ตอนที่ 30 : Apple of my eye เธอ..สุดที่รัก [End]ปัตย์ยกกล้องขึ้นถ่ายแก้วกาแฟสีขาวควันกรุ่นที่ตั้งอยู่บนโต๊ะไม้ ยกยิ้มขึ้นช้าๆ เมื่อคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เหมือนว่ามันเพิ่งผ่านไปได้ไม่นาน
“มานั่งอะไรตรงนี้” เก้าอี้ตรงข้ามเขาถูกดึงออกก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลง ปัตย์ยิ้มให้ก่อนชี้มือไปข้างหน้า
“องศาไปนั่งตรงโน้น” นิ้วของปัตย์ชี้ไปยังโต๊ะยาวริมหน้าต่าง ที่นั่งประจำขององศา ที่ๆ เขามักแอบมองเจ้าตัวอยู่บ่อยๆ “สมมุติว่าเราไม่รู้จักกัน”
“อ้วนเล่นอะไรบอกมาก่อน”
“ไปเถอะน่า”
“ตามใจ” องศาหยิบแก้วกาแฟลุกขึ้นยืน เดินตรงไปนั่งตามที่กระต่ายอ้วนต้องการ
ปัตย์ยกกล้องขึ้นมองผ่านเลนส์ ผู้ชายในแจ็คเก็ตสีแดงเข้มกำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม แต่ก่อนที่จะเขาจะทันได้กดชัตเตอร์คนที่แกล้งมองไปทานอื่นกลับหันมายิ้มกวนๆ ให้
ปัตย์ลดกล้องลง พูดโดยไม่ออกเสียง “อย่ามองมาสิ”
“เสียใจ อ้วนห้ามผมไม่ได้” เสียงตอบขององศาดังพอให้ได้ยิน
ปัตย์มองซ้ายมองขวา จะตะโกนคุยกันก็กระไรอยู่จึงหยิบโทรศัพท์ออกมา กดส่งข้อความ
หันไป
ไม่
น่า แป๊บเดียว
ก็ทั้งร้านมีจุดเดียวที่น่ามองจะให้มองไปทางไหนอีก แก้มกลมค่อยๆ ขึ้นสีแดงเรื่อ เขินกับคำห้วนๆ แต่หวานขององศา
เมื่อก่อนก็นั่งตรงนี้ไม่เห็นมอง ปัตย์เงยหน้าขึ้น สบตาเข้ากับดวงตาสีเข้มของคนที่มองมา องศายิ้มมุมปากก่อนก้มหน้าลงพิมพ์ข้อความ
ก็ตอนนั้นทำไมอ้วนไม่หกล้มตรงหน้าล่ะ รับรองสนใจทันที
ดูพูดเข้า
ขอโทษ
หืม ขอโทษอะไร
ขอโทษที่ไม่เคยรู้ว่าอ้วนอยู่ตรงนั้น
บ้า ไม่เป็นไร
ขอบคุณนะที่ไม่เคยละสายตา ปัตย์เงยหน้าขึ้นมองทันทีที่อ่านจบ แต่พบว่าอีกฝ่ายยกโทรศัพท์รอไว้อยู่แล้ว เสียงชัตเตอร์ดังเบาๆ ลอยมาให้ได้ยิน องศาลดโทรศัพท์ลงแล้วยิ้มกว้างให้เขา ก่อนก้มหน้าลงพิมพ์ข้อความอีกครั้ง ปัตย์รอแต่กลับไม่มีข้อความส่งเข้ามา มีเพียงเสียงแจ้งเตือนว่ามีคนที่เขาติดตามอยู่โพสต์รูป
ปัตย์กดเข้าไปดู ดวงตาคู่โตค่อยๆ เบิกกว้าง แก้มกลายเป็นสีแดงปั่ง รอยยิ้มระบายทั่วใบหน้า รูปที่เห็นถูกโพสต์โดยแอคเค้าท์ 360ong_saa เป็นรูปของเขายิ้มอ่อนสบตากับกล้อง ปากเผยอน้อยๆ ฉายรอยความสุขผ่านดวงตากลมโต พร้อมกับคำบรรยาย...
ถึงจะรู้ตัวช้าแต่รักมากกว่าแน่นอน @rabbitboy #เธอสุดที่รัก ปัตย์อายม้วนต้วนทันทีที่อ่านจบ เขินที่องศาใช้ประโยคสุดท้ายของเนื้อเพลงเธอทั้งนั้นสื่อถึงเขา
Rabbitboy: ขอบคุณนะ @360ong_saa
360ong_saa: ของมันแน่อยู่แล้ว @rabbitboy ปัตย์ชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนวางนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ สูดลมหายใจเข้าช้าๆ ก่อนผ่อนออกพร้อมกับรอยยิ้มที่ค่อยๆ กระจายบนใบหน้า
Rabbitboy: รักมากเหมือนกัน @360ong_saa“จริงเหรอ” ปัตย์สะดุ้งเมื่อเสียงที่ได้ยินดังอยู่ใกล้ๆ องศามายืนตั้งแต่เมื่อไหร่ รอยยิ้มกวนๆ ที่ส่งมากลายเป็นความคุ้นชินของปัตย์ไปเสียแล้ว
“จริง” ปัตย์พยักหน้า เขารู้ว่าองศาก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
“มาเถอะ” องศายื่นมือมาตรงหน้าเขา ปัตย์มองเจ้าของมือด้วยความสงสัย
“ไปไหน”
“ไปนั่งด้วยกัน ไม่อยากแยกแล้ว” คำตอบธรรมดาแต่ทำให้หัวใจของเขาอบอุ่น องศาคว้ากล้องไปถือ ปัตย์หยิบแก้วกาแฟเดินตามมือที่จับจูงกระชับด้วยความรู้สึกเต็มตื้น
“เวลาผ่านไปเร็วนะ” ปัตย์ใช้นิ้วหมุนรอบปากแก้วกาแฟ
“ผ่านไปช้ามากกว่า”
“ทำไมอย่างนั้นล่ะ”
“เพราะผมควรได้รู้จักกับอ้วนนานแล้ว”
“แบบนี้ดีกว่าตั้งเยอะ”
“ทำไม” น้ำเสียงหาเรื่องนิดๆ กับหน้าตาเอาเรื่องหน่อยๆ ทำให้ปัตย์ยิ้มขำ องศาที่เป็นแบบนี้ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ
“ไม่รู้เหมือนกัน” ปัตย์นึกทบทวนความรู้สึกของตนเอง “แค่ไม่นึกเสียดายเวลาที่แอบตามองศาเลย มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ ที่ได้มององศาจากที่ไกลๆ”
“ไม่เห็นดีเลย อ้วนเอาเปรียบชอบผมก่อนตั้งนาน”
“คิดได้ยังไง” ปัตย์หัวเราะเบาๆ คนขี้แกล้งเวลางอนดูร้ายกาจมาก
“ไม่รู้ล่ะต้องหาอะไรมาชดใช้ให้ด้วย”
“เอ้า มีอย่างนี้ด้วย”
“คราวหน้าขอชุดกระต่ายนะ” ดวงตาวาววับบ่งบอกถึงความหมาย ปัตย์หน้าแดงก่ำ รู้สึกเหมือนมีควันพุ่งออกจากหน้า
“องศา~”
“ถ้าอ้วนอายเดี๋ยวมีบริการซื้อชุดให้”
“ไม่พูดด้วยแล้ว” ปัตย์หยิบกล้องขึ้นมาเช็ครูปที่ถ่าย ทุกภาพองศาจะมองตรงมาสบตากับกล้อง ไม่มีรูปด้านข้างหรือรูปยามเผลอไผลแม้แต่ใบเดียว
“องศามองกล้องทุกรูป ไม่ให้ความร่วมมือผมเลย” ปัตย์ทำหน้ายุ่งใส่องศาที่ไม่ให้ความร่วมมือกันสักนิด
“ไม่ดีเหรอแปลว่าผมมองอ้วนอยู่ มีอ้วนในสายตาเสมอ”
“.....” ปัตย์ก้มหน้าลง พูดมาขนาดนี้ใครจะจ้องตาด้วยไหว แค่นี้ตัวของเขาก็จะระเบิดออกอยู่แล้ว ขยันหยอดจริงๆ
“อ้วน”
“หือ” กระต่ายอ้วนไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมอง ง่วนอยู่กับกล้องที่อยู่ในมือ
“อ้วน” น้ำเสียงขององศาอ่อนลงอีกนิดอ้อนขึ้นมากหน่อย เรียกความสนใจจากกระต่ายอ้วนจนได้
“ครับ” ปัตย์เงยหน้าขึ้นมอง
“ผมเป็นแอปเปิ้ลของอ้วนตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ผมเคยบอกองศาแล้วนี่ว่าผมเจอองศาตอนไปหาปราณที่คณะวิศวะ”
“ไม่ได้หมายถึงครั้งแรกที่เจอหรือว่าสนใจผมเมื่อไหร่ แต่หมายถึงผมเป็นแอปเปิ้ลของอ้วนตั้งแต่เมื่อไหร่” ปัตย์วางกล้องลงบนโต๊ะ หยุดใช้ความคิดชั่วครู่
“ก็ตั้งแต่แรกเลย” คนตอบยิ้มอายๆ องศานึกอยากยื่นมือไปดึงแก้มนิ่มที่ขึ้นสีแดงเรื่อเหมือนลูกพลับ
“ไหนพูดสิ”
“หือ? พูดอะไร”
“พูดประโยคนั้น”
“ประโยคไหน”
“คำที่ปัตย์ใช้เป็นแฮชแท็กติดรูปผม” องศายกมือขึ้นท้าวคางสบตากับกระต่ายอ้วนด้วยดวงตาแพรวพราว
“Apple of my eye”
“อีกประโยคด้วยสิ”
“ไม่เอา” ปัตย์ส่ายหน้าจนผมปลิว เขินเกินกว่าจะเอ่ยออกมาในที่สาธารณะได้
“น่า อยากฟัง”
“เอาไว้ก่อน”
“นะครับปัตย์” เสียงอ้อนขนาดนี้มีหรือปัตย์จะไม่ใจอ่อน องศาเรียกชื่อเขาเมื่อไหร่แปลว่ากำลังอ้อนสุดชีวิต
“....”
“ปัตย์ครับ”
“อื้อ”
“อื้อก็พูดสิผมรอฟังอยู่”
“ส...”
“อะไรนะ” องศาแกล้งเงี่ยหูเข้าไปใกล้ๆ รอให้กระต่ายอ้วนพูดซ้ำ
“สุดที่รักของผม” เสียงของกระต่ายอ้วนเบาแสนเบาแต่เขากลับได้ยินชัดเจน
“เรียกผมบ่อยๆ นะ ผมอยากได้ยิน”
“อื้อ” ปัตย์พยักหน้าน้อยๆ เขินจนจะมุดลงใต้โต๊ะอยู่แล้ว
“อ้วนจำเพลงที่ผมร้องได้ไหม”
“ได้สิ”
“ครั้งแรกที่ผมร้องเพลงนี้ เพราะผมอยากบอกอ้วนเป็นนัยๆ ว่าผมรู้ว่าอ้วนคือ rabbitboy”
“อะ..อะไรนะ” ปัตย์ตาโต ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน เขากับองศาเคยคุยเรื่องอินสตาแกรมrabbitboy กันแล้ว องศาสารภาพว่าแอบดูโทรศัพท์เขาถึงรู้ และปัตย์สารภาพไปแล้วเช่นกันว่าวันนั้นปราณเป็นคนจัดการโพสต์รูปให้ แต่เรื่องที่องศาพูดวันนี้เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลย
“องศารู้ตั้งแต่วันนั้นเลยเหรอ”
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งงอน อ้วนฟังให้จบก่อน”
“ก็ได้” ปัตย์ปล่อยให้องศาพูด ร้ายกาจเหลือเกินคนขี้แกล้ง
“วันนั้นผมเลือกเพลงเธอทั้งนั้นด้วยสาเหตุเดียวที่บอกไป เป็นตลกร้ายที่ผมแอบขำความโก๊ะของอ้วนที่ปิดบังตัวเองไม่มิด ทำให้ผมพอเดาได้ว่าrabbitboy คือใคร ผมเลือกเพลงนี้เพราะมีคำว่าเธอสุดที่รัก มันล้อกับแฮชแท็กที่อ้วนชอบใช้ apple of my eye สุดที่รักของผม ยอมรับว่าตอนที่ร้องไม่ได้คิดอย่างอื่นจริงๆ” องศายื่นมือไปวางทับบนมือของปัตย์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ส่งยิ้มอ่อนโยนให้กระต่ายอ้วน
“พอวันหนึ่งผมรู้ตัวว่ารักอ้วน ถึงรู้ว่าเพลงที่เลือกไว้ตรงกับความรู้สึกทุกอย่าง อ้วนเป็นเหมือนในเพลง เป็นคนที่ทำให้ผมมีความสุข” ปัตย์เหมือนได้ยินเพลงเธอทั้งนั้นลอยอยู่ในหัว รู้ไหมว่ามันดียังไง และรู้ไหมว่าสุขใจเพียงใด รู้ไหมว่าชีวิตเก่าๆ ของฉันนั้นเปลี่ยนไปเท่าไร
“ไม่น่าเชื่อว่าทุกอย่างจะบังเอิญขนาดนี้ เหมือนรู้เลยว่าวันหนึ่งผมจะรักอ้วน”
“องศา~” ปัตย์ได้แต่เรียกชื่อองศาออกมาเบาๆ ทั้งดีใจทั้งซาบซิ้งจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาดี
“อ้วนเรียกผมว่าสุดที่รักของผมใช่ไหม”
“อื้อ”
“อ้วนก็เป็น เธอสุดที่รักของผมเหมือนกัน” ปัตย์ยิ้มเขินแต่คราวนี้เขาไม่หลบตา เพราะอยากให้องศารู้ว่าเขาก็รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน
“สุดที่รักของผม กับ เธอ สุดที่รัก เหมือนเราเกิดมาเพื่อคู่กันเลยนะว่าไหม”
“หึๆ องศาเลี่ยนก็เป็นด้วย” ปัตย์เขินจนต้องรีบกลบเกลื่อน
“ใครว่าเลี่ยน รักต่างหาก”
“กูนี่แหละว่าเลี่ยน” ครามวางมือบนหลังองศา แตะให้เพื่อนรู้ว่าพวกเขามาถึงแล้ว
“หวานกันไม่เกรงใจเลยนะว่านัดพวกกูมาด้วย” ครามถือวิสาสะทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ว่างข้างเพื่อน คนที่เหลือต่างถือแก้วกาแฟตามมา ภาค ฟ้าใส ณดล ปราณและยู
“มิน่าบอกกูว่าเจอกันแปดโมงครึ่งที่ร้านอบอุ่น ที่แท้นัดมาสวีทกันก่อนนี่เอง”
“รู้ก็ดีแล้วนี่” องศายักคิ้วให้เพื่อนไม่มีสลด เสียงชัตเตอร์ดังเบาๆ องศากับครามหันไปมองทันที ปัตย์ลดกล้องลงยิ้มให้ทั้งสองคน
“เถียงกันตลกดี”
“ถ้าพี่ปัตย์ชอบรูปแบบนี้ขอเชิญที่คณะครับ มันกัดกันทั้งวัน” ภาคเลือกนั่งข้างฟ้าใส คู่ของเขากำลังไปได้ดีภาคจึงไม่อิจฉาเพื่อนเหมือนคราม
“อย่างกับมึงไม่กัดกับพวกกู”
“พูดเพราะๆ น้องยูกับพี่ปัตย์นั่งอยู่ด้วย” ภาคหันไปดุเพื่อน
“อ้าวแล้วเราล่ะ” ฟ้าใสชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ไม่ต้องแอ๊บแล้วมั้งไม่ทัน” ณดลหัวเราะ กลุ่มเขาพูดกันเพราะก็จริงแต่ใช่ว่าจะฟังคำพูดสมัยพ่อขุนรามไม่ได้
“ไม่เป็นไรครับตามสบายเลยผมฟังได้” ยูที่นั่งฟังเงียบๆ รีบบอก อย่างเกรงใจ
“ปราณไม่ต้องมองแฟนตลอดเวลาก็ได้มั้ง” ณดลแซ็วแฝดน้องของเพื่อน ปราณไม่พูดอะไรแต่สายตามองยูด้วยสายตารักใคร่ตลอดเวลา
“อย่าอิจฉาน่า”
“โนๆ ไม่มีวัน” ณดลปฏิเสธ ถึงเขาจะยังโสดก็โสดอย่างมีคุณภาพ มีความสุขดีที่ตัวเองโสดและยังชอบที่จะโสด
“เราจะคอยดู อยากเห็นหน้าแฟนณดล” ปราณสบตากับเพื่อนของพี่ที่ปัจจุบันเป็นเพื่อนของเขาไปด้วยแล้ว
“ได้เห็นแน่แต่ไม่ใช่ช่วงนี้”
“สาธุ” ครามยกมือขึ้นไหว้เหนือหัวด้วยความทะเล้นก่อนยิ้มร่า เล่นเอาเสียงหัวเราะดังรอบโต๊ะ บรรยากาศเต็มไปด้วยความผ่อนคลาย ปัตย์กวาดสายตาไปรอบๆ เอนหลังออกห่างก่อนยกกล้องในมือขึ้นถ่าย เขามีความสุขที่ได้อยู่ท่ามกลางผู้คนเหล่านี้ โดยเฉพาะ...
กล้องในมือของปัตย์เบนไปหาองศา เหมือนเจ้าตัวจะรู้หันมาสบตากับเขาผ่านเลนส์ รอยยิ้มอ่อนโยนจุดขึ้นที่ริมฝีปากและดวงตา ปัตย์กดชัตเตอร์ถ่ายรูปผู้ชายในแจ็คเก็ตสีแดง สีที่เหมือนกับลูกแอปเปิ้ล
หูของปัตย์ฟังบทสนทนา แต่ตากับมือของเขาง่วนอยู่กับโทรศัพท์ รูปขององศาถูกถ่ายโอนเข้าสู่มือถือ ปัตย์เงยหน้าขึ้นยิ้ม สบตากันสายตาที่มองตรงมายังเขาเสมอ ก่อนกดนิ้วยืนยันขั้นตอนสุดท้าย
รูปองศายิ้มกว้างด้วยสายตารักใคร่ถูกโพสต์ขึ้นอินสตาแกรมrabbitboy แอคเค้าท์ที่ไม่เคยเปิดเผยตัวเจ้าของมาก่อน แต่วันนี้ปัตย์พร้อมแล้วที่จะบอกให้ทุกคนรับรู้ว่าเขาคือคนที่รักองศา เหมือนที่องศาคอยบอกเขาเช่นกัน
แอปเปิ้ลของผม #ปัตย์ปีสามคณะสถาปัตย์รักองศา @360ong_saa #ไม่เคยละสายตา #Appleofmyeye #สุดที่รักของผม ขอบคุณสรวงสวรรค์ ให้เราได้เจอกัน
ขอบคุณคนบนนั้นที่ทำให้ฉันได้พบเธอ
ขอบคุณทุกเรื่องราว ต้นเหตุที่ในวันนี้ฉันนั้นได้เจอ
เธอ สุดที่รัก ✪✣✤✥✦✧✣✤ Happy Ending ✥✦✧✣✤✥✦✧✪
กระต่ายอ้วนจบแล้วนะคะ ขอบคุณทุกๆ คนมากเลยที่อยู่ด้วยกันมาจนจบเรื่อง ขอบคุณที่อ่าน ขอบคุณที่คอมเม้นท์และขอบคุณที่ยังอยู่ให้คนเขียนมีกำลังใจ ขาดตกบกพร่องตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะ จะพยายามพัฒนาการเขียนให้ดีขึ้นค่ะ
** ฝากเอ็นดู “คนโปรด” ในเรื่องต่อไปด้วยนะคะ กดเลย>>
❤ ทฤษฎีร้อยเล่มเกวียน ❤ ** ขอบคุณเพลง เธอทั้งนั้น ศิลปิน groove rider
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 462147 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก