หัวข้อ: {{{เรื่องสั้น}}} แฟนผม "เด็กไซด์ไลน์" โดย นายเส้นกราฟ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ผ่านไปนานกว่าไอ้นายเส้นจะมีอีกเรื่อง คราวนี้เรื่องสั้นอีกแล้ว
ว่าไปก็เริ่มดีกว่าครับ

นำเรื่อง
“แฟนผม เด็กไซด์ไลน์”   โดย นายเส้นกราฟ (ผสมด้วยความชีช้ำ ก.กา และตัณหาของ โฟล์คเต่า)

ชีวิตคุณเคยผิดหวังความรักบ้างไหม?
เคยอกหักมากี่ครั้ง?
เคยอยากให้แฟนคุณทำในสิ่งที่อยากให้ทำ แต่ก็ไม่ทำไห้?
มีแฟนไม่ได้ดั่งใจ?

จะทนทำไม ในเมื่อมีคนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งดีด้วยน่าตาและนิสัย ที่พร้อมจะมาบริการคุณ คอยเอาใจใส่ในทุกรายละเอียดของคุณ

เราขอแนะนำ บริการจากเรา.... รับรองว่าท่านจะได้รับความสุข ที่ไม่เคยได้รับจากที่ไหนมาก่อน

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ไอ้นายเส้น:    อกหักมาอีกสิมึง
ก.กา:      เออ
ไอ้นายเส้น:   งั้นเดี๋ยวกูจะเสกมึงเป็นนางซินดีมะ
ก.กา:      ไม่เอา กูไม่อยากเจอแม่เลี้ยงใจร้าย
ไอ้นายเส้น:   แต่อย่างมึงเสกยากว่ะ ยันฮียังไม่รับเลย งี้ล่ะน่าตาไม่ดี
ก.กา:      ไอ้......
ไอ้นายเส้น:   กูจะเขียนเรื่องสั้น
ก.กา:      จะเอากูไปเผาล่ะสิ
ไอ้นายเส้น:   ใครจะเผามึง กูแค่เอาที่มึงบ่นให้กูฟังมาเขียนเท่านั้นแหละว่ะ
โฟล์คเต่า (กำลังไดเอ็ทรอเจอแฟน):   เอาดิ กูขอพระเอกหล่อ ล่ำ น่าร๊ากกกก นะ
ไอ้นายเส้น:   ให้เหมือนแฟนมึงน่ะเหรอ ไม่ไหวว่ะ
โฟล์คเต่า (กำลังไดเอ็ทรอเจอแฟน):   เรื่องของกู
ก.กา:      แล้วมึงจะเขียนเกี่ยวกะอะไรไอ้นายเส้นฯ
ไอ้นายเส้น:   กูเคยคุยกะคนขายคนนึงว่ะ กูอยากลองเขียนเรื่องแนวนี้
ก.กา:      จะให้บอกว่า ทำแล้วเพราะจำเป็น หรือทำแล้วได้ดี อย่าเขียนนะเว่ย
ไอ้นายเส้น:   ไมวะ
ก.กา:      หนทางเยอะแยะ ทางเลือกมากมาย
ไอ้นายเส้น:   คนเราจำเป็นมันก็มี
ก.กา:      กูรู้ แต่มึงก็อย่าสนับสนุน
โฟล์คเต่า (กำลังไดเอ็ทรอเจอแฟน):   เอาด้วยๆ  ขอฉาก NC เยอะๆ นะ
ไอ้นายเส้น:   กูไม่เขียน มึงอยากมี NC มึงก็เขียนเองสิเหมือนคราวก่อน
ก.กา:      มึงเขียนอะไรก็เอามา กูจะคอยอ่าน
ไอ้นายเส้น:   ช่วงนี้กูไม่ค่อยว่างว่ะ เอางี้ มึงช่วยคิดบางคำพูด ไม่ก็บางเหตุการณ์มาให้กูหน่อย
แล้วกัน กูว่าชีวิตไอ้ก.กา ตอนนี้ น่าเขียน
โฟล์คเต่า (กำลังไดเอ็ทรอเจอแฟน):   อกหักจากคนเหนือ กั๊กๆๆๆ
ก.กา:      ไอ้เพื่อนสารเลว....

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ตอนแรกๆ ฉลองวันแรงงาน ตามสไตย์ไอ้นายเส้นฯ มันไม่มีอะไรหวือหวานะครับ

ขอบคุณครับ

“วันเกิดปีนี้ ขอให้ลูกมีแฟนจริงๆ กับเค้าซักทีเถ๊อะ....... สาธุ.......”

ผมพูดกับตัวเองเบาๆ ตอนที่เดินผ่านศาลพระพรหมหน้าอพาร์ทเมนต์ในช่วงเวลาเย็นๆของวันศุกร์สุดสัปดาห์

ผมรู้ว่าขอเท่าไหร่ไอ้เรื่องรักๆ นี่ไม่เคยได้กะเค้าสักทีหรอก ขนาดเคยไปบนอะไรที่ไหนที่เค้าว่าศักดิ์สิทธิ์เรื่องความรักแล้ว ก็ยังเหลว ไม่ใช่ว่าผมขอแล้วไม่มีแฟนนะ มันก็มีมาเร็ว แต่มันก็ไปเร็วเหมือนกัน ขนาดไปขอแก้บนไว้ก่อนตอนตกลงที่จะคบกัน และแล้วผมก็โดนบอกเลิกในวันรุ่งขึ้น (มันน่าไหมหล่ะ)

ผมเดินไปที่ห้องพัก พลางคิดถึงใครสักคนที่ตอนนี้ผมตามจีบอยู่ ให้ตายเถอะ....ทำไมผมต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อนทุกที มันเหนื่อยนะเว่ยรู้บ้างหรือเปล่า ผมก็เหมือนควายที่ต้องเดินตามหนองน้ำไปวันๆ บ่อไหนแห้งก็ต้องหากันใหม่ บางบ่อก็มีควายตัวอื่นจองอยู่อีก

เซ็งนกเอี้ยง.....

ผมผิดหวังมาเยอะ สู้มาเยอะ อยากให้ทุกคนสู้....  สู้เหมือนผม.... (รีวิวประกอบท่าโดยสมจิตร จงจอหอ) เพราะคราวนี้อาจจะดีกว่าเดิมก็ได้ เพราะเสียงตอบรับกลับมาดีเกินคาด ไอ้บ่อน้ำที่ผมลองไปหานี่ มีเสียงตอบรับกลับมาดี ผมโทรไป เค้าโทรมา ผมชวนเค้ากินข้าว เค้าก็ชวนผมกินข้าว เงินก็พลัดกันจ่ายบ้าง แชร์กันบ้าง อะไรจะดูดีไปกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว (หลังจากที่ทุ่มทุนสร้างมานาน) คนก่อนหน้าเล่นเอากระเป๋าสตางค์ของพนักงานบริษัทจนๆ อย่างผมแฟบไปเลย ต้องกินมาม่าเป็นอาหารหลักอยู่หลายวัน

แล้วในวันนี้.... วันนี้.... วันนี้..... วันนี้มันจะมีอะไรพิเศษๆ ที่คาดไม่ถึงบ้างไหมนะ....

“สุขสันต์วันที่ได้ปี้นก เว่ยยยยยยยยยยยย”

เสียงดังขึ้นหลังจากที่ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง ไอ้และอีเพื่อนๆ ผมโพล่หน้ากันมาสลอน ที่มันอยู่กันไปได้ไงวะเกือบสิบคนในห้องพักเล็กนิดเดียว

“แปลกใจป่ะ” เสียงไอ้รูมเมทของผม ไอ้ตัวต้นเรื่องจัดงานนี้ดังมากระทบหู

“ม่ายเลยว่ะ อีปุ๊กบอกกูแล้ว”
มันเลยมองตาเขียวปั๊ดไปที่เพื่อนปุ๊กที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง เพื่อนปุ๊กที่ถูกพาดพิงก็อมยิ้มเล็กๆ แล้วทำตัวเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น

“กูบอกมึงแล้วใช่ป่ะ ว่ากูไม่ชอบให้จัดงานแบบนี้” พูดใส่หน้าไอ้คนต้นคิดอีกที

“โหยเมิง ปีนึงมีหน นี่พวกกูจัดเพื่อมึงเลยนะเว่ย”

“เออ ถ้าข้างห้องโทรมาด่า เมิงก็รับไปคนเดียวละกัน”

ว่าแล้วผมก็เอากระเป๋าไปเก็บ หลบหลีกบรรดาขี้เมาทั้งหลาย (นี่มึงแดร๊กกันก่อนเจ้าของงานมาอีกเหรอวะ แมร่ง ได้ใจจริง) ตอนแรกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวใหม่ แต่คงไม่ได้ละ เพราะคนเต็มห้อง เลยแค่ถอดไทด์อย่างเดียว ล้างหน้าล้างตา แล้วก็ไปก๊งกะพวกมัน

“โอม วันเกิดปีนี้มึงมีแฟนแล้วนี่หว่า.... ใช่ป่ะ” ผมมองไปทางเจ้าของเสียงที่พูด ก็มันเรียกชื่อผมนิครับ

“ไม่เว่ย ยังไม่มีแฟน”

“ก็ไอ้แว่นมันบอกกูมางี้นี่หว่า เลยเลี้ยงสละโสดให้มึงพร้อมกันเลยนะนี่”

“กูจะแก้บนให้พวกมึงคนละลังเลย ถ้ากูมีแฟนวันนี้นะ”   

ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น....

“ไอ้แว่น กูบอกมึงแล้วให้เบาๆ เห็นป่ะ ข้างห้องมาด่าแล้ว”

ผมพูดกับไอ้รูมเมทของผม ไอ้ต้นคิดจัดงาน

“เดี๋ยวกูเคลียร์เอง...” ว่าแล้วมันก็เดินฝ่าฝูงชนไปที่ประตู (พูดเหมือนคนเยอะเนาะ แค่หกคน)

“ไอ้โอ๊มมมมมมมม   เมิงมานี่ๆ”

“เกี่ยวไรกะกูวะ”

“เออ เมิง มานี่ๆ มีคนส่งของขวัญมาให้”
 ผมซึ่งตอนนี้กำลังติดพันกับบรรดาเนื้อหมู เนื้อไก่ในหม้อสุกี้ (มันทำสุกี้เลี้ยงอ่ะไอ้แว่น หรูดีเนาะวันเกิดกู) ก็จำต้องลุกไปตามที่มันบอก

พอไปถึงประตู

“คุณโอมใช่ไหมครับ....”

โอ้คุณพระคุณเจ้า...
ตะลึง
ตะลึง
และก็ตะลึง.....
ไม่ใช่ตะลึงเด็กส่งของหรอกนะ หน้าตาไม่ผ่านอ่ะ แต่ไอ้ของที่มันถือในมือต่างหาก

“มีคนส่งดอกไม้มาให้ครับ สุขสันต์วันเกิดครับ”

“คะ ครับ....”

แล้วผมก็รับช่อดอกกุหลาบช่อโตๆ มาไว้ในอ้อมแขน

พระคุณเจ้า..... ชีวิตกูไม่เคยได้ดอกไม้จากใครเลย ..... โอ้ ..... ใครกันนะที่ให้มา ไม่ใช่แม่ผมแน่นอน แม่บอกมันไม่ใจ ไอ้แว่นรึ มันงกจะตาย (วันเกิดกูยังทำสุกี้กินเองค่าเบียร์ก็มาขอผมเพิ่มอีกนะ) เพื่อนคนอื่นเหรอ มันคงไม่มีศักยภาพทำเช่นนั้นแน่

งั้น

จะเป็นใครได้นอกจาก หนองน้ำที่ควายตัวนี้กำลังเล่นอยู่ล่ะ...

“มีการ์ดด้วยว่ะมึง”

สายตาดีมากไอ้แว่น (เรียกมันแว่น แต่มันไม่ได้ใส่แว่นนะ เออแปลก) ผมหยิบการ์ดที่สอดอยู่ในดงดอกกุหลาบสีแดงเลือด (แดงเลือดจริงๆนะ) ออกมาเปิดดู แก้มของผมนี่ ถ้ามันขึ้นไปปิดตาผมได้คงปิดตาผมไปแล้ว เพราะรอยยิ้มมันดันให้ขึ้นสูงขนาดนั้น

นิ้วมือผมค่อยๆ แกะซองออก ไม่รู้ว่าจะติดกาวไปทำไม สงสัยคงกลัวมีคนแอบอ่านก่อนมั้ง ข้างในมีการ์ดใบนึง แน่นอน หน้าการ์ดเขียนว่า Happy birth day มือผมเริ่มสั่น มันเป็นความรู้สึกที่สุดยอดมาก คือจะว่าอย่างไงดีล่ะ มันไม่เคยมีมาก่อนไง

นิ่วค่อยๆ ไล่เปิดการ์ดออกมา สายตาค่อยๆ บรรจงอ่านตั้งแต่บรรทัดแรก ต่อไป... ต่อไป..... ต่อไป....... ต่อไป........... คำสุดท้ายของที่เขียน............. และทำแบบนี้ซ้ำอีก สองสามรอบ เพื่อให้แน่ใจว่า ผมอ่านมันไม่ผิด......

“โอม  โอม     ไอ้โอ๊มมมมมมม!!!!”

เสียงไอ้แว่นดังมาจากวงสุกี้ ทำให้ผมหลุดจากพวัง

“มึงจะปลื้มดอกไม้ที่ผู้ชายส่งให้มึงไปถึงไหนวะ มากินได้แล้ว”

ผมพยายามที่จะนึกว่า ผมควรที่จะพูดอะไรออกไปต่อดี ตอนนี้หัวสมองผมคิดอะไรไม่ค่อยออก มันตื้อๆ ที่จริงผมเองก็เจอแบบนี้ประจำนะ แต่ทำไมปรับตัวให้เท่าทันมันไม่ได้สักที

ไอ้เรื่อง อกหัก กลางอากาศเนี่ย
ใช่แล้ว การ์ดนั่น มันเขียนข้อความอวยพรตามปกติ แต่ท้ายสุดแล้ว

“ขอบคุณมากกับความรักที่ให้กันที่ผ่านมา.... แต่ว่าต่อไป เราคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน”
‘รักไปแล้วน่ะ จะให้เป็นเพื่อนกัน มันไม่ได้หรอกโว้ยยยยย’

“เราเป็นเพื่อนกัน คงจะเหมาะที่สุด.....”
‘เพื่อนกูมีเยอะแล้วโว้ยยยยยย’

หลังจากที่ไอ้แว่นเดินมาคว้าการ์ดไปจากมือผม จากนั้นวงสุกี้ก็เริ่มกร่อยลงทันที เสียงหัวเราะเริ่มจางหาย เพื่อนๆ ตกลงว่าจะลากผมให้ออกไปเที่ยวข้างนอกให้ได้ แต่ผมก็ยืนยันว่าอยากอยู่คนเดียวมากกว่า เพื่อนๆ จึงทยอยออกไป เหลือไอ้แว่นไว้คนสุดท้ายในห้อง

“แว่น มึงไปเถอะ กูอยากอยู่คนเดียว” ผมย้ำอีกครั้งเพื่อให้มันออกไปเที่ยวกับเพื่อนคนอื่น

“กูเป็นห่วงมึง....”

“มึงเคยเห็นกูทำร้ายตัวเอง หรือเอามีดไปไล่ฟันชาวบ้านเค้าไหมล่ะ”

“เออ แต่....”

“มึงไปเถอะ กูขออยู่คนเดียว สักวัน....”

“เออ ได้ๆ งั้น กูอาจไปนอนห้องไอ้เป้ อยากอยู่คนเดียวแน่นะ”

“เออ อย่าให้ได้กูพูดอีกเป็นครั้งที่สอง.....”

ผมพูดแบบนี้ มันคงรู้ว่าหมายความว่าไง คือถ้ามันไม่ไป ผมก็จะไปเอง อันนี้มันน่าจะเป็นห่วงผมมากกว่า

ไอ้แว่นออกไปแล้ว มันยังย้ำว่าให้ผมเปิดมือถือไว้ตลอด เผื่อมันจะโทรมาเช็ค ถ้ามันโทรไม่ติด มันจะกลับมาทันที มีเพื่อนดีก็งี้ล่ะครับ แต่ไอ้เรื่องเงินนี่นะ ยืมกูจริง ก่อนออกไป เอาไปอีกห้าร้อย.... ไอ้เพื่อนชั่วที่แสนดี

ผมอยู่คนเดียวแล้ว มันเงียบพอที่จะคิดทบทวนอะไรมากมาย ที่จริงผมผ่านเรื่องนี้มาเยอะแล้วนะ ตั้งใจว่าจะไม่ร้องไห้ แต่มันก็อดไม่ได้สักที ไม่ได้ร้องเพราะเสียใจ แต่ก็แค่เสียดายเวลาที่อุตส่าห์ได้รู้จักกัน กว่าจะมาถึงขั้นนี้มันต้องใช้อะไรหลายๆ อย่าง ในห้องที่มืดมิด แต่ใจมันมืดมนยิ่งกว่า เหมือนชาตินี้ คงจะไม่ได้ดีเรื่องนี้

คิดแล้วเอาการ์ดขึ้นมาอ่านอีกที เผื่อมีลับลวงพราง อะไรบ้าง
‘สุขสันต์วันเกิดครับ
แก่ไปอีกปีแล้วนะคนดี  ไงปีนี้ขอให้เจอแต่ความสำเร็จในชีวิต
ที่จริง ผมน่าจะไปบอกคุณตรงๆ มากกว่า
คุณเป็นคนดีนะครับ ที่ดีเกินไปสำหรับผม (อ่อ ชอบคนเลวๆ เหรอ)
ขอบคุณมากกับความรักที่ให้กันที่ผ่านมา.... แต่ว่าต่อไป หวังว่าเราคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน ได้คุยกันทุกคืนเหมือนเดิม (จะให้เหมือนเดิมไงวะ)
เราเป็นเพื่อนกัน คงจะเหมาะที่สุด เรายังคงไปเที่ยวไหนมาไหนด้วยกันได้เหมือนเดิมนะครับ’ (สะกดหน่อยให้ดูหน่อย ไอ้คำว่าเหมือนเดิม คิดว่าคงสะกดผิดว่ะ)

ความเป็นจริง ผมพอรู้ว่าเขาคนนี้มีคนที่ชอบมานานแล้ว แต่ก็ไม่ได้บอกรับเป็นแฟนอะไร ผมคิดว่าเขาคงจะเป็นแฟนกันจริงๆ แล้วถึงพูดอย่างนี้ ?
จะให้ผมสู้เหรอครับ?
สู้เพื่อ??
ในเมื่อใจของเขาไม่ได้อยู่ที่ผม แล้วผมจะสู้เพื่ออะไร
ผมเองก็แค่ตัวคั่นเวลาที่ให้เขา รอคนที่รักกลับมาเท่านั้น...
ผมมันเป็นควาย เค้ามันเป็นหนองน้ำ ที่ไหลตามรันเวย์เครื่องบิน ในที่สุด ควายก็เจอเครื่องบินทับตายเพราะเดินไม่ดูทาง ว่ามัน “รันเวย์” นะเว่ย ไม่ใช่คูนาที่มันเคยเดิน

ในที่สุด ควายตัวนี้ ก็ร้องไห้อีกครั้ง ทำไมวะ ที่เจอเรื่องแบบนี้มาเท่าไหร่ ทำไมไม่จำ เจอเรื่องแบบนี้มาเยอะ ทำไมไม่คิด
จะร้องไห้เอาอะไร?
ไหนสัญญากับตัวเองแล้วไง ว่าจะไม่ร้องไห้ให้เรื่องพวกนี้อีก แล้วจะร้องเพื่ออะไร?

แต่ผมมันก็เป็นแค่คนๆ หนึ่ง (น่าจะเรียกควายตัวหนึ่ง) ที่มีความคิด มีอารมณ์ ยังรับรู้ได้ถึงความรู้สึก เหงา เศร้า ผิดหวัง ตามปกติชนโดยทั่วไป

‘เพื่อน’ เหรอ สำหรับผม มันคงจะไม่ใช่เพื่อนแล้ว มันคงเป็นได้แค่ คนที่เคยรู้จักกันเท่านั้น คุยกันฉันเพื่อนเหรอ ในเวลาที่คุณมีความสุขกับใครสักคน มันคงจะเป็นความทุกข์ของใครอีกคน นี่หรือคือสิ่งที่ ‘เพื่อน’ ทำให้กัน

ในเวลาที่เพื่อนลอยอยู่เหนือปัญหา เพื่อนคนหนึ่งก็ถูกทิ้งให้แก้ปัญหาคนเดียวก็คือควายตัวนี้ ที่มันต้องหาทางเก็บซากตัวเองไปประกอบใหม่ (ยังกับตัวต่อเลโก้) เพื่อให้มีชีวิตรอดต่อไป

มันคงจะเป็นการให้เกียรติเกินไป สำหรับคนที่ถูกบอกเลิกว่า ให้เป็นเพื่อน แต่สำหรับผมแล้ว ผมขอรับแค่คำว่า ‘คนเคยรู้จัก’ เท่านั้นก็เพียงพอ

อึก!.....

ร้องไห้อีกแล้ว....

จะร้องเอาอะไรวะ....

“บอกตัวเองทู๊กกกวานนนน  ห้ายหานนไปทางอื่นนนนน......”

เสียงริงโทนมือถือดังมา โหยเพลงแม่ง โครตได้บรรยากาศ สงสัยไอ้แว่นจะโทรมาเช็คว่ากินยาฆ่าตัวตายไปหรือยัง แต่เบอร์ที่ขึ้น ไม่ใช่นี่หว่า

“ว่า....”

“สุขสันต์วันเกิดจ่ะเพื่อนสาว...” เสียงหวานมาเชียว

“ใครเพื่อนสาวมึงอีปิง”

“อ๊ายยยย เรียกว่าเป่ยสิคะ”

“เออ มีไร”

“ก็มาอวยพรเพื่อนไง วันเกิดทั้งที”

“เออ”

“แล้วเสียใจด้วยนะ เรื่องผู้ชาย”

“แสนรู้นะมึง”

“ก็เจอเพื่อนๆ ที่รัชดาสิคะ
ตอนแรกว่าจะไปร่วมด้วยที่ห้องแกอ่ะนะ แต่พอดีนัดกะน้องพอลเค้าไว้ก่อนว่าจะพาไปกินข้าวด้วยกัน”

“น้องไหนอีกล่ะนี่” เด็กเยอะจริงนะมึง อิจฉาวุ้ย....

“แก ต้องเข้าใจนะจ้ะ ผู้ชายสมัยนี้ มันเลวเหมือนหมา”

“กูก็ผู้ชาย”

“แต่มึงก็อยากมีสามีเป็นผู้ชายนี่คะ อีเก้ง”

“เออ แล้วไง” คุยกะอีนี่ทีไร อารมณ์เสียทุกที

“คือว่า ตอนนี้เพื่อนอยู่ที่รัชดาน่ะค่ะ แน่ใจหรือคะว่าจะไม่มา”

“ไม่”

“โอ๋ๆๆ ดูท่าจะอารมณ์ไม่ดี เป็นไงคะของขวัญวันเกิด...”

“ก็อย่างที่รู้ล่ะ....” ว่าแล้วน้ำตาผมก็ไหลอีกแล้ว....

“อ้าวๆๆ แก อย่าเพิ่งร้องๆ เอางี้นะชั้นจะเสกให้แกเป็นเจ้าหญิงวันนึง เอาไหม”

“.....กูไม่แปลงเพศเว่ย.....” ผมพูดพร้อมสะอื้นไห้สองที

“เออนะ ชั้นหมายถึง ชั้นจะเป็นนางฟ้าเสกแกเป็นเจ้าหญิง ให้มีชายหนุ่มรอมาคอยบริการ ปรนนิบัติให้ ดีไหม?”

“หมายความว่าไงวะ”

“แกคิดว่า น้องพอลที่ชั้นว่านี่ ชั้นได้มาจากไหนล่ะ....”

“นี่แกอย่าบอกนะว่า....”

“ผู้ชายน่ะ ถ้าจะให้มันมาหาเรา เราก็ต้องเอาอะไรเข้าล่อซิคะ”

“กูไม่มีเงิน.....”  ผมพูดแบบโดยไม่คิด เพราะรู้ดีว่าที่ปิงพูดหมายถึงอะไร

“ไม่ๆๆ ไม่ต้องจ่าย ชั้นจ่ายให้เอง ทุกอย่าง ชั้นจะให้เงินเด็กมันเป็นคนเลี้ยงดูแกเอง โดยที่แกไม่ต้องเสียสักแดง
อ่อ ไม่สิ อาจจะเสีย คือเสียตัวน่ะ”

“อีปิง...... กูไม่เอา”

“แกคิดว่า....
ชีวิตแกน่ะ จะมีโอกาสควงผู้ชายน่าตาดีดี หุ่นเริศๆ และคอยรับใช้ตามใจแกสักคนไหมล่ะ?”   

“.............” ผมพูดไม่ออก มันเป็นจริงตามนั้น มันไม่มีทางหรอก เว้นแต่จะทำตามที่อีปิงทำ คือใช้เงิน “ซื้อ” เอา

“เอาเป็นว่าตกลง พรุ่งนี้เลยนะจ้ะ ชั้นจะให้ไปหาแกที่ห้องเลยแต่เช้า อย่าลืมนะ ใช้สิทธิ์ให้คุ้ม แค่วันเดียวเท่านั้น
อ่อ ไม่ต้องจ่ายค่าข้าวอะไรนะ ชั้นจะฝากเงินให้ผู้ชายไว้จ่ายแทนเอง ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดจากนางฟ้าที่แสนดีอย่างชั้น ให้เพื่อนสาวแสนอาพับในความรัก”

“เฮ้ยยยยย  เอาจริงดิ....”

ตู้ด.. ตู้ด... ตู้ด...  เสียงเหมือนด่าอีคนปลายสายที่วางหูไปแล้ว

อีปิงนี่บ้านมันรวยมากครับ มันเป็นเพื่อนมันมาตั้งแต่สมัยมัธยม ที่จริงผมสนิทกับมันมากกว่า แต่เราก็แยกกันตอนที่อาป๊ามันให้มันไปเรียนต่อที่อังกฤษ นิสัยมัน มันรักเพื่อนมากครับ บางทีรักมากเกินไป จ่ายให้เพื่อนหมด แต่ผมไม่เคยให้มันจ่ายเลยนะ มันเลยคบกับผมยืด เพราะผมคบมันด้วยใจ ครั้งนี้เลยเป็นครั้งแรกที่มันจะจ่ายให้ผม ผมไม่อยากได้หรอก ไอ้ความรัก ‘จอมปลอม’ แบบนั้น พอเงินไม่มีมันก็หายไป แต่สำหรับปิงแล้วแค่นี้ขนหน้าแข้งมันไม่ล่วงหรอก กิจการแสนล้านของมัน กำไรทีเป็นผมอยู่สบายเป็นชาติละ

ในตอนนี้
ช่างสับสน
มึนตื้อ
ทำอะไรไม่ถูก
คิดอะไรไม่ออก
น้ำตาก็ไหล
และไม่คิดจะหยุดมัน
แล้วแต่ว่าจะหมดแรงเมื่อไหร่ จะได้ง่วงไป
เผื่อที่ผ่านมา มันจะเป็นความฝันก็เป็นไปได้....

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ฉลองวันแรงงาน เอาไปอีกตอน

ขอบคุณครับ

แดงแดดสาดเข้ามาที่หน้าต่าง ผมพยายามลืมตามองไปรอบๆ ห้อง นี่ผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ไอ้แว่น...
ไอ้แว่นอยู่ไหน....
ผมเอามือควานไปที่หมอนใบข้างๆ มันว่างเปล่าไม่มีใคร

ผมลืมไป ว่ามันบอกจะไปนอนกับเพื่อนอีกคนนึง เพราะถ้ามันไปเที่ยวแล้วเมามาก มันจะกลับไม่ไหว ไอ้ห้องเราอยู่ชั้นห้า กว่าจะแบกมันมา คงลำบากพอสมควร

เอาเถอะ วันนี้เป็นวันดี และพรุ่งนี้ ก็ต้องดีกว่าวันนี้ และวันมะรืนนี้ ก็ต้องดีกว่าวันพรุ่งนี้ ฉะนั้นวันนี้ ต้องเตรียมพร้อมให้วันพรุ่งนี้ มะรืนนี้ และวันต่อๆไป ดีกว่านี้ ก็ต้องไป

 “ทำบุญ”

อ้าว วันเกิดผมนิ ผมยังไม่ได้ทำบุญที่ไหนเลยนะ ก็ดีเหมือนกันเหมือนเมื่อวานเจอเรื่องฟาดเคราะห์ วันนี้ล้างซวยไปในตัว

คิดแล้วก็....
ลุกขึ้น
สะบัดหัว
หยับผ้าเช็ดตัว
แล้วก็ไปอาบน้ำ
และลืมเรื่องไม่ดีที่ผ่านมาเสีย (แต่ทำไมเหมือนยิ่งจำวะ)

อาบเสร็จก็แต่งตัว ใส่เสื้อผ้าให้ดูดีนิดนึง เผื่อฟลุกเจอคนหล่อๆใจบุญ แถววัด
ก่อนออกห้องก็ดูตัวเองในกระจกอีกนิดนึง เห็นควายตัว (คน) นึง ตัวไม่ใหญ่นัก ขนาดมาตรฐานควาย (ชาย) ไทย พอดีเป็นควายที่ทำงานในออฟฟิศติดแอร์ ไม่ได้ทำงานกลางแดดเหมือนควายทั่วไป เลยดูขาวหน่อย หน้าตาเหรอ ก็งั้นๆ จืดชืด ไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่ตอนนี้ที่ผมตาบวมมากเลย สงสัยเมื่อคืนร้องไห้หนักไปหน่อย แล้วใครมันจะมาเอาวะเนี่ย....

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูอีกแล้ว ไอ้แว่นล่ะสิ มันมาไหวด้วยเหรอวะ ไม่ก็ไอ้เป้มันคงแบกมันขึ้นมา

“เป็นไง ยังไม่ตายเหรอมึ.....ง”

ผมพูดพร้อมเปิดประตู แต่ที่หน้าประตูไม่ใช่ไอ้แว่น ไม่ใช่ไอ้เป้ ไม่ใช่ใครที่แบกไอ้แว่นมา
แต่
แต่
แต่....... 
แต่มัน..................

“ดีครับโอม เราจะไปกันรึยังครับ?”

คุณพระคุณเจ้า ไม่ใช่อะไร แต่เป็นผู้ชาย...
ผู้ชาย...
ผู้ชายที่
เท่ห์ ชิ’หาย
ขาว ตี๋ สูง หุ่นดี ผมสั้นแต่เซ็ตตั้งๆ ยิ้มทีงี้หลงไปเลย แต่งตัวแบบว่า นี่เพิ่งกลับมาจากถ่ายแบบที่ปารีสเหรอไงนะ สูงกว่าผมอีก (ผมไม่ได้เตี้ยนะ แค่มาตรฐานชายไทย) หน้าใสกิ๊ก โหย... ใครเห็นมีหวัง เหลียวหลังมอง (ผมก็หนึ่งในนั้น)

เอิ่ม...... เมื่อกี้เค้าสวัสดีเรา เราสวัสดีเค้ากลับดีไหมน๊า 

“สะ สะ.... สวัสดีครับ เอ่อ... คือ  มาหาใครเหรอครับ?.....”

แน่นอน ต้องมาผิดห้องแน่ ชั้นเดียวกับผมต้องมีคนชื่อโอมอีกคน ที่น่าตาดีๆ น่ารักๆ เหมาะกะเขาคนนี้เป็นที่สุด

“ผมก็มาหา ‘แฟน’ ผมไงครับ”

“ละ...แล้ว.... ใครแฟนคุณเหรอครับ?....”

เขาหัวเราะเบาๆ (โอย... ผมจะละลายอยู่แล้วนะ) แล้วก็ยื่นอะไรบางอย่างให้ผม เขาซ่อนมันไว้ข้างหลัง เอ...หรือผมสนใจแต่มองหน้าเค้าเลยไม่ได้มองว่าเค้าถืออะไรมาด้วย

“สุขสันต์วันเกิดครับ ถึงจะสายไปวันนึง แต่คงยังทันนะครับ”
 เขาพูดพร้อมยิ้ม...  ยิ้มอีกละ โอย.... ผมอยากจะละลายหายไปเสียจากตรงนั้น มัน ‘อายว่ะ’

“รับไว้สิครับ...”

อ่ะ ยังยื่นมาอีก ดอกไม้ อีกละ แต่คราวนี้ เป็นดอกทิวลิปสีขาว โหย แพงตายชักเลย เคยไปเดินดูกะอีปิงหนนึง ราคานี่แค่ดอกเดียวทำผมอดข้าวไปเป็นหลายมื้อได้ แต่นี่เล่นเป็นช่อเลย

“นะ แน่ใจนะครับว่า ไม่ผิดห้อง....” ถามหน่อยเพื่อความแน่ใจ

“ผมจะจำหน้าแฟนของผมไม่ได้เชียวเหรอครับ??” เขาพูดพร้อมหัวเราะ

“แฟนเลยเหรอ.....”

“วันนี้อยากไปไหนครับ ผมจะพาไปทุกที่ ที่โอมอยากไป”

ตอนนี้ผมพอจะตั้งสติได้ละ อ่อ เมื่อคืน อีปิงมันบอกผมไว้ว่ามันจะส่งคนมาอย่าว่าคนนึง ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเลือกคนได้แบบว่า.... นะ โคตรตรงสเป็กผมเลยอ่ะ ดีมากอีปิง มิเสียแรงที่มึงเป็นเพื่อนกูมากว่าสิบปี

อยากไปไหนเหรอ ก้อยากไปอยู่ในใจเธอจังเลยอ่ะ  คิคิ  อายว่ะ เอ้ยยยยยย ไม่ได้ๆ ที่มันทำมันพูด ก็เพราะตามหน้าที่ของมัน หรือง่ายๆ ก็เพราะเงินที่อีปิงให้ไปอ่าสิ จะยอมหลงไปกับมัน

ไม่ได้...
   ไม่ได้...
ไม่ได้...
ไม่ได้...

“เราจะออกไปเลยกันไหมครับ?” พูดพร้อมยิ้มอีกละ
‘อ่าคร๊าบบบบบ  ไปเลยคร๊าบบบบบ’ เอ่ยยยยยย ไม่ได้ อย่าหลงๆ

“เอ่อ วันเกิดผม ผมยังไม่ได้ทำบุญเลย....”

“งั้น ไปกันสิครับ รีบไป จะได้บุญเร็วๆนะ”
‘คร๊าบบบบบบบบบบบบบบบ...........’

เสียงใครตอบรับวะ???  อ้าว เสียงในใจกูเอง ว่าจะไม่หลงตามแล้วนะ แต่ทำไมเขาเดินนำไป ผมเดินตามอย่างง่ายๆ

เขาเดินนำผมออกหน้าที่หน้าอพาร์ทเมนต์ แล้วบอกให้ผมรออยู่ตรงนี้ ผมก็มองตามเค้าไปอย่างเลื่อนลอย ลอย ลอยไปยังไงก็มีแต่หน้าเขาคนนี้อ่ะ

รู้ตัวอีกที อ้าว นี่กูหอบอะไรมาด้วยวะนี่ อ่อ ดอกทิวลิปช่อใหญ่ที่เอง เอ้ยยยยยยย มีคนมองดูเต็มไปหมดเลยอ่ะ ซวยแล้ว คนอื่นเค้าจะคิดไงวะนี่ อายจัง.......

สักพักรถมินิคูเปอร์ลายตารางหมากรุกขาวดำก็ขับมาจอดตรงหน้า เขาคนนั้นเดินลงมาแล้วจะเปิดรถให้ อะไรนี่ สุภาพบุรุษโคตร แต่.....

ไม่ได้
ไม่ได้
เพราะมัน......
อายๆๆๆๆ

“ผมเปิดเองได้ครับ...” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

เขาเองก็หยุดเดิน พร้อมยิ้มให้ทีนึง รอให้ผมเข้าไปในรถ ปิดประตู แล้วเขาก็เดินกลับมาขึ้นรถที่ฝั่งคนขับ

“ตกลงเราจะไปที่ไหนดีครับ? ”

“ไปวัดไหนดีนะ แล้วคุณ เอ่อ....คุณ....” ตายห่าละ กูยังไม่รู้ชื่อเค้าเลยนิหว่า

“วินครับ” เขาพูด พร้อมหันหน้ามาสบตาให้หนึ่งที โอยยยยยย

“แล้ว...คุณวินคิดว่า น่าจะไปวัดไหนดีครับ”

“อืม... ผมเคยผ่านบ่อยๆ อยู่วัดนึง น่าไปดูนะครับ”

ว่าแล้วก็ออกรถกัน ระหว่างออกจากซอยมีสังเกตมีแต่คนมองรถคันนี้ ประมาณว่าคนในซอยนี้ไม่เคยเห็นมาก่อนรึไงฟะ ไอ้มินิคูเปอร์ราคาไม่กี่ล้านเนี่ยบ้านนอกจัง
ช่าย กูเองก็ไม่เคยเห็นมันมาขับผ่านซอยนี้เหมือนกัน

วินขับรถมาได้สักพัก ก็ถามถึงเมื่อคืนผมไปไหนทำอะไรมาบ้าง จะให้ตอบว่าไงดีวะ เอ่อ พอดีเพิ่งเจอผู้ชายหักอกมาเหรอ ไม่ใจๆ

“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ”

“ขอโทษครับ ที่ผมถามอะไรมากเกินไป”

“เปล่าๆ ครับ ผมไม่ได้ว่าอะไร” เขาหันหน้ามายิ้มให้อีกแล้ว โอยยยยย อย่ายิ้มบ่อยนักได้ไหม.......

“งานเป็นไงบ้างครับ ช่วงนี้ยุ่งไหม” วินถามผมอีก

“ก็เรื่อยๆ น่ะครับ งานเอกสาร ไม่มีอะไรหวือหวา แล้ววินล่ะครับ....” อ่ะ ตายห่าอีกแล้ว เสือกไปถามเค้าเรื่องงาน ปากพาซวยจริงๆ

“ก็ดีครับ ยุ่งนิดหน่อย แต่ก็สนุกดี...” พูดพร้อมยิ้ม ยิ้มเก่งนะนี่เรา อืม.... ไม่ยักกะพูดอึกๆอักๆ แหะ เอาเถอะ ระวังไว้ดีกว่ากู

รถขับไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ  วินก็ชวนผมคุยไปเรื่อยเหมือนกัน แต่ชอบถามผมเรื่องตอนเด็กๆ ไม่รู้ถามไปทำไม

“ตอนเด็กๆ นี่ โอมซนมากไหมครับ” ถามทำไมวะเนี่ย

“เอ... ซนไหมเหรอ ก็บ้างน่ะครับ ปกติ เด็กผู้ชาย ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
เด็กๆ ผมเป็นผู้ชายนะ ตอนนี้ก็ใช่ แต่อยากมีสามีเท่านั้นเอง....

“แล้วกับพี่ปิงนี่ ใครซนกว่ากันครับ”

“ปิงมันแรดมากกว่าอ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ตอบไปได้ แต่เอะ พูดถึงอีปิงด้วยวุ้ย สงสัยเคยใช้บริการบ่อย

“เมื่อก่อนพี่ปิงเค้าไม่เป็นแบบนี้นะครับ เดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นอะไร”

“เดี๋ยวนี้?? ยังไงเหรอ”

“พี่ปิงไม่เหมือนคนเดิมที่ผมรู้จักน่ะครับ” สงสัยอีปิงทิ้งไปหาเด็กคนอื่นรึเปล่าวะ ถึงว่าอย่างนี้

“ปิงมันเป็นคนเบื่ออะไรง่ายน่ะ แต่ถ้ามันรักมันก็รักจริงนะ ผมว่าถ้ามันไม่เจอเรื่องอกหักมา มันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้”

อีปิงมันตอนนี้เหมือนชีวิตมันเหลวแหลกมากมายเลยครับ ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน ที่อยู่กินนี่ก็หุ้นบริษัทพ่อมันที่มันถืออยู่นี่ล่ะ

“อกหักครั้งเดียว ทำให้คนเปลี่ยนไปขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” วินถามผมอีก

“ก็ไม่ทุกคนหรอกนะ สำหรับผม มันคงทำให้ผมเข้มแข็งขึ้น” พูดแล้วก็มองหน้าวินแล้วส่งยิ้มหวานๆ ไปที หึหึหึ หลงล่ะสิ ผมยิ้นน่ารักนะ

“โอมนี่เก่งนะครับ”

“ไม่หรอกๆ เจอบ่อยๆ มันก็ชินเอง...” พูดไปแล้วเริ่มหดหู่ใจว่ะ มีแต่คนทิ้ง ‘ฉันไม่ใช่ถังขยะ ฉันไม่ใช่ถังขยะ....น๊ะ’

บรรยากาศเริ่มเงียบวุ้ย  วินไม่พูดอะไรต่อ เหมือนจะคิดอะไรอยู่
สักพัก อ้าวถึงละ วัดโพธิ์ จอดรถตรงไหนได้นี่ วินขับรถไปตรงซอยข้างวัดโพธิ์ ไอ้ที่เค้าเรียกอะไรนะ อ่อ ซ.ตรงกระทรวงพานิชย์เก่า มีที่ว่างจอดด้วยแหะ

“นึกว่าจะไม่มีที่จอดซะแล้วนะนี่” ผมพูดตอนที่ลงจากรถ รีบลงก่อนที่จะมีสุภาพบุรุษมาเปิดประตูให้

“แถวนี้ผมมาบ่อยครับ เมื่อก่อน” อ่ะ อย่าบอกนะว่า เคยมายืนหาลูกค้าแถวนี้ โห ก่อนจะเป็นระดับสูงก็เริ่มจากริมสวนก่อนเหมือนกันนะนี่ (อีปิงเคยพามาเซอร์เวย์ ทีนึง แต่ก็ไม่ได้อะไรกลับไปนะ)

วินเดินนำผมไป แต่จะว่าไปแล้วเค้าก็หันหลังดูผมตลอดนะ เหมือนพยายามที่จะไม่ให้เดินห่างกันมาก ‘ผมไม่ได้คิดหนีไปไหนหรอกคร๊าบบบบบบบบ’ เสียงในใจมันบอกอ่ะ

เราเดินเข้าประตูด้านท่าเตียนไปก็เจอวิหารพระนอน ฝรั่ง แขก เจ๊ก ญี่ปุ่น เยอะแยะมากมาย

“จะมีคนไทยกี่คนนะนี่” ผมพูดขึ้นมาเบาๆ วินหันหน้ามามองผมแล้วก็ยิ้มอีกครั้ง โอย.... ในวัดนะในวัด อย่าคิดเชียวนะไอ้โอม

เราเดินไปไหว้พระนอนในวิหาร ผมหยุดไหว้ตรงพระบาทที่มีการฝังมุกรูปมงคล 108 อยู่
เงยหน้ามาอีกที เอ... สุดหล่อวินของผมหายไปไหนหว่า

“โอมครับ ใส่บาตรกันนะ”

เสียงสุดหล่อดังมาจากข้างๆ โอ้ มือถืออะไรมานี่ ขันใส่เหรียญสลึง เหรียญห้าสิบสตางค์เต็มขันเลย สองใบ  ผมก็รับไปแต่โดยดี พร้อมควักเงิน 20 บาทจะใส่ตู้ (ตามแต่ศรัทรา)

“ผมใส่ให้แล้วครับ”

วินบอกผมรู้สึกไปเองรึเปล่านะว่าเหมือนปากของเขาจะใกล้หูผมมาก โอย..... ในวัด ในวัด ไม่ดีๆ

“ถ้าผมไม่ใส่เอง แล้วจะเรียกว่าทำบุญได้ไงล่ะครับ” เอาล่ะยิ้มไปที่สุดหล่อสักที ก่อนจะเบือนหน้าไปเอาเหรียญใส่ในบาตรต่อไป

“โอมเคยเห็นยักษ์วันโพธิ์ไหมครับ? ผมจะพาไป” สุดหล่อพูดกับผมตอนเราออกมาข้างนอกวิหารพระนอนกันแล้ว ที่จริงไม่อยากบอกหรอกเว่ย ว่าเรื่องประวัติศาสตร์นี่ ผมน่ะ ‘ตัวแม่’

วินเดินพาผมไปที่ทางเข้าพระวิหารคดข้างพระอุโบสถใหญ่ มีรูปปั้นเหมือนแม่ทับจีนถือทวนเล่มใหญ่ยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่สองข้างของประตู

“นี่ครับ ยักษ์วัดโพธิ์” ผมมองๆ แล้วก็ยิ้ม หึหึ เด็กน้อย ชั่งไม่รู้อะไรเลย

“วินครับ นี่เค้าเรียกว่าอับเฉาเรือ หรือตุ๊กตา นำมาตั้งในสมัยรัชกาลที่สามที่ได้ทำการบูรณะวัดโพธิ์ครั้งแรก ส่วนยักษ์วัดโพธิ์ตัวจริงน่ะ อยู่อีกที่ครับ”

วินทำหน้าขมวดคิ้ว แล้วมองมายังผมแบบไม่ค่อยเชื่อ  เชื่อหน่อยดิ นะนะนะ

“ผมจะพาไป”

ว่าแล้วก็พาสุดหล่อเดินออกไปทางด้านวิหารพระนอนเดิมเกือบถึงทางออกท่าเตียน แล้วผมก็ชี้ไปให้เห็นยักษ์ไทยตัวเล็กๆ ที่อยู่ทางเข้าประตูเข้าสู่พระมณฑป มีป้ายเล็กๆบอกด้วยนะว่า นี่คือยักษ์วัดโพธิ์ตัวจริงยืนยัน

“นี่ไง ยักษ์วัดโพธิ์ตัวจริง”

“ทำไมตัวเล็กจังล่ะครับ”

“ไม่รู้สิ สร้างใหญ่ๆ จะใหญ่เกินพระมณฑปมั้ง”

“แล้ววินรู้ไหมว่าทำไมซุ้มประตูถึงทำเป็นรูปมงกุฎ”

“เอ... รู้ว่าเป็นรูปมงกุฎ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำเป็นแบบนั้นน่ะครับ”

เอาล่ะไอ้โอม งานเข้า เลยต้องแสดงความรู้ตกผลึกเสียหน่อย หึหึ ผมก็เก่งนะเว่ยไอ้เรื่องพวกนี้ เรื่องงานน่ะเหรอ ไม่มีดีหรอก ตอนนี้ก็ได้แต่โม้ไปเรื่อยๆ  ส่วนวินสุดหล่อของผมก็ตั้งใจฟังดีแหะ ดีมากทำให้ลูกค้าพอใจ (คิดแบบนี้อีกซะได้)

“จะไปไหนต่อไหมครับโอม? ”

“อยากไปต่อนะ แต่กลัวววินจะเบื่อซะก่อนน่ะสิ”

“ไม่หรอกครับ อยากไปไหนผมจะพาไป”

“งั้น ไหนๆ ก็มาวัด ผมอยากไปเที่ยวให้ครบ 9 วัดที่เค้าว่ากันน่ะครับ อืม... วินจะเบื่อไหม”

“ไม่เลยครับ ผมก็ชอบไปแบบนี้ ไปกับโอมสนุกดี ได้ความรู้ด้วย ชอบครับ”

เค้าว่า ‘ชอบ’ ล่ะ ชอบ.... ผมเหรอ หรือว่าชอบเที่ยวแบบนี้ หรือว่า...ชอบเงิน แต่เงินน่ะ มันเงินอีปิง ใช่ไม่เงิมผมสักหน่อย คิดมากไปก็เท่านั้น ไร้ประโยชน์ เค้าบอกจะพาไป ก็ต้องให้พาไปดิ

เอาจริงๆ ด้วย สุดหล่อจะพาผมไปครบ 9 วัดสำคัญ โหย ผมนี่คอแห้งมากมาย เพราะเล่าเรื่องอะไรที่วินถาม สุดหล่อคนนี้ ถามหมดไอ้ที่สงสัยตอนไปเดินเจออะไรในวัด นอกวัด (ที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์นะ) ว่าไอ้นี่มีไว้ทำไม ทำไมถึงเรียกว่าอย่างนี้ อย่างนั้น อย่างนู้น โอย.... สุดหล่อของผม จะเปลี่ยนงานเป็นไกด์ทัวร์แทนรึไง แต่ชั่งเถอะคิดไปก็เท่านั้น แต่นายคนนี้ เทคแคร์สุดยอด!!! น้ำอะไรก็ซื้อมาให้ คอยถามว่าร้อนไหม เดินไหวหรือเปล่า (ไม่อยากบอกว่าผมนี่มันเน้นเดินมากกว่านั่งรถอ่ะ บ้านจน...)

“โอมนี่ รู้เยอะนะครับ” สุดหล่อพูดขึ้นอยู่บนเรือข้ามฟากมาจากวัดระฆังฯ

“ไม่หรอกครับ คนมันชอบ”

“เที่ยงแล้ว หาอะไรทานดีไหมครับ”

“อืมๆ  กินอะไรดีอ่ะ”

ตอนนี้เราเดินอยู่แถวท่าพระจันทร์พอดี สุดหล่อวินก็เลยจูงมือผมไปร้านแถวท่าน้ำ เอ๋..... จูงมือเหรอวะ เอ่ยยยย จูงมือจริงดิ มีคนหล่อจับมือด้วย....  เขินจัง ไม่ได้ๆ เอามือออกๆ อายชาวบ้านจะไม่ให้อายได้ไงล่ะครับ ก็ผมมากับนายแบบสุดหล่อนินา ใครๆ ก็มอง (แต่ไม่มองผม...) นั่งที่ร้านอาหารก็ถามว่าผมกินอะไรได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ไม่อยากบอกเลยว่ะ ว่ากินได้ทุกอย่าง

“ก็ วินชอบอะไร ผมก็กินได้หมดน่ะครับ” นิ่งไว้ไอ้โอม รักษาภาพไว้

“ งั้น ผมขอเดาว่า โอมชอบอะไรบ้างก็แล้วกันนะครับ”
ว่าแล้วสุดหล่อผมก็สั่งอาหารไป เออ.... จริง รู้ได้ไงไม่รู้ว่าผมชอบอะไรที่สุด วินก็สั่งมาหมด สงสัยอีปิงคงให้ข้อมูลผมไปว่าผมชอบกินอะไรบ้าง

ดีมาก บริการลูกค้าได้ดี (คิดงี้ไว้ เพื่อป้องกันตัวเองอ่ะ)

ถึงตอนจ่ายเงิน
“เก็บเงินทางนี้ครับ” สุดหล่อเอื้อนเอ่ย

ผมเหรอ ก็ควักเงินเตรียมจ่ายอ่าสิ
แต่...
แต่....
แต่....
สุดหล่อของผมเอาแบงค์พันไปให้คนคิดเงินไป แล้วก็ส่งยิ้มหวานๆ ให้.....ผม

เอิ่ม เกือบลืมไป ว่าอีปิงมันบอกจะจ่ายให้เอง
จากนั้นการเดินทางก็ดำเนินต่อไป จนแล้วจนรอดก็ตกค่ำ ถึงครบ 9 วัด (และอีกสองสามที่ที่ไม่ใช่วัด)

“ครบแล้วสิครับ 9 วัด”

“อื้อ ปีนี้คงโชคดีแล้วล่ะ”

“โอมอธิษฐานว่าอะไรบ้างครับ”

“หลายเรื่องนะ หลายเรื่องจนจำไม่ได้แล้วอ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”

“ผมเอง ก็ขอให้แฟนของผมมีความสุข และอยู่กับผมไปนานๆ ครับ” เอิ่ม.... ใครนะ แฟน ผมเหรอ???  จริงดิ????

บ้า!!!

ให้อยู่เกาะกินไปนานๆ ท่าจะไม่ไหวมั้ง...

ถึงตอนนี้ผมเงียบนะ ไม่รู้จะว่าอะไรดี มีหลายหลายอารมณ์ ใจหนึ่งก็อยากให้เขาคนนี้อยู่ด้วยไปตลอด อีกใจหนึ่งก็คิดว่าใช่ว่าเค้าจะจริงใจกับเรานิ ที่ทำไปก็เพราะงาน ที่เขาจำเป็นต้องทำ เขาไม่ได้สนผมจริงๆ หรอก ใช่ไหม

อีปิงนะอีปิง ไม่น่ามาทำให้กูต้องหลงเด็กของมึงอย่างนี้เลย......หึ  อีเพื่อนเลว
ตอนขับรถกลับ บรรยากาศในรถรู้สึกได้ถึงความเงียบ มีเสียงเพลงเบาๆ ที่ดังออกมาจากเครื่องเสียงรถยนต์ มันเป็นเพลงฝรั่งอ่ะ ฟังไม่รู้เพลงอะไร แต่มันก็ร้องเบาๆไปตลอดทาง แต่....

รถยนต์ไม่ได้มุ่งหน้าไปที่ห้องพักของผมนี่หว่า.... แต่มันมุ่งหน้าเข้า......

‘โรงแรม’

[Mint]

ยังไม่ได้อ่าน 

แวะมาเจิม

 

เป็นกำลังใจให้นะ

[IZE]

มินท์หายไปไหนเนี่ย

แอบมาเจิมนิยายนะคนเรา

มาตามด้วยคน

ชื่อเรื่องโดน

อิอิ

[mist]

จะพลิกไหมน้า จะพลิกไหมน้า จะซินเดอเรลลาคืนเดียว เป็นซินเดอเรลลาตลอดไป 

[Just Kidding]

ต้องซินเดอเรลล่าตลอดไปสิ

แต่สาธุ  หนุ่มหล่อเท่ห์คนนั้นคงไม่ใช่ไอ้ป๊อบนะ

ฮ่าๆๆ แต่ไม่ใช่หรอก  ไอ้ป๊อบไม่ดูมีระดับขนาดนั้น

นี่มันยังกะเจ้าชาย  โอย...สุด ๆ อ่ะ  สงสัยไปได้จากบาร์โฮสต์ไฮโซ   

[speedboy]

+ 1  เด็กแน่เหรอคร้าบ

 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

เจิมเรื่องใหม่ของพี่ ก.กา อิๆ
จะ +1 ให้นะคราบ แต่ตอนนี้ยงับวกไม่ได้พึ่งบวกให้ไปเมื่อเช้า ติดไว้ก่อนน๊า
อ่านจบแล้วก็ขอให้ พี่วินพูดเป็นอย่างที่พูดเถอะ เป็นแฟนผมตลอดไป
แล้วจะรออ่านต่อน๊า

[mma419109]

   +1 เป็นแรงใจ   ขอให้พรจากนางฟ้าปิงเป็นจริงด้วยเถอะ

[dahlia]

หึๆๆๆๆ ทำบุญก็ทำแล้ว ต่อไปก็ปาร์ตี้ม่ะ 


ปล. คุงเส้นกราฟ เขียนเรื่องได้เก่งขี้นนะคะ อ่านแล้วมันลื่นไหลมากขึ้น

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

เข้ามาดันให้ไอ้นายเส้นฯ  หึหึหึ
รวมผลงานที่ลงในเวปนี้ครับ

{นิยาย}รถประจำทางสายนี้ยังมีรัก (ver.เล้าเป็ด)
นิยายเรื่องแรกและเรื่องเดียว(ในตอนนี้)ของไอ้นายเส้น คนอ่านเห็นว่ามีแต่สำนวนหวานๆ นะ

(เรื่องสั้น) "สัญญา"
เรื่องสั้นเรื่องแรกที่ลงในเล้าของไอ้นายเส้น เห็นว่ามีคนอ่านแล้วน้ำตาไหล เพราะว่ามัน.... แต่ผมอ่านแล้ว ทำไมไม่ร้องนะ

ตอนต่อไปของ แฟนผม"เด็กไซด์ไลน์" นั้นไม่เกินวันจันทร์ครับผม และก็มีแค่สามตอนเท่านั้นตามประสาเรื่องสั้น

มินท์หายไปไหนเนี่ย

แอบมาเจิมนิยายนะคนเรา

มาตามด้วยคน

ชื่อเรื่องโดน

อิอิ

ยังไม่ได้อ่าน 

แวะมาเจิม

 

เป็นกำลังใจให้นะ

นะ ไปอ่านซะดีดี หึหึหึ

โอมน่าสงสาร..อกหักวันเกิดซะงั้น
ดีนะที่มีนางฟ้าปิงเนรมิตรหนุ่มหล่อมาให้ ๕๕

เป็นกำลังใจให้คร๊าบ 

จะพลิกไหมน้า จะพลิกไหมน้า จะซินเดอเรลลาคืนเดียว เป็นซินเดอเรลลาตลอดไป 

จะพลิกหน้าหรือพลิกหลังดีอ่ะคับ?

ต้องซินเดอเรลล่าตลอดไปสิ

แต่สาธุ  หนุ่มหล่อเท่ห์คนนั้นคงไม่ใช่ไอ้ป๊อบนะ

ฮ่าๆๆ แต่ไม่ใช่หรอก  ไอ้ป๊อบไม่ดูมีระดับขนาดนั้น

นี่มันยังกะเจ้าชาย  โอย...สุด ๆ อ่ะ  สงสัยไปได้จากบาร์โฮสต์ไฮโซ   

อยากให้เป็นป๊อบจังเลยอ่า ได้ไหมๆ อยากได้ๆ  คิคิคิคิ

เจิมเรื่องใหม่ของพี่ ก.กา อิๆ
จะ +1 ให้นะคราบ แต่ตอนนี้ยงับวกไม่ได้พึ่งบวกให้ไปเมื่อเช้า ติดไว้ก่อนน๊า
อ่านจบแล้วก็ขอให้ พี่วินพูดเป็นอย่างที่พูดเถอะ เป็นแฟนผมตลอดไป
แล้วจะรออ่านต่อน๊า

ยินดีงับน้องนิว ไอ้เรื่องที่เราโพสน่ะ มาต่อเร็วๆหน่อยจิ

   +1 เป็นแรงใจ   ขอให้พรจากนางฟ้าปิงเป็นจริงด้วยเถอะ

สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมธนามิ

หึๆๆๆๆ ทำบุญก็ทำแล้ว ต่อไปก็ปาร์ตี้ม่ะ 


ปล. คุงเส้นกราฟ เขียนเรื่องได้เก่งขี้นนะคะ อ่านแล้วมันลื่นไหลมากขึ้น

เพิ่งมีคนชมไอ้นายเส้นคนแรก!!!!!  ขอขอบคุณแทนมันด้วยนะครับ

[crazykung]

 

อยากได้มั้งจัง

เอามาแบ่งมั้งคนนึงสิคับพี่คนเขียน

ฮ้าๆๆ

[Just Kidding]

นายก.กามาก็ดี  จะทวงตอนต่อไปพอดีเลย  หึหึ   

เซฟเป็น Favorite แล้วนะ  อย่าหวังว่าจะอยู่สงบสุขโดยมิอัพ   

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

ว่าแล้ว ต้องตกไปหน้าสอง 5555
ต่อกันเลยดีกว่า ในตอนที่ 2

ขอบคุณที่ติดตามครับ

รถยนต์ไม่ได้มุ่งหน้าไปที่ห้องพักของผมนี่หว่า.... แต่มันมุ่งหน้าเข้า......
‘โรงแรม’

ใช่ โรงแรม แต่เป็นโรงแรมหรูใกล้แม่น้ำเจ้าพระยา โอ้....... ชาตินี้คิดว่ามีบุญกะแค่มองนะนี่ ไม่น่าเชื่อว่าจะได้เข้าไปเหยียบ
อย่าบอกนะว่า อีปิงจองห้องในโรงแรมนี้ให้ มันกะฆ่าผมให้ตาย (คาอกผู้ชาย) ชัดๆ

คราวนี้ไม่วินไม่ต้องเดินลงมาเปิดประตูให้ แต่มีพนักงานมาเปิดประตูให้อย่างดี โอโหแหะ  หรูๆ

“โอมครับ... ผมขออะไรสักอย่างได้ไหมครับ”

“คะ.. ครับ มีอะไรเหรอ”

“ผมขอเซอร์ไพท์อะไรโอมนิดหน่อย อย่าว่ากันนะครับ...”

ว่าแล้วสุดหล่อของผมก็อ้อมมาที่ด้านหลัง หว่า หว่า เค้าจะกอดผมจากด้านหลังเหรอ  ไม่นะ... อายพนักงานโรงแรม แต่ทว่า......

มีใครไม่รู้ (ที่จริงก็สุดหล่อวินนั่นล่ะ) เอาผ้ามีขาวมาปิดตาผม โหย.... กะเอาผมไปเรียกค่าไถ่ที่ไหนนะนี่

“เอ่ย ทำอะไรน่ะ” ผมพูดออกมา ก็คนมันตกใจนี่นา

“ผมไม่ทำร้ายโอมหรอกครับ เชื่อใจผมนะ”

‘เชื่อแย้ว คร๊าบบบบบบบ’ เหย ไม่ใช่ๆ จะทำอะไรอ่ะ จะเอาผมไปข่มขืน ถ่ายคลิปเอาไปแบล็คเมล์ที่อีปิงจ่ายตังค์ไม่ครบเหรอ ไม่เอานะ ก็ดิ้นเล็กน้อยพอเป็นพิธีว่าผมจะขัดขืน

“นะครับ เชื่อใจผมนะครับ”

โอย.... เข่าอ่อน เล่นมากระซิบข้างหูแบบนี้ ว่าเสร็จวินก็จูงมือผมไป ไม่รู้เหมือนกันว่าเดินผ่านอะไรบ้าง แน่ๆมันต้องมีคนเห็น และคงไม่ใช่คนเดียว แต่คงเป็นคนทั้งโรงแรม และจู่ๆ สินก็หยุดเดินเอาเฉยๆ ไอ้ผมโดยปิดตาอยู่ไม่รู้นิว่าอะไรยังไง ก็เดินต่อไปชนสุดหล่อที่จับมือผมอยู่ซะงั้น

“เราอยู่ในลิฟต์น่ะครับ ไม่ต้องกลัว”

สุดหล่อผมผมไม่ได้พูดเปล่า แต่เขากอดผมอยู่ด้วยนี่สิ หว่า หว่า หว่า เข่าอ่อนๆ

“มีคนอยู่ด้วยหรือเปล่า...” ผมพูดออกมาเบาๆ ด้วยความอาย ก็ถ้าเกิดมีคนอื่นอยู่ในลิฟต์ด้วยล่ะ จะว่าไง

“มีแค่เราสองคนครับ”
ดีมาก จะได้กอดกันนานๆ เอ่ย ไม่ใช่ๆ
ผมพยายามเบี่ยงตัวออกมาจากตัวของเขา แต่กระนั้นวินก็ยังไม่ปล่อยมือผม
โถ.... ที่รักคร๊าบบบบ ผมไม่หนีไปไหนหรอกอ่ะ....

“ติ๊ง......” เสียงลิฟต์ดังบอกถึงเวลาขึ้นเขียง... หว่าย ตกลงไปไหนกันแน่นะนี่....
วินยังจูงมือผมเดินไปเรื่อยๆ แล้วมือก็เหมือนกับจะจับมือผมแน่นขึ้น เหมือนกลัวกลัวผมจะหนีไป จนกระทั่ง....

“ถึงแล้วครับ”
ถึงแล้วเหรอ ทำไมมันมีเสียงเพลงลอยมาเบาๆ พร้อมเสียงคนวะ หรือว่าจะมีคนอื่นมาดูด้วย โหย.... เลวมากอีปิง พากูมาเสียตัวโดนถ่ายคลิปไม่พอ ให้พวกตาเฒ่าลามกมาดูด้วยเหรอวะ
..... จะไหมไหมนี่.....
......หนัง AV ไม่ค่อยไม่ดูด้วยสิ......
......ไอ้เรื่อง XXX ก็ไม่ค่อยมีด้วยสิ เพราะคุณแม่ขอร้อง......

“ผมเปิดตาให้นะครับ”
เอาล่ะ เริ่มละไง เริ่มละไง

ไม่อยากลืมตาเลยอ่ะ ตายแน่ๆ ไอ้โอม มึงตายแน่ๆ.... ไม่เอาแล้วๆ  กลัว.....

“โอม ลืมตาสิครับ”
สุดหล่อเอื้อนเอ่ยอีก เอาวะ เป็นไงเป็นกัน เผลอเมื่อไหร่อาจจะยังวิ่งทัน

ค่อยๆ ลืมตา นิดๆ นิดๆ นิดๆ และก็พบกับ กับ กับ.......

โต๊ะอาหารบนดาดฟ้าโรงแรม ที่จริงมันมีคนอยู่กินกันหลายโต๊ะ แต่เท่าที่ดูแล้วนี่ คนมีสตางค์กินกันทั้งนั้น

“เชิญนั่งครับ”
จะมีบริกรจะมาเลื่อนเก้าอีกให้ แต่วินสุดหล่อทำมือห้ามไว้ แล้วเลื่อนเก้าอี้ให้ผมนั่งเองด้วย โหย จะไม่นั่งก็ไม่ได้ เดี๋ยวจะเสียความตั้งใจ (พูดตรงๆ อายว่ะ ไอ้บริกรนั่นมันคงมองแน่นอน) เบื้องหน้าผมมีมีด-ส้อมเต็มไปหมด ทางซ้ายมีจานเล็กๆ กับมีด 1 ใบ ว่าแต่จะมีไว้ทำไมวะ ถัดมามีส้อมเรียงกัน 3 คันขนาดแตกต่างกันไป แค่อันเดียวกูก็กินได้แล้วเอาอะไรมาเยอะ ถัดไปอีกเป็นจาน ทางด้านขวามีมีด 2 เล่ม ดูท่าเอาไว้ฟันคนข้างหน้ารึไงอีกเล่มน่ะ คั่นต่อด้วยช้อน 1 คัน แล้วก็มีดอีก 1 เล่ม ตกลงมันสามเล่มใช่ไหม อันนี้คงเอาไว้ฟันบริกรหากมันทำให้ไม่พอใจ ด้านบนของจานมีมีดส้อมอีกคู่หนึ่ง (เยอะจริง) แก้วก้านทางด้านขวาอีก 3 ใบลักษณะแตกต่างกัน  (ที่บ้านแก้วเดียวกินทุกน้ำ) โอย...... นี่กำลังจะเรียนมารยาทบนโต๊ะอาหารรึไงวะเนี่ย ควายงง

“ผมสั่งอาหารเอาไว้แล้วนะครับ คิดว่าคุณคงชอบ”
วินพูดหลังจากมานั่งในที่ตัวเองเรียบร้อยแล้ว

“เอ่อ... ฟลูคอร์ส รึเปล่าเนี่ย....” ผมถามนายวิน ประหม่านิดนึงไม่เคยมาที่หรูๆขนาดนี้
แต่ว่า สุดหล่อของผม (ของผมวันนี้นะ) หัวเราะซะงั้น

“แพงมากแน่เลยอ่ะ....” ผมพูดมาเบาๆ ที่จริงคือบ่นนั่นล่ะ

“ไม่หรอกครับ” อ้าว สุดหล่อของผม ยังอุตส่าห์ได้ยินอีก

“ผมเลี้ยงเองครับมื้อนี้ ในโอกาสวันเกิดของแฟนผม”
ผมได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะบ้าง แฟน.... แฟนนายเนี่ยนะ โอ้โหเหะ สุดยอดมาก

“แล้วมื้อเที่ยงล่ะ”
ผมถามบ้าง

“ไม่ใช่เลี้ยงวันเกิดผมแล้วเหรอ”

“ไม่ครับอันนั้น พี่ปิงฝากผมเลี้ยงแต่มื้อนี้ ผมเลี้ยงเองครับ...”

เอะ ยังไงนะนี่ มือกลางวันอีปิงฝากเงินมาเลี้ยงผม แต่มื้อนี้ (ที่แพงกว่ามากมาย) บอกว่าตัวเองเลี้ยง ยังไงหว่านี่ ไม่ใช่มีใบเสร็จส่งไปเรียบเก็บกูที่ห้องนะเว่ย

อาหารเริ่มเข้ามาวางที่โต๊ะชุดแรก ให้ตายเถอะ ผมกินไม่ลงจริงๆ ผมกลัวว่ามันจะส่งบิลมาเก็บทีหลังจริงๆนะ

“ไม่ชอบอาหารเหรอครับโอม เดี๋ยวผมบอกให้เค้ามาเปลี่ยนก็ได้นะ”

“อ่อ เปล่าๆ คือ ผมแค่ไม่คุ้นกับอาหารพวกนี้”
ตอบไปแบบอายๆ นี่ผมยิ่งดูโลโซลงไปกว่าเดิมอีก แต่นายวินกลัวหัวเราะเบาๆ พร้อมยิ้มให้ซะงั้น

“อร่อยนะครับ ลองดูสิ”

จานแรกมันเป็นอะไรนะ มันคงเป็นซุป ให้กินรองท้องก่อนใช่ไหม แล้วใช้ช้อนแบบไหนนะ... ผมพยายามทบทวนไอ้วิชาการโรงแรมที่เคยลงเรียนมาตอนมหาวิทยาลัย ไอ้ที่ลงนี่เพราะเห็นเกรดมันง่ายดีหรอก ไม่ใช่เพราะอยากติดหรูเข้าสังคมอะไร แต่ผิดถนัดมันเป็นสลัดปลาอบ (ไอ้บริกรมันบอกมาอ่ะ) แต่ผมว่าน่าจะเรียกว่าสเต็กขนาดย่อมากกว่า

“ตามสบายเลยนะครับ”
สุดหล่อของผมคงเห็นว่าผมลังเลไอ้พวกอุปกรณ์บนโต๊ะ ผมมองไปยังสุดหล่อตอนนี้เขาเริ่มทานแล้วครับ ผมจึงสังเกตเขาเริ่มใช้มีดส้อมจากด้วยนอกก่อน ไม่รอช้า Copy and Develop ทันที เห็นไหม ควายอย่างผมก็อินเตอร์อย่างเค้าเป็น

 จานต่อเมาเป็นซุป เสิร์ฟพร้อมถาดขนมปังขนาดใหญ่กลางโต๊ะ (บริกรคนเดิมมันบอก) เอาวะ ไอ้ช้อนกลมๆ นี่ล่ะ ตักซุป
โอ้ นายวินก็ใช้ช้อนแบบเดียวกันที่ผมใช้ด้วย นี่ผมคงทำถูกแล้วใช่ไหม??

กินเสร็จไปจาน มันก็มาอีกจานครับ คราวนี้เป็นสเต๊กไก่ พอบริกรเสิร์ฟอาหารเสร็จเขายกขวดไวน์มาให้วินดู (ดูทำไม ก็บอกให้เทเลยดิ) สุดหล่อวินพยักหน้าาเบาๆ บริกรบรรจงรินไวน์ให้วิน แน่นอนมากสุดหล่อของผม ดูท่าลูกค้าคงพามากินบ่อย
เขาจับก้านแก้วแล้ววน 3-4 รอบ แล้วดมครับหลังจากนั้นค่อยจิบไวน์ สุดหล่อวินนิ่งไปอยู่ครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า เวลาจะกินทีมันต้องคิดอะไรด้วยเหรอวะ หลังจากนั้นบริกรจึงรินไวน์ให้กับผม น้ำสีแดงใสคล้ายเลือดถูกรินลงแก้วที่ 2 อย่างช้าๆ เอาล่ะสิไม่เคยดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ด้วยสิ เวลาเที่ยวกับไอ้แว่น ผมอย่างมากก็แค่ดื่มโค้กผสมโซดาแล้วเนียนๆ ไปกับพวกมัน แต่วันนี้กูกินไวน์เว้ยไอ้แว่น อิจฉากูป่ะ
เอาไงดีหล่ะ เอาวะตัดสินใจจิบเป็นพิธี อึกแรกที่เข้าปากผม ผมอยากบ้วนทิ้งเลย เฟื่อนชิบ.... กินเข้าไปได้ไงวะ ราคาก็แพงเห็นกินกันจัง ผมรีบหันสเต๊กข้างหน้าผมทันที รู้สึกค่อยยังชั่วหน่อย

“ไม่ชอบไวน์เหรอครับ? ”
เอาล่ะสิ สุดหล่อผมถาม สงสัยเห็นท่าผะอืดผะอมของผม ไอ้จะบอกว่าเอ่อ เปลี่ยนเป็นฮันเดรตฯ ไม่ก็เรดได้ไหม ก็กระไรอยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้ที่กินไปเนี่ย มันซื้อไอ้ที่ผมเคยกินได้นี่ กี่ขวด

ผมไม่ตอบอะไร แค่พยายามส่งยิ้มให้ หวานๆ..... แล้วก็ตามไปอีกอึกของไวน์

ผมไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกรับรสของอาหารได้มากกว่าปรกติ ลองอีกทีจิบไวน์อีกนิด เฟือนไปเปลี่ยน ตักสเต๊กเข้าปากอีกทีจริงๆ ด้วยรับรสชาติได้ดีขึ้น เริ่มติดใจครับ สเต็กคำไวน์คำจนหมดจาน ผมไม่รู้ว่าเติมไวน์ไปกี่แก้วแต่หน้าผมเริ่มร้อนๆแล้ว สุนทรีดีจริงๆ (แล้วชาตินี้จะได้กินอีกไหมนี่...ชีวิต)

 และจานที่สี่ก็ตามมาคราวนี้เป็นเค้กช๊อคโกแลตกับไอศกรีมสตอเบอร์รี่ครับ เมื่อของหวานถูกเสิร์ฟลงมาบริกรทำการขยับมีดกับส้อมที่อยู่เหนือจานลงมาให้ ดีมากไอ้หนุ่ม รู้งานดี
ผมค่อยๆ เอาส้อมจิ้มลงบนเค้กช๊อคโกแลต ช๊อคโกแลตสีน้ำตาล แล้วก็เอาเข้าปาก โอ้โหอร่อยที่สู๊ด..... อ่ะไอศกรีมสตอเบอร์รี่ ต้องลองๆ สงสัยอีปิงบอกว่าผมชอบไอติมนะรสสตอร์ฯ ซะด้วยชอบมากมาย เอามากินคู่กับเค้กก็อร่อยอีกแบบ กินไปยิ้มไป ท่าทางจะบ้าว่ะกู แต่สุดหล่อวินสิ มองผมทำไมอ่ะ ผมทำอะไรผิดเหรอ มองแล้วยิ้มๆ น่ารักจังวะ.....

พอทานจนเสร็จเริ่มอิ่มครับ บริกรเดินมาถามว่าจะรับชา หรือ กาแฟดี ยังจะมีอีกเหรอวะ  ขอชาแล้วกัน กาแฟไม่ไหว เดี๋ยวไม่ได้หลับ แอะ หรือไม่ต้องหลับก็อาจจะดีก็ได้นะ?? และแล้วมื้อนี้ก็เสร็จสิ้นไปได้ด้วยดี (หรือเปล่า เพราะผมเริ่มปวดหัวตื๊บๆ )

พอทานอาหารเสร็จ ถึงเวลาจิบชา ผู้ดีเนาะ จิบชา แล้วบนสนทนาก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง พอดีเวลากิน คุณแม่สอนมาว่าห้ามพูด (ที่จริงแล้ว กลัวมัวแต่พูดไม่ทันดูว่าสุดหล่อเค้ากินยังไง)

“วันนี้ผมต้องขอบคุณโอมมากเลยนะครับ เป็นการเที่ยววัดที่สนุกมาก”

“ทุกทีเที่ยววัดคงเบื่อล่ะสิ”

“ครับ เป็นอย่างนั้น”

“นึกว่าร้อน จนเข้าไม่ได้ซะอีก”
ผมแกล้งแซว โห.... สุดหล่อของผมทำหน้าเหมือนงอนๆ ด้วยล่ะ งอนเป็นเหมือนกันเหรอเรา

“ว่าแต่....
เอ่อ  ผมขอถามอะไรวินหน่อยได้ไหม....”

“ครับ เชิญครับ”

“อย่าโกรธผมนะ....”

“ครับ” วินพูดกับผม พร้อมยิ้มอีกละ เฮ้อ....

“คือ ปิงมันให้วินมาเท่าไหร่เหรอ?”
เอาละกู เริ่มคำถามไม่น่าถาม แต่อยากรู้นินา อาศัยเวลาเมาเลยกล้า คิดว่าตัวเองตอนนี้เมานะ (นิดนึง)

“เอ.... พี่ปิงให้มา สองพันน่ะครับ” ตอนพูดก็ทำตากรอกๆ ขึ้นไปข้างบน อูย... น่าร๊ากกก
แต่
แต่
แต่

“สะ สองพันเองเหรอ.....!!!!” เอ่ย สองพันเองเลอะ!!! จะไปพออะไรวะ

“ครับ ทำไมเหรอครับ” ถามมาได้ว่าทำไม

“แล้ว... ผมต้องจ่ายเพิ่มอีกเท่าไหร่ครับ...”

เอาละ ถึงตอนนี้ สุดหล่อของผม ทำตาโต แล้วก็มองมาที่ผมจากนั้นผมก็
อึ้ง.....
อึ้ง.....
อึ้ง.....
และก็

“อุ๊ก!!!   ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ...”
สุดหล่อของผมหัวเราะ หัวเราะอะไรวะ ที่ถามเพราะกลัวไม่มีเงินจ่ายพอเว่ย....(เริ่มส่างเมา)

“มีอะไรเหรอ” ผมถามด้วยความอายสุดๆของชีวิต

“ปะ เปล่าครับ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ มะ ไม่มีอะไรครับ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ...”

“ผมต้องจ่ายเท่าไหร่”
หัวเราะอยู่ได้ คนกำลังจริงจังกับชีวิต (และเงินในประเป๋าสตางค์)

“คือ....” สุดหล่อทำท่ากลืนน้ำลาย
หยุดหัวเราะได้สักที นะตานี่

“โอม... คือ...โชคดีมากๆ เลยครับ พอดีทางเรามีโปรโมชั่นพิเศษ ให้กับลูกค้าประจำเลยให้สิทธิ์ดินเนอร์ฟรี ครับ”

“อ่อ... อย่างนั้นเหรอ....”
เฮ้อ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง อีปิงคงให้โปรฯนี้กับผมน่ะสินะ ไอ้เราก็นึกว่าลงทุนอะไรขนาดนั้น

“แล้ว ลูกค้าแต่ละคนนี่ เอาใจยากไหม”

“ครับ ยากครับ แล้วแต่คน”

“แล้วอย่างผมนี่... ยากไหม?” กล้าถามไปได้นะกู

“ไม่ครับ ผมชอบครับ ถ้ามีโอมเป็นลูกค้าผม ผมยินดีบริการครับ”

“อืมๆ....”

ในที่สุด ก็สู่ความเป็นจริง....
อืม... สุดหล่อของผม ก็ทำไปเพราะเงิน (และโปรโมชั่น)
แต่เอาเถอะ เป็นหนึ่งวันที่ดีมาก ถ้ารวยเท่าอีปิงนะ คงจะขอต่ออีกสักวันสองวัน
และก็ กูไม่มีเงินเว่ยยยยย มีปัญหาหากินไปวันๆ ก็แทบแย่แล้ววววววววว ไม่มีเงินไปซื้อความสุขแบบนี้หรอก
แฟนก็ไม่มี.....
เศร้า...............

ผมนั่งเงียบตลอดทางระหว่างกลับ แน่นอนว่าหลังจากที่ผมถามไปนั้น ผมก็ไม่พูดอะไรอีก เหมือนรู้ว่าเวลาแห่งความสุขมันใกล้จะหมดไปแล้ว เอาน่า ประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิต กะเด็กไซด์ไลน์ (หรือเรียกว่าพวก ‘โฮส’ ได้ป่ะ) ว่าแต่ มีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมยังไม่ได้เจอ
คือ...
เรื่อง....
เสียตัว.....
งุงิ.....

มินิคูเปอร์ขับมาถึงหน้าอพาร์ทเมนต์ผมแล้ว อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปนะนี่

“เชิญครับ”
อ้าว สุดหล่อของผม มาเปิดประตูให้ผมตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือว่านี่ผมคิดอะไรเพลินจนลืมว่าถึงจุดหมายแล้ววะ
ผมก้าวออกมานอกรถ แล้วก็ค่อยๆ เดินไปช้าๆ ช้าๆ

“เดี๋ยวผมขึ้นไปส่งนะครับ”
เอาสิ ชั้นห้าแหนะ กลัวว่าจะร้องไห้ (เพราะเสียดาย) ก่อนถึงห้อง เดี๋ยวคนอื่นเค้าจะพาลด่าเอาว่าดึกป่านนี้แล้ว หมาที่ไหนมาส่งเสียงร้อง

ผมไม่ตอบ แต่เดินนำขึ้นไป ในใจตอนนี้อยากให้เวลามันไหลไปช้าๆ ช้าๆ อยากอยู่ตรงนี้นานๆ จังเลย แต่เอะ ทำไมถึงห้องเร็วจังวะ

ผมหยิบกุญแจมาไขห้อง เปิดเข้าไป ในห้องยังคงสภาพเหมือนเดิม เหมือนก่อนที่ผมจะออกไป ไม่มีวี่แววของไอ้แว่น สงสัยมันออกไปกรึ๊บอีกแหง (ไอ้นี่ ประจำ ไม่ชวนกูหร๊อก) ผมเดินเข้าไปในห้อง
อ้าว
สุดหล่อของผม (ใกล้ไม่ใช่ของผมละ) เดินตามเข้ามาด้วย มาทำอะไรอ่ะ

“ผมขอเข้าห้องน้ำ ได้ไหมครับ”

“ครับ อยู่ทางนั้น” ผมชี้ไปทางห้องน้ำ โถ่ นึกว่าจะทำอะไร...

เสร็จกิจ สุดหล่อของผมก็ออกมา ตอนนี้ผมนั่งดูทีวีอยู่ที่เตียง
อ่ะ อ้าว วินก็มานั่งข้างๆ ผมด้วยอ่ะ

“เอ่อ... วิน....” นี่ผมกำลังจะพูดอะไรออกไป??? กูงงตัวกูเอง

“ครับ?”

“ขอบคุณมากสำหรับวันนี้...
คือผม...
ไม่เคยมีใครดีกับผมแบบนี้มาก่อน....
ผม....
ขอบคุณมากๆ ครับ”

แล้วน้ำตาเจ้ากรรมมันก็ไหล เสียดายว่ะ ไม่ใช่เสียดายน้ำตานะ เสียดายเวลาดีๆ ที่มันจะผ่านไปแล้ว ชีวิตผม ความสุขแบบนี้ ทำไมนะ ผมถึงไม่มีโอกาสจะได้รับจากมันอีก ผมไม่ได้ต้องการเหมือนแบบนี้ทุกวัน ขอเพียงแค่ใครสักคน.... ที่ตื่นมาเจอกัน (ที่ไม่ใช่ไอ้แว่น) หรือไม่ใช่เพียงเจอกันเพื่อจากไป... แต่วิน เขาคงต้องไปแล้ว หมดหน้าที่หมดเวลา ผมใช้สิทธิ์ที่ผมได้เต็มที่แล้ว ถึงแม้ผมจะรักเขามากมาย แต่เขาเองคงจะไม่รักผม คนที่ธรรมดาๆ ไม่มีอะไรดี และที่สำคัญ เขาคงทำไปก็เพื่อเงิน ไม่ใช่ความต้องการของเขาเอง

ผม... คงเจ็บมาก ถ้าเกิดไปรักเขาคนนี้ขึ้นมาจริงๆ
ผม... ต้องพ้นมันไปให้ได้
ผม... ต้องเข้มแข็ง
ผม...

จู่ๆ วินก็เอามือมาจับไหล่ผมทั้งสองข้าง ให้มองไปที่เค้า
แล้วก็เอามือมาปาดน้ำตาออกจากหน้าผม
แล้ว เขาก็ยิ้ม
แล้ว ใบหน้าของเขาก็ใกล้เข้ามามากขึ้น
แล้วใบหน้าของเขาก็ใกล้เข้ามามากขึ้นอีกนิด
แล้วใบหน้าของเขาก็ใกล้เข้ามามากขึ้นอีกนิด อีกนิดนิด

เอิ่ม.... ไม่ดีๆ
“วันนี้วันอะไร?”
นี่ผมถามอะไรออกไปนะนี่

“อะไรนะครับ” สุดหล่อชะงักที่ผมถาม

“วันนี้วันอะไรเหรอ”

“วันเสาร์ไงครับ”

“ไม่ใช่ วันนี้วันพระหรือเปล่า?”
แง่ว วันพระเกี่ยวอะไรด้วยหว่า ไม่เข้าใจตัวเอง
ว่าแล้วแก้เขิน เดินไปที่ปฏิทินที่แขวนไว้ข้างฝา

“วันพระจริงด้วย” ผมดูแล้วมันก็วันพระจริงๆ ล่ะ

“มิน่า คนที่วัดเลยเยอะ...” ผมพูดต่ออีก

“ครับ โอม.... แต่ผมยังไม่เข้าใจ...”

“คือว่า.... วันพระ .....
ผมของด.....นะครับ....”

โอ้คุณพระคุณเจ้า ช่วยได้มากมาย บอกว่าวันพระเลยไม่ขอมี XXX ด้วย เหตุผลนี้ จะทำให้ผมรอดไหมนะ

“อุ๊ก!!!!”
เอาอีกละ นายวิน จะหัวเราะอีกละ แต่เหมือนจะพยายามกลั้นไว้

“คะ ครับโอม ผมจะไม่ทำอะไรโอมครับวันนี้”
ทำท่าเหมือนกลั้นหัวเราะต่อไปอีก

“งั้น วินกลับก่อนก็ได้นะครับ ดึกมากแล้ว เผื่อคุณจะได้เตรียมรับลูกค้าอีก”

“ไม่เป็นไรครับ ผมว่างครับ”

โอย... ไม่เข้าใจหรือไง ยิ่งนายอยู่ ผมก็ยิ่งบ้านะเว่ย รีบๆ กลับไปให้จบๆ เสียที

“เอ่อ ผมเป็นห่วงวินนะครับ พรุ่งนี้มีรับลูกค้าอีกรึเปล่าล่ะ”

“ก็มีครับแต่...”

“งั้นรีบกลับไปพักเถอะครับ
วันนี้สนุกมาก....
ขอบคุณมากครับ...”
รู้สึกตัวเองนะว่าน้ำเสียงมันเศร้ามาก แต่ทำไงได้อ่ะ

“ครับ โอมอยู่คนเดียวได้นะครับ
ผมไปก่อนนะครับ
ดูแลตัวเองดีๆ นะครับ
แล้วเจอกันครับ....”

สุดหล่อนายวิน เดินออกไปที่ประตูห้อง แต่ก่อนประตูจะปิดผมได้เห็นรอยยิ้มครั้งสุดท้ายของเขาซึ่งมันยาวนานผิดปกติ

นี่ผมเป็นอะไร ทำไมห้ามใจตัวเองอยู่ได้
เข้าไปสิ
เข้าไปกอดเลย
อ้อนวอน
ขออย่าเพิ่งไป....

แต่

ก็มิได้นำพา....

รอยยิ้มสุดท้ายก่อนที่เขาจะเดินออกไป ชั่งดูงดงามจริงๆ ผมอยากจะเจอรอยยิ้มอย่างนั้นทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมา (ไม่ใช่เสียงกรนของไอ้แว่นที่นอนเมาอยู่ข้างๆ )
เขาเดินออกไปแล้ว และแล้วผมก็อยู่คนเดียวอีกครั้ง
ในห้องที่โดดเดี่ยว
ดวงไฟที่ดับมืดลง
โสดสนิทจริงแท้
ไอ้ควายหันมองต้นกล้วย แต่ไม่มีสิทธิ์กินมัน
......

“อีโอม เป็นไงบ้างคะ”
เสียงอีปิงดังมาจากโทรศัพท์มือถือของผมในช่วงเที่ยงของวันต่อมา

“ก็ดี น่ารักดี...”

“แค่นั้นเองหรอ แล้วแกไปไหนมาบ้างล่ะ”

“ก็ไปเที่ยว 9 วัด”

“ต๊ายยย ธรรมะธรรมโม ตกค่ำค่าก็ธรรมโมะแตกอ่ะสิ คิคิ”

“อีบ้า ไม่มีอะไรเว่ย”

“ชั้นก็ว่างั้นแหละ ย่ะ อย่างหล่อนน่ะนะ ของดีไม่รู้จักใช้”

“แต่ ขอบใจมากนะ ที่เลี้ยงข้าวกู”

“มิเป็นไร”

“แล้วก็ที่มึงให้โปรโมชั่นดินเนอร์ฟรีกับกูด้วย”

“โปรฯอะไรนะ”

“ดินเนอร์ฟรีไง เล่นซะหรูเลยนะมึง ไอ้โรงแรมติดแม่น้ำแถวบางรัก ที่โดมเป็นทองๆอ่ะ
กูแทบกินอะไรไม่ลง”

“น้องวินพาแกไปถึงนั่นเลยเหรอ”

“เออสิ ก็ตามโปรฯ ไม่ใช่เหรอ”

“ดีจัง ทำไมชั้นไม่ได้โปรฯแบบนั้นบ้างนะ”

“ว่าไงนะ”

“อ่อ เปล่าจ่ะ แล้วมีความสุขไหมล่ะ”

“ก็ดี ถึงแม้จะชั่วคราวก็ตามเถอะ”

“ของแบบนี้ ก็ไม่แน่นะคะ สนใจไหมล่ะคะ จะติดต่อให้”

“เลี้ยงกูอีกดิ จะได้ต่ออีกวัน”

“เรื่องไรคะ ต่อไป จ่ายเองค่ะ”

ก็คงจะเป็นเช่นนั้น ผมเองก็ไม่มีเงินพอที่จะไปซื้อความสุขแบบนั้นหรอก และอีกอย่างเวลาความสุขแบบนั้น มันชั่งราคาแพงเสียเหลือเกิน ผมเคยถามราคาจากอีปิงมาแล้ว ไม่อยากบอกว่า แค่วันเดียวนี่เท่ากับเงินเดือนผมทั้งเดือนเลยทีเดียว ไม่รวมค่ากินค่าอะไรอีก ผมไม่มีปัญญาแน่นอนของจริง ชาตินี้ผมคงจะได้เจอนายวินอีกทีก็ในความฝันล่ะมั้ง

...........

“ไอ้โอม มึงจะเข้าไปงานหรือยัง”
เสียงไม่แว่นดังมาจากข้างหลัง ทำให้ผมตื่นจากภวังค์

“อีปุ๊กรออยู่วะเว่ย เคลียร์คิวให้ถ่ายรูปได้แล้ว”

“อืมๆ ไปละๆ”

วันนี้ผมมางานแต่งงานของอีปุ๊กเพื่อนผม หลังจากที่เลยวันเกิดผมมาสองอาทิตย์ จะว่าไปแล้ว เล่นมาบอกก่อนแต่งอาทิตย์เดียวนี่นะ คิดวางแผนอะไรกันเปล่าวะนี่ ว่าแล้วผมเดินเข้าไปถ่ายรูปกับเจ้าบ่าว เจ้าสาว แล้วก็เพื่อนๆ ดูแต่ละคนแล้วมากันเป็นคู่ๆ ทั้งนั้น

ผมก็เดินๆ คุยๆ กินๆ ไปรอบงาน อีปุ๊กมันเชิญมามีแต่ญาติไม่กี่คนกับเพื่อนๆ เท่านั้น งานมันเล็กๆครับ แต่ก็จัดได้น่ารักดี แล้วอย่างผมนี่จะมีงานแต่งกะเค้าบ้างไหมหนอ??  ที่จริงปัญหาไม่ใช่ว่าจะแต่งได้แต่งไม่ได้หรอกนะ แต่มันอยู่ที่ยังหาตัว “เจ้าบ่าว” ไม่เจอต่างหาก
งานชักน่าเบื่อ มีแต่คนมีแฟน (ไอ้แว่นมันก็มีแฟนแล้วครับ) ผมเลยเดินออกมาข้างนอก งานนี่มันจัดตอนกลางวัน ไหนๆ มาแล้วลองเดินไปดูที่สระว่ายน้ำโรงแรมดีกว่า เผื่อเจอฝรั่งหล่อๆ จีบบ้าง จะได้รับแต่งงานต่อกับอีปุ๊บเลย

ผมเดินไปมาได้สักพัก สายตาก็ไปจ้ะ ไปจิ๊
กับ
กับ....
คนที่(เคย)คุ้นเคย
สุดหล่อวินนี่เอง....
คราวนี้เขามากับสาวแก่คนนึง สงสัยเป็นลูกค้าเขาอีกคนล่ะมั้ง เอาเถอะ ชั่งเขาดีกว่า
จะว่าชั่งเขา แต่ทำไมขาเรามันเดินตามเขาไปวะ.....  เซ็งควาย เดินหาหนองน้ำอีกละ

ผมเดินตามวินมาถึงด้านหน้าโรงแรม ก็เห็นเขายืนส่งสาวแก่คนนั้นที่รถซึ่งจอดรออยู่
มีจับไม้จับมือด้วยวุ้ย สงสัยจะติดใจในบริการ
นายวินส่งลูกค้าขึ้นรถเสร็จ ก็หันมาทางผม เหอ เรื่องอะไรจะให้เห็นว่าผมแอบดูอยู่ หลบๆๆ

อ่า นายวินเดินกลับเข้าไปในโรงแรมแล้ว คราวนี้อะไรนี่ มีกลุ่มคนญี่ปุ่น หัวล้านๆ เดินมาสี่ห้าคน มาคุยกับวิน โหย... พอเสร็จสาวแก่ เล่นเฒ่าญี่ปุ่นเลยเหรอ ท่าจะหมู่ด้วย พวกนี้มันชอบพิสดาร

อ้าว มองมาทางผมอีกละ หลบๆๆ นั่งที่โซฟารับแขกที่ล๊อบบี้แล้วก็เอาหนังสือพิมพ์มาทำแกล้งอ่าน
หวังว่าคงไม่เห็นนะ
แอบมองนิดนึง
อ้าว หายไปไหนแล้ว
สงสัยจะขึ้นไปบนห้องกับลูกค้าแล้วล่ะมั้ง...

“คุณครับ”
เสียงใครหว่า เรียกใครไม่รู้ ไม่สนใจ มองหานายวิน นายวิน

“คุณโอมครับ...”
เหอ ชื่อผมนี่นา ใครเรียกนะ????

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จิ้มพี่ ก.กา อิๆ
สวัสดีเช่นกันนะคราบ
อ่านตอนนี้แล้วลุ้นจังเลยจะเกิดอะไรขึ้นไหมเนี่ยกับหนุ่มวิน ลุ้นๆ
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ

[cavalli]

ชอบบง่ะ


เล่าแบบละเอียดถี่ยิบเรยยย


มาไวไว เน้อออ

 

[dekgayray]

ง่ะ..........ค้างอ่า.........


รอต่อคร้าบบบบบบบบ

[TaEnIaE_CoLi]

ต่อด่วนนนนนน

อ๊ากกกกกกก

นายวินๆๆๆๆ

[b_hihi]

ง่า

ให้เดา กะจะให้คิดว่าเด็กขาย

แต่จิงๆแล้วไม่ใช่แล้วมั้ง

หลอกให้เราคิดไปเองอะเด่

[«ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»]

สนุกดี คับๆๆ


ผมก้อเปน เด็กไซร้ นะ อิอิ

ไซร้คอ แหะๆ


 

[dahlia]

ถ้านี่เป็นความฝัน ก็ไม่อยากตื่นเลยเนอะ   

[mist]

วินรึเปล่า

[andy_kwan]

โอมจะโชคดีหรือเปล่า อิอิ

[mma419109]

    คำอธิฐานท่าจะเป็นจริง น้องวินเป็นเจ้าของโรงแรมหรือเปล่าหนอ
 ขอให้ใช่เถอะ   (อีกแล้ว)

[Kirimanjaro]

โอม...จงมาต่อๆๆๆๆๆ


 

[van]

ชอบโอมอ่ะ ...  มึน ๆ เบลอ ๆ น่ารักดีค่ะ

ขอบคุณคนเขียนนะคะ ... ส่งกำลังใจให้ค่ะ

[ΩPRESTOΩ]

ชอบโอมอ่ะ
โอมน่ารักคอดๆ
สาธุ..ขอให้โอมสมหวัง

 

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

คำว่า "นิยาย" มันคงมีจุดจบมันมีไม่กี่แบบ
ไม่มีอะไรให้แปลกใจ เพราะมันแปลกใจมาก่อนหน้าหลายเรื่องแล้ว

เรื่องนี้ที่จริง เดาง่ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ง่ายจริงๆ มีคนเดาถูกไปหลายคนละ หึหึหึ ก็มันเล่นหลุดๆ มาสองสามทีแล้วนินาเนาะ ว่าสุดท้ายจะเป็นยังไง

น่าจะมีแบบว่า ใครเดาถูกเอารางวัลไป ให้ ไอ้นายเส้นฯ 1 ที กั๊กๆๆๆ

ขอบคุณที่ติดตามครับ

“คุณครับ”
เสียงใครหว่า เรียกใครไม่รู้ ไม่สนใจ มองหานายวิน นายวิน

“คุณโอมครับ...”
เหอ ชื่อผมนี่นา ใครเรียกนะ

“คุณวินเชิญที่ห้อง 1406 ครับ”
อ้าว พนักงานโรมแรมหรอกเหรอ บอกมาเชิญผม
หือ
เชิญผมนี่นะ

“อะ  อะไรนะครับ?”

“คุณวินให้มาเรียนว่า ให้มาเชิญคุณโอมไปที่ห้อง 1406 ครับ”

ทำไมต้องให้ไปด้วยอ่ะ อยากให้ไปหมู่กับพวกตาเฒ่าญี่ปุ่นด้วยเหรอ
เหอ.....
ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอาน๊า....

“ผมต้องไปด้วยเหรอครับ?
แล้วจะให้ผมไปทำอะไรอ่ะ”

“ครับ แล้วผมจะเรียนถามให้”
ว่าง่ายดีวุ้ย เดินออกไปเลย นี่แสดงว่าวินเห็นผมด้วยสิ ตายแล้วๆ  ทำไงดี รีบกลับดีกว่าๆ

ตอนนี้ผมกำลังลุกเดินออกไปจากโซฟานั้น
“คุณโอมครับ เชิญที่ฟร้อนครับ คุณวินจะขอเรียนสายด้วย...”
พนักงานคนเดิมเดินมาทันก่อนที่ผมจะออกไปเสียอีก อะไรนี่ มีอะไร ทำไมต้องเป็นผม

จำยอม
ยอมทำไม
ไหนตัดสินใจว่าจะไม่ยุ่งกับคนนี้อีกไง
แต่....
ผมเดินตามไปด้วยดี

“สวัสดีครับ” ผมรับโทรศัพท์ที่ตรงฟร้อนของโรงแรม ใจนึงก็ประหม่า ไม่รู้ว่านายวินจะมาไม้ไหนแน่

“สวัสดีครับโอม ทำไมไม่ขึ้นมาล่ะครับ”

“จะให้ขึ้นไปทำอะไรล่ะ คุณรับแขกอยู่ไม่ใช่เหรอ”

“ไม่นิครับ ผมอยู่คนเดียว”

“แล้วทำไมผมต้องขึ้นไปด้วยล่ะ”

“ก็เห็นคนรอผมอยู่ไม่ใช่เหรอครับ ผมจะคุยที่หน้าฟร้อน มันไม่สะดวก”

“คุณกลัวจะเสียลูกค้าเหรอ ไม่เป็นไรๆ ผมจะกลับละ โชคดีนะครับ”

“เดี๋ยวสิครับโอม คือผม...”
ก่อนที่นายวินจะพูดอะไรอีก ผมก็วางสายไปแล้ว
เห่อ
จะทำอะไรของเขานะ ผมไม่อยากจะตกอยู่ในวังวนของเขาอีก กลับบ้านดีกว่า

ในขณะที่ผมกำลังเดินออกจากโรงแรม จู่ๆ ก็มีคนหนึ่งใส่ชุดซาฟารี เดินมาขนาบข้าง (โหย ยั่งกะในหนังไทยประมาณลูกน้องเจ้าพ่อแหนะ)

“คุณครับ คุณวินขอเชิญคุณที่ห้อง”
ผมก็หันซ้ายหันขวา ตายล่ะหว่า อะไรเนี่ย.....
อย่า
อย่า
อย่าทำผม
ผมยอมแย้วคร๊าบบบบบบบบบ
เบาๆ หน่อยนะคับ ผมไม่เคยแบบรุนแรง (แบบไม่แรงก็พอเคย....)
จะโวยวายดีไหมนะ...

“ขอร้องนะครับคุณวินให้มาเชิญไป กรุณาอย่าโวยวาย”
ชายที่ยื่นอยู่ข้างหน้าพูดขึ้น จะขอร้องทำไมน้ำเสียงน่ากลัวอย่างงี้วะ

“คุณวินให้บอกว่า ไม่มีอะไรต้องกังวล”
ชายอีกคนยืนด้านหลังผม (มาตั้งแต่เมื่อไรวะ...)

อ่ะ ไม่โวยวายก็ได้ คิดว่าทำไปก็คงเท่านั้น คงจะโดยต่อยท้อง โปะยาสลบ หรืออะไร เห่อ ให้ตัวเองมีสติดีก่อนดีกว่า เกิดสิ้นสติไป ใครจะทำอะไรเราบ้างก็ไม่รู้ จริงไหม

สุดท้ายผมต้องไปกับพวกเขาแต่โดยดี (ไม่ดีก็ตายน่ะสิ) โดยมีคนสองคนขนาบเหมือนเป็นการ์ดส่วนตัวอย่างไงไม่รู้ พอถึงหน้าลิฟต์ ชายทางด้านขวามือก็กดลิฟต์ให้ ผมขึ้นลิฟต์ ไปชั้นที่ 14 เดินไปที่ห้อง 1406 ไม่มีใครจะมาช่วยกูหน่อยเหรอวะ เพื่อนกูไปไหนหมดเนี่ย..... มัวแต่ไปก๊งกันในงานอีปุ๊กอยู่ได้ ไม่รู้กันบ้างหรือไงว่าเพื่อนมึงอาจโดนนั่งยางเผาแถวไร่อ้อยเนี่ย..... (ผมไม่ใช่เป็ดด้วยนะ จะได้มาพันอ้อย)

ในที่สุดก็ถึงห้อง 1406 หนึ่งในสองคนที่หิ้วผมอยู่เคาะประตู สักพักนายวินก็เปิดประตูรับ
หล่อกว่าเดิมอีกอ่า.....
คราวนี้ใส่สูทผูกไทด์...
ทำผมเรียบชี้นิดๆ...
ดูแล้ว โหย ผู้บริหารดีๆ นี่เอง.... สงสัยเป็นพ่อเล้าตัวจริง
แต่ที่ไม่เปลี่ยนไปเลยก็คือ....
รอยยิ้ม ที่เค้าส่งยิ้มมาให้ผม....

“โอมครับ เชิญ...”
ว่าแล้ว ชายสองคนที่หิ้วผมอยู่ก็ถอยออกไป ผมเลยต้องเดินตามในวินเข้าไปในห้องอย่างว่าง่าย
พูดเอาจริง ผมยังสั่นๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ชีวิตไม่เคยเจอใครมาหิ้วปีกอย่างนี้เลยอ่ะ โหย....

ประตูห้องปิดลง ผมหยุดอยู่ที่กลางทางเดินในห้อง มองไปรอบๆ นี่มันประมาณห้องสวีท หรือห้องเดอร์ลุค อะไรประมาณนั้นของโรงแรม ที่มีส่วนรับแขก และก็ที่นอนต่างหาก
โหย... ลูกค้านายวินนี่ คงกระเป๋าหนักน่าดู พักคืนจะเป็นหมื่นแหงๆ

ก่อนจะคิดอะไรมากไปกว่านี้ รู้สึกได้ว่า...
ข้างหลังของผม....
ข้างหลัง....
ข้างหลัง....
ข้างหลัง....
ของผม.....

ถูกใครสักคนเข้ามากอด....
“กลัวเหรอครับ ตัวสั่นเลย”
ก็กลัวสิวะ ไม่เจอไม่รู้หรอก

“ขอโทษนะครับ ที่ทำแบบนี้ ไม่อย่างนั้นโอมคงไม่มา”

“ละ แล้ว.... ให้ผมมาทำไมเหรอ”

“ผมคิดถึงแฟนผมไงครับ ไม่เจอตั้งนาน...”

“ฟะ... แฟน... เหรอ...?!?!?”

“ช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่างเลยน่ะครับ รับลูกค้าเยอะ”

“เหนื่อยน่าดูล่ะสิ”

“ครับ แต่ผมอยากเจอโอมทุกวันนะ”

“แต่ผม... คงไม่”

“.....”
คนที่กอดผมอยู่ด้านหลังเงียบเสียงไป พร้อมเสียงถอนหายใจดัง จนผมได้ยิน

“โอมครับ มาทำงานกับผมไหม?”

หือ ทำงาน เป็นเด็กไซด์ไลน์นี่นะ ฝันไปเถอะ ควายอย่างผมก็มีศักดิ์ศรีนะเว่ย (คิดแน่นอนว่าจะไม่เลือกทางนั้น)

ที่แท้  ก็อยากจะหาเด็กในสังกัดเพิ่มนี่เอง
เหอ
ไม่เอาหรอก
ว่าแต่....


ผมน่ารักขนาดจะมีคนซื้อด้วยเหรอ ไม่รู้มาก่อนนะนี่.... (ดีใจเล็กน้อย)


“เป็นไซด์ไลน์นี่นะ เหมือนคุณนี่นะ จะบ้าเหรอ”
ผมเบี่ยงตัวออกมาจากอ้อมกอดของเขา ใจจริงอยากจะอยู่ให้นานๆ ล่ะ  แต่...คงไม่ใจ

“ทำไมเหรอครับ งานผมมันไม่ดีตรงไหน
ผมสร้างความสุขให้คุณได้ เงินก็ดี คุณทนอยู่ได้ไงทำงานเดือนนึงแค่หมื่นนิดๆ
ถึงผมจะเสียอะไรไป แต่ผมก็ได้เงินมากพอที่จะซื้อความสุขใส่ตัวได้ โอมไม่ชอบเหรอ”

“ผม.....ไม่....”
นี่ชายคนนี้เป็นใคร เขาไม่ใช่วิน ไม่ใช่สุดหล่อวินที่เป็นสุภาพบุรุษที่ผมเคยรู้จัก ที่เคยสัมผัส... แต่เค้าเป็นแค่ ชายที่พร้อมทำทุกอย่างก็เพราะเงิน

“โอมไม่เห็นเหรอ ผมมีที่พักดีๆ แบบนี้ มีลูกน้อง มีทุกอย่าง หรือว่าโอมไม่อยากมี...”

“ไม่หรอกวิน
คุณมีอย่างหนึ่งที่คุณจะไม่มี...”

ชายที่มองหน้าผมอยู่ตรงนี้นิ่ง เงียบ และพร้อมที่จะฟังในสิ่งที่ผมกำลังจะพูดอะไรออกไป

“คุณจะไม่มี....




























คุณจะไม่มีผม ในชีวิตคุณอีกต่อไป...”

เอาไปแค่นี้ก่อน (ติดมาจากน้องนิว ชอบกั๊ก คิคิคิ)

[mist]

โห เว้นบรรทัดให้ลุ้นซะยาวเลย