ตอนที่ 6
“เฮ้ยแล้วอย่าหาว่าโม้นะเว่ย ! จริงๆมันเป็นตำนานอ่ะตำนาน มหากาพย์สืบทอดมาตั้งแต่สมัยรุ่นเดอะ !”
เอากับมันโม้เข้าไป เล่าได้เป็นตุเป็นตะตำนานร้านนมมันเนี่ย แล้วผมมากับพวกมันทำไมวะเนี่ย ?
เรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ พอจบการบูมพวกไอ้จอมกับแก๊งไอ้เป็ดมันสนิทกันแล้วเลยนัดกันมาฉลองร้านนมไอ้เป็ด แต่ซื้อเหล้ามาแดกกัน ผมกับไอ้กัสก็โดนลากมาด้วย ไอ้กัสมันระริกระรี้จะมามากเพราะชอบสาวปี 1 กลุ่มไอ้เป็ด ส่วนผมก็นั่งถือแก้วเหล้า หาว ตบยุง แล้วฟังมันโม้
“ไอ้ม่อน มึงเพ้อปะเนี่ย เมายัง บ่นไรรุ่นดงรุ่นเดอะ”
“โด่วเสี่ยมจอม อย่าหาว่าโม้เดะ ของมันขลังนะว้อยอย่าลบหลู่ของมีครูอ่ะ ระวังของเข้านะเว่ย สาธุ !”
ดูมันทำหน้าซีเรียส ทำตาหลุกหลิกมองไปรอบๆ ยกมือไหว้อีก คนอื่นก็ฮากระจาย ไอ้นี่มันตัวโจ๊กเรียกเสียงหัวเราะได้ตลอดจริงๆ
“เฮ้ยม่อน แล้วทำไมมึงต้องเป็น ม่อนมากๆวะ กูสงสัยมานานละ”
หนึ่งในแก๊งไอ้จอมตะโกนถาม ผมก็สนใจเล็กน้อย เพราะตงิดๆเหมือนกันว่าทำไมต้องม่อนมากๆ
“หึหึ จริงๆอ่ะ มันก็ไม่มีอะไรหรอก แต่คนชอบถามไง ว่าทำไมต้องชื่อม่อน ม่อนหรือหม่อนอยู่นั่นล่ะ มันแปลกยังไงวะม่อนเนี่ย ? บางคนก็ล้อว่าโปเกม่อน ดิจิม่อนมั่ง เลยไม่เอาละ เป็นม่อนดีกว่า ม่อนมากๆ แสดงว่า เน้นแค่คำว่าม่อนไง เกทปะ ?”
ทฤษฎีเหิ้ยไรของมันเนี่ย ไม่ได้รู้เรื่อง มีสาระ มีติ่งห่าไรเลย ทุกคนถึงกับสะดุดกึกกับคำอธิบายส้นตีนๆของมัน แต่เจ้าตัวกลับหัวเราะเอิ๊กอ๊าก
“พี่แดนคอมเม้นชื่อมันดิ๊”
โยนงานให้กูอีกไอ้พวกนี้ ผมหรี่ตาลงมองไอ้เป็ดที่กำลังมองด้วยความคาดหวัง มึงจะลุ้นไรกันกับอีแค่ม่อนมากๆเนี่ย
“ไม่รู้ .. เรียกมันไอ้เป็ดก็พอ ม่อนมากๆ น้อยๆ ไรนั่นช่างมันเหอะ ปัญญาอ่อน”
“เฮียยยย มาด่าชื่อคนอื่นปัญญาอ่อนได้ไงวะ ! ไม่เอาอ่ะผมจะเป็นม่อนมากๆ ! มากของมากที่สุด ม่อนมากๆอ้ะเกทททป้ะ ?”
“ไอ้เป็ด”
“ม่อนมากๆ”
“เป็ด”
“ม่อนม๊ากมากกกกกกกกกกกกกกก ย๊ากกก เฮียแม่งฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอว้ะ !”
“อ้าวไอ้ม่อนมึงด่าเฮียแดนเป็นหมาหรอวะ”
“ไอ้สัสจอมแดกตีนกูป้ะ !”
“ก๊ากกก ขำๆน่าเฮีย ก๊ากกกกกกกกกกกกก”
“เฮ้ยๆแต่ผมว่าเฮียไม่ใช่หมาหรอกมันธรรมดาไป เฮียต้องเป็น หมาบ้า ! ก๊ากกก เฮียเป็นหมา ฮ่าๆ เนาะเสี่ยจอม”
แล้วมันก็ยกแขนโอบเอวไอ้จอม ไอ้จอมก็ล็อคคอมันมาขยี้แรงๆ
อารมณ์ผมชักจะเดือดมึงด่ากูหมาไม่พอยังจะให้กูเป็นหมา ? มึงขำกันนักใช่มั้ย ห่ากูลุกละ หมดอารมณ์ แม่งด่าหมาไม่เท่าไหร่ทำไมต้อง
มาแตะกันต่อหน้ากู
“เฮ้ยยยย พี่แดนอย่าพึ่งลุกอย่าเคืองๆ แค่แซวเล่นเอง”
เออว่ะเด็กมันก็แค่แซวเล่น ผมหันไปมองไอ้จอมมือมันก็ยังโอบคอไอ้เป็ดอยู่ หึ พวกมึงทำกูไม่พอใจ
“กูหมดอารมณ์ มึงก็รู้กูไม่ชอบโดนปีนเกลียวมึงขำกันมากใช่ปะ ? เชิญมึงสนุกกันต่อไปเหอะ ไอ้ ‘ม่อนมากๆ’ ”
ผมมองมันเคืองเต็มที่แม้เหตุผลตัวเองจะแถก็ตาม แต่จะให้บอกว่าไม่ชอบที่คนอื่นกอดคอมันก็เสียหน้าเปล่าๆ มันก็ตกใจไม่คิดว่าผมจะโกรธเพราะยอมมันมาตลอด แต่ไม่รู้ว่ะแค่เรื่องแบบนี้ที่ผมคิดว่าไม่พอใจจริงๆ โว้ยหงุดหงิดตัวเอง
“เฮ้ยเฮียยยยยยยยย หยุดก่อนๆๆๆ”
มันวิ่งตามผมออกมา แต่ผมไม่หยุดอารมณ์นี้ใครเรียกกูก็ไม่หัน มันอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่กับแค่การแตะต้องตัวกันบ้างแต่ผมก็ไม่ชอบให้มันทำแบบที่ทำกับผมกับคนอื่น
“เฮียยยยยย หยุดก่อนนะ โอ้ย !”
เสียงเหมือนอะไรล้มลง ผมหันไปดูก็เห็นไอ้เป็ดหน้าทิ่มอยู่กับพื้นถนน แต่ผมก็ไม่คิดจะกลับไปดูมัน มึงมีปัญญาเดินมาก็มีปัญญาดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน
“เฮียยยย หยุดก่อนนะ อย่าไปนะ ผมขอโทษนะเฮียนะ”
ตอนนี้มันก็ดึกแล้ว ซอยเล็กๆเลี้ยวเข้าหอของผมตอนนี้ร้านปิดแทบจะหมด เรียกว่าทั้งซอยเหลือผมกับมันอยู่กันสองชีวิต
“มึงกลับไปซะ กูไม่มีอารมณ์”
“เฮียยย ผมขอโทษเฮียตีผมก็ได้ แต่อย่าโกรธเลยนะ”
แต่ผมไม่คิดจะฟังมันพูดต่อ ก้าวเท้าเดินไปทางหอเหมือนเดิม ได้ยินแต่เสียงมันเรียกมาเรื่อยๆจนเบาไปในที่สุด ไม่ใช่วันนี้นะไอ้เป็ด มึงต้องรู้ซะบ้างว่าเวลากูโกรธมันเป็นยังไง
- ----------------------------
นี่แหละดราม่า วะฮะฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา !! เฮียมันหึงแต่มันไม่รู้ตัวค่ะทุกคนนนนน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
