หัวข้อ: แ ค่ เ อื้ อ ม . . .

[alterlyx]

.... เอ ๆ ๆ ๆ
.... รู้สึกว่า คุณราชบุตร จะไม่ค่อยมาต่อเรื่องนี้เลยนะค่ะ ... ตะลอนทัวร์บาหลีซะเพลิดเพลิน ทิ้งให้นัทน้ำตาตกในอยู่หลายวันแล้วนะเนี่ย 

ค้างคา เหลือเกิน ... จิตตก

[dokjarn]

 

มีความสุขที่ได้เข้ามาอ่าน
แม้จะช้าไปอย่างมาก
แต่ก็ไม่ช้าเกินไปกว่าที่คุณราชบุตร
จะมาต่อตอนใหม่

ไม่มีคำที่นอกเหนือไปจากเพื่อน ... นัท
ไม่มีความรู้สึกอะไรที่นอกเหนือไปจากรักอย่างมั่นคง ... บอย

แล้วอย่างนี้จะเอื้อมกันถึงมั๊ยครับ
รอคุณราชบุตร วางบทให้เข้ามาใกล้กันอีกนิด
อยากอ่านบทตอนนั้นครับ

ขอบคุณมาก

 

 

[RAJCHABUT]

เข้ามาใกล้ . . .

. . . เดี๋ยวบอยเอื้อมถึง  แย่เลย

[zandwizz]

^
^
^
^
^

จิ้ม ๆ ๆ ๆ ๆ

เมื่อไหร่จะมาต่ออีกล่ะครับ

รออยู่น๊า.....

[dokjarn]

เข้ามาใกล้ . . .

. . . เดี๋ยวบอยเอื้อมถึง  แย่เลย

 

บอยไม่กล้าหร็อกผมว่า
แค่เห็นก็มือไม้อ่อนปวกเปียกแล้ว
ไม่สงสารบอยก็เห็นใจคนอ่านเหอะ

เข้าใจว่างานเยอะมากมาย
แต่ควรกระจายความสุขให้เรื่องนี้บ้าง
สักนิสนึง นะครับ

อิ อิ มีทวงด้วย

 

[ka[ze]na]

แวะเข้ามาเอื้อม....

รู้สึกว่า  ยังไม่ถึงซักที........

ยังรอคอยที่จะเอื้อมอยู่ 

[RAJCHABUT]

ต อ น อ ว ส า น

   
   บอยมันนั่งยิ้มมาตั้งแต่ที่มันขึ้นเครื่องที่มิวนิคแล้ว  พี่ต้นบอกมันว่าจะมาเยี่ยมน้าที่สวิส  นัดให้มันมาเจอที่สวิส  คะยั้ยคะยอมันจนมันยอมรับปากว่าจะมา  แถมในวันที่พี่ต้นจะขึ้นเครื่องที่ดอนเมืองยังโทรมาสำทับมันเสียอีก  บอยมันกำลังเซ็ง ๆ  อยู่ด้วย  เรื่องงาน  เรื่องเรียนมันมะรุมมะตุ้มจนหัวสมองแทบระเบิด  ได้แวบเจ็ดแปดวัน  คงจะกลับมาชาร์ทพลังในการเรียนใหม่  มันเลยตอบตกลง  เสียดายที่เมื่อวานมันต้องส่งงานอาจารย์  มันเลยต้องบินตามพี่ต้นมาในวันนี้

   สนามบินซูริค  อยู่กลางทุ่งเขียวขจี  ไกล ๆ  ออกไปเป็นทิวเขาสลับซับซ้อน  ท้องฟ้าสวยสดสมกับเป็นประเทศที่นักท่องเที่ยวนิยมมาเป็นอันดับหนึ่งของโลกจริง ๆ  เครื่องบินของสายการลุฟท์ฮันซ่า ที่พาบอยมันอาศัยมา ร่อนลงแตะรันเวย์ ที่สนามบินซูริค เวลาเจ็ดโมงกว่า ก้าวแรกที่สัมผัสได้คือความหนาวเย็นหลังจากผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองแล้ว

   สิ่งแรกที่บอยต้องทำคือหาสถานีรถไฟ ซึ่งก็ไม่ได้ยากเย็น เดินไปตามป้ายบอกทาง ก็จะเจอ บอยติดต่อเจ้าหน้าที่เพื่อทำการ Activate ตั๋วที่รถไฟที่จะใช้ใน ๘ วัน ที่อยู่ในสวิส และสำรองที่นั่งรถไฟด่วนใช้เวลาไม่กี่นาทีก็เสร็จ แล้วบอยก็ไปที่ห้อง Baggage เพื่อทำการส่งกระเป๋าใบใหญ่ไปที่สถานีรถไฟที่อินเตอร์เลคเก้น  เพราะพี่ต้นบอกมันไว้  จองโรงนาไว้สำหรับเป็นที่พักแล้ว 

   มันไม่อยากหอบกระเป๋าใบใหญ่  ขอใบเล็ก ๆ  สำหรับใช้สองวันเผื่อพรุ่งนี้ไม่ได้ไปอินเตอร์เลคเกน    ค่อยรับอีกสองวันคงไม่เป็นไรหรอก   เขาคิดราคาค่าส่ง ๑๐ สวิสฟรังค์ ต่อกระเป๋า ๑ ใบ  บอยมันเอาแค่กระเป๋าใบเล็ก ๆ  ที่มีเสื้อผ้าสำหรับสองวันแรกก่อนเท่านั้น  มันไม่อยากหอบข้าวของพะรุงพะรังเป็นกะเหรี่ยงตกดอยอีกแล้วล่ะ

   บอยมันเริ่มรู้แล้ว  บางครั้งกระเป๋าอาจไปถึงจุดหมายก่อนตัวมันก็เป็นได้

   แล้วมันมุ่งตรงเข้าไปในร้านหนังสือ  บอยมันต้องหาตัวช่วยในการเดินทาง . . .

   . . . แผนที่ 

   มันจะขาดไม่ได้ แผนที่สวิสนี่ดี  มีทั้งเส้นทางบอก  รถไฟผ่าน และสายการบินที่จะลง  มันค่อย ๆ  คลี่แผ่นกระดาษที่อยู่ของพี่ต้น  ก่อนที่จะเทียบกับในแผนที่

   “เมือง Thun”   

   เมืองเท่าทุนมั้ง  มันหัวเราะเบา ๆ  อยู่ห่างจากซูริคพอประมาณ  บอยกวาดสายตามองเมืองใหญ่ ๆ  ใกล้ ๆ  เมืองทุน  หรือเมืองเท่าทุนของมัน

   “เข้า  Bern  ก่อนว่ะ  แล้วค่อยหาทางไปที่เมืองทุน”  มันเริ่มวาดแผนที่สำหรับการเดินทาง  แล้วบอยมันก็ลงไปที่สถานีรถไป  มันนั่งขบวนรถไฟเพื่อไปที่เบิร์น

   แค่ชั่วโมงกว่า ๆ  บอยก็มาถึงเบิร์น . .

   . . .  คราวนี้  มันใกล้พี่ต้นเข้ามาทุกทีแล้ว  มันหยิบกล้องถ่ายรูปมา  เพื่อถ่ายสภาพความเป็นอยู่ของผู้คนที่เบิร์น  คนที่นี่ยิ้มแย้มแจ่มใสกว่าคนเยอรมันเยอะเลยล่ะ  อาจเพราะเป็นเมืองท่องเที่ยวด้วยล่ะมั้ง  มันถึงเห็นผู้คนมากมายหลายสัญชาติเดินไปเดินมาขวักไขว่เต็มไปหมด

   มันลงมาที่สถานีรถไฟที่เบิร์น  คราวนี้บอยมันถึงกับหัวหมุนเคว้งเลยทีเดียว  ก็สถานีรถไฟที่เบิร์นเป็นสถานีใหญ่  มันละลานตาไปกับรางรถไฟที่ผาดผ่านกันไปมา 

   โอ้ย . . .

   . . .  มันอยากจะตายให้ได้ 

   พี่ต้นหนอพี่ต้น  มาเสียไกลลิบโลกขนาดนี้  มันจะทำอย่างไรต่อไปดีหว่า  มันค่อย ๆ  เดินหาอินโฟรเมชั่น  อย่างน้อยมันก็จะได้มีข้อมูลอะไรเพิ่มเติมอีก  แล้วมันก็เดินหา  จนเหงื่อชุ่ม  บอยมันถึงยิ้มออก  เมื่อมันเจอเข้ากับอินฟอร์เมชั่น 

   แล้วมันก็ตาลีตาเหลือกอีกครั้งเพราะรถขบวนถัดไปจะออกอีกห้านาที  มันรีบวิ่ง  ข้ามไปยังชานชาลาที่รถขบวนจะไปเมืองเท่าทุนของมันจะมาจอด

   รถไฟที่นี่ดี . .

   . . .   มาตรงเวลา 

   จอดสองนาทีก็สองนาที  แล้วก็ออก 

   ไม่มีเสียเวลาเหมือนรถไฟบางประเทศแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้  ที่เปิดวิ่งมาร่วมร้อยปี  แต่ยังห่วยเท่าเดิมหรืออาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำไป  บอยมันคลี่ไกด์บุ๊คที่มันหยิบติดมา  เพื่อหาทางไปข้างหน้า

   มันไม่กลัวการเดินทาง  เพราะมันชินกับสภาพของชาวยุโรปแล้ว  ผู้คนส่วนมากจะอาศัยรถไฟ  ที่มีทั้งรถภายในและรถระหว่างประเทศ  มันยังเคยนั่งรถไปเที่ยวประเทศอื่น ๆ  บ่อยไป  แต่ที่นี่  มันยังไม่เคยมา   

   “เมือง Thun  จะเอาไงว่ะกรู”  บอยเกาหัวแกรก  เมื่อเห็นจุดหมายในแผนที่

   รถไฟค่อย ๆ  แล่นมาอย่างรวดเร็ว  มันผ่านป่าไม้เมืองหนาว  ก่อนที่จะเห็นบ้านคนอยู่ลิบ ๆ  บ้านหลังเล็ก ๆ สีขาวสร้างไล่ระดับขึ้นไป  เหนือทะเลสาปสีน้ำเงินเข้มเบื้องหน้า  เมืองเล็ก ๆ  ที่รายล้อมด้วยทะเลสาบ Thun  บ้านเรือนล้วนสงบน่าอยู่ 

   บอยมันดูแอดเดรส  แล้วเทียบกับแผนที่เมืองทุน  นั่นไง  ถนนในแอดเดรสกับในแผนที่  ไม่ไกลจากสถานีรถไฟสักเท่าไหร่    มันยิ้ม  หาไม่น่าจะยากเดินหาสักพักคงไหว  เพราะในแผนที่  มันไม่ไกลกันมากนัก

   ราวครึ่งชั่วโมง  รถไฟ  ขบวบที่มันอาศัยมาก็มาจอดสงบนิ่งที่สถานีรถไฟ  บอยมันลงมาจากขบวนรถ  มันมองไปรอบ ๆ  เมือง  เหมือนเมืองในฝันเลยทีเดียว  แม่น้ำมากมาย  ไหลลงทะเลสาบ  สีเขียวมรกต  ที่มีฉากหลังเป็นบ้านเรือนที่สร้างกันมาตั้งนมนาน  สอดรับกับธรรมชาติอย่างที่สุด 

   ไกล ๆ  ออกไปเกินที่สายตามันเห็นจะเป็นทิวเขาที่ขาวโผลนไปด้วยหิมะ  เสียงนกป่า ร้องกันระงม  ในแม่น้ำ  ในทะเลสาบ  มีฝูงเป็ดป่า  ทั้งเป็ดขาวเป็ดดำ  ลอยล่องอยู่เต็มไปหมด  บอยมันไม่แปลกใจเลย  ว่าทำไม  นักท่องเที่ยวถึงได้นิยมมาเที่ยวสวิสเซอร์แลนด์กันนัก

   บอยเดินลัดเลาะมาตามถนน  ที่เขียวครึ้มไปด้วยต้นไม้  มันข้ามสะพานหินเล็ก ๆ  มายังอีกฝั่งของแม่น้ำ  สายตามันกวาดหาบ้านเลขที่กับเอดเดรสที่พี่ต้นเมล์หามัน หน้าบ้านหลังไม่ใหญ่มาก  หลังคาสองชั้นสีไม้  ที่ติดกับริมแม่น้ำ  ใช่เลขที่เดียวกันกับในแอดเดรสของมัน  มันยิ้ม  มองไปอีกฝั่งของแม่น้ำ  ล้วนเป็นตึกรามบ้านช่อง  ที่สร้างตามแบบสถาปัตยกรรมองยุโรปทั้งนั้น  มันเดินไปที่หน้าบ้านกดกระดิ่ง

   เสียงเรียกดังมาถึงข้างนอก . . .

   . . .  บอยมันยืนรอ

   พี่ต้นต้องแปลกใจแน่ ๆ  ที่มันมาได้  ไกลขนาดนี้  แต่มันมาเร็ว  และน่าจะเร็วกว่าที่พี่ต้นคิด  สักพัก  เสียงบานประตูไม้เปิดออก  บอยมันมองเห็นเด็กผู้หญิง น่าจะไม่เกินสิบขวบ  หน้าตามอมแมม  ดวงตาดำคล้ายคนเอเชีย  แต่ผมสีออกไปทางยุโรป

   “Where are you”    เสียงเรียกถามจากเด็กน้อย

   บอยมันยิ้ม  ไม่ทันที่บอยจะตอบมันได้ยินเสียงตะโกนจากในบ้านเป็นภาษาไทย  มันยิ้มเสียงนั้นคุ้นเคยหูมันเหลือเกิน

   “ใครมาล่ะเจนนี่”

   “ม่ายรู้ครายค่ะน้าต้น”  เสียงเด็กน้อยหันไปบอก  สำเนียงภาษาไทยเปร่ง ๆ 

   “อ้าว  บอย  มาเร็วจัง  เข้ามาบ้านก่อนมา  โอ้ยนึกว่าจะมาถึงเย็นเสียอีกนี่”      

   พี่ต้นจริง ๆ  ด้วยแฮะ  มันไม่ได้ฝันไปหรอก  พี่ต้นเป็นคนไทยคนแรกที่มันรู้จักที่มันเจอนอกแผ่นดินไทย

   บอยมันเดินตามพี่ต้นเข้ามาช้า ๆ

   “เจนนี่ เพื่อนน้าจ้ะ  หวัดดีสิค่ะ”  พี่ต้นหันไปบอก  เด็กน้อยยิ้มแต้พนมมือ  ก่อนวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน

   “กินไรมายัง  น้าติ๋มกำลังทำอาหารไทย  แกบอกวันนี้พิเศษที่พี่มา  แกคงลืมไป  กินอาหารไทยจนเบื่อแล้วมั้งอยู่เมืองไทยนะ”  พี่ต้นเล่าพลางเดินนำบอยมายังในครัว

   “บอยนี่น้าติ๋ม” 

   “สวัสดีครับ”  บอยยกมือไหว้

   “จ้า  เห็นต้นบอกว่าเพื่อนจะมาจากเยอรมัน  มายากมั้ย  ที่นี่ไกลหน่อยนะ  ไปนั่งคุยกับต้นมันข้างนอกดีกว่า  เดี๋ยววันนี้กินแกงเขียวหวานไก่ ลองชิมฝีมือน้าหน่อยเป็นไร”  หญิงวัยกลางคน  ยิ้มอ่อนหวาน

   บอยมันยิ้มตอบ . . .

   . . .  ลาภปากแฮะ  ไม่ได้ลิ้มรสอาหารไทยที่ไม่ใช่ฝีมือตัวเองมานานแล้ว  สิ่งที่มันคุ้นลิ้นที่สุดก็สารพัดกะเพราที่มันทำกินจนเป็นอาหารหลักประจำวันของมันนั่นแหละ

   “พี่ต้นมากี่วันครับ” 

   “สิบวัน  พักร้อนว่ะเบื่อเลยมาอาศัยน้าแก้เซ็ง  บอยอ้วนขึ้นนะเนี่ย”

   “เหรอพี่  ไม่รู้แฮะ  แต่น่าจะอ้วนแหละพี่”

   เสียงเปิดประตูจากหน้าบ้าน  ต้นชะโงกหน้าไปมอง  แล้วยิ้ม 

   บอยมันหันตามไป  มันชาวาบกับภาพที่มันเห็น . . .

   . . .  หัวใจของมันแทบหล่นมากองที่พื้นเลยทีเดียว  คนที่เดินเข้ามา มีสีหน้าแปลกใจไม่แตกต่างจากมันหรอกนะ  แต่เพียงชัวครู่เขาก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มให้มัน 

   บอยมันนั่งนิ่ง . . .

   . . . ทุก ๆ  อย่างคล้านหยุดอยู่กับที่  มันกระพริบตาถี่ ๆ  เพื่อให้แน่ใจว่าภาพที่มันเห็นเป็นภาพจริง  ไม่ใช่ภาพที่มันฝัน  มันจำได้  รอยยิ้มแบบนี้  แววตาแบบนี้  มันนั่งง  จนคน ๆ  นั้นเดินมาถึงตัวมัน

   “สบายดีมั้ยบอย  ไม่เจอตั้งหลายปีเลยนะ”  เสียงทักทายนั้นเล่าแทบทำเอาหัวใจบอยหยุดเต้น

   มันมองหน้านัท . . .

   . . . แล้วหันมามองหน้าพี่ต้น

   “อ้าว  รู้จักกันด้วยเหรอ . . .” พี่ต้นหัวเราะเบา ๆ

   “ไงบอย  นัทแฟนพี่หล่อป่าว”

   นั่นไง . . .

   . . .ไอ้พี่ต้นเล่นตลกเสียแล้ว  มันอมยิ้ม  ก่อนเกาหัวตัวเองเบา ๆ

   “ใครแฟนพี่  ซวยตายเลย”  นัทหัวเราะเบา ๆ

   “ทำไมว่ะ”

   “อำโครตเก่ง  แถมตีหน้าซื่ออีก  บอยโดนหลอกมาสวิสเหมือนกันหรือนี่”  นัทหันไปยิ้มให้บอย

     พี่ต้นเสียอีก  ทำไม่รู้ไม่ชี้ 

   บอยมันค่อย ๆ  ลำดับเหตุการณ์ . . .

   . . . ไอ้พี่ต้น

   มันยิ้ม  นี่หากมันรู้ว่าโดนหลอกแบบนี้  มันจะรีบมาตั้งแต่เมื่อวาน  มันนึกแล้วอดที่จะขำตัวเองไม่ได้  พี่ต้นเฝ้าเพียรพยายามตื้อมันแล้วตื้อมันอีกให้มาให้ได้  มันไม่รู้จะวางมือวางไม้ตรงไหนเลยด้วยซ้ำในเวลานี้ 

   นัทยิ้ม   ยิ้มขันมันหรือปล่าวหว่า

   “อ้าว เป็นใบ้ไปเลยโว้ย”  พี่ต้นหันมาทางบอย

   “พี่  ไม่บอกกันเลย ว่าไม่ได้มาคนเดียว  ผมเลยทำไรไม่ถูกเลยนะเนี่ย”  บอยหันมาทางพี่ต้น

   “นั่นดิ  พี่ต้นเล่นไรนี่พี่  ไหนบอกมาสวิสไง มาบ้านน้า  แล้วบอยมาได้ไงนี่”  นัทมันหันมาทางพี่ต้น

   “ไม่รู้โว้ย  ก็ชวนเอ็งมาสวิสไง  ตั๋วฟรีทั้งไปทั้งกลับเพราะน้าจ่าย  ส่วนบอย  ข้าแค่อยากเจอ  เลยนัดมันมาเจอ  ที่เหลือคุยกันเองนะโว้ย  เดี๋ยวจะออกไปซุปเปอร์มาเก็ตก่อนว่ะ  ไปล่ะ”   พี่ต้นลุกขึ้นไม่รับรู้  ตบที่บ่าบอยเบา ๆ

   บอยมันนิ่ง . . .

   . . . มันทำอะไรไม่ถูกเลยด้วยซ้ำมั้ง  ทุกอย่างล้วนเข้ามารวดเร็วเหลือเกิน  มันตั้งตัวไม่ทัน  มันได้แต่ก้มหน้านิ่ง

   “บอยสบายดีไหม  อ้วนกว่าเดิมอีก”

   “ก็เรื่อย ๆ  อยู่นี่นมเนยเยอะ  เลยเป็นแบบที่เห็น”  บอยมันค่อย ๆ  รวบรวมความกล้า  ที่จะคุยกับคนที่มันรัก

   นานแค่ไหน  ที่ไม่ได้เจอกัน . . .

   . . . แต่ทุก ๆ  อย่างเหมือนเพิ่งผ่านมาเมื่อวาน  ภาพของนัทในความทรงจำของบอยสวยงามเสมอ  นัทยังเป็นนัทที่มันเคยแอบปลื้ม  แอบชอบ  หรือ  อะไรก็ตามแต่  ที่เป็นนัท  บอยไม่เคยลืมไปจากความทรงจำ

   ความทรงจำกว่าครึ่งชีวิตของบอย . . .

   . . . คือนัท

   “เป็นไรไป  เงียบเชียว”  นัทเสียอีกที่ชวนคุย  เพราะคนไกลไม่กล้าพูดไม่กล้าสบตานัทเสียด้วยซ้ำ

   ขอเวลาบอยนิดนึง . . .

   . . . ขอให้บอยได้ปรับสภาพความจริงในสายตาก่อน

   ตอนนี้มันเหมือนฝัน    คล้าย ๆ  ทุก ๆ  อย่างจะล่องลอย  โดยที่มันเองก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเอง  ว่าสิ่งที่ประจักษือยู่ตรงหน้าคือความจริง  ตอนอยู่เมืองไทยอยากเจอแทบขาดใจแต่ไม่เจอ  ๆม่เคยได้พบพาน

   มาที่นี่ . . .

   . . . ไกลจากเมืองไทยกว่าค่อนโลก  มันกลับได้เจอ

   “ทำไมมาเรียนเสียไกล”

   “ไม่รู้ดิ  กว่าจะรู้อีกทีก็มาอยู่เยอรมันแล้ว”

   “หนีรักหรือไง”  นัทมองหน้ามัน  ยิ้มกว้าง

   มันแทบจะตายลงตรงนั้น . . .

   . . . อย่าเล่นแบบนี้ได้ไหมนัท  เล่นเรื่องอื่นได้ไหม  มาเล่นเรื่องนี้  บอยตายสนิทไปไหนไม่ถูกกันเลยทีเดียว

   “วู้  ใครจะมามองคนอย่างเรา”

   “ไปเดินเล่นริมทะเลสาบกันมั้ยบอย”  นัทหันไปชวน  บอยได้แต่พยักหน้ารับ




   ลมโชยค่อนข้างแรง  บอยต้องเดินกอดอกมาเรื่อย ๆ  บ่อยครั้งที่มันหันไปมองนัท แล้วมันแอบยิ้มกับตัวเอง  บางครั้งมันเผลอหยิกตัวมันเองด้วยซ้ำไป  บอยมันคิดว่ามันฝันไปเสียด้วยซ้ำ  แต่มันไม่ได้ฝัน  นี่คือภาพจริง ๆ  ที่บอยเจอ  มันมองไปกลางทะเลสาบ  เรือใบสีขาวแล่นโต้ลมไปมา  ที่เบื้องหลังคือทิวเขาที่สลับซับซ้อน  งามดุจภาพวาด  หรือสวรรค์บนดินก็ไม่ปาน

   “นัทมาได้ไงเหรอ”

   แม้จะเคยวาดหวังเอาไว้  ว่าหากวันใด  วันหนึ่งได้เจอนัท  มันจะกล้าพูดกล้าคุยกับนัทมากกว่านี้  แต่ดูเหมือนว่าพอเจอกับนัทเข้าจริง ๆ  มันกลับไม่สามารถที่จะมองนัทได้เต็มตา  ความรู้สึกบางอย่างเหมือนจะกดบอยเอาไว้

   “ก็นั่งเครื่องบินมา  แล้วมาต่อรถไฟ” 

   นั่น  คนตอบ ๆ  ห้วน ๆ  ห้วนเสียจนบอยมันออกจะกลัว ๆ  ด้วยซ้ำ 

   มันไม่กล้าถามแล้วล่ะ  มันกลัวว่าถามไปแล้วจะเจอคำตอบแบบแปลก ๆ  อีก  มันได้แต่มองคนที่เดินนำหน้ามันเงียบ ๆ  ลมหนาวพัดโชยใบไม้ไหวระริก  จนมันต้องขยับคอเสื้อให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

   หนาวเยียบเหมือนหัวใจบอย . . .

     “เงียบทำไม  ทำเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วง . . .”  นัทหัวเราะเบา ๆ  หันมองบอยที่เดินมาเคียงกัน

   “. . .  ไม่นึกหรอกว่าจะได้มา  มันมีเหตุบังเอิญ  เจอพี่ต้นเขาเมื่อหลายเดือนก่อน  เลยจับพลัดจับผลูมานี่แหละ”

   “บังเอิญให้ได้มา”

   “อืม”

   “ลำบากไหม”

   “ไม่นี่  ก็นั่งเครื่องมา  พอดีพี่ต้นแกชวน  บอกไม่มาหรอก  ไม่มีตังค์ แกบอกมาเหอะ  มาเป็นเพื่อนแกหน่อย  เพราะน้าจะส่งตั๋วเครื่องให้สองที่  เลยเอาว่ะ  มาก็มาของฟรี  ก็เลยมานี่ไง”  นัทหันมายิ้ม

   รอยยิ้มของนัท . . .

   . . . เหมือนรอยยิ้มของคนเก่าที่บอยเคยคุ้นเคย

   รอยยิ้มที่สร้างความสว่างในหัวใจบอยเสมอมา มันชอบแอบมองเวลานัทยิ้ม  แต่ตอนนี้  คนที่อยู่ตรงหน้ามัน  ใกล้แค่มือมันเอื้อมถึง   มันไม่ต้องแอบมองอีกต่อไป

      มันยิ้มตอบนัท 

   บอยมันกล้ามองนัทมากขึ้นแล้วล่ะ  บอยมันเริ่มรู้  หัวใจมันไม่กลัวอีกแล้ว  เวลาที่ใกล้นัท

   “นัท . . .”  บอยเหมือนจะรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี

   “. . .  เรื่องที่ผ่านมา  กูขอโทษนะโว้ย  ที่เผลอคิดไปแบบนั้น”  บอยมันรวบรวมความกล้าแทบตาย  มันเดินมาหยุดที่ริมรั้วในทะเลสาบ  มันไม่กล้ามองนัทหรอก  มันมองไกลไปในทะเลสาบ

   “อืม  ช่างเหอะ  เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้ว  ว่าแต่ตอนนี้เหอะ  ยังคิดแบบนั้นอีกมั้ย”  นัทหันมามอง

   บอยสั่นหัว

   “ไม่รู้ว่ะ . . .” 

   นัทขมวดคิ้วกับคำตอบของบอย

   “. . . แต่รู้ว่า เวลาเจอนัทคราวนี้  ไม่อายแบบเมื่อก่อนแล้ว  กล้าที่จะคุยมากกขึ้น  กล้ามองหน้าแกแบบนี้ด้วยแหละ”  บอยยิ้ม

   “ดีแล้วล่ะ . . .”   นัทยิ้มให้มันอย่างอ่อนโยน

   “. . . อย่าคิดแบบนั้นเลยบอย  บอยลองคิดดูนะ  เรารู้จักกันมาตั้งนาน  ถ้าบอยเกิดคิดแบบนั้น  แล้วเผลอมีไรกัน  สักวันเราอาจทะเลาะกัน  ไม่มองหน้ากันอีกชั่วชีวิต  แต่ถ้าเราเป็นเพื่อนกัน  เราก็ยังคบกันได้ชั่วชีวิตเหมือนกัน”

   “จริงเหรอนัท  บอยยังเป็นเพื่อนนัทได้เหรอ”   บอยมันตื่นเต้น

   “จริงดิ  ก็เราเพื่อนกันนี่หว่า  หรือแกจะคิดเกินเพื่อน  คราวก่อนตอนบอยย้ายลงไปสุราษฏร์ฯ  นัทมาที่สถานีรถไฟ  มาส่งแกไง  แต่ไม่ทันรถออกเสียก่อน”

   บอยมันยิ้ม มันเพิ่งรู้กับข่าวใหม่

   “เหรอ  เสียดายนะไม่ได้เจอ”

   “ใช่  จะโทรหาบอยแต่เครื่องดันหล่นหายเสียอีก  เบอร์เพื่อน ๆ  หายหมดเลย  คราวนี้เลยจนใจไม่รู้จะติดต่อบอยได้ยังไง  จนมาเจอพี่ต้นนี่แหละ  ถึงรู้ว่าพี่ต้นยังติดต่อบอยอยู่  ก็แค่ได้รับข่าวบอยเงียบ ๆ  ว่ามาเรียนต่อ”

   “อ้าว  ตกลงนัทเครื่องหายเหรอ”

   “ใช่ดิ  ทำไมเหรอ”

   “ปล่าว”  บอยมันยิ้ม

   มันหลงคิดไปเอง  มันคิดไปเองเกือบทุกเรื่อง  เวลาจะผ่านมานานแค่ไหน  นัทยังคงเป็นนัทเหมือนเดิม  มันโง่เองที่หลงกับเงาของพระจันทร์  มันคิดว่าพระจันทร์แสงสวย  แต่มันลืมคิดไป  ว่าที่แท้แสงพระจันทร์ก็มาจากแสงของพระอาทิตย์

   “อย่าคิดแบบนั้นอีกนะโว้ยบอย  เป็นเพื่อนกันแหละ  ดีที่สุด  สบายใจกว่าที่คิดแบบที่บอยคิดด้วย  นัทรู้สิ่งที่ห้ามยากที่สุดคือห้ามหัวใจตัวเอง  แต่ถ้าเราทำได้  เราก็จะมีความสุข”  นัทยิ้ม

   บอยยิ้ม . . . 

   . . .ยิ้มกว้างกว่าทุกคราวมั้ง 

   “ก็คงใช่”

   “ว่าแต่บอยเรียนอีกนานไหม”

   “ทุนสองปี  แต่คาดว่าสามปีคงจะจบ”

   “อ้าว”

   “ไม่ต้องอ้าวหรอก  ต้องมาเรียนภาษาก่อนตั้งปีนึง  เลยช้าไง”

   “แล้วทำไมเลือกเยอรมัน  ไม่เลือกไปอังกฤษหรืออเมริกาล่ะบอย”   นัทมันหันมาทางบอย  หันหลังพิงกับรั้วที่ริมทะเลสาป

   “ก็ตอนนั้นไม่มี”

   “เอาจริง ๆ  ดิ๊”

   “เพราะนัท”  บอยยิ้มเจื่อน ๆ

   “เฮ้ย  ขนาดนั้นเลยเหรอ”  นัทยิ้ม  เอามือมาตบไหล่บอยเบา ๆ

   “ไม่รู้  รู้แค่ว่าตอนนั้นมันทรมาน  อยากไปให้พ้น ๆ  จากที่เป็นอยู่  พอเขามีทุนมา  เลยขอก่อน  ไม่สนทั้งนั้นว่าจะเป็นที่ไหน  มันคงมีสักที่แหละ  ที่จะพอให้หลบลี้หนีโลก”

   “หนีโลกหรือหนีรัก”

   “โห . . .  ยังจะมาย้ำอีก”

   “บอยเอ้ย  ความรักมันสวยงาม  เพียงแค่นัทรู้ว่าบอยรักนัท  นัทก็ขอบใจ  อย่างน้อยที่สุดเราก็มีคนที่รักเรา”

   “ไม่โกรธหรือ”

   “โกรธเรื่อง”

   “ที่บอยคิดแบบนั้นกับนัท”

   “ไม่นะ  ความรักมันห้ามกันไม่ได้  เราห้ามหัวใจคนอื่นไม่ได้หรอกบอย  แต่เราห้ามหัวใจตัวเองได้  ห้ามไม่ให้รักมากกว่าสิ่งดี ๆ  ที่ถูกที่ควร    บางครั้งแค่เราเห็นรอยยิ้มของคนที่เรารัก  เราก็ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว  ดีกว่าต้องอยู่ด้วยกันแล้วมีแต่ความเจ็บปวด”

   “พูดเหมือนคนมีประสบการณ์สูง”

   “ไม่ขนาดนั้นหรอกบอย  นัทไม่เคยรักใครมานานแล้ว”

   “ยังมีอดีตว่างั้น”

   “เมย์ . . .”

   นัทพยักหน้ารับเบา ๆ  กับสิ่งที่บอยบอก  ซึ่งมันก็ไม่เกินสิ่งคาดหมายของบอย  เพราะบอยรับรู้มาตลอด  นอกจากเมย์นัทไม่เคยคบกับใครยาวนานอีกเลย

   “. . . แล้วทำไมต้องเลิก  ขอโทษนะที่ถาม”

   “มันคงเป็นเพราะนัทไม่กล้าเอื้อมมั่ง”

   “ทำไมล่ะ  ทำไมไม่เอื้อม”

   “ผู้ใหญ่เขาคงมองไกลกว่าเรา  แล้วตอนนั้นนัทก็ไม่มีอะไรที่จะเป็นเหตุผลให้เอื้อมได้  เลยเลือกที่จะไม่เอื้อม”

   “ไม่เจ็บปวดหรือ”

   “เจ็บสิบอย  การที่เราอยู่ใกล้กับหัวใจตัวเอง  อยู่ใกล้กับคนที่เรารักสุดหัวใจแต่เอื้อมไม่ถึงมันเจ็บปวดอย่างที่สุดแล้ว  แค่เอื้อมเท่านั้นบอย  แต่เรากลับไม่เอื้อม”  นัทยิ้มบาง ๆ 

   รอยยิ้มที่สว่างกระจ่างในใจบอย

   “นั่นสิ  แค่เอื้อม  แต่เราไม่เอื้อม  มันอาจจะเจ็บปวด  แต่เมื่อเวลาผ่านไป  เรากลับคิดว่า  หากเราเอื้อม  เราอาจจะเจ็บปวดกว่าการที่เราไม่เอื้อม”

   “พ่อสำบัดสำนวน  เคยคิดจะเอื้อมใครหรือ”

   “นัทไง”

   “จนได้วกมาจนได้”  นัทหัวเราะเบา ๆ

   “เรื่องเก่าไง  ตอนนี้ก็เพื่อนกันแบบที่นัทบอก  เพราะการที่บอยไม่เอื้อมมันทำให้บอยรู้ว่า  ความทรงจำที่ดี  ที่เคยได้ทำร่วมกับนัท  มันมีค่าขนาดไหน”

   “ขอบใจนะบอย  ขอบใจเพื่อน”  นัทดึงบอยมากอดเอาไว้  มันตบที่ไหล่บอย

   บอยยิ้ม . . .

   . . . แค่นี้กระมังที่บอยต้องการ

   บอยรู้แล้ว . . .

   . . . ถ้ามันคิดกับนัทแค่เพื่อน  นัทก็อยู่ในเอื้อมมันนั่นแหละ  มันจะคิดไปให้เกินเพื่อนทำไมกัน  เพราะคิดไปก็เอื้อมไม่ได้  ต่อจากนี้มันไม่คิดแล้ว  นัทพิสูจน์ให้มันเห็นแล้ว  นานแค่ไหน  มันก็ให้บอยได้แค่ความเป็นเพื่อน  บอยไม่อาจจะเอื้อมอีกแล้วล่ะ  ปล่อยให้ความหลังเก่า ๆ  มันตกตะกอนไปล่ะดีแล้ว 

   ต่อจากนี้ . . .

   . . . มันจะเริ่มต้นใหม่กับนัท

   มันจะเริ่มตรงความเป็นเพื่อนนี่แหละดีที่สุด

   บอยยิ้มให้นัทอีกครั้ง . . .

   . . . ขอบคุณในทุก ๆ  สิ่งที่ผ่านมา  ก่อนที่จะหันไปมองฝูงนกที่บินผ่านเลยไปในทะเลสาบ  มันรู้แล้วล่ะ  เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน  เพื่อนก็ยังอยู่ในหัวใจของมันเสมอ  มันมองไปที่นัทอีกครั้ง 

   นัทยิ้มให้มัน . . .

   . . . ยิ้มแบบเดิมที่มันเคยเจอ  ยิ้มจากชายแปลกหน้าเมือเกือบสิบปีก่อน  ที่วันนี้บอยมันรู้แล้ว  ยังไงมันก็เป็นได้  แค่เพื่อน

   บอยมันพอใจกับสิ่งที่มันได้รับแล้วล่ะ

   แค่เอื้อม . . .

   . . . มันห่างกันแค่เอื้อมเท่านั้น 

                                                                                                                                จบบริบูรณ์

[oaw_eang]

 

ในที่สุดก็เอื้อมไม่ถึง

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์

 

[alterlyx]

ป๊าดดดดด  นัท ... มาเพื่อ !!?

ระหว่าง ความเป็นเพื่อน ที่เอื้อมถึงกันได้แบบนี้ ... ขอรักข้างเดียวต่อไปแบบห่างๆ ... แบบเจ็บปวดดีกว่า
ถ้าความผูกพัน มันเปลี่ยนประเภทได้ง่ายๆ ก็คงไม่หนีไปไกลถึงเยอรมันหรอกค่า
เคืองนัทชะมัด ... ตามไปไกลครึ่งค่อนโลก ... เพื่อ ........... ตอกย้ำความเป็นเพื่อน

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

เคืองนัทเหมือนกัน 

เอาเหอะเพื่อนก็เพื่อน

[Donpopper]

ก็แค่เอื้อม

แต่มันก็เอื้อมนี้ล่ะ

เอื้อมยังไงก็ไม่ถึง

ในความรู้สึกผมคำว่าเอื้อม มันจะไม่มีทางที่จะถึงของที่ต้องการแน่นอน

[tonsai_2520]

เก็บตังค์เว้ยยยยยยยยยยยยยย

เที่ยวเมืองทุน . . .

. . . ใครจะไปยกมือขึ้น

[สุขาพาเพลิน]

เฮ่อ........     สุดท้ายก็ไม่ได้กัน

 

[zandwizz]

กรรม

แล้วเราจะกล้าเอื้อมไหมล่ะเนี่ย

เหอะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดี คับ

เป็นกำลังใจให้สำหรับเรื่องต่อ ๆ ไปนะครับ

[myxt]

เข้าใจตรงกันแล้วเนอะบอยกะนัท
แฮปปี้เอ็นดิ้งใช่มั้ยเนี่ย อิอิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆอีกเรื่องนะคะคุณราชบุตร
 

[MonkeYMauS]

เคืองคนแต่งอ่ะ

ไปหาเค้าเพื่อนที่จะบอกว่าเพื่อนกันเนี่ยะนะ

โอ๊ย  ปวดหัวเลย

แต่ยังไงก้อขอบคุณคับ

จบแบบนี้บ้างก้อดี  เหอๆ

[εїзป่วงน้อยεїз™]

อ่านกี่รอบก็ทำเอาน้ำตาตกได้ทุกรอบสิ เรื่องนี้ T-T (ผ้าเช็ดหน้าชุ่มไปแล้วหลายผืน)

อ่านเรื่องของคุณราชบุตรทีไร น้ำตาชุ่มผ้าเช็ดหน้าทุกทีเลย แต่ไม่รู้ทำไมอ่านจบไปรอบแล้วต้องอ่านซ้ำอีกหลายๆรอบ(ชอบอ่านเรื่องเศร้าให้ปวดใจเล่น ยิ่งน้ำตาไหลพรากๆยิ่งชอบ <<< ถ้าจะโรคจิตขึ้นทุกทีๆ )

ขอบคุณคุณราชบุตรมากๆเลยนะคะ

[dokjarn]

 

ตามมาอ่านตอนจบ
ขอบคุณครับ

 

[takkie]

ผมหาเจออีกเรื่องนึงแล้วนะ คุณราชบุตร
ดีหน่อย น้ำตายังไม่ปริ๊ดเลยซักหยด แค่ซึม ๆ
แต่ความอบอุ่นยังมีให้สัมผัสได้เสมอเลย

[mamaUM]

น้ำ(ตา)ท่วมโลก

ความอบอุ่น ลอย วน

เศร้า แต่มีความสุข

เสียใจที่จบแบบนี้ แต่ก็ดีใจที่เลือกอ่านเรื่องนี้

ขอบคุณมากนะคะ

[Magis]

อ่านตอนแรกก็ชอบเลยแฮะเรื่องนี้ มันจะมีตอนสมัยเรียนมหาลัยด้วยกันมั้ยะครับ

[KKKwanGGG]

อ่านแล้วหน่วง ๆ แต่ก็รู้สึกดี

ขอบคุณครับ

[GMT101]