ตอนที่ 25 โอกาสของความรัก
เช้าวันต่อมาเป็นวันเสาร์ ดลจึงไม่ต้องไปมหาลัย แต่อ้อนต้องกลับไปไปมหาลัย
แล้ว เนื่องจากว่า ขาดเรียนมาหลายวัน จึงต้องกลับไปเครียร์งานที่ค้างเอาไว้ ดลจึง
ปลุกอ้อนแต่เช้า เพื่อลงมาทำบุญตักบาตรในตอนเช้าก่อนที่จะส่งอ้อนกลับบ้าน เพื่อ
ไปเก็บของเตรียมตัวออกเดินทาง เมื่อส่งอ้อนกลับไปบ้านเสร็จ ดลก็เล่นกับเจ้าก๊อก
ตามปกติในสวน
" กรี๊งๆๆ " เสียงโทรศัพท์ในบ้านดังขึ้น แม่ของดลที่เตรียมอาหารเช้าอยู่ในบ้านจึง
เดินออกมารับสาย
" หวัดดีคะ " เสียงของแม่ดลรับสาย
" ช่ายบ้านดลปะครับ " ป่านถามผู้รับสายเพื่อความมั่นใจว่าโทรมาถูกบ้าน
" ช่ายคะ จะพูดกับดลใช่ไหมจ๊ะ "
" ครับผม ขอสายดลครับ "
" จ๊ะ รอแป๊ปนะจ๊ะ " จากนั้นแม่ก็เดินไปเรียกดลที่เล่นอยู่กับเจ้าก๊อก
" หวัดดีครับ " ดลรับสาย
" ไอ้ตัวเล็ก ทำไรอยู่ " เสียงปลายสายเป็นเสียงที่ดูจะคุ้นๆอยุ่เหมือนกัน แต่ดลก็นึก
ออกว่าน่าจะเป็นใคร เพราะ สรรพนามที่เรียกดลว่าไอ้ตัวเล็กมีอยู่คนเดียวก็คือ ป่าน
" อ๋อ ป่านหรอ "
" เออดิ ละวะ จำเสียงเราไม่ได้หรอ "
" ก็อืม โทษที แล้วมีไรหรือป่าว "
" วันนี้ว่างป่าว " ป่านเหมือนจะถามความเห็นของดล แต่ดลยังไม่ได้ทันจะตอบไป
ป่านก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน " งั้นวันนี้ไป Dream world กันนะ เจอกันตอนเที่ยง อย่า
มาสายละ แค่นี้นะ " แล้วป่านก็วางสายไป ดลก็ได้แต่งงๆ
" เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ " ช้าไปแล้วเพราะป่านวางสายไปแล้ว จริงๆแล้วดลก็ว่างไม่ได้ออกไป
ไหน แต่ใจจริงของดลก็อยากจะอยู่กับบ้านมากกว่า แต่ก็ต้องจำใจไป เพราะเจ้าป่าน
มันไม่ยอมฟังอะไรเลยแล้วก็วางไป
ป่านมาถึงที่นัดหมายก่อนเวลาครึ่งชัวโมง จึงต้องรอดลก่อน ป่านนั่งรอดลอยู่หน้า
ประตูทางเข้า นั่งมองดูเด้กๆที่ดูตื่นเต้นและดีใจที่จะได้เข้าไปในสวนสนุก ป่านดูเด้ก
เหล่านั้นไปก้อดที่จะยิ้มไปไม่ได้ แต่เมื่อสายตาของป่านหยุดมองภาพของ เด้กผู้ชาย
สองคน เด็กผู้ชายคนแรกคือคนพี่ ดูแล้วอายุราวๆ 15 ปีส่วนน้องชายอายุประมาณ
10 ปี น้องชายอ้อนที่จะขี่คอพี่ชาย พี่ชายจึงต้องเอาตัวน้องชายขึ้นมาขี่คอ ภาพนั้น
มันช่างสะท้อนเข้าไปในใจของป่านเหลือเกิน ป่านนึกถึงวันที่เค้าพาปอนด์มาเที่ยวที่นี่
เจ้าปอนด์เองก็มักจะอ้อนให้ป่านเอาขึ้นขี่คอ เพราะขีเกียจเดินเองอยู่เสมอ นัยตาของ
ป่านเริ่มร้อนแผ่ว และมีน้ำมาคลอที่ตาอีกครั้ง แต่แล้วเสียงเรียกของดล ก็ทำให้
ป่านกลับมาอยู่ในดรคความจริงอีกครั้ง
" ป่านๆ "
" อะมาได้ซะทีนะไอ้ตัวเล็ก "
" นายมานานยังอะ "
" มานานแล้วดิ เนี่ยต้องมานั่งรอนายอะ " ป่านทำหน้าเซงๆ
" เฮ้ย เราไม่ได้มาสายนะ นี่เรามาถึงก่อนเวลาที่นายนัดตั้ง 10 นาทีอะ "
" ปะๆ เข้าไปข้างในกันดีกว่า " ป่านยื่นบัตรผ่านประตูให้ดล
เมื่อผ่านประตูเข้ามา ป่านก็เอื้อมมือมาจับมือของดล ดลเองเมื่อเจอป่านจับมือแล้ว
จูงพาเดินไป ก็ตกใจ เพราะไม่คิดว่าป่านจะกล้าทำแบบนี้ ถึงแม้คนที่มาเที่ยวที่นี่ส่วน
ใหญ่จะเป็นเด็กๆ แต่ก็มีจำนวนไม่น้อยที่อยุรุ่นราวคราวเดียวกันกับดลและป่าน ดังนั้น
คงเป้นที่แปลกตาของคนที่มองมาเห็นแน่ๆที่ผู้ชายสองคนจะเดินจุงมือกัน
" ป่านๆ ไม่ต้องจุงมือเราก็ได้ "
" ทำไมอะ ไม่ดีหรืองัยจะได้ไม่หลง นายอะชอบเดินเหม่อ เดี๋ยวก็หลงกันอีก หลง
แล้วจะมาร้องไห้แงๆนะเจ้าปอนด์ " ป่านพูดโดยไม่ได้หันมามองดล แต่คำ
ว่า "ปอนด์" ทำให้ดลเกิดงงๆขึ้นมาว่า ทำไมเมื่อกี้ป่านพูดว่าปอนด์ แต่ดลก็คิดว่าตัว
เองคงได้ยินผิดไปเองมั้ง ป่านพาดลตรงไปที่ร้าน KFC เพื่อกินข้าวกันก่อนจะไปเล่น
เครื่องเล่น เพราะนี่ก็เที่ยงกว่าแล้ว
" อะ นายนั่งนี่นะไอ้ตัวเล็ก เดี๋ยววันนี้แนจะเลี้ยงนายเอง "
" มามุขไหนเนี่ยจะมาเลี้ยงข้าวฉันอะ " ดลเองก็ไม่ค่อยจะไว้ใจป่านเท่าไรที่อยู่ดีๆก็ใจ
ดีถึงขนาดเลี้ยงข้าว
" ไอ้นี่ ตกลงจะกินฟรี หรือจะจ่ายเอง "
" อะๆๆ ก็ไปซื้อซะทีดิ "
" นั่งรออยู่นี่แหละ " ป่านเดินไปซื้อไก่ ดลก้นั่งเฝ้าโต๊ะเอาไว้ สักพักไก่ก็ถูกวางอยู่ตรง
หน้า ดูมันเยอะเหลือเกิน อย่างกับมากัน 4 คน
" โห ไมซื้อมาเยอะจัง จะกินหมดไหมเนี่ย "
" ไม่หมดก็ต้องหมด อุตสาห์ซื้อมาเลี้ยง กินไม่หมดเสียดายแย่ "
" แล้วนี่ไปรยวอะไรมาอะ ถูกหวยหรืองัย "
" อะนะ ถูกก้ดีดิ อะกินดิ มองอยู่ได้ "
" อืมๆ ขอบใจนะ "
ดลกับป่านก็ลงมือกินไก่ที่อยู่ตรงหน้าอย่างอร่อย ตลอดเวลาที่กิน ป่านก็คอยดูแลดล
ตลอด ทั้งคอยดูว่าซอสเปื้อนปากหรือป่าว บางทีก้แกะไก่ให้ดล ดลเองยิ่งเห็นฟฤติ
กรรมของป่านแบบนี้ก็ยิ่งแปลกใจ และแอบคิดไม่ได้ว่า ป่านมันต้องมีแผนอะไรแน่ๆ
เมื่อกินเสร็จ ก็ถึงเวลาที่จะได้ไปเล่นเครื่องเล่นซะที ป่านพาดลเดินเข้าไปเล่นเครื่อง
เล่นจากด้านในสุดก่อน โดยเลือกเล่นล่องแก่งเป้นอันแรก พอเล่นเสร็จก็เปียกน้ำ
เหมือนลูกหมากันทั้งสองคน จากนั้นก็ไปเล่นเรือไวกลิ้ง ตอนแรกดลจะไม่ยอมขึ้นไป
เล่น เพราะดลเคยเล่นแล้วลงมาอ้วกไม่เป็นท่า แต่ป่านก็บังคับจนดลต้องขึ้นไปเล่นจน
ได้ พอลงมาดลก้แทนจะอ้วกออกมา แต่ป่านกับดูสนุกสนานเหลือเกิน
" ทำไมนายไม่รู้สึกมึนหัวบ้างหรืองัยอะ "
" ไม่อะ สนุกดีออก "
" โหย ทำไมนายทึกขนาดนี้อะ "
" อ้าวมันนี้มันด่ากันนี้หว่า ไอ้ตัวเล้ก " ป่านทำท่าจะเบิร์ดกระโหลกดล
" ป่าวๆ ฉันชมว่านายอดทน แข็งแรงต่างหากละ " ดลแก้ตัวเอาตัวรอดไปตื้อ
" แล้วไป งั้นไปเล่นอย่างอื่นกันต่อนะ "
" หา!! พักก่อนไม่ได้หรอ " แต่ป่านก็ไม่ฟัง ลากดลไปเล่นต่อ ป่านพาดลเข้าไปใน
เมืองหิมะ ดลเองก็ไม่ขัดข้อง เพราะมันไม่ได้หวาดเสียวเหมือนเครื่องเล่นอื่นๆ ทั้งสอง
คนเปลี่ยนชุดเสร็จก็เข้าไปทันที ดลและป่านสนุกกันมาก ดลเองก็สนุกจนไม่ระวังตัว
ลื่นลงหัวเข้ากระแทกกับพื้น
" โอ้ย ! " ดลร้องขึ้นมา ทำให้ป่านรีบวิ่งเข้าไปดูดล
" เป็นไรมากป่าว ไหนดูดิ " ป่านถามอย่างเป็นห่วง แล้วก้มลงไปดูแผลที่หัวเข้าของ
ดล
" อืมเจ็บอะ "
" นายนี่นะ เล่นไม่ระวังเลย ดูดิเป็นแผลเลย ซนจริงๆเลยนะปอนด์ "
" ปอนด์ " ดลพูดชื่อของคนชื่อปอนด์ ขึ้นมาอีกครั้ง ดลเริ่มมั่นใจแล้วว่า เมื่อก่อน
หน้านี้ที่ดลได้ยินป่านเรียกตนเองว่าปอนด์ ดลไม่ได้ฟังผิด เมื่อป่านได้ยินดลเรียกชื่อ
ปอนดื ก็ทำให้ป่านรู้ว่าตัวเอง เผลอเรียกดลว่าปอนด์โดยไม่รู้ตัว ป่านอึ้งไปนิดนึงก่อน
ที่จะไม่มีอะเรและพาดลออกจากเมืองหิมะ
" ป่าน ทำไมนายเรียกเราว่าปอนด์ละ " ดลถามป่าน แต่ป่านไม่ยอมบอก และพาดล
ออกจาก Dream world ทันที
" เป็นไรหรือป่าวอะป่าน " ดลถามป่านด้วยความเป็นห่วง เพราะป่านเอาได้เงียบโดย
ที่ไม่พูดอะไรมาตั้งแต่เมื่อกี้
" ปอนด์เป็นน้องชายของฉัน ปอนด์ชอบมาเที่ยวที่นี่มาก และฉันก็ต้องพาเค้ามที่นี่
บ่อยๆ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีโอกาสได้พาปอนด์มาที่นี่อีกแล้ว " ป่านพูดด้วยเสียงที่สั่น
เครือ แล้วรีบขึ้นรถ Taxi กลับบ้านไป ดลเองได้ยินแบบนั้นก็พอจะเข้าใจในความรู้สึก
ของป่านดี ดลจึงไม่ถามอะไรต่อและก็ขึ้นรถกลับบ้านเช่นกัน ในขณะที่นั่งอยู่บนรถ
Taxi อยู่ดีๆ ดลก็เกิดเปลี่ยนใจอยากไปทีๆนึงขึ้นมา จึงบอกให้ Taxi เปลี่ยนเส้นทาง
ไปยังอีกทีหนึ่ง รถ Taxi มาจอดอยู่หน้าโรงเรียนของดลที่เคยเรียนอยู่ตอนม.ปลาย
ดลหยุดอยู่ที่หน้าประตู มองไปที่ป้ายรถเมลล์หน้าโรงเรียน นึกถึงอดีตที่อั้มแค่ยื่นรอดล
ทุกๆเช้าก่อนจะเข้าไปในโรงเรียน จากนั้นดลก็เดินไปยังตึกที่เคยเรียน แต่ในวันนี้เป็น
วันเสาร์ ประตูของตึกเรียนจึงปิด แต่โชคดีที่ภารโรง กำลังทำความสะอาดหน้าตึกนั้น
อยู่พอดี ภารดรงยังจำดลได้ เพราะดลเป็นเดกดี ดลจึงขออนุญาติขึ้นไปบนตึกเรียน
ภารโรงก็ยินดี เปิดประตูให้ดลขึ้นไป ดลค่อยเดินตรงไปยังห้องที่เคยเรียนต่อม.4
ภาพเก่าๆในอดีตค่อยๆปรากฎขึ้นมา น้ำตาของดล เริ่มเอ่อล้นออกมาที่ดวงตา เมื่อถึง
ห้องเรียนที่เคยเรียน ดลเข้าไปนั่งยังโต๊ะเรียนริมหน้าต่างที่เคยนั่งข้างๆอั้ม และมองไป
ที่โต๊ะตัวที่อั้มเคยนั่ง ภาพของดลและอั้มที่เคยนั่งคู่กัน และยอกล้อเล่นกันค่อยชัดเจน
ขึ้น ดลห้ามน้ำตาไม่อยู่แล้ว ภาพเหล่านั้นทำให้ความเจ็บปวดที่อยู่ในใจเกิดขึ้นอีกครั้ง
รถเก๋งสีดำ เข้ามาจอดในโรงเรียน อั้มเปิดประตูออกมาจากรถ มองไปรอบๆโรง
เรียนที่อั้มเคยเรียน มันช่างดูไม่เปรียบไปเลย สภาพโรงเรียนที่ไร้เด็กนักเรียนก็ดูจะ
เงียบต่างกับเวลาที่มีกนักเรียนอยู่มาก อั้มค่อยๆเดินไปที่ตึกเรียนที่เคยเรียน พอมาถึงก็
พบว่าประตูของตึกไม่ได้ล็อกไว้ อั้มจึงเดินขึ้นไปยังห้องที่เคยเรียน แต่ในขณะที่กำลัง
เดินขึ้นบันไดนั้น อั้มก็ได้ยินเสียงของคนกำลังเดินลงมาจากชั้นบน ในใจอั้มเองก็คิดว่า
คงเป็นภารโรงที่มาทำความสะอาดตึกเรียน แต่เมื่อภาพคนที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าอั้มนั้น
กลับไม่ใช่ภารโรง แต่เป็นดล คนที่อั้มรัก ดลเองก้ตกใจที่คนที่กำลังเดินขึ้นบันไดมา
เป็นอั้ม ทั้งสองคนหยุดอยู่ที่บันไดนั้น ต่างมองตากัน สื่อความหมายบางอย่างให้อีก
ฝ่ายได้รับรู้ คนๆนี้ที่ยื่นอยู่ตรงหน้าของทั้งสองคน คือคนๆเดิมที่เคยรักกัน แต่ตอนนี้มัน
เปลี่ยนไปแล้วววว..
http://radio.slb3.sanook.com/radio/player7/?embed_step=3&songID=66514&songName=%E0%B9%83%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B9%82%E0%B8%AD%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B9%84%E0%B8%94%E0%B9%89%E0%B9%84%E0%B8%AB%E0%B8%A1 ( กดฟังดูนะครับ จะได้รู้ว่าสายตาของดลและอั้มกำลังส่งความรู้สึกให้กันว่าอย่างไร สำคัญมากๆเลยครับ ต้องฟังๆ จะได้ทราบครับว่า ต่อไปอาจจะเป็นอย่างไง )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
