ตอนที่36.
เมื่อคืนก่อนไอ้พี่ทายบ้าทำอะไรก็ไม่รู้อะฮะ โคตรๆจะหื่นอะคนอะไรก็ไม่รู้ ที่จริงมันก็ผ่านมาหลายวันแล้วนะครับ แต่สองสามวันมานี่ผมไม่ได้เจอหน้าพี่ทายเลยเพราะว่าพี่เพลงมารับตลอดแล้วผมก็กิจกรรมกับการบ้านเยอะด้วยครับก็เลยไม่ได้ไปหา แค่คุยโทรศัพท์กันเท่านั้นเองครับ ส่วนเรื่องพี่ทายหื่นนั้นก็ยังคิดมาได้จนถึงทุกวันนี้ เหอะๆ
“นั่งคิดไรอะมึง”ไอ้เดียร์ทักขึ้น
“ห๊ะ.. อ่อ เปล่า”ผมหันไปตอบหลังจากที่คิดเรื่องพี่ทายเมื่อคืนแล้วเหม่อลอยไปหน่อย
“อะ.. งั้นเอานี่ไปทำซะ”มันยื่นหนังสือวาดเขียนให้ผม
“ไรวะ..??”ผมถามแล้วรับมาดู
“งานกลุ่มภาษาไทย.. กรูให้มึงวาดรูป.ส่วนพวกกรูเขียน”มันพูดอย่างภาคภูมิใจ
“อะไร กรูวาดรูปคนเดียวส่วนพวกมึงสี่คนเขียนเนี้ยนะ.. โคตรแฟร์”ผมพูด
“ช่วยไม่ได้ มึงเสือกวาดเก่งทำไม”มันพูดแบบไม่ใยดีสักนิด
“กรูวาดก็ได้.. แต่กรูไม่ไปกินข้าวที่โรงอาหารนะ มึงซื้อมาให้กรูเลย”ผมบอกมันแล้วหยิบเงินออกมาให้
“เออก็ได้.ไปทอย”ไอ้เดียร์มันลุกขึ้นแล้วรับเงินผมแล้วเดินออกไปพร้อมกับทอย
“พี่ขนม...”ผมหันไปตามเสียงเรียก
“อ่าว น้องแบงค์”ผมยิ้มรับอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“แบงค์ซื้อนมเปรี้ยวกับพายมาให้ แบงค์เห็นพี่ชอบกิน”ไอ้น้องแบงค์มันยื่นถุงขนมให้ผม
“ขอบใจนะ..วันหลังไม่ต้องซื้อมาบ่อยก็ได้ พี่เกรงใจอะ”ผมบอก เพราะเดี๋ยวนี้น้องมันซื้อมาทุกวันเลยอะครับ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เพื่อพี่แค่นี้แบงค์ทำให้ได้”มันพูดยิ้มๆ
“นั่งก่อนไหม”จะไม่ชวนก็จะเสียมารยาทเอานะครับ
“คิดว่าพี่จะไม่ชวนแบงค์นั่งซะแล้ว”มันพูดบอกแล้วยิ้มตาหยีใส่ผม แล้วนั่งลงเก้าอี้ไม้หินอ่อนข้างๆ
“แล้วนี่ไม่ไปเล่นบอลกับเพื่อนๆหรอ..ทุกทีเห็นไม่เคยพลาดนิ”ผมถาม
“วันนี้งดดีกว่า อยากเห็นหน้าพี่”มันยิ้มตอบ
“นะ...หึหึ”ผมหัวเราะหน่อยๆ
“แล้วพี่ไม่ไปกินข้าวหรอครับ”
“อ่อ.. เดี๋ยวเดียร์ซื้อมาให้นะ..มันใช้พี่ทำงานพี่เลยให้มันไปซื้อ”ผมบอก
“เออ แล้ว.......”ไอ้น้องแบงค์มันทำหน้าลำบากใจนิดหน่อยเหมือนจะถามอะไรผมสักอย่าง
“ครับ..”ผมพูดเป็นเชิงถามมันกลับ
“วันนี้พี่ขนมกลับบ้านยังไงหรอ”มันถามขึ้น
“ก็..ยังไม่รู้เลย..อาจจะไปมหาลัย...........นะ”ผมบอก เย็นนี้ไม่มีการบ้าน กะว่าจะทำให้เสร็จเลยภายในวันนี้นะครับแล้วจะไปหาพี่ทายที่มหาลัย
“ไปทำไมครับ”ไอ้เด็กแบงค์ขมวดคิ้วนิดหน่อย
“ไปหาพี่ทายนะครับ..พี่ที่เจอวันนั้นไง”ผมบอก
“คนนั้น....เป็นอะไรกับพี่หรอ”น้องแบงค์ถามพร้อมกับจ้องตาผมเขม็ง
“เป็นแฟนขนมนะค่ะน้องแบงค์”เสียงใสๆดังขึ้นจากด้านหลัง ไอ้ทอยนั้นเองครับ
“อ่าว ทำไมเร็วจังอะ”ผมถาม
“ใช้เส้นเว้ย...”ไอ้เดียร์บอก
“จริงหรอครับพี่..”ไอ้น้องแบงค์ยังจับประเด็นเดิมไม่เลิก
“เออ คือ.....”ผมก็ไม่รู้จะตอบยังไงอะครับ ก็ผมกับพี่ทายยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ผมชอบพี่ทายรักพี่ทายอยู่ข้างเดียวโดยที่ไม่รู้เลยว่าตกลงพี่ทายคิดยังไงกับผมกันแน่
“จริงค่ะ..”ไอ้ทอยตอบเสียงใสแบบไม่ใยดีเท่าไหร่
“หรอครับ.”ไอ้น้องแบงค์ยังถามย้ำ
“คือ...”ผมยังอ้ำอึ้ง คือก็ไม่อยากโกหกอะครับ
“ค่ะ..ชัวร์เลย เพราะคนนั้นคือพี่ชายแท้ๆของพี่เอง..พี่ให้การรับประกัน.”ไอ้ยัยทอยมันยังโม้ไม่หยุด
“งั้นแบงค์ไม่กวนแล้วครับ..พี่ขนมทานข้าวเถอะ”ไอ้น้องแบงค์หน้าเสียนิดๆแล้วลุกขึ้น
“เออแบงค์..ไงก็ขอบใจสำหรับขนมนี่นะ”ผมยิ้มแหยๆบอก
“ครับ..”น้องแบงค์ยิ้มรับหน่อยๆแล้วเดินหันหลังจากไป
“จะนอกใจพี่ชายชั้นหรอย๊ะ”ไอ้ทอยมันทำเสียงออกแรดๆได้อีกครับ
“เปล่าสักหน่อย..มาคุมกรูไปคุมพี่ชายตัวเองเหอะ”ผมประชดกลับบ้าง
“แรงงงงง !!..”มันทำเสียงดังใส่ผมแล้วยิ้ม แล้วจัดช้อนส้อมวางบนจานข้าวให้ผม
“ขอบใจ”ผมบอก แล้วลงมือตั้งหน้าตั้งตากินทันที
...............
..............
“ขนม จะไปไหนอะ”ไอ้ทอยเดินมาถาม
“ไปมหาลัย..”ผมตอบมันแล้วเขินหน่อยๆ เขินไมไม่รู้อะ
“นะ..ย๊ะ”มันทำเล่นหน้าเล่นตา สตอร์เบอร์รี่ได้อีกอะครับ
“อะไร..”ผมทำหน้าแบบไม่รู้ไม่ชี้
“เปล่า”มันทำหน้าเหมือนรู้ทัน
“แล้วจะไปไหนอะ”ผมถามกลับบ้าง
“จะไปร้องเกะกัน”มันบอก
“ไปกันหมดเลยหรอ”ผมมองไปทางสนามบาสที่ไอ้ต่อกับไอ้โตกำลังเล่นบาสอยู่
“อืม..รอไอ้ต่อกับไอ้โตซ้อมเสร็จก่อน”ไอ้ทอยบอก
“อืม..งั้นกรูไปนะ”ผมบอกมัน
“เออ บาย..อย่าหวานมากละเดี๋ยวคนอื่นเค้าจะเลี่ยนเอา”ไอ้ทอยมันแซว ผมผลักมันเบาๆ แล้วเดินออกมานอกโรงเรียนก่อนที่จะเรียกรถไปมหาลัยทันที
..............
..............
ตู้ด ๆ ๆ ๆ.....
“ทำไมพี่ทายไม่รับนะ..หรือว่าซ้อมอยู่”ผมพูดพึมพำคนเดียว พี่ทายไม่รับโทรศัพท์ตั้งแต่เมื่อบ่ายๆโมงแล้วอะครับ นี่ผมก็จะถึงมหาลัยอยู่แล้วด้วย โทรไปตั้งหลายครั้งแล้วพี่ทายก็ไม่รับสักที
“เออ ขอโทษนะครับ..พี่เห็นพี่ทายรึเปล่าครับ”ผมเดินไปถามพี่ที่ผมเคยเห็นซ้อมบาสกับพี่ทายบ่อยๆ เมื่อกี้ผมขึ้นไปที่ยิมแล้วแต่ก็ไม่เห็นมีการซ้อมอะไรเลย ผมก็เลยเดินลงมานะครับ
“อ่อ.. ก็ตอนเลิกพี่เห็นทายมันอยู่ข้างบนนะครับ เห็นมันบอกว่าจะไปอาบน้ำ”พี่เค้าบอก
“แล้วห้องมันอยู่ตรงไหนอะครับ”ผมถาม
“น้องขึ้นไปที่ชั้นเดิมนะ แล้วเลี้ยวขวาทางด้านนู้น ขึ้นไปมันจะมีอีกชั้นนะ”พี่เค้าชี้บอกทาง
“ครับ..ขอบคุณครับ”ผมก้มหัวให้นิดๆพร้อมกับคำขอบคุณ แล้วเดินไปตามทางที่พี่เค้าบอก
ที่โรงยิมนี่ตอนไม่มีคนซ้อมอยู่มันน่ากลัวเหมือนกันแฮะ ดูออกมืดๆเงียบๆ กว้างๆ ให้ความรู้สึกวังเวงพิลึกผมเดินลัดมาอีกทาง แล้วเดินไปขึ้นไปที่ชั้นสามที่ผมไม่เคยเดินขึ้นมาเลย
ตึงงงงงงงง!!!..
ผมหยุดชะงักขาอยู่ที่บันไดอีกขั้นที่กำลังจะก้าวขึ้นไป ไม่รู้ว่าเสียงอะไรเหมือนกัน แต่มันเหมือนเสียงมีอะไรกระแทบกับล๊อกเกอร์อย่างนั้นแหละครับ
ผมก็ใจดีสู้เสือ เดินก้าวขึ้นไปเพราะเชื่อว่าพี่ทายคงอยู่บนนั้น
เสียงเงียบหายไปทันทีหลังจากนั้น ผมเดินขึ้นไปจนถึงประตูห้อง แล้วเปิดประตูออกเบาๆเหมือนแง้มมองดู ก็ต้องเห็นกับอะไรที่ไม่คาดคิดว่าจะเห็น
ผมชะงักอยู่ตรงนั้นเหมือนถูกสตาฟไว้ แล้วก็ต้องถอยหลังออกมาอย่างอัตโนมัติทันทีแบบไม่ได้ตั้งตัว
เอี้ยดดดดดดดดดดดด !!!
เสียงร้องเท้าของผมที่ถูกกับพื้นทำให้ทั้งสองคนที่อยู่ในห้องนั้นหันมาทางผมทันที ตอนนี้ผมได้แต่หันหลังกลับทันทีเมื่อทั้งสองทันมาเห็นผม มันก็เป็นไปเองโดยอัตโนมัติอีกนั้นแหละครับที่จะทำให้ผมวิ่งออกมาจากตรงนั้น ไม่รู้ว่าทำไมต้องวิ่ง ตอนดูในโทรศัพท์มันดูเหมือนตลกที่นางเอกวิ่งหนีพระเอกตอนที่เห็นภาพบาดตาบาดใจ มันค่อนข้างตลกและดูงี่เง่า แต่ตอนนี้ผมดันวิ่งออกมาเหมือนในละครเปี๊ยบ
วิ่งทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะไปไหน และไม่รู้ว่าหนีทำไม
“ขนม.. เดี๋ยวขนม”เสียงพี่ทายเรียกตามหลังผมมา ทำให้ผมเร่งฝีเท้ามากขึ้นจนไม่คิดว่าตัวเองจะวิ่งได้เร็วขนาดนี้
“อึก....”วิ่งอยู่ดีๆน้ำตาดันไหลซะอย่างนั้น คนเรานี่ก็แปลกวิ่งไปร้องไห้ไปด้วยก็ได้ ผมวิ่งออกมาจนไม่ได้ยินเสียงพี่ทายแล้ว แต่ก็ยังกลัวอยู่ดี กลัวว่าพี่ทายจะตามมาทัน
“เอี้ยดดดดดดดดดดดดดดดดด”!!!
ตุบบบบบ ...
“อ่าวน้อง.. อยากตายรึไง”เสียงตะโกนโวยดังด่าผมหลังจากที่เบรกจนทำให้คนแถวนั้นตกใจไปตามๆกัน ตอนนี้ผมก็ตกใจไม่แพ้กัน แต่รู้สึกว่าอาการเศร้าน่าจะบังหมดซะแล้ว ผมมองสภาพตัวเองที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่กลางถนนตอนนี้ วิ่งโดยที่ไม่ได้มองว่ามีรถรึเปล่า บางคนก็คงจะเคยเจอเห็นการแบบผมนะครับ ทำอะไรในบางทีเหมือนเสียสติว่ากำลังทำอะไรอยู่
“ขะ..ขอโทษฮะ...อึก”ผมบอกพี่ผู้ชายคนนั้นเบาๆ
“มาตัดหน้ารถแบบนี้เดี๋ยวก็ตายเอาสักวันหรอก วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือ”พี่เค้าเดินมาด่า ผู้คนเริ่มมุงกันเป็นตาเดียวแล้วครับ
“ก็มันเป็นอุบัติเหตุ น้องมันก็เจ็บ..หัดแหกตาดูซะบ้าง..รถตัวเองก็ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย”เสียงแข็งๆพูดขึ้น ผมเงยหน้าไปมอง
“ลุกขึ้น”พี่ทักแบมือให้ผมจับ ผมจับมือพี่ทักแล้วพยุงตัวเองลุกขึ้น
“มึงพูดงี้.. มึงจะหาเรื่องกรูรึไง”อีกฝ่ายพูดกลับ
“กรูไม่ได้หาเรื่องมึง..แต่กรูด่ามึงอยู่”พี่ทักตอบกลับ ผมได้แต่ยืนมองทั้งคู่
“อ่าว ไอ้สัตว์”พี่ผู้ชายคนนั้นขึ้นเสียง
ผลักกกกก!!.
หลังจากที่พี่ชายคนนั้นด่าแล้วเดินเข้ามาใกล้พี่ทัก พี่ทักก็สวนหมัดเข้าให้ แล้วผลักผมออกจากตรงนั้นทันที ผมได้แต่ยืนมองโดยที่ไม่ได้ห้ามอะไร ตอนนี้งงตัวเองไปหมดแล้วว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ดูเหมือนพี่ทักจะเป็นฝ่ายได้เปรียบเพราะว่าพี่ทักคร่อมพี่ชายคนนั้นไว้แล้วต่อยไม่ยั้ง
“ไร้สาระชิบหาย..ถ้าอยากอยู่อย่างมีความสุขนะมึง รักษาปากมึงไว้แดกข้าวเลย.. เดี๋ยวจะไม่มีที่ซุกหัวนอน”พี่ทักลุกขึ้นแล้วขยับเสื้อตัวเองนิดหน่อยอย่างรำคาญ แล้วชี้หน้าด่าพี่ผู้ชายคนนั้นที่นอนปากแตกเลือดกลบปากอยู่
“ไป..”พี่ทักหันหน้ามาจับมือผม แล้วดึงผมออกมาจากตรงนั้นทันที
..................>>>><<<<...................
หัวข้อ: [นิยาย]ชุลมุนวุ่นรัก = ตอนพิเศษสุดท้าย P.164 (อ่าน 1306257 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก