มาแล้วคราบบบบ แหะๆ ตอนพิเศษล่าสุด
เหตุการณ์สดๆร้อนๆเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้....พิมไปพิมมา ย๊าวยาว แลดูเหมือนบ่นอะไรก็ไม่รู้
เลยต้องตัดเป็น part ซะเลยฮี่ๆๆๆ วันนี้ part1 ก่อนนะครับ เหตการณ์วันแรกที่ป่วย
ใครที่คิดถึงปอนด์เชิญแซ่บได้....และตอนพิเศษนี้คงตอบข้อสงสัยของใครหลายๆคนได้ซักที ว่าคนข้างกายปัจจุบันใช้ไอ้ปอนด์รึป่าวนะคับ แหะๆๆ
ส่วนแฟนคลับโซ่อย่าพึ่งน้อยใจ partต่อไป จะได้เห็นโซ่อาละวาด ให้ได้หายคิดถึงแน่นอนคั๊บ
...............................................
part1 : น๊อก!
บริษัทแห่งหนึ่งกลางกรุงเทพมหานคร....
ผมกำลังนั่งเตรียม Presentation เพื่อนำเสนอในที่ประชุมวันพรุ่งนี้อย่างแน่วแน่
ในแผนกเหลือแค่ผม กับพี่เปิ้ล ผู้จัดการแผนกเพียงสองคน...ส่วนคนอื่นๆ ป่านนี้เค้าคงกำลังนั่งรอดูละครหลังข่าวกันอยู่หน้าทีวีแล้ว
"ท็อป...กลับบ้านได้แล้วไป...ข้าวปลาน่ะกินบ้างรึยัง ทำไมหน้าซีดๆ" พี่เปิ้ลถามผม หลังจากแกทำงานของแกเสร็จ
"ขอทำ Present นี้เสร็จก่อนพี่ ใช้พรุ่งนี้แล้ว" ผมตอบแก แต่หน้ายังจ้องอยู่ที่จอคอมพิวเตอร์
"แล้วจะต้องมานั่งทำเองทำไม...ทำไมไม่ให้ไอ้นกมันทำให้" นกคือรุ่นน้องที่อยู่ในส่วนงานของผม
"Present เองทำเองดีกว่าพี่ คนอื่นทำแล้วมันไม่คุ้นมือ"
"กินข้าวกินปลาซะบ้างนะ เดี๋ยวใครเค้าจะหาว่าพี่ใช้งานลูกน้องเหมือนทาส" พี่เปิ้ลถอนหายใจ แล้วก็บ่นๆตามประสาแก แล้วแกก็ขอตัวกลับก่อน
ผมเดินไปปิดแอร์ในห้องทำงาน เพราะตอนนี้มันหนาวซะจนมือผมจะแข็งไปหมดแล้ว...ขนาดใส่เสื้อกันหนาวแล้วยังเอาไม่อยู่
หลังจากหยุดงานยาวมากกก เนื่องจากเหตุการณ์ความไม่สงบในช่วงที่ผ่านมา
ทำให้การประชุม คุยงาน ทั้งภายในบริษัท และกับลูกค้าภายนอกลูกเลื่อนมาอัดในช่วง 1-2 สัปดาห์นี้ทั้งหมด
แผนกที่รับผิดชอบในส่วนงานประชุมอย่างผม จากที่ปกติก็งานเยอะจะตายอยู่แล้ว ตอนนี้เลยเหมือนขุมนรกดีๆนี่เอง
นั่งทำงานไป ท้องเจ้ากรรมมันก็คอยร้องจ๊อกๆ เรียกหาอาหารอยู่เป็นระยะ....คิ้วที่ขวมดจนแทบจะชนกันเป็นเส้นเดียว เพราะสายตาเริ่มเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักติดต่อกันหลายวัน
แต่ในที่สุดผมก็ทำ Present เสร็จจนได้
ผมปิดคอมพิวเตอร์และเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายบนโต๊ะ ก่อนจะลุกขึ้นยืน....
"วูบ!" เอฟเฟกต์เสียงสติผมที่อยู่ๆมันก็มืดลงกะทันหัน
ผมเซไปกระแทกเข้ากับเก้าอี้ทำงาน แล้วหงายหลังก้นกระแทกลงกับพื้นอย่างจัง
ความเจ็บปวดทำให้สติกลับมา พอที่จะเข้าใจอะไรได้ว่า...หน้ามืด เพราะลุกเร็วเกินไป
ผมพยามยันตัวลุกขึ้น ควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋า...แต่หาไม่เจอซักที ตามันพร่าไปหมด
หยิบมือถือได้ก็กดหาไอ้ปอนด์....
"ว่าไงเรา ถึงบ้านแล้วเหรอ" ปอนด์ถามผ่านสายโทรศัพท์มา
"ยัง...มารับหน่อยสิ...ที่ออฟฟิศ..."
"เฮ้ย ทำไมเสียงเปนงั้นอ่ะ...เป็นไรป่าวท็อป" ไอ้ปอนด์ถามน้ำเสียงห่วงใย
"หน้ามืดอ่ะ...สงสัยจะเป็นลม" ผมก็ตอบไปตามจริงแหละครับ
"เดี๋ยวไปเดี๋ยวนี้แหละ อย่าพึ่งเดินไปไหนนะ เดี๋ยวขึ้นไปรับเอง" ผมรับคำปอนด์ลวกๆ หยิบข้าวของ
ปิดไฟในห้องทำงาน แล้วก็พยายามคลำๆทางไปที่ประตู ล๊อกห้องให้เรียบร้อย
...เดินลงไปรอที่ lobby ชั้น 1ดีกว่า...ไม่เคยจะฟังหรอก 555+
ผมค่อยๆพยุงตัวเองไปกดลิฟท์ อาศัยพิงผนังลิฟท์ช่วยไม่ให้ล้มไปอีก...กลัวเหมือนกัน...ถ้ามาตายเอาตอนนี้คงกลายเป็นผีลิฟท์แบบในตำนาน...
ถึงชั้น 1ผมก็เดินไปนั่งพักที่โซฟา...ไม่ถึง 15นาที ก็เห็นร่างสูงโปร่งของไอ้ปอนด์จ้ำอ้าวตรงไปที่ลิฟท์...ไม่เห็นกูเหรอเนี่ย
"ปอนด์ อยู่นี่" ผมออกเสียงเรียกไอ้ปอนด์ไม่ดังนัก แต่เพราะตอนนี้แทบจะไม่มีคนแล้ว
"บอกให้รออยู่เฉยๆ ลงมาได้ไงเนี่ย หา" ไอ้ปอนด์เดินหน้าถมึงทึงเข้ามา แล้วถามเสียงเข้ม
"ทำไมต้องดุด้วยล่ะ" ผมถามมันกลับ น้อยใจหน่อยๆ...เรื่องแค่นี้ทำไมต้องทำเสียงแข็งใส่ด้วยก็ไม่รู้
"แล้วทำไมหน้าซีดแบบนี้วะ...กินข้าวบ้างรึป่าวห๊ะท็อป"
"ก็ว่าเลิกงานแล้วจะไปกินอยู่"
"ทุกที...บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าถ้าจะกลับดึกก็หาข้าวกินซะก่อน"
"...โอ๊ย อย่าบ่นได้มั้ยล่ะ" ผมเองก็หงุดหงิดแล้วนะตอนนี้ มาถึงก็เอาแต่บ่น
ปอนด์ถอนหายใจเบาๆ แล้วพยุงผมลุกขึ้น...ด้วยความหงุดหงิด บวกกับเล่นตัวเล้กน้อย ผมเลยสบัดแขนไม่ให้มันจับ...แล้วก็เซ...ทำตัวเองแท้ๆกู
ไอ้ปอนด์รับไว้ทัน แล้วส่ายๆหน้าเบาๆ ก่อนบอกว่า.."อยู่เฉยๆ" แล้วจึงพยุงผมไปที่รถ
ขึ้นรถไอ้ปอนด์ยื่นถุง 7-11 มาให้ ข้างในมีขนมปัง กับนม 1กล่อง
ผมรับมากินอย่างว่าง่าย...ก็หิวนี่หว่า รองท้องซักหน่อยก็ดี
ไอ้ปอนด์ขับรถไปเรื่อยๆ แล้วจู่ๆก็เลี้ยวรถเข้าโรงพยาบาล
"เฮ้ย เข้ามาทำไม...ไม่เอา" ผมบอก
"ไปให้หมอดูซักหน่อย หน้าซีดขนาดนี้..."
"ไม่เอา ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย"
"....." ไอ้ปอนด์ไม่ตอบอะไร ถอยรถเข้าจอด
แล้วมันก็เดินมาเปิดประตูให้ผม...ผมมองมันนิดหน่อย ก่อนจะตัดสินใจเดินไปกับมัน
หมอบอกว่าอ่อนเพลียเพราะพักผ่อนน้อย และกินอาหารไม่เป็นเวลา และอย่าเครียดมาก....ฉีดน้ำตาลให้ผมเข็มนึง แล้วให้นอนพักประมาณ 10 นาที
ได้ยาเข้าไป กับได้นอนพักสายตาสักครู่ ก็ค่อยรู้สึกดีขึ้น
เดินออกจากห้องพักมา เห็นไอ้ปอนด์นั่งรออยู่ข้างหน้า
"ดีขึ้นมั้ย" ปอนด์ถาม
"อืม กลับบ้านเถอะ"
"เดี๋ยวไปหาข้าวกินก่อน" ปอนด์บอก
"ไม่เอาแล้ว ไม่หิว"
"อย่าดื้อได้มั้ยวะท็อป" เอาอีกละ เสียงแข็งอีกละ
"ก็ไม่หิวแล้ว อยากกลับบ้าน..อยากนอนน" ผมตอบมันแบบหงุดหงิด แล้วเดินนำลิ่วๆ จะไปขึ้นรถ
"กินข้าวก่อน จะได้กินยาแล้วนอน" ปอนด์วิ่งตามมา พูดเสียงอ่อนลง
"...ไม่กิน!" ผมตอบอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วจ้ำอ้าวๆออกไปที่ลานจอดรถ
"จะตายอยู่แล้วยังจะมางอนอะไรอีก...ต้องให้เค้าโทรไปบอกไอ้โซ่มั้ย" ไอ้ปอนด์ว่าเสียงดัง...แถมยังจะเอาไอ้โซ่มาขู่ผมอีกนะ
"...ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ...พูดดีๆไม่เป็นหรือไง...แล้วไม่ต้องเอาไอ้โซ่มาขู่นะ" ผมก็เสียงดังกลับล่ะคับ
"แล้วทำไมท็อปไม่ฟังเค้าบ้าง....จะมางอนอะไรเป็นเด็กๆ....แล้วที่เป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะไม่ยอมกินข้าวหรือไง"
"ไม่ได้งอนโว๊ย!...ไม่ชอบก็ไม่ต้องมายุ่ง กลับบ้านไปเลยไป" น้อยใจนะเว่ยแม่ง....ผมยิ่งเป็นประเภทถ้าร่างกายอ่อนแอขึ้นมา จิตใจจะอ่อนแอผิดปกติอยู่ด้วยนะ
"ท็อป!" ไอ้ปอนด์ขึ้นเสียง..ทำให้ผมยิ่งอารมณ์ขึ้น วิ่งไปที่รถมันพยายามเปิดประตู แต่เปิดไม่ออกเพราะมันล๊อกอยู่ ผมก็เลยพาล...เตะประตูรถไอ้ปอนด์ดังโครม!
"ท็อป!...เป็นบ้าอะไรวะเนี่ย!" ไอ้ปอนด์ตอนนี้คงโมโหผมสุดๆแล้วมั้ง...แต่ตอนนั้นผมไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดซักนิด
"เออ!...กูบ้า!....มายุ่งกับกูทำไมล่ะ..ฮึก...จะไปไหนก็ไปเลยไป!...ฮึก.....ไปเลย..ไอ้เลว....ฮือออ.....ฮึก...ไม่ต้อง..มายุ่ง...ฮึก...กับกู ...ฮืออออ..." อารมณ์โกรธปนน้อยใจ บวกกับสภาพจิตใจที่อ่อนแอผิดปกติของผมในตอนนี้ ทำให้ผมร้องไห้ซะงั้น...แล้วยังทั้งผลัก ทั้งถีบไอ้ปอนด์มั่วไปหมด
"...ท็อป!....หยุด...โอ๊ยท็อป...หยุด!...มันเจ็บนะเว่ย....ท็อป!" ไอ้ปอนด์ก็พยายามจะจับตัวผมให้หยุดแตะต่อยมัน ก่อนที่มันจะรวบตัวผมไว้ได้
"ปล่อย!...ไม่ต้องมายุ่งกู" ผมก็ดิ้นๆ มันก็ไม่ปล่อย
"ขอโทษ...ปอนด์ขอโทษ....ไม่เอา ไม่ร้องนะ" แค่ได้ยินมันขอโทษ ผมก็หยุดละคับ...แต่ยังไม่หยุดร้องนะ
"..ฮึก...แล้วทำไมต้องดุด้วยล่ะ...ฮึก...."
"...เค้าเป็นห่วง....ก็ท็อปไม่ค่อยดูแลตัวเอง"
"ก็งานมันเยอะ..." ผมหยุดร้องแล้วแหละ
"เห้อ...ค่อยๆทำไม่ได้เหรอ..แค่หาข้าวกินมันคงไม่เสียเวลาเท่าไหร่หรอกน่า....เค้าอุตส่ายอมให้ทำงานดึกดื่นได้ แต่ท็อปก็ต้องดูแลตัวเองด้วยสิ"
"ก็ช่วงนี้งานมันเยอะกว่าเดิมนี่"
"เค้ารู้...ทำแต่งานจนลืมปอนด์หมดแล้วมั้งเนี่ย....เดี๋ยวก็แอบไปมีกิ๊กซะหรอก หึหึ" ไอ้ปอนด์หัวเราะในคอ
"เออ...ไปเลยไป!" ผมผลักไอ้ปอนด์ออก ไอ้ปอนด์หัวเราะชอบใจ...แล้วเราสองคนก็ขึ้นรถได้ซะที...แอบเห็นที่ประตูรถปอนด์บุบด้วยอะ...รู้สึกผิด
"เค้าขอโทษนะ" ผมบอกปอนด์ตอนอยู่ในรถ
"...เรื่องอะไร"
"ก็...เค้าเตะรถปอนด์บุบ..." ผมบอกเสียงอ่อน
"อ่อ...ช่างเหอะ เดี๋ยวเคลม"
"...." ผมก้มหน้าอย่างสำนึกผิด...ผมรู้ว่ามันรักรถมาก ถ้าเป็นคนอื่นมันคงเอาตาย
"ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ" ไอ้ปอนด์ยกมือขึ้นลูบหัวผมเบา...ผมพยักหน้า
"...เค้าเป็นห่วงมากรู้มั้ย...เค้าไม่ได้อยู่ดูแลท็อปตลอดเวลา...พักนี้ไม่ค่อยได้เจอกันด้วย...ท็อปก็ต้องดูแลตัวเอง....อย่าทำให้คนที่เค้ารักเราต้องไม่สบายใจ รู้มั้ย" ปอนด์พูดเสียงอ่อนโยนเหมือนเดิม
"...อืม" ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ
ปอนด์กับผมแวะกินข้าว้มกันก่อนจะกลับมาที่คอนโด
คืนนี้ปอนด์จะค้างกับผมเลย เพราะขี้เกียจขับกลับบ้านแล้ว...ไม่อยากปล่อยผมไว้คนเดียวด้วย
หลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จ ผมก็เข้านอน และหลับไปในอ้อมกอดปอนด์
.................................................................จบ part แรก จ้าาาาาาาาาาาาาาาา
แอบเขินอ่ะ เหมือนเอาชีวิตเน่าๆของตัวเองมาบ่นๆไงก็ไม่รู้
ไปนอนแล้วนะคับทุกคน ฝันดีคับ จุ๊ฟๆ
หัวข้อ: ไอ้โซ่ VS ไอ้ปอนด์ & ท็อป ---อวสานกาล--- (อ่าน 479278 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก