-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
2 BROKEN HEARTS
เมื่อคนอกหักมารักกัน!
By Chiffon_cake
TBL-771-652
ชี้แจงก่อนอ่านนะคะ
+ นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สอง ตัวละครทั้งสองตัวมาจากนิยายเรื่อง LIMITLESS. .รักที่เหนือกว่า ใครที่ยังไม่เคยอ่านก็อ่านเรื่องนี้ได้ค่ะ เนื้อหาไม่ได้เกี่ยวโยงกันมากนัก
+ เป็นนิยายยาวขนาดสั้น (เอ่อะ?!) คือจำนวนตอนไม่มหาศาลค่ะ อาจอยู่ในช่วง 25-30 ตอนก็จบแล้ว(อาจนะ เอ๊ะ สรุป เมิงจะเอาไงแน่ ?)
+ นิยายเรื่องนี้เคยเอ่ยถึงมหาลัยวิทยาลัยชื่อดัง(มาก)จากนิยายเรื่องก่อน เอ่อ ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลใดบุคคลหนึ่งในมหาวิทยาลัยแห่งนั้นและสถานที่บางที่ในนิยายอาจไม่มีอยู่จริง ขอให้เข้าใจตรงจุดนี้ด้วยนะคะ (คนเขียนเรียนอยู่อโศกง่า TT)
+ ขอบคุณที่เข้ามารับชมค่ะ ^^
สารบัญ ขอบคุณ คุณ Basanti นะคะ
INTRODUCTION (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2014433#msg2014433)
ตอนที่ 1 บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2014446#msg2014446)
ตอนที่ 2 เจ้าชายกับเจ้าหญิง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2017626#msg2017626)
ตอนที่ 3 ขอร้อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2026484#msg2026484)
ตอนที่ 4 อยากรู้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2055305#msg2055305)
ตอนที่ 5 Fine Fine Fine (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2063422#msg2063422)
ตอนที่ 6 ราตรีสวัสดิ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2071933#msg2071933)
ตอนที่ 7 เผลอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2096133#msg2096133)
ตอนที่ 8 Rain (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2105862#msg2105862)
ตอนที่ 10 วันที่ฉันป่วย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2110722#msg2110722)
ตอนที่ 10 KISS ME ONE MORE TIME (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2119448#msg2119448)
ตอนที่ 11 LOVE IS ALL AROUND (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2129795#msg2129795)
ตอนที่ 12 เขาที่เพิ่งเจอกับเธอที่มาก่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2134266#msg2134266)
ตอนที่ 13 ถูกที่ ผิดเวลา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2135405#msg2135405)
ตอนที่ 14 หลงทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2144448#msg2144448)
ตอนที่ 15 คนข้างๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2165800#msg2165800)
ตอนที่ 16 เขิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2172243#msg2172243)
ตอนที่ 17 ก่อนตาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2173275#msg2173275)
ตอนที่ 18 ฉันเลือกเธอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2176724#msg2176724)
ตอนที่ 19 (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2182020#msg2182020)
ตอนที่ 19 อุปสรรคก่อให้รักบังเกิด (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2183341#msg2183341)
ตอนที่ 20 ฉันต้องคู่กับเธอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2192627#msg2192627)
ตอนที่ 21 ที่รัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2200361#msg2200361)
ตอนที่ 22 (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2210221#msg2210221)
ตอนที่ 22 (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2220460#msg2220460)
ตอนที่ 23 อยู่ต่อเลยได้ไหม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2266657#msg2266657)
ตอนที่ 24 I Knew You Were Trouble (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2268504#msg2268504)
ตอนที่ 25 เรื่องจริง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2270826#msg2270826)
ตอนที่ 26 Bad Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2273984#msg2273984)
ตอนที่ 27 I’m sorry (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2279266#msg2279266)
ตอนที่ 28 Rain Sound (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2280143#msg2280143)
ตอนที่ 29 What about us (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2281427#msg2281427)
ตอนที่ 30 Pyramid (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2282595#msg2282595)
ตอนที่ 31 F**king Perfect (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2283780#msg2283780)
ตอนที่ 32 ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้, ตอนที่ 33 กันและกัน, ตอนที่ 34 The show goes on (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2284941#msg2284941)
ตอนที่ 35 บทส่งท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2284955#msg2284955)
INTRODUCTION
ผมชื่อปอนด์ ที่แม่ตั้งชื่อนี้ให้ก็เพราะแม่เป็นเจ้าของร้านเค้ก ผมโตมาอย่างมีความสุข เป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นผู้ที่เอนจอยได้เสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต จนกระทั่ง . . ผมได้เจอกับเรื่องที่ทำให้ผมยิ้มไม่ออก
แน่นอนผมเคยอกหักมาหลายครั้งหลายคราสมัยมัธยม จีบหญิงไม่ติดมันเป็นเรื่องธรรมดา แต่นี่ . . เรื่องของคินตาคนนี้ ทำเอาชีวิตผมเป๋ ยิ้มกี่ครั้งๆก็ยิ้มไม่ออก เมื่อเห็นว่าเขาเดินเคียงคู่กับหนุ่มคนที่คู่ควรกับเขามากแค่ไหน
ผมเศร้า ผมร้องไห้ ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครรับรู้ว่าผมจะบ้าตายเสียให้ได้กับการต่อสู้กับใจตัวเองเพื่อที่จะไม่แย่งคินตาออกมาจากพี่เหนือ ทั้งโง่และก็บ้าแน่ๆถ้าทำอย่างนั้นเพราะพี่คิน . . เขารักของเขามานานและก็รักมาก ผมไม่อยากจะแทรกกลางระหว่างความรักระหว่างคนทั้งคู่ ผมจึงเฝ้าดูอย่างเงียบๆ และห่างที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
เหมือนคนโรคจิต . . ใครรู้คงจะหาว่าผมบ้า ผมไม่โทษพวกเขาหรอกนะ คนมันรักจะให้มันทำยังไงล่ะ?
กิจกรรมแรกพบเพิ่งจบลงผมขับรถฉายเดี่ยวมาที่หัวหิน คนเดียว เปล่าเปลี่ยว ไม่ได้ชวนเพื่อนที่ไหนมาเลยสักคน ผมกำลังจ้องมองทะเลยามเย็นข้างหน้า ผู้คนบางตาเพราะมันเป็นเวลาใกล้ค่ำ
คนอกหักมักทำอะไรทำไม่มีสติ . .
อยากจะทิ้งตัวลงบนทะเล . . ให้ลืมความเป็นจริง ความจริงที่ผมไม่สามารถจะหนีไปจากมันได้ ผมแค่อยากจะลืม . .
ผมถอดรองเท้า วางโทรศัพท์ กระเป๋าสตางค์ กุญแจรถลงบนหาดทราย ไม่กลัวเลยสักนิดว่าจะมีใครขโมยไป ผมไม่สนใจอะไรอื่นทั้งนั้นนอกจากทะล . . ทะเลที่จะทำให้ผมลืม
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ก้าวออกไปเสียงๆหนึ่งก็ทำให้ผมสะดุด
“ฮัลโหลไอ้เหี้ย!” มันจะโผล่มาทำไมเอาตอนนี้ มันตัวผอมๆแต่งตัวโอเค ดูผ่านๆเหมือนคินตา แต่พอมองหน้าชัดๆ ไม่เหมือนเลย ไอ้นี่มันเกย์สาวชัดๆ “เป็นไงบ้าง ไม่คิดจะโทรหากูเลยใช่ป่ะ”
เสียงเจื้อยแจ้วโคตรน่ารำคาญ ผมหยิบโทรศัพท์กับข้าวของทั้งหมดขึ้นมาจะกลับไปที่รถ แต่ทว่า . .
“ยังรักกันดีใช่มั้ย” เสียงเศร้าๆของมันที่คงมีแต่ผมเท่านั้นที่รู้ว่ามันเศร้าดังขึ้นจนทำให้ผมหยุดฝีเท้าแล้วหันไปมองหน้ามันชัดๆ “ดีแล้วแหละ มึงผ่านอะไรมามาก คู่มึงคงจะเป็นคู่ที่แหล่มทีเดียว อะไรนะ . . อ๋อ กูอยู่หัวหิน มาพักผ่อนน่ะช่วงนี้งานเยอะกูเบื่อ ไม่ได้อยู่คนเดียว อยู่กับไอ้บ้าที่กำลังจะฆ่าตัวตายเมื่อกี้ เชื่อป่ะ พอกูมาแม่งก็หยุด ไม่คิดจะทำแล้ว โคตรฮา”
หนอย ไอ้เหี้ย ใครบอกกูจะฆ่าตัวตาย กูแค่ทำเหมือนจะฆ่าเฉยๆเว้ย!
วางโทรศัพท์แล้วมาตัวต่อตัวกับพ่อมา . .
“เออ ไม่มีอะไรเว้ย กูวางสายละ มึงดูแลมึง กับ เอ่อ แฟนมึงดีๆละกันนะ”
ถุยยยย . . ทำเป็นพยายามกลบเกลื่อนความเศร้า น่าสงสารตายห่าล่ะ
“มองอะไร มึงอยากตายมึงก็ตายไปสิ” มันพูดกับผมอย่างไม่ใส่ใจ ทิ้งตัวนั่งลงบนหาดทราย ทอดมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน
ผมนั่งลงข้างๆมันอย่างหัวเสีย “กูไม่ได้จะฆ่าตัวตายสักหน่อย”
“แค่อกหัก มึงไม่ถึงกับต้องตายหรอกนะเว้ย ชีวิตมึงยังจะต้องเจออะไรกว่านี้อีกเยอะ เพิ่งอยู่มอปลายใช่มั้ยน่ะ อกหักมาจากดาวโรงเรียนล่ะสิ”
สงสัยแม่มันคงเป็นนักเขียน แต่งเรื่องได้เองอย่างกับว่าที่พูดมามันจะถูกอย่างนั้นแหละ แถวบ้านเรียกโชว์โง่!
“อืม ดาวโรงเรียนสวยมาก” ผมเล่นไปกับมันดีกว่า “แล้วมึงล่ะ อกหักมายังไง หลงรักเพื่อนตัวเองล่ะสิ”
“ไอ้เหี้ย เพ้อเจ้อละ กูรักคนที่กูอยากรัก”
“ก็เพื่อนมึงใช่มั้ยล่ะ”
“แฟนเพื่อนต่างหาก”
“โหย ไอ้เลว” ผมด่ามันทันที
“สัด ใครมันจะไปห้ามใจไหว ถ้าเจอปุ๊บแล้วรู้ว่ามันใช่ มันก็ใช่” มันเอาซองโทรศัพท์ของมันมาฟาดหัวผม “พูดดีๆหน่อย กูแก่กว่ามึงตั้งหลายปี”
“อย่ามาอำ ตัวเล็กแค่นี้เนี่ยนะ”
“กูไม่ได้ตัวเล็ก สัด!”
“ชอบผู้หญิงที่เค้าสูงกว่าอ่ะดิ๊ โธ่ สมน้ำหน้า ไม่เจียมเลยนะมึง”
“ไอ้ปากหมา”
“มึงก็ปากหมาพอกันนั่นแหละ”
“กูยังไม่ได้ด่าอะไรมึงเลยนะ!”
“ก็ที่มึงด่ากูกับเพื่อนมึงนั่นไง”
“เสียมารยาท ฟังคนอื่นเค้าคุยโทรศัพท์”
“เรื่องของกู”
ผมกับมันแทบจะแยกเขี้ยวใส่กันแล้วด้วยซ้ำ ไม่น่าเชื่อว่าหน้าตาหล่อแบบจิ้มลิ้มแบบนี้ฤทธิ์มันจะเยอะ เถียงคำไม่ตกฟาก ผมไม่เชื่อว่ามันแก่กว่าผมหลายปี เพราะหน้ามันยังเด็กอยู่เลย
“กูไม่อยากจะเชื่อว่ากูกำลังนั่งดูพระอาทิตย์ตกกับคนที่จะฆ่าตัวตายอย่างมึง”
“กูบอกแล้วว่ากูไม่ได้ฆ่าตัวตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ไม่เชื่อโว้ย แต่ก็ดีนะ มึงยังอยู่ดี ดีแล้วที่กูมาทัน กูมาช่วยมึงไว้ได้ทัน เพราะงั้นมึงติดหนี้กูแล้วเว้ย”
สุดยอดแห่งความคิดเองเออเอง . . ผมยกให้มันเลย
“ทำยังไงดีกับหนี้ชีวิตในครั้งนี้ กูว่ามึงจะต้องได้ชดใช้อย่างใหญ่หลวงแน่ๆ”
ปล่อยให้มันพล่ามไปคนเดียวนี่แหละดีแล้ว . .
“เอาเป็นว่ากูจะให้ทำเรื่องที่ง่ายที่สุด ซื้อซีดีเพลงกูด้วยละกัน พรุ่งนี้วางแผงพร้อมโฟโต้บุ๊ค”
“เอ๊ะ เดี๋ยว เดี๋ยวนะ มึงเป็นดาราเหรอ” ผมมองหน้าไอ้จิ้มลิ้มนั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ใช่แล้ว นักร้องเว้ย ไปหาชื่อเองก็แล้วกัน วางแผงพรุ่งนี้”
กูไม่ได้คิดจะซื้อเว้ย เพราะกูไม่เชื่อ!
“กูไม่เชื่ออะ ไม่เคยเห็นหน้า” ผมพยายามจ้องหน้ามันใกล้ๆ ตอนนี้กำลังจะมืดแล้ว มองหน้ามันไม่ชัดเลย รู้แต่ว่าจิ้มลิ้มและก็หน้ายังเด็กอยู่
“โอ๊ย . . เรื่องของมึงละ” มันลุกขึ้นยืน ปัดทรายใส่หัวผมอย่างไม่เกรงใจ “กูหนีเพื่อนมา กูไปก่อนนะ หวังว่ามึงจะซื้อ ขอบคุณ”
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ!” ผมลุกขึ้นตาม ไอ้ห่านั่นมันเดินลิ่วๆไปไกลแล้ว
“ความรักน่ะ . . บางทีมันก็หาไม่ยากหรอกนะ ถ้ามึงเปิดใจ!!!!!!!!!” มันตะโกนบอก ก่อนที่จะโบกมือเหยงๆให้เพื่อเป็นการร่ำลา
“แล้วมึง - - ชื่อไรวะสาด!!!!!!!!!!!” ผมร้องตะโกนถาม
“อ๋อ กูชื่อธาม!!!!!!!”
*อ้างอิงจากเรื่องที่แล้ว*
-
ตอนที่ 1
บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต
ผมไม่รู้ว่าอนาคตชีวิตของผมจะเป็นอย่างไร การอกหักจากรุ่นพี่ที่ผมรู้จักเพียงแค่ไม่กี่เดือนนั้นทำให้ผมค่อนข้างดำเนินชีวิตของตัวเองแบบสะเปะสะปะ ผมรู้ผมไม่น่าจะฝังจิตฝังใจอะไรขนาดนั้น แต่มันก็เป็นไปแล้ว . .
ผมเรียนมหาวิทยาลัยชั้นปีที่ 1 มาเป็นเวลา 2 ปี เนื่องจากคณะที่ผมเรียนครั้งแรกนั้นไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่นัก หรืออาจเป็นเพราะที่แรกที่ผมสอบติดนั้นมีเขาคนนั้นอยู่ก็เป็นได้ ไม่รู้สิ . . การติดคณะบัญชีของมหาลัยที่นี่สร้างความภูมิใจให้กับวงตระกูลของผมเป็นอย่างดีเพราะญาติๆก็เรียนกันให้พรึ่บ
มหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของประเทศ . .
สาวๆหน้าตาดี บางคนไม่ใช่ดาราแต่ก็สวยยิ่งกว่านางฟ้า ส่วนผู้ชายน่ะเหรอ ก็หล่อๆกันดี ผมไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่หรอก แม้คนที่หักอกผมเขาจะเป็นเพศเดียวกันกับผมก็ตาม แต่ผมรู้ ในใจผมอ่ะยังชอบผู้หญิงอยู่ เขาคนนั้นได้ใจผมไปทั้งๆที่เป็นผู้ชายเหมือนกันได้ยังไงผมยังไม่รู้เลย
“ปอนด์ มึงขับรถดีๆดิวะแม่ง! มึงจะชนหลังชาวบ้านเค้ามาเป็นสิบๆคันแล้วนะ” ไอ้คิก เพื่อนใหม่ของผมเรียกเสียงดัง สงสัยคงเห็นผมเหม่อๆ เปิดเทอมมาเป็นเวลากว่าสองเดือนแล้ว กิจกรรมรับน้องผ่านไป ผมไม่ได้เป็นเดือนเหมือนตอนอยู่ที่เก่า แต่นั่นก็เป็นสิ่งดี เพราะแค่เรียนอย่างเดียวก็จะเป็นบ้าอยู่แล้ว มีนสูงเหี้ยๆ!
“เออๆ”
“ไอ้เหี้ยนี่แม่งชอบเหม่ออยู่ได้ เหม่อถึงกลอยที่วันนี้ไม่มาเรียนใช่ม้า”
“ทำไมต้องเหม่อถึงเค้า?” มันพาดพิงถึงนิสิตสาวชั้นปีเดียวกันเรียนคณะเดียวกันที่มีข่าวออกไปว่ากิ๊กกับผมอยู่ ข่าวออกไปได้ไงวะ เคยคุยกันไม่ถึงสองสามคำเลยด้วยซ้ำ
“มึงกับเค้าไม่ได้กิ๊กกันเหรอ” เพื่อนใหม่ที่อายุน้อยกว่าหนึ่งขวบนี้ค่อนข้างจะเสือกเก่งอยู่เหมือนกัน แต่เพราะมีมันชีวิตผมเลยไม่ค่อยเหงาเท่าไหร่ อ๋อ เพื่อนที่ชอบไปด้วยกันอีกคนน่ะคือไอ้บูม ตอนนี้มันกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่เบาะหลัง ไม่พูดไม่จาเหี้ยไรเลย
“จะกิ๊กกันได้ยังไงล่ะ?”
“อ้าว แล้วใครมาแพร่ข่าวมั่วๆซั่วๆแบบนี้ได้ ไม่มีมูลนี่หว่า”
“กูงงตรงที่กูเป็นข่าวได้ไงมากกว่า”
“โอ๊ยยยย มึงอย่ามาทำเป็นไม่รู้ตัว ถึงมึงจะซิ่วมาจากบ้านนอก แต่หน้าตามึงก็อินเตอร์เกินกว่าจะเป็นปุถุชนคนธรรมดาได้ กูก็งงว่ามึงมาเป็นเพื่อนกับกุ๊ยอย่างกูกับไอ้บูมได้ไง” ชาวจังหวัดมหาลัยเก่าของผมอย่าโกรธมันนะครับ ไอ้นี่มันไม่ได้เป็นคนมีนิสัยดูถูกคนอื่น แต่มันเป็นคนปากเสีย . .
“มึงกับเชี่ยบูมจะกุ๊ยได้ไง” บ้านพวกมันสองคนรวยๆกันทั้งนั้นครับ เอ่อ? ผมมาอยู่คณะนี้ที่นี่ฐานะของผมดูธรรมดาไปเลยเมื่อเทียบกับเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน
“ก็หน้าตาดูกุ๊ยๆยังไงล่ะ”
“ว่าไปนั่น”
“ไอ้ห่านตดสองคนนี่ เลิกเถียงกันแล้วรีบๆขับรถไปซะไอ้ปอนด์ กูหิวข้าวว้อย!!!!” ไอ้บูมเริ่มจะเหวี่ยง
“อืม แดกไหนดีละ”
ตอนนี้เป็นเวลาเย็นย่ำพอดีเรียนเสร็จประมาณบ่ายสามบ่ายสี่ครับ พวกผมชอบหิวข้าวกันหลังเรียนเสร็จทุกที และพอสองทุ่มสามทุ่มกว่าๆก็ได้เวลาเริ่มชวนกันออกร่อน
กรุงเทพรถโคตรจะติด ผมคิดถึงมอเก่าของผมที่รถแม้จะติดบ้างแต่ก็ไม่หนักเท่าที่นี่ และเมื่อคิดถึงมอเก่า แต่ของเขาคนนั้นก็ลอยเข้ามาอยู่ในหัวผม . .
ป่านนี้คงจะมีความสุขอยู่กับแฟนเค้าล่ะนะ คู่ที่โคตรจะสมกันอย่างกับอะไรดี ถึงแม้ผมอยากจะจับพวกเขาแยกออกจากกันหรืออิจฉาตาร้อนมากสักเท่าไหร่ จิตใต้สำนึกของผมก็อยากที่จะเห็นคนที่ผมรักมีความสุข ยิ้มอย่างสดใสได้เต็มที่ ซึ่งตลอดเวลาที่เขาอยู่กับผม . . เขาไม่เคยยิ้มสดใสแบบนั้นเหมือนที่ยิ้มกับแฟนของเขา
และมึงจะไปคิดถึงเขาอีกทำไม! มึงซิ่วหนีมาเพื่อที่จะลืม ไม่ใช่เพื่อที่จะให้คิดถึงยามห่างไกลสักหน่อย!
ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!
ผมสะดุ้งตัวโยน พร้อมๆกับที่ไอ้คิกตะโกนด่าผมอยู่ข้างๆตัว “ไอ้สัด! หัวใจจะวาย มึงลงจากรถไปเลย! กูขับเอง!”
“เอ่อ ไม่เป็นไร รถกู กูขับเอง”
“แต่ดูท่าว่าจะไปไม่รอด มึงครับ กูยังอยากมีชีวิตอยู่เพื่อมองสิ่งสวยงามบนโลกมนุษย์อยู่นะ ตั้งใจขับรถหน่อยดิวะ ไอ้ห่านนี่”
“ครับๆๆ”
ขี้โวยวายชิบหายเลยครับ ไอ้คิกกับไอ้บูม แต่ก็เพราะมันสองคนนี่แหละ ผมถึงยิ้มออกได้ การมาเรียนอยู่กรุงเทพคนเดียวห่างบ้านเกิดเมืองนอน(จังหวัดที่ผมซิ่วมานี่แหละ)มันก็เหงาอยู่ ดีที่ไอ้สองคนนี้มันพอจะเข้าใจถึงแม้ว่าพวกมันจะเป็นคนกรุงเทพมาตั้งแต่กำเนิดก็เถอะ
มากินข้าวแถวๆทองหล่อ สักพักพวกมันก็แยกตัวไปหาเพื่อนไม่ก็ไปหากิ๊ก พวกนี้ไปเที่ยวกับผู้หญิงทุกคนได้ถึงแม้ว่าเธอพวกนั้นจะไม่ใช่แฟนหรืออะไร รู้จักคนเยอะชิบหาย ส่วนผมน่ะเหรอ เมื่อถูกทิ้งแล้วก็เปล่าเปลี่ยวเอกานั่งเหงาแดก ไม่รู้จะทำอะไรต่อ?
ความเหงามันกัดกินหัวใจ . . ผมพยายามกดความรู้สึกนี้ลงไปเท่าไหร่ แม่งก็ยังไม่หายเหงาสักที พยายามเอาเรื่องเรียนเข้าช่วย เรื่องการดูแลตัวเอง(เสื้อผ้าหน้าผมทุกอย่างเป๊ะ ที่ทำไม่ใช่อะไร ผมว่าง) ไปเที่ยว ซื้อของ ไหว้พระ ทำบุญ หรืออะไรก็แล้วแต่ ใจของผมยังต้องการใครสักคนที่จะมาทำให้ผมสดใสขึ้นมาอีกครั้ง เหมือนก่อนที่ผมจะเจอ “เขาคนนั้น” ผมจำได้ ผมเคยเป็นเด็กหนุ่มที่สดใสมากคนหนึ่ง ชอบยิ้ม ชอบล้อเล่นไปทั่ว
แต่ทำไม . . นิสัยเดิมของผมนั่นมันหายไป
“ความรักน่ะ . . บางทีมันก็หาไม่ยากหรอกนะ ถ้ามึงเปิดใจ!!!!!!!!!”
จู่ๆเสียงของไอ้ผู้ชายไร้สาระที่ผมเคยเจอคนหนึ่งก็แว้บเข้ามาในหัว เมื่อสองสามเดือนก่อนนี่แหละตอนที่ผมไปเที่ยวทะเลคนเดียวผมได้เจอกับมัน มันหาว่าผมจะฆ่าตัวตาย ผมเถียงกับมันสักพักกลายเป็นว่าผมกับมันอกหักเหมือนกันซะนี่ มันตะโกนคำนี้ก่อนที่มันจะหายตัวไป พร้อมกับทิ้งท้ายด้วยการบอกชื่อของมันเอาไว้
ว่าแต่ . . มันชื่ออะไรหว่า?
จำได้ว่าออกเสียงทอ ผมจำชื่อมันไม่ได้แต่จำคำพูดของมันได้แม่นยำ ทุกครั้งที่ผมรู้สึกเหงา ผมจะนึกถึงคำพูดของมันทุกครั้ง ซึ่งบางทีก็อยากจะเถียงอยู่นะว่า . .
กูเปิดใจแล้วเว้ยไอ้ห่า!! ไม่เห็นจะมีสักคนที่ใช่สำหรับกูเลย!!
แหม มันก็ต้องมีบ้างล่ะนะที่มีคนเข้ามาคุยๆบ้างไรบ้าง อย่างกลอยที่เธอโคตรจะแสดงออกตั้งแต่ช่วงรับน้องแล้วว่าถูกใจผม ผมก็ลองคุยดูปรากฏว่ามันไม่ใช่ . .
“โอ๊ตจะฝืนไปทำไม โอ๊ตก็รู้ว่าโอ๊ตไม่ใช่สำหรับธาม”
เอ้าชิบ . . อะไรใช่ไม่ใช่ตอนนี้หว่า ผมรู้สึกว่าจะได้ยินเสียงมาจากโต๊ะข้างๆนี่แหละ ฉากที่ใช้ประดับกั้นผมกับโต๊ะนี้เอาไว้ทำให้มองไม่เห็นหน้าคนพูด
แต่เสียงโคตรจะคุ้นเลย . .
“อย่าเพิ่งพูดอย่างนั้นดิ โอ๊ตไม่เลิกหรอกนะ”
เฮือก! นี่มันคู่เกย์ชัดๆเลยนี่หว่า!! ขนลุกเล็กน้อยเมื่อเสียงที่สองมันค่อนข้างที่จะง้องอนไอ้เสียงแรกเป็นอย่างมากคงจะชอบเขามากสิท่า แต่ไอ้เสียงแรกนี่แม่งก็เล่นตัวใช้ได้เลยนา . .
เสือกซะงั้นกู . .
“จะให้ธามพูดอีกกี่ครั้งว่าโอ๊ตไม่ใช่ ธามบอกเลิกโอ๊ตไปแล้วนะ”
“ธาม”
“อย่าแตะมือสิ!”
อูยยย . . ผมไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน ขอตื่นเต้นหน่อยละกันนะ ไม่ว่าเรื่องมันจะเป็นมาอย่างไรก็ตาม ผมรู้แค่ว่ามันน่าลุ้นดี
“ธามต้องรีบไปแล้ว มีงานที่สยาม”
“งานอะไร เดี๋ยวโอ๊ตไปส่ง”
“มันจะเป็นข่าว โอ๊ตจะเสียหาย”
“ไม่เห็นจะแคร์”
“แต่ธามแคร์นี่ โอ๊ตกำลังดัง ส่วนวงของธามเพิ่งจะเปิดตัว ธามไม่อยากให้เพื่อนๆต้องมาเสียหายร่วมไปกับธามด้วย”
บร๊ะ . . คือมันทั้งคู่เป็นดาราใช่ป่ะ อื้มมม เอาแล้วไง เอาแล้วววววววว อยากรู้หน้าจังเว้ยว่ามันทั้งสองเป็นใครมาจากไหน ถ้าเคยเห็นตามทีวีล่ะก็ . . ก็จั๋งหนับไปเลยเซ่!
“ธามไปละนะ”
“เดี๋ยวคืนนี้โทรหานะ”
“ถ้าว่าง ธามจะรับสาย”
ใจร้ายดีเหมือนกัน ผมได้ยินเสียงเลื่อนเก้าอี้ คนๆหนึ่งเดินตึงตังผ่านหน้าผมไป ตัวมันเล็กและก็บางถึงแม้จะสูงพอสมควรก็ตาม(ตัวเท่า”คนๆนั้น”ของผมเหมือนกันนะหนิ) ผิวขาวเจิดจ้า จมูกรั้น ปากแดง ใบหน้าจิ้มลิ้ม . .
เอ๊ะ . . จิ้มลิ้มงั้นเหรอวะ คุ้นชิบหาย!
ผมวางแบงก์พันลงบนโต๊ะก่อนที่จะเดินตามไอ้บ้านั่นไปเพราะความอยากรู้อยากเห็นว่าจะใช่มันที่ผมเคยเจอหรือไม่ที่ริมทะเล เจ้าของวาทะที่ดังก้องอยู่ในหัวผมบ่อยๆนั่นแหละ
ทุกอย่างมันเริ่มจะโป๊ะเชะเมื่อผมฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าไอ้เหี้ยนั่นมันบอกให้ผมอุดหนุนเพลงของมัน! เห้ย ต้องใช่มันแน่ๆ!!!!!!
แต่กว่าจะคิดได้ . . ไอ้นั่นมันก็ขึ้นแท็กซี่หายจ๋อมไปเรียบร้อยแล้ว
ว่าแต่ , , มันมีงานที่สยามงั้นเหรอ?
2 BROKEN HEARTS
ไม่น่าเชื่อว่าผมจะมายืนอยู่ท่ามกลางแฟนคลับมหาศาลของไอ้เหี้ยนั่นที่สยามจนได้ . .
วงของมันชื่อ Cobra-sleek แปลว่าอะไรก็ไม่รู้(ได้ข่าวว่ามึงเรียนภาคอินเตอร์นะ - -“) ท่าทางจะดังในหมู่เด็กวัยรุ่นพอสมควร บางทีคนในวงมันอาจจะหน้าตาดี ไม่ก็มีฝีมือก็เป็นได้ เห็นพวกเพศผู้มากันให้รึ่มไม่รู้หมายความว่าไง แต่เมื่อไหร่มันจะออกมาแสดงฟะ? คือคนทั้งเยอะทั้งเบียดกันไปมา ผมไม่น่ามาถึงที่นี่เลย
สักพักก็ถึงคิวของวงมันที่ต้องออกมาแสดง ซึ่งนั่นก็ . .
เป๊ะ! เป๊ะอะไร เป๊ะลิ!
นั่นมันไอ้คนที่ผมเคยเจอที่ทะเล ของจริงเลยครับ! ตอนนั้นจำหน้ามันไม่ได้เพราะเป็นช่วงเวลาที่ใกล้มืดใกล้ค่ำมองไม่ค่อยเห็น แต่ตอนนี้แสงไฟส่องหน้าของมันชัดเจน . .
มิน่าล่ะ ไอ้โอ๊ตถึงอยากได้มันนักหนา
ความเป็นเกย์ควีนจ๋าสลัดทิ้งออกไปเหลือเพียงแต่นักร้องนำของวงร็อค มันทำได้ดีแฮะ มีความเป็นเอกลักษณ์ของเสียงแถมเวลาร้องเล่นหูเล่นตาเวลายิ้มก็มีเสน่ห์ . .
น่าหมั่นไส้ . . ไม่รู้ดิ เห็นหน้ามันแล้วรู้สึกอยากเถียงอยากด่า เกิดอะไรขึ้นกับผมไม่รู้ครับ มันเป็นไปเอง
“น่ารักสัด”
ไม่ใช่เสียงผมนะเหว่ย . .
“หน้าแม่งไม่เหมาะกับเพลงร็อคเลยเนอะ”
“มึงว่าเขาจะมีแฟนเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายวะ?”
อืมมม กูเข้าใจละว่าทำไมคอนเสิร์ตย่อมๆนี่ถึงมีพวกเพศผู้มากันเยอะ ก็เพราะไอ้นักร้องนำคนนี้ยังไงล่ะ มันไม่ได้หน้าสวยน่ารักขาวอะไรมากมายนักหรอกครับ แต่จิ้มลิ้มค่อนข้างน่าทะนุถนอมหน่อย(สำหรับผมน่ะเหรอ ไม่ล่ะ ผมจำปากเสียๆของมันได้ดีทีเดียว) ว่าแต่มัน . . ฮอตจริงอะไรจริงเลยนะ . .
ผมมองมันอีกสักพักก่อนที่จะเดินหนีออกไปจากงาน เมื่อได้คำตอบในสิ่งที่อยากรู้แล้วจะอยู่ไปใยล่ะครับ ร้อนก็ร้อนคนก็เยอะนี่หว่า
แต่แวะอุดหนุนเพลงของมันสักหน่อย. .
ผมจึงซื้อซีดีเพลงของมันพร้อมโฟโต้บุ๊คที่หน้างาน(ขายดีด้วยแฮะ) วงนี้เน้นนักร้องนำชิบหายเพราะโฟโต้บุ๊คเห็นหน้าของไอ้ธามหรา คนในวงก็หน้าตาดีกันอยู่นี่หว่า . .
ขึ้นมาบนรถในลานจอดรถเปิดดูโฟโต้บุ๊คของวงมันเล่นๆ ไปถ่ายที่ต่างประเทศ ไอ้เหี้ยธามแต่งตัวแนวดีครับ คล้ายเด็กอาร์ตหน่อยๆสีสันนี้จัดเต็มคือมึงเก่งใช่มั้ยเรื่องนี้ . .
“โอ๊ต อย่าทำแบบนี้!” ผมได้ยินเสียงหนึ่งลอดเข้ามา อะไรวะ? มาอ๊งมาโอ๊ตแถวนี้อีกละ ชื่อแม่งโคตรโหล
“ธาม อย่าดื้อหน่อยเลยน่ะ เดี๋ยวโอ๊ตจะไปส่ง”
“ไม่เป็นไร ธามกลับกับเพื่อนในวงได้”
“ไหนเหรอเพื่อนธาม อยู่แถวนี้ไม่เห็นมี มีแค่เราสองคน”
“ก็ เดี๋ยวมันก็มาไง”
อ้าวเฮ้ย! มันชักจะดวงสมพงศ์กันเกินไปแล้ว ไอ้เราก็ตั้งท่าเตรียมกลับคอนโดเต็มที่ ไหงดันมาเจอไอ้เชี่ยธามนี่อีกทีก่อนกลับด้วย ผมจิ๊ปากเซ็งๆ ไม่ชอบเห็นคู่เกย์สองคนนี้มันเถียงกัน รำคาญลูกกะตา ไม่ใช่อะไรหรอกครับคือไอ้คนหนึ่งในนั้นน่ะเป็นคนที่ผมไม่ชอบขี้หน้าสักเท่าไหร่
และที่แย่ไปกว่านั้น . . คือพวกแม่งมายื้อยุดฉุดกระชากกันหน้ารถผม กูจะออกไปยังไงล่ะทีนี้
“ธามให้โอกาสโอ๊ตไม่ได้เหรอ โอ๊ตทำอะไรผิดอะ ที่ผ่านมาโอ๊ตก็มีแต่ธาม ไม่ได้เจ้าชู้กับใครที่ไหนสักคนเลยนะ หรือธามหึงที่โอ๊ตมีข่าวกับ . .”
เฮ้ยๆๆๆๆ ไอ้หมอนี่ ผมจำมันได้ ผมเห็นหน้าของมันในโฆษณาบ่อยๆ กับเอ็มวีอีกตั้งหลายตัว(คืออารมณ์คนอกหักมันฟังเพลงในยูทู้ปเยอะน่ะครับ มันว่าง = =) มันชื่อไอโอ๊ตนี่เอง และที่แซ่บไปกว่านั้นคือมันตามง้อไอ้ธามชิบหาย น่าเอาไปเม้าชะมัด
แต่สต๊อป . . ผมเป็นผู้ชายมาดแมนแฮนซั่มนะเออ เรื่องแบบนี้มีแต่ผู้หญิงเค้าเม้ากันนั่นแหละ ผมได้แต่ทำหน้าเซ็งจะเป็นจะตาย เมื่อไหร่พวกแม่งจะเลิกทะเลาะกัน แล้วผมก็จะได้ไปๆสักที
“ไม่ใช่!” ไอ้ธามสวนขึ้นมาอย่างเหลืออด “โอ๊ตไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ขอร้องล่ะ เลิกยุ่งกับธามสักทีเถอะ”
โถๆๆๆ ไอ้เลือกได้ . .
“ไม่”
“โอ๊ย!”
ตึง!
ไอ้ชิบหายเอ๊ย!!!!!! กูตกใจหมดพับผ่า! จู่ๆไอ้โอ๊ตมันก็ผลักตัวไอ้ธามให้ลงไปราบกับฝากระโปรงรถผม พวกมันคิดจะทำอะไรกันในลานจอดรถแบบนี้ฟะ? ที่สำคัญบนฝากระโปรงรถกู!!!!!
“ทำบ้าอะไรน่ะ!”
“เลิกยั่วโมโหโอ๊ตสักที”
จะตีกันหรือกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันก็ชวนไปทำกันที่อื่นเถิดโยม
แต่ดูจากสภาพการณ์แล้ว ไอ้ธามเสียเปรียบขนาดหนัก ทั้งตัวเล็กกว่า หอบของพะรุงพะรัง แถมไอ้โอ๊ตยังตั้งหน้าตั้งตาว่าจะเอาให้ได้ (เอาจูบน่ะ - -) ผมเห็นท่าไม่ดี จึงเริ่มคิดแผนอะไรออก
อย่างน้อยก็ให้กูได้กลับไปนอนคอนโดเย็นๆ เตรียมเรียนพรุ่งนี้เถอะวะ . .
ผมเปิดประตูออกไป โผล่หัว แล้วส่งเสียง
“ไอ้เหี้ยธาม กูก็นึกว่าใคร มาช้านะมึง กูรอโคตรนาน มาขึ้นรถเร็วๆดิ จะให้กูไปส่งมั้ยเนี่ยฮะ”
ไอ้โอ๊ตที่กำลังคร่อมไอ้ธามทำหน้าเอ๋อ แต่ไอ้ธาม เอ๋อกว่า . .
“อ้าว เอ๋ออีก สรุปจะเอายังไง จะกลับกับกู หรือจะกลับกับผัวมึง”
“อะ ไอ้เหี้ยเอ๊ย ไม่ใช่ผัวกูเว้ย” ธามสะบัดมือของไอ้โอ๊ตออกก่อนที่จะเดินมาหาผม “โอ๊ต ธามกลับกับเพื่อนละกันนะ”
เอ่อ รับมุขกูด้วยรึ ดีมาก ถ้าไม่รับนี่หน้ากูคงแตกและอายจนไม่มีแผ่นดินให้ยืน
มันเปิดประตูขึ้นมานั่งบนที่นั่งข้างๆคนขับ ผมมองหน้ามัน
“ยังไม่รีบอีก รีบขับไปสิ!!!!”
เอ่อ เออ ก็ได้ ผมรีบขับรถออกไป ก่อนที่โอ๊ตมันจะประมวลเหตุการณ์ได้เร็วกว่านี้ . .
“เอ่อ ขอบคุณมากๆนะ” ไอ้ธามพูดเก้อๆ มันถือเป้กับถุงมาเต็มสองมือคงเป็นของที่แฟนคลับซื้อให้
“ไม่เป็นไร กูเห็นมึงลำบากก็เลยอยากช่วย” ผมนี่มันเสือกชะมัดเลย แต่มันก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนี่
“เป็นแฟนคลับงั้นเหรอ” มันมองไปที่เบาะหลังผมซึ่งมีซีดีกับโฟโต้บุ๊คของมันวางทิ้งไว้อยู่ จะบ้ารึ กูเนี่ยนะจะเป็นแฟนคลับมึง “เดี๋ยวเซ็นต์ให้ละกันนะ”
“มึงจำกูไม่ได้เหรอ?” ผมเลิกคิ้วถาม
“เอ่อ กูว่ากูไม่เคยรู้จักคนที่หล่อมากขนาดนี้นะ?”
อืม มันชมว่าผมหล่อใช่มั้ย ?? แต่หน้ามันตายมากๆ คงไม่ได้ชม แค่ตั้งข้อสังเกตมากกว่า
“อ๋อ ไม่ใช่ดิ เคยรู้จักคนที่หล่อมากคนนึง เคยชอบมันด้วย แต่ตอนนี้มันเป็นแฟนเพื่อนไปแล้ว”
ไอ้หมอนี่มันช่างจ้อว่ะ . .
“ว่าแต่มึงเป็นใครวะ?” มันหันหน้ามาถาม
“ทะเลไง”
“อะไร?”
“เคยเจอกันที่ริมทะเล หัวหินอ่ะ”
“ฮะ?”
“มึงเคยพูดกับกู”
“กูจำไม่ได้”
“แล้วกล้าขึ้นรถมากับกูได้ไงเนี่ย ถ้ากูพามึงไปทำอันตรายล่ะ?”
“หน้าตามึงน่าไว้ใจดีออก” เอ่อ กูควรดีใจใช่มั้ย ? “กูจำไม่ได้จริงๆนะ สรุปมึงเป็นใครวะ?”
หงายเงิบ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
กูจำมึงจนขึ้นใจ แต่มึงเสือกจำกูไม่ได้ ไอ้เวรตะไล!!!!!!!!
ไม่น่านึกถึงคำพูดของมันเลย จะได้ลืมๆมันไปซะ . .
แต่แล้วจู่ๆ . .
“อ๋ออออออออออออออ ไอ้โง่ที่เคยคิดจะฆ่าตัวตายเพราะอกหักใช่ป่ะ”
ดูสิ่งที่ไอ้เหี้ยธามจำผมได้สิครับ!!!!!!!!!!
+ เรื่องนี้ขอฮาๆ ดราม่าน้อยๆ แอบซึ้งเล็กๆ (อะไรของมัน?)
+ เม้นให้กำลังใจคนเขียนแหน่เด้อ
+ รักนะ ชุบุ
-
ความประทับใจแรกพบ สูงสุดจะเอ่ย (แต่ในด้านลบนะ)
จะซึ้งหรือจะขำดีล่ะเนี่ย
ปอน์ดเอ๊ยยยยยยยยยยยย ว่าที่แฟนแร๊วงงงงงงง
จะไหวรึ
-
รอตอนต่อไปจ๊ะ
-
ที่รักตรูพระเอกเต็มขั้นแล้วเฟร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คู่นี้ดูท่าจะมันส์ ด่ากันไฟแล่บ
-
:mc4:เปนกำลังใจค่ะ
-
สนุกตั้งแต่แรกเลยอ่ะ
ต่อปากต่อคำตลอด
-
รอตอนต่อไปจ้าๆ :z2: :z2:
-
เอ๋อๆ อ่ะ จะรักกันได้ไหมเนี่ย ^^
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
จะติดตามอ่านต่อไปค่า
คนเขียนสู้ๆนะคะ สนุกดี ^^ o13
-
:mc4: เย้ คนอกหัก2คนมาเจอกันสินะ. คริคริติดตามจ้่าาาาาา...
-
ธามสุดยอด!!!
เรื่องผูกเรื่องกะไอ้ด่าไฟแล่บอ่ะ 555
-
เข้ามาจิ้ม :z13: เดี๋ยวมาอ่าน
-
สมน้ำสมเนื้อกันดี :z2:
-
น่า...เลย 555
-
โอ๊ยชอบอ่ะ
มาต่อไวนะจ๊ะคนเขียน จุ๊ฟๆ
เป็นกำลังใจให้
-
แปะ
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววว
ชอบธาม อยากจะขออุดหนุนอัลบั้มบ้างจังเลยยยยย
-
แหมปอนด์ ฉันก็อุตส่าห์เชียร์ให้แกบอกว่าเป็นแฟนธาม :z6:
-
เฮฮา วุ่นวาย และน่ารัก
ปอนด์อ่ะ ตัวดี ว่าแต่ธามว่าปากร้าย แกเองก็ใช่น้อยซะที่ไหน
น่าติดตามมากค่ะ
-
เรื่องนี้เน้นฮาและปัญยาอ่อนรึป่าว
ธามน่ารักมาก o13
-
สนุกค่ะ ชอบบบ เนื้อเรื่องน่าติดตาม
ตามมาจากคินกะเหนือ นะคะ อิเรื่องโน้นนน ก็สนุกแล้วนะคะ เรื่องนี้ก็คงสนุกอีกเหมือนกัน
คงไม่ มาม่า บีบตับแบบคินกะเหนือ มากมายอะไรนะคะ
ยังไงก็จะติดตามค่ะ เป็นกำลังใจให้ :L2:
มาต่อไวๆนะค้าาาาา o13 o13
-
น้องปอนด์มาแว๊วววว
-
55555+.....หงายเงิบยิ่งกว่า
-
:z13:
-
ท่าทางเรื่องนี้จะสนุก
ธามนี่เป็นเพื่อนคินตาอ่ะเหรอ
-
ท่าทางจะปะทะกันอีกนาน
นิดนึง ตกลงสองหนุ่มนี่เขาเจอกันที่หัวหินหรือบางแสนจ๊ะ
-
ท่าทางจะปะทะกันอีกนาน
นิดนึง ตกลงสองหนุ่มนี่เขาเจอกันที่หัวหินหรือบางแสนจ๊ะ
แก้แล้ว ขอบคุณมากๆค่ะ
ท่าทางเรื่องนี้จะสนุก
ธามนี่เป็นเพื่อนคินตาอ่ะเหรอ
ใช่ค่ะ
สนุกค่ะ ชอบบบ เนื้อเรื่องน่าติดตาม
ตามมาจากคินกะเหนือ นะคะ อิเรื่องโน้นนน ก็สนุกแล้วนะคะ เรื่องนี้ก็คงสนุกอีกเหมือนกัน
คงไม่ มาม่า บีบตับแบบคินกะเหนือ มากมายอะไรนะคะ
ยังไงก็จะติดตามค่ะ เป็นกำลังใจให้ :L2:
มาต่อไวๆนะค้าาาาา o13 o13
ขอบคุณมากนะคะ
มีกำลังใจเขียนต่อเลย
ดราม่าพอกรุ้มกริ่ม แต่เน้นฮาจริงๆค่ะ 5555555555555
เรื่องนี้เน้นฮาและปัญยาอ่อนรึป่าว
ธามน่ารักมาก o13
ใช่เลยค่ะ ฮาอย่างเดียว
น้อยคนนักที่จะชมธามนะนี่ >O<
เฮฮา วุ่นวาย และน่ารัก
ปอนด์อ่ะ ตัวดี ว่าแต่ธามว่าปากร้าย แกเองก็ใช่น้อยซะที่ไหน
น่าติดตามมากค่ะ
นั่นสิ ต่อปากต่อคำกันเป็นว่าเล่น ยังจะว่าเค้าปากเสียอีก
555555555555 เป็นมุมมองของปอนด์ค่ะ
ถ้าเป็นมุมมองของธาม ปอนด์คงโดนด่ายับกว่านี้
ติดตามนานๆด้วยนะ ^^
แหมปอนด์ ฉันก็อุตส่าห์เชียร์ให้แกบอกว่าเป็นแฟนธาม :z6:
อั๊ยยะ !
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววว
ชอบธาม อยากจะขออุดหนุนอัลบั้มบ้างจังเลยยยยย
อัลบั้มนี้ก๊อปเจร็อคมาเลยนะ
55555555555
โอ๊ยชอบอ่ะ
มาต่อไวนะจ๊ะคนเขียน จุ๊ฟๆ
เป็นกำลังใจให้
เป็นกำลังใจชั้นดีเลยค่ะ
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆ
น่า...เลย 555
น่าอะไรอ่ะ ?
^^
ธามสุดยอด!!!
เรื่องผูกเรื่องกะไอ้ด่าไฟแล่บอ่ะ 555
ใช่เลย! 555555555
:mc4: เย้ คนอกหัก2คนมาเจอกันสินะ. คริคริติดตามจ้่าาาาาา...
วุ่นวาย เถียงกัน นิดนึงนะ แม่เหล็กขั้วเดียวกัน
ผลักกัน ๆๆ >O<
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว
จะติดตามอ่านต่อไปค่า
คนเขียนสู้ๆนะคะ สนุกดี ^^ o13
กำลังใจชั้นดีจริงๆ
ขอบคุณมากๆเรย <3
เอ๋อๆ อ่ะ จะรักกันได้ไหมเนี่ย ^^
นั่นสิ = =
สนุกตั้งแต่แรกเลยอ่ะ
ต่อปากต่อคำตลอด
อาจมีเยอะกว่านี้ค่ะ 55555555555
เตรียมรับมือ!
:mc4:เปนกำลังใจค่ะ
ขอบคุณกำลังใจอีกชิ้นค่าา
ชอบกำลังใจจัง >///<
ที่รักตรูพระเอกเต็มขั้นแล้วเฟร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คู่นี้ดูท่าจะมันส์ ด่ากันไฟแล่บ
ของเค้าแรงมาก ปอนด์ปอนด์
ป้ายไฟพร้อมรึยังง่า
ดูท่าคู่นี้จะต้องสู้กันอีกยาวววววววววววววว
ความประทับใจแรกพบ สูงสุดจะเอ่ย (แต่ในด้านลบนะ)
จะซึ้งหรือจะขำดีล่ะเนี่ย
ปอน์ดเอ๊ยยยยยยยยยยยย ว่าที่แฟนแร๊วงงงงงงง
จะไหวรึ
รอดูกันต่อไปเนอะ ^^
-
ปอนด์มาเเล้วว
ธามน่ารักอ่ะ
-
น่าสนุกแหะๆ รอติดตาม ชอบจัง
-
ได้เป็นพระเอกกับเค้าแล้วนะ นายปอนด์
ตามมาเชียร์จ้า :กอด1:
-
น่าสนุก o13
-
ปอนด์ลุคนี้ทำให้นึกภาพน้องปอนด์ภาค คิน-เหนือ ไม่ออกเลย
เราชอบแบบนี้นะดูเป็นวัยรุ่นเต็มขั้นดี แสดงออกทุกความรู้สึก
ดูแล้วปอนด์เหมาะกับชีวิตในเมืองดีนะ (เหมาะกับแสงสีว่างั้น)
นี่แหละน้าเค้าว่าพรหมลิขิต :laugh: รอดูต่อไปนะจ๊ะ
คิดอยู่ว่าคู่นี้ช่างเหมาะสมกันจังเลยน๊าาาา ทันกันดี :jul3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
จิ้มๆๆ น่ารักดีอ่่า อยากให้ะามยั่วเยอะๆอ่า คงจะสนุกดี ไม่อยากกินมาม่าแล้วอ่ะ อย่าเยอะเรย ณ :call: :call:
-
ปอนด์มันเปลี่ยนลุค อิป้ารับยังไม่ค่อยได้ เอาน้องคนเก่าคืนมาาาาาาาาาาาาาาาาา :z3:
-
ตอนที่ 2
เจ้าชายกับเจ้าหญิง
“แล้วเป็นไงมาไงเนี่ย ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ไอ้ห่า!!!!!” ไอ้ธามมันตกใจได้อย่างดีเลย์มากๆเลยแฮะ “กูไม่เคยคิดเลยว่ากูจะได้เจอมึงอีก ครั้งเดียวก็เกินพอ!”
สัด . . ครั้งนั้นที่เจอกันมันเลวร้ายมากนักรึไง?
“กูก็ไม่คิดว่าจะได้เจอมึงอีกครั้งเหมือนกัน ไม่อยากเจอด้วยแหละ” ขอสวนคืนมั่งไรมั่ง
ไอ้ธามมองผมที่ขับรถอยู่ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ ทำไมต้องมองแบบนั้นด้วยวะ ผมเริ่มจะไม่มั่นใจในตัวเอง ชุดนิสิตไม่ผูกไทด์เสื้อยัดเข้าในกางเกงเกือบหลุดลุ่ย . . มันมองอะไรของมัน
“หมะ มึงยังเรียน . . เรียนที่XXเหรอ!!”
มันทำตาโตเท่าไข่ห่าน ทำไม หน้าอย่างผมมันไม่น่ามาเรียนมหาลัยเหรอ?
“อื้อ”
“สาดดดดดด บังเอิญไปป่ะ กูก็เรียนที่XXเหมือนกัน!!”
บะ บ้าน่า . . มันจะบังเอิญเกินไปมั้ยเนี่ย!
หรือดวงผมกับมันจะสมพงศ์กันแบบแปลกๆ หือ ไม่เอาอ่ะ . . ผมจะคิดซะว่าโลกนี้มันแคบ
“กูจะถือซะว่ากูโชคร้ายที่เจอมึงอีกทีละกัน” ดูปากของมันสิ ไม่น่าเชื่อว่าไอ้คนๆนี้มันจะเป็นคนๆเดียวกับที่น้องๆมอต้นกรี๊ดกร๊าดอยู่บนเวทีเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
“คนนี้รึไงที่ทำมึงอกหักอ่ะ” ผมแหย่เล่นๆ พาดพิงถึงไอ้โอ๊ต ผู้ชายที่ปล้ำจะเอาจูบมันเมื่อตะกี้นี้
“ไอ้เหี้ย มึงใช้สมองส่วนไหนคิดไม่ทราบว่าไอ้โอ๊ตมันทำกูอกหัก กูนี่แหละหักอกมัน”
“กูนึกว่ามึงจะชอบผู้หญิงซะอีกนะ” ตอนแรกที่เจอมันผมโชว์โง่โดยการที่เดาไปเองว่าไอ้เหี้ยธามมันไปชอบผู้หญิงที่ตัวสูงกว่า . .
“กูเป็นเกย์เว้ย กูไม่ได้ชอบผู้หญิง”
เอ่อ . . มึงชัดเจนไปป่ะ มันพูดได้อย่างหน้านิ่งหน้าตายมากๆไม่แคร์สิ่งอื่นใดเลย
“คิดอะไรอยู่ หน้าอย่างมึงกูไม่แลหรอก”
โอ๊ย . . ปากเสียจี้ใจผมให้จี๊ดชิบหาย พูดไม่พอยังทำท่าทางหยิ่งผยองใส่ผมอีกนะ มีอย่างที่ไหนกันเนี่ย
“แล้วนี่มึงจะขับไปถึงไหนเนี่ย”
“ก็มึงจะไปไหนล่ะ ไม่บอกกูสักที”
“อ้าว ไอ้สัด” มันด่าอย่างกับผมทำผิด “ไม่ต้องไปไหนไกล คอนโดกูอยู่แถวรัชดา”
“และมึงขอบคุณกูรึยัง ที่กูช่วยมึงไว้อ่ะ” ผมแอบทวงเล็กๆ
“ไม่ กูไม่ได้ขอให้มึงไปช่วยสักหน่อย”
ฮึ่มมมมมมมม . . เย็นไว้ไอ้ปอนด์ มึงเย็นไว้ . .
“มึงชื่อไร เรียนคณะไหน ปีไหน” ไอ้ธามยิงคำถามส่งมาให้ผม
“ไหนมึงบอกว่าหน้าอย่างกูมึงไม่แลไง”
“จิ๊” มันหัวเสียที่ผมกวนใส่
“ฮ่าๆ กูชื่อปอนด์ ปีหนึ่ง บัญชีอินเตอร์”
“ปีหนึ่ง หึ มึงลืมไหว้พี่มึงแล้วล่ะ”
ว่าไงนะ . . ไอ้ละอ่อนนี่น่ะเหรอ รุ่นพี่ผม ผมมองหน้ามันด้วยสายตาสำรวจ
“กูเรียนสถาปัตย์ปีสาม ไหว้กูสิ”
“ไม่อ่ะ”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย”
เป็นการพบเจอกันแค่สองครั้ง แต่คุยกันได้อย่างลื่นไหลมาก . . ผมงงตรงที่ผมกับมันสามารถต่อปากต่อคำใส่กันและกันได้โดยไม่แคร์ความรู้สึกอีกฝ่าย การที่คนเราเพิ่งจะเจอกันแล้วมาด่ากันฉอดๆๆแบบนี้ผมว่ามีน้อยคนอยู่นะที่จะเป็นแบบนี้
“สาดดดดดดด มึงขับเลยคอนโดกู!!!!” หลังจากที่ฝ่าด่านรถติดอันมหาศาลก็มาถึงหน้าคอนโดมันสักที
“ขอบคุณกูซะ” ผมก็ยังอุตส่าห์ทวง
“ไม่ ก็บอกแล้วไงว่าจะให้ลายเซ็น”
“กูไม่เห็นอยากได้”
“กวนตีน กูไปละ ขออย่าให้กูได้พบได้เจอกับมึงอีกเลย สาธุ”
ถุย อย่างกับกูอยากจะเจอมึงมากมายนักอย่างนั้นแหละ ผมมองเบื้องหลังตัวผอมๆนั่นที่เดินไหวๆเข้าไปในคอนโดสุดหรู อันที่จริงผมก็ไม่ได้เกลียดขี้หน้ามันมากสักเท่าไหร่หรอก ผมไม่ใช่คนที่จะเกลียดอะไรง่ายๆขนาดนั้น แค่อยู่กับไอ้นี่แล้วผมต้องเถียงต้องด่ามันจริงๆ ไม่งั้นคงจะมีแต่มันฝ่ายเดียวนั่นแหละที่ทำกับผม ซึ่งผมยอมไม่ได้อย่างเด็ดขาด
ผมพูดอย่างกับว่าจะมีครั้งต่อไปที่ผมได้เจอมันอีก . . เหอะๆ คงไม่มีทางแล้วล่ะ อย่างมากก็แค่หันหน้ามันโลดแล่นอยู่ในทีวี ในยูทู้ป สวนกันบ้างในมหาลัย แค่นั้นนั่นแหละ
แต่ใครจะรู้ . . ว่าผมคิดผิด
“วู้ววววว มึงดูนั่น อักษร สวยสาดดดดดด” ไอ้คิกพูดเสียงร่าเริงในตอนเช้าของอีกวันหนึ่งที่กำลังรอเวลาขึ้นเรียน ผมนั่งสัปหงกเพราะโคตรจะง่วง ส่วนเพื่อนอีกสองคนแม่งคุยกันเรื่องสาวๆตั้งแต่ก้นหย่อนลงถึงเก้าอี้
“รู้ได้ไงว่าอักษร” ไอ้บูมถาม
“ไม่รู้ กูเห็นเค้าหอบหนังสือภาษาต่างประเทศมาตั้งเยอะนี่หว่า”
“อาจจะเรียนอินเตอร์แบบเราก็ได้”
“กูว่าไม่ใช่อ่ะ โน่นอีก ว้าวววว นิเทศๆ เอกซ์นะครับมึง”
พวกแม่งจะวู้จะว้าวจะว่างไปไหนวะ? ผมหาวหวอดๆ ฟุบหน้าลงกับหนังสือเรียน กว่าจะได้เรียนก็อีกตั้งครึ่งชั่วโมง เป็นธรรมเนียมปฏิบัติของผมกับเพื่อนครับที่จะต้องขึ้นเรียนเป็นกลุ่มสุดท้าย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องทำแบบนี้ ไอ้บูมเคยให้เหตุผลหนหนึ่งว่าถ้าเข้าเรียนช้าที่สุด มันจะเด่นที่สุด . . เด่นกับผีน่ะสิ อาจารย์หมายหัวมึงชอบเหรอ?
“เออนี่ไอ้เชี่ยปอนด์ เย็นนี้กูกับไอ้บูมมีนัดกับสาวๆ ว่าจะไปร้องเกะกับโยนโบลว์กันอ่ะ สนรึเปล่าวะ” ไอ้คิกยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม พร้อมกับจิ้มแก้มของผมอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ
“ไม่เอา ขี้เกียจ”
“ไม่ได้นะเว้ยเชี่ยปอนด์ กูสัญญากับเจนนี่ไว้แล้วว่ามึงจะไปด้วย สาดดดด ไปเหอะนะ สาวเยอะนะมึง”
“เจนนี่นมตู้มๆที่เค้าปิ๊งมึงไง” บูมช่วยเสริมอีกแรง “อยากลืมรักครั้งเก่าไม่ใช่เหรอวะสาด ไม่ได้นะเว้ย หัดลืมแล้วก้าวต่อไปซะมั่ง เพื่อนกูหน้าตาโคตรหล่อ กะอีแค่ผู้หญิงคนเดียวลืมๆไปบ้างเหอะน่ะ”
พวกนี้มันรู้ว่าผมยังลืมรักครั้งเก่าไม่ได้ครับ . . แต่มันไม่รู้ว่ารักครั้งเก่าของผมเป็นเพศอะไร ผมขี้เกียจบอกน่ะ
“วันนี้จะไปอ่านหนังสือ โทษทีว่ะ”
“เฮ้ย จะให้กูบอกเจนนี่ว่าไงวะ กูคิดว่ามึงจะไปแน่ๆอะ” ไอ้เชี่ยคิกลงทุนทำหน้าน่าสงสารใส่ผมเลยครับ ซวยจริง ช่วงนี้ยิ่งขี้เกียจพบเจอผู้คน ไอ้คิกเอ๊ย คิดได้เนอะ . . มึงไม่น่าคิดแทนกูเลยว่ะ
“เออ ก็ได้”
“เยส! เดี๋ยวกูโทรบอกเจนนี่”
ปวดสมอง . . เมื่อวานก็กลอย วันนี้ก็เจนนี่ ไอ้คิกมันกะยัดเยียดผู้หญิงให้ผมจริงๆใช่มั้ยนี่ มันจะเข้าใจผมมั้ยนะว่าผมน่ะยังไม่ลืมคนเก่า ไม่ใช่ว่าผมไม่พยายามที่จะลืมนะ แต่มันทำไม่ได้และทำได้ยากต่างหากล่ะ
คนที่ผมเคยแอบไปมองเขาทุกวี่ทุกวันทุกหนทุกแห่งแบบนั้น . . จะให้ผมลืมง่ายๆได้ยังไง
พยายามทำอกทำใจไม่ให้เข้าไปส่องเฟสบุ๊ก ส่องโซเชียลเน็ตเวิร์คของเค้าทุกอย่าง ผมกำลังพยายามอย่างที่สุด แต่ทุกครั้งไปที่ผมล้มเหลว เผลอจิ้มโทรศัพท์ดูรูปทีเผลอของเค้า . . เผยให้เห็นเสน่ห์มากมายโดยไม่ต้องเสียเวลาปรุงแต่ง
“ธาม คอนเมื่อวานเจ๋งดีนะ กำลังไปได้สวยล่ะสิ”
“อ้าว ไปดูมาด้วยเหรอ”
ชื่อนี้เสียงนี้โผล่มาอีกแล้ว . . เมื่อคืนผมอุตส่าห์คิดว่าผมจะไม่ได้เจอมันอีกแล้วแท้ๆ มหาลัยนี้มันก็ไม่ได้เล็กมากนี่หว่า ทำไมผมจะต้องมาเจอมันอีกด้วยเนี่ย แต่เช้าด้วยเหอะ
มันที่เอาแต่ด่าผมเมื่อคืนนั่นไง . .
“พอดีผ่านไปเจอน่ะ น่ารักนะ เดี๋ยวต้องขอลายเซ็นเก็บไว้ซะแล้ว”
“เนยไม่ต้องขอ ธามก็เซ็นให้อยู่แล้วน่า”
“น่ารักจริงๆเลย”
ผมที่เท้าคางอยู่กลอกตาขึ้นไปข้างบนอย่างเบื่อๆ . . ไอ้เชี่ยธามมันคิดว่ามันมีเสน่ห์มากมายนักรึไงวะ กับผู้หญิงที่ตัวพอๆกันกับมันก็ยังจะกล้าเล่นหูเล่นตาใส่ เขาดูออกกันหมดเหอะว่ามึงนิยมเพศไหน?
“ไอ้ปอนด์ มองอะไรอยู่ เจนนี่เค้าขอสายมึงแน่ะ”
“หะ” ผมสะดุ้งนิดนึง
ไอ้คิกใช้มือถือของมันเขี่ยแขนผม “เจนนี่ขอคุยด้วย”
“เฮ้ย . . แปดโมงครึ่งพอดี กูไปเรียนละ”
ชะแว้บ. . ผมหอบทุกอย่างแล้วเดินลิ่วๆนำเพื่อนทั้งสองขึ้นไปในตึกเรียน ไอ้คิกถึงแม้จะออกเสียงด่าไล่หลังผมแต่มันกระหืดกระหอบวิ่งตามมาเหมือนกัน . . บังเอิ๊ญบังเอิญ ผมรีบเกินไปหน่อย
ชนคนที่เดินสวนมาอย่างจัง เวรกรรม
“ดูทางบ้างดิครับ” เสียงคุ้นมาก
ผมเก็บของของตัวเองที่หล่นกับของของคู่กรณีด้วย ยืนขึ้น แล้วมองหน้าฝ่ายตรงข้าม ปรากฏว่า . .
เป็นไอ้ธาม . .
หนีไม่พ้นมันจริงๆ เมื่อกี้เห็นเดินไปอีกทางไม่ใช่เร่อะ!!!!!!!!
“อะ ไอ้ . .”
“ขอโทษครับ” ผมพูดสวนขึ้นไป . .
“เกิดอะไรขึ้น” ไอ้คิกโผล่มาทีหลัง “อ้าวพี่ธาม หวัดดีครับพี่”
ไอ้คิกรู้จักด้วย ? อืมมมม โลกนี้มันทั้งกลมทั้งแคบอะไรอย่างงี้วะ . .
“ไอ้คิก ไอ้บูม นี่เพื่อนมึงเหรอ” ผมว่าดูจากท่าทางหน้าตาของไอ้ธามแล้ว มันก็คงคิดไม่ต่างจากผมมากนักหรอก
“อ่ะครับพี่ มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ” ไอ้คิกมันคงรับรู้ได้ถึงสถานการณ์ที่ร้อนระอุเกินกว่าความเป็นจริง มันคงคิดว่าแค่ชนกันไม่น่าจะมองกันด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อขนาดนี้มั้ง . . คนไม่ค่อยชอบหน้ากันน่ะ
เมื่อให้คิดกันเป็นเลเวล ผมอาจไม่ชอบมันเลเวลแค่ 60 ส่วนไอ้ธามพุ่งพรวดทะลุไปที่เลเวล 99 แล้วมั้งน่ะ
“ไม่มีอ่ะ เนย ไปเรียนกันเถอะ” ไอ้ธามดึงมือเพื่อนสาวของมันไป . . โด่ว ไหนมึงบอกมึงเป็นเกย์ ??
แต่มันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของผมนี่หว่า . .
“มึงรู้จักด้วยเหรอ” ผมแอบถามไอ้คิกไอ้บูมทันที
“รุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่า ค่อนข้างสนิทอยู่พี่เค้าทำงานให้ชมรมดนตรีน่ะ” ไอ้บูมตอบ บูมกับคิกจบที่เดียวกันครับ และก็ชอบดนตรีเหมือนกัน “ทำไมวะ มึงชอบพี่เค้าเหรอ”
“ถุย” ผมพูดทันที แต่พูดแบบเล่นๆนะครับ “จะบ้าเหรอครับ”
“โอ๊ยยยย อย่ามาๆ พี่เค้าฮอตจะตาย โคตรฮอตของฮอต อยู่ที่เดิมที่ว่าแน่แล้ว มาอยู่ที่นี่แทบจะกลายเป็นเฮเลนแห่งทรอย ศึกชิงนายอะ ประมาณนั้น”
เทียบหมอนั่น . . กับเฮเลนเนี่ยนะ ? และพวกมึงอยู่ที่นี่กันมานานแล้วเหรอรู้ถึงขนาดนั้นน่ะฮะ - - “
“ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างงั้นเลย” ไอ้คิกกอดคอผม “กูรู้เว้ยพี่เค้าอาจจะไม่ใช่ประเภทหน้าสวยเท่าไหร่ เพราะออกแนวเกาหลีๆ แต่หุ่นนี่ แม่เจ้า”
“พูดอย่างกับเคยเห็น”
“ก็เคยอ่ะดิ ฮ่าๆๆ” ไอ้คิกตอบ “กูกับพี่เค้าค่อนข้างสนิทกันไง แฟนเก่าพี่เค้าก็รุ่นพี่กูนี่แหละ”
“ซับซ้อน” ผมปัดเลี่ยงๆ “นิยมอะไรแบบนี้รึไง เมื่อเช้ายังพากันส่องดูขาขาวๆของผู้หญิงอยู่เลย”
“ถ้าผู้ชายตัวเล็กๆน่ารักๆแบบนั้น กูก็ส่อง”
เพลียกับไอ้สองตัวนี้จริงๆ พวกมันผิวปากอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะลากผมเข้าไปในคลาส ซึ่งอาจารย์กับนิสิตอยู่พร้อมเพรียงกันหน้าสลอน . .
. . 2 Broken Hearts . .
นี่ผมจะต้องร้องเกะกับสาวๆจริงเหรอ ?
“ปอนด์ อยากร้องเพลงอะไรอ่ะ ร้องหน่อยดิ เจนอยากฟังเสียง” ที่นั่งข้างๆผมเป็นสาวจากมอเอกชนเพื่อนของไอ้คิกไอ้บูมที่พวกมันอยากจับคู่ให้ผมอ่ะครับ เธอสวยมากๆๆๆและท่าทางจะพออกพอใจในตัวผม ส่วนผม . . พยายามที่จะทำตัวลีบๆนั่งอยู่บนโซฟา แต่ทำตัวลีบมากเท่าไหร่ คุณเธอก็พยายามจะเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมนี่ทำเอาผมเวียนหัว ที่มากไปกว่านั้นคือเสียงแหกปากร้องเพลงของไอ้คิกไปบูม ยิ่งทำให้มึนเข้าไปใหญ่
“ไม่เป็นไรครับเจนนี่ ผมร้องไม่เพราะอะ” ในใจคิดอย่างเดียวว่ากูไม่น่ามาเลย ให้ตายเหอะ
“ว้า จริงเหรอ ทำไมคิกกับบูมถึงบอกว่าปอนด์ร้องเพราะล่ะคะ น่านะ ร้องให้เจนนี่ฟังหน่อยนะ”
“เอ่อ - - ก็ได้ครับ”
โรคปฏิเสธไม่เป็นนี่ผมติดมาจากใครนะ . . การคะยั้นคะยอแบบนี้มันเป็นสิ่งที่คุ้นตาดีเหลือเกิน แต่ผมนะที่เป็นฝ่ายคะยั้นคะยอให้อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ลง
กินไอติม . . ไปดูบาส . . เหตุการณ์ที่คนๆนั้นของผมมีแต่คนอื่นเข้ามาในสายตา ทั้งๆที่ผมอยู่กับเค้าแท้ๆ
แม่ง ผมยังเสียใจอยู่
“ไอ้บูม เจ้าชายกับเจ้าหญิงดิ๊ เดอะมูสอ่ะ”
“บร๊ะ ฟวยปอนด์จะร้องเพลง” อ้าว ไอ้นี่ สรุปมึงเคยได้ยินกูร้องมั้ยเนี่ย แล้วมึงไปบอกผู้หญิงเค้าว่ากูร้องเพลงเพราะเนี่ยนะ เหลือเชื่อ!
เจนนี่ดี๊ด๊ายกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปผมแชะๆ ทันทีที่ผมจับไมค์ . .
เสียงอินโทรน่ารักๆดังขึ้นมา แต่เนื้อเพลงบ่งบอกถึงความเศร้า
“ถึงเวลาที่เราต้องร่ำลา . .”
“กรี๊ดดดดดดดดดด” เสียงเจนนี่ครับ
“เมื่อเสียงน้ำตา มันพาให้เข้าใจ . . ว่าชั้นและเธอ มันต่างกันมากมาย . . ไม่ได้เหมือนเจ้าชาย ดั่งในนิทาน . . ”
ถึงจะเหมือนเจ้าชายในนิทานสักแค่ไหน เมื่อเขามองเราว่าไม่ใช่ เราก็ไม่ใช่อยู่แล้ว . .
แม่ง เศร้าชิบหาย เมื่อไหร่ผมจะลืมๆไปสักที
“เห้ย!” ผมร้องเสียงหลงใส่ไมค์ ทุกคนในห้องคาราโอเกะสะดุ้ง เสียงดนตรียังดังต่อไป แต่เสียงคนร้องหายหดเพราะเมื่อกี้มันเจออะไรบางอย่างเข้า
ไอ้ธามอีกแล้ว . .
นี่ถ้าผมมีใจให้มันล่ะก็ ผมคงคิดไปนานละว่ามันกับผมคงเป็นเนื้อคู่กันแหงมๆเลย แต่ประเด็นคือผมไม่ได้มีใจให้มันสักนิดน่ะสิ เห็นมันอยู่นอกห้องคาราโอเกะ มากับเพื่อนคณะสถาปัตย์ของมัน(ผู้หญิงเยอะเลย - -) หัวเราะเฮฮากันอยู่ข้างนอก แล้วก็เดินเข้าไปในห้องคาราโอเกะไม่ใกล้ไม่ไกลกับห้องของพวกผมมากนัก
“เป็นไรคะปอนด์ ร้องต่อสิ กำลังเพราะเลย”
“อะ เอ่อ . .” ถึงไหนแล้ววะเนี่ย ผมรีบลากสายตาตัวเองมามองเนื้อเพลง “คะ แค่รู้ว่าเธอนั้นยัง ยังคงมีชั้น ชั้นก็ยังรักเธอ อยู่เสมอ . .”
เสียงข้างหลังตกไปเลย เพราะเมื่อกี้ผมได้เห็นศึกชิงนายอยู่หน้าห้อง
ไอ้ธามถูกไอ้โอ๊ต(เจ้าเดิม) ลากไปไหนก็ไม่รู้ครับ . . ท่าทางไอ้โอ๊ตจะหัวเสียมาก ส่วนไอ้ธามก็ไม่แพ้กัน
ใจจริงก็ไม่ได้อยากจะเสือกมากนักหรอกนะ . . แต่ . .
“เดี๋ยวกูมานะ”
“อ้าวปอนด์ จะไปไหนล่ะคะ?”
ห้างนี่ก็ใหญ่เกิน ไอ้โอ๊ตขายาวลากไอ้ธามไปไหนไม่รู้แต่พยายามไม่ทำให้คนที่สวนกันไปมาในห้องต้องประหวั่นพรั่นพรึง จนในที่สุด . . ลานจอดรถที่ลับหูลับตาคนของห้าง ผมแอบดูสถานการณ์อยู่มุมหนึ่ง
“โอ๊ย!” ไอ้โอ๊ตผลักไอ้ธามชิดกำแพง ตัวบางๆของมันดูเหมือนจะอ่อนไหวไปตามแรงลมราวกับปุยนุ่น ไอ้โอ๊ต มึงเล่นแรงเกินไปป่าววะ?
“ไปอ่อยใครมา”
“อะไรนะ”
“โอ๊ตถามว่าไปอ่อยใครมา!” ไอ้โอ๊ตตะคอกเสียงดัง ใช้มือทั้งสองข้างยันกำแพงเอาไว้ ไม่ให้ไอ้ธามมันหนีออกมาได้
“อ่อยเหี้ยไร ธามไม่ได้อ่อย ไอ้บ้านั่นมันมาขอเบอร์เองนี่”
“แล้วให้มันไปรึเปล่า!”
“ไม่ได้ให้ หรือถ้าให้ก็ไม่ใช่ธุระอะไรของโอ๊ตอีกต่อไปแล้วไม่ใช่เหรอ!”
“จะไม่ใช่ได้ยังไง เรายังไม่ได้เลิกกัน!”
“เลิกบ้าซะที ยอมรับความจริงได้แล้วว่าเราไปกันไม่ด้ะ . .”
คำพูดตะโกนแต่เสียงติดจะหวานนั่นถูกดูดกลืนลงไปโดยปากของไอ้โอ๊ตเอง ผมแอบตกใจเล็กๆ และก็นึกขึ้นมาได้ว่าผมมาทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้ และในระหว่างที่ผมจะหันหลังกลับไปนั่นเอง . .
มันเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆหรือเปล่าวะ ?
“อะ ไอ้ เอี้ย ปล่อยกู!” ไอ้โอ๊ตมันบ้ามากๆ นี่มันกะจะเอาไอ้ธามในลานจอดรถเลยรึยังไง ทั้งจูบทั้งไซร้ ปลดกระดุมไอ้ธาม ตัวเล็กๆของมันสู้แรงไอ้โอ๊ตไม่ไหวเลยสักนิด
“ไอ้น้อง คนนั้นมันนักร้องวงโคบร้าสลีครึเปล่าน่ะ?”
มีใครคนหนึ่งมากระซิบถามผม กล้องในมือเตรียมแชะจะถ่ายรูปอยู่รอมร่อ ไอ้ธามไอ้โอ๊ตเอ๊ย อนาคตในวงการพวกมึงกำลังจะดับเพราะไอ้กล้องบ้าข้างๆกูอยู่แล้วนี่ รู้ตัวบ้างป่าววะ
“ไม่ใช่พี่ เพื่อนผมเอง ผมจะเข้าไปช่วย”
“ว้า งั้นเหรอ” พี่คนนั้นเดินเซ็งๆกลับไป บ่นกระปอดกระแปดว่าไม่ได้ถ่ายภาพเด็ด ดีนะที่เชื่อคนอื่นง่ายไปหน่อย
ผมหันกลับไปมองอีกที พวกแม่งหาย . . ชิบหายน่ะสิ!
ได้ยินเสียงอื้ออึงอยู่ไม่ไกล ผมรีบเดินเข้าไปหา มองซ้ายมองขวาหาต้นเสียง ที่แท้ไอ้โอ๊ตก็พาไอ้ธามมายังซอกหลืบเล็กๆลับหูลับตาคนนี่เอง
“เฮ้ย!” ผมร้องออกไปทันที
“ไอ้สัด แม่งเอ๊ย!” ไอ้โอ๊ตร้องแล้วรีบสวมเข็มขัดเข้าไปให้มันอยู่ตามเดิม เมื่อไอ้โอ๊ตเผลอ ไอ้ธามมันรีบลุกขึ้นมาแล้วมาหลบหลังผมอย่างกลัวๆ ตัวมันสั่นระริก มือไม้ของมันจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ผมไม่เคยเห็นคนปากกล้าอย่างมันในมุมนี้มาก่อน “เสือกไร อ๋อ มึง ไอ้คนเมื่อวานใช่มั้ย”
“เออ มีปัญหาอะไรไม่ทราบ”
“เสือกไม่เข้าเรื่องเหรอ?” มันก็หล่อดีแต่ทำตัวได้สถุนมาก เหมือนมันจะฟาดหมัดใส่หน้าผม แต่ไอ้ธามมาขวางเอาไว้
“หมะ มึง ฮึก จะทำอะไรแฟนกู”
ฮะ ?
มันว่าไงนะ ตะกี้ . .
“อะไรนะ!”
“คนนี้ ฟะ แฟนกู เพราะฉะนั้น ฮึก . . เลิกยุ่งกับกูซะ”
มันแพล่มอะไรของมันออกไปวะเนี่ย!
ไอ้โอ๊ตมองผมกับไอ้ธามสลับกัน ก่อนที่จะเดินหัวเสียออกไปอีกทาง . .
ผมตั้งหน้าตั้งตาจะโวยวายใส่มันเรื่องที่มันเพิ่งกุออกไปเมื่อตะกี้
แต่พอมันหันหน้ามา . .
เท่านั้นแหละ คำพูดที่จะโวยวายของผมหายวับลงไปในลำคอแทบจะในทันที
คนปากกล้าอย่างไอ้ธาม . . น้ำตานองหน้า สะอื้นไห้อย่างที่ผมไม่เคยเห็นใครร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน ผมตัวแข็งทื่อ เหมือนทุกอย่างรอบตัวผมหยุดลงที่หยดน้ำตาของมัน
+ เรื่องนี้ดราม่าไม่หนักจริงๆนะ อย่าเพิ่งคิดไปอื่นไกลเน้อ
+ เจอกันบ่อยขนาดนี้ ไม่พรหมลิขิตก็โชคชะตาล่ะวะ
+ เหนือกับคินอีกเก้าวันหมดเขตจองหมดเขตโอนเน้อ ^^
+ ไว้พบกันตอนหน้าค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณค่าา
-
โอ๊ยยยรอติดตาจร้า
-
ปอนด์น่าจะต่อยโอ๊ตแทนธามซักหมัดดดดด
น้องปอนด์ปลอบพี่ธามดีๆนะ
-
อ๊ตนี่ลวยิ่งหมพรหมดีกว่
-
โอ๊ตขอสักที :z6:
ทำตัวได้ทุเรศมาก
-
โอ๋ๆๆๆๆธามอย่างร้องไห้นะ :กอด1:
-
:z6: :z6:
เชี่ยโอ๊ตต เลว
ธามไม่ต้องร้องลูก :กอด1: เดี๋ยวให้น้องปอนด์ปลอบนะลูก
-
รู้สึกติดๆแต่จะรอน้า ชอบอ่า
-
เหอๆๆ เอาแล้วไง ปอนด์ถูกลากเข้ามาเป็นไม้กันหมาซะแหล่วว
รักแท้อาจแพ้ใกล้ชิด เพราะเจอกันตลอด
-
คนละอารมณ์กับรักที่เหนือกว่าเลย ตามอ่านเรื่อยๆจ๊ะ
-
พรหมลิขิตแน่นอน
เอ๊ะ หรือกรรมบันดาล
คู่กันแล้วไม่คลาดกัน
-
ธามน่ากระโดดเข้าไปกอดปลอบมาก
ปอนด์อย่ามัวแต่อึ้ง ปลอบพี่เดี๋ยวนี้
ใจเย็นๆ พูดหวานๆ นะ
แล้วก็เป็แฟนกันต่อไป (กร๊ากกกกก)
-
:กอด1:สนุก
-
อ่ะ นั่นไงงานเข้าปอนด์ซะแล้ว มาช่วยเค้าแล้วก็รับผิดชอบด้วยนะเออ :-[
ถ้าจะเจอกันบ่อยอย่างนี้ ตกลงเป็นแฟนกับธามจริงๆเลยเหอะ :กอด1:
ธามเค้าต้องการคนปกป้องนะ ปอนด์แหละเหมาะสุดแล้ว :z2:
ได้เห็นธามร้องไห้อย่างนี้ น่ารักดีเนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
คู่นี้น่ารักอ่ะ! :impress2:
แต่.. ไอ่โอ๊ตต! เลวได้อีก ตามรังควาน ลวนลามธามตลอด
ปอนด์ต้องดูแลดี ๆ นะ :o8:
จะรอตอนต่อไปนะคะ ~ ^^
-
:n1:พรหมลิขิต แน่ๆ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
-
โหวววววว ค้างงงงงงงงงงง
ชอบมากอ่ะ เนื้อเรื่องน่ารักๆดี ชอบค่ะ
มาต่อเร็วๆนะ
-
มา รอ ตอนต่อไปค่ะ :bye2:
-
เพิ่งอ่านเหนือคินจบ แว้บมาต่อเรื่องนี้เลย -_-b
(อ้าวนึกได้ ตูลืมเม้นท์เรื่องเหนือคินช่ะ o22)
ปรกติไม่ค่อยชอบอ่านพวกเรื่องของคู่ที่แยกออกมานะ
ไม่รู้ทำไม รู้สึกว่ามันไม่น่าสนใจไงไม่รู้..
แต่ไม่ใช่กับเรื่องนี้.. :o8:
รอติดตามนะคะ ธามปอนด์ๆๆๆๆ แอร๊ยยยยยส์~
-
สนุกมากๆค่ะ o13
ตามมาจากเรื่องคินกับเหนือ o18
รอๆ :z3:
ธามออกแนวเซ็กซี่ช่ะ?
รักคนแต่ง :กอด1:
-
ตามมาจากคินตาก็เหนือนะคับ
มาดีใจที่น้องปอนด์ที่รักได้เป็นพระเอกแล้ว
เชียร์ให้คินชอบปอนด์แต่ไม่เป็นผล
ที่ไหนได้มาได้เพื่อนคินแทน อิอิ
สนุกสากเลยคับ จะติดตามเน้อ :)
-
ตามมาค่ะ ตามมา สนุกมากมาย :impress3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านแต่ฮาได้ใจไม่ต้องคิดว่าฮาอะไร...แค่คำว่า..หงายเงิบ......ก็โดนคนรอบข้างด่าว่า...บ้าไปแล้วเหรอนี่.....
คู่นี้เค้าเรียกว่า Soulmate น่าจะเหมาะที่สุด.....คิดว่าคงจะด่ากันไฟแลบจน The End..นะ..555... :m20:
-
ว้ากกกกกกกกก ผมแม่งไม่อยากพูดอะไรมาก
แต่.. แม่งน่ารักโคตรอะครับ!
ผมชอบว่ะ!
แล้วก็ชอบบุคคลิกไอ้ปอนด์ครับ ~
-
รอตอนต่อไปจ้า :oni1: :oni1:
-
ตอนที่ 3
ขอร้อง
“มองทำเหี้ยไร จะไปไหนก็ไปดิ!”
จู่ๆมันที่ผมกำลังจ้องก็เงยหน้าขึ้นมาว้ากใส่ ผมมองมันด้วยสายตาขบขัน ก็แม่งเหมือนเด็กๆกำลังเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆหลังจากที่ร้องไห้เสร็จอ่ะ
“มีอะไรให้ขำนักหนาวะ”
“โอ๊ะ เปล๊า” ผมรีบปฏิเสธ เพราะถ้ามันร้องไห้หนักกว่าเดิมเพราะผมล่ะก็ . . ผมต้องรู้สึกผิดมากแน่ๆ
ไม่ชอบทำให้คนอื่นรู้สึกไม่ดีกับตัวเอง ไม่ชอบทำให้คนอื่นร้องไห้ ผมมันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร . .
แต่ไอ้ข้อแรกผมคงห้ามไอ้ธามไม่ได้ มันไม่ชอบขี้หน้าผม และเช่นกัน ผมก็ไม่ได้ชอบหน้ามันเท่าไหร่นักหรอก ก็แค่มาช่วยเห็นว่ากำลังลำบาก เป็นคนอื่นผมก็ช่วยเหมือนกันนั่นแหละ
“ดีขึ้นยัง” ผมถามมัน ยื่นผ้าเช็ดหน้าของผมที่ไม่ค่อยได้ใช้ให้มัน
“มาลองเป็นกูดูสิ” คว้าหมับแล้วเอาไปเช็ดหน้า ไม่ได้มีความเกรงใจเล้ย หนำซ้ำยังสวนกลับมาทันควันอีกน่ะ
“เอาน่า เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป”
“ไม่ได้” เอ๋า ผมมองหน้ามันอย่างงงๆ “กูโกหกโอ๊ตไปแล้ว กูต้องสานต่อให้จบ”
“หวะ ว่าไงนะ”
“มึงซวยเองที่มาแถวนี้ เป็นทางเดียวที่จะทำให้โอ๊ตเลิกยุ่งกับกู” ธามจิ๊ปากที่เห็นผมทำหน้าเอ๋อ “ทำไม เป็นแฟนกูมันแย่มากนักรึไง”
“ใช่”
“ไอ้เหี้ย!”
“ก็แย่น่ะสิ ปากกล้าขนาดนี้ เป็นแฟนด้วยคงต้องถูกด่าเช้าด่าเย็น”
“เป็นแฟนกูจริงๆคงไม่โดนแบบนี้หรอกน่ะ” ไอ้ธามเถียงเสียงอูอี้ “แต่นี่มันเป็นแฟนปลอมๆ ต่อหน้าโอ๊ตมึงต้องแสร้งทำเป็นแฟนกับกู”
“ซวยจริง” ผมกุมขมับ “เออก็ได้”
“เห้ย ง่ายไปป่ะ”
“ก็หลอกมันไปแล้วก็ต้องเล่นให้สมบทบาทดิ” ผมตอบง่ายๆ
ไอ้ธามมองหน้าผมอย่างอึ้งๆ จากนั้นมันก็แกล้งกระแอม แล้วก็คืนผ้าเช็ดหน้าให้ผม
“เอาไปซักก่อนค่อยเอามาคืนได้มั้ยเล่า”
“มึงซักเองก็น่าจะทำได้อยู่หรอกมั้ง”
ไอ้เหี้ยธาม . . ผมเอามือมากอดอก ทำให้ไอ้ธามที่ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ยื่นมาเก้อ มันสะบัดมือใส่ผม ยัดผ้าเช็ดหน้าลงในกระเป๋า ส่งค้อนวงโตมาให้
ผมกับมันทำตัวอย่างกับเด็กทะเลาะกันก็ไม่ปาน . .
“พี่ธาม!”
“กรี๊ดดดด จริงด้วยแก พี่ธามจริงๆด้วย!”
เด็กผู้หญิงมอต้นสามคนทำท่าจะกรูเข้ามาขอถ่ายรูปขอลายเซ็นไอ้ธาม
“ชิบหายละ มึง หน้ากูเหี้ยมากมั้ย” มันยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาแนบแก้ม “มาทำไมตอนนี้นะ”
“พี่ธาม ขอถ่ายรูปด้วยหน่อยนะคะ”
“เอ่อ ครับ ได้ครับ” ไม่ว่าหนังหน้าจะดูแย่ขนาดไหนแต่คนที่เริ่มจะเป็นคนของประชาชนอย่างมันก็ต้องปั้นหน้าให้ดูดีมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ตลอดเวลา น้องๆพวกนั้นชวนไอ้ธามคุยเสียงเจื้อยแจ้วถามว่ามีงานอีกทีที่ไหน บลาๆๆ
แปลกใจที่ต่อหน้าแฟนคลับมันยิ้มร่า ทำตัวไม่หยิ่งเลย . . ถ้าเป็นต่อหน้าผมล่ะก็ หน้าอย่างงี้แปดสิบปีก็ไม่มีมาให้เห็น
“กูไปละ” ผมขอตัว ป่านนี้ไอ้คิกกับไอ้บูมคงตามหากันไอ้วุ่น
“เฮ้ยจะไปไหน แป๊บดิ จะเสร็จแล้วนี่”
“เพื่อนพี่ธามเหรอ” แฟนคลับมันหันขวับมาหาผม ผมสะดุ้ง เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมจนเกือบจะสุดคอของเธอ โคตรฮา “หล่อจังเลยค่ะ แกๆ ถ่ายรูปกับพี่คนนี้ด้วย”
“เอ่อ ไม่เป็นไรมั้งครับ”
“ขี้อายด้วย น่ารักเนอะ” หันไปคุยกันเอง แต่ได้ยินกันทั้งบริเวณเลยจ้ะหนูจ๋า ทั้งสามซุบซิบกันจากนั้นก็หันหน้าไปถามไอ้ธาม “เพื่อนพี่ธาม หรือแฟนพี่คะ?”
เหวอ O_O ใบหน้าเล็กๆทั้งสามติดจะลุ้นคำตอบของไอ้ธามมากๆ คือลุ้นเกินไปจนรู้สึกได้อ่ะ
“เอ่อ. .” อ้ำอึ้งทำไมล่ะเชี่ยธาม ก็ตอบๆไปดิ “เพื่อนครับ”
“ว้า” อ้าว ทำเสียงผิดหวังซะงั้น
“ไปแล้วนะครับ อย่าลืมไปดูคอนที่ XXX ด้วยน้า เสาร์นี้” ไอ้ธามยิ้มบอกกับน้องๆเหล่านั้น น้องๆรับคำก่อนที่มันจะลากผมให้เข้าไปในห้างอีกรอบ
“อ้ำอึ้งทำไม หรืออยากจะเป็นแฟนกูจริงๆ” ผมถามมัน
“ถุย” มันรีบพูด “เด็กๆสมัยนี้ชอบคู่จิ้น กูกับเพื่อนในวงโดนจับจิ้นให้คู่กันทั้งนั้น พอเค้ามาเจอกูอยู่กับมึง ก็เลยตั้งความหวังไว้ว่ากูจะเป็นอย่างที่พวกเค้าหวัง”
“แล้วมันใช่มั้ยล่ะ”
“ก็ใช่”
ฮ่าๆๆ . .
“หัวเราะทำเจี้ยอะไร ใช่แต่ไม่ได้หมายความว่าจะกิ๊กกับเพื่อนในวงจริงๆ หรือแม้กระทั่งกับมึงซักหน่อย”
“แล้วมึงจะไปไหนกับกูป่าวเนี่ย จับมือกูแน่นขนาดนี้” ผมยกมือที่มันจับมือผมไว้แน่นให้มันดู ไอ้ธามเห็นมันรีบปล่อยมือผมทันที ทำท่าราวกับรังเกียจซะเต็มประดา
“ไม่ไปโว้ย” แล้วมันก็เดินหนีไปเลย . .
ผมไม่ได้ตั้งใจจะเดินตามมันนะ แต่เพื่อนๆของผมยังอยู่ที่คาราโอเกะอยู่เลยอ่ะ ไอ้ธามก็เหมือนกำลังจะกลับไปที่เดิม ผมเลยโดนมันค้อนใส่กลับมา
“ตามกูมาทำไม ไอ้แฟนกำมะลอ”
“เปล่าครับ เปล่าตาม ผมมาหาเพื่อนผม” ผมเปิดห้องให้มันดู ไอ้ธามหน้าเสียแล้วก็เปิดเข้าห้องเกะของตัวเองจากนั้นก็ปิดประตูดังปัง!
ได้ข่าวว่าอยู่ตั้งปีสามแล้วนะ . . ทำไมเด็กน้อยอย่างงี้หว่า ?
อ้าวชิบหาย ทำไมปากผมมันยิ้ม โดยที่ผมไม่รู้ตัวเลยล่ะ โธ่เอ๊ย มันก็แค่ผู้ชายตัวเล็กๆตลกๆคนนึง ..
. . 2 Broken Hearts . .
“ไอ้ปอนด์ รับโว้ยรับ”
ผมกำลังเตะบอลอยู่สนามแถวรัชดาอยู่ครับ เป็นปกติของวันหยุดเสาร์อาทิตย์อยู่แล้วที่ผมขลุกอยู่ในสนามบอล ไม่ก็ฟิตเนส ก็คนมันโสดนี่ครับ จะให้ไปเดทแบบไอ้บูมก็ใช่เรื่อง(แต่สาวที่ไปเดทด้วยแต่ละวันไม่ซ้ำกันสักคนนะ) วันนี้ผมมาแต่กับไอ้คิก กับรุ่นพี่ที่มหาลัยสองสามคน และก็พวกที่รู้จักกันในสนามบอลนี่แหละ
เมื่อคืนผมแอบเข้าไปดูเฟส ‘คนๆนั้น’ ของผมอีกแล้ว ปกติผมจะไม่เห็นเค้าโพสต์รูปคู่กับแฟนเค้า เมื่อคืนมาแปลก แอบถ่ายรูปคู่คู่กับแฟนเค้าขณะที่เค้ากำลังหลับ
บอกได้เลยว่า . . โคตรจี๊ดอ่ะ
ผมจี๊ดอยู่ฝ่ายเดียว โดยที่อีกฝ่ายกำลังมีความสุขแฮปปี้เป็นอย่างมาก ในขณะที่ผมอยู่หน้าคอมตัวเองนั้นมือไม้ของผมสั่น หัวใจหล่นวูบ ยอมรับเลยว่าอิจฉา . . ตาร้อนจนรู้สึกว่ากำลังไหม้อวัยวะภายในของผมไปด้วย
“ยิงเลย ยิงๆๆ”
ไม่ได้การแล้ว ถ้ายังเป็นอย่างนี้มีแต่ผมที่เอาแต่เจ็บอยู่ฝ่ายเดียว ต้องทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง ต้องรักตัวเองให้มากๆ
“อุ้ก!”
“พี่เซน ขอโทษครับพี่ ขอโทษๆๆ” ผมรีบไปขอโทษมือโกลของทีมฝั่งตรงข้ามทันที ผมเผลอยิงประตูแรงไปหน่อยจนโดนท้องพี่เค้าเข้าอย่างจัง
“วะ มึงแรงดีใช้ได้เลยนะเนี่ย” พี่คนนี้อยู่ปีสี่ วิศวะครับ เจอกันตอนเฟิร์สเดทที่รับน้องกันเป็นบ้าน ผมอยู่บ้านพี่เซนด้วย เลยคุยกันและก็ถูกชะตากันดี
“ขอโทษจริงๆพี่”
“ไม่เป็นไรโว้ย ฮ่าๆ” พี่เค้าเป็นลูกครึ่งอารมณ์ดี แม้จะเป็นดารานายแบบ(ทำไมช่วงนี้รู้จักกับดาราเยอะนักวะ?)แต่ก็ไม่หยิ่งเลยครับ
“ไอ้ห่าน มึงไปเอาแรงมหาศาลแบบนั้นมาจากไหนวะ” ไอ้คิกที่เหงื่อซ่กเดินมาหาผมแล้วกอดคอผม พากันเดินไปข้างสนามเพื่อหาน้ำเปล่าดื่ม
“มึงลองคิดเรื่องที่ทำให้มึงเจ็บใจดูนะเว้ย จากนั้นมึงก็ยิง ตู้ม! รับรอง ถ้ายิงไม่แรงไปถีบไอ้บูมได้เลย”
“ดีนะที่พี่เซนไม่เป็นไรมาก ซิกแพคพี่เค้าคงแน่นปั้ก” ไอ้คิกเทน้ำราดใส่หน้าจนหมด “หล่อเป็นเหี้ย ไอดอลกูเลย”
“ใช่ หล่อ นิสัยดี เรียนเก่ง ไอดอลๆ”
“ชมเกินไปละ ไอ้ปอนด์ มึงก็ไม่ได้ต่างจากกูมากนักหรอก” พี่เซนเดินมาจากไหนไม่รู้ มายืนหัวเราะข้างๆ
“เจ็บมั้ยพี่ ผมขอโทษ”
“กีฬามันก็ต้องมีเจ็บบ้างเป็นธรรมดานั่นแหละ” พี่เซนบอก “เออ แล้วเรื่องเรียนเป็นไงบ้าง”
“พอไหวพี่”
“ไม่ไหวไม่ได้นะโว้ย ฮ่าๆ มิดเทอมนี้ห้ามตกมีนสักตัวล่ะ”
“จะพยายามครับ”
แล้วพี่เซนก็แยกตัวไป . . ผมก็เลยได้คุยกับไอ้คิกตามลำพัง ผมกับมันปลื้มพี่เซนมาก ถ้ากรี๊ดได้คงกรี๊ดไปแล้ว(แหม ใครจะทำ = =) ก็พี่แกเล่นมีหน้าตาที่โคตรจะหล่อ ตัวสูง ขายาว ผิวขาว นิสัยดี มีเวลาให้(เอ่อ?) แบบนี้ ผู้ชายด้วยกันถึงกับต้องเอ่ยปากชมแทบทุกรายไป แน่ะๆ อย่าคิดว่าผมจะคิดอะไรอย่างว่ากับพี่เค้านะครับ ไม่มีทางแน่นอน ไอดอลผมครับไอดอลผม . .
ผมกับไอ้คิกเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดเหงื่ออะไรเรียบร้อย เห็นพี่เซนยืนอยู่ลำพังตรงหน้าสนามฟุตบอลเทียม ก็เลยเข้าไปทักสักหน่อย สืบเสาะได้ข่าวมาว่ารถพี่เค้าที่เพื่อนเพิ่งยืมไปยางแตก เลยจัดการซ่อมให้อยู่ พี่เค้าเลยไม่มีรถ จะติดเพื่อนให้ไปส่งก็ไปคนละทาง พี่เค้าก็เลยไม่รู้จะทำยังไง
บอกแล้ว . . ไอดอลผมนิสัยดีเกินใครๆจริงๆ ขี้เกรงอกเกรงใจเป็นที่หนึ่ง
ผมกับไอ้คิกก็เลยชวนพี่เค้าไปกินก๋วยเตี๋ยวริมถนนตอนสี่ทุ่มกว่าๆ ร้านข้างทางเจ้าอร่อยที่เตะบอลเสร็จทีไรเป็นต้องมาทุกที
ก็เลยได้ถามสารทุกข์สุขดิบพี่เค้าตามประสารุ่นพี่รุ่นน้องที่พูดจาถูกคอกัน . .
“ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ย ว่าพี่เซนจะโสด” ไอ้คิกร้องเสียงหลง
“โหย หน้าตาอย่างกูใครเค้าจะชอบ เพราะงั้นมึงเชื่อกูเถอะนะ”
“มีเพื่อนผมชอบพี่ด้วยนะ ผมแนะนำให้เอาป่าว” ไอ้คิกมันเป็นพ่อสื่อตัวยง เอะอะอะไรก็ยัดเยียดเพื่อนผู้หญิงของมันให้คนอื่นตลอดเว . . (ผมโดนออกจะบ่อยไป)
“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอก คนมันจะใช่ เดี๋ยวมันก็มาเองแหละ”
ผมที่กำลังซู้ดบะหมี่เข้าปากอยู่มองหน้าพี่เซน พี่เค้ายิ้มเหมือนไม่ได้ซีเรียสจริงจังอะไรกับเรื่องนี้ แต่สิ่งที่ทำให้ผมอึ้งคือไม่ใช่รอยยิ้มหล่อเหมือนเทพบุตรของไอดอลผม . .
แต่เป็นใครสักคนในเซเว่นที่กวักมือเรียกผมยิกๆให้เข้าไปหามากกว่า
ไอ้ธาม . .
ผมจำได้ว่าคอนโดของมันอยู่รัชดา แต่รัชดาก็มีตั้งหลายซอย! ไม่น่าจะมาเจอะมาเจอกันได้นะ
ผมทำสายตาประหนึ่งบอกว่าจะไปหามันทำไมไร้สาระ มันทำหน้าเหมือนจะฆ่าผมแล้วก็กวักมือเรียกให้ไปหาอีก ผมถอนใจเพราะบะหมี่มื้อนี้ความอร่อยติดลบสิบเข้าไปแล้วเมื่อเจอไอ้ธาม
“จะไปไหนอ่ะ” พี่เซนถามผม ตอนที่ผมลุกขึ้นยืน
“อ๋อ ไปหา ..” ผมพยักพเยิดชี้มือไปทางที่ไอ้ธามอยู่ พี่เซนมองตาม แต่ทว่า . . ไอ้ธามก็หายไปแล้ว อะไรของมันเนี่ย “ไม่มีอะไรพี่ หาของกินในเซเว่นนิดหน่อย”
“อ๋อ ซื้อนมกล้วยมาให้กูด้วยนะ เดี๋ยวเอาตังค์ให้” พี่เซนบอกผมครับ ส่วนไอ้คิกมันคงไม่เอาอะไรเพราะก้มหน้าก้มตาสูบเส้นเข้าปากอย่างเดียว
“ไม่เป็นไรพี่ ผมเลี้ยง ฮ่าๆๆ”
ผมเดินเข้าไปในเซเว่น เสียงดังตึ๊งตึง(มันดังงี้ป่าววะ?) ทันทีที่ผมก้าวเข้าไป ไอ้ธามตัวดีก็ลากผมให้หายไปยืนแถวๆตู้แช่เครื่องดื่มทันที
“มึงรู้จักเซนด้วยเหรอ!”
“ไอ้เหี้ยอะไรของมึงเนี่ย” ขอโวยวายบ้าง ไอ้ธามยังโวยวายใส่ผมได้เลยตะกี้
“กูถามว่ามึงรู้จักเซนด้วยเหรอวะ!” สีหน้าของไอ้ธามดูลนลาน ชุดของมันในวันนี้คือเสื้อยืดกางเกงนักเรียนน้ำเงินเก่าสีน้ำเงินรองเท้าแตะ(สไตล์เด็กมอปลายของกรุงเทพเค้าแต่งกัน แม้มันจะอยู่ปีสาม แต่หน้าและทรงผมของมันก็เหมาะกับชุดนี้อยู่)
“ก็นั่งกินบะหมี่กินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันแบบนั้นคงไม่รู้มั้ง” ผมตอบเสียงแห้ง นึกตกใจที่ไอ้ธามมันว้อนที่จะรู้คำตอบมากมายขนาดนี้
“เฮ้ยๆ กูไม่คิดว่ากูจะเจอเค้าอีก ในมหาลัยก็ไม่เจอ กู ..” มันพึมพำไม่ได้ศัพท์ ผมทำหน้างง แต่ที่น่าแปลกประหลาดใจมากก็คือ . .
ไอ้รอยสีแดงเลือดฝาดเป็นปื้นนั่นค่อยๆลามขึ้นมาบนแก้มขาวจัดทีละนิดๆจนมันหน้าแดงก่ำ
ไม่เคยเห็นมันอายขนาดนี้มาก่อน . .
“กูไม่เคยคิดว่ากูจะมาขอร้องมึง แต่มึงเป็นคนที่จิตใจดีมากคนนึง เรื่องเป็นแฟนปลอมๆหลอกโอ๊ตให้มึงก็สัญญาว่าจะช่วย แต่เรื่องนี้กู . .” นึกภาพนะครับ ไอ้ธามพูดประโยคเหล่านี้ภายในสามวิ เร็วปรื๋อจนผมหัวหมุน “กูต้องขอร้องมึงจริงๆ”
“หา” ไอ้ธามมันต้องการอะไรจากผมอีกนะ
“ถึงกูจะเคยอกหักเพราะกูแอบชอบแฟนของเพื่อนนะ แต่ ..” ไอ้ธามยังแสดงออกถึงความกระวนกระวายและความเขินอายมากอยู่ดี “เพราะเหตุการณ์ในวันนั้น กูเพิ่งรู้ กูยัง ..”
“…”
“คิดถึงเขาอยู่”
เหี้ยอะไรอีกเนี่ย! ตั้งแต่ที่ผมเจอมัน ไม่มีครั้งไหนเลยที่มันไม่วุ่นวาย แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะหนักหนาที่สุด และไอ้ธามต้องการความช่วยเหลือจากผมมากที่สุด
“นะ มึงต้องช่วยกูนะ ถ้ากูกับเค้าคืนดีกันเมื่อไหร่ล่ะก็ มึงขออะไร กูจะให้มึงทุกอย่าง”
ถึงแม้ว่าผมจะงง แต่ผมก็ยังมีสติพอที่จะจับใจความประโยคเมื่อกี้ได้ . .
“เดี๋ยวนะ มึงหมายความว่า ..”
“เซนเป็นแฟนคนแรกของกู”
+ แว้กกกก บางทีชื่อตอนก็ไม่สัมพันธ์กับเนื้อเพลงหรือชื่อเพลงที่เค้าต้องการ อย่าไปคิดมากน้า
+ ตอนนี้มันสั้นไปนะสำหรับคนเขียน ตอนหน้าปรับปรุงใหม่จ้า
+ เขียนไปเขียนมา ชักรักคู่นี้ขึ้นเรื่อยๆ >///<
+ ใครอยากรู้รายละเอียดเกี่ยวกับธามมากขึ้น แว้บไปอ่านเหนือกับคินดูได้ มีความเชื่อมโยงกันแฝงอยู่
แต่ถ้าไม่กลับไปอ่าน คนเขียนจะตอกย้ำให้อีกที อิอิ
+ คิดถึงคนอ่านมาก เปิดเทอมปีสองนี้หนักหน่วงมากก็จริง แต่คนอ่านและปอนด์ธาม คนเขียนทิ้งไม่ได้ >,<
+ จุ๊บๆนะคะ ^^
-
WT.....FU
-
:z2:
-
ติดแล้วอะ น้องฟ่อน ไมมันหนุกหนานตั้งแต่ต้นขนาดนี้ :เฮ้อ:
สงสารปอนด์ม๊าก ยิ่งตอนแอบไปดูเฟสเหนือคิน
โถๆๆ มาซับน้ำตากับอกเจ๊ดีกว่าลูก
สงสัยอะว่ากว่าคู่นี้กว่าจะรักกันได้ คนอ่านต้องกินมาม่ากันท้องอืดแน่เลย
-
อ้าวๆๆๆ ซะงั้นอ่ะธาม- -"
แต่อยากอยากบอกว่า อ่านไปอ่านมา จิ้นพี่เซนต์-ปอนด์
-
โอววว ตกใจ ไม่ใช่พี่เซนหวังจะเคลมน้องปอนด์เหรอ
(หัวเราะ)
ทำมาตีซี้ ทำตัวเป็นคนดี
หรือว่าเป็นคนดีจริงๆ ไม่ทันได้คิดอะไรหว่า
-
อ้าวงานเข้า
-
เรื่องนี้เปลี่ยนคู่ได้มั้ยยยย
เอา เซน-ปอนด์ :laugh:
จริงจังนะเนี่ยยย อยากให้ปอนเคะ (หรือพี่เซนเคะก็ได้นะ :m3:)
จริงจังจริงจังจริงจังจริงจังจริงจัง
-
อ้าวๆๆๆ ซะงั้นอ่ะธาม- -"
แต่อยากอยากบอกว่า อ่านไปอ่านมา จิ้นพี่เซนต์-ปอนด์
เห็นด้วยกับรีนี้อย่างแรง
นั่งนึกอยู่ตั้งนานใช่ธามที่เป็นเพื่อนสนิทของคิน แล้วมาชอบเหนือหรือเปล่า
ถ้าไม่ใช่ก็หน้าแตกล่ะ
-
มาอ่านสามตอนติด อยากจะกรีดร้อง น้องปอนด์ของเจจจจจจจจจจจจจจจจ้ !! =///=
ย้ายเข้ากรุง มาเป้นหนุ่มละอ่อนอีกรอบแล้วสิน้า พบรักกับรุ่นพี่เหมือนเดิม ฮ่าๆๆ
แต่รุ่นพี่แบบธามดูท่าจะใช่ย่อยนะค่า ร้ายไม่เบา เป็นเกย์สาวเซ็กซี่หนุ่มติดแถมเป็นนักร้องอีกต่างหาก
ไม่ธรรมดา อะฮ๊า ไม่ธรรมดา ! แล้วเจอกันนี่เถียงกันตลอดเลยนะ 55 แต่ดูท่าแล้วปอนด์จะเป็น
เทพบุตรและกามเทพ เอฟรี่ติงจิงเกอร์เบลของธามยังไงอย่างนั้น มีอะไรก็ช่วยตะล๊อด !
แล้วยังจะมาขอให้ช่วยให้คืนดีกับแฟนคนแรกอีก พระเอกอยู่นี่(ชี้ที่น้องปอนด์) จะไปมองใครค่า
แต่ว่าอ่านแล้วก็แอบจิ้นเล็กน้อยนะว่าพี่เซนจะมาชอบน้องปอนด์(ของเรา)ป่ะ 5555 แบบมาทำดีใส่
หรือว่าดีจริงๆอันนี้ก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ ขอดูสถานการณ์ไปก่อน กร๊าก น้องปอนด์ของเรา
ออกจะหล่อแมนแฮนซัม เหมาะกับจะเมะมากกว่าเคะ (อันนี้ความเห็นส่วนตัว) แต่พี่เซนเข้ามาแบบนี้
มันก็คิดได้หลายแง่อ่ะ 5555 ยังไงรออ่านตอนต่อไป กำลังเข้มข้นทีเดียวเชียวเนื่อเรื่อง หี่หี่
-
และด้วยความขี้เกรงใจของปอนด์
นายจะต้องช่วยไปเจ็บไป
อิชั้นจิ้นพี่เซนกะคิก :-[
-
o22 o22
แล้วเมื่อไหร่จะรักกันฟร่ะ
ปล. เค้าก็จิ้น เซนด์ปอนด์ เหมือนรียนๆจริงๆนะ เปลี่ยนได้เปล่า ชอบอ่ะ นิสัยปอนด์มันทำไมชวนให้คิดเป็นเคะอยู่เรื่อย 55555555
-
o22 ช็อค!!!! เกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยยยยย
-
555+ กลายเป็นสะพานให้เค้าซะงั้น
-
ธามชอบเซนต์ซะงั้นน
สงสารปอนด์ตอนดูเฟสอ่ะ
-
จากแฟนปลอมๆ >>>> จะกลายเป็นแฟนจริงๆได้มั้ยเนี่ย ??? :serius2: :serius2: :serius2: ดูวุ่นวายอยู่นะ
อยากบอกว่า อ่านๆไปเค้าก็จิ้น เซน~ปอนด์เหมือนกัน กร๊ากกกกก.......:laugh: :laugh:
อารมณ์ตอนเตะบอลกันนี่ มันให้มาก....ว่าเซนคิดไรกะน้องปอนด์ป่าวเนี่ย เอิ้กๆๆๆ
สุดท้ายไปจบที่เซนเป็นแฟนเก่าธามซะงั้น แถมธามยังมาขอให้ปอนด์ช่วยให้คืนดีกันอีก
แฟน(กำมะลอ)คนปัจจุบันจะต้องช่วยให้ธามไปคืนดีกับ(พี่เซน)แฟนเก่า..........อีรุงตุงนังดีแท้....
ตอนปอนด์ไปแอบดูคู่พี่คินในเฟส แอบสงสารปอนด์อ่ะ กระซิก ๆๆๆๆ :sad11:
-
โอ้ยยยยยยย อิจฉา ธามแล้วววว ทำไมรอบตัวถึงมีแต่คนหล่อแบบนี้
ยังไงน้องปอนด์ก็ต้องช่วยอยู่แล้ว โธ่...ทำไมสวรรค์ชอบแกล้งคนหล่อแบบน้องปอนด์ T_T
กวักมือเรียกน้องปอนด์มาทางนี้ดีกว่า ไม่ทำให้น้องเสียใจแน่ๆ 55555
-
มลววมม่ห่งรัก ฮ้อ
-
:o8:ธามปอนด์จริงเหรอ
เปลี่ยนเป็นพี่เซนปอนด์ ก้อดีนะ :laugh:
-
อ้าว เอาแล้วไง มีพี่เซนต์ที่แสนดีโผล่มาอีกหนึ่ง
เรื่องมันจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย แฟนเก่าธามด้วยอ่ะ
ขนาดว่าไม่มีใครก็ยังดูไม่ออกว่าจะรักกันได้เลย
แล้วนี่มีตัวแปรมาเพิ่มอีก สงสัยจะยุ่งกันอีกนาน
ว่าแต่ธามคนนี้ใช่คนเดียวกับที่คินกับเหนือมาเจอ
ตอนที่ขึ้นมากรุงเทพฯก่อนไปทะเลหรือเปล่าหนอ?
เรื่องนี้สนุกไม่แพ้เรื่องโน้นเลยล่ะ o13
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
กดเป็ดจ้า
-
เรื่องมันยุ่ง
อิรุงตุงนังจริงๆ :z2:
-
แล้วปอนด์อ่ะธาม :z3:
-
อ๊ายยยยยย ธามจ๋าเราต้องคบคนใหม่ๆเซ่!!!
ทำไมมันยุ่งเหยิงเยี่ยงนี้ โอ้วโน้ว :z3: :z3:
-
แล้วมันเรื่องอะไรของปอนด์ด้วยที่จะต้องช่วยไปซะทุกเรื่องทุกอย่าง
หัดทำอะไรด้วยตัวเองบ้างเถอะคุณธาม น้องปอนด์เป็นพระเอกนะ ไม่ใช่ผู้ช่วย
-
เอพ่อสื่อจะเก็บไว้เองป่ o13าว
-
อ่าา.. ปอนด์โดนยัดเยียดให้เป็นพ่อสื่อ!?
พี่เซนน่ารักอ๊าา.. คิคิ แอบชอบเบา ๆ ~ :-[
รอตอนต่อไปค่าา ~~
-
เรื่องมันซับซ้อนมาก
-
ขอจิ้น เซนคิกน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
มาแล้วๆ ~
ว้าวววว ธามของเรากะพี่เซน
ช่างน่าติดตาม ~
-
เรื่องยุ่งอีลุงตุงนัง ฮ่าๆๆ
สงสารปอนด์จังเลย เวลาที่คิดถึงคินบ่อยๆ
เมื่อไหร่จะมีใครรักปอนด์จริงๆสักทีน้าา
มาเจอที่ใหม่ก็เหมือนกับต้องมาคอยช่วยคนอื่นอีก เง้อ
ธามนี่ก็มาแนวคู่กัด กัดกันไปกัดกันมา มีช่วยเหลือกันบ้าง
สักวันคงเห็นความดีของน้องปอนด์สุดหล่อ เง้ออ
ส่วนพี่เซนดูๆไปเหมือนจะสนใจปอนด์นะเนี่ย
เรื่องซับซ้อนดีเน๊อะ น่าลุ้นว่ามันจะพูดจะคุยกันยังไง หึหึ
จะรออ่านน้าาาสู้ๆจ้า
-
ดูยุ่งเหยิง อีรุงตุงนังมว๊ากกกกก :a5:
-
ใคร ๆ ก็จิ้นพี่เซนกะปอนด์...
แต่ข้าพเจ้าว่าอย่าเลยนะ...สงสารธามอ่ะ....
ยังไงก็คู่...ปอนด์กะธาม...นั่นแหละดีแล้ว...
ส่วนพี่เซนเราก็หาคู่อีกซักคู่ดิ...เอาบาสเพื่อนเหนือดีป่ะ...
ข้ามจาก กทม..กลับอีสานไปเลย... o13
-
:z1:
ตามมาอ่านนนน รอนะค้าาาา
มาต่อตอนต่อไปเร็ว ๆ นะ อิ อิ
-
หายไปไหนเลยยย
คิดถึงอ่าาา
ปอนด์ :z3:
-
ยุ่งหล่ะทีนี้ปอนด์เอ๋ย~
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1:
-
อ่านแล้วสงสารปอนด์ อยากให้เจอคนดีๆ ที่รักปอนด์มากจังเลยอะ
ต้องมาเป็นพ่อสื่อแบบนี้ น่าสงสารหนักเข้าไปใหญ่ คนเขียนอย่ารังแกปอนด์มากเลยนะ
ถ้าจะช่วยก็ิอย่าให้ปอนด์ไปรักธามก่อนเลย ไม่งั้นมีแต่เจ็บ กับเจ็บ อยากให้ปอนด์พบความสุขซักที
-
ปอนด์เป็นพ่อสื่อจำเป็น
-
น่าติดตามค่ะ
-
อนิจจา
เห็นปอนด์เป็นนางฟ้าประจำกายหรือไงพี่ธาม = ="
อยากได้อะไรให้เสกให้
บร๊ะ ปอนด์อย่าปล่อยให้หลุดมือไปนะ
-
จะบอกว่าธามคนนี้เป็นเพื่อนคินที่เคยไปเจอกับเหนือตอนที่สองคนนั้นจะไปบางแสนกันใช่ป่ะ
ว่าแต่ ธามในเรื่องนั้น กับธามในนี้แลดูบุคลิกต่างกันจังเลย ถึงจะบอกว่าธามเป็นควีน แต่ไม่น่าจะสาวได้ขนาดนี้ T T
-
เมื่อไหร่จะเข้าใจ เมื่อไหร่จะรักกัน....
ธามมมมมมมมมม อะไรของเธออีกแว๊?
เอา 3P เลยไหม? เซน ปอนด์ ธาม
โอ้ บร๊ะ นึก ๆ ดูก็เก๋ไม่เบานะฮ๊าา
-
โหลๆ คนเขียนหายตัวไปคร้าบบบ
-
ดิ้นๆ* o9 คนแต่งหายยยย
เค้าอยากอ่านปอนด์ธามอะ
ชอบปอนด์ 5555 แอบนอกใจเหนือนิดนึง
ปอนด์เป็นคนดีเว่อร์ ตั้งแต่เรื่องโน้นแล้ว
ช่วยคนอื่นตลอดดดดดด
แล้วครั้งนี้ยังมาช่วยธามอีก อยากอ่านต่อจังเลย
คนแต่งมาต่อได้แล้วน้าา
เขารออยู่ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ปล. เพิ่งเปิดมาเจอไม่นาน แอบซุ่มอ่านเงียบๆ
วันนี้เลยมาทวงซะงั้น แฮ่ๆ
กอดคนแต่งหนึ่งที//
-
โอ้ยย ฮือออออ ไม่รู้จะพูดอะไร
สงสารปอนด์ TT
-
เมื่อไหร่จะมาต่ออออออออออออออออออออออ :o12:
-
ทำไมธามไม่ปิ๊งปอนด์ แง่งงงงงงง~~ :z3: :sad11:
อยากอ่าน รอลุ้นว่าจะเป็นไง มาต่อให้ด้วยน้า.. น้าค้า~ :call:
-
:z10:
-
เจอปอนด์แล้วความทรงจำมันทะลัก.. คิดถึงคินกับเหนือจังเลย ^^
:กอด1: ลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืม ถึงจะเศร้าแต่ก็มีความสุขอยู่ในนั้นด้วยนิ่ :กอด1:
-
ยังไม่อัพ อยากอ่านแล้วอ่า.. :m15:
รอ ฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไร~~~ *ร้องเพลง* #ห๊ะ ? o9 :freeze:
-
ตอนที่ 4
อยากรู้
ผมว่าคำที่ว่าโลกมันกลมนั้น มันไม่ใช่สำหรับผมอีกต่อไปแล้ว เพราะความจริงที่ผมได้รับรู้ในวันนี้ . . โลกแม่งโคตรแคบ!
ผมที่ถือขวดสปอนเซอร์ไว้ในมือกำลังยืนมองหน้าไอ้ธามด้วยความตะลึงงัน คนที่ผมเพิ่งจะรู้จักได้ไม่กี่วัน ผมสัมผัสได้ถึงความเย่อหยิ่งที่มีแต่ในตัวของมัน ไม่เคยเห็นมุมที่มันอายหน้าแดงขนาดนี้มาก่อน . .
“ตลกละ” ยังไม่เชื่อสนิทใจ ที่ว่าไอดอลผมเป็นแฟนเก่ามันเมื่อตอนที่แล้วอ่ะ
“จริงๆ ลองให้กูโผล่ออกไปตอนนี้ดูดิ เซนได้อึ้งแน่”
“แล้วถ้ามึงอยากไปคืนดีกับเค้าจริง แล้วทำไมต้องให้กูช่วย”
ธามมีสีหน้าเลิ่กลั่กก่อนจะตอบ “เซนเป็นเพื่อนกับโอ๊ตว่ะ”
“ฮะ?” ผมทำเสียงหลง อะไรมันจะอีรุงตุงนังขนาดนั้น ทุกคนลืมไอ้โอ๊ตไปรึยังครับ ก็ไอ้คนที่อยากได้ไอ้ธามมากๆอ่ะ จ้องจะเอาอย่างเดียวนั่นน่ะ
“เอาเป็นว่า ..” มันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “กูทำเรื่องนี้คนเดียวไม่ได้ ถ้าไม่มีมึงช่วย”
“แล้วจะให้กูช่วยยังไงมิทราบครับ” คนนอกเห็นๆเลยกูอ่ะ . .
“อืมมม” ธามทำหน้าครุ่นคิด “ไม่รู้เหมือนกันอะ”
หงายเงิบ . .
ผมมองหน้ามัน มันมองหน้าผมอย่างขอร้อง ไอ้บ้าที่เอาแต่ด่าผมปาวๆกำลังขอความช่วยเหลือ ซึ่งผมก็ยังไม่รู้ว่าต้องช่วยอะไรมันบ้างมันถึงจะไต่สะพานไปถึงดวงดาวที่มันต้องการได้ แต่สะพานที่ว่าก็คือตัวผมเองนี่แหละวะ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก
“แล้วมึงลืมแฟนเพื่อนของมึงได้แล้วเหรอ” คนที่หักอกมันอ่ะครับ แอบได้ยินแว่วๆตอนเจอกันครั้งแรก
“อืม” มันพยักหน้าทันที “เพื่อนกูนิสัยดี เหมาะกับคนหล่อๆดีๆอย่างนั้นแล้ว กูไม่มีสิทธิ์ตั้งนานแล้วเหอะ”ธามบอก “ถ้ามึงร่วมมือกับกู เดี๋ยวมึงก็จะรู้เอง ว่าเซนมีความหมายกับกูขนาดไหน”
ผมเลิกคิ้ว . . ส่วนมันยังร้อนอกร้อนใจไม่หาย
“เอาเป็นว่า - -“ ธามหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เลื่อน เลื่อน เลื่อน จิ้มๆๆ สักพัก แล้วก็ชูรูปสาวสวยคนหนึ่งที่ถ่ายรูปคู่กับมันเอาไว้ สวยหยาดเยิ้มเลยแหละ ไอ้คิกกับไอ้บูมมาเห็นคงน้ำลายไหลเป็นทาง “มึงจำคนนี้ได้ป่ะ ที่วันนั้นเค้าก็อยู่กับกูตอนที่มึงซุ่มซ่ามเดินมาชนกู”
“ไม่ได้ซุ่มซ่าม มึงนั่นแหละ” ผมก็ยังอยากเถียงมันอยู่นะ
“โอ้ย” ธามบ่น “คนนี้ดูเหมือนเค้าจะชอบมึง เค้าเป็นเพื่อนกู ชื่อเนย กูจะช่วยจีบให้”
“เย้ยยยยย” ผมร้อง อีกแล้วเหรอ โดนยัดเยียดผู้หญิงให้อีกแล้ว อะไรวะ? “ไม่เอาๆ”
“ไอ้สาด สวยขนาดนี้ชีวิตมึงคงไม่เคยเจอ” ยืนอยู่หน้าประตูมอห้านาทีคนสวยก็เดินผ่านมาประมาณสามพันคนละ . . “เนย นัทริกา ดรุณวิเศษโชติ ทายาทห้างดังชื่อคุ้นหู เค้าสนใจมึงอยู่นิดๆแล้ว ถ้ามึงรุก เค้าก็คงรับอ่ะสักวัน” ตลกมากไปละ = =
“เอ่อ หมะ . .” ปฏิเสธอย่างเดียวเลยผม
“ตกลงตามนี้” เห้ย! ไอ้ธามก็คิดเองเออเองเหมาเอาเองแม่งอย่างเดียวเลยอ่ะ “นี่เบอร์กู” มันล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงผมแล้วหยิบโทรศัพท์แบนๆของผมออกมาจนผมเสียววูบ แล้วแม่งก็จิ้มๆๆโคตรคล่อง คือมึงแจกเบอร์เก่งใช่ป่ะ “เผื่อติดต่อเรื่องเซน เรื่องโอ๊ต”
บอกได้คำเดียวว่า . . มึน . . ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ผู้ชายที่เพิ่งเสียเหงื่อให้กับกีฬาไปมากอย่างผม จับประเด็นไม่ถูกจริงๆครับ
“มึงรีบออกไปแล้วก็ไปๆจากหน้าเซเว่นซะ กูเขิน” มันดันหลังผมให้ไปหาแคชเชียร์ “แต่ไม่ได้เขินมึงนะเว้ย”
รู้อยู่แล้วล่ะน่า “เดี๋ยวดิ!” กูยังซื้อของไม่ครบโว้ย
“เอานี่ไปด้วย” มันยัดกล่องๆหนึ่งใส่มือผม กล่องนมสีฟ้ามีสีเหลืองมีรูปกล้วย นี่มันนมกล้วย “ของโปรดเซน”
มันเป็นของที่พี่เซนฝากผมซื้อนี่หว่า . . มันรู้ได้ไงวะ?!!!!
หรือไอ้เหี้ยธามจะเป็นแฟนเก่าของไอดอลผมจริงๆ!
โธ่ . .
ผมสามารถบบอกได้คำเดียวว่า . . ชีวิตผมต่อจากนี้ จะต้องมีไอ้ธามเข้ามาวนเวียนป้วนเปี้ยนไม่ทางใดก็ทางหนึ่งทุกคืนทุกวันแน่ๆ
2 BROKEN HEARTS
[/b]
เรียนบัญชีมันเหนื่อย . .
แต่เรียนอะไรแม่งก็เหนื่อยเหมือนกันหมดนั่นแหละ!
“ไอ้บูม เมื่อคืนฟัดสาวมา ทำเอาไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยเหรอฟะ” ไอ้คิกเห่าใส่ไอ้บูมในคาบเรียนตอนบ่ายที่โคตรน่านอนเป็นที่สุด วันนี้อากาศครึ้มๆแต่ฝนไม่ตก โคตรน่านอนจริงๆอะ
“นิดหน่อย” มันยอมรับ สงสัยในหน้าตาของพวกมันมั้ยครับ ไอ้บูมกิ๊กเยอะนี่ก็สมกับที่กิ๊กเยอะครับ คือหล่อสูงขาวตาโตหน่อยๆ ส่วนไอ้คิกที่เตี้ยกว่าจะตี๋ชอบยิ้มตาหยี ผมเจอพวกมันครั้งแรกก็คิดๆอยู่ว่าสองคนนี้มันก็หน้าตาดี แต่ชอบมาบอกกับผมว่าผมเป็นเจ้าชายในหมู่กุ๊ยอย่างพวกมัน ไอ้คิกเอ๊ย คิดได้เนอะ . .
“พูดถึงเรื่องสาว เจนนี่เค้าถามว่ามึงคิดกับเค้ายังไง จะให้กูตอบเค้าว่าไงวะ” ไอ้คิกใช้ด้ามปากกาสะกิดๆแขนผม
“บอกความจริงไป”
“มึงคิดว่าเค้าหน้าอกใหญ่”
“สาด! นั่นมันมึงแล้ว!”
“ไม่เอาน่า เล่นๆไปหน่อยเถอะเพื่อน กูไม่อยากเห็นมึงแอบเหม่อ แอบนั่งเหงา แอบเศร้า แอบซึมทุกๆวันแบบนี้อีกต่อไปแล้ว” มันพูดจบผมถึงกับมองหน้าไอ้คิกคนพูด . .
กูเป็นอย่างนั้นเหรอวะ?
. . ไม่รู้ตัวเลย
“กูก็มีความสุขดีนี่ อยู่แบบนี้” ผมแสร้งทำเป็นไม่สนใจ
“ถุยเถอะครับ” ไอ้บูมเงยหน้าขึ้นมาแจมบ้างไรบ้าง “มึงไม่สนผู้หญิงเลย ถามจริง มึงเป็นเกย์ป่าววะ”
“เฮ้ย! เปล่าโว้ยเปล่า!!!”
“สาดดดด ยอมรับกับพวกกูง่ายๆก็ไม่ได้ว่าอะไร โรงเรียนเก่ากูก็มีถมเถ ฮ่าๆๆๆ”
“ก็ - -ไอ้เหี้ย ไม่ได้เป็นโว้ย กูชอบผู้หญิง แค่ยังไม่อยากมีใครตอนนี้”
“ยอมรับมาก็ได้” ไอ้คิกไม่ได้สนใจที่ผมปฏิเสธเลย “มีผู้หญิงมาชอบมึง ก็เยอะ แต่มีผู้ชายมาชอบมึง เยอะกว่า! ไอ้คิกฟันธง”
ผมขนลุกตั้งชูชัน . . ทันทีที่ฟังจบ
“เฮ้ย จริงป่ะเนี่ย” ไอ้บูมร้อง
“จริงสิ ฮ่าๆๆๆ หน้าตาแม่งถูกอกถูกใจเกย์สาวอย่างแรง ฮ่าๆๆ แต่ก็นะถ้ามันถูกใจเกย์รุกถึกๆล่ะก็ กูว่าแม่งน่าขนลุกว่ะ”
ยิ่งพูดกูยิ่งแหยงเหอะไอ้คิก เห็นกูเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอวะ . .
ครืด ครืด
โทรศัพท์ผมสั่น ปกติมีแต่แม่กับพ่อที่โทรมาหาผม แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้โทรมาหาเวลาเรียน คือท่านจะรู้น่ะครับว่าตอนกลางวันผมมีเรียนน่ะ
ชิบหาย! หน้าจอโชว์คำว่า “Time Krit” หรา
[[สังหรณ์ใจไม่ค่อยดี ว่าวันนี้ . . ผมกำลังจะงานเข้า
“ใครโทรมาวะ” เสือกเบอร์หนึ่งเริ่มทำงาน ไอ้คิกชะโงกหน้ามาดูหน้าจอโทรศัพท์ผมครับ
“เย้ยยยย พี่ธาม!” เสือกเบอร์สองทำงานประสานกับเสือกเบอร์หนึ่งอย่างทันท่วงที ไอ้บูมตบเข่าเสียงดัง จนนิสิตสาวเพื่อนร่วมคณะที่หวังเกียรตินิยมหันมาจิก “กูคิดไว้แล้ว ฮ่าๆๆ”
“คิดว่า . . “ไอ้คิกครับ
“เชี่ยปอนด์แม่งจีบพี่ธาม ฮ่าๆๆ”
มั่วได้อีกอ่ะสัด . . จีบด๋อยไร ถ้ามึงจะมั่วนะมึงควรมั่วว่าไอ้ธามมันจีบกูมากกว่า เพราะมันโทรมาหากู คิดบ้างมั้ยเนี่ย!
“ไม่รับสายเหรอวะ พี่ธามโทรมาเชียวนะเว้ย”
“รู้ได้ไงว่าธามไหน” ผมยังปล่อยให้โทรศัพท์มันสั่นอยู่อย่างนั้น เพราะผมสงสัยจริงๆครับ
“ก็ธาม กฤต ชื่อประจำพี่เค้า ประเทศไทยจะมีคนชอบใช้ชื่อว่าธาม กฤตกันสักกี่คน”
ไอ้คิกแม่งรู้จริง รู้ลึกว่ะ ผมมองหน้ามันอย่างอึ้งๆ
“รับดิ! พี่ธามโทรมาต้องรับ”
“ใช่เรื่อง กูเรียนอยู่”
“โทรมาหลายสายขนาดนั้น กูว่ามีเรื่องคอขาดบาดตาย” ไอ้คิกตั้งข้อสังเกตแบบไม่ค่อยใส่ใจอะไร แต่ทว่า . . กลับทำให้สไลด์ที่อาจารย์กำลังบรรยายในสายตาผมว่างเปล่าทันที แม้มันจะมีตัวอักษรมากมายเหลือคณานับก็เถอะ
คอขาดบาดตายงั้นหรือ . .
ไอ้โอ๊ต ไอ้เหี้ยนั่นอีกแล้วใช่มั้ย
ผมตัดสินใจขออนุญาตอาจารย์ออกไปรับโทรศัพท์ ทันทีที่ผมกดรับ ไอ้ธามแม่งก็โวยวายใส่ผมทันที
“รับช้าว่ะสัด!”
“กูมีเรียนครับ” ตั้งแต่ที่มันให้เบอร์ผมมาในเซเว่น นี่เป็นครั้งแรกที่ผมกับมันคุยกันผ่านทางโทรศัพท์
“โกหก”
“เอ๊า” อดงงไม่ได้ “มีเรียนจริงๆ ฟังเสียงอาจารย์มั้ย”
“เห้ย! ไม่ต้อง”
“มีไรอะ” ผมถามเนือยๆ
“เอ่อ ก็ - -“ ธามทำเสียงไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก ผมนึกสงสัยจริงๆว่าเราสนิทกันตั้งแต่ตอนไหน คือถ้าถามผมนะ ผมยังไม่สนิทกับมันแน่ๆ แต่ที่กำลังทำอยู่เนี่ย ไม่ได้ต่างอะไรจากคนที่รู้จักกันมานานอย่างน้อยๆก็ห้าปีละวะ “มีเรื่องปรึกษา” เสียงมั่นๆของมันขาดหายไปเหลือแต่เสียงป๊อดๆเข้ามาแทนที่
“อะไรล่ะ คอขาดบาดตายป่ะ”
“ก็ - - ไม่ เห้ย นี่มึงจะไม่ช่วยกูแล้วใช่มั้ย”
ยังไม่ได้พูดสักคำเลย . .
“ทำไงดี ร้อยวันพันปีไม่เคยเจอเซนที่มหาลัย แต่วันนี้เจอ ตอนนี้กำลังนั่งมองอยู่เนี่ย มึงว่ากูเข้าไปตรงๆเลยดีป่ะ” ได้พูดที ใส่มาเป็นชุด “ตอนนี้เซนโสดมั้ยวะ”
“โสด” ผมตอบแบบไม่ต้องคิด
“จริงดิ!” ธามร้องเสียงหลง ผมจับได้ถึงน้ำเสียงดีใจที่ปิดเอาไว้ไม่มิดของมัน “แม่ง! เลิกกับไอ้คนที่บ้ากระเป๋าหลุยส์คนนั้นแล้วหรอวะ!”
กูจะรู้มั้ย ??
“ทำไมมึงเสียความมั่นใจขนาดนั้นวะ มึงชอบเค้า มึงรักเค้าก็เข้าไปหาตรงๆเลย จะกลัวอะไรนักหนา”
“มึงไม่เข้าใจ” ไอ้บ้าธามมีน้ำเสียงไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ ออกแนวหมดความมั่นใจในตัวเอง “กูทำผิดกับเค้าเอาไว้”
“ก็ไปขอโทษพี่เค้าตรงๆดิ”
“ทำไม่ได้หรอก ถ้าไม่มีใครคอยช่วย”
“แล้วจะให้ช่วยอะไร” แหม . . พ่อพระจริงๆเลยผม หมั่นไส้ตัวเอง แต่ขอบอกเลยจริงๆว่านิสัยแบบนี้เหมือนติดอยู่ในส่วนลึกๆของผมไปซะแล้ว เคยนะครับตอนเรียนมัธยม ที่ผมช่วยศัตรูเอาไว้ให้รอดพ้นจากอาจารย์ฝ่ายปกครอง จนกระทั่งตอนนี้มันกลายเป็นเพื่อนสนิทผมไปเลย ตอนนี้เรียนอยู่มอเชียงใหม่โน่นแน่ะ
“ช่วยคิดแผนก่อนอันดับแรก” มันสวน “เปิดทาง สร้างสถานการณ์ . . “
“พูดอย่างกับทำง่ายๆ นี่ไม่ใช่ละครเอกซ์แซก” จู่ๆผมก็นึกถึงดีนี่กับเพียงดาวขึ้นมาซะอย่างนั้น
“เอางี้ต่างคนต่างคิด คิดได้ก็บอกกันละกันนะ” เอาอีกละ . . รวบรัดตัดตอนได้อย่างฉับพลันจนผมมึน “พูดเปรยๆกับเนยไว้แล้วนะว่ากูรู้จักกับมึง ถ้ากูก้าวหน้าไปหนึ่งขั้น กูสัญญาว่ามึงก็จะก้าวหน้าไปอีกหนึ่งขั้นเช่นกัน”
“ขั้นอะไร ขั้นบันได?”
“อย่ากวนตีน” ไอ้นักร้อง(กำลังจะ)ดังนี่มันเถียงคำไม่ตกฟากจริงๆ “ตามนี้นะ”
ปี๊บ! กดวางสายทันที ผมมองโทรศัพท์ในมืออย่างอึ้งๆ เอางี้ผมจะคิดอย่างขำๆละกันว่าช่วยบ้างไม่ช่วยบ้างแบบไม่ซีเรียส ที่จริงผมเป็นคนไม่ค่อยซีเรียสอะไรมาตั้งแต่เก่าก่อนอยู่แล้วนี่นา
2 BROKEN HEARTS
[/b]
โทรศัพท์ผมดังอีกครั้งตอนที่ผมอยู่ในพารากอน กำลังเดินเล่นกับไอ้คิกไอ้บูม เจริญหูเจริญตามากเป็นพิเศษเนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงที่เด็กมัธยมเดินกันให้ควั่ก ช่างอุ่นหนาฝาคั่ง คนโน้นก็น่ารัก คนนี้ก็หุ่นดี นี่สรุปผมชอบผู้หญิงที่เด็กกว่าหรือ . . เออว่ะ ดันลืมเรื่องโทรศัพท์ ??
“ฮัลโหล”
“ไหนบอกเซนโสดไง! โกหกนี่หว่า!”
เคยได้ยินเสียงผู้ชายด่ามั้ยครับ มันจะออกแนวโหดๆ แต่สำหรับไอ้ธาม . . ผมว่าเหมือนเด็กผู้ชายแตกเนื้อหนุ่มกำลังแสดงท่าทีเอาแต่ใจมากกว่า
“อะไร” งงเลยครับ ผมโคตรงง ไอ้คิกกับไอ้บูมไม่ได้สนใจผมกำลังเกาะขอบระเบียงกระจกมองดูสาวๆที่เดินกรูเข้ามาในห้างอย่างชิว ต่างจากผมที่ต้องมาทนรับอารมณ์ไอ้ธาม
“ทำไมกูเห็นเซนไปรับไปส่งตุ๊ดนิเทศวะ!”
“เพื่อนเค้ามั้ง?”
“กูไม่ไหวละนะ กูจะไปเจอเซนเดี๋ยวนี้เลย”
“เฮ้ เดี๋ยวสิ เจออะไรที่ไหน”
“มันนั่งกินข้าวสวีทวี๊ดวิ้วกันอยู่เกรย์ฮาวน์เนี่ย”
“เจอตอนนี้เนี่ยนะ มึงบ้ารึเปล่า”
“ถ้าไม่ใช่เซน กูคงไม่บ้าขนาดนี้หรอก”
เอาละไง! งงซะยิ่งกว่างงอีก . . “อย่าทำอะไรบ้าๆน่ะ แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน”
“สยามเซนไง มึงอยู่ไหน”
“พารากอน”
“ดี รีบมาเลยนะ!”
“ไม่เอา”
“กูไม่อยากอยู่นิ่งๆแล้ว ถ้าอิตุ๊ดนั่นคาบเซนไปล่ะ”
“มึงซวยเอง”
“ไอ้เหี้ย! เร็วๆเลย”
แล้วมันกงการอะไรของกูวะ! ผมเกาหัวยิกๆด้วยความงงงัน แต่ก็ต้องรีบบึ่งไปสยามเซนที่อยู่ไม่ไกลอย่างด่วน เดี๋ยวไอ้บ้าธามมั่นจะเล่นอะไรพิลึกกึกกือไปซะก่อน ผมยังรู้จักมันได้ไม่ดีมาก แต่ผมรู้ว่าคนๆนี้คงมีนิสัยอยากได้อะไรก็ต้องได้กระมัง . . หรืออาจจะเป็นเพราะกับพี่เซน ไอดอลของผมคนเดียว? ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากรู้ว่าทำไมไอ้ธามถึงอยากกลับไปคบพี่เซนนักหนา
“เฮ้ย กูต้องไปก่อน เดี๋ยวกูโทรหานะ!”
“อ้าว สาดปอนด์ เจนนี่กำลังจะมา”
“ก็แดกกับพวกมึงไงไอ้คิกไอ้บูม”
สักพักผมก็มาโผล่แถวๆหน้าร้านเกรย์ฮาวน์ ไอ้ธามยืนหน้าหงิกกอดอกพิงกระจกหน้าร้านเสื้อผ้าไม่ไกลเท่าไหร่ อะไรของแม่งวะ?
“กูดูออกว่าตุ๊ดคนนั้นอยากได้เซนใจจะขาด” ธามขมุบขมิบปากอย่างใส่อารมณ์ “กูจะไม่ร้อนไม่รนเลย ถ้าไอ้ตุ๊ดคนนั้นมันไม่ได้คบกับมือกลองของวงกูอยู่”
หะ เหี้ยอะไรเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมว่ามันอลหม่านจานเด็ดแบบแปลกๆซะแล้วล่ะ . .
“ตามกูมานี่”
มันลากข้อมือผมให้เดินเข้าไปในร้านสีมืดๆทึมๆหน่อย สักพักผมก็รู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่ที่นั่งอยู่ในร้านมองมาด้วยความสนอกสนใจ เออว่ะ ลืมไป ผมมากับดารา . .
“ทำให้มันเป็นเรื่องบังเอิญนะ” มันปล่อยมือผมและก็ก้าวฉับๆไปข้างหน้า ผมเดินตามด้วยความฉงน แปลกพิลึกที่นิสิตชายสองคนเดินตามกัน(แปลกตรงไหน?) คนหน้าตัวเล็กแต่งตัวติสต์แดกบ่งบอกคณะตัวเอง ส่วนอีกคนแม้จะไม่ค่อยถูกระเบียบเท่าไหร่แต่เอ๋อสุดชีวิต
“อ้าวเห้ยไอ้ปอนด์!”
ผมหันขวับไปตามเสียงเรียก พี่เซนยิ้มแฉ่งโบกมือให้ ข้างๆพี่เค้าเป็นนิสิตคนหนึ่งหน้าตาท่าทางไม่ได้ต่างจากไอ้ธามเลย . . แต่ไอ้ธามเรียกตุ๊ด = = เอ่อ ตอนแรกผมนึกว่าจะตุ้งติ้งกว่านี้ซะอีก
“อะ อ้าวหวัดดีครับพี่”
“มากินข้าวเหรอ มากับใครวะ”
“ปอนด์ มึงนี่เดินช้าว่ะ” ไอ้ธามโผล่เข้ามาในซีนปั๊บ ลงตัวเป๊ะ . . ทุกอย่างเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญอย่างที่มันคิด
ผมเอ๋อยืนมองหน้าพี่เซนที่กำลังทำหน้าอึ้งสุดขีด เหมือนพี่เค้าจะทำหน้าไม่ถูกและผมก็เดาใจพี่เค้าได้ไม่ชัดเจน ส่วนคนที่นั่งตรงข้ามกับพี่เซน(แฟนมือกลองวงไอ้ธาม) ผมว่ามันอึ้งกว่าทุกคนในที่นี้ซะอีก หน้ามันถอดสี ซีดเป็นไก่ต้ม เหมือนคนโดนจับได้อะไรสักอย่าง
“ธาม” ทั้งคู่ที่นั่งอยู่รำพึงออกมาเป็นเสียงเดียวกัน สักพักผมได้ยินเสียงครูดเก้าอี้ ตุ๊ดของไอ้ธามก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินมากระซิบข้างหูไอ้ธาม
ธามรับฟังแล้วทำหน้าโคตรจะเย็นชา แล้วตุ๊ดของมันก็เดินจากไป . .
งงกันมั้ยครับ ผมว่าผมนี่งงสุดละนะ . . มันอะไรกันวะเนี่ย
“ธาม”
เสียงพี่เซนเรียกชื่อไอ้ธามทำเอาผมกลับมามีสติอีกครั้ง
“เซน”
ผมมองหน้าเขาทั้งคู่สลับกันไปมา . . เด็กแปดขวบมาดูก็รู้ว่าทั้งคู่เคยมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันมากแค่ไหน
“หายไปไหนมา”
ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่า คำพูดของพี่เซนที่ดังกึกก้องประโยคนั้นทำให้ผมรู้ว่าไอ้ธามมันสามารถสมหวังตามที่มันปรารถนาได้ โดยไม่ต้องมีผม . . ช่วยเหลือมันสักนิด
“สบายดีมั้ยเซน”
ความเย็นชาของธามหดหาย ผมสัมผัสได้ถึงความห่วงหาอาทรที่ยังมีอยู่ของคนทั้งคู่ . .
LET'S TALK
คิดถึงกันมั้ย ^^
หายไปเรียน ทำแลป กับจัดการเรื่องหนังสือของเหนือคินมา
อาทิตย์หน้าแพคของแล้วนะคะ
จะพยายามส่งให้หมดภายในอาทิตย์หน้า
แต่ข้าน้อยมีเรียนทั้งวัน ก็ยังงงๆอยู่ว่าจะส่งให้วิธีไหน แฮ่
ใครที่รอจองหนังสือที่คนเขียนสั่งมาเกิน เตรียมตัวไว้ให้ดี
น่าจะมีพอสำหรับความต้องการ ไม่แน่ใจเท่าไหร่นะ TT
ว่าด้วยเรื่องปอนด์ธาม
อย่าซีเรียสน้า เรื่องนี้ดราม่าไม่หนักจริงๆ
ติดจะคิวท์ๆ แบบน่ารักๆ ทั้งๆที่เรียนกันปีสองปีสามเข้าให้แล้ว
มีคนถามว่าทำไมธามสาวจัง คนเขียนก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร
เพราะในใจคนเขียนคิดว่าธามไม่ค่อยสาว
แต่ถ้าจะมีคนบอกว่าธามเป็นเกย์จ๋า มันก็ใช่
แหะ สรุปคนเขียนแล้วแต่คนอ่านจะจิ้น
คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะพยายามมาต่อให้ได้ๆๆๆ ปล. ใกล้สอบมิดเทอม T_T
-
:z13: :z13:
-
โหยอะจะลงตัว ไม่นะ
สงสานปอนต์
-
ความสัมพันธ์อิรุงตุงนังจังเว้ย :serius2:
-
:sad4: เซนธาม อะไรกันเนี่ย แล้วน้องปอนด์ล่ะ
-
ดีใจมาต่อแล้ว แต่ยังไม่เห็นทางว่าจะรักกันไงเลย 5555
-
จานเด็ดจริงๆ 55
-
เรื่องเยอะจริงเยอะจังวุ้ย แล้วปอนด์กับธามจะมาปิ๊งกันอิตอนไหนล่ะเนี่ยยย
นิสัยธามตลกๆดีนะฮ่าๆๆ ส่วนปอนด์นี่จะเอ๋อไปไหน
เรียกสติสตังและหัวใจที่บินไปหาคินตากลับมาอยู่กับตัวได้แล้ววว
เอ้ออจะมีโอกาสมั้ยที่คินตาจะโพล่มาหาปอนด์ที่นี่ ฮ่าๆๆ
แอบหมั่นไส้ธามไม่สนใจปอนด์สุดหล่อกันบ้างเลย
รออ่านตอนต่อไปจ้า คนเขียนก็สู้ๆน้า
:กอด1:
-
ปอนด์เอ้ยยย TwT
-
ปอนด์นี่สงสัยจะไม่มีดวงเรื่องความรักนะ :เฮ้อ:
-
ว้าววว อัพแล้ว ♥
เรื่องราวลงตัวยากว่ะครับ
ดูอลม่านจริงๆด้วยล่ะนะ
ขอบคุณครับ
-
ปอนด์เอ๊ยย อย่าให้พี่เชนได้ธามไปง่ายๆล่ะ
-
หลังจากได้นายปอนด์มาเป็นพ่อสื่อพ่อชักจำเป็นแล้ว...
คงได้สนิทชิดเชื้อกันมากขึ้น...... อิอิ
ลุ้นๆๆๆ....แล้วพี่ธามจะได้กลับมาคบกับพี่เซน...สมใจมั้ย
อยากให้ได้กับพ่อสื่อพ่อชักคนนี้แทนอ่ะ (เชียร์ปอนด์....555+)
+1 รอตอนต่อไปนะคะ ตั้งตารอๆๆๆๆ :กอด1:
ชอบพี่ธามจริงๆ ขี้วีน ขี้เหวี่ยง และราชินีได้ใจมากก.... o13 โดยเฉพาะเวลาคุยกับปอนด์น่ะนะ ดูแรงงงส์... แต่น่ารักไงไม่รู้ :impress2:
:pig4: :pig4:
-
ธาม-ปอนด์
ถ้าจะอีกยาวไกล :z3:
-
อ่านเรื่องนี้ทีไรก็สงสารปอนด์ทุกที
เมื่อไรจะทำใจได้เต็มร้อยซะทีนะ :เฮ้อ:
แต่อีตอนที่อยู่กับธามก็พอช่วยได้
เพราะมัวแต่เถียงเลยไม่มีเวลาเหงา
แล้วนี่ไปเป็นที่ปรึกษาให้เค้าอีกแน่ะ
คงจะหนีกันไม่พ้นแน่ๆ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากนะจ๊ะ :L2:
ป.ล.เค้ารอเหนือกับคินอยู่นะ :กอด1:
-
ตลอดอะปอนด์
ช่วยคนอื่นตลอดด พระเอกจริงๆลูกเอ้ย
แต่เราก็ชอบนิสัยของปอนด์ที่เป็นแบบนี้
ชอบบุคคลิกปอนด์
การแสดงออกของปอนด์อ่ะ เราว่ามันมีเสน่ห์ดี
ฮ่าๆๆ รออ่านต่อน้าคนแต่ง สองวันแล้วน้า
:serius2: :serius2:
มาต่อให้หน่อยจิ ติดด
-
อ๊ากกกกกกกกกกก
ค้าง...
อยากอ่านอีกกกกกกก
-
:z13: :z13: :z13:
-
ทำไมรู้สึกไม่ดีเลยที่ธามกับเซนจะกลับมาคืนดีกัน.. แง่งงงง :z3: :z3: :z3:
สงสารปอนด์ที่สุดอ่ะ :m15: :m15: :m15: :sad11: :sad11: :sad11: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
หายไปนานเลยเรื่องนี้ ก็มาตามลุ้นตามอ่านต่อไปจ๊ะ
-
:m17:
-
:a5: งงแตกอ่ะ ตกลงใครบรรยายเรื่องตอนที่อยู่ในห้องเรียน
สรุปใครพระเอกละเนี่ย เริ่มงง เซนรึว่าปอนด์
-
ถ้าสองคนคืนดีกันแล้วปอนด์จะทำฉันใด
-
ไม่ใช่ว่าธามแอบชอบปอนด์หรอกนะ
เฮ้อออออ . . . อยากให้เรื่องเป็นแบบนั้นจริง
ยังไงก็ได้แล้วแต่คนเขียนค่ะ
แต่เป็นปอนด์ก็ดีนะคริ คริ ><
-
โอ้ แบบนี้ยิ่งชุลมุนวุ่นวายไปกันใหญ่
แบบนี้คู่นี้เค้าจะได้คู่กันยังไงล่ะคะนี่
:m28:
-
กรี๊ดดดด อยากอ่านต่อ แล้วอย่างนี้ปอนด์กับธามจะลงเอยกันตอนไหน
-
ปอนด์คงจะงง จริงๆ
-
ปอนด์บอก เอาอีกละ ตูเจ็บอีกแล้ววววววววว
ปอนด์ไปทำอะไรให้คนเขียนเจ็บแค้นเคืองโกรธ
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ :z3:
-
5
Fine Fine Fine
ดูๆแล้ว ผมน่าจะหายไปจากตรงนี้เสีย . . แม่ง เหมือนเป็นส่วนเกินยังไงไม่รู้ แต่ไอ้ธามนั่นแหละที่ส่งสายตามาให้ บอกว่าผมต้องอยู่ก่อน ดูจากสีหน้าแล้วมันคงไม่มั่นใจเท่าไหร่กับการพูดคุยครั้งนี้
ป๊อดอะไรนักหนาเล่า?
“ไม่เจอกันตั้งนานแน่ะ” พี่เซนยิ้ม มองหน้าไอ้ธามอย่างคนคุ้นเคย อยู่มอเดียวกันจะไม่เจอกันเลยเหรอว้า ? อ้อ ตอนนี้พนักงานจัดโต๊ะใหม่ให้เรียบร้อยแล้วครับ ผม ไอ้ธาม และพี่เซนนั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน
“เอ่อ ยุ่งเรื่องเพลงนิดหน่อยน่ะ แหะ” โถๆๆ พ่อหนุ่มมั่นกลายเป็นพ่อหนุ่มยิ้มแหยไม่มั่นใจในตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมคิดในใจเล็กๆ แอบยิ้มออกมานิดนึง ไอ้เหี้ยธามคงจะเห็นมั้งเลยส่งค้อนมาให้ผมวงเบ้อเร่อ
“เชื่อป่ะ เซนเหมาแผ่นจริงในบีทูเอสจนหมดสต๊อกเลย”
โอ้วววววว . . พี่เซนครับ ซื้อเอาไปติดตูดช้างเหรอนั่น = = แต่พี่เค้ารวย คงอยากจะสนับสนุนไอ้ธามกระมัง
“เฮ้ย จริงดิ” ธามดูยินดีหนักหนา ไม่รู้ว่าเรื่องงานหรือเรื่องตัวเอง “ขอบใจนะขอบใจ”
“โอ๊ตเล่าเรื่องธามให้ฟังบ่อยมาก” ฉับพลันทันที . . ไอ้ธามหุบยิ้ม มองหน้าพี่เซนด้วยสายตาว่างเปล่า เหตุที่ต้องมีคนช่วยก็เพราะอย่างนี้ใช่มั้ย แฟนเก่าเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าที่เพิ่งเลิกไปและมันคนนั้นก็โคตรจะอันตราย . . “ไม่รู้ทำไม ถึงเพิ่งมาเจอกันอีกในวันนี้”
“อืม บังเอิญน่ะ” ธามยังยิ้มต่อไป
“อ้อ แล้วนี่ - -“ พี่เซนมองมาทางผม
“เอ่อ . . “ ผมก็คงมีบทบาทแค่นี้แล . .
“ไอ้นี่เป็นน้องของเพื่อนอีกที พอดีวันนี้มันมีเรื่องปรึกษานิดหน่อย” คิดได้เร็วมากไอ้ธามกูขอปรบมือ . .
“อืมมมม งั้นก็ดีแล้วล่ะ วันนี้เซนเลี้ยงเอง ได้เจอธามทั้งที” พี่เซนส่งเมนูมาให้ผมกับธาม “ปอนด์ มึงอยากแดกไร สั่งเลย ธามเอาข้าวเนื้ออบหม้อดินเหมือนเดิมใช่มั้ย”
แม่เจ้า . . ผมยกเมนูขึ้นมาปิดไว้ครึ่งหน้า โผล่มาแต่ลูกกะตาทั้งสองมองดูไอ้ธามตกตะลึงที่พี่เซนจำของโปรดของมันได้ อุเหม่ กูไม่ต้องช่วยมึงแล้วมั้งงงงงง!!! โอกาสเป็นไปได้มากกว่าร้อยขนาดนี้น่ะ
แต่ยังไง . . ทุกเรื่องแม่งก็ต้องมีอุปสรรคล่ะน่า
“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกับไอ้โอ๊ตเหรอ ดูมันหงุดหงิดมากนะ” พี่เซนถามเหมือนเรื่องทั่วไป แต่ผมว่านะ . . ไอ้ธามมันจะหงุดหงิดด้วยก็เพราะสิ่งที่พี่เค้าถามนี่แหละ
“เลิกกันแล้ว” น้ำเสียงปกติธรรมดา แต่ฟังดีๆไร้อารมณ์มากขอบอก มันคงไม่อยากให้พี่เซนถามถึงไอ้โอ๊ตมากนัก
“ฮะ? เมื่อเช้ามันยังบ่นอยู่เลย เลิกกันแล้วเหรอเนี่ย”
“ธามเลิกแล้ว แต่โอ๊ตไม่ยอมเลิก”
“อ่ะ อ้าว งั้นเหรอ”
ความเป็นไปได้ลดลงจากร้อยเหลือแปดสิบห้าจุดห้า . . ผมที่นั่งเงียบๆอยู่กำลังวิเคราะห์สถานการณ์ตรงหน้าอย่างสนุกสนาน(?) ที่มันต้องลดลงมาก็เพราะพี่เซนดูเหมือนเขาจะห่วงเพื่อนมากกว่าถ่านไฟเก่า มิน่าล่ะ ไอ้ธามถึงขอร้องให้ผมช่วย
และแล้ว ความเงียบที่น่าอึดอัดก็ถาโถมเข้ามา . .
“เออนี่ พี่เซนดูหนังเรื่อง XXX รึยังครับ เห็นเขาบอกว่าสนุกน่ะ” ผมคิดอะไรไม่ออกจริงๆครับ ก็เลยหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาพูด
“อืม ยังนะ แต่ก็อยากดูเหมือนกันไม่มีเพื่อนไปดู”
“แล้วคนที่มาด้วยเมื่อกี้?” ธามมึงคงหมายถึงตุ๊ดของมึงใช่ป่าว . .
“รุ่นน้อง เขาบอกเขามีเรื่องปรึกษา แต่ออกไปกลางคันแบบนี้ ยังไม่ได้พูดกันสักประโยค”
แอบเห็นสีหน้าไอ้ธามดูโล่งใจขึ้นมา . . ผมรู้ครับพี่เซนไม่เคยโกหกติดจะเป็นคนซื่อแต่เท่ชิบหาย ผมทำปากขมุบขมิบไปทางไอ้ธามพูดประมาณว่า เห็นมะ พี่เซนเค้าโสดจริงๆ ไอ้ธามหน้าหงิกกลับมาแล้วทำปากตอบ ก็ใครมันจะไปรู้ล่ะ!
“งั้นไปดูเรื่องXXXกันมั้ย” นี่สิถึงจะเป็นธาม . . มั่นโคตร ความป๊อดเริ่มหด
“ฮะ วันนี้เลยเหรอ”
“อื้อ เซนไม่ว่างเหรอ”
“ก็ . . ว่างนะ” พี่เซนหันขวับมาทางผม อย่านะ อย่าพูดคำนั้น เดี๋ยวเชี่ยธามมันจะงับหัวผม! “เอาไง ดูมั้ยไอ้น้อง”
กลับมาเจอกันวันแรกก็จะไปดูหนังด้วยกันซะแล้ว . . ผมจะกล้าไปขัดขวางได้ยังไงในเมื่อผมช่วยไอ้ธามอยู่
“คือ- - ผมมีติวกับเพื่อน”
“งั้นคงไม่ได้แล้วอ่ะครับธาม” เจ๊ย! ซะอย่างนั้น ไอ้ธามหน้าบูดเป็นตูดลิงไปแล้ว “ไปกันสองคนจะดูไม่ดีเอา ยิ่งธามกำลังดัง ช่วงนี้ต้องระวัง”
สำหรับไอ้ธาม เรื่องคู่จิ้นนั้นสำคัญ . . ยิ่งไปกับผู้ชายแถมยังมีแฟนคลับคอซองมอต้นมอปลายกันให้รึ่มเต็มสยามแบบนี้ผมว่าเสี่ยงต่ออนาคตของมันเหมือนกัน โลกนี้อยู่ยากขึ้นทุกวัน แทนที่จะห่วงเรื่องไอ้ธามมีรูปหลุดออกมาคู่กับผู้หญิงไรงี้มากกว่าเนอะ - -
อดเลยล่ะสิมึง มันคงรู้ว่าผมคิดอย่างงี้ในใจมั้งถึงได้หันกลับมาค้อนให้อีกวงแบบนั้น
“และอีกอย่าง . .”
อ้าว . . ยังมีเหตุผลอื่นอีกเหรอ
“เดี๋ยวโอ๊ตมันจะไม่ชอบใจเอานะครับ”
ผมว่าความเป็นไปได้เริ่มลดลงมาเหลือแค่สามสิบ ไอ้ธามทำหน้าเซ็งชายตามามองผมอย่างคนรู้กัน เออแฮะ เท่าที่รู้จักพี่เซนมาเขารักเพื่อนแคร์เพื่อนมากกว่าเรื่องความรักหรืออะไรแบบนี้มาก แต่ถ้าโอ๊ตมันเหี้ยล่ะ พี่เค้าจะแคร์ความรักมากกว่าเพื่อนอย่างโอ๊ตมั้ย . .
2 Broken Hearts
“เซ็งเหี้ย” ผมได้ยินเสียงไอ้ธามบ่นอุบระหว่างทางที่ผมขับไปส่งที่คอนโดมันครับ
“มึงพลาดเองที่ไปคบกับไอ้เชี่ยโอ๊ต” ผมไม่ได้พูดเหมือนซ้ำเติมนะ ผมแค่แหย่เล่นเฉยๆ
“ใครจะไปรู้ว่าเซนเป็นเพื่อนซี้ไอ้โอ๊ตล่ะ” ไอ้ธามคงจะเซ็งถึงขีดสุดเลยล่ะครับตอนนี้ “เห็นเรียนวิศวะเหมือนกัน ไม่น่าจะ ..”
“แต่กูเห็นนะ” ผมพูดแทรก “พี่เซนเค้าก็ดูอาลัยอาวรณ์มึงอยู่”
“แต่มันไม่ได้ไง แฟนเก่ากับเพื่อนรัก กูว่าเซนแม่งเลือกเพื่อน”
“เออกูถามไรหน่อย” ผมจอดกึกเพราะรถติดยาวเป็นหางว่าว “ทำไมมึงถึงอยากกลับไปคบกับพี่เซนขนาดนั้น” คงมีคนอยากรู้เหมือนกันใช่มั้ยล่ะ ??!!!
สีหน้าของธามดูเปลี่ยนไป มันหย่อนตัวลงยกขาสั้นๆของมันขึ้นมาชันกับเก๊ะหน้ารถผม(เกรงใจกูบ้าง = =) เบนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง และก็ไม่พูดอะไรอีก . .
คงจะผ่านอะไรมาเยอะสินะ ผมยักไหล่ไม่เซ้าซี้อะไรต่อ เคาะนิ้วไปตามเสียงเพลงในวิทยุ ซึ่งผมขมวดคิ้วมุ่น เพราะเพลงและเสียงร้องแม่งโคตรคุ้น
“อ้าว นี่เพลงวงมึงนี่”
“สาด เพิ่งจะรู้เหรอ”
ตั้งแต่ที่ซื้อซีดีกับโฟโต้บุ๊คของมันมาผมก็ไม่ได้มาจัดการเปิดแผ่นหรือดูรูปในนั้นอีก มันยังนอนแอ้งแม้งอยู่บนเบาะหลังรถผม ไม่เชื่อลองหันไปดู ตอนนี้มันก็ยังอยู่ที่เดิม
“เพราะดีนี่หว่า!” ผมชอบแนวร็อคอยู่แล้ว แต่วงไอ้ธามดูเหมือนจะแอบมีป๊อบเข้าแทรกคล้ายเจร็อคอะไรสักอย่าง ซึ่งช่างมันเถอะ = =
“ที่หนึ่งของชาร์ทซี๊ดมาห้าสัปดาห์แล้ว” พูดเรื่องความสำเร็จของเพลงมัน ไอ้ธามก็มีสีหน้าดีขึ้นมาทันตา . . คนเหี้ยอะไรหลากหลายอารมณ์ชิบหาย
“ไม่อยากจะเชื่อ” ผมแอบเหน็บจนมันเบ้หน้าใส่ เอื้อมมือไปหยิบโฟโต้บุ๊คของมันที่เบาะหลังมา “เอ้า เซ็นให้หน่อย”
“ไหนว่าไม่อยากได้” เหวี่ยงโคตร . . ขอบอก รับสมุดภาพรูปตัวเองมาแล้วถือค้างไว้อย่างนั้น
“ก็ไม่คิดว่าจะดัง”
“เดี๋ยวกูเตะ”
“เตะถึงป่ะเหอะ”
“ไอ้เหี้ย กูไม่ได้เตี้ยขนาดนั้น”
“งั้นเปลี่ยนใหม่ ผอมขี้ก้างขนาดนี้จะมีแรงเตะมั้ย”
“ลองดูป๊ะล่ะ”
“กลัวที่ไหนล่ะ”
ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!! เสียงแตรจากรถคันด้านหลังบีบขึ้นมาขัด ผมกับไอ้ธามสะดุ้งโหยง ผมรีบหันกลับมาขับรถต่อ ส่วนไอ้ธามก็หยิบปากกาขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายราคาแพงหูดับตับไหม้ของมัน
“กูว่ารูปนี้รูจมูกกูบาน” มันรำพึง “ไม่รู้โปรดิวเซอร์คิดอะไร เอารูปกูจมูกบานมาเป็นปกโฟโต้บุ๊ค”
“ไหน” ผมแอบเหล่ขณะที่ขับรถไปด้วย ไม่เห็นจะบาน รูแม่งเล็กเท่ารูเข็มขนาดนั้น แต่ผมไม่พูดแบบนั้นหรอก “เออว่ะ บานจริงๆ”
“อ้าว คิดงั้นเหรอ” ฮ่าๆๆ อย่าคิดว่ากูจะเถียงมึงให้มึงรู้สึกดี “เซ็งว่ะแม่ง พิมพ์ไปหลายพันเล่มละอ่ะ”
“อืม ประเทศนี้จะได้ดูรูปมึงรูจมูกบานกันทั่วหน้า”
“ช่วยทำให้รู้สึกดีบ้างไรบ้างจะได้มะ”
“นี่ก็ดีที่สุดแล้ว”
ไอ้ธามหน้าหงิกใส่ผมอีกครั้ง ส่วนผมก็โคตรจะขำเมื่อเห็นมันเถียงผมไม่สำเร็จ . . นานเท่าไหร่แล้ววะที่ไม่ได้แหย่คนอื่นแบบนี้ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้หัวเราะสนุกจากใจแบบนี้ . .
ผมว่าถึงแม้มันจะเอาแต่ใจ . . แต่ไอ้ธามก็มีข้อดีอยู่เหมือนกัน
“ไอ้ชิบหายยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เหี้ย อะไรของมึงว่ะ!” ผมร้องตะโกนเมื่อจู่ๆไอ้ธามก็อุทานขึ้นเสียงดังลั่นรถ รถจอดเทียบท่าคอนโดโคตรหรูของไอ้ธามได้ไม่ทันไรมันก็ส่งเสียงดังขึ้นมา เกิดอะไรขึ้นวะ
“นั่นไอ้โอ๊ต รถมัน และก็มัน!”
ผมมองตามมือที่ไอ้ธามชี้ เห็นรถสปอร์ตสีแดง เหี้ย รถสวย . .เออ ไม่ใช่และ ไอ้โอ๊ตในชุดนิสิตใส่แว่นกันแดดเดินก้าวฉับๆแกว่งกุญแจในมือ ใส่แว่นทำเหรี้ยไรตอนฟ้ามืดเวลาทุ่มกว่าๆ = =
“กุญแจรถมันเหรอ” เป็นคำถามที่โง่มาก ไอ้ปอนด์มึงถามออกมาได้ยังไง
“กุญแจห้องกูน่ะสิ”
“แม่เจ้า นี่ถึงขั้นไหนกันแล้วเนี่ย”
“จิ๊ กูไม่ได้อินโนเซนต์เหมือนมึงนะ!” ไอ้ธามแหว พูดอย่างงี้แล้วของมันขึ้น อินโนเซนต์ที่ไหน ตอนกูอยู่โน่นก็คั่วอาทิตย์ละคนเฟร้ย จนมาเจอกับ . . คนนั้นของผมนั่นแหละ มีร้อยเลิกร้อย มีพันเลิกพัน ไม่สานต่อ “แต่ตอนนี้กูขึ้นห้องไม่ได้แล้ว”
“แล้วจะไปไหน”
“ไปคอนโดกูอีกที่ . . แถวๆสุขุมวิท”
“คนอะไรอยู่หลายที่”
“เรื่องของกูน่า”
สรุปผมก็ต้องเป็นคนขับรถให้มันด้วยใช่มั้ย . . ผมเลี้ยวรถกลับ ตรงบึ่งไปยังสุขุมวิทตามที่มันบอก แม้จะอยู่ห่างกันไม่มาก แต่เส้นสุขุมวิทของมัน . . รถติดโคตร
ผมว่าวันนี้ผมนอนบนรถดีกว่านะ . .
“ตามเหี้ยอะไรนักหนาวะ!” ธามบ่น
“มันคงอยากได้มึงมาก”
“ไม่เคยเจอะเคยเจอกับคนที่ตื๊อขนาดนี้มาก่อนเลย”
“เอาน่า เจอบ้าง เป็นประสบการณ์”
“แต่งานที่กูต้องทำคืนนี้อยู่คอนโดที่รัชดาน่ะสิ”
“งั้นก็ซวย”
“ไม่ต้องไปสุขุมวิทละ หาที่นั่งรอแถวนี้ละกัน เดี๋ยวกูต้องโทรหาโทมัส”
งง!
“งงไรเล่า จอดที่ไหนสักที่ สตาบั๊ก คาเฟ่อะไรก็ได้ เร็วๆเลย”
ถ้ามันสั่งผมอีกนิดล่ะก็ . . ผมจะขอเงินเดือนจากมันจริงๆแล้วนะ ในที่สุดผมก็หาทางออกเรื่องนี้จนได้ ผมขับเข้าห้างหนึ่งแถวๆรัชดา และไอ้ธามก็ลากผมไปนั่งสตาบั๊กกลางแจ้งลมพัดหวือ
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก . . แต่ไม่รู้ทำไมผมโคตรเหนื่อย เป็นคนขับ รถก็ติด รองรับอารมณ์ไอ้ธามจอมเอาแต่ใจคนนี้อีก แต่โชคยังดีที่สตาบั๊กแก้วนี้ . . มันเป็นคนเลี้ยง นี่คือเรื่องดีเรื่องเดียวที่ผมนึกออกในตอนนี้ คุณพระ ก็คนมันเหนื่อย = =
“โทมัส ไปดูที่คอนโดธามซิว่าโอ๊ตยังอยู่รึเปล่าน่ะ ใช่ กลับไม่ได้เลยเนี่ย มีโปรเจคที่ทำค้างไว้ต้องส่งพรุ่งนี้อยู่ในห้องนั้นน่ะ ไม่ได้! อย่าทำให้โอ๊ตรู้ตัวสิ อะไรนะ . . อ๋อ ยังอยู่เหรอ แม่งเอ๊ย! เซ็งว่ะ ไปบอกมันทีได้ป่ะว่าธามมีคอนเสิร์ตที่เขมร ลาว อะไรก็ได้ที่มันไกลๆ ไม่เนียนเหรอ โธ่เว้ย! . . ฮะ พรุ่งนี้เย็นมีงานเหรอ ที่ไหน แต่เดี๋ยวสิโทมัส ทีละเรื่อง!”
ไอ้เหี้ยธามนี่มันคุณชายจริงว้อย . . ผมดูดคาราเมลแฟรบปูชิโน่จ๊วบๆมองดูมันต่อสู้กับโทรศัพท์บนหูอย่างเมามัน คิดอยู่ในใจว่าไอ้ธามมันเป็นเจ้าคนนายคนมาจากไหน แต่มันเป็นดารานะ คงรวยไม่หยอก แต่อะไรก็ช่างเถอะ กูอยากกลับห้องกูแล้ว T______________T
ไอ้ธามยังเถียงกับคนที่ชื่อโทมัสอยู่เลย ผมมองออกไปข้างนอก ดูรถราบนถนนที่วิ่งกันขวักไขว่ เห็นภาพวัยรุ่นที่เดินผ่านไปมาซุบซิบกันเมื่อเห็นธามมากกว่าห้าครั้งจนชิน ชีวิตดารามันเป็นอย่างนี้นี่เอง
“มองอะไร” คุณชายวางโทรศัพท์เสร็จก็หันมาหาผมแล้วทำหน้าเหวี่ยงๆ “ไม่ชอบให้ใครมามองเวลาหงุดหงิด”
“มึงจะไปบังคับอะไรกับสายตาคนอื่นได้วะครับ” ผมพูดกับมันอย่างใจเย็น ดูก็รู้ว่าธามมันกำลังพาลเพราะเรื่องไอ้โอ๊ตบุกคอนโดมันแบบไม่ยอมบอกอะไร “แล้วอีกนานป่ะเนี่ย กว่าไอ้โอ๊ตมันจะหนีไปที่อื่น”
“คงยาก” ธามบอกอย่างหนักใจ “แต่กูแก้ปัญหาไว้แล้ว โทมัสคิดเอง”
“ใครคือโทมัส?”
“ผู้จัดการกู” ธามตอบ “โทมัสจะขนโปรเจคที่กูทำค้างไว้มาให้ที่นี่ วันนี้กูคงต้องนอนคอนโดมึงละนะ”
“พรูดดดดดดดดดดด” ผมแทบจะพ่นเอากาแฟออกมาอย่างคุมไม่อยู่
“ทำไม มึงไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนี่นา”
“เอ่อ ไม่รู้สิ”
ผมยักไหล่ ไอ้บูมกับไอ้คิกรู้คงล้อตายห่า สิ่งที่ผมกังวลมีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวสินะ = =
“งั้นได้ใช่ป่ะ” ธามพูดอย่างรีบๆ “ไม่ต้องห่วงหรอก รบกวนคืนนี้คืนเดียวเท่านั้นแหละ”
“อืมมมมม”
ผมรับคำไป โดยที่ผมไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ผมควรจะกังวลไม่ได้มีแค่เรื่องเดียว . .
เรื่องอื่นๆที่ตามมาทีหลังนี่แหละ จะสร้างความหนักใจให้ผมมากมายมหาศาลจริงๆ . .
ตอนนั้นผมยังไม่รู้อะไรเลย . .
คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิดถึงคนอ่าน คิดถึงปอนด์ธาม!
ช่วงนี้กำลังทยอยส่งเหนือคิน
ยังสามารถจองหนังสือที่สั่งมาเกินได้อยู่นะคะ
จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
พอเลื่อนมาเจอตัวหนังสือสีแดงแล้วถึงกับอึ้ง :a5:
ทำไมจบค้างแบบนี้...... :m31:
รีบมาต่อเถอะน้าาาา :call:
-
:z3: นั่น โอ๊ตตื้อไม่เลิก ยังงี้ต้องหาคนเสะกว่าให้โอ๊ตซะเลยดีไหม?
แก้เผ็ด กร๊ากๆ อะไรจะเกิดขึ้นอ่ะ ปอนด์จะปิ๊งธามแล้วใช่ไหม :impress2:
-
:กอด1:คิดถึงจังค่ะดีใจที่มาต่อออ
-
สิ่งที่ปอนด์ยังไม่รู้คืออะไร รอติดตามต่อครับ
-
โกรธแล้วนะ.. :m16: มาจึ๋งเดียว...แดงทั้งแถบ...อ๊ากกกกกกกกกกก...
อยากอ่านต่อรักน้องธามจริง ๆ.....น้องปอนด์ไม่ต้องคิดถึงคนอื่นแล้ว...
คนน่ารักอยู่ข้าง ๆ มองคนนี้ก็พอ...
-
แว้กๆ กรี๊ดๆ ว๊ากๆ แอร๊ยๆ
มาแล้ววววววว ปอนด์ธามมาแล้ว >,<
ฮุ้ยย่ะ สงสารปอนด์ ต้องตามใจคุณนายธามตลอด
ธามก็ไหลไปได้เรื่อยๆสิน่า
สงสารปอนด์จริง ฮ่าๆๆ
สนุกมากกกก ขออีกสักตอนได้ไหมอะคนแต่ง แฮ่ๆ
-.- พรุ่งนี้ก็ได้ เราจะรอน้าาา 55555555
คิดถึงเหมือนกันนนนน
กอดหน่อยๆๆ :กอด1:
+1 ให้จ้าาาา
-
เค้าจะเข้าคอนโดกันแล้ววววว คิคิ
:-[
-
เมื่อไหร่สองคนมันจะปิ๊งกันซะทีอ่าาาา คนอ่านอดใจรอลุ้นไม่ไหวแล้วน้าาาาาา
ปอนด์ก็ยังคงเอ๋อและมึนให้ธามใช้เป็นคนใช้ต่อไป
ส่วนธามก็ยังคงมาดเจ้านายสั่งคนใช้ต่อไป เง้ออ
แล้วเมื่อไหร่มันจะคืบหน้าาาา คงต้องต่อจากไปค้างที่ห้องใช่มั้ย ใช่ม๊ายยย
แบบว่า ชุดนอน เซะซี่ ท่านอนน่ารัก หรืออะไรสักอย่าง ฮ่าๆๆๆ ยุยงส่งเสริมปอนด์เต็มที่อ่ะ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาา คนเขียนสู้ๆ
:กอด1:
-
มันค้างนะคะ
วอทแฮพเพ่นต่อจากนี้เล่าาาาา
รออ่านนนน สงสารพี่เซนจริงๆ
แต่ก็นะ ห่วงเพื่อนก็ยกแฟนเก่าให้ปอนด์ไปเถิด ฮุ
-
ปอนด์ต้องทำใจแล้วล่ะว่ายังไงก็ต้องยุ่งกับธามไปอีกนาน ไม่เรื่องนั้นก็เรื่องนี้ไม่มีหยุด
-
ทู บี คอนตี้นิวแล้วแง่ะ??? :o12: วิ่งไปรอที่คอนโดปอนด์ก่อนนะ
-
อยากอ่านอีกอ่ะ
-
:pig4: มาต่อแล้ว
หึหึ ไปค้างคอนโด จะเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี่ย
มาต่อไวๆนะคร้าบบบ
-
ค้างตลอดรายเนี้ย อิอิ
-
:z10:
-
แหวกแนวจากภาคก่อนดีครับ
น่าอ่านมาก จะรออ่านนะ
รีบๆมาอัพบ่อยละ เหอๆ :z13: :z13: :z13:
:call: :call: :call:
-
อ่านมาตั้งนาน เพิ่งนึกได้ว่าธามไปแอบรักใคร ที่แท้ก็เหนือนทีนี่เอง
อกหักมารักกันเองจริงๆ
:z10:
รอตอนต่อไปนะครับ :กอด1:
-
คิดถึงปอนด์ :-[
เป็นกำลังใจให้นะคะ o13
-
อ๊ากกกก มันค้างงง จริง ๆ นะ
ตามมาจากเรื่องเหนือคินอีกที
เรื่องนี้ก็หนุกๆ เหมือนเดิม
สู้ๆนะคนเขียน
o13
-
เฮ้อ ไม่รู้จะสงสารปอนด์ดีมั๊ย แต่ธามเหวี่ยงเก่งจริงๆ
เอาใจช่วยน้า
-
ธามจะมาค้างคอนโดปอนด์ ไม่ใครก็ใครมันต้องหวั่นไหวกันบ้างล่ะน่า.........อิอิ
นายโอ๊ตมาตามรังควานได้เหมาะเหม็งมากๆ....ไม่งั้นไม่ได้ค้างกะปอนด์นะนี่
+1 ค่ะ
-
ธามนี่มาดราชินีมากๆ ขี้วีน ขี้เหวี่ยง แต่เราชอบ :laugh:
เรารู้สึกว่าธามจะเป็นตัวของตัวเองมากเวลาอยู่กับปอนด์
ปอนด์เองก็ลืมความรู้สึกนั้นไปได้ชั่วขณะหนึ่งเหมือนกัน
กลายเป็นว่าทั้งคู่ต่างก็พึ่งพากันโดยไม่รู้ตัว
ชอบเวลาที่เถียงกัน มันฮามากอ่ะ ชอบๆๆๆๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
จิ้มเป็ดหนึ่งตัว
-
จะเกิดอะไรขึ้นต่อนะ
น่าลุ้นจัง
รีบมาต่อนะคะ :impress2:
-
จรักกันยังงน
-
อะไรจะเปลี่ายนแปลงไป อะร๊ายยยยยยย :pighaun: :pighaun: :pighaun:
หรือว่า... #ฟินมโนตัวเอง :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: o18 o18 o18 o18
-
-..- ทำจมูกบานใส่ซะเลย
คนแต่งหายไปไหนง่าาา
เค้าจะอ่านๆๆ o9
-
อยากรู้แล้ว มีอะไรต่อ
-
อ่านแล้วไม่ชอบบุคลิกนิสัยของธามเลยอ้ะ = = ขอเซนปอนด์ได้ไหม :sad4:
-
5
ราตรีสวัสดิ์
“โทมัส ถึงไหนแล้วเนี่ย ไม่ๆ ไม่ใช่ตรงนั้น แถวๆพญาไทน่ะ”
ผมเกาหัวแกรกๆ ฟังเสียงไอ้ธามโวยวายใส่ผู้จัดการส่วนตัวของมัน ตอนนี้ผมกับมันอยู่ในลิฟต์คอนโดของผม มันเถียงกับผู้จัดการของมันคนนี้อยู่นานสองนานสามนานและสี่นาน จริงๆนะผมไม่ได้โม้ ต้องใช้คำว่าสี่นานจริงๆเพราะเฮียแกเล่นโวยใส่โทมัสตั้งแต่ตอนที่ออกมาจากสตาบั๊กยันตอนนี้
กินเวลาเข้าไปกว่าเกือบชั่วโมง
“โทมัสไม่ค่อยเต็มน่ะ”
มันเคยอธิบายให้ผมฟังว่างี้ ถ้าไม่เต็มแล้วทนไอ้ธามมาได้ยังไงตั้งนานวะเนี่ย อยากจะรู้จริงๆ
“แล้วห้องมึงเนี่ย อีกนานป่ะกว่าจะถึง”
โวยวายจริงโว้ย “ชั้นสี่สิบสอง”
“อยู่ทำไมสูงจังวะ”
“พ่อกับแม่จองไว้ กูทำได้แค่ตามใจ”
“ลูกแหง่สิมึงน่ะ”
แหง่พ่อง เดี๋ยวบั๊ดเหนี่ยวเข้าให้ มันทำตัวหน้าหมั่นไส้จริงๆครับ คนอะไรแม่งเหวี่ยงได้ตลอดกาลนานเทอญเสียจริงๆ
กิ๊ง เสียงลิฟต์ดังเมื่อถึงชั้นสี่สิบสอง คอนโดหรูใจกลางกรุงเทพที่พ่อกับแม่ซื้อไว้ให้หลังจากที่รู้ข่าวว่าผมซิ่วติดมอแถวนี้ พ่อกับแม่ไม่โวยเลยสักนิดว่าผมเสียเวลาไปหนึ่งปี เพราะชื่อมหาลัยแหงซะ พอบอกว่าติดเท่านั้นแหละ คอนโดมา รถคันใหม่ก็มา เอาใจผมจริงๆ อ้อ ผมเคยบอกไปรึยังว่าผมเป็นลูกชายคนเดียวของพ่อกับแม่น่ะ
“ตกลงนะโทมัส บอกยามข้างล่างว่ามาพบเอ่อ . .” ไอ้คุณชายขี้วีนตัวกระจ้อยหันมาถามผม “มึงชื่ออะไร”
“ปอนด์”
“ไม่ใช่ชื่อจริงของมึงสิ”
“ก็บอกยามไปเลยว่าปอนด์”
“ชื่อมึงโหลจะตาย เอาชื่อจริงมา”
พับผ่าสิไอ้ธาม ชื่อกูโหลจริงๆเหรอเนี่ย = = “ปรภัทร”
“ก็แค่นั้น ชอบทำให้แม่งยุ่งยากจริงโว้ย”
คนที่ทำให้ยุ่งยากน่ะคือมึงชัดๆเลยครับ!
ผมส่ายหน้าอย่างละเหี่ยใจก่อนที่จะเปิดประตูเมื่อถึงห้องตัวเอง ไอ้ธามเดินตามมาอย่างไว อันที่จริงวิ่งเหยาะๆมามากกว่า ขาแม่งสั้นไงครับก็เลยเดินตามผมไม่ทัน ท่าวิ่งมันก็นะ - - จะว่าไงดี ดุ๊กดิ๊กๆ ดูไม่แมนเอาซะเลย
ว่าแต่ผมจะไปมองท่าวิ่งมันทำไมเนี่ย
“มองไร ทำไมไม่เปิดประตู”
นั่นไง ผมรู้สึกเหมือนผมเสียหน้านิดๆ ผมจิ๊ปาก ยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งนั้นก่อนเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป
“อุ้ย หรูใช้ได้นี่นา”
ไอ้ธามเข้ามาปุ๊บก็ถอดรองเท้าแล้วก็เดินดุ่มๆเข้าไปในห้องนั่งเล่น ไม่ได้มีความเกรงอกเกรงใจอะไรเลย ยิ่งการถอดรองเท้าของเขานี่นะ เป็นอะไรที่เป็นศิลปะมาก ถอดแล้วโยนทิ้งเกือบจะฟาดหน้าผมเข้าให้ถ้าผมไม่ระวัง
“ไอ้สัด แค่ถอดรองเท้า ถอดดีๆไม่เป็นรึไงเนี่ย” อดโวยไม่ได้ เพราะลำบากผมที่ต้องตามเก็บดอกเตอร์มาร์ตินให้มัน - -
“ทำไมล่ะ เข้าห้องทีไรก็ทำงี้ มีคนตามเก็บให้ตลอด” มันยักไหล่ก่อนที่จะเปิดทีวีเสียงดัง กางแขนอ้าซ่าพิงโซฟาสบายกายสบายใจ เมื่อกี้ยังวีนแตกอยู่เลย อะไรเนี่ย
“มันไม่ดีนะรู้มั้ย”
“ไม่ดีตรงไหน ฮะ” ธามยักคิ้วกวนๆส่งให้ผม ผมว่านะ โตถึงขนาดเรียนปีสามนี่เอาแต่ใจตัวเองขนาดนี้ไม่น่าเป็นไปได้
มันแกล้งผม . .
“โทมัสจะเอางานมาให้กี่โมง” มีงานมีการทำมันอาจจะยั่วโมโหผมได้น้อยลง
“อีกสักพัก รอไอ้โอ๊ตออกไปจากคอนโดกูอยู่น่ะ” ผมเดินไปหยิบน้ำมาให้มัน แสดงความเป็นเจ้าบ้านที่ดี
“คืนนี้คืนเดียวนะเว้ย” บอกมันไว้ก่อน เดี๋ยวพอมีปัญหามันจะมากวนผมอีก ซึ่งแน่นอนผมยอมไม่ได้
“เออ รู้แล้วน่า” ธามรับคำอย่างตัดรำคาญ “นี่ อาบน้ำได้มั้ย ยืมชุดด้วย และก็เอ่อ ซักชุดนี้ให้ด้วยดิ พรุ่งนี้อาจารย์นัดส่งโปรเจคแต่เช้า กลับไปเอาที่คอนโดกูไม่ทันแน่”
คือ คือเยอะไปมั้ย . .
“ยืมชุดได้ แต่ซักให้นี่กูว่ามันมากไป” ผมปลดกระดุมออกสองเม็ดคลายร้อน แล้วมองหน้าไอ้ธามอย่างถมึงทึง
“กูไม่เคยซักผ้านี่” เออ ดูก็รู้แม่ง!
“แต่อย่างน้อยก็น่าจะซักเครื่องเป็นนี่หว่า”
“ไม่เป็น” ธามสวนมาอย่างเร็ว แสดงออกอย่างชัดเจนว่าแม่งทำไม่เป็นจริงๆ ผมว่ามันไม่ใช่คุณชายธรรมดาละ มันคือเจ้าชายประเทศอะไรสักอย่างชัวร์ ไม่เคยแตะอะไรแบบนี้เนี่ย
“งั้นวันนี้ได้ทำเป็นแน่” ผมพูดตัดบท “ถอดชุดออกมา”
“เห้ย ไอ้บ้า แล้วกูจะใส่อะไรอ่ะ!”
เออว่ะ . . “ทำเป็นหวงตัวไปได้”
“หึ เห็นอย่างงี้คนอยากได้ก็มีเกือบล้านนะขอบอก”
ไอ้เวอร์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! “เอ่อ แป๊บละกัน จะไปหยิบชุดมาให้เปลี่ยน”
“ขอเป็นชุดนอนนะ ชอบทำโปรเจคตอนใส่ชุดนอน สบายดี” มันพาดขาลงบนโต๊ะ ทำท่าสบายๆ เอาสองมือรองศีรษะ
หมั่นไส้โว้ย กูไม่หาให้! “ไม่มี มีแต่ขาสั้น เสื้อยืด จะเอาปะ”
“เฮ้ย! ตลกกกกก คนอะไรไม่มีชุดนอน”
“คนอย่างกูไง”
“งั้นกูจะโทรบอกโทมัสแวะซื้อชุดนอนมาให้”
ลำบากชาวบ้านเค้าเพราะเรื่องแค่เนี้ย? “สัด กูพูดเล่น เดี๋ยวเอามาให้ ตัวใหญ่หน่อยนะ”
“กูรู้มึงตัวเท่าควาย ไม่ต้องย้ำ”
“และมึงก็ตัวเล็กเท่าโปรโตซัวด้วย เล็กไม่พอ แม่งเสือกจะเป็นเชื้อโรคอีกต่างหาก” ความรู้ชีวะมีเท่าหอยมดก็ยังทำเก่งไปด่าเค้า ไอ้ปอนด์เอ๊ย . . แต่ได้ผลครับ ไอ้เชี่ยธามแม่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เมื่อผมหาว่ามันเป็นเชื้อโรค
“จะไปไหนก็ไปเลยไป” มันไล่ผม
“น้อยๆหน่อยเหอะ นี่บ้านกูนะ”
ธามหน้าหงิกแล้วหันไประบายอารมณ์กับรีโมททีวีแทน ผมหัวเราะออกมานิดหน่อย ก่อนที่จะไปหาชุดให้คุณชายเค้าก่อน แม้ผมจะเถียงจะกวนตีนมันเท่าไหร่สุดท้ายแล้วผมก็ยอมทำตามที่มันว่าอยู่ดี แปลกแต่จริง
ผมเข้าไปในห้องแต่งตัว จ้องชุดนอนที่มีอยู่เป็นการใหญ่ ใส่แล้วไอ้ธามจะคันมั้ยนะ มันไม่ได้แพงหูฉี่เท่าของที่มันใช้เลยแม้แต่นิดเดียว และมันก็มีให้เลือกไม่มากด้วย ว่าแต่ผมจะคิดมากทำไมกัน ตอนที่ไอ้คิกกับไอ้บูมมา หยิบไรได้ผมก็ส่งไปให้พวกมันเลยไม่เห็นต้องคิดยาก แต่ครั้งนี้แปลกไปกว่าทุกครั้ง คงเป็นเพราะข้างนอกนั่นเป็นคุณชายขี้วีนแถมยังเป็นถึงดาราที่กำลังโด่งดัง(ในหมู่สาวๆวัยรุ่น)
ผมหยิบตัวที่ดูดีที่สุดใหม่ที่สุดออกมา ผมไม่ค่อยได้ใส่ชุดนอน ส่วนใหญ่ใส่แต่บ๊อกเซอร์กับเสื้อยืดแล้วนอนเลย จำได้ว่าชุดนี้แม่ซื้อมาให้ตอนมอห้า ผมเลิกใส่ไปนานแล้วแต่ก็ยังขนมากรุงเทพ(เพื่อ?) หวังว่ามันจะใส่ได้
“เอ้า” ผมยื่นให้มัน
“ช้า เหนียวตัวจะแย่”
บ่นตลอด “ขอโทษครับผม”
“ห้องน้ำอยู่ไหน มีอ่างจากุซซี่ป่าว?”
คุณชายจริงๆ โชคดีที่คอนโดผม . . ไม่มี “ไม่มี”
“จิ๊ คอนโดนี้ใช้ไม่ได้” มันพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินเชิดเข้าไปในห้องน้ำตามมือที่ผมชี้ ผมถอนหายใจเฮือก ส่งคุณชายไปอาบน้ำแล้ว ก็ควรจะมาคิดถึงธุระส่วนตัวของตัวเองบ้างไรบ้าง พรุ่งนี้มีการบ้านวิชาบัญชีสุดหินต้องส่งนี่หว่า
ครืด ครืด
โทรศัพท์ไอ้ธามสั่นอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาดูทีวี ผมมองอย่างชั่งใจว่าเอาไงดี เหลือบไปเห็นชื่อหน้าจอว่า โทมัส คงไม่เสียมารยาทหรอกมั้งถ้าจะรับสายแทน
“ครับ”
“อูย คะ คุณเป็นเจ้าของคอนโดที่เป็นเพื่อนกับคุณหนูใช่มั้ยครับเนี่ย” น้ำเสียงปลายสายดูตื่นๆและตะกุกตะกัก คำพูดที่ว่าโทมัสไม่ค่อยเต็มผมว่าน่าจะจริง
“ครับ ตอนนี้คุณหนู เอ๊ย ไอ้ธามมันอาบน้ำอยู่น่ะ”
“อาบน้ำ! คุณพระ คุณหนูจะไม่อาบน้ำเลยถ้าห้องน้ำที่นั่นไม่มีจากุชชี่ ครีมนวดผมยี่ห้อโปรด และก็กลิ่นเทียนอโรมา!”
ขนาดนั้นเลยเหรอ ผมกลืนน้ำลายอย่างอึ้งๆ “แต่มันก็ . .เข้าไปอาบแล้วครับ”
“เอ่อ โทษนะครับ คุณไม่โดนเหวี่ยงอะไรบ้างเหรอเรื่องการอาบน้ำของคุณหนูน่ะ”
“ก็ไม่เห็นมันจะเหวี่ยงอะไรนะครับ แค่บอกว่าคอนโดผมใช้ไม่ได้แค่นั้น” นี่คือไม่เหวี่ยงใช่มั้ย
“เฮ้อออ โล่งอกไปที คุณคงพิเศษมากๆแน่ๆ ขนาดคุณเซนแฟนเก่าคุณหนูยังถูกโวยแทบตายเรื่องที่คอนโดคุณเซนไม่มีครีมนวดผมใช้น่ะ อุ้ย ขอโทษครับ ผมพูดเยอะไปหน่อย แหะๆ”
ความรู้ใหม่นะเนี่ย . . “มันให้ความสำคัญเกี่ยวกับเรื่องการอาบน้ำขนาดนั้นเลยเหรอครับ” มีคนแบบนี้อยู่บนโลกด้วยรึ?
“แหม คุณไม่คิดบ้างเหรอครับ ว่าคุณหนูของผมน่ะ เป๊ะจะตาย ผิวสวย ผมสวย ตาสวย ขนตาสวย คิ้วสวย ฟันสวย ทุกอย่างเพอร์เฟค!”
“เอ่อ เหรอครับ” ก็เห็นมันหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักดี ไม่ได้เป๊ะอะไรขนาดนั้นนี่
“เนี่ยแหละครับ เป็นดาราต้องดูแลตัวเองทุกวันอย่างงี้แหละ ว่าแต่ . . คอนโดคุณอยู่ชั้นอะไรนะครับ ตอนนี้ผมอยู่ชั้นห้าสิบสี่แล้ว”
ผมว่านี่คงเป็นประเด็นหลักที่โทมัสโทรมาแน่นอน ร่ายเรื่องอื่นมาซะยาว ไม่เกี่ยวเล้ย
“ลงมาครับ ห้องผมอยู่ชั้นสี่สิบสอง”
ผมกลั้นหัวเราะไว้แทบแย่ตอนวางสาย เดินไปหาอะไรกินที่ครัว แม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดห้องผมอาทิตย์ละสามวัน ซื้อของมาเติมให้ในตู้เย็นอาทิตย์ละครั้ง ของโปรดของผม ซีเรียล นมช็อคโกแลต นมสด สปาเกตตี มักกะโรนี ขนมปัง แยม อะไรเทือกๆนี้อ่ะครับ
ครืด ครืด
เครื่องไอ้ธามสั่นอีกแล้ว ทำไมมันฮอตจังวะ? น่าสงสารมือถือผมที่นิ่งสนิทกลายเป็นสากกะเบืออยู่ด้านโน้น
“ครับ พอดีตอนนี้ . .”
“ฮัลโหล เอ่อ นั่นใครพูดสายเหรอคะ”
เสียงผู้หญิงแฮะ “ผมเพื่อนธามครับ ชื่อปอนด์” เป็นเพื่อนมันไปก่อนละกัน
“อุ๊ย!” ปลายสายดูตกใจมากจนเกินควร
“ครับ?”
“อ๋อ เปล่าค่ะ”
“ธามมันไม่ว่างรับสายอ่ะครับ มีอะไรฝากไว้มั้ย”
“มีค่ะ ฝากบอกธามด้วยว่าอย่าลืมโทรกลับหาเนย”
“อ๋อ เนย ครับ เดี๋ยวบอกให้”
“จำเนยได้มั้ยคะ”
เนยไหน?!!! จำไม่ได้ และรู้สึกว่าจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนไหนที่ชื่อเนยมาก่อนด้วย ยิ่งเป็นเพื่อนฝั่งไอ้ธามหรืออาจญาติโกโหติกาของไอ้ธามยิ่งแล้วใหญ่ ไม่น่าจะเกี่ยวกับผมได้เลย
“เอ่อ . .” บอกว่าจำไม่ได้ก็คงทำร้ายมากไป
“คนที่เป็นเพื่อนธามไง ที่ปอนด์เคยเดินมาชนธามแล้วเนยก็อยู่ด้วย”
“อ๋ออออออ” ผมอ๋อเพราะผมจำได้ว่าผมเคยเดินชนไอ้ธาม จำหน้าผู้หญิงเค้าไม่ได้เลย ขอโต๊ดที่ทำเป็นอ๋อไปงั้น
“แหะๆ ไม่นึกเลยว่าปอนด์จะอยู่กับธามตอนนี้”
“มันรบกวนผมครับ”
“คิก เอาเป็นว่าฝากบอกธามโทรกลับหาพี่ด้วยละกัน พี่จะต้องคุยกับธามเรื่องโปรเจค”
ลืมไปเลยว่าเพื่อนไอ้ธามก็ต้องเป็นพี่ผมน่ะสิ ผมไม่เคยเรียกมันว่าพี่เลย “อ่า ครับพี่เนย”
“อันที่จริง ไม่ต้องเรียกพี่ดีกว่า เรียกเนยก็ได้”
“เอ่อ ไม่ดีมั้งครับ” ขอไม่เคารพเรื่องพี่น้องกับไอ้ธามคนเดียวละกัน
“ไม่เป็นไร เนยไม่ถือ”
“แหะๆ” วางสายได้ยังวะเนี่ย?
ออด ออด . . สงสัยโทมัสจะมาแล้วครับ เหมือนระฆังช่วยชีวิตผมเลย เพราะตอนนี้เงียบได้อย่างน่าอึดอัด
“คือผมต้องไปเปิดประตูรับ . .”
“อ๋อ จ้ะ เอาไว้คุยกันทีหลังนะปอนด์”
เธอวางสายไป ส่วนผมเริ่มรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง ว่าผมจะต้องได้ยุ่งเกี่ยวกับเธออีกแน่ๆ เอ๊ะ หรือเธอคนนี้จะเป็นคนที่ไอ้ธามมันจะยัดเยียดให้ผมจีบหว่า เห้ย ต้องใช่แน่ๆ
ออด ออด ลืมโทมัสไปซะสนิท
ผมรีบไปเปิดประตูให้โทมัส
“โทษทีครับ พอดี . .” จากที่ผมมองระดับสายตา ผมต้องก้มหน้าลงเพื่อที่จะได้เห็นหน้าโทมัส ไอ้ธามที่ว่าเตี้ยแล้ว โทมัสเตี้ยกว่าเยอะ ปลายศีรษะอยู่ไหล่ของผมเองคิดดูสิ เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตมีเนคไทเรียบร้อย
“มายก้อด คุณหล่อจัง!” โทมัสเป็นคนตี๋ๆ ชอบยิ้มจนตาหยี(ผมคิดว่าน่าจะเป็นงั้น) แต่ตอนนี้ตาของเขาโตเท่าไข่ห่านเมื่อเงยหน้าจนสุดคอตอนมองหน้าผม
“ทะ โทมัสเหรอครับ”
“ใช่ครับ ผมโทมัสชัวร์ๆ ผมเป็นทุกอย่างของคุณหนู อืม อาจจะยกเว้นคนรักไว้อย่างนึง”
ไม่ค่อยเต็มจริงๆล่วย . .
“เอ่อ เข้ามาก่อนสิครับ”
โทมัสเดินเข้ามาพร้อมๆกับการเจื้อยแจ้วไม่หยุด “คุณหล่อมาก หล่อกว่าคุณเซน หล่อกว่าคุณโอ๊ต หล่อกว่าทุกคนในอดีตของคุณหนูเลยครับ”
“เอ่อ ไม่ขนาดนั้นมั้งครับ” ผมมองไปที่ของในมือของโทมัสอย่างลังเล มันเป็นโมเดลที่ทำค้างไว้ ผมควรจะช่วยเค้าถือดีรึเปล่านะ
“โอ้ ไม่เป็นไรครับ ถ้าเกิดพังขึ้นมา คุณจะโดนคุณหนูว่าเอาได้”
ก็โดนออกจะบ่อยไป . .
“เค้าไม่ว่าคุณเหรอครับโทมัส”
“ว่าครับ” เอ้า ซะงั้น
“โทมัส มาแล้วเหรอ!” ผมแอบเห็นเด็กตัวเล็กๆวิ่งผ่านหน้าผมไปในชุดนอนตัวหลวมโคร่ง น้ำจากผมไอ้ธามกระเด็นมาโดนผมนิดหน่อย แต่ผมเชื่อว่ามันไม่สนหรอก “เอามาครบรึเปล่า คะแนนโปรเจคนี้สำคัญมากนะ”
“ครบครับๆ” โทมัสนี่ขยันทำงานจริงๆ “และก็ผมทำตามที่คุณหนูบอกทุกอย่างด้วย”
“อือฮึ” ธามตรวจตราดูงานของมัน “ขอบใจมากนะโทมัส”
“อ้อ คุณหนู พรุ่งนี้มีงานอีเว้นท์ตอนห้าโมงเย็นนะครับ คุณหนูต้องเตรียมชุด เซ็ทผมไปเอง ผมบอกเพื่อนในวงของคุณหนูเรียบร้อยแล้ว”
“แล้วชุดล่ะ ธามไม่มีชุดใส่นะ”
“เอ่อ ผมกลัวว่าที่ผมหาให้มันจะไม่ถูกใจคุณหนูน่ะ”
“เอามาเหอะน่ะ แต่ไม่เอาแบบงานวันเสาร์นะ เชิ้ตลายขวางทำให้ธามดูอ้วน”
“ได้ครับคุณหนู”
อย่างกับผมอยู่ในละครช่องอะไรสักอย่างที่มีไอ้ธามเป็นพระเอก ส่วนโทมัสเป็นผู้ช่วยพระเอกยังไงยังงั้น ผมยืนแข็งทื่อมองดูไอ้ธามที่ผมเปียกซ่ก
“อ้อ คุณผู้ชายสั่งห้ามไม่ให้คุณหนูใส่เสื้อคอวีที่มันเว้าจนเกินควรน่ะครับ”
“ป๊าสบายดีมั้ยเนี่ย”
เห็นได้ชัดว่าโทมัสกับธามคุยกันคนละเรื่อง = = “คุณผู้ชายสบายดีครับ งานยุ่งอีกตามเคย ตอนนี้บินไปดูโรงแรมที่สิงคโปร์”
“สิงคโปร์ อยากไปจัง”
“ให้ผมจองตั๋วให้เลยมั้ยครับ อาทิตย์หน้าคุณหนูไม่มีงาน”
“เห้ย ไม่ต้องน่ะโทมัส”
คิดจะไปก็ไปได้เลยเหรอ = = เป็นคนรวยมันดีอย่างงี้นี่เอง
ผมนึกขึ้นได้ว่าผมควรจะปล่อยให้เจ้านายกับลูกน้องเค้าคุยกันไปน่าจะดีกว่า หันไปทำธุระส่วนตัวในห้องประมาณยี่สิบนาที คือออนเฟสดูงานดูการบ้านน่ะ สักพัก . . ผมก็ได้ยินเสียงไอ้ธามโวยวาย
“ไอ้ปอนด์!”
“เห้ย อะไร” ผมตกใจเสียงมันมาก
“มีผ้าขนหนูมั้ย!”
ลืมให้ผ้าขนหนูมันนี่หว่า . . ฮ่าๆๆ แล้วไอ้ธามมันอาบน้ำได้ยังไงเนี่ย ผมควานหาผ้าขนหนูผืนใหม่ในห้องแต่งตัวก่อนที่จะเดินไปหามันแล้วหยิบส่งให้
ไอ้ธามที่ผมยังมีน้ำหยดติ๋งๆกำลังขะมักเขม้นกับการทำโมเดล
“อ้าวโทมัสล่ะ”
“กลับไปแล้ว” มันพูดโดยที่ไม่มองผม
“นี่ผ้าขนหนู”
“เช็ดผมให้หน่อย”
“เห้ย มากไปละๆ” ผมเอาผ้าขนหนูคลุมหัวมันซะ
“ไอ้สัด!” ธามโวย “ไม่เคยได้ยินเหรอ คนอื่นเช็ดผมให้แล้วผมจะนุ่ม”
ทฤษฎีโลกไหนวะ ? “ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินอ่ะ”
“กูเคยอ่านมา ถ้าเราเช็ดผมให้ตัวเองเราจะขาดทักษะในการคำนวณความแรงของการเช็ดไปนิดนึง มันจะทำให้รากผมเสียหายอย่างน้อยก็สิบเจ็ดเปอร์เซ็นต์”
“ฮะ?” มันคือเชี่ยไรครับ
“เออก็ได้ กูไม่แถแล้ว” ไอ้ธามบอกทั้งๆที่ก้มหน้าก้มตางุดทำโมเดล ไม่ได้มองผมสักกะติ๊ด “กูชอบเวลาที่มีคนมาเช็ดผมให้”
“แล้วกูต้องทำในสิ่งที่มึงชอบมั้ย” ผมถามมันอย่างกวนๆ
“เรื่องของมึง แต่ลองถามตัวเองดู . . ถ้ามึงไม่ทำวันนี้ วันหน้ามึงจะเสียใจมั้ย”
“แค่เช็ดผมให้มึงเนี่ยนะ”
“เออดิ”
“ขอตรงๆน่ารักๆกูก็ทำให้อยู่แล้ว”
“งั้นก็ทำสิ”
“มึงยังไม่ขอตรงๆน่ารักๆเลยนี่”
“ไอ้สัดปอนด์!” มันเงยหน้าขึ้นมามองผมจนได้ จากนั้นมันก็ร้อง “เห้ย!” แล้วก็ก้มหน้าทำโมเดลต่อ ตกใจอะไรของมัน
“เป็นเหี้ยอะไร”
“มึงคิดว่ามึงเป็นเจคอบเหรอ มึงไม่ใส่เสื้อแบบนี้น่ะ!!!” มันโยนเศษโมเดลที่ไม่ใช้แล้วของมันมาใส่ตัวผม จนผมหลบไม่ทัน
“สัด อะไรของมึงเนี่ย”
“ไปใส่เสื้อไป หุ่นขี้ก้าง”
ผมว่าผมไม่ก้างนะ = = “ก็เห็นมึงโวยวาย กูถอดเสื้อเสร็จกูก็เลยรีบมา”
“เออ ขอบใจมาก” มันหลับหูหลับตาแย่งผ้าขนหนูจากมือของผมไป “กูจะเช็ดผมเอง มึงจะไปทำเหี้ยอะไรที่ไหนก็ไป”
“เป็นอะไรป่าวเนี่ย”
“เปล่า” มันเอาผ้าขนหนูมาเช็ดผมเองอย่างลวกๆ เคยทำอะไรเป็นมั้ยเนี่ย
“ระวังรากผมเสียเพิ่มขึ้นอีกสิบเจ็ดเปอร์เซ็นต์นะ” ผมแกล้งแหย่
“กูโกหกเหอะ!!!”
“ฮ่าๆๆ มึงเขินหุ่นกูใช่มั้ย” ผมไม่รู้ว่ามันรู้สึกอย่างงี้รึเปล่า แต่เห็นมันก้มหน้างุดทำอะไรไม่ถูกแบบนี้แล้วผมโคตรฟิน ก็ปกติไอ้นี่มันมีแต่เหวี่ยงเอาๆ พอเป็นแบบนี้แล้วมันน่าแกล้งชิบหาย
“เขินเหี้ยไร” ธามด่า “จะไปไม่ไป ไม่ไปจะเอาคัตเตอร์แทง”
“มึงอายอะไรของมึง มีก็มีเหมือนกันเหอะ”
“ไม่รู้ แต่ไปๆซะจะดีมาก!”
“ไม่ไปได้ป่ะ”
“กูถือคัตเตอร์อยู่!!!”
“ฮ่า กูไปก็ได้ ฮ่าๆๆๆ”
จบบทสนทนา โดยผมเกือบโดนคัตเตอร์อันใหญ่ของไอ้ธามจ้วงเข้าที่พุง แปลกมากที่มันจะมีปฏิกิริยากับเนื้อใต้ร่มผ้าของผมชัดเจนขนาดนั้น หรือเพราะมันเกย์หว่า มันถึงเขินๆอายๆ เหมือนผู้หญิงอายเวลาเห็นหุ่นผม ไม่แน่อาจเป็นเพราะอย่างนั้นก็ได้
ผมอาบน้ำเสร็จเดินออกมาในชุดเสื้อกล้ามกับบ๊อกเซอร์ ไอ้ธามเห็นผมเลยส่งค้อนมาให้อันหนึ่งแต่ไม่ได้พูดอะไร ผมยิ้มเล็กๆก่อนที่จะหายผลุบเข้าไปในห้องตัวเอง กะเอาการบ้านมานั่งทำเป็นเพื่อนมันสักหน่อย
“โห อีกนานป่ะเนี่ยถึงจะเสร็จ” ผมมองงานของมันอย่างอึ้งๆ มันคงออกแบบอะไรก็ตามที่คล้ายห้างสรรพสินค้าอยู่ ใหญ่เบ้อเร่อ และข้างในก็มีห้องหับเล็กๆเยอะมากมาย เรียกว่าละเอียดสุดๆ ธามออกแบบได้ดี นี่ถ้าผมแกล้งเอาโค้กมาราดใส่งานของมัน ผมว่ามันคงโกรธผมไปเป็นเดือน
“คงสักตีสี่”
“เห้ย จริงป่ะ”
“จริงสิ ตีสี่นี่เร็วแล้ว” มันตอบสั้นๆ ทำงานของมันไปไม่ได้สนใจผม “มันละเอียดและมันสำคัญมาก กูถึงทิ้งไม่ได้ กูถึงต้องลากตัวเองมาคอนโดมึงเนี่ย”
“ถ้ามีไอ้โอ๊ตกวน งานอาจเสร็จเร็วขึ้นก็ได้ ฮ่า”
“ส้นตรีนเถอะครับ” ธามเหลือบมามองกระดาษตรงหน้าผมบ้าง “การบ้านมึงเหรอ”
“อือ” ผมตอบ “วิชาบัญชีเบื้องต้น”
“อี๋” มันส่งเสียงว่างี้ “เห็นตัวเลขแล้วมึน”
“กูก็เห็นงานมึงแล้วมึนเหมือนกัน”
จากนั้นต่างฝ่ายต่างก็ทำงานของตัวเอง มีเพลงเสียงเพลงจากทีวีเท่านั้นที่ทำลายความเงียบ มีไอ้ธามโผล่หน้าขึ้นมาในทีวีบ้างเป็นครั้งคราว ไม่หน้ามันก็หน้าคนในวงหรือไม่ก็เพลงของวง คนกำลังดังนี่ไปที่ไหนก็เจอเยอะจริงๆ เหมือนณดูดกับยาหยีน่ะ
“เออนี่ คนที่ชื่อพี่เนยโทรมาน่ะ”
“รู้แล้ว คุยกันแล้ว” ธามตอบ “เพื่อนกูคนนี้กรี๊ดมึงมากขอบอก”
“เหรอ” ผมไม่อยากพูดอะไรต่อ
“จีบสิ”
“จะบ้าเหรอ”
“เฮ้ย! กูพูดจริงๆนะ ถ้ากูเป็นผู้ชายกูจีบเนยไปแล้ว ผู้หญิงอะไรเพอร์เฟคชิบหาย” ธามพูดน้ำเสียงตื่นเต้น “เอ๊ะ . . หรือมึงไม่ชอบผู้หญิง”
“ไอ้สัด! ชอบผู้หญิงว้อย”
“หึหึ” มันหัวเราะในลำคอ “กูต้องช่วยให้มึงกับเนยสมหวัง กูกับเซนจะได้สมหวังบ้าง”
“ให้มึงกับพี่เซนสมหวังก็พอแล้วมั้ง กูไม่เป็นไร”
“ไม่ได้ กูสัญญากับเนยไว้แล้วกูจะช่วยมึงกับเค้า”
ชิบหายล่ะสิ. . มึงไปสัญญาไว้กับเค้าทำม้ายยยยยยยยยย ถามกูสักคำม้ายยยยยยยย
“แต่กูว่าตอนนี้ไม่สมควรจะคุยเรื่องนี้ กูต้องทำโปรเจคอันนี้ให้เสร็จ”
“อือ” มึงน่าจะคิดได้ตั้งนานละ
. . 2 Broken Hearts . .
ตึง!
ใครก็ไม่รู้ทักเฟสบุ๊คมาจนผมสะดุ้งโหยง ผมแอบหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย
Kinta P. : โย่ววววววววววววววววววววววว
เข่าแทบทรุดทั้งๆที่กำลังนั่งอยู่ คนๆนั้นของผมทักมา คนๆนั้น คนๆนั้น . .
นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้คุยกัน
ผมพิมพ์ตอบกลับไปด้วยมือที่สั่นงันงก แอบเห็นไอ้ธามหลับปุ๋ย เอาหน้าซุกกับหมอนอิงบนโซฟาของผมอย่างเหนื่อยอ่อน ตอนนี้ตีสามกว่าแล้ว
Pond Pond : ครับ
Kinta P. : สุขกายสบายดีมั้ยไอ้น้อง ^^
ผมหวั่นไหวทุกครั้งที่เห็นชื่อของเขา แม้เรื่องของเราจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม การที่เขาทักผมมาแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกดีใจและเสียใจระคนกันไปหมด แต่ก็ไม่แปลกที่เขาจะมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ เขาเป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร อัธยาศัยดี น่ารัก เป็นกันเอง
Pond Pond : เรื่อยๆครับ
ในใจผมอยากจะถามเขาบ้าง แต่มีส่วนหนึ่งต่อต้านว่าเพื่อตัวผมเองผมต้องไม่สานต่อบทสนทนานี้ ผมนิ่งเงียบไป โดยที่เสียงตึงยังดังมาอีกหลายครั้งเพราะพี่คินเค้าพิมพ์มาหาไม่หยุด ไม่ได้มีอะไรในข้อความเหล่านั้นเลยสักนิด นอกจากความเป็นพี่เป็นน้องกัน ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้เลย
ผมละสายตาจากแมคบุ๊ค หันมาถอนหายใจกับตัวเองอย่างมึนและงง ตีสามแล้วทำไมเขายังไม่หลับไม่นอนอีกนะ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องของผมที่จะต้องเก็บมาคิด ลึกๆแล้ว ก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ว่าบางทีเขาอาจเรียนหนักเกินไป . .
“ไอ้ปอนด์ ไอ้เหี้ย”
ผมสะดุ้ง เมื่อจู่ๆใครก็ไม่รู้เรียกชื่อผมซะน่ารักเชียว ไอ้เชี่ยธามนั่นเอง มันนอนละเมอเป็นชื่อผมด้วยแฮะ ไม่รู้มันฝันอะไรอยู่
“ด่ากูไม”
ผมลองถามสวนไป ทำอย่างกับมันจะรู้เรื่องรู้ราวอย่างงั้นแหละ
“จั๊บๆๆ” เคี้ยวน้ำลายตอบผมซะงั้นน่ะ
ผมเกาหัว เดินเข้าไปใกล้ๆมันเพื่อที่จะเข้าไปปลุกให้มันไปนอนบนเตียงในห้อง
แต่แม่ง - -เห็นอย่างงี้แล้วน่าแกล้งว่ะ
“เก่งเหรอ” ผมจิ้มแก้มมันเบาๆ กลัวมันตื่นขี้เกียจฟังมันโวยวาย “เก่งนักใช่มั้ยๆๆ” จิ้ม จิ้ม จิ้ม สนุกมาก ผมยิ้มออกมาเพราะไอ้ธามอีกจนได้ ทั้งๆที่เมื่อกี้ผมซีเรียสอยู่แท้ๆ
ยิ้มแบบที่มันก็ไม่รู้ตัว ว่ามันอยู่เฉยๆ มันก็ทำให้ผมยิ้มได้ . .
“ปากนี้เองที่ใช้เหวี่ยงคนอื่น” ผมเปลี่ยนเป็นใช้นิ้วโป้งจิ้มปากมันบ้าง แต่แล้วผมก็ต้องอึ้งแล้วก็ชักมือกลับเข้าหาตัว
ปากมันนิ่ม . . และก็อิ่ม จนน่า . .
ผมเอามือตบหน้าผากตัวเอง คิดอย่างนั้นกับไอ้ธามได้ไง มีหวังชีวิตนี้คงซวยไปตลอดกาล คนอย่างไอ้ธามเนี่ยนะจะน่า . . จอ สระอู บอ (ไม่กล้าพูดตรงๆ) เหวี่ยง วีน น่าซัดด้วยหมัดขนาดนั้นน่ะ
แต่จะให้มันนอนฟุบหน้าแบบนั้นตลอดก็คงจะไม่ได้ เห็นมันนั่งทำโปรเจคของมันตั้งนานสองนานโคตรน่าสงสาร ไอ้ตัวผมเองก็เป็นคนดีอยู่แล้วด้วย . .
“นี่” ผมสะกิดมัน
สะกิดด้วยนิ้ว ด้วยมือ ด้วยศอก และกำลังจะด้วยเท้าด้วยถ้ามันไม่ตื่น!!! คนเหี้ยอะไรปลุกไม่ตื่น พอตื่นก็ง้องแง้งแล้วก็นอนต่อ แบบนี้ก็มีด้วย?!!!
เปลืองแรงผมต้องแบกมันขึ้นบ่าแล้ววางมันลงไปกับเตียงผม ตัวมันเบาหวิวเลยแฮะ เมื่อจับๆดูผมถึงรู้ว่าตัวมันบางนิดเดียว มิน่าล่ะ . . ถึงได้ฮอตในหมู่เพศผู้
“ได้นอนเตียงเจ้าของห้องด้วยเว้ยเห้ย” ผมอดแซวไม่ได้ แม้ว่ามันจะไม่ได้ยินก็เถอะ ถึงเตียงปุ๊บคนชายก็เตะหมอนข้างเตะผ้าห่มกระจุยกระจาย ฤทธิ์เยอะมากถึงมากที่สุด “อยู่นิ่งๆสิ” ห่มผ้าให้ก็เหวี่ยงผ้าออกซะงั้น “งั้นเรื่องของมึงละ!”
ตอนที่ผมเผลอไอ้ธามดึงมือผมลงไปทำให้ผมทิ้งตัวลงไปนอนข้างๆมัน “เห้ย!” ดึงลงไปยังไม่พอ คุณชายคงจะคิดว่าผมเป็นหมอนข้างกระมัง รัดตัวผมแน่นไปหมดด้วยแขนด้วยขา หายใจไม่ออกโว้ยยยยยยยยยยยยย
หรือมันจะตื่นแล้วมันเลยแกล้งผมวะ!
“มึงตื่นยังเนี่ย ไม่เล่นนะโว้ย กูง่วงกูจะไปนอนข้างนอก” ผมพูดใส่หน้าที่หลับตาพริ้มไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ข้างๆ “ธาม มึงไม่เนียนละ”
นิ่งแฮะ - - หรือมันไม่ได้แกล้ง เวลานอนมันอาจจะเป็นอย่างนี้จริงๆก็ได้
ผมค่อยๆแกะมือของไอ้ธามออก(อย่างโคตรลำบากเพราะขามันก็รัดตัวผมด้วย) จนในที่สุดผมก็เป็นอิสระจากมัน
ธามนอนพลิกตัวไปอีกข้าง ผมเห็นร่างน้อยๆใต้ชุดนอนตัวหลวมนอนอยู่ข้างๆ แสงพระจันทร์จากด้านนอกหน้าต่างทำให้ผมเห็นว่าจริงๆแล้วไอ้ธามมันมีความเป็นผู้ชายน้อยมากเหลือเกิน
พลั่ก!
หรือมันรู้ว่าในความคิดผมผมกำลังด่ามันวะ!!! มันมีญาณวิเศษ มันไม่ใช่คน!!! มันเหวี่ยงแขนมาฟาดหน้าผมเต็มๆ โอเค กูไม่ด่ามึงก็ได้ธาม กูจะนอนนิ่งๆ
แต่เพราะมัน . . ทำให้ผมนอนนิ่งๆไม่ได้เลย
ก็มันเอาแต่นอนดิ้น ดิ้นมากจนเกินมนุษย์! ผมกะจะไปนอนข้างนอกแล้ว แต่ก็กลัว่าคุณชายจะตกเตียงเข้าเสียก่อน เพราะลุกจะออกไปทีไร ไอ้ธามเกือบจะตกทุกที
มีหนทางเดียวเท่านั้นสินะ . .
ตัวมันเล็กเหมือนตุ๊กตาไปเลยสำหรับผม บอบบาง น่าทะนุถนอม ผมใจเต้นตึกๆขณะโอบกอดร่างนั้นไว้ในอ้อมแขน ได้ผลชะงัดคือมันไม่ดิ้นเลย แถมยังซุกหน้าเล็กๆนั่นไว้ใกล้ๆอกผม ลมหายใจของมันรดผม ผมรู้สึกได้ถึงความร้อนและความสม่ำเสมอนั่น
นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย . .
พอนึกได้ก็อยากจะแกะมือตัวเองออกจากตัวธาม แต่เห็นมันกำลังหลับสบาย ผมก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย . .
ธาม สถาปัตย์ปีสาม ธาม วงโคบร้าสลีค ธาม ไอ้คุณชายขี้วีน เจ้าของสมญานามเหล่านั้นกำลังอยู่ในอ้อมกอดของผม
หลับใหลและไร้พิษสง . .
มันทำให้ผมข่มตานอนไม่ลงเอาเสียเลย . .
คนอ่านดูหวาดผวากับตัวหนังสือสีแดง มันมาแล้วเจ้าค่ะ!!!
คนเขียนอยู่ในช่วงสอบมิดเทอมเน้อ คงอีกสักอาทิตย์สองอาทิตย์จะได้มาต่อ
คิดถึงคนอ่าน คิดถึงปอนด์ธามมากขอบอก
จะไปไหนมาไหนคู่จิ้นก็เดินสวนมาให้เห็นให้รึ่มให้ต้องอยากเขียนอยากบอกต่ออยู่ร่ำไป งือออออ
ใครที่สั่งหนังสือไว้แล้วยังไม่ได้หนังสือขอให้บอกอย่างเร่งด่วน!!
ปล.หาคนมาเช็ดผมให้รึยัง ระวังรากผมจะเสียหายสิบเจ็ดเปอร์เซ็นต์! 55555
-
:z13:
-
แหม่ะ ยัดเยียดเพื่อนตัวเองให้ปอนด์เหลือเกิน
ถ้าทีหลังชอบปอนด์ขึ้นมา จะมองหน้าเพื่อนได้ไหมเนี่ย - -
:เฮ้อ:
ปอนด์ก็ควรบอกไปแบบเด็ดขาดเลยนะ ว่าไม่ชอบพี่เนย
จนป่านนี้ธามก็ยังไม่รู้ว่าปอนด์ชอบเพื่อนตัวเอง
และปอนด์ก็ยังไม่รู้ว่าธามกับคินตาเป็นเพื่อนกัน :เฮ้อ:
-
สงสารปอนด์จัง มีแต่รักเขาข้างเดียว
กับธามก็หวั่นไหวไปก่อนซะแล้ว
-
อ่านแล้วสงสารพี่คิน (เอ๊ะยังไง 5555)
ก็แหม ไม่ได้ทำไรผิด แต่ปอนด์ก็ไม่ค่อยอยากคุยด้วย กลัวพี่คินจะเสียน้องง่ะ
สู้ๆน้าปอนด์ หายเจ็บเร็วๆล่ะ สงสารพี่คิน (555555)
-
ไม่อยากจะนึกว่าตอนเช้า จะเกิดอะไรขึ้น
โทมัสออกตัว ผิดกับที่คิดไว้เยอะเลย ฮ่าๆ
-
เชียร์ เซนปอนด์ได้มั้ยครับ :laugh:
-
บ่ะ ธามน้ารักขนาดนี้ ไม่ใจสั่นก็แปลกละคร๊าบบบ
-
วีนแต่น่ารักใช่มั้ยล่าปอนด์
ได้นอนกอดกันแล้วววว น่ารักไปอีกแบบ
-
:z13: จิ้มก่อนเดี๋ยวมาเม้นจ้า
-------------------------------
อะ..อ่าว หวั่นไหวซะงั้นนะปอนด์
แล้วธามจะหวั่นไหวบ้างไหมเนี่ยะ?
แต่แอบฮึด ตอนที่โทมัสบอกว่าปอนด์พิเศษกว่าคนอื่น
จะเข้าข้างตัวเองได้ไหมน้าาา ว่าธามเองก็หวั่นไหวเหมือนกัน
ชอบคู่นี้มากๆๆๆ
อีกสองสามอาทิตย์หรอค่ะ งือออ
โอเคค่ะจะรอน้าาา มาต่อแล้วขอเบิ้ลได้ป่าว ฮ่าๆ
ขอให้คนแต่งทำข้อสอบได้นะคะ เป็นกำลังใจให้น้าาา
+1 จ้าาาาาาาาาา
-
เย่เย่ ตามมาอ่านจากเรื่องของ เหนือคิน
นายปอนด์นี่ดีจริงๆเรยน๊าาาาา แกเป็นคนดีอ่ะปอนดดดดดด์
ส่วนธามนี่โคตรเอาแต่ใจ คุณชายยยย ปากร้าย แต่ก็น่ารักดี 55555
ธามจะเป็นพ่อสื่อให้ปอนด์ ส่วนปอนด์ก็โดนธามขอให้เป็นพ่อสื่อให้ (เอ๋ ชักงง) แร้วคู่นี้จะไปทิศทางไหนเนี่ยยยย
ปล.ตอนนี้เเอบมีคินตาด้วยยยย น่ารักๆๆๆๆๆ
-
ปอนด์เอ๋ย......รีบ ๆ มองเห็นถึงความน่าจะรักของหนูธามเร็ว ๆ นะ...
จะได้มีคนมาดามหัวใจไง.....อีกอย่างท่านนักแต่งขอยาว ๆ กว่านี้หน่อยดิ....
น๊า....รออย่างกระวนกระวายรู้ป่าว?..... :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
อยากให้โอ๊ตมาเฝ้าคอนโดธามทุกวันเลย
นี่แค่คืนเดียวนะเนี่ย เล่นเอาปอนด์นอนไม่หลับ
ตอนตื่นก็โวยวาย เหวี่ยง วีน สารพัดอ่ะ
ตอนหลับก็น่ารักอย่างกับเด็ก น่าทะนุถนอม
แต่ยังคงมีพิษสงอยู่ ปอนด์คงรู้ซึ้งแก่ใจดี
แต่มีวิธีจัดการแล้วเนอะ นอนกอดซะเลยหมดเรื่อง :laugh:
เราชอบโทมัสอ่ะ น่ารักไม่แพ้คุณหนูธามเลย :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
ป.ล.โชคดีในการสอบนะคะ
-
ขอบคุณนะครับ
ขอให้ทำข้อสอบได้เยอะนะ o13
จะรอๆ
-
=.,= นั่นสปาร์คกันแว้ว ยังสอบไม่เสร็จอีกรึท่าน?
เราสอบอาทิตย์เดียวเสร็จ แทบอ้วก
แม้จะรู้สึกพื้นมันเอียง แต่โล่ง(ช่องคะแนนข้างบนนะ)
ปล. โชค A นะ
-
เจอคนดามอกซะทีนะนายปอนด์
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ปอนด์ลักหลับธามเลย นอนหลับไม่รู้เรื่องดีนัก 5555
-
ปอนเอ้ยย ชอบธามเค้าเเล้วล่ะสิเนี้ยย
ธามยังไม่รู้ใช่มั้ยว่าปอนด์ชอบคิน
-
นี่ธามมันชอบเซนจริงป่ะเนี่ย ถ้าไม่บอกว่าชอบเซน คนอ่านจะคิดว่าธามกำลังยั่วปอนด์อยู่นะเนี่ย ฮ่าๆ
อะไรๆก็สั่งๆๆบ่นๆๆโวยวายตล๊อดดด แต่ก็ยอมปอนด์
ส่วนปอนด์ก็เค้าสั่งอะไรก็บ่นๆ แต่ก็ยอมทำให้ตล๊อดดอีกเช่นกัน เหอๆ
หวั่นไหวเล็กน้อยๆแล้วใช่ป่ะนู๋ปอนด์ หึหึ คืบหน้าไปอีกนิดแล้ว อีกคนก็ละเมอ(ด่า)ออกมาเป็นชื่อปอนด์ด้วยอ่ะ ฮ่าๆๆ
นอนเตียงเดียวกันกอดกันแล้วเฟ้ย(ถึงจะด้วยเหตุผลอื่นก็เถอะ ฮ่าๆ)
คินตาโผล่มาหน่อยนึงด้วย อิอิ คิดถึงเรื่องระหว่างคินตากับปอนด์จังเลยน้าา
คนเขียนสู้ๆน้าา
:กอด1:
-
ตื่นมจป็นงน้อ
-
แอร้ยยยยยยย
เหมือนเห็นหนทางสว่างไสว (?)
เป็นอย่างนี้ให้ได้ตลอดนะ
# รักคนแต่งค่ะ ฟุบุ :)
-
อั้ยย่ะนอนกอดกันด้วย อร๊ายยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!~~~~~~ :-[ :-[ :-[ :-[ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ปอนด์เริ่มโอนเอียงมาหาธามละ อิอิ
-
กรี๊ดด เขิน :-[
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ธามยั่วแบบไม่ตั้งใจ
-
อ่านไป ฟินไป ฮว๊ากกกกก
ขอบคุณครับที่อัพ T_T/
-
พี่คินมาเป็นน้ำเชื้อให้เจ้าปอนด์ตกผลึกความรักครั้งใหม่
-
คู่นี้น่ารักอ๊ะ!
แกล้งกัน เถียงกันฮาดี อิอิ
ธามแอบเขินที่ปอนด์เปลือยท่อนบนนะนั่น!! กิ๊ววว ~~
รอตอนต่อไปนะค๊าาา :L2:
-
วันหยุดจะมาไหมน้อ?
-
รอๆๆ
-
น้องปอนด์ชักจะยังไง
ส่วนพี่ธามก้อสวยเลือกได้
คู่นี้ตัวแปรเยอะแต่น่าจะรักกันง่าย
ปล เรื่องสอบสู้ๆนะ
-
น่ารักจังเลยยยยย ชอบแบบธามอะ ขี้วีนอะ อัพไวๆนะจ้าาา
-
กรี้ดดดด ตามมาจากเหนือนทีและคินตา
อ่านรวดเดียวหกตอนและคิดว่ามันน้อยจังเลยอะ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว ชอบธามมากน่ารักอย่าบอกใคร อิอิ
อยากรู้ว่าใครจะหลงรักใครก่อน แต่งานนี้มีแววว่าหนุ่มปอนด์จะรู้สึกก่อนนะเนี่ย
ปล. อ่านไปอ่านมาโทมัสน่ารัก เซนก็ดูสุภาพบุรุษแสนดีเหลือเกิน แอบจิ้นเซนโทมัสผิดมั้ยคะเนี่ย
-
กรี้ดดดด ตามมาจากเหนือนทีและคินตา
อ่านรวดเดียวหกตอนและคิดว่ามันน้อยจังเลยอะ
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว ชอบธามมากน่ารักอย่าบอกใคร อิอิ
อยากรู้ว่าใครจะหลงรักใครก่อน แต่งานนี้มีแววว่าหนุ่มปอนด์จะรู้สึกก่อนนะเนี่ย
ปล. อ่านไปอ่านมาโทมัสน่ารัก เซนก็ดูสุภาพบุรุษแสนดีเหลือเกิน แอบจิ้นเซนโทมัสผิดมั้ยคะเนี่ย
(กรี๊ดด้วยคน)
เพิ่งอ่านเหนือนทีกะคินตาจบเมื่อวาน (อ่าน2วันแน่ะ)
เจอคู่นี้..
ว๊ายยย!! นี่มาทำฉันหลง หัวปัก..หัวปรำ..อีกแล้วหรือย่ะ (555+ล้อเล้นน่ะ)
ป.ล.ขอให้สอบได้คะแนนเยอะๆ นะจ๊ะ /รอได้ ชะ..ชา-เหมอ ( แต่มาต่อเร็วๆก็ดีน่ะ)
-
จำไม่ได้ว่าครบสองอาทิตย์หรือยัง
แต่ว่าอยากอ่านต่อแล้วง่ะ T^T
คนแต่งจ๋าาาาาา สอบเสร็จเร็วๆน้า
5555555555555
-
พอตื่นมาจะเกิดอะไรเนี้ย
-
:mc4:.............เรื่องสนุกเรื่องใหม่...........
น้องปอนด์คนน่ารัก คนดี...กลายเป็นคนปากร้าย...
เพราะธาม จอมวีน เอาแต่ใจ....ก็รวย...............
คงจะเลี้ยงตามใจสุดๆ นิสัยเลยเสีย และเหมือนจะ
หักอกคนไปทั่ว เบื่อก็เลิก...อยากรู้ทำไมถึงเลิกกับเซน
ก็รักกันดีไม่ใช่เหรอ ..... ธามคงเป็นคนเข้าใจยาก....
เหมือนกับที่เจอกับปอนด์ ทะเลาะกันทุกที...............
ปอนด์เริ่มอ่อนไหว....แล้วจะทำอย่างไงต่อดี...... :really2:
-
ธามมมมมมเอ้ย อย่าเอาแน่ใจนักเด้
แบบว่าสงสารปอนด์ เอาใจปอนด์หน่อยยย
-
รอ รอ และ ก็รอ
เข้ามาเช็ึคทุกวันเลย (เช้า-สาย-บ่าย-เย็น)...คิดถึงแล้วอ่ะ
-
ตามมาแล้ววววววววววว~~~
น่ารักเวอร์
ธามนี่ขี้เหวี่ยง ขี้วีนจริงๆ
ปอนด์เริ่มหวั่นไหวแล้วเว้ยเฮ้ย
แต่ก็ไม่อยากคิดสภาพไอ้หนูธามตื่นขึ้นมา ฮา
คงจะสนุกพิลึกเมื่อพบว่าตัวเองโดนใครนอนกอดอยู่
แค่คิดก็สนุกแล้วล่ะ หุหุ
-
อ่านทันแล้วเย้เย้รอตอนต่อไปน๊า
-
คนแต่งงงงง :serius2:
เค้าอยากอ่านแล้วง่ะ
-
คิดถึงปอนด์ธามจังเลย ^^
-
7
เผลอ
ผมรู้สึกได้ว่ามีอะไรสักอย่างมายุกยิกๆใส่ผมแถวๆหน้าผาก มันชวนคันและแม่งก็โคตรจะกวนเวลาคนจะหลับจะนอนชะมัด เอ . . ทำไมมันร้อนจังวะ ปกติโทมัสไม่เคยเปิดแอร์ที่มันร้อนขนาดนี้นี่หว่า
อย่างนี้ต้องโวยวาย โทมัสยิ่งเป็นคนขี้หลงขี้ลืม
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา เจอะเข้าไปกับลำคอระหงมีลูกกระเดือกเด่นชัด เจ้าของลำคอผิวขาวผ่องส่องสว่าง ผมขมวดคิ้วด้วยความฉงนสนเท่ห์ ตอนนี้ผมอยู่ในสถานะที่โสดแบบสุดๆและกำลังจะพยายามง้อแฟนเก่า ใครกันนะที่กล้ามานอนใกล้ผมโดยที่ไม่ขออนุญาตแบบนี้
เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองอีกนิดผมเห็นไรหนวดบางๆที่น่าจะเป็นต้นเหตุทำให้ผมเกิดอาการคันยุกคันยิกที่หน้าผากนี่สินะ ปากบางเฉียบสีส้ม ใบหน้าขาวใสไร้สิว จมูกโด่งเป็นสันราวกับเอาอะไรที่ตรงชิบเป๋งไปยัดใส่ ดวงตาของมันหลับพริ้มเผยให้เห็นแพขนตายาวราวกับกันสาด คิ้วเข้มเหมือนชินจัง
คิ้วหนาๆแบบนี้มีคนเดียว . . ไอ้ปอนด์ชัวร์!!!!!
ผมนึกว่าผมจะตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียงนอนในคอนโดของผมซะอีก เตียงแคบๆแบบนี้ไม่มีทางเป็นเตียงของธาม กฤตฤทธิไกรแหงซะ เพราะป๊ารู้ว่าผมนอนดิ้นผิดมนุษย์มนา เตียงผมจึงใหญ่ยิ่งกว่าคิงไซส์ซะอีก แต่เรื่องเตียงช่างมันก่อน เพราะตอนนี้ผมติดอยู่ในพันธนาการอันแข็งแกร่งที่ดูท่าว่าจะแกะออกยากชะมัดเลย
ไอ้ปอนด์มันเป็นคนมีกล้ามเนื้อทั้งๆที่ดูผอมและดูสูง คนแบบนี้มักจะมีพละกำลังอันมหาศาลแฝงอยู่ เมื่อคืนผมแอบด่ามันไปว่ามันขี้ก้าง แต่ถึงยังไงผอมมีกล้ามก็ยังดูดี ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยอยากจะชมมันจากใจเท่าไหร่หรอก แต่ความดูดีของมันบอกตามตรงปิดยังไงก็ไม่มิด ไม่งั้นเพื่อนผมที่ชื่อเนยที่ร้อยวันพันปีไม่ได้สนใจอะไรใคร เจอไอ้ปอนด์แค่ครั้งเดียวถึงกับต้องใจอ่อนระทวยอยากได้อยากโดนคนนี้แบบจังๆ = =
ลมหายใจของมันเป่ารดผมสีน้ำตาลอ่อนของผมช้าๆเป็นจังหวะ กลิ่นกายของมันอบอวลไปทั่วจมูกผมเพราะผมกับมันอยู่ชิดกันมาก
และมันกล้าดียังไงมานอนกอดผม - - แฟนก็ยังไม่ใช่!!!!!
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองดวงหน้าที่หลับสนิทนั้น อยากจะโวยวายใส่ให้มันตื่นแบบขวัญกระเจิง แต่ทว่าอะไรบางอย่างชะงักกึกทำให้ผมต้องหยุดมองใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับรูปปั้นกรีกนั่น
ผมรู้สึกได้เลย ใจมันสั่นยังไงไม่รู้ . .
และจะไปสั่นกับมันทำไมกันเล่า!!!! ผมควรที่จะคิดถึงแต่เซนคนเดียวเท่านั้นสิ โอเคยอมรับก็ได้ว่าไอ้ปอนด์นี่หล่อจัดกว่าเซนเยอะ แต่ผมไม่ได้ชอบใครที่หน้าตา เซนกับผมคบกันมาตั้งแต่มัธยมย่อมผ่านอะไรด้วยกันมามาก ผมไม่มีวันลืมเขา และไม่ควรที่จะหวั่นไหวอะไรกับคนที่เพิ่งโผล่เข้ามาในชีวิตในเวลาอันสั้นแบบนี้
ไม่ได้ละ . . ถ้ามันตื่นขึ้นมาและเห็นผมอยู่ในอ้อมกอดของมันล่ะก็ จากคนที่รู้จักมักจี่กันเฉยๆจะมองหน้ากันติดได้ยังไง
ผมค่อยๆแกะแขนแกร่งออกไปอย่างใจเย็น พยายามอย่างที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้มันตื่น
“คุณหนู!!!”
“ชู่วว! โทมัส โผล่มาทำไมตอนนี้เล่า” ผมตวาดใส่โทมัสแต่แทบจะเรียกว่าเป็นเสียงกระซิบมากกว่าเสียงตวาด
“โอ้ว มาย ก้อด” โทมัสทำท่าเอามือปิดตา “นี่มันสายมากแล้วนะครับ คุณหนูมีส่งโปรเจคตอนเก้าโมง”
“รู้แล้วๆ ออกไปก่อนได้มั้ย” ถ้าผมพูดดังกว่านี้อีกนิด ไอ้ปอนด์ต้องลืมตาตื่นขึ้นมาแน่นอน
“คุณหนูคือผมก็ไม่อยากจะรบกวนเท่าไหร่นะครับ แต่คือ = =” ผู้จัดการและพี่เลี้ยงตั้งแต่ผมยังแบเบาะยืนบิดเขินอายม้วนต้วนจนผมเห็นแล้วยังขนลุก “แต่เดี๋ยวจะส่งโปรเจคไม่ทันเอาอ่ะ”
“รู้แล้วๆ”
“แต่คุณหนูครับ คนนี้เหมาะกับคุณหนูมาก สุดยอดอะเมซิ่ง”
“โทมัสสสสสสสสสสสส”
“อ๋อ ครับ เชิญล่ำลากันให้ตามสบาย คุณหนูมีเวลาครึ่งชั่วโมงในการอาบน้ำแต่งตัว เพราะถ้าสายไปมากกว่านี้ รถอาจติดได้”
“อื้ออออออออ”
กว่าโทมัสจะไปได้เล่นเอาผมเหงื่อตก และที่แย่ไปกว่านั้นคือไอ้ปอนด์ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย เอางี้ละกัน ถ้าผมจะเป็นคนที่นอนดิ้นที่สุดในโลกแล้วล่ะก็ ไอ้ปอนด์นี่แหละคือคนที่ขี้เซาที่สุดในโลกเช่นกัน เพราะถึงขนาดนี้แล้ว มันยังหลับได้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย คงเป็นคนที่หลับลึกมาก ลึกเกินไปจนจมลงเหวรึเปล่า?!!
ไอ้ปอนด์เริ่มขยับนิดๆ ขอบคุณพระเจ้าที่มันแกะแขนหนักๆของมันออกจากตัวผมสักที ผมถอนหายใจโล่งอก ขณะลุกขึ้นมาจากเตียงเงียบๆ เผลอหยุดยืนมองเจ้าคนที่ผมรบกวนมันหลายครั้งหลายคราโดยที่น้อยครั้งนักที่มันจะปริปากบ่น หน้าหล่อๆของมันหลับสนิทตาพริ้ม ดูเป็นคนที่แฮปปี้มีความสุขดี แต่ผมรู้ . . ลึกๆในใจของมันยังไม่ลืมเรื่องที่มันเพิ่งจะจากมา
“คุณหนู ชุดนิสิตครับ”
“โผล่เข้ามาห้องคนอื่นได้ไง ไม่ขอเค้าแบบนี้ ..” ผมสงสัยนิดๆเพราะเมื่อคืนไม่เห็นว่าโทมัสจะขอกุญแจอะไรปอนด์ไว้
“คุณปอนด์เค้าอนุญาตผมแล้วล่ะครับ ไม่ต้องห่วง” คนที่เป็นแทบจะทุกอย่างของผมยื่นแชมพูครีมอาบน้ำโลชั่นครีมบำรุงมาให้ผมใหญ่เป็นกระตั๊ก ทุกชิ้นมีกลิ่นและยี่ห้อที่ผมต้องการแบบเป๊ะๆ โทมัสรู้ใจผมเสมอ “ว่าแต่ ... คุณหนูครับ คนนี้เค้าคบกับคุณหนูแล้วเหรอ” ทำตาแป๋วท่าทางอยากรู้ชิบหาย
“จะบ้าเหรอ”
“ไม่บ้าอ่ะครับ ผมดูแล้วคุณปอนด์คงเป็นคนดีน่าดู ที่สำคัญรักใครรักจริงแน่นอน ผมคอนเฟิร์ม”
ผมก็เชื่ออยู่หรอก . . ว่ามันเป็นคนอย่างนั้นน่ะ
“แต่ตอนนี้ธามกำลังจะง้อเซน” ผมเล่าให้โทมัสฟังทุกเรื่อง เขาเป็นทุกอย่างของผมจริงๆครับ เหมือนพ่อ พี่ชาย พี่เลี้ยง ผู้จัดการ เกือบทุกอย่างอะ
“คุณเซน!” โทมัสร้องเสียงหลง “วันก่อนเห็นเดินแบบอยู่ที่พารากอน คิดถึงคุณเค้าจังเลยนะครับ โตขึ้นมาแล้วหล่อขึ้นเป็นกองเลย”
“มากไปแล้วโทมัส ไหนบอกต้องรีบไง”
“อ้อ ครับ!” โทมัสหลีกทางให้ผมไปห้องน้ำ “ไม่มีจากุชชี่ อาบได้เหรอครับ”
“เห็นธามเป็นคนเรื่องมากขนาดนั้นเลยรึไง” เอ๊ะ หรือผมจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ . .
“ก็ ไม่ครับ! วันนี้มีงานตอนห้าโมงเย็นที่เซนทรัล ผมจะส่งรถไปรับคุณหนูกับเพื่อนๆในวงตอนประมาณบ่ายสองครึ่งนะครับ”
“อื้อ” ผมรับคำ สรุปผมจะได้ไปอาบน้ำสักทีมั้ยเนี่ย
“และก็คุณหนูต้องไปเจอกับคุณท่านที่สาขาใหญ่ด้วยหลังเสร็จงาน”
“ไปทำไมอ่ะ” ผมไม่ชอบไปที่สาขาใหญ่เลย เพราะไปทีไรโดนพนักงานของป๊ามองด้วยสายตาแปลกๆทุกที บางคนมองด้วยความชื่นชม บางคนแก่คราวป้ายังจะมายกมือไหว้ผมอีกนะ ไม่ใช่ไม่ดีอะไรหรอกครับ แต่ไปแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นวีไอพีจัด ผมไม่เคยต้องการอะไรแบบนั้นเลย
“คุณท่านน่าจะคิดถึงคุณหนูน่ะ”
“อืม ค่อยว่ากันละกันนะ”
ผมอาบน้ำเสร็จใช้เวลาไม่นาน แต่งตัวออกมาอีกทีเจอโทมัสถือโมเดลของผมในท่าเตรียมพร้อมที่จะออกเต็มที่
“ไปกัน” ผมคว้ากระเป๋าแล้วบอกโทมัส
“คุณหนู . . จะไม่บอกลาคุณปอนด์สักหน่อยเหรอครับ”
ผมชะงัก คิดอยู่ครู่หนึ่ง “อืมก็ได้ โทมัสไปรอหน้าลิฟต์นะ”
“คิกคิก นานๆก็ได้นะครับ ยังพอมีเวลาอยู่สักสิบนาที”
“แค่บอกว่าไปแล้ว จะใช้เวลานานอะไรขนาดนั้น”
“ก็เผื่ออยากจะทำอะไรเพื่ออบอกลา”
“โทมัส” ผมชักสีหน้าเล็กๆ “อะไรของโทมัสน่ะ”
โทมัสส่ายหน้าพรืดแล้วรีบเดินออกจากประตูไป
ผมเดินเข้าไปในห้องนอนของไอ้ปอนด์ที่ตอนนี้มันกำลังหลับสนิทด้วยท่าทีที่อล่างฉ่างมากมายขอบอก คือมันใส่เสื้อกล้ามกับบ๊อกเซอร์เปิดแอร์เย็นจัดแต่ก็ไม่ได้สนใจผ้าห่ม จะบอกมันยังไงดีนะว่าผมจะไปแล้ว
ผมเอามือสะกิดที่ไหล่ของมัน แค่จิ้มๆน่ะ มันขยับนิดหน่อยกลายเป็นนอนแผ่อ้าซ่า ผมเผลอมองต่ำไปนิด เลื่อนสายตากลับมามองหน้ามันแทบไม่ทัน!
เมื่อกี้อะไรมาอยู่ในสายตาผม เสื่อมชะมัด!!!! ผมพยายามสั่นหัวไล่ภาพนั้นออกไป
“ไอ้ปอนด์! กูจะไปละนะ”
ปฏิกิริยาที่ตอบกลับมาคือเงียบ . . ไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น ก็ใช่สิจะตอบได้ไงในเมื่อมันหลับอยู่
“ปอนด์” ผมเรียกอีกครั้งใช้นิ้วมือสะกิด จนกระทั่งจู่ๆไอ้เชี่ยปอนด์ก็ดึงทั้งมือผมลงไปทำให้ผมนอนอยู่ข้างๆมันอย่างช่วยไม่ได้ ไอ้สัด!!! ทำเชี่ยอะไรของมึง!!! ชุดนิสิตยับหมด ไอ้เวร!!!!
“ทำห่าอะไรของมึงเนี่ยฮะ แกล้งกูใช่มั้ย!”
“อือ” อือได้เหมาะเจาะถูกช่วงเวลามาก แต่มันหลับอยู่ครับ
“จะไปแล้ว เดี๋ยวไปส่งโปรเจคไม่ทัน” ผมพยายามแกะมือที่มันเกาะกุมผมเอาไว้
“อือ” ไอ้สัดนี่อะไรของมัน ได้แต่อือๆแต่ไม่ปล่อยมือผมไปสักที
ผมนิ่งไปพักหนึ่ง เผลอมองใบหน้าที่มันกำลังหลับตาอยู่อย่าครุ่นคิดว่าแม่งหลับจริงรึเปล่า แต่ภาพนั้นทำให้ผมรู้สึกปั่นป่วนในอกแปลกๆ จำได้ว่าไม่ค่อยได้มองหน้าไอ้ปอนด์ในระยะที่โคลสอัพขนาดนี้ ไรหนวดบางๆของมันเห็นชัดเต็มสองตา ไม่ได้การละ ผมว่าผมไม่ควรอยู่ในที่แบบนี้กับมัน
“กูชกนะ” ผมขู่
“…”
“เตะเจี๊ยวมึงด้วย”
ได้ผลครับ มันปล่อยมือผมแทบจะในทันที เล่นบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้ ไม่ได้เข้าใจเล้ยว่าคนกำลังรีบ!
“ไปละนะ”
มันไม่ได้ตอบอะไรผมอีก ผมลุกขึ้นมาจากเตียงส่องกระจกดูชุดนิสิตสุดเนี้ยบฝีมือโทมัส โอเค ไม่ยับเท่าไหร่ แต่ถ้ายับไอ้ธามก็ไม่ขอถอดเสื้อออกมารีดใหม่
พลันสายตาของผมหันกลับไปมองไอ้ปอนด์ผมเตียง เห็นมันลืมตาปรือๆของมันมองผมอยู่ ท่าทางจะยังไม่ตื่นดีเท่าไหร่
“จะไปแล้วเหรอ”
คือเมื่อไหร่ที่กูจะได้ออกจากห้องนี้วะครับ!!! ออกไปที่หน้าลิฟต์นี่เจอโทมัสแซวชัวร์ๆ ยิ่งชอบเข้าใจผิดและคิดมั่วไปเองอยู่ด้วย
“อืออออออ”
“ส่งโปรเจคโชคดีนะ” มันยิ้มให้แบบเด็กๆ
แต่แปลกที่ผมกลับรู้สึกว่าคำพูดของมันทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด บ้าน่า แค่คำพูดของไอ้ปอนด์เนี่ยนะ?!!!
“เออ”
ผมไม่ควรจะเสียเวลาอะไรกับเรื่องนี้อีก จึงเดินออกไปจากห้องมันทันที
2 Broken Hearts
“อิธาม มึงบอกมาเลยนะ ว่ามึงเป็นอะไรกับเด็กปีหนึ่งบัญชีอินเตอร์คนนั้น” ผมแทบจะสำลักเอาราเมนที่กำลังกินอยู่ออกมาเลยครับ คำพูดนี้เป็นของอิซิ่ม กระเทยหมวยท่าทางแรงๆเพื่อนในกลุ่มของผมคนหนึ่ง คือเพื่อนในกลุ่มผมมีทุกเพศน่ะครับ เอาเป็นว่าใครจะไปกับใครก็ได้ในเอกนั่นแหละ
“อะไรของมึง” ผมหันซ้ายหันขวา ดีนะที่วันนี้เนยกลับบ้านเร็วไม่งั้นผมคงต้องแถเรื่องนี้ไปอีกยาว เนยที่มันชอบไอ้ปอนด์อยู่ไงครับ
“กูมีสายสืบ ช่วงนี้มึงไปไหนมาไหนกับเด็กคนนั้นบ่อยๆ” อิซิ่มจ้วงเกี๊ยวซ่ายัดเข้าปากแบบไม่ยั้ง “ถามอิโด้ดูดิ”
“อ้าว ซิ่มมึงอย่าโบ้ย” ไอ้โด้เพื่อนผมที่กำลังเล่นเกมในไอโฟนอยู่ส่ายหน้าปฏิเสธไม่ขอเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้
“มีอะไรทำไมไม่บอกกูล่ะคะอิธาม แม่ง กูอุตส่าห์ช่วยมึงปิดแฟนคลับชิบหายว่ามึงเป็นเกย์ เรื่องแบบนี้ทำไมมึงไม่บอกกูคะอิดอกกกกก”
“จะบอกยังไงล่ะวะ ก็ในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกัน” แค่ผมต้องรบกวนมันบ่อยๆแค่นั้นเอง
“กูได้ข่าวว่าหล่อมากด้วยนะ” ไอ้มาร์ทเสริม เอางี้ล่ะกันครับถ้าเพื่อนผมคนไหนมันขึ้นชื่อว่าไอ้ คือมันแมนทั้งแท่ง ไม่ก็เป็นเกย์ที่ไม่แต๋วสาวแดก แต่ถ้าขึ้นว่าอิ อย่างอิซิ่ม มันเป็นตุ๊ด
“ไม่ยักรู้ว่าพวกมึงสนใจเรื่องแบบนี้ของกูด้วย” ผมแอบแขวะไอ้พวกแมนๆทั้งหลาย
“โธ่ เรื่องดารา ใครๆก็อยากยุ่ง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ไอ้โด้หัวเราะกับคำพูดไอ้มาร์ท “สรุปมึงนี่ยังไง เดือนก่อนเห็นควงพี่โอ๊ต”
“จะว่าไปเราก็ไม่น่ามาถามมันเลยเนอะ ก็อิธามน่ะกิ๊กเยอะจะตาย กูลืมไป” แหม ปากมึงเหรอครับซิ่ม! มันไม่ได้ชื่อซิ่มหรอกครับ แต่หน้ามันหมวยจัดเกินคนไทยไปหน่อย ใครๆก็เลยเรียกซิ่มกัน
“พวกมึงนี่แม่ง”
“โน่นไง พูดปุ๊บก็มาปั๊บ อิโด้ ใช่คนนี้ป่ะแก” อิซิ่มสะกิดไอ้โด้ที่เงยหน้าขึ้นมาจากไอโฟน
“อืม น่าจะใช่”
ถ้ามันจะโผล่มาถูกช่วงถูกเวลาแบบนี้นะ ผมมองไอ้ปอนด์ที่ยืนยิ้มและก็หัวเราะมาแต่ไกล เสือกจะเลือกกินราเมนในวันนี้ และเนื่องจากในร้านพื้นที่มันน้อย ไอ้ปอนด์เลยหันมาเจอะกับพวกผมเต็มๆ
“อิสัดธามมมมมมมมมมมม หล่อเหี้ยๆอะ!” อิซิ่มเขย่าแขนเขย่าแข้งผมใหญ่ตอนที่ไอ้ปอนด์มันยักคิ้วให้ผมนิดหน่อยก่อนนั่งที่นั่ง เห็นไอ้คิกกับไอ้บูมรุ่นน้องโรงเรียนเก่าผมยกมือไหว้ผมด้วย น่าหมั่นไส้มากกกกกกกบอกตรงๆ ปกติเวลาเห็นเพื่อนไหว้รุ่นพี่ ถ้าผมไม่รู้จักผมยังไหว้ตามเลย แต่นี่มัน = = นอกจากจะไม่ไหว้แล้ว(ไหว้เพื่อนผมแทน) มันยังยักคิ้วทำท่าเต๊ะว่าตัวเองเท่ซะเหลือเกิน ไม่เชื่อดูอาการของอิซิ่มได้ครับ เจอครั้งเดียวอิซิ่มถึงกับคลั่ง
“กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยอิซิ่ม” ไอ้โด้ทำหน้าทำตาใส่
“อิธาม กูเชียร์สัดอ่ะ กูไลค์มาก คนนี้ผ่านๆๆๆ”
“ไปใหญ่แล้วซิ่ม เนยเค้าชอบอยู่”
คำพูดนี้ของผมทำให้ทั้งโต๊ะเงียบกริบ และแล้วอิซิ่มก็ทำลายความเงียบนั้นด้วยการพูดขึ้นมาด้วยเสียงดังฟังชัดว่า “ชอบแล้วไง ถ้ามึงชอบเค้า และเค้าก็ชอบมึง ก็ต้องมีคนเจ็บละวะ!”
บอกได้คำเดียวว่าอายแทบจะเอาหัวมุดราเมนถ้วยตรงหน้า เพราะร้านมันเล็กมากกกก และอิซิ่มพูดทีนี่ไม่แคร์โลกหรือแคร์สิ่งใดที่อยู่บนโลก อยากพูดอะไรก็พูด และผมรู้ครับ ประโยคนั้นพวกไอ้ปอนด์ได้ยินเต็มๆชัวร์ไม่มั่วนิ่ม เพราะเห็นมองมาที่พวกมึงอย่างตื่นๆทั้งสามคน
และทำไมผมต้องไม่อยากให้มันได้ยินประโยคบ้าๆของอิซิ่มด้วยวะ?
“กูไปละ กูมีงาน” ผมลุกขึ้นพรึ่บ
“โทมัสบอกจะมารับบ่ายสอง นี่เพิ่งจะเที่ยงครึ่งเองอิห่า” ถ้ามึงจะจำรายละเอียดของกูได้ทุกเรื่องขนาดนั้นนะอิซิ่มมมมมมมมมม
“กู - -“ ผมพยายามหาเหตุผลมาแถ “ว่าจะไปเดินเล่นในพารากอนสักหน่อย” แค่ข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งก็ถึงแล้วครับ
“เดี๋ยวกูไปด้วย” อิซิ่มทำท่าจะลุกตาม
“ไปให้มึงถามมั่วๆอีกอ่ะเหรอ ไม่เอาอะ”
“สาดดดด กลัวอะไรกับคำถามไร้สาระของอิซิ่ม” ไอ้มาร์ทแทรกขึ้นมา “หรือมึงกลัวจะเป็นจริงๆ”
“ลามเป็นเกลือนแล้วไอ้สัด ไอ้โด้มึงติดกูอยู่สองร้อยจำได้ใช่ป่ะ มื้อนี้จ่ายให้กูเลย”
“กูติดมึงเมื่อไหร่!”
คือมึงซวยไงโด้ มึงไม่เคยติดตังค์กู แต่กูไม่รู้จะแถยังไงจริงๆ โดยเฉพาะเวลาที่มีสายตาหลายคู่ในร้านจ้องมาแบบนี้ “เมื่อวานไงไอ้สัด กูไปละนะ”
ผมโบกมือล่ำลาเพื่อนที่ทำหน้างงกับการรีบเร่งเกินไปของผม พวกมึงงงตัวกูเองก็ยังงง เอาเป็นว่าผมรีบไปจากตรงนี้น่าจะดีกว่า = =
สุดท้ายแล้ว . . การมายืนโหวงว่างเปล่าเหงาหงอยโดดเดี่ยวแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดไปอย่างมากกกกกกกก รู้งี้น่าจะอยู่กับเพื่อน ไม่ก็ไปช่วยสอนน้องปีหนึ่งมันออกแบบงานดีกว่า ผมคิดอย่างเซ็งขณะยัดหูฟังสีดำแดงราคาหลายพันเข้าหู เดินผ่านสายตาหลายคู่ที่ผมรู้ว่าจับจ้องมาเพราะอะไร
โทมัสบอกจะมารับบ่ายสองครึ่งที่หน้าพารากอน วันนี้มีมินิคอนเล็กๆกับเครื่องดื่มที่พวกผมเป็นพรีเซนเตอร์ ตั้งแต่ออกอัลบั้มมา ผมไม่เคยรับงานเดี่ยวสักชิ้น สำหรับผมคำว่าวงก็คือวง และต้องถ้าต้องการจ้างต้องจ้างทั้งวง สงสัยมั้ยครับว่าคนในวงผมคือใครที่ไหนทำไมมารวมตัวกันได้ ก็เป็นเพื่อนๆพี่ๆตั้งแต่สมัยมัธยมนั่นแหละ
ผมเดินดูหนังสือในร้านคิโนะฆ่าเวลา ส่งโปรเจคไปแล้วก็โล่งงี้ แต่อาจารย์ก็สั่งชิ้นใหม่มาอย่างทันท่วงที(โปรเจคเมื่อกี้ได้บีบวก = = อาจารย์บอกว่าต้นไม้ในห้างของผมยังน้อยไป)
“พี่ธามคะ ขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ” น้องผู้หญิงใส่ชุดคอนแวนต์คนหนึ่งเข้ามาเลียบๆเคียงๆถามผม ในมือถือไอโฟนทำท่าเตรียมพร้อม ผมฉีกยิ้มให้เธอ วางหนังสือออกแบบบ้านลงในชั้นดึงหูฟังออก
“ได้ครับ”
น้องเค้าทำท่าเขินอายม้วนต้วน . . ผมเข้าใจนะ ผมก็เคยขอถ่ายรูปกับดารา ผมเข้าใจความรู้สึก “ปะ แป๊บนะคะพี่ เดี๋ยวบอกให้พี่พนักงานมาถ่ายให้”
“เดี๋ยวพี่ถ่ายให้มั้ยครับ” เสียงนุ่มๆทุ้มลึกดังขึ้น บุคคลที่สามที่เพิ่งมาใหม่ทำเอาผมแทบยืนไม่อยู่ เซน = = โผล่มาในคิโนะ ในเวลาแบบนี้ . . ได้ไงเนี่ย!
น้องดูเอ๋อ แต่ผมเอ๋อกว่า คงงงๆว่ามายังไง “อ๋อออ ค่ะ ค่ะ! รบกวนหน่อยนะคะพี่ชาย”
เธอยื่นไอโฟนใส่มือเซน เมื่อเทียบกับน้องคนนี้แล้วเซนดูสูงมากจนเธอต้องเงยหน้า ผมกลืนน้ำลายลงคอแปลกๆ ตอนที่เซนยิ้มแฉ่งและก็กดถ่ายรูปให้แชะๆ
“เป็นไงบ้าง” ผมถาม “ไม่พอใจถ่ายใหม่ได้นะครับ”
“อ้อ เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะพี่” เธอดูตื่นเต้นจริงๆ “มินิคอนเย็นนี้สู้ๆนะคะพี่ธาม! หนูไม่ได้ไป แต่หนูตามดูคลิปย้อนหลังชัวร์ๆ”
โห แฟนพันธุ์แท้ว่ะ ดูตารางงานของผมด้วย “ขอบคุณมากครับ”
เมื่อน้องผู้หญิงคนนั้นลับสายตาไป เซนถึงเดินเข้ามาใกล้ผม “เป็นดารานี่ดีจังนะ ใครๆก็รักใครๆก็ชอบ”
ผมอดรู้สึกปั่นป่วนไม่ได้ “พูดอย่างกับตัวเองไม่เคยมีใครมาขอถ่ายรูปงั้นแหละ”
“ฮ่า แล้วนี่ทำไมมาคนเดียวได้ เพื่อนไปไหนซะแล้วล่ะ”
“ทานราเมนกันอยู่ ป่านนี้คงกลับกันไปแล้วล่ะ” ผมทำท่าเปิดหนังสือบ้านดู ทั้งๆที่ตัวเองดูไม่รู้เรื่องเลยสักนิด “แล้วทำไมเซนถึงมาที่นี่”
“อ้าว ก็มาซื้อหนังสือน่ะสิ ฮ่าๆๆ” ถ้าจะเป็นคนที่ยิ้มแล้วก็หัวเราะได้ง่ายขนาดนี้นะ = = “เปล่าหรอก อันที่จริงมาดูเสื้อ แต่เห็นใครก็ไม่รู้เดินหงอยๆเข้าร้านหนังสือเลยเดินตามเข้ามา”
“อ้าว แล้วทำไมไม่มาทักเล่า! ธามเข้ามาตั้งนานแล้วเหอะ”
“คงจะอยู่ในช่วงอารมณ์ติสต์ เซนเลยไม่ทัก ก็เห็นตั้งใจดูหนังสือพวกนี้อยู่นี่นา”
รู้สึกดีอย่างประหลาดเมื่อได้คุยกับเซน ตั้งแต่ที่เลิกกันไปผมกับเซนก็คุยกันบ้างผ่านทางโซเชียลเน็ตเวิร์คแต่มันก็คนละอารมณ์กับการที่คุยกันแบบเผชิญหน้าอยู่ดี
“วันนี้มีงานเหรอ เซนไปดูได้มั้ย”
หนังสือของผมแทบจะหล่นลงบนเท้าเมื่อได้ยินอย่างนั้น “เซนทรัลพระรามสองน่ะ”
“กี่โมงครับ”
“เห้ยยยย จะไปจริงๆเหรอ เขินว่ะ”
“เขินไร ร้องเพลงโชว์คนเป็นพันมาแล้วก็ไม่เห็นจะเขิน”
“อืมมมม ห้าโมงเย็น เล่นจริงๆคงสักหกโมงครึ่งเกือบทุ่มน่ะ”
“ได้ๆ เอาช่อดอกไม้ป่าว”
“เห้ยยยย!!!” ครั้งนี้หนังสือบ้านของผมหล่นลงบนพื้นจริงๆด้วยความตกใจ ลำบากเซนที่ต้องก้มหน้าก้มตาเก็บให้ผม
“ตกใจไรครับเนี่ย”
“ไม่ต้องก็ได้มั้ง”
“ตั้งแต่ออกอัลบั้มมายังไม่ได้แสดงความยินดีด้วยเลยนี่นา”
“ไม่เป็นไรน่า แค่บอกกับธามตรงๆ ธามก็ดีใจแล้ว”
“แต่สั่งร้านไว้แล้วด้วยสิ ทำไงดี”
“เห้ย!!!” จะให้ผมเห้ยอีกสิบครั้งผมก็ยอมครับ ก็ผมตกใจจริงๆ
“เอาเป็นว่ารอรับด้วยละกันนะครับ” เซนยัดหนังสือบ้านใส่ในมือผม “ต้องไปแล้วอ่ะ ตอนเย็นจะไปแอบดูละกัน รอรับดอกไม้ด้วยเน้อ”
ผมยังไม่ทันจะพูดอะไรเลยเซนก็โบกมือและก็หายวับไปอย่างเร็วโดยที่ผมไม่ได้ตั้งตัว คิดว่าโผล่มาให้ใจสั่นเล่นๆแล้วมันดีรึไงวะเซน!!!
2 Broken Hearts
“ขอขอบคุณมากๆเลยครับที่มางานกันในวันนี้ น้องๆหนูๆคนไหนรู้ตัวว่าโดดเรียนพิเศษมาอย่าลืมไปตามเรียนกันด้วยนะครับ!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่ธาม พี่เจิ้นนนนนนนนน พี่ต้นนนนนนนน”
“พี่ธามมมมมม มองกล้องหน่อยค้าๆๆๆ”
กว่างานจะเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่ม คนยังมาเยอะเหมือนเคยครับ ซึ่งผมเองก็ดีใจที่มีคนมาให้กำลังใจวงผมขนาดนี้
“ธามท่อนฮุคเพลงสุดท้ายเสียงเพี้ยนไปหน่อยนึงนะ” พี่เจิ้น มือกีต้าร์คุยกับผมตอนที่กำลังเก็บของกันอยู่บนเวที คนนี้ล่ะครับที่น้องๆคอซองเค้าจิ้นกันกับผมน่ะ พี่เจิ้นเองก็เป็นกันเอง เค้าแซวมาก็เล่นไปกับเค้า จนในที่สุดไม่ได้มีแค่น้องแล้วครับที่แซว คนในวงเองมันก็ยังแซว แต่ก็รู้ๆกันอยู่ว่าไม่ได้มีอะไรในกอไผ่ พี่เจิ้นมีแฟนอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่เชื่อนะว่าจิ้นกับผม ไปลองเสิร์ชในกูเกิ้ลดูสิว่าเจิ้นธาม รับรองขึ้นกันให้พรึ่บ (กระแสแรงพอๆกับเก๋าตชา โร่นิทเลยนะขอบอก!)
“ขอโทษครับพี่”
“ดูเหม่อๆชอบกล เหมือนมองหาใครอยู่อย่างงั้นแหละ”
จริงของพี่เค้าที่ผมมองหา ซึ่งคนที่ผมมองหาก็คือคนที่บอกว่าจะมาดูผม นั่นก็คือเซน ที่ซึ่งตอนนี้ผมยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาเลย ผมเดินไปข้างหลังเวที โทมัสส่งน้ำให้ผมดื่มทันที พร้อมทั้งเช็ดหน้าของผมให้อย่างรู้หน้าที่
“โทมัส” ผมถามทั้งๆที่โดนโทมัสซับหน้าให้อยู่ “เจอเซนรึเปล่า”
“ครับ?” โทมัสทำหน้างง “คุณเซนน่ะเหรอครับ ไม่เห็นนะครับ”
“เหรอ” ผมถอนใจ “เขาบอกเขาจะมา”
“แต่คุณปอนด์มานะครับ!” โทมัสรีบสวนขึ้นมาทันที “มาตั้งแต่งานยังไม่เริ่มแน่ะ คุณเค้ามาคนเดียวด้วย ผมยิ่งกลัวคุณเค้าเหงาอยู่เนี่ย”
“มันจะมาทำไมเล่า” ผมทำหน้างงๆ “มาซื้อของมั้ง”
“เปล่าเลยครับ มาดูคุณหนูนั่นแหละ”
ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง . . มันจะมาดูผมทำไมกัน
“ออกไปสิครับ ผมเห็นเค้ายืนรอคุณหนูอยู่ข้างนอกแน่ะ” โทมัสดันหลังผมให้ออกไป “เชียร์ขาดใจจริงๆกับคนนี้”
“ว่าไงนะ”
“โอ๊ะ เปล่าครับ!”
ยังไม่ทันที่ผมจะได้เข้าใจอะไรคำพูดของโทมัส ผมก็มาปรากฏตัวอยู่หลังเวทีเรียบร้อยแล้ว และคนที่ทำให้ประหลาดใจยิ่งกว่าเซนอีกนั่นก็คือไอ้ปอนด์ ในชุดนิสิตหลุดๆลุ่ยๆเหมือนที่เห็นเมื่อตอนกลางวัน เจ้าของใบหน้ารอยยิ้มใสภายใต้ดวงหน้าที่แอบมีไรหนวดเล็กๆนี่ทำเอาสาวๆรอบข้างมองตาไม่กระพริบเหมือนกัน
“ร้องเพี้ยนว่ะ” มันทักผมว่าอย่างนั้น ได้ฟังแล้วมันขึ้น!
“เพี้ยนเหี้ยไร คนกรี๊ดกันให้รึ่ม!”
“ก็ที่กูได้ยินมันเพี้ยนอะ”
“หูมึงตึง!”
“เอ้านี่”
ดอกอะไรไม่รู้สีขาวเต็มหน้าผมไปหมด
“อะไรเนี่ย”
“ดอกไม้ไง คนเหี้ยไรไม่รู้จักดอกไม้”
“โหย ไอ้สัด ไอ้นั่นกูรู้” ผมฉวยช่อดอกไม้นั่นมาอยู่ในมือ ก่อนที่จะมองหน้าไอ้ปอนด์อย่างจับผิด “มึงแอบชอบกูเหรอสัด ซื้อดอกไม้มาให้กูเนี่ย”
“บ้านเตี่ยมึงสิครับ!” มันโวยวาย “ . . มีคนฝากมา”
“ฮะ?” คำพูดนี้น่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง “ใครฝากมา ใคร!”
“เอ่อ - -“ ใบหน้าของมันดูไม่รู้จะพูดไงดี
“เซนใช่มั้ย” ผมกะแล้วเชียว ไอ้ปอนด์น่ะเหรอมันจะซื้อดอกไม้ให้ผมน่ะ อดดีใจเล็กๆไม่ได้ เซนคงมาไม่ได้ ถึงได้ฝากดอกไม้มากับปอนด์ ผมยิ้มร่าจ้องมองดูดอกไม้ แปลกที่ผมเป็นผู้ชายแต่ก็ดีใจเหมือนกันนะที่ได้ดอกไม้น่ะ
“ . . คงงั้น”
ชะนีคนเขียนมาพร้อมกับตัวแดง!
สั้นไปหรือยาวไป ไม่ต้องกลัว
ท่านจะได้รับการชดเชยในไม่ช้านี้
รักนะคะ <3
-
แกซื้อให้เองรึเปล่าอีปอนนน
-
รอตอนต่อปายยยยยยย อิอิ
-
คือถ้าปอนด์พูดจริงๆไปว่า กูซื้อให้เองก็จบแล้วอะ ฮ่าๆๆ
ปล.ธามเริ่มหวั่นไหวแล้วอ่ะดิ
-
ขอให้เมา. ธามคิดว่าเป็นเซ็น. ปอนด์คิดว่าเป็นพี่คิน. เข้าห้องจัดการกันเลยแมะ. ขัดใจง่ะ. ฮึ่ยยยยยย :serius2:
-
มีคนฝากมาจริงๆเหรอ น้องปอด์น :z1:
-
..ไม่ใช่เซนใช่ไหม? แต่เป็นปอนด์เองใช่หรือเปล่า...
ธามแม่งคิดเองเออเอง
รู้สึกดีๆกับเขาแล้วใช่ไหมปอนด์
เฮ้อ ทำไมดวงเราถึงได้แอบรักคนอื่นอย่างนี้นะ :เฮ้อ:
อย่าทรมานลูกปอนด์เค้ามากน้าคนแต่ง
ไม่ยอมจริงๆด้วยยย
เห็นตัวแดงแล้วแอบงึด - -
เค้าจะอ่านต่อๆๆๆๆ T[]T
รออ่านตอนต่อไปจ้าาา
+1 กลับการกลับมา เอิ๊กๆๆ
-
:pig4:
-
ดอกไม้ของปอนด์ใช่มั้ยยย
-
ดอกไม้นั่นของปอนด์เองใช่ป่าว
เริ่มหวั่นไหวกันเองแล้วสิ สองคนนี้ อิอิ
-
สนุกมากๆเลยยยยๆ อัพบ่อยๆนะจ๊ะ
ชอบ้รื่องนี้มากเลยยย กำลังลุ้นเลยๆ
-
เทใจให้ปอนด์ :กอด1:
นิยายแต่งสนุกมากๆค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ o13
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!! เมื่อไำหร่ธามจะเลิกชอบเซนคะเนี้ยยยย ขัดใจๆๆๆ :fire: :fire: :fire: :fire:
ขอให้ธามกับปอด์นเมาแล้วมีอะไรกันในเร็ววัน :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เจ็บปวดกับคำว่าคงงั้นมากกกกก !!เชื่อว่าปอนด์เป็นคนซื้อแน่ๆ ยังไงก็ปอนด์อ่ะ !!
โอ้ยยย โดนเลย... เซ็งธามหน่อยนึง T_T มันกำลังจะดีแล้วเชียวนะเนี๊ย
จริงๆแล้วไม่รู้ว่าเซนจะบอกว่าจะมาดู จะซื้อดอกไ้ม้ให้ทำไม แล้วไม่มา พอปอนด์มา
แล้วก็โดนแบบนี้ไป เสียจายยยย ทำไมธามต้องทำร้ายจิตใจปอนด์ด้วยยย T_T
ไม่เชียร์เซนนะ 555 เชียร์ปอนด์สุดใจขาดดิ้น หล่อแซ่บเท่ห์น่ากินขนาดนี้
จะไปเห็นคนอื่นดีกว่าไม่มีทางอ่ะ 55
-
:z2:....สับสน สับสน....
รอตอนต่อไปดีกว่า........ :pigha2:
-
แน่ะ! มีคิดก่อนตอบด้วย ~
ปอนด์ซื้อมาเองล่ะสิ ~~ :impress2:
ธามเริ่มหวั่นไหวแล้วว.. ขอให้รู้ตัวเร็ว ๆ นะ ไ่ม่อยากให้เป็นรักสามเส้าเคล้าน้ำตาอีกอ่ะ
แค่เรื่องเก่าก็เศร้าพอแล้ว ไม่อยากให้ปอนด์เสียใจซ้ำ ๆ :o12:
รอตอนต่อไปนะคะ! ^^
-
ดีใจมากมาต่อแล้ว และอยากอ่านต่อไปเลยทันที 555
ธามหวั่นไหวกะปอนด์บ้างแล้วววว ถ้าเราเป็นโธมัสจะเชียร์แบบขาดใจอ่ะ 555
-
ปอนด์ซื้อให้เองชัวววววววว
ว่าแต่ ปอนด์คิดอะไรกับธามแล้วอ่อ :z2:
-
หู้ยยยย "คงงั้น" :a5:
ออร่าเซนไม่พระเอกเลยอ่ะ เสียใจด้วยนะเซน :z2:
ถ้าอยากเป็นพระเอกต้องไปอกหักมาก่อนนะ พอดีชื่อเรื่องมันบอกน่ะ :laugh:
-
คำว่า "..ก็คงงั้น" ก็ปอนด์มันดูดราม่าว่ะครับ
ขอบคุณครับ รออยู่นะเอิ้วว ♥
-
อยากให้ธามรักปอนด์ซักที ก็เข้าใจว่าเป็นคนรักเก่า
แต่แอบหวั่นใจหน่อยไม่ได้รึไง เฮ้ออออ . . .
แิอบสงสารปอนด์ที่สุดละ อย่าให้ไปรักคนอื่นก่อนแล้วกัน
ธามจะเสียใจ ><
-
เตียงแคบๆแบบนี้ไม่มีธามเป็นเตียงของธาม -->ไม่มีทาง
คงเป็นคงที่หลับลึกมาก -->คงเป็นคน
คือมันใส่เสื้อกล้ามกับบ๊อกเซอร์เป็นแอร์เย็นจัด --> เปิด
หุหุ เซนแอบเป็นแม่ยกคู่นี้แน่เลยอ่ะ สปอนเซอร์รายใหญ่ o13
-
สรุปปอนด์แอบชอบธามแล้วใช่มั๊ยอ่ะ
แถมธามก็ แอบหวะ่นไหวเล็กๆแล้ว
อั๊ยยะ ยืนข้างๆโทมัส แล้วเชียร์ด้วยคนจ้า
-
เข้าข้างโทมัสเต็มที่
เชียร์ปอนด์สุดใจ :z2:
-
ซื้อมาให้เองไปบอกว่าของคนอื่นทำไม
เชียร์สุดใจเลย ปอนด์ธาม แนวร่วมอย่างโทมัสต้องช่วยเชียร์ปอนด์เต็มที่เลยน่าาาาา(ทำตาปริบๆ)
รออ่านต่อค๊าาา อยากให้สองคนนี้ใจตรงกานนนนน
-
ดอกไม้ใครตอนหน้าคงรู้
ธามเริ่มหวั่นไหวล่ะ
อย่าเพิ่งชงพี่เซนนักเลย
-
งืออ คนแต่งเข้ามารอจ้า
-
ดอกไม้น่าจะไม่ใช่ของเชนน่ะ
อุอุอุ...รอลุ้นตอนหน้า
:z2: :z2:
-
:m8: :m8: :m8: :m8:
ปอนด์จีบธามเลย สู้ ๆ เชียร์ปอนด์
-
อารมณ์ต่อเนื่องจากตอนที่แล้วที่ปอนด์เหมือนจะรู้สึกอะไรๆกับธามเหมือนกัน
ไม่อยากคิดไปเองว่า..........
ตอนเช้าที่กอดธามอยู่ ปอนด์แกล้งหลับชัวร์ๆ เพราะอยากกอดเลยทำเนียนหลับ 555+ :pigha2:
ไหนจะตอนที่ธามมาบอกลา ปอนด์ก็ไปดึงเค้ามานอนข้างตัวอีก จับมือไม่ยอมปล่อย
แถมยังมีเอ่ยให้กำลังใจธาม สำหรับเรื่องส่งโปรเจคอีกแหนะ
สุดท้าย ตั้งใจมาดูธามเล่นคอนฯ และให้ดอกไม้หวานๆอีก
อ๊า.... ปอนด์ นี่มันอาการจีบธามชัดๆเลยนะ รู้ตัวป่าว???
เอาเป็นว่า ขอจิ้นเป็นแบบนี้แล้วกันนะคะ คิกคิก
น่าร๊ากกกกก....ที่ซู๊ดดดดดดดดดดด
ธามเองก็เริ่มจะหวั่นไหวแล้วด้วย หวั่นไหวอีก ๆ ๆ ๆ :-[ :-[
อยากให้รู้ใจกันไวๆ ฉากหวานๆของคู่นี้จะเป็นยังไง รอลุ้นตัวโก่ง
พี่เซนเป็นคนดีนะ แต่พี่ก็เป็นได้แค่พระรองเกาหลีอ่ะ เพราะธามน่ะของปอนด์เค้า โหะๆ :laugh: :laugh:
+1 ขอบคุณค่ะ
อดใจรออ่านตอนต่อไปแทบไม่ไหวแล้ว
มาต่อไวๆนะคะ
-
กรี๊ดดด
ฟินมากก
สำหรับปอนด์ๆไม่มีคำว่ายาวไป ฮ่าาาา
-
มันชักจะยังไงๆซะแล้วสิเนี่ย ได้กลิ่นอะไรหวานๆก็ไม่รู้
มีแอบใจตงใจเต้นอีกต่างหาก หรือเพิ่งตื่นนอน(เกี่ยว?)
แล้วก็เจ้าดอกไม้นั่นอีก ซื้อเองใช่มั๊ยปอนด์ หืมมมม
ไม่สั้นหรอกค่ะ กำลังดี แต่อยากอ่านอีก :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
แหมมมมม ปอนด์ เรารู้นะว่านายซื้อเองอะ
มาทำอ้าง ป๊อดหรอ ๆ กล้า ๆ หน่อยเซ่ปอนนด์ :z6:
-
ปอนด์ ป๊อดไมว้าาาา
บอกไปเลยเด้!
กล้าๆ หน่อยเว้ย จีบก็คือจีบ
-
ปากแข็งซะงั้น :z2:
-
ดอกไม้ของตัวเองรึเปล่า
เขินไง ถึงได้บอกธามไปแบบนั้นน่ะ :m12:
-
รอ รอ รอ
อยากอ่านตอนต่อ!! (กรีดร้อง)
-
งื๊มมมมมมมมมมม อ่านทันซักที
ให้มันดิ้นตายซื หมั่นเขี้ยววะ แบบอ่านแล้ว
พระเอกเรื่องนี้หล่อเว้ย (ยอมรับจากใจ อ่านแล้วยังจิ้นว่าพระเอกหน้าตาธรรมดา OIL)
โอ๊ยๆๆๆๆ ชอบสำนวนการแต่งมากๆ อ่านแล้วมันลื่นไหลดี อะหย๊าๆๆๆๆ (ภาษาอะไร ?)
ปอนด์ปากหนักอ่ะเฮ๊ย บอกธามไปดิ กูซื้อเอง อร๊ายยยยย
ชอบเรื่องนี้ตรงที่มัน บังเอิญ โลก โคตร กลม และพรหมลิขิตชักพา =,,=
-
ไหนว่าจะไม่หลอกกัน..
ไหนว่าเธอ.. จะไม่หายไป
:o12: :o12:
-
ตอนที่ 8
Rain
ดอกไม้ช่อนั้นเป็นอะไรที่ผิดพลาดที่สุดในโลก T______________T
คิดดูสิครับ ผ่านมาแล้วเป็นเวลาสามวันผมก็ยังทึ้งหัวตัวเองเพราะเรื่องนี้อยู่ ผม นายปรภัทร ไพศาลรุ่งโรจน์ ซื้อดอกไม้ . .ให้ผู้ชายเป็นครั้งแรกในชีวิต!!!! ตอนผมจีบพี่คินผมยังไม่ได้ให้ดอกไม้พี่เค้าเลยนะเนี่ย แล้วไอ้เชี่ยธามมันเป็นใคร มันใหญ่มาจากไหน ทำไมผมต้องซื้อให้มันด้วยฟะ?
แต่มึงก็เป็นคนที่ซื้อเองป่ะปอนด์ ?
ช่างมันเถอะครับ เพราะยังไงซะไอ้ธามแม่งก็คิดว่าพี่เซนเป็นคนซื้อมาให้มันอยู่ดี ผมเองก็งงว่าทำไมคิดว่าเป็นพี่เซนไปซะได้ แต่เอาเป็นว่า ณ จุดๆนี้ถ้ามันจะคิดว่าพี่บอย ปกรณ์เป็นคนซื้อให้ก็ยิ่งดีใหญ่เลยครับ ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ผมน่ะ
เพราะถ้าแม่งรู้ความจริง ผมก็ไม่รู้จะตอบมันยังไงเหมือนกัน ว่าผมซื้อให้มันทำไม. .
ผมแค่อยากจะให้กำลังใจเฉยๆแหละมั้ง บวกกับคำยุยงส่งเสริมของไอ้เพื่อนตัวแสบที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่ในห้องสมุด คากองหนังสือบัญชีอินเตอร์ทั้งหลายแหล่ในขณะนี้ พวกมันยุหนัก ผมก็เลยตัดรำคาญไปซะ ซื้อให้มัน จะได้จบๆกันไป . . แค่นั้นจริงๆนะครับ
ดีที่สามวันนี้ผมไม่ได้เจอหน้าไอ้ธามเลย โทรศัพท์สักกริ๊งก็ไม่ดัง ผมเองก็ไม่โทรไป ก็งงๆอยู่เหมือนกันว่าจะโทรไปทำไมและจะโทรไปในฐานะอะไร
“จิ๊” ผมส่งเสียงแล้วลุกขึ้นเดินตึงตัง กะว่าจะไปหาหนังสืออะไรอ่านให้มันผ่อนคลายสมอง เห็นอักษรภาษาอังกฤษในหนังสือบัญชีเยอะจนตาลาย(หรือเป็นเพราะเรื่องอื่น?)พวกมันก่ออาการมึนในหัวผม เวลานี้หนังสือเทือกๆขายหัวเราะน่าจะช่วยผมได้(สมัยนี้มันยังมีอยู่ใช่ป่าวว้า?) ว่าแต่มันอยู่ในโซนไหนหว่าไอ้ขายหัวเราะเนี่ย . .
ผมเดินเกาหัวผ่านโซนนั้นโซนนี้แบบงงๆ (คือมึงไปกดคอมดูข้อมูลก็จบป่ะ?) ตามหาขายหัวเราะไม่ก็หนังสืออ่านเล่นเบาสมองไปเรื่อยๆ เวลานี้เป็นเวลาบ่ายอ่อนๆส่วนใหญ่เค้าก็เข้าเรียนกันหมด คนเลยบางตาหน่อย
“อุ๊ย” ผมได้ยินเสียงอุทานบวกกับเสียงหนังสือหล่นหลายเล่มจึงหันขวับไปมอง แถวนี้มันหนังสือเกี่ยวกับอะไรที่มันอาร์ตๆนี่หว่า ผมเดินไปกะจะไปช่วยหยิบสักหน่อย “มะ ไม่เป็นไรค่ะ”
“อ๋อครับ” ผมมองหน้านิสิตสาวคนนั้นแว้บหนึ่งก่อนจาก ไม่ได้เอะใจอะไร
“เอ่อ ปอนด์ จำเนยไม่ได้เหรอ” เธอสะกิดผมเอาไว้ จนผมต้องหยุดเดินแล้วหันกลับมามองอีกครั้ง รูปร่างหน้าตาสวยดีดูมีชาติตระกูล “เพื่อนธามไง”
ได้ยินคำว่าธามปุ๊บ เมมโมรี่ทุกอย่างทุกคำทุกประโยคที่มีคำว่าเนยก็ไหลเข้ามาในหัวสมองของผมแทบจะในทันที
“อ๋อออ พี่เนย แหะ สวัสดีครับ” ผมเกาหัวแกรกๆ เพราะทำตัวไม่ถูก อันที่จริงถ้าไม่บอกผมก็ไม่รู้ เพราะผู้หญิงมหาลัยนี้หน้าตาคล้ายกันไปหมด . . สำหรับผมนะ
“ไม่มีเรียนรึไง นี่ บอกแล้วนะว่าอย่าเรียกพี่ ให้เรียกเนย” แต่พี่เนยก็สวยและมีเสน่ห์เหลือล้นอย่างที่ไอ้ธามเคยพร่ำพรรณนาให้ฟังจริงๆ . . แต่ผู้หญิงมหาลัยนี้ก็หน้าตาคล้ายกันไปหมด . . (แล้วมึงจะย้ำเพื่อ?)
“เรียกอย่างงั้นไม่ได้หรอกครับ” ผมรีบตอบ “พอดีวันนี้ตอนบ่ายอาจารย์ไม่อยู่น่ะครับ เลยว่างกัน”
“ดีจังเลยนะ” พี่เนยยิ้ม “ว่างรึเปล่า หอบหนังสือพวกนี้ช่วยเนยหน่อย เนยหอบไม่ไหวน่ะ” พี่เนยมีท่าทีที่เกรงอกเกรงใจพอสมควรเหมือนกัน แต่ถ้าเธอหอบมันทั้งหมดไหวจริงๆเธอคงไม่ทำหล่น ก็แต่ละเล่มไซส์ใหญ่เท่ากระเบื้องหินอ่อนที่บ้านผมเลยนี่นา (ดีไม่ดีอาจจะหนักเท่ากันด้วยก็ได้ = = )
“อ๋อ ได้สิครับ” ผมแย่งทั้งหมดมาจากมือเธอ
“อุ๊ย ไม่ต้องเอาไปทั้งหมดหรอก”
“ไม่เป็นไรครับ สบายมาก”
เธอจึงเดินนำหน้าผมไปและผมก็หอบหนังสืออาร์ตๆเหล่านั้นตามหลังเธอ เมื่อถึงที่หมาย ผมเห็นคนทั้งโต๊ะจ้องผม(นิสิตคณะสถาปัตย์ แต่ละคนแต่งชุดนิสิตเหมือนไม่ใช่นิสิต คือพร็อพเยอะจนผมตาลาย) มีสองสามคนที่ตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า หนึ่งในนั้นมีไอ้ธามรวมอยู่ด้วย = = มันมีหูฟังอันใหญ่เบ้อเร้อเกี่ยวหูอยู่ แต่ก็ไม่วายทำหน้าตื่นเมื่อเห็นผม
“อิเนยยยยยยยยยยยยยยยยยย ใครวะนั่นนนนนน” ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาคนนี้จัง. . เหมือนเพิ่งเห็นหน้ามาไม่กี่วันก่อน
“น้องของธามไงซิ่มมมมม” พี่เนยบอกขอบคุณผมพลางหยิบหนังสือไปวางลงบนโต๊ะที่มีเพื่อนของเธอนั่งอยู่เต็ม ทุกคนจ้องมองมาที่ผมทั้งหมด
“อ้าว น้องธาม หรือกิ๊กธามกันแน่จ๊ะ กิ๊วววววววว” คนนี้ที่พูดเสียงดังอยู่ในร้านราเมนนี่เอง เป็นเพื่อนไอ้ธามผมจำได้
“เป็นน้องสิ ใช่มั้ยธาม” พี่เนยเดินอ้อมไปสะกิดไหล่ไอ้ธาม ที่ทำท่าเงอะงะแกะหูฟังออกจากหู เมื่อกี้ยังวางมาดเป็นคุณชายอยู่เลย อยู่ในห้องสมุดแต่ใส่แว่นกันแดดนั่งชันเข่าข้างเดียว แต่รัศมีดาราของไอ้ธามมันเด่นมากจริง มองผ่านๆก็รู้ว่ามันไม่ใช่คนธรรมดา
“หะ หวะ ว่าไงนะ” ไอ้ธามเหลอหลา
“ซิ่มมันสงสัย ว่าปอนด์เป็นน้องธาม หรือว่าเป็นกิ๊กธาม” พี่เนยเค้าก็คนจริงเหมือนกันแฮะ อยากรู้คำตอบใหญ่เลยแฮะ
แต่ก็ไม่ได้เป็นมันทั้งสองอย่างนั้นแหละ = =
“ก็ . .” ไอ้ธามก็คงจะคิดเหมือนผมกระมัง เพราะแม่งเหมือนมันไม่รู้จะตอบยังไง “น้องไง อื้อ น้อง เฮ้ ไงไอ้น้อง หวัดดี”
ใครน้องมึงฟะ ? เนียนเลยนะไอ้สัด ผมงี้แทบจะแยกเขี้ยวใส่ไอ้ธาม . . แต่เกรงใจสายตารุ่นพี่ทั้งโต๊ะ เลยสงบปากสงบคำ
“หึหึหึ” พี่ซิ่ม(ขอเรียกอย่างงี้ละกัน) แค่นหัวเราะในลำคอ เธอ(หรือว่าเขาดีวะ?)นั่งใกล้ผมที่สุดจึงฉุดแขนให้ผมนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งหัวโต๊ะ “นั่งด้วยกันสิจ๊ะ” ส่งจูบให้ผม พร้อมกับทำตาหวานเยิ้มใส่จนผมขนลุก
“หมะ ไม่เป็นไรมั้งครับ” ผมแกะมือพี่ซิ่มออกอย่างระมัดระวัง ตอนนี้คิดถึงไอ้บูมกับไอ้คิกที่หลับไม่รู้อิโหน่อิเหน่โคตรๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน T_T ไอ้ปอนด์ท่ามกลางรุ่นพี่ต่างคณะ
“อุ๊ย ต๊าย ตาย อิธาม น้องมึงดูไม่กร้านโลกดีจัง กูชอบบบบบบบบบบบบบ” ทุกคนที่เป็นเพศที่สามส่งเสียงอะไรเทือกๆนี้กันใหญ่
“มึงไม่มีอะไรอย่างอื่นที่ต้องทำรึไงวะ” ธามส่งเสียงใส่ผมดังลั่นผ่านใครหลายๆคนมา
“ไม่มี” ผมกวนตีนมัน ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังทำตัวไม่ค่อยจะถูก ไอ้ธามมันชักสีหน้าทันที
“งั้นก็ดีน่ะสิ” พี่ซิ่มพูดสวนขึ้นมา “เย็นนี้พวกพี่ว่าจะไปกินชาบูกัน ไปด้วยกันรึเปล่าจ๊ะน้องปอนด์”
“เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ” ซวยเลยสิกู = =
“น่านะ ไปด้วยสิ รับรองสนุกแน่” พี่เนยช่วยพูดอีกแรงหนึ่ง
คือผมจะไปได้ไงล่ะครับ ทั้งโต๊ะที่พากันรุมจ้องผมอยู่นี่มีคนที่ผมรู้จักอยู่ไม่ถึงสองคน และที่สำคัญไปกว่านั้นคือเป็นรุ่นพี่ทั้งหมดไม่ใช่รุ่นเดียวกันด้วย เอาเป็นว่าถ้าผมไปล่ะก็ ผมคงไม่สนุกอีกทั้งยังเป็นการที่จะทำให้พี่ๆเค้าอึดอัดมากกว่าอีกนะ
“ปล่อยๆมันไปเหอะ” คำพูดนี้เป็นของไอ้ธามเอง
อันที่จริงผมก็อยากจะเอาชนะมันอยู่นะ แต่ยังไงดีล่ะ คือผมไม่อยากไปกับคนที่ผมไม่ค่อยรู้จักน่ะ
“ไม่เป็นไรครับ”
“แหมนะ เพราะอิธามไม่ไปรึเปล่า น้องเค้าถึงไม่ไปน่ะ” อ้าว มันไม่ใช่อย่างนั้นนะพี่ซิ่ม ใครจะใจง่ายไปกับคนอื่นๆง่ายๆเหมือนไอ้บูมไอ้คิกล่ะ “อิธาม งั้นมึงก็ไปสิ”
“ไม่ได้ มีนัด” มันตอบสั้นๆ
“ใจร้ายว่ะ ทิ้งน้องทิ้งนุ่งของมึงได้ลงคอ”
“เอ่อ งั้นผมไปก็ได้ครับพี่”
ผมทำลายเสียงสนทนาของคนบนโต๊ะทั้งหมด ทุกคนหันมามองผมอย่างอึ้งๆ อาจเพราะทุกคนบนโต๊ะนี้ประหลาดใจที่ผมคืนคำแบบรวดเร็วไม่ก็คงจะคิดในใจว่ามึงกล้าไปกับพวกกูได้ไงวะ แต่ไม่รู้ทำไม แค่เห็นอาการชักสีหน้าของไอ้ธาม อะไรๆก็ฉุดผมเอาไว้ไม่อยู่แล้ว . .
“ดีสิ” พี่เนยส่งเสียงทันที “งั้นประชุมเรื่องนี้เสร็จเราไปกันเลยนะ เดี๋ยววันนี้เราเลี้ยงเอง” ลาภปากแล้วสินะกู . .
“อิเนยยย ชัดเจนไปมั้ยแก” หลายคนแซวพี่เนย
พี่เค้าเกาผมด้วยท่าทางน่ารักๆ “บ้า ก็แค่อยากเลี้ยงเพื่อน หละ เลี้ยงน้องอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ อิธาม เสียใจด้วยนะว้อย นานๆอิเนยมันจะควักกระเป๋าเลี้ยงเพื่อนเลยนะ”
ธามไม่ได้ตอบอะไร แต่ลุกขึ้นยืนเดินตึงตังมาใกล้ผมแล้วกระชากแขนผมให้ลุกขึ้นยืน
“ขอคุยด้วยหน่อย” เสียงของมันดูขุ่นมัว
ผมโดนดึงไปตรงชั้นหนังสือที่ลับตาคนแบบงงๆ ก่อนจะมาโดนพี่ซิ่มส่งเสียงแซวเรื่องของผมกับไอ้ธามด้วย
“ว่า” ผมถามมันว่ามีเรื่องอะไร
“มึง . . จะไปกินกับเพื่อนกูเนี่ยนะ มึงรู้จักพวกเพื่อนกูเหรอวะ มันใช่เรื่องที่ไหนกัน” อืมมม คุณชายขี้เหวี่ยงกลับเข้ามาในชีวิตของผมอีกครั้ง . .
“ก็เค้าชวนอะ” ผมเองก็กวนตรีนไม่หยอก
“มึงควรจะไปตอนที่กูไปด้วยนะ” ไอ้ธามกระซิบ “เดี๋ยวก็โดนอิซิ่มแทะโลมหรอก”
“คงไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง”
“แต่..”
“มึงเป็นอะไรเนี่ย กูดูแลตัวเองได้ กูไม่ใช่เด็กนะ” ผมขัดคอมัน “แล้วมึงล่ะ มีนัดเหรอ จะไปไหน”
“กับเซน” ธามตอบทันที ผมรู้สึกได้นิดๆว่าหัวใจของผมวูบลงนิดนึง แค่นิดนึงเท่านั้น . .
“อ้อ ก้าวหน้าขึ้นมากแล้วนี่” ผมห้ามปากตัวเองไว้ไม่อยู่ “คงไม่ต้องให้คนอย่างกูช่วยแล้วล่ะมั้ง”
ธามนิ่ง . . ผมไม่รู้ว่าดวงตาภายใต้แว่นตาซุปเปอร์นี่ต้องการจะสื่อถึงอะไร
“ก็ยังไม่ก้าวหน้าอะไรขนาดนั้น” ธามในมาดคุณชายกลับมาอีกครั้ง “ทำไมวะ มึงจะชิ่งหนีหน้าที่ของมึงไปไม่ได้นะ” อ้าววววววว กลายเป็นหน้าที่ของกูตั้งแต่เมื่อไหร่?!
“…” ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้จะทำหน้ายังไงด้วย
“กูไปละ”
“อ้าว เฮ้ย เดี๋ยวดิ”
มีเหรอที่คนอย่างธามมันจะฟังใครหน้าไหน . . ผมถอนหายใจดังเฮือกขณะเดินตามหลังลิ่วๆนั่นไปอย่างเชื่องช้า พอมาเจอะอีกทีก็เห็นพี่ๆสถาปัตย์เพื่อนไอ้ธามกำลังเก็บข้าวเก็บของกัน
“จะไปกันแล้วนะ” พี่เนยยิ้มแฉ่งเมื่อเห็นหน้าผม “ไปรถเนยดีมั้ยปอนด์ เอารถตัวเองมาเรียนรึเปล่า”
“เอารถมาครับ ผมไปรถผมดีกว่า ว่าแต่จะไปที่ไหนเหรอครับ”
พี่เนยบอกสถานที่มาให้แล้วเสร็จสรรพ แถวๆทองหล่อนี่เอง พี่ซิ่มโวยวายอยากติดรถไปกับผมอยู่นานสองนานจนโดยไอ้ธามเอาหนังสือ(เล่มใหญ่ๆหนักๆนั่นแหละ)ฟาดเข้าที่หลัง พี่เค้าจึงยอมหยุดโวยวาย
ผมขอตัวไปบอกลาไอ้บูมกับไอ้คิก อยากจะชวนมันไปด้วยเหมือนกันเพราะกลัวตัวเองอึดอัด แต่ก็เกรงใจพี่ๆเค้า
“ชักช้า ไปได้รึยัง เพื่อนกูให้กูมาตามเนี่ย เซ้าซี้ชิบหาย” คุณชายขี้เหวี่ยงมันเดินตามผมมาด้วย . .
“แล้วทำไมมึงไม่ไปอีกอ่ะ เดี๋ยวพี่เซนก็รอหรอก” ผมพูดขณะเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า เสียงไอ้ธามดังขนาดนี้ ไอ้บูมกับไอ้คิกที่หลับอยู่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามมันยังไม่ขยับตัวเลย
“ก็แค่ที่สยามเอง” ธามพูด “นี่ มึงจะไปจริงๆเหรอ เปลี่ยนใจได้นะ ทำไปเพื่ออะไรวะ”
“มันก็จะมีอะไร เค้าชวนกู กูก็แค่อยากกินของฟรี” พูดเองผมก็ยังรู้สึกได้เองว่าที่พูดไปนั้นมันไม่ใช่ความจริงร้อยเปอร์เซ็นต์
“มึงก็ชอบเนยเหมือนกันงั้นเหรอ”
. . . คำพูดของปอนด์ทำเอาผมชะงัก “ไม่รู้ เค้าก็สวยดี” ผมเลือกที่จะตอบไปแบบนั้น
“ไอ้เหี้ยปอนด์ เสียงดังว่ะ” ในที่สุดไอ้บูมกับไอ้คิกก็ขยับตัวในที่สุด ไอ้บูมขยี้ตาอย่างงัวเงีย พอมันเห็นว่าใครยืนข้างผมเท่านั้นแหละ ตามันโตเท่าไข่ห่านเลยทีเดียว “เห้ย พี่ธาม!! หวัดดีพี่”
“อ่อ อื้อ หวัดดีบูม”
บูมส่งสายตาเป็นคำถามมาให้ผม และในสายตานั้นของมันผมรู้ว่ามีความอยากเสือกแฝงอยู่อย่างล้นปรี่
“พี่ธาม!!!!” ไอ้คิกนี่แฟนคลับไอ้ธามตัวยง “จะไปไหนกับไอ้ปอนด์เหรอคร้าบบบบบบ??” และก็เสือกเก่งมากกว่าไอ้บูมเย้ออออออะ! บูมมันยังสงบปากสงบคำ . .
“เปล่า”
“อ้าว” ไอ้บูมกับไอ้คิกทำหน้างงทั้งคู่
“เดี๋ยวกูเล่า” สามคำนี้ทำให้มันทั้งคู่ถึงกับยิ้มออก “กูไปแล้วนะ แล้วเจอกันเพื่อน”
“ไปเตะบอลป่าวคืนนี้ เชี่ยปอนด์”
“เดี๋ยวกูโทรหาดีกว่าว่ะ”
“โอเค”
ผมรู้ว่าตอนที่ผมจากมาพวกแม่งต้องกระซิบกระซาบเรื่องของผมกับไอ้ธามชัวร์ๆ ซึ่งไอ้ธามผู้ไม่สนใจต่อคำนินทาใดๆกลับเชิดหน้าชูตา ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย . .
“เห้ย!” ผมกับมันที่เพิ่งสังเกตหน้าต่างร้องเสียงหลงทั้งคู่ “ฝนตกนี่หว่า”
พอออกมายืนหน้าห้องสมุด รู้เลยว่าฝนกำลังตกหนักมากกกกกกกกกกกกกกก คือจู่ๆก็ทะลึ่งตกลงมาซะงั้น ชนิดที่ว่าพวกเพื่อนไอ้ธามที่ออกไปก่อนไม่โดนแจ๊คพอตแบบผมกับไอ้ธาม ที่ต้องมาติดแหงก ขยับไปไหนไม่ได้แบบนี้
“โคตรซวยเลยสาดดดดดดดดดดด”
“หึ” ผมแค่นหัวเราะ “พลาดนัดพี่เซนแล้วล่ะมึง”
“ไม่พลาดว้อย” มันตะโกนสู้เสียงฝนมาเถียงผม “กูมีร่ม” มันดึงเอาร่มพับคันเล็กสีดำออกมาจากกระเป๋า แล้วมองดูสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ “ร่มกูจะสู้ได้มั้ยเนี่ย”
“ถ้ากางออกไป โดนฝนแป๊บเดียวร่มมึงคงพังแน่อะ” ผมก็ได้แต่แกล้งมัน ไม่ได้ช่วยให้มันรู้สึกดีขึ้นมาเลย ฮ่าๆๆๆ
“แต่นี่ใกล้จะถึงเวลานัดแล้วน้า” ธามทำเสียงงุ้งงิ้ง มึงก็มีมุมแบ๊วๆอย่างงี้กับเค้าด้วยรึ?
“รอแป๊บนึงละกัน คงตกหนักได้ไม่นาน เดี๋ยวก็ซาแล้วล่ะ”
“ขอให้มันเป็นอย่างงั้นเหอะ”
ผมกับมันจึงได้แต่นั่งลงบนขั้นบันได รอให้ฝนทั้งหมดทั้งมวลเบาลงกว่านี้จึงจะสามารถกางร่มออกไปได้
ผมมองไปรอบๆ ไม่มีใครสักคนที่อยู่แถวนี้ - - เออว่ะ ใครจะโง่มานั่งให้ละอองฝนสาดใส่เล่นๆ เค้าก็นั่งกันเย็นๆสบายๆในห้องสมุดน่ะสิ
“เออนี่” ธามพูดขึ้นมา
“อะไร” ผมปัดโน่นปัดนี่บนกางเกงนิสิตเล่นแก้เซ็ง
“เปล่า”
“เอ๊า” ผมทำหน้างงจัด “อะไรของมึงเนี่ย อยากทำอะไรก็ถามมา”
“มึงซิ่วมาใช่ปะ(ผมพยักหน้า) แล้วมาจากคณะอะไรน่ะ”
“อยากรู้ทำไม เป็นแฟนคลับกูรึไง”
“ส้นตรีน”
“ฮ่าๆๆ วิศวะน่ะ”
“หน้าเถื่อนๆอย่างมึงก็เหมาะกับวิศวะดีแล้วนี่หว่า ซิ่วมาบัญชีทำไม”
“. . กูคงชอบตัวเลขแบบบัญชีมากกว่าตัวเลขแบบฟิสิกส์น่ะ” ผมตอบแบบง่ายๆ นึกถึงเหตุผลที่ผมซิ่วมาเรียนที่นี่ เรื่องเรียนผมให้ไปเลยสามสิบเปอร์เซ็นต์ แต่เรื่องอื่นนี่เจ็ดสิบเปอร์เซ็นเลยทีเดียว เพราะวิศวะอันที่จริงผมก็สู้ไหว . . คิดแล้วน่าขำ อกหักนิดหน่อยถึงกับต้องย้ายที่เรียนให้ไกลจากสิ่งที่ทำให้ใจบอบช้ำ
“มาจากมอไหนล่ะ”
“มอXX”
“เห้ย เพื่อนรักกูก็เรียนที่นั่น!” ไอ้ธามส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้นทันที “คิดถึงมันเหมือนกัน ก็ไอ้คนนี้แหละที่กูเคยหลงรักแฟนมันแบบเลิฟแอดเฟิร์สไซด์ คิดแล้วก็ฮานะ”
“ก็มึงมันใจง่าย”
“เดี๋ยวโดน”
“ฮ่าๆๆๆ”
“มึงว่าฝนเริ่มซายังวะ”
ผมมองออกไป “ไม่รู้ดิ กูก็ว่ามันเหมือนเดิมนะ”
“โธ่” ธามมองนาฬิกาข้อมือ “กูสายแล้ว”
“ก็มัวแต่นั่งคุยกับเพื่อน ไม่ยอมออกไปตั้งแต่เนิ่นๆ”
“เชื่อป่ะ กูคิดว่ากูจะออกไปแล้ว แต่มีไอ้หน้าเหี้ยคนนึงแม่งโผล่มา ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษถือหนังสือให้เพื่อนกู กูก็เลยต้องอยู่”
หน้าเหี้ยเลยเหรอ ? . . “อยู่ทำไมวะ”
“มึงจะทำตัวถูกรึไง เพื่อนกูก็มีแต่ติสต์ๆทั้งนั้น”
“ยากตรงไหน . .” ผมยักไหล่กวนๆ “แค่มีพี่เนยอยู่ด้วยกูก็ไม่อึดอัดแล้ว คนอะไร สวยก็สวย น่ารักก็น่ารัก” ผมพูด มองออกไปยังสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา ทำเอาพื้นคอนกรีตท่วมไปหมด
“งั้นก็คงจะง่ายกับกูเยอะ” ธามพูดออกมาในที่สุด “มึงช่วยกูเรื่องเซน กูช่วยมึงเรื่องเนย . . กูว่าแบบนี้มัน - - เห้ย ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ผมดึงมือไอ้ธามให้ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกไปยังสายฝนที่เริ่มซาลงเล็กน้อย
“ทำเหี้ยไร กูเปียกกกกกกกกกก!!!!” มันสะบัดมือผมออกแล้วจัดการกางร่ม
“ฮ่าๆๆๆๆ สมน้ำหน้า พูดมากดีนัก”
“เล่นไร เปียกหมด โทรศัพท์กู สมุดคิวกู T^T” มันตรวจดูของในกระเป๋ามันใหญ่
“เห็นมั้ย กางร่มแล้ว” ผมแย่งร่มมันมาถือ “ของๆมึงก็ไม่เปียกแล้ว โอเคมั้ย”
“ร่มคันเล็กนิดเดียว จะกางยังไงสองคน” ไอ้ธามยังคงคอนเซปต์ . . เหวี่ยงต่อไป
“ฮ่าๆๆๆๆ” ผมไม่ตอบอะไรได้แต่หัวเราะอย่างเดียว
“แล้วนี่ออกมาอย่างงี้แล้วจะยังไงต่อละเนี่ย” ผมกับมันในร่มคันเดียวกันเดินไปช้าๆและก็ยังงงเพราะคิดไม่ออกว่ากำลังจะไปไหน “เอางี้กูว่ากลับเข้าไปที่หอสมุดดีกว่านะ”
“ไม่ได้ ออกมาแล้วก็ต้องไปต่อดิ” ผมขัดใจมัน
“จิ๊” ไม่ทันขาดคำดี ไอ้ธามก็เริ่มหงุดหงิดอีกแล้ว
“กอดกระเป๋ากูไว้” ผมส่งกระเป๋าผมไปให้มันถือ
“เอ้า ไอ้เหี้ย เนียนใช้งานกู” มันบ่นอุบ แต่ก็ถือกระเป๋าผมไว้อยู่ดี ข้างในมันไม่ค่อยหนักหรอกครับ หนังสือบางๆเล่มสองเล่มกับชีทปึกหนึ่ง อะไรที่มันหนักๆน่ะผมฝากไอ้บูมกับไอ้คิกเอาไว้ “เอามาให้กูถือทำไม”
“มึงถูกฝนน้อยกว่า” ผมตอบสั้นๆ เอียงร่มไปอยู่ฝั่งมันให้มากขึ้น สัมผัสได้ถึงเม็ดฝนที่ถ่าโถมลงบนไหล่ซ้าย ช่างมันเถอะ ยังไงก็เปียกอยู่แล้ว
“ไม่น่าออกมาเลยอะ”
“ก็ไหนกลัวจะไปไม่ทันนัด กูก็เลยต้องพาออกมาไง”
“แล้วนัดของมึงล่ะ” ธามสวนทันควัน แล้วผมกับมันก็เถียงกันขณะเดินไปด้วยกัน
“ไปส่งมึงก่อนละกัน”
“กูดิต้องไปส่งมึงก่อนกูมีร่ม รถมึงอยู่ไหนล่ะ” ผมกับมันทำให้เรื่องมันวุ่นวายชิบหาย คิดแล้วก็ฮา . .
“แถวๆตลาดอะ”
“ตลาดเนี่ยนะ!!!!”
“ก็ไปกินข้าวเที่ยงที่นั่น เลยจอดไว้แถวนั้นอะ”
“เลือกวันแดกที่ตลาดได้แจ่มมาก”
“อย่าบ่นได้ป่ะ” ผมทำเสียงแข็ง “นี่เขยิบเข้ามาอีกนิดได้มั้ย ไหล่มึงเปียกแล้ว”
“ไม่ต้องมาทำเนียนห่วงกูเลย มึงห่วงกระเป๋ามึง กลัวชีทมึงเปียกใช่มั้ย”
หมับ ผมใช้มือซ้ายถือร่ม แล้วคว้าไหล่ไอ้ธามมาด้วยมือขวาให้มันเข้าใกล้ตัวผมมากขึ้น สัมผัสได้ถึงความเกร็งของตัวมัน
“เดี๋ยวจะไม่สบาย”
ความเงียบปกคลุมระหว่างผมกับมัน ขณะที่ผมเดินไปเรื่อยๆโดยพยายามที่จะทำให้ไอ้ธามเปียกให้น้อยมากที่สุด สายฝนยังคงสาดเทลงมาไม่หยุดแต่ดีกรีความแรงก็ลดลงตามลำดับของเวลา
“เออนี่”
“หืม?”
“เซนบอกว่าดอกไม้นั่นไม่ใช่ของเซน”
“…”
“ดอกไม้นั่นมาจากมึงรึเปล่า”
เท่านี้ก่อนน้า จะรีบมาต่อจ้า
-
ฟ่อนแกล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เดี๋ยวเถอะ
น้องปอนด์ งาบพี่ธามเลยลูกเจ๊เชียร์อยู่
-
เอ๊ยยยยยยย ปอนด์ธามน่ารักมากๆเรย
ปอนด์จะตอบยังไงล่ะทีนี้
-
กลับมาได้มั้ยยยย กลับมาหากันนนน :sad4:
ไม่เอาาาาาา ไม่เอาแค่นี้อ่ะ สั้นเกิ๊น :serius2:
กำลังจะสวีทวี้ดวิ้วกันอยู่แล้วเชียว :-[
-
โอ้ พี่ธามทิ้งระเบิดไว้ขะแฝ้วค่ะ
รึ้สึกตอนนี้มันเคิ่มจะมีอะไรบางอย่างระหว่างสองคนนี้แล้วใช่มั๊ย
-
โอยกำลังจะเริ่มหวั่นไหวกันมากกว่าเดิมแล้วววววววว :z3:
มาต่อไวไวน๊าาาาา
-
ปอนด์บอกไปเลยว่าใช่ๆๆๆๆๆ
-
บะ บะแล่ววววววว
-
ถ้ของปอนด์ล้วธมจทง
-
ตามมาจากเรื่องนู้นนนน
เพิ่งมาเจออ่า
ผ่านไปตั้ง8ตอนแล้ว = =
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าโลกกลมจริงๆอ่ะ
ทั้งบังเอิญเจอ แล้วก็ธามเป็นเพื่อนคินตาอีก
ว่าแต่ปอนด์จะตอบว่าไรล่ะ
อยากรู้แล้ววววว
-
สวีท?กลางสายฝน น่ารักกันอะ
ชอบ ปอนด์เหมือนจะชอบธามแล้วน่า
แต่ระวังชะนีเนยด้วย เด่วเรื่องจะเยอะ :z13:
-
กรี๊ดดดดดดด มาต่ออย่างเร่งด่วนเลยนะ อยากอ่านแล้ววว สนุกมากกกๆๆ
-
ปอนด์ take care ธามมากไปแล้วน๊า
เดี๋ยวก็ต้องหลุมรักไม่รู้ตัวหรอก แล้วก็จะเจ็บอีก
-
ปอนด์ บอกดไปเลย ว่าซื้อให้
อ๊ายยยย กริ๊ดกร๊าดดดดดดด
-
กร๊าซ มันค้างคาอย่างแรงอ่ะ ฟ่อนเค้กใจร้าย
หายไปนานเลย ใกล้จะสอบไฟนอลอีกละ
มันเป็นวัฎจักรแพนด้าเริ่มมาละ สู้ๆนะ o13
-
สงสารปอนด์นิดๆ แล้วเนี่ย
-
เราเดาเอานะ
เหมือนธามเองก็ชอบๆปอนด์เหมือนกัน
ทั้งสองคนนั้นแหละชอบกันแบบไม่รู้ตัว
แล้วยังมาทำวางท่าอีก
ท่ามากกันจริงๆ ..
อ่านตอนนี้แล้วมันเจ็บแปลบแปลบ ไงก็ไม่รู้
สงสารปอนด์อะ ทำไมต้องเป็นด้วย
งือออออ ค้าง มาต่อเร็วๆน้า
เค้าอยากอ่านปอนด์ธามต่อๆ
+1 รอออ จ้า
-
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา.....ปอนด์เป็นคนให้ดอกไม้ช่อนั้นจริงๆด้วย
ขอคิดไปเอ็งอีกทีได้มั้ย (เพ้ออีกแล้ว 555)
ว่าธามเองก็เริ่มมีใจให้ปอนด์ มีออกอาการห่วง ~ หวง? ~ และหึง ?? ที่ปอนด์จะไปกินข้าวกับกลุ่มเนย
:m1: :m1: :m1:
สวีทเบาๆใต้ร่มคันน้อย.......น่ารักจังเลยอ่ะ บรรยากาศใต้ร่มมันวิ้งๆสีชมพูยังไงไม่รู้
อ๊ากกกก.............ขอกรีดร้องอีกที ไม่ไหวแล้ว กัดหมอนเอาไม่อยู่
ธามรู้แล้วด้วยว่าไม่ใช่ดอกไม้ของเซน
ปอนด์ตอบไปตามความจริงเหอะนะ ไม่อยากให้แถเลย
อยากให้ธามรู้ว่าปอนด์รู้สึกยังไงอ่ะ
คนเขียนมาต่อเร็วๆนะคะ
อย่าทิ้งคนอ่านไว้แบบนี้ ใจจะขาด ๆๆๆๆๆ
รอค่ะ.....รอ ๆๆๆ
ขอบคุณคนแต่งมากเลย
ปอนด์ธามน่ารักไม่ไหวแล้ว
+1 +เป็ด เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มารอลุ้นคู่นี่ด้วยคน ><
-
ลุ้นคู่นี้สุดตัว :laugh:
-
ตลอดอ่ะตลอด. ค้างตลอด. งอนแล่วววววววว :m16:
-
ค้างมากกกกกกกกก :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
พี่เค้กแกล้งงงงงงงงงง :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
เริ่มหวั่นไหวกันแล้ว ฮิ้วววววววว :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
แล้วปอนด์จะตอบธามยังไง ลุ้นต่อไปจ้า~~~ :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ค้าง ค้าง ค้าง
รีบๆมาต่อนะคร้าบบบ
-
อ่านรวดเดียววว
:mc4: :mc4: :mc4:
ในที่สุดก็ตามทัน :laugh: :laugh:
ปอนน่ารักมากเลยนายรู้ตัวรึปล่าวว :m3: :m3: :m3:
-
มานค้างงงงงงงงงงงงงง แงๆๆ T^T
แต่ยังไงก็รอตอนต่อไปอยูจร้า สู้ๆ
-
บอกเค้าไปสิว่า "อืม จากกูเอง" :m23:
-
บอกไปเล้ยยย ว่าของกูเอง ฮ่าๆๆ
-
กรี๊ดดดด เหมือนไม่มีอะไรมากแต่น่ารักอ่า
-
ค้างอะค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แงงงงงง~~~
-
ตามมา อ่านจ๊าา
อ่านแล้ว ฟินเวอร์
น้องปอน คนละอารมณ์กับอีกเรื่องเลยอ่ะ
น่ารักสดใสกิ๊บกิ๊วว หายไปไหน
แต่ไม่แคร์จ๊าา เพราะเบน ชอบแบบนี่ละ
พูดน้อยๆๆๆ มึนอย่างเดียววว 55555555555
-
น่ารักมากกกกค่ะ
อ่านไปก็ลุ้นไป ขอให้ฝนตกหนักๆนานๆ ให้มีอุปสรรคที่จะทำให้ ปอนธาม ไปไม่ทันนัดทั้งคู่
จะได้ไปต่อกันสองคน :impress2:
ทั้งคู่มีใจให้กันแล้วล่ะค่ะ แต่ยังไม่รู้ใจตัวเอง
มาต่อไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนค่ะ :L2:
-
ปอนด์นี่ก็นะ บอกไปเลย ไม่ได้ชอบพี่เนย มีคนที่ชอบอยู่แล้ว อะไรก็ว่าไป
ไม่งั้น ก็โดนยัดเยียดให้อยู่นั่นแหล่ะ :angry2:
นั่นแน่ะ สองคนนี่ แอบรู้สึกดีต่อกันแล้วใช่ไหม :-[
-
เฮ้ย!! สั้นงี้เลย... :sad4:
น้องปอนด์(ของพี่) บอกไปเลยว่า....ของกู
-
อยากเปลี่ยนชื่อ....ปอนด์......
เป็น...ป๊อด..........จัง......... :angry2:
-
อ่านไปแล้วรู้สึกเหมือนว่าทั้งปอนด์ทั้งธามก็..
คงแอบชอบ ๆ กันอยู่แบบไม่รู้ตัวแน่ ๆ :impress2:
มีแอบหวง ๆ หึง ๆ แฝงมาในการกระทำอ่ะ แอร๊ยย ~~
ปอนด์บอกไปเลยสิ!! ใช่.. ปอนด์ซื้อเอง >.<
รอตอนต่อไปนะคะ *ค้างมากมาย :sad4:
-
บอกความจริงไปเลยปอด์นนนนนนนนนน นนนนนนนนนน :serius2:
-
เฮ้ยยยย
:z3: :z3: :z3:
ทำไม ค้างอ่าาาา
-
ปอนนด์ แก้ตัวยังไงดีละ เรื่องดอกไม้
ร้องเพลงบอกธามไปเลย มันคงเป็นความรัก.... ๕๕๕๕๕๕ :laugh: :m20:
-
:serius2:เอาแหนบมาถอนพี่เนย พี่เซนออกไปทีโทมัส
-
อะไรอ่ะฟ่อนนนนน มันค้างนะตัวเอง :serius2:
ช่อดอกไม้เจ้าปัญหา ดูสิปอนด์จะตอบว่ายังไง :laugh:
แต่ที่แน่ๆ ธามมิได้หวงปอนด์กับเนยใช่มั๊ยจ๊ะ :-[
บรรยากาศตอนฝนตกนี่มันโรแมนติกดีเนาะ :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อ่านทันแล้ววววววว
ตามมาจาก เหนือ-คิน ค่ะ
รออ่านต่อนะคะ แต่งสนุกมากค่ะ ^^
-
:z3: :z3: :z3:
-
และก็เข้ามาส่องอีกแล้ว
:z13:
( รอ รอ รอ... )
-
ตอนที่ 10
วันที่ฉันป่วย
“ดอกไม้นั่นมาจากมึงรึเปล่า”
เท้าของผมชะงักทันทีโดยที่สมองไม่ได้สั่งการ ไอ้ธามเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตากึ่งอยากรู้กึ่งไม่เข้าใจ ผมกลืนน้ำลาย ก่อนที่จะหันเหไปสนใจอย่างอื่น
“มึงไม่รีบรึไง พี่เซนรออยู่” แขนที่โอบไหล่ไอ้ธามเอาไว้ดันตัวมันให้เดินไปข้างหน้า
“โห่ย ไอ้สาดดด ยอมรับมาตรงๆเหอะน่า”
“อะไร ยอมรับเรื่องอะไร” ปากแข็งจริงมึง ผมยังหมั่นไส้ตัวผมเองอ่ะ . .
โป๊ก! ผมโดนไอ้ธามเคาะเข้าที่หน้าผากอย่างจัง “ก็เรื่องดอกไม้ไง”
“ชิ” ผมคลำหัวป้อย “เออก็ได้ กูเองนี่แหละซื้อให้”
“เห้ย จริงดิ” กลับกลายเป็นมันที่อึ้ง และก็หันไปมองถนนข้างหน้า เวรกรรม เมื่อกี้มึงเองไม่ใช่เหรอที่อยากจะฟังคำตอบแบบนี้ พอได้ยินเองถึงกับทำหน้าไม่ถูกเลยรึไง . .
“แต่มึงก็คงจะได้จากแฟนคลับบ่อยอ่ะดิใช่มะ” ผมทำทีชวนคุยไปเรื่อย ทั้งๆที่ลำคอตัวเองนั้นดูเหมือนจะมีอะไรมาทำให้มันออกเสียงยากมากขึ้นก็ไม่รู้ หวังว่ามันจะไม่รับรู้ถึงอาการผิดปกติของผมนะ . . สาธุ “เอาของกูไปทิ้งไว้ไหนแล้วเนี่ย”
“แหะๆ” ธามยิ้มแหย “หลังจากที่รู้ว่าไม่ใช่ของเซนกูก็ให้โทมัสเอาไปทิ้งแล้วอ่ะ” มันทำหน้าเหมือนมันเสียใจจริงๆ
ให้ตายสิ . . หลังจากฟังคำพูดของมันจบผมนี่แทบอยากจะผลักมันออกไปจากร่มแล้วให้มันตากฝนตัวเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำซะให้รู้แล้วรู้รอด
“เฮ้ย มึงนี่แม่ง!” ผมไม่รู้จะโวยวายอะไรดี “เสียใจว่ะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้กากเอ๊ย กูเก็บไว้อยู่หรอกน่า” มันใช้ศอกเล็กๆของมันกระทุ้งเข้าที่ลำตัวของผมเบาๆ
“ระวังรถ!” รถที่สวนมากะทันหันเหยียบน้ำที่ขังอยู่ข้างทาง ผมกลัวไอ้ธามมันจะเปียกเลยเอี้ยวตัวไปดึงมันให้กลับตัวไปอีกข้าง . .
ไม่น่าแมนเลยกู . . เปียกเต็มๆ
“อั้ก!”
เปียกยังไม่พอ ก็โดนมือของไอ้ธามทุบเข้าที่อกของผมเต็มๆอย่างไม่ยั้งมือ
“รัดแน่น หายใจไม่ออก” มันโวย
“แล้วจะไปไหนไกลเล่า เปียกนะนั่น” ผมดึงมันกลับเข้ามาใกล้ให้อยู่ใต้ร่มเหมือนเดิม
“สัด มึงจะทำตัวสุภาพบุรุษไปไหน กูเปียกบ้างไรบ้างก็ได้” ธามบ่นอุบไม่สบตากับผม
“ไม่เป็นไรหรอก” ผมบอก
ดูเหมือนทางเดินที่ผมกับมันกำลังเดินอยู่จะยาวไกลออกไปเรื่อยๆ . . ไอ้ธามทำเสียงหงุดหงิดเล็กๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ส่วนผมก็ได้แต่โอบตัวมันเอาไว้ แทบจะขยับร่มทั้งคันไปอยู่ฝั่งมันอยู่แล้ว เพราะตอนนี้หลังผมก็เปียก ไหล่ซ้ายผมก็เปียก เปียกอีกนิดก็คงจะไม่เป็นไรมั้ง . .
“ไม่เอาแล้ว” ในที่สุดความอดทนของคุณชายก็สิ้นสุด “ไม่ไปแล้ว เปียก เหนอะไปหมดแล้ว”
“อ้าว แล้วที่นัดพี่เซนไว้ล่ะ”
“จะโทรไปยกเลิกเดี๋ยวนี้แหละ” ความอดทนต่ำมากกกกกกกกกก ซึ่งผมก็เข้าใจ เปียกขนาดนี้แล้วยังจะดั้นด้นไปก็ใช่เรื่อง “แวะตึกคณะนี้ก่อน จะโทรบอกโทมัสให้มารับกลับด้วย”
ผมจึงพามันไปอย่างที่มันต้องการ มันวางกระเป๋าผมกับมันลงบนโต๊ะใต้ถุนตึกคณะอะไรสักอย่าง แล้วก็จิ้มโทรศัพท์ตัวเองยกใหญ่ ส่วนผมก็เพิ่งจะได้สำรวจสภาพตัวเอง เปียกซ่กน้ำหยดติ๋งๆจนรู้สึกเกรงใจแม่บ้านที่ตึกคณะนี้ชิบเป๋ง
อากาศหนาวเวอร์และฝนก็ยังแรงแบบเวอร์ๆ ผมโง่มากที่พามันออกมาเดินกลางสายฝนแบบนั้น แต่ตอนนั้นที่ผมพามันออกมาก็เพราะอยากจะหยุดคำพูดมากมายทั้งหลายแหล่ของมันเอาไว้แค่นั้นเอง
ผมทิ้งตัวนั่ง จับเสื้อตัวเองบิดเรื่อยๆเผื่อจะช่วยให้มันหายเปียกได้บ้างสักนิดก็ยังดี ตามองไอ้ธามที่กำลังคุยกับพี่เซนอยู่ ท่าทางมันดูหงุดหงิดไม่น้อยที่ไม่ได้ไปตามนัด แต่ผมรู้พี่เซนเค้าก็คงเข้าใจ
“เห้ย ไม่ต้องมารับหรอก ธามเปียกหมดแล้ว ว่าจะให้โทมัสมารับกลับเลย”
ดูท่าคู่นี้เค้าจะไปได้สวย . . โดยที่ไอ้ธามไม่ต้องเปลืองแรงในการทำให้พี่เซนเค้ากลับมาหามันเลยแม้แต่นิดเดียว อืมมมม ผมก็เข้าใจนะ ไอ้ธามมันมีมุมน่ารักของมันอยู่บ้าง(?) เยื่อใยของพี่เซนก็คงยังจะมีเหลืออยู่
ความรู้สึกเดิมๆของผมมันกลับมาโดยที่ผมไม่รู้ตัว ไอ้ความรู้สึกที่ว่า . . เป็นส่วนเกิน เป็นคนที่ไม่มีใครเค้าต้องการ มันมาได้ยังไงกัน ครั้งล่าสุดผมจำได้ มันเกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วนี่เอง
ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม . . ผมโคตรเกลียดความรู้สึกแบบนี้
“จะไปไหน” ธามถามผมทันที ทั้งๆที่ยังไม่ได้วางโทรศัพท์
“โทมัสจะมารับใช่มั้ย โทษที คงไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนนะ” ผมคว้ากระเป๋าตัวเองมา แล้วทำท่าจะเดินออกไป
“ไอ้เหี้ยปอนด์” ธามมาดึงแขนผมไว้ทันที “ฝนตกหนักแบบนี้ รอให้ฝนหยุดก่อนดีกว่า ติดรถกูไปก็ได้ เดี๋ยวไปส่งที่ตลาด”
“อ๋อ” ผมยืนคิดแป๊บนึง “ไม่เป็นไรดีกว่า ไปนะ”
ผมหนีจากที่นั่นมาเพื่อให้กลับมาเจอเรื่องแบบนี้อีกงั้นเหรอ ทำไมวะ คนอย่างผมมันทำอะไรผิดมาถึงจะต้องมาเจออะไรที่ซ้ำๆซากๆแบบนี้ . .
ใครก็ไม่รู้วิ่งมาแตะหลังผมแล้วกางร่มให้
“อย่างน้อยก็เอาร่มไปด้วยดิวะ” ธามพูดไว้อย่างนั้น
ผมจ้องมองไปที่ดวงหน้าขาวสะอาดที่มีหยดฝนเม็ดเล็กๆเกาะพราวเป็นประปราย ดวงหน้านั้นเงยขึ้นมามองผม สายตาของมันอ่อนโยนจนผมแน่ใจว่าผมไม่ได้คิดไปเอง . .
“อื้อ”
2 Broken Hearts
[/b]
“เอาไงวะไอ้หล่อ เมื่อวานก็ไม่ไปเตะ วันนี้วันเสาร์แม่งก็ไม่ไปเตะ” ไอ้คิกบ่นผ่านสายโทรศัพท์มา เสียงดังล้งเล้งดูก็รู้ว่ามันกับไอ้บูมปักหลักที่สนามบอลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“แค่ก! ไม่ไหวว่ะ” ผมบอกพวกแม่งไปตรงๆ
“ไอ้สาดดดดเอ๊ย ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษกางร่มให้เค้า ฮ่าๆๆ กูกับไอ้บูมเห็นนะเว้ย ส่องลงมาจากหน้าต่างหอสมุดเลย เพื่อนกูแม่งอย่างแมน ตัวเองเปียกอย่างกับลูกหมาแต่ก็ยอม แมนสัดอ่ะ!!!”
“ถ้าเป็นคนอื่นกูก็ทำแบบนี้อ่ะ” ผมเถียง เอาหมอนอิงมาปิดหน้าเอาไว้ด้วยความอ่อนเพลีย
“ถุยยยยย อ่ะกูถามหน่อย สมมติเป็นไอ้บูมงี้ ตากฝนไปกับมึง มีร่มคันเดียว มึงจะทำยังไง”
ผมนิ่ง . . คิดตามคำถามของไอ้คิก “ฝนตกช้ะ แค่ก! กูไม่ไปแม่งเลยไง ออกไปตากฝนทำไมให้ตัวเองเปียกเล่นๆ ให้ป่วยเล่นๆแบบนี้” ประโยคหลังแผ่วลงเพราะเหมือนผมพูดกับตัวเองมากกว่า
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ก็แสดงว่ามึงอยากออกไปเดินสวีทท่ามกลางสายฝนกับพี่ธามอ่ะดิ๊ ฮ่าๆๆๆ”
“เปล่าซักหน่อย!”
“อย่าปากแข็งไปเลยน่า กูรู้กูดูมึงออก” ไอ้เชี่ยคิก . . มันไม่ยอมไปเตะบอลรึยังไง ถึงมีเวลาว่างมาคุยเรื่องผมแบบนี้น่ะ ? “ถ้าชอบก็จีบไปเลย ไม่ได้ว่าอะไรติดจะอิจฉามึงด้วยซ้ำ(เห้ยมึง พี่ธามโทรหากู!!!!) ฮะ อะไรนะเชี่ยบูม เฮ้ย ไอ้สัด!!! จริงป่ะ พี่ธามไอ้ปอนด์อ่ะนะ!!! มึงร้ายกาจจจจจจจ ไอ้เชี่ยปอนด์ พี่ธามโทรหาไอ้บูมด้วย มึงอย่าเข้าใจอะไรมันผิดนะ มันไม่ได้ชอบคนเดียวกันกับมึ๊งงงงง เออ แล้วพี่เค้าว่าไงบ้าง ฮะ อ๋อ ไอ้เชี่ยปอนด์ แค่นี้ก่อนนะ รักนะ จุ๊บๆ”
. . .
พวกบ้า
ผมพลิกตัวกลับไปนอนท่าคว่ำอีกครั้ง เป็นไข้เลยครับหลังจากตากฝนในวันนั้น แถมยังเป็นหวัดอีกนิดหน่อยด้วย สงสัยพักหลังๆเรียนหนักไปร่างกายเลยอ่อนแอ แล้วไอ้ธามล่ะ? มันจะป่วยเหมือนผมมั้ยนะ . . เห้ย ไม่สิ ผมควรห่วงตัวเอง มากกว่าห่วงคนอื่น
ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ หลังจากที่พยายามปรนนิบัติพัดวีแล้ว ทำยังไง้ยังไงแม่งก็ไม่ดีขึ้นเลยปล่อยเลยตามเลย ผมกดรีโมททีวีเพื่อหาอะไรดูเล่นๆ
“สำหรับวงนี้นะครับ ตอนนี้กำลังเป็นกระแสที่ฮอตฮิตมากเลยทีเดียวสำหรับวัยรุ่นไทย ทั้งหน้าตาดี ความสามารถก็ดี พิธีกรสาวของเราถึงกับเป็นลมแล้วเป็นลมอีกเมื่อเจอหน้าพวกเขาในสตูเมื่อตะกี้ . .”
ผมเงยหน้าขึ้นมามองแว้บนึง เห็นรายการเพลงวัยรุ่น มีพิธีกรชายกับพิธีกรสาวท่าทางพูดจาเก่ง ผมเปิดเอาไว้อย่างนั้น ไม่ได้สนใจอะไรมาก แล้วฟุบนอนต่อ
“แหมคุณเอก คุณก็พูดเกินไปนะ ดิฉันก็ไม่ได้เวอร์ขนาดนั้นสักหน่อย คิกคิก”
“แซวเล่นครับคุณกิ่ง นี่ดูสิ ปกติสตูของเราไม่เคยหนาแน่นคับคั่งด้วยป้ายไฟและก็แฟนคลับที่เยอะขนาดนี้มาก่อน วันนี้ท่าทางสตูจะถล่มเพราะวงนี้อย่างแน่นอน”
“คุณเอกคะ เลิกพล่ามแล้วก็เปิดตัวพวกเขากันได้แล้วค่ะ”
“งั้นขอเชิญทุกคนพบกับวง . . โคบร้าสลีคกันได้แล้วครับบบบบ!!!!!”
“หืออออออออ” ครั้งนี้ผมเงยหน้าขึ้นมาดูเต็มๆ วงไอ้ธาม = = ไอ้ธามยิ้มแฉ่งกล่าวทักทายแฟนคลับสร้างเสียงกรี๊ดอันดังอื้ออึงจนผมมึน ปกติไม่ได้เห็นรอยยิ้มของมันง่ายๆแบบนี้นะเนี่ย โธ่ ไอ้สร้างภาพเอ๊ย . . ฮ่าๆๆ ตัวจริงขี้เหวี่ยงจะตายห่า
“ขำอะไรวะ”
“ไอ้เหี้ย!!!!!” ผมสบถออกมาเสียงดังที่สุดในชีวิต เมื่อไอ้ธามที่ผมดูอยู่ในทีวีมันมาปรากฏตัวอยู่ในห้องผม!!!! หรือทีวีกูจะมีระบบทรีดี!!!!!!! ชุดก็เป๊ะ ทรงผมก็เป๊ะ เหมือนในทีวีเด๊ะๆเลย
“ตกใจอะไร” มันเดินเข้ามา พร้อมๆกับมองตัวมันเองในทีวี “อ๋อ เพิ่งอัดเสร็จเมื่อตะกี้นี้เอง” ธามนั่งลงบนเตียงผม เอาหมอนมาวางไว้บนตัก แล้วก็ยึดรีโมทไปด้วย ผมที่ยังงงแดกอยู่หลบอย่างเหวอๆที่มุมหนึ่งของเตียง “มึงหัวเราะอะไรกูวะ เสียความมั่นใจนะเนี่ย มีอะไรให้ขำรึเปล่า รายการนี้รีรันตั้งสี่ห้ารอบนะโว้ย”
“หมะ มึงมาไงเนี่ย” ผมเลียบๆเคียงๆถาม
“โทมัสพามา และโทมัสก็ไปแล้วด้วย” น้ำเสียงของมันติดจะเฉยๆหยิ่งๆตามสไตล์ของมันแหละครับ
“เข้ามาห้องกูได้ไง”
“บอกโทมัสให้เอากุญแจห้องมึงไปปั๊มน่ะ”
“อะไรนะ?” เมื่อไหร่วะ. . ?
“แค่จะแวะมาดูเฉยๆว่าใกล้ตายรึยัง”
“แล้วรู้ได้ไงว่าป่วย”
“บูมมันโทรบอก” มันตอบสั้นๆ แน่ะๆๆ อันนี้ไม่เนียนแล้ว มึงต่างหากที่โทรหาบูมเองน่ะ!!!
“กูไม่เป็นไร กูโอเค” ผมตอบมันไป ทั้งๆที่ยังงงอยู่
หมับ . . ไอ้ธามที่ยังอยู่ในชุดนักร้องนำวงร็อคจับเข้าไปที่หน้าผากของผมทันที
“ไข้สูงขนาดนี้ ยังว่าโอเคอยู่ได้”
“ก็พอทนไหวนี่”
“แล้วไม่อยากหายรึไง”
“ก็อยากหายสิ”
“งั้นก็อยู่เฉยๆนิ่งๆ” ธามพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินตึงตังออกไปจากห้องนอนผม ทิ้งให้ผมอยู่กับร่างของมันในจอทีวีแทน . .
“ . . นับว่าเป็นปรากฏการณ์ของเมืองไทยเลยก็ว่าได้นะครับสำหรับวงนี้ ที่มียอดการดาวน์โหลดสูงที่สุดและแผ่นซีดีขายหมดจนแทบไม่เหลือบนแผง ทุกคนรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้ครับ . . ให้ใครตอบดี เอ่อ - - (พีธีกรยื่นไมค์ไปหาไอ้ธาม) คุณธามเป็นตัวแทนตอบคำถามก็ได้ครับ”
ไอ้ที่มันหยิ่งชิบหาย หยิ่งจนสยองหายไปไหนจากตัวไอ้ธามวะเนี่ย ผมสูดน้ำมูกเข้าไปลึกๆ ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงเอาผ้าห่มมาคลุม มองดูหน้าไอ้ธามที่เต็มหน้าจอทีวี ที่ซึ่งเดี๋ยวนี้ตัวจริงมันทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ เสียงดังกอกๆแกกๆข้างนอก . . เห้ย ชิบหายละ . . มันยิ่งทำอะไรไม่เป็น ถ้าเกิดทำข้าวของผมเสียหายขึ้นมาล่ะ!!!!
“พวกเราดีใจมากครับที่ได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี แบบที่ทำวงกันมาก็ไม่นึกไม่ฝันมาก่อนว่าตัวเองจะมาถึงได้ขนาดนี้ ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องขอขอบคุณทุกคนมาเลยนะครับ (ไอ้ธามโดนแย่งไมค์จากมือกีต้าร์ไปหน้าตาเฉย - -) อ้าวพี่เจิ้น”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด เจิ้นธาม เจิ้นธาม เจิ้นธามมมมมมมมมมมมมมม”
“ก็อย่างที่ธามบอกไปอ่ะครับ” มึงแย่งไปพูดแค่เนี้ย ?
“โอ้โห ใจเย็นๆกันนะคะน้องๆในสตู สตูรายการพี่จะระเบิดแล้ววววววววววว”
“คู่นี้เป็นอะไรที่ฮอตฮิตกันจริงๆ”
“ปิดทีวีก่อนได้มะ” ไอ้ธามโผล่มาพร้อมกะละมังและผ้าเช็ดตัว มันเอามาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ทิ้งตัวนั่ง และก็ฉวยรีโมทจากมือผมไปกดปิดทีวี
“เห้ย ปิดไม สนุกดี” เมื่อกี้เค้ากำลังล้อไอ้ธามกับคนที่ชื่อเจิ้นกันใหญ่
“มโนกันเอาเองทั้งนั้นอ่ะ ไม่มีอะไรสนุกหรอก”
“โหยยยย ถ้าแฟนคลับมึงเค้ารู้กันอย่างนี้ แค่ก เขาคงเสียใจแย่”
“บางคนเค้าก็รู้อยู่แล้วว่าอะไรจริงไม่จริง” ธามหันกลับมามองผม
ผมมองหน้ามัน “อะไร”
“กูต้องเช็ดตัวให้มึงใช่ป่ะวะ”
แค่มึงโผล่มากูก็เซอร์ไพรส์จะแย่ . . ถ้ามึงเช็ดตัวให้กูนะ กูว่า - - หิมะอาจจะตกที่เมืองไทยก็เป็นได้
“ไม่เป็นไร” ผมตอบง่ายๆ เขยิบเข้าไปหากะละมัง แต่ทว่า . . โดนไอ้ธามมาขวางเอาไว้เสียก่อน
“ทำซ่านะมึง เดี๋ยวกูเช็ดให้”
“เห้ย!!!!” กูไม่อยากเห็นหิมะตก!!!!!
“ตกใจอะไร เวลากูไม่สบายนะ กูไม่เคยที่จะต้องเช็ดตัวเองเลย ถ้ามึงทำกูว่าน่าสงสารแปลกๆ”
ผมมองมันไปจับผ้าขนหนูจุ่มน้ำในกะละมัง และก็แปะ! กลางหน้าผากผมเต็มๆ “แล้วคนที่เค้าเช็ดตัวให้มึงนี่ เค้าทำรุนแรงอย่างงี้ป่ะว้า”
“โทมัสไม่กล้าทำรุนแรงหรอก เค้ารักกูจะตาย”
“แล้วมึงไม่รักกูรึไง ถึงกล้าทำรุนแรงกับกู” สาบานได้ว่าพูดเล่นไปตามเนื้อผ้า
ไอ้ธามเอาผ้าที่ชุ่มน้ำแบบไม่ได้บิดนั้นมาแปะสองตาผมเต็มๆ ไอ้เจรี้ยยยยย . . !!! “พูดห่านอะไรแบบนั้น!! อยู่เงียบๆไปเลยไป” ธามดึงผ้าออกมาแล้วเริ่มทำการเช็ดหน้าให้ “มึงป่วยจริงป่ะว้า กวนตีนกูได้ตลอดอย่างงี้”
“ก็ . .”
“เงียบ!” ธามชี้หน้าขู่ “เสียงก็ไม่ค่อยจะมี (ผมอ้าปากอีกครั้ง) กูบอกให้เงียบไง!”
ทำไมต้องดุด้วยวะ . . ผมเงียบๆทำตามที่มันบอก ไอ้ธามเช็ดหน้าให้ผมอย่างเบามือ การที่ไม่มีเสียงผมและก็ไม่มีเสียงมันทำให้เกิดบรรยากาศแปลกๆขึ้นรอบตัวผมกับมันอย่างไม่รู้ตัว ผมมองใบหน้าที่ใสกิ๊งมีเมคอัพของไอ้ธาม . . คนที่อยู่ในทีวีเมื่อตะกี้ กำลังเช็ดหน้าเช็ดตัวให้ผม แปลกดี - -
“มองไมวะ”
ผมเงียบ . .
“กูถามว่ามองทำไม”
“ก็บอกให้เงียบ กูก็เลยเงียบ ไม่ตอบไง”
“ส้นตีนจริงๆ”
ผมยิ้มหัวเราะคิก “มึงอัดรายการเสร็จมึงก็มาเลยเหรอ”
“ดูจากชุดดูจากหน้ากูก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ” ธามหยุดชะงัก “มึงถอดเสื้อมึงดิ๊”
ผมตั้งท่าจะลุกขึ้นถอดเสื้อ ผมใส่เสื้อยืดน่ะครับ . .
“เห้ย อย่าเพิ่ง!”
“อ้าว มึงจะเอายังไงเนี่ย”
“คือ . .” มันมองมาที่พุงของผมแล้วทำหน้าราวกับว่าจะมีตัวอะไรที่พิลึกกึกกือโผล่ออกมาจากท้องผมถ้าผมถอดเสื้อออกมา “เอ่อ- - ถอดก็ถอด”
ผมยังงงๆกับอาการทำหน้าไม่ถูกของมันอยู่ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรของแม่ง มันก็มีเหมือนๆกันนั่นแหละน่า ผมถอดเสื้อออก สัมผัสได้ว่าเนื้อกายของผมมันร้อนเพราะผมไม่ค่อยสบาย คนหนึ่งใส่ชุดมาเต็มมากตามแบบฉบับดารา ส่วนผมข้างบนเปลือย ข้างล่างบ๊อกเซอร์ลายตารางสีเทาๆ
“หันหลังมา” คุณชายสั่งผมก็เลยจัดให้ หันหลังให้มันซะ มือข้างหนึ่งของธามจับตัวผม อีกข้างก็จับผ้าขนหนูถูไปถูมา ให้ความรู้สึกค่อยยังชั่วขึ้นมาหน่อยๆ มือไอ้ธามเย็นเฉียบแต่ทำให้ร่างกายที่ร้อนรุ่มของผมรู้สึกดีขึ้นมาได้
. . ครั้งสุดท้ายที่มีคนมาดูแลแบบนี้ . . ก็แม่กูนี่เองล่ะนะ
“หันหน้า” ผมทำตามที่มันสั่ง ไอ้ธามก้มหน้างุดเช็ดข้างหน้าผมให้อย่างลวกๆมากที่สุดเท่าที่จะลวกได้
“จะรีบไปไหนเนี่ย”
“อกกับพุงมึงทุเรศ ไม่อยากจ้องนาน”
คำพูดของมันทำเอาผมก้มหน้ามองดูร่างของตัวเองทันที ทุเรศจริงเหรอวะ . . สมัครสมาชิกฟิตเนสเฟิร์สแบบแพลตินัมสองปีเชียวนะเว้ยยยยย
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ว่าอะไรต่อ “เสร็จละ” ธามลุกขึ้นยืน วางผ้าขนหนูลงบนกะละมัง แล้วถามผม “มึงแดกอะไรรึยังตั้งแต่เช้าน่ะ”
ผมส่ายหน้าพรืด ไม่มีแรงจะทำอะไรทั้งนั้น . . เวลาผมไม่สบาย ถ้าอยู่คนเดียวผมก็จะไม่ค่อยดูแลตัวเองเท่าไหร่ครับ เพราะผมมีความเชื่อว่า . . เดี๋ยวมันก็หายเองแหละมั้ง
“จิ๊” ถ้าไอ้ธามมันแพ่นกะบาลผมได้ มันคงทำไปนานแล้ว
มันเดินออกไปจากห้อง . . ผมสูดน้ำมูกเข้าไป ช่วงนี้ร่างกายอ่อนแอคงเป็นเพราะผมนอนน้อยกระมัง ผมเดินตามหลังมันไป ท่าเดินของผมอย่างฮา เหมือนคนไม่ค่อยมีแรง
“ฮัลโหลโทมัส” ธามมันไม่รู้ว่าผมเดินตามมันออกมาจากห้องนอน คุยโทรศัพท์เสียงเครียดมาก “โจ๊กเค้าทำกันยังไงอะ เหอะน่า อย่าถามมากได้ป่ะ อยู่คอนโดปอนด์ อืม ไม่มีอะไร โทมัส!!! ธามบอกไม่มีอะไรไง สรุปจะบอกวิธีทำโจ๊กป่ะ ข้าวต้มก็ได้อ่ะ . . ซื้อโจ๊กคนอร์มาง่ายกว่าเหรอ . . ”
ผมเห็นไอ้ธามมองดูชุดที่มาเต็มของมันอย่างลังเล . . ออกไปทั้งอย่างงี้มึงเด่นตายห่าแน่ ถึงแม้ว่าเซเว่นจะอยู่ใกล้แค่นี้ก็ตามทีเถอะ
“ไม่เป็นไรน่า” ผมพูดกับธามเบาๆ
“อ้าว ออกไปทำไมล่ะ ไปนอนเฉยๆอยู่บนเตียงนู่น โทมัส อย่าเพิ่งพูดนะ!!”
“ในตู้เย็นอาจมีอะไรเหลือก็ได้ เอามาอุ่นกินก็ได้”
“ไอ้สัด ก็ไม่บอก” ธามวางสายโทมัสแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นของผมดู “อะไรที่อุ่นได้งั้นเหรอ?”
ไม่น่าจะรอด . . “กูทอดไข่เจียวก็ได้ มึงหุงข้าวเป็นใช่มั้ย”
“เห้ยยยย ไม่ต้อง ห้ามขยับตัวนะเว้ย ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ”
“แต่ ..”
“บอกวิธีกูมาละกัน ว่าทำอะไรยังไงบ้าง” ผมเห็นมันเหลือบมองจอไอแมคที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าไหร่ข้างหลังผมนี่เอง “อันที่จริงมึงไม่ต้องบอกก็ได้ . . ไปนอนไป รับรองได้กินแน่”
“มึงจะทำไฟไหม้ครัวกูรึเปล่า”
“ไม่หรอกน่า”
“แน่ใจนะ”
“แน่สิ”
ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ . . ผมเดินโซเซกลับไปนอนที่เตียง เปิดทีวีดูอีกครั้ง รายการที่ไอ้ธามไปออกจบไปนานแล้ว แต่พอเปลี่ยนเข้าช่องใหม่ เอ็มวีเพลงของมันก็โผล่ขึ้นมา มันช่างเป็นช่วงขาขึ้นของมันจริงๆ
ผมได้ยินเสียงอะไรในครัวดังบ้างก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ตาผมจ้องทีวี ดูเอ็มวีเพลงร็อคสีดำๆทะมึนๆของวงไอ้ธาม เพลงนี้มือกลองเป็นพระเอก และตอนฉากที่มันต้องเล่นเพลงรวมวงต้องเล่นกลางน้ำกลางสายฝน ไอ้ธามร้องเพลงและและฉากนั้นก็เป็นฉากที่มันสโลว์ เสื้อยืดสีขาวคอวีบางๆ กางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำขาดๆ เปียกไปหมด . . มีเนื้อเห็นเนื้อ ตัวแม่งจะขาวจะบางไปไหนว้า . .
“เสร็จแล้ว!”
ผมปิดทีวีแทบไม่ทันแน่ะ . . “เสร็จแล้วเหรอ” จะเร็วไปไหน
“พอดีไปค้นๆมาแล้วเจอโจ๊กคนอร์น่ะ กูใส่หมูสับ ใส่ไข่ลงไปด้วยนะ อ้อ ซอสแม็คกี้นิดๆด้วย เห็นโทมัสทำงี้ให้กูประจำเลย”
“แป๊บดิ . . ยังไม่สุกเร็วขนาดนั้นมั้ง” ผมมองไปที่ชามโจ๊กฝีมือไอ้ธามอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
“อร่อยชัวร์น่า” ธามนั่งลงข้างๆแล้วก็ใช้ช้อนคนๆโจ๊กไปมา มันตักขึ้นมาแล้วทำท่าจะป้อน
“จะป้อนเหรอ”
“เออดิ”
ตอนนี้หิมะคงท่วมภาคอีสานตอนล่างกับภาคใต้ตอนบนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว . . “เป่ายัง”
“เรื่องมากว่ะ” มันบ่น แต่มันก็ทำ “พู่วววววว! เอ้า อ้ำ”
ผมอ้าปากอย่างกล้าๆกลัวๆ มันส่งโจ๊กเข้ามาในปากผมและก็มองหน้าผมด้วยสีหน้าท่าทางที่ลุ้นทุกขณะ “เป็นไง อร่อยใช่มั้ย”
. . มันก็ไม่ค่อยสุกจริงๆ แต่ผมชอบนะ “อร่อยดี”
“เห้ย จริงเหรอเนี่ย ฮ่าๆๆๆ” ดูมันดีใจซะยิ่งกว่าตอนที่เพลงมันขึ้นชาร์ทซี๊ดอีกนะ “ตอนทำให้ป๊ากิน ป๊าบอกรสชาติอย่างกับน้ำยาล้างจาน”
“ป๊ามึงเคยกินน้ำยาล้างจานด้วยเหรอ โอ้ย ร้อน เชี่ยธาม มึงลืมเป่า!!!”
“สมน้ำหน้า มึงอย่ามาว่าป๊ากู” ธามยังคงป้อนผมอย่างต่อเนื่อง “กินเสร็จต้องกินยาด้วยนะ..”
“. .ไม่มียา”
“รู้ว่าตัวเองเป็นบ่อยทำไมไม่ซื้อมาเก็บไว้ล่ะ”
“. .กูไม่ได้เป็นบ่อยซักหน่อย”
“ลำบากกูอีก ลำบากกูอีกแล้วววววววววววว” ธามพยักเพยิดไปทางกระเป๋าของมัน “โชคดีนะที่โทมัสเป็นหวัดบ่อย กูก็เลยมียาติดตัวเอาไว้”
อันนี้แปลกๆแฮะ . . “โทมัสเป็นบ่อย แต่มึงมียาของโทมัสพกติดตัวไว้เนี่ยนะ”
“ก็โทมัสเค้าขี้ลืมนี่หว่า” ธามตอบ
แม่งเฉรงว่ะ . . คิดว่าจะมีแต่โทมัสที่ดูแลมันฝ่ายเดียวซะอีก ไอ้ธามเองก็ดูแลโทมัสเหมือนกัน
ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่า . . ทำไมความเศร้าที่เคยมีอยู่ในใจมันลดลง ลดลง ลดลงเรื่อยๆซะอย่างนั้น ในทุกๆวันหน้าพี่คินที่เคยลอยเข้ามาอยู่ในหัวผมเป็นประจำกลับเริ่มจางลง ความเหงาที่ผมมีมาแต่เดิมทีนั้นมันหายไปไหนกัน
หรือเพราะผมมีมันเข้ามาในชีวิต ไอ้ที่มันกำลังป้อนโจ้กผมอยู่นี่ . .
“หลงเสน่ห์กูเข้าแล้วอ่ะดิ”
. . ได้ยินประโยคนี้ขึ้นมา แทบไม่อยากจะคิดต่อ
“ไม่ใช่”
“ใช่ก็บอกมา”
“แค่สงสัยว่าจู่ๆมึงมาดูแลกูทำไม”
“. . ใคร ใครดูแล เปล่าซักหน่อย”
ที่มึงทำๆอยู่เนี้ย ไม่ได้เรียกว่าดูแลเล้ยยยยย “อืมมม ไม่มีๆ ก็ไม่มี” ผมเลยแกล้งดราม่าซักหน่อย “นี่แหละนะ กูมีแต่ดูแลคนอื่น ไม่มีใครมาดูแล เห็นอกเห็นใจกูบ้าง”
“หุบปากไปเลย” ธามเอาช้อนมาจิ้มปากผมอีกครั้ง “กูก็อยู่นี่ อยู่ตรงนี้ ดราม่าหาพระแสงเลเซอร์ทำไม”
คำพูดของมันทำให้ผมหลุดขำออกมาจนได้ . .
บางทีความสุข . . ก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าไหร่เลย
“ความรักน่ะ . . บางทีมันก็หาไม่ยากหรอกนะ ถ้ามึงเปิดใจ!!!!!!!!!”
แล้วประโยคที่ไอ้ธามพูดกับผมมาตั้งนานแล้วมันจะลอยขึ้นมาอยู่ในหัวผมตอนนี้ทำไมกัน!!!!!!
คู่นี้มันน่ารักว่ะ!!! :laugh: :laugh: :laugh:
อัพในวันที่คนเขียนเป็นไข้หวัดพอดี
ดูแลสุขภาพนะจ๊ะนะ <3
-
:-[. โว๊ะะะะะะะ. นับว่ามีพัฒนาการที่ดี. ถ้าคนเราทิ้งอดีต. แล้วมาเริ่มต้นใหม่กับปัจจุบันได้ก็ดีนะ.... :L2:
-
อ้ากกกกกกกก
ธามจะเอายังไง ใครกันแน่ที่หลงเสน่ห์จ๊ะ หึหึ
ไม่กล้าเช็ดตัวนาน กลัวจะหน้ามืดอ่ะเซ่ 5555
อยากอ่านตอนธามบ้างอ่ะ หวังว่าคนเขียนจะรับพิจารณานะค่ะ จุ๊ฟ
-
เหยยยยยยยยยยยยยย มันน่ารว๊ากอ้ะ >///< อย่างที่คนเขียนว่านั่นแหล่ะค่ะ
ตามมาจาก เหนือ-คิน อ่านตอนนั้นก็สงส๊าร สงสารน้องปอนด์ อกหักหนีรัก ย้ายมาเรียนในเมืองกรุง แต่ก็นะ เหนือก็ต้องคู่กะคินตา
ปอนด์ต้องมาหาคู่ใหม่เอา ถึงจะสงสารแต่เราก็ไม่ยอมให้คู่กะคินตาหร๊อกกกกกกกกก คินตาต้องคู่กะเหนือเท่าน้านนนนน o18
ส่วนธามตอนนั้นก็ดูไม่เยอะเท่าตอนนี้เนอะ เอ๊ะ!!! หรืออ่านไม่ดี อาจเป็นไปได้ว่าเค้ายังไม่ได้รับบทเด่นมากพอให้คนเขียนต้อง
แจกแจงลักษณะนิสัยอย่างละเอียดก็เป็นได้ รู้แต่ว่าตอนนั้นนางอยากงาบแฟนเพื่อน เอิ่มมม แอบหมั่นไส้นางอยู่เหมือนกัน ณ
ตอนนั้นถึงจะดูเป็นคนมีน้ำใจช่วยเหลือเพื่อนเป็นอย่างดี แต่ความจริงที่ว่าหร่อนจ้องงาบแฟนเพื่อนก็ลบล้างความดีของนางในสาย
ตาเราซะหมดเลย แต่มาเวอร์ชั่นนี้แบบว่า ปากแข็ง ขี้วีน แต่ก็น่ารักน๊า ก็เลยลืมๆ เวอร์ชั่นนั้นไปเพราะถ้าไม่ใช่เหนือก็แล้วไป
o18 ก็ลุ้นว่า...เออออออ มันจะรักกันยังไงว๊า แต่เท่าที่อ่านๆมา มันก็ได้น่ะ ได้ดีด้วย อ่านไปก็เขิลไป บิดเป็นผ้าแล้วเนี๊ยยยย :-[
ยิ่งตอนนี้ยิ่งน่ารัก มาดูแลปอนด์ด้วยแหละ อึ๋ยยยยยยยย แบบว่าเป็นห่วงนะ แต่ไม่กล้าแสดงออก ยังเชิงอยู่ 555
แทบจะรอให้รักกันแบบหวานๆไม่ไหวเลยทีเดียว :o8:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ คนเขียน สู้ สู้ น๊า
-
โอ่ยยยยยดีใจได้อ่านแล้วตอนนี้ปอนด์สุดหล่อหวั่นไหวกับธามแบบสุดๆ
ทำตามคำแนะนำเพื่อนๆเหอะเดินหน้าจีบธามเลยยยยยยยยเราก็เชียร์
-
ปอนด์หวั่นไหวมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
-
ปอนด์ อย่าใจง่ายนะ
-
หวายยยยยยย มาดูแลกันด้วย >//////<
อิ้ววววๆๆๆ ... รอตอนต่อไปนะคะ ~^^
-
แอบสงสารแฟนคลับเจิ้นธาม
555555555555555+
-
ปอนด์เท่ห์มากกกกกกก สุดๆอ่ะ อิอิ ใครได้ปอนด์ไปเป็นแฟนโคตรโชคดีอ่ะ
ธามก็นะ น่ารักตามประสาคนซึนๆ ฮ่าๆๆ
ทั้งห่วง ทั้งมาดูแล เช็ดตัวแบบผ้าไม่บิดน้ำ
ทำอาหารแบบโจ๊กสำเร็จข้าวไม่สุก
ป้อนแบบข้าวร้อนๆไม่เป่า
เอายาที่เป็นของโทมัสป่วยบ่อยๆมาให้
ฮ่าๆๆ ไม่ค่อยเลยน๊าา พี่ธามแสนซึน น่าร๊ากก
น้องปอนด์เอ๊ย แอบน้อยใจ ในโชคชะตา อิอิ
ความรักกำลังจะเข้ามาหาแล้ววว เปิดใจกันหน่อยเร็ว อร๊ายยย น่ารัก หวานๆ
:กอด1:
-
ธามน่ารักเว่ออะ แบบนี้ปอนจะอดใจไหวเรอะ
-
อร๊ายยยยยยยยยย ธามน่ารักอ่ะ
เปิดใจยอมรับเลยน้องปอนด์ อย่ารอช้า ><
-
มาดูแลกันด้วยอ้ะ
พัฒนาขึ้นไปอีกนิดล่ะนะ
-
เริ่ดอ่ะ ปอนด์หนูอย่าใจง่ายนะลูกกก :pigha2:
-
อ๊ายย :-[ ระทึก เมื่อไหร่จะลงเอยกันซักที(ใจร้อน ฮ่าๆ)
แหมะ เป็นวันเดียวกันอีกไข้หวัด รักษาสุขภาพดีๆนะคุณฟ่อน
-
น่ารักจริงด้วย หวานไปหมดมดขึ้นแล้ว
นี่ขนาดยังไม่รักกันนะเนี่ย :-[
-
มีดูแล เช็ดตัวให้ด้วย มันชักจะยังไงๆแล้วน้า ฮิ้ววววววววว~~~ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
ธามน่ารักได้อีก มาทำโจ๊ก(คนอร์)ให้ปอนด์ด้วย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
รอติดตามตอนต่อไป พี่เค้กสู้ๆค่า~~ :yeb: :yeb: :yeb: :yeb: :yeb:
-
ดี๋ยวนี้ขพัฒน
-
แห่มะ เห็นเขาหวานกันก็สุขใจ ♥♥
5555 ธามแม่มไม่เนียนอะตัวเอง
อยากมาดูแลเขา เป็นห่วงเขาก็บอกมาเห๊อะะ
จะได้ลงเอยกันซะที ฮ่าๆ
น้องปอนด์ก็ตลอดอะลูก
ดั้นน ไปรักไปชอบเขาก่อนทู้กที
แต่คราวนี้ดูท่าจะไม่ใช่ฝ่ายเดียวแน่นอน
ห่วงก็ที่ว่าธามจะปากแข็งท่ามาก
ทำให้ปอนด์เสียใจอะดิ นี่ยังกับพี่เซนอีก
ลุ้นคู่นี้สุดๆ รออ่านตอนต่อไปจ้าาา
คนแต่งดูแลสุขภาพด้วยน้า
เดี๋ยวนี้อากาศมันไม่ปรกติ เราเองก็เพิ่งหายป่วย ;_;
ทรมานมากๆเลยเวลาไข้ขึ้น หายไวไวจ้า
-
:o8:...........ผู้ร้ายปากแข็ง.......
ปอนด์ยังไม่รู้ใจตัวเองเหรอ...........
แล้วธาม.......คิดอยู่ใช่ไหม.......... :z2:
บรรยากาศฝนตก.......กางร่มกลางฝน...
.......ตามด้วยไข้....และคนดูแล....
แล้วคนเขียน....มีคนดูแลไหม..... :L1:
-
อั้นหนะๆ
ชอบก็จีบบบ :impress2: :impress2: :impress2:
-
คู่นี้น่ารักจริงๆค่ะ คนละฟิวกับคู่คินกับเหนือเลย แต่ชอบทั้งสองคู่เลยค่ะ
ตอนนี้พี่ธามก็เกิดรู้สึกอะไรบ้างชิมิ กำลังส่งแรงใจให้ปอนด์อยู่
ความรัก ต้องการแค่การเปิดใจ
รอตอนหน้าค่ะ
-
คู่นี้น่ารัก ชอบเวลาอยู่ด้วยกัน
แกล้งกัน คุยกันน่ารักไปหมดเลยยย
บรรยากาศกำลังเป็นใจเลย
ดูแลตัวคนป่วยแล้ว ดูและใจคนป่วยด้วยน๋าาาาาธาม
-
ได้กลิ่นความรักอ่ะ
:-[ :-[
-
:-[ หวานเกินไปแล้วนะ
-
คู่นี้มันน่ารักอย่างที่ฟ่อนว่าจริงๆแหละ :-[
มีตามมาดูแลกันด้วย ไม่ได้คิดอะไรจริงจริ๊ง
ธามน่ะยังไม่แน่ใจ แต่ปอนด์น่ะคาดว่าไปแล้ว
คิดกับเค้าไปแล้วล่ะ ถึงเวลาปล่อยพี่คินได้แล้ว
แล้วก็เปิดรับธามเข้าไปให้เต็มพื้นที่หัวใจ :o8:
อ่านตอนนี้แล้วก็ยิ้มแก้มปริ มันน่ารักมากกก >.<
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
คนบางคนเดินทางเป็นวงกลม(อ้อมโลก)เพื่อหาความรัก ทั้งๆที่ความรักอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ :laugh:
-
แหม๋ อ่านแล้วชุ่มชื่นหัวใจ หวังว่าทั้ง2คนจะเป็นยารักษาแผลให้กันแลกันนะคะ
ปล.เรื่องเซนไม่เคลีย์
ปล.2 พี่คินเริ่มหายไป
-
ชอบแท้ๆๆๆๆๆๆ จากใจเลยยย สนุกมากกก อัพเร็วๆนะจ๊ะ
-
:-[ น่ารักเว่อร์ค่ะ
หายไวๆนะคะ :L2:
-
สงสารปอนด์อ่า :o12:
เศร้ามาก ๆ ธามทำตามใจตัวเองนะ อย่ายึดติดกบสิ่งที่คิดนะ
-
คู่นี้ยังไม่เปิดใจกันเลย
กั๊กๆ กันไงไม่รู้
ปอนด์น่ะชอบธามแน่นอนอยู่แล้ว
แต่ธามนี่สิ กิ๊กเยอะเกิน ไม่รู้ว่าจะรับรู้ความรู้สึกพิเศษๆ ของปอนด์ไหม
-
ปากแข็งและซึนทั้งคู่ ดูท่าว่าจะอีกนาน
-
:o8: :o8: :o8: เค้าดูแลกันน่ารักจนเราอิจฉาอะ
-
กล้าๆ หน่อย ทั้งคู่เลย
มัวแต่กั๊ก เดี๋ยวจะเสียใจนะบอกให้ :teach:
-
กินโจ๊กธามไป ไม่ใช่ อีกวันปอนด์ท้องเสียเข้าโรงบาลละ ๕๕๕๕๕๕๕
ตาย ๆ พระเอกป่วยนี่ น้องธามถนอมพระเอกหน่อยเซ่ :กอด1: อย่าดุเยอะ
-
คู่นี้เขามีพัฒนาการแล้วววววว
-
อั้ยยะ
น่ารักมากอ่ะ เค้ายิ้มหน้าบ้านเป็นจานดาวเทียมเลย
55555+
ชอบนะ แบบนี้ คนนึงเข้าหาทีนึง อีกคนเค้าหาทีนึง
มันดูมีใจ แบบใจตรงกันดีอ่ะ
รอบนี้ปอนสมหวังแล้วนะ
ลืมพี่คินเค้าเถอะ
จุ๊ฟ ////>_<\\\\
-
ตอนที่ 10
KISS ME ONE MORE TIME
“หึหึหึ”
ตั้งแต่ต้นสัปดาห์แห่งการเรียน ไอ้เพื่อนทั้งสองของผมแม่งก็เอาแต่หัวเราะแบบนี้มานานมากแล้วล่ะครับ ปกติผมก็ไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่นัก เพราะเวลาที่พวกมันหัวเราะงี้คือเวลาที่พวกมันเห็นขาอ่อนของสาวสวยๆ ไม่ก็เห็นหน้าอกไซส์บิ๊กเบิ้มที่จู่ๆก็ลอยมากระแทกตาพวกมัน แต่ครั้งนี้เห็นทีจะไม่ใส่ใจไม่ได้ เพราะดูเหมือนผมนี่แหละคือต้นเหตุที่ทำให้พวกมันหัวเราะแบบนี้ เอ๊ะ . . กูไม่ได้ใส่กระโปรงสั้นจู๋หรือมีหน้าอกดูมๆนะพวกมึง
“เป็นห่าอะไร”
“โอ้ย ป๊าว” เสียงสูงขนาดนี้ แม่งตอแหลสัดอ่ะครับ ไอ้คิกยิ้มแฉ่ง ไม่ได้สนใจหนังสือเรียนตรงหน้าของมันเลย เห็นอย่างงี้น่ะได้ท้อปไม่ก็รองท้อปตลอด ไอ้บ้านี่มันซุ่มอ่านตั้งแต่ดึกยันเช้าครับ เคล็ดลับก็คือไฮเนเก้นและเบลนด์สองแปดห้า(โอ้ย ไอ้บ้า)
“พวกกูก็แค่สงสัย หน้าตามึงดูอิ่มเอิบ ดูสดใส ดูไม่หมอง ดูไม่เศร้า เหมือนแต่ก่อนที่กูกับไอ้คิกเคยเจอมาก่อน” ไอ้บูมไขความกระจ่างให้
“กูปกติเหอะ” สักพักเดี๋ยวพวกแม่งก็ลากเข้าเรื่องของไอ้ธามชัวร์ ผมรู้อย่างนั้นจึงรีบกดหัวจมกับตำราไฟแนนซ์อย่างด่วน
“เชี่ยแม่งตอแหล!” ไอ้คิก!!!! มันฉวยหนังสือไปจากหน้าผมเฉยเลย ไอ้สัด!!! จะสอบแล้ว!!!! “บอกกูมา พี่ธามโทรหาไอ้บูมแล้วก็เกิดอะไรขึ้น บอกกูมาน้า!!!” นิสัยไอ้คิกแอบเด็กน้อยครับ บ้านมันตามใจก็งี้
“เสียงดังเพื่อ”
“เออน่ะ บอกๆมาเหอะ อัพเดทเพื่อนอัพเดทฝูงบ้างไรบ้าง”
ผมมองหน้าตัวขี้เสือกสองคนอย่างเอือมๆ “ก็ . . มันก็มา . .”
“มา มาอะไร ? มาทำอะไรมึง?”
จะใช้คำว่าดูแลก็ดูขัดๆกับบุคลิกไอ้ธามยังไงไม่รู้ อีกอย่างหนึ่ง . . ผมอายเพื่อนด้วยแหละมั้งถ้าจะใช้คำนั้น แค่นี้พวกแม่งยังล้อตายห่า “หาข้าวหายาให้ และก็เอิ่ม . .” ถ้าบอกว่าเช็ดตัวให้ด้วยคงจะ . .
“เชี่ยแม่ง พี่ธามกูโคตรน่ารักอะ!!!” ดีหน่อยที่ไอ้คิกไม่ได้ติดใจอะไรอีก
“สุดยอดเลย เพื่อนกู เจอทีก็เจอของดีเกรดเอ สุดยอดๆ”
“ไอ้ธามเนี่ยนะดี?”
แปะ ผมโดนหัวหน้าแฟนคลับไอ้ธามโบกหัวเข้าให้แล้ว “ดีสัดๆ ดีเหี้ยๆ อะไรจะมาพร้อมมาเต็มได้ขนาดนั้น จะว่าหล่อก็หล่อ จะว่าสวยก็สวย เป็นดารา เป็นนักร้อง ร้องเพลงเพราะ วาดรูปเก่ง และที่สำคัญ . . รวยเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ลูกชายเจ้าของสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่หลายแห่ง รวยอันดับต้นๆของประเทศ ตระกูลกฤตฤทธิไกรนี่เค้าสูสีกับตระกูลโภคินทร์พิพัฒน์มาตั้งแต่สมัยโน้นนนนนนนนนน”
โภคินทร์พิพัฒน์ โภคินทร์พิพัฒน์ โภคินทร์พิพัฒน์ . .
นามสกุลพี่คินนี่หว่าผมจำได้ . . จะว่าไปเรื่องพี่คินที่มีอยู่ในหัวนี่มันลดลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน . . ไอ้ความรวยของพี่เค้าผมก็พอจะนึกออกอยู่บ้าง แต่ถ้าไอ้ธามมันรวยพอๆกับพี่คินจริง ผมว่าก็ . . รวยเวอร์ไปหน่อยนะ
“ตระกูลนี้เค้าเป็นเพื่อนกันมานานนี่หว่า” อ้าว ไอ้คิกแม่งลากเรื่องเข้ามาหาเรื่องนี้ได้ยังไง “เออใช่!!! กูจำพี่คนหนึ่งได้ เพื่อนพี่ธามไง ที่หล่อๆมีสาวติดเยอะๆอ่ะ”
“นามสกุลโภคินทร์พิพัฒน์ช้ะ? เอ . . พี่เค้าชื่ออะไรนะ”
“คินตา” ผมพึมพำตอบ ใจเหม่อลอยไปไกล . .
“เออใช่!!!!! พี่คินตา!!!! หล่อแต่บางมุมก็แอบน่ารักเหมือนพี่ธามเลย”
“เฮ้ยเดี๋ยว!!!” ผมร้องเสียงดัง “มึง . . พวกมึงว่าไงนะ สองคนนี้เค้าเป็นเพื่อนกันเหรอวะ!!!!!!”
พวกมันสองคนทำหน้างง “ก็ใช่อ่ะดิ แม้จะเป็นคู่แข่งทางธุรกิจกัน แต่ลูกชายสองตระกูลนี้คบกันมาตั้งแต่ยังแบยังเบาะ สมัยเรียนอยู่ห้องเดียวกันมาเป็นสิบๆปีมั้ง”
เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางกระบาลของผม . .
ความจริงที่ผมเพิ่งรู้ . . แม่ง . . โคตรบังเอิญอย่างเหลือเชื่อ!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ไอ้เหี้ย เพ้อเจ้อละ กูรักคนที่กูอยากรัก” เสียงไอ้ธามลอยมาแต่ไกล ความทรงจำที่มันเคยพูดไว้เกี่ยวกับคนที่มันชอบพรั่งพรูมาให้ผมได้รับรู้
“ก็เพื่อนมึงใช่มั้ยล่ะ” ตอนนั้นผมนึกว่ามันชอบเพื่อนตัวเอง . .
“แฟนเพื่อนต่างหาก”
เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! และคำพูดของมันที่ผมจำได้อย่างเลือนรางอีกอย่างหนึ่งก็คือ มันชมแฟนเพื่อนคนนี้นักหนาว่าดีอย่างงั้นดีอย่างงี้ แต่เพื่อนมันก็เป็นคนดี เค้าทั้งคู่เหมาะสมกันแล้ว
ถ้าไม่ใช่พี่เหนือ . . ผมว่าก็ไม่น่าจะทำให้คนอย่างธาม กฤตฤทธิไกรสนใจได้อยู่แล้ว ก็เฮียแกเล่นหล่อ เข้ม เฟอร์เฟคขนาดนั้นนนนนนน . .
บอกได้เลยว่าช็อคแดก . .
“อ้าว ไอ้ปอนด์ เป็นเหี้ยไร!!!”
“ไอ้บูม ไอ้ปอนด์ตัวแข็งทื่อไปเลยมึง ชิบหายละ มึงพูดอะไรที่ไม่ดีๆหรือเปล่าเมื่อกี้!!!”
“กูว่ากูพูดน้อยแล้วอ่ะ” ไอ้บูมตกใจขนาดหนัก “มึงแหละ มึงเลย เพราะมึงแหละเชี่ยคิก ไอ้ปอนด์ถึงเป็นเงี้ย”
“เฮ้ย สัดปอนด์!!! พวกกูขอโต๊ดดดดดด” ไอ้คิกยกมือไหว้พนมไว้เหนือหัว
“เปล่าๆ” ผมก็พอจะมีสติอยู่บ้างแหละน่า “กูก็แค่ . .”
“แค่อะไรวะ . .”
“กู . .” ผมหันหน้ามาสบตากับพวกมันทั้งสองคน “พวกมึงเคยเจอเรื่องอะไรที่แม่งโคตรบังเอิญมั้ยวะ”
พวกมันส่ายหน้าพรืด “บังเอิญอะไรของมึงวะปอนด์ ไหนลองเล่าดิ๊”
ถ้าเรื่องมันมาถึงขนาดนี้ . . ผมว่าปิดบังพวกมันไปก็ไร้ความหมายและก็ไร้ประโยชน์
“ถ้างั้นคนที่ชื่อคินตาก็เป็นรุ่นพี่ของพวกมึงด้วยดิ” นี่ก็เป็นเรื่องบังเอิญอีกเรื่อง . . ใช่มั้ย
“อือ” ไอ้คิกรีบตอบ “ไอดอลสัด ควงทีควงระดับดาว ดาวสาธิต ดาวคอนแวนต์ ดาววัฒนา เห็นแล้วอิจฉา น้ำลายไหล”
ผมกลืนน้ำลาย . . ก่อนเปิดปากเล่าทุกสิ่งที่ไม่คิดว่าพวกมันจะสมควรได้ยินมาก่อน
“เค้าคือคนที่กูชอบ ก่อนที่กูจะซิ่วมาเรียนที่นี่ว่ะ”
2 BROKEN HEARTS
“ปอนด์ ช่วงนี้คิกบอกว่าปอนด์เครียดเหรอคะ” ผับแห่งหนึ่งอยู่แถวๆทองหล่อ ผมกำลังถูกสาวคนไหนไม่รู้ของไอ้คิกมาคลอเคลียใหญ่ หลังจากที่ผมเล่าเรื่องอดีตของผมให้ไอ้บูมกับไอ้คิกฟัง พวกแม่งก็ลากผมมาที่นี่จนได้ เท้าผมยังไม่ได้เหยียบถึงคอนโดตัวเองเลยด้วยซ้ำ ไอ้บูมก็จัดเสื้อที่มีอยู่ในรถมันให้ผมใส่และก็บึ่งมาที่นี่ตั้งแต่ตอนสี่ทุ่มกว่า
ผมไม่ได้สนใจพวกผู้หญิงเหล่านั้น . . ตรงกันข้าม ผมกลับสนใจไอ้น้ำสีอัมพันที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า คืนนี้คาดว่าคงจะมีแต่เมากับเมาลูกเดียว ซึ่งสาเหตุก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเพราะอะไรกันแน่
ไม่รู้นั่นแหละดี แดกทีจะได้ลืมๆไปซะ ..
“อืม” อาจเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์มั้ง ผมถึงได้นัวเนียเธอเป็นการใหญ่ อาจไม่มากเท่าไหร่ก็แค่เอาหน้าไปซุกซอกคอที่ฉุนไปด้วยกลิ่นน้ำหอมนั้น ดูท่าเธอจะชอบ ไม่ได้รังเกียจไรหนวดบางๆของผมเลยสักนิด
“เครียดอะไรบอกเจนนี่มาก็ได้นะ เจนนี่รับฟังทุกอย่าง” น้ำเสียงหวานที่ฟังดูไม่เป็นธรรมชาติกระซิบเข้ากับหูของผม ที่ถึงแม้จะมีต่างหูสีดำติดอยู่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเลยว่าหูมันหนัก ตอนนี้หูผมคงจะเบามาก ใครพูดอะไร คงเชื่อไปหมด นี่ขนาดแค่ตีหนึ่งเองนะ ผมมึนขนาดนี้แล้วเหรอ “หรืออยากคลายเครียดด้วยวิธีอื่น ก็บอกนะคะ เราไปต่อกันได้นะ”
ขนลุกซู่ . . เจนนี่นี่มีเสน่ห์เย้ายวนเหลือคณานับ เรียกได้ว่าผู้ชายร้อยทั้งร้อยคงอยากมาอยู่แทนที่ผมเป็นแน่
“เจนครับ อย่ามอมไอ้ปอนด์ดิ มันเป็นคนไม่ค่อยได้แดกน่ะครับ” มึงจะสุภาพหรือมึงจะถ่อย เลือกสักทางซิ เชี่ยบูม
“เจนเปล่านะ ปอนด์มาถึงก็มีแต่ยกๆๆอย่างเดียวเลยอะ”
“ไอ้สาดดดดดดด อย่าห้ามกรูวววววววววววว” ไอ้เหี้ยปอนด์เอ๊ย น่าอายมั้ยล่ะนั่น แค่พูดยังไม่เป็นภาษา
“ไหวมั้ยคะ เดี๋ยวเจนพาไปนอน เอามั้ย”
ไอ้บูมกับไอ้คิกเงียบเหมือนอยากให้ผมตัดสินใจเอง ถ้าไปกับเจนนี่เธอคงเสร็จผมอย่างราบคาบโดยไม่มีข้อแม้ . .
แต่นั่นมันไม่ใช่ตัวผมว่ะ . .
“เชี่ยบูม หรือเชี่ยคิก ก็ด้ายยยย ไปส่งกูหน่อยดิ๊”
“ได้เลยเพื่อน” ทั้งคู่ลุกขึ้นยืน และพร้อมใจกันหิ้วปีกของผมคนละข้าง โดยมีเจนนี่โวยวายอยู่ข้างหลัง
ขอโทษนะ . .ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหน ผมก็ไม่สามารถทำให้ความปรารถนาของเธอกับของผมสมหวังได้ . .
“เชี่ยปอนด์ แม่งตัวอย่างควายเลย ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยยย” ไอ้คิกบ่นตอนจับผมยัดเข้าไปไว้ในรถ
“มึงขับไหวมั้ยสัดคิก เดี๋ยวกูขับเอง”
“เออดี กูก็ว่ากูมึนหัวเหมือนกันว่ะ”
ผมจำได้แค่ว่า . . พอหัวผมแตะกับเบาะหลังรถของไอ้คิกเท่านั้นแหละ . . ผมก็หลับไปเลย
“โทมัส มันน่าเกลียดไปมั้ยอ่ะ”
“เอิ่ม จะให้ผมขับรถไปส่งคุณหนูที่คอนโดคุณหนูเลยมั้ยครับ”
“แต่พรุ่งนี้เช้ามีอัดรายการแถวนี้นะ”
“ฮ่าๆๆ แล้วคุณหนูจะกลัวอะไรล่ะครับ คุณปอนด์เขาก็เป็นคนดีออกอย่างนั้น เขาต้องช่วยคุณหนูแน่ๆ”
“แต่แบบ…”
“คุณหนูอยากเห็นหน้าเค้าใช่ม้า ยอมรับกับผมมาตรงๆดีกว่า ผมเลี้ยงคุณหนูมา ผมรู้นิสัยคุณหนูดี”
“จะบ้าเหรอ ไม่ใช่ซักหน่อย” เวรๆ ไม่ชอบเลยเวลาที่โดนโทมัสจับผิดในเรื่องแบบนี้
“ถ้างั้นเราตื่นแต่เช้าแล้วค่อยมาแถวนี้ก็ได้นี่ครับ ไม่เห็นต้องมารบกวนคุณปอนด์เลยนี่”
“ก็ได้” ผมยอมรับแบบเหวี่ยงนิดนึง “ก็แค่อยากเห็นว่ามันไม่เป็นอะไรแล้ว แค่นั้นแหละ วันนั้นปอนด์มันไม่สบายเพราะธามนะ”
“คร้าบบบบบบ ครับบบบบบบ” โทมัสที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับหัวเราะกรุ้มกริ่ม “แปลกดีนะครับ ไม่ได้เห็นคุณหนูเป็นเดือดเป็นร้อนเพราะใครแบบนี้มานานมากแล้ว”
“โทมัส เปล่าซักหน่อย” ผมเริ่มเซ็ง “เปลี่ยนเรื่องพูดได้มั้ย แล้วเนี่ยเมื่อไหร่จะถึงน่ะ”
“เลี้ยวข้างหน้าก็ถึงแล้วครับ ฝนตกหนักมากนะครับเนี่ย”
เอาเป็นว่าถ้าผมไปคอนโดไอ้ปอนด์ตอนนี้ล่ะก็.. ผมคงต้องแถทุกอย่างให้ดูสมเหตุสมผลมากที่สุดไปก่อนละกัน นี่ขนาดกับโทมัส โทมัสยังรู้หมดจนผมพรุนไปหมดแบบนี้ แล้วถ้าเป็นไอ้ปอนด์ล่ะ?
คอนโดไอ้ปอนด์เป็นคอนโดที่เคยกัดเอาไว้ว่าคุณภาพไม่ได้เรื่อง ซึ่งอันที่จริงก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกครับ เพียงแต่คอนโดของป๊าที่ผมเคยเห็นมาจนชินตามันดีกว่าเท่านั้นเอง
“นั่นใช่คุณปอนด์มั้ยน่ะครับ”
พอรถจอดสนิท ผมก็เห็นไอ้คิกกับไอ้บูมพยายามลากซากของไอ้ปอนด์ออกมาจากรถอย่างทุลักทุเล . .
ไอ้เหี้ยปอนด์แม่ง เมาอย่างหมาเลยครับ
“โทมัสกลับไปก่อน พรุ่งนี้มารับด้วย ตีห้านะ”
“ครับผม” โทมัสรับคำ “ไม่เป็นไรแน่นะครับคุณหนู”
“อื้อ”
ผมเดินไปหาสามคนนั้น ไอ้บูมกับไอ้คิกหน้าซีดเผือดยกมือไหว้ผมทักทายผมไม่เป็นภาษา
“มันเป็นเหี้ยไรเนี่ย”
ฉับพลันทันทีผมไม่นึกไม่ฝันว่าไอ้ปอนด์มันเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ถึงได้ผละออกมาจากสองคนนั้นแล้วก็เข้ามาตะครุบตัวผมเอาไว้อย่างแนบแน่นจนผมตกใจ กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งจนผมมึนไปหมด
จู่ๆก็เข้ามากอด . . อะไรวะเนี่ย!!!!
“โอ้ว มาย ก้อด” เพื่อนไอ้ปอนด์พึมพำว่างี้
และที่แย่ไปกว่านั้น ไม่รู้อะไรดลใจมัน จู่ๆไอ้ปอนด์ก็ใช้มือของมันช้อนใบหน้าของผมขึ้นมา และใบหน้าของมันก็โน้มเข้ามาหาผม และก็ - -
ริมฝีปากบางเฉียบของมันประทับเข้ามากับริมฝีปากของผม . . อย่างนุ่มนวล จนตัวของผมอ่อนยวบไปหมด
จู่ๆก็มากอด จู่ๆก็มา . . จูบเหรอวะ?
“อืมมมมม” มันผละออก แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆของคนเมา “แบบนี้หอมกว่าเยอะเลย”
ที่มันทำไป . .ไม่ได้คิดเลยใช่มั้ยว่าตัวกูจะเป็นยังไง!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมคงหน้าแดงแจ๋ ส่วนไอ้ปอนด์เพราะจูบผมเสร็จแม่งก็เดินลอยหน้าลอยตาไปทิ้งตัวใส่เพื่อนมันทั้งสองอย่างหน้าด้านๆ
เมาแล้วน่าเตะอย่างงี้เหรอวะ!!!!!!!!!!!!
แชะ แชะ
“พี่ธาม!!!!!!!!! หลบ!!!!!!!!!!!!!!!” ไอ้บูมผลักผมเข้าไปในรถ
“ชิบหายแล้ว ไอ้เหี้ยปอนด์ มึงก็เข้าไป!!!!!” ไอ้คิกกับไอ้บูมเข้าใจสถานการณ์เร็วกว่าที่คิด “คิก เร็วๆเลยมึง ไอ้เหี้ยเอ๊ย หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!!!!!!!!!!!!!”
ต่างกับผม . . ที่ยังมึนๆไม่รู้เรื่องเท่าไหร่
แต่พอไอ้คิกมันตอบสิ่งที่ผมคาใจเท่านั้นแหละ ไอ้ความอึ้งที่ไอ้ปอนด์มันฝากเอาไว้ก็มลายหายแทบหมดสิ้น
“พวกปาปารัซซี่น่ะพี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
-
:L2:
-
อ๊ากกกก มาต่อแล้ว ดีใจๆๆ ชอบเรื่องนี้จริงๆๆๆ
-
เง้อะ จบค้างอีกละ :a5:
-
ถูกแอบถ่ายไปได้ใช่ไหม จังหวะนั้น
น้องปอนด์รับผิดชอบพี่ธามเลย ทำเค้าเป็นข่าว ฮี่ ฮี่
-
อ๊ากก ปอนด์เมาแล้วกล้าอะ
ไปจุ๊บธามแบบั้น แถมยังโดนปาปาถ่ายไว้ได้อีก อ๊ากกกก ค้างงง
ธามจะแก้สถานการณ์ยังไง หรือว่าเลยตามเลย
บอกไปเลยว่าปอนด์นี่แหละตัวจริง อ๊ายยยยย
ข่าวใหญ่แน่ๆ รอตอนต่อไปจ๊าาาา :pig4:
-
อ๊ากกก กำลังเข้าที่เลย
เจอ ปาปารัชซี่ซะงั้นอ่ะ
แงะ จะเป็นยังไงต่อน๊าา
-
ปอนด์รู้อรหมรื่องบังอิญม่มีจริง
-
ชอบคู่นี้ที่สู๊ดดดดในโลก :กอด1:
-
งานเข้าแล้วธามเอ้ยยยยยย!!! OoO
-
ปอนด์อาการหนักและค่ะ แอบค้างอ่ะ
ตอนนี้ก็เริ่มรู้ความจริงกันและ
มาต่อไวๆนะค่ะ อิอิ
-
ง่ะ
ขอให้ธามไม่ได้ชอบพี่เหนือๆๆๆ
-
โดนแอบถ่ายรูปซะแล้ว ท่าทางเรื่องจะยาว :เฮ้อ:
-
ค้างอ้ะ
แล้วมันอะไรยังไงกันต่อล่ะเนี่ย
-
ธามเริ่มเป็นห่วงปอนด์มากขึ้นแล้วอ่ะ น่าร๊ากก ~
ปอนด์เมาแล้วจู่โจมจูบ! o13
ไหน ๆ โดนถ่ายรูปแล้วก็เป็นแฟนกันไปเลยละกัน ฮิ๊ววว
รอตอนต่อไปนะคะ! ^^
-
อยากอ่านต่อแล้วววว ค้างงงงงงง
ปอนด์รู้เรื่องโลกกลมหรือพรหมลิขิตแล้ว
ชอบโทมัสจัง เชียร์คุณปอนด์กะคุณหนูธามเยอะๆนะ 5555
ว่าแต่ปอนด์เมาแล้วเดินมาจูบแบบนี้ธามเดือดร้อนนะคะ
-
:impress2: ที่จูบไปเนี่ย รู้ตัวรึเปล่าจ๊ะ
-
อ้ากกกก คุ่หวานคุ่นั้น
ทำเอาสองคนไปไม่เป็นเลย
ล้บงี้ทำไงเนี่ย
ปาปา ตามเป็นแมลงวันตอมขี้แน่ๆ
เปิดตัวไปเลย!!!₩
-
ค้างนะ!!!
-
จะไม่ซื้อหนังสือ เพราะคุณฟ่อนชอบทำให้ค้างบ่อย ๆ นี่แหละ :m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
เสร็จกัน !!!
ธามคงต้องมีแฟนเป็นตัวเป็นตนออกสื่อซะแล้วล่ะ
-
แหมๆ ปอนด์หางานให่ปาปารัซซี่เฉยเลย
ธามงานงอกแน่ ออกสื่อแบบไม่ตั้งใจ
ว่าแต่มันเมาแล้วละเมอคิดว่าเป็นใครป่าวหว่าเนี่ย
-
ปอนด์...เมาแล้วกล้าเนอะ.....
หายเมาแล้ว....กล้ารับผิดชอบด้วยล่ะ.... o18
-
ปอนด์ออกตัวเเรงเหลือเกินนนน
ถ้าเมาแล้วจะเป็นขนาดนี้...
-
เฮ้ย ปาปารัซซี่
ข่าวใหญ่เเน่เลยงานนี้
-
:z1: :z1: :z1:
ชอบทั้งปอนด์ แล้วก็ธามเลย
-
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม รวมเล่ม
-
:mc4: :mc4:
-
จูบกันครั้งแรกก็จะได้เป็นข่าวครึกโครมซะแล้ว
ลำบากหน่อยนะซุป' ตาร์
-
แง๊ๆๆ อยากอ่านต่อจัง >.<
กำลังสนุกเลยค่ะ ... เจอรูปจากปาปารัสซี่อย่างงี้แล้ว
ปอนด์ก็ต้องเป็นข่าวกับธามน่ะสิ ... อิอิ ^^
-
ดึกขนาดนี้ยังมาปาปามาตามธามอีก
-
พึ่งมาตามอ่านทันอิอิ
ไม่อยากให้เนยมาแทรกยังไงไม่รู้สิ เซ็งชะนีชะมัด-3-
ปอนด์รักธามเร็วๆสิ♥
-
อร๊ายย!! จะขึ้นหน้าหนึ่งไหมเนี่ย!
(ลุ้นคู่นี้สุดตัว รักกันไวๆน้า)
-
กรีดร้องอย่างโหยหวนว่าปาปารัสซี่มา...กลุ่มนี้เค้าฮากันจริงๆอะ...55+
รูปไปแล้ว....แก้ข่าวอย่างด่วน...ปอนด์นี่น่าตีจริงๆ..
ช่วยพี่เค้ามาตั้งนาน..จะทำชีวิตเค้าพังก็ตอนนี้หละ..55+....
โทมัสน่ารักจัง...อยากได้พี่เลี้ยงครบสูตรแบบนี้บ้างง...> <
-
ปอนด์เอ๊ย จะรู้ไม๊นั่นว่าธามงานจะเข้าแล้ว
รับผิดชอบเลยนะ
-
เอาล่ะสิ จูบทีได้เรื่องเลย o22
ดึกขนาดนั้นก็ยังตามมาถ่ายอีกเนาะ
ปอนด์สร่างเมาเมื่อไรคงได้เรื่อง
หรือจะไม่รอดเพราะมือเท้าธามก็ไม่รู้ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ตามมาจากเรื่องที่แล้ว น้องปอนด์ เอาใจช่วยนะคะ
-
จูบทีเป็นข่าวครึกโครมกันเลยทีเดียว :m20: :m20: :m20: :laugh: :laugh: :laugh:
แต่ว่ามันค้างอ้ะเพี่เค้ก แง้งงงงงงง :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
รอ ร๊อ รอ รอพี่เค้กมาต่อ :call: :call: :call: :call: :call:
พี่เค้กสู้ๆค่า~~ :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
มาต่อเร็ว!!!
-
ปาปา ปาปา ปาปารัชชี่~~~ :laugh:
-
เมื่อไรจะมาต่อสักทีนะ คิดถึงปอนด์
-
:call: :call:
รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธอจะมาเมื่อไหร่
-
อ๊ากกกกกก ปอนด์หนูแรงมากลูก
เดินไปกอดแล้วก็จูบ แล้วก็ผละออกมา
-*- 555555 อึ้งไปเลยหรอธาม
อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมามันเล้ยยย ก๊ากก
กลับมาเครียดต่อ ถ้าธามรู้มันจะแย่ไปอะ?
เรื่องคินตา
แล้วไหง จะปาปารัสซี่อีก โอ้วว
ทำเรื่องไว้เยอะนะชายปอนด์ -0- 555
รออ่านตอนต่อไปน้าาาา
มาต่อเร็วๆน้า คนแต่งจ๋า
-
ค้างอ่าาาาาาาาาาาาาา 555
จูบกันครั้งแรกกกกก ♥ เขินอ่าาาาาาาาาาาาา ><
ตายละๆๆ เขินๆๆ
-
ตัวหนังใหญ่พอๆกับความตกใจของเราเลย ฮ่าๆๆๆๆ
*ยกมือทาบอก*
-
อุ่ย...จะเป็นข่าวไม๊นั่น
-
ปอนด์เอ้ยยยย ธามเดือดร้อนนะเว้ยนั่นน่ะ
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ปาปารัซซี่ :z3:
มาขัดอารมณ์เคลิ้มของน้องธามฉันทำไม? :m31:
-
คนแต่งจ๋าาาเค้ามารออ่า
คิดถึงปอนด์ธามจัง
-
ตอนที่ 11
LOVE IS ALL AROUND
“เชี่ย! แม่งโคตรมืด ใครปิดไฟวะสัด!!!!”
ไอ้ปอนด์ตะโกนเสียงดังลั่นรถจนผมต้องทำหน้าเหวอ ตอนนี้เพื่อนมันซึ่งก็คือคิกกับบูมทำหน้าที่เหมือนเป็นสองพี่น้องแห่งซุปเปอร์เนเชอรัล ออกตามล่าไอ้ตัวอะไรที่มันคล้ายๆปีศาจ เอ่อ ผมเปรียบกับอะไรอย่างนั้นทำไมล่ะเนี่ย เป็นอะไรที่ดูเวิ่นเว้อสุดๆเหมือนคนไม่คนมีสติสตังครบถ้วนสักเท่าไหร่ ซึ่งมันก็ใช่! เหตุผลน่ะเหรอ
ข้อหนึ่ง . . เมื่อกี้ไอ้เหี้ยที่ผมคิดว่ามันจะเป็นคนสุดท้ายบนโลกที่อยากจูบผม กลับมาจูบผม!
ข้อสอง . . และไอ้ฉากที่น่าจะสร้างความอับอายให้แก้มผมแดงเล่นๆอาจจะมีพยานรู้เห็นเรือนแสนคน(ดีไม่ดีข่าวฉาวๆแบบนี้อาจถึงหลักล้าน) ถ้าไอ้คิกกับไอ้บูมจับแม่งมาทำลายรูปไม่ได้ ซึ่งรูปนั้นเกิดโดยฝีมือไอ้ปาปารัซซี่ที่ผมไม่คิดว่าจะมีในเมืองไทย
และข้อสุดท้าย . . เอิ่ม เอ่อ ก็ข้อหนึ่งกับข้อสองรวมกันนั่นแหละ!!!
แต่แทนที่ไอ้ตัวต้นเหตุมันจะมาช่วยกันจัดการกับเรื่องนี้ . . มันกลับเมาแอ๋ไม่รู้เรื่องรู้ราวนั่งอล่างฉ่างอยู่ข้างๆผม ขายาวๆก่ายพาดโน่นนี่นั่นมั่วไปหมด นี่ถ้ามันเอามาพาดหน้าผมได้ มันคงทำไปนานแล้ว
“อยู่บนรถมันจะมีไฟได้ไงล่ะวะ” ไอ้เราก็เป็นโรคอะไรไม่รู้ ไอ้ปอนด์พูดมาเป็นอันต้องสวนกลับตลอด
“อ้าว นี่อยู่บนรถอ่อวะ” เสียงไอ้ปอนด์ดูเอื่อยๆ เหมือนคนเมามากๆอ่ะครับ ไม่ต้องใช้คำว่าเหมือนหรอก เพราะแม่งเป็นอย่างงั้นจริงๆ! แดกเหี้ยไรเยอะนักหนา ถึงได้เมาจนเหมือนคนบ้าขนาดนี้
“เออดิ” ผมตอบแบบตื่นๆ เหตุการณ์เมื่อกี้ยังทำผมช็อคอยู่ และยิ่งช็อคหนักเมื่อต้องร้อนอกร้อนใจ ถ้าไอ้บูมกับไอ้คิกจัดการไม่สำเร็จล่ะก็ . . ชิบหายน่ะสิ
“แล้วไมไม่เปิดแอร์ แล้วมึงทำไมไม่ขับรถ ออกรถไปดิ!!”
“จะออกไปไหนได้เล่า นี่จะตีสองตีสามแล้วนะ”
“อยากไปทะเล อยากไปภูเขา”
“ให้แม่มึงพาไป”
“แม่อยู่ขอนแก่น”
“พ่อก็ได้”
“พ่อก็อยู่ขอนแก่น แต่มึงอยู่กรุงเทพ”
“แล้ว?”
“มึงต้องพากูไป”
โอ้ยยยยยย ไอ้บ้า เด็กน้อยชิบหายไอ้สลัดเอ๊ย ผมจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสีย มองหน้าไอ้ปอนด์ว่าแม่งเมาจริงหรือแม่งแอ๊คติ้ง ต่อปากต่อคำเก่งเหมือนตอนสติดีมิมีผิดเพี้ยน (แต่กูก็บ้าไปเถียงกับมัน . . )
“นะๆๆ ไปกันๆๆ” ไอ้ปอนด์เอามือยาวๆของมามาเขย่าไหล่ผม
“เห้ย จะบ้ารึไง”
“ไปๆๆๆ”
“เออๆๆ ก็ด้ายยยย” มันเขย่าตัวผมแรงจนผมรำคาญ “หายเมาก่อนแล้วค่อยคุยกัน”
“ใครเมาวะ!!!!!!” ไอ้ปอนด์ปล่อยตัวผมแล้วแหกปากเหมือนเด็กแว้นนักเลงโต “เดี๋ยวกูต่อยแม่ง . .”
หะ . . ฮ่าๆๆๆๆ ผมหัวเราะลั่นเพราะคำพูดของมันแม่งโคตรฮา ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าตัวเองนั้นจะไม่มีสติอะไรอยู่แล้ว หลอกถามอะไรดีกว่า เเค้าว่ากันว่าคำพูดของคนเมามักเชื่อถือได้ เพราะออกมาจากจิตใต้สำนึกในส่วนลึก ผมไม่กล้าดื่มมากก็เพราะเหตุนี้ เพื่อนกลุ่มผมมันแรงจะตายไป . . และที่แย่ไปกว่านั้นภาพลักษณ์ของผมจะเสียเอา เห็นอย่างนี้ก็ไม่ได้เมาเต็มที่มาปีกว่าแล้วมั้งครับ
“นี่”
“อืออออออ” ปอนด์ส่งเสียงตอบกลับมา
ถามไรมันดีล่ะ? . . “คนที่ทำมึงอกหักอะ มึงลืมเค้าได้แล้วเหรอ”
“อึกกกก” ไอ้ปอนด์สะอึกนิดๆ เสหน้ามองไปทางอื่น “ไม่รู้เว้ย!” ทำท่าเหมือนเด็กเอาแต่ใจไม่มีผิด เอ๊ะ หรือแม่งไม่เมาวะ แม่งแอ๊คติ้งชัวร์แบบนี้!!!! โห่ยยยยยยยย
“อ้าวไอ้นี่ ตกลงยังไง บอกมา” แต่ผมก็เสือกอยากรู้ซะงั้น เอ ผมจะไปสนใจเรื่องของมันทำไมกันล่ะ? ไม่รู้เหมือนกันครับ นานๆทีไอ้ปอนด์มันจะหมดฉลาด . .
มันเหม่อแฮะ ปอนด์มองออกไปนอกกระจกที่ร้างผู้คนและมีเพียงแสงไฟตามเสาต่างๆ เนิ่นนานเหมือนกันกว่ามันจะปริปากออกมา “ลืมได้ไง ใครจะลืม”
คำตอบง่ายๆของมันทำเอาผมจุกแปลกๆ มีความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นมาดื้อๆซะอย่างนั้น มันร้อนรน ว้าวุ่น และ . . รู้สึกน้อยหน้า เสียหน้าแบบแปลกๆ
และที่ผมไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นมาเลยนั่นก็คือ . . ความอิจฉา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความอิจฉาเล็กๆก็ตาม แต่มันก็เกิดขึ้น! ผมบอกตรงๆเลย ผมไม่โกหก!
“สวยมากรึไงวะ” ผมยังจำได้ ตอนที่เจอกับมันครั้งแรก มันอกหักจากดาวโรงเรียน . .
“ไม่สวยอะ” มันพูดแบบเมาๆ “แต่น่ารักโคตร . .”
ทำไมยิ่งฟัง แล้วมันยิ่งรู้สึกไฟที่ประทุอยู่ในตัวมันรังแต่จะใหญ่ขึ้นๆฟะ?! แต่ผมก็พูดต่อ . .
“มึงคงชอบเค้ามากสินะ”
มันยักไหล่ . . “ไม่รู้ ถ้าชอบมาก ก็คงชอบน้อยกว่าที่ไอ้ธามชอบพี่เซนล่ะมั้ง”
แทบผงะ . . “ว่าไงนะ”
“ไอ้ธามแม่งกวนตีน อะไรก็พี่เซนๆๆอยู่นั่นแหละ น่ารำคาญ”
หวะ ว่าไงนะ หนึ่งคือมันไม่รู้เหรอว่าที่มันกำลังคุยอยู่น่ะคือผม คือไอ้ธามที่มันพูดถึง สองคือ ไอ้เชี่ยปอนด์มันหาว่าผมกวนตีน และสามคือ มันรำคาญที่ผมพูดถึงเซน . . งั้นเหรอ ?
“ทำไมวะ ไอ้ธามมันทำไม” ถึงเวลาสวมรอย. . เป็นคนนอกไม่รู้อิโหน่อิเหน่
“กวนตีนไง”
“แล้วไมมึงไม่เลิกยุ่งกับมันล่ะวะ”
“ . . .” เงียบซะงั้น ผมกลืนน้ำลาย ส่วนไอ้ปอนด์มองแบบเมาๆไปที่กระจกรถแล้วเอานิ้วชี้เขี่ยกระจกที่เป็นฝ้าเล่นๆ “ก็แค่ . .ไม่อยากเลิก”
แปลกที่ลูกไฟอันร้อนระอุเมื่อสักครู่กลับถูกลมพัดจากไหนไม่รู้ปัดเป่าออกไป กลายเป็นความเย็นสบายและก่อให้เกิดอาการแปลกๆในตัวผม มันวูบๆไหวๆ และที่หนักไปกว่านั้นก็คือ . . เสียงเต้นของหัวใจ จะอะไรมากมั้ยวะธาม ก็แค่คำพูดสิ้นคิดของคนเมาคนหนึ่ง
ผมไม่เห็นจะต้องแคร์อะไรมากมายขนาดนั้น . .
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ไอ้เชี่ย ใครยิงปืนใส่รถ!!!”
“นั่นมันเสียงเคาะกระจก” ผมตบหน้าผากตัวเองอย่างเอือมคนที่เมาแล้วเด็กลงอย่างไอ้ปอนด์ เห็นหน้าตื่นๆและสภาพเปียกเหมือนลูกหมาของไอ้บูมกับไอ้คิก ก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นข่าวใหญ่นี่หว่า . .
ผมไม่สนใจไอ้ขี้เมาอีกต่อไป ลงมาจากรถแล้วถามรุ่นน้องทั้งสองคน
“เหนื่อยมั้ย” ผมไม่ห่วงตัวผมเองหรอก ห่วงสภาพพวกแม่งสองคนมากกว่า
“หมะ ไม่เป็นไรครับพี่” บูมหอบแฮ่กๆ ส่วนไอ้คิกทรุดลงไปกองกับพื้นแล้วหอบเช่นกัน “นี่ นี่ครับ แย่งมาได้ ดีที่มันมีคนเดียว”
บูมยื่นกล้องมาให้ผม สีดำสนิท อืม เล่นกล้องโปรซะด้วยนะมึง ไอ้ปาปารัซซี่ . .
“เห้ย ขอบใจมากนะเว้ย” ผมมองทั้งคู่อย่างซึ้งใจ
“แหะ ไม่เป็นไรครับพี่ ไอ้คิกขอแค่ลายเซ็นพี่ก็พอ”
“จะบ้าเหรอเชี่ยบูม . . เอิ่ม พี่ธามครับ ขอเป็นซีดี โฟโต้บุ๊ค เสื้อยืด และก็ลายเซ็นก็พอนะครับ ไม่ขออะไรมาก”
“สัดคิก มากไปละมึง!” บูมใช้เท้าเขี่ยหน้าแข่งของคิก “แฮ่ พี่ธาม พวกผมล้อเล่นนะ”
“กำลังจะโทรไปบอกโทมัสให้หามาให้อยู่เลย” ผมทำท่ายกโทรศัพท์ขึ้น
“เห้ย ถ้าได้ก็เอาครับ!”
“ฮ่าๆๆ” ผมให้ได้อยู่แล้ว ของแค่นี้เอง . . ตั้งแต่ที่ผมรู้จักกับไอ้สองคนนี้มา ทั้งคู่ดูเป็นคนที่มีความหวังดีและก็เป็นคนดีมากพอดู ไอ้ปอนด์มาเจอเพื่อนดีนะเนี่ย . . ไม่รู้ว่ามันจะรู้ตัวมั้ย
“อันที่จริงผมขออะไรอีกอย่างได้มั้ยครับ” ไอ้คิกยกมือทำท่าเหมือนขออนุญาตพูด
“ไอ้คิก จะอะไรอีกล่ะ ก็อยากได้แค่นั้นไม่ใช่เหรอ” บูมขัด
“ผมไม่เอาของพวกนั้นก็ได้ แต่เรื่องนี้ผมขอจริงๆ”
“อะไรล่ะ ว่ามาสิ”
“ถ้าเพื่อนผมมันชอบพี่ . . พี่อย่าทำมันเจ็บเหมือนที่มันเคยโดนมานะครับ อย่างน้อยก็ช่วยพิจารณามันหน่อยนะ!!!!!”
ผมอึ้งแดก . .
“ไอ้คิก พูดเหี้ยไรเนี่ย!!! พี่ธามอย่าไปสนใจมัน มันบ้า”
“ก็มันอาจจะจริงก็ได้นี่หว่า เชี่ยบูม อย่าเตะกู!!!!” คิกพยายามหลบเท้าของบูมที่กระหน่ำใส่ตัวเค้าไม่หยุด
ผมรู้คำพูดของคิกอาจจะพูดเหมือนล้อเล่นและดูเหมือนว่าเป็นเรื่องตลก . . และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าคิกมีจุดประสงค์อื่นใดแฝงอยู่รึเปล่า
แต่แปลกที่ผมกลับจำมันขึ้นใจ และพวกมันก็วนเวียนอยู่ในหัวผม กรอซ้ำไปซ้ำมา ไม่หยุดสักที
2 BROKEN HEARTS
โคตรมึนหัว . .
ผมลืมตาตื่นและลุกขึ้นมาพบว่าตัวเองได้นอนอยู่บนเตียงของผมเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ดีหน่อยที่วันนี้เป็นวันหยุด ผมถอนหายใจเฮือก สำรวจดูสภาพตัวเอง ไม่มีอะไรอยู่นอกจากบ๊อกเซอร์ตัวนึง(ลายตารางสีเทาตัวเก่ง)แค่นั้น เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้างวะ หวังว่าผมจะไม่ไปฟันสาวที่ไหนมานะ ไม่งั้นคงได้เคลียร์กันยาว
ผมล้อเล่น . .ถ้าเมาถึงแม้จะไม่มีสติ แต่ผมก็พอจะรู้อยู่ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น
แต่ที่ผมสมควรจะกังวล . . ก็คือ . . ผมทำอะไรที่ไม่เหมาะสมลงไปกับใครรึเปล่า ?!!!
“ตื่นแล้วเหรอวะ ไอ้สาด นอนยาวเลยนะมึง” ไอ้บูมที่ทั้งตัวเป็นชุดของผมกำลังนั่งกระดิกเท้าเล่นคอมของผมอยู่ในห้อง ไอ้นี่ก็นั่งเงียบ เมื่อกี้ไม่ยักเห็น
“ปวดหัวว่ะ” ผมบอกไปตามความจริง
“สมควร เอาแต่แดกๆๆ ไม่สนใจคนอื่นเลย”
“ไอ้คิกล่ะ”
“เตี่ยมันโทรตามให้กลับบ้าน”
“แล้วมึงทำไมไม่กลับ?”
“อ้าวสัดปอนด์ ก็กูเป็นคนรักเพื่อน กูก็ต้องอยู่ดูแลเพื่อนดิวะ”
“แปลกๆนะที่มึงเป็นคนถอดเสื้อให้กู”
“ฮ่าๆ แปลกยังไง หรือมึงจะให้พี่ธามเป็นคนถอดให้ครับ” ไอ้บูมมันพูดเรื่อยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทว่า . .
“ทำไมวะ เค้ามาเหรอ!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” ไอ้บูมหันหน้ามาหัวเราะใส่หน้าผมเฉย “อะไรจะตื่นตกใจได้ขนาดนั้น เค้าจะมาได้ไงล่ะวะ งานการเค้าก็ออกจะยุ่ง” เออเนอะ นั่นสินะ “แล้วมึงเป็นใครไม่ทราบ ทำไมเค้าจะต้องมาหา? ฮะๆ ไหนบอกไม่คิดอะไร ไอ้นี่ หนีหัวใจตัวเองนะเนี่ย”
“หุบปากน่ะ” ผมจิ๊ปากแล้วลุกขึ้น “มีอะไรแดกมั้ย หิวว่ะ”
“กูเห็นมาม่าสองซองอยู่หลังตู้เย็น”
“ไหนมึงบอกจะดูแลกูไงสัด ไปต้มให้กูดิ”
“กูดูแลมึงจนเหนื่อยแล้ว อยากพักผ่อนกับน้องอาโออิ”
“พ่อง”
ผมไม่ได้สนใจอะไรไอ้บูมอีก เพื่อนกันก็งี้ ดูแลกันมากไปมันดูไม่จริงใจ อันที่จริงดูจากสภาพผมแล้วเมื่อคืนไอ้บูมมันก็คงไม่ได้ทิ้งผมไปไหน ไม่งั้นผมจะมานอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียงตัวเองได้ไง
แต่เมื่อคืนผมจำไม่ได้จริงๆนะ หลังจากที่โดนไอ้คิกกับไอ้บูมหิ้วปีกมา ผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย = =
พอผมเดินออกมาจากห้องนอนตัวเองเท่านั้นแหละ
พลั่ก!
ผมจำได้ นี่มันหมอนอิงที่ประดับบนโซฟาผมนี่หว่า ใครแม่งโยนมาใส่หน้าผมวะ?!!!!
“เชี่ยเอ๊ย มึงเกือบจะทำคนอื่นเค้าเดือดร้อน เพราะความขี้เหล้าเมายาของมึง!!!”
“คุณหนูครับ ใจเย็นสิ” ผมเห็นหน้าตื่นๆของโทมัสก่อนอันดับแรก จากนั้นก็เห็นหน้าหงิกๆของไอ้ธาม อ้าวไอ้บูม ไหนบอกว่ามันไม่อยู่และมันก็ไม่มาไง แต่นี่อะไรว้า?
“ไอ้ธาม เหี้ยอะไรเนี่ย” หมอนใบที่สองลอยมาอีกครั้ง จนผมหลบแทบไม่ทัน
“อุ๊ย ได้ยินเสียงเหมือนครอบครัวเค้าทะเลาะกันเลยว่ะ” ไอ้บูมโผล่หน้าออกมาจากห้องแล้วทำหน้าแบ๊วเหมือนมันไม่รู้เร่องรู้ราวอะไรทั้งสิ้น . .ซึ่งนั่นหน้าจะเป็นใบหน้าของผมมากกว่านะ! “โทมัส ผมว่าเราออกไปหาไรกินกันดีกว่าครับ”
“เอ่อ ถ้าปล่อยให้คุณหนูอยู่กลับคุณปอนด์สองคนผมเกรงว่า . .” โทมัสมองมาที่ผมอย่างคนที่ห่วงสวัสดิภาพของผม ซึ่งน่าห่วงเพราะตอนนี้ดูเหมือนไอ้ธามมันจะโมโหเอาการอยู่ หน้าหงิกไม่สบอารมณ์ทำเอาคนรอบข้างใจสั่นใจหายไปหมด โอ้วแม่เจ้า ผมไปขัดใจอะไรคุณชายเค้าเนี่ย = =
“โทมัส ผมเลี้ยงโจ๊กหน้าคอนโดไอ้ปอนด์เลยอ่ะ” ไอ้บูมเดินมาคว้าคอโทมัส ที่สูงเท่าไหล่ของมันนั่นเอง
“เอ่อ งั้นก็ . . ใส่ไข่ด้วยนะ”
บูมยิ้มและก็พาโทมัสออกไปจากห้อง ก่อนออกไปผมเห็นมันทำท่าเอานิ้วเชือดคอราวกับจะบอกกับผมว่า ‘มึงตายแน่’
จะอะไรก็ช่างเหอะ แต่ก่อนตายให้กูรู้ก่อนได้ป่ะ ว่ากูทำอะไรลงไป?!!!!!!
ดังนั้น . . ในห้องนั่งเล่นของคอนโดผม จึงเหลือแค่ผมกับไอ้ธามสองคน ซึ่งดูจากชุดที่ใส่แล้ว ไอ้ธามมันก็น่าจะเพิ่งกลับมาจากทำงานของมันแน่ๆ ชุด ใบหน้าและผมยังเต็มเช่นเคย
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆมันที่หน้าหงิกนั่งลงบนโซฟาเป็นที่เรียบร้อย แปลกๆเหมือนกันเพราะทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่บ๊อกเซอร์ตัวบางๆที่แม่งโคตรหวิว
“เอ่อ . . เกิดไรขึ้นวะ” เป็นคำถามที่โง่มาก แต่ก็เหมาะสมที่สุด
ธามทำหน้าเซ็ง หยิบรีโมทขึ้นมาเปิดทีวีและก็จ้องเนชั่นแนลจีโอกราฟิกด้วยสายตาว่างเปล่า
“นี่” ผมจิ้มมันเข้าสีข้าง “ก็บอกมาดิว่าทำผิดอะไร จะได้ขอโทษ”
“มึงจำไม่ได้เลยเหรอ!” มันหันขวับกลับมาแล้วแหวใส่เสียงดังโคตรจนผมขนลุก
“จำไม่ได้” ผมพูดเสียงอ่อย “ จำไม่ได้จริงๆอ่า ก็บอกมาดิว่าไปทำอะไรไว้”
“มึงนี่ - -“ ธามทำท่าเหมือนจะต่อยผม แต่ก็ชะงักไว้ แล้วก็หันไปดูปลาวาฬสีน้ำเงินด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง “ช่างแม่งเหอะ เอาเป็นว่าอย่าเมาแบบนั้นอีกละกันนะ”
“คงไม่แล้วล่ะ” ผมเอนตัวพิงลงบนโซฟา “เห้ย กูไม่สบายใจว่ะ กูไปทำอะไรไว้รึเปล่า มึงพูดแบบนี้กูก็ยังไม่ลืมหรอก แม่งรู้สึกผิดแปลกๆว่ะ”
“ไม่รู้แหละดีแล้ว”
“เมื่อกี้ยังทำท่าเหมือนอยากให้กูจำได้อยู่เลย”
“เห้ย ไอ้เชี่ย กูเปล่า!”
“กูได้ไปจูบใครที่ไหนมาป่าววะ เวลากูเมามากๆ เพื่อนกูชอบเล่าให้ฟังว่ากูชอบจูบคนไปทั่วน่ะ”
ผมทำไอ้ธามอึ้งไปเลย ตาโตหน้าตื่น มองผมชนิดที่ว่าประหลาดใจที่สุดในโลก!
“คนประเภทไหนเนี่ย มีแบบนี้ด้วยเหรอ”
“ก็ไม่รู้ อาจจะไม่ใช่นิสัยกูก็ได้ อาจเกิดแค่ครั้งสองครั้ง แค่นั้นเพื่อนแม่งก็เอามาล้อจนถึงตอนที่ลูกกูบวชแล้ว . . เอ๊ะ . . หรือว่า กูไปจูบใครเข้าวะ!!!!!” ต้องใช่แน่ๆเลยว่ะครับ และที่ไอ้ธามโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแบบนี้หรือว่าเพราะผมไป . .
“ช่างแม่งเหอะ ลืมมันไปซะ! ไอ้เชี่ย ไอ้มั่ว แม่ง จูบคนไปทั่ว ไอ้บ้า ไอ้เจ้าชู้เอ๊ย!” หมอนอิงใบเดิมๆที่โทมัสหวังดีเก็บมาวางไว้ที่เดิมให้ กลายมาเป็นอาวุธของไอ้ธามอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ได้โยนใส่ มันเอามาตีแบบไม่มียั้งมือ . .
“โอ้ย โอ้ย โอ้ยยยย พอได้แล้ว ปวดหัวนะ” ผมหลบเป็นพัลวัน
“ไอ้ทุเรศ ไอ้เหี้ย ไอ้เสียมารยาท ขโมยจูบคนอื่น มึงมันขี้ขโมย!”
“โอ้ยยย พอเถอะคร้าบบบบบ”
“ไม่โว้ย”
ผมจับหมอนได้จึงโยนทิ้ง แล้วจับข้อมือของไอ้ธามเอาไว้ จับไว้ทั้งสองมือนั่นแหละ แขนก็แค่นี้ มือก็แค่นี้ แม่ง แรงเยอะชิบหาย
“ปล่อยกู!”
“ใจเย็นสิ”
ไอ้ธามคงเป็นผู้ชายที่ชอบทำหน้าเหมือนเด็กเอาแต่ใจที่สุดในโลกล่ะมั้ง . . ผมว่า
“ขอโทษ” ผมพูดนิ่มๆ
“กองไว้ตรงนั้นแหละ”
“ขอโทษ”
“จะพูดซ้ำทำไม”
“ขอโทษนะ”
“ไอ้บ้า อย่าเอาหน้ามาใกล้” ได้ผลแฮะ ไอ้ธามเริ่มเปลี่ยนจากหน้าโกรธๆมาเป็นทำหน้าไม่ถูกแล้วครับ ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ส่วนไอ้ธามก็เอาแต่เบือนหลบ มีเพียงปลาวาฬสีน้ำเงินตัวเบ้อเริ่มมองดูผมกับมันอยู่ในทีวี
“หายโกรธยัง”
“ไม่หายหรอก”
“ขอโทษน้า . .”
“เชี่ย! อย่าโกง เอาหน้าเข้ามาใกล้ทำไม”
“ . .เวลาอย่างงี้มึงดูสู้กูไม่ค่อยได้ไง”
“ทำไมจะสู้ไม่ได้” โป๊ก! มะเหงกจากกำปั้นของไอ้ธามทำเอาผมร้องโอยอีกครั้ง คุณเค้าไม่มียั้งมือหรอกครับ เรื่องแบบนี้น่ะ
ผมเผลอปล่อยมือไอ้ธามออก ส่วนมันก็ย้ายตัวไปนั่งโซฟานวมตัวอื่น
มันดูปลาวาฬสีน้ำเงินต่อ ส่วนผมก็ดูหน้ามัน . .
“มึงควรจะไปแต่งตัวให้เรียบร้อยนะ” ได้ยินมันเปรยว่างี้
แต่ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ เอาแต่จ้องมันอยู่อย่างนั้น . .
“จ้องไม ไม่มีอะไร ไม่ได้โกรธไรแล้ว!”
“…”
“ไม่ตอบอีก อะไรไอ้นี่ . . แปลกๆนะมึงเนี่ย”
“ใช่ดิ มันแปลกมาก”
ผมลุกขึ้นยืน ทำท่าจะเดินกลับเข้าห้องไปจัดการกับตัวเอง คือเปลี่ยนเสื้อผ้งเสื้อผ้าอาบน้งอาบน้ำอ่ะครับ (กลัวมีคนคิดไกล)
“อ้าว แล้วอะไรที่แปลก!” ธามตะโกนตามหลังมา ท่าทางจะอยากรู้คำตอบโคตร เพราะโยนหมอนมาใส่ผมอีกแล้ว “บอกกูมา!”
“ไม่โว้ย!”
หลังจากที่มันแอบบ่นอุบแอบด่าผมลับหลัง . . ผมก็ค่อยๆวิ่งเข้ามากระซิบข้างหูมัน
“มันแปลกก็ตรงที่กูจูบใครเวลาเมา คนนั้นมันจะเป็นคนที่กูแคร์เสมอ . .”
หลับหูหลับตาพูดไปละครับ พูดเสร็จผมไม่รู้ไอ้ธามจะทำหน้ายังไง แต่ผมนี่วิ่งหนีเข้าห้องตัวเองอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ . .
ผมเชื่อสนิทใจแล้วว่า . . ความทุกข์ของผมที่เคยมี มันคงจะจากไปแล้วจริงๆ . .
เพราะความสุขครั้งใหม่มันกำลังก่อตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ
ถึงแม้ว่า . . มันจะมาจากฝั่งผมคนเดียวก็เถอะ . .
ช้าๆได้พร้าสองเล่มงามน้าา
สอบไฟนอลกำลังมา แต่หลังสอบ น้องคนเขียนก็กระหน่ำจัดเต็มเหมือนเดิม
คนอ่านใจเย็นๆนะค้าา ช่วยลุ้นคู่นี้กัน ^^
-
:pigha2:
-
อร๊ายยยย เขิน น้องปอนด์ยอมรับใจตัวเองแล้ว :-[
-
หวังว่าครั้งนี้ ปอนด์จะได้ฟาดธามจริงๆซะที เอิ๊กๆ :laugh:
-
อ่าาา ปอนด์แน่ใจแล้วว่า ความรักครั้งใหม่ได้เข้ามาหาเรียบร้อยแล้ว
:กอด1:
++++++++++++++++++++++++++
ขอให้คนแต่งโชคดีกับการสอบนะคะ แล้วรีบกลับมาต่อไว ๆ น๊า ^^
-
ปอนด์จะเริ่มเปิดใจตัวเองแล้วสิ
-
มาต่อเร็วๆนะคับ คิดตามอยู่ๆ
-
รักกันไวๆน๊าาา เชียร์คู่นี้ขาดใจเล้ยยย
-
อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้า. เข้าไปทุกที :laugh: ลุ้นกับคู่นี้ต่อปายยยยยยยยคับพี่น้อง :-[
-
กรี๊ดดดด ปอนด์ ตรงมากลูก
ดีมากๆๆ 55555
ไม่ใช่เราฝั่งเดียวหรอกลูก
ดูท่าแล้วธามก็หวั่นไหวไม่ใช่น้อยนะเออ
หยอดเรื่อยๆแหละปอนด์
เดี๋ยวเขาก็ใจอ่อน ก๊ากก
น่ารักมากจ้าาาาาาา
รออ่านตอนต่อไปน้า
>< สู้ๆจ้าาาคนแต่ง จุ๊บๆ
-
รออยู่นะ สนุกมากเลยยยย >.,<
-
แอบโกรธแทนธามที่จำไม่ได้
แต่ตอนนี้เขินมากกกก แทนธามไปแล้วที่ปอนด์กระซิบบอกแบบนั้น
ชอบอ่านไปก็เขินไป ปอรด์รุกเต็มที่เลยน่าารู้ใจตัวเองแล้วววว
-
ปอนด์จ๋าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เขินอะ :-[ :impress2:
-
จะลุ้นขึ้นไหมน้อ
คนเมาก็ไม่แสดงออก
คนไม่เมา ก็รู้สึกจะมึนๆ
-
น่ารักที่สุด :-[
-
อ๊ายยยยย เขินอ่ะะะ
อยากอ่านตอนน่ารักๆแล้วอ่าาา :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
-
ปอนด์ลุยเลย :o8:
-
อ๊ายยยเขินเเทน
ปอนด์เปิดใจเเล้วสิน่ะ
คิดว่าปอนด์ไม่คิดไปคนเดียวหรอก
ธามก็มีหวั่นไหวบ้างเเหละ >,<
-
ถพ่อปอนด์ของฉัน
-
ปอนด์น่าร๊ากกกก เดินหน้าเต็มสูบเลยย หยอดทีละนิดทีละหน่อย อร๊ายยย
หนูธามจะไปไหนพ้นนน นั่นแหนะ เริ่มเขินเริ่มไม่กล้าสู้สายตาแล้ววว
เมาแล้วกลายเป็นปีศาจจูบดะ หรอเนี่ย แต่คนที่โดนจูบมักเป็นคนที่แคร์ โฮกกกก
คนอ่านเขินแทนเจ้าธามจริงๆน๊าาา บรรยากาศหวานๆ พองๆฟูๆ ยังไงไม่รู้ ฮิ้ววว
แต่ก็แอบชอบบรรยากาศในรถตอนที่ปอนด์เอ่ยถึงความรักครั้งเก่าที่ยังไงก็ไม่ลืม
มีรักครั้งใหม่ แต่คนเก่าก็ไม่จำเป็นต้องลืมก็ได้ เก็บและจดจำสิ่งที่ดีดีไว้ก็ได้เน๊อะๆ
เพื่อนบูมเพื่อนคิกช่างเป็นคนดี เพื่อนที่ดีมากกก พูดอวยเพื่อนซะขนาดน้าน ได้ใจสุดๆ
น้องธามคะ ถ้าไงก็ พิจารณาน้องปอนด์น่ารักคนนี้ไว้ในอ้อมใจด้วยน๊าาา ฮ่าๆ
อ๊ากกก ลุ้นๆๆกันต่อไป น้องปอนด์สู้ๆ คนเขียนก็สู้ๆน้า
:กอด1:
-
รักธามเชียร์ปอนด์สุดใจ
อิอิ หลังจากแอบรักคินตา แล้วก็หลงพี่เหนือมาแล้ว
รออ่านตอนต่อไปเป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ิาปอนด์ตอนเมามากเลยค่ะ เวิ่นเว้อจริงๆ
ความรักครั้งใหม่กำลังจะเริ่มต้น อิอิ
-
อ๊ายยยย
เขิล แทน ธาม อ่ะ
มันแบบ อ๊ายยย มาก มาย เลยอ่ะ
:z3: :z3:
มันกำลังจะหวาน ขึ้นเรื่อย ๆ ใช่มั้ยเนี่ยะ ??
ดีใจๆ
อยากให้เป็นแบบนี้ไปนานๆ
-
:-[
ปอนด์น่ารักกกกกกกก
ธามก็เริ่มหวั่นไหวกะปอนด์แล้วใช่มั้ย
สองคนนี้ค่อยๆเป็นค่อยๆไปดี อิอิ
อยากให้ถึงตอนต่อไปไวๆๆ
-
โอ้ยปอนด์มีแอบหยอดไว้ให้คิดด้วยอ้ะ
เริ่มหลงรักเค้าแล้วล่ะซี้
-
กรี๊ดดดดด ชอบประโยคสุดท้ายที่ปอนด์บอกธาม
แอบหวานตลอด :o8:
-
แบบนี้จะเรียกค่อยๆรักกันเบาๆ(รึเปล่า)
ปอนด์เริ่มรู้ใจตัวเองมาขึ้น ส่วนธามก็หวั่นไหวเรื่อยๆ
ช่วยทำตามคำขอร้องของคิกทีนะคะธาม
-
กรี๊ดดดดด ปอนด์ธามน่ารักอ๊ะ!
-
ไอ้ปอนด์เขินวิ่งหนีเ้ข้าห้องไปแล้ว
แล้วหน้าไอ้ธามเป็นไงเนี่ย 555
รอตอนต่อไปครับ!
-
รีบๆจีบเค้าเข้าปอนด์
ถ้ามัวแต่ช้าอีก รับแรงได้กินแห้วอีกแน่แกเอ๋ย :laugh:
-
โฮ้ยยยย อยากจะกรี๊ดดดด มันน่ารักมากกกก >////<
ปอนด์ไม่ได้คิดไปคนเดียวหรอกจ้ะ ธามเค้าก็เป็น
แต่เจอดอกแรกของปอนด์เข้าไป ธามจะทำหน้ายังไงหนอ
สมใจโธมัสกับคิกก็งานนี้แหละ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
กรี๊ดๆๆๆๆ ตบเข่าฉาด เริ่มมีพัฒนาการแล้วเว้ยเฮ้ยคู่นี้!!!
-
ลุ้นสุดใจขาดดิ้นค่ัะ!! :laugh:
-
:mc4:รู้ใจตัวเองแล้วเว้ย บอกพี่ธามเขาด้วยว่า
ตอนนี้รักแต่พี่เขานะปอนด์ ไม่งั้น ไม่เชียร์นะเอ้า
-
อย่าคิดไปเองปอนด์
ลองถามธามมันดูก่อนว่าคิดเหมือนกันมั๊ย
-
อ้ากกกกกกกก
มาให้คิดถึงแล้วจากไป ฮืออออ
ปล. ต้องเอาเหนือกะคินตามาเปิดตัว เพิ่มเชื้อ หึหึ ช้าดีนัก
-
ฮี้ววววว
เขินแทนธาม 55555
-
ให้ดิ้นตายเหอะคู่นี้ น่ารักน่าลุ้นจริง
-
:-[ เป็นปลื้ม หวานทีละนิด อิอิ
นึกว่าจะเป็นข่วใหญ่ซะแล้ว
ตอนนี้อยู่ในช่วงหวั่นไหวอ่ะดิ
ปอนด์ยอมรับตัวเองแล้ว o13
-
:m18: :m18: :m18:
เชียร์คู่นี้น่ารักมาก น่ารักทั้งคู่เลย
-
อั้ยย้ะ! ปอนด์จัดเต็มกับธามเป็นที่เรียบร้อย :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
น่ารักที่สุดอะ ธามก็หวั่นไหวแล้ว บร๊ะๆๆๆ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ปล.พี่เค้กสู้ๆ >///< :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
โอ้ยตายแล้ว
อ่านแล้วหน้าร้อนวูบวาบอายเขินแทนธามอะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
มาต่อๆๆ เค้ารออ่านอยู่นะค้าา~
ไปแช่แอร์ก่อน ไม่ไหวระ หน้าร้อนเขินไปหมด คิกคิกคิก
-
ตอนที่ 12
เขาที่เพิ่งเจอกับเธอที่มาก่อน
ฤดูสอบ . . มาถึงแล้ว
“โอ้ยยยย กูจะบ้าตายอยู่แล้ววววววววววววววววว”
“มึงยังก้มหน้าอ่านได้ไม่ถึงสามนาทีเลยนะ”
“สมาธิกูสั้น”
“ไปหากาแฟแดกไป๊ จะได้หุบปากบ้าง มึงเข้าใจชัดเจนมั้ยกับคำว่า ‘โค้งสุดท้าย’ น่ะ”
“กูเข้าใจ แต่พรุ่งนี้ก็ยังมีเวลาอีกวันนี่หว่า” ไอ้คิกมองดูนาฬิกาข้อมือ แล้วหันมาหาผมที่ก้มหน้าก้มตาอ่านอยู่อีกมุม ไม่ได้สนใจเสียงของมันที่เถียงกันกับไอ้บูมมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว “เชี่ยปอนด์ เพิ่งสี่ทุ่มครึ่ง ไปหาเหล้าแดกกัน”
“มึงจะบ้าเหรอ มึงเข้าใจมั้ยกับคำว่า’โค้งสุดท้าย’”
ผมบอกว่าไม่ได้สนใจ . . แต่ผมก็เกือบจะก๊อปคำพูดของไอ้บูมมาใช้เต็มๆ
วันมะรืนสอบมิดเทอมวิชาแรกครับ อยากจะสิ้นให้ดิ้นตาย ยังอ่านไม่จบเลย! ผมกับเพื่อนสองคนอยู่ในร้านกาแฟบวกกับร้านอาหารบวกกับบาร์อะไรสักอย่างที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่แถวๆสามย่าน นั่งอ่านกันมาตั้งแต่เมื่อตอนเย็น จนตอนนี้สี่ทุ่มครึ่งแล้ว อุดหนุนน้ำนมขนมเค้าไปตั้งหลายร้อย ก็ยังไม่มีแววว่าจะอ่านจบเลยแม้แต่น้อย = =
“หรือต้องใช้ตัวช่วยวะ” บูมเปรย เหลือบมองไปที่กลุ่มสาวบัญชีที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าไหร่ “ไอ้ปอนด์ มึงไป กลอยเค้าชอบมึง เค้าคงจะช่วยมึง”
“อะไรวะ” พระเอกงง
“กูว่าอ่านไม่ทันแล้วล่ะแม่ง ต้องให้คนที่อ่านทันเค้ามาสรุปให้ฟัง” บูมพยักเพยิดไปทางกลุ่มของกลอย “บอกไปดิ ถ้าติวให้เรา เดี๋ยวเราจะยอมเดทด้วย”
“ชิ น่าหมั่นไส้ไอ้หล่อเลือกได้” วินาทีนี้ประโยคไหนที่มันไร้สาระ . . ไอ้คิกนั่นแหละครับเป็นคนพูด
“ตลก ไหนมึงไม่เข้าใจอะไรตรงไหน มาถามกูนี่”
“แล้วมึงอ่านจบยัง”
“ก็ยัง”
“ออกสตาร์ทพร้อมกูอย่าทำเก่ง”
“แต่กูตั้งใจเรียนในห้องนะเว้ย”
“ไม่ใช่ไร สาวๆมาติวให้หัวใจกูกระชุ่มกระชวย ตากูจะได้ตื่นๆ อยู่กับมึง ราศีก็หมอง อยู่กับไอ้เชี่ยคิก ก็ปวดกบาล ติวกับสาวดีกว่า”
“สันดาน” ไอ้คิกครับ
“ไปๆ ไอ้ปอนด์ ไปเรียกกลอยมานั่งกับเรา”
“ไม่เอา”
“กูไม่ช่วยมึงจีบพี่ธามนะ”
“ฮะ”
“พี่ธามสุดรักสุดดวงใจของมึงนั่นไง ไปไม่ไป หนึ่ง . .สอง . .”
เหี้ยอะไรวะสัดบูม . . วิญญาณขุนแผนมาเข้าสิงมึงเหรอถึงนึกอยากจะเจ้าชู้วันใกล้สอบน่ะฮะ! แต่ทว่า . .
“กลอยครับ” เอาเข้าจนได้สิน่า . . ผมมาปรากฏตัวท่ามกลางสาวๆบัญชีอินเตอร์จนได้ ในมือมีชีทที่ยังอ่านค้างไว้ด้วยโคตรทำตัวเสร่อเลยขอบอก แต่กระนั้นเพื่อนกลอยก็สะกิดให้เธอหันมาแล้วซุบซิบๆกันเป็นการใหญ่ กูกล้ามาได้ไงวะเนี่ย ผู้หญิงทั้งนั้นเลย . .
“คะ?”
“คือ คือว่า” ผมหันไปมองไอ้บูมที่กลั้นหัวเราะจะตายห่ากับไอ้คิก นี่สรุปมึงว่างมากใช่ป่ะ มึงแกล้งกูเหรอเนี่ย!“สนใจจะรวมกลุ่มติวกันมั้ย เดี๋ยวค่าน้ำกับขนมเพื่อนเราคนนู้น” ผมชี้ไปที่ไอ้บูมที่เลิกหัวเราะแทบจะในทันที สมน้ำหน้า มึงโดนแน่ “เค้าจะเลี้ยงน่ะ”
“จริงเหรอ ว้าววววววววววววว”
“เอาสิ พวกเธอสามคนย้ายมานั่งนี่ละกันน้า” กลอยยิ้มให้ผม
“อื้อ ขอบใจมากน้า คงช่วยเราได้มากเลย”
ผมยิ้ม เดินกลับไปที่ที่นั่งของตัวเองแล้วเตรียมย้ายของ ไอ้บูมกับไอ้คิกงงกันใหญ่
“อะไรของมึงปอนด์”
“ก็เค้าจะติวให้ แต่มึงต้องเลี้ยงน้ำกับหนมเค้านะบูม”
“เฮ้ย ได้ไงอ่ะ”
ราคามันก็ไม่ใช่น้อยๆ แต่คนอย่างบูมมีหรือขนหน้าแข้งจะร่วง หลังจากนั้นไม่นานผมกับเพื่อนก็อยู่ท่ามกลางสาวๆบัญชีที่มีบางคนอาจจะเคยคุยกันแล้ว แต่ก็ยังมีบางคนที่ไม่เคยคุยกัน ผมถูกเพื่อนของกลอยจัดให้นั่งอยู่ข้างๆกลอย และเธอก็ตั้งใจติวให้ผม
. . นี่มันดีกว่าอ่านเองอีกนะเนี่ย แต่เหตุผลของผมไม่เชี่ยเหมือนของไอ้บูมนะ . .
“แหม กลอย ทำไมดูเหมือนติวให้แต่ปอนด์ล่ะ เรามีกันตั้งห้าหกคนนะ”
“อ้าว . . เราเปล่านะ”
“แน่ะๆๆๆ อะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยย”
เพื่อนๆแซวจนเธออายม้วนต้วน . . กรรมแล้วไง อย่าเพิ่งมาทำอะไรติวเตอร์ของผมสิ TT
พวกเราก็ได้แต่อ่านไป ติวไป แซวกันไป จนกระทั่งเลยเวลาเที่ยงคืนไปแล้ว เพื่อนกลอยเริ่มทยอยกันกลับคนสองคน จนกระทั่งเหลือกลอยกับเพื่อนสนิทกลอยอีกหนึ่ง และผมกับเพื่อนผมอีกสามคน กลอยกับเพื่อนบอกว่าอีกประเดี๋ยวก็กลับ แต่ที่พวกผมคิดกันไว้คืออยู่กันทั้งคืน = =
“เฮ้ออออ ง่วงนอนนนนน” ไอ้คิกลุกขึ้น “นี่ๆ เอาอะไรกันมั้ยอะ จะไปซื้อของกินแก้ง่วง”
ทุกคนสั่งกันหมดจนไอ้คิกจำไม่ทัน ผมจึงอาสาไปช่วยมัน ไอ้คิกมันเบลอๆ เยอะขนาดนั้น คงจำไม่ได้หรอกมั้ง
2 BROKEN HEARTS
โคตรง่วงเลยว่ะครับ . .
“คุณหนูครับ ถ่ายรายการนี้เสร็จก็กลับบ้านได้แล้วล่ะครับ”
“เหนื่อยอะ ธามมีโปรเจคอีกตัวกับเพื่อนที่ต้องปั่นอะ” อยู่กับโทมัส บางครั้งผมก็ยอมรับว่าผมน่ะเด็กลงไปเยอะ
“สู้ๆนะครับคุณหนู เดี๋ยวผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูเอง”
“ไม่ต้องเลย เป็นหวัดไม่ใช่เหรอ ส่งธามที่คอนโดอิซิ่มเสร็จ โทมัสก็กลับบ้านไปนอนนะ”
“จะดีเหรอครับ”
“อื้อ ไว้จะโทรไปตอนเสร็จแล้ว คงเช้าๆสายๆอ่ะ แย่ . .”
“คุณหนูโทรไปหาคุณปอนด์สิครับ”
“ฮะ?” ผมลืมอาการเหนื่อยของผมไปเลย เมื่อจู่ๆมาได้ยินโทมัสพูดแบบนี้
“เผื่อจะดีขึ้น”
“อะไรอ่ะโทมัส ทำไมต้องโทรหามัน = =” ผมหน้าหงิก “โทรหาป๊า โทรหา . . เซนก็ได้นี่” ทำไมประโยคหลังของผมมันแผ่วลงล่ะ?
“แหะ ขอโทษทีครับ”
“คุณธามครับ พร้อมรึยังครับ ซีนสุดท้ายแล้ว”
“ครับ จะไปเดี๋ยวนี้” ผมตอบรับเจ้าหน้าที่สตูดิโอ . .
กว่าจะถ่ายเสร็จก็เกือบเที่ยงคืนเข้าให้แล้ว ผมที่สภาพป้อแป้อย่างหนักกำลังเดินตามหลังโทมัสไปยังรถเก๋งสีดำ ไม่ลืมที่จะบอกลาสมาชิกในวงและแฟนคลับที่ตามมารอกันจนถึงหน้าสตูดิโอ ซึ้งว่ะ . .
“ยังไม่กลับกันอีกเหรอครับ ดึกแล้วน้า” บางทีการที่เป็นคนรอมันก็เหนื่อย . . ผมเข้าใจความรู้สึกพวกเขานะครับ
“น้องธามเหนื่อยมั้ยลูก อ่ะนี่น้ำ นม ขนม แบ่งกับพี่เจิ้นนะ”
จะต้องมีชื่อพี่เจิ้นติดมาด้วยทุกครั้งไปสิน่า . .
“คงไม่ได้อะครับ ธามขอกินหมดนะ” ผมยิ้ม แชะ แชะ แชะ แฟนคลับถ่ายรูปผมทุกอิริยาบถ “ขอบคุณนะครับ ขอบคุณมากครับ”
“จะกลับบ้านแล้วเหรอคะ” เสียงดังมาจากไหนไม่รู้ เพราะคนยืนกันอื้อ
“เปล่าครับ มีทำโปรเจคต่อที่คอนโดเพื่อน”
“ไหวมั้ยคะ หน้าธามดูซีดๆนะ”
“ไหวครับ ขอบคุณมากเลยนะครับ ดึกแล้วกลับกันยังไงครับเนี่ย ผมไปส่งเอามั้ย”
“ไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” พร้อมใจกันตอบจนผมผงะ โทมัสที่วิ่งมาช่วยผมถือของก็เหวอไม่แพ้กัน นี่ถ้าส่งทีละคน ผมคงไม่ได้ทำโปรเจคแล้วล่ะครับ “ล้อเล่นน่ะค่ะ เดี๋ยวก็กลับแล้ว มาถ่ายรูปธามก่อน”
“ได้ครับๆ กลับกันดีๆด้วยนะครับ”
ผมยืนถ่ายรูปยืนคุยกับแฟนคลับอีกนานราวๆห้านาที จึงได้ฤกษ์จรลีหายไปตัวไปทำโปรเจคสักที โทรศัพท์ที่สั่นอยู่ดูก็รู้เลยว่าอิซิ่มมันโทรมาเร่งแค่ไหน . . แต่งงตรงที่มีอีกเบอร์หนึ่งปรากฏขึ้นมา แน่ะๆ อย่าคิดไปไกลครับไม่ใช่เบอร์ไอ้ปอนด์ เป็นเบอร์ของเนยน่ะ
ผมเลือกที่จะโทรกลับหาเนย (ดูเลว) เพราะอิซิ่มผมรู้ว่าเป็นเรื่องงาน แต่เนยโทรมานี่ ผมไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
“ฮัลโหล”
“ว่าไงเนย”
“ธาม ธามอยู่ไหนน่ะ”
“เพิ่งอัดรายการเสร็จแถวๆลาดพร้าวน่ะ มีอะไรเหรอ”
“เอ่อ คือว่า น้องของธาม . . โสดจริงรึเปล่า”
“ฮะ?” กูงงนะ กูลูกคนเดียวไม่มีน้องงงงงงงงงงง
“ปอนด์ไง ปอนด์น่ะ . . โสดจริงรึเปล่า”
“เอ่อออออ . .” ผมกลืนน้ำลาย สายตามองออกไปยังท้องถนนที่ค่อนข้างร้างผู้คน “เท่าที่รู้ก็ . . โสดนี่”
“แต่เนยว่าไม่ใช่อ่ะ” เสียงเนยดูเครียดๆก็คงจะเหมือนหน้าของเธอตอนนี้แหละนะ “ตอนนี้เห็นนั่งติวหนังสือกับสาว ดูสนิทกันมาก”
. . . ผมมองอะไรไม่เห็นไปชั่วขณะ เหมือนสมองมันตื้อ
“ถ้าคบกันแล้วแบบนี้ก็แย่อ่ะดิ เนยยังไม่ได้ทำอะไรมากเลยก็แพ้แล้วงั้นเหรอ”
“ใจเย็นๆนะ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้” ผมพยายามคุยกับเธอ “แล้วนี่อยู่ไหนอะ”
“ทูฟาสต์ทูสลีฟ คุยโปรเจคกับพวกโด้ ก็เดี๋ยวจะย้ายกันไปที่คอนโดซิ่ม แต่ดันมาเจอ . . ซะก่อนน่ะ” ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้เนยดูซีเรียสซีเครียดได้ถึงขนาดนั้น “ธาม . . ธามมาที่นี่เหอะน่ะ มาดูเองเหอะ แล้วธามจะเข้าใจว่าทำไมเนยถึงต้องกับโทรไปถามธาม”
“เอ่อ - - เอางั้นเลยเหรอ”
“อื้อออออ ยัยผู้หญิงคนนั้น . . สวยยยยยยยยอ่ะ TT”
“งั้นแป๊บนะ” ผมเอี้ยวตัวไปบอกโทมัส “ทูฟาสต์ทูสลีฟนะโทมัส ส่งธามที่นั่น เดี๋ยวธามไปหาคอนโดซิ่มเอง”
ไอ้ปอนด์ . . เจ้าชู้อีกแล้วใช่มั้ยมึง . . ชิ ดีนะที่แม่งอยู่ร้านอ่านหนังสือไม่ใช่ไปเป็นขี้เหล้าเมายาเหมือนไม่กี่วันก่อน ไม่งั้นมันคงจะจูบคนอื่นเค้าไปทั่วแล้ว . . ว่าแต่สงสัยจังว่าใครกันที่มาสนิทกันกับไอ้ธาม ก็วันๆเห็นอยู่แต่กับไอ้คิกกับไอ้บูม ไม่เห็นมีเพื่อนผู้หญิงคนไหนสักคนเลยนี่หว่า . .
ผมเดินเข้าไปในร้าน บางคนผงะเมื่อเจอผมนิดนึงตอนเงยหน้าขึ้นมามอง ผมเข้าใจ ผมชินแล้ว . . ผมไม่ใช่นิสิตธรรมดาๆแต่พ่วงตำแหน่งดารานักร้องที่กำลังอยู่ในกระแส
ผมยังหาเนยไม่เจอ แต่เด็กหนุ่มตัวสูงสองคนที่ยืนเลือกขนมแถวๆเคาเตอร์ทำเอาผมหยุดยืนมองอยู่ตรงนั้น ทั้งคู่ปลดระเบียบออกหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า คนผมเรียบตั้งใจเลือกขนมมาก ส่วนคนผมตั้งหน่อยๆยืนล้วงกระเป๋ามองดูเพื่อน
นั่นไอ้ปอนด์ . . ดูไอ้คิกเลือกขนมอยู่ ติวหนังสือกับสาวที่ไหนกันล่ะ?!
แต่จะให้ยืนอยู่หน้าประตูร้านนิ่งๆแบบนี้ก็เด่นไป ผมไม่อยากเด่นไปมากกว่านี้อีกแล้ว ผมค่อยๆกระดึ๊บๆ ไม่ให้ไอ้ปอนด์เห็นแม้แต่เงา มองหายัยเนยกับพวกไอ้โด้ไปด้วย ซึ่งพวกนั้นอยู่ตรงบริเวณนอก
“ธาม!” ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทักทายพวกไอ้โด้ เนยก็เดินมาคว้าแขนผมซะแล้ว “เห็นมั้ย คนนั้นอ่ะ คนนั้นแหละ กิ๊กปอนด์”
ผมที่ยังอึนๆมองตามไปที่ที่เธอชี้ เห็นเด็กสาวบัญชีปีหนึ่งสองคนกับไอ้บูมกำลังนั่งอ่านชีทกันอย่างตั้งใจ
“คนไหนอ่ะ”
“ปอนด์เค้าจะชอบคนอวบๆงั้นเหรอธาม”
“ใจเย็นสิเนย” มุมร้อนอกร้อนใจของเนยผมยอมรับว่าน้อยครั้งนะที่ผมจะเห็น
“บางทีก็เย็นไม่ได้แล้วนะธาม” เนยหน้าหงิก “ดูนู่น ถ้าธามไม่เชื่อ”
ไอ้ปอนด์กับไอ้คิกกลับมาพร้อมกับขนมชุดใหญ่ ปอนด์เหมือนรู้หน้าที่ มันนั่งลงข้างๆคนสวยที่ไม่ใช่คนอวบๆ ซึ่งดูๆแล้ว รอบกายของทั้งคู่ที่มันชะวิ้งชะวั้งชวนคิดว่ากำลังอินเลิฟชะมัด = = ยัยเด็กผู้หญิงคนนั้นก็แสดงออกชัดเจนเกิ๊นว่าปิ๊งไอ้ปอนด์ . .
“เห้ย ทำไมหน้าหงิกทั้งคู่วะเนี่ย” ไอ้โด้ที่เดินมาสมทบทักผมกับเนยแบบงงๆ “ไอ้ธาม อิซิ่มโวยวายใหญ่แล้ว ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันส่งเอา”
“ไปกันก่อนเลย ซื้อน้ำแป๊บ” ผมบอกเพื่อน
เพื่อนๆผมทยอยกันออกไปจากร้าน เหลือเนยที่รั้งท้าย “ไม่ได้แล้วนะธาม เนยต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ ธามต้องช่วยเนยนะ”
“ฮะ?”
“ส่งโปรเจคนี้ก่อนเถอะ = = น้องบัญชีปีหนึ่ง มาสู้กันสักตั้งนะ!”
แล้วผมจะพูดอะไรได้อีกล่ะเนี่ย . . ผมยืนมองแผ่นหลังของเนยอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหันหลังกลับไปเพื่อที่จะไปซื้อนมไปฝากอิซิ่ม มันชอบกินนม เอาใจมันหน่อย เพราะผมเอาแต่ทำงานจนบางทีก็ไม่ได้แพลนงานช่วยมัน
แต่พอผมหันไป . . หน้าผากผมก็ชนเข้ากับไหล่ของใครบางคน
“ธาม”
“เซน
“ฮะๆๆ บังเอิญจังนะ”
ผมน่าจะดีใจกว่านี้ . . แต่สิ่งที่ผมคิด นี่มันวันชุมนุมอะไรของมอผมรึเปล่าวะ แม่งสิงสถิตกันอยู่ที่นี่ทุกคนเลยรึไงนะ
“ทำไมหน้าบึ้งจังล่ะ โดนใครขัดใจมา”
เซนก็ยังจำนิสัยของผมได้เสมอ . .
“เปล่า เซนมาทำอะไรเหรอ ดึกจัง ไม่กลับบ้าน”
“แหมถามมาได้ ตัวเองก็ยังอยู่ที่นี่ทั้งๆที่ดึกแล้ว” เซนยิ้ม “มารับยัยซันน่ะ” เซนหมายถึงน้องสาวของเขาน่ะครับ
“น้องซันเรียนคณะไรนะ”
“นิเทศน่ะ นู่น ติดคุยกับเพื่อนอยู่ทางนู้น ไม่ยอมลุกซักที”
“อื้อ งั้นเหรอ” ผมทำเสียงเนือยๆ “งั้นไปก่อนนะ นัดเพื่อนเอาไว้”
“สอบเสร็จว่างรึเปล่า . . ”
“ฮะ”
“สอบเสร็จว่างรึเปล่าครับ . .”
“เอ่อ . . คือ . . “
“ช่วงนี้ไม่ค่อยรับโทรศัพท์เซนเลยนะ เซนกะจะชวนไปตั้งหลายที่ แต่ทำไมไม่ยอมรับสายเซน”
“งานเยอะ และก็ไม่มีเวลาโทรกลับอ่ะ” ช่างเป็นคำแก้ตัวที่ไร้สาระมาก . .
“หึ เซนเข้าใจ แต่สอบเสร็จนี้เซนขอจองตัวนะ”
“ไปไหนอะ”
“ไปทะเลกันไง ไปด้วยกันนะ”
. . . จะว่ายังไงดีล่ะ นี่ถ้าเป็นช่วงเปิดเทอมแรกๆผมคงตอบตกลงโดยไม่ต้องคิดไปแล้ว แต่นี่มัน . . เหมือนมีอะไรสักอย่างมาขัดเอาไว้ ไม่ให้ผมตอบตกลงไปอย่างง่ายๆ
ผมไม่อยากไปกับเซนงั้นเหรอ . .
“ไปไหนครับ ไปด้วยสิ”
ฮีโร่ของวันนี้คือ . . ไอ้คิก ไอ้บูม และที่เด็ดสุดๆก็คือไอ้ปอนด์ พวกมันลุกขึ้นมาแล้วยืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ?!
“อ่า ไปทะเลน่ะ อ่า คือ จะดีเหรอ” พี่เซนเกาหัวแกรกๆอย่างเก้อๆ
“ดีสิครับ เนอะ” ผมยิ้มแฉ่ง แสร้งทำเป็นยิ้มไปงั้น “ไปกันเยอะๆก็สนุกดีออก งั้นพักที่โรงแรมธามละกันนะเซน ที่พักธามออกเอง ค่าเหล้าเซนก็ออกละกัน” ผมสรุปเองเสร็จสรรพ
“เอ่อ งั้นก็ได้ครับ”
“ตกลงตามนั้นนะ”
“เหยดดดดดดดดดด ได้ไปทะเล!” ไอ้คิกกระโดดเหยง
“แหะๆ พี่ธาม โรงแรมพี่ธามติดชายหายที่มีสาวใส่บิกินี่มั้ยอ่ะครับ”
“นี่พวกมึงสองคน” เสียงปอนด์ขัดขึ้นมา “จะไปขัดเค้าทั้งสองคนจริงๆเหรอวะ พี่เซน ไอ้ธาม ไปกันเลยนะ พวกผมไม่ไปหรอก”
ผมหันขวับไปมองไอ้ปอนด์ทันที มันยิ้ม แต่ก็ยิ้มออกมาน้อยน่าดู
“ไหงงั้น เชี่ยปอนด์ ทิ้งกูทำไม” ผมโวยวายทันทีครับ
“ก็กูนึกว่ามึงจะอยากไปกับพี่เซนสองคน”
“กูเปล่า!”
“เอ่อ งั้นก็ไปกันหมดนี่แหละครับ”
“ไปไหนกันคะ เนยไปด้วยสิ”
หวะ ว่าไงนะ!!! คนสุดท้ายที่พูดผมว่าเซอร์ไพรส์ที่สุดแล้ว ให้ตายสิ โผล่มาได้ไงเนี่ย!!!!
“นะคะพี่เซน”
รู้จักกับเซนอีกต่างหาก ไปรู้จักกันตอนไหนวะเนย
“งั้นพี่ชวนยัยซันไปด้วยละกันครับ” พี่เซนยิ้มแหย “งั้นก็ไปกันหมดนี่แหละเนอะ”
ผมคิดว่าการไปทะเลครั้งนี้ . . มันจะมีเรื่องวุ่นตามมาแน่ๆ
แต่งแทบตาย . . ออกมาดูสั้นตลอด TT
เหนือคินรอบสองยังเปิดจองอยู่นะจ๊ะ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
อยากบอกว่า สมน้ำหน้าธามอ่ะ
อยากทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชักดีนัก เป็นไงล่ะ เหอะๆ :m16:
-
ขอบคุณค่ะ รอติดตามที่ทะเลต่อไป >.<
-
ทั้งเนยทั้งกลอยเลย
มาขัดทั้งนั้น
-
หึหึ พ่อสื่อช้ำเอง
-
:3125: :sad4: :call: :call:
-
คงมั่วตั่วกันที่ทริปที่จะถึงนี่แหละ
-
สนุกมากเลยยย อัพต่อไวๆนะจ๊ะ
-
o22 วุ่นวายกันน่าดูเลย
-
โอยยยยคนรอบข้าง วุ่นวายน่ารำคาญมากกกก
อีรุงตุงนังไปหมดดด
-
โอ้ววว ร้านไหนคะเนี้ย ขอที่อยู่หน่อยค่ะ แผนที่ อะไรก็ได้จะไปแอบส่องหน่อยย
มีแต่หนุ่มๆๆหล่อ
-
อ่านถึงตอนที่ฉิบฉองแว้ววว ชอบๆน่ารักอ่ะ :-[
แต่ทริปนี้แอบวุ่นวายนะ :laugh: :laugh: :laugh:
รอนะฮะ :')
-
ท่าทางจะไปกันใหญ่จริงๆ ว่าแต่เนยนี่ไม่น้อยเลยนะ ปอนด์ของธามนะอย่าแย่งสิ 55555
-
ชอบเวลาปอนด์ดูหึงธามอะ
ธามเอ๊ยย ไปทะเลคราวนี้ปวดหัวแน่ๆ แต่ธามจะช่วยเนยจริงเรอะ
ระวังปอนด์จะน้อยใจน่าาา o18
-
คนเริ่มเยอะขึ้นๆ ไปทะเลที่ไหนอ่า ไปด้วยคนๆ อิอิ
-
มีตัวเร่งปฏิกริยาของทั้งคู่ละ
ไปทะเลคราวนี้คงได้มีความคืบหน้าบ้างละนะ :impress2:
-
:z3: :z3: :z3:
แค่คิดก้อวุ่นแล้ว
-
ตอนนี้มันอิรุงตุงนังกันน่าดู มารวมตัวกันหมดเลย
แถมยังจะยกโขยงกันไปหมดเลยอีกด้วยสิ :laugh:
ไม่ใช่คาดว่า มันต้องยุ่งวุ่นวายแน่ๆล่ะธาม
แต่ปอนด์นี่สิได้กิ๊กมาแบบที่เจ้าตัวยังไม่รู้ด้วยซ้ำ
แต่ธามอารมณ์ไม่ดีไปเรียบร้อยแล้วล่ะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ไปทะเลงวดนี้ (ยังกะเล่นหวย) อาจมีคนรู้ใจตัวเองก็ได้นะ :impress2:
-
ตอนที่ 13
ถูกที่ ผิดเวลา
“วู้ ตื่นเต้นจังเลยนะ” ผมที่กำลังนั่งอยู่ที่ล็อบบี้ข้างใต้คอนโดป๊าซึ่งเป็นที่อยู่ปัจจุบันของผมมองใบหน้าสวยๆของเนยที่เป็นเจ้าของคำพูด “พี่เซนใจดีมากเลย อนุญาตให้เนยไปด้วยได้”
หลังจากที่เซนเอ่ยปากชวนในร้านที่วันนั้นดูเหมือนจะกลายเป็นจุดนัดพบของคนรอบตัวผม บวกมาอีกหนึ่งอาทิตย์กับอีกสองวัน วันนี้ก็ได้ฤกษ์ที่ผมและคนอื่นๆที่วางแพลนกันเอาไว้จะไปออกทริปกันสักที
“รู้จักเซนได้ไงน่ะ”
“ซันซัน น้องของพี่เซนเป็นเพื่อนเนยตั้งแต่สมัยเรียนอยู่เตรียมโน่นแน่ะ” อ้าวงั้นเหรอ ผมจำได้ลางๆว่าเซนมีน้องเรียนอยู่เตรียม แต่วันนี้เนยดูร่าเริงเกินไป จนผมนึกหวาด “นี่ธาม ไปทะเลคราวนี้ธามจะต้องช่วยให้ปอนด์กับเนยมีอะไรคืบหน้าบ้างนะ ปอนด์น่ะฮอตเกินไปแล้ว เนยกลัวว่าสักวันจะโดนใครก็ไม่รู้มาคาบไป”
ผมกลืนน้ำลาย . . กลอกตา . . และไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมดตั้งแต่วันที่ผมตัดสินใจขอร้องให้ไอ้ปอนด์มาช่วยผมเรื่องเซนแล้ว ซึ่งตอนนี้ . . ผมก็ให้คำตอบตัวเองไม่ได้ ว่าผมน่ะ . . เริ่มคิดถึงเซนน้อยลงตั้งแต่เมื่อไหร่
และดูเหมือนว่าตอนที่ผมคิดถึงเซนน้อยลงนั้น เซนกลับคิดถึงผมมากขึ้นซะงั้น
ผมจำไม่ได้ว่าเหตุผลที่ผมอยากให้ไอ้ปอนด์ไปด้วยนั้นมันมีอะไรแอบแฝงอยู่มากแค่ไหน แต่ถ้าจะให้ไปกับเซนสองคนล่ะก็ ไม่รู้สิ แค่ผมนึกขึ้นได้ว่าจู่ๆไอ้คิกก็โผล่เข้ามาร่วมวงสนทนา และก็ตามมาด้วยไอ้บูมกับไอ้ปอนด์ ผมรู้สึกยินดีปรีดาแค่ไหนที่จะได้ไม่ต้องไปกับเซนสองคน . . อันที่จริงมีอะไรบางอย่างด้วยแหละที่ทำให้ผมลืมไม่ลง หลังจากที่ผมแยกไปทำโปรเจคที่คอนโดอิซิ่ม ก่อนจากไอ้ปอนด์มองผมด้วยสีหน้าที่เย็นชามากจนผม . . ลืมไม่ลง
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ไม่มีใครติดต่ออะไรใครอีก ผมเดินสวนไอ้ปอนด์บ้างที่มหาลัย แต่ไม่มีใครปริปากทักทายกันสักคำ ผมก็ได้แต่หวังว่าวันนี้ผมจะได้คุยอะไรกับมันบ้าง ว่าแต่ . . มันทำเหมือนมันกำลังโกรธผมอยู่อย่างนั้นแหละ ทั้งๆที่ผมจำได้นะว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
แต่เรื่องเซนนี่ . . ให้ตาย ผมจะหาทางออกยังไงดี T_T
โทมัสหายจ๋อมไปเตรียมสถานที่ที่โรงแรมริมทะเลสาขาใหญ่เป็นที่เรียบร้อย ผมจึงอยู่กับเนยแค่สองคนในล็อปบี้ตอนเช้าตรู่ของวันเสาร์แบบนี้ ที่โทมัสต้องไปก่อนไม่ใช่เพราะต้องเตรียมปาร์ตี้บาร์บีคิวสุดหรูและเตรียมบาร์จิบไวน์ริมสระหรอกครับ คนไปกันแค่เจ็ดแปดคนเอง แต่ก็ต้องไปเพราะไปเคลียร์สถานที่ให้มันปลอดภัยและก็เหมาะกับการพักผ่อนของผม พูดง่ายๆก็คือไปเขี่ยปาปารัซซี่ออกให้หมดนั่นเอง
“ช้าจังนะ” เนยเปรย “โทรไปถามซันซันแล้ว เค้าว่ากำลังไปรับพวกปอนด์ที่พญาไทน่ะ”
ดูเหมือนทริปนี้คนที่จะสนุกสุดๆของหนีไม่พ้นเนยสินะ = =
“คุณธามครับ รถของเพื่อนๆคุณธามมาแล้วครับ”
“อ๋อ ขอบคุณมากครับ น้า ไม่ต้อง ไม่ต้องครับ เดี๋ยวธามถือเอง” กระเป๋าเป้ใบเดียวน้ำหนักมันกระจอกมากจริงๆ ผมปฏิเสธน้ายามอย่างนอบน้อม ก่อนที่จะหันไปหาเนย ที่กำลังงงว่าจะถือของของตัวเองยังไง ให้ตายสิ สามกระเป๋า . . เพื่อนกู TT
“เดี๋ยวธามช่วยถือนะ”
“อุ๊ย ขอบคุณมากนะธาม”
ผมกับเนยเดินไปที่หน้าคอนโด เจอรถตู้และก็หนุ่มวัยรุ่นสามสี่คนยืนรออยู่ มีผู้หญิงหนึ่งวิ่งฉิวผ่านหน้าผมไปคงเป็นซันซันน้องของเซน ตอนคบกับเซน ผมไม่ค่อยสนิทกับเธอ เท่าที่จำได้ยัยเด็กซันซันบ้าเรียน แก่แดด และก็โคตรหวงพี่เลยครับ
“พี่ธาม!!!!” เสียงคิกลอยมาก่อน “หวัดดีครับพี่” บูมกับคิกไหว้ผมอย่างนอบน้อม ส่วนอีกคนคงไม่ต้องบอกนะว่าไม่มีการไหว้ใดๆทั้งสิ้น หนำซ้ำยังตีสีหน้าเย็นชาใส่ผมอีกต่างหาก . . อดคิดไม่ได้ว่าวันนี้แม่งหล่อผิดปกติในชุดไปรเวทเรียบๆนั้น แต่กลับดูดีอย่างน่าประหลาด
“ธาม เซนถามธามอยู่นะ?”
“ฮะ?” อ้าวเซน มายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“ช่วยถือของมั้ยครับ”
“อ๋อ นี่เหรอ เอาสิ” ของๆเนยทั้งนั้นนั่นแหละ
“รอนานมั้ย โทษทีนะ กว่ายัยซันจะตื่นก็เกือบจะถึงเวลานัดแล้วอะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ทริปนี้ชิว”
ผมยิ้มให้เซน ก่อนที่จะเดินไปที่หน้ารถตู้เพื่อดูข้างใน รถตู้เป็นแบบธรรมดาที่ใหญ่โตโอ่โถงได้ที่ (คือแบบไม่ธรรมดาคือที่นั่งจะหันหน้าเข้าหากัน มีทีวี มีโต๊ะวางเครื่องดื่ม) แถวแรกมีตุ๊กตาวางเต็มเชื่อเลยว่าของพวกผู้หญิงเค้า งั้นผมคงนั่งแถวหลังสินะ = =
“ธามนั่งหลังเหรอ”
“คงงั้นอ่ะพี่เซน เพราะพี่เซนต้องมานั่งกับซันและก็ยัยเนย” ยัยซันยิ้มให้ผมก่อนที่จะไหว้ผม . . แบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ อย่าว่างั้นว่างี้เลยครับ เด็กแบบนี้ผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่น่ะ ตอนที่แล้วลืมอธิบายถึงยัยเด็กนี่ให้ฟัง เพราะมัวแต่อึ้งเรื่องเซนมาโผล่ที่จุดนัดพบได้ไงอ่ะครับ . .
เซนมีสีหน้าผิดหวังอย่างปิดไม่มิด ส่วนที่ส่งเสียงเฮด้านหลังนี่เป็นของบูมกับคิกเค้าล่ะ
“อื้มมมม ฝันที่โคตรจะเป็นจริง กูจะได้นั่งข้างซุปตาร์ก็คราวนี้ เล่าให้ม๊าฟัง ม๊ากูอิจฉาชิบหายแน่ๆ” คิกดีใจเป็นอย่างมาก
ป๊าบ บูมตบเข้าอย่างจังที่หัวคิก “มึงอดหมดสิทธิ์”
“โธ่! ไม่เป็นไร แต่พี่ธาม ถ่ายรูปคู่กับผมเยอะๆนะ!”
“เดี๋ยวพี่เค้าก็เป็นข่าว”
“ไม่เป็นไร ถ่ายเลยๆ”
เห็นอย่างงี้ไม่ใช่ไรครับ . . ไอ้ธามชอบถ่ายรูป ชอบอัพอินชะตากรรมน่ะ (ใช่เหรอ?)
ผมเข้าไปนั่งที่ๆเกือบจะเป็นเบาะหลัง เพราะคิกกับบูมประกาศกร้าวว่าจะนั่งหลัง เนยกับยัยซันเข้ามานั่ง ตรงที่นั่งแถวหน้าติดกับคนขับ คนที่ตามเข้ามาคือ . .
ไอ้ปอนด์
“นั่งแถวพี่ธามเลย อย่ามานั่งเบียดพวกกู อึดอัด” ไอ้บูมส่งเสียงทันที
“อย่ามาทำเป็นรังเกียจกู เมื่อคืนมึงยังนอนกอดกูอยู่เลย”
“ก็กูฝันว่ากูได้กอดยัยกลอยอ่ะ! เฮ้ย นี่จะมานั่งหลังกันสามคนจริงอ่อวะ!!!!!”
ผมมองตามตัวสมส่วนของไอ้ปอนด์อย่างอึ้งปนอารมณ์เสีย มันอดไม่ได้จริงๆครับเป็นเหี้ยอะไรทำไมทำเหมือนรังเกียจกู!!!!!!!
“นั่งนี่แหละ” ผมกระชากมันนั่งลงข้างๆผม
ไอ้บูมกับไอ้คิกตาลุกวาว ส่วนไอ้ปอนด์งงแดก “ทำไมงงไร เรื่องมากนะมึงน่ะ รถเค้าไม่ได้ออกสักที”
“กูอยากนั่งกับเพื่อน”
“เพื่อนมึงใกล้แค่มึงเอื้อมมือก็ตบหัวมันถึงแล้ว จะอะไรนักหนา”
“เอ่อ มีอะไรกันรึเปล่า” เซนที่นั่งใกล้ประตูหันหน้ามาถาม
“เปล่า!” ผมกับปอนด์ตอบพร้อมกัน แล้วก็หันหน้าไปคนละทาง
2 BROKEN HEARTS
ระหว่างทางไปทะเล . .
ผมหลับไม่ลงหรอก ไม่เหมือนไอ้ปอนด์ที่ตอนนี้เอาแว่นกันแดดมาสวมแล้วก็หลับเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้ทั้งรถมีแต่คน . . หลับ ก็งี้แหละครับ มันไม่ใช่ทริปที่มีแต่เพื่อนกันจริงๆ ไม่งั้นคงคึกกันมากกว่านี้ สงสารเซนคนชวนจริงๆ แต่ก็ถือซะว่าไปพักผ่อนหลังสอบละกันนะ
เสียงเพลงเบาๆดังมาจากหูฟังไอ้ปอนด์ หูฟังเอียบัดแบบนี้ฟังดังนิดหน่อยคนข้างๆก็ได้ยินแล้ว แต่สงสัยคงดังไม่พอ ผมไม่รู้ว่าเป็นเพลงอะไร แต่แม่งโคตรคุ้นเลยว่ะ อยากรู้จริงๆครับ ไม่ใช่อะไร ผมว่าง = = นั่งรถนานๆแบบนี้เบื่อมากน่ะ
ผมเอียงหัวเข้าไปใกล้ไอ้ปอนด์ที่หลับแต่ตัวแข็ง หัวไม่ค่อยขยับเท่าไหร่(คิกกับบูมที่นั่งอยู่ข้างหลัง เลื้อยจนตัวพันกันไปหมดแล้ว) หลับได้นิ่งดีจริงๆ (ผมเป็นคนนอนดิ้นมาก) ตอนนี้หัวผมเกือบที่จะไปสัมผัสกับไหล่ไอ้ปอนด์แล้ว อีกนิด อีกนิดก็จะได้ยินแล้วว่าเพลงอะไร . .
“ฟังกับกูเลยดีมั้ย” มันกระซิบ ผมนี่แทบจะพลิกตัวไปติดกับหน้าต่างให้มันรู้แล้วรู้รอด ใช่เซ้ มันใส่แว่นมันอาจจะไม่ได้หลับตาก็ได้นี่เนอะ “ว่าไง จะฟังมั้ย”
“ไม่ . . แค่อยากรู้เฉยๆว่าเพลงอะไร”
“งั้นก็ฟังสิ” ปอนด์ถอดหูฟังสีขาวทั้งสองข้างออกแล้วเอามันทั้งคู่มาเสียบที่หูผม ผมเผลอมองหน้ามันเต็มๆ ตอนที่มันกำลังเสียบหูฟังให้ ไม่รู้ว่ามันจะทำหน้ายังไง มีสายตายังไงภายใต้แว่นซุปเปอร์นี่ แต่มือของมันชะงักค้างอยู่ที่แถวแก้มของผมอยู่นานพอสมควรเหมือนกัน
รู้ตัวอีกที ต่างฝ่ายต่างก็แยกออกจากกัน ปอนด์คงจะหลับต่อ(มั้ง) ส่วนผมหันมาตั้งใจฟังกับเพลงมากขึ้น
ชัดเลย . . แค่ได้ยินเสียงดนตรีสองวิผมก็ฟังออกแล้วมั้ง ก็ผมซ้อมเพลงนี้เป็นสิบเป็นร้อยรอบเลยดีหว่า - - ไม่รู้ว่าเหตุบังเอิญหรืออะไรแต่ตอนที่ผมสงสัยไอ้ปอนด์มันฟังเพลงวงผมพอดี . .
อยากจะละลาบละล้วงไอโฟนของมันชิบเป๋ง . . แต่ไอ้เครื่องสี่เหลี่ยมมันดันเสียบอยู่ที่กระเป๋ากางเกงยีนส์ของไอ้ปอนด์ซะงั้น ก็ได้นั่งเงียบๆ ฟังเพลงของวงตัวเองไปเรื่อย . . จนกระทั่งจบเพลง
เพลงต่อไปดัง . . ไม่ต้องคิดแล้ว เพลงนี้ก็เพลงกู เพลงต่อไป . . เพลงช้า ผมจำได้ว่าผมร้องไห้ในห้องอัด เพราะแม่งร้องยากชิบหาย เกิดมาไม่เคยมีแฟนตาย TT
นั่งฟังไปทั้งอัลบั้ม จนกระทั่งมันกลับมาเล่นซ้ำตั้งแต่เพลงแรกที่ผมฟัง ผมจึงได้พบว่าเพลย์ลิสต์เพลงนี้มีแต่เพลงวงผมทั้งนั้นเลย!!!!!!!!!
ผมผงะ มองดูหน้าไอ้ปอนด์ที่หลับแล้วเอียงคอไปทางนู้นเป็นที่เรียบร้อย อึ้งนะ อึ้งนะเนี่ย ฟังเพลงวงกูด้วย อันที่จริงแอบดีใจต่างหาก . . ผมค้นพบว่าตัวเองกำลังยิ้ม
“ธาม”
ชะอุ้ย ผมหุบยิ้มฉับหันหน้าหนีออกมาจากการมองไอ้ปอนด์หลับ มาหาเซนแทน ที่หันหัวกลับหลังหันมาคุยกับผม
“เอ่อ ว่าไง”
“นั่งสบายดีมั้ย”
“สบายดีสิ”
“อยากกินหนมอะไรรึเปล่า เดี๋ยวบอกเค้าแวะปั๊มให้ได้นะครับ”
“ไม่เป็นไร”
ผมยิ้มให้เซนอีกครั้ง จนเซนหันกลับไปแล้วทำท่าเหมือนจะหลับต่อ คนบนรถนี้เป็นอะไรกันทำไมถึงหลับกันไปหมดนะ . .
“ปวดคออะ” ผมมองวิวข้างหน้าต่างอยู่นาน จู่ๆไอ้ปอนด์ก็ส่งเสียงบ่นออกมา มันถอดแว่นตาออก ดวงหน้าของมันใสกิ๊งแต่แลดูง่วงงุนเป็นอย่างมาก มันจัดการโยนไอโฟนที่เสียบหูฟังค้างอยู่ไปวางไว้อีกเบาะ และก็ทำสิ่งที่ผมไม่คาดคิด
. . มันทิ้งตัวของมันลงมานอนบนตักผม
“ขอนอนตรงนี้นะ ง่วงมาก ไม่ไหวแล้ว”
ทำก่อนขอนะไอ้เวร . .
ผมจะร้องอุทธรณ์อะไรใดๆได้อีกเล่า นอกจากปล่อยเลยตามเลย และทำตัวเกร็ง . . ไอ้ปอนด์ผู้ซึ่งง่วงเกินกว่าที่จะคิดถึงความเกรงอกเกรงใจก็ขยับตัวบ่อยจนมันพอใจว่ามันนอนสบายดีแล้ว มือของผมจึงต้องวางบนไหล่ของมันอย่างช่วยไม่ได้ ก็ตัวมันส่วนหนึ่งอยู่บนตักของผมนี่นา
ใจเต้นตุบๆอย่างคุมมันไม่อยู่
โอ้วแม่เจ้า โอ้วคุณพระ โอ้วมายก้อด . .
2 BROKEN HEARTS
“โอ๊ะนั่น พี่ธามนี่หว่า!!!”
“ชิบหายแล้วเชี่ยปอนด์เอ๊ย เค้ายืนคุยอยู่กับพี่เซน!!!”
“ช้าทำไม ช้าทำม้าย! ไปดิวะ ไปแม่งให้หมด ไปขัดคอ!!!”
ผมยังจำได้ดีตอนที่ไอ้บูมกับไอ้คิกมันโวยวายหลังจากที่เจอธามกับพี่เซนที่ร้านทูฟาสต์ทูสลีฟ จนถึงตอนนี้ที่ผมกำลังนอนหนุนตักของไอ้ธามอยู่ ผมถึงคิดขึ้นมาได้ว่าถ้ามันสองคนไม่ลากผมไปขัดคอเค้าทั้งคู่วันนั้น ผมคงไม่ได้มานอนหนุนตักนักร้องคนดังในตอนนี้หรอก
พอได้นอนลงเท่านั้นนั่นแหละ . . แม่ง นอนไม่หลับเลยว่ะ
ขาขาวจั๊วะ ขนขาไม่ค่อยมี (ธามใส่ขาสั้น) กับมือที่วางบนไหล่ ทำเอาสติสตังของผมกระเจิง หลับไม่ลงเลยทีเดียว
ก็ทีแรกกะจะหาที่นอนหรือท่านอนอะไรก็ได้ที่มันสบาย ก็คงหนีไม่พ้นหนุนตักคนข้างๆนี่แหละที่จะสบายสุด ไม่นึกไม่ฝันว่ามันจะยอมง่ายๆ
ผมเปลี่ยนท่า เงยหน้าขึ้นมองเพดานรถ หยิบแว่นขึ้นมาสวม จุดนี้มองเห็นหน้าไอ้ธามได้ชัดเจน มันกำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้คิดอะไรอยู่ . .
แต่ปากมันยิ้ม ผมรู้แค่นั้น . .
“ตื่นๆ เค้าจะกินข้าวกันแล้ว” ธามสะกิดผม ผมเผลอหลับลงไปจนได้สิน่า พอขยับตัวออกมาจากตักไอ้ธามปุ๊บ ผมก็เห็นใบหน้าล้อๆของไอ้บูมกับไอ้คิกปั๊บ . .
“ปวดคอชิบหาย ไม่ได้หนุนตักใครนี่นะ”
“เออเว้ย ก็เราสองคนแม่งไม่มีใครมาให้นอนหนุนนี่หว่า”
“พวกมึงสองคนก็หนุนกันเองแม่งเลยเซ่” เสียงผมครับ
“ไอ้คนน่าหมั่นไส้เอ๊ย!”
“จะลงกันไปได้รึยัง เค้ายืนรอจนเหน็บแดกแล้วมั้งนั่น”
ธามเองครับเป็นคนยุติสงครามระหว่างผมกับไอ้คิกไอ้บูม มันเดินผ่านผมไปเพื่อที่จะลงไปกินข้าว ตอนนี้เที่ยงกว่าๆ ผมมิสามารถรู้ได้ว่าเราอยู่จังหวัดไหนกันแล้ว แต่สนอย่างเดียวคือข้าวที่เรากำลังจะกินนั้นมันจะอร่อยมั้ย เพระตอนนี้กูหิวมาก . .
ธามเดินไปสมทบกับพี่เซนและก็พวกผู้หญิงที่ผมไม่รู้จัก พวกเขาเดินนำหน้าไปก่อน และมีพวกผมเดินตามกันมาทีหลัง ไอ้บูมกับไอ้คิกกระโดดผลุงเข้ากอดคอผมทันที
“อิจฉาๆๆๆ” ไอ้คิกเอากำปั้นมาเคาะที่หัวผมหลายที
“ก็หาสักคนดิวะ!” ผมพูดแกล้งหยอกไปงั้น มันทั้งสองคนชะงัก แล้วก็ปล่อยตัวผม
“ยอมรับเรื่องพี่ธามแล้วเหรอ เจ้าคนปากแข็ง!!!!”
คราวนี้ถึงทีผมที่จะต้องชะงักบ้างแล้ว . . “บะ บ้าเหรอ กูหมายถึงให้พวกมึงหาตักมาหนุน หาหมอน หาไรอย่างงี้มาต่างหาก”
“เหรออออออ เหรออออออ เหรอออออออ” ไอ้บูมเบะปาก “คอยดูทริปนี้กูจะไม่ช่วยมึง ให้มึงจัดการเอง”
“ช่วยอะไร ไม่ต้องช่วยหรอก ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ”
“โว้ยยย กูเบื่อคนปากแข็งว่ะ! ไปโว้ยไอ้คิก อย่าไปสนใจไอ้ปากแข็งมัน”
“น้องพี่เซนน่ารักดีว่ะ แม่ม ชื่อไรวะ” ไอ้คิกไม่ได้สนใจพวกผมมาตั้งแต่หลายนาทีที่แล้ว
ป๊าบ ไอ้บูมครับ เคาะหัวไอ้คิกมัน “ม่ออีกแล้ว ม่ออีกแล้ว มึงเห็นพี่ชายเค้ามั้ย ตัวโตอย่างกับควาย”
“ม่อเหี้ยไร ชมเฉยๆหรอกกกกกกกก”
และประเด็นของผมก็ถูกพวกมันลืมไปโดยปริยาย . .
น้องของพี่เซนชื่อพี่ซันซัน เป็นเพื่อนของพี่เนย ผมจับใจความได้ว่าพี่เนยอยากมาพี่เซนก็เลยชวนพี่ซันมาด้วยเพราะผู้หญิงคนเดียวก็กระไรอยู่ พี่ซันที่น่ารักของไอ้คิกก็น่ารักดีอยู่หรอกครับ แต่เพราะผมเงียบไม่ค่อยพูดอะไร ผมจึงสังเกตได้ง่ายดายว่าพี่ซันนี่มองไอ้ธามเหมือนมันเป็นแมลงตัวนึงเลยครับ ไอ้ธามก็ดูเหมือนจะรู้ตัว หน้าบูดหน้าบึ้งไปในบางทีเหมือนกัน แต่ดีหน่อยที่พี่เซนเค้ารู้มั้ง เลยเอาใจสั่งหนมสั่งของหวานมาให้กินจนคุณชายเค้าได้ยิ้มออกบ้าง ไอ้บูมกับไอ้คิกนี้ไม่รู้ถึงบรรยากาศมาคุนี่หรอกครับ สนิทกับคนทั้งโต๊ะไปแล้ว . .
“สอบได้รึเปล่ามิดเทอมน่ะ” พี่เนยถามผมด้วยรอยยิ้มสวยหวาน ไอ้บูมตาค้างละลายไปแล้ว ส่วนไอ้คิกจ้องหน้าพี่ซันอย่างเดียว เอิ่ม สรุปพวกมึงนี่หายใจเข้าหายใจออกเป็นผู้หญิงจริงๆสินะ อาเมน
“ก็พอไหวน่ะครับ” แทบรากเลือดต่างหาก ถ้าไม่ได้กลอยติวให้วันนั้นคงแย่กว่านี้มาก
“ดูจากหน้าปอนด์ก็รู้ว่าเป็นคนเก่ง ใช่มั้ยธาม”
ไอ้ธามเงยหน้าขึ้นมาจากน้ำแข็งใสถ้วยโต . . หันไปถามผิดคนแล้วมั้ง “เก่งที่ไหน กากล่ะสิไม่ว่า” นั่นไง ผมคิดผิดที่ไหน
“ธามครับ อย่าว่าน้องรักของเซนสิ ไอ้ปอนด์มันเก่งนะ สอบเข้าบัญชีอินเตอร์ได้ที่ลำดับต้นๆเลย”
“ช่ายยยยครับพี่ธาม ถึงผมจะไม่ค่อยอยากยอมรับเท่าไหร่ว่ามันเก่งแต่มันเก่งจริง”
“นอกจากเรื่องเรียนแล้ว เรื่องอื่นมันก็เก่งด้วยครับ”
“เช่นเรื่องไรล่ะบูม”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะ”
= = ไรของแม่ง เชี่ยบูมนี่มันเมาแต่หัววันเลยรึเปล่าวะเนี่ย ก่อนที่เรื่องซูฮกผมจะไร้สาระไปมากกว่านี้ พี่เซนก็เปิดประเด็นไปที่เรื่องผลงานของธาม และก็ได้คุยกันยาวเลยครับ ว่าเคยเจอดารคนนั้นคนนี้ เรื่องความลับของดารา เรื่องโน่นนี่นั่นที่พวกปุถุชนคนธรรมดาอย่างผมไม่เคยรู้ สนุกกันใหญ่ . .
กว่าจะกลับมาขึ้นรถกันได้ก็บ่ายโมงครึ่ง ทริปนี้คงชิวกันจริงๆนั่นแหละครับ
ผมเดินไปห้องน้ำ และคิดว่าคงจะเหลือผมนี่แหละที่รั้งท้าย . .
“ไอ้ปอนด์ รอพี่เดี๋ยว”
พี่เซนเรียกผมเอาไว้ ตอนที่พี่เค้าล้างมืออยู่หน้ากระจก
“ครับพี่”
“กูมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ”
ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับผมแน่ . . แต่ผมก็หยุดยืนรอพี่เค้าที่หล่อระดับนายแบบ ตั้งแต่หัวจรดเท้ามีน้อยมากที่ผมจะสู้พี่เค้าได้ เพราะทุกอย่างดูเหมือนว่าเค้าจะเหนือกว่าผมไปซะทั้งหมด ว่าแต่ - - ทำไมถึงคิดจะไปแข่งกับเค้าล่ะวะปอนด์!! จะแข่งกับเค้าเรื่องไหนล่ะ!! มึงนี่ก็ . .
“น่าสนุกมั้ย ทริปนี้น่ะ” พี่เซนเดินไปด้วย ชวนผมคุยไปด้วย
“ก็คงงั้นมั้งครับ”
“ขอบคุณนะที่มา ถ้ามียัยซันมาด้วยธามเค้าคงอึดอัด พวกมึงมานี่คงช่วยให้เค้าหายอึดอัดได้เยอะ”
“…”
“ท่าทางมึงจะสนิทกับธามมากสินะ”
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกครับพี่”
“งั้นก็รู้ใช่มั้ย กูกับธามเคยเป็นอะไรกัน” พี่เซนไม่ได้มีท่าทีขัดเคืองแต่อย่างใด ติดจะเขินๆอายๆด้วยซ้ำไป . .
“พอรู้มาบ้าง”
“ช่วยกูด้วยนะ กูว่า . . กูยังลืมเขาไม่ได้เลยวะ”
ผมเข้าใจความรู้สึกที่ว่าหัวใจตกลงไปถึงตาตุ่มก็คราวนี้ . . เพราะหัวใจดวงนั้นทั้งวูบ และก็คล้ายกับผมเผลอไปเหยียบให้มันแตกสลายเสียเอง . .
“. . .”
“งั้นก็เริ่มจาก . . เปลี่ยนที่นั่งกับกูได้มั้ย”
คู่นี้มันวุ่นดีนะ :mc4: :mc4:
หวานกับดราม่านิดๆไหงมันมาพร้อมกันได้ :a5: :sad4:
เจอกันตอนหน้าค่ะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
อย่าเปลี่ยนที่นั่งเลยนะ
-
ค้างอ่ะ :m15:
อย่าเปลี่ยนน้าาาาาาาาาาาาา
:monkeysad: :monkeysad:
-
โอ๊ยยย!!! ไม่น่ะ!!
ไอ้น้องปอนด์ ถ้ามรึงจะทำตัวเป็นผู้ช่วยพระเอกอีก...มรึงตาย!!!
( เข็ดบ้างนะมึง >>ตอนพี่คินก็ทีนึงแล้ว ) :angry2:
-
ปอนด์อย่ามาเป็นคนดีตอนนี้ได้ป้ะ ขอร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อย่าไปยอมนะปอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนด์ :z3: :z3:
//อยากจะ :z6:คุณพี่เซนจริงๆ ให้ดิ้นตาย :m16:
-
เริ่มไม่ชอบพี่เซนขึ้นมาละ
เนยด้วย
เอาออกไปทั้งคู่เลยนะ
อย่ามาขัดปอนด์กับธามเล้ย
-
เหยยยยยยยยยยยย
เค้านอนหนุนตักกันด้วยยยยยยยยยยยย >//<
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เกิดเป็นปอนด์ช่างมีกรรม เหมือนเกิดเป็นคนของประชาชนยังไงไม่รุ เนอะ ใครๆ ก็ขอความช่วยเหลือ 555
เมื่อไหร่จะรู้ตัวกันซะทีน๊าาาาาาาา มีคนตัดหน้ามันจะแห้วรับประทานเอานา
ก็ได้ฝากความหวังไว้ที่คิกกับบูม ให้ทำตัวเป็นไม้กันหมาอย่างแข็งขันละกันนะ
ตอนหน้าขอหวานๆ Please... (หน้าด้านขอทั้งๆที่ มาม่ากำลังลงหม้อนิแหละ 555)
-
อย่าน่าาาปอนด์ อย่าเปลี่ยนน่า
เฮ้ออออ ธามก็ต้องช่วยเนยจีบปอนด์
ส่วนปอนด์ก็ต้องช่วยเซนจีบธาม สุดยอดเลย วุ่นวายแท้
เอาใจช่วยทั้งธามทั้งปอนด์เลย ขอให้ได้รักกันเอง 555
บอกรักกันเร็วๆน่าา
:pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยย คู่นี้อุปสรรคเยอะจริง
ละแบบนี้เมื่อไหร่จะได้ลงเอยกันเนี่ยยย
:z3:
-
รู้สึกเรื่องนี้ คุณฟ่อนจะเน้นดราม่าเป็นพิเศษ :m15: :m15: :m15: ปอนด์เอ๊ย. ชาตินี้แกจะสมหวังกับเค้ามั๊ยเนี่ยยยย โดนคนเขียนกลั่นแกล้งตลอด. อะฮรึก. อะฮรึก :monkeysad: :z10:(รีบหนี)
-
ฮึ่ยยยย อยากจะบ้าทำไมอะไรมันยุ่งเหยิงไปหมดเยี่ยงนี้ :z3:
เอาพี่เซน กับหญิงเนย ไปปล่อยทะเล
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :กอด1:
-
มันช่างเป็นทริปที่วุ่นวายดีแท้ :serius2:
นี่แค่เดินทางนะเนี่ย หนทางยังอีกยาวไกล
จะฝากความหวังไว้ที่คิกกับบูมจะได้มั๊ยเนี่ย
ดูเหมือนจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายแล้วที่จะช่วยได้
แต่ก็นะ คงต้องรอดูต่อไป
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ขยันจริงๆนะ :กอด1:
-
เฮ้ออออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
จะไปโทษพี่เซนคนเดียวก็ไม่ได้
ปอนด์เปลี่ยนที่นั่งแน่ๆ เค้าเป็นพ่อพระอยู่แล้ว
พอเปลี่ยนแล้วยังไงล่ะคะ เดาว่าคงจะอึดอัดกันสุดๆทั้งปอนด์ทั้งธาม
ดีเหมือนกัน จะได้ชัดเจนกับความรู้สึกตัวเองขึ้นมาบ้างซะที
มาม่าก็มีพอกรุ้มกริ่มพอนะคะ ชอบแบบหวานๆมากกว่า แต่ต้องกำจัดพี่เซนกับเนยก่อนเลย 5555
เป็นกำลังใจให้ คุณฟ่อนนะคะ :กอด1: :bye2:
-
o22 o22 o22
สงสารปอนด์ ใครก็ได้ช่วยปอนด์ด้วย
-
ฮึ่ยยยยย ขัดใจจริงจริ๊ง...
แทนที่จะได้รักกันซักที ปอนด์ก็จีบจริงๆซะทีสิ้ กว่าจะได้รักกันคงนานนนนนนนน
มาต่อไวๆนะคะคนแต่ง รอนานมันค้างงงงงงงงงงง==
-
พี่เซนรุกซะแล้ว
-
โอ๊ยยยยย
รู้สึกอึดอัดจริงคู่นี้ กว่าจะลงเอยกันได้นี่คงต้องเคลียร์ยาว
ทั้งเนย ทั้งเซน :เฮ้อ:
อยากให้ธามกับปอนด์เข้าใจความรู้สึกตัวเองไวๆ
ธามก็เริ่มไม่อยากกลับไปคบเซนแล้วอ่า
เพราะปอนด์เริ่มมีอิทธิพลกับใจธามแล้ว ^^
ปอนด์ก็คงไม่ต่างกัน เห้อออออ เครียดแทน
อยากให้สองคนนี้รักกันไวๆ ฮ่าๆๆ
เอาใจช่วนธามปอนด์
บูมกับคิกทำหน้าที่ได้ดีมาก เพื่อนต้องช่วยเพื่อน o13
-
เริ่มเกลียดอิพี่เซนแล้วนะ
ทำไมต้องเป็นยังงี้ด้วย :serius2:
-
เอาเลยๆ เปลี่ยนเลย ให้ตัวต้นเรื่องรู้ตัวกว่านี้อีกนิด
เชื่อแน่ว่าซันซันต้องแพลงฤทธิ์แน่ๆ
รอดูฤทธิ์ชะ... 5555
แพลงให้้ยอะๆนะ คุณผู้หญิงทั้งหลายยย
ไว้จะกราบงามๆ
ปล.พี่เนย เยอะไปนะ ผญ เดี๋ยวนี้ต้องเป็นขนาพนี้เลยเหรอไง?
-
วุ่นวายจังแว๊
ไอ้ปอนด์อย่ืายอมนะเว้ย
แต่ปอนด์คงยอมอะ
และธามก็คงยอมด้วย เพราะปอนด์จะได้นั่งกับเนย
เซ็ง!
-
อ้าว ปอนด์ต้องเสียสละอีกแล้วเหรอนี่
-
เอาแล้วไงละจ๊ะ
งานงอก แล้วไง :a5:
-
งืออ ปอนด์โดนทำร้ายจิตใจอีกแล้ววววว :a6: :sad4:
รอนะฮะ ^^
-
เซ็งอะ เบื่อนังเนยยยย :z6:
-
แอบหวาน
แอบเศร้า
แอบรู้สึก
o13
-
เมื่อไรจะได้รักกันจริงๆละนี่
-
ทริปนี้มองแง่ดีก้ออาจทำให้รู้ตัวรู้ใจกัน
ถ้าไม่เข้าใจผิดกันไปก่อนนะ
-
งานงอกแล้วมั้ยล่ะ อย่ามาม่าเลยนะครับ :sad4:
ไม่รู้จะสงสารใครดี :z3:
แอบเจอคำผิดด้วยอ่ะ "เพระตอนนี้กูหิวมาก . . " สระ า หาย
-
เฮ้อ ...
น้องปอนด์สู้เค้าลูก
:เฮ้อ:
-
โดนธามงอนแน่ๆเลยปอนด์เอ้ยยย
ถ้าจะไปยกที่ให้หนุ่มอื่นมาข้างธามแบบนี้
คนนั่งข้างๆธามได้ ต้องปอนด์เท่านั้น
-
ไม่รู้ใจตัวเองทั้งคู่เลย
-
อารมณ์ค้างค่ะ อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆแล้ว
-
ไม่ได้!!!! ไม่ให้เปลี่ยน :m31:
ลองเปลี่ยนเซ่ ธามวีนแตกแน่ ๆ :angry2:
-
คู่นี้จะหวานกันก็มีอุปสรรคได้ตลอด แง่ง แง่ง
แต่เค้าแอบมีใจให้กันทั้งคู่แล้ว ว้าว :o8:
-
เค้านอนหนุนตักกันด้วยยยยยยยยยยยหละพี่เซน 555555555555+ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แต่ปอนด์ขอร้องอย่าแลกนะเฮ้ย ไม่งั้น... :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
-
:really2: เมา คนนู้น คนนี้ โอ๊ย อาใจช่วยปอนด์นะ
-
รักธาม
-
แปะไว้ก่อนเดี๋ยวสอบเสร็จจะมาอ่านทีหลังเน้อออ
ว่าแต่ตอนนี้ยาวมว้ากกกก
-
ไม่นะ ปอนด์จะออกอาการช้ำรักอีกละ
คนเขียนแกล้งปอนด์ป่าวเนี่ย
ได้กินมาม่าเป็นกล่องตั้งแต่เหนือคินละ
-
โอ้ยย
เรื่องมันชักจะวุ่นวายไปใหญ่แล้ว
เดี๋ยวคนนี้ก็จะกลับมารักกัน
แล้วก็มี แอบรักแต่ไม่บอก
รักสามเศร้า สี่เศร้า แล้วนะเนี่ยะ
...เฮ้อออ
-
ยังไม่ได้อ่านภาคทีแ่ล้ว แต่ภาคนี้ชอบตรงที่ที่เป็นคนอกหักมารักกันนี่แหล่ะค่ะ ติดตามต่อนะคะ o13
-
สงสารปอนด์ จิงๆนะ
เพราะอุตส่าห์หนีอดีตมาเริ่มต้นใหม่แล้วว ยังมาเจออะไรที่แบบไม่ใช่แค่อุปสรรคแต่มันคืออาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่ทั้งปอนด์และธามเองก็ประสบด้วยกันทั้งคู่
T T
-
ปอนด์อย่าเเลกที่น่ะ ไม่เอา
สู้ๆน่ะปอนด์ !!
-
ทำไมมันกระสัน (อยากอ่าน) ขนาดนี้หะ ?---มาต่อซะดีๆ
คุณน้องฟ่อน!! คุณน้องกำลังทำให้เจ้ไม่เป็นอันทำการทำงาน กินไม่ได้นอนไม่หลับ คุณน้องกำลังจะฆาตรกรรมเจ้แล้วนะค่ะ!!
ป.ล. ตอนนี้เจ้ลุ้น ธาม+ปอนด์สุดตัวจริงๆนะ---เข้ามาอ่านซ้ำทุกวันเลย.....(เป็นเอามาก)
เจ้บ่นเฉยๆ บ่ต้องซีเรียสเน้อ>>> เหตุเกิดจากความอยากกกใกล้ทะลุจุด
-
ปอนด์อย่ายอมเค้านะ :z3:
-
ตอนที่ 14
หลงทาง
“มึงๆ มึงดูไอ้ปอนด์กับพี่เซนดิ ที่เดินมาด้วยกันน่ะ”
“ดูทำไม . .”
“บูม มึงว่าเพื่อนเรากับพี่เซนใครหล่อกว่ากันวะ”
“ไอ้เชี่ยคิก ก็ต้องเป็นเพื่อนกูดิว้า หล่อกว่าหรือขี้เหร่กว่าไม่รู้ แต่มันเป็นเพื่อนกู กูก็ต้องตอบเพื่อนกู เข้าใจอ๊ะป่าว”
“อืมมม มึงว่าไอ้ปอนด์ช้ะ” ผมที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ มีลางสังหรณ์แปลกๆว่าไอ้คิกมันจะต้องหันมาถามผมเป็นรายต่อไปแน่นอน “พี่ธามครับ” นั่นไง . . ทำไมกูแทงหวย แทงบอลไม่เคยถูกแบบนี้วะเนี่ย “พี่ว่าพี่เซนกับไอ้ปอนด์ใครหล่อกว่ากันอ่ะ”
ใครหล่อกว่ากันงั้นเหรอ . . ? ผมแง้มผ้าม่านสีเขียวอ่อนออกมาดู เห็นผู้ชายร่างสูงโย่งเดินเคียงคู่กันมาสองคน สำหรับเซน แฟนเก่าของผม เขาหล่อสไตล์นายแบบเอเชีย คือหน้าตี๋ มีเคราเล็กๆ และก็กล้ามเป็นมัดๆ ส่วนไอ้ปอนด์ มันตัวสูง ใบหน้าใสเด้งแลดูหน้าเด็กกว่า กล้ามมีแต่ก็มีน้อยกว่า ถึงแม้จะมีเครานิดๆเหมือนกันแต่ผมก็ว่าดูยังไงไอ้ปอนด์มันก็ดูสดใสกว่าพี่เซนมาก แม้ว่าตอนนี้มันกำลังทำหน้าเหมือนมันกำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออกก็ตาม
“พี่ธาม ว่าไงครับ” ไอ้คิกกับไอ้บูมทำหน้าเหมือนรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ คำตอบของกูมันสำคัญขนาดนั้นเลย
“ก็ . . คนละแบบนะ”
“แล้วพี่ธามชอบแบบไหนอ่ะ” ไอ้คิกตัวแสบจอมเซ้าซี้เอ๊ย! สงสัยไอ้บูมมันคงคิดเหมือนกันมั้งครับ มันถึงตบหัวไอ้คิกเสียงดัง คิกแม่งโดนตบหัวทุกตอนเลยนะมึง
“อย่าไปเซ้าซี้พี่เค้า”
“ก็แค่อยากรู้เฉยๆนี่”
เด็กสองคนนี้มันคงรู้ว่าผมเป็นเกย์มาตั้งแต่ไหนแต่ไร . . ก็เลยไม่ต้องคิดว่าผมชอบผู้หญิงให้มันมากความ พูดถึงผู้หญิง ผู้หญิงสองคนที่มาด้วยนี่เค้าซี้กันเร็วดีนะ ยัยเนยลืมผมไปเลย มัวแต่คุยกับยัยซันซันตัวแสบไม่เห็นจะสนใจผมสักนิด . .
ประตูรถตู้เปิดผางออกผมเห็นหน้าเซนก่อนหน้าไอ้ปอนด์
“ซัน พี่ย้ายไปนั่งข้างหลังนะ”
ยัยซันหันขวับมาหาผมทันที อ้าว เกี่ยวไรกับกูวะ?
“ไม่ได้ พี่เซนต้องนั่งกับซัน”
“ซันก็นั่งกับน้องเนยอยู่แล้วนี่นา”
ยัยซันหน้าหงิกที่โดนพี่ชายขัดใจ เซนยิ้มให้ผมก่อนที่จะขึ้นมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆผม ไอ้ปอนด์ตามเข้ามาทีหลัง . . มันนั่งข้างพี่เซนอีกที สรุปก็คือผมนั่งชิดหน้าต่างขวา ปอนด์นั่งชิดหน้าต่างซ้าย และมีเซนนั่งอยู่ตรงกลาง
สัมผัสได้ในจิตเล็กๆว่าผมมีอารมณ์เซ็งถาโถมเข้ามา . . ถ้าเป็นเมื่อก่อน ใจผมคงเต้นเร่าๆไปแล้วเพราะเซนมานั่งอยู่ข้างๆ แต่ตอนนี้กลับไม่ใช่อย่างนั้น . .
เมื่อรถตู้เริ่มเคลื่อนตัว มีแค่บูมกับคิกที่นั่งอยู่ข้างหลังเท่านั้นที่สร้างสีสัน พวกมันหยิบอุคูเลเล่ออกมาและก็ร้องเพลงของณเดชน์ (ร้องเพลงไม่ดูหน้าตัวเองเลยนะ) . . ไอ้ปอนด์ใส่แว่น เสียบหูฟัง แล้วก็หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง สองสาวที่นั่งข้างหน้าเม้ากันเรื่องแฟชั่นและคอลเลคชั่นใหม่ๆของหลากหลายแบรนด์ ส่วนเซน . . ก็ชวนผมคุยไม่หยุด ทั้งๆที่ผมไม่อยากจะคุยด้วยสักเท่าไหร่
เพราะผมเห็นหน้าไอ้ปอนด์ตั้งแต่มันขึ้นรถมามันยังไม่ยิ้มเลยแม้แต่น้อย แค่นั้นก็ทำให้ผมคิดแทนได้แล้ว
“ธาม . . ธาม”
“ฮะ . . ว่าไง” ผมมัวแต่เหลือบมองดูไอ้ปอนด์ จนไม่ได้ยินที่เซนเรียก
“มัวแต่มองอะไรอยู่เหรอ”
“อ๋อ . . วิวทางซ้ายมันสวยดีน่ะ”
“โทรศัพท์สั่นแน่ะครับ” เซนบอกกับผม . .
เวรกรรม นี่เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตผมบ้างผมไม่รู้ตัวเลยใช่มั้ยเนี่ย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหน้าจอโชว์เบอร์ของโทมัส คงจะโทรมาถามด้วยความเป็นห่วงตามเคยนั่นแหละ
“ฮัล..”
“คุณหนู!!!!”
“โทมัส!!! หูธามจะแตก!!!” เสียงของโทมัสของดังไปถึงหูของพี่คนขับแน่ๆ เชื่อสิ
“เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ!!!”
“อะไร!!!” สรุป . . ต้องแข่งกันตะโกนใส่โทรศัพท์เพื่อให้ได้อารมณ์สินะ
“ผมจดคิวผิด!!!! T_____________T”
“ฮะ . .”
ผมเห็นคำว่าชิบหายตัวเล็กๆลอยมาแต่ไกล
“ผมจดคิวผิดครับคุณหนู วันนี้คุณหนูมีงานเปิดตัวชาเขียวที่เซนทรัลเวิลด์ตอนทุ่มนึง T__T”
ตอนนี้ไอ้คำว่าชิบหายตัวแม่งเท่าควายและแปะเต็มกบาลผมแล้วครับ!!!!! ทำไมโทมัสพลาดแบบนี้ T______T งานนี้เค้าจ้างโคตรแพงตัวเลขเจ็ดหลักเลยทีเดียว ชิบหาย ชิบหาย และชิบหายยยยย!!!!
“คุณหนูถึงไหนแล้วครับ ผมกำลังขับรถออกจากโรงแรมเพื่อที่จะไปรับคุณหนู!!!”
“ไม่รู้ว่าอยู่จังหวัดไหนแล้วน่ะสิ โอ๊ยยยย ทำไมโทมัสทำแบบนี้เนี่ยยยย ฮืออออ” กำลังสงสัยว่าไอ้อาการหลงๆลืมๆของโทมัสหายไปไหน ไม่น่าสงสัยเลยกู . . เพราะมันกลับมาได้อย่างยิ่งใหญ่แบบแกรนด์โอเพนนิ่งเลยทีเดียว
“ตอนนี้บ่ายสองกว่าๆ ถ้าผมเหยียบสักร้อยห้าสิบก็คงทัน คุณหนูต้องบอกให้เค้าจอดรถให้ซะแล้วล่ะครับ”
“แล้วจะให้ธามรออยู่ตรงไหนอ่ะ”
“เอิ่มมมม ที่ไหนก็ได้ที่มันหาง่ายๆน่ะครับ ขอโทษนะครับคุณหนู T_______T”
“มารับธามให้ทันก็แล้วกันนะ โทมัส วันหลังอย่าพลาดแบบนี้อีกนะ!!” ผมกดวางสายฉับ . . ตะโกนบอกพี่คนขับรถอย่างทันทวงที
“พี่ครับ จอดรถเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด!!!!! พี่แกเหยียบเบรกทันทีที่สิ้นเสียงผม เออว่ะ โคตรเจ๋งเลย เดี๋ยวติดต่อไปเป็นคนขับรถให้ แต่ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนี้
“เกิดอะไรขึ้น” ไอ้ปอนด์ที่เสียบหูฟังตลอดยังรับรู้ถึงความวุ่นวายที่เกิดจากผม
“กูต้องลงตรงนี้”
ทุกคนดูงงงวยกับคำพูดของผม
“โทมัสจดคิวผิด ที่จริงวันนี้ไม่ได้ว่าง มีงาน แถมงานยังใหญ่มากด้วย” โทมัสต้องจดวันที่สิบเจ็ด เป็นวันที่ยี่สิบเจ็ดแหงซะ
“งั้นเลี้ยวรถกลับกรุงเทพก็ได้ครับ” เซนรีบบอก
“ไม่ได้หรอกเซน พวกเขามาเที่ยวกันนะ” ผมพูด “ไปเที่ยวกันให้สนุกเลย อยากอยู่นานเท่าไหร่ก็ได้ เดี๋ยวสั่งโทมัสจัดการให้” ผมอ้างไปถึงโรงแรมที่เรากำลังจะเดินทางไปถึง
“แล้วธามจะรออยู่แถวนี้คนเดียวน่ะเหรอ”
ผมมองออกไปที่หน้าต่าง “ทำไมอ่ะ คนเต็มเลย ไม่เห็นมีอะไร” ข้างหน้ามีร้านส้มตำด้วย . .
“แต่มันน่าเป็นห่วง เดี๋ยวเซนอยู่รอเป็นเพื่อนนะ”
“พี่เซน! แล้วซันละคะ!!!”
“ซัน เรื่องนี้มันจำเป็น”
“ไม่เป็นไรหรอกเซน ธามอยู่คนเดียวได้” ผมเบื่อใบหน้าของยัยซันที่จิกมาทางผมเต็มทน “ไอ้ปอนด์ ขยับดิ๊ กูจะลง”
ทริปไปทะเลของผมคงจบลงด้วยประการฉะนี้ ผมลงจากรถมา โดยมีไอ้ปอนด์รอปิดประตูรถตู้อยู่ใกล้ๆ ทุกคนบนรถบอกลาผม . . เซนทำหน้าเหมือนผิดหวังเต็มที่ . . ขอโทษทีนะ
ผมเงียบรอดูท่าทีของไอ้ปอนด์ อย่างน้อยก็ต้องบอกลาสักคำสองคำดิวะ . . แต่จะไปหวังอะไรได้กับคนอย่างมัน
“พี่ครับ” ฮะ . . มันพูดว่าพี่ครับ มันพูดกับผมเหรอ (แหม คิดได้เนอะ = =) ผมเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าโคตรหล่อสะท้อนแสงแดดของไอ้ปอนด์ กรรม มันไม่ได้พูดกับผมนี่ มันพูดกับคนขับรถต่างหาก “ออกรถเลย”
พูดจบไอ้ปอนด์ก็ปิดประตูดังฉับและก็ตบที่ประตูให้รถเคลื่อน . . รถตู้เคลื่อนออกไปอย่างงงๆ มีแต่มันกับผมที่เหลืออยู่ริมถนนและยืนอยู่กลางแดด
“ทำไมไม่ไปทะเลล่ะ?” ผมก็งงเหมือนรถตู้นั่นแหละ
“ทำไม” ปอนด์ตอบกลับมาด้วยคำถาม เอาแล้วไง .. “กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึงมึงมีปัญหารึไง”
แม่งไปแดกทุเรียนทั้งเปลือกแหลมๆมาจากไหนรึเปล่าวะ หงุดหงิดอะไรของมัน . . ผมที่ไม่ค่อยเคยชินกับอาการหงุดหงิดของมันเริ่มชักสีหน้า มันเป็นนิสัยของผมอยู่แล้วล่ะมั้งที่ค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเองหน่อยๆ
“ก็ไม่ได้มีปัญหา” ผมไม่ผิดใช่ไหมที่ผมจะหงุดหงิดตามมัน . . ก็มันอยากร้องใส่ผมก่อนอ่ะ “เป็นเหี้ยไรมากป่ะ มาเหวี่ยงใส่”
“กูเปล่า แต่กูแค่คิดว่ามึงคงจะดีใจกว่านี้ ถ้าคนที่ลงมาเป็นพี่เซน ไม่ใช่กู”
“ว่าไงนะ” ผมผลักไหล่ไอ้ปอนด์ ทะเลาะกับมันกลางแดด ยิ่งทำให้ผมกับมันร้อนจนเย็นไม่ได้ “คิดได้ไง ถามกูสักคำรึยัง”
“ก็มึงเองไม่ใช่เหรอที่มาขอร้องกูให้กูช่วยให้มึงกับเค้ามาคืนดีกันน่ะ แล้วจะให้กูคิดยังไงวะ”
. . . มันเป็นความจริง แต่ตอนนี้ความรู้สึกของผมแม่งขัดกับคำพูดนั้นยังไงไม่รู้ว่ะ “แล้วมึงจำเป็นต้องหงุดหงิดป่ะวะ มึงจะหงุดหงิดทำไมกูไม่เข้าใจ!!”
ใบหน้าภายใต้แว่นกันแดดราคาแพงนั่นหันมามองผม ผมไม่รู้ว่ามันทำหน้ายังไง และไม่รู้ว่าอะไรทำให้มันหงุดหงิดได้ถึงขนาดนี้
เป็นปอนด์เวอร์ชันที่ผมไม่เคยเห็นและไม่คิดว่าจะได้เห็น . .
มันหันหลังกลับแล้วเดินหนีผมไป . .
“เชี่ย!!! มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย มึงเป็นเมนส์ป่ะวะไอ้สัด!!!” ผมตะโกนด่าไล่หลังมันไป ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากมัน มีแต่แผ่นหลังสูงโปร่งที่ค่อยๆห่างจากผมไปเรื่อยๆ ผมหยีตามองมันสู้แสงแดดจนแสบตา ก่อนที่จะตัดสินใจหันหลังแล้วก็เดินไปอีกทาง คนละทางกับไอ้ปอนด์ . .
มันหงุดหงิดตั้งแต่ตอนที่มันขึ้นมาจากร้านอาหารเมื่อตอนนั้นแล้วใช่มั้ย เกิดอะไรขึ้นกับมัน แต่ที่มันหันหลังให้ผมเมื่อกี้เป็นอะไรที่ทำให้ผมเดือดมาก . . จู่ๆก็มาหงุดหงิด และก็โวยวายใส่ผมโดยไม่มีเหตุผลแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน ผมหันหลังกลับไปมองมันอีกที กะจะค้อนใส่แผ่นหลังที่โคตรจะเย่อหยิ่งนั่น แต่ทว่า - - ปอนด์มันหายไปแล้ว
ความหงุดหงิดของผมมีเลเวลต่ำลงเมื่อรู้ว่าไอ้ปอนด์มันหายไป . . ผมหันหลังกลับไปทางที่มันเดินอย่างรีบเร่ง หันซ้ายหันขวาว่ามันอยู่ตรงไหน แถวนี้ไม่ค่อยมีรถผ่าน แถมข้างซ้ายข้างขวายังมีแต่ป่า และก็ป่า . .
โง่จังผม . . ทำไมผมต้องเลือกที่จะลงจากรถตู้แถวนี้ด้วยวะ . . โง่สัดๆ โง่บรม ความคิดตอนที่ลงจากรถมีแค่ความคิดเดียวนั่นก็คือถ้ารถตู้วิ่งไปไกลกว่านี้ ก็จะเจอโทมัสในที่ๆไกลกว่านี้ ซึ่งเสียเวลา . . ผมคิดแค่นั้นจริงๆ T_T
แต่ตอนนี้ผมเห็นไอ้ปอนด์แล้ว . . มันนั่งทรุดอยู่ตรงโขดหิน ตกลงไปที่ข้างทาง . .
“ปอนด์!!!” ผมร้องก่อนที่จะเดินลงไปดูมันทันที “เป็นอะไร!!!”
“. . กูสะดุดก้อนหินล้ม”
ผมควรจะหัวเราะดีมั้ย . . สงสัยไอ้ปอนด์มันคงรู้ความคิดผมมันถึงได้รีบพูด “คือมันไม่ใช่อย่างนั้นนะเว้ย โอเค กูเล่าก็ได้ กูหงุดหงิดนิดหน่อย กูเลยเตะก้อนหินที่ข้างทางเพื่อระบายอารมณ์ แล้วไอ้ก้อนที่กูเตะอ่ะ มันเสือกใหญ่มาก ทำให้กูเจ็บ และทรงตัวไม่อยู่ กูก็เลยตกลงมา . .”
“พอๆ ไม่ต้องเล่าละ” ใจหนึ่งก็สงสาร ใจหนึ่งก็ขำ . . ผมกับมันคงจะหายโกรธกันไปโดยปริยาย
“กูเล่าจบพอดี”
“อืม กวนตีนได้ตลอดนะมึงน่ะ” ผมจับเท้าของไอ้ปอนด์ขึ้นมาดู . . วันนี้มันเจือกเลือกที่จะใส่รองเท้าแตะมา โคตรซวยของโคตรซวย “เล็บนิ้วโป้งมึงฉีก . .”
“ไม่เป็นไรหรอกเรื่องเล็บน่ะ” ปอนด์มันโบ้ยไปถึงเรื่องของเล็บหัวแม่โป้งเท้าที่เลือดไหลซิบๆ “เจ็บก้นมากกว่า ตกลงมาได้ไง โคตรสูง T______T”
“สมน้ำหน้า” ผมพูด อดยิ้มเล็กๆไม่ได้ อาการไอ้ปอนด์มันเรื่องเล็กครับไม่มีอะไรน่าห่วงผมเลยไม่ร้อนใจเท่าไหร่ “ก็อยากหงุดหงิดเองทำไม”
“ก็มึงง่ะ!!!” มันเถียงสวนทันควัน “เพราะมึงเลย เพราะมึงคนเดียว”
“กูทำผิดอะไร?”
“เชอะ”
ปอนด์ทำหน้าบึ้ง แต่แล้วจู่ๆมันก็คว้าร่างของผมเข้ามาสวมกอด ทั้งๆที่มันนั่งอยู่อย่างนั้น มันกอดผมแน่นมาก จนผมงงและก็ทำอะไรไม่ถูก และผมเพิ่งรู้ความจริงเดี๋ยวนี้เองว่าแขนไอ้ปอนด์แขนเดียว รวบผมเข้าหาอกแกร่งของมันได้ทั้งร่าง ตัวมันใหญ่กว่าผมขนาดนั้นเลยเหรอ TT
“สัด!! ทำบ้าอะไรเนี่ย!!!”
“ชู่ว!! ไม่มีปาปารัซซี่หรอกน่า”
“กูไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น” กูทำตัวไม่ถูกแล้วเว้ย มึงรู้ตัวมั้ย ตัวหอมๆของมึง กับอกแข็งๆของมึงที่กระทบกับหน้ากูอยู่เนี่ย!!!! เห็นใจกูบ้าง!!!
“สิ่งมีชีวิตที่มึงกลัวที่สุดคืออะไรวะ”
“มันใช่เวลาถามมั้ยปอนด์”
“เออน่ะ ตอบกูมาเถอะ”
“สัตว์เลื้อยคลานมั้ง” ขอยอมรับอย่างแมนๆเลยว่าผมกลัว T_T
“อืม ทุกชนิดป่ะวะ”
“ก็ไม่รู้ดิ” ผมยักไหล่ ไอ้ปอนด์มันยิ่งดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่นยิ่งขึ้นไปอีก “แล้วมึงล่ะกลัวอะไร”
“มันใช่เวลาถามมั้ยธาม”
“เห้ย! มีย้อนว่ะ”
“กูตอบก็ได้” มันจับใบหน้าของผมให้ขึ้นมาสบตากับมัน
“อะ อะไร” หน้าแม่งโคตรใกล้ . . ยิ่งมันถอดแว่นออก ยิ่งทำให้ผมเห็นดวงตาของมันชัดเจน
“กูกลัวมึง”
“ฮะ? อะไร กูไม่มีพิษ ไม่มีเขี้ยว ไม่มี . .”
“กูกลัวมึงเจ็บ” ปอนด์กระซิบ “ดูโน่นสิ”
ผมหันกลับไปตามมือที่ไอ้ปอนด์ชี้ . .
ไอ้สัด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! งู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! งูเหลือมตัวเบ้อเริ่ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมน้ำตาไหลทันทีที่เห็น เพราะทั้งโคตรเกลียดและก็โคตรกลัว ผมกลัวมันจริงๆนะครับ!!!! มันกำลังเลื้อยอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากผมกับไอ้ปอนด์เท่าไหร่ วันเวลามีตั้งเยอะมึงเสือกเลือกที่จะมาเลื้อยเล่นแถวนี้ในวันนี้ ให้ตายสิ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ปอนด์คงรู้ว่าผมกลัวมาก มันจับหน้าผมซบกับอกมันอีกครั้งอย่างปลอบใจ
“ไม่ต้องกลัวนะ” ปอนด์กระซิบ
“กูไม่ชอบ กูกลัว ฮืออออ” เห็นแล้วอยากร้องไห้ ตัวแม่งโคตรใหญ่ รัดผมกับไอ้ปอนด์ให้ตายพร้อมกันได้เลย T_______T
“จะนิ่ง . . หรือจะวิ่งครับ”
“วิ่งสิ . . ฮือออ เกลียดมัน ไปจากมันเร็วๆ”
“งั้นนับหนึ่งเมื่อไหร่กูกับมึงวิ่งเลยนะ” ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้ามัน ยังเรียบเรียงคำพูดไม่ค่อยถูกเลย “หนึ่ง!!!”
พระเจ้า ไหนมึงบอกมึงเจ็บก้น!!! ไอ้ปอนด์ฉุดผมให้ลึกขึ้นยืนในเวลาอันรวดเร็ว และตอนนี้ผมกำลังวิ่งเข้าไปในป่าโดยมีไอ้ปอนด์จับมือไว้แน่นและเป็นผู้นับทาง . . ผมเจือกที่จะใส่ขาสั้นมาวันนี้ ซึ่งแน่นอน กิ่งไม้ ใบไม้ กอหญ้า หนามแหลม ทุกสิ่งอย่างมาโดนขาผม เจ็บนะ . . แต่กลัวอีงูนั่นมากกว่า
“วิ่งไปเรื่อยๆเลยนะ!!! ไม่รู้ว่ามันจะวิ่งตามมั้ย แต่วิ่งไปเรื่อยๆ!!!!”
ผมบอกไปอย่างนั้น . . โดยไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมาสักนิด
ก็แหม . . ผมกลัวงู . . มากกว่ากลัวหลงทางซะอีก . .
และผมก็คิดผิดจนได้
2 BROKEN HEARTS
“งานนี้ต้องโทษอิงูเหลือมบ้านั่นตัวเดียวเลย!!!!”
“หงุดหงิดไปก็ไม่ช่วยอะไรขึ้นมาหรอก”
“ฮือออ น้ำตากูจะไหลอีกแล้ว จะไปงานทันมั้ย ถ้ามัวแต่หลงทางอยู่แบบนี้”
“ใจเย็นสิ ค่อยๆนึก”
“แล้วมึงไม่เจ็บก้นละเหรอ”
“ดีกว่าโดนงูบ้านั่นมันรัดแล้วกัน”
ผมกับไอ้ปอนด์ . . หลงทางครับพี่น้อง หลังจากวิ่งแบบไม่คิดชีวิตตอนนี้ผมกับมันหาทางออกไปสู่ถนนใหญ่ไม่เจอแล้ว โคตรซวยของซวยของซวย ตั้งแต่ที่โทมัสจำคิวผิดไปจนถึงงูบ้านั่น วันนี้คงไม่ใช่วันของผมจริงๆ
โทรศัพท์ของผมติดไปกับรถตู้ (นี่ก็เป็นเรื่องซวย) และโทรศัพท์ของไอ้ปอนด์ก็ไม่มีสัญญาณ (และนี่ก็เป็นเรื่องซวยอีกเหมือนกัน) ณ เวลานี้ผมเกลียดทุกอย่างของเครือข่ายนี้ตั้งแต่คนขายซิมการ์ดไปจนถึงผู้บริหารระดับสูง ถึงแม้ว่าเค้าจะเคยติดต่องานให้วงผมไปเล่นก็เถอะ
สิ่งเดียวที่ใช้การได้บนตัวผมตอนนี้คือนาฬิกาข้อมือ . . ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นกว่าๆเข้าให้แล้ว งานเริ่มทุ่มนึง. . ในกรุงเทพ แทบจะในใจกลางกรุงเทพ หากรถไม่ติดยังไง้ยังไงก็ไม่มีทางไปทัน ผมนี่โคตรเศร้า หวังว่าทางต้นสังกัดจะไม่ว่า และผมก็ขอรับผิดชอบโดยการไม่เอาค่าตัว แถมจะจ่ายค่าเสียหายให้ชาเขียวยี่ห้อนั้นด้วยความเต็มใจ มีอย่างที่ไหน จ้างไปทั้งวงแต่นักร้องนำหาย ให้ตายยยยยยย TT
“ตอนนี้คงต้องหาสัญญาณโทรศัพท์ให้ได้ก่อนสินะ”
“แผลมึงเป็นไรมากมั้ยปอนด์ มึงไหวรึเปล่า”
“เมื่อกี้เอาน้ำของมึงมาราดแล้ว คงไม่มีอะไรแล้วล่ะ” ปอนด์หันกลับมาหาผม ในมือมันถือ . .
“มึงถืออะไรน่ะ”
“ไอโฟนไง”
อยากจะสิ้นให้ดิ้นตาย ผมขอร้องไห้อีกรอบได้มั้ย . . “นี่ไม่ใช่ไอโฟน นี่มันไอพอด T______T”
“อ้าว . . ชิบหาย แล้วมือถือกูล่ะ”
“กูว่าตอนวิ่งมึงคงทำหล่นไปน่ะ” และมึงยังจะโก๊ะคิดว่าไอพอดเป็นไอโฟนที่ไม่มีสัญญาณอีกนะ
ผมกับมันทรุดลงนั่งทั้งคู่ . . เกาหัวแกรกๆ ช่วยกันหาทางออก
“อีกสักพักคงมีคนตามหาเรานั่นแหละ” ปอนด์พูดในที่สุด “มึงเป็นคนสำคัญ พ่อมึงคงให้ตำรวจทั้งกรมออกตามหา ดีไม่ดีผู้หญิงค่อนประเทศก็จะออกตามหามึงด้วยถ้ามึงหายตัวไป อ๋อ . . มีผู้ชายบางส่วนด้วยมั้งนะ”
“กูไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่นี่” ผมเอาหน้าซุกลงไปกับเป้ . . ที่ของในเป้ตอนนี้แทบจะใช้การอะไรที่มีประโยชน์ไม่ได้เลย เว้นเสียแต่โลชั่นกับครีมทาหน้ามันจะกลายเป็นพลุส่งสัญญาณได้อ่ะนะ
“กูต้องหาทางออกให้ได้” ปอนด์ลุกขึ้นยืน “มึงรอตรงนี้นะ เดี๋ยวกูจะเดินไปสำรวจทาง”
“ไม่เอา!!!” ผมร้องทันที “เดี๋ยวมึงพลัดหลงไปจากกูอีก กูไม่อยากอยู่คนเดียวนะ” ผมมีสีหน้าเศร้า มองดูไอ้ปอนด์ที่มีใบหน้าอ่อนลง
“ก็ได้” ปอนด์นั่งลงข้างๆผม
ผมกับมันนั่งอยู่ข้างกันท่ามกลางความเงียบ จนรอบๆข้างมืดลง . .
เสียงไฟประทุบนกิ่งไม้ทำให้ผมลืมตาตื่นขึ้นมา จำไม่ได้ว่าตัวเองหลับลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มีเสื้อเชิ้ตของไอ้ปอนด์ที่ห่มตัวอยู่ เห็นหลังที่ใส่เสื้อกล้ามสีขาวของมันไหวๆ มันกำลังเขี่ยอะไรไม่รู้ในกองไฟอย่างเหม่อลอย
“ตื่นแล้วเหรอ” มันส่งยิ้มมาให้
“หิว” ผมบ่น แต่ผมไม่คิดว่าจะมีอะไรลงท้อง ผมก็แค่บ่นตามประสาคนที่ชอบบ่นให้โทมัสฟังแค่นั้นเอง ให้ตาย ตอนนี้ผมคิดถึงโทมัสโคตรๆ T__________T
“รู้แล้วว่าหิว” ปอนด์เดินมาใกล้ๆ แล้วส่งกล้วยให้
“แถวนี้มีกล้วยด้วยเหรอ!!!” ป่ามหัศจรรย์ วิ่งเข้าแล้วออกไม่ได้ แถมยังมีกล้วย . .
“ฮ่าๆ ก็เดินไปหาไกลอยู่”
“มึงปล่อยกูให้อยู่คนเดียวได้ไงเนี่ย ถ้าเกิดอิงูบ้านั่นมากินกูตอนที่กูหลับอยู่ล่ะ”
“กูก็จะให้มันกินกูไปด้วย ตามมึงลงไปในท้องของมันไง”
“ปัญญาอ่อนแล้ว” ผมเหวี่ยงเล็กๆ ก่อนที่จะนั่งชันเข่าแล้วก็ปอกกล้วยเข้าปาก “ปกติกูไม่กินกล้วยที่ไม่ใช่กล้วยหอม”
“ดูก็น่าจะรู้ ตัวมึงผอมอย่างกับอะไร คงต้องเลือกกินแหงๆ”
“ก็มันเลือกได้นี่ - - “
“ครับบบ คุณหนู”
“เรียกคุณชายสิ ใครๆเค้าก็เรียกกัน . . คุณหนูมีแค่โทมัสที่เรียกได้”
“ฮ่าๆๆ คุณชายก็คุณชาย”
“แต่ . .มึงจะเรียกคุณหนูด้วยก็ได้ กูไม่ว่า”
ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย . . งี่เง่าและก็เด็กน้อยแอ๊บแบ๊วสิ้นดี ดีนะที่ประโยคของผมมันแผ่วจนไอ้ปอนด์ที่นั่งเขี่ยไฟอยู่แทบจะไม่ได้ยินอะไร
“มึงจุดไฟเป็นด้วยเหรอ” ผมถาม
“สำหรับลูกเสือบ้านนอก แค่นี้จิ๊บจ๊อย”
“กูก็เรียนนะ แต่เวลาเข้าค่ายเพื่อนกูเป็นคนจุดอ่ะ”
“มึงคงเกิดมาเพื่อที่จะได้อยู่เหนือชาวบ้านชาวช่องเค้าทุกอย่างจริงๆ”
“ . . มึงประชดป่าวเนี่ย”
“กูแค่พูดเฉยๆนะ”
ปอนด์ยิ้ม ผมมองดูใบหน้าที่ต้องกับแสงในกองไฟของมัน ไอ้ปอนด์ . . ที่ผมรู้จักเพียงแค่ไม่กี่เดือน ไอ้ปอนด์ . . ที่ผมไม่เคยสังเกตเลยว่ามันหน้าตาหล่อกว่าชาวบ้านธรรมดาขนาดไหน และไอ้ปอนด์ . . ที่หลังๆเริ่มจะมีอิทธิพลกับชีวิตของผม โดยที่ผมเองก็ยังไม่ค่อยรู้ตัวเท่าไหร่
“จ้องทำไมวะ” ใบหน้ามันมีสีแดงระเรื่อ มันกำลังเขินเหรอ . .
“กำลังคิดว่ามึงไปศัลยกรรมกับหมอที่ไหนมา”
“ก็ทำแค่จัดฟันน่ะ อันที่จริงหมอบอกไม่ต้องจัดก็ได้ แต่จัดแล้วหญิงติดตรึมตอนเรียนมัธยม”
“ดูเสร่อจะตาย . .”
“ก็ไม่เสร่อแล้วไงตอนนี้ ก็ไม่ได้ใส่เหล็กแล้ว”
“เออ แล้วทำไมเมื่อตอนกลางวันมึงหงุดหงิด”
คำถามของผมทำเอาไอ้ปอนด์หุบยิ้มฉับ . .
“เปล่า”
“โกหก” มึงไปพูดกับหมาดีกว่าแบบนี้ ต้นเหตุที่ทำให้ผมกับมันมาอยู่ตรงนี้ ก็เพราะความหงุดหงิดของมันนั่นแหละ “มีอะไรก็บอกมา บอกกูมาตรงๆ”
“ไม่มีแล้ว”
“ไม่ได้ . . กูรู้ว่ายังมีอยู่”
“เฮ้ย นี่มึงเอาแต่ใจจังว้า?”
“กูไม่สนน่ะ” ผมพูดเสียงแข็ง “จะบอกไม่บอก”
“กูบอกไม่ได้”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“บางครั้ง . . กูยังให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้เลย แล้วกูจะให้คำตอบกับมึงได้ยังไง”
ปอนด์เหม่อมองไปที่กองไฟอีกครั้ง . . คำพูดของมันเข้าใจได้ยาก . . แต่ผมว่าผมโคตรจะเข้าใจ
กูก็ไม่ได้ต่างจากมึงเท่าไหร่หรอก . .
“พี่เซนเค้าบอกเค้าอยากคืนดีกับมึงน่ะ” ปอนด์พูด ด้วยน้ำเสียงที่ผมเองก็เดาไม่ออกว่าเป็นยังไง “กูว่ากูคงไม่ต้องช่วยอะไร อันที่จริงตั้งแต่ที่มึงขอความช่วยเหลือจากกู กูยังไม่เห็นได้ทำอะไรมากเลย พี่เซนเค้าก็อยากคืนดีกับมึงแล้ว”
“. . . “
“ตอนที่คบกัน . . คงจะรักกันมากสินะ”
ผมหันไปมองหน้าของปอนด์ . . ใช่ ตอนที่ผมกับเซนคบกันเรารักกันมาก และที่เราต้องเลิกกันก็เป็นเพราะซันซัน ที่เอาไปบอกพ่อแม่ของเซน ว่าเซนคบกับผู้ชาย เราจึงคบกันต่อไปไม่ได้
“มึงจำได้รึเปล่า . . ที่โอ๊ตจะข่มขืนกูที่ลานจอดรถแล้วมึงมาเจอพอดีน่ะ” ผมพูดขึ้นมา ใบหน้าสลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด
“มึงร้องไห้หนักขนาดนั้นกูจะลืมได้ยังไง”
“ตอนเรียนมัธยมกูก็เคยจะโดน แต่เซนมาช่วยไว้ได้ทัน ตอนนั้นกูกลัวมาก กลัวไอ้พวกรุ่นพี่นั่นเหมือนกับที่กูกลัวสัตว์เลื้อยคลาน ดีไม่ดีกูกลัวยิ่งกว่าสัตว์เลื้อยคลานซะอีก แต่แล้วเซนก็เข้ามาช่วย วันนั้นที่มึงมาช่วยกู ทำให้กูนึกถึงเรื่องนี้ และก็ทำให้กูคิดว่ากูยังลืมเซนไม่ได้”
ปอนด์นั่งฟังเงียบๆ ผมรู้ว่าปอนด์กำลังจมกับความคิดของตัวเอง
“แต่กูผิดทั้งหมด เรื่องของกูกับเซนมันจบไปนานแล้ว และกูก็ไม่ควรจะจุดไฟให้มันลุกโชนขึ้นมาอีก ไม่ว่าเซนเค้าจะยังรักกู หรือกูจะยังรักเซน ยังไงมันก็ไม่มีทางแฮปปี้เหมือนตอนที่เราคบกันสมัยเรียนมัธยมได้ กูโตขึ้น ผ่านอะไรมาเยอะขึ้น เซนก็เหมือนกัน”
“…”
“กูว่าไม่นาน . . เค้าอาจจะคิดได้แบบกูนั่นแหละ”
“สรุปก็คือ . .”
“มึงไม่ต้องช่วยอะไรแล้ว กูกับเค้าไม่มีอะไรทั้งนั้นให้สานต่อ” ผมยักไหล่ ปอนด์ไม่มีสีหน้าดีขึ้นอย่างที่ผมคิด “คือมึงเป็นอะไรวะ มึงคิดเรื่องของกูขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่ใช่ซักหน่อย!!” ปอนด์สวนกลับมา “กูก็แค่ . . “
“แค่อะไรวะ?”
“ถ้าไม่มีเรื่องพี่เซน แล้วมึงจะคุยกับกูเรื่องอะไร มึงจะกวนกูเรื่องอะไร และมึงจะมาหากูเพราะเรื่องอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะพี่เค้า เพราะเรื่องของพี่เค้า กูกับมึงอาจจะ . . ”
“ฮะ?”
“กูบ่นลอยๆ อย่าใส่ใจเลยน่า” มันหลบตา ก้มหน้างุด
“ปอนด์ มึงฟังกูนะ” ดีนะที่ผมยังมีความเป็นผู้ใหญ่กว่าอยู่นิดนึง (แค่นิดนึงจริงๆเท่านั้นแหละ) “กูขอโทษที่กูกวนมึงเรื่องเซน ถ้าไม่มีเรื่องเซนเราก็ยังเป็นพี่น้องกันได้นี่หว่า กูยังคุยกับมึงได้ ยังเจอ ยังทักมึงได้ นอกจากมึงจะไม่ต้องการสิ่งเหล่านั้น”
“กูไม่เคยคิดจะเป็นพี่น้องกับมึง”
“กวนตีนละ”
“กูเคยไหว้มึง กูเคยเรียกมึงว่าพี่มั้ยล่ะ”
“อ่ะๆ พี่น้องไม่ใช่ งั้นเพื่อนก็ได้ โอเคมั้ยกับคำว่าเพื่อน”
“ก็โอ” ปอนด์ยักไหล่อย่างน่าหมั่นไส้ เมื่อกี้ยังซึมกะทืออยู่เลย ไอ้สัดเอ๊ย . . ผมยิ้มกับใบหน้าที่เคยบูดของมัน ตอนนี้กลายเป็นหน้าที่อมยิ้มเอาไว้เล็กๆ ผมว่าคนอย่างปอนด์ . . มันเหมาะกับรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และก็อะไรที่มันสดใสมากกว่า
“กูเคยยิ้มกว่านี้ หัวเราะมากกว่านี้ และก็สดใสมากกว่านี้” ถ้ามึงจะคิดเรื่องเดียวกันกับกูขนาดนี้นะปอนด์ ผมมองไอ้ปอนด์อย่างอึ้งๆ “ใครบางคนทำให้กูลืมสิ่งเหล่านั้นเป็นเวลาหลายเดือน . .”
“ดาวโรงเรียนน่ะนะ” ผมถาม ปอนด์จิ๊ปากเล็กๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ ผมจำได้ว่ามันอกหักจากดาวโรงเรียนนี่นา ตอนที่มันจะฆ่าตัวตายที่ริมทะเลนั่นน่ะ . .
“งั้นมั้ง” มันตอบส่งๆ “แต่พักหลังๆมานี่นิสัยเหล่านั้นของกูก็เริ่มกลับมา ถึงแม้ว่ามันจะยังกลับมาไม่มากก็เถอะ”
“. . กูนึกสภาพที่มึงกวนตีนเยอะกว่านี้ไม่ออก เพราะแค่นี้มึงก็กวนตีนกูจะแย่”
“กูว่า . . มันเป็นเพราะมึงว่ะ”
ปอนด์พูดเบามาก แต่ผมเชื่อว่าผมได้ยินไม่ผิด มันไม่พูดอะไรต่อ ส่วนผมก็ไม่ถามอะไรต่อ คำพูดเมื่อกี้ . . ทำให้ผมรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด ความรู้สึกหวิวในช่องท้อง อาการขนลุกเล็กๆ และก็ใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ผมว่าทั้งหมดนี่ . . มันเป็นเพราะไอ้ปอนด์เหมือนกัน
ถ้าผมเป็นคนที่จะทำให้ความสดใสของไอ้ปอนด์กลับมาได้อีกครั้ง . .
ไอ้ปอนด์ . . ก็เป็นคนที่จะทำให้ผมเริ่มต้นในสิ่งใหม่ๆกับใครบางคนได้เหมือนกัน . .
วันนี้ . . ดาวบนฟ้าแม่งสวยผิดปกติ
ควรจะอ่านหนังสือสอบ
แต่นางดันอัพนิยายจ้า . . :sad4:
เกรดเทอมนี้คง . . (เติมเอาเอง แล้วแต่ความปรารถนาดีของคนอ่าน+บุญที่สั่งสมมาของคนเขียน) o22
อันที่จริงเวลาเครียด คนเขียนมักจะทำอะไรที่ตัวเองไม่เครียด
หนึ่งในนั้นก็คือแต่งนิยายนี่แหละ ^_______________^
ปอนด์กับธามเปิดอกคุยกันเรื่อยๆแล้วนะจ๊ะ
นิยายเรื่องนี้มาได้เกือบกลางเรื่องแล้วล่ะมั้ง
จำได้ป่าวว่ามันเป็นนิยายขนาดสั้นยี่สิบสามสิบตอน อิอิ
อีกสองอาทิตย์เจอกัน
เหนือคินรอบสองยังเปิดอยู่ ดูหน้าแรกโลดดดดดดดดดดดด
รักนะคะ คนอ่านของฉัน :pigha2: :pigha2:
-
ว้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ถ้าธามกลัวงูแบบนี้ วันไหนปอนด์ เอางูของตัวเองออกมาโชว์ ธามจะไม่กลัวหร๊าจ๊า คิคิ >////////////////< เรทอีกแล้วววว
-
ธามพูดกับปอนด์ไปเรื่องเซนก็เคลียร์ดีเหมือนกันค่ะ
อย่างน้อยปอนด์ก็จะได้ไม่นอยด์ และสร้างความเชื่อมั่นให้ปอนด์มากขึ้น
เวลาอยู่ด้วยกัน ธามกับปอนด์ ต่างฝ่ายต่างก็ใจกระตุก
อิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ ^^
-
อ๊ายยยยยยยย หวานจริงๆอ่ะตอนนี้ :o8: :o8:
ต้องขอบคุณอิงูเหลือมตัวนั้น ที่ทำให้หลงป่า
รุ้สึกดีที่ภามบอกปอนด์ว่าไม่ต้องช่วยเรื่องเซนแล้ว คือตัดปัญหารักรีเทิร์นไปได้เลยอ่ะ
ตอนนี้ก็เหลือปัญหาของคุณเพื่อนสาวแล้วแหล่ะ ปอนด์บอกไปซะว่าไม่มีทางชอบพี่เนย
บอกไปเลยๆๆๆๆ
-
น่ารักซะปอนด์ธาม
บรรยากาศสีชมพูสุดๆ :กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วเขินที่สุดเท่าที่เคยอ่านมาาาาา
><
อยากอ่านตอนที่ทำให้เขินกว่านี้อีกอ่ะ ะะะ
รักกันๆๆ เร็วๆ 555555555555555
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ฟินนนนนนนน
สงสารโทมัส จะเอ๋อไปถึงไหน ป่านนี้ทำไรอยู่เนี่ยยย
-
เปิดใจคุยกันแล้ววววววววววว :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
เปิดใจรักกันสักทีๆ
-
กรี๊ดดีใจมาต่อแล้ว ชอบมากเลยปอนด์เริ่มเปิดใจตัวเองมาขึ้นแล้ว
แลดูเหมือนธามก็เริ่มจะรู้แล้วด้วยสิ ฮ่าๆ อย่าได้มีอุปสรรคไรอีกนะ เจ้เนยไรนั่นด้วย พอที
ตอนหน้าขอเริ่มหยอดๆจีบๆกันเยอะๆเถอะนะ ไหนๆก็ต้องค้างป่าด้วยกันอีก อิอิ
-
เปืดใจคุยกันอย่างงี้ก็ดีนะ
จะได้เข้าใจกันไปเลย
ว่าแต่ละคนรู้สึกยังไง
จะได้รักกันเร็วๆด้วย อิอิ
-
เปิดใจคุยแบบนี้ก็ดีนะ ดีกว่าอมพะนำอีก
ปล.ไปงานไม่ทันใช่ม่ะ
-
น่ารักดี o13
-
ถ้าธามรู้ว่าดาวโรงเรียนที่ทำปอนด์อกหักคือคิน เพื่อนรัก จะรู้สึกยังไงหนอ
-
หุหุ ต่างคนต่างเป็นคนที่ทำให้ดีขึ้น
ชอบที่ั่งเปิดอกคุยกันเสียที
ดีนะที่ปอนด์ลงมาด้วย ได้สวีท?กันกลางป่าเลย?
ปล.เรื่องสอบสู้ๆนะค๊าาา o13
-
เค้าเริ่มแสดงออกมากันแล้ว
ฮิ้วววววววววววววววววววววววววววว o13
-
ฮิ้วๆๆๆๆ รอตอนต่อไปอยู่จร้า ^^
-
แล้วก็ได้อยู่กันสองคนอย่างทุลักทุเลมากๆ
เป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่แสนระทึก :laugh:
ต้องขอบคุณโทมัสและงูเหลือมตัวนั้นสินะ
เราก็รอให้ธามมาทำให้ปอรด์ยิ้มอยู่นะ :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เขินวุ้ย หึหึ
แต่จะฮาไปไหนคะ น้องปอด์น สะดุดหิน คิดได้เนอะ
ขอให้โชคเอในการสอบนะคร้าบบบ
-
:L2: :L2: :L2:
ใครบางคน คนนั้นเป้นปอนด์ได้มั้ยธาม
-
โอว...
ท้องฟ้าสวยงามจริๆ
อิอิ
-
:-[ น่ารัก
-
น่ารักจังเลย :o8:
-
ถ้าจะลงรถแล้วไปงานไม่ทัน แถมยังมาหลงป่า
พวกเธอจะลงมากันทำไมยะ? ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
-
อ้ากกกก คุยกันซะที
ว่าแต่จะไปงานทันมั้ยเนี่ย ธาม
คุยกันดีๆนะจ๊ะ
ปล.คิดถึงเหนือคิน
-
อยากจะจับมือกับคนเขียนจริงๆ
ควรจะอ่านหนังสือสอบ แต่เราก็นั่งอ่านนิยายจ้า
5555 ทนไม่ไหว คู่นี้น่ารักจริง
นี้ขนาดแต่ละคนยังไม่รู้ใจตัวเองนะเนี้ย
-
เป็นกำลังใจให้คนเขียน ตั้งใจสอบนะ
:กอด1: :กอด1:
-
ธามจีบปอน์ดไปเลย 55555
-
สิ่งดีๆ นอกจากอิงูกับพี่เซน กำลังจะมา :z2:
-
พรุ่งนี้นางสอบ แต่นางยังมานั่งอ่านนิยายจ้าาา
:laugh:
ประเด็นคือมันพรุ่งนี้ไง
ไว้อาลัยกับตัวเองสามวิ..
:z3:
คือแบบ จำไม่ได้นะว่าเม้นต์ไปยัง 555555
แต่เท่าที่ไล่มาสงสัยจะยัง..
เลยงง ตัวเองว่าทำไมยังไม่ได้เม้นต์ เพราะพออ่านจบก็เม้นต์ทุกที สงสัยเบลอ :เฮ้อ:
คืออิปอนด์... ถ้าไม่รู้ว่าตัวเองเป็นไรก็อย่ามาหงุดหงิดใส่นะะะะะ
อย่าทำร้ายธามที่น่ารักของอิชั้น :angry2:
แต่โคตรฮา มุขสะดุดก้อนหินเนี่ย
:jul3:
อายเค้ามั๊ยตัวเอง เห็นแล้วอยากจะขำกร๊ากก
โอ๊ยยยย สุดท้ายหลงป่า อะไรมันจะซวยซ้ำซวยซ้อน..
คือปกติ ถ้าศิลปินเบี้ยวงานนี่เสียหายเยอะนะ ดูท่าว่าจะต้องชดใช้ค่าเสียหายจนเหงื่อตก
บิ่งงานใหญ่ๆแล้วด้วย... แต่เหตุผลก็ดูสมควรดีนะ..
หนูหลงป่า..
o18
-
เปิดใจคุยกันอย่างนี้แหละ ดีแล้ว
อะไร ๆ จะได้พัฒนาให้ดีขึ้น
-
เหมือนจะเริ่มรู้ใจตัวเองมากขึ้นกันทั้งคู่..
ยังไงก็ขอให้สมหวังกันเร็ว ๆ เน๊ออ ~~ อิอิ
-
ฟินตายยยยย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ><
-
บางทีเราก็ต้องเลือกด้วยสัญชาตญาณนะ ทั้งคู่เลย
-
ได้ข่าวว่าทั้งสองหลงป่า
หนีงูเหลือม
แต่ยังมานั่งเคลียร์ใจกันอยู่ได้น่ะ
ไม่หาทางออกเหรอน้องงงงงง
คืนนี้คงได้ค้างด้วยกัน กรี๊ดดด ตามสไตล์ละครหลังข่าว
พระนางติดเกาะ หลงป่าด้วยกัน สัมพันธ์ลึกซึ้ง
-
เสี่ยวจริงๆ ธาม
.วันนี้ดาวบนฟ้าสวยผิดปกติ
แหมมมมมม ก็นั้งข้างเดือนมหาลัยนิจ๊ะ
ก็ต้องสวยงามเป็นธรรมดา 555555555+
-
หึ๊ยยยยยยยยยยย มันน่ารักมากก
คนเขียนทำเรานอนตีสี่เลยน้าเมื่อวาน
เพื่ออ่านนิยายเรื่องนี้ให้ทัน :sad4:
ปอนด์กับธามเปิดอกกันแล้ว
ขอให้รักกันไวไว :impress2: :-[ :o8:
รบกวนพี่เนยกับพี่เซนหลีกกกกกด้วยนะค้าา
ฮิ้วววววววววววววววววววววว
เอ่อ ขอนิดนึง
จะมีคู่บูมคิกไหม 555555555555555555555555
เค้าล้อเล่นนะตัวเอง แต่ถ้าใช่ก็คงจะดี กร๊ากกกก :z2:
รอติดตามตอนต่อไปค่า ~
-
:-[
-
หลงป่าทั้งที ขอแบบจัดหนักนะค่ะ
-
อยากให้รักกันแล้วอ่ะ
-
โอ๊วว หวานกันจริงๆเลยย
ดีน่ะที่เปิดใจเคลียกันเรื่องพี่เซนเเล้วว
-
มาต่อไวๆนะครับ
รออ่านอยู่
อ่านไปยิ้มไป ฮ่าๆ
:L2:
-
แอร้ยยย ชอบจัง น่ารักมากเลยย ><
-
อ่า อยากอ่านต่อจัง
> <
-
แว้กกกก ตอนนี้ทำลุ้นซะ ทำไมไม่พูดออกปายยย :z3:
รอนะฮะ :')
-
หลงป่ากันยังไงเนี่ย นักร้องดังหลงป่า คงกลายเป็นข่าวใหญ่แน่ๆ
เค้าก็น่ารักกันไปเรื่อยๆเนอะ ความหวานค่อยๆมาที่ละหน่อยๆ ^^
-
หันหน้ามาคุยกันเยอะๆก็ดีนะ
-
เอาใจช่วยสุดแรงค่ะ คู่นี้ สงสารโมัสไม่รู้จะไปรคามถึงไหนแล้ว
เห็นใจเชนด้วย
รอตอนหน้าค่ะ
-
มาติดตามต่อแล้วนะคับพี่ๆ ><
-
ชอบมากเลยๆๆ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่านนะค่ะ o13
-
เย้มาอ่านแล้ว นั่นแน่สวีทหวานในพงไพร
ยุงมิหามแย่รึนั่น นึกสภาพตอนออกจากป่า ฮ่าๆ :laugh:
-
มาต่อไวๆเน้อออออออออออออออ o13
อาการปากแข็งทั้งคู่ โหะๆๆๆๆๆ :z2:
นานนนน ละน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :z3:
-
ตามมาอ่านแล้วววววววว
เย้ๆ อ่านตามทันภายในวันเดียวกัน
รอตอนต่อไปนะค่ะ อิอิ
-
เยสสสสสสสส
อ่านทันแล้วววว
สนุกมากกก
เชียร์คู่คิกกับบูมมากกกก
555555555555555 5 5
รออัพค่ะ :z3: :z3: :z3:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :really2:
-
คนแต่งจ้าาาาา เค้ายังรออยู่น้า
-
เข้ามาปูเสื่อรอ o11
-
เกลือขึ้นแล้วขึ้นอีก :t3:
-
:call: :call: :call:
เมื่อไหร่หนอทีเธอจะกับมา คอยนับวันเวลาที่เธอจะกลับมาอัพต่อ
-
ตอนที่ 15
คนข้างๆ
“มึงชอบสีไร”
“น้ำเงิน”
“ส่วนสูง”
“ร้อยแปดสิบห้า”
“น้ำหนัก”
“จำไม่ได้”
“ดาราผู้หญิงนี่ชอบคนไหน”
“อืมมม มิแรนด้า เคอร์”
“ใครวะ”
“มึงไม่รู้จักหรอก”
“ดาราผู้ชาย”
“ไม่มี”
“แล้วแนวเพลงล่ะ”
“แนวไหนก็ได้ ขอช้าๆ”
“แล้วฟังเพลงวงกูได้ไงทั้งเพลย์ลิสต์นั่นอ่ะ ร็อคหนักๆทั้งนั้น”
“ฟะ ฟังอะไร กูฟังตอนไหน” ไอ้ปอนด์ละล่ำละลัก พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง มีพิรุธขั้นสุดยอด “และเรื่องเพลย์ลิสต์อะไรนั้นด้วย มั่วชิบหาย เพลงวงมึงอ่ะก็โอเคดีอ่ะนะ แต่ไม่ใช่สไตล์กูว่ะ”
ผมมองมันยักไหล่ด้วยความหมั่นไส้ “เออ ไม่มีก็ไม่มี” ไม่มีบางเพลง แต่มีทุกเพลงใช่ปะวะ
ถ้าผมกับมันจะนั่งชิวกันในป่าละเมาะ(?)ที่เพิ่งหลงกันอยู่และก็ทำตัวเหมือนนั่งริมสระน้ำหน้าคอนโด . . ผมว่ามันก็ไม่ใช่เวลาที่จะทำอะไรแบบนี้นะ
“มึงว่าตอนนี้คนอื่นจะวุ่นวายเพราะเราอยู่มั้ย” ผมหมายถึงตั้งแต่โทมัสลามไปจนถึงป๊าผม บูมคิก ที่บ้านไอ้ปอนด์ด้วยไรงี้
“กูว่าไม่ใช่วุ่นวายเพราะเรา กูว่าจะวุ่นวายเพราะมึงมากกว่า”
“สาด กูก็ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น”
“เหรอออออ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน กับนักร้องที่กำลังดังเนี่ยนะ”
“ฮะๆ”
“แล้วมึงมาเป็นนักร้องทำไมวะ กูเห็นมึงเรียนสถาปัตย์ มึงก็ดูมีฝีมือดีมีความสุขดีนี่หว่า”
“ความจริงเลยนะ” ผมพูดยิ้มๆ “กูอยากให้คนอื่นมีความสุข”
“แหยะ”
“เดี๋ยวเตะเลย”
“ฮ่าๆๆ นึกว่าเพราะอยากมีชื่อเสียงซะอีก”
“เชี่ยปอนด์ แม่งคิดได้ กูไม่เป็นนักร้องกูก็ดังเชื่อกูดิ” เป็นคราวที่ผมจะต้องส่งเสียงแหยะให้กับตัวเองบ้าง แหม พูดเข้าไปได้ยังไง “ก็ไม่รู้ดิ ไม่ชอบเห็นคนเศร้า ไม่ชอบเห็นความทุกข์ และก็ดันร้องเพลงพอใช้ได้ ก็เลยอยากเป็นนักร้อง”
“อืม เหตุผลก็เข้าท่าดี”
“แล้วมึงล่ะ ทำไมอยากเรียนบัญชี”
“ชอบคิดเลข” ปอนด์มันตอบได้สั้นและก็กวนตีนมาก ผมจิ๊ปาก เลิกเซ้าซี้มันดีกว่า เพราะว่ายิ่งถามก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองกำลังสิ้นเปลืองพลังงานโดยใช่เหตุ . . ตอนนี้ผมกับมันยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย นี่ก็ปาเข้าไปห้าทุ่มกว่าๆแล้ว ทำไมยังไม่มีใครเจอพวกผมก็ไม่รู้ ก็น่าเห็นใจคนที่มาตามหาอยู่หรอกครับ เพราะมันเป็นเวลากลางคืน กลางป่าแบบนี้โคตรจะไม่สะดวก (พวกผมยังปักหลักอยู่นิ่งกับที่ เพราะความมืดเลย)
“หิวมั้ย” ปอนด์ถามผม นัยน์ตาเป็นประกายของมันกำลังส่งแสงวิบวับๆอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากผมเท่าไหร่ ไอ้นี่ตาแม่งสดใส แถมคิ้วแม่งยังเข้มเกินคนอื่น . .
“หิว” รู้อีกว่าผมกำลังคิดอะไร เก่งนะเนี่ย
“หิวต่อไปนะ ฮ่าๆๆ”
ไอ้เวร . . ร่างกายกูมันอ่อนแอไม่โคถึกคึกพิโรจน์เหมือนมึงนี่ฟาย!!! เอาแล้วไงครับ ไอ้ธามคนนี้กำลังโมโหหิว แต่ผมก็พอจะเข้าใจสถานการณ์อยู่ ที่ว่าตอนนี้ผมกับมันกำลังตกที่นั่งลำบาก ผมจะมาคุณชายคุณหนูอะไรตอนนี้ไม่ได้
“ล้อเล่น” ปอนด์เอื้อมมือมายีหัวผม น้อยๆหน่อย กูแก่กว่ามึงนะเว้ย!!! “รอหน่อยละกัน เดี๋ยวไปหาอะไรมาให้กิน”
ทำไมมึงไม่ออกไปหาตั้งนานแล้วล่ะไอ้ห่า!!!!! . . เอ่อ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมจะพูด “ไม่ต้องอ่ะ”
“เห้ย หิวไม่ใช่เหรอ เป็นล้มเป็นแล้งขึ้นมาล่ะแย่เลย”
“ก็กูไม่อยากอยู่คนเดียวอ่ะ” ผมทำเสียงอ่อย “และมึงก็ด้วย ไม่กลัวรึไงไปคนเดียวมืดๆอย่างนั้น”
“มันก็แค่ความมืด ไม่มีอะไรหรอกน่า”
“ไม่!” ผมใช้นิสัยตัวเองนี่แหละเข้าช่วย เหวี่ยงแม่ง “เงียบๆไปเลยไป กูไม่เป็นไร”
“มึงไม่เป็นไร แต่กูนี่แหละเป็น” ปอนด์พูดด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ผมรู้ว่ามันไม่ได้หมายความตามอย่างที่มันพูด “เดี๋ยวมานะ ไม่นานหรอก”
“อย่า” ผมคว้าแขนของมันเอาไว้ตอนที่มันลุกขึ้นยืน “ขอร้องล่ะ กู . .”
“อะไร” น้ำเสียงอ่อนโยนของปอนด์ยิ่งทำให้ผมพูดยากขึ้นไปใหญ่
“กูกลัว”
“งั้นเดี๋ยวจะรีบไปรีบกลับ นับถอยหลังรอเลย ไม่เกินห้ารอยวิชัวร์”
“ไม่ไปไม่ได้เหรอวะ กูก็ไม่หิวขนาดนั้นสักหน่อย”
“หึ เดี๋ยวจะรีบกลับมา”
ปอนด์ลูบหัวผมเบาๆก่อนเดินจากไปกับท่อนไม้ที่ติดไฟอยู่ตรงปลาย ผมกลืนน้ำลายมองดูแผ่นหลังของมันไปจนสุดสายตา จนแสงสว่างจากปลายท่อนไม้หายวับไปในความมืด
รอบข้างผมมืดสนิท มีเพียงแสงจากกองไฟที่ไอ้ปอนด์สร้างขึ้น ผมนั่งชันเข่ามองซ้ายมองขวาอย่างกล้าๆกลัวๆ นึกแล้วยังโทษอีงูเหลือมยักษ์นั่นไม่หาย นึกถึงมันแล้วผมจะร้องไห้ มันน่ากลัว น่าขนพองสยองเกล้า และอย่านึกถึงมันเลยดีกว่านะ เพราะถ้ามันมาหาผมอีกนี่ ผมคงตายเพราะหัวใจวายไปก่อนที่มันจะทำอะไรผมซะอีก
มืดไม่พอ ยังเงียบอีกนะ ปอนด์มันจะไปหาอะไรมากินได้จากป่านั้นอ่ะ ยิ่งคิดผมก็ยิ่งอยากให้มันกลับมาไวๆ . . ว่าแต่ . . ทำไมผมไม่ไปกับมันซะเลยล่ะ
ไอ้ธาม มึงโง่อีกแล้ว ตั้งแต่มึงลงจากรถแล้วมาหลงป่านี่แล้ว โง่ชิบหาย ผมตบหน้าผากตัวเอง ตัดสินใจลุกขึ้นยืน เดินตามทางที่ปอนด์ไป โดยหวังว่ามันจะยังคงไปไม่ไกล หวังว่านี่จะไม่ใช่เรื่องโง่ที่ผมทำพลาดอีกครั้งนะ (มีแววโง่อีกครั้งสูงนะ คนเขียนว่า)
นั่นไง แสงไฟ! ผมบอกแล้วคราวนี้ผมไม่โง่หรอกน่า ผมกำลังเดินไปหาแสงไฟตรงจุดที่ผมเห็น แต่ทว่า . .
มีคนมาตะครุบปากผมเอาไว้ซะก่อน
ทีนี้ไอ้ธามก็โวยวายสิครับ ไอ้เชี่ยนี่ตัวแม่งใหญ่ ผมดิ้นเท่าไร่ก็ไม่หลุดจากแขนของมัน
“ชู่ว!!! กูเอง ปอนด์”
มันกระซิบข้างหูผม . . ใกล้ไปนะเว้ยมึง!! อยากด่าแต่โดนมันตะครุบปากเอาไว้อยู่
“ตรงนั้นเหมือนมีพวกลักลอบส่งของผิดกฎหมายกันเลย เงียบๆไว้นะ คนเลวน่ะ อันตรายกว่างูเหลือมนั่นอีกนะ”
แจ๊คพ็อตแตกใส่กูอีกแล้วเหรอ!!!!!!!!!!!!! มึงจะมาส่งของเหี้ยไรกันวันนี้!!!!!!! ถ้าจะมาเต็มขนาดนี้ กูว่าพวกมึงไปนัดกับอิงูเหลือมก่อนว่าวันนี้กูจองแล้ว พรุ่งนี้มึงค่อยไปหาไอ้ธามนะ มะรืนนี้กูว่าง มาแกล้งให้ไอ้ธามซวยเล่นๆดีกว่าไรงี้ ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยย ไม่ใช่มาพร้อมกันแบบนี้น่ะ!!!!!!!!
ส่งยากันน่ะครับ มีประมาณห้าหกคน ฝ่ายละสาม นัดกันส่งของในป่าที่มีอีงูเหลือมยักษ์ พวกมึงคิดดีแล้วเหรอ เดี๋ยวมันโผล่มาอีกก็ได้เผ่นกันป่าราบหรอก . .
นอกจากจะโมโหหิวแล้ว ผมยังเหวี่ยงได้ไร้สาระสุดๆ
“พวกมึงได้ยินเสียงอะไรมั้ยวะ”
“หรือว่าพวกมึงเป็นสายตำรวจ”
“เห้ย!! ไม่ซื่อสัตย์นี่หว่า!!!!!”
ผมกับไอ้ปอนด์ที่ซุ่มดูอยู่เห็นพวกมันชักปืนขึ้นมากันให้ควั่กราวกับปืนเป็นของที่พกพาได้ง่ายสะดวกสุดเหมือนผ้าอนามัย ผมหน้าซีด ไอ้ปอนด์ก็ไม่ต่างกัน ครั้นจะให้ขยับ ไอ้เศษกิ่งไม้ เศษดิน เศษหญ้ง อินทรีย์ อนินทรีย์ที่ทับถมที่อยู่ใต้เท้า จะพาลส่งเสียงกันออกมาอย่างเซ็งแซ่น่ะซี
อย่ายิงกันเลยกูขอร้อง เดี๋ยวจะก่อให้เกิดลูกปืนที่ไม่พึงประสงค์แล้วหลงมาฝังบนเนื้อหนังของกูกับไอ้ปอนด์เข้า นิสิตตาดำๆสองคน ยังเรียนไม่จบเลยนะ TT
“ถ้าเสียงปืนดัง ก็วิ่งเลย” ปอนด์กระซิบบอก
ปัง!
ราวกับเป็นการยิงปืนเพื่อส่งสัญญาณให้ออกสตาร์ทในการวิ่งกรีฑา พวกผมวิ่งหนีกันสุดชีวิต โดยที่ไอ้ปอนด์ไม่คิดจะปล่อยมือผมแม้แต่วินาทีเดียว มันวิ่งนำผม ส่วนผมต้องเร่งฝีเท้าให้ยาวตามมันอย่างเสียไม่ได้ เอาไว้บ่นทีหลังว่าเหนื่อย ตอนนี้หนีพวกพกปืนให้ได้ซะก่อน
แต่ปอนด์มันสะดุด ทำให้ผมล้มกลิ้งไปกับมัน วันนี้มันวันอะไรของผม หิวจะตายยังจะต้องมากลิ้งในท่ากังนัมแบบนี้อีก(?)
ผมเห็นเลือดไหลมาจากหน้าแข้งของปอนด์ เหมือนมันล้มลงไปโดนกับเศษขวดแก้ว โคตรซวยเลย
“เห้ย ปอนด์ มึงเจ็บมั้ย”
“ไม่ ธาม หนีไปสิ!!”
“ไม่เอา”
“ไปต่อเหอะน่า พวกมันอาจจะตามมาทันแล้วก็ได้”
“กูไม่ทิ้งมึง”
“ธาม!!!!”
“จะเถียงกันทั้งคืนก็ยังได้ กูไม่ทิ้งมึง!!!!!”
ชัดเจน อาจเนื่องด้วยเสียงตะโกนของผมและความล่าช้าของเรา ทำให้ไอ้พวกพกปืนมันมาล้อมหน้าล้อมหลังพวกผมแบบนี้ ปอนด์ถอนหายใจมองหน้าผมอย่างเป็นกังวล ก่อนที่จะดึงมือผมให้เข้าไปใกล้
“พวกมึงมาทำเหี้ยอะไรที่นี่!!!!!!” พวกมันหนึ่งในนั้นส่งเสียงมาก่อน ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าผมมาทำเหี้ยอะไรที่นี่ “ในป่าที่มีงูยักษ์อาศัยอยู่ มันไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยวนะเว้ย”
“หุบปากนะ” ไอ้นี่หัวโจก แน่นอน ผมมั่นใจ “พวกมันมาเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็น มึงก็แค่ฆ่ามัน”
“เห้ย ลูกพี่!!!! ไอ้นี่มันเป็นนักร้อง ผมจำหน้ามันได้ เมียผมบ้ามันมาก”
ผมถูกไอ้หัวโจกจับใบหน้าให้แหงนมองขึ้นไปสบตากับมัน มันคงอยากจะยืนยันคำพูดที่ลูกน้องมันพูด
“กูไม่รู้แต่กูว่า . .” ไอ้หัวโจกสะบัดมือออกจากหน้าผม “ไอ้เหี้ยนี่แม่งหล่อกว่า สรุปใครเป็นดารากันแน่ คนนี้หรือคนนี้”
“เอ่อ ไอ้คนคิ้วเข้มนั่นมันก็หล่อนะลูกพี่ ผมไม่ค่อยแน่ใจ แต่ไอ้นี่ ไอ้ตัวเล็กนี่ เป็นดาราชัวร์ๆ ไม่เชื่อพี่ลองให้มันร้องเพลงให้ฟังดูดิ”
“จริงเหรอวะ ดาราจริงเหรอวะเนี่ย”
มันมีพวกคนไม่ดีที่บ้าดาราด้วยเหรอ . . ผมกำลังคิดอย่างงงๆ ส่วนไอ้ปอนด์มันคงไม่มีความคิดที่ไร้สาระอยู่ในหัวหรอก เพราะแม่งจับมือผมไว้แน่นเชียว
“หล่อทั้งคู่เลยว่ะ”
“ผมขอลายเซ็นมันก่อนฆ่ามันได้มั้ยพี่ เมียกับลูกสาวผมคงดีใจมาก”
“ไอ้บ้า!!!!! ถ้าเป็นไอ้นักร้องที่กำลังฮอตอยู่ตอนนี้มันก็ลูกคนรวยระดับประเทศเลยดิวะ ทำไมเราไม่เรียกค่าไถ่ไปเลยล่ะ”
“ก็ดีนะพี่ เมื่อกี้ชวดเงินไป ก็ขอเอาเงินจากไอ้หน้าหยกนี่ละกัน”
“จับพวกมันมัด”
จะโง่หรือว่าไม่โง่ ถึงคราวจะซวย แม่งก็ต้องซวย มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ T______________________T
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
“ทำไมไม่หนีไป”
“ต้องล้างแผล สะดุดก้อนหินแล้วยังมาโดนแก้วอีก ทำไมมึงซวยงี้”
“ถ้าหนีไปก็ไม่โดนจับแล้วรู้มั้ย”
“ไหลไม่หยุดเลย”
“ธาม! กูไม่เป็นไร!!!”
“กูน่าจะพกน้ำเยอะๆ”
“พวกมึงสองคนนี่เป็นผัวเมียกันรึเปล่าวะ” คำพูดของไอ้หัวโจกทำเอาพวกผมเลือกกระซิบเถียงกันแล้วหันมามองหน้ามันด้วยความสามัคคีทันที
“เปล่า” ผมตอบ ส่วนไอ้ปอนด์ส่ายหัวอย่างแข็งขัน
“ผู้ชายกับผู้ชายนี่เป็นผัวเมียกันได้เหรอลูกพี่” ลูกน้องมันส่งเสียงถาม
“ได้ดิ ให้กูเอามึงตอนนี้เลยมั้ย!” ปากลูกน้องของมันหุบฉับเลยจ้า “กูล้อเล่น ถ้าจะเอา เอาไอ้ตัวเล็กนี่ดีกว่า ขาแม่งอย่างเนียน ขนก็ไม่มี ผู้ชายหรือตุ๊ดวะ”
“กูไม่ใช่ตุ๊ดไอ้สัด!!!!” พูดว่าเกย์ก็ยังพอให้อภัย . .
“ต่อปากต่อคำ มึงไม่เห็นปืนกูรึไง!!!!” หัวโจกใช้ด้ามปืนเคาะหัวผมเบาๆ “ติดต่อพ่อมันได้ยังวะ” มันหันไปถามลูกน้องอีกคนที่พยายามติดต่อเบอร์ป๊าของผมอยู่
“ไปติดที่ออฟฟิศใหญ่กลางกรุงโน่นน่ะครับลูกพี่ พ่อไอ้เด็กนี่รู้ข่าวลูกหายปุ๊บก็คงจะวิ่งเต้นตามหา คงลืมมือถือเอาไว้”
ถ้าติดต่อไปหาโทมัสคงกริ๊งเดียวติด . .
“มีอีกเบอร์”
ผมเลยรีบบอกเบอร์โทมัสไป เพราะผมรู้ว่าป๊ามีวิธีจัดการกับไอ้พวกเรียกค่าไถ่นี่ได้แน่ มีแค่สามคนเอง . .
แต่ก่อนที่ผมจะบอกเบอร์พวกมันได้เสร็จ พวกมันหนึ่งในนั้นก็โดนใครไม่รู้สอยร่วงลงไปกองกับพื้นซะก่อน
“กล้าจับเพื่อนกูเหรอ!!!!!!”
“ไอ้บูมไอ้คิกพี่เซน”
“โทษทีมาช้า หลงทางเหมือนกัน”
ทั้งสามจัดการสอยพวกนั้นจนร่วงและก็ทำการแก้มัดผมกับไอ้ปอนด์ออกอย่างทันท่วงที ดีนะที่มากับเจ้าหน้าที่ ไม่งั้นคงหลงกันต่อทั้งหมดนี่แหละ
“ไอ้ปอนด์ มึงเลือดออก!!!!” ไอ้คิกร้อง
“หน้าแม่งซีดแล้ว รีบพามันไปโรงพยาบาลเหอะ!!!”
“ธาม ธามเจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“เปล่าครับ” สายตาผมยังมองไอ้ปอนด์ที่หน้าซีดอย่างที่คิกทักท้วงเอาไว้เป๊ะๆ ไม่ได้สนใจใบหน้าของเซนเลย
“คุณหนู โอ้ย คุณหนู คุณหนูของผม T_____T”
โทมัสก็มาเหรอเนี่ย . .
“โทมัสมาได้ไง”
“คุณผู้ชายยกเอาตำรวจครึ่งกรมมาตามหาคุณหนูแล้วนะครับ”
“เอ่อ เหรอ ช่างมันก่อน พาไอ้ปอนด์ไปโรงพยาบาลที”
“คุณหนูต้องรีบกลับไปคุณผู้ชายด่วนตอนนี้เลยนะครับ”
“แต่ไอ้ปอนด์ . .”
“เรื่องคุณปอนด์ผมจัดการให้” โทมัสหันไปหาเซน “คุณเซนช่วยพาคุณหนูไปหาคุณผู้ชายทีนะครับ!”
ผมจึงถูกเซนลากไปอย่างเสียไม่ได้ สายตาผมยังจดจ้องอยู่ที่ไอ้ปอนด์อย่างเป็นห่วงและปิดไม่มิดเอาเสียเลย ปอนด์มองผมก่อนที่จะยิ้มบางๆส่งมาให้กึ่งบอกเป็นนัยๆว่ามันไม่เป็นอะไร
กูเพิ่งรู้ว่ากูห่วงมึงแทบบ้า . .
สั้นหน่อยนะคะ
ขอโทษ T_________________T
กว่าจะขูดจะรีดออกมาแต่ละคำ ช่างยากเย็น
คนเขียนไปต่างประเทศสามสี่วัน
อาจไม่ได้ตอบอีเมลเหนือคินรอบสองช่วงนั้นนะคะ
จะกลับมาตอบไม่ให้ตกหล่นสักอีเมลค่ะ
และที่สำคัญ . . จะกลับมาอัพนิยายต่อแน่นอน ^^
รักนะค้าา า
-
:sad4: น้องปอด์น ขอให้หายไว้ๆนะ
เดินทางปลอดภัยนะครับ รีบๆกลับมาต่อนะ คิดถึง
-
:z2: รอจ้า
-
โธ่ น้องปอนด์ เจ็บไหมลูก ;A;
เคราะห์ซ้ำกรรมซัดจริงๆ แต่ในที่สุดก็หากันเจอ
เฮ้ออ มาแบบสั้นๆ ไม่หายคิดถึงเลยอ้ะคนแต่ง แง๊ o9
รีบกลับมาไวๆนะคะ เค้าคิดถึงงง
+1 จ้าาา
-
คิดถึงปอนด์น่ารักไปไหนเนี่ย
-
กูเพิ่งรู้ว่ากูห่วงมึงแทบบ้า . . :m2: :m2: :m2:
-
โธ่ถัง หนีงูไปเจอโจร .. งือออออออ :sad4:
-
สงสารปอนด์ T^T
-
โล่งอกกกกกก
ว่าแต่...แม่งสองคนนี้ซวยบรมโคตรซวยเลยนะเว้ย
-
ไปหาพ่อเสร็จ แล้วรีบไปเฝ้าปอนด์ที่โรงพยาบาลด่วนเลยนะจ๊ะ
-
กรรมซ้ำ กรรมซ้อนจริง ๆ
แต่ได้เห็นน้องธามเป็นห่วงปอนด์ก็ชื่นใจละ :-[
-
เดินทางปลอดภัยนะคะ
คิดถึง :กอด1:
-
รักแล้วรักเลยนะ ปอนด์ธาม :z2:
-
น่าจะได้อยู่ในป่าด้วยกันนานๆ
เผื่อจะได้รู้ใจตัวเองกันเร็วขึ้น
แต่ไม่เป็นไร
ออกมาจากป่าก็รู้ได้แหล่ะเนอะ
-
ทำไมซวยได้ขนาดนี้ ดีนะที่หาเจอแล้ว :เฮ้อ:
-
แม้ในสถาณการณื คับขัน ธามก็ยังเกรียนได้อีก
-
โอ๊ยยยยย! เริ่มรำคาญเซมแล้วอ่ะ จะโผล่มาทำไมกันนักกันหนา ฮึ่ยย!! :m16:
ปอนด์อย่าเป็นอะไรนะลูกกก หายเร็วๆนะ :sad4:
ปอนด์เจ็บแบบนี้ธามต้องไปเป็นพยาบาลพิเศษคอยดูแลนะ อิอิ :impress2:
-
:mc4: :mc4:
หุหุหุหุ ซวยไม่สิ้นสุด :z10:
คิดถึงมว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก :m18:
-
มาต่ออีกเถอะ ขอร้องงงง 555
ทำไมโทมัสต้องให้พี่เชนพาธามไปจากปอนด์ด้วย #โอเวอร์ 5555
ดีใจมากที่ธามรู้ตัวแบบสุดกู่ ปอนด์ก็ห่วงธามมากๆ
รีบมาดูแล(หัวใจ)กันตอนปอนด์เจ็บขาเถอะ
-
อ้ากกกก คิดถึงงง
พี่เชนมาทำไมอ่ะ ไม่อยากเจอนิ
-
จริงๆ น่าจะรู้ตัว รู้ใจตัวเองกันได้นานแล้วน่ะ
แหม มันต้องมีมุขหลงป่าเข้ามาซะก่อนจนได้สิน่า
-
อุปสรรค์ มันทำให้คนเรารักกันมากขึ้นนะคะ
ฮิ้วววว
-
o13 o13 o13
ได้โปรดกับมาต่อด่วน
-
นั่งรอ เธอมานานแส้นนนน นานนนน T T
-
สงสารก็สงสารอ่ะนะ แต่ขอฮาก่อนได้ไหม :m20:
อะไรจะซวยกันขนาดนี้ วันเดียวเล่นเอาซะคุ้มเลย
หนีงูเจอโจร ดีนะที่โจรมันไม่โหด บ้าดาราด้วยสิ
ไม่งั้นธามคงได้ไปแจกลายเซ็นกันบนสวรรค์
ไอ้ประโยคสุดท้ายมันทำให้เราเพ้อนะธาม :m3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
บอกไ้ด้คำเดียว " อรั๊ยยยยยย!!"
-
กูเพิ่งรู้ว่ากูห่วงมึงแทบบ้า . .
กูเพิ่งรู้ว่ากูห่วงมึงแทบบ้า . .
กูเพิ่งรู้ว่ากูห่วงมึงแทบบ้า . .
กูเพิ่งรู้ว่ากูห่วงมึงแทบบ้า . .
โอ้ ประโยคสุดท้ายเอาใจไปเลย ธามมมมมม ♥
ปล.เที่ยวให้สนุกนะคะ
-
สั้น!!!!!
ค้าง!!!!!!
รอนะจ๊ะ
-
ปอด์นแผลมันใหญ่มากเลยหรอนั่น แกซวยจริงๆ
:sad4: ไปดีมาดีเน่อฟ่อน
-
ตอนที่ 16
เขิน
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องที่แสงส่องสว่างจ้า คล้ายกับโรงพยาบาล แต่ก็ยังไม่ใช่ เมื่อคิดดูดีๆอีกที มันบ้านใหญ่ของผมเองนี่หว่า และนี่ก็เป็นในห้องนอนของผมเองด้วย
“โทมัส ไอ้ปอนด์ล่ะ!” ผมช่างเป็นคนที่รวบรวมสติสตังได้เร็วดีจริงๆ
“อุ้ย! คุณหนู ผมตกใจนะครับ” โทมัสที่กำลังเช็ดแก้วอยู่โต๊ะข้างเตียงสะดุ้งโหยง เพราะจู่ๆผมก็ถามอย่างร้อนรนกระมัง
“ตกลงมันเป็นยังไง”
“ดีขึ้นแล้วนะครับ แต่คุณหนูใจเย็นๆก่อน”
“แล้วตอนนี้มันอยู่ที่ไหนล่ะ”
“เอ่อ โรงพยาบาลXXครับ”
“บอกว่าดีขึ้น แต่ทำไมยังอยู่ที่โรงพยาบาล โทมัสปิดบังอะไรธามอยู่รึเปล่า!!!”
“คุณหนู” โทมัสรีบเข้ามาหาพยุงผมที่ทำท่าจะลุกขึ้นมาจากเตียง “ร่างกายคุณหนูอ่อนเพลียมาก อย่าเพิ่งขยับตัวจะดีกว่านะครับ”
“เล็กน้อยน่า” ผมไม่เห็นว่าผมจะรู้สึกว่าไม่สบายอะไรตรงไหน“ป๊าอยู่รึเปล่าน่ะ”
“อยู่” โทมัสไม่ได้ตอบ แต่มีเสียงหนึ่งที่ตอบแทน นั่นก็คือ . . เสียงป๊าของผมเอง
ท่านเป็นชายวัยสี่สิบกลางๆที่ใส่แว่นท่าทางน่าเกรงขาม ผมกลืนน้ำลายมองดูหน้าของป๊าที่ตอนนี้ดูเหมือนจะซีเรียสมากกว่านิสัยปกติที่เคยแสดงต่อหน้าผม . . งานเข้า ไม่รู้ว่ามีกี่งาน แต่เยอะแน่ๆ
“จะไปไหนน่ะลูก”
“ปะ ไปเยี่ยมไอ้ปอนด์ครับ”
ป๊านั่งลงที่โซฟาใหญ่ในห้องนอนผม ผมจึงต้องนั่งลงบนเตียงตามเดิมอย่างเสียไม่ได้ โทมัสถอนหายใจโล่งอก โค้งคำนับให้ป๊า ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป ทำตัวเหมือนหัวหน้าพ่อบ้านในหนังมีผิด เอ่อะ แต่นั่นก็หน้าที่โทมัสไม่ใช่เหรอ??
“เขาไม่เป็นไร เขาเด็กกว่าลูกใช่มั้ย”
“เอ่อ ครับ น่าจะเด็กกว่าสองปี”
“ไปทำอีท่าไหนถึงได้ไปหลงป่าอย่างนั้นได้น่ะฮะ” มันเริ่มขึ้นแล้ว ป๊าเริ่มบ่นออกมาไม่หยุดฉุดไม่อยู่ “รู้มั้ยว่าป๊าเป็นห่วงมากน่ะ การที่ธามต้องทำงานหนักและไม่มีเวลาเจอป๊านี่ก็ด้วย”
“ป๊าโยงเข้าเรื่องนี้อีกแล้ว” ป๊าไม่เคยเห็นด้วยกับการที่ผมเป็นนักร้องครับ “ธามไม่เป็นไรหรอกน่ะครับ จริงๆนะ”
“เฮ้อออ ป๊ามีลูกชายอยู่คนเดียว ป๊าจะไม่ห่วงได้ยังไงกัน” ป๊าถอนใจ “แล้วนี่จะออกไปเยี่ยมน้อง ร่างกายไหวแล้วเหรอเราน่ะ”
“คิดว่าไหวนะครับ”
“ดูลูกเป็นห่วงน้องมากนะ”
“ฮะ” ผมทำคิ้วขมวด
“จะนอนทีก็ต้องละเมอถึงไอ้หน้าละอ่อนที่ไปติดป่าด้วยกัน ถามจริง เด็กคนนั้นแฟนใหม่ลูกรึเปล่าน่ะ”
“เห้ย ไม่ใช่นะป๊า!!!!!!” ผมส่ายหน้าไปมาอย่างแรงจนรู้สึกมึน ป๊ารู้ว่าผมเป็นเกย์ตั้งแต่ผมอยู่มอต้นแล้วล่ะครับ
“บอกป๊ามาน่า ทุกอย่างจะได้ง่ายขึ้น ไอ้เด็กคนนั้นน่าจะได้รับการทดสอบสักหน่อย”
“ป๊าจะทดสอบอะไรมัน มันไม่ใช่แฟนธามสักหน่อยนะป๊า”
“แล้วลูกไปละเมอถึงมันทำไม”
“ธามเปล่านะครับ!!!!”
“ตอนละเมอรู้ตัวด้วยเหรอว่าตัวเองกำลังละเมอ”
ผมเถียงไม่ออก ได้แต่ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมที่ไม่สามารถต่อปากต่อคำกับป๊าได้ ป๊าหัวเราะออกมาจากสุดจะกลั้นเมื่อรู้ว่ากลั่นแกล้งลูกชายหัวแก้วหัวแหวนได้สำเร็จ
“หน่วยก้านมันดีนะ” ป๊ายกมือขึ้นแตะปาก ทำท่าครุ่นคิด “ตอนป๊าเห็นมันครั้งแรก ป๊าก็รู้เลยว่ามันเป็นคนที่เอาใจใส่คนอื่นมาก”
“ครับ” นิสัยของมันเลยแหละ
“แล้วมันมาชอบไอ้ขี้วีนขี้เหวี่ยงอย่างลูกป๊าได้ไง”
“ป๊า!!! ธามไม่ได้ขี้วีนขี้เหวี่ยงนะป๊า!!!” ผมเถียง หน้าแดงก่ำ ไม่รู้เหมือนกันว่าแดงเพราะอะไร “และอีกอย่างหนึ่ง หมะ มันก็ไม่ได้ชอบธาม”
“แล้วธามชอบเค้ามั้ยล่ะ”
“ก็ . . เปล่าสักหน่อย!!!!” ผมร้อง หันหน้าหนีไปจากป๊า
“อย่าปากแข็งเลยน่า รู้มั้ยว่าแม่ทิ้งเราทั้งคู่ไปเพราะการปากแข็งของป๊า”
“. .”
“คิดให้ดีละกันนะลูก” ป๊าลุกขึ้นมาแตะไหล่ผม “ถ้าอยากไปเยี่ยมไอ้หน้าละอ่อนนั่นนักล่ะก็ . .”
“ธามไปได้เลยใช่มั้ยป๊า!!!!” ผมทำท่าจะลุกขึ้น แต่ทว่า . .
“จนกว่าจะถึงบ่ายสอง ค่อยไปละกัน”
“ทำไมล่ะป๊า!!! นี่มันเพิ่งสิบโมงเช้าเองนะ!!!” อีกตั้งสี่ชั่วโมง ป๊าจะให้นอนอยู่เฉยๆจริงง่ะ?!!!!
“ป๊าชอบเลข 14”
“ป๊ากวนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
“นอนเยอะๆก่อนเถอะนะ เอาแต่ละเมอจะไปนอนหลับสนิทได้ยังไงกัน”
“หลังจากวินาทีนี้ธามก็นอนไม่หลับแล้ว”
“บ่ายสอง”
“ป๊า!!!”
“รักนะจุ๊บๆ”
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
ป๊าให้ผมออกมาจากบ้านใหญ่บ่ายสองจริงๆด้วย T_T
พอใกล้จะบ่ายสอง ผมที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จตั้งแต่เที่ยงก็รีบแจ้นกระโดดขึ้นรถออดี้ของตัวเอง(ไม่ได้ขับเองมานานแล้วด้วย)แล้วมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลทันที ระหว่างทางก็วุ่นกับการต้องรับโทรศัพท์จากไอ้โด้ อีซิ่ม พี่เจิ้น สมาชิกในวง ทุกคนที่รู้ข่าวไปด้วย และที่เด็ดสุดคือจากต้นสังกัดเพื่อเคลียร์เรื่องที่ผมไม่สามารถไปปรากฏตัวในงานเปิดตัวน้ำชาเขียวได้
รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ แต่การที่อยากเห็นว่าไอ้ปอนด์ไม่เป็นไรมันมีมากกว่า ผมใส่แว่นดำเดินเข้าไปในโรงพยาบาล สาบานได้ว่าวันนี้จะแต่งตัวได้ธรรมดามาก พยายามไม่ทำตัวให้เด่น เพราะถ้าเด่นแล้วมันจะเสียเวลา เช่น . .
“น้องธามวงโคบร้าสลีคใช่มั้ยคะ!!!!”
“ครับ ห้องเพื่อนผมอยู่ไหนครับพี่”
“กรี๊ดดด แก ตัวจริงด้วยอ่ะแก!!!! น่ารักม๊วกกกกก” พี่พยาบาลหันไปหาเพื่อนพยาบาลด้วยกัน . .
“เอ่อ . .”
“ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ จะอัพลงเฟสบุ๊คน่ะ!!!!!”
เป็นต้น . .
หน้าห้องไอ้ปอนด์ . . ผมสูดลมหายใจดังเฮือกเรียกความกล้า ก่อนที่จะ . .
“ไอ้เชี่ยปอนด์ ไปก่อนนะเว้ยยยยยยยยย ใจเย็นน่า อย่าหน้าบึ้ง เดี๋ยวพี่ธามก็มา . .”
“ฮ่าๆๆๆ ตลกหน้ามันเนอะ”
“อุ้ย!!!!!!!!!!!!!!”
ไอ้บูมกับไอ้คิกแทบจะหงายเงิบลงไปกองกับพื้นเลยตอนที่เห็นผมยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่หน้าห้อง
“พี่ธาม”
“อื้อ”
“หวัดดีพี่”
แล้วพวกมันก็เผ่นแน่บหายไปเลย . .
ผมค่อยๆเข้าไปในห้อง ห้องวีไอพีซะด้วย โทมัสจัดการได้ดีชะมัด แต่เรื่องนั้นควรให้ความสนใจทีหลัง เพราะไอ้ที่กึ่งนอนกึ่งนั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียงคนป่วยนั่นน่าให้ความสนใจมากกว่าอีก มันมีผ้าพันแผลอยู่ที่หน้าแข้ง ใบหน้าซีดนิดหน่อย แต่โดยรวมแล้วถือว่าไม่เป็นไร
บอกได้เลยว่าโล่งอกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก . .
“เฮ้” สงเสียงทักออกไปก่อน
ไม่มีเสียงตอบกลับมา . . เห้ย แม่งกล้าว่ะ กล้าเมินเฉยต่อท่านธาม
“ไอ้เชี่ยปอนด์”
มันหันหน้าหนี เอ่อ นี่มันไม่ใช่เล่นๆแล้วมั้ง!!!!
“งอนไรกูเนี่ย”
“เปล่า” ตอบมาได้ซะที
“แน่นะ”
“ไม่แน่”
“แล้วสรุปงอนไร”
“มึงหายไปไหนมา ทิ้งให้กูอยู่กับ . .”
“ป๊ากักตัวกูไว้น่ะ เห้ย กูหายไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็หลังจากคืนวันนั้น สองวันเต็มๆ”
ผมนอนนานเกินไปแล้วล่ะมั้ง!!!!!!!! “จริงง่ะ”
“จริงดิ”
“งอนกูที่กูไม่อยู่ใกล้มึงเนี่ยนะ”
“ก็..” มันพูดไม่ออกไปเลย ท่าทางตลกชะมัด “เฮ้อ”
“ถอนหายใจทำไม”
“ใครมาเหรอปอนด์” เสียงที่สามดังขึ้น ผมหันไปมองเห็นใบหน้าสวยใสของเนยลอยมาพร้อมกับขนมของเยี่ยมแบรนด์ดังหลากหลายถุง ดูจากท่าทางแล้ว คงมาบ่อยมาก และดูจากกระเป๋าถือที่วางอยู่ในห้องของปอนด์แต่ก่อน . . นอกจากมาบ่อยแล้วคงอยู่นานซะด้วย
สองคนนี้มีพัฒนาการอะไรตอนไหนยังไง!!!!!
“ดีขึ้นแล้วเหรอธาม”
“อ้าว หวัดดีเนย”
“ขอบใจนะที่ฝากให้เราดูแลปอนด์ให้น่ะ ปอนด์ไข้ขึ้นง่ายมากเลย นี่ถ้าไม่มีคนดูแลละก็ . .”
เห้ย!!!!!!!!!!!! เดี๋ยวนะ . . ผมไปฝากให้เนยมาดูแลไอ้ปอนด์ตอนไหน ฝากอะไร ฝากเชี่ยอะไร ฝากในฝันรึไงแม่นาง . .
ไอ้ปอนด์กลอกตาแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
ผมว่าผมพอจะรู้สาเหตุที่ไอ้ปอนด์มันปั้นปึ่งใส่ผมแล้วล่ะ. .
“มาก็ดีแล้ว ปอนด์ไม่เป็นไรแล้วล่ะ หลังบ่ายสามเป็นเวลาพักผ่อนของเค้า”
“หึ ธามไม่ให้มันได้นอนหรอกเนย”
“ทำไมล่ะ ธามไม่อยากให้ปอนด์หายเหรอ”
“อยากสิ อยากเห็นรอยยิ้มขี้เหร่ๆของมันละ” หางตาของผม เห็นไอ้ปอนด์หันขวับมามองหน้าผมอย่างฉับพลัน
“ถ้างั้นก็ปล่อยให้ปอนด์พักผ่อนสิธาม”
“แล้วทำไมเนยไม่ปล่อยให้ปอนด์มันพักผ่อนด้วยล่ะ”
“ก็ปอนด์เค้าต้องการคนดูแลนี่”
ฮะ . . นี่มันอะไรกัน สงครามงั้นเหรอ สงครามอะไรกันล่ะ ผมกับเนยที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ไม่เคยทะเลาะกัน พูดจาเพราะๆใส่กันเสมอ แต่ตอนนี้บรรยากาศแบบนี้มันชวน . . ให้ต่อสู้เพื่ออะไรบางอย่างชะมัด
บางอย่างที่ . . ผมคิดว่าเป็นสิ่งสำคัญ
“เชี่ยธาม” ปอนด์เรียกผม มันกระแอมเล็กๆ หลบสายตาของเนย “มึงชอบกินมะม่วงหนิ กินป่าว พี่เนยซื้อมาให้เยอะเลย กูกินไม่หมด”
กูไปชอบกินมะม่วงตอนไหนวะ . . แต่ ณ เวลานี้ล่ะก็ . . “ใช่ กูโคตรชอบกินมะม่วงมากเลย ยิ่งน้ำปลาหวานนะ กูยิ่งชอบ ว่าแต่มึงกินได้เหรอวะของแบบนี้”
“ไม่รู้ดิ ยังไงมึงก็มาช่วยกูกินหน่อย อยู่นี่ . .” ปอนด์ชี้ไปที่เก้าอี้ข้างเตียง ผมอมยิ้มมุมปากเล็กๆก่อนที่จะเดินผ่านหน้าเหวอๆของเนย ไปนั่งยังที่ที่ใกล้ไอ้ปอนด์ที่สุด ณ เวลานี้
“เอ่อ ปอนด์ ปอนด์ควรจะพักผ่อนนะ”
“ผมพักมานานแล้วล่ะครับพี่เนย วันนี้อยากเล่นๆบ้างน่ะ”
“ทานอะไรมั้ย เดี๋ยวเนยจัดลงจานให้”
“ไม่เป็นไรครับ”
“อยากได้น้ำรึเปล่า”
“ธามหยิบน้ำให้หน่อยดิ”
อ้าว . . ต้องเป็นกูซะงั้น ผมเทน้ำใส่แก้วและส่งแก้วน้ำให้มันตามที่มันขอ ปรากฏว่ามันตั้งใจปัดให้น้ำเปล่าหกรดชุดคนป่วยสีน้ำเงินของมันซะงั้น
“เลอะเลย ซุ่มซ่ามว่ะ” ไอ้สัด!!!!!!!!!!!! “เช็ดเลย ทิชชู่อยู่โน่น”
อะไรของมึงเนี่ยปอนด์ เล่นไรอยู่วะสาดดดดดดดดด ผมเห็นมันกลั้นหัวเราะไว้อย่างที่สุด แต่ผมก็ทำตามอย่างที่มันว่าทุกอย่าง เนยคงเดือดถึงขีดสุดแล้วกระมัง ถึงได้ตึงตังออกจากห้องไปอย่างนั้น . .
“ธามมมมมม อยากกินหนมมมมมมมม”
“เลิกเล่นได้แล้ว เนยไม่อยู่แล้ว”
“ . . เกี่ยวไรกับพี่เนย”
“มึงแกล้งเนยไม่ใช่รึไง”
“เปล่า” ปอนด์ส่ายหน้าปฏิเสธ “ขนมล่ะ ขอขนม เค้กต้นกก ไอ้คิกซื้อมาให้ วางอยู่ตรงโน้นน่ะ”
“สั่งกูเหรอเนี่ย”
“เออสิ”
สัดดดดดด ถ้าไม่ป่วยนะผมคงวีนแตกไปแล้ว ปล่อยมันไป ตามใจมันไปก่อน ผมเดินไปหยิบเค้กต้นกกมาให้มัน เลื่อนโต๊ะมาให้มันทานบนเตียงได้ด้วย แต่มันนั่งนิ่ง
“อะไรอ่ะ”
“เปิดให้ด้วยดิ ไม่มีแรง”
“สัด สำออยว่ะ”
“เร็วๆ”
ผมเปิดให้มันอย่างที่มันตั้งใจ มันหัวเราะในลำคอ ท่าทางอารมณ์ดีซะเต็มประดา ต่างจากเมื่อกี้เหมือนหลังส้นตีนเป็นหน้าฝ่ามือซะงั้น ตอนตักเค้กเข้าปากมันก็ยิ้ม ทำอะไรมันก็ยิ้ม นี่ขนาดเปิดทรูสปอร์ตเจอข่าวทีมรักของมันแพ้นะ มันยังหัวเราะได้เลยคิดดู
ผมว่าผมพอจะรู้สาเหตุที่มันอารมณ์ดี. .
“ธาม ปิดม่านหน่อยดิ แสงมันแยงตาอ่ะแสบตาชะมัด เห้ยยยย ทรูสปอร์ตตอนนี้มันรายงานข่าวอาร์เซนอลกูนี่หว่า เปิดทีวีด้วยๆ อ้อ อย่าลืมปอกแอปเปิ้ลของไอ้บูมด้วย เอ่อ ลืมไป มึงทำไรไม่เป็น แต่ปอกเปลือกส้มคงทำได้ช้ะ เอาส้มมาละกัน . . กรรม ทีมกูแพ้อ่ะ โอ้ย เซ็งงงง ฮ่าๆๆๆ ธามเมื่อกี้มึงทำจานหล่นเหรอ!!!!!!!!!!!!”
มันแกล้งผมชัดๆ
“เห้ยยย หนุกมากป่ะ!!!!”
“ทำไม มึงส่งพี่เนยมาให้กูมึงไม่ต้องบ่นเลยนะ”
“กูเปล่าซะหน่อย”
“ไม่รู้ล่ะ เห็นมึงทำหน้ามุ่ยๆแล้วมันตลกดี”
อะไรของแม่ง . . ผมจิ๊ปากทำตามที่มันขอทุกอย่าง จนกระทั่งฤทธิ์มันเริ่มหมด เริ่มเหนื่อย เริ่มหยุดกิน ปิดทีวี และนอนนิ่งๆ
คราวนี้เป็นคราวที่ผมจะต้องหัวเราะบ้าง . . คนป่วยหมดฤทธิ์
“ยิ้มไรไม่ทราบครับ” มันถามผม
“ก็หน้ามึงฮา”
“สัด” สวนกลับมาสั้นๆ “แล้วนี่ไม่มีงานรึไง เรื่องงานวันนั้นที่มึงขาดไป ตกลงเค้าแก้ปัญหากันยังไงวะ”
“ก็ไปเปิดตัวกันแค่นั้น ขาดแค่กู”
“กูขอโทษ”
“ฮะ” ทำไมจู่ๆมันก็ขอโทษผมล่ะ
“สาเหตุมันเป็นเพราะกู”
“ไม่ใช่หรอกน่า”
“ถ้ากูไม่หงุดหงิดด้วยเรื่องบ้าๆ”
“มึงกับกูก็บ้าพอกันแหละน่า”
ปอนด์มองผมอย่างอึ้งๆ ส่วนผมส่งยิ้มให้มัน เพื่อที่จะทำให้มันสบายใจมากขึ้น ไอ้ปอนด์เริ่มยักมุมปากขึ้น และรอยยิ้มเล็กๆก็ตามมา มันช่างเป็นผู้ชายที่โคตรเหมาะกับรอยยิ้มเลยครับให้ตาย ยิ้มแล้วโลกสดใส ยิ้มแล้วทำให้คนมองที่มีความทุกข์ทำให้ทุกข์คลายลงได้ไม่มากก็น้อย ถามจริง มึงเป็นเทวดาเหรอ ?
“จ้องนาน จ้องทำไม”
“คิดว่ามีหนวดแล้วเหมาะกับมึงเหรอวะ” ผมตั้งคำถาม
“ก็ไม่รู้ อยากให้ลุคดูแบ๊ดๆ เพราะเรื่องที่แล้วกูไม่ใช่พระเอก”
“อะไรนะ”
“เปล่า”
“พูดห่าอะไรไม่เห็นจะเข้าใจ” ผมว่ามันป่วยจนเบลอ “มึงควรจะพักผ่อนได้แล้วนะ นี่ก็เย็นมากแล้ว”
“ไม่เอา” มันส่ายหน้าดิก
“อย่าดื้อได้มั้ย”
“ตื่นมา มึงหาย ทำไง”
“หึหึ ไม่หายหรอกน่า”
“ไม่จริง” ไอ้เด็กนี่ . . เถียงคำไม่ตกฟากจังวะ “ถ้าโทรเรียกพี่เนยมาดูกูอีกล่ะก็ น่าดู”
“คิดอยู่ได้เรื่องที่กูส่งเนยมาดูแลมึง กูบอกแล้วไงว่ากูเปล่าทำ!”
“มันก็ไม่แน่หรอกกกกก”
ผมคิดว่าผมควรปล่อยให้มันเพ้อเจ้อละเมอมโนไปเองและก็คล้อยหลับไปน่าจะดูกว่า ผมจัดการวางหมอนลงในแนวราบแล้วก็ช่วยมันนอนให้สบาย อ้อ ไม่ลืมที่จะห่มผ้าให้มันด้วย ไอ้ปอนด์ยักคิ้วจึกๆส่งให้ ก่อนที่จะชี้หน้าคาดโทษว่าถ้าผมหายไปล่ะก็เจอดีแน่ . . อยากจะสวนกลับไปเหลือเกินว่านี่มึงกล้าขู่ธาม กฤตฤทธิไกรหรือ!!!! แต่เค้าป่วย ก็ต้องปล่อยให้เค้าชนะไปก่อน . .
ผมปิดทีวี ปิดม่าน จัดการจัดห้องให้ทุกอย่างดูเรียบร้อยและสะอาด พยายามทำทุกอย่างไม่ให้พังหรือดูแย่ อันที่จริงผมก็ทำอะไรเป็นบ้างอยู่หรอก แต่ถ้าจะมีอะไรที่ผมพลาดล่ะก็ จะให้มันพลาดได้น้อยที่สุดละกัน เพื่อให้คนที่หลับปุ๋ยอยู่บนเตียงนั้นไม่ตื่นขึ้นมากลางฝันอันแสนหวาน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
มีคนมาเคาะประตู ผมนึกสงสัยว่าใครเคาะ เพราะถ้าเป็นบูมคิกสหายรักของไอ้ปอนด์และรุ่นน้องที่โคตรฮาของผมล่ะก็ มันจะพรวดพรวดพราดเข้ามา ไม่มีการเคาะหรือมีมารยาทอะไรทั้งสิ้น(ชัวร์ครับ ไม่ต้องคิดเลย) แต่นี่ . .ใครกันน้า
ผมเปิดประตูออกช้าๆ เห็นชายหญิงคู่หนึ่งอายุประมาณสิ่สิบต้นๆกำลังยืนส่งยิ้มให้อยู่ด้านนอก ทั้งคู่ดูดีและคนที่เป็นผู้หญิงนั้นก็ยังดูสวย . . เจ้าของรอยยิ้มโลกตะลึง นี่มันสำเนาถูกต้อง พ่อแม่ของไอ้ปอนด์แน่ๆ
“สะ สวัสดีครับ”
ทั้งคู่รับไหว้อย่างใจดี ดูเหมือนเพิ่งเดินทางมาถึงได้ไม่นาน เพราะกระเป๋าเดินทางอยู่ด้านหลัง
“สวัสดีจ้ะ อุ๊ย เพื่อนที่กรุงเทพของน้องปอนด์หน้าตาดีขนาดนี้เชียวหรือ”
“เป็นดาราได้เลยนะเรา” อันนี้คำพูดของพ่อไอ้ปอนด์ครับ เพราะคุณพ่อของไม่อุทานว่าอุ๊ยหรอกมั้ง . .แหะ
“อ่ะ แหะๆ ขอบคุณครับ” ผมเป็นไปแล้วง่ะ TT “เชิญข้างในเลยครับ ตอนนี้ปอนด์มันหลับอยู่”
“งั้นเราต้องทำเสียงเบาๆสินะ คุณ อย่าเสียงดังนะ ลูกหลับอยู่”
“จ้ะ”
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ผมที่ถูกแม่ทิ้งไปเป็นเวลาสิบกว่าปีอิจฉาไอ้ปอนด์ตั้งแต่แว้บแรกที่เจอครอบครัวมัน น่ารัก อารมณ์ดี ใจดี ครบสูตรพ่อแม่เพอร์เฟ็ค . . ผมยังไม่รู้จักพวกท่านดีนัก แต่ดูก็รู้ว่าจริงแน่ๆ
“อูยยย ลูกแม่ เจ็บมั้ยเนี่ยลูก” แม่ไอ้ปอนด์รำพึงเสียงเบา และก็ลูบศีรษะของมันอย่างเบามือ
“มันป่วยมันก็ยังหล่อมันพ่อมันนะ”
“คุณน่ะ . . โรคหลงตัวเองแก้ไม่หายสักที อายเพื่อนลูกบ้าง” แม่ไอ้ปอนด์ดุพ่อไอ้ปอนด์ที่ยิ้มกริ่ม “ว่าแต่ . . ชื่ออะไรเหรอจ๊ะ”
บทสนทนานี้ต้องใช้เสียงที่เบามากในการคุยกันครับ “ธามครับ”
“ธาม ที่แปลว่า . . เวลาเหรอ”
“ประมาณนั้นมั้งครับ”
“ชื่อเท่ห์ดีนะจ๊ะ” แม่ปอนด์ยิ้ม ยิ้มได้ตลอดจริงๆ
“เท่ห์ตรงไหน ชื่อปอนด์เท่ห์กว่าเยอะเลยแม่” มันตื่นจนได้ . . ปอนด์กอดแม่มันแน่นจนผมยิ้มตาม
“ตื่นแล้วเหรอลูก”
“ตื่นแล้วครับ พ่อเสียงดัง”
“อ้าว ไหงงั้น” พ่อของมันงงไปเลย
“ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่น”
“เอ่อ . . ผมควรจะออกไปข้างนอก” ผมพูดออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ไม่ต้องเลย อยู่นี่แหละ” ไอ้ปอนด์ขัด เดี๋ยวนี้มันเอาแต่ใจจังวะ มันติดมาจากใคร!!!!!!!!!!! (ยังกล้าตั้งคำถาม = = )
“มึงจะได้อยู่กับครอบครัวไง”
“เดี๋ยวมึงหนีไป มึงยิ่งซนๆ”
“สัด พูดเหมือนกูเป็นเด็กปอสอง”
“มึงก็พูดว่ากูดื้อ อย่างกับกูเป็นเด็กปอหนึ่ง”
“ไอ้ . .” ผมสาบานว่าผมสามารถเถียงมันต่อได้จริงๆนะครับ แต่ผมเกรงใจสายตาของคุณพ่อคุณแม่ของไอ้ปอนด์ท่านมาก เพราะพวกท่านคงไม่คุ้นชินกับบรรยากาศการต่อปากต่อคำของผมกับมันแน่ๆ
ผมก็เลยหุบปากสนิท ทำปากขมุบขมิบด่าไอ้ปอนด์แบบไร้เสียงแทน ส่วนมันก็ทำท่าเหมือนมันได้รางวัลสุดยอดแฟนพันธุ์แท้การต่อล้อต่อเถียง . . วินไปนู่น
“คิกคิก ตลกดีจัง”
“แม่จองโรงแรมรึยังครับ จะอยู่กี่วันน่ะ เดี๋ยวอีกสองวันปอนด์ก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วล่ะครับ”
“เอ่อ ทำไมต้องจองโรงแรมล่ะคะลูก พ่อกับแม่ก็ต้องอยู่เฝ้าปอนด์ที่นี่สิ เห็นกระเป๋ามั้ยเนี่ย . .”
“ไอ้นี่มันจะเฝ้าปอนด์คืนนี้ครับ” ปอนด์ชี้มาทางผม เอ้า ไอ้เวร!!!! ผมรีบยกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน จะไปขวางการใช้เวลาร่วมกันของครอบครัวคนอื่นเค้าได้ยังง้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“เอ่อ ผมไม่ . .”
“กวนเพื่อนเค้ารึเปล่าน่ะลูก พ่อกับแม่ก็อยู่ที่นี่แล้วน้า”
“ปอนด์ไม่อยากกวนพ่อกับแม่มากน่ะครับ พ่อคงโดดงานที่บริษัทมา ส่วนแม่ก็คงทิ้งให้ลูกน้องเฝ้าร้าน ใช่มั้ย”
ยังไงของมึงเนี่ยปอนด์ . . พ่อกับแม่เค้าก็เป็นห่วงมึงไง เค้าก็อยากเฝ้ามึง ไอ้บ้า . .
“อ่ะๆ โอเคๆ แม่เข้าใจแล้ว” แม่ไอ้ปอนด์ยิ้มกรุ้มกริ่มดีเหลือเกิน “ไปก็ได้จ้า เปิดทางให้ก็ได้จ้า”
“แม่คิดอะไรอยู่ เปล่านะแม่ ไอ้นี่มันติดค้างผมอยู่นะ!!!!”
“ลูกสดใสขึ้น ยิ้มมากขึ้น มีความสุขมากขึ้น เพราะคนๆนี้ใช่รึเปล่าล่ะ”
“แม่!!!!!!!!! เปล่าเลย!!!!!!”
“ถ้าเค้าทำให้ลูกแม่มีความสุขขนาดนี้ได้ . . จะให้ยกขันหมากไปขอ แม่ก็ยอมล่ะ”
“แม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ไม่ใช่เสียงไอ้ปอนด์คนเดียวครับ มันเป็นเสียงของผมด้วย . .
ผมกับไอ้ปอนด์บังเอิญสบตากันเข้า และก็เบือนหนีกันไปคนละทาง พ่อกับแม่ไอ้ปอนด์หัวเราะมีความสุขมาก ผมก็ได้แต่ทำตัวไม่ถูกยืนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น
อะไรบางอย่างที่ก่อตัวขึ้น มันก็เริ่มชัดเจนขึ้นมาเรื่อยๆ . .
เจอกันอีกทีในเวลาอันใกล้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
บอกเลยเรื่องนี้มาต่อดีใจสุดๆ ฮ่าๆๆ
คุณแม่ช่วยเปิดทางกันขนาดนี้แล้ว
คุณลูกใกล้ได้เวลาเปิดใจให้กันแบบสุดๆ
ไม่ต้องเกรงใจใครแล้วจ้าาาา
ถือป้ายเชียร์คู่นี่อยู่อย่างจริงจัง ^___^
-
อ๊ากก ค้างงงงงงงงง
รักพ่อแม่ ปอนด์จัง 555555555555
:L2: :L2:
-
:laugh: :laugh:
น่ารักทั้งสองคนเลย
:bye2: :bye2:
-
แว้กก คลิกเข้ามาอีกที อ่านควบสองตอนเลยยย :m11:
"ยกขันหมากไปขอเลยแม่!!!!" ที่จิงนายคิดอย่างนี้ใช่ม่ะล่ะปอนด์~~ :m12:
รอนะฮะ :')
-
พ่อแม่โอเคไฟเขียวทั้งสองฝ่ายแล้วนะ
ปอนด์ธามจะเอายังไง เล่นตัวอดนะ ๕๕๕๕๕
-
หุหุ มีเปิดทางด้วยอะ คุณแม่เลิศค๊าาาาา o13
วันสะรุ่นมาก ทั้งพ่อทั้งแม่่เลยนะปอนด์
รอๆเวลาอันใกล้จ๊าาาา
-
มันต้องให้ได้อย่างนี้ :jul3:
ทำถกใจทั้งปอนด์ ทั้งธามเลย เพื่อนเนยคะ เห็นอะไรบางอย่างหรือเปล่า
ไม่แน่ สิ่งที่คุณสัมผัสได้ อาจจะเป็นความรักของทั้งคู่ ก็เป็นได้ :laugh:
รู้แล้วก็ถอยไปซะ ปอนด์ทำถึงขนาดนี้ อย่าทำให้ตัวเองเจ็บใจเล่นๆอยู่เลย
คุณพ่อธาม คุณพ่อคุณแม่ปอนด์ น่ารักมาก เรื่องครอบครัวไม่มีปัญหาแล้วแหล่ะ ทางสะดวก
เหลือแค่ทั้งคู่ตกลงปลงใจกันเพียงแค่นั้น ... o13
-
โอยยยยย ... ฟินนนนนน
:กอด1:
-
จบตอนนี่แบบ.. อ๊าาาา :z3: :z3:
มันค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
รอตอนต่อปายยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
-
พ่อแม่เปิดทางให้สุดๆอ่ะ น่ารัก
แต่ตอนนี้เริ่มไม่ชอบเนยแล้วอ่ะ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปะป๊าธามน่ารักเวอร์ ชอบตรงจุ๊บๆนี่แหละ แบ๊วไปนะ ฮ่าๆ
ปาป๊ามาม๊าปอนดฺกะน่ารัก ถ้ารักกันจริง เรื่องพ่อแม่นี่ไม่ต้องห่วงเลยนะเนี่ย
//////////////////////////
เกลียดยัยเนยแล้ว
-
พ่อแม่ของทั้งคู่ยอมรับแล้ว
เหลือแต่ไอสองคนเนี้ย
เมื่อไหร่จะยอมรับใจตัวเองสักที
-
:o8: เขินจิงไรจิง
มีความสุข มว๊ากกก กับตอนนี้
-
น่ารักมาก ทั้งสองครอบครัวเลย
เหมาะสมกันดีจัง :กอด1:
-
กรี๊สสสสส ยัยเนย นางทำตัวร้ายกว่าคิดดดด :a5:
ธามสู้ๆๆ รีบๆจองนุ้งปอนด์ไว้นะ อิอิ
ครอบครัวนุ้งปอนด์น่ารักจัง คุณแม่เริ่ดสุดๆ
:laugh:
-
:-[
น่ารักทั้งครอบครัวเลยนะจ๊ะ ปอนด์
-
ไปขอเลยค่พ คุณพ่อคุณแม่ ธามเค้ารออยุ่ เรื่องนี้ ปอนเป้นพระเอกแน่นอน 555
-
:m20:
-
ใครๆเค้าก็รู้ก็เข้าใจกันหมดแล้วอ่ะนะ
แม้แต่พ่อแม่ที่ต่างเพิ่งเจอทั้งสองคนก็ยังดูออก
และไม่ใช่ดูออกแถมยังไฟเขียวให้อีกต่างหาก
จะมีก็แต่ปอนด์กับธามนี่แหละที่ไม่ยอมรับ
จริงๆแล้วต้องบอกว่าธามคนเดียวถึงจะถูก
ว่าแต่ตอนนี้น่ารักเนอะ ปอนด์คงอยากป่วยนานๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
:กอด1:น่ารัก <3<3<3
-
ตอนที่ 17
ก่อนตาย
“มึงควรจะให้พ่อกับแม่ดูแลถึงจะถูกนะ”
“ขี้เกียจรึไง” ผมถามไอ้ธามอย่างเย้าแหย่ ตอนนี้พ่อกับแม่ได้ไปพักโรงแรมในเครือของที่บ้านไอ้ธามเรียบร้อยแล้วครับ(โทรกริ๊งเดียวได้โรงแรมที่เค้าจองกันล่วงหน้าเป็นเดือนเลย สุดยอดมาก ด้วยอำนาจของคุณชายธาม กับโทมัสผู้เป็นผู้ช่วย) มีรถมารับมาส่งอย่างเสร็จสรรพ ไม่รู้มาเยี่ยมลูกชาย หรือมาฮันนีมูน . .
“ก็ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก”
“มึงติดค้างกูอยู่”
“จะย้ำไปถึงไหน”
ก็มันติดค้างผมอยู่จริงๆอ่ะ นอกจากมันจะไม่มาสนใจใยดีผมตั้งสองวัน ยังส่งพี่เนยมาดูแลประคบประหงมซะดิบดี(จนเกินไป)อีกต่างหาก เดี๋ยวจะต้องเอาคืนซะให้เข็ดหลาบ
“ฮัลโหลโทมัส” ผมจ้องทีวีได้ไม่นาน ไอ้ธามก็โทรไปหาโทมัสอีกแล้วครับ เชื่อเถอะว่ามันโทรหาโทมัสบ่อยกว่าใครทั้งหมดในโลกหล้านี้แล้ว “ธามจะนอนอยู่โรงพยาบาลคืนนี้นะ บอกป๊าไม่ต้องเป็นห่วง โทมัสก็ไม่ต้องเป็นห่วงด้วย เพราะนี้ไอ้ห่าปอนด์มันสำออย เจ็บเจียนตาย จะโดนเชื้อบาดทะยักแดกแผลแน่ถ้าธามไม่อยู่ อ่ะ ครับ เสื้อผ้าธามเหรอ เอามาก็ได้ ครีมอาบน้ำ โลชั่น เอามาด้วยก็ได้ หะ ช่วงนี้หน้าธามเป็นผดเหรอ”
จะอะไรก็ช่างเถอะ ชีวิตไอ้ธามมันยุ่งยากราวกับว่ามันเป็นผู้หญิงอยู่แล้ว แถวบ้านเรียกคนแบบนี้ว่า ‘เยอะ’ แต่มันก็สมควรที่จะเยอะอยู่หรอก ดูฐานะของมันที่ยืนอยู่ในประเทศนี้สิ
“คุยเสร็จละเหรอ” ผมถามมันอย่างกวนตีน
“ยังมั้ง ยังถือโทรศัพท์อยู่มั้ง” ธามก็สวนกลับมาอย่างกวนตีนเช่นกัน “พูดถึงเรื่องโทรศัพท์ . . ของมึงหายนี่”
“ใช่” บางทีก็ไม่ได้ใช้มันมาก จนไม่เห็นถึงความสำคัญ
“จะเอารุ่นอะไรล่ะ เดี๋ยวให้โทมัสซื้อเข้ามาให้”
“เห้ยไม่ต้อง” รู้น่ะว่ามึงสั่งโทมัสได้เหมือนรองเท้าเบรกเก้อ (ภายใต้สโลแกน สั่งได้ . . ดั่งใจ ภายในสิบวินาที อันหลังผมเติมเอง)
“แล้วเรื่องเบอร์”
“กูว่ากูจะเปลี่ยน”
“เปลี่ยนทำไม เพื่อนเก่าที่มีเบอร์มึงคงติดต่อยากตายห่า”
“ก็ถ้ามีเบอร์ใหม่ จะได้รู้ไงว่าใครอยากได้เบอร์กูบ้าง” ผมยักคิ้วจึกๆใส่หน้ามัน ไอ้ธามที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงเบะปาก
“คนๆนั้นคงไม่ใช่กูอ่ะ”
“ให้มันจริงเท้อออออะ”
“อย่าโทรมาหาเค้าก่อนก็แล้วกัน”
“ก็อย่ามาขอเบอร์เค้าก่อนก็แล้วกันน่ะ”
นี่ผมกับมันกำลังเล่นอะไรกันอยู่เนี่ย . . ปัญญาอ่อนหนอนแดกมาก แต่เถียงกับมันแล้วผมสนุกขั้นสุด ถึงแม้บางครั้งผมจะแพ้ แต่ที่แพ้บางทีก็เพราะยอมหรอกนะ
“เห้ยๆ อย่าเปลี่ยนช่อง ดูช่องนี้!!!!”
“อะไร” ผมที่ถือรีโมทอยู่มองหน้ามัน
“โคนัน!!!!!”
“ฮะ”
“จะดูโคนัน เปิดกลับไปเดี๋ยวนี้นะ!!!”
นี่ถ้ากูไม่เปิดกลับไปมึงจะฆ่ากูมั้ยเนี่ย ผมเปิดกลับไปช่องการ์ตูนที่ฉายโคนันตามที่มันขอ ดวงตาของมันเป็นประกายเชียว มึงแอบรักคุโด้ ชินอิจิอยู่รึไง
“คดีนี้ทำกูงงชิบหาย” มันว่าอย่างนั้น ผมเลยเหลือบมองไปดูตามที่พูดบ้าง มันก็จะอะไรซะอีก คดีซ้ำๆซากๆ มีคนฆ่าคนตาย และก็ทำการอำพรางคดี ผมก็ดูผ่านๆ ดูแบบส่งๆ หยิบการ์ตูนของไอ้คิกมาอ่านฆ่าเวลา แต่เมื่อพบว่ามันเป็นการ์ตูนผู้ใหญ่(FHM) ผมก็เลยต้องวางลง และก็หันกลับไปสนใจเจ้าหนูยอดนักสืบที่โลดแล่นในจอแก้วต่อ
“หิวน้ำ” มันชักจะสนใจโคนันมากเกินไปละ ผมเลยเตือนสติมันว่ามันยังเป็นคนที่จะต้องดูแลคนป่วยอยู่นะ
“หยิบเองดิ ตั้งไว้ให้แล้วอยู่ข้างเตียงนั่นน่ะ” ธามพูด ไม่ได้หันมามองผมเลยสักนิด มัวแต่คิดตามโคนันอยู่นั่น
ผมไม่หยิบเองหรอก ก็อันที่จริงผมไม่ได้หิวอะไรเลยนี่ “หนาว เพิ่มแอร์ให้ด้วย”
ธามเอื้อมมือไปหยิบรีโมทปรับแอร์ที่วางแถวๆทีวี แล้วก็ส่งมาให้ผม ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ตามันยังจ้องอยู่ที่โคนัน “อยากได้ร้อนเท่าไหร่ก็ปรับเอา”
ไอ้นี่หนิ “อยากกินแอปเปิ้ล”
“รอโทมัสมาปอกให้ ถ้ากูทำบางทีแอปเปิ้ลของมึงอาจจะกลายเป็นแตงโมเละๆ”
ทนไม่ไหวแล้ว ผมดึงผ้าห่มที่คลุมตัวออก ค่อยๆขยับเขยื้อนร่างกายเพลียๆของตัวเองเข้าไปใกล้มัน ดูซิว่ามันยังจะสนใจโคนันมากกว่าผมอยู่รึเปล่า
“กูว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนฆ่า ชัวร์”
แน๊ะ . . กูอยู่ใกล้มึงขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัว
“ปอนด์ . .มึงคิดว่าว่าใครเป็นคนฆ่าวะ”
ยังๆ มันยังไม่รู้ครับ
“ทำไมเงียบไปวะ”
ธามได้ฤกษ์หันมา และถ้ามึงจะหันมาแบบกะทันหันแบบนี้ล่ะก็ ผมก็หลบไม่ทันน่ะสิ!!!!!! ปลายจมูกไอ้ธามชนเข้ากับแก้มผมแบบเฉียดๆ ผมโดดเด้งไปชิดริมเตียงที่ผมเพิ่งจากมาทันที
“ไอ้สัด!!!!!!! มานั่งนี่ตั้งแต่ตอนไหนวะ!!!!!” มันด่าหน้าดำหน้าแดง
“กะ ก็มึงอ่ะ!!! สนใจแต่โคนัน มึงมีหน้าที่มาดูแลคนป่วยนะโว้ย!!!”
“ป่วยจริงป่ะเหอะ เมื่อกี้มึงยังเด้งตัวหนีกูไปอยู่ซะที่โน่นเลย มึงง่ะหายแล้ว!!!!!!!!!”
“หยุด ใครใช้ให้มาเหวี่ยงคนป่วย!” ผมเถียงมัน “กูจะเปลี่ยนช่องแล้ว มึงไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรอีกแล้วธาม!!!”
“เหี้ยอะไรเนี่ย”
“หมดสิทธิ์ตั้งแต่แอบแต๊ะอั๋งกูแล้ว!”
“ทีตัวเองทำบ้างกูยังไม่เห็นโวยเลยไอ้เหี้ย!!!!”
ผมหยุดชะงักกึก ส่วนไอ้ธามก็ยังหันไปสนใจโคนันต่อเพราะมันคงอยากรู้ว่าใครเป็นคนฆ่า ก่อนที่จะเปลี่ยนช่องหนีล่ะมั้ง แต่ตอนนี้โคนันอะไรนั่นไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว
“มึงว่าไงนะ”
ผมเลียบๆเคียงๆถาม ค่อยๆเขยิบเข้าไปใกล้มัน รู้เลยครับว่าสิ่งที่ทำให้มันสนใจและเพ่งสมาธิใส่ได้อย่างแน่วแน่ก็คือโคนัน
“เอ้าเห้ย . . ไม่ใช่ผู้หญิงแล้วใครฆ่าวะ!!!!”
“ที่มึงบอกว่ากูแต๊ะอั๋งมึงน่ะ มันตอนไหนวะ” ผมจำไม่ได้จริงๆว่าตอนไหน จับมือเหรอ มันก็ไม่น่าจะถือผมนี่นา อดตื่นเต้นไม่ได้แฮะบอกตามตรง
“ตอนมึงเมาไงสัด”
เห้ย!!! โคนันเริ่มมีประโยชน์ก็คราวนี้แหละวะ หลอกถามไอ้ธามได้โดยที่มันไม่รู้ตัว สงสัยคงเป็นเพราะโคนันเริ่มทำการสรุปคดีโดยอยู่เบื้องหลังนักสืบโมริ โคโกโร่ที่หลับปุ๋ย
ผมเมา . . ผมจะชอบจูบ
ผมจูบมันเหรอ
จริงง่ะ
ชิบหาย!!!!!!!!!!!!!!! ทำไมผมไม่รู้ตัวและก็จำไม่ได้อย่างงี้ล่ะวะ!!!!!!!!!!!!!
เกิดอาการอยากฆ่าตัวเองตายเป็นครั้งแรกก็วันนี้ล่ะครับ
“ช่างแม่งเหอะ ลืมมันไปซะ! ไอ้เชี่ย ไอ้มั่ว แม่ง จูบคนไปทั่ว ไอ้บ้า ไอ้เจ้าชู้เอ๊ย!”
“ไอ้ทุเรศ ไอ้เหี้ย ไอ้เสียมารยาท ขโมยจูบคนอื่น มึงมันขี้ขโมย!”
คำด่าของไอ้ธาม . . หน้าบึ้งของมัน และก็การขอโทษแทบตายของผมในวันนั้นลอยเข้ามาในหัว ทั้งหมดทั้งมวลนี่ . . เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้แน่ๆ
ผมเคยจูบมัน . .
แต่เซ็งที่ตัวเองจำไม่ได้เนี่ยสิ ไอ้บ้าเอ๊ย ไอ้ห่าปอนด์ ไอ้โง่ ไอ้ง่าวววววววววววววววววว . . .
“เห้ย สรุปคนนี้เป็นคนฆ่าเหรอเนี่ย นึกไม่ถึงเลยว่ะ”
กูก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน . . แม้จะคนละเรื่องก็เถอะ
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
หอมจัง . . พอไอ้ธามเปิดประตูห้องน้ำปุ๊บ กลิ่นหอมๆสดชื่นๆก็ลอยเข้าจมูกผมที่นอนพลิกตัวไปมาปั๊บเลย
“กูอาบน้ำเสร็จแล้ว” ธามบอก โทมัสเพิ่งแวะเอาของมาให้มันเมื่อตะกี้ครับ ก่อนจากโทมัสกำชับนักหนากับธามว่าให้ดูแลตัวเองดีๆ และอย่าออกไปไหนมาไหนข้างนอกคนเดียวเด็ดขาด “มึงต้องอาบด้วยใช่ป่าววะ”
“คนป่วยเค้าอาบน้ำที่ไหนกัน เค้าต้องเช็ดตัวต่างหาก”
“อ่าฮะ” ธามเช็ดผมตัวเอง
“มานี่สิ”
“อะไร”
“ไหนบอกชอบให้คนอื่นเช็ดผมให้ยังไงล่ะ”
“มึงจำได้ด้วยเหรอ”
“เรื่องของมึงมันประหลาดทั้งนั้น ใครจะลืมลง”
ธามหัวเราะออกมานิดหน่อย ก่อนที่จะนั่งหันหลังให้ผมที่อยู่บนเตียงและก็ส่งผ้าขนหนูให้
“กูเช็ดผมให้เสร็จมึงต้องเช็ดตัวให้กูด้วย”
“กูว่าละ มึงต้องมีอะไรแอบแฝงแหงๆ”
ผมจึงหัวเราะออกมาบ้าง เช็ดผมให้มันเบาๆ ค่อยๆ ช้าๆ ปกติผมเช็ดให้ตัวเองลวกๆและเร็วๆจะตายห่า แต่กับมัน ผมกลัวโดนมันด่า
ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้วครับ ผมกับไอ้ธามดูทีวีและก็กินของเยี่ยมกันจนดึกดื่น ไอ้ธามจึงลงมือเช็ดตัวให้ผม และตอนเช็ดตัวนั้นก็เป็นเรื่องปกติไปแล้วล่ะมั้งที่ไอ้ธามก้มหน้าหลบหุ่นผมใหญ่ ไม่รู้เป็นอะไรของมัน
“ตัวยาวว่ะ” มันบ่นแค่นั้น
“นี่ๆ หันมามองก็ได้ ทำแบบนั้นจะเช็ดได้เหรอ”
ผมมั่นใจว่าหุ่นผมไม่น่าเกลียดอ่ะ . . ซิกแพคก็มี กล้ามแขนก็มีบ้างแม้จะไม่เป็นก้อนๆเหมือนคนตั้งใจเล่นจริงๆ แต่แค่นี้ใครเห็นใครก็กรี๊ด ยกเว้นไอ้ธามที่เห็นแล้วหันหน้าหนีตลอด
“ก็บอกแล้ว อกกับพุงมึงน่าเกลียด”
“น่าเกลียดตรงไหนละ บอกมาดิ เผื่อแก้ได้”
ธามหันขวับมามองเต็มๆ นั่นทำให้มันรู้ตัวว่ามันกำลังทำสิ่งที่ผิดพลาด
“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องหันหนีแล้ว” ผมจับหน้ามันให้อยู่นิ่งๆ “เป็นอะไรเนี่ยยยย”
“จิ๊ เช็ดเองเลย” มันโยนผ้าขนหนูผืนเล็กลงบนแผงพุงของผม
“เช็ดไม่ได้ ต้องมีคนเช็ดให้”
“ก็อย่าแกล้งกูดิ”
“เปล่าซักหน่อย”
“เช็ดเองเลยนะ”
“จะไปไหน” ผมก็เร็วเหมือนกันนะเนี่ย คว้าตัวไอ้ธามเอาไว้ได้ทันท่วงทีก่อนที่มันจะลุกหนี เมื่อกี้ผมไม่ได้นอนให้มันเช็ดตัวให้ครับ ผมนั่ง
“ไป . . หาอะไรกิน”
“เมื่อกี้ก็เพิ่งกินไป”
“ปล่อยนะ ไม่ปล่อยกูต่อย” มันชูกำปั้นขึ้นขู่
“ยอมถูกต่อยอะ” ผมยิ้มกริ่ม จ้องเข้าไปในนัยน์ตาหวานๆของไอ้ธามจนมันอายม้วนต้วน
ผมกำลังสนุกมากกับการเห็นไอ้ธามมันเถียงไม่ออก เพราะมัวแต่หน้าแดงและก็ทำอะไรไม่ถูกอยู่นั่น บอกตามตรง น่ารักกว่าตอนวีนตอนเหวี่ยงเยอะแยะมากมายก่ายกอง
“ไอ้เหี้ย ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เพื่อ!!!!!!!!”
อั้ก!!! โดนชกเต็มๆเข้าที่อก และก็ อั้ก!!! อีกครั้ง มันชกผมสองทีอย่างไม่มียั้งมือ
“เจ็บ T_T”
“สมน้ำหน้า” ธามว้ากใส่ “ทีนี้จะปล่อยได้รึยัง”
“ฤทธิ์เยอะจัง” ผมคว้าทั้งร่างของมันเข้ามาไว้ในอ้อมแขนซะเลย จับตัวมันนั่งตักผมด้วย และผมก็กอดมันแน่น จริงๆแล้วมันก็ตัวไม่เล็กมากนะครับ แค่ตัวเล็กกว่าผม . . เยอะ . . แค่นั้นเอง
“กอดเลยเหรอ!!!” มันดิ้นขลุกขลัก “เล่นอะไรเนี่ยปอนด์!!! มึงเล่นอะไร!!!!”
“อยู่นิ่งๆดิ” ผมกระซิบข้างหูมัน
“กูถามว่ามึงเล่นอะไร!!!!!!!!!!!!!!!”
ถามเสียงดัง จริงจัง ทำเอาผมสะเทือนไปทั่วร่าง ทั้งกาย ทั้งใจ
ผมเล่นอะไร . .
ผมกำลังทำอะไรกับตัวของมัน
และกับใจของผมเอง . .
“เอ่อะ?”
“ปล่อยได้แล้ว!!!!!”
“…”
“ปล่อยกู”
“ถ้ากูบอกว่ากูไม่ปล่อยล่ะ”
“ฮะ?”
“กูไม่ปล่อย กูจะกอดมึงไปอย่างนี้”
“…”
“กูจะทำตามที่หัวใจกูสั่ง”
เราทั้งคู่อยู่ท่ามกลางความเงียบ ผมเงียบ มันเงียบ ผมกอดไอ้ธามที่อยู่บนตักไว้แน่นไม่ยอมปล่อย คำพูดที่ผมคิดว่าตัวเองไม่มีวันจะพูดออกมา ผมก็ได้พูดออกไปแล้ว ผมเพียงแค่ต้องการอยากสื่อให้มันรับรู้ ว่าที่ผมทำ . . มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ
ผมไม่รู้ว่าไอ้ธามทำหน้ายังไง หรือมีปฏิกิริยายังไงกับเรื่องนี้ รู้แค่ว่ามันนิ่ง นิ่งอยู่ในอ้อมกอดผม หัวใจของผมของเต้นตึกตักๆให้แผ่นหลังบางของมันรู้สึกและสัมผัสได้ . .
บางที . . พูดไปแล้วมันก็โล่งอย่างน่าประหลาด
“ร้อน” ธามพูดออกมาในที่สุด
“เดี๋ยวลดแอร์ให้” ผมเอื้อมไปหยิบรีโมทและก็กดลดแอร์จึ้กๆสองที
“จะกอดอย่างนี้ไปทั้งคืนเลยรึไง” มันส่งเสียงอุบอิบ
“ใครว่า . .”
“…”
“. . อยากกอดทั้งชีวิตต่างหาก”
มันเงียบอยู่นานเลยทีเดียว
“กูจะอ้วก”
“เดี๋ยวหยิบกระโถนมาให้”
“อ้วกใส่หน้ามึงได้มั้ย”
“กล้าหันมารึเปล่า”
“…”
“ถ้ากล้าหันมา ก็กล้ารับอ้วกของมึงอ่ะ”
มันไม่หันครับ!!!!! ฮ่าๆๆ ในที่สุดผมก็ชนะไอ้ธามจนได้ ไอ้ธามได้แต่จิ๊ปาก นั่งนิ่งๆอยู่อย่างนั้น
จู่ๆก็มีศอกที่ถองเข้าที่พุงของผม ผมปล่อยตัวไอ้ธามอัตโนมัติ
“ก้นชา!!!!!!!!”
“เจ็บนะ T_T” มันเจ็บจริงๆครับ ไอ้ธามลืมไปแล้วมั้งว่าผมยังป่วยอยู่
ผมทำหน้าเหยเกเงยหน้าขึ้นมองหน้าไอ้ธามที่ลุกขึ้นยืนอยู่ริมเตียง มันไม่มองหน้าผม โยนหมอนอิงจากโซฟามาใส่หน้าผมใบนึง และก็เดินตึงตังไปนอนที่โซฟาโน่น หันหน้าเข้าผนังอีก ผมไม่สามารถมองเห็นหน้าไอ้ธามได้เกินหนึ่งวิเลย
“จะเขินอะไรขนาดนั้นเล่า!!!” ผมหน้ามุ่ย โดนประทุษร้ายนี่บางทีก็เจ็บใช่เล่น
“ใครเขิน ไม่มีหรอก” มันร้องตอบกลับมา “นอนได้แล้ว!!!”
“นอนได้ไง เสื้อก็ยังไม่ได้ใส่” เป็นชีเปลือยท่อนบนมาเกือบสองชั่วโมงเลยนะเนี่ย ไอ้ปอนด์เอ๊ย มึงก็ทำไปได้
“นอนไปทั้งอย่างงั้นนั่นแหละ”
“มึงต้องดูแลกูไม่ใช่เหรอ”
“ดูแลตัวเองไปก็แล้วกัน!!!!”
“ธาม” ผมเรียก “ห่มผ้าด้วยดิ” ผ้าห่มอยู่บนเตียงสองผืน ผมกะจะโยนไปให้มัน แต่แบบนั้นมันก็ป่าเถื่อนเกินไปนะ
“ไม่เอา”
“เสื้อก็บาง เดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี”
“ห่วงตัวเองเถอะน่า”
“ดื้อจังวะ”
“มึงสิดื้อ”
“มึงนั่นแหละ”
“มึงนั่นแหละ”
พรึ่บ! ผมลากเสาน้ำเกลือไปห่มผ้าห่มให้มันเชียวนะ ไอ้ธามที่แสนจะดื้อคนนั้น
“ฝันหวาน”
“บ้านมึงแดกฝันได้เหรอวะ” สวนมาทั้งๆที่ตัวเองหันหน้าเข้าผนังเนี่ยนะ ?
“กวนตีนไม่เลิก เดี๋ยวเหอะ”
“เดี๋ยวจะอะไร”
“เดี๋ยวจะไม่ได้นอน”
เงียบไปเลยครับ คุณชายธามนิ่งและเงียบไปแล้ว ผมยิ้มกับแผ่นหลังนั้น เดินไปจัดการกับตัวเองโดยการใส่เสื้อ จัดห้องให้เรียบร้อย ปิดทีวี(เมื่อกี้ปิดมันด้วยรีโมทน่ะ) ปิดไฟ ถึงคราวที่ผมจะต้องนอนแล้วล่ะมั้ง . .
ครืด ครืด
ผ่านไปประมาณ 20 นาทีก็มีเสียงโทรศัพท์สั่น ไม่ใช่โทรศัพท์ผมแน่ๆ เพราะผมเพิ่งทำหายไปในป่าเมื่อสองสามวันก่อน ต้องเป็นโทรศัพท์ของธาม มันส่องแสงเปล่งประกายอยู่โต๊ะข้างเตียง ผมเหลือบมองไปดู ไม่ใช่เบอร์โทมัส เบอร์พี่ซิ่ม เบอร์พี่เนย
แต่เป็น . .
เซน
ธามลุกขึ้นมาจากที่ซ่อนตัว(?)เพื่อรับโทรศัพท์ ผมรีบแกล้งหลับอย่างฉับพลัน จึงมองไม่เห็นหน้าธาม
“ฮะ ฮัลโหล อื้อ ทำไมนะ เดี๋ยว เซนพูดอะไร ธามไม่ได้ยินเมื่อกี้ นี่เมาเหรอ . .”
จากนั้นเสียงไอ้ธามก็เงียบไป ผมลืมตาขึ้นมานิดนึงเพื่อดูสถานการณ์ เห็นไอ้ธามหน้าเสีย นั่นทำให้ใจผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“เอ่อ . . คือมัน เข้าใจแล้ว อยู่ที่ไหนนะ ธามจะออกไปหาเดี๋ยวนี้”
เดี๋ยวก่อนนะ นี่มันอะไรกัน . .
ผมคว้าข้อมือไอ้ธามไว้หมับ มันหันหน้ากลับมาหาผม ผมมองเห็นหน้ามันไม่ค่อยชัดนัก
“มึงจะไปไหน”
ธามเงียบอยู่นาน . . ก่อนจะตอบผม
“ไปหาเซน”
“ตอนนี้เลยเหรอ”
นาฬิกาใกล้มือผมบอกเวลาเที่ยงคืนกว่า
“ใช่”
ผมไม่อยากปล่อยข้อมือของธาม ผมไม่อยากเลยจริงๆ
“ไม่ไป . .”
“…”
“. . ไม่ได้เหรอวะ”
ธามถอนอกถอนใจอย่างลังเล มึงกำลังลังเลอะไรอยู่ ความไม่มั่นใจของมันที่แสดงออกมาทำให้ผมเริ่มหวาดวิตก
หรือครั้งนี้ . . มันจะเป็นคำตอบของธามที่มีต่อผม
“กูต้องไปว่ะ”
มันตอบในที่สุด มือของผมอ่อนระโหยโรยแรงตกลงมาข้างเตียง ส่วนไอ้ธามก็รีบรุดเก็บของ หยิบกุญแจรถ
“มึงจะกลับมามั้ย” ผมถามเบาๆ
ธามไม่ตอบ มีแต่แผ่นหลังที่ยืนอยู่นิ่งๆเท่านั้น
ให้ตายสิ . .
ความเจ็บปวดวนเวียนกลับมาหาผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ผมแค่ภาวนาว่าขอให้ครั้งนี้ . . มันไม่เจ็บเหมือนครั้งที่แล้ว
“กูไม่แน่ใจ”
“. . แต่กูจะรอมึงกลับมา”
ไม่ค้าง ไม่ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เพราะเดี๋ยวกลับมาต่อในเวลาอันใกล้
จุ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
รอจ้า
-
รอๆๆ รอคนแต่ง ฮิฮิ
ไม่เอาเศร้าแล้วนะ สงสาร ปอนด์ TT
-
โว๊ะ บักพี่เซนโทรมาไม่รู้เวล่ำเวลา
มันน่าโมโหซะจริงเชียว :m31:
-
รอจ้า :call: :call: :call: :call: :call:
-
ธามเชื่อพ่อเค้าเถอะนะ
บางทีเรารู้สึกอะไรก็พูดมันออกมาบ้างก็ได้
อย่าปากแข็ง แล้วจะเสียใจนะ :teach:
-
โอ๊ะ ค้างอย่างแรงงง... :m15:
มาต่อเร็วๆๆนะคร่า... :sad4:
-
ลุ้นๆ ธามต้องกลับมานะ
-
ชอบมากๆตอนที่ธามเขินปอนด์แบบนี้อ่ะ น่ารักสุดๆเลย
อย่าปล่อยให้ปอนด์ต้องรอเก้อเลยน๊า รีบๆกลับมา
ใจจริงอยากจะให้ธามไปเคลียร์กะเชนให้จบๆไปเลยจริงๆ
ปอนด์พร้อมยกขันหมากมาขอละ เพราะงั้นต้องกลับมา ฮ่าๆๆๆ
-
ปอนด์เอ๊ยยย น่าไปอยู่เกาหลีนะ พระรองเกาหลี หล่อ แสนดี แต่ช้ำใจตลอด :o12: :o12: :o12:
ขนาดเป็นพระเอก ก็ยังเศร้าอีกนะ :o12: :o12: :o12:
จับกด ๆๆๆๆๆๆ ไปเลย ไม่ต้องดีมันแล้ว ฮึ่ยยยยย ขัดใจแม่ยก :serius2: :serius2: :serius2:
-
แหม๋ น่าสงสารน้องปอนด์จริงๆ
เอาน่าธามเค้าก็ลำบากใจน๊า
แต่เจ๊เชียร์ปอนด์เต็มกำลังอ่าจ๊ะ เบเบ๊
-
อ๊าก'T^T
-
ธามจะกลับมามั้ยเนี่ย
กลับมาเหอะ
มาหาปอนด์นะ
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่ธามอย่าไปพลีสสสสสสส :o12: :o12: :o12: :sad4: :sad4: :sad4:
-
อ้ากกกก
มารผจญ!
ตาหลอดดดดดด พี่เชน เริ่มเกลียดขี้หน้าแล้วเนี่ย
-
o18
ปอด์นนนนนนนน ไม่เป็นไรนะ
ธามต้องกลับมา เชื่อดิๆ
ครั้งนี้จะไม่เจ็บเหมือนที่ผ่านมาแน่นอน :กอด1:
ที่ธามไปต้องมีเหตุผล
ธามต้องรู้สึกแบบเดียวกะปอด์นแน่ๆ
อย่าเพิ่งคิดมากนะ
-
ปอนด์บอกความรู้สึกไปแล้ว
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
โอ๊ยยยย กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว
-
มันต้องชัดเจนกันทั้งสองฝ่ายนะถึงจะคุยกันรู้เรื่องอะ :เฮ้อ:
-
กลับมาต่อเร็วๆเด้อ!!!
รออยู่ค่ะ
-
ไม่ค้างแน่นะ ไม่ค้างแนะน่ะ :z3: :z3:
โอ้ย ขอกระโดด :z6: :z6: พี่เชนสักทีได้ไหม หมั่นไส้ว่ะ
น้องปอนด์ยอมรับหัวใจตัวเองแล้ว เยี่ยม o13
ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะปอนด์เรื่องนี้หนูได้เป็นพระเอกคะลูก :กอด1:
-
ไอ้หอยหลอดดดดดด
ขอต่อยเซนทีดิ๊ แม่ม มาได้ถูกจังหวะตลอด - -**
ตอนนี้นุ้งปอนด์รุกหนักเลยอะ ธามเขินแย่
ดีแล้วลูก ทำตามใจตัวเองซะมั้ง
อย่าเป็นเลยคนดีอะ ถ้าเป็นแล้วไม่ได้อะไร
(น่าน เสี้ยมอีกกู)
รออ่านตอนต่อไปในเวลาอันใกล้ 5555
ปล.เขาอ่านตอน 16 ในมือถือ 17 ในคอม เม้นรวมยอดเลยน้อคนแต่งจ๋า
ปลล. +1 จ้าาา
-
ฮือๆๆๆ น้องปอนด์ T^T
-
:sad4:ไม่ว่าเรื่องไหน ปอนด์ต้องเป็นคนถูกทิ้ง อีกแล้ววววววววววววววว?
-
สงสารปอนด์ :monkeysad:
-
โอย กำลังหวานได้ที่
มาขมเอาตอนท้ายสะได้
รอนักเขียนมาอัพนะคะ
-
โอ๊ย ค้างอย่างเเรง
ธามต้องกลับมาน่ะ
ปอนด์รออยู่รู้มั้ยย
-
แอบสะอึกเบาๆ o22
-
สงสารปอนด์อ่ะ!!
-
เดี๋ยวมาตามอ่านนะคับๆ
-
เริ่มหมั่นไส้พี่เชนแล้วนะ
น้องปอนด์สู้ๆจ้า งานนี้ต้องฉุด
-
สงสารปอนด์ TT :sad4:
-
ปอนด์อย่าพึ่งคิดมาก ธามน่าจะมีเหตุผลนะ
-
เศร้าอ่ะ ไม่อยากให้ปอนด์ต้องเสียใจอีกแล้ว
-
นั่น พายุโซนร้อนที่มีชื่อ "ดราม่า"กำลังเข้าพัดถล่มนิยายเรื่องนี้
ไปหาเซนทำไมเนี้ย :m31: ปอด์นงอนหนีไปสุไหงโกลกเลยดีไหม?
-
ตอนที่ 18
ฉันเลือกเธอ
“เซนรู้นะ ว่าธามกับปอนด์ . . กำลังจะไปได้ดีด้วยกันเพราะฉะนั้น ขอร้องล่ะ มาหาเซนได้มั้ย ครั้งนี้ . . เป็นครั้งสุดท้าย และเซนจะปล่อยธามไป”
ผมนึกถึงคำพูดของเซนขณะที่ขับรถออกจากโรงพยาบาลกลางดึก ทุกอย่างรอบตัวช่างเงียบสงัด แม้จะมีเสียงของเซนดังแว่วเข้ามาอยู่ในหัวเรื่อยๆ แต่ใบหน้าของปอนด์ที่ผมเพิ่งจะจากมานั้นผมก็ยังจำได้ดีพอๆกัน
มันทำหน้าราวกับว่าผมจะไม่กลับไปหามัน ไม่เลือกมันอย่างนั้นแหละ . . อันที่จริงตั้งแต่มันบอกกับผม เอ่อ เรื่องนั้น เรื่องนั้นน่ะ ผมยอมรับเลยว่าผมดีใจมาก มากกกกกกกกกกกก มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก และผมก็เขินมากด้วยจนไม่สามารถพูดอะไรกับมันต่อได้เป็นเรื่องเป็นราวได้เลย ได้แต่กวนตีนมันกลับไปแก้อาการ . . เขินสุดรูติ่ง
แต่การที่เซนพูดอย่างนั้น ในประโยคแบบนั้น มันหมายความว่ายังไง ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างที่ดูเหมือนจะเป็นการตัดสินใจที่ยากแต่มันกลับดูง่ายมากยิ่งขึ้น ผมคิดว่าการที่ผมมาหาเซนครั้งนี้มันจะเป็นการเคลียร์ความรู้สึกของผมทั้งหมด เพราะที่ผ่านมา . . ผมช่างไม่ชัดเจนเอาเสียเลย
ปากผมบอกว่าอยากคืนดีกับเซน แต่ไหงผมกลับชอบที่จะตัวติดกับปอนด์ ??
ให้ตาย . . ยิ่งคิดทุกอย่างก็ยิ่งชัด ผมอยากจะเอามือมาทึ้งหัวของผมเองชะมัด ณ ตอนนี้ ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าผมกำลังขับรถอยู่อ่ะนะ
ร้านที่เซนนัดผมไปอยู่แถวทองหล่อ ผมจำได้ว่าเป็นบาร์ที่โคตรเงียบมากของมาก หวังว่าคืนจะจบอย่างที่เซนพูด จบทั้งความรู้สึกของผมที่มีต่อเซน ต่อเรื่องของเซนที่ผมมิอาจสานต่ออย่างที่ผมเคยคิดว่ามนน่าจะเป็นไปได้
เพราะมีบางคน . . ที่ส่งคำพูด น้ำเสียง แววตา และการกระทำมาให้ผมเมื่อครู่ . . ทำให้ผมรู้สึกได้ตลอดเวลาว่า . .
มีคนรอผมอยู่ . .
ผมเดินเข้าไปในร้าน ดูเหมือนทั้งร้านจะมีหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่แถวๆบาร์เพียงคนเดียว และที่เด็ดคือไม่มีบาร์เทนเดอร์สักคน ดูปราดเดียวก็รู้ว่าหนุ่มที่นั่งอยู่ที่นั่นคนเดียวก็คือเซน ผมเดินเข้าไปหาช้าๆอย่างกล้าๆกลัวๆ เซนหันมายิ้มให้อย่างอ่อนแรง นั่นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีความกล้าเพิ่มมากขึ้นเลยสักนิด
“ว่าไง” เซนพูดด้วยรอยยิ้ม เป็นยิ้มที่ดูดีเช่นเคย และเคยเป็นยิ้มที่ผมเห็นทีไรใจผมต้องสั่นจนแทบคลั่ง . .
แค่ปัจจุบัน . . เจ้าของรอยยิ้มที่ทำให้ผมมีปฏิกิริยาแบบนั้นมันเปลี่ยนคน
“ดื่มหนักไปแล้วนะ” ผมเปรยเบาๆ หยิบแก้วที่อยู่ในมือเซนออกไป เซนดูเมามากจริงๆ เพราะแค่นั่งก็ยังทรงตัวไม่ค่อยอยู่
หมับ เซนคว้ามือของผมเอาไว้ ผมสะดุ้งโหยง เพราะเซนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กลิ่นแอลกอฮอล์หึ่งที่ออกมาจากตัวของเซนไม่ได้ทำให้ความดูดีนั้นมีค่าน้อยลงเลย แต่ตอนนี้ผมเบี่ยงหน้าหลบสุดฤทธิ์ ผมคงเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
“หึ” เซนหัวเราะในคอ จับแก้วขึ้นกระดกอีกครั้ง และก็หยิบขวดที่อยู่ใกล้ที่สุดจากบาร์แล้วก็เท . . “ธามนี่นะ ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ยังน่ารัก”
ผมกระพริบตาปริบๆ ไม่รู้จะพูดอะไรดี ได้แต่นั่งฟังเงียบๆ
“ปอนด์ . . ไอ้เด็กนั่น มันโชคดี” กระดก และก็พูดต่อ “แต่เซนก็เคยเป็นคนโชคดีของนั้นนี่นา”
“ทำไมถึงคิดงั้น”
“รู้อะไรไหม ปอนด์มันเข้ามาอยู่ในใจของธามตั้งนานแล้ว แต่ธามไม่รู้ตัวเลย”
“หมะ ไม่จริงน่า” ผมหนีความจริงเพราะความอับอาย บวกกับเผื่อจะทำให้เซนรู้สึกดีขึ้น แม้ว่านั่นจะเป็นความคิดที่โง่มากก็ตามที
เซนเคาะหัวผมโป๊กๆ แล้วก็หัวเราะก๊ากแบบเมาๆ “ยอมรับความรู้สึกของตัวเองซะบ้าง”
“ธามว่าเซนเมามากแล้วอ่ะ กลับเหอะนะ เดี๋ยวธามขับให้”
“อือออ ไม่อาวววววววววว” เซนปัดแก้วทิ้งจนเกิดเสียงแตกดัง เพล้ง! “บอกแล้วไง ว่าวันนี้ เซนจะให้ธามอยู่กับเซนเป็นครั้งสุดท้ายยย”
“เอ่อ = =”
ไอ้ปอนด์มันรอผมอยู่ . .
“วันนั้นเซนไปบ้านธาม ไปเยี่ยมธาม ธามเอาแต่หลับ และก็เอาแต่ละเมอ เพ้อถึงไอ้ปอนด์ เซนเลยลองคิดให้อะไรหลายๆอย่างมันปะติดปะต่อกัน . .”
“ตอนไปเที่ยวกัน . . ธามก็เอาแต่มองปอนด์ สายตาที่ธามมอง รู้มั้ย . . ธามเคยมองเซนแบบนั้นด้วยนะตอนมอปลาย . . ”
“. . ตอนนั้นธาม . . หัวเกรียน”
ไม่ต้องพูดถึง ‘ยุคมืด’ ของผมก็ได้มั้ง
“แต่หัวเกรียนก็ยังน่ารักเสมอเลย”
จะชมกันไปถึงไหน ??
“เซนเสียใจมาก ที่เราเลิกกัน รู้ไหม แต่ซันมันเป็นน้อง ถึงแม้เซนจะโกรธหรือเกลียดซันแค่ไหน . .มันก็เป็นน้อง”
“…”
“มันไม่น่าจะเอาไปบอกพ่ออย่างนั้น ไม่น่าเลยจริงๆ”
ที่มาของการที่ผมกับเซนต้องเลิกกัน ก็พอยัยซันซัน ไปบอกกับพ่อของเซนว่าผมกับเซนคบกัน ที่บ้านของเซนจึงปรี๊ดแตก ผิดกับผมที่ป๊าแทบจะยกผมใส่พานขึ้นถวายให้ด้วยซ้ำ ป๊าชอบเห็นผมมีความสุข แต่ผมรู้ว่าความคิดคนเรามันไม่เหมือนกัน กว่าผมจะผ่านจุดนั้นมามันยาก เซนเป็นแฟนคนรัก เป็นรักครั้งแรก ทุกอย่างที่ทำกับเซนมันเป็นครั้งแรกของผมทั้งหมด . .
แต่บางทีชีวิตคนเรามันก็ต้องดำเนินต่อไป ถึงแม้ในตอนนั้นผมจะรักเซนแค่ไหนหรือเสียใจมากสักเพียงใดที่เราเลิกกัน ผมรู้เพียงแต่ว่าในตอนนี้ ถ้าสิ่งเหล่านั้นมันไม่กลับมา . . ผมไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิดเดียว
เพราะไอ้ปอนด์ . . ไอ้ปอนด์เพียงคนเดียวจริงๆ
“แต่มันก็ผ่านมาแล้วนี่เนอะ” เซนหาอะไรมากระดกเข้าปากอีกครั้ง คราวนี้จากปากขวดเลยจ้า ผมพยายามแย่งขวดนั่นมาเท่าไหร่ เซนก็แย่งกลับไปจนได้ ตัวเล็กกว่าเค้านี่ลำบากจริงๆน้า “เข้ามาใกล้เซนอีกที เซนไม่รับประกันนะ ว่าจะห้ามใจได้รึเปล่า”
กึก ผมหยุดนิ่งตัวแข็งเป็นท่อนไม้เลยทีเดียว หลังจากที่เซนพูดจบ
“เซนรู้สึกเสียดายวันเวลา ที่ผ่านมา เซนมัวแต่ทำอะไรอยู่ ทำไมเซนไม่ตามมาง้อธาม ก่อนที่ไอ้ปอนด์มันจะมา อ๋อ . . หึ ลืมนึกไป ตอนนั้นไอ้โอ๊ตมันชอบธาม มันชอบเอามากๆ ถึงแม้จะรู้ว่าเซนเป็นแฟนเก่าธามก็ตาม แต่มันก็ชอบ เพราะฉะนั้น เซนเลยง้อธามไม่ได้ ทุกครั้งที่เห็นธามที่มหาลัย เซนต้องหลบทุกครั้ง เซนกลัวตัวเองอดใจไม่ไหว”
“เซน . .” ที่ผมไม่เจอเซนเลย เพราะเหตุผลนี้สินะ เซนรักเพื่อนมากกว่าอะไร ถึงแม้ว่าเพื่อนคนนั้นมันจะดูเลวๆ . . ก็เถอะ
“เซนอยากจะเลิกคบมันเป็นเพื่อนเมื่อรู้ว่ามันทำอะไรกับธามบ้าง แต่ก็คงคล้ายๆกับยัยซัน ยังไงมันก็เพื่อน เฮ้อออออออ”
เซนเป็นคนดีมากจริงๆ . . ผมรู้ความจริงข้อนี้เป็นอย่างดี ไม่อย่างนั้นผมจะเคยไม่รักเซนได้ไงล่ะ
“ทำไมธามมัวแต่ดูนาฬิกา . .” เซนเปรยขึ้นมา
อยากจะฆ่าตัวเองให้ตาย . . ผมทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ ให้ตาย โคตรเสียมารยาทเลยเชี่ยธาม ผมไม่รู้ตัวจริงๆนะ ผมก็แค่กลัวว่าไอ้ปอนด์มันจะรออยู่จริงๆ ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นผมก็ไม่อยากให้มันรอสักเท่าไหร่นักหรอก
เพราะเซนดูน่าเป็นห่วงจริงๆ . .
“ไอ้ปอนด์รออยู่งั้นเหรอ”
“เอ่อ ไม่ใช่อย่างนั้น”
“ขอเซนโทรหามันหน่อยนะ”
“เฮ้ย ไม่ต้องอ่ะ”
แค่นี้เรื่องยังวุ่นไม่พออีกเหรอ T_T
“ไอ้เด็กนี่มันหล่อดีนะ” เซนพูดด้วยน้ำเสียงไม่อภิรมย์สำหรับตัวเองเท่าไหร่ “เซนเจอมันครั้งแรกเซนยังคิดว่ามันหล่อเลย หึ”
“แต่ที่ธามชอบปอนด์ก็ไม่ใช่เพราะว่ามันหล่อหรอกนะ” ผมพูดขึ้น “มันนิสัยดี ชอบดูแลคนอื่น จริงใจ”
“ยอมรับแล้วสินะธาม”
“หือ”
“ว่าชอบปอนด์”
ชิบหาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! . . ผมพูดออกไปได้ยังไงแบบนั้น ผมพูดออกไปได้ยังง้ายยยยยยยยย นอกจากจะเป็นการทำให้ตัวเองอับอายขายขี้หน้าแล้ว ยังจะทำให้เซนสะเทือนใจมากขึ้นไปกว่าเดิมอีกด้วย
ตายๆๆ จากที่เคยปากแข็งมาทั้งหมด ทุกอย่าง . . พังป่นปี้
“เฮ้ . .” เซนจับใบหน้าของผมขึ้นมาให้มองสบตา “ยอมรับแล้วรู้สึกดีใช่มั้ย ไม่หนีหัวใจตัวเองมันรู้สึกดีใช่มั้ย . .”
“…”
“อย่ารู้ตัวช้า . . เหมือนกับเซนเลยนะ”
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเซนจะประกบปากกับผม ในหัวของผมตื้อไปหมด และที่ปรากฏอยู่ในตาตอนนี้คือใบหน้าของเซนชนิดที่ว่าโคลสอัพขั้นสุด กลิ่นแอลกอฮอล์เต็มจมูกผม . . จนหัวผมมึน ไม่รับไม่รู้อะไรทั้งนั้น
“จูบสุดท้ายของเรานะธาม” เซนพูดช้าๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินเซ ดีนะที่ผมคว้าไว้ได้ทัน และก็ดีนะที่ผมสามารถรวบรวมสติได้อย่างทันท่วงที ไม่งั้นเซนคงล้มหัวฟาดพื้นเป็นแน่
“เดี๋ยวธามขับไปส่ง”
“รีบกลับไปหาไอ้ปอนด์เถอะ”
“ให้ธามไปส่งดีกว่านะ”
ยังไงผมก็ยังยืนยันที่จะไปส่งเซนด้วยตัวของผมเอง เซนตัวใหญ่มาก แต่ผมก็ใช้ความพยายามในการลากตัวเซนให้ออกจากร้านนั่นและก็ขึ้นรถผมได้ในที่สุด . .
เหนื่อยเป็นบ้า . .
บ้านเซนอยู่แถวๆบางนาครับ ไกลมากและไกลเวอร์ ตอนนี้เป็นเวลาตีสองกว่าๆแล้ว ผมไม่อยากให้เซนไปอยู่ตัวคนเดียวในคอนโดในสภาพที่ย่ำแย่แบบนี้ ควรจะอยู่กับครอบครัวของเขานั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด กว่าจะถึงบ้านเซนก็เกือบตีสาม เล่นเอาผมแทบแย่เหมือนกัน เพราะลึกลับซับซ้อนโคตรๆ
ออด ออด
เสียงออดมันควรจะเป็นเสียงนี้สินะ คนที่มาเปิดประตูคงก่นด่าผมในใจอยู่มากแน่ๆ แต่ก็เอาเถอะ ผมมาส่งลูกชายของบ้านนี้เชียวนะ
“คนกำลังหลับกำลังนอน รบกวนอยู่ได้!” แบบนี้เค้าคงไม่เรียกว่าด่าในใจแล้วมั้ง ประตูถูกกระชากให้เปิดออก ผมเห็นซันซันในชุดคลุมชุดนอน กำลังยืนหน้ามุ่ย
“ธาม . .” เธอรำพึง “มาที่นี่ทำไม” เธอมองผมด้วยสายตาเกลียดชัง
“พาพี่ชายเธอมาส่ง” ด้วยเหตุนี้ผมจึงไม่ค่อยชอบพูดคุยกับเธอเท่าไหร่นัก “เขาเมาหนัก”
“นายมอมพี่ชายชั้นเหรอ” เธอแหวทันที เดินก้าวฉับๆไปเปิดประตูรถผมและก็ลากตัวเซนออกมา . . ผมเห็นตัวเล็กๆของเธอทำแบบนั้นแล้วคงจะลำบาก จึงอาสาช่วย . . แต่ก็โดนปัดมือออก “เลิกยุ่งกับพี่เซนได้แล้ว!”
“จะให้เลิกยุ่ง ก็คงจะไม่ได้ คนเคยๆรู้จักกันมา” มีเหตุมีผลหน่อยเถอะ โตๆกันแล้ว ผมพูดเพราะผมเริ่มทนไม่ไหว
“ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ป่านนี้พี่เซนคงมีแฟนเป็นผู้หญิงไปแล้ว เพราะนายคนเดียว พี่ชายชั้นเค้าถึงไม่มองคนอื่นๆเลย”
“ยัยซัน . . หละ เลิกบ้าสักที” เซนส่งเสียงร้องออกมา ผมโคตรจะนับถือเซนเลยครับ นี่ขนาดเมาจนยืนไม่ค่อยไหวสติยังอยู่เกือบครบ
“พี่เซน ยังจะเข้าข้างตานี่อยู่อีกเหรอ เลิกซะเถอะ เดี๋ยวซันจะแนะนำเพื่อนๆให้พี่เซนรู้จัก เพื่อนซันเขาก็ชอบพี่เซนกันตั้งหลายคน”
“พอสักทีเถอะยัยซัน พาพี่เข้าบ้านได้แล้ว” เซนดุน้อง จากนั้นก็หันกลับมามองผม “ดูแลตัวเองด้วยนะธาม”
. . สะเทือนใจใช่เล่น “อื้อ เหมือนกันนะเซน”
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์นะ ตอนนี้เกือบตีสี่แล้วครับ ผมอยากให้ไอ้ปอนด์รับโทรศัพท์ผมบ้างก็ยังดี เพราะตอนนี้ผมถึงหน้าโรงพยาบาลแล้ว(บ้านเซนไกลมาก มาก มากจริงๆ) ผมกลัวว่าปอนด์มันจะคิดเป็นอื่นเป็นไกลน่ะ ฝีมือการขับรถของผมนั้นมันช่างอ่อนต่อโลกยิ่งนัก นอกจากร้องเพลงและก็ออกแบบบ้านแล้ว ผมทำอะไรอย่างอื่นเป็นมั้ย TT
และเรื่องที่ผมออกมาฉวัดเฉวียนกลางดึกนี่ไม่สมควรที่จะให้โทมัสรับรู้ได้เป็นอันขาด เพราะกว่าจะอนุญาตให้ผมมาเฝ้าไข้ไอ้ปอนด์ได้ ผมต้องหว่านล้อมชักแม่น้ำมาทั้งสี่ทั้งห้าเพื่อให้โทมัสเชื่อใจว่าผมจะไม่ไปมีอันตรายที่ไหน
แต่ทว่า . . เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
ใจผมหล่นไปอยู่ตาตุ่ม! เมื่อกี้มีใครสักคนวิ่งตัดหน้ารถผม ผมกระแทกเข้าอย่างจังที่พวงมาลัยตอนที่เหยียบเบรคสุดตีน(ต้องใช้คำนี้จริงๆครับ) ส่วนคนที่ตัดหน้ารถผมไม่รู้จะเป็นอะไรรึเปล่า! เมื่อคิดได้ผมจีงรีบปลดเข็มขัด และเปิดประตูลงมาจากรถทันที
พระเจ้า . .
ใครก็ได้ . . ฆ่าผมที
น้ำตาของผมหยดแหมะลงกับพื้นทันทีที่ผมเห็นว่าใครนอนอยู่หน้ารถของผมที่มีไฟส่องสว่าง ชุดคนป่วยสีน้ำเงิน เรือนผมสีดำที่ตัดสั้น และที่ช่วยยืนยันได้มากกว่าอะไรทั้งหมดคือผ้าพันแผลที่พันหน้าแข้ง
“ปอนด์!!!” ผมรู้ว่าผมไม่ได้ชนมัน แต่แค่นี้ผมก็โกรธตัวเองจนอยากจะกัดลิ้นให้ตัวเองตายไปเสีย . . “ฮึกกก ทำไมออกมาข้างนอกดึกๆดื่นๆ ฮือออออ ไอ้ปอนด์ เจ็บมั้ย ตอบกูมาสิ!!!!”
ใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับภาพวาดของปอนด์บัดนี้ซีดเซียวและมีลมหายใจอ่อนระหวยรวยริน ให้ตายสิ T_T
“ปอนด์ ขอร้องล่ะ ตอบกูหน่อยยย ฮืออออ กูขอโทษษษษ กูไม่ได้ตั้งใจ กูขอโทษนะ ฮืออออๆๆ”
“หมะ มาแล้วเหรอ” ปอนด์พูดแต่ละคำได้อย่างยากลำบากเหลือเกิน นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าหัวใจของผมกำลังบีบรัด
“มาแล้วสิ!!!” ผมปาดน้ำตา ร้องไห้อย่างกับเด็กทารก “ไปหาหมอกันนะ! ขอโทษจริงๆนะปอนด์ ไม่ได้ตั้งใจ กู ..”
“ไม่เอา . . ไม่ไป”
“ฮึกกก ทำไมไม่ไปล่ะ กูไม่อยากให้มึงเจ็บมากไปกว่านี้นะ!!!!”
“กูหลบพวกพยาบาล . . อยู่แถวนี้” ปอนด์ชี้บอกไปที่ต้นไม้หน้าโรงพยาบาล “เพื่อที่จะรอให้มึง . . กลับมา”
“ทำอะไรโง่ๆอย่างนั้น!! มึงยังไม่หายดีนะ!!!”
“หึหึ แต่มึงก็กลับมาแล้ว”
“เลิกพูดได้แล้ว ฮืออ ขอร้อง ไปหาหมอกัน ขอโทษนะปอนด์ กูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
“ไม่ไป . .”
“…”
“จนกว่าจะรู้คำตอบ”
“คำตอบอะไรเล่า!!! มีอะไรสำคัญกว่าชีวิตมึงอีกงั้นเหรอ!!! ไอ้ดื้อ!!!! ฮืออออ กูขอร้อง ไปหาหมอเถอะ กูไม่อยากเห็นมึงเจ็บ กูเห็นแล้วกูจะบ้าตายยยยยยยยยยยย ฮือออออ”
“มึงเลือกกูเหรอ . .”
“พูดมากอยู่ได้!!! ฮือออ ไอ้เหี้ย มึงไม่เจ็บกูก็เลือกมึง มึงเจ็บกูก็เลือกมึง ไม่ว่าจะยังไงกูก็เลือกมึง!!! ฮืออออออออออออ”
“. . จริงนะ”
“ก็จริงน่ะซี่!!!!!!” เมื่อไหร่มันจะไปหาหมอสักที ผมทั้งรู้สึกผิดทั้งเป็นห่วงมันใจจะขาดอยู่แล้วนะ . . แต่ทว่าน้ำเสียงประโยคล่าสุดทำให้ผมหยุดชะงัก เพราะเสียงไอ้ปอนด์ . . มันแบ๊ว มันไม่เหมือนคนเจ็บ หรือคนที่มีลมหายใจแผ่วๆเลยอะ
ผมหันขวับก้มลงมองหน้าไอ้ปอนด์ทั้งม่านน้ำตา . . ไอ้ปอนด์กลั้นยิ้มไว้อย่างสุดขีด พร้อมกับกระพริบตาปริบๆมองผม
จบเลยกู . .
“อยากตายรึไง!!!!!” ผมทุบมันเข้าที่หน้าอกอย่างแรง
“อั้ก!!!” ปอนด์ตัวงอตอนที่ผมทุบเสร็จ แต่ผมไม่สนแล้ว ผมยืนขึ้น และทิ้งให้มันนอนกลางถนนหน้าโรงพยาบาลอย่างนั้น แต่มันนอนได้ไม่นานหรอก เพราะมันไม่เจ็บมากอย่างที่ผมคิด “ถึงแม้จะไม่โดนชนจังๆ แต่ก็เจ็บน้า ข้อเท้าเกือบพลิกแน่ะ!”
“ก็แค่เกือบ!” ผมเช็ดน้ำมูกน้ำตา ตอนนี้หน้าคงเละแล้วก็มั่วไปหมดแล้ว แต่ผมไม่สนเรื่องนั้นหรอก “เดี๋ยวจะเตะซ้ำให้เจ็บจริงๆเลย ไอ้เชี่ยปอนด์”
“ง่ะ” มันเกาหัว ทำหน้าเซ็งแบบเสแสร้งที่สุดในโลก “เมื่อกี้มึงยังบอกเลยว่าเวลาเห็นกูเจ็บแล้วมึงจะบ้าตาย ..”
“ชิ” ผมสูดน้ำมูก หน้าแดงก่ำ ผลักอกไอ้ปอนด์ออก แล้วรีบเปิดประตูรถ
“อ้าว จะไปไหนอ่ะ”
“เอารถไปจอดดิ! จะให้จอดกลางถนนรึไงเล่า!”
“ทำไมอารมณ์เสียจังง่ะ”
“ไอ้ ..” ด่าไม่ออกเลย
“ขับไปจอดแล้วอย่าหนีไปไหนอีกนะ” ปอนด์ยิ้มแฉ่ง “ขี้เกียจรอแล้ว หนาวก็หนาว ยุงก็เยอะ”
“ขึ้นไปรอบนห้องแล้วก็จบ ตัวเองไม่สบายแล้วยังจะลงมาทำบ้าทำห่าอะไรแบบนี้อีก!!!”
“มันดูไม่เท่อ่ะ”
“ฮะ?”
“ไม่เกาหลีเหรอ ทำแบบนี้ พระเอกมารอนางเอก รอนาน มืด หนาว แสดงออกถึงความตั้งใจจริง นี่ถ้ามีฝนตกนะ ใช่เลย . . แต่ไม่เอาอ่ะ แค่นี้ก็จะแย่แล้ว”
“กูไม่ใช่นางเอก!!!!!” จะบ้าตายกับความคิดไอ้ปอนด์
“อิอิ อย่าลืมกลับมานะ รออยู่แถวนี้แหละ”
“ไม่กลับมาหรอก” อารมณ์เสียจริงๆครับ แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกโล่งที่ปอนด์มันซีเรียสเรื่องเซนน้อยกว่าที่ผมคิด
“อ้าว” มันทำเสียงหลง โดนซะบ้าง ผมขึ้นรถได้ไม่นาน มันก็ก้าวฉับๆมานั่งข้างๆผมและก็ปิดประตู คว้าหมับเข้าที่มือผม
“อะไรเนี่ย!!!!”
“กลัวไม่กลับมา”
“แล้วทำไมต้องจับมือด้วย”
“กลัวธามจะไปไหนไกล”
“…” ผมชะงักค้างเติ่งเพราะเห็นรอยยิ้มที่โคตรหล่อของไอ้ปอนด์ มันต้องเป็นเทวดาแน่ๆ . . ยิ้มได้หล่อขนาดนี้น่ะ
“คงไปไหนไม่ได้อีกแล้วแหละ”
ปอนด์ยิ้มร่าอีกครั้งแล้วพยักเพยิดให้ผมออกรถ
ผมดีใจที่เหตุผลในการยิ้มของปอนด์ไม่ใช่เพราะใครที่ไหน . .
มันเป็นเพราะผม . .
ผมไม่อยากจะพรากเอารอยยิ้มหล่อๆนั่นออกจากหน้าของมันแต่วินาทีเดียว . .
“ขี้แยเนอะ คนอะไรวะ”
ปอนด์ลูบใบหน้าของผมที่ยังมีรอยน้ำตาอยู่ ตอนที่ผมจอดรถอย่างนิ่งสนิทในที่ที่มันควรจะอยู่
“แล้วมึงอยาก . . จูบกับคนขี้แยมั้ยละวะ”
“ฮะ?!!!!!!!!!”
ผมไม่เสียเวลารอฟังคำตอบจากมันหรอก
หวานเวอร์ :o8: :o8: :o8:
พบกันใหม่ในเวลาอันใกล้
ต้องอ่านนะ ต้องเม้นนะ !!!!
รัก
-
อ๊ายย ในที่สุดก็รักกันเเล้ว
หวานเว่อร์อ่ะ >,<
-
อันนี้ก็สงสารเซนนะ ... จริง ๆ ก็เป็นการจากกันกับธาม(ก่อนหน้านั้น) ทั้งที่ยังรักกัน
เพียงแต่ยัยคุณน้องตัวดี ไม่สนับสนุนความรักของพี่กับผู้ชาย
คนแต่งคะ ถ้าเป็นไปได้ ... หาคู่ให้เซนด้วยนะคะ (ไม่ต้องไปสนใจยัยน้องสาว 555+)
แล้วตอนนี้ก็ได้เปิดเผยความในใจของธามแล้วน๊าาาา
รอติดตามความรักของทั้งคู่ตอนต่อไปนะคะ
:L2:
-
เซนนี่รู้ตัวว่าธามชอบปอนด์ไวกว่าธามยอมรับตัวเองอีกเนอะ
แต่บอกเลยตอนนี้น่ารักมากๆๆๆๆๆ น่ารักทั้งปอนด์ทั้งธาม
ปอนด์นี่เกรียนตลอดๆ แต่เวลาธามเขินแบบนี้ก็น่ารักมากๆๆๆ
-
เซนเป็นคนดีมากและเซนจะต้องได้เจอกับคนดีๆแน่นอน o13
ขอให้เซนเจอคนนั้นไวๆ อย่ารู้ตัวเมื่อสายไปแบบนี้อีกนะ
:mc4: :mc4:
ธามปอด์น รู้ใจตัวเองแล้ว
ปอด์นยังจะเอาฮา พระเอกเกาหลี หึๆ น่ารัก
อยากอ่านต่อไวๆ ฮ่าๆๆๆ
-
โอ๊ยยยยยยย ลุ้นแทบแย่ นึกว่า ธามจะไม่กลับมาหา ปอนด์ อะ ยิ้มมมมมมแฉ่ง สุดท้ายรอยยิ้มของปอนด์ก็กลับเพราะธาม
-
ดีใจกับปอนด์ที่จะมีความหวานอีกครั้ง :กอด1:
-
ทั้งหวาน ทั้งฮา
-
โอ๊ยย คิดว่าจะดราม่าซะอีก
แต่ลงเอยแบบนี้ก็ฮาน่ารักดี
-
อร๊ากกกกกก เขิลลลลล เค้าหวานกันขนาดหนัก :-[
เซนช่างเป็นคนดี๊คนดีเนอะ แต่มีน้องสาวแบบนี้ สงสัยต้องได้อยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตแหง น่าสงสาร
-
ธามเลือกปอนด์อยู่แล้ว :o8:
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ว อิอิ
น่ารักจังเล้ย :impress2:
-
ลุ้นแทบตาย...นึกว่าปอนด์จะเจ็บหนักซะและ
เล่นพิเรนที่สุดเลย ส่วนเซนก็น่าสงสารนะ มามะ มาหาเจ๊ดีกว่า :o8:
ติดตามต่อไป สู้ๆน้าาาา
-
หวานน้ำตาลขึ้นจอในตอนท้าย นึกว่าปอด์นมันจะดราม่า
:a5: ฟ่อนทำให้ตกใจ นึกว่าพระเอกโดนรถชนซะละ
-
เซนเป็นคนที่ดีนะเนี่ย แต่ทำไมน้องสาวเซนร้ายจังนะนั่น ปอนด์ก็คิดได้นะ แกล้งธามได้ไง ธามร้องไห้เลยนะ
-
น้ำตาลพุ่งปรี๊ดเลยอ่าาาาา
อ่านไปบิดไป เขิน5555
ถ้าจะบ้าแล้วกู
:impress2: :-[ :o8:
-
ปอนด์เจ้าเล่ห์อะ อยากจะเกาหลีซะงั้น
ดีนะที่ธามไม่ชนนะ ไม่งั้นเกาหลีไม่ออกแน่ๆ :เฮ้อ:
วานเว่อร์ บอกรักกัน ต่อไปก็.... แล้วจิ หุหุหุ :impress2:
สงสารเซน แต่ก็ดีที่เซนเคารพการตัดสินใจของธามมม o13
-
เพิ่งจะว่างมาอ่าน (ทำไมกรูยุ่งจังว่ะ )
กรี๊ดดดด!! ไปไกลแล้วนะนี่คู่นี้
ธามน่ารักอ่ะ(เหวี่ยงก็รัก....555+)
น้องปอนด์แมนมากกก(คนดีของพี่...?)
ป.ล.น้องฟ่อนน่ารักจังค่ะ! (ขอบคุณที่ขยันอัพ)
-
:เฮ้อ: นึกว่าจะดราม่าซะแล้ว
หวานเว่อร์จริงๆคู่นี้ ในที่สุดก็ยอมรับใจตัวเองแล้วสินะ อย่ามีเรื่องให้เครียดอีกเลย
-
จะฮารึจะเครียดกะปอนด์ดี
มันทั้งน่ารักและน่าหมั่นเขี้ยวเหลือเกิน
-
ธามชนะเลิศ
ฮ่าๆ
-
หวานอ่ะ ตอนหน้าคงหวานกว่านี้อีก หรือเปล่า อิ ๆๆๆ :o8:
-
หมันไส้อ้ะะะะะะะ
เขินแทนนนนน
-
:-[ :-[ :-[ เกือบได้เป็นพระรองเกาหลีล่ะลูกเอ๊ยยย หวานอ้ะ
:angry2: :angry2: :angry2: ตัดฉากจูบเค้าพอดีเลยนะ อุตส่าห์รอดูช็อต ล้วงลึก ล้วงจริงซะหน่อย :m15:
-
:impress2: พรุ่งนี้ต้องได้ไปโรงบาลแน่ ๆ ......น้ำตาลพุ่งกระฉูด.... :กอด1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
เขินอ้ะ
ตอนแรกลุ้นสุดๆ จะดราม่าขนาดไหน
-
เรื่องเซนเคลียแล้ว ตอนนี้ขออย่างเดียว อย่ามีชะนีโผล่มาขัดขวางนะ!!!!!!
ไม่ชอบอิเนยเอามากๆ ไม่อยากให้มากระแนะกระแหนกับปอนด์อ้าแง้งๆ
ปล.ตอนนี้หวานม้ากชอบมากค่ะ o13
-
ชอบอ่า ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ยกนิ้วให้คนแต่ง o13
-
กรี๊ดดดด ลุ้นแทบตายยย
นึกว่าพี่เซนจะเปลี่ยนไป
ยัยซันไล น่าเบื่อ ไม่ฟังไรเล้ยยย เด็กสมัยนี้
-
ดีใจกับปอนด์ด้วยค่ะ ได้มีความสุขซักที เย่ๆๆ
-
:o8:
:pig4: :L2:
-
รักอ่ะคู่นี้...
-
เขินอ่ะ :-[ ตอนนี้หวานน่ารัก
-
หวานมากกกกกกกก
ดีใจจังเซนจบลงด้วยดีนะ :sad4:
-
ว๊ายยยยยย รู้ใจตัวเองกันแล้วหรอ :impress2:
งี้คนอ่านก็เป็นหมาหัวเน่าแล้วอะดิ โฮฮฮฮฮฮฮ
ต่อไปนี้ก็ลวนลามปอนด์ไม่ได้แล้วดิ มีเจ้าของซะแล้ว
-
แบบนี้ต้อง :mc4: :mc3: :mc2: :pig3: :pig3:
-
คู่นี้มันน่ารักเนาะ อ่านแล้วก็เขิน :-[
ในที่สุดธามก็พูดออกมาจนได้
เพราะเหตุการณ์พาไปแท้ๆเลย
แต่ต้องยกให้คนต้นเรื่องอย่างปอนด์
เจ็บถูกเวลา แต่ก็ถือว่าคุ้มที่สุด
แอบสงสารพี่เซน คนดีที่หนึ่ง :กอด1:
จะมีคู่กับเค้าบ้างไหมหนอ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ลุ้นแทบแย่ :)
-
ปอนด์แม่มฮา แอบบ้านะเรา
เล่นแผนเนียนวิ่งตัดหน้ารถ ก๊ากก
ธามเลือกแล้ว เย้
สงสารเซนอะ แต่เราเชียร์ปอนด์อะ
ขอโทษ ;A; รออ่านต่อจ้าาาาา
-
ตัดจบได้ :serius2:
อย่างนี้ต้องมาต่อให้ได้อ่านกันไวๆ นะจ๊ะ
-
:angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2:
ในที่สุด ก้อรักกัน อยากให้เซนมีคู่เหมือนกันนะ ไม่ชอบซันน้องเซนเลย
-
:กอด1:หวานเวอร์
-
ขอหวานกว่านี้อีกหน่อย
เศร้ามานานจัดเต็มที :z2:
-
กรี๊สสสสส เอาอีกๆๆๆๆๆ เอาหวานๆๆๆๆ เค้าชอบอะไรหวานๆ อิอิ
:impress2:
-
:-[ :-[
หวานเกิ๊น!!!!
-
น่ารัก :-[
-
พอรู้ใจตัวเอง ก็ลุยเต็มที่เลยนะ พี่ธาม
-
หวานนนนนนนนนนนนนน
รอตอนต่อไปค่าา
-
หวานมากเลยอ่ะ
-
มดตอมแล้วจ้าาา
-
ดีใจกับปอนด์ด้วย
-
เยส! ให้มันได้อย่างงี้สิปอนด์
หวานนนนนนนนนน ><
-
อ้าก! อ้าก!! อ้าก!!! :serius2: เรารึก็ลงดราม่าไปกับธาม :m31:
อย่างนี้ต้องถูกธามลงโทษซะหน่อยแล้วววว :m1:
รอนะฮะ :')
-
o13
จัย ค้าบ
-
เซนอะ ขอให้ได้เจอคนที่ดีๆนะ ปอนด์ธามรักกันแล้วววววววววววววว แอบหวานอะ อิจฉาๆ
-
กว่าจะหวานได้น้อออออออออออออ :เฮ้อ:
แล้วยังตัดฉากของเค้าอีกกกกกกกกกก :z3:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ในที่สุด!!!! น่ารักกันได้อีกอ่ะ><
พี่เซนนี้คนดีจริงๆ
-
หวานเกิ๊น :-[
-
อร๊ายยยย
เค้าจูบกันแหละ
ปอนด์ไม่เมาด้วยย 5555
รอจ๊าาา
-
แอร๊ยยยยยยยย' >/////<
-
ตอนที่ 19 (ครึ่งแรก)
นานเท่าไหร่แล้วที่ลิ้นของเราทั้งคู่โลมเลียกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ในชายคารถตอนเกือบจะตีห้าเข้าให้แล้ว ไม่มีสิ่งอื่นใดมารบกวนผมกับปอนด์ที่กำลังดื่มด่ำกับรสจูบของอีกฝ่าย ตัวของผมอ่อนยวบยาบ หัวใจของผมเต้นแรงอย่างคุมไม่อยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นผมต้องมนต์สะกดและล่องลอยอยู่ในห้วงของความฝัน
ปอนด์จูบไม่เก่ง ไม่เชี่ยวชาญเหมือนกับใครหลายคนที่ผ่านมา เขารุกล้ำโพรงปากของผมอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ถึงแม้ว่าผมจะเจนจัดมามากสักเท่าไหร่ ปอนด์ก็ทำให้ผมไปไม่เป็นได้เหมือนกัน
ปอนด์ปรับพนักเก้าอี้ให้ราบลงแล้วจับผมนั่งตัก เนื่องจากที่เราเอี้ยวตัวเข้าหากันนั้นมันไม่สบายจนสุดจะทน แม้มันเป็นเรื่องน่าอายที่ผมต้องมานั่งตักไอ้ปอนด์ แต่อารมณ์มันก็พาผมไปและลืมเรื่องน่าอายแบบนี้เสียดื้อๆ
ต่างฝ่ายต่างก็ไม่มีใครอยากจะหยุด . .
ผมก้มลงเข้าปากสัมผัสกับริมฝีปากางของปอนด์อีกครั้ง ปอนด์ก็เผยอปากรอรับสัมผัสของผม เป็นอีกครั้งที่ลิ้นของเราสัมผัสกัน อีกฝ่ายจับต้นคอของผมเอาไว้ ส่วนแขนทั้งสองข้างของผมก็โอบรอบคอของปอนด์อย่างไม่อยากจะห่างไปไหน
โคตรมีความสุขเลยว่ะครับ . .
แต่อีกมือของปอนด์ ทำไมมันเริ่มสัมผัสขึ้นมาเรื่อยๆอย่างเชื่องช้าจากท้องของผมไปจนถึงบริเวณอกผมด้วยล่ะ?!!!!
“ธาม ทำหน้าฟินจังเลย ฝันไรอยู่อ่ะ”
เพล้ง!!!!!! เสียงฝันสลาย
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นไอ้ปอนด์ในชุดคนป่วยกำลังก้มหน้าลงมามองผมที่นอนบนโซฟาอย่างพินิจพิจารณา มันขมวดคิ้วฉงน ส่วนผม . . ดึงผ้าห่มมาปิดหน้าแทบไม่ทัน เพิ่งสังเกตผมห่มผ้าห่มของโรงบาลนี่หว่า แล้วเมื่อคืนไอ้ปอนด์นอนยังไงล่ะ?
“ตื่นเช้าจังวะ” กว่าจะหลับกันก็หกโมงเช้า . .
“ไม่เช้าแล้วมั้ง สิบโมงแล้ว คุณพยาบาลเข้ามาเช็คอาการเมื่อกี้” ปอนด์ยิ้ม ลากเก้าอี้มานั่งข้างผมที่นอนบนโซฟา คือเอิ่ม . . มึงเป็นคนป่วย ในชุดคนป่วย มึงควรจะนอนและให้กูไปนั่งเฝ้าป่ะวะ “ว่าไงล่ะ”
“อะไรว่าไง”
“ฝันว่าอะไร ทำหน้าฟินมากเลยนะเมื่อกี้น่ะ”
“เปล่าฝันเหอะ!!!” ไม่ใช่ความฝัน แต่มันเป็นความจริง!!!!! . . ถึงตอนที่ปอนด์จับผมนั่งตักและก็จูบกันต่อนั่นแหละคือความจริง แต่ที่ไอ้ปอนด์มันเริ่มเลื้อยมือมาลูบเนื้อในร่มผ้าของผมน่ะ ผมฝันเอา!!!!
“จะไม่เล่าให้ฟังหน่อยเหรอ”
“เซ้าซี้อยู่ได้” ผมเลยเหวี่ยงซะ “แล้วนี่อาบน้ำยัง”
“อาบได้ไงล่ะ คนอาบให้ยังไม่ตื่นนอนเลย”
“เดินเหินได้ขนาดนี้ หนำซ้ำยังทำแผนแกล้งวิ่งตัดหน้ารถได้ กูว่าให้มึงเต้นกังนัมสไตล์ตอนนี้ มึงยังไหวเลยอ่ะ”
“ง่ะ . .” ปอนด์เบ้ปาก “ถ้าไม่ทำอย่างงั้นจะรู้มั้ยล่ะว่าห่วง”
“แผนอื่นมีตั้งเยอะแยะ” อดด่าไม่ได้ ทำไมต้องเอาชีวิตมาเสี่ยงเพราะคนปากแข็งอย่างผมด้วยล่ะ?
“เถอะน่า ต้องใช้วิธีนี้เท่านั้นแหละ ถึงจะง้างปากของมึงได้” ปอนด์แกล้งทำหน้าเซ็ง “ไม่เหมือนกู มึงไม่ต้องทำห่าอะไรเลย กูก็บอกมึงละ”
“ก็ . . ก็มึงอยากบอกเอง” นึกถึงประโยคนั้นผมก็เอาผ้าห่มยกขึ้นมาปิดไว้ครึ่งหน้า ปิดหน้าแดงๆของตัวเองเอาไว้
“ชิ” ปอนด์มันแกล้งทำเสียง แล้วก็หัวเราะก๊าก ไม่รู้จะมีความสุขไปไหน“ฮ่าๆๆ ลุกขึ้นมาสิ ไปล้างหน้าล้างตา” มันยื่นมามือให้ผมจับ
ผมมอง . . ชั่งใจ ไม่กล้าจะยื่นมือออกไป
“อายอะไรเล่า . . เมื่อคืนยังเกือบ . . กันเลยนะ”
ตุ้บ!!! ผมลุกขึ้นนั่งและโยนหมอนใส่หน้ามันทันทีแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
“พูดออกมาได้ เกือบเหี้ยไร มีแต่จูบกันเฉยๆ!!!!”
“เอ่อ ขอโทษนะคะ” พี่พยาบาลเข้ามาได้จังหวะที่เหมาะมาก ได้ยินทุกประโยคเลยล่ะสิเจ๊ ถึงทำหน้าฟินแบบเก็บไม่อยู่ขนาดนั้นอ่ะ?!!! “น้องปรภัทร คุณหมอขอเข้ามาตรวจแป๊บนึงนะคะ”
“อ้าว” ปอนด์ทำหน้างง หันเหลือบมามองผม “เมื่อเช้าตรวจแล้วนี่ครับ”
“ก็เมื่อเช้าน่ะสิคะ คุณหมอไม่รู้ไปตรวจเจออะไรเข้า” พี่พยาบาลร่ายให้ฟัง แต่ยังมิวายทำหน้าฟินจิ้นผมกับไอ้ปอนด์อยู่ . . อยากจะบอกพี่แกไปเหลือเกินว่า ไม่ต้องเสียแรงจิ้นหรอกครับ เรียลแล้วครับ T________T “เมื่อคืนน้องปรภัทรแอบออกไปข้างนอกโรงพยาบาลใช่มั้ยคะ แล้วก็ไปเล่นให้ตัวเองบาดเจ็บกลับมา”
พูดเหมือนไอ้ปอนด์เป็นเด็กอนุบาลเลยแฮะ . . แต่วิธีที่มันใช้กับผม ผมเห็นด้วยครับพี่ว่ามันเด็ก ด่ามันต่อเลยครับ
“น้องเกือบจะหายดีแล้วนะคะ ไม่น่าไปทำอย่างงั้นเลย”
“โหยยยพี่” ปอนด์เริ่มงอแง กูไม่อยากจะใช้คำแบ๊วๆแบบนี้กับมึงเลย ให้ตายสิ “ถ้าพี่ตกอยู่ในสภาพแบบผม พี่จะทำยังไงเหรอครับ ถ้าเราอยากจะรู้ใจเขาน่ะ” ท้ายประโยคแม่งหันมาหาผมอย่างเจาะจง เล่นหูเล่นตาใส่อีกด้วยนะ มึงแสบขนาดนี้เลยเหรอวะ กูเพิ่งรู้ = =
“เป็นพี่ พี่ก็คงถามน่ะค่ะ”
“ถามเฉยๆมันก็ไม่น่าจดจำสิครับ”
“โอ๊ย คิกคิก เอาเถอะค่ะ ไปนอนบนเตียงก่อนน่ะคะ เดี๋ยวคุณหมอจะเข้ามาตรวจแล้ว” พี่พยาบาลคงปลื้มกับความใส(หมาดๆ)ของไอ้ปอนด์สุดขีด ยิ้มให้ไอ้ปอนด์ และก็ยิ้มให้ผม แล้วเดินออกจากห้องไป
ปอนด์หันมายิ้มยิงฟันให้ผม
“ยิ้มไรล่ะ” ผมแกล้งขัดความสุขมัน “ไปนอนสิ ให้หมอตรวจ ไอ้ดื้อเอ๊ย ไม่เคยฟังคำพูดของใครเลย”
“ไม่ดื้อหรอก ถ้ามึงไม่ซนใส่กูก่อน” ปอนด์ทำท่าเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เสาน้ำเกลือมันก็ลากมาหาผมด้วย อีกนิดผมจะชิดผนังแล้ว ผมจึงก้มหน้างุด
“เลิกเล่นได้แล้ว เดี๋ยวหมอมา”
“ขออีกทีได้มั้ย”
“อะ . . อะไร” ถามทั้งๆที่พอจะรู้คำตอบ
[“จูบน่ะ . .”
มันไม่รอฟังคำตอบเหมือนผมในตอนที่แล้วเด๊ะๆ แม่งจู่โจมเข้ามาอย่างเร็วโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัว เอ่อ กูยังมิได้แปรงฟันเลยนะเว้ยยยยยยยยย
“ฮัลโหลห้าสิบหกสิบเจ็ดสิบ ปอนด์เพื่อนรัก คิกสุดหล่อ มาเยี่ยมมึงหละ = = อุ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ไอ้ปอนด์ที่อีกนิดจะได้ประกบปากกับผมแล้วนั่งลงฉับที่เตียงทันที ทิ้งให้ผมยืนอึ้งนิ่งแข็งเป็นท่อนไม้อยู่นั่น
บูมกับคิกเข้ามาได้เหมาะเจาะ เหมือนพี่พยาบาล . .
“เอ้อ หวัดดี มาทำไมกันเร็วนักวะ” ปอนด์แอบเหน็บเพื่อน แบบยิ้มๆ
“ไอ้สัด!!!!” คิกวิ่งเข้าไปนั่งบนเตียงของไอ้ปอนด์และเขย่าตัวมันอย่างบ้าคลั่ง “ไอ้สัด ไอ้สัด ไอ้สัด!!!!”
“เอ่อ คิก ใจเย็นดิวะ” ผมกลัวลูกกระเดือกไอ้ปอนด์จะหลุดออกมาดิ้นแด่วๆเพราะแรงเขย่าไปมาของคิก
“แหะๆ ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ธาม ไอ้คิกมันก็แค่อิจฉาไอ้ปอนด์น่ะ” บูมทำท่าเหมือนจะพูดดีกับผม ที่ไหนได้สายตาของมันล้อเลียนชิบหาย . .ผมจึงหย่อนก้นนั่ง เอาหนังสือพิมพ์มาปิดหน้าซะ
“เชี่ยปอนด์ เป็นเหี้ยอะไร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่” คิกท้วงอย่างหงุดหงิด ผมที่นั่งอ่านบางกอกโพสต์อยู่โผล่หน้าออกมาดูหน้าไอ้ปอนด์ที่นั่งบนเตียงแว้บนึง เออว่ะ แม่งยิ้มเก่งจริงๆ
“สงสัยจะได้ยาดี” บูมบอก
“นั่นสินะ” ไอ้คิกส่งเสียงอย่างอิจฉา “ยาดี น่ารักด้วย โอ้ย! เชี่ยปอนด์ โยนมาทำไม!!!”
“เปล่า แค่รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาเฉยๆ”
“เพราะกูชมพี่ธามใช่มั้ย”
“เปล่าสักหน่อย”
“ชิ” คิกคลำหัวป้อย “พี่ธาม ไอ้ปอนด์มันทำตัวเหี้ยอ่ะ”
ปอนด์สะกิดไหล่คิก “ไม่ต้องไปลากเค้าเข้ามาก็ได้”
“เป็นเอามากเนอะมึงน่ะ”
“กูยิ่งมีเรื่องเซ็งๆ มาเจอมึงกับพี่ธามสวีทกันกูยิ่งเซ็งเพราะความอิจฉา”
“เป็นเหี้ยไรมา”
“ก็ไอ้เชี่ยบูมอ่ะดิ” คิกช่างเป็นคนที่มีพรสวรรค์ในการลากคนอื่นเข้ามาในวงสนทนาด้วยจริงๆ “มันไม่ยอมช่วยกูขอเบอร์พี่ซันให้อ่ะ TT”
ผมเผลอขยุ้มหนังสือพิมพ์จนเป็นรอยยับ ซัน! ซันไหน ซันไช่ทีเถอะ อย่าเป็นยัยซันซันสุดแสบคนนั้นเลย . .
“อยากได้ทำไมไม่ขอเองล่ะไอ้เหี้ย” บูมพูด น้ำเสียงเรียบเฉย
“จริงของบูมมัน ปกติเวลามึงชอบใคร อยากได้เบอร์ใครมึงก็ขอเองหมดเลยนี่นา แล้วทำไมกับพี่ซัน มึงถึง . .”
“คือคนนี้กูว่าแม่งใช่สำหรับกูว่ะปอนด์!!!!” ตายล่ะ นี่ผมลุ้นยิ่งกว่าลุ้นผลแอดอีกนะ ซันไหนวะที่โดนใจไอ้คิก โอ้ยยยย “ยิ่งแบ๊ดๆ ดูแสบๆแก่นๆล่ะก็ กูยิ่งชอบบบบบบ โดนใจอ่ะ”
คงไม่มีซันที่อื่นอีกแล้วล่ะ นอกจากยัยซันน้องสาวของเซนแต่เพียงผู้เดียว ใครจะแบ๊ด จะแสบ จะแก่นได้เท่าเธอคนนี้อีกล่ะ ผมว่าหายากน่าดู
“รสนิยมมึงนี่ดีใช้ได้เลยนะ” ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าไอ้ปอนด์มันประชดคิกน่ะ
“สัด ประชดกู” คิกหน้ามุ่ย โอเค ผมไม่ได้คิดไปเอง “ใครจะไปหาได้ดีสู้มึงครับ ไอ้ปอนด์ หาๆๆ ถ้ามึงเมตตากูมึงก็ส่งเค้ามาให้กูเด๊ . .กล้าป่าว กล้าอ๊ะป่าวววว”
โป๊ก . . ปอนด์จัดการเขกมะเหงกใส่คิกอย่างรวดเร็ว “กูยอมรับอย่างลูกผู้ชายเลยว่ากูไม่กล้า”
“เท่สัดอ่ะ” บูมส่งเสียง “นี่แหละเว้ย ลูกพี่กู”
ผมได้ฤกษ์เอากระดาษหนังสือพิมพ์มาปิดหน้าปิดตาอย่างเต็มๆซะที ไม่อยากจะพูดอะไรมากหรอกครับ ให้เพื่อนๆเค้าพูดกันไป
“แล้วนี่มึงจะออกจากโรงบาลเมื่อไหร่วะ” บูมถามปอนด์
“ไม่รู้เลยว่ะ”
“กูสงสัยมากเลย มึงแค่ล้มแล้วก็เป็นแผลแค่นี้ก็น่าจะออกจากโรงบาลได้แล้วนี่หว่า”
“หมอบอกซี่โครงกูร้าวนิดหน่อยอ่ะ” ผมเก็บหนังสือพิมพ์ทันทีที่ได้ยิน ผมก็สงสัยเหมือนกันกับบูมแต่ไม่มีโอกาสถามสักที ปอนด์ยิ้มแหยะส่งมาให้ผม “สงสัยคงเป็นตอนที่ตกถนนน่ะกับตอนล้มกลางถนน พี่พยาบาลบอกว่าเพิ่งตรวจพบนั่นแหละ แหะๆ”
“แล้วเมื่อคืนยังจะเล่นอะไรพิเรนทร์อีกนะมึง” ผมพูดเสียงเย็น อดโกรธไม่ได้ ซี่โครงร้าวเลยเหรอ . .
“เล่นอะไรกัน!!!!” บูมกับคิกส่งเสียงถามอย่างสนอกสนใจ(แต่มากไปมั้ง) “หรือว่า . .” ไอ้คิกคิดได้เร็วมาก
“เห้ย ไม่ใช่นะ!” ผมรีบห้ามความคิดของมันไว้อย่างด่วน
“อย่างที่พวกมึงคิดเป๊ะเลย” ไอ้เชี่ยปอนด์ . . กวนตีนนะมึงน่ะ!!! “กูไม่น่าฝืนสังขารตัวเองเลยว่ะ แต่ก็นะ . . โคตรมีความสุข”
ไอ้บูมกับไอ้คิกอึ้งอย่างที่สุดเท่าที่จะอึ้งได้ ถ้าอ้าปากจนถึงปลายส้นเท้าได้มันคงทำไปแล้ว
“ปอนด์ มึงอย่ากวนตีน!!!!!” ผมร้อง
“อ้าว ให้เค้ารู้ว่ากูทำอะไรแบบนั้นกูคงอายเค้าตาย”
“ก็แผนนั่นของมึงมันปัญญาอ่อนจะตาย!!”
“เอาเป็นว่า . . พวกมึงไม่ต้องถามอะไรอีกเลยละกันนะ!” ปอนด์ยิ้ม “เออนี่บูม ยืมโทรศัพท์หน่อยดิ อยากโทรหาแม่อ่ะ”
บูมสะบัดความคิดพิลึกพิลั่นที่ไอ้ปอนด์ป้อนให้แล้วก็เริ่มรวบรวมสติได้ “เออเว้ย เรื่องโทรศัพท์นี่ เดี๋ยวพวกกูไปถอยให้ก็ได้นะ ติดต่อยากชะมัด”
“ทำไม . . นางพยาบาลเค้าจีบมึงรึไง”
อ๋อออ ใช่ครับ เมื่อคืนลืมบอกไปว่าที่ผมโทรติดต่อกับไอ้ปอนด์เมื่อคืนคือใช้เบอร์โทรของโรงพยาบาล ให้พยาบาลที่เฝ้าเคาเตอร์เค้าต่อเข้าไปในเครื่องในห้องของไอ้ปอนด์น่ะครับ ปอนด์ยังไม่มีโทรศัพท์
“ก็ . . เออดิ” บูมทำหน้าเหมือนไม่อยากจะยอมรับ คุณป้าพยาบาลนั่นอ่ะนะ 555 ทำไมผมไม่โดนจีบบ้างวะ
“แหวะ ขี้โม้” คิกสวนขึ้นมาในทันใด
แต่เชื่อเถอะ . . คุณป้าพยาบาลของบูมดีกว่าคุณซันซันของคิกหลายขุม
ผมเปิดโทรศัพท์ของตัวเองบ้างเมื่อเห็นไอ้ปอนด์กำลังคุยกับที่บ้านอย่างสบายอกสบายใจ ใจหล่นวูบเมื่อเห็นมิสคอลจากโทมัสเป็นสิบ มีเรื่องอะไรด่วนรึเปล่าเนี่ย!!!!!
“คุณหนู!!!!! ทำไมปิดเครื่องล่ะครับ!!! อย่าทำอย่างนี้สิครับ!!!! คุณปอนด์ก็ยิ่งไม่มีมือถือด้วย คุณหนู ทำผมเป็นห่วงนะรู้มั้ย!!!!!”
หูจะพัง . . ผมออกมาโทรศัพท์ที่ระเบียงด้านนอกห้อง
“เอ่อ มีไรด่วนป่าวโทมัส”
“มีหนังสือเล่มหนึ่งน่ะครับ พอดีเค้าเอ่อ คือ เอ่อ . .”
“สัมภาษณ์เหรอ เลื่อนไปก่อนได้มั้ย ปอนด์ยังไม่ดีขึ้นเลย”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ” โทมัสมีน้ำเสียงหนักอกหนักใจเป็นอย่างมาก “มีรูปแอบถ่ายของคุณหนูกับคนที่ผมแน่ใจว่าเป็นคุณเซน . . ที่บาร์”
ใจของผมหล่นวูบหนักกว่าตอนที่เห็นมิสคอลของโทมัสอีก . .
“เอ่อ ตอนนั้นเซนมีเรื่องจะคุยกับธามนิดหน่อยน่ะ”
“ผมเข้าใจครับคุณหนู แต่คนอ่านหนังสือเล่มนี้ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจไปในทิศทางไหน” โทมัสถอนหายใจ
“ธามจะบอกความจริง”
“แต่นี่มันรูปจูบเลยนะครับคุณหนู T_____________T”
หวะ ว่าไงนะ . .
“เมื่อคืนคุณหนูจูบกับคุณเซนมาใช่มั้ยครับ”
. . .
“ป่านนี้ว่อนไปทั่วโซเชียลเน็ตเวิร์คแล้วล่ะครับ. .”
ครึ่งแรกก่อนเหอะนะ
เดี๋ยวครึ่งหลังตามมา :m15:
-
ธามคงต้องคุยกับปอนด์นะเนี่ย ถ้าปอนด์รู้ทีหลังจะเข้าใจผิดเอาหรือเปล่า
-
:sad4: มันยังไงกันเนี่ยยย กำัลังฟินเลยอ่าาา
-
ธามต้องรีบบอกปอนด์แล้วล่ะว่าจูบลา
ขืนปอนด์เห็นข่าวเองนอยแน่เลยยยยยย
ป.ล.อยากจะบอกว่ามันค้างมาก ฮืออออออออ
-
เป็นคนของประชาชนมันเหนื่อย
สู้ต่อไปนะธาม
ป.ล.คิดถึงคนเขียนที่ซู้ดดดดดดเลย
-
ตายๆ
ท่าทางจะงานเข้า แอนด์ เปลืองตัว(?)
555
นึกว่าจะไม่มาต่อซะแล้ว
เปิดมาเจอ ตกใจหมด
-
อย่าเพิ่งต้มน้ำน่าาาา เค้าไม่อยากกินมาม่าเลยอะ
ปอนด์คงไม่เข้าใจผิดหรอกเนอะ
คะ..คะ แค่จูบเอง จูบตัดสัมพันธ์ไง เนอะๆ
ธามรีบอธิบายก่อนดีกว่า ปอนด์จะได้ไม่โกรธ
รอๆๆๆ เพราะว่าค้างงงงงงงง
-
ขอร้องล่ะ
อย่าผิดใจกันอีกเลยยยยยยยยยยยยปอนด์ธามมมม
-
งานเข้าอีกแล้วอ้ะ
อะไรเนี่ย
เพิ่งจะหวานกันเองน้า
-
เฮ้ยยย อะไรอะ?
อยู่ดีๆเรื่องก็วิ่งเข้ามาหา
เป็นแผนของเซนรึเปล่าวะ ?
(เริ่มคิดไปเรื่อยละกู)
โอ้ ไม่นะ ธามสู้ๆ
รออ่านต่อจ้าาาาาาาาา
-
ปอนด์กับลังยิ้มอย่างมีความสุข
เห็นภาพนี้เข้าไปเดี๋ยวได้งอนกันอีกละ
-
ปาปารัสซี่มันถ่าย ผิดคนป่าวฟระ ..
อ้ากกกกกกก ... เพิ่งจะเริ่มหวาน
:angry2: :angry2: :angry2:
อย่าทำร้ายน้องปอนด์ เรยค้าบ :z3: :z3:
-
โอ๊ยยย!! ไม่น่ะ
ธามใจเย็นน่ะ พูดความจริงกับปอนด์มันก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน!
-
เอิ่ม ค่าง้อเด็กขี้งอนนี่คงเสียตัวเลยมั้ง :z3:
-
ธามเอ๊ยงานเข้าอีกแล้ว :เฮ้อ:
-
อย่าให้่ปอนด์รู้เองดีที่สุดละคะธาม
-
รีบอธิบายกับปอนด์ก่อนนะ
-
ถ้าปอนด์รู้ ก็บอกปอนด์ไปตามจริงนะธามนะ :m15:
-
มีงานเข้ามีงานเข้ามีงานข๊าววววววววววววว.
-
ชีวิตราบเรียบหวานชื่นก็คงไม่ใช่ธามสินะ :m20:
โทมัสโทรมาทีไรใจไม่ดีอย่างธามว่านั่นแหละ
คราวนี้ลงหนังสือพิมพ์ด้วย ฉากชวนคิดซะด้วย
ธามน่ารักมากเลยตอนนี้ จริงๆก็น่ารักทุกตอนอ่ะนะ
แต่ตอนนี้พิเศษ :-[ อดใจรอครึ่งหลังค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ปอนด์อย่าเข้าใจผิดน่ะ
คุยกันดีๆ กำลังจะหวานกันเเล้วเชียว
-
:เฮ้อ: นั่นกะแล้วว่าต้องเป็นเรื่องอ่ะ
ปอด์นเอ๊ยใจเย็นๆแล้วคุยกับธามดีๆเย่อ
-
แถลงการณ์เลย บอกว่าเป็นครั้งสุดท้ายของแฟนเก่าตอนม.ปลาย
แล้วตอนนี้น้องธามมีคนที่ใช่แล้ว >_<
แล้วก็ไปอธิบายให้ปอนด์เข้าใจว่าที่ทำไปเพราะอะไร
ไม่อยากให้ทั้ง 2 คนทะเลาะกัน พึ่งยอมรับความในใจกันเองนะ
เดี๋ยวจะตามไปบึ๊มบ้านปาปารัสซี่แม่ง ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านจัง ชิส์
-
งานเข้าแล้วธามเอ๊ย!!
ปอนด์เห็นต้องงอนแน่ๆอ่ะ ง้อดีๆนะธาม
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:sad4: ม่ายยย ทำไมงานเข้าอีกแล้วอ่ะ กำลังไปได้สวยแล้วเชียว
-
งานเข้าธามซะแล้ว????
-
สามคำ >>> ชิบ - หาย - ละ !!!!!!!!<<<<<<<<
-
กะไว้เหมือนกันว่าจูบนั้นจะเป็นเรื่อง ตอนนี้ปอนด์ก็ฟินเลยนะ
-
ตอนที่ 19/2
อุปสรรคก่อให้รักบังเกิด
ครืดดดดดดดดดดดดดดดด . . (เสียงเลื่อนประตูกระจก)
“ง่ะ มาแล้วเหรอ ทำไมคุยโทรศัพท์นานจัง” ปอนด์กำลังนอนดูทีวี ปากกำลังเคี้ยวขนมเสียงดังแจ้บๆ ขนมที่พวกบูมกับคิกซื้อมาให้
ให้ตายสิ ผมเห็นหน้ามันแล้วผมรู้สึกผิดยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก ทั้งๆที่ผมเองก็รู้ถึงเหตุผลที่เซน เอ่อ . . จูบ ก็เหอะ นั่นมันจูบลา และอีกอย่างเซนก็เมาด้วย และก็อีกอย่างนึง!!! . . ผมมิทันได้ตั้งตัวอะไรเลย
ไอ้ปาปารัซซี่บ้าจะตามติดผมไปถึงไหน ผมหันซ้ายหันขวามองดูในห้องพักผู้ป่วยของปอนด์เผื่ออาจจะมีกล้องจิ๋วกระปิ๋วหลิวซ่อนอยู่ราวกับคนโรคจิต
“มองหาอะไรอ่ะ” ปอนด์ถาม ไม่ได้เอะใจอะไรนัก เพราะกำลังหนุกกับทีวี และก็ขนมขบเคี้ยวนั่น
“เอ่อ บูมกับคิกล่ะ” ผมเลียบๆเคียงๆถาม ไม่อยากจะให้ปอนด์รู้เลยจริงๆ แต่ถ้ามันรู้ล่ะก็ผมก็พร้อมที่จะอธิบาย ที่มันไม่รู้เรื่องอะไรเลยเพราะมันอยู่ในโรงพยาบาล(และไม่เปิดรายการซุบซิบดารา) หรือผมจะบอกมันไปตรงๆดี
“เห้ย!!! ปอนด์ กูจูบกับเซนมา ก่อนที่กูจะมาจูบมึง!!!!!”
อ่า . . นั่นมันไม่ยิ่งทำให้มันแย่ขึ้นกว่าเดิมอีกหรือ T____________T
“อ๋อ ออกไปซื้อหนมมาเพิ่มน่ะ . . พวกมันเห็นแนวโน้มว่ากูจะได้อยู่โรงบาลต่ออีกสักวันสองวัน”
“เหรอวะ” ผมยังคงยืนอยู่ใกล้ๆประตูกระจกริมระเบียง “นี่”
“หืม?” ปอนด์ไม่ได้หันมาหาผม
“เดี๋ยวจะออกไปบริษัทแป๊บนึงนะ”
หันขวับมาทันทีเลย . .
“งานเหรอ” ปอนด์ถามอย่างคนที่เข้าอกเข้าใจผม แต่ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจเอาเสียเลย
“เอ่อ . . ประมาณนั้นน่ะ” งานแถลงข่าว . . ในอนาคตน่ะสิ
“แล้ว . . จะกลับมาอีกป่ะ” สีหน้าของปอนด์ลุ้นมาก นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่เข้าไปอีก โธ่ กูกับมึงเมื่อไหร่จะมีเรื่องดีแบบตลอดรอดฝั่งนะ ให้ตายสิ
“กลับสิ” ผมตอบเสียงอ่อนแรง
“ต้องไป . . นานรึเปล่า” ปอนด์ไม่สนใจทีวีอีกต่อไปแล้ว
ผมไม่รู้ว่าผมต้องออกไปนานเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าปัญหานี้จะแก้สามารถแก้ได้ในเวลาอันใกล้นี้หรือไม่ แต่ผมรู้อยู่อย่างหนึ่ง . . ไม่ว่าจะยังไงไอ้ปอนด์จะยังอยู่ตรงนี้เสมอ อยู่เพื่อรอผม
ผมเดินเข้าไปหาปอนด์ แตะมือเรียวยาวของมัน
“ไม่นานหรอก” ผมพูดให้ปอนด์สบายใจ
“จริงนะ”
“เออดิ”
“มึงไปนาน กูอาจไม่หายเร็วนะ”
“จ้ะๆ”
“หอมหน่อย”
“หา??”
ผมขยับถอยหลังกรูด ปอนด์หัวเราะ ดึงมือผมให้กลับเข้าไปใกล้ แล้วก็จุมพิตลงบนหลังมือของผมแทน
อะ เอ่อ คือ เอ่อ อ่า ทำเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“หอมดีจัง”
“กูไปดีกว่า” รีบหายไปจากที่นี่ซะ ก่อนที่มันจะเห็นหน้าแดงๆของผม หลังๆไอ้ปอนด์ชักเริ่มทำอะไรแบบนี้ให้ผมเขินอยู่เรื่อย . .
“หึหึ” มันหัวเราะในลำคออย่างมีความสุข เร่งเสียงทีวีขึ้น และก็กินขนมต่อ
ทีวี . . ทีวี . . ทีวีงั้นเหรอ
ผมเดินออกจากห้องพักของปอนด์ สวนทางกับบูมและก็คิกพอดิบพอดี
“เฮ้”
“อุ้ย พี่ธาม ไม่อยู่กับปอนด์มันต่อล่ะครับพี่”
“ไอ้คิก พี่ธามเค้าก็ต้องมีงานมีการทำดิวะ”
“ไอ้บูม ไอ้คิก” ผมคุยกับรุ่นน้องด้วยสีหน้าท่าทางที่เอาจริงเอาจัง ทั้งๆที่เมื่อกี้หน้าของผมยังแดงเป็นปื้นอยู่เลย
“ครับพี่ธาม”
“เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วว่ะ”
ดวงตาของพวกมันทั้งสองคนเบิกกว้างขนาดใหญ่พอๆกับเรื่องที่เกิด . .
“พยายามอย่าให้ปอนด์เปิดทีวีในช่วงนี้นะ”
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
หลังจากที่โทมัสพาผมไปแต่งองค์ทรงเครื่องเรียบร้อยแล้ว ผมก็มาปรากฏตัวในคราบของธาม นักร้องนำที่กำลังตกเป็นข่าวอื้อฉาว . . แสงแฟลชที่หน้าบริษัทต้นสังกัดของผมวูบวาบไปหมด ไมค์ที่ยื่นส่งมาให้ คำถามรัวๆของนักข่าวที่แย่งกันพูดแย่งกันถาม . . ทุกสิ่งทุกอย่างหนักกว่าทุกงานที่ผมเคยเจอ การ์ดที่ป้องกันไม่ให้แฟนคลับถ่าโถมเข้ามารุมถามคำถาม
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นก็เพราะ . . ตัวของผมเอง
ปัง!
พี่แอน รองประธานต้นสังกัดของผมทุบโต๊ะเสียงดังปัง ในห้องประชุมของบริษัทมี่ภาพของผมจูบกับเซนฉายอยู่บนจอ มีหลายภาพ และก็มีหลายมุม ผมซ่อนความหนักอกหนักใจเอาไว้อย่างยากลำบาก โทมัสที่ยืนอยู่ข้างๆสามารถลมจับได้ทุกเมื่อ งานนี้ไม่มีสมาชิกในวงสักคน เนื่องจากทุกคนไปเที่ยวฉลองความสำเร็จอยู่เมืองนอกโน่น เว้นผมคนนึง . . หนึ่งประเทศนั้นไปบ่อยแล้ว และสองผมตัวติดไอ้ปอนด์เป็นตังเม
ขนาดตัวติดแล้ว . . ปัญหาก็ยังมี
“ธาม พี่รู้นะว่าธามเป็นอะไร” พี่แอนพร้อมที่จะทำร้ายโต๊ะอีกครั้ง “ตอนนี้ธามกำลังดังมาก ทำไมธามถึงไม่ระวังตัว แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นนี่ ช่วยบอกพี่ทีสิว่าเราควรจะแก้ปัญหายังไง”
. . เพราะผมคนเดียว ทำเอาคนวุ่นวายกันเรือนหมื่นเรือนแสน
“ผมไม่ทราบครับ” เป็นคำตอบที่โคตรจะไม่แมนเลย แต่ผมไม่รู้ว่าผมจะตอบยังไงจริงๆ
“ให้ตายเถอะ T_______T” พี่แอนทึ้งหัว “ใครก็ได้ดึงสายโทรศัพท์ออกที!!! หนวกหูจะตายชัก!!!”
เพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุด ทำให้พี่แอนสามารถประสาทเสียได้มากขึ้นเป็นทวีคูณ
“ผมขอโทษ”
“เอาเถอะๆๆ” พี่แอนยกมือปัด “มันก็ต้องมีพลาดกันบ้างแหละน่า . . หรือเราจะฉวยโอกาสนี้ ดันธามเยอะๆดี?”
“ผมเกรงว่ายิ่งดันก็จะยิ่งดับน่ะสิครับ” ดันดาราที่มีภาพหลุดจูบกับผู้ชายเนี่ยนะ . .
“คงไม่ขนาดนั้นหรอก” พี่แอนกัดฟัน โทมัสสูดน้ำมูกเสียงดังฟืดๆ “คนในรูปเป็นใครเหรอธาม”
“เอ่อ . .” ผมทำตัวไม่ถูก “พี่ชายคนนึงน่ะครับ”
“พี่ขอเบอร์เค้าหน่อยสิ”
“พี่แอนจะทำอะไร”
“มันเป็นการแก้ปัญหาอย่างเดียวที่พี่นึกออกตอนนี้”
“ไม่เอาครับ ผมจะแถลงข่าว ผมจะประกาศออกสื่อไปเลยว่าตัวจริงผมเป็นยังไง และผมจะลาออกจากวงการ”
“อย่าโง่ไปหน่อยเลย!!!!!” พี่แอนตวาด “นึกถึงคนอื่นๆในวงสิธาม ตอนนี้เค้ากำลังสนุกสนานกับงานมากขนาดไหน พี่รู้ธามเป็นคนยังไง ธามไม่มีวันทำให้คนอื่นพังด้วยอย่างแน่นอน”
“แล้วแผนของพี่แอนคืออะไรเหรอครับ”
“พลิกวิกฤติให้เป็นโอกาสน่ะสิ”
ผมไม่รู้ว่าพี่แอนจะทำอะไร แต่ถ้ามันสามารถแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น และไม่ทำให้คนอื่นพังไปด้วย ผมก็ยอม . .
ผมเหนื่อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น นักข่าวข้างนอกนั่น แฟนคลับ คนในบริษัท คนในวง ทุกคนลำบากกันไปหมดก็เพราะผม . .
และถ้าปอนด์รู้เข้าล่ะก็ . .
ผมรู้ว่ามันจะต้องเข้าใจผม
ไอ้บูมกับไอ้คิกแย่งรีโมทของผมไปและไม่ยอมให้เปิดทีวีอีกเลย
ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงพวกมันครับ หาโน่นหานี่มาให้ผมทำจนลืมทีวีไปเสียสนิท ถ้าเผื่อในทีวีมีรายการที่ธามอาจจะไปถ่ายทอดสดล่ะเห้ย? = = แต่พวกมันก็ไม่ยอมให้ผมเปิดมันอยู่ดี ผมจึงได้แต่ฟังพวกมันเถียงกัน อ่านการ์ตูน นั่งวาดรูปเล่นและก็ผล็อยหลับ
รู้สึกตัวอีกที . . ผมก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นแชมพูหอมๆ ผมที่โคตรจะนิ่มเกินธรรมชาติ ยุกๆยิกๆอยู่แถวๆลำคอ เตียงของโรงพยาบาลยุบลงฮวบ ใครบางคนปีนขึ้นมานอนกับผมบนเตียง หนำซ้ำยังแทรกเข้ามาในอ้อมกอดของผมอีกนะ
“อย่าเพิ่งพูดไรมาก กูเหนื่อย” กะจะทักท้วงเข้าไปแล้วเชียว แต่ถ้าทักไปแล้วธามมันออกจากอ้อมแขนของผมล่ะ . . นั่นยิ่งจะทำให้ผมขาดทุนไม่ใช่เหรอ ผมเงียบน่าจะดีกว่า
“หอมจัง” ไอ้ธามกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ผมชอบดมที่สุดในโลกไปแล้ว ผมสูดเอากลิ่นหอมบนเรือนผมของมันเข้าไปเต็มปอด
“อย่าขยับมากดิ เดี๋ยวจะสะเทือนแผลเอา”
“ยอมเลยอ่ะ” ก็ใครจะไปรู้ว่าคนที่หนีสัมผัสผมชิบหายจะวิ่งเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของผมเองแบบนี้ “เป็นอะไร ทำงานมาเหนื่อยเหรอ”
“ประมาณนั้นอ่ะ”
“พักซะนะ” ผมกระซิบใส่ข้างหูธาม เบียดกันอยู่บนเตียงเล็กๆนี่ไม่สบายกายก็จริง แต่โคตรสบายใจ แม้มันจะเต้นแร้งเต้นกาจนเหมือนจะหลุดออกมาจากนอกอกก็เถอะ
“ถามไรหน่อยดิ”
“หืม?” มันมาแปลกหลายเรื่องแล้วนะเนี่ย
“มึงเชื่อใจกูป่าว”
เชื่อสิ . . สมองผมสั่งการให้ตอบโดยไม่ต้องคิดเพียงแต่ผมยังไม่ได้พูดออกไปเท่านั้น เรื่องราวต่างๆที่ผมเพิ่งจะผ่านพ้นมาทำให้ผมหยุดฉุกคิดอะไรบางอย่างก่อนที่ผมจะตอบ
“มึงรู้ป่าว ว่าก่อนที่กูจะเจอมึง กูเจ็บแค่ไหน กูผิดหวังแค่ไหน กูเศร้าแค่ไหน กูไม่สามารถผ่านมันมาได้ง่ายๆแน่ๆถ้ากูไม่มี . . มึง . .”
“. . กูไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นมาเมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กูก็พร้อมที่จะยอมรับ . .”
“. .ถ้ามึงทำให้กูเจ็บเหมือนที่กูเคยโดนมา กูยอม . .”
“. .ถ้ามึงทำให้กูผิดหวังกับเรื่องอะไรก็แล้วแต่ กูก็ยอม . .”
“. . หรือถ้ามึงทำให้กูเศร้า ไม่ว่าจะยังไง กูก็จะตอบเหมือนเดิม ว่ากูยอม” ในความมืดผมจับใบหน้าของธามซบลงที่อกของผม ให้มันฟังเสียงหัวใจของผม “ไม่ต้องสงสัยอะไรแล้วล่ะเกี่ยวกับเรื่องนั้น”
ผมรู้สึกได้ . . ว่าชุดคนป่วยสีน้ำเงินของผมนั้นมันชุ่มน้ำบริเวณที่ที่หน้าธามซบอยู่
“ร้องไห้เลยเหรอ . . คนดี” ผมอดหัวเราะเบาๆไม่ได้ “ความจริงจากใจล้วนๆเลยนะ ให้เจ็บแค่ไหนก็ยอม ถ้าเป็นเพราะมึง กูยอมเจ็บ”
“ไร้สาระ” ธามพูด น้ำเสียงกลั้วสะอื้น
“หึหึ”
“ใครมันจะไปอยากทำให้คนที่ตัวเองรักต้องเจ็บด้วยล่ะ”
“ฮะ??????????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ไม่พูดซ้ำ”
“ขออีกที”
“ไม่ได้”
“ขอฟังอีกทีไม่ได้เหรอ ไม่ใช่ไม่ได้ยินนะ แต่อยากฟังอีก!!!!!”
“ไม่”
“กูปล้ำนะ”
“กูจะชกแผลมึง”
“ก็บอกแล้วไงว่ายอมเจ็บน่ะ”
“ไอ้ . . ซาดิสต์เอ๊ย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมกอดธามอย่างแนบแน่น พร้อมกับเอาขาเกี่ยวเอาไว้ราวกับมันเป็นหมอนข้าง
“รักเหมือนกัน”
“…”
“โอ้ย!!! ทุบมาได้ เจ็บนะ!!!”
“ไหนบอกยอมเจ็บ??!!!” โวยวายแบบนี้ กำลังเขินอยู่แน่ๆ
เปิดเทอม T_T
:z2: :z2: :z2:
-
บอกความจริงก่อนที่ปอนด์จะรู้เองเหอะนะธามมมม
-
เงอะ ปัญหาเข้าแล้ววววววววววววววว
บอกไปเลยธาม อย่าทำให้ปอนด์ต้องเจ็บที่หลัง
เพราะแค่นี้ปอนด์ก็น่าสงสารโคตรๆๆๆแล้ว
-
แอบหวานเบาๆ หลังจากดราม่ามา
-
หวานฉ่ำกันได้แป๊บๆ งานเข้าอีกแล้วหรอเนี่ย T^T
-
ธามไปทำอะไรมา ธามน่าจะบอกปอนด์นะ
-
หวาน กัน แปป ๆ
ดราม่า อีกแล้ว
แต่อย่าเยอะนะ สงสารปอนด์
-
โอ่ยไม่อยากให้ปอนด์เจ็บอีกแล้วบอกเลย ฮือออออ
ธามรีบบอกเร็วๆเถอะนะๆๆๆ อยากรู้เจ้แอนกำลังจะทำอะไร
อย่าให้ปอนด์สุดหล่แต้องหน้าตาเศร้ายิ้มไม่ออกอีกเลยนะ
-
อ่าว เอาแล้วไงละ คิดว่าจะจบดันไม่จบ หวังว่าไม่ใ่ช่แซนจ้างมานะ เพราะตอนไปก้ไปแบบ แมนๆเลยนิ แล้วจะบอกปอนด์ยังไงนิ ลุ้นๆ
-
เอาวะ ยังไงปอนด์คงเข้าใจแหละเนอะ
หวังว่าเรื่องจะผ่านไปได้ด้วยดี
ว่าแต่ปอนด์นิก็เสียวเหมือนกันนะเนอะ (เค้าเรียกตอบแบบจริงใจต่างหาก >> ปอนด์)
-
อ้ากกกกก
หวานก่อนดราม่ารึเปล่า?
ไม่น้าาาา
เรื่องนี้มันจะเศร้าเกินปายยยยย
-
บอกปอนด์ไปเหอะธาม
รู้จากปากธามไม่เจ็บเท่ารู้จากปากคนอื่นหรอกนะ
-
ขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี
อย่าให้เอาธามมาทำอะไรแปลกๆนะ ...
-
เราเชื่อว่าปอนด์จะเข้าใจ ธามบอกกับรู้เองความรู้สึกมันต่างกันนะ
ธามไม่ได้นอกใจนี่นา มันเป็นเรื่องสุดวิสัยก็อีกฝ่ายเมาด้วยอ่ะ
ที่สำคัญธามไม่ได้คิดอะไรกับเหตุการณ์นี้เลยนอกจากกลัวปอนด์เจ็บ
แม้จะเครียดแต่ก็ยังมีซีนหวานมาให้เราได้ชม :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ทางค่ายให้แก้ปัญหายังไงอ่าธาม
แงๆๆๆ กลัวน้องปอนด์เสียใจ :monkeysad:
-
ฟ่อนมาหยอดน้ำตาลก่อนมรสุมเข้าล่ะสิ :onion_asleep:
-
ปอนด์รู้เรื่องเข้าแล้วจะยังยิ้มได้อยู่มั๊ย
น่าจะบอกความจริงจากปากธามไปเลยนะ
อย่าให้ปอนด์รู้จากคนอื่นเลย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ปอนด์กับธามน่ารักมากเลย
หวังว่าเรื่องครั้งนี้คงไม่ใช่แผนการของเซนนะ..เค้ากำลังหวานอยู่ดีๆมีเรื่องซะแร๊ะ
-
อย่าคิดมาก (ธามเอ้ย!)
-
อั้ยย่ะ บอกรักกันด้วยยย
ดูท่าปอนด์หนักแน่นน่าดู
ทำให้ได้อย่างที่พูดนะลูก อย่าหวั่นไหวไปง่ายๆละ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาาา
-
รอจ้า **
-
หวานมากกกกกกกกก
-
หวานปนดราม่านิดๆนะเนี้ย !! :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
บอกความจริงกับปอนด์เหอะธาม จะได้ไม่เสียใจทั้งคู่นะๆๆๆๆๆๆๆๆ :call: :call: :call: :call: :call:
รอพี่เค้กต่อไป สู้โ้ว้ยยยยยย o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ขยันหวานกันจริ๊ง พ่อคุณ :o8:
-
ไม่ใช่ให้เซนมาเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกนะ สงสารปอนอะ T T
-
ไม่อยากเห็นปอนด์เศร้าเลยจ้า
-
พึ่งเข้ามาอ่านและจะติดตามนะคับง
-
บอกความจริงกับปอน์ดไปเถอะนะ
จะได้ไม่ต้องมาเครียดคนเดียว
ปอน์ดอาจจะหาทางแก้ไขปัญหาที่ดีกว่าก็ได้นะ
คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย
-
จะมีดราม่าระลอกหลังหรือเปล่าเนี่ยย :sad4:
น่ารักแบบนี้ไปนานๆเหอะน้า
-
รอตอนต่อไปปปปปปป
-
หวานนะเนี้ยยยย
แต่ถ้าปอนด์รู้ จะยังหวานอยู่มั้ย เฮ้อออ
-
อยากอ่านนนนนนน
ตอนต่ออออออออ
แล้วววววววววว
อ่าาาาาาา
-
ปอนด์มันยอมขนาดนี้ อย่าไปทำร้ายมันมากนะธาม
-
อืม...นานเเล้วนะน่าจะมาต่อได้เเล้วน้า........คนรอมันใจจะขาดเล้ว วววววว :เฮ้อ:
-
เฮ้อออ รู้สึกมีความสุขแบบอึดอัดๆง่ะ ตกลงบริษัทให้ธามทำอะไรเนี่ยยยย :serius2:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ถ้าปอนรู้จะเป้นยังไงนะ
-
พี่เซ็นมีการทำธามงานเข้าส่งท้าย :z3:
อ่านไปลุ้นไป ปอนด์จะดราม่าไหมเนี่ย น่าสงสารนะเนี่ย
-
:o8: o13
-
บอกปอนด์ก่อนเลยดีม๊ายยยยยยย
ดีกว่าเห็นจากที่อื่น หรือรู้จากคนอื่นนะ
-
ตอนที่ 20
ฉันต้องคู่กับเธอ
ในที่สุดผมก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ . .
แม่กับพ่อก็กลับขอนแก่นเป็นที่เรียบร้อย คนที่ไปรับผมตอนออกจากโรงพยาบาลก็คือไอ้บูมกับไอ้คิก อาการของผมคงจะหายเป็นปกติแล้ว แม้ว่าจะเพลียๆอยู่บ้าง เอ๊ะ หรือที่ผมเพลียมันไม่ใช่เพราะผมยังไม่หาย แต่เป็น . .
เพราะไอ้ธาม ช่วงนี้ธามงานชุกมาก หลังจากที่มันอยู่ในอ้อมกอดของผมบนเตียงของโรงพยาบาล วันต่อมาที่ผมได้คุยกับมันก็คือทางโทรศัพท์ วงมันกำลังจะมีซิงเกิ้ลแบบสายฟ้าแลบ ซึ่งแต่งเพลงก็เพิ่งเสร็จ หนำซ้ำเอ็มวีก็ต้องถ่ายเป็นมินิซีรี่ส์แบบหามรุ่งหามค่ำ ซึ่งผมงงมาก . . แต่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรกับวงการเพลงนี้หรอก งานก็คืองาน วันๆนึงผมก็เลยได้แต่รอคอยโทรศัพท์จากไอ้ธามอย่างใจจดใจจ่อ
แม้แต่ตอนฟังไอ้บูมไอ้คิกติวให้ในช่วงที่ผมขาดไป ผมก็ยังไม่ค่อยจะมีสมาธิอยู่ดี เอาแต่จ้องโทรศัพท์อยู่นั่นแหละ
“ปอนด์ เฮ้ เชี่ยปอนด์” ไอ้คิกดีดนิ้วเสียงดัง จนผมหันขวับมาสนใจมันจนได้ “ตั้งใจครับ ตรงนี้ยากครับ มึงขาดเป็นอาทิตย์เค้าเรียนจบไปสามบทแล้ว”
“เอ่อ โทษทีว่ะ” ผมเกาหัวแกรก ตอนนี้พวกผมอยู่ในร้านกาแฟไม่ใกล้ไม่ไกลจากมอ ที่นี่เงียบ และคนไม่ค่อยพลุกพล่าน เวลาเย็นย่ำของวันที่ต้องมาเรียนปกติอีกวันหนึ่ง
ผมที่กำลังจะตั้งใจฟังไอ้คิกพูดอีกรอบ . . แต่ไหงปากไอ้คิกกลับร้องออกมาว่า “เช้ดดดดดดดดดดดด” แทนล่ะครับ
“อะไรของมึงวะ” บูมเลิกคิ้วถาม
“ก็โน่นไง ข้างนอกโน่น พี่ซันซันนนนนนนนนนนนน”
พวกผมทั้งหมดหันออกไปมองที่ข้างนอกร้าน พี่ซันซันแห่งคณะนิเทศ หวานใจไอ้คิกเค้า ที่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะบ้าเค้าเอามากๆ
“วันนี้กูต้องไปขอเบอร์เค้าให้ได้”
“ไม่ต้องให้ไอ้บูมช่วยอีกเหรอวะ” ผมแกล้งถามยิ้มๆ
“หึ” คิกชักสีหน้าใส่บูม “ไอ้เหี้ยนั่นอ่ะนะ แม่งทำเหมือนไม่อยากให้กูเลิกโสด ทำเหมือนอยากให้กูโสดเป็นเพื่อนมัน แต่ครั้งนี้ขอเถอะนะ กว่ากูจะเจอคนที่โดนใจกูสักที คนนี้เค้าไม่ได้มาได้ง่ายๆ”
พูดจบมันก็ลุกขึ้นแล้วเดินก้าวฉับไปหาพี่ซันทันทีซึ่งกำลังยืนเล่นโทรศัพท์อยู่หน้าร้าน ผมมองตามเอ๋อๆ ส่วนไอ้บูมก็ส่งเสียงจิ๊ริมฝีปาก
“กูไม่ได้อยากให้มันไม่โสดสักหน่อย” มันส่งเสียงอุบอิบ
“พวกมึงนี่ตลกดีนะ ทะเลาะกันเรื่องนี้มานานเท่าไหร่แล้วล่ะ”
“ก็ตั้งแต่ที่มึงหลงป่า . . เกือบสามอาทิตย์แล้วล่ะมั้ง”
“ไม่น่าจะมาทะเลาะเรื่องสาวที่เพื่อนกำลังจะจีบแฮะ” ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ แต่ก่อนมีแต่เชียร์ให้เพื่อนได้กับคนนั้นคนนี้ แต่ตอนนี้ทำไมต้องทะเลาะกันแบบตลกๆด้วยวะ
“นั่นสินะ” อ้าวบูม มึงลงท้ายงี้แล้วกูจะต่อยังไงเนี่ย “ว่าแต่มึงเหอะ ตั้งแต่เข้าโรงบาลก็พัฒนาไปไกลแล้วนี่ หึหึ ไม่ต้องให้ไอ้บูมคนนี้ช่วยเลย แม่งงงงง”
“พะ พัฒนาอะไรของมึงวะ ก้อ . .ก็เหมือนเดิมเหอะ” มันเหมือนเดิมที่ไหนล่ะ!!!!
“โอ้ย สัดอย่ามาปากแข็งกับท่านบูมนะ” มันจะเอาชีทฟาดหัวผมอยู่แล้ว “เอ่อ . . แล้ว พี่ธาม เค้า . . เค้าบอกอะไรมึงยัง”
“บอก . . บอกอะไรวะ” ดูจากหน้าเป็นกังวลของไอ้บูม ไม่น่าใช่บอกรักแน่ๆ
“เอ่อ เปล่า ติวต่อดีกว่านะ”
“บูม” ผมทำเสียงจริงจัง ไอ้บูมที่เริ่มไม่เนียนแม่งก็ออกอาการมีพิรุจทันที มีเรื่องอะไรรึเปล่าวะ ที่มันกับธามช่วยกันปิดบังอะไรผมอยู่
“กูไม่ใช่พวกปากสว่างว่ะปอนด์ แต่ถ้ามึงอยากรู้ หรือยังไงก็แล้วแต่ เดี๋ยวพี่ธามก็คงจะบอกมึงเองล่ะมั้ง”
. . อะไรวะเนี่ย ยิ่งได้ยินแบบนี้ยิ่งทำให้ผมอยากรู้เข้าไปใหญ่ วินาทีนั้นผมอยากจะโทรถามธามเสียตั้งแต่เดี๋ยวนั้น แต่เนื่องจากเค้ากำลังทำงาน หนำซ้ำสถานะของผมกับเค้าก็ยังไม่ชัดเจน ใช่ . . ผมทำให้มันไม่ชัดเจนเอง ผมบอกรักเค้า เค้าบอกรักผม แม้จะดูเหมือนคบกันแบบกลายๆแล้วก็ตาม แต่มันก็ยังไม่เป็นทางการ
ช่วงนี้เป็นช่วงที่อ่อนไหวที่สุด และสั่นคลอนง่ายที่สุดแล้ว ถ้ายังไม่มีอะไรชัดเจนขึ้นมาล่ะก็ . .
“กูจะขอธามคบ”
ผมพูดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
“เช้ดดดดดดดดดดดด” ไอ้บูมเผลอโยนชีททิ้งและก็ผงะหลังไปติดกับเก้าอี้นวม ส่งเสียงเหมือนคิกไม่มีผิด ที่ตอนนี้เป็นยังไงกับพี่ซันข้างนอกผมก็ไม่อาจรับรู้ได้ “ยอมรับแล้วเหรอ ไอ้ปากแข็ง!!”
“เออน่า” อย่าโจมตีทีหลังได้ป่ะ “อยากมีอะไรพิเศษๆว่ะ”
“เออเว้ย น่าสนุก” ไอ้บูมดีดนิ้วดังเป๊าะ “อย่างงี้เลย กลางมินิคอนวงเค้า เดินเข้าไปขอคบบนเวที คนดูเห็น สื่อเพียบ พยานเยอะ ถือเป็นการแถลงข่าวไปในตัว”
“มึงจะบ้าเหรอบูม” ผมตบหน้าผาก “ถึงกูจะได้คบกับเค้านะ แต่. . ยังไงเรื่องนี้ก็ต้องเป็นความลับว่ะ เค้าเป็นคนของประชาชน จะให้มารู้ว่าเอ่อ . . แบบ มีแฟนเป็นผู้ชายงี้ กูว่ามันไม่ได้ว่ะ”
“..เออว่ะ” บูมสงบใบหน้าที่กำลังตื่นเต้นลง “แต่จำเป็นต้องประกาศออกสื่อซะเมื่อไหร่ มึงกับพี่ธามรู้กันสองคน รักกันอยู่สองคน กูว่าความรักมันก็มีอยู่แค่นี้นั่นแหละ”
“แต่ก็อยากมีอะไรพิเศษๆอยู่นะเว้ย” ผมทำเสียงเครียด “แต่กูคิดไม่ออก”
“มันจะไปยากอาไร้” แล้วไอ้เชี่ยบูมก็ไล่ๆแผนเซอร์ไพรส์ที่มันพอจะนึกออกมาตั้งหลายสิบ ยิ่งผมฟังผมก็ยิ่งมึน ยิ่งฟังแผนไอ้บูมก็เริ่มไร้ซึ่งสาระขึ้นมาเรื่อยๆซะงั้น จนในที่สุด . .
ธามก็ช่วยชีวิตผม
“สัด เมียโทรมา เพื่อนไม่สนเลยน้า”
“ไอ้เหี้ย เค้าไม่ใช่เมียกู” ผมตวาด กำลังจะกดรับ
“หึ คู่มึงชอบทะเลาะกัน แบบนี้ลูกยิ่งดก” ไอ้บูมนี่ก็ลากไปถึงเรื่องแบบนั้นได้เนอะ
ผมถือโทรศัพท์ออกมานอกร้าน เครื่องนี้พ่อกับแม่ซื้อให้ก่อนท่านกลับครับ ผมโทรหาไอ้ธามเป็นเบอร์แรก ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ผมทำผิดอย่างมหันต์ เพราะไม่ได้รู้เลยว่าธามจะใช้วิธีไหนในการขอเบอร์ผม ซึ่งผมพลาดเอง TT
“ครับ”
“ทำอะไร อยู่ไหน กับใครน่ะ” หลังๆธามจะเริ่มต้นบทสนทนาด้วยสามคำถามนี้เสมอๆ ซึ่งผมชอบนะ
“ติวหนังสือกับเพื่อนที่ร้านกาแฟแถวมอน่ะ” ผมรีบตอบ “แล้วธามอ่ะ”
“เฮ้อออออออออออ” ถอนหายใจยาวมาแทนคำตอบซะงั้น “เหนื่อยโคตร เมื่อไหร่จะเสร็จ ถ่ายมาสามวันแล้ว เบื่อออออออออออ”
นั่นสิ ผมก็อยากให้เสร็จเร็วๆเหมือนกัน อยากเจอจะแย่ แต่พอเอ็มวีเสร็จ ก็ต้องเดินสายโปรโมทตามรายการเพลงต่างๆ ซึ่งไม่น่าจะมีเวลาว่าง . .
โธ่ T_________T
“เอาน่า เดี๋ยวก็เสร็จนะ สู้ๆ ตั้งใจนะครับ”
“อยากเจอ” น้ำเสียงออดอ้อน . . ที่นานๆทีจะโผล่มาของธามทำเอาผมเข่าแทบทรุดเพราะอาการใจเต้นตึกตัก ทั้งน้ำเสียงทั้งเนื้อหาของคำนี้แม่งโดนใจจริงๆ
“อยากเจอเหมือนกัน”
“มาหาหน่อยยยยยยยยยย” อ้อนอีกแล้วววววววว . . อย่างนี้ใครจะไม่ทำตามใจได้ไง
“ไปยังไงล่ะครับ มึงทำงานอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“โห่ยย รู้อยู่หรอกน่าว่ามาไม่ได้”
“แล้วตอนนี้อยู่ไหนเนี่ย”
“ร้านเหล้าแถวทองหล่อน่ะ ถ่ายซีนไฮไลท์ . . เบื่อมาก และก็อึดอัดโคตรๆ”
“ทำไมรู้สึกอย่างงั้นล่ะ” นี่มันแปลกมากแล้วนะ ปกติธามจะกระตือรือร้นจะตาย
“ก็ . . ก็มันอึดอัดอ่ะ!”
“ก็เพราะธามไม่เต็มที่กับมันน่ะสิ มันเลยไม่เสร็จสักทีน่ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!” เถียงอู้อี้ “ผู้กำกับ รองประธาน เรื่องมากเอง TT”
“สู้ๆ เดี๋ยวตอนเย็นไปรับไปกินข้าว”
“จริงนะ!”
“จริงสิ แต่ต้องตั้งใจทำงานนะ”
“อือออ สู้ตายเลย”
กริ๊ก กดวางสายไปพร้อมกับความอิ่มอกอิ่มใจ หลังๆมาพูดจาหวานระรื่นหูของกันและกันมากขึ้น แต่เชื่อเหอะก็ยังมีเถียงกันอยู่บ้างแหละครับ
“ง่ะ ไอ้สัด เดินยิ้มมาเลยนะมึง” ทันทีที่ผมเข้าไปในร้าน ไอ้บูมก็เอ่ยปากแซว
“ของมันแน่”
“อิจฉาจริงๆว้อย คนมีความรักเนี่ย”
“หาสักคนนะเชี่ยบูม”
“กำลังรับสมัครจากคนใกล้ตัวอยู่”
“ถุยยย เสี่ยวว่ะ”
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
มันเป็นการแก้ปํญหาของพี่แอนที่ผมอึดอัดที่สุดในโลก . .
“ธาม ธามจำไม่ได้เหรอ ว่าตอนที่ธามกับ เอ่อ เซนน่ะ จูบกันยังไง ทำไมไม่ได้ฟีลเลยนะ เราถ่ายซีนนี้มาเป็นรอบที่สิบสามแล้วด้วย พี่ขอร้องล่ะ”
อยากจะสิ้นให้ดิ้นตาย นี่ผมต้องมาถ่ายอะไรที่ผมไม่เคยคิดจะอยากถ่ายด้วยเนี่ย พี่แอนกำลังอารมณ์เสีย คุมผมซะยิ่งกว่าผู้กำกับเสียอีก ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ส่วนเซนที่นั่งอยู่ใกล้ๆมองมาที่ผมอย่างสงสาร เซนขอโทษผมเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง
“ที่จริงธามก็ไม่ได้อึดอัดขนาดนั้นนะเซน” ผมกระซิบบอก
เซนยิ้มเศร้า ไม่พูดอะไร ส่วนผมกำลังจะตาย ให้ตายสิ ทำไมต้องได้มาร่วมงานกับคนที่ไม่กล้าจะสู้หน้าด้วยวะเนี่ย แต่ทำไงได้ล่ะ ก็ผมมันเป็นคนก่อเรื่องเองนี่นา
พี่แอนบอกว่าจะต้องปล่อยซิงเกิ้ลใหม่รวมทั้งถ่ายทำเอ็มวีให้เสร็จโดยเร็วที่สุด นั่นคือการแก้ปัญหาของพี่เค้าครับ ให้เซนเป็นคนที่แอบชอบผมแล้วมาจูบกับผมที่บาร์ จากนั้นนางเอกเอ็มวีซึ่งเป็นคนที่ผมรักก็มาเจอเข้า อะไรเทือกๆนี้ ภาพที่หลุดออกไปจะได้เป็นการแอบโปรโมทซิงเกิ้ลใหม่ไปในตัว รวมทั้งตีตลาดสาววาย(มันคืออะไรวะ?)ในเมืองไทยอีกด้วย ผมว่ามันเป็นวิธีที่ฉลาดมาก ถึงแม้ว่าจะหลอกลวงสื่อมวลชนรวมทั้งประชาชนหูตาดำๆอยู่หน่อยๆ แต่อย่าลืมสิครับ ว่านี่มันเป็นวงการมายา . .
และผมก็ไม่อยากจะฉุดเอาสมาชิกในวงที่กำลังรุ่งให้ร่วงกราวตกอันดับลงมาในช่วงข้ามคืน
เรียกได้ว่าทำงานกันหามรุ่มหามค่ำ ถ่ายเอ็มวีเป็นมินิซีรี่ส์ทุ่มทุนสร้าง จ้างนักแต่งเพลงมาช่วยกันแต่งหลายชีวิต รวมทั้งมาช่วยกันสุมหัวคิดเรื่องซาวน์ดนตรีจนวุ่นกันไปหมด เซนเองก็คิดว่าทำให้ผมตกที่นั่งลำบาก จึงตบปากรับคำทันทีว่าจะร่วมเล่นเอ็มวีด้วย
ผมนอนที่บริษัทต้นสังกัดมาเป็นอาทิตย์แล้ว เจอไอ้ปอนด์แค่ครั้งเดียวหลังจากที่มันออกจากโรงพยาบาล และก็เจอที่มหาลัยด้วย แค่เดินสวนกัน และก็ทักทายกัน ไม่มีสิ่งอื่น ที่จริงถึงแม้ว่าผมกับมันจะใจตรงกัน แต่ก็ยังไม่ได้คบกันอย่างเป็นทางการเสียทีเดียว ผมรอมันขอผมอยู่น่ะ - -
แต่ถ้าจะโดนคนคุมแสง ผู้กำกับ เมคอัพอาร์ทิส แฮร์สไตล์ลิสต์ ล้อมหน้าล้อมหลังอยู่แบบนี้ล่ะก็ ผมกลัวผมรอนานจังเลย . .
เรื่องนี้ผมสั่งมิให้บูมกับคิกบอกกับปอนด์เด็ดขาด เพราะผมอยากจะบอกปอนด์เองเหมือนกัน ซึ่งก็ยังมิได้เจอหน้ากันเลย มัวแต่โดนต้นสังกัดกักตัวให้ทำงาน ผมอยากจะบ้าตาย เพราะถ้าปอนด์รู้เองและเข้าใจผิดล่ะก็ . .
“เอาล่ะนะ ฉากนี้ใหม่อีกรอบ เพราะเป็นฉากทีเด็ดเลย ธามตั้งใจนะ เซนขยับตัวนิดนึง โอเค”
“สามสองหนึ่ง . . แอคชั่น”
ได้แต่หลับหูหลับตาใช้มุมกล้องทำท่าเหมือนจะจูบกับเซนไปให้เสร็จๆ ดวงหน้าของเซนที่อยู่ใกล้กับหน้าของผมนั้น ช่างเศร้าหมองเหลือเกิน ผมจะบ้าตายจริงๆก็วันนี้แหละ
กว่าฉากนั้นจะผ่านพ้นไปผมก็แทบลมจับ เข้าโรงบาลหยอดน้ำเกลือ อะไรเทือกๆนั้นเลย สี่ทุ่มกว่าแล้วครับ ยังไม่ได้พัก เจอแต่แสงสาดเข้ามาเต็มๆหน้า ผมเพลียมาก แต่ผมเข้าใจว่ามันคืองาน ได้แต่บ่นให้คนอ่านฟังนี่แหละ
“อ้าวธาม ยังไม่กลับอีกเหรอ” คู่จิ้นของผม พี่เจิ้นเจ้าของความชิลเว่อตลอดกาลวิ่งเหยาะๆมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม หลังกองถ่ายเลิกได้ชั่วโมงนึงแล้ว
“รอเพื่อนน่ะครับ”
“สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ” พิ่เจิ้นหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ “ใจเย็นๆ กำลังดังก็งี้ มันก็ต้องโดนกันบ้างแหละน่า ไม่ราบรื่นเสมอไปหรอก”
“ขอโทษนะครับ ทำให้เหนื่อยกันใหญ่”
“ฮ่า อย่าซีเรียส เบื่อที่จะเล่นเพลงเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาพอดีน่ะ” พี่เจิ้นยิ้มแฉ่ง
“เข้าใกล้ผมมากระวังจะโดนถ่ายรูปเอานะครับ”
“โอ๊ยยย ให้มันถ่ายไปเหอะ ดาราก็คนป่ะวะ อยากใช้ชีวิตปกติบ้างไรบ้าง!” อยากจะตีลังกากดไลค์สักแปดพันหนึ่งร้อยสิบสี่รอบกับประโยคเหล่านี้ . .
“แล้วนี่พี่เจิ้นทำไมยังไม่กล้บ ไม่ได้เอารถมาเหรอ”
“ระดับนี้แล้ว . . มีคนมารับ ฮ่าๆๆ”
“ฮอตตลอดๆ” คู่จิ้นของผมเสน่ห์เหลือรับประทานจริงๆ “ว่าแต่คราวนี้ควงใครล่ะ วันนั้นเห็นควงสาวเกิร์ลกรุ๊ป”
“เลิกแล้ว . .” แหมะ เลือกได้ “ช่วงนี้เบื่อๆ เซ็งๆน่ะ” รถยนต์คุ้นตาคันหนึ่งจอดใกล้ๆที่ๆผมนั่งอยู่ “โอ๊ะ นี่ไง มาแล้ว ไปละนะธามมมม อย่าคิดมาก”
“ครับพี่เจิ้น เจอกันพรุ่งนี้ครับ” ดีแค่ไหนที่วันนี้ไม่ต้องนอนบริษัท เยส!! ผมมองตามพี่เจิ้นที่เดินไปเปิดประตูรถ
จังหวะนั้นเอง ผมเห็นคนที่เป็นคนขับรถแว้บๆ . . ใครวะ หน้าโคตรคุ้น รถแม่งก็คุ้นอีกต่างหาก
เมื่อตาสองตา . . มาเจอะกัน และรู้แล้วว่ารู้จักกัน ทั้งคู่อ้าปากหวอ หลังจากที่พี่เจิ้นปิดประตู รถคันนั้นก็รีบแจ้นออกไปทันที ราวกับกลัวความลับจะรั่วยังไงยังงั้น . .
ไอ้บูม ???? ไอ้บูมเพื่อนไอ้ปอนด์เนี่ยนะ ????
อะไรกันวะ . .
ผมยักไหล่ พยายามใส่เอาความคิดที่ว่า “เรื่องของชาวบ้าน อย่าเข้าไปยุ่ง” ใส่หัวเยอะๆ
จนกระทั่งผมได้ยินเสียงรถของปอนด์มาจอดเทียบ . . โหย ตื่นเต้นจนเก็บอาการไว้ไม่มิด ยิ้มแฉ่ง หน้าบานไม่อยากจะหุบ ในที่สุดก็ได้เจอ ดีใจมากอย่างบอกไม่ถูก!
“ปอนด์!!!!!!!!!” ถ้าผมมีหางล่ะก็ มันคงกระดิกส่ายไปมาน่าดู ตอนที่ผมเดินเข้าไปหาไอ้ปอนด์ที่เพิ่งลงจากรถได้ไม่นาน
ผมว่าผมเริ่มหาเหตุผลที่ทำให้ผมหุบยิ้มฉับได้แล้วล่ะ . .
ถ้าหน้าของปอนด์จะเศร้าขนาดนั้นล่ะก็ . .
“เป็นอะไรไป”
ดวงหน้าที่ใสแจ๋วของปอนด์กำลังหม่นหมอง ให้ตายสิ . . ผมไม่ชอบเอาเสียเลย หัวใจของผมกระตุกวูบ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย . .
ปอนด์ไม่ตอบอะไร ดึงมือผมให้เดินไปยังที่ๆลับตาคนช้าๆ ผมงงไปหมด แต่คิดหนักมากกว่าว่าปอนด์เป็นอะไร
“ฮะ . .ว่าไง” ทำเอาผมเศร้าไปด้วยเลยเนี่ย
. . ปอนด์เงียบอยู่นานก่อนจะพูด “มีอะไรทำไมไม่บอกกัน”
. . .
. . .
ผมว่าผมสมควรที่จะเศร้าเป็นอย่างมาก . . ใช่เลย เพราะงานกำลังเข้า!!!
“ฮะ?”
“จะบอกกันเมื่อไหร่ เรื่องใหญ่ขนาดนั้น”
ปอนด์เศร้ามาก ไม่มีร่องรอยของความโกรธเคืองใดๆอยู่บนใบหน้า ผมนี่แทบอยากจะเอาหน้าไปถูกับพื้นคอนกรีตตั้งแต่ตอนนี้เสีย . . ผมทำให้เจ้าชายของผมเศร้า . .
“ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังนะ อยากจะบอกอยู่เหมือนกัน แต่ . . หาโอกาสไม่ได้สักที ไม่อยากบอกในโทรศัพท์ด้วย” ผมเหมือนเด็กกำลังแก้ตัวชิบหาย หมดกัน ความหยิ่งยโส ความแข็งกร้าวที่เคยมี หายไปหมดเพราะผู้ชายคนนี้คนเดียว . . ที่ทำให้ผมไม่อยากที่จะเป็นคนทำให้รอยยิ้มที่งดงามนั้นหายไป
“เล่ามาสิ จะฟังทุกอย่าง” ปอนด์ทอดถอนใจช้าๆอย่างอ่อนแรง “และจะเชื่อทุกอย่าง”
น้ำตาผมรื้นทันทีที่ผมได้ยิน . . ปอนด์ดูเหนื่อยและดูเหมือนผ่านการคิดหนักมานาน ผมไม่อยากจะเห็นปอนด์เป็นแบบนั้นอีกแล้ว จึงเล่าที่มาของจูบนั้นให้ปอนด์ฟัง ทุกรายละเอียด ทุกเหตุผลที่ทำ ทุกอย่างที่ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิด และทุกๆอย่างที่เป็นความจริง ผมบอกปอนด์ออกไปจนหมด
“เข้าใจแล้ว” . . ปอนด์ยิ้มออกมาได้สักทีนึง แม้จะเป็นรอยยิ้มเหนื่อยๆก็เหอะ
“ขอโทษ” ผมกล่าวออกมา ภายใต้มือเรียวที่กำลังยีหัวของผมอยู่ตอนนี้
“ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้อยากให้มันเกิดจริงๆ”
“เข้าใจแล้วครับ”
“รู้เรื่องนี้ได้ไงเนี่ย”
“เป็นแฟนกันนะ”
“บูมกับคิกบอกเหรอ . . เอ่อ ฮะ? ว่าไงนะ???!!!!!!”
“ไม่พูดซ้ำ” ประโยคนี้มันคุ้นๆ เหมือนผมเคยพูดเลยว่ะ
“อ้าว”
“ตอบมาสิ เยสหรือโน จะได้เป็นทางการสักที จะได้หึงได้สักที จะได้หวงได้สักที . . ตั้งแต่อ่านเจอในแม็กกาซีนซุบซฺบเมื่อกี้คิดมากแทบบ้า กลัวไม่มีสิทธิ์หึง ไม่มีสิทธิ์คิดมาก”
โอ้ว . . มาย . . ก้อด ง่ายๆอย่างงี้เลย . .
“เอ่อ . .”
“ว่าไงล่ะ ทำไมคิดนานอย่างงั้นล่ะ?” เปล่าซะหน่อย ไม่ได้คิดนาน มึงใจร้อนเองป่ะวะ?????????
“. . .” ที่ยังไม่ตอบเพราะกำลังอึ้ง กำลังงง กำลังอึน เพราะหลังจากวันนี้ไป . . ชีวิตผมจะไม่เดียวดาย
“อืม”
“อะไรคืออืม”
“ก็ . . โอเคไง”
“โอเคคือไรล่ะ”
มันกวนตีนผมแล้วล่ะ “โอเคคือตกลงไง เป็นครับ เป็นแฟนปอนด์ครับ พอใจยัง!!!!”
“ฮ่าๆๆๆ ก็อยากฟังแค่นี้แหละ” ปอนด์จับหัวผมให้ซบลงเข้าที่อกของมันหมับ . . มึงลืมไปรึเปล่าว่ากูแก่กว่า!!!!! แต่เป็นแฟนกันแล้ว คงไม่เป็นไรมั้ง >,<
“หายใจไม่ออก!!!!!” แต่ก็ดีนะ น้ำหอมมันหอมดีครับ . . สรุป ผมจะยังไงกันแน่เนี่ยยย
“ทนแป๊บนึงไม่ได้รึไง”
“ก็ . . ได้มั้ง”
“ฮ่าๆๆๆ”
“หิวข้าวแล้วด้วย”
“เดี๋ยวพาไปกิน อยากกินไรล่ะ”
“เอา . . หมูปิ้ง”
“อาหารมื้อแรกของการเป็นแฟนกัน ให้มันดีกว่าหมูปิ้งหน่อยดิ”
“ก็ . . อยากกินอ่ะ”
“จะมีมั้ยเนี่ย หมูปิ้งตอนสี่ทุ่ม”
“ต้องมีสิ!!!!!”
แล้วมันก็ชวนผมเถียงอยู่อย่างนั้น ทั้งๆที่ผมก็ยังไม่ได้เอาหน้าออกมาจากการซบอกของมัน . . เถียงกับมันจนลืมไปเลยว่าผมหิวอยู่
ธาม กฤตฤทธิไกร . . ไม่โสดแล้วครับ ^________^
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
[/b]
“ดูเหมือนงานมึงจะรัดตัวมากนะ”
“ใช่น่ะสิ”
“ซิงเกิ้ลใหม่แม่งอย่างเท่อ่ะ กูไปฟังออดิโอ้จากยูทู้ปมาแล้วนะ ครั้งนี้ซิงเกิ้ลมึงดูด่วนๆดูรีบๆไปป่ะวะ แต่ก็เพราะดี”
“ก็เพราะไอ้รูปเหี้ยที่ออกไปนั่นแหละ”
“น่าสงสารมึงเนอะ จะเดินจะเหินทีต้องมีคนตามเสือกอยู่นั่น”
“ถ้าเค้าเป็นแฟนคลับ ไม่ใช่พวกแอบถ่าย กูก็ยินดีที่จะให้เค้าตามว่ะ”
สองวันถัดมาหลังจากที่ผมเป็นแฟนกันกับปอนด์ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมเท่าไหร่ ผมก็ยังงานเยอะเหมือนเดิม วันๆเจอแต่โทมัสกับกล้อง แค่นั้น วันนี้พอดีมีคิวพอจะแทรกได้บ้างเลยมาทำงานที่สตูดิโอของมหาลัยแทน เดี๋ยวมันจะยิ่งพอกยิ่งพูน ปั่นไม่ทันปลายเทอม ทางด้านปอนด์ก็ยุ่งและวุ่นไม่แพ้กัน เพราะขาดเรียนไปเยอะ สรุปก็คือ . . ยังต้องห่างกันเหมือนเดิม
โด้กับซิ่มยังไม่รู้ว่าผมคบใคร . . เพราะถ้ารู้ล่ะก็ เนยจะรู้ด้วย = =
“สู้ๆนะธาม ช่วงดังก็งี้แหละ มีไรให้เนยช่วยก็บอกได้เลย”
“เกรงใจน่ะครับ แต่ก็ดีนะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“แปลกเนอะ” อีซิ่มเอ่ยท้วงขึ้นมา “ถึงแม้ว่ามันจะงานหนักแค่ไหน แต่หน้ามันก็โคตรมีออร่า . . วันๆนึงมึงทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ ทั้งๆที่เหนื่อยจะต่ายห่า ถามจริง . . มึงมีความรักใช่มะ”
“หึ” ผมยักไหล่ “ของมันแน่อยู่แล้ว”
“เฮ้ย!!!!!” ไอ้โด้กับอิซิ่มถึงกับโยนดินสอทิ้งแล้วหันมาจับไหล่ผมเขย่า “ใครวะ ใคร ใคร!!!!!!!!!!”
“สัด เบาๆก็ได้” ผมยังคงวาดรูปต่อทำท่าไม่สนใจอะไร แกล้งมันให้อยากรู้ไปเรื่อยๆ
“ใครอ่ะธามมมมมมม มีแฟนก่อนเนยได้ไงเนี่ยยย เนยอุตส่าห์เจอคนที่ใช่ก่อนธาม แต่ทำไมธามต้องมีแฟนก่อนนนนนน”
ชะงักกึกเลยกู . . “เอ่อ . . คนนี้ คุยมานานแล้วน่ะ”
“งั้นพวกกูก็ต้องรู้จักสิ!!!”
“คิดไปเองน่าอิซิ่มไอ้โด้”
“ใครอ่ะ เอ๊ะ!!! หนุ่มวิศวะ หนุ่มวิทย์กีฬา หนุ่มทันตะ หรือหนุ่ม . . บัญชีอินเตอร์!!!!!”
“กูคุยกับคนเยอะขนาดนั้นเลย ?”
“มึงฮอตจะตายอิธาม ใครๆเค้าก็อยากจับมึงทำเมียกันทั้งนั้น” แม่งสะเทือนใจว่ะ
“กูว่าไอ้หนุ่มวิศวะคนนั้นแหละวะ!” โด้ทำท่าฟันธง ซึ่งธงขาดฉับ เพราะผิดมหันต์
“อิโด้ เอาสมองส่วนไหนคิด อิธามรำคาญพี่โอ้ตจะตาย” เออจริง อิซิ่มมีเหตุผล “บัญชีอินเตอร์!!!!!”
“เออว่ะ ไอ้เด็กโคตรออร่าคนนั้น!!!!!!”
“นั่นไงล่ะ มาพอดี ไม่ทันขาดคำ!!!!”
ผมหันขวับไปมองที่ประตูสตูดิโอทันทีเพราะถ้าปอนด์มาจริงๆล่ะก็ผมคงตกใจตายห่า . . แต่ไม่มาว่ะ
“ฮ่าๆๆๆ อิธามเอ๊ย เผยไต๋ออกมาหมดแล้ว” อิซิ่ม กูจะฆ่าเมิงงงงง “ตายละ เพื่อนกู ที่แท้ก็แพ้ความใสของเด็ก!!!!”
“กูก็ไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะเว้ยยยยยยยยยย”
ผมคุยเล่นกับไอ้โด้และก็อิซิ่ม . . จนลืมไปเลย ว่ามีเนยนั่งอยู่ด้วย และกำลังตัวแข็งทื่อ . .
ผมชาวาบไปทั้งหลัง จะบอกกับเธอยังไงดี
ให้ตาย . . ผมนี่ขยันทำให้คนอื่นเค้ารู้สึกไม่ดีกันจริงๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมกำลังจะเอ่ยบางอย่างกับเนย . . แต่ทว่า . .
“เห้ย อยู่นี่เอง หาตั้งนาน” พระเอกของเรื่องมาแล้วครับ ตัดผมใหม่! สีผมใหม่! เอาเวลาที่ไหนไปทำ! เด็ดเวอร์! เท่โคตร! อยากจะกรี๊ดมันสักสิบล้านครั้งแต่ดันไม่ใช่ตุ๊ด! อะไรของสิงไอ้ปอนด์วะ ถึงหล่อบาดจิตบาดตับบาดไตขนาดนี้ . .
มึงทำให้นักร้องอย่างกูดูดรอปดูธรรมดาเดินดินกินข้าวเหนียวหมูปิ้งไปเลยพับผ่า . .
O_O
อึ้งกันทั้งห้อง
ปกติผมไม่ค่อยชมใครหรอก ถ้ามันไม่หล่อจริงๆน่ะ . . แต่ไอ้ปอนด์ลุคนี้ . . ต้องยกให้เค้าเลยครับว่าดูดีจริงๆ
“จ้องแบบนี้เสียความมั่นใจนะ” ปอนด์เกาหัวแกรกๆอย่างเขินๆ มันหมายถึงผมครับ มิใช่คนทั้งห้อง
“ตาย ตาย ตาย อิธาม . . เอาน้ำมาดับไฟที่ตากูที อิจฉาอ่ะ อร๊ายยยย”
ผมรีบรวบรวมสติหันไปหาเนยที่กำลังอึ้งค้าง คว้างานทุกอย่างเก็บลงกระเป๋าให้หมด ยัดใส่มือของปอนด์ให้ช่วยถือ แล้วรีบลากมันออกมาจากสตูดิโอทันที
“เป็นไร ทำไมต้องรีบด้วย”
“ไปทำไรมาเนี่ย ดูดีขึ้นกว่าเดิมเยอะ”
“ก็โดนไอ้บูมไอ้คิกลากไปน่ะสิ ไอ้คิกนี่ตัวดีเลย . . มันบอกเป็นแฟนพี่ธามของมันทั้งทีต้องดูดียิ่งกว่าดารา มันจะได้ไม่กล้าแข่ง” ปอนด์บ่น ซึ่งก็คงจะจริงแหละมั้ง “โล่งหัวไปเยอะเลยอ่ะ . . เถื่อนไปมั้ยทรงนี้”
ก็แค่ไถข้างๆออกนิดหน่อย แล้วเปลี่ยนสีเป็นสีประกายน้ำเงินเท่านั้นเอง “เอ่อ ก็ดูดี” เขินไปเลยผม ดีใจนะที่มีแฟนดูดี แต่บางทีก็ราคาญสายตาชะนี . . เอ่อ ไม่ใช่ละ
“ฮ่า เป็นแฟนธามต้องดูดี” ปอนด์ยิ้ม . . โลกสว่างจ้าขึ้นมาอีกครั้ง “หิวรึเปล่า กะจะมารับไปกินข้าวเลยนะเนี่ย”
“ก็หิวนิดหน่อยน่ะ” ผมตอบ “เดี๋ยวห้าโมงเย็นโทมัสมารับนะ โปรโมทซิงเกิ้ลที่ตึก . .”
“อ่าฮะ งั้นก็ต้องทานเยอะๆหน่อยละ จะได้มีแรง”
“ปอนด์ ธาม!!!!!”
เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง ผมหันขวับไปมอง เห็นผู้หญิงในชุดนิสิตวิ่งกระหืดกระหอบมาหา . .
เนย . .
นี่ผมกะจะหลบเธอแล้วนะ
“จะไปไหนกันเหรอ”
“เอ่อ . .”
“ทานข้าวครับ” ปอนด์ตอบด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ . . ยิ้มเก่งเหลือเกินนะมึง(มีแอบเคือง= =)
“โทษทีนะ ไม่รู้ว่าต้องผ่านร้านเครื่องเขียนรึเปล่า ฝากซื้อสีนี้ สีนี้ และก็สีนี้ทีสิ” เนยยัดหลอดสีเปล่าๆที่ผ่านการบีบมาจนหมดแล้วใส่มือของปอนด์ “จะกลับมาอีกอยู่ใช่มั้ย ธามก็ยังงานไม่เสร็จนี่”
“คือเราจะ . .” ผมรีบพูด
“ขอร้องละนะ เนยจะส่งไม่ทันอยู่แล้ว ชิ้นนี้เส้นตายวันนี้ด้วยอ่ะ ธามก็รู้ใช่มั้ย” เนยตีหน้าเศร้า
“เอ่อ ได้ครับ” ปอนด์รับคำ อ้าวเห้ยยย “นี่ธามก็จะกลับเข้ามาในมออยู่แล้วนี่นา เพราะยังไงเดี๋ยวโทมัสจะมารับ”
“นั่นแหละ โอเคเลย ฝากทีนะปอนด์”
“ได้ครับ เอาแค่สามสีนี้ใช่มั้ยครับ”
“ที่จริง . . ก็มีสีอื่นอยู่อีกนะ แต่เดี๋ยวโทรบอกละกัน ยังไม่มีเบอร์ปอนด์เลยนี่นา” โทรศัพท์ของเนยยื่นมาให้ปอนด์อย่างเร็ว เรียกได้ว่าเร็วกว่าแสงซะอีกนะ!
สองคนนี้เห็นผมเป็นแบล๊คกราวน์ประดับฉากหรือยังไงกัน!
“โทรเข้าเบอร์ธามก็ได้นี่เนย” ผมพูดแทรก เนยหันขวับมาหาผมทันที และแล้วผมก็เพิ่งรู้ . . ว่าสายตาของเธอที่มองผมมันเปลี่ยนไป เหมือนไม่ใช่เพื่อน . .
“อืม สำรองเบอร์ปอนด์ไว้ก็ดีนะ” แต่เป็นศัตรู . .
สาส์นท้าดวลที่ส่งมาให้ . . มีหรือผมจะสัมผัสไม่ได้
“ได้แล้วครับ” ไอ้นี่ก็ซื่อให้เบอร์เค้าไปเนอะ . . ปอนด์เม้มปากยิ้มให้ผม “งั้นไปก่อนนะครับ”
ผมจับมือปอนด์ให้หงายขึ้น เงยชักสีหน้าขึ้นมาทันที . . สีเลอะมือปอนด์เต็มไปหมด
“เหนื่อยมั้ย . . กว่าจะบีบออกมาหมดในรวดเดียวน่ะ”
ปอนด์งง แต่เนยโคตรเข้าใจ . . นิสัยที่อิซิ่มพยายามบอกผมหลายต่อหลายครั้งเรื่องเนย วันนี้ผมเพิ่งได้เห็นมันกับตา . .
“ไปกันเถอะ”
ผมลากปอนด์ให้เดินออกห่างไป . . เนยมิวายตะโกนตามหลัง
“ปอนด์เร็วๆนะ พี่รีบใช้!!!!!!!”
เมื่อกี้โดนเผยไต๋แล้วยังไม่เลิกอีก!!!!!
“ครับพี่!!!!” ปอนด์รับคำ
“ไม่ต้องไปตอบรับเค้าหรอก” ผมบอก “และไม่ต้องซื้อสีไปให้เค้าด้วยนะ”
“อ้าว ได้ไงล่ะ เพื่อนธามอุตส่าห์ขอให้ช่วย”
“ลืมแล้วเหรอว่าเนยน่ะชอบปอนด์!!!!!”
“ไม่ลืมหรอก” ปอนด์ยิ้ม “แต่เค้าเป็นเพื่อนแฟน เค้าลำบาก ยังไงเราก็ต้องช่วย”
“ไม่ชอบเลย”
“แต่ก่อนตัวเองจะช่วยเค้าจีบปอนด์เองนี่นา”
“ก็…”
“ไม่มีไรหรอกน่า ไว้ใจกันสิ”
ปอนด์น่ะผมไว้ใจอยู่แล้ว . . แต่ผมไม่ไว้ใจเนย . .
-
^
^
จิ้มคนเขียน
อ๊ายย ในที่สุดก็เป็นเเฟนกันเเล้วว
เนยจะทำอะไรน่ะ เธอดูร้ายๆน่ะ
-
เป็นแฟนกันแล้ว หวานเชียว โอ๊ย อิจฉา :laugh: :laugh:
-
เนยนี่ร้ายจริงเชียว บีบสีขนาดนี้เลยทีเดียว
แถมยังจะเอาเบอร์ปอนด์ให้ได้อีก
ถ้าอยู่ในฉากด้วย ตะเอาถังสีไปสาดใส่เนย 555 (อินนนน)
คิดถึงสุดๆ ดีใจที่มาต่อมากๆเลย
-
บรรยายอิมเมทมาตอนแรกนึกว่าจะเป็นคนเรียบร้อยซะอีก เนย นะ :really2:
-
หาง?เริ่มโผล่แล้วมั้ยละยัยเนยเนี่ย
แต่ธามก็ถามได้ตรงดี “เหนื่อยมั้ย . . กว่าจะบีบออกมาหมดในรวดเดียวน่ะ” สะใจ
ปอด์เอ๊ยยย อย่าซื่อจนทำให้ธามเสียใจนะ
รักกันแล้ว เปนแฟนกันแล้วปลื้มๆๆๆๆๆ :o8:
-
เป็นแฟนกันแล้วววววววววว ยัยเนยเริ่มออกตัวแรงแล้วแฮะ สู้ๆนะธาม ดีจังที่ปอนเข้าใจเรื่องเซน รักกันนานๆน๊าา
-
ในที่สุดดดด ก็เป็นแฟนกันนนนนน >///<
-
เหมือนจะหวาน หรือไม่หวานดีเนี่ย
...รำคาญเนย เมื่อไหร่จะรู้สึกซักที
-
ว๊ายยยยยยยยย เนยยยยยยยยยยย
รอดูความร้ายของนางนะจ๊ะ ร้ายสู้ธามไม่ได้หรอก
:laugh:
-
คุณน้องเนยคะ ... น้องปอนด์เค้าไม่ได้ชอบตัวเองนะ
:m16:
-
ปอนด์กับธามน่ารักไปแล้วววววววว :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
บูมแอบร้ายนะเนี้ยมารับพี่เจิ้นซะด้วย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
เริ่มเกลียดอิเนยแล้วเนี้ย :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
ถ้าอิเนยมาทำให้ให้คู่รักเค้าทะเลากันละก็ :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat:
-
ความรักเพิ่งจะเริ่ม
และกำลังไปได้ดี
แล้วอีนี่มาจากไหนเนี่ย
อย่าไปหวั่นนะปอนด์
มั่นคงเข้าไว้ๆ
-
หวานเยิ้ม
-
ปอนด์จะซื่อไปไหน ธามพูดขนาดนั้นปอนด์ยังไม่รู้อีกหรือไง
-
แอบกลัวจะมีมาม่า เฮ้อออออออออ โล่งงงงงงงงงง เค้าเข้าใจกันด้วยดี :try2:
แต่...แต่ต้องมาปรี๊ด เจ๊เนย เน๊ย เนย นางแรงงงงงงงงงงง แรงจริงไรจริง
ถูกของธาม "ไว้ใจปอนด์ แต่ไม่ไว้ใจเนย" ชะนีนางนี้ร้ายลึกนะยะ ดูๆแล้วนางคงมาสร้างความร้าวฉานให้ทั้งคู่เรื่อยๆ แน่ๆ
ดูแล้วก็นึกถึงเจ๊พร้อม และคิดเปรียบเทียบว่า ใครร้าย ใครแรงกว่ากัน หึหึหึ นี่ขนาดเจ๊เนยยังไม่ปล่อยความร้ายออกมาเต็มพิกัดนะ
ยังจี๊ดได้ขนาดนี้ หวังว่าทั้งคู่จะฝ่าฝันอุปสรรค(นารีพิฆาต)ไปให้จงได้นะ ปอนด์ ธาม สู้ๆ :yeb:
-
เป็นแฟนกันแล้วววว..เนยหลบไปย่ะอย่าริมาวอแวเชียวนะ
-
จะมาชิงรัเหักสวาทกันแล้วจ้า
ในที่สุดก็ได่เป็นแฟนเคนซะทีนะ อิอิ
-
ยายเนยหล่อนแสดงตัวชัดเจนมากนะ
ธามคงต้องเหนื่อยกับยายนี่อีกแล้ว
-
ร้ายจังวะเนย
-
เนยชักจะน่ากลัว ธามอาจจะทันแต่ปอนด์ค่อนข้างซื่อไปนะ
-
มารในตัวเนยโผล่ออกมากแล้ว :laugh:
-
ตามมาจากเหนือคินนนน กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ดีใจมากๆที่ปอนด์มีคู่กะเค้าซะที คนดีๆแบบนี้ต้องได้เจอคนดีๆเนอะ
ส่วนธาม....ตอนอ่านภาคเหนือคินอ่ะ เราไม่รู้สึกเกลียดตัวละครนี้เลยนะ ตั้งเเต่ก่อนรู้ว่าสุดท้ายเค้าตัดใจยังไงอีก
ไม่รู้สิ..เรารู้สึกได้ว่าเป็นมิตรอ่ะ ก็เค้าไม่รู้นิเนอะ พอรู้ก็หยุด ดีๆเราชอบ > <
หูยยยยยยย พี่เซน พี่เป็นคนดีเว่อร์มากกกกกกกกกกกกกกกกก
แม้ว่าจะชอบเห็นแก่เพื่อนและอะไรไม่รู้จนสุดท้ายก็เลยมาจบแบบนี้ เฮ้อออ :เฮ้อ:
แต่พี่ก็เป็นคนดีคนนึง อยากให้พี่มีคู่บ้างอ่ะ ไปคู่กับเจ้าคิกป่ะ(คิดได้?) หรือใครก็ได้ที่เป็นผู้ชาย เชอะ!! :a14:
ไปจัดการไอ้น้องสาวตัวดี นิสัยเสีย ใจคอคับแคบ เห็นแก่ตัว ใช้ไม่ได้ แย่!! So BAD!!! Bull Shit!!! บลาๆๆๆๆๆ
อ่านเเล้วหมั่นไส้มากอ่ะ ไม่อยากให้มาคบกับคิกเลยอ่ะ :serius2:
คุณเค้กต้องจัดการเด็กคนนี้นะคะ รวมไปถึงยัยเนยอะไรนั่นด้วย
ก็เข้าใจความรู้สึกนางนะ ประมาณเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดไรงี้ แต่เรื่องของความรู้สึกมันห้ามไม่ได้นี่หน่า อีกอย่าง....
หล่อนก็ยังไม่ได้คบกับปอนด์ หล่อนต้องรู้จุดยืนตัวเองซิยะ แล้วก็เรื่องนิสัยแอบแฝงของเธอ......จะเอามาใช้เลยก็ดี
จะได้รู้เช่นเห็นชาติ ตาต่อตาฟันต่อฟันไปเลย แม้ว่าธามจะลอยลำ วินวินไปแล้วก็เหอะ.......
เธอทำแบบนี้ คราวนี้คนที่ผิดจะเป็นเธอแล้วนะ เพราะธามคบกับยอดชายนายปอนด์ไปแล้ว
ดังนั้นคราวนี้เธอจะกลายเป็นคนชั่วอย่างเต็มตัวเลย
แต่........พี่เจิ้น เฮ่ย!!! มีซัมติงกะบูมจิงเดะ :m30:
ตอนเเรกเค้านึกว่ากะคิกซะอีก เห็นมีงอลกันด้วยที่คิกไปจีบนังซัน
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย อย่าลืมกลับมาเคลียร์นะคะ คาใจม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่เหนือสิ่งอื่นใด ชอบนิยายที่คุณเค้กเขียนนะคะ
อ่านเเล้วอินเนอร์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เพราะฉะนั้นต้องดูแลตัวเองให้มากๆๆๆๆๆ นะคะ จะได้มีแรง หัวเเล่นฉิวววว แล้วก็มาแต่งนิยายดีดีให้ได้อ่านกันอีกนะคะ :กอด1:
-
คำเดียว เกลียด(ชะนี)เนย
-
งานงอกมาอีกงานซะแล้ว รักแท้ต้องฝ่าฟัน :m4:
ปอด์นแกจะโดนล่อลวงไหมเนี่ย
ว่าแต่บูมมารับใครหนอ? หึหึ
-
นังเนย!!! เผยทาสแท้ออกมาแล้ว
-
ปอนด์ธามน่ารักขึ้นทุกวันนนนนนนนนนน :-[
-
โอ้ยยย เขินแทนน่ะ / เนยจะมาไม้ไหนเนี่ย เบื่อจุง
-
อร้ายยย
นางเนย
สงสัยคงฟางเส้นสุดท้ายแล้วสิเนี่ย
เลยปลอยมาหมดตัว หึหึ
ระวังเหอะ จะเจอดี เดวก็เอาทั้งธามทั้งคินมาด้วยเลย โฮะๆ
-
ชอบบบบ ชอบเวลานังตัวร้ายกะนายเอกแบทเทิลกัน อิอิ
มาต่อไวไวนะคะ
:กอด1:
-
เป็นแฟนกันแล้วกุ๊กกิ๊กมากกกกกกกก ชอบอ่ะ ฮ่าๆๆ ขอหวานๆอีกนะ อ่านแล้วจรรโลงจิตพี่มากกกก
ตอนเค้าขอเป็นแฟนกันแม่งโคตรรรรรรน่ารักโลกแตก อ่านไปยิ้มไป ปอนด์น่ารักมากกกกกก
แล้วธามเวลาอ้อนนี่โอ้ยยยยยยยยย คุณพระ !@#$^#*$^@% มาอ้อนพี่บ้างได้ไหมมมมม
ร้อยพวกมาลัยด้วยแบงค์สีเทาเตรียมคล้องคอหนุ่มน้อยเลยจ้าาาา หี่หี่ น้งธามของเราแซ่บหลาย
แล้วเนยนี่อะไร คนเค้ามีเจ้าของแล้ว ย๊างงงงงจะมาแทรกกลาง ของที่ไม่ใช่ของเราจะพยายามยังไง
ก็ไม่ใช่ของเรานะ เจอวิธีเข้าหาแบบนี้แล้วยกนิ้วให้ชะนีในนิยายวายเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ ชอบตัวร้ายแบบนี้
แรงแบบเปิดเผย ชั้นจะเอา ถึงไม่ให้ก็จะเอา เริ่ดมากกกก !!
-
กรี๊ดดดดดด
เขินนนนนน
ฟินนนนนน :-[ :o8:
ธามเองก็ไม่ได้สนิทกับเนยขนาดนั้นมั้งคะเนี่ย ร้ายเชียว :3125:
ธามสู้ๆ o13 :z2:
-
เอาอิพี่เนยออกไป
-
:L2:เราเชื่อใจปอนด์นะ
-
อีเนยยย แรงจ้าาาาาาาาา
-
น้องปอนด์น่าร๊ากกก เหมาะกะธาม(ของเจ้)ที่สุดแล้วจ๊ะ
นังเนยนี่ก็ยังไงเนาะ รู้ว่าเค้าชอบคนอื่นยังจะไม่เลิกอีก
( อินี่! อีกฝ่ายเป็นเพื่อนด้วยน่ะ..เฮ้อ)
-
อีชะนี!!!!!!!!
อย่างนี้ต้องมีตบ
ไปขอแรง นพนภา กับ มุนินทร์
จากแรงเงามาช่วยตบดีมั๊ยเนี่ย
-
เนย ! ทำไมเธอนิสัยงี้ ! :z3:
-
ว๊ายเป็นแฟนกันแล้วอ่ะ
/////////////////////////
เนยๆ สุดท้ายความร้ายก็เริ่มออก
-
กะลังไปได้ดี
แต่ก็เห็นดราม่ามาลางๆอ่
มีก็ได้น
แต่อย่าดราม่าเยอะน
:z2:
-
ฮึ่มมมมมม
คนเรานะ อกหักนะ ไม่คิดเศร้านะ แต่แย่งเลยนะ
เขาเป็นแฟนกันนะ อ๊่ากกกก จิ๊!!!!!
-
น่ารักอ่ะปอนด์
-
บรรยากาศระหว่างกันมันนุ่มนวลมากๆเลยล่ะ :กอด1:
เป็นแฟนกันแล้วธามน่ารักมากขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่า
ที่ประทับใจเห็นจะเป็นความเอาใจใส่ของปอนด์
ทำหน้าที่แฟนได้ดีมากๆ เข้าใจและเอาอกเอาใจอีกด้วย
แต่ก็ไม่วายมีมารมาผจญ ไม่ใช่ใครเพื่อนกันนี่เอง :เฮ้อ:
แล้วดูท่าว่าจะไม่รามือง่ายๆด้วย ทั้งที่รู้ว่าแฟนเพื่อน
ปอนด์น่ะเราเชื่อใจอยู่แล้ว แต่เนยนี่สิ :serius2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เฮ้ออ :เฮ้อ: ชักเริ่มไม่ไว้ใจเนยเหมือนกันล่ะงานนี้ :m16:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
ปล่อยเค้าไปเถอะ เนยยย
เค้ารักกัน :sad4:
-
เค้าเป็นแฟนกันแล้ว ว ว :mc4:
นางเนย ชีร้ายจริงงง :angry2:
ปอนด์อย่าไปใจดีด้วยสิ
-
จะโดนเปิดโปงอีกมั้ยเนี่ยย
ชะนียิ่งร้ายๆอยู่ T_T
เค้ามีแฟนแล้วไม่รู้จักปล่อยวาง ผู้้หญิงดีๆไม่ทำกันนะ =C
-
ตอนที่ 21
ที่รัก
วันนั้นไอ้ปอนด์มันซื้อสีไปให้เนยจริงๆครับ . .
แต่ผมฝากโทมัสเอาไปให้เธอ และก็ลากไอ้ปอนด์ไปทำงานด้วยซะเลย ผลสรุปก็คือไม่รู้ว่าเนยจะทำหน้ายังไง แต่ตอนนี้ผมกันไอ้ปอนด์ให้ออกห่างเธอได้ผมก็แฮปปี้มากแล้ว ให้ตายสิ ที่ผ่านมาผมนึกเสมอว่าเพื่อนผมเป็นคนเรียบร้อย แต่อิซิ่มเคยบอกเอาไว้ว่าภายใต้ความเรียบร้อยของเนยนี่แหละ . . ร้ายนัก วันนี้ผมก็เลยเริ่มระวังๆเนย
ผมมารู้สึกแย่ทีหลังนะ ไม่น่าเลยกู . . ที่ผ่านมาผมเชียร์ให้ไอ้ปอนด์ได้กับยัยเนยจริงๆน่ะเหรอ ตายๆๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้ว่าตัวเองทำพลาด แต่ก็ต้องมีพลั้งกันบ้างแหละน่าและบอกตัวเองว่าอย่าทำอีก ก็แหม . . มันเป็นแฟนผมแล้วนี่ แล้วดีๆอย่างงี้หาง่ายที่ไหนกัน
ที่สำคัญ . . ผมคุยกับมันรู้เรื่องกว่าทุกคนที่เคยคบมา ส่วนใหญ่ไม่ได้เถียงกันหูดับตับไหม้เหมือนไอ้นี่ตั้งแต่แรกเจอหรอก แสดงว่าคนนี้พิเศษ . . ไม่เหมือนใครสินะ
“โห่ ดูตารางงานธามสิ!!!!” ปอนด์ที่เพิ่งจิ๊กสมุดตารางงานของผมมาจากโทมัสทำหน้าทึ่งกึ่งหวาดเสียว(อะไรของมึงเนี่ย?) ที่โดนโทมัสเขียนยุกยิกๆใส่ในตารางที่แทบจะไม่มีวันไหนที่ว่างเลย
“เหรอ จริงเหรอ” ผมนี่แทบอ่อนระโหยโรยแรง เพราะเหนื่อยมากเลยนะครับ แต่เหนื่อยนะไม่เท่าไหร่หรอกชินแล้ว แต่เวลาที่จะมีให้ไอ้ปอนด์เนี่ยสิ = =
“ฮ่าๆๆๆ ตลกดี” ปอนด์ชี้ให้ดู “วันที่สิบเจ็ดบ่ายโมงโอไอซี บ่ายสามอีเว้นท์ที่เซ็นทรัล หกโมงเย็นคุณปอนด์ วันที่สิบเก้าสิบโมงเช้าคุณปอนด์ วันที่ยี่สิบสองทุ่มคุณปอนด์ อะไรเนี่ย = = คุณปอนด์ก็เป็นส่วนหนึ่งของงานมึงเหรอ”
. . “เออ!!” ผมตอบ “บอกโทมัสให้เขียนไว้อย่างงี้เอง”
“แสดงว่าวันว่างๆก็ไม่ว่างก็เพราะไอ้คุณปอนด์นี่ใช่ป่ะ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“โหยยย น่ารักเวอร์อ่ะ” ปอนด์คว้าตัวผมมากอดคอหมับ แล้วจับให้ผมดูตารางงานไปด้วยกัน “และวันนี้อะไรเนี่ย พรุ่งนี้ . . เอ็มวีออนแอร์”
“ทำไมทำเสียงงั้น”
“ก็เปล่าหรอก . . ก็มีฉากอย่างงั้นน่ะ ใครจะไปอยากดูเล่า”
“ฉากจูบนั่นน่ะนะ”
“ก็ . . อือ”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้ปอนด์ “มุมกล้อง”
“แล้วเรื่องจริงก็ไม่ใช่มุมกล้องนี่นา”
“อย่ารื้อฟื้นดิ ธามบอกแล้วไงว่าตอนนั้นธามเองก็ไม่ได้ตั้งใจ”
“จ้าๆๆ แต่ก็หวงหน่อยได้ป่ะละ”
“หลังๆนี่เยอะนะ”
“ตัวเองก็เยอะพอกันแหละน่า”
“เยอะตรงไหน” ผมเอาตัวมาจากไอ้ปอนด์ แล้วหน้าบึ้ง
“เห้ย ใจเย็นดิ แค่แซวเล่นน่า”
“ชิ” ถึงแม้ปากผมจะว่าอย่างงั้น แต่ก็หันเอาหลังไปพิงตัวไอ้ปอนด์ตามเดิม แล้วก็ตอบคำถามคุณเค้าทุกเรื่องที่เค้าอยากรู้เกี่ยวกับงานของผม ปอนด์เปิดใจกว้างมากเลยนะครับ ที่เข้าใจว่างานผมเยอะ และก็เจอคนแยะ
“แล้ววันนี้ว่างถึงกี่โมงละเนี่ย”
“ที่จริงวันนี้มีโปรโมทเพลงกับสปอนเซอร์น่ะ . . แต่ทางนู้นเค้าไม่ว่าง เลยว่างยาว โคตรดีใจอะ”
“ดีใจที่ได้อยู่กับกูใช่มั้ย”
“เปล่า ได้พักได้ผ่อนบ้างต่างหาก”
“แหม หวานกับเค้าบ้างไรบ้างได้ป่ะ”
“นี่ก็หวานแล้ว”
ยอมมึงขนาดนี้นี่ถือว่าเยอะแล้วนะเว้ย . .
“แล้ววันนี้จะทำอะไรกันดี”
“มึงน่ะ อ่านหนังสือไปเลย จะไฟนอลอาทิตย์หน้านี่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“อ่านเยอะแล้ว เบื่อออออออ” ปอนด์วางสมุดตารางงานลง แล้วเอามือมาเล่นผมของผมแทน เอาจมูกของมันมาฟุดฟิดๆแถวแก้มผมด้วย ซนเป็นบ้า “เล่นกับธามดีกว่า”
“เล่นเหี้ยไร” กูจั๊กจี้มั่งเหอะ มาดม มาจับแบบนี้ ขนลุกแปลกๆ
“ก็เล่นอย่างงี้ไง” ฟอดดดดดดดด! มันหอมแก้มผมฟอดใหญ่ แล้วก็กระหน่ำมาด้วยฟอดเล็กๆอีกหลายฟอดซะจนแก้มผมคงช้ำ มึงเห็นกูเป็นตัวอะไรเนี่ยยยยย!!!!!!!!!!!
“เห้ยยย เดี๋ยวหน้าช้ำ เดี๋ยวหน้ายับ ขี้เกียจไปคลินิกกกกก” ผมเอามือลูบแก้มตัวเอง ใบหน้าตอนนี้คงแดงเถือกไปหมด เพราะไอ้เหี้ยปอนด์ . .
“ฮ่าๆ ไม่ช้ำไม่ยับหรอกน่า”
อย่าให้กูแกล้งมึงบ้าง แล้วมึงจะพูดไม่ออก . . ผมกลายเป็นตุ๊กตาในอ้อมแขนไอ้ปอนด์ไป ส่วนไอ้ปอนด์มันก็กลายเป็นโซฟารูปคนของผม ซึ่งให้ผมได้ทั้งพิง ได้ทั้งนั่ง รู้สึกสบายใจอุ่นใจแปลกๆ หนำซ้ำยังอิ่มเอมและก็ปลอดภัยอีกต่างหาก ตลอดทั้งบ่ายของวันหยุดวันนั้นพวกเราจึงดูทีวีด้วยกันอย่างนั้น ผมตั้งใจดูทีวี ส่วนไอ้ปอนด์ก็หาเรื่องแต๊ะอั๋งผมอยู่ร่ำไป จนผมต้องเขกมะเหงกให้มันอยู่นิ่งๆบ้างไรบ้าง . . เพิ่งรู้ว่ามันขี้เล่น(ไม่รู้ว่าชอบเล่นขี้ด้วยรึเปล่า)ขนาดนี้นะเนี่ย
“วันนี้ว่าจะทำข้าวเย็นให้กิน” ปอนด์เอ่ยออกมา “อยากกินอะไรว่ามาเลย”
“ทำได้ทุกอย่างแน่เหรอ”
“ก็ถ้าไม่ได้ ก็เปิดเน็ตดูแล้วก็ทำตามไง” วิธีนี้มันคุ้นๆว่ะ “ธามก็ใช้วิธีนี้ ตอนทำโจ๊กให้ปอนด์ไม่ใช่เหรอ” นั่นไง กูว่าแล้ว . . ต้องแว้งกัดกู
“ก็ . . โธ่ ใครมันจะไปรู้ล่ะ กินได้ก็ถือว่าดีมากแล้วไม่ใช่เหรอ”
“วันนั้นหลังจากหายไข้ปุ๊บ ท้องเสียต่อเลย ฮ่าๆๆๆ”
“หึ สมน้ำหน้ามึง!!!”
“แล้วสรุปอยากกินไร”
“สปาเกตตีคาโบนารา”
ปอนด์หันขวับมาทางผมทันที . . “ง่ายๆไม่ได้เหรอ ต้มยำโน่นนี่นั่น ไข่เจียว ไข่ดาวงี้”
“โห่ นี่ถ้าทำได้แค่นั้นวันหลังก็ไม่ต้องถามเลยนะว่าอยากกินไร”
“โอเค ได้! ถ้าอยากกิน เดี๋ยวก็จะหาวิธีทำให้ . .”
“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องหรอกน่า ล้อเล่นนน” ผมรีบพูด สีหน้าสดใส “ที่จริงว่าจะอดข้าวเย็นหน่อยน่ะ ช่วงนี้แฮปปี้มากไปหน่อย รู้สึกตัวเองกำลังตุ่ยยังไงไม่รู้”
ปอนด์ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากผมเท่าไหร่นักมองผมเท่าสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ “เนี่ยนะ ตุ่ยแล้วเหรอ?”
“อือดิ” ผมลูบพุงตัวเอง “มันนิ่มๆ”
“นิ่มก็ดีออก . . เวลานอนซบจะได้หลับสบาย”
“มึงจะนอนตรงพุงกูเหรอครับ”
“ฮ่าๆๆ ก็ไม่ช่ายยยย แต่มันนิ่มแล้วเหมือนตุ๊กตาดี” = = กูดูเป็นตุ๊ดไปเลย “ธามก็ตัวนิ่มอย่างงี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร”
“จริงเหรอ” ผมเซ็งไปเลย “อยากแน่น อยากมีกล้ามอ่ะ . . มีพุงโย้แบบนี้กลัวสาวไม่กรี๊ด”
“กูว่านะ . .” ปอนด์เลิกคิ้ว “อย่างงี้แหละ ดีแล้ว”
อ้าว. . สรุปชอบให้ผมมีพุงหรอกรึ ผมงงกับความคิดของปอนด์ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
บางที . . มีชีวิตเหมือนคนธรรมดาในแบบเรียบง่ายแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะครับ โคตรสบายใจ ไม่ต้องอยู่ในสายตาของใครตลอดเวลา อยากทำอะไรก็ทำ มีความสุขกับคนที่เรารัก ไม่จำเป็นต้องมีชื่อเสียง ไม่จำเป็นต้องโด่งต้องดัง . . เพราะสิ่งเหล่านั้นบางทีมันก็ไม่ใช่ความสุขเสมอไป . .
ผมพูดเหมือนผมเบื่อการเป็นนักร้องของผมยังไงยังงั้น แต่ที่จริงผมก็ไม่ได้เบื่อมันหรอกครับ ผมรักการร้องเพลง ผมรักการที่ได้เห็นคนมีความสุขเพราะเสียงของผม แต่ข้อเสียมันก็มีซึ่งเป็นสิ่งที่ผมเลี่ยงไม่ได้ . .นั่นก็คือความเป็นส่วนตัวและก็ความเป็นตัวตนที่แท้จริงของผม
ผมยังไม่ได้คิด . .เรื่องที่ว่าหากการที่ผมคบกับไอ้ปอนด์มีคนมารับรู้ คนเหล่านั้นเค้าจะรู้สึกอย่างไร จะสนับสนุน ตั้งกลุ่มแอนตี้ หรือร้องเรียนปวีณา(ไม่ใช่ละมึง) ผมก็ไม่รู้หรอก มันเป็นสิ่งที่สังคมทั่วไปยังไม่ยอมรับ แต่ในตอนนี้ . . ผมอยากทำมันให้ดีที่สุด อยากให้ตัวเองมีความสุข อยากให้ปอนด์มีความสุข ไม่ว่าในวันข้างหน้าจะเป็นยังไง ผมก็จะไม่เสียใจ เพราะผมจะทำให้ทุกวันมันเป็นวันดีที่สุด . .
“รสชาติปะแล่มๆแฮะ” เห็นปอนด์ในชุดผ้ากันเปื้อนกำลังแลบลิ้นแผล่บๆชิมต้มยำกุ้งในกำลังน่าอร่อยได้ที่อยู่ในหม้อ กูบอกสปาเกตตีไง แต่นี่มันอะไร แต่ที่จริงก็กินได้หมดแหละนะ . . “ธามแหละ ไม่ยอมมาช่วยกันเลยเนี่ย ทำคนเดียว เหนื่อยนะ”
“อยากอาสาทำเอง ช่วยไม่ได้” ผมกดรีโมททีวี เปิดหารายการเพลงอย่างเดียวเลยครับ มีข่าววงผมโผล่ออกมาบ้างเป็นครั้งคราว . . และก็มีวงอื่นด้วย
“อันที่จริงธามไม่ต้องมาทำอะไรก็ดีแล้วล่ะนะ แหะๆ กลัวครัวพัง”
จะดีใจที่สบายไม่ต้องทำอะไรหรือจะเสียใจที่ไอ้ปอนด์มันสบประมาทดี แต่ก็ช่างมันเหอะ . .
เพราะมีอะไรอย่างอื่นแย่งความสนใจของผมไปซะหมด . .
“เออนี่ธาม อย่าเพิ่งเปลี่ยนช่องสิ เพลงเมื่อกี้เพราะดี” ปอนด์ที่กำลังทำกับข้าวต่อไปส่งเสียงออกมาจากในครัว
ผมเปิดกลับไปช่องเดิมตามที่ปอนด์ร้องขอ ในหัวกำลังนึกคิด . . ใช่ เรื่องนี้แหละที่กำลังดึงความสนใจของผมให้เข้ามาหาอย่างเต็มเปี่ยม . . วงร็อควงใหม่ ของค่ายคู่แข่ง . . พูดถึงเรื่องสไตล์เพลง ก็คล้ายวงผม . . การแต่งตัว . . แม่งก็คล้ายอีก . . และก็อีกบลาๆๆที่หากใครหลายคนมาดูวงนี้ ก็จะสามารถนึกถึงวงผมได้ทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดให้เหนื่อย
แว้บแรกที่เข้ามาในหัว . . นี่กะเลียนแบบกันทั้งดุ้นเลยเหรอวะ?!!!!
ไม่สิ อาจจะไม่ได้เลียนแบบก็ได้ ผมคงคิดมากไปเอง . . แต่เพลงของวงนี้ เพราะดีเหมือนกับที่ปอนด์ว่า
“พี่ธามมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงไอ้คิกลอยมาจากไหนไม่รู้ มาเกาะไหล่ของผมหมับ ผมที่นั่งอยู่บนโซฟาหันหลังให้ประตูเลยไม่รู้ว่ามันโผล่เข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่
“อะอ้าว คิก มาคนเดียวเหรอ”
“ไอ้เชี่ยคิก มือมึงน่ะ!!!!!!” ปอนด์แอบกัดตอนที่ยกชามต้มยำกุ้งหอมฉุยมาวางไว้บนโต๊ะ ไม่รู้มันกัดเล่นหรือกัดจริง แต่สังเกตดูอัศเจรีย์สิครับ …
“ทำไม มือกูทำไม” คิกหัวเราะคิกๆตามชื่อมัน “พี่ธามดูอะไรอยู่ เพลงใหม่วงพี่เหรอครับ เพราะจัง”
“เปล่าๆ เพลงใหม่ออนแอร์วันพรุ่งนี้น่ะ แต่นี่เป็นของอีกวงนึง” ผมพูด นัยน์ตายังจ้องมองวงน้องใหม่ของค่ายคู่แข่งที่กำลังวาดลวดลายอยู่ในจอแอลซีดีของคอนโดปอนด์
“อ้าว . .นึกว่าวงพี่ธามซะอีก” นั่นไง คิกก็คิดเหมือนกัน “เพลงใหม่นี่ใช่เพลงที่มีฉากไอ้ปอนด์มันสะเทือนใจโคตรๆน่ะ ใช่มั้ยครับ” ท้ายประโยคไอ้คิกหันไปล้อเลียนปอนด์ด้วย ไอ้ปอนด์ที่กำลังวางชามข้าวยกนิ้วกลางด่ามันใหญ่
“มึงมาทำไม” นั่นไง . . พ่อเจ้าประคุณเค้ามาโหด
“อ้าว ปกติถ้ากูอยากมาเมื่อไหร่กูก็มานี่นา”
“แต่ทำไมต้องเป็นวันนี้ตอนนี้ด้วยฟะ”
“เกิดอยากกินข้าวฟรีฝีมือมึงขึ้นมาน่ะสิ!” คิกวิ่งแจ้นไปชิมกับข้าวฝีมือปอนด์ แต่โดนปอนด์ตีมือ “ง่ะ เจ็บนะว้อย”
“ให้เค้าชิมก่อน” ปอนด์พยักเพยิดมาทางผม
“อะไรอ่ะ ไอ้ . . ชิ!!!! มีแฟนแล้วลืมเพื่อน!!!!” ดราม่ามาเต็ม ไอ้คิกทำหน้าผิดหวังใส่ปอนด์ แต่หลังจากนั้นสองวินาทีก็ยิ้มหน้าระรื่น “พี่ธาม มาชิมฝีมือมันสิครับ ดูมันจะทำสุดฝีมือเลยนะ!!!!!”
“อ่าฮะ” ผมลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทานข้าว . .ไอ้ปอนด์ถอดผ้ากันเปื้อน นั่งฝั่งตรงข้ามผม แล้วมองมาที่ผมอย่างลุ้นๆ
กับข้าวไทยๆธรรมดามีเต็มโต๊ะ. .ดูเรียบง่ายแต่น่าทานมากๆ
“มันจะดีกว่านี้มาก ถ้ามึงไม่อยู่นะคิก”
“เงียบไปเลยเชี่ยปอนด์” คิกเอ็ด “อ้าวพี่ธาม ทานสิครับ”
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่าหรอกก็แค่ . .” กำลังปลื้มอกปลื้มใจ . . มีแฟนดีกว่าชาวบ้านเค้า หน้าตาก็ดี ใจก็แสนดี แถมยังทำกับข้าวเป็นด้วย ว่าแต่มันจะอร่อยมั้ยนะ ?
ผมตักต้มยำกุ้งเข้าปากหนึ่งคำ . . อร่อยจริง . . ไม่ถึงกับอร่อยมาก แต่ปอนด์ทำได้ขนาดนี้ถือว่าเก่งโคตรๆ
ผมยิ้มให้ไอ้ปอนด์ที่ลุ้นจนเยี่ยวเล็ด “อร่อยดี” และมันก็ทำท่ามันเยี่ยวมันได้ไหลออกมาอย่างเต็มที่ (ดูมึงเปรียบ)
“ได้ฤกษ์ทานซะทีนึง!” คิกคว้าจานมา ตักข้าว แล้วก็โซ้ยทุกอย่างลงจาน
ปอนด์หยิบจานบ้างแล้วถามคิก “มึงเป็นอะไร”
“อะไร เป็นอะไร”
“ดูมึงร่าเริงผิดปกติ”
“อะไรกูก็เป็นอย่างงี้มาตลอดเหอะ”
“ร่าเริงเกินไปจนเหมือนกับกำลังปิดบังอะไรกูอยู่”
นี่มึงช่างสังเกตขนาดนั้นเลยเหรอวะปอนด์ . . ผมทานข้าวไป มองดูเพื่อนรักเค้าคุยกันไป . . ซึ่งทั้งคู่มีบุคลิกแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง คนหนึ่งก็โคตรทะเล้นส่วนอีกคนก็ทะเล้นเหมือนกันแต่น้อยกว่ากันมาก (แล้วมันต่างกันตรงไหนนี่เห้ย?)
“กูจะปิดบังอะไรมึง”
“หนีไม่พ้นเรื่องผู้หญิงอ่ะดิ”
“เห้ย!!!!!”
ร้องขนาดนี้ . . ถ้าไม่จริงนะ เอามีดมาแทงคอไอ้ปอนด์ได้เลย
“ทำไมวะ . . กับพี่ซันก็เห็นเค้าเล่นด้วยไม่ใช่เหรอ”
ช่วยเอามีดเล่มนั้นมาแทงคอผมด้วยจะดีมาก . . อยากตายจริงๆ ไม่อยากรับรู้ความจริงที่ว่าไอ้คิกมันจีบยัยซันซันที่ผมโคตรจะหมั่นไส้ . . TT
“ก็ . .โอเคอ่ะ อีกไม่นานคงจีบติด” ให้ตายสิวะ . . ยัยซัน ช่วยเล่นตัวซักเดือนสองเดือนได้ปะวะ ให้ไอ้คิกมันทนไม่ไหว มันจะได้เลิกจีบเธอออออออออออออ
“ก็ดีแล้วนี่”
“กูว่าไม่ดีว่ะ” นั่นไง!!!!!!!!!! โป๊ะเช้ะ!!!!!!!! อะไรวะคิก!!!!!! เม้ามาได้เลยกูอยากฟัง!!!!!!!!!
เหมือนไอ้ปอนด์มันจะยิ้มขำที่ผมทำหน้าตาอยากรู้อย่างโคตรออกนอกหน้า . . มันส่งกระดาษทิชชูมาให้แล้วก็ทำหน้าตาบอกว่ามีอะไรเปื้อนที่มุมปากของผม เขินว่ะ . . ทำไมปอนด์มันทำสายตาเอ็นดูผมจัง . .
“ว่ามาสิ”
“ก็ . . กูว่าเค้าแรงๆยังไงไม่รู้”
มึงเพิ่งรู้เหรอคิกกกกกกกกกกกกกกกก เอาหูไปนา เอาตาไปไร่ไกลแค่ไหนวะ ถึงได้ช้ามากมายก่ายกองขนาดนี้
“ไหนบอกมึงชอบ”
“ก็. . ชอบอ่ะ แต่ยังไงดีอ่ะมึง แรงเกินไปก็ไม่งามถูกป่ะ ยิ่งคุยบางทีก็ . . ไม่ใช่อ่ะ”
“ถ้าจะคิดหนักขนาดนั้นล่ะก็ . . ก็เลิกจีบไปดิ ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่จะฝืนไปทำไม”
“นั่นสินะ” ไอ้คิกเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ “ไม่เหมือนมึงกับพี่ธาม เคมีตรงกันล่ะสิ ถึงคบกับปุบปับๆ” ไหงมึงโยนมาเรื่องกูซะงั้นวะคิก?
“ปุบปับที่ไหน . . รู้จักกันนานแล้วเหอะ”
“ถึงปียัง”
“ก็ยังอ่ะ”
“คนที่ใช่มาในเวลาที่ใช่ . . มึงเคยได้ยินป่าว”
“อืม” ปอนด์ส่งทิชชูมาให้ผมอีกครั้ง อ้าว กูกินเลอะอีกแล้วเหรอ . . ยิ่งไอ้ปอนด์มันยิ้มเหมือนเอ็นดูผมมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งทำตัวไม่ถูกเท่านั้น . . สายตาที่มันมองมา . .หวานโคตร . . ซะจนผมรู้สึกใจเต้นระทวย . . มึงเจ้าชายมากขอบอก “ธามใจเย็นดิ เลอะใหญ่แล้ว”
“พี่ธามเค้าคงเขินน่ะ คิกคิก” ไอ้คิกหัวเราะตามชื่อของมันอย่างนึกสนุก
“ถ้าไม่มีมึงอยู่ด้วย ป่านนี้กูคงวิ่งเข้าไปหอมแก้มเค้าแล้ว”
ไอ้ปอนด์ พะ พูดอะไรของมึง!!!!!!!!!!! . . ไอ้คิกหมั่นไส้หนักถึงขนาดโยนทิชชูที่ผมซับปากเมื่อสักครู่ไปใส่ไอ้ปอนด์เลยครับ ส่วนผมก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไง
นอกจาก . . นั่งบิดอยู่อย่างนั้น สัดเอ๊ย นี่มันไม่ใช่กูเลย T_______T
“แล้วไอ้บูมล่ะ มันไปไหนของมัน” ปอนด์ที่ไม่รับรู้ใดๆว่าผมกำลังเขินตักข้าวเข้าปากแล้วถามเพื่อนคิกของมัน
เออว่ะ . . พูดถึงไอ้บูม หน้าพี่เจิ้นก็ลอยเข้ามาในหัวของผมเลย . . ผมจำได้ดีในวันนั้นที่ปอนด์มันขอคบกับผมน่ะ ไอ้พี่เจิ้นกับไอ้เด็กบูมมันนั่งรถไปด้วยกัน ผมจำได้อย่างชัดเจน แต่ก็ไม่ได้บอกใคร เนื่องจากเม้ามอยลับหลังคนอื่นแบบนี้ไม่ใช่นิสัยผมว่ะ
“ไม่รู้” คิกหน้านิ่งขึ้นมาทันที
“อะไร ทะเลาะไรกันอีก”
“เชี่ยปอนด์ ทำเป็นรู้ดีทุกอย่างเลยนะ”
“สัด เห็นกูเงียบๆงี้ กูดูพวกมึงออกทุกอย่างนั่นแหละน่ะ” ปอนด์ตักไข่เจียวหมูสับใส่จานของผม ถึงแม้ปากจะพูดกับไอ้คิก แต่ตาของมันก็จ้องมองมาที่ผมทุกๆสามวินาทีจริงๆ
. . เป็นเอามากนะมึง
ส่วนเรา . . รู้ว่าเค้าจ้องก็สงวนกริยาท่าทางประหนึ่งกุลสตรีไทยก็ไม่ปาน(ดูมันเปรียบ)
“ก็ไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน กูอยู่กับพี่ซัน ส่วนมันก็อยู่กับกิ๊กใหม่ของมัน”
“ใครวะ ดาวที่ไหนอีกล่ะ” ไอ้บูมมันคบแต่สาวสวยระดับสูงครับ เคยได้ยินปอนด์พูดอย่างนั้น แต่ครั้งนี้ผมว่าน่าจะไม่ใช่ดาวว่ะ . .
เดือน . . ต่างหาก (พี่เจิ้นเดือนสถาปัตย์ เมื่อสามปีที่แล้วครับ ปีผมใครจะเชื่อว่าเป็นไอ้โด้ เพื่อนรักผม 555)
“ไม่รู้แม่ง” คิกสวน “เลิกพูดถึงมันเหอะ พูดแล้วอารมณ์เสียว่ะ”
“เอ๊า ไอ้นี่” ปอนด์เกาหัว
เมื่อคิกท้องอิ่มแล้วคิกก็ไปครับ . . มันคงกะมากินฟรีจริงๆสินะ ก่อนไปมันซุบซิบอะไรกันกับไอ้ปอนด์ไม่รู้ แล้วยังทำหน้ากรุ้มกริ่มๆใส่ผมอีกต่างหาก แอบเห็นปอนด์ยิ้มอายๆแล้วก็ต่อยไหล่เพื่อนมันไปที ราวกับแก้เขินอะไรอย่างงั้นแหละ
“เดี๋ยวช่วยล้างนะ”
เพล้ง! . . จานหนึ่งแตกไปตอนที่ผมยกมันขึ้นมาเพื่อที่จะเอาไปวางไว้ที่ซิงค์ก่อนล้าง ปอนด์อ้าปากค้าง แล้วก็โบกมือปฏิเสธใหญ่
ตายห่า . . ผมเปล่าซุ่มซ่ามนะเออ
“ไปดูทีวีดีกว่านะ อย่าทำเลย เดี๋ยว . .”
“เดี๋ยวอะไรเหรอปอนด์” ผมเลิกคิ้ว . . ถ้าพูดไม่เข้าหูล่ะก็ มีงอนแน่
“เดี๋ยวเหนื่อยจ้ะ” เหงียมไปเลย ฮ่าๆๆๆ อำนาจอยู่ในมือของผมเต็มกำมือเชียว
“งั้นนั่งดูทีวีให้กำลังใจอยู่ตรงนี้ละกัน”
“จ้ะ”
มันพูดเพราะๆแล้วก็น่ารักดีเหมือนกันนะ . . ผมบอกว่าผมจะดูทีวี แต่เปล่าเลยครับ หันทั้งตัวมาดูไอ้ปอนด์ล้างจาน เอามือทั้งคู่รองคางที่วางบนพนักโซฟา ดูไอ้บ้าคนนึงที่ไม่ว่าจะทำอะไรแม่งก็ดูดีไปซะทุกอย่าง
มันไม่รู้ตัวเล้ย . .ว่าผมจ้องอยู่
“แล้วคืนนี้ . . ค้างนี่รึเปล่า”
ปอนด์ถาม ขณะที่ล้างจานเสียงดังโคร้งเคร้ง ผมก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันน่ะ เห็นทีจะต้องถามโทมัส พรุ่งนี้มีออกต่างจังหวัดแต่เช้าเลยครับ ถ่ายทอดสดโปรโมทเอ็มวีที่ริมทะเลเชียว พี่แอนโคตรลงทุน แต่นักร้องโคตรจะเหนื่อย
“คงไม่น่าจะได้ค้างที่นี่อ่ะ”
“อ่าฮะ”
“ทำไมทำเสียงผิดหวังอย่างนั้นล่ะ”
“ก็ . . แหม ใครๆก็อยากนอนกอดแฟน”
ผมมาหามันบ่อยก็จริงครับ หลังจากที่ตกลงคบกัน แต่ไม่เคยได้ค้างด้วยเลย เหตุผลก็สืบเนื่องมาจากงาน . .และก็เรียนนี่แหละ
“งั้นก็มากอดซะสิ อยู่ให้กอดล่ะเนี่ย” เอ่อ . . บางทีกูก็แรง
“อย่ายั่วดิ!” ปอนด์หันมาเอ็ด “กอดน่ะกอดแน่ แต่อยากกอดอยากหอมทั้งคืนอ่ะ . .”
พูดไม่พอแถมยังใส่อารมณ์หวานๆในน้ำเสียงด้วย โอเค! ผมหันหน้ากลับดีกว่า คนอะไร หยอดได้หยอดดีจริงๆ
“ไอ้วงนี้นี่มันอะไรนะ” Black-X วงใหม่ที่ผมคิดว่าเลียนแบบวงผมทั้งดุ้นน่ะครับ ผมเปลี่ยนประเด็นหันมาหาวงนี้แทน เพราะตอนนี้ทุกช่องต่างก็โปรโมทเพลงของวงนี้กันให้รึ่ม
และซิงเกิ้ลใหม่วงกูจะรอดมั้ยเนี่ย . .
“ใช่ค่ายเดียวกันกับธามป่ะ”
“ไม่อ่ะ อีกค่ายหนึ่ง” ค่ายคู่แข่งเลยแหละ
“เพราะดีนะ . .”
ปอนด์ชมหลายรอบแล้ว . . ผมจำได้ นี่ขนาดปอนด์ไม่ได้เป็นพวกที่คลั่งแนวร็อคแบบนี้ยังถึงกับต้องเอ่ยปากชม แถมยังไม่ได้ตั้งใจฟังอีกด้วย
ไอ้เรื่องคู่แข่งน่ะต้องมีแน่ . . เป็นของตาย . . แต่คู่แข่งที่ไร้ซึ่งความเป็นเอกลักษณ์ของตัวเองแบบนี้ . .ผมไม่ศรัทธาว่ะ
เดี๋ยวพี่แอนก็คงจะหาทางจัดการเองนั่นแหละนะ
ครืด ครืด ครืด
“ธามครับ โทรศัพท์มาแน่ะ”
“จ้า” ผมก็พูดเพราะเป็นนะ >< ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ โทมัสนั่นเอง เบอร์นี้ไม่ป๊า ก็เพื่อน ก็โทมัสแหละครับที่โทรมา(โคตรของโคตรของโคตรส่วนตัว) “โทมัส ว่าไง”
“บอกลาคุณปอนด์ได้เลยครับคุณหนู . .อีกสิบนาทีผมจะถึงหน้าคอนโดของคุณปอนด์แล้ว”
“อ่าครับ” หว่า . . เซ็งเลย ผมลอบมองปอนด์ที่ยังยืนล้างจานอยู่ มันส่งยิ้มอบอุ่นมาให้
“รู้รึยังครับว่าโปรโมทซิงเกิ้ลใหม่หลายวันติดกันเลยน่ะครับ”
“หะ ไม่จริงน่ะ” ผมเดินไปคว้าตารางงานที่ปอนด์เพิ่งเปิดดูเล่นกับผมเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน “ไม่ติดกันไม่ใช่เหรอโทมัส เช็คดีๆซิ” หรือเค้าจะทำอะไรพลาด?
“ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับคุณหนู” โทมัสทำเสียงเหมือนจะร้องไห้ ผมก็เหมือนจะร้องไห้ด้วยเหมือนกัน อะไร ทำไมอีก!!! “คุณแอนแก้ตารางงานใหม่หมดเลยเมื่อสองวันก่อน ผมก็หัวหมุนเหมือนกัน เหมือนเธอต้องการที่จะโปรโมทให้มากที่สุดน่ะครับ เพราะช่วงนี้ . .”
“แบล็คเอกซ์ใช่มั้ย” . . พี่แอนต้องรู้เร็วกว่าผมอยู่แล้ว
“ใช่ครับ” โทมัสตอบรับ “ทุกอย่างเหมือนวงโคบร้าสลีคทุกประการ จนเกิดการเปรียบเทียบ และช่วงนี้คุณหนูยิ่งมีข่าว . .”
“ . .เข้าใจแล้ว”
เข้าใจเว้ย แต่ทำไม่ได้ T_T ผมกดวางลง เปิดดูสมุดตารางงานที่ใช้การไม่ได้แล้วนั้นอย่างหงอยๆ คุณปอนด์ คุณปอนด์ และก็คุณปอนด์ในตารางเหล่านี้คงต้องหาปากกามาขีดฆ่า
ถ้าผมเลือกได้ . . บางทีผมก็อยากเลือกความสุขของตัวเองบ้าง
“เป็นอะไรอ่ะ” ปอนด์เดินมาคว้าสมุดตารางงานออกไปแล้วจับมือของผมบีบเบาๆ
“ตารางงานเปลี่ยน . .พี่แอนเค้าเปลี่ยนเมื่อสองวันก่อน”
“แล้ว . .”
“อาจจะต้องโปรโมทติดกันหลายวัน”
“…”
“อาจจะไม่ได้เจอกันบ่อยๆ”
“โธ่ เรื่องแค่นี้เอง” ปอนด์ก้มหน้าก้มตาลงมาสบตากับผมแล้วยิ้มแฉ่ง (มันก้มเพราะผมเตี้ยกว่าครับ TT) “คุยโทรศัพท์ก็ได้นี่”
“มันไม่เหมือนกันนี่หว่า”
“ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ถ้าปอนด์คิดถึงธาม ปอนด์จะเปิดทีวี”
“สัด แล้วกูล่ะ” หน้ามึงไม่ได้ลอยไปลอยมาในทีวีนะว้อยปอนด์ กูก็คิดถึงมึงบ้างอะไรบ้าง
“เอาน่า. . ต่างคนก็ต่างทำหน้าที่ของตัวเองเนอะ” ปอนด์บีบแก้มผม “กูก็ตั้งใจอ่านหนังสือสอบไป มึงก็ต้องใจทำงานไป . . แล้วพอทำหน้าที่เสร็จเมื่อไหร่ ก็ค่อยมาเจอกัน”
“ประมาณอาทิตย์กว่าๆเลยนะ” เสียงผมเศร้าแบบปิดไม่มิดจริงๆ ไปหมดแล้วฟงฟอร์ม ไม่ต้องมีแล้วล่ะครับ หนีหัวใจตัวเอง “นี่ยังไม่นับมินิคอนตามอีเว้นท์ต่างๆที่จะตามมาอีก”
“รอได้” ปอนด์บอกด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ที่สุด ด้วยน้ำเสียงที่หวานสุด “รอธามมาเกือบทั้งชีวิตละ แค่อาทิตย์กว่าๆเองจะไปน่ากลัวอะไร”
“รอมาทั้งชีวิตจริงๆน่ะเหรอ” พูดได้ตลกมากเหอะ
“ก็กว่าจะเจอมันใช้เวลานานมากนี่หว่า”
“ต้องไปแล้วนะ” ผมเอ่ยแล้วดูนาฬิกาดิจิตอลที่ฝาผนัง สิบนาทีพอดีเด๊ะ
“ไปส่งนะครับ”
“ไม่เป็นไร ขึ้นลงๆ เหนื่อยเปล่าๆน่า”
“ไม่เอา เป็นห่วง”
“ห่วงอะไรเล่า แค่นี้เอง” แค่กดลิฟต์ เข้าออกลิฟต์ ไม่มีอะไรหรอกน่า
“เป็นห่วงจริงๆนะ” ย้ำไรนักหนาวะ . .กูจะหัวใจวายตายเพราะมันเต้นแรงเกินไปและก็เพราะมึงด้วยปอนด์!!!! “เดี๋ยวลงไปส่งครับ”
“อ่า งั้นก็ได้” อย่าขัดเค้าเลย . . ขัดไปเค้าก็ไม่ฟังอยู่ดี
ปอนด์เก็บของเข้ากระเป๋าทุกอย่างให้ ดึงมันขึ้นมาสะพาย แล้วก็มองหน้าผม “ไปสิครับ”
แต่ขาของผมกลับแข็งทื่อ . . ไม่อยากไปเลย ไม่อยากไป TT
“แป๊บนะ” ผมโน้มตัวขึ้นไปจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากของปอนด์ ไอ้ปอนด์อ้าปากค้างแล้วก็เอ๋อแดกไปเลย O_O “เป็นไร ไปได้แล้วว้อย!!!” ก้มหน้าก้มตาเดินนำมันไปแล้วครับ!!! กูทำอะไรลงปายยยยยย . . เดี๋ยวไอ้ปอนด์แม่งก็ได้ใจใหญ่หรอก
ซึ่งก็น่าจะเป็นอย่างนั้น “โห่ แบบนี้ยิ่งยังไม่ต้องไปใหญ่เลย” มันวางกระเป๋าลง คว้าตัวผมมากอดอย่างเต็มอ้อมแขน จับใบหน้าของผมให้หงายขึ้น แล้วก็ประทับริมฝีปากลงมาอย่างเร่าร้อน . . สอดลิ้นอุ่นๆเข้ามา ท่าทางจะหื่นกระหายน่าดู
แต่แม่งไม่ใช่เวลานะว้อย . .
พลั่ก! พลั่ก! ทุบอกแกร่งไปสองที มันสูบเอาพลังงานของผมไปจนหมด หายใจไม่ทัน เรี่ยวแรงไม่มี ตัวอ่อนระทวยให้แขนให้ปอนด์รั้งเอาไว้อย่างนั้น
น่าอายชิบหาย . .ไอ้ปอนด์แม่งก็ไม่ยอมปล่อยชิบหาย . .
“โอเค . . อิ่มแล้ว” ปอนด์ถอนปากออก ตอนที่ผมกำลังเคลิ้มได้ที่ . .ไอ้เหี้ยเอ๊ย มีการยิ้มกริ่มนิดๆตอนที่เห็นหน้าผมด้วย ไอ้บ้า . . “ไปได้แล้ว”
“อ่ะ อื้อ” ผมซ่อนหน้าแดงๆของตัวเองเอาไว้ เดินนำหน้าไอ้ปอนด์ที่ทำการล็อคห้องของตัวเอง แต่ก่อนจะออกจากห้อง . .
ผมก็หอมแก้มมันอีกที . .
“โอเคๆ” มันก็หอมผมคืน . .อาลัยอาวรณ์กันชิบหาย . . ราวกับผมกำลังจะออกไปรบยังไงยังงั้นแหละ “รู้แล้วครับว่ารัก รู้แล้วครับว่าคิดถึง”
นั่นไง . . ผมทำมันได้ใจจริงๆ!!!!!!!!!!!!!!!!!
แต่ก็โทษมันไม่ได้หรอก . .
ใครว่ามันเป็นเอามากอยู่ฝ่ายเดียวล่ะ?
-
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
ชีวิตผมตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากมีบ้านมีห้องนอนอยู่ในรถตู้ของบริษัท วันๆนึงเทียวไปเทียวมาในกรุงเทพไม่ต่ำกว่าห้าที่ . . เหนื่อยชิบหาย . . และก็เหนื่อยปั้นหน้ายิ้มสัดๆ ผมต้องพยายามทำตัวให้ดูสดใสและดูบริ๊งค์ตลอดเวลาที่อยู่หน้ากล้อง แถมยังต้องคอยตอบคำถามเรื่องฉากจูบนั้นซ้ำไปซ้ำมาซะจนปนกันมั่วไปหมดแล้ว
อาทิเช่น ..
“ได้ข่าวว่าซิงเกิ้ลใหม่ของโคบร้าสลีคมีฉากที่ตกเป็นข่าวของคุณธามนักร้องนำด้วยใช่มั้ยครับ เป็นไงบ้างครับ ฉากนั้นในเอ็มวีทำเอาคนตื่นตัวกันทั้งประเทศเลยนะครับ”
“ต้องขออภัยจริงๆนะครับที่ทำให้ตกใจ แต่ภาพที่หลุดออกไปนั้นเป็นส่วนหนึ่งในเอ็มวีเพลง ‘เป็นไปไม่ได้’ ซิงเกิ้ลใหม่ของพวกเราจริงๆครับ” ต้องโกหก เพื่อให้ได้อยู่รอดต่อไปในวงการมายานี้
“ได้รับเสียงตอบรับมากมายทั้งดีและไม่ดี คุณธามกลัวมั้ยครับว่าจะมีคนเข้าใจผิดว่าคุณธาม เอ่อ . . เป็นประเภท . .”
“ผมว่าความรักเป็นสิ่งที่ไร้กรอบจำกัดครับ เมื่อมันเกิดขึ้น . . บางทีเราก็ควบคุมมันไม่ได้หรอกว่าเราจะฝากหัวใจไว้กับใครเรารักใคร . . หากว่ามันเป็นความรัก ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบไหน . . ผมว่ามันเป็นสิ่งที่สวยงามเสมอครับ ..”
ความลับไม่มีอยู่ในโลก และผมก็ไม่เคยกลัวหากสักวันหนึ่งผมจะต้องเปิดเผยว่าผมเป็นเกย์ ถ้ามีใครสักคนที่รักในตัวตนของผมจริงๆ เขาจะต้องรับได้ แต่หากเขารักในสิ่งที่เขาอยากให้ผมเป็นและเขารับไม่ได้ขึ้นมาล่ะก็ . . ผมก็ไม่มีสิทธิ์ห้าม
เพราะผมเลือกทางเดินชีวิตของผมแล้ว
และตอนนี้ปอนด์ก็เป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับผมมาก . . ผมไม่อยากเสียปอนด์ไป . .
สี่วันแล้วที่ไม่ได้เจอ . .
ผมนั่งหงอยอยู่หน้ากระจก ใบหน้าเศร้าอมทุกข์เล็กน้อย ปล่อยให้ช่างทำผมเขาเซ็ทผมให้ผมไป มองดูหน้าหล่อๆที่เมคอัพมาเต็มของตัวเองอย่างเฉยเมยไร้อารมณ์
โคตรคิดถึง โคตรอยากเจอ . .
คบกันมายังไม่ถึงเดือน แต่เจอกันไม่ถึงห้าครั้ง . . ใช้ได้ที่ไหนกัน
ปอนด์ไม่โทรมาเนื่องจากทุกครั้งที่โทรจะชนกันกับตอนที่ผมอยู่หน้ากล้องเสมอๆ ปอนด์เลยบอกว่าถ้าผมว่างเมื่อไหร่ล่ะก็ โทรหาได้เลยไม่ว่าจะกี่โมงกี่ยามก็จะตื่นมารับสายให้ได้ แต่ผมก็ไม่ได้โทรไปบ่อยหรอกครับ ปอนด์เริ่มสอบแล้ว ส่วนผมก็ติดแหงกอยู่กับการโปรโมทผลงานเพลง
อยากพัก . . โหยหาเวลาพัก . . โหยหาอ้อมกอดอุ่นๆ . .
คอนเสิร์ตเล็กๆในห้างติดรถไฟฟ้า งานสุดท้ายสำหรับวันนี้ เพื่อเป็นการโปรโมทงานนี้โคบร้าสลีคเลยจับจ้องพื้นที่ชั้น G ของห้างไปจนหมดสิ้น แฟนคลับมากันให้รึ่ม ป้ายไฟชื่อสมาชิกมาเต็ม(แต่กูเห็นเจิ้นธามเยอะสุดอ่ะ = =) ต้องขอบคุณพวกเขานะครับ นี่ขนาดผมมีข่าวเสียๆหายๆเขาก็ยังรักผมไม่จากไปไหน
“เสร็จแล้วค่ะ”
“ขอบคุณนะครับ” ผมบอกช่าง . . แล้วลุกขึ้นยืน มองหาสต๊าฟของงาน “ผมออกไปทักทายแฟนคลับข้างๆเวทีได้มั้ยครับ” มีอะไรทำเผื่อจะหายคิดถึงปอนด์ได้บ้าง
“เอ่อ ไม่ดีมั้งคะ อีกยี่สิบนาทีงานก็เริ่มแล้ว”
“แป๊บเดียวครับ”
ขัดผมไม่ได้หรอกน่ะ . . ผมเปิดประตูห้องแต่งตัวหลังเวทีออกไป ฉับพลันทันทีแสงแฟลชก็วูบวาบๆใส่ตาของผมจนกระพริบหลบแทบไม่ทัน เสียงกรี๊ดกระหึ่ม คนดูต่างก็วิ่งกรูเข้ามาบริเวณหลังเวทีซะจนพี่การ์ดต้องทำงานหนักในการกันมากขึ้นกว่าเดิม
นี่กูคิดถูกคิดผิดเนี่ย . .
“สวัสดีครับ สวัสดีครับ อย่าผลักกันนะ” ตายๆๆ กูออกมาเพื่อสร้างปัญหาชัดๆ แต่ผมก็ยิ้มสู้กล้องและก็แจกลายเซ็น
“พี่ธาม พี่ธามมมมม พี่ธามมมมมม กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“น่ารักจังค่ะ!!!!!!!!!!!”
และที่หนักไปกว่าป้ายไฟเจิ้นธาม ที่ผมเห็นและมันก็ปรากฏต่อหน้าผมอยู่ตอนนี้คือป้ายไฟเซนธาม . .
เอาเข้าไป . . คิดได้ไงเนี่ย T__________T
ผมกวาดสายตาไปมองรอบๆเพื่อที่จะได้มองแฟนๆอย่างทั่วถึง แต่ก็ทำได้ไม่มากเพราะแสงแฟลชนี่แหละครับ เยอะจนอึน มากมายลายตา . .
แต่กระนั้นใบหน้าหนึ่งที่ลอยเด่นออกมาพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ผมลืมไม่ลง . .ไอ้ปอนด์ . . กับไอ้บูมในชุดนิสิต . . มาได้ไง . .
แต่พวกมันทั้งคู่ไม่ได้มาเบียดเสียดกับแฟนๆหรอกครับ ยืนอยู่ไกลๆโน่นแน่ะ ปอนด์ยิ้มให้ผม ส่วนไอ้บูมก็ถองสีข้างให้ไอ้ปอนด์เลิกยิ้มสักทีด้วยความหมั่นไส้
อึ้ง . .ตัวแข็งทื่อ . . ทำตัวไม่ถูกเลยครับ เมื่อรู้ว่าไอ้ปอนด์มองดูอยู่อย่างงี้
“พี่ธามมมมมมมมมมมม ลายเซ็นนนนนนนนนนนนค้า”
“จ้ะๆ แป๊บนึงนะจ๊ะ”
ผมตัดสินใจเข้ามาในห้องแต่งตัว แล้วก็จิ้มจึกๆบนมือถือของตัวเองอย่างรวดเร็ว
“มาได้ไง!!!!” มันยังไม่ทันรับสายผมก็ร้องใส่โทรศัพท์แล้ว
“ฮ่าๆๆ ก็อยากมา สอบเสร็จแล้วน่ะ”
“แล้วรู้ได้ไงว่ามีงานที่นี่ โทมัสบอกเหรอ”
“เปล่าๆ นี่ควรดีใจนะ ปอนด์เข้าเว็บแฟนคลับธามแล้วไปดูตารางงานมา เค้านัดกันใส่เสื้อ นัดกันทำโปรเจคให้ธามเยอะแยะเลยนะในเว็บ น่ารักดี”
“เอ่อๆ น่ารักอยู่แล้วน่ะแฟนคลับธามน่ารักทุกคน”
“แล้วแฟนธามน่ารักป่ะ”
“โอ๊ยยยยยย” ยังจะเล่นอีก “ของตายอยู่แล้วน่า” ไม่มีสงวนท่าทีเลยกู “ทำไงอ่ะ ร้อนใจจะแย่อยู่แล้ว มาเจอแบบนี้แต่ไม่ได้ออกไปคุย ออกไปหาอ่ะ”
“ไม่เห็นเป็นไร”
“กลัวปอนด์เหงา”
“ฮ่าๆๆๆไม่เหงาๆ มากับบูม” ปอนด์บอก “แล้วนี่งานจะเริ่มยังอะ”
“อีกสิบห้านาทีมั้ง”
“งั้นคงทัน พอดีจะพาเชี่ยบูมไปซื้อเข็มขัดน่ะ”
บอกตรงๆ . . อิจฉามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อยากเดินห้างกับปอนด์บ้าง จริงๆนะ T_____________T
“อ่าๆ รีบไปซื้อ รีบกลับมาดูเลยนะ”
“แน่อยู่แล้วครับ” ได้ยินคำยืนยันแบบนี้แล้ว . .ก็อุ่นใจ “งั้นไปนะ ตั้งใจร้องล่ะ อย่ามัวแต่เขิน ฮ่าๆๆๆ”
“โธ่ ไม่เขินหรอก” ไม่แน่เหมือนกันนะ ปอนด์มันก็ไม่ได้มาดูผมร้องบ่อยๆนี่นา
“ให้มันจริงเท้ออออ” ไอ้ปอนด์ . . เดี๋ยวกูเตะ
“ถ้ามาแล้วต้อง . .”
“หืม . .”
“ต้องอยู่ในสายตากูตลอดนะ”
“จะมองเห็นเหรอ คนตั้งเยอะตั้งแยะ”
“มึงน่ะ . . ถ้ายิ้มมา . . อยู่ไกลแค่ไหนกูก็เห็น”
“โอเคๆ งั้นเดี๋ยวรีบไปซื้อแล้วจะรีบมาฟังนะ”
“เร็วๆนะที่รัก”
“ครับ . .หือ อะไรนะ อะไรนะเมื่อกี้!!!!!!”
“ไม่พูดซ้ำโว้ย”
“ธาม”
“เห้ย เหลือสิบนาทีแล้ว!”
“เชี่ยบูม ไม่ต้องไปซื้อแล้ว!!!!”
ปอนด์กวนตีนว่ะ . .
“ธาม ขอฟังอีกที . .ไม่เคยได้ยินธามพูดแบบนั้นเลย”
“ไม่พูดซ้ำ บอกแล้วไง!!!!”
“โห่ ปากแข็งจริง”
“ธามไม่พูด แต่ปอนด์จะตอบละกันว่า . .”
“ . . จ้ะ ที่รัก”
วันนั้นร้องเพลงเพี้ยนไปจนพี่แอนดุเลยครับ T______T
พบกันตอนหน้า^^
-
ธามเอาอยู่ :z3:
-
:-[ อ๊ายยย หวานเกินไปแล้วนะ "จ๊ะ..ที่รัก" ไปต่อไม่เป็นเลย
-
ตอนนี้น่ารักมากกกกกกก อุปสรรคเรื่องงานไม่อาจขวางกั้นความรักระหว่างเราสองได้จริงๆๆๆๆๆ
ว่าแต่บูมกะพี่เจิ้นนี่อะไรยังไง แล้วคิกมีงอนด้วยยยยยยยย
-
ตอนนี้คนเขียนเอามีดมาแทงกันเลยเถอะ
เขินมากกกกก ประหนึ่งว่าว่าตัวเองเป็นธาม :-[
น่ารักสุดๆ ธามกลายเป็นผู้ชายที่โชคดีไปแล้ว
ปอนด์สมกับเป็นที่พักกายพักใจของธามนาทีนี้
อ่านไปก็เขินไป ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อารมณ์.. แค่เห็นเธอแล้วก็ใจละลาย ใจละลาย (ละลาย ละลายยยยย) หลอมละลายในพริบตา~~~ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
ธาม & ปอนด์น่ารักไม่ไหวจะเคลียร์ !!! :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
ว่าแต่ไอวงคู่แข่งนี่มันคืออะร๊ายยยยยยยยยย :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
หวานกันเล็กๆ
-
ธามน่าร้ากก ตอนนี้มีความสุข ไม่มีชะนีนางไหนมากวนใจหึหึหึ
-
โอ๊ยยย!!! น่ารัก ... ปอนด์ต้องเข้มแข็งน๊าามีแฟนเป็นนักร้องดัง อาจจะไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ
+1 ค่ะ
:L2:
-
น่าร๊ากกกกกก++++++ :z3:
-
น่ารักกันเกินไปแล้วววววววววววววววววววววววววววววว
แอบรู้สึกไม่ไว้ใจไอ้วงใหม่เลยเหะ - -+
-
หวาน มดกัดหน้าด้วย :z1:
-
หวานมว๊ากกกกกกกกกกกกกเลยค่ะ :o8:
แต่กลัวมาม่าอะ พึ่งจะจบมาม่า แต่เราทำไมรู้สึกมันจะมาอีก กร๊ากกกกกกก :z2:
เป็นกำลังใจให้นะคะ :z2:
มาม่าคงไม่ใช่เร็วๆนี้ :z2:
-
น่ารักมากกกกกกกก
ยิ่งไอตอนที่รักท้ายๆนี่แบบเอาใจไปเลย :impress2:
-
น้ำตาลท่วมห้างแล้ว
-
อ๋ายยยย เขินมากเลยยย ><
-
น่ารักเว่อๆ อยากจะทำป้ายปอนด์ธามไปเชียร์หน้าเวทีบ้าง อิอิ
หวานแบบไม่ไหวแล้วจ้า
ชอบตอนพูดจ๊ะจ้ากันเนี่ยแหละ
อยากจะกรี๊ดกับคำพูดของปอนด์ประโยคสุดท้ายจริงๆ
รอตอนหน้าจ๊ะ อิอิ
-
อุปสรรคของ ปอนด์และธาม
1. งาน
2. วงดนตรีคู่แข่ง
3. นังชะนีเนย
แต่ละอย่าง เหนื่อย ๆ ทั้งน้านนน
ปอนด์ ธาม สู้ ๆ :ped149: :ped149:
-
บูมไม่ได้มาซื้อเข็มขัดหรอกใช่ม่ะ
อยากมาเชียร์พี่เจิ้นล่ะสิ
-
โว้ย!!! ไอ้คู่นี้... จะน่ารักไปไหน >_<
-
ถ้าบทจะหวาน ก็หวานกันขนาดนี้นะ ระวังมดกัดนะตัวเอง
-
อ้ากกกก
ปอนด์มาแรงมากกกก
ปอนด์เอาอยู่จริงๆ
ทำเอาธามเขว้ไปเลยยย
บูมมาดูพี่เจิ้นรึเปล่า? หึหึ
สนุกมากตอนนนี้ ยาวจุใจมาก
ขอบคุณมากนะค่ะ
-
อึ๊ยยยย!!! อิจฉา หวานกันเกิ๊นนนนน "ที่รัก" อั๊ก เขินนนนนนน
น่ารักมากกกก :กอด1: :กอด1:
-
เขินปอนด์ ยิ้มบ่อยไปนะะะะะ ><
เขินๆ 5555555
อิจฉา ชอบผู้ชายแบบนี้ 55555555555555
-
:-[ :-[เขิลแทน :o8: :o8:
-
น่ารักจัดๆ
-
น่ารักมากอ่า ปอนด์ธาม หวานๆน้ำตาลขึ้น
เขินแทน :-[ :o8: :impress2:
-
เจิ้นบูมนี่ยังไงกันนะ ธามน่ารักมีให้โทมัสเขียนคิวปอนด์ลงสมุดนัดด้วย
-
หวานมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :กอด1:
ตอนนี้อ่านแล้วทำให้รู้ซึ้งเลยว่าธามแมร่งโคตรงุ้งงิ้งติดแฟนขนาดไหน มีแฟนเด็กก็เงี้ย ต้องทำตัวเคะๆ เข้าไว้ :laugh:
ส่วนปอนด์ก็....โคตรของโคตรเอาใจแฟนเลยอ่า น่ารักกกกกกกกกกกก :o8:
-
หายไปนาน กลับมาซะหวานเลย
จ๊ะ ที่รักกกกกกกกก :-[
อร๊ายยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดด
เขินจนไม่สามารถบรรยายเป็นภาษาคนได้
:impress2:
-
:o8: :o8: :o8:
แี่ค่คำว่าที่รัีก
-
หวานเว่อร์อ่ะ มดขึ้นเลยเนี่ย :m12:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
ปอนด์ ธาม น่ารัำกได้อีก
-
ธามน่ารักเกินไปแล้วนะ :-[
สู้ๆนะจ๊ะ :bye2: :bye2:
-
หวาน.....จ๊ะที่รัก
:กอด1:
-
น่ารักมากๆอ่ะ
-
:-[ น่ารักอ่ะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
กรี๊ดกร๊าดดดด : 222222:
จะหาแบบปอนด์ได้ที่ไหนบ้างเนี่ย o9
-
เขินนนน ไม่รู้จะเขินแทนพี่ธามหรือปอนด์
สองคนนี้รักกันน่ารักมากกกกกก
ชอบๆๆๆๆ
ไม่เจอักนแต่แอบหยอดแอบหวานตลอดๆๆ
-
ปอนด์-ธามน่ารักมาก ๆ ~~
ตอนนี้หวานอ๊าา.. ชอบ <3
ชอบตรงที่ธามคอยกัน ๆ เนยออกไป
แล้วก็ชอบตรงที่ปอนด์ก็พยายามมาหาธาม :-[
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน น่ารักมากเลยค่ะ แต่เราชอบตอนที่ยังไม่คบกันมากกว่านะ ดูเถื่อนนิดๆ พอจ๊ะจ๋ากันก็แอบเขิน ><~ ฟินหลายรอบมาก หวังว่าจะไม่มาม่าหลังจากนี้นะ ^^ สู้ๆนะคะ คนเขียน
-
ธามยุ่งเกิน...แล้วจะมีเวลามา nc กันไม๊เนี่ย ~~"
-
สงสัยธามจะชอต ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ไปไม่ถูกกันเลยทีเดียว
-
น่าร้ากกกกกกกกกกก ทำไมคนชื่อธามน่ารักตลอดๆ ฮ่าๆๆๆ
ปอนด์นายมันเจ้าชายชัดๆ เชียร์คร่าเชียร์
-
หวานมากกกกกกกกกกก
เขินนนนน
>////<
-
แอร๊ยยยยยยย เขินนนน น่ารักมาเลยค่า TwT
สนุกม๊ากกกกกก ตามมาจากพี่เหนือกับน้องคินตา กิ๊บกิ้ว
ปูเสื่อรอตอนต่อไปนะค่ะ ><
-
ธาม ปอนด์น่ารัก
-
มาชูป้ายไฟ ปอนด์-ธาม อ่านตอนล่าสุดแล้ว ฟินเว่อร์ สมควรที่ธามจะดีใจจนร้องเพี้ยน หน่ะนะ
-
ชูป้ายไฟบ้าง
ปอนด์-ธาม
-
ปอนด์ ธามน่ารักได้อีกกกกกก :-[
-
ธามปอนดีมันสุดๆจะฟินจิงๆนะ
ชอบความรักของสองคนนี้ มันค่อยๆเป็นค่อยๆไป
อ่านแล้วแฮปปี้ตลอด
-
รออยู่นะค่ะ >< ธามปอน <3
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
รอตอนต่อไปนะคร๊าบบบ :pig4:
-
คิดถึงเรื่องนี้แย้ววววอ่ะ
-
ตอนที่ 22/1
“ปอนด์คะ คุณลูกชาย เมื่อไหร่จะกลับบ้านเราล่ะลูก สอบเสร็จนานแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
“ไม่นานเท่าไหร่ครับแม่ เพิ่งผ่านไปสามวันเอง”
“แล้วเมื่อไหร่จะกลับบ้านละคะ ไม่อยากอยู่กับแม่นานๆเหรอลูก” ดูจากน้ำเสียงแล้วแม่ของผมไม่ค่อยซีเรียสเท่าไหร่ “เอ๊ะ หรือว่า . . ติดหนุ่มน้อยคนนั้น”
“ไม่ใช่ซักหน่อย!!!” ผมพูดปด ติดมากครับ ติดมาก . . ถ้าเขามีเวลาให้ผมกว่านี้อีกสักหน่อย . .
“เล่ามาให้แม่ฟังหน่อย แม่อยากรู้”
“อะไรอ่ะแม่”
“ก็เรื่องเกี่ยวกับหนูธามไง เล่ามาให้หมดเลยนะ แม่ก็ไม่ค่อยมั่นใจ วันนั้นเปิดทีวีให้ลูกค้าสาวๆที่ร้านดู เค้ากรี๊ดกันใหญ่ มีนักร้องคนนึงหน้าตาเหมือนธามมากเลยนะลูก”
“เอ่อ . .” นี่แม่ยังไม่รู้อีกเหรอเนี่ย “แม่ครับ . . ธามเป็นดารา”
“อะไรนะ!!!!!!!” เพล้ง ตู้ม ตั้ม กะโล้งโป๊งเป๊ง . . ผมได้ยินซาวน์แปลกๆตามหลังคำอุทานของแม่ตามมาเป็นพรวน “จริงรึเปล่าเนี่ยลูก!!! ไม่ได้ล้อแม่เล่นใช่มั้ยคะ!!!”
“ครับแม่ คนที่แม่เห็นในทีวีน่าจะเป็นธาม”
“โอ้วมายก้อด ตายแล้วๆๆๆๆ ทำไมคราวที่แล้วแม่ไม่ขอลายเซ็นเค้าไว้น้า . . นี่คุณ เพื่อนลูกชายเราเค้าเป็นดาราแน่ะ คนที่ลูกเราชอบน่ะ!!!!!!”
ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกหน้าร้อนแปลกๆที่แม่พูดอย่างนั้น . .
“นี่ๆ วันหลังก็พาเค้ามาเที่ยวบ้านเราหน่อยน่ะลูก นี่ก็ช่วงปิดเทอมแล้วนี่นา พาเค้ามาเที่ยวบ้านเรา พามาเลย พามาเลยนะลูก!!!!”
“แม่ครับ ผมไม่แน่ใจว่าเค้าจะมีเวลารึเปล่า . .”
“เอาเป็นว่าถ้าพามาได้ก็พามาเลยนะลูก แม่จะได้ควงเอาไปโชว์ญาติๆเราสักหน่อย ว่าแม่จะมีสะใภ้เป็นดารา!!!!!!”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด . . วางสายไปแล้ว ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าแม่ผมก็ค่อนข้างบ้าดาราเหมือนกัน แต่ทำไม้ทำไม ตอนที่เจอธามในวันที่ผมนอนโรงพยาบาล ไม่เอะใจสักนิดเลยนะว่าธามมันไม่เหมือนชาวบ้านธรรมดาๆทั่วไป ราศีก็ออกจะเปล่งปลั่งขนาดนั้น . .
เหตุผลที่ยังไม่กลับบ้าน ก็เพราะผมรอจะเจอกับธามนี่แหละครับ ตั้งแต่สอบเสร็จผมก็ไปๆมาๆระหว่างคอนโดผมกับบ้านไอ้คิก เพราะธามเค้าไม่ว่างให้ผมไปเล่นด้วยหรอก ไอ้บูมมันไปอังกฤษกับครอบครัวมันในเย็นของวันที่สอบเสร็จเลย มันมีญาติๆที่นู่นน่ะครับ ทุกๆวันผมจึงเจอกับไอ้คิก ฟังมันบ่นถึงสรรพคุณของพี่ซัน บ่นๆๆๆ จนผมสงสัยว่า . .ถ้ามันไม่ชอบ ทำไมมันไม่เลิกยุ่งกับเค้าไปเลยฟะ . .
ตอนนี้เพิ่งสิบโมงเองครับ แม่โทรมาปลุกผม ผมคุยกับแม่ทั้งๆที่อยู่ในชุดนอนและก็อยู่บนเตียง ไม่มีเรียนแล้วมันว่างมากจริงๆ และผมก็เพิ่งจะสำเหนียกตัวเองได้ว่าถ้าว่างขนาดนี้ทำไมไม่กลับไปช่วยแม่ดูร้าน เหตุผลก็คงจะเป็นเพราะ . . (ย้อนกลับไปอ่านประโยคแรกๆของพารากราฟเมื่อตะกี้ใหม่)
คิดถึงใจจะขาด . . อยากโทรหา อยากคุยด้วยทุกๆเวลาทุกๆนาที แต่ก็ทำไม่ได้ . . กลัวจะทำให้เค้าเสียการเสียงาน
แล้ววันนี้ล่ะ . . ธามมีคิวอะไรบ้างนะ ? ผมกระโดดผลุงออกจากเตียง เดินไปยังโต๊ะอ่านหนังสือที่แปะตารางงานของธามไว้ ไล่ๆดู วันไหนที่ผ่านไปแล้วผมจะใช้เมจิกสีดำขีดฆ่า วันนี้วันที่ยี่สิบสอง . . ไม่เห็นมีบอกว่ามีงานอะไร เอ๊ะ . . หรือว่าวันนี้ธามจะว่าง!!!!!!!!!!!!!
แค่คิดหัวใจก็ลิงโลดแล้ว จิ้มเบอร์ธามลงไปในโทรศัพท์อย่างโคตรคล่อง เพราะคุยโทรศัพท์กันบ่อยน่ะครับ
เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ . .
หืมมม ปิดเครื่องเหรอ สงสัยยังไม่ตื่นล่ะมั้ง . .
ผมจึงอาบน้ำแต่งตัว ใส่เสื้อยืด กางเกงขาสั้นลงไปซื้อข้าวกินข้างล่าง . .ใช้ชีวิตแบบนี้แหละครับ ตื่นสาย อาบน้ำ ลงไปซื้อข้าว ไอ้คิกโทรมาชวนให้ออกไปก็ไป มันไม่ชวนก็อยู่แต่ในห้องไม่ได้ออกไปไหน
หลังจากที่ซื้อข้าวมันไก่เสร็จผมก็เดินเข้าไปในเซเว่น เดินผ่านตรงแผนกหนังสือ ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงสองคนคุยกันเสียงดังมาก
“แกๆๆ แกว่าพี่ธามเค้าเป็นเกย์ป่าวแก”
“จะไปเหลือเหรอยะ . . หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนั้น แถมยังไม่เคยมีข่าวกับชะนีดาราคนไหนเลย ดันมีข่าวแต่กับผู้ชายเนี่ยสิ”
“อ๊างงงงง จริงง่ะ!!!! เรียลใช่มั้ย พี่ธามเป็นเกย์เหรอ กรี๊ดดดดๆๆๆ”
“และชั้นว่านะ เค้าน่าจะมีซัมติงรอง กับผู้ชายในเอ็มวีคนนั้นน่ะ พี่เซน . . วิศวะจุฬา!”
“เค้าเคยเรียนโรงเรียนเดียวกันด้วยนี่แก!!!”
“ก็ใช่น่ะสิ ชั้นแอบไปถามติ่งพี่ธามที่เคยเรียนอยู่อุ๊แลนด์กับพี่ธามมา เค้าบอกว่าสองคนนี้เคยคบกัน พี่เซนมารับมาส่งพี่ธามบ่อยมากอ่ะ!!!!”
“จริงป่ะ งั้นชั้นจะเมนคู่เซนธามแล้วนะ!!!”
“สมควรที่จะเมนเป็นอย่างยิ่ง!!!! แกรู้มั้ยเอ็มวีดังมาก จนแมกกาซีนหลายเล่มจะดึงเอาพี่เซนพี่ธามไปถ่ายแบบคู่กันด้วย”
“อาจจะมีพัฒนาการก็ได้นะแก . . เจอกันก็ตั้งบ่อย . . ถ่านไฟเก่าอาจจะคุขึ้นมาอีกครั้งก็ได้!!!!”
ว่าจะฟังผ่านๆแต่กลับกลายเป็นผมตั้งใจฟังซะงั้นน่ะ . . ผมสั่นหัวแรงๆแล้วเดินผ่านเด็กผู้หญิงสองคนนั้นไป พยายามท่องไว้ในใจว่าอย่าไปเชื่อๆๆ เราต้องเชื่อใจธาม และฟังจากคำพูดของธามเองเท่านั้น . . ชั่ววูบหนึ่งผมอยากจะโทรถามธามเสียตั้งแต่ตอนนั้นเลย แต่พอคิดไปคิดมาแล้วมันช่างดูไร้เหตุผลสิ้นดี งานก็คืองานสิ . .
แต่ไม่ได้เจอกันเลยแบบนี้ ผมเองก็แอบหวั่น . . มันเป็นความรู้สึกที่ว่า . . ห้ามเท่าไหร่มันก็ยังแอบคิดได้อยู่ดี
เจอกันบ่อย . . ถ่านไฟเก่าอาจจะลุกเป็นไฟขึ้นมาอีกครั้ง . . งั้นรึ
“พี่สุดหล่อค้าบบบ แปดสิบสี่บาทค้าบบบ” พนักงานเซเว่นส่งเสียง ผมถึงได้สะดุ้งและเอาตัวเองออกมาจากห้วงความคิดได้
“อ๋อ โทษทีนะน้อง”
“อย่ายืนนานครับพี่ เดี๋ยวพนักงานสาวมันจะแดกพี่เข้าไปในท้องทางสายตา”
“ฮะ ว่าไงนะ”
“ผมล้อเล่นค้าบบบบ”
อะไรของมันวะ . . ผมรับตังค์ทอนพร้อมกับถุงเซเว่นขนาดย่อยที่บรรจุกล่องของเหลวที่ผมชอบดื่ม ในหัวมันยังงงๆตื้อๆอยู่เลย ว่าผมจะคิดหรือไม่คิดดี ทำไมไม่โทรไปถามเลยล่ะวะ . . แต่ให้เค้าเปิดมือถือก่อนได้มั้ยล่ะ
ถึงห้อง . . หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรอีกครั้ง ก็ลงท้ายอีหรอบเดิมว่า . . ปิดเครื่อง จากที่พยายามจะไม่คิด มันก็เริ่มจะคิดขึ้นมานิดนึงละนะ . .
ผมเชื่อใจธามครับ และค่อนข้างมั่นใจว่าธามไม่อาจจะรีเทิร์นกลับไปหาพี่เซนได้ แต่ไอ้ความรู้สึกห่วงกับหวงนี่สิ . . มันมีมากกว่าการที่ผมคิดมากเรื่องที่ผมกล่าวข้างต้นเสียอีก
ครืด ครืด ครืด
โทรศัพท์สั่น!!!!! ผมที่กินข้าวมันไก่ไปได้แค่คำเดียวแทบจะกระโจนเข้าใส่โทรศัพท์ของตัวเอง
. . ไอ้เชี่ยคิก
“มีอะไร” ก็เลยต้องรับสายด้วยน้ำเสียงที่โคตรเซ็งแบบนี้ไง
“ไอ้สัด ฮัลโหล สวัสดีครับไรงี้ มึงพูดเป็นป่ะ”
“เป็นโว้ย แต่ไม่มีอารมณ์” ขอโทษทีเพื่อนที่กูพาล “มีอะไรวะ”
“ไอ้เชี่ยปอนด์!!!!!!!!!!!!!!!!!!” มันทำเสียงดังราวกับกำลังจะขออะไรสักอย่างจากผม . . ซึ่งแน่นอน ผมว่ามันขอชัวร์ๆ
“อะไร”
“ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย นะๆๆๆ”
“ที่ไหนอีกล่ะ” ทั้งอาทิตย์กูก็ตัวติดอยู่กับมึง สัดคิก . .
“สังสรรค์กับสาวๆอ่ะ”
“สาวไหน ไม่เอาไม่ไป” ธามรู้มีหวังโดนโกรธตายห่า . . ผมส่ายหน้าดิกทั้งๆที่ไอ้คิกมันไม่เห็น ตั้งแต่คบกันมาก็มีงอนกันบ้างเรื่องเล็กมากๆแบบไม่คิดที่จะใส่ใจเช่นรับโทรศัพท์ช้า โทรไปให้ขึ้นเป็นมิสคอลสักสายสองสายงี้ครับ อธิบายให้ธามเค้าฟังเค้าก็หายโกรธละ แต่ถ้าเป็นเรื่องนี้ . . ผมว่ามีเคืองหลายวันอะ
“มันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละเว้ย ก็คือแบบ . . วันนี้วันเกิดซันเค้าน่ะ”
“แล้วยังไง” ผมไม่สนิทกับพี่เค้าเลย สาบาน . .
“ก็แบบ จะให้กูไปคนเดียวกูก็อึดอัดอ่ะ”
“แต่มึงกำลังจะคบกับเค้าแล้วนี่” อีกไม่นานเกินรอหรอก . .
“นะๆๆ ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย นะๆๆ”
“ขี้เกียจจจจจ”
“สาดปอนด์ มึงไม่รักเพื่อนมึงเหรอ T_____T”
“รักเว้ย แต่ปกติไม่มีกูมึงก็ไปได้นี่หว่า”
“แต่คราวนี้ไม่เหมือนกันนะ”
“ไม่เหมือนยังไง”
“เถอะน่าๆๆ ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย นะๆๆๆ”
แพ้ตลอดเวลาที่มีใครมาตื๊อแบบนี้ สักพักผมก็ตอบตกลง ไอ้คิกก็ร้องดีใจใหญ่ก่อนที่จะนัดหมายกับผมว่าบ่ายสองจะมารับไปเลือกของขวัญ พอเลือกได้เสร็จตอนเย็นก็ไปงานวันเกิดของพี่ซัน . .
จะอะไรก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้ผมโคตรอยากจะติดต่อให้ได้เลยว่ะครับ บางทีเค้าอาจจะติดงาน หรืออาจจะทำอะไรอยู่ก็แล้วแต่ แต่อย่างน้อยก็ให้ผมได้รับได้รู้ถึงความเคลื่อนไหวบ้างอะไรบ้างก็ยังดี . .
มันจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าวะ ??
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
“ไอ้ปอนด์ ทำหน้าดีๆหน่อยสิวะ เป็นเหี้ยไรเนี่ย”
“ติดต่อธามไม่ได้”
“เชื่อกู . . ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรแน่นอน พี่ธามต้องติดงานเหมือนปกติของทุกๆวันนั่นแหละ”
ก็ขอให้มันเป็นอย่างนั้นจริงๆเถอะ ถึงแม้ว่าตารางงานของธามที่แปะไว้บนโต๊ะของผมมันจะไม่ได้บอกว่าวันนี้ธามมีงานก็เถอะ ผมกับไอ้คิกกำลังเดินไปตามหาของขวัญให้พี่ซันอยู่ที่พารากอน ผมถามมันว่าจะซื้ออะไรให้พี่เค้า . . ไอ้คิกบอกอย่างเดียวว่าต้องแพงและก็สวยสุดๆ กูว่ามึงซื้อเพชรสักห้าสิบกะรัตให้พี่ซันเลยดีกว่ามั้ย
“นาฬิกา . . ดีมั้ยเพื่อน”
“แล้วแต่มึง” กูมาเป็นเพื่อนอย่างเดียว กูไม่มีความเห็นอะไรทั้งนั้น
“เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นกระเป๋า เป๋าตังค์ ?? น้ำหอม??”
“แล้วแต่”
“ง่ะช่วยกูคิดดิ”
“กูมาเป็นเพื่อนนี่ ถือว่าดีเท่าไหร่แล้ว”
“โด่ ไอ้สัด”
ผมพามันเดินวนตามหาของขวัญจนเมื่อย แม่งก็ยังหาไม่ได้ จนกระทั่งมันเอ่ยปากว่ามันเหนื่อยตอนประมาณสี่โมงเย็น จึงพากันไปนั่งกินกาแฟที่สตาบั๊ก เพื่อรอให้ไอ้คิกมันนึกออกว่ามันจะให้อะไรพี่ซันเค้าดี
แต่ก็เหมือนมีนางฟ้ามาโปรด(สำหรับไอ้คิกคนเดียว) . . เพราะจู่ๆพี่เนยก็เข้ามาทักพวกเรา วันนี้แต่งตัวสวยเชียว
“อ้าว คิก ปอนด์” เธอเดินมานั่งโต๊ะเดียวกันกับพวกผม พร้อมกับกาแฟในมือ หอบถุงช้อปปิ้งพะรุงพะรังมาด้วย “มาทำไรกันเนี่ย แล้วนี่คิกทำไมไม่เตรียมตัวไปงานซันเค้าล่ะ”
“นี่แหละครับ กำลังจะเตรียมเนี่ย แต่ผมไม่มีของขวัญให้เค้าอ่ะ” คิกบ่น ส่วนพี่เนยก็ส่งยิ้มหวานมาให้ผม ซะจนผมงง ถามคิกไม่ใช่เหรอ . . ยิ้มให้ผมนานจนเกินไปเลยแหละ
“ไม่ยากเลย ช่วงนี้ซันอยากได้ต่างหูน่ะ”
“จริงเหรอครับ!!!” ไอ้คิกหันขวับมาทางผม “ง่ายแล้วมึง อย่างงี้ก็ง่ายแล้ว”
“แต่พี่ซื้อไปแล้วน่ะ แหะๆ” พี่เนยชูถุงช้อปใบหนึ่งขึ้นมาไอ้คิกดูจนหน้ามันหมองลง “อะไรก็ได้จ้ะ ที่เป็นเครื่องประดับ ซันเค้าชอบน่ะ”
“ดีเลยครับ!!! ตัดช้อยส์ออกไปได้ตั้งเยอะ” คิกยิ้ม “ไอ้ปอนด์ มึงรออยู่นี่นะ เดี๋ยวกูไปซื้อก่อน กูรู้ละว่าจะซื้อแบรนด์ไหนให้ เค้าต้องชอบมากแน่ๆ!”
“ฮะ เฮ้ย เดี๋ยวสิ!” ยังไม่ทันที่ผมจะขัดแย้งอะไรต่อความคิดมันไอ้คิกแม่งก็วิ่งจู๊ดออกไปแล้ว ทิ้งให้ผมอยู่กับพี่เนยสองคน พี่เนยยิ้มหวานให้ ส่วนผมได้แต่ยิ้มแห้งๆตอบกลับไป . .
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
เอ . . ขาดอะไรอีกวะ ??
ข้าวก็ซื้อแล้ว . . ผัก . . โอเค ผักซื้อแล้ว ขนมปังแถว เนย แยม ซื้อแล้ว .. มาม่า ไม่อยากให้มันกินแต่ก็ต้องซื้อเผื่อเหตุฉุกเฉิน โจ๊กคนอร์ ขนมมันฝรั่งทอด คุกกี้ ช็อกโกแลต ลูกอมให้มันเคี้ยวเวลาที่มันอ่านหนังสือ . . ซื้ออะไรอีกดีอ่ะ?
ผมขยับหมวกที่ใส่มานิดๆ พร้อมๆกับขีดฆ่ารายชื่อที่ลิสต์ไว้สำหรับซื้อของออกไปทีละอย่าง ตอนนี้ผมอยู่ในซุปเปอร์มาเก็ตขนาดใหญ่ครับ กำลังจะซื้อของเข้าห้องไอ้ปอนด์ . . อันที่จริง ที่ผมเพิ่งไล่มา ก็มีแต่ของมันคนเดียวนี่หว่า . .
ผมลืมของตัวเองไปได้ไง!!!!!
แน่นอนเรื่องนี้ปอนด์ยังไม่ทราบครับ ผมจะย้ายเข้าไปอยู่ในคอนโดมันแม่งซะเลย เนื่องจากเวลาที่มีให้กันมันน้อยจัด นึกโกรธตัวเองที่ทำม้ายทำไมไม่คิดได้มาเสียตั้งแต่เนิ่นๆ ป่านนี้คงจะได้อยู่กับมันนานขึ้นไปแล้ว แต่ก็อย่างว่าล่ะครับ งานเยอะทุกอย่างรัดตัวไปหมด แค่เวลาโทรศัพท์ยังไม่ค่อยจะมี ผมเลยโกรธปอนด์นิดหน่อยไงตอนที่มันไม่รับสาย ก็เพราะว่ากว่าผมจะโทรได้นั้นคือตอนที่ผมมีเวลาจริงๆ แต่ก็โกรธได้แค่แป๊บเดียวเองล่ะครับ ได้ยินเสียงมันง้อประโยคเดียว . . ฟอร์มเฟิมอะไรไม่ต้องมีแม่งละ . . ผู้ชายอะไร ง้อเก่งขนาดหนัก รู้อีกว่าต้องมีน้ำเสียงแบบไหนที่กูจะแพ้ = =
แสดงว่าของที่ผมต้องซื้อและที่เกี่ยวกับปอนด์มันหมดแล้วสินะ . . โอเคดี ต่อไปจะได้ยัดของโปรดของตัวเองลงรถเข็นบ้าง นี่ถ้ามีไอ้ปอนด์มาด้วยคงจะเปรมมากกว่านี้ตรงนี้เดินหยิบลงรถเข็นอย่างเดียวไม่ต้องเข็นเอง(ให้ไอ้ปอนด์มันเข็นดิ) แต่เซอร์ไพรส์ไงครับ เซอร์ไพรส์ อยากเห็นมันยิ้มแบบที่ดีใจสุดๆอีกสักครั้ง ผมนี่ชอบรอยยิ้มของมันจริงจัง
ไอ้เรื่องของกินน่ะ . . ซูเปอร์มาเก็ตที่นี่มีหมดไม่มีปัญหา แต่ไอ้อย่างอื่นที่จำเป็นเกี่ยวกับตัวผมเนี่ยสิ ทำไมมันหายากจังวะ ผมไม่ได้เรื่องมากนะ แต่ผมชอบใช้ของที่คุณภาพเหมาะกับผม . . และบางอย่างแม่งก็ดันอยู่ในห้างแห่งเดียวของประเทศอีก . .
หลังจากที่ปิดบังตัวตนจนจ่ายเงินเสร็จอย่างปลอดภัย(ไม่โดนรุมทึ้ง)แล้ว ผมก็ขนของทั้งหมดใส่หลังรถ ซึ่งมีเสื้อผ้าและของที่ผมจะย้ายเข้ามาในบ้านไอ้ปอนด์แล้ว ผมกะจะไปที่พารากอนซักหน่อย ซื้อเครื่องประทินโฉมน่ะครับ ว่าจะซื้อเผื่อไอ้ปอนด์ด้วยแหละ รายนั้นชอบอ้างว่าไม่มีเวลาไปซื้อ ผมจำได้ว่าของห้องมันหมดไปตั้งเยอะแล้ว
กว่าจะถึงพารากอนก็บ่ายสามกว่า ผมนี่ปิดเครื่องมาตั้งแต่เช้าไม่รู้ว่าป่านนี้ปอนด์จะหงุดหงิดเรื่องนี้รึเปล่า แต่ถ้ารู้ว่าผมจะไปอยู่ด้วยรับรองหาย เชื่อสิ หายโกรธแน่ๆ . .
ตอนเข้าไปในพารากอนผมก็ยังต้องใส่หมวก . . เพราะที่นี่แหละครับ ตัวดีเลยกับการที่จะต้องโดนรุมทึ้ง ผมก็เปรียบเทียบเวอร์ไปนั่น แต่ยอมรับจริงๆครับว่าในบางวัน ผมก็อยากเป็นประชาชนคนปกติ ที่ไม่มีคนสนใจบ้าง . .
เดินเลือกซื้อครีมจนเพลิน . .ทำไมมีแต่ของไอ้ปอนด์ทั้งนั้นเลยวะ . . ลืมของตัวเอง ทำไมต้องลืมของตัวเองตลอดเลยวะเนี่ย ?
ผมเกาหัว ขณะที่เดินผ่านร้านกาแฟชื่อดังตราโลโก้เป็นสีเขียว ปกติผมก็จะไม่มองหรอกครับ เดินเลียบผ่านไปอย่างเดียว แต่เพราะมีคู่รักท่าทางดูดีมากคู่หนึ่งเข้ามาในสายตาของผมพอดี
ใครวะ . . หล่อ สวย เป็นแฟนกัน ผมจ้องนานเลยนึกว่าเป็นคู่รักดาราที่ไหน . . แต่พอเดินเข้าไปใกล้ๆ . . อืม
ก็สมแล้วล่ะที่ผมนึกว่ามันเป็นดารา!!!!!!
ก็นั่นมันไอ้ปอนด์!!!!!!!!!! . . ไอ้เชี่ยที่ผมนึกถึงแต่มันก่อนที่จะนึกตัวเองคนนั้นนั่นไง!!!!!!!!!!
และข้างๆนั่นที่สวยๆก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไกล . . แต่เป็นเนย ยัยเนย เพื่อนของผม สองคนนี้เค้านัดแนะมาเจอกันเหรอวะ!!!!! ปอนด์มันไม่รู้เลยรึไงนะว่าถ้ามันทำแบบนั้นแล้วผมจะโกรธแค่ไหน!!!!!
ผมไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังกำถุงช้อปปิ้งแน่นจนมันยับเละเทะไปหมด ปอนด์มันก็ดูยิ้มๆ ส่วนเนยไม่ต้องถามถึงเลย . . ถ้านางหัวเราะสะใจได้ล่ะก็นางคงทำไปแล้ว(มโนเอาเองทั้งนั้น)
แอบเห็นไอ้ปอนด์มันมองมาแว้บนึง . . ผมหลุบตาต่ำลงทันควัน แถมยังกระชับหมวกให้ปิดหน้าตัวเอง มันคงไม่เอะใจอะไรหรอกว่าเป็นผมน่ะ . . วันนี้ผมแต่งตัวธรรมดาสุดตรีน ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ใช่สไตล์คนอย่างธาม กฤตฤทธิไกร!!!
และการที่เห็นสองคนนั้นออกไปข้างนอกร้านด้วยกันทั้งคู่ แถมผมยังจะทำตัวเป็นสปายเดินตามหลังพวกเขาออกไปด้วยนั้น ก็ไม่ใช่สไตล์ของธาม กฤตฤทธิไกรเช่นกัน!!!!
สองคนนั้นมันจะไปไหนกันวะ ? . .
ผมเดินตามไปเรื่อยๆ เห็นไอ้เชี่ยปอนด์มันถือถุงช้อปปิ้งที่เยอะมากของเนยไปด้วย มองจากข้างหลัง ร้อยทั้งร้อยก็ต้องบอกแน่ว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน . .ให้ตายยยยยย ไอ้ปอนด์ กูไม่อยู่นิดหน่อยแล้วแม่งแอบไปควงหญิงเหรอวะ!!!! หรือยังไง หรือเนยมันจะโกหกปลิ้นปล้อนอะไรไอ้ปอนด์รึเปล่า ฮึ่ยยย ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าต้องแอบตามเพื่อที่จะให้ได้คำตอบ
โคตรโชคดีเลยที่ผมจอดรถอยู่ไม่ห่างจากรถเนยเท่าไหร่ พอทั้งคู่ออกรถ ผมก็ตบเกียร์ออกรถตามทันที . . มันจะไปไหนกัน . . หรือมันจะพากันไปโรงแรมหว่า . .
และการจราจรในกรุงเทพนี่ก็โคตรจะเป็นใจให้กูเลย ทำไมวะทำไม . . เกือบคลาดกับเบนซ์ของยัยเนยหลายรอบแล้วด้วย กว่าจะตามติดก้นได้ก็แทบทำให้หืดขึ้นคอได้เหมือนกัน . .
โรงแรมจริงๆด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ปอนด์ . . อะไรของมึง!!!!!!!!!!!!!! อะไรของมึงเนี่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! คบกันได้เดือนเศษๆเองนะปอนด์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
กูรู้สึกเหมือนกูเป็นนพนภาเลยว่ะ . . เดินตามผอ.กับมุตตาขึ้นไปโรงแรมด้วยหัวใจที่โคตรจะเจ็บปวดรวดร้าว . . เอ่อ ที่จริงผมก็เวอร์ไปอ่ะนะ ผมแค่โกรธๆแค่นั้นเองและก็อยากตามไปเพื่ออยากรู้ความจริงมากกว่า . .
หืมมม . . บาร์ บาร์ตอนหกโมงกว่า . . ไม่ใช่ลากกันเข้าไปในห้องร้องรึ
ดูเหมือนจะมีงานวันเกิดข้างในซะด้วย . . ผมแอบเกาะเสาดูตอนที่ทั้งคู่เดินเข้าไปและกำลังคิดอยู่ว่าจะเข้าไปยังไงในเมื่อตัวเองไม่ได้รับเชิญ
ไอ้ปอนด์เอ๊ยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!! มึงมีเรื่องต้องเคลียร์กับกูยาวเลย . .
ผมตีอกชกหัวตัวเองก่อนจะเดินจากมาจากทางเข้าบาร์นั่น . . นึกเซ็งๆยังไงก็ไม่รู้ ก็แหงสิ !!!! เป็นใครใครก็ต้องเซ็งดิ!
“ธาม”
ใครเรียกกูเนี่ย ? ผมหันขวับไปก็แทบผงะเพราะนึกว่าตัวเองกำลังเจอผี ไอ้โอ๊ต!!!!!!!! ไอ้โอ๊ตในตำนาน!!!!!!
“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน น่าXXXขึ้นเป็นกองเลยนะ” พ่องดิวะ!!! เรื่องเหี้ยๆอย่างงี้ไม่เคยออกจากหัวเลยรึไงเชี่ยโอ๊ต!!!!
“มึงมาทำไม”
“อ้าว ไม่ได้มางานเดียวกันหรอกเหรอ วันนี้วันเกิดน้องสาวไอ้เซนมันนี่”
น้องสาวเซน . . ยัยซันน่ะนะ . . แล้วปอนด์มันไปเกี่ยวอะไรด้วยวะฮะ?
“เปล่า”
“เฮ้ย พูดจาดีๆหน่อยดิ๊ อย่างน้อยก็เคยคบกันมานะ”
ตั้งแต่วันที่มันทำกับผมในลานจอดรถครั้งนั้นแล้วปอนด์มาเจอเข้า . . ผมก็สาบานไว้กับตัวเองว่าจะไม่มีวันญาติดีกับมันอีกเลย = =
ผมเดินหนีไอ้โอ๊ต แต่สุดท้ายก็โดนมันคว้าแขนเอาไว้ . .
“ทบทวนความทรงจำกันหน่อยดีมั้ย ดื้อๆอย่างงี้”
“ปล่อยนะ!!!! กูไม่โสดแล้ว!!!!” แต่แฟนแม่งกำลังอยู่กับชะนีคนอื่น . . TT
“ว่าไงนะ . .”
“กูมีแฟนแล้ว”
“ใคร ไอ้เซนที่เป็นข่าวด้วยน่ะเหรอ”
“ไม่ใช่” ไอ้โอ๊ตนี่ก็แอบตามข่าวของผมอยู่เหรอ “ไม่ใช่เซน”
“นี่อย่าบอกนะ ว่าเป็นไอ้เด็กปีหนึ่งที่มาเสือกเรื่องของมึงตั้งแต่ครั้งนั้น”
“…”
“หึ ยังไงกันแน่ มันเป็นแฟนมึงจริงๆน่ะเหรอ ตอนกูอยู่ในงานกูเห็นเนยเค้าป่าวประกาศไปทั่วว่ามันเป็นแฟนเค้า”
= = = . . ตอนนี้ผมสับสนไปหมดแล้ว ว่าจะโกรธใครดี ไอ้โอ๊ต ยัยเนย หรือไอ้ปอนด์ (คนหลังนี่ท่าจะโดนหนักสุดแล้ว)
“มโนเก่งจังนะธาม”
ไอ้โอ๊ตเริ่มขยับเข้ามาใกล้ ไอ้เหี้ยนี่ทำไมสันดานมันไม่เปลี่ยนเลยวะ ผมหลวมตัวไปคบกับมันได้ยังไง . .
“ออกไป” หลังผมชิดกำแพง แล้วไอ้บ้านั่นก็เอามือทั้งสองข้างมากันไม่ให้ผมออกไปไหน . .
“ถ้าไม่จะทำไมล่ะ”
“ไอ้…”
“ปล่อยธาม”
พระเอกของเรื่อง . . มึงโผล่มาได้ถูกที่แล้วสินะ ผมหันขวับไป . . ส่วนไอ้โอ๊ตก็ยิ้มกริ่มแล้วก็ปล่อยผมออก
ปอนด์มองมาที่ผมแล้วก็จับมือผมให้ไปยืนอยู่ข้างๆ
“ไอ้น้อง มึงนี่ยังไงเนี่ย มึงเป็นแฟนกับเนยที่อยู่ข้างใน หรือเป็นแฟนกับธาม??” ผมว่าไอ้โอ๊ตมันรู้คำตอบนะ แต่มันแกล้งทำเป็นไม่รู้มากกว่า
“เป็นแฟนธาม”
หึ มึงเป็นแฟนกู แต่มึงควงชะนีเข้างานแล้วก็ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดเนี่ยนะ! ผมทุบพุงไอ้ปอนด์อย่างเคืองๆจนมันร้องโอ๊ย มันก็รวบทั้งตัวผมเข้าไปหาอย่างง้อๆยังไงก็ไม่รู้
“ตามมาได้ไง” ปอนด์กระซิบ
“ตามมาตั้งแต่มึงออกจากสตาบั๊กแล้ว” ผมพูดเหวี่ยงๆ
“โดนบังคับมา TT”
“ปฏิเสธบ้างไรบ้างดิวะ!”
ไอ้โอ๊ตถูกลืมไปเลย เมื่อไอ้ปอนด์ก้มหน้างุดง้อผมใหญ่ ตอนที่ผมกำลังงอนมันสุดตรีนและก็หลบหน้าหลบตามัน แต่ออกห่างจากตัวมันไม่ได้ เพราะมันรวบเอวผมเอาไว้ จนทำให้ผมต้องตัวติดกับมันทั้งตัว . . ไม่ได้อับอายอะไรไอ้โอ๊ตมันเลย
“เชี่ยแม่ง . . กูจะอ้วก”
ไอ้โอ๊ตสะบัดหัวแล้วก็เดินเข้าไปในงาน . . ดีมาก . . ส่วนไอ้ปอนด์ก็กอดผมอยู่อย่างนั้นแล้วก็ง้อใหญ่
“หายโกรธได้แล้วนะ”
“เข้าไปแก้ข่าวเลย”
“ข่าวอะไร” ปอนด์ดูงงๆ
“ป่านนี้คนในงานคิดว่ามึงเป็นแฟนเนยไปหมดแล้ว”
“ฮะ? คิดได้ยังไง ยังไม่ได้บอกอะไรใครเลย มั่วแล้วววววว”
“ก็ยัยเนยมันประกาศเองนี่นา”
“แค่คนเข้ามาในงานพร้อมกันก็เป็นแฟนกันได้แล้วเหรอเนี่ย?”
“ไม่รู้ ไปแก้ข่าวเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“โอเคๆ”
ปอนด์ยิ้มเบาๆก่อนที่จะลูบหัวผม แล้วก็จูงมือผมเข้าไปในงาน ทั้งๆที่ผมแต่งตัวได้โคตรสถุนเป็นอย่างมาก แต่มันก็ไม่ได้สนใจสายตาของคนอื่นๆเลย . .
“ปอนด์มาแล้วเหรอ มากับใครน่ะ”
พอปอนด์เข้าไปในงานปุ๊บ เนยก็เดินมาลากปอนด์ให้ออกห่างไปจากผมทันที ผมที่ใส่หมวกอยู่ คงทำให้เนยไม่รู้ว่าผมเป็นใคร . .
และหลังจากนี้คือการไฟต์ . .
*รีบมาก เอาครึ่งนึงไปก่อน*
*เดี๋ยวจะมาอีดิทให้มันน่าอ่านมากกว่านี้นะคะ ทนงงไปก่อนเน้อ*
-
:mc4: :mc4: :mc4:
เอามันให้หนักเลยน้องธาม อิชะนีเนย :beat: :beat: :beat:
-
จัดให้หนักหน่อยนะ ไม่ได้เจอกันนาน
-
ยัยเนยไม่เลิก
จัดการเลยธาม
-
หมั่นไส้อิพี่เนยนี่จริงๆ ให้ตายซิ ! :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
รีบๆแก้ข่าวนะน้องปอนด์สุดหล่อ :m5: :m5: :m5: :m5: :m5:
พี่เค้กๆ ซายน์ขอให้อิพี่โอ๊ตกับอิพี่เนยไรนั่นมันสะดุดเก้ออี้หัวฟาดพื้นตายได้ม้ะ :m26: :m26: :m26: :m26: :m26:
รอคร๊าบบบบบ.. :กอด1: :กอด1: :กอด1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จัดหนักเลยธามม
หมั่นไส้เนยเนยมากเลยเนี้ยย
-
หมั่นไส้ยัยเนยเหลวนี่ด้วยคน น่ารำคาญมากอ่ะ ธามจัดหนักเลยค๊าบ
-
:angry2: รำคาญชะนีเนยจะแย่ ธามจัดหนักๆ เลย
-
:a5: :a5:แอร๊ยยยยยยยยยยย
รีบมาต่อค๊าบบบบบบบบบบบ
-
จัดให้หนักเลยนะธามมมม o18 o18
อยากรู้ว่าปอนด์จะประกาศอะไร *จิกผ้ารอ*
:L2: :L2: :L2:
-
ธามเอ๊ย เพิ่งคิดจะสู้กับชะนีเนยหรอเนี่ย
น่าจะรู้ตัวนานแล้วเน่อ :z2:
-
สู้ๆนะ ธาม เอาให้เนยหน้าแหกไปเลย :laugh: :laugh: :laugh:
-
กี๊สสส ชอบบบบ ธามเล่นยัยเนยให้หนักๆเลยนะ
หมั่นไส้นาง :m16:
-
รอรอรอ
ปอนด์แก้ข่าวด่วน
เนยนิเป็นเพื่อยังไง พอเค้าเป็นแฟนกันกับรุกหนักขึ้น บ้าป่าว
-
จะมาเซอร์ไพรซ์เค้ากลับโดนเซอร์ไพรซ์ซะเองนะธาม
จะผิดใจกันก็เพราะผู้หญิงนี่แหละ เพื่อนกันซะด้วยสิ
เอาเลยธามของๆเราทำให้รู้กันไปเลยว่าเค้าเป็นของเรา
คนบางคนต้องบอกกันชัดๆแสดงให้เห็นกันต่อหน้าไปเลย
แต่อย่าเพิ่งคาดหวังนะเพราะคนมันจะเอายังไงก็จะเอา
จะเป็นยังไงครึ่งหลังก็รู้เนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
น่ารัก
-
ไฟโต๊ะ!!!!
นะธาม! สู้!
-
โอ๊ตกะเนยน่าจะได้กัน พฤติกรรมทรามๆเหมือนกันน่าจะเข้ากันดีๆ
ขอจัดเนยสักทีเหอะ เบื่อพวกแอ๊บใส ข้างในกลวงเน่า (อินจัด)
-
อ้าว ครึ่งหนึ่งล่ะเหรอ กำลังตื่นเต้นเลย
ธามนี่ก็ฮาจริงน่ะ แฟนควงหญิงฉายไปนู่นนี่ยังมาขำอีก
-
ไฟโต้เลยพี่ธาม เดี๋ยวนังแมวไม่มีจรรยาบรรณจะลากนุ้งปอนด์ไปกิน
-
ค้างงงงง :z3: :z3:
มาต่อเร็วๆน้า กำลังลุ้นเลยจ้า
-
เกลียดชะนี
จบข่าว
-
นังเนยยยยย
ปอนด์เคลียร์ให้ชะนีหน้าม้านไปเลยนะ
ธามไฟติ้งงง
-
ธามสู้ๆ o18
-
แก้ข่าวเอาแบบที่ยัยเนยไม่กล้ามายุ่งอีกเลยนะ..ธามน่ารักหึงปอนด์อ่ะดิ๊
-
ปอนด์แก้ข่าวดีดีล่ะ
ไม่งั้นเจอดีแน่ๆๆ :z2:
-
แอบเชียร์ให้ปอนด์แม่ม ประกาศออกไมค์เลยว่ะ
บ้าไปตามลูกยุคนอ่านเลยได้ม้ายยยยยย :z3:
-
รออีกครึ่งค่ะ
ยายเนย โดนแน่! :m16:
-
เง้อออออออออออออออ
มาเร็วๆนะะะะะ
เนย จะเเย่งหรอ เร็วไปย่ะ !!!
-
รออ่านต่อนะคะ ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
ค้างครับค้างง
:z3: :z3:
-
คิก หายไปไหนยะ ถามงอนเลยเห้นมั้ยย
-
ผิดกันคนละครึ่งน่ะ...เพราะงั้นไม่ต้องงอน รวมพลังกำจัดมือที่ 3 4 5 ดีกว่า
-
:serius2:
ค้างอย่างแรง ฮ่าๆๆๆ
อยากรู้ว่าธามจะทำอย่างไรกะเนยต่อไป
ปอด์น น่ารักเวอร์อ่ะค่า :z2:
-
ผู้หญิงคนนั้นไม่ไหวเลยนะเนี่ย ปอนด์ก็ทำอะไรสักอย่างสิปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นมาุวุ่นวายอยู่ได้ ธามจัดการเลย
-
น้องเนยเตรียมปี๊บรึยังลูก..
-
อีวอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :z6:
เกลียดมัน คุณเค้กทำไมทำกันยังงี้อ่าาาาา :serius2:
โอ๊ยยยยย ไม่ไหวเเล้วนะ ชั้นก็ผู้หญิง แต่ไม่เคยคิดแย่งผู้ชายไม่ว่าจากเพศไหนก็ตามเหอะ
อีห่ารากนี่เป็นบ้าอะไร ถึงได้สั่นอยากมีผัว....แถมของคนอื่นด้วยนะ ไร้ยางอายที่สุดเลย
ใครดีใครได้หรอ เกมมันจบตั้งเเต่ปอด์นเค้าเลือกธามแล้วย่ะ อีบ้า!!
อีนี่ เรียนมาสูงแต่สติปัญญาต่ำ ใจต่ำจริงๆเลย เกิดมาในครอบครัวที่ดี แต่ก็ไม่ได้ทำให้ตัวคนมันดีขึ้นมาเลย
เสียชาติเกิดลูกผู้หญิงจริงๆ ธามเอาให้อับอายไปเลยนะ
ไม่ได้จะว่าใครนะคะว่านังเนยคนเดียว.... แต่เอาให้อายผู้คนไปเลย ตกต่ำหาผู้ชายไม่ได้
ถึงขนาดต้องมาแย่งกับผู้ชาย ทุเรศ!!! :beat:
ปอด์นคะเอาให้เคลียร์นะคะ หนักเเน่นอย่างที่ปอด์นเคยเป็น สุภาพบุรุษเป็นได้ แต่ต้องใช้ให้ถูกที่ถูกเวลาและที่สำคัญ...ถูกคน!!!
ส่วนธามเค้าไม่ห่วงหรอก เจอผู้คนมาเยอะ เรามั่นใจว่าธามรู้ว่าควรวางตัวและจัดการกับคนบางคนยังไง
(แต่เกือบเสร็จโอ๊ตแหน่ะ = =)
คุณเค้กกกกกกก กลับมาไวๆเน้ออออออ :กอด1:
ปล.ขอโทษที่อินจนเกินเหตุ แต่อ่านเเล้วมันขึ้นนนนนนนน :m31:
-
จัดให้หนักและจัดให้เต็ทเลยนะธาม ส่วนปอนด์นายก็คนดีเกิ๊น :เฮ้อ:
โดนยัยเนย(เหลว) "แอ๊บ" เป็นคนดี หารู้ไม่ว่า กำลังจะ"งาบ"นายมาจากธามเค้าแล้ว :serius2:
งานนี้เอาให้"หวาน" จนยัยเนยเหลวนั่น หน้าแหก หงายเงิบ กลับบ้านไม่ถูกไปเลยนะปอนด์ธาม :laugh:
กล้าพูดนะยัยเนยเหลว ว่าปอนด์เป็น"แฟน"เธอน่ะ ฝันไง? :angry2:
ของรางวัลสำหรับเนย :z6:
รอตอนที่เหลือน้าาา :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รอฉันรอเธออยู่ๆๆๆๆ
-
ค้างเวอร์อ่ะ o22
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ :3123:
-
o22 o22 o22
ค้างอ่ะ มาต่อเร้ว ๆนะฮับ
-
:กอด1: รักธาม
-
อ๊าอยากอ่านต่อจังเลย
-
งานนี้ไฟต์ค่ะธาม อิอิ
-
เนยนี้แสบและแอบเจ้าเล่ห์นะเนี่ย :เฮ้อ:
ตอนต่อไปมันส์ล่ะงานนี้ 5555 :z2:
-
จบตอนกำลังมันมาก ๆ :m16:
ตามมาจากเรื่องเหนือคินจ้า ระหว่างกำลังรอหนังสืออย่างใจจดจ่อ :impress3: ก้อมาตายรังกับเรื่องนี้จ้ะ แอบหลงรักปอนด์ตั้งแต่เรื่องที่แล้ว ๆ ล่ะ แล้วก้อดีใจมาก ๆ ที่คนเขียนไม่ใจร้ายให้เขาได้สมหวังกับรักครั้งใหม่ที่มีนายเอกไม่แพ้ตัวของคินเลยน่ะ
ขอสารภาพน่ะจ้ะว่าแรก ๆ ที่อ่านไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่ เพราะ จะไม่ค่อยชอบตัวละครที่มีความหลังครั้งเก่าเท่าไหร่น่ะ แต่ก้อทิ้งไม่ลง เพราะรักปอนด์ :-[ เลยอ่านไปเรื่อย ๆ แต่ฝีมือคุณเค้กดีมาก ๆ จ้ะ ทำให้เราค่อย ๆ หลงรักตัวของธามไปด้วยน่ะ ช่างน่ารักน่าชังเสียเหลือเกิน :o8: และปอนด์ก้อน่ารักมาก ๆ ยิ่งอ่านยิ่งหลงรักนิยายเรื่องนี้มาก ๆ เลยจ้ะ ปอนด์กับธามเวลาอยู่ด้วยกันน่ารักมากกกกกกกกก อ่านไปยิ้มไปเลยน่ะ ยังไงรีบ ๆ มาต่อน่ะจ้ะ เรื่องนี้รวมเล่มเมื่อไหร่ขอซื้อเลยจ้ะ :กอด1:
-
ประกาศตัวไปเล้ยยยยย
-
อ่านแล้วตะโกนว่า
เฮ่ยยยยยยย อินาง เค้าเป็นแฟนเพื่อนหล่อนนะยะ
อินี่มันยังไงเนี่ย
-
ธาม...!!! จัดเต็มจัดหนักยัยเนยไปเลย!!!!
ให้มันรู้ซะบ้างว่าของใครเป็นของใคร
ปอนด์...นายหัดปฏิเสธบ้างเถอะนะ
ถ้าเจอธามหึงโหดขึ้นมาแล้วอย่าหาว่าไม่เตือนกัน 555555
ยัยเนยโดนแน่...... :z6:
-
ปอนด์จะสุภาพบุรุษไปถึงไหนกันครับ เกือบต้องผิดใจกับธามแล้วนะเนี่ย
ผู้หญิงนิสัยอย่างเนยน่ากลัวนะครับ แฟนของเพื่อนสนิทแท้ๆ ก็ยังไม่เว้นเลย
ไม่รู้ว่าธามจะแก้เกมส์นี้ยังไง ในงานวันเกิดของน้องสาวเซนก็น่าจะอยู่ด้วย
จะมีเรื่องราวทำให้ผิดใจกันอีกป่าวหว่า
:m28:
-
หื้มมม ค้างแบบงงๆแฮ่ะ :onion_asleep:
รอตอนต่อไปฮะ :')
-
(อี)คุณเนยค่ะเขารักกันก็ปล่อยเขาไปสิคะหน้าด้านหน้าทนเป็นสีโฟร์ซีซั่นอยู่ทำไมคะ :fire:
-
:เฮ้อ:..........คงเป็นเรื่องที่ทำใจยากสำหรับเนย....
เพราะตั้งใจแต่แรกแล้วว่าจะให้เป็นแฟนตัวเอง
ให้ธามช่วยเหลือ..เนยก็คงเคืองธาม..........
เนยคงรู้สึกเหมือนธามหักหลัง แย่งคนรักไป
ทั้งที่ความจริง คนที่ตัดสินใจ และเลือกธาม
ก็คือ ปอนด์ และไม่เคยแสดงออกว่าจะเลือกเนยเลย
แต่เนยก็ยังคงใช้ทิฐิ เพื่อแย่งชิงให้มาเป็นของตัวเอง
คงคิดว่า ปอนด์มีใจ แต่โดนธามแย่งไป เพราะเนยไม่รู้เรื่องของทั้งสองคน
ไม่รู้ในมุมมองของธาม และของปอนด์ รู้แต่ตัวเองถูกเพื่อนแย่งไป
คงเสียใจ และโกรธธามมาก แต่ทุกอย่างก็อยู่ที่ปอนด์
ซึ่งปอนด์ก็พร้อมจะแสดงออกชัดเจนต่อหน้าทุกคน
คราวนี้จะเป็นข่าวอีกไหม............
รอ....รอ......ลุ้น.......
-
ตอนที่ 22/2
“ใครอ่ะคะปอนด์” ยัยเนยเขย่าแขนปอนด์ราวกับต้องการเค้นความจริง ส่วนปอนด์ก็ได้แต่ยิ้ม มองไปรอบๆเพื่อรอให้คนอื่นๆในงานให้ความสนอกสนใจ
ยัยซัน เจ้าของวันเกิดจ้องมองมาที่ผมเขม็ง ยัยนี่ฉลาดมากครับ . . ผมคิดว่าเธอดูปราดเดียวเธอก็รู้ว่าผมเป็นใคร ไม่เหมือนเนย ที่เอาแต่จ้องมองไปที่ปอนด์อย่างเดียวด้วยความฉงนและสนเท่ห์
พอทุกคนในงานจ้อง . . ปอนด์ก็ได้ฤกษ์ตอบ
“คนพิเศษครับ”
เสียงฮือฮาดังขึ้นมาในทันที ผมนี่เคยชินกับเสียงแบบนี้ซะยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดซะอีก ปอนด์แกะมือของเนยออกแล้วเอามือของมันมากุมมือผมไว้หลวมๆ
“อย่าถอดหมวกนะ” ปอนด์กระซิบ “ก้มหน้าเข้าไว้”
เออจริง . . มัวแต่หึงไรไม่เข้าเรื่อง เกือบลืมไปว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร ถ้าวันนี้เปิดตัวออกไป สักวันก็รู้ถึงหูพี่แอน ถึงหูแฟนคลับ และถึงหูคนทั้งประเทศ
ใครเค้าจะยอมรับกันง่ายๆ . .
แต่แค่นี้ผมก็ดีใจแล้วที่ปอนด์มันทำเพื่อผม ผมยิ้มให้กับตัวเอง บีบมือเรียวๆของมัน
“กูกลับได้ยังวะคิก” ปอนด์หันไปถามเพื่อน
“เอ่อ คือ . . จะกลับเลยเหรอวะ” คิก . . กิ๊กยัยซันนี่หว่า งานนี้วันเกิดยัยซันจะไม่มีไอ้คิกได้ไง ว่าแต่ไอ้บูมล่ะ มันหายหัวไปไหนของมัน?!
ตอนนี้ยัยเนยหน้าเป็นตูดไปแล้วครับ ขอโทษทีนะ . . แต่มันจำเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆ
“อยู่เป็นเพื่อนกูก่อนได้มั้ยแป๊บนึง” คิกเดินเข้ามากระซิบใส่หูปอนด์ ซึ่งแน่นอน ผมที่เตี้ยกว่ามันทั้งคู่ได้ยินโคตรชัด ก็ตัวผมติดกับปอนด์นี่นา มันจับมือผมไว้แน่นเลย ราวกับว่าถ้าปล่อยผมให้อยู่ห่างเดี๋ยวจะโดนใครบางคนเข้ามาทำร้ายยังไงยังงั้น
“ทำไมวะ มึงไม่เห็นรึไงว่ากูอึดอัดจะแย่” ปอนด์เหลียวมามองผมแว้บนึง “แล้วนี่ก็ธามด้วย กูเปิดตัวเค้าไปแล้ว เรื่องนี้ถึงหูนักข่าวล่ะก็ . .แย่แน่ๆ”
“แต่กูกำลังจะบอกเลิกพี่ซันนะ”
โอ้มายก้อด . . เห้ย ปอนด์! อยู่ต่อได้มั้ย อยากเห็นฉากนั้นอ่ะ T____T
“อะไรนะ!”
“ก็ที่กูต้องหาของขวัญแพงๆ และก็ชวนมึงมาเป็นเพื่อนนี่ก็เพราะเรื่องนี้อ่ะ”
“บอกเลิกเค้าในวันเกิดเค้าเนี่ยนะ และก็บอกเลิก . . ทั้งๆที่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเนี่ยอ่ะเหรอ!” อีกนิดพวกมันสองคนจะพูดกันดังมากกว่าคำว่ากระซิบแล้วครับ
“อันที่จริง . .” หน้าของคิกหมองลงไปถนัดตา
“หะ นี่อย่าบอกนะว่า”
“ก็ประมาณอาทิตย์นึงได้แล้วอ่ะ”
O_O คบกันได้อาทิตย์นึงแล้วเหรอ!!! แต่ยัยซันมีอะไรที่คนอยากคิกมันจะทนไม่ได้กันหว่า . . อืม แทบไม่ต้องเสียเวลาคิด
“คิก จะถึงเวลาเป่าเค้กแล้วนะ ช่วยไปอยู่กับซันหน่อยน้า” ยัยซันดูเหมือนจะรับรู้ถึงสถานการณ์แปลกๆนี้ดี จึงดึงแขนคิกให้ไปประชิดติดกันกับตัว “ส่วนคนอื่น ถ้าไม่เกี่ยวข้อง ช่วยออกไปจากงานด้วยนะคะ”
โธ่ . . กะจะดูฉากยัยซันใจสลายสักหน่อย แต่ในเมื่อยัยซันเธอชี้เฉพาะเจาะจงมาที่ผมขนาดนี้ ผมก็ไม่หน้าด้านที่จะอยู่ต่อแล้ว ไอ้คิก ขอให้มึงโชคดี ส่วนยัยซัน . . ก็อย่าเผลอกรี๊ดออกมากลางงานก็แล้วกัน
“ไอ้คิก . . งั้นพวกกูไปรอหน้าโรงแรม”
“มายังไงครับเนี่ย” ปอนด์ถาม . . ขณะที่เราสองคนตัดสินใจนั่งจุมปุกอยู่ในม้านั่งของสวนแถวๆโรงแรม เปิดไฟสีส้ม สวยเชียวครับ
“ขับรถมา” นอกจากจะขับรถแล้ว กูยังไปซื้อของเข้าคอนโดมึงด้วยเฟ้ย เหนื่อยชิบหาย
“เหนื่อยป่าว”
“นิดหน่อย”
“ตลกดีนะ ขับตามมาซะได้”
“ก็กูนึกว่ามึงจะนอกใจกูอ่ะ”
“โหย ไม่มีทางอะ” ปอนด์ที่นั่งห่างออกไป คว้ามือผมมาเกาะกุม มือของเราทั้งคู่สัมผัสกันอยู่ระหว่างเราสองคน
“ให้มันจริง” ผมรีบพูด “มึงนี่นะ ทำไมไม่รู้จักปฏิเสธคนซะบ้าง ดูก็รู้ว่าผู้หญิงเค้าคิดยังไงกับมึง . . แต่ทำไมมึง . .”
“กูไม่ได้คิดอะไรกับเค้าเลยน่ะสิ กูถึงกล้าที่จะไปกับเค้า” ปอนด์รำพึง “บอกแล้วงานนี้คิกบอกว่าให้มาเป็นเพื่อน กูก็เลยต้องมา อันที่จริงวันนี้อยากอยู่ห้องรอโทรศัพท์มึงมากกว่า . . มึงอ่ะ . . ปิดเครื่องทั้งวันเลยนะ”
“ก็ . .” จะเซอร์ไพรส์มันยังไงดีวะ แผนที่คิดไว้พลิกโผหมดเมื่อผมเจอมันที่สตาบั๊กกับยัยเนยอบเชย!
“หนำซ้ำยังมาเจอตอนที่อยู่กับโอ๊ตอีก”
“มันบังเอิญเหอะ” ใครจะอยากไปนัดเจอกับไอ้เอี้ยโอ๊ต คิดผิดคิดใหม่ได้นะเว้ย!
“ระวังตัวหน่อยสิ ก็รู้ใช่มั้ยว่าตัวเองน่ะน่าดึงดูดขนาดไหน” เจอมันพูดตรงๆใส่แบบนี้ผมก็ใจเต้นสิครับ มันพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาโคตรๆ แต่สำหรับผมมันไม่ธรรมดาเอาเสียเลย “คนรู้จักธามเยอะนะ ถ้าเกิดมีอะไรเสียหายขึ้นมาล่ะก็ . .”
“ตอนนั้นปอนด์จะมาช่วยทันใช่ป่าว” ผมแกล้งแย่
แต่โดนมันค้อนขวับ เล่นเอาผมต้องหลบค้อนทันควัน กลัวโดนทุบหัว “มันก็ไม่ทุกครั้งเสมอไปหรอกนะธาม อย่าพูดแบบนี้ดิ พูดเหมือนกับว่าจะต้องเจอเรื่องอะไรแบบนี้หลายๆครั้งยังไงยังงั้นแหละ”
“มันก็ไม่แน่” นี่ผมยียวนเกินไปใช่มั้ย ไอ้ปอนด์ถึงเริ่มหน้าหงิกขึ้นมาอย่างงี้ “มึงก็ตัวติดกันกับกูสิ จะได้ช่วยกูได้ทันทุกครั้ง”
“คิดได้เนอะ ธามงานเยอะจะตายไป”
“หึหึ” ผมหยิบเอากระดาษเอสี่ที่จิ๊กจากมือโทมัสมา สภาพแม่งเชี่ยอย่างหาที่สุดไม่ได้ แต่ตัวเลขและตัวหนังสือยังพอจะอ่านออกได้
“อะไรอ่ะ” แต่ผมคิดผิดแฮะ . . ปอนด์มันดูแล้วมันยังงงเลย
“ตารางงาน แก้ใหม่ของโทมัส รอบที่สิบกว่าๆแล้วมั้ง”
“แล้ว?”
“ว่างหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ”
“เห้ย จริงอ่ะ!!!!!!!” ปอนด์ดึงกระดาษออกไปจากมือผมแล้วร้องด้วยน้ำเสียงที่ไม่เชื่อหูตัวเอง
“จริงสิ”
“ดีใจจังเลยว่ะ!!!!!!” แม่งคว้าคอผมเข้าไปกอดหมับ ไอ้สัด!!! ไม่ใช่เพื่อนมึงนะเว้ย!!!!
“โอ้ยยยย ปล่อยสิ!!!!”
“ไปขอนแก่นกัน!!!!!!!!!!!”
“ฮะ?”
“ไปขอนแก่น!!!”
“อะไรนะ เดี๋ยวสิ!!!!” จู่ๆจะลากไปบ้านเกิดแบบนี้ มันตั้งตัวไม่ทันนะเว้ย
“ไม่ต้องด๋งต้องเดี๋ยวแล้ว ไปขอนแก่นกัน พ่อกับแม่อยากเจอมึงจะแย่”
“แต่กู . .”
“ไม่พร้อมใช่มั้ย ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมแล้ว กว่าจะหาเวลาว่างได้!” เห้ย นี่มึงอย่าคิดเองเออเองสิฟะ!!!!!!
“เห้ยยยยยยยยยยยยยย”
“เถอะนะ ไปเที่ยวบ้านปอนด์กัน”
ใบหน้าสดใสที่เป็นประกายอย่างนั้น รอยยิ้มเหมือนเด็กได้ของเล่นอย่างนั้น ใครมันจะไปปฏิเสธได้ยังไงไหว T_______________________T
“โอเค งั้นไปขอนแก่นกันนะ”
“ไปไหนกัน กูไปด้วย!”
เสียงใคร ? . . ผมหันขวับไปเห็นไอ้บูมเดินลิ่วๆตรงมาหาพวกเรา กลิ่นบุหรี่หึ่งจนผมถึงกับต้องไอ . . ผมแพ้ควันบุหรี่น่ะครับ
“ไอ้สัด ธามแพ้เลยเห็นมั้ย” ปอนด์ลูบหัวลูบหลังผมเป็นการใหญ่ “แต่เห้ย กูยังไม่ได้อึ้งเลยดิ มึงกลับจากอังกฤษเมื่อไหร่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ฮะ . . กูไปอังกฤษมาเหรอ กูไม่เห็นรู้ตัวเลย”
“อ้าวไอ้สัด กวนตีนนะมึง เอาดีๆ”
“กูไม่ได้ไป เชี่ยคิกมันตอแหลใส่มึงรึเปล่า”
“แล้วนี่มึงหายไปไหนมาวะ หายหัวไปตั้งแต่สอบเสร็จอ่ะ”
“หายไปคิดอะไรสักอย่างมา”
“แล้วทำไมถึงโผล่หัวมาที่นี่ได้”
“ก็กูได้ยินว่ามึงกับมันมาอยู่ที่นี่ เพื่อนอยู่ไหนกูก็ต้องตามมาดิวะ!”
“เชี่ยไร หายไปแบบนี้ = = แล้วยังมาโกหกว่าไปอังกฤษอีก ไอ้สัด กูควรโกรธมึงดีมั้ย”
“ไปโกรธเชี่ยคิกโน่น มันโกหก!”
“กูจะโกรธมึงเนี่ยยยยย หายไปทำเหี้ย!!!”
“สรุป . . จะให้กูไปขอนแก่นด้วยป่ะวะ”
“ไม่!”
“ไอ้ปอนด์ พลีสสสสสสสสสสสส”
ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้ปอนด์ แขนของมันที่โอบรอบไหล่ของผมไม่สั่นกระตุกเลย
“ชิ ไม่ให้ไป”
“ง่ะ อยากไปเยี่ยมพ่อกับแม่มึงอ่ะ”
“ไปอยู่กับพ่อกับแม่มึงโน่น”
“พ่อกับแม่กูไม่น่ารักเหมือนพ่อกับแม่มึงนี่หว่าเชี่ยปอนด์”
“นี่จะไปให้ได้เลยใช่ป่ะ”
“อย่างอนเป็นตุ๊ดเลย สัดปอนด์ นะๆๆ ให้กูไปด้วย กูชอบขอนแก่น^^”
ผมว่ายังไงไอ้ปอนด์มันก็ให้ไปด้วยอยู่แล้วล่ะครับ แต่ตีหน้าปั้นปึ่งไปงั้นเพราะมันคงนึกอยู่ตลอดว่าไอ้เชี่ยบูมอยู่อังกฤษ มาเจอแบบนี้มันคงโกรธนิดหน่อยแหละ
“ว่าแต่ . เพื่อนมึงอีกคนไปไหน”
“ข้างในโน่น”
“ข้างในมีอะไร”
“วันเกิดพี่ซัน”
“อ๋อเหรอ”
บูมเกาหัว จากนั้นก็ . .
“กลับกันเหอะ”
“แล้วไอ้คิกล่ะ”
“ช่างหัวแม่ง”
“เห้ย กูบอกกูจะรอมัน”
“เดี๋ยวกูเคลียร์กับมันเอง พี่ธามเค้าทำหน้าตาเหมือนเวียนหัวแล้ว มึงรีบๆพาเค้ากลับดีกว่า”
เอ้า . . กูทำหน้าแบบนั้นเหรอวะ ผมขมวดคิ้วงงๆ ไอ้ปอนด์มองมาที่ผมอย่างตกใจก่อนที่จะ . .
“เห้ย จริงด้วย ธาม ไม่สบายเหรอ เชี่ยคิก ไปขอนแก่นครั้งนี้มึงห้ามสูบบุหรี่นะโว้ย!”
กูก็ไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้นนนนนนนนนนนนน . .
“ได้อยู่แล้ว ถ้าทริปครั้งนี้ไม่ล่มเหมือนตอนไปทะเลในครั้งนั้น”
สัดบูม มึงกัดกูเหรอ ?
“ล้อเล่นครับพี่ธาม” ไอ้บูมยกมือไหว้ผม
“กลับกันดีกว่าๆ” ปอนด์ลุกขึ้นยืน
“อ้าว ไอ้คิกล่ะ” ผมถาม
“ช่างหัวแม่ง”
ซะงั้นไป . .
“บูมมึงก็รอคิกละกัน เจอกันคอนโดกู . . กูจองตั๋วไปขอนแก่นคืนพรุ่งนี้เลยนะ เอาตังค์มาจ่ายกูด้วยล่ะ” ปอนด์โอบไหล่ผมแล้วผลักให้เดินนำหน้าไป
“แล้วไอ้คิกมันจะไปด้วยรึเปล่า” บูมถาม น้ำเสียงฟังดูแปร่งๆ
“มึงก็ถามมันดูสิ”
“เอ่อ อืม”
แปลกๆดีแฮะ คู่นี้ . .
-
อยากอ่านอีกต่อนะคนเขียน
รักเรื่องนี้ อินๆๆ
-
:sad4: เค้ารอตั้งนาน ในที่สุดก็มาแล้วววว
รีบๆมาต่อนะคะ
-
ซัมทิง วรองงงงงงงง
เอ๊ะเเอ๋
-
อั๊ยย๊ะ! อัพวันพ่อ
น่ารักที่สุด
-
มาสั้นจัง
รอวันไปเอ๊ะมาขอนแก่นซิ :z2:
-
หึๆ พี่บูมกับพี่คิก น่าคิดน่ะเนี่ย~ กิ้วๆๆ
ปอนด์กับธามน่ารัก >3<
-
อะไรยังไง บูม คิก อะไรกันๆๆๆๆๆ
-
:angry2: :angry2:
สะใจทั้งยัยเนย ยัยซันซัน
ว่าแต่บูมคิกนี่ยังไงอะไร :m28:
-
จะเปิดตัวแล้วอ่ะ!!!!! บูมคิกนี่ต้องมีซัมติง!
-
ขอตามไปขอนแก่นด้วย จะต้องป๊ะกับคินเหนือแน่ๆจ้า
-
คิกกับบูมมีเรื่องอะไรกันหรือป่าว
-
คู่รักคู่ใหม่จงบังเกิด :oni3:
-
มาน้อยๆแต่ก็กรี๊ดได้แค่คำว่าคนพิเศษ อิอิ
จริงๆอยากจะเห็นภาพตอนตัดไปที่หน้าเนยตอนที่ปอนด์บอกคำนี้พร้อมดึงมือออกมากๆเลย ฮ่าๆๆๆๆ
-
KB คู่นี้มีซัมตงรองในกอไผ่ ชิมิๆ
-
นั่นไงๆๆบูม..เอาเลยดับเครื่องชนเลย ที่เงียบหายไปคิดเนี่ย ใช่เรื่อง คิก ป่าว ส่วนคิกก่อนหน้านี้ค่อนข้างชัดแล้วนะ ว่าคิดไรกับบูมอ่ะ แถมบอกเลิกยัยซันในวันเกิดเจ้าตัวด้วย โอ๊ยสุดยอด เอาให้เจ้าหล่อนเต้นผางเป็นเจ้าเข้าเลยนะ ถือว่าแก้แค้นแทนธามซะเลย 555 ส่วนยัยเนย...ฉายาเนยอบเชยก็ไม่เลวนะ ไงล่ะ เจอปอนด์เปิดตัวแฟนเข้าไป โฮ่ๆๆสะจายย..รอตอนต่อไปค่ะ
-
บูมคิกใช่ไหมนะนั่น แล้วธามก็ยังไม่ได้บอกปอนด์สินะนั่น
-
อัพต่อเถอะพลีสสสสส
-
ชิ อยากดูช่วงคิกเลิกซันอ่ะ ชีจะกรี๊ดสนั่นแค่ไหน หุหุหุ :z2:
-
สมน้ำหน้าเนย
ให้มันรู้สะบ้างว่าคนเค้ามีเจ้าของแล้ว
ตอนต่อไปก็เล็ทโกทูขอนแก่นเล้ยยยยย
-
ค้างอีกแล้ว o9 มาสั้นฮ๊าาาาาาาาาาา o9
หรือว่าบูมกับคิกจะกินกันเอง? :confuse:
-
มีซิมติงวรองกันแน่นอน ฟันธง!!!!
-
:impress: o11
-
สรุปบูมคู่ใครกันแน่ คิกจะรอดพ้นจากซันรึเปล่า
ปอนด์คงหน้าบานไม่หุบถ้ารู้ว่าธามจะย้ายมาอยู่ด้วย
-
บูมคิก
ไอยะะะะะะ
-
บอกเลิกกลางวันเกิด กล้ามากนะคิก สงสัยจะเอาจริงกับบูมแล้วใช่มั้ยเนี่ย บูมนะบูมปอนด์กะจะไปสวีทกับธามที่บ้านสักหน่อย อดไปเลยนะปอนด์
-
ชัดเลย คิกจะบอกเลิกยัยซัน
เพราะกำลังเปลี่ยนใจ ไปหาบูม ใช่ป่าว
-
ว๊ายยยยยกรีีดดดดดดดดดดดด
ดีใจที่สุดในสามโลกเลยค่าาาาา เลิกไปเลย เลิกกัยเด็กบ้านั่นไปซะ
แล้วคิกก็กลับมาสู่อ้อมอกน้องบูมนะคะ...คิกก็รับไปเลยนะค่ะ :impress2:
แต่แหม ยัยปอด์นเจอเเค่นี้เองอ่ะ ชิส์ แต่เอาเถอะ!!! ยังไงก็หน้าแตกอยู่ดี คนไม่รู้จักเจียมตัว
ตอนหน้านอกจากจะขอความหวานของปอด์นธาม ก็ขอความชัดเจนของบูมคิกด้วยน๊าาาาาาน้องเค้กกกกก :man1:
ปล.ขอเรียกน้องเค้กเลยนะคะ เพราะ..........เค้ารู้เเล้วล่ะว่า :o12:
:กอด1: :L2:
-
บูม คิก มีไรรึเปล่า ไม่เรียกชื่อกันด้วยซ้ำ มันอย่างนู้น มันอย่างนี้
แนะๆ แล้วพี่ในวงของธามละ มีซัมติง ป่าวว
-
อ่านทันแล้วววววววววววว เย้ๆๆ
สนุกมากเลยค่ะ ปอนด์ธามนี่หวานมาก
ลุ้นไปกับคู่บูมคิก :L2:
-
อยากอ่านต่ออีก
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress3: อยากอ่านต่อจังเลยอ่ะ ยังไงรีบมาต่อน่ะจ้ะ ปอนด์น่ารักมากกกกกกกกก
พึ่งอ่านเหนือคินจบจ้ะ ชอบจังเลยเหนือเท่มากกกกกกกกกก ส่วนคินก้อน่ารักจริง ๆ เลยน่ะ ยิ่งยายยิ่งน่ารักใหญ่เลย เสียดายมีตอนพิเศษระหว่างกันน้อยไปหน่อยน่ะ ยังไงถ้าออกเล่มนี้ขอแทรกตอนพิเศษของเหนือกับคินเข้าไปให้ด้วยน่ะจ้ะ :o8:
-
คิก บูมท่าทางจะไม่ธรรมดาซะแล้ววววววววววว
-
น่ารักมากที่สุด ชวนธามไปขอนแก่น กะไปเปิดตัวลูกสะใภ้อย่างเป็นทางการ อิอิ
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ
:L2:
-
เอ๊ะ!!!!
หรือว่าคิกกับบูมมีซัมติงอะไรกันหรือเปล่าน๊าาาาาาาาา
-
อยากไปขอนแก่น!! :sad4:
-
ยัยซัน อิพี่เนย ชั้นสมน้ำหน้าแกมาก !!!!!!!! :m11: :m11: :m11: :m11: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
แต่บูมคิกนี่น่าคิดอ่า น่าคิ๊ดดดดดดด อร๊ายยยยยยยย ~ ~ :m3: :m3: :m3: :m1: :m1: :m1:
-
อะไรอ่ะ ! เค้าก็อยากรู้นะว่ามันยังไงกันแน่คู่นี้ :serius2:
เรื่องที่ต้องหลบไปคิดนี่เกี่ยวกับคิกใช่ไหมบูม
ถ้าใช่จะได้เตรียมตัวฉลอง :mc4: คู่รักคู่ใหม่
แต่นั่นเอาไว้ก่อน หันมาปลื้มปอนด์ก่อนตอนนี้
รักและดูแลเอาใจใส่รายละเอียดของธามดีทุกอย่าง
จะพาไปไหว้พ่อแม่อีก จะน่าหลงไปไหนผู้ชายคนนี้
ตอนหน้าตามไปดูเค้าที่คอนโดได้ไหม :o8:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
คู่นั้น แปลกจริงด้วย
หรือว่า... :z1:
-
คู่นี้แปลก :z1:
-
เอาอีกๆ
-
ธามกับปอนด์ บูมกับคิก เอาอีกๆ
-
มีซัมตริงแน่ๆคู่นี้ แล้วคนในวงธามล่ะ ปมใหม่มาแล้ววว
ปอนด์ธามน่ารักอ่ะ ยัยเนยหน้าแตกไปเลย เค้ามีคนพิเศษแล้วว
-
คู่บูมคิกมันยังไงๆอยู่นา
-
วายๆ จะไปขอนแก่นแล้ว จะเจอคินกับเหนือหรือเปล่า คิดถึงอ่ะ
-
ปอนด์ธามน่ารักมากเลยยยยย โกรธง่ายหายเร็วกันจริงๆ
จะมีคู่คิกบูม บูมคิกป่ะเนี่ย อิอิอิ
-
:z3:...บอกเลิกในงานวันเกิด....
คิกใจร้ายจัง..............ซันจะตอบแทน
คำบอกเลิก ...... แบบไหน.......
อยากอ่านต่อ....
-
บูมคิกเหรออ??
ไปขอนเเก่นจะเจอเหนือคินมั้ยเนี้ยย
-
อยากอ่านต่อออ
-
สนุกดี มาต่ออีกนะ บูมนี้ตกลงคู่คิกรึเปล่าน้อ ต้องสืบ
-
นั่นสิ คู่นั่นดูแปลกๆ นายสองคนมีซัมติงรองกันหรอออออ :laugh3:
รอตอนต่อไปนะฮะ :')
-
รอตอนต่อไปนะฮ๊าฟฟฟฟ ^^"
-
ตามๆๆๆอ่านๆๆๆๆ
-
อยากไปขอนแก่นบ้าง :-[ :oni1:
รอตอนต่อไปจ้าาาา
-
เข้ามารอ.....
ติดเรื่องนี้มากๆเลย มาต่อไวๆน้า :กอด1:
-
รออยู่ทุกคืนนะ
-
อ่าน "เหนือ~คิน" จบ ก็รีบมาต่อ "ปอนด์~ธาม" | ว่าคู่วิศวะ-ทันตะน่าเลิฟแล้ว เจอบัญชี-ถาปัตย์เข้าไป คลั่งโคตร ชอบมากกกที่สุดของที่สุด | แล้วนี่จะยกขบวนไปขอนแก่น?!! ไม่ได้สงบแน่ . . . เกรงว่าจะต้อง ฉีกซอง มองตะเกียบ เตรียมนำมาม่าถ่วงน้ำเดือดในตอนหน้าใช่มะ? รึเปล่า? | กรี๊ดดด เจ็บปวดล่วงหน้า ถัดจากยัยเนยเทียม ก็ต้องปะทะอดีตแผลรัก...ของทั้งคู่!!!
-
เหนือคิน ว่าชอบแล้ว เจอ ปอนด์ธาม เข้าไป สุดๆอะ รอนะคนเขียน รีบมาต่อนะคะ เค้าค้าง o13
-
:call: :call:
อัพสิๆ ๆ อยากเห็นคนถูกบอกเลิกอ่ะ คึ คึ :z2:
ป่าวโรคจิตนะเฮ้ยยย :z6:
-
เมื่อไรจะมาน้า
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ตอนที่ 23
อยู่ต่อเลยได้ไหม
“โห ธามซื้อของมาตั้งเยอะขนาดนี้ นี่กะจะมาเป็นแม่บ้านให้ปอนด์เลยรึไงครับ แฮ่กกกก” ปอนด์บ่นเล็กน้อย หลังจากที่เรากลับจากโรงแรมและก็ช่วยกันขนของที่ผมซื้อมาเป็นรอบที่สาม . . จนกระทั่งถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่บอกมันเลยครับ ว่าผมจะย้ายมาอยู่ด้วยอ่ะ
ก็เพราะปอนด์พล่ามเรื่องขอนแก่นไม่หยุดเลยน่ะสิ ผมก็เลยไม่มีโอกาสบอกสักที ท่าทางนางคงตื่นเต้น ที่จะได้กลับบ้านในรอบสามสี่เดือนนี้
“แม่ต้องดีใจแน่ๆที่ได้เจอธาม ขนมเยอะขนาดนี้ขนกลับไปให้แม่ทานด้วยนี่กว่าเนอะ”
“คุณแม่ท่านจะชอบเหรอ มีแต่มันฝรั่งทอดทั้งนั้น” ผมท้วงติง
“อะไรที่ธามให้ท่านชอบหมดแหละน่ะ” ปอนด์ยิ้มผ่านถุงสีน้ำตาลที่บรรจุของที่ผมซื้อเข้าคอนโดปอนด์ไว้เต็ม
“งั้นจะไปหาซื้อเดี๋ยวนี้แหละ” กี่โมงแล้ววะเนี่ย ร้านขนมน่าทานๆคงปิดกันไปหมดแล้วมั้งเนี่ย . . ผมนึกไปถึงโทรสั่งเชฟของโรงแรมสาขาใดสาขาหนึ่งของบ้านผม ให้ทำคุกกี้อะไรสักอย่างมาให้เลย ก็จะให้ทำยังไง ในเมื่อผมกับมันจะต้องออกเดินทางวันพรุ่งนี้แล้วนี่
ปอนด์ดูตื่นเต้นมาก แต่ผมนี่ตัวสั่นงันงกไปหมด . . ขอนแก่นน่ะจำได้ว่าเคยไปตอนทัวร์คอนเสิร์ตเล็กๆ แต่ไปครั้งนี้ไม่ได้ไปทำงาน . .
ไปเจอพ่อกับแม่ของปอนด์ . . คนที่ผมไม่รู้เลย ว่าเขาจะชอบผมรึเปล่า?
“ไม่เป็นไรน่า กูล้อเล่น บ้านกูขายขนม แม่คงเบื่อขนมตายเลย” ผมจำได้บ้านมันเป็นร้านเค้ก มันก็เลยได้ชื่อว่าปอนด์ไงครับ
“อืม”
“เป็นอะไรไป คิดมากอะไรเล่า”
“เปล่าซักหน่อย”
“รีบๆเข้าไปในห้องกันดีกว่า . . นี่ขนรอบสุดท้ายแล้วใช่มั้ยเนี่ย”
“เปล่า” ยังเหลือกระเป๋าเสื้อผ้าของกูอีก แต่กูยังไม่ได้บอกมึง . .
“แล้วเหลืออะไรอ่ะ”
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า”
“ทำตัวมีลับลมคมในนะ”
“ปกติเหอะ”
ตั้งแต่รู้จักกันจนกระทั่งคบกัน . . ไม่มีวันไหนเลยที่เราสองคนจะไม่ได้เถียงกัน นี่แหละสไตล์ของคู่เราล่ะ
“ดีใจจัง ไม่อยากจะเชื่อว่าธามจะมีเวลาว่างด้วย” ปอนด์รำพึง ขณะที่วางของลงบนโต๊ะในคอนโดของตัวเอง
“หึ ต้องวีนชิบหายน่ะสิ ถึงจะได้พักได้ผ่อนกับเค้าบ้าง” ผมบอก “โชคดีที่พี่แอนเข้าใจ ซิงเกิ้ลใหม่ก็ไปได้สวย ตอนโปรโมทก็ทำงานแทบจะทั้งยี่สิบสี่ชั่วโมงของทุกๆวันอยู่แล้ว กูก็เลยบอกพี่เค้าไปว่าอยากจะพักสักอาทิตย์”
“. . .”
“เพื่อเตรียมคอนเสิร์ตใหญ่ตอนซัมเมอร์นี้อ่ะ”
“คอนเสิร์ตใหญ่!!!!” ปอนด์ทำดวงตาเป็นประกาย “กูไปดูได้มั้ย!!!”
“มึงน่ะ สมควรที่จะมากว่าใครเพื่อน!!!” เดี๋ยวให้ป้ายชื่อ Artist all area กับมึงเป็นกรณีพิเศษที่หลังเวทีเลย
“ดีใจมั้ยจะมีคอนเสิร์ตแล้ว”
“ความฝันเลยแหละ” ผมยิ้ม ปอนด์เห็นผมยิ้มก็เลยยิ้มด้วยแล้วก็เดินเข้ามาหยิกแก้ม
“ไม่ต้องลงไปขนแล้วล่ะ เดี๋ยวกูไปขนมาให้เอง”
“กูจะมาอยู่กับมึงที่นี่แล้วนะ” ผมพูดราวกับมันเป็นเรื่องธรรมดาชิบหาย
“ว่าไงนะ!!!” ปอนด์ร้องเสียงหลง
“ขี้เกียจพูดซ้ำ”
“จริงอ่ะ!!!” ปอนด์เขย่าตัวผม “จะอยู่ได้เหรอ ไม่กว้างขวางเท่าที่บ้านหรือที่คอนโดของธามสักแห่งเลยนะ!!!”
“มึงอยู่ไหน กูก็จะอยู่นั่นแหละ” ผมยักไหล่ ไอ้ปอนด์คว้าคอของผมให้ไปชิดกับตัวของมันจนหน้าของผมถูไถไปกับอกแกร่งๆนั่น
“อ๊ากกกก หายใจไม่ออกเว้ยยยย”
“น่ารักจังเลยวะ แฟนใครเนี่ย อิจฉามันที่สุดเลย!!!!”
คนบ้าอะไรอิจฉาตัวเอง กูเพลียจริงๆ แต่ก็เพลียแบบมีความสุขนะ ^^
คืนนั้นปอนด์ขนของขึ้นมาเก็บให้จนหมด พร้อมๆกับวางแผนเรื่องการกินการอยู่ของผมกับมันที่นี่อย่างโคตรซีเรียส ปอนด์กังวลมากเรื่องที่ผมจะไม่สะดวกสบายพอเนื่องจากที่ๆผมอยู่นั้นสะดวกทุกอย่างจนแทบไม่ต้องทำนั่นทำนี่เอง ต้องคอยบอกอยู่ตั้งนานแน่ะกว่าคุณชายเค้าจะเชื่อว่าผมอยู่ได้ . . ง่วงชะมัดเลยนะ ว่าแต่พรุ่งนี้ต้องไปขอนแก่นไม่ใช่เหรอวะ มึงไม่ง่วงหรือไงวะปอนด์
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
ท่าอากาศยานขอนแก่น
“พี่ธาม ตั้งแต่ขึ้นเครื่อง นั่งเครื่อง จนกระทั่งลงเครื่อง คนมองพี่ไม่หยุดเลยว่ะครับ สงสัยรัศมีจะจับจนเกินเหตุ” บูมทักท้วง มันอยู่ในชุดที่โคตรจะไปทะเลชิบหาย เสื้อลายดอกกางเกงขาสั้นเนี่ย เข้ากับขอนแก่นชิบ “นี่ขนาดใส่หมวกใส่แว่นแล้วนะ”
“ไม่รู้ว่านี่จะทำให้เด่นกว่าเดิมรึเปล่า” ผมเริ่มกังวล ขอล่ะยังไงอยู่กับปอนด์ก็อยากมีความเป็นส่วนตัวนิดนึง
“กูว่านะ . . ถ้าธามถอดหมวกถอดแว่น . . ยิ่งจะเด่นมากกว่านี้อีก ใส่ไว้เหอะ” ปอนด์บอกอย่างเป็นห่วง “บอกโทมัสแล้วใช่มั้ยว่าอยู่ขอนแก่น”
“ยังเลย” ผมส่ายหัว นี่ถ้าโทมัสมารู้ทีหลังเค้าอาจจะหัวใจวายได้ ขอนแก่นกับกรุงเทพไม่ใช่ใกล้ๆ “ก็มึงพามาแบบสุดวิสัยนี่ ก็เลยยังไม่ได้บอก”
“เผื่อมีงานด่วนขึ้นมาอ่ะ จะแย่นะ”
“โคบร้าสลีคไม่รับงานด่วนเฟ้ย ต้องมาจองคิวเอาไว้เป็นเดือน”
“ว้าวววววว คิวทอง O_O” บูมดูอึ้งๆ
“เปล่าหรอก นักร้องนำขี้วีนต่างหากล่ะ” ปอนด์แหย่
“เกี่ยวที่ไหนเล่า” ผมเตะหน้าแข้งมันด้วยความมันใส่ มันยิ้มเผล่แล้วกระทุ้งสีข้างผมอย่างแกล้งๆ แต่ความจริงก็คือ . . เกี่ยวมากเลยแหละ ไอ้เรื่องจองคิวล่วงหน้าผมนี่แหละเป็นคนคิดเอง ทำงานตามใจตัวเองชิบหาย ไม่รู้ว่าดังขึ้นมาได้ยังไง ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“ว่าแต่ มึงไม่ได้ชวนไอ้คิกมาเหรอวะบูม”
“เปล่า” บูมส่ายหน้า
“เอ๊า เดี๋ยวก็โดนงอนหรอกกูกับมึง”
“ถ้าแม่งรู้เดี๋ยวแม่งก็ตามมาเองหรอกน่า” บูมยักไหล่ “ว่าแต่เมื่อไหร่พ่อกับแม่มึงจะมารับน้า อยากเจอจังเลย”
เฮือกกกกกก ผมสะดุ้งโหยงกับคำว่าพ่อกับแม่ของไอ้บูม ให้ตายสิ ผมจะต้องเจอกับพวกท่านจริงๆแล้วใช่มั้ย รู้สึกตื่นเต้นบวกกับเป็นกังวลยังไงไม่รู้แฮะ กล้วว่าจะทำอะไรไม่ดีๆแล้วเตะตาพวกเขาเข้า และหลังจากนั้นพวกเขาจะไม่ชอบผม T_T ผมกลัวจริงๆนะ
“เดี๋ยวก็คงมาแหละ” ปอนด์หันมามองผม ราวกับมันรู้ว่าผมผิดแปลกไป “เป็นอะไรไป เมาเครื่องรึเปล่า”
ผมส่ายหน้าดิก “เปล่า”
“หรือว่ากลัวพ่อกับแม่”
“โห่ พี่ธามครับ ไม่มีอะไรน่ากลัวเลยสักนิด!!!” บูมพูดขึ้นมา “พ่อกับแม่ไอ้ปอนด์เป็นพ่อกับแม่ที่โคตรน่ารักที่สุดในโลกแล้ว ใจดีมากกกกกกกกกกก”
ก็พอจำได้ลางๆเมื่อครั้งที่ได้เจอตอนที่ปอนด์อยู่โรงพยาบาล จำได้ว่าทั้งคู่ยิ้มเก่งเหลือเกิน
และพวกเขาก็เอ็นดูผมน่าดู . .
คงไม่มีอะไรต้องเครียดหรอกมั้ง ฮึบ!! ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆเหมือนกับตอนที่เรียกความกล้าก่อนขึ้นเวทีทุกครั้ง คนเป็นพันก็เจอมาแล้ว อันนี้แค่คนสองคน คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง . .
“นั่นไง พ่อกับแม่!! ผมอยู่นี่!!!” ปอนด์โบกไม้โบกมือเหยงๆ ลากผมให้เข้าไปหาพ่อกับแม่ที่เพิ่งเดินเข้ามาในท่าอากาศยาน คุณแม่ของปอนด์ก็ยิ้มเก่งและก็สวย คุณพ่อปอนด์ก็ยังหล่อถึงแม้ว่าจะดูมีอายุแล้วก็ตามที ผมกับบูมยกมือขึ้นไหว้อย่างรู้ประเพณี
“ลูกชายแม่!!!!” ฟอดดดดดด ไอ้ปอนด์โดนแม่มันดึงหน้าให้ก้มลงให้แม่มันหอมถึง ไอ้ปอนด์ก็หอมแม่มันคืน ทำตัวโคตรเด็ก หลังจากนั้นมันก็เข้าไปกอดพ่อและก็เขย่าตัวพ่ออย่างแรง
อบอุ่นดีชะมัด . .
“กว่าจะมาหาพ่อกับแม่ได้นะ!!! ไม่รู้ไปติดใครที่ไหนที่กรุงเทพ!!! ฮะ ปรภัทร!!!” โดนเลยมึงไอ้ปอนด์ สมน้ำหน้า โดนแม่ด่า 5555 คุณแม่หันมาหาผมกับบูมแล้วทำหน้าครุ่นคิด “แล้วสะใภ้แม่มันคนไหนกันล่ะ”
ไอ้บูมถึงกับหลุดไอออกมาเป็นพรืด “ไม่มีทางใช่ผมแน่ๆครับแม่ ผมบูมครับ ปอนด์คงเคยเล่าให้ฟัง”
“อ๋อออออ น้องบูม สวัสดีจ้า”
“งั้นก็ต้องเป็นคนนี้น่ะสิคุณ” คุณพ่อหันมาหาผม
“ใส่แว่นใส่หมวกมิดชิดเชียว เหมือนพวกดารา เอ๊ะ!!!! หรือว่า . . คนนี้ใช่มั้ยปอนด์ น้องธามที่ลูกว่า ที่เค้าเป็นดาราน่ะ!!!!!!!!!!!!”
ผมโดนคุณแม่เขย่าตัวจนตัวของผมแทบหัก คุณแม่ดูตื่นเต้นมาก แต่ตัวของผมจะปลิวแล้วค๊าบบบบบบบบบบ
“แม่!! ใจเย็นๆ ธามเค้าเจ็บนะครับ!!” ปอนด์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาช่วย
“อุ๊ย ขอโทษน้า คุณลูกสะใภ้ คุณแม่ขอโทษนะคะ คุณแม่แค่ไม่ค่อยจะได้เจอดาราน่ะ”
“แม่เค้าบ้าดารา” พ่อหันมายิ้มให้ผมแล้วขยิบตา
“คุณก็ . .” แม่ตีแขนพ่อเสียงดังมากขอบอก . .
“พาลูกๆเค้าไปพักผ่อนก่อนดีกว่า ท่าทางจะเดินทางมาเหนื่อยๆ นี่ก็จะเที่ยงแล้ว เดี๋ยวไปกินข้าวที่บ้านละกันนะ”
ผมเดินตามหลังพ่อกับแม่และก็บูม ผู้ซึ่งชอบเข้าหาผู้ใหญ่เป็นพิเศษ ส่วนไอ้ปอนด์น่ะเหรอเดินข้างๆผมและก็ยิ้มมาให้อย่างให้กำลังใจ
ไม่เห็นจะมีอะไรที่ต้องกังวลเลยนี่นา ผมเองนี่แหละนะ ที่คิดมากไปเอง..
ร้านเค้กบ้านไอ้ปอนด์
O_O โอ้ว มาย ก้อด
นอกจากความฝันของผมที่อยากจะมีคอนเสิร์ตใหญ่แล้ว ไอ้การที่มีร้านเจ๋งๆน่ารักๆแบบนี้ก็เป็นอีกความฝันหนึ่งเช่นกัน บ้านปอนด์ไม่ใช่ร้านเค้กธรรมดาๆครับ แต่เป็นเรสเตอรองขนาดย่อมเลยทีเดียว มีบาร์อยู่ชั้นบนสุดที่เปิดเฉพาะตอนกลางคืน ส่วนสองชั้นข้างล่างจะเป็นร้านอาหารและก็ร้านเค้กที่ตกแต่งได้อย่างโคตรร่มรื่น ทางเข้าบ้านปอนด์มีต้นไม้เรียงรายเป็นต้นเดียวกัน แค่นั้นผมก็ว่าต้นไม้เยอะแล้วนะ แต่พอมาเจอในร้านนี่ผมถึงกับอึ้ง
อะไรจะสดชื่นร่มรื่นขนาดนั้น นี่มันเป็นร้านที่ใกล้ชิดกับธรรมชาติมากซะจนไม่ต้องเปิดแอร์ให้เปลือง
“ว้าว” บูมก็ร้องออกมาเหมือนกัน “เจ๋งมากครับคุณแม่!!! ปอนด์ มึงโตมากับร้านนี้เหรอ เชี่ยแม่งเอ๊ย อิจฉาสัด!!!”
ไอ้บูมคิดเหมือนผมเด๊ะๆ ผมถอดแว่นถอดหมวก ขยี้ผมให้เข้าทรงเบาๆตอนที่เดินเข้าไปในร้าน นั่นไง สบตาเข้าอย่างจังกับลูกค้าสองสาวแล้วพวกนางก็ชี้มาหาผมและก็เริ่มทำท่าตื่นเต้น เอ่อ = = ถอดออกยังไม่ถึงสองวิเองนะ
“O_O” แม่ของปอนด์หันมาหาผมแล้วเอามือปิดปาก “ปอนด์!! แม่อยากจะกรี๊ด แต่เดี๋ยวเค้าจะหาว่าแม่บ้า!!”
“เป็นอะไรไปครับแม่” ไอ้ปอนด์ก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
“ดารามาร้านแม่อีกคนแล้ว และดาราคนนั้นก็จะกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวแม่!!!”
ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงจริงๆ . .
“คุณนี่ก็ . .” พ่อส่ายหน้าอย่างระอา “เข้าบ้านก่อนละกันน้า ที่พามาเข้าทางนี้เพราะอยากจะให้ดูร้านนิดหน่อยน่ะ คุณ เดี๋ยวผมจัดการดูแลเด็กๆเอง คุณไปช่วยไอ้จิ๋วมันเช็คตังค์ที่เคาเตอร์นู่นละกัน”
“ได้ไงเล่า ก็อยากคุยกับน้องธามนี่นา”
“มีหวังได้คุยกับเค้าทั้งวันแน่ๆ ไม่เป็นการเป็นงาน”
“เอ๊ะ!”
“เดี๋ยวผมมาช่วยคุณแม่นะครับ” ผมบอกกับเธอ
“อุ๊ยยยย ช่างน่ารักกกก ขอบใจมากนะจ๊ะคุณลูกสะใภ้”
ผมกับคนอื่นๆเดินผ่านไปทางข้างหลังร้าน ร้านนี่กว้างและใหญ่เอามากๆเล่นเอาเดินจนเหนื่อย
“นี่เราจะไปไหนกันน่ะปอนด์” ผมถาม
“บ้านกูไง”
“อ้าว ไม่ได้อยู่ในร้านเหรอ” เห็นตึกใหญ่ๆผมนึกว่าจะอยู่ในตึกนั้นซะอีกนะ
“เปล่า เดินอีกนิดก็ถึงแล้วแหละ” อ๋อออ บ้านมันจริงๆคือแยกออกมาจากร้านอีกทีสินะ
O_O ขออึ้งอีกครั้งจะได้มั้ย . . บ้านไม้มีสไตล์ใหญ่ชิบหายและมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด บริเวณรอบๆสนามหน้าบ้านทุกอย่างต้องมีต้นไม้และพื้นที่สีเขียว ปอนด์แอบกระซิบให้ฟังว่าพ่อเป็นคนชอบต้นไม้ ทำธุรกิจร้านต้นไม้ส่งออกหลายสาขาในจังหวัด ส่วนแม่ก็ดูแลร้าน บ้านก็เลยออกมาเป็นอย่างนี้ . .
บอกได้คำเดียวว่า . . กูลืมกรุงเทพไปเลย
“ตามสบายนะลูก ปอนด์พาเพื่อนขึ้นไปเก็บของบนห้องก่อนไป อยากนอนห้องไหนก็จัดการกันเองละกัน เดี๋ยวพ่อจะไปบอกให้คนเตรียมอาหารจากร้านมาให้”
“เอ่อ ขอบคุณมากครับ” ผมกับบูมบอกพร้อมกัน
“รับรองอาหารที่นี่อร่อยไม่แพ้ร้านในกรุงเทพในแน่นอน”พ่อบอกก่อนจาก . . ดูจากปริมาณคนในร้านก่อนที่ผมจะเข้ามาในบ้านผมก็เชื่ออย่างนั้นนั่นแหละ
ลับสายตาคุณพ่อ ไอ้ปอนด์ก็คว้ามือของผมหมับทันที
“เป็นไง น่าอยู่มั้ย มาอยู่ด้วยกันนะ!”
ผมนี่แทบเงิบ . .
“ชวนเค้ามาอยู่ด้วยนี่มึงทำงานเก็บเงินไปขอบ้านเค้ารึยังไอ้สัด” บูมขัด “เนื่องจากมึงยังไม่ได้ขอที่บ้านเค้าอย่างเป็นทางการ เพราะฉะนั้นวันนี้กูนอนกับพี่ธาม”
ไม่ถึงหนึ่งวิบูมก็โดนถีบ “กวนสัด มึงไปนอนห้องพักแขกโน่น ส่วนธามจะต้องไปนอนห้องกู ไม่มีข้อโต้แย้ง” ปอนด์ยิ้มกริ่ม “ไปกันเหอะ ห้องกูอย่างบน”
“แล้วห้องแขกนี่มันห้องไหนล่ะวะ”
“เดินไปเลี้ยวซ้าย”
ผมต้องนอนห้องไอ้ปอนด์จริงๆเหรอวะเนี่ย .. ผมกลืนน้ำลายเดินตามปอนด์เข้าไปในห้องนอนของมันที่มีขนาดครึ่งหนึ่งของห้องนอนที่บ้านผม เฟอร์นิเจอร์สีขาวดำสไตล์โมเดิร์น โฮมเธียเตอร์ ทีวีจอแบน ตู้เก็บดีวีดี ตู้หนังสือการ์ตูน เรียกได้ว่าพื้นที่ว่างในห้องนี้มีน้อยมาก แต่จะขลุกอยู่ในนี้ทั้งวันก็ยังได้ เพราะครบเสียจนไม่ต้องออกไปไหนให้มันเหนื่อย
“โห กลิ่นบ้านตัวเองนี่ เจ๋งสุดแล้ว” ปอนด์วางกระเป๋าลงแล้วกระโดดลงบนเตียงของตัวเองเอาหน้าฟุบลงกับหมอน
ผมวางกระเป๋าบ้าง มองซ้ายมองขวาเพื่อสำรวจห้องนอนของคนรัก ไม่มีสิ่งของใดที่ทำให้ผมอึดอัดได้ สิ่งที่มีชีวิตที่นอนอยู่บนเตียงนั้นต่างหากที่ทำให้ผมอึดอัดแปลกๆ เพราะอะไรน่ะเหรอ
มันมีเพียงไม่กี่ครั้งนะ ที่ผมจะได้นอนกับมัน . . และผมรู้สึกกังวลใจตงิดๆ
เรื่องนั้นน่ะ . .
“เป็นอะไรไป ห้องแคบไปเหรอ ไม่สบายเหรอ นอนห้องแขกได้น้า” ปอนด์ห่วงผมในทุกๆรายละเอียดจริงๆ
ผมส่ายหน้าพรืด “เปล่านะ สบายดี” ผมยิ้มแห้งๆ “ปะ ไปกินข้าวกันป่าว หิวจะแย่อยู่แล้ว”
“โอเค” ปอนด์กระหยิ่มยิ้มย่อง ลุกขึ้นมาจากเตียง “เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีป่ะ ชุดนี้ธามคงร้อนชิบหายแน่ๆ”
ผมก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเอง กางเกงยีนส์สีซีด เสื้อกันหนาวมีฮู้ดสีแดงแปร๊ด . . แฟชั่นสนามบินเก๋เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ก็มันชินที่จะต้องแต่งตัวให้เด่นแตกต่างจากคนอื่นนี่นา
แต่ลืมไปรึเปล่าว่าเมืองไทยแม่งอย่างร้อนอ่ะ = =
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินตามธามลงมาข้างล่างบ้าน เสียงไอ้บูมดังล้งเล้งอยู่ในห้องทานอาหารเป็นที่เรียบร้อย กลิ่นอาหารหอมฉุยลอยเข้าจมูกผม จนผมอยากจะนั่งสวาปามข้าวให้หมดภายในคำเดียวเสียตั้งแต่เดี๋ยวนั้น
ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าคุณแม่และคุณพ่อของไอ้ปอนด์นั่งยิ้มแฉ่งมองผมอยู่ ผมคงทำไปแล้วล่ะ . .
“เป็นไง ห้องสะอาดมั้ย แม่ทำความสะอาดเองเลยนะ” แม่ขยิบตาให้ผม
“แม่บอกธามทำไม บอกปอนด์นี่ . . ปอนด์เจ้าของห้องนะ” ปอนด์เลื่อนเก้าอี้ให้ผมนั่งด้วย . . มึงจะสุภาพบุรุษไปไหนสัด
“บอกทุกคนนั่นแหละน่า”
“ง่ะ ดูทำเสียงเข้า . . ทำไมเสียงต่างจากตอนที่คุยกับธามจังอะ” ปอนด์แกล้งทำเป็นงอน ผมมองด้วยสายตาว่างเปล่า คิดว่าน่ารักมากรึไง . . แต่ก็น่าดูวะ
“ก็ธามเค้าจะมาเป็นลูกชายคนใหม่ของแม่ คนเก่าก็ต้องตกกระป๋องสิคะ”
“โหยยย แม่อ่ะ”
“ไม่ต้องมาโวยวายเลยนะ เดี๋ยวไม่ไปสู่ขอให้แล้วจะรู้สึก”
ผมรู้สึกได้เลยว่าตัวเองหน้าร้อนๆขึ้นมาทันตา ไอ้บูมร้องเสียงดังด้วยความดีใจ ส่วนปอนด์นี่ไม่ต้องพูดถึง กระโดดจากที่นั่งของตัวเองแล้ววิ่งเข้าไปเกาะแข้งเกาะขาแม่ทันที
“จริงนะแม่!!! ห้ามคืนคำนะ!!!”
“อูยย เจ้าลูกคนนี้นี่!! คิกคิกคิก”
“ตัวเองดีพอรึยังที่จะดูแลเค้าน่ะฮะ ปรภัทร” พ่อปอนด์แกล้งถามเสียงเคร่งขรึม
ปอนด์ขยิบตาให้ผม “ดีที่สุดในโลกนี้แล้วฮะ”
กูจะอ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ผมยิ้มออกมาอยากเอาหน้าไปซุกไว้ที่พรมข้างล่างนี่จัง อายชิบหาย คุยอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้โว้ย ไอ้บูมก็ไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย เอาแต่ทำหน้าทำตาล้อเลียนอยู่ฝั่งตรงข้ามโน่น
“รูปนี้ปอนด์มันทำอะไรเหรอครับแม่” ผมเบี่ยงประเด็นไปที่รูปในกรอบที่แปะอยู่บนฝาผนัง ขยายใหญ่ชิบหาย สูงยิ่งกว่าตัวของผมสองคนต่อกันเสียอีก คล้ายโปสเตอร์อะไรสักอย่าง ละครเวที?
“อ๋อ ปอนด์เค้าแสดงละครเวทีของคณะจ้ะ สมัยที่เรียนอยู่วิศวะน่ะ”
“เป็นพระเอกเหรอครับ”
แม่หลุดขำออกมา “เค้าไม่ยอมเป็นน่ะสิ เค้าอยากเป็นตัวร้าย ทั้งๆที่ใครๆก็อยากให้เค้าเป็นพระเอก เป็นเดือนคณะแท้ๆ”
“ก็ตอนนั้นมีคนเหมาะที่จะเป็นพระเอกมากกว่าผมน่ะสิครับ” ปอนด์บอกด้วยเสียงเรียบ
“คงจะหล่อมากเลยสินะ หึหึ” ขอล้อมันหน่อยเหอะ
“มึงก็รู้จัก”
ฮะ? ผมก็รู้จักงั้นเหรอ ใครวะ . . เพื่อนที่เรียนขอนแก่น ผมลองนึกในหัวดูว่ามีใครบ้าง . .
เชี่ยคิน มีไอ้เชี่ยคินตาคนเดียวที่เรียนที่นี่ แต่มันไม่ได้เรียนวิศวะ
ถ้างั้น . . เป็นใครกันล่ะ ?
ขอกำลังใจด่วนๆ
กำลังต้องการอย่างมากเลย
ขอโทษที่มาต่อช้านะคะ ใครลืมกลับไปอ่านน้าา : )
-
มาต่อแล้วคิดถึงมาก เอารอยต่อของเรื่องกำลังจามาบรรจบกันแล้ว
-
คิดถึงเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คือหวังว่าพอเอ่ยชื่อนั้นไปธามจะไม่รู้สึกอะไรนะ
-
มาให้กำลังใจ หายไปนานเชียวค่ะ
พ่อพระเอกก็เหนือสิ ใช่ป่ะ
-
บ้านปอนด์นี้น่ารักดีนะ o13
เอาแล้วไง ถ้าได้รู้ว่าธามเคยชอบเหนือจะเป็นยังไงน้า :เฮ้อ:
คนเขียนขอกำลังใจก็ให้ค่ะ :L1: :กอด1: :กอด1:
-
ดีใจจัง มาต่อแล้วววว >.<
พ่อแม่สามีใจดีจุงเบย
ได้ลูกสะใภ้น่ารักอย่างน้องธาม :-[
+1 ค่ะ
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ
:กอด1:
-
หายไปตั้งนาน คิดถึงมากกกก มาจุ๊บที :จุ๊บๆ:
-
ตามอ่านมาตลอดเลย สนุกดีครับ
เล่าเรื่องไม่น่าเบื่อเลย
เป็นกำลังใจให้แต่งได้ออกมาดีๆเรื่อยๆตลอดเลยนะครับ
:man1:
-
คิดถึงปอนด์ธามมากๆ ดีใจที่มาต่อแล้วววววว
อยากไปเที่ยวบ้านปอนด์มั่งจังเลย แล้วมาถึงนี่จะได้เจอคินตากับเหนือนทีมั๊ยอ่าาาา
-
ธาม จะรู้สึกไงน้อออ คุ คุ :z2:
-
มาต่อแล้ว
ดีใจจังเลยค่ะ เราชอบมากเลยเรื่องนี้อ่ะ น่ารักมาก
-
เย้ !!! มาต่อแล้ว กรี๊ดดด >< ~ ~
แต่ว่า.. ค้างอ้ะค้าง แง ~ ~ :a5: :a5: :a5: :z3: :z3: :z3:
-
เอาแล้วไง เริ่มรำลึกความหลังแล้ว
พ่อแม่ปอนน่ารักอะ ขอเป็นสะใภ้คนสิคะ ผลัวะ! ธามฟาดด้วยหลังแหวน
-
555 งานนี้คนที่กระอักกระอ่วนน่าจะเป็นธามน่า ปอนด์รู้แล้วนี่นาว่าความรักเก่าอีรุงตุงนังกันอยู่
แต่สงสัยเรื่องบูมมากกว่าตกลงจะมีอะไรๆ กับคิกหรือว่าเจิ้นวงธามกันแน่
-
คนเขียนมาต่อแล้ววววว
พ่อแม่ของปอนด์น่ารักมากเลย
แถมดูท่าจะชอบลูกสะใภ้มากๆซะด้วย
เจ๋งไปเลยนะธาม 555
ว่าแต่ตอนหน้าคินตากับเหนือจะมามั้ยหว่า
คิดถึงสองคนนี้
-
คิดถึงมากๆเลย หายไปนานเลยนะ
-
คุณพ่อคุณแม่น่ารักมากกมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่น่าหล่ะปอนด์ถึงได้ นิสัยแบบนี้ เพราะมาจากครอบแบบนี้นี่เอง :กอด1: :กอด1:
-
มาต่อแล้วดีใจจังคิดถึงน้องธาม
-
มาอัพแล้วววว :)) สนุกมากๆ
-
เย้มาต่อแล้วอ่ะ สนุกมากรอมานานจริง ๆ ยังไงไม่ว่าจะเจอเรื่องอะไรก็ให้ใช้สติแล้วสู้ ๆ นะคะ
ยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้นะ มาต่ออีกจะดีมากเลย จ้า จะรอต่อไป
-
กรี๊ดดดดมาต่อแล้ววววววว o7
อ่านตอนนี้เเล้วอดยิ้ม อิจฉาไปกับความน่ารักของครอบครัวปอด์นไม่ได้จริงๆนะเนี่ย
แต่ว่าอย่าพาดราม่าเลย เรื่องมันผ่านไปแล้วนะปอด์น ธามเองก็เหมือนกัน ถ้านึกออกเเล้วว่าเป็นเหนือ ก็อย่านอยด์นะ
อยู่กับปัจจุบันดีกว่าค่ะ ตอนนี้เรามีคนที่ต้องเเคร์แล้ว อดีตที่ผ่านไปเเล้วก็อย่าให้มันมาทำลายปัจจุบันและอนาคตที่เรากำลังสร้างเลยนะคะ เก็บไว้เป็นเครื่องเตือนใจเฉยๆก็พอค่ะ
ส่วนบูม......นายจะรุกกับคิกหรือจะรับกับเจิ้น ก็เอาให้แน่ดิ๊?(ว่าเเต่จะสรีระของบูม คิก เจิ้น ไม่ได้แล้วว่าใครเหมาะกับอะไร?)
อย่ามาได้ทั้งขึ้นทั้งล่องนะ เค้ารับไม่ด้ายยยยยยยย หรือว่ารุกทั้งคู่อันนี้พอได้ แต่ต้องเลือกนะว่าจะเอาไง :serius2:
สรุปคือน้องเค้กรีบกลับมาแถลงไขนะคะ แต่อยากให้มาหาคิกมากกว่า สงสารอ่ะคิก บููมไม่บอกปอด์นก็น่าจะบอกกันบ้าง
เราเป็นคิกน้อยใจตายเลย :o12:
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เป็นกำลังใจให้น๊าาาาาาา :man1: :กอด1: :L2:
-
อ้ากกก มาต่อแล้ว!!!!
มาถึงขอนแก่นทัั้งที จะมีเซอร์ไพร์สเหนือคินรึเปล่าน้าาา
อยากเจอ
ปอนด์พามาเจอพ่อแม่แล้ว ดีจังพ่อแม่น่ารักท
โดยเฉพาะคุณแม่ น่ารักมาก
เอาให้ธามอายไปไม่ถูกเลยก็ดี ชอบบบ
-
อร๊ายย มาต่อแล้วว
พามาหาพ่อ-แม่เลยนะจ๊ะปอนด์ :o8:
-
มาต่อแว้วววววววว :mc4:
-
แม่ปอนด์ท่าทางจะชอบธามน่าดูนะนั่น ธามจะได้รู้เรื่องปอนด์กับเหนือคินแล้วใช่ไหมเนี่ย
-
พ่อแม่ปอนด์น่ารักอ่ะ ชอบคุณแม่มากอ่ะ วัยรุ่นได้อีก
-
ตามอ่านรวดเดียวจนทันแล้วจ้า
สนุกมาก o13
-
ชอบเรื่องนี้มากกก ดีใจที่สุดที่มาต่อ
อยากเห็นทั้ง4คนป๊ะกันมาก อ๊ากก ม.ขอนแก่นแตกกกก คนหล่อตัว วายทั้งมหาวิทยาลัย
อ๊ากกกกกกกก
ปอนด์นะรู้ทุกอย่าง ไม่บอกธามบ้างเล๊ยยยย กะเอาแบบเซอร์ไพรซ์ว่างั้น >w<
-
คิดถึงค่ะ
ธามกับปอนด์ก็น่ารักเวอร์ บ้านปอนด์นี่เหมือนฝันที่(ยังไม่)เป็นจริงเลย น่าอยู่มากๆ
-
อ่านยาวจนถึงตอนล่าสุดเลย
น่ารักมากๆๆๆๆเลยค่ะ...น่าอิจฉาที่สุดอ่ะ
:-[
-
ครอบครัวปอนด์น่ารักมากกกกกกกกก :z2:
-
ธามน่ารักมากเลยอ่ะ แม่ปอน์ดน่ารักมากเลยอ่ะ เป็นครอบครัวที่อบอุ่นชะมัดเลย
-
ให้กำลังใจคนแต่งจ๊าาา :กอด1:
พ่อแม่ปอนด์น่ารักที่สุดดเลยยยยชอบบบ o13
-
ตอนที่ 24
I Knew You Were Trouble
หลังจากที่ทานข้าวกลางวันเสร็จ ผมอาสาที่จะมาช่วยงานแม่ของปอนด์ที่ร้านเค้ก ซึ่งเป็นร้านที่เดินจากบ้านสามสิบก้าวก็ถึงแล้ว ผมรักร้านนี้ตั้งแต่แรกเห็น และผมอยากจะช่วยแม่ของปอนด์จริงๆ เพราะผมชอบด้วยแหละมั้ง . .
นี่ถ้าแม่ของปอนด์อนุญาตให้ผมออกแบบสวนหรือส่วนต่อเติมของร้านให้ล่ะก็ ผมก็จะยินดีมาก! . . ลืมกันไปรึยังว่าผมเรียนสถาปัตย์น่ะ ฮ่าๆๆๆ
“อันที่จริงไม่ต้องมาช่วยให้เหนื่อยเลยนะลูกธาม ให้น้องปอนด์พาไปเที่ยวในเมืองน่าจะดีกว่านะแม่ว่า”
“ไม่เลยครับแม่ ผมชอบร้านของคุณแม่มากๆ ผมอยากช่วยครับ”
“แต่แม่กลัวเรื่องเอ่อ . .” คุณแม่มองซ้ายมองขวา เห็นลูกค้าวัยรุ่นมองตามผมกันเป็นพรวน บางคนหลุดกรี๊ดออกมาเลยด้วยซ้ำ
“ความเป็นส่วนตัวของธามน่ะ”
“จะได้ช่วยเรียกลูกค้าให้คุณแม่ได้ยังไงล่ะครับ” ผมยิ้ม แม่ของปอนด์ทำหน้าตาเหมือนล่องลอยอยู่บนฟ้าสักพัก ก่อนที่จะตั้งสติได้แล้วดึงผมเข้าไปในส่วนที่เป็นแคชเชียร์
“นี่ๆ จิ๋ว ถ่ายรูปคุณธามให้หน่อยนะ เอาไว้แปะให้เต็มร้าน อีกหน่อยร้านนี้ก็จะเป็นของคุณธามแล้วล่ะมั้ง คิกคิก”
หืมมมมมมมมม ผมหันไปมองหน้าแม่อย่างมีคำถาม แต่พนักงานร้านเค้กนามว่าจิ๋วทำเอาผมตกใจไปซะก่อน เธออ้าปากค้าง ตัวแข็งทื่อ และมองผมราวกับว่าผมเป็นสัตว์ประหลาดที่เธอไม่เคยเห็น
“ยัยจิ๋ว ฮัลโหล สติจ้ะ สติ กลับมาค่ะ!!!”
“คะ คะ นายหญิง” เรียกคุณแม่ได้เกาหลีมากเหอะ แต่แอบได้ยินปอนด์บ่นให้ฟังบ่อยๆว่าแม่ติดซีรีส์มากๆ
“กล้องจ้ะกล้อง ถ่ายคุณธามทุกช้อตทุกมุมเลยนะ”
“อ๋อ ได้เลยค่ะ!!!” คุณจิ๋วยังคงช็อคอยู่ เธอหันมาหาผมแล้วทำท่าเพ้อ “หนูชอบพี่มากเลย พี่เท่มาก จริงๆนะค้า!!!”
“เอ่อ ขอบคุณครับ”
ผมพูดแค่นั้นแล้วเธอก็แทบจะเป็นลม แม่ส่ายหัวแล้วเดินนำผมไปยังส่วนต่างๆของร้าน บอกผมว่าอยากกินอะไรสั่งได้เลย ฟรีตลอดเว ไม่ต้องจ่ายสักแอะ ไอ้เราก็เกรงใจนะ แต่แอบชิมเค้กไปตั้งเยอะ นี่ใช่มั้ยที่มาของชื่อไอ้ปอนด์ เค้กแสนอร่อยพวกนี้ อร่อยชิบหายเลยครับ ถ้าโทมัสรู้ว่าผมทานเค้กเข้าไปเยอะขนาดนี้คงต้องให้ผมไปเบิร์นที่ฟิตเนสจนเหนื่อยแน่ๆ
“กินเยอะ .. เดี๋ยวก็อ้วนหรอก” ปอนด์มาแล้ว พร้อมกับท่าทางมีความสุขสุดขีด นั่งแหมะลงบนฝั่งตรงข้ามผม แล้วมองผมตาเยิ้มเชียว
“อ้าว แล้วบูมล่ะ” ผมถามถึงคนที่เล่นเกมส์เป็นเพื่อนปอนด์เมื่อตะกี้
“จู่ๆก็หลับ ฮ่าๆๆๆ ท่าทางมันเพลียน่ะ” ปอนด์อ้าปาก “ป้อนเลย อยากกิน น่ากินมาก”
“กินมาตั้งแต่เด็กๆแล้วไม่ใช่เหรอ เค้กร้านตัวเองเนี่ย” ป้อนเปิ้นไรล่ะ คนเยอะชิบหาย เค้าจ้องมาที่เรากันหมดแล้วเฟ้ย
“ก็ไม่เคยมีใครมาป้อนให้นี่หว่า เอ้าเร็วๆ ป้อน อ้า อ้า” มันอ้าปาก
ผมนี่ชักหมดความอดทน . . เอ้าป้อนก็ป้อนวะ ผมตักเค้กใส่ปากมันหนึ่งคำ และมันก็ทำท่ามีความสุขมาก
“อร่อยจุงเบย”
“จุงเบยพ่อง”
“โหดจัง แฟนใครวะ” มันแกล้งทำหน้าจ๋อย
“ก็แฟนมึงง่ะ”
“อิอิ” ปอนด์ดึงแก้วโกโก้ของผมไปดูด “เออนี่ อยากไปไหนรึเปล่า หรือว่าวันนี้อยากอยู่บ้านก่อน”
“อยากอยู่บ้านทุกวัน ไม่ได้อยากออกไปไหนว่ะ” ออกไปดูสิ ได้เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ผมไม่เคยหลงตัวเองว่าออกไปไหนจะต้องมีคนเข้ามารุมทึ้ง ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองดังขนาดนั้น แต่ที่ผ่านมาอะไรหลายๆอย่างก็พิสูจน์ได้อยู่ว่าถ้าผมออกไปแล้วผู้คนจะแตกตื่นแค่ไหน ขออยู่แบบส่วนตัวเงียบๆแบบนี้ดีกว่า ชิวดี สบายใจดี
โทมัสก็ยังไม่รู้ว่าผมอยู่ไหนตอนนี้ ท่าทางจะกำลังตามหาให้ควั่ก . .
“งั้นก็ถือซะว่ามาพักผ่อนละกันเนอะ” ปอนด์ยิ้ม มันเป็นคนยิ้มเก่งมาก เก่งไม่พอยังเสือกหล่อ . . สาวๆบางคนมองข้ามผมไปมอง
ไอ้ปอนด์ก่อนก็มีเยอะครับ ไอ้ปอนด์มันก็ไม่ธรรมดา “แต่ถ้าอยากไปไหนก็บอกละกัน ว่าง พาไปได้ทุกที่”
“อือฮึ”
“อยากไปดูมอที่กูเคยเรียนป่าว น่าอยู่มากนะ”
เคยได้ยินมาเหมือนกัน “มีเวลาตั้งอีกหลายวัน ไว้ไปวันไหนก็ได้น่า”
“พูดแล้วก็คิดถึงนะ . . เป็นที่ที่กูตัดสินใจสอบตรงเข้าไป พอติดปุ๊บ กูก็ไม่สนใจที่อื่นเลย” ปอนด์เล่าให้ฟัง “แต่ที่ไหนได้ . . กูค้นพบว่ากูไม่เหมาะกับวิศวะเอาเสียเลย และก็อีกอย่าง . .” มันนิ่งไป
“อีกอย่างอะไรล่ะ ก็เล่ามาดิ รอฟังอยู่” เล่าไม่จบก็อย่าพูดออกมาให้อยากรู้สิฟะ
“สาวๆกรุงเทพหน้าตาดีกว่าน่ะสิ ก็เลยซิ่วไป”
“ถุย” เหตุผลโคตรน่าหมั่นไส้
“หวงอ่ะดิ๊”
“หวงเหี้ยไร” ไม่ได้หวงจริงๆนะ . . (จะมีคนเชื่อมั้ยนี่?) . . ไม่เห็นมันจะยุ่งกับใครสักคน “เออใช่ . . คนที่มึงไม่ลืม . . เค้าเรียนที่นี่นี่หว่า”
ปอนด์หุบยิ้มฉับ . . หน้านิ่ง . . แล้วหันไปมองทางอื่นทันที “ก็ . . ใช่อ่ะ”
“อยากเจอมะ” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมถามไปอย่างนั้น สงสัยคงเป็นเพราะตั้งแต่ที่ปอนด์ทำหน้าสลดเมื่อนึกถึงเค้าคนนั้นกระมัง มันทำให้ผมคิดว่า . . บางที . . ไอ้ปอนด์อาจจะยังลืมเค้าไม่ได้ . . หรืออาจจะยังมีเยื่อใยหลงเหลืออยู่
เพราะผมรู้ . . ว่ามันเคยรักคนๆนั้นมากแค่ไหน
“คงไม่อ่ะ” ปอนด์ตอบกลับมาช้ามาก “นี่ธามถามไรเนี่ย ไม่ต้องพูดถึงอีกเลยได้ป่าว”
“ทำไม” ผมก็เป็นอย่างงี้เสมอแหละครับ เอาแต่ใจไม่เคยเปลี่ยน
“ก็ . . มันทำให้เราสองคนอึดอัดนี่”
“กูว่า . . มึงคนเดียวมากกว่า”
ผมอาจจะเคยเป็นคนที่เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่น ตกหลุมรักคนอื่นง่าย หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ถ้าผมได้ปักใจรักใครไปแล้ว ผมไม่มีทางสนใจใครคนอื่นอีก กรณีของเซน ผมเพียงแค่คิดไปเองเท่านั้นว่าผมยังรักเซนอยู่ แต่เปล่าเลย ..
ผมรักคนที่อยู่ตรงข้ามผมต่างหาก . .
คนที่ยังรู้สึกเศร้าทุกครั้งที่นึกถึงรักครั้งที่ผ่านมา . .
ผมอยากให้มัน . . ลืมเค้าคนนั้นให้ได้ และนึกถึงแต่ผมคนเดียว ผมอาจจะเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่ผมเป็นแฟนมันนะเออ
“ทำไมเราเครียดๆกันจังวะ” ปอนด์เกาหัว ลุกขึ้นยืน “มานี่ดีกว่า จะพาไปดูอะไร ไอ้บูมมันกำลังหลับ มันมากวนเราสองคนไม่ได้นะ”
“ไปไหนอะ”
“ที่ๆกูไปทีไร . . แล้วกูจะสบายใจยังไงล่ะ”
นึกว่าจะไกล ที่ไหนได้ก็แค่สวนหลังบ้าน
ปอนด์อาศัยร่มเงาใหญ่ของบ้าน นั่งจุมปุกอยู่บนพื้นหญ้า
“ทำอะไรอยู่ล่ะ นั่งสิ” ปอนด์ดึงผมให้นั่งลงข้างๆ . . ผมนั่งลงทั้งๆที่ยังเอ๋อๆ ก็นึกว่าจะพาไปไกลๆไง ไม่ใช่ใกล้แบบนี้ มันก็อึ้งดิ
“มองหน้าทำไม ดูนู่น ให้ดูนู่น”
ผมหันหน้าไปมอง . . O_O มันเป็นสนามหญ้าสีเขียวชอุ่ม มีต้นไม้ ดอกไม้ อย่างกับภาพวาด
“กว่าจะได้ขนาดนี้ พ่อเสียเวลาดูแลแทบตาย” ปอนด์ยิ้ม “กูวิ่งเล่นแถวนี้ประจำแหละ สมัยที่กูยังเด็ก”
นึกภาพตอนมันเป็นเด็กไม่ค่อยออก แต่ท่าทางจะเป็นเด็กที่ร่าเริงน่าดู
“ถ้ามีพี่น้องสักหน่อยนะ คงจะดีกว่า กูคงไม่ค่อยเหงา แต่พ่อรู้ว่ากูเหงา พ่อก็เลยมาเป็นเพื่อนเล่นให้ และแม่ก็จะปูผ้านั่งรอเราสองคนเล่นอยู่ตรงนี้ กูเลยโตขึ้นมาโดยที่กูไม่รู้สึกว่ากูขาดอะไรไปเลย”
ดูก็รู้ว่ามันเติบโตมาในที่ๆดีมากแค่ไหน . . นิสัย การกระทำของมันเป็นตัวบอกทุกอย่าง . .
“แล้วมึงตอนเป็นเด็กล่ะ . . จะไม่เล่าอะไรให้ฟังหน่อยเหรอ”
ผมทอดสายตามองไปยังพื้นหญ้าสีเขียวสบายตาตรงหน้า “เรื่องสมัยเด็กกูมีเยอะแยะ”
ปอนด์ส่งสายตาเป็นประกายมาให้ผม “ก็อยากรู้ทุกเรื่องแหละ เล่ามาเหอะ”
“แม่ทิ้งกูกับป๊าไปเมื่อตอนกูอยู่อนุบาล” ผมเริ่มเล่า “ตอนนั้นกูพูดจริงๆว่ากูไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรสักเท่าไหร่ จำได้ว่าป๊าชอบยิ้มชอบส่งสายตาให้ผู้หญิง อาจจะเรียกว่าเจ้าชู้ แต่ป๊าก็บอกกับกูเสมอว่าป๊ากูน่ะรักแม่กูมาก”
“…”
“แต่ป๊าไม่เคยบอกแม่ แม่เลยทนไม่ไหว แม่เป็นคนที่เทิดทูนบูชาความรักน่ะ เธอไม่รู้จะอยู่กับคนที่ไม่รักเธอทำไม ก็เลยแต่งงานมีครอบครัวใหม่อยู่ที่อังกฤษนู่น ท่าทางมีความสุขดี”
“…”
“อาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้ก็ได้มั้ง ที่เวลากูเกิดรู้สึกรักใครสักคนขึ้นมากูจะไม่ลังเลที่จะบอกความรู้สึกของกูออกไป กูไม่อยากปากแข็งเหมือนป๊าน่ะ”
“หรา อย่างกับมึงมาบอกรักกูง่ายๆ” ปอนด์เลิกคิ้ว
“ก็กับมึงมันคนละกรณีกัน” ผมรู้สึกว่าผมเขินๆยังไงไม่รู้แฮะ “มึงเป็นกรณีที่กูไม่คาดฝันว่าจะมีจริงๆ”
“เหนือความคาดหมายว่างั้น ฮ่าๆๆ”
“ก็ใช่น่ะสิ!” อย่าให้พูดเลย เดี๋ยวยาว “มึงง่ะบ้าบอ กวนประสาท เถียงคำไม่ตกฟาก ไม่เคยคิดว่ากูเป็นรุ่นพี่ ไม่มีสัมมาคารวะ เจอกูทีไรเป็นอันต้องทำหน้าเหม็นฉี่ใส่กูทุกที คงจะคิดว่าตัวเองหล่อมากสินะ ที่เดินไปไหนมาไหนก็มีแต่คนมองตาม ชิ” อ้าว กูพูดซะงั้น ยาวจริงๆล่วย แต่สองสามประโยคหลังนี่เป็นข้อเสียมันเหรอวะ?
“เฮ้ย กูดูแย่ขนาดนั้นเลย” ปอนด์ชี้นิ้วเข้ามาหาตัวเอง “กูเนี่ยนะ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“อยากให้ปอนด์พูดถึงธามบ้างป่ะ ความรู้สึกแรกที่เจอกัน”
ผมหันขวับไปมองหน้ามันทันที . . ลองพูดดูสิมึง
“ฮ่าๆๆๆ ไม่พูดก็ได้ รู้ด้วยเหรอว่าตัวเองก็มีข้อเสียน่ะ ฮ่าๆๆๆ”
นั่นไง กูว่าแล้ว . . มันต้องพ่นออกมาเป็นชุดแบบที่ผมพูดเมื่อกี้แน่ๆ
“เป็นผู้ชายที่ดูตลกๆดี หน้าตาก็ดีนะ เวลายิ้มนี่โคตรน่ารัก แต่ทำไมไม่รู้เวลาอยู่ต่อหน้ากูทีไรชอบทำหน้าเหวี่ยงๆ ชอบทำเป็นหยิ่ง ชอบด่า ชอบวีน ชอบเอาแต่ใจ ไม่เหมือนกับเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นหรืออยู่บนเวที เวลาแบบนั้นทีไรล่ะชอบยิ้ม ชอบเฟรนลี่ โคตรยุติธรรมกับกูเลย”
ยาวไอ้เหี้ย . . ขี้เกียจอ่าน เอ๊ย ขี้เกียจฟัง . . เหวี่ยงในใจ แต่ก้มหน้างุด เอาไม้มาเขี่ยหญ้าเล่นๆ ผมเขินเหรอ?
“แต่กูก็ชอบเค้านะ น่ารักดี ลิมิเต็ดด้วย ของหายาก ฮ่าๆๆๆ”
“เดี๋ยวถีบหรอก พูดเหมือนกูเป็นสิ่งของได้ไง”
“มึงเป็นสิ่งของก็ดีนะ” ปอนด์ดึงผมให้เข้ามาพิงอกของมัน “มึงจะได้เป็นของๆกูคนเดียว กูจะเก็บมึงไว้ให้อยู่แต่ในห้อง ไม่ต้องออกไปเจอใคร ไม่ต้องออกไปให้ใครกรี๊ด หรือขอลายเซ็น หรือตัดสินมึงเสียๆหายๆทั้งๆที่เค้าไม่ได้รู้จักมึงจริงๆ”
. . . คำพูดของมันทำเอาผมอึ้ง หรือมันจะคิดเรื่องนี้มานานแล้ว “มึงไม่ชอบที่กูเป็นดาราเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น” ปอนด์รีบบอก กระซิบที่ข้างหูผม “มึงจะเป็นยังไงหรือจะเป็นอะไร กูก็ชอบที่มึงเป็นมึง กูไม่เคยสนใจสิ่งเหล่านั้นเลย”
แม่ง . . ซึ้งว่ะ ผมว่าผมแอบน้ำตาปริ่มนะ “มึงรู้ใช่มั้ย ว่าเป็นแฟนกู . . มึงต้องอดทน”
“รู้สิ”
“ได้อยู่บนเวที ได้เป็นดาว มองเห็นคนที่อยู่ข้างล่างเค้ากรี๊ด ชื่นชม อิจฉา ทุกอย่างอ่ะ แต่มึงรู้มั้ย . . ว่าบางทีกูก็เหงา คนมากมายเค้าชื่นชอบกู มันไม่ใช่สิ่งที่กูต้องการจริงๆ กูต้องการแค่ . . ใครสักคนต่างหาก”
ปอนด์ก้มลงมาหอมแก้มผม . . และใช้ปากมาสัมผัสที่ริมฝีปากของผมเบาๆ
“บางครั้งกูก็คิด . . แค่กูมีมึงคนเดียวก็พอ”
“พูดอย่างกับจะลาออกจากวงการอย่างงั้นแหละ ยังอยู่ในวงการแค่ปีเดียวเองไม่ใช่เหรอ” ปอนด์ยังคลอเคลียที่ใบหน้าของผมไม่ห่าง
ผมนิ่ง . . และก็คิด
บางครั้ง . . ชีวิตคนเรามันก็เอาแน่เอานอนไม่ได้หรอก
“ปอนด์!!!!”
“ครับแม่!” ผมรีบผละออกมาจากตัวของปอนด์ทันที ส่วนปอนด์ก็กระพริบตาปริบๆกลืนน้ำลาย มองดูผู้เป็นมารดาเดินมาหาด้วยสีหน้ามีความสุขสุดขีด
“โทรศัพท์มาแน่ะ”
“อ่า ครับ จากใครเหรอครับ” เหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นมาบนใบหน้าของผมกับปอนด์ เมื่อกี้คุณแม่จะเห็นมั้ยนะ
“เพื่อนเก่าที่วิศวะจ้ะ”
“ฮะ ใครเหรอแม่” ปอนด์หันขวับไปมอง
“แม่จำได้ว่าเค้าเคยมาเอาของช่วยที่บ้านเราด้วยนี่ลูก เล่นละครเวทีกับลูกด้วย ชื่ออะไรน้า . . ภีม อ๋อใช่ ภีมโทรมาจ้ะ”
เม้นด้วย ๆ ^^
พบกันตอนหน้า ช่วงนี้กำลังเจ้มจ้น!
-
:เฮ้อ: มาซะที ฟ่อนอู้นาน(คนอ่านก็อู้ด้วย) ฮ่าๆ ว๊ายๆน้องภีมมา
เจริญรอยตามพี่รหัสใช่ป่ะน้องภีม
-
น่ารักอ่ะ คู่นี้น่ารัก
คิดถึงคินตากับเหนือเลยอ่ะ
เอาสองคู่นี้มาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้น อยากรู้จริง
-
น่ารักอ่าาาา (คนแต่ง) ปอนด์ธาม
มาอัพไวทันใจดีจังเลย
ถ้ามาเจอกันนี้จะเป็นไงน้าาาาา น่าลุ้นๆๆ
-
ท่าทางจะไม่ได้ป๊ะกันง่ายๆซะละ4 คนนี้ 55555
ปอนด์ยังไม่ลืมคินหรอ เห้ยยย ไม่ได่นะๆๆ แต่ดีที่ธามดูเฉยๆ แบบค่อยโล่งอกกกก
แต่สรุปธามมันเลิกรักคินยังง
เริ่มเครียดเบยยย
-
ตอนนี้น่ารักอ่ะ
แอบซึ้งและฮานิดๆกับความในใจแต่ละคน 5555
ส่วนตอนหน้าเหนือคินจะมายังค้า
-
คิดถึงคนเขียนมาก
ไม่เจอกันนานเลย แงๆๆๆๆ TTOTT
-
เข้าใจปอนด์นะ หวังว่าธามจะไม่คิดมากแล้วตัดสินใจอะไรโดยไม่ยอมคุยกับปอนด์
รักกันนานๆนะ เอาใจช่วยสุดๆเลย
-
นึกเรื่องเก่า ออกแค่ คร่าวๆๆ แอบคิดถึง คินตา กับ เหนือ
จะ ป๊ะ กันไหมหน้อออ
หลังจากที่ปอนด์คบกับธามเนี้ย นิสัยเปลี่ยนไปเยอะเลยยนะ
-
ชอบตอนที่คลอเครียกัน น่ารักมากเลย อย่าเอาเรื่องเก่าๆมาเปนปัญหาขงความรักเลย
แค่เข้าใจว่ามันเป็นอดีตก็พอนะ ธาม ปอนด์
เกือบลืมไปแล้วว่าธามยังไม่รู้ว่าปอนด์เคยชอบใคร
-
อ้าว นุ้งภีมมาทำไมน้อออออ
พาคินตามาด้วยหรือเปล่าน้าาา
อิอิ ชอบให้ทั้งคู่นัวเนียกันเยอะๆอ่ะ
:-[
-
อยากรู้จังถ้าปอนด์เจอคินตา จะเป็นยังไง แต่เวลานี้ธามนี่แหละสุดยอดแล้ว :กอด1:
-
มาต่อแล้ว!!!
-
รอเวลาไปป๊ะกับคินตา
ขอบคุณค่ะ +1
:กอด1:
-
ภีมโทรมาแล้วๆ ใกล้ได้ป๊ะกันแล้วช้ะม้ะ :laugh: :laugh: :laugh:
อยากให้เจอกันแล้วอ้ะ อยากรู้ว่าถ้าปอนด์เจอคิน ธามเจอเหนือแล้วจะเป็นไง ไม่เอาดราม่าน้ะคะ :call: :call: :call:
รอตอนต่อไป กำลังเจ้มจ้นชริงๆจ้า...
-
:a5: :a5:
บร๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆ
มันก็แค่อดีตปอนด์เอ๋ยยยย ธามนี่เค้าปัจจุบันและอนาคตเฟร้ยยยย
-
ธามน่ารักรุ่นลิมิเตคด้วยอ่ะ555
-
มาแล้ววว ภีมโผล่มาแล้วว
-
รอนานมากกกกกกกกกกกก กว่าจะมาแล้วก้อไม่ผิดหวังน่ะ น่ารักมากกกกกกกก ชอบจังเลย อ้าวภีมจะออกโรงแล้วหลังจากไม่ได้เจอซะนาน แล้วคนนี้จะมีบทบาทเยอะไหมเนี่ย เห็นเรื่องที่แล้วตัวจักรสำคัญเลยน่ะเนี่ยคนนี้น่ะ :z1:
-
ธามจะน่ารักไปไหน ใช่แต่ปอนด์นะใครๆก็หลงธามกันทั้งนั้น
ตั้งแต่คบกับปอนด์ดูเหมือนธามจะนิสัยดีและน่ารักขึ้นเยอะเลย
อยากรู้เหมือนกันนะว่าตอนนี้ปอนด์รู้สึกยังไงกับคินตา
ยังหลงเหลือความรู้สึกนั้นอยู่หรือเปล่า คงไม่แล้วมั้งเนาะ
เดี๋ยวขอไปนึกก่อนนะ ว่าภีมนี่เป็นใครกัน o22
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ ไม่เจอกันนานเลย คิดถึง :กอด1:
-
อยากให้ทั้ง 4 คนมาเจอกัน คงน่ารักมากแน่ๆ
-
ตอนหน้าจะมาเมื่อไหร่น้อ รอนะจ๊ะ มาทุกวันก็ดีนะ ชอบ
-
มาแล้วอ่าา....(คิดถึง)
เจอเพื่อนเก่าปอนด์จะเป็นไงน้อ
.
.
แล้วบูมกับคิกอ่ะ!! คู่นี้ยังไม่เคลียร์น่ะ!
-
เอาแล้วววว
ใกล้เจอกันรึยังนะ
รักเก่ากับรักใหม่ o18
-
กรีีดดดดดดดดดดดด ปอด์นธามกลับมาเเว้ววววววว
แต่มาปุ๊ปก็ทิ้งดราม่าไว้ปั๊บ แถมในเพจน้องเค้กยังมาบอกให้ต้มน้ำรออีก.....แต่ถ้ารอนานน้ำมันเย็น อดดราม่าเลยนะ
อิอิ o18
นุ้มภีมมาทำอะไรน๊าาาาาาา :man1:
-
2 คู่เค้าจะได้มาเจอกันหรือเปล่า
-
ตอนที่ 25
เรื่องจริง
ปอนด์หายไปโทรศัพท์นานมาก ผมเลยเดินตามเข้าไปในบ้าน แม่ของปอนด์ยิ้มและก็บอกให้ผมทานขนมที่วางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งผมถึงกับต้องอ้าปากค้างอะระลอกเมื่อเจอขนมเค้กหลากลายชนิดบนโต๊ะ ได้อ้วนแน่ๆ อย่างกับอยู่ในงานเลี้ยงหมวกคัดสรรที่ห้องโถงใหญ่ของแฮร์รี พอตเตอร์ยังไงยังงั้นแหละ
“คืนนี้จะไปเที่ยวที่ไหนกันเหรอจ๊ะลูก” แม่ชวนคุย
“ไม่รู้เหมือนกันครับ อาจจะอยู่บ้านนี่แหละ ข้างนอกอาจวุ่นวาย”
“แต่ท่าทางปอนด์เค้าจะคิวรัดตัวสิ กลับมาทั้งที คงมีสารพัดเพื่อนแหละนะที่อยากเจอเค้า เพื่อนสมัยมัธยม เพื่อนที่มหาลัยเก่าไรงี้ ปอนด์เพื่อนเยอะมาก แม่จำไม่หวาดไม่ไหวจริงๆ”
“แล้วเพื่อนผู้หญิงล่ะครับแม่” ไอ้ปอนด์ไม่ยอมบอกสักที ผมก็เลยเอ่ยปากถามซะเอง ถามลูกไม่ได้ ถามแม่นี่แหละ “คนที่ปอนด์เค้าค่อนข้างสนิทด้วยน่ะครับ” หวังว่าคุณแม่จะเข้าใจนะ
“อืม” แม่นึก “เพื่อนผู้หญิง อุ๊ยตาย! น้องธาม คิกคิก นี่เก็บข้อมูลอยู่เหรอจ๊ะ มานี่สิจ๊ะ แม่จะเล่าให้ฟังอย่างหมดไส้หมดพุง”
อยากรู้มากกว่าอะไรทั้งหมดอีกครับตอนนี้ เล่ามาให้หมดเลยก็ยังได้ ผมเดินตามหลังคุณแม่ขึ้นไปบนบ้าน แม่เปิดประตูห้องข้างๆห้องนอนปอนด์ เผยให้เห็นสิ่งของคล้ายๆของที่แฟนคลับให้ผมวางอยู่เต็มห้องจนเกลื่อนไปหมด ใช้คำว่าอะไรดี . . มหาศาลก็คงจะเวอร์ไป แต่ละลานตาจริงๆครับ
“สมัยที่ปอนด์เค้ายังฮอตน่ะ ตอนมอปลายวาเลนไทน์ทีไร ต้องโทรบอกให้พ่อกับแม่ไปรับทุกที เพราะขนกลับบ้านคนเดียวไม่ไหว”
มอปลายกูยังวิ่งไล่ตามเซนอยู่เลย . . ไม่เห็นจะโด่งจะดังขนาดนี้
“อ๋อ ชิ้นนี้นี่ไง หนูอิงแฟนคนแรกของเค้าซื้อให้น่ะ” แม่ชี้ตุ๊กตาหมีให้ผมดู ตัวใหญ่มาก ใหญ่กว่าตัวผมสองคนรวมกันซะอีก “ตอนแรกก็วางอยู่ในห้องนอนดีๆอ่ะนะ แต่ไม่รู้ทำไมโดนเนรเทศออกมาให้มาอยู่ในห้องนี้ซะได้ อ้อนี่ . .” กรอบรูปไอ้ปอนด์ทุกๆอริยาบทในสมัยมอปลาย ตอนที่หัวมันยังเกรียน แม่เจ้า . . ผมไม่เคยเห็นเลยนะเนี่ย “แม่ไม่แน่ใจว่าแฟนหรือแฟนคลับทำให้ แต่เค้าได้ในวันวาเลนไทน์น่ะ เอ๊ะ แม่ให้ดูจดหมายรักที่สาวๆเค้าส่งมาให้ปอนด์รึยังจ๊ะเนี่ย”
“เอ่อ คุณแม่ครับ ไม่เป็นไรครับ” ลูกแม่ฮอตมากจริงๆ “ผมอยากรู้เรื่องของคนล่าสุดน่ะครับ” พูดตรงๆไปนี่แหละเท่สุดแล้ว ท่าทางแม่ของปอนด์จะชอบที่ผมอยากรู้เรื่องลูกชายของเค้ามากเลย
“คนล่าสุดน่ะเหรอ” แม่ยิ้ม “แม่ก็ไม่เคยเห็นเค้านะจ๊ะ อาจจะเป็นคนนั้นมั้งนะที่เคยมากินเค้กที่ร้านแม่ แล้วหลังจากวันนั้นปอนด์เค้าก็ไม่ค่อยยิ้มอีกเลย เหมือนคนนั้นเค้าจะมากับแฟนเค้าน่ะ”
“เหรอครับ” อาจรู้อะไรไม่มาก . . แต่ก็ได้รู้จักปอนด์มากขึ้น “อยากเก็บรูปพวกนี้กลับกรุงเทพจังเลยครับแม่ ผมไม่เคยเห็นเค้าตอนที่เค้าอยู่มอปลายหรือมอต้นเลย”
“ฮอตมากจ้ะ แม่เองก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าลูกแม่จะได้รับความนิยมแบบนี้ ฮ่าๆๆ” แม่หัวเราะอย่างออกรสออกชาติ “แต่ก็เคยล่ะนะ ตอนนี้ใครๆก็สู้น้องธามไม่ได้แล้วสิ”
“แหะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับแม่”
“ว่างๆก็ร้องเพลงให้แม่ฟังน้า แม่อยากฟังเสียงสดๆ”
จึ๋ย . . ร้องให้คนเป็นพันผมยังกล้า แต่กับคุณแม่ของปอนด์ . .ทำไมมันดูกลายเป็นเรื่องยากนะ “ดะ ได้ครับ”
“แล้วที่มาเที่ยวที่นี่ไม่มีงานที่ไหนเหรอจ๊ะ”
“ผมขอพักน่ะครับ โปรโมทซิงเกิ้ลติดกันเป็นเดือน เหนื่อยมากเลย”
“ดีแล้วล่ะนะ ปอนด์เค้าโทรมาบ่นกับแม่ว่าแฟนเค้าไม่ค่อยว่างอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ถึงจะบ่นนะ เค้าก็ชอบบอกรักแฟนให้แม่ฟังมากเลย ไม่รู้ว่าคิดว่าแม่เป็นแฟนหรืออะไร ลูกคนนี้บางทีก็ทำแม่งง คิกคิก”
“มัน . . เหงามากเลยเหรอครับ” ช่วงที่มันสอบ ส่วนผมก็เดินสายโปรโมทเพลงสินะ
“เอ่อ คงไม่ขนาดนั้นหรอกจ้ะ อย่าคิดมากสิ” แม่ยิ้มให้ผม แม่รู้ด้วยว่าผมคิดอะไรอยู่ “ธามเป็นคนทำให้ยิ้มของปอนด์กลับมานะ ธามรู้รึเปล่า”
“เอ่อ . . ครับ”
“แม่ดีใจที่ปอนด์กลับมามีความรักที่มีความสุขอีกครั้งหนึ่ง”
“พี่ธาม!!!!!”
“อ้าวบูม ตื่นแล้วเหรอ” เวลาสองทุ่มกว่าที่บ้านปอนด์ครับ ผมกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น วันนี้ปอนด์จะออกไปข้างนอก ตั้งแต่คุยโทรศัพท์ปอนด์ก็ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจากับผม บอกว่าจะไปหาเพื่อนเก่าที่ร้านเหล้าคืนวันนี้ ถามผมว่าผมจะออกไปด้วยรึเปล่า แน่นอน ผมส่ายหน้าทันที
“นอนเยอะไปหน่อย ผมพลาดอะไรรึเปล่าครับวันนี้”
“พลาดสิ วันนี้ไปเที่ยวมาตั้งหลายที่”
“จริงป่าวเนี่ย!!! พี่ธาม อย่าล้อผมเล่นนะ!!”
“ฮ่าๆๆ กูเคยล้อเล่นที่ไหนกันล่ะ”
“โธ่” มันถอนหายใจ “ว่าแต่ไอ้ปอนด์ล่ะครับ คืนนี้มันจะออกไปดริ๊งค์ไหนป่าว ผมอยากไปด้วย”
“ไปสิ มีแต่เพื่อนกูทั้งนั้นมึงจะไปรึเปล่า” ปอนด์เดินลงมาจากชั้นสองด้วยชุดที่หล่อเช้ด . . ผมอดอ้าปากค้างไม่ได้แต่ก็ต้องรีบหุบฉับเดี๋ยวมันรู้ว่าผมคิดว่ามันหล่อ
“พี่ธามไปกูก็ไปง่ะ”
“เสียใจ ธามไม่ได้ไป” ปอนด์เดินไปส่องกระจกจัดเสื้อเชิ้ตของมันให้เข้าที่ “มึงอยู่ดูแลธามที่นี่แหละ เดี๋ยวกูจะรีบกลับมา”
“ก็ได้เว้ย อยู่กับพี่ธามก็หนุก”
อยู่กับกูมีแต่มึงจะโดนแกล้งนะบูม . . ผมมองปอนด์ที่ดูมีท่าทางเครียดๆ ไม่รู้ว่าไปเจอเรื่องอะไรมารึเปล่า แต่แน่นอนปอนด์ไม่อยากให้ผมรู้หรอก
“เดี๋ยวรีบกลับมานะ”
ปอนด์เดินมาหยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหน้าผม บอกกับผมแค่นั้น แล้วเดินออกจากบ้านทันที . .
เชี่ยอะไรวะนั่น . .
“ไอ้ปอนด์ถ้ามึงรีบทำไมมึงไม่ไปตั้งแต่เมื่อวานฟะ!!” บูมร้องตาม “มึงนี่แม่ง ทิ้งพี่ธามดื้อๆเลยนะ เดี๊ยะๆ เดี๋ยวกูจะฉก”
“ภีมคือใครเหรอบูม” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างแข็ง ภีมคือชะนีที่ทำให้ปอนด์ลืมไม่ลงรึเปล่านะ?
“ภีม ภีมเหรอครับ น่าจะเป็น . .เพื่อนมันมั้งครับ ผมก็ไม่รู้สิ ปอนด์ไม่ค่อยเล่าอะไรให้ฟัง”
ผมเลิกคิ้วมองบูมอย่างจับผิด
“อย่ามองผมอย่างงั้นน้าพี่ธาม ผมไม่ได้โกหก ปอนด์ไม่ค่อยเล่าอะไรให้ผมฟังเลยจริงๆนะ”
“วันนี้อยากออกไปข้างนอกรึเปล่า” ผมถามเซ็งๆ
“ฮะ ไม่ไปครับอยู่เป็นเพื่อนพี่ธาม”
“ถ้ากูจะออกไปล่ะ”
“แล้วพี่จะไปไหน”
“มันออกไปทั้งๆที่ยังไม่บอกอะไรกับกูให้ชัดเจน กูก็ทำแบบนั้นได้เหมือนกัน” ปอนด์ แฟนมึงไม่ใช่ขี้ๆนะโว้ย จะบอกให้
“เจ๋ง แกล้งมันเหอะพี่ เมื่อกี้ผมก็หมั่นไส้มัน ไม่รู้เป็นเชี่ยอะไร ไม่ค่อยแลพี่ธามเลย” ดีมากไอ้บูม ขอต้อนรับเข้าทีม “ว่าแต่จะไปไหนล่ะครับ”
“ไปอาบน้ำเตรียมตัวได้เลย เดี๋ยวจะขโมยกุญแจรถปอนด์อีกคัน”
“ได้ครับ!!!”
“แต่กูต้องโทรหาเพื่อนกูอีกคนก่อน”
“พี่ธามมีเพื่อนที่นี่ด้วยเหรอ” บูมส่งสายตาเป็นคำถามมาให้
“มีสิ เพื่อนรักด้วย”
“ฮัลโหล”
“สัดคิน จำกูได้ป่าว”
“เชี่ยธาม!!!!!!!!!!!!!”
“เออ กูเอง”
“เหี้ย คิดถึงมึงจังวะสัดเอ๊ย!!!!!”
“แล้วมึงจะเซอร์ไพรส์เว้ย”
“ทำไมวะ”
“กูอยู่ขอนแก่น”
“ว่าไงนะ!” ผมว่าเสียงคินตาดังไปถึงไอ้บูมที่กำลังขับรถตอนนี้
“กูอยู่ขอนแก่น ออกมาเจอกันดิ๊”
“เชี่ยจริงป่าวเนี่ย เมื่อกี๊กูยังเห็นมึงออกรายการอยู่ในทีวี มึงอย่ามาโกหกกู!!!”
“รายการนั้นอัดนานแล้ว” รายการเชี่ยไรวะ . . ตามน้ำไปก่อน “พากูไปเที่ยวเลย เดี๋ยวกูกับน้องขับรถไปรับมึงที่บ้านละกันนะ บ้านมึงอยู่ไหนวะ”
“กูขับออกไปหามึงเองก็ได้”
“ไม่ให้แฟนมึงมาส่งล่ะ” แฟนที่หล่อชิบหายของมึงที่กูเคยตกหลุมรักนั่นไง . . ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ
“ชิ” มันส่งน้ำเสียงไม่สบอารมณ์มาให้ “กูทะเลาะกับมันอยู่”
“อะไร ขี้งอนเป็นตุ๊ดไปได้”
“เชี่ย ว่าใครตุ๊ด ไอ้สัด มาให้กูเตะเลยนะ”
“หึหึ ไม่ต้องยุ่งยากหรอก เดี๋ยวกูกับน้องไปรับเอง บอกที่อยู่มึงมา”
“เออได้ รีบมานะมึง อยากกอดมึง คิดถึงชิบหาย”
“เออๆ”
ในเมื่อปอนด์มันไปเที่ยวกับเพื่อนได้ ผมก็ไปเที่ยวกับเพื่อนได้เช่นกัน วันนี้ขอเมาหัวราน้ำสักทีสองที ให้ไอ้ปอนด์มันรู้สึกผิดชิบหายที่ไม่อยู่ดูแลผม คอยดูสิ . .
บ้านคินตา
โชว์รูมขนาดย่อมที่โรงรถของมันปรากฏสู่สายตาผม ไอ้บูมวิ่งโร่เข้าไปหาลูกชายคนโปรดของไอ้คินตาทันทีด้วยความอึ้งทึ่ง
“โอ้วมายก้อด แต่งสวยด้วยนะเนี่ย” บูมร้อง “เพื่อนพี่ธามคงมีรสนิยมมากเลยนะครับ”
“แน่นอน” ผมนึกถึงไอ้คินตาทีไร เป็นอันต้องหัวเราะทุกที “เข้าไปในบ้านกันเหอะ”
มีป้าคนหนึ่งออกมาต้อนรับด้วยใบหน้ายินดี ผมจำได้ตอนที่ผมไปเล่นบ้านไอ้คินผมก็เจอเธอ
"ป้าใส"!!!!!!!
“อุ๊ย คุณหนูธามใช่มั้ยคะ!!!”
“ใช่ครับ”
“กรี๊ดดดด!!! คุณหนูธามของป้าที่กลายเป็นดาราคนนั้น!!!” ป้าใสเข้ามาจับตัวผมใหญ่ “ดูสิ โตขึ้นเป็นกอง แถมยังหล่อขึ้นมากด้วย”
“ป้าใสอ่ะ ได้เจอของใหม่แล้วลืมของเก่าอย่างคินเลยน้า” คนๆหนึ่งเดินหน้ามุ่ยออกมาจากในตัวบ้าน
คนๆนั้นทำเอาผมต้องผละออกจากป้าใสแล้ววิ่งเข้าหา . .
“ไอ้เชี่ยคิน!!!!”
“ไอ้เชี่ยธาม!!!”
ผมกับมันกอดกันกลมราวกับเป็นคู่รักที่พรากจากกันไปนานแสนนาน
“เชี่ย ดาราเค้าหน้าตาแบ้ๆอย่างงี้น่ะเหรอ” คินมองผมเหมือนผมไม่ค่อยเหมือนดารา
“ไอ้สัด” ด่ามันสักทีเหอะ “แล้วมึงอ่ะ เพลย์บอยหล่อเฟี้ยวหายไปไหนหมด เหลือแต่รัศมีความเป็นแม่บ้านแผ่ออกมา ตุ๊ดนะมึงน่ะ”
“เชี่ย ขอเตะทีเหอะ!” แล้วมันก็วิ่งไล่จะมาเตะผมจริงๆ ผมก็วิ่งหนีมัน . . เหมือนย้อนเวลากลับไปเป็นสิบกว่าปี ที่เราสองคนเคยวิ่งไล่กัน สมัยยังเรียนอยู่ที่เซนต์ดอ
“ว่าแต่ . . นี่ใคร . . แฟนใหม่มึงอ่อ” คินหยุดฉับ แล้วส่งสายตาเป็นคำถามมาที่ผม มันมองไอ้บูมงงๆ
ส่วนไอ้บูมทำหน้าเหมือนจะละลายลงไปกองกับพื้น สงสัยคงอึ้งกับความสวยของไอ้คินล่ะมั้งนะ . . สมัยเรียนผมก็เคยคิดอยู่เหมือนกัน ว่าถ้ามันเกิดเป็นเกย์ขึ้นมา คงฮอตชิบหายชนิดที่ว่าหัวกระไดไม่แห้งแหงม
“เปล่า เพื่อนแฟน”
“ห่าน กิ๊กกับเพื่อนแฟน กล้านะมึง”
“กิ๊กเหี้ยไร” คิดได้นะ หมอฟันขี้มโน “ชื่อบูม เพื่อนของแฟนกู”
“หวัดดีครับ” บูมยิ้มเหมือนคนล่องลอยในสวนสวรรค์เป็นที่เรียบร้อย “พี่โคตรน่ารัก เอ๊ย ไม่ใช่ ผมชื่อบูม พี่ชื่ออะไรน่ะครับ”
“คินตาน่ะ” คินตายิ้ม ผมคิดในใจว่าไอ้บูมคงล้มลงไปกองเพราะความน่ารักของไอ้คิน แต่เปล่าเลยครับ มันหุบยิ้มฉับแล้วทำตาโตแทน “อ้าว ตกใจไรอ่ะ ชื่อกูแปลกเหรอ”
“ใช่ ชื่อมึงแปลกจนน้องกูอึ้ง” ผมบอก “แต่เห้ย มึงจำรุ่นน้องเราที่โรงเรียนเก่าไม่ได้เหรอวะ ไอ้บูมไง ที่เป็นน้องกูสมัยที่อยู่ชมรมดนตรีน่ะ”
“ไอ้บูม . . อ๋อ ไอ้เด็กที่เป่าแซคโซโฟน เฮ้ย นี่มึงจำรุ่นพี่มึงไม่ได้เหรอวะ แต่ไม่ต้องขอโทษหรอกนะ ตอนแรกกูก็จำมึงไม่ได้เหมือนกัน” คินตายิ้มตาหยี ตบบ่าไอ้บูม
ไอ้บูมตัวแข็งทื่อ ท่าทางของมันเหมือนวิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง ผมนี่เริ่มงง ตอนแรกมันก็ดูดี๊ด๊าที่ได้เจอคนน่ารักอย่างไอ้คิน แต่ทำไมตอนหลังถึงทำท่าเหมือนเจอผีล่ะ
“งานเข้าล่ะสิ” บูมขยี้หัวแล้วทำท่าจะออกไปโทรศัพท์
แต่ผมฉลาดพอ “หยุดเลย” ผมจับแขนเพื่อนตัวดีของไอ้ปอนด์เอาไว้ “จะโทรไปบอกเพื่อนว่ากูหนีออกมาเที่ยวใช่มั้ย อย่าหักหลังกู”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับพี่ธาม คือ ..” บูมมองหน้าคินตาอีกครั้ง แล้วถอนหายใจ
“ยึดโทรศัพท์เลย!” ผมดึงมือถือมันมา “คืนนี้กูจะเมาแม่ง รำคาญแฟน เป็นเหี้ยไรไม่รู้ ตั้งแต่คุยโทรศัพท์กับคนเก่าแล้วแม่งลืมคนใหม่อย่างกูได้ไง”
“อ้าว ทะเลาะกับแฟนมาเหรอวะ” คินถาม
“เออสิ”
“เหมือนกันเลย”
“มึงทะเลาะเรื่องอะไร”
“มันไม่มีเวลาให้กู”
“หึ งั้นกูนี่แหละ คือเวลาของมึง ไปมันส์กัน!!!!” ผมกอดคอไอ้เชี่ยคินเดินไปข้างหน้า “บูม จะตามมามั้ย ถ้าไม่ตามมากูตัดมึงออกจากการเป็นรุ่นน้องแน่ ไหนบอกจะช่วยกูแกล้งเพื่อนมึงไง”
“เอ่อ ครับๆ ได้ครับพี่ธาม” บูมทำหน้าเหมือนไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้ว
“น้องมึงแปลกๆนะ”
“มึงก็แปลก”
“ไอ้สัด”
“เมากันเว้ยคืนนี้!!!”
“ไปรถกู” ไอ้คินรีบเสนอตัว “รถกูเท่สุดละ เอาไว้โชว์สาวไงวะ”
“อวดรวยแม่งเอ๊ย”
“แล้วจะเอาไปป่ะ”
“เออดิ!”
บาร์แห่งหนึ่ง
“ร้านนี้ร้านเพื่อนกูเอง เดี๋ยวกูหามุมอับๆให้นะธาม แค่เดินเข้าร้านคนยังมองชิบหาย” คินสายตาฉับไวมาก มันเดินนำผมไปยังมุมลับสายตาผู้คน “ตรงนี้แหละ มึงจะเมาจะอ้วกแค่ไหนก็ไม่ต้องแคร์ใครทั้งสิ้น น้อง จัดมาให้หมด ที่พี่ชอบนั่นแหละ”คินตาสั่งเหล้า ท่าทางมันชินกับที่นี่ดี
“เลิกทำหน้าเหมือนมีใครตายสักทีบูม กูพามาหนุกนะ กูเลี้ยงด้วยเอ้า” ผมบอกกับบูม
“คงมีคนตายจริงๆครับผมว่า . .”
“มึงมีปัญหาอะไรกับกูป่าววะ จ้องกูแปลกๆนานแล้วนะเว้ย” ไอ้คินก็ตรงดีแฮะ
“ไม่กล้าครับ ไม่กล้า”
“สงสัยคงรู้ว่าแฟนมึงโหด ฮ่าๆๆ ว่าแต่อยู่ไหนล่ะวะ เรียกมาทีดิ๊ อยากเจอหน้า”
“ไม่ได้”
“หวงล่ะสิ”
“ไม่ได้หวงเว้ย แค่ตอนนี้ทะเลาะกันอยู่”
“อย่ามาเถียงข้างๆคูๆ กูเคยชอบแฟนมึงใช่มั้ย มึงเลยกันซีน ฮ่าๆๆ”
“โอยยยย โป๊ะเช้ะ อะไรจะเป๊ะขนาดนั้น” บูมตบหน้าผากอย่างหนักใจ
“อะไร” ผมกับคินตาถามพร้อมกันอย่างงงๆ
“เปล่าครับ” มันยกมือสองข้างขึ้นมาทำท่าปางห้ามญาติ อะไรของมันวะ ช่างมันก่อน ผมขอชนแก้วกับเพื่อนของผมก่อนนะคืนนี้
ตลอดการกินไอ้คินตาเล่าชีวิตของมันให้ฟังจนหมดเปลือก ท่าทางมันไม่ค่อยได้กินเหมือนกันกับผม แป๊บเดียวก็เริ่มจะไปแล้วทั้งคู่ แต่นี่สิถึงใช่ บรรยากาศเก่าๆ เมากับเพื่อนเก่า อะไรจะสุขีไปมากกว่านี้ ผมก็เล่าเรื่องของผมให้มันฟังเหมือนกัน แต่คำถามไอ้คินที่มันสุดติ่งไปหน่อยนะ เช่นหน้าอกหน้าใจของแอ้มพัชรีภาที่ผมเคยเจอนั้นใหญ่รึเปล่าไรงี้ ท่าทางมันเก็บกดจนบ้า
“กูน่ะนะ ก็ไม่ค่อยมีเวลาให้แฟน” เหล้าเข้าปากผมก็พ่นออกมาหมดแหละครับ “กูกลัวแม่งเหงาเหมือนกัน แต่กูไม่รู้จะทำยังไง กูกลัวกูเสียมันไปจางงงง”
“อย่าคิดมาก ใครกล้าทิ้งมึง เดี๋ยวกูต่อย!” คินตาทำท่าต่อยขึ้นกลางอากาศ “ในนี้แม่งร้อนจังวะ แม่งเอ๊ยยย!!!”
ผมมองเห็นว่าไอ้คินตาเริ่มปลดกระดุมเสื้อ ไอ้บูมนี่ทำตาโตใหญ่ แล้วก็รีบเกาหัว
“พี่คิน เรียกแฟนพี่มาดีมั้ยครับ”
ท่าทางมันจะดูผมคนเดียวไม่ไหว มันเลยเอ่ยถามคินไปอย่างนั้น
“ไม่เว้ย!!! ถ้าจะเรียก เรียกไอ้ฟิล์มมา ร้านนี้ร้านมัน!!!!” นักเลงชิบหายเพื่อนผม . .
“กูมาละ” ผู้มาใหม่เดินมานั่งลงข้างๆไอ้คิน ที่เริ่มแผ่ฟีโรโมน “ลูกน้องกูโทรบอกกูเอง เหนือมันจะฆ่ากูมั้ยเนี่ย ถ้ารู้ว่ากูปล่อยมึงมาอ่อยคนอื่นแถวนี้”
“ใครอ่อย!!!”
“เอ่อ หวัดดีครับ” เพื่อนไอ้คินทักบูมและก็ทักผม “เช้ดดดดดดดดดดด ตาเถรหล่น!!!!”
“อ่า หวัดดี” ผมโบกมือตอบอย่างมึนๆ
“ห่าน เพื่อนมึงเป็นดาราเหรอ” เพื่อนคินหันไปถามคินอย่างอึ้งๆ
“เออเด่ะ!!! เพื่อนกู ดีที่สุดในโลกนี้แล้ววววว” คินเริ่มเลื้อย ทำท่าจะไปนอนบนโซฟา “ฟิล์มมึงโทรหามิก โทรหาภัทรดิ๊ กูจะแนะนำให้มันรู้จักกับเพื่อนกู!!!”
“พวกแม่งอ่านหนังสือสอบอยู่” ฟิล์มบอก ชงเหล้าให้ตัวเองอย่างรวดเร็ว “เพลงคุณเป็นเพลงที่ลูกค้าของผมร้องตามกันชิบหายทันทีที่ดังในร้านของผมครับ ขอชนแก้วหน่อย!”
ผมยิ้มปริ่ม ยกแก้วขึ้นชนทันที แล้วดื่มรวดเดียวหมด “ยินดีที่ได้รู้จากกกกกกก”
“ครับ ยินดีมากเลย” ฟิล์มยิ้ม “มิกแฟนผมชอบคุณมาก ขอลายเซ็นที!!”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก เหมือนจะอ้วก” คินกระโดดผลุงขึ้นมา “ขอไปอ้วกแป๊บบบบ ฟิล์ม อย่าแดกเพื่อนกู ไม่งั้นกูฟ้องเมียมึงแน่ๆ!”
“ไอ้สัด แดกเหี้ยไร กูแค่ขอลายเซ็น”
ผมเซ็นให้ฟิล์มอย่างมึนๆ ระหว่างนั้นฟิล์มก็ชวนบูมกับผมคุยไปเรื่อย ท่าทางฟิล์มเป็นผู้ใหญ่คล้ายๆกับบูมดี ชอบพูดถึงคนชื่อมิกอย่างนั้นอย่างนี้ ท่าทางจะรักแฟนมากสินะ
ผมจะเดินไปฉี่ . . เดินโคตรเซเลยขอบอก ชนคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยก่อนที่จะถึงห้องน้ำ
ไม่เห็นหัวไอ้คินแฮะ เชี่ยแล้ว!!! มีคนขโมยเพื่อนกูไป!!! ผมหันซ้ายหันขวาแค่ไหนก็หามันไม่เจอ เลยวิ่งออกไปหน้าร้าน . .
เห็นหลังของมันไหวๆอยู่มุมมืดตรงที่รถจอดเรียงรายกันอยู่ ผมกำลังจะเดินไปหา
“ไอ้ปอนด์!!!!!” ชื่อหนึ่งทำให้ผมชะงักกึก “มึงหายไปไหนมา!!!!!!!!” เสียงของคินตาเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ไม่รู้ว่าเพราะมันเมาหรือเพราะอะไร
มันเรียกชื่อปอนด์ . . ปอนด์ไหนกัน . . ใช่คนเดียวกันกับแฟนผมรึเปล่า
“พี่คิน . . พี่เมามากแล้วนะ” เสียงเดียวกัน . . กับเสียงที่กระซิบใส่หูผมเมื่อตอนกลางวัน เสียงนั้นเศร้ามาก เศร้าชนิดที่ว่าผมไม่เคยได้ยินจากปากของมัน
“เชี่ยเอ๊ย!!” ผมได้ยินเสียงไอ้คินทุบอกของไอ้ปอนด์ “มึงรู้มั้ย กูรู้สึกผิดตลอดเวลา!!! มึงทำให้กูคิดว่าตัวกูเป็นต้นเหตุที่ทำให้มึงต้องซิ่วหนีไปเรียนที่อื่น!!!” ปึก ปึก ปึก คินทุบอกของปอนด์ไม่หยุด
“พี่คิน ผมขอโทษ”
“เวลาแบบนี้ . . กูคิดถึงรอยยิ้มของมึงชะมัด” ท่าทางของคินคงอ่อนแรง จนถึงซบอกของปอนด์อย่างนั้น . .
คงอย่างนั้นใช่มั้ย . . และปอนด์ที่เอื้อมมือมาสวมกอดกับร่างบางๆของคิน แค่ทำให้คินทรงตัวอยู่ แค่นั้นเองใช่มั้ย . .
“ผมอยู่นี่แล้วไง”
“มึงจะไม่หนีกูไปอีกแล้วใช่มั้ย มึงจะติดต่อมาใช่มั้ย ไม่ใช่เงียบหายไป”
“ครับ”
“สัญญา”
“ครับ”
“กูเหนื่อยจังเลยว่ะ”
นี่ผมกำลังอยู่ในฉากหนังอะไรสักเรื่องรึเปล่า พระนายเค้ากำลังบอกคิดถึงกัน ให้คำสัญญาแก่กัน โดยที่ผมเป็นเพียงแค่คนดูและไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับหนังเรื่องนี้เลย
ไม่ใช่ภีม . . แต่เป็นคินตา
ทำไมมันถึงไม่บอกผม . . ผมก็มิอาจทราบได้ แต่เรื่องนั้นผมไม่โกรธมันเลยสักนิด
แต่สิ่งที่ผมโกรธ และโคตรไม่เข้าใจ
ก็คือ . . มันยังลืมคินตาไม่ได้ต่างหาก
น้ำตาของผมรินไหล ตัวของผมแข็งทื่อ ไม่มีแม้แต่แรงจะเดิน ได้แต่ยืนมองไอ้ปอนด์ปลอบคินตาอยู่ตรงหน้าในมุมเงียบๆที่เค้าทั้งคู่มองไม่เห็นผม
คินร้องไห้อย่างน่าสงสาร ในขณะที่ปอนด์มีสีหน้าเศร้าโศกอย่างที่สุด ใบหน้าที่ผมไม่คิดว่าจะออกมาจากหน้าของปอนด์ได้
คงจะมีคนนี้คนเดียวสินะ . . ที่ทำให้มึงเศร้าขนาดนั้นได้
ในหนังเรื่องนี้ . . ผมเป็นเพียงแค่คนที่มาทีหลังสินะ . .
อัพบ่อย
เรียกร้องความสนใจจากคนอ่าน
:z10: :z10: :z10:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขจัง ^^
แอบลุ้นอยู่ว่าเมื่อไหร่เพื่อนจะได้เจอกัน แต่ไม่คิดว่า จะเจอได้เจอกันแบบมีเรื่องเศร้าเลย :m15:
-
คิดถึงปอนด์ ธามมากกกกก
แต่กลับมาที่นี่แอบเศร้านะ
สงสารธามที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
อ๊ากกกกกกกกกก!! ค้างมากอ่า~~
-
อ้าว อะไร ตกลงปอนด์ยังไม่ลืมคินตาอีกเหรอ?
ปอนด์ออกจะรักธามหลงธามขนาดนั้น
:เฮ้อ:
-
:sad4: :sad4: เศร้าอะรีบเข้าใจกันนะ ธามอย่าแอบหนี
หายไปไหนก่อนที่ปอนด์จะได้อธิบายอะไรซะหละ
:serius2: :serius2:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
นั่นไง!!!! ฮือออออ สงสารธามอ่า
แต่ธามต้องรอฟังจากปากปอนด์สิ อย่าแอบหนีกลับกรุงเทพนะๆๆ
-
ไม่มีใครผิดเลยซักคนแต่เศร้าทุกคนเลย แง
-
ว๊ากกกกกก
ค้างอย่างรุนแรง
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
ธามจะหนีปอนด์ไปรึเปล่า...คุยกันเถอะนะ
อย่างน้อยก็ให้ปอนด์รู้ตัวว่าธามยืนอยู่ตรงนี้และเสียใจแค่ไหน
-
อ้าว :monkeysad: ช็อกไปพร้อมกับธาม :o12:
-
ค้างอ่ะ สงสารธาม
ปอนด์แค่หลงธามหรอ
ทำไมไม่พูดเรื่องนี้กับธามปล่อยให้ธามมาเจอด้วยตัวเอง
จะยิ่งทำให้ธามคิดว่าปอนด์ไม่ได้รักธามนะ
แล้วธามอย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ
ดับสิ่งที่ไม่คิดจะพูดให้เคลียร์ตั้งแต่แรกที่เริ่มคบกัน
-
ทำไมดราม่าแบบนี้ :sad4: :sad4:
ฮือๆ แอบน้ำตาคลอเลยอ่ะ
อยากให้ปอนด์เห็นธามเหมือนกัน จะได้รู้ว่าธามเสียใจนะ :monkeysad:
ตอนต่อไปจะได้เคลียร์กันรึเปล่า หรือว่าเหนือจะโผล่มาเจอกับธามรึเปล่า เดาไม่ถูกเลย :serius2:
-
มาเร็วมากกกก :mc4:
ชอบบบ คนแต่งมาบ่อยแบบนี้ :กอด1:
แต่มาพร้อมความเศร้าของธามเลย
จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย :sad4: :sad4:
สงสารธามที่สุดดดด :o12:
เหนือมาเอาคินตาไปเก็บด่วนๆๆๆ :serius2:
-
เย้ยยย!! ธามอย่าเพิ่งคิดไปเองน้า :sad4:
-
งานเข้า ทุกคน !
-
อุตส่าห์ได้เจอกันทั้งที
มาม่าเฉยเลยอ่ะ
-
รักธามก็จริง .. แต่ปอนด์ก็ยังไม่ลืมคนเก่า .. เฮ้ออออ
น้ำตาซึมเลย :monkeysad:
ไม่เป็นไรนะธาม ไม่เป็นไร
+1 ค่ะ
-
อยากเห็นตอนที่2คนนี้มาเจอกันก็ได้เห็นสมใจเลยตู o6
ปอนด์คงรักคินตามากสินะ
สงสารปอนด์จัง พยายามเลี่ยงมาตลอด แต่ก็ต้องมาเจอจนได้
:o12:
ธามก็น่าสงสารที่ไม้่รู้เรื่องอะไรเลยแล้วต้องมาเห็นภาพแบบนี้
คินตาก็ไม่รู้อะไรเลยเหมือนกัน และคงรู้สึกผิดกับปอนด์มาตลอด
โอ๊ยยยยย :z3:
ธามช่วยปอนด์ด้วย
อย่าทิ้งปอนด์นะธาม ช่วยให้ปอนด์หลุดพ้นที
:sad4:
-
:sad4: สงสารธามอ่ะ
เมื่อไหร่ปอนด์จะลืมคิดะที
-
อย่าเปลี่ยนไปนะ ธาม. ..ทุกสิ่งมีเหตุผล
อย่าคิดไปเองนะ
-
หูยย..สาดมาม่ากระจายค้างท่วมจอ :sad4: :sad4: :sad4:
เป็นใคร..ถ้ามาเจอภาพและเสียงอย่างที่ธามเจอ หัวใจก็ช็อคดิ :o12: :o12: :o12:
แล้วปอนด์อ้ะ จะแก้ไขยังงัย..ถ้าไม่มีเหนือ ปอนด์รู้สึกกับใครมากกว่าล่ะ
..หุหุ..ปอนด์เอ๋ย ตายแน่ๆ :laugh: :laugh: :laugh:
อัพบ่อย
เรียกร้องความสนใจจากคนอ่าน
อ๊ายยย..ชอบวิธีเรียกร้องความสนใจของน้องที่ซู้ดดดดดด :m4: :m4: :m4:
+เป็ดให้งามๆ
พรุ่งนี้อย่ามาเรียกร้องความสนใจอีกนะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
พอเถอะนักเขียน อย่าให้ดูกินมาม่าไปมากกว่านี้เลย ม่ายยยยยยยยยย T0T!!!
มียัยชะนีที่กรุงเทพไม่พอ มาเชียงใหม่มาเจอถ่านไฟเก่าอีก เจริญล่ะธามเอ๊ยยยยยยย
:o12:
-
สงสารธาม ธามยังไงก็ถามปอนด์ก่อนนะ อย่าคิดเองเออเองนะธาม
-
จังหวะเศร้า 'ตอนเราพบกันเหรอ' o22
-
มันน่าเศร้านะทีี่เราต้องร้องไห้คนเดียว
รออ่านตอนต่อไปปปปปปปป
-
ปอนด์ทำไมพี่ธามไหลอ่ะ แกต้องรับผิดชอบ
-
ปอนด์เดี๊ยแม่ตบคว่ำ
เมียแกก้อเมาก้อเสียใจไปปลอบเลยยยย
ตอนนี้เริ่มหมั้นไส้นังคินละ 555
แฟนก็มีไปยืนกอดแฟนชาวบ้าน-*- ปวดกระบาลลลกับนังคินตามาก
แจ็คพอตแตกเลยไงพวกเธอ 555 ถูกหวยเต็มๆ
เห้อ สงสารธาม
-
o13 จัดมาม่ามาซะ!!!!!!!!!!!!!!
คึ คึ คึ :z2: :z2:
นู๋ธามกลับไปบ้านก่อนนะ เดี๋ยวปอนด์ก็ทำใจได้! เชื่อเค้าๆ
-
มาต่อเร็ว ๆ นะคับ บีบหัวใจอ่ะ
-
อ้ากกกกก
เรียกร้องความสนใจได้จริงๆด้วยยย
โอยยย ยังไงๆ อย่าเข้าใจผิดแล้วหนีไปนะค่าา สองหนุ่มมม
-
เอาแล้ววว ... มาถึงก็จะดราม่าแล้วว
ไม่น้าาาาา
.
.
รีบมาเคลียร์ด่วนเลย
-
:เฮ้อ:
:L2:
:กอด1:
-
สงสารธามจัง :m15: :monkeysad: :z3:
-
ง่ะ เศร้านะ เค้าเศร้าจริงจัง
เคลียร์กันให้จบนะ
แบบไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดใครอีกแล้ว
-
มาต่อเร็ว ๆ น่ะค้างอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงง
ทำไม ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ต้องมามีฉากที่เรียกความเศร้าแบบนี้ด้วยไม่เข้าใจ ปอนด์รักคินแต่นั่นคืออดีตปัจจุบันคือธามน่ะจ้ะ อย่าลืม :L3:
-
มันมาแล้ว !!!! ดราม่าเคล้าน้ำตามาแล้ว แง้ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ :a5: :a5: :a5: :m15: :m15: :m15:
อย่าร้องนะธาม อย่าร้องๆ ฮือออ :m15: :m15: :m15:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
สงสารธามจัง...จะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้นะค่อยๆคุยกันรอฟังปอนด์ก่อน
ไม่อยากซดมาม่าเลยยยย
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
อ้าว นั่นปะไร เจอกันโดยไม่ได้นัดหมาย(หรือเปล่า)
ตอนแรกก็ดีใจอ่ะนะที่เพื่อนสนิทได้มาเจอกันอย่างนี้
แต่ตอนหลังทำไมอยากร้องไห้ไปกับธามก็ไม่รู้สิ
ก็รู้นะว่าไม่ใช่ความลับอะไร แต่ปอนด์ไม่เคยบอก
และแค่ธามรู้ด้วยตัวเองแล้วมันเจ็บแค่นั้นเอง :m15:
โอ๋ๆๆๆ ธามอย่าเศร้าเลยนะ คินตามีเหนือแล้วทั้งคน
แต่ปอนด์อ่ะไม่รู้ ต้องเคลียร์กันเองแล้วล่ะ :เฮ้อ:
ถ้าปอนด์รู้ว่าธามยืนอยู่ตรงนี้จะทำหน้ายังไงนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
คนเขียนทิ้งระเบิดไว้ ตู้ม!!!!!
สงสารธามนะ แต่ทุกคนก้อต้องการเวลาทำใจทั้งนั้น
ยังไงธามก้อน่ารัก สู้คินตาได้สบาย กริกริ ก้อเค้าเพื่อนกันนี่
-
อ่ะ งานเข้าแล้ว ปอนด์เอ้ย ทำมัยไม่รีบเคลียร์กับธามมาก่อน ทั้งที่รู้อยู่แล้ว ปากหนักแล้วธามจะเข้าใจมั้ย ธามจะรับได้เหรอ ถึงปอนด์จะคิดว่าคินมีเหนือ และตัวเองก็ไม่คิดจะเข้าไปแทรกแล้ว แต่เมื่อยังไม่เคลียร์กับธาม แล้วธามจะทนได้มั้ยเนี่ย
เง้อออออออออออออออออ สงสารธามอ่ะ ไม่อยากกินมาม่าอีก สงสารธามนะ
-
ธารอย่าเศร้าไปเลยนะ ปอนด์รักธารแน่นอนอยู่แล้วล่ะ
น่าสงสารธามชะมัด คนที่รักทั้งสองคนดันมารักเพื่อนสนิทของตัวเอง
-
สงสารน้องธาม ปอนด์ยังไม่ลืมอีกหรือ??
-
ช็อคไปแล้ว :z3:
-
สงสารธาม :sad4:
-
ค้างมากมายยยย :sad4:
-
อยากอ่านแล้ว...มาต่อนะ
-
ทิ้งระเบิดเวลาไว้แล้วจากไป อ้ากกกกก :serius2: :serius2: :serius2:
-
ใจเย็นๆนะธาม มันไม่มีอะไรแล้ว
อย่าเพิ่งคิดมาก
-
กำลังมาม่าเลยอะ
-
อร๊ายยยยยย ธามใจเย็นน๊าาาา
แต่ถ้าเป็นเรา เราก็นอยด์อ่ะ...
รักครั้งเก่าแม่งน่ากลัวเสมอ........รู้ว่าคินไม่คิดอะไรกับปอด์นหรอก ก็เเค่รู้สึกผิดเฉยๆ
แต่ปอด์นนี่สิ เยื่อใยเยอะเหลือเกินนะ :m16:
ถึงยังไงก็อยากให้ธามใจเย็นๆนะ ตั้งสติ(ไหวป่ะเนี่ย ฮือๆๆๆๆๆ)
โอ๊ยยยยยยยยยยย ไม่รู้ว้อยยยยยย ปอด์นมาเคลียร์เลยนะ แง่งงงงงงง :m31: :serius2: :m15:
ปล.ไหนๆก็มาบ่อยเเล้ว มาสร้างกระแสเเล้ว ก็มาต่อให้ดราม่านี่จบเร็วๆด้วยนะคะน้องเค้กกกก คนแถวนี้ใจจิขาดดด :sad2:
-
ว้ากกก ตีอกชกหัวฉีกหมอน หักกล้วยขว้างไข่ มันอะไรกานนน ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ...อยากกระทืบอีปอนด์ อีขี้โลเล ใจง่าย :m31:
งวดนี้คินตามาพร้อมเคียวเพชรฆาต กระซวกใจเพื่อนรักไปแล้ว *โวยวายๆๆ* ถือหางธามนะงานนี้
//เหนือนทีแกอยู่ไหน? ออกฉากด่วนย่ะ เอาเมียไปเก็บที
แดนซ์ลุ้น แดนซ์รอ ตอนหน้า :110011: มาต่อไวๆนะคุณชิฟฟ่อนเค้ก...ผู้อ่านกำลังใจระรวย สงสารนางจัง, อีหนูธาม
-
ตอนที่ 26
Bad Day
“พี่ธาม เป็นไรรึเปล่า ทำไม . .” ผมแย่งกุญแจรถมาจากบูมแล้วรีบเดินหนีมัน “เฮ้ย! พี่ธามจะไปไหน พี่เมานะครับ”
ผมถูกไอ้บูมจับแขนเอาไว้ แต่พอมันเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของผม มันก็ตกใจและก็ปล่อยมือทันที
“พี่ธาม . . เป็นไรไป”
“ฝากบอกเพื่อนมึงด้วยนะ” ผมยกมือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ “ถ้าลืมเพื่อนกูได้เมื่อไหร่ ก็ . .” แม่งเอ๊ย . . นี่ไม่ใช่ตัวผมเลย “ก็ . . กลับมาหากู”
ผมมันใช้ไม่ได้ที่แม้แต่จะเกลียดมันสักวินาทีผมก็ยังทำไม่ได้ ผมสะบัดมือของบูมออก แต่บูมก็ยังรั้งแขนของผมไว้อยู่ด้วยความเป็นห่วง
“พี่ . . รู้แล้วใช่มั้ยครับ” มันดูอึ้ง
“รู้ด้วยวิธีที่เชี่ยที่สุดด้วยนะ” ผมพูด “ปล่อยกูซะ กูอยากไปจากที่นี่”
“แต่พี่ธามเมานะ”
“ภาพเมื่อกี้” ผมกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนที่จะพ่นลมหายใจออกมา “ทำให้กูสร่างเมา”
บูมทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ ผมสะบัดมือของบูมหลุดจนได้ แล้วเดินตึงตังออกไปจากหน้าร้าน ผมจำได้ว่าผมสวนทางกับคนสองคนแว้บๆ ซึ่งหนึ่งในนั้นผมจำมันได้ทันที
ก็แฟนผมยังไงล่ะ . .
ผมเลยเดินเลี่ยงไปทางอื่น จากนี้ไปหัวใจของมันต้องการอะไร . . ผมก็จะปล่อยให้ตัวของมันตัดสินใจเอง ถึงแม้ว่าท้ายที่สุดแล้วมันอาจจะไม่เลือกผม
ผมรู้แค่ว่า . . หัวใจของผมเลือกมัน . . เพียงคนเดียว
พอขับรถออกไปได้สักพักผมก็ไม่มีแรงที่จะขับต่อ ฟ้าฝนก็โคตรเป็นใจตกลงมาเป็นห่าฝนที่หนักพอสมควร หนักพอที่จะทำให้ผมเกิดอุบัติเหตุถ้าผมยังดันทุรังขับรถต่อไป ผมร้องไห้บนรถ นึกถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นกับตัวผม เรื่องราวระหว่างผมกับปอนด์ ที่มีความรู้สึกของปอนด์ที่มีต่อคินตาแฝงอยู่ในก้นบึ้งของจิตใจปอนด์
ความรู้สึกที่ผมไม่เคยรู้ . .
เพื่อนผมมันเป็นคนมีเสน่ห์ หน้าตาดี รวย . . เรียนเก่ง เรียกได้ว่าครบสูตร ไม่แปลกหรอกที่ปอนด์จะเคยรักมันมาก่อน . . และมันก็ต้องผิดหวังไปในเมื่อเพื่อนผมมันรักแฟนมันที่ชื่อเหนืออย่างกับอะไร . . แต่ผมแค่ไม่เข้าใจ . . ทำไมมันยังลืมคินตาไม่ได้สักทีนะ ทั้งๆที่มีผมอยู่แล้ว . . ผมไม่เข้าใจ
ยิ่งคิดน้ำตาผมก็ยิ่งไหล . . ผมมันโง่ . . และผมก็เทียบไอ้คินตาไม่ติดเลย . . สักนิดเดียว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แม่ง ใครมาเคาะกระจกวะ ฝนสาดเทลงมาแบบนี้ ยังจะตากฝนมาเคาะได้นะ ผมรีบปาดน้ำตาอย่างลวกๆ แล้วก็เลื่อนกระจกรถของไอ้คินลงอย่างช้าๆ
O_O
เทพบุตร เอ๊ย ไม่สิ ผมคงตาฝาด
“อ้าวคุณ” หน้าตามันหล่อเกินไป . . แต่ทำไมผมจะจำมันไม่ได้ “คุณเป็นใคร มาขับรถของแฟนผมได้ไง”
“เราธามไง” กูเป็นดารา อย่างน้อยก็น่าจะจำกูได้บ้างเซ่!
“หืมมมม” เหนือทำท่านึก ให้ตายสิ ตากฝนอยู่แท้ๆทำไมต้องเสียเวลากับเรื่องแบบนี้ด้วยนะ “อ๋อ เพื่อนคิน สถาปัตย์ จุฬา ดารา นักร้อง” เค้าจำคนอื่นด้วยคำพูดแบบนั้นเหรอวะ
“อ่าฮะ”
“แล้วทำไมถึงมาขับรถคินได้ คินไปไหน”
“มันอยู่ร้านเหล้า ร้านของฟิล์ม”
“ฮะ กินเหล้า!” เหนือร้องอย่างมีอารมณ์ “บอกว่าไม่ให้กินถ้าหากไม่มีกูไง!”
“ไม่รู้สิ” ผมนึกภาพคินกอดกับปอนด์ขึ้นมา “ตอนนี้กำลังเมามาก”
“คุณก็เมานะ”
“เราเปล่า”
“ยังไงก็ช่างเหอะ . . ผมขอไปตามแฟนผมก่อนละกัน” เหนือโบกมือลาผมไหวๆ ก่อนที่จะหันหลังกลับไป “อ้อ” จู่ๆมันก็หันกลับมา “คินบ่นคิดถึงคุณบ่อยมากนะ ผมดีใจที่คุณมาเยี่ยมเค้า”
“เอ่อ . . อื้อ”
“คุณน่ะ . . ไม่เหมาะกับคราบน้ำตาพวกนั้นหรอกนะ”
แม่งพูดอย่างหล่อแล้วก็เดินกลับไปที่รถของตัวเอง ไอ้บ้านี่แหละครับที่ทำให้ผมตกหลุมรักแบบเลิฟแอทเฟิร์สไซด์ ตรงสเปคผมทุกอย่าง ทั้งหน้าตา นิสัย การกระทำ ตรงทุกอย่างจริงๆ จนผมบอกกับคินตาไปว่าผมชอบมันนะ
แต่ผมกลับแดกแห้ว . . เพราะเหนือแม่งใจตรงกับเชี่ยคินซะงั้น
ผมมองรถที่ขับผ่านรถของผมไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง ถ้าเป็นผมคนเดิมป่านนี้คงดีใจชิบหายที่ได้เจอผู้ชายที่เคยตกหลุมรัก แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกเฉย ติดจะเฉยมากด้วยซ้ำ ไม่ว่าเหนือมันจะหล่อชิบหายสักแค่ไหน ผมก็ไม่สามารถลบภาพปอนด์ที่มีอยู่ในหัวของผมตลอดเวลาได้
. . . กูคิดถึงมึงจัง
. . . คิดถึงคนที่รักกูชิบหาย
คนที่เค้าไม่เคยสับสน . . เรื่องความรักของเค้าที่มีต่อกู
คนๆนั้นยังเป็นมึงอยู่รึเปล่าวะปอนด์
“มึงกลับมาเยี่ยมเพื่อนบ้างดิวะ เพื่อนๆเค้าคิดถึงมึงนะเว้ย จู่ๆก็ซิ่วไปแบบนั้นเป็นใครใครก็ตกใจว่ะ แต่ที่ตกใจสุดคงเป็นพี่กู . . พี่คินตาสุดหล่อของกู แม่งโทษตัวเอง หาว่าเค้าเป็นต้นเหตุให้มึงต้องซิ่วหนีไป ชอบมาบ่นเรื่องนี้ให้กูฟังด้วย ช่วงนี้ก็ทะเลาะกับพี่เหนือแรงชิบหาย พี่เค้ามีสอบอีก เครียดหลายเรื่องมาก ว่างๆมึงก็มาเยี่ยมพี่คินเค้าหน่อยนะ อย่างน้อยก็มาบอกเค้าให้เค้าหายรู้สึกผิดสักที”
คำพูดของภีมที่บอกเล่าผ่านทางโทรศัพท์เมื่อตอนเย็นนั้นผมยังจำได้ดี เพราะเหตุนั้นไงที่ทำให้ผมต้องมานั่งมองพี่คินในยามหลับแบบนี้ด้วยความเป็นห่วง ความสดใสของพี่คินลดลงอย่างเห็นได้ชัด แล้วตัวก็ผอมกะหร่องอย่างกับอะไร ผมเป็นห่วงเค้า ผมอยากให้เค้ากลับมาสดใสเหมือนเมื่อปีก่อนชะมัด
ผมมาทำอะไรที่นี่ นี่มันไม่ใช่หน้าที่ของผมเลยสักนิด มันเป็นหน้าที่ของพี่เหนือต่างหาก ที่จะต้องมาดูแลพี่คิน ว่าแต่ตอนนี้พี่เหนืออยู่ไหนกัน ทำไมไม่ยอมมาง้อนะ ไม่รู้รึไงว่าพี่คินเค้าน่ะฮอตแค่ไหน เอ่อ อันที่จริงนั่นก็ไม่ใช่ประเด็นที่สำคัญอะไรนักหรอก สิ่งที่สำคัญก็คือพวกเขาสองคนเป็นแฟนกัน ถึงจะทะเลาะกันแต่ก็น่าจะหันมาแลกันบ้าง
คู่นี้เป็นคู่รักตัวอย่างไม่ใช่เหรอ . .
ผมถอนหายใจ เวลานี้ตีสามครึ่ง ผมลูบหน้าตัวเองอย่างเหน็ดเหนื่อย พลางพร่ำนึกถึงคำพูดของไอ้บูม . . นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมอยากจะเอามีดแทงตัวเองเสียให้ตายตั้งแต่ตอนนั้น
“พี่ธามร้องไห้” ดูบูมจะโมโหผมไม่น้อย แต่ท่าทางมันเข้าอกเข้าใจไม่น้อย “ทำไมมึงทำให้พี่เขารู้ด้วยวิธีที่เหี้ยจังเลยวะ มึงควรจะบอกเค้าไปตรงๆตั้งแต่แรกว่าคนที่มึงเคยรักน่ะเป็นใคร บางทีเค้าอาจจะโกรธมึงน้อยลงกว่านี้ก็ได้”
“กูไม่รู้ว่ะ” ผมยอมรับจริงๆว่าผมสับสน หัวผมคิดอะไรไม่ค่อยออก “กูกลัวเค้าโกรธ กูกลัวเค้ารับไม่ได้ กูกลัวทุกอย่าง กูเลยไม่รู้ว่าจะพูดออกไปยังไง”
“ช่างเหอะ” บูมตัดบท “ตอนนี้เค้ารู้แล้ว และเค้าก็คิดแล้วด้วยว่ามึงน่ะลืมพี่คินสุดน่ารักคนนี้ไม่ได้”
“ว่าไงนะ เปล่าสักหน่อย!” ผมรีบเถียง ทำไมถึงคิดอย่างนั้นนะธาม . .
“เป็นกูกูก็คิด” คำพูดของบูมยิ่งทำให้ผมอยากทรุดลงไปกองกับพื้น “กูไม่รู้ว่าพี่ธามไปเจอมึงกับพี่คินเค้าตอนไหน แต่ตอนนี้เค้าเสียใจมาก และเค้ายังบอกกับกูอีกว่าถ้ามึงลืมพี่คินได้ ค่อยกลับไปหาเค้า”
“. . .” ผมนิ่ง หนักใจจนไม่รู้จะพูดออกมายังไง “เค้าพูดอย่างนั้นเหรอวะ”
“ทำไมมึงสับสนในตัวเองวะปอนด์ มึงดูสับสนมาก กูถามจริงเหอะ มึงยังลืมพี่คินไม่ได้ใช่มั้ย กูไม่รู้หรอกนะว่ามึงไปรู้เรื่องอะไรของพี่คินมา ตั้งแต่ตอนเย็นของวันนี้มึงดูไม่สนใจพี่ธามเลย”
“…”
“มึงยังลืมพี่คินไม่ได้ใช่มั้ย”
ไม่ใช่!!!!! ในใจของผมร่ำร้องตะโกนออกมาอย่างนี้แต่ตอนนั้นผมไม่ได้ตอบอะไรกับบูม บูมบอกจะออกไปตามหาธามที่ไม่รู้ตอนนี้อยู่ไหน แล้วรู้ไหม ว่าทำไมผมถึงไปไหนไม่ได้
. . เพราะพี่คินบอกให้ผมอยู่เป็นเพื่อนพี่เค้า . .
พี่คินไม่รู้ว่าผมคบกับเพื่อนพี่เค้าอยู่ . . และถ้ารู้ . . ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะออกมาเป็นยังไง
ผมมันเหี้ย . . ผมมันเหี้ยมากๆ . . ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเลย
ผมคิดถึงธามจับหัวใจ . . และผมก็สงสารธามอย่างจับหัวใจเช่นกัน . .
ที่มารักคนที่สับสนอย่างผม . .
“ออกไปได้แล้ว สามีคินตามาแล้ว” พี่เหนือเดินหน้าบึ้งเข้ามาในห้อง ผมไม่ได้เจอพี่เค้าตั้งนานรู้สึกได้เลยว่าพี่เค้าสูงขึ้น ขาวขึ้น แถมยังดูล่ำขึ้นอีกต่างหาก
หล่อแบบอลังการบานตะไทไม่เคยเปลี่ยน
“พี่เหนือ หวัดดีพี่” ผมยกมือไหว้พี่เค้า
“เออ หวัดดี ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีใช่ป่ะ แต่ออกไปเหอะ กูดูแลคินเอง”
“ครับ” ตัวจริงเค้ามาแล้ว . . ผมก็คงต้องไปสินะ ผมลุกขึ้นยืน มองไปที่พี่คินตาเป็นครั้งสุดท้าย “พี่เค้าผอมลงนะครับ ผมว่า . . อย่าทะเลาะกันเลยดีกว่านะ”
พี่เหนือทรุดตัวนั่งลง ดึงมือของพี่คินมากุมเอาไว้ แล้วมองไปที่พี่คินที่กำลังหลับอย่างห่วงใยแบบปิดไม่มิด “กูผิดเองแหละ . . กูไม่มีเวลาให้เค้า”
. . . ผมไม่รู้หรอกว่าพี่เค้าทะเลาะอะไรกัน
“แต่ทั้งหมดที่กูพยายามทำ . . ก็เพื่อตัวเค้าทั้งนั้นแหละ”
“…”
“แต่มึง” จู่ๆพี่เหนือก็หันมาหาผม ทำสีหน้าอย่างโหดใส่ผมจนผมสะดุ้ง
“ครับ”
“ได้ข่าวว่าคบกับดารา”
“อ่า ครับ” ให้ตาย ขนลุกสายตาพี่เหนือตอนนี้ชิบหาย “พี่รู้ได้ไง”
“ไอ้ฟิล์มได้ยินเพื่อนมึงคุยกับมึงที่บาร์ของมัน” คนไหนวะ . . คนที่เป็นเพื่อนพี่คินรึเปล่านะ น่าจะใช่ “ฟิล์มเพื่อนคินขี้เสือกจะตาย”
“…”
“กูบังเอิญเจอเค้าเมื่อสองสามชั่วโมงก่อน” พี่เหนือเล่า “เค้าเสียใจมาก มึงไปทำไรเค้าวะ คินตารู้มีหวังต่อยมึงแน่ ทำเพื่อนรักเค้าเสียใจแบบนั้น”
“ผม . . ผิดเอง”
“หรือมึงยังลืมแฟนกูไม่ได้” คำถามฟ้าผ่ากลางกระบาลถูกส่งมาหาผม ผมรีบส่ายหน้าดิกทันที
“ไม่ใช่นะพี่” ผม . . แค่เป็นห่วง
“ไม่ใช่ก็ดี แค่มันบ่นถึงมึงให้ฟังกูก็รู้สึกหึงจะแย่ ถ้ามึงยังไม่ลืมมันกูอาจจะคิดมากจนตัวตายล่ะมั้ง”
หึงกับเค้าเป็นเหมือนกันแฮะ เห็นหน้าโหดๆอย่างนี้ . .
“กลับไปง้อแฟนมึงซะ เค้าร้องไห้น่าสงสารมาก”
ผมมาลองนึกๆดู พี่เหนือเคยเป็นคนที่ธามตกหลุมรักนี่นา . . เค้าจะรู้สึกเป็นห่วงพี่เหนือ เหมือนที่ผมรู้สึกกับพี่คินมั้ยนะ . .
“กูรู้นะ ว่ามึงเคยรักคินมากแค่ไหน . . แต่ตอนนี้มึงมีแฟนแล้ว แฟนมึงต้องเป็นที่หนึ่ง และอีกอย่างไอ้เชี่ยนี่ . .” พี่เหนือแตะใบหน้าของพี่คินอย่างแผ่วเบา “ผัวมันหวง หวังว่าคงเข้าใจกู”
“ครับ”
“โชคดีล่ะ”
. . . ผมก็หวังพึ่งโชคเหมือนกัน . . .
ขอให้พี่กับพี่คินรักกันนานๆนะ . . .
หกโมงเช้า
ที่บ้านของผมเงียบมาก .. ตอนที่ผมขับรถมาถึงบ้านร้านก็ยังไม่เปิด เห็นเพียงแต่คนงานกำลังรดน้ำต้นไม้ตั้งแต่เช้าตรู่ ผมรีบพุ่งจู๊ดเข้าไปในบ้านอย่างเร่งด่วน ยังไม่รู้เลยว่าจะง้อธามยังไง เรื่องนี้ผมผิดเต็มๆ . .
ผมเห็นบูมกำลังกดเปลี่ยนช่องทีวีในห้องนั่งเล่น นี่มันยังไม่นอนอีกเหรอทำไมอยู่ในชุดเดิมเมื่อคืน ?
“เชี่ยบูม”
“งานเข้าแล้วมึงน่ะ” บูมพูดด้วยน้ำเสียงโคตรไร้อารมณ์
“ไม่ต้องย้ำได้ป่ะ” ถ้าเชี่ยบูมมางอนผมอีกคน ผมคิดว่าคงไม่มีใครอยู่ข้างผมแล้วล่ะ TT “ธามอยู่ไหน บนห้องกูรึเปล่า” ขี้เกียจรอฟังคำตอบ รีบไปง้อดีกว่า ผมกำลังจะวิ่งขึ้นไปข้างบนห้อง แต่โดนเชี่ยบูมดึงไว้ซะก่อน
“หยุด”
“อะไรวะบูม ธามโกรธกูอยู่นะ”
“สมควรแล้วที่โดนโกรธ”
“ไอ้บูม โว้ย . . กูรู้แล้วน่า” แล้วจะมาขัดทำไมให้เสียเวลาเล่า ?
“มึงยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
กวนตีนโว้ย . . พูดด้วยหน้านิ่งๆไม่พอ ยังไม่ยอมปล่อยให้ผมไปง้อธามอีกนะ
“มีอะไรก็ว่ามา” หมดความอดทนแล้ว ผมเลยถามมันออกไปตรงๆ
“นั่ง” เสียงมันโหดมาก
ผมนั่งตามที่มันบอก
“มึงต้องตอบคำถามกูก่อน”
“คำถาม . . คำถามอะไรวะ” ผมนึกอะไรไม่ค่อยจะออกนักหรอกตอนนี้น่ะ
“อันที่จริงเป็นคำถามที่อยู่ในใจของมึงมากกว่า กูไม่ได้เกี่ยวเหี้ยอะไรด้วยเลย”
“ . .”
“มึงจะไปง้อพี่ธาม ถามจริง มึงลืมพี่คินได้แล้วเหรอ”
คำถามโลกแตก . .
“ไอ้สัด นิ่งเลย นิ่งเลยสินะ โธ่เว้ย กูนึกว่ามึงจะตอบออกมาทันทีว่ามึงลืมพี่คินแล้ว ไอ้ปอนด์ที่มันรักพี่ธามนักหนาคนนั้นหายไปไหนวะ มึงรู้รึเปล่าว่าพี่ธามเค้าเป็นคนที่ทำให้มึงกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง เป็นคนที่ทำให้มึงหายเศร้า หายซึม ขนาดกูกับไอ้คิก . .” ประโยคนี้มันสะดุดเล็กน้อย “กูกับไอ้คิกยังทำไม่ได้เลย ทั้งๆที่เป็นเพื่อนมึงแท้ๆ”
“. . . ไอ้บูม”
“เพราะฉะนั้นมึงไปง้อพี่ธามไม่ได้หรอก . . มึงคงยังลืมพี่คินไม่ได้ แม่งเอ๊ย” บูมสบถ “สงสารพี่ธามจังว่ะ”
“บูม” ผมเริ่มหมดความอดทน “กูรักพี่คินตานะโว้ย รักมาก รักอย่างที่กูไม่คิดว่ากูจะรักใครได้ขนาดนั้น จู่ๆจะให้กูลืมพี่เค้า เลิกคิดถึงพี่เค้า หายเป็นห่วงพี่เค้างี้ กูยังทำไม่ได้ว่ะ” ผมเอามือทั้งสองข้างมาปิดหน้าอย่างอ่อนระโหยโรยแรง
“กูเข้าใจ” บูมบอก ตบบ่าของผมอย่างให้กำลังใจ “ของอย่างงี้มันลืมกันได้ง่ายที่ไหน”
“แต่กูรักธามมากกว่า”
“ถ้ารักมึงก็ต้องทำใจให้ลืมพี่คินซะ! มึงเข้าใจมั้ยว่ามึงกับพี่คินมันเป็นไปไม่ได้แล้ว พี่ธามต้องมาเป็นอันดับแรก มึงเข้าใจรึเปล่า!!!”
“กูเข้าใจเว้ย”
“เข้าใจแล้วก็อย่าทำอีก ไม่ว่าพี่คินเค้าจะไม่สบาย มีเรื่องอะไรกับใครที่ไหน มึงเป็นห่วงได้ มึงแคร์ได้ แต่มึงต้องไม่ข้ามหัวพี่ธามไปเหมือนที่มึงเพิ่งทำไปหยกๆ”
“รู้แล้วๆ” ยิ่งบูมย้ำ ผมก็ยิ่งผิดเต็มๆ . . เรื่องนี้มันเหมาะเป็นพระเอกมากกว่าผมอีกนะ . . ทำไมผมมันแย่อย่างนี้
“มึงไปง้อเค้าเองละกัน กูคงให้คำแนะนำมึงได้เท่านี้” บูมบอกเสียงเหนื่อยๆ “เฮ้อ ยังดีที่มึงรู้ตัวเร็ว ไม่ปล่อยให้ข้ามวันข้ามปีไปจนพี่ธามกลายเป็นของคนอื่น แล้วถ้าเป็นแบบนั้นนะ กูจะหัวเราะออกมาให้ดังเลย!”
“กูไปได้แล้วใช่ป่ะ” ผมถาม
“อืม” เยส ในที่สุดไอ้บูมก็ยอมปล่อยผมไปสักที “แต่พี่ธามเค้าไม่อยู่แล้วนะ”
“ว่าไงนะ!!!!!” หัวใจของผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม มันกระตุกวูบอย่างแรงเพราะผมช็อคชิบหาย
“เค้ากลับกรุงเทพไปแล้ว”
“อะไรนะ มาบ้านกูไม่ถึงสองวันเลย” ไอ้ปอนด์ ไอ้เหี้ย สมน้ำหน้า . . ผมทำหน้าหนักอกหนักใจอย่างอดไม่อยู่ “แล้วทำไมมึงไม่รีบบอก” ขอพาลหน่อยละกัน
“ถึงเค้าจะอยู่ข้างบนบ้านมึง กูก็ยังรั้งมึงไว้แบบที่กูทำเมื่อกี้เหมือนเดิม” บูมยักไหล่ “ขอโทษทีว่ะ กูอยู่ข้างพี่ธาม”
อยากจะด่ามันเหลือเกินว่าไอ้ทรยศ . . แต่ผมน่ะผิดเต็มๆ ใครที่ไหนจะเข้าข้างคนผิดได้ล่ะ
“แต่กูจะช่วยมึงง้อพี่ธามนะ”
“ขอบใจ” ผมรีบเข้าไปกอดมันทันทีอย่างหาที่พึ่ง
“อย่ามาตุ๊ด มึงเป็นผัว เอ๊ย สามีพี่ธามนะ”
ผมส่ายหน้า “ยัง ยังไม่ได้เป็น”
“อ้าว . . ยังไม่ได้เผด็จศึกอีกเหรอ” บูมเกาหัว “เอ๊ะหรือมึงจะเป็นเมียแทน”
เชี่ยแม่งใช้ไรคิด “กูไม่เคยคิดฉวยโอกาสเรื่องแบบนั้นกับธาม ถ้าเค้าไม่เอ่ยปากขอกูเอง”
“มึงคงหมดโอกาสแล้วล่ะ”
“ไอ้บูม . . เชี่ยแม่งหนิ อย่าตัดกำลังใจกันแบบนี้ดิวะ” ผมพูดเซ็งๆ “แล้วนี่เค้ากลับกรุงเทพยังไงเนี่ย กลับคนเดียวเหรอ ไอ้บูม! มึงปล่อยให้เค้ากลับคนเดียวแบบนั้นได้ไงวะ!!!”
“หยุด อย่ามาด่ากูเว้ย” บูมเอามือปิดหู “คุณโทมัสขับรถจากกรุงเทพมารับเลย ขับเร็วชิบหายด้วยนะ ท่าทางเค้าจะรู้ว่าคุณหนูของเค้ากำลังเสียใจน่ะ เพราะใครบางคน”
“โธ่” ธาม . . ปอนด์ขอโทษ T_____________T “งั้นเราก็กลับกรุงเทพกันบ้างดิวะ”
“ปอนด์ลูกชายแม่ กลับบ้านแล้วเหรอ วันนี้มีรวมญาติตอนเย็นด้วยนะจ๊ะ”
คุณแม่โผล่มาจากไหนไม่รู้ เดินดื่มกาแฟมาแต่ไกล
“แม่ ทำไมต้องเป็นวันนี้อ่า” อยากกลับไปง้อใครบางคนอยู่นะ . .
“ญาติๆเค้าอยากเจอลูกน่ะ ว่าแต่หนูธามของแม่หายไปไหนแล้วล่ะเนี่ย ปอนด์ทำไมไม่ดูแลลูกสะใภ้ของแม่ดีๆล่ะลูก ทำตัวแบบนี้เดี๋ยวแม่ก็ไม่ไปสู่ขอให้หรอก”
ผมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ . . ไอ้บูมยิ้มขำด้วยความสะใจ ส่วนเมียก็เท้าสะเอวมองผมด้วยสีหน้าบึ้งตึง
ใครๆก็รักธาม . . แต่ผมไม่ได้รู้สึกน้อยใจอะไรเลย
เพราะผมก็รักธาม . .
“โทมัส ขับให้เร็วกว่านี้ได้ป่ะ”
“คุณหนูครับ ขาเข้ากรุงเทพรถมันก็ติดอย่างนี้ล่ะครับ ใจเย็นๆนะครับ” โทมัสรีบบอกกับผม ผมถอนหายใจ นั่งชันเท้าไปที่ตรงกลางระหว่างเบาะนั่งหน้าทั้งสอง ใบหน้าของผมเนือย และกำลังนอยด์อย่างที่สุด
“เหนื่อยจังเลย โทมัส”
“ชีวิตก็อย่างนี้แหละครับ มีเหนื่อย มีไม่เหนื่อย แหะๆ” โทมัสคงกำลังพยายามปรับตัวให้เข้ากับผม ในโหมดล่องลอย ราวกับคนอกหักก็ไม่ปาน
“ธามมีดีบ้างมั้ย . . ทำไมปอนด์ถึงลืมคนเก่าไม่ได้ เพราะธามยังดีไม่พอเหรอ หรือเพราะอะไร”
“โธ่คุณหนูของผม” โทมัสน้ำตาปริ่มทันที . . ส่วนผมมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใจลอย
“มีงานอะไรช่วงนี้หรือเปล่า”
“เพราะคุณหนูบอกจะพักหนึ่งอาทิตย์ ก็เลย . .”
“ถ้าไม่มี งั้นจะไปร้องเพลงการกุศล . . ”
“ . .จะถ่ายแบบ จะขึ้นปก จะทำทุกอย่างที่ธามไม่เคยทำ”
“เผื่อธามจะได้ลืมคิดถึงปอนด์บ้าง . .”
เซอร์ไพรส์ล่ะสิ
เม้นๆด้วยน้า ^_____________^
-
เซอร์ไพรส์ตอนดึกๆ ดีใจจัง
ตอนนี้สงสารธามมากเลย หวังว่าปอนด์จะหาวิธีง้อดีๆ แล้วคืนดีกันเร็วๆนะ
-
สงสารธาม :m15: :monkeysad:
ไปง้อไวไวเลยปอนด์ :m16:
-
เซอร์ไพร๊
-
โอ้ยจุกเลย ทำไมหนอทำไม ตอนแรกนึกว่าธามจะวีนแต่ทำตัวอย่างงี้น่ารักมากนะ เชียร์ให้ดีกันไวๆ!
-
มาเซอร์ไพรซ์ด้วยอ่ะ ว่าจะถามในทวิตซะแล้ว :เฮ้อ:
ยังคงสงสารธามสุดๆ เราอยู่ข้างธามนะ ;D
ทำไมปอนด์ไม่บอกแม่ไปว่าจะไปง้อว่าที่ลูกสะใภ้
งานนี้ปอนด์ผิดเต็มๆ :m16:
ไปง้อธามด่วนๆเลย :z6:
-
ปอนด์เหตุผลแกแย่มากนะที่ยังพูดได้เต็มปากว่ารักคินตาอยู่ คนเรารักกันได้แต่ต้องคำนึงถึงคนที่อยู่ข้างเรามากที่สุด
ตัดไม่ขาด ก็อย่ามายุ่งกับธาม สงสารธามที่เหมือนอกหักซ้ำแล้วซ้ำเล่าจากคนที่รักแตเพื่อนของตัวเอง
และสุดท้ายคนที่รักมากที่สุดก็ยังหลงรักเพื่อนของตัวเองจนทำให้ต้องเจ็บปวด
จะง้อก็ต้องง้อ รีบง้อ ไม่งั้นคงอาจได้เป็นเหมือนเซนคนที่ ๒ และน้องธามก็จะได้หาผัวใหม่ด้วย
-
คนแต่งลงวนผิดชิมิๆ 55555
ปอนด์มาง้อไวๆนะ
-
ธามดูเด็กจัง
ปอนด์ก็ไม่ใช่จะเป็นผู้ใหญ่
-
สงสารธามมาก ๆ เลย ปอนด์ทำไมทำแบบนี้นะเนี่ย
-
อย่าร้องน้ะธาม อย่าร้องๆ ฮือออ ~ ~ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :m15: :m15: :m15:
ให้ไวเลยค่ะปอนด์ขา มาง้อพี่ธามให้ไวเลยค่ะ !!! :angry2: :angry2: :angry2:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
อย่างอนกันนานนะ
-
สงสารธามจัง
เคืองปอนด์สุดๆ
-
ดีกันไวๆ นะ
เหนือนที มาแย่งซีน พูดได้โดนใจมาก
คนแต่ง สู้ สู้ :กอด1: :กอด1:
-
โธ่ น้องปอนด์คนที่หนักแน่น คนที่รักธามหายไปไหนแล้ว
ไม่อยากเชื่อว่าน้องจะโลเลได้ขนาดนี้ คนหนึ่งก็รัก อีกคนก็ห่วงสินะ เฮ้ออออ
จริงๆความรักมันไม่ควรมี รักเอ แต่รักบีมากกว่า แบบนี้นะ
มันควรจะแค่ รัก สิ ไม่มีรักมากกว่าหรือรักมากที่สุด
ใครๆก็อยากเป็นแค่ only one ไม่มีใครอยากเป็น number one หรอกมั้ง
:เฮ้อ:
แหมะ ธามน่าจะหนีไปเที่ยวต่างประเทศ เอาให้ปอนด์ตามหาไม่เจอเลย ฮ่าๆๆๆๆ
ปอนด์ควรจะมั่นใจจริงๆแล้วค่อยไปง้อธามนะ แบบนี้ก็เหมือนกับทำไปตามหน้าที่ -___-
มาต่อตอนใหม่ไวไวนะคะ ดราม่านานๆ พาลให้ชีวิตมันจะอึนๆ อิอิ
:กอด1:
-
แอบโกรธคินตาอะ คนไม่รู้ย่อมไม่ผิดแต่โกรธ
รู้ว่าปอนด์รัก รู้ทั้งรุ้ว่ารักปอนด์ไม่ได้ แต่พออ่อนแอกลับไปขอให้เค้าอยู่ด้วย ใช้ประโยชน์จากความรู้สึกของคนที่รักตัวเองนิ
พระรองไม่ใช่ของเล่นนะเว่ย และเรื่องนี้พระรองเป็นพระเอกด้วย แนะนำว่าจะน่ารักกว่านี้ถ้าไปซบน้องซบยายซบเจมส์(คิดถึงเจมส์เถอะขอบอก 555)...
เหนือมันโคตรเท่อ้ะ มาแบบเท่ๆ ไปอย่างเท่ๆ อู๊ยยยยย น่ารักโคตรรร
และคุณสามีเหนือคะ ถ้าเมียคินตื่นก้อบอกความจริงเรื่องปอนด์ธามให้เมียคินรู้ทีจะเป็นพระคุณยิ่ง
นางจะได้รู้สึกผิดบ้าง อยู่ดีๆขอของเพื่อนไปอยู่เป็นเพื่อน1 คืนแบบม้ามืดมากๆ 55555
บูมอีกคนคะแนนนำโด่งปอนด์ไปละ 55555 ตอนนี้ช่วงขาลงนะปอนด์ไม่มีใครสแตนบายคอยซัพพอร์ตแล้ว
:เฮ้อ:
-
อ่านแล้ว สงสารธามสุดหัวใจ ขอให้ผ่านเวลานี้ไปด้วยดีนะ เฮ้อ ไม่อยากพูดถึงคนอื่น
-
หุหุหุ ตายแน่ปอนด์ โทษฐานยังรักคินตา
เห็นภาพอย่างนั้น ใครจะไปทนด้ายยยยย :sad4:
ง้ออีกเป็นชาติล่ะปอนด์ สม!! :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
บอกตรงๆ โคตรโกรธปอนด์อะ ไม่อยากให้ธามให้อภัยปอนด์ง่ายๆด้วย เกลียดผู้ชาย(แอบ)โลเล ไม่ให้แฟนมาเป็นที่หนึ่งอะ
เซ็งงงงงงงงงงงงงงงง TAT
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
สงสารธามแบบต่อเนื่องงงง
ปอนด์! รีบๆตามมาเคลียร์ด่วนๆเลยนะ
ง้อๆๆๆ แล้วก็ลืมคินตาให้ได้เร็วๆนะ
เพื่อตัวเองแล้วก็ธามไง
(เพื่อคนอ่านด้วย ไม่อยากดราม่า)
-
เฮ่อ... งานเข้า ธามคงนอยด์อีกพักใหญ่กว่าปอนด์จะกลับมาเจอ จะทำอะไรประเจิดประเจ้อก็ไม่ได้เพราะธามเป็นดารา
งานนี้ปอนด์คงเหนื่อยละนะ
-
ยังแอบน้ำตาซึมเหมือนเดิม :monkeysad:
ปอนด์คงต้องง้อยาว
+1 ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
เจ็บแทนามโครตๆเลยอะ
หวังว่าปอนด์จะลืมได้เร็วกว่านี้
อย่าทำให้ธามร้องไห้เลยนะ
อย่างธามไม่เหมาะกับน้ำตาแบบที่เหนือว่าจริงๆนั้นหละ
เด่วยุให้บูมเป็นพระเอกแทนเสียเลยนิ
ดูคิดได้กว่าปอนด์เยอะเลยยยยย
สงสารธามมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ให้สามคำ ไอ้ บ้า ปอนด์ :fire:
-
หึหึ
คือเข้าใจอ่ะ
แต่ก็...ธามอ่ะ
อย่าทำแต่งานเลยนะ เดวไม่สบายยย
-
ปอนด์นะปอนด์
รีบมาง้อธามเลยนะ
ปล่อยให้ธามร้องไห้นิสัยไม่ดีเลย
มาง้อให้เร็วเลย
-
สงสารธามจัง
ปอนด์รับกลับไปง้อแฟนเร็วๆ เลย
-
สงสารธาม :sad4: :o12:
-
สมน้ำหน้าปอนด์ทำร้ายความรู้สึกธามดีนัก
ทำอะไรไม่คิดถึงใจธาม แย่ที่สุด
ธามเลิกคิดถึงปอนด์เร็วนะครับ
-
สงสารธามอ่า!!!
-
สงสารธามเจอแบบนี้เป็นใครก็ต้องเสียใจ...
ปอนด์รีบๆเคลียร์ด่วน
-
เซอร์ไพรส์แบบนี้บ่อยๆๆไม่ดีน๊า
คนอ่านหัวใจจะวายรีบกลับมาง้อด่วน
เลยนายปอนด์ไม่งั้นจะให้ธามหาใหม่ :laugh:
-
มาดูซ้ำอีกที ก็ให้หมั่นไส้ปอนด์ขึ้นทวีคูณ :3125:
เอาคำพูดบูมมาเน้นซ้ำ(เติม) :laugh3:
ไม่ว่าพี่คินเค้าจะไม่สบาย มีเรื่องอะไรกับใครที่ไหน มึงเป็นห่วงได้ มึงแคร์ได้ แต่มึงต้องไม่ข้ามหัวพี่ธามไปเหมือนที่มึงเพิ่งทำไปหยกๆ
บูม..มาเป็นพระเอกแทนเหอะ!! :laugh: :laugh: :laugh:
-
คำถามโลกแตก ส้นตีนอะไรห๊ะไอ้น้องปอด์น (ขอใส่อารมณ์ใส่ปอด์นหน่อยเหอะ)
"ลืมคินไม่ได้,รักคินอยู่ใช่มั๊ย?" นี่มันไม่มีคำตอบตรงไหน?ถ้าแกรักธามจริงๆ แกต้องตอบได้ดิ :m16:
ตอบไม่ได้แบบนี้น่าโมโหมั๊ย ขนาดอ่านความรู้สึกปอด์น ยังไม่พอใจ ไม่เข้าใจเลย แล้วนับประสาอะไรกับธาม ห๊ะ!!! :m31:
เราโคตรเข้าใจความรู้สึกธามเลย แม่ง การที่เราไม่ได้เป็นคนสำคัญที่สุดในฐานะคนรักเนี่ยย มันโคตรเจ็บอะ
เราเป็นแฟน ในฐานะคนรักเเล้วเราต้องเป็นที่หนึ่งในใจดิ เราต้องสำคัญดิ นี่อะไร....จะให้ธามร้องเพลงน้ำเต็มแก้วอีกนานมั๊ยห๊ะ?
เป็นเรา เราไม่ร้องหรอก เลิกไปเลย ไว้ลืมได้เมื่อไหร่ค่อยมากดบัตรคิวใหม่ แม่ง!!! <<< จะมีคิวให้กดเหรอยะหล่อน :laugh:
เอาเลยธามถ่ายไปเลย ชุดว่ายน้ำได้ยิ่งดี ถ่ายคู่กับพี่เซนก็เลิศ ไม่เสียไปไม่เห็นค่าหรอก //สะบัดบ๊อบ :a14:
ฮึ่ยยยย ยังมีหน้ามาสงสัยความรู้สึกธามกับเหนืออีกนะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คนสวยเซ็ง!! :serius2:
ชิๆๆๆๆ
ปล.กลับมาต่อเร็วๆนะคะน้องเค้กกกก :m15:
ปลล.ตอนนี้คิดถึงเจ้านายกับมังกรสุดใจขาดดิ้นเลยอ่าาาาาา o9 o9
เป็นกำลังใจจ้าาาาาาา :กอด1: :L2:
-
ทำไมปอนด์ทำงี้!! สงสารธามอ่ะ
รีบไปง้อด่วนๆๆๆๆๆๆๆ
ป.ล. ถ้าเป็นเราไม่โกรธนะ แต่น้อยใจมากกว่า แล้วไอ้อย่างหลังง้อยากกว่าแบบแรกด้วยนะ
( คือถ้าโกรธเราทำความเข้าใจ อภัยให้ได้ก็จบ, แต่ถ้าทำให้น้อยใจถึงขั้นร้องไห้เนี่ยสิ
ถ้าอีกฝ่ายทำให้เรากลับมามั่นใจในตัวเขาไม่ได้....ก็ไม่เอาแล้วล่ะ..มันเจ็บอ่ะ )
-
แง ไม่อยากกินมาม่า สงสารธาม เข้าใจปอนด์ คิดถึงเหนือกะคินตา อ๊ายยยย. ว้าวุ่นใจ ต่อโดยไวนะคะ
-
ถ้าหากธามบอกว่ารักปอนด์ แต่ก็ลืมพี่เซนไม่ได้เหมือนกัน
เพราะธามเคยรักพี่เซนและรักมาก อยากรู้จังปอนด์จะรู้สึกยังไงนะ
ธามเก็บตัวสักพักนะ ไม่ต้องมาเจอกันเลย หายไปเลยนะ
ดูสิว่าปอนด์จะคิดได้ไหมว่าใครสำคัญสำหรับตัวเอง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
น่าสงสารธามอ่ะ :monkeysad: ปอนด์ไม่เคลีย์เลยนะ :m16:
รีบไปอธิบายให้ธามฟังเลยนะ เชอะๆ :a14: :a14:
-
ตามมาจากน้องเหนือกับคินตาค่ะ
เรื่องนั้นสนุกมากกก เรื่องนี้ก็สนุกมากๆเช่นกันค่ะ
อ่านแล้วอินกับน้องธามมาก
ยิ่งตอนล่าสุดนะ น้ำตาจะไหล
คือ เห็นแบบนั้น ใครๆก็ต้องเข้าใจแบบน้องธาม ปอนด์ก็ไม่บอกอะไรซักอย่าง
แถมธามยังรับรู้ด้วยว่าปอนด์เสียใจแค่ไหนตอนอกหัก :sad4:
รอชมว่าต่อไปน้องปอนด์จะง้อยังไง
ปล ส่วนเมียก็เท้าสะเอวมองผม = ส่วนแม่ก็เท้าสะเอวมองผม
-
สงสารพี่ธามอ่า :o12:
-
สงสารพี่ธาม :o12: :o12: :o12:
ปอนด์ก็นะทำไมยังลืมคินไม่ได้ซักที่ :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ง้อเลยยย ด่วนๆๆๆๆ
-
:z10:ง่าา ดาม่าไม่หยุดหย่อน
-
อ่านแล้วน้ำตาริน
สงสารธามมาก มันหน่วง สงสารธามจริงๆ
ทำไมปอนด์เป็นคนแบบนี้อ่ะ
ลืมแล้วหรือไงว่ารักธามมากแค่ไหน
-
สงสารธามมมมมมมม :sad4:
-
ปอนด์กลับมาง้อธามด่วน
-
ธามอย่าโกรธ
-
สงสารธามจังเลยTT :o12:
-
:m16:
ความรักของกรู..ไม่ใช่โฆษณา
จะได้มาคั่นเวลา..ความหลังของเมิง
อ่านแล้วช้ำใจแทนธาม
เหอะ ไอ่ปอนด์..งมงายค่อดๆ
+1 ให้นะ..คนแต่ง
เพราะ มัน-หนุก-มาก
-
คุณพระคุณเจ้า!
ตามอ่านตั้งแต่สี่ทุ่มยันตีสามครึ่ง!!
ตามมาจากเรื่อง 'เหนือคิน' ค่าาาาาาา
อยากอ่านตอนหน้าสุดใจขาดดิ้นแล้วอ่ะ!
รีบไปง้อธามเลยนะเจ้าปอนด์!
รอนะคะรอ~
-
เราเข้าใจปอนด์น่ะ และเราก้อเข้าใจธามด้วย แต่ปอนด์ทำแบบนี้ไม่ถูกน่ะ ควรอธิบายให้เข้าใจดีกว่าน่ะ กลัวเขาเกลียดระวังจะได้แบบนั้นน่ะ อย่าลืมคินคืออดีตแล้วน่ะ แต่ธามคือปัจจุบันและอาจจะเป็นอนาคตของนายด้วย เสียใจแทนธาม นายปอนด์อุตส่าห์ดีมาตลอดแท้ ๆ o22 ได้เห็นเหนือ+คิน อีกครั้งดีใจจังเลย เหนือยังเท่อยู่เลยน่ะ
มาอัพต่อเร็ว ๆ น่ะ ค้างจ้า :m16:
-
ตกลงยังไง
งงกับอิปอนด์
ไม่ได้รักเค้าแล้ว แต่ก็เศร้าเหมือนจะตายตอนเจอเค้า อะไรของแก!!! :angry2:
แต่ก็เข้าใจปอนด์แหละว่าจะไม่ให้เป็นห่วงคงทำไม่ได้ :เฮ้อ:
รีบมาง้อธามเลย o18
-
ฮือออ เศร้า ขอดราม่าอีกกก (อะไร 5555)
-
ทำไมแกไม่ดูแลหนูธามดีๆยะ :m31:
-
อ่านยาวๆตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนที่ 26 ให้ตายเหอะอย่างหนุกอ่ะ :D
แต่มาติดตอนล่าสุดด้วยดราม่าเราโซแซดดดดดดด :sad4: :o12:
-
2-3 วัน รออ่าน ธาม+ปอนด์
อยากรู้ว่าสองคนนี้อกหักจากใคร
เลยตามไปอ่าน เหนือ+คิน
อะหุอะหุ..หนุกเป็นบ้า
o13
ยิ่งหลงรักน้องปอนด์เพิ่มขึ้นอีก 2 เท่า(ตอนที่กำลังอ่านเรื่องนั้นนะ)
:กอด1: ปอนด์น่ารักมากกกกกกกกกกก ทั้งนิสัยและหน้าตา จุ๊บๆๆๆๆๆ
แต่ตอนนี้ เวลานี้..กลับเข้ามาในเรื่องนี้
หมั่นไส้แมร่งงงงงขึ้นมาอีก
อยากจะจับตัวมา :oo1: ปู้ยี่ปู้ยำซะจริงๆเลยเรา
มาให้จัดการซะดีดี หึหึ แล้วเดี๋ยวจะไปบอกให้คนแต่ง ให้ธามหายโกรธ+น้อยใจ
:haun4: รออยู่นะ..ปอนด์
ไอ่น่ารัก ด๊วบบบบบบบบบ
คุณฟ่อนช่วยมาเร็วๆโหน่ย พลีสสสสสสสส
-
หมั่นไส้อ๊ากกกก,,
พี่ธ๊ะมจะลงปกขอแบบ "On the beach" นะอิอิ้
-
ยังไม่มาต่ออีกเหรอคับ รออยู่น้า
-
อยากให้ธามบอกเลิกปอนด์ไปเลยแล้วเปิดใจให้คนอื่นบ้าง เราคงทนไม่ได้ถ้าหากว่าเขาไม่แคร์เราไม่เห็นเราเป็นคนสำคัญที่สุดมันไม่มั่นใจแล้วอ่ะ ห่างกันแล้วให้ปอนด์คิดเองว่าทนได้ไหมที่จะไม่มีธามร่วมเดินไปอีกแล้ว ถ้ายังรักไม่มากพอก็อย่ารั้งไว้อย่าปิดโอกาสที่อาจจะได้เจอคนดีๆ แต่ขอเถอะให้ธามทำแบบที่ปอนด์ทำบ้างได้ไหมเพื่อความสะใจอยากให้มันได้รับความรู้สึกแบบธามมั่ง
-
ปอนด์ . . . แคร์นายอื่นข้ามหัวธามได้ไง!!! :z6:
แล้วมีอะไรยังไง ทำไมไม่เจือกบอกแฟนตัวเองแต่แรก ห๊ะ! ไอ้อ่อนขี้ป๊อดโลเลใจง่าย :angry2:
เดี๋ยวเถอะแก รอคินตารู้ความจริงก่อน มีขำไม่ออกอีกดอกแน่ (เชื่อว่า)
ป.ล. เหนือหล่อสุดๆ หล่อข้ามเรื่องมาเลย ไม่รู้เขียนได้ไงให้หล่อขนาดนี้ :o8:
-
ตอนที่ 27
I’m sorry
สามวันหลังจากนั้น
เหมือนโลกทั้งใบของผม . . เหลือเพียงครึ่งหนึ่ง
“คุณหนูครับ ผมซื้อของใช้ส่วนตัวของคุณหนูมาให้แล้วนะครับ” โทมัสพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะไม่ใช่โทมัสเอาเสียเลย ผมรู้ว่าเพราะอะไร
เพราะผมนี่ไง . .
“ขอบใจมากนะ” ผมเอาหน้าซุกลงกับหมอน ป่านนี้ไม่รู้หนังหน้าจะโทรมลงไปแค่ไหนแล้ว เพราะนอนก็นอนไม่หลับ หนำซ้ำบางครั้งบางคราวก็แอบมีน้ำตาไหลออกมานิดๆอีกด้วย
แม่งโว้ย . . นี่มันไม่ใช่ตัวกูเลย
“คุณหนูจะต้องดูแลตัวเองแล้วนะครับ อีกสองวันคุณหนูก็จะเริ่มมีงานเข้ามาเหมือนเดิมแล้ว ละ และตอนนี้คุณหนูก็ . .”
“โทรมใช่มั้ย ธามรู้หรอกน่า”
โทมัสนั่งลงบนเตียงของผม ไม่รู้ว่าจะมองมาที่ผมด้วยสีหน้าท่าทางแบบไหน แต่เงียบไปนานพอดู
“กลับมาเป็นคนเดิมเร็วๆนะครับ”
โทมัสพูดแค่นั้นก่อนที่จะลุกออกจากห้องไป ผมพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ . . กลับมาเป็นคนเดิมงั้นเหรอ . . เมื่อไหร่ดีล่ะ
ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านใหญ่ของผมเองครับ บ้านใหญ่เงียบสงบและก็เป็นที่ที่ผมสบายใจที่จะอยู่มากที่สุดในตอนนี้ ของๆผมก่อนจะไปขอนแก่นนั้นอยู่ที่คอนโดของปอนด์หมดเลย ผมยังไม่ได้ไปขนออกมา . . ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพราะผมหวังว่าผมกับปอนด์จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมใช่มั้ย หรือเพราะผมไม่สามารถทนมองที่ๆผมกับมันมีความทรงจำร่วมกันได้
ที่ๆมันบอกกับผม . . ว่ามันรักผม . .
แม่ง ยิ่งคิดก็ยิ่ง . . เจ็บ ผมรู้สึกปวดแปลบไปหมด ข้างในหัวใจมันร้าวระบมอย่างหาคำเปรียบไม่ได้ ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ อาจจะเป็นเพราะผมให้ใจกับปอนด์ไปเยอะไปหน่อย หรือไม่ก็อาจจะมากกว่าใจที่ผมให้มันไป . . บอกตามตรงว่าตั้งแต่เกิดมา . . เรื่องความรักล่ะก็ . . ผมเจ็บที่สุดก็คราวนี้แหละ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขอโทษนะโทมัส ธามจะนอนแล้ว” ผมเอาหมอนอีกใบมาปิดหัวของตัวเองเอาไว้ แต่โดนบางคนดึงออก
“ลูกชายป๊า”
ชิบหาย . . ป๊ากลับมาถึงบ้านแล้วเหรอเนี่ย
ผมลุกขึ้นนั่งอย่างตื่นๆ โคตรไม่อยากให้ป๊าเห็นว่าผมกำลังเสียใจมากแค่ไหน . . ผมพยายามปั้นสีหน้าให้ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“ไม่ทันแล้วล่ะลูก” สุดท้าย . . ป๊าก็คือป๊า “ใครทำลูกป๊า เดี๋ยวป๊าจะไปเก็บมัน!”
“อุ้ย ป๊า ไม่ต้องหรอก” ผมรีบจับแขนป๊าเอาไว้ เพราะป๊าพูดจริงทำจริงเสมอ
“ก็ . . ดูธามสิ” ป๊าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “ป๊าเลี้ยงลูกป๊ามาอย่างดีนะเว้ย ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม สิวสักเม็ดป๊ายังไม่ยอมให้ขึ้นบนหน้าของลูกป๊า แล้วนี่อะไร ใครมันทำให้ลูกป๊าเสียใจ ป๊าเจอแบบนี้ป๊าโกรธนะ = =”
“ไม่มีอะไรหรอกป๊า” ผมรีบบอก “เดี๋ยวธามก็ลืม”
“ลืมอะไรของลูกน่ะ นี่มันสามวันมาแล้วนะที่ลูกไม่ยอมกินไม่ยอมนอน”
เถียงไม่ออกเลย “หมะ ไม่ขนาดนั้น”
“ไอ้เด็กคนนั้นใช่มั้ย”
“หา”
“ป๊าจำมันได้ คนที่ธามละเมอถึง”
“ก็ . . ใช่อ่ะ แต่ป๊าไม่ต้องจัดการมันหรอกนะ”
“เป็นห่วงมันล่ะสิ”
“ก็ . .” หลบสายตาป๊า “ใช่อ่ะ”
“โธ่เอ๊ย” ป๊าดึงผมเข้าไปกอด “ลูกชายป๊าเป็นคนดีที่หนึ่งแบบนี้ ทำไมมันถึงทำกับลูกป๊าได้นะ”
“นั่นสิ” ผมก็ไม่อยากจะค้านป๊าเรื่องนี้สักเท่าไหร่หรอก . . (ยังมีอารมณ์หลงตัวเอง)
“เอาอย่างนี้สิ วันนี้มีงานเลี้ยงตอนเย็นที่บ้านคุณหญิงรวิภา . . เปิดตัวแบรนด์น้ำหอมใหม่ของเค้าน่ะ ธามจะไปกับป๊ารึเปล่า”
ผมส่ายหน้าทันที “ไม่เอาอ่ะป๊า วุ่นวาย น่าเบื่อ”
“เปิดหูเปิดตาบ้างเหอะน่า อยู่แต่ในห้องแบบนี้ก็มีแต่ฟุ้งซ่าน”
“ก็ช่วงนี้ธามยังไม่อยากเจอใครนี่นา”
“เออ ตามใจละกัน” ป๊าตบบ่าของผมเบาๆ “มีอะไรก็บอกป๊าได้ เห็นป๊ายุ่งๆ แต่ถ้าเพื่อลูกชายของป๊าล่ะก็ . . ป๊ามีเวลาให้เสมอนะรู้มั้ย”
ซึ้ง . . “ขอบคุณนะป๊า”
“เปลี่ยนใจยังทันนะ งานเริ่มตอนทุ่มนึง ตอนนี้เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงเอง”
“ครับป๊า”
ผมมองจนป๊าปิดประตูห้องให้ . . และผมก็ทรุดตัวลงไปนอนอีกครั้ง
ทำตัว . . ไร้แก่นสาร . . ชะมัดยาด
ผมเหลือบมองไปที่โทรศัพท์มือถือ . . ที่ปกติแล้วจะมีเบอร์ของปอนด์โทรเข้ามาไม่หยุด ผมไม่รู้ว่ากี่มิสคอลแล้ว แต่ทั้งสามวันที่ผ่านมาผมไม่รับสายของปอนด์เลย ผมไม่รู้ว่าปอนด์มันจะโทรมาหาผมเรื่องอะไร
ผมคิดไว้สองแง่ แง่ที่หนึ่งคือมันคิดได้ว่ามันยังรักผม ก็เลยจะโทรมาง้อ และแง่ที่สอง เป็นแง่ที่ผมกลัว และไม่อยากให้มันเกิด ก็คือมันคิดได้ว่ามันยังรักคินตา . .
ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็ . . มึงเอามีดมาแทงกูยังดีเสียกว่านะปอนด์
“คุณหนู ขนม นม น้ำอัดลม แล้วแต่จะหยิบเลยครับ” ที่สวนหน้าบ้าน มีผมนั่งเล่นกับหมาของคนสวนอยู่ . . โทมัสเดินเข้ามาหาพร้อมกับของกินถาดเบ้อเร่อ “ผมดีใจนะครับที่คุณหนูออกมาจากห้องสักที”
“อากาศบริสุทธิ์ดี” ผมตอบ หมาตัวนี้มันตัวใหญ่จังวะ . . ขนก็นิ่มๆ หน้าตามันก็ดูกวนๆดี อยากเลี้ยงชะมัด
“แล้วตอนเย็นคุณหนูจะไปงานกับคุณท่านรึเปล่าครับ ผมจะได้ไปเตรียมสูทอย่างดีที่สุดมาให้คุณหนู”
ผมยังคงส่ายหน้า “คิดว่าจะไม่ไปหรอก . . อีกหน่อยธามก็ต้องออกไปเจอคนเยอะ ธามหาเวลาสันโดษไม่ค่อยได้น่ะโทมัส”
“คุณหนูครับ”
“ว่าไง”
“นั่น . . ใช่คุณปอนด์รึเปล่าครับ”
หืมมมมมมมมม ผมหันไปตามสิ่งที่โทมัสกำลังมองทันที . . ที่ประตูของบ้านผมเห็นไอ้ปอนด์กำลังคุยกับหัวหน้าแม่บ้านอยู่
. . . ผมมือสั่น
“โทมัสไปไล่เค้ากลับ บอกว่าธามไม่อยู่” ผมตั้งท่าจะลุกขึ้นเดินหนีไปที่ไหนสักที่
“คุณหนูครับ แต่คุณปอนด์ตามหาคุณหนูมาตลอดทั้งสามวันเลยนะครับ แทบทุกๆคอนโดของคุณหนูเลยนะ”
“โทมัสเข้าข้างมันเหรอ!” ผมตวาด “ไม่รู้ล่ะ ยังไงธามก็ไม่พร้อมที่จะคุยกับมันตอนนี้ โทมัสไปบอกกับมันอย่างที่ธามบอกซะ!”
“แต่ . .”
“ก็แล้วแต่นะโทมัส” ผมคว้ากุญแจรถที่ห้อยบนกางเกงของโทมัสแล้วเดินไปที่โรงรถทันที
“คุณหนูครับ จะไปไหน!”
“ถ้าโทมัสอยากให้มันอยู่ที่นี่ล่ะก็ ธามจะไปเอง!”
ไม่เข้าใจรึไงว่าคนมันไม่พร้อมน่ะ!!! ผมขึ้นไปบนรถ สตาร์ทรถ เตรียมออกรถเต็มที่ . .
. . ถ้าไม่ติดว่าปอนด์มันมายืนขวางรถของผมเอาไว้ซะก่อน
ดวงตาของผมสั่นระริก ทำอะไรไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตะโกน “ถอยไป!! ไม่งั้นกูชน!!” กูชนจริงด้วย กูไม่ได้ขู่ . .
“มาคุยกันก่อนได้มั้ย” น้ำเสียงของปอนด์ฟังดูเหนื่อยล้าและก็ออดอ้อน ผมเห็นจากตรงนี้เต็มๆว่าปอนด์ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากผม
มันทั้งโทรม ดวงตาหมองคล้ำ และก็คงจะไม่ค่อยได้นอนเช่นกัน
“ไม่มีอะไรจะคุย”
ปี๊นนนนนนนนนนนน!!!!
“มึงจะถอยไม่ถอย ไม่งั้นกูเรียกรปภ!!!”
ผมเหยียบคันเร่ง รถพุ่งตัวออกไปจนเกือบจะชนปอนด์เล่นหัวหัวใจของผมชาวาบ โชคดีมากที่ปอนด์หลบทัน . . แต่ไม่มีอะไรจะรั้งตัวผมเอาไว้ได้ทั้งนั้น ผมไม่พร้อมจะคุยกับปอนด์จริงๆ
ผมยังโกรธ ผมยังน้อยใจ . .
ผมขับรถออกไปเรื่อยๆ โดยไม่มีจุดหมายปลายทางว่าจะไปไหน . . จนกระทั่งผมเจอสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ท่าทางเงียบดี . . ผมเลยจอดรถตรงนี้แล้วก็เดินเล่น
จนกว่าไอ้ปอนด์มันจะกลับออกไปจากบ้านผมนั่นแหละ ผมถึงจะกลับไป . .
“พี่ๆ พี่เป็นดาราใช่ม้า” เด็กอ้วนๆตี๋ๆคนหนึ่งเดินเข้ามาดึงเสื้อผม ผมโคตรตลกกับท่าเขย่งของมัน ว่าแต่พ่อกับแม่อยู่ไหนวะเนี่ย ?
“เปล่าๆ ไม่ได้เป็น” ขอคุยกับเด็กหน่อยเหอะ เผื่อจะอารมณ์ดีขึ้น
“ไม่เชื่อหรอก เคยเห็นพี่แปะบนรถไฟฟ้า ตัวเบ้อเร่อ”
กู . . แปะบนรถไฟฟ้าเนี่ยนะ อ๋อออ รูปโฆษณาชาเขียว . . แหม เด็กสมัยนี้ทำผมงงนะ
“ตาฝาดละ ไม่ใช่เหอะ” ผมนั่งยองๆตรงหน้าไอ้เด็กจ้ำม่ำ “พ่อกับแม่ไปไหนเนี่ย”
“พ่อกับแม่ดูน้องอยู่ที่ริมน้ำโน่นแน่ะ นี่วิ่งมาเก็บบอล” มันชูลูกบอลสีส้มแป๊ดให้ผมดู
“อ๋อ”
“สรุปพี่เป็นดาราใช่ป่ะ ขอลายเซ็นหน่อยดิ จะเอาไปให้น้องสาว”
หา . . ผมจ้องมองได้เด็กจ้ำม่ำที่อายุอานามไม่น่าจะเกินสี่ขวบ และน้องมันคงอายุไม่น่าจะเกินสองขวบ . .
“น้องนายรู้จักพี่แล้วเหรอ”
“ไม่อ่ะ เพิ่งคลอดออกมาสามเดือนเอง แต่ยังไม่มีของขวัญให้น้องเลย” เด็กจ้ำม่ำยื่นลูกบอลมาให้ผม “ลูกบอลที่ดาราเซ็นให้ คงเจ๋งชะมัด”
“พี่ไม่ใช่ดารานะ” ผมยังคงแกล้งมันต่อไป เห็นมันขมวดคิ้วมุ่น โคตรตลกเลยพับผ่า “แต่พี่ก็จะเซ็นให้” เพราะคำพูดนั้นไอ้เด็กนั่นจึงยิ้มออกมาได้
“กินติมป่าว”
ผมรู้สึกว่ามีใครบางคนนั่งยองๆข้างๆผม เห็นไอ้ปอนด์ยิ้มแฉ่งยื่นไอติมเยลลี่สีแดงให้ไอ้เด็กอ้วน ที่รับแล้วเลียทันที โดยไม่เอะใจว่าไอ้คนให้มันเป็นใคร
แต่ผมนี่หน้าเสียไปแล้ว . .
“อ้าว จะไปไหนอ่ะ” ปอนด์ร้องตาม
“พี่ๆ ลูกบอลของน้องสาวผม!!!” อ้าวชิบ กูหยิบบอลติดมือมาด้วยเหรอเนี่ย ผมหันกลับไปกะโยนไปให้ไอ้เด็กจ้ำม่ำ แต่ไอ้เด็กนั่นถูกไอ้ปอนด์อุ้มแล้วเดินตรงแหน่วมาหาผมซะแล้ว
ผมยืนตัวชา มองดูไอ้ปอนด์อุ้มเด็กอ้วนด้วยท่าทางที่มันไม่รู้สึกหนักอะไรเลย
“เพื่อนพี่เหรอ หล่อแฮะ” เด็กมองไอ้ปอนด์อย่างตื่นๆ
“ไม่ใช่เพื่อน” ผมพูดแบบไร้เยื่อใย ก่อนที่จะยื่นลูกบอลไปให้เด็กคนนั้น
“ไม่ใช่เพื่อน งั้นก็ . .”
“แฟนไง” ปอนด์ตอบด้วยรอยยิ้ม แต่พอเจอหน้าของผมที่มองมัน รอยยิ้มนั้นก็กลายเป็นรอยยิ้มเจื่อนทันที หนึ่งคือผมยังโกรธมัน และสองคือไปบอกอะไรเด็กใสซื่อมันแบบนั้นนนนนนนน มันใช่เรื่องที่ไหนนนนนนนนน
“แฟนกัน!!!” ไอติมเกือบตกลงไปบนพื้นหญ้า “จริงป่าวเนี่ย!!!"
“ไม่จริง!/จริง” ผมกับปอนด์ตอบพร้อมกัน แต่ไม่เหมือนกันเลย
“ตอนแรกผมคิดว่าพี่คนนี้เป็นผู้ชายซะอีก ที่แท้ก็เป็นผู้หญิงนี่เอง” อ้าวชิบ กลับกลายเป็นกูที่ซวยสินะ = = ไอ้ปอนด์ยิ้มร่า ขณะที่ไอ้เด็กคนนั้นมองมันกับผมด้วยดวงหน้าที่ไร้เดียงสา
“สวยใช่มั้ยล่ะ” ปอนด์ถามไอ้จ้ำม่ำ
“สวยๆ พี่ก็หล่อ สวยก็ต้องคู่กับหล่อ”
“พูดแบบนี้อยากกินไอติมอีกแท่งใช่ป่าวเนี่ย”
“แม่บอกให้ลดความอ้วน แท่งเดียวก็พอฮะ”
O_O อะไรของพวกมันสองคนวะ มองกลายๆเหมือนไอ้ปอนด์เป็นคุณพ่อยังหนุ่มเลยแฮะ แต่จะอะไรก็ช่างเหอะ ผมยังอยากจะคุยกับไอ้เด็กนี่ต่อ ถ้าไม่มีเชี่ยไอ้ปอนด์มาขวางล่ะก็ . . หึ
“พี่สาวเค้าจะไปไหนอีกแล้วล่ะ” ผมที่เดินหนีได้สองสามก้าวเป็นอันต้องหยุดชะงักกึกเมื่อไอ้จ้ำม่ำมันโพล่งขึ้นมา
“พี่สาวเค้างอนพี่ชายน่ะ” ไอ้ปอนด์ . . ผมมองตาเขียวไปที่มันทันที มันทำหน้าเศร้าใส่เด็กไม่พอ หนำซ้ำยังเรียกผมว่าพี่สาวตามมันอีกน่ะ ไอ้เหี้ยเอ๊ย . . เล่นกากด๋อยอะไรวะ ไม่ขำด้วยนะโว้ย!!! “ดูสิ พูดด้วยก็ไม่ยอมพูดด้วย อยู่ใกล้แค่ห้าวิยังไม่ได้เลยอ่ะ”
“แล้วพี่ชายไปทำอะไรผิดล่ะฮะ พี่สาวเค้าถึงได้โกรธขนาดนั้นอ่ะ” ไอ้จ้ำม่ำ!!! กูให้แมคนั่มสิบแท่งไปเลย!!! มึงช่างเป็นเด็กที่มีเหตุมีผล มีหัวคิดที่สุดเท่าที่กูเคยเห็นมา
“เอ่อ . .” ปอนด์มองหน้าผมเหมือนไม่รู้จะตอบว่าอะไร “อะไรที่ผิดมาก ผิดจนไม่น่าให้อภัย แต่ที่พี่ชายมา ก็เพื่อขอโทษ”
ผมหันหน้าหนี . . ไม่อยากฟังต่อ . . ได้ยินแค่นั้นใจมันก็สั่นระรัวไปหมดแล้ว ความใจอ่อนของผมนี่ทำไมมันถึงมาง่ายขนาดนี้นะ แต่ไม่มีทางซะล่ะ กูไม่ใช่ของตายนะเว้ย!!!!
“ขอโทษพี่สาวเค้าสิฮะ”
หา . . ผมสะดุ้งสุดตัวตอนที่ไอ้ปอนด์วางเด็กจ้ำม่ำลง แล้วค่อยๆเดินมาหาผม
“มึงไม่ต้องเอาเด็กมาช่วยเลยนะ” ผมกัดฟันพูด ให้ไอ้ปอนด์ได้ยินคนเดียว
“ถ้าไม่มีเด็กคนนี้ธามก็จะไม่ฟังปอนด์ใช่ป่ะละ”
“ของมันแน่”
“ขอโทษนะ” ปอนด์ส่งเสียงออดอ้อน ผมมองหน้ามันที่ตอนนี้โคตรเศร้า เศร้าจนผมรู้ว่าที่มันพูดออกมานั้นล้วนแต่ออกมาจากใจของมันทั้งสิ้น
แต่ผมยังโกรธอยู่ . . ผมยังโกรธจริงๆนะ “รับไว้นะ แต่ไม่ให้อภัยว่ะ”
ผมสะบัดหน้าหนี เดินหนี ดึงแขนไอ้จ้ำม่ำให้เดินไปข้างหน้าพร้อมกัน
“ธามมมมม”
“พี่สาวให้อภัยพี่เค้าจิฮะ!”
“เรื่องมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกนะไอ้อ้วน”
“แต่พี่ชายรักพี่สาวมากเลยนะฮะ ผมดูก็รู้” มึงชักจะแก่แดดเกินไปแล้วโว้ย “สายตาที่พี่เค้ามองพี่สาวน่ะ เหมือนพ่อมองแม่ผมเลย”
ทำไมเปรียบกูเป็นผู้หญิงตลอดเลยวะ . .
“พ่อแม่อยู่ไหนเนี่ย จะพาไปส่ง”
“พี่สาวต้องให้อภัยพี่ชายเค้านะฮะ”
“ . .” ทำไมต้องทำหน้าตาน่าสงสารตามไอ้ปอนด์ด้วยล่ะ มันเป็นโรคติดต่อกันได้เหรอ “เอ่อ”
“นะฮะๆ”
ถ้าเป็นผู้ใหญ่ก็คงด่าว่าเจือกไปนานแล้ว แต่นี่เป็นเด็ก TT
“เอ่อ ก็ได้” ผมตอบรับไว้ แต่ก็เพื่อให้เด็กสบายใจ แค่นั้นเองนะครับ!
“พี่ชายฮะ!!!! พี่สาวบอกจะให้อภัยพี่ชายแล้วฮะ!!!!” ไอ้อ้วน มึงกวนตีนแล้วสัดเอ๊ย!!!!!! ปอนด์ที่เดินตามมาทำหน้างงๆ แต่ก็เริ่มยิ้มออกมานิดๆ
“ไม่ใช่ซักหน่อย เชี่ยปอนด์ มึงไม่ต้องมายิ้มเลย!” โว้ยยย กูไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้ว
ผมกับปอนด์เดินไปส่งไอ้เด็กอ้วนกับพ่อแม่ของมันที่ริมน้ำ ที่รถเข็นเด็กมีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่าชังมากๆอยู่คนนึง คนนี้สินะที่เป็นน้องไอ้อ้วน
ดูยังไงก็น่ารักมากกว่าพี่มันเยอะ!!!!!!!!!!!
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
[/i]
“ตามกูมาทำไม”
“เปล่าตามซะหน่อย ทางออกมันอยู่ตรงนี้นี่”
“ . . ชิ” จริงของมัน
“แต่จะว่าตามก็ตามอะนะ เมื่อตะกี้ติดรถของโทมัสมา”
ผมหันหลังขวับไปมองไอ้ปอนด์ที่หยุดชะงักกึกเมื่อผมหยุด มันกระพริบตาปริบๆ เหมือนรู้ตัวว่ากำลังจะโดนด่า = =
“แผนของมึงใช่มั้ย”
“แผนอะไรเล่า”
“ไม่ต้องมาทำไก๋”
“ก็โทมัสมีงานต่อนี่นา จะให้ทำยังไง”
ผมมองปอนด์ตาขวาง “ดีแต่รบกวนคนอื่น ไม่ได้เรื่องเลย”
“ครับ ขอโทษครับ” ปอนด์หงอยไปเลย . .
ผมยืนนิ่ง จ้องมองไปที่ปอนด์ที่ยืนก้มหน้าอยู่ไม่ห่าง ไอ้โกรธก็ยังโกรธอยู่หรอกนะ แต่จะให้ทิ้งเคว้งคว้างไว้ที่นี่มันก็ใช่เรื่อง
“เดี๋ยวจะขับไปส่งละกัน”
“จริงเหรอ!!!” พ่อเจ้าประคุณตื่นตัวขึ้นมาราวกับหมาพุดเดิ้ลรู้ว่าเจ้านายกลับมาถึงบ้าน
“แต่ระหว่างทางมึงห้ามคุยกับกูสักคำนะ”
“อ่า . .”
“อ่าคือ ?”
“คือไม่แน่ใจ . . ว่าจะทำได้รึเปล่า”
ผมตวัดสายตามองดูหน้าของปอนด์ ที่ซึ่งตอนนี้มีใบหน้าเหลือแค่ประมาณ 3 นิ้ว เห็นปอนด์ทำหน้าจ๋อยแบบนี้แล้ว ผมรู้สึกใจอ่อนยวบยาบไปหมด แต่ด้วยทิฐิและก็นิสัยเดิมของผม ผมจึงยังให้อภัยมันไม่ได้
แค่ขับรถไปส่งมันที่คอนโดนี่ก็ถือว่าโชคดีแล้วนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ธาม”
“ …” ระหว่างทาง ไอ้ปอนด์ก็เริ่มเอื้อนเอ่ยออกมา ผมว่าแล้วมันไม่มีทางที่จะทำตามที่สัญญาไว้ได้หรอก (เมื่อกี้เค้าสัญญากับเอ็งเหรอวะ?)
“จะไม่ . .คุยกันจริงๆเหรอ”
“…” ผมไม่รู้จะตอบว่ายังไงดี สิ่งที่ปอนด์กำลังจะพูดต่อไปนี้คงเป็นแก่นแท้ของปัญหาระหว่างผมกับมันแล้วสินะ
“ปอนด์อยากให้ธามฟังปอนด์”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น” ให้ตายยังไงผมก็ยังไม่อยากฟัง
“ปอนด์ขอโทษ”
“คำขอโทษของมึงไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกของกูดีขึ้นมาได้หรอก” น้ำตาของผมปริ่มที่ขอบตาแทบจะในทันที . . ผมเจ็บปวด . . ผมทรมาน . . ยิ่งผมคิดเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งเหมือนคนโง่ลงไปทุกที และนั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้ผมปวดร้าวมากเหลือเกิน
“ปอนด์ยอมทำทุกอย่างแล้ว ธามจะให้ปอนด์ทำยังไง ปอนด์ยอมทุกอย่าง ขอแค่ธามหายโกรธเท่านั้น”
มือเรียวยาวของปอนด์เอื้อมมาจับมือของผมที่วางอยู่บนหน้าขา ผมที่กำลังจ้องมองทางข้างหน้ามีดวงตาที่สั่นระริก ไม่รู้ว่าจะทำยังไง
เพราะในหัวใจลึกๆจริงๆของผม . . ผมให้อภัยมัน . . ตั้งแต่ที่ผมเห็นหน้ามันแล้ว
ผมมันโง่ . .
“นานเท่าไหร่แล้ว” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เจือจาง
ปอนด์เหลือบมามองหน้าผมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม
“นานเท่าไหร่แล้ว . .ที่ตัวปอนด์อยู่กับธาม . . แต่ใจของปอนด์ก็ยังคงคิดถึงคนอื่นอยู่” พูดออกไปด้วยความยากลำบาก
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะธาม”
“แล้วจะให้ธามคิดยังไง!”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมเหยียบเบรกกะทันหันให้รถจอดที่ข้างทาง เพราะน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาทำให้ผมไม่มีสมาธิในการขับรถอีกต่อไป
“การที่ธามไปเจอ . . ปอนด์กอดกับ . . คนที่ปอนด์ไม่เคยลืม ทั้งๆที่ไม่กี่วันก่อนปอนด์ก็บอกเองว่ารักธามมาก ฮึก . . ปอนด์คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ง่ายสำหรับธามเหรอ แค่คิดธามก็เจ็บมากแล้วววว ธามไม่มีวันจะรับมันได้หรอก!!!!!”
“ธามครับปอนด์ก็แค่ . .”
“สิ่งที่ปอนด์จะพูดก็มีแต่ทำให้ตัวเองดูดีเท่านั้นนั่นแหละ!!!!!”
“ไม่ใช่อย่างนั้น!”
“ถามใจตัวเองเหอะ . .ฮึก ว่ายังต้องการกันอยู่รึเปล่า . . ว่ายังรักกันอยู่รึเปล่า หรือแค่มีธามเพื่อคั่นเวลา ทั้งๆที่ตัวเองก็กำลังรอใครบางคนอยู่!!!”
“ธาม”
“กลับไปซะ” มือทั้งสองข้างของผมประสานกันที่ใบหน้า ปิดบังความอ่อนแอของตัวเองเอาไว้ ร้องไห้จนอกรู้สึดปวดแปลบไปหมด “กลับไปหาคนที่ปอนด์ไม่เคยลืม”
“ธาม . .” ปอนด์พยายามจะจับมือของผมเอาไว้ แต่ผมสะบัดมือหนี
“กลับไป!!!!!! อุบ . .” ปอนด์ดึงใบหน้าของผมเข้าไปประกบริมฝีปากอย่างรวดเร็ว การปล้นจูบของมันในคราวนี้ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีเลยสักนิด แม้ในใจจะวาบหวามอยู่บ้างแต่ไม่ตรงสถานการณ์และก็ไม่ถูกกาลเทศะเอาเสียเลย ผมทั้งทุบแขนมัน ทั้งผลักมันออกไป แต่ไอ้บ้าปอนด์ก็ดันตัวเองเข้ามาเบียดกับผม และปากของผมกับปากของมันก็ไม่ได้แยกกันอยู่นานสองนาทีครึ่ง
ทันทีที่มันผละออก ผมโมโหมาก นางเอกในละครตบพระเอก แต่ผมขอชกละกัน
พลั่วะ!
“ไอ้เหี้ย!!!!!!!”
“คนนี้ไงที่ปอนด์ต้องการ”
“ไม่ใช่!!!”
“ธามจะไปรู้ใจปอนด์ได้ไง”
“มึงคิดเองเออเอง มึงไม่ได้ลองคิดดีๆด้วยซ้ำไป!!!”
“คิดดีแล้ว”
“ไม่”
“ฟังปอนด์สักทีได้มั้ย”
“มึงก็เข้าใจกูสักทีได้มั้ย!!! ว่ากูเจ็บ!!!” คำพูดของผมทำเอาปอนด์ไม่เถียงอะไรอีก ปอนด์มีสีหน้าที่รู้สึกผิดแทบจะมีน้ำตาปริ่มออกมาที่ขอบตาอยู่แล้ว
มันก็คงเสียใจไม่แพ้ผม . .
“กูขอโทษ” ปอนด์พูดในที่สุด “กูขอโทษนะ”
“กูยังไม่พร้อมที่จะให้อภัยจริงๆ” ผมรักมัน . . แต่ในหัวของผมก็ยังคิดถึงเรื่องของคินตาอยู่ ผมเจ็บมากจนผมฝังใจ และลืมไม่ลง
“กูมันเหี้ย” ปอนด์หลับตา ราวกับต้องการสะกดความเจ็บปวดเอาไว้ให้ลึกที่สุด “กูเหี้ยจน . .ไม่คู่ควรกับคนอย่างมึง”
หวะ ว่าไงนะ . . ผมมองไอ้ปอนด์ผ่านม่านน้ำตา น้ำตาของปอนด์หนึ่งหยดหยดแหมะที่กางเกงยีนส์ของปอนด์ ปอนด์ร้องไห้ . .
“ถ้ากูยังอยู่ . . มึงก็คงจะเสียใจต่อไปเรื่อยๆใช่มั้ย สิ่งที่กูทำ มันทำให้มึงเจ็บ มึงคงเจ็บมาก เสียใจมาก และมึงก็ยังได้รู้ด้วยวิธีที่เหี้ยที่สุดด้วย . .”
“แต่ขอให้จำไว้อย่างนึงนะ ที่กูทำไปมันผิดมากจริงๆผิดจนไม่น่าอภัย แต่กูไม่เหลือความรักให้พี่คินอีกแล้ว กูเหลือแค่ความเป็นห่วงเท่านั้น สิ่งที่กูแสดงออกไป ทำให้มึงเข้าใจกูผิด ซึ่งกูก็ไม่โทษมึงหรอก . .”
“กูไม่คู่ควรกับคนอย่างมึงอีกต่อไปแล้ว ธาม . . กูจะปล่อยมึงไป”
เราสองคนมาไกลได้เท่านี้จริงๆน่ะเหรอ . .
“รักษาสุขภาพด้วยนะ กูมองมึงอยู่เสมอไม่ว่ากูจะอยู่ที่ไหน”
“…”
“กูรักมึงจริงๆนะธาม”
ปัง! เสียงประตูปิดดึงเอาสติของผมกลับคืนเข้าสู่ร่าง นี่มันอะไรกัน ผมกับปอนด์จบสิ้นกันแล้วเหรอ . . หมะ ไม่จริงใช่มั้ย . .
ผมมองแผ่นหลังของปอนด์ที่เดินโคตรเซอยู่ริมฟุตบาทข้างๆถนน ปอนด์ยืนนิ่งยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเอง
ผมมองภาพนั้น ดวงตาที่เริ่มจะแข็งทื่อกลับสั่นระริกขึ้นมาอีกครั้ง น้ำตาของผมไหลพรั่งพรูออกมาราวกับเขื่อนแตก
ผมกับมัน . . ก็โง่ด้วยกันทั้งคู่
. . เราจบกันแล้ว
*ใกล้จบจริงๆแล้วน้าาาา*
เตรียมตัวรับการอ่านปอนด์ธามแบบกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์
รักนะค้าา ^^
-
:sad4:สงสารปอนด์อ้ะ แง
-
:m15: แงๆๆ เศร้านะ
-
อ่านะ
ที่จริงตอนนี้ก็ไม่ๆด้หวังให้มาคืนดีกันปั๊ปเลยหรอก
เพราะธามก็หวังไว้เยอะ
พอไม่ได้อย่างที่หวังก็เลย เจ็บมาก
หวังว่าพอเสียใจจนพอแล้ว
จะค่อยๆคิด ทบทวนกันนะ
ทั้งสองคน
-
อ้าวเฮ้ย!!!!!
ทำไมเป็นแบบนี้ล๊าาาาาา~
ง้อให้ถึงที่สุดดิปอนด์!
ธามก็อย่าใจแข็งมากนักสิ๊
คนอ่านทรมานใจตามเลย
งื้อออออออออออ.. T^T
-
สงสารธามอ่ะ T^T
-
:o12:วิ่งไปร้องไห้อย่างรวดเร็ว :z3: ทิฐิไม่ช่วยอะไร ถ้าธามไม่เข้าใจก็คงจะเสียปอนด์ไปอย่างแน่นอน
-
:sad4: เศร้าอะ
-
ธามอภัยให้ปอนด์เถอะ
ปอนด์จะไปแล้วนะ รีบไปรั้งเอาไว้ซิ :sad4:
-
ธามอย่าปล่อยไอ้ปอนด์ไปแบบนั้น ไปเอามันกลับมา
-
อ๊ากกก ทิ้งหัว (อินเกิ๊น)
ไม่รู้จะยังไง
สงสารปอนด์นะ แต่ทำตัวเองล้วนๆเลยอะ
การที่บอกว่าไม่ได้รัก เหลือแต่ความเป็นห่วงมันก็คือไอ้เยื่อไยความรักนั้นแหละ
แล้วธามละ คนที่ปอนด์บอกว่ารักจริงๆนะ อยู่ๆก็จะปล่อยมือแบบนี้อะเรอะ
โว๊ยยยย อะไรยังไงเนี่ยปอนด์ ง้อแค่นี้
จบแหละ
สงสารธามจริงๆ ร้องไห้มากี่วันแล้ว
มาง้อแค่นี้พอธามยังยกโทษให้ไม่ได้ก็เลิก ชิ
รอๆว่าจะยังไง ตอนนี้เค้าสมองตื้อๆ แอบร้องไห้ตามธามเบาๆ
-
แงๆๆๆๆๆๆๆ :monkeysad:
-
สงสารธาม
สมน้ำหน้าปอนด์
-
โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอะไรเนี่ยคู่เนี้ยต่งคนต่างไม่ยอมใช้ใจคุยใช้อารมณืคุย ทั้งนั้น
-
ถ้ารู้ว่ากำลังทำในส่ิงที่โง่ก้อรีบกลับตัวน่ะ เพราะว่าความรักไม่ได้เข้ามาหาเราง่าย ๆ น่ะ ให้โอกาสกับปอนด์บ้างเถอะ แผลใจน่ะมันต้องได้รับการชำระล้างน่ะไม่งั้นมันก้อไม่ปิดสนิทสักที ปอนด์ไปเจอคินก่อนน่ะดีแล้วไม่งั้นก้อไม่มีทางรู้ใจตัวเองหรอกว่าจะก้าวไปข้างหน้าหรือหยุดอยู่ที่อดีตอย่างเดียวแล้วธามก้อคือปัจจุบันและอนาคตของปอนด์น่ะ :o12:
-
นึกว่าจะเข้าใจกันแล้วซะอีกไหงมันกลับยิ่งแย่ไปกว่าเดิมล่ะเนี่ยยยยยยย
-
ไอ้ปอนด์!!!! มึงนี่!
" ง้อให้ถึงที่สุดสิว่ะ! "
-
ปอนด์ปล่อยมือจากธามง่ายจัง
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ม่ายยยยยยย ทำไมต้องเป็นอย่างนี้
-
ร้องไห้ตามอีกแล้ว :monkeysad:
ก็ไม่คิดว่าจะคืนดีกันหรอก เรื่องนี้มันเจ็บหนัก
คืนดีกันง่ายๆมันก็ไม่ใช่เรื่อง ต้องใช้เวลาไปดูกันไปเรื่อยๆ
แต่ไม่คิดว่าจะเลิกกันแบบเน้ :z3:
ฮือๆๆ :o12:
-
ปอนด์..ธาม.. โซแซดดดดดด :m15: :m15: :m15:
เศร้าจนเม้นท์ไม่ออก..ขอกลับไปตั้งสติก่อน :o12: :o12: :o12:
-
เอ้าาา !!!!!! แง้ !!!!!! :a5: :a5: :a5: :z3: :z3: :z3:
เลิกแล้วอ้ะ เค้าเลิกกันแล้ว โฮฮฮฮฮฮ ~ :sad11: :sad11: :sad11: :m15: :m15: :m15:
-
ปวดตับ :z3:
-
เฮ้ย อย่ามัวทิฐิน่าหนุ่มน้อย
รีบๆดีกัน แบบนี้เสียใจทั้งคู่
-
บีบคั้นอารมณ์ซะจน เจ็บไปด้วยเลย
ถ้ายังไม่พร้อมก้อถอยห่างออกมาหนะดีแล้ว ให้เวลาคิดและตัดสินใจ
เอ๊ะ!!นี่ไม่ใช่แผนลองใจที่ใครคิดขึ้นมาใช่ป่ะ
กริกริ รออ่านตอนต่อไป ใกล้จะจบแล้ว
-
อ้าว อะไร ปอนด์ถอดใจจริงอ่ะ :เฮ้อ:
สงสารทั้งคู่ ต่างฝ่ายต่างเจ็บ
:เฮ้อ:
-
ง่ะ!!
ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะว๊าาาาาาา
หึ๊ย!!
สองคนนี้น่าจับมาขังไว้ด้วยกันซักสามสี่คืน
รับรอง...ลูกออกมาเป็นพรวน!!
หึ๊ยยยยย โกรธอ่ะโกรธ!!
-
:o12: วิ่งไปหาปอนด์เลยนะธามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
-
อะรายกานเนี่ยยยย ม่ายยยย :o12: :o12:
-
ฮือๆๆๆๆๆ สงสารปอด์น//เฮ่ยยย ตอนที่แล้วเองยังด่ามันอยู่เลยนะ
เหมือนธามเลย อภัยให้ตั้งแต่เห็นหน้าปอนด์แล้วอ่า
แต่ทิฐิมันค้ำคอ ทำไงดีนะ.....อยากเอาออกแต่ก็พอเข้าใจนะว่ามันคาใจอ่ะ
ปอนด์น่าจะรอธามใจเย็นกว่านี้ หรือไม่ก็ตื๊ออีกหน่อยก็น่าจะหลุดแล้ว
ดั้นนนนนนน ถอดใจไปซะก่อนนนน โธ่ปอนด์ ฮือๆๆๆๆๆๆๆ เค้าเห็นตัวเองเดินเซๆเอามือปาดน้ำตาใจเค้าก็อ่อนไปหมด สงสารสุดๆเลยอ่ะ
เอาไงดี ธามลองใจเย็นดูมั๊ย ฟังในสิ่งที่ปอนด์พูดหน่อยนะ :m15: :m15: :m15:
ก็มันเสียใจ กับที่ทำลงไป ไม่รู้ฉันทำได้อย่างไร
ไม่เคยคิดเลยว่าตัวฉันทำไปได้ ทำคนที่รักฉันเสียใจ
สิ่งที่แล้วมา เธอลืมไปได้ไหม ให้ฉันได้ลบมันออกไป
อยากจะขอเธอ หากว่ามันเป็นไปได้....ให้คนอย่างฉันได้แก้ตัว
*เรารักกันอยู่ไหม ยังรักกันมากพอไหม พอที่จะให้อภัยหรือเปล่า
โอกาสครั้งที่สองยังมีไหมเธอ ตอบกันได้ไหมว่ายังรักกัน
เรารักกันอยู่ไหม ยังรักกันมากพอไหม ก่อนจะไม่เหลือความรักให้กัน
ก่อนที่จะสายและไม่เหลือใคร อยากให้นึกถึงวันก่อน.....ที่สองเราเคยรักเคยผูกพัน
เชื่อฉันได้ไหมว่าฉันพูดจากใจ แค่นี้ก็เสียใจมากพอ
กลับมาได้ไหมเธอ อย่าเดินจากไป ฉันต้องการแค่เธอ
(*)
ตอบฉันทียังรักกันใช่ไหม ได้ไหมเธอมารักกันอย่างเดิม
//เรารักกันอยู่ไหม ศิลปิน: เอ็ม อรรถพล
http://www.youtube.com/watch?v=FFN1dNYcFPQ
กรีดดดดดดดดดดดด ไม่รู้ว้อยยยยยยยย เจ็บจี๊ดดดดด :o12: :z3:
-
"ผมกับมัน...ก็โง่ด้วยกันทั้งคู่" เห็นด้วยนะกับคำนี้น่ะ
โอกาสมาถึงแล้วแต่ต่างก็ปล่อยให้มันหลุดมือไป
จะบอกว่าน้ำตาไม่ได้ช่วยอะไรหรอกธาม มันต้องคุย
รู้ว่าเจ็บ แต่ถ้าอยากจบหรืออยากคบต่อก็ต้องคุยกันสิ
ทำอย่างนี้มีแต่จะเรื้อรัง เหมือนแผลที่เป็นหนองแล้วไม่บ่งออก
เจ็บอยู่อย่างนั้นไม่หายสักที :เฮ้อ: เรื่องรักนี่มันวุ่นวายซะจริง
คงต้องรอดูว่าจะจบกันจริงหรือเปล่า แต่เค้าพระเอกนายเอกนี่นา
ลงเอยแน่ๆ แต่จะลงเอยยังไงนี่สิ :serius2: อึมครึมๆ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
เย่ๆ~~ ตามอ่านทันแล้วววว เป็นกำลังใจให้นะคะ :-[
อยากอ่านเป็นเวอร์ชั่นของพี่เจิ้นมั่งอ่ะ :impress2:
-
เธอทำให้เราเสียน้ำตา
-
ดันถอดใจซะงั้นปอนด์
ถ้าง้ออีกนิดรออีกหน่อยคงไม่เลวร้ายขนาดนี้
-
:z3: :o12: :sad4:
ทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ทำไมถึงเป็นแบบนี้
กลับมาพูดกันดีๆ พูดกันให้รู้เรื่องไม่ได้หรอ
ธาม ฟังปอด์นแล้วเชื่อปอด์นหนื่อยได้มั้ย
-
อร๊ายยยไม่เอาแบบนี้ซิธาม วิ่งไปตีหัวปอนด์ แล้วลากกลับคอนโดเดี๋ยวนี้
-
สงสารทั้งคู่เลยอ่า
ต่างคนต่างรักแต่ทำไมถึงต้องเลิกกันล่ะ
-
:angry2:
เพราะรักมาก..ถึงยอมปล่อย..อย่างนั้นเหรอ
หรือเพราะเธอ..แค่เพ้อพก..ตกใจหา
เพราะรักมาก..ถึงยอมพราก..จากเลิกลา
หรือเพราะเธอ..ยังค้างคา..หาอีกคน
กับตัวเรา..แค่สามวัน..ใช้ตามหา
ปีผ่านมา..เฝ้าตามใคร..ทุกแห่งหน
อย่าพูดเลย..มันเฉลย..เอ่ยตัวตน
ใครคือคน..ฝังใจมั่น..ฉันเข้าใจ
อ่านแล้ว..จิตหลุด
คิดเตลิดไปไกล..เหมือนธาม
:sad11: กาซิก
-
งอแงง :o12:
เศร้าเกินไปแล้วว
-
เลิกกันแล้ว
-
ง่ายไปไหม คำว่ารักของทั้งสองคนไม่มีความหมายต่อกันเลยรึไง
ทำไมถึงปล่อยคนที่ตัวเองรักไปง่ายๆล่ะ
ทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำจนถึงที่สุดเลย
-
:o12:
-
สงสารปอนด์ สงสารธาม ปอนด์ทำไมถึงทำแบบนั้นทำไมถึงคิดแบบนั้น คิดอะไรอยู่ คิดว่าทำแบบนี้ดีกับธามจริง ๆ หรือ ธามเองก็เถอะทำไมไม่คุยกับปอนด์ดี ๆ นะ
-
จบเพื่อเริ่มต้นใหม่ หวังว่าบทเรียนครั้งนี้จะทำให้ความสัมพันธ์เข้มแข็งขึ้น
-
ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ
ปอนด์ แกทำผิด ก็ต้องง้อเยอะๆ กว่านี้หน่อยดิ
นี่อะไร ไม่ตื้อเลยน่ะเว้ย
สงสัยว่า อิธามต้องเป็นคนง้อมันเองอ่ะดิ
-
ตอนที่ 28
Rain Sound
ผมชื่อคิก . .
“คิดว่าเรื่องจะจบๆง่ายๆเหรอคิก ซันไม่ยอมให้จบหรอกนะ!!!”
“พี่ซัน ขอร้องล่ะครับ เลิกตามตอแยผมสักทีเหอะ”
“อาทิตย์สองอาทิตย์ก่อนเธอยังจีบชั้นอยู่เลยนะ!!!”
“ผมขอโทษครับ”
“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไอ้ผู้ชายกะล่อน ไอ้ปลิ้นปล้อน!!!”
แสบแก้วหูชิบหาย . . เธอคนนี้ชื่อซันซัน เธอคือคนที่ผมเคยจีบเมื่อเดือนก่อนนี่เอง เมื่อตอนวันเกิดของเธอผมบอกเลิกเธอไป แต่เธอกับผมยังไม่ได้คบกันจริงๆจังๆสักหน่อย ผมดูเป็นคนใจร้ายมากเลยใช่มั้ยครับ บอกเลิกเธอในวันเกิดแถมยังพูดจาไม่ดีกับเธอทางโทรศัพท์เมื่อตะกี้อีกด้วย
แต่ผมโดนเธอโทรมาด่าเป็นครั้งที่สิบสี่แล้วครับ TT
เพล้ง!
อ้าว ชิบหายแล้วไง! ผมรีบวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้ววิ่งเข้าไปยังห้องรับแขกที่คอนโดแห่งหนึ่งทันที . .
คอนโดพระเอกของเรื่องครับ ที่ตอนนี้เจ้าของแม่งเมาเยี่ยงหมา จับขวดเหล้ามาชนกันซะงั้น
หล่อแค่ไหน ก็น่าสมเพชได้นะเว้ยเพื่อน
“ไอ้เชี่ยปอนด์!!!!” บอกได้คำเดียวครับว่าไม่เคยเห็นมันเป็นอะไรขนาดนี้มาก่อน ปกติเห็นแต่มันซึมๆไม่ค่อยพูดเวลาที่มันซีเรียส แต่ครั้งนี้ยอมรับจริงๆครับว่าเพิ่งจะเคยเห็น และก็ไม่อยากเห็นอีกแล้วด้วย “เอามาชนกันทำห่าอะไร บาดมือมึงป่าวเนี่ย!”
“กู . . มันเหี้ย!” ขวดที่ผมเพิ่งจะแย่งมาจากมือมันหยกๆ ถูกมันจับแล้วก็ทำท่าจะเอาขวดไปชนกับขวดอื่นอย่างแรงอีกครั้ง สติน่ะโว้ยกลับมา! กลับมา!
“คนเหี้ยจะพูดว่าตัวเองเหี้ยได้ยังไงกัน!” ผมอยู่กับมันมาตลอดสามวันแล้วล่ะครับ ไอ้ปอนด์มันก็อยู่ที่ห้องนี้ สภาพอย่างนี้เนี่ยแหละ ตั้งแต่กลับมาจากบ้านพี่ธามที่ผมไปส่งแล้ว มันก็เป็นอย่างนี้ไปเลย พูดอยู่ไม่กี่คำว่ากูมันเหี้ย กูมันแย่ กูปล่อยเค้าไปแล้ว ประมาณนี้อ่ะครับ
รักกันชิบหาย . . ยังเลิกกันได้
“สัดเอ๊ยยยย” แม่ง เมาแล้วเรื้อนจังวะ ผมรีบเอาแก้วเอาขวดออกห่างจากตัวมันอย่างเร็วที่สุด กูคนเดียวจะดูมันไหวมั้ยล่ะนี่ = =
ฉับพลันทันที ผมนึกถึงใบหน้าของไอ้บูม
ไอ้เพื่อนที่แสนเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยของผม . . เพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่มอปลาย ที่ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมกับมันเล่นแง่อะไรกัน ถึงไม่ยอมคุยกันเลย ต่างฝ่ายต่างก็ผลัดกันมาอยู่กับไอ้ปอนด์ ไม่โทรหา ไม่ถามข่าวกันเลย ผมก็ไม่รู้ว่าผมกับมันกำลังเล่นอะไรกันอยู่ ไม่ได้ทะเลาะกันด้วยนะ
มันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ ????
ช่างมันเหอะ ผมดูไอ้ปอนด์ก่อนดีกว่า ผมจะทำยังไงดีนะ เรื่องคนอื่นผมก็ไม่ชอบที่จะเสือกสักเท่าไหร่เนี่ยสิ . .
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
พี่ธามป่าววะ! ขอให้เป็นพี่ธามเหอะ กูยอมขนเป้กลับบ้านให้คู่รักเค้ากลับมาสวีทหวานแหววกันเหมือนเดิมเลย กูสาบาน!
ผมกระโดดผลุงไปเปิดประตูให้ผู้มาเยือน
ผ่างงงงง . .
ไอ้เชี่ยบูมนี่เอง แม่งเอ๊ยอุตส่าห์ทำหน้าดีใจ . . ตอนนี้เลยทำหน้าเซ็ง = =
“ไอ้คิก” มันก็ทำหน้าเซ็งใส่ผมเหมือนกัน เหี้ยอะไร “ไอ้ปอนด์ล่ะ”
“ข้างในโน่น”
“ไอ้ขี้แพ้เอ๊ย” มึงนั่นแหละ
ขี้แพ้ไร้เหตุผล!!! แต่ผมไม่ได้พูดหรอกครับ ผมแค่ใช้ความคิดไล่ตามแผ่นหลังของมันไปก็เท่านั้น “ทำไมมึงยอมแพ้อะไรง่ายๆแบบนี้วะฮะ”
เสือกจริงไอ้สัดเอ๊ย . . ผมนี่ก็พาลโกรธไปมั่วจริงๆ
“แล้วนี่อะไร ใครให้มันดื่มเยอะขนาดนี้”
“ทำไงได้เล่า ก็มันหยิบไปกินเองนี่ กูไม่ได้จับตามองมันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงนะโว้ย”
“เถียงจังวะ”
จะรอดมั้ยเนี่ย . . ถ้ามัวแต่มาทะเลาะกันเองแบบนี้
“เลิกให้ไอ้ปอนด์กินเหล้าได้ละ มันต้องกลับมา สู้เพื่อเอาพี่ธามคืน”
“พูดอย่างกับพี่ธามไปคบกับใครคนใหม่ยังไงยังงั้นแหละ”
“มันก็ไม่แน่หรอกนะ” เชี่ยบูมทำเป็นเก๊กรู้ดี “พี่ธามเค้ามีคนเข้าหาเยอะจะตาย ทั้งในวงการและนอกวงการ กูไม่ยอมให้เพื่อนกูตกกระป๋องหรอก และทำไมมึงต้องทำท่าเลียนแบบกูด้วยวะ มึงกวนตีนกูเหรอ”
“กูเปล่า” ผมเลิกทำปากขยุกขยิกตามไอ้บูมและดูมันลากไอ้ปอนด์ไปนอนลงบนเตียง เปิดแอร์ให้ไอ้พระเอกซะเย็นฉ่ำ . . “แต่มึง . . พูดจริงเหรอวะที่พี่ธามเค้าจะเปลี่ยนใจไปจากปอนด์จริงๆน่ะ”
“อะไรก็เกิดขึ้นได้นี่หว่า ก็เค้าเลิกกันแล้วนี่” บูมทอดถอนใจ “แต่กูไม่สบอารมณ์เลยที่ปอนด์มันยอมแพ้อะไรง่ายๆ”
“มันลงโทษที่มันทำความผิดด้วยการเลิกกับพี่ธาม”
“แต่ทั้งคู่ก็ยังรักกันอ่ะ . .”
กลายเป็นผมกับไอ้บูมที่เริ่มเครียดชิบหายแทนไอ้ปอนด์ที่สลบปุ๋ย . .
“และเราจะทำยังไงดีวะ” ผมถามมัน
“ยังไงกูก็ไม่ร่วมมือกับมึง”
“เชี่ยอะไร เป็นเหี้ยอะไรของมึง ตั้งแต่กูจีบพี่ซัน มึงเป็นเหี้ยอะไร!” เลิกเล่นแง่กับกูซักทีเหอะ กูรำคาญ!
“กูเปล่า” ไอ้บูมทำหน้าเหมือนไม่มีอะไร
“ไม่ต้องเลยนะมึง ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกู ป่านนี้กูคิดไปแล้วว่ามึงชอบกู!!!” ผมชี้หน้าด่ามันอย่างเหลืออด
คำพูดนั้นของผม . . ทำเอาบูมเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนตอบ “คิดอะไรอย่างนั้น ไร้สาระ”
“ใช่ มันไร้สาระ เพราะงั้นมึงก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมกับกูสักที!”
“ช่างเหอะ! ยังไงมึงกับกูก็ยังต้องร่วมมือกันอยู่ดี ถ้าไอ้เชี่ยปอนด์ยังเป็นอย่างนี้อยู่”
“แล้วจะทำอะไรได้ล่ะวะ”
ผมนั่งลงบนโซฟา พลางคิด . . ต่างจากไอ้บูมที่เริ่มทำตัวเป็นแม่บ้านเก็บแก้วกับขวดเหล้าหรือที่เรียกว่าเศษซากอารายธรรมที่ไอ้ปอนด์ทิ้งเอาไว้ทีละชิ้นๆๆ
ผมควรจะช่วยมันใช่มั้ย . . แต่ไม่ครับ ผมตัดสินใจนั่งนิ่งๆแทน ฮา . .
“มึงโกรธอะไรกูวะ” ผมตัดสินใจถามมันตรงๆ
เห็นเพียงแต่แผ่นหลังของบูมที่สั่นไหวไปกับการก้มลงเก็บขวดเหล้าเปล่า “ไม่มีนี่”
“อย่ามาโกหก”
“แล้วมึงล่ะ . . โกรธกูเรื่องอะไร”
“หมายความว่าไง”
“มึงก็ไม่พูดกับกูเลยไม่ใช่เหรอ”
หระ เหรอวะ . .รู้สึกนิดๆว่าผมสตั๊นไปประมาณสิบห้าวิ อึ้ง เงียบ และก็คิด ผมน่ะเหรอโกรธมัน โกรธเรื่องอะไรล่ะ พอลองนึกๆดูแล้ว ไอ้บูมมันก็ไม่ได้ทำอะไรผิด หลังๆมันไม่ค่อยพูดกับผม มัวแต่ไปอยู่กับไอ้ปอนด์ ไม่ก็กิ๊กเป็นสิบๆคนของมัน
พอมันไม่พูด . . ผมก็ไม่พูด ก็เลยไม่มีใครพูดกัน
ตลกดีนะ . . ผมกับมัน
“กูขอโทษละกัน” ผมสรุปในที่สุด
“มึงผิดอะไรล่ะ”
“ก็กูไม่อยากให้มึงกับกูเป็นแบบนี้นี่ กูก็เลยขอโทษไว้ก่อน เผื่อกูผิดจริง แล้วมึงจะได้มาพูดกับกูดีๆไง”
ไอ้บูมหันมามองผมเหมือนผมเป็นเด็กปอสี่ ผมกระพริบตาปริบๆ จนในที่สุดมันก็ส่ายหน้า และก็เก็บขวด ทำความสะอาดต่อไป
นี่แหละ . . ผมกับมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะ(ง่ายขนาดนั้นเลย?)
“แล้วมึงได้คุยกับพี่คินบ้างป่ะ”
บูมส่ายหน้า “ไม่ได้คุยเลย” มันบอก “โคบร้าสลีคงานยุ่งมาก รู้สึกช่วงนี้จะเริ่มออกทัวร์ต่างจังหวัดตามผับตามร้านเหล้าแล้วว่ะ”
“รู้ละเอียดดีจังวะ มึงเป็นลูกน้องคุณโทมัสเค้ารึไง”
“เปล่า”บูมยักไหล่ “กูคุยกับคนในวงนั้นอยู่ เผอิญรู้มา”
คุย . . คุยเหรอวะ ยังไงล่ะ . . ในความหมายโดยนัยของคำว่าคุย ในที่นี้คือ ศึกษาดูใจเหรอ เอ๊ะ หรือยังไง
แต่ช่างมันก่อนเหอะ . .
“พี่ธามก็หนักไม่แพ้กัน กูได้ยินข่าวมา” บูมเริ่มเล่า “ออกรายการทีเงียบเป็นเป่าสาก รอยยิ้มยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไม่มีมาให้เห็น . . พวกในวงก็เลยวุ่นกันใหญ่ ต้นสังกัดเค้าก็ใจเสีย แต่ก็ . .เท่ดีนะ ทำตัวเหมือนราชินีไม่มีผิด”
“ราชาโว้ย พี่ธามเค้าเป็นผู้ชาย”
“ก็ไม่รู้อ่ะ . . นึกถึงราชินีมากกว่าง่ะ”
ครืด ครืด . . อีกไกลแค่ไหนจนกว่าฉันจะใกล้ . . บอกที . .
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่กระเป๋ากางเกงของไอ้บูม มันวางถุงดำลง . . และก็กดรับสายก่อนที่จะเดินออกไปที่ระเบียง
“ว่าไงเจิ้น เออ อยู่หอปอนด์ . .” ครืดดดด เสียงประตูกระจกปิด . .
เจิ้น . . เจิ้นไหนวะ . . ผู้หญิงชื่อเจิ้นเหรอ แต่เมื่อกี้มันบอกว่ามันคุยกับคนในวงของพี่ธาม . . อืม . . ชัดเลย พี่เจิ้นคนนั้นที่มีข่าวกับพี่ธามบ่อยๆนี่น่ะเอง
บูมมันเปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอวะเนี่ย ?
ถ้าเป็นตอนอื่นผมคงล้อมันชิบหายไปแล้ว แต่ทำไมตอนนี้ . . ล้อมันไม่ลงยังไงไม่รู้ แถมยังตัวชา มือชา หน้าชา . . ชาไปหมด
ผมเป็นอะไรของผม . .
“อืม อยู่คนเดียวเว้ย ไม่ได้อยู่กับใคร ปอนด์มันหลับอยู่ นี่มึงหมายถึงใครเนี่ย เปล่าเว้ย ไม่ได้อยู่กับมัน!!!”
อะไรกัน . . บทสนทนาที่ดังมาจากด้านนอกนั่น . . มันอะไรกัน
บูมเลื่อนประตูกระจกผมถึงได้สะดุ้งและก็กลับมามีสติอีกที ฉีกยิ้มให้เชี่ยบูมจนมันงง . .
“ยิ้มเหี้ยไร”
“เออวะ นั่นสิ”
“แปลกๆนะมึงน่ะ”
“แหะๆ”
บ้าบอคอแตกไปแล้วผม . . เฮ้อ เพื่อนมันจะคุยอะไรยังไงกับใครก็ปล่อยมันไปดิวะ . . ไม่เกี่ยวอะไรกับตัวผมสักหน่อยนี่นา
ผมแค่รู้สึกแปลกๆล่ะมั้งที่จู่ๆไอ้บูมมันก็มาเปลี่ยนเป็นคุยกับผู้ชาย ทั้งๆที่ปกติมันคุยกับผู้หญิงน่ะ ใช่ ผมต้องรู้สึกแค่นั้นแน่ๆ
“น่าสงสารพี่ธามจัง” บูมเปรยออกมา
“เพื่อนมึงก็หนักนะ” ผมพูด
“เราจะทำยังไงกันดีว้า”
บางทีมันก็เป็นเรื่องของคนสองคนนะเว้ย . .
“กูไม่ใช่พวกที่ชอบเสือกนักหรอก” อ้าว ไอ้เชี่ยบูมอ่านความคิดของผมได้ด้วยเหรอวะครับ ? “แต่ถ้าเราไม่สร้างโอกาสอะไรขึ้นมาเลย สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ มันก็ยิ่งจะเป็นไปไม่ได้ใหญ่”
“นั่นสิ” ผมพูดเสียงเบา “แล้วมึงจะทำยังไงล่ะ?”
เฮ้อ . . ท้ายที่สุดแล้ว ผมกับมันก็คิดกันไม่ออกอยู่ดีนั่นแหละ . .
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
“พักสักหน่อยดีกว่ามั้ยครับคุณหนู”
“คุณธามคะ ช่วงนี้คุณดูเงียบๆไปนะคะ มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ”
“ธามซูบไปนะ พักสักหน่อยดีกว่ามั้ย”
“คืนนี้มีงานอีกแล้วธามจะไหวเหรอ”
“เป็นอะไรไปช่วงนี้ไม่ค่อยยิ้มเลยนะ”
คำพูดเหล่านั้นเหมือนเข้าหูซ้ายและทะลุออกสู่หูขวาของผมโดยอัตโนมัติ . . ตอนนี้ผมก็เหมือนคนที่มีแต่ตัว แต่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ
นี่ก็ผ่านมา . . เกือบอาทิตย์แล้วสินะ
ผมยังคงช็อค และก็เศร้าเสียใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ทุกๆคืนหากน้ำตาของผมไม่ไหลสักหยดแล้วล่ะก็ คืนนั้นคงเป็นคืนที่ผมนอนไม่หลับ
แต่อันที่จริง ผมก็นอนไม่หลับอยู่ทุกวันนั่นแหละ
การไร้จิตวิญญาณเหมือนคนล่องลอยของผมทำเอาคนอื่นๆเดือดร้อนไปตามๆกัน ทั้งโทมัสที่ห่วงนักห่วงหนา นักข่าวที่ไม่รู้ว่าห่วงผมหรืออยากรู้เรื่องเอาไปเต้าข่าวกันแน่ พี่ๆในวง ทุกๆคนเดือดร้อนเพราะผมกันหมด
ผมมันแย่ . .
“ธาม” พี่เจิ้นเดินฉีกยิ้มมาตั้งแต่ไกลเข้ามาข้างในห้องแต่งตัวของสตูดิโอรายการหนึ่ง
ผมมองหน้าพี่เค้า แล้วพยักหน้า เป็นเชิงถามว่ามีอะไร
“ไหวแน่เหรอ รายการนี้ไม่ต้องออกก็ได้นะ ไม่ได้พูดอะไรมาก พี่จัดการเอง”
“ผมอุตส่าห์มาแล้ว ให้ผมออกเหอะ”
“เฮ้ออออ . . เป็นช่วงที่หนักหนาเอาการ” พี่เจิ้นตบบ่าของผมแปะๆ “กูรู้เรื่องมาจากบูมแล้วล่ะ”
เอ่อ . .เค้าไปคุยอะไรกันตอนไหนหว่า . . แต่ก็ช่างมันเหอะ ไม่ใช่เรื่องของผมนี่
“กูเข้าใจพวกมึงสองคนนะ” พี่เจิ้นพูด “ไอ้ปอนด์ รายนั้นก็หนักเอาการเลยมึง ได้ข่าวแดกเหล้าเป็นลัง คนเดียวหลายวันติดกัน ซูบชิบหาย ไม่ต่างอะไรจากมีงเลย”
หัวใจของผมกระตุกวูบ . . “เค้าจะเป็นอะไรก็เรื่องของเค้า มาเล่าให้ผมฟังทำไม”
“เป็นแบบนี้มันดีแน่เหรอวะ มึงกับไอ้เชี่ยนั่นน่ะ”
“มันบอกเลิกผมเอง”
“นั่นก็เป็นเพราะมันรู้สึกผิดกับมึงมาก และมันคิดว่ามันไม่คู่ควรกับมึง”
“แต่ผม . .”
“คิดดูดีๆนะ”
อะไรกันเนี่ย . . พอพี่เจิ้นพูดจบพี่เค้าก็เดินหนีไป ทิ้งให้ผมนั่งอยู่อย่างนั้นและก็จมลงไปกับความคิดของผมเองว่าผมควรเอายังไงต่อกับชีวิตดี . . ผมยังรักมัน แน่นอน ไม่มีอะไรที่จะมาเปลี่ยนความจริงในข้อนี้ได้ . . แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ในเมื่อปอนด์เป็นคนพูดออกมา และนั่นอาจจะดูเหมือนเป็นความต้องการลึกๆของปอนด์เองด้วยรึเปล่า?
โว้ยยยยยยยย!!!!!!!! ผมไม่รู้อะไรเลยสักนิด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ครืด ครืด
ไอ้บูม . . โทรมา ไอ้บูมเนี่ยนะ = = ปกติมันโทรมาที่ไหนกันเล่า
ผมชั่งใจ ว่าจะรับสาย หรือไม่รับสายดี
“คุณธามถึงเวลาสแตนบายหลังห้องส่งแล้วนะครับ” ฝ่ายคอสตูมเดินเข้ามาตามผม . . ขณะที่มาจัดแต่งเสื้อผ้าของผมอีกเล็กน้อย
เอาไงดีวะ . .
“ขอเวลาธามสักครู่นะครับ” พี่แอนรู้คงด่าตาย รับโทรศัพท์ส่วนตัวในเวลางาน ผมรู้จนฝ่ายคอสตูมคนนั้นออกจากห้องไป ก่อนกดรับสาย “ฮะ ฮัลโหล”
“พี่ธาม เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เชี่ยเอ๊ย หูจะแตก แต่ช่างมันเหอะ ใจผมนี่จะแตกซะก่อนเพราะคิดไปเองได้เป็นล้านเรื่องแล้วภายในหนึ่งวิ ต้องเกี่ยวกับปอนด์แน่
“อะ อะไรวะ” ผมพยายามใจเย็น คงไม่มีอะไรหรอก คงไม่มีอะไร . .
“ปอนด์เมาปลิ้นตกบันได . . ขาหักครับพี่!!!!!!!”
หา . . ขาหักงั้นเหรอ! . . แม้จะดูตลกๆไปสักหน่อย แต่ผมก็รู้สึกใจไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่เลย
“ไม่เกี่ยวกับกูสักหน่อย”
“แต่พี่เสียงสั่นนะครับ”
“ไอ้บูม. .”
“ขอร้องล่ะครับ พี่มาช่วยดูมันสักนิดก็ยังดีอ่ะ เพื่อนผมตอนนี้ไม่เป็นผู้เป็นคนแล้วครับ นะๆๆ ผมขอร้องนะ . .” ทำไม . . ผมเริ่มใจไม่สู้ดีแล้วล่ะครับ
“แต่ตอนนี้กูทำงานอยู่”
“ไม่เป็นไรครับ ไอ้ปอนด์มันก็ยังอยู่ที่เดิมของมันนั่นแหละ มาสักหน่อยนะครับพี่ เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น นะครับพี่”
ปอนด์มันเป็นเพื่อนหรือพ่อของมึงเนี่ยบูม . . ถ้าจะอ้อนแทนกันขนาดนี้
“แค่นี้นะ”
“พี่ธามมมมมมม!”
ผมกดวางสายและก็วางโทรศัพท์ลง . . ไม่ว่าผมจะไปอยู่ที่ไหนก็มีเรื่องของปอนด์เข้ามาข้องเกี่ยวด้วยเสมอ และตอนนี้ . . ปอนด์ก็ขาหัก = =
โง่ชิบหาย . . เมาตกบันได . . กูล้อมึงยันลูกมึงบวชแน่ . .
คอนโดปอนด์
มาจนได้สินะกู . . ไอ้ธาม ไอ้หนีหัวใจตัวเองไม่พ้น เฮ้อ . . ผมเดินเข้าไปในคอนโดด้วยชุดของนักร้องคนดังเต็มยศ คนเดินผ่านไปมีหันหลังกันทุกราย . . แต่มันไม่ใช่ประเด็นสำคัญหรอก ก็ผมรีบนี่
ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมรีบไปทำไม . .
ข้าวของของผม ผมสั่งให้โทมัสมาขนกลับไปที่คอนโดของผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คอนโดที่ซึ่งตอนนี้ผมไม่ค่อยได้อยู่เท่าไหร่ ก็งานมันชุกขนาดนี้ ผมก็นอนแม่งที่บริษัทนั่นแหละ
ที่หน้าห้องของปอนด์ . . หัวใจของผมเต้นตึกๆ . . มือที่จะเอื้อมไปเคาะประตูก็สั่นซะงั้น . . อาการแบบนี้มันอะไรกันวะ
ฮู่ววว . . แค่มาเยี่ยมเฉยๆ คงไม่ต้องมีอะไรมากพิธีหรอก แค่โผล่หน้ามา และก็เจอหน้ามันนิดหน่อยก็แค่นั้นแหละ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก . .
รอนานสิบชาติประตูก็ไม่เปิด . .อะไรวะเนี่ย อ๋อ ใช่ ไอ้ปอนด์มันขาหักนี่นา . .มันจะเขย่งมาเปิดประตูให้คงไม่สะดวก
และห้องก็เสือกจะไม่ได้ล็อคด้วยนะ = =
ผมเลยสูดลมหายใจลึกๆ แล้วก็แง้มประตูเข้าไป
ใครกัน ที่กำลังทำท่าจะจูบกันกลางห้องนั่น . .
ผมจำแผ่นหลังนั้นได้ . .
คินตา . .
สั้นอีกแล้ว TT แต่มาต่อแบบจู่ๆก็มา!!!!!!!!!!!!
ขอเม้นขอวิวหนักๆ หลังจากตอนหน้าอาจมีอัพทุกวัน
รักมากค่ะ <3 :กอด1:
-
วอทเดอะ...!! อ๊ากกกกกอะไรจะดราม่าซ้ำซ้อนขนาดนี้ :o12:
ไม่นะ อย่าดราม่ามากไปกว่านี้ หนูสงสารธาม :sad4:
โอ๊ะๆ คู่เจิ้นบูมนี้น่าคิด แอบจิ้นไปแล้วเรียนร้อย ฮ่าๆ
-
อ้าว อะไรกัน คืออะไร งง คินตาจูบอะไรกับใครกับปอนด์เหรอ? ยิ่งดราม่าหนักกว่าเดิมสิทีนี้ o22
เรื่องปอนด์ธามก็ยังไม่เคลียร์ มีเรื่องบูมคิก ? (หรือคิกบูม?) มาให้อึนเล่นตามซะแล้ววว
ตอนนี้สงสารตัวเองละ อยากอ่านตอนต่อไปโคดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กรี๊สสสสสสสสสสสสส
:m31:
-
บูมชอบคิกหรือเปล่านะนั่น คิกก็เหมือนจะชอบบูมหรือเปล่า แล้วบูมกับเจิ้นนี่ยังไงกันนะนั่น แล้วธามมาเจออะไรกันอีกนะเนี่ย ปอนด์ทำไมทำตัวแบบนั้น
-
o22 o22 o22 o22
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง ลงด่วน :call: :call: :call:
-
ว้อท เดอะ ฟ๊าคคคค ไรเนี่ยยยยย
คินตา ว้อทททท
โฮ ถ้าคิดเองอีกที ตายทั้งคู่แล้ววววว
-
:z3: ค้างจังเลยยยยยยยยยยยย
-
คินตา คินต๊า คินตา จะจูบกับใคร อะไรยังไง ว๊อทททท ?????? งั่มมๆ :z3: :z3: :z3:
ถ้าจะดราม่าซ้ำซ้อนขนาดนี้นะ โฮฮฮฮ..ฮึกก..กก..ก..โฮฮ..ฮ (ร้องแทนธาม) :m15: :m15: :m15:
-
:z3: :z3: :z3:ค้างงงงงงงงง
-
อะไรกันเนี่ยยยยย
ดราม่าซ้ำซ้อนเลย
คินจะมาจูบกับใครอ่ะ
คนเขียนมาเฉลยหน่อยค่า
ส่วนบูมนี่คู่ใครอ่าคะ
เจิ้นหรือคิก
หรือ3pเลย 55555
-
โอ่ย โอ้ย โอ๊ย ชิบหาย TT^TT o22 o22 o22 o22 o22 o22
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยยย คินตานักกับเหนืออยู่ไม่ใช่หรอ
ปอนด์มึงทำอะไรอยู่ ว๊ากกกกกกกกกกก!!!
รับไม่ได้ รับไม่ได้จริงๆ
-
เห้ยไรอีกเนี่ย
-
สองหนุ่มเค้าช่วยกันสร้างสถานการณ์แบบไหนกันเนี่ย
แล้วคินตามายังไงกันล่ะว้อย :sad4:
-
คินตามาได้ไง แล้วคนที่ทำท่าจะจูบเป็นแฟนตัวเองหรือปอนด์
-
:z3: งานนนี้สงสัยคนแต่งจะโดนฆ่า บังอาจทำให้เราค้างหยั่งงี้ได้ไงเนี่ย แล้วคนสองคนรักกันทำไมไม่พูดกันให้รู้เรื่องล่ะจ้ะ :o12:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อย่าดราม่าหนักกว่าเดิมน้าาาาาา
-
นี่มันอารายยยยยยยยยยยยย..ค้างเดิ่งบนยอดดอยเลยแบบนี้
ไหนจะคิกบูม ปอนด์กับธาม..ยังไม่เคลียร์คินตามาอีกแล้วววว..
ต่อไปมันจะยังไงกันนนน
-
มันคืออาร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
-
โอ๊ยยยยยยยย อะไรกันนักกันหนาวะ
ไม่เข้าใจ คิดว่าไม่ได้จูบหรอก คงกำลังช่วยประคองล่ะมั้ง(นี่ชั้นกำลังโลกสวยนะยะ :a14:)
หรืออิปอนด์มันเมา เลยจูบคินตา(นี่ก็มารร้ายไป = =)
คินตามาได้ไง คงมีเรื่องบังเอิญโทรมา ไม่ใครก็ใครโทรไปนั่นแหล่ะ
แต่ปัญหาอยู่ที่หลังจากนี้ต่างหาก เฮ้ออออ :เฮ้อ:
ส่วนบูมคิก......คิกบูมดิ!!!
บูมชอบคิก แต่อาจปรึกษาเจิ้นที่รู้จักกันโดยบังเอิญ
อืมมมมม ไม่รู้เว่ยยยยยยยย น้องเค้กลับลมคมใน > <
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เป็นกำลังใจเสมอ :L2: :กอด1:
-
แผนล่มซะล่ะมั้งคิก-บูม
-
งานนี้คินตาคงต้องออกโรงมาช่วยเพื่อนแล้วหละ
ปอนด์กะธามคิดมากกันเหลือเกิน แต่ก้อดีนะจะได้เป็นการพิสูจน์รักแท้ อิอิ
รอติดตามตอนต่อไป
-
กินมาอิ่มๆๆเจอตอนนี้เข้าไปขออีโนด่วนนนนนนนนนนน :z3:
-
ฮึ่ย!! จะมาม่าอะไรนักหนาเฮอะ! :serius2:
ต่อด่วนๆๆอ่ะ ค้างๆ
-
เฮ้ยยยยยยยย
อย่าให้ธามต้องเจออะไรที่เศร้าไปกว่านี้ได้มั้ย ปอนด์
เราจะเปลี่ยนพระเอกแล้วน่าาาา :serius2: ขอโหวด
หรือว่าคินตามาเครียร์ โอ๊ยยย เครียด ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: ทิฐิด้วยกันทั้งคู่
เรื่องเก่ายังไม่ทันเคลียร์มีเรื่องใหม่เข้ามาอีกแล้วหรอ
แล้วคินตามาทำอะไรที่นี่อีกอ่ะ โอ๊ย ปวดหัว :m16:
-
คินตากับ?????
-
มันเกิดอะไรขึ้น !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อย่าทำให้ธามต้องเสียน้ำตาอีกเลยนะ ขอร้องล่ะ
-
ปอน!!!!!!!
-
จะเม้นท์อะไรหนักๆ ดี
อ่อ เอางี้
ถ้าเป็นไอ่ปอนด์จริงๆ และเป็นคินตาจริงๆ เล่นจะจูบกันจริงๆ (ซึ่งคงไม่จริง)
ก็สมควรเลิกกันนะคะ
แต่ถ้าเป็นการเข้าใจผิดทั้งหมด ก็น่ะ คืนดีกันเหอะ
-
เหนือมึงมาเคลียร์ดิ๊!!!!!!!!!
ไหนจะ3เศร้าคิกบูมเจิ้นอีก เอาเข้าไป
-
คงไม่ใช่คินตากับปอนหรอกนะ แต่ขอดราม่าอีกกก ชอบจุงงง 5555
-
:sad4:
ทำร้ายจิตใจที่สุดเลย
นักเขียนสู้ๆ o13
-
เริ่มชักสนุกอีกละ
-
เหยยยยยยยยยยยยยยยยยย..
อะไร!!!!!!!!????
ยิ่งอ่านยิ่งดราม่านะเนี่ย งื้ออออ~~~
แล้วคินตาโผล่มาได้ไง?
จูบด้วย? มุมกล้องรึป่าวธาม
เข้าไปมองดีๆนะ อยากคิดไปเอง
อยู่กันพร้อมหน้าสามคน..เคลียร์เลย!!
ส่วนปอนด์..เด็ดขาดหน่อยนะ
บอกรักธามต่อหน้าคินตาไปดิ๊
ตัดปัญหาเลย ธามจะได้เชื่อซะที
แล้วก็คืนดีกัน แฮปปี้ๆ คนอ่านก็แฮปปี้ อี้ อี้ อี้~
555555555555555
-
:m16:
โปรดกลับมา ถ้ายังหวง ห่วงหาอยู่
โปรดกลับมา ถ้ายังรู้ เป็นคู่สม
โปรดกลับมา ถ้ายังรัก กอดเกลียวกลม
โปรดกลับมา เพื่อคลายปม ล่มรักเรา
ตอนนี้ พระเอกแมร่งงงป๊อดว่ะ
แก้ปัญหาด้วยการกินเหล้า ฮ่วยยย ไอ่ปอนด์
คิดได้ ทำได้แค่นี้...ก็เลิกกันจริงๆ เหอะ
..เลิกเศร้าได้แล้ว ธาม..
แล้วมันจะผ่านไป
-
อาจจะเปนคนอื่นก็ได้นะธามดูให้ดีๆก่อน
อ่านตอนนี้แล้วสงสารธามอะ
ปอร์นแก้ปัญหาได้แย่มากอะ
กินเหล้ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ
เอาเวลาไปง้อธามยังจะดีซะกว่า
-
เมื่อไหร่จะดีกันสักทีน๊า :เฮ้อ:
-
ไม่จริง อ่ะ ธามหลอนแน่ๆ
-
ยังไม่กล้าอ่านแบบเต็มๆ เป็นคนที่รับฉากดราม่าได้น้อยมาก แค่เห็นแว๊บๆ ยังปวดใจ :o12:
-
:call: :call: :call: :call:
อยากอ่านแล้ว ค้างค่ะค้าง คินตาจูบกะครายเนี่ยยยยยยย :m31: :m31: :m31:
ถ้าเป็นปอนนะ ฮึ่ม :fire: :fire: :z6: :z6:
-
เหนือยอมให้มาได้ไงอ่ะคิน ว่าแต่ตอนหน้าจะคืนดีหรือร้าวฉานกว่าเดิมนะ
-
คินตาจะโผล่มาทำไมเนี้ยย ว้อยยยยยย :z6: :z3: :m31:
-
คินจริงหรอ?
-
ตอนที่ 29
What about us
คินตามันจะจูบกับใครได้ . . ถ้าไม่ใช่ . .
“สัด!!!!!!!” พลั่วะ! ไม่ได้จูบนี่หว่าแต่มันต่อยไอ้ปอนด์ “ทำไมถึงทำอย่างนี้กับเพื่อนกู ทำไม ทำไม!!!!”
เฮ้ยยยย . . ไอ้เชี่ยคิน ใจเย็นๆ ไม่เห็นรึไง ว่าปอนด์แม่งเข้าเฝือกอยู่น่ะ
“คิน!!!” ผมรีบเข้าไปจับตัวของเพื่อนรักเอาไว้ ไม่ให้มันทำร้ายไอ้ปอนด์ไปมากกว่านี้ ปอนด์ที่ล้มลงไปกองกับพื้นมองมาที่ผมอย่างอึ้งๆ ไอ้คินไม่สนใจผมมองปอนด์อย่างเคียดแค้น
ส่วนผมก็ได้แต่อึ้งถึงความโทรมชิบหายของปอนด์ . .
“ไม่ต้องไปปกป้องมันเลยเชี่ยธาม” คินดูอารมณ์เสียโคตร “และกูก็ขอโทษที่วันนั้นกูเมามาก กูขอโทษกูไม่ค่อยรู้ตัวเท่าไหร่”
“เอ่อ ช่างเหอะน่า” สมองผมเริ่มตีรวนกันไปหมดแล้ว นี่มันอะไรกัน
“มันรักมึง แต่มันไม่ควรที่จะมาหากูแบบนั้น!!!!” ไอ้คินอาละวาดได้แบบแสบแก้วหูมาก “กูรู้สึกผิดมากรู้มั้ย . .และกูก็โกรธมันมากด้วย ที่บอกรักมึง แต่ก็ทำแบบนั้นกับมึงได้ กูโกรธมั่วไปหมดแล้วเนี่ย!!!”
กูก็พอดูออก . .
“มึงจะไม่พูดอะไรสักหน่อยรึหน่อย ไอ้ปอนด์” คินชักสีหน้า ส่วนปอนด์ก็ดูเหนื่อยล้าจนไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี
“ผม . .”
“หึ! และกูก็โกรธแม่งมากด้วยอ่ะ ปล่อยมึงไปง่ายๆแบบนั้นได้ยังไง ความพยายามสักนิดก็ไม่เห็นจะมี อะไรเนี่ย!!!! อารมณ์เสียโว้ยยยยยยยย” คินร้องใส่หน้าผม
“เอ่อ คือ ใจเย็นก่อน” นี่มันเรื่องของกูกับปอนด์นะเหว่ย . . ไอ้คิน . .ถ่อมาจากขอนแก่นเพื่อการนี้เลยเหรอวะ
“แล้วดูสภาพมันสิ . .โทรมชิบหาย ทำตัวเหมือนคนไร้จิตวิญญาณ ไร้หัวจิตหัวใจ เชี่ยเอ๊ย . .ถ้ามึงรู้ว่าหัวใจมึงอยู่ไหนทำไมมึงไม่ไปตามหา ถ้าเค้าโกรธมึงก็ทำให้เค้าหายโกรธสิ ไม่ใช่ปล่อยไปเฉยๆ มันไม่ได้ทำให้มันดีขึ้นมาหรอก!!!!”
กูยอมมึงแล้ว TT . . เชิญมึงเทศนาไอ้ปอนด์ได้ตามสบาย . .
“แม่ง” สุดท้ายคุณชายคินก็หมดแรงตะโกนและก็เหนื่อยหอบ . . มันทรุดตัวนั่งบนโซฟาและก็บ่นพึมพำ “เหนือไปซื้อน้ำเมื่อไหร่จะมาวะ”
“เหนือมาเหรอวะ” ผมถาม
“เออดิ กูบอกว่ากูจะมาจัดการกับไอ้ปอนด์ แม่งไม่ยอมปล่อยให้กูมาคนเดียว”
ผมค่อยๆพยุงไอ้ปอนด์ให้ลุกขึ้นยืน . . มันแอบสบตากับผมเล็กน้อย แต่ผมเชิดหนี . . แค่พยุงมันและก็พามันไปนั่งก็พอ
“ดีกันซะ” คินสรุปออกมาในที่สุด “ไม่งั้นกูคงรู้สึกผิดไปจนตายแน่ ปอนด์ มึงจะทำให้กูรู้สึกแย่ไปถึงไหน ไม่ว่าอดีต หรือปัจจุบัน . . และก็ที่สำคัญ ถ้ามึงไม่ดีกัน อนาคตของกูก็คงจะรู้สึกแย่แน่นอน”
พ่อง . . สั่งได้ดั่งใจเหรอนี่ จู่ๆจะมาให้ดีกันง่ายๆแบบนี้มัน . .
“น้ำมาแล้ว”
O_O
เทพบุตร
ให้ตายสิ ผมต้องอึ้งทุกครั้งเวลาที่ไอ้เหนือมาปรากฏตัวทุกทีสินะ ผมเห็นปอนด์แอบเหลือบมองอาการผมด้วย . .ทำไมล่ะ มองกูทำไม ตอนนี้กูโสด ชิ
“ช้าชิบหาย!” คินตาบ่นทันที รับน้ำมาจากสามีมันที่เปิดขวดออกและก็เสียบหลอดเรียบร้อย มันกะจะยื่นมือไปรับ แต่ไอ้เหนือดันขวดเข้าไปจ่อปากมันเพื่อป้อนซะงั้น
ไอ้เหี้ย . .เท่ชิบหาย มึงจะเท่ไปไหน
“มองใหญ่เลยนะ” ปอนด์บ่นเบาๆ พอผมหันขวับไป มันก็ทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เสียงคินดังไปถึงข้างล่างโน่นแน่ะ เกรงใจชาวบ้านชาวช่องเค้าบ้างสิ” เหนือพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แม่ง . .โคตรเท่ (จะชื่นชมไปถึงไหนเนี่ย?)
“ก็ . . คินเซ็งอ่ะ!” เออ ไม่บอกกูก็รู้ “เหนือ เราออกไปข้างนอกกันดีกว่า ปล่อยให้พวกแม่งคุยกัน”
“เฮ้ย เดี๋ยวดิ” อย่ามาโยนขี้ให้กูนะคินตา
“อ้าว ทำไมล่ะ มึงก็มาที่นี่เพื่อที่มึงจะมาคุยกับไอ้ปอนด์ไม่ใช่เหรอ”
. . ปะ เปล่าสักหน่อย “กูก็แค่มา . . เอาของน่ะ” หวังว่าโทมัสคงไม่ขนกลับไปหมดแล้วนะ พลีสสสส TT ผมทำท่าจะลุกขึ้นเดินไปหยิบของ แต่มือของปอนด์ก็มากุมมือของผมไว้ก่อน
มันหันมาสบตากับผมด้วยดวงตาที่เว้าวอนและงอนง้อ . . ให้ตาย . . มีร้อยละลายร้อย ใครจะไปปฏิเสธลง
“หึหึ” คินตายิ้มกรุ้มกริ่ม ส่วนเหนือก็มัวแต่ง่วนกับการแกะขวดน้ำอีกขวด “ไปดีกว่า เหนือ . . ไปหาคุณยายกันเหอะ”
“อ้าว จะกลับแล้วเหรอ”
“เดี๋ยวมาใหม่” คินรีบตอบ “คุยกันดีๆล่ะ และหวังว่ากูจะได้การ์ดงานแต่งเร็วๆนี้นะ”
พ่องมึงสิ . . งานแต่งหอยอะไร เหนือส่ายหน้าเบาๆพลางดันตัวของคินตาให้ออกไปข้างนอก ไอ้คินอยู่กับเหนือแล้วมันหงิมๆไปเลยจ้ะ คู่นี้นี่มันตลกดีนะ
และแล้ว . . ห้องของปอนด์ ก็ตกอยู่ในความเงียบ . .
ผมค่อยๆเขยิบออกมาให้ห่างจากปอนด์ แต่ปอนด์คว้ามือของผมไว้ซะก่อน ผมกำลังจะด่า . . แต่คำด่าของผมก็ถูกกลืนลงไปในคอที่เดิม เมื่อปอนด์คว้าร่างของผมมากอดแน่น
“ขอโทษ” ปอนด์กระซิบข้างหูผม (แอบหอมแก้มกูด้วยนะมึง) “ขอโทษ ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ขอโทษนะ ขอโทษ . .”
พัง . . . . หมดสิ้นแล้วทุกสิ่ง กำแพงระหว่างผมกับมันที่เราสองคนสร้างมันขึ้นมาด้วยความทิฐิ พังทลายลงมาในชั่วพริบตา
ผมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ไม่ตอบอะไร . . แต่ก็กอดปอนด์ตอบเบาๆ
“ไม่ทำอีกแล้ว ผิดไปแล้ว . . ขอร้องล่ะ ให้อภัยปอนด์นะ ปอนด์จะไม่สับสนไม่ลังเล ไม่แย่ ไม่เหี้ยแบบนั้นอีกแล้ว ให้โอกาสปอนด์นะ”
ผมยังรักมัน . . และมันก็ยังรักผม
คนรักกัน . . บางทีก็ต้องให้อภัยกัน . . เพื่อเริ่มต้นใหม่
“ถ้ามึงทำอีกล่ะก็ . .” ผมดันปอนด์ออกไป และจ้องมองมันผ่านม่านน้ำตาของตัวเอง “กูจะสั่งให้โทมัส . . เจื๋อนไอ้จ้อนมึงทิ้ง ฮือออ”
“ยอมทุกอย่างเลยอ่ะ” ปอนด์คว้าร่างของผมไปแนบชิดกับอกของมันอีกครั้ง “ง้อแล้วนะคนดี กลับมานะ มาเป็นแฟนกัน มาเป็นคนรักของปอนด์”
“เออ” ผมโรแมนติกไม่ค่อยเป็นน่ะ = =
“ขอบคุณมาก” ปอนด์กระซิบตอบ “จะดูแลอย่างดี จะรักเป็นอย่างดี จะไม่ปล่อยให้หนีหายไปไหนอีกแล้ว”
ผมสัมผัสได้ถึงน้ำตาของปอนด์ที่หยดแหมะลงบนข้างแก้มของผม = =นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมอึ้ง ปอนด์ร้องไห้ . .
“ขอโทษที่ตาบอด ขอโทษที่ลำดับความสำคัญผิด ขอโทษที่จัดการความรู้สึกของตัวเองได้ไม่ดีพอ ฮึก ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”
“อืม” แค่ปอนด์ร้องไห้ ผมก็รู้ซึ้งแล้วว่าปอนด์รู้สึกผิดออกมาจากขั้วหัวใจของปอนด์จริงๆ ผมค่อยๆเช็ดน้ำตาของปอนด์ที่ไหลออกมาทีละหยดจนมันหายไป . . ปอนด์ร้องไห้ไม่มีเสียง
“มาเริ่มต้นกันใหม่นะ . .” ปอนด์กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น พร้อมกับก้มหน้าลงมา
ริมฝีปากของปอนด์สัมผัสกับริมฝีปากของผมอย่างแผ่วเบา จูบของปอนด์นั้นขลาดกลัว . . และอ่อนไหว ผมค่อยๆประคองใบหน้าของปอนด์ และช่วยปอนด์สัมผัสผมได้อย่างถนัดมากขึ้น
เราจูบกันเนิ่นนาน . . นานมากเหลือเกิน . . ด้วยความคิดถึง ความห่วงหาอาวรณ์ ความรัก . . ความต้องการ ทุกอย่างผสมผสานรวมกันออกมาเป็นสัมผัสที่แสนจะวาบหวาม . .
ผมรู้สึกตัวอีกทีตอนที่ปอนด์วางตัวของผมลงบนเตียง . .
“ฮะ เฮ้ย มึงขาหักไม่ใช่เหรอ” ใบหน้าของผมแดงแจ๋มากแน่ๆ . . เพราะพอจะเดาออกว่าสิ่งที่จะเกิดต่อไปนั้นคืออะไร
“หา . . เปล่านี่” ปอนด์ชี้ไปที่ขาของตัวเอง “อ๋อ ไอ้นี่น่ะเหรอ เหยียบเศษแก้วน่ะ”
รูปร่างมันเหมือนเฝือกชะมัด . .
“แต่ไม่ใช่ปัญหาหรอก”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย” ถ้ามันจะจู่โจมมาใส่ผมตรงๆแบบนี้ล่ะก็ . .
“เป็นอะไร” ปอนด์รีบถามทันที ผมก้มหน้างุดหลบสายตาไอ้ตัวที่กำลังคร่อมผมอยู่ “ธาม ไม่พร้อมเหรอ” น้ำเสียงดูลุ้นเหลือเกินนะพ่อคุณ = =
“ปละ เปล่า” เมื่อวานกูยังร้องไห้เพราะมึงอยู่เลย วันนี้กูจะเสียตัวให้มึงแล้วเหรอ “พะ พร้อม พร้อมแล้ว”
“แน่นะ ปอนด์ไม่บังคับนะ” ถึงแม้ปากจะพูดอย่างนั้น แต่ดูจากสีหน้าและก็ท่าทางแล้ว ยังไงกูก็เสร็จมึงแน่ๆ
แต่ก็ยอมวะ . . “อะ อื้อ” ปอนด์ยิ้มกริ่ม แล้วก็ก้มหน้าลงมาจูบผมทันที มือไม้ของมันเร็วมาก ไต่บนตัวผมมั่วไปหมดจนผมขนลุก
“ช้าๆสิมึง!”
“หึ” ปอนด์ยิ้มมุมปาก สัมผัสอีกครั้งที่ข้างแก้มของผม ข้างหูของผม ผมขนลุกซู่ . . “ปอนด์ไม่รู้หรอกนะว่าธามจะผ่านใครมากี่คน . .”
ฮะ . . เมื่อกี้มันพูดอะไรนะ เสียงมันหื่นเกินไปจนผมสมองตื้อ
“ . . แต่ปอนด์จะทำให้ธามลืมทุกคนที่ผ่านมาทั้งหมดเลย”
“อ๊ะ!!!!!!”
2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE
[/b]
“มึงว่าป่านนี้พี่ธามเค้าจะไปหาไอ้ปอนด์รึยังวะ” ผมถามไอ้บูม คนคิดแผน ที่แต่งเรื่องเกินจริงชิบหาย มันบอกพี่ธามว่าไอ้ปอนด์ขาหัก แต่เปล่าเลย ไอ้ปอนด์ดันเซ่อเดินเหยียบแก้วที่แตกแล้วในห้องของมัน
“เฮ้อ . . ไม่รู้ดิ” ไอ้บูมเลี้ยวรถจอดเข้าที่จอดรถคอนโดไอ้ปอนด์ “แต่คงไม่ง่ายหรอกมั้ง มึงก็รู้พี่ธามเป็นไง เค้าเลือกได้จะตายไป”
“โหยยยย จะจบแบบนี้ไม่ได้นะ!” ผมโวยวาย
“แป๊บนะคิก โทรศัพท์เข้า” บูมมันบอกให้ผมเลิกโวยวายก่อนมันรับสาย “แม่ง ไอ้นี่อีกแล้วเหรอ ฮัลโหล . . อืม อืม อืมมมมม ฮะ พี่ธามไม่ได้อัดรายการเหรอ แล้วเค้าไปไหนล่ะ เอ่อ ไม่แน่นะ ไม่แน่ใจเหมือนกันอ่ะ อะไร อะไรอีกล่ะ . . ไม่ได้อยู่กับมันโว้ยยยยยยยยยยยย อยู่คนเดียว เข้าใจมั้ยว่าอยู่คนเดียวน่ะ!”
ไอ้บูมทะเลาะกับคนในสายใหญ่โตจนผมรู้สึกใจเสีย . . พักหลังๆมานี่เวลาอยู่กับผมทีไร บูมมักจะบอกคนในสายเสมอว่ามันอยู่คนเดียว ผมเป็นต้นเหตุให้มันทะเลาะกับใครรึเปล่านะ
“ทำไมหงอยอย่างงั้นวะ”
“หา หงอยเหี้ยไร”
“เลิกหงอยเหอะ ไปดูข้างบนกัน เผื่อพี่ธามจะมาหาเชี่ยปอนด์!!!!”
“อะ อื้อ”
ผมกับบูมวิ่งขึ้นไปในห้องของปอนด์ รีบมากจนลืมเคาะประตูห้อง
“อ้าว ไม่มีใครอยู่เหรอวะ” ห้องของมันเงียบมาก . .ผมกับบูมค่อยๆเดินไปสำรวจห้องนั้นห้องนี้ จนในทื่สุด . .
พรืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมกับไอ้บูมพ่นอะไรสักอย่างออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ ตกใจ และตกใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พากันวิ่งหนีห้องนอนมาตั้งหลักที่ห้องครัวทันที
ใจของผมเต้นไม่เป็นส่ำ กับภาพที่ผมเห็นพร้อมบูม = =
“ฮะ ฮ่ะ เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมร้องออกมาอย่างนี้
“ชู่วววว สองคนนั้นได้ยินล่ะก็ เราจบเห่แน่” บูมเอามือปิดปากของผม “ฟินสัดดดดดดดด กูฟินชิบหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
บุญตาของพวกผมแล้ววววว . . ฮิ้วววววว ภาพพี่ธามหลับในอ้อมกอดของไอ้ปอนด์นี่เป็นอะไรที่พวกผมโคตรฟิน . . และที่ฟินไปกว่านั้นคือ . .
ทั้งคู่ไม่ใส่เสื้อผ้า . .
“ไอ้เชี่ยธามมมมมมมมมมมม!!!!”
ใครมาเรียกอะไรพี่ธามตอนนี้วะเนี่ย . . ผมรีบวิ่งไปปิดประตูห้องนอนของไอ้ปอนด์ไว้ทันที ส่วนไอ้บูมรีบวิ่งไปหาผู้ที่มาใหม่อย่างรวดเร็ว
ทำงานกันเป็นทีมจริงๆ . .
“จุ๊ๆนะครับพี่คินตา จุ๊ๆ”
“เชี่ยอะไร ใครวะนี่ ทำไมมาอยู่ใกล้เมียกู”
นี่ใช่มั้ย พี่คินตากับพี่เหนือในตำนาน O_O
จริงอย่างที่ไอ้บูมพูดทุกอย่าง ทั้งคู่ถูกบรรสร้างขึ้นมาด้วยเทพยาดาชั้นไหนก็ไม่รู้แม่งดูดีกันชิบหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย . . พี่เหนือก็หล่อเทพบุตร ส่วนพี่คินตาก็น่ารักกกกกกกกกกก . . แบบที่มองแล้วตาละห้อยได้เลย(เพราะเค้ามากับแฟน)
“เอ่อ โทษครับพี่เหนือ” ไอ้บูมไม่กล้าซ่าต่อหน้าคนๆนี้แน่ๆ พี่เหนือในตำนาน “ทั้งคู่อยู่ในห้องนอนครับ เข้าได้เข้าเข็ม”
“เอาโด้!!!!!!!!!!!!!!!!”
“คินพูดไร น่าเกลียด”
“ก็คนมันดีใจอ่ะ”
“ดีใจห่าไรล่ะ เชี่ยปอนด์แม่งไก่อ่อน ป่านนี้เพิ่งจะมาได้กันเนี่ยนะ หึ ถ้าเป็นกูนะ เสร็จกูตั้งแต่ . .” พี่เหนือหยุดพูดทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของพี่คิน พี่เค้าดูโมโหเล็กๆนะ “โอเค ไม่พูดละครับ”
“งั้นก็สำเร็จแล้วสิ!” พี่คินหันตากลมๆมาใกล้ผมจนผมตกใจ “ในที่สุด!!!!”
“เฮ้อ ควรฉลองให้กับความสำเร็จนี้ครับ” มึงไปสนิทกับพี่คินตอนไหนวะบูม
“โอเค อยากแดกไรบอก กูเลี้ยงเอง!”
“ผมชอบกินฟรี!”
“ดี งั้นรอพวกแม่งเสร็จก่อนละกัน” พี่เหนือนั่งลงบนโซฟา ทำท่าสบายใจเฉิบ กดรีโมทเปิดทีวี . . นี่รอแบบนี้เลยเหรอ “จะได้ไปเที่ยวกัน สามคู่พอดีไง”
หืมมมม ???
“สามคู่ ฮ่าๆๆๆ เออว่ะ” พี่คินหัวเราะ “ผู้ชายแม่งหันมารักกันเองหมดเลย แล้วผู้หญิงจะเป็นยังไงเนี่ย เหอๆ”
“สามคู่ไรครับพี่” ผมมีบทบาทแล้วครับ ผมพูดออกมาอย่างงงๆ “ผมกับไอ้เชี่ยนี่ . .”
“อ้าว นึกว่าเป็นแฟนกันซะอีก” พี่คินหยิบปีโป้จากตู้เย็นมาแทะ “ก็เห็นรักกันออกอย่างนั้น”
ดูยังไงวะ ?
“ไม่ใช่แล้วครับ ไม่ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“โด่ว . .” พี่เหนือหันมาหาบูม “มึงก็ไก่อ่อนสินะ”
“พี่เหนือ” บูมทำหน้าเหมือนไม่รู้จะพูดว่ายังไงดี
นี่ผมงงไปหมดแล้วนะเนี่ย . . .
“ผมกับมันไม่ได้ . .”
“นี่คิดดูดีๆนะ” พี่คินเดินออกมา พร้อมๆกับปีโป้อีกหลายๆอัน หอบมาเผื่อพี่เหนือตั้งเยอะแน่ะ “พวกมึงเป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน ดูกันไม่ออกเลยเหรอ”
“ดูอะไรออกล่ะพี่” ผมขอเถียงหัวชนฝา “ผมกับมันเป็นเพื่อนกันนะ”
“อืม .. เหรอวะ” พี่คินทำหน้ากวนได้โคตรน่ารักเลย “เพื่อนกันก็รักกันได้นี่ เหมือนเชี่ยฟิล์มกับเชี่ยมิกไง” แล้วผมจะไปรู้จักด้วยมั้ยเล่า . . “แต่เอาเถอะ . .”
“พี่คินเดี๋ยวผมหาน้ำมาให้!” บูมเสนอตัวแล้วหายจ๋อมเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็ว อ้าว ไอ้นี่ แทนที่จะมาช่วยกันเถียง . .
“ไก่อ่อนวิ่งหางจุกตูด” พี่เหนือรำพึง
“หึหึ แกล้งเด็กหนุกดีเนอะเหนือ”
“อะไรล่ะ แกล้งเหนือหนุกกว่าพวกนั้นตั้งเยอะ”
“ไม่เห็นหนุกเลย”
“เอ๊ะ . .เดี๋ยวนี้สนใจเด็กขึ้นมารึไงวะ”
คู่รักเค้าเถียงกันซะงั้น . . ผมเกาหัว ทำตัวไม่ค่อยจะถูก เดินมานั่งโซฟาอีกตัวที่อยู่ห่างจากคู่รักในตำนานนั้น . .
“มึงนี่ตลกดีนะ” พี่คินตั้งข้อสังเกต
“ครับ?”
“เพื่อนรักรักมึงออกขนาดนั้น ยังดูไม่ออกอีกเหรอ”
หืมมมมมมมมมมมมมมมม ??? ใครรักใคร อะไร ยังไง มันใช่เหรอ!!!!!!!!
“พี่คิน น้ำได้แล้วครับ!!!” ไอ้บูมโผล่เข้ามาในห้องพร้อมๆกับแก้วน้ำสองใบ
ดีใจ . . ถึงแม้ว่าจะรู้ว่ามันไม่จริง แต่ผมรู้สึกดีใจ . . ออกมานิดๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
แล้วพี่เจิ้นล่ะ ?
ปอนด์ธาม 35 ตอนจบค่ะ
โพสต์วันละตอนกำลังจะออกสตาร์ทแล้ว
เจอกันพรุ่งนี้นะคะ <3
-
ดีกันแล้ว ดีกันแล้ว :-[ :-[
-
อิอิ เค้าอยากรู้ลีลาน้องปอนด์อ่ะ คงแซ่บน่าดู :-[ :-[
สรุปว่าบูมคิกเหรอ แล้วพี่เจิ้นละ งง
แต่ดูเหมือนบูมรำคาญๆพี่เจิ้นอยู่นะ
:really2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดได้กันแล้ววววววววววววว :-[
แต่ว่าน้องเค้กตัดฉากทิ้งทำไมอ่าาาาาาา งื้ออออออ :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
เหนือคินยังมีเลยนะ ฮือๆๆๆ :o12:
เหลือก็แต่คิกบูมนี่ล่ะ เรื่องราวเป็นยังไงนิ งืมๆ o8
-
:o8: :o8:
-
เค้าดีกันแล้วววว
โอ้ยยย ดีใจ
ในที่สุดมาม่าก็ผ่านพ้นไปได้
ชอบคำพูดปอนด์มากเลย
แบบฟังแล้วจะละลาย
แต่พูดแล้วก็ต้องทำให้ได้ด้วยนะ
-
นั้นดิ พี่เจิ้นนี่ใคร เป็นญาติ บูมมั้ง ??? :เฮ้อ:
โธ่เหนือ แกก็อ่อน พอๆกับไอ้ปอนด์ อ่ะแหละ ชิ ทำเป็นคุย :a14:
-
บูมใช้เจิ้นเป็นตัวหลอกป่าวนี่
หรือว่าเอาเจิ้นไว้ปรึกษาเรื่องคิก :m12:
-
ดีกันแล้ว :mc4: เหนือคินคู่รักในตำนานคิดถึงมาเยอะๆก็ได้นะ ส่วนคู่บูมก็ลุ้นต่อไป :3123:
-
เค้าดีกันแล้วอ่ะๆๆๆๆ :mc4: :mc4:
แล้วคิกกะบูมนี่ยังไงหว่า??
-
:z1: :z1: ในที่สุด ปอด์นกับธามก็....
คนแต่งสร้างกระแสอีกแล้ว ลงทุกวันก็จบเร็วหน่ะสิ อีกหกตอนเองอ่ะ :serius2:
-
ธามเป็นคนดีที่หนึ่งเลย.. ปอนด์แสดงความรู้สึกกับคนอื่นให้เห็นตำตา ยังอภัยได้ o13
“ขอโทษที่ตาบอด ขอโทษที่ลำดับความสำคัญผิด ขอโทษที่จัดการความรู้สึกของตัวเองได้ไม่ดีพอ ฮึก ขอโทษนะ ขอโทษจริง"
..ถ้าปอนด์เคลียร์ความรู้สึกให้มันชัดเจนแบบนี้ซะแต่แรก..กะคินตาอะไรยังไง
ถ้าคุยให้เคลียร์..ตรงประเด็น..ก็จบ
งี้มันน่าจะให้กินน้ำใบบัวบกอีกซักปีนัก..ชิ :a14:
แต่ให้คินตามาช่วย..จบปัญหาได้สวย ..เรื่องเกิดเพราะคินตาก็ด้วย
ก็ต้องจบด้วยคินตามาช่วยเช่นกัน เยี่ยมค่ะ :yeb:
ให้ข้อคิดที่ดีนะ ถ้าเราไม่อยากทำร้ายจิตใจแฟนเรา..
ก็อย่าให้คนในอดีตมามีอิทธิพลมากกว่า :L1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด พี่เหนือในตำนาน คู่รักในตำนาน ฮ่าาาาาาาา
:laugh: :laugh:
โอ๊ยยย พี่เจิ้นแค่ที่ปรึกษามั้ง เหมือนพี่เค้าโทรมาแซวเลยอ่ะ
( ใช่ไหม พี่เจิ้นอย่ามามุมิกับบูมนะ ) o18
-
ปอนด์นายพูดได้กินใจจริงๆๆ :L2:
-
รักกันๆๆๆๆ
-
อร๊ายยยย ฟินปอด์นธาม :haun4:
-
โอ้ยดีใจ ดีกันสักที ฟินมากกกกกกกก :impress2:
-
ถึงจะหายไปนาน แต่ก็ยังคงอ่านอยู่นะครับ อิอิ
ตามมาหลายตอนเลย ตั้งแต่เริ่มไปขอนแก่น
มาบ่อน้ำตาแตกพรากๆ ตอนที่ปอนด์กับธามเลิกกันในรถ
แล้วก็ฉากง้อมะกี้ ฮ่าาาา น้ำตาไหลแบบเช็ดไ่ม่ทันเลย
ปกติฉากที่ร้องไห้มีไม่กี่ฉาก และฉากที่ร้องไห้ได้คือ
ฉากที่ต้องเลิกกัน ทั้งที่ยังรักกันอยู่
T__________________T
ปอนด์ธามได้กันแล้ว เย้ๆๆๆ
รอตอนต่อไปครับ
ปล. เหลือแต่บูมคิกแล้วสิ
ปล.2 พี่เจิ้นนี่ยังไง พี่เจิ้นเป็นชายแท้ไม่ใช่เหรอ ฮ่าๆๆ
-
กรี๊ดกร๊าด ฟินมากค่ะ แหม ต้องให้คนนู้นคนนี้ช่วยเนอะถึงจะคุยกันได้ เริ่มอยากอ่านคู่บูมคิกแล้วสิคะ จะรอนะ:)
-
ฟินนนนนนนที่สวดดดดด :z1:
-
ในที่สุดก็ :-[
รอตอนต่อไปจ้า
-
:กอด1:
http://www.youtube.com/v/_DuIhypaGwE
ผ่านเลยไป ใจเคยเจ็บ อย่าเก็บไว้
ปล่อยมันให้ ลบเลือนลาง จางเรื่อยไหล
เมื่อโชคดี มีอีกครั้ง รั้งหัวใจ
กุมมือไป ใจทั้งสอง ประคองกัน
:n1:
กว่าจะเคลียร์กันได้ลงตัว :เฮ้อ: ตรูคนอ่านก็เหนื่อยนะ
ดีแล้ว..ปอนด์ เคลียร์ปัญหา เคลียร์ความรู้สึกได้ ซะที
ทีหลังก็อย่าพลาดอีก ลำดับความสำคัญของคนที่เรารัก แคร์เค้า อย่าให้เสียความรู้สึกกันซ้ำๆ
:L2: +1 ขอบคุณ..ฟ่อน ใจดีลงให้อ่านทุกวันเลย รักน่ะนี่ อิอิ
-
แม่งงงงง ฟินนนนน วันนี้ฟินทุกอย่าง โอ้สสสสส!!!!!
-
ต้องให้ถึงมีคินตานะเนี่ย
ดีใจมากกกกกกๆ ที่ปอนด์เคลียร์ตัวเองได้เสียที ไม่ปล่อยธามไปง่ายๆ
ต้องขอบคุณคู่รักในตำนาน
แต่ยังต้องเชียร์คิกบูมจินะ คู่ไก่อ่อน อีกคู่ :impress2:
เหนือกับคินสุดยอดที่สุดดดด o13
อีกหกตอนจะจบแล้วเร้อออออ o22
-
ป๊าดดดดดดด ปอนด์แกรอเวลานี้มานานและใช่ม่ะ
-
งานนี้ไม่รู้จะโทษคินตา หรือขอบคุณคินตาดีที่โผล่เข้ามาจัดการน้องปอนด์พอดี
ส่วนคู่เพื่อนรักรักเพื่อนนั้น ยังท่าทางอีกไกล ไหนจะความกล้าในตัวเอง ไหนจะเจิ้นเพื่อนในวงธามอีก
-
ดีกันแล้ว ดีใจจัง :-[
แต่ว่าฉากนั้นหายไปไหนอ่ะ
-
จบปอนด์ธามแล้วก็บูมคิกต่อก๊ากกกกก หาเรื่องให้คนเขียนนนน
-
คินตาอยูกับเหนือนน่ารักมาก ๆ เลย แต่อาละวาดใส่ปอนด์ไม่ยั้งเลยนะนั่น บูมชอบคิกใช่ไหมนั่น แล้วคิกก็ชอบบูมไม่ใช่หรือ แล้วยังไงกันนะเนี่ย ปอนด์ก็ไม่ค่อยเลยนะ ธามก็เหมือนกัน
-
ปอนด์... พ่อเทพบุตร โอ๊ยย
แอบฮาตอนธามมองเหนือ ขนาดจ๋อยๆยังมีหึง 55555
ต่อจากธาม ถ้าเลิกกันอีก ขอต่อคิวแรกนะ
ชอบน้องปอนด์ ชอบบบบบ
ฮาเหนืออะ เอาใจเมียตลอดดดดด คู่นี้น่ารักงุ้งงิ้งไม่เปลี่ยนเลย
อยากจิบอกว่าหน้าปกเรื่องนี้ ปอนด์หล่อมากกก อ๊ากกก คลั่งไคล่ >_<
-
ดีกันแล้วเย้ๆ
-
มันต้องแบบนี้ซิ..หนูบูมที่รัก.....เป็นตัวช่วยที่ดีจริง ๆ
คู่รักนักร้องต้องมาช่วยให้..จอมบื้อคิกคุง...รู้ใจ..หนูบูมต่อไปนะเออ...
..คิดถึง..คินกะเหนือ..มาก ๆ เลย ไม่มีตอนพิเศษของ 2 คนนี้ซักหน่อยเหรอ...
อยากให้มีนะตัวเอง.... o13
-
เย้ๆ เข้าใจกันซะที
ขอขอบคุณคินตามากๆ :pig4:
ถ้าจะให้ดีช่วยบูมมันหน่อยดิ คิกมันยังดูมึนๆ อยู่เลยว๊า
-
หมั่นไส้คินตา สรุปปอนด์ผิดคนเดียวซะงั้น
-
ตอนที่ 30
Pyramid
4-0
พ่อง เจ็บสัดสัดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!
ผมใส่เสื้อคลุมชุดนอนลุกขึ้นมาดื่มน้ำด้วยความยากลำบาก ไอ้เชี่ยปอนด์ เมี่ยงเอ๊ยยยย ไปตายอดตายอยากมาจากไหน สี่รอบ สี่รอบบบบบบบบ มึงคิดว่ากูผ่านคนอื่นมาเยอะแล้วตรงนั้นกูจะเข้านอกออกในได้ง่ายๆงั้นรึ
กู . . กูฟิตนะเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เจ็บโคตร น้ำตาเล็ดเลย . . ยิ่งไอ้นั่นของปอนด์นะ ยิ่งไม่อยากพูดถึง เพราะงั้น . .ผมเลยต้องเจ็บแบบนี้ไง!!! >///< (นางหน้าแดงค้า คุณผู้ชม)
ว่าแต่ ซากอะไรมานอนตายอยู่ตรงโซฟาวะเนี่ย
อุบร๊ะจ๊ะเฮ่ย O_O
ผมไม่น่าส่งเสียงเลย . . พวกแม่งลืมตากันแล้วทำหน้าสลอนเมื่อเห็นผม ที่ซึ่งคิดว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอกก็เลยใส่เสื้อคลุมออกมาดื่มน้ำเพื่อที่จะไปนอนพักต่อ
กลับกลายเป็นว่า . . เป็นการประกาศให้ทั้งสี่รับทราบว่าผมเสียตัวให้ไอ้ปอนด์ . . ราวกับเป็นการแจ้งให้ทราบอย่างทั่วถึงกัน
พูดไม่ออกเลยกู = =
ผมเซทำท่าจะล้ม . . แน่นอนว่าพระเอกของเรื่องก็โผล่มาทันทุกที
แถมยังโผล่มาในสภาพที่ล่อแหลมเกินจะทน ปอนด์เปลือยท่อนบน มีผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอว ==
พวกแม่งไม่ต้องจิ้นกันแล้ว เรียลสาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ปอนด์มึงไปใส่เสื้อเลย เมียกูมองมึงใหญ่แล้ว” เหนือลากคินตาเข้าไปนอนพิงเหมือนเดิมพร้อมทั้งเอามือปิดตา ไอ้คินดิ้นขลุกขลักๆพร้อมทั้งเถียงชิบหายว่าไม่ได้มอง แค่ฟิน ==
ฟินเชี่ยไร . .
“เดินไหวป่ะ” ไอ้เหี้ยปอนด์ยิ้มร่า พร้อมกับกระซิบที่ข้างหู ทำตัวสดชื่นมากราวกับได้ปลดปล่อยทุกข์ที่อัดอั้นมานาน
แต่กูนี่เสียหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ข้างในได้ใส่อะไรป่าวเนี่ย บูมกับคิกก็อยู่นะ เข้าไปในห้องเหอะ”
“หะ จะต่อกันอีกเหรอ รอแดกข้าวอยู่นะเนี่ย” คินโวย
“เอ่อ = = แล้วแต่พี่ธามละกันนะถ้าพี่จะต่อ” ไอ้บูม
“หลับรอก็ได้วะ” เหนือ
“แหะๆ ยังไงก็ได้ครับพี่” ไอ้คิก
ฮ่วยยยยยยยยยยยย นี่ชีวิตกูต้องมีสัมภเวสีสี่ตนคอยติดตามแล้วเหรอเนี่ย กูจะทำอะไรยังไงกับใครมันก็เรื่องของกูป่ะวะ . . มารอกูทำไม มีอะไรทำก็ไปทำสิ!!!!!!
ด่าราวกับว่าอยากต่อ . .
เปล่าหรอก ผมก็แค่โวยวาย(ในใจ) กลบเกลื่อนความอับอายของผมน่ะ TT
ผมเดินเข้าไปใส่เสื้อผ้าในห้อง . .ได้ยินเสียงไอ้ปอนด์ตีมือกับเพื่อนทั้งสองยกใหญ่ ส่วนคู่รักในตำนานงุ้งงิ้งกันอยู่บนโซฟาไม่สนใจโลก
“กี่รอบไอ้สาด”
“สี่” เสียงปอนด์ดูภูมิใจมาก
“โอ้ววว ท่านเทพเจ้าปอนด์ กูขอคารวะ!!!!!!!!!!!”
เอาไปคุยกันสนุกปากเชียวนะ สงสารกูบ้าง TT กูเป็นคนเจ็บ กูเป็นคนที่ถูก(มีด)แทงนะโว้ยยยยยยยย
“หึหึ แป๊บนะ ไปดูเมียก่อน”
“เชี่ยยย ไอ้เห่อเมียยยยย”
“ก็เมียกูดี”
“อย่าให้กูมีบ้าง!!!!!!”
“คนข้างๆมึงไงบูม!!!!”
ปอนด์ตะโกนบอกบูมก่อนที่จะปิดประตูห้อง อยู่ในห้องไม่ถึงสองวิแม่งก็วิ่งมากอดมาหอมซอกคอผมใหญ่ . .
อยู่ใกล้ไอ้หื่นนี่ . . มีแววได้เสียตัวบ่อย
ผมรักอาชีพดาราขึ้นมาในบัดดล . .
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
คอนเสิร์ตใหญ่ริมทะเล . .
“ธาม วันนี้ร้องเพลงดีมาก!!!!!!!” พี่เจิ้นตบไหล่ของผม หลังจากนั้นก็กอดคอผมกับเพื่อนๆในวงกันใหญ่
“คุณหนูครับ ‘กำลังใจ’ ถือสายรอแล้วครับ” โทมัสยิ้มอย่างยินดี ขณะยื่นโทรศัพท์ส่วนตัวของผม
ผมแปะมือกับสมาชิกในวง ก่อนรับสายปอนด์ด้วยรอยยิ้ม
“ว่าไง”
“ฮ่าๆๆๆๆ ร้องผิดคีย์ด้วยท่อนนึง!” ไอ้ปอนด์แลดูสะใจมากกกกก
เสียเซลฟ์ว่ะ . . แต่พี่เจิ้นก็ชมว่าร้องดีนี่หว่า “ดูถ่ายทอดสดด้วยเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วรู้ได้ไง ถ้างั้นก็แสดงว่ามั่วแล้ว” กูร้องดี กูร้องดีเว้ย อย่ามามั่ว . .
“ก็ฟังเสียงสดไง ถึงรู้เนี่ย”
“อะไรของมึง”
“ข้างหลัง หันมาสิ”
ผมหันหลังไปทันที . . ดอกไม้เต็มหน้าผมไปหมด
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมกดวางทันที “เซอร์ไพรส์จัง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ปิดเทอมมันว่าง” ปอนด์ยิ้ม มาให้กำลังใจหลังเวทีเลยเหรอเนี่ย รู้สึกดีจังแฮะ
“ขอบคุณน้า” ผมอดยิ้มไม่ได้ ดีใจจริงๆครับ เพราะผมนึกว่ามันนอนส่ายพุงเลยอยู่คอนโด’ของเรา’โน่น
“จำได้มั้ย . .ที่นี่ไง หัวหิน เราเจอกันครั้งแรก” ปอนด์บอก “เกือบปีแล้วสินะ”
“ฮ่า ใครจะลืมคนอกหักคนนั้นได้ลงล่ะ”
“ไม่ได้ต่างอะไรกันเลยยยยยยย” ปอนด์ขยี้หัวผม น้อยๆหน่อย กูแก่กว่านะ!!!!!!!
“ถอยไป!!!!!!!” มีคนตั้งใจเดินชนผม “พวกผิดเพศ”
“ไอ้เหี้ย” ปอนด์อารมณ์ขึ้นทันที ใจเย็น . . ปอนด์ มึงเจ้าชายนะเว้ย มึงใจเย็นนนนนนนนนนนน . . ผมจับแขนของปอนด์เอาไว้ไม่ให้ไปกระโดดตะครุบไอ้หมอนั่น “ใครอ่ะธาม เถื่อนชิบ”
“ฟาน นักร้องนำแบล็คเอกซ์น่ะ” ผมบอก “ช่วงนี้เรตติ้งเค้าตกมาก . . ซิงเกิ้ลใหม่ธามนำหน้าเค้า เสียงกรี๊ดก็นำหน้าวงเค้า . . ก็เลยเป็นอย่างที่เห็น”
“แถมข้างนอกยังฝนตกด้วยครับ” โทมัสโผล่หน้ามาบอก “แบล็คเอกซ์เล่นได้ไม่ถึงครึ่งเพลง งานต้องยกเลิกไปซะก่อน”
“ก็เลยอารมณ์เสียสินะ” ปอนด์ยังทำหน้าขุ่นมัวไม่เลิก
“เอาน่า ปล่อยเค้าไปเหอะ” ผมรีบพูด “ถ้าเป็นธาม ธามก็คงวีนไปแล้ว ปอนด์ก็รู้นี่ = =”
“เออแฮะ”
“หึหึ”
ผมกับปอนด์โบกมือทักทายพี่เจิ้น ก่อนไปขึ้นรถตู้ของที่บ้าน ขอย้ำ . .ที่บ้าน ปอนด์มาหาทั้งทีผมไม่นอนกับพวกทีมงานหรอก
. . . บางทีก็อยากให้ความสุขแบบนี้ อยู่กับเราไปอีกนานแสนนาน
ขณะเดียวกัน
ผมกำลังนั่งอยู่ในร้านเหล้าด้วยความมึนงง . .
ทำไมกูถูกลากมาตรงนี้ได้วะเนี่ย == อ๋อใช่ เชี่ยบูมแม่งลากผมมา ไอ้ผมก็เหงาๆก็เลยมากับมัน นึกว่าเชี่ยปอนด์มันจะมาด้วยครับ แต่เปล่าเลย มันไปซ้อมฮันนีมูนกับเมียหมาดๆของมันที่หัวหินโน่น ผมกับไอ้บูมก็เลยมานั่งแด๊กกันสองคน
บรรยากาศเก่าๆกับคนเดิมๆ ที่ปั้นปึ่งใส่กันมาเป็นเวลาเกือบสองเดือน ..
เชี่ยบูมแม่งก็ยังฮอตเหมือนเดิม หย่อนก้นลงนั่งได้ไม่ทันไร . . สาวๆก็พร้อมใจเข้ามาเดินอ่อยกันให้พรึ่บ คนกลางคืนแบบพวกผมเค้ามองกันออกแหละครับว่าใครต้องการอะไร . .
แต่คราวนี้ดูเหมือนตัวผมเองจะแปลกออกไป . .
“โทรศัพท์พังน่ะครับ ช่วงนี้ไม่มีโทรศัพท์ใช้ ^^” บูมพูดด้วยรอยยิ้ม ยื่นไอโฟนของมันมาใส่มือผมผ่านใต้โต๊ะ . . เพื่อความเนียน สาวที่เข้ามาขอเบอร์มันถึงกับทำหน้าจ๋อย แต่เธอไม่เชื่อแน่นอนล่ะ (แหม ใครจะเชื่อ) สงสัยคงรู้ว่าไอ้บูมไม่เล่นด้วยมั้ง เลยเดินไปโน่นแล้ว = =
“เชี่ย ขี้ฮกนี่หว่า” ผมส่งโทรศัพท์ให้มันคืน
“ไม่ต้องเอามาคืน กูฝากไว้” บูมพูดเซ็งๆ “เดี๋ยวแม่งก็มีมาอีก”
เหวยยยยย . . ไอ้หล่อชิบหาย ไอ้หล่อโคตร ไอ้หล่อไม่บันยะบันยัง . . หมั่นไส้ว่ะ แต่ก็จริงของมัน ผู้หญิงนี่จ้องมันกันเป็นพรวน ไม่รู้ว่าไอ้เชี่ยนี่มีอะไรดี
ผมเป็นเพื่อนกับมันมาตั้งแต่มอปลาย ผมรู้ว่าเพื่อนผมมันมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามมากขนาดไหน แต่ผมไม่เคยสังเกตเลยว่ามันก็หล่อเหมือนกัน (CUคิ้วบอยคงจะเคยลงรูปมันอ่ะนะ) ใบหน้าหล่อแบบไทยๆ แต่ตัวขาวแบบจีนๆ แถมยังสูงชะลูด . . สเปกผู้หญิงส่วนใหญ่เลยแหละ
“จ้องไม” มันยกแก้วเหล้าขึ้นกระดก
“ก็เปล่า” ผมยักไหล่ “แค่สงสัยว่าทำไมวันนี้ไม่มีใครมาขอเบอร์กูสักคน”
ปกติต้องมีนี่หว่า . . ถึงแม้จะมีน้อยกว่าไอ้บูมก็เหอะ ขอล่ะ . . มีมาสักคนหน่อยเหอะนะ จะได้เกทับใส่มันด้ายยยยยยยยยย
“ให้ตายยังไงก็ไม่มีหรอกเว้ย”
“ดูถูก เดี๋ยวมึงคอยดู”
“หึหึ ก็ดูอยู่ตลอดเนี่ย”
“อีกไม่เกินสามนาที” อ้าวชิบ . . กูควรจะพูดว่าชั่วโมงดิถึงจะถูก แล้วนี่อะไร . . 3 นาที เชี่ยแล้วววว มันจะมีมาได้ยังไง
T_________T
“ฮ่าๆๆๆ ถ้ามีมานะ . . กูยอมจูบกับมึงเลยอ่ะ”
“หะ เหี้ยอะไร!!!!!!!!!” นั่นเป็นสิ่งที่กูต้องการที่ไหนกันเล่า . . มึงบ้าไปแล้ว
“ก็ได้ ๆ ถ้ามีคนมาขอเบอร์มึงภายในสามนาทีนี้ . . กูยอมจูบกับใครก็ได้ที่มึงบอก”
“โหยยย เอาแน่เหรอวะ” ผมเริ่มนึกสนุก มองไปเห็นกระเทยขาประจำที่ชอบไอ้บูมมานานนม . . พวกผมมาร้านนี้ทีไรเป็นอันเจอเจ๊แกมองไอ้บูมอย่างหลงใหลอยู่ร่ำไป หึหึ คราวนี้แหละ . . ผมจะช่วยให้เจ๊เค้าสมหวังกับเชี่ยบูมสักที . .
“แต่ถ้าไม่มีมาล่ะก็ . .”
เออว่ะ . . ผมลืมเงื่อนไขข้อนี้ไป
“มึงต้องจูบกับกูนะ”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” กูตกใจนะเว้ย!!!!!!!
“ทำไมไอ้สัด หรือมึงป๊อด”
“ไม่เคยเหอะ!!!” อย่าเอาศักดิ์ศรีมาเล่นนะโว้ย ให้มันอยู่ค้ำคอกูนี่แหละ . .
แต่จูบ . . จูบกันเนี่ยนะ ผมกับไอ้บูม . . เนี่ยน่ะเหรอ ใช่เรื่องที่ไหนกันเล่า
“ทำไมหน้าเหมือนไม่เคยหึหึ มึงเคยหอมแก้มกูตอนมอห้า!!!”
“ก็นั่นมันวันเกิดมึง ใครๆก็ทำกัน . .”
“แล้วทำไมคราวนี้จะทำไม่ได้”
“เออๆ ไอ้เชี่ย สามนาที จับเวลา!!!!!!!”
“เหลือสองนาทีแล้ว”
“ว่าไงนะ!”
บูมยักคิ้วจึกๆ . .ให้ตายสิ . . ยังไงผมก็อยากชนะอ่ะ . . ใครจะไปอยากจะ . . จูบกับเพื่อนกันเล่า ไอ้เชี่ยบูม คิดอะไรของมันอยู่นะเนี่ย แม่ง . .
“หนึ่งนาที”
โธ่เว้ยยยย . . ไม่น่าพูดจากชั่วโมงเป็นนาทีเลยว่ะ อยากตีปากตัวเองชิบหาย . . T__________T ผมเริ่มมองซ้ายมองขวา มองหาคนที่น่าจะอยากได้เบอร์ผม ซึ่งก็นะ . . ไม่ค่อยมีใครสบตากับผมเลย . .นี่ผมจะรอดมั้ยเนี่ย = =
“หมดเว . .”
“ขอโทษนะ” เช้ดดดดด นั่นไง!!!! กูรอดแล้ว ผมจุ๊ปากใส่ไอ้บูมแล้วหันไปหาต้นเสียงที่พูดเมื่อกี้
อ้าวเช้ดดดดดดดดดดด . . ทำไมเป็นผู้ชายล่ะ!!!!!!!!!!!!!!
“กระเป๋าตังค์ตกน่ะครับ” หมอนั่นยิ้มๆให้ผมขณะยื่นกระเป๋าตังค์กุชชี่ของผมมาให้ . .ไม่ได้ขอเบอร์หรอกรึ เอิ่มมม ก็ดีนะ ก็ไอ้นี่มันเป็นผู้ชายอ่ะ!!!!
ผมบอกขอบคุณมัน มันยิ้มให้แล้วเดินจากไป . .ไอ้บูมมองตามไอ้นั่น แล้วหันมายิ้มให้ผมอย่างผู้กุมชัยชนะ = =
“มึงเสร็จกูละ”
เสียหายเหี้ยๆ เสร็จด๋อยไร ยังไม่ได้อยู่บนเตียง! (เสื่อมจริง)
“หึหึ ยังว่ะ” ผมชูกระดาษสีขาวที่มีตัวเลขเรียงรายสิบหลักให้ไอ้บูมดู “อยากได้บัตรนิสิตคืน โทรมาที่เบอร์นี้นะคับ 087XXYYYZZ ฮ่าๆๆๆๆ”
มานาทีสุดท้ายก็ยังดีวะ . . มันก็ไม่หลุดข้อตกลงเท่าไหร่หรอก มีคนมาขอเบอร์กับมีคนมาให้เบอร์ซะเองเนี่ย = =
ไอ้บูมทำหน้าเซ็งชิบหาย . .อ่ะโด่ว ๆ ๆ ผิดคาดล่ะสิ . . หึหึ มึงเสร็จอิเจ๊คนนั้นแน่ๆคืนนี้อ่ะ!!!!
“เออก็ได้วะ!!” บูมร้อง “อ้าวบอกมา!!! จะให้กูไปจูบกับคนไหน เลือกมา!!”
“ได้ทุกเพศด้วยใช่มะ” ผมยิ้มกริ่ม
“ไอ้ . .” บูมดูเหมือนไม่รู้จะด่ายังไงดี “ถ้ามึงให้กูไปจูบกับผู้ชาย แล้วเชี่ยแม่งเกิดต่อยกูขึ้นมาล่ะวะ!”
“ถ้างั้นมันก็ยิ่งหนุกอ่ะดิ”
“เออๆ ยังไงก็ช่าง คนเดียว เลือกมา!!!”
“อืมมม เอาใครดีน้า . .” ผมทำเป็นมองหาแต่ในใจยังไงก็จะบอกว่าเป็นเจ๊คนนั้นอยู่แล้ว ท่าทางไอ้บูมมันจะแหยงๆนางชอบกล นี่แหละความสนุกอย่างแท้จริง บูมเอ๊ย . . ถึงเค้าจะเป็นกระเทยนะ แต่เค้าก็เหมือนผู้หญิงจริงๆตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยนะโว้ยยยยยยยยย
“คิดนานจัง ไอ้เหี้ยเอ๊ย”
“แหมก็ต้องคิดนิดนึง . . ความสะใจส่วนตัวเลยนะ!” เกมที่มันคิดเอง . . และมันแพ้เอง
“ช้าจังแม่ง” ช้าเหี้ยไร ยังไม่ถึงนาทีเลย “เดี๋ยวกูมาละกัน”
“อ้าวไอ้สัด อย่าหนีดิ!”
“ไม่ได้หนี . . แต่เดี๋ยวกูมา”
แม่ง . .ผมไม่น่าทำเป็นคิดนานเลยว่ะ . .ผมยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกแล้วนั่งรอมัน หายไปทำใจรึยังไง . . แหงล่ะ . .ผมกำลังจะสร้างปัญหาให้มันนี่นา ว่าแต่เอาเจ๊คนนั้นมันจะดีเหรอ หรือว่าเป็นผู้หญิงคนนั้นดีนะ หรือว่าเป็นไอ้กล้ามใหญ่ที่นั่งข้างหลังนี่ดี
โอ้ยยย แค่คิดก็สนุกแล้ววววววววววววววววววววว . . .
แต่ไอ้บูมหายไปนานมากครับ . . นานจนผมต้องเดินออกไปตาม เห็นมันเดินออกไปทางหน้าร้าน ไม่แน่ใจว่ามันไปสูบบุหรี่รึเปล่า . .เท่าที่จำได้ มันเป็นคนไม่สูบบุหรี่นี่หว่า = =
ผมเห็นมันยืนอยู่หน้าร้านหันหลังให้ผมอยู่ ผมจะเดินเข้าไปหาแล้ว ถ้าเกิดไอ้คนที่คุยกับมันมันไม่ใช่คนที่ให้เบอร์ผมเมื่อตะกี้น่ะ
ผมเลยซุ่มดูตามพุ่มไม้
“ขอบัตรนิสิตของแฟนเราด้วยครับ”
O_O ชัดเต็มสองรูหูกูเลยเห้ย ทำไมไปพูดอะไรแบบนั้นฟะบูม!!!!
แต่ก็ดีมากครับ . .ผมไม่คิดจะสานต่ออะไรกับไอ้หนุ่มคนนั้นอยู่แล้ว แค่คิดก็แหยงๆยังไงชอบกล มันไม่ใช่อ่ะ
มันกำลังช่วยผมเหรอเนี่ย
“อ้าว นายเป็นแฟนกับคนนั้นเหรอ” ไอ้นั่นดูงงๆ “เห็นมีคนเข้ามาขอเบอร์นายเยอะ นึกว่าเป็นเพื่อนกันเฉยๆซะอีก”
นี่สังเกตมานานแล้วเหรอ . . แต่ก็ช่างเหอะ รีบคืนบัตรมาเร็วๆเข้า กูขี้เกียจไปทำเรื่องบัตรใหม่
“ขอบัตรคืนด้วยครับ” เสียงไอ้บูมดูเซ็งเต็มทน . . ท่าทางมันคงเหนื่อยหน่ายและก็ขอบัตรของผมคืนนานมากพอดู . . แต่ไอ้นั่นคงไม่ยอมให้ง่ายๆ
“เสียดายจัง” หมอนั่นบ่นอุบ มองบัตรของผมอย่างเสียดาย อ้าวไอ้นี่ มึงจะเอาบัตรกูไปทำพรือ ต้องการมันไปทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยย
แอบเห็นไอ้บูมฉกมาจากมือของไอ้นั่นแล้วเดินออกมาเลย . .มันเดินผ่านหน้าผมไป ส่วนผมยืนแข็งทื่อในความมืด ไอ้บูมแม่งมองไม่เห็นผมหรอก
แต่คนที่เห็นผมคือคนที่เดินตามหลังไอ้บูมเข้าไปในร้านน่ะสิ ก็ไอ้คนขี้ขโมยบัตรคนอื่นนั่นแหละ มันดูตกใจเล็กๆ แต่ผมนี่ตกใจเวอร์ ไม่รู้จะทำหน้ายังไง
“แหะๆ” ผมยิ้มเจื่อนๆ “โทษทีนาย เราไม่ใช่พวกแบบนายน่ะ” หน้ามันโหดนิดๆ โคตรกลัวว่าจะมีเรื่องเลย “เพื่อนเราเลยมาช่วยเรา ไม่ว่าอะไรนะ”
“อ้าว สรุปยังไงนี่” หมอนั่นเกาหัว “คนหนึ่งก็บอกว่าแฟน อีกคนก็บอกว่าเพื่อน”
“เอ่อ เอาเป็นว่า .. เราขอโทษละกันนะ”
“หมอนั่นดูชอบคุณนะ” จู่ๆคำพูดของไอ้คนนั้นก็ดูจริงจังขึ้นมา “เค้าทำหน้าซีเรียสใส่ผมมากเลย อันที่จริงผมก็เสียดายคุณ แต่เค้าคนนั้นดูจะชอบคุณเอามากๆ เพียงแต่เค้ายังไม่ได้บอก”
มึงมั่วละ . . !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ก่อนหน้านั้นเค้าทำจะต่อยผมเลยด้วยซ้ำ หึหึ” หมอนั่นโบกมือลา “ยังไงก็ลองมองเค้าใหม่ดูนะ เค้าอาจจะดูโหดไปนิด แต่เค้าก็จริงจังน่าดู”
พูดทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป . .ทิ้งให้ผมยืนตรงแหน่วอยู่หน้าร้านด้วยความงง ไปกันใหญ่แล้ว ไอ้บูมเนี่ยนะชอบผม ไม่ใช่พี่เจิ้นเหรอ . . ก็เห็นคุยแต่กับพี่เจิ้นตลอดเวลานี่ มั่วแล้วแหละ . .
ผมพยายามจะไม่เก็บมาใส่ใจ แต่ทว่า . .
“มึงหายหัวไปไหนมา!!!!!!!!!!!!!!!!” ไอ้บูมร้องเสียงดัง ตั้งแต่อยู่หน้าประตูร้าน เชี่ยยย ร้องดังทำไมวะ อายสาวๆเค้า!
“กู . . ออกมาสูดอากาศ” ตามหามึงนั่นแหละ
“เชี่ย อย่าออกมาคนเดียวอีกนะมึง” ไอ้บูมลากแขนผมไปทางลานจอดรถ “กลับดีกว่า . .แม่ง เสียบรรยากาศ”
“อารมณ์เสียไรมาเนี่ย!!!!”
“เพราะมึงนั่นแหละ”
“กูทำอะไรอ่ะ” งง . . งงมากเลยไอ้สัดเอ๊ย
“ช่างแม่งเหอะ!!!!” โคตรงงกับคนอย่างไอ้บูมในตอนนี้เลย กูอยากจะรู้นักว่ามึงเป็นเชี่ยอารายยยยยยยยยยยยย . . ผมโดนลากไปเกือบจะถึงรถแล้วแต่เพิ่งนึกออก!
“เชี่ย มึงยังไม่ได้ทำตามเงื่อนไขที่แพ้เลยนี่หว่า!!!” ที่ต้องไปจูบกับเจ๊กระเทยคนนั้นน่ะ!
“อะไร!!!” แม่งทำหน้าโหดชิบหาย จนผมไม่กล้าพูดต่อ “อ๋อ เรื่องนั้นน่ะเหรอ” มันเดินไปฝั่งคนขับรถแล้วแท้ๆ ก็ยังจะเสือกอ้อมกลับมายืนตรงหน้าผมทำไมไม่รู้ “นี่ไง”
จุ๊บ <3
สตั๊นไปประมาณ 60 วิ!
ไอ้บูม . . จุ๊บปากผม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อะไรกัน อะไรกัน นี่มันอะไรกัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
หรือสิ่งที่ไอ้โจรขโมยบัตรพูด . . มันมีเค้าของความจริงแฝงอยู่วะ ?
นับถอยหลังกับตอนจบแล้วค่ะ
ผูกพันกับตัวละครมากเหลือเกิน T_____T
ใจหายว้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
:o8: ธามกลายเป็นนางไปซะแล้ว ^^
ฟินอีกแล้ววันนี้ แอบสงสารธามเล็กน้อย ฮ่าๆ
มีลุ้นคู่เพื่อนซี้ต่อ มีแววว่าจะแฮปปี้เร็วๆ นี้ (รึเปล่า??)
-
ได้โอกาสจัดเต็มเลยนะ..น้องปอนด์....ข้าวปลาไม่กินแต่มีแรงจัดฟันนะนี่..อิอิ...
ส่วนนี่..เอาแล้วไง.....จัดไปเลยบูม คิกมันบื้อไม่ต้องพูดจับอะจึ่ยเลย..
คินตาก็น่ารัก...จับ 3 คู่มาเป็นตอนพิเศษน่าจะดีน๊า.... o13
-
ตายแร้ววววว บูมคิก
:-[
-
คิก + บูม :impress2:
-
สี่รอบ :a5: จัดหนักเลยนะปอด์น สงสารธามตะหงิดๆล่ะ
ลุ้นๆ บูมคิก อิอิ
-
ชอบมูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม เท่สาสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
โอยยย น่ารักทั้งสองคู่เลยยยย
-
กรี๊สสสสส อะไรกันๆๆๆๆๆ
นี่นุ้งบูมเป็นเมะเหรอ งง แล้วพี่เจิ้นละ เป็นเคะเหรอ? แต่แฟนคลับจิ้นเจิ้นธามนี่นา
แสดงว่าพี่เจิ้นต้องเป็นเมะสิ แต่น้องบูมก้เมะ แอร๊ยยยยย งงจ้าาาา
:really2:
เค้าอยากอ่านปอนด์ธามเยอะๆอ่ะ เอาสวีทๆๆๆๆๆๆ
:-[
-
ช่วงเวลาแห่งความสุข ธามปอนด์ :กอด1: บูมคิกก็ลุ้นต่อไป :3123:
-
ถ้าเจิ้นบูมเป็นจริง แสดงว่าบูมได้2 โพสิชั่น
งั้นหรอ!!!!!!! 5555555
แต่พ่อหนุ่มนั่น เปนการจีบที่น่ากลัวนะ
แจ้งตำรวจข้อหาขโมยของได้เลย 55
-
อร๊ากกกก บูมมม มัน ฟินนนนน 2 ตอนหลังนี่เป็นอะไรที่
มันฟินมากจริงๆ นะ ทั้งเหนือคิน ปอนด์ธาม บูมคิก
ไม่อยากให้จบเลยยยยยยย
:กอด1: :กอด1:
-
งงกันจริง ตกลงบูมกับเจ้นเป็นไรกันแล้วกับคิกตกลงว่าไง
คูหลักก็หวานได้ใจ คู่รองก็อะไรก็ไม่รู้ เจอกันอีกทีน่าจะรู้เรื่อง
-
:haun4:
น้องปอนด์..ขอสี่
พี่ธาม..สี่ก็สี่ ตามใจ
ฮ่าฮ่า
มีตัวจริง รักจริง มันก็ดียังงี้
ที่ผ่านมาน่ะ แค่ตามเป็นเงารักอยู่นานเลย..ปอนด์
เห็นม่ะ..กับเมียเรา หื่นได้อะไรได้ ธามน่ารักม่ะ
ขอบคุณ..ฟ่อนเค้ก :n1:
-
แข่งซีนกัน3คู่เลยอ่ะ
ธามปอนด์นี่จัดเต็มกันเลยทีเดียว
เหนือคินงุ้งงิ้งๆกันอยู่สองคน
ส่วนคิกบูมก็มีจุ๊บแล้วววว
-
ช้าไปสองตอนเค้าดีกันเรียบร้อยแล้ว ได้กันแล้วด้วย :o8:
ต้องให้คู่รักในตำนานเค้าออกโรงถึงได้เรียบร้อยอย่างนี้
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องยกความดีให้บูมด้วยครึ่งนึง :laugh:
ถ้าบูมไม่โกหกธามก็คงไม่มา และคงไม่ลงเอยอย่างนี้
ขอให้ผลบุญในครั้งนี้ส่งผลให้บูมสมหวังกับคิกนะ :-[
ดูแล้วคงอีกไม่นานหรอก คงได้ฉลองสามคู่เร็วๆนี้แน่
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:man1: :man1: :man1:
-
โบกธง ชูป้าย ส่งเสียง บูม คิก
-
รอ จ้าาาาาา
-
ปอนด์จัดหนักมากกก
สี่รอบ ไม่สงสารธามเลยยย แต่อย่างว่าแหละ "อั้น" มาตั้งนาน
เชียร์คู่คิกกับบูม บูมกับคิก อิฮิ้ววว :impress2:
-
น่ารักมากเลย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ o22
-
คิกก็พยายามจะไม่รับรู้อะไรให้ได้เลยนะนั่น แสดงว่าท่าทางบูมคงแสดงออกเต็มที่เพราะคนรู้กันหมดแบบนั้นเนี่ย
-
บูมคิกน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก
ขอบัตรนิสิตแฟนผมคืนด้วยครับ แอร้กกกกกกกกกกกกกกกก
-
อร๊ายยย เขินนนน :-[
-
เเว๊กก บูมคิกน่าร๊ากก :impress2:
-
ขอตอนพิเศษ คิกกับบูมเยอะๆนะ
น่ารักมากๆเลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ลุยได้แล้วบูม
คู่อื่นๆ เค้าก็สมหวังหมดแล้ว
สู้ๆ :ped149:
-
o13บูมสู้ๆ55
-
สรุปแล้วพี่เจิ้นเป็นอะไรกับบูมละเนี่ยยยยยย
-
นั่นสิ พี่เจิ้นเป็นอะไรกับบูม :m28:
-
คิกมึนมากกกกกก
:เฮ้อ:
สงสัยต้องรุกหนักละบูม :z1:
-
ไม่อยากให้จบเลยน่ะ มีตอนคิก+บูมด้วย น่ารักจัง :impress2:
-
นี่มัน3คู่ชู้ชื่นนี่นา..ดีใจปอนด์กับธามดีกันแล้วววววน้องธามเอ๊ยคุ้มมั๊ยน่ะโโนจัดหนักซะขนาดย้าน
ส่วนคิกบูมคู่นี้ก็ก้าวหน้าแล้วน๊าามิเสียแรงทีหลายคนเชียร์อยู่
-
:-[ :-[ :-[
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อร๊ายยยยย คู่หลักเค้าครองรักกันเเล้ววววววววว
แต่.......
......
...
นี่ชั้นมโนผิดฝั่งเหรอเนี่ยยยยยยยยย
นึกว่าคิกบูม......บูมคิกซะงั้น
พลาดๆๆๆๆๆๆๆ ก็เห็นตอนธามเข้าใจปอด์นผิดก็เห็นเคืองแทนพี่ธามจะเป็นจะตาย
แล้วเราก็นึกว่าพี่เจิ้นจะสูงยาวเข่าดี อ้าววว สรุปชั้นเดาผิด กรี๊ดดดดด :serius2:
เอาล่ะ เอาใหม่........โอเคล่ะ
บูมคิกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาถึงก็ออกตัวเเรงซะ สงสัยเรื่องพี่เจิ้นคงเป็น...ที่ปรึกษาไรงี้เฉยๆใช่มั๊ย?
:confuse:
รักคนแต่ง รอพุ่งนี้ รอตอนต่อๆไปเพื่อไขความกระจ่างงงงงงง :กอด1:
-
ธามโดนจัดหนักเลย สงสัยปอนด์จะเก็บกดมานาน ฮ่าๆๆ
อ้าวตกลงว่าเป็นบูมคิก หรอเนี่ย เรานึกว่าเป็นคิกบูมมาตลอดแท้ๆ
-
บูมคิก บูมคิก บูมคิก อ้ายยยยยยยยยยย
-
ตามอ่านทันแล้ววว
ปอนด์เก็บกดเหรอลูกกกกกก
ธามช้ำกันพอดี
พี่เหนือหล่อตลอดดอ่ะ
รอลุ้นบูมคิก แล้วพี่เจิ้นนี่ยังไง ยังไงเนี่ย
-
:-[ปอนด์อัดอั้นชิมิ เคลียร์ได้ทั้งทียิงเต็มที่4ประตูไม่ยั้ง><
ตั้งแต่อ่านมานึกว่าบูมรับมาตลอดเลย
พึ่งมาชัดตอนนี้เนี่ยแหละว่าพระรอง55555555
-
ปอนด์ตามธามไปถึงหัวหินเลย :z1:
คิกกับบูม :o8:
-
ตอนที่ 31
F**king Perfect
ใครมันมาขยุกขยิกแถวแก้มผมวะ . .
แถมยังส่งเสียงฟอดแล้วฟอดเล่า . . อยากจะถามออกไปเหลือเกินว่าเป็นไรมากป่ะ แต่เหนื่อยเกินกว่าที่จะเอ่ยออกมาเป็นคำพูดได้
ก็นี่มันเพิ่งเสร็จกิจกรรมกันไปยังไงเล่า!!!!
ใครว่าเป็นดาราแล้วโชคดี (มึงว่าเอง) เวลามีหรือไม่มี กูก็โดนมันยิงเข้าเป้าตลอด!!!!!!
“อืมมมมม จะนอนนะ” ผมจับหน้าของปอนด์ให้มาซบใกล้หน้าของตัวเอง
“มีความสุขจัง” ปอนด์กระซิบใส่ข้างหูผม ผมแอบยิ้มเล็กๆ แต่ก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ . . ดี๊ด๊าเหลือเกินนะมึง . . มึงไม่ได้ถูกยิงนี่หว่า!!!!(ยังไม่จบ) “ขอบคุณนะธาม”
“ขอบคุณที่ช่วยให้ปอนด์ได้ปลดปล่อยช้ะ” เสียงของผมแหบแห้ง เพราะพลังงานสูญสิ้นไปหมดแล้ว
“ไม่ใช่สักหน่อย”ผมโดนสำเร็จโทษด้วยการโดนกัดหูเบาๆ . . “ขอบคุณที่กลับมาต่างหาก ขอบคุณจริงๆนะ”
“ที่จริง . .แค่เห็นหน้ามึง . . กูแทบจะลืมทุกอย่างเลยด้วยซ้ำ” ผมตอบ “เคยฟังเพลงยอมตั้งแต่หน้าประตูป่าววะ”
“เก่ากึ๊กเลย”
“แสดงว่ารู้จัก”
“แหะๆ” ปอนด์บดเบียดร่างกายเปลือยเปล่าของมันให้เข้าใกล้กับร่างของผมมากยิ่งขึ้น . . นั่นทำให้ผมรู้สึกเสียววาบแปลกๆ . . ตัวของปอนด์อบอุ่นมาก . . และมันทำให้ผมรู้สึกอิ่มเอมปลอดภัย
นี่ถ้าพวกเรายังมีทิฐิต่อกันอยู่ . . เรื่องราวแบบนี้คงไม่เกิดขึ้นสินะ
“นอนซะนะ” ปอนด์จุมพิตหน้าผากของผมอย่างแผ่วเบา “หนาวรึเปล่า เพิ่มแอร์มั้ย”
“เหมือนตัวจะร้อนเลย”
“เฮ้ยยยยยยยยย” ปอนด์ถึงกับเอาหัวออกจากหมอนแล้วมาดูอาการผมเป็นการใหญ่ “จริงป่าวววววเนี่ยยย ร้อนจริงด้วย!”
“มึงแหละ ใช้งานกูหนัก . .” ผมแอบบ่น พรุ่งนี้มีงานใหญ่ซะด้วย กูจะวูบมั้ยเนี่ย = = ช่วงหลังๆไม่ค่อยได้เข้าฟิตเนสเลยครับ พี่แอนใช้งานหนักจัด เดินสายโปรโมทต่างจังหวัดก็เยอะ ซ้อมเพลงสำหรับคอนเสิร์ตใหญ่อาทิตย์หน้าอีก นับว่าเยอะมากๆ เนื่องจากเจ๊แกออกตัวเต็มที่ว่าต้องแข่งกับแบล็คเอกซ์แบบเต็มสตีม ทุกอย่างเลยต้องเพอร์เฟคและก็เป๊ะ
ได้ข่าวว่ารองประธานของค่ายโน้นเป็นแฟนใหม่ของแฟนเก่านางอ่ะ = =
แล้วสรุปไอ้ปอนด์หรือพี่แอนใช้งานผมหนักเนี่ย . .โอเค ตอนกลางวันอาจจะต้องฉีกยิ้ม แหกปากร้องเพลง หน้าเป๊ะสู้กล้อง แต่พอตกกลางคืน ไม่มีอะไรให้ต้องเป๊ะ แต่ต้องเละ . . อย่างช่วยไม่ได้ T_________T
“ขอโทษษษษ” ปอนด์ก้มลงมาจุมพิตหน้าผากผมอีกครั้ง คราวนี้พ่อเจ้าประคุณถึงกับเปิดโคมไฟหัวเตียง แล้วลุกขึ้นจากเตียง O_O กูแอบเห็นปอนด์น้อยแว้บๆ >< เขินยังไงไม่รู้ “เดี๋ยวต้องหาน้ำมาเช็ดตัวให้ธามก่อน” ปอนด์ใส่บ็อกเซอร์ แล้วเดินหายออกไปจากห้อง
หลังจากนั้นปอนด์ก็กลับมา พร้อมๆกับน้ำกับกะละมัง . . นี่ผมไม่สบายจริงๆใช่มั้ยเนี่ย . .
“อูยยย” ปอนด์มองดูสภาพร่างกายของผมอย่างตกตะลึง “ปอนด์รุนแรงเกินไปรึเปล่า”
ผมลืมตาปรือๆ มองดูร่างของตัวเอง ร่องรอยสีกุหลาบปรากฏอยู่บนทั่วทั้งแผงอกและแผ่นหลัง ปอนด์ยิ้มแห้งๆ ขณะที่เริ่มทำการเช็ดตัวให้ผมอย่างแผ่วเบา
“พรุ่งนี้ต้องใส่ชุดเปิดอกไรงี้ป่ะ” จู่ๆปอนด์ก็ถามขึ้นมา
“เปล่านี่ . .” ผมตอบทันที “ใส่สูทน่ะ งานประกาศผลรางวัลตอนกลางคืน”
“ดีแล้ว”
“ทำไมวะ”
“ต้องเป็นสูทปิดคอด้วยนะธาม”
“หา”
“ปอนด์ทำรอยแถวคอไว้เต็มเลยอ่ะ”
“ไอ้ . .” ไม่รู้จะด่ามันยังไงแล้ว . .ไอ้เราก็มีส่วนผิดเองที่ตามใจมันนี่นา “โอเค เดี๋ยวบอกโทมัสให้ แม่ง อึดอัดตาย พรุ่งนี้อ่ะ”
“มิดชิดดีออก”ปอนด์ออกความเห็น “ทำไมเสื้อผ้าธามถ้าไม่ใช่เสื้อหนังทำไมต้องเป็นคอวีสีขาว ไม่ก็กล้ามบางๆด้วยอ่ะ”
“ก็เป็นสไตล์เจร็อคนี่นา” แต่ผมก็ไม่ได้แต่งแบบนั้นเดินเหินบนถนนหรอกนะ อายเค้า “สไตลิสต์กับสปอนเซอร์เค้าให้ใส่น่ะ”
สังเกตได้ว่าปอนด์ทำหน้าสลดลงนิดนึง “หวงรึไง”
“ก็ . .” ปอนด์ก้มหน้างุด “นิดนึงได้มั้ยเล่า”
“ทนไหวได้ไงนะ” ผมถามปอนด์ “ธามต้องเจอคนเป็นร้อยเป็นพัน เป็นคนของประชาชน เป็นคล้ายๆของสาธารณะ ปอนด์ทนได้ยังไง” ถ้าเป็นผมล่ะก็ . . ไม่ทนจะหึง ไม่ทนจะเหวี่ยง ไม่ทนจะคิดมากแน่ๆ วันๆเจอคนสวยคนหล่อเข้ามาหาให้รึ่ม . .
“ก็การร้องเพลงคือความสุขของธามนี่นา” ปอนด์เริ่มจับผมพลิกไปอีกข้างเพื่อเช็ดแผ่นหลังให้ “แค่ไม่อยากให้แต่งชุดบางๆเฉยๆ” ประโยคท้ายฟังดูแผ่วๆ
“ฮ่าๆๆ โอ๊ะ!” หัวเราะมากไม่ได้ ไข้ก็เป็น สะโพกก็สะเทือน TT
“หลับตาเถอะ พรุ่งนี้เดี๋ยวบอกโทมัสให้ทุกอย่างเลยนะ ไม่มีงานตอนกลางวันใช่ป่ะ”
“อื้อ ถ้ามีร่างคงแหลก” แค่นี้ก็แหลกจนไม่รู้จะว่าไงแล้ว “ตื่นเต้นนิดหน่อยแฮะ”
“ทำไมเหรอ”
“พรุ่งนี้เป็นวันงานประกาศผลกลุ่มศิลปินหน้าใหม่ยอดนิยมอ่ะดิ”
“หึ วงธามได้แน่ๆ” ปอนด์ยิ้ม
“ก็ไม่แน่” ผมบอก “หลังๆนี่แบล็คเอกซ์เริ่มมาแรงมากเหมือนกัน ให้ตายสิ กูไม่อยากทำตัวแข่งขันกับใครเลยว่ะแม่ง ไอ้พวกแบล็คเอกซ์ไม่น่ามาทำตัวแข่งขันใส่กูก่อนเลย”
“ธามยอมไม่ได้ใช่ป่ะ”
“ก็เออดิ”
“ฮ่าๆๆ พรุ่งนี้ก็ชนะแล้วล่ะ”
“ใช่ พรุ่งนี้ต้องชนะ” ผมพูดให้กำลังใจตัวเอง “การแข่งขันจะได้ยุติลงสักที แล้วพวกมันก็จะได้รู้ว่าวงไหนจะเจ๋งกว่ากัน”
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
วันถัดมา
“อืม ไข้ยังไม่ค่อยลดเท่าไหร่เลย” เสียงนุ่มๆของปอนด์ดังอยู่ไม่ไกลจากหูผม ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นใบหน้าของปอนด์ก่อนเป็นอันดับแรกของวัน ปอนด์มีสีหน้าที่ดูเป็นกังวล
“กี่โมงแล้ว” ผมหลับยาวเลยเหรอเนี่ย
“สิบเอ็ดโมงน่ะ”
“เฮ้ย!” ผมร้อง “โทมัสล่ะ โทมัส!!!!!”
“ครับ ครับบบบบ คุณหนู!!!” โทมัสวิ่งตาตั้งเข้ามาในห้องนอนของปอนด์
“ค่ายเค้านัดกี่โมงเนี่ย = =”
“สี่โมงเย็นครับ”
โอวววว . . ค่อยโล่งหน่อย ผมเอาหัววางลงบนหมอนด้วยความสบายใจมากยี่งขึ้น “ขอนอนอีกนิดละกันนะ” อันที่จริงก็แอบขี้เกียจนิดหน่อยด้วย
“คุณหนูไม่สบายหายดีขึ้นบ้างมั้ยครับคุณปอนด์”
“ดีขึ้นนิดหน่อยเอง” ปอนด์ตอบ “คงต้องตื่นขึ้นมาหาไรกินแล้วก็กินยา”
“ไม่เอา” ผมตอบทันที “อยากนอนต่อ ง่วงงงงงงงงงงงงงงงง”
“ไม่ได้นะ ต้องกินยาก่อน ไม่งั้นไม่หายนะครับ”
“งืออออ”
“ผู้ชนะต้องมีออร่าเปล่งประกายที่สุดดิ จะไปทำหน้าโทรมๆตอนรับรางวัลได้ยังไงจริงมั้ย”
พูดถึงเรื่องรางวัล ไอ้ตัวกระผมก็หูผึ่งขึ้นมาทันที . . แสดงว่าผมต้องลุกขึ้นกินข้าวและก็กินยาและก็นอนต่อใช่ป่ะ โอเค ยอมแพ้ก็ได้แม่ง
“ดีมาก” ปอนด์บอกเมื่อในที่สุดผมก็ทานโจ้กและก็ทานยาเป็นที่เรียบร้อย “ปอนด์ไม่กวนแล้วนะ หลับซะ คราวนี้ต้องดีขึ้นแน่ๆ”
“แล้วจะไปไหนอ่ะ” ผมถาม เพราะเห็นปอนด์ทำท่าเหมือนจะออกไปข้างนอก . .
“ทำธุระ”
“ธุระอะไร”
“ธุระเรื่อยเปื่อยนี่แหละ”
“ธุระอะไรอ่ะปอนด์”
“คิก . .ไม่มีอะไรสำคัญหรอก”
“ทำไมต้องยิ้มด้วยเล่า”
“คิดมากไรอยู่เนี่ยฮะคนป่วย” ปอนด์เดินกลับมาที่เตียงแล้วก็หอมแก้มผม . . ต่อหน้าโทมัสที่เพิ่งยกชามโจ้กออกไปเลย เดี๋ยวนี้พ่อเจ้าประคุณเค้าอาจหาญขึ้นมาก “ไม่มีอะไรหรอก ไม่มีอะไรจริงๆนะครับ”
“ถ้างั้นก็บอกมาดิ ทำเป็นลับลมคมใน กวนตีนนะมึง”
“ป่วยอยู่ก็ยังอุตส่าห์มีแรงเหวี่ยงได้อีกนะ”
“อะไรเล่า”
“ฮ่าๆๆ โอเคค . . เดี๋ยวรีบไปรีบมานะ” ปอนด์ลูบหัวผมเบาๆ
“รีบมานะ!”
“ครับ คร้าบบบบบบบบ”
ปอนด์ยิ้มกว้างแบบสุดๆก่อนที่จะลุกหนีไป . . อ้าวกรรมชิบ ดันลืมถามมันว่ามันจะไปไหนซะงั้นอ่ะ ต้องโทษความสะเพร่าของตัวเอง แต่ตอนนี้ขอนอนก่อนละกันนะ ผมจะได้หายจากไอ้อาการไข้บ้าๆนี่สักที เย็นนี้จะได้เปล่งประกายหน่อย . .
สี่โมงเย็น
ผมมาอยู่ที่บริษัทแล้วครับ พี่แอนนัดมาแต่งตัวที่นี่(คุณเธอก็ไปด้วยเหมือนกันนะงานนี้ เห็นชุดแล้วตะลึงกันไปเป็นแถบ ขนนกสีม่วงเนี่ยนะ?) ปอนด์เพิ่งกลับมาถึงคอนโดตอนที่ผมกำลังจะออกมาบริษัท เลยสวนกันไปซะฉิบ ธุระอะไรของมันก็ไม่รู้ แต่ช่างมันเถอะครับ ตอนนี้ผมไว้ใจมันชิบหาย . . ผ่านอะไรมาด้วยกันแบบนั้นก็ทำให้ผมอุ่นใจได้เปราะหนึ่งแหละนะ . .
“ธาม”
“เฮ้ย” โชคดีที่เพิ่งจะหายไข้ . . ผมเห็นพี่เจิ้นในชุดสูทเดินหน้าซีเรียสเข้ามาหาผม โคตรตกใจเลย O_O “ว่าไงพี่”
“มึงต้องรู้จักดิ!” อ้าว หมายถึงใครล่ะเนี่ย
“อะไรครับ”
“คนที่ชื่อ . . คิก” หืมมม ไอ้คิก. .ถามถึงไอ้คิกทำไมล่ะเนี่ย ต้องถามถึงบูมสิ ผมจำได้ว่าพี่เจิ้นเคยขึ้นรถไปกับไอ้บูม “รู้จักใช่มั้ย ตัวขาวๆ แอบตี๋นิดนึงน่ะ”
“เพื่อนปอนด์ครับ” ผมตอบอย่างระมัดระวัง “ทำไมเหรอพี่”
“ตอนนี้มันได้กิ๊กได้กั๊กกับใครคนไหนบ้างปะ” เห้ย นี่มาแปลกจริงๆแล้วนะ . .
“หมะ ไม่รู้ครับ” ตั้งแต่ที่โดนคิกกับบูมหลอกต้มว่าไอ้ปอนด์ขาหักครั้งนั้น ผมก็ยังไม่ได้เจอหน้าพวกมันเลย
“แม่ง” เอ๋า . . งงเลยโว้ย ถามเสร็จพี่เจิ้นก็หายจ๋อมทิ้งให้ผมงงอยู่คนเดียว ถามคนในวงทุกคนก็ส่ายหน้าพรืด ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น พี่แกเป็นอะไรของพี่แกนั่นน่ะ . .
จนในที่สุดผมก็อยู่ในชุดสูทปกคอยกสูง(ปิดจนมิด)สีน้ำเงินเงาวับของแบรนด์ดังยี่ห้อหนึ่งเป็นที่เรียบร้อย ผมของผมถูกพี่แอนสั่งให้ย้อมสีใหม่กลายเป็นสีทอง ทองแบบทองชิบหายอ่ะ = = เจ้แกต้องการให้ผมเป็นนักร้องเกาหลีรึยังไง สั่งให้เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่ได้ แต่ก็โอเคกับผมอยู่นะครับ เปลี่ยนบ้างอะไรบ้าง ตอนนี้สีผมของปอนด์ก็ถูกย้อมกลับมาเป็นสีดำมันเดิมแล้ว (ตอนมันเปลี่ยนลุคผมจำได้ว่าสีน้ำตาลๆหน่อยอ่ะนะ) ยิ่งทำให้มันหล่อขึ้นไปมากกว่าเดิมซะอีก แต่งานนี้ไอ้ปอนด์ไม่ได้มาด้วย ผมจะไปพูดถึงมันทำไมกันนี่ . .
งานประกาศผลรางวัลพวกผมเดินบนพรมแดง เสียงกรี๊ดจากแฟนคลับ แสงแฟลชจากกล้องของนักข่าวทำเอาผมมึนไปเลย . . ดีนะที่กินมาและนอนหลับพักผ่อนมาเป็นอย่างดี พอถึงฉากที่ต้องหยุดยืนถ่ายรูปผมเห็นพวกแบล็คเอกซ์มายืนรออยู่ก่อนแล้ว .
.
ไอ้เชี่ยฟานนักร้องนำแสยะยิ้มใส่ผม . . ดูมันมั่นใจกับชัยชนะครั้งนี้ของมันเหลือเกิน ส่วนผมไม่ได้ทำหน้าอะไรใส่ แต่หันหน้าไปสู้กล้องและก็ส่งยิ้มเบาๆให้เค้าถ่ายรูปแทน
“เอ๊ะ คิกนี่มันยังไงกันนะ” ได้ยินเสียงประหลาดของพี่เจิ้นดังอยู่ข้างหู . . ผมทำหน้าเหลอหลาใส่พี่แกด้วยความงงงัน ก็ผมงงจริง ทำไมพี่เจิ้นต้องไปพัวพันอะไรกับไอ้คู่ซี้เพื่อนรักของปอนด์ด้วยเนี่ย ?
งานดำเนินไปอย่างเรียบง่ายและโคตรฮา . . เป็นโรงละครแห่งหนึ่งที่มีที่นั่งเรียงราย ผมกับเพื่อนนั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลแบล็คเอกซ์ รอการประกาศผลศิลปินหน้าใหม่ยอดนิยม ผลการตัดสินก็มาจากการโหวตของประชาชนชาวไทยนี่แหละครับ ผมจำได้ว่าคนหนึ่งโหวตได้ครั้งหนึ่ง เพราะใช้เลขประจำตัวประชาชนในการโหวต แม่งอย่างโหดอ่ะ ถ้าแฟนคลับมาปั๊มวงปั๊มโหวตล่ะก็ ต้องไปยืมเลขของพ่อแม่ลุงป้านาอ้าปู่ย่าตายายกันเลยทีเดียว . .
ผมก็นั่งชิวไปเรื่อยครับ ยกโทรศัพท์ขึ้นมาไลน์ไปหาไอ้ปอนด์บ้างเป็นบาเวลา ปอนด์บอกว่าตอนนี้กำลังดูถ่ายทอดสดอยู่ เห็นกล้องจับมาที่ผมบ่อยๆ และปอนด์ก็ทักว่าสีผมใหม่เท่ดี . . โอเค ปอนด์บอกว่าผ่านผมก็ดีใจมากแล้ว
“และแล้วก็มาถึงรางวัลที่ใครๆหลายคนต่างก็จับตามองค่ะ!” พิธีกรสาวพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “รางวัลกลุ่มศิลปินหน้าใหม่มาแรงและยอดนิยมที่สุด!!! ขอเชิญคุณตัน วงโช๊คสแลมขึ้นมาเป็นเกียรติในการประกาศผลรางวัลนี้ด้วยค่ะ”
ผมปรบมือแปะๆ ยัดมือถือเข้ากระเป๋า คนในวงเริ่มนั่งไม่ติดกับที่ พี่แอนลุ้นจนแทบจะกรี๊ดออกมาอยู่แล้ว ผมเหลือบมองไปที่พวกแบล็คเอกซ์ พวกมันมีรอยยิ้มที่มีความมั่นอกมั่นใจยังไงไม่รู้ . . เฮอะ คอยดูไปเหอะ
“ราวัลกลุ่มศิลปินหน้าใหม่ยอดนิยม ได้แก่ . .” พี่ตันเว้นเอาไว้เพราะอยากให้พวกเราลุ้น “วงโคบร้า . . เอ๋” นั่น นั่นมันชื่อวงของผมเห็นๆ!!! ผมกับพี่ๆในวงกำลังเฮ แต่ทว่า ..
สต๊าฟที่วิ่งออกมาจากหลังเวทีที่มากระซิบที่ข้างหูพี่ตูน เอ๋ . . นี่มันอะไรกัน วงผมชนะแล้วไม่ใช่เหรอ
“ต้องขออภัยนะครับ” พี่ตันปาดเหงื่ออย่างโคตรงง “รางวัลกลุ่มศิลปินหน้าใหม่ยอดนิยม ได้แก่ . . แบล็คเอกซ์”
“นี่มันอะไรกัน!” พี่แอนลุกขึ้นวีนทันที “ทำไมมีการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน!”
เสียงพี่แอนดังจนคนในวงการหันมากันให้รึ่ม เวร เวรแล้วไง ต้องทำให้เจ๊แกเย็นลงก่อน ผมเห็นแฟนใหม่ของแฟนเก่าเจ๊หันมายิ้มเยาะด้วย อะไรกันเนี่ย . .
“พี่แอน” มือกลองวงผมพูดเครียดๆ เห็นเล่นมือถืออยู่พักใหญ่แล้ว “ผมว่า . . เพราะเรื่องนี้รึเปล่าครับ”
“อะไร!”
พี่แอนก้มลงมองดูมือถือที่ถูกส่งไปให้ แล้วเธอก็ทำท่าเหมือนจะเป็นลมขึ้นมาทันที
ผมที่นั่งข้างๆดึงมือถือมาดู . .
เข้าใจถึงสาเหตุที่พวกผมถูกถอนรางวัลออกกลางคันแล้วล่ะครับ
ป่านนี้รูปของผมกับปอนด์ในทุกอริยาบถว่อนเน็ตไปทั่วแล้วมั้ง . .
ไอ้ฟานหันมามองแล้วยักคิ้วจึกๆ . . ผมสามารถเดาได้ทันทีว่าฝีมือใคร ตัวตนของผมถูกเปิดเผยให้สาธารณชนรับรู้ผ่านทางโซเชียลเน็ตเวิร์คที่ลามได้ไวอย่างกับน้ำท่วมทุ่ง
ดราม่าของจริงกำลังจะมาใช่มั้ย . .
จัน . . อยากค้างนานๆ
หรือว่าพรุ่งนี้ให้มาต่ออีก
ตอบคุณบุญเลื่องด้วยนะจ๊ะ ^^
#มโนอะไรอีกละ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
ต่อเลยค่ะ
ค้างมากกกกกกกกกกกกกก
-
จัน!!
ถ้าพรุ่งนี้ไม่มาต่อ...
ชั้นจะให้พี่ชายไปหยิกก้นเธอออออออออ
แม่ง!!
วงแบล็คเอ็กซ์เนี่ยนิสัยแบล็คสมชื่อเลยนะ
เลวจริงอะไรจริง!!
ว่าแต่รูปไรของปอนด์ธามอ่ะ สาววายอยากดู #ผิด
-
ทุกอิริยาบทนี่มันแบบไหนกัน? '
โอ๊ยไอ่นั่นแม่งเลวเด๋วพ่อก็ตื๊บให้สะหรอก -_-
-
ดีเลย จะได้ประกาศว่าเป็นแฟนกับปอนด์
แต่ก็เข้าใจธาม เพราะว่าธามทำให้วงไม่ได้รับรางวัล :เฮ้อ:
+1 ขอบคุณค่ะ
:L2:
-
สาบานเลยว่าอ่านบรรทัดแรกว่า
ใครมันมาขยุกขยิกแถว ก้น ผมวะ . . แถมยังส่งเสียงฟอดแล้วฟอดเล่า . .
สงสัยจะเป็นเอามากจริงๆ :z3: :z3:
พรุ่งนี้คุณบุญเลื่องมาต่อด้วยนะคะ ค้างมากกกก :pig4:
-
ปอนด์อย่าได้กังวลไป
สาววายมีเป็นพันคน และหากพวกสายวายเป็นแฟนคลับใคร
ศิลปินจะไม่มีทางแพ้ 5555 (เรื่องจริง แบบพวกนี้บ้าพลัง555)
เชื่อดิ๊ ดราม่า แต่เดี๋ยวดังกว่าเดิม แม่หมอฟันธง คิคิ
ปอนด์จ๋า เบาๆกับเมียเมิงหน่อยสิ
อดอยากจากไหนว้าา 5555555 สงสารธามตบชงิดๆ เชื่อละว่าเรื่องบนเตียบ ปอนด์ไม่แพ้ใครจริงๆ
-
โอ๊ะโอ!! อย่าไปแคร์ เดี๋ยวนี้ สาว y เยอะ สนับสนุนเต็มที่
มาต่อเร็วนะ มันค้างงงงงง 555
-
ขอดูรูปด้วยคนสิ
ภาพหลุดดีแล้วจะได้รู้กันไปเลย
ถ้าเป็นแฟนคลับธามจริงต้องรับได้อยู่แล้ว
เอาประสบการณ์ความเป็นแฟนคลับศิลปินมายืนยัน
เป็นกำลังใจให้ธามจ้า :L2:
-
ธามอย่าได้แคร์ เจ้แอน ป่ะเราไปตบแฟนใหม่ของแฟนเก่ากัน
-
เหี้ยจริง เรื่องของเค้า เค้าจะเป็นไรไปเสือกอะไรกับเค้า
กุล่ะอยากให้แม่งโดนบ้างจังเลย แม่งคงจะสนุกน่าดู
-
ธามงานเข้า :serius2:
-
เดี๋ยวปั้ดถีบตกเวที
โครตขี้โกงเลยทำงี้ได้ไง
ธามถีบมันให้ตกเวทีเลยหมั่นไส้
-
อย่าได้แคร์ธาม! 555555555555 สู้ต่อไปลูก :angry2
-
มิน่าล่ะ อีวงแบล็คอะไรนั่น ถึงยิ้มแบบมีลับลมคมใน ปอนด์ธามเคลียด่วนนนนน ไม่เอาดราม่าน๊าาา
-
ความลับไม่มีในโลก
แต่ความรัก มีแน่ๆ
ประกาศเลยๆๆ
-
เปลี่ยนนาทีสุดท้ายเลยนะกรรมการ ชนะแบบนี้จะภูมิใจดีมั้ยเนี่ย
เชื่อว่าแฟนคลับธามต้องเข้าใจและสนับสนุนแน่นอน!!
-
ค้างมาก!!!!
-
อันที่จริงมันเป็นเรื่องดีนะ อิอิกรรมเบย
-
กรี๊สสสสสส นี่มันอะไรกันจันนนนนน
วงคู่แข่ง (จำชื่อไม่ได้ ไม่อยากจำ เชอะ) เล่นโกงงงงงงงงงงงนี่นา นิสยไม่ดี
:angry2:
แต่แหม เดี๋ยวนี้เค้าไม่แคร์กันแล้วนะเรื่องแบบนี้
ยิ่งวาย ยิ่งดัง ยิ่งขายดี ไม่รู้กันรึงายยยยยย
กรี๊สสสสสส โมโห
:m16:
มาต่อเลยจันนนน ชั้นอยากอ่านแล้ววววว
:sad4:
-
วงการนี้ เค้าเยอะ
อยากอยู่ได้ เราก็ต้องเยอะๆๆๆๆๆ
ปอนด์ฝากรักให้ธามอีกซัก 5 ดอกนะน้อง
คืนเดียว ไหวมั้ย ฮ่าฮ่า
-
ส่งรูปมาให้เค้าดูบ้างดิ คึคึ :impress2:
-
ดราม่า ไม่เอาาาาาาาา :serius2: :serius2: รอตอนต่อไปแบบจดจ่อ :monkeysad:
-
อิฟานนน !!! :beat: :beat: :beat: :z6: :z6: :z6:
อย่าได้ดราม่าค่ะธาม สู้ !!! o13 o13 o13
-
อะไรกันนะนั่น ทำไมเป็นแบบนั้นนะเนี่ย แล้วธามจะทำยังไงกันนะเนี่ย
-
กรี๊ดดดด
ขอบคุณมากนะค่ะ
ที่มาต่อ
โอ๊ะ จะเกิดไรขึ้นเนี่ย
คะแนนจะกระกายเลยรึเปล่า
สาววายฟินนน 555
-
ว่าแล้วว่างานเข้าชัวร์ แต่การประกาศผลรางวัลแบบนี้ไม่น่าจะเกี่ยวได้นี่นา โดยเฉพาะถ้ามาจากผลโหวต
โหวตเสร็จก่อนประกาศ การโพสรูปหลังจากปิดนับคะแนนไม่ควรจะเป็นเรื่องได้
แล้วปอนด์หายตัวไปตอนกลางวันนี่ก็มีลับลมคมใน ไม่ใช่ว่ารู้ล่วงหน้า เลยเตรียมพร้อมโต้กลับแล้วหรอกนะ
-
น้องธามงานเข้า
นี่เล่นกันขนาดนี้เลยเหรอ
เจ๊แอนองค์ลงแน่ๆ
จัดการไอ้พวกขี้โกงไปเลย
แต่เรื่ิองทีืน่าลุ้นไม่แพ้กันคือ บูมคิกพี่เจิ้น มันคืออะไรกันคะ อยากรู้ ^ ^
-
เอิ่ม ดราม่ามา???
ดีเสียอีก จะหด้บอกแฟนๆเสียทีว่ายังไง
คบกัแบบเปิดเผยไปเลย
แฟนๆรับได้
สนก็แต่ความรู้สึกของธามกับปอนด์เนี่ยแหละ เพิ่งจะผ่านอะไรที่หนักๆมา
แต่ก็อยากจะทำให้เข้าใจกันมากขึ้น เนอะๆ
-
ต่อเลยๆลุ้นๆ
-
:a5: ได้โปรด มาต่อซะนะ :z3: :z3:
:a6: :a6: :a6: :a6:
-
น้องธามงานเข้าซะแล้วเพิ่งจะผ่านดราม่ากับปอนด์ไปหยกๆๆเจอไอ้ฟานคู่แข่ง
หางานมาให้อีกแล้ว
-
ฮ่าๆ หลังจากที่หายไปนาน แหมๆมาม่ากะละมังใหญ่
คนอ่านอิ่มแล้วนะ ฟานนี่ต้องให้เจื้นจัดการนะ
ส่วนคิกนี่ของบูมนะ เจิ้นไปหาฟานซะเถอะ :z2:
-
หวานได้ไม่ทันไรงานเข้าอีกแล้วธาม :เฮ้อ:
เอาใจช่วยปอนด์และธามสู้สู้ :L1:
-
ธามอย่าได้สาระให้แม่งไปรางวันห่าเหวอะไรนั่น นาทีนี้ จิกหัวไอ้ฟานมากระทืมแม่งก่อนเลย
-
ไม่เคยได้ยินนะว่ามีการถอนรางวัลเพราะรสนิยมส่วนตัวของศิลปินอ่ะ
เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆซุป'ตาร์เบอร์หนึ่งบ้านเราคงอยู่ไม่ได้แล้วล่ะ แล้วก็ยังมีอีกหลายๆคน รวมทั้งระดับโลกด้วย
แสดงว่านี่แม่งเล่นตุกติก กลัวว่าป๋าของธามจะเข้ามาเคลียร์ ระวังเหอะไอ้ฟานแล้วก็อีแฟนใหม่ของแฟนเก่าพี่แอนด้วย
พวกเล่นไม่ซื่อชอบแทงข้างหลังชาวบ้าน เจอเล่นซึ่งๆหน้า ดักหน้าดักหลังของพ่อธามแล้วจะรู้สึก
เราหวังให้พ่อธามเข้ามาช่วยนะ พ่อออกจะกว้างขวาง เล่นไม่ยากหรอก หึหึหึ o3
ส่วนบูมคิก+เจิ้น เค้ารู้สึกยังไงๆแล้วนะ พี่เจิ้นนี่รุกหรือรับ ใครดูเจิ้นออกมั่ง คือตอนเเรกเราคิดว่าเจิ้นเป็นรุก บูมเป็นรับ
แต่ตอนนี้บูมรุกคิกแล้ว งั้นเจิ้นเป็นรับเหรอ เหมือนไม่รู้สึกยังงั้นอ่ะ
หรือบูมแม่งได้ทุกสภาพ เจิ้นนี่รูปลักษณ์เป็นไงนะหาไม่เจอ โอ๊ยยยยย งง
น้องเค้กอ่าาาาาาาาาาาาาาา รีบกลับมาเฉลยไวๆนะ เจ๊ใจจิขาดดดด :sad2: o9 :z3:
ปล.คิดถึงเจ้านายกับมังกรรรรรร กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด :serius2:
-
กรรมการเอาอะไรคิด !!
รสนิยมทางเพศ กับ ผลงาน มันเกี่ยวกันตรงไหน !!!
-
อืม มันกำลังจะมาจริงๆสินะ อ่านแล้วแอบใจหาย
อีตอนที่เห็นรูปเจ้าปัญหาที่ทำให้ไม่ได้รางวัล
ทุกอิริยาบทเนี่ยมันขนาดไหนกันนะ :z3:
ถ้าเค้าอยากได้รางวัลนี้ก็ให้เค้าไปเถอะธาม
เพราะถึงขนาดเล่นสกปรกขนาดนี้ก็ให้เค้าไป :m16:
เป็นห่วงก็แต่ความรู้สึกธามนั่นแหละ ต้องโทษตัวเองแน่ๆ
เป็นกำลังใจให้ธามนะ :เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ธามงานเข้าอีกแล้วนะหนู :เฮ้อ:
เป็นกำัลังใจให้คนเขียนค่ะ o13
-
เล่นไม่แฟร์อย่างแรง แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องถอดรางวัล
ข่าวออกหลังปิดโหวตแล้วไม่ใช่หรอ ถ้าจะถอดแปลว่าต้องถูกร้องเรียนจากพวกที่ไม่ยอมรับทีหลังสิ
-
อย่าได้แคร์
"อย่ากลัว...ที่จะเป็นตัวเอง"
-
ถือเป็นโอกาสดี ได้เปิดตัวแฟนสุดหล่ออย่างปอนด์ ให้ใครๆ อิจฉา
-
ค้างงงงงงงงงงงงง :sad4:
-
ตอนที่ 32
ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้
โคตรอยากกลับไปหาปอนด์เลย . . ผมอยากอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นนั้น ในเวลาเครียดๆแบบนี้
ผมถอดเสื้อนอกของสูทออก ทุกคนอยู่ในสภาพที่แต่งตัวเรียบหรูแบบแหว่งๆ ต่างคนต่างช็อคกันไปตามๆกัน
“ธาม ธามเป็นเกย์ใช่มั้ย!!!!” พี่แอนร้องลั่น “โอเคพี่เข้าใจนะ!!! แต่ทำไมธามกับแฟนธามถึงไม่ระวังตัวกันบ้างเลยเนี่ย!!!”
ผมโคตรจะระวัง . . จริงๆนะครับ แต่ไอ้ปาปารัซซี่บ้าบอคอแตกนั่นตามผมราวกับมันเป็นเชื้อแบคทีเรียประจำถิ่นของผมยังไงยังงั้น . . เรียกได้ว่าทุกที่ที่ผมไป ทุกเวลาที่ผมอยู่กับปอนด์
ตอนนี้เรื่องราวของผมถูกสังคมออนไลน์วิพากษ์วิจารณ์กันอย่างหนัก ทั้งในทางดีและก็ทางลบ ทีมงานที่บริษัทต้องกลับมารับมือ ทั้งๆตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งกว่าแล้ว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นไม่หยุดไม่หย่อน และผมก็ถูกกักตัว ไม่ให้เคลื่อนไหวไปไหนได้
แม้แต่จะโทรหาปอนด์สักนาที . . ยังทำไม่ได้เลย
ผมไม่โทษตัวเองสักนิดที่รูปทุกท่วงท่าอิริยาบถของผมกับปอนด์จะต้องถูกเปิดเผยผ่านสื่อ สักวันมันต้องมาถึงอยู่วันยังค่ำ ผมแอบทำใจกับเรื่องนี้มานานมากแล้ว มันคือตัวตนของผม . . ผมไม่สามารถเป็นในสิ่งที่คนอื่นอยากให้เป็นได้
“อะไรนะ ชาเขียวยี่ห้อXXขอถอนสัญญาการเป็นพรีเซ็นเตอร์!!!” พี่แอนกรี๊ด “ตายแล้วชั้นนนนนนน แล้วคอนเสิร์ตที่บัตรเพิ่งขายหมดไปจะเป็นยังไงเนี่ย!”
มันเป็นความจริงดั่งคำที่พี่แอนพูด บัตรขายหมดแล้ว(เกลี้ยงภายในสองวันครึ่ง) แต่ทว่า . .สิ่งที่ทำให้ผมช็อคได้มากถึงมากที่สุดก็คือ . .
“พี่แอนคะ มีแฟนเพลงบางส่วนขอคืนบัตรคอนเสิร์ตค่ะ!”
พวกเขาเริ่มหมดสิ้นศรัทธาในตัวของผม . . พวกเขารับตัวตนที่แท้จริงของผมไม่ได้ . .
ผมโคตรช็อค . .
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ชั้นอยากจะบ้า ชั้นอยากจะบ้า!!!” พี่แอนทึ้งผมตัวเองอย่างจนตรอก “นี่เราจะจบเห่กันแล้วเหรอ!”
อย่าพูดอย่างนั้นสิ . .
“ทำไมต้องมีเรื่องก่อนวันประกาศผล และก็ก่อนหน้าคอนเสิร์ตด้วยนะ” พี่เจิ้นเกาหัว และก็ทำหน้าเครียด
“ผมต้องขอโทษทุกคนจริงๆนะครับ” ผมมันเป็นพวกสร้างปัญหาที่ไม่จบไม่สิ้นให้กับทุกคนในบริษัท
“ไม่เป็นไรธาม” พี่แอนพูดด้วยเสียงแข็งๆ “ช่วยกันคิดดีกว่า . . ว่าเราจะหาทางออกกันยังไง” พี่แอนทรุดตัวนั่ง “คอนเสิร์ตก็จะมีอาทิตย์หน้านี่แล้วด้วย ทุกอย่างเตรียมการไว้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วนะ TT”
คอนเสิร์ตใหญ่ครั้งแรกของผม . . ความฝันของผม . . กำลังจะพังทลายงั้นเหรอ . .
. . 2 BROKEN HEARTS FALL IN LOVE . .
ผมเดินเข้ามาในคอนโดของปอนด์ตอนเกือบจะตีห้าเข้าให้แล้ว วิธีการแก้ปัญหาได้ถูกคิดขึ้นและกำลังจะต้องแถลงข่าวในไม่ช้า พอเข้าไปในห้องผมก็ถึงกับตะลึงงัน เพราะผมเห็นบรรยากาศคล้ายๆปาร์ตี้ขนาดย่อมเต็มทั่วทั้งบ้าน
ยินดีด้วย . . นักร้องนำคนเก่งของผม!
ป้ายผ้าขนาดใหญ่อยู่เหนือศีรษะของไอ้ปอนด์ที่กำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ ข้างๆปอนด์เป็นอาหารเครื่องดื่มต่างๆที่เอาไว้ฉลองกับผม
ผมเดินเข้าไปใกล้ปอนด์ เห็นมือของปอนด์จับโทรศัพท์ไว้เสียแน่น . . คงจะรอคอยการกลับมาของผมแบบใจจดใจจ่อสินะ . .
“ปอนด์” ผมกระซิบข้างหูปอนด์อย่างเหนื่อยล้า “ไปนอนที่เตียงเถอะนะ”
ปอนด์ลืมตาปรือๆขึ้นมาอย่างงัวเงีย มันอยู่ในชุดอย่างหล่อ สงสัยแต่งตัวรอผมเมื่อคืนแน่ๆ ขอโทษนะปอนด์ . .
“ธาม มาแล้วเหรอ” ปอนด์คว้ามือผมเอาไว้ “ไปไหนมา กลับช้าจัง เป็นห่วงมากเลยรู้มั้ย”
ปอนด์รู้เพียงแต่ว่า . . วงของผมไม่ได้รับรางวัล . . แต่ปอนด์ยังไม่รู้เลย ว่าเรื่องระหว่างเรานั้น . . กลายเป็นเรื่องสาธารณะไปเสียแล้ว
“ไปนอนเถอะนะ ไปนอนกัน” ผมเหนื่อยล้ามาก ผมอยากกอดกับปอนด์บนเตียงที่สุด . . โทมัสยิ้มให้ผมอย่างให้กำลังใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“เป็นไรรึเปล่า ไม่ต้องเครียดนะ สำหรับปอนด์ ธามเป็นที่หนึ่งเสมอนั่นแหละ” ปอนด์พูด ระหว่างที่โดนผมลากให้มันไปนอนบนเตียง
ปอนด์นอนลงบนเตียง ผมทิ้งตัวลงนอน เอาหน้าไปซบไว้ที่อกของปอนด์ และก็กอดปอนด์แน่นทันที
ปอนด์ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวของพวกเราไว้ ลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรนะ” คงจะรู้ว่าผมเหนื่อยกับสิ่งเหล่านี้แค่ไหน “ไม่เป็นไรนะครับ”
คนเป็นล้านไม่รักผม . . แต่ถ้ามีเพียงคนๆนี้ที่รักผม . . ผมก็พร้อมที่จะมีชีวิตต่อไปอย่างมีความสุขแล้ว
“มึงจะ . . รับผิดชอบกูใช่มั้ย”
“หา . .” ปอนด์ถามงงๆ
“มึงจะ . . อยู่กับกูตลอดไปใช่มั้ย”
“แน่นอน”
“ถ้าวันหนึ่ง . . กูไม่ได้เป็นดารา ไม่ได้มีคนมากรี๊ดกร๊าด ไม่ได้อยู่ในสายตาของใครๆ เป็นแค่คนธรรมดาๆ . . มึงจะอยู่ข้างๆกูในวันนั้นใช่มั้ย”
“นี่ธาม” ปอนด์กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นไปอีก “กูรักมึงเพราะมึงเป็นมึงนะ กูไม่ได้รักมึงเพราะมึงเป็นดาราที่เวลาควงอวดใครๆแล้วกูจะได้มีหน้ามีตาไปด้วย มันไม่ใช่”
“…”
“กูรักเพราะมึงคืนความสุขมาให้กับกูได้ต่างหาก มึงคือความสุขของกู ของตอนนี้ และก็ของอนาคตต่อจากนี้ไป”
คำพูดเหล่านั้นของปอนด์ล้วนหนักแน่น . . และตอกย้ำความเป็นจริงของอะไรหลายๆอย่าง
ขอแค่คนนี้ . . ที่อยู่เคียงข้างผม . . คนนี้คนเดียวเท่านั้น . .
ธามหลับสนิทตอนที่ผมกำลังลุกขึ้นมาจากเตียง หลับทั้งๆที่ตัวเองอยู่ในชุดที่แสนจะอึดอัดนั่นและก็ไม่ยอมถอดรองเท้าออกด้วยนะ ผมส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนที่จะบรรจงถอดรองเท้าให้ธาม ถอดถุงเท้าให้ด้วย ธามคงเหนื่อยจนลืมทำสิ่งเหล่านี้ไปแล้วแน่ๆ
ผมห่มผ้าให้ธาม ก่อนที่จะเดินออกไปที่ห้องครัว ว่ามีกับข้าวอะไรเหลือบ้าง ของกินเมื่อคืนนั้นผมสั่งมา . . ไม่มีกับข้าวอันไหนที่เหมาะกับการเป็นอาหารเช้าเลย (ดันไปสั่งอาหารญี่ปุ่น ==) สงสัยต้องออกไปท็อปส์ที่ห้างใกล้ๆนี่สักหน่อย ช่วงนี้ธามผอมลงไปเยอะมาก ต้องบำรุงบ้าง
ผมเปิดประตูออกจากห้องไม่ลืมที่จะล็อคกุญแจอย่างแน่นหนาด้วย(แฟนอยู่ข้างใน ต้องปลอดภัยไว้ก่อน) ยัดกระเป๋าตังค์ลงในกางเกงขาสั้นเท่าเข่า พร้อมกับเขย่ากุญแจรถไปด้วย อยากจะเป็นพ่อบ้านที่ดีดูแลแม่บ้าน(?)บ้าง วันนี้จะทำกับข้าวสุดฝีมือเลย . .
ไปถึงลานจอดรถไม่ทันไร เห็นพวกนักข่าวมากันเต็ม . . ดีนะที่รถของผมจอดในมุมอับก็เลยไม่ได้เดินไปแถวนั้น เปล่าหรอกครับผมไม่ใช่คนดังอะไรเลย แต่ถ้าผมเดินไปแล้วเค้ามาถามเรื่องธาม ผมกลัวว่าผมจะอดใจไม่ไหวที่จะต่อยหน้านักข่าวคนนั้นไปน่ะ แต่ก็นะ . .ไม่รู้ว่าธามไปเจอเรื่องอะไรมา แต่ผมรีบไปรีบกลับดีกว่า จะได้มาดูแลธามข้างบนห้องนั่นด้วย
ปกตินักข่าวไม่มานี่หว่า วันนี้มันอะไรกันวะ
พอผมถึงท็อปส์ผมก็ไม่คิดหน้าคิดหลังเลยครับกวาดทุกอย่างเท่าที่ในหัวตอนนั้นจะนึกออก เป็นห่วงธามมาก กลัวพวกนี้จะบุกไปถึงข้างบนห้อง จริงๆนะ . .เพื่องานเค้าทำอะไรได้หมดทุกอย่างนั่นแหละ ผักเอย เนื้อหมูเอย ผมกวาดเรียบลงรถเข็นอย่างรวดเร็ว ชนิดที่ว่าได้ของจำเป็นเกือบจะทุกอย่างภายในเวลายี่สิบนาที
ทำไมพวกสาวๆวัยรุ่นในท็อปส์บางคนถึงมองหน้าผมแปลกๆวะ . . คือมันไม่ปกติอ่ะครับ ผมก็พอจะรู้ว่ามีคนมองบ้าง แต่ครั้งนี้พวกนางมองมาแล้วก็ทำท่ากรี๊ด และก็จับกลุ่มเม้ากัน ทั้งๆที่อยู่ตรงหน้าผมเลย นี่มันอะไรกัน . .
ผมจอดรถในคอนโด พอเปิดประตูลงจากรถปุ๊บ เท่านั้นแหละ แสงแฟลชก็สาดใส่ผมซะจนผมลืมตาไม่ทัน . .
กูจำได้ว่ากูเป็นคนธรรมดานะ . . มาถ่ายทำไมเนี่ย!
“ขอสัมภาษณ์หน่อยนะคะ คุณเป็นแฟนกับคุณธาม นักร้องนำวงโคบร้าสลีคจริงๆใช่มั้ยคะ!!!”
“คุณธามหลอกลวงประชาชน ทำเรื่องเสื่อมเสีย!”
“คุณคิดยังไงคะ ถ้าเรื่องที่เกิดต่อจากนี้ไปเป็นเรื่องที่สังคมไม่ยอมรับ!”
“คุณจะแถลงข่าวยังไงคะ เมื่อไหร่คะ และคุณเลิกกับคุณธามหรือยัง คุณเป็นแฟนเก่า หรือแฟนปัจจุบันคะ”
“คุณธามอยู่ข้างบนห้องกับคุณใช่มั้ยครับ!”
แชะ แชะ แชะ แชะ!!!!!
เมี่ยงโว้ยยยยยยยยยยยยยยย !!!! นี่มันอะไรกันเนี่ย!!! แต่ละคำถามที่ประเดประดังเข้ามาแม่งสร้างสรรค์ทั้งนั้น ผมงงและก็เวียนหัวตื้อๆไปหมดแล้ว พวกนี้ก็รุมผมกันชิบหาย ผมจะขยับไปหยิบถุงท็อปส์ออกมาและก็หนีขึ้นไปบนห้องก็ทำไม่ได้ เพราะโดนรุมจริงๆ
“ขอทางด้วยครับ!!!!” ผู้ช่วยชีวิตของผมมาแล้ว ไอ้บูม ไอ้คิก!!! และก็โทมัส ทุกคนช่วยกันดันตัวนักข่าวออกไปให้อยู่ห่างจากตัวของผม “ไอ้ปอนด์ รีบๆขึ้นไปเร็วๆเข้า!”
“ของล่ะ!!” ไม่มีของ แล้วธามจะกินอะไรเล่า!
“กูจัดการให้” คิกรีบพูด “รีบไป เร็วๆเข้า”
“อย่าเพิ่งไปค่ะ อย่าเพิ่งไป!!!”
“เดี๋ยวสิครับ มาตอบคำถามก่อน!!!”
จะอยู่ทำไมให้โง่ ผมรีบเข้าไปในคอนโดแล้วขึ้นลิฟต์ไปยังห้องของตัวเองทันที ดีหน่อยที่คอนโดผมไม่กากเท่าไหร่ รปภเลยไม่ให้พวกนักข่าวเข้ามาในคอนโดได้ เพราะวุ่นวายชิบหาย รบกวนผู้อาศัยคนอื่นๆ
ผมเปิดประตูพรวดเข้าไปในห้อง เหงื่อแตกพลั่กๆ . . สภาพปาร์ตี้ขนาดย่อมเมื่อคืนยังไม่มีคนเก็บ ผมเก็บมันก่อนละกัน . .จะได้เรียกสติสตังกลับคืนมาได้บ้าง
แต่ก่อนเก็บผมแว้บเข้าไปดูธาม . .ธามกำลังหลับอยู่ ใบหน้าของธามขณะหลับนั้นยังดูว้าวุ่นและกำลังกังวลใจเป็นอย่างมาก . .
ผมจะช่วยอะไรเค้าได้มั้ยนะ . .
“ไอ้ปอนด์!!! ชีวิตมึงจะไม่เหมือนเดิมแล้ว นับจากวันนี้ไป!!!”ยังไม่ทันก้าวเท้าเข้ามาในห้อง . . ไอ้เชี่ยคิกก็ประกาศกร้าวเสียงดังจนผมสะดุ้ง
“ชู่ววว!!อย่าเสียงดังดิ ธามหลับอยู่” ผมปิดประตูห้องนอนทันที ผมอยากให้เค้าพักผ่อน
“อ้าว พี่ธามอยู่นี่เหรอ”
“มึงดูจากคุณโทมัสที่ยืนอยู่ข้างหลังมึงแล้ว พี่เค้าคงอยู่ที่อื่นมั้ง” ไอ้บูมประชด วางของที่ผมเพิ่งซื้อมาจากท็อปส์ลง โทมัสเข้ามาจัดการทำกับข้าวใหญ่เลยครับ “ปอนด์ กูมีเรื่องต้องคุยกับมึง”
บูมลากผมมานั่งที่โซฟา ไอ้คิกกับไอ้บูมนั่งลงขนาบทั้งสองข้างของผม
พวกมันทั้งสองต่างจ้องมองมาที่ผมอยู่นาน “อะไร” ผมถามในที่สุด
“นี่มึงไม่รู้ข่าวเลยหรือไง”
“ข่าวอะไรเล่า”
“ไอ้สัด!!!” คิกร้องจ๊าก “ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเล้ยยย”
“มึงดังใหญ่แล้วนะ!” บูมทำท่าปวดหัว “รูปของมึงกับพี่ธามตอนนี้ปรากฏอยู่ทั่วทุกที่แล้ว”
“อะไรนะ!” หมายความว่าไง . .
“มีคนคอยตามติดชีวิตมึงกับพี่ธามเว้ย ขอบอก ทุกที่ ทุกเวลา ทุกการกระทำ ตอนนี้ถูกโพสต์ไปทั่วประเทศแล้วมั้ง”
“ทุกรูปจริงๆ จูบก็มี จุ๊บแก้มก็มี” ไอ้คิกเสริม
“มันจะเป็นไปได้ยังไง”
“มีคนแกล้งพี่ธามน่ะสิ” บูมสรุป “นักข่าวก็เลยมาตามล่าหาตัวมึง เพราะมึงเป็นคนนอกวงการและก็ดังในชั่วข้ามคืน ใครเค้าก็อยากรู้ว่ามึงเป็นใครกันทั้งนั้น”
“ชิบหายแล้ว” ผมตบหน้าผากตัวเอง “แล้วอนาคตของธามล่ะ วงของธามล่ะ แล้วคอนเสิร์ตใหญ่อาทิตย์หน้า ?” ผมไม่เคยสนใจว่าตัวผมเองจะเป็นยังไงอยู่แล้ว ผมสนแต่เรื่องของธามเท่านั้น
“เป็นเรื่องที่พวกกูก็ไม่รู้เหมือนกัน” บูมตอบเสียงเศร้าๆ
ประชาชน แฟนคลับ เค้าจะมองว่าธามเป็นคนยังไงกัน . . เค้าจะวิพากษ์วิจารณ์ธามไปถึงไหนกันนะ ผมเป็นคนธรรมดา ผมไม่มีทางเสียหาย . .แต่กับธาม คนทั่วไปส่วนใหญ่รู้จักธาม . . แล้วคนทั่วไปส่วนใหญ่เค้ายังไม่ยอมรับเรื่องรักในเพศเดียวกัน
เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม . . ธามถึงได้เหนื่อยและล้านัก
ผมจะทำเพื่อธาม . . ผมไม่อยากให้เค้าเสียอนาคตดีๆ ผมไม่อยากให้เค้าถูกคนอื่นพูดจามุ่งร้ายใส่
“จะไปไหน!!” บูมถามทันที
“ไปคุยกับนักข่าว”
“อะไรนะ”
“กูจะตอบเค้าว่ากูกับธามเลิกกันไปแล้ว แค่มีคนขุดรูปพวกนั้นขึ้นมา ซึ่งก็คือกูเอง กูทำแค่อยากดัง”
“ไอ้สัด ใจเย็นๆ ค่อยๆคิด มีสติดิวะ!!!!”
เพราะผมจำได้ . . ว่าความสุขของธาม . . คือการได้ร้องเพลง และทำให้คนมีความสุขกับเพลงที่เค้าร้อง
เพี๊ยะ!
ธามโผล่มาจากไหนไม่รู้ . .พร้อมกับตบหน้าผมเสียงดังฉาด
น้ำตาธามไหลนองหน้า . .ผมทำธามร้องไห้อีกแล้ว
ผมยืนมองพี่ธามตบหน้าไอ้ปอนด์ด้วยความอึ้ง พี่ธามร้องไห้ขนาดหนัก ผมไม่เคยเห็นพี่เค้าในมุมนี้เลย ไอ้บูมหันมามองหน้าผมอย่างตกตะลึงงัน ส่วนโทมัสที่เห็นพี่ธามร้องไห้นั้น เค้าถึงกับจะร้องไห้ตามเลยทีเดียว
“กูไม่ยอมหรอกนะ!” พี่ธามแว้ดใส่หน้าไอ้ปอนด์ “กูไม่ยอมให้คนอื่นคิดว่ามึงกับกูไม่ได้เป็นอะไรกัน ทั้งๆที่เป็น!!!!”
ยอมพี่ธามเค้าเลย . .ไอ้ปอนด์โผเข้ากอดพี่ธาม สีหน้ามันรู้สึกผิดมาก
“ขอโทษ”
“ถ้าคนเค้าจะรักกู ก็ขอให้เค้ารักที่ตัวกูเป็นกู กูเป็นผู้ชาย ผู้ชายที่รักมึง!!! กูไม่มีวันจะหนีความจริงข้อนี้ได้!! และกูก็ไม่มีวันจะให้อะไรมาเปลี่ยนแปลงความจริงนี้ด้วย ไม่มีวัน!!!!”
ปอนด์กับพี่ธามสวมกอดกันอยู่กลางห้อง ทั้งคู่รักกันมาก . . และกำลังจะพยายามผ่านอุปสรรคเหล่านี้ไปด้วยกัน
และผมก็เชื่อว่าพวกเขา . .ทำได้ . .
ผมรู้สึกว่ามีมือข้างหนึ่งมาสัมผัสที่มือของผม . . มือไอ้บูม มันมาจับมือผมทำไม
“อะไร” ผมกระซิบถาม ไม่ได้อยากเสียงดัง ทำลายบรรยากาศที่ไอ้ปอนด์ปลอบประโลมพี่ธามให้เลิกร้องไห้หรอกนะ
“เปล่า” มันทำหน้าเลิ่กลั่ก แล้วก็ปล่อยมือผม . . แปลกๆนะมึงน่ะ “แค่เห็นไอ้ปอนด์กับแฟนแล้วรู้สึก . .อบอุ่นดีแปลกๆ”
“ก็เลยจับมือกูเนี่ยนะ” ผมถาม
“ใช่” มันยอมรับ “ทำไม จับมือกูแล้วมันไม่อุ่นรึไง”
ถ้าจะให้บอกความจริงแล้วล่ะก็ . . “ก็ . .อุ่นดี”
“ถ้าชอบก็จับมือกูอีกก็ได้นะ” บูมยิ้ม
“เหี้ยอะไรเล่า!!!!” ผมเป็นอะไรไปกับรอยยิ้มนั้น ทั้งๆที่เห็นมาตั้งสี่ห้าปี
“หน้าแดงด้วยแฮะ”
“เงียบไปเลยมึง!!!!”
นี่มันจีบผมรึไงเนี่ย! . .
ตอนที่ 33
กันและกัน
งานแถลงข่าว
ผมไม่ชินกับบรรยากาศเหล่านี้เลย . .ผมกำลังอยู่ข้างหลังเวทีกับคนของบริษัทของธาม การทำงานในวงการมันเครียดขนาดนี้เลยเหรอ ทุกคนต่างก็จ้องมองมาที่ผมกับธาม ที่จับมือกันแน่น
ธามดูเครียดมาก และธามบอกว่าวันนี้จะเป็นการแก้ปัญหาทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้นมา ซึ่งตัวผมเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าธามจะตอบพวกนักข่าวไปว่ายังไง แต่ที่แน่นอน . . คือธามไม่ยอมบอกว่าผมกับมันไม่ได้เป็นอะไรกันแน่ๆ
ผมซึ้งใจในความหนักแน่นของธาม ผมที่คำนึงถึงแต่ความสุขของธาม ไม่ได้คำนึงถึงจิตใจของธามเลยว่าความสุขของธามนั้นคือการได้ร้องเพลงโดยที่ต้องมีผมอยู่เคียงข้างด้วยเหมือนกัน . . เฮ้อ . . ผมรู้สึกแย่กับตัวเองชะมัดไม่รู้ว่าจะทำให้ธามรู้สึกเสียใจในตัวผมไปอีกแค่ไหน
“ทั้งคู่อยู่ด้วยกันแล้วดูดีมากนะ” คนที่ชื่อพี่แอนทำหน้าครุ่นคิด “มันจะเป็นยังไงต่อไป ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถในการพูดของพวกเธอแล้วล่ะ”
ผมมองหน้าพี่แอน ส่วนธามก็บีบมือของผมแน่นขึ้น “ครับ” ผมตอบพี่แอน แม้ว่าผมจะยังไม่รู้เลยว่าผมต้องตอบว่าอะไรบ้าง
ธามเพียงแต่บอกผมว่า . . ขอให้ตอบแค่ความจริงเท่านั้น . .
“พร้อมกันแล้วใช่มั้ย” พี่แอนถามทุกคน ทุกคนพยักหน้ารับ และก็ผมด้วย “ขอให้ธามกับเพื่อนๆในวงออกไปก่อน ส่วนปอนด์ . .เดี๋ยวออกไปทีหลังนะ”
“ได้ครับ”
ธามลุกขึ้นยืน . . ผมที่กำลังนั่งอยู่จ้องมองแผ่นหลังบางนั้นด้วยความห่วงใย ธามหันมายิ้มเครียดๆให้ ผมเลยลุกขึ้นยืน . . แล้วก็เดินไปจุ๊บเหม่งธามต่อหน้าทุกคน
“อูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ทุกคนส่งเสียงว่าเงี้ย . .
พี่แอนถึงกับปาดเหงื่อ
แต่ผมกลับยิ้มแฉ่งต่อหน้าธาม ยิ้มที่ธามเคยแอบกระซิบบอกผมว่าชอบมันมากแค่ไหน
“ไม่ว่าจะเรื่องมันจะลงเอยยังไง เราก็ยังมีกันและกัน” ผมให้คำมั่นกับธาม ธามยิ้มแล้วขยิบตาให้ผม ก่อนออกไปบนเวทีแถลงข่าว
แค่ผมโผล่หน้าออกมาเพียงวินาทีเดียว แสงแฟลชก็พร้อมสาดเทมาที่ตัวผมทุกเมื่อ ผมทำหน้านิ่งและก็นั่งลงบนโต๊ะ พี่แอนนั่งข้างๆผม ส่วนคนในวงทุกคนนั่งกันอย่างพร้อมเพรียงอยู่เบื้องหลัง แสดงออกถึงความหนักแน่น ว่าไม่ว่าคนในวงจะมีข่าวฉาวแค่ไหน . . พวกเราก็ไม่ทิ้งกัน
ปอนด์ยืนกอดอกมองดูผมอยู่ข้างๆเวที ผมรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้ผมมีกำลังใจอย่างเต็มเปี่ยม พร้อมที่จะตอบคำถามทุกข้อแล้ว
“วันนี้ธาม นักร้องนำของวงโคบร้าสลีคจะมาขอแถลงข่าวชี้แจงถึงภาพที่กำลังเป็นกระแสดังในตอนนี้ค่ะ” โฆษกของบริษัทผมพูดขึ้น เธอยิ้มให้กำลังใจผม ก่อนที่ทุกๆคนในห้องนั้นจะเงียบ และมองมาที่ผมอย่างใจจดใจจ่อ
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนเอ่ย “สวัสดีครับ . .ผมธาม” ขอเริ่มอย่างนี้เลยแล้วกัน “ผมเพิ่งมีข่าวหลุดออกไป รูปต่างๆที่กำลังแพร่กระจายไปทั่วประเทศ รูปตามหนังสือพิมพ์ นิตยสารกอสสิป หรืออะไรก็แล้วแต่ . .”
“ผมขอบอกว่า . . ในรูปทั้งหมดนั่น . .มันเป็นความจริง”
เสียงฮือฮาดังขึ้นทันที . .โฆษกต้องบอกให้ทุกคนเงียบ ผมถึงพูดต่อได้
“ผมคบกับแฟนนอกวงการมาประมาณครึ่งปีได้แล้วครับ และคนๆนั้นก็เป็นผู้ชายเหมือนผม นี่ไม่ใช่การสร้างกระแสแต่อย่างใด มันเป็นความจริง”
ผมบอกได้แค่นั้น และผมก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงต่อ
“คุณจะบอกว่าคุณเป็นเกย์เหรอคะคุณธาม”
“ครับ” ผมตอบตามตรง “ผมเป็นเกย์”
ฮือฮากันอีกครั้ง . .
“นี่ถือว่าเป็นการหลอกลวงประชาชนรึเปล่าคะ การแสดงออกของคุณที่ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าคุณเป็นผู้ชาย แต่ทั้งๆที่มันไม่ใช่”
“เกย์ก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งครับ เขาก็เป็นคนปกติ เหมือนผู้ชายทั่วไป ไม่ได้ทำอะไรเสียหาย สร้างความเดือดร้อนให้ใคร และเขาก็แค่รักคนที่เค้าอยากรัก เพียงแต่คนๆนั้นไม่ใช่ผู้หญิงเท่านั้นเอง”
ฮือฮา . . แย่งกันถามกันใหญ่
“แล้วถ้าหากว่าสิ่งที่คุณทำมันเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้กับเยาวชนล่ะครับ จะเกิดอะไรขึ้น”
“ผมก็จะตอบว่า . . มันเป็นสิ่งที่ผมควบคุมไม่ได้ครับ”
“แล้วคอนเสิร์ตใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นนี่ล่ะคะ จะมีการยกเลิกมั้ย ได้ข่าวว่ามีคนขอคืนบัตรกับบริษัทเป็นจำนวนมาก”
“คอนเสิร์ตจะยังมีเหมือนเดิมครับ” ผมตอบ “ผมอยากบอกความจริงในสิ่งที่ผมเป็น ผมไม่ใช่คนที่เพอร์เฟคเหมือนที่คนอื่นๆคิด ผมเป็นคนธรรมดา มีหัวใจ ผมอยากรักคนที่ผมอยากรัก และผมอยากให้คนที่เค้ารักผมนั้นรักในสิ่งที่ผมเป็นผมด้วย”
“ถ้าในอนาคต . .มันมีการเปลี่ยนแปลงขึ้นล่ะคะ คุณจะเสียใจมั้ย ถ้าคุณตอบเช่นนี้”
“ผมไม่เสียใจครับ” ผมตอบตามตรง “ผมจะยังเล่นคอนเสิร์ตอยู่ ถึงแม้ว่าจะมีคนมาดูผมแค่หนึ่งคน ถึงแม้ว่าสปอนเซอร์จะถอนตัวออกไปหลายๆราย ผมก็จะยังเล่นคอนเสิร์ตต่อไป”
ฮือฮาขึ้นมาอีกครั้ง . .เมื่อจู่ๆปอนด์ก็มานั่งลงข้างๆผม พี่แอนทำหน้างงเพราะมันเป็นเรื่องผิดคิว . . ปอนด์อยากเดินออกมาเองซะงั้น
“สวัสดีครับ ผมปอนด์ ผมเป็นแฟนกับธาม”
ทุกคนดูตกใจมาก ส่วนปอนด์ยิ้มและขยิบตาให้ผมอย่างมั่นใจ
“ผมรู้พวกคุณมีเรื่องจะถามผมแน่ๆ ถามมาได้เลยครับ”
“คุณคบกับคุณธามเพราะคุณอยากเกาะคุณธามดังรึเปล่าคะ”
คำถามเหี้ยมาก . . เอาตรงๆ ปอนด์เอื้อมมือมาประสานกับมือผมที่ใต้โต๊ะ ทำสีหน้าอย่างชิว ไม่ได้มีความเครียดกับบรรยากาศตรงหน้านี้เท่าไหร่เลย
“ตอนที่ผมเจอเค้าครั้งแรก ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้าเป็นดารา” ปอนด์ตอบ “ผมชอบเค้าที่เค้าเป็นเค้าครับ หากเค้าไม่ได้เป็นดารา ผมก็จะยังคบกับเค้าต่อไป เพราะผมรักเค้าจริงๆ”
มายก้อดดดดด . . มึงจะตรงไปไหนวะครับสัด ดูหน้ากูด้วย . . ผมที่หน้าแดงแจ๋มองมันอย่างอึ้งๆ ส่วนคนอื่นๆตกใจไปตามๆกัน บางคนหลุดกรี๊ดออกมาด้วยซ้ำ
“คุณรู้มั้ยครับ ว่าธามเค้าเครียดมาก” ปอนด์พูดขึ้นมา “ถึงแม้ผมจะคบกับเค้าได้ไม่นาน ยังไม่ค่อยมีความทรงจำร่วมกันมากมายสักเท่าไหร่ แต่ที่ผ่านมา เราสองคนก็พยายามหลบๆซ่อนๆแล้ว แต่ก็มิวายโดนแอบถ่ายจนได้”
“ธามเค้าใส่ใจแฟนเพลงมากเลยนะครับ เค้าคบกับผมก็จริงแต่เค้าก็กลัวว่าแฟนเพลงเค้าจะรับไม่ได้ เค้าเครียดเรื่องนี้มาก จนบางครั้งเค้าก็สับสน ว่าเค้าจะเลือกความสุขของคนอื่นหรือความสุขของตัวเอง และวันนี้เค้าก็ได้เลือกแล้ว”
“ว่าเขาจะมีความสุขไปด้วย พร้อมกับทำงานที่เค้ามีความสุขที่จะทำไปด้วย” ปอนด์ยิ้มอย่างกระชากใจนักข่าว “ผมอยากให้ทุกคนไปคอนเสิร์ต ไปดูความตั้งอกตั้งใจของเค้า คอนเสิร์ตคือความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่เค้าอยากทำมันให้สำเร็จ ถึงแม้ว่าทุกคนจะหมดสิ้นศรัทธาในตัวของธาม . .แต่ขอร้องนะครับว่าอย่าหมดศรัทธากับเสียงเพลงของธาม”
อึ้ง . . บอกได้คำเดียวว่าอึ้ง . . ผมไม่เคยเล่าความเครียดเหล่านี้ให้ปอนด์ฟังเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ปอนด์ค่อนข้างจะรู้ดีและรู้อย่างลึกซึ้งเลยทีเดียว
“ผมรักเค้าครับ” ปอนด์บอกอีกครั้ง ย้ำนักย้ำหนาทำไมวะ ไอ้เหี้ยนี่ = = “รักเค้าเหมือนที่ผมรักได้มั้ยครับแฟนๆทุกคน”
ปอนด์มองไปที่กล้องแล้วก็ถามกล้องซะอย่างนั้น ป่านนี้ไม่รู้คนทั้งบ้านเค้าจะเหวอกันแค่ไหน แต่ที่แน่ๆก็คือ . .
ทุกคนรู้กันไปทั่ว . . ว่าปอนด์ธามนั้นคือคู่รักกัน . .
-
ก่อนคอนเสิร์ตใหญ่ . .
ธามเก็บตัวซ้อมอยู่ที่บริษัท ส่วนผมก็ต้องคอยรับสายจากญาติพี่น้องและก็เพื่อนมากมายที่ประเดประดังโทรกันเข้ามาถามกันใหญ่ว่าสิ่งที่ผมพูดมันจริงหรือเปล่า ทุกคนอึ้งกันไปเป็นแถบว่าผมคบกับนักร้องดัง ผมก็ได้แต่ตอบไปว่ามันเป็นความจริง และก็ไม่มีวันที่จะเลิกกันด้วย
ตอนนี้ไม่ว่าผมจะไปไหนมาไหนมีแต่คนมอง มีแต่คนกระซิบกระซาบ บางคนเข้ามาขอถ่ายรูป บางคนก็กรี๊ดลั่นออกมาทั้งๆที่เพิ่งเจอหน้ากันเลยด้วยซ้ำ บางคนก็เข้ามาถามว่าธามเป็นยังไงบ้าง ฝากขนมไปให้กินด้วยกัน ฝากเค้ก เอาเสื้อคู่มาฝาก บางคนก็ทำหน้าเซ็ง ทำหน้าเหมือนอยากจะด่าต่อหน้า แต่ไม่เป็นไร ผมรู้ว่ายังไงก็ต้องมีคนรักคนเกลียดปนกันอยู่แล้ว
แต่คนที่รักเราสองคนเวลาที่เราอยู่ด้วยกันนี่น่ารักชะมัดเลยครับ เสื้อคู่ พวงกุญแจคู่ บางคนเอารูปที่หลุดไปมารวมกันในกรอบใหญ่ พร้อมๆกับทำตัวอักษรภาษาอังกฤษ ผูกโบว์ให้ แต่งกรอบซะสวยเชียว โคตรให้กำลังใจพวกผมเลยอ่ะ (คนเขียนทำเอง คนเขียนเป็นติ่งปอนด์ธาม!)
ตอนนี้ผมกำลังลุ้นว่าคอนเสิร์ตของธามจะเป็นยังไง . . เราสองคนได้ตอบอย่างดีที่สุดออกไปแล้ว ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของแฟนๆแล้วล่ะ
ครืด ครืด . .
ธามโทรเข้ามา . . ผมที่นอนแผ่อยู่บนเตียงรีบรับสายอย่างไว
“ฮัลโหล”
“เหนื่อยจังงงงงงงงงงงงงงงงงงง” ธามบ่นเสียงยาว
“ฮ่าๆๆ เดี๋ยวก็หายเหนื่อยแล้ว”
“ใช่เลย คอนเสิร์ตนี้อาจเป็นคอนเสิร์ตอำลาก็ได้”
“ไม่ใช่หรอกนะ” ผมรีบปลอบทันที “คนเค้าจะยิ่งรักธามมากขึ้น เชื่อสิ”
“เฮ้อออ ขอให้จริงน้า” ดูเหมือนว่าธามกำลังกลิ้งอยู่เลยตอนนี้ “พรุ่งนี้จะมาไงเนี่ย”
“ก็ไปกับบูมกับคิกแหละ มันบอกมันจะไปกันคนให้ปอนด์”
“พี่แอนบอกจะส่งคนไปกันให้ปอนด์ด้วย ดังใหญ่แล้วนะเรา”
“ดังอะไรเล่า ก็ยังเหมือนเดิมปกติเหอะ”
“สักวันอาจจะดังกว่าธามก็ได้นะ หึหึ”
“ไม่เอาหรอก อะไรแบบนั้นนั่นน่ะ”
“อย่าได้ไปยุ่งกับชะนีในวงการคนไหนเชียวนะ”
“ฮ่าๆๆ จะไปยุ่งได้ไงล่ะ” ผมขอหัวเราะกับความน่ารักของแฟนผมหน่อยนะ “เค้ารู้กันหมดโลกแล้วมั้งว่าปอนด์เป็นแฟนธามนะ แถมยังรักธามคนเดียวด้วย อิอิ”
“อืมนะ อย่าเปลี่ยนใจล่ะ”
“แน่นอนค้าบบบบบบบบบบ”
“ว่าจะนอนแล้วล่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปซาวน์เช็ค” ธามเล่า “ตื่นเต้นอ่ะปอนด์ ตื่นเต้นนนนนน ตื่นเต้นนนนนนนนน” ร้องออกมาซะลั่น ท่าทางเก็บกดมาก
“ฮ่าๆ ๆ ธามทำได้ ธามสุดยอดอยู่แล้ว”
“ลุ้นมากอ่ะ อยากให้คนมาเยอะๆจัง” ธามบอก “มึงง่ะต้องห้ามพลาดสักช็อตเลยนะ เข้าใจรึเปล่า”
“รู้แล้วครับรู้แล้ว” ผมบอก “กูกับบูมคิกซื้อบัตรที่เค้าคืนมาเองเลยนะเว้ย แม่กับพ่อก็ฝากซื้อด้วยแหละ แต่ติดธุระเลยมาไม่ได้”
“อย่างน้อยก็บัตรก็ขายออกไปอีกห้าใบละวะ”
“นี่ๆ”
“หืม”
“รักนะ”
“เชี่ย อะไรของมึง”
“ก็รักจริงๆนี่นา”
“เออเว้ย รู้แล้ว รู้แล้ววววววว” ธามพูด เสียงกลิ้งไปมานี่ได้ยินชัดแจ๋วเลยทีเดียว “นอนแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกัน แต่งตัวหล่อๆมาล่ะ เค้าต้องฉายมึงขึ้นโปรเจคเตอร์ชัวร์ๆอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ ไม่เสียชื่อที่ได้เป็นแฟนกับคนดังอย่างธามหรอกครับ”
“โอเคแล้วเจอกันนะ” ธามพูด จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบแผ่วๆ “รักเหมือนกันนะเว้ย”
พรึ่บ! สายหลุดไปแล้ว กดตัดสายโคตรเร็วอ่ะ ไม่รู้จะรีบไปไหน
ผมยิ้มกับตัวเองเบาๆ ขอให้วันพรุ่งนี้ เป็นวันที่ดีของธามด้วยนะ . .
ตอนที่ 34
The show goes on
“เชี่ยบูม!!!!!!!!!!!!!!” ผมอยากจะบ้าตาย นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ววะ ไอ้เชี่ยบูมมันยังไม่ตื่นเลยครับ ผมเข้ามาในบ้านหวัดดีพ่อกับแม่ของมันแล้ววิ่งจู๊ดขึ้นมาในห้องนอนของมันเลย ไม่มีคำว่าเกรงอกเกรงใจแล้ว
ก็นี่มันเวลาบ่ายสามกว่าแล้วน่ะสิครับ ประตูของคอนเสิร์ตเปิดตอนห้าโมงเย็น!!! ถ้ารถติดล่ะ ถ้าไปช้าล่ะ เดี๋ยวก็ต้องไปรับไอ้ปอนด์อีกนะ!
“เชี่ยแม่งตื่นนนนนนน” ผมเขย่าตัวมันอย่างแรง มึงได้นอนตอนหกโมงเช้ารึไง บ่ายสามแล้วทำไมไม่ตื่น!!! “ตื่นโว้ย!!!!!!!!!!”
“งืมมมม ง่ำๆๆ” เคี้ยวน้ำลายด้วยครับ ไอ้เวรนี่
“ตื่นเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นกูไปคอนเสิร์ตกับไอ้ปอนด์สองคนนะ!”
“อืมมมม” มันพึมพำ แต่ก็จับมือผมเอาไว้แน่นเชียว
“ปล่อย”
“…” ไม่ตอบแฮะ หลับหน้าตาเฉยซะงั้น ผมว่ามันเริ่มกวนตีนผมแล้วล่ะครับ
“ตื่นเว้ย!!!” ผมตีท้องมันจนมันส่งเสียง และก็ลืมตาขึ้นมาจนได้ “ไปอาบน้ำซะ ไอ้โสโครก!”
“อาบด้วยกัน” แกล้งมึนหลับตาลง แล้วก็เอามือผมไปนอนแทนหมอนซะงั้นน่ะ
ทำเหี้ยอะไรเนี่ย ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมันมา วันนี้มันแปลกไปมากเลยครับสำหรับผม . . (หลังๆมามันก็แปลกเหมือนกันนะ)
“สัดเอ๊ย” อารมณ์เสียแบบสุดๆ ยังจะมีอารมณ์มาเล่นแบบนี้อีกนะ “กูไปรับไอ้ปอนด์เองก็ได้ เชิญนอนขึ้นอืดต่อเหอะ ไอ้เหี้ยเอ๊ย” ผมพยายามแกะมือมันออกจากมือผม แต่ก็ทำได้ยากเหมือนกันนะ
“ไอ้เชี่ยบูม บ๊อกเซอร์กูล่ะ!!!!!!!!!!!!”
มีคนๆหนึ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในห้องไอ้บูมแบบที่ผมไม่ทันตั้งตัว . .ถ้าผมจำไม่ผิด ผมเคยเห็นเค้าเล่นกีต้าร์ไม่ก็เบสข้างๆพี่ธามที่ร้องเพลงนี่แหละ
พี่เจิ้น O_O
“เฮ้ย!!!!” พี่เค้าส่งเสียงเมื่อเห็นผม
สภาพพี่เค้าคือเพิ่งอาบน้ำและก็เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ น้ำยังหยดติ๋งๆลงบนพื้นห้องอยู่เลย
แล้วทำไมต้องมาอาบห้องเชี่ยบูมด้วย ?
ผมลุกขึ้นยืนแทบจะในทันที รู้สาเหตุที่ไอ้บูมมันนอนตื่นบ่ายแล้วล่ะครับ(ใช้คำว่าตื่นสายไม่ได้) ที่แท้ก็มีธุระส่วนตัวนี่เอง
“คิก จะไปไหน” บูมมันคงได้ฤกษ์ลุกขึ้นมาจากเตียงสักที มันคว้ามือผมไว้
“ปล่อยกู” แล้วผมจะเหวี่ยงเพื่ออะไร ใช่แล้ว ผมเหวี่ยงเพราะมันกำลังทำอะไรบ้าๆไม่เป็นเวล่ำเวลา . . วันนี้มันวันสำคัญของไอ้ปอนด์กับพี่ธามนะ
“คุยกันก่อน”
“ไม่มีอะไรจะคุยแล้ว”
“มึงเข้าใจผิดนะ!” บูมพูด “กูไม่ได้มีอะไรกับมัน!!!”
มันจะมาแก้ตัวกับผมทำไมล่ะ . . แต่พอได้ยินดังนั้นแล้วทำไมผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ . . อ้าวสรุปกูหงุดหงิดเรื่องเชี่ยไรเนี่ย
“มึงนั่นแหละที่ต้องคุยกับกู ไอ้น้องเวร!!!!” พี่เจิ้นเดินเข้ามาหาไอ้บูมและก็เขกมะเหงกใส่มันเสียงดัง “ไม่ยอมช่วยกูจีบคิกเพราะงี้ใช่มั้ย นี่แน่ะๆๆ” พี่เจิ้นเขกไปเรื่อยๆไม่ยอมหยุด
“โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ยยย ไอ้ญาติเหี้ย!!!!! เจ็บนะโว้ย มีคอนเสิร์ตไม่ใช่รึไงเล่า!!!!”
ญาติ
ญาติ
ญาติ
ญาติกัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
นึกว่ากิ๊กกันอยู่ซะอีก?!!!!!!!!!!!!
“แม่งโว้ย หาใหม่ก็ได้วะ” พี่เจิ้นบ่น ยังไม่ลืมที่จะหันมาจับแก้มผมก่อนออกไปจากห้องด้วย “เสียดายชะมัด น่ารักขนาดนี้”
“ไปได้แล้ว!!!” บูมโยนหมอนมาใส่หน้าพี่เจิ้น พี่เจิ้นชูนิ้วกลางให้ ก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องไปด้วยความรีบเร่ง
ผมนี่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก
“มึงเป็นญาติกับพี่เจิ้นเหรอวะ”
“เออดิ” มันตอบ “ญาติห่างๆ ห่างมากๆ และพอมันรู้ว่ากูเป็นเพื่อนกับมึง แม่งก็มาทำตัวสนิทกับกูเฉยเลย”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ถามมาได้นะ” บูมเก็บที่นอน “ก็มันอยากจะให้กูช่วยให้กูจีบมึงน่ะสิ!! ฝันไปเหอะ!!!!!”
งะ งั้นเหรอวะ . .อืม
“ทำหน้าเสียดายมันทำไม” บูมร้อง กูเนี่ยนะทำหน้าเสียดาย “ไอ้นั่นมันเชี่ยจะตาย บอกเลิกแฟนที่เป็นผู้หญิงเพราะมึงเลยนะ”
หา . . สรุปกูผิดหรือพี่เจิ้นผิด
“ยังไงก็ช่าง” บูมสรุปเสร็จสรรพ “กูไม่ยอมให้ใครมาจีบมึง แค่นั้นแหละ”
ผมยืนตัวแข็งทื่อ . .ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงต่อไปดี คิดไปเองซ้ำไปซ้ำมาจนเหมือนจะเป็นบ้า . . มันชอบผมเหรอ . .มันชอบผมเหมือนที่ใครๆก็พูดใช่มั้ย
“แล้วนี่ไม่ต้องรีบกันรึไงวะ”
“เออว่ะ!”
คอนเสิร์ตโคบร้าสลีคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค … กำลังรออยู่
วันนี้ไอ้ปอนด์แต่งตัวอย่างหล่อเลยครับ ผมกับไอ้บูมนี่อึ้งกันใหญ่ ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะกลายเป็นคนที่คนส่วนใหญ่รู้จักไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ดูมันตื่นเต้นมาก ซึ่งผมก็เข้าใจนะ ผ่านเรื่องอะไรๆมาแบบนั้น ก็ต้องลุ้นผลที่จะตามมากันเยี่ยวแทบเล็ด
ผลสรุปว่าแฟนเพลงจะรับได้หรือไม่ได้ ขึ้นอยู่กับคอนเสิร์ตครั้งนี้แหละครับ
แต่รถติดโคตรๆเลยนะ ไอ้บูมพยายามขับและแทรกเข้าไปแล้ว ก็ยังติดอยู่ดี แต่แปลกที่รถติดแล้วพวกเราไม่อารมณ์เสียกัน เพราะพวกเราดีใจ . .ที่คนยังสนับสนุนพี่ธาม และยังต้องการมาดูคอนเสิร์ตของพี่ธามอยู่ . .
“คิก อย่าเอาหน้าออกไปจากหน้าต่างสิ” บูมที่เป็นคนขับบอกผมที่นั่งอยู่ข้างๆ ไอ้ปอนด์มัวแต่อ่านอะไรไม่รู้ของมันอยู่เบาะหลัง
“ก็รถมันติด”
“มีมอไซเฉี่ยวหน้าขึ้นมาทำไง”
“ไม่มีหรอกน่า”
“เอ๊ะ อย่าเถียงได้มั้ย”
“อ้าวสัด ทำไมกูจะเถียงไม่ได้ล่ะ!”
“หึหึ” ไอ้ปอนด์ยิ้มกริ่มอยู่ข้างหลัง “ก็คนมันเป็นห่วงนี่นะ”
“เชี่ยไรปอนด์” ผมเหวี่ยงไอ้หล่อซะงั้น
“ก็เปล่านี่”
อะไรของมันก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่ามันจะมีความสุขอะไรนักหนา ไอ้ปอนด์ยิ้มเล็กๆและก็มองออกไปนอกกระจก ส่วนผมมองไอ้บูมอย่างหัวเสีย
หน้าคอนเสิร์ต . .
เรียกได้ว่าแค่เดินลงจากรถแป๊บเดียวไอ้ปอนด์ก็โดนรุม ทั้งๆที่ยังไม่ได้ตรวจบัตรหน้างานอะไรเลยครับ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดด พี่ปอนด์ พี่ปอนนนนนนนนนนนนนนนนนด์”
“ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ พี่น่ารักจังเลย!!!!!!!!!!”
“ไม่ไปให้กำลังใจพื่ธามหลังเวทีเหรอคะพี่ปอนด์ กรี๊ดดดดดดดดด”
แม่เจ้าโว้ย . . ไอ้ปอนด์กลายเป็นดาราไปซะแล้ว ผมเห็นมันโดนเด็กมอต้นมอปลายรุมใหญ่เลย ทั้งถ่ายรูปและก็ขอลายเซ็น ไอ้ความคิดที่ว่ารักเพศเดียวกันเป็นสิ่งที่สังคมไม่ยอมรับเนี่ย ควรคิดใหม่ได้แล้วมั้ง
โลกาภิวัฒน์ . . โลกมันเปลี่ยนแปลงไปได้เสมอนั่นแหละ
“ขอโทษนะครับ เดี๋ยวต้องไปตรวจบัตรก่อนนะ แหะๆ” ปอนด์ดูไม่คุ้นชินเท่าไหร่ ทุกคนแห่แหนเดินตามไอ้ปอนด์กันเป็นพรวน ผมกับไอ้บูมก็เลยพลอยเด่นไปด้วยเลยเนี่ย . . แต่เด่นแบบนี้กูไม่ชอบ มันอึดอัด!!!!!
สต๊าฟคอนเสิร์ตเห็นปอนด์ก็เรียกให้เข้าไปพักในห้องวีไอพีแทบจะในทันที แต่ปอนด์บอกขออยู่กับเพื่อนข้างนอก ขอทำตัวมาดูคอนเสิร์ตแบบธรรมดาๆ แต่มึงคงไม่ธรรมดาแล้วล่ะ เพราะทุกสายตาต่างก็จับจ้องมาที่มึงกันทั้งนั้น
บัตรของพวกเราอยู่ในโซนที่ห่างไกลจากเวทีครับ เป็นบัตรยืน ปกติจะขอบัตรหน้าเวทีได้เลยด้วยซ้ำ แต่เชี่ยปอนด์บอกอยู่ข้างหน้ามันเบียดกันมันอึดอัด พวกผมเลยตามใจ มายืนห่างไกลตรงนี้ รอพี่ธามเดินมาหาตรงนี้ละกัน เพราะเวทีแม่งยืดยาวออกมาซะเกือบกลางสถานที่นี้เลย
อีกไม่กี่นาทีก็จะเริ่มแล้วครับ ผมกับเพื่อนยืนดูบรรยากาศกันสามคน มึนเสียง มึนผู้คนไปหมด สต๊าฟคอนเสิร์ตดูแลไอ้ปอนด์ดีมาก คอยเสิร์ฟน้ำเสิร์ฟท่าให้ ถ้าคนเริ่มเข้ามาหาไอ้ปอนด์เยอะ ก็จะมากันให้ ผมกับไอ้บูมก็เลยพลอยได้ส่วนบุญส่วนกุศลไปด้วย
“เหงื่อออกหมดแล้ว” ไอ้บูมใช้ผ้าเช็ดหน้ามันซับเหงื่อให้ผม
“อะแฮ่มๆ” ปอนด์มันส่งเสียงแซว
“เชี่ยปอนด์ ส้นตีนติดคอรึไง” บูมด่า
“เกิดเป็นคิกนี่ดีเนอะ มีบูมคอยดูแล”
“ไปหาเมียมึงหลังเวทีโน่นไป” ผมช่วยไอ้บูมมันด่าไอ้ปอนด์บ้าง
แล้วจู่ๆทำไมผมต้องไปสามัคคีกับไอ้บูมด้วยเนี่ย ?!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดฃดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ทำไม อะไร ธามมาแล้วเหรอ” งงกันไปตามๆกัน กับเสียงกรีดร้องอันแสบแก้วหูนี้ ทุกคนต่างก็จ้องมองมาที่พวกผม ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือจ้องมองมาที่ไอ้ปอนด์คนเดียวต่างหาก
จอโปรเจคเตอร์ฉายภาพไอ้ปอนด์นี่เอง = =
“พ่อง ดังใหญ่แล้วไอ้เหี้ยเอ๊ย”
“สุดยอดจริงๆเพื่อนกู”
ฮ่าๆๆๆ เห็นแล้วอดขำไม่ได้ เพื่อนที่สุดแสนจะปัญญาอ่อนของผม จู่ๆก็กลายเป็นดาราซะงั้น ต้องยกความดีความชอบให้พี่ธามหน่อยแล้ว
“โอ้ยยย อายเค้าตาย” ปอนด์เอามือปิดหน้า
“ฮ่าๆๆๆ”
หลังจากนั้นไม่นานเสียงดนตรีอันกึกก้องก็ดังขึ้น . .
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
โคบร้าสลีคกำลังจะเริ่มเล่น . . ทุกคนส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดโหวกเหวกโวยวายกันใหญ่ ผมกับไอ้บูมก็ร้องตามไปด้วย คอนเสิร์ตทั้งทีมันต้องมันสิ
“สวัสดีคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ดนตรีอินโทรที่แสนมันส์ดังขึ้นจนผมกับไอ้บูมต้องโยกหัวตาม ไอ้บูมกอดคอผมแล้วก็กระโดด ทิ้งให้ไอ้ปอนด์ยืนหล่ออยู่คนเดียว ดูเหมือนมันกำลังจะอึ้งกับความสามารถของพี่ธามล่ะมั้ง . .
นี่น่ะเหรอ . .วงที่เพิ่งจะมีข่าวฉาว . .นี่น่ะเหรอ . .วงที่พลาดรางวัลจากข่าวฉาวนั่น . . แฟนเพลงยังคงร้องเพลงและเต้นตาม . .กรี๊ดให้กำลังใจ . . โยกหัวไปตามจังหวะและท่วงทำนอง . . ทุกอย่างเป็นไปตามอย่างที่พี่ธามหวังและตั้งใจ. .
เพื่อนผมกับพี่ธาม . . ถูกแฟนๆยอมรับแล้ว
“โคตรดีใจกับมันเลยว่ะ!” ผมร้องใส่หูเชี่ยบูมที่ยืนอยู่ข้างๆ
“อะไรนะ!” เสียงเพลงมันดังมาก และเสียงกรี๊ดก็ดังมาก บูมมันเลยไม่ได้ยิน “ไม่ได้ยินโว้ย”
“กูบอกว่า . .”
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหูมัน แล้วจู่ๆไอ้บูมก็หันหน้ามาแล้วก็ก้มลงจูบปากผมซะงั้น
ทำเหี้ยไรเนี่ย!!! คนข้างหลังเห็นหมด!!!
“หึ” มันยิ้มมุมปากอย่างเท่ เอ๊ย เจ้าเล่ห์ก่อนที่จะหันไปมันส์กับคอนเสิร์ตต่อ
ผมรู้ตัวเลยว่าผมกำลังหน้าแดงแจ๋ . . ไอ้บูม . .ไอ้เพื่อนชั่ว แม่งเอ๊ย
ผมเลยเหยียบเท้ามันอย่างแรงจนมันร้อง “โอ้ยยยย”
“หึ สมน้ำหน้า!”
“ไอ้บ้านี่” บูมหันมาด่า
“อยากมาทำให้กูชอบดีนัก!”
“ฮะ” สีหน้ามันดูเปลี่ยนไป
“ไม่ได้ยินเอง ก็ช่วยไม่ได้นะ”
“ไอ้คิก!!!!” บูมโผเข้ากอดผม จนไอ้ปอนด์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆยังตกใจว่าเพื่อนมันเป็นอะไร
“อะไรกันพวกมึง เปิดห้องไป๊” ดูมันด่าเข้า ไอ้ปอนด์ยิ้มขำๆแล้วหันกลับไป มองดูแฟนมันร้องเพลงต่อไป
“ปล่อยดิวะ! ร้อน!”
“ก็กูดีใจนี่!” บูมพูด ตะโกนแข่งกับเสียงเพลงของพี่ธาม “กูเพิ่งรู้ตัวว่ากูชอบมึงมาตั้งนาน ตั้งแต่ตอนที่มึงจีบพี่ซันซันอ่ะ!”
พ่อง พูดงี้ กูก็เขินดิวะ
“อะ เออ! รู้แล้วล่ะน่า” ผมพยายามก้มหน้า ปิดหน้าแดงๆของตัวเองเอาไว้ “เพราะกูมัวแต่คิดถึงเรื่องที่มึงโกรธ มากกว่าพี่ซัน กูเลยเลิกจีบเค้าไง”
แม่งยิ่งกอดผมแน่นเข้าไปใหญ่ . . ไอ้เหี้ยนี่จะดีใจไปไหน จะมีความสุขไปไหน!!!!!!
. . ผมก็มีความสุขนะ
“ขอบคุณแฟนเพลงทุกคนมากครับผม” พี่ธามพูดออกไมค์ น้ำเสียงที่เริ่มแหบแห้งนิดๆของพี่เค้ารู้เลยว่าเจ้าตัวทุ่มเทขนาดไหน ผมแกะมือที่ไอ้บูมมันกอดผมออก เพื่อที่จะตั้งใจฟังพี่ธาม ไอ้บูมเลยหันมากุมมือผมเอาไว้แทน . . ไอ้นี่หนิ
พี่ธามเดินมาตรงเวทีกลมๆที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ๆผมยืน ท่ามกลางแฟนเพลงเป็นหมื่นที่จ้องมองพี่เค้าเป็นตาเดียว . .
“ตั้งแต่มีข่าวนั้นออกไป . .ผมเลยไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ . . ว่าจะยังมีคนอยากดูพวกเราเล่นคอนเสิร์ตอยู่อีกมั้ย”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“มีอยู่แล้ว มีอยู่แล้ววววววววววววววววว”
ป้ายไฟโบกสะบัดไปมา แสงไฟกระพริบจากผู้คนที่เข้ามาดูคอนเสิร์ตมีอยู่เต็มไปหมด . .
“ฮึก . . ผมต้องขอโทษจริงๆนะครับที่ผมอาจไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนหวัง” อ้าว เวร . .พี่ธามเริ่มปล่อยน้ำตาออกมา . . “แต่ผมพยายามทำอย่างเต็มที่ที่สุดแล้ว หวังว่าพวกคุณจะได้เห็น หวังว่าพวกคุณจะมีความสุข ฮึก ฮืออ ที่ได้รับมัน”
พี่ธามร้องไห้กลางเวที . . แฟนเพลงบางคนเริ่มส่งเสียงให้กำลังใจพี่ธาม ทุกคนปรบมือเป็นกำลังใจให้พี่ธาม รวมทั้งผมกับบูมด้วย
ผมเหลือบมองดูหน้าไอ้ปอนด์ มันยิ้ม . . ยิ้มอย่างเข้าอกเข้าใจ มองไปที่พี่ธามด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก . .
แต่แล้วจู่ๆ มันเดินตรงไปที่เวที . . เห้ยยยย . . มันจะทำอะไรของมันเนี่ย ผมกับไอ้บูมรีบเดินไป เพราะไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร . .
ไอ้ปอนด์ปีนขึ้นไปบนเวที . . สต๊าฟกับพนักงานรักษาความปลอดภัยปล่อยให้มันผ่านไปเฉยๆซะงั้น
ผมกับบูม และคนอื่นๆในคอนเสิร์ตมองไปที่ไอ้ปอนด์อย่างตกตะลึง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรี๊ดดังมาก มากกกกก มากกกกกกกกกกจริงๆ
“โอ๋ๆนะครับ อย่าร้องไห้นะ”
เชี่ยแม่ง . . เสียงไอ้ปอนด์ดังผ่านไมค์ พี่ธามดูอึ้งๆ แต่ก็กอดไอ้ปอนด์แน่นและก็ซบหน้าลงกับอกของมันอยู่อย่างนั้น ปอนด์ยื่นช่อดอกไม้ให้พี่ธามด้วย ซึ่งผมกับไอ้บูมมองหน้ากันแล้วก็งงว่ามึงไปเอามาจากไหน!!!!!!!!!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ฮอล์แทบแตก = =
“ขอบคุณที่มาให้กำลังใจแฟนผมนะครับ” มึง . .มึงกล้ามาก . .ไอ้ปอนด์ . . มึงไม่อายเลยรึไงเนี่ย “ผมไม่มีคำพูดอื่นๆอะไรเลย นอกจากคำว่าขอบคุณ ขอบคุณจริงๆครับ”
ตอนนี้ทั้งเสียงปรบมือ ทั้งเสียงกรี๊ด ดังระงมไปหมด ผมกับไอ้บูมมองคนในคอนเสิร์ตรอบๆ ทุกคนดูมีความสุข ทุกคนยิ้ม ทุกคนเข้าใจพี่ธาม . . และรักในสิ่งที่พี่ธามเป็น . .
“ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม . .”
ทุกคนพร้อมใจกันส่งเสียงนี้ออกมาเป็นจังหวะเดียวกัน ดังกระหึ่มทั่วทั้งฮอล์ไปหมด . .
ได้ยินเสียงพลุ ได้สัมผัสถึงกลีบกุหลาบที่โปรยปรายลงมาจากเพดานข้างบน . . (บริษัทนี้แม่ง . .ชงเก่งว่ะ)
และแล้วคอนเสิร์ตก็จบลง แต่เสียงกึกก้องที่สุดในชีวิตของผมเหล่านั้น ก็ยังคงดังอยู่ในหัวไม่หยุด
“ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม . .”
-
ตอนที่ 35
บทส่งท้าย
“เป็นอะไรไป ป๊อดรึไง” ธามส่งเสียงถามผม . .พลางยักคิ้วจึกๆ โทมัสที่ขับรถอยู่ข้างหน้าส่งยิ้มมาให้ผมกับธามที่นั่งอยู่ข้างหลัง
“ก็ .. ก็ไม่เท่าไหร่อะ”
“เหรออออออออออออออออออ” ธามล้อเลียน “เข้าใจความรู้สึกกูรึยัง”
การไปพบพ่อแม่แฟนเป็นอะไรที่เครียดมากๆเลยครับ แม้ว่าธามจะมีแต่พ่อก็เถอะ แต่ผมได้ข่าวว่าท่านโหดมาก . . การที่ท่านเป็นคนรวย มีเงินเยอะแยะแบบนั้นยิ่งทำให้ผมโคตรสูญเสียความมั่นใจ
ท่านจะยอมให้ลูกชายของท่าน . . มาคบกับผมมั้ย
“โอ้ยยยยยยยย” ผมขี้เกียจเก๊กแล้ว ซบหน้าลงบนไหล่ของธาม “ป๊อดอยู่นะเนี่ยยยยยยยยยยยยย”
“ฮ่าๆๆๆ” ธามหัวเราะ “มึงเสร็จป๊าแน่ๆ”
เอาวะ . . เป็นไงเป็นกัน . .
รถจอดลงที่หน้าบ้านใหญ่ของธาม หลังที่ผมต้องตกตะลึงทุกทีเมื่อเห็น แม่งจะใหญ่ไปไหน . .ประตูรั้วบ้านอยู่ไกลจากตัวบ้านประมาณสามกิโลได้ครับ และ ณ ที่นี้ พื้นที่ทั้งหมดเป็นของตระกูลกฤตฤทธิไกรทั้งหมด
“สวัสดีค่ะ คุณหนู และก็คุณหนู”
แม่บ้านยิ้มให้ผม แต่วิธีการเรียกนั้นทำไมแปลกจังเลยฟะ . .ผมรู้สึกขนลุกขนพองเมื่อเห็นคนในบ้านของธามเรียงรายเข้ามาดูหน้าผมกันใหญ่ สาวๆทุกคนดูตื่นเต้นและก็กรี๊ดกร๊าด ส่วนธามนั้นเอาแต่หัวเราะหึหึ
“พวกนี้เป็นแฟนคลับมึงตัวยงเลยนะ” ธามเล่าให้ฟัง “บ่นกับกูชิบหายว่าเมื่อไหร่จะพาตัวจริงมาให้ดู” ธามหันไปหาพวกนั้น “พามาดูแล้วนะ!”
“คุณหนูคะ คุณปอนด์หล่อมากเลย!”
“หล่อกว่าในทีวีอีก!”
“ขอจับมือได้มั้ยคะ”
“นี่ ให้ดูอย่างเดียวนะ!” ธามดุจนลมหูออก “ไอ้เชี่ยปอนด์ มึงไม่ต้องเอื้อมมือไปเลย”
“ฮ่าๆๆ ก็เค้าน่ารักดีนี่หว่า” ตัวเล็กๆกันทั้งนั้น แม่บ้านบ้านไอ้ธามตัวเล็กกันทุกคนเลย
“กรี๊ดดดดดดดดดๆๆ คุณหนูปอนด์ชมเรา!”
“เอ่อ ไม่ต้องเรียกคุณหนูก็ได้ครับ เรียกแต่ธามคนเดียวก็พอ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวสักพักคุณหนูปอนด์ก็จะมาเป็นคุณหนูที่บ้านหลังนี้อีกคนแล้วนี่คะ”
“ใครว่า!!!!!!!!” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา เสียงนี้โคตรดุและทำเอาผมเสียวสันหลังวาบ “ชั้นยังไม่อนุญาต!!!!!”
ป๊าธามแน่ๆ . .ตัวจริงเสียงจริง คุณพ่อที่หน้าตาตี๋ๆใส่แว่นและดูน่าเกรงขามนั่น ผมยกมือไหว้ทันที . . แต่ตัวสั่นจนฉี่จะราด
ไอ้ธามหัวเราะชอบใจใหญ่ แม่งไม่ได้ช่วยให้กำลังใจกูเล้ยยยย
“หมอนี่น่ะเหรอ” ป๊าของธามมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “ที่บอกรักลูกป๊าผ่านสื่ออย่างมั่นอกมั่นใจน่ะ”
“คนนี้แหละป๊า” ธามยิ้ม นั่งกระดิกเท้าเล่นอยู่บนโซฟาโน่น ทิ้งให้ผมยืนประจันหน้ากับป๊าสองคน
“หึ” ป๊าส่งเสียงดูถูกใส่ “ก็มีดีแค่หล่ออ่ะนะ”
“เปล่านะครับ” ผมรีบตอบทันที “ผมมีดีมากกว่านั้น”
“อย่างเช่นอะไรล่ะ . .”
อย่างเช่นอะไรดีวะ . . เล่นกีฬาเหรอ ก็พอเล่นได้บ้าง การเรียน . .ก็แค่พอถูไถ อะไรดีล่ะเห้ย นึกไม่ออก
“อะไรล่ะ ชั้นรอฟังอยู่นะ”
“ผมรักลูกชายของคุณป๊า รักมากกว่าชีวิตของผมเลยครับ”
ชีวิตกูมีดีเท่านี้แหละ . . ธามมองมาที่ผมแล้วก็อมยิ้มเล็กๆ ส่วนป๊าจ้องหน้าผมเขม็ง
“ถ้ามั่นใจขนาดนั้นล่ะก็ . .”
ป๊าไอ้ธามน่ากลัวมาก . .บอกตรงๆ TT
“ก็ต้องแต่งงานกันไปเลย”
“อะไรนะครับ!!!!!!!!!!” ผมร้องเสียงหลง ส่วนไอ้ธามลุกขึ้นยืนและเขย่าคอเสื้อป๊าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ป๊า อะไรเล่า!!! ผมยังเรียนไม่จบเลยนะ ยังต้องทำงานอีก!”
“ก็พวกแกเล่นออกสื่อไปขนาดนั้น ป๊าว่าแต่งกันเลยให้เป็นที่แน่นอนเลยดี กว่า คนทั้งประเทศจะได้รู้ไงว่าพวกแกน่ะจริงจังกันแค่ไหน”
เอาจริงเหรอเนี่ย . . พ่อกับแม่ผมจะว่ายังไงล่ะเนี่ย!
“บ้านหลังนี้เค้าใหญ่ดีนะคะคุณ”
“ใหญ่เกินไป เดินจนเมื่อยเลย”
“คุณพ่อคุณแม่!!!!!!!!” นั่นพ่อกับแม่ของผมไม่ผิดแน่ๆ มาได้ไงเนี่ย “มายังไงกันครับ!!!!”
“ก็บินมาน่ะสิ” แม่ตอบ “จะมาสู่ขอลูกชายเค้าเราจะมาแค่คนเดียวหรือไงปอนด์”
สู่ขอ . . สู่ของั้นเหรอ . .ผมยังไม่มีอะไรที่เลี้ยงธามได้เลยนะ
ผมกับธามนี่งงจนมึนไปหมด พ่อกับแม่เล่นอะไรกันเนี่ย ป๊าก็ด้วย เห็นยืนขำกันใหญ่ สนิทกันไปแล้วรึไงเนี่ย!
“โอเค ธามเรียนจบอีกสองปี ปอนด์อีกสามปีเรียนจบ งั้นห้าปีต่อจากนี้ . .” ป๊าของธามประกาศ “จะต้องมีงานแต่งของปอนด์กับธาม”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ป๊าอย่ามาล้อเล่นนะ” ธามร้อง “ธามเป็นผู้ชาย ไอ้ปอนด์เป็นผู้ชายจะแต่งงานกันได้ไง อายเค้าตายเลย”
ป๊าบ ธามโดนป๊ามันเขกหัว “ทีพวกเอ็งกอดกันชิบหายบนเวทีล่ะ ทำไมไม่อายบ้าง”
“ช็อตนั้นแม่เขินมาก ขอบอก” คุณแม่ของผมกระซิบ
“เอ่อ เอาจริงกันเหรอฮะ” ผมถามกล้าๆกลัวๆ
“แน่นอนสิ!!!!!!!!!!!” ทั้งสามเอ่ยออกมาเป็นเสียงเดียวกัน
ผมกับปอนด์ได้แต่มองหน้ากัน และก็ยิ้มแหยๆให้กัน . .
วันเวลาของผมกับธามผ่านไปอย่างเรียบง่าย ธามก็ยังเป็นนักร้องและก็เป็นนิสิตปีสามคณะสถาปัตย์ ส่วนผมก็เป็นเพียงเด็กปีหนึ่ง คณะบัญชี เป็นเพียงแค่คนสองคนที่เป็นส่วนหนึ่งของโลกเล็กๆใบนี้เท่านั้น
บูมกับคิกยังคงตัวติดกันและวนเวียนอยู่รอบตัวผมไม่จากไปไหน . . พวกมันคือเพื่อนรัก และก็เพื่อนตายของผม แอบได้ยินพวกมันสองคนทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้าง แต่สุดท้ายแล้วก็ลงเอยด้วยการจับมือกันใต้โต๊ะ ไม่ก็แอบหอมแก้ม แอบจุ๊บปากกันลับหลังผมไม่ให้ผมเห็น แต่ขอบอกไว้ก่อนเลย . .กูเห็นหมด 55555555555555
ตอนนี้ชื่อเสียงของคู่”ปอนด์ธาม” อย่างพวกผมก็ดังมาก ไม่อยากจะเชื่อว่าโลกนี้มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกกว่า “สาววาย” พวกเธอคอยสนับสนุนพวกผม ตามพวกผมไปทุกๆที่ ซื้อข้าวซื้อของให้ และก็กรี๊ดสลบกันใหญ่เมื่อเห็นผมกับธามอยู่ด้วยกัน
พี่แอนมองเห็นเป็นการตลาด ยิ่งเอาใจแฟนคลับกลุ่มนี้ใหญ่เลย ด้วยการดึงตัวผมไปเป็นพระเอกเอ็มวีเพลงของธาม และก็ให้ธามเป็นนางเอก เอ๊ย ไม่ดิ เค้าเรียกอะไรนะ นายเอกใช่มั้ย นั่นแหละ เพลงนั้นดังมาก และเอ็มวีก็โด่งดังไปทั่วโลกด้วย เพราะพี่แอนเซอร์วิสด้วยการให้ผมกับธามจูบกัน ถึงแม้จะแค่มุมกล้องก็เหอะ แต่กระแสผมกับธามก็แรงขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดคนส่วนใหญ่ก็เคยชินแล้วที่ว่าผมกับธามเป็นแฟนกัน
ดั่งเช่นวันนี้ . .
ผมนึกครึ้มอกครึ้มใจอยากพาธามไปเดินห้างขึ้นมา ไม่รู้ว่าจะสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านชาวช่องเขามั้ย เพราะผมกับธามเดินเที่ยวกันตามปกติ แต่พวกที่เดินตามมาข้างหลังมากรี๊ดมากร๊าดนั่นคือสิ่งที่ไม่ปกติที่คนทั่วไปเค้าจะมีกัน
“พอดีป่าว” ผมถามธาม ที่กำลังลองหมวกอยู่ ธามทำหน้ามุ่ยใส่ผม หางตาผมเห็นคนกรี๊ดกันเป็นพรวน
“ปอนด์ใส่น่าจะเหมาะกว่านะ” ธามเขย่งขึ้นมาใส่หมวกบนหัวผม “เห็นมั้ย เท่ดี”
“ธามชอบใช่มั้ย งั้นซื้อ” ผมหยิบกระเป๋าตังค์ออกมาเตรียมจ่ายเงิน
ผมกับธามเดินดูของกันไปเรื่อยๆ ทักทายคนที่เค้าส่งเสียงทักทาย โบกไม้โบกมือ พยายามทำตัวปกติสุดฤทธิ์และเจียมเนื้อเจียมตัวว่าไม่ใช่คนดังอะไร แค่มาเดินห้างธรรมดา TT แต่ก็ทำห้างเค้าแทบแตกแล้วเนี่ย ไม่ว่าจะเดินไปไหนก็แต่คนเดินตามและก็ทักทาย
“พี่ปอนด์ พี่ธาม!!!”
สาวๆกลุ่มหนึ่งทักทายพวกผม ผมกับธามยิ้มให้
“ครับ”
“มาช้อปปิ้งกันเหรอค้า”
“ใช่ครับ” ผมชูของให้ดู “มีแต่ของธามทั้งนั้นเลย ธามช้อปเก่งมากๆ”
“ของมึงก็มีเหอะ” ธามเอาศอกมาถองสีข้างของผม “แกล้งอยู่ได้”
พวกเธอทำหน้าเคลิ้ม หรืออาการที่ไอ้บูมกับไอ้คิกเอามาเล่าสู่ผมฟังว่าใครๆต่างก็เรียกมันว่า “ฟิน”
“พี่คะ พอดีหนูสงสัยอ่ะค่ะ”
“ครับ?”
“พวกพี่จะเลิกกันมั้ยอ่ะค่ะ พอดีหนูชอบพวกพี่มากๆเลย หนูไม่อยากให้พวกพี่เลิกกัน เพราะถ้าเป็นอย่างงั้น หนูคงใจสลาย หนูคงร้องไห้ หนูคงเสียใจมากแน่ๆเลยค่ะ” พูดไป เหมือนจะร้องไห้ไปเลยโว้ย . .
ผมกับไอ้ธามอึ้ง . . แต่เห็นน้องเค้าทำท่าลุ้นกับคำตอบมาก ผมกับธามเลยก้มหน้าเข้าไปใกล้เธอ
“อย่าห่วงไปเลย” ธามยิ้ม จับแก้มเด็กผู้หญิงคนนั้นอย่างเอ็นดู
“พวกพี่ไม่มีวันเลิกกันหรอก” ผมพูดด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
และปอนด์ธาม ก็ยังคงเป็นคู่รักคู่เลิฟที่ฮอตฮิตติดกระแสจนมาถึงทุกวันนี้
เพราะสามารถเปลี่ยนคำสบประมาทจากคำว่า
“สร้างกระแสเฉยๆ เดี๋ยวก็เลิกกัน คอยดูสิ”
เปลี่ยนเป็นคำว่า . .
“อ๋อ คู่นี้น่ะเหรอ ยังไงก็ไม่เลิกกันหรอก”
ปอนด์กับธามจำความรู้สึกของคนอกหักที่เคยมีไม่ได้ซะแล้ว
เพราะทั้งคู่ต่างเติมเต็มให้กันและกัน
และจะเติมเต็มให้กันและกัน . . ตราบชั่วนิรันดร์
*จบบริบูรณ์*
ปอนด์ธามจบแล้ววววววววววววววววววววววววววว T_T
ใจหายมากเลยค่ะ แต่ก็รู้สึกดีที่เหมือนส่งลูกชายเข้าวิวาห์ไปอีกคู่นึงแล้ว
ไม่รู้จะพิมพ์อะไรดี ได้แต่ซึ้งใจและก็ตื้นตันที่คนอ่านคอยให้กำลังใจ
คนเขียนไม่ใช่คนที่เขียนเก่งอะไรมาก แต่มีคนชอบเยอะขนาดนี้นับว่าผิดคาดมาก
ต้องขอขอบคุณจริงๆนะคะ ^________________________^
เก็บปอนด์ธามไว้ในใจนานๆด้วยนะคะ
เดี๋ยวจะคลอดตอนพิเศษออกมาเยอะๆให้หายคิดถึง
รักนะคะคนอ่าน >///<
ปล. สถานีต่อไป . . สถานี สองร้ายในหนึ่งรัก ค่ะ ^^
-
o13 o13 o13 o13 o13
เจ๋งที่ซู้ดดดดดดดดด
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
ฟินที่สุด...
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ที่ทำให้ทั้งยิ้มและน้ำตาไหลไปได้พร้อมกัน...
ติดตามทุกเรื่องเลยน๊าาาาืและจะติดตามต่อไ ไป ขอบคุณค่าาา :)
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดดดด มาขอฟินด้วยคน ปอนด์ธามๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณมากๆค่า อ่านไปยิ้มไป มีความสุขมากๆ
-
แอร๊ยยยย จบแล้ววว ชอบมากเลยย ขอบคุณมากๆๆค่ะที่แต่งนิยายสนุกๆให้อ่าน :-[
-
จบแล้ววววววว ลงยาวแบบไม่ต้องปวดใจกะมาม่าเลย ดีจัง
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆของปอนด์ธามด้วยนะครับ รอติดตามตอนพิเศษ ^^
-
น้ำตาเล็ดดดดดดดดด
ขอบคุณ และ ขอบคุณ!!
จบได้สมกับคำว่า 'บริบูรณ์' มากค่ะ
ชอบนิยายแบบนี้ สะท้อนสังคมได้ดีจัง...
คู่เกย์ ไม่ใช่ตัวประหลาด
ก็แค่คนสองคน...ที่รักกันเท่านั้นเอง
เราจริงจังกับจุดนี้ไปป่าวนะ... ฮ่าๆ
ติดตามเรื่องต่อไปนะคะ :)
-
กรี๊ดด เลิศมากค่า อยากจิเป็นติ่งปอนด์ธาม ๕๕๕
บูมคิกก็น่าร๊ากกกก :-[
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
โชคดีมากๆที่เรื่องจบพอดี
ไม่คิดว่าปอนด์กับธามจะน่ารักได้ขนาดนี้เลย
อ่านแล้วยิ้มแบบ โอ๊ย น่ารัก ชอบมากเลยค่ะ
ยังไงก็จะติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆนะคะ
มาอ่านเรื่องนี้ก็ตามมาจากเหนือนทีกับคินตาล่ะค่ะ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านกันนะคะ
-
เดี๋ยวนะ
....คือข้องใจ เมี่ยงแปลว่าอะไรคะ... คำอุทานนี้ท่านได้แต่ใดมาคะปอนด์ สาววายไม่เคลียร์ค่ะ 555555
เชื่อนะว่ายังไงก็จะมีแฟนเพลงเยอะ เพราะสาววายเป็นใหญ่ใจแผ่นดินค่ะ
อย่าให้นางติ่งใคร นางไม่เป็นสองรอง บ้าพลังสุดๆ #พาดพิงถึงตัวเองทำไม 555
แอบเคืองพวกคืนบัตร ใจแคบ เชอะๆๆ
แล้วกลุ่มแฟนคลับนั่นอ่า.. อ้างอิงมาจากตอนไปตามบนยใช่ม้ายยย รู้นะ555
จะว่าไปแต่งไปเลยก้อดีนะ 5555 ลากเหนือคินมาแต่งด้วย ทีนี้ล่ะ ตำนานแน่
สุดท้ายขออธิษฐานให้ทัเงสองคนรักกันไปนานๆ ถือไม่เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร (ธาม: ยังไม่ได้แต่ง!)
แล้วเรื่องนีิต้องพูด คนเขียนลง4ตอนรวดจริงอะ! พระเจ้าตกใจ นึกว่าล้อเล่น 55555
-
:a5: จบแล้ว จบแล้ว จบแล้ววววววววววววววววววว
แล้วอีกวงนึงล่ะ อั้ยย่ะ :z3:
กระซิบๆ ปอนด์ธามชอบไปเดินห้างไหนคะ เผื่อจะโฉบเฉี่ยวและถ่ายรูป :m3: :m24:
-
หวานกันน่าดูเลย เจิ้นไม่ค่อยเลยนะจะให้บูมช่วยจีบคิกให้เนี่ย บูมคิกน่ารัก
-
จบแล้วววว แงงง ไม่ทันตั้งตัว ; ;
ชอบเรื่องนี้มากก น่ารักใสๆ เข้ามาลุ้นวันอัพทุกวันเลย5555
ชอบปอนด์มาก เป็นผู้ชายในฝันเลย อบอุ่นเฟ่อ -/////////-
แต่ชอบธามตอนบ่นกะตัวเองกับตอนร้องไห้ที่สุด น่ารักก55555 ดูโรคจิตมาก .____.
ภาษาสวยดีค่ะ ไม่วิบัติ มีอย่างมากแค่เพื่อเสียงฮาๆ อ่านแล้วสบายตามากค่ะ
ขอสเปเยอะๆน้า รอเรื่องต่อไปค่ะ :กอด1:
-
Happy Happy :bye2:
-
ชอบมากๆๆๆๆค่ะ สนุกที่สุด o13
:-[ :-[ :-[
-
จบได้ เลิศมากๆๆ ..ไม่มีวันเลิกกันแน่นอน... อ๊ายยยยยยยยยย
ปล. มันสะดุดตรงนี้อ่ะ "ธามเรียนจบอีกสองปี ปอนด์อีกสามปีเรียนจบ งั้นห้าปีต่อจากนี้"
ทำไมตั้งห้าปีหว๋า หรือทิ้งระยะให้คบกันอีกสองปีก่อนแต่งหรอคะ งงงง??
+1 ค่ะ :L2: :L2:
-
น่ารักมาก ปอนด์สดใสตลอด(ยกเว้นตอนเศร้า)...เอ๊ะ?
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ ยิ้มตลอด มีน้ำตาบ้างตอนอินจัด รอสถานีถัดไปค่ะ
-
จบลงอย่างสมบูรณ์แบบ
ขอบคุณนะค๊า.. :กอด1: :กอด1:
จะเป็นกำลังใจ และติดตามเรื่องต่อไปค่ะ :L2: :L2:
-
ไม่อยากจะบอกว่า.. เขินปอนด์ธามม๊ากกก อรั๊ยยๆ กรี๊ดๆ !! :impress2: :impress2: :impress2: :-[ :-[ :-[
จบแล้ว.. สารภาพเลยว่ารู้สึกใจหายวาบเลยละ แต่ยังไงปอนด์ธามก็จะอยู่ในใจตลอดไปค่ะ :L2: :L2: :L2:
P.S. ขอบคุณพี่เค้กมากๆค่ะที่แต่งฟิคดีๆ สนุกๆ น่ารักๆมาให้คนอ่านได้อ่านกัน ขอบคุณจริงๆค่า ~ :L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
ปอนด์แม่งน่ารักอะ ทำอะไรไม่เคยอาบประชาชนเล้ยยยยยยยย
-
กรี๊ด....กราดลงเป็นปืนกล.....อ่านรวดเดียวสะใจมว๊าก o13
ปอนด์ธามน่าร๊ากมาก สวีทสุดๆ .......รอตอนพิเศษ :-[
:pig4:
และ.....
เตรียมตัวขึ้นรถไปสถานีถัดไป.....
-
ขอบคุณคนเขียนค่ะที่สร้างปอนด์และธามได้น่ารักขนาดนี้
ขอบคุณที่ส่งธามมาเติมเต็มชีวิตที่ขาดหายไปของปอนด์
ยอมรับว่าตอนอ่านเหนือกับคิน เรายังไม่ค่อยอินกะความรักของปอนด์ที่มีให้คินเท่าไหร
แต่พอมาอ่านเรื่องนี้ รู้เลยว่าน้องมันเสียใจและลืมคินได้ยากจิงๆ
โค้งให้งามๆกับความเก่งและขยันอัพของคนเขียนค่ะ
-
จบสวยมากกกค๊าา
อ่านกัน แบบ เกือบร้องๆตั้งหลายครัง
ขอบคุณสำหรับการอัพแบบเต็มสตรีมแบบนี้นะคะ
เค้าอ่านต่อเนื่องไม่หยุดเลย
ชอบความรักแบบนี้ที่เข้าใจกัน และขอเป็นกำลังใจให้ปอนด์ธาม รวมคิกบูมด้วย
เรื่องต่อไปก็สัญญาว่าจะติดตามไปตลอดค่ะ
รักทุกเรื่องที่ได้อ่าน และร๊ากกกก คนแต่งมากกกค่ะ o13
-
จบได้ประทับใจมาก ฟินกับคู่ปอนด์ธาม :กอด1:
-
มาต่อจนจบเลย :กอด1:
ปลื้มแทนธามน้องมันรักจริงประกาศออกสื่อเลย
อยากได้ตอนพิเศษหวานๆ ดับเบิลเดทยิ่งดี 555
-
อ๊าย น่าร้ากกกกกกกกกกกกหง่ะ :-[ :-[ :-[
ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม :mc4: :mc4:
ชอบๆๆ o13 o13
-
:L2: :L2: :L2: เป็นแฟนปอนด์ ธามนะ
-
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก โคตรน่ารักเลย
มันเป๊นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกจริงๆ
ตอนบทสุดท้ายรู้สึกตามที่คุณเค้กแต่งออกมาแบบนั้นจริงๆ
สาววายอาจจะบ้าบอๆแต่ก็พร้อมที่จะให้กำลังใจแบบที่
ปอนด์กับธามพบเจอ และจะรักเค้ายิ่งๆขึ้นอีก
หากวันไหนเค้าเลิกกันเราก็พร้อมที่จะเศร้าไปร้อมกับเค้า
เรารู้สึกแบบนั้นจริง และจะยิ่งฟินถ้าเค้ารักกันออกสื่อ
ว่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คนเขียนฟิตมาก มาลงต่อจนจบเลย ขอบคุณครับ
คิดภาพคอนเสิร์ตท่าทางจะฮาไม่น้อย งานนี้แฟนคลับสาววายทั้งหลายคงฟินกันน่าดู
-
โอ๊ยๆๆๆๆๆ สุดจะฟิน น่ารักจังเลยยยย
รอตรุษจีน ได้แต๊ะเอียก่อนนะ เดี๋ยวสั่งแน่ จุ๊บๆ
-
ฮ่าๆๆๆ เดี๋ยวนี้ประชากรสาววายเยอะจะตาย :laugh:
จริงๆอยากอ่านตอนแก้เผ็ดวงคู่แข่งจังเลย แหม้ๆๆๆๆ
เกลียดนักพวกขี้โกงเนี่ย
อยากอ่านตอนพิเศษค่าาาาาา :impress2:
-
จบแล้วววววววว
น่ารักมาก
ชอบมากๆเลย
ได้รับการยอมรับจากทุกคนแล้วนะ
ชอบประโยคปอนด์ธามไม่มีวันเลิกกันมากเลย
ฟินมากกกกกกกก ><
-
:pig4: :pig4: :pig4:
น่ารักมากฟินนนน
ขอบคุณมากนะคะ
-
:กอด1:
-
คู่นี้น่ารักมาก :กอด1:
รอตอนพิเศษ ขอหวานแบบมดเป็นเบาหวานตายไปเลยนะคะ
-
ง่ะ จบแล้วอ่ะ
หวานน่ารักมากเลย
ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม รอตอนพิเศษได้ป่ะ แถมรอสถานีต่อไปด้วย อิอิ
-
กดบวกปล่อยเป็ด
ชูป้ายไฟด้วยคน
ปอนด์ธามๆๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณคนแต่งที่มีเรื่องดีๆ
น่ารักๆ มาให้อ่าน
จะติดตามต่อ
คู่น้องชิมิ
รอๆๆๆ
-
โอร่ยยยย น่ารัก >//////<
รอตอนพิเศษนะคะ
อ้อ! รอสถานีต่อไปด้วย
:กอด1:
-
อ๊ากกกก ฟิน
ขอแบบตอนขอแต่งงานได้ไหม เอาฟินๆ อ๊ายยย
-
คนแต่งสุดยอดมาก5ตอนติดฟินมากอะ เรื่องนี้สนุกมากคับๆจะติดตามต่อไปทุกๆเรื่อง
-
จบแล้วววว เป็นตอนจบที่ซึ้งมากๆ ซึ้งไปกับปอนด์ธาม
กว่าจะมาถึงวันนี้ก็ผ่านอะไรมาเยอะ ขอให้รักกันไปนานๆ
ต้องนานอยู่แล้วล่ะ ก็ป๊ากำหนดวันแต่งไว้แล้วนี่นา
เป็นอีกคู่ที่อ่านแล้วยิ้มแก้มปริ แล้วก็มีเสียน้ำตาให้ด้วย
ส่งเมล์สั่งจองไปแล้วนะตัวเอง :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ฟินสุด อะไรสุด น่ารักที่สุด
:L2: :3123: :กอด1: :L1: :impress2: :-[ :o8:
-
:pig4:ฟินแบบสาววายในละครเลย
รอสถานีต่อไปด้วยคน
-
พี่เจิ้นจะจีบคิก คิดว่าบูมให้พี่เจิ้นเป็นที่ปรึกษาซะอีก
อันนี้อึ้งจริงๆ ไม่คาดคิดมาก่อนเลย แต่คิดว่าบูมจะยมเหรอ o18
แต่ก็สวีตกันได้ซะทีน่ารักๆๆ
คู่ปอนด์ธามของเราบ้าง อยากจะกรีดร้องแดดิ้นลงไปกับพื้น ฟินมาก ฟินที่สุด
น่ารักครั้งคู่เลย ดีนะที่ไม่ได้ตัดสินใจเลิกกัน และแถมประกาศความหวานออกสื่ออีก
แล้วช็อตในคอนเสิร์ต "โอ๋ๆๆ อย่าร้องไห้นะ.." อันนั้นอ่ะ อย่างกรี๊ดดดด ปลอบใจได้น่ารักมาก
คุณพ่อคุณแม่กับคุณป๋าวางแผนแต่งงานให้แล้ว ไม่ต้องกลัวกรณีเลิกกัน
แต่ถึงไม่แต่งก็ไม่เลิกกันหรอกเนอะ โอ๊ยยย คิดถึงความสวีตของคู่นี้แล้วอยากจะแดดิ้นจริงๆ :impress2: :impress2:
-
:pighaun: สะใจมาก ๆ เลย สำหรับการอัพมาเป็นทิวแถว จบได้น่ารักมากกกกกกกกกกก ซาบซึ้งอีกต่างหากชอบตอนแถลงข่าวมาก ๆ เลยอ่ะ อ่านไปน้ำตาคลอเบ้าเลยอ่ะ :impress3: ชอบจริง ๆ เสียดายเหมือนเร่ง ๆ จบไปหน่อยน่ะ ยังไงก้อตามแต่ขอติดตามผลงานน่ะจ้ะ น่ารักทั้งสองเรื่องเลยน่ะ เสียดายเรื่องคิก+บูมไม่มีตอนแยกไปต่างหากบางทีมีตัวละครสามสี่ตัวในตอนเดียวกันแล้วต่างคนต่างคิดกันน่ะ อ่านไปจะงงไปว่าตอนนี้ใครเป็นคนคิดหรือพูดกันแน่น่ะจ้ะ ถ้ายังไงทำเป็นเล่มช่วยแก้ไขตรงนี้ให้ด้วยก้อจะดีมาก ๆ เลยจ้ะ :impress2:
ป.ล.รักน่ะ จึงอยากให้ออกมาเริ่ด ๆ น่ะจ้ะ
-
ปอนด์ธาม!! ปอนด์ธาม!! ปอนด์ธาม!! ปอนด์ธาม!! :z7: :110011:
เย้!! ..ขอเป็นสาววายฟินบ้าง :z1:
..จบมีควาสุขทะลักจอ
แต่ใจหายนะ..ตามมาตลอดตั้งกะคินตากับเหนือ
คงคิดถึงน่าดู :monkeysad:
จะรอตามอ่านสองร้ายฯต่อค่ะ :yeb:
-
มีความสุขมากกกกกกเลย
น่ารักที่สุดเลยนะ รักปอนด์ธามมากๆเลย
-
สวยงามมากกกกกกกกกกก
:กอด1:
ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม
:จุ๊บๆ:
ขอบคุณคนเขียนมากครับ ประทับใจมาก :m4: :กอด1:
-
บริบูรณ์คะ เมื่ออ่านถึงตอนจบ
มันจุใจมาก ฟินมาก ยาวจริงๆ คือ นั่งร้องไห้ตามเลยจริง ตอนธามเครียด
มันเป็นเรื่องที่ ต้องใจยอมรับมาก ที่ปอนด์ทำเราดูแล้วมันทั้งเท่และน่ารัก
ฉากที่ปอนด์ไปกดอธาม ให้ดิ้นตายดิ
น่ารักมาก แบบ เหมือนเพิ่งจะอ่านตอนแรกเอง อ้าวนี่จบแล้ว เฮ๊ย อะไรนิ
ประทับใจจริงๆ อ๊าย ฟินอ่า
ตอนแรกเห็นคำว่าจบหน้านี่แบบ o22 เย้ยจบแล้วเหรอ แต่ก็
ปอนด์ธาม จะเป็นติ่งปอนด์ธามตามคนเขียนอิอิ
กำลังนั่งรถไฟไปสถานีถัดไปด้วยคะ :D
-
มาต่อรวดเดียวจบเลย o13
ประทับใจปอนด์ธาม :pig4:
-
น่ารักที่สุด...ได้ใจไปเต็ม ๆ เลยน้องปอนด์ที่รัก...
มันต้องแบบนี้ซิ..ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย....
และคนที่บอกความจริงก็ไม่ตาย..555....
ต้องเกณฑ์แฟน ๆ และสาววายไปจัดการ
เจ้าฟานแบล็คเอกซ์.....เชื่อว่าต้องเป็นคนทำแน่ ๆ ..
....รอให้จัดคู่รักสุดฮอทและคู่รักสุดเทพของความหล่อ..
ปอนด์ธาน+คินเหนือ.....และคู่เล็กบูมคิก...
มาเป็นตอนพิเศษได้มั๊ยเอ่ย....... :pig4:
-
คนคนนี้..ฉันรักของฉันจริงๆ
ปอนด์+ธาม ให้ความรู้สึกแบบนี้เลย
ใกล้ชิดบ้าง ห่างกันบ้าง ไม่ว่างรัก
เพราะเราสอง คล้องรู้จัก หักใจไหว
ใจอิงแอบ แนบชิด ไม่ผิดใจ
ปอนด์รักธาม เกินห้ามใจ ให้คู่ครอง
..รักกันดีดีนะ..
หนุ่มวาย ยกป้ายเชียร์ มั่งดิ
อิอิ :z2:
-
เย้ แฮปปี้เอนด์ ที่แท้พี่เจิ้นเป็นญาติ ฮ่าๆ
แล้วตาฟานล่ะก่อเรื่องแล้วก็หายไป....
-
จบแล้วว เรื่องนี้สนุกมากๆเลยค่ะ
ขอตอนพิเศษซักตอนได้ไหมมม :impress2:
-
จบแล้ววววววว
ชอบเรื่องนี้สุดๆ ^^
-
อ่านไปน้ำตาคลอไป o13 จบแบบสมบูรณ์จริงๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ตอบแทนได้แค่บวกกับเป็ดค่ะ :กอด1:
รอตอนพิเศษ และเรื่องต่อๆไปค่ะ :L2:
-
เฟือง ที่สุดอ่ะ ผ่านคลาสพสาววายมายังเมะแพ้พี่เค้า
รอ nc คู่นี้
-
เข้าใจอารมณ์สาววายที่กลัวปอนด์ธามจะเลิกกัน เพราะเราเองก็เป็น
ขนาดแก่ๆอย่างนี้ พอรู้ข่าวว่าคนที่เรารักเขามีปัญหากัน หัวใจยังรอนๆกินไม่ได้นอนไม่หลับ :sad4:
แต่พอมีช็อตหวานๆจะฟินเดินยิ้มปานปากจะฉีก :-[ หุหุ
รักกันตลอดไปนะจ๊ะปอนด์ธาม :กอด1:
ปล.มาลงชื่อรออ่าน สองร้ายในหนึ่งรักด้วยคนค่ะ ^ ^
-
น่ารักสุดๆเลยยยยย
อ่านแล้วฟินมากกกกกกกกกกกก
-
จบได้ประทับใจมาก ๆ เลย o13
ปอนด์ธามน่ารักสุดดด แอร๊ยย ~~
ขอบคุณมากนะคะ! ^^ :pig4:
-
:กอด1: ชอบมว๊าก สุดๆอ่ะ :pig4:
-
เมื่อคืนได้อ่านเรื่องนี้ แต่ยังไม่ได้เม้นท์เพราะง่วงมาก
คุณเขียนได้สนุกน่าติดตามดีค่ะ เรานั่งอ่านรวดเดียวจนจบเลย หยุดอ่านไม่ได้เลยค่ะ
แรกๆไม่ชอบธามเลยนะ ขี้วีนต่อว่าพระเอกตลอด หลังๆก็ดีขึ้น สงสัยเพราะธามเริ่มมีใจให้ ฮ่าๆ
ส่วนปอนด์ ตอนที่เป็นห่วงคินตาแล้วทำให้ธามร้องไห้เสียใจนั้น ก็พอเข้าใจปอนด์นะ
เพราะปอนด์เป็นสุภาพบุรุษอ่ะ รักใครแล้วจะรักมาก มันเลยยากที่จะตัดใจ
ต่างจากธามที่คบไปเรื่อยๆ ถ้าไม่ใช่ก็เลิกกัน จบ มันเลยไม่มีเยื่อใยต่อกัน ตรงนี้ก็เป็นความต่างของปอนด์กับธามล่ะนะ
แต่ปอนด์ก็ตัดใจจากคินตาได้ พอมาง้อธาม ธามกลับพูดแรงๆไปแบบนั้น เรายังเสียใจแทนปอนด์อ่ะ
ปอนด์เลยจะเลิกกับธามเพื่อไม่ให้ธามต้องเสียใจอีกเพราะตัวเอง คิดว่าตัวปอนด์เองไม่คู่ควรไปรักธามเค้าก็เข้าใจอ่ะ
แต่ดีแล้วที่สุดท้ายเวลาก็ช่วยทำให้ธามลดทิฐิลง ให้อภัยและทั้งสองได้คืนดีกัน หากเลิกกันไปแบบนั้นทั้งคู่คงเสียใจตลอดชีวิต
สุดท้ายดีจังที่ทั้งคู่คอยอยู่เคียงข้างกันฝ่าฝันอุปสรรค จนได้รักกันอย่างมีความสุขสมหวังในความรักเสียที
อยากอ่านตอนพิเศษจัง อยากอ่านฉากวิวาห์ของปอนด์ธามค่ะ จะน่ารักขนาดไหน เอ้อ..ขอตอนของคิกกับบูมด้วยนะคะ ><
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะคะ ขอบคุณค่ะ ^^
-
กรี๊ ด ด ด อ่านจบแล้วฟินไปตาม ๆ กัน
-
ง่า เข้ามาอีกทีจบซะล่ะ ไวอ่ะั แต่ปริ่มมากก :m1:
จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะฮะ :')
-
จบลงไปอย่างสวยงาม
ปอนด์เท่ห์มากกกกกกกกก :L2:
-
ประทับใจมากๆ ขอตอนพิเศษเยอะๆนะ
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยย
กรี๊ดกรีดร้องงงง ไม่ไหวแย้ววววววว น่ารักโฮกกกกกกกกกกกกกกกก
ตอนแรกนึกว่าเรื่องแนวดราม่าอ่านไปอ่านมานี่เรื่องน้องปอนด์ พระรองของคินตานี่นา แอร๊ยยยยยยยยส์
สนุกมากเลยค่า ประทับใจสุดๆ รอตอนพิเศษ
-
คู่นี้เจ๋งสุดๆไปเลย
ชอบมาก ประทับใจความรักของปอนด์ธามมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้นะค่ะ ติดตามเรื่องต่อไปนะค่ะ
-
น่ารักมากอ่ะ อ่านไปยิ้มไป สมัครเป็นเอฟซี ปอนด์ - ธาม ด้วยคนน่าาาาาา :o8:
-
กรี๊ดดดดด ฟินมหาศาลกับคู่นี้ รักกันนานๆน๊าาา :impress2:
-
ปอนด์ธามตลอดไปปปป :กอด1:
-
:L1: อ่านตั้งแต่ต้นจนจบบอกได้คำเดียวว่ารักนิยายเรื่องนี้
ปอนด์ ธามน่ารักอ่ะ
เสียดายไม่มีNCเต็มสตรีมมมม :laugh:
-
อ้าว จบซะแล้ว o22 กำลังฟินเลย :-[ 555
รอตอนพิเศษนะค่ะ อิอิ o13 o13
-
คิก บูม เมื่อไหร่จะมา
รอๆๆๆจ้า
-
จบแล้ววววยาวแบบจุใจมาก..จบได้ประทับใจจริงๆทั้งคู่ปอนด์ ธาม คิก บูม
-
ฟินนนนน เอามาให้อ่านอย่างจุใจ ชอบมาก ปอนด์ธามน่ารัก คงเป็นหนึ่งในสาววายที่ตามกรีีดดดดด ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีดี น่ารักๆมาให้อ่านนะคะ
-
o13
อ่านจบแล้วไปฟินแลนด์กันเลย 555
-
ขอบคุณมากๆค่ะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ย ปอนด์ธาม น่ารักมาก ถึงแม้จะเข้ามาช้าไปนิด แต่อยากบอกว่าจะติดตามผลงานคนเขียนไปเรื่อยๆนะค่ะ :)
-
น่ารักที่สุดอ่ะ เผลอกดมาอ่านนี่ ยิงยาวยันตี 4 เครื่องน็อคกันเลยทีเดียว
สนุกดีค่ะ น่ารักที่ซู้ดดดดดดดดดเพลินมาก ๆ เลย ขอบคุณนะคะ ^^
-
ต่อแบบยาวสะใจมากกกก
ปอนด์เสี่ยวมากกกก
เลี่ยนสุดๆอ่ะ
แต่เค้าชอบบบบ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
เรื่องนี้อ่านแล้วมีความสุขมาก
-
มาอ่านอีกรอบ ชักอยากให้โทมัสมีคู่
-
อ่านจบแล้วอยากจะกรี๊ดดดดด ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม ปอนด์ธาม!!!
-
อ่านจบเเล้ววววววววว :oni1:
เรื่องนี้สนุกมาก
ขอเป็นเเฟนครับ ปอนด์ธามอีกคน :กอด1:
-
ไดัอ่านหลายตอนจนจบเลย
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ที่เขียนให้อ่าน
ชอบตั้งแต่เรื่องคิืนตากับเหนือแล้วเนอะ...
มาตามช้าหน่อย แต่ก็มาอ่านแน่นอน เพราะชอบมากเรื่องนี้
รู้สึกอิ่มเอม ปริ่มเปรมที่สุด
รู้สึกเหมือนคนเขียนเลย คือเหมือนส่งเข้าห้องหอไปอีกคู่
เป็นคู่ที่เราเห็นพัฒนาการมาตั้งแต่เริ่มแรกที่ทะเลาะกันจนรักกัน
ทั้งสองคนต้องฟันฟ่าอุปสรรคมากมายกว่าจะมีวันนี้
ว่างๆ ขอตอนพิเศษบ้างนะครับ
อยากอ่านบูมคิกด้วยเน้ออออ อิอิ
ปล. ติดตามเรื่องใหม่แน่นอน
-
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักที่สุด คู่นี้เค้าแรงจริงอะไรจริง น่ารักเวอร์อ่ะ ตอนแรกที่ดราม่าเราก็กลัวว่ามันจะยังไงอะไร แต่เค้าก็เข้าใจกันได้ เฮ้ออออออออ ชอบๆๆๆๆๆ ไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านตอนพิเศษๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อด้วยน้าาาาาาาาาา จะรอจ้า
:L2: :L2:
-
ฟินนนนนนนนนนนนนน
น่ารักมากขอบอก อิอิ
-
ขอเป็น แฟนคลับ ปอนด์ธามด้วยคน :o8:
คู่นี้น่ารักมากกกกอะ :L1:
อยากอ่านคู่ของ คิกบูมด้วย :monkeysad:
รอตอนพิเศษอยู่นะคะ :pig4: :pig4:
-
ในที่สุดก็อ่านจบ
ขอบคุณคนเขียนมากๆครับสำหรับเรื่องสนุกๆอย่างนี้
อ่านแล้วก็คิดถึงเหนือ-คิน ว่างๆขอตอนพิเศษเหนือ-คิน บ้างนะคร้าบ
-
กว่าจะจบ .. แอบเสียน้ำตาเหมือนกันนะ :m15: :m15:
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะะ รักแล้ววววววววววว ขอบคุณมากนะคะ :impress2: :impress2:
-
ชอบมากๆเลย
o13
-
รอตอนพิเศษนะคะ
-
น่ารักดีนะ ทั้งธามและปอนด์
พี่เซนเท่และแสนดี ตอนแรกนึกว่าจะกลายเป็นตัวร้ายซะแล้ว หุๆ
ตอนจบน่าประทับใจดี แฟนคลับยอมรับ ครอบครัวก็สนับสนุน
ชอบฉากกอดบนเวทีน่ะ
คู่รองก็งุ้งๆงิ้งๆดี
บวกๆ^^
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีเรื่องนี้นะคะ สนุกมากเลย
-
อ่านจบอีกเรื่องนึงแล้ว สนุกมากเลย ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวน่ารักๆแบบเป็นกำลังใจให้ผมมีชีวิตต่อไปนะครับ ^^
-
ผ่านอุปสรรคมาพ้น ก็เจอกับสิ่งดีๆ
เยี่ยมไปเลย...
ดีใจด้วยน๊า...
ขอบคุณมากเลยค่ะ ที่มอบสิ่งดีๆให้คนอ่าน
<3
-
o13 o13 o13
-
ฟินมากกกกกกกกกกก
-
ตามมาตั้งแต่ เหนือ-คินตา และ ปอนด์-ธาม ก็ไม่ทำให้ผิดหวัง อ่านสนุก แฮปปี้เปรมปรีดาปราโมทย์มาก --- ฟัดกันบ้าง หวานกันบ้าง และมีดราม่าพอเป็นกระษัย พอไม่ให้เหงาปาก //ตอนนั้นนะ รุมด่าไอ้ปอนด์สนุกมาก// จริงๆอยากให้หนูธามโกรธยื้อไปอีกนานๆหน่อย สะใจดี ...แต่สุดท้ายเรตติ้งปอนด์ก็กลับมากระฉูดอีกครั้งตอนแถลงข่าว และตอนขึ้นไปกอดบนเวที เท่ห์มาก การตลาดเอบวก เจ้โปรดสุดๆ
ขอบคุณๆ chiffon_cake ที่เขียนเรื่องสนุกๆได้ให้อ่าน :pig4:
ป.ล. เห็นบอกว่าสถานีต่อไปคือ "สองร้ายฯ" ช๊อบชอบอ่ะ มังกร-เจ้านาย กรี๊ดๆๆ ไปกันเล้ย :oni1:
-
โอย ไม่ได้เข้ามาอ่านนาน
แปปๆจบแล้วอ่ะ ชอบมากกกก
กรี๊ดลั่นบ้านเลยบอกตรงๆ 55
ขอสมัครเป็นแฟนคลับปอนด์ธามด้วยคนนะ
อิอิ น่ารักอ่า ขอจบด้วยคำว่า ฟินนนน
-
เพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้แบบรวดเดียวจบ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ สนุกมากกกกกกกกกกกกกก อ่านไปขำไป นั่งยิ้มไปตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้าย ปอนด์ เท่ห์มว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ส่วนธามก็น่ารักสุดๆ o13 o13 o13
-
อ่านจบแล้วค่า อยากให้มีคู่แบบนี้จริงๆ บ้างจัง แฟนคลับคงฟินมาก
แอบคิดอยู่แล้วว่าบูมคิกต้องมีอะไรแน่ๆ เลย อิอิ
ทีแรกนึกว่าพี่เจิ้นกิ๊กกับบูมซะแล้ว
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด แฮปปี้เอนดิ้งโครๆ >.<
สนุกมากๆเลย คึคึ
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้ให้อ่าน :D o13
-
:pig4: สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณนักเขียนนะค่ะ
สำหรับเรือ่งราวสนุกๆที่ได้เขียนมาให้อ่าน
สงสัยต้องย้อนกลับไปอ่านคินตาซะแล้วสิ ฮ่าๆๆๆๆ :impress2:
-
สนุกมากๆ เลยค่ะ เรื่องนี้ >.,<
อ่านไปหัวเราะไป :)
:L2: :L2: :L1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด (แอบกรีดร้อง) ชอบเรื่องนี้มากๆ เลยจ้า :m3:
ปอนด์กับธามน่ารักมากกกกก เหมาะสมกันจริงๆ ชอบการบรรยายเรื่องของคนเขียนที่อ่านเข้าใจง่าย และก็ไม่สับสนจ้ะ
ป.ล.ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องราวดีๆ นะจ๊ะ แล้วก็ขอเป็นกำลังใจในการแต่งนิยายเรื่องต่อไปจ้า :กอด1:
-
น่ารักมากอ่ะขอตอนพิเศษมั่งสิ
-
ยังไม่ได้อ่าน ไม่เคยอ่าน แต่ตัดสินใจซื้อหนังสือเลยล่ะกัน
จากเม้นท์แต่ละคน รับรองสนุกแน่ๆ อิอิ
-
:m3: อร๊ายยยยยยยยย
อยากเป็นเด็กคนนั้นอะ ฟิน เลิศเลอเลยอะ
-
ตามอ่านมาเป็นเรื่องที่ 2 แต่เรื่องนี้อ่านจบก่อน (เอ๊ะยังไง??)
ชอบมากๆค่ะ น้องเขียนได้สนุกจริงๆ เนื้อเรื่องไหลลื่น จะว่าไปเขียนได้ดีขึ้นเรื่อยๆนะถ้านับจากคินตากับเหนือ
โดยส่วนตัวรู้สึกผูกพันกับตัวละครเรื่องนี้มากกว่านิดนึง 555
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่านนะคะ ตอนนี้กำลังติดเรื่องมังกรกับเจ้านาย o13
ปล. เดี๋ยววางแผนจองหนังสือ
-
เฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอ แฮปปี้ o13 o13
ปานด์ธาม :impress2: :impress2:
บูมคิก :กอด1: :กอด1:
ขอบคุณผู้เขียนมากๆๆๆเลยค่ะ ที่มีเรื่องดีๆๆให้อ่าน ฮือออออออออออออ เป็นกำลังใจให้แต่งเรื่องต่อๆๆๆไปค่ะ
ขอบคุณค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าประทับใจ ตอนนี้เราก็ติดตามสองร้ายอยู่ จริงๆ ตามมาตั้งแต่ เรื่องเหนือกับคินแล้ว น่ารักทุกเรื่องเลย มีเอกลักษณ์ดี
-
สนุกมาก
เเอบปลื้มคู่คิกกะบูม เนียนจริงๆ
-
น้องฟ่อน มีเรื่องสงสัยใคร่รู้
พอดีพี่สั่งซื้อหนังสือแล้ว
อ่ะ ที่บอกว่ามีตอนพิเศษแถม 5 ตอนขึ้น
มันคือ อะว่า ...คือ อืมม...แถมฉากเลิฟซีน ฉากสวีทหวานๆ (บนเตียง) :impress2: :hao6: มั่งมั้ยอ่ะ
(บ่งบอกนิสัยว่าหื่นมาก 555555555)
ก็แค่อยากรู้อ่ะนะ คงไม่ผิดมาก ถ้ามีก็ดีนะจ้ะ อยากได้แบบจัดเต็ม :haun4:
-
ฮือออ > <
เป็นฟิคที่น่ารักมาก ๆ เลยอะะ ^ ^
อ่านไปยิ้มไป โมเม้นไหนที่เศร้าก็เศร้าตาม : ))
แต่สุดท้ายก้จบแบบแฮปปี้ ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุก ๆ แบบนี้มาให้เราอ่านกันนะค่ะ :3
-
เรื่องนี้หลากอารมณ์ดี ชอบๆ
ฉากหวานก็ทำให้อิจฉาซะอยากเป็นธาม
ฉากซึ้งนี่บอกได้เลยว่าน้ำตาไหลเป็นสายเลยจ้า
ไม่ผิดหวังเลยที่เข้ามาอ่าน o13 o13 o13
-
ติดตามแอบอ่านมานานแล้วสนุกมากฮะ
สสว. สงกรานล่วงหน้าน้า
-
อ่านจบแล้วค่า!!!
อยากอ่านตินพิเศษบูมคิดว้อยยยยยย :hao6:
เรื่องนี้สนุกมากๆ เป็นคู่ที่แบบ โคตร-อด-ทน!
เราจะยังเชียร์ต่อไป ฮ่าๆๆ
จะติดตามอ่านทุกเรื่องเลยจ้า :กอด1:
-
ปอนด์ น่ารักมากๆๆๆๆ
อยากได้ตอนพิเศษเพิ่มมากๆๆ
ชอบเวลาปอนด์ธามออกสื่อ
:-[ :-[
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สนุกมากกกกกกกกกกกกกก :mew1:
อยากได้ตอนพิเศษสักตอนสองตอนจังเลย :call:
-
:mew1:..คนเขียนทิ้งช่วงไปนาน
คนอ่านเลยทิ้งตามบ้าง.........หายไปนาน
กลับมาอ่าน อ้าวจบแล้ว................
หลังจากแอบลุ้นมาตลอดว่า จะลืมรักเก่ากันได้ไหม
กว่าจะผ่านมาได้ก็หนักพอควร
แอบลุ้น ความสัมพันธ์หลบซ่อน จะเป็นอย่างไง
ดีที่เป็นเรื่องแต่ง เพราะเรื่องจริง คงไม่มีใครกล้า
ถึงจะมีการแต่งงานกันบ้างแล้วก็เถอะ
ขอบคุณที่แบ่งเวลาเขียนเรื่องสนุกๆ ให้อ่าน
จะติดตามเรื่องต่อไปนะ
-
ปอนด์ธามน่ารักมากกกกกกกกกกกก
ไม่ผิดหวังเลย อ่านไปน้ำตาซึมตามไปทุกที
ซึ้งมาก ๆ ดีใจกับปอนด์ด้วยที่เจอคนที่เป็นของเราสักที
เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ชอบค่ะ :)
-
เรื่องนี้หนังสือรอบแรกยังมีสต๊อกเยอะมาก
ใครสนใจติดตามได้ในแฟนเพจเลยนะค้าา ^^
-
อ่านจบอีกเรื่องนึงแล้ว สนุกมากเลย ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวน่ารักๆแบบเป็นกำลังใจให้ผมมีชีวิตต่อไปนะครับ o13 :bye2:
-
สนุก น่ารักมากค่ะ เคยอ่านรอบนึงแล้วกลับมาอ่านใหม่
น่ารักเหมือนเคยเลย เขิน ขอบคุณมากนะคะ :bye2: :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มาก
เหนือคินว่าชอบแล้วนะ อ่านปอนด์ธาม ยิ่งกรี๊ดอ่ะ
ขอบคุณคนเขียนสำหรับเรื่องดีๆจ้าาาา ^▽^
-
เค้าตามอ่านเรื่องนี้อยู่ :o8:
-
อ่านจบแล้วว อยากบอกว่าสนุกมาก :hao6: :mc4: :L1: :pig4:
ชอบตัวละครทุกตัวเลย อยากบอกว่าปลื้ม
จะติดตามทุกเรื่องเลย อ่านไปยิ้มไป เขินจิดหมอนสุดๆ 5555555
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกอ่ะ น่ารัก ฟินนนนนสุดๆๆๆ
ไม่อยากให้จบเลยยยยยยยย :o12:
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แบบว่ามีมาม่า มียิ้มแตก อ่ะ
ยิ่งอ่านตอนหลังๆยิ่งปากฉีกไปถึงรูหูแล้วเลยยย
น่ารักมากจริงๆ ชอบธามกับปอนดืเวอ่ร์ๆ
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆแบบนี้มาให้อ่านกันนะคะ :mew1: :o8:
-
น่ารักมากเลยค่ะ
ยิ้มจนแก้มปริมเลยทีเดียว
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านกันนะค่ะ
-
เปิดจองรีปริ๊นแล้วนะค้าาาา
รายละเอียดอยู่ที่หน้าแรกเลยยยยยยยยยย
-
ชอบเรื่องของพี่ชิฟฟ่อนทุกเรื่อง (ถึงจะใช้ไอดีนี้ไล่บวกเป็ดไม่ครบทุกเรื่องก็เถอะ :laugh:)
ซึ้ง ประทับใจกับตอนจบมากๆ อ่านกี่รอบๆก็ไม่เคยเบื่อจริง ขออนุญาตตามไปอ่านมังกรกับเจ้านายก่อนนะเคิ้บบบบ เจอกันเรื่องหน้าค่ะ ♥
-
ในที่สุดทั้งธามและปอนด์ก็เจอคนที่ตัวเองรัก และคนนั้นก็เป็นคนรักของตัวเองสักที
ขอบคุณสำหรับเรื่องค่ะ
:L2: :pig4: :L2:
-
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆ มาให้อ่านกันค่ะ
:mew1: :mew1:
-
เปนเรื่องราวอีกหนึ่งเรื่อง ที่ทำให้ผมเกือบไม่ได่ไปทำงาน...ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆนะครับ
...วภัทร...
-
ปอนด์ธามน่ารักมากกก
ติดตามผลงานคนเขียนนะๆ
ชอบเหนือกับคินตาที่ซู๊ดดดดดด
:-[
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากกกกค่ะ
ปอนด์น่ารักมากมาก
เป็นคนที่นิสัยน่ารักอ่ะ
แม้จะแอบไม่ชอบใจปอนด์นิดๆ ตรงที่ปอนด์ยังลังเลเรื่องคิน
แต่ก็เข้าใจนะว่าลืมยาก เป็นห่วงมันก็ต้องมีอ่ะเนอะ
ธามโชคดีนะ เจอคนดีๆ อย่างเซนและปอนด์
เซนคือคนดีมากจริงๆ ดูให้เกียรติธาม รักเพื่อนด้วย
แล้วพอรู้ว่าธามหมดรักก็ยอมหยุด
ส่วนโทมัส น่ารักง่ะ ดูกระตือรือร้นสุดๆ 555555
ทำงานผิดพลาดไปบ้างแต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี
พ่อแม่ก็ของปอนด์ก็น่ารักมาก เป็นครอบครัวที่อบอุ่นสุดๆ
ป๊าธามก็น่ารัก แอบลุ้นเหมือนกันว่าปอนด์จะโดนป๊าจัดการไหม ที่ไหนได้ 555555555
ส่วนบูมคิก ตอนแรกก็ไม่คิดนะว่าจะมีคู่นี้
พอหลังๆเริ่มเอะใจ เอ๊ะคู่นี้มันยังไง 5555555
หลังๆมีเหนือคินโผล่มา คิดถึงเหนือคิน <3
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะคะ
-
พลังของสาววาย โอ้ยปลื้มปริ่มยังไงไม่รุ้ รู้แต่ว่าในโลกใบนี้ยังมี สาววาย อย่างพวกเราๆอีกเยอะน้าา อ่านตอนท้าย งานคอนเสิร์ตธาม แล้วฟินชะมัด รู้สึกเหมือนตัวเองได้เข้าไปนั่งในคอนเสิร์ต กรี๊ดดด เชียร์เป็นส่วนหนึ่งในกำลังใจที่ช่วยเชียร์ ปอนด์ธาม ด้วยยังไงยังงั้น
ปอนด์ธาม เริ่มมาจาก คนอกหักสองคน แถมอกหักจาก คู่รักคู่เดียวกันอีกต่างหาก เรียกว่า บังเอิญ โลกกลม หรือคงเป็นพรหมลิขิต อิอิ
คู่คิกบูม คู่เพื่อนรักรักเพื่อนอีกคู่ ที่น่ารักไม่แพ้กัน คู่นี่เหมือน มิกฟิล์ม ที่ไม่ใช่แฟน แต่เป็นเพื่อนที่ไม่มีใครมาแทนที่ได้ เป็นเพื่อนที่มีคนเดียวในโลก (อืม แต่สถานะหน้าที่ยังไม่ค่อยชัดนะ แต่ดูเหมือน หนูคิกจะเป็นศรีภรร..(คิก:เหล่มองด้วยหางตา)อุ้ย ล้อเล่นจ้า อิอิ)
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ จะติดตามอ่านเรืื่องต่อไปนะคะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
ฟินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สนุกมากคะ
ปอนธาม ปอนธาม ^^
-
น่ารักดีครับคู่นี้ ชอบที่มีสาววายมีบทบาทด้วย ฮ่าๆ
-
เรื่องนี้หลากอารมณ์ดี ชอบๆ
-
:katai2-1:เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านแบบรวดเดียวจบ มันเป็นอะไรที่ฟินมาก :katai2-1
ปอนด์ธามน่ารักกกกกกกกมากกกกกกกก
-
ขอสมัครเป็น FC ของ ปอนด์ธาม ด้วยคนนะคะ -.,-
อ่านแล้วฟินมาก ปกติจะไม่ค่อยชอบคู่รองเท่าไหร่
แต่เรื่องนี้ชอบคู่ บูมคิกมาก ฟินเว่อร์
รอตอนพิเศษอยู่นะค้า เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งน้า สู้ๆ
ขอบคุณนะค้าที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆให้ได้ฟินกัน -.,-
-
ถูกค่ะธามลูก ดอกไม้นั่นมันของลูปปอนด์เขาเอามาให้ธามโดยเฉพาะลูก :hao3:
-
ไอ้ปอนด์ ไอ้ลูกทรพีแกกับชั้นตัดแม่ตัดลูกกันเถอะผู้ชายที่สับสนโลเลชั้นไม่นับญาติด้วยหรอก ชิ ธามอย่าให้อภัยกับใจที่โลเลเร็วนักนะลูกเดี๋ยวหนูจะหาความหนักแน่นมั่นคงไม่ได้ และไม่รู้เป็นอะไรตอนนี้หมั่นใส้คินตาเบาๆ :katai1:
-
เฮ้อ ไม่สงสัยเล้ยว่าทำไมเรื่อง รักที่เหนือกว่า ปอนด์ถึงเป็นได้แค่พระรอง นี่เรื่องนี้ถ้าคนเขียนส่งบทดีๆซีนดีๆแบล็คกราวดีๆให้พี่เซนนะรับรองปอนด์ไม่ได้เกิดได้เป็นพระรองไปตลอดแน่ๆ :mew5:
-
ทำไม ทำไมไม่มีฉาก :oo1:นั้นที่เราเฝ้าคอยเกาะรออยู่ที่ใต้เตียง :z3: และขอกรี๊ดให้อิเหนือในตำนานหน่อยคิดถึงแกอะเหนือที่ร๊าก :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จบได้สวยงามม๊ากคร๊า :o8: ขอบคุณมากนะคะคนเขียนสำหรับการสร้างปอนด์ธาม มาให้คนอ่านได้ฟิน :pig4:
-
อ่านจบแล้วววววววว
สนุกมากค่ะ !! นี่แอบขัดใจมาก ตอนแรกคิดว่าธามไม่ชัดเจน กลัวปอนด์จะเสียใจอยู่
แต่คือพลิกกก ปอนด์คืออะไรคะ ? นั่นมันผิดมหันต์เลยนะนั่น ทำที่รักฉันร้องไห้ แง่งงงงงง
แล้วคือเลิกล้มความพยายามง่ายเกิน คิดว่าน่าจะสู้ต่ออ่ะ คือก็ต้องรู้ป้ะว่าธามอ่ะยังรักอยู่
ง้อไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ดีเอง ละนี่ขอเลิกเลย เราเงิบงงๆค่ะ แบบอะไรน่ะ ใช่เรอออออ ?
แต่สุดท้ายก็จบดีมากค่ะ นี่ปวดใจหลายรอบอยู่เหมือนกัน อุปสรรคเยอะน่าดู แต่คุณพ่อคุณแม่ของทั้งสองนี่โอเคอ่ะ น่ารักมากกกก อิอิ
ชอบคู่เพื่อนนะ สุดท้ายก็ลงเอย ปล่อยให้เรางงตั้งนาน ฮุ
ก็เหมือนเดิมค่ะ นิยายเรื่องนี้สนุกมาก อ่านแล้วอินนี่อ่านรวดเดียวจบเลย
ชอบอ่าาา ขอบคุณมากค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมากค่า ขอบคุณนะคะ ^O^
-
ตามมาจากดเหนือนทีกับคินตาค๊าาา
เรื่องนี้ก็น่ารักเหมือนกัน
-
กลับมาอ่านเรื่องนี้อีกครั้งในรอบ 1 ปี
ยังชอบเหมือนเดิม สนุกมากกกกกกกก
เสียน้ำตาไปหลายหยด แต่ก็มีรอยยิ้มเกิดขึ้นมากมายเช่นกัน
ขอบคุณผู้เขียนอีกทีค่ะ ^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ตามมาให้กำลังใจปอนด์จากรักที่เหนือกว่า
น้องปอนด์หนูน่ารักจังเลยลูกกกกกกกกกกก
ยินดีด้วยนะค้าที่มีความรักดีๆ
และก็กลับมาน่ารักสดใสได้ซะที
ลุ้นอยู่ตลอดว่าเมื่อไหร่ปอนด์จะกลับมาเป็นคนเดิม
เพราะชอบตอนเรื่องที่แล้วมาก น้องน่ารักมากกกกกกก
ต้องขอบคุนธามล่ะนะ
ชอบธามมากเหมือนกัน
น่ารัก ชัดเจนดีแท้
เอาเป็นว่าคู่นี้เป็นคู่ในดวงใจอีกคู่ค่ะ
เป็นกำลังใจให้นักเขียนแต่งเรื่องน่ารักๆอย่างนี้ต่อไปนะค้า
-
ปอนด์ธามมมม น่ารักกมากกฟินทั้งเรื่องเลยค่ะ :ling1:
ขอบคุณมากๆคะ o18
-
จบแล้วค่ารวดเลยทั้งคืนกับ ครึ่งวัน :mew1: แต่ขอโทษค่ะคงมาล้าหลังที่สุด :mew2:
แต่ดีใจนะคะที่ได้มาเจอคู่นี้ ขอมาชูป้ายไฟ ธาม+ปอนด์ ด้วยคน ขอบคุณและขอบคุณค่ะ มันรู้สึกดีจริงๆ หลังจากอ่านจบ ต้องกลับไปอ่านทวนตอนที่ฟินๆ อีก รอบเลยทีเดียว :pig4: :3123:
-
:กอด1: อ่านจบแล้วต้องบอกว่าเรื่องนี้ให้อารมณ์หลากหลายกว่าเรื่องคินเหนือมาก อ่านแรกๆจะไม่ค่อยชอบปอนด์เท่าไหร่แต่หลังจากกลับมาคบกันเราชอบปอนด์มากขึ้นเป็นคนรักที่ใส่ใจและค่อยพยุง อยู่ข้างหลังยามธามท้อเสมอ ชอบมากค่ะ
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :katai2-1: :hao7: :hao7: จะผิดมั้ยถ้าจะบอกว่า.................... ชอบคู่นี้มากกว่าคู่หลักกกกก อิอิ:-[ :-[
ก็น่ารักมุ้งมิ้งอ่ะ หวานมว๊ากกกกกกกกกกกกกก ถึงแม้แรกๆจะดูไม่ลงรอยกัน แต่สุดท้ายก็แฮปปี้ :o8:
ปอนด์นี่ชายในฝันเลยนะ ดูแลแฟนดีขนาด หึๆ แต่เสียอย่างเดียว ชอบสับสน กร้ากกกกกกก
ส่วนธามหึๆๆๆๆ น่ารักกกกกกกกก ขี้อ้อน เหมาะกันอย่างกะกิ่งทองใบหยก
:heaven :heaven :heaven
ฟินเฟ่อร์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากอ่านสเปอ่ะมีมั้ยค้าบบบบบบบบ
-
ฟินค่า อ่านไปฟินไป น่ารักจริงๆคู่นี้
-
สนุกมากเลย อ่านไปลุ้นไป
-
สนุกมากๆคะ ตามอ่านเรื่องอื่นๆอยู่นะคะ ^___^
-
รวดเดียวจบ เลยนะเนี่ย :heaven :heaven :pig4: :pig4:
-
เป็นเรื่องที่เราอ่านรวดจนจบ
ใช้เวลาทั้งวันในการอ่านเรื่องนี้ (จริงๆคือหยุดอ่านไม่ได้ ฮ่า)
สนุกมากกกกก ขอบคุณคนแต่งมากนะคะ <3
-
น่ารัก
-
เนื้อเรื่องเปิดมาน่าสนใจมากเลย จะดีมากๆเลยถ้าทำสารบัญนะคะ
o13
-
สนุกมากค่ะ ชอบบ
-
เรื่องนี้ชอบคุณโทมัสค่ะ 555 รู้สึกว่าปอนด์ธามไม่ได้ฝ่าฟันอะไรมากมาย(ส่วนใหญ่ทำตัวเอง) เลยไม่ถึงกับประทับใจมาก แอบเคืองด้วยตอนปอนด์เห็นคนที่เคยแอบชอบสำคัญกว่า แถมพอมาง้อธาม ก็ยอมแพ้ไปง่ายๆ แม่ยกไม่ปลื้มค๊าาาา
-
ตามมาจากเหนือคินค่ะ
โกรธอิปอนด์มากตอนที่อยู่ขอนแก่น โกรธจนไม่อยากให้ธามให้อภัยง่ายๆ แต่พอคืนดีกันแล้วก็น่าร๊ากกก
ยังไงก็ขอบคุณนะค่ะที่แต่งนิยายเรื่องนี้ สนุกมากเลยค่ะ เสียดายไม่มีตอนพิเศษ
-
:katai1: เพิ่งมาตามอ่านรวดเดียวจบเรื่อง
กรี๊ดดังๆว่าชอบมาก ... กำลังไล่ติดตามผลงานคุณเค้กไปทีละเรื่อง
แอบเสียใจที่สั่งนิยายไม่ทันในหลายเรื่อง รอรีปริ้นนะค่ะทั้ง Limitless และ 2 Broken Heart
ดีใจที่เพิ่งจองทันรอบสต็อค ดาวเดี้ยวเดือนล่ะ :hao7:
-
:กอด1: :L2: :mew1: o13
-
ตามมาจาก เหนือคิน แต่ไม่มีเวลาอ่านซักที ตอนนี้อ่านจบแล้ววววววววววว
ปอนด์ธามน่ารักดี ไม่ค่อยมีดราม่า กลายเป็นคู่รักคนดังไปเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
o13 o13 o13
-
ทั้งรั่ว ทั้งสนุกสุดๆไปเลยค่ะ
ชอบที่สุด รักเลย ขอบคุณมากนะคะ
เพิ่งอ่านจบก็คิดถึงหนุ่มๆซะแล้วอ้ะะ
ยังไงก็ขอไปตามสองร้ายในหนึ่งรักต่อก่อนน้าา><
-
อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข ทั้งคู่น่ารักมาก ถึงจะแอบขัดใจที่พระเอกยอมถอยง่ายๆก็เถอะ :serius2: ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
ให้หนึ่งคำ"ฟิน"มากกกกก
-
กลับเข้ามาอ่านรอบ 2 เห็นว่ายังไม่มีสารบัญ ขอทำให้นะ
INTRODUCTION (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2014433#msg2014433)
ตอนที่ 1 บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2014446#msg2014446)
ตอนที่ 2 เจ้าชายกับเจ้าหญิง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2017626#msg2017626)
ตอนที่ 3 ขอร้อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2026484#msg2026484)
ตอนที่ 4 อยากรู้ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2055305#msg2055305)
ตอนที่ 5 Fine Fine Fine (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2063422#msg2063422)
ตอนที่ 6 ราตรีสวัสดิ์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2071933#msg2071933)
ตอนที่ 7 เผลอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2096133#msg2096133)
ตอนที่ 8 Rain (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2105862#msg2105862)
ตอนที่ 10 วันที่ฉันป่วย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2110722#msg2110722)
ตอนที่ 10 KISS ME ONE MORE TIME (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2119448#msg2119448)
ตอนที่ 11 LOVE IS ALL AROUND (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2129795#msg2129795)
ตอนที่ 12 เขาที่เพิ่งเจอกับเธอที่มาก่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2134266#msg2134266)
ตอนที่ 13 ถูกที่ ผิดเวลา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2135405#msg2135405)
ตอนที่ 14 หลงทาง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2144448#msg2144448)
ตอนที่ 15 คนข้างๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2165800#msg2165800)
ตอนที่ 16 เขิน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2172243#msg2172243)
ตอนที่ 17 ก่อนตาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2173275#msg2173275)
ตอนที่ 18 ฉันเลือกเธอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2176724#msg2176724)
ตอนที่ 19 (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2182020#msg2182020)
ตอนที่ 19 อุปสรรคก่อให้รักบังเกิด (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2183341#msg2183341)
ตอนที่ 20 ฉันต้องคู่กับเธอ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2192627#msg2192627)
ตอนที่ 21 ที่รัก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2200361#msg2200361)
ตอนที่ 22 (ครึ่งแรก) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2210221#msg2210221)
ตอนที่ 22 (ครึ่งหลัง) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2220460#msg2220460)
ตอนที่ 23 อยู่ต่อเลยได้ไหม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2266657#msg2266657)
ตอนที่ 24 I Knew You Were Trouble (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2268504#msg2268504)
ตอนที่ 25 เรื่องจริง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2270826#msg2270826)
ตอนที่ 26 Bad Day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2273984#msg2273984)
ตอนที่ 27 I’m sorry (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2279266#msg2279266)
ตอนที่ 28 Rain Sound (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2280143#msg2280143)
ตอนที่ 29 What about us (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2281427#msg2281427)
ตอนที่ 30 Pyramid (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2282595#msg2282595)
ตอนที่ 31 F**king Perfect (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2283780#msg2283780)
ตอนที่ 32 ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้, ตอนที่ 33 กันและกัน, ตอนที่ 34 The show goes on (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2284941#msg2284941)
ตอนที่ 35 บทส่งท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=33467.msg2284955#msg2284955)
-
o13
-
เขียนดีมาก ชอบ ปอร์นแบบสุดๆ ธามก็ดี บูมคิก คือน่ารัก ตอนแรกนึกว่าบูมโดนกดที่ไหนได้คงไม่ใช่ละ หักโค้งแบบดอฟแหกไปกับบูมคิกและพี่เจิ้น55
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านชอบมากครับ^^
-
กลับมาอ่านอีกรอบ คิดถึงปอนด์&ธาม :กอด1:
-
โอ้ยยยย ทำไมดี คือเรื่องนี่ทำเราร้องไห้ ทั้งเศร้าจนน้ำตาไหล ขำจนน้ำตาเล็ด ซึ้งจนน้ำตาซึมอ่ะ แต่หยุดอ่านไม่ได้จริงๆค่ะ ปอนด์ธามน่ารักที่สู้ดดดดด :กอด1:
-
อ่านเพลินดีครับ
เดี๋ยวจะตามไปอ่านเหนือคิน
:katai5:
-
สนุกมากครับ ตามอ่านมาหลายเรื่อยละอิอิ แล้วก็จะติดตามอ่านต่อไป ผมชอบนะที่เจ้าของค่ายเพลงเรื่องนี้ ได้ใจคนอ่านมากครับ อยากอ่านคู่บูมคิกมากขึ้นอะ จะมีตอนพิเศษคู่นี้ออกมาให้อ่านกันมั้ยครับ
-
เถียงกันไปมาน่ารักดี ตลกอ้ะ
:o8:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ก็ยังรู้สึกดีเหมือนเดินอ่ะ แต่...น่าจะมีคอนพิเศษ สักตอนนะครับ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน คู่นี้น่ารักดีจริงๆ :-[
แม้จะมีเรื่องหน่วงๆ ให้เราเจ็บอกบ้างแต่ก็สนุกดี
ขอบคุณมากนะคะ :pig4:
-
น่ารักที่สุดเลยยยยย น้ำตาจะไหลตามตอนที่เค้าเลิกกัน ไม่เคยรู้เลยว่าน้องปอนด์หน้าใสมีเรื่องแยกด้วย ><
อ่านรักที่เหนือกว่าไปตั้งหลายต่อหลายรอบทำไมไม่เจอเรื่องนี้ไม่รู้ แง ชอบธามอ่ะค่ะ 55555555555
เป็นความเคะราชินีที่แบบ กรี๊ดมากกก ติ่งแรงมาก /ชูป้ายไฟ/ มีความน่ารักในความเยอะและความด่า(?) 5555
-
น่ารักมากกกกกกกก
ตามมาอ่านต่อจากเรื่องเหนือนทีกับคินตา>////<
:jul1: :katai5:
-
ปอด์นธาม ดีงามตามท้องเรื่องจริงๆๆ :mew1: :mew1:
-
คู่แท้ คู่ฟ้าประทานค่ะ เจอกันบ่อยขนาดนี้
-
เรื่องมันซับว็อนซ่อนเงื่อนจริงๆ 55555
พันกันยุ่งอีรุงตุงนังไปหมด
-
พี่เซนคนดี รักเพื่อน
ปอนด์ธามเลยมีหวัง อิอิ
-
ไม่ไหวแล้วจบได้แบบแฮปปี้เอนดิ่งสุดๆแล้วอะเหนือคินว่าสุดแล้วนะ เรื่องนี้สุดๆเลยอะ ขอพื้นที่ให้ใจค่ะ เอาใจไปเต็มๆ
-
น่ารักมากเลยค่ะ พรหมลิขิต โชคชะตา สุดท้ายก็มาตกหลุมกัน
ธามน่ารัก เอาแต่ใจ เหวี่ยง วีน ครบ ที่หนึ่งเลย แต่ตอนหวานก็อ้อนซะน่ารัก
ปอนด์กว่าจะรู้ตัวนะ แล้วยังบื้อทิ้งเค้าอีก แต่มีเพื่อนดี ชงทุกทาง จนลงเลยด้วยดี
สมหวัง ชีวิตดี ปอนด์ธาม
-
สนุกมากค่ะ ชอบปอนด์ตั้งแต่เรื่อง Limitless แล้ว ตามมากรี๊ดในนี้ต่อ 555+ :katai2-1:
-
ปักหมุดไว้อ่าน :o8:
-
ชูป้ายไฟ ปอนด์ธามด้วยคน
ตามมาจากรักที่เหนือกว่า
ในที่สุดก็ได้เป็นพระเอกแล้วนะจ้ะ
-
เข้ามาอ่านหลายรอบแล้วค่ะเรื่องนี้
ชอบปอนด์กะธามมากกกกกกกกก :กอด1: :กอด1:
แอบหลงคู่บูมกะคิกด้วยค่ะ แต่เหมือนสรุปสั้นไปนิดอยากให้ออกมากกว่านี้ :katai1:
สุดท้าย..........เค้าอยากได้หนังสืออ่าาาาาาา :ling1:
:L1: :L1:
-
ตามมาจากในเพจของตคุณชิฟฟ่อนครับ
ได้อ่านเรื่องราวของปอนด์กับธาม ดีใจที่ในที่สุดแล้วปอนด์ก็สมหวัง ถึงแม้ในบางช่วงเวลา ปอนด์จะทำผิดกับธามมากก็ตาม แต่ที่สุดแล้วก็รู้สึกดีใจที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี
คิดถึงเหนือคินด้วยมีโผล่มาเล็กๆน้อยๆให้กระชุ่มกระชวย เหนือยังหล่อมากเหมือนเดิมทั้งหน้าตาและนิสัย อิอิ
-
เพิ่งมาเม้นครั้งแรกเลยค่ะ จะมาบอกว่าชอบมากๆเลย แต่งดีมากกกก น่ารักสุด ธามนี่น่าฟัดมากกก จะติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ :กอด1:
-
คู่นี้น่ารักมากๆดลยนะคะ
มีความฮามากมาย แต่พอกราม่ามาถึงจะไม่นานแต่หน่วงมากเลยค่าขอบอก
อยากอ่านคู่บูมคิกเลยค่ะว่าจะเป็นไงต่อไป 555
-
คิดถึง เลยกลับมาอ่านอีกรอบ ^^
-
จะรวมเล่มอีกทีเมื่อไหร่อ่า อยากได้มาก :hao5:
-
น่ารักมากเลย รักกันให้นานน๊านานนะ
ปอนด์ธามอีสเรียลค่ะ อิอิ :L1:
บูมคิกก็น่ารักกกกก มีแอบมุ้งมิ้งหลบเพื่อน 5555+
ปล. เป็นกำลังใจให้นักเขียนเสมอนะคะ :pig4:
-
ชอบสุดๆ ไม่มีคำบรรยาย :impress2:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากๆเลยค่ะ ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ปอนด์ ธามน่ารัก มีครบรสเลยคู่นี้ :L2:
-
ดีงามตามท้องเรื่อง ;__;
-
น่ารักอ่ะ :-[
-
:laugh: :jul1: สงสารปอน 5555 เงิบไปสิ
-
:hao6: :hao6: บอกได้คำเดียว "คนแก่ฟิน"
-
สนุกดีกำลังจะไปได้สวย
-
แล้วอย่างนี้ปอนด์จะต้องช่วยอะไรอีกค่ะ ตาม
-
ดอกไม้จากเซนจริงอ่ะ... ของปอนด์ก็บอกมาเถอะน๊า
-
o13 ธามรู้แล้วว่าดอกไม้ของใคร คิคิคิ
-
ความสุขกำลังเริ่มต้นใหม่จริงๆนั้้นล่ะ ครั้งต้องสมหวังปอนด์
-
ปอนด์ต้องรีบจัดการนะเว้ย ไม่งั้นอดได้พี่ธามนะ แฟนเก่าเข้ารุกกลับแล้วนั้น
-
แล้วงานล่ะ ทำไงลืมอะไรหรือพวกเธอออ
-
Happy Ending มีความสุขน่ารักจริงๆเบยยย
-
เอาแล้วจะแก้ข่าวเรื่องจูบกับเซนยังไงล่ะ ธาม
-
สติโว๊ยธามเรียกกลับมาด่วนๆ
-
ใครภีมคือใคร.... คนนั้นของปอนหรอ
-
มีความสุขและยิ้มตามไปด้วยเลย
-
รู้สึกว่าอยากให้เปลี่ยนพระเอกเป็นพี่เซน กำ55555555555
-
เรื่องน่ารักสไตล์ชิฟฟ่อนเหมือนเดิม :impress2:
ตาม ๆ ๆ จ้า o13 o13 o13
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ยังน่ารักเหมือนเดิม
:mew1:
-
สนุกมาก ๆ ครับ มีครบทุกรสเลยเรื่องนี้
ขอบคุณครับ
-
สนุกมากเลย เราอ่านเรื่องนี้รวดเดียวได้เห็นความน่ารักของคู่นี้มาตลอด ถ้าเป็นคนจริงๆก็อยากให้เค้ารักกันตลอดไปนะคะ
-
ชอบมาก :pig4:
-
ดีจังมีให้อ่านเยอะเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2: ฟินจนถึงดาวพลูโต...คิๆ