ไหนว่าเกลียดกัน 14
ตอนที่ 14 _ คำพูดที่รอคอย _
--------------------------------------------------------------------------
"ใช่บาสหรือป่าวคับ " มีใครคนนึงเรียกบาสขณะที่เค้ากำลังจะขึ้นตึกเรียน
"ใช่คับ คุณรู้จักผมด้วยเหรอคับ" บาสหันไปมองตามเสียงเรียก และพบกับผู้ชายหน้าตาดีมากคนหนึ่งกำลังยืนยิ้มอยู่
"น้องบาสจำพี่ไม่ได้เหรอคับ น่าน้อยใจจังคับ ผู้ชายคนนั้นทำหน้างอน
"เอ่อออ...พี่คือ"" บาสพยายามนึก
" ว่าไงล่ะคับน้องบาส " เค้าคนนั้นยังคงตื๊อต่อไปอีก
"อ๋อ ! พี่ต้อมใช่ป่าวคับ " บาสตะโกนออกมาอย่างดีใจ
"ใช่แล้วคับ คิดว่าจะจำไม่ได้กันซะแล้ว"ต้อมยิ้มออกมา
"ก็พี่ต้อมเล่นดูดีซะขนาดนี้ บาสก็เกือบลืมดิคับ " บาสแก้ตัว
"แล้วบาสเรียนที่นี่เหรอครับ พี่ไม่เคยเห็นหน้าเลย"
"ครับพี่ต้อม โหย ตายแล้วพี่ ผมต้องรีบไปเรียนก่อนนครับ แล้วเจอกันตอนเที่ยงนะครับพี่ที่โรงอาหารคณะนะครับ ผมไปเรียนก่อนนะครับ"
"ครับน้องบาส"
ในขณะที่ทั้งสองคนนี้กำลังคุยกัน มีดวงตาคู่หนึงกำลังจ้องมองมาอย่างโกรธแค้น
"ทีกับคนอื่นมึงคุยด้วยหน้าระรื่นเชียวนะมึง ทีกับกูทำหน้ายักษ์ใส่ตลอด เห็นทีเที่ยงนี้คงต้องมีเรื่องคุยกันยาว" แล้วเค้าก็เดินออกไป
ตอนเที่ยงหลังจากที่บาสกับต้อมทานข้าวเสร็จก็มานั่งคุยกันหน้าตึกเรียนคณะของเดี่ยวเพราะเดี่ยวกับต้อมเรียนคณะเดียวกัน ทั้งคู่คุยกันอย่างสนุกออกรสออกชาติ มีจับมือจับบ่ากันบ้างตามประสารุ่นพี่รุ่นน้อง เพราะเค้าเคยเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่สมัยประถม มัธยม บ้านก็ยังอยู่ในละแวกเดียวกันอีกในเชียงใหม่
"เป็นไงบ้าง มาอยู่กรุงเทพ ลำบากป่าว" ต้อมถามด้วยความเป็นห่วง
"ตอนแรกๆๆก็ลำบากครับ ตอนนี้เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วครับ "
ทั้งคู่กันเรื่อยๆอย่างสนุกจนกระทั่ง
"เพล้ง!!!!!!"มีกระถางต้นไม่ตกลงมาแตกบนโต๊ะตัวที่พวกเค้ากำลังคุยกันพอดี
"แม่ง ใครว่ะ ทำไรระวังหน่อยสิ เห็นป่าวว่ามีคนนั่งอยู่" ต้องแหงนหน้าขึ้นไปบนตึกแล้วตะโกนด่าออกไป
"พี่ต้อมเป็นไรมากป่าวครับ " บาสรีบถามด้วยความเป็นห่วง
"พี่ไม่เป็นไรครับ แล้วบาสล่ะครับ เป็นไรมากป่าว"
" บาสไม่เป็นไรตรับพี่"
"งั้นก็ดีแล้ว พี่ไปเรียนก่อนนะครับ แล้ว วันหลังคุยกันอีกนะครับ พี่ไปก่อนนะครับ" แล้วทั้งคู่ต่างก็แยกย้ายไปเรียน
บนตึกในขณะนั้น มีคนๆหนึ่งกำลังหัวเราะอยู่กับการกระทำของตัวเอง
ตอนเย็นบาสกำลังจะเดินกลับหอพัก ก็พอดีเจอเคนกับพี่เดินมาด้วยกัน
"อ้าว เคนหายตัวไปทั้งวันลยนะ ที่แท้ไปอยู่กับพีนี่เอง" บาสแกล้งหยอก
"พูดไรอ่ะบาส "เคนหน้าแดงทันที "พีงั้นเคนไปรอที่รถก่อนนะ บาสเรากลับก่อนนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้"แล้วเคนก็เดินไปที่รถ
"นั่นๆ กลับบ้านด้วยกันซะด้วย" บาสยังแซวไม่เลิก
"แซวกันอยู่ได้เราก็เขินเป็นเหมือนกันนะเว้ย" พีตอบกลับไป
"นายห้ามทำให้เพื่อนเราเสียใจนะ ไม่งั้นเราเอานายตายแน่" ว่าแล้วบาสก็ทำท่าจะต่อยพี แต่โดนพีรวบมือไว่ก่อน ซึ่งดูเหมือนว่าทั้งคู่กำลังจับมือกัน
"เอ้ย พีมือนายไปโดนไรมาอ่ะ ทำไมมันถลอกปอกเปิกแบบนี้ล่ะ"บาสจับมือของพีขึ้นมาดูอย่างใกล้ชิด
"ก็ดันมีไอ้บ้าคนนึงอ่ะดิ มันดันทำต้นไม่ราคาแพงของอาจารย์ตกลงมา เราเลยพยายามจะจับมันไว้แต่ไม่ทัน มือเราเลยไปกระแทกกับฝาผนังแทนอ่ะ" พีก็เล่าเหตุการณ์ไปเรื่อยๆ ขณะที่บาสเองก็กำลังจับมือของพีไว้เพื่อดูแผลของพีให้ละเอียด
พวกเค้าทั้งสองคนไม่รู้หรอกว่า ตอนนี้กำลังมีดวงตาคู่หนึ่ง จ้องมองมายังพวกเค้า มันเป็นสายตาที่ไม่อาจคาดเดาได้ คนๆนั้นคือเดี่ยวนั่นเอง เดี่ยวตั้งใจจะมาชวนบาสกลับหอพร้อมกันในวันนี้ แต่เค้ากลับมาเจอบาสอยู่กับพี 2 คน และกำลังจับมือถือแขน ยืนกันอย่างชิดใกล้แบบนี้ แล้วจะให้เดี่ยวเข้ามาอย่างไร ถ้าไม่ใช่ 2 คนนี้ กำลังคิดไรกันอยู่
เดี่ยวเดินมาตอนที่เคนเดินไปที่รถแล้ว เลยคิดว่าพีกับบาสแอบมาคุยกัน 2 คน
เดี่ยวตั้งใจจะดีกับบาสบ้าง เพราะเค้าก็รู้ตัวเหมือนกัน ว่าได้ทำเรื่องแย่ๆ กับบาสไว้เยอะ "บาส มึงจะเอาไงของมึงกันแน่ เมื่อเช้าก็พี่คนนั้น ตอนนี้ก็เพื่อนกูอีก มิหนำซ้ำเป็นแฟนกับเพื่อนของมึงด้วย แล้วไหนจะคนนั้นอีก กูเหนื่อยแล้วนะโว้ย กูจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ใช่! ตอนนี้กูยอมรับแล้วว่ามีมึงอยู่ในนี้อยู่ในใจของกูแล้ว กูไม่รู้หรอกว่ามันมาได้ยังไง แล้วกูล่ะ อยู่ส่วนไหนของมึง บอกกูหน่อยได้ป่าว" เดี่ยวยืนพูดอยู่คนเดียว เค้าทนดูภาพตรงหน้าไม่ได้ เลยเดินกลับหอไปคนเดียว
"พีแล้วใครเป็นคนทำอ่ะ น่าจะจับส่งให้อาจารย์ลงโทษซะให้เข็ด" บาสพูดอย่างโมโห
"เราเองก็คงทำอย่างนั้นไปแล้ว ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่ไอ้เดี่ยว"
"อ๊า ...ว่าไงนะ… เดี่ยวนะเหรอทำกระถางต้นไม่ตกลงมา" บาสตกใจมาก
"ใช่.ไม่รู้มันเป็นไรของมัน หลังที่กลับจากไปหานายไง"
"มาหาเรา ? เมื่อไรกัน? วันนี้ทั้งวันเรายังไม่เจอเดี่ยวเลย"
"อ้าว มันบอกว่าจะไปหานาย แล้วชวนไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน เพื่อจะขอโทษนายอะไรซักอย่างนี่แหละ เดี่ยวมันคงทำให้นายโกรธมากสินะ ถึงต้องลงทุนง้อขนาดนี้ รู้ป่าวขนาดกีบพลอยนะ มีนยังไม่เคยยอมลงทุนง้อขนาดนี้เลย รู้ป่าวว่ามันทำใจอยู่นานมากกว่าจะตัดสินใจไปขอโทษนายได้ แต่หลังจากกลับจากหานายมันก็โมโหใหญ่เลย โวยวาย พูดบ้าไรของมันก็ไม่รู้ตลอด 'ทำอย่างนี้ได้ยังไง' นี่มันพูดคำนี้ตลอดเลย แล้วมันก็เขวี้ยงกระถางลงมา "พีเล่าเหตุการณ์ให้ฟังอย่างละเอียด
"พีเรากลับหอก่อนนะ ขอบคุณมากแล้วเจอกัน" แล้วบาสก็รีบวิ่งกลับหอทันที
"อะไรของมันว่ะ บ้ากันทั้งคู่เลยคู้นี้ทั้งเดี่ยวทั้งบาส ไปหาสุดที่รักขิงเราดีกว่า น่ารักกว่ากันเยอะ อิอิ"
บาสรีบวิ่งกลับหอทันที หลังจากนึกไรบางอย่างขึ้นมาได้ เมื่อกลับมาถึงหอพัก
"เดี่ยวออกมาคุยกันให้รู้เรื่องนะโว้ย มึงทำแบบนี้ได้ไง " บาสตะโกนเรียกเดี่ยวและมั่นใจว่าเดี่ยวต้องอยู่ในห้องแน่เพราะรองเท้าวางอยู่
"....." เงียบ
"กูบอกว่าให้ออกมาพูดกันไง หูแตกรึไง"
"เป็นบ้าไรของมึงว่ะ คนจะหลับจะนอนมาตะโกนอยู่ได้" เดี่ยวโวยวาย
"มึงโยนกระถางต้นไม้ลงมาที่กูกับพี่ต้อมนั่งกันอยู่ได้ยังไง ถ้ากูหรือพี่ต้อมเป็นไรไป มึงจะทำยังไง" บาสโมโหมากตอนนี้
"มึงคงเป็นห่วงเค้ามากสินะ" เดี่ยวเสียงสลดลงนิดหน่อย
"ใช่สิ ก็เค้าเป็น....." บาสพูดไม่จบเดี่ยวก็แทรกออกมา
"แล้วกูล่ะ มึงเคยคิดถึงความรู้สึกของกูรึป่าว มึงคิดว่ากูจะรู้สึกยังไง ถ้าหากกูเห็นมึงอยู่กับคนอื่น หัวร่อต่อกระซิกกับคนอื่นอย่างสนุกสนาน ตอนเช้าก็คนนึง ตอนเย็นก็คนนึง นี่ยังไมนับรวมคนที่คุยโทรศัพท์ในวันนั้น แล้วมึงจะให้กูคิดกูรู้สึกยังไง มึงบอกกูมาดิ" เดี่ยวพูดเสียงสั่น หน้าแดงเพราะความโกรธและเสียใจ
"มึงพูดไรของมึงอ่ะเดี่ยว กูไม่เข้าใจ มึงบอกกูมาดิ ว่ามึงคิดไรอยู่ มึงรู้ไรมา มึงบอกกูมาดิ มึงอย่าคิดเองเออเองแบบนี้สิ " บาสเริ่มฟูมฟายบ้าง
เดี่ยวเงียบไม่ตอบไรสักพักนึง แล้วประโยคต่อมาที่เค้าพูดทำให้บาสตกใจตาค้างไปเลย
"บาส ทำไมนายต้องเกิดมาเป็น ...เป็น...เป็นคนที่กูรักด้วยล่ะ กูเลยตีมึงไม่ได้ โกรธมึงก็ไม่ได้ เกลียดมึงก็ไม่ได้ ฮึๆๆๆ" แล้วเดี่ยวก็หัวเราะออกมา แต่สายตานั้นกำลังร้องไห้
ส่วนบาสก็ชะงักไป ตะลึงกับคำว่ารัก ที่ไม่คาดฝัน ที่ออกมาจากปากของเดี่ยวโดยไม่ทันตั้งตัว เค้าไม่ได้ช็อค แต่เค้าดีใจจนพูดไม่ออกต่างหาก จึงได้แต่ยืนอึ้งอยู่
"กูไม่รู้หรอกว่า กูรู้สึกแบบนี้กับมึงตั้งแต่เมื่อไร แต่แค่กูเห็นมึงยืนคุยหัวเราะกับคนอื่นกูก็อยากไปต่อยหน้าไอ้คนนั้นให้แตกยับคามือกูไปเลย กูรู้ว่ากูทำไม่ดีกับมึงมาเยอะ แล้วมึงจะให้กูทำยังไง มึงบอกกูมาดิ" เสียงเดี่ยวสั่นเครือราวกับจะร้องไห้
"มึงพูดไรของมึงอ่ะเดี่ยว กูนะเหรอเกลียดมึง กูนะเหรอมีคนอื่น เดี่ยวกูไม่เข้าใจ มึงบอกกูหน่อย "บาสถามพลางจะร้องไห้
"พลอยเค้าเคยบอกกูแล้วว่า มึงมีแฟนอยู่ที่เชียงใหม่ชื่อบอล คบกันมานานแล้วด้วย ตอนนี้ก็ยังติดต่อกันเรื่อยมา กูก็ไม่เชื่อนะ กูก็เชื่อใจมึงตลอด จนกูได้มายินมึงคุยโทรศัพท์กับเค้าในวันนั้น" เดี่ยวพูดได้แค่นั้นก็หยุดไป
" บอล แล้วบอลมาเกี่ยวไรด้วย"
"กูรู้ว่ามึงเกลียดกู แต่กูไม่คิดว่า มึงจะรังเกียจกูขนาดนี้ กูเหนื่อยนะบาส ตอนนี้กูเหนื่อยมากๆ" ตอนนี้น้ำตาของเดี่ยวไหลลงมาแล้ว
"มึงพูดไรของมึงเดี่ยว กูไม่เข้าใจ มึงช่วยพูดให้กูเข้าใจหน่อยสิว่ะ กูเองก็เหนื่อยไม่ต่างจากมึงหรอก มึงเชื่อคนอื่น แต่มึงกลับไม่เชื่อกูเลย มีไรมึงก็ไม่ถามกู มึงไปฟังจากคนอื่นแล้วคิดเองทั้งหมด กูเหนื่อย เหนื่อยจริงๆ"
"ก็วันนั้น กูได้ยินมึงคุยโทรศัพท์กับคนนั้น คนที่ชื่อ บอลอย่างที่พลอยเคยคุยกับกู "
แล้วเดี่ยวก็เริ่มเล่าเหตุการณ์ในวันนั้นให้ฟัง แล้วเดี่ยวก็เล่าให้บาสฟังในเหตุการณ์วันนั้น ที่เค้าได้ยินบาสคุยโทรศัพท์กับบอล
เหตุการณ์ในวันนั้น
"ดีครับ บาสพูดครับ" บาสรับโทรศัพท์
"บาส นี่เราบอลเองนะ จำเราได้ป่าวอ่ะ" เสียงปลายสายตอบกลับมา
"เอ้ย บอลเองเหรอ เราจำได้นาย เราคิดถึงนายมากเลย แต่ติดต่อนายไม่ได้เลย" บาสตอบอย่างดีใจ
"เราก็คิดถึงนายมากเหมือนกันนั่นแหละ แล้วนายเป็นไงบ้างงล่ะ "
"เรื่อยๆอ่ะ ไม่มีนายเราก็เหงาเหมือนกัน นาย้ายมาเรียนที่เดียวกับเราสิ จะได้อยู่ด้วยกันอีกเหมื่อนเมื่อก่อนไง"
บาสอ้อนไปเรื่อยๆ
บาสขี้เกียจถือโทรศัพท์ จึงเปิดเสียงให้ดังออกมาทางลำโพง เพราะบาสคิดว่าเค้าอยู่คนเดียวตอนนี้ เพราะเดี่ยวออกไปข้างนอก ยังไม่กลับเข้ามา
แต่ครั้งนี้บาสคิดผิด เพราะเดี่ยว ได้ยินที่บาสคุยกับบอลทุกอย่าง เดี่ยวรู้สึกเหมือนตัวเองโดนหักหลัง มันเจ็บปวดมาก แต่เค้าก็ยังทนฝืนยืนฟังต่อไป โดยไม่ให้บาสรู้ตัว่ากำลังมีเค้าอีกคนนึงด้วยที่อยูในห้องตอนนี้ เดี่ยวได้ยินทั้งเสียงของบาสและเสียงของบอลด้วย เค้าจึงรับรู้ทุกอย่างที่พวกเค้าคุยกัน
"แหม อย่ามาอ้อนเลยนายอ่ะอยู่ที่โน่นคงเนิ้อหอมมากเลยนะ สาวแท้สาวเทียมติดกันตรึมเลยสิท่า"บอลแกล้งแหย่
"จะเยอะซักขนาดไหน จะมีซักกี่คน ก็สู่นายคนเดียวไม่ได้หรอก นายคือ ที่ 1 ของเราเสมอนะ " บาสแหย่กลับไป
ตอนนี้เดี่ยวยืนตัวแข็งทื่อเลย เมื่อได้ยินประโยคที่บาสพูดเมื่อครู่
"เออ ซะงั้น ว่าแต่นายมีแฟนยังอ่ะ" บอลถามจริงจัง
"ยังหรอกก็รอนายอยู่ไง เมื่อไรนายจะยอมรังรักเราซักทีล่ะ เราคอยนายนานแล้วนะ" บาสยังแหย่ไม่เลิก
แต่คนที่ยืนอยู่หน้าห้องของบาสกำลังจะล้มทั้งยืน มันหมดแรงเอาดื้อๆ "ทำไมล่ะ ทำไมไม่บอกกันว่านายมีใครอยู่แล้ว เราน่าจะเชื่อพลอยตั้งแต่แรก เราไม่น่าเชื่อใจนายขนาดนีเลย ไม่งั้นเราคงไม่ต้องเจ็บขนาดนี้" เดี่ยวยืนหน้าซีดตัวสั่น
แล้วเดี่ยวก็เดินออกจากห้องไปเลย และก่อนไปเดี่ยวกูพูดเอาไว้ "มึงจะต้องได้รับการตอบแทนที่สาสม ที่มึงทำกับกู นับแต่วันนี้เป็นต้นไป"
แล้วเดี่ยวก็เดินออกไปเลย แต่สิ่งที่เดี่ยวคิดและทำ มันช่างผิดพลาดอย่างมหันต์ ถ้าหากเค้าจะอยู่ต่ออีกนิดนึง เค้าก็คงจะไม่เจ็บปวดขนาดนี้ และคงรู้ความจริงไปแล้วว่า บาสรู้สึกยังไงกับเค้าไปแล้ว
"บาสเลิกพูดเล่นได้แล้ว ตอนที่เราตามจีบบอกว่าเป็นเพื่อนกันดีกว่า ตอนนี้ก็กินแห้วไปเถอะ เพราะตอนนี้เรามีตัวจริงของเราแล้ว" บอลแหย่กลับมา
"จริงเหรอ งั้นเราก็อกหักอ่ะดิ แย่จัง ฮ่าๆๆๆๆ" บาสแกล้งทำเป็นน้อยใจ
"เลิกเล่นได้แล้ว เอาจริงๆดิ นายมีแฟนยังอะ? "
"อืม เราไม่รู้ว่าเค้าเรียกแบบนี้ว่าแฟนรึป่าวนะ แต่เรารู้ว่าเราชอบเค้า ชอบมากเลยด้วย ชอบแบบไม่เคยชอบใครมาก่อน แต่เราไม่รู้หรอกว่า เค้าคิดยังไงกับเรากันแน่ เพราะเค้าไม่เคยบอกไรเราเลย เค้าเป็นรูมเมทของเองล่ะ ชื่อเค้าเท่มากเลยนะ เค้าชื่อเดี่ยว เท่ใช่ป่าวล่ะ" บาสพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้เอ่ยถึงเดี่ยว
"แล้วเค้าดีกับนายมากอ่ะป่าวอ่ะ" บอลถามต่อ
"ไม่หรอกเค้าร้ายกับเราตลอดเลย ด่าเราทุกวัน ทะเลาะกันทุกวัน แกล้งเราได้ก็จะแกล้ง ทำให้เราเจ็บได้ก็จะทำ เค้าไม่มีไรดีหรอก" บาสพูดไปยิ้มไป
"อ้าว แล้วนายไปรักคนอย่างนั้นได้ยังไงอ่ะ โรคจิตอ่ะป่าว"
"ไม่หรอก เค้าร้ายกับเราตอนที่เราทำผิด เพราะเค้าเป็นห่วงเรา เค้าด่าเรา เมื่อเราทำให้ตัวเองเจ็บ เพราะเค้าบอกว่า ถ้าเราเจ็บเค้าก็จะเจ็บกับเราด้วย เค้าจะแกล้งให้เราหัวเราะ เมื่อเราเศร้า เสียใจ เค้าไม่ใช่คนดีอะไรมากมายเมื่อเทียบกับคนอื่น แต่เค้าดีที่สุดแล้วสำหรับเรา แต่ที่เราไม่รู้คือ ทุกอย่างที่เค้าพูดเค้าทำกับเราเพียงเพราะเห็นเราเป็นเพื่อน หรือมากกว่านั้น" บาสพูดไปอมยิ้มไป เมื่อนึกถึงหน้าของเดี่ยว
"นายคงรักเค้ามากสินะ"
"ไม่มากหรอก ก็เท่ากับที่เรารักตัวเองอ่ะ ถ้าเค้าเจ็บเราจะเจ็บมากกว่าเค้า ถ้าเค้าปวด เราก็อยากจะปวดแมนเค้า เรารักเค้าแค่นั้นเอง"
"แค่นั้นก็มากพอ ที่นายจะเรียกว่ารักได้แล้วล่ะเพื่อน โชคดีล่ะกัน แล้วเราจะโทรไปหาใหม่นะ บายเพื่อนรัก"
"บายโชคดีเช่นกัน " บาสวางโทรศํพท์
"เมื่อไรจะกลับนี่เดี่ยว นานมากแล้วนะ ชักเป็นห่วงแล้วสิ" บาสพูดขึ้นหลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จ
********************จบเหตุการณ์ในวันนั้น*****************************
***เหตุการณ์ปัจจุบัน ตอนที่ 14 คำตอบที่รอคอย**********
"อ๋อ ! วันนั้นกูคุยโทรศัพท์กับเพื่อนเก่ากูเอง มึงเข้าใจผิดกันใหญ่แล้ว" บาสพูดอย่างใจเย็น
"มึงไม่ต้องมาสงสารกูหรอก กูไม่อยากสมเพชตัวเองมากไปกว่านี้" เดี่ยวพูดอย่างหมดกำลังใจ
"มึงฟังกูบ้างดิ ...มึงเชื่อพลอย แต่มึงกลับไม่เชื่อกู แล้วมึง...."บาสพูดไม่จบเดี่ยวก็แทรกขึ้นมา
"แล้วมึงจะให้กูทำยังไง "เดี่ยวสะอื้น
"แม้แต่คอนที่มึงมองไปทางอื่น สิ่งที่กูคิดถึงสิ่งที่อยู่ในสายตากูก็มี แม้แต่ตอนที่กูคิดจะปล่อยมึงไป เพราะกูรู้ดีว่ากูไม่ดีพอสำหรับมึง มันกลับรู้สึกเหมือนกูกำลังตกนรก และสิ่งที่กูทำออกไปดื่ม ทุกวันนี้ ก็มีแต่การร้องไห้ จะให้กูทำตัวยังไงบอกกูมาดิวะ " เดี่ยวร้องไห้อีกครั้ง
"มึงคิดแบบนั้นจริงเหรอเดี่ยว" บาสถามออกไป
เดี่ยวไม่ยอมตอบคำถามนั้น แล้วพูดไปเรื่องอื่น
"กูรู้ว่ามึงอ่ะเกลียดกู ไม่อยากอยู่กับกู เพราะกูคอยกลั่นแกล้งมึงตลลอด ถ้ามึงย้ายออกไปได้ มึงคงย้ายออกไปตั้งนานแล้ว แต่ที่มึงจำเป็นต้องอยู่ที่นี่เพราะมึงไม่มีที่ไปใช่ป่าวล่ะ"
"มึงคิดว่ากูจะทนอยู่กับคนที่กูเกลียดจริงๆได้นานขนาดนั้นเชียว มึงคิดว่ากูจะอยู่ทนเห็นหน้า ทนพูดกับคนที่กูเกลียด ทานข้าวร่วมโต๊ะ กับคนที่กูเกลียดได้จริงเหรอ" บาสพูดออกมา ทำให้เดี่ยวถึงกับอึ้งไป
"มึงหมายความว่าไงบาส" เดี่ยวถามไปทันที
"ถ้ามึงคิดที่จะถามหรือฟังกูสักนิด ทั้งกูและมึงคงไม่ต้องเจ็บปวดและเหนื่อยกันขนาดนี้"
"กูไม่รู้ ไม่รูอะไรทั้งนั้น ไม่รู้จะถามไรมึง ไม่รู้ต้องทำยังไงกับมึง"
"มึงก็เลยแกล้งกูหาเรื่องกูตลอด 2 เดือนนี้เลยใช่ป่าว" บาสถามไป
"ใช่ กูคิดได้แค่นั้นจริง ๆ กูแค่ต้องการให้มึงเจ็บเท่าที่มึงทำให้กูเจ็บ"
"กูยังไม่เคยบอกมึงใช่ป่าวว่ากูก็....ระ...รักมึงเหมือนที่มึงรู้สึกกับกู" บาสพูดมันออกไปได้แล้ว สิ่งที่อยู่ในใจของเค้าตลอดมา
เดี่ยวตกใจจนทำไรไม่ถูกไปชั่วครู่ เค้าเพิ่งสารภาพรักไปเมื่อกี้ ตอนนี้ก็กำลังได้รับความรู้สึกนั้นกลับมา เดี่ยวดีใจมาก แต่แกล้งฟอร์มจัด เพื่อเรียกร้องความสนใจจากบาส
" มึงไม่ต้องมาปลอบกูหรอก กูไม่ต้องการ" เดี่ยวทำท่างอน
บาสนึกอยากจะเข้าไปดึงหูคนขี้งอนให้ขาด 2 ท่อน ถ้าไม่ติดตรงที่เค้าก็รักเดี่ยวมากเหมือนกัน
"มึงไม่รูหรอกว่ากูเจ็บปวดมากแค่ไหน เมื่อเห็นคนที่กูรัก ออกไปกับคนอื่นทั้งคืน" อยู่ๆบาสก็พูดออกมา
"มึงรักกูจริงอ่ะ"เดี่ยวแกล้งแหย่
"ถ้ากูโกหก กูจะถูกหวยรางวัลที่ 1 ป่าวล่ะ" บาสสวนกลับไป
"เราน่าจะมานั่งคุยกันแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ เราทั้งคู่จะได้ไม่ต้องมานั่งเจ็บปวดกันแบบนี้" เดี่ยวพูดจริงจังขึ้นมา
"ทำไมนายถึงรักเราล่ะเดี่ยว ทั้งๆที่นาย ก็มี...มี พลอยอยู่แล้วทั้งคน" บาสถามขึ้นพลางจ้องหน้าเดี่ยว
"ไม่รู้สิ เราไม่รู้หรอกว่าทำไมเราต้องรักนายด้วย รูแค่ว่า ตอนที่กูอยู่กับมึง กูไม่เป็นตัวของตัวเอง อยากแหย่ให้มึงโกรธ ตอนมึงโกรธมึงน่ารักดี เวลามึงเจ็บ กูก็อยากปกป้องมึง อยากเจ็บแทนมึง กูทำไรไม่ถูกเวลาอยู่กับมึง กูอยากแสดงให้มึงรู้ตลอดว่า กูรักมึงห่วงมึงนาดไหน แต่กูไม่รู้ว่ากูต้องทำตัวยัง กูรู้แค่ว่ากูอยากปกป้องอยากดูแลมึง กูไม่เคยต้องการไรจากมึงเลย กูไม่รู้ต้องแสดงยังไง กู.... "แล้วบาสก็พูดแทรกขึ้น
"พอแล้ว กูรู้แล้วตอนนี้"บาสตอบยิ้มๆ
"แล้วมึงอ่ะ ทำไมถึงรักกูได้ ทั้งที่กุร้ายกับมึงมาตลอด" เดี่ยวบ้าง
"กูรักมึงมาตั้งนานแล้วล่ะ ก่อนที่กูจะมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่กูกับมึงยังเด็กอยู่เลย"
"มึงหมายความว่าไงกูไม่เข้าใจ"
"มึงจำได้ป่าวว่ากูเคยถามมึงว่ามึงเคยไปเชียงใหม่อ่ะป่าวตอนแรกกูไม่แน่ใจหรอกว่า ใช่มึงหรือป่าวแต่พอมึงตอบว่าเคยไปเชียงใหม่แต่มันนานมาแล้ว ตอนนั้นล่ะ กูมั่นใจว่าต้องเป็นมึงแน่ๆ"
"แฮ่ะๆๆๆ กูงงว่ะ" เดี่ยวเกาหัว
"เรา2 คนเคยเจอกันมานานแล้ว ตอนนั้นเราน่าจะ 12 ขวบได้มั้ง แล้วเราก็เจอกันในสวนสัตว์ กูยืนอยู่หน้ากรงสัตว์ กูอยากป้อนอาหารให้สัตว์มาก แต่กูไม่มีอาหารให้มัน แล้วจู่ๆก็มีเด็กชายหน้าตาน่ารัก วัยเดียวกับกู มายื่นอาหารให้กู ป้อนอาหารให้สัตว์ เด็กชายคนนั้นคือ..." แล้วบาสก็ชี้ไปที่เดี่ยว
"กูเหรอ"เดี่ยวยิ้มเขินๆ
"อืม มึงบอกว่า เอาไปสิ แบ่งกันนะ ของนายมีเยอะแล้ว เลยแบ่งให้เรา แล้วกูกับมึงก็เดินไปดูสัตว์เรื่อยๆ กูล้มลงเจ็บที่เข่า เดินไม่ไหว มึงเลยให้กูขี่หลัง นายพูดแบบนั้นเหมือนกับตอนที่กูเจ็บข้อเท้าตอนที่เล่นบาสเมื่อวันนั้น " บาสเล่นอย่างอารมณ์ดี
"กูเคยทำแบบนั้นด้วยเหรอ " เดี่ยวเกาหัวแกรกๆแก้เขิน แล้วเดินเข้าไปหาบาสอย่างช้าๆ
"มึงจะทำไรอ่ะเดี่ยว" บาสตกใจ
"ก็แค่จะทวงบุญคุณที่กูเคยช่วยมึงเอาไว้ตั้ง 2 ครั้งไงล่ะ"
"อย่าเข้ามานะ คนทะลึ่ง" บาสด่าพร้อมกับผลักเดี่ยวออกไป
"มึงคิดไรอยู่วะบาส หน้าแดงเลย มึงคิดลามกกับกูอ่ะดิ " เดี่ยวแกล้งแซวบาส
"แล้วมึงคิดจะทำไรอ่ะ" บาสตอบแก้เขิน
"กูก็แค่จะชวนมึงไปกินข้าว แล้วมึงก็ต้องเป็นเจ้ามือด้วย คิดไรว่ะ ลามก" เดี่ยวตอบไปกวนอารมณ์
"อ้าว นั้นก็แล้วไปสิ"บาสเขินมากเลย
"แสดงว่ามึงกำลังคิดลามกกับกูอยู่จริงๆด้วย ช่วยด้วยครับ มีคนคิดลามกกับผมครับ " เดี่ยวแกล้งร้องตะโกน
ทันใดนั้นสิ่งที่เดี่ยวคาดไม่ถุงก็เกิดขึ้น เมื่อบาสจู่โจมขโมยจูบปากเค้า โดยที่ไม่ทันตั้งตัว เดี่ยวยืนตัวแข็งทื่อ ทำไรไม่ถูก เมื่อมีริมฝีปากอุ่นมาประกบเข้ากับปากของเค้า เดี่ยวเคยแต่จู่โจมขโมยจูบคนอื่น แต่ไม่เคยโดนคนอื่นจู่โจม จึงทำไรไม่ถูก
ลมหายใจของเดี่ยวหายไปชั่วขณะ จนกระทั่งอีกฝ่ายค่อยๆถอนริมฝีปากออกไป
"เป็นไงถึงกับตะลึงทำไรไม่ถูกไปเลยเหรอ ทีเคยจู่โจมคนอื่นล่ะ ทีนี้รู้ยังว่าคนที่ถูกจู่โจมรู้สึกยังไง" บาสแซว
เมื่อเดี่ยวหายตะลึงก็
"เล่นกับแบนี้ใช่ไหมมึง ได้เลย" แล้วเดี่ยวก็ผลักบาสให้ล้มลงบนเตียง แล้วก็นำตัวเค้าเข้าไปทาบทับตัวของบาสไว้ ทันที บาสตกใจได้ไม่นาน ปากของของบาสก็โดนรุกรานด้วยปากของเดี่ยว ตอนนี้ทั้งคู่ต่างก็รู้ความรู้สึกที่แท้จริงขอกันและกันแล้ว การจูบครั้งนี้มันจึงทั้งรุนแรงและแผ่วเบา ร้อนแรงและเย็นฉ่ำ มันนานมาก แต่ก็แสนสั้น ที่ได้ดื่มด่ำรสจูบ เมื่อเดียวกำลังจะรุกรานบาสไปมากกว่านี้ บาสก็ร้องออกมา
"กูยังไม่พร้อมนะเดี่ยว ขอเวลากูอีกหน่อยล่ะกัน" บาสร้องขอ
"ได้สิ ถ้านายยังไม่พร้อม เราก็จะไม่บังคับนายหรอก เราจะรอวันที่นายพร้อมแล้วกัน"เดี่ยวตอบไปอย่างอารมณ์ดี
"เดี่ยวน่ารักที่สุดเลย" บาสยิ้มออกมาได้แล้ว
"แต่อย่านานนักล่ะ กูมนไม่ได้นานกับเรื่องแบบนี้ ยิ่งเฉพาะกับมึง" เดี่ยวแซวไป
"ขอบใจนะเดี่ยว"
"แล้วแค่กูนอนกอดมึงทั้งคืนและทุกคืนได้ป่าว" เดี่ยวต่อรอง
"ได้สิ "บาสตอบยิ้มเขิน
แล้วเดี่วก็โอบบาสเอาไว้ บาสเองก็ซุกหน้ากับอกอุ่นของเดี่ยวแล้วทั้งสองก็หลับในอ้อมกอดของกันและกันจนเช้า
********************************************
เมื่อบาสลืมตาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตาคม คิ้วเข้ม จับจ้องตัวเองอยู่ก่อนแล้ว รอยยิ้มอันนั้นช่างทำให้บาสมีความสุขจริงๆ
"อรุณสวสดิ์ครับ สุดที่รักของเดี่ยว" เดี่ยวพูดพลางจูบทักทายที่หน้าผากของบาส บาสเขิน เลยเสพูดไปเรื่องอื่น
"กี่โมงแล้วอ่ะ วันนี้นายมีเรียนเช้า ใช่ป่าว ขอโทษด้วยล่ะกันที่เราตื่นสาย ทำให้นายไปเรียนไม่ทันเลย" บาสละล่ำละลักขอโทษ
"มึงไม่ได้ตื่นสายหรอก" มือเรียนสวยของเดี่ยวลูบไล้ไปตามแก้มเนียนของบาส
"ก็เราเห็นนายมองเราอยู่ ก็คิดว่านายตื่นนานแล้ว แต่เราไม่ยอมตื่นสักที"
"กูไม่ได้นอนเลยทั้งคืนต่างหากล่ะ " เดี่ยวตอบพร้อมรอยยิ้ม
บาสตกใจที่ได้ยินคำตอบอย่างนั้น"ทำไมล่ะ ... นายเป็นไรป่าว นายไม่สบายเหรอ" บาสพูดพลางเอามือไปจับหน้าผากเดี่ยว" หรือว่าเรานอนดิ้น นายเลยนอนลำบาก หรือว่า....."
"ไม่ใช่เพราะมึงหรอก และกูก็สบายดีด้วย ที่กูนอนไม่หลับ เพราะกูไม่อยากหลับ แล้วมึงอยากรู้ป่าวว่าทำไมกูถึงไม่อยากหลับ"
"....."บาสพยักหน้าอย่างน่ารัก
"ก็เพราะมึงนั่นแหละ" เดี่ยวพูดพลางเอามือบี้จมูกของบาสอย่างเบาๆด้วยความรักใคร่
"เพราะกู ยังไงอ่ะ งง อ่ะครับ"
"ก็เพราะว่า ถ้ากูหลับ กูก็ไม่ได้เห็นหน้ามึง ไม่ได้สัมผัสมึงไงล่ะ ทีนี้มึงเข้าใจยังอ่ะ" เดี่ยวพูดพร้อมกับมองบาสด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
บาสคิดมาถึงตอนนี้หน้าอกก็ร้อนวูบวาบ มันแล่นพล่านมายังใบหน้าอย่างรวดเร็ว บาสเขินมากเลยพยายามออกมาจากตรงนั้น
"เราไปอาบน้ำก่อนนะ " บาสพูดแก้เขิน แล้วผลุนผลันจะลุกออกจากเตียง ให้เร็วที่สุดเทาที่จะทำได้ แต่ก็โดนมือของเดี่ยวจับไว้จนได้
"จะไปไหน ถ้ามึงจะอาบน้ำก็ต้องไปด้วยกันดิ เดี๋ยวกูอาบด้วย"
"ไม่เอา จะอาบคนเดียว" บาสพยายามหนีจากการเกาะกุม
"มึงอยากโดนดีรึไงบาส" เดี่ยวแกล้งขู่
"แล้วมึงคิดว่ากูจะกลัวป่าวล่ะ" บาสก็ต่อว่าทันที
แล้วบาสก็สะบัดมืออย่างแรงจนเดี่ยวยอมปล่อย แล้วบาสก็วิ่งเข้าห้องน้ำไป
"ฝากไว้ก่อนนะมึง คราวหน้ากูไม่ยอมแน่" เดี่ยวตะโกนออกไป แล้วหัวเราะออกมา
"คราวหน้ามึงก็ต้องแพ้กูอีกนั่นแหละ เพราะกูเชิ่อว่ามึงไม่ได้ให้กูเจ็บหรอกใช่ป่าว" บาสตะโกนออกมาจากในห้องน้ำ
"ใช่ กูจะไม่มีวันทำให้มึงเจ็บอีกเด็ดขาด กูสัญญา" เดี่ยวพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เดี่ยว เราเชื่อนาย"
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
