หัวข้อ: ✿ Uncommon Love!!เรื่องรุก...ของพี่เเจ่ม ✿ 06-03-61 ✿ ตอนพิเศษ : ความทรงจำ ✿

[Laliat]

  นางซิน

[BABYBB]

น้องมิ่งรู้สึกรักชอบพี่แจ่มแล้วใช่ม๊าาา แต่ยังปากแข็งอยู่เท่านั้นเองงงง

[แฟนตาเซีย]

รออออออ

[manU007]

ชอบพระเอกแบบพี่แจ่มมากๆ รักน้องมิ่งจริงจัง มีความจิตด้วย

[ShadeoftheMoon]

ดีที่น้องมิ่งไม่ค่อยบ่นเหมือนพีี่เจิดตอนโดนมะลิแปลงโฉม แต่เกิดเป็นน้องมิ่งนี่ดี๊ดีนะมีพี่แจ่มเปย์นู่นนี่ให้ แต่คืนนี้หลังจากกลับจากงานเต้นรำแล้วน้องมิ่งระวังหลังดีๆ นะ พี่แจ่มคนดีได้กลายร่างเป็นหมาป่าขย่ำน้องมิ่งแน่ๆ

[nevergoodbye]

โถ่พี่แจ่ม มาดีแตกตอนท้าย 

[somakimi]

ความสวีทนี้

[flimflam]

พี่แจ่มมมมมมมม น้องมันกำลังซึ้งๆเขินๆ 5555555555555555

[labelle]

โอ๊ยยย ไอ้มิ่งหลงกลคนกรุง คนบางกอกช่างหลอกล่อเหลือเกิน
มาดเนี้ยบแต่จับไอ้มิ่งซะอยู่หมัดเลยนะ พี่แจ่ม

พี่แจ่มมีความร้าย มีความเนียน มีความหื่นหนักมากด้วย แต่มีความชัดเจน

จี๊ดก็รักแม่มิ่งน่าดูเนาะ มีศึกแย่งกันไหมล่ะนั่น จี๊ดกลัวพ่อแจ่มกินแม่มิ่งน่ะ 5555

มิ่งยังไงก็ไม่ทันแจ่มหรอก ได้แต่โวยวายไปเหอะ

[papapoope]

ฟินหนักมากกก
ตายอย่างสงบ~

[PositiveLove]

ตอนนี้เป็นน้องมิ่งคนกรุงแล้วสิน่ะ บอกแล้วว่าน้องมิ่งนะผ้าขี้ริ้วห่อทองมันต้องปอก? ถึงจะเห็น? 
นี่ก็พี่แจ่มคนเปย์เมีย 2017 
ทั้งเปย์ทั้งดูแลแบบนี้จะหาพี่แจ่มแบบนี้ได้ที่ไหนอีกค่ะ
น้องจี้ดก็น่ารักมาก จะเปลี่ยนไปเอฟซีน้องจี้ดแทนล้าววว รักแม่มิ่งมากอ่ะ 555555
แต่น้องจี้ดช่วยหลบมาก๊อนนนน ให้พ่อแจ่มไปทำน้องกับแม่มิ่งก่อนเด้อ
จะได้มีน้องมาเล่นกับน้องจี้ดไงลูก เตรียมอุ้มหลาน 
เนี้ยๆ บางทีก็อิจฉาพี่แจ่มไงไม่รู้ รู้สึกอยากเข้าไปจูบปลอบขวัญน้องมิ่งด้วยคน 5555
นี่ก็อ่านแล้วอ่านวนอยากอ่านอีก คุณนักเขียนมาต่อเลยได้ไหม อย่าปล่อยให้ฉันรออออ (มาเป็นเพลงกันเลย)
รอนะคะ อยากรู้ความลับครอบครัวมิ่งด้วย รางวัลคืนนี้หลังงานเต้นรำด้วย ฮรี่ๆ 

[เด็กหญิงเย็นชา]

 

[BABYBB]

ชั้นละเสียวโดนหลอกจริงๆ แก่นเซี้ยวที่บ้านดอนไฟไหม้ แต่พอเข้ากรุงละซื๊อซื่อ พี่แจ่มดูแลน้องดีๆเน้อออ

[B52]

ระวังคนบางกอกมันหลอกนะ

[qq_oo]

คนบางกอกไม่น่าไว้ใจน่ะ

[เด็กหญิงเย็นชา]

บทที่ 20 เมียเผลอ

                        ในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมใหญ่ ไอ้มิ่งมองไปรอบๆด้วยท่าทางตื่นเต้น แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่องานเลี้ยงเต้นรำของผู้ดีบางกอกมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเอาไว้เลย ในงานออกจะเงียบเชียบ มีนักดนตรีเล่นเครื่องดนตรีฝรั่งอย่างเปียโนกับไอ้เครื่องสีๆที่มันหน้าตาเหมือนกีต้าแล้วก็อะไรก็ไม่รู้หลายอย่างที่มันไม่รู้จักอยู่หน้าเวที เพลงก็เป็นเพลงช้าๆไม่สนุกเลยนักนิด ถ้าเป็นงานเลี้ยงตามบ้านนอกล่ะก็ ป่านนี้คงจะแหกปากตะโกนกันจนคอแทบแตกเพราะเสียงลำโพงดังจนคุยกันไม่รู้เรื่อง ป้องหูตะแคงถามกันห่ะแล้วห่ะอีกกว่าจะได้ความ

                        แขกในงานก็ใส่แต่สูทกับชุดราตรียาวลากพื้น ถ้าไม่ระวังมีหวังคงจะเผลอไปเหยียบแน่ เวลาคุยกันก็จับกลุ่มคุยกันเสียงเบาแทบจะกระซิบ ตรงกลางห้องก็เป็นฟลอเต้นรำ ไอ้มิ่งเห็นหลายคนเต้นรำกันเหมือนในละครที่เคยดู อีกฟากของห้องจัดเลี้ยงก็มีโต๊ะตั้งเอาไว้ บนโต๊ะก็มีของกินสวยๆเต็มไปหมด ไม่ได้น่าสนุกอะไรเลย

                        “ไอ้แจ่มๆ นี่เหรอวะงานเลี้ยงเต้นรำอะไรที่มึงว่าน่ะ”ไอ้มิ่งกระตุกเขนเสื้อพี่แจ่มถามเบาๆ มองซ้ายมองขวาท่าทางตื่นเต้น

                        “น้องมิ่งไม่ชอบเหรอครับ”พี่แจ่มหันมาเอียงคอถามมัน

                        “ไม่ใช่ไม่ชอบหรอก กูแค่สงสัยว่าทำไมมันดูเงียบๆพิกล”

                        “ถ้าน้องมิ่งเบื่อน้องมิ่งบอกพี่แจ่มนะครับ พี่แจ่มจะได้พากลับ”

                        “กลับเกลิบอะไรเล่า อุตส่าห์มาทั้งที…ว่าแต่น้องจันทร์ล่ะวะ กูไม่เห็นๆ”ไอ้มิ่งถามพลางมองหาน้องจันทร์เจ้า

                        เพิ่งจะมาแล้วจะให้รีบกลับไปทำไม อีกอย่างงานเลี้ยงมันเพิ่งจะเริ่มเองนี่กว่า ต่อให้เพลงไม่สนุกมันก็ยังมีของกินน่าอร่อยรออยู่อีกฟากห้องจัดเลี้ยงตั้งเยอะ แค่มองน้ำลายก็พาลสอ

                        “อีกเดี๋ยวก็คงมา นั่นไงครับ…พูดถึงก็มาพอดี”พี่แจ่มพยักหน้าไปทางประตูทางเข้างานเลี้ยง

                        พอไอ้มิ่งหันไปมองปุ๊บก็ถึงกับตะลึงในความสวยของน้องจันทร์เจ้า กระโปรงสีชมพูหวานฟูฟ่องกับผมเกล้าสูงเป็นมวยเข้ากันได้เป็นอย่างดีเชียว ว่าแต่ว่า…ไอ้ผู้ชายใส่สูทตัวเบ้อเริ่มที่น้องจันทร์เจ้าควงมาด้วยมันเป็นใคร ทำไมไอ้มิ่งจะว่าคุ้นก็คุ้นไม่คุ้นก็ไม่คุ้น ได้แต่มองตามตาเขม็ง

                        “ไอ้แจ่มๆ นั่นใครวะ คนที่มากับน้องจันทร์เจ้าน่ะ”มือสะกิดแขนถามยิกๆ

                        “คนนั้นภาคครับ เป็นคู่หมั้นของน้องจันทร์”

                        “เมื่อตะกี้มึงว่าอะไรนะ…คู่หมั้นเหรอวะ”หันไปถามอย่างกับไม่เชื่อหูตัวเอง

                        “ภาคเป็นคู่หมั้นของน้องจันทร์ครับ แล้วก็เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับพี่แจ่มด้วย”

                        “หมั้น? ไปหมั้นกันตอนไหนวะ ทำไมกูไม่เห็นรู้เลย”

                        ทำไมมันไม่เคยเห็นรู้เรื่องมาก่อนเลยว่าน้องจันทร์เจ้ามีคู่หมั้นแล้ว แถมท่าทางก็ดูคุณชายพอๆกับพี่แจ่มเลย

                        “หมั้นกันหลายปีแล้วครับ หลังน้องจันทร์เรียนจบ”พี่แจ่มตอบย้ำ

                        แต่ไอ้มิ่งมันก็ได้แค่นึกแปลกใจนั่นแหละ ถ้าเป็นปกติมันคงจะโอดครวญร้องไห้ฟูมฟายแน่ที่ได้รู้ว่าน้องจันทร์เจ้านางฟ้าของมันมีคู่หมั้นแล้ว แต่นี่มันกลับแค่มองตามแล้วหันกลับมามองหน้าพี่แจ่มอย่างกับไม่ได้สนใจอะไร เป็นเพราะว่ามันแต่งงานกับพี่แจ่มแล้วถึงได้ใส่สนใจหรือเป็นเพราะว่าพี่แจ่มกำลังมองท่าทีมันอยู่กันแน่

                        “มางานนี้กับเขาด้วยเรอะคุณแจ่ม”ยังไม่ทันที่มันหรือพี่แจ่มจะเอ่ยปากพูดอะไรก็มีผู้ชายท่าทางสูงวัยแต่งตัวดีเดินมาทักพร้อมกับแตะแขนพี่แจ่มเบาๆ ทั้งไอ้มิ่งทั้งพี่แจ่มเลยหันไปมอง

                        “สวัสดีครับท่านพิสุทธิ์”พอหันไปมองพี่แจ่มก็ยิ้มยกมือไหว้ท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตนกับผู้ใหญ่ตามเคย

                        แต่ไอ้มิ่งนี่สิ ไม่รู้เลยว่าคุณลุงตรงหน้าที่เดินมาทักพี่แจ่มเนี่ยเป็นใคร แถมยังมองมาทางมันอีก

                        “ไหว้พระเถอะนะ ไม่เจอกันนานเลยเชียว ว่าแต่นี่ใครล่ะ ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเอาเสียเลย”รับไหว้พี่แจ่มก่อนจะหันมามองไอ้มิ่งพลางถาม

                        “นี่น้องมิ่งคนรักของแจ่มเองครับ น้องมิ่ง นี่ท่านพิสุทธิ์เป็นผู้ใหญ่ที่พี่แจ่มนับถือทักทายสิครับ”พี่แจ่มแนะนำพลางเอื้อมมือมาแตะเอวไอ้มิ่ง

                        “สวัสดีจ๊ะ”ไอ้มิ่งยกมือไหว้

                        ถึงจะไหว้แต่ตามันก็อดที่จะเหลือบมองพี่แจ่มไม่ได้ นี่ใจคอพี่แจ่มจะแนะนำมันว่าเป็นผัวเมียกันกับทุกคนที่ถามเลยเรอะ นี่ไม่ได้นึกอายนึกห่วงหน้าห่วงตาทางสังคมผู้ดีบ้างเลยรึไง มองก็รู้ว่าไอ้สายตาที่คนอื่นมองมามันแปลกๆ ตกใจบ้างล่ะ แปลกใจบ้างล่ะ แต่พี่แจ่มก็เอาแต่ยิ้มรับอย่างเดียว แถมยังทำท่าเหมือนจะภูมิใจนำเสนอมันให้คนอื่นๆรู้จักอีกต่างหาก

                        “อ้อ คนนี้เองเรอะที่ว่าเพิ่งจะแต่งด้วยน่ะ วันนั้นฉันติดธุระก็เลยไม่ได้ไปร่วมยินดี เอาเป็นว่ายินดีด้วยก็แล้วกัน”ตบไหล่พี่แจ่มไปสองทีเบาๆ

                        “ขอบคุณครับท่านพิสุทธิ์”

                        “ว่าแต่งานเป็นยังไงบ้างล่ะ อยู่ทางนู้นไม่ได้ลำบากอะไรใช่ไหม เรียบร้อยดีรึเปล่า”

                        “เรียบร้อยดีครับ ตอนนี้ทางแจ่มกำลังรวบรวมข้อมูล คาดว่าไม่เกินสองเดือนก็คงจะทราบตัวการที่อยู่เบื้องหลัง”

                        “งั้นสินะ จบงานนี้คงจะได้ผลงานไปมากโขเลยทีเดียว อ้อ จริงสิ วันนี้ท่านอมรก็มาด้วย ได้ยินท่าท่านอยากจะพบคุณแจ่มด้วยนะ ไปคุยกับท่านด้วยกันสิ”

                        ยังจะมีท่านอะไรโผล่มาอีก ไอ้มิ่งมองพี่แจ่มทีมองลุงที่พี่แจ่มเรียกว่าท่านทีสลับกันไปมา ไม่รู้หรอกว่าคุยเรื่องอะไรกัน เพราะตามันมัวแต่มองอย่างอื่นอยู่ต่างหาก หันมามองอีกทีก็เห็นว่าพี่แจ่มมองมาที่มันตาละห้อยเหมือนไม่อยากจะทิ้งให้มันอยู่คนเดียว

                        “ไม่เป็นไรหรอก กูอยู่คนเดียวได้น่า มึงไปเถอะ”ไอ้มิ่งพยักหน้าบอก

                        ไม่ใช่อะไรหรอก ก็มันเหลือบไปเห็นแก้วทรงสูงใส่น้ำสีแดงอมม่วงที่เด็กเสิร์ฟถือเดินไปเดินมาต่างหาก ไอ้ไวน์อะไรนั่นที่ผู้ดีเขากินกันน่ะ มันอยากจะลองมานานแล้ว แต่ถ้าขืนมีพี่แจ่มอยู่เฝ้ามันด้วยมันคงจะอดเป็นแน่

                        “งั้นขออนุญาตยืมตัวคุณแจ่มสักรู่ก็แล้วกันนะ”

                        “จ้ะ ลุงเอาไปได้เลยจ้ะ ฉันอนุญาต”ไอ้มิ่งยกมือบอก

                        “ลุงเรอะ?...ไม่เหมือนใครอย่างที่เขาว่ากันจริงๆสินะ คนที่คุณแจ่มเลือกเองเนี่ย”บอกก่อนจะหัวเราะชอบใจ จู่ๆก็ถูกไอ้มิ่งเรียกลุงได้หน้าตาเฉย

                        “น้องมิ่งรอพี่แจ่มอยู่ตรงนี้นะครับ อย่าไปไหนนะรู้ไหม”

                        นี่ก็ชอบทำเหมือนไอ้มิ่งเป็นเด็กอยู่ร่ำไป ไอ้มิ่งขมวดคิ้วมุ่น โยกหัวหลบมือใหญ่ที่ลูบลงมาที่หัวพร้อมกำชับไม่ให้มันไปไหน

                        แต่นี่ไอ้มิ่งนะ พอพี่แจ่มเดินหายลับตาไปมันก็ออกลาย มันเดินไปขอแก้วไวน์จากเด็กเสิร์ฟ และไม่ใช่แค่แก้วเดียว แต่มันดันขอมาสอง ได้มาก็ยิ้มกริ่มพออกพอใจ

                        “บุญปากของไอ้มิ่งจริงๆ”มันยิ้มยกแก้วในมือข้างหนึ่งขึ้นมากระดก

                        ทว่าพอกระดกเข้าไปได้ไม่ทันไรก็ต้องสำลัก เคราะห์ดีไปที่ไม่ลำลักจนเปื้อนสูทสีขาวที่พี่แจ่มอุตส่าห์สั่งตัดให้ ไม่งั้นไม่รู้จะซักออกรึเปล่า

                        ว่าแต่ว่าไอ้ไวน์นี่มันไม่เหมือนกับพวกยาดองกลิ่นฉุนหรือเหล้าขาวดีกรีแรงกัดคอจนแสบเลยนี่หว่า อันนี้มันฝาดๆปลายลิ้น จะว่าหวานก็ไม่หวานขมก็ไม่ขม มันมีกลิ่นหอมขึ้นจมูกต่างกันลิบลับ

                        “พึ่งเคยดื่มไวน์ครั้งแรกสินะครับ”เสียงถามทักทำให้ไอ้มิ่งหันไปมอง

                        มองผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันกับพี่แจ่มยืนพิงโต๊ะมือพลางถือแก้วไวน์หมุนไปหมุนมา ตอนนี้ก็เริ่มจะมืดแล้วแถมในห้องจัดเลี้ยงก็ไม่ได้มีแดด ทำไมคนตรงหน้ามันถึงได้ยังใส่แว่นกัดแดดอยู่ได้ ไอ้ดูดีมันก็ดูดีอยู่หรอก แต่มันก็แปลกคนดีพิลึก หรือว่ามันจะเป็นสไตล์ที่คนบางกอกกำลังฮิตกัน

                        “จ๊ะ ครั้งแรก”พยักหน้าบอก

                        “การดื่มไวน์ที่ดีจะต้องค่อยๆลิ้มรสชาติของมัน เริ่มจากการดมกลิ่น”บอกไอ้มิ่งพลางหมุนแก้วช้าๆ

                        “ดมกลิ่น”ก้มมองแก้วตัวเองพลางพึมพำหมุนแก้วตาม

                        “ค่อยๆจิบทีละนิดแล้วลิ้มรสให้กลิ่นของมันขึ้นจมูก”

                        “อย่างนี้นี่เอง”มันพยักหน้า

                        ทำตามอย่างที่อีกคนบอก ค่อยๆจิบทีละนิดอย่างที่ว่า จิบไปจิบมาก็หวานดีพิลึก ชักจะติดใจของราคาแพงแล้วสิ แต่ยังไงก็เถอะ ยังสู้ม้ากระทืบโรงที่ซุ้มข้างวัดไม่ได้อยู่ดี นึกแล้วก็เปรี้ยวปาก น่าจะมีมะขาดเปียกแกล้มสักหน่อย ไม่อย่างนั่นล่ะสุดยอดไปเลย

                        “ผมพิชิตครับ จะเรียกว่าพิตก็ได้ เป็นเอเจนผมซี่น่ะครับ”แนะนำตัวเสร็จก็ยื่นมามือข้างหน้าไอ้มิ่ง

                        ยื่นมามาแบบนี้ก็ต้องจับแบบฝรั่งใช่ไหมวะ ว่าแต่ไอ้เอเจนซี่มันคืออะไร มันได้แต่ทำหน้างง

                        “เอเจนซี่คืออะไรจ๊ะ”ถามก่อนจะยื่นมือไปจับแล้วเขย่าเบาๆ

                        “จะเรียกอีกอย่างว่าแมวมองก็ได้ครับ”

                        “แมวมอง แมวที่เป็นแมวน่ะเหรอจ๊ะ”คราวนี้ยิ่งงงกันเข้าไปใหญ่

                        “ไม่ใช่ครับ แมวมองที่ว่าผมหมายถึงคนที่คอยจัดหาดารานางแบบนายแบบอะไรเทือกนั้นน่ะครับ ว่าแต่คุณมาจากตระกูลไหนเหรอครับ ผมสะดุดตาคุณตั้งแต่เดินเข้างานมาในงาน ทำไมผมไม่เคยเห็นหน้าคุณเลย หรือว่าคุณพึ่งจะจบมาจากนอก”

                        “อ้อ ฉันไม่ได้มาจากตระกูลไหนหรือจบมาจากนอกหรอกจ้ะ ฉันมาจากบ้านดอนไฟไหม้”ไอ้มิ่งโบกไม้โบกมือบอก

                        พอแปลงโฉมแล้วมันดูเหมือนพวกผู้ดีมาจากตระกูลไหนเลยเหรอวะเนี่ย จากที่มั่นใจในความหล่อของตัวเองอยู่แล้วยิ่งมั่นใจเข้าไปใหญ่

                        “บ้านดอนไฟไหม้ บ้านของคุณไฟไหม้เหรอครับ”

                        “เปล่าจ้ะ บ้านฉันไม่ได้โดนไฟไหม้ แต่ชื่อหมู่บ้านว่าดอนไฟไหม้จ้ะ”ไอ้มิ่งส่ายหัวเราะชอบใจ คนบางกอกนี่ก็ตลกดีแท้

                        “อ่อครับ แล้วตอนนี้คุณทำธุรกิจอะไรอยู่เหรอครับ”

                        “ธุรกิจ…ปลูกมะม่วงขายจ้ะ หุ้นกันกับพี่เจิดลูกพี่ของฉัน”

                        “ส่งออกต่างประเทศสินะครับ แล้วคุณมิ่งส่งออกประเทศไหนบ้างครับ”คราวนี้ถามไอ้มิ่งท่าทีตื่นเต้น

                        “ต่างประทงต่างประเทศอะไรล่ะจ๊ะ แค่ขายในอำเภอเดียวกันก็ปลูกกันแทบไม่หวาดไม่ไหวแล้วจ้ะ นี่ก็ว่าจะทำธุรกิจขายไข่เป็ดด้วยนะจ๊ะ”

                        ได้ทีก็คุยอวดใหญ่ถึงโครงการที่มันกับพี่เจิดกำลังจะทำด้วยกัน มือก็ยกแก้วไวน์แก้วที่สองขึ้นมาจิบ เห็นเด็กเสิร์ฟเดินผ่านมาพอดีก็ถือโอกาสเปลี่ยนแก้วใหม่มันเสียเลย ไม่ได้สนใจเลยว่าคนที่กำลังยืนคุยด้วยจะผงะดับธุรกิจที่ว่าของมัน

                        “คุณมิ่งนี่อารมณ์ขันไม่เหมือนใครดีนะครับ ลุคของคุณก็แตกต่างจากคนอื่นๆ”

                        “ใครๆก็บอกอย่างนั้นแหละจ้ะ”

                        “คุณมิ่งสนใจจะมาเทสหน้ากล้องกับผมไหมครับ”

                        “ไอ้เทสๆที่ว่ามันคืออะไรล่ะจ๊ะ”ไอ้มิ่งเอียงคอถาม คิ้วยาวๆก็ขมวดมุ่น

                        “ผมหมายถึงคุณมิ่งสนใจจะมาถ่ายแบบโฆษณาตัวใหม่กับผมไหมครับ ผิวเข้มๆกับลุคของคุณหายากมากเลยทีเดียว”

                        “ไอ้ที่ถ่ายรูปแบบดารานั่นเหรอจ๊ะ”

                        ไอ้มิ่งไม่อยากจะเชื่อหู แทบจำสำลักไวน์เปรอะเปื้อนเสื้อสูทตัวสวย

                        “ใช่ครับ”

                        “ละ แล้วมันได้ตังเยอะไหมจ๊ะ”

                        คนงกๆอย่างมันถึงกับตาลุกวาวเลยทีเดียว ไอ้มันก็รู้อยู่หรอกว่ามันหล่อน่ะ แต่จะให้ไปถ่ายแบบถ่ายรูปเหมือนดารงดารามันก็ออกจะเกินไป ไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนว่าจะมีคนชวนมันไปถ่ายรูป

                        “แล้วคุณมิ่งต้องการค่าตัวกี่หมื่นล่ะครับ”

                        “กี่หมื่นเลยเหรอจ๊ะ!!”

                        ถึงกับเผลอย้อนถามกลับไปเสียงดัง นี่แค่ถ่ายรูปมันได้ค่าตัวกันเป็นหมื่นๆเลยเหรอวะ ทำเอาคนงกๆอย่างไอ้มิ่งหูผึ่งกันเลยทีเดียว

                        “เอาเป็นว่าถ้าคุณมิ่งสนใจให้ติดต่อมาที่ออฟฟิตผมนะครับ”ยื่นนามบัตรใบเล็กๆมาให้ไอ้มิ่ง บนนั้นมีชื่อที่อยู่กับเบอร์โทรบอกเอาไว้เสร็จสรรพ

                        “จ้ะ”

                        มันพยักหน้า ยังมึนงงไม่หายกับไอ้กี่หมื่นที่คุณพิชิตว่าทิ้งท้าย แต่มันลองมาคิดๆดูแล้วพี่แจ่มคงจะไม่ยอมให้มันไปถ่ายรูปอะไรนั่นแน่ ขนาดไปกินเหล้าต้มกับเพื่อนฝูงยังโดนฟาดซะตูดลาย แต่ว่าถ้ามันไม่ถ่ายรูปแล้วมันจะเอาตังที่ไหนไปซื้อของขวัญครบรอบแต่งงานมาให้พี่แจ่มวะเนี่ย คิดแล้วก็ลังเล

                        ----------------------------------------------------------

โอ้ยยยยยยย ลูกมิ่งขำกับธุรกิจขายมะม่วงขายไข่เป็ด 555

ว่าแต่พี่แจ่มจะยอมให้ไอ้มิ่งถ่ายแบบไหมหนอ ติดตามตอนต่อปายยยย

นี่กลางเรื่องละ ปมเพิ่มมาเรื่อยๆ 55 

1 พี่เเจ่มทำอาชีพอะไร ทำไมดูงานยุ่งแท้

2 แม่ไอ้มิ่งเป็นอะไรตาย ไอ้มิ่งมาอยู่กับพี่เจิดได้ยังไง

3 พ่อไอ้มิ่งเป็นใคร หายไปไหน หรือตายแล้ว

อยากรู้กันใช่ไหมล่ะ อีก สัก 10 ตอนนิดๆก็จบละจ้าาาา

-----------------------------------------------
แถม
ตอน : ว่าด้วยเรื่อง...กางเกงใน
พี่แจ่มพาไอ้มิ่งเลือกเสื้อผ้าเสร็จก็พาไปเลือกกางเกงในต่อ
พี่แจ่ม : “น้องมิ่งชอบใส่กางเกงในแบบไหนครับ เอาแบบนี้ไหม พี่แจ่มชอบ”
พี่แจ่มยื่นกางเกงในแบบจีสติงมาให้มัน
ไอ้มิ่ง : “มึงจะบ้าเหรอ ไอ้เส้นๆแบบนี้มันใส่ได้ที่ไหนกันเล่า เข้าวินตายห่า”หันไปบ่นใส่หน้าดำหน้าแดง
พี่แจ่ม : “น้องมิ่งไม่ชอบเหรอครับ งั้นเอาสีขาวนี่นะครับ”ยื่นกางเกงในสีขาวมาให้ไอ้มิ่ง
ไอ้มิ่ง : “ไม่เอาโว้ย สีขาวมันเปื้อนง่ายจะตาย ซักยากอีกต่างหาก”
พี่แจ่ม : “แต่พี่แจ่มชอบสีขาวนะครับ”
ไอ้มิ่ง : “ก็มึงมันรักสะอาดนี่ ถึงได้อยากให้กูใส่สีขาวน่ะ”
พี่แจ่ม : “เปล่าครับ ที่พี่แจ่มชอบสีขาวพี่แจ่มไม่ได้รักสะอาดสักหน่อย พี่แจ่มแค่ชอบเพราะเวลาเปียกน้ำแล้วจะเห็นหมดเลยต่างหาก”ยิ้มกริ้ม
ไอ้มิ่ง : “ =_= ”

[kinjikung]

ฮาตอนพิเศษพี่แจ่มขาหื่นแท้ ๆ ยอมใจ

[nevergoodbye]

นึกว่าพี่แจ่มจะเลือกลายลูกไ... แค่ก!
(ลูกไม้ซีทรูก็ดีนะคะ เซะกุซี่จิตายย)

[aiwjun]

เกงในสีขาว แค่กๆ  โอ้ยพี่แจ่มนี่เริ่มจิตนิดๆน่ะ

[Laliat]

พี่แจ่มยังคงคอนเซ็ปความจิตได้คงเส้นคงวาเจงๆ

[เด็กหญิงเย็นชา]

บทที่ 21 หึงหวง

                        “พี่มิ่งคะ มาอยู่นี่นี่เอง น้องจันทร์ตามหาพี่มิ่งเสียตั้งนาน”น้ำเสียงหวานหูเรียกให้มันเงยหน้าขึ้นจากนามบัตรแล้วหันไปมอง

                        น้องจันทร์เจ้าในชุดกระโปรงฟูฟ่องเดินหน้ามุ่ยมาดึงแขน ว่าแต่ว่าแล้วคู่หมั้นน้องจันทร์เจ้าไปไหนแล้วล่ะ

                        “น้องจันทร์เจ้ามีอะไรเหรอจ๊ะ”ถามสีหน้าหมางง

                        “พี่มิ่งมากับน้องจันทร์เจ้าเดี๋ยวนี้เลยค่ะ เห็นแล้วพี่มิ่งก็จะรู้เอง”

                        “รู้อะไรเหรอจ๊ะ”ไอ้มิ่งถามพลางหันไปมองหน้าคุณพิชิต

                        “ก็พี่แจ่มขาน่ะสิคะ พี่มิ่งไปจัดการเดี๋ยวนี้เลยนะคะ ไม่อย่างนั้นน้องจันทร์เจ้าไม่ยอม”

                        น้องจันทร์เจ้าว่าพลางเหลือบมองคุณพิชิต คุณพิชิตเองก็พยักหน้าทำท่าเหมือนไม่ว่าอะไรถ้าไอ้มิ่งจะไปกับน้องจันทร์เจ้าทั้งที่คุยยังไม่ทันจบดี ไอ้มิ่งเดินตามแรงดึงของน้องจันทร์เจ้ามายังอีกฟาก ตอนนี้แขกในงานก็เริ่มเยอะแล้ว

                        “พี่มิ่งรู้จักกับคุณพิชิตด้วยเหรอคะ”ถามพลางเดินจูงไอ้มิ่งให้เดินตาม

                        “ไม่รู้จักหรอกจ้ะ น้องจันทร์เจ้ารู้จักเขาด้วยเหรอจ๊ะ””

                        “รู้จักสิคะ ก็คุณพิชิตน่ะเขาเป็นแมวมอง ก่อนหน้าเคยมาทาบทามพี่แจ่มขาไปเล่นหนังเป็นพระเอกด้วย แต่พี่แจ่มขาปฏิเสธไปเพราะว่าไม่ชอบ แล้วคุณพิชิตเขามาคุยอะไรกับพี่มิ่งเหรอคะ”

                        “อะ เอ่อ”อึกอักไม่กล้าตอบ มือก็กำนามบัตรเอาไว้แน่น

                        “หวังว่าคุณพิชิตคงจะไม่ได้มาทาบทามพี่มิ่งไปแสดงหนังหรือว่าถ่ายนิตยสารอะไรหรอกนะคะ ถ้าเป็นอย่างนั้นน้องจันทร์เจ้าว่าพี่แจ่มคงจะไม่ชอบใจแน่เลย”

                        ก็เพราะรู้อยู่แล้วมันถึงได้คิดหนักยังไงล่ะ ไอ้มิ่งกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนจะแอบเก็บนามบัตรใส่กระเป๋าเสื้อสูทไปเงียบๆ ถ้าน้องจันทร์เจ้ารู้พี่แจ่มก็รู้ และถ้าพี่แจ่มรู้มีหวังมันคงไม่รู้จะหาตังค์จากไหนมาซื้อของขวัญให้พี่แจ่ม จะให้มันเป็นฝ่ายรับอย่างเดียวก็ดูออกจะเห็นแก่ตัว

                        “เขาก็แค่เดินมาคุยตามประสานั่นแหละจ้ะ ว่าแต่ไอ้แจ่มมันทำไมเหรอจ๊ะน้องจันทร์เจ้า”

                        โกหกไม่พอแต่ยังแสร้งเปลี่ยนเรื่องไปอีก ตากลมๆเสไปมองฟลอเต้นรำ มองดูคนกำลังเต้นรำท่าทางไม่น่าสนุก

                        “พี่มิ่งก็ดูเอาเองสิคะ เผลอเป็นไม่ได้เชียว”พยักเพยิดหน้าให้ไอ้มิ่งมองตาม

                        พอมองตามก็เห็นพี่แจ่มกำลังยืนคุยอยู่กับผู้หญิงใส่ชุดราตรีสีแดงแปร๊ด ชุดแดงไม่พอ ปากก็แด๊งแดงพอๆกัน แต่สำคัญมันไม่ใช่ตรงนั้น สำคัญคือมันไม่ได้ยืนคุยกันธรรมดา แต่สาวชุดแดงคนนั้นดันเกาะแขนพี่แจ่มแน่นไม่ยอมปล่อย แถมยังเบียดเข้าไปหาจนนมที่มันเกือบจะล้นออกมาจากชุดราตรีสีแดงเบียดเข้าที่แขนนั่น

                        “นั่นใครเหรอจ๊ะน้องจันทร์”

                        “นั่นพี่แก้วตา เป็นตัวอิจฉาประจำเรื่องงเชียว พอพี่พิมพาเสียก็ชอบมายุ่งย่ามกับพี่แจ่มขาของน้องจันทร์ตลอด คงหวังอยากจะเป็นคุณนายแน่ พี่มิ่งอย่าไปยอมนะคะ”

                        ยอมเยิมอะไรกันเล่า ไอ้มิ่งมองแขนพี่แจ่มที่กำลังถูกนมสาวชุดแดงที่น้องจันทร์เจ้าบอกว่าชื่อแก้วตาเบียดไปมา นี่คงหวังอยากจะเป็นคุณนายของพี่แจ่มจริงๆ ถึงได้ออเซาะกันไม่อายฟ้าอายดิน แล้วดูพี่แจ่ม ขานั้นก็เอาแต่ยิ้มแห้ง เห็นๆกันอยู่หรอกว่าไม่ได้เต็มใจอยากจะให้เขาเกาะแขน ก็แล้วทำไมไม่สะบัดออก ปล่อยให้เขามาเกาะแขนอยู่ได้

                        พอเห็นอย่างนั้นแล้วมันก็รู้สึกจี๊ดขึ้นสมองขึ้นมายังไงไม่รู้สิ จะว่าโมโหก็ไม่ใช่ จะว่าไม่พอใจก็ไม่เชิง หึงเหรอ หวงเหรอ ยิ่งแล้วใหญ่ อย่างไอ้มิ่งเรอะจะหึงหวงพี่แจ่ม ที่มันกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดก็เพราะไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับพี่แจ่มต่างหาก ก็พี่แจ่มน่ะแต่งงานกับมันแล้วไม่ใช่รึไง พี่แจ่มก็ต้องเป็นของมันคงเดียวสิ

                        “ได้จ๊ะ เดี๋ยวพี่มิ่งจัดการเอง”

                        พูดจบก็เดินดุ่มๆเข้าไปหาพร้อมกับตีหน้ายักเสร็จสรรพ คิ้วเรียวยาวขมวดมุ่นจนแทบจะพันกัน หน้าตาบอกถึงบุญไม่รับเต็มที่ ทิ้งให้น้องจันทร์เจ้ามองตามตาปริบๆพลางยกยิ้มเหมือนจะพอใจ

                        “ไอ้แจ่ม!!”มาถึงก็เรียกเสียงดังทำเอาทั้งสองคนหันมามองพร้อมกัน

                        “น้องมิ่ง!!”พี่แจ่มเรียกชื่อไอ้มิ่งเสียงแปลกใจ

                        ก็เห็นอยู่หรอกว่าพยายามดึงแขนออกจากมือที่เกาะอยู่น่ะ แต่แค่ออกแรงขืนเบาๆมันจะไปช่วยอะไรได้ ยิ่งเห็นก็ยิ่งขัดใจ

                        “นี่ใครกันคะคุณแจ่ม ทำไมถึงได้เรียกคุณแจ่มหยาบคายจัง”

                        ตามตำรานางร้ายในละครมาเชียว ปากแดงๆเบ้ปากตาก็หลุบมองไอ้มิ่งหัวจรดเท้า แต่ไอ้มิ่งหรือจะใส่ใจ ถ้ารู้ว่าไอ้มิ่งเป็นอะไรกับพี่แจ่มล่ะก็ หน้าหงายแน่นอน ไอ้มิ่งรับประกัน

                        “นี่น้องมิ่งครับ เป็น…”

                        “ช่างเถอะค่ะ แก้วตาไม่ค่อยจะอยากรู้เท่าไร แก้วตาว่าเรามาดื่มกันดีกว่าค่ะ คุณแจ่มไปประจำอยู่บ้านนอกตั้งนาน ฉลองที่คุณแจ่มกลับมาไงคะ”

                        ครั้นพอพี่แจ่มจะแนะนำตัวไอ้มิ่งอย่างเคยก็ถูกตัดบทเสียอย่างนั้น

                        หนอย!! นี่พี่แจ่มยังพูดไม่จบเลยนะโว้ย ถ้าเป็นปกติพี่แจ่มต้องแนะนำไอ้มิ่งว่าเป็นคนรักตอกหน้าสาวชุดแดงจนหงายเงิบแน่ แล้วนี่ไอ้มิ่งยืนตีหน้ายักษ์อยู่ตรงนี้ทั้งคนยังมีหน้าปล่อยมือจากแขนพี่แจ่มยื่นมือไปหยิบแก้วไวน์มาจากเด็กเสิร์ฟที่เดินผ่านมาพอดีอีก ทำเหมือนไอ้มิ่งไม่มีตัวตน หยิบมาสองแก้ว ให้ตัวเองแก้วหนึ่งก่อนจะยื่นให้พี่แจ่มอีกแก้วหนึ่ง พี่แจ่มก็พอพี่แจ่ม รู้อยู่หรอกว่าเป็นคุณชาย เป็นสุภาพบุรุษไม่กล้าปฏิเสธผู้หญิงน่ะ

                        “เอามานี่เลย เดี๋ยวกูกินเอง”

                        มันเอื้อมมือไปฉวยแก้วไวน์ทรงสูงแย่งมากระดกเสียเองรวดเดียวตัดหน้าพี่แจ่มที่กำลังจะเอื้อมมือมารับเป็นมารยาท

                        “ไร้มารยาทจริง!!”สาวชุดแดงต่อว่าเสียงแหลมสูง ไม่ว่าเปล่าแต่ยังกรีดนิ้วชี้ใส่ท่าทางไม่พอใจ

                        “เหอะ!! นี่ก็ด้วย เอามานี่ ปากแบบนี้ กินไปก็เสียของเปล่าๆ”มันแย่งแก้วไวน์ในมือสาวชุดแดงอีกแก้วมากระดกก่อนจะเรอเอิ๊กใหญ่

                        ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร นี่ไอ้มิ่งนะ ไม่ใช่ผู้ดีมาจากไหน ปกติกับผู้หญิงมันให้เกียรติตลอดนั่นแหละ ยิ่งผู้หญิงนมใหญ่ๆแบบนี้แล้วด้วยก็ยิ่งเข้าไปใหญ่ แต่ถ้าเป็นแบบนี้มันขอผ่านเลย ผู้หญิงที่มายุ่งมาอ่อยพี่แจ่มเนี่ย!!

                        ก่อนหน้านี้จะมายุ่งมาอ่อยกันยังไงมันไม่สนหรอกนะ แต่นี่มันกับพี่แจ่มเป็นผัวเมียกันแล้วไง มันก็เลยต้องสน ไอ้มิ่งมองสาวชุดแดงทำท่าฟึดฟัดไม่พอใจ ส่วนพี่แจ่มก็ยืนยิ้มยืนมองไอ้มิ่งอยู่นั่นแหละ ไม่ได้ดูเหตุบ้านการเมืองเลยว่าอะไรยังไง สาวชุดแดงพอเห็นอย่างนั้นก็เรียกร้องความสนใจ ทำท่าจะโผเข้ามาเกาะแขนพี่แจ่มอีกรอบ แต่ทว่า…

                        “เพลงขึ้นพอดี ไปเต้นเป็นกับกูหน่อย”

                        ไอ้มิ่งดึงแขนพี่แจ่มให้เดินตามไปที่ฟลอเต้นรำ ไม่สนใจสาวชุดแดงที่เต้นแรงเต้นกากระทืบเท้าไม่พอใจมองตามไอ้มิ่งลากพี่แจ่มให้เดินหนีออกมาที่กลางฟลอ ด้วยความที่มันดันกินของแพงไปเสียหลายแก้ว จากที่ก่อนหน้านี้เดินตรงๆก็เริ่มจะเองไปเอียงมาบ้างแล้ว ระหว่างที่กำลังเดินฝ่าคู่เต้นรำก็มีหลายคู่มองมันกับพี่แจ่มพลางกระซิบกระซาบท่าทางแปลกใจ

                        “พี่แจ่มกำลังจะเดินกลับไปหาน้องมิ่งพอดี แต่ว่า…”

                        ไม่รู้ว่าจะชวนคุยหรือจะแก้ตัวกันแน่ แต่ไอ้มิ่งก็รู้อยู่หรอกว่าพี่แจ่มไม่ได้ชอบสาวชุดแดงคนนั้นน่ะ แต่ไอ้มิ่งก็ติดใจอยู่ดีที่พี่แจ่มยอมให้ผู้หญิงอื่นมาเกาะแขนง่ายๆแบบนี้นี่หว่า

                        “มึงไม่ต้องมาพูดเลย บอกให้กูรอกูก็รอไปเถอะ เสือกมาให้ผู้หญิงเกาะแขนอยู่นี่”

                        “พี่แจ่มไม่ตั้งใจ น้องแก้วตาเขา…”

                        “ก็บอกว่าไม่ต้องพูดไง ก็ไม่ต้องพูดสิวะ รอกูอยู่นี่เลย เดี๋ยวกูมา”

                        ไอ้มิ่งยกมือขึ้นห้ามให้พี่แจ่มหยุดพูดแล้วเดินออกมาจากฟลอเต้นรำ ทิ้งให้พี่แจ่มมองตามตาปริบๆ

                        มันเดินมาหานักดนตรีที่กำลังเล่นเพลงอะไรอยู่ก็ไม่รู้ มีงานเลี้ยง มีเวทีเต้นมันก็ต้องสนุกสิ ไม่ใช่เล่นเพลงช้าเอื่อยเฉื่อย

                        “ลุงๆ”มันสะกิดไหล่นักดนตรีรุ่นลุงท่าทางเหมือนข้าราชการปลดเกษียณที่กำลังเล่นเปียโนอยู่

                        “หือ?”พอถูกสะกิดก็หยุดเล่นกะทันหัน

                        หันมาเลิกคิ้วตั้งคำถามด้วยความฉงนใจ ร้อยวันพันปีไม่เคยถูกขัดเวลาเล่นดนตรีกลางงาน พอเปียโนหยุดอย่างอื่นก็หยุดตามไปด้วย แขกในงานทั้งที่กำลังเต้นรำกันอยู่เพลินๆทั้งที่กำลังฟังดนตรีกันอยู่เพลินๆก็หันมามองกันเป็นตาเดียว

                        “ลุงช่วยเล่นเพลงมันหน่อยสิจ๊ะ”

                        “เพลงมันๆ?”

                        “เพลงที่มันเต้นแบบนี้แบบนี้ได้น่ะจ้ะ”อวดเสตปเด้งเอวเป็นภาพประกอบพร้อม

                        “อ้อ ได้สิ เดี๋ยวจัดให้”ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะหันไปหยักหน้ายกนิ้วทำท่าโอเคกับเพื่อนนักดนตรีปลดเกษียณรุ่นลุงที่ต่างก็พยักหน้าแล้วยกนิ้วทำท่าโอเคกลับ

                        เห็นอย่างนั้นมันก็เลยยิ้มกริ่มเดินกลับมาหาพี่แจ่มที่กลางฟลอเต้นรำเหมือนเดิม พอมันเดินมาถึงเสียงดนตรีก็ค่อยๆขึ้นทีละอย่าง จังหวะดนตรีคราวนี้ไม่เหมือนเก่า

                        ไม่สนุกเหมือนเพลงสามช่าตามงานรำวงแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่สนุก มันเริ่มพยักหน้าหงึกๆตาม เคาะเท้าจับจังหวะดนตรี พอได้ทีจับจังหวะได้ก็ยกมือขึ้นมาเท้าเอวแล้วโยกซ้ายขวาเป็นท่าเริ่ม

                        “เต้นสิวะ”บอกพี่แจ่มที่มัวแต่ยืนยิ้มจ้องมองมันเหมือนจะดีใจที่มันสนุก

                        “ครับๆ”

                        ตอบเสร็จก็ยกมือขึ้นมาเท้าเอวแล้วโยกตามไอ้มิ่งท่าทางงกๆเงินๆ เห็นแล้วก็ดูตลกพิลึก

                        “ฮ่าๆ มันต้องเต้นอย่างนี้โว้ย เต้นตามกูนี่”

                        วาดลวดลายกวาดแขนกวาดขาไม่เกรงใจอกเกรงใจคนที่กำลังมองมันเป็นตาเดียวเลย แต่ไอ้มิ่งหรือจะสน มันออกท่าออกทางตามแบบฉบับที่ลูกพี่ของมันเคยสอน ทั้งท่าเด้งเอว ทั้งท่ากระพือปีกต่างๆนาๆที่จะสรรหามาเป็นท่าเต้นได้

                        จากที่พี่แจ่มเต้นตามไอ้มิ่งท่าทางงกๆเงินๆอยู่คนเดียวก็เริ่มมีน้องจันทร์เจ้าที่ไม่รู้มาจากไหนมาผสมโรงด้วย ตามมาด้วยคู่หมั้นของน้องจันทร์เจ้าที่มาเต้นด้วยกัน

                        คงเพราะว่ามันดูสนุกกับการเต้นท่าแปลกๆไม่เคยพบเคยเจอและมีคนมาร่วมด้วยแขกในงานคนอื่นๆก็เลยเริ่มที่จะเต้นตามมันบ้างทีละคนสองคน จากงานเลี้ยงธรรมดาๆก็ไม่ธรรมดาอีกต่อไป ลืมท่าเต้นรำเชยๆเหมือนในหนังในละครได้เลย เพราะตอนนี้คนในงานต่างก็เต้นท่าที่ไอ้มิ่งกำลังเต้นกันอยู่อย่างเมามันกับจังหวะเพลงที่ดูจะครึกครื้นผิดปกติ งานนี้ไอ้มิ่งได้ใจคนบางกอกไปเต็มๆกับท่าเต้นสุดจ๊าบของมัน

--------------------------------------------



นางร้ายออกมาตามเสตปละครไทย บทของนางยังมีอีก นี่แค่เปิดตัว

ถ้าเป็นสมัยนี้ไอ้มิ่งคนจะขอเพลงที่มันมีงูออกมา งูจะออกมารึเปล่าไม่รู้

แต่ที่แน่ๆ มังกรยักษ์ล้อมมุกออกมาแน่ๆ หุหุ

[เด็กหญิงเย็นชา]

บทที่ 22 รับอรุณ

                        พอลืมตาตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็นเลยก็คือเตียงเสา มีผ้ามุ้งสีขาวโปร่งแสงกำลังปลิวไสวรับกับแสงแดดอุ่นๆที่ส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างบานกระจก หูได้ยินเสียงน้ำตกกระทบพื้นแว่วเบาๆมาจากที่ไหนสักที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเตียงสี่เสาที่มันนอนอยู่

                        ว่าแต่ว่าที่นี่มันที่ไหน? มันมานอนอยู่ที่เตียงหลังเบ้อเริ่มนี่ได้ยังไง ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวจนหัวแทบจะระเบิด แต่จะว่าไปตอนนี้ปวดหัวก็คงไม่ปวดเท่าตูดที่พอขยับตัวเข้าหน่อยก็ปวดร้าวไปทั้งบั้นเอว

                        จากที่สะลึมสะลือตาปรือปรอยก็เบิกโพล่งขึ้นมาด้วยความตกใจ เป็นจังหวะเดียวกันเลยกับร่างสูงใหญ่นุ่งผ้าขนหนูผืนพันเดียวหมิ่นเหม่จนเห็นไรขนอ่อนสีดำวับๆแวบๆ บนหัวก็มีผ้าขนหนูอีกผืนคลุมเอาไว้ มือก็พลางขยี้เบาๆเช็ดหัวที่เพิ่งจะสระใหม่ๆ

                        ทั้งกลิ่นสบู่กลิ่นยาสระผมราคาแพงลอยฟุ้งไปทั่วห้อง ไอ้มิ่งแทบจะยกมือขึ้นมาบังเมื่อผิวหน้าท้องขาวจั๋วสะท้อนกับแสงแดด นี่ยังไม่รวมปอยผมเปียกที่ที่ตกลู่ระลงมาปรกหน้าหล่อๆนั่นอีก อะไรจะเซ็กซี่ปานนั้น

                        แล้วนี่อะไร กะอีแค่พี่แจ่มเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จใหม่ๆแล้วเดินโทงๆออกมาแบบนี้ทำไมไอ้มิ่งเห็นแล้วจะต้องรู้สึกคึกขึ้นมาวะ ไม่ใช่หรอก มันก็ปกติของลูกผู้ชายนั่นแหละที่ตื่นมาแล้วจะคึก ไม่ใช่เพราะว่ามันเห็นพี่แจ่มเซ็กซี่แล้วหนอนด้วงน้อยของมันจะตื่นขึ้นมาสักหน่อย

                        “น้องมิ่งตื่นแล้วเหรอครับ”เสียงทุ้มนุ่มหูถามเบารับอรุณก่อนจะเดินมานั่งริมขอบเตียงจนที่นอนยวบ

                        “อะ เออ ตื่นแล้ว”พอถูกถามก็เลยตอบออกไปทื่อๆ

                        “ปวดหัวไหม เมื่อคืนน้องมิ่งเมามากนะครับ”มือใหญ่เอื้อมมาแตะหน้าผาก

                        จะไม่ให้มันเมาได้ยังไง ก็พี่แจ่มน่ะยุให้มันลองกินไวน์ปีนั้นปีนี้ไปตั้งหลายแก้ว ไอ้มันก็บ้ายุไม่ดูตาม้าตาเรือ กลับมาจากงานเลี้ยงได้ยังไง เครื่องดับไปตอนไหนก็ไม่รู้

                        “เมื่อคืนมึงเอากูอีกแล้วเหรอวะ”ถามเอาดื้อๆด้วยความอยากรู้

                        จริงๆจากยิ้มกรุ่มกริ่มของพี่แจ่มมันก็พอจะรู้แน่ชัดแล้วว่าเมื่อคืนมันโดนพี่แจ่มตลบหลังเข้าให้แล้ว แต่ตากลมๆก็ยังกระพริบๆรอคำตอบ

                        “พี่แจ่มเค่จะเช็ดตัว แล้ว…”

                        “แล้วอะไร”

                        “แล้วน้องมิ่งเซ็กซี่ พี่แจ่มก็เลยอดใจไม่ไหวเผลอทำลูกไปตอนที่น้องมิ่งเมา”

                                    ใจคอจะตอบตรงๆอย่างนี้เลยเหรอวะ จะไม่เล่นตัวสักนิดสักหน่อยรึยังไง ไอ้มิ่งได้แต่มองหน้าหล่อยิ้มกริ่มทำท่าเขินอายน่ายันโครมให้ตกเตียง

                        สองครั้งสองคราแล้วที่มันเสียเอกราชให้กับพี่แจ่มไปทั้งที่มันยังไม่เคยเผด็จศึกพี่แจ่มได้เลยสักครั้ง ตกลงว่าใครเป็นผัวใครเป็นเมียกันแน่วะ ไอ้มิ่งชักเริ่มงง

                        “นะ นี่มึงลักหลับกูเหรอวะ”

                        “พี่แจ่มไม่ได้ลักหลับน้องมิ่งสักหน่อย น้องมิ่งยังกอดพี่แจ่ม บอกพี่แจ่มว่าขออีกอยู่เลย พี่แจ่มก็เลยทำให้อีกตามที่น้องมิ่งขอ”

                        “มึงโม้แล้ว เรื่องอะไรกูจะขอให้มึงมา อะ...เอากูน่ะ”

                        มันไปร้องขอพี่แจ่มอย่างนั้นจริงๆเหรอวะ ไอ้มิ่งหลุบตาหนีแววตากรุ่มกริมไปมองรอบๆห้องแทน นี่คงจะเป็นห้องนอนของพี่แจ่มสิท่า ทั้งเตียงนอน ห้องหับ หรูหรากว่าห้องมันเป็นสิบเท่าเลยมั้ง จำไม่ได้ว่ากลับจากงานเลี้ยงแล้วมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงเลย

                        “พี่แจ่มไม่ได้โกหกน้องมิ่งนะครับ ดูสิ น้องมิ่งยังข่วนหลังพี่แจ่มอยู่เลย”พูดจบก็เอี้ยวตัวหันมาอวดหลังที่เต็มไปด้วยรอยขวน

                        จริงๆแล้วไอ้มิ่งก็ไม่ได้อยากจะปักใจเชื่อที่พี่แจ่มพูดหรอก แต่ไอ้หลักฐานที่มันคาตาอยู่ก็เล่นเอาผู้ร้ายอย่างมันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก หน้าร้อนเห่อกับรอยข่วนเป็นปื้นแดงตัดกับแผ่นหลังกว้างขาวจั๊ว

                        “นะ นี่กูทำเหรอวะ”กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

                        “ใช่ครับ น้องมิ่งทำ แต่พี่แจ่มไม่เจ็บหรอกครับ แค่นี้สบายมาก”

                        มือใหญ่เอื้อมมาลูบหัวให้มิ่งเบาๆ ก่อนที่หน้าหล่อๆจะฉวยโอกาสตอนที่มันมึนโน้มเข้ามา กดจมูกลงบนขมับมันแล้วสูดหายใจแรงๆไปฟอดใหญ่

                        “แต่ว่ากูเมานะ มึงก็รู้ว่ากูเมาน่ะ ถ้ากูรู้กูก็ไม่ให้มึงทำหรอกนะไอ้แจ่ม อย่างน้อยถ้ามึงจะทำมึงก็ต้องทำตอนกูไม่เมาสิวะ ไม่ใช่ทำตอนกูไม่รู้เรื่องน่ะ”

                        “แค่ทำลูกตอนที่น้องมิ่งรู้เรื่องก็พอได้ใช่ไหมครับ”

                        เหมือนจะขุดหลุบฝังตัวเองยังไงก็ไม่รู้ เพราะทันทีที่ไอ้มิ่งบอกไปแบบนั้นพี่แจ่มก็ขยับเข้ามาใกล้

                        “มะ มึงจะทำอะไรของมึงน่ะ”ไอ้มิ่งเบี่ยงหน้าหลบจมูกที่ฉวยลงมาอีกรอบ

                         ยกมือดันอกเปลือยให้ถอยห่าง แต่พี่แจ่มกลับไม่ได้ขยับถอยออกแต่อย่างใด กลับขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ซ้ำยังเลื่อนขึ้นมาบนเตียงอีกแทนที่จะนั่งอยู่แค่ขอบเตียง

                        เห็นท่าไม่ดีก็เลยถอยร่นออกห่าง แต่ก็เคราะห์ซ้ำกรรมซ้อนเสียเหลือเกิน พอถอยหนีก็ดันลืมคว้าเอาผ้าห่มติดมือมาด้วย ตัวล่อนจ้อนก็เลยเปลือยโล่งโจ้งเป็นชีเปลือยอะล่างฉ่าง

                        “อีกเดี๋ยวพี่แจ่มต้องออกไปทำงาน วันนี้พี่แจ่มมีประชุมกับผู้ใหญ่ แต่ว่าพี่แจ่มไม่อยากไปเลย น้องมิ่งตัวหอม พี่แจ่มอยากนอนกอดกับน้องมิ่งทั้งวันเลย”

                        เสียงน่ะออดอ้อน แต่ตัวน่ะขยับเข้ามาเบียด ยื่นหน้าเจ้ามาทำดมขมับทีดมแก้มที แล้วอีกอย่าง มันเองก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลยตั้งแต่เมื่อวาน จะเอาตรงไหนมาหงมาหอมอะไร ท่าจะบ้าไปแล้ว

                        “หอมอะไรของมึงเล่า!! นี่กูยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ เอาหน้ามึงออกไปเลย จะมาดมอะไรกูนักหนา ไอ้ผีบ้าเอ้ย!!”ใช้มือดันหน้าหล่อๆให้ออกห่าง

                        แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ ถอยไปถอยมา กระเถิบไป กระเถิบมาก็มาจนมุมอยู่ที่หัวเตียง พอไม่มีผ้าห่มกลายเป็นชีเปลือยนอนอวดหนอนด้วงตัวน้อย ท่าทางหลุกหลิกไปมาหาทางหนีทีไล่

                        ครั้นพอจะลุกหนีไปให้พ้นๆมันก็สายไปเสียแล้ว ร่างสูงใหญ่นุ่งผ้าขนหนูผื่นเดียวขยับขึ้นมาคร่อมทับเอาดื้อๆ

                        “หอมสิ น้องมิ่งไม่อาบน้ำก็ยังหอม”จาดเสียงนุ่มหูก็กลายเป็นเสียงแหบพร่า

                        โน้มหน้าเข้ามาใกล้ กดจมูกลงมาซุกไซร้ที่แก้มให้มันได้เบิกตาโพล่ง ยกมือขึ้นมาดันอกกว้างออก แต่ก็นั้นแหละ แรงมันหรือจะสู้แรงคนตัวใหญ่กว่าที่กดทับลงมาได้ จากซุกแก้มก็กลายเป็นซุกคอ สูดหายใจเข้าปอดเสียงฟืดฟาด ตัวก็พลางสะดุ้งเฮือกเมื่อบั้นเอวสอบกำลังถูกลูบไล้ ลูบไปลูบมาก็ต่ำลงเรื่อยๆ

                        “อะ ไอ้แจ่ม มะ มึงจะทำอะไรน่ะ”ถามทั้งที่รู้ดีอยู่เต็มอก

                        “ก็น้องมิ่งยั่วพี่แย่มแต่เช้าเลยนี่”

                        อ้าว เฮ้ย!! เดี๋ยวสิวะ มันไปยั่วอะไรพี่แจ่มตอนไหน มีก็แต่พี่แจ่มนั่นแหละที่ยั่วมันน่ะ เป็นพี่แจ่มต่างหากที่นุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว อาบน้ำเสร็จตัวหอมออกมาจากห้องน้ำน่ะจนหนอนด้วงมันตื่นน่ะ แล้วนี่อะไร ไอ้มือไม้ที่มันอยู่ไม่สุขนี่อะไร

                        “อย่าบอกนะว่ามึงจะ...”

                        “ทำลูกกันนะครับ”

                        ไม่ต้อองถามจบเลย เเค่เงยหน้าขึ้นไปสบตาก็รู้กัน แววตาเจ้าเล่ห์กับคำตอบที่ว่าจะทำลูกมันชัดเจนมากมาย ที่จะทำให้มันดีดดิ้นเป็นไส้เดือนถูกน้ำร้อนลวก

                        “ไหนมึงบอกว่าต้องไปทำงานไง มึงก็ไปสิ รีบไปเลย เดี๋ยวมึงไปทำงานสายหรอก”ออกปากไล่ทันทีทันใด

                        “ไม่เป็นไรครับ ยังมีเวลาเหลือเฟือ ถือว่าออกกำลังกายตอนเช้าไปในตัวด้วย อีกอย่างตอนนี้น้องมิ่งก็ไม่ได้เมาแล้ว ถ้าไม่ทำลูกตอนน้องมิ่งเมา ก็ได้ใช่ไหมล่ะครับ”

                        ไม่น่าเลย ปลาหมอตายเพราะปากจริงๆ

                        “เดี๋ยวสิไอ้แจ่ม!! มึงฟังกูก่อน ทำไมมึงถึงได้เข้าใจยากเข้าใจเย็นขนาดนี้วะ”

                        แล้วนั่นอะไรของพี่แจ่มวะนั่น !!

                        ผ้าขนหนูที่พันเอวอยู่เมื่อตะกี้มันหายไปไหน ทำไมตอนนี้มันเหลือแต่มังกรยักษ์ล้อมมุกตัวเบ้อเริ่มผงกหัวขึ้นมายิ้มแฉ่งสวัสดีกันเสียได้

                        “พี่แจ่มเข้าใจครับ”

                        “เข้าใจอะไรของมึง นี่กูแต่งมาเป็นเขยนะ กูแต่งมาเป็นผัวมึงนะ ค่าสินสอดกูก็จ่าย”

                        “ครับ พี่แจ่มรู้”

                        พยักหน้าทำท่าเข้าออกเข้าใจ แต่แววตากับรอยยิ้มมันดูไม่ได้เข้าใจอะไรเลย

                        “งั้นกูก็ต้องเป็นฝ่ายทำมึงสิวะ ไม่ใช่ให้มึงมาทำกู”

                        “ไม่เป็นไรครับ พี่แจ่มไม่อยากให้น้องมิ่งเหนื่อย เดี๋ยวพี่แจ่มทำเอง”

                                    “แต่กูเป็นผัวนะ!!”

                        “ครับ พี่แจ่มรู้”

                        “ก็ในเมื่อมึงรู้ ทำไมถึงถึงได้เป็นคนทำเล่า ต้องเป็นกูสิ”

                        “พี่แจ่มไม่อยากให้น้องมิ่งเหนื่อย เพราะงั้นพี่แจ่มทำให้นะครับ น้องมิ่งแค่เป็นเด็กดีแล้วกอดพี่แจ่มก็พอ”

                        พูดเสร็จก็ไม่ให้ซุ่มให้เสียง หน้าหล่อๆฉกวูบเข้ามาประกบปากปิดไม่ให้ไอ้มิ่งได้หือไอ้อือ ลิ้นร้อนผ่าวสอดแทรกเข้ามาให้ไอ้มิ่งแทบอยากจะบ้า ได้กลิ่นยาสีหันหอมเย็นคลุ้งอยู่ในปาก

                        ต้องบ้าไปแล้ว กะอีแค่เป็นผัวบนเตียงมันคงจะไม่เหนื่อยอะไรนักหนาเท่าหรอก จะเหนื่อยก็ใจเนี่ยแหละที่คนตรงหน้าไม่เข้าใจที่มันพูดสักที

                         เอาแต่ตะโบมจูบจนหายใจหายคอแทบไม่ทัน มือลูบคลำไปทั้งตัวจนระทวยไปหมด ก็รู้แล้วหรอกว่าเป็นพ่อหม้ายเจนศึก แต่ว่ามันต้องเก่งกาจถึงขนาดนี้เลยเหรอวะ ทั้งจูบ ทั้งลูบ ทั้งคลำ เล่นเอาคิดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว

                        “แต่…กูเป็นผัว มึงเป็นเมียนะ มึงก็รู้ ใครๆก็รู้”กว่าจะถอนจูบก็เล่นเอาน้ำลายไหลยืดไปถึงคอ หอยหายใจหนักกับการจู่โจมของพ่อหม้ายลูกติดตรงหน้า

                        “ครับ น้องมิ่งเป็นสามีและพี่แจ่มก็เป็นภรรยา ส่วนเรื่องทำลูกพี่แจ่มจะเป็นคนทำให้เอง”ฉีกยิ้มคุณชาย

                        มันไม่ได้เข้าใจอะไรกับที่ไอ้มิ่งพยายามพูดพยายามบอกเลยนี่หว่า หนักเอาการขนาดนี้ต่อให้พูดจนน้ำลายฟูมปากเจ้าเล่ห์อย่างพี่แจ่มอีกล้านปีก็คงไม่เข้าใจ เพราะมือใหญ่เอาแต่สาละวนไปทั่วตัวมัน ปากก็ปล้ำจูบไปเรื่อย ทั้งแก้มทั้งคอ ทั้งไหปลาร้า แล้วอย่างนี้จะเข้าใจที่มันพูดได้ยังไง!!

                        แล้วนี่ไอ้มิ่งไม่ได้คล้อยตามอะไรพี่แจ่มหรอกนะ ก็แค่พี่แจ่มน่ะเคยมีเมียมาแล้ว เคยผ่านศึกมาแล้วก็เลยเชี่ยวกับเรื่องพรรค์นี้ เลยทำให้คนอย่างไอ้มิ่งอ่อนระทวย ยวบยามเป็นขี้ผึ้งลนไฟ…หมดกันตำแหน่งผัว

                        "มึงห้ามไปบอกใครนะว่ากูเป็นเมีย ไม่ใช่ผัวน่ะ"ไอ้มิ่งเงยหน้าข้อนตาขึ้นมามอง

                        มือสองข้างเกาะไหล่กว้างเอาไว้แน่น ตัวเกร็งแข็งทื่อเมื่อมังกรยักษ์เบียดลงมารังแกหนอนด้วงน้อยจนน้ำตาปริ่ม

                        "ครับ พี่แจ่มไม่บอกใคร"กระซิบเสียงเบาข้างหูก่อนจะจูบขมับไอ้มิ่งอีกรอบ

                        ก็นั่นแหละ  ตัดภาพไปเสาเตียงได้เลย หลังจากที่ตกลงเรื่องตำแหน่งกันได้แล้ว พี่แจ่มก็ทำลูกกับมันไปเสียยกใหญ่ๆก่อนจะออกไปทำงาน ส่วนมันหลังจากจบศึกทำลูกอันยิ่งใหญ่ก็หลับเป็นตายไปอีกรอบ

                        ว่าแต่เกิดเป็นไอ้มิ่งทำไมมันถึงได้ยากได้เย็นนัก จะมีบุญได้ตำแหน่งผัวกับเขาก็ได้มาแค่ชื่อตำแหน่ง นี่ถ้าชาวบ้านรู้ไปถึงไหนก็อายไปถึงนั่น เสียเชิงไอ้มิ่งแห่งบ้านดอนไฟไหม้หมด เรื่องนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้เลยเชียว

                        -------------------------------------------------------------

ติดบวกพอกรุบกริบ เก็บไว้จิ้นกันเองเน้อ ยากเหลือเกิ๊นกับการเขียนฉากบนเตียงเนี่ย

สงสัยต้องไปเอ้าดอร์เผื่อจะเขียนได้ ตอนหน้าจะพาไอ้มิ่งหนีเมียไปเทสหน้ากล้องหารำไพ่พิเศษกัน

จะได้ถ่ายอะไรน้อ หรือจะได้ถ่ายหนังโป้ 55

ว่าแต่ไม่เห็นมีคอมเม้น ที่เล้าไม่มีคนอ่านนิยายเราแล้วใช่ไหม เงียบกริ๊บเชียว เริ่มจะน้อยใจแล้วสิ ฮรืออออ ลงให้ใครอ่านน้อออ

[B52]

 

[fc_fic]

 

[sirin_chadada]

+เป็ด จ้า

[qq_oo]

รอๆๆๆตอนต่อไปจ้า

[MeWeaw]

เฝ้าน้องมิ่งอยู่ทกเมื่อเชื่อวันเลยจ๊ะ ยิ่งเป็นฉากที่ทำลูกนี้ยิ่งชะเง้อคอรอคอย

[k2blove]

รู้แล้วจ๊ะว่าน้องมิ่งเป็นสามี แต่กลัวน้องมิ่งเหนื่อย
คิดได้เน๊อะพี่แจ่ม หุหุหุ
 

[pktherabbit]

แจ้งคำผิด ไม่ได้ตั้งใจหานะ แต่คำนี้กระแทกตาพอดี๊

หนังโป้=หนังโป๊

เฮ้ย เราพูดจริงนะ เชื่อเรา~~

[kinjikung]

พี่แจ่มเยี่ยมมากค่ะ 555