรงจำนั้น มันเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมต้องเข้ามาที่นี่อีกครั้งครับ
13ปีที่แล้ว ผมเคยแชร์ความรู้สึกดีดีของผมที่บอร์ดแห่งนี้ มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข และทำให้ทุกคนในบอร์ดมีความสุข และมันก็เป็นสิ่งดีดีที่เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่ดีของผม รวมถึงมันก็เป็นเรื่องที่ทำให้ผมต้องห่างหายและตัดขาดจากบอร์ดโดยที่ไม่ได้บอกทุกคนด้วยครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับที่ไม่ได้โพสต์ต่อ เพราะตอนที่ผมเขียนเรื่องนี้ ผมไม่ได้ต้องการให้เป็นนิยาย หรือบทละครน้ำเน่า ผมแค่มาปรึกษาคนในบอร์ด และแชร์เรื่องราวที่ผมเจอให้ทุกคนฟัง อย่างที่ผมเคยบอกกับทุกคนนะครับว่า เรื่องนี้ผมเขียนจากเหตุการณ์ ตาม วัน เวลา ที่เกิดขึ้น มันไม่มีบท มันเลยไม่ได้คิดฉากจบไว้ล่วงหน้าครับ และถ้าวันนึงมีเหตการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ผมก็ต้องใช้สิทธิของผมในการทำให้เรื่องจบโดยที่ทุกคนต้องเข้าใจและยอมรับมันด้วยนะครับ
อีกหนึ่งเรื่องที่ผมอยากขอคือ อยากให้ความทรงจำของทุกคนหยุดอยู่แค่เรื่องที่ผมไปฮ่องกงกับเอ แค่นั้นนะครับ เพราะความทรงจำหลังจากวันนั้น จนถึงวันนี้ 13 ปี ขอให้ เป็นเรื่องที่ผมอยากเก็บไว้เป็นความลับส่วนตัว เพราะมันมีเหตุการณ์หลายๆอย่างที่ไม่สามารถเขียนต่อได้ หวังให้ทุกคนเข้าใจนะครับ
ส่วนอีกหนึ่งเหตุผลที่ผมเข้ามาคือได้มีเพื่อนของผมคนนึงในกลุ่มอยากจะขอเรื่องผมไปปรับและทำให้เป็นนิยายให้เข้ากับปัจจุบัน เพื่อที่อาจจะเอาไปทำซีรีส์วาย แต่ตอนนี้ผมยังไม่อนุญาติครับ (ที่ผมยังไม่ตัดสินใจเรื่องนี้นะครับ เพราะผมกลัวในยุคที่โซเชี่ยลเป็นเหมือนดาบสองคมในปัจจุบัน กลัวหลายๆอย่างจะมากระทบชีวิตผมรวมถึงทุกคนที่ผมเขียนถึงตอนนี้มากครับ ไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อน )
ถ้าถามว่าทำไม คือผมไม่อยากให้เรื่องนี้ถูกอ้างอิงถึง ไม่อยากให้ใช้ในคำโฆษณา ไม่อยากให้ใครต้องมาตามอ่านมากมาย คือถ้าเปลี่ยนไปเป็นนิยาย หรือซีรีส์ ผมก็ยังมองไม่ออกอยู่ดีว่าจะเป็นนิยายแบบไหน แต่ถ้าสามารถสร้างภาพจำแทนที่ให้เรื่องนี้เป็นนิยายไปเลย แล้วไม่ต้องอ้างอิงเรื่องที่ผมเขียนไว้ ผมก็ยินดี ถ้าไม่กระทบชีวิตส่วนตัวผม
แต่ในความคิดผม ยุคนี้เป็นยุคที่ซีรีส์วายมีฉายกันเยอะแยะมากมายและเป็นที่ยอมรับในสังคม ไม่เหมือนสิบกว่าปีที่แล้ว ที่ความรักในแบบนี้มันอยู่ได้แค่ในนิยาย คนอ่านเลยจินตนาการไม่ออกว่าถ้าเป็นคนจริงๆ ตัวละครจะเป็นแบบไหน แต่ในปัจจุบันมีการเอาดาราวัยรุ่นหน้าตาดีมาสวมบทบาท มีทั้งภาพและถ่ายทอดความรู้สึกนั้นให้คนดูได้มีส่วนร่วมและรับรู้ในฉากนั้นๆ ผมยอมรับนะครับว่าได้ดูเพียงไม่กี่เรื่อง แต่ก็พยายามดูให้ได้หลายๆเรื่อง แต่ตั้งแต่ที่ผมดูมาส่วนมากจะเป็นแนวหนุ่มมหาลัยเด็กๆ ความรักแบบเด็กๆน่ารักๆ ในแบบนิยาย ผมเลยคิดว่าถ้าเอาเรื่องผมไปปรับแต่งเป็นนิยาย มันคงจะไม่เหมาะกับยุคปัจจุบันนะครับ เพราะเป็นเรื่องของคนวัยทำงาน ที่สำคัญน่าจะหาใครมารับบทเอได้ยากมาก ตั้งแต่ผมดูมายังไม่เจอใครเหมือน
แต่ถ้าเป็นสายตามีน้องอยู่หนึ่งคนครับที่มีอารมณ์ทางสายตาได้เหมือนมันมาก เดี๋ยวผมจะมาบอกนะครับว่าเป็นใคร
สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดนะครับ ต้องขอขอบคุณทุกคน ขอบคุณจากส่วนที่ลึกสุดของหัวใจ
ผมอาจจะไม่เข้ามาบ่อย แต่จะพยายามเข้ามาดู ถ้ามีใครอยากคุยทักทายปรึกษา ติดต่อผ่านอีเมลล์ที่ผมให้ไว้ได้นะครับ
อาจจะไม่ได้ตอบทุกคนแต่จะพยายามตอบนะครับ ส่วนนายเอถึงจะไม่ได้พูดถึงแต่มันยังกินดีอยู่ดีครับ
ขอบคุณครับ
ซัม
mail : sumsick2020@จีเมลล์.คอม นะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
