เชียร์บอลดึกๆดื่นๆ รีบมาต่อเดี๋ยวขี้เกียจแล้วจะเผลอหลับ เหอะๆ มาต่อก่อนดีกว่าเนอะ
*********************************************************************
หน้าที่ 42 วรรคที่ 3
พอผมได้รู้ความจริงจากฝั่งของเดย์ โดยกั้งเป็นคนที่เล่าให้ฟังว่าไอเดย์กลับมาแล้ว แต่หลอกพ่อตัวเองและพวกผมว่ายังไม่กลับ ผมก็เลยยังกลับหอไม่ได้ครับ เพราะอยากรู้เรื่องมากกว่านี้
“ ทำไมกั้งต้องไปช่วยไอเดย์มันด้วย จำได้ว่ามันไม่เห็นจะให้เกียรติกั้งเลย ” กั้งยิ้มให้ผม
“ พอได้ใช้ชีวิตด้วยกัน ทำให้เห็นในมุมที่ไม่เคยเห็นน่ะครับ ”
“ ยังไงเหรอ ” ผมสองคนออกมานั่งคุยกันที่นอกตัวบ้าน เพราะไม่รู้ว่าแถวนั้นมีคนอื่นอยู่หรือปล่าว
“ เดย์ทำอะไรเหมือนประชดคนอื่นซะหมด ตอนแรกผมก็ไม่อยากทนกับเค้า แต่พอถึงจุดนึงเดย์ก็เล่าถึงตัวเองให้ผมฟัง เลยนึกเห็นใจครับ ”
“ อยู่กับใครก็เที่ยวเล่าให้ฟังไปซะหมดเลย ” ผมแซว
“ เดย์บอกว่าอยากให้คิมคุยกับวินให้ด้วย ” กูอีกล่ะ
“ บอกอะไร ทำไมมันไม่มาบอกเอง ” กั้งจ้องหน้าผมเขม็งเลยครับ บ้านนี้พอทำท่าแบบนี้ดูน่ากลัวอยู่นะ
“ คิมฉลาดอย่างที่เดย์ว่าจริงแน่นะครับ ” อ้าว ด่ากูนี่หว่า
“ เดี๋ยวก็โดนทรีนหรอก เพิ่งรู้จักก็ไม่เว้นนะเว้ย ” เห็นเป็นรุ่นๆกัน เลยอัดแรงครับ หึหึ
“ เหอะๆ คืออย่างนี้ครับ ..... คิมก็รู้จักอา หมายถึงพ่อของเดย์อยู่นี่ ”
“ อืม พอจะเข้าใจแล้ว แต่มันไม่เห็นต้องลงทุนขนาดนี้ ” ผมเดาว่าเพราะพ่อเค้าหูตากว้างไกลน่ะครับ จะหลอกเล่นๆคงไม่ได้
“ กั้งว่าเดย์ต้องมั่นใจว่าจะทำสำเร็จนะครับ ”
“ เออนึกได้พอดี ขอคุยกับมันหน่อยได้ปะ ” กั้งส่ายหน้า
“ ไม่ได้ครับ ผมว่าผมคงถูกจับตาแล้ว คิมก็ด้วยเหมือนกัน ” นี่บ้านทูตหรือบ้านมาเฟียวะ
“ งั้นเราจะได้เจอมันอีกไหม มันจะไปเปลี่ยนชื่อด้วยปะ ” กั้งหัวเราะครับ
“ เค้าบอกว่าจะติดต่อเองครับ ”
“ อืมๆ จะไปคุยกับวินให้ เพราะ ...... เออ ช่างเหอะ ” กั้งอมยิ้ม คนซื่อๆนี่ดูมีเสน่ห์อีกแบบนะ
คุยจบเรียบร้อย ผมก็รีบกลับไปหาวากบ้าที่หอพัก แต่ไม่เห็นตัวครับ เลยโทรศัพท์ไปหาถึงรู้ว่ายังทำงานอยู่
“ งั้นเดี๋ยวไปหานะ ” ผมได้ยินเสียงคุยกันข้างๆ สงสัยจะมีคนทำงานอยู่ด้วย เลยอยากไปหาครับ ผมคนขี้เหงา คึคึ
“ ไม่ต้อง !!!! ”
“ ทำไมต้องเสียงดังด้วยเล่า ” วากบ้าเงียบไปครู่นึงครับ
“ กลับถึงหอแล้วก็นอนพักสบายๆดีกว่า ค่ำๆพี่กลับนะ ” ได้ยินเสียงหูวๆๆ แหลมมาด้วยครับ
“ คร้าบบ ” ผมวางสายแล้วก็ทำตามที่มันบอกโดยดีครับ รีบตรงออกจากหาไปที่สำนักงานทันที หึหึหึ
มาถึงสำนักงาน ไฟปิดเกือบหมดทุกจุดแล้วครับ มีแค่แถบของท่านผู้จัดการยังเปิดอยู่ ผมตรงปรี่เข้าไปทันที
“ อ้าว คิม ” พี่ริชทักผมครับ
“ ทำไมอยู่กันครบเลยล่ะครับ ” ผมถามกลับไป เพราะคนที่ทำงานอยู่นี่ มีแต่ระดับหัวหน้าทั้งนั้นเลย
“ บอกไม่ฟังเลยนะ เดี๋ยวผมมา ” วากบ้าทำท่าจะเดินมาฉุดผมครับ ผมเลยวิ่งปรุ๊ดไปหาพี่พาน
“ พี่ผมอยู่ด้วยนะ ” พี่พานหัวเราะครับ ส่วนวากบ้าเดินดุ่มๆเข้ามาอีก
“ เดี๋ยวๆ ...... คือเราประชุมเตรียมงานเอาไว้เซอร์ไพรส์พนักงานกันอยู่น่ะ ”
“ อ๋อ เข้าใจแล้ว ...... ก็แค่เนี่ยทำไมไม่บอกทางโทรศัพท์ ” คนอื่นๆดูจะเห็นด้วยกับผม เพราะยังไงผมก็มีระดับนะ ไม่ได้เป็นพนักงานปกติ จะบอกก็ไม่เสียหายและผมชอบแกล้งลูกน้อง เรื่องดีๆแบบนี้ ผมไม่เล่าแน่นอน
“ มันไม่ใช่แค่นั้น ” ผมมองไปที่พี่ริช รายนั้นทำเหมือนกลั้นหัวเราะอยู่ครับ พี่พานก็สายหน้านิดหน่อย
“ งั้นอะไรบอกมาเด้ ” วากบ้าถอนหายใจเฮือกกกก
“ จะอยู่ก็อยู่ ..... เรื่องแบบนี้ไม่มีความฉลาดเลย ” พวกในวงก็หัวเราะกันใหญ่ เออ ไม่สนใจหรอก คึคึ
พักหลังนี้เราไม่ค่อยได้จัดให้พนักงานได้ไปพักผ่อนร่วมกัน ปีนี้มีกำไรเหลืออยู่บ้าง เลยอยากคืนกำไรให้พนักงาน
“ คงไม่ต้องไปไกล สถานที่ก็เลือกที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกพอใช้ ” ผมพูดครับ
“ มันจะไม่ดูงกไปเหรอ ” วางดิษถามกลับมา
“ ไม่หรอก ในมุมพนักงานไม่ได้ต้องการของแบบนั้นเท่าไหร่ ...... พวกเหล้าเบียร์สำคัญกว่า ” วากบ้าเบ้ปากใส่ผม
“ งั้นเอาตามนี้เถอะ สถานที่ให้คิมเลือกดีไหม ” พี่ริชบอกพวกหัวหน้าคนอื่นๆ
“ ดีครับ พวกพี่ๆไม่ได้เที่ยวนานแล้ว คุณนายเค้าไม่เปิดโอกาส ”
“ โอกาสนี้เลยพี่ ไม่ต้องเอาเมียไป ” พวกนี้ก็แบบเนี่ยครับ คุยกันเป็นปกติ
“ เรื่องทุนผมจะช่วยด้วยครับ คิมไม่ต้องงกให้มากนะ ” พี่ริชเหน็บผมอีก เดี๋ยวก็กัดซะนี่
“ ทีนี้ก็เรื่องรายการ ผมว่า ......... ” ช่วงนี้เป็นรายละเอียดครับ คุยกันนานมาก ผมเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่า เป็นหัวหน้านี่มันไม่ได้ง่ายๆเลย ทุกคนที่นี่เป็นหัวหน้าคน แต่ต้องมานั่งคุยเรื่องของคนอื่น กลัวนู้นกลัวนี่ ผมว่าผมและดิษโชคดีนะ ที่ได้เจอคณะทำงานแบบนี้
“ คุยกันครบเรื่องแล้ว พี่ขอนอกเรื่องหน่อยนะดิษ ” หัวหน้าฝ่ายบุคคลพูดขึ้นหลังการหารือจบไปแล้ว
“ ครับพี่ ”
“ เด็กที่ดิษจะให้ส่งไปสมัคร นี่เรียนต่างประเทศมาจริงๆเหรอ ” หืม
“ ครับ แต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะเอายังไง ผมติดต่อไม่ได้ ”
“ เร็วหน่อยก็ดีนะ คนเก่าออกไปเราเดินงานไม่ได้ ” หมายถึงทอมหล่อๆคนที่จะจีบผมอะ ตอนนี้ลาออกไปแล้วครับ
“ ครับ กลับกันเลยหรือจะไปกินข้าวกันก่อนดีครับ ” วากดิษถามคนอื่นๆ
“ กลับเถอะ พี่สงสาร ” พี่ริชพูดขึ้นมาอีก
“ ใช่ กลับเถอะ ” พี่พานก็อีกคน ที่เหลือเลยแยกย้ายกันหมดครับ พอทุกคนออกจากห้องวากดิษก็เลื่อนบานพับหน้าต่างลง แล้วตรงมาหาผม
“ โอ๊ะ !!!! ไอดิษ ไอบ้า เดี๋ยวเป็นรอย ” วากดิษดูดที่ซอกคอผมเล่นครับ ขนลุกเลยไอบ้า
“ พูดไม่ฟัง ”
“ อะไรเล่า ก็สงสัยว่าจะทำอะไรลับๆเลยมานะเนี่ย ”
“ พานอยู่นี่ พี่ไม่อยากให้เห็นหน้ากัน ” โฮ่
“ โห ทำงานที่เดียวกัน ไม่เจอคงไม่ได้มั้งพี่วาก ” วากดิษมองผมด้วยสายตาเอ็นดูมากครับ บอกแล้วเห็นปะว่ามันน่ารักขึ้น คึคึคึคึ
“ รู้ไหมพี่ห่วง ”
“ ถามอีก เห็นสิครับตายเยิ้มออกขนาดนี้ ” วากบ้าชักสีหน้าหงุดหงิดใส่ผมแทน อะไรของมันวะ
“ ไอพานมันก็ทำตาซึ้งแบบนี้ ทำไมมองไม่ออกว่ามันยังคิดลึกกับน้องอยู่ ” เป็นชุดๆ
“ เหอะๆ ให้พูดจริงอะ ”
“ ใช่ ตอบมา ” ผมถอนหายใจ รวบรวมความกล้า
“ เพราะ ...... เราไม่เคยคิดลึกซึ้งกับคนอื่น เราเลยไม่แคร์สายตาของคนอื่นว่าจะมองเราแบบนี้ คิดอะไรลึกๆกับเราหรือปล่าว ” วากดิษอึ้งไปเลย
“ อย่าแกล้งไร้เดียงสาอีกนะ ..... พี่หึง ” เฮ้อ กูล่ะชอบจริงๆเลย เหอะๆๆ
เสร็จเรื่องงานที่ห้าง ผมมัวแต่กระหนุงกระหนิงกับวากบ้าอยู่ จนลืมเรื่องของไอเดย์ไปซะสนิท ผมนึกได้เอาตอนที่พี่โจโทรมาบอกผมว่า เห็นวินมาเที่ยวกับแม็คบ่อยๆ เป็นห่วงว่าถ้าเกิดสองคนนั้นถลำลึกจะยากที่จะทำให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“ ผู้จัดการครับ ” ผมแง้มหน้าผ่านประตูห้องท่านวากบ้า
“ ไม่มีคนอยู่ เรียกสามีก็ได้ ” ฮึ่ยย
“ คือ เย็นนี้ขอไปหาวินหน่อยนะ ” ดิษพยักหน้าหงึกๆ
“ แล้วเรื่องของเดย์ล่ะ ไปคุยวันนั้นไม่ได้อะไรเลยเหรอ ” ผมกะจะเล่าให้วากบ้าฟังวันนั้นแหละครับ แต่กลับไปก็ดันยุ่งทำอย่างอื่นกันแทน เลยลืม แฮะๆๆๆ
“ อ๋อ ไม่หรอก ” เห็นมันกำลังเลือกอาหาร เลือกชุดการแสดง ซ้อมเต้นท่าตลกๆกับพวกหัวหน้า แล้วไม่อยากเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องไปรบกวนเค้าครับ
“ ค่ำๆไปดินเนอร์กันนะ ” แหมทำพูดฝรั่ง
“ คร้าบ ” ผมกลับไปทำงานที่ค้าง แล้วรีบโทรนัดไอวิน ทีแรกมันบ่ายเบี่ยง แต่สุดท้ายก็รับปากมาเจอผม ผมขอให้มันไปคนเดียวครับ
“ คิม ”
“ พี่พาน เป็นไงบ้าง ซ้อมท่าเต้นไปถึงไหนแล้ว ” พี่พานยิ้มๆ รายนี้ผอมแทนวากดิษครับ หน้าตาซูบๆลง แต่ก็ดูดีเหมือนเดิมแหละ
“ เต้นไม่ถนัด ถนัดอย่างอื่นมากกว่า ” วนไปใต้กางเกงอีกละ
“ เรียกผมมีอะไรปล่าวพี่ ”
“ คิมอึดอัดหรือปล่าว ที่ดิษหึงใส่แบบนี้ ”
“ ฮ่าๆ ไม่เลยครับ ” พี่พานหลับตาแล้วค่อยๆลืมขึ้น
“ อย่างนั้น พี่จะได้ไม่ต้องโกหกดิษ ”
“ โกหกเรื่องอะไร ”
“ โกหกว่าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับคิมไง ”
“ ไม่ต้องเสี่ยวละพี่ ผมไปทำงานแล้วนะพี่ ” พี่พานโบกมือให้ เฮ้อ หวังว่าคงได้เจอคนที่พร้อมจะคบกันเร็วๆนะ
บ่ายแก่ๆ หลังเสร็จงาน ผมออกไปหาไอวิน เพื่อจะได้บอกสิ่งที่ไอเดย์ฝากกับกั้งมาครับ
“ วิน มึงยังรักไอเดย์อยู่ไหมวะ ” ไอวินทำหน้าเอือมระอาสุดๆ
“ ไม่ใช่ทุกคนจะเหมือนพี่กับพี่ดิษนะครับ ” ไอนี่หัดกวนโอ้ยมาจากไหนวะ
“ ย้อนกูทำไมวะ ตอบไอที่ถามไปดีกว่า ”
“ พี่ถามผมทั้งๆที่รู้ว่าผมจะตอบอะไร ...... และมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะพี่ ” ตอบเลี่ยงขนาดนี้ งั้นเดาว่ายังรักมันอยู่แล้วกัน
“ กูต้องให้มึงยืนยันก่อน เพราะที่จะพูดนี่คอขาดบาดตายว่ะวิน ” มันเริ่มเงยหน้ามองผมแล้วครับ
“ เกี่ยวกับเดย์เหรอครับ ”
“ อืม ”
“ บอกมาเถอะครับ ผมคงไม่มีปัญญาทำอะไรหรอกครับ ”
“ เดย์มันกลับมาแล้ว แต่ยังหลบพ่ออยู่ ” ไอวินอึ้งไปพักนึง
“ แต่มันไม่บอกผมเหรอครับ ”
“ เฮ้ยๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ” ไอวินมันทำตาแดงๆใส่ผมครับ
“ ฮึก ....... ผมคิดถึงมันทุกวัน ผมร้องไห้จนใจจะขาดไม่รู้กี่ครั้ง แต่มันไม่ห่วงผมเลยใช่ไหม มันห่วงแต่เรื่องของตัวเอง ฮือออ ” โชคดีผมเดาว่ามันจะออกมาทำนองนี้ เลยนัดกันนอกตัวเมือง
“ วิน พี่ยังไม่ได้เจอ ยังไม่ได้คุยกับมัน แต่ขอให้วินเชื่อใจมันอีกซักครั้งได้ไหม ” ไอวินปาดน้ำตาลวกๆ แต่น้ำตามันยังไหลไม่หยุด กอดปลอบใจมันดีไหมเนี่ย
“ มันต้องทำลับๆล่อๆ ขนาดนี้เชียวเหรอพี่ ..... เกิดวันนึงมันเดินมากับผู้หญิงคนนึง แล้วบอกผมว่ามันต้องไปกับเค้าล่ะ ผมจะทำยังไง ”
“ คิดอะไรของมึงวะ ”
“ พี่ไม่เคยเจอเรื่องแบบผม พี่คงไม่รู้สินะครับว่า คืนๆนึงผมคิดเรื่องแบบนั้นได้กี่เรื่อง และผมนอนหลับน้อยกว่านอนไม่หลับซะอีก ” นี่มันรันทดขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
“ งั้นจะทำยังไง จะเลิกกับมันหรือไง ”
“ ผมอยากรักใครซักคนให้มากกว่ามัน ผมน่าจะเจ็บน้อยลง ถึงมันจะทำไปเพราะมีแผน แต่ทำไมต้องปกปิดผมด้วย ”
“ ถามจริงๆ กับแม็คไปถึงไหนแล้ว อย่าคิดโกหก ” ไอวินยิ้มๆ
“ มากสุดแค่ช่วยกันครับ แม็คอยากมีอะไรกับพี่แบงค์ แต่พี่แบงค์ไม่เคยยอม ก็เลยทำกันไปแก้เหงา ”
“ แล้วเรียกว่าแฟน ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ ”
“ ผมสองคนมีบางอย่างคล้ายๆกันครับ ผมไม่อยากไปกันไกลกว่านี้หรอก ..... อีกอย่างผมก็ยังเลิกคิดถึงเดย์ไม่ได้ ” ผมไม่อยากถามมันต่อครับ เลยอาสาพามันไปส่ง
“ ขอบคุณนะครับพี่ ” ผมตบไหล่มัน แล้วขับรถออกมาครับ
คืนนั้นวากดิษพาผมไปกินข้าวข้างนอก เราคุยกันเรื่องซ้อมเต้น ซึ่งดูจะยากที่สุดครับ เลยอยากให้ผมไปช่วยผมก็รับปากครับ หลังจากนั้นเราถึงกลับมาที่หอพัก
“ คิมคร้าบ ” วากบ้าคลานขึ้นเตียงมา
“ มีอะไร ” วากดิษยิ้มๆ
“ พี่ว่าน้องแอบปกปิดพี่อยู่นะ ” อะไรวะ ไอนี่มีฌานหรือไง
“ อะไร ไม่มีนี่ ”
“ ต้องให้พี่บรรยายก่อนใช่ไหมถึงจะยอมรับ ” ผมแยกเขี้ยวใส่มัน
“ ไหน พูดมาซิ ”
“ ก็ได้ คิมเจอเรื่องเครียด แต่ไม่ปริปากบอกพี่ซักคำ พี่ว่าเด็กอยู่ไม่สุขแบบคิมคงต้องพยายามไม่พูดถึง และก็คือปกปิดพี่ไง ” ตรรกะแปลกๆ แต่ก็ถูกแฮะ
“ เราดูแลได้ ห่วงเรื่องเต้นไปเถอะ ...... แล้วทำอะไรน่ะ ” วากดิษใส่กางเกงขาสั้นถอดเสื้อเหมือนผม อาบน้ำเสร็จเราชอบอยู่ในชุดแบบนี้ครับ ที่ผมถามเพราะวากบ้ามันลูบแก้มของผม เลยแอบหวั่นว่ามันจะงับผม
“ หึหึ การฟังอย่างเดียวเหนื่อยใช่ไหมล่ะ ”
“ อืม เรากำลังรอให้เหตุการณ์เปลี่ยนน่ะ ” วากบ้าไม่ถามต่อครับ จากนั้นเวลาก็ผ่านไป โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนมาถึงสองวันก่อนพวกผมและหนักงานจะไปเที่ยวกัน
กิจวัตรของผมปกติดีครับ นอกจากการทำงานที่ค่อนข้างมีสีสันเพราะต้องทำงานฝ่ากระแสคนหัวเก่าและอคติเรื่องเพศ เรียกว่าปกติ จนผมก็ลืมๆเรื่องของคนอื่นไปเหมือนกัน
“ คืนนี้เหนื่อยเนอะ พี่ไม่มีแรงเลย นอนเลยนะ ” ไม่มีแรงแล้วเกี่ยวอะไรกับกูล่ะ หึหึ
“ อาบน้ำเหอะ ” วากบ้าเดินไปอาบก่อนครับ พักนึงก็มีคนมาเคาะประตู
“ มาแล้วครับ .......... ”
“ ......... ” ใครมายืนทำหน้าบูดบึ้งใส่กูวะเนี่ย เด็กในหอก็ไม่ใช่
“ คุณมีธุระกับผมเหรอครับ ”
“ ผมยาว แล้วจำไม่ได้เหรอครับ ” พอมันยิ้ม ประกอบกับที่บอกว่าผมยาว ผมนึกออกทันทีครับ
“ ไอเดย์ ...... ใช่มึงไหม ”
“ ครับ ผมเอง ” ผมกอดมันครับ ไอเดย์ก็โอบกอดผมเหมือนกัน
“ ใครมาน่ะน้อง ..... ” วากบ้ารีบเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ พี่ดิษสวัสดีครับ ”
“ เดย์ ...... พี่ใส่เสื้อก่อน คิมพาน้องไปคุยข้างล่างดีกว่า ” ที่สำนักงานจะสะดวกกว่าครับ ผมเดินนำไอเดย์มา แต่ผมคิดไปเองหรือปล่าวไม่รู้ว่า มันดูเศร้ามากๆ
“ มึงมาหากูทำไมเดย์ เมียมึงรออยู่นะ ” ไอเดย์ถอนหายใจ
“ ผมไม่มีที่ไปแล้ว ”
“ อะไรของมึง ” เดย์ฝืนยิ้ม
“ วินทำให้แผนผมแตก พ่อไล่ผมไม่ให้เข้าบ้าน วินเจอผมทำงานกับผู้หญิงก็โกรธ เหอะ ..... ด่าผมจนหาดีไม่ได้ ผมเพิ่งรู้ว่าผมสารเลวขนาดนี้ ”
“ เดย์ มึงทำใจดีๆ อย่าโทษตัวเองสิวะ ”
“ ว่าไงเดย์ ไหนว่ายังไม่กลับมาไง ทำไมมาดึกๆดื่นๆล่ะ ” ไอเดย์เล่าซ้ำอีกรอบ
“ แผน ที่ว่าคืออะไร ” ดิษถามจี้ครับ
“ ไม่สำคัญแล้วพี่ วินก็มีคนใหม่ ผมก็ตัดสินใจแล้วว่าผมจะมีเหมือนกัน ...... ในเมื่อวินคิดว่าเค้าคนเดียวที่เสียสละ ผมก็ไม่อยากพูดอะไรอีก ” เดย์มันนิ่งมากเลยครับ ดูสุขุมขึ้น
“ เดย์ มึงยอมแพ้แล้วเหรอวะ มึงลืมแล้วเหรอว่ามึงไปต่างประเทศทำไม ” เดย์น้ำตาซึมๆครับ
“ พี่คิม ...... ผมบอกแล้วไงว่าไม่สำคัญ คนที่ผมอยากทำทุกอย่างให้ เค้าไม่เห็นค่ามันแล้ว ”
“ ก็ ..... ” ผมกำลังจะพูด ไอวากบ้าก็แอบจับก้นผมครับ ก้นกูนี่เป็นเบรกมือหรือไงวะ
“ คืนนี้พักที่นี่ก่อน พรุ่งนี้ไปทำงานกับพี่ ตกลงไหม ” อะไรของมันเนี่ย
“ ครับพี่ ” วากดิษให้เดย์นอนเฝ้าสำนักงาน ผมสองคนเดินกลับขึ้นมาบนห้อง
“ ห้ามเราทำไมดิษ ”
“ พี่ว่าคาดคั้นไป จะยิ่งทำให้เดย์เจ็บนะ พี่รู้ความรู้สึกของเดย์ตอนนี้ดี ”
“ ยังไง ” ดิษดันหัวของผมไปชนหัวของมัน
“ ความรู้สึกว่าเราไม่มีค่า ทำอะไรก็แย่ไปหมด ทำไมต้องเป็นเราที่ถูกกระทำ ..... พี่เจอมาตลอดชีวิต ” รันทดรับเที่ยงคืนเลยไง ดิษคงพูดถึงชีวิตวัยเด็กของมันครับ
“ ขอโทษนะ ไม่น่าถามเลย ”
“ อาบน้ำแล้วนอนเถอะ พรุ่งนี้ว่ากันใหม่ ” ผมเห็นด้วยครับ ปัญหาของไอเด็กสองคนนี้ ผมจะช่วยได้ยังไง ผมยอมรับว่าผมนึกวิธีไม่ออก หวังว่าวากดิษจะมีความคิดดีๆนะ
*********************************************************************
ขอบคุณมิตรรักแฟนบันทึกนะครับ ที่ยังติดตามกันอยู่ หายไป 2 อาทิตย์พอดีเลย ออกพื้นที่ครับ มีคิวออกอีก แต่ไม่เหนื่อยครับ สู้ๆๆ
วากดิษเชียร์หงส์แดงครับ วันนี้โดนไปครึ่งโหลเลย คึคึ นั่งหน้ามุ่ย
แบบนี้เลย แฮะๆ
ที่จริงมีใบแทรกเรื่องนึงครับ เป็นเรื่องที่แฟนเก่าผมเจอกับผมและวากบ้าที่ไร่ แล้วดันไปพูดจาบางอย่าง เลยต้องเคลียร์กับวากดิษพอสมควรเลย ขอเป็นวันพุธแล้วกันครับ เพราะอังคารเดินทางไปทำงานพื้นที่ ^^
ปล. ส่งคนหลงเข้ามา นอนหลับฝันดีนะครับ
หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559 (อ่าน 1212589 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก