#เพราะหนูคือลูกสะใภ้ของแม่พี่
{ตอนพิเศษ ; หนูหอมมาแก้บนจ้ะ }
(เรื่องราวในตอนพิเศษนี้เกิดหลังจากตอนที่15 (ตอนจบ)ไม่นานค่ะ
เกิดก่อนวันเกิดอายุครบ20ปีของหนูหอมหลายเดือน)
บนแล้วถ้าสมหวังก็ต้องแก้
เป็นข้อยึดถือปฏิบัติหลัก ๆ ที่แม่ทิพย์จ๋าสอนหนูหอมไว้ตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ ที่ไปเล่นบ้านคุณย่าจ๋าบ่อย ๆ แม่ทิพย์จ๋าสอนว่าเมื่อไหร่ที่บนก็ให้จดไว้เลย จะได้แก้ถูกไม่มีผิดพลาด
'ถ้าพี่ขุนรักหนู หนูจะถวายพวงมาลัยหมื่นพวงเลยจ้ะ'
การบนบานข้อนี้แม้จะไม่ได้จดแต่ข้าวหอมก็ไม่มีลืม แค่คิดถึงก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สุขใจทุกทีที่ได้แก้บน เพราะการแก้บนแปลว่าสิ่งที่หนูหอมขอนั้นสำเร็จเสร็จสิ้นแล้วเรียบร้อย
ในชีวิตหนูหอมเคยบนขออยู่สองเรื่อง เรื่องแรกคือขอให้ติดมหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่แล้วก็ขอให้เพื่อนอีกสองคนอย่างแป้งนุ่มกับอนาคินติดด้วยกัน พวกเราแก๊งสามกิน จะได้ทัวร์หาของอร่อยรอบมอกินไปด้วยกันยาว ๆ
บนที่โรงเรียนกับหลวงปู่ บนวิ่งรอบสนามไปคนละร้อยรอบ
หนูหอมชวนนุ่มกับคินไปวิ่งแก้บนวันละสิบยี่สิบรอบอยู่หลายวัน ก็ครบเรียบร้อย ผ่านไปด้วยดีปนหอบแฮ่ก ๆ พอสมควร
พอบนครั้งที่สองกับพระธาตุดอยคำก็ได้แก้บนอีกรอบแล้ว
คิดแค่นี้หนูหอมก็มีความสุขที่สุดเลย
"ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวหอม" ขุนเขาถามเด็กตัวสูงเท่าคางที่นั่งกอดหมอนอิงบนตักหัวเราะคิกคักทั้งที่ทีวีปิดอยู่ อนาคินก็ไปหาของกินอยู่ในครัวเสียงคุยกับป้าช่อดังมาแว่ว ๆ ให้ได้ยิน
"พี่ขุนจ๋า พี่ขุนรักหนูแล้วใช่ป่าวว" ข้าวหอมเสียงชื่นมื่น ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ขุนเขานั่งลงยกแก้วน้ำขึ้นจิบ กระแอมในคอเบา ๆ แก้เขิน
ผ่านมาสามวันแล้วที่บอกรักน้องไป แต่จะให้พูดซ้ำอีกขุนเขาก็ยังไม่ชิน หน้าแดงหูแดงไปหมด
"พี่ขุนตอบหนูซี่"
"อื้ม เหมือนที่เคยบอกนั่นแหละหอม"
"บอกว่าอะไรจ๊ะพี่ขุน หนูจำไม่ได้แล้ว บอกอะไรน้าา"
ขุนเขาถอนหายใจใส่ไปที มือหนา ๆ โยกหัวเด็กดื้อด้วยความมันเขี้ยว
"บอกว่ารักเด็กดื้อ ดื้อเก่งมาก แต่ก็รัก" ขุนเขาบอกรักไปบ่นไปด้วย แต่คนฟังก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หัวเราะคิกคักชอบใจ เอนมากอดแขนจนแน่นหนึบ แก้มนิ่ม ๆ ถูกล้ามแขนของคนเพิ่งกลับจากไร่ไปมา
ขุนเขารู้สึกตัวได้ว่ากำลังจะโดนอ้อนขออะไรแน่ ๆ และมีวี่แววจะได้เสียทรัพย์อยู่ลางๆ
"พี่ขุนจ๋าาา"
"จะเอาอะไร"
"รู้ใจหนูตลอดเลย เนี่ย พี่ขุนจำได้ไหมที่เราไปไหว้พระกันเมื่อตอนนู้นน ที่หนูบนไว้"
"อ่อ พวงมาลัยหมื่นพวงน่ะเหรอ อื้ม ทำไม"
"หนูได้แก้บนแล้วแหละ พี่ขุนพาหนูไปแก้บนหน่อยสิ"
"หืม" ขุนเขาเลิกคิ้วเบิกตาเรียวคมตาโตแบบด้านขวางของตัวเองมองเด็กตัวขาวที่เกาะแน่น
สิ่งที่บนไปสำเร็จแล้ว ขุนเขายังไม่เห็นข้าวหอมได้อะไรเลย แล้วทำไมได้แก้บน
"บนอะไรไปยังไม่บอกพี่เลย"
"หนู..." ข้าวหอมอึกอักเล็กน้อย เพราะแม่ทิพย์จ๋าเคยบอกว่า บนอะไรห้ามบอกคนอื่นก่อนสำเร็จ
"จะแก้บนแล้วนี่ บอกพี่ได้แล้วสิ ว่าไง ไม่ต้องกลัวโดนเอาคืนหรอกน่า" ขุนเขาเอ่ย ตัวเองโตมากับคุณนายน้ำทิพย์ถูกเสี้ยมถูกสอนเรื่องนี้มาเป็นอย่างดีแม้เขาจะไม่ได้ค่อยสนใจในการบนบานศาลกล่าวอะไรนักแต่แม่ก็เคยพูดเรื่องนี้ให้ฟังอยู่บ่อย ๆ ก่อนหน้านี้ถึงได้ไม่เร่งถามเอากับข้าวหอมว่าบนอะไรไว้
"บนตั้งหมื่นพวงไหนดูซิอะไรที่ทำให้เล่นใหญ่ขนาดนี้"
"งั้นหนูบอกจ้ะ หนูบนเรื่องใหญ่ไว้"
แค่คิดข้าวหอมก็ยิ้มตาเป็นเสี้ยวอีกรอบเรื่องใหญ่ นี่น่ะเรื่องใหญ่มาก ๆ เลยเถอะ
"หนูบนไว้ว่าให้ได้พี่ขุน"
"ห้ะ" ตารีเล็กของขุนเขาเบิกกว้างจ้องมองเด็กในอ้อมแขนทันที
"หนูบนไว้ว่าให้พี่ขุนรักหนู ที่จริงหมื่นพวงหนูว่ายังน้อยไปด้วยซ้ำแต่ถ้าเกิดบนแสนพวง หนูก็กลัวพี่ขุนไม่มีเงินจ่ายตอนแก้บนให้หนูน่ะซี่" ข้าวหอมได้โอกาสเล่าก็เล่าใหญ่ ไม่ได้มองหน้าคนฟังเลยว่าตอนนี้ตาค้างไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
"หอมเอ๊ยหอม" ฟังเรื่องที่ลูกสะใภ้แม่ไปขอบนบานเอาไว้แล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
ทั้งน่ามันเขี้ยวแต่ก็เอ็นดู
ข้าวหอมจะรู้ตัวบ้างไหมนะว่าความจริงแล้วเรื่องนี้น่ะไม่จำเป็นต้องบนเลยด้วยซ้ำ
ข้าวหอมน่ะได้รับสิ่งที่ต้องการสมหวังดั่งใจอยู่แล้ว
"เนี่ยพระท่านศักดิ์สิทธิ์มาก ๆ เลยนะ หนูได้แก้บนแล้วไวมาก มอยังไม่เปิดเทอมเลยด้วยนะพี่ขุน" ข้าวหอมโม้ใหญ่ พูดไปพนมมือสาธุไปทำปากขมุบขมิบ
ขุนเขาจับสองมือที่พนมกันอยู่ชิดริมฝีปากอิ่มให้ลดต่ำลงมา โถมตัวเข้าจูบริมฝีปากอิ่มไว ๆ ไปหนึ่งหน
"อาจจะมีอะไรมาช่วยให้หอมได้ยินคำว่ารักจากพี่ แต่ไม่ได้ช่วยทำให้รู้สึกหรอกนะ"
เสียงทุ้มนุ่มที่กระซิบชิดใบหูว่าจบก็ยันตัวลุกขึ้นเดินหนีไปที่อื่น ให้ข้าวหอมนั่งกระพริบตาปริบ ๆ เม้มปากอิ่มเด้งที่เพิ่งถูกขโมยจูบซ้ำไปซ้ำมา
และขบคิดตามในสิ่งที่พี่ขุนเขาบอก
ღ #เพราะหนูคือลูกสะใภ้ของแม่พี่ ღ
พวงมาลัยหมื่นพวงจะว่าหายากก็ยากหาง่ายก็ง่าย ร้านที่เรียงรายกันอยู่ตลอดทางขึ้นไปไหว้พระธาตุนั้นมีหลายร้านให้เลือกมากมาย
แต่ไม่เพียงเท่านั้น ป้าช่อเองเมื่อได้รับรู้ข่าวเรื่องการแก้บนถึงแม้จะไม่รู้ว่าหนูหอมไปแก้เรื่องอะไรแต่ก็ใจดีให้เด็กในไร่ไปเก็บดอกไม้มาให้แล้วก็ช่วยร้อยเป็นพวงมาลัยมะลิพวงโตดอกสวยให้ข้าวหอมหนึ่งพวง เป็นพวงเอกดูสวยสุดในการไหว้
งานแก้บนครั้งนี้เด็กดื้อก็ไปโม้เล่าให้แม่สามีของเจ้าตัวฟังเสียจนหมดสิ้นครบถ้วนทุกอย่าง
คุณนายน้ำทิพย์ถึงได้ต่อสายตรงมาหาตั้งแต่เช้าเพื่อช่วยอุดหนุนค่าพวงมาลัยให้ ทว่าขุนเขานั้นไม่อยากให้ใครจ่ายแทน
ในเมื่อแก้บนเกี่ยวกับเรื่องของเรา เขาก็ควรจะเป็นคนจ่ายไม่ใช่หรอ
เงินที่ตั้งใจจะให้ลูกสะใภ้แก้บนก็เลยกลายเป็นค่าขนมของลูกสะใภ้เตรียมเอาไว้ซื้อของรอรับเปิดเทอมแทน งานนี้ป้าขิมกับลุงขจรก็ส่งเงินมาให้ข้าวหอมอีกกลายเป็นเด็กน้อยนี่ล่ำซำเต็มตัว ก็อย่างว่าล่ะนะ ขออะไรใครก็ซื้อให้หมดไม่ว่าจะสามีที่แต่งมาหรือแม่สามีก็ตามใจ
เป็นลูกสะใภ้ของบ้านอินท์วันธรมันก็คุ้มดีอย่างนี้แหละ
ข้าวหอมแบกถาดใส่พวงมาลัยถาดไม่ใหญ่นักลงจากรถ ส่วนขุนเขาเองก็แบกอีกถาดใหญ่ลงมาแต่มันก็ยังไม่ครบถ้วน งานนี้อนาคินก็เลยช่วยแบกมาอีกถาด โดยแบ่งให้ป้าช่อกับลุงเดชที่อยากมาไหว้พระด้วยอีกคนละถาด
ในที่สุดก็ครบถ้วนหมื่นพวง
ขุนเขาจุดธูปสามดอกยื่นส่งให้ข้าวหอมที่พอได้รับปุ๊บก็ไปนั่งทับส้นท่าเทพธิดาพนมมือประกบก้านธูป มองพระท่านกับคาถาบทสวดอย่างตั้งอกตั้งใจตาแป๋ว ขุนเขาแอบมองเด็กตัวเท่าคางที่เวลานั่งยิ่งดูตัวเล็กเข้าไปใหญ่ อดจะอมยิ้มไม่ได้
ร่างสูงใหญ่หันมาตั้งใจกับธูปในมือตัวเองแทน พนมมือสาธุเหนือหัวขอบคุณพระท่าน
พอคิดดูดี ๆ แล้วพระท่านอาจจะช่วยเหลืออย่างมากจริง ๆ ก็ได้
ให้ขุนเขาได้พูดในสิ่งที่ควรพูดไปนานออกมา
ให้ขุนเขาได้รู้สึกตัวแน่ชัดเสียที ว่ามีใจให้ลูกสะใภ้คนโตของแม่มานานเท่านานมากเพียงใดแล้ว
ขุนเขาเก็บรอยยิ้มกับตัวเองไว้ไม่อยู่ ยกมือขึ้นจรดหน้าผาก
'ขอบคุณที่ให้หนูหอมสมหวังในสิ่งที่บนนะครับ"
ได้แต่คิดเช่นนี้ในใจยามที่ส่งกระแสจิตถึงพระท่านในช่วงเวลาขอพร
"สาธุจ้า" ข้าวหอมบอกออกมาเสียงใสก่อนจะยกมือขึ้นเหนือหัว ก่อนจะเดินช้า ๆ ไปปักธูปในที่ให้ปัก
"ได้บนอะไรอีกไหมล่ะหอม"
"ฮื่ออ แม่ทิพย์จ๋าบอกว่ามาแก้บนห้ามบนต่อในวันนั้นเลย ไม่ดี ๆ " ข้าวหอมพูดออกมาอย่างจริงจัง เดินทิ้งอนาคินที่ยังนั่งขยับปากเจรจากับพระท่านอยู่ไม่หยุด ออกไปตรงจุดชมวิวแสนสวย ที่อากาศยามเช้ากำลังสดชื่นชวนสบาย
"แล้วขอพรอะไรไปล่ะ"
"หนูขอให้เรียนได้เกรดเยอะ ๆ ขอให้เจอแต่คนดี ๆ ขอให้พ่อจ๋าแม่จ๋า คุณย่าจ๋าแม่ทิพย์จ๋า คุณลุงจ๋า พี่เขตพี่เพลง เจ้าแฝด ป้าช่อลุงเดชมีความสุขมาก ๆ ขอให้มะเขือเทศขายได้เยอะ ๆ ร่ำรวยๆ"
"ไม่ขอถึงพี่เหรอ" ขุนเขาถามทั้งอยากรู้ ทั้งใจหนึ่งบอกกับตัวเองว่าอยากจะแซวให้คนรักแก้มขึ้นสีชวนมองสักหน่อย
"เกี่ยวกับพี่ขุนน่ะ หนูขอให้พี่ขุนรักหนูเยอะ ๆ แล้วก็ให้เรามีความสุขมาก ๆ จ้ะพี่ขุน" แต่พอได้ฟังเสียงใส ๆ กลับกลายเป็นว่าขุนเขาได้ยิ้มเขินจนหูแดงแทนเอง
"แล้วหอมรู้ไหมพี่ขออะไร"
ถ้าข้าวหอมทำให้หัวใจขุนเขาเต้นแรงด้วยความรู้สึกยินดีเช่นนี้ ขุนเขาเองก็อยากส่งความรู้สึกแบบเดียวกันให้กับอีกฝ่าย
การได้รับรู้ว่า ตนเองกำลังเป็นผู้ถูกรัก
"อยากรู้สิจ๊ะพี่ขุน บอกหนู ๆ "
"พี่ขอบคุณพระท่าน ที่ทำให้หนูสมหวัง ที่ทำให้พี่พูดในสิ่งที่พี่รู้สึกออกมา" ขุนเขาจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของข้าวหอม ยามเอ่ยบอกอย่างจริงจังและอ่อนโยนด้วยรอยยิ้มใจดี
"เหมือนที่พี่ขุนบอกหนูเมื่อวานใช่ไหม ว่าที่หนูได้แก้บน ไม่เกี่ยวกับการที่ทำให้พี่ขุนรักหนู แค่ทำให้ได้ยินคำว่ารัก"
"อื้ม ต้องขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้พี่บอกหอม ก่อนที่จะสายเกินไป" ขุนเขาพูดเรื่องนี้แล้วก็ใจหาย
ยังจำได้อยู่เลยว่าที่น้ำตกข้าวหอมร้องไห้สะอึกสะอื้นมากแค่ไหน ตาแดงตัวแดงไปหมด
แล้วก่อนหน้านี้ที่น้องบอกตอนรู้เรื่องของนนท์อีกล่ะ เรื่องในอดีตพวกนั้นที่ข้าวหอมแอบไปร้องไห้อยู่คนเดียวทุกครั้งตอนขุนเขาทำให้เสียใจ
ไม่กล้าแม้แต่ร้องไห้ให้เขาเห็น
หน้าตาน่ารักนี่ต้องเปื้อนน้ำตาเพราะเขามามากเท่าไหร่แล้วกัน
"พี่ขอโทษนะหอมที่เคยทำให้หอมเสียใจร้องไห้อยู่หลายครั้ง และพี่ก็ขอบคุณที่หอมทนรักพี่มาตลอด อย่ายอมแพ้ อย่าตัดใจจากพี่เหมือนตอนที่น้ำตกอีกนะครับ" ขุนเขาพูดเสียงเจือด้วยความรู้สึกมากมาย ทั้งเสียใจทั้งขออภัย และมันบอกชัดผ่านดวงตาเรียวคมที่ยามนี้สั่นแกว่ง
ข้าวหอมได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ มอง ความรู้สึกผิดเริ่มเกาะกุมหัวใจ
ก็ที่น้ำตกน่ะ ข้าวหอมไม่ได้ยอมแพ้หรือตัดใจอะไรเลยสักกะนิด แถมที่ร้องไห้ฟูมฟายเป็นเผาเต่าเพราะโดนคินเหยียบเท้าต่างหาก แถมที่เล่นใหญ่อยากจะเลิกก็เพราะมีคินกำกับอยู่ข้างหลัง สมกับที่เพื่อนตัวโตเลือกเรียนคณะเกี่ยวกับการแสดงเสียจริง ๆ
"พี่ขุนจ๊ะ" ข้าวหอมเรียกเสียงอ่อย ยิ้มแหะ ๆ
"หอม ๆ ถ่ายรูปให้หน่อยจะไปอวดเตี่ยกะแม่ว่าได้มาตรงนี้ด้วย" อนาคินเข้ามาสะกิด ราวกับรู้จังหวะว่ากำลังจะถูกแฉ เส้นผมสีบลอนด์ทองสะท้อนแสงแดดรับกับจมูกโด่ง ๆ และผิวขาวจั๊วะทำเอาอนาคินเหมือนนักท่องเที่ยวฝรั่งตาน้ำข้าว
ยืนแอคท่ากับระเบียงวัดและบันไดที่ทอดยาวอยู่หลายรูปโดยมีข้าวหอมกดถ่ายให้ไม่ห่างมือ
"โห หอมถ่ายเบี้ยว ถ่ายเอียงหลายรูปเลย คินให้พี่ขุนถ่ายให้ดีกว่า" อนาคินบ่นพึมพำ เมื่อมองรูปในมือถือรุ่นล่าสุดของตัวเองแล้วว่าทั้งเบลอ ทั้งวูบวาบ เอียงก็เยอะ
"คิน มานี่ก่อน" ข้าวหอมดึงแขนเพื่อนเต็มแรงให้อีกฝ่ายย่อลงมาให้ตัวเองกระซิบได้ถนัด อนาคินย่อเข่าให้เต็ม เพราะเดี๋ยวเพื่อนโอบมาก ตัวเองจะโดนสายตาเพ่งเล็ง
"มีไรอะหอม"
"คือเราจะสารภาพกับพี่ขุนแล้ว ว่าวันนั้นความจริงแล้วเราร้องไห้เพราะโดนเหยียบเท้า"
"เฮ้ย แบบนั้นพี่ขุนจะโกรธคินไหมอะ"
"เนี่ยไงบอกในวัด พี่ขุนจะได้ใจเย็น ๆ ไม่บอกวันนี้วันหน้าก็ต้องบอกปะ ยิ่งบอกช้า พี่ขุนยิ่งโกรธทำไง"
อนาคินฟังแล้วก็ทำหน้าเหยเก แต่ก็จริงอย่างข้าวหอมว่า ถ้าพี่ขุนอินมาก ๆ ยิ่งนานวันจะยิ่งเคืองไหม แต่ตอนนี้ก็ดูหลงในตัวของข้าวหอมมาก ๆ เหมือนกัน ก็ไม่น่าจะใจร้ายไล่เตะตนที่ทำให้สมหวังกันหรอกมั้ง
หรือถ้าพี่ขุนโกรธขึ้นมาจริง ๆ อนาคินก็จะเลื่อนเที่ยวบินกลับไปกรุงเทพฯ เพื่อเตรียมข้าวของย้ายเข้าหอตอนเปิดเรียนพร้อมแป้งนุ่ม จากกลับพรุ่งนี้เป็นเย็นนี้เสียเลย เงินค่าขนมที่ป้าทิพย์ให้มาเป็นค่าช่วยให้ลูกสะใภ้กับลูกชายสมหวังกันยังเหลืออีกเยอะมากพอให้ซื้อตั๋วเครื่องบินใหม่ได้สบายๆ
"เออ ๆ ก็ได้วะ" พออนาคินพยักหน้าปุ๊บ ข้าวหอมก็ยิ้มแฉ่งกลับมาหาขุนเขา ที่กำลังชวนให้กลับด้วยกัน
คนตัวเล็กพาขุนเขาเดินออกมาแต่ก่อนจะพ้นเขตวัดก็ดึงแขนไว้ก่อน ไม่ได้ ๆ เดี๋ยวออกนอกวัดแล้วพี่ขุนโกรธเยอะ
"พี่ขุนจ๋า"
"หืม"
"คือเรื่องที่น้ำตกวันนั้นน่ะพี่ขุน...คือว่า" ข้าวหอมเงียบไปนิด แต่ก็กลั้นใจบอกรีบพูดต่อ
"หนูกับคินเตี๊ยมกันจ้ะ ให้พี่ขุนมาง้อ ที่ร้องไห้ก็เพราะถูกคินเหยียบเท้า"
พอพูดจบข้าวหอมก็กัดปากแน่นจ้องมองหน้าหล่อ ๆ ของพี่ขุนว่าจะแสดงอารมณ์ยังไงบ้าง อีกฝ่ายคงตกใจพอสมควรตาตี่ ๆ ถึงได้เบิกกว้างโตขึ้น ก่อนจะขมวดคิ้วแน่นจนข้าวหอมใจเสีย มือผอมกำชายเสื้อของขุนเขาไว้แน่น
"พี่ขุนจ๋า หนูขอโทษนะที่ทำแบบนั้น แต่หนูชอบพี่ขุนมากจริง ๆ แล้วก็..." ข้าวหอมบอกเสียงแผ่ว ใจสั่นไปหมดกลัวพี่ขุนจะโกรธมาก
ทำไมเงียบขนาดนี้หนูใจไม่ดี
"พี่ขุนอย่าเอาคำว่ารักคืนไปนะ หนูแก้บนพระท่านไปแล้วด้วย ถ้าพี่ขุนเอาคืน พระท่านโกรธแน่เลย" อ้างพระอ้างเจ้าแบบนี้ถ้าแม่ทิพย์จะรู้โดนตีโดนดุแน่เลยแต่ข้าวหอมก็ยังอ้างไปเพราะว่าคิดไม่ออกแล้วจริงๆ
"เฮ้อ" ยิ่งพี่ขุนถอนหายใจเสียงดัง ๆ ให้ฟังข้าวหอมก็ชักจะใจแกว่ง แต่ก็ยังช้อนตาออดอ้อนเข้าสู้
"คำว่ารักให้แล้วใครเขาเอาคืนกัน" ขุนเขาบอกเสียงนิ่ง แค่นั้นข้าวหอมก็ยิ้มออกมาได้ ใจนี้โล่งเหมือนได้กินน้ำหวานเย็น ๆ แก้วโปรด
"แต่..."
คำว่าแต่นี่นะตัวทำใจฝ่อเก่ง
"บทลงโทษที่แกล้งพี่ พี่จะบอกตอนกลับถึงบ้านแล้ว ในวัดเราต้องใจสงบหน่อย" ขุนเขาบอกแล้วเด็กดื้อก็ทำปากมุ่ย ทว่ารู้ว่าตัวเองผิดจึงทำได้แค่พยักหน้ารับ
ทำผิดแล้วยิ่งดื้อข้าวหอมจำได้ดีว่าพี่ขุนเขาจะดุใส่รุนแรงแค่ไหน ไม่เอาหรอก ใจสั่นไปหมด น่ากลัว
ขุนเขาเดินตรงไปที่รถโดยไม่ได้ห้ามหรือบอกให้ข้าวหอมปล่อยมือจากชายเสื้อตัวเอง ขายาวจึงก้าวช้า ๆ เพื่อให้คนขาสั้นกว่าพอควรเดินตามได้ทัน
"หอม ๆ พี่ขุนว่าไงบ้าง" อนาคินเดินมากระซิบถามข้าง ๆ เพื่อนรักเสียงแผ่ว เพราะกลัวโดนดุ ข้าวหอมทำไม้ทำมือบอกว่าโอเค เด็กหนุ่มตัวโตเลยโล่งอกได้มากขึ้น
แต่ก็ไม่พ้นเสียวสันหลังวาบตอนพี่ขุนเขาหันมาใช้ตาคม ๆ จ้องเขม็งคาดโทษ จนอนาคินต้องยกมือไหว้ร้องขอชีวิตเป็นการใหญ่
หวังว่าข้าวหอมจะจัดการสามีตัวเองได้ ไม่อย่างนั้น ค่าขนมที่ป้าทิพย์ให้มาอาจจะไม่คุ้มค่าเสียขวัญของกามเทพคนนี้ก็เป็นได้ อนาคินได้แต่บ่นกับตัวเองในใจ
ღ #เพราะหนูคือลูกสะใภ้ของแม่พี่ ღ
"จะขึ้นมาเชียงใหม่พร้อมนุ่มเลยใช่ไหม คิน" ข้าวหอมถามเพื่อนรักย้ำอีกหนตอนที่โบกมือลาอยู่หน้าเกท เมื่อวานไปเที่ยววัดแก้บนมาด้วยกัน แต่วันนี้อนาคินต้องกลับกรุงเทพฯแล้ว
แต่เป็นการจากลาแค่เพียงระยะสั้น ๆ แถมพอกลับมาอีกหนก็จะเอาแป้งนุ่มเพื่อนรักกลับมาด้วยเพราะฉะนั้นข้าวหอมก็เลยไม่ได้รู้สึกแย่มากนักที่จะต้องมาส่งเพื่อนขึ้นเครื่องบินในครั้งนี้
"ใช่ๆ เดี๋ยวกลับมาพร้อมนุ่มเลย แต่รอบนี้คงให้เตี่ยเอารถใหญ่มาแทนอะ ของคินกับนุ่มน่าจะมีให้ขนขึ้นมาเยอะ แต่ส่วนใหญ่เตี่ยก็บอกให้มาซื้อเอาที่นี่" อนาคินบอก ซึ่งก็จริงหลายอย่างชิ้นใหญ่ ซื้อใหม่ง่ายกว่าย้ายมา
"เดินทางปลอดภัยนะ อย่าลืมเอาขนมไปให้ถึงมือแม่จ๋ากับแม่ทิพย์จ๋านะ ห้ามกินหมดก่อนล่ะ" ข้าวหอมกำกับเพื่อนอีกที อนาคินยิ่งชอบกินเพลิน ๆ อยู่ เปิดหมูกระจกจิ้มน้ำพริกหนุ่ม น้ำพริกอ่องฝีมือป้าช่อกินหมดก่อนถึงบ้านทำไง
"โห ไม่กินหรอก ป้าช่อให้ส่วนของคินมาตั้งเยอะ" เพราะไปอ้อนป้าช่อยิ่งกว่าลูกหมา ก็เลยได้ของมาเต็มสองไม้สองมือ สบายพุงไปเลย เอาไปฝากเตี่ยกับแม่ต้องปลื้มแน่ ๆ
"ว่าแต่เหอะ" อนาคินอดไม่ได้จะหรี่ตา เบาเสียงตอนที่ถาม
"ไอ้ที่ปากหอมแตกอีกแล้วนี่ เกี่ยวกับที่เล่าความลับไปเมื่อวานป่ะ"
พอโดนทัก ข้าวหอมก็เม้มปากฉับ ดันหลังให้เพื่อนตัวโตรีบเข้าเกทไปไว ๆ ในขณะที่หูแดงแก้มแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศแบบกินผลสดที่พี่ขุนเขาฝากไปให้ที่บ้านอนาคินกินเสียอีก
พอเห็นอาการชัดแบบนี้ อนาคินก็ยิ้มกริ่ม ร้องแน่ะ ๆ แซวเต็มที่กว่าจะเดินเข้าไป
ข้าวหอมเป่าลมออกจากปากระบายความร้อน เผื่อหน้าจะแดงน้อยลง แต่พอหันหลังมาเจอพี่ขุนยืนกอดอกมองอยู่ก็หน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ
"ทำไมพี่ขุนทำหนูปากแตกตลอดเลย" ข้าวหอมอดไม่ได้จะบ่นคาดโทษในเรื่องครั้งนี้กับคนที่ก่อเรื่อง
"ก็เพราะว่าหอมปากอิ่มและตึงมากไป แล้วก็เราจูบกันเกือบสิบรอบไง จำไม่ได้เหรอครับ" ขุนเขาตอบตามตรงด้วยรอยยิ้มมุมปาก
เรื่องบอกรักขุนเขาอาจจะยังไม่อัพสกิล แต่เรื่องถึงเนื้อถึงตัว หน้าหนาขึ้นมากเลยทีเดียวิหน้าหนาแบบก้าวกระโดดด้วย เพราะติดใจมาก ๆ อยากทำอีกบ่อยๆ
โดยเฉพาะจูบปากเด้ง ๆ ของข้าวหอม
"พี่ขุนอะ" ข้าวหอมโวยเสียงไม่ดังนัก เพราะอยู่กลางสนามบิน ก่อนจะเดินจ้ำหนีไปขึ้นรถ
ขุนเขาหัวเราะในลำคอมองเด็กตัวผอม เพราะก้นงอน ๆ และสะโพกอวบใต้เสื้อตัวโคร่งที่ทำให้ท่าเดินยังน่าเอ็นดู
ทำผิดก็ต้องถูกลงโทษสิก็ถูกแล้วนี่
คิดถึงเมื่อคืนนี้แล้วขุนเขาก็ยิ้มไม่หุบ
'พี่ขุนจะทำโทษอะไรหนู' ความจริงแล้วเข้าห้องมาก็ยังไม่อยากรับโทษหรอกแต่ยิ่งพี่ขุนเงียบก็ยิ่งทำให้กังวลใจคิดไปร้อยแปดพันเก้าอย่าง ตั้งแต่กลับมาจนกินข้าวมื้อเย็นฝีมือป้าช่อสุดอร่อย จนอาบน้ำเสร็จจนเป่าผมเสร็จ จนแต่งชุดมาเตรียมจะขึ้นที่นอนอย่างตอนนี้
พี่ขุนก็ยังไม่บอกมาสักทีว่าตกลงจะทำโทษอะไรหนูหอมกันแน่
'พร้อมรับโทษแล้วหรือไงเด็กดื้อ'
'หนูพร้อมแล้วถ้าพี่ขุนจะตีก็อย่าตีเจ็บนะ สงสารหนูนะ' ข้าวหอมรีบออกตัวก่อนเลยเพราะพี่ขุนมือใหญ่ แรงก็เยอะถ้าตีมาแล้วก็ข้าวหอมร้องไห้แน่
'ตัวแค่นี้ใครจะตี' ขุนเขาพึมพำหัวเราะในลำคอ มือหนาทัดผมของเด็กตรงหน้ากลับไปหลังหูไม่ให้มันเกะกะกับผิวแก้มใสๆ
'บทลงโทษของเด็กดื้อที่แกล้งพี่น่ะมันต้องทำอะไรที่คุ้มค่ากับความดื้อของหนูหน่อยสิ' เว้นช่วงเงียบเล็กน้อยให้คนที่ลุ้นฟังยิ่งลุ้นเข้าไปใหญ่จนตาโตเบิกโพลง
'เช่นจูบดี ๆ ที่ทำให้พี่รู้สึกพอใจไงหอม'
พอฟังบทลงโทษตอนแรกข้าวหอมก็ยิ้มออกมาก่อนจะทำปากมุ่ยขมวดคิ้วทบทวนกับคำที่พี่ขุนเอ่ย
จูบเนี่ยไม่ยากหรอกแถมข้าวหอมก็อยากทำ ชอบไปซะอีกด้วยแต่ว่าจูบดี ๆ ที่ทำให้พี่ขุนพอใจมันต้องแค่ไหนนะพี่ขุนถึงจะพอใจ
ถ้าให้พูดกันตามจริงสำหรับข้าวหอมแล้วจะจูบกันกี่ครั้งข้าวหอมก็พอใจทั้งนั้นแหละ
มีแค่เขินมากหรือเขินน้อยหรือเขินจนตัวบิดไปเลยก็เท่านั้น
'...' เดาใจไปก็เหนื่อยเปล่าข้าวหอมก็เลยเริ่มโถมตัวเข้าใส่
รีบกดปากอิ่มของตัวเองย้ำ ๆ ซ้ำ ๆ กับริมฝีปากบางของพี่ขุนเลยในทันที ตอนแรกก็แค่แตะกันสักพัก ต่อจากนี้พี่ขุนก็ควรที่จะสอดลิ้นเข้ามาหรือทำอะไรต่อมิอะไรให้มันเลยเถิดไปกันใหญ่เหมือนอย่างปกติ ทว่าครั้งนี้พี่ขุนแค่นั่งนิ่ง ๆ ใช้สองมือโอบเอวคอดบางไว้หาตัว ไม่ยอมขยับปากขยับลิ้นไปไหน
เหมือนกับกำลังย้ำบอกข้าวหอมว่าถึงเวลาที่จะต้องแสดงฝีไม้ลายมือในการจูบดี ๆ หลังจากที่พี่ขุนเขานั้นทุ่มเทเวลาการสอนและฝึกปรือ ด้วยการจูบกันมาหลายครั้งหลายหนได้แล้ว
ข้าวหอมไม่ทำให้ผิดหวัง คิดได้ ก็เริ่มขยับปลายลิ้นเล็ก ๆ ไล้เลียไปตามริมฝีปากอย่างเชื่องช้าค่อย ๆ เลียค่อย ๆ เซาะเหมือนกับคลื่นน้ำทะเลที่ซัดเข้าหาโขดหินจนสร้างร่องรอยของตัวเอง
เพื่อหาช่องว่างเข้าไปในริมฝีปาก เข้าไปในโพรงปากของพี่ขุน เข้าไปได้หน่อยก็ได้รับการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่ ขุนเขาอดไม่ได้ที่จะดันลิ้นตัวเองกลับเพื่อทักทายกับอีกฝ่าย ริมฝีปากนุ่ม ๆ ของข้าวหอมพยายามขบเม้มอย่างที่พี่ขุนเขาเคยทำกับตัวเองบนทีล่างทีวนไปวนมา
จนในที่สุดคนอยากแกล้งก็อดทนรอไม่ไหว
จากจุดที่คิดว่าจะรอนิ่ง ๆ แต่ขุนเขาทนเรื่องนี้ไม่เก่งนัก จากจูบที่ไม่ได้หวือหวาอะไรก็เริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ
กว่าจะผละริมฝีปากออกจากกันอีกที ปากข้าวหอมก็รู้สึกชา แถมลิ้นก็ยังถูกใช้งานจนเมื่อยไปหมด มือผอมแตะริมฝีปากตัวเองแอบคิดคาดโทษในใจว่าพี่ขุนต้องปล้นเอาลิปมันกลิ่นพีชหอม ๆ ที่เพิ่งทาลงไปบนปากไปหมดแล้วอีกแน่เลย
'พี่ว่าพี่ยังไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นะหอม' ขุนเขาพูดออกมาทั้งที่ทั้งรอยยิ้มในแววตาและริมฝีปากนั้นชัดเจนว่ากำลังมีความสุขมากแค่ไหนข้าวหอมทำปากมุ่ยอีกทีแค่นี้ก็ช้ำปากจะแย่อยู่แล้ว
แต่การจูบกับพี่ขุนมันก็ไม่ได้แย่เสียหน่อย
อันที่จริงมันเป็นเรื่องที่ข้าวหอมชื่นชอบสุด ๆ ไปเลย
เพราะฉะนั้นแล้วคืนนี้จะต้องถูกจูบอีกสัก 2-3 ทีเพื่อให้พี่ขุนพอใจมันก็ไม่ได้แย่สักเท่าไหร่นี่นา
ข้าวหอมโถมตัวเข้าหาคนตัวโตอีกรอบริมฝีปากของเราบดขยี้เข้าหากันอีกครั้ง คราวนี้มันเริ่มอย่างแรงในทันทีราวกับว่าหนแรกนั้นได้ช่วยติดไฟเอาไว้จนคุกรุ่น
แต่สิ่งที่เข้าหอมไม่อาจคาดเดาได้จากในคืนนั้นก็คือมันไม่ได้หยุดที่สองหรือสามหน ทว่าคนตัวโตแสนเจ้าเล่ห์นั้นตอดเล็กตอดน้อยบอกว่าไม่พอใจอย่างนั้น ไม่พอใจอย่างนี้ อีกนิดก็คงจะดีแล้วทั้ง ๆ ที่ชื่นอกชื่นใจกับทุกรสจูบ
จนในที่สุดข้าวหอมก็ปากแตกจนได้เพราะถูกขโมยจูบไปตั้งเกือบสิบหน
ถ้าจะมองว่าเป็นการลงโทษก็คงจะได้ แม้ว่าความจริงขุนเขาไม่ได้นึกถือสาอะไรข้าวหอมนักเมื่อได้รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่น้ำตกไม่ได้เป็นความจริงทั้งหมด
เพราะพอลองนึกดู หนนั้นไม่จริงมันก็ดีแล้ว ทว่าอีกไม่นานในอนาคตอันใกล้ถ้าขุนเขาไม่เอ่ยปากบอกคำว่ารักให้ข้าวหอมได้ยินสักที ความรู้สึกที่ข้าวหอมไม่อยากทนกับการไม่ได้รักคืนมาอีกต่อไปมันต้องเกิดขึ้นสักวันแน่
ข้าวหอมอดทนมามากแล้วหลายปี ในเมื่อขุนเขาเริ่มรู้สึกถึงใจของตัวเองแล้วว่านึกคิด และรักข้าวหอมอย่างไร
ก็ควรที่จะบอกออกไปตรง ๆ นั่นแหละถูกแล้ว
เพราะฉะนั้นจูบพวกนี้ ขุนเขาก็จะนับว่าเป็นกำไรก็แล้วกัน
หรืออีกอย่างถือว่าเป็นการฝึกฝนการจูบระหว่างเราก็คงไม่ผิดนัก
ก็ขุนเขาคิดว่าตนกับข้าวหอมจะต้องจูบกันไปอีกหลายครั้งหลายหนเลยนี่
ღ #เพราะหนูคือลูกสะใภ้ของแม่พี่ ღ
หนูหอมไปแก้บนเรียบร้อยแล้วนะจ๊ะ พี่ๆจ๋าๆ แม่ๆจ๋าของหนูหอม
มาพร้อมการรับรู้ถึงเรื่องราวเบื้องหลังที่น้ำตกของพี่ขุน 55555
มาแจ้งความคืบหน้าเรื่องรวมเล่มของพี่ขุนหนูหอมจ้ะ ตอนนี้ตอนพิเศษทั้งหมดเราได้เขียนเสร็จแล้วและส่งให้ทาง deepแล้วนะคะ โดยตอนพิเศษมีทั้งหมด10ตอนค่ะ จุก ๆ555(เอาตอนพิเศษมาลงเว็บ3ตอนค่ะ)
ทาง สนพ. แจ้งว่าเล่มน่าจะได้ให้จับจองช่วงพฤจิกาหรือธันวาปีนี้ค่ะ หากมาได้ไวกว่านั้นหรือมีอะไรคืบหน้ายังไงจะแจ้งให้ทราบอีกครั้งนะคะ
แล้วก็ขออวดแรง ๆ เลยว่าปกและแฟนอาร์ตของพี่ขุนหนูหอมสวยงามน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆ เราเลิฟสุด ๆ ไปพาน้องกลับบ้านกันเยอะๆนะคะ ^^
ขอบคุณสำหรับฟีดแบ็คน่ารัก ๆ จากทุกท่านล่วงหน้านะคะ อิอิ จะเฝ้ารอทุกคนในแท็ก #เพราะหนูคือลูกสะใภ้ของแม่พี่ นะคะ เลิฟฟฟฟฟ
#เพราะหนูคือลูกสะใภ้ของแม่พี่
@butterfly8ffect