ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
.::.กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ .::.
--------------------------------------------------------------------------------
อย่าถาม
(etc.)
ต้องการอะไรกันอีก เธอจะอยากได้ยินอะไร ที่จะมาถามว่าคิดอย่างไร
เมื่อเธอมาลาจาก มันยังจะมีถ้อยคำ คำไหน ที่ควรพูดไปหรือเธอ
หากวอนขอ อย่าทิ้งกันไป จะทำให้เปลี่ยนใจไหม
หากจะฉุดมือเธอและยอมคุกเข่า และขอให้อยู่ จะอยู่ตามที่ขอหรือเธอ“ไปเถอะป่าน พี่ไม่เป็นอะไร...” เจดฝืนยิ้มทั้งๆที่หัวใจกำลังเปียกปอนไปด้วยน้ำตา...สาสมกับคนเลวๆอย่างเขาแล้วสินะ...
มองด้วยสายตาแบบนั้นทำไมล่ะ? ไปสิพี่ไม่เป็นอะไรหรอก...
“พี่เจด...” กล่าวได้เท่านั้นก็หยุดลง มือของคนข้างกายวางลงบนบ่าดึงสายตาของป่านให้หันไปมอง ภาพนี้ราวกับมีดที่กรีดแทงใจกัน
บ่าบอบบางที่เขาเคยโอบรั้งได้ มือนิ่มที่เขาเคยกุมไว้อย่างทะนุถนอม...เป็นของคนอื่นแล้วจริงๆ...
“ไป!” เขาตวาด
ไปก่อนที่พี่จะรั้งตัวเองไม่ไหวต้องคุกเข่าวอนขอให้ป่านอย่าไป...
อย่าถามได้ไหมรู้สึกยังไง อย่าถามว่าฉันจะคิดยังไง
จะอยู่ยังไง ถ้าเธอจะไป จะถามกันทำไม
ไม่ว่าเธอคิดสงสาร หรือเกิดเกรงใจ
จะเป็นอะไร ก็เหมือนว่าทำให้ฉันยิ่งช้ำ
สิ่งที่ฉันนั้นคิดในใจ ยิ่งมีคำลาได้สั้นเท่าไหร่...ยิ่งดี‘พี่เจดเป็นยังไงบ้าง? ผมขอโทษ นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย...ดูแลตัวเองด้วยนะครับ’
Smsที่ถูกส่งมาจากคนที่เคยรักที่สุด...แต่บัดนี้เขาคือคนรักของคนอื่น...
“จะถามพี่เพื่ออะไรกันล่ะป่าน?” เจดพึมพำ ร่างนอนหงายเหยียดบนโซฟา มือวางพาดทาบทับน้ำตาที่รินไหล ปล่อยมืออีกข้างที่กำมือถือแน่นตามแรงโน้มถ่วงโลก
รู้ทั้งรู้ว่าถ้าอ่านจะยิ่งเจ็บแต่ยังอยากจะรู้ว่าอีกฝ่ายส่งสิ่งใดมากัน...
อย่าทำให้ยืดเยื้อเลย ดูเธอจะเตรียมทุกอย่างหมดแล้ว เพื่อไปเริ่มชีวิตใหม่
หากวอนขอ อย่าทิ้งกันไป จะทำให้เปลี่ยนใจไหม
หากจะฉุดมือเธอและยอมคุกเข่า และขอให้อยู่ จะอยู่ตามที่ขอหรือเธอ“พี่เจด นี่...พี่แดน...” เจดมองเพื่อนร่วมคณะที่ไม่ได้พูดคุยกันนักแต่ก็รู้จักทีหลังในฐานะพี่รหัสของแฟน หากกิริยาจับมือกันตรงหน้าคืออะไร
“พี่เจดครับ เรา...เลิกกันเถอะ”ชายหนุ่มลืมตาขึ้น หวังจะให้อะไรก็ได้เบื้องหน้าเบี่ยงเบนความสนใจจากภาพปวดร้าวในความทรงจำ อยากจะกรีดร้องถามว่าเขาทำอะไรผิด แต่ก็รู้ดีแก่ใจว่าเพราะอะไร
...เมย์...หญิงสาวที่ออกจากชีวิตพวกเขาไป เงาของเธอเกาะกุมในใจของป่านเรื่อยมา...
อย่าถามได้ไหมรู้สึกยังไง อย่าถามว่าฉันจะคิดยังไง
จะอยู่ยังไง ถ้าเธอจะไป จะถามกันทำไม
ไม่ว่าเธอคิดสงสาร หรือเกิดเกรงใจ
จะเป็นอะไร ก็เหมือนว่าทำให้ฉันยิ่งช้ำ
สิ่งที่ฉันนั้นคิดในใจ ยิ่งมีคำลาได้สั้นเท่าไหร่...ยิ่งดี“ไง” เจดเงยหน้ามองอดีตเดือนวิศวะที่มายืนตรงหน้า เขาปิดหนังสือลง ไหนๆก็อ่านไม่รู้เรื่องแล้ว ช่างมันเถอะ....
“มีอะไร?” เขาถามเสียงเรียบ
“ก็ไม่มีอะไร แต่มีของฝากมาให้ก็แค่นั้น” แดนกล่าววางจดหมายในมือลงกับโต๊ะก่อนจะเดินจากไป
เจดมองซองจดหมายสีขาวที่ดูก็รู้ว่ามีคนเปิดอ่านแล้วตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลายราวกับมันคือกล่องแพนโดร่า ในที่สุดความอยากรู้ก็ชนะ เขาแกะจดหมายออกอ่าน
หากวอนขอ อย่าทิ้งกันไป จะทำให้เปลี่ยนใจไหม
หากจะฉุดมือเธอและยอมคุกเข่า จะทำให้เราเป็นเหมือนดังเดิมได้ไหมเธอ“ป่าน!” ชายหนุ่มตะโกนเรียกร่างคุ้นเคยที่กำลังจะก้าวออกจากรั้วมหาลัยพอดี นัยน์ตากลมโตใต้แว่นกรอบหนาเบิกตากว้างและดูจะตกใจมากที่พบเขา
“เรากลับมาคบกันได้ไหม?” เจดโอบกอดอีกฝ่าย ถามเสียงพร่า
“ผะ ผมคบกับพี่แดนอยู่” ป่านพยายามผละออกแต่เจดไม่ยอม
“พี่อ่านจดหมายนั่นแล้ว” เขากล่าว “จดหมายของเมย์อันนั้น...”
“พี่อ่านแล้ว?!”
อย่าถามได้ไหมรู้สึกยังไง อย่าถามว่าฉันจะคิดยังไง
จะอยู่ยังไง ถ้าเธอจะไป จะถามกันทำไม
ไม่ว่าเธอคิดสงสาร หรือเกิดเกรงใจ
จะเป็นอะไร ก็เหมือนว่าทำให้ฉันยิ่งช้ำ
สิ่งที่ฉันนั้นคิดในใจ ยิ่งมีคำลาได้สั้นเท่าไหร่...ยิ่งดี“ถ้าพี่อ่านแล้วก็น่าจะเข้าใจว่าทำไมผมคบกับพี่ต่อไม่ได้” ป่านร้องไห้ “ไม่เข้าใจหรือไงว่าผมทำไม่ได้!”
“แต่ป่านก็ยังรักพี่ไม่ใช่หรือไง?!”
“ทั้งๆที่พี่ก็มีคู่หมั้นแล้วน่ะเหรอ!” อีกฝ่ายถามทั้งน้ำตา “แค่เรื่องเมย์คนเดียวผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วแต่นี่..พอเถอะพี่เจด อย่าให้เรื่องของเราทำให้ใครเจ็บอีกเลย...”
ป่านผลักอกร่างสูงเต็มแรงก่อนที่จะออกวิ่งหนี ทั้งๆที่พยายามหนี พยายามจะตัดใจแต่ทำไมต้องมาตอกย้ำกันด้วย แค่ขึ้นชื่อว่าแย่งแฟนเพื่อนก็เลวพอแล้วแต่นี่พี่เจดก็มีคู่หมั้นแล้วอีก เขาไม่อยากจะเป็นคนเลวอีกครั้ง...เขาร้องไห้จนตาบวม ที่บ้านใครถามก็ไม่ตอบก่อนจะตัดสินใจหยิบมือถือขึ้นมาด้วยมือสั่นเทา
‘พอเถอะพี่เจด ลาก่อน’
เมื่อกดส่งเสร็จเขาก็นั่งกอดเข่าจ่อมจมกับความเศร้าลำพัง....
THE END
------------------------------------------------------------------
ภาคต่อของ
[เรื่องสั้น ]Story from song : ฉันรักของฉันจริงๆ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13865.0ในที่สุดก็มาแล้วค่ะ^^
ยังคงเศร้าๆเหมือนเดิม ตอนแรกที่เริ่มเขียนก็คิดนะคะว่าเพลงนี้ของพี่เจดแต่ไปๆมาๆตอนจบก็เป็นของป่านไปด้วยเสียอย่างนั้น ฮะๆ
ขออธิบายอีกครั้งเผื่อมีคนเข้าใจผิด เรื่องสั้นชุดStory from songคือการที่ต่ายฟังเพลงแล้วเกิดอยากแต่งเรื่องขึ้นมาเฉยๆนะคะ ในแต่ละเพลงใช่ว่าตัวละครจะใช้ชุดเดิมแบบนี้ตลอดเพียงแต่ตอนเขียนบางครั้งยัยต่ายรู้สึกขี้เกียจคิดตัวละครใหม่และคิดว่ามันเชื่อมกันได้เลยจับโยงเฉยๆนะคะ~
แต่ชุดStory from songจะมีอย่างนึงที่มักเหมือนกันคือ 'สั้น' ค่ะ
สารบัญเรื่องอื่น ๆ ของต่าย
เรื่องสั้นset คนไทยล้วน
ซีรีย์ Be step
มอง สบตา จับมือ ช่องว่างของหัวใจ มุมมองของคนสามคน Set ชาวต่างชาติ / มีตัวละครต่างชาติเป็นตัวเอก
If only...(จบสั้นจริงๆนะ) Cupid Dart Just another Halloween day Wednesday’s story He's mine! Set ชุดเรื่องสั้น (คือธีมเดียวกันแต่แต่ละเรื่องสามารถเป็นเอกเทศด้วยตนเองค่ะ แนะนำให้อ่านเรียงเพราะบางครั้งต่ายจะเอาตัวละครเก่ามาเขียนใหม่)
ชุดเรื่องสั้น : Story from song
พี่ชาย (จบสั้นมาก-มากที่สุด) คนไม่มีเสน่ห์ ฉันรักของฉันจริงๆ อย่าถาม ชุดเรื่องสั้น หอโคมม่วง เรื่องยาว (ยังไม่จบ)
The Tales Of Greek Gods, ไดโอนิซัส-เฮฟีทัส What the…?! ไม่ต้องมีเหตุผลระหว่างเรา ต้องตา...ต้องใจ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น ]Story from song : อย่าถาม (อ่าน 26472 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก