หัวข้อ: ♀ TOM (or) BOY ♂ :::::: P.15 ซื้อรวมเล่มได้ที่งานตลาดฟิค 22มีนา บูธ H2-3

[sunshadow]

   เหมือนคชาจะเริ่มเปิดใจตัวเองมากขึ้นแล้ว
   ก็หวังว่าจะไม่มีอุปสรรคให้เข้าใจกันผิดอีกละนะ

[Takarajung_TK]

เข้ามารอจ้า

[bozang]

♀ TOM (or) BOY ♂
24

โดนทิ้ง...

คนตัวเล็กโบกมือลาแพรวาที่เพิ่งขึ้นแท็กซี่ไปเมื่อครู่นี้  ปกติถ้าไปไหนด้วยกันแล้วกลับดึกๆ เขากับเฟรมต้องเป็นคนไปส่งแพรวาที่หอก่อนเสมอ แต่วันนี้ต่างออกไปด้วยเฟรมกลับขอนแก่นไปแล้ว ส่วนแพรวาก็กลับไปนอนที่บ้านแถบชานเมืองเนื่องด้วยได้หยุดสามวันหลังสอบเสร็จ...

ใครๆ ก็กลับบ้านกลับช่องกัน มีแต่เขาที่นอนเหงาอยู่หอคนเดียว

คชาที่ปฏิเสธการไปค้างบ้านโปเต้เมื่อสิบห้านาทีก่อนเริ่มนึกเสียดายขึ้นมาเมื่อพบว่าหยดน้ำจากเบื้องบนค่อยๆ กลั่นตัวลงมาเปาะแปะๆ  แท็กซี่คันก่อนหน้า ถ้าเขาโดดขึ้นไปด้วยตอนนี้คงนั่งตากแอร์เย็นสบายบนเบาะนุ่มๆ แล้ว

แต่เพราะพรุ่งนี้เป็นวันศุกร์นี่สิ... คชาเลยไม่อยากไป
วันศุกร์...ที่ใครบางคนบอกจะกลับมา

คชาเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นเรื่อยๆ เมื่อหยดน้ำกลายเป็นหยาดฝนเม็ดใหญ่ ลมพัดแรงเสียจนร่างเล็กเกือบปลิว สภาพตอนนี้อย่าต้องให้พูดเลยว่าจะสะบักสะบอมแค่ไหน  ทั้งเนื้อตัวเปียกปอนผมเผ้าก็ยุ่งเหยิงไปหมดซะจนไม่นึกจะหยุดฝีเท้าลง

คงไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่านี้
เอาวะ... เป็นไงเป็นกัน  อีกนิดก็ถึงหอแล้ว






แต่คชาคงลืมไปว่า... ตัวเองไข้ขึ้นง่ายแค่ไหน

เก้าโมงเช้าวันศุกร์ในห้องหมายเลข 603  คนตัวเล็กตื่นขึ้นมาบนเตียงนุ่มๆ เตียงเดิมเช่นเคย  แต่ที่วันนี้แตกต่างไปกว่าทุกวันคงเพราะอาการร้อนๆ หนาวๆ  ปวดหัวตึ้บๆ  แถมลมหายใจก็ไม่ปกติเอาเสียเลย

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นไข้หวัด

ถึงจะเพลียจนไม่อยากลุกขึ้นจากที่นอน หากแต่มือถือเจ้ากรรมดันร้องปลุกขึ้นมาเสียก่อน เสียงของมันยังบาดหูเช่นเดียวกับสามสี่วันที่ผ่านมาที่คชาตั้งไว้เพราะกลัวตื่นไปสอบไม่ทัน

มือเล็กเอื้อมคว้ามันเพื่อกดปิด หากแต่สมองก็ระลึกต่อได้ว่ายังมีเพื่อนร่วมหออยู่ทั้งคน
ตาเรียวเบิ่งมองหาเบอร์จากรายชื่อก่อนจะกดโทร

“มีไรวะชา โทรมาแต่เช้า”  ปลายสายว่า

“โทษทีว่ะที่มาปลุก ว่าแต่ห้องแกมียาปะวะเฟรม?”  แม้แต่เสียงก็บ่งบอกว่าคนพูดป่วยแค่ไหน “กูเป็นไข้ว่ะ”  คชาพูดต่อ

“ห้องกูอะมีอยู่ แต่ตอนนี้กูอยู่ขอนแก่น มึงลืมไปแล้วรึไง?”  เฟรมว่าด้วยเสียงเอือมระอาเล็กๆ... คงเพราะหงุดหงิดที่ถูกโทรปลุก

“เออ จริงด้วยว่ะ กูเบลอ งั้นแค่นี้นะ ง่วง”

“เออ...”  จริงๆ แล้วเหมือนเฟรมจะพูดบอกลาต่อ หากแต่คชาที่ยกโทรศัพท์ออกจากหูแล้วไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น  มือกดปุ่มตัดสายก่อนจะค่อยๆ วางมันลงบนหัวเตียงเหมือนเดิม

ตอนนี้ร่างกายมันเพลียจนไม่อยากจะทำอะไรแล้ว

   ขอชัทดาวน์ตัวเองก่อนนะ... สวัสดีชาวโลกทุกคน





- - -





เคยอยู่ในอาการยิ้มไม่หุบบ้างไหม?

   ร่างสูงที่นั่งเบาะหลังสุดของรถแวนคันใหญ่ยังคงนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่เงียบๆ คนเดียว  สี่ห้าวันที่ผ่านมาได้ไปเที่ยวตั้งเยอะก็ยังไม่รู้สึกดีเท่าวันกลับ

   ‘อยากให้ถึงวันศุกร์เร็วๆ’  เต๋าไม่ได้กำลังอ่านมันอยู่อีกรอบนึงหรอก หากแต่สมองจำข้อความที่ได้รับเมื่อคืนจนขึ้นใจแล้วต่างหาก

วันนี้วันศุกร์แล้วนะคชา...

   ถึงฝ่ายนั้นจะส่งช้ามาหน่อย แต่อย่างน้อย เขาก็รู้สึกว่า ‘เรา’กำลังเข้าใกล้กันอีกก้าวนึง
   รอยยิ้มเหมือนได้รับชัยชนะยังคงอยู่เมื่อเต๋าเข้าสู่โหมดส่วนตัว แม้มือจะเล่นเกมในไอโฟนสีขาวฆ่าเวลาแต่ในใจยังคิดถึงแต่เรื่องเดิมที่หยุดคิดไม่ได้สักที

   เกมนี้จะแพ้หรือชนะเขาไม่รู้ แต่เต๋าสู้ยิบตา
   



   รถแวนคันสีกรมท่าแวะจอดปั๊มน้ำมันเวลาสิบโมงเศษ เต๋าลงไปเดินซื้อของฝากพอได้อะไรติดไม้ติดมือมาบ้าง กำลังคิดอยู่ว่าจะขนมที่ซื้อมาจะพอให้น้องสองคนรึเปล่า  หากแต่พอขึ้นรถไป เต๋าก็ลืมทุกอย่างหลังจากหยิบมือถือขึ้นมาดู

   ‘คชาเป็นไข้ ฝากดูมันที’ – เฟรม

   อยากจะตอบกลับไปเต็มแก่ว่าไม่ต้องฝากก็ดูอยู่แล้ว แต่ทำไม่ได้ เพราะตอนนี้เขายังอยู่เมืองชลแวะซื้อของฝากอยู่เลย

   ในใจนึกขอบคุณที่ไอ้หยีติดธุระพอดีเลยต้องออกจากที่พักตอนเช้า ถ้าไม่อย่างนั้นมีหวังได้กลับถึงบ้านตอนเย็นย่ำค่ำแน่ๆ  นิสัยเจ้าพวกนี้ยิ่งชอบเที่ยวจนวินาทีสุดท้ายด้วยน่ะสิ

สำหรับตอนนี้ เต๋าเลยทำอะไรไม่ได้ นอกจากภาวนาให้คนป่วยที่กรุงเทพฯ อย่าเป็นอะไรหนักเลย

จากที่อารมณ์สบายๆ กลายเป็นร้อนรน ปลาหมึกแห้งกับข้าวหลามหนองมนที่ซื้อไปฝากคงจะไม่พอเมื่อเต๋าวิ่งลงไปซื้อยากับเจลลดไข้มาเผื่อตอนไปถึง  ตอนนี้เต๋าอยากให้เข็มนาฬิกาหมุนเร็วขึ้นกว่าเดิม

“แหม...ขาดกันไม่ได้เลยนะ”  เสียงล้อๆ ของเดียร์ดังขึ้นมาจากเบาะแถวหน้าเมื่อเต๋าบอกให้คนขับอย่างน้ำแข็งเร่งความเร็วอีกนิด...

“อยากกินชานมล่ะสิท่า”  ปลาเสริม... ตั้งแต่วันที่พาคชาไปเดินแถวคณะ ก็มีสองสาวนี่แหละที่ตามติดตลอดมา

พวกเธอเลยชอบล้อมาตั้งแต่วันนั้น ซึ่งอันที่จริงเต๋าก็ไม่ได้รู้สึกกระดากหรือเขินอายอะไรสักนิด ติดจะชอบด้วยซ้ำไป

แต่ไม่ใช่ตอนนี้...

“คชาป่วย ป่านนี้ไม่รู้เป็นไงมั่ง”  เต๋าตอบชัดๆ ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“อ้าวหรอ”  เสียงใครสักคน

“เออดิ ไม่รู้ไปทำดิท่าไหนถึงไข้ขึ้น”  เสียงทุ้มเอ่ยตอบ  ถึงใจความจะฟังดูตำหนิ หากแต่น้ำเสียงที่เอ่ยก็เจือไปด้วยความเป็นห่วงอย่างไม่ปกปิดใดๆ

ตอนนี้เต๋าอยากมีประตูวิเศษ คอปเตอร์ไม้ไผ่ หรืออะไรก็ได้ที่จะทำให้ได้เจออีกคนเร็วๆ





แต่สุดท้าย สิ่งที่เต๋าทำได้คือการนั่งรอ รอ และก็รออยู่บนรถตู้คันเดิม  และวินาทีที่มันเคลื่อนมาจอดหน้าหอพักสูงสิบห้าชั้นตามคำบอกของเขา  ร่างสูงก็แทบจะกระโจนออกมา  ขายาวก้าวฉับๆ เข้าตึกไปแลกบัตรกับลุงยามก่อนจะเข้าหอพักไปโดยสะดวก  เป้าหมายคือห้องเบอร์ 603 ที่แม้เขาไม่ค่อยได้มาทว่าจำตัวเลขได้ขึ้นใจ

หลังยังแบกเป้สัมภาระใบใหญ่ ในมือขวามีของฝาก ส่วนมือซ้ายถือถุงยากับเจลลดไข้ หัวใจเต้นตุบๆ ที่จะได้เจอหน้าอีกคนหลังจากไม่เจอมาหลายวัน


หน้าห้อง 603 …เต๋ายืนอยู่ด้านหน้าประตูสีน้ำตาลอันเงียบสงบ เคาะสองสามทีไม่มีเสียงตอบรับจึงลองเปิดเข้าไปดูเผื่อบังเอิญไม่ได้ล็อค
และมันก็เปิดได้!



หากแต่วินาทีที่เต๋าเงยหน้าขึ้นมอง เขาก็รู้ว่าความบังเอิญไม่มีอยู่จริง

“บอกแล้วไง ถึงหวัดจะเกิดจากไวรัส ไม่ต้องกินยาก็หายเองได้ แต่ก็ควรกินเพื่อบรรเทาอาการ”  เสียงไม่คุ้นหูของใครสักคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงเอ่ยขึ้น ชายนิรนามที่เห็นเพียงแผ่นหลังกำลังหยิบแก้วน้ำกับยา


ไอ้นี่มันเป็นใคร?


“โอเคคร้าบ กินก็กิน... เออ จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน มีเพื่อนเป็นหมอ งั้นจองตัวไว้เลยละกัน รักษาฟรีตลอดชีพ โอเค๊”  คชาพูดตอบ ยอมรับยานั่นจากอีกคนกลืนลงคอ

“รักษาตลอดชีวิตอะได้ แต่ใครเขาพูดแบบนี้กัน อยากป่วยรึไงเล่า ฮ่าๆๆ”

“เออ จริงด้วย ฮะๆๆๆ”


แล้วไหนใครป่วยกัน?


   เสียงหัวเราะนั้นแม้จะเบาๆ ทว่ากลับดังก้องในใจใครอีกคน  เต๋ายืนมองสองคนที่อยู่ห่างไปเพียงไม่กี่เมตร เสียงปล่อยของที่มือขวาลงดังขึ้นขัดจังหวะคนทั้งคู่... ของฝากจากระยองจะมีความหมายอีกต่อไปหรอ?


   ก่อนเต๋าจะวางถุงที่มือซ้ายไว้ใกล้ๆ ตามมา... ยากับเจลลดไข้ก็คงไม่สำคัญอีกต่อไป


   “กลับมาเมื่อไหร่หรอเต๋า?”  คนป่วยบนเตียงที่เพิ่งรู้ถึงการมาของอีกคนเอ่ยทักขึ้นตอนนั้น  เสียงใสติดจะป่วยๆ ยังดึงความสนใจเอาไว้ได้อยู่  ใบหน้าหวานหันมาถามพร้อมมอบรอยยิ้มบางๆ ให้

   แต่คชารู้ไหม... ตอนนี้เต๋าไม่ต้องการมันเลย
   ก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไง...กับที่ยิ้มให้ไอ้‘หมอ’นั่น


   “เพิ่งกลับมา”  เต๋าตอบสั้นๆ กลับไป

   “หรอ...”  คชาเอ่ย รอยยิ้มดูเจื่อนลงเมื่อเห็นท่าทีอีกคน  “เออ นี่ปอนะ อยู่ห้องข้างๆ เราเอง”  ก่อนที่เสียงใสของคนตัวเล็กจะเอ่ยขึ้นต่อ  “ปอ...นี่เต๋า”  หันไปบอกเพื่อนข้างห้องที่บัดนี้มานั่งประจำเป็นคุณหมอข้างเตียง  ฝ่ายปอก็พยักหน้ารับพร้อมกับหันไปทักทายเพื่อนใหม่อย่างอารมณ์ดี

   แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้ยิ้มกลับมาให้ก็ตาม


   “คือเรามีไข้นิดหน่อยน่ะเต๋า...แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอก ดีที่มีปอมาดูให้”  คชาพูดขึ้น แค่อยากอธิบายสาเหตุการมาของอีกคน  “เดี๋ยวก็คงหายแล้วแหละมั้ง”  จริงๆ เพิ่งกินยาเม็ดแรกไปแต่ไม่อยากให้อีกคนเป็นห่วง...วงเล็บว่าในกรณีที่เต๋าเป็นห่วงน่ะนะ
“ปอเขาเรียนหมอไง ถึงจะปีหนึ่งเหมือนกันก็เหอะ แต่มีความรู้ใช้ได้เลย คิดว่าคุณหมอมาเอง  ฮะๆๆๆ”

   “เฮ้ย ไหนตอนแรกยังไม่ไว้ใจให้รักษาอยู่เลย กลับคำนี่นา”  หนุ่มผิวสีเถียง  ก่อนจะลงเอยด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ ของคนทั้งคู่อีกครั้ง

   ใครจะรู้สึกยังไงไม่รู้ หากแต่คนมองกลับกระอักกระอ่วนกับบรรยากาศนี้เต็มทน... คนเดียวไม่เหงาเท่าสามคน คำนี้คงจะจริง
   ยิ่งเห็นว่าอีกสองคนอยู่ใกล้ชิดกันแค่ไหน...เท่านี้เต๋าก็แทบจะร้อนเป็นไฟลุก มือข้างหนึ่งกำหมัดแน่น ตอนนี้เต๋าอยู่ในอารมณ์ขั้นสุดแล้วจริงๆ

ประตูวิเศษ คอปเตอร์ไม้ไผ่ หรืออะไรก็ได้...เขากำลังต้องการมันอีกครั้ง

   “หายไข้แล้วนี่ งั้นไปนะ”  สุดท้ายก็กลั่นคำนี้ออกมาได้หลังจากนิ่งอยู่นาน  เขาหันหลังให้คนทั้งคู่...ใครมาเจอเข้าตอนนี้อาจจะมีชกเพราะพิษความหึง

   “จะไปไหนอะเต๋า?”  และเสียงใสติดจะอ้อนๆ ก็รั้งเขาไว้  “ไม่อยู่เป็นเพื่อนเราก่อนหรอ?”  อีกครั้งและอีกครั้ง

   ขายาวๆ ของคนที่ยืนอยู่ไม่ก้าวถอยหลัง เขาเพียงหันหน้ากลับไป  “เพื่อนมีเยอะแล้ว”  คำพูดสุดท้ายก่อนจะก้าวฉับๆ ทิ้งคนทั้งสองไว้ตรงที่เดิม


   หึง... เต๋าลืมไปเสียสนิท คำนี้คงไม่มีสิทธิ์ใช้เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน

   เข้าข้างตัวเองไปใหญ่แล้วไอ้เต๋า... คิดว่าที่ผ่านมาเขามีใจให้แกรึไง?

   คำว่า ‘ชอบ’ แค่สักคำ คชายังไม่เคยพูดมันเลย






   บรรยากาศในห้องแปรเปลี่ยนจากแดดอ่อนๆ กลายเป็นฟ้าครึ้มเมื่อใครบางคนเดินจากไป  แผ่นหลังนั้นไปไวเกินกว่าบุคคลที่สามอย่างปอจะตามได้ทัน และที่สำคัญ... คือคนป่วยที่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียงเมื่อปอกลับเข้ามา

   ฟ้าครึ้มแล้ว ฝนก็ตกเป็นธรรมดา


   คนตัวเล็กที่นั่งสะอื้นอยู่บนเตียงค่อยๆ ทวีความรุนแรงขึ้น ไข้ที่ยังรุมๆ ดูจะพาให้ทุกสิ่งแย่ขึ้นไปอีก... ใครจะคิดว่าการรอคอยที่จะเจอใครบางคนจะทำให้จุดจบสุดท้ายเป็นแบบนี้ เมื่ออยู่ดีๆ อีกคนก็เดินจากไปโดยแทบไร้คำลา

   คชาทำอะไรผิด..เต๋าโกรธอะไรอยู่..หรือว่าไม่ชอบเขาแล้วหรอ..แค่ไม่กี่วันคนเราก็เปลี่ยนใจได้แล้วรึเปล่า?

   เหมือนกับที่เต๋าเลิกชอบแพรวา ตอนนั้นมันก็ง่ายเหมือนกันนี่นา... ง่ายกว่านี้ด้วยซ้ำไป


   ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง จะหาคำตอบก็ไม่ได้ จะขยับตัวก็ปวดเมื่อยไปหมด... คชาที่นั่งสะอื้นค่อยๆ ถูกจับไปกอดปลอบโดยว่าที่คุณหมอที่ขยับมานั่งใกล้ๆ

   แต่หมอน่ะ...รักษาได้แค่โรคทางกายเท่านั้นแหละ


   “ฮึกๆ ฮือ~”  หากแต่เสียงสะอื้นไห้ที่ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นก็เป็นสัญญาณบ่งบอกได้เป็นอย่างดี  ศีรษะเอนซบลงบนบ่าอย่างต้องการที่พึ่ง แม้คนที่เขาต้องการจะไม่อยู่ในเวลานี้ แต่คชาก็ต้องการใครสักคนช่วยปลอบใจ

   เหมือนจะเป็นการร้องไห้อย่างจริงจังครั้งแรกในรอบปี คชายังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้น ปล่อยให้มันไหลออกมาโดยไม่คิดจะห้ามจนตาบวมหูอื้อไปหมด ตอนนี้เสียงสะอื้นเริ่มหายไปแต่แทนที่ด้วยแผ่นหลังอันสั่นเทาแทน



ในขณะที่ฝนกำลังเริ่มซา ทว่าวินาทีต่อมา...ฟ้าก็ผ่าลงอีกครั้ง


ไร้เสียง ‘เปรี้ยง’ หากแต่มีเสียง ‘ปัง!’ เมื่อประตูถูกเปิดเข้ามา  ฝีเท้ายาวๆ ก้าวเข้ามาในห้อง ตามด้วยเสียงหมัดหลุนๆ ซัดเข้าที่ข้างแก้มว่าที่คุณหมอเข้าอย่างจัง


- - พลั่ก!!! - -


   “เป็นหมอใช่ไหม งั้นไปรักษาตัวเองก่อนละกัน”  เสียงทุ้มของคนที่เพิ่งกลับเข้ามาใหม่เอ่ยแค่นั้นก่อนจะดึงตัวอีกคนให้ลุกออกมา    “โทษที... แต่คนนี้ของกู!”


   ร่างสูงจัดการดึงไอ้หมอออกไปหน้าห้องก่อนจะล็อคประตูเรียบร้อยแล้วย่างสามขุมกลับมาหาคนบนเตียง  แต่พอเห็นสายตาอาลัยอาวรณ์ไอ้หมอนั่นแล้วเต๋าก็อดจะหงุดหงิดไม่ได้

   “โธ่ว้อยยยยยยยย”  ระบายออกมาเป็นคำพูดเสียงดังจนอีกคนหันมามองด้วยความตกใจ  ทว่าบรรยากาศในห้องกลับเงียบลงอีกครั้งเมื่อไม่มีใครพูดอะไรต่อมา 

   แม้คชาจะหยุดร้องไห้ไปแล้วเพราะความตกใจแต่คราบน้ำตายังคงอยู่  เต๋าเดินเข้าไปหาอีกคน ไม่มีกระดาษหรือผ้าเช็ดหน้า มีเพียงนิ้วมือที่ปาดน้ำตาออกให้

   “ขอโทษ”  เต๋าพูดเท่านั้น...ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้

   “ขอโทษเหมือนกัน”  คนตัวเล็กพูดเสียงอู้อี้ในลำคอ  “ขอโทษ...ถ้าทำอะไรไม่ถูกใจ” ทั้งที่ผ่านมาแล้วก็เมื่อกี๊เลย...


   เต๋าไม่พูดอะไรต่อนอกจากคว้าอีกคนมากอดไว้แน่นๆ  มือยกขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ “คิดถึงนะชา”

   บ่อน้ำตาแตกอีกครั้งเมื่อได้ยินคำนั้นออกมา... คชาซบหน้าลงบนอกอีกคนให้มันช่วยซ่อนน้ำตาแห่งความดีใจนั้นเอาไว้

   “คิดถึงเหมือนกันไหม?”  เสียงทุ้มเอ่ย เต๋ายิ้มรับเมื่อเห็นคนในอ้อมอกพยักหน้าลงสองสามที  “อือ”  คชาขานรับอู้อี้ในลำคอ
   หลังจากนั้นไม่นานนัก คชาก็เผยรอยยิ้มออกมาให้เห็นอีกครั้ง  คชาผละออกจากอีกคน ส่งยิ้มให้ โดยมีนิ้วมือหนาที่ตามมาปาดคราบน้ำตานั้นออก

   “เต๋า...เมื่อกี๊หึงหรอ?”  คชาถามขึ้นด้วยท่าทีลังเล

   “ยังจะถาม”  พูดพลางผละอ้อมแขนออก นิ้วมือค่อยๆ ไล้ที่รูปตาบวมๆ ของอีกคน

“แต่เรากับปอไม่ได้อะไรกันนะ เราก็แค่...”

“อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้”  เต๋าเอ่ยขัดขึ้นทันที ดวงตาคู่โตเพ่งมองดวงหน้าอีกคนแน่วแน่  ฝ่ามือลูบแก้มนวล  แล้วจึงค่อยๆ เคลื่อนริมฝีปากประทับลงบนหน้าผากมน  “ตัวร้อน”

ไม่หยุดแค่นั้นเมื่อริมฝีปากอิ่มยังคงเลื่อนมาประทับลงบนเปลือกตาทั้งสอง ทับลงบนตาคู่บวมราวกับจะปลอบประโลม  ก่อนจะย้ายมาที่แก้มทั้งสองที่ขึ้นสีแดงจางๆ ไม่รู้เพราะพิษไข้ หรือเป็นเพราะคนตรงหน้ากันแน่
ฝ่ามือหนาค่อยๆ ลดลงมาจากแก้มมาที่ลาดไหล่  เต๋าค่อยๆ เคลื่อนเข้าใกล้อีกคน ก่อนจะส่งมอบจูบให้ผ่านริมฝีปากซีดๆ ของอีกคน  หากแต่เพียงแค่แตะเบาๆ ก็ถูกอีกคนดันออกมาเสียก่อน

“เดี๋ยว..ติดไข้..หรอก”  คชาเอ่ยเสียงกระท่อนกระแท่น

“ถ้าติดจากชาก็เอา”  ว่าแล้วมือก็รวบแขนอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนจะประทับจูบลงไปบนริมฝีปากนั้น ลิ้นหนาไล้ลิ้มแตะชิมจากกลีบปากนุ่มก่อนจะกวาดต้อนเข้าไปด้านใน  จนคนป่วยที่ขืนตัวเอาไว้ในทีแรกค่อยๆ จำยอมตาม

ได้จูบกัน..จริงๆ..แล้วหรอ


เหมือนห้วงแห่งความฝันที่เขากำลังหลุดลอยไป คชาหลับตาลงก่อนจะปล่อยใจไปกับคนตรงหน้านี้  มารู้อีกทีก็ตอนที่แผ่นหลังกำลังทาบบนที่นอนของตัวเอง  ตาคู่เรียวปรือมองอีกคนก่อนจะตกใจเมื่อเห็นอีกคนขึ้นมาอยู่บนเตียงด้วยกันแล้ว

“เต๋า...จะทำอะไร?” 

“แล้วคิดว่าทำอะไรล่ะครับ?”  ร่างสูงตอบกลับ ใบหน้าหล่อเหลามองดูเจ้าเล่ห์เสียจนคชาเริ่มสับสนในตัวเอง

จะทำ...แบบนั้น...จริงหรอ?

ไม่ทันที่คชาจะเอ่ยห้าม  ริมฝีปากอุ่นร้อนก็ก้มลงมาที่แก้มใส หากแต่ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าสูดกลิ่นสบู่จางๆ  เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ไม่ไกลก็ดังขึ้นเสียก่อน  เต๋าผละออกแล้วหันไปดู

และจึงได้รู้... มันไม่ใช่ทั้งโทรศัพท์ของคชาและของเขา


ร่างสูงก้าวลงจากเตียงตรงไปที่โทรศัพท์เครื่องนั้นอย่างหัวเสีย แต่อย่าคิดเลยว่ามันจะขัดจังหวะได้แบบในละคร!

มือหนาจัดการกดปิดเสียง แล้วกลับไปหาคนของเขาบนเตียงอีกครั้ง

   “คนป่วยต้องออกกำลังกายนะ เหงื่อออกจะได้หายไข้”  เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น  ตรรกะอะไรแบบนี้เหมือนคชาจะเคยได้ยินมาก่อน แต่ออกกำลังกายบนเตียงมันมีที่ไหนกันเล่า

   “เต๋า...”  เอ่ยชื่ออีกคนเมื่อนึกคำเถียงไม่ออก  “โอ๊ย มันจั๊กจี้”  พยายามห้ามมือหนาที่กำลังเลื้อยมาแถวช่วงเอว  หากแต่ริมฝีปากที่ประกบกันอีกครั้งก็ทำให้อารมณ์ของคนป่วยเริ่มเคลิบเคลิ้ม จูบครั้งนี้ไม่ได้หวานละมุนแบบคราวแรกหากแต่รุ่มร้อนด้วยแรงอารมณ์ เนิ่นนานจนพอใจเต๋าจึงถอนจูบออกมา แล้วส่งตาคู่คมมอง

   และสายตานั้น... ทำให้คชารู้สึกเหมือนจะถูกกลืนกินไปทั้งตัว

   มันทำให้คชานึกถึงคำพูดคนเมาในโทรศัพท์เมื่อวันก่อน แน่นอนว่าเขายังจำได้ดี หากแต่วินาทีนี้ไม่มีใครเมา... ท่าทีของเต๋าแน่วแน่เสียจนเขาสั่นคลอนไปหมด

   “เต๋า...เคยทำกับใครแบบนี้มาก่อนรึเปล่า?”  เสียงใสนั้นเอ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ  สมองนึกไปถึงคืนนั้น ยังคิดไม่ตกว่าเต๋าจะไปทำอะไรใครเข้ารึเปล่า

   “อยากรู้หรอ?”  อีกฝ่ายถามกลับ เห็นคชาทำหน้าติดจะอายก็แอบอมยิ้ม  “ไม่เคยหรอก”  กระซิบข้างหูให้ใกล้ชิดกันยิ่งขึ้น  “คชาจะเอาครั้งแรกของเต๋าไปเลยนะ”  ทำเสียงน่าสงสารแต่ยิ้มหน้าบานเสียยิ่งกว่าอะไร

   ทว่าคนที่อยู่ข้างใต้กลับทำหน้าเหรอหรา ด้วยเข้าใจไปแล้วว่า...

   “ไม่กลัวเจ็บหรอเต๋า...”  เสียงนั้นไม่มีความมั่นใจใดๆ เลย  “ให้เรา...ใส่...”  ไม่กล้าพูดต่อไปมากกว่านั้น เพราะยิ่งคิดก็ยิ่งอาย  “เราก็..ไม่เคย”  ทั้งกับผู้หญิงแล้วก็ผู้ชาย  “เรา...ทำ..ไม่เป็น”

   เต๋าแทบจะหัวเราะออกมาดังๆ เมื่อได้ยิน... มาถึงขั้นนี้ คชายังคิดได้หรอว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายกระทำ!


   “ไม่เป็นไรนะ... น้องชาค่ะทำไม่เป็น แต่เต๋าทำเป็น”  มือข้างหนึ่งประคองดวงหน้าหวาน อีกข้างเริ่มเลื้อยไปแถวสะดือจนชายเสื้อยืดสีขาวเริ่มร่นขึ้นมา  “นอนเฉยๆ ก็พอนะคะชา”

   ในขณะที่เต๋ากำลังทาบทับบนร่างของอีกคน  โทรศัพท์เครื่องสีดำยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไปอย่างต่อเนื่อง  ทว่าเพราะไม่มีเสียงจึงกลายเป็นเพียงอุปกรณ์ประกอบฉากชิ้นนึงที่ไม่อาจทำอะไรได้เลย



   แต่เสียงเคาะที่ประตูน่ะสิ...ของจริง!



   ประตูบานเดิมถูกเคาะรัวๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นทุบปึงปังเสียงดังจนเต๋าต้องลุกออกไปเปิดดูด้วยความรำคาญ 

“มีอะไร?”  เต๋าถามคนเคาะ... ไอ้หมอหน้าช้ำห้องข้างๆ มันยังไม่เข็ดหรือไง?

   “มาเอาโทรศัพท์”  ปอพูดเท่านั้นเต๋าก็รีบคว้ามันมาส่งคืนเจ้าของ

หากแต่รับโทรศัพท์คืนเสร็จแล้ว คนมาใหม่ยังไม่จากไปง่ายๆ  “นี่นาย... เราไม่ได้คิดอะไรกับคชานะ”

“เออ”  เต๋าขานรับส่งๆ หากแต่ไม่ทันจะพูดต่อ



- - พลั่ก!!! - -



แก้มขาวซีดของร่างสูงถูกก็ชกเข้าเสียเต็มแรง เต๋าไม่ร้องโอดโอยแต่ทำหน้าเหยเกพลางเอามือลูบมันเบาๆ

“ถือว่าหายกัน”  คนชกพูดพลางสะบัดมือเล็กน้อย ส่งยิ้มสวยเห็นฟันให้ตามแบบฉบับ  “อ้ะ ยาแก้อักเสบ”  ยื่นให้อีกคนแล้วก็เดินออกไป โดยไม่ลืมจะกล่าวทิ้งท้ายกับอีกคนที่กำลังลุกขึ้นจากเตียง

“พักผ่อนเยอะๆ นะคชา... อย่ายอมให้ใครรังแก”

   เห็นสายตาเชิงล้อเลียนที่มองมา คนตัวเล็กก็ค่อยๆ ยกมือจัดผมยุ่งเหยิงแก้เก้อ ก่อนจะโบกมือลาเพื่อนข้างห้องคนดีที่เพิ่งกลับไป
   หลังบุคคลที่สามเดินออกไป คชาก็รีบเดินมาหาอีกคน  “เจ็บมากไหม?”  มองสำรวจใบหน้าที่ขึ้นรอยช้ำๆ แล้วพาไปนั่งก่อน  เจ้าของห้องหาผ้าขนหนูกับน้ำอุ่นๆ มาเพื่อประคบให้  ตอนนั้นเองที่คชาเอ่ยขึ้นเบาๆ เหมือนเกรงใจ



   “ดีแล้วเนอะ อย่าเพิ่ง..เลย... เดี๋ยวเต๋ายิ่งเจ็บเข้าไปใหญ่”


   ห๊ะ! ว่าไงนะ!?   


   แม้จะขัดใจ แต่เต๋าก็ไม่ได้ท้วงติงคำพูดนั้น ตาคู่คมเอาแต่มองดวงหน้าหวานที่ยังคงเอียงอาย แล้วจึงไล่อีกคนไปนอนพักแต่โดยดี


   เรื่องแบบนี้ สักวันคชาจะรู้เอง…
   







TBC

มาลงแล้ว >w<
ตอนนี้หลายอารมณ์เนอะ ดราม่าปนหวานปนฮา กร๊ากกกกกกกกกกก
ขอบคุณทุกคนมากๆ นะค้า

 

[fastation]

555 ชาค่ะคิดได้นะ
ระวังเหอะ สุดท้ายตัวเองนั่นละจะเป็นคนที่ต้องเจ็บเอง -.,-
รออ่านตอนต่อไปจ้า

[nong PeePee]

  เสียดายอ่ะ เชียร์ๆ

[JingJing]

โอ๊ยใจหายใจคว่ำ นึกว่าพี่เต๋าจะถอดใจซะแล้ว
มันต้องอย่างนี้สิเศรษฐพงษ์ อย่ายอมให้ใครมาแย่งน้องชาค่ะนะ

ว่าแต่ว่าอิพี่ต๋าวจะใจร้อนไปไหม น้องขาชาไม่สบายอยู่นะ แหม

[sunshadow]

   เหอๆๆ คุณหมอปอกวนตีนได้จังหวะได้ใจเหมือนกันนะเนี่ย

[sakiko]

หลายอารมย์ แต่ก็ชอบมากกกกกกกก 

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

ใจหายใจคว่ำ โคตรๆ แต่สุดก็ เฮ้ออออออ โล่ง อก... แต่ ชาคะ คิดจะขึ้นครู หรอคะ  หึหึ 

[akihito]

ชาค่ะ คิดได้ไงจะเป็นฝ่ายรุก= =

[puppyluv]

พอชาเป็นไข้แบบนี้ก็ดี
หลับฝันไปเลย
เต๋าโดนเรื่องรุมให้ได้คิด
รุกโลด เชียร์
กดบวกปล่อยเป็ด

[litlittledragon]

พูดตรงๆ ออกไปได้แล้วนะคชา งานนี้มีสาวมารอให้คชาทิ้งหนุ่มอยู่แล้ว

ส่วนคุณหมอไม่มีอะไรในกอไผ่จริงอะ หรืองานนี้จะได้เพื่อนร่วมกลุ่มอีกคน
มาคู่กับสาวน่ารักประจำกลุ่ม

[why yyy]

คชาจะรุกได้เหรอ??

[moredee]

::ไข้จายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[biwtiz]

เมื่อไหร่จะได้กัน

[choijiin]

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 
เค้าอุตส่าห์มาซีนอารมณ์กันซะยกใหญ่
คชาดันมาทำคดีพลิกเอาตอนท้ายนี่แหละ
หนูคิดว่าหนูจะเป็นผู้กระทำเหรอจ้ะ คิกๆ
เอาเถอะ ไว้ถึงเวลาชาค่ะก็จะรู้เองเนอะเต๋าเนอะ
 

[suck_love]

คชาคิดว่าเต๋าเป็นฝ่ายรับ    ไม่รู็อะไรซะแล้วชาค่ะ 555

ปอไม่น่าลืมมือถือเลย เดี๋ยวเราซื้อใหม่ให้ก็ได้ ขัดจังหวะทำไมย้ะ  คนกะลังจะฟิน

ครั้งหน้าอย่าพลาดนะ ต๋าวววว

[EoBen]

ชอบจริงๆเลยย

ชาคะ ชาค่ะ  คิดได้ไงเนี้ยยย

คนทั้งเล้า เค้ารู้กันหมดแล้วว คิดไปเองอยู่ได้คนเดียวว

555555555

[sukaz]

  พี่เต๋า เริ่มรุกแล้วเว้ย
\/
\/
\/
\/
\/
\/
มีมารผจญอีก วุ้ย เซ็ง

[ListeL]

ยังรอเสมอ:)

[bozang]

♀ TOM (or) BOY ♂
25

[/b]







ไม่สบายตัวเลย...

ร่างเล็กบนเตียงนอนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีในเวลาต่อมา คิ้วที่ขมวดจนหน้ามุ่ยยังคงอยู่เพราะร่างกายที่ไม่ค่อยจะสู้ดี  หันไปมองนาฬิกาจากโทรศัพท์มือถืออีกทีก็พบว่าเกือบหกโมงแล้ว

คชายันตัวนั่งบนเตียง ยกมือขยี้ผมให้ยุ่งเหยิงกว่าเดิมอย่างนึกรำคาญใจ ตาคู่เรียวสอดส่องภายในห้องก็พบว่าตัวเองกำลังอยู่คนเดียว  ย้อนนึกไปก่อนที่เขาจะหลับ จำได้ว่าเต๋าบอกว่าเย็นๆ จะแวะมาใหม่

โกหก... นี่ก็เย็นแล้ว ยังไม่เห็นโผล่มาแม้แต่เงา

เพราะร่างกายที่อ่อนแอยิ่งทำให้รู้สึกอ่อนไหวเป็นพิเศษ... คชาเลยทั้งเหงาทั้งน้อยใจที่ไม่มีใครอยู่ด้วยสักคน เต๋ากลับบ้านไปก่อนเขาจะหลับ แพรวากับเฟรมกลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อวาน ส่วนปอก็คงจะกลับไปนอนบ้านแล้วเหมือนกัน

กระเพาะอาหารส่งเสียงโครกครากขึ้นมาเบาๆ  ยาที่วางอยู่ข้างเตียง...ว่าที่คุณหมอปอที่ซื้อมาให้กำชับว่ากินหลังอาหาร แต่คนป่วยตัวเล็กที่นั่งขมวดคิ้วมองมันเกิดรู้สึกบางอย่างขึ้นมาในตอนนั้น

อยู่ดีๆ ก็คิดถึงบ้าน... ถ้าตอนนี้คชาอยู่ที่นั่นคงจะมีข้าวต้มร้อนๆ กับน้ำอุ่นวางรอไว้ให้แล้ว  ข้าวต้มของแม่ไม่ค่อยอร่อยหรอก มันออกจะจืดชืดไปหน่อยแต่เขากลับคิดถึงมันขึ้นมาจับใจ

แม่คงจะเข้ามาป้อนยากับวัดไข้ให้ เค้นท์ก็คงไม่กล้ากวนใส่เหมือนทุกทีแถมยังเชื่อฟังเขาอีกต่างหาก
นั่งคิดไป... รู้ตัวอีกที น้ำตาก็หยดใส่หมอนแปะๆ
ไม่ได้เจอแม่มาหลายเดือนแล้ว...
เหงา... คิดถึงบ้าน... คิดถึงทุกคนที่นั่น... แต่จะโทรหาตอนนี้แม่ก็รู้หมดสิว่าเขาป่วยแล้วยังแอบร้องไห้อีก

โทรศัพท์เครื่องเดิมถูกกำไว้แน่น มืออีกข้างยกขึ้นปาดน้ำตา วันนี้มันจะอะไรกันนักกันหนา ทำไมตัวเองถึงอ่อนแอแบบนี้ ร้องไห้มากี่รอบแล้วเรา?

แล้วเต๋าไปไหน... ทำไมไม่มาปลอบกันเลย

   ‘ป่วยแล้วเอาแต่ใจนะเรา’  จำได้ว่าแม่เคยพูดประโยคนี้สองสามหน คชาเพิ่งจะรู้ตัวว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็คราวนี้  คชาชอบอ้อนแม่เวลาป่วย อ้อนว่าถ้าหายแล้วจะเอานู่นนี่... แต่คราวนี้ไม่อยู่กับแม่แล้ว คชาจะไปอ้อนใคร?
   ใครๆ เขาก็กลับบ้านกัน คชาก็อยากกลับเหมือนกันนะ
ตั๋วรถอยู่ไหน? โบกแท็กซี่ไปบขส.ตอนนี้เลยได้รึเปล่า?

คิดได้แล้วไม่ปล่อยผ่านไปง่ายๆ เมื่อคชาลุกขึ้นจากเตียงแม้จะโงนเงนอยู่บ้าง  ร่างเล็กเปิดตู้เสื้อผ้าเอากระเป๋าสัมภาระออกมา มือก็หยิบเอาเสื้อผ้าใส่เข้าไป ก่อนจะรื้อมันออกมาใหม่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่จำเป็นต้องเอาเสื้อผ้าไปนี่นา...

   ป่วยแล้วเบลอไปหมดเลย...


   ขณะที่สมองกำลังรวบรวมความคิดว่าต้องเอาอะไรไปบ้าง สมองก็ชะงักไปเสียก่อน ด้วยเพราะเสียงเคาะประตู ร่างเล็กจึงเดินไปเปิดให้แขกผู้มาเยือน

   “ตื่นนานรึยัง? อาการเป็นไงบ้าง?”  ไม่ผิดจากที่คิดนักเมื่อคนมาใหม่คือเต๋า... คชายังยืนนิ่งไม่ตอบ ปล่อยให้อีกคนใช้หลังมือหนาทาบวัดไข้อยู่อย่างนั้น

   “อืม...ก็ดีขึ้นแล้วนะ”  เต๋าพูดพลางระบายยิ้มออกมาเมื่อรู้สึกว่าร่างกายของอีกฝ่ายแค่อุ่นๆ ไม่ได้ร้อนรุมๆ เหมือนตอนแรก  หากแต่ข้อสรุปนั้นกลับทำเอาคชาเบะปากออกมา

   “ยังไม่หายซะหน่อย”  คนตัวเล็กว่าก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้  ไม่รู้หรอกว่าตัวเองอาการดีขึ้นจริงรึเปล่า แต่สำหรับคชา...ตอนนี้วัดกันที่อารมณ์ล้วนๆ

   “โอเคครับคนป่วย ยังไม่หายก็ยังไม่หาย”  เต๋าพูดอย่างเอาใจ  “แล้วนี่เอากระเป๋าออกมาทำไมน่ะ?”

   “จะกลับบ้าน”  คชาตอบเสียงห้วน จริงๆ ตอนเต๋ามาก็ทำให้คชาลืมเรื่องนี้ไปชั่วครู่ แต่ดันเป็นเจ้าตัวที่ไปสะกิดเรื่องนี้ขึ้นมาเอง

   “กลับบ้าน? กลับโคราช?”  เต๋าเลิกคิ้วขึ้นในเชิงถาม

   “อือ จะกลับบ้านแล้ว” เหงา... คำพูดสุดท้ายเพียงเอ่ยในใจเท่านั้นไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ

   ข้อความแสนง่ายของคนตัวเล็กทำเอาอีกคนถอนหายใจหนักๆ ออกมา... ก่อนจะพูดสวนกลับไป  “แน่ใจแล้วหรอ?”

   “ทำไมต้องไม่แน่ใจด้วย แค่จะกลับบ้าน”  คำพูดที่ฟังดูรั้นกว่าปกติทำเอาคนถามมองตามเข้าไปในแววตาคู่ใส เขาเพิ่งสังเกตว่ามันแดงกว่าปกติ ซ้ำข้างในนั้นยังคงมีความเหงาที่ซ่อนเอาไว้ไม่มิดเลย

   “อยู่ห้องคนเดียวเหงาใช่ไหม? ขอโทษที่มาช้าไปหน่อย”  เต๋าถามพลางดึงอีกคนมากอดไว้แนบอก  แอบยิ้มมุมปากที่เห็นอีกคนส่ายหัวเป็นพัลวันเพราะไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเองตรงๆ

“ไม่เหงาก็ไม่เหงา งั้นไปกินข้าวกันก่อนนะ จะได้กินยา”  ไม่รู้ว่าผิดไหมที่รั้งอีกคนไว้แบบนี้ ไม่รู้ที่ทำลงไปมันเห็นแก่ตัวไปรึเปล่า ก็รู้ว่าคชามีสิทธิ์จะกลับบ้านเพราะยังไงซะก็บ้านของเขา  แต่เต๋าไม่นึกอยากให้คนตัวเล็กไปไหนคนเดียวเลย
โดยเฉพาะในยามที่อีกคนทั้งอ่อนไหวและอ่อนแอแบบนี้…

   ไม่ต้องรอให้อีกคนตอบตกลง เต๋าก็มัดมือชกพาคนตัวเล็กออกมาจากห้องพักโดยไม่ลืมจะหยิบถุงยาที่หัวเตียงออกมาด้วย
   



   “อีกนิดจะถึงแล้ว... หลับตาหน่อยสิชา”  เต๋าเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงใกล้ๆ ที่หมาย  จริงๆ มันก็แถวๆ บ้านเต๋านั่นแหละ แต่ในละแวกนี้คชาก็ลองกินมาแทบทุกร้านแล้ว

   “หลับตาทำไม ร้านแถวนี้มีอะไรหรอ?”

   “เอาน่า...”  เต๋าพูดแล้วก็ไปยืนซ้อนหลัง ก่อนจะยกมือขึ้นปิดตาคนข้างหน้าและพาเดินตรงไป  “นิดเดียวก็จะถึงแล้ว ห้ามแอบมองนะ”

   “เล่นเป็นเด็กๆ”  เสียงป่วยๆ บ่นอุบอิบในลำคอ หากทว่าเจ้าตัวกลับหลับตาตามคำบอกแต่โดยดีเมื่อฝ่ามือหนาค่อยๆ ลดลงแล้วเปลี่ยนเป็นจูงเขาไว้แทน

   “จะพามาแกล้งรึเปล่าเนี่ย?”  เสียงเดิมเอ่ยต่ออย่างระแวดระวัง  “ไม่มีขี้หมานะ”  ไม่ได้รับคำตอบใดๆ นอกจากรอยยิ้มขำๆ ของคนจูงที่คนถูกจูงมองไม่เห็น

   “อีกนิดเดียว...จะถึงแล้ว”  เต๋าว่าแล้วก็ละข้อมืออีกคนก่อนจะคว้าที่ช่วงเอวไว้แทน ก่อนจะบิดให้หันซ้าย  “ยืนรอตรงนี้แปปนะ ห้ามลืมตาล่ะ”

   มาถึงจุดนี้แม้ไม่ลืมตาคชาก็พอรู้ว่าตัวเองยืนอยู่ที่ไหน เพราะเสียงเปิดประตูน่ะสิเขาถึงรู้ว่ากำลังยืนอยู่หน้าบ้านของเต๋าแท้ๆ  หากแต่ก็หลับตาต่อไปด้วยเพราะยังอยากลุ้นต่อว่าสุดท้ายเต๋าจะพาไปเจอกับอะไร

   “มาแล้วครับ รอนานไหม?”  เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำเอาคนตัวเล็กอุ่นใจในทันที  มือบางถูกคว้าไปจับไว้โดยฝ่ามือด้านๆ ที่ยังอบอุ่นเหมือนเคย  “ค่อยๆ ยกขาก้าวขึ้นมานะ”

   “โอเค...ทีนี้ก็ถอดรองเท้า”  เสียงเดิมเอ่ยต่อ
   คนตัวเล็กถอดรองเท้าแตะออกตามคำบอก ปลายเท้าที่สัมผัสพื้นกระเบื้องเย็นๆ ทำเอาคนตัวเล็กยิ้มขำเพราะอีกคนช่างไม่เนียนเอาซะเลย

   คชายังถูกพาไปเดินเรื่อยๆ แต่จุดนี้เขาไม่ทันรู้แล้วว่าอยู่ส่วนไหนของบ้านเพราะถูกแกล้งพาให้เดินวน ก่อนที่เต๋าจะพาคชานั่งลงบนเก้าอี้ที่พอเดาได้ว่าเป็นโซฟาที่ห้องรับแขกเป็นแน่

   “ชา... ลืมตาได้แล้ว”  พอเสียงทุ้มเอ่ยจบคนตัวเล็กก็รีบเบิกตาขึ้นมองทันที หากแต่พอเห็นทุกสิ่งรอบกายก็ทำเอาตัวหดลงไปนิดหน่อย

   พ่อต๋อยแม่เต่า แล้วยังน้องต๋อ... มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

   “ชา... สวัสดีพ่อกับแม่เร็ว”  เต๋าสะกิดเตือน

   “อ่า... สวัสดีครับ”  คนตัวเล็กตามน้ำไปแม้ว่าจะยังงงๆ กับสถานการณ์ตรงหน้าอยู่  หากแต่รอยยิ้มอบอุ่นที่ผู้ใหญ่ทั้งสองส่งมาให้ก็คลายความกังวลออกไปได้มาก

“พ่อ แม่... วันนี้พาลูกชายมาฝากอีกคน”  เสียงเต๋าที่เอ่ยขึ้นง่ายๆ เหมือนกับจะพูดเล่นทำเอาคชาหันไปมองคนพูด ประสานสายตากับร่างสูงที่หันมาบอกเขา  “จะยกพ่อกับแม่ให้วันนึงละกัน”

เพราะคำพูดที่เต๋าเอ่ยขึ้นท่ามกลางคนอีกสามคน  คชาจึงยกมือขึ้นลูบท้ายทอยเบาๆ เพราะติดจะเขินอยู่หน่อยๆ ...เหมือนกำลังถูกพามาฝากตัวเป็นลูกเขย(?)ยังไงอย่างนั้น

   “ยกน้องให้ด้วยสิพี่เต๋า”  ก่อนคำพูดของน้องสาวแก้มกลมที่เอ่ยแทรกจะทำเอาทุกคนอดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ หากแต่พี่ชายหันไปแกล้งบีบจมูกอย่างหมั่นเขี้ยว

   เต๋าผลักคนตัวเล็กให้เดินไปหาพ่อกับแม่ของตนที่นั่งอยู่  ร่างเล็กเดินเข้าไปหาอย่างทำตัวไม่ถูก ก่อนจะถูกแม่เต่าคว้าเข้าไปกอดเต็มรัก ส่วนแผ่นหลังบางก็สัมผัสได้ถึงฝ่ามืออุ่นๆ ของพ่อต๋อยที่วางลงมา

   “อย่างที่เคยบอกแหละ... คชาก็เหมือนลูกแม่อีกคนนะ”  ถ้อยคำอบอุ่นที่เอ่ยขึ้นทำเอาคนตัวเล็กกอดตอบแม่เต่าพลางซุกใบหน้าลงบนบ่าเล็กนั้น  น้ำตาแห่งความตื้นตันเอ่อล้นดวงตาทั้งสอง  ไม่รู้เต๋ามาพูดอะไรให้คุณแม่ฟัง แต่ตอนนี้คชารู้สึกอบอุ่นหัวใจจริงๆ

   “มีอะไรก็มาหาพ่อกับแม่ได้นะ”  พ่อต๋อยเอ่ยขึ้นบ้าง ตอนนั้นที่แม่เต่าผละจากคชาเพื่อให้อีกคนกอดต่อ
   คชารู้สึกเก้ๆ กังๆ เล็กน้อยเพราะค่อนข้างห่างเหินกับพ่อ เนื่องด้วยพ่อแท้ๆ ของตนหย่าขาดกับแม่และอาศัยอยู่อีกจังหวัดทำให้นานๆ จะเจอกันสักครั้ง  หากแต่เพราะความอบอุ่นที่สัมผัสได้ทำให้คชาค่อยๆ กอดตอบคุณพ่อตรงหน้าเบาๆ

   “ขอบคุณครับ”  เขาตอบเท่านั้น สัมผัสได้ถึงฝ่ามือที่ลูบศีรษะอย่างเอ็นดูก็ก้มหัวลงไปอีก  ก่อนจะค่อยๆ ผละออกเพราะกลัวว่าตัวเองจะร้องไห้เป็นเด็กขี้แยอีกหน



   หมดจากตรงนั้น ทั้งห้าคนขาดเพียงน้องเต๋อที่ติดซ้อมกีฬาที่โรงเรียน ก็พากันเข้าไปทานอาหารเย็นในวันนี้ที่โต๊ะอาหาร เต๋าที่เดินรั้งท้ายแอบยกมือขึ้นขยี้ศีรษะคนตัวเล็กเบาๆ ด้วยความเอ็นดู... รอยยิ้มจางๆ ที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวานทำให้เต๋าเริ่มหมดห่วง
อาหารมื้อเย็นวันนี้เป็นสุกี้ที่ต้มกันสดๆ  หม้อไฟฟ้าถูกนำมาตั้งไว้ตรงกลางโต๊ะ  คชาเดินตามไปนั่งข้างๆ ลูกชายคนโตแล้วก็รับประทานพร้อมๆ กับสมาชิกครอบครัวเพียงพอที่มารวมตัวกันเกือบจะพร้อมหน้าในเย็นวันศุกร์

   “เอ้านี่”  เต๋าส่งชามคนตัวเล็กคืนหลังจากฉวยมันไปตักสุกี้ให้  เพราะคชานั่งไกลจากหม้อจึงตักเองไม่ถนัดเท่าที่ควร
   คชาพึมพำคำว่า “ขอบใจ” ข้างในลำคอ แต่นั่นไม่เบาพอที่จะทำให้คนข้างๆ ไม่ได้ยิน

   แม้จะรู้สึกหมดกังวลกับบรรยากาศที่ผ่อนคลาย หากแต่ลึกๆ ในใจคชายังมีความรู้สึกกระอักกระอ่วนปะปนอยู่... พ่อกับแม่ของเต๋าดูแลเขาเหมือนกับเป็นลูกอีกคน แต่ถ้ารู้ว่าภายใต้คำว่า ‘เพื่อน’ ที่พูดบอกมันมีอะไรที่เกินกว่านั้นล่ะ

ทว่าไม่ต้องมีคำพูดใด  สัมผัสอุ่นๆ ที่มือขวาก็ทำเอาคนตัวเล็กหมดกังวลภายในชั่วอึดใจ  ใต้โต๊ะอาหารราวกับล่วงรู้ความคิดนั้น... มือซ้ายของเต๋าเคลื่อนไปบีบมือขวาของคชาเบาๆ ราวกับจะบอกว่ายังมีเขาอยู่ตรงนี้

   คชาก้มหน้าทานอาหารซ่อนรอยยิ้มเขินๆ นั้นไว้  แอบเหลือบตามองคนข้างๆ ที่นั่งนิ่งรเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็หันมากินข้าวต่ออย่างไม่รู้สึกรู้สาบ้าง แม้ในหัวใจจะกำลังพองโต

   แทบไม่รู้สึกเลยว่า ตอนนี้ตนเองลืมคำว่า ‘เหงา’ ไปสนิทเลย
   




   “เป็นหวัดนิดหน่อยแม่... ไปตากฝนมา”
   “ครับ... กินยาแล้ว โอเค เดี๋ยวชาจะรีบเข้านอน”
   “ครับแม่”  ร่างเล็กที่ออกมายืนที่ระเบียงชั้นสี่กดวางสายทั้งรอยยิ้ม มีความสุขที่ได้คุยโทรศัพท์กับแม่  ถึงจะนึกขำที่เมื่อสองสามชั่วโมงก่อนตัวเองยังงอแงเก็บกระเป๋าเตรียมกลับบ้านอยู่เลย

   “ออกมาทำอะไรตรงนี้ ลมเย็นๆ เดี๋ยวก็ไม่หายหรอก”  เสียงทุ้มที่เอ่ยจากด้านหลังทำเอาคนฟังหันควับไปมอง  คชาชูโทรศัพท์ในมือ  “โทรหาแม่”
   “เป็นไง คุยแล้วสบายใจไหม?”
   “อื้อ”
   “แล้วยังอยากกลับบ้านอยู่รึเปล่า?”
   “อยาก”  คำตอบของคชาทำเอาคนถามนิ่งไปสนิท  “แต่คงไม่ใช่ตอนนี้”  คชาพูดต่อพลางเปรยยิ้ม

   ไม่มีใครไม่อยากกลับบ้าน ทุกคนย่อมคิดถึงที่ที่ตนจากมาทั้งนั้น... แต่ตอนนี้ คชายังมีความสุขกับการอยู่ที่นี่
คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าเพราะใคร...

รอยยิ้มกว้างๆ บนใบหน้าหวานทำเอาอีกฝ่ายโล่งใจไปได้เยอะ  นิ้วมือหนายกขึ้นเกลี่ยผมที่เริ่มยาวปรกใบหน้า จับมันทัดหูก่อนจะก้มลงประทับรอยจูบที่หน้าผากอีกครั้ง

“ต่อไปถ้าคิดถึงบ้าน จำไว้ว่ายังมีบ้านนี้อยู่นะชา” 

“อื้ม”  คชาพยักหน้าตอบอีกคน ยอมให้กุมมือข้างหนึ่งอย่างไม่ขัดขืน  ร่างเล็กเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในห้อง

“ไปนอนได้แล้วมั้งคนป่วย” 

“ไม่ป่วยซะหน่อย หายแล้ว”  คชาเอ่ยเสียงใส ถึงเขาจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนสีฟ้าแล้วแต่ยังไม่นึกง่วงเลยสักนิด  “นอนมาทั้งวันแล้ว นี่ก็ยังไม่ดึกเลย หาอะไรทำกันเหอะ”

เต๋าได้ยินดังนั้นก็อมยิ้มเบาๆ  นึกถึงตอนเย็นที่ไปหาอีกฝ่ายที่ห้อง เจ้าตัวยังบอกว่า ‘ยังไม่หาย’ อยู่เลย สงสัยเพราะตอนนั้นจะอารมณ์ไม่ดีอยู่จริงๆ 

“แล้วจะทำอะไรล่ะ ตอนกลางคืน ในห้องนอนเนี่ย”  น้ำเสียงเรียบๆ เริ่มส่อแววขี้เล่นซุกซน  “อะไรน้า...ที่ทำกันในห้องนอนสองคน”
“ทะลึ่ง”  คชาผละคนที่เดินเข้ามาใกล้ๆ ออก ก่อนจะถามขึ้นอย่างลังเล  “ไม่กลัว..เจ็บ..รึไง?”  ยังยืนยันประโยคเดิมแม้ว่าสภาพตอนนี้มันจะไม่เหมือนอย่างนั้นเลยก็ตาม  เขาอยู่ในชุดนอนสีฟ้าลายสก็อต ส่วนเต๋าใส่เสื้อกล้ามสีดำที่โชว์กล้ามแขนหนาๆ เกินกว่าที่คชาคิด

แค่จินตนาการว่าจะผลักให้เต๋าล้มลงไปยังยากเลย... ไม่อยากจะนึก ถ้าเกิดว่ามันเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นมาจริงๆ

เขาคง....... เฮ้ย! ไม่เอาไม่คิด...


“ชา...”  จังหวะนั้นที่เสียงเรียกใกล้ๆ ลำคอทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งโหยง... เขาคงเหม่อนานไปหน่อยจนไม่ทันรู้ตัว  “เต๋าอยากเข้าไปอยู่ในนั้นของชานะครับ”

คำพูดชวนคิดลึกทำเอาคชาหน้าร้อนวูบวาบ ยิ่งลมหายใจที่เป่ารดจมูกยิ่งทำเอาคชาหัวใจเต้นแรง... อยากเข้าไปอยู่...ในนั้น...?
แล้วมันในไหนล่ะวะ? นี่เต๋าทะลึ่งจริงๆ หรือเขาคิดไปเองกันแน่...

แม้ในใจจะมีคำพูดต่อต้าน หากแต่ริมฝีปากที่ประทับจูบอ่อนหวานลงมาทำเอากลืนข้อความนั้นไปหมดสิ้น  มือข้างหนึ่งถูกกำประสานเอาไว้แน่น...

จูบกัน...อีกแล้ว...
แม่...คชาไม่ได้ใจง่ายนะ ชาโดนบังคับ
ไม่ได้ยินยอมเลย...จริงๆ

คชาส่งเสียงอื้ออึงในลำคอที่ถูกช่วงชิงลมหายใจออกมาจากอีกคน อารมณ์เริ่มเตลิดไปกับจินตนาการในหัวที่มากเกินความจำเป็น  ก่อนจะหอบหายใจถี่ๆ เมื่อริมฝีปากถูกปล่อยเป็นอิสระ

คชาประสานมองอีกคนตาแป๋ว... ก่อนที่สมองจะคาดเดาว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ คำตอบก็ถูกเฉลยขึ้นเสียก่อนเมื่อมือข้างที่ถูกประสานไว้ถูกยกขึ้นมาแล้ววางลงบนตำแหน่งอกข้างซ้ายของเขา

“ในนี้ของชา... ให้เต๋าเข้าไปอยู่ได้รึยัง?”  ถึงจะฟังดูน้ำเน่า แต่คชาก็เขินเกินกว่าจะขัดบรรยากาศนั้นลง  คนตัวเล็กหน้าร้อนอย่างที่ไม่คิดว่าจะเคยเป็นมาก่อน  การที่เต๋ามาพูดแบบนี้ใส่มันพาให้ใจสั่นซะยิ่งกว่าถูกจูบเสียอีก

“ไม่ถามปีหน้าเลยล่ะ”  คชาตอบกลับ พยายามเสียงดังสู้ก่อนจะบ่นอุบอิบในลำคอ  “ทำขนาดนี้แล้วเพิ่งถาม”  ก็ตั้งแต่รู้จักกันมา เขาเสียจูบไปกี่ครั้งแล้วล่ะ... ไม่อยากบอกเลยว่า ขนาดกับแฟนเก่า คชาเคยแค่แตะๆ ปากกันครั้งเดียวเอง แถมพอทำเสร็จแล้วเขายังขอโทษฝ่ายนั้นยกใหญ่เลย

“ก็คชาน่ารัก”  คำพูดหวานเชื่อมนั้นทำเอาคชาต้องรีบพูดแก้เก้อ  “ต้องหล่อสิ”

“ครับ...หล่อก็หล่อ”  เต๋าพูดแล้วก็ยกมือเกลี่ยผมอีกฝ่ายที่ลงมาปรกหน้าอีกครั้ง ยิ่งผมเริ่มยาวขึ้นแบบนี้ คชายิ่งเหมือนทอมกว่าตอนแรกเสียอีก  “คชาหล่อมากเลย”  หล่อจนเหมือนทอมแน่ะ...

แม้เต๋าจะแกล้งพูดเอาใจ แต่คำพูดนั้นก็ทำให้อีกฝ่ายพอใจไม่น้อยเลยทีเดียว คนตัวเล็กแย้มยิ้มกว้าง นิ่งมองอีกคนอยู่นาน ยิ่งคิดก็ยิ่งมีความสุขที่ทุกอย่างมาถึงตรงนี้

ก่อนจะตัดสินใจเคลื่อนริมฝีปากไปประทับข้างแก้มอีกคนเบาๆ

“วันนี้..ทำตัวน่ารัก.. ให้รางวัล”  เสียงใสเอ่ยกระท่อนกระแท่น ก่อนเจ้าตัวจะแสร้งนอนลงบนเตียงพลางดึงผ้าห่มมาปิดจนเห็นเพียงแค่ตาคู่เรียว  “นอนดีกว่า ปิดไฟด้วยล่ะ”  ว่าแล้วก็ตะแคงหันหน้าหนีไปซะอย่างนั้น

เต๋ามองคนน่ารักภายใต้ผ้าห่มผืนหนาก็ยิ้มกว้าง... คำตอบของคำถาม คงไม่จำเป็นอีกต่อไป
มาขนาดนี้...จะบอกว่าคชาไม่ให้เขาไปอยู่ในใจก็แย่เกินไปหน่อยแล้ว

แต่มาหอมแก้มแล้วชิงมุดผ้าห่มหนีไปนี่สิ... มันน่า...นัก...

คนตัวเล็กที่ยังนอนกระดุกกระดิกใต้ผ้าห่มนั้นทำเอาเต๋ายิ้มขำ... มือหนายกขึ้นลูบรางวัลที่ได้รับบนแก้มขาวแผ่วเบา  แม้ใจจริงจะอยากดึงคนแกล้งหลับขึ้นมาอะไรๆ ต่อ แต่เพราะความใสซื่อของเจ้าตัวนั่นแหละที่ย้อนมาเป็นเกราะกำบังที่เต๋าไม่กล้าทำร้ายได้ลง

คชากลัวเต๋าเจ็บ... ครับ... เต๋าก็กลัวคชาเจ็บเหมือนกัน

คนตัวโตที่ยังไม่คลายยิ้มลุกเดินไปปิดไฟเพื่อเข้านอน

เรื่องความสัมพันธ์ทางกาย ไว้รอวันที่เราพร้อมก็คงไม่สาย... เพราะความสัมพันธ์ทางใจต่างหากที่เชื่อมเราไว้ด้วยกัน
เต๋าล้มตัวลงนอนบนอีกฝั่งของเตียงที่เว้นไว้ ก่อนที่อ้อมแขนแกร่งดึงร่างเล็กไปกอดไว้หลวมๆ

คชาแกล้งหลับได้... เต๋าก็แกล้งกอดได้เหมือนกัน


“รักนะคะชา”

แต่ประโยคสุดท้าย ไม่ได้แกล้งหรอกนะ...









TBC

หวานอีกแล้ว 55555
ขอโทษด้วยนะค้าที่หายไปน้านนานนานนนนน
 

[sunshadow]

     ไม่สบายแล้วง๊องแง๊งเหรอเนี่ย
     แต่เต๋าเลยได้โอกาสพาเข้าบ้านเลยนะ หึหึ

[LEksUp]

แอร๊ยยยย

หวาน มาก มาย

 

[topphy]

 จะน่ารักไปไหนคู่นี้

[Tumz]

สวีทกันจริง   


ขอบคุณครับ 

[Acacha]

ดีกันแล้ว 

[litlittledragon]

หนูน้อยเราขี้อ้อนเชียว เต๋าก็ให้เสมอต้นเสมอปลายนะ ไม่ใช่ช่วงนี้ยังหวานก็เลยเห็นว่าน่ารัก
นานไปไม่ใช่น่ารำคาญนะ

[goosongta]

ครอบครัวเต๋าน่ารักจัง
เต๋าเป็นผู้ชายที่อบอุ่นสุดๆอ่ะ

[sukaz]

ครอบครัวเต๋า อบอุ่นมากเลย

[moredee]

::อยากป่วยๆ