หัวข้อ: ". . 2 Broken Hearts เมื่อคนอกหักมารักกัน! ♥♥ . ."

[Namiirin]

สงสารธาม 

[Fordfies_ta]

ค้างมากมายยยย 

[Mura_saki]

อยากอ่านแล้ว...มาต่อนะ

[Redz]

ทิ้งระเบิดเวลาไว้แล้วจากไป อ้ากกกกก 

[Takarajung_TK]

ใจเย็นๆนะธาม มันไม่มีอะไรแล้ว
อย่าเพิ่งคิดมาก

[nemesis]

กำลังมาม่าเลยอะ

[narunarutoboyz]

อร๊ายยยยยย ธามใจเย็นน๊าาาา
แต่ถ้าเป็นเรา เราก็นอยด์อ่ะ...
รักครั้งเก่าแม่งน่ากลัวเสมอ........รู้ว่าคินไม่คิดอะไรกับปอด์นหรอก ก็เเค่รู้สึกผิดเฉยๆ
แต่ปอด์นนี่สิ เยื่อใยเยอะเหลือเกินนะ 

ถึงยังไงก็อยากให้ธามใจเย็นๆนะ ตั้งสติ(ไหวป่ะเนี่ย ฮือๆๆๆๆๆ)
โอ๊ยยยยยยยยยยย ไม่รู้ว้อยยยยยย ปอด์นมาเคลียร์เลยนะ แง่งงงงงงง 

ปล.ไหนๆก็มาบ่อยเเล้ว มาสร้างกระแสเเล้ว ก็มาต่อให้ดราม่านี่จบเร็วๆด้วยนะคะน้องเค้กกกก คนแถวนี้ใจจิขาดดด

[wargroup]

ว้ากกก ตีอกชกหัวฉีกหมอน หักกล้วยขว้างไข่ มันอะไรกานนน ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ...อยากกระทืบอีปอนด์ อีขี้โลเล ใจง่าย 
งวดนี้คินตามาพร้อมเคียวเพชรฆาต กระซวกใจเพื่อนรักไปแล้ว *โวยวายๆๆ* ถือหางธามนะงานนี้
//เหนือนทีแกอยู่ไหน? ออกฉากด่วนย่ะ เอาเมียไปเก็บที

แดนซ์ลุ้น แดนซ์รอ ตอนหน้า มาต่อไวๆนะคุณชิฟฟ่อนเค้ก...ผู้อ่านกำลังใจระรวย สงสารนางจัง, อีหนูธาม

 

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 26
Bad Day







      
   “พี่ธาม เป็นไรรึเปล่า ทำไม . .” ผมแย่งกุญแจรถมาจากบูมแล้วรีบเดินหนีมัน “เฮ้ย! พี่ธามจะไปไหน พี่เมานะครับ”

   ผมถูกไอ้บูมจับแขนเอาไว้ แต่พอมันเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของผม มันก็ตกใจและก็ปล่อยมือทันที

   “พี่ธาม . . เป็นไรไป”

   “ฝากบอกเพื่อนมึงด้วยนะ” ผมยกมือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ “ถ้าลืมเพื่อนกูได้เมื่อไหร่ ก็ . .” แม่งเอ๊ย . . นี่ไม่ใช่ตัวผมเลย “ก็ . . กลับมาหากู”

   ผมมันใช้ไม่ได้ที่แม้แต่จะเกลียดมันสักวินาทีผมก็ยังทำไม่ได้ ผมสะบัดมือของบูมออก แต่บูมก็ยังรั้งแขนของผมไว้อยู่ด้วยความเป็นห่วง

   “พี่ . . รู้แล้วใช่มั้ยครับ” มันดูอึ้ง

   “รู้ด้วยวิธีที่เชี่ยที่สุดด้วยนะ” ผมพูด “ปล่อยกูซะ กูอยากไปจากที่นี่”

   “แต่พี่ธามเมานะ”

   “ภาพเมื่อกี้” ผมกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมา “ทำให้กูสร่างเมา”

   บูมทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ ผมสะบัดมือของบูมหลุดจนได้ แล้วเดินตึงตังออกไปจากหน้าร้าน ผมจำได้ว่าผมสวนทางกับคนสองคนแว้บๆ ซึ่งหนึ่งในนั้นผมจำมันได้ทันที




   ก็แฟนผมยังไงล่ะ . .




   ผมเลยเดินเลี่ยงไปทางอื่น จากนี้ไปหัวใจของมันต้องการอะไร . . ผมก็จะปล่อยให้ตัวของมันตัดสินใจเอง ถึงแม้ว่าท้ายที่สุดแล้วมันอาจจะไม่เลือกผม

   ผมรู้แค่ว่า . . หัวใจของผมเลือกมัน . . เพียงคนเดียว
   

   พอขับรถออกไปได้สักพักผมก็ไม่มีแรงที่จะขับต่อ ฟ้าฝนก็โคตรเป็นใจตกลงมาเป็นห่าฝนที่หนักพอสมควร หนักพอที่จะทำให้ผมเกิดอุบัติเหตุถ้าผมยังดันทุรังขับรถต่อไป ผมร้องไห้บนรถ นึกถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นกับตัวผม เรื่องราวระหว่างผมกับปอนด์ ที่มีความรู้สึกของปอนด์ที่มีต่อคินตาแฝงอยู่ในก้นบึ้งของจิตใจปอนด์


   ความรู้สึกที่ผมไม่เคยรู้ . .


   เพื่อนผมมันเป็นคนมีเสน่ห์ หน้าตาดี รวย . . เรียนเก่ง เรียกได้ว่าครบสูตร ไม่แปลกหรอกที่ปอนด์จะเคยรักมันมาก่อน . . และมันก็ต้องผิดหวังไปในเมื่อเพื่อนผมมันรักแฟนมันที่ชื่อเหนืออย่างกับอะไร . . แต่ผมแค่ไม่เข้าใจ . . ทำไมมันยังลืมคินตาไม่ได้สักทีนะ ทั้งๆที่มีผมอยู่แล้ว . . ผมไม่เข้าใจ


   ยิ่งคิดน้ำตาผมก็ยิ่งไหล . . ผมมันโง่ . . และผมก็เทียบไอ้คินตาไม่ติดเลย . . สักนิดเดียว




   ก๊อก ก๊อก ก๊อก



   แม่ง ใครมาเคาะกระจกวะ ฝนสาดเทลงมาแบบนี้ ยังจะตากฝนมาเคาะได้นะ ผมรีบปาดน้ำตาอย่างลวกๆ แล้วก็เลื่อนกระจกรถของไอ้คินลงอย่างช้าๆ


   O_O


   เทพบุตร เอ๊ย ไม่สิ ผมคงตาฝาด


   “อ้าวคุณ” หน้าตามันหล่อเกินไป . . แต่ทำไมผมจะจำมันไม่ได้ “คุณเป็นใคร มาขับรถของแฟนผมได้ไง”


   “เราธามไง” กูเป็นดารา อย่างน้อยก็น่าจะจำกูได้บ้างเซ่!


   “หืมมมม” เหนือทำท่านึก ให้ตายสิ ตากฝนอยู่แท้ๆทำไมต้องเสียเวลากับเรื่องแบบนี้ด้วยนะ “อ๋อ เพื่อนคิน สถาปัตย์ จุฬา ดารา นักร้อง” เค้าจำคนอื่นด้วยคำพูดแบบนั้นเหรอวะ


   “อ่าฮะ”

   “แล้วทำไมถึงมาขับรถคินได้ คินไปไหน”

   “มันอยู่ร้านเหล้า ร้านของฟิล์ม”

   “ฮะ กินเหล้า!” เหนือร้องอย่างมีอารมณ์ “บอกว่าไม่ให้กินถ้าหากไม่มีกูไง!”

   “ไม่รู้สิ” ผมนึกภาพคินกอดกับปอนด์ขึ้นมา “ตอนนี้กำลังเมามาก”

   “คุณก็เมานะ”

   “เราเปล่า”

   “ยังไงก็ช่างเหอะ . . ผมขอไปตามแฟนผมก่อนละกัน” เหนือโบกมือลาผมไหวๆ ก่อนที่จะหันหลังกลับไป “อ้อ” จู่ๆมันก็หันกลับมา “คินบ่นคิดถึงคุณบ่อยมากนะ ผมดีใจที่คุณมาเยี่ยมเค้า”

   “เอ่อ . . อื้อ”



   “คุณน่ะ . . ไม่เหมาะกับคราบน้ำตาพวกนั้นหรอกนะ”


   แม่งพูดอย่างหล่อแล้วก็เดินกลับไปที่รถของตัวเอง ไอ้บ้านี่แหละครับที่ทำให้ผมตกหลุมรักแบบเลิฟแอทเฟิร์สไซด์ ตรงสเปคผมทุกอย่าง ทั้งหน้าตา นิสัย การกระทำ ตรงทุกอย่างจริงๆ จนผมบอกกับคินตาไปว่าผมชอบมันนะ


   แต่ผมกลับแดกแห้ว . . เพราะเหนือแม่งใจตรงกับเชี่ยคินซะงั้น


   ผมมองรถที่ขับผ่านรถของผมไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง ถ้าเป็นผมคนเดิมป่านนี้คงดีใจชิบหายที่ได้เจอผู้ชายที่เคยตกหลุมรัก แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกเฉย ติดจะเฉยมากด้วยซ้ำ ไม่ว่าเหนือมันจะหล่อชิบหายสักแค่ไหน ผมก็ไม่สามารถลบภาพปอนด์ที่มีอยู่ในหัวของผมตลอดเวลาได้




   . . . กูคิดถึงมึงจัง


   . . . คิดถึงคนที่รักกูชิบหาย


   คนที่เค้าไม่เคยสับสน . . เรื่องความรักของเค้าที่มีต่อกู


   คนๆนั้นยังเป็นมึงอยู่รึเปล่าวะปอนด์

   








   “มึงกลับมาเยี่ยมเพื่อนบ้างดิวะ เพื่อนๆเค้าคิดถึงมึงนะเว้ย จู่ๆก็ซิ่วไปแบบนั้นเป็นใครใครก็ตกใจว่ะ แต่ที่ตกใจสุดคงเป็นพี่กู . . พี่คินตาสุดหล่อของกู แม่งโทษตัวเอง หาว่าเค้าเป็นต้นเหตุให้มึงต้องซิ่วหนีไป ชอบมาบ่นเรื่องนี้ให้กูฟังด้วย ช่วงนี้ก็ทะเลาะกับพี่เหนือแรงชิบหาย พี่เค้ามีสอบอีก เครียดหลายเรื่องมาก ว่างๆมึงก็มาเยี่ยมพี่คินเค้าหน่อยนะ อย่างน้อยก็มาบอกเค้าให้เค้าหายรู้สึกผิดสักที”


   คำพูดของภีมที่บอกเล่าผ่านทางโทรศัพท์เมื่อตอนเย็นนั้นผมยังจำได้ดี เพราะเหตุนั้นไงที่ทำให้ผมต้องมานั่งมองพี่คินในยามหลับแบบนี้ด้วยความเป็นห่วง ความสดใสของพี่คินลดลงอย่างเห็นได้ชัด แล้วตัวก็ผอมกะหร่องอย่างกับอะไร ผมเป็นห่วงเค้า ผมอยากให้เค้ากลับมาสดใสเหมือนเมื่อปีก่อนชะมัด



   ผมมาทำอะไรที่นี่ นี่มันไม่ใช่หน้าที่ของผมเลยสักนิด มันเป็นหน้าที่ของพี่เหนือต่างหาก ที่จะต้องมาดูแลพี่คิน ว่าแต่ตอนนี้พี่เหนืออยู่ไหนกัน ทำไมไม่ยอมมาง้อนะ ไม่รู้รึไงว่าพี่คินเค้าน่ะฮอตแค่ไหน เอ่อ อันที่จริงนั่นก็ไม่ใช่ประเด็นที่สำคัญอะไรนักหรอก สิ่งที่สำคัญก็คือพวกเขาสองคนเป็นแฟนกัน  ถึงจะทะเลาะกันแต่ก็น่าจะหันมาแลกันบ้าง


   คู่นี้เป็นคู่รักตัวอย่างไม่ใช่เหรอ . .


   ผมถอนหายใจ เวลานี้ตีสามครึ่ง ผมลูบหน้าตัวเองอย่างเหน็ดเหนื่อย พลางพร่ำนึกถึงคำพูดของไอ้บูม . . นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมอยากจะเอามีดแทงตัวเองเสียให้ตายตั้งแต่ตอนนั้น


   “พี่ธามร้องไห้” ดูบูมจะโมโหผมไม่น้อย แต่ท่าทางมันเข้าอกเข้าใจไม่น้อย “ทำไมมึงทำให้พี่เขารู้ด้วยวิธีที่เหี้ยจังเลยวะ มึงควรจะบอกเค้าไปตรงๆตั้งแต่แรกว่าคนที่มึงเคยรักน่ะเป็นใคร บางทีเค้าอาจจะโกรธมึงน้อยลงกว่านี้ก็ได้”


   “กูไม่รู้ว่ะ” ผมยอมรับจริงๆว่าผมสับสน หัวผมคิดอะไรไม่ค่อยออก “กูกลัวเค้าโกรธ กูกลัวเค้ารับไม่ได้ กูกลัวทุกอย่าง กูเลยไม่รู้ว่าจะพูดออกไปยังไง”


   “ช่างเหอะ” บูมตัดบท “ตอนนี้เค้ารู้แล้ว และเค้าก็คิดแล้วด้วยว่ามึงน่ะลืมพี่คินสุดน่ารักคนนี้ไม่ได้”


   “ว่าไงนะ เปล่าสักหน่อย!” ผมรีบเถียง ทำไมถึงคิดอย่างนั้นนะธาม . .


   “เป็นกูกูก็คิด” คำพูดของบูมยิ่งทำให้ผมอยากทรุดลงไปกองกับพื้น “กูไม่รู้ว่าพี่ธามไปเจอมึงกับพี่คินเค้าตอนไหน แต่ตอนนี้เค้าเสียใจมาก และเค้ายังบอกกับกูอีกว่าถ้ามึงลืมพี่คินได้ ค่อยกลับไปหาเค้า”


   “. . .” ผมนิ่ง หนักใจจนไม่รู้จะพูดออกมายังไง “เค้าพูดอย่างนั้นเหรอวะ”


   “ทำไมมึงสับสนในตัวเองวะปอนด์ มึงดูสับสนมาก กูถามจริงเหอะ มึงยังลืมพี่คินไม่ได้ใช่มั้ย กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงไปรู้เรื่องอะไรของพี่คินมา ตั้งแต่ตอนเย็นของวันนี้มึงดูไม่สนใจพี่ธามเลย”



   “…”


   “มึงยังลืมพี่คินไม่ได้ใช่มั้ย”



   ไม่ใช่!!!!! ในใจของผมร่ำร้องตะโกนออกมาอย่างนี้แต่ตอนนั้นผมไม่ได้ตอบอะไรกับบูม บูมบอกจะออกไปตามหาธามที่ไม่รู้ตอนนี้อยู่ไหน แล้วรู้ไหม ว่าทำไมผมถึงไปไหนไม่ได้


   . . เพราะพี่คินบอกให้ผมอยู่เป็นเพื่อนพี่เค้า . .


   พี่คินไม่รู้ว่าผมคบกับเพื่อนพี่เค้าอยู่ . . และถ้ารู้ . . ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะออกมาเป็นยังไง


   ผมมันเหี้ย . . ผมมันเหี้ยมากๆ . .  ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเลย



   ผมคิดถึงธามจับหัวใจ . . และผมก็สงสารธามอย่างจับหัวใจเช่นกัน . .


   ที่มารักคนที่สับสนอย่างผม . .


   “ออกไปได้แล้ว สามีคินตามาแล้ว” พี่เหนือเดินหน้าบึ้งเข้ามาในห้อง ผมไม่ได้เจอพี่เค้าตั้งนานรู้สึกได้เลยว่าพี่เค้าสูงขึ้น ขาวขึ้น แถมยังดูล่ำขึ้นอีกต่างหาก


หล่อแบบอลังการบานตะไทไม่เคยเปลี่ยน



   “พี่เหนือ หวัดดีพี่” ผมยกมือไหว้พี่เค้า

   “เออ หวัดดี ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีใช่ป่ะ แต่ออกไปเหอะ กูดูแลคินเอง”

   “ครับ” ตัวจริงเค้ามาแล้ว . . ผมก็คงต้องไปสินะ ผมลุกขึ้นยืน มองไปที่พี่คินตาเป็นครั้งสุดท้าย “พี่เค้าผอมลงนะครับ ผมว่า . . อย่าทะเลาะกันเลยดีกว่านะ”

   พี่เหนือทรุดตัวนั่งลง ดึงมือของพี่คินมากุมเอาไว้ แล้วมองไปที่พี่คินที่กำลังหลับอย่างห่วงใยแบบปิดไม่มิด “กูผิดเองแหละ . . กูไม่มีเวลาให้เค้า”



   . . . ผมไม่รู้หรอกว่าพี่เค้าทะเลาะอะไรกัน


   “แต่ทั้งหมดที่กูพยายามทำ . . ก็เพื่อตัวเค้าทั้งนั้นแหละ”   



   “…”


   “แต่มึง” จู่ๆพี่เหนือก็หันมาหาผม ทำสีหน้าอย่างโหดใส่ผมจนผมสะดุ้ง


   “ครับ”


   “ได้ข่าวว่าคบกับดารา”


   “อ่า ครับ” ให้ตาย ขนลุกสายตาพี่เหนือตอนนี้ชิบหาย “พี่รู้ได้ไง”


   “ไอ้ฟิล์มได้ยินเพื่อนมึงคุยกับมึงที่บาร์ของมัน” คนไหนวะ . . คนที่เป็นเพื่อนพี่คินรึเปล่านะ น่าจะใช่ “ฟิล์มเพื่อนคินขี้เสือกจะตาย”


   “…”


   “กูบังเอิญเจอเค้าเมื่อสองสามชั่วโมงก่อน” พี่เหนือเล่า “เค้าเสียใจมาก มึงไปทำไรเค้าวะ คินตารู้มีหวังต่อยมึงแน่ ทำเพื่อนรักเค้าเสียใจแบบนั้น”


   “ผม . . ผิดเอง”


   “หรือมึงยังลืมแฟนกูไม่ได้” คำถามฟ้าผ่ากลางกระบาลถูกส่งมาหาผม ผมรีบส่ายหน้าดิกทันที


   “ไม่ใช่นะพี่” ผม . . แค่เป็นห่วง


   “ไม่ใช่ก็ดี แค่มันบ่นถึงมึงให้ฟังกูก็รู้สึกหึงจะแย่ ถ้ามึงยังไม่ลืมมันกูอาจจะคิดมากจนตัวตายล่ะมั้ง”





   หึงกับเค้าเป็นเหมือนกันแฮะ เห็นหน้าโหดๆอย่างนี้ . .




   “กลับไปง้อแฟนมึงซะ เค้าร้องไห้น่าสงสารมาก”


   ผมมาลองนึกๆดู พี่เหนือเคยเป็นคนที่ธามตกหลุมรักนี่นา . . เค้าจะรู้สึกเป็นห่วงพี่เหนือ เหมือนที่ผมรู้สึกกับพี่คินมั้ยนะ . .


   “กูรู้นะ ว่ามึงเคยรักคินมากแค่ไหน . . แต่ตอนนี้มึงมีแฟนแล้ว แฟนมึงต้องเป็นที่หนึ่ง และอีกอย่างไอ้เชี่ยนี่ . .” พี่เหนือแตะใบหน้าของพี่คินอย่างแผ่วเบา “ผัวมันหวง หวังว่าคงเข้าใจกู”


   “ครับ”


   “โชคดีล่ะ”



   . . . ผมก็หวังพึ่งโชคเหมือนกัน . . .



   ขอให้พี่กับพี่คินรักกันนานๆนะ . . .





   
   หกโมงเช้า


   ที่บ้านของผมเงียบมาก .. ตอนที่ผมขับรถมาถึงบ้านร้านก็ยังไม่เปิด เห็นเพียงแต่คนงานกำลังรดน้ำต้นไม้ตั้งแต่เช้าตรู่ ผมรีบพุ่งจู๊ดเข้าไปในบ้านอย่างเร่งด่วน ยังไม่รู้เลยว่าจะง้อธามยังไง เรื่องนี้ผมผิดเต็มๆ . .


   ผมเห็นบูมกำลังกดเปลี่ยนช่องทีวีในห้องนั่งเล่น นี่มันยังไม่นอนอีกเหรอทำไมอยู่ในชุดเดิมเมื่อคืน ?


   “เชี่ยบูม”

   “งานเข้าแล้วมึงน่ะ” บูมพูดด้วยน้ำเสียงโคตรไร้อารมณ์

   “ไม่ต้องย้ำได้ป่ะ” ถ้าเชี่ยบูมมางอนผมอีกคน ผมคิดว่าคงไม่มีใครอยู่ข้างผมแล้วล่ะ TT “ธามอยู่ไหน บนห้องกูรึเปล่า” ขี้เกียจรอฟังคำตอบ รีบไปง้อดีกว่า ผมกำลังจะวิ่งขึ้นไปข้างบนห้อง แต่โดนเชี่ยบูมดึงไว้ซะก่อน

   “หยุด”


   “อะไรวะบูม ธามโกรธกูอยู่นะ”

   “สมควรแล้วที่โดนโกรธ”

   “ไอ้บูม โว้ย . . กูรู้แล้วน่า” แล้วจะมาขัดทำไมให้เสียเวลาเล่า ?

   “มึงยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”


   กวนตีนโว้ย . . พูดด้วยหน้านิ่งๆไม่พอ ยังไม่ยอมปล่อยให้ผมไปง้อธามอีกนะ


   “มีอะไรก็ว่ามา” หมดความอดทนแล้ว ผมเลยถามมันออกไปตรงๆ

   “นั่ง” เสียงมันโหดมาก

   ผมนั่งตามที่มันบอก

   “มึงต้องตอบคำถามกูก่อน”
   “คำถาม . . คำถามอะไรวะ” ผมนึกอะไรไม่ค่อยจะออกนักหรอกตอนนี้น่ะ
   “อันที่จริงเป็นคำถามที่อยู่ในใจของมึงมากกว่า กูไม่ได้เกี่ยวเหี้ยอะไรด้วยเลย”

   “ . .”


   “มึงจะไปง้อพี่ธาม ถามจริง มึงลืมพี่คินได้แล้วเหรอ”


   คำถามโลกแตก . .


   “ไอ้สัด นิ่งเลย นิ่งเลยสินะ โธ่เว้ย กูนึกว่ามึงจะตอบออกมาทันทีว่ามึงลืมพี่คินแล้ว ไอ้ปอนด์ที่มันรักพี่ธามนักหนาคนนั้นหายไปไหนวะ มึงรู้รึเปล่าว่าพี่ธามเค้าเป็นคนที่ทำให้มึงกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง เป็นคนที่ทำให้มึงหายเศร้า หายซึม ขนาดกูกับไอ้คิก . .” ประโยคนี้มันสะดุดเล็กน้อย “กูกับไอ้คิกยังทำไม่ได้เลย ทั้งๆที่เป็นเพื่อนมึงแท้ๆ”


   “. . . ไอ้บูม”


   “เพราะฉะนั้นมึงไปง้อพี่ธามไม่ได้หรอก . . มึงคงยังลืมพี่คินไม่ได้ แม่งเอ๊ย” บูมสบถ “สงสารพี่ธามจังว่ะ”


   “บูม” ผมเริ่มหมดความอดทน “กูรักพี่คินตานะโว้ย รักมาก รักอย่างที่กูไม่คิดว่ากูจะรักใครได้ขนาดนั้น จู่ๆจะให้กูลืมพี่เค้า เลิกคิดถึงพี่เค้า หายเป็นห่วงพี่เค้างี้ กูยังทำไม่ได้ว่ะ” ผมเอามือทั้งสองข้างมาปิดหน้าอย่างอ่อนระโหยโรยแรง


   “กูเข้าใจ” บูมบอก ตบบ่าของผมอย่างให้กำลังใจ “ของอย่างงี้มันลืมกันได้ง่ายที่ไหน”


   “แต่กูรักธามมากกว่า”


   “ถ้ารักมึงก็ต้องทำใจให้ลืมพี่คินซะ! มึงเข้าใจมั้ยว่ามึงกับพี่คินมันเป็นไปไม่ได้แล้ว พี่ธามต้องมาเป็นอันดับแรก มึงเข้าใจรึเปล่า!!!”


   “กูเข้าใจเว้ย”


   “เข้าใจแล้วก็อย่าทำอีก ไม่ว่าพี่คินเค้าจะไม่สบาย มีเรื่องอะไรกับใครที่ไหน มึงเป็นห่วงได้ มึงแคร์ได้ แต่มึงต้องไม่ข้ามหัวพี่ธามไปเหมือนที่มึงเพิ่งทำไปหยกๆ”


   “รู้แล้วๆ” ยิ่งบูมย้ำ ผมก็ยิ่งผิดเต็มๆ . . เรื่องนี้มันเหมาะเป็นพระเอกมากกว่าผมอีกนะ . . ทำไมผมมันแย่อย่างนี้


   “มึงไปง้อเค้าเองละกัน กูคงให้คำแนะนำมึงได้เท่านี้” บูมบอกเสียงเหนื่อยๆ “เฮ้อ ยังดีที่มึงรู้ตัวเร็ว ไม่ปล่อยให้ข้ามวันข้ามปีไปจนพี่ธามกลายเป็นของคนอื่น แล้วถ้าเป็นแบบนั้นนะ กูจะหัวเราะออกมาให้ดังเลย!”


   “กูไปได้แล้วใช่ป่ะ” ผมถาม


   “อืม” เยส ในที่สุดไอ้บูมก็ยอมปล่อยผมไปสักที “แต่พี่ธามเค้าไม่อยู่แล้วนะ”


   “ว่าไงนะ!!!!!” หัวใจของผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม มันกระตุกวูบอย่างแรงเพราะผมช็อคชิบหาย


   “เค้ากลับกรุงเทพไปแล้ว”


   “อะไรนะ มาบ้านกูไม่ถึงสองวันเลย” ไอ้ปอนด์ ไอ้เหี้ย สมน้ำหน้า . . ผมทำหน้าหนักอกหนักใจอย่างอดไม่อยู่ “แล้วทำไมมึงไม่รีบบอก” ขอพาลหน่อยละกัน


   “ถึงเค้าจะอยู่ข้างบนบ้านมึง กูก็ยังรั้งมึงไว้แบบที่กูทำเมื่อกี้เหมือนเดิม” บูมยักไหล่ “ขอโทษทีว่ะ กูอยู่ข้างพี่ธาม”


   อยากจะด่ามันเหลือเกินว่าไอ้ทรยศ . . แต่ผมน่ะผิดเต็มๆ ใครที่ไหนจะเข้าข้างคนผิดได้ล่ะ


   “แต่กูจะช่วยมึงง้อพี่ธามนะ”


   “ขอบใจ” ผมรีบเข้าไปกอดมันทันทีอย่างหาที่พึ่ง

   “อย่ามาตุ๊ด มึงเป็นผัว เอ๊ย สามีพี่ธามนะ”


   ผมส่ายหน้า “ยัง ยังไม่ได้เป็น”


   “อ้าว . . ยังไม่ได้เผด็จศึกอีกเหรอ” บูมเกาหัว “เอ๊ะหรือมึงจะเป็นเมียแทน”

   เชี่ยแม่งใช้ไรคิด “กูไม่เคยคิดฉวยโอกาสเรื่องแบบนั้นกับธาม ถ้าเค้าไม่เอ่ยปากขอกูเอง”

   “มึงคงหมดโอกาสแล้วล่ะ”

   “ไอ้บูม . . เชี่ยแม่งหนิ อย่าตัดกำลังใจกันแบบนี้ดิวะ” ผมพูดเซ็งๆ “แล้วนี่เค้ากลับกรุงเทพยังไงเนี่ย กลับคนเดียวเหรอ ไอ้บูม! มึงปล่อยให้เค้ากลับคนเดียวแบบนั้นได้ไงวะ!!!”

   “หยุด อย่ามาด่ากูเว้ย” บูมเอามือปิดหู “คุณโทมัสขับรถจากกรุงเทพมารับเลย ขับเร็วชิบหายด้วยนะ ท่าทางเค้าจะรู้ว่าคุณหนูของเค้ากำลังเสียใจน่ะ เพราะใครบางคน”

   “โธ่” ธาม . . ปอนด์ขอโทษ T_____________T “งั้นเราก็กลับกรุงเทพกันบ้างดิวะ”



   “ปอนด์ลูกชายแม่ กลับบ้านแล้วเหรอ วันนี้มีรวมญาติตอนเย็นด้วยนะจ๊ะ”



   คุณแม่โผล่มาจากไหนไม่รู้ เดินดื่มกาแฟมาแต่ไกล



   “แม่ ทำไมต้องเป็นวันนี้อ่า” อยากกลับไปง้อใครบางคนอยู่นะ . .

   “ญาติๆเค้าอยากเจอลูกน่ะ ว่าแต่หนูธามของแม่หายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย ปอนด์ทำไมไม่ดูแลลูกสะใภ้ของแม่ดีๆล่ะลูก ทำตัวแบบนี้เดี๋ยวแม่ก็ไม่ไปสู่ขอให้หรอก”

   ผมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ . . ไอ้บูมยิ้มขำด้วยความสะใจ ส่วนเมียก็เท้าสะเอวมองผมด้วยสีหน้าบึ้งตึง


   ใครๆก็รักธาม . . แต่ผมไม่ได้รู้สึกน้อยใจอะไรเลย


   เพราะผมก็รักธาม . .






   “โทมัส ขับให้เร็วกว่านี้ได้ป่ะ”


   “คุณหนูครับ ขาเข้ากรุงเทพรถมันก็ติดอย่างนี้ล่ะครับ ใจเย็นๆนะครับ” โทมัสรีบบอกกับผม ผมถอนหายใจ นั่งชันเท้าไปที่ตรงกลางระหว่างเบาะนั่งหน้าทั้งสอง ใบหน้าของผมเนือย และกำลังนอยด์อย่างที่สุด


   “เหนื่อยจังเลย โทมัส”


   “ชีวิตก็อย่างนี้แหละครับ มีเหนื่อย มีไม่เหนื่อย แหะๆ” โทมัสคงกำลังพยายามปรับตัวให้เข้ากับผม ในโหมดล่องลอย ราวกับคนอกหักก็ไม่ปาน


   “ธามมีดีบ้างมั้ย . . ทำไมปอนด์ถึงลืมคนเก่าไม่ได้ เพราะธามยังดีไม่พอเหรอ หรือเพราะอะไร”


   “โธ่คุณหนูของผม” โทมัสน้ำตาปริ่มทันที . . ส่วนผมมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใจลอย


“มีงานอะไรช่วงนี้หรือเปล่า”


   “เพราะคุณหนูบอกจะพักหนึ่งอาทิตย์ ก็เลย . .”


   “ถ้าไม่มี งั้นจะไปร้องเพลงการกุศล . . ”



   “ . .จะถ่ายแบบ จะขึ้นปก จะทำทุกอย่างที่ธามไม่เคยทำ”







   “เผื่อธามจะได้ลืมคิดถึงปอนด์บ้าง . .”











เซอร์ไพรส์ล่ะสิ
เม้นๆด้วยน้า ^_____________^

[Bastet]

เซอร์ไพรส์ตอนดึกๆ ดีใจจัง

ตอนนี้สงสารธามมากเลย หวังว่าปอนด์จะหาวิธีง้อดีๆ แล้วคืนดีกันเร็วๆนะ

[rujaya]

สงสารธาม 

ไปง้อไวไวเลยปอนด์ 

[flyingploy]

เซอร์ไพร๊

[quiicheh.]

โอ้ยจุกเลย ทำไมหนอทำไม ตอนแรกนึกว่าธามจะวีนแต่ทำตัวอย่างงี้น่ารักมากนะ เชียร์ให้ดีกันไวๆ!

[cho_co_late]

มาเซอร์ไพรซ์ด้วยอ่ะ ว่าจะถามในทวิตซะแล้ว 
ยังคงสงสารธามสุดๆ เราอยู่ข้างธามนะ
ทำไมปอนด์ไม่บอกแม่ไปว่าจะไปง้อว่าที่ลูกสะใภ้
งานนี้ปอนด์ผิดเต็มๆ
ไปง้อธามด่วนๆเลย 

[minyoung]

ปอนด์เหตุผลแกแย่มากนะที่ยังพูดได้เต็มปากว่ารักคินตาอยู่ คนเรารักกันได้แต่ต้องคำนึงถึงคนที่อยู่ข้างเรามากที่สุด






ตัดไม่ขาด ก็อย่ามายุ่งกับธาม สงสารธามที่เหมือนอกหักซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากคนที่รักแตเพื่อนของตัวเอง






และสุดท้ายคนที่รักมากที่สุดก็ยังหลงรักเพื่อนของตัวเองจนทำให้ต้องเจ็บปวด






จะง้อก็ต้องง้อ รีบง้อ ไม่งั้นคงอาจได้เป็นเหมือนเซนคนที่ ๒ และน้องธามก็จะได้หาผัวใหม่ด้วย

[Ali$a฿eth]

คนแต่งลงวนผิดชิมิๆ 55555


ปอนด์มาง้อไวๆนะ

[little_nok]

ธามดูเด็กจัง
ปอนด์ก็ไม่ใช่จะเป็นผู้ใหญ่

[maru]

สงสารธามมาก ๆ เลย ปอนด์ทำไมทำแบบนี้นะเนี่ย

[LadySaiKim]

อย่าร้องน้ะธาม อย่าร้องๆ ฮือออ ~ ~

ให้ไวเลยค่ะปอนด์ขา มาง้อพี่ธามให้ไวเลยค่ะ !!!

[ryokame]

 
อย่างอนกันนานนะ

[SuSaya]

สงสารธามจัง
เคืองปอนด์สุดๆ

[appattap]

ดีกันไวๆ นะ
เหนือนที มาแย่งซีน พูดได้โดนใจมาก
คนแต่ง สู้ สู้ 

[l3iZal2l2e]

โธ่ น้องปอนด์คนที่หนักแน่น คนที่รักธามหายไปไหนแล้ว
ไม่อยากเชื่อว่าน้องจะโลเลได้ขนาดนี้ คนหนึ่งก็รัก อีกคนก็ห่วงสินะ เฮ้ออออ

จริงๆความรักมันไม่ควรมี รักเอ แต่รักบีมากกว่า แบบนี้นะ
มันควรจะแค่ รัก สิ ไม่มีรักมากกว่าหรือรักมากที่สุด
ใครๆก็อยากเป็นแค่ only one ไม่มีใครอยากเป็น number one หรอกมั้ง
 

แหมะ ธามน่าจะหนีไปเที่ยวต่างประเทศ เอาให้ปอนด์ตามหาไม่เจอเลย ฮ่าๆๆๆๆ
ปอนด์ควรจะมั่นใจจริงๆแล้วค่อยไปง้อธามนะ แบบนี้ก็เหมือนกับทำไปตามหน้าที่ -___-

มาต่อตอนใหม่ไวไวนะคะ ดราม่านานๆ พาลให้ชีวิตมันจะอึนๆ อิอิ
 

[misspm]

แอบโกรธคินตาอะ คนไม่รู้ย่อมไม่ผิดแต่โกรธ
รู้ว่าปอนด์รัก รู้ทั้งรุ้ว่ารักปอนด์ไม่ได้ แต่พออ่อนแอกลับไปขอให้เค้าอยู่ด้วย ใช้ประโยชน์จากความรู้สึกของคนที่รักตัวเองนิ
พระรองไม่ใช่ของเล่นนะเว่ย และเรื่องนี้พระรองเป็นพระเอกด้วย แนะนำว่าจะน่ารักกว่านี้ถ้าไปซบน้องซบยายซบเจมส์(คิดถึงเจมส์เถอะขอบอก 555)...
เหนือมันโคตรเท่อ้ะ มาแบบเท่ๆ ไปอย่างเท่ๆ อู๊ยยยยย น่ารักโคตรรร
และคุณสามีเหนือคะ ถ้าเมียคินตื่นก้อบอกความจริงเรื่องปอนด์ธามให้เมียคินรู้ทีจะเป็นพระคุณยิ่ง
นางจะได้รู้สึกผิดบ้าง อยู่ดีๆขอของเพื่อนไปอยู่เป็นเพื่อน1 คืนแบบม้ามืดมากๆ 55555
บูมอีกคนคะแนนนำโด่งปอนด์ไปละ 55555 ตอนนี้ช่วงขาลงนะปอนด์ไม่มีใครสแตนบายคอยซัพพอร์ตแล้ว
 

[coldcream]

อ่านแล้ว สงสารธามสุดหัวใจ ขอให้ผ่านเวลานี้ไปด้วยดีนะ เฮ้อ ไม่อยากพูดถึงคนอื่น

[j_world]

หุหุหุ  ตายแน่ปอนด์ โทษฐานยังรักคินตา
เห็นภาพอย่างนั้น ใครจะไปทนด้ายยยยย   

ง้ออีกเป็นชาติล่ะปอนด์  สม!!

[nunnuns]

บอกตรงๆ โคตรโกรธปอนด์อะ ไม่อยากให้ธามให้อภัยปอนด์ง่ายๆด้วย เกลียดผู้ชาย(แอบ)โลเล ไม่ให้แฟนมาเป็นที่หนึ่งอะ

เซ็งงงงงงงงงงงงงงงง TAT

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[BojaeHeenim]

สงสารธามแบบต่อเนื่องงงง
ปอนด์! รีบๆตามมาเคลียร์ด่วนๆเลยนะ
ง้อๆๆๆ แล้วก็ลืมคินตาให้ได้เร็วๆนะ
เพื่อตัวเองแล้วก็ธามไง
(เพื่อคนอ่านด้วย ไม่อยากดราม่า)

[litlittledragon]

เฮ่อ... งานเข้า ธามคงนอยด์อีกพักใหญ่กว่าปอนด์จะกลับมาเจอ จะทำอะไรประเจิดประเจ้อก็ไม่ได้เพราะธามเป็นดารา
งานนี้ปอนด์คงเหนื่อยละนะ

[iammz]

ยังแอบน้ำตาซึมเหมือนเดิม 

ปอนด์คงต้องง้อยาว

+1 ขอบคุณค่ะ