แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง จบแล้ววว
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่องค่ะ
ความรักนี่บางทีก็สวยงามจนน่าใจหาย ทำให้โลกเป็นสีชมพูราวกับความฝัน
แต่พอเมื่อไรที่เราโดนความรักทำร้าย ความรักก็เป็นยิ่งกว่าคมดาบที่คมที่สุดที่เรารู้สึกตัวอีกทีเราก็ตายแล้ว
เรานับถือตี่ตี๋กับพี่เฟยมากๆ การให้อภัยไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ยิ่งมันเป็นเรื่องที่ทำลายความไว้ใจความรักความเชื่อมั่น
ที่เราเคยมอบเรา เราเคยโดนและรู้ว่ามันเจ็บ ที่เจ็บกว่าเรื่องไหนๆคือ ความไว้ใจอันยาวนานแลัหนักแน่น
ที่เราวางลงให้กับคนที่เรารักที่สุดโดยไม่เคยคิดฝันว่ามันจะย้อนกลับมาทำร้ายเราอย่างแสนสาหัส
เราชื่นชมพี่เฟยมาตั้งแต่คำประกาศ และรู้สึกว่าเป็นคนมีอะไร แต่ตอนเปิดเรื่องนี้มาใหม่ๆเรายอมรับว่า
เราไม่ชอบตี่ตี๋เอาซะเลย เป็นคนที่ดูราวกลับจะขาดกลัวจนต้องวิ่งหนีแล้วยังทอดทิ้งความดีงามในตัวเอง
เมื่อคิดว่าตัวเองไม่เหลืออะไรอีกแล้ว แต่สุดท้ายตี่ตี๋ดันเป็นหนึ่งในคนที่มั่นคงต่อรักอย่างมากมาย
พร้อมจะให้อภัยคนที่รักเสมอ พี่เฟยไม่เคยทำให้เราผิดหวัง
เรารักและขอบคุณพี่เฟยและตี่ตี๋มากที่สอนเรื่องราว
ของการให้อภัยอย่างไม่มีที่สิ้นสุดกับเรา ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่ครบรส สุข เศร้า จนเจ็บไปทั้งใจ
ขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ
ปล.เราจะรอเรื่องต่อไปนะคะ