เยอะเนอะ
อาลัยอาวรณ์มาก กลับไปก็บอกเลิกกับ"ผัว"เถอะ
..บางทีคนดีๆ ก็ปล่อยไปให้คนดีๆที่"คู่ควร" เหอะ
(หลวงไปเลี้ยงต้อยน้องปริ้นดีกว่าที่รัก อีกสิบปีก็กินได้แระ กร๊ากกก)
เข้าใจคำว่าไม่มีรักแท้ในหมู่เกย์แล้วล่ะ
ถึงว่า ขนาดมีผู้ชายแท้ๆ ที่รักและให้เกียรติ ขนาดนี้ก็ยังไม่รู้จักคำว่า "พอ" เลย
ได้ขนาดนี้แล้วยัง ไม่รู้จักพอ คิดไม่ได้ ก็หาใหม่เถอะ ปล่อยคนดี ๆ ไปอย่าให้มาจมปลัก
จะบอกให้ว่า สิ่งที่หลวงมีให้ ต้อมมันยังให้ได้ไม่เท่าหลวงเลย เหอๆ
ตั้งแต่การเปิดเผยกะคนภายนอกแล้ว ออกหน้าออกตา (ต้อมยังแหยงๆกลัวอาย ทั้งที่หลวงต้อมก็ชายแท้ทั้งคู่ อาจจะเกี่ยวกับอายุด้วยเพราะหลวงโตกว่า)แม้กระทั่งกับเปิดเผยกับครอบครัวตัวเอง(ที่พนันได้เลยตอนแรกต้อมยังไม่กล้าที่จะเปิดเผยกะครอบครัวแน่ๆหรืออาจจะปิดไปตลอดด้วยซ้ำกลัวพ่อแม่รับไม่ได้)เกือบมีเรื่องกับแม่เพราะไม่ยอมรับ ความจริงจังในการคบหา ความเป็นผู้นำที่พึ่งพิงได้ ความห่วงใยใส่ใจเล็กๆน้อยๆ ตั้งแต่หาเพลงมาใส่ในรถ(ตั้งแต่แรกๆที่เริ่มได้เสียกันด้วยซ้ำ)จนถึงยอมล้างจาน เพราะไม่อยากให้โดนลมจะไม่สบายเพิ่ม ฯลฯ
ยังต้องการอะไรอีกเหรอ? สิ่งที่มีอยู่ในตอนนี้น่าจะเป็นสิ่งที่เกย์หลาย ๆ คนฝันถึงแล้วนะ การที่ครอบครัวคนรักยอมรับ คนรักทั้งรักทั้งให้เกียรติ จริงจัง เปิดเผยกับสังคม
กับต้อมไม่ได้ดูถูกความรักน้องมันนะ แต่ยังเด็กยังเป็นความรักแบบเด็กๆ (เหมือนลูกไก่ที่เพิ่งออกจากไข่)ที่เจอคนที่ทำดีด้วยถูกใจไม่เหมือนใคร แต่ ยังต้องโตอีก ยังต้องเรียนรู้โลกอีกมาก
เคยคิดไหมว่าการให้ความหวังน้องมันมันจะเป็นดาบสองคม
หากต้อมมันหวังไว้มาก รอเวลา พอเอาเข้าจริงสุดท้ายกลับไปไม่ได้อย่างที่หวังไว้ ยิ่งจะเจ็บหนักกว่าตอนนี้ซะอีก
พัดยังดูดีกว่าอีก ถึงจะแรด ร่าน แค่ไหนสุดท้ายยังหยุดได้กับโจ้ ยังคิดได้บ้างอะไรบ้าง
---------------
น้องปริ้นน่ารักอีกแล้วววว ขวัญใจป้า
อิอิ อิพี่แพทย์ก็ยังตัวประกอบดีเด่นอีกเช่นเคย
ยังแอบเชียร์ลึกๆ แพทย์-ต้อม หุหุ แต่ถ้าได้ ต้อม-ซัน ก็ไม่รังเกียจ เพราะซันดูท่าจะน่ารักไม่เบา เหมือนกันแอบสงสารด้วย
กัดกันไปก็รักกันเองละว้าาา