หัวข้อ: แ ค่ เ อื้ อ ม . . .

[สุขาพาเพลิน]

เก็บเงินได้เดี๋ยวไปเที่ยวเลบ

[RAJCHABUT]

ต อ น ที่  ๒ ๕


ค รึ่ ง ค่ อ น โ ล ก





   
   นัทกระหืดกระหอบมาแทบแย่  มันเดินเข้ามาในอาคารตรวจผู้โดยสาร  แล้วมันก็ก้าวเท้ายาว ๆ  เข้าไปในเล้านจ์ผู้โดยสารชั้นบิวซิเนส  ท้องมันหิว เพราะมันเลิกจากอบรม  มันก็ตรงดิ่งมาที่ดอนเมืองเลย  มันเกือบจะตกไฟล์อยู่แล้วเชียว  แต่มันโชคดีมั้งที่ อย่างน้อยมันมามาทันเวลาจนได้

   ภายในห้องรับรองตกแต่งอย่างดี  นัทมันเดินไปที่ซุ้มอาหารที่ทางสายการบินเตรียมเอาไว้รับรองลูกค้า  นัทเลือกเอาครัวซองกับน้ำผลไม้รวม  แล้วมานั่งกินด้วยความหิว   จนเจ้าหน้าที่ประกาศขึ้นเครื่องนั่น มันถึงได้เดินออกมาจากห้องรับรอง 

   เกต ๖๕  เจ้าจำปีจอดสงบนิ่งรอมันอยู่มั้ง  มันเดินเข้าไปในงวงช้างช้า ๆ   แอร์โฮสเตสสาวสวยะ  ยืนฉีกยิ้มไหว้มันอย่างนอบน้อม  มันยกมือไหว้ตอบ

   เบาะนั่งหลังใหญ่  อยู่ที่ส่วนหน้าของเครื่อง  วันนี้มันบินกลับบ้านแล้วล่ะ  หลังจากที่มันมาอบรมที่กรุงเทพฯ อยู่ ๓  วัน  นัทมันเข้าไปนั่งประจำที่  มันหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน  ไม่สนใจกับผู้คนที่ทยอยเดินเข้าไปด้านหลัง  ชีวิตมันเรียบง่ายมั้ง  เพราะมันมีแต่งาน  มันไม่ค่อยมีเวลาว่างที่จะไปทำอย่างอื่นเลยด้วยซ้ำไป

   “ไอ้นัท”  เสียงเรียกทักนั่น  นัทถึงเงยหน้ามองไปตามเสียง

   นัทยิ้มก่อนยกมือไหว้  มันมีสีหน้าดีใจไม่น้อย  อย่างน้อย ๆ  มันก็ได้เจอกับคนที่รู้จักบ้าง  มันไม่น่าเบื่อเกินไปสำหรับการเดินทาง 

   นัทยิ้มกว้าง

   “พี่ต้น  นั่งที่นี่เหรอพี่”  นัทมันแปลกใจ  เมื่อต้นนั่งลงที่เบาะติดกับมัน

   “เออดิ  แปลกใจอยู่เลย  แต่เสียดายว่ะ  น่าจะได้นั่งกับสาว ๆ  ไม่น่าเลย”  พี่ต้นหัวเราะก่อนลงนั่งใกล้ ๆ  มัน

   “แหมพี่  นั่งกับผมทำบ่นไปได้  แล้วพี่ต้นไปไหนครับนี่”   

   “เชียงใหม่ไง  นั่งไฟล์เชียงใหม่จะให้ไปลงลำปางเหรอไงวะ  ถามแปลกจังนะเอ็ง”  คนตอบกวนแบบเคย 

   นัทมันยิ้ม . . .

   . . .  มันคุ้นเสียแล้วกับนิสัยแบบนี้

   “ครับพี่  ไปทำอะไรพี่  หาเด็กเหรอ”

   “เอ้ย  เป็นเล่นไป  ไปเรียนอยู่สองปี  มะมีสาวมาหลงสักราย  นี่เลยต้องขอย้ายตัวเองมาทำงานที่เชียงใหม่อีกรอบ  เผื่อคราวนี้จะได้สาวกับเขามั่งไง  แล้วนัทมาทำอะไรนี่  เดาะนั่งบิ้วซิเนสเสียด้วยนะเอ็ง”

   “อ้าวพี่  แล้วพี่นั่งชั้นประหยัดเหรอ  ลำพังผมน่ะให้นั่งเครื่องอย่าหวังเลย  ถ้าบริษัทไม่จ่าย   แถมเขาใจดีให้นั่งกว้าง ๆ  ด้วยสิครับ”  นัทมันยิ้ม

   ลูกเรือเริ่มเข้ามา . . .

   . . . ประตูเครื่องเริ่มปิด  เครื่องค่อย ๆ  ถอยออกจากเกต  อย่างช้า ๆ  นัทมองเห็นอาคารผู้โดยสารภายในเริ่มเล็กลง เรื่อย ๆ     มันผ่านลานจอดที่อาคารภายนอกประเทศ  ที่มีเครื่องบินจอดอยู่เรียงรายมากมายนับสิบลำ

   “อ้าว  วกกลับมาจนได้นะแก  แล้วนัทสบายดีมั้ย”

   “ดีครับพี่”

   “งานที่ทำล่ะ  เงินดีมั้ย”

   นัทมันหันมามองหน้า . . .

   . . .  มันยิ้ม 

   ในขณะที่มือมันเอาเข็มขัดมารัดเอาไว้  เครื่องค่อย ๆ  เลี้ยวตัวหันหน้าลงไปทางใต้  เสียงเครื่องยนต์เร่งเครื่องก่อนที่จะวิ่งไปตามรันเวย์อย่างรวดเร็ว  แล้วหัวค่อย ๆ  เชิดขึ้นก่อนจะ TAKE  OFF  ขึ้นไปอย่างนิ่มนวล

   “ก็ดีพี่  แต่ปีหน้า  ผมว่าจะเรียนต่อโทแล้วล่ะครับ  เรียนแค่ตรีคงไม่ไหวพี่”

   ต้นยิ้ม . . .

   . . . ในหัวมันไม่เคยคิดจะเรียนต่อโทเลยให้ตายดิ  แค่เรียน ป.ตรี  มันก็แทบอ้วกอยู่แล้ว  จะให้ทนมานั่งทำรายงานส่งอาจารย์อีกไม่เอาเด็ดขาดเลย

   “ดีนี่หว่า  แล้วแวะไปแม่นะบ้างมั้ย”  ต้นถาม 

   อย่างน้อย . . .

   . . . มันก็พอรู้มาบ้าง 

   นัทมันผูก  มันพันตัวเองไว้กับคนที่นั่น  มันไปทุกปีแหละ  แต่ตอนนี้มันทำงานแล้ว  ไม่รู้มันจะยังไปแบบเมื่อก่อนอีกมั้ย

   “ก่อนผมมาหลวงตาก้องอาพาธพี่  อยู่ที่สวนดอกนะครับ  นี่กลับไปยังไม่รู้จะออกจากโรงพยาบาลหรือยัง  ผมยังไม่โทรถามเลยครับ”  แววตานัทมันห่วงขึ้นมาเมื่อนึกถึงหลวงตาที่มันคุ้นเคย

   “อ้าวหรือ  เป็นไรมากมั้ย”

   “ไม่รู้พี่  ยังไม่รู้เหมือนกัน  เพราะวันผมมา  หลวงตาเข้าโรงพยาบาลพอดี  พี่ไปเยี่ยมกับผมมั้ย”

   “เอาดิ๊  ไปกราบหลวงตากัน”



   บอยมันค่อย ๆ  ชิน  เมื่อหัวใจมันบอกว่า  มันหมดแล้ว  นัทกับมันคงหมดวาสนากันแค่นี้แหละ  มันไม่เรียกร้องอีกแล้ว  มันไม่ดิ้นรนขวนขวายอีกต่อไป  มันไม่กล้าไปในวันเก่า  ค่อย ๆ  เอาผ้าเช็ดหน้า  ลงเก็บในหีบไม้ใบเล็ก ๆ  แล้วมันล๊อคกุญแจเอาไว้ 

   บอยซุกมันไว้ในตู้เสื้อผ้า . . .

   . . . มันไม่มีวันเอามาดูอีกแล้วล่ะ

   มันจะไม่ยอมเจ็บอีกแล้ว

   มันเจ็บมานานแล้ว 

   พอแล้วล่ะ . . .

   . . .  สำหรับการรักใครสักคน รักที่มันรู้สึกว่ามันรักด้วยหัวใจทั้งหมดที่มี  บอยมันลงมาจากหอพัก  มันรู้  ดินรอมันอยู่  รอมันอยู่ในเมือง  บอย  ค่อย ๆ  ขับมอเตอร์ไซด์คันโปรดมา  อย่างช้า ๆ  มันจำถนนได้แล้ว  แม้ไม่ทุกซอกทุกซอยก็เหอะ  มันมาเลี้ยวซ้ายที่แยกพงษ์เพชร  ผ่านศาลากลาง  และโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัด  ก่อนมาหยุดจอดนิ่งที่โรงแรมเก่าที่ตรงข้ามกับศาลหลักเมือง 

   บอยมันนั่งรอดินที่ล้อบบี้หลังจากโทรไปตามดินบนห้อง 

   มันรู้ ดินไม่ยอมไปพักกับมันที่หอพัก  เพราะดินกลัวคนอื่นมองไม่ดี  ดินมาทุกครั้งจะพักที่โรงแรมทุกครั้ง  บอยออกมาหามัน  แต่ดึก ๆ  บอยก็กลับที่พัก  เช่นเดิม

   แค่อึดใจเดียวเท่านั้น  ดินก็ลงมา . . .

   . . . บอยมันยิ้ม  มันทักทายกันเล็กน้อย

   “เดินเล่นดีกว่ามั้ยดิน  ค่ำ ๆ  ค่อยไปหาอะไรกินกันที่ศาลเจ้า”  บอยมันชวน  มันมีเรื่องอยากจะบอกดิน 

   ข่าวดีของมัน . . .

   “เอาดิ  อยากไปเกาะกลางแม่น้ำ  ยังไม่เคยไปเลย”

   “ได้สิ  เดินข้ามไปสองสะพานเอง”  บอยบอก  พลางเดินนำหน้า

   มันเดินข้ามสะพานจากฝั่งในเมืองไปสู่ฝั่งในบาง  สะพานสร้างหลายปีแล้วล่ะ  แต่ถนนที่จะตัดไปหน้าสนามบินยังไม่เสร็จเลย  คงต้องรออีกหลายปีล่ะมั้งถึงจะเสร็จ 

   บอยมันเดินไปช้า ๆ . . .

   . . .  ชีวิตมันไม่เร่ง  มันไม่รีบอีกแล้วล่ะ

   “อากาศดีว่ะบอย”  ดินมันหน้าระรื่น  ในกทม  มันมีอากาศแบบนี้เสียที่ไหนได้เล่า

   “อืม  ข้ามไปที่เกาะ  อากาศดีกว่านี้อีกล่ะดิน  ต้นไม้ทั้งนั้น  ดินเห็นหรือปล่าว”

   “เห็นสิบอย  นึกถึงสวนรุกขชาติที่ตีนดอยเลยเนาะ” 

   ดินมันพูดไป  แล้วมันนึกขึ้นมาได้  มันไม่ควรพูดถึงเชียงใหม่  มันไม่รู้ ว่าบอยยังฝังใจกับที่นั่นมากน้อยขนาดไหน  มันเผลอ   มันได้แค่เหลือบตามองบอยเงียบ ๆ

   แล้วบอยก็พาดิน  ข้ามสะพานเล็ก ๆ  มายังเกาะลำพูจนได้  ลมพัดจนเห็นระลอกคลื่นกลางแม่น้ำ  บอยมันเดินไปเรื่อย ๆ  มันเลือกที่จะเดินไปนั่งที่ศาลาเล็ก ๆ  ริมแม่น้ำ

   บอยมันมาบ่อย . . .

   . . . บางทีเวลามันเหงา  มันจะมานั่งมองน้ำ  มันอยากรู้  แม่น้ำสายนี้  ไหลมานานขนาดไหน  พบพานอะไรมาบ้าง  ชีวิตมันไม่มากเท่าแม่น้ำ  แต่สิ่งที่บอยมันพบ  สิ่งที่บอยมันเจอ  มันท้อ  แต่มันก็ผ่านมาได้  มันผ่านมาทั้งน้ำตาเลยด้วยซ้ำ  แต่บอยมันฮึดที่จะสู้  มันเต็มใจที่จะเดินข้ามวันเวลานั้นให้ได้

   “ไหนบอยบอกมีอะไรจะบอกดินเหรอ”

   ดินมองหน้าบอย . . .

   . . . อยากมองให้ลึกไปในหัวใจบอยด้วยซ้ำ  นาน ๆ  บอยมันอยากจะมีเรื่องที่จะคุยกับดิน 

   บอยยิ้ม  รอยยิ้มของบอยแห้งแล้งพิกลอย่างไรไม่รู้

   “บอยจะเรียนต่อเอกแหละดิน”

   “จริงเหรอ  ดีสิบอย  จะมีเพื่อนในรุ่นเป็นดอกเตอร์กับเขามั้ง”  ดินมันดีใจ  มันไม่ทันสังเกต  แววตาบอยหมอง

   “ว่าแต่บอยสมัครแล้วเหรอ  ที่ไหน จุฬาเหรอ”

   บอยส่ายหน้าช้า ๆ  . . .

   . . . มันจะบอกอย่างไรดีหว่า  มันรอจนทางโน้นเขาตอบตกลงมา  แล้วมันฉุกละหุกเสียด้วยสิ  อีกสองอาทิตย์มันต้องเดินทางแล้วล่ะ  มันรอบอกดินในเวลากระชั้นชิดเกินไปมั้ยหนอ   “อ้าว  แล้วที่ไหนเปิดสอนเอกมั่งล่ะ”

   “ไม่รู้ดิ”

   “อ้าว  ไม่รู้  แล้วจะเรียนที่ไหนยังไม่รู้”

   ดินมันแปลกใจ . . .

   . . . คนอยากเรียนแต่ไม่รู้ 

   จะเป็นไปได้เหรอ  มันมองหน้าบอย  มันเริ่มแปลกใจ  บอยชักมีอะไรแปลก  ๆ  อีกแล้ว  ดินเห็น  แววตาบอยคล้ายมีคำตอบให้มัน 

   ดินชาวาบ . . .

   . . . แค่กรุงเทพฯ  กับ สุราษฏร์ธานี 

   มันมาหาบอยได้เดือนละครั้งมันมาได้  แต่นี่  แววตาบอยบอก  มันกลัว  มันกลัวคำตอบที่บอยจะบอกแล้วล่ะ

   “อีกนานมั้ยบอย”  เสียงดินทอดลงต่ำ

   “สองอาทิตย์”

   “โอ้ย  แล้วทำไมเพิ่งมาบอก  สองอาทิตย์เองเหรอ”  ดินมันรู้แล้ว  หัวใจมันเริ่มไกลออกไป  มันมองหน้าบอยนิ่ง  บอยเองก็ไม่แตกต่าง  ก้มหน้านิ่ง

   “ที่ไหนเหรอบอย” 

   มันเอ่ยออกมาอย่างยากเย็น  มันไม่อยากฟังหรอก  มันไม่อยากยอมรับความจริงว่ามันต้องห่างกันไปไกล

   “เยอรมัน”

   นั่นไง . . .

   . . . ผิดจากที่มันคิดเสียที่ไหนกัน

   ดินมันรับฟัง  แววตามันเศร้า ๆ  หมอง ๆ  มันจุกอยู่ในอก  มันจะทำไรได้นี่  เวลาแค่สองอาทิตย์  ไอ้บอยมันปิดมิดชิด  มันปิดมิดเหลือเกินที่ดินจะรู้ได้  ดินได้แต่แบนหน้าหนีไปมองสายน้ำ

   สายน้ำยังคงไหลลงที่ต่ำเรื่อย ๆ  อย่างไม่รู้จักเหนื่อยหน่าย

   ดินล่ะ . . .

   . . .  ดินเหมือนอะไรล่ะ

   มันรู้แล้ว  นานแค่ไหน  มันไม่มีวันได้เข้าใกล้หัวใจบอยเลย  แม้บอยจะไปไกล  ยังไม่ได้บอกมันล่วงหน้าเลยด้วยซ้ำ  มันน้อยใจ  บอยทำเหมือนกับมันไม่ใช่เพื่อน

   เพื่อน  . . .

   . . . ใช่มันอาจเคยเป็นเพื่อน     

   ดินรู้มันเองที่ทำลายกำแพงคำว่าเพื่อนของบอยให้พังทลายลง  แล้วการที่บอยยังพูดกับมันบ้าง  มันก็ดีใจแล้วล่ะ  มันมองสายน้ำ  มันอยากเป็นเหมือนสายน้ำ  ไหลไปโดยที่ยังรู้ว่าจุดหมายปลายทางคือทะเล  ห้วงมหรรนพอันกว้างใหญ่  แต่ปลายทางหัวใจของดินล่ะ  คิดมาถึงตอนนีดินได้แต่ยิ้มเยาะตัวเอง

   “ดินจะให้บอยค้างกับดินมั้ยคืนนี้”  บอยมันถาม

   ถ้าเป็นเมื่อก่อนดินคงยิ้มที่ได้ยินบอยพูดแบบนี้ 

   แต่ . . .

   . . . ตอนนี้

   ดินมันไม่มีอารมณ์อะไรทั้งนั้น  มันไม่อยากให้บอยอยู่กับมันเพราะสงสารมันหรอก  มันไม่ต้องการความสงสาร  แต่สิ่งที่ดินอยากได้คือความรัก

   ความรัก . . .

   . . .  ที่บอยไม่เคยเหลือไว้ให้ใครเลย

   ดินมันรู้ 

   แต่มันยังแอบหวังไม่ได้  ว่ามันอาจจะได้รักจากบอย  แต่วันนี้ดินรู้แล้วไม่มีทางเลย  ไม่มีทางเลยสักนิดที่ดินจะเดินไปใกล้หัวใจบอย  มันไม่อาจเดินไปได้ในจุดที่ดินหวัง

   “บอยจะหนีหัวใจตัวเองไปถึงไหน . . .”  ดินถอนหายใจเบา ๆ ราวกับว่าแบกโลกเอาไว้ทั้งโลก

   “. . . บอยไม่รู้เหรอ  ถึงบอยจะหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว  บอยก็ไม่มีวันที่จะหนีหัวใจตัวเองได้หรอก  คนเรานะบอยทำอะไรก็ตามอย่าหนี  เราสู้กับมันสิบอย  อย่างน้อยถ้าเราสู้  เราอาจจะชนะ  ถ้าเราชนะ  เราจะได้ไม่ต้องหนีอีกไง  บอยไม่เหนื่อยบ้างเหรอกับการต้องวิ่งหนีหัวใจตัวเองแบบที่บอยกำลังทำอยู่นี่”

   “ไม่ได้หนีดิน  อยากไปเรียนเองจริง ๆ  นะ”

   บอยมันมองหน้าดิน . . .

   . . . มันไม่หนีหรอก 

   ที่มันตัดสินใจไป เพราะมันมีทุน  มันอยากไป  มันทำใจเรื่องนัทตั้งแต่ที่มันคิดว่านัทเปลี่ยนเบอร์หนีมันแล้วล่ะ

   “ถ้าอยากเรียนจริง ๆ  ก็ดีใจด้วย  แต่ถ้าบอยหนี  บอยจะรู้เองแหละ  ว่าระยะทางต่อให้ห่างขนาดไหน  บอยก็หนีหัวใจตัวเองไม่พ้นหรอก  เพราะมันจะตามติดบอยไปทุกแห่ง  ทุกที่เลยล่ะบอย”

   ดินยิ้ม . . .

   . . . ดินมันยิ้มให้กับสิ่งที่มันคิดว่า  ควรเป็นอย่างที่สุ
   


   บอยมันนั่งเงียบ ๆ  ดินมาส่งมันที่ดอนเมือง  มันไม่อยากมองแววตาดินเพราะบอยรู้ดี  ดินเจ็บปวดกับการตัดสินใจของมัน    โลกภายนอกมืด  เพราะมันบินไปสู่ทิศตะวันตก 

   โลกมีทั้งซีกมืด . . .

   . . . และสว่าง 

   ความสว่างในชีวิต  ในหัวใจ  ไม่ใช่สิ่งที่แน่นอนสำหรับบอย  เพราะหัวใจมันไม่เคยสว่าง  มันไม่เคยพบแสงสว่างจากหัวใจเลยด้วยซ้ำ

   เพราะมันใช้เทียนของนัทนำทาง . . .

   . . . เทียนที่นัทไม่เคยจุดให้มัน

   มันกลับมองข้ามตะเกียงที่ดินยื่นให้  เพราะมันหลงคิดว่าเทียนนั้นสวย  ถ้าบอยมันคว้าตะเกียงหัวใจ  บางทีมันอาจจะไม่ต้องเดินทางไกลแบบนี้ก็เป็นได้  แต่เส้นทางชีวิต  มันกำหนดเองไม่ได้  มันจึงต้องเดินตามที่ . . .

   . . . พหรมลิขิต

   บอยมันไม่รู้หรอกว่าเมืองที่มันจะไป  มันเป็นยังไง  เพราะมันติดต่อกับมหาวิทยาลัยทางอินเตอร์เน็ท  แล้วทุกอย่าง  มันก็ไม่ได้ดำเนินเรื่องเอง  มันรู้แค่ว่า  มันต้องบินไปลงเฟรงเฟริตก่อน  แล้วมันต้องต่อเครื่องไปที่เบรเมนอีกทีนึง  บอยมันเคยบินที่ไหนเล่า  แต่มันยังอุ่นใจ  แอร์ที่เป็นรุ่นน้องสมัยเรียนเชียงใหม่แวะมาคุยกับมันบ่อย ๆ 

   “เดี๋ยวพอลงที่แฟรงเฟริตแล้วต้องต่อเครื่องไปเบรเมนนะ  อีกสักชั่วโมงก็คงถึง วันนี้เครื่องดีเลย์นิดหน่อย”  แอร์ใจดี  ยิ้มกับมัน

   “แล้วกระเป๋าล่ะ”

   “พาสทรู”  แอร์ยิ้ม 

   บอกแบบคนที่รู้  เพราะบอยมันเอาตั๋วให้ดูแล้ว  มันลงทีจี  มันต่อเครื่องลำเล็กของลุฟฮันซ่าไปลงเบรเมนได้

   “หมายความว่าไงครับ”

   บอยมันกังวลลึก ๆ  กระเป๋ามันส่งขึ้นเครื่อง    ถ้ากระเป๋ามันหาย  มันจะเอาอะไรใส่  เสื้อผ้า ข้าวของมากมายในกระเป๋าของมัน  มันกังวลไปจิปาถะ

   “เขาส่งโหลดให้เรียบร้อยไปยังเมืองปลายทางจ้ะ เดี๋ยวบอยลงก็ไปต่อที่เทอร์มินอลภายในได้เลย  เอาแค่ฉอนด์เบลกไปเท่านั้นแหละ”  แอร์ยิ้มหวานอีกรอบ

   มันยิ้ม . . .

   . . . มันโล่ง 

   ดีไม่ต้องลาก  กระเป่ามันใบใหญ่  มันตุนพวกอาหารแห้งมามากมายเลยทีเดียวเลยล่ะ  พาสทรูก็พาสทรูว่ะ  ค่อยไปเอาที่เบรเมน

   เครื่องดีเลย์แบบที่แอร์บอกมันจริง ๆ 

   บอยมันลงจากเครื่อง  มันก็ตรงดิ่งไปที่เคาเตอร์ภายใน  มันหวุดหวิดเกือบไม่ทันไฟล์แรกเสียด้วย  ไม่อย่างนั้นมันอาจจต้องนั่งเครื่องไปลงที่ฮัมบูก  แล้วนั่งรถไฟย้อนกลับมาเอากระเป๋าที่เบรเมนอีกแหง  มันชักจะสนุกกับความวุ่นวายของเยอรมัน  ที่มันเพิ่งก้าวเท้าลงมาเหยียบแผ่นดินเมื่อสักครู่นี้เอง

   เครื่องภายใน  ลำเล็กจริง ๆ แฮะ  น่าจะเท่ากับลำที่มันขึ้นจากสุราษฏร์ธานีมากรุงเทพฯ  มั้ง

   ช่างเหอะ . . .

   . . .  ไม่น่าจะนานหรอก 

   เพราะบอยมันดูในแผนที่  ภาษาเยอรมัน  ไม่ชินตามันเลย  แต่ยังดีที่มีภาษาอังกฤษควบคู่ไปด้วย  มันเผลอหลับไปงีบนึง  มารู้สึกตัวอีกทีเมื่อเครื่องมาจอดเทียบที่สนามบินเบรเมน  บอยมันลงมารอกระเป๋า  มันลุ้นเสียแทบแย่  แต่มันยิ้มเมื่อกระเป๋าของมันค่อย ๆ  ลอยมาตามสายพานลำเลียงกระเป๋า

   ประเทศเยอรมันนี่ใจดีแฮะ  เปิดแอร์ทั้งประเทศนี่หว่า . . .

     มันบอกกับตัวเอง  เมื่อมายืนรอเท็กซี่ที่หน้าสนามบิน  อากาศเย็นจับใจทีเดียว  บอยเอามือป้องปากพ่นลมหายใจให้ไออุ่นมาสัมผัสมือมันบ้าง  มันกวาดตามองรอบ ๆ  ตัว  ทุกอย่างล้วนแปลกตาสำหรับมัน  มันเดินไปยังเท็กซี่  ก่อนจะคุยไรกัน  แล้วเขาก็เอากระเป๋ามันใส่ในรถ

   ตึกใหญ่ตรงหน้าละหม้ายคล้ายกับห้างสรรพสินค้ามั้ง แต่ในห้องกระจกที่มันมองเห็นคือ  อินฟอร์เมชั่น  สำหรับนักท่องเที่ยว  มันเดินเข้าไป  แล้วมันก็กลับออกมาพร้อมสมุดเล่มเล็ก ๆ  กับแผนที่และตารางรถไฟ 

   บอยมันนั่งลงเปิดสมุด . . .

   . . .  แล้วเทียบกับสถานที่ของมัน  มันใช้ปากกาเน้นข้อความเขียนอะไรไปในแผนที่  บางทีมันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย  บางทีมันก็ยิ้มเพราะมันตรงกันกับสิ่งที่มันเขียนเป็นภาษาไทยมา

   มันลากสังขารไปถึงสถานีรถไฟที่เบรเมน  มันเดินไปซื้อตั๋ว  แล้วบอยมันถึงรู้  มันจะหลงเอาตอนนี้แหละว้า

   ทางรถไฟยังกะใยแมงมุม

   มันไม่มีใครช่วยนี่หว่า  มันดิ้นรนมาตั้งแต่ต้นแล้ว  เพราะฉะนั้น  มันจะกลัวอะไรอีก  หลงเป็นหลงสิวะ  ใครจะมาสนใจกะเหรี่ยงหลงดอยที่มายืนอยู่บนแผ่นดินเยอรมันแบบมันเล่า 

   โลก . . .

   . . . มีแต่คนแปลกหน้าสำหรับบอย

   กว่ามันจะหอบสังขารมาถึงโอเดนเบิร์ก  มันก็แทบแย่  มันหิวจนตตาลายไปหมด  มันได้แค่กัดกินแฮมเบอร์เกอร์กับน้ำอัดลมรองท้องเท่านั้น  มันเหนื่อยมันล้ากับการเดินทางไกลมาค่อนโลก  เมื่อมันมาถึงหอพักที่ทางมหาลัยจัดไว้ให้  มันก็ทิ้งตัวลงนอนทันที  ปล่อยให้กะเป๋าวางไว้แบบนั้นก่อนเหอะ  มันยังไม่ถึงเวลาที่จะเอาของออกมา  ตอนนี้มันอยากนอนมากที่สุดในโลก

[zandwizz]

ใกล้บทเริ่มต้นของเรื่องแล้ววววววววว

หุหุหุหุหุ.......

[dokjarn]

 

นอนหลับให้สบายเถอะนายบอย

ตื่นขึ้นมาจะได้ตามหาหัวใจที่ไม่รู้ว่าจะได้เจอเมื่อไร

รีบๆเรียนให้จบเน้อ

จะได้ไปเริ่มต้นตอนที่อยากอ่าน

อยากรู้ว่าเขาจะเจอกันแบบไหน ยังไง

ก็เริ่มต้นไว้แบบนี้อ่ะ

คิ คิ คิ

 

[สุขาพาเพลิน]

ตอนนี้ตามไปเยอเลยนะเนี่ย

[ronney]

มายังละเนี่ย

บอยเหนื่อยมั้ยนั่น

[myxt]

จากกันไกลกว่าเดิมอีก
แต่ระยะทางจะห่างแค่ไหน
เหมือนในใจบอยก็ยังคงมีนัทอยู่ตลอดเวลา
 

[alterlyx]

อิ่มเอม ... ดีใจที่ตามอ่านเรื่องนี้ได้ทันท่วงที 
อ่านแล้ว รู้สึกว่า แผ่นดินไทย มันมีอะไรหลากหลาย น่าค้นหาจริงๆ ... ย้อนกลับมาดูตัวเองแล้ว โลกแคบชะมัด

เรื่องนี้ ตอกย้ำมากๆเลยนะคะว่า ... ความรัก แม้จะไม่สมหวัง แต่มันก็ยังงดงามในตัวเองเสมอ 

ถึงแม้ไม่ได้มีเรื่องราวของดินเท่าไหร่นัก ... แต่ก็แอบเชียร์ดินอยู่นะคะ
เชียร์ดินที่กล้าเอื้อม กล้าคว้า กล้าผิดหวัง ... กล้าเสี่ยงที่จะได้รับความรักตอบแทนกลับมาบ้างซักนิด
แต่สุดท้าย ... ดินรู้แล้ว  การได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข  มันจะสุขมากกว่าการที่เราได้คนที่เรารักมาครอบครอง

ปล. ชอบคำพูดของดินอยู่ประโยคนึง ... โรแมนติกจับใจเลย อิอิ
“อ้อ  แล้วผมขอมอบเพลงนี้ พิเศษสุดสำหรับคนที่สำลักเหล้าเมื่อสักครู่ด้วยนะครับ”

[RAJCHABUT]

ต อ น ที่   ๒ ๖
เ ชื่ อ ม โ ล ก ด้ ว ย เ น็ ท

   บอยมันวุ่นอยู่กับการเรียนเสียเกือบเดือน  มันต้องปรับตัวเองใหม่หมดทุกอย่าง  ที่นี่  มีแต่คนที่มันไม่คุ้นหน้าค่าตาเลยสักคน  วันที่บอยไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยบอยพยายามมองหาพวกเอเชียหัวดำ  และมันก็นับหัวได้เลยมั้ง  เพราะพวกที่เรียนกับมันมีแค่พวกหัวเหลืองแทบทั้งนั้น  มันวุ่นเสียจนแทบไม่มีเวลาทีจะคิดเรื่องอื่น

   จนมันเริ่มปรับตัวให้เข้าที่เข้าทางได้แล้วนั่นแหละ  มันถึงรู้ว่า  เมืองนอกเหงากว่าที่มันคิดเสียอีก  สิ่งเดียวที่เชื่อมมันกับเมืองไทยเอาไว้ได้คือ  คอมพิวเตอร์   

   บอยมีเวลาเหลือมากในแต่ละวัน  เพราะมันต้องเอาเวลาไปลงเรียนภาษาเยอรมันเสียก่อน  ไอ้ภาษาอังกฤษของมันก็จักแล่นเต็มกลืน 

   แต่ครั้งนี้ . . .

   . . .  มันต้องเรียนภาษาเยอรมันด้วยสิ 

   มันพยายามทำใจแล้วให้สนุก  แต่มันไม่ยักกะสนุกตามแฮะ  มันปวดกบาลหนักเข้าไปอีก  แต่นับว่าเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อย  เพราะบอยมันเอาสมองไปรบกับการเรียนภาษาจนมันค่อย ๆ  ลืม ภาพที่เชียงใหม่ลงไปชั่วขณะ

   มันลืมไม่ได้หรอก 

   . . . เพราะเชียงใหม่คือส่วนที่มันคิดว่าดีที่สุดในชีวิต

   มันก็เหมือนตะกอนที่ค่อย ๆ  ตกลงก้นบึ้งยามน้ำสงบนิ่ง  รอเวลาว่าเมื่อไหร่จะมีใครกวนน้ำนั้นให้ขุ่นอีกครั้งเท่านั้นเอง 

   บอยมันรู้  หัวใจของมันในส่วนของนัทเริ่มสงบแล้ว  เพราะมันแทบไม่นึกถึงนัทเลย  สมองมันมีแต่เรื่องเรียน  เพราะมันรู้ดี  ทุนสามปีสำหรับมันอาจจะไม่จบ  และถ้ามันไม่จบมันจะลำบากหนักกว่าเดิมอีก  หนี้สินจะค่อย ๆ  เพิ่มพูนขึ้นตามวันเวลาที่มันเรียนไม่จบ  ก็เขาให้ทุนมาสามปี  ถ้ามันอยากเรียนมากกว่านั้นต้องจ่ายเอง

   เมืองที่บอยอยู่เป็นเมืองเล็ก ๆ 

   เมืองที่สงบ  ค่าครองชีพไม่แพงอย่างที่มันคิดไว้แต่แรก  มันได้นั่งรถไฟไปเที่ยวยังเมืองใกล้ ๆ  บ้าง  เป็นครั้งคราว  อย่างน้อยมันก็ได้ออกมาสู่โลกกว้างแล้ว  มันจะทำตัวหดอยู่แต่ในกระดองของ  Oldenburg(โอลเดนบูร์ก) ได้อย่างไรกัน  มันสนุกกับการใช้ชีวิตในโลกใหม่ 

   และมันไม่ลืม . . .

   . . . ดิน 

   มันไม่ลืม . . . พี่ต้น 

   สองคนนี้มันแชท  มันส่ง  mail  ถึงกันเสมอ 

   แต่ . . .

   . . . สำหรับนัท 

   หลังจากคืนนั้น  คืนสุดท้ายที่เชียงใหม่  มันเหมือนคนตายจากกันไปแล้วล่ะ  เพราะมันไม่เคยได้ข่าวคราวของนัทอีกเลย

   บางครั้งมันเหงา  มันจะส่งเมล์ให้ดินหรือพี่ต้น  แต่ดินตอบเมล์มันช้า  ดินมันบอกขี้เกียจ  แต่จะโทรมาหามันมากกว่า  เรื่องของเมล์  มันจึงยกไปให้พี่ต้น  มันมีเมล์หากันเกือบทุกวัน

   
   Oldenburg  (เรียกเป็นภาษาไทยว่า  “โอ้  กระเด็นมาบนบก”)

   วันที่  ไม่บอกแล้วกัน  สถานที่ตอนนี้  ในห้องนอน หน้าโน้ตบุ้ค

   แล้วผมก็หาความหมายของ  Oldenburg มาได้แล้วพี่   แปลว่าปราสาทโบราณหรือเมืองเก่าอะไรเทือกนี้  แต่ช่างเหอะอย่างไรเสียกะเหรี่ยงจากเมืองไทยอย่างเราไม่กลัวหลงอยู่แล้ว

    "หนทางอยู่กับปาก"

    จะไปกลัวอะไร  แต่นั่นดันคิดผิด  อ้าว  เยอรมันมันชาตินิยมจ๋าไม่เดาะภาษาปะกิตเลย  โอ้ว  จอร์ส  งานนี้เกือบเอาตัวไม่รอดกว่าจะปรับตัวได้แบบทุกวันนี้

   พี่ต้นครับ. . .   

    เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา  ผมออกไปตะรอนมาด้วยล่ะครับ  ไปที่  "Hamburg"

    เมืองใหญ่อีกเมืองของเยอรมันครับพี่  ที่นี่มีอะไรมากมายเลยแหละพี่  พี่รู้จัก  Hamburger  มะ  เขาเล่าต่อกันมาว่า  ที่เมือง  Hamburg  นี่แหละเป็นต้นกำเนิดเลยล่ะ    แน่ะ  ทำหน้างงอีกพี่เรา  ก็พี่ดูสิครับแค่เอา  er  ใส่เข้าไปมันก็เป็น Hamburger  แล้วล่ะ

    อันนี้คนที่นี่เขายืนยันว่าจริงนะพี่  ผมไม่ได้คิดเอาเองหรอก  เพราะถ้าผมคิดเองได้  พี่คงไม่พูดบ่อย ๆ  หรอก  ว่า  “วันนี้บอยกินหญ้าแล้วหรือยัง” 

   ตึกที่นี่จะเป็นตึกเก่า ๆ  คล้ายปราสาทตามเทพนิยายที่เคยอ่านนะพี่  เป็นตึกทรงยุโรป  แต่ดันมีดดม  คล้าย ๆ  กับมัสยิดแหละ  แต่อย่างว่าแหละพี่  ก็ศาสนาคริสต์กับอิสลาม  มันก็มาจากพื้นเดียวกัน



    เอาเป็นว่าเรื่องศาสนาเราอย่าไปแตะแล้วกัน  มันน่ากลัว  อิอิ  วันนี้ผมเดินเสียขาลากเลยพี่  เมืองใหญ่มาก  มองไปทางไหนก็แปลกตาไปหมด  มือกดชัตเตอร์เสียเป็นระวิงเลย  จนมาถึงที่นี่  ไอ้ตึกแดง ๆ  ตามรูปที่ผมส่งมาให้พี่นั่นแหละ

    โอ้ยพี่. . .

    ผมก็นึกว่ามันตึกทำอะไร  ถ้าให้พี่ทายเล่น ๆ  พี่จะทายว่าตึกอะไหนหนอ



    อย่าเขกกบาลผมดี  เดี๋ยวฉี่รดที่นอน  แหม  เล่นนิดเล่นหน่อยก็ไม่ได้  ไอ้ตึกแดงที่ว่านะ  มีชื่อว่า speicher Stadt ครับ เป็นโกดังเก็บของขายเครื่องเทศ,พรม ส่วนรูปสะพาน เป็น สะพานข้ามแม่น้ำ เอลเบ่อร์ (Elbe) ครับ ถ้าเดินย้อนหลังไปอีกนิดจะเป็นท่าเรือ ฮัมบูร์ก แล้วก็ ตลาดปลา (Fisch Markt)

    พี่เชื่อมั้ย  ผมเดินอยู่ที่นี่เหมือนกับเดินอยู่ในปราสาทเทพนิยายเลยแหละ  ก็พี่ดูรูปที่ผมส่งมาให้ดูสิครับ  มันน่าชวนขนหัวลุกขนาดไหน 

   ยังพี่  ยังไม่หมดหรอก  นี่แค่น้ำจิ้ม  เพราะอีกวันผมก็ได้ไปที่   "Friedhof"    อันนี้เป็นภาษาเยอรมัน  ถ้าผมบอกคำแปล  พี่คงไม่อยากมาแหง ๆ

   สุสาน

   มันคือสุสานที่ใหญ่ที่สุดในโลก  ที่ตั้งอยู่ที่นี่ครับพี่ แรกเริ่มที่เดียวผมเองยังไม่เชื่อเลยว่ามันคือสุสาน  ก็พี่ดูสิครับ  มันเหมือนสวนสาธารณะมากกว่า  ต้นไม้งี้เขียวครึ้มไปหมด  มันสวยเสียจนผมคิดไม่ได้ว่า  มันไม่เหมาะกับที่อยู่ของคนตายเลยสักนิด  ก็พี่ดูสิครับ  “ป่าช้า”  บ้านเรานะ  มีใครอยากไปเดินเล่นบ้างละครับ  ชวนขนพองสยองเกล้าเสียขนาดนั้น พี่ลองนึกภาพตามที่เคยเห็นในหนังนะ  ป่าช้าไทย  ต้นไม้รกครึ้ม  มีไม้เถาว์เลื้อยระโยงระยาง  แล้วดึก ๆ  มีเสียงหมาหอนเย็นยะเยือก



    โอ้ยพี่  แค่นี้หัวใจก็หล่นตุ๊บไปกองที่หัวแม่เท้าแล้วล่ะครับ   แต่ที่นี่  มีคนมานั่งเล่นกันเยอะนะครับ แปลกดีพี่

   ผมคงต้องจบเมล์ฉบับนี้แล้วล่ะครับ  ไว้ค่อยเมล์หาใหม่นะพี่

 
                                                                                                             บอย


   บอยมันยิ้ม . . . 

   . . . มันกดส่งไป 

   แล้วมันนอนแหงนหน้ามองเพดาน 

   ไม่รู้สิ . . . 

   . . . มันเหมือนคนมาท่องเที่ยวเลยแฮะ  บางครั้งเหมือนมันไม่ได้มาเรียนงั้นแหละ    มันไม่รู้หรอกอะไรจะเกิดขึ้นข้างหน้าบ้างเพราะมันไม่หยั่งรู้อนาคต  มันรู้แค่ว่าวันนี้มันทำดีที่สุดแล้ว  ดีที่สุดของมัน  คนอื่นอาจมองว่าไม่ดีก็ได้  มันไม่สนหรอก

    จดหมายของบอยมันสนุก  มันเขียนมายืดยาว  แถมยังส่งรูปสวย ๆ  มาให้ดูอีก  พี่ต้นอ่านไปยิ้มไป  บอยมันมีเรื่องอะไรอีกมากแหละ  ที่ขยันหามาเล่า  อาจเพราะมันอยู่ต่างถิ่นมั้ง  มันอาจเหงา  ไม่รู้จะทำอะไรก็ได้

   “นั่งยิ้มคนเดียวเลยเหรอพี่เรา”  เสียงทักทายจากคนทื่นยิ้มแผล่หน้าประตู ทำเอาต้นต้องหันไปมอง

   “อ้าว  นัท  มาทำอะไรถึงสนามบินว่ะ  เข้ามาก่อน  เลิกงานแล้วล่ะ   แต่ยังไม่อยากกลับ”  พี่ต้นขยับตัวเป็นท่านั่ง  พลางเลื่อนเก้าอี้ให้นัท

   “พอดีมาส่งเพื่อนนะครับพี่  เลยแวะมาดูคนแอบอู้งาน”

   “ไม่ได้อู้นะโว้ย  งานเสร็จแล้วล่ะ  ว่าแต่แกเหอะ  เพื่อนหรือแฟน”  พี่ต้นทำหน้าล้อ

   “เพื่อนพี่  เพื่อนจริง ๆ  มันลงไปกทม.  เพราะพ่อมันเข้าโรงพยาบาล  ไม่มีใครขับรถมาส่งมัน  ผมเลยต้องมาส่ง”

   “ไม่ได้ว่าไรนี่หว่า  ไอ้นี่ร้อนตัว  ว่าแต่วันนี้วันศุกร์  คืนนี้เที่ยวกันมั้ย  ไปไหนกันดีล่ะ”

   “กินเหล้าอีกเหรอพี่  แล้วงานพี่เสร็จแล้วเหรอ”

   “เสร็จแล้ว  นี่ก็กำลังอ่านเมล์บอยมันอยู่  มันส่งรูปมาให้ดู  ไปเรียนต่อที่เยอรมัน  สวยดีว่ะ”

   บอย . . .

    . . . นัทมันขมวดคิ้ว 

   ชื่อนี้อีกแล้ว

   “เออ  บอยมันก็จบมอชอนี่หว่า  . . .”  พี่ต้นดีดนิ้วเปาะคล้ายนึกอะไรออกมา

   “. . . แกน่าจะรู้จักนะโว้ย  เพราะมันเคยไปช่วยงานที่แม่นะด้วย  เออใช่” 

   นัทมันมอง . . .

   . . .  มันยิ้ม 

   ถ้าบอยคนที่ไปแม่นะ  ทำไมมันจะไม่รู้จักเล่า 

   มันรู้จักดีพอสมควร คนที่แอบชอบมันอยู่ไง  แต่บอยที่ไปเรียนต่อที่เยอรมันนี่มันไม่รู้จักแน่  เพราะบอยที่มันรู้จักไปสอนที่สุราษฏร์ธานีโน่น 

   ก็ข่าวสุดท้ายที่นัทรู้มันเป็นแบบนี้นี่หว่า

   “พ่อกำนันเคยบอก  นัทกับบอยไปช่วย  แต่ลืมถามทุกทีเลย  ปากหนักยังไงไม่รู้  ตกลงแกรู้จักบอยมั้ย”

   “บอยเยอรมันผมคงไม่รู้จักหรอกพี่  เพราะบอยที่ผมรู้จักมันทำงานที่สุราษฏร์ธานีโน่น  เพราะครั้งสุดท้ายที่ผมเจอ  ผมรู้แบบนี้แหละ”

   พี่ต้นยิ้ม  หัวเราะเบา ๆ

   “อ้าว  หัวเราะทำไมพี่”

   “งั้นก็คนเดียวกันว่ะ  ไอ้บอยวิดยา๔๐  ตอนนี้มันไปไกลแล้วล่ะ  มันกำลังจะไปคว้าดอกเตอร์ที่เยอรมันโน่น”

   “จริงเหรอพี่  โลกกลมเนาะ  แล้วมันรู้มั้ยพี่  ว่าพี่รู้จักกับผม”  นัทถาม  มันรู้แล้ว  ต้องแกล้งมันสักหน่อย  โทษฐานที่ไม่ติดต่อกลับกันเลย

   “ยังไม่รู้เลยว่ะ”

   “งั้นพี่อย่าเพิ่งบอกมันแล้วกัน  อำมันเล่น ๆ  ไปก่อน  ไว้ถ้ามันรู้ว่าพี่รู้จักกับผม  พี่จะอึ้ง”  นัทยิ้ม  ยิ้มมันคล้ายมีเลศนัยยังไงไม่รู้

   “ทำไมเหรอ”  พี่ต้นแปลกใจ  ทำไมมันสองคนนี้ช่างมีเรื่องลับลมคมในกันเหลือเกิน

   โลกล้วนมีอะไรมากมายที่เราคาดไม่ถึงเสมอแหละ

   “เอาน่าพี่  ทำตามที่ผมบอกแล้วกัน”

   ต้นพยักหน้ารับ . . .

   . . . บางทีคนเราอาจมีอะไรที่มันควรจะปิดบังเอาไว้ก็ได้  บางคนอาจจะอยากเก็บเรื่องราวเอาไว้  แต่สำหรับบางคน  เขาอาจจะอยากมีส่วนที่เขาอยากมีก็ได้กระมัง

   “เออนัท  อีกสองอาทิตย์ จะลงไปกทม. ว่ะ  ต้องอยู่ที่นั่นอาทิตย์นึง  แกจะเอาอะไรมั้ย”

   “จริงดิพี่  ผมต้องไปแข่งกีฬา ป.โท ที่บางแสนเหมือนกัน  ช่วงเวลาเดียวกันด้วยสิพี่”

   “เหรอ  เออดี  งั้นไว้แกลงไปถึงบางแสนโทรหาพี่แล้วกัน  แต่ว่าคืนนี้เราไปนั่งกินเหล้าที่ร้านนักเรียนเก่ากันเหอะ”

   “Old Scools  นี่นะ  ได้พี่ได้  เดี๋ยวโทรหาเพื่อนอีกสักสองสามคน  กำลังอยากกิน  มีคนเลี้ยงอีกแล้ววันนี้”  นัทมันยิ้ม  มันเจ้าเล่ห์ตามเคย

   พี่ต้นยิ้ม . . .

   . . . อย่างน้อย 

   โลกในเชียงใหม่  ของพี่ต้นยังคงสวยงามเสมอ  บางทีถ้าโลกของบอยในเชียงใหม่เป็นแบบนี้ได้  มันคงดีไม่น้อย  แต่โลกของบอยมันอยู่ที่มุมเศร้าและ  มันเศร้าตลอด


บอยมันตื่นมา  มันตื่นสายกว่าทุกวัน  อาจเพราะวันนี้วันเสาร์ปกติมันชอบตื่นสายในวันหยุด  วันนี้มันก็ตื่นสายอีก  เป็นปกติของมันแล้วล่ะ  วันเสาร์ - อาทิตย์วันสุขที่สุดของมันก็ว่าได้  บอยมองลอดออกไปนอกหน้าต่าง  หิมะเริ่มตกแล้วล่ะ  ตอนนี้ยุโรปเริ่มเข้าสุ่หน้าหนาวแล้ว 

   มันยังจำได้ดี . . .

   . . .  เมื่อสัปดาห์ก่อนหิมะเริ่มตกใหม่ ๆ  มันตื่นเต้นเสียจนใจแทบจะกระดอนออกมาด้านนอก  มันยังจำได้  มันเดินย่ำไปบนพื้นหิมะที่หนาเตอะ  มันไม่รู้นี่หว่าว่าหิมะมันเป็นแบบไหน

     บอยมันใช้สองมือ  โกยหิมะ  แล้วปั้นเป็นลูกกลม ๆ  ก่อนจะปาทิ้งไป  ก้อนหิมะคล้ายน้ำแข็งใสแตกดังโผล๊ะ  กระจายไปคนละทิศคนละทาง  มันเล่นหิมะเสียจนมืดค่ำ  เท้ามันเริ่มชาเพราะหิมะละลาย  รองเท้าผ้าใบมันเปียกชุ่ม  มันไม่รู้ฤดูหนาวเขาต้องใช้รองเท้าสำหรับเดินลุยหิมะ  ไม่ใช้ผ้าใบแบบที่มันใส่อยู่ประจำ

   แล้วบอยมันก็ซาบซึ้งกับหิมะแรกของมัน . . .

   . . .  หิมะเอามันถึงกับนอนซมอยู่สามวันเพราะพิษไข้

   มันได้รู้พิษสงของหิมะก็คราวนี้นี่เอง

   สิ่งแรกเวลามันตื่นคือมันจะต้องมาอยู่หน้าจอคอม  มันไม่รู้จะทำอะไรมั้ง  มันเหงานี่หว่า  หน้าจอคอม  คือสิ่งที่เชื่อมมันกับเมืองไทยเอาไว้ 

   ตอนนี้มันมีเพื่อนมากมายที่เมืองไทย  โดยรู้จักกันผ่านแชท  มันคลายความเหงาได้บ้าง  มันนึกถึงพี่ต้น  มันเอากล้องที่เพิ่งไปตะลุยหิมะ ออกมา  ใช่สาย USB  ต่อเข้ากับเครื่อง  แล้วมันก็โหลดรูปภาพลงในเครื่องอย่างช้า ๆ

   
   ที่เดิมแหละพี่

   เวลา  เกือบเที่ยงพี่  วันนี้นอนรับประทานบ้านรับประทานเมือง

   หิมะเริ่มตกแล้วครับพี่  ขาวโพลนไปหมดสุดลูกหูลูกตาแหละ  วันแรกที่หิมะตก  ผมลงไปเล่นเสียจนจับไข้ไปสามวันเลยทีเดียว  อ้าวก็ไม่รู้นี่ครับว่ามันเป็นแบบไหน  เคยเจอหิมะเสียที่ไหนล่ะครับ  ส่วนมากอยุ่เมืองไทยเคยเจอแต่  “ลูกเห็บ”

   เวลาจะออกไปในเมืองก็ค่อนข้างลำบากสักหน่อยนะพี่ 

   เพราะจักรยานก็ปั่นไปไม่ได้  จอดเรียงรายภายใต้กองหิมะ  ที่เริ่มหนาขึ้นเรื่อย ๆ  เห็นพยากรณ์อากาศปีนี้บอกทางยุโรปจะหนาวมากเสียด้วยนะครับ  ผมแทบไม่อยากออกนอกหอพักเลยครับพี่  เพราะเมื่อออกไปข้างนอกมันหนาวจับไปถึงขั้วหัวใจเลยทีเดียว  ทำให้นึกว่า  ถ้ามีใครมากอดสักคนก็คงจะดีไม่ใช่น้อย  แต่มันจะมีใครเล่า  คนแบบผมใครจะมามอง



   ช่วงนี้เมืองไม่ค่อยสวยเลยพี่  ต้นไม้คล้ายยืนต้นตาย เพราะไม้ทิ้งใบเหลือแต่กิ่ง  แบบเดียวกับที่ยางพาราผลัดใบนั่นแหละครับ  แล้วก็โดนหิมะคลุมทับเสียขาวโพลนไปหมด  มองอย่างกับขี้เถ้าของระเบิดภูเขาไฟแหละครับ 

   ไม่รู้สิครับพี่. . . 

   . . . ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เอาเสียเลย  มันเหมือนกับว่าโลกมันเหงา ๆ  อย่างไรไม่รู้  ผมชอบสีเขียวมากกว่า  เพราะสีเขียวสดชื่นหัวใจ  มองแล้วสบายตากว่ากันเยอะเลย อาจเพราะผมโตมากับต้นไม้มั้ง  เมืองไทยบ้านเราต้นไม้เยอะ  อากาศไม่หนาวจัดแบบที่นี่  คนไทยนี่นับว่าโชคดีนะะผมว่า  พี่ดูรูปที่ผมส่งให้ไปแล้วกันนะครับ  มันเหงาแบบที่ผมบอกจริงหรือเปล่า

    แต่ตอนนี้ . . .

   . . . หัวใจผมเหงายิ่งกว่า

    เมื่อผมดันไปนึกถึงใครบางคน  แค่นี้ก่อนแล้วกันนะพี่

         คิดถึงพี่ต้นจังเลย

                                                                                                      บอย


   บอยมันกดส่ง  มันดันนึกถึงนัทขึ้นมาจับใจเลยทีเดียว  มันไม่รู้เหมือนกัน  ว่ามันนึกถึงนัทขึ้นมาอีกทำไม  ทั้ง ๆ  ที่ตอนมันมาอยู่ที่นี่  มันแทบไม่เคยนึกถึงนัทเลยด้วยซ้ำ  มันนอนหงาย  แววตาจ้องมองเพดานนิ่งนาน

   เสียงเรียกมีคนทักทาย  จากเครื่องคอมผ่านโปรแกรมยอดฮิต  บอยมันไม่สนใจที่จะตอบ  จนมันได้ยินเสียงเรียกถี่ ๆ  นั่นแหละ  มันถึงต่องนอนคว่ำหันกลับไปมอง

   “พี่ต้น”  มันยิ้ม  พลางเคาะแป้นพิมพ์

   “วันนี้ออนได้เหรอพี่”  บอยมันทักทายไป  มันยิ้ม  นาน ๆ  มันจะได้คุยกับพี่ต้นสักทีนึง

   “เออดิ  ทำไร  รูปสวยว่ะ  แต่เหงาจริง ๆ    ทำไม  คิดถึงสาวที่เมืองไทยเหรอ”  พี่ต้นพิมพ์ตอบกลับมา 

   บอยยิ้ม . . .

   . . .  สาวที่ไหนว่ะ  หนุ่มโว้ย  มันบอกตัวเองในใจ

   “แหมพี่  มีก็ดีสิ  แต่ผมไม่มี”

   “อ้าวเหรอ  งั้นไม่คิดถึงสาวก็คิดถึงหนุ่มดิ” 

   “เหอะๆๆๆ  พี่รู้ใจผม”  บอยมันยิ้ม  มันไม่รู้หรอก  ส่วนมากมันแกล้งคุยกับพี่ต้นได้ทุกเรื่องอยู่แล้วล่ะ

   “จริงดิ  หนุ่มเหนือ  หนุ่มใต้วะ”

   นั่นพี่ต้นท่าจะเอาจริงเล่นไม่เลิก

   “โอ้ยพี่เชื่อผมเหรอนี่  ผมนี่นะชอบหนุ่ม” 

   “อ้าวเอ็งบอกมาพี่ก็เชื่อ”

   นั่น . . .

   . . . ดูเหอะ 

   ทำไมทีเรื่องแบบนี้พี่ต้นเชื่อได้นะ  คนขี้เล่นแบบพี่ต้น  เชื่ออะไรง่าย ๆ  ด้วยเหรอว่ะ  บอยมันยิ้ม  เออเล่นกับพี่ต้นสักพักก็ได้ว่ะ  บางทีบอกในเรื่องจริงไปบ้าง  พี่เขาจะรู้สึกอย่างไรนะ

   “แล้วถ้าผมเป็นเกย์ขึ้นมาล่ะพี่”

   “เออ  ดีใจด้วยว่ะ”

   บอยมันงง . . .

   . . .  คำตอบพี่ต้น 

   ดีใจด้วย  จะมาดีใจที่มันไม่ใช่ผู้ชายนี่นะ  เขาจะมาดีใจเรื่องอะไรหว่า

   “อ้าวพี่  ดีใจทำไมกันครับ”

   “ก็เอ็งจะได้เป็นชายเหนือชายไง  ๕๕๕”

   พี่ต้นพูดเล่นกับมัน  ในขณะที่มันพยายามจะบอกความจริง  เอาว่ะ  ลองสารภาพกับพี่ต้นว่ามันเป็นเกย์ดิ  ดูว่าพี่ต้นเขาจะรู้สึกเช่นไรบ้าง  อย่างน้อยพี่ต้นก็ไล่แตะมันไม่ได้เหมือนตอนอยู่ที่เมืองไทยหรอก

   “พี่ต้น  ผมพูดจริงนะพี่  ผมเป็นเกย์  ผมชอบผู้ชายจริง ๆ  พี่”

   บอยมันกลั้นใจแทบตายกว่าจะพิมพ์ประโยคนั้นออกไปได้ 

   มันรอ . . .

   . . . รอพี่ต้นตอบกลับมา  มันดูเหมือนว่าเวลาแห่งการรอคอยการตอบกลับจะเนิ่นนานเสียเหลือเกิน

   “จริงดิ๊  ดีใจอีกครั้ง  พลเมืองโลกจะได้ลดลง  เพราะไม่มีคนสืบทอดทายาท”

   “จริงพี่  ผมชอบผู้ชายจริง ๆ  พี่”

   “เออ  แล้วแกชอบใครว่ะ  ถ้าบอกชอบตู  ก็แค่นี้นะโว้ยบ้าย บายเลยเอ็ง”

   นั่น . . .

   . . .  ดูเอา 

   พี่ต้นยังมีอารมณ์เล่นกับมันอีกแน่ะ  มันนะทำใจแทบตายกว่าจะกล้าพูดในเรื่องนี้  แต่พี่ต้นกลับทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาเสียงั้น

   “ไม่ใช่พี่   พี่นะพี่ชาย แต่คนที่ผมชอบนะ  เขาเคยเรียนที่เชียงใหม่กับผม  ไม่ใช่ดินนะพี่  ดินนะเพื่อนผม  สนิทกัน”

   มันรีบชิงบอก  เพราะพี่ต้นเห็นมันกับดินสนิทกัน 

   “แล้วคนนั้นชื่อไรว่ะ  บอกหน่อยดิ  ชื่อย่อก็ได้เอ้า”  นั่นพี่ต้นจะเล่นเกมส์ทายอักษรกับมันดอกหรือ 

   เอาก็เอาว่ะ . . .

   . . .  ลองเล่นกันเกมสืแล้วกัน  ไม่เห็นจะแปลกอะไรเลยนี่หว่า  สนุก ๆ  ขำขำ

   “น หนู  แล้วกันพี่  ให้ทายสามครั้งพี่”

   “นัท”

   บอยมันอึ้ง . . .

   . . .  พี่ต้นพิมพ์ตอบกลับมาเร็วเหลือเกิน  แล้วยังเป็นคำตอบที่โดนใจมันเสียด้วย  พี่ต้นรู้อะไรหว่า  ดินเล่าให้ฟังเหรอ 

   ไม่น่า . . .

   . . .  ไม่น่าจะใช่ดิน  เพราะดินมันไม่น่าจะบอกเรื่องนี้

   “กรรม  เลย  พูดไม่ออกเลยผม”

   “เหอะ ๆ ๆ ๆ   เดี๋ยวจะส่ง  SMS  เบอร์ใหม่ให้เอ็งพรุ่งนี้  แล้วอย่าลืมโทรกลับนะเอ็ง  ว่าแต่ตอนนี้ขอตัวว่ะ  จะไปบางแสนแร้ว  ไปเที่ยวทะเล   อย่าลืมนะโว้ย  พรุ่งนี้  ถ้าส่งเบอร์ให้ปั๊บ  โทรปุ๊บเลยนะโว้ย  สัญญานะ”

   “สัญญาพี่”

   บอยมันตอบกลับไป . . .

   พี่ต้นออกไปแล้ว  แต่มันยังคงงง ๆ  อยู่ดี  พี่ต้นนะพี่ต้น  ทายแค่ชื่อแรกก็ถูกแล้ว  แถมยังมาหัวเราะอีก  ไม่ตอบไม่คุยต่อเสียด้วย  ปล่อยให้มันคิดไปเองเสียอีก  ไว้ค่อยโทรไปถามก็ได้ว่ะ

[zandwizz]

หุหุ....

ชอบพี่ต้นนนนนนนน

ก๊วน กวน

[dokjarn]

“เหอะ ๆ ๆ ๆ   เดี๋ยวจะส่ง  SMS  เบอร์ใหม่ให้เอ็งพรุ่งนี้  แล้วอย่าลืมโทรกลับนะเอ็ง  ว่าแต่ตอนนี้ขอตัวว่ะ  จะไปบางแสนแร้ว  ไปเที่ยวทะเล   อย่าลืมนะโว้ย  พรุ่งนี้  ถ้าส่งเบอร์ให้ปั๊บ  โทรปุ๊บเลยนะโว้ย  สัญญานะ”

   “สัญญาพี่”

   บอยมันตอบกลับไป . . .

ส่งมายังครับ
ถ้าส่งแล้วโทรเลยเน้อ
อยากรู้จะคุยไรกัน
เบอร์ นัท แหงม แหงม
ขอบคุณครับ
 

[ronney]

ไกลสุดขอบฟ้าเลยนะนั่น

รอ  ต่อไป

[alterlyx]

เหมือนว่า พี่ต้น จะเกิดมาเพื่อช่วยเหลือ บอย ในแทบทุกเรื่องเลยนะคะ

แต่ไม่รู้ว่า จะช่วยให้บอยก  นัท ลงเอยกันด้วยดีได้มั้ยนะ !!? 

[litlittledragon]

โทรครั้งนี้ใครจะเป็นคนรับกัน

[สุขาพาเพลิน]

.ช่พี่ต้นแน่หรอ

[DrSlump]

เหอๆ ไอ่คนที่ chat กะบอยตอนหลังเนี่ย

ตัวจริงเร้อ

สงกะสัย

"นัท" สวมรอย

หุหุ

[yaoifan]

มารออ่านว่า บอย จะโทรจริงหรือเปล่า

[tonsai_2520]

^

^

^

มาจิ้มรีบนเล่น ๆ 


โทรเลยดิ๊ . . .

. . . อย่ากลัว ๆ ๆ

[dokjarn]

 

อ้าว...ยังไม่โทรกันอีกหรือ

จะคอยฟัง

ว่าเขาจะคุยอะไรกัน

[myxt]

อ๊ากกกกก
เบอร์ที่พี่ต้นจะให้ เป็นเบอร์ที่บอยโทรหาตอนเริ่มต้นเรื่องนี้รึเปล่าน๊อ
หุหุ ตื่นเต้นจัง
คุณราชบุตรมาต่อไวๆนะคะ

[dokjarn]

 

คุณราชบุตร

มัวแต่ไปขลุกอยู่ที่บาหลี

ไม่มาเปิดเสียงโทรศัพท์

ให้เราฟังเสียทีครับ

 

[RAJCHABUT]

^

^

^

เจอทวงด้วยวุ้ย . . .

. . . จัดไปครับผม


ตอนที่  ๒๗

“08xxxxxxx  เบอร์นัทว่ะ  แน่จริงโทรเลยเด่ะ”

   แล้วพี่ต้นก็  SMS  มาหามันจริง ๆ  บอยกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น  เขารับรู้ได้ว่าฝ่ามือของเขาเย็นเฉียบ  แต่เหงื่อมันกลับซึมออกมา  เขาเพิ่งได้รับตัวเลข ๙ หลักจากคนที่อยู่ไกลกันเกือบครึ่งฟ้า

   “เอาไงดีว่ะ  พี่ต้นนะพี่ต้น  ผมกำลังจะลืมอยู่แล้วเชียว  ดันมาบอกอีกว่าเบอร์นัท”  ชายวัยเลยเบญจเพศเดินกระสับกระส่ายไปมาราวหนูติดจั่น

   เขามองลอดหน้าต่างอพาร์ตเม้นท์ออกไป . . .

   . . .  หิมะกำลังโปรยปราย  

   ทั่วทั้งบริเวณตึกขาวโพลนไปหมด  ต้นไม้เหลือแค่กิ่งก้านที่โดนเกล็ดหิมะจับ  ข้างนอกมันหนาวเหน็บ  ไม่แตกต่างไปจากหัวใจของเขา  ที่มันทั้งหนาวทั้งแห้งแล้ง เพราะไร้น้ำมาหยดรดรินหัวใจมานานแล้ว  แต่เขาโชคดีที่ด้านในมีฮีตเตอร์  ร่างกายเขาเลยอบอุ่นแต่หัวใจของเขาล่ะ  มันหนาวกว่าหิมะที่โหมกระหน่ำอยู่ด้านนอกกระมัง

   “I really love you Nat.   From boy.”

   บอยมันยังจำแม่นข้อความสั้นที่มันส่งผ่านโทรศัพท์เมื่อหลายปีก่อน  ตอนที่บอยรู้ตัวว่าต้องมาสอนไกลถึงจังหวัดทางภาคใต้  มันห่างไกลจากจังหวัดที่เขาเรียนจบมาเกือบ ๑,๕๐๐  กิโลเมตร  จากโอบล้อมของขุนเขา  ที่เขาเรียนมา ๖ ปีเต็ม มาสู่จังหวัดร้อยเกาะ  หัวใจมันต้องโบยบินไกลเหลือเกิน

   . . . และมันรับรู้หลังจากนั้นนัทมันเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ใหม่

   บอยจำทุก ๆ  อิริยาบถของนัทได้ดีเสมอ  นับตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกัน  จนถึงวันสุดท้ายที่บอยต้องลาจาก  มันเก็บความรู้สึกส่วนลึกของหัวใจตัวเองไว้มิดชิด  ความรักของมันงดงามเสมอ  มันไม่ยอมเอาความรักของมันไปแปดเปื้อนตัวนัทเด็ดขาด  มันสัญญากับตัวเอง

   มันยินดีที่จะเก็บหัวใจรักของมันเอาไว้แบบนี้

   รักที่ไม่ต้องการการครอบครอง . . .

   . . .  รักเพราะหัวใจสั่งให้รัก

   ไม่ใช่รักเพื่อเอาเขามาไว้ในกรงขังของหัวใจ  

   บอยมันยิ้ม  มันสุขกับรอยยิ้มที่ฉาบบนใบหน้านัท  เหมือนรอยยิ้มที่มันเห็นครั้งแรก  จากชายแปลกหน้า  ที่วันนี้กลายมาเป็นชายแรกที่มันรักอย่างเต็มหัวใจ

   หัวใจของมันเหมือนอยู่ในโลกที่มืดสนิท  ลึกจนแทบไม่มีใครหยั่งไปถึง  

   แต่วันนี้  

   “พี่ต้น”  

   กลับมากระตุกความรู้สึก  ที่มันเองก็แทบจะลืมไปแล้วว่าความรู้สึกนั้นเป็นเช่นไร  แต่บอยมันยิ้ม  มันยินดีที่จะเดินกลับไปในห้วงเวลานั้นอีกครั้ง  แม้มันจะรู้ว่า  มันทำได้แค่  แอบมองนัทเงียบ ๆ  เท่านั้น

   แค่นั้นเอง . . .

   . . . ที่หัวใจมันต้องการ

   “โทรเลย  รอไรอยู่อีก”  เสียงภายในตัวออกคำสั่ง

   “อย่าเชียวนะแก  เดี๋ยวนัทมันเปลี่ยนเบอร์หนีอีก”  อีกเสียงคอยเตือน

   บอยมันละล้าละลัง  

   “โทรสิ  โทรไปขอโทษนัทมันที่คิดไปแบบนั้น  เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้ว  อีกอย่างตอนนั้นมันเหมือนการคิดยึดใครเอาไว้มากกว่าใช่คิดจะมีไรแบบนั้นกับเขาสักหน่อย”

   “โธ้โว้ย!  พี่ต้นนะพี่ต้น  ผมกำลังทำใจได้อยู่แล้วเชียว”  มันตะโกนออกมาดัง ๆ  พอที่จะดับอารมณ์อันเดือดพล่านภายในได้บ้าง

   บอยหงายโทรศัพท์ในมือ  แล้วกดตามเบอร์ที่เพิ่งได้มา  เขารอสายแล้วกดมันทิ้ง  เขาทำไม่ได้  เขากลัวไปหมด  กลัวเสียงตอบรับจากปลายสาย  กลัวว่าปลายสายจะตัดสายทิ้งถ้ารู้ว่าเขาโทรไป  ถ้าเป็นแบบนั้นบอยมันคงเศร้าไปอีกหลายวัน  มันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเดินไปหยุดที่หน้าต่างริมกระจก

   หิมะยังคงตกมาโปรยปราย เหมือนหัวใจของบอยตอนนี้มั้ง  มันเหมือนกับอะไรสักอย่างที่ตกตะกอนจนน้ำใสแล้วจู่ ๆ  ก็มีคนมากวนตะกอนนั้นให้มันขุ่นมัวขึ้นอีกครั้งแทนที่จะตักตะกอนในหัวใจของเขาทิ้งไป  บอยกดโทรศัพท์อีกเป็นครั้งที่สอง  แต่แล้วเขาก็ต้องกดสายทิ้งอีกก่อนที่ปลายสายจะได้ยินเสียงตอบรับ  มันยากเหลือเกินกับการที่เราจะทำในสิ่งที่หัวใจปรารถนา

   “แม่งเอ้ย  ไอ้พี่ต้นกล้าจังเลยว่ะ  เขาโทรไปคุยกับนัททั้ง ๆ  ที่ไม่รู้จัก  เอาดิ  กลัวไรว่ะมึงโทรเลย”  ไม่รู้ว่าเป็นตัวร้ายหรือตัวดีในร่างกายบอยบอกให้บอยโทรอีก  มันกดโทรศัพท์อีกเป็นครั้งที่สาม  แล้วมันก็ต้องทำแบบสองครั้งแรก

   “โอ้ยอยากบ้า”

   บอยเขวี้ยงโทรศัพท์ลงบนเตียงนอน  ก่อนกระโดดตัวทิ้งตัวลงนอนบนที่นอน  เขาลืมตาโพลงมองฝ้าเพดาน  มือควานหาโทรศัพท์ที่ทิ้งลงมาก่อนหน้านี้  บอยตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้ายเอาว่ะ  เป็นไงเป็นกัน  อย่างน้อยมันคงไม่เจ็บเท่าที่ผ่านมากระมัง  เพราะตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับนัทแล้วนี่หว่า แค่อยากขอโทษที่เผลอคิดอะไรไปกับเพื่อนเก่า  

   เอ!

   ใช้คำว่าเพื่อนเก่าได้หรือปล่าวหว่า   เพราะมันนานมาก  มากจนบอยไม่นึกว่าจะเจอกับนัทอีกแล้วในชาตินี้   บอยมันเหมือนคนที่ยืนในที่มืด  เฝ้ามองดูนัทอยู่ห่าง ๆ  เท่านั้นเอง  สิ่งที่มันต้องการคือแค่ได้เห็นคนที่มันรัก ยิ้ม  หัวเราะสนุกสนานในหมู่เพื่อนสนิทของเขาเท่านั้นเอง

   ส่วนมันเพื่อนร่วมงานที่บังเอิญสนิทกันในช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้นเอง  นัทมันรายล้อมด้วยเพื่อนฝูงมากมาย  จะมีที่ว่างในหัวใจของนัทที่มองมาที่บอยหรอกหรือ  บอยมันคิดไปต่าง ๆ  นานา  เท่าที่สมองมันจะคิดได้ในตอนนั้น

   “ตื้ด….ตื้ด”  

   เสียงปลายสายว่าง  แต่หัวใจของบอยมันว้าวุ่น  แต่ละเสียงเรียกที่ผ่านไปมันช่างนานราวชั่วกัปชั่วกัลป์  เขารอปลายเสียงตอบรับด้วยความทรมานหัวใจเป็นที่สุด  

   แล้วหัวใจของบอยก็เต้นแรงขึ้นเมื่อเขาได้ยินเสียงจากคนไกลจากเมืองไทย

   “สวัสดีครับ”

   “ขอสายนัทครับ”  มันพยายามกลั้นหัวใจตัวเองให้พูดแบบที่ปกติที่สุด

   “ครับผม  นัทพูดอยู่ครับ  ใครนะ”  เสียงปลายสายมันไม่ค่อยคุ้น  หรือว่าเพราะมันไม่กล้าที่จะคุยกับนัทตั้งนานมาแล้วก็เป็นได้  

   มันนึก . . .

   . . .  มันนานแค่ไหนแล้วนะที่มันได้ยินเสียงนัท    หลายปีทีเดียว เสียงนั้นเปลี่ยนไป  หรืออาจเพราะหูของมันไม่คุ้นกับเสียงที่มีมาตามสายก็ไม่รู้  สิ่งเดียวที่มันรู้ในตอนนี้  ก้อนเนื้อบางอย่างทำหน้าที่แรงเสียด้วย

   ช่างเหอะ  บอยสลัดความคิดทั้งหมดทิ้ง  รวบรวมความกล้าพูดกับปลายสายต่อไป

   “ณัฐพงศ์หรือปล่าวครับ”

   “ครับผม  ณัฐพงศ์เองครับ”

   โอย!  

   บอยมันเข่าอ่อน ร่างกายมันเหมือนคนหมดแรงเอาดื้อ ๆ  พี่ต้นนะพี่ต้น  ทำไรลงไปนี่  เมื่อวานตอนมันแชทกับพี่ต้น  พี่ต้นบอกรู้แล้วเบอร์นัท  กำลังโทรคุยกันอยู่มันยังคิดว่าพี่ต้นอำมันเล่นเสียอีก  

   แต่วันนี้ . . .  

   มันกลับได้คุยกับคนที่มันรู้สึกว่าสร้างความผิดเอาไว้  มันรู้สึกหมดกำลังวังชาที่จะยืนอยู่บนโลกนี้เสียด้วยซ้ำ  

   แล้วถ้ามันรู้อีกว่า  พี่ต้นของมันรู้จักกับนัทก่อนหน้านี้  มันจะทำหน้าแบบไหนกันนี่  ก็พี่ต้นเล่นปิดเงียบ  จนมันแทบไม่รู้สึกอะไรเลยเสียด้วยซ้ำ  เพราะคนนึงไม่ถาม  อีกคนเลยไม่จำเป็นต้องบอก

   โลกก็เช่นนี้แหละ . . .

   . . . มันกลม

   สิ่งที่เราไม่คาดคิดมักจะเกิดขึ้นกับเราอย่างไม่รู้ตัวเสมอ  มันคือความเที่ยงแท้ของโลก  ที่มนุษย์ทุกผู้ทุกนามยากที่จะปฏิเสธมันไปได้  เพราะเรายังต้องยืนอยู่บนโลก บูด ๆ เบี้ยว ๆ  ใบนี้  โลกที่นักวิทยาศาสตร์บอกว่ากลมไงล่ะ

   “โทรมาอย่าเงียบดิครับ”  เสียงจากปลายสายกระตุ้นให้บอยมันตื่นจากความคิด

   “ครับ ๆ  เราบอยนะครับ  บอยวิดยา๔๐  จำได้มั้ย”  บอยละล่ำละลัก  คล้ายอะไรจุกอยู่ที่ปาก  ก็มันไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาพูด  แค่นี้มันก็อายจนอยากแทรกแผ่นดินหนีแล้วล่ะ

   เวลา . . .

   . . . ไม่ได้ช่วยอะไรมันเลย

   เกือบสิบปี ตั้งแต่รอยยิ้มแรกที่มันเจอ  มาจนกระทั่งวันนี้  มันไม่ได้ทำให้บอยกล้ามากขึ้น  และดูเหมือนว่า  จะทำให้มันอ่อนระโหยโรยแรงได้มากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำไป  มันคงเกิดมาแพ้ทางนัทอย่างแน่แท้

   “บอย . . ”  

   นัทมันทวนชื่อ  เสียงมันบอกมา  เหมือนกับคนที่รู้สึกว่าคลับคล้ายคลับครากับชื่อนี้  มันคุ้นเหมือนเคยรู้จัก  มันติดอยู่แถว ๆ  ตะเข็บหัวใจ  มันพยายามนึก  บอยวิดยา  ใครกันนะ  เอ  หรือมันหลงลืมเพื่อนบางคนไปหรือปล่าว  

   “. . . โทษทีนะครับ  นึกไม่ออกเลย  พอดีช่วงนี้มึน ๆ  เลยจำอะไรไม่ค่อยได้”

   ดูเอาเหอะ  แม้จะจำไม่ได้  แต่นัทมันยังคงเหมือนนัทคนเดิม ที่อ่อนโยนกับเพื่อนเสมอ  บอยมันจำได้แม่น  นัทที่คอยดูแลเอาใจใส่คนรอบข้างตลอดเวลา  ทุกสิ่งทุกอย่างของนัทเริ่มเข้ามาในความทรงจำที่แทบจะเลือนหายไปของบอย  เขาเริ่มเห็นภาพนัท   กลับมาชัดเจนในความรู้สึกอีกครั้ง

   “เพื่อนบิ้กไงครับ  อยู่กลุ่มเดียวกัน”  บอยมันไม่ละพยายามที่จะให้อีกฝ่ายจดจำมันได้”

   “อืม”  เสียงนัทขาดหายไปชั่วครู่  

   “ผมจำบิ้กได้ครับ  แต่จำบอยไม่ได้  โทษอีกครั้งนะครับ”

   บิ้ก  นัทจำได้  และมันยังจำเลยไปถึงอีกคนที่เป็นเพื่อนบิ้ก  นัทมันเริ่มจำอะไรได้ราง ๆ  

   แต่เดี๋ยวก่อน  มันไม่รู้ว่าบอยจะมาแบบไหน  ขอมันอำเล่นสักพักนึงก่อนเหอะ  เพื่อให้แน่ใจว่าใช่ คน ๆ  นั้นแน่ ๆ  คนที่คอยช่วยเหลือมันห่าง ๆ  ในงานของชมรม  นัทมันนึกในใจ  น่าจะใช่คนเดียวกัน

   “ผมจำบิ้กได้ครับ  แต่จำบอยไม่ได้  โทษอีกครั้งนะครับ”  เอาอีกแล้ว  คำตอบของนัท  คล้ายมีดที่กรีดลึกลงไปในหัวใจของบอย  หรือจะเหมือนฟ้าผ่ากลางกบาล  นัทมันจำบอยไม่ได้จริง ๆ  แหละ  

   ช่างเหอะ . .  

   . . . จำไม่ได้ก็ดีเหมือนกันอย่างน้อยเขาอาจจะลืมคนที่แค่เคยผ่านมาเท่านั้น  สำหรับบอย  นัทไม่ใช่แค่คนเคยผ่าน  แต่นัทมันคือความทรงจำที่ดีในรั้วมหาวิทยาลัย

   ความทรงจำ . . .

   . . . ลืมกันง่าย ๆ  กระนั้นหรือ

   ถ้าลืมกันง่ายเขาจะเรียกมันว่า . . .

   . . .  ความทรงจำฤๅ

   “ได้ข่าวว่านัทมาเรียนต่อโทพลังงานเหรอครับ เป็นไงยากมั้ยครับ”

   “ครับผม  ก็ยากเอาการอยู่ครับ  แล้วบอยละครับทำอะไรอยู่”  เสียงจากปลายสายเริ่มเป็นกันเองมาขึ้น  

   บอยมันค่อย ๆ  หายกลัว มันยิ้มออกมาได้  หรือจะมีใครบอกมันมั้ยนะว่าตอนนี้มันหน้าแดงกว่าปกติทั่วไป  บอยมันนอนบิดไปบิดมาบนที่นอนด้วยความเขิน

   มันเขินตัวเองหรือเขินที่ได้ยินเสียงนัทกันแน่นะ  

   แต่มันรู้แค่มันเหมือนตัวเบา  คล้ายจะลอยได้  มันเหมือนปุยนุ่นที่โดนกระแสลมพัดลอยไปมาในอากาศมิปาน  มันเป็นเอามากขนาดนั้นเลยทีเดียวเทียวแหละ

   “ผมเรียนครับ เรียนต่อเหมือนกัน”   

   “เรียนที่ไหนครับ”

   “เยอรมันครับ”  มันพูดออกไปแล้วนึกขึ้นได้  

   ตายห่า . . .

   . . . นี่มันเดาะโทรทางไกลหานัทจากเยอรมันเลยเหรอ  ปลายสายจะคิดยังไงนะที่จู่ ๆ  มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้โทรหาแถมยังโทรจากอีกซีกหนึ่งของโลกเสียด้วยสิ

   “ไกลจัง  สบายดีมั้ยครับไปเรียนที่โน่น”

   “ก็พอปรับตัวได้แล้วครับ  เออ  นัทยุ่งหรือปล่าว  ถ้ายุ่งผมไม่กวนแล้วนะครับ”  มันไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว  จู่ ๆ  มันก็หมดเรื่องราวที่จะคุยเอาเสียงั้น  

   ทั้ง ๆ  ที่ก่อนโทรมันตั้งใจเสียดิบดี  ว่าจะโทรแล้วคุยโน่นคุยนี่  แต่เมื่อปลายสายยืนยันว่าจำไม่ได้  มันคงไม่เซ้าซี้หรอก  แค่นี้มันก็ดีนักหนาแล้วล่ะ  ได้ยินเสียงคนที่มันอยากได้ยินมาหลายปี

   “คุยได้ครับ  พอดีมาแข่งกีฬา ปริญญาโทที่ชลบุรีนะครับ”

   “อ่อครับเป็นไงมั้งครับ”

   “แพ้หมดแล้ว  ตกรอบแล้วล่ะ”   น้ำเสียงปลายสายไม่มีที่ท่าเสียใจเลย  แถมยังมีท่าทางร่าเริงเสียด้วยซ้ำ  เหมือนนัทคนเดิมที่บอยเคยเจอ

   “ไม่ใช่  ผมหมายถึงสบายดีมั้ยครับ”  บอยมันเริ่มกล้าที่จะคุยมากขึ้น

   “ก็ดีครับ  เรื่อย ๆ  ครับ ชีวิตถ้าไม่ดิ้นรนมากก็ไม่เหนื่อยมาก  บางครั้งคนเราอาจอยากได้โน่นได้นี่ก็เหนื่อยเป็นธรรมดาครับ”  นัทยังคงเป็นนัท  มันจะมีคำพูด  ดี ๆ  แฝงไว้ทุกครั้ง

   บอยมันยิ้มกับตัวเอง  

   นัทของมัน . . .    

   . . . ไม่ใช่สิ    อย่าแสดงความเป็นเจ้าของโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอมสิบอย

   นัทเป็นเพื่อนเก่า . . .

   . . . มันบอกตัวเอง

   แค่เพื่อนเก่าของมันยังคงเป็นนัทคนเดิมที่มันรู้จัก  เป็นนัทที่มีความคิดความอ่านโตเกินตัวอยู่เสมอ  บอยมันยิ้มเมื่อมันมองย้อนไปในวันเก่า ๆ  ตั้งแต่แรก ๆ  ที่มันเริ่มรู้จักกับนัท  

   เหมือนวันเวลาเหล่านั้นไม่เคยผ่านไปเลย

   บอยมันเก็บเวลาทุกอย่างสำหรับนัทไว้ได้อย่างดี  มันจะยิ้มทุกครั้งที่นึกถึง  มันไม่เคยโกรธนัท  แม้มันจะแอบน้อยใจนัทบ้าง  แต่มันรู้ดี  มันไม่มีวันที่จะโกรธรักแรกของมันเป็นอันขาด  บอยมันเฝ้าเก็บความรักของมันไว้เป็นอย่างดี  บัดนี้ความรักที่มันเก็บไว้มิดชิด  โดนมือดีมาเปิดอีกครั้ง

   บอยมันยินดีที่จะให้เขาเปิด  มันยินดีเป็นที่สุดด้วยซ้ำไป

   “ครับ  ไม่กวนนัทแล้วดีกว่าครับ  บอยค่อยโทรหาใหม่แล้วกันนะครับ”

   “ได้ครับได้  หวัดดีครับ”

   ปลายสายตัดไปนานแล้ว  แต่บอยมันยังนอนยิ้มมองเพดานห้องอยู่เลย  มันลองเอามือมาหยิกที่แก้มตัวเอง  

   เออ!  

   เจ็บนี่หว่า  มันไม่ได้ฝันไปหรอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ล้วนเป็นความจริงทั้งนั้นแหละ  บอยมันยิ้มเป็นสุข  มันอาจเป็นวันที่มันสุขที่สุดในชีวิตตั้งแต่ที่มันส่งข้อความนั้นไปหานัทแล้วก็ได้

   “เฮ้ย  ยิ้มทำไม  พี่ต้นแกล้งเตี้ยมกับใครแล้วอำเล่นหรือปล่าว”  อีกเสียงภายในใจมันสอดแทรกมาในความคิด

   “นั่นดิ”  มันตอบคำถามที่มันตั้งขึ้นมาเอง

   “พี่ต้นชอบแกล้งด้วย  ถ้าเป็นนัททำไมเสียงเปลี่ยนไปจังเลย  เปลี่ยนมากด้วยนะโว้ย”  มันยังโต้ตอบกับความคิดของตัวเอง

   “ช่างเหอะ  คิดทำไมในทางไม่ดี  อย่างน้อยวันนี้ก็มีความสุขไม่ใช่หรือ”  มันตัดความคิดทุกอย่างออก  ค่อย ๆ  ลุกจากเตียงนอนมองลอดหน้าต่างออกไป  สนามบาสที่ข้าง ๆ  หอพักขาวโพลนไปด้วยหิมะ

   มันยิ้มกับตัวเองเอาหน้าพิงกระจก  ไอเย็นจากด้านนอกทะลุผ่านกระจกสัมผัสมาที่แก้มของบอยเบา ๆ  สายตาทอดยาวออกไปทางทิศตะวันออกราวกับจะมองให้เห็นถึงอีกซีกหนึ่งของโลก   



   หันหันกลับมามองเจ้าของความคิด  พี่ต้นนั่งยิ้ม  พี่ต้นขำมันเหรอ  มันอดใจแทบตายที่ไม่หัวเราะออกไปตั้งแต่แรก  ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม  มันควรจะคุยกับบอยให้หายคาใจทั้งเรื่องของมันเองที่บอยคิดกับมันแบบนั้น  แต่มันดันแกล้งบอกไปว่าไม่รู้จักบอยเสียงั้น

   “หัวเราะทำไมพี่  แกล้งคนมันสนุกเหรอ  นัทมันถาม  มันไม่ค่อยสนุกด้วยแล้วแหละ  มันฟังน้ำเสียงบอยที่ค่อนข้างจะตื่น ๆ  ร้อนรนชอบกล

   “อ้าวไอ้นี่  ลงเรือลำเดียวกันแล้วนะแก  อำมันต่อไปไง  แกไม่อยากรู้แล้วเหรอ  ทำไมบอยมันถึงผูกพันกับแกนักไอ้นัท”

   นั่นไง  พี่ต้นยกข้อนี้มาขู่มันอีก  เวรกรรมของมึงเลยนัทเอ้ย

   “สงสารมันพี่  คนไปอยู่เมืองนอกนะ  ตัวคนเดียว  พี่ยังแกล้งมันอีก”  นัทมันสงสาร  มันเคยเห็นน้ำตาของบอยหลายครั้งแล้วนี่หว่า  เพียงแต่ในเวลานั้นมันไม่รู้  ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบอยแอบชอบมันอยู่  มันดันคิดไม่ถึง

   หรือมันไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าเพื่อนจะจริงจังกับมันขนาดนั้นหว่า

   “เริ่มสงสารแล้ว  อีกหน่อยก็รัก  ไอ้นัทเอ้ย”

   “เฮ้ยพี่  ผมผู้ชายนะพี่  ไม่เคยรักผู้ชายด้วยกัน”   นัทมันบอก  มันทำหน้าแปลกใจแหละ  

   พี่ต้นนี่ชักยังไง  ยุให้มันรักผู้ชาย    มันชักไม่เข้าใจ  พี่ต้นอยู่ข้างมันหรือข้างบอยกันแน่หว่า

   “เอาน่า  ลองรักดู . . .”  พี่ต้นหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นนัททำหน้าเลี่ยน  

   “. . . พูดเล่นโว้ย  จริงจังไปได้   รู้แหละความรักห้ามกันไม่ได้โว้ย  ช่างมันเหอะไอ้นัท  คนเรา  ถ้ามันคู่กันมันก็ไม่แคล้วกันหรอกว่ะ”  นั่นพี่ต้นยังวางระเบิดอีกในตอนท้าย

   นัทมันส่ายหัวกับความขี้เล่นของพี่ต้น  แววตาลึก ๆ  ของพี่ต้น  เขาไม่ได้คิดแบบที่เขาพูดหรอก  พี่ต้นอาจแค่อยากแหย่มันเล่น

   “ยุเข้าไปพี่”

   “พูดจริง ๆ  นะโว้ย  ความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอก  คนเราลองมีหัวใจตรงกันแล้ว  ต่อให้อะไรมากั้นกลางขวางไว้  ก็ห้ามไม่ได้หรอก”

   “พูดอย่างกะคนกำลังมีความรัก”

   “ว่าได้เหรอ  อาจจะมีก็ได้”

   อาจจะ . . .

   . . . แปลว่า  มี  หรือ  ไม่มีก็ได้

   “ไม่ไหวพี่  คุยกับพี่ทีไร  เหนื่อยใจ  เลี้ยวลดคดเคี้ยวจนผมเริ่มงง”

   “ใช่ดิ๊  กูไม่ใช่ไอ้บอยนี่หว่า”  พี่ต้น  แอบชะม้ายชายตามองมัน

   “โห  วกมาอีก  อย้ามาทำสายตาแบบนั้นพี่ . . .”  มันหัวเราะเบา ๆ  

   “. . . ผมไม่เคยคิดด้วยซ้ำนะพี่ว่าบอยมันจะอะไรกับผมขนาดนั้น  เพราะมันดูปกติทุกอย่าง   ทีแรกผมคิดว่ามันแอบชอบเมย์เสียด้วยซ้ำ  ผมไม่เคยนึกเลยจริง ๆ นะพี่  ในความเป็นเพื่อน  บอยเป็นคนที่ใช้ได้เลยนะพี่ต้น”  น้ำเสียงบอกความยอกย่องเพื่อนเอาไว้ดีพอสมควร

   “แต่ก็ไม่เพียงพอที่จะรัก”

   “รักสิพี่”

   “จริงอ่ะ”  ต้นยิ้มยั่วมัน

   “มันเพื่อนผมนะพี่  ยังไงเพื่อนก็คือเพื่อน  และผมไม่เคยรู้สึกว่าบอยเป็นอย่างอื่นสำหรับผม  มันอาจจะมีดีเลวบ้าง  แต่เวลาที่ผ่านมา  มันทกให้ผมรู้ว่า  ความรู้สึกของเพื่อนมันยิ่งใหญ่กว่าการเป็นคนรัก  อันนี้ผมมองในมุมของผมนะพี่ต้น . . .”

   “อืม”

   “. . . เวลาที่ผมนึกตอนสมัยเรียน  ผมจะมีความสุขทุกครั้งที่ได้คิดถึง  หลาย ๆ  เรื่องที่ผมไม่สามารถที่จะแก้หรือทำมันได้  มีไอ้บอยเข้ามาอยู่ในความรู้สึกนั้นเสมอ  ถ้ามันจะคิดกับผมมากกว่าเพื่อน  ผมคงห้ามมันไม่ได้หรอก  แต่ผมห้ามตัวผมเองได้  ว่าผมไม่เคยรักบอยมากไปกว่าความรู้สึกของเพื่อนคนนึงที่มีให้อีกคน”

   “พี่เข้าใจ  แหย่เล่นไปอย่างนั้นแหละ”

   “ว่าแต่มันนึกยังไง  ไปต่อที่เยอรมัน”

   “หนีรักมั้ง”

   “พูดเข้า  เป็นเล่นไปพี่”  

   “ใครจะไปรู้    ถ้าอยากรู้ไม่ลองถามมันดูล่ะ”

   “ไว้เจอมันอีกครั้งผมจะถามมันดู  ที่อื่นมีถมเถไม่ไป  ดันไปเยอรมัน  เท่ากับต้องเริ่มเรียนภาษากันใหม่เลยนั่น”  นัทมันยิ้ม

   มันไม่รู้ . . .

   . . . และมันไม่มีวันรู้ ทำไมบอยถึงเลือกไปเยอรมัน

[zandwizz]

จิ้มก่อน

แล้วค่อยอ่านตอนนอกเวลางาน

อิอิ

ขอบคุณครับที่มาต่อ


อ่านแล้ว เฮ้อ ค้างได้อีกคับพี่น้อง

[ka[ze]na]

 
ค้าง....อึดอัด ทำไงดี ....

รอคอยตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ

รีบมาต่อนะค่ะ

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

อ๊ากกกกกกกกกกกก ถึงปัจจุบันแล้ววววว  ค้างอีกแล้ว 

[jackoo]

ขอบคุณนะครับ  คุณราชบุตร วันนี้ผมมีความสุขมากนะครับ

เพราะคุณทำให้ผมอินไปกับตัวละครของคุณทุกตัว  ย้ำนะ

ว่า...........ทุกตัว                                                                                           

[yaoifan]

“. . . โทษทีนะครับ นึกไม่ออกเลย พอดีช่วงนี้มึน ๆ เลยจำอะไรไม่ค่อยได้”   

“ผมจำบิ้กได้ครับ แต่จำบอยไม่ได้ โทษอีกครั้งนะครับ”

อ่านแล้วอยากเอาไม้ตีหัวนัท ทำเป็นลืม

อยากอ่านต่ออีกล่ะ มาต่อเร็วๆ นะคะ

[myxt]

สงสารน้องบอย โดนแกล้งอะ
แต่ยังไงบอยก็ได้คุยกะนัทแล้ว ต่อไปก็คงต้องรอลุ้นว่าเรื่องจะเป็นไงต่อ
พี่ต้นนี่ก็ร้ายเชียว เก่งนะนั่น 555

[litlittledragon]

ตกลงเบอร์พี่ต้นก็คือเบอร์พี่ต้น แต่พี่ต้นบอกเบอร์นัทให้บอยด้วย

งานนี้ หวังว่านัทตะเปลี่ยนความรักสำหรับเพื่อนให้มากกว่านั้นได้สักที....
เรื่องราวกลับมาถึงบทแรกแล้วสินะครับ หลังจากได้อ่านอดีตของพวกเขา
แล้ว ในที่สุดก็ถึงปัจจุบันและอนาคต

[สุขาพาเพลิน]

โอ้  ว้าว  มาต่อแล้ว