ตอนที่ 16 นับถอยหลัง
วันนี้ผมจะพาไอ้นิวไปตัดผมครับ 4 โมงกว่าๆ ไอ้คมยังเรียนไม่เสร็จ ผมเลยไปชวนไอ้รันมาด้วยกัน
จำได้มั้ยครับที่ผมเคยบอกว่าผมไม่มีเพื่อนตาย ตอนนี้ผมมีแล้วครับ ไอ้ 2 ตัวนี้แหละครับ ตอนที่เดินลงหอ
ผมก็เผชิญกับสายตาอีกหลายคู่ที่คอยซุบซิบนินทา ตาของผมเหลือบไปเห็น บอร์ดที่ติดด้านล่างของป้ายกิจกรรมใต้หอ
“อ้าวนั่นรายชื่อ คนที่ได้อยู่หอต่อนี่หว่า”ผมคิด แล้วก็เดินไปดู ระหว่างที่ไอ้นิวกะไอ้รันทักทายสาวๆ ผมมองหารายชื่อ
นักศึกษาคณะมนุษศาสตร์
“อืม....ทศทิศ....ทศทิศ....อืม”ผมไล่เรียงหาชื่อตัวเอง จนเลยไปที่คณะอื่น ก็ยังไม่เจอ ผมใจหาย
รีบไล่สายตาดูอีกรอบ....ก็ไม่เจอ......
ชื่อไอ้นิว......
ไอ้รัน.....
พี่จาง...ครบ....
แต่.....ไม่มีชื่อผม
“เฮ้ยทิศ.....ไปได้แล้ว”พี่จางครับตบไหล่ผมดังป้าบ ผมสะดุ้งโหยง
“อ้าวพี่จางไปด้วยเหรอ”ผมเอ่ยถามแต่สายตายังเลื่อนลอย
“เออๆ จะไปตัดเหมือนกัน ไปเร็วไอ้นิวไอ้รันรอนานแล้ว”พี่จางพูดจบก็ฉุดลากผมไปโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง
ที่มองมาเป็นจุดเดียว ผมยังงง แล้วก็คิดได้ว่า ผมเด้งหอซะแล้ว (หอในของมหาลัยผมจะมีการพิจารณาสิทธิ
การอยู่หอต่อเป็นปีๆ แต่ถ้าไม่มีความประพฤติแย่จริงๆก็ไม่มีปัญหา) นี่ผมไม่ได้อยู่ที่นี่ในปีหน้าหรือนี่
ผมคิดได้อย่างนี้ก็หมดแรงจนไอ้รันทัก
“เป็นไรทำหน้าเซ็งๆ”
“ไม่เป็นไร”ผมตอบ อันที่จริงผมอยากบอกมันแต่ผมยังไม่แน่ใจเลยว่าผมเด้งจริงๆ แล้วถ้าเด้งจริงๆผมจะทำไงเนี่ย ผมจะไปอยู่ที่ไหน ผมจะไม่บอกใครเด็ดขาดจนกว่าผมจะหาที่อยู่อื่นได้ เพื่อไม่ไห้เพื่อนไม่สบายใจ
“เอาไว้ตอนเย็นๆค่อยคิดแล้วกัน” พอคิดได้อย่างนี้ผมตัดใจได้.....ตอนนี้มีความสุขกันเพื่อนๆก็มีความสุขไปก่อน....เอาไว้กลับไปเจอความจริงค่อยคิดคงไม่สาย ผมกับไอ้นิวนั่งรอครับมองดูไอ้รันกับพี่จางโดนช่างตัดผม ตัดๆหวีๆ
ไปเรื่อย ผมหัวเราะทรงผมที่พิลึกพิลั่นของไอ้รันตอนที่มันตัดเสร็จ
“แฟชั่นเฟ้ย”มันว่า ส่วนพี่จางตัดสั้นเลยครับเข้มดีชะมัด พี่จางหันมายิ้มแยกเขี้ยวให้ผม แล้วถามผมว่า
“เปลี่ยนใจมารักพี่รึยัง” ผมตอบว่าไงรู้ไหมครับ
“ก๊าาาาาาาก”ผมหัวเราะอย่างสะใจ ก่อนที่จะวิ่งหนีลูกเตะของพี่แกวุ่นวาย มือถือของผมดังขณะที่พี่จาง
ตระครุบตัวผมได้ แกล็อกคอผมแน่น ผมและแกหอบแฮ่กๆทั้งคู่ ผมหยิบมือถือมาดู เป็นไอ้คมที่โทรหา
“มึงเด้งหอเหรอ”มันพูดกระแทกเลยครับ
“อ้าวทำไมรู้”ผมถามมัน
“ก็กูหาชื่อมึงไม่เจอเนี่ย”มันว่าอย่างร้อนรน
“อือ ก็คงเด้งแล้วล่ะ”ผมตอบเนือยๆ
“ทำไมถึงเด้งล่ะ....แล้วมึงจะไปอยู่ไหน.....แล้วมึงต้องทำไง...แล้วกูจะทำไงเนี่ย”มันพูดลิ้นแทบพันกัน
ท่าทางมันคงสับสน
“คม”ผมเรียกมัน
“.....มึงไปทำอะไรให้เด้ง...แล้ว”ไอ้คมยังพูดไม่หยุด
“คม......ฟังกูพูด”ผมตะโกนจนไอ้นิวกะไอ้รันแล้วก็พี่จางสะดุ้ง
“อะไร”มันตอบงงๆ
“กูกำลังกลับ แล้วก็กำลังงง อย่าถามมากเดี๋ยวค่อยคุยกัน”ผมบอกมันเรียบๆ
“อือๆ.....กูรอที่ห้องรีบกลับนะ......ไม่เป็นไรใช่มั้ย”มันถามผม
“อือ...ไม่เป็นไร”ผมตอบก่อนที่จะวางหู
“มึงเด้งหอเหรอ”ไอรันถามผม
“เอ๋า....มึงทำอะไรให้เด้งวะ”ไอ้นิวถามผม
“หรือว่าเรื่องข่าวลือนั่นวะ”ไอ้รันพูดขึ้นมา
“แล้วมึงจะไปอยู่ไหน”ไอ้นิวถาม
“อย่าพึ่งถาม..............”พี่จางตัดบทเรียบๆ ยืนจ้องหน้าผม ผมนิ่งอยู่นานก่อนที่จะตอบไปว่า
“กูไม่รู้.....นี่ตอบได้ทุกคำถามที่มึงสงสัย”ผมก้มหน้าก้าวเดินฉับๆกลับหอ โดยมีไอ้ตัวยุ่ง 3 ตัวเดินตามต้อยๆ
ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ในวันแรกผมได้พบเจอเรื่องราวต่างๆมากมาย ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ เศร้า เหงา เสียใจ
ความสนุก ความหวัง เสียงหัวเราะ ที่นี่ให้ผมทั้งสิ้น ถ้าผมไม่ได้อยู่ที่นี่ผมคงไม่ได้เจอ เพื่อน พี่ และคนรักแน่นอน
พอคิดว่า ปีหน้าผมจะไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างนี้แล้วมันก็ใจหาย ในขณะที่เรื่องราวของพวกคนที่ผมผูกพันดำเนินต่อไป
แต่ผมต้องออกไปใช้ชีวิตคนเดียวตามเดิม
ผมมองท้องฟ้า คิดจะตะโกนด่าระบายอารมณ์ แต่ก็ไม่รู้จะด่าไปทำไม พอกลับถึงหอ ไอ้ตัวยุ่งทั้ง 3
ก็แยกย้ายกันกลับไปห้องตัวเองอย่างหงอยเหงา ผมไปหาไอ้คมที่ห้องมัน โดนมันลากออกมาเดินเล่นข้างๆ
สนามฟุตบอล
“จะทำไง”มันถามผมสั้นๆ
“ไม่รู้”ผมตอบ
“โทรหาแม่ดิ”มันว่า ผมหยิบมือถือมาโทรหาแม่ คุยกับแม่อยู่นาน ส่วนไอ้คมมันก็ยืนรอผลสรุป
“กูต้องไปอยู่กับญาติ”ผมว่า หลังจากที่คุยกับแม่นานประมาณ 1 ชั่วโมง
“ไกลมั้ย”มันถาม
“ประมาณ 1 ชั่วโมง ครึ่ง”ผมตอบ
“แล้วทำไมมึงไม่อยู่หอนอกใกล้ๆล่ะ”
“บ้านกูไม่ตังค์ขนาดเช่าห้องแถวๆนี้อยู่หรอก”
“แล้วมึงจะไม่เหนื่อยเหรอ...ยิ่งเมารถอยู่”
“ไม่รู้”
“แล้วบ้านญาติมึงเป็นยังไง”
“ก็บ้าน 2 ชั้นธรรมดา พี่ที่เค้าอยู่นั่น......เขาอยู่คนเดียว เลยให้กูไปอยู่ด้วยได้”
“เป็นญาติฝ่ายไหน ผู้ชายหรือผู้หญิง”
“เป็นญาติฝ่ายแม่ เป็นผู้ชาย”
“แล้วมึงจะไม่เหงาเหรอ”
“............กูไม่รู้”ผมตอบ
“แล้วจะไปวันไหน”
“คงหลังสอบเสร็จ”
“อีก 2 อาทิตย์เองนี่”มันว่า
“อือ”ผมตอบ
“แล้ว......”มันยังไม่ทันถามต่อ ผมก็พูดสวนมัน
“ให้กำลังใจกูหน่อย”
“....อืม....เดี๋ยวกูไปหาบ่อยๆ...แล้วมึงก็มาหากูบ่อยๆนะ”มันว่า
“ไอ้คม.....ทำไมกูรู้สึกแย่จังเลยวะ....แค่จะไม่ได้อยู่ที่นี่เอง......แค่จะไม่ได้เจอมึงเกือบ 24 ชั่วโมง
ทุกๆวันเหมือนเคย.......แค่ไม่ได้ตีแบตกับเพื่อนๆเหมือนก่อน.....ไม่ได้ไปกินข้าวกันตอนเย็น......
ไม่ได้เดินไปด้วยกันอีก......แค่จะต้องไปอยู่คนเดียวเหมือนเมื่อก่อน”ผมบอกมันเบาๆ
“.....................”มันไม่ได้พูดอะไรครับ
“......อิจฉาพวกมึงจังที่ได้อยู่ด้วยกัน.......”ผมพูด
“...............................”
“.....พอกูออกไปแล้วกูจะมีเพื่อนไหมคม...”
“มึงจะบ้าเหรอ....แค่ย้ายหอเอง....เดี๋ยวพวกไอ้รันมันก็ไปนอนค้างกับมึงเองแหละ......มึงจะไม่อยากให้มาล่ะไม่ว่า”
มันปลอบผม ผมรู้ดีว่าการที่เราจะไปอยู่ที่อื่นมันก็ไม่ไช่เรื่องใหญ่อะไรมากนัก แต่ในเมื่อความทรงจะที่ดีๆของผม
อยู่ที่นี่ มันคงไม่ผิดที่ผมจะเสียใจใช่มั้ยครับ........................ เสียงมือถือไอ้คมดังครับ มันรับ
“เออ.....ไปๆ......เออ.....มีใครมั่ง....เออ.....เดี๋ยวกูชวนให้....เออ....กี่โมง....เออๆ....หวัดดี” พอมันพูดจบ
แล้วมันก็หันหน้ามาหาผม
“ไอ้รันมันชวนไปกินเหล้าตอนค่ำ”มันว่า
“มีใครไปมั่ง”ผมถาม
“เยอะแยะ มีพี่จาง ไอ้รัน ไอ้นิว ไอ้โน้ต”
“กี่โมง”
“อีก 1 ชั่วโมง”
“งั้นเราไปเดินเล่นกันเถอะ”ผมชวนมัน
“เอาดิ”มันว่า
เราเดินเล่นแถวๆนั้น สักพัก อยู่ๆไอ้คมมันก็เดินเข้าไปในพุ่มไม้ก่อนที่จะยื่นมือมาส่งบางอย่างให้ผม
“เอ้า”มันเอ่ย พร้อมกับส่งดอกไม้เล็กๆสีขาวมาให้ผม 2 ดอก
“อะไร”ผมถามมัน
“ก็ไม่รู้จะปลอบใจยังไงก็เลยเอาดอกไม้มาให้”มันว่าท่าทางเขินๆ
“ขอบใจนะ.......นี่กูต้องเอาทัดหูมั้ยเนี่ย”ผมแซวมันพลาง ยื่นมือไปรับพลาง
“บ้าดิ.....หรือมึงไม่อายคน”มันว่า
“..........มึงว่ามั้ย....กูไปอยู่ที่อื่นก็ดีเหมือนกัน....มึงจะได้ไม่ต้องกังวลกับข่าวลือ......”ผมพูด ขณะที่เอาดอกไม้
ทับใส่ในหนังสือเล่มหนึ่งแล้วยัดหนังสือเล่มนั้นลงเป้
“ไม่.....กูอยากให้มึงอยู่ด้วยกัน”มันพูด
“กูว่าเป็นแบบนี้ก็ดี........กูกับมึงจะได้ตั้งใจเรียนมากขึ้น”ผมพูดปิดท้าย
ก่อนที่พวกเพื่อนๆของผมจะโทรมาตามให้ไปที่ร้านที่เรานัดกันไว้
3 ทุ่ม
พวกเรานั่งกินเหล้ากันเงียบ มีพูดคุยกันเรื่องต่างๆบ้าง แต่ไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องที่ผมเด้งหอเลย
คล้ายกับว่าทุกคนไม่อยากพูดถึง คงกลัวผมเสียใจ ผมเลยตัดสินใจพูดออกมาเอง ท่ามกลางบทสนทนาของทุกคน
“กูจะไปอยู่กับญาติ”ผมพูดเร็วๆ เพื่อนๆทุกคนเงียบลงทันใดหันมามองหน้าผมเป็นจุดเดียว
“ไม่ต้องห่วง......กูไม่ได้เสียใจอะไร....กะอีแค่ย้ายหอเอง”ผมยังพูดต่อ
“แล้วมันไกลมั้ย”ไอ้รันถามผม ผมเลยบอกรายละเอียดทั้งหมดอย่างยืดยาว เหมือนกับที่ไอ้คมถามไว้
“เหนื่อยตายเลยมึง”ไอ้นิวว่า
“งั้นมึงก็ไม่ได้ตีแบตแล้วดิ”ไอ้โน้ตมันถาม
“เออ....คงงั้น”ผมตอบไป
“มึงไม่ไปไม่ได้เหรอวะ”ไอ้รันถามผม
“กูไม่ได้ออกเองนะเว้ย......มึงอย่าลืม.....เขาไล่กูออกมา....”ผมบอกมันอย่างเซ็ง
“กูว่าก็ดีนะ...เวลาที่กูอยู่หอเซ็งๆ...กูจะได้ไปนอนกับมึงได้ไง”ไอ้นิวมันว่า
“เออๆ....เวลากูลำบากกูก็ไปนอนกับมึงได้นี่หว่า”ไอ้รันรีบพูดเลยครับ
“ช่ายๆ....เดี๋ยวพี่ไปนอนกะเอ็งเอง....ไม่ต้องกลัวเหงานะ”พี่จางเริ่มพูดแล้วครับ บรรยากาศครื้นเครงขึ้นมาทันใด
บางที่ผมอาจคิดมากเกินไป ถึงแม้ผมไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่ผมก็ยังมีเพื่อนที่นี่จริงมั้ยครับ เพื่อนที่จะไม่ลืมผม
แม้เราจะไม่ได้ไปไหนมาไหนร่วมกันเหมือนก่อน
“แต่กูไม่อยากให้มึงไปว่ะ”ไอ้นิวมันบอกผม ทุกคนเงียบ ผมก็เงียบ มีแต่ไอ้คมที่บีบมือผมเบาๆ
“เอ้า!!! ชน”ผมยกแก้วขึ้น ชักชวนทุกคนเอาแก้วมากระทบกันอย่างวุ่นวาย พอทุกคนกินกันจนหมดแก้วแล้ว ผมก็พูดว่า
“เดี๋ยวกูจะมาเล่นแถวๆนี้บ่อย...พวกมึงมีกินเหล้า...มีเลี้ยงอะไรก็โทรเรียกกู...กูจะมาหาแน่นอน”ผมบอกพวกมัน
แน่นอนครับ แม้ตัวผมจะอยู่ไกลกัน แต่มันก็ยังเป็นเพื่อนตายของผมอยู่ดีนี่ครับ ผมอุ่นใจขึ้นมา
บางทีการที่ผมต้องห่างๆจากพวกมันอาจไม่เลวร้ายอย่างที่ผมคิดก็ได้
การสนทนาในวงเหล้าเลี้ยงส่งผมออกจากหอเริ่มดังอื้ออึง ผมเริ่มเมา ไม่รู้ทุกคนเอาเรื่องจากไหน
มาพูดคุย จ้อกันไม่หยุดเลยครับ ระหว่างนี้พี่จางก็หาโอกาสจ้องตาผมเยิ้มๆเสมอ แกชอบยื่นหน้ามาหาผมใกล้
ผมก็จะจี๋พุงแก ส่วนไอ้คมน่ะเหรอครับ บีบมือผมแน่นเลย ใจของผมมีความสุขมากที่สุด
ผมมีทุกอย่างที่ต้องการครบพร้อมที่นี่ ผมไม่มีอะไรต้องห่วงพะวงอีก
พวกเรากินเหล้ากันจนถึง ตี 2 เจ้าของร้านกลับไปแล้ว ร้านก็ปิดไปแล้ว มีแต่พวกผมที่ยังดื่มต่อได้
เพราะพี่จางเคยทำงานที่นี่ พี่เจ้าของร้านแกเลยฝากร้านให้พี่จางปิดให้ ดังนั้นคืนนี้ร้านนี้เป็นของพวกเราครับ
พวกที่ยังคงคุยจ้ออยู่ก็มีแต่ พี่จาง ไอ้คม ไอ้รัน ไอ้โน้ต ส่วนผมกับไอ้นิวไม่ไหวครับ คออ่อนทั้งคู่
ไอ้นิวเด็กเรียนมันคายของเก่าออกมาแล้วเรียบร้อย ส่วนผมได้แต่ยิ้มเป็นนกโง่งม ไม่รู้อะไรแล้วครับ
ฟังอะไรไม่รู้เรื่องเลย มองหน้าเพื่อนๆไปมา เห็นเพื่อนหัวเราะก็หัวเราะตาม พี่จางคงเห็นท่าทางผมไม่ไหว
แกเลยบอกว่า
“ไปนอนข้างในดิ....มีโซฟาอันนึงอยู่ข้างใน......ไปนอนก่อนดิ”
“ลุกไม่หวายอ่ะ”ผมบอกช้าๆ
“ไอ้คม พยุงมันไปดิ”พี่จางว่า พอไอ้คมได้ยินมันก็หยุดการสนทนา แล้วมาพยุงผมเดินเข้าร้านไปนิดนึง
มีโซฟาอยู่ในมุมด้านหนึ่งของร้าน มันหอมแก้มผม แล้วบอกผมเบาๆว่า
“หลับซะนะครับคนดี” ว่าแล้วมันก็วางผมลง ส่วนผมหลับไปก่อนที่มันจะวางผมเสียอีก
รู้สึกตัวอีกทีหนึ่งรู้สึกว่ามีอะไรมาดุนๆที่หัวของผมผมลืมตาขึ้น มองนาฬิกาที่แขวนที่ผนัง ตี 4 แล้ว
ผมหันหน้าไปด้านขวานิดนึง เฮ้ย!! พี่จางครับ หน้าอยู่ห่างจากหน้าผมไม่ถึง 1 คืบ ผมสะดุ้ง พี่จางเลยตื่นขึ้นมา
มองหน้าผมแกทำตาเยิ้มๆครับ หน้าก็แดง ใจผมเต้นแรงมาก ผมเมาจนแขนขาไม่มีแรง หน้ามืด
รู้สึกว่ามีคนดึงผมขึ้นมา ผมมองให้ชัดๆ ปรากฏว่าเป็นไอ้คมครับ ส่วนพี่จางยังนอนอยู่ที่เดิม
“โชคดีที่เดินเข้ามาดูนะเนี่ย”ไอ้คมมันว่า ไอ้นี่คอแข็งแฮะ กันตั้งแต่ 3 ทุ่ม ยังไม่เมาอีก
“...อ...ก..ำ......า..เ.”ผมพูดไม่เป็นภาษาเลยครับ รู้แต่ไอ้คมประคองผมกลับมาที่หอ ระหว่างทางเหมือน
มันจะพูดอะไรกับผมแต่ผมฟังไม่รู้เรื่อง พอถึงที่หอมันก็ปล่อยผมนอนลงบนเตียง
แล้วมันก็เดินออกจากห้องปิดประตูลง
เช้าวันถัดมา ผมลืมตาตื่นมาตอนบ่าย 2 โมง โดดเรียนอีกตามเคย ครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อวานแล้วอุ่นใจ
ผมมีใครหลายคนที่รักผม รู้สึกดีมากๆครับ ผมยกมือขึ้นมา ลองงอนิ้วนับวันดู ว่าเหลืออีกกี่วันที่ผมต้องไปจากที่นี่
12 วัน....................................ผมทบทวนคำว่า “12 วัน” อยู่นานกว่าจะเข้าใจความหมาย
story by นายโฮะ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เข้าไม่ได้ตั้งหลายวัน
นึกว่าจะไม่ได้มาที่บอร์ดนี้อีกแล้ว ตกใจหมด