ชอบนิยายคุณเวสต์ทุกเรื่อง แต่เรื่องนี้จะเก็บไว้ใกล้ใจที่สุด อาจจะเป็นเพราะว่าเราอายุมากแล้ว
เคยผ่านเรื่องที่คล้ายๆกับเฟย-วินมาก่อน ไม่ได้ดราม่าปานนั้น
แต่มีแยกทางแล้วก็กลับมาอยู่ด้วยกันอีก จากนั้นมาก็ยี่สิบกว่าปีแล้ว
เฟยเปิดตัวใน คำประกาศฯ ดูเป็นคนที่เพอร์เฟ็คมากๆจนมาอ่านในเรื่องนี้ถึงเข้าใจว่าเฟยเสียศูนย์
เป็นคุณชายที่ทั้งขาดทั้งเกิน ตอนที่เฟยให้อภัยวินในตอนแรกๆ ยังคิดเลยว่าคนอะไรจะแสนดีและเพอร์เฟ็คปานนี้
ในขณะที่เราอ่านจากมุมมองของวินเราเห็นความไม่สมบูรณ์ของวิน เรารับรู้ถึงความรู้สึกหลายหลายที่วินรู้สึก รวมไปถึงความรักอย่างล้นเหลือที่วินมีให้กับเฟย ความละอาย ความเสียใจที่วินได้ทำผิดต่อเฟย ทำให้เรายกโทษให้วิน
แต่กับเฟยที่เราไม่ได้อ่านจากมุมมองของเขา ความผิดของเฟยเราอ่านขากมุมมองคนอื่น
ความรักที่เฟยมีให้วินก็รับรู้ได้จากคำพูดกับการสื่อของเฟยที่วินรู้สึก
ยิ่งช่วงหลังที่อ่านถึงเจตนาต้องแก้แค้นของเฟย คำว่ารักก็ไร้น้ำหนักไปโดยปริยาย
คำสรุปสั้นๆของเรื่องนี้ที่เรารู้สึกเป็นคำเอ่ยสั้นๆของวิน
“โกรธอยู่นะ...แต่รักมากกว่า”
นี่คือคำตอบทุกอย่างของเรื่อง
ยังชอบเฟยอยู่ ถึงจะโกรธแทนวินก็เถอะ รักวินที่น้องพยายามสู้ชีวิตมาก
ถึงจะเสียหลักไปช่วงหนึ่งแต่ก็ยังพยายามลุกขึ้นใหม่
ถ้าหากว่าไม่แกร่งไม่มีทางทำได้
ดีใจที่ตอนจบเฟยวินกลับมาหากันอีก คิดว่าจากนี้ไปเฟยก็คงไม่กล้าที่จะเสี่ยงทำอะไรโง่ๆที่จะทำให้เสียวินไปอีก
ชอบตัวละครเกือบทุกตัวในเรื่องนี้
พี่ชิตนำลิ่วก่อนใครในลิสต์ พี่ชายที่แสนดี อยู่เคียงข้างวินตลอด
พี่โน๊ต ฝ่ายรับนางพญาของป้า นางก็ตกอยู่ในตำแหน่งเมียหลวงเหมือนกันกระทึบผัวจนกลัวตีนก็ว่าได้
อิเชนทร์ ไม่มีมันมาเร่งปฏิกริยาก็ทำให้เฟยวินรู้ใจช้าไปอีก แล้วพี่โน๊ตก็ไม่มีใครให้กระทึบ
เมท มาอิหรอบเดียวกันกับเชนทร์ แต่การเจอกันของวินกับเมททำให้วินคิดได้หลายๆอย่างและตัดสินใจได้ เป็นเหมือนเรพริกาหรือตัวแทนของวินสำหรับเฟย จากที่เกลียดอิหนูนี่กลายมาเป็นสงสารที่มาติดกับอิเฟยเข้าเลยเดินสู่เส้นทางสีม่วง
เฮียอี้ ทั้งเกลียดทั้งสงสาร เราเป็นสายสังคมวิทยาที่เชื่อว่ามนุษย์เปลี่ยนได้ถ้าหากว่าได้รับการกระตุ้นที่ถูกต้อง ยังเชื่อนะว่าเฮียอี้นี่มีคุณสมบัติผู้ชายที่ดี ถ้าหากว่าเจอคนที่ดีและเข้าใจ รักนางพอที่จะอภัยให้นางได้
ขอบคุณมากค่ะคุณเวสต์ ที่สร้างผลงานดีๆออกมาสำเร็จอีกชิ้น อิมเมจเฟยบนหน้าปกเริ่ดมากๆๆๆๆๆ งามกว่าวินเยอะเลย